Ορθόδοξος Τύπος φ. 1924, 27/4/2012 by anthologimata

ΚΕΜΠΑ 3645

ΚΩΔΙΚΟΣ 3053

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΤΟ ἀναμενόμενον. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «κουκούλωσε» τὴν ὑπόθεσιν τῆς ἀποκηρύξεως τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπὸ τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ἀπεδέχθη ὅλας τὰ ἀπόψεις, τὰς ὁποίας ὑπέβαλεν ἡ Ἀκαδημία καὶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος. Ἡ ἀπόφασις ἀποτελεῖ ἕνα πραξικόπημα πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἀποτελεῖ ὅμως καὶ προσβολὴν τόσον πρὸς τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ὅσον καὶ πρὸς τὸ Ὀρθό-

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012 Συμεών Ἱεροσολύμων, Ὁσίου Ἰωάννου Ἱ. Μονῆς Καθαρῶν

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1924

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΣ ΕΔΩΣΑΝ ΑΦΕΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΟΥΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Περιεφρόνησαν Ἐπισκόπους, Θεολόγους Καθηγητὰς Πανεπιστημίου, Καθηγουμένους Ἱ. Μονῶν, οἱ ὁποῖοι κατήγγειλαν ὅτι ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἔχει τὰς βάσεις της εἰς τὸν Προτεσταντισμὸν καὶ ἀποτελεῖ ἐν δυνάμει κυοφορουμένην αἵρεσιν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Νέοι Μητροπολῖται ὁμιλοῦν διὰ «ἀναγκαστικὸ κουκούλωμα».

δοξον φρόνημα καὶ τὴν νοημοσύνην τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Οἱ Πατρομάχοι τοῦ Βόλου διὰ ὑπομνήματος λέγουν ὅτι σέβονται τοὺς Ἁγίους

Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς θεωροῦν φωτοδότας ἀστέρας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὴν Ποιμαντικήν της. Λέγουν ὅτι ὑπῆρξαν πα-

ρανοήσεις ἀπὸ κάποιους Θεολόγους καὶ ρασοφόρους, οἱ ὁποῖοι «καταπιάστηκαν» ἀπὸ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν, τὰ ὁποῖα εἶδον εἰς δια-

δικτυακὸν τηλεοπτικὸν τόπον. Κατ᾽ ἀρχὴν ὀφείλομεν νὰ εἴπωμεν ὅτι χαιρόμεθα δι᾽ αὐτὸν τὸν ἐπαναπροσανατολισμὸν

ΟΙ ΠΑΤΡΟΜΑΧΟΙ ΤΩΡΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Νέον προκλητικόν ἀτόπημα τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΕΝΗΝ ΚΑΤΟΧΗΝ

τὴν Χάρη τοῦ σταυροῦ. Ὁ σταυρὸς γιὰ ἐμᾶς εἶναι σημεῖο ἀναφορᾶς, ἐπειδὴ ἀτενίζουμε στὸν ἐσταυρωμένο καὶ ἀντλοῦμε δύναμη πίστεως, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη. Συνάμα βλέπουμε καὶ τὴν προοπτική του, τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν κοινὴ ἀνάσταση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Θὰ ἔχουμε βέβαια ἔνδοξη ἀνάσταση, ὅταν σταυρώσουμε τὸν ἑαυτό μας ὡς πρὸς τὰ πάθη του, ὅταν νεκρώσουμε τὸν παλαιό μας ἄνθρωπο. Ὅμως «ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῶν παθῶν δὲν μποροῦν νὰ ἐλευθερωθοῦν τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχή -σύμφωνα μὲ τὸν ὅσιο Θεοφάνη τὸν Ἔγκλειστο- ἂν δὲν ἐλευθερωθεῖ πρῶτα τὸ πνεῦμα (τοῦ ἀνθρώπου). Καὶ τὸ πνεῦμα ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴ θεία χάρη. Πῶς; Ὅταν ἀποκτήσουμε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, μετανοεῖ. Καὶ μετανοώντας, παίρνει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ εὐαρεστεῖ πιὰ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ζεῖ μόνο γιʼ Αὐτὸν τηρώντας τὶς ἐντολές Του. Πιστός, λοιπόν, στὴν ἀπόφασή του, διώχνει τὰ πάθη ἀπὸ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μὲ τὴ βοήθεια τῆς θείας χάριτος». ΦΟΒΟΣ τοῦ Θεοῦ ὅμως σπείρεται στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν πίστη, ὅταν ὁ νοῦς του ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ τὸν κοσμικὸ περισπασμό. Συνεπῶς ἀπὸ τὴν μιὰ πρέπει νὰ ἐνδυναμώσουμε τὴν πίστη μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ ἀπορρίψουμε τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου. Α. Ὡς πρὸς τὴν πίστη πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὴ αὐξάνεται ἢ ἀδυνατίζει ἀνάλογα: I. μὲ τὴν γνώση ποὺ ἔχει ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὶς ἀποκαλυφθεῖσες ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ ποὺ συνιστοῦν τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως (πιστευτέα), II. μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει ἡ θέληση στὶς θεῖες ἀλήθειες, ἀφοῦ ἀντικείμενο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ γνώση. Μάλιστα ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος εἶπε σχετικὰ ὅτι· «ὁ ἄνθρωπος δύναται μὲν νὰ ἀγαπήσει τὰ ἀόρατα ὄχι ὅμως καὶ τὰ ἀγνώριστα σʼ αὐτόν». Ἡ γνώση σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ «εἶναι τὸ φῶς τῆς λογικῆς ψυχῆς, ἀντίθετα ἡ ἄγνοια σκότος». Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητὴς τὴν ἄγνοια μαζὶ μὲ τὴν λησμοσύνη καὶ τὴν ραθυμία θὰ τὶς χαρακτηρίσει ὡς τοὺς ἰσχυροὺς γίγαντες τοῦ νοητοῦ Ὁλοφέρνη. Διότι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀγνοεῖ τὶς θεῖες ἀλήθειες, ἑπόμενο εἶναι νὰ μὴ ἔχει οὔτε μνήμη Θεοῦ οὔτε ἐγρήγορση. Ἀφοῦ ἡ γνώση δημιουργεῖ τὴν μνήμη, καὶ ἡ μνήμη ἐνεργοποιεῖ τὴν ψυχὴ γιὰ νὰ ἔχει ἐγρήγορση. Αὐτὸ ὅμως δὲν λειτουργεῖ μόνο σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ συλλογικά. Γιὰ νὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο σημειώνω παράλληλα ὅτι ἕνας λαὸς, ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορία καὶ τὰ πολιτισμικά του ἀποθέματα, ἑπόμενο εἶναι νὰ μὴ ἔχει ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα του, ἀφοῦ ἀντικείμενο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ γνώση. Ἀκόμη, μὴ ἔχοντας πλέον, ἐν προκειμένῳ ὁ Ἕλληνας ἱστορική, γλωσσική, πνευματική καὶ πολιτισμική γνώση, δὲν ἔχει συνάμα καὶ ἱστορική-ἐθνικὴ μνήμη. Ἑπομένως γιατί νὰ ἀντισταθεῖ; Καὶ ὅταν δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισώματα, πῶς νὰ ἀντισταθεῖ; Ἔχοντας στὴν Ἑλλάδα μιὰ ἡγεσία, ποὺ τὴν ὁρίζουν ἡ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΑΣΩΣΙΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟΝ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

Ε ἀποφάσεις, ποὺ ὑπογράφει ἡ ὑφυπουργὸς Παιδείας Εὔη Χριστοφιλοπούλου καθορίζεται τὸ ὡρολόγιο πρόγραμμα τοῦ Λυκείου, γιὰ τὴν ἑπόμενη σχολικὴ χρονιὰ 2012-2013. Σύμφωνα μὲ τὶς ἀποφάσεις αὐτὲς τὰ Θρησκευτικὰ παραμένουν σὲ ὅλες τὶς τάξεις τοῦ Λυκείου, ὅπως ἦταν μέχρι σήμερα. Διατηρεῖται τόσο ὁ ὑποχρεωτικὸς χαρακτήρας τοῦ μαθήματος σὲ ὅλες τὶς τάξεις ὅσο καὶ οἱ ὧρες διδασκαλίας του. Τὰ ποικίλα σχέδια τοῦ Νέου Λυκείου τῆς Ἄννας Διαμαντοπούλου, ποὺ ὑποβάθμιζαν λιγότερο ἢ περισσότερο τὸ θρησκευτικὸ μάθημα, ναυάγησαν τελικὰ καὶ ἡ πολυπόθητη γιὰ ἐκείνην συναίνεση τῶν κομμάτων γιὰ τὸ Νέο Λύκειο δὲν ἐπετεύχθη. Οὔτε ἡ προσπάθεια τοῦ Γιώργου Μπαμπινιώτη νὰ φέρει τὸ Νέο Λύκειο στὴ Βουλὴ λίγο πρὶν τὶς ἐκλογὲς εὐοδώθηκε. Τὸ ἔργο τῶν ἀλλαγῶν στὸ Λύκειο θὰ ἀναλάβει τώρα ἡ ἑπόμενη κυβέρνηση καὶ γιὰ τοῦτο εἶναι κρίσιμη ἡ ψῆφος ὅλων ποὺ δὲν πρέπει νὰ βασίζεται μόνο στὶς ἐξαγγελίες τῶν κομμάτων, γιὰ τὰ οἰκονομικὰ ζητήματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ἄλλα κρίσιμα θέματα. Ἐπιπλέον τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν διασώζει στὸ Λύκειο καὶ τὸν μέχρι σήμερα χαρακτήρα του καθὼς τὸ νέο μάθημα «Θρησκεία καὶ Κόσμος», ποὺ ἐπίσης σχεδίαζε ἡ Ἄννα Διαμαντοπούλου, δὲν θὰ ὑπάρξει τελικά. Ἡ διάσωση τῶν ὡρῶν καὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν Θρησκευτικῶν στὸ Λύκειο εἶναι προσωρινὴ καὶ ἀφορᾶ στὴν ἑπόμενη σχολικὴ χρονιά. Εὐχαριστοῦντες τὸν Θεὸ γιὰ τὴν θετικὴ ἐξέλιξη τοῦ ζητήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὸ Λύκειο ὀφείλουμε νὰ μένουμε ἄγρυπνοι, καθὼς ὅποια κυβέρνηση κι ἂν προκύψει μετὰ τὶς ἐκλογὲς θὰ ἐπιδιώξει ἀλλαγὲς στὸ Λύκειο.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΟΣΤΡΟΓΚ

Ἐπίσης ζητοῦν νά διακοπῇ ἡ σχέσις τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἱστορίαν τήν διαμορφωθεῖσαν μετά τήν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τόν Μάϊον τοῦ 1453.

Οἱ Πατρομάχοι τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος Τοῦ π. Παϊσίου Παπαδοπούλου, Ἡγουμένου ὀργανώνουν συνέδριον διά τόν ἀπογαλακτισμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τόν Βυζαντινόν τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Φιλώτα Πολιτισμόν καί τήν προσφοράν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό ὑπόδουλον Γένος (μετά τό 1453), ὀλίγα 24ωρα πρό τῆς θλιβερᾶς ἐπετείου τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Πιστεύουν ὅτι ἦτο βλαΠΟ τότε ποὺ ἔγινε ἡ προσχώρηση τῶν Ἑλλήνων στὸν Χριστιανισμὸ, ὄχι μόνο ἡ προσωπική μας ζωὴ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐθνικὴ «κέ- βερά διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ σύνδεσίς της μέ αὐτήν τήν ἱστορίαν καί τόν «ἐθνικισμόν». Ἆραγε εἰς τί κρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολ. 3,3). Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ὑπῆρχε περίπτωση ἡ ὀρθόδοξη Ἑλλὰς νὰ μὴ διώκεται. Ὁ Κύριος, διαφέρουν οἱ Πατρομάχοι τῆς Ἀκαδημίας ἀπό τούς Ἐκκλησιομάχους, πού ζητοῦν τόν ἀπογαλακτιδιὰ τοῦ Εὐαγγελίου Του, ρητῶς μᾶς προεῖπε· «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς σμόν τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν; Εἰς τί διαφέρουν ἀπό τήν κ. Ρεπούση, ἡ ὁποία ἠμφισβήτει διώξουσιν» (Ἰωαν. 15,20). Ποιοί μᾶς διώκουν; Αὐτοὶ ποὺ σταύρωσαν τὸν Θεάνθρωπο Χριστό. Κάθε φορὰ, ὅμως, ποὺ ἡ πατρίδα μας σταυ- τήν προσφοράν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό Γένος καί διεστρέβλωνε τήν Ἑλληνικήν Ἱστορίαν; Ἡ κ. Ἀρβερώνεται, ὁ Ἰησοῦς ὡς Θεὸς τὴν ἀνασταίνει, διότι «εἰς τὸν θάνατον λέρ-Γλύκατζη, διανοουμένη μέ διεθνές κῦρος ὑπερασπίζεται τό Βυζάντιον εἰς βιβλίον της καί εἰς αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν». Ἂς μὴ λησμονοῦμε τὴν ἐνθάρρυνσή μας· «εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ συνέντευξίν της, ἐνῶ ἡ διαβόητος Ἀκαδημία τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος ζητοῦν τόν ἀπογατῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα». Ἑπομένως τελικὰ θὰ νικήσουμε! λακτισμόν τῆς Ἐκκλησίας ἀπό αὐτό, ὡς καί ἀπό τήν προσφοράν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό ὑπόδουλον Ὁ τρόπος γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτὸ εἶναι νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς Γένος. Αἱ θέσεις τῆς Ἀκαδημίας ἀποτελοῦν ἀσέβειαν πρός τούς Νεομάρτυρας τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι νίκης τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ θάνατο. Χρειάζεται δηλαδὴ στὴν ὕπαρξή μας, τὴν προσωπικὴ καὶ τὴν ἐθνική, νὰ καταβάλουμε τὴν ἁμαρτία μὲ ἐγνώρισαν φρικτά μαρτύρια, ἀγχόνας καί ἀποκεφαλισμούς κατά τήν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας.

τῆς Ἀκαδημίας καὶ τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος. Ἀλλὰ ὀφείλομεν νὰ εἴπωμεν ὅτι ψεύδονται, ἐνῶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑποκρίνεται ὅτι δὲν συμβαίνει τίποτε. Ψεύδονται διότι διὰ παράδειγμα ὁ «Ο.Τ.», ὁ ὁποῖος πρῶτος ἀνέδειξε τὸ θέμα, προκαλῶν θετικὰς καὶ ἀρνητικὰς ἀντιδράσεις ηὗρε τὰ ἀποσπάσματα τῶν ὁμιλιῶν εἰς ἐπίσημον ἀνακοίνωσιν καταχωρηθεῖσαν εἰς ἱστοσελίδα (ἴντερνετ) ἐλεγχομένην ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Μὲ βάσιν αὐτὴν τὴν ἀνακοίνωσιν ὁ «Ο.Τ.» ἔκανε κριτικήν, καταχωρῶν σχετικὰ ἀποσπάσμα-

Ἐνῶ ὁ Ἑλληνισμὸς ἐβάδιζε πρὸς τὸ Πάσχα καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας καὶ Σεβ. Μητροπολῖται, ὡς ὁ Σεβ. Σπάρτης κ. Εὐστάθιος συνέδεε τὴν Ἀνάστασιν μὲ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Ἔθνους μας καὶ τὸν σημαντικώτατον ρόλον τῆς Ἐκκλησίας εἰς τοὺς Ἐθνικοαπελευθερωτικοὺς ἀγῶνας τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἡ διαβόητος Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ προέβαινεν εἰς ἀνακοίνωσιν, μὲ τὴν ὁποίαν ἐζήτει τὴν διακοπὴν τῆς συνδέσεως τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὴν ἱστορίαν τοῦ Βυζαντίου καὶ τὴν ταύτισιν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Ἔθνος καὶ τὸν Ἐθνικὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν μεγάλην αὐτὴν διακοπὴν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βυζάντιον, τὴν πτῶσιν τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων (τῆς Κωνσταντινουπόλεως) καὶ μὲ τὸ Ἔθνος τὴν ζητεῖ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἐπανευαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ καὶ τῆς πραγματικῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἀξιώνει πᾶσαν διακοπὴν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν ξεπερασμένον κόσμον τοῦ χθὲς καὶ θεωρεῖ: «Πὼς εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ὑπερβεῖ ἡ Ἐκκλησία τὸν Ἐθνοκεν-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

«Τό “Σκάϊ” ἔπληξε τήν Ἐκκλησίαν καί τόν Θεάνθρωπον Χριστόν κατ᾽ ἐντολήν τοῦ Σιωνιστικοῦ–Ἑβραϊκοῦ λόμπυ», ὑποστηρίζει ὁ Σεβ. Πειραιῶς. Σελ. 8 Ὁ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως περιγράφει τά κοινωνικά καί ἐθνικά ἀδιέξοδα εἰς τήν Θράκην. Σελ. 8 Αἱ ἀπόψεις τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου διά τάς διαφοράς Ὀρθοδόξων–ἑτεροδόξων καί τήν ἕνωσιν μετά τῶν Παπικῶν. Σελ. 6 Προκλητικός ὁ σύμβουλος τοῦ Φαναρίου ἀντιμετωπίζει τούς Μονοφυσίτας ὡς μή αἱρετικούς. Σελ. 6

τρικὸ λόγο καὶ νὰ ἐγκαταλείψει κάθε ὄνειρο ἐπιστροφῆς στὴν Βυζαντινὴ Θεοκρατία ἢ σὲ κάθε ἄλλη ἀντινεωτερικὴ ρομαντικὴ ἐκδοχὴ “Χριστιανικῆς Κοινωνίας”. Κατηγορεῖ δὲ τὴν ὑπόλοιπον Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν ὅτι “ἐργάζεται” διὰ τὴν θεοκρατίαν καὶ τὸν “νεο–εθνικι-

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΕΠΟΧΗ μας εἶναι δύσκολη. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀκριβέστερα ποτὲ δὲν πλησίασαν τὸν Θεό. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν καὶ δραστηριοποιήθηκαν εὑρισκόμενοι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, παρόλο ποὺ δηλώνουν χριστιανοί. Εἶναι φοβερὸ αὐτό, ποὺ συμβαίνει. Ἑκατομμύρια χριστιανοὶ ζοῦν χωρὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διάβολος τοὺς σέρνει πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, τοὺς ἔχει πιστὰ ὄργανά του καὶ πολλοὶ διάκεινται ἐχθρικῶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι μόνο κατ᾽ ὄνομα εἶναι χριστιανοί. Ἡ ζωή τους τὸ ἐπιβεβαιώνει. Χρειάζεται πολὺς ἱδρώτας, γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα. Πρέπει νὰ βρεθοῦν ζηλωτὲς κληρικοὶ καὶ ἱεραπόστολοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργαστοῦν, γιὰ νὰ στραφοῦν οἱ ἄνθρωποι πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ δουλειὰ εἶναι εὔκολη καὶ μπορεῖ νὰ φέρει καρποὺς ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη. Ὡστόσο, δὲν ταιριάζει στοὺς ἀληθινοὺς χριστιανοὺς ἡ ἀπαισιοδοξία οὔτε καὶ πρέπει ὅλα νὰ τὰ ὑπολογίζουν μὲ ἀνθρώπινα μέτρα. Δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ δική τους ἁρμοδιότητα. Καὶ πρέπει ὅλοι νὰ ξέρουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ χαθοῦν οἱ χριστιανοί. Ἀντίθετα, θὰ ἔλθουν καὶ καλύτερες μέρες. Θὰ διαπιστώσουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁδηγοῦνται στὴ δυστυχία καὶ θὰ ἀναζητήσουν κάτι ἄλλο. Οἱ μέχρι τώρα ἐπιλογές τους ἦταν ἐσφαλμένες. Θὰ ἀρνηθοῦν τὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς καὶ θὰ μποῦν μὲ χαρούμενο, σταθερὸ καὶ θριαμβευτικὸ βηματισμὸ στὴν Ἐκκλησία. Θερμὴ καὶ ἐκ βαθέων εἶναι ἡ εὐχή μας ἡ εὐλογημένη αὐτὴ ὥρα νὰ μὴ ἀργήσει πολύ, γιατὶ οἱ ἀδελφοὶ βρίσκονται στὸ χεῖλος τῆς σκοτεινῆς ἀβύσσου. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀνησυχοῦσε πολὺ γιὰ τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων. Ἔβλεπε ὅτι ὁ διάβολος κάνει θραύση. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νὰ πιάσει ὅλον τὸν κόσμον. Τοὺς πλουσίους νὰ τοὺς πιάσει μὲ τὴ μασωνία, τοὺς φτωχοὺς μὲ τὸν κομμουνισμὸ καὶ αὐτοὺς ποὺ θρησκεύουν μὲ τὸν οἰκουμενισμό». Βλέπουμε ὅτι ὁ διάβολος στρέφεται πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χρησιμοποιώντας ὅμως διαφορετικοὺς τρόπους, ἡ δολιότητα τῶν ὁποίων δὲν εἶναι πάντα ἐμφανής. Συνήθως μᾶς παραπλανᾶ μὲ τὴ «φιλανθρωπία» τῆς μασωνίας, μὲ τὸ «ἐνδιαφέρον» γιὰ τοὺς ἐργαζομένους τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ μὲ τὸ «σπουδαῖο ὅραμα τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ἡ μασωνία, ὁ κουμμουνισμὸς καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀντίχριστα συστήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου. Ἡ μασωνία ἀπευθύνεται στοὺς πλούσιους καὶ τοὺς ὑπόσχεται αὔξηση τῶν κεφαλαίων καὶ ποικίλες διευκολύνσεις, προκειμένου νὰ καταλάβουν σπουδαῖες καὶ ἀποδοτικὲς θέσεις στὸ κράτος. Ὁ κομμουνισμὸς ἐμφανίζεται ὅτι κάνει ἀγῶνες γιὰ τοὺς ἐργαζόμενους καὶ τὴν ἐξάλειψη τῆς φτώχειας καὶ τῆς ἐκμεΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

(1ον)

Προλεγόμενα Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ἀποτελεῖ τήν ἐκτενῆ μορφή τῆς εἰσηγήσεως πού ἑτοιμάσαμε νά ἀνακοινώσουμε στήν ἐπιστημονική θεολογική ἡμερίδα πού ὀργάνωσε ἡ Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς στίς 15 Φεβρουαρίου τρέχοντος ἔτους (2012) στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας μέ θέμα: «Πατερική Θεολογία καί μεταπατερικη αἵρεση». Ἡ ἡμερίδα

σμὸν” μὲ τὴν διαρκῆ ἐπίκλησιν τοῦ παρελθόντος». Ὅλα αὐτὰ τὰ ζητήματα θὰ τὰ θέση εἰς διεθνὲς διορθόδοξον συνέδριον μὲ θέμα «Ἐκκλησιολογία καὶ Ἐθνικισμὸς στὴ μεταμοντέρνα ἐποχή», τὸ ὁποῖον θὰ ὀργανώση εἰς τὸν Βόλον ἀπὸ τὴν 24ην ἕως καὶ τὴν 27ην Μαΐου.

ἔτυχε ἐνθουσιώδους ὑποδοχῆς ἀπό ἕνα πλῆθος δύο χιλιάδων περίπου (2.000) πιστῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι καταχειροκρότησαν καί ἐπευφήμησαν ἐν πρώτοις τόν σχόντα τήν ἰδέα καί τήν πρωτοβουλία τῆς ὀργανώσεως, νέο ὁμολογητή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, σεβασμιώτατο μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὡς καί τούς πέντε εἰσηγητάς τῆς ἡμερίδος καί τούς δύο προέδρους τῶν ἐπί μέρους συνεδριῶν. Ἡ ἰδική μας εἰσήγηση κατά τό πρόγραμ-

μα ἔπρεπε νά ἀναπτύξει τό θέμα: «Ἡ σημασία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ πατρομαχική ἄρνησή της». Διαπιστώθηκε ὅμως, ἐνῶ ὁδεύαμε πρός τήν ἡμερίδα, ἀπό τίς ἀποσταλεῖσες περιλήψεις τῶν εἰσηγήσεων, ὅτι ἐχρειάζετο νά γίνει ἐμφανέστερα σαφής ἡ προέλευση καί ἡ ἐξέλιξη τῆς «μεταπατερικότητας», τῆς ὑπέρβασης δηλαδή τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς ἀχρήστων πλέον καί μή ὠφελίμων γιά τήν σύγχρονη ἐποχή, κατά τήν βλάσφημη καί αἱρετική θεωρία, πού ἀναπτύχθηκε σέ συνέδριο τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος τόν Ἰούνιο τοῦ 2010. Γιά τόν λόγο αὐτό προσαρμόσαμε τό περιεχόμενο τῆς εἰσηγήσεώς μας στήν νέα αὐτή ἀναγκαιότητα, τήν ὁποία καί ἐμεῖς κρίναμε ὡς ὀρθή. Ἄλλωστε γιά τήν σημασία

Ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος ταυτίζεται εἰς τὴν ἐπιχειρηματολογίαν της μὲ τὰς θέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος πολλάκις ἔχει «ἀφορίσει» τὴν ταύτισιν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Ἔθνος. Ἀλλὰ αὐτὴν τὴν ταύτισιν τὴν ἐθεώρει ἀπαραίτητον ἡ Χριστιανικὴ Ἀδελφότης «Χρυσοπηγὴ» ὑπὸ τὸν πρώην Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς καὶ ἡγούμε-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Πρὸς τὸν Ἀρχιεπ. Κύπρου κ. Χρυσόστομον

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος φέρεται νὰ ὑπέγραψε συμφωνίαν μὲ τὸν Ἀρχιραββῖνον τοῦ Ἰσραὴλ συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἐθανάτωσαν –ἐσταύρωσαν τὸν Χριστόν. Οἱ Ἑβραῖοι πανηγυρίζουν διὰ αὐτὴν τὴν συμφωνίαν. Ἐὰν τελικῶς ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα τότε ὁ Κύπρου ἔχει εὐθυγραμμισθῆ μὲ τὰς θέσεις τοῦ σημερινοῦ Πάπα ὁ ὁποῖος πρὸ μηνῶν ὑπέγραψε μίαν τοιαύτην συμφωνίαν. Ἐρωτῶμεν τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου: Μὲ τὴν πρᾶξιν του αὐτὴν (ἐφ᾽ ὅσον εἶναι ἀληθῆ ὅσα μεταδίδονται) γνωρίζει ὅτι ρίπτει εἰς τὰς «χωματερὰς» τοὺς Ἁγίους Εὐαγγελιστάς, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν τὴν Καινὴν Διαθήκην, εἰς τὴν ὁποίαν περιγράφονται ὅσα ἔγιναν τὴν ἐποχὴν τῆς δράσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν; Γνωρίζει ὅτι οὐσιαστικῶς ἀμφισβητεῖ τὴν Καινὴν Διαθήκην, εἰς τὴν ὁποίαν περιγράφονται τὰ θεῖα πάθη τοῦ Κυρίου μας καὶ εἰς πολλὰ σημεῖα γίνεται ἀναφορὰ εἰς τὸν Ἰουδαϊκὸν ὄχλον, ὁ ὁποῖος ἐζήτει τὴν Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ ἢ εἰς τὸ Ἰουδαϊκὸν συνέδριον, τὸ ὁποῖον κατεδίκασε τὸν Κύριόν μας εἰς θάνατον διὰ τῆς Σταυρώσεως,

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀφορμή καί πάλι τούς πατρομάχους τοῦ Βόλου, εἴχαμε ὁμιλήσει ἐνωρίτερα σέ ἐκδήλωση πού συνδιοργάνωσαν στήν Κατερίνη στίς 28-3-2011 ἡ Ἱερά Μητρόπολη Κίτρους καί Κατερίνης διά τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου ὁ «Ἅγιος Φώτιος» καί τό Ἀνοικτό Πανεπιστήμιο τῆς Σχολῆς Γονέων τοῦ Δήμου Κατερίνης στό συνεδριακό κέντρο τοῦ Δήμου Κατερίνης, ὅπου ὁμιλήσαμε μέ θέμα «Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ σημασία τους». Ἡ ὁμιλία αὐτή ἤδη κυκλοφορεῖ σέ διαδικτυακούς τόπους, ὅπως καί σέ δισκέτες ὀπτικές καί ἀκουστικές, σύντομα δέ θά τήν ἑτοιμάσουμε, Θεοῦ θέλοντος, πρός ἐκτύπωση. Τό νέο λοιπόν περιεχόμενο τοῦ κειμένου τῆς εἰσηγήσεως πού ἀκολουθεῖ φέρει τόν πιό κατάλληλο τίτλο «Γένεση καί ἐξέλιξη τῆς πα-

Τὴν 29ην Ἀπριλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου Ἐπισκόπου Ὀστρόγκ ἐν Μαυροβουνίῳ Σερβίας (16ος αἰών).

Ἡ κρίσις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως

QUO VADIS EUROPA;

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ οἰκονομική κρίση ἔχει χτυπήσει ὅλη τήν Εὐρώπη καί ὄχι μόνο τήν Ἑλλάδα. Τί λέω! Ὄχι μόνο τήν Εὐρώπη, ἀλλ᾽ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ἡ κρίση εἶναι παγκόσμια, οἰκουμενική καί δέ ξέρει κανείς "τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα". Ὅλοι οἱ εὐρωπαῖοι - καί ὄχι μόνο - ἀναρωτιοῦνται: "ποῦ πᾶμε"; Τί μᾶς ἀναμένει; Τί θά ξημερώσει; Καθημερινές καί διαδοχικές οἱ συσκέψεις τῶν εὐρωπαίων ἡγετῶν. Ἀλλ᾽ αὐτή τή φορά ὁ καθημερινός τύπος θέτει τό μεγάλο ἐρωτηματικό: Quo vadis Europa; Ποῦ πορεύεσαι Εὐρώπη; Καί γιατί αὐτό τό ἐρωτηματικό; Ἁπλούστατα: "Μέ μιά μίνι σύνοδο κορυφῆς, πρίν ἀπό τήν πραγματική, καί σέ ἕνα κλίμα διάχυτης ἀπαισιοδοξίας γιά τήν ἔκβαση, ξεκινᾶ στίς Βρυξέλλες ἡ κρισιμότερη ἴσως στήν ἱστορία τῆς ΕΕ συνάντηση τῶν 27 ἀρχηγῶν τῶν κρατῶν μελῶν...". Quo vadis Europa; Καί ἡ εἴδηση συμπληρώνεται: «Τ᾽ ἀστέρια - τό σύμβολο τῆς Εὐρώπης» - καί τό σλόγκαν: Γρίφος: «Ἡ κρίση χρέους στήν Εὐρωζώνη». Καί ἡ εἴδηση:«Ὁρατός εἶναι ὁ κίνδυνος νά τεθεῖ ἐκτός ἐλέγχου ἡ κρίση τοῦ χρέους, πού σοβεῖ στήν Εὐρωζώνη μέ συνέπειες...». Πανευρωπαϊκό -καί ὅσο περνᾶ ὁ καιρός- παγκόσμιο προβάλλει

τό ἐρωτηματικό: «Quo vadis Europa»; Ποῦ πηγαίνεις, Εὐρώπη; Πρός τά ποῦ βαδίζεις; Καί γιά νά ἐξατομικεύσουμε τήν ἐρώτηση: "Ποῦ κατάντησες, ἄνθρωπε τῆς Εὐρώπης; Γιατί αἰχμαλώτισες ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό σου; Γιατί ἀκολούθησες ἄγνωστα καί σκοτεινά μονοπάτια; Γιατί ἔφυγες καί δραπέτευσες, σάν τόν ἄσωτο, μακριά ἀπ᾽ τόν Πατέρα;». Ἰδού λοιπόν, ἡ αἰτία τῆς κρίσης: Ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Πατέρα. Ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη ἀλαζονεία καί ἡ διαφθορά τῆς καρδιᾶς. Σέ τελευταία ἀνάλυση, ἡ ἀχαριστία τοῦ εὐρωπαίου -ἤ ἄν θέλετε - τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό. Ὁ Φώτης Κόντογλου μέ τόν ὡραῖο ἐκφραστικό του τρόπο, γράφει γιά τούς ἀρνητές τῆς Δύσης: «Σέ μιά στιγμή πού εἶναι οἱ ἴδιοι πεθαμένοι, φωνάζουν μέ μιά δαιμονική χαρά πώς πέθανε ὁ Θεός»! Αὐτή κι ἄν εἶναι ἡ τραγωδία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Πολιτισμός χωρισμένος ἀπ᾽ τό Θεό, μετέωρος καί ἄθρησκος, δέ μπορεῖ νά ἐμπνέει, νά φωτίζει, νά καθοδηγεῖ. Ἄν παραμερίσουμε τίς αἰώνιες χριστιανικές ἀξίες, τότε μέ τί θ᾽ ἀντικατασταθοῦν; Ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο ἀπ᾽ τό Χριστιανισμό; Ὁ Ρενάν, παρόλο ἀρνητής καί ὀρθολογιστής, ἀναγκάστηκε νά

τρομαχικῆς Μεταπατερικότητας». Α. Ὁ Σχολαστικισμός τῆς Φραγκοπαπικῆς Δύσεως ἐναντίον τῆς πατερικῆς Ἀνατολῆς Στήν Δύση μέχρι καί τόν 8ο αἰώνα ἡ Θεολογία καί ἡ πνευματικότητα ἀκολουθοῦσαν βασικῶς τόν δρόμο πού ἐχάρασσε ἡ Ἀνατολή. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ G. Dumont οἱ πηγές καί οἱ ἀρχές τῆς θεολογικῆς σκέψεως, τῆς λειτουργίας καί τῆς πνευματικότητος τῶν Δυτικῶν, πού χαρακτηρίζουν τήν ἀνθούσα ἐποχή τοῦ λατινικοῦ Καθολικισμοῦ βρίσκονται στήν Ἀνατολή, ὅσο καί ἄν αὐτό ἐκπλήσσει πολλούς Δυτικούς Χριστιανούς. Στήν Ἀνατολή ὀφείλει ἡ Δύση τήν μορφοποίηση σέ δόγματα τῶν μεγάλων μυστηρίων τοῦ Χριστιανισμοῦ περί τῆς Ἁγίας Τριάδος, περί τῆς ἑνώσεως τῆς θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μεγάλο ἀριθμό

ἑορτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἰδιαίτερα πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου, ὅπως καί τήν ἵδρυση καί ὀργάνωση τοῦ Μοναχισμοῦ. Ἡ ἀποξένωση μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως ἀρχίζει σέ συγκεκριμένη ἱστορική ἐποχή· ἡ δυναμική ἐμφάνιση στό προσκήνιο τῆς ἱστορίας τῶν Φράγκων-Γερμανῶν τοῦ Μ. Καρόλου προσέφερε εἰς τόν θρόνο τῆς Ρώμης ἰσχυρό σύμμαχο γιά νά ἀντιμετωπίσει τίς πιέσεις τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος καί εἰς τόν Γερμανό ἡγεμόνα καί τούς διαδόχους του τήν εὐκαιρία νά θεμελιώσουν καί οἰκοδομήσουν τήν Ἁγία Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία τοῦ γερμανικοῦ ἔθνους καί νά ὑποκαταστήσουν τήν Ρωμανία, πού ὀνομάσθηκε μεταγενέστερα Βυζάντιο. Ὁ Κάρολος ὁ Μέγας, ὅπως ἀναλύει ὁ Le Guillu, ἐφιλοδόξησε νά δημιουργήσει νέα θεολογική παράδοση, ἀνεξάρτητη ἀπό τήν Πατερι-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΟΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΚΑΘΑΡΩΝ

«ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ, ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ», ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ!

ΦΑΙΝΕΤΑΙ πὼς τὸ ἔχει συνήθεια ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, Βαρθολομαῖος, νὰ σκανδαλίζει τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐν μέσῳ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὅπως πρὶν ἀπὸ δύο ἔτη, ὅταν ἀνήμερα τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀντὶ νὰ καταδικάσει τοὺς αἱρετικοὺς, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνεῖ καὶ συμπροσεύχεται ἀδιακρίτως, προτίμησε νὰ καταδικάσει τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ συνέταξαν καὶ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»· ἔτσι καὶ ἐφέτος, μὲ μία προκλητικότατη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, Ἱερώνυμο, ἀπαιτεῖ τὴν σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τρόπον ὥστε νὰ καταδικαστοῦν «συνοδικῶς» οἱ ἐνέργειες τῶν ἀντι-οικουμενιστῶν, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ ἀγωνιστοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς, Σεραφείμ, ἐξαιτίας τῆς ἐπιτυχημένης ἐπιστημονικῆς ἡμερίδας, ποὺ διοργανώθηκε τὸν περασμένο Φλεβάρη καὶ ἡ ὁποία ξεσκέπασε τὴν «μεταπατερικὴ αἵρεση» καὶ τοὺς ἐπίσημους ἐκφραστές της, ἀλλὰ

Οἱ Οἰκουμενισταί Ἐπίσκοποι δύνανται νὰ ἐνεργοῦν μονομερῶς καὶ νὰ ἀναλαμβάνουν πρωτοβουλίας

ΚΑΙ ΕΝΩ ἡ «Μήτηρ Ἐκκλησία» ζητεῖ ἀπὸ τὴ «θυγατέρα» νὰ λάβει αὐστηρὰ μέτρα εἰς βάρος ὅσων Ἐπισκόπων ἐνεργοῦν καὶ σκέπτονται ἀντι-οικουμενιστικά, ἀντιθέτως δὲν φαίνεται νὰ τὴν ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα, ὅταν Ἐπίσκοποι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, Οἰκουμενιστὲς στὸ φρόνημα, ἀναλαμβάνουν πρωτοβουλίες μονομερῶς «ὑπὲρ τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν». Ὅπως συμβαίνει μὲ τὴν περίπτωση τοῦ Μητροπολίτου Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας, Πολυκάρπου, ὁ ὁποῖος σὲ πρόσφατη συνέντευξη, ποὺ ἔδωσε σὲ Ἱσπανικὴ ἱστοσελίδα, ὅταν τέθηκαν ἐρωτήσεις καὶ γιὰ τὸ θέμα τῶν διαλόγων ἀπήντησε ὡς ἑξῆς: «Προσωπικά, στὸν τομέα αὐτὸ ἀκολουθῶ τὴν ἀδελφικὴ “πολιτικὴ” τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ Πατριάρχου μας, καὶ ὅπως ὑποσχέθηκα στὸν Ἐνθρονιστήριο λόγο μου θὰ ἐργαστῶ, ἔστω καὶ μονομερῶς, ὑπὲρ τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, ἔχων ὡς ἔμβλημα τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μας ὀλίγον πρὸ τοῦ σωτηριώδους πάθους Του: “ἵνα πάντες ὦσιν ἕν”». Αὐτὲς οἱ πρωτοβουλίες δὲν τορπιλίζουν τὴν «πανορθόδοξη ἑνότητα», Παναγιώτατε;

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ὑπὲρ τῆς συνεχίσεως τῶν διαλόγων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους

ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ Εὐελπίδων παρέστη πρὸ ἡμερῶν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱστολόγιο «ΑΚΤΙΝΕΣ», ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ὅπου εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ συζητήσει μὲ σπουδαστὲς ἐπίκαιρα θέματα. Ὅταν ρωτήθηκε σχετικὰ μὲ τὸν διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ τὶς διάφορες ἀντιδράσεις ποὺ ὑπάρχουν, δικαιολόγησε τὴν πρακτικὴ τῶν σύγχρονων διαλόγων, ἀφήνοντας αἰχμὲς γιὰ μερικοὺς Ἀρχιερεῖς, ποὺ «ἐπηρεάζουν μερικοὺς λαϊκοὺς καὶ τοὺς λένε τί τὸν θέλουμε αὐτὸν τὸν διάλογο;». Ἐνῶ ἐν συνεχείᾳ δήλωσε ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μας, δὲν ἔχει παρατηρήσει σημεῖα, μὲ βάση τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ποῦμε πὼς διακόπτουμε τὸν διάλογο». Λυπούμαστε εἰλικρινὰ γιὰ τὶς θέσεις αὐτὲς τοῦ Μακαριωτάτου, ὄχι μόνο διότι δὲν φαίνεται νὰ βλέπει τὶς παρεκτροπὲς τῶν σύγχρονων διαλόγων μὲ τὶς συμπροσευχές, τὶς κοινὲς διακηρύξεις καὶ τὰ πολυτελῆ συμπόσια, ἀλλὰ ἐπιπλέον διότι διαστρεβλώνει συνειδητὰ τὴν πραγματικότητα, ὅταν ἀναφέρει πὼς ὑπάρχουν Ἀρχιερεῖς, ποὺ δὲν θέλουν τὸν διάλογο μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Πότε Μακαριώτατε ἐκφράστηκε μία τέτοια θέση καὶ ἀπὸ ποιὸν Ἱεράρχη; Μήπως ἡ διαφωνία αὐτῶν τῶν Ἀρχιερέων ἔγκειται στὸν ἀντιπατερικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον διεξάγονται οἱ διάλογοι στὴν ἐποχή μας; Καὶ γιατί σερνόμαστε σὲ ἕνα διάλογο τόσες δεκαετίες, ὅπου τὸ μόνο ὁρατὸ ἀποτέλεσμα δὲν εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἡ ἀναγνώριση ὅλων αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων ὡς «ἐκκλησιῶν»; Μπορεῖτε νὰ δώσετε μία ὑπεύθυνη ἀπάντηση ἐπιτέλους;

Τὸ ὑπόμνημα τῆς ΑΘΣ πρὸς τὴν ΔΙΣ κάμνει διὰ μίαν ἀκόμη φοράν τὸ «μαῦρο-ἄσπρο»

Μὲ τρόπο ταχυδακτυλουργικό, ὅπως τὸ συνηθίζουν ἄλλωστε οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, στὸ πρόσφατο ὑπόμνημα, ποὺ ἀπέστειλαν (9-3-12) στὴ ΔΙΣ, ἔπειτα ἀπὸ τὸ θόρυβο, ποὺ ξεσηκώθηκε μετὰ τὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, προσπάθησαν νὰ ἀντιστρέψουν τὸ εἰς βάρος τους κλίμα καὶ νὰ πείσουν γιὰ μία ἀκόμη φορά πὼς δὲν εἶναι ἀντιπατερικοί, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τοὺς Πατέρες. Εἶναι γνωστὴ ἡ τακτικὴ αὐτὴ νὰ μεταβάλλουν ἑαυτοὺς ἀπὸ θύτες σὲ θύματα. Ὅσοι ὅμως ἔχουν μελετήσει τὶς εἰσηγήσεις ὅλων τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, ποὺ βρίσκονται ἀνηρτημένες στὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς ΑΘΣ (http://www.acadi-

καὶ τῶν ἀναθεμάτων, ποὺ ἐξεφώνησε ὁ θαρραλέος Ἐπίσκοπος, ἀκόμη καὶ ἐναντίον συγχρόνων αἱρετικῶν. Τὶς προηγούμενες ἡμέρες βέβαια προηγήθησαν ὁρισμένοι «λαγοὶ» τοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ξεκίνησαν νὰ καλλιεργοῦν τὸ κλίμα καὶ νὰ παραλληλίζουν τὴν ὑπόθεση τοῦ Πειραιῶς, μὲ αὐτὴν τοῦ (κανονικοῦ) Ἐπισκόπου Ράσκας καὶ Πριζρένης, Ἀρτεμίου, ὑπονοώντας σαφέστατα τὴν καθαίρεση τοῦ πρώτου, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ δευτέρου. Ξεχνοῦν ὅμως κάτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ἀρχοντο-υπηρέτες» τοῦ Φαναρίου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης: πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλὰς δὲν εἶναι Σερβία τῶν ἀμερικανοπροσκυνημένων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἀδιάφορου λαοῦ. Ἂς μὴ τεντώνουν τὸ σχοινὶ οἱ Φαναριῶτες Οἰκουμενιστές, διότι ὁ εὐσεβὴς λαὸς τοῦ Θεοῦ καιροφυλακτεῖ καὶ σὲ τούτους τοὺς δυσθύμους καιροὺς τῆς γενικῆς κρίσεως ἀρχίζει νὰ διακρίνει τοὺς πραγματικοὺς Ὀρθοδόξους ποιμένες, ἀπὸ τοὺς λυκοποιμένες, ποὺ διακονοῦν δουλικὰ τὴ Νέα Τάξη καὶ τὰ ὄργανά της. Καὶ ὁ νοῶν νοείτω...

mia.gr/content/blogsection/1/48/lang,e l/) διαπιστώνουν ὅτι πρόκειται ξεκάθαρα γιὰ ἀντιπατερικὲς ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες ἐκπηγάζουν ἀπὸ τὴν προτεσταντικῆς προελεύσεως μείωση καὶ ἀκύρωση τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως. Ἑπομένως, οἱ ὅποιες ἐνστάσεις καὶ κατηγορίες διατυπώθηκαν ἀπὸ τοὺς καταρτισμένους ὁμιλητάς τῆς ἡμερίδας τοῦ Πειραιᾶ, δὲν βασίστηκαν «σὲ ἐπιλεκτικὴ σταχυολόγηση καὶ ἀξιοποί-

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΑΛΩΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ Η ΕΠΙΘΕΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ μὲ τὴν πατριαρχικὴ ἐπιστολή, καὶ ἑτέρα ἐπιστολὴ ὑπογεγραμμένη ἀπὸ περίπου 30 καθηγητὲς τοῦ Τμήματος Θεολογίας, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς, ἀλλὰ καὶ τοῦ Μητροπολίτου Κυθήρων. Μὲ περισσὸ θράσος καὶ ἀναίδεια, γνωστοὶ καθηγητὲς οἱ ὁποῖοι κατὰ καιροὺς ἔχουν διατυπώσει φρικτὲς αἱρετικὲς θέσεις καὶ πλάνες, καὶ ποὺ πάντα βρίσκονται ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία στὸ ἀπυρόβλητο, ἐτόλμησαν οἱ ἴδιοι νὰ ζητήσουν τὴν τιμωρία τῶν δύο ὀρθοτομούντων ποιμένων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, προφανῶς διότι οἱ συγκεκριμένοι Ἐπίσκοποι εἶναι ἐκ τῶν ἐλαχίστων ποὺ τοὺς ξεσκεπάζουν, καὶ κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπο τοὺς χαλοῦν τὸν εὐρύτερο «οἰκουμενιστικὸ σχεδιασμό». Αὐτοὶ οἱ ὑπογράψαντες καθηγητὲς εἶναι ἐκεῖνοι πού, ὅπως εὔστοχα κατήγγειλε προσφάτως ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, «θέλουν νὰ καταργηθεῖ ὁ ὀρθόδοξος χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ νὰ γίνει Θρησκειολογία. Καὶ μόνο αὐτὸ τοὺς στερεῖ τὸν τίτλο τοῦ ὀρθοδόξου καθηγητοῦ. Δὲν θέλετε νὰ ὑπάρχει ὀρθόδοξη κατήχηση στὰ σχολεῖα καὶ θέλετε νὰ διδάσκουμε γιὰ τὸν Βούδα καὶ τὸν Μωάμεθ; Καὶ εἶστε ἐσεῖς καθηγητὲς σὲ Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολή; Καὶ ἀπευθύνεστε σὲ Σύνοδο Ὀρθόδοξη, ποὺ θὰ ἔπρεπε καὶ μόνο γιὰ αὐτὸ νὰ σᾶς τιμωρήσει; Ἔχετε τὸ θάρρος καὶ τὸ θράσος νὰ ἀπευθύνεστε στὴ Σύνοδο;».

ηση μεμονωμένων φράσεων ἀπὸ τὴν προβολὴ τῶν εἰσηγήσεων τοῦ (μεταπατερικοῦ) συνεδρίου στὸ διαδικτυακὸ τηλεοπτικὸ δίκτυο intv.gr», ὅπως ἰσχυρίζονται στὸ ὑπόμνημά τους οἱ τῆς Ἀκαδημίας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ ἐνδελεχῆ καὶ τεκμηριωμένη θεολογικὴ ἔρευνα, ἡ ὁποία –κι αὐτὸ εἶναι τὸ πλέον χαρακτηριστικὸ– ἕως τώρα δὲν ἔχει ἐπιχειρηθεῖ νὰ ἀναιρεθεῖ...

«Δόκτορες» τῆς Νέας Ἐποχῆς προωθοῦν ἀνεξελέγκτως ἀποκρυφιστικάς φιλοσοφίας

ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ καθημερινὰ οἱ ἀναφορὲς ἁπλῶν ἀνθρώπων, ποὺ πέφτουν θύματα διαφόρων ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων, οἱ ὁποῖες μὲ τὸ προσωπεῖο ἰνστιτούτων «ὑγείας καὶ εὐεξίας», δροῦν ἀνεξέλεγκτα στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο. Ἕνα ἀπὸ αὐτά, τὸ ἰνστιτοῦτο «Νέα Ζωή», τοῦ Δρ. Κωνσταντίνου Μουρούτη, προπαγανδίζει διαρκῶς τοῦτες τὶς νεοεποχίτικες ὁρολογίες τύπου «ὑγεία καὶ εὐεξία», «ὁλισμός», «κισμέτ», «φιλοσοφία ἀ γάπης», «ἀπαγκίστρωση ἀπὸ διαφοροποιήσεις», «ἀνάταση καὶ μετουσίωση τῆς ἀνθρωπότητας» κ.ἄ. Μὲ δόλωμα τὴν «καλὴ διατροφή», ὀργανώσεις καὶ ἰνστιτοῦτα, ὅπως τὸ ἀνωτέρω, προσπαθοῦν νὰ στρέψουν τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἀνθρώπων στὰ φθαρτὰ καὶ γήινα τοῦ κόσμου τούτου, μὲ τραγικὴ συνέπεια τὴν ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἀποφεύγει ὅλες αὐτὲς τὶς νεοεποχίτικες παγίδες καὶ μὲ τὴν καθοδήγηση ἑνὸς καλοῦ πνευματικοῦ νὰ ἐπιδιώκει μόνον ἕνα πράγμα: τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ θέωση, ὄχι ὅμως ἡ αὐτο-θέωση, ποὺ πλασάρουν οἱ νεοεποχίτικες αὐτὲς ὀργανώσεις, ἀλλὰ καί ἡ συντριβὴ τῆς καρδίας καὶ ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως πρωτίστως ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ διεισδύσει στὴν ἀθλιότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ

του κόσμου, νὰ διαλύσει πάσῃ θυσίᾳ τὸ «ἐγώ» του καὶ ὄχι νὰ ἀναδείξει τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ προτερήματα ποὺ δῆθεν διαθέτει, ὑπερυψώνοντας καὶ στὴν πραγματικότητα αὐτοθεώνοντας τὸ «ἐγώ» του.

Τὸ ἑλληνικὸν ΥΠΕΞ ἠρνήθη εἰς τὸν Βλαντιμὶρ Πούτιν νὰ ἐπισκεφθῇ τὸ Ἅγιον Ὄρος

ΕΝΤΑΣΗ στὶς ἑλληνορωσικὲς σχέσεις προκάλεσε ἡ ἀπρόσμενη, ὅσο καὶ ἄστοχη διπλωματικὰ κίνηση τοῦ ἑλληνικοῦ ΥΠΕΞ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν εἴσοδο τοῦ νεοεκλεγέντα στὴ ρωσικὴ προεδρία, Βλαντιμὶρ Πούτιν, στὸ Ἅγιον Ὄρος μέσα στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Κατὰ τὴν τυπικὴ αἴτηση πρὸς τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση, τὸ Κρεμλίνο ἄκουσε τὶς ὑπηρεσίες τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους νὰ ἀπαντοῦν ἀρνητικά, μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι τὴν περίοδο ἐκείνη ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς τῆς Χώρας θὰ βρίσκεται σὲ ἄδεια. Μετὰ τὴν ἄρνηση τῆς Ἑλληνικῆς Κυβέρνησης, ἀναβλήθηκε τὸ ταξίδι Πούτιν, μὲ τὸ Κρεμλίνο νὰ παρουσιάζεται σφόδρα δυσαρεστημένο. Δέν γνωρίζουμε ἀσφαλῶς ἐπακριβῶς τοὺς πραγματικοὺς λόγους αὐτῆς τῆς ἀπερίσκεπτης ἐνέργειας, ὅμως μήπως τελικὰ δικαιώνονται ὅσοι ἐκφράζουν τὴ θέση πὼς τὰ κλειδιὰ αὐτῆς τῆς Χώρας ἔχουν παραχωρηθεῖ ἐπισήμως καὶ ὁριστικῶς στοὺς ἀμερικανοσιωνιστικοὺς παράγοντες τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου; Καὶ μὴ χειρότερα δηλαδή...

Ὁ «ἀπελευθερωτικὸς στρατὸς τῆς Τσαμουριᾶς» πίσω ἀπὸ τὸ ὁπλοστάσιον τῆς Ἀρτέμιδος;

ΑΥΤΟ κι ἂν ἦταν σόκ... Ἕνα ὁπλοστάσιο ἱκανὸ νὰ ἐξοπλίσει ἕνα ὁλόκληρο σύνταγμα εἰδικῶν δυνάμεων, ἀφορᾶ τελικὰ ἡ ἀνακάλυψη τῆς ὁπλαποθήκης, κατόπιν ἀξιοποίησης συγκεκριμένων πληροφοριῶν ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ἀσφαλείας τῆς Χώρας στὸ τριώροφο κτήριο τῆς Ἁγίας Μαρίνας στὴν Ἀρτέμιδα Ἀττικῆς. Ὅπως σημείωσε ἀξιωματικός τοῦ Στρατοῦ στὴν ἔγκυρη ἱστοσελίδα defencenet.gr: «Ἀπὸ τὸ 1999 τὴν ἐποχὴ τοῦ πολέμου στὸ Κοσσυφοπέδιο, ἔχει νὰ βρεθεῖ τέτοια ποσότητα παράνομου ὁπλισμοῦ στὰ Βαλκάνια»! Τὸ θέμα εἶναι ἀρκετὰ σοβαρὸ καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικοὺς ἀναλυτές, οἱ ἔρευνες ἐπικεντρώνονται σὲ δύο ἄξονες: Ὁ ἕνας ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν UCC, τὸν παράνομο «ἀπελευθερωτικὸ στρατὸ τῆς Τσαμουριᾶς», δηλαδὴ τοὺς ἐξτρεμιστὲς Ἀλβανοὺς, ποὺ ἔχουν στενὲς σχέσεις μὲ τὸν UCK καὶ ὀνειρεύονται τὴν «ἀπελευθέρωση τῆς Τσαμουριᾶς» (τὸ 2000-2001 εἶχε ὑπάρξει μία τεράστια κινητοποίηση τοῦ UCC καὶ μεγάλες ποσότητες ὅπλων εἶχαν τοποθετηθεῖ σὲ διάφορες κρύπτες στὴν Β. Ἑλλάδα). Ὁ δεύτερος ἄξονας, ἐξίσου ἀνησυχητικός, εἶναι τὰ ὅπλα νὰ προορίζονταν γιὰ ὁμάδες προβοκατόρων ἐντός τῆς Χώρας. Στὴν κατεχόμενη Ἑλλάδα τοῦ ΔΝΤ, ἀπὸ ὅτι φαίνεται δὲν ἔχουμε δεῖ τίποτα ἀκόμη!

Ἡ ἐπίκλησις τῆς Ἁγίας Τριάδος

ΟΛΑ τὰ κείμενα τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας ἀποπνέουν βαθύτατο αἴσθημα πίστεως στὸ Θεό. Παραβλέπουμε κάποια ἐλάχιστα κείμενα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἐπηρεασμένα ἀπὸ τὸν σκοταδιστικὸ «διαφωτισμὸ» τῆς Δύσεως (π.χ. Ἑλληνικὴ Νομαρχία), καὶ τὰ ὁποῖα δὲ γράφηκαν στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ μᾶς ἦρθαν εἰσαγόμενα ἀπὸ τοὺς «ἄκαπνους» Ἕλληνες, τύπου Κοραῆ. Στεκόμαστε ὅμως μὲ δέος στὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἐθνικῶν μας κειμένων, τὰ ὁποῖα ἔχουν ὡς ἐπικεφαλίδα τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ τὸ κείμενο «Ἀπόφασις Ἐξόδου» τῶν ἡρωικῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ Μεσολογγίου, τὸ ὁποῖο, ἂν καὶ γράφηκε βιαστικὰ καὶ κάτω ἀπὸ τρομερὴ πίεση, γιὰ τὸ σχέδιο ἐξόδου τους στὶς 10 Ἀπριλίου τοῦ 1826, δὲν παρέλειψαν οἱ συντάκτες νὰ προτάξουν τὴ φράση: «Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος»! Καλοῦμε τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας μας ἀντὶ νὰ τσιρίζουν τὸ χιλιοειπωμένο ἀπὸ τὰ βέβηλα χείλη τους «Ἡ Ἐκκλησία ἦταν μὲ τοὺς κατακτητὲς καὶ πὼς ἦταν ἀντίθετη μὲ τὴν Ἐπανάσταση», νὰ κοιτάξουν μὲ προσοχὴ αὐτὰ τὰ ἱερὰ κειμήλια τοῦ Ἔθνους, μήπως καὶ ἀλλάξουν γνώμη.

ΗΝ 27ην Ἀπριλίου ἑορτάζουμε τήν μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ἡγουμένου Ἱ. Μονῆς Καθαρῶν. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης καταγόταν ἀπὸ τὴν Εἰρηνούπολη ἀπὸ γονεῖς χριστιανοὺς, τὸν Θεόδωρο καὶ τὴν Γρηγορία καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης τῆς Ἀθηναίας τὸ 780 μ.Χ. Ὅταν ἔγινε ἐννέα χρονῶν ἔχοντας μεγάλο πόθο πρὸς τὸν Θεὸ πῆγε σὲ μοναστήρι ,ὅπου καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἐπειδὴ διακρίθηκε στὶς ἀρετὲς τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τῆς ὑπακοῆς ἀγαπήθηκε ἀπὸ τὸν γέροντά του καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸν συνόδεψε στὴν Νίκαια, ὅπου ἔγινε τὸ 787 ἡ ἑβδόμη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Κατόπιν πῆγαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ὁ γέροντάς του ἔγινε ἡγούμενος στὴν ἱερὰ Μονὴ τοῦ Δαλμάτου, ὁ δὲ ὅσιος ἀφοῦ χειροτονήθηκε ἱερέας ἀπεστάλη ὡς ἡγούμενος στὴν ἱερὰ Μονὴ τῶν Καθαρῶν. Κατὰ τὸ ἔτος 813, ὅταν ἀνέβηκε στὸν θρόνο ὁ Λέων ὁ Ἀρμένιος ὁ εἰκονομά-

χος, ὁ ἅγιος μετὰ ἀπὸ θεία ἀποκάλυψη προεῖδε τὸν πειρασμό, ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε στὴν ἱερὰ Μονὴ τῶν Καθαρῶν. Ἀφοῦ ἐνουθέτησε τὴν ἀδελφότητα νὰ μένη στέρεη στὴν προσκύνηση τῶν σεπτῶν εἰκόνων, ἀκολούθησε ὁ διασκορπισμὸς τῶν μοναχῶν, τὸν δὲ ὅσιο Ἰωάννη τὸν ὠδήγησαν σιδηροδέσμιο στὸν βασιλέα. Ὁ ὅσιος ἐπειδὴ ἤλεγξε τὸν αὐτοκράτορα καὶ τὸν πατριάρχη Ἰωάννη τὸν Μάντη, γιὰ τὴν δυσσέβειά τους ὡδηγήθηκε σὲ σκληρὰ βασανιστήρια καὶ στὴν φυλακή. Κατόπιν ἐξορίσθηκε γιὰ δύο χρόνια σὲ σκοτεινὴ φυλακὴ στὸ κάστρο Κριόταυρον τῶν Βουκελλαρίων. Μετὰ τὴν δολοφονία τοῦ Λέοντος καὶ τὴν βασιλεία τοῦ Μιχαὴλ τοῦ Τραυλοῦ, ἐπὶ βασιλείας Θεοφίλου, υἱοῦ τοῦ Μιχαήλ τοῦ Τραυλοῦ, ὁ ὅσιος Ἰωάννης ἐλευθερώθηκε, τὸ 820 μ.Χ. Ὅμως ἀκολούθησε καὶ νέα διετὴς καὶ πλέον ἐξορία, ὅπου ὑπέστη νέα βασανιστήρια. Ἀφοῦ προεῖδε τὴν κοίμησή του σὲ ὀπτασία, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

κή Παράδοση τῆς Ἀνατολῆς. Ὅπως ἐπί λέξει λέγει: «Εἰς τά Καρολίνεια βιβλία γιά πρώτη φορά γίνεται ἡ προσπάθεια νά προσδιορίσει ἡ Δύση τόν ἑαυτό της σέ ἀντίθεση μέ τήν ᾽Ανατολή»1. Στήν ἀποξένωση αὐτή συνετέλεσε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο παράγοντα ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καί ἡ οἰκοδόμηση τῆς νέας θεολογίας ἐπάνω στήν ἀριστοτελική συλλογιστική, ἡ διαμόρφωση δηλαδή τῆς Σχολαστικῆς Θεολογίας. Στήν σύγκρουση τοῦ 14ου αἰ. μεταξύ τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ καί τοῦ Βαρλαάμ Καλαβροῦ ἔχουμε σύγκρουση τῆς νέας θεολογίας τοῦ Σχολαστικισμοῦ μέ τήν Ἁγιοπνευματική Πατερική Παράδοση τῆς Ἀνατολῆς, τήν ὁποία μέχρι τότε ἀκολουθοῦσε καί ἡ Δύση. α) Σύγκρουση Ὀρθοδόξου Φωτισμοῦ καί Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ τόν 14ο αἰώνα Ὑπῆρξε ὄντως σφοδρή σύγκρουση τῆς σχολαστικῆς μεταπατερικῆς Θεολογίας τῶν Δυτικῶν μέ τήν ἁγιοπνευματική καί ἐμπειρική Θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Τήν πρώτη ἐξέφραζε ὁ Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός, ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τῆς δυτικῆς Ἀναγεννήσεως, καί τήν δεύτερη ὁ μέγας θεοφόρος καί θεοφάντωρ θεολόγος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος τόν 14ο αἰώνα ἐπέτυχε ὅ,τι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τόν 8ο αἰώνα· νά ἐκφράσει δηλαδή καί νά κωδικοποιήσει τήν διδασκαλία τῶν πρό αὐτοῦ Ἁγίων Πατέρων γιά πολλά θέματα, σημαντικώτερα τῶν ὁποίων εἶναι α) ἄν ἡ Θεολογία πρέπει νά εἶναι διαλεκτική ἤ ἀποδεικτική, νά στηρίζεται δηλαδή στήν φιλοσοφική ἀνάλυση καί συζήτηση, ὅπως ἤθελε ὁ Βαρλαάμ μεταφέροντας τόν Σχολαστικισμό ἀπό τήν Δύση στήν Ἀνατολή ἤ στή βεβαιότητα τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων, ὅπως ἐδίδασκε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, β) ἄν ἡ ἀνθρώπινη σοφία ὁδηγεῖ στήν τελείωση καί στήν θέωση, ὅπως ἰσχυριζόταν ὁ Βαρλαάμ ἤ αὐτό ἐπιτυγχάνεται μόνο μέ τήν θεία σοφία, ἡ ὁποία χορηγεῖται σέ ὅσους τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ

καί καθαίρονται ἀπό τά πάθη, ὁπότε μετά τήν κάθαρση δέχονται τόν θεῖο φωτισμό καί στή συνέχεια φθάνουν καί στήν θεοπτία, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί γ) ἄν αὐτός ὁ φωτισμός εἶναι καρπός τῆς κτιστῆς ἐνεργείας τοῦ νοῦ, κατά τόν Βαρλαάμ ἤ τῆς ἄκτιστης ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο, ἡ ὁποία θεώνει τόν ἄνθρωπο πραγματικά κατ’ ἐνέργειαν, κατά Χάριν, ὄχι ὅμως κατά φύσιν καί οὐσίαν, διότι διακρίνονται οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι συντριπτική ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καί περιφανής ἡ νίκη τῆς Ἁγιοπνευματικῆς καί Πατερικῆς Ἀνατολῆς ἐπί τῆς σχολαστικῆς καί μεταπατερικῆς Δύσεως. Δέν θά τήν ἀναλύσουμε ἐδῶ·2 ἁπλῶς θά ὑπογραμμίσουμε ὅτι χωρίς τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀσκητική βιοτή καί προσπάθεια γιά τήν κάθαρση ἀπό τίς κακίες καί τά πάθη, ὅπως ἔπραξαν καί ἐδίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ θεολόγοι τῆς πείρας, τῆς ἐμπειρίας, δέν μπορεῖ κανείς νά γίνει σοφός εἰς τά θεῖα, καί ἑπομένως ἡ μόνη δυνατότητα νά θεολογεῖ κάποιος μή φωτισμένος καί θεούμενος εἶναι νά ἀκολουθεῖ τούς φωτισμένους καί θεωμένους ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Χωρίς αὐτήν τήν προϋπόθεση δέν ἔχουμε θεολογία καί σοφία, ἀλλά μωρία καί ἀνοησία. Ἀπευθυνόμενος πρός τόν Βαρλαάμ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀλλά καί πρός τούς μεταπατερικούς ὅλων τῶν ἐποχῶν, τούς στοχαστάς, τούς φιλοσόφους, τούς ἀκαδημαϊκούς θεολόγους λέγει ἀξιωματικά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ: «Καθαρότητος ἄνευ, κἄν μάθῃς τήν ἀπό τοῦ Ἀδάμ μέχρι συντελείας φυσικήν φιλοσοφίαν, μωρός οὐδέν ἧττον, ὅτι μή καί μᾶλλον, ἔσῃ ἤ σοφός»3. Διέτρεξα αὐτές τίς ἡμέρες πολλά ἀπό τά συγγράμματα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιά νά ἐπαναβεβαιώσω ὅσα ἐδῶ θά ἔλεγα «ἑπόμενος τοῖς θείοις πατράσι καί τῷ θεοφάντορι τούτῳ καί θεόπτῃ πατρί». Θά χρειαζόταν πολύς χρόνος, γιά νά παρουσιάσω τήν πατερικότητα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τήν ἐκτίμηση καί ἀξία πού δίδει στούς Ἁγίους Πατέρες. Ἀπό τά πολλά πού ἐσταχολόγησα ἐλάχιστα μόνο θά παρουσιάσω

QUO VADIS EUROPA;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ὁμολογήσει καί νά πεῖ ὅτι, "ἡ Βλανδίνα, ἡ σκλάβα τῆς Λυώνας, δέ γνώριζε νά διαβάζει, καί ὅμως ἔκανε περισσότερα, γιά τό θρίαμβο τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀπό τόν φιλόσοφο αὐτοκράτορα Μάρκο Αὐρήλιο, πού τήν ἔστειλε στό μαρτύριο". Ὁ ταλαίπωρος ἄθεος τῆς Δύσης φώναξε καί φωνάζει πώς, σκότωσε τό Θεό! Ἀλλά δέν τό ῾χει καταλάβει πώς, "σκοτώνοντας" τό Θεό, σκότωσε καί σκοτώνει τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο. Ἀναρωτιοῦνται οἱ ἄνθρωποι τῆς σύγχρονης κρίσης, γιατί αὐτό τό μεγάλο κακό; Τή διαχρονική ἀπάντηση μᾶς τή δίδει ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ: «Ἰδού οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό σοῦ, ἀπολοῦνται» (Ψαλμ. 72, 27). Ἄς προσέξουν καί ἄς φοβηθοῦν ὅσοι ἀπομακρύνονται θεληματικά ἀπό Σένα, Κύριε. Αὐτοί θά συντριβοῦν καί θ᾽ ἀπωλεσθοῦν. Ὅλες οἱ ἀνθρώπινες τραγωδίες ἀποτυπώνονται καί ἐξεικονίζονται ἀριστουργηματικά στήν ὑπέροχη καί μοναδική παραβολή τοῦ ἄσωτου υἱοῦ. Διαζωγραφίζει ὅλα τά στοιχεῖα τῆς ἀποστασίας, πού βιώνει ἀκριβῶς καί ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας. Ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος, ὁ Παῦλος, τό ἔχει διακηρύξει urbi et orbi: «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ´ 23). Στή μεγάλη οἰκονομική κρίση τοῦ 1929, τό γνωστό κράχ, ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σ᾽ ἐπιστολή του στόν παπα-Κάραν, ἔγραφε τά παρακάτω θαυμαστά καί ἀξιοσημείωτα: «Μέ ρωτᾶς, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ σημερινή κρίση καί τί σημαίνει αὐτή;... Αἰτία εἶναι πάντα ἡ ἴδια... Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τό Θεό. Μέ τήν ἁμαρτία τῆς Θεο-απο-

στασίας οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτή τήν κρίση καί ὁ Θεός τήν ἐπέτρεψε, ὥστε νά ξυπνήσει τούς ἀνθρώπους, νά τούς κάνει εὐσυνείδητους, πνευματικούς καί νά τούς ὁδηγήσει κοντά Του. Στίς μοντέρνες ἁμαρτίες μοντέρνα καί ἡ κρίση. Καί ὄντως ὁ Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα: Χτύπησε τίς Τράπεζες, τά Χρηματιστήρια, τίς οἰκονομίες, τό συνάλλαγμα τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τά τραπέζια στίς συναλλαγές σ᾽ ὅλο τόν κόσμο, ὅπως κάποτε στό ναό τῶν Ἱεροσολύμων. Προκάλεσε σύγχυση καί φόβο, γιά νά ξυπνήσουν τά ὑπερήφανα κεφάλια τῶν σοφῶν τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς...» ("Κρίση - Ἔξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδο", ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ»). Σέ μιά ἀποστατημένη Εὐρώπη, θά πρέπει ν᾽ ἀκουστεῖ τό, πραγματικά, ἐγερτήριο σάλπισμα: "Quo vadis Europa"; Ποῦ πᾶς Εὐρώπη; Τί ζητοῦσες καί τί σέ βρῆκε; Δέ σ᾽ ἀρκοῦσαν τά πολλά· ἤθελες ἀκόμα πιό πολλά καί φώναζες, ὅπως τούς ἕλληνες μέ τά πλακάτ: «Ὄχι λιτότητα»! Ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς Εὐρώπης ὑπῆρξε καί ἡ ἀγχόνη τῆς Εὐρώπης. Ἀρνήθηκε τό Χριστό καί προτίμησε τήν προδοσία. Βούλιαξε στόν ἀμοραλισμό κι ἔφερε τήν ἠθική παρακμή. Ὁ Ν. Μπερντιάεβ ἔγραψε σέ κείμενό του: «Ὁ κεφαλαιοκρατικός πολιτισμός τῶν μοντέρνων καιρῶν σκοτώνει τήν ἰδέα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ πιό ἀσεβής πολιτισμός». Ἡ "γηραιά ἤπειρος", ἡ Εὐρώπη - ἀλλά καί ἡ Ἀμερική - ἔπαθαν μαρασμό. Ἔχασαν τή νεανική Χριστιανική τους πίστη. Ἡ Δύση εἶναι βαριά ἄρρωστη καί μάλιστα μέ ἐπιπλοκές. Θά πρέπει, ὡστόσο, νά τό φωνάξουμε, sforzando μήπως καί ξυπνήσει: "QUO VADIS EUROPA;".

ἐνδεικτικά, γιά νά φανῆ πόσο λάθος κάνουν καί πόσο ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως εὑρίσκονται ὅσοι, κληρικοί καί θεολόγοι, ἀντί νά καθιστοῦν ἀντικείμενο σπουδῆς στίς ἀκαδημίες, στίς θεολογικές σχολές καί στά σχολεῖα τούς πνευματοκινήτους καί θεοφωτίστους Ἁγίους Πατέρες, πού μᾶς καθιστοῦν προσιτό τόν ἀπέραντο ἄκτιστο κόσμο τῆς θείας μεγαλειότητος, μᾶς κατεβάζουν στά κτιστά καί μικρά τῶν ἀνθρωπίνων στοχασμῶν καί φιλοσοφιῶν, καί πολλές φορές μᾶς μυοῦν στά βαθέα τοῦ Σατανᾶ, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος· ἐξοβελίζουν π.χ. ἀπό τά σχολεῖα τό ὁμολογιακό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τήν κατήχηση, τήν δογματική, τήν λειτουργική, τήν ἱστορία, τίς ἀναφορές στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί στούς Ἁγίους, αὐτήν τήν Ἁγία Γραφή, τήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, καί εἰσάγουν τόν μασωνικό σατανικό συγκρητισμό μέ τό μάθημα τῆς Θρησκειολογίας. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπιβεβαιώνοντας τήν θαυμαστή πράγματι διά τῶν αἰώνων συμφωνία τῶν Πατέρων λέγει ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά μή συμφωνοῦν μεταξύ τους οἱ θεοφόροι Πατέρες, διότι τούς καθοδηγεῖ ἡ ἐπίπνοια τοῦ ἑνός Ἁγίου Πνεύματος4. Οἱ Πατέρες εἶναι ἀσφαλεῖς προστάται τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Θεολογίας, διότι εἰς τό πνεῦμα τους «ἐφιζάνει», ἐπικάθηται, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς σοφίας καί ἔτσι ὅσοι μαθητεύουν στούς Ἁγίους Πατέρες γίνονται διδακτοί Θεοῦ5. Μέ αὐθεντία καί κῦρος τονίζει ὅτι «τοῦτο τελειότης ἐστί σωτήριος ἔν τε γνώσει καί δόγμασι, τό ταὐτά φρονεῖν προφήταις, ἀποστόλοις, πατράσιν, πᾶσιν ἁπλῶς, δι᾽ ὧν τό Ἅγιον Πνεῦμα μαρτυρεῖται λαλῆσαν περί τε Θεοῦ καί τῶν κτισμάτων αὐτοῦ»6. Ὁ Βαρλαάμ δέν θά κατέληγε στήν αἵρεση, καί μαζί μ’ αὐτόν καί οἱ σύγχρονοι μεταπατερικοί Νεοβαρλααμίτες, ἄν πίστευε ὅτι τά θεῖα δέν προσεγγίζονται μέ λογισμούς ἀνθρώπινους, ἀλλά μέ εὐλαβῆ πίστη καί δεχόταν μέ ἁπλότητα τίς παραδόσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιά τίς ὁποῖες γνωρίζουμε ὅτι εἶναι καλύτερες καί σοφώτερες ἀπό τίς ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, γιατί προέρχονται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἀποδεικνύονται μέ ἔργα καί ὄχι μέ λόγια7. Φωτογραφίζοντας δέ ἀκόμη καί τήν βαρλααμική ὁρολογία τῶν συγχρόνων Μεταπατερικῶν ἐρωτᾶ τόν Βαρλαάμ ἄν κατάλαβε ποῦ ὁδηγεῖ αὐτή ἡ «ὑπέρ τούς Πατέρας εὐσέβεια»8. Ὁδηγήθηκε ἐκεῖ, σέ τέτοιο βόθρο ἀσεβείας, γιατί ἐξερεύνησε μέ τή λογική καί τή φιλοσοφία αὐτά πού εἶναι «ὑπέρ λόγον καί φύσιν» καί δέν πίστευσε στούς Πατέρες πού λέγουν, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ὅτι «οὐ δυνατόν ἑρμηνευθῆναι λόγῳ τόν τρόπον τῆς προφητικῆς ὄψεως, ἀλλ’ ἐκεῖνος μόνον οἶδε σαφῶς ὁ τῇ πείρᾳ μαθών· εἰ γάρ φύσεως ἔργα καί πάθη πολλάκις οὐδείς ἄν παραστήσειε λόγος, πολλῷ μάλλον τάς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείας»9. Ὑποσημειώσεις:

1. Βλ. τά σχετικά εἰς H. BIEDERMANN, «Einige Grundlinien Orthodoxen Kirchenvertändnisses», Ostkirchliche Studien 19(1970) 3ἑ. M-J. LE GUILLU, Vom Geist der Orthodoxie, Aschaffenburg 1963, σ. 7 καί Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Ἑπόμενοι τοῖς θείοις πατράσι, Ἀρχές καί κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 179ἑ. 2. Ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία γιά τήν θεολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. Μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων βλ. καί δικές μας μελέτες στό βιβλίο Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Θεολόγοι τῆς Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1997. 3. Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 1, 1, 3, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συγγράμματα, τόμ. 1, σελ. 363. 4. Περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 2, 38, ἐν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ’ ἀνωτ. σ. 111-112: «Τῶν γάρ ἀδυνάτων ἐστί μή ὁμολογεῖν ἀλλήλοις ἅπαντας τούς θεοφόρους καί Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν θεοφόρων μιᾶς αὐτοῖς ἐκ τοῦ ἑνός Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ τῆς ἐπιπνοίας οὔσης». 5. Πρός Βαρλαάμ 1, 31, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 243. 6. Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 2, 1 42, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 504. 7. Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 1, 1, 14, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, σελ. 377-378. 8. Πρός Βαρλαάμ 1, 55, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, σελ. 257: «Συνῆκας ᾗ κακοῦ φέρει... τό ζητεῖν τήν ὑπέρ τούς Πατέρας εὐσέβειαν;» 9. Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 3, 3, 3, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, σελ. 680-681. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς Ἠσαΐαν 1, PG 56, 14.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ, «π. Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης, Ἕνας κορυφαῖος δογματικὸς θεολόγος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας», Ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), 2012 Μετὰ τὴ δίτομη «Ἐμπειρικὴ Δογματική» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ π. Ἰ. Ρωμανίδη, ποὺ ἐπιμελήθηκε καὶ παρουσίασε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, ἔχουμε τόσο σύντομα καὶ τὸν Γ´ ἀναμενόμενο τόμο, γιὰ τὸ βίο, τὶς λαμπρὲς σπουδές, τὴν ἐνδιαφέρουσα καὶ ἄγνωστη στοὺς πολλοὺς ἀλληλογραφία τοῦ π. Ρωμανίδη μὲ τὸ δάσκαλό του, κορυφαῖο θεολόγο τοῦ 20οῦ αἰώνα, π. Γεώργιο Φλωρόφκσι καὶ βέβαια, ἐκτενῆ καὶ ἐμπεριστατωμένη ἀνάλυση τοῦ θεολογικοῦ ἔργου τοῦ π. Ρωμανίδη. Ἀναλυτικότερα, τρεῖς εἶναι οἱ βασικὲς ἑνότητες τοῦ παρόντος βιβλίου. Στὴν πρώτη δημοσιεύεται ἡ ἀλληλογραφία του μὲ τὸν π. Φλωρόφσκι, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε διαρκῆ ἐπικοινωνία, ἦταν ὁ διδάσκαλός του καὶ ὁ ἴδιος, ὁ ἄριστος μαθητής του. Αὐτοχαρακτηρίζεται «πιστὸς ἐν Χριστῷ μαθητὴς» καὶ πράγματι ἦταν ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Φλωρόφσκι ἦταν Πρύτανης καὶ καθηγητὴς Δογματικῆς στὴν Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Ἀκαδημία τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου. Σὲ ἐπιστολὴ του γράφει πολὺ ἀποκαλυπτικά: «Χάρη σὲ σᾶς κυρίως ἔμαθα νὰ σκέφτομαι μὲ ὀρθόδοξο τρόπο, θὰ ὠφελούμην πολὺ ἀπὸ τὶς ὁδηγίες σας». Καὶ ἔμεινε κοντά του, γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦν μαζὶ γιὰ τὴν ἀποκάθαρση τῆς συγχρόνου ὀρθοδόξου θεολογίας. Στὴ δεύτερη ἑνότητα παρουσιάζεται ἡ πορεία καὶ ἡ ἐξέλιξη τῆς θεολογικῆς σκέψεως τοῦ Καππαδόκη Ρωμηοῦ, ἀπὸ τότε δηλαδὴ ποὺ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του τὸν «ἔταξαν» καὶ τὸν βάφτισαν στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸ Ρῶσσο στὸ Προκόπι Εὐβοίας μέχρι τὴν κοίμησή του στὴν Ἀθήνα τὴν 1η Νοεμβρίου 2001. Ἐδῶ ὁ Σεβασμιώτατος ἀναλύει ἀντικειμενικὰ τὰ τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς γιὰ τὸ «Προπατορικὸ Ἁμάρτημα», τὶς μεταδιδακτορικὲς μελέτες, τὰ περὶ Ἰουστίνου μάρτυρος, τὶς ἀναλύσεις του στὸ τέταρτο Εὐαγγέλιο, Οὐσία καὶ Ἐνέργεια στὸ Θεό, Ἀποκάλυψη: πηγὲς τῆς πίστεως καὶ δόγμα, ἑνότητα Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης καὶ κλείνει ἡ σπουδαιότερη αὐτὴ ἑνότητα μὲ τὶς κρίσεις καταξιωμένων ἐρευνητῶν γιὰ τὸ ἔργο τοῦ π. Ρωμανίδη. Γράφει σχετικὰ ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, καθηγητὴς καὶ ἐρευνητὴς μὲ ὀρθόδοξα κριτήρια «μὲ τὴ μελέτη τῆς πατερικῆς Δογματικῆς τοῦ καθηγητοῦ – κληρικοῦ Ρωμανίδη, διαπίστωσα ὅτι εἶναι ὁ οὐσιαστικότερος δάσκαλός μου στὴ δογματικὴ θεολογία, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Θεωρώντας τὸ θεολογικό του ἔργο διδακτικό, συγγραφικὸ καὶ ἀγωνιστικὸ ἀναγκαζόμεθα ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ κάνουμε λόγο γιὰ ἐποχὴ πρὸ καὶ μετὰ Ρωμανίδη, διότι ἔφερε τομὴ καὶ ρήξη μὲ τὸ σχολαστικὸ παρελθόν μας, ποὺ λειτουργοῦσε ὡς βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τῆς θεολογίας μας». Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους θεολόγους τοῦ 20ου αἰώνα, τὸν συγκαταλέγω, γράφει ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος, μεταξὺ τῶν κορυφαίων δογματικῶν θεολόγων διὰ μέσου τῶν αἰώνων, τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συστηματοποίησαν τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ τῶν ὁποίων τὴ θεολογία ἐξέφρασε». Πράγματι, ὅταν μελετήσει κανεὶς ἐνδελεχῶς τὴ διδασκαλία τοῦ π. Ρω-

μανίδη, ἀντιλαμβάνεται ὅτι εἶναι ἡ θεολογία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων καὶ ἐκεῖνος τὴν ἐκφράζει, λαμπάδα πυρὸς ποὺ καίει μπροστὰ «στὸν καθήμενον ἐπὶ τοῦ θρόνου» (Ἀποκ. δ’, 5). Ὠφελήθηκε πολὺ ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν Πατέρων τῆς Φιλοκαλίας τῶν ἱερῶν νηπτικῶν, ὅπου περιγράφεται ἀναλυτικὰ ἡ μέθοδος τῆς ἀναβάσεως, τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως. Γιατί ἡ ἐποχὴ τῶν Πατέρων ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ στὴν «προσευχόμενη Ἐκκλησία». Ἔζησε στὴν Καππαδοκικὴ οἰκογένειά του τὴν φιλοκαλικὴ ζωντανὴ παράδοση, τὴν διαπίστωσε καὶ τὴν ἔβλεπε βιωμένη στοὺς μεγάλους στοχαστὲς Γέροντες τῆς ἐποχῆς του, τὸν Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστή, τὸν Ἱερώνυμό τῆς Αἰγίνης, τὸν Φιλόθεο Ζερβάκο, Θεόκλητο Διονυσιάτη καὶ τόσους ἄλλους. «Ὅπως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος», σημειώνει ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος, «κράτησε τὴν ὀρθόδοξη πίστη ζώντας μεταξὺ ἀλλοδόξων καὶ ἀλλοπίστων, δίνοντας τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἔτσι καὶ ὁ προστατευόμενός του π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἀναδείχθηκε ὁμολογητὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἐν μέσῳ ποικιλωνύμων ἑτεροδόξων καὶ ὁμοδόξων», διακηρύσσοντας τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀληθὴς Θεολογία δὲν εἶναι οὔτε ἠθικισμὸς οὔτε σχολαστικισμὸς ἀκαδημαϊκός, ἀλλὰ ἐμπειρία καθάρσεως, φωτισμοῦ καὶ θεώσεως. Ὡς πρὸς τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν Πατρίδα, ἦταν ἕνας ἁγνὸς ἀμόλυντος Ρωμιός. Ὡς πρὸς τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἦταν ἕνας νέος Μωυσῆς τῆς Θεολογίας, ποὺ ἀνέβηκε στὸ Σινᾶ καὶ μᾶς κατέβασε τὶς θεόγραφες πλάκες τῆς Ὀρθόδοξης, Πατερικῆς, φιλοκαλικῆς παραδόσεως. Στὴν τρίτη ἑνότητα τοῦ βιβλίου δημοσιεύονται οἱ εἰσηγήσεις, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴ δημόσια παρουσίαση τοῦ δίτομου ἔργου «Ἐμπειρικὴ Δογματική», καθὼς καὶ οἱ ἐπιστολὲς καὶ ἀποσπάσματα τῶν ἐπιστολῶν, ποὺ ἐστάλησαν, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ λαμπρὴ καὶ φωτεινὴ προσωπικότητα τοῦ π. Ἰ. Ρωμανίδη. Τὸν τόμο αὐτὸ ὁ Σεβασμιώτατος π. Ἱερόθεος ἀφιερώνει στοὺς Καππαδόκες γονεῖς τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, Σάββα καὶ Εὐλαμπία, ποὺ γέννησαν καὶ ἀνέδειξαν ἕνα τέτοιο θεολόγο στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν ἀγάπη τους, τὶς προσευχές τους καὶ τὴν Καππαδοκικὴ ζωή τους καὶ στὸν ἀείμνηστο π. Γ. Φλωρόφκσι, τὸν «μέντορά» του, ποὺ τὸν ἔμαθε νὰ σκέφτεται μὲ ὀρθόδοξο τρόπο. Καθηγητὴς Κ. Δεληγιάννης

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 16/27 Ἀπριλίου 2012

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΕΡΩ, Περιοδικὸ τοῦ Κέντρου Ἑνότητος καὶ μελέτης – Προβολῆς τῶν Ἀξιῶν μας. Ὀκτ. – Δεκ. 2011. ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, Μηνιαῖο περιοδικὸ γιὰ τοὺς ἱερεῖς. Ὀκτ., Νοέμβ., Δεκ. 2011. ΕΥΛΟΓΙΑ, Διμηνιαῖο δελτίο ἐνημερώσεως καὶ πνευματικῆς οἰκοδομῆς, Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Σεπτ. – Ὀκτ. 2011. Θεσσαλονίκη. ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ περιοδικὴ ἔκδοσις Ἱ. Ν. Ἁγίων Βασιλείου τοῦ Μεγάλου καὶ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Ν. Φιλαδελφείας. Δεκ. 2010. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ σὲ ξεχασμένη ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδιοκτήτης Παγκληρικὴ Παλλαϊκὴ Ἀγωνιστικὴ Κίνηση. Σεπτ. – Ὀκτ. – Νοέμ. ΕΥΡΟΚΛΥΔΩΝ, Δίμηνη Ἔκδοση τοῦ Χριστ. Κέντρου Νεότητος Ἱ. Μ. Θηβῶν. Νοεμ. – Δεκ. 2011. ΖΩΗ, Ὀρθόδοξον Περιοδικὸν ὄργανον ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ. 2012. ᾿Αθῆναι. ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, Εἰκοσαήμερο Χριστιανικὸ περιοδικὸ τῆς Ἀδελφότητος «Εὐσέβεια». Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ. 2012. ᾿Αθῆναι. ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς ῾Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου. Δεκ. 2010. Κύπρος. Η ΟΔΟΣ, Τετραμηνιαῖο Φυλλάδιο Ὀρθοδόξου Διδαχῆς, Ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ρόδου. Σεπτ. – Δεκ. 2011. Ρόδος. ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ. Ἀνεξάρτητη ἐθνικοπολιτικὴ ἐφημερίδα. Ὀκτ. 2011. ΘΕΟΛΟΓΙΑ, Ἑξαμηνιαῖον Ἐπιστημονικὸν περιοδικόν. Ἰαν. – Μάρτ. 2011. Ἀθῆναι. ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Τριμηνιαία Ἔκδοση Ὀρθοδόξου Διδαχῆς. Ἀπρίλ. – Ἰούν., Ἰούλ. – Σεπτ., Ὀκτ. – Δεκ. 2011. Θεσσαλονίκη. ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, Τριμηνιαῖον πληροφο-

ριακὸν δελτίον τοῦ «Πανελληνίου Χριστιανικοῦ Ὁμίλου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς». Ἀπρίλ. – Ἰούν. 2011.Ἀθήνα. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ, Μηνιαῖον Ὀρθόδοξον περιοδικόν. Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2011. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ. 2012. Ἀθήνα. ΙΕΡΟΨΑΛΤΙΚΑ ΝΕΑ, Διμηνιαῖο ὄργανο Πανελληνίου Συνδέσμου Ἱεροψαλτῶν «Ρωμανός ὁ Μελωδὸς καὶ ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός». Ἰούλ. – Αὔγ., Σεπτ. – Ὀκτ.. 2011. Ἀθήνα. ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, Μηνιαῖον Περιοδικόν. Νοέμ. – Δεκ. 2011. Σουρωτὴ Βασιλικῶν. Θεσ/νίκης.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρό πουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύ νην τῶν γραφομένων. ᾿Εὰν δὲν εὑρίσκετε τὴν ἐφημερίδα μας εἰς τὸ περίπτερόν σας, παρακαλοῦμεν νὰ τηλεφωνῆτε εἰς τὸν ἀριθμὸν 21038.16.206, διὰ νὰ καλυφθῆ ἡ ἔλλειψις.

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ (ΠΙΛΟΤΙΚΟΥ) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (ἔτους 2011) (3ον)

Ε΄. Ἀθρόα εἰσαγωγή ἑτεροδόξων καί ἑτεροθρήσκων θεμάτων καί ἀνοίκεια συμπλοκή τους μέ ὀρθόδοξα

Τό πρόβλημα, τό ὁποῖο κινδυνεύουν νά ὑποστοῦν οἱ νεαροί μαθητές μέσῳ τῶν ἑτεροδόξων καί ἑτεροθρήσκων στοιχείων εἶναι τριπλό: α) Εἰσαγωγή σέ ὅλες τίς τάξεις ἀπό Γ΄ δημοτικοῦ ἕως καί Γ΄ γυμνασίου πλῆθος στοιχείων ἀπό ἄλλες θρησκεῖες καί ἀπό ἑτερόδοξες ἐκκλησίες, τά ὁποῖα νοθεύουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, τήν ὁποία εἶχαν μέχρι τώρα δικαίωμα νά ἀπολαμβάνουν. β) Ἡ ποσότητα ἀλλά καί τό εἶδος τῶν στοιχείων αὐτῶν θά ἐπιφέρει κόπωση καί ἀνία στούς μαθητές, οἱ ὁποῖοι δέν τά ζοῦν καί τούς εἶναι παντελῶς ξένα. γ) Τά στοιχεῖα αὐτά, συνεξετάζονται σχεδόν πάντοτε μέ θέματα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστεως, κατά τρόπο ὥστε νά δημιουργεῖται ὁ κίνδυνος νά παρεξηγήσει τό παιδί καί νά νομίσει ὅτι ἡ διαφορά μεταξύ τους εἶναι μόνο διαφορά τόπου, γλώσσας, ἐθνικότητας ἤ χρόνου καί ὅτι οὐσιαστικά ἡ πίστη, τήν ὁποία πρεσβεύουν δέν διαφέρει. Ἄς δοῦμε ὅμως ἀναλυτικότερα ποιά ἑτερόδοξα καί ἑτερόθρησκα στοιχεῖα εἰσάγει τό πρόγραμμα σέ κάθε τάξη, πῶς αὐτά προσφέρονται σέ συμπλοκή μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή, ποιά προβλήματα δημιουργοῦνται ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς συμπλοκῆς καί ποιά σοβαρά θεολογικά σφάλματα ἔχουν παρεισφρήσει: Στή Γ΄ δημοτικοῦ στή 2η ἑνότητα μέ τίτλο «Κυριακή: μιά σημαντική ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας», τό μάθημα δέν ἀφορᾶ μόνο στήν Κυριακή καί στήν Θεία Λειτουργία, ὅπως θά νόμιζε ὅποιος θά διάβαζε τόν τίτλο, ἀλλά ἔχει πλέον τό ὀκτάχρονο παιδί νά ἀντιμετωπίσει καί τά ἑξῆς θέματα: «Τὸ Σάββατο τῶν Ἑβραίων: Στὴ συναγωγὴ (ραββίνος, τορά, κεριά, μενορά, κιπά, τεφιλίν), Ἡ Παρασκευὴ τῶν Μουσουλμάνων: Στὸ τζαμὶ ἢ τέμενος (Κοράνιο, μιναρές, μουεζίνης, χατίπης, ἰμάμης, νίψεις προσώπου, χεριῶν καὶ ποδιῶν, βγάλσιμο παπουτσιῶν, μάσμπαχ, κατεύθυνση προσευχῆς, κήρυγμα), Σύμβολα θρησκειῶν τοῦ κόσμου: Ὁ σταυρός, ὁ ἰχθύς, ἡ ἄμπελος, ὁ πέλεκυς, τὸ ἄστρο τοῦ Δαβίδ, ἡ Μενορά, ἡ ἡμισέλινος, τὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, ἡ σβάστικα (Ἰνδουϊσμὸς-Τζαϊνισμός), τὸ γὶν καὶ τὸ γιάνγκ, τὸ ὤμ, ὁ τροχὸς τῆς διδασκαλίας τοῦ Βούδα (ντάρμα), ὁ λωτός, τὸ σύμβολο τῆς μὴ βίας (ἀχίμζα)». Ὅλα αὐτά γιά ἕνα ὀκτάχρονο παιδί, τό ὁποῖο ἔχει γεννηθεῖ, βαπτισθεῖ καί ζήσει μέσα σέ ἑλληνορθόδοξο περιβάλλον. Ὅλα αὐτά ὑπό τόν παραπειστικό τίτλο «Κυριακή: μιά σημαντική ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας»! Ὅλα αὐτά πρός ἐπιβάρυνση τοῦ ἐγκε-

Η ΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Τοῦ κ. Εὐαγγέλου Στ. Πονηροῦ, Δρ Θ., Μ.Φ.

φάλου ἑνός ὀκτάχρονου παιδοῦ! Καί δέν θά ἐπιβαρύνουν ἁπλῶς τόν ἐγκέφαλο τοῦ ὀκτάχρονου παιδιοῦ, ἀλλά θά ἀπειλοῦν καί νά τοῦ δημιουργήσουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική λειτουργία ταυτίζεται, ἔχει ἴση ἀξία μέ τά τελετουργικά, γιά τά ὁποῖα διδάχθηκε μαζί μέ ἐκείνην. Στήν 3η ἑνότητα, ὑπό τόν τίτλο «Ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς. Τὰ Χριστούγεννα», δὲν θὰ περιμέναμε ἐκτὸς ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα νὰ δοῦμε καὶ τὰ θέματα: «Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὸ Κοράνι, Γιορτὲς θρησκειῶν τοῦ κόσμου, Ρὸς Ἀσανά: Ἡ ἀρχὴ τῆς χρονιᾶς γιὰ τοὺς Ἑβραίους (σύμβολα: ρόδια, μέλι, ἕνα καινούργιο ροῦχο). Τὸ τέλος τοῦ Ramadan τῶν Μουσουλμάνων, Holi:

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

Τὸ τέλος τοῦ χειμώνα καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἄνοιξης γιὰ τοὺς ἰνδουϊστὲς (φωτιές, χρωματιστὰ νερά, κόκκινη σκόνη)». Καί πάλι παραπειστικός ὁ τίτλος τῆς ἑνότητας καί πάλι ἐπιβάρυνση τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ ὀκτάχρονου παιδιοῦ μέ τελετουργικά καί ἔθιμα, τά ὁποῖα δέν ἔχει ζήσει καί δέν θά ζήσει ποτέ. Καί πάλι ὁ κίνδυνος νά θεωρήσει τό ὀκτάχρονο παιδί τά Χριστούγεννα ταυτόσημα μέ τίς ὡς ἄνω ἑτερόθρησκες τελετές, ἀφοῦ θά τίς ἔχει διδαχθεῖ ὅλες μαζί! Στήν 6η ἑνότητα ὑπό τόν τίτλο «Γιορτάζοντας τό Πάσχα» παρεμβάλλεται καί τό ἑβραϊκό πάσχα. Στήν δέ 7η «Ὁ κόσμος μας, ἕνα στολίδι», περιλαμβάνονται καί τά θρησκειολογικά θέματα «θρησκευτικά στολίδια τοῦ κόσμου (ναοί, προσκυνήματα), Ἡ φύση στή λατρεία τῶν θρησκειῶν (νερό, φυτά, γιορτές, ἁγιασμός τοῦ ὕδατος, εὐλογία τῶν καρπῶν κλπ). Ὁ δέ Φραγκίσκος τῆς Ἀσίζης χαρακτηρίζεται «ἅγιος», μολονότι ὡς γνωστόν δέν ἀναγνωρίζεται ὡς ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, προτάσσεται δέ τῶν ἱστοριῶν ἀπό τό Λαυσαϊκό2. Στήν Δ΄ δημοτικοῦ στήν 1η ἑνότητα μέ τίτλο «Ὅταν οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται» περιλαμβάνονται ἐκτὸς ἀπὸ σχετικὰ μὲ τὴν χριστιανικὴ προσευχὴ ἁγιογραφικὰ θέματα καὶ τὰ θρησκειολογικὰ θέματα «Προσευχὲς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο. Πῶς προσεύχονται οἱ Μουσουλμάνοι. Προσευχὲς τῶν Ἑβραίων-Σεμά. Παγκόσμιοι τόποι προσευχῆς». Στή 2η ἑνότητα μέ τίτλο «Ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ» περιλαμβάνεται καί τό θέμα «Ἡ Παναγία στό Κοράνι», τό ὁποῖο θέμα δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνήκει στόν κύκλο παιδείας ἑνός ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. Στή 4η ἑνότητα μέ τίτλο «Ὅλοι ἴσοι, ὅλοι διαφορετικοί» μαζί μέ τήν παραβολή τῶν ταλάντων, τή γιορτή τῶν Θεοφανίων καί τό ὀρθόδοξο χριστιανικό βάπτισμα περιλαμβάνονται καί τά ἑξῆς μή χριστιανικά θέματα: «Βάπτισμα καί χρίσμα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Βάπτισμα τῶν Προτεσταντῶν. Τελετές ἐνηλικίωσης σέ θρησκεῖες τοῦ κόσμου Μπάρ Μιτσβά/ Μπάτ Μιτσβά. Ἐνηλικίωση τῶν Μουσουλμάνων. Ἐνηλικίωση τῶν Ἰνδουιστῶν. Γιορτές τοῦ κόσμου γεμάτες χαρά καί φῶς:

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας, δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὸν γήϊνο φόβο τῆς τιμωρίας καὶ τῆς καταστροφῆς. Εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ σεβασμοῦ καὶ τοῦ συγκλονισμοῦ τῆς ψυχῆς, ὅταν σκέφτεται τὸν Θεόν. Ὁ Ἅγ. Ἀββᾶς Ἰάκωβος ἔλεγε: «Ὅπως τὸ λυχνάρι κάνει φωτεινὸν τὸν σκοτεινὸ κοιτῶνα, ἔτσι καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔλθη στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν φωτίζει καὶ τὸν διδάσκει ὅλες τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ». ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΠΡΑΓΜΑ. Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν Α´ Λόγον «Περὶ προσευχῆς» τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης μερικὲς φράσεις: «Ἐὰν προηγηθῆ ἡ προσευχὴ σὲ κάθε μας ἀσχολία, τότε ἡ ἁμαρτία δὲν θὰ βρῆ πέρασμα, γιὰ νὰ μπῆ στὴν ψυχή μας». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖον τοῦ «Λόγου» αὐτοῦ γράφει: «Ἄπειρα παραδείγματα μπορεῖ νὰ βρῆ κανεὶς ἀπὸ ὅσα ἔχουν γίνει ὡς τώρα καὶ ἀπὸ τὰ ὁποῖα γίνεται φανερόν, ὅτι κανένα πρᾶγμα ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἀξίζουν σ᾽ αὐτὴν τὴν ζωήν, δὲν εἶναι πιὸ πολύτιμον ἀπὸ τὴν προσευχή». Γι᾽ αὐτὸ ἂς προσευχώμαστε ὅσον περισσότερον μποροῦμε καὶ μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερον κέρδος γιὰ τὸν καθένα μας. ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΜΕ. Πολλὲς οἱ ἁμαρτίες, ποὺ γίνονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, Ὁ Ἅγιος Ἠλίας ὁ Ἔκδικος ἀναφέρει στὸ «Γνωμικὸν Ἀνθολόγιόν» του μὲ ποιὸν τρόπον ἁμαρτάνουμε, λέγοντας: «Ἐκεῖνος, ποὺ δὲν βλάπτει μὲ τὰ ἔργα τὴν ψυχή του, δὲν σημαίνει ὅτι τὴν φύλαξε ἀμόλυντη καὶ ἀπὸ τὰ λόγια. Οὔτε πάλι ἐκεῖνος, ποὺ τὴν φύλαξε ἀπὸ τὰ λόγια, δὲν τὴν ἐμόλυνε καὶ μὲ ἀκάθαρτους λογισμούς. Γιατὶ ἡ ἁμαρτία γίνεται μὲ τρεῖς τρόπους, δηλ. μὲ ἔργα, μὲ λόγια καὶ μὲ λογισμούς». Ἀνάγκη νὰ προσέχουμε καὶ τοὺς τρεῖς αὐτοὺς τρόπους καὶ δρόμους, ποὺ περνᾶ ἡ ἁμαρτία. ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ. Μία πολὺ χρήσιμη διδασκαλία βρῆκα στὰ «Ἑκατὸν ψυχωφελῆ κεφάλαια» τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου Ἐδέσσης, ποὺ μᾶς λέγει: «Μὴ ξεχνᾶς, φιλόχριστε, καὶ τοῦτο: ὅτι ἕνα πάθος ὅταν βρῆ τόπον μέσα σου καὶ ριζώση μὲ τὴν συνήθεια, φέρνει καὶ ἄλλα πάθη μαζί του στὴν ἴδια μάνδρα. Καὶ ἂν συγκρούωνται μεταξύ τους τὰ πάθη καὶ οἱ δημιουργοί τους δαίμονες, ὅλοι ὅμως συμφωνοῦν στὸ νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἀπώλειά μας». Αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς κάνη ἀκόμα πιὸ προσεκτικοὺς καὶ νὰ μὴ νομίζουμε ὅτι ὑπάρχουν μικρὰ καὶ μεγάλα πάθη, διότι ὅλα μάχονται γιὰ τὴν ἀπώλειά μας. Η ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ. Ὁ Ἅγιος Νικήτας ὁ Στηθᾶτος λέγει στὴν «Β´ Ἑκατοντάδα Κεφαλαίων» ὅτι ἡ χαρά, ποὺ δίνει ὁ Θεὸς εἶναι αἰώνια καὶ οἱ ἀληθινοὶ πιστοί, ποὺ καθάρισαν τὸν ἑαυτόν τους, τὴν ζοῦν ἀπό τώρα, τὴν προγεύονται ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωήν. Καὶ λέγει μεταξὺ ἄλλων ὅτι «Ἐκεῖνος, ποὺ ἀξιώθηκε ἀπὸ ἐδῶ νὰ τὸν ἐπισκεφθῆ ὁ Παράκλητος καὶ νὰ ἀπολαύση τοὺς καρπούς Του, μὲ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν καὶ νὰ πλουτίση μὲ τὰ θεῖα Του χαρίσματα, εἶναι γεμάτος ἀπὸ χαρὰ καὶ κάθε ἀγάπη, ἀφοῦ κάθε φόβος δραπέτευσε ἀπὸ αὐτόν». Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ αὐτὴν δίδει ὁ Θεὸς σὲ ὅσους πιστεύουν καὶ ἀγαποῦν τὸν Χριστόν. Π. Μ. Σωτῆρχος

Χάνουκα, Diwali». Καί πάλι ὁ τίτλος τῆς ἑνότητας δημιουργεῖ σοβαρό πρόβλημα. Ἡ διατύπωσή του εἶναι δυνατόν νά ὁδηγήσει στό συμπέρασμα, ὅτι τό βάπτισμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἰσοδύναμο μέ τό ρωμαιοκαθολικό καί τό προτεσταντικό, ὅπως καί μέ τίς τελετές ἐνηλικιώσεως τῶν θρησκειῶν. Στή 5η ἑνότητα μέ τίτλο «Ἱεροί τόποι καί ἱερές πορεῖες» περιλαμβάνονται ἐκτός ἀπό παλαιοδιαθηκικά θέματα, καί οἱ πορεῖες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στή Γαλιλαία, ὅμως τά παραδείγματα τῶν στίχων τῆς Καινῆς Διαθήκης, τά ὁποῖα περιλαμβάνει τό πρόγραμμα (Μτ 14, 1336. 15, 21-22, 29, 39. 16,13) δέν ἀφήνουν νά γίνουν ἀντιληπτοί οἱ σκοποί τῶν ταξιδιῶν καί ἡ ἐπίδραση, τήν ὁποίαν εἶχαν. Στήν ἴδια ὅμως ἑνότητα, μαζί μέ τά ἱ. προσκυνήματα τῆς Ἑλλάδας καί τῶν ἁγίων τόπων περιλαμβάνονται καί τά θέματα «Προορισμοί Ρωμαιοκαθολικῶν: Φατίμα, Λούρδη, Κομποστέλα, Προσκυνήματα θρησκειῶν τοῦ κόσμου Μέκκα, Μπεναρές (Γάγγης)». Ἐάν ὅλα αὐτά συνεξετάζονται, θά ἀποσοβηθεῖ ὁ κίνδυνος νά θεωρηθοῦν καί ταυτόσημα; Παράδοξο εἶναι δέ καί τό ὅτι τά Ἱεροσόλυμα περιλαμβάνονται δύο φορές, μία στούς χριστιανικούς Ἁγίους Τόπους καί μία ὡς προσκύνημα γιά τρεῖς θρησκεῖες! Στήν 6η ἑνότητα («Οἱ προφῆτες τῆς Βίβλου») μέσα σέ 4 δίωρα περιλαμβάνονται 30 μαθήματα ἀπό 9 διδακτικά ἐγχειρίδια γραμμένα γιά παιδιά ἀπό Γ΄ δημοτικοῦ ἕως καί Α΄ γυμνασίου καί ἀπό δύο ἐκπαιδευτικά λογισμικά! Καί ἄν οἱ συντάκτες τοῦ προγράμματος ἰσχυρισθοῦν ὅτι οἱ διδάσκοντες δέν θά πρέπει ἀναγκαστικά νά διδάξουν τά 30 μαθήματα σέ 4 δίωρα, ἀλλά νά πάρουν ἰδέες ἀπό ὅλα, ἤ ἴσως καί ὄχι ἀπό ὅλα, αὐτά καί νά κάμουν μία σύνθεση ἤ νά ὁδηγήσουν τά παιδιά σέ μία σύνθεση, ἀπαντοῦμε ὅτι τό ἔργο αὐτό καταντᾶ μᾶλλον δυσχερές γιά διδασκάλους δημοτικοῦ σχολείου, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν τήν πείρα καί τήν κατάρτιση τῶν θεολόγων καθηγητῶν σέ τέτοια ζητήματα. Στήν 7η ἑνότητα («Ἱερά βιβλία») διδάσκεται ἡ Παλαιά Διαθήκη καί ὡς χριστιανική Ἁγία Γραφή καί ὡς ἑβραϊκή Τορά, ἐπίσης διδάσκονται καί τά ἑξῆς θέματα: «Βέδες, Σοῦτρες, Ταό, Τά βιβλία τοῦ Κομφουκίου, Τό ὄνομα/ ὀνόματα τοῦ Θεοῦ στά Ἱερά Βιβλία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ (τά 99 ὀνόματα)». Στό προηγούμενο πρόγραμμα τό ἐννιάχρονο παιδί τῆς Δ΄ δημοτικοῦ ἔπρεπε νά διδαχθεῖ ἕνα μάθημα μιᾶς ὥρας μέ τίτλο «Τό Εὐαγγέλιο εἶναι πυξίδα στήν πορεία μας»2, μέ τό νέο πρόγραμμα πρέπει νά ἐπιφορτισθεῖ καί μέ ὅλα τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα δέν εἶναι ἀπαραίτητα γιά τή ζωή ἑνός χριστιανοῦ. Ἐρωτοῦμε δέ: γιά ποιό λόγο στή στήλη «δραστηριότητες» προτρέπεται τό παιδί τῆς Δ΄ δημοτικοῦ νά γράψει ἀπό τά δεξιά πρός τά ἀριστερά, ἀφοῦ δέν γνωρίζει ἀραβικά, οὔτε βέβαια ἑβραϊκά, ἁπλῶς γιά νά κάμει κάτι τό ὁποῖο γιά τήν ἑλληνική γλώσσα δέν ἔχει κανένα νόημα; Στήν Ε΄ δημοτικοῦ στήν ἑνότητα 1 «Μαθητές καί δάσκαλοι» περιλαμβάνεται στή στήλη «Προσδοκώμενα Μαθησιακά ἀποτελέσματα» ἡ προσδοκία νά μποροῦν οἱ μαθητές νά «ἀναγνωρίζουν καί ἀξιολογοῦν τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς δάσκαλο». Δέν γίνεται λόγος περί τοῦ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ, σωτήρας καί λυτρωτής τῆς ἀνθρωπότητος. Στήν ἴδια ἑνότητα περιλαμβάνεται καί τό θέμα «Μεγάλοι δάσκαλοι θρησκειῶν τοῦ κόσμου, Μωάμεθ, Κομφούκιος, Βούδας». Ἐπί εἴκοσι αἰῶνες στήν ὀρθόδοξη χριστιανική θεολογία ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν συμπαρατάσσεται κἄν μέ τούς ἁγίους ἀποστόλους καί τούς πατέρες καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Κανένας δηλαδή δέν ἀποτολμᾶ νά πεῖ «οἱ μεγάλοι δάσκαλοι Ἰησοῦς Χριστός, Παῦλος ὁ ἀπόστολος, Βασίλειος ὁ μέγας, Μάξιμος ὁ ὁμολογητής». Τώρα ὅμως τάσσεται καί συνεξετάζεται μαζί μέ τούς μεγάλους δασκάλους τῶν θρησκειῶν! Στή 2η ἑνότητα μέ τίτλο «Γιά νά ζοῦμε καλύτερα μαζί: συμπόρευση μέ ὅρια καί κανόνες» μαζί μέ τόν δεκάλογο καί τά εὐαγγελικά ἀποσπάσματα Μτ 5,17, 43-48, Λκ 6,31 συνεξετάζονται καί οἱ Χαντίθ τῶν Μουσουλμάνων καί τό ζήτημα τῆς ἀφοσιώσεως τῶν Ἑβραίων στόν νόμο. Ἡ εἰδοποιός διαφορά μεταξύ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 6 ΜΑΪΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Πράξ. θ´ 32 – 42 Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ε´ 1 – 15 Ἦχος γ´ — Ἑωθινόν: Ε´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑΣ ΒΗΘΕΣΔΑ

Α΄. Σʼ αὐτὴν τὴν κολυμβήθρα κατέβαινε ἕνας ἄγγελος κάθε χρόνο καὶ τάραζε τὰ νερὰ κι ὅποιος ἔμπαινε ἐκείνη τὴ στιγμὴ πρῶτος θεραπευόταν. Ἕνας μόνο καὶ μία φορὰ τὸ χρόνο· μετὰ δὲν ὑπῆρχε χάρη. Ὄχι ἀπὸ φτώχεια ἐκείνου ποὺ ἔδινε, ἀλλὰ ἀπὸ ἀδυναμία αὐτῶν ποὺ τὴν δεχόταν. Στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἡ νέα κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ, κατέβηκε ὁ Χριστὸς καὶ θεραπεύει τοὺς πάντες συνεχῶς. Καὶ τὸν πρῶτο καὶ τὸν δεύτερο καὶ τὸν τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, χιλιοστό, ἑκατομμυριοστό, δισεκατομμυριοστό… Ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἡ χάρη δὲν τελειώνει ποτέ. Τὰ νερὰ ποτὲ δὲν μολύνουν ὅσους κι ἂν καθαρίσουν. Ἀντίθετα γίνονται πολὺ καθαρώτερα. Ἐπίσης ἐκεῖ ὁ πρῶτος γινόταν καλά· ἐδῶ στὴν Ἐκκλησία ὅλοι, ἀλλὰ τὴν πολὺ τὴ χάρη τὴν παίρνει ὁ τελευταῖος! Αὐτὸς ποὺ περιμένει ἀδιαμαρτύρητα, ταπεινὰ καὶ ὑπομονετικὰ πότε θὰ εὐδοκήσει ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἐλεήσει. Αὐτὸς ποὺ κοινωνᾶ τελευταῖος, αὐτὸς ποὺ παίρνει ἀντίδωρο τελευταῖος, αὐτὸς ποὺ ἐξομολογεῖται τελευταῖος, αὐτὸς ποὺ παίρνει τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τελευταῖος, αὐτὸς ποὺ θεραπεύεται τελευταῖος κ.ο.κ. Ἡ χάρη εἶναι ἡ ἴδια· ἀλλὰ ἡ ὑπομονή, ἡ ταπείνωση, ἡ ἀγάπη ποὺ «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς», ἡ χαρὰ νὰ δίνουμε τὴν προτεραιότητα στοὺς ἄλλους, ὅλα αὐτὰ τὴν αὐξάνουν. Β΄. Ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ προτυπώνει τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ποὺ καθαρίζει ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ κάνει τοὺς ψυχικὰ νεκροὺς ζωντανούς. Τὸ νερὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἀκαθαρσίες καθάριζε τοὺς μολυσμοὺς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (π.χ. ἀπὸ κηδεία, λέπρα καὶ ἄλλα παρόμοια) ἀλλὰ καὶ νοσήματα (π.χ. θεραπεία Ναιμᾶν ἀπὸ λέπρα, Δ΄ Βασ. 5ον κεφ.). Τὸ νερὸ στὴν Καινὴ Διαθήκη καθαρίζει καὶ τὶς ἁμαρτίες. Κατεβαίνει ἄγγελος γιὰ νὰ μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νὰ κάνει πολὺ περισσότερα σωματικὰ θαύματα· ἀλλὰ τὸ κυριώτερο, μπορεῖ νὰ προσφέρει ψυχικὲς θεραπεῖες καὶ μάλιστα ἄφεση ἁμαρτιῶν. Πάντως δὲν εἶναι τὸ νερὸ ποὺ θεραπεύει, ἀλλὰ ἡ ἐνέργεια τοῦ ἀγγέλου. Ἔτσι καὶ στὸ βάπτισμα δὲν εἶναι τὸ νερὸ, ποὺ ἀπολυτρώνει, ἀλλὰ ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται ὅμως καὶ ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναμονή, ἡ ὑπομονή, ἡ ταπείνωση, ὅλες οἱ ἀρετές. Γιατί ρωτᾶ ὁ Χριστὸς «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι»; α΄) Ὄχι γιὰ νὰ μάθει, ἀλλὰ γιὰ νʼ ἀποκαλύψει τὸν ἄνθρωπο· τὴν τραγωδία του ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρετή του. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ σʼ ἄλλες περιπτώσεις· π.χ. τὴν Χαναναία, τὴν αἱμορροοῦσα, τὸν τυφλὸν ἐκ γενετῆς ποὺ ἔστειλε νὰ νιφτεῖ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ ἄλλους. β΄) Γιατί ὁ παράλυτος δὲν εἶχε τὴ σωστὴ γνώμη γιὰ τὸν Χριστό. Πάντως εἶχε ἐλπίδα καὶ ὑπομονή. Μολονότι δὲν ἐπετύγχανε, δὲν ἀπομακρυνόταν 38 ὁλόκληρα χρόνια. Διότι δὲν ἦταν γνωστὸς ὁ καιρὸς, ποὺ θὰ ἐρχόταν ὁ ἄγγελος. Παρόλο ποὺ ὁ συναγωνισμὸς ἦταν μεγάλος καὶ δὲν εἶχε ἄνθρωπο νὰ τὸν κατεβάσει, ἐν τούτοις ἤλπιζε καὶ περίμενε. Καὶ μαζὶ μʼ αὐτὸν ὑπῆρχαν καὶ ἄλλοι ἄρρωστοι, ὅπως τυφλοί, οἱ ὁποῖοι ἦταν σὲ χειρότερη κατάσταση κι ἀπὸ τὸν παράλυτο, διότι οὔτε βλέπαν· κι ὅμως περίμεναν. Πόσο ἦταν τὸ ἐνδιαφέρον αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ πόσο μεγάλη ἡ δική μας ἀδιαφορία! Κι αὐτοὶ ἐμποδίζονταν νὰ θεραπευθοῦν, λόγῳ πραγμάτων ποὺ δὲν εἶχαν σχέση μὲ τὴν θέλησή τους. Ἐνῶ ἐμεῖς ἐμποδιζόμαστε νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, διότι δὲν τὸ θέλουμε. Ὁ παράλυτος ἐν τέλει τὸ σπουδαῖο, ποὺ ἀπέκτησε, δὲν ἦταν ἡ σωματική του ὑγεία, ἀλλὰ ἡ ψυχική του τελείωση· ἡ ἁγιότητα. «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Δὲν νευριάζει, δὲν συγχύζεται, δὲν ταράσσεται μὲ τὴν ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ. Παρουσιάζει ἁπαλὴ ψυχή· δείχνει ταπείνωση καὶ ἀνεξικακία. Δὲν λέγει «ἄνθρωπέ μου παίζεις μὲ τὸν πόνο μου». Ἐξηγεῖ μὲ ἠρεμία. Ἴσως ἀποβλέπει στὴν σωματικὴ βοήθειά του. Γιʼ αὐτὸ ὁ Χριστὸς δὲν τὸν ρωτᾶ ἂν πιστεύει. Διότι ἔχει ἄλλες ἀρετὲς καὶ διότι δὲν τὸν γνωρίζει. «Ἆρον τὸν κράββατόν σου». Γιὰ νὰ μὴ νομίσει κανεὶς ὅτι εἶναι φαντασία ἢ ψεύτικη ἡ θεραπεία τοῦ παραλύτου, τὸν βάζει νὰ κάνει κάτι ποὺ ἀπαιτεῖ τέλεια ὑγεία. Κάνει τὸ θαῦμα καὶ μετὰ ζητᾶ πίστη, μὲ τὸ νὰ τὸν προστάξει νὰ πάρει τὸ κρεββάτι του. Καὶ ὁ παραλυτικὸς πράγματι δείχνει πίστη. Μόλις ἄκουσε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ δὲν γέλασε, δὲν ἀμφέβαλε, δὲν εἶπε ὁλόκληρος ἄγγελος ἕνα μόνον θεραπεύει· ἐσὺ ποιὸς εἶσαι καὶ τολμᾶς νὰ μιλᾶς ἔτσι; Ἐπίσης περιφρονεῖ τοὺς Ἰουδαίους, δὲν ὑπολογίζει τὴν ἔχθρα τους, δὲν ὑπολογίζει ποὺ εἶναι Σάββατο καὶ σηκώνει τὸ κρεββάτι. Μπρὸς στὴν φοβερὴ θαυματουργία δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν νόμο τῆς παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν ὁποῖο ἐμμέσως ὁ Χριστὸς καταργεῖ ἐδῶ, θέλοντας νὰ σηματοδοτήσει καὶ νὰ προαναγγείλει τὸν ἐρχομὸ τῆς Καινῆς διαθήκης. «Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ». Ἐδῶ τὸ εὐαγγέλιο ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ παράλυτος θεραπεύτηκε καὶ ψυχικά. Δὲν πῆγε μετὰ τὴν θεραπεία του οὔτε σὲ θέατρα οὔτε στὸν ἱππόδρομο οὔτε σὲ ξενύχτια καὶ διασκεδάσεις ἀλλὰ στὸν ναό. Θέλει νὰ εὐχαριστήσει τὸ Θεὸ γιὰ τὴν θεραπεία του καὶ νὰ μείνει ἑνωμένος μαζί του. «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοι τι γένηται». Τὴν ἀρρώστια τὴν προκαλεῖ ἡ ποικίλη ἁμαρτία. Καί, ἐπειδὴ γιὰ τὴν ψυχὴ δὲν ἐνδιαφερόμαστε, ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς τὰ σωματικὰ νοσήματα, γιὰ νὰ ἐνδιαφερθοῦμε καὶ γιὰ τὴν ψυχή· νʼ ἀφήσουμε τὰ ἐφήμερα καὶ νὰ θυμηθοῦμε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Τὰ ἐπιτρέπει ἐπίσης, γιὰ νὰ γίνουμε εὐσεβέστεροι, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ Ἰὼβ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ «μηκέτι ἁμάρτανε» ἀποκαλύπτει τὴν θεότητά του ὄχι μόνο μὲ τὸ θαῦμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν προειδοποίηση. Ἀποκαλύπτει ὅτι εἶναι παντογνώστης καὶ τὰ ξέρει ὅλα. «Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ». Μετὰ τὴν θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ ὁ Χριστὸς φρόντισε νʼ ἀπομακρυνθεῖ χωρὶς νὰ τὸν γνωρίσει ὁ παραλυτικός. Τώρα ποὺ τὸν συνάντησε καὶ τὸν γνώρισε ἀποκαλύπτει καὶ πάλι τὴν πίστη του. Κάνει τὸν εὐαγγελιστὴ στοὺς Ἰουδαίους, ἀψηφώντας τὸ μῖσος τους καὶ τὴν ὀργή τους καὶ γίνεται «μάρτυς τῇ προαιρέσει», ὅπως θὰ ἔγραφε ὁ Μέγας Βασίλειος.

Γ΄. Ἑρμηνευτικὲς λεπτομέρειες.

Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ (2ον)

Εἶπε ὁ Γέροντας: «Κάποτε μοῦ παρουσιάστηκε ὁ σατανὰς καὶ μοῦ εἶπε νὰ τὸν προσκυνήσω, γιατὶ εἶναι ὁ Χριστός. Ἀμέσως τοῦ ἀπάντησα: «Ἐγὼ τὸν Χριστό μου πάντα τὸν προσκυνῶ. Καὶ ἂν ἤσουν ὁ Χριστός, δὲν θὰ μοῦ ζητοῦσες νὰ σὲ προσκυνήσω»: Στὰ διάφορα βιβλία, ποὺ ἀναφέρονται στὴ ζωὴ μοναχῶν, καὶ ἰδίως τοῦ Ἁγίου Ὄρους, συχνὰ διατυπώνονται ἐπαινετικὲς κρίσεις γιὰ ἀν-

θρώπους, ποὺ ἦταν ἀκατάστατοι καὶ ἀπρόσεκτοι. Οἱ συγγραφεῖς συνήθως ἀρνοῦνται νὰ δεχτοῦν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ἰδιόρρυθμοι, παράξενοι καὶ ἀφελεῖς καὶ ἡ πορεία τους δὲν ἦταν κατὰ Χριστόν. Χρειάζεται προσοχή, γιὰ νὰ μὴ προβάλλονται τέτοιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἦταν παραδείγματα πρὸς ἀποφυγὴν καὶ ὄχι πρὸς μίμησιν. Ὅπως πάλι δὲν πρέπει νὰ δικαιολογοῦν τοὺς πάντες μὲ τὸ ἐπιχείρημα πὼς τάχα ἦταν διὰ Χριστὸν σαλοί. Νὰ μὴ συγχέουν τὴν ἐνοχλητικὴ ἰδιορρυθμία καὶ τὴν ἀφέλεια μὲ τὸν καθαρὸ πνευματικὸ ἀγώνα. Ὁ Γέροντας τόνιζε: «Γιὰ τοὺς μὴ προχωρημένους πνευματικὰ ἡ ἐξωτερικὴ ἀκαταστασία δείχνει τὴν ἐσωτερική».

Πολλοὶ ἐπισκέπτες μοναστηριῶν μὲ ἐνδιαφέρον ἀκοῦν διάφορα θαυμαστὰ γεγονότα, ποὺ συνέβησαν στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ πρόσφατα καὶ τὰ διηγοῦνται στοὺς γνωστούς τους. Ἐντυπωσιάζονται, χωρὶς ὅμως νὰ παίρνουν τὶς ἀποφάσεις, ποὺ θὰ ἔπρεπε προκειμένου νὰ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς καὶ νὰ γευθοῦν τοὺς γλυκοὺς καρποὺς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Τὴ διαπίστωση αὐτὴ εἶχε κάνει ὁ Γέροντας, μὲ ἀφορμὴ τὴν κίνηση τῆς κανδήλας στὴν Παναγία τῶν Ἰβήρων: «Ἡ Παναγία προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, γιὰ νὰ μετανοήσουμε, ἀλλὰ οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι δὲν κουνιοῦνται (συνέρχονται), ὅσο κι ἂν κουνιοῦνται τὰ καντήλια». Ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς συμμετέχει στὸν πόνο καὶ τὴ δυστυχία

Εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Ναζισμός ἀνήκει στίς πλέον ἐγκληματικές ἰδεολογίες, πού γνώρισε ἡ παγκόσμια ἱστορία. Στό παρόν ἄρθρο μας, ἐρχόμαστε νά παρουσιάσουμε συνοπτικά, πῶς οἱ Ναζί τοποθετήθηκαν ἀπέναντι στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου τόσο σέ ἰδεολογικό ἐπίπεδο, ὅσο καί σέ πρακτικό, στό πῶς δηλαδή προσπάθησαν νά ἐπιβάλλουν τίς ἰδέες τους. Ἀρχικά καί πρίν ἀκόμα καταλάβουν τήν ἐξουσία, ἀλλά καί ἀργότερα, υἱοθέτησαν καί διέδιδαν τίς ἀντιλήψεις τοῦ Houston Stewart Chamberlain ἑνός βρετανικῆς καταγωγῆς, ρατσιστή φιλοσόφου καί γερμανόφιλου πολιτικοῦ. Σύμφωνα λοιπόν μέ τόν H. S. Chamberlain θεωρητικό ὑπέρμαχο τῆς φυλετικῆς καί πολιτιστικῆς ἀνωτερότητας τῶν Ἀρείων, τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά διαχωριστεῖ ἀπό ὅλο τόν ἱστορικό χριστιανισμό. Οἱ Ἐκκλησίες, ἔλεγε, ἔχουν καταστήσει σκοτεινή τή μορφή τοῦ Χριστοῦ1. Κατά τόν H.S.Chamberlain, ὁ Χριστός δέν ἦταν Ἰουδαῖος, δέν εἶχε οὔτε σταγόνα γνήσιο ἰουδαϊκό αἷμα στίς φλέβες του. Ὁ Χριστός ἦταν ἕνας Ἄρειος2. Ἡ ναζιστική προπαγάνδα θά ἀναπαράγει αὐτές τίς ἀντιλήψεις. Τό ἔργο τοῦ H. S. Chamberlain «Τά θεμέλια τοῦ 19ου αἰώνα», στό ὁποῖο ἀναφέρονταν ἐκτενῶς στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου, μέχρι τό 1938 εἶχε πραγματοποιήσει 23 ἐκδόσεις. Στήν ἴδια γραμμή, καί μέ τίς ἴδιες περί φυλετικῆς καθαρότητας προϋποθέσεις, θά κυκλοφορήσει τό 1939 τό βιβλίο τοῦ φιλοναζιστῆ καθηγητοῦ W. Hauer, μέ τίτλο «Ἕνας Ἄρειος Χριστός»3. Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητής, ἄν καί φρονοῦσε ὅτι ὁ Χριστιανισμός ζημίωσε τήν πρόοδο τῆς γερμανικῆς φυλῆς, ἀνεχόταν νά γίνεται λόγος περί τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου ἐμ πνευσμένου ἀπό τό Θεό4.

Τή θέση ὅμως τῶν Ναζί ἔναντι τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο, θά τήν ἐκφράσει ὁ κατʼ ἐξοχήν θεωρητικός τοῦ ναζισμοῦ, ὑπουργός τοῦ Χίτλερ καί συνιδρυτής μαζί του τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ κόμματος, ὁ Alfred Rosenberg. Νά σημειωθεῖ ὅτι ὁ A. Rosenberg ἀπό τό διεθνές δικαστήριο τῆς Νυρεμβέργης καταδικάστηκε ὡς ἐγκληματίας πολέμου καί ἀπαγχονίστηκε στίς 16.10.1946. Ὁ Α. Rosenberg μίλησε γιά τόν μῦθο τοῦ Ἰησοῦ, ἀμφισβητώντας ὄχι τήν ἱστορική ὕπαρξη τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά ἐπιμέρους ἱστορικές πτυχές τῆς δράσης του, βασικές διδασκαλίες του, τήν αὐτοσυνειδησία τοῦ Κυρίου, καί τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ μῦθος τοῦ Ἰησοῦ, κατά τον Α. Rosenberg, γεννήθηκε στήν Μ. Ἀσία ὡς ὑποστασιοποίηση τῆς ἐλπίδας τῶν κατάπιεσμένων πληθυσμῶν, πού ἀναζητοῦσαν ἕνα ἡγέτη ἐλευθερωτή ἀπό τούς Ρωμαίους. Μεταφέρθηκε ἀργότερα στήν Παλαιστίνη καί ἐκεῖ συνδέθηκε καί ταυτίστηκε μέ τήν ἑβραϊκή ἰδέα τοῦ Μεσσία. Στή συνέχεια τοῦ ἀπέδωσαν λόγια καί διδασκαλίες πού δέν εἶπε, τόν συσχέτισαν μέ διάφορους προφῆτες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καί στό τέλος τό πρόσωπό του ἀναμείχθηκε μέ ποικίλα σκουπίδια, κατά τούς ἰσχυρισμούς του πάντα, τῆς ἑβραϊκῆς, μεσανατολικῆς καί ἀφρικανικῆς νοοτροπίας καί ζωῆς. Οἱ Ἐκκλησίες ἀργότερα, συνεχίζει ὁ Α. Rosenberg ,διέστρεψαν τήν ἀρχική διδασκαλία Του καί τά περί τοῦ προσώπου Του5. Κατά τόν Α. Rosenberg, ὁ Χριστός δέν ὑπῆρξε ποτέ Θεός, γιʼ αὐτό ζητοῦσε νά ὑπάρξει μία νέα θεώρηση τοῦ Ἰησοῦ τελείως διαφορετική.Μιά θεώρηση, πού θά ἐνσαρκώνει τό πρότυπο τοῦ ἥρωα καί δέ θά ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Ἰησοῦ τῆς Βίβλου. Διδασκαλίες

περί ταπεινοφροσύνης ἤ ἐλεημοσύνης ἤ ἐπιείκειας, ἔλεγε ὁ Α. Rosenberg, εἶναι ἀπολύτως ἀσυμβίβαστες μέ τήν ἡρωική ἀντίληψη περί ζωῆς6. Ἐπίσης μέ πρωτοφανῆ περιφρόνηση καταφέρονταν ἐναντίον τῆς Π. Διαθήκης λέγοντας ὅτι περιέχει ἀνόητες καί ἐπιβλαβεῖς διηγήσεις ἄξιες μόνο γιά Ἑβραίους7, ἀλλά καί κατά τοῦ ἀποστόλου Παύλου8. Θά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀναφορά μας στίς δαιμονικές, ὡς πρός τή σύλληψή τους, ἀντιλήψεις τοῦ Α. Rosenberg, ἐπισημαίνοντας ὅτι θεωροῦσε τήν περί ἁμαρτίας διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ὡς διαρκῆ φυσική νόθευση τῆς φυλῆς9.

Κάτω ἀπό αὐτές τίς ἰδεολογικές προϋποθέσεις, οἱ Ναζί εὐνόησαν, ἐνίσχυσαν καί προστάτευσαν τήν «Κίνηση τῆς Γερμανικῆς πίστεως». Ἡ Κίνηση τῆς Γερμανικῆς πίστεως εἶχε σαφῶς νεοπαγανιστικό χαρακτήρα10, καθώς εἶχε ὡς σκοπό νά ἐπαναφέρει τήν λατρεία τῶν ἀρχαίων γερμανικῶν θεῶν καί γιά τόν λόγο αὐτό ὀνομάστηκε «Νέα εἰδωλολατρία» (Das neue Heidentum). Χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν γερμανῶν νεοειδωλολατρῶν ἦταν ἡ ἐπιθετική τους στάση ἔναντι τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ Χριστός καί ἡ διδασκαλία του κατʼ αὐτούς ἐξέφραζαν τό ἀσιατικοσημιτικό πνεῦμα.

Θεωροῦσαν ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀντίθετη μέ τίς περί φυλῆς, αἵματος, ὑπερηφάνειας, ἡρωισμοῦ, σωματικῆς δυνάμεως ἀντιλήψεις τῆς Ἀρείας γερμανικῆς φυλῆς. Ἐπιπλέον ζητοῦσαν τήν κατάργηση τοῦ σταυροῦ, τῆς λατρείας τῆς Κυριακῆς καί τήν ἀντικατάστασή τους μέ ἑορτές τοῦ ἀγροῦ κατά τά παγανιστικά πρότυπά τους. Ὁ πιό ὕπουλος τρόπος ὅμως, μέ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΘΕΟΣ Ο ΥΙΟΣ;

Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου-Φιλολόγου

Μὲ ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὴν ῾Αγία Γραφὴ καὶ τὴ γλῶσσα τῆς ᾿Εκκλησίας ὑποστήριξα, ὅτι οἱ ἐκφράσεις καὶ τίτλοι ἄρθρων μου, «Τὸ αἷμα τοῦ Θεοῦ», «Ναί, ὁ Θεὸς ἔχει αἷμα» καὶ «Τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ», ἔχουν ὀρθῶς. ῞Ολοι δὲ οἱ ἀναγνῶστες τῶν ἄρθρων, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν σ᾿ ἐπικοινωνία μαζί μου, ἐξέφρασαν γιὰ τὴν ἐπιχειρηματολογία μου τὴν πλήρη ἱκανοποίησί τους. ᾿Αλλ᾿ ὁ κ. Παν. Μπούμης δὲν θέλησε νὰ θέσῃ τέλος στὴν ἀντιπαράθεσι. Καὶ μὲ ἄρθρο του μὲ τίτλο «Τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ Θε οῦ», ποὺ δημοσιεύθηκε ὡς ἐπιστολὴ στὸν «Ο.Τ.» τῆς 16ης Μαρτίου, ἐπανῆλθε στὸ θέμα. Καθηγητὴς γὰρ Πανεπιστημίου ὁ κ. Μπούμης καὶ δύσκολόν ἐστι ν᾿ ἀναγνωρίσῃ σφάλμα… Καὶ ἀφοῦ ἡ ἐλλογιμότης του ἐπανῆλθε, ἐπανέρχομαι καὶ ἐγώ, καὶ ἀπαντῶ στὶς ἀντιλογίες καὶ κατηγορίες του. Πρῶτον, δοξάζει τὸ Θεό, διότι, γράφει, ἐγκατέλειψα τοὺς προηγουμένους τίτλους «Τὸ αἷμα τοῦ Θεοῦ» καὶ «Ναί, ὁ Θεὸς ἔχει αἷμα» καὶ υἱοθέτησα τὸν ὀρθὸ τίτλο «Τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ». Λάθος, κ. καθηγητά! Καὶ οἱ τρεῖς τίτλοι εἶνε ὀρθοί, ὄχι μόνον ὁ τρί τος. ᾿Αρχικῶς χρησιμοποίησα τὸν πρῶτο τίτλο ὡς συντομώτερο τοῦ τρίτου, διότι οἱ τίτλοι ἄρθρων εἶνε καλλίτερο νὰ εἶνε κατὰ τὸ δυνατὸ συντομώτεροι. Τὸν τρίτο δὲ τίτλο χρησιμοποίησα, διότι στὸ ἐπίμαχο χωρίο Πράξ. κ´ 28, ὅπου ὁ λόγος περὶ «τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ» καὶ περὶ «αἵματος», θεωρῶ ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ σεῖς ἐπιμένατε, καὶ δυστυχῶς ἐξακολουθεῖτε νὰ ἐπιμένετε, ὅτι «ὁ Κύριος καὶ Θεὸς» τοῦ χωρίου δὲν εἶνε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ἀλλ᾿ ὁ Πατήρ. Θεωρεῖτε δέ ὅτι ὁ τίτλος «Τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ» εἶνε ὀρθὸς ἀπὸ τὴ δική μου ἄποψι, ὄχι βεβαίως καὶ ἀπὸ τὴ δική σας, ἀφοῦ ἐπιμένετε στὸν ἰσχυρισμό, ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεὸς τοῦ χωρίου δὲν εἶνε ὁ Υἱός, ἀλλ᾿ ὁ Πατήρ. Δεύτερον, ὁ κ. Μπούμης ἰσχυρίζεται ὅτι ἀπὸ ἀπροσεξία ἢ σκοπιμότητα διαστρεβλώσαμε τὰ λόγια του γράφοντας ὅτι «ὁ Κύριος καὶ Θεός», λόγῳ τῆς ἔναρθρης ἐκφορᾶς, δὲν εἶνε ὁ Υἱός, ἀλλ᾿ ὁ Πατήρ. Καμμία ἀπροσεξία, καμμία σκοπιμότης, καμμία διαστρέβλωσι! ῎Εγραψε ὁ κ. καθηγητής· «῞Οταν ποῦμε “τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ”, τὸ βάρος πέφτει στὸ Κυρίου, μὲ τὸ ὁποῖο κάλλιστα ἐννοοῦμε τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ Θεός. ᾿Ενῷ ὅταν ποῦμε “τοῦ Θε-

οῦ” μόνο του, ὁ νοῦς μας φυσικὰ πηγαίνει στὸ Θεὸ Πατέρα». Καθαρὴ σοφιστεία! Συμφώνως πρὸς τὰ χωρία τῆς Γραφῆς, τὰ ὁποῖα ἀναφέραμε, ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὅ πως εἶνε «ὁ Κύριος», ἔτσι εἶνε καὶ «ὁ Θεός», ἐνάρθρως, καὶ μὲ συνδυασμὸ τῶν δύο ὀνομάτων εἶνε «ὁ Κύριος καὶ Θεός», διότι ἔχει, ὅπως ὁ Πατήρ, ὅλη τὴν κυριότητα καὶ τὴ θεότητα, τὴ θεία δηλαδὴ οὐσία, κοινὴ καὶ τῶν τριῶν προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Αὐτὸς ὁ λόγος σας, κ. Μπούμη, «ὅταν ποῦμε “τοῦ Θεοῦ” μόνο του, ὁ νοῦς φυσικὰ πηγαίνει στὸ Θεὸ Πατέρα», δὲν σημαίνει θεολογικὴ ὀρθότητα. Καὶ μόνο του τὸ ἔναρθρο «ὁ Θεός», ὅπως δείχνουν χωρία τῆς Γραφῆς, δὲν ἀναφέρεται μόνο στὸν Πατέρα, ἀλλὰ καὶ στὸν Υἱὸ-Χριστὸ καὶ στὸ ῞Αγιο Πνεῦμα. ῍Αν ὁ δικός σας νοῦς, ὅταν διαβάζετε ἢ ἀκούετε τὸ ἔναρθρο «ὁ Θεός», πηγαίνῃ μόνο στὸν Πατέρα, ὁ δικός μας νοῦς ἄλλοτε πηγαίνει στὸν Πατέρα, ἄλλοτε στὸν Υἱὸ-Χριστό, καὶ ἄλλοτε στὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, ἀναλόγως τῆς συναφείας τοῦ λόγου. Τρίτον, ἡ σοφιστεία τοῦ κ. καθηγητοῦ συνεχίζεται. Γράφει ὅτι συγχέω τὰ πράγματα, διότι γράφω ὅτι «ὁ Κύριος καὶ Θεός», ἤ, κατ᾿ ἄλλη γραφή, «ὁ Θεός», τοῦ Πράξ. κ´ 28 εἶνε ὁ Χριστός, ἐνῷ μοῦ ἐλέχθη ἀπ᾿ αὐτόν, ὅτι μὲ τὴ γραφὴ μόνο «ὁ Θεός», ἐνάρθρως, ἐννοεῖται ὁ Θεὸς Πατήρ, καὶ μὲ τὸ «Κύριος καὶ Θεός», ἀνάρθρως, ἐννοεῖται ὁ Χριστός. Δὲν συγχέω ἐγὼ τὰ πράγματα, κ. Μπούμη, ἀλλὰ σεῖς συγχέετε. ᾿Επιμένοντας ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε «ὁ Θεός», ἐνάρθρως, ἀλλὰ «Θεός», χωρὶς ἄρθρο, δὲν θεολογεῖτε, ἀλλά, ἂς ἐπιτραπῇ ἡ ἔκφρασι, θολολογεῖτε, πλέετε σὲ θολὰ νερά. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τί ἐλέχθη ἀπὸ σᾶς. Μᾶς ἐνδιαφέρει τί λέγει τὸ θεόπνευστο κείμενο τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ῾Αγία Γραφή. Πάλιν καὶ πολλάκις ἐπαναλαμβάνουμε, καὶ μὲ ὅλη τὴ δύναμι τῆς ψυχῆς μας τονίζουμε ὅτι ὁ ΥἱὸςΧριστὸς καὶ «ὁ Κύριος» εἶνε, ἐνάρθρως, καὶ «ὁ Θεός» εἶνε, ἐνάρθρως. ᾿Απὸ τὸ κ´ 28 τῶν Πράξεων παραπέμπω πάλι σὲ ἄλλο κ´ 28, τοῦ ᾿Ιωάννου. «῾Ο Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου», εἶπε ὁ Θωμᾶς στὸν ἀναστάντα ᾿Ιησοῦ, κάνοντας τὴ συγκινητικώτερη ὁμολογία. Δὲν συνομολογεῖτε μὲ τὸ Θωμᾶ; Οἱ ψευδο-Μάρτυρες τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ δὲν συνομολογοῦν. Τέταρτον, γράφει ὁ κ. Μπούμης γιὰ μένα· «᾿Επιμένει δυστυχῶς λέγοντας· “᾿Αφοῦ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, ἀπέκτησε αἷμα καὶ συνε-

πῶς μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ αἷμα τοῦ Θεοῦ”». Βεβαίως ἐπιμένω νὰ ὁμιλῶ γιὰ αἷμα τοῦ Θεοῦ, καὶ εὐτυχῶς ἐπιμένω, ὄχι δυστυχῶς, ὅπως σεῖς λέγετε, κ. Μπούμη. «῎Επεχε σεαυτῷ καὶ τῇ διδασκαλίᾳ, ἐπίμενε αὐτοῖς», παραγγέλλει ὁ ᾿Απ. Παῦλος (Α´ Τιμ. δ´ 16). ᾿Εγὼ ἐπιμένω στὴν καλὴ διδασκαλία τῆς Γραφῆς καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας περὶ αἵματος τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ σεῖς ἐπιμένετε δυστυχῶς στὴν κακὴ γνώμη σας, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε «ὁ Θεός», μὲ ἄρθρο, καὶ συνεπῶς δὲν μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε περὶ αἵματος τοῦ Θεοῦ. Στὴ φράσι μας, «᾿Αφοῦ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, ἀπέκτησε αἷμα», σᾶς ἐνοχλεῖ καὶ τὸ ρῆμα «ἀπέκτησε»; ῍Αν σᾶς ἐνοχλῇ, λάβετε ὑπ᾿ ὄψιν σας, ὅτι κατὰ τὸ ἐπίμαχο χωρίο Πράξ. κ´ 28 ὁ Κύριος καὶ Θεὸς «περιεποιήσατο» τὴν ᾿Εκκλησία. Τὸ «περιεποιήσατο» σημαίνει «ἀπέκτησε». Βλέπε καὶ τὸ Ψαλμ. ογ´ 2, «Μνήσθητι τῆς συναγωγῆς σου, ἧς ἐκτήσω ἀπ᾿ ἀρχῆς». Τὸ «ἐκτήσω» σημαίνει «ἀπέκτησες». Δὲν εἴπαμε ὅτι ἡ θεία φύσι ἀπέκτησε αἷμα. Αὐτὸ θὰ ἦταν κακόδοξο, αἱρετικό. Εἴπαμε ὅτι ὁ Θεός, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἀπέκτησε αἷμα, πρᾶγμα ὀρθό, σύμφωνο πρὸς τὸ δόγμα τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καὶ τῆς ἀνθρωπίνης, λόγῳ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεώς των στὸ ἕνα πρόσωπο, τὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τὰ ἰδιώματα δηλαδὴ τῶν δύο φύσεων δὲν μεταβιβάζονται ἀπὸ τὴ μία φύσι στὴν ἄλλη, ἀλλὰ μεταβιβάζονται στὸ ἑνιαῖο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ κάθε μία ἀπὸ τὶς δύο φύσεις διατηρεῖ τὴν ἰδιότητά της, παραμένει ἀμετάβλητη. Κατὰ τὴν ἀπόφανσι τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου οἱ δύο φύσεις ἑνώθηκαν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ «ἀσυγ χύτως, ἀτρέπτως». ῾Ως πρὸς τὸ δόγμα τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων ὁ κ. Μπούμης μὲ παραπέμπει στὴ Δογματικὴ τοῦ καθηγητοῦ Τρεμπέλα. ᾿Αλλὰ πρὸς τί ἐπικαλεῖται τὸν ἀείμνηστο Τρεμπέλα, ἀφοῦ δὲν ἔγραψα κάτι διαφορετικό, ἀλλὰ συμφωνῶ πρὸς ὅ,τι ἔγραψε ἐκεῖνος; ᾿Αναφερόμενος στὸ δόγμα τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων ἔγραψα· «Λόγῳ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῆς θείας καὶ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως στὸ ἑνιαῖο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἡ Γραφὴ λέγει γιὰ τὸ Θεὸ Χριστὸ ἀνθρώπινα πράγματα, καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο Χριστὸ θεῖα πράγματα». Αὐτὴ ἡ διατύπωσι δὲν ἄρεσε στὸν κ. Μπούμη. Καὶ γράφει

τῶν ἄλλων. Δὲν μένει ἀδιάφορος. Προϋπόθεση ὅμως εἶναι ἡ σχετικὴ ἐνημέρωση. Δυστυχῶς, πολλοὶ εἶναι κλεισμένοι στὸν ἑαυτό τους καὶ ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς ἐπαγγελματικές τους ἀπασχολήσεις, γι᾽ αὐτὸ μένουν ἀπαθεῖς ἀπέναντι στὸν πόνο τῶν ἀδελφῶν τους. Αὐτὸ παρατηρεῖται καὶ σὲ πολλοὺς μοναχούς, ὅπως τόνιζε ὁ Γέροντας Παΐσιος: «Πολλὲς φορὲς ἐμεῖς οἱ μοναχοὶ γινόμαστε σκληροὶ μὲ τὸ νὰ μὴ ζοῦμε, ἐπειδὴ δὲν βλέπουμε, τὸν πόνο τῶν ἄλλων. Ἐνῶ οἱ λαϊκοὶ οἱ καημένοι εἶναι πονετικοί, ἐπειδὴ ζοῦν κοντὰ σὲ πονεμένους ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει τὸν πόνο τῶν ἄλλων νὰ τὸν κάνουμε δικό μας πόνο καὶ νὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλους». Εἶπε ὁ Γέροντας: «Στὴν ἔρημο

αἰσθάνεται κανεὶς τὸν ἑαυτόν του μικρό, καὶ ὅταν συναντήσει ἄνθρωπο, τοῦ δείχνει μεγάλη ἀγάπη, ἔστω κι ἂν εἶναι ἄγνωστος». Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ἡ προσευχὴ εἶναι σὰν τὸ ἀλεξικέραυνο, ποὺ τραβᾶ τοὺς κεραυνούς. Αὐτὴ ματαιώνει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Καθῆκον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ προσευχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τὸν κόσμο». Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ταπείνωση ἔχει αὐτός, ποὺ ὅ,τι καλὸ κάνει, τὸ ξεχνᾶ ἀμέσως καὶ τὸ παραμικρὸ καλό, ποὺ τοῦ κάνουν, τὸ θεωρεῖ πολὺ μεγάλο καὶ νιώθει εὐγνωμοσύνη». Εἶναι σπουδαῖο πράγμα νὰ ἐμπιστεύεσαι κάποιον, ὁ ὁποῖος ἔχει πνευματικὴ ἐμπειρία, καὶ νὰ δέχεσαι τὸ λόγο του χωρὶς τὴν παρα-

μικρὴ ἀμφιβολία. Πολλὰ προβλήματά σου θὰ βρίσκουν τὴ λύση τους, χωρὶς νὰ κοπιάζεις πολὺ καὶ προπαντὸς χωρὶς νὰ πειραματίζεσαι. Ἡ γνώμη τοῦ ἔμπειρου ἀνθρώπου εἶναι πάντα βαρύνουσα καὶ ἂς ὑστερεῖ καμιὰ φορὰ σὲ κάποια σημεῖα. Ὁ Γέροντας γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἔλεγε: «Ὑπακοὴ στὸ Γέροντα εἶναι, ἂς ὑποθέσουμε, σὰν ἕνα βότανο, ποὺ χρειάζεται, ὅταν εἶσαι κρυωμένος. Ρωτᾶς τὸ Γέροντα, σοῦ τὸ δείχνει καὶ τὸ παίρνεις. Τελειώνει ἡ ὑπόθεση. Ἐνῶ ὅταν εἶσαι μόνος σου, δοκιμάζεις ὅλα τὰ βότανα, μέχρι νὰ βρεῖς τὸ κατάλληλο καὶ ἴσως μέχρι νὰ τὸ βρεῖς θὰ ᾽χεις πάθει μεγαλύτερη ζημιὰ ἀπὸ τὴν ὠφέλεια, ποὺ σοῦ προσφέρει».

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

«ΜΗΔΕΝ ΝΟΘΟΝ ΔΟΓΜΑ Τῼ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙ ΠΑΡΑΔΕΧΗΣΘΕ»

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ

Ἡ… καλὴ ἀπιστία!

(Ἅγιος᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος)

(6ον. –Τελευταῖον)

᾿Ανεπίκαιροι οἱ πατέρες;

Βεβαίως οἱ οἰκουμενιστές διακηρύττουν ὅτι ἀγαποῦν καί τιμοῦν τούς πατέρες. Δυστυχῶς ὅμως δέν ἀκολουθοῦν τήν τακτική ἐκείνων, διότι τούς θεωροῦν ἀνεπίκαιρους1. Σήμερα, λένε, οἱ ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν ἐπιβάλλουν νά συμμορφωθοῦμε μέ τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. ᾿Αλλά τό πέρασμα τοῦ χρόνου δέν ἀλλοιώνει σέ τίποτε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. ῾Η πίστη δέν παλιώνει οὔτε χρειάζεται ἐκσυγχρονισμό ἤ βελτίωση. Τροποποιοῦνται καί ἐκσυγχρονίζονται τά ἀνθρώπινα δημιουργήματα ὄχι τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Οἱ προσπάθειες τῶν ἐπιστημόνων π.χ. στρέφονται γύρω ἀπό τό πῶς θά ἀξιοποιήσουν τήν ἡλιακή ἐνέργεια, κανείς δέν σκέφθηκε νά βελτιώσει τόν ἥλιο. Πολύ περισσότερο δέν ἔχουμε δικαίωμα νά «ἀνακαινίσουμε» τήν ἀλήθεια, πού ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ νοητός ἥλιος τῆς δικαιοσύνης μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει. Καί γιά νά θυμηθῶ τόν μεγάλο δογματικό τῆς ᾿Εκκλησίας μας ᾿Ιωάννη Δαμασκηνό ἡ θέση τῶν ᾿Ορθοδόξων στόν σύγχρονο κόσμο εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τήν διασάφησε ἐκεῖνος· «Πάντα τοίνυν τά παραδεδομένα ἡμῖν διά τε νόμου καί προφητῶν καί ἀποστόλων καί εὐαγγελιστῶν δεχόμεθα καί γινώσκομεν καί σέβομεν, οὐδέν περαιτέρω τούτων ζητοῦντες... Ταῦτα ἡμεῖς στέρξωμεν, καί ἐν αὐτοῖς μείνωμεν, μή μεταίροντες ὅρια αἰώνια, μηδέ ὑπερβαίνοντες τήν θείαν παράδοσιν»2. Φυσικά καθόλου δέν συνάδουν μέ τήν «θείαν παράδοσιν» οἱ διαθρησκειακές συναντήσεις καί συμπροσευχές (πρβλ. Καμπέρα, ᾿Ασσίζη κτλ), ὅπου συμμετεῖχαν καί ἐκπρόσωποι τῶν ᾿Ορθοδόξων. «Προσχήματι ἀγάπης» σέρνουμε τήν ἄσπιλη ᾿Ορθοδοξία στόν κυκεώνα τῶν νόθων δογμάτων. ῎Ετσι καταντοῦμε περίγελως ἀκόμη καί τῶν μαρτύρων τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ. Εἶδα σέ κάποιο ἀπό τά βιβλία τους φωτογραφία μιᾶς τέτοιας διαθρησκειακῆς συμπροσευχῆς μέ δηκτικά σχόλια. ῾Η νέα ἐποχή θέλει μία ἐκκλησία οἰκουμενιστική, δηλαδή ἕνα συν ονθύλευμα ὅλων τῶν «χριστιανικῶν» ὁμολογιῶν καί αἱρέσεων γιατί ὄχι- καί ὅλων τῶν θρησκειῶν, πού ὁμολογοῦν ἕνα Θεό εἴτε αὐτός λέγεται Τριαδικός εἴτε ᾿Αλλάχ εἴτε ὁτιδήποτε ἄλλο! Πρόσφατα ἀκούσθηκαν καί μάλιστα ἀπό ἐπίσημα χείλη ἀπόψεις ὅπως: «Κατά βάθος μία ἐκκλησία ἤ ἕνα τέμενος ἀποβλέπουν στήν ἴδια πνευματική καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου»3! ᾿Ακόμη, ὅτι «Ρωμαιοκαθολικοί (δηλαδή παπικοί) καί ᾿Ορθόδοξοι, Προτε στάνται καί ῾Εβραῖοι, Μουσουλμάνοι καί ᾿Ινδοί, Βουδισταί καί Κομφουκιανοί... θά πρέπει νά συντελέσωμε ὅλοι μας στήν προώθηση τῶν πνευματικῶν ἀρχῶν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς εἰρήνης. Τοῦτο ὅμως θά μπορέσει νά γίνει μόνον ἐάν εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνός Θεοῦ»4. Μέ τό πρόσχημα τῆς ἀγάπης αὐτή ἡ οἰκουμενιστική ἀ δελφοσύνη καί εἰρήνη, ἐξαφανίζει τίς διαφορές μεταξύ ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν, σχετικοποιεῖ τήν πίστη καί ἐπιβάλλει τό νόθον δόγμα. Θέτει ἐκτός ζωῆς καί ἐνδιαφέροντος τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιο, ἀπωθεῖ στά ἀζήτητα τήν μία ἀληθινή ᾿Εκκλησία.

Τραγικός ἀπολογισμός

«᾿Αγάπην δείκνυσι γνησίαν», διακηρύττει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «οὐ κοινωνία τραπέζης, οὐδέ πρόσρησις ὑψηλή, οὐδέ κολακεία ρημάτων, ἀλλά τό διορθῶσαι καί σκοπῆσαι τό συμφέρον τοῦ πλησίον καί τόν πεπτωκότα διαναστῆσαι...»5. Σέ τί ἔχομε ἀνορθώσει τούς ἑτεροδόξους μέ τούς ἀτέλειωτους διαλόγους μας; Πόσους ἔχουμε ὁδηγήσει στήν ἀλήθεια; ῾Ο ἀπολογισμός εἶναι τραγικός. Μεταφέρω τήν ἐνδιαφέρουσα ὁμολογία ἑνός πρώην προτεστάντη, τοῦ γνωστοῦ Frank Schaeffer: «῾Η Οἰκουμενική Κίνηση ἀποτελεῖ ἀποτυχία ἀπό τήν ᾿Ορθόδοξη ἄποψη. Εἶναι ἕνα ἄθλιο φιάσκο, ἰσότιμο μέ τήν ἄτυχη Λεγεώνα τῶν ἐθνῶν, ἕνα ἄλλο προϊόν τῆς μανίας τοῦ

οὐτοπισμοῦ, πού κυρίευσε τόν εἰκοστό αἰώνα. ῾Η ᾿Ορθοδοξία δέν “ζύμωσε ὅλη τή ζύμη”. Μᾶλλον τό ἀντίθετο συνέβη. ῾Η ἀποστασία τοῦ φιλελευθέρου Προτεσταντισμοῦ καί ἡ ἀποδοχή ἀπό τίς προτεσταντικές ὁμολογίες τῆς ἀνηθικότητας καί τῆς διαστροφῆς ἔχουν αὐξηθεῖ

Τοῦ κ. Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ ΑΠΘ

φανερά κατά τή διάρκεια τῆς “οἰκουμενιστικῆς ἐποχῆς”. Σέ μία ἐκ τῶν ὑστέρων ἐξέταση φαίνεται καθαρά ὅτι ἔχει γίνει κατάχρηση τῆς ἀθώας καλῆς θέλησης τῶν ὀρθοδόξων στήν Οἰκουμενική Κίνηση. Στήν πραγματικότητα ἡ ἐμπλοκή τῶν ὀρθοδόξων δέν πέτυχε νά μαρτυρήσει τήν ἀλήθεια, ἀλλά μόνο νά προσδώσει κῦρος σ᾿ ἕνα σκάνδαλο καί νά φέρει σέ σύγχυση τούς πιστούς γιά τό ποιός εἶναι ὁ πραγματικός χαρακτήρας τῆς ἀποστασίας τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τῆς σχετικοκρατίας. ᾿Αποτελεῖ τραγική εἰρωνεία τό γεγονός ὅτι οἱ χιλιάδες προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πρόσφατα μεταστραφεῖ στήν ᾿Ορθοδοξία, συμπεριλαμβανομένου καί ἱκανοῦ ἀριθμοῦ λαϊκῶν εὐαγγελικῶν ποιμένων καί ἱερέων ἀπό διάφορη ὁμολογιακή προέλευση, δέν ἦρθαν στήν ᾿Ορθοδοξία ἀπό τήν ᾿Ορθόδοξη “μαρτυρία”῾ στίς οἰκουμενιστικές συναντήσεις, ἀλλά συνέβη ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Τό κῦμα τῶν προσφάτων προτεσταντῶν προσηλύτων ἦρθε μέσα στήν ᾿Εκκλησία ὄχι ἐξ αἰτίας τῶν εὐγενικῶν τους προσπαθειῶν στόν “διάλογο”, ἀλλά ἐξ αἰτίας τῆς αἰώνιας, τῆς πατερικῆς καί ἀποστολικῆς μαρτυρίας. Σ᾿ αὐτή μπορεῖ νά συμπεριληφθεῖ καί ἡ μαρτυρία ἐκείνη, ἡ ὁποία διακηρύττει μέ δύναμη τήν ἀποκλειστική φύση τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας ὡς τῆς ἀληθινῆς ᾿Εκκλησίας. Πρώην προτεστάντες, ὅπως ἐ γώ, δέν ἤρθαμε στήν ᾿Ορθοδοξία, καί μάλιστα μέ ἀκριβό προσωπικό κόστος, ἐπειδή κάναμε κάποιον “διάλογο” ἤ μᾶς εἶπαν ὅτι “ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε μία εὐτυχισμένη οἰκογένεια χριστιανῶνʼʼ, ἀλλά γιά νά μπορέσουμε νά βροῦμε τήν ἀλήθεια»6. ῾Η προσφορά αὐτῆς τῆς ἀλήθειας γιά τήν ὁποία διψοῦν οἱ αἱρετικοί ἀποτελεῖ τήν ὕψιστη ἔκφραση ἀγάπης. Δέν ἔχουμε, λοιπόν, τό δικαίωμα μέ τό πρόσχημα τῆς ἀγάπης νά τούς ἀποκρύπτουμε τήν ἀλήθεια, νά ἐξισώνουμε τό ὀρθόδοξο δόγμα μέ τά δικά τους νόθα δόγματα. ᾿Αξίζει νά θυμηθοῦμε ἐδῶ αὐτό πού εἶχε γράψει πρίν μερικές δεκαετίες ὁ ἀείμνηστος π. ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς: «Χωρίς τήν ἀποστολικήν καί ἁγιοπατερικήν ὁδόν, χωρίς τήν ἀποστολικήν καί ἁγιοπατερικήν ἀκολούθησιν ὄπισθεν τοῦ μόνου ἀληθινοῦ καί ἀειζώου Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος Χριστοῦ, εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ ἄνθρωπος θά καταποντισθῇ εἰς τήν νεκράν θάλασσαν τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτισμένης εἰδωλολατρίας καί ἀντί τοῦ Ζῶντος καί ᾿Αληθινοῦ Θεοῦ, θά λατρεύσῃ τά ψευδοείδωλα τοῦ αἰῶνος τούτου, εἰς τά ὁποῖα δέν ὑπάρχει σωτηρία οὔτε ἀνάστασις οὔτε θέωσις διά τό θλιμμένον ὄν, τό ὀνομαζόμενον ἄνθρωπος»7. ῾Η σημερινή κατάσταση τοῦ λεγομένου δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἐπαληθεύει θλιβερά τήν πρόβλεψη τοῦ ἁγίου ἐκείνου ἀνθρώπου. ῾Η θρησκευτική πλάνη τῆς Δύσεως ὁδήγησε σέ ἀδιέξοδα ἀπελπισίας. Οἱ πυκνές αὐτοκτονίες, ἡ ἀπαξίωση τῆς ζωῆς μέ τήν ἀχαλίνωτη ροπή σέ κάθε εἴδους κατάχρηση, τά ναρκωτικά, ἀλλά καί ἡ στροφή πολλῶν εὐρωπαίων χριστιανῶν στίς ἀποκρυφιστικές ἀνατολικές θρησκεῖες καί σ᾿ αὐτόν τόν μουσουλμανισμό ἀποτελοῦν, νομίζω, ἕναν σοβαρό δείκτη. Εἶναι βέβαια γεγονός ὅτι ἡ ραγδαία ἐπίδραση τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ κατέστησε συνηθισμένα καί ἐδῶ στήν πατρίδα μας ἔκτροπα τέτοιου εἴδους. Μπορεῖτε ὅμως νά φαντασθεῖτε πόσο αὐτά θά αὐξηθοῦν, ὅταν ἡ ᾿Ορθοδοξία παραιτηθεῖ ἀπό τήν ἀλήθεια καί ταυτισθεῖ μέ τίς δυτικές αἱρετικές θέσεις; ῾Η προχωρημένη κοινωνική ἀπο -

ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΘΕΟΣ Ο ΥΙΟΣ;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

ὅτι αὐτὸ τὸ γενικὸ καὶ ἀόριστο «πράγματα», ποὺ χρησιμοποιῶ, εἶνε παραπλανητικό. Λάθος, κ. Μπούμη! Αὐτὸ τὸ «πράγματα», ποὺ χρησιμοποίησα, οὔτε γενικὸ καὶ ἀόριστο εἶνε οὔτε παραπλανητικό. Διότι γι᾿ αὐτὸ τὸ «πράγματα» ἐπικαλέστηκα συγκεκριμένα χωρία τῆς Γραφῆς, ὅπως τὸ ᾿Ιωάν. γ´ 13, τὸ Α´ Κορ. β´ 8, τὸ Α´ Κορ. ιε´ 47 κ.ἄ. ᾿Αλλ᾿ ὅπως φαί νεται, σεῖς δὲν καταλάβατε ὅτι αὐτὰ τὰ χωρία ἔχουν σχέσι μὲ τὴν ἀντίδοσι τῶν ἰδιωμάτων. Δὲν συλ λάβατε καλῶς τὴν ἔννοια τῶν ἰδιωμάτων καὶ τῆς ἀντιδόσεώς των. Καὶ γι᾿ αὐτὸ γράφετε, «μποροῦμε νὰ ἔ χουμε ἀντίδοση ἰδιωμάτων, ὄχι ὅμως καὶ αἱμάτων ἢ σωμάτων». Δὲν ξέρετε ὅτι ἡ σωματικότης εἶνε ἰδίω μα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί, ἀφοῦ ὁ Θεὸς προσέλαβε τὴν ἀν θρωπίνη φύσι καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, ὡς ἄνθρωπος ἔχει σῶμα καὶ αἷμα; Γράφετε ἀκόμη, κ. Μπούμη· «Πο λὺ περισσότερο δὲν ἔχουμε ἀντίδοση σωμάτων ἢ αἱμάτων μεταξὺ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ». ᾿Αλλὰ ποιός μίλησε γιὰ «ἀντίδοση σωμάτων ἢ αἱμάτων μεταξὺ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ»; Τέτοιος λόγος εἶνε καθαρὴ βλακεία. Καὶ δόξα τῷ Θεῷ, ἐμεῖς δὲν τρελλαθήκαμε, γιὰ νὰ ποῦμε τέτοιο λόγο. Τὸ μυαλό μας εἶνε στὴ θέσι του. ᾿Αγαπητὲ κ. Παναγιώτη Μπούμη,

ἀφήνω ἄλλες διαφορὲς μεταξύ μας, καὶ ἑστιάζω τὸ μέγιστο τῆς προσοχῆς στὸ μέγιστο θέμα τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ. ῾Η Γραφὴ καὶ ἡ ᾿Εκκλησία ρητῶς διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε «ὁ Θεός», ὅλη ἡ θεία οὐσία, ὅπως ὁ Πατήρ. ᾿Αλλὰ σεῖς ἰσχυρίζεσθε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε «ὁ Θεός», ἐνάρθρως, ἀλλ᾿ εἶνε «Θεός», ἀνάρθρως. ᾿Αλλ᾿ αὐτὸς ὁ ἰσχυρισμὸς κάνει τὸ Χριστὸ ἐλλειματικὸ Θεό, Θεὸ δευτέρας τάξεως! Καὶ συνιστᾷ τοῦτο μεγίστη αἵρεσι. ῾Υπενθυμίζω δὲ πάλι, ὅτι καὶ οἱ ψευδο-Μάρτυρες τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ διδά σκουν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε «ὁ Θεός», ἀλλὰ «Θεός». Θέλεις, ἀγαπητὲ Παναγιώτη, νὰ ὁμοιάζῃς μὲ τοὺς ψευδο-Μάρτυρες τοῦ ᾿Ιεχω βᾶ, ἢ νὰ δίνῃς σ᾿ αὐτοὺς ἐπιχείρημα, ψευδοεπιχείρημα βεβαίως, κατὰ τῆς Πίστεώς μας; Κάνω ἔκ κλησι στὴν ἐλλογιμότητά σου νὰ δηλώσῃς ὅτι ἐγκαταλείπεις τὴν ἐσφαλμένη γνώμη καὶ ἀνεπιφυλά κτως ἀποδέχεσαι τὴ διδασκαλία τῆς Γραφῆς καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας ὡς πρὸς τὸ ὕψιστο θέμα τῆς θεότητος τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῍Αν τὸ κάνῃς, θὰ προκαλέσῃς χαρά. Καὶ ἂν δὲν τό κάνῃς, θὰ προκαλέσῃς λύπη, καὶ ἐγὼ διάλογο μαζί σου δὲν θὰ κάνω πλέον. Παραλλάσσοντας ἀποστολικὸ λόγο λέγω· ῍Αν καὶ οὕτως ὁμιλῶ, ἐλπίζω περὶ σοῦ τὰ κρείττονα καὶ ἐχόμενα σωτηρίας.

σύνθεση μαρτυρεῖ ἀδιάψευστα τήν πνευματική χρεωκοπία τῆς Δύσεως. ῾Η νομιμοποίηση τῶν γάμων μεταξύ ὁμοφυλοφίλων, ἡ ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν καί τόσες ἄλλες παρεκτροπές ἔχουν ὁδηγήσει πολλούς στήν ἀηδία καί ἀπομάκρυνση ἀπό τόν «δυτικό Χριστιανισμό». Εἶναι ἐνδεικτικό τό γεγονός ὅτι στό Λονδίνο καί σέ ἄλλες μεγάλες πόλεις τῆς ᾿Αγγλίας ἐδῶ καί δεκαετίες ἔχει ἀρχίσει τό ξεπούλημα τῶν ναῶν. ᾿Από ἄμεση πηγή καί προσωπική ἐμπειρία γνωρίζω ὅτι στήν ᾿Αγγλία τό 1982 περίπου 2.000 ναοί εἶχαν πουληθεῖ σέ διάφορες ἐπιχειρήσεις καί καταστήματα.

῾Η ἐπείγουσα ἀνάγκη

Τί ἀποδεικνύουν ὅλα αὐτά; ᾿Αποδεικνύουν ὅτι δέν μᾶς χρειάζεται «νέα ἐκκλησία», ἀλλά ρίζωμα στήν πρώτη καί αἰώνια ᾿Εκκλησία, στήν ᾿Ορθοδοξία. Δέν μᾶς χρειάζονται ἀτέλειωτοι διάλογοι πού δέν βγάζουν πουθενά καί μόνον καθιστοῦν τήν ᾿Ορθόδοξη πίστη μας συνεργό καί «ἀβανταδόρο» γιά τήν ἀναγνώριση καί προώθηση τῶν νόθων δογμάτων. Εἶναι καιρός οἱ ἱεράρχες καί οἱ θεολόγοι μας νά ἐπαναλάβουν ἐκεῖνο πού εἶχε γράψει ὁ πατριάρχης ᾿Ιερεμίας Τρανός στήν δεύτερη ᾿Απόκρισή του πρός τούς προτεστάντες θεολόγους τῆς Τυβίγγης: «῞Ωστε τό καθ᾿ ὑμᾶς ἀπαλλάξατε τῶν φροντίδων ἡμᾶς. Τήν ὑμετέραν οὖν πορευόμενοι, μηκέτι μέν περί δογμάτων, φιλίας δέ μόνης ἕνεκα εἰ βουλητόν γράφετε»8. ῞Οσο γιά τό ὀρθόδοξο πλήρωμα ὀφείλει μέ ζῆλο ἱερό νά ἐντρυφήσει στά λόγια τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ: «Εἰπέ μοι, ὦ ἄνθρωπε, τίνας ὑπακούσομεν, τόν χορόν τῶν σεπτῶν πατριαρχῶν τῶν ἐκλαμψάντων ἀπό τῆς ἁγίας καί οἰκουμενικῆς πρώτης Συνόδου ἕως τῆς ἕκτης, ἥν καί πᾶσα χώρα, ἀπ᾿ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἕως τῶν ἄκρων ἐσφράγισεν, ἤ τούς ὑποκριτάς ἱερεῖς τούς νόθον δόγμα ὕστερον τῇ ᾿Εκκλησίᾳ περιφέροντας, ὅ οὐδείς τῶν πατριαρχῶν καί τῶν θρόνων ἐκύρωσεν, ἀλλά μᾶλλον καί ἐξωστράκισαν, καί στηλιτευτικούς αὐτῶν λόγους ἐξαπέστειλαν, ὡς ἐχθρῶδες Θεῷ δόγμα μελετήσαντας, καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων ἀλλότρια θεσπίσαντας;»9. Τέλος, εἶναι ἐνθαρρυντικό τό γεγονός ὅτι παρ᾿ ὅλες τίς ἐλλείψεις καί τά λάθη τῶν ὀρθοδόξων, ἡ ᾿Ορθοδοξία σήμερα κτίζει ναούς καί ἐπανδρώνει μοναστήρια. «Προτεστάντες καί Ρωμαιοκαθολικοί», γράφει ὁ προαναφερθείς Frank Schaeffer, «ὡς ἄτομα πρέπει νά προσκληθοῦν νά ἐπιστρέψουν στό σπίτι, στήν ἀληθινή ἀρχαία ᾿Εκκλησία, στήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία. Τά θυσιαστήριά μας εἶναι καθαρά, οἱ Λειτουργίες μας ἀνέπαφες καί τό Πνεῦμα κατοικεῖ στά ἱερά μας. ᾿Εμεῖς δέν ἔχουμε ἀλλάξει. ᾿Εμεῖς πρέπει νά μοιραστοῦμε αὐτό τό ζωντανό νερό μέ τόν διψασμένο κόσμο. ᾿Εμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει νά ἔχουμε τό θάρ ρος νά σταθοῦμε στά πόδια μας καί νά μή εἴμαστε πλέον ἐκεῖνοι πού κάνουν τήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία ἀόρατη, “τό πιό καλά κρυμμένο μυστικό στήν ᾿Αμερική”»10. ῾Ο ἴδιος σέ νεώτερο ἄρθρο του ἐπαναλαμβά νει· «᾿Εάν θέλουμε πραγματική ἑ νότητα μεταξύ ὅλων τῶν χριστιανῶν, θά πρέπει νά ἐπικεντρώσουμε τήν προσοχή μας στόν ᾿Ορθόδοξο εὐαγγελισμό. Θά πρέπει νά κηρύξουμε τά καλά νέα τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί νά καλέσουμε ὅλους ὅσους πιστεύουν στόν Χριστό, στήν πληρότητα τῆς μίας ἁγίας καθολικῆς καί ἀποστολικῆς ᾿Εκκλησίας»11. ῾Η ᾿Ορθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ κόσμου καί ὀφείλει νά παραμείνει σταθερή στά δόγματά της, ἀναλλοίωτη καί ἀπαραχάρακτη. ῎Οχι μόνο γιά νά ὁδηγεῖ στήν λύτρωση τά παιδιά της, ἀλλά καί γιά νά κρατᾶ ἄσβεστο τό φῶς, στό ὁποῖο μιά μέρα θά ζητήσει νά ἐπιστρέψει ὁ δυτικός κόσμος. Αὐτό τῆς ὑπαγορεύει τό γνήσιο δόγμα της, αὐτό τῆς ἐπιβάλλει ἡ ἀληθινή ἀγάπη της. Ὑποσημειώσεις: 1 Εὔστοχα γράφει ὁ Ν. Π. Βασιλειάδης· «᾿Εκεῖνοι (οἱ πατέρες) ὑπέτασσαν τήν ἀγάπην πρός τά πρόσωπα εἰς τήν ἀγάπην πρός τόν Θεάνθρωπον Κύριον καί τήν ᾿Εκκλησίαν, τό μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ. ῞Οσοι ἀπό τούς σημερινούς σπεύδουν ἀσυγκράτητοι πρός τήν ἕνωσιν καί κρίνουν τά πράγματα μέ κριτήρια κοσμικά, ὑπο τάσσουν τήν ἀγάπην πρός τόν Σω τῆρα Κύριον καί τήν ᾿Εκκλησίαν του εἰς τήν ἀγάπην πρός πρόσωπα, τά ὁποῖα παρεχάραξαν τό ᾿Ορθόδοξον δόγμα καί ἔσχισαν τήν ἁγίαν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» (῾Ο ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ ἕνωσις τῶν ᾿Εκκλησιῶν, ᾿Αθῆναι 1998, σελ. 116). 2. ᾿Ιω. Δαμασκηνοῦ, ῎Εκδ. ᾿Ορθοδόξου Πί στεως ΡG 94,792· ΕΠΕ 1,56. 3 Περ. ᾿Επίσκεψις, ἀρ. φύλ. 494 (1993), 23. 4 Περ. ᾿Επίσκεψις, ἀρ. φύλ. 511 (1994), 28. 5 ᾿Ιω. Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Γένεσιν 9,2· ΡG 54, 623. 6 Frank Schaeffer, Χορεύοντας μόνος, μετφρ ἀρχιμ. π. Αὐγ. Μύρου, β´ ἔκδ., σελ. 505-506. 7 ᾿Ιουστίνου Πόποβιτς, ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 252. 8 Βλ. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς ᾿Ορθ. Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, Graz 1968, 2,489. 9 ᾿Ιω. Δαμασκηνοῦ, Περί ἁγίων εἰκό νων, ΡG 95,332.23. 10 Frank Schaeffer, ὅ.π., σελ. 513. 11 Frank Schaeffer, Letters to Father Aristotle, let. 24, μετφρ. Ἀσκάλωνος Νικηφόρου, σελ. 169-172. Μετά λύπης ἐπληροφορήθημεν ὅτι τήν Κυριακήν τοῦ Πάσχα 15ην Ἀπριλίου ἐ.ἔ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ ἀγωνιστής καί ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας Ὁμότιμος Καθηγητής τοῦ Α.Π.Θ Στέργιος Σάκκος. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του.

ΝΕΑΝΙΚΑ

Τὴν 30ην Ἀπριλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ Ἐπισκόπου Σταυρουπόλεως ἐν Ρωσσίᾳ. Ἀνωτέρω εἰκών ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΟΡΓΗ καὶ ἀποτροπιασμὸ προκαλεῖ ἡ διακωμώδηση τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου ἀπὸ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου «MEGA». Πλέον συγκεκριμένως στὴν ἐκπομπὴ «Κάψε τὸ σενάριο» τῆς 19.4.12, ἠθοποιοὶ ὑποδύθηκαν τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τοὺς Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Ἰωάννη, καθὼς καὶ τὸν προδότη Ἰούδα. Μάλιστα ὁ ἠθοποιός, ποὺ ὑποδυόταν τὸν Ἰησοῦ Χριστό, χωρὶς νὰ ἔχει συναίσθηση τοῦ ὀλισθήματος καὶ τῆς βλασφημίας, ποὺ διαπράττει, παρουσίασε τὸν Κύριο ὡς «μάγειρα», ὁ ὁποῖος «μαγείρεψε» γιὰ τοὺς καλεσμένους του Ἀποστόλους, μόνο ψωμὶ καὶ κρασί, χλευάζοντας ἀκόμη καὶ τὴν πιὸ ἱερὴ στιγμὴ τῆς λατρείας, ποὺ εἶναι τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Πέρα ἀπὸ τὴν προσβολὴ τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, τέτοιου εἴδους ἐκπομπὲς ἀποκαλύπτουν περίτρανα τὸ ὀργανωμένο σχέδιο τῶν ὀπαδῶν τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, νὰ ἀπομειώσουν καὶ νὰ ὑποβιβάσουν τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀποτελοῦν τὰ θρησκευτικὰ ντοκυμαντὲρ τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ «ΣΚΑΪ», τὰ ὁποῖα κάθε χρόνο ὁ τηλεοπτικὸς

σταθμὸς προβάλει τὴν Μ. Ἑβδομάδα, καὶ τὰ ὁποῖα μιλοῦν γιὰ ὑποτιθέμενους τάφους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σὲ ἄλλα μέρη πέραν τοῦ Παναγίου Τάφου, γιὰ ὑποτιθέμενους γάμους τοῦ Κυρίου μὲ τὴν Ἁγία Μαρία τὴν Μαγδαληνή, ἀκόμα καὶ γιὰ ἀπογόνους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ὅμως τὸ θέμα, ποὺ προκύπτει ἀπὸ αὐτὲς τὶς πράξεις βλασφημίας ἐναντίον τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ τὰ ΜΜΕ δὲν πρέπει νὰ παραπεμφθεῖ στὶς «ἑλληνικὲς καλένδες», ἀλλὰ χρειάζεται νὰ ὑπάρξουν ἔντονες διαμαρτυρίες ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό, ὥστε νὰ προστατευθοῦν οἱ νέοι κυρίως ἄνθρωποι ἀπὸ τὰ δηλητηριώδη βέλη τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἀντιχριστιανικὴ προπαγάνδα, ποὺ κυριαρχεῖ στὰ ΜΜΕ. Πάντως αὐτοὶ οἱ θεομπαῖχτες καὶ ὑβριστὲς τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς πίστεως πρέπει νὰ αἰσθάνονται εὐγνώμονες, ποὺ διαβιοῦν σὲ ἕνα κράτος, ποὺ ἑδρεύει ὁ Χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος κηρύσσει τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀδελφοσύνη, γιατί σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἂν ζοῦσαν π.χ σὲ ἕνα μουσουλμανικό, τὸ λιγότερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς συμβεῖ, ἂν χλεύαζαν τὴν μουσουλμανικὴ θρησκεία ἢ τὸν Μωάμεθ, ἦταν νὰ ὁδηγηθοῦν σὲ κάποιο ἰκρίωμα.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

αὐτή τήν προσπάθεια. Κάποιοι πού ἀγωνίστηκαν νά κρατήσουν γνήσια καί ἀκέραιη τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ τῶν Εὐαγγελίων, τῆς ἱστορίας καί τῆς διδασκαλίας του, στά πλαίσια βέβαια τῆς παραδόσεώς τους. Ὅλοι αὐτοί, σάν πράξη ἀντίστασης συγκρότησαν τήν «Ὁμολογοῦ σα Ἐκκλησία» (Bekennede Kirche). Σʼ αὐτή ἐντάχθηκαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ θεολόγοι, οἱ πάστορες, οἱ χριστιανοί, πού ἀντιτάχθηκαν σθεναρά στούς Γερμανούς χριστιανούς καί στίς ναζιστικές μεθοδεύσεις νά δημιουργήσουν ἕνα χριστιανισμό καρικατούρα, ὑπηρέτη τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν ἀντιλή- ψεων καί τοῦ ἱστορικοῦ μεσσιανισμοῦ τοῦ Χίτλερ. Παρά τήν ἀπροκάλυπτη βία τόσο τῶν Γερμανῶν χριστιανῶν ἐναντίον τους, ὅσο καί τῶν Ναζί, στήν περίφημη θεολογική διακήρυξη Barmen τοῦ 1934 θά καταδικάσουν καί θά ἀπορρίψουν ἀπερίφραστα τό πολιτικοθρησκευτικό κατασκεύασμα τῶν Γερμανῶν χριστιανῶν, τόν ρατσισμό, καί τόν ἱστορικό μεσσιανισμό τοῦ Χίτλερ. Ἡγετικές μορφές αὐτῆς τῆς ἀντίδρασης ὑπῆρξαν ὁ K. Barth, ὁ ὁποῖος ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν Γερμανία καί ὁ D. Bonhoeffer, πού πέθανε σέ στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική πλευρά σημαντικός ἰδεολογικός ἀντίπαλος, στό θρησκευτικό πεδίο, τῶν Ναζί ὑπῆρξε ὁ καρδινάλιος Clemens August Graf von Galen. Ὡς τελικό σχόλιο, δηλωτικό τῆς θέσεως τῶν Ναζί ἔναντι τοῦ Χριστοῦ καί χριστιανισμοῦ γενικώτερα, θέλουμε νʼ ἀναφέρουμε τή θέση τοῦ Χίτλερ: «Κάποιος πρέπει νά εἶναι ἤ χριστιανός ἤ Γερμανός. Καί τά δύο μαζί δέν μπορεῖ νά εἶναι »11.

Η ΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

τόν ὁποῖο ἡ ναζιστική προπαγάνδα πολέμησε τό πρόσωπο καί τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου, παρά τίς περί τοῦ ἀντιθέτου διαβεβαιώσεις τους, ἦταν ὅτι ἐνίσχυσαν μέ κάθε τρόπο τή δημιουργία τῆς κινήσεως τῶν «Γερμανῶν Χριστιανῶν» (Deutsche Christen). Οἱ Γερμανοί χριστιανοί ἦταν μία πολιτικοεκκλησιαστική κίνηση, πού εἶχε ὡς σκοπό τήν σύζευξη τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν ἀρχῶν μέ τήν χριστιανική πίστη, ὥστε αὐτή ἀφʼ ἑνός νά ἀλλοιωθεῖ, ἀφʼ ἑτέρου νά γίνει ἄλλο ἕνα ἐπικουρικό δεκανίκι σέ πρακτικό ἐπίπεδο τοῦ ναζισμοῦ. Ἡ θεολογία τους ἦταν συγκρητιστική μέ μείξη χριστιανικῶν καί ἀντιχριστιανικῶν στοιχείων, μέ ἀντισημιτική ἀφετηρία καί μέ πολιτικό προσανατολισμό. Ὑπῆρξαν πολέμιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ὅσοι ἔμεναν πιστοί στήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ Ἀποκάλυψη θεωροῦνταν ἰουδαιοχριστιανοί, μή ἄρειοι, ἀπαγόρευαν τήν συμμετοχή τους στόν κλῆρο καί ζητοῦσαν τόν ἀποκλεισμό τους ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἀνέφεραν ὅτι ὑπῆρχε κοινή συγγένεια τοῦ βορείου πνεύματος μέ τόν ἡρωικό, ὄχι τόν Ἰουδαῖο, ἀλλά τόν Ἄρειο Ἰησοῦ. Στόχος καί σκοπός τῶν Γερμανῶν Χριστιανῶν, ἦταν ἡ ὑποτιθέμενη ἀποϊουδαιοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ σύζευξή του μέ τήν Ἄρεια ρατσιστική ἀντίληψη περί θρησκείας. Ἰδιαίτερη σημασία ἔχει ὅτι, στόν καταστατικό χάρτη τῆς πίστεώς τους, πού ἀποτελοῦνταν ἀπό 28 θέσεις, υἱοθέτησαν τίς περί φυλῆς καί αἵματος ἀντιλήψεις τῶν Ναζί. Ἐπιπλέον, στό ἄρθρο 18, ἀνέφεραν γιά προφανεῖς λόγους, ὅτι δέν ἔχει σημασία ἐάν ὁ Χριστός ἦταν ἐξ Ἰουδαίων ἤ ὄχι, καί ἀντέτειναν τό ἐξαιρετικῶς νεφελῶδες, ὅτι ἡ σημασία του ἔγκειται στό ὅτι ἐμφανίζει σέ ἐμᾶς τό θεῖο γένος.Ἡ κίνηση ὑποτιμοῦσε καί μείωνε τή σημασία τῆς Αὐγουσταίας Ὁμολογίας καί ἐπιχείρησε μιά νέα θεώρηση τοῦ προσώπου τοῦ Λούθηρου καί τῆς Μεταρρύθμισης ὑπό τό φῶς τῶν ἰδεολογημάτων τους. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι οἱ Ναζί ἐπιχείρησαν μέ κάθε τρόπο νά ἀκρωτηριάσουν καί νά παραμορφώσουν τό πρόσωπο καί τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου μέ μιά ποικιλία μεθοδεύσεων, μέ διάβρωση τῶν συνειδήσεων καί μέ τό νά ἀντικαθιστοῦν τά ἱστορικά δεδομένα μέ τίς ἰδεολογικές τους φαντασιώσεις. Παρʼ ὅλα αὐτά ὑπῆρξαν κάποιοι, πού ἀντιστάθηκαν σθεναρά σέ ὅλη

Σημειώσεις

1 . Βλ. H. St.Chamberlain, Die Grundlagen des neunzehnten Jahrhunderts. Erste Hälfte, 193823, σσ. 220 -295. 2. Ὅπ. π., σ. 256. 3 .Βλ. W. Ha uer, Ein arischer Christus, 1939. 4. Βλ.W. Hauer, Konfessioszwang oder freie religiöse Führung der Deutschen Jungen?, 1934 , σσ. 16-17. 5. Βλ. Α. Rosenberg , Der Mythus der 20 Jahrhunderts, 193428, σσ. 172 – 175. 6. Ὅπ.π., σσ. 338, 395-396, 491. 7. Ὅπ.π., σσ. 601- 602. 8. Ὅπ.π., σσ. 173 – 174. 9. Ὅπ.π., σσ. 21, 71. 10. Πρωτογενές ὑλικό καί μαρτυρίες ἀπό βιβλία, περιοδικά, ἀφίσες τοῦ χώρου βλ. M. Pöhlmann (Hrsg), Odins Erben. Neugermanisches Heidentum: Analyse und Kritik, EZW – Texte 184/ 2006, σσ. 5-25. 11. Βλ. A. Läpple, Kirchengeschichte in Längsschnitten, 1968, σ. 89.

Εἶναι ποτὲ δυνατὸν ἡ ἀπιστία νὰ εἶναι καλή; Ἀσφαλῶς! Κι ὡς καλὴ νὰ ἐπαινεῖται κιόλας; Καὶ βέβαια! Κι ἐπιπλέον νὰ… εἶναι καὶ παράδειγμα πρὸς μίμηση; Δὲν τὸ συζητᾶμε! Ὑπερβολές, θὰ πεῖτε, ἔτσι δὲν εἶναι; Πρωτάκουστα πράγματα! Τότε, ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους… *** Τὸ ὅτι ἡ ἀπιστία εἶναι καλό, φαίνεται καθαρὰ ἀπʼ τὸν ἑξῆς ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἀναφέρεται στὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ: «Ὢ καλὴ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ! Τῶν πιστῶν τὰς καρδίας εἰς ἐπίγνωσιν ἦξε, καὶ μετὰ φόβου ἐβόησε ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα Σοι». Δηλαδή, ὢ καλὴ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ! Ἐσὺ εἶσαι ποὺ ὁδήγησες σὲ ἐπίγνωση τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν καὶ μὲ φόβο ἔκανες νὰ φωνάξει ὁ Θωμᾶς, ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. Στʼ ἀλήθεια τί βλέπουμε ἐδῶ; Πώς αὐτὴ ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ, ὀνομάζεται καλή, γιατί ἔφερε σὲ ἐπίγνωση τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, καὶ τὴ δική του βέβαια, ἀφοῦ ὁδήγησε τὰ πράγματα στὴν ἐπιβεβαίωση ὅτι ὁ Χριστὸς πραγματικὰ ἀναστήθηκε καὶ συνεπῶς πὼς εἶναι ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας! Ἄρα πότε ἡ ἀπιστία εἶναι καλή; Ὅταν κατορθώνει νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας, ὅταν μᾶς ὁδηγεῖ στὴν Πίστη! *** Ἀλλὰ τί ἔκανε ὁ Θωμᾶς; Δὲν ἀρκέστηκε σʼ αὐτὰ ποὺ τοῦ ἔλεγαν οἱ συμμαθητές του, ὅτι ὁ Χριστὸς πράγματι ἀναστήθηκε καὶ πὼς Τὸν εἶδαν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια, ἀλλʼ ἔβαλε τὸ ἑξῆς ὅρο: «Ἐὰν δὲν δῶ στὰ χέρια Του τό σημάδι ἀπʼ τὰ καρφιά, καὶ δὲν βάλω τὸ δάκτυλό μου στὸ σημάδι ἀπʼ τὰ καρφιά, καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου στὴ (λογχισμένη) πλευρά Του, δὲν θὰ πιστέψω»! (Ἰω. 20, 25) Ναί, ὁ Θωμᾶς φάνηκε ἄπιστος. Δὲν δέχθηκε πὼς ὁ Χριστὸς πραγματικὰ ἀναστήθηκε καὶ πολὺ περισσότερο πὼς ἐμφανίστηκε μπροστὰ στοὺς συμμαθητὲς Του τόσες φορὲς κι ἂς ἐπέμεναν ἐκεῖνοι… Ἂν καὶ οἱ προφῆτες μίλησαν ξεκάθαρα γιὰ τὴν ἀνάσταση, ἂν καὶ εἶχε πιστέψει πὼς πράγματι ὁ Διδάσκαλος, ποὺ τόσο πιστὰ ἀκολούθησε στὸ κάθε Του βῆμα, ἦταν ὁ Μεσσίας κι Αὐτὸς ποὺ οἱ προφῆτες ἀνέφεραν, ἂν καὶ ὁ Ἴδιος τούς εἶχε μιλήσει πολλὲς φορὲς γιὰ τὴ σύλληψη, τὴ σταύρωση καὶ τὴν ἀνάστασή Του κι ἂν τώρα οἱ συμμαθητὲς του ὁμολογοῦν πὼς ναί, τὸν εἶδαν ἀναστημένο, ἐκεῖνος τοῦτο δὲν τὸ πιστεύει! Ὅμως καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, φαίνεται ὁλοκάθαρα, πὼς κι αὐτοὶ δὲν εἶχαν πιστέψει πὼς θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε γίνει κάτι τέτοιο! Ἀποδείχθηκαν κι ἐκεῖνοι δύσπιστοι. Νὰ δύο παραδείγματα: Ὅταν ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς ἐμφανίστηκε στὶς Μυροφόρες κι ἐκεῖνες ἔντρομες καὶ χαρούμενες τούς λένε ξεκάθαρα πώς Τὸν εἶδαν, τί τοὺς ἀπάντησαν; Πώς τὰ λόγια τους αὐτὰ εἶναι φλυαρία καὶ ἐπινόηση φαντασίας γυναικῶν! (Λουκ. 24, 11). Κι ὅταν ἐμφανίζεται καὶ στοὺς ἴδιους, νομίζουν πὼς εἶναι φάντασμα. Καὶ τί κάνουν τότε; Τοῦ δίνουν νὰ φάει ψημένο ψάρι καὶ κηρήθρα. Δηλαδὴ τροφὲς, ποὺ ἀφήνουν ὑπολείμματα! Τί καλὴ ἀπιστία ἦταν κι αὐτή! *** Ποιὰ εἶναι, ἆραγε, ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στὴ δυσπιστία τῶν μαθητῶν Του καὶ τώρα στὴν προκλητική, θὰ λέγαμε, ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ; Πρῶτα – πρῶτα κάνει πολλὲς καὶ συχνὲς ἐμφανίσεις. Δέχεται νὰ συζητήσει μαζί τους, νὰ φάει ἀκόμη κι ὅ,τι ἐκεῖνοι τοῦ προσφέρουν καὶ ἐμφανίζεται ἐνώπιον ὅλων εἰδικὰ γιὰ τὸν Θωμᾶ καὶ τὸν καλεῖ νὰ προβεῖ σʼ αὐτὴ τὴν διεξοδικὴ ἐξέταση, ποὺ ζητᾶ κι ἔχει βάλει σὰν ὅρο, γιὰ νὰ πιστέψει, λέγοντάς του: «Φέρε τὸν δάκτυλό σου ἐδῶ, καὶ κοίταξε τὰ χέρια μου. Φέρε καὶ τὸ χέρι σου καὶ βάλτο στὴν πλευρά μου, καὶ μὴ γίνεσαι ἄπιστος, ἀλλὰ πιστὸς» (Ἰωάν. 20, 27). Ποτὲ δὲν ἐμφανίστηκε σὲ ἕνα, ἀλλὰ πάντοτε σὲ περισσότερους ἀπὸ δύο. Γιὰ νὰ μὴ ἔχουν τὴν ἐντύπωση τῆς αὐταπάτης καὶ γιὰ νὰ ἔχει ἀξία ἡ μαρτυρία τους πὼς Τὸν εἶδαν. Ἐξάλλου ὁ ἴδιος εἶχε πεῖ πὼς «ἀπὸ τὸ στόμα δύο μαρτύρων ἢ τριῶν θὰ βεβαιωθεῖ κάθε πράγμα» (Ματθ. 18,16 καί Β΄ Κορ. 13,1). Τί ἀποκαλύπτει αὐτὴ ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ; Μὰ πὼς δὲν φοβᾶται τὴν ἔρευνα, τὸν ἔλεγχο, τὴν ἐξέταση. Ἀντίθετα εἶναι ἕτοιμος νὰ διευκολύνει τὸν ἐρευνητή, νὰ τοῦ δείξει ὅλα τὰ σημεῖα ἐκεῖνα, ποὺ ἀπαιτοῦνται, γιὰ νὰ πειστεῖ. Καὶ τὸν συμπαθεῖ ἀκόμη! Γιατί δὲν θέλει στὸ πρόσωπό Του μία ἀβέβαιη καὶ ἀκαθόριστη πίστη οὔτε μία δουλικὴ καὶ ἀβασάνιστη ὑποταγή, ἀλλὰ μία πίστη, ποὺ θὰ ἔχει προέλθει μέσα ἀπʼ τὴν πειθὼ τῶν γεγονότων καὶ τὴν ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας. Πόσο λάθος ἔκαναν ἐκεῖνοι ποὺ ἔλεγαν τὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα» ἢ καὶ οἱ ἄλλοι, ποὺ παπαγαλίζουν ἀκόμη αὐτὸ τὸ τόσο λανθασμένο καὶ παραπλανητικὸ σύνθημα, ἐνῶ Ἐκεῖνος λέει «Ἐρεύνα»! Κι ὅλα αὐτὰ γιατί εἶναι πράγματι αὐτὸ ποὺ διακήρυξε: Ἡ Ἀλήθεια. Καὶ πῶς ἡ Ἀλήθεια νὰ στηρίζεται στὸ ψέμα, τὴν ἀπάτη, τὴν πλάνη; Γιατί νὰ φοβηθεῖ τὴν ἔρευνα; Ἴσα – ἴσα ἡ ἔρευνα θὰ τὴν ἀποδείξει καὶ θὰ τὴν ἀναδείξει καλύτερα. Κι ὁ ἐρευνητὴς θὰ τὴν διακηρύξει σὰν τὸ Θωμᾶ, ποὺ στὸ τέλος εἶπε: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Καὶ

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

δὲν πρόκειται πλέον νʼ ἀπιστήσει ποτέ! Νὰ γιατί ἡ ἀπιστία εἶναι καλή! Ἆραγε, ποιὸς ἄλλος, πέραν ἀπʼ τὸν Χριστό, ἔχει νὰ δείξει ἀκόμη καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, μία τέτοια μοναδικότητα; Ναί, εἶναι ἀξιέπαινος ὁ Θωμᾶς. Γιατί δὲν ἔμεινε ἐκεῖ στὶς ἀμφιβολίες του, τὶς ἀντιρρήσεις του, τὴν ἀπιστία του. Προχώρησε ζητώντας ἀποδείξεις. Κι ὅταν τὶς εἶχε, ὁμολόγησε τὴν πίστη καὶ τὴν ἀφοσίωσή του. Ἦταν καλοπροαίρετος καὶ αὐτὸ ποὺ ζητοῦσε μόνο, ἦταν νὰ πεισθεῖ! *** Πότε ὅμως ἡ ἀπιστία δὲν εἶναι καλή; Ὅταν μᾶς ὁδηγεῖ στὸ ψέμα, ὅταν εἶναι τὰ πρόσχημα, γιὰ νὰ ὁδηγούμαστε ἢ καὶ νὰ παραμένουμε στὸ σκοτάδι! Κατʼ ἀρχὴν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ… δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τίποτα! Συν επῶς οὔτε καὶ γιὰ τὴν πίστη στὸν Θεό. Δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ! Γιατί ἂν τοὺς ἀπασχολήσει, θὰ ὁδηγηθοῦν στὸ ἀποτέλεσμα. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα συνεπάγεται καθήκοντα καὶ ὑποχρεώσεις. Αὐτοὶ ὅμως θέλουν τὸ βόλεμα τῆς… χαμοζωῆς! Ὁπότε, γιὰ νὰ βγοῦν ἀπʼ τὸ ἀδιέξοδο, ἐπικαλοῦνται ὅτι δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα κι ἔτσι νομίζουν πὼς ἡσυχάζουν! Ἡ ἀπιστία σʼ αὐτούς, ἁπλούστατα, εἶναι τὸ πρόσχημα, γιὰ νὰ μὴ κάνουν τίποτα! Ὁπότε ἡ ἀπιστία τοῦ εἴδους αὐτοῦ σαφῶς εἶναι κακή, κάκιστη. Γιατί ὁδηγεῖ στὸ πουθενά τῆς χαμοζωῆς! Ἔπειτα εἶναι ἡ ἀπιστία τῶν προκατειλημμένων, τῶν παθιασμένων μὲ κάτι ἄλλο, τῶν ἀρνητῶν καὶ τῶν ἐχθρῶν ἀκόμη τῆς Πίστης! Ποιὸ εἶναι τὸ πρόσχημα αὐτῶν; Πώς πιστεύουν μόνο σὲ ὅ,τι βλέπουν! Μόνο σʼ ἐκεῖνα ποὺ ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις τους. Ὁ,τιδήποτε ὑπάρχει πέραν αὐτῶν δὲν τὸ δέχονται μὲ τίποτα! Θέλουν ἀποδείξεις ἄτοπες, ἐπειδὴ γνωρίζουν πὼς δὲν πρόκειται νὰ τοὺς δοθοῦν κι ἔτσι θὰ παραμείνουν μὲ βεβαιότητα πλέον στὰ πιστεύω τους. Αὐτοὶ δὲν ἀναζητοῦν, γιὰ νὰ πιστέψουν, ἀλλὰ προβάλλουν ἰσχυρισμοὺς, γιὰ νὰ τοὺς ἔχουν ὡς ἄλλοθι στὸ νὰ μὴ πιστέψουν. Πόσο κακή, κάκιστη, εἶναι κι αὐτῶν ἡ ἀπιστία! Ἀποκαλυπτικὸς ἀντιπρόσωπός τους εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι. Τί ἔλεγαν ἐκεῖνοι στὸν Χριστό; Τοῦ ζητοῦσαν, καὶ μάλιστα ἐκείνη τὴ στιγμή, «σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ», θαῦμα δηλαδή, γιὰ νὰ πιστέψουν. Τόσα ποὺ ἔβλεπαν καὶ ἄκουγαν ἀπʼ Αὐτὸν δὲν τοὺς ἔφθαναν… Ὅταν Τὸν σταύρωσαν, Τοῦ ζητοῦσαν νὰ κατέβει ἀπʼ τὸν Σταυρὸ, γιὰ νὰ πιστέψουν! Κι ὅταν ἀναστήθηκε ἀπʼ τὸν τάφο καὶ τοὺς τὸ ἔλεγαν αὐτὸ ἀκόμη καὶ οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ἐκεῖνοι ἀκριβῶς πού εἶχαν βάλει ἐκεῖ γιὰ νὰ τὸν φυλᾶνε, μήπως πίστεψαν; Ἀλλὰ τοὺς δωροδόκησαν νὰ ποῦν ὅτι Τὸν ἔκλεψαν οἱ μαθητές Του! Πόσες φορές, σὲ σύγχρονα θαύματα, ποὺ γίνονται στὴ ζωή μας, ὅλοι αὐτοὶ ἀρχίζουν μὲ τὰ ἀνεξήγητα «πῶς» καὶ «γιατί» - τὰ ὁποῖα, ἂν ἐξηγοῦνταν δὲν θὰ ἦταν θαύματα- προκειμένου νὰ βροῦν τὰ ἄλλοθι ἐκεῖνα, γιὰ νὰ τὰ ἀρνηθοῦν καὶ νὰ τὰ συκοφαντήσουν κιόλας; Εἶναι ἀλήθεια πὼς σʼ αὐτοὺς ὁ Χριστὸς δὲν… ἀνταποκρίνεται! Γιατί δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν. Ὅπως δὲν ἀνταποκρίθηκε καὶ στοὺς ἄπιστους Ἰουδαίους, ποὺ παραμένουν, αἰῶνες καὶ χιλιετηρίδες τώρα, πεισματικὰ «κολλημένοι» στὴν ἀπιστία τους. Ἆραγε 2000 χρόνια τώρα, τίποτα δὲν βρέθηκε ἀκόμη, γιὰ νὰ τοὺς πείσει;

Ὡστόσο ἀξίζει νὰ ποῦμε καὶ τοῦτο. Ὁ Χριστός, στὸ τέλος, ἐπιπλήττει τὸν Θωμᾶ γιατί Τὸν ἀναζητεῖ μέσα ἀπʼ τὸ ὄντως χαμηλὸ ἐπίπεδο τῶν αἰσθήσεων, ἐνῶ Ἐκεῖνος ἀπευθύνεται στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Τοῦ λέει συγκεκριμένα: «Ἐπειδὴ μὲ εἶδες, πίστεψες. Εὐτυχεῖς ἐκεῖνοι ποὺ χωρὶς νὰ μὲ δοῦν θὰ πιστέψουν» (Ἰω. 20,29) Κι ἐμεῖς λοιπόν, ἂς μὴ ἀναζητοῦμε τὸν Χριστὸ σὲ ἐξωτερικὰ φαινόμενα καὶ αἰσθητὲς ἐπιβεβαιώσεις τῆς ἀλήθειάς Του τόσο, ὅσο στὰ συνεχῆ θαύματα καὶ τεκμήρια ποὺ μᾶς παρέχει πλούσια μὲ πνευματικοὺς τρόπους, ἐκεῖ στὸ ἐσωτερικό τῆς καρδιᾶς μας. Ἀναφέρει πάλι ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος: «Ἀμφιβολίες γύρω ἀπʼ τὸν Θεὸ καὶ τὴν πίστη ἔχουν κάποτε-κάποτε σχεδὸν ὅλοι. Μποροῦν, ὡστόσο, νὰ τὶς διώξουν εὔκολα μὲ σκέψεις ἀντιρρητικές, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀλήθεια τῆς Θείας ἀποκαλύψεως γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο: Ἡ τάξη καὶ ἁρμονία τοῦ σύμπαντος, τὸ θαῦμα τῆς ζωῆς, ὅλα τὰ ἄλλα ὑπερφυσικὰ καὶ ἐξαίσια θαύματα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων Του, πάνω ἀπʼ ὅλα ὅμως ἡ μαρτυρία τῆς συνειδήσεως τῶν καλοπροαίρετων καὶ ἁγνῶν ψυχῶν». Παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ἐκτρέπονται ἀπʼ τὴν πίστη, αὐτοὶ ποὺ ἀναζητοῦν τὸ πᾶν στοὺς λογισμούς». *** Ἂς προσέξουμε τούτη τὴν ὑπέροχη παρατήρηση τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου: «Εἶπε βέβαια “ἐρευνᾶτε τὶς Γραφές”, δηλαδὴ νὰ τὶς ἐρευνοῦμε ἔτσι, ὥστε νὰ μάθουμε καὶ νὰ γνωρίσουμε τί ἀκριβῶς λένε αὐτές, ὄχι γιὰ νὰ ἀναζητοῦμε διαρκῶς, ἀλλὰ γιὰ νὰ σταματήσουμε τὴν ἀναζήτηση». Γιατί ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, φεύγουμε πλέον ἀπʼ τὴν καλὴ ἀπιστία καὶ πᾶμε στὴν κακή! Αὐτὴ ἡ διάσταση τῆς καλῆς καὶ τῆς κακῆς ἀπιστίας, φαίνεται κι ἀπʼ αὐτὴ τὴν παρατήρηση τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου: «Ὅπως ἀκριβῶς τὸ νὰ πιστεύει κανεὶς ἁπλῶς κι ὡς ἔτυχε εἶναι γνώρισμα ἐπιπολαιότητας, ἔτσι καὶ τὸ νὰ ἐξετάζει κανεὶς καὶ νὰ ἐρευνᾶ πέραν τοῦ μέτρου εἶναι γνώρισμα χονδροειδοῦς διάνοιας»! Νὰ καὶ μία ἀκόμη διάσταση. Εἶναι αὐτὴ πού προκύπτει ἀπʼ τὸ ἐρώτημα: «Ἆραγε ποιὰ εἶναι τὰ αἴτια τῆς ἀπιστίας;» Ὁ ἱ. Χρυσόστομος εἶναι κατηγορηματικός: «Ἡ ἁμαρτία προκαλεῖ τὴν ἀπιστία». Τονίζει δὲ καὶ τοῦτο: «Κανείς, ποὺ ζεῖ σὲ πλάνη, δὲν θὰ προτιμήσει νὰ προσέλθει στὴν πίστη, ἂν πρῶτα δὲν προδιαγράψει γιὰ τὸν ἑαυτὸ του κανόνες ὀρθῆς ζωῆς, καὶ κανεὶς δὲν θὰ μείνει στὴν ἀπιστία, ἂν πρῶτα δὲν ἀποφασίσει νὰ μείνει κακὸς σὲ ὅλη του τὴ ζωή». Γιʼ αὐτὸ ἔλεγε καὶ ὁ Πασκάλ: «Πίστεψε ὄχι μὲ τὴν αὔξηση τῶν ἐπιχειρημάτων σου, ἀλλὰ μὲ τὴ μείωση τῶν παθῶν σου»! Λοιπόν, ἡ καλὴ ἀπιστία, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς μας, ἐνῶ ἡ κακὴ εἶναι! Σοφότατος εἶναι καὶ τοῦτος ὁ λόγος τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου: «Ἡ πίστη εἶναι κατόρθωμα καὶ τῆς ἀρετῆς τοῦ πιστοῦ»! *** Ἕνα σύνθημα, φίλοι, τοῦ λεγόμενου «Μάη τοῦ ΄68» λέει: «Ἦρθα, εἶδα, πίστεψα»! Ναί, γιὰ νὰ πιστέψεις πρέπει νὰ φύγεις ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ εἶσαι, νὰ μπεῖς στὸν κόπο νὰ φθάσεις ἐκεῖ ποὺ πρέπει, καὶ νὰ θελήσεις νὰ δεῖς. Ἂν γίνει κι αὐτό, τότε διαθέτεις ἀσφαλῶς τὴν «καλὴ ἀπιστία», ποὺ θὰ σὲ ὁδηγήσει στὴν Πίστη. Ἂν διαθέτεις τὴν κακὴ ἀπιστία, τότε δὲν θὰ θελήσεις νὰ πᾶς πουθενά, ὁπότε καὶ τίποτα δὲν θὰ δεῖς καὶ ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ πιστέψεις… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ (ΠΙΛΟΤΙΚΟΥ) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

τῆς τηρήσεως τοῦ δεκαλόγου ἀπό τούς χριστιανούς καί τῆς ἀφοσιώσεως τῶν Ἑβραίων στό νόμο δέν γίνεται ἐμφανής καί ἀντιληπτή ἀπό τό πρόγραμμα. Εἶναι δέ ἀμφίβολο, ἐάν εἶναι δυνατόν νά ἐντοπισθεῖ καί νά διδαχθεῖ ἀπό δασκάλους τοῦ δημοτικοῦ σχολείου. Στήν 3η ἑνότητα μέ τίτλο «προχωρᾶμε ἀλλάζοντας», μαζί μέ διάφορα καινοδιαθηκικά καί ἁγιολογικά θέματα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν στή μετάνοια καί στή συγχώρηση, συνεξετάζονται καί τά θέματα «Νηστεία καί ἄσκηση στίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, Ἰσλάμ, Ἰουδαϊσμός, Ἰνδοϊσμός-Τζαϊνισμός, Βουδισμός» καί γεννᾶται ἡ εὔλογη ἀπορία: γιατί τά δύο αὐτά ζητήματα βρίσκονται στήν ἴδια ἑνότητα; Πῶς σχετίζεται ἡ χριστιανική μετάνοια, ἐξομολόγηση καί συγχώρηση μέ τή νηστεία καί τήν ἄσκηση τῶν θρησκειῶν; Ἐπίσης στήν ἴδια ἑνότητα πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι κακῶς ἀναφέρεται ὁ ἅγιος Διονύσιος Αἰγίνης ὁ ἐκ Ζακύνθου (1547-1622) ὡς «ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου», διότι ἐπίσκοπος στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του Ζάκυνθο δέν διετέλεσε ποτέ. Στήν 4η ἑνότητα μέ τίτλο «Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» περιλαμβάνονται πολλά καί διάφορα καινοδιαθηκικά θέματα ἀπό τό Εὐαγγέλιο, τίς Πράξεις Ἀποστόλων καί τίς ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Θέματα γιά τό τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί γιά τήν γέννησή της, γιά τόν Μυστικό Δεῖπνο, τήν προσευχή, τήν Θεία Εὐχαριστία, τήν κοινοκτημοσύνη καί τίς ἀγάπες. Παρ΄ ὅλα αὐτά, στή στήλη «δραστηριότητες» περιλαμβάνεται καί ἡ ἑξῆς: «Συλλέγουμε σύμβολα ἀπό ἄλλες θρησκεῖες (ὁ τροχός τῆς ζωῆς, Μάνταλα (Ἰνδουϊσμός), γίν καί γιάνγκ (Κίνα). Βρίσκουν πολλῶν εἰδῶν Μάνταλα. Ὁ κάθε μαθητής ἐπιλέγει ἕνα καί τό

χρωματίζει ὅπως θέλει. Ἀπό τό βάθος ἀκούγεται μουσική. Ὁ καθένας ἐκφράζεται γύρω ἀπό τά χρώματα, πού διάλεξε, τά αἰσθήματά του κ.ἄ». Ποιό σκοπό ἐξυπηρετεῖ ἐδῶ αὐτή ἡ ἀταίριαστη δραστηριότητα; Πρέπει πάντοτε στά ὀρθόδοξα χριστιανικά θέματα νά παρεμβάλλονται καί ἑτερόθρησκα, ἀκόμη καί ὅταν δέν ταιριάζουν κατά κανένα τρόπο; Στήν 5η ἑνότητα μέ τίτλο «Ἀποστολές γιά τήν καλή εἴδηση» δέν περιλαμβάνονται θρησκειολογικά θέματα, ὅμως προξενεῖ ἀπορία τό γεγονός ὅτι τό θέμα «Παῦλος: ταξιδεύοντας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (ἀφηγήσεις ἀπό τίς πράξεις τῶν Ἀποστόλων) τίθεται πρίν ἀπό τό θέμα «πορευθέντες μαθητεύσατε» (Μτ 28,16-20): Οἱ μαθητές στούς δρόμους τοῦ κόσμου», τό ὁποῖο ἀφ΄ ἑνός μέν προηγεῖται χρονολογικῶς, ἀφ΄ ἑτέρου δέ ἀποτελεῖ προϋπόθεση τοῦ προαναφερθέντος θέματος. Ἐπίσης καλό θά ἦταν νά μή μεταβαίνει ἡ διδασκαλία ἀπό τούς ἀποστόλους κατ᾽ εὐθεῖαν σέ πρόσωπα τῆς νεότερης ἐποχῆς (Κοσμᾶς Αἰτωλός, Γερόντισσα Γαβριηλία), ἀλλά νά ἐξετάζεται καί κάποια σημαντική μορφή τῶν μέσων χρόνων, π.χ. ὁ ὅσιος Νίκων ὁ Μετανοεῖτε (Ι΄ αἰώνας).

Ἀνακοίνωσις ἐκ τῆς ΠΕΘ

Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων εὑρίσκεται στήν εὐχάριστη θέση νά ἀνακοινώσει στούς συναδέλφους καί νέους θεολόγους ὅτι στό Ἐπιμορφωτικό Σεμινάριο Παιδαγωγικῆς καί Διδακτικῆς Κατάρτισης, στά Γραφεῖα τῆς ΠΕΘ (Χαλκοκονδύλη 37, 3ος ὄροφος) εἰσηγήτρια στίς 28.4.12 ἡμέρα Σάββατο καί ὥρα 11.30-14.15 θά εἶναι: ἡ κ. Εὐαγγελία Τσαγκαρλῆ-Διαμάντη Δρ Θεολογίας-Μr Φιλοσοφίας μέ θέμα: «Συνεργατικήδιερευνητική διδασκαλία».

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Σελὶς 5η

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟΝ ΚΡΑΤΟΥΣ–ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗΝ ΤΗΣ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Διά τοῦ χωρισμοῦ ΚράτουςἘκκλησίας, τό φιλανθρωπικόν ἔρ γον ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας καί τόν τρόπον λειτουργίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ὡμίλησεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος εἰς συνέντευξίν του εἰς τήν ἑβδομαδιαίαν οἰκονομικήν καί πολιτικήν ἐφημερίδα «Χρῆμα Plus». Εἰς αὐτήν, ἀφοῦ ἐπιμένει εἰς τήν κριτικήν, τήν ὁποίαν ἤσκησεν εἰς τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον διά τήν ἀπόφασίν της ὑπέρ τῆς ἀποφυλακίσεως τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου Ἀρχιμανδρίτου κ. Ἐφραίμ, ἀπήντησεν ὡς ἑξῆς εἰς τάς ἐρωτήσεις τοῦ δημοσιογράφου τῆς ἐφημερίδος:

«Ἡ Ἐκκλησία δὲν μένει μόνο στὸ ἐπίπεδο τῆς συγκέντρωσης καὶ τῆς διαχείρισης τῆς βοήθειας, ʻʻποὺ προσφέρουν ἄλλοιʼʼ, γιατί αὐτὰ δὲν ἀρκοῦν νὰ καλύψουν τὶς καθημερινὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, κυρίως στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα καὶ στὰ μεγάλα ἐπαρχιακά.

Ὁ Κανών διά τήν Ἐκκλησίαν

Ἡ Ἐκκλησία συμβάλλει ὄχι μόνο ἐπικουρικὰ ἢ συμπληρωματικὰ ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικὰ καὶ κυρίως ἐθελοντικά, σεβόμενη τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀπευθύνονται σὲ Αὐτήν. Τὸ πρόβλημα εἶναι, ὅτι τὸ “νὰ μὴ γνωρίζει ἡ δεξιά σου τί κάνει ἡ ἀριστερά σου” εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὁ κανόνας τῆς φιλανθρωπικῆς της δράσης καὶ ὄχι ἡ ἐξαίρεση! Τὸ ἔργο, ποὺ προσφέρει κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία εἶναι γνωστὸ στὶς τοπικὲς κοινωνίες, δὲν ἀξιολογεῖται ἀριθμητικὰ ἢ ποσοστικὰ καὶ δὲν προσεγγίζεται συγκριτικὰ μὲ τὸ ἔργο ἄλλων κοινωνικῶν δομῶν ἢ κρατικῶν φορέων, οἱ ὁποῖοι ἐνισχύονται ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ φορολόγηση τῶν ἑλλήνων πολιτῶν. Ἀντίθετα ἡ Ἐκκλησία πληρώνει φόρους ὅπως κάθε φυσικὸ πρόσωπο

χωρὶς νὰ ἐνισχύεται ἀπὸ κανένα”.

Περί τῆς Ἱεραρχίας

– Αὐτὲς τὶς ἡμέρες συνεδριάζει ἡ Ἱεραρχία. Πιστεύετε ὅτι ὅσα συμβαίνουν ἐντός τοῦ συνοδικοῦ μεγάρου ἀφοροῦν τὴν κοινωνία ἢ ὅπως καὶ πολλοὶ πολιτικοὶ καὶ κάποιοι ἱεράρχες ἔχουν χάσει τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων; “Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας δὲν συνέρχεται, γιὰ νὰ ἐπιλύει προβλήματα τῆς καθημερινότητος τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὰ ἐπιλύονται μὲ τὴν ποιμαντικὴ εὐαισθησία, τὴ διακριτικότητα καὶ τὴ δράση τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος στὰ πλαίσια τῆς γνώσεως τῶν προβλημάτων, εἰς βάθος καὶ εἰς ἔκτασιν, ἐπιλέγει κάθε φορά νὰ ἐφαρμόσει τὸ δέον γενέσθαι». – Ἐσεῖς τί περιμένετε ἀπὸ τὶς συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας; “Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας κάθε φορά προσδιορίζει καὶ καθορίζει πρὸς συζήτηση θέματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν εἴτε τὴ διοίκηση καὶ τὴ λειτουργία τῶν διοικητικῶν δομῶν εἴτε τοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου εἴτε θέματα ποιμαντικῆς φύσεως καὶ ἀξιολόγησης γενικότερων προβλημάτων, ὅπως αὐτὸ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀσχοληθεῖ στὶς ἀρχὲς Μαρτίου, ἀφοῦ θεωρεῖ ὅτι οἱ προεκτάσεις τῆς κρίσεως εἶναι καὶ κοινωνικὲς καὶ πνευματικές, ἀλλὰ καὶ ἤθους καὶ συμπεριφορᾶς στὰ ὅρια τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ κοινωνίας. Τὸ θέμα δὲν εἶναι τί περιμένω ἐγὼ ἢ ὁ κάθε ἐπίσκοπος ἀπὸ τὶς συνεδριάσεις τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ τί τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας ἀφουγκράζεται σὲ σχέση πρὸς τὰ προβλήματα καὶ τὶς ἀγωνίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος”. – Οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας Πολιτείας σὲ ποιὸ ἐπίπεδο βρίσκονται; “Νομίζω ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ ἐντός τοῦ πλαισίου ῾τῆς νόμῳ κρατούσης Πολιτείας᾽. Αὐτὸ ὅπως καταλαβαίνετε σημαίνει μία οἰονεί συναλληλία μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας”. – Σεβασμιώτατε, μήπως ἦρθε ἡ

ὥρα ἑνὸς βελούδινου διαζυγίου μεταξὺ Ἐκκλησίας Πολιτείας; Καὶ νὰ ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία στὸ σύνολό της τὴ μισθοδοσία τῶν ὑπαλλήλων καὶ τῶν κληρικῶν; Νὰ ξεκινήσει αὐτὸ ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας; “Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω ποιὸ εἶναι τὸ περιεχόμενο ποὺ δίνετε στὸν ὅρο ῾βελούδινο διαζύγιο᾽. Τὸ θέμα τοῦ χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας εἶναι ἕνα πολυσύνθετο, πολύπλοκο καὶ πολυδιάστατο θέμα, τὸ ὁποῖο δὲν ἐπιλύεται μὲ μία ἀπόφαση ἢ μὲ μία στιγμιαία συμφωνία. Ἀπαιτεῖται χρόνος, μελέτη, συστηματικότητα, εἰλικρίνεια καὶ διάθεση διαλόγου, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ξετυλιχθεῖ ὅλο αὐτὸ τὸ κουβάρι τῆς πολυνομίας τῆς πολυδαίδαλης καὶ περίπλοκης σχέσης, ἡ ὁποία διαμορφώθηκε ἀπὸ τὸ 1830 καὶ ἑξῆς καὶ μὲ πρότυπα, τὰ ὁποῖα ἦταν ξένα πρὸς τὴν ἰδιοπροσωπία καὶ τὴν παράδοση τῶν Ἑλλήνων. Μία σχέση, ἡ ὁποία μέχρι σήμερα ταλαιπωρεῖ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ Δημόσια Διοίκηση. Ἐπειδὴ θίξατε τὸ θέμα τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου πρέπει νὰ γνωρίζετε ὅτι δὲν εἶναι οὔτε τὸ μόνο οὔτε τὸ ἀποκλειστικὸ τῶν σχέσεων, ἂν καὶ ὑπῆρχαν κατὰ καιροὺς πολλὲς ὑποσχέσεις ἀπὸ μέρους τῆς Πολιτείας γιὰ μία μόνιμη ἐπίλυση τοῦ ζητήματος, στὰ πλαίσια τῆς ἀνταποδοτικότητος γιʼ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία προσέφερε κατὰ καιρούς, ἐν τούτοις ἀκόμη παραμένει ἕνα θέμα μετέωρο. Δὲν πρέπει ἡ Ἱεραρχία κάποτε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτό; Δὲν πρέπει νὰ ἀναζητήσει ἕνα τρόπο μόνιμης ἐπίλυσης χωρὶς νὰ ἀποτελεῖ σημεῖο τριβῆς μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας; Ἀνάλογες καταστάσεις ὑφίστανται καὶ γιὰ τὰ θέματα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας, τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς λειτουργίας τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Μνημείων, τῆς φορολόγησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας κ.ἄ. Καταλαβαίνετε λοιπὸν ὅτι οὔτε γιὰ βελούδινο οὔτε γιὰ κανένα ἄλλο τρόπο χωρισμοῦ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε μὲ τόση εὐκολία καὶ προχειρότητα, ἐν ὄψει μάλιστα καὶ μίας συνταγματικῆς μεταρρύθμισης”».

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΙΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ Ἐπισημαίνει εἰς μίαν πολύ ἐνδιαφέρουσαν ἐπιστολήν του πρός τήν (τότε) Ὑπουργόν Παιδείας ὁ Προϊστάμενος τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀλίκων Μάνης

Μέ καθυστέρησιν ἐλάβομεν τήν ἐπιστολήν τοῦ κ. Νικολάου Παν. Ἀντωνοπούλου, Προϊσταμένου τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀλίκων Μάνης. Αὐτή ἀπευθύνεται πρός τήν πρώην ὑπ. Παιδείας καί νῦν Ἀναπτύξεως κ. Ἄνναν Διαμαντοπούλου. Εἰς αὐτήν ἐκφράζει τήν διαμαρτυρίαν του, διότι κατά τήν ἑορτήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν δέν ἀπηύθυνε κάποιο μήνυμα διά τήν ἑορτήν πρός τούς Ἐκπαιδευτικούς καί τόν μαθητικόν κόσμον. Εἰς τήν ἐπιστολήν διατυπώνει τήν ἄποψιν ὅτι, ἐάν ὑπῆρχε παγκόσμιος ἡμέρα μπαταρίας, θά ἀπηύθυνε μήνυμα, ἐνῶ διά τούς Τρεῖς Ἱεράρχας δέν τό ἔπραξε. Ἡ ἐπιστολή, ἡ ὁποία ἐκοινοποιήθη πρός τόν ὑπουργόν ἀναπληρωτήν Παιδείας κ. Κων. Ἀρβανιτόπουλον, εἰς τήν ὑφυπουργόν Παιδείας κ. Εὔην Χριστοφιλοπούλου καί τήν Διδασκαλικήν Ὁμοσπονδίαν Ἑλλάδος, ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ἀξιότιμη κυρία Ὑπουργέ, Εἴθισται νὰ μονοπωλοῦν τὶς συζητήσεις, τὶς διαμαρτυρίες, τὰ ψηφίσματα, καὶ τὶς ἀπεργιακὲς κινη-

τοποιήσεις θέματα ἀκραιφνῶς οἰκονομικοῦ περιεχομένου. Ἴσως εἶναι ἡ ὥρα νὰ ἀσχοληθοῦμε καὶ μὲ ὑψηλὰ καὶ βαθύτερα ζητήματα. Ἰδιαίτερη ἐντύπωση προκάλεσε τὸ γεγονὸς τῆς μὴ ἀποστολῆς χαιρετιστήριου-ἑορταστικοῦ μηνύματος ἀπὸ μέρους σας ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τὴν ἑορτὴ τῶν γραμμάτων, ὅπως τὴν ἀποκαλεῖ ὁ λαός μας. Κι αὐτὸ διότι μᾶς ἔχετε συνηθίσει ἀκόμη καὶ σὲ παγκόσμιες ἡμέρες νὰ συντάσσετε ἀνάλογα μηνύματα. Ἀρχίζω νὰ πιστεύω πὼς, ἐὰν ὑπῆρχε Παγκόσμια ἡμέρα Μπαταρίας, κάτι θὰ ἐφευρίσκατε, γιὰ νὰ γράψετε. Σὲ ἀντίθεση μὲ ἐσᾶς, ἡ Κίνηση τῶν Νεοδιορισθέντων Ἐκπαιδευτικῶν Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης Νομοῦ Λακωνίας, διένειμε 1.200 εἰκόνες τῶν σεπτῶν Ἱεραρχῶν σὲ Λάκωνες μαθητές. Εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια τὸ Ὑπουργεῖο (“Ἐθνικῆς” τὸ ἐξάλειψε ἡ πονηρία) Παιδείας, ὅ,τι τοῦ μυρίζει πατρίδα, ἔθνος, γλώσσα, ἰδανικά, ἱστορία, “πιστεύω”, δηλ. τὶς πιὸ εὐωδιαστὲς μυρωδιές, προσπαθεῖ νὰ ἐξαφανίσει μὲ τοὺς ἀπορροφητῆρες τῆς Νέας

Νέα πτέρυξ σχολείου ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων

Ἐκ τῆς Γραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐξεδόθη τὴν 5ην Ἀπριλίου ἀνακοίνωσις εἰς τὴν ὁποίαν ἐπισημαίνονται μεταξὺ ἄλλων τὰ ἀκόλουθα: «Τὴν Τρίτην, 21ην Μαρτίου/3ην Ἀπριλίου 2012, ὁ Μακαριώτατος Πατὴρ ἡμῶν καὶ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ἐνεκαινίασε νέαν πτέρυγα τοῦ σχολείου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Τάϋμπε. Ἡ πόλις τοῦ Τάϋμπε εὑρίσκεται εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ραμάλλας καὶ ἀριθμεῖ 35.000 κατοίκους, ἐκ τῶν ὁποίων τρεῖς χιλιάδες περίπου εἶναι Ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι, ἀνήκοντες εἰς τὸ Πατριαρχεῖον. Εἰς τὴν πόλιν ταύτην τὸ Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἴδιον αὐτοῦ σχολεῖον, τὸ ἀρχαιότερον τῆς περιοχῆς ἀπὸ τοῦ

1875, Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καὶ Λύκειον, μὲ 500 μαθητὰς περίπου, κυρίως ἐκ τῶν περιχώρων, καὶ τριάκοντα πέντε διδασκάλους καὶ καθηγητάς. Εἰς τὸ σχολεῖον τοῦτο προσετέθη νέα πτέρυξ, ἐπιχορηγηθεῖσα οἰκονομικῶς ὑπὸ τῆς Ὀργανώσεως USAID (United States Agency for International Development) καὶ ἐκτελεσθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἱδρύματος ΑΝΕRΑ (American Near East Refugee Aid), ἡ ὁποία θὰ στεγάση τάξεις τοῦ Νηπιαγωγείου κυρίως ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Τμημάτων, προκειμένου δι᾽ αὐτῶν νὰ ἐξυπηρετηθοῦν καλλίτερον αἱ διδακτικαὶ καὶ ἐργαστηριακαὶ ἀνάγκαι τοῦ σχολείου.Ὁ Μακαριώτατος ἐνεκαινίασε τὴν νέαν ταύτην πτέρυγα διὰ τῆς τελετῆς τοῦ Ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος καὶ ἡγίασεν αὐτήν».

Τὸ πιὸ ἐπίκαιρο βιβλίο

«ΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ»

σὲ μετάφραση καὶ ἑρμηνεία κατά τούς Ἁγ. Πατέρες τοῦ ᾿Αρχιμ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Κάθε χρόνο, μετὰ τὸ Πάσχα, τὴν θέση τῶν ᾿Αποστολικῶν ᾿Αναγνωσμάτων καταλαμβάνουν, κατὰ μέγα μέρος, τὰ ᾿Αναγνώσματα ἐκ τῶν «Πράξεων τῶν ᾿Αποστόλων», διότι ἀναφέρονται στὴν πρώτη περίοδο μετὰ τὴν ᾿Ανάσταση τοῦ Θεανθρώπου καὶ περιγράφουν τὰ γεγονότα καὶ τὰ ἔργα τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων (κυρίως τῶν ᾿Αποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου), μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς, κατὰ τὴν ὁποίαν ἱδρύθη ἡ ᾿Εκκλησία, ὡς οὐρανοδώρητη εὐλογία ἐξ οὐρανῶν, διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.

Τιμᾶται 20€ Ἀποστέλλεται καὶ ταχυδρομικῶς ἐπὶ ἀντικαταβολῇ Βιβλιοπωλεῖο «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10 (Α´ ὄροφος), ᾿Αθῆναι 10677 Τηλ. 210–38.16.206 καὶ ΤΕΛΕΦΑΞ 210–38.28.518

Ἐποχῆς. Ὑπάρχουν τεκμήρια γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, ὅπως (1) τὸ ἀνιστόρητο βιβλίο ἱστορίας τῆς κας Ρεπούση (βλ. πόρισμα Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν), (2) οἱ δηλώσεις τῆς πρώην εἰδικῆς γραμματέως σας, κας Δραγώνα, νὰ καταστεῖ μάθημα ἐπιλογῆς αὐτὸ τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ (3) τὰ ἀνδραγαθήματά της σχετικὰ μὲ τὴν ἡρωίδα δασκάλα Χαρὰ Νικοπούλου, (4) ἡ εἰσήγηση τῆς συμβούλου σας (ἀποσπασμένης δασκάλας), κας Ἑλένης Μπούντα νὰ μὴ ἐκτυπωθεῖ (ὅπως κι ἔγινε) τὸ νέο βιβλίο ἱστορίας τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ, τὸ ὁποῖο ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο καὶ διορθώνει μὲ βάση πληροφορίες τὰ ἀνυπόστατα τοῦ ἀποσυρθέντος βιβλίου (βλ. Ἐφημ. “Παρὸν” 17-7-2011), (5) ὁ Προγραμματισμὸς τοῦ 2011, ποὺ προέβλεπε διορισμὸ 250 ἱεροδιδασκάλων στὶς μουφτεῖες τῆς Θράκης, ἐνῶ συγχρόνως διορίζατε μόνο 52 δασκάλους γιὰ τὰ Δημοτικὰ ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας (βλ. “Πρῶτο Θέμα” 10-072011), (6) ἡ σχεδιαζόμενη ἀλλαγὴ τοῦ βιβλίου τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Β΄ Γυμνασίου, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Ὑφυπουργὸς Παιδείας, κα Χριστοφιλοπούλου ἀπέφυγε νὰ ἀπαντήσει σὲ ἐπερώτηση βουλευτοῦ, ἂν ὄντως ἀληθεύει ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχει στὸ συγκεκριμένο πόνημα καμία ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ πάρα πολλὰ ἄλλα, τὰ ὁποῖα ἐπιλείψει με ὁ χρόνος διηγούμενον. Ἡ παροῦσα γραπτὴ ἐπικοινωνία μας, δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ σᾶς πείσει γιὰ κάτι. Ἀμὰν κάναμε γιὰ νὰ καταλάβετε ὅτι πρέπει νὰ καταργηθεῖ ἡ τριετὴς παραμονὴ τῶν ἐκπαιδευτικῶν, καὶ τώρα ἐπιμένετε στὴν διετία· ἔχει μπλοκάρει τὸ θέμα τῆς ἀναμοριοδότησης τῶν σχολικῶν μονάδων· δὲν ἱκανοποιεῖτε δίκαια αἰτήματα μεταθέσεων καὶ ἀποσπάσεων, ἀκόμη κι ὅταν συντρέχουν σοβαροὶ λόγοι γιὰ τοὺς ἐκπαιδευτικούς μας. Ὁ Ἕλληνας ἐκπαιδευτικός, ὅπως κι ὁλόκληρη ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία, καταρρακώθηκε οἰκονομικῶς καὶ κοινωνικῶς. Στὸ ἐρώτημα γιατί φτάσαμε ὣς ἐδῶ, ἡ παπαδιαμάντειος περιγραφὴ καθίσταται ἀποστομωτική: “κάτω, εἰς τὴν συσσωρευμένην κόνιν τριῶν δεκαετηρίδων, ἔβοσκον χιλιάδες βλατοῦδες, ψαλίδες, ἀλογάκια καὶ ἄλλα ζωύφια καὶ ἐχόρευον μυριάδες ποντικοί”! Ὑλικὸς ἐξευτελισμὸς ἐπῆλθε, δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε καὶ τὸν πνευματικό. Ἐμπόδιο στὴν ἀποψίλωσή σας, τὸ φύτεμά μας. Ἐμπόδιο στὸ γκρέμισμά σας, τὸ κτίσιμό μας. Ἐμπόδιο στὸν παραλογισμό σας, ἡ λογική μας. Οἱ ἀμυγδαλιὲς ἄνθισαν, ἔρχεται Ἄνοιξη… Ἐκζητῶν ἐπὶ τούτοις τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, Νικόλαος Παν. Ἀντωνόπουλος Προϊστάμενος Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀλίκων Μάνης Υ.Γ.: Σᾶς ἐσωκλείω ἕνα κλωνάρι ἀμυγδαλιᾶς ἀπὸ τὰ ἀκριτικὰ Ἄλικα. Βέβαια, ὅταν θὰ τὸ παραλάβετε, θὰ ἔχει μαραθεῖ. Δὲν πειράζει ὅμως· μὲ ἀντιπαραβολικὸ τρόπο θὰ ἐννοήσετε πὼς τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐνεργειῶν σας μαραίνονται σύντομα…».

Οἱ Ὀθωμανοί τό ἐσέβοντο, ἐνῶ οἱ σημερινοί συντηρητικοί «παῖκται» ὄχι

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΥΡΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ «ΖΑΜΑΝ»

Ἡ Ἑλληνική ἐφημερίς «Ἀπογευματινή» τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνεδημοσίευσεν εἰς τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν ἄρθρον τοῦ Τούρκου δημοσιογράφου κ. Γκιοχάν Μπατζίκ εἰς τήν τουρκικήν ἐφημερίδα «Ζαμάν», εἰς τό ὁποῖον ἀναγνωρίζει ὅτι τό Πατριαρχεῖον εἶναι Οἰκουμενικόν. Εἰς τό ἄρθρον ἐπικρίνεται ἡ Τουρκία, διατί δέν τό ἔχει ἀναγνωρίσει ἕως σήμερον ὡς Οἰκουμενικόν. Παραθέτομεν ὁλόκληρον τό κείμενον ὡς τό ἐδημοσίευσεν ἡ ἐφημερίς «Ἀπογευματινή» τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τοῦτο ἔχει ὡς ἀκολούθως:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΧΑΡΑΣ

Χωρὶς τὸ θεϊκὸν φῶς τοῦ Χρι- πτη χαρὰ αἰσθάνεται μέσα εἰς τὴν στοῦ κανεὶς ἄνθρωπος δὲν ἠμπο- ψυχήν του κάθε Χριστιανός, ὅταν ρεῖ ἀφ᾽ ἑαυτοῦ νὰ ἀντιληφθῆ, ἔστω πιστεύῃ καὶ ἔχη συνειδητοποιήσει καὶ ἁπλῶς νὰ ἀνιχνεύσῃ, τὸ μυστή- ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Χριστὸς διὰ τῆς διδασκαριον τῆς σωτηρίας μας, τὸ Τοῦ κ. Δημητρίου Καραχάλιου, λίας, διὰ τῆς ὁποῖον ἤρχισε τ. Γυμνασιάρχου – Φιλολόγου σταυρικῆς θυσίας καὶ διὰ τῆς νὰ πραγματοποιῆται μὲ τὴν Ἐνανθρώπησιν καὶ Ἀναστάσεώς Του κατήργησε τοὺς ὡλοκληρώθη μὲ τὴν Σταύρωσιν καὶ δύο τρομεροὺς συνοδοιπόρους τὴν Ἀνάστασίν Του, διότι αὐτὸ του, τὸν πνευματικὸν καὶ σωματιεἶναι πραγματικότης, ποὺ εἶναι ὑ- κὸν θάνατον. πὲρ τὸν νοῦν καὶ ὑπὲρ τὴν φανταὉ πλέον φοβερὸς ἀπὸ τοὺς δύο σίαν ἀκόμη καὶ τῶν μεγαλυτέρων αὐτοὺς θανάτους εἶναι ὁ πνευμασοφῶν ὅλων τῶν αἰώνων. τικός, διότι εἶναι πλήρης χωρισμὸς Ἡ παγκοσμία ὅμως ἱστορία εἶναι τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅταν γεμάτη ἀπὸ ἐξέχοντα ἱστορικὰ ἁμαρτάνῃ χωρὶς νὰ μετανοῇ. Εἰς πρόσωπα καὶ ἀπὸ κοσμοϊστορικῆς αὐτὸν δὲ τὸν θάνατον εἶχαν ἀρσημασίας πολεμικὰ καὶ πολιτισμικὰ χικῶς καταδικασθῆ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ γεγονότα, ἀλλὰ κανένα ἀπὸ αὐτὰ Εὔα ἕνεκα τῆς εἰς τὸν Θεὸν παρατὰ πρόσωπα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κοῆς των καὶ ἐν συνεχείᾳ σχεδὸν συγκριθῇ μὲ τὸν Θεάνθρωπον ὅλοι οἱ πρὸ Χριστοῦ ἀπόγονοί των. οὔτε καὶ κανὲνα ἀνθρώπινον ἱστο- Ὁ Χριστὸς ὅμως διὰ τῆς ὅλης τῆς ρικὸν γεγονὸς δὲν ἔχει τὴν ἰδίαν ἐπὶ τῆς γῆς ζωῆς καὶ διδασκαλίας αἰωνίαν σημασίαν, ποὺ ἔχει διὰ κά- του ἀνεμόρφωσε πνευματικῶς τὸν θε ἄνθρωπον ἡ Ἀνάστασίς Του. ἄνθρωπον, μὲ τὸ νὰ τοῦ καταδείξῃ Ἐν τούτοις ὑπάρχουν καὶ εἰς τὴν πῶς πρέπει νὰ ζῇ εἰς τὴν ἐπιγειον ἐποχήν μας ἀρκετοὶ ὀρθόδοξοι ζωήν του, διὰ νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ πανη- οὐρανίαν βασιλείαν Του. Ἔτσι μὲ γυρίζουν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χρι- αὐτὸ κατήργησε τὸν πνευματικὸν στοῦ μὲ ἀκλόνητον πίστιν καὶ μὲ θάνατον δι᾽ αὐτοὺς ὅμως, ποὺ θὰ χαράν, ἀντιθέτως τὴν ἑορτάζουν Τὸν πιστεύσουν. Ὁ δὲ σωματικὸς θάνατος, ὡς τιμόνον κατ᾽ ἔθιμον καὶ μὲ πρόσωπον θλιμμένον καὶ σκυθρωπόν, κι ἔτσι μωρία τοῦ ἀνθρώπου, ὑπάρχει καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον ἐνθαρρύνουν εἰς τὴν ἐποχήν μας, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐ- ὑπάρχῃ μέχρι τὸ τέλος τοῦ κόσμου. κτοξεύουν τὰ δηλητηριώδη βέλη Τότε πῶς τὸν κατήργησεν ὁ ἀνατων κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη- στὰς ἐκ τῶν νεκρῶν Χριστός; Τὸν σίας καὶ πίστεως καὶ νὰ τὴν κατη- κατήργησε μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του, γοροῦν ὅτι διὰ τῆς ἀπαγορεύσεως διότι δι᾽ αὐτῆς διαβεβαιώνει τὸν τῶν θεϊκῶν ἐντολῶν δημιουργεῖ ἄνθρωπον κάθε ἐποχῆς ὅτι «ἀνεἀνθρώπους μονίμως μελαγχολι- στήθη πρῶτος ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ κοὺς καὶ τρομοκρατημένους καὶ ἔγινεν ἀρχὴ ἀναστάσεως ὅλων τῶν γενικῶς ἐχθροὺς τῶν νομίμων ἀν- νεκρῶν, ποὺ θὰ γίνῃ κατὰ τὴν Δευθρωπίνων χαρῶν τῆς ἐπιγείου ζω- τέραν Παρουσίαν». (Ἀποκ. α´ 5). Δηῆς. Ἀλλὰ ἂν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀντίχρι- λαδὴ ὁ ἀναστὰς Χριστός, ὅταν ἔλθη στοι εἶχαν διαβάσει, ἔστω καὶ μίαν διὰ δευτέραν φορὰν εἰς τὴν γῆν, φορὰν ἐπὶ τροχάδην τὸ Εὐαγγέ- διὰ νὰ κρίνῃ πλέον ὅλους τοὺς λιον τοῦ Χριστοῦ, θὰ διαπίστωναν ἀνθρώπους, θὰ ἀναστήσῃ καὶ ὅὅτι ὑπάρχουν μέσα εἰς αὐτὸ συνε- λους τοὺς ἀπ᾽ αἰώνων νεκροὺς καὶ χεῖς προτροπαὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ τότε δὲν θὰ ἀποθνήσκῃ πλέον τῶν Ἀποστόλων Του, ὅπως: «χαί- κανείς. Ἔτσι λοιπὸν θὰ καταργήσῃ ρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, καὶ τὸν σωματικὸν θάνατον. χαίρετε». (Φιλιπ. δ´ 4). Εἶναι δὲ γνωστόν, ὅτι ὅλοι οἱ Ἐκ τῶν πραγμάτων ἔχει ἀποδει- ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τοῦ κόσμου χθῆ ὅτι ὑπάρχουν τρία εἴδη ἀνθρω- θεωροῦν ἀλλὰ καὶ συνεορτάζουν πίνης χαρᾶς: α) Ἡ ὑλικῆς φύσεως τὴν λαμπροφόρον ἑορτὴν τῆς Ἀναχαρά. Αὐτὴ εἶναι τὸ κατώτερον στάσεως τοῦ Χριστοῦ ὡς βασιλίδα εἶδος χαρᾶς. Τὴν αἰσθάνεται σχε- καὶ κυρίαν ὅλων τῶν Χριστιανικῶν δὸν καθημερινῶς κάθε ἄνθρωπος, ἑορτῶν καὶ ὡς πανήγυριν τῶν παὅταν ἀπολαμβάνῃ διὰ τῶν αἰσθητη- νηγύρεων. Καὶ διατὶ ὅμως τοῦτο; ρίων ὀργάνων του νομίμως ἢ καὶ Μὴπως ἐπειδὴ δι᾽ αὐτῆς τῆς Δεσποπαρανόμως τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τῆς τικῆς ἑορτῆς τελειώνει ἡ πρὸ αὐτῆς ἐγκοσμίου ζωῆς του. β) Ἡ διανοη- Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ μὲ τικὴ χαρά. Εἶναι ἀνώτερον εἶδος τὴν αὐστηρὰν νηστείαν της καὶ μὲ ἀνθρωπίνης χαρᾶς, διότι σχετίζεται τοὺς ἐκτάκτους καὶ σκληροὺς μὲ τὸν νοῦν καὶ μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀγῶνας τῶν Χριστιανῶν νὰ καθαρίἀνθρώπου. Τὴν αἰσθάνεται ὅμως σουν τὴν ψυχήν των ἀπὸ τὸν ρύπον ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, ποὺ κατώρ- τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν των; θωσεν εἴτε νὰ λύσῃ ἕνα ἄλυτον ἐπι- Ἐπίσης μήπως ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναστημονικὸν πρόβλημα εἴτε αὐτὸς στάσεως συνδέεται ἀνὰ τὸν κόποὺ ἐπραγματοποίησε μίαν ἐφεύ- σμον μὲ τὰ πολλὰ καὶ γραφικὰ ἔθιρεσιν εἴτε γενικῶς κάθε ἄνθρωπος, μα τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ποὺ ποὺ ἔπραξε κάτι τὸ σημαντικόν. Τὰ φανερώνουν τὴν βαθυτάτην πίστιν παραδείγματα εἶναι πολλά. Τέτοιαν καὶ ἀγάπην των εἰς τὸν Χριστόν; Ἢ χαρὰν θὰ ᾐσθάνθη ἀσφαλῶς καὶ ὁ καὶ ἐπειδὴ συνήθως κατὰ τὴν ἑορμέγας ἐξερευνητὴς Χριστόφορος τὴν τοῦ Χριστιανικοῦ Πάσχα ἡ ἀνοιΚολόμβος, ὅταν διὰ πρώτην φορὰν ξιάτικη φύσις συνεορτάζει, μὲ τὸ νὰ ἀντίκρυσε τὰ παράλια τῆς Ἀμερι- ἔχῃ ἐνδυθῆ τὴν πλέον ἐντυπωσια κῆς, ὁπότε, διὰ νὰ ἐκδηλώσῃ τὴν κὴν στολήν της; Ὄχι· δὲν συμβαίνει διανοητικὴν χαράν του, ἐχόρευεν τίποτε ἀπὸ αὐτά. Τὴν ἑορτάζουν ἀσυγκράτητος ἐπάνω εἰς τὸ κατά- ἔτσι οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, διότι, στρωμα τοῦ πλοίου του. γ) Ἡ χαρὰ ὅπως προαναφέραμεν, ὁ Χριστὸς τῆς ψυχῆς. Εἶναι τὸ ἀνώτατον εἶδος διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως, διὰ τῆς διἀνθρωπίνης χαρᾶς, διότι εἶναι χαρὰ δασκαλίας, διὰ τῆς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι ἀθάνατη. Σύμ- θυσίας, καὶ διὰ τῆς Ἀναστάσεώς φωνα ὅμως μὲ τὸν ἱερὸν Χρυσό- Του, ἐχάρισεν εἰς ὅλους τοὺς ἀνστομον, «ἡ χαρὰ αὐτὴ δὲν εἶναι γή- θρώπους τὰ ἑξῆς πολύτιμα καὶ αἰωϊνον κατόρθωμα, ἀλλὰ πνευματι- νίου ἀξίας δῶρα· κατήργησε τὸν κόν». Δηλαδὴ εἶναι ἕνα δῶρον πνευματικὸν θάνατον καὶ ἥνωσεν διαρκείας εἰς ἐκείνους, ποὺ πιστεύ- ἔτσι καὶ πάλιν τὸν Θεὸν μὲ τὸν ἄνουν ὀρθοδόξως εἰς τὸν Χριστὸν καὶ θρωπον, ἀλλὰ καὶ συνάμα κατήργηδι᾽ αὐτὸ ἀγωνίζονται διαρκῶς νὰ πα- σε, ὅπως ηὐδόκησε, καὶ τὸν σωμαραμένουν ἡνωμένοι μὲ Αὐτὸν διὰ τικὸν θάνατον. τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας Του, Δι᾽ αὐτὰ λοιπὸν καὶ κάθε ὀρθόἀλλὰ καὶ διὰ τῆς τηρήσεως ὅλων δοξος Χριστιανὸς μὲ ἀναμμένην τῶν ἐντολῶν Του. πάντοτε τὴν λαμπάδα τῆς ψυχῆς Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη καὶ ἰσο- του διὰ τῆς ἐργασίας καὶ τοῦ βίως διαρκὴς χαρὰ ἀπὸ τὴν χαρὰν ἀγῶνος περὶ τῆς ἀποκτήσεως τῶν τῆς ψυχῆς ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου, Εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, καὶ κτυποὺ τὸν πληροφορεῖ ἡ συνείδησίς πῶντας τὰς χορδὰς τῆς ψυχῆς του του ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει συγχωρήσει μὲ τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ὅλας τὰς ἁμαρτίας του κι ἔτσι ἔχει Ἀναστάσεως, ἂς ψάλῃ μὲ στεντοἐλπίδα σωτηρίας. Ἐπίσης ἀπερίγρα- ρείαν φωνήν· Χριστὸς Ἀνέστη.

«Στὸ παρελθὸν συνηθίζαμε νὰ πιστεύουμε ὅτι καθυστερεῖ λόγῳ τῆς συμπεριφορᾶς τῆς ἐλὶτ τῶν κεμαλιστῶν. Ὡστόσο, στὴν Τουρκία τοῦ 2012, ὅπου οἱ μὴ κεμαλιστὲς ʻπαῖκτεςʼ κυριαρχοῦν σχεδὸν στὸ σύνολο τῆς πολιτικῆς σκηνῆς, χρειάζεται νὰ δοθοῦν πιὸ πειστικὲς ἀπαντήσεις. Δὲν μπορεῖ να κατηγορεῖται πιὰ ἡ ἐλὶτ τῶν κεμαλιστῶν. Ἄρα, ἡ ἐρώτηση, πού τίθεται, εἶναι ἡ ἑξῆς: Γιατί οἱ συντηρητικοὶ ʻπαῖκτεςʼ, πού μεγάλωσαν σὲ ἰσλαμικοὺς κύκλους δὲν μποροῦν νὰ ἀποφύγουν τὶς παγίδες τῶν κεμαλιστῶν; Τὰ προβλήματα, ποὺ περιστοιχίζουν τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως ἀποτελοῦν ἕνα τυπικὸ παράδειγμα τῶν ζητημάτων, ποὺ ἀποδίδονται στὶς μεταρρυθμίσεις, ποὺ δὲν ἔχουν τεθεῖ σὲ λειτουργία. Γιατί ἡ Τουρκία ἐξακολουθεῖ νὰ μὴ ἀναγνωρίζει ὅτι αὐτὴ ἡ ἐκκλησία εἶναι οἰκουμενική; Ἐπιπλέον δέ, γιατί ἡ Τουρκία εἰσέτι δὲν εἶναι ἕτοιμη νὰ ἀναγνωρίσει τὰ δικαιώματα αὐτοῦ τοῦ ἱδρύματος, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ δικαιώματός του νὰ μπορεῖ νὰ ἐκπαιδεύει νέες γενιὲς κληρικῶν; Ὅπως εἶπα καὶ πρὶν ἡ ἀπάντηση θὰ διδόταν πολὺ εὔκολα τὴ δε-

καετία τοῦ ʼ60, τοῦ ʼ70 ἢ τοῦ ʼ90. Ὡστόσο, οἱ συντηρητικοὶ παράγοντες τῆς πολιτικῆς σκηνῆς τοῦ σήμερα διαθέτουν σαφῆ νομικὴ ἰσχὺ, ὥστε νὰ ξεπεράσουν τὴν ὅποια ἀντίσταση τῶν κεμαλιστῶν. Ἑπομένως, γιατί δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν τέτοιου εἴδους κρίσιμες μεταρρυθμίσεις; Τὸ δόγμα τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Χριστιανο-ορθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι θέμα θεολογίας καὶ ἄρα δὲν εἶναι σωστὸς ἕνας περιορισμὸς, ποὺ προκύπτει ἀπὸ μία ἀπόφαση τοῦ τουρκικοῦ κράτους. Ἡ ἐκκλησία δηλώνει ʻοἰκουμενικὴʼ ἀπὸ τὸν ἕκτο αἰώνα, ἐποχὴ ποὺ οἱ Τοῦρκοι δὲν εἶχαν κἄν γνώση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ὁ οἰκουμενισμὸς συνεπάγεται τὴν ἀνάγκη σύνδεσης μὲ πιστούς, εἴτε αὐτοὶ εἶναι στὴν Τουρκία εἴτε εἶναι στὴ Λατινικὴ Ἀμερική. Ἀπὸ τὸν ἕκτο αἰώνα καὶ ἔπειτα, ἐποχὴ ποὺ συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν Ὀθωμανικὴ περίοδο, ὁ οἰκουμενικὸς ρόλος τῆς Χριστιανοορθόδοξης Ἐκκλησίας τυγχάνει παγκόσμιας ἀποδοχῆς. Ἡ Ἐκκλησία κηρύττει τὸ ρόλο της ὡς ἑξῆς: “Ἡ λειτουργία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς κατʼ ἐξοχὴν κέντρου τῆς ζωῆς ὁλόκληρου τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου, πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐδῶ καὶ αἰῶνες διακονία στὴ μαρτυρία, προστασία καὶ προσφορὰ στὴν ὀρθόδοξο πίστη”. Δυστυχῶς, παρʼ ὅλο τὸ ἱστορικὸ καὶ θεολογικὸ ὑπόβαθρο, ἡ Τουρκία ἀποτολμᾶ νὰ περιορίσει τὴ θέση τῆς ἐκκλησίας σύμφωνα μὲ τὶς λειτουργίες τοῦ γραφειοκρατικοῦ σκέλους τοῦ κράτους. Φανταστεῖτε ἡ ἰταλικὴ κυβέρνηση νὰ ἀποφάσιζε ὅτι ἡ Ἁγία Ἕδρα δὲν ἀποτελεῖ πλέον τὸ κεντρικὸ ὄργανο διοίκησης μίας παγκόσμιας ἐκκλησίας καὶ ὅτι θὰ πρέπει νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν ἰδιότητα ἑνὸς ἐθνικῆς ἐμβέλειας ʻγραφείουʼ. Τόσο τρελὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ

Τουρκία στὴν ἐκκλησία. Ἀκόμα πιὸ δραματικὴ εἶναι ἡ ἐπιμονὴ στὴ διατήρηση μίας κεμαλικῆς στάσης σὲ μία μετα-κεμαλικὴ Τουρκία. Οἱ σημερινοὶ συντηρητικοὶ ʻπαῖ κτεςʼ πρέπει νὰ ἐρευνήσουν τὸ γιατί οἱ Ὀθωμανοὶ σεβόντουσαν τὸ οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο. Μὲ κανένα τρόπο δὲν ἐναρμονίζεται ἡ σημερινὴ τουρκικὴ θέση ἀπέναντι στὸ πατριαρχεῖο μὲ τὴν ὀθωμανικὴ κληρονομιά. Ἐκεῖνοι ποὺ νιώθουν περήφανοι γιὰ τὸ ὀθωμανικό τους παρελθὸν θὰ ʼπρεπε νὰ γνωρίζουν ὅτι ἡ παροῦσα πολιτικὴ πρὸς τὴν Χριστιανο-ορθόδοξη Ἐκκλησία λαμβάνει ἀντι-οθωμανικὴ στάση. Ἐπιπλέον, ἡ σημερινὴ τουρκικὴ στρατηγικὴ δὲν συνάδει μὲ τὴν ἰσλαμικὴ παράδοση. Οἱ μουσουλμάνοι δὲν μποροῦν νὰ περιορίζουν ἢ νὰ ἀπαγορεύουν τὴν ἄσκηση μίας ἄλλης Ἀβρααμικῆς πίστης. Παρομοίως, δὲν μποροῦν νὰ εἶναι συμμέτοχοι σὲ μία ἐκτεταμένη στρατηγικὴ, ποὺ περιορίζει ἢ ἀπαγορεύει τὴν ἄσκηση μίας ἄλλης θρησκείας. Γιὰ ὅσο διάστημα ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι πιστοὶ, ποὺ παραμένουν ἀφοσιωμένοι στὸν οἰκουμενισμό, δὲν εἶναι ἁρμοδιότητα τοῦ Ἰσλὰμ νὰ τὸ ἐμποδίσει. Τὸ νὰ μὴ ἐπιτρέπεται στὴν Χριστιανο-ορθόδοξη Ἐκκλησία νὰ ἀνοίξει ἕνα ἱεροδιδασκαλεῖο, ἐπίσης δὲν ἀποτελεῖ ἰσλαμικὴ ἁρμοδιότητα. Ἡ ἰσλαμικὴ παράδοση ἐπιβάλλει στοὺς μουσουλμάνους νὰ εἶναι οἱ πρῶτοι ὑπεύθυνοι γιὰ τοὺς μὴ μουσουλμάνους, ποὺ χρειάζονται τὴ βοήθειά τους. Εἶναι λυπηρὸ τὸ νὰ παρατηρεῖται ὅτι μία τέτοια ἐξέχουσα ἰσλαμικὴ παράδοση ἔχει ξεχαστεῖ ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἰσλαμικὴ ἐλίτ. Αὐτὴ ἡ ἰσλαμικὴ ἐλὶτ πρέπει ἀμέσως νὰ ἐπαναμελετήσει τὸ παράδειγμα τῶν Ἱδρυτῶν, ὅπως τοῦ Χαλὶφ Ὀμὰρ ἢ τοῦ Μεχμὲτ τοῦ Β´ τοῦ Πορθητῆ».

Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ὁ ὀρθολογισμὸς εἶναι πορεία πρὸς τὸν ὀρθόν λόγον ἄνευ τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐπισημαίνει εἰς ἄρθρον εἰς τὴν ἐφημερίδα «Πελοπόννησος» τῶν Πατρῶν (1ης Ἀπριλίου) ὁ Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱ. Μητροπ. Πατρῶν, Δρ. Θεολογίας, Ἀρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος, ὑπογραμμίζων ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καὶ ἡ βιοτὴ εἶναι πορεία πρὸς τὸν Θεὸν Λόγον καὶ τὴν κατὰ Χάριν θέωσιν. Τὸ ἄρθρον ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁ ὀρθολογισμὸς (rationalismus) κατέστη ἕνα ἀπὸ τὰ σοβαρότερα προβλήματα τοῦ αἰώνα μας. Τοῦτο δὲ δὲν ἔχει ἐκτιμηθεῖ δεόντως. Ὁ προαναφερθεὶς ὅρος εἶναι ἐφεύρημα τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη –ἀπὸ τὴν λατινικὴ λέξη ratio=λόγος– καὶ προσδιορίζει τὴν μέθοδο ἔρευνας, ἡ ὁποία θεωρεῖ τὸν λόγο ὡς τὴν κύρια πηγὴ τῆς ἀνθρώπινης γνώσεως σὲ ἀντίθεση πρὸς τὸν ἐμπειρισμό. Ὁ ὀρθολογισμὸς δὲν λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν τὴν κατ᾽ αἴσθηση ἐμπειρία, ἀλλὰ ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀναγνωρίζει καὶ νὰ συλλαμβάνει τὸ «εἶναι» καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ὑπόσταση τῶν ὄντων ἐμπεριέχεται στὸν ὀρθὸ λόγο. Ἐκεῖνοι, βεβαίως, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν λογοκρατία – ὀρθολογισμὸ ἦταν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ὅπως ὁ Πυθαγόρας, ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης καὶ οἱ εἰσηγητὲς τῆς στωϊκῆς φιλοσοφίας. Στὴν νεώτερη ἐποχή, ὅπως καὶ στὸν Μεσαίωνα, ἡ πλειονότητα τῶν φιλοσόφων τῆς σχολαστικῆς φιλοσοφίας ἦταν ὑπέρμαχοι τοῦ ὀρθο-

λογισμοῦ (Ντεκάρτ, Σπινόζα, Φίχτε, Χέγκελ κ.ἄ.). Μὲ τὸν ὀρθολογισμὸ ὁ ἄνθρωπος προσπάθησε καὶ προσπαθεῖ νὰ ὑποτάξει τὴν φύση, νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν μυθοποίηση, τὸν παγανισμὸ καὶ τὸν Ἰουδαϊσμὸ –μονοθεϊσμὸ καὶ ἀκόμη ἀπὸ τὸν μεταφυσικὸ δογματισμό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν περιορίζεται στὸ πεδίο τῆς γνώσεως, ἀλλὰ ἀναφέρεται καὶ σὲ ἄλλους τομεῖς τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας, ὅπως στὴν ἠθικὴ φιλοσοφία καὶ στὴν φιλοσοφία τῆς θρησκείας, ὅπου ἐκεῖ κυριαρχεῖ ἡ ὑποκειμενικὴ καὶ ἐμπαθὴς νόηση καὶ ὁ λόγος. Ὁ ὀρθολογισμὸς μὲ ἄλλα λόγια ἔκανε αὐτοσκοπὸ τὴν «ἐπιστήμη», τὴν «λογικὴ» καὶ κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο φυλάκισε τὸν ἄνθρωπο μέσα στὰ στενὰ ὅρια τῆς πεπερασμένης σκέψεως καὶ ἐμπαθοῦς λογικῆς. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε κυρίως στὴν σημερινὴ ἐποχή, στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὶς ὑπὲρ – λογικὲς πτήσεις του καὶ ἀναβάσεις πρὸς τὸ “ἐπέκεινα” τῆς πίστεως, ὡς ἀποδοχῆς τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Καρφώθηκε κυριολεκτικῶς ὁ ἄνθρωπος τοῦ 21ου αἰώνα στὴν “ἀντικειμενικότητα” καὶ ἔχασε τὴν βαθειὰ προσωπικὴ ἐμπειρία καὶ δημιουργία, ποὺ ἀκολουθεῖ δική της ὑπαρξιακὴ πορεία, ὅπως π.χ. τὴν ποίηση, τὴν φιλοσοφία, τὴν θρησκεία καὶ μάλιστα ὁ ὀρθόδοξος τὴν μυστικὴ ἄκτιστη Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Μὲ λίγα λόγια ὁ ἄνθρωπος, κυρίως τῆς ἐποχῆς μας, κατέστη ἀνάπηρος. Περπατάει, ζεῖ, ἐργάζεται μονόπλευρα, “φυσικά”, χωρὶς τὸ

“μεταφυσικό” τοῦ Ἀριστοτέλη, τὸ “ἐπέκεινα” καὶ τὸ “αἰώνιο” τῶν Ἁγ. Πατέρων καὶ διδασκάλων μας. Κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ σημερινὸς ἁπλὸς ἄνθρωπος ἢ ὁ ἐπιστήμων στερεῖται τὸ “ὅλον” καὶ μὲ τὴν λογικὴ τοῦ ὀρθοῦ λόγου εἰσῆλθε σ᾽ ἕνα ἀπέραντο χάος, σὲ μία τρομερὴ ἀβεβαιότητα. Τὸ βαθύτερο “εἶναι” του δὲν μπορεῖ νὰ ἐξιχνιασθεῖ μὲ τὶς “ἐπιστημονικὲς” ἀποδείξεις. Ἀλλὰ καὶ ὁ συνάνθρωπος εἶναι “αὐτὸς ὁ ἄγνωστος” (Καρὲλ) καὶ πολλὲς φορὲς “ἡ κόλασή” του (Σάρτρ). Ὁ δὲ Θεὸς εἶναι ἕνα ὂν ἀνώτατο, μία ἀνώτερη δύναμη. Ἔτσι ὁ ὀρθολογιστὴς ἄνθρωπος ἀγωνίζεται – τρέχει, δὲν καταλήγει, ὅμως, πουθενά. Μπορεῖ, βεβαίως, νὰ στηριχθεῖ σὲ ἀντικειμενικὰ κατασκευάσματα μίας στείρας νομικῆς ἠθικῆς καὶ σὲ ἀνθρώπινους λογικοὺς ὁρισμοὺς καὶ νὰ φθάσει σὲ κάποιον εὐσεβισμό. Ὅμως, αὐτὸς ὁ ὀρθολογικὸς εὐσεβισμὸς δὲν ἀπολήγει πουθενά. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη πίστη περνάει μέσα ἀπὸ τὴν αἰώνια ἀλήθεια, τὴν αἰώνια ἀγάπη, τὴν αἰώνια ἐλευθερία. Κρινόμενοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὴν ἀνθρώπινη, λογική, “ἀντικειμενικὴ” ἠθικὴ δὲν θὰ χαρακτηρίζονταν ποτὲ ὡς Ἅγιοι. Κρινόμενοι, ὅμως, μέσῳ τῆς θείας ἀποκαλύψεως, τῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας καὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καταξιώνονται ὡς Ἅγιοι. Ὁ ὀρθολογισμός, ἑπομένως, εἶναι πορεία πρὸς τὸν ὀρθὸ λόγο, χωρὶς τὸν Θεὸ Λόγο. Ὀρθόδοξη πίστη καὶ βιοτὴ εἶναι πορεία πρὸς τὸν Θεὸ Λόγο καὶ τὴν κατὰ Χάριν θέωση».

ΔΙΑΤΙ ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ, ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑΝ;

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος συνομίλησε προσφάτως μὲ τοὺς σπουδαστὲς τῆς Σχολῆς Εὐελπίδων γιὰ διάφορα ἐπίκαιρα θέματα. Στὶς ἀπαντήσεις, ποὺ ἔδωσε, εἶναι φανερὸ ὅτι συμπλέει μὲ τοὺς οἰκουμενιστικοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ Φαναρίου (σχεδιασμοὺς Νεοταξικοὺς καὶ Πανθρησκειακούς), ποὺ ἀδυνατοῦν πλέον νὰ κρύψουν οἱ ὅποιες λογικοφανεῖς ἐπενδύσεις. Κατὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στὸ Φανάρι, φαίνεται πὼς δρομολογήθηκαν νέα μέτρα καὶ γρήγοροι ρυθμοὶ ἐπεκτάσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπαξιώσεως κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἐναντιώνεται στὶς μεθοδεύσεις τῶν ἐλαχίστων μέν, ἀλλὰ ἰσχυρῶν οἰκουμενιστικῶν κύκλων, οἱ ὁποῖοι κατέχουν (κρίμασι οἷς οἶδε Κύριος) τὴν διοικητικὴν ἐξουσίαν στὴν Ἐκκλησία Του. Στεκόμαστε πρὸς στιγμὴν σὲ 2– 3 σημεῖα τῶν λεχθέντων ἀπὸ τὸν κ. Ἱερώνυμο: 1. Οἱ Ὀρθόδοξοι, εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, «κάνουμε τὸ διαλογο μὲ τοὺς Καθολικούς, κάτω ἀπὸ ὁρισμένες προϋποθέσεις καὶ ὁρισμένους ὅρους». Ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν διεξαγωγὴ τῶν Διαλόγων «δὲν εἶναι ἀπόφαση μόνο δική μας. Εἶναι ἀπόφαση, ποὺ ἔχουν πάρει ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι». Αὐτή, Μακαριώτατε, δὲν εἶναι πληροφόρηση, ἀλλὰ παραπληροφόρηση. Εἶναι ἡ ...μισὴ ἀλήθεια, ποὺ στὴν περίπτωση αὐτή, εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὸ ψέμα, γιατὶ συσκοτίζει τὰ πράγματα. Γιατί κρύψατε ἀπὸ τοὺς σπουδαστὲς τὴν πραγματικότητα: πὼς αὐτοὶ οἱ ὅροι καὶ οἱ προϋποθέσεις, κάτω ἀπὸ τοὺς ὁποίους κάνετε τοὺς Διαλόγους, δὲν εἶναι ΟΡΘΟ-

ΔΟΞΟΙ ὅροι καὶ προϋποθέσεις. Εἶναι οἱ ὅροι καὶ οἱ προϋποθέσεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς ὅρους περὶ τῆς διεξαγωγῆς τῶν Διαλόγων, ποὺ

Τοῦ κ. Παναγιώτου Σημάτη, Θεολόγου

οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς καὶ θεολόγοι ἐφεῦραν, κι αὐτοὺς τοὺς παραβαίνετε. Ὅπως π.χ.: α) τὴν ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Συνδιάσκεψης τῆς Ρόδου τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἡ ὁποία προέβλεπε τὴν ἔναρξη τοῦ Διαλόγου μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ καταργηθεῖ ἡ Οὐνία. Χωρὶς νὰ καταργηθεῖ ἡ Οὐνία ἄρχισαν τὸ 1980 οἱ Διάλογοι, παρὰ τὴν διαφωνία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. β) Οἱ παραχωρήσεις, ποὺ κάνετε πρὸς τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες, εἶναι ἐκθεμελιωτικὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀναφέρω ἐδῶ μία παραχώρηση: Ἀναγνωρίσατε τὶς αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει (χωρὶς καμιὰ μετάνοια ἐκ μέρους τους), τὴ στιγμὴ ποὺ ἀκόμα καὶ μέλος τῆς Ἱεραρχίας, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς τὶς ὀνομάζει παρασυναγωγές! γ) Ἐπιτρέπετε πλέον ἐλεύθερα καὶ παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, παρόλο ποὺ ἀρχικὰ τὶς ἀπαγορεύατε, τότε ποὺ ὑπῆρχαν Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦσαν σθεναρὰ στὶς κακοδοξίες τῶν ἡγετῶν–πρωτοπόρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τότε, λοιπόν, καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχαν ἀπαγορεύσει τὶς συμπροσευχὲς

κατὰ τοὺς Διαλόγους. Κι αὐτὸ καταστρατηγήθηκε. Γιατί, λοιπόν, Μακαριώτατε, κρύψατε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ νέα παιδιά; Γιατὶ τὰ παραπληροφορεῖτε; Γιατί τοὺς ἀποκρύψατε ὅτι πλῆθος Ἱ. Κανόνων παραβιάζονται κατάφωρα ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ συμμετέχουν στοὺς διαλόγους αὐτούς; Ἁρμόζει αὐτὸ σὲ Ἀρχιερέα, καὶ μάλιστα Ἀρχιεπίσκοπο; 2. Εἴπατε, Μακαριώτατε: «Ἡ ἐποχή μας ἔχει βγάλει κι αὐτὴ Πατέρες. Ἡ νεοπατερική, τὴν εἴπανε μεταπατερική, δὲν εἶναι ἄλλη θεολογία, εἶναι χρονικὸ πρᾶγμα». Μπορεῖτε νὰ μᾶς ἀναφέρετε ποιούς Πατέρες ἐννοεῖτε; Ἔχει βγάλει ἆραγε ἡ ἐποχή μας Πατέρες; Κι αὐτοὶ οἱ Πατέρες δέχονται τὴν μεταπατερικὴ θεολογία; Γιατί δὲν τοὺς κατονομάζετε; Καὶ καλά, τοὺς οἰκουμενιστὲς δὲν θέλετε νὰ τοὺς κατονομάσετε, γιατὶ θὰ θίξετε πρόσωπα τοῦ Φαναρίου. Τοὺς συγχρόνους Πατέρες (ποὺ ἔχετε ὑπʼ ὄψιν σας καὶ οἱ ὁποῖοι δέχονται τὴν ὀνομαζομένη μεταπατερικὴ θεολογία) οὔτε κι αὐτοὺς μπορεῖτε νὰ κατονομάσετε; Μήπως εἶναι μεταπατερικὸς θεολόγος καὶ δέχεται ὅλα αὐτὰ τὰ βλάσφημα κακόδοξα ἐκβλαστήματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ τελευταῖος λόγιος Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξης Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς; Νὰ περιμένουμε ἀπάντησή σας στὶς παραπάνω ἐπισημάνσεις; Λίγο χλωμὸ τὸ βλέπω καὶ ἀπίθανο. Ἀλλὰ θὰ περιμένουμε. Ἐξάλλου εἴπατε στοὺς Εὐέλπιδες σήμερα, ὅτι «χριστιανικά, δὲν μποροῦμε νὰ ἀπορρίψουμε ποτὲ τὸν διάλογο. Μὲ ὅλους πρέπει νὰ μιλᾶμε»! Ἐλπίζουμε μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν κατηγορία –«ὅλους»– νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς.

Σελὶς 6η

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Ἔκκλησις διὰ τὴν λῆψιν ὁριστικῶν ἀποφάσεων ὑπὸ τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας

ΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΔΙΑ ΤΑΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ – ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου του «Ἐμπειρικὴ Δογματική», εἰς τὸ ὁποῖον ἀναλύει τί σημαίνει αἵρεσις καὶ τεκμηριώνει, διατὶ δὲν θὰ γίνη ποτὲ ἡ ἕνωσις Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν.

(1ον) Τὸν τελευταῖον καιρὸν τόσον ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅσον καὶ Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀλλὰ καὶ σύμβουλοί του, κατοικοῦντες εἰς τὰς Ἀθήνας, ἐπιχειροῦν λαμβάνοντες ἀφορμὴν ἀπὸ δηλώσεις ἀντι–παπικῶν καὶ ἀντιοικουμενιστῶν Ἱεραρχῶν, Καθηγουμένων Ἱερῶν Μονῶν, Καθηγητῶν Θεολόγων (Ρασοφόρων καὶ μὴ) τοῦ Πανεπιστημίου ἀλλὰ καὶ ἐντίμων Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, νὰ μᾶς ἀποδείξουν τὴν παποφιλίαν των, ὡς καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῶν θεολογικῶν Διαλόγων, διότι δι᾽ αὐτῶν θὰ ὁδηγηθῶμεν εἰς τὴν Ἕνωσιν Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Ὁ «Ο.Τ.» μὲ ἀφορμὴν αὐτὴν τὴν «ἐπιχείρησιν» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θεωρεῖ ὑποχρέωσίν του νὰ παραθέση εἰς συνεχείας ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου «Ἐμπειρικὴ Δογματικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας» (τόμος β´) τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου. Τὸ κεφάλαιον, ἐκ τοῦ βιβλίου, τὸ ὁποῖον θὰ παρουσιάσωμεν κατωτέρω, διαπραγματεύεται τὰς Αἱρέσεις καὶ τὰς Συνόδους, τὰς διαφορὰς τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Χριστιανικῶν αἱρέσεων, τοὺς διαλόγους μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Τὸ κεφάλαιον αὐτὸ ἔχει ὡς ἀκολούθως: Αἱρέσεις καὶ Σύνοδοι

«Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίσθηκαν διάφορες αἱρέσεις, τὶς ὁποῖες ἀντιμετώπισε ἡ Ἐκκλησία συνοδικῶς. Ἡ λέξη “αἵρεση” δηλώνει μιὰ ἄποψη, ποὺ ἀποκλίνει ἀπὸ τὴν ἐπίσημη διδασκαλία μιᾶς θρησκείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, πρόκειται, δηλαδή, γιὰ μιὰ ἑτεροδιδασκαλία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴν ὁμιλία του πρὸς τοὺς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου, ἀναφέρθηκε στοὺς αἱρετικούς, ποὺ θὰ προέλθουν ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας. “Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν” (Πράξ. κ´, 29–30). Σὲ μιὰ ἐπιστολή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στὶς αἱρέσεις, ποὺ ἀναπτύχθηκαν ἀκόμη καὶ στὴν πρώτη Ἐκκλησία: “δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν” (Α´ Κορ. ια´, 19). Ἡ ἐμφάνιση τῶν αἱρέσεων ἀποδεικνύει δοκίμους τοὺς Χριστιανούς, γιατί φανερώνει τὴν σταθερότητά τους. Σὲ ἄλλη ἐπιστολή του κάνει λόγο γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουν τὸν αἱρετικό: “αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος” (Τιτ. γ´, 10–11).

Ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἀντιμετώπιζε τὶς αἱρέσεις καὶ προσωπικῶς καὶ συνοδικῶς. Ὁ Ἀπ. Παῦλος στὶς ἐπιστολές του ἀντιμετωπίζει πολλὲς τέτοιες ἑτεροδιδασκαλίες, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία συνεκάλεσε τὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίση τὸν τρόπο εἰσελεύσεως στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἰουδαίων ποὺ ἤθελαν νὰ βαπτισθοῦν (Πράξ. ιε´, 6–29). Ἡ πρώτη αὐτὴ Ἀποστολικὴ Σύνοδος ἔγινε πρότυπο ὅλων τῶν ἄλλων Συνόδων, ποὺ συνεκλήθησαν μεταγενέστερα στὴν Ἐκκλησία. Στὴν συνέχεια, θὰ δοῦμε τὰ περὶ αἱρέσεων καὶ Συνόδων.

Συνήθως ἡ αἵρεση σὲ σχέση μὲ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι μιὰ ἑτεροδιδασκαλία, ποὺ διαρθρώνεται καὶ διατυπώνεται μὲ ἕτερα δόγματα. Ἀλλὰ ἐπειδὴ τὰ δόγματα, οἱ θεωρητικὲς διδασκαλίες, συνδέονται μὲ τὴν πρακτικὴ ζωή, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ αἵρεση ἔχει σχέση μὲ τὸν τρόπο ζωῆς αὐτῶν ποὺ τὴν κηρύττουν. Γιὰ παράδειγμα, ἡ ἄποψη ὅτι ὁ Λόγος εἶναι κτίσμα τοῦ Θεοῦ Πατρός, δείχνει ὅτι αὐτὸς ποὺ τὴν κηρύσσει δὲν ἔχει ἀληθινὴ πνευματικὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, γιατί, ἂν ἦταν πραγματικὸς θεολόγος–θεόπτης, θὰ ἤξερε ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς εἶναι ἄκτιστος, ἡ δόξα τῆς θείας φύσεως εἶναι ἄκτιστη. Ὁπότε εἶναι φιλόσοφος–στοχαστὴς καὶ ὄχι θεόπτης. Συνήθως, ἡ αἵρεση περιορίζεται στὴν θεωρητικὴ διδασκαλία καὶ θεωρεῖται αἱρετικὸς αὐτὸς ποὺ ἀποκλίνει ἀπὸ τὰ θεσπισθέντα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ πρέπει, ὅμως, νὰ δοῦμε τὴν αἵρεση ὡς πρὸς τὴν ἐσωτερική της διάσταση. Γιατί, ὅπως τὰ δόγματα εἶναι ἔκφραση τῆς ἀποκαλύψεως, καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν δογμάτων ὁδηγεῖ στὴν ἐμπειρία, ἔτσι καὶ ἡ αἵρεση εἶναι ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη, ἀλλὰ συγχρόνως καταστρέφει τὸν δρόμο πρὸς τὴν θέωση. Εἶναι σὰν νὰ ὑπάρχη ἕνα νοσοκομεῖο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ θεραπεύση τὸν ἄνθρωπο. “Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζη μία αἵρεση, τὸ κριτήριο ὅτι εἶναι αἵ ρεση, εἶναι ὅτι ἀνατρέπει τὴν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς ποὺ ἀπεκαλύφθη ἡ πᾶσα ἀλήθεια καὶ ἀνακόπτει τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὴν θέωση. Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεση ἐπικίνδυνη”. Ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἐμπειρίας τῆς Πεντηκοστῆς γίνεται, γιατί οἱ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται τὴν διδασκαλία τῶν θεουμένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἐγκαταλείποντας, δηλαδή, τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια, στηρίζονται, κυρίως, στὴν λογική

τους, τὸν στοχασμό τους. “Ἀλλάζουν τὴν παράδοση ἐξ αἰτίας λογικῶν σχημάτων ποὺ κάνουν, ἔχουν πιὸ πολλὴ ἐμπιστοσύνη στὴν λογική τους, παρὰ στὴν ἐμπειρία τῶν θεουμένων, γι᾽ αὐτὸ συλλαμβάνουν κάτι μὲ τὴν λογική τους καὶ ταυτίζουν αὐτὸ μὲ τὴν πραγματικότητα περὶ Θεοῦ. Ὅλες οἱ αἱρέσεις προέρχονται ἀπὸ τέτοια ἐσφαλμένη βάση”. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ αἱρετικοὶ στηρίζονται περισσότερο στὴν φιλοσοφία ποὺ εἶναι γεμάτη ἀπὸ λογισμούς, στοχασμοὺς καὶ φαντασίες καὶ δὲν στηρίζονται στὶς ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδὴ στηρίζονται σὲ φιλοσοφικὲς ἀρχές, στὴν πραγματικότητα ἀρνοῦνται καὶ τὴν διδασκαλία ποὺ ὁδηγεῖ στὴν θεοπτία. “Ὁ ἀρειανισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση ἐξ ἐπόψεως θεωρητικῆς ἐπιστήμης καὶ κακῶν στοχασμῶν ἁπλῶς. Ὁ ἀρειανισμὸς εἶναι αἵρεση, διότι καταστρέφει τὴν διδασκαλία τῆς θεώσεως. Δὲν καταλαβαίνει τὸ θέμα τῆς θεώσεως, τὶς σχέσεις μεταξὺ κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου κ.λπ. Καὶ δὲν μπορεῖ ποτὲ μιὰ αἵρεση νὰ μεταβάλη τὸ δόγμα σὲ βίωμα, διότι πάντοτε τὸ δόγμα της παραμένει ἕνα κακὸ βίωμα καὶ δὲν θὰ εἶναι τὸ βίωμα τῆς θεώσεως. Καὶ ἂν δῆτε ὅλες τὶς αἱρέσεις, θὰ δῆτε πάντοτε ὅτι τὰ κριτήρια τῶν αἱρέσεων εἶναι πνευματικά. Οἱ αἱρέσεις εἶναι αἱρέσεις, γιατί δὲν ὁδηγοῦν ἐκεῖ, ποὺ πρέπει νὰ ὁδηγήσουν. Καὶ δὲν μπορεῖ ἡ αἵρεση νὰ ὁδηγήση στὴν σωστὴ πνευματικὴ ζωή”. “Ἡ αἵρεση προέρχεται ἀπὸ ἔλλειψη καθάρσεως καὶ φωτισμοῦ. Ὅταν κανεὶς δὲν ἔχη φωτισμό, διατρέχει τὸν κίνδυνο νὰ πέση σὲ αἱρέσεις, διότι συγχέει τὴν σκέψη του περὶ τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν Θεό». Ὁ αἱρετικὸς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίση τὸν Θεό, γιατί δὲν γνωρίζει τὴν μέθοδο θεογνωσίας. Κάθε ἐπιστήμη ἔχει τὴν θεωρία καὶ αὐτὴ ἐπιβεβαιώνεται μὲ πείραμα καὶ κάθε ἐπαλήθευση τοῦ πειράματος ὁδηγεῖ στὴν ἴδια θεωρία. “Ὁ αἱρετικὸς δὲν κατέχει τὴν μέθοδο καθάρσεως, φωτισμοῦ καὶ θεώσεως, γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ μάθη κανεὶς ἀπὸ αὐτὸν τὴν μέθοδο τῆς θεώσεως”. “Ἡ αἵρεση συνίσταται στὴν ἀδυναμία νὰ διακρίνη κανεὶς μεταξὺ κτιστῶν καὶ ἀκτίστων ἐνεργειῶν καὶ ὅτι ἡ αἵρεση προέρχεται ἀπὸ τὸ ὅτι εἶναι σκοτισμένος ὁ νοῦς. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι σκοτισμένος ὁ νοῦς, ὁ ἄνθρωπος θεολογεῖ κατὰ φαντασία καὶ στοχαστικά. Ἐνῶ ἡ πατερικὴ θεολογία δὲν εἶναι στοχαστική. Οἱ Πνευματικοὶ Πατέρες δὲν στοχάζονται, διότι, ἐὰν ἐστοχάζοντο, δὲν θὰ ὑπῆρχε αἰτία κανένας νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὸν διάβολο. Καὶ μπορεῖ κανεὶς νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὰ τεχνάσματα τοῦ διαβόλου”. Ἡ αἵρεση δὲν ἀναφέρεται μόνον σὲ δογματικὰ θέματα, ἀλλὰ καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή. Γιὰ παράδειγμα ὁ χωρισμὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς σὲ θεωρητικὴ (δόγμα) καὶ πρακτικὴ (ἀσκητικὴ) εἶναι πλάνη. Μερικοὶ δέχονται τὰ δόγματα καὶ ἀρνοῦνται τὶς προϋποθέσεις τῶν δογμάτων».

Ἡ πολυδιαφημισμένη “ἀγάπη” τῶν κακοδόξων οἰκουμενιστῶν ξεσκεπάζεται, ἀποκαλύπτοντας πλήρως τὸ θανατηφόρο μῖσος, ποὺ κρύβουν στὶς ψυχές τους κατὰ τῶν διαφωνούντων μὲ τὴν παναίρεσή τους. Μεταξὺ ἄλλων, διαβάσαμε σὲ νεοεποχήτικο πρακτορεῖο ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων, ἕνα ἄρθρο τοῦ ἀδιαμφισβήτητου κύρους καὶ μόρφωσης θεολόγου–ἱστορικοῦ κ. Πανώτη, ποὺ ἐξέφρασε κάποιες σκέψεις γιὰ τὸν προσφάτως θανόντα πατριάρχη τῶν μονοφυσιτῶν Αἰγυπτίων. Ἀρχικὰ δὲν διαφωνοῦμε μὲ αὐτὴν τὴν πράξη. Οὔτε ἀμφισβητοῦμε τὴν προσωπικότητα τοῦ Σενούντα Γ΄. Διαβάζοντας ὅμως τὸ κείμενο, παρατηροῦμε μία ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία τοῦ συγγραφέα, ποὺ ἐκφράζεται μὲ φράσεις ὅπως: “κάποιοι "δερβίσηδες" τοῦ ἐγχώριου "Φονταμενταλισμοῦ", "Καὶ αὐτὰ συμβαίνουν, ὅταν κάποιοι ἀγέννητοι καὶ ἀδιάβαστοι μυκτηρίζουν τοὺς πάντες περιφρονοῦντες τὸ ψαλμικὸ ὅτι: ῾ἐξολοθρεύσει Κύριος γλῶσσαν μεγαλορρήμονα᾽". (ια΄ 4.)”. Ποιὸς εἶναι ὁ μεγαλορρήμονας διαβασμένε κ. Πανώτη; Πῶς ἐσεῖς, ὡς οἰκουμενιστές, ποὺ διαλαλεῖτε ὅτι ἀγαπᾶτε τοὺς πάντες ἐκφράζεστε τόσο ἀπαξιωτικὰ γιὰ τοὺς ἀδελφούς σας; Πῶς πέφτετε σὲ τέτοιο ἀντιεκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο; Τὸ πιὸ λυπηρὸ ὅμως εἶναι ὅτι ὁ οἰκουμενιστὴς θεολόγος ἀναφέρεται στὸν κατὰ τὰ ἄλλα σεβαστὸ Σενούντα σὰν νὰ εἶναι κανονικὸς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων: “Διαπίστωνα ὅτι ὁ νέος Προκαθήμενος ἐνεργοῦσε μὲ τὴν βιωματικὴ ἀποστολικότητα τῶν προκατόχων του κατὰ τὸ ἀρχαῖο προνόμιο τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Πάπα, μὲ τὸ ὁποῖο τιμώνταν καὶ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, ὡς ἡ ὁρατὴ ὕπατη κεφαλὴ τῆς τοπικῆς ἱεραρχίας του”. Μέγιστη προσβολὴ κατὰ τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας! Ἐφόσον ὁ Σενούντας εἶχε τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή, ὁ δικός μας πατριάρχης περισσεύει… Δὲν παραλείπει βέβαια νὰ κάνει

τὴν ἀναφορά του στὸν μέντορα καὶ ὁδηγὸ τῆς οἰκουμενικῆς παναίρεσης, ἐκπεσόντα πάπα Ρώμης…Ὤ, τῆς παποφιλίας! Δὲν μπαίνω σὲ περισσότερες λεπτομέρειες. Ὑπάρχουν, δόξα τῷ Θεῷ, πιὸ καταρτισμένοι ὀρθόδοξοι, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀναδείξουν περισσότερες ἀστοχίες στὸ γεμάτο ἀλαζονεία καὶ μῖσος ἄρθρο τοῦ πολὺ κ. Πανώτη. Ξεκίνησε νὰ γράψει ἕνα ἐπικήδειο καὶ κατέληξε νὰ ὑβρίζει καὶ νὰ εἰρωνεύεται ὅσους ἀκολουθοῦν τὴ γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν συγχρόνων Γερόντων, ποὺ ὡς συνεχιστὲς τῆς πατερικῆς θεολογίας κατακεραύνωναν τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Συμβουλεύουμε τὸν κ. Πανώτη νὰ ἀρκεσθεῖ στὴν πολεμικὴ κατὰ τῆς ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία πρόσφατα τιμήθηκε ἀπὸ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη. Ἡ “ἀγάπη” τῶν οἰκουμενιστῶν σταματάει ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ Ὀρθοδοξία». ΥΓ: Θὰ γνωρίζει ὁ κ. Πανώτης ὅτι πολλὲς φορὲς στὴ δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, φάνηκε νὰ ἐπικρατοῦν αἱρετικὲς θέσεις κυρίως λόγῳ τῆς πλειοψηφίας τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων. Ἀρκοῦσε μόνο ΕΝΑ “ἀρρωστημένο μυαλὸ” (κατὰ δήλωση τοῦ Μύρων Χρυσοστόμου), ποὺ μὲ τὴ θεία φώτιση κράτησε τὴν Ὀρθοδοξία. (βλ. Ἅγιοι Ἀθανάσιος, Μάξιμος Ὁμολογητής, Γρηγόριος Παλαμᾶς, Μᾶρκος Εὐγενικός). Κι ἐνῶ οἱ ὑψηλῆς μορφώσεως αἱρετικοὶ (βλ. Ἄρειος, Νεστόριος, Βαρλαὰμ κ.λπ.) φάνηκε πρὸς στιγμὴ νὰ κερδίζουν, λογάριασαν χωρὶς τὸν Ξενοδόχο… καὶ τώρα ἀναθεματίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία εἴτε τὸ θέλουν κάποιοι εἴτε ὄχι. Μὴ ξεχνᾶτε ἀγαπητοὶ οἰκουμενιστὲς ὅτι ὑπάρχει καὶ ὁ Θεός. Αὐτός, ἀκόμα καὶ ἂν ἐπιτρέπει πρὸς στιγμὴν τοὺς διωγμοὺς τῶν Ὀρθοδόξων (καθὼς μᾶς ἀπειλεῖτε), στὸ τέλος ἀναδεικνύει πανηγυρικὰ τὴν Ἀλήθεια. Καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐσᾶς θὰ ἔχουν κερδίσει ἐπάξια μία θέση στὰ ἀναθέματα τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας. Χαράλαμπος Ἄνδραλης»

Ἡ αἵρεση διατυπώνεται ἀπὸ κάποιον ἢ ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν μιὰ ἑτεροδιδασκαλία καὶ σχηματίζουν διάφορες αἱρετικὲς ὁμάδες, οἱ ὁποῖες κατ᾽ ἀρχὰς δροῦν μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν συνέχεια ἐξέρχονται ἀπὸ αὐτὴν καὶ δραστηριοποιοῦνται ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, πολεμοῦν ὅμως ποικιλοτρόπως τὴν ἀποκεκαλυμμένη πίστη.

α) Οἱ αἱρέσεις

i. Τί εἶναι αἵρεση

Ἀποκαλεῖ «δερβίσηδες» τοὺς ὑπερμάχους τῶν Ἱερῶν Κανόνων

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ Ο ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΑΣ ΩΣ ΜΗ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Ὁ γνωστὸς σύμβουλος τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου εἰς τὴν Ἑλλάδα κ. Ἀριστείδης Πανώτης, ὑπέρμαχος τῶν προσπαθειῶν τοῦ Φαναρίου διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν, κατεχώρησεν ἄρθρον εἰς ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων, μὲ τὸ ὁποῖον ἐξυμνεῖ τὴν προσωπικότητα τοῦ θανόντος Πατριάρχου τῶν μονοφυσιτῶν τῆς Αἰγύπτου, τὸν ὁποῖον ἀντιμετωπίζει ὡς κανονικὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας. Παραλλήλως ἐπιτίθεται εἰς ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴν πορείαν τοῦ Φαναρίου καὶ πολλῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ὁμιλεῖ διὰ «κάποιους ἀγέννητους καὶ ἀδιάβαστους δερβίσηδες τοῦ ἐγχώριου φονταμενταλισμοῦ»). Ὁ κ. Πανώτης ἂν καὶ κατηρτισμένος θεολογικῶς καταφεύγει εἰς ὕβρεις, εἰρωνείας καὶ χλευαστικὰ σχόλια ἐναντίον ὅσων ζητοῦν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τιμοῦν τοὺς ἀντιπαπικοὺς καὶ ἀντιαιρετικοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὑπερασπίζονται τὴν πίστιν διακηρύσσοντες ὅτι οἱ «Σουλτάνοι» τοῦ Φαναρίου καὶ τὸ «ἀσκέρι» τῶν συμβούλων του δὲν ἔχουν τὸ δικαί ωμα νὰ ἐξισώνουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μὲ τὴν πλάνην καὶ τὸ σκότος, διακηρύσσοντες ὅτι ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» σώζουν καὶ εἶναι «ἀδελφαί». Εἰς αὐτὸ τὸ ἄρθρον τοῦ κ. Πανώτη ἔδωσεν ἀπάντησιν ὁ κ. Χαράλαμπος Ἄνδραλης. Τὸ ἄρθρον του αὐτὸ ἀνηρτήθη εἰς τὸ ἱστολόγιον «Ἀναβάσεις». Τὸ ἄρθρον Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ἄρθρου – ἀπάντησις εἰς τὸν κ. Πανώτην ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Τὶς τελευταῖες μέρες, παρατηροῦμε μὲ λύπη τὴ συσπείρωση ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καὶ θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἐξαπολύουν ὕβρεις καὶ ἀπειλὲς κατὰ κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ παραμένουν πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία.

Η ΣΕΡΒΙΑ, Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΟ ΙΔΙΚΟΝ ΤΩΝ «ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» – ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΧΙ!

Ὁ Προφήτης Ἰερεµίας

Τὴν 1ην Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Προφήτου Ἰερεμίου (650 π.Χ).

Τοιχογραφία τοῦ Προφήτου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρατσάνιτσας, Κοσσυφοπέδιο Σερβία.

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Μασωνία, ἡ «Νέα Ἐποχή», ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπή, τὸ ΔΝΤ καὶ ὁ Διεθνὴς Σιωνισμὸς, οἱ ὁποῖοι ἐντέλλονται νὰ ἀποχαρακτηρισθοῦμε ἐθνικά, πολιτιστικά, πνευματικά, δὲν εἶναι αὐτονόητο νὰ καταρρεύσουμε; Βάζοντας αὐτοὶ σὲ θέσεις κλειδιὰ πρόσωπα, ποὺ εἶναι ὄργανά τους ὀλίγον κατʼ ὀλίγον βγάζουν ἀπὸ τὸ οἰκοδόμημα τοῦ κράτους μας τοὺς λίθους– πίστη, γλῶσσα, ἱστορία, δημοκρατία ὅποιες ἀξίες καὶ ἰδανικά,– μέχρι νὰ σωριασθεῖ ἐρείπιο ἡ πατρίδα μας. Διότι, ὅταν τὸ ὑπουργεῖο ἐθνικῆς παιδείας καὶ θρησκευμάτων καταντᾶ ὑπουργεῖο διὰ βίου μάθησης, γιὰ νὰ μὴ διδασκόμαστε τὴν ἐθνική μας ἱστορία ἀπαραχάρακτη, τὴν ἐθνική μας γλῶσσα πολυτονικὰ καὶ μὲ ἐπάρκεια, τὴν ἐξ ἀποκαλύψεως πίστη μας ὡς ὀρθόδοξοι, ὅταν στὰ σχολεῖα δὲν παρέχεται πλέον μόρφωση ψυχῆς, ἀληθινὴ παιδεία, χαρακτηριστικὸ τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοπροσωπίας, γιὰ νὰ ξεκοποῦμε ἀπὸ τὰ πρότυπά μας, ὅταν σὲ μιὰ χώρα ὅπου ὑπάρχει ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ὁμοιογένεια σὲ ἀσυνήθιστα μεγάλο ποσοστὸ καὶ μπάζουν λαθρομετανάστες, γιὰ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ πληθυσμιακή μας σύνθεση, ὅταν… -γιὰ νὰ μὴ ἐπεκταθῶ περισσότερο- τότε τί ἄλλο μπορεῖ νὰ συμβαίνει, ἂν δὲν πραγματοποιεῖται ἡ ἐθνική μας ἐξόντωση; Τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἐμεῖς ψηφίζουμε τὶς κυβερνήσεις αὐτὲς, ποὺ μᾶς ἀποσυνδέουν τελικὰ ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴν πνευματική μας κληρονομιά, τὸ πολυτίμητο τζιβαϊρικό μας, γιʼ αὐτὸ ἔχουμε εὐθύνη ὄχι μόνο ἱστορικὰ ἀλλὰ καὶ πνευματικά. Ἂς δοῦμε ὅμως στὴν ἀναφορὰ ποὺ κάναμε ἐξ ἀρχῆς καὶ τὸν δεύτερο παράγοντα, ποὺ ἐνισχύει τὴν ἀφοσίωσή μας στὸν Θεὸ μὲ τὸν φόβο, τὸ δέος μας πρὸς Αὐτόν. Β. Τὴν ἀποταγὴ ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα. Ὁ χριστιανὸς, γιὰ νὰ ἐνδυναμωθεῖ πνευματικὰ, χρειάζεται νὰ ἡσυχάσει ἡ καρδιά του καὶ νὰ εἶναι ἀφάνταστος. Αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν, ὅταν οἱ ἐσωτερικές μας ἔννοιες εἶναι δεσμευμένες μὲ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου. «Ὁ ἐσωτερικός μας ἄνθρωπος -σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ- μετὰ τὴν παράβαση τοῦ Ἀδάμ, συνηθίζει νὰ ἐξομοιώνεται μὲ τὰ ἐξωτερικὰ σχήματα». Ἐπειδὴ εἶναι εὐκίνητος ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, δραπετεύει συνεχῶς, δὲν συγκεντρώνεται εὔκολα, ἔχει, ὅπως λέμε, μετεωρισμό. Γιʼ αὐτὸ διασκορπίζεται ἡ καρδιά μας ἀπὸ τὴν ἡδονὴ τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, καθὼς εἶναι γνωστὸ, ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰσαὰκ τὸν Σύρο μέχρι ἡ ψυχὴ νὰ ἀποκτήσει τὴν μέθη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς δυνάμεως πιστεύοντας, οὔτε τὴν ἀσθένεια τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων δύναται νὰ θεραπεύσει, οὔτε ἀπὸ τὰ πάθη μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ. Πρὸς τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποταγοῦμε τροπικῶς ἀπό τὸν κόσμο, ἀφοῦ «πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου» (Α΄ Ἰωαν. 2,16), γιʼ αὐτὸ «καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωαν. 5,19). Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ σατανᾶς ὀνομάζεται ἄρχοντας τοῦ κόσμου (Ἰωαν. 12,31). Ὁ Κύριος στὴν ἀρχιερατική του προσευχὴ δὲν ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα νὰ πάρει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τοὺς φυλάξει ἀπὸ τὸν πονηρό (Ἰωαν. 17,15). Συνεπῶς τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι ὅτι εἴμαστε μέσα στὸν κόσμο, ἀλλὰ στὸ ὅτι δίνουμε τὶς καρδιές μας στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας. Γιὰ νὰ μὴ συμβαίνει αὐτὸ, χρειάζεται νὰ δεσμεύουμε τὰ ἐσωτερικά μας νοήματα, τοὺς λογισμούς, καὶ τὴν θέλησή μας στοὺς λόγους τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὅταν καταγίνεται ὁ νοῦς μας μὲ τοὺς θείους λόγους καὶ ἐμβαθύνει διὰ τῆς θείας χάριτος στὸν σκοπὸ τοῦ θεόπνευστου κειμένου, αἰσθάνεται ἡ ψυχὴ μιὰ νοητὴ ἀκτῖνα ποὺ φωτίζει τὸ ἐσωτερικό μας. Ἀπὸ ἐκεῖ παίρνει τὴν δύναμη ὁ ἄνθρωπος νὰ καταφρονεῖ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ νὰ εἰσέρχεται στὸν ἑαυτό του. «Ὅταν (πάλι) ὁ νοῦς ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ αἰσθητὰ καὶ ἀνασηκωθεῖ ἀπὸ τὴν τύρβη τους, ποὺ τὸν κατακλύζει καὶ παρατηρήσει τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο, πρῶτα– πρῶτα βλέπει τὸ ἀπαίσιο προσωπεῖο ποὺ ἀπέκτησε ἀπὸ τὴν περιπλάνησή του στὰ γήϊνα καὶ σπεύδει νὰ τὸ ἀποπλύνει μὲ τὸ πένθος». Ἄρα στὴν κατάσταση αὐτὴ φτάνει σὲ αὐτογνωσία καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινᾶ ἡ θεραπεία. Ὅμως τὸ νὰ γνωρίζει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς τὴν ἀσθένειά του καὶ νὰ ζητᾶ νὰ τὴν θεραπεύσει εἶναι τὸ σπουδαιότερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μάθει ἢ νὰ ἐνεργήσει κανεὶς σὲ τούτη τὴν ζωή. «Γιατὶ ὁ νοῦς ποὺ γνώρισε τὴν ἀσθένειά του, βρῆκε ἀπὸ ποῦ μπορεῖ νὰ μπεῖ, γιὰ νὰ βρεῖ τὴν σωτηρία, νὰ πλησιάσει τὸ φῶς τῆς γνώσεως καὶ νὰ λάβει σοφία ἀληθινή, ἡ ὁποία δὲν καταλύεται μαζὶ μὲ τὸν αἰῶνα τοῦτο» σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ. Αὐτὴ εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ Ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ. ΥΤΑ τὰ μαθήματα, τῶν ἁγίων Πατέρων φαίνεται ὅτι οἱ νεοέλληνες ἢ δὲν τὰ γνωρίζουμε ἢ τὰ λησμονήσαμε. Ἄρα, ἀπὸ ἐκεῖ πρέπει νὰ ξεκινήσουμε! Ἔχοντας σπουδὴ, γιὰ ἕνα Χριστοκεντρικὸ τρόπο ζωῆς σίγουρα ἡ δοκιμασία τῆς φτώχειας, ποὺ περνοῦμε δὲν θὰ μᾶς πιάσει γερά. Ἐφʼ ὅσον τὸ κέντρο βάρους μετατοπίζεται στὰ πνευματικὰ, θὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ γενναιότητα τὸν πειρασμὸ, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε εὐκολώτερα ἱεραρχώντας τὶς προτεραιότητές μας μὲ πνευματικὰ κριτήρια, δημιουργώντας προϋποθέσεις γιὰ ἀνάκαμψη, ἐργασία καὶ ἀνάπτυξη πολιτισμοῦ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Ὅταν ὅλη μας ἡ ζωὴ στρέφεται στὸν ὑλικὸ εὐδαιμονισμὸ, ὑπάρχει περίπτωση ἡ δοκιμασία τῆς φτώχειας νὰ μὴ μᾶς ἀπελπίσει; Τὸ πρόβλημα σὲ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὅτι βρισκόμαστε σὲ διαρκῆ ἐξάρτηση ἀπὸ τοὺς ξένους, ὄχι μόνο πολιτικοοικονομικά, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὸν τρόπο ζωῆς. Ἔχουμε ἀντιγράψει τὰ δικά τους πρότυπα, γιʼ αὐτὸ τοὺς δώσαμε τὸ δικαίωμα νὰ μᾶς κάνουν ὅ,τι θέλουν. Ἀπὸ τὸ 1821 ἀκόμη μὲ τὸ φιλοαγγλικὸ, τὸ φιλογαλλικὸ καὶ τὸ φιλορωσικὸ κόμμα τοὺς κάναμε ἀφεντικὰ στὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς μιμούμαστε. Αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν πίσω ἀπὸ τὸν θάνατο προοπτικὴ τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀποκτώντας ὅμως γνώση πνευματικὴ, νομίζω ὅτι θὰ ἐκτιμήσουμε τὴν ἐθνική μας κληρονομιὰ. Καὶ μεταλαμπαδεύοντας τὸ φῶς αὐτὸ τῆς ἀναστάσεως μέσα στὶς οἰκογένειες, στὰ σχολειά καὶ στὰ πανεπιστήμια, στὸ στρατὸ καὶ τὰ σώματα ἀσφαλείας, στὰ σωματεῖα καὶ στὶς ὀργανώσεις, στὶς ἐκδηλώσεις μας γενικὰ, ὅπου εἶναι δυνατὸν, θὰ κάνουμε τὴν ὑπέρβαση τοῦ κτιστοῦ καὶ τῆς φθορᾶς. Θὰ κάνουμε τὴν διάβασή μας, τὸ Πάσχα μας μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἔτσι θὰ συντελέσουμε νὰ δημιουργηθεῖ ἐθνικὴ παλιγγενεσία. Τοῦτο εἶναι χρέος μας, ἂν βέβαια θέλουμε νὰ εἴμαστε ἀντάξιοι συνεχιστὲς ἐκείνων ποὺ θυσιάστηκαν, γιὰ νὰ μᾶς κληροδοτήσουν ἐλεύθερη πατρίδα καὶ μιὰ Ἑλλάδα μὲ λαμπρὸ πολιτισμὸ καὶ ὀρθόδοξη πίστη. Στὴν κρίσιμη αὐτὴ καμπὴ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο νὰ ἐπαναλάβουμε τὸ ἐμβατήριο τῶν Σαλαμινομάχων:

«Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε (προχωρεῖτε) ἐλευθεροῦτε πατρίδα ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας Θεῶν τε πατρώων ἕδη (τόπους), θήκας (τά μνήματα) τε προγόνων. Νῦν ὑπὲρ πάντων ὁ ἀγών»! Χριστός Ἀνέστη!

Ἐνῶ εἰς τὴν Ρουμανίαν καὶ συγκεκριμένως εἰς τὸ Βουκουρέστιον ἀνεγείρεται Ἱερὸς Ναὸς πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος ἔχει 120 μέτρα μῆκος, 80 μέτρα πλάτος, 150 μέτρα ὕψος καὶ 4 ὑπογείους αἰθούσας συναυλιῶν, συνεδρίων κ.λπ. Τὸ Ἵδρυμα προασπίσεως «Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν» ἐπαναφέρει εἰς τὸ προσκήνιον μὲ δυναμικὸν τρόπον τὸ θέμα τῆς ὑλοποιήσεως τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους καλῶν τὴν Ἱερὰν Σύνοδον νὰ συγκαλέση τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας καὶ νὰ λάβη ἀποφάσεις διὰ τὴν ἄμεσον πραγματοποίησίν του. Εἰς ἔγγραφον τοῦ ἱδρύματος τονίζονται μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

1ον) Ἐνῷ Ἕλληνες ἐπιχειρηματίες ἐκδιώκονται ἀπὸ τὰ ΤΑΧΙ μουσουλμάνων εἰς μωαμεθανικὰς χώρας, ἐμεῖς ὑποθάλπομεν καὶ τοὺς μωαμεθανοὺς ἀλλοφύλους εἰσβολεῖς καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν φανατικῶν μουσουλμάνων, ποὺ εἰς τὴν πρᾶξιν εἶναι βραδυφλεγεῖς βόμβες, οἱ ὁποῖοι φανατίζονται εἰς τὰ ἑκατοντάδες τζαμιά, ποὺ ὑπάρχουν εἰς τεράστιες αἴθουσες πολυκατοικιῶν. Οἱ δὲ πολιτικάντηδες ψηφίζουν καὶ νόμους νὰ κατασκευάσῃ πρὸς χάριν των ὁ βαρύτατα φορολογούμενος πτωχὸς ἑλληνικὸς λαὸς μέχρι καὶ τεμένη (ἤτοι βιομηχανίες καμικάζι) καὶ οὐδεμία οὐσιαστικὴ ἀντίδρασις ὑπάρχει ἀπὸ τὴν πνευματικὴν καὶ θρησκευτικὴν ἡγεσίαν, ἐκτὸς μεμονωμένων περιπτώσεων, οἱ ὁποῖοι διασύρονται ὡς ρατσιστές, φασίστες, ἐθνικιστές, βάρβαροι καὶ τὰ τοιαῦτα διακοσμητικὰ στολίδια. 2ον) Ἐμεῖς μοχθοῦντες νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ μεγαλεπήβολον καὶ κολοσσιαῖον ἔργον τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, ἀπαλλάσσοντες τοὺς καθ᾿ ὕλην ὑποχρέους, Πολιτείαν καὶ Ἐκκλησίαν, νὰ μὴ διαθέσουν οὐδὲ τὴν παραμικρὰν δεκάραν, μέχρι πρότινος δὲν εὑρίσκαμε τὴν παραμικρὰν κατανόησιν οὐδὲ καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ μὲ ἀπερίγραπτες σατανικὲς δικαιολογίες ἀπεγοήτευον τοὺς εὐλαβεῖς ἀνιδιοτελεῖς καὶ ἰδεολόγους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. 3ον) Ἐνῷ τὸ ἁμαρτωλόν, ἄσωτον, διεφθαρμένον καὶ σπάταλον κράτος ἔχει δαπανήσει ἑκατοντάδας τρισεκατομμύρια καὶ τετράκις ἑκατομμύρια δολλάρια διὰ εὐτελῆ ἔργα (ὅπου ὑπάρχουν τεράστιες μίζες καὶ λαδώματα) καὶ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀπολέσει τὴν περισσοτέραν περιουσίαν της, διὰ νὰ διευκολύνῃ τοὺς ἑκάστοτε φίλους της ἰθύνοντας, οἱ καθ᾿ ὕλην ἁρμόδιοι ἀδιαφόρησαν νὰ πραγματοποιηθῇ ἡ ἱερὰ παρακαταθήκη τῶν ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, τὴν ὁποίαν υἱοθέτησεν παμψηφεὶ ἡ Δ΄ Ἐθνοσυνέλευσις τὸ 1829 μὲ τὸ Η´ Ψήφισμα καὶ τὰ Βασιλικὰ Διατάγματα τοῦ 1834 καὶ 1838 ρητῶς ὁρίζουν νὰ πραγματοποιηθῇ εἰς τὴν νέαν πρωτεύουσαν τὴν Ἀθήνα.

Τὸ Τάμα τῶν Σέρβων πρὸς τὸν Ἅγιον Σάββα

4ον) Ἔχομεν ἀποδείξει ὅτι ἀκόμη καὶ οἱ πτωχοὶ Σέρβοι, οἱ ὁποῖοι κατεδιώκοντο ἀπὸ τοὺς νατοϊκοὺς καὶ ἀνήμερα τοῦ Πάσχα ἐξετόξευαν εἰς βάρος των πυραύλους, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἀνέγραφον μὲ σπρέϋ «καλὸ Πάσχα, καλὴ Ἀνάστασι», ἐν τούτοις κατεσκεύασαν τὸν μεγαλύτερον Ναὸν τῶν Βαλκανίων τὸν Ἅγιον Σάββα. 5ον) Εἰς αὐτὴν τὴν Μητρόπολιν τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ἀμέσως μετὰ τὴν Περεστρόϊκα, οἱ ὁμόδοξοι Ρῶσοι, παρ᾿ ὅλον ὅτι ἐπεινοῦσαν, ἐπανῳκοδόμησαν τὸν ἀπὸ τοὺς Μποσλεβίκους κατακρημνισθέντα Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. 6ον) Ἡ πτωχὴ Γεωργία κατεσκεύασεν εἰς τὴν Τιφλίδα τὸν μεγαλοπρεπῆ Ἱ. Ναὸν τῆς Ἁγίας Τριάδος. 7ον) Ὁ Συνοδικὸς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος μᾶς διηγεῖτο κατὰ τὰς ἐπαφάς μας μὲ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον, ὅτι ἐκαυχᾶτο εἰς τὸ Βουκουρέστι ὅτι ἔχει τὸν μεγαλύτερον Ἱ. Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου εἰς Πάτρας. Ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας τοῦ ἐπέδειξεν ὅμως τὸ σχέδιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ποὺ κτίζουν εἰς τὸ Βουκουρέστι, μὲ 120 μ. μῆκος, 80 μ. φάρδος καὶ 150 μ. ὕψος καὶ 4 ὑπόγειες αἴθουσες συναυλιῶν, συνεδρίων κ.λπ. 8ον) Ἐμεῖς δὲν φιλοδοξοῦμεν νὰ οἰκοδομήσωμεν–προσθέσωμεν ἕνα Ἱ. Ναὸν εἰς τοὺς ἑκατοντάδας ὑπάρχοντας, ἀλλὰ ἕν μνημεῖον δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας, τὸ ὁποῖον πρέπει νὰ εἶναι λίαν περίοπτον… 9ον) Μάλιστα δὲ ἐπροτείναμε ὅτι τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους θὰ δύναται νὰ συνδυασθῇ καὶ μὲ Μητροπολιτικὸν Ἱ. Ναὸν Ἀθηνῶν, ἀκόμη δὲ καὶ εἷς ἀπὸ τοὺς ὑπογείους ὀρόφους νὰ χρησιμοποιηθῇ διὰ Συνοδικὸν Μέγαρον καὶ νὰ ἔχουν καὶ τὶς

Τὸ Τάμα τῆς Τιφλίδος

Προσέφερον πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ «Ο.Τ.» εἰς ΕΥΡΩ»:

Ἀπόστολος Ἰ. Ἀποστόλου, Παλαιοχώριον Λέσβου εἰς μνήμην γονέων Ἰωάννου καί Εὐφροσύνης, συζύγου Μυρσίνης καί Αἰκατερίνης 200,00. Ἀνώνυμος, Ἅγιον Ὄρος, 250,00.

Ὁ «Ο.Τ.» εὐχαριστεῖ θερ µῶς τοὺς εὐγενεῖς δωρητὰς καὶ εὔχεται, ὅ ως ὁ Κύριος χαρίσῃ αὐτοῖς ἀντὶ τῶν ἐ ιγείων τὰ ἐ ουράνια.

αἴθουσες πολλαπλῶν χρήσεων.

Ἡ χρηματοδότησίς του ἀπὸ ἰδίους πόρους

10ον) Ἐπιπλέον, καὶ διὰ αὐτὰ νὰ μὴ διαθέσῃ ὄχι μόνον ἡ πολιτεία, ἀλλὰ οὐδὲ καὶ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία τὴν παραμικρὰν δεκάραν. 11ον) Ἀξιοποιοῦντες τὴν περιουσίαν, ποὺ ἔχομεν ἀποκτήσει μὲ ἀπερίγραπτες στερήσεις καὶ σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ἀλγηδόνες καὶ ἀποδεικνύοντες ἐμπράκτως ἀπὸλυτον διαφάνειαν μέχρι καὶ τὴν τελευταίαν δεκάραν, οἱ παντοιοτρόπως ἀπὸ τοὺς πάντας ἐξαπατηθέντες πανέλληνες καὶ φιλέλληνες ἀνὰ τὴν ὑφήλιον, θὰ σπεύσουν νὰ συντρέξουν γενναίως, διὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ τὸ μεγαλεπήβολον καὶ κολοσσιαῖον ἔργον τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους. 12ον) Ἐμεῖς δὲν πασχίζομεν νὰ ἀπαθανατίσωμεν τὸ ὄνομά μας, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας, ὡς ἄγνωστοι στρατιῶται νὰ ἀγωνισθῶμεν ἄκρως ἀνιδιοτελῶς διὰ τὴν πραγματοποίησιν τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, διαθέτοντες τὰ πάντα διὰ τὸν ἐν λόγῳ σκοπόν, συνεχίζοντες νὰ στερούμεθα οἰκειοθελῶς τῶν περισσοτέρων ἀγαθῶν καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν νὰ ἐπαναλάβωμεν τὸ «νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου Δέσποτα»… 13ον) Ἤδη ἄνω τῶν 30 Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν μᾶς ἔχουν γράψει ὅτι ὑπερθεματίζουν διὰ τὴν ἄμεσον πραγματοποίησιν τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους. 14ον) Πολλὲς δεκάδες ἄλλων Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν μας ἔχουν δώσει τὴν ὑπόσχεσίν των, ὅτι θὰ συνηγοροῦσαν καὶ αὐτοὶ καὶ προφανῶς ἔχουν γράψει εἰς τὸν Μακαριώτατον καὶ τὴν Ἱ. Σύνοδον, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἔχουν κοινοποιήσει ἀντίγραφά των. 15ον) Ἐὰν ὑπάρχουν ὄντως μερικοὶ Σεβασμιώτατοι, οἱ ὁποῖοι ἀκόμη δὲν ἐτήρησαν τὸν λόγον των, ἄς εὐχηθῶμεν καὶ προσευχηθῶμεν ὅλοι μας ὁ Θεὸς νὰ φωτίσῃ καὶ τοὺς ὑπολοίπους νὰ γράψουν καὶ νὰ μᾶς κοινοποιήσουν ἀντίγραφα τῶν ἐγγράφων των, διὰ νὰ μὴ χάνωνται τὰ διάφορα ἔγγραφά των. 16ον) Τότε οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τῆς νῦν Συνοδικῆς περιόδου, ποὺ τάσσονται ὑπὲρ τῆς ἀμέσου πραγματοποιήσεως τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, ἄς ἐπιβληθοῦν εἰς τὸν Μακαριώτατον νὰ μὴ ὀλιγοπιστῇ καὶ νὰ μὴ ἀμφιβάλῃ ὅτι μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους θὰ πραγματοποιηθῇ, διὰ νὰ ἀναπτερωθῇ καὶ ἀναζωογονηθῇ τὸ ὑπὸ τῶν ὀργάνων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων κατατρωθὲν ἠθικὸν καὶ ἐθνικὸν σθένος τῶν Ἑλλήνων. 17ον) Εἰς τοὺς συγχρόνους ἀπογόνους τοῦ Ἰούδα, ποὺ δῆθεν κόπτονται διὰ τοὺς πτωχούς, ἀποδεικνύομεν ἐμπράκτως ὅτι πέραν τῶν 65.000 τόννων ἀνθρωπιστικῶν βοηθειῶν, ποὺ ἔχομεν ἀποστείλει ἀνὰ τὴν ὑφήλιον τὰ τελευταῖα 4 ἔτη, ἀναλισκόμεθα ἀπὸ 5ης πρωϊνῆς μέχρι καὶ μετὰ τὰς πρώτας μεταμεσονυκτίους ὥρας, διὰ νὰ περιθάλπωμεν ἀκραίας περιπτώσεις δυστυχίας πολυτέκνων, ἀνέργων, ἀρρώστων καὶ νὰ ἐνισχύωμεν καὶ εὐλαβεῖς κληρικούς, ποὺ μοχθοῦν νὰ φροντίζουν εἰς τὶς στέγες ἀγάπης δεκάδας καὶ ἑκατοντάδας δεινοπαθοῦντας συνανθρώπους μας ἕκαστος, καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς περιθωριοποιοῦνται καὶ ἀνέρχονται εἰς τὰς ἀνωτάτας ἐκκλησιαστικὰς θέσεις, ὄχι οἱ ἄξιοι καὶ οἱ ἰδανικοὶ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ μετριότητες μέχρι καὶ ἀνάξιοι. 18ον) Εἰς μάτην θηριομαχοῦμε ἐναντίον τῆς μεγίστης κοινωνικῆς ἀναλγησίας, ποὺ ἐπικρατεῖ νὰ καταστρέφωνται τὰ πρὸς βρῶσιν λήγοντα ἀγαθὰ καὶ νὰ μὴ μᾶς τὰ δίδουν ἔστω πληρώνοντες ἐμεῖς ἀπὸ τὰ θυλάκιά μας καὶ 23% φόρον προστιθεμένης ἀξίας ἀλλὰ ἐπὶ κάποιου συμβολικοῦ ποσοῦ τῶν πρὸς λῆξιν ἀγαθῶν, διὰ νὰ γεμίζωμεν ἄδεια στομάχια. 19ον) Τέλος τὴν ἀποστομωτικὴν ἀπάντησιν πρὸς τοὺς συγχρόνους αὐτοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰούδα καὶ ὀλιγοπίστους τὴν δίδει ὁ Θεάνθρω-

πος Κύριος: «τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ᾽ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε» (Ἰωάν. 12, 8).

Ἡ πρότασις τοῦ Σεβ. Μεσογαίας

20ον) Ὁ Σεβασμιώτατος Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Συνοδικὸς κ. Νικόλαος εἰς τὴν ἀπὸ 25 Μαρτίου 2011 ἐπιστολήν του πρὸς τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τονίζει: «…Καὶ νὰ μὴ ὑπῆρχε τὸ παλαιὸν Τάμα ἡμεῖς θὰ ἔπρεπε νὰ κάμωμεν νέο Τάμα» καὶ συμπληρώνομεν ἡμεῖς: νὰ τὸ πραγματοποιήσωμεν καὶ νὰ ἐπικαλεσθῶμεν τὸ θεῖον ἔλεος, ἵνα ρυσθῶμεν ἀπὸ τὸ κατακρήμνισμα εἰς τὴν ἄβυσσον, ὅπου μᾶς κατήντησαν ἰθύνοντες. 21ον) Ὁ Ἅγιος Μεσογαίας ὥρισεν εἰς τὸ ἐν λόγῳ ἔγγραφόν του ὅτι ἐπιβάλλεται κατὰ τὴν 200ην ἐπέτειον τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, τὴν 25ην Μαρτίου 2021, νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ ἐγκαίνια. 22ον) Πρὸς τοῦτο ἐπιβάλλεται ὁ Μακαριώτατος νὰ μὴ συνεχίσῃ νὰ ἀναβάλῃ, ἀλλὰ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ καλέσῃ εἰς ἔκτακτον συνέλευσιν τὴν Ἱεραρχίαν μὲ πρῶτον θέμα τὴν ἄμεσον πραγματοποίησιν τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους. 23ον) Ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐκδώσῃ λοιπὸν ἀπόφασιν καὶ νὰ τονίσῃ ὅτι ζητεῖται ἡ πλέον κατάλληλος περίοπτος θέσις καὶ νὰ ἀπαιτήσῃ ἀπὸ τὴν Πολιτείαν τὴν ἐκχώρησιν, ἀλλὰ καὶ τὸν πιθανὸν ἀποχαρακτηρισμόν, ἐὰν τὸ ἔχουν χαρακτηρίσει ὡς δασικόν, τὴν ἀλλαγὴν χρήσεως γῆς, τὴν πολεοδόμησιν μὲ εἰδικοὺς ὅρους δομήσεως καὶ νὰ εἴμεθα εἰς θέσιν νὰ πραγματοποιῶμεν ἀμέσως τὴν ἀπαιτουμένην διαμόρφωσιν τοῦ ἐδάφους, χωματουργικὰς ἐργασίας, ὁδοὺς προσπελάσεων, ὑδρεύσεως, ἀποχετεύσεως, ἠλεκτροδοτήσεως καὶ συγκοινωνιακὰ μέσα καὶ λοιπά, καὶ λοιπά. 24ον) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΩΣ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία νὰ εὐλογήσῃ καὶ νὰ ἀπαιτήσῃ ἀπὸ τὴν πολιτείαν νὰ διευκολύνῃ παντοιοτρόπως τὸ ἐν λόγῳ μεγαλεπήβολον καὶ κολοσσιαῖον ἔργον τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους καὶ ἄς μὴ δώσουν οἱ καθ᾿ ὕλην ὑπόχρεοι οὐδὲ τὴν παραμικρὰν δεκάραν. Μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ θὰ ὁλοκληρώσωμεν καὶ αὐτὸ τὸ ἔργον, εἰς τὸ ὁποῖον θὰ ἐργασθοῦν καὶ θὰ ἐξασφαλίσουν τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον χιλιάδες ἑλληνικὲς οἰκογένειες. Μὲ τέτοια ἀναπτυξιακὰ ἔργα ἠμπορεῖ νὰ ἐπέλθῃ καὶ ἀναστροφὴ τῆς οἰκονομικῆς καταρρακώσεως τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ σωθῇ ἡ Ἑλλάδα μας, διαφορετικὰ «ζήτω ποὺ καήκαμε».

Ὁ Θεὸς νὰ φωτίση τοὺς Ἱεράρχας

25ον) Ἄς εὐχηθῶμεν καὶ προσευχηθῶμεν ὅλοι μας, ὁ Θεὸς νὰ φωτίσῃ καὶ τοὺς ὑπολοίπους Ἱεράρχας, προπαντὸς δὲ τὸν Μακαριώτατον, νὰ πρωτοστατήσῃ ἀπὸ «πιστεύω» καὶ μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης, διότι «ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» (Β΄ Κορ. 9, 7) καὶ «πᾶν δὲ ὃ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν» (Ρωμ. 14, 23). 26ον) Ἄς ἀποδείξωμεν ἐμπράκτως ὅτι εἴμεθα πραγματικοὶ ἀπόγονοι τοῦ μεγάλου προγόνου μας Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἐφαρμόζοντες τὸ «ὅσα δὲν ἐπιλύονται, κόπτονται». 27ον) Τοιουτοτρόπως ὄχι μόνον θὰ παύσουν νὰ «τρίζουν τὰ ὀστᾶ» τοῦ θρυλικοῦ γέρου τοῦ Μοριᾶ καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίσθησαν νὰ ἐκδιώξουν μερικὲς ἑκατοντάδες χιλιάδων μωαμεθανῶν καὶ ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι ἐπιτρέψαμε νὰ εἰσβάλουν ἑκατομμύρια μωαμεθανῶν καὶ νὰ διαλύσουν τὴν Ἑλλάδα μας, ἀλλὰ θὰ ἔχωμεν καὶ τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὰς ρίζας μας, προτοῦ αὔριον εἶναι πάρα πολὺ ἀργά. Διὰ τὸ Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν καὶ τὸ Σωματεῖον «οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους».

Πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀφοῦ προηγήθησαν ἐξευτελισμοί, (ταπεινώσεις τοῦ Χριστοῦ); Γνωρίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου (τῆς νήσου τῶν ἁγίων) ὅτι μὲ τὴν συμφωνίαν αὐτὴν οὐσιαστικῶς ἀμφισβητεῖ τὰ κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὴν εὐθύνην τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ Ἰουδαϊκὸς λαὸς εἰς τὴν Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ; Τὸν καλοῦμε διὰ γραπτῆς ἀνακοινώσεως νὰ διαψεύση τὰ ὅσα μετεδόθησαν καὶ ἐδημοσιεύθησαν εἰς ἔγκριτα Ἰσραηλινὰ ἔντυπα. Ἐὰν δὲ ἐζήλωσε τὴν δόξαν τοῦ Πάπα ὀφείλει νὰ ζητήση συγγνώμην ἀπὸ τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Κύπρου. Εἰς τὴν ὁποίαν Κύπρον ἡ κατάστασις χειροτερεύει (τόσον ἀπὸ πράξεις Ἑλληνοκυπρίων Πολιτικῶν ὅσον καὶ ἀπὸ ἐνεργείας τῆς Τουρκίας) ἀπὸ τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν τὴν ἐπεσκέφθη ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας καὶ ἔγινε ὁ θεολογικὸς διάλογος διὰ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐν ἀναμονῇ. Γ.Ζ.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ὁ Σύλλογος Ἀνεγέρσεως καί Ἀποπερατώσεως Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Διονυσίου Διόνυσου Ἀττικῆς διοργανώνει 4ήμερον προσκυνηματικήν ἐκδρομήν εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἀπό Δευτέρα 28 Μαΐου ἕως Πέμπτη 31 Μαΐου. Ἀναχώρηση τὸ πρωῒ τῆς Δευτέρας 7.00 μπροστὰ ἀπὸ τὸ Δημαρχεῖο Διονύσου (Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου). ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗ – ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (Γιὰ 20 ἄνδρες) ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗ– ΚΑΒΑΛΑ – ΞΑΝΘΗ –ΚΟΜΟΤΗΝΗ (Γιὰ 30 γυναῖκες) Τιμὴ συμμετοχῆς: Ἄνδρες € 200, Γυναῖκες € 250. Περιλαμβάνονται: Μεταφορὲς μὲ ποῦλμαν, Ξενοδοχεῖα μὲ πρωϊνὸ καὶ δεῖπνο, εἰσιτήρια ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν στὸ καράβι, διαμονητήρια ἀνδρῶν, ἐσωτερικὲς μετακινήσεις γιὰ Ἅγιο Ὄρος. Πληροφορίες καὶ δηλώσεις συμμετοχῆς κ. Ἀλέξανδρο Καλλιγέρη Τηλ. 210.8150245 καὶ 6945.988013

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Ἡ γνωριμία μου μὲ τὸν μακαριστὸν Ἀρχιμ. Μᾶρκον Μανώλην

Κύριε Διευθυντά, Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Μᾶρκος Μανώλης ὑπῆρξε Ἅγιος μὲ θαυματουργὴ δύναμη προσευχῆς. Δυστυχῶς γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους ἐκοιμήθη. Ἡ μόνη παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα μας εἶναι πὼς ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται μπορεῖ νὰ εἶναι διαρκῶς κοντά μας, νὰ μᾶς ἐποπτεύει. Ἐὰν μάλιστα ἀνατρέχουμε τακτικὰ στὰ λεγόμενά Του καὶ παραδειγματιζόμαστε —ἔστω καὶ στὸ τὸ ἐλάχιστο– ἀπὸ τὴν πραότητα τοῦ χαρακτήρα Του, τὴν πίστη Του, τὴν πεισματικὴ ἀντίστασή Του ἀπέναντι στὶς κακουχίες τῆς καθημερινότητας, τὴν ὑπομονή Του, τὴν πνευματικὴ προσήλωσή Του στὰ Ἅγια, τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸν συνάνθρωπο, τὴν ἀφοσίωσή Του στὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Παράδοσης —ποὺ πολλοὶ ἐπιθυμοῦμε, ἀλλὰ ἐλάχιστοι ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ κατακτοῦμε– θὰ κατορθώσουμε νὰ γίνουμε καλύτεροι, εὐτυχέστεροι, ἰσορροπημένοι καὶ ἤρεμοι. Οἱ γραμμὲς αὐτὲς ἀποτελοῦν μία ταπεινὴ κατάθεση ψυχῆς, ἕνα ἀπειροελάχιστο εἰλικρινὲς ἀπαύγασμα συνείδησης, πρὸς τὸ Μακαριστὸ Ἱερομόναχο καὶ Ἅγιο, Ἀρχιμανδρίτη Μᾶρκο Μανώλη, ἀπὸ ἐμένα τὸν ἁμαρτωλὸ Δημήτρη, πού, ὅταν ζήτησα τὴ μεσολάβησή Του πρὸς τὸν Κύριο γιὰ σοβαρὸ πρόβλημα ὑγείας τῆς συζύγου μου (ἕνα ἀπὸ τὰ σοβαρότερα προβλήματα ὑγείας, ποὺ δὲν ἀφήνει ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο ἴασης), εἰσέπραξα ἀγάπη, παρηγοριά, μάθημα θάρρους καὶ φυσικά, μάθημα πίστης. Ἀναχωρώντας, πρὸς τὸν φυσικὸ τόπο τῆς πνευματικότητας, ὁ Πατέρας Μᾶρκος μοῦ ἄφησε δύο μεγάλα δῶρα, δύο σπουδαῖα κληροδοτήματα, γιὰ νὰ μοῦ δείχνει τὴν ζωντανὴ παρουσία Του, ἀλλὰ καὶ νὰ μοῦ ὑπενθυμίζει τὰ ὅλα ὅσα ἔχω ὑποσχεθεῖ στὸν Κύριο νὰ πράττω ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς: τὸ ἀγαπημένο μου πρόσωπο νὰ χαίρει ἄκρας ὑγείας καὶ —ὡς ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ θαύματος– τὴν ἔλευση τῆς κορούλας μας. Ἀξίζει νὰ ἐξιστορήσω καὶ κάτι ἀκόμη: τὴν 9η Ἀπριλίου 2008 — ἡμέρα ἀνακοίνωσης τῶν κακῶν νέων ἀπὸ τὴν ἰατρική, γενέθλια ἡμέρα τῆς συζύγου μου καὶ παραμονὴ τῆς γνωριμίας μου μὲ τὸν Ἅγιο Ἀρχιμανδρίτη– προσπαθώντας νὰ ἀποκοιμηθῶ «εἶδα» μπροστά μου ζωντανὰ μία ἐξαιρετικὰ ταλαιπωρημένη γηραιὰ γυναικεία μορφή, σχεδὸν ἀποκρουστική, νὰ μὲ κοιτάζει μὲ συμπονετικὸ τρόπο καὶ πάρα πολὺ πειστικά, σὰ νὰ μοῦ ἔλεγε… μὴ φοβᾶσαι! Εἶναι σοβαρό, ἀλλὰ μὴ φοβᾶσαι! Τὴν ἑπομένη, στὸν Ἱ. Ν. Προφήτου Ἠλία στὸν Διόνυσο, ἀναγνώρισα τὴν μορφὴ αὐτὴ στὴν Ἱ. εἰκόνα τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Ὅλα αὐτὰ ἦταν —καὶ εἶναι– τὰ ἀνεκτίμητα δῶρα τῆς δύναμης τῆς προσευχῆς τοῦ Ἁγίου Γέροντα, πρὸς τὸν Ὕψιστο, τὸν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τὴν Μεγαλόχαρη Ὑπεραγία Θεοτόκο, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Ὁσίους τῆς Ὀρθοδοξίας μας καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, τοὺς φύλακες τῶν ψυχῶν καὶ τῶν ζωῶν μας. Καὶ μέσα ἀπὸ τὰ ἀντικείμενα τοῦ θαύματος, ποὺ ἔζησα, τὴν Κλεοπάτρα καὶ τὴν κόρη μας, θὰ βλέπω πάντοτε τὸν Πατέρα Μᾶρκο! Ἀκόμη καὶ ὅταν εἶμαι κοντὰ στὸ τέλος τοῦ βιολογικοῦ μου κύκλου —ὅποτε καὶ ὅπως θέλει ὁ Κύριος– θὰ αἰσθάνομαι ὁλοκληρωμένος, εὐτυχὴς καὶ εὐνοημένος, ὄχι γιατί εἶμαι καλύτερος ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μου (ποτὲ δὲν θὰ τὸ σκεφτόμουν αὐτό), ἀλλὰ γιατί εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ γνωρίσω ἕνα Ἅγιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἕναν Ἄξιο Στρατιώτη —ἢ καλύτερα Ἀξιωματοῦχο– τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος, μὲ τὴν εὐθύτητα τῆς ψυχῆς Του, μὲ ἔμαθε νὰ προσεύχομαι, νὰ ἀγαπῶ, νὰ ἐλπίζω καὶ νὰ ἀντέχω. Ἂν ἀξιωθῶ νὰ Τὸν συναντήσω καὶ νὰ εἶμαι —ὄχι πλάϊ του γιατί εἶμαι ἀνάξιος– ἀλλὰ κάπου μακριά, ἔστω γιὰ νὰ μὲ βλέπει καὶ νὰ μὲ ἀκούει, θὰ νὰ τοῦ πῶ γιὰ ἄλλη μία φορὰ πὼς Τὸν εὐχαριστῶ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς γιὰ τὴν μεσολάβησή Του πρὸς τὸν Κύριο. Μὲ χριστιανικὴ ἀγάπη, Δ. Μ. Δακρότσης Ὑποψήφιος Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ὁ τελευταῖος φύλαξ τῆς πίστεως εἶναι ὁ λαός

Κύριε Διευθυντά, στήν ἡμερίδα τοῦ Πειραιῶς ὅλοι

Σελὶς 7η

ὁμιλοῦν καί γράφουν γιά τούς κυρίως ὁμιλητάς. Ἀγνοοῦν ὅμως ἕνα πολύ σημαντικό παράγοντα, πού φάνηκε ἔντονα καί λειτούργησε περίφημα. Εἶναι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, πού ἔδωσε τό παρόν μέ τήν ἐκπληκτική συμμετοχή του στίς καλές ρητορίες τῶν εἰσηγητῶν. Ὁ λαός ἐπιδοκίμαζε ἤ ἀποδοκίμαζε ἀπόψεις καί θέσεις στήν ἡμερίδα· χωρίς νά συσκέπτεται προηγουμένως ἤ νά ἀποφασίζει «κατά πλειοψηφίαν» καί «συνοδικῶς». Διά βοῆς ἀκουγόταν ἡ ἐνδιάθετη φωνή τοῦ λαοῦ, ὅπως ἔβγαινε ἀπό τήν γνήσια ὀρθόδοξη καρδιά του χωρίς ὑστεροβουλίες, σκοπιμότητες, ὑπολογισμούς καί συμφέροντα. Τό χριστεπώνυμο πλήρωμα, οἱ συνειδητοί Χριστιανοί, πέρα ἀπό ἀδυναμίες καί τίς ἀτέλειές τους ἔχουν ἀψευδῆ κριτήρια Ὀρθοδοξίας, καί ἀδιάκοπη συνέχεια τῆς Ἁγίας μας Παράδοσης, χωρίς τά ἐπίπλαστα ὀρθολογιστικά τεχνάσματα καί τήν οἴηση τῶν λογίων παραμορφωμένων (στήν Προτεσταντική Εὐρώπη) ἐπαγγελματιῶν – Θεολόγων, πού πολλές φορές ἐκτρέπονται τῆς ὀρθοδόξου γραμμῆς καί αὐτός ὁ ἁπλός ἀλλά «θεοφοβούμενος» λαός τούς ἐπαναφέρει στήν τάξη. Μήπως αὐτό δέν ἔγινε στήν ἱστορικά γνωστή «ἕνωση» τῆς Φλωρεντίας – Φερράρας, ὅταν γύρισαν στήν Κων/πολη οἱ δικοί μας; Καί ἄν λοιπόν οἱ κεφαλές τῆς Ἐκκλησίας μας πρόδωσαν, παραμένει ἀκόμα ὄρθιο τό φρούριο τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ἄν καί σμπαραλιασμένο ἀλήθεια καί ὀλιγάριθμο, ὅμως ὁ Κύριος λέγει «μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον, ἐν αὐτῷ γάρ ηὐδόκησεν...». Γιʼ αὐτό ἄς μή καταφρονεῖται καί περιφρονεῖται ἡ δύναμη τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας ἀπό τούς ἐπιδόξους Εὐρωλιγούρηδες –Οἰκουμενιστάς, οὔτε νά μᾶς παραμυθιάζουν μέ τή παπολατινικῆς ἐμπνεύσεως θεωρία τους, ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι ἀποφασίζουν καί ἐμεῖς ὀφείλουμε τυφλή ὑπακοή. Τύφλα στά μάτια τους, τούς ἔχουμε γραμμένους στά παλιά μας παπούτσια κι ἀκόμη χειρότερα τούς λέμε κι ἐμεῖς! Μετά 2000 χρόνια Ὀρθόδοξης Παράδοσης καί ἐμπειρίας, ὑπακοή θά πάρουν μόνον ἐφʼ ὅσον ἀκολουθοῦν λόγοις καί ἔργοις τοῖς «ἴχνεσι τῆς Ἁγίοις Πατράσι», διαφορετικά ἀπό τόν Ὀρθόδοξο λαό θά εἰσπράττουν τήν περιφρόνηση, τή διαπόμπευση καί τήν γελοιοποίηση, ὅπως πολύ δικαίως εἰσπράττει ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος, μέ τά ἀπίθανα ἐφευρήματα τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Βόλου, παρά τόν ἐκφοβισμό καί τήν καταπίεση τῆς Ἀστυνομίας, τῆς Ἀσφάλειας καί τῶν εἰδικῶν Δυνάμεων, πού τόν ἀπειλοῦν, τόν ἐπιτηροῦν καί τόν παρακολουθοῦν. Εὐχαριστῶ πολύ. Μετά τιμῆς Νικόλαος Χονδρογιάννης Μουσικός

Εὔλογοι ἀπορίαι διά τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν

Πατέρες καὶ ἀδελφοί τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» χαίρετε. Ὅταν στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ ὁ αὐτοκράτορας ἔπαιρνε πλανεμένες θέσεις π.χ Ἰουλιανὸς παραβάτης, ἄλλες ἀρειανιστικὲς θέσεις κ.λπ, ἡ Ἐκκλησία τί μποροῦσε νὰ κάνει; Σήμερα ἆραγε οἱ χριστιανοὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε; Μήπως νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ δώσουμε μαρτύριο στὴν σύγχρονη Ἑλλάδα; Πάντως νομίζω μὲ σταυρωμένα χέρια δὲν γίνεται τίποτα. Συγκεκριμένες λύσεις ἢ προτάσεις ἔχουμε; Διότι πλέον ἡ ΕΕ ρυθμίζει ἀσύστολα καὶ εὐθέως κάθε λίγο καὶ λιγάκι καθαρὰ θρησκευτικὰ θέματα, σὲ ρόλο ἀρχαίου αὐτοκράτοραθεοῦ! Καὶ οἱ ἀμβλώσεις θρησκευτικὸ ζήτημα εἶναι, ἄσχετα ἂν δὲν τὸ δέχονται μερικοί! Ἐπιπρόσθετα νομίζω ὅτι οἱ ἡγέτες μὲ χριστιανικὲς ἀρχὲς εἶναι σὲ δύσκολη θέση λόγῳ τῶν καιρῶν. Ὁπότε τί μᾶς μένει; Εὔχεστε ὑπὲρ ἡμῶν. Εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὸ χρόνο σας. Χαίρετε ἐν Κυρίῳ! Γεώργιος Μπεμπένης

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τάλλευσης, ἐνῶ ὅπου ἔχει ἐπικρατήσει, ἡ φτώχεια γενικεύτηκε καὶ ἡ δυστυχία τῶν λαῶν πολλαπλασιάστηκε. Συγχρόνως ἀρνεῖται τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες. Στὴ θέση τους ἔχει τοὺς κορυφαίους τοῦ μαρξισμοῦ καὶ τὶς σοσιαλιστικὲς ἀξίες. Ὁ οἰκουμενισμὸς τέλος ἔχει αἰχμαλωτίσει ἀρκετοὺς μεγαλόσχημους κληρικοὺς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ μιλᾶμε γιὰ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ γιὰ πολλὲς ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ ἑνωθοῦν, βάζοντας σὲ δεύτερη μοίρα τὶς δογματικὲς διαφορές. Ἔτσι βλέπουμε νὰ συμπροσεύχονται ὀρθόδοξοι μὲ αἱρετικοὺς καὶ νὰ διαλέγονται, γιὰ νὰ ἀρθοῦν τὰ ἐμπόδια, ποὺ διαιροῦν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἀφελῶς ὑποστηρίζουν καὶ ὀνειρεύονται. Ἀπὸ τὰ τρία «πλοκάμια» τὸ πιὸ σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο εἶναι τὸ τρίτο, ὁ οἰκουμενισμός. Στὶς μέρες μας βρίσκεται σὲ μεγάλη δραστηριότητα. Γίνονται φοβερὰ πράγματα καὶ οἱ Μητροπολίτες δὲν ἀνησυχοῦν. Ἀνέχονται νὰ ὑποβαθμίζεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καὶ δὲν διαμαρτύρονται, γιατὶ δὲν θέλουν νὰ δυσαρεστήσουν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο πρωτοστατεῖ στὸν οἰκουμενισμό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχούς, πλὴν βεβαίως ἐλαχίστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων. Εἶναι καιρὸς νὰ κοποῦν ἢ, ἂν δὲν εἶναι εὔκολο κάτι τέτοιο, νὰ ἀποδυναμωθοῦν τὰ τρία αὐτὰ πλοκάμια τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ στραφοῦν στὴν Ἐκκλησία, ἐπιλέγοντας ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς, μὲ ὁδηγὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μόνον αὐτές.

ΟΙ ΠΑΤΡΟΜΑΧΟΙ ΤΩΡΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ… Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

νον σήμερον τῆς ἀδελφότητος κ. Καλλίνικον. Ἡ «Χρυσοπηγὴ» προσέφερεν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὸν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν τὸν μακαριστὸν Ἀρχιεπίσκοπον κυρὸν Χριστόδουλον. Ὅλαι αἱ ὁμιλίαι του εἶχον ὡς ἀφετηρίαν τὴν Βυζαντινὴν Αὐτοκρατορίαν, τὴν πτῶσιν τῆς Βασιλευούσης, τὴν προσφορὰν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸ ὑπόδουλον γένος καὶ εἰς τοὺς Ἐθνικοαπελευθερωτικοὺς ἀγῶνας τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἑλληνίδων. Ὁ ἀπὸ Δημητριάδος μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν «πατέρα» τῆς «Χρυσοπηγῆς» πρώην Μητροπολίτην Πειραιῶς ἠγωνίσθησαν διὰ τὴν ἐκλογὴν τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὸν Θρόνον τοῦ Φαναρίου. Ὁ μακαριστὸς Ἀθηνῶν εἰσέπραξε πικρίαν καὶ μικρὸν ἀφορισμὸν ὑπὸ τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος εὑρισκόμενος ὑπὸ ἰδιόρρυθμον καθεστὼς «αἰχμαλωσίας» εἰς τὴν Τουρκίαν, οὐδέποτε ὡμίλησε διὰ τὴν προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ ὑπόδουλον γένος καὶ εἰς τὸν Ἔθνος. Ὁ δὲ Ἡγούμενος τῆς «Χρυσοπηγῆς» πρὼην Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Καλλίνικος εἰς μίαν περίοδον ἐντόνου πικρίας μὲ τὸ Φανάριον (κατὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν κρίσιν Ἀθηνῶν – Φαναρίου) εἶχεν εἴπει ὅτι δὲν δύνανται νὰ ὁμιλοῦν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ποίμνιον εἰς τὸ Φανάριον. Πνευματικὸν τέκνον τοῦ «Πατρὸς» τῆς «Χρυσοπηγῆς» πρώην Μητροπολίτου Πειραιῶς, εἶναι ὁ σημερινὸς Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος. Ἡ ὑπ᾽ αὐτὸν ἐλεγχομένη Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν ἄλλοτε θέτει ζητήματα περιθωριοποιήσεως τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄλλοτε ζητεῖ καινοτομίας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ λαμβάνει θέσιν ἐναντίον τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὡς τὸ ἐγνωρίσαμεν ἕως σήμερον καὶ τώρα ζητεῖ νὰ διακοπῆ ἡ ταύτισις τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Ἔθνος, μὲ τὴν Βυζαντινὴν ἱστορίαν καὶ τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς αὕτη διεμορφώθη ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς Κων/πόλεως ἕως σήμερον. Θεωρεῖ δὲ πὼς ἡ ταύτισις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὴν Ἐθνικήν της ταυτότητα καὶ τὸν πολιτισμόν, «ποὺ σχετίζεται μὲ τὰ ἔθιμα καὶ τὸν παραδοσιακὸν λαϊκὸν πολιτισμόν… ὑπονομεύει κάθε σοβαρὴ προσπάθεια νὰ ἀντιμετωπίσει ἐπιτέλους ἡ Ὀρθοδοξία τὶς προκλήσεις, ποὺ θέτει ὁ σύγχρονος κόσμος». Ἂν ὅμως ἀποδεχθῶμεν αὐτὸ τὸ σκεπτικὸν τότε εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ θέσωμεν εἰς τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Δημητριάδος καὶ εἰς τὰ στελέχη τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: «Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος ἦτο ὀπισθοδρομικὸς καὶ ἦτο ἐμπόδιον εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, ὅταν ὡμίλει διὰ τὴν ἀνάγκην Ἐθνικῆς Ταυτότητος, διὰ τὴν ἀνάδειξιν τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἦτο ὑπέρμαχος τῶν παραδόσεων»; Θέτομεν τὸ ἐρώτημα, διότι εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν τῆς Ἀκαδημίας τονίζεται πὼς ὅσοι ὑπερασπίζονται τὰ προαναφερόμενα στοιχεῖα, ἐγκλωβίζουν τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὴν «παραδοσιαρχία, τὸν φονταμενταλισμό, τὸν κοινωνικὸν συντηρητισμὸ καὶ τὸν ἀναχρονισμό, τὴν ἐπιστροφὴ στὴν προ–νεωτερικότητα καὶ στὶς αὐταρχικὲς δομὲς τῆς Πατριαρχικῆς Κοινωνίας». Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ Σεβ. Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος προωθεῖ ὅλα τὰ ἀνωτέρω εἶχε διατελέσει ὑπεύθυνος τοῦ Γραφείου Τύπου καὶ Δημοσίων σχέσεων τοῦ μακαριστοῦ Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου κατὰ τοὺς πρώτους μῆνας τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς θητείας τοῦ μακαριστοῦ Ἀθηνῶν. Τότε εἶχε ἄλλας ἀντιλήψεις. Σήμερον ἔχει ἄλλας. Ἡ ἀνακοίνωσις τῆς Ἀκαδημίας Βόλου Παραθέτομεν τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεως τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ὁ θρησκευτικὸς ἐθνικισμὸς ἀποτελεῖ τὸ σοβαρότερο μᾶλλον πρόβλημα, ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετὰ τὴν πτώση τοῦ Βυζαντίου (1453). Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀποφασιστικὸ ἱστορικὸ γεγονός, ποὺ ὁδήγησε σὲ μία περίοδο ἐσωστρέφειας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ κυρίαρχο αἴτημα αὐτὸ τῆς ἐπιβίωσης σὲ ἐξαιρετικὰ δυσμενεῖς καὶ ἐχθρικὲς συνθῆκες. Ὁρισμένες πολὺ χαρακτηριστικὲς ὄψεις αὐτοῦ τοῦ προβλήματος εἶναι ἡ ταύτιση Ἐκκλησίας καὶ Ἔθνους, Ἐκκλησίας καὶ ἐθνο-πολιτισμικῆς ταυτότητας, Ἐκκλησίας καὶ ἐθνικῆς ἰδεολογίας, Ἐκκλησίας καὶ Κράτους καί, κατὰ συνέπεια, ἡ ἰδέα ἀλλὰ καὶ ἡ πραγματικότητα τῶν ἐθνικῶν Ἐκκλησιῶν, ποὺ ὑποδηλώνει, ἐν τέλει, τὴν ἀδυναμία νὰ σκεφτεῖ κάποιος τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν ἀποστολὴ καὶ τὴ μαρτυρία της στὸν κόσμο ξέχωρα ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ τοῦ Ἔθνους καὶ τὴν ἐπιμέρους ἐθνικὴ ἱστορία ἢ ἀφήγηση. Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ὑποκατάστασης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κριτηρίου ἀπὸ τὸ ἐθνικό, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γνωρίζει ἐδῶ καὶ δεκαετίες μία βαθύτατη διαίρεση ἀνάμεσα στὶς διαφορετικὲς ἐθνικὲς Ἐκκλησίες, ἐνῶ καλεῖται νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ μία ἐξαιρετικὰ προβληματικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψη, ποὺ κατανοεῖ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς μία “συνομοσπονδία ἐθνικῶν Ἐκκλησιῶν”.

Αὐτὴ ἡ ταύτιση Ἐκκλησίας καὶ Ἔθνους καὶ ὁ “ἐθνικὸς” ρόλος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν

“Ὄχι Ἐθνικὴ Ἐκκλησία”

ταύτιση αὐτὴ συνιστοῦν ἕνα νεωτερισμὸ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ ὑπῆρξε, γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, ἡ Ἐκκλησία τῆς πολυεθνικῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Γενικά, μέχρι τὴν ἐποχὴ τῆς τουρκικῆς κατάκτησης (15ος–19ος αἰώνας), κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας παρατηροῦνται τὰ πρῶτα σημάδια τοῦ ἐθνικοῦ αὐτοῦ ρόλου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, παρὰ ἤ, ἴσως, ἐξαιτίας τῶν δεσμῶν της μὲ τὴν αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία, ἀγνοοῦσε κάθε μορφῆς “ἐθνικὴ λογική”, τόσο στὴν ἐκκλησιολογική της δομὴ ὅσο καὶ στὴ θεολογικὴ αὐτοσυνειδησία της. Ἀναλαμβάνοντας, ὅμως, αὐτὸν τὸν καινούργιο της ρόλο καὶ ἐμπλεκόμενη στὴν διαμόρφωση τῶν ἰδιαίτερων ἐθνο-πολιτιστικῶν ταυτοτήτων, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὄχι μόνο φαίνεται νὰ ἀντιμετωπίζει σοβαρὰ προβλήματα στὴν ἐπιβεβαίωση τῆς καθολικότητας, οἰκουμενικότητας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς της ἑνότητας, ἀλλὰ μοιάζει ἐπίσης νὰ ἔχει ἐγκαταλείψει τὴ βάση καὶ τὸ κριτήριο τῆς ἐκκλησιολογίας της, ποὺ πάντοτε καθοριζόταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς τοπικῆς καὶ ὄχι ἐθνικῆς Ἐκκλησίας. Μέσα ἀπὸ μία μακρὰ καὶ πολύπλοκη ἱστορικὴ διαδικασία, κυρίως μετὰ τὴ δημιουργία τῶν σύγχρονων “ὀρθόδοξων” κρατῶν, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ 19ου αἰώνα, καὶ τὶς πολὺ πιὸ πρόσφατες πολιτικὲς ἐξελίξεις στὴν Κεντρικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φαίνεται νὰ ἔχει λησμονήσει τὴν ὑπερεθνική της ἀποστολὴ καὶ τὶς θεμελιώδεις ἐκκλησιολογικές της ἀρχές. Ἐπιπλέον, στὴ συνάφεια καὶ στὸ πλαίσιο μίας πολυεθνικῆς, πλουραλιστικῆς, μετανεωτερικῆς κοινωνίας, ἡ Ὀρθοδοξία ἐξαντλεῖ τὸ θεολογικὸ καὶ πνευματικὸ πλοῦτο τῆς πατερικῆς καὶ εὐχαριστιακῆς της παράδοσης στὴν ρητορικὴ τῶν “ταυτοτήτων” καὶ σ᾽ ἕνα ξεπερασμένο θρησκευτικὸ φυλετισμό, ποὺ ἔρχεται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση πρὸς τὸ κάλεσμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ ὑπερφυλετικὲς ἢ ἀκόμη καὶ ὑπερεθνικὲς κοινότητες. Ἡ ἐπιμονὴ πολλῶν “ὀρ θοδόξων” χωρῶν νὰ βλέπουν τὴν Ὀρθοδοξία ὡς μέρος τῆς ἐθνικῆς τους ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους, ποὺ σχετίζεται μὲ τὰ ἔθιμα καὶ τὸν παραδοσιακὸ λαϊκὸ πολιτισμό τους, ὑπονομεύει κάθε σοβαρὴ προσπάθεια νὰ ἀντιμετωπίσει ἐπιτέλους ἡ Ὀρθοδοξία τὶς προκλήσεις, ποὺ θέτει ὁ σύγχρονος κόσμος, καταδικάζοντάς την ἔτσι στὸν ἐγκλωβισμὸ στὴν παραδοσιαρχία, τὸν φονταμενταλισμό, τὸν κοινωνικὸ συντηρητισμὸ καὶ ἀναχρονισμό, τὴν ἐπιστροφὴ στὴν προ-νεωτερικότητα καὶ τὶς αὐταρχικὲς δομὲς τῆς πατριαρχικῆς κοινωνίας.

Νὰ τερματισθῆ ἡ ταύτισις μὲ τὸ Βυζάντιον

Μήπως εἶναι καιρὸς ἡ Ὀρθοδοξία νὰ κλείσει τὴν “παρένθεση”, ποὺ ἄνοιξε τὸ 1453 μὲ τὴν πτώση τοῦ Βυζαντίου καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν κυρίως ἀποστολή της, ποὺ εἶναι ὁ εὐαγγελισμὸς καὶ ἡ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, τὸ κήρυγμα τῆς ἐρχόμενης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία καὶ τὴν ἀποκατάσταση ὁλάκερης τῆς κτίσης; Ὁ ἀνανεωμένος θεολογικὸς λόγος πρέπει, πάντως, νὰ ἔχει κατὰ νοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πορεία πρὸς τὰ Ἔσχατα καὶ ὄχι ἐπιστροφὴ στὴν ἔνδοξη καὶ πονεμένη ἱστορία τοῦ Βυζαντίου, τῆς Τουρκοκρατίας ἢ τῆς “χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας”. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νὰ μιλήσει στὸ σύγχρονο κόσμο καὶ στοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους, προκειμένου νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας —καὶ ὄχι στὸν ἀμετάκλητα ξεπερασμένο κόσμο τοῦ χθές— εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ὑπερβεῖ τὸν ἐθνοκεντρικὸ λόγο καὶ νὰ ἐγκαταλείψει κάθε ὄνειρο ἐπιστροφῆς στὴν βυζαντινὴ θεοκρατία ἢ σὲ κάθε ἄλλη ἀντι–νεωτερικὴ ρομαντικὴ ἐκδοχὴ “χριστιανικῆς κοινωνίας”. Ἡ θεοκρατία καὶ ὁ νεο–ἐθνικισμός, ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ ἐκκοσμικευμένες μορφὲς ἐσχατολογίας, συνιστοῦν τὸ μόνιμο ἱστορικὸ πειρασμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν μποροῦν, γιὰ κανένα λόγο, νὰ συνεχίσουν νὰ εἶναι ἡ πολιτικὴ πρόταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Στὴ δίψα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου γιὰ ζωή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀπαντήσει μὲ τὶς δικές της προτάσεις, μὲ τὰ δικά της “ρήματα ζωῆς αἰωνίου” (πρβλ. Ἰω. 6:68), καὶ ὄχι μὲ τὴν συνεχῆ ἐπίκληση τοῦ παρελθόντος καὶ τὴν προσφορά της στοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς περιπέτειες τοῦ Ἔθνους. Γι᾽ αὐτὸ τὸ λόγο, ἡ υἱοθέτηση ἑνὸς οἰκουμενικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, ἀπαλλαγμένου ἀπὸ ἀναφορὲς στὸ Ἔθνος καὶ τὰ σχήματα τῆς κωνσταντίνειας περιόδου, δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς ἕνα αἴτημα γνησιότητας, αὐθεντικότητας καὶ πιστότητας πρὸς τὴν ὀρθόδοξη παράδοση· εἶναι ταυτοχρόνως καὶ μία ἀπολύτως ἀπαραίτητη καὶ ἐπείγουσα προϋπόθεση, ἕνας ἀπαράβατος ὅρος, προκειμένου νὰ εἰσέλθει ἡ Ἐκκλησία μας στὸν αἰώνα, ποὺ ζοῦμε καὶ νὰ μὴ βρίσκει εὔκολο καὶ ἀσφαλὲς καταφύγιο σὲ προηγούμενες ἐποχές. Δίχως τοῦτο τὸ στοιχεῖο, οὔτε ἀληθινὴ καὶ διαρκὴς ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὴν κτίση καὶ τὴν Ἱστορία ὑπάρχει οὔτε Ἐκκλησία, ποὺ νὰ προσεύχεται, νὰ διαλέγεται καὶ νὰ ἀγωνίζεται “ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας”. Χωρὶς αὐτό, κάθε μήνυμα συμφιλίωσης, μετάνοιας καὶ ἐπανευαγγελισμοῦ δὲν θὰ μοιάζει παρὰ μὲ ψευδαίσθηση καὶ φενακισμό.

Τὸ συνέδριον καὶ τὸ πρόγραμμα τοῦ συνεδρίου

Τὰ παραπάνω κρίσιμα ἐρωτήματα καὶ ζητήματα πρόκειται νὰ συζητηθοῦν στὸ πλαίσιο τοῦ διεθνοῦς διορθόδοξου συνεδρίου μὲ θέμα “Ἐκ κλησιολογία καὶ Ἐθνικισμὸς στὴ μεταμοντέρνα ἐποχή”, τὸ ὁποῖο θὰ πραγματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς 24 ἕως τὶς 27 Μαΐου, 2012 στὸ Βόλο. Τὸ συνέδριο ὀργανώνεται ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία

Θεολογικῶν Σπουδῶν σὲ συνεργασία μὲ τὴν Ἕδρα Ὀρθόδοξης Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Munster (Γερμανία), τὸ Πρόγραμμα Ὀρ θόδοξων Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Fordham (Νέα Ὑόρκη, Η.Π.Α.), τὸ Ρουμανικὸ Ἰνστιτοῦτο Διορθόδοξων, Διομολογιακῶν καὶ Διαθρησκειακῶν Σπουδῶν (INTER, Cluj-Napoca, Ρουμανία), τὸ Χριστιανικὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο Βελιγραδίου (Σερβία), τὸ Βιβλικὸ Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα (Μόσχα, Ρωσία), τὴν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τοῦ Valamo (Φινλανδία) καὶ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Φόρουμ Ὀρθόδοξων Θεολογικῶν Σχολῶν (EFOST, Βρυξέλλες). Πρόγραμμα Συνεδρίου Εἰσηγητές: Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. “Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην”: Ἐθνότητα καὶ Καθολικότητα. Lucian Leustean, Λέκτωρ Πανεπιστημίου τοῦ Aston, Ἡνωμένο Βασίλειο. Ἡ βυζαντινὴ ἀρχὴ τῆς “συμφωνίας”, ἡ σχέση Ἐκκλησίας καὶ κράτους καὶ ἡ διαδικασία οἰκοδόμησης ἑνὸς ἔθνους. Πασχάλης Κιτρομιλίδης, Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Διευθυντὴς Ἐθνικοῦ Ἱδρύματος Ἐρευνῶν. Διαφωτισμός, Ἐθνικισμὸς καὶ ἐθνικὸ κράτος, καὶ ὁ ἀντίκτυπός τους στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο. Βασίλειος Μακρίδης, Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Erfurt, Γερμανία. Γιατί οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶναι ἐπιρρεπεῖς στὴν ἐθνικοποίηση; Παραδείγματα καὶ ὑποθέσεις ἀπὸ τὸν Ἑλληνόφωνο κόσμο. Bosco Bojovic, Καθηγητὴς στὴν Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, Παρίσι. Ὀρθοδοξία καὶ Ἐθνικισμὸς στὴν Νοτιοανατολικὴ Εὐρώπη. Δημήτρης Σταματόπουλος, Ἐπ. Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ὀρθόδοξος Οἰκουμενισμός: προνεωτερικὸ ἐπιβίωμα, νεωτερικὴ ἐργαλειακότητα ἢ μετανεωτερικὴ ἐπινόηση; Κάποιες σκέψεις πάνω στὸ ζήτημα τῆς καταδίκης τοῦ “ἐθνοφυλετισμοῦ” τὸ 1872. Daniella Kalkandjieva, Ἐρευνήτρια στὸ Τμῆμα Ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σόφιας, Βουλγαρία. Ὀρθοδοξία καὶ Ἐθνικισμὸς στὴν Ρωσικὴ Ὀρθοδοξία. Tarek Mitri, Καθηγητὴς Δημόσιας Διοίκησης, Ἀμερικανικὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βηρυτοῦ, Πρώην Ὑπουργὸς τῆς Κυβέρνησης τοῦ Λιβάνου. Κοινοτισμὸς καὶ Ἐθνικισμός: ἡ περίπτωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιόχειας καὶ τῆς διασπορᾶς της. Χρῆστος Καρακόλης, Ἐπ. Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐκκλησία καὶ Ἔθνος στὴν Καινὴ Διαθήκη: ὁ σχηματισμὸς τῶν πρώτων χριστιανικῶν κοινοτήτων. π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Ἀν. Καθηγητὴς Ἀνώτατης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης, Διδάσκων στὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Cambridge. Ἐκκλησία, φυλὴ καὶ ἐθνότητα σύμφωνα μὲ ὁρισμένα πατερικὰ παραδείγματα. Paul Meyendorff, Καθηγητὴς τοῦ Θεολογικοῦ Σεμιναρίου τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη. Ἐθνοφυλετισμός, Αὐτοκεφαλία καὶ Ἐθνικὲς Ἐκκλησίες: Θεολογικὴ προσέγγιση καὶ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες. Dragica Tadic–Papanikolaou, Master Θεολογίας, συνεργάτις τοῦ Χριστιανικοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου Βελιγραδίου. Ἡ κατασκευὴ τῆς Ἐθνικῆς Ἰδέας καὶ Ταυτότητας μέσῳ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀφηγήσεων. π. Cyril Hovorun, Καθηγητὴς Πανεκκλησιαστικοῦ Τμήματος Μεταπτυχιακῶν καὶ Διδακτορικῶν Σπουδῶν τῆς Ρωσικῆς Ὀρ θόδοξης Ἐκκλησίας. Τοπικὲς καὶ Ἐθνικὲς Ἐκκλησίες σὲ ἐκκλησιολογικὴ καὶ ἐσχατολογικὴ προοπτική. π. Γρηγόριος Παπαθωμᾶς, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τοῦ Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου, Παρίσι, Πρόεδρος τοῦ EFOST. Ὁ Ἐθνικισμὸς καὶ ἡ λεγόμενη “Διασπορά”: Ἐφαρμογὴ τῆς ἐθνικῆς ἢ γεωγραφικῆς ἀρχῆς; Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, Ἀκαδημαϊκός, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Πρωτεῖο καὶ Ἐθνικισμός. Παντελὴς Καλαϊτζίδης, Διευθυντὴς τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου. Ἐκκλησιολογία καὶ Παγκοσμιοποίηση: Σὲ ἀναζήτηση ἐκκλησιολογικῶν μοντέλων στὴν ἐποχὴ τῆς παγκοσμιοποίησης (σὲ συνέχεια τῶν προηγούμενων μοντέλων: τοπικό, αὐτοκρατορικό, ἐθνικό). Davor Dzalto, Καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Niss, Ἀντιπρόεδρος τοῦ Χριστιανικοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου Βελιγραδίου. Ἐθνικισμὸς καὶ κρατικὴ Ὀρθοδοξία. Alexander Verkhovsky, Κέντρο SOVA, Μόσχα. “Πολιτικὴ Ὀρθοδοξία”: Ἡ συμμετοχὴ τῆς θρησκείας στὴ διαδικασία σχηματισμοῦ τῆς ταυτότητας. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ Θεολογίας, Ἀρχισυντάκτης τοῦ περιοδικοῦ Σύναξη, Σημεῖα Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σήμερα; Radu Preda, Καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο Babes- Bolyai, Διευθυντὴς τοῦ INTER, Cluj–Napoca. Θρησκευτικὸς Ἐθνικισμός, Φονταμενταλισμὸς καὶ κοινωνικὸς ἀναχρονισμός. Ἔναρξη: Πέμπτη 24 Μαΐου 2012, 6.30 μ.μ. Λήξη: Κυριακὴ 27 Μαΐου 2.00 μ.μ. Συνεδριακὸ Κέντρο Θεσσαλίας (Μελισσάτικα)».

Ἐπισημάνσεις Ὀφείλομεν νὰ κάνωμεν ὡρισμένας ἐπισημάνσεις: 1ον) Δὲν μᾶς ἐντυπωσιάζουν τὰ διάφορα Πανεπιστημιακὰ καὶ θεολογικὰ κέντρα, τὰ ὁποῖα περιλαμβάνονται εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν, διότι ὅτι «λάμπει δὲν εἶναι πάντοτε χρυσός» διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἤδη ὑπάρχει ἕνα ἀμερικανικὸν κέντρον, τὸ ὁποῖον λειτουργεῖ διαφωτιστικὰ διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν τίθενται καὶ θέματα διὰ τὴν αὐτοκεφαλίαν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τὸ ὁποῖον εἶναι τὸ ἀγαπημένον θέμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν συμβούλων του εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος (Ἀπειλαὶ περὶ καταργήσεως κ.λπ.) Ἐπίσης τίθεται θέμα

σχετικῶς πρὸς τὸν Ἐθνοφυλετισμόν, τὰς ἐθνικὰς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὸ «Πρωτεῖον μὲ τὸν Ἐθνικισμόν». 2ον) Οἱ Ἐκκλησιομάχοι ζητοῦν τὸν πλήρη διαχωρισμὸν Κράτους – Ἐκκλησίας καὶ τὸν ἀπογαλακτισμὸν τοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Οἱ «Πατρομάχοι» τῆς Ἱ. Μητροπ. Δημητριάδος ζητοῦν τὸν πλήρη ἀπογαλακτισμὸν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Ἔθνος, τὸν πολιτισμὸν καὶ τὰς παραδόσεις. Ὅσοι εἴμεθα μὲ τὴν Ἐκκλησίαν ἀγωνιζόμεθα ἐναντίον τοῦ ἀπογαλακτισμοῦ τοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τώρα ὀργανώνεται συνέδριον ὑπὸ τῆς Ἀκαδημίας τῆς Ἱ. Μητροπ. Δημητριάδος, διὰ νὰ διακοπῆ ἡ σχέσις τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βυζάντιον καὶ τὴν ἱστορίαν, ἡ ὁποία ἤρχισε τὸ 1453 μὲ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ ὑπόδουλον γένος καὶ 3ον) Ἀναλύοντες τὴν στάσιν αὐτὴν τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καὶ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος διερωτώμεθα: α) Εἰς τί διαφέρουν ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς Ἐκκλησιομάχους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν τὴν διακοπὴν τῆς συναλληλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὸ Κράτος καὶ τὸν Ἑλληνισμόν; β) Εἰς τί διαφέρουν ἀπὸ τὴν κ. Ρεπούσην καὶ τὴν κ. Δραγώνα, ποὺ διεστρέβλωναν τὴν ἱστορίαν καὶ διέγραφον τὴν προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ Ἔθνος; Ὅταν ἕνα ἐλάχιστον τμῆμα τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ζητεῖ τὴν διακοπὴν τῆς «σχέσεως» τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βυζάντιον καὶ τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας ὡς αὕτη συνεδέθη ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως (θρῦλοι, παραδόσεις, κρυφὸ σχολειό, διατήρησις τῆς γλώσσης, προετοιμασία διὰ τὴν κήρυξιν τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 κ.λπ.) τότε διακαιώνονται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ «θολοκουλτουριάρηδες», οἱ ὁποῖοι συκοφαντοῦν τὴν Ἐκκλησίαν ἢ ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ Βυζάντιον καὶ ὁ Ἑλληνοχριστιανικὸς Πολιτισμὸς ἀνέκοψαν τὴν πορείαν τῆς φιλοσοφικῆς Ἑλλάδος (τρεῖς αἰῶνας πρὸς τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστοῦ εὑρίσκετο εἰς μεγάλην παρακμήν). Εἰλικρινῶς μίαν τοιαύτην ἐξέλιξιν δὲν τὴν ἀνεμένομεν ἀπὸ ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολίτην. 4ον) Ἐὰν ὅλοι οἱ προαναφερόμενοι ἀμφισβητίαι τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀναγνώσουν προσεκτικῶς τὴν ἀνακοίνωσιν τῆς Ἀκαδημίας Βόλου εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θὰ «τρίβουν τὰς χεῖρας των ἀπὸ χαράν». Διότι αἱ θέσεις τῆς Ἀκαδημίας εἶναι ἀνέλπιστον δῶρον δι᾽ αὐτούς. 5ον) Ἡ γνωστὴ διανοουμένη κυρία Ἀρβελὲρ– Γλύκατζη πρὸ ἀρκετῶν μηνῶν ἐξέδωσε ἕνα βιβλίον διὰ τὸ Βυζάντιον, τὴν ἱστορίαν του, τὸν ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν, τὸν ὁποῖον ἀνέπτυξε, ὑποστηρίζουσα ὅτι διὰ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας δὲν διεκόπη ἡ σχέσις τῆς ἀρ χαίας Ἑλλάδος, ἀλλὰ συνεχίσθη, ἔχουσα ὡς σημαία της ἡ Αὐτοκρατορία τὸν Ἑλληνορθόδοξον Πολιτισμόν. Πῶς εἶναι δυνατὸν μία διανοουμένη, μὲ διεθνῆ ἀναγνώρισιν, νὰ ὑπερασπίζεται τὸ Βυζάντιον καὶ ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ νὰ ζητῆ διὰ τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου πᾶσαν διακοπὴν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βυζάντιον, τοὺς θρύλους, τὰς παραδόσεις, αἱ ὁποῖαι ἐγεννήθησαν μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν προσφορὰν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ γένος καὶ εἰς τὸ Ἔθνος; 6ον) Αἱ θέσεις, αἱ ὁποῖαι ἀναπτύσσονται εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν διὰ τὴν ἐθνο–πολιτιστικὴν ταυτότητα εἶναι ἀσέβεια πρὸς ὅλους ἐκείνους καὶ τὸν μακαριστὸν Ἀθηνῶν Κυρὸν Χριστόδουλον, ποὺ ἠγωνίσθησαν διὰ τὴν ἐπαναφορὰν τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος εἰς τὰς Ἀστυνομικὰς ταυτότητας. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ἡ διαγραφή του ἐπεβλήθη εἰς τὴν Κυβέρνησιν τοῦ κ. Κων. Σημίτη ὑπὸ τῶν Ἰουδαϊκῶν Κέντρων τῆς Ἀμερικῆς. Εἰς ὅ,τι δὲ ἀφορᾶ τὴν θεοκρατίαν, τὴν ὁποίαν γεννᾶ ὁ νεοεθνικισμὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ταύτισίς της μὲ τὸ Ἔθνος, θέλομεν νὰ τονίσωμεν ὅτι αὐτὴν τὴν ἐπιχειρηματολογίαν τὴν ἐχρησιμοποίησαν ἐπιτυχῶς (καὶ μὲ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμούς), οἱ πολέμιοι τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ἀγῶνος διὰ τὴν ἀναγραφὴν τοῦ θρησκεύματος εἰς τὰς ταυτότητας. 7ον) Τέλος ἡ ὅλη λογικὴ τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν καὶ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνατίου, ὁ ὁποῖος συμπλέει μὲ τὰ στελέχη τῆς Ἀκαδημίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του εἶναι ὠμὴ ἀποκήρυξις τῶν ἀγώνων, ὑπὲρ τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Πίστεως, ὅλων τῶν Νεομαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἡγίασαν μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως (29ην Μαΐου 1453). Ἀποτελεῖ δὲ πρόκλησιν τὸ γεγονὸς ὅτι ὀργανώνεται τὸ συνέδριον ὀλίγα 24ωρα πρὸ τῆς θλιβερᾶς ἐπετείου τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Τούρκων. Πιστεύομεν ὅτι ἡ Ἱεραρχία ὀφείλει νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὴν περίπτωσιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος. Ἄλλως θὰ εὑρεθῆ, ἀργὰ ἢ γρήγορα, ἀντιμέτωπος (καὶ ἡ Ἱεραρχία) μὲ τὸν πιστὸν λαόν. Γ. ΖΕΡΒΟΣ

ΕΔΩΣΑΝ ΑΦΕΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τα ὁμιλιῶν – πατρομάχων, ἀπὸ τὴν πρώτην του σελίδα. Μὲ βάσιν αὐτὴν τὴν ἀνακοίνωσιν ἤσκησε κριτικήν, πρώτη ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς. Εἰς αὐτὴν τὴν ἀνακοίνωσιν ἐτονίζετο μεταξὺ τῶν ἄλλων ὅτι ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι σώζουν. Δηλαδὴ ὁ πιστὸς δύναται νὰ σωθῆ εἰς τὸν Παπισμόν, τὸν Προτεσταντισμὸν κ.λπ. Ἐνῶ διὰ τῆς ἀνακοινώσεως ἐζητεῖτο ἡ περιθωριοποίησις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὡς ξεπερασμένων διὰ τὴν σύγχρονον ἐποχὴν καὶ ἀνευρίσκετο ἡ «μετα–πατερικὴ» θεολογία ὡς ὁ «τρίτος δρόμος» διὰ τὴν διαποίμανσιν τῶν πιστῶν. Ἐπὶ τῶν θέσεων τῆς Ἀκαδημίας ἀντέδρασαν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Κυθήρων καὶ Ἁντικυθήρων κ. Σεραφεὶμ καὶ ὁ Γλυφάδας καὶ Βούλας κ. Παῦλος. Ὁ τελευταῖος μὲ ὑπόμνημα κατέδειξε τὴν παρεκτροπὴν τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος καὶ τὴν σύνδεσιν τῶν θεωριῶν της μὲ προτεσταντικὰς θέσεις καὶ ἀπόψεις. Τὸ αὐτὸ ἔπραξεν ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Τσελεγγίδης, ὁ ὁποῖος ἀνέδειξε τὴν αἵρεσιν τῆς Ἀκαδημίας Βόλου. Τὸ αὐτὸ ἔπραξαν ρασοφόροι Πρωτοπρεσβύτεροι καὶ ὁμότιμοι καθηγηταὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν Θεσσαλονίκης καὶ Ἀθηνῶν, ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης καὶ ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνός, ὡς καὶ Καθηγούμενοι καὶ Προηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, καθὼς καὶ θεολόγοι, Ἱερομόναχοι, Μοναχοί καὶ λαϊκοί. Πραγματικὴ ἀποκάλυψις εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῶν Πατρομάχων, τὰ ψεύδη τῶν ὁποίων ἔγιναν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον, ἀπετέλεσεν ἡ λεπτομερὴς ἀνάλυσις τῶν θέσεων τῆς Πατρομάχου Ἀκαδημίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ὑπὸ τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου. Οὗτος μετὰ τὴν συμμετοχήν του εἰς ἕν συνέδριον τῆς Ἀκαδημίας καὶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος κατεχώρησεν εἰς τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον «Ρομφαία» πολυσέλιδον ἀνάλυσιν ὑπὸ τὸν τίτλον κυοφορουμένη αἵρεσις εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὕτη σαφῶς ὡμίλει διὰ τὴν αἵρεσιν τῶν Πατρομάχων τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου. Ὅλην αὐτὴν τὴν ἀνάλυσιν ἀνεδημοσίευσεν ὁ «Ο.Τ.» εἰς συνεχείας. Τὴν αἵρεσιν τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας» ἀνέδειξαν τὴν 15ην Φεβρουαρίου σεβασταὶ προσωπικότητες τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καὶ Ἐκκλησίας κατὰ τὴν διάρκειαν ἡμερίδος, τὴν ὁποίαν ὠργάνωσεν ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς καὶ ὁ διωκόμενος ὑπὸ τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου Σεβ. Πειραιῶς. Εἰς τὴν ἡμερίδα συμμετεῖχον μεταξὺ ἄλλων οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Γλυφάδας κ. Παῦλος (ἐμοιράζετο τὸ ὑπόμνημα διὰ τὸ ὁποῖον ἐκάναμεν λόγον ἀνωτέρω) καὶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος ἐπανέφερεν εἰς τὸ προσκήνιον ὅσα ἐτόνιζεν εἰς τὴν ἀνάλυσίν του περὶ κυοφορουμένης αἱρέσεως εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τὴν ὁποίαν οἱ Πρωταγωνισταὶ ἦσαν οἱ Πατρομάχοι τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ἡ ἐπιτυχία τῆς ἡμερίδος ἦτο συγκλονιστική, διότι συμμετεῖχον εἰς αὐτὴν χιλιάδες πιστοῦ λαοῦ. Μετὰ τὴν ἡμερίδα ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος ἐζήτησε νὰ συγκληθῆ ἐκτάκτως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, διότι ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται ἔμπροσθεν τῆς προκλήσεως σχίσματος, ἐξ αἰτίας τῶν δυναμικῶν ἀντιδράσεων τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἰς τὸ θέμα τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, εἰς τὸ ζήτημα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ εἰς τὸ ζήτημα τῆς ἀποδόσεως Λειτουργικῶν κειμένων εἰς τὴν Δημοτικὴν Γλῶσσαν. Ὁ Σεβ. Δημητριάδος προσεπάθησε τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ μίαν δήλωσίν του νὰ καθησυχάση τὸν πιστὸν λαὸν διακηρύσσων ὅτι σέβεται τοὺς Ἁγίους Πατέρας. Ἡ δήλωσις ὅμως διετυπώθη κατὰ τρόπον, ὁ ὁποῖος προεκάλει μεγαλυτέραν «θολούρα» μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων νὰ ἐπισημάνη τὸ γεγονὸς καὶ νὰ ζητήση ἐκ νέου ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τὴν σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας, διὰ νὰ συζητήση τὸ θέμα καὶ νὰ λάβη ἀποφάσεις. Ἀντὶ ὅμως ὁ Ἀθηνῶν καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ συγκαλέσουν τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας διὰ νὰ λάβη ἀποφάσεις, ἀπεφάσισαν —δίκην αὐθεντίας Πάπα— ὅτι δὲν συμβαίνει τίποτα. Ἐπὶ ἑνάμισυ καὶ πλέον ἔτος ὅλοι οἱ συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, Ἐπίσκοποι, Ρασοφόροι Καθηγηταὶ Πανεπιστημίου, Καθηγούμενοι καὶ Προηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, ἔντιμοι κληρικοί, λαϊκοί, θεολόγοι, χριστιανικαὶ ὀρθόδοξοι Ἀδελφότητες, ὁ ἐκκλησιαστικὸς τύπος ἀσχολοῦνται μὲ τοὺς Πατρομάχους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἀλλὰ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δὲν εἶδε καὶ δὲν ἤκουσε τίποτε περὶ τῆς αἱρέσεως τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, διότι ἐνίσχυε τὰς παρεκτροπὰς τοῦ Δημητριάδος μὲ τακτικὰς ἐπισκέψεις εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολίν του. Κάτι τὸ ὁποῖον ἐπεσήμαινεν ὁ «Ο.Τ.», ὁ ὁποῖος τὸν ἐκάλει νὰ λάβη θέσιν διὰ τὴν μεταπατερικὴν Θεολογίαν, πολὺ δὲ περισσότερον, μετὰ τὰς ἀποκαλύψεις τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου. Ἕνα θέμα τὸ ὁποῖον ὤφειλε νὰ τὸ φέρη ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας τὸ «κουκούλωσε» μὲ τὴν βοήθειαν τῆς παρούσης Ἱερᾶς Συνόδου (Ἀποτελεῖ πλέον παράδοσιν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ συγκαλύπτει ὅλα τὰ κρίσιμα ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τὴν Ἐκκλησίαν, ἀδιαφοροῦσα διὰ τὰς συνεπείας). Διατὶ προέβη εἰς αὐτὸ τὸ κουκούλωμα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος; Διότι ἐὰν υἱοθέτουν τὰς θέσεις ὅλων τῶν ὑπερμάχων τῆς Πίστεως καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ὤφειλον νὰ παραπέμψουν τὸν Δημητριάδος εἰς τὰ ἁρμόδια Συνοδικὰ ὄργανα μὲ τὸ ἐρώτημα τῆς Καθαιρέσεως. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὅμως δὲν «βγάζει ὁ ἕνας ἀδελφὸς τὸ μάτι τοῦ ἄλλου ἀδελφοῦ» ὅσο κακὸ κι ἂν προκαλῆ ὁ σκανδαλοποιὸς «ἀδελφός». Διότι ὡς εἶχεν εἴπει ὁ μακαριστὸς Μεσσηνίας κυρὸς Χρυσόστομος εἰς τὰς δυσκόλους στιγμὰς εὑρίσκομεν κοινὴν γλῶσσαν καὶ οὕτω διατηρεῖται ἡ ἑνότης τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὅταν νέοι Μητροπολῖται (μὲ ὀλίγα ἔτη ὑπηρεσίας) λέγουν πώς, ἐὰν συνεκαλεῖτο ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὑπῆρχε κίνδυνος σχίσματος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος προετίμησαν τὸ «κουκούλωμα», λέγουν, ἀπὸ τὸ σχίσμα. Διατὶ ὅμως θὰ ὑπῆρχε σχίσμα, ἐὰν ἡ Ἱεραρχία ὑπεχρέωνε τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Δημητριάδος νὰ ἀποκηρύξη δημοσίως καὶ γραπτῶς τὴν αἱρετικήν – προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως– μεταπατερικὴν θεολογίαν καὶ νὰ προέβαινε παραλλήλως εἰς ὁμολογίαν Πίστεως; Εἰς μίαν τοιαύτην περίπτωσιν θὰ «πάγωναν» οἱ μεταπατερικοὶ – Πατρομάχοι θεολόγοι καὶ ὁ πιστὸς λαὸς μετὰ τῶν Ἐπισκόπων του, τῶν Ὀρθοδόξων Θεολόγων καὶ Καθηγουμένων Ἱερῶν Μονῶν θὰ ἐπευφήμουν τὴν ἀπόφασιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν θὰ εἶχεν ὑψηλὴν πνευματικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν «κερδοφορίαν» ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία. Δυστυχῶς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐκάλυψαν τὸν «σκανδαλοποιόν» Σεβ. Δημητριάδος ἀποδεχόμενοι τὰς ἐξηγήσεις του. Θὰ συνεχίση μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὰς δραστηριότητάς του εἰς τὸ ζήτημα αὐτό, ἀλλὰ ὡς τοῦ ὑπέδειξαν: 1ον) θὰ πρέπη νὰ προσέχη τὴν ἐπιλογὴν τῶν ὁμιλητῶν καί 2ον) νὰ ζητῆ καλυτέραν ἑρμηνείαν τῶν θεολογικῶν ὅρων, διὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν ἀμφιβολίαι καὶ ἐρωτηματικά. Ὡς Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ὀφείλομεν νὰ πειθαρχοῦμεν εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὀφείλομεν ὅμως καὶ νὰ παρακολουθοῦμεν ὄχι μόνον τὸν Σεβ. Δημητριάδος, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ ὅλους τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας, ποὺ ἔχουν θέσεις καὶ ἀπόψεις ὡς εἶναι αὐταὶ τοῦ Σεβ. Δημητριάδος. Οἱ ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζουν ὅτι δὲν «μετράει» ἡ γνώμη τῶν πολλῶν γύρω ἀπὸ τὰ ζητήματα τῆς Πίστεως, ἀλλὰ ἡ γνώμη τοῦ ἑνὸς ἢ καὶ μερικῶν. Ἱστορικῶς παραπέμπομεν εἰς τὸν Ἅγιον Ἀθανάσιον. Παραπέμπομεν ὅμως καὶ εἰς τοὺς ἀντιοικουμενιστὰς Ἐπισκόπους, Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν καὶ Θεολόγους Πανεπιστημίων (ρασοφόρους καὶ μή), οἱ ὁποῖοι ἀνέδειξαν τὴν αἵρεσιν τῆς μεταπατερικῆς Θεολογίας. Μετὰ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (καὶ τὴν περιφρόνησιν τῆς Ἱεραρχίας) ὁ Σεβ. Δημητριάδος μὲ τὴν διαβόητον Ἀκαδημίαν του ζητεῖ τὴν διακοπὴν τῆς οἱασδήποτε σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας τόσον μὲ τὴν Βυζαντινὴν Αὐτοκρατορίαν, ἡ ὁποία ἐμεγαλούργησε θρησκευτικῶς, πολιτιστικῶς, ἐθνικῶς μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, ὅσον καὶ μὲ τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν διαμορφωθεῖσαν μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453). Ἡ νέα ἐνέργειά του δίδει «ὅπλα» εἰς τὴν φαρέτραν τῶν ἐκκλησιομάχων, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν τὸν ἀπογαλακτισμὸν τοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἡ νέα ἐνέργειά του καταδεικνύει ὅτι οἱ στόχοι του δὲν εἶναι τυχαῖοι καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχομεν ὑποχρέωσιν νὰ παρακολουθῶμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς ὅλας τὰς ἐνέργειάς του. Ὡς πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον ἔχομεν τὴν ὑποχρέωσιν νὰ τοῦ ὑπενθυμίσωμεν τὸ ἐδάφιον ἐκεῖνο τῆς θείας Λειτουργίας, τὸ ὁποῖον κάμνει ἀναφοράν εἰς τὰ τέλη τῆς ζωῆς καὶ μᾶς προτρέπει διὰ κάποια πράγματα οὕτως ὥστε νὰ ἔχωμεν καλὴν ἀπολογίαν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἐνώπιόν Του δὲν θὰ «μετρήσουν» (διὰ κανένα μας) αἱ ἰσορροπίαι, τὰ κουκουλώματα καὶ αἱ συγκαλύψεις, εἰς τὰς ὁποίας προέβημεν ἐν ζωῇ διὰ κρίσιμα ζητήματα Πίστεως, ἀλλὰ καὶ τῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας. Γ. ΖΕΡΒΟΣ Υ.Γ. Εἰς ἑπόμενον φύλλον τοῦ «Ο.Τ.» θά δημοσιεύσωμεν τὸ ὑπόμνημα τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον, τὸ ὁποῖον ἔγινε δεκτόν, ἐνῶ δὲν ἐλήφθησαν ὑπ᾽ ὄψιν αἱ σημαντικαὶ θέσεις Ἐπισκόπων, Θεολόγων καὶ Καθηγουμένων ἐναντίον τῶν Πατρομάχων τῆς Ἀκαδημίας καὶ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος.

ΙΣΚΕ: Δέν καταργεῖται ἡ μισθοδοσία τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου

Ὁ Ἱ.Σύνδεσμος Κληρικῶν Ἑλλάδος (ΙΣΚΕ) μὲ ἀνακοίνωσίν του διαψεύδει πληροφορίας τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημερώσεως καὶ δημοσιεύματα ἐφημερίδων ὅτι ἀπὸ τὸν προσεχῆ Ἰούνιον θὰ διακοπῆ ἡ μισθοδοσία τῶν κληρικῶν ἀπὸ τὸ Κράτος. Εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν ὑπογραμμίζεται ὅτι: «Ἐκεῖνο πού θὰ ἰσχύσει ἀπὸ τὸν

Ἰούνιο τοῦ 2012 εἶναι ἡ κατάργηση τῆς μισθοδοσίας ἀπὸ τὰ τρία συναρμόδια Ὑπουργεῖα (Ἐσωτερικῶν, Παιδείας, καὶ Οἰκονομικῶν) καὶ ἡ πλήρης ἔνταξη τῆς μισθοδοσίας τῶν κληρικῶν στὴν Ἑνιαία Ἀρχὴ Πληρωμῶν, ὅπως ὅλων τῶν Δημοσίων ὑπαλλήλων καὶ Λειτουργῶν τοῦ Κράτους (Ἑνιαῖο Μισθολόγιο), ἕνα πάγιο αἴτημα τῶν κληρικῶν, ποὺ ἐπιτέλους ἱκανοποιεῖται».

Σελὶς 8η

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Ὑποστηρίζει εἰς γραπτήν του ἀνακοίνωσιν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ Ο ΣΕΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΙΝ ΔΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΣΚΑΪ» ΕΠΛΗΞΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΙΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ ἢ εἰς τὸ κράτος, ἀλλὰ μόνον ΕΘΝΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΤ’ ΕΝΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ – ΛΟΜΠΥ Ἡ ζωή μας δὲν ἀνήκει εἰςεἰςἡμᾶς τὸν Θεόν

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως ἐξεδόθη ἀνακοίνωσις, εἰς τὴν ὁποίαν περιλαμβάνονται ἀποσπάσματα κηρύγματος, τὸ ὁποῖον ἔκανεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ἄνθιμος εἰς τὴν Δράμαν διὰ τὴν κατάστασιν, ἡ ὁποία ἐπικρατεῖ εἰς τὴν Θράκην. Εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν ἐπισημαίνονται τὰ ἀκόλουθα:

«Τὸ πρόβλημά μας μέχρι σήμερα, πλὴν τῶν ἐξωτερικῶν παρεμβάσεων, ποὺ ἐκδηλώνονται μὲ τὸν ἐσωτερικὸ ἀμφιλεγόμενο φορέα, εἶναι τὸ δημογραφικό, ὅπως μάλιστα ὀξύνεται μὲ τὴν ἐσωτερικὴ μετανάστευση τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ, σὲ ἀναζήτηση ἐργασίας καὶ καλύτερης τύχης. Ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται, εἶναι ἡ ὅποιας μορφῆς ἀνάπτυξη, ἔστω ἐπὶ ζημίᾳ τοῦ Κράτους, γιὰ νὰ παραμείνει ὁ χριστιανικὸς πληθυσμὸς ἐδῶ. Ὅποιοι χριστιανοὶ φεύγουν σήμερα, δὲν θὰ ἐπιστρέψουν πιά. Ἡ σύσταση θέσεων ἐργασίας στὴ Θράκη εἶναι ἐθνικὴ ὑπόθεση καὶ ἀδήριτη ἀνάγκη. Ἀκόμα, χρειάζεται νὰ προσκαλέσουμε καὶ νὰ ἐξασφαλίσουμε στὸ γεωγραφικό μας διαμέρισμα, ποικίλα οἰκονομικὰ καὶ πολιτιστικὰ συμφέροντα ξένων Κρατῶν, ποὺ θὰ εἶναι δεμένα μὲ τὸν τόπο. Χρειάζεται ἠθικὴ καὶ οἰκονομικὴ στήριξη τῶν κατοίκων. Ἐκεῖνο ποὺ ὁπωσδήποτε ὀφείλουμε νὰ ἀποφύγουμε, εἶναι ἡ ἐγκατάσταση στὸν τόπο μας ξένων, ὅταν συμβαίνει αὐτοὶ νὰ εἶναι μουσουλμάνοι. Παρακαλῶ, μὴ παρεξηγήσετε τὸ λόγο μου. Ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ Ἐπίσκοποι πιστεύουμε στὸ διάλογο μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὸν καλλιεργοῦμε. Προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε ὅποια κοινὰ στοιχεῖα προκειμένου νὰ βοηθήσουμε στὴ σύγκλιση τῶν πολιτισμῶν μας. Ὅμως, κάποιοι ἄλλοι μεταχειρίζονται τὴ διαφορὰ τῶν θρησκειῶν μας, γιὰ νὰ διχάσουν. Ἐμεῖς, ὅλοι οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μὲ πρώτους τοὺς Ἐπισκόπους, δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε νὰ βλαφτεῖ κανένας ἀλλόθρησκος στὸν τόπο μας. Συμπατριῶτες μας εἶναι καὶ ὀφείλουμε νὰ τοὺς προστατεύσουμε ἀπὸ κάποιους, ποὺ προτάσσουν τὴν διαφορετικότητα, γιὰ νὰ πολώσουν τοὺς λαούς. Ὅμως, νὰ προσέξουμε, νὰ μὴ ἐγκατασταθοῦν λαθρομετανάστες στὸν τόπο μας. Ἤδη πληρώνουμε ἐπαρκῶς τὸ φόρο στὴν μυωπία τοῦ Κράτους μας, ἐννοῶ τὸ "Δουβλίνο 2". Ἔχουμε στὸ Νομὸ Ἕβρου δύο Κέντρα Φύλαξης. Αὐτοὶ ποὺ σήμερα μᾶς λένε: “θὰ εἶναι μόνο Κέντρα Ὑποδοχῆς", αὐτοὶ οἱ ἴδιοι αὔριο θὰ μᾶς ποῦν μέσῳ ἀνθρωπιστικῶν ὀργανώσεων

καὶ τῆς Ὑπάτης Ἁρμοστείας: "βγάλτε τους ἔξω, δὲν τοὺς λυπᾶσθε; Πῶς τὸ ἀνέχεσθε, νὰ εἶναι στοιβαγμένοι μαζί, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, ἀνεξαρτήτου ἡλικίας!". Θὰ βροῦν πρόθυμα ἐντόπια φερέφωνα, ποὺ θὰ σιγοντάρουν ἀπὸ ἀφέλεια, τέτοιες ἐσκεμμένες ἐνέργειες. Αὐτὸ ποὺ σᾶς λέω δὲν εἶναι φανταστικὸ σενάριο. Τὸ ξαναζήσαμε. Μᾶς ἔλεγαν στὸν Ἕβρο· "βγάλτε τὶς νάρκες, εἶναι κρίμα νὰ σκοτώνονται τόσοι ἀθῶοι" καὶ ἐμεῖς ἀπὸ ἀνθρωπιὰ τὶς βγάλαμε καὶ διαπιστώσαμε ἀμέσως τὴν πλημμυρίδα τῶν ἀσιατῶν, ποὺ καρτεροῦσε νὰ περάσει στὴ Χώρα μας. Διαμαρτυρόμασταν τότε καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι μᾶς ἔλεγαν "νὰ μάθετε νὰ ζεῖτε μὲ τοὺς διαφορετικοὺς ἀνθρώπους μέσα στὴν πολυπολιτισμικότητα". Πάλι βρέθηκαν ἀνόητα ἐντόπια φερέφωνα ποὺ παρίσταναν, οἱ γελοῖοι, τοὺς προοδευτικοὺς καὶ μᾶς κατηγοροῦσαν γιὰ "ξενοφοβία". Τώρα, ὅμως, κάτι ἄλλαξε! Πλημμύρισε τὸ Κολωνάκι καὶ οἱ Εὐρωπαϊκὲς Πρωτεύουσες καὶ ἡ πολιτικὴ διαφοροποιήθηκε! Ὅμως, Χώρα εἰσαγωγῆς τῶν λαθρομεταναστῶν εἶναι ἡ δική μας. Καὶ στὸ Νομὸ Ἕβρου παραμένει ὁ Frontex νὰ κάνει τί; Κατασκοπεία κάνει καὶ προκαλεῖ τὸ δημόσιο αἴσθημα μὲ τὴν πλούσια διαμονή τους καὶ μὲ τοὺς παχυλοὺς μισθοὺς τῶν 4 καὶ 5 χιλ. εὐρώ. Θὰ μοῦ πεῖτε: μήπως αὐτὰ ποὺ μᾶς λές, εἶναι φοβίες καὶ συνωμοσιολογίες; Ὄχι, ἀγαπητοί μου, οὔτε φοβᾶμαι οὔτε σκιαμαχῶ μὲ φαντάσματα. Ἁπλῶς, σᾶς τὸ ὁμολογῶ, δὲν ἔχω καμιὰ ἐμπιστοσύνη σ᾽ αὐτούς, ποὺ κόπτονται σήμερα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς διδάξουν ἀνθρωπιὰ καὶ ἐλευθερία. Εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ χθὲς ἔπνιξαν στὸ αἷμα τὰ δικά μας ἐθνικὰ δίκαια στὴν Ἀνατολικὴ Θράκη καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία, μὲ τὴν ἐπαίσχυντη Συνθήκη τῆς Λωζάννης. Εἶναι αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους ἀκούσαμε νὰ λέει στὸ Εὐαγγέλιο ὁ Χριστός: "οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν". Ὅμως, ἐμεῖς, σήμερα ἐδῶ στὴ Δράμα, προσκαλεσμένοι τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου σας οἱ μητροπολίτες τῆς Θράκης, μὲ τὰ Θρακικὰ Σωματεῖα σας, μὲ τοὺς Πολιτικούς μας, τὸ Στρατό μας καὶ τὸν εὐσεβῆ λαό μας, θυμόμαστε τὴν γενοκτονία τοῦ θρακικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Κάποτε, στὰ 1932 ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος εἶχε πεῖ στὸν Κεμὰλ Ἀτατούρκ: "τίποτε δὲν θέλουμε νὰ θυμόμαστε ἀλλὰ καὶ τίποτε δὲν μποροῦμε νὰ ξεχάσουμε"».

Ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία χρηματοδοτεῖ εἰς τὴν Θράκην τὴν μανδήλαν

Συμφώνως πρὸς δημοσιεύματα τῆς ἐγκύρου ἐφημερίδος «Χρόνος τῆς Θράκης» φιλοϊσλαμικαὶ ὀργανώσεις χρηματοδοτοῦν εἰς τὴν Θράκην τὴν «μαντίλα». Γράφει ἡ ἐφημερίς:

«Σὲ καιρὸ κρίσης τὰ 500 εὐρὼ γιὰ ὅσους τηροῦν αὐστηρὰ τὰ ἰσλαμικὰ καθήκοντα καὶ βάζουν στὰ ἀνήλικα παιδιὰ τὴν μαντήλα, εἶναι ἕνα σημαντικὸ ποσό, ποὺ λειτουργεῖ ὡς κίνητρο… Ἡ αὔξηση τῆς μαντήλας στὰ νέα κορίτσια στὴν ἑλληνικὴ Θράκη δὲν εἶναι τυχαία, ἀλλὰ ἐντάσσεται σὲ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ καὶ στὴν προσέγγιση, ποὺ μὲ εὔστοχο

τρόπο ἐπιχειροῦν τελευταῖα πολλὲς ἰσλαμικὲς ὀργανώσεις ἀπὸ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία κυρίως, ποὺ καταβάλλοντας τὸ ποσὸ τῶν 500 εὐρὼ μηνιαίως ἢ καὶ ἄλλα βοηθήματα στὶς οἰκογένειες ἐξαναγκάζουν τὴν στροφὴ στὰ ἰσλαμικὰ στερεότυπα τῆς νέας γενιᾶς».

Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ Χώρα αὐτὴ δὲν ἐπιτρέπει εἰς τὰ ἐδάφη της τὴν ἀνέγερσιν Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν, ἐνῶ συλλαμβάνει, φυλακίζει καὶ τιμωρεῖ μὲ ξυλοδαρμὸν τὸν χριστιανόν, ὁ ὁποῖος θὰ φέρη εἰς τὸν λαιμόν του τὸ σύμβολον τῆς πίστεώς μας, τὸν Σταυρὸν ἢ ἄλλα θρησκευτικὰ χριστιανικὰ σύμβολα.

Ἡ Ἱ. Μητρόπολις Λευκάδος καὶ δικαστικῶς κτήτωρ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Ἔληξε ὁριστικῶς ὑπὲρ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λευκάδος ἡ δικαστικὴ διαμάχη μὲ ἰδιώτην τῆς Λευκάδος, ὁ ὁποῖος ἰσχυρίζετο ὅτι εἶχεν ἐμπράγματον δικαίωμα κυριότητος καὶ κτητορικὸ δικαίωμα ἐπὶ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τὴν κεντρικὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως τῆς Λευκά-

Ἔκθεσις «Ὁ Χριστός εἰς τήν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα»

Ὀλίγα 24ωρα πρό τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ἐγκαινιάσθη εἰς τό Μουσεῖον Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Θεσσαλονίκης ἡ ἔκθεσις τοῦ καθηγητοῦ κ. Εὐθυμίου Βαρλάμη, ὑπό τόν τίτλον: «Ὁ Χριστός εἰς τήν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα», εἰς τήν ὁποίαν περιλαμβάνονται περισσότερα ἀπό ὀγδόντα ἔργα. Ὁ Σεβ. Θεσ/νίκης κ. Ἄνθιμος γράφει μεταξύ ἄλλων εἰς τόν ἐπίσημον κατάλογον τῆς ἐκθέσεως: «Ὁ καταξιωμένος δημιουργός-καλλιτέχνης πραγματοποιεῖ τώρα ἕνα βῆμα τόλμης καί πίστεως. Πρόκειται γιά μιά σειρά ἐντυπωσιακῶν πινάκων, πού ἀναφέρονται ὅλοι στό πρόσωπο καί στή θεανθρώπινη παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Τὸ ἐγχείρημα εἶναι ἐκπληκτικό, δυσπρόσιτο, ἀλλὰ καὶ αὐτο-αποκαλυπτόμενο. Ἡ διδασκαλία τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου δικαιώνει τὴν ἀπόφαση τοῦ Εὐ. Βαρλάμη: “Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε. Ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο” (Ἰω. αʼ 18)». Τήν ἔκθεσιν ἔχουν ἐπισκεφθῆ χιλιάδες ἄνθρωποι. Πραγματοποιεῖ ται εἰς τό πλαίσιον τοῦ ἑορτασμοῦ διά τήν συμπλήρωσιν ἑκατό ἐτῶν ἀπό τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης καί θά διαρκέση ἕως τό τέλος Μαΐου.

δος. Εἰς ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λευκάδος, τονίζονται τὰ ἀκόλουθα:

«Διὰ τοῦ παρόντος ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐνημερώσουμε τὸν πιστὸ λαὸ τῆς Λευκάδος, καθὼς καὶ ὅλους τοὺς ἐνδιαφερομένους σχετικὰ μὲ τὴν ἐξέλιξη τῆς ὑποθέσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὴν κεντρικὴ πλατεῖα τῆς πόλεως Λευκάδος. Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις ἄσκησε ἐναντίον τοῦ κ. Σπυρίδωνος Τσαρλαμπᾶ τὴν ἀπὸ 6– 5–2010 ἀγωγή, μὲ αὔξοντα ἀριθμό 35/13–5–2010, ἡ ὁποία συζητήθηκε ἐνώπιον τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Λευκάδος στὶς 23 Σεπτεμβρίου 2011. Ἐπὶ τῆς ἀγωγῆς αὐτῆς ἐξεδόθη τὴν Τετάρτη, 4 Ἀπριλίου 2012 ἡ ὑπ᾽ ἀριθμ. 20/2012 ἀπόφαση τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Λευκάδος, μὲ τὴν ὁποία ἡ ἀγωγὴ ἔγινε δεκτὴ καὶ ἀναγνωρίστηκε ὅτι ὁ κ. Σπυρίδων Τσαρλαμπᾶς δὲν ἔχει ἐμπράγματο δικαίωμα κυριότητας, ἀλλὰ οὔτε καὶ κτητορικὸ δικαίωμα ἐπὶ τοῦ Ἱ. Ναοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος ἰσχυριζόταν. Μὲ τὴν ἀπόφαση αὐτὴ γίνεται δεκτὸ ὅτι ἐγκύρως τὸ 2007 ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Νικηφόρος ἀφαίρεσε ἀπὸ τὸν ἐναγόμενο Σπυρίδωνα Μ. Τσαρλαμπᾶ τὸ κτητορικὸ δικαίωμα, μὲ συνέπεια ἔκτοτε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη νὰ ἔχει ἀναλάβει τὰ καθήκοντα τοῦ κτήτορος. Στὸ σκεπτικὸ τῆς ἀπόφασης ἀναφέρεται ὅτι οὐδέποτε ὁ ἐναγόμενος Σπυρίδων Μ. Τσαρλαμπᾶς καὶ οἱ προδικαιοῦχοι του ἀπέκτησαν ἐμπράγματο δικαίωμα κυριότητας ἐπὶ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀλλὰ μόνο τὸ κτητορικὸ δικαίωμα, τὸ ὁποῖο περιοριζόταν σὲ δικαίωμα διοικήσεως καὶ διαχειρίσεως τοῦ Ἱ. Ναοῦ καὶ συνεπαγόταν σὲ αὐτὸν ὁρισμένα τιμητικὰ προνόμια καὶ καθήκοντα».

Μὲ τὴν προβολὴν ντοκυμαντὲρ κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα τὰ ὁποῖα ἦσαν ἀσεβῆ, ψευδέστατα, πλαστογραφημένα, βλάσφημα καὶ κατασκευασμένα καὶ ἐστρέφοντο ἐναντίον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ ραββῖνοι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἔχουν ἄσβεστον μῖσος ἐναντίον τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὸ μεταδίδουν ἀπὸ γενεὰν εἰς γενεάν. Καλεῖ τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του νὰ μὴ παρακολουθοῦν «Σκάϊ».

Ἐπίθεσιν ἐναντίον τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ «Σκάϊ» καὶ προσωπικῶς ἐναντίον τοῦ ἰδιοκτήτου του καὶ τοῦ δημοσιογράφου κ. Ἀλέξη Παπαχελᾶ ἐξαπέλυσεν ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ μὲ γραπτὴν ἀνακοίνωσιν, διὰ τῆς ὁποίας κατηγορεῖ τόσον τὸν σταθμὸν ὅσον καὶ τὰ προαναφερόμενα στελέχη του ὅτι συνειδητῶς «παίζουν τὸ παιγνίδι» Σιωνιστικῶν κέντρων, διὰ νὰ ὑπονομεύσουν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ νὰ ἀμφισβητήσουν τὸ Πρόσωπον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἐξέδωσε τὴν ἀνακοίνωσιν αὐτὴν μὲ ἀφορμὴν τὴν προβολὴν ντοκυμαντὲρ κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα, τὰ ὁποῖα θεωρεῖ ὅτι ἐστρέφοντο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης ἀφοῦ ὑποστηρίζει ὅτι οἱ ραββῖνοι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἔχουν ἄσβεστον μῖσος ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον μεταδίδουν ἀπὸ γενεὰν εἰς γενεάν, καλεῖ τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Ἱ. Μητροπ. Πειραιῶς νὰ παύσουν νὰ παρακολουθοῦν τὸν δίαυλον «Σκάϊ». Ὑποστηρίζει ἐπίσης ὅτι ὑφέρπει ἡ διάδοσις καὶ ἡ φήμη ὅτι ὁ Πρόεδρος τοῦ ὁμίλου, ὁ ὁποῖος ἔχει καὶ τὸν Σκάϊ κ. Ἰ. Ἀλαφοῦζος καὶ ὁ δημοσιογράφος κ. Ἀλεξ. Παπαχελᾶς (γνωστὸς καὶ ὡς προσκεκλημένος τῆς Λέσχης Μπίλντεμπέργκ) διευθυντὴς τοῦ σταθμοῦ, ἐχρηματοδοτήθησαν ἀπὸ τὸ Σιωνιστικὸν καὶ Διεθνὲς Ἑβραϊκὸν λόμπυ. Τὴν φήμην ὅμως αὐτὴν δὲν τὴν υἱοθετεῖ καὶ δι᾽ αὐτὸ τοὺς καλεῖ νὰ προβοῦν εἰς δημοσίας διευκρινήσεις. Ἡ ἀνακοίνωσις Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ὑπὸ ἡμερομηνίαν 15ην Ἀπριλίου ἀνακοινώσεως ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μέ αἰσθήματα ἀπεριγράπτου πικρίας καί ἀφαντάστου ὀδύνης ἀναγκάζομαι μέσα στήν παγχαρμόσυνον πασχάλιον περίοδον, τήν λαμπροφόρον καί φωτοειδῆ, νά ὑψώσω ὡς ἔσχατος διάκονος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας διά μίαν εἰσέτι φοράν φωνήν ἐντόνου διαμαρτυρίας, ὡς δικαιοῦμαι ἐκ τῆς θεσμικῆς μου εὐθύνης, διά τά ὅσα ἀσεβῆ, ψευδέστατα, πλαστογραφημένα, βλάσφημα καί κατασκευασμένα κατά τοῦ Παναγίου Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Πατρός, Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, προέβαλε καί αὖθις, κατά τήν προλαβοῦσα Μ. Ἑβδομάδα τοῦ 2012 ἀπό Μ. Τρίτης (10/4) ἕως καί Μ. Παρασκευῆς (13/4) ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ, ἰδιοκτησίας τοῦ ὁμίλου Ἀλαφούζου, διευκρινίζων τά ἀκόλουθα: 1. Ἀσφαλῶς ἡ θεόσδοτος ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἡ καί συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ἐν Ἑλλάδι, κέκτηται τήν δυνατότητα ἀρνήσεως τῆς ἀληθείας τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί μάλιστα δύναται νά ἀμφισβητήσῃ μέ πάντοτε βέβαια εὐπρεπῆ ἀντιρρητικόν τρόπον,

τήν Θείαν Ἀποκάλυψιν καί νά διαδώσῃ τάς σχετικάς ἀπόψεις ἀναλαμβάνουσα βεβαίως ἐλευθέρως καί τάς σχετικάς πνευματικάς συνεπείας. Ὁ κραταιός λόγος τοῦ Σω τῆρος Κυρίου “ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι” (Ματθ. ιστ΄ 24) κατοχυρώνει τά ἀνωτέρω.

Παραγωγὴ σιωνιστικοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τὲλ Ἀβίβ

2. Ἡ ἔντονος διαμαρτυρία καί ἔνστασίς μου κατά τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΣΚΑΪ, πού ἡ ἕδρα του εὑρίσκεται ἐντός τῆς κανονικῆς μου δικαιοδοσίας εἰς Ν. Φάληρον Πειραιῶς, συνίσταται εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ συγκεκριμένος τηλεοπτικός σταθμός ἐξεζήτησε τήν συνεργασίαν μετά τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί συνέπραξε μετʼ Αὐτῆς δι᾽ ἕνα ὄντως ἱερόν σκοπόν, τήν ἀνακούφισιν τῶν ἐνδεῶν καί ἐμπεριστάτων ἀδελφῶν, πού πλήσσονται ἀπό τήν ἐνσκήψασα οἰκονομικήν κρίσιν. Παρά δέ τό γεγονός ὅτι καί κατά τήν περυσινήν περίοδον τῆς Μ. Ἑβδομάδος τοῦ 2011, εἶχε μόνος αὐτός ἐξ ὅλων τῶν τηλεοπτικῶν διαύλων τῆς Χώρας προβάλει τά ἴδια κατεσκευασμένα ἐπιστημονοφανῆ ντοκυμαντέρς παραγωγῆς τοῦ γνωστοῦ σιωνιστικοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τέλ–Ἀβίβ, ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία διά τοῦ Μακαριωτάτου Προκαθημένου Αὐ τῆς Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου τοῦ Β΄, τοῦ νουνεχοῦς, σοφοῦ καί γεραροῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός, ἀπεδέχθη διαβεβαιώσεις τῶν ἰθυνόντων τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου, ὡς καί ἡ ἐλαχιστότητά μου, ὅτι δέν θά ἐπαναληφθῆ ἡ εἰς βάρος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί τοῦ Παναγίου Προσώπου τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς ἀήθης καί χυδαία ἐπίθεσις. Διά τόν λόγον δέ αὐτόν, ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία δεικνύουσα πάντοτε τήν μακρόθυμον καί ἐπιεικῆ Αὐτῆς διάθεσιν ἐνισταμένη κατά μεθοδειῶν καί ὄχι κατά προσώπων, ἐχώρησεν εἰς συνεντεύξεις, πού προεβλήθησαν ὑπό τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου ΣΚΑΪ καί μάλιστα ἡ ἐλαχιστότης μου ἐνεφανίσθη τήν Μ. Τρίτην 2012 εἰς τήν πρωϊνήν ζώνην τοῦ τηλεοπτικοῦ Σταθμοῦ κατά τήν διαδικασίαν διανομῆς 5.000 δεμάτων ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως πρός ἐμπεριστάτους ἀδελφούς τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τοῦ Πειραιῶς καί ὡμίλησεν εὐφήμως διά τήν ἀνθρωπιστικήν προσπάθειαν τοῦ ἐν λόγῳ διαύλου. 3. Ἑπομένως ἡ μετ᾽ ὀλίγας ὥρας ἀπό τό ἑσπέρας τῆς Μ. Τρίτης 2012 βάναυσος καί σκληρά ἐπίθεσις κατά τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν πίστεως, προσβάλλει καταφώρως καί τούς διακόνους τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίζων αὐτούς ὡς δῆθεν προβάλλοντας καί διακονοῦντας ἰδεοληψίας καί ψεύδη.

Ἄσβεστον τὸ μῖσος τῶν Ραββίνων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ

4. Εἶναι διϊστορικῶς ἀποδεδειγμένον τό ἄσβεστον μῖσος καί ἡ τρομακτική ἐμπάθεια, πού ἀδια-

πτώτως τρέφουν ἀπό γενεάς εἰς γενεάν οἱ ραββῖνοι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, οἱ ὁποῖοι μιμούμενοι κατά πάντα τούς προπάτορας αὐτῶν Ἄννα, Καϊάφα καί τά μέλη τοῦ Συνεδρίου ἀνασταυρώνουν διά τῶν ψευδολογιῶν, τῶν πλαστογραφημένων, χαλκευμένων καί κιβδήλων στοιχείων εἰς κάθε μετρητή στιγμή τοῦ χρόνου τό Πανάγιον Θεανδρικόν Πρόσωπον τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐνστερνιζόμενοι πλήρως τήν Καμπαλά καί τό Ταλμούδ μέ τό ἐξόχως φρικιαστικό σατανιστικό τους περιεχόμενο καί μή ἀνανήπτοντες καί μή διερωτώμενοι διά ποῖον ἔγκλημα ἐκολάσθη ὁ λαός των διά δισχιλιετοῦς ἐξορίας ἐκ τῆς “γῆς τῆς ἐπαγγελίας” καί διατί ἔπαυσεν ἡ βασιλεία καί ἡ ἀρχιερωσύνη εἰς τόν λαόν τοῦ Ἰσραήλ; Πλήρης ἀπόδειξις καί διά τούς τυχόν ἀφελεῖς ἀποτελοῦν τά προβληθέντα ἀπό τόν τηλεοπτικόν δίαυλον κατασκευάσματα τοῦ Σιωνιστικοῦ καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ.

Αἱ φῆμαι περὶ χρηματοδοτήσεως ὑπὸ τοῦ Ἑβραϊκοῦ Λόμπυ

5. Ὑφέρπει διάδοσις καί φήμη εἰς τούς δημοσιογραφικούς χώρους ἀκόμη καί ἐντός τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου ὅτι ὁ ἔγκυρος καί ἀξιολογώτατος δημοσιογράφος κ. Ἀ. Παπαχελᾶς, γνωστός καί ὡς προσκεκλημένος τῆς διαβοήτου Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, διευθυντής τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου ΣΚΑΪ καί ὁ Πρόεδρος τοῦ ὁμίλου κ. Ἰ. Ἀλαφοῦζος, ἐχρηματοδοτήθησαν ἀπό τόν Σιωνιστικό καί διεθνές Ἑβραϊκό λόμπυ, διά νά προβάλλουν τά ἀναίσχυντα καί ἀνιστόρητα καί φαιδρά ψεύδη του, μέ τόσα χρήματα, πού καλύπτουν τήν λειτουργία τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου διʼ ὅλον τόν χρόνον. Ἀσφαλῶς ἡ φήμη αὐτή δέν ἀποδεικνύεται καί τό ἄν εἶναι ἀληθής ἤ ὄχι τὸ γνωρίζουν μόνον οἱ ἴδιοι καί ἐκεῖνοι, πού τυχόν ἐπλήρωσαν καί ἀσφαλῶς προσωπικῶς δηλώνω ὅτι δέν τήν υἱοθετῶ. Παραμένει ὅμως ὡς ζητούμενο, τό ὁποῖο ὀφείλουν νά διευκρινήσουν δημοσίᾳ οἱ κ. Ἀλαφοῦζος καί Παπαχελᾶς διά ποίους λόγους μόνοι αὐτοί ἐξ ὅλων τῶν τηλεοπτικῶν διαύλων εἰς τήν ἰδιαιτέρως εὐαίσθητον περίοδον τῆς Μ. Ἑβδομάδος καί παρά τήν συνεργασίαν των μετά τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τίς προβαλλόμενες εὐχές των διά καλό Πάσχα, προέβαλαν τά τραγικά καί ἐπονείδιστα κατασκευάσματα, πού ἀπομειώνουν τό Πανάγιον Πρόσωπον τοῦ ὑπέρ ἡμῶν Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου. Τό ἔκαμαν ἀπό σχετική ἰδεολογική σύγκλιση; Ἔχουν τήν ὑποχρέωση κατόπιν τῶν ἀνωτέρω νά ἀπαντήσουν δημοσίᾳ, διά νά γνωρίζῃ πλέον καί ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία, ἐάν διέπονται οἱ συγκεκριμένοι ἀπό ἀντιχριστιανική ἀντίληψη. 6. Γνωρίζω καλῶς, ὅτι θά σπεύσουν κατευθυνόμενοι καί καλά ἀμοιβόμενοι κάλαμοι νά μέ χαρακτηρίσουν γραφικό, φονταμενταλιστή, συνωμοσιολόγο, σκοταδιστή, ἀκραῖο, παράλογο, διότι τόσο πολύ πιστεύουν εἰς τήν ἐλευθερίαν ἐκ-

φράσεως καί εἰς τήν δημοκρατίαν ἐνῶ διαπνεόνται βαθύτατα ἀπό φασιστικά ἰδεώδη, θεωροῦντες ὡς ἀλήθειαν μόνον ὅτι ἐκεῖνοι πιστεύουν καί ἀποδέχονται, διά τήν εὐπρεπῆ καί ἐκ λόγων εὐθύνης διαμαρτυρίαν μου. Ἐάν ἤμην φονταμενταλιστής, ὡς μέ καθυβρίζουν, δέν θά διεμαρτυρόμην μέ ἐπιχειρήματα εὐπρεπῶς, ἀλλά εἶχα τήν “δυνατότητα” καί τήν “γνώση” νά ἀντιμετωπίσω “ἄλλως” τήν ἐπίθεση. Ὁ λόγος ὅμως τοῦ Κυρίου μου ἐπί τοῦ Σταυροῦ: “Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι” (Λουκ. ΚΓ 34) καί ὁ λόγος τοῦ λιθοβολιθέντος Πρωτομάρτυρος Στεφάνου “Κύριε, μή στήσης αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην” (Πραξ. Ζ 60) μέ συνέχουν καί μέ καθοδηγοῦν.

Ἀπάντησις καὶ εἰς τοὺς Οἰκουμενιστὰς Καθηγητὰς τοῦ Πανεπ. Θεσσαλονίκης

7. Ἐκ πάντων τῶν ἀνωτέρω ἀνιδρύεται καί ἕτερον συναφές μεῖζον θέμα διά τάς ἐλλογιμωτάτας Καθηγητρίας καί ἐλλογιμωτάτους Καθηγητάς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οἱ ὁποῖοι ὑπογράψαντες εἰς τό γνωστόν ψήφισμα πέραν τῶν ἄλλων στρεβλώσεων τῶν λόγων μου καί τῶν πράξεών μου ὡς λ.χ. ὅτι ὁμιλῶν κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ συγκρητισμοῦ, πού ὁμογενοποιεῖ τήν ἀποκαλυφθεῖσαν θεόθεν Ἀλήθειαν μέ τό σατανικόν ψεῦδος, δῆθεν ἀντιτίθεμαι εἰς τούς διά πανορθοδόξων ἀποφάσεων διεξαγομένους θεολογικούς διαλόγους, τούς ὁποίους καί ὑποστηρίζω ἐντός τῶν κανονικῶν πλαισίων κινουμένους, ὡς ἡ Σεπτή Ἱεραρχία τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχει σχετικῶς ἀποφασίσει (Ὀκτώβριος 2010) μέ κατηγοροῦν ὅτι ἀναιτίως καί δίχα ποιμαντικῆς συνέσεως ἀναφέρομαι εἰς τούς λειτουργούς καί ἐκπροσώπους τοῦ Σιωνισμοῦ. Τίθεται λοιπόν δι᾽ αὐ τούς τό κρίσιμον ἐρώτημα: συμφωνοῦν μέ τάς ἀνωτέρω κακουργίας τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Σιωνισμοῦ καί ἄν ὄχι ἀναμένομεν ὅλοι τό ἀντίστοιχον ψήφισμα ὡς ἀποδεικτικόν τῆς θεολογικῆς των εὐαισθησίας. Ἄλλως δυστυχῶς συντάσσονται μετ᾽ αὐτῶν καί βεβαίως ἡ κρίσις “οὐκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου”. Ἐνδεχομένως ὅμως τό θέμα δέν προσφέρεται διά τακτοποίησιν συγγενικοῦ προσώπου πρώτου βαθμοῦ εἰς μεγαλώνυμον χώραν τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης. Ὅθεν κατόπιν τῶν ἀνωτέρω δηλώνω εἰς τόν εὐαγῆ Κλῆρον καί τόν φιλόχριστον λαόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, Φαλήρου, Δραπετσώνας καί Ἁγ. Ἰωάννου Ρέντη ὅτι παύω οἱανδήτινα συνεργασίαν μετά τοῦ Ραδιοτηλεοπτικοῦ Σταθμοῦ ΣΚΑΪ καί τοῦ Ὁμίλου Ἀλαφούζου καί πατρικῶς προτρέπω νά τιμωρήσουν αὐτούς μή φιλοξενοῦντες τό τηλεοπτικόν καί ραδιοφωνικόν των σῆμα εἰς τάς οἰκίας αὐτῶν. Μετ᾽ εὐχῶν † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»

Μὴ παρακολουθεῖτε Σκάϊ

Τὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶναι πολιτικόν, εἶναι πνευματικὸν καὶ χρήζει ἐξομολογήσεως

ΨΗΦΙΣΤΕ ΟΣΟΥΣ ΟΜΙΛΟΥΝ ΔΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΠΟΤΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΝ Ὁ γνωστὸς μουσικοσυνθέτης κ. Σταμάτης Σπανουδάκης, εἰς συνέντευξίν του εἰς τὸ Pentapostagma.gr καλεῖ τοὺς πολίτας «νὰ ψηφίσουν ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν μπεῖ ποτὲ στὴν Βουλή, δὲν εἶχαν ποτὲ ἀξιώματα καὶ μιλᾶνε γιὰ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα». Εἰς τὴν ἰδίαν συνέντευξιν, τὴν ὁποίαν ὑπογράφει ὁ κ. Θεόδωρος – Νεκτάριος Ζοῦμπος ὑποστηρίζει ὅτι: 1ον) Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἐμπνέουν εἰς τὸ ἔργον του. 2ον) Τὸ ἀδιέξοδον δὲν εἶναι πολιτικὸν καὶ χρήζει ἐξομολογήσεως, συγγνώμης καὶ ἀλλαγῆς νοοτροπίας. 3ον) Οἱ Ἕλληνες δὲν εἶναι αὐτοί, ποὺ ἦταν κάποτε. 4ον) Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὅλα. Ζωὴ καὶ θάνατος, ἐνῶ ἡ «πολιτικὴ εἶναι ἕνα παιχνίδι ἀρρωστημένων ἀπὸ φιλοδοξία καὶ φιλοχρηματία δημοσίων ὑπαλλήλων, ἐναντίον τῶν ἀδυνατωτέρων καὶ ἀνημπόρων νὰ ἀμυνθοῦν συνανθρώπων τους». 5ον) Ὁ Θεὸς «στέλνει καθαρὴ ἔμπνευση, σὲ ὅποιον θέλει νὰ ἀκούσει». Ἡ συνέντευξις Παραθέτομεν τὸ πλῆρες κείμενον τῆς συνεντεύξεως τοῦ κ. Σταμάτη Σπανουδάκη, ὁ ὁποῖος δὲν ὁμιλεῖ διὰ πρώτην φορὰν διὰ Ἑλλάδα καὶ Χριστόν. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁ Σταμάτης Σπανουδάκης εἶναι πασίγνωστος ὄχι γιὰ αὐτὰ ποὺ λέει, ἀλλὰ γιὰ αὐτὰ ποὺ συνθέτει, τὶς μαγευτικὲς μουσικὲς ποὺ σὲ ταξιδεύουν ἄλλοτε στὸ παρελθὸν κι ἄλλοτε στὸ μέλλον. Οἱ μελωδίες του σὲ βγάζουν ἀπὸ τὴν γκρίζα πραγματικότητα καὶ σὲ ἀνυψώνουν, καθὼς εἶναι γεμάτες ἀπὸ Χριστὸ κι Ἑλλάδα, ὅπως δηλώνει κι ὁ ἴδιος. Ὁ διάσημος καὶ ταλαντοῦχος μουσικοσυνθέτης εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ κάνει ἕνα διάλειμμα

ἀπὸ τὴν καλλιτεχνικὴ δημιουργία του καὶ νὰ μᾶς ἀπαντήσει στὶς ἐρωτήσεις μας, μέσα ἀπὸ τὶς ὁποῖες γνωρίζουμε τὸν πολιτικοποιημένο ἄνθρωπο πίσω ἀπὸ τὴν μουσική. — Ποιὰ εἶναι ἡ πηγὴ ἔμπνευσής σου; Πῶς μπορεῖς καὶ πηγαίνεις τὴν μουσική σου σὲ ἕνα ἀνώτερο ἐπίπεδο, ὀνειρικὸ τὴν στιγμὴ ποὺ περιτριγυρίζεσαι –ὅπως κι ὅλοι μας– ἀπὸ μία μίζερη πραγματικότητα; — Εἶναι τόσο ἁπλὸ καὶ τόσο εὔκολο, ἂν κοιτᾶς αὐτὰ ποὺ ποτὲ δὲν πεθαίνουν. Ποὺ ποτὲ δὲν σὲ προδίδουν. Ὅπου ὁ θησαυρός σου, ἐκεῖ κι ἐσὺ νὰ τὸν φυλᾶς. Ἐκεῖ καὶ ἡ ψυχή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἔμπνευσή σου. Ἐγὼ βρίσκω αὐτὴν τὴν ἄλλη, ὀνειρική, παιδικὴ καὶ παραδεισένια διάσταση στὸν Χριστό, στοὺς Ἀγγέλους Του, σʼ αὐτὰ ποὺ ἀκόμα λέει καὶ στὴν αἰώνια ἀγαπημένη. Τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Τοῦ πρίν, τοῦ τώρα καὶ τοῦ μέλλοντος. Ἡ μιζέρια, ἡ φτώχεια, οἱ δυσκολίες, ὁ πόνος καὶ ὁ θάνατος τελικὰ εἶναι ἤδη νικημένοι καὶ ἀσήμαντοι ἐχθροί. Φτάνει νὰ τὸ πιστέψεις. — Ποιὰ εἶναι, κατὰ τὴν γνώμη σου, ἡ κύρια αἰτία τῆς οἰκονομικοκοινωνικῆς κατάρρευσης τῆς Χώρας; Φταῖνε μόνο οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες; — Ἕνα σπιτικό, πέφτει ἔξω, ὅταν τὸ ἀντρόγυνο παύει νὰ εἶναι ἑνωμένο. Καὶ ἀρχίζει νὰ κοιτάει, ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του. Αὐτὸ προηγεῖται τῆς καταρεύσεως καὶ τῆς φτώχειας. Χάσαμε λοιπὸν σὰν Ἕλληνες, τοὺς στόχους μας, τὴν ἀγάπη μεταξύ μας καὶ κυρίως τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σέβας σʼ αὐτὸ ποὺ πάντα ἤμασταν. Παλληκάρια, φιλότιμοι, πιστοὶ καὶ ἀρκούντως "τρελλοί", γιὰ νὰ τὰ βάζουμε μὲ πολὺ δυνατώτερούς μας. Ἐν ὀλίγοις ἀνταλλάξαμε τὴν "ἱερὴ τρέλλα" τῆς ὀρθοδοξίας, μὲ τὴν λογικὴ καὶ τὸν καθωσπρεπισμὸ τῶν καθολικῶν καὶ προτεσταντῶν συν–εὐρωπαίων

μας. Εἶναι ἀδύνατον γιʼ αὐτοὺς νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν ἐλευθερία τοῦ Ἕλληνα καὶ τὴν διαφορετικότητά του. Ἡ λογική, μόνη της εἶναι πολὺ κακὸς σύμβουλος. Ἡ τρέλλα, τὸ θαῦμα, τὸ ἄπιαστο ὄνειρο εἶναι ἡ δική μας πραγματικὴ Πατρίδα. — Μποροῦν οἱ ἐρχόμενες ἐκλογὲς νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο; Εἶναι γνωστὴ ἡ ἐνασχόλησή σου μὲ τὴν πολιτική, ὅταν στήριξες τὸν Κώστα Καραμανλῆ. Τί θὰ συνιστοῦσες στοὺς Ἕλληνες νὰ ψηφίσουν ἢ κυρίως νὰ μὴ ψηφίσουν; — Τὸ "ἀδιέξοδο" δὲν εἶναι πολιτικό, παρὰ μόνον κατὰ τὸ ἐφήμερο καὶ δημοσιογραφικὸ φαίνεσθαι. Εἶναι ἀπόλυτα πνευματικὸ καὶ χρήζει ἐξομολογήσεως, συγγνώμης καὶ ἀλλαγῆς νοοτροπίας. Κανεὶς πολιτικὸς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτό, παρὰ μόνον μὲ τὸ παράδειγμά του. Δηλαδὴ ὁ καλὸς πολιτικὸς σήμερα, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνέβει σὲ σταυρό, ὄχι σὲ καρέκλα. Καὶ νὰ φορέσει ἀκάνθινο στεφάνι, ὄχι ρεπούμπλικα. Συνιστῶ νὰ ψηφίσουν ἀνθρώπους πού, δὲν ἔχουν μπεῖ ποτὲ στὴν Βουλή, δὲν εἶχαν ποτὲ ἀξιώματα καὶ μιλᾶνε γιὰ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα. — Πιστεύεις ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μία ἐπανάσταση ὅπως τοῦ 1821; Πνευματικοὶ ταγοί, ὅπως ἐσὺ θὰ μποροῦσαν νὰ διαδραματίσουν ἕνα ρόλο, ὅπως τοῦ Ρήγα Φερραίου; — Οἱ Ἕλληνες δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἤτανε τότε. Δυστυχῶς οἱ ἀριστερο–προοδευτικὸ–πασὸκ ἰδεολογίες χρόνια τώρα γκρεμίζουν μὲ λύσσα καὶ πρόγραμμα ὅ,τι ἀληθινό, ἑλληνικὸ καὶ ὀνειρεμένο. Καὶ πάλι δυστυχῶς, ἔχουν δημιουργήσει ἀναρίθμητους πολίτες, κλώνους τους. Ὁ Ρήγας Φερραῖος σήμερα θὰ εἶχε μεγάλο πρόβλημα ἐπικοινωνίας. Θὰ τὸν ταμπέλωναν φασίστα ἢ ἀκροδεξιὸ ἢ γραφικὸ καὶ σὲ κάθε περίπτωση, θὰ τοῦ στεροῦσαν τὸ

βῆμα, γιὰ νὰ πεῖ τὶς ἀπόψεις του. — Πόσο λείπει ὁ Μακαριστὸς Χριστόδουλος ἀπὸ τὴν σύγχρονη πραγματικότητα; Ὁ ρόλος τῆς ἐκκλησίας εἶναι μόνο ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἢ πρέπει νὰ ἔχει ἕνα πιὸ ἐνεργὸ ρόλο στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ τόπου; — Ἐμένα προσωπικά, μοῦ λείπει πολύ. Ἡ φωνή, ἡ στάση, ὁ λόγος, τὸ χαμόγελό του καὶ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἑλλάδα, ποὺ ἁπλόχερα προσέφερε. Ἀδικεῖς τὴν ἐκκλησία, ἀναφέροντας τὴν πολιτικὴ στὴν ἴδια πρόταση. Ἡ ἐκκλησία εἶναι ὅλα. Ζωὴ καὶ θάνατος. Ἡ πολιτικὴ πιά, εἶναι ἕνα παιχνίδι ἀρρωστημένων ἀπὸ φιλοδοξία καὶ φιλοχρηματία δημοσίων ὑπαλλήλων, ἐναντίον τῶν ἀδυνατωτέρων καὶ ἀνήμπορων νὰ ἀμυνθοῦν συνανθρώπων τους. Ἡ πιὸ ποταπὴ μορφὴ ζωῆς. Χτυπάω τὸν ἀπὸ κάτω καὶ γλείφω τὸν ἀπὸ πάνω! — Πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ πίστη γιὰ τὴν καλλιτεχνικὴ δημιουργία σου; — Πολὺ ὅπως ἐξήγησα καὶ πρίν. Πολὺ σημαντικὴ ὅμως εἶναι ἐπίσης, ἡ ἀπερίσπαστη καὶ πολλὴ δουλειὰ σὲ ἡσυχία, τὸ νὰ μὴ ἱκανοποιεῖσαι μὲ ὅ,τι κάνεις εὔκολα, τὸ νὰ ἀκοῦς μὲ προσοχὴ τοὺς πραγματικὰ μεγάλους ποὺ προϋπῆρξαν, ἡ πλήρης κόφωση σὲ μουσικὲς “ἐντέχνων καὶ σπουδαίων μόνον στὰ ὑπὲρ αὐτῶν ἄρθρα, καλλιτεχνῶν” καὶ βέβαια ἡ καθαρὴ ἔμπνευση, ποὺ ὁ Θεὸς στέλνει, σὲ ὅποιον θέλει νὰ ἀκούσει. — Ἕνα τελευταῖο μήνυμα γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες τοῦ pentapostagma.gr καὶ μία ὑπόσχεση στοὺς θαυμαστές σου: — Δὲν ἔχω ἀλλάξει σὲ τίποτα αὐτὰ ποὺ λέω καὶ κάνω, παρὰ τοὺς ὕπουλους καὶ παντοειδεῖς πολέμους καὶ ὑπόσχομαι νὰ ἐξακολουθήσω στὸν ἴδιο κακοτράχαλο, ἀλλὰ μὲ τόσο ὡραία θέα, δρόμο. (Γιατί ποτὲ δὲν γίνεσαι, ἄλλο ἀπ' αὐτὸ πού εἶσαι)».

Ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται νὰ συγκατατεθῆ εἰς τὴν ἔννοιαν τῆς «εἰκαζομένης συναίνεσης» διὰ τὴν μεταμόσχευσιν ὀργάνων σώματος, ἐπισημαίνεται εἰς τὴν ἐτησίαν ἔκδοσιν τοῦ «Ὁσίου Γρηγορίου» τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Συμφώνως πρὸς ἀνακοινώσεις, αἱ ὁποῖαι ἀνηρτήθησαν εἰς τὴν ἱστοσελίδα «Ἀναβάσεις»:

«Ὁ νόμος περί μεταμοσχεύσεως ὀργάνων ἀπό ἐγκεφαλικῶς νεκρό δότη ψηφίσθηκε στὶς 16–6–2011 ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἐφαρμογή τοῦ ἄρθρου 8 τοῦ ἐν λόγῳ νόμου, τό ὁποῖο συνιστᾶ νομοθετική ρήτρα ὑπέρ τῆς “εἰκαζόμενης συναίνεσης”, ἀναστέλλεται ἐπί μία διετία (μέχρι τήν 1–6– 2013), ὥστε νά προηγηθῆ “συγκεκριμένη ἐνημερωτική ἐκστρατεία”. Τό πρόβλημα, πού δημιουργεῖ ἡ συγκεκριμένη ρήτρα, εἶναι πολύ σοβαρό. Ὁ κάθε ἕνας μας εἶναι ὑποχρεωτικά δότης ὀργάνων, ἐφ᾽ ὅσον δέν ἔχει δηλώσει διαφορετικά. Στήν περίπτωσι πού εὑρεθῆ στήν κατάστασι τοῦ ἐγκεφαλικῶς νεκροῦ, μετά ἀπό ἕνα ἀτύχημα π.χ., θά τοῦ πάρουν τά ὄργανα, χωρίς νά δώσουν τό δικαίωμα στούς συγγενεῖς νά διεκδικήσουν γιά τόν ἄρρωστό τους νά μή ἀφαιρεθοῦν τά ζωτικά του ὄργανα. Ὁ πολυσυζητημένος “ἐγκεφαλι-

κός θάνατος” δέν εἶναι ὁ ὁριστικός θάνατος τοῦ ἀνθρώπου. Τά ὄργανα λαμβάνονται ἀπό ἕνα βαρειά ἄρρωστο, πού ἐνδέχεται νά ἀνανήψη, καί ὄχι ἀπό νεκρό. Ἐπιστήμονες πολλῶν εἰδικοτήτων ἔχουν ἀποφανθῆ ὅτι ὁ “ἐγκεφαλικός θάνατος” δέν εἶναι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά συμβατικά τόν ὀνομάζουν ἔτσι πρός διευκόλυνσι τῆς διαδικασίας ἀνευρέσεως μοσχευμάτων γιά τίς μεταμοσχεύσεις. Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά συγκατατεθῆ στήν ἔννοια τῆς “εἰκαζόμενης συναίνεσης”. Ὀρθά ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀνεκάλεσε τόν ἐκπρόσωπό της ἀπό τόν Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Πρέπει νά πραγματοποιηθῆ εὐρεῖα ἐνημέρωσις τοῦ λαοῦ μας γιά τούς ἠθικούς καί πνευματικούς κινδύνους, πού ἐγκυμονεῖ ἡ εἰκαζόμενη συναίνεσις. Ἡ ζωή μας δέν ἀνήκει οὔτε σέ ἐμᾶς τούς ἴδιους οὔτε στό κράτος. Ἀνήκει στόν Θεό, πού τήν χάρισε στόν καθένα μας καί πού θά τήν λάβη, ὅταν Ἐκεῖνος ἀποφασίση. Οἱ ἀνθρώπινοι σχεδιασμοί γιά διεύρυνσι τῆς δεξαμενῆς ὀργάνων δέν μπορεῖ νά ἐξασφαλίση ἀπό παραχαράξεις τήν ὑπογραφή τοῦ ἁπλοῦ πολίτη, ὅτι δέν θέλει νά εἶναι δότης, ὅταν στίς προδιαγραφές τῆς ἀναγγελλομένης Κάρτας τοῦ Πολίτη ἔχει περιληφθῆ ἡ προσθαφαίρεσις στοιχείων, ἑπομένως καί τῆς δηλώσεως ὅτι δέν εἴμαστε δότες ὀργάνων;».

Οἱ δικηγόροι τῆς Κύπρου καὶ τῶν Γιαννιτσῶν

ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΤΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΕΔΕΣΣΗΣ

Εἰς τὰ γραφεῖα τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Γιαννιτσῶν ἐπραγματοποιήθη τὴν Κυριακὴν τῶν Βαΐων ἐκδήλωσις, κατὰ τὴν ὁποίαν παρεδόθη ἐπιταγὴ ὕψους τριῶν χιλιάδων εὐρὼ διὰ τὸ «Γεῦμα Ἀγάπης» τῆς Ἐνορίας ἐκ μέρους τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀμμοχώστου εἰς τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, μέσῳ ἀντιπροσωπείας τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Γιαννιτσῶν. Εἰς ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ἐπισημαίνονται μεταξὺ ἄλλων τὰ ἀκόλουθα:

«Ὁ Πρόεδρος τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου, κ. Ἀθανάσιος Ξυνίδης, ἐπικεφαλῆς πολυμελοῦς ἀντιπροσωπείας τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Γιαννιτσῶν, παρέδωσε τὴν ἐπιταγὴ στὸν Σεβασμιώτατο καὶ τόνισε ὅτι οἱ Κύπριοι ἀδελφοί μας ἔδειξαν τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴν ἀγάπη τους παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι εἶναι ἐμπερίστατοι, ἀφοῦ εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ ζοῦν καὶ νὰ ἐργάζονται μακρυὰ ἀπὸ τὶς προγονικές τους ἑστίες ἐξαιτίας τῆς Τουρκικῆς κατοχῆς. Σημείωσε μάλιστα ὅτι ἐπιδιώχθηκε νὰ δοθεῖ

δημοσιότητα στὸ γεγονός, προκειμένου νὰ ἀναδειχθεῖ αὐτὴ ἡ συγκινητικὴ καὶ ἀξιοθαύμαστη χειρονομία ἀγάπης. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀπὸ τὴν πλευρά του εὐχαρίστησε θερμὰ τοὺς δωρητὲς ἀλλὰ καὶ τὸν Δικηγορικὸ Σύλλογο Γιαννιτσῶν γιὰ τὴν συμμετοχή του στὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο στηρίζεται στὴ συμμετοχὴ ὅλων. Πρόσθεσε ἐπίσης ὅτι τὰ γεύματα ἀγάπης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως αὐξάνονται χάρη στὴν συμμετοχὴ αὐτὴ καὶ ἤδη λειτουργοῦν γεύματα στὴ Σκύδρα, στὸν Ν. Μυλότοπο καὶ στὸν Ἄγρα. Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ μάλιστα εὐχαρίστησε καὶ τὴν Μητρόπολη Ταμασοῦ Κύπρου γιὰ τὴν προσφορὰ 500 κατεψυγμένων τροφίμων, τὰ ὁποῖα μοιράστηκαν σὲ ὅλα τὰ «Γεύματα Ἀγάπης» τῆς Μητροπόλεως. Συμπλήρωσε μάλιστα ὅτι αὐτὲς οἱ φιλανθρωπικὲς πρωτοβουλίες, ὅπως τὰ Γεύματα Ἀγάπης ἢ τὰ Κοινωνικὰ Παντοπωλεῖα προωθοῦνται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σὲ ὅλες τὶς Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος χωρὶς ὑστεροβουλίες, ἀλλὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ τιμὴ τοῦ λαοῦ μας».

Ἡ «Κοινωνία» καλεῖ τούς Πολιτικούς Ἀρχηγούς νά δηλώσουν ὅτι ἀποκηρύσσουν τήν Μασωνίαν Ἡ Πολιτική Παράταξις «Κοινωνία», ἡ ὁποία ἀγωνίζεται εἰς τόν πολιτικόν στίβον, ἀσπαζομένη τάς ἀρχάς τοῦ Ἐθνικοῦ Κυβερνήτου Ἰωάννου Καποδιστρίου, μέ ἀνακοίνωσίν της καλεῖ ἕκαστον πολιτικόν Ἀρχηγόν νά δηλώση ἐγγράφως ὅτι ἀποκηρύσσει τήν Μασωνίαν καί πάσης φύσεως μορφῆς Ἀποκρυφισμόν. Εἰς τήν ἀνακοίνωσιν ἐπισημαίνονται τά ἀκόλουθα:

«Ἡ Πολιτικὴ Παράταξη “ΚΟΙΝΩΝΙΑ” ἀντιμετωπίζει μὲ ἀποτροπιασμὸ τὴν προσπάθεια πολιτικῶν σχεδιασμῶν νὰ παραπλανήσουν γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ Λαὸ, ὥστε μὲ δόλιο τρόπο νὰ ἀποσπάσουν τὴν ψῆφο του, μὴ σεβόμενοι οὔτε αὐτὴ τὴν κρίσιμη ὥρα τίποτε καὶ κανένα. Στὸ ἀποτρόπαιο πολιτικό τους παιχνίδι μεταχειρίζονται ἀκόμη καὶ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τοῦ Γένους μας, παρουσιαζόμενοι στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ μὲ ἐπίπλαστη θρησκευτικότητα, ἐπικαλούμενοι ὑποκριτικὰ ἄλλοτε τὸ 'Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλοτε τῆς Παναγίας μας, ἐνῶ στὴν πράξη τὰ πολιτικά τους προγράμματα καί, κυρίως, οἱ πολιτικὲς πράξεις τους καταδιώκουν συστηματικὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας καὶ κάθε πνευματικὴ προσπάθεια στὸν τόπο μας. Ἡ Παράταξη “ΚΟΙΝΩΝΙΑ”, προκειμένου νὰ προστατεύσει τὸν λαό

μας ἀπὸ κάθε πολιτικὸ καιροσκόπο καλεῖ καὶ προκαλεῖ κάθε Πολιτικὸ Ἀρχηγό, ποὺ παρουσιάζεται στοὺς ψηφοφόρους του ὡς συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκ κλησίας νὰ δηλώσει ἐγγράφως ὅτι ἀποκηρύσσει τὴν Μασωνία καὶ κάθε μορφῆς Ἀποκρυφισμὸ καὶ νὰ ὑποχρεώσει καὶ ὅλα τὰ στελέχη του νὰ δηλώσουν τὸ ἴδιο, ἐφʼ ὅσον –κατὰ τὴν Ἐκκλησία μας– ἡ Μασωνία εἶναι θρησκεία μὲ Εἰδωλολατρικὸ τελετουργικὸ καὶ ὄχι ἁπλὴ φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση, ὑποσκάπτει δὲ συστηματικὰ τὴν ὑπόσταση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐδαφικὴ καὶ τὴν πνευματικὴ ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος μας! Ἡ Παράταξή μας “ΚΟΙΝΩΝΙΑ” ἔχει θέσει στὸ Καταστατικό της ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἐγγραφῆς κάποιου καὶ ὡς ἁπλοῦ μέλους της τὴν ἀνωτέρω Δήλωση. Ὅσα Κόμματα ἀρνηθοῦν νὰ ἀποκηρύξουν γραπτῶς τὴν Μασωνία καὶ κάθε μορφῆς Ἀποκρυφισμό, μὲ τὴν ἄρνησή τους αὐτὴ ἢ μὲ τὴν κωφεύουσα σιωπὴ τους αὐτοαποκαλύπτονται ὡς ψεῦτες, ὑποκριτὲς καὶ ἱερόσυλοι, λαοπλάνοι καὶ ἐν τέλει ἐχθροί τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἔθνους μας! Ὁ Πρόεδρος Μιχαήλ Ἠλιάδης καί ἡ Κεντρική Ἐπιτροπή τῆς παρατάξεως “Κοινωνία”».

Ἀλλαγαὶ εἰς τὸ Γραφεῖον τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου «Ρομφαία» ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεόδωρος ἐχειροθέτησε νέον ὑπογραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου, τὸν Ἀρχιμανδρίτην Νήφωνα Πουλόπουλον. Συμφώνως πρὸς τὰς ἰδίας πληροφορίας:

«Ὁ Πατριάρχης, διόρισε νέο Διευθυντὴ στὸ Πατριαρχικὸ Γραφεῖο. Ὁ νέος Διευθυντὴς τοῦ Πατριαρχικοῦ Γραφείου εἶναι ἀπὸ σήμερα, ὁ Ἀρχιμ. Ἀπόστολος Τριφύλλης. Ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Νήφων Πουλόπουλος ἐγεννήθη στὴν Θεσσαλονίκη τὸ ἔτος 1970. Εἶναι κάτοχος μεταπτυχιακοῦ

τίτλου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης μὲ εἰδικότητα στὴν Ἱστορία τῶν Σλαβικῶν Ἐκκλησιῶν. Ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ἀπόστολος Τριφύλλης ἐγεννήθη στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1976. Εἶναι κάτοχος μεταπτυχιακοῦ τίτλου εἰδίκευσης τῶν Πανεπιστημίων Βελιγραδίου καὶ Λυὼν στὴν Πολιτικὴ καὶ Διαχείριση Πολιτισμοῦ, ἐνῶ συνεχίζει τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ στὸ Κέντρο Ἑλληνιστικῶν Σπουδῶν τῆς Ἀλεξανδρινῆς Βιβλιοθήκης καὶ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀλεξανδρείας. Διετέλεσε Διευθυντὴς τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης Ἀλεξανδρείας».