Ορθόδοξος Τύπος φ. 1925, 4/5/2012 by anthologimata

ΚΕΜΠΑ 3645

ΚΩΔΙΚΟΣ 3053

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

ΠΑΝΤΗΣΙΝ εἰς τὴν διαβόητον Ἀκαδημίαν Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία ὀργανώνει μὲ τὰς εὐλογίας τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Ἰγνατίου, συνέδριον, εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ζητήση τὴν διακοπὴν πάσης σχέσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τοῦ Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία διεμορφώθη μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δίδει ἀπὸ τὸν τάφον του εἰς

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

4 ΜΑΪΟΥ 2012 Πελαγίας μάρτυρος, Ἱλαρίου ὁσίου τοῦ θαυματουργοῦ

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1925

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΗΔΕΝΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΤΗΣ Ἄρθρον τοῦ μακαριστοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου

ΥΜΝΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ μακαριστὸς μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης. Ὁ μακαριστὸς Μοναχός, ὁ ὁποῖος ἐβραβεύθη ὑπὸ τῆς Ἀκα-

δημίας Ἀθηνῶν διὰ τὸ πνευματικὸν – συγγραφικόν του ἔργον ὑπερασπίζεται εἰς ἕν βιβλίον του τὸ Βυζαντινὸν Πολιτισμὸν

καὶ τὸ Βυζάντιον τονίζων τὰς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ εἰς αὐτό, εἰς τὰς ὁποίας ἄλλωστε ὀφείλει τόσον τὴν λάμψιν του ἐπὶ χί-

λια καὶ πλέον ἔτη, ὅσον καὶ τὴν πτῶσιν του. Τὸ ἔργον του αὐτό, εἰς τὸ ὁποῖον ἀναλύεται ἡ προσφορὰ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτο-

Μὲ γραπτὴν ἀνακοίνωσιν τῆς ἐν Ἑλλάδι Παπικῆς «Ἱεραρχίας»

ΤΙ; ΠΩΣ; ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ;

Τοῦ Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, Ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Ἐπί τέλους μέσα στό «δημοκρατικό καθεστώς», πού ζοῦμε, ὁρίστηκε ἡμερομηνία ἐκλογῶν, ἡ 6η Μαΐου, ἡμέρα Κυριακή. Ἡ περίοδος, πού διανύουμε εἶναι Ἀναστάσιμη. Ἀσφαλῶς τίποτα δέν εἶναι τυχαῖο, ὑποστηρίζει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος. Μέσα στήν τεσσαρακονθήμερη ἀναστάσιμη περίοδο ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί διακατεχόμενοι ἀπό τό μοναδικό, παγκόσμιο, διαχρονικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, θά προσέλθουμε στίς κάλπες, γιά νά ψηφίσουμε χωρίς φόβο, πάθος καί ἰδιοτέλεια. Αὐτές οἱ ἐκλογές ἀπαιτοῦν ἀπό ὅλους μας ἰδιαιτέρα σύνεση καί διάκριση, ἀφοῦ καλούμαστε νά ἐκλέξουμε ἐκπροσώπους μας μέ ξεχωριστή ἀγάπη στούς Ἕλληνες πολίτες, ἀδιάφθορους, ἔντιμους, φιλοπάτριδες, μέ ἐγνωσμένη, εἰ δυνατόν, ὀρθόδοξη φιλοθεΐα καί θυσιαστική φιλανθρωπία. Ἀνθρώπους μέ ἁπλῆ ἀνθρωπιά πρός τούς ξένους καί μέ ἀκέραιο σεβασμό στήν ὑπερτρισχιλιετῆ ἱστορία τῆς χώρας μας, πού καταξιώθηκε ἀπό τούς ἐξαίρετους θεανθρώπινους θησαυρούς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς και Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας. Μέχρι τώρα ἔχει συσσωρευθεῖ στή μαρτυρική Ἑλλάδα ἀσύλληπτο βάρος προδοσίας, μισοθεΐας ἀπό τούς φανερούς ἤ κρυπτομένους ἀγνωστικιστές, ἀθέους ἤ καί πολεμίους τῆς ἁγίας ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Ἔχει ἐκτονωθεῖ ἀπό τίς ψυχές μας ἕνα ὀγκωδέστατο πλέγμα ἀπό ὕβρεις, κατάρες, ἀγανάκτηση, ἄσπονδο -κοσμικά δικαιολογημένομῖσος, ἰδίως ἐκ τῶν κατατρεγμένων συμπολιτῶν μας ἐναντίον τῶν μή σπλαγχνικῶν διαχειριστῶν τοῦ Ἔθνους μας, τῶν «ἀρχόντων» ἐχθρῶν μας. Βάναυσα ὅλοι μας ἀπειλούμαστε ἀπό τόν ἄμβωνα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τήν τηλεόραση μέ τά ἐπιτελεῖα της, γιά ἀκόμα πιό σκληρά μέτρα καί χαράτσια πού δέν ἔχουν προηγούμενο στήν ἱστορία μας καί τήν ἀρχαία καί τῶν νεωτέρων χρόνων, ἐνῷ ἑτοιμαζόμαστε, ὑποτίθεται, γιά ἐκλογές. Ἐπιτρέπει βέβαια ὁ Κύριός μας, ὅπως ὁ Ἴδιος προτίμησε νά σταυρωθεῖ ὅλως ἐξευτελιστικά ἀπό τά ἄπονα καί ἀνυπότακτα πλάσματά Του καί νά μή τά σταυρώσει παραδειγματικά, ἐπιτρέπει νά ὑφιστάμεθα ὡς Ἑλληνική κοινωνία πανδημία ἑκατομμύριων ἀνέργων ἀπολυθέντων καί ἀστέγων, παραδομένων πιά μόνο στό ἔλεος τοῦ Σταυρωθέντος ἀλλά καί Ἀναστάντος Κυρίου μας. Ἐπιτρέπει νά μειώνονται δραματικά θέσεις ἐργασίας καί στόν δημόσιο καί στόν ἰδιωτικό τομέα, νά παροπλίζονται ὅσοι παρέχουν ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη στούς πολίτες. Ἐπιτρέπει ὁ μόνος Φιλάνθρωπος νά περικόπτονται μισθοί καί συντάξεις καί νά γίνονται αὐτόχειρες ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩΜΕΝ ΤΩΡΑ

Στρατηγική τοῦ ἀγῶνος

Τοῦ Ἀρχιμ. Παϊσίου Παπαδοπούλου, Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Φιλώτα

Ε σπαραξικάρδια ὀδύνη καὶ ἀπροσμέτρητο ἄλγος ψυχῆς παρακολουθοῦμε τὸν τελευταῖο καιρὸ τὸ δράμα τῆς πατρίδος μας προβληματισμένοι γιὰ ὅσα συμβαίνουν. Ὁ βαρὺς χειμώνας, πού περάσαμε φέτος μὲ τὰ δυσβάστακτα οἰκονομικὰ μέτρα τοῦ μνημονίου, τὰ ὁποῖα ἀπηχοῦν καὶ ἄλλες παραμέτρους στὴν ἐσωτερική μας πολιτική, ἀκόμη πιὸ ἐπώδυνες καὶ τελικὰ ὁλοκληρωτικές, κάνουν πλέον τοὺς Ἕλληνες νὰ παραμιλοῦν, τσακισμένοι ψυχολογικά, μέσα στὸ ἀπελπιστικὸ ἀδιέξοδο στὸ ὁποῖο μᾶς παγίδευσαν ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπή, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα καὶ τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο στὰ πλαίσια τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης. «Δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐφʼ ἡμᾶς». Ποιὸς «κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου» θὰ μποροῦσε νὰ περιγράψει παραστατικὰ ὅσα καταλύονται στὸ Ἑλληνικὸ κράτος καὶ ποιὰ προφητικὴ φωνὴ θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἀφυπνίσει τὴν ἀποχαυνωμένη καὶ χονδροειδῆ ἐσχάτως συνείδησή μας; Ἀπὸ καιρὸ οἱ ἐπίσημοι κύκλοι τῆς Εὐρωζώνης, σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς διεθνεῖς θεσμικοὺς ἐπενδυτὲς καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς τράπεζες, πού κατέχουν τὸν κύριο ὄγκο τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου χρέους, στὸ ὁποῖο μᾶς ἔρριξαν μὲ σκοπιμότητα, ἐξαιτίας τῆς δικῆς μας ἀφέλειας, ἀποφάσισαν νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν πτώχευση, χωρὶς βέβαια νὰ θιγοῦν οἱ ἀγορές. Ἔπρεπε, ὁπωσδήποτε, σύμφωνα μὲ τὸ συμφέρον τους -ἂς μὴ ξεγελιόμαστε- νὰ περάσει ὁλόκληρη ἡ δημοσιονομικὴ διαχείριση τῆς χώρας μας στὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς ἐπιτροπείας, δηλαδὴ νὰ συντελεσθεῖ ἡ ἐθνική μας ὁμηρία. Ἤδη, μὲ ἀφορμὴ τὴν διαχείριση τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους, ἡ Τρόϊκα σὲ συνεργασία μὲ τὴν «ὁμάδα δράσης» τῶν ἐπιτρόπων, πού ὅρισε ἡ Κομισιόν, θὰ ἔχει αὐξημένες πλέον ἁρμοδιότητες, τουτέστι ἀσφυκτικὴ ἐποπτεία στὴν Ἑλλάδα, ἤτοι, ὅπως γράψαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας, ἐγκαθιδρύεται μιὰ πολυεθνικὴ στρατιὰ ἐλεγκτῶν, οὐσιαστικὰ γιὰ νὰ μᾶς κυβερνᾶ. Συντόμως, κάθε ζωτικὸς τομέας τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καὶ διοίκησης θὰ βρίσκεται στὰ χέρια ξένων. Γιατί; Ἁπλά, γιὰ νὰ ὑποδουλώσουν τοὺς Ἕλληνες καὶ νὰ χάσουμε τὴν ἐθνική μας κυριαρχία. Τὸ χρέος, πού μᾶς λάνσαραν ὀργανωμένα, ἔγινε τὸ ἐργαλεῖο τῆς καταδυνάστευσής μας. Σὲ λίγο θὰ ἀρχίσουν καὶ νὰ ὁρίζουν τὰ ἐσωτερικά μας θέματα μὲ τὸ πρόσχημα αὐτῆς τῆς ἐποπτείας. Μήπως δὲν ἤθελαν οἱ νεοεποχίτες τρομο-κεφαλαιοκράτες μαζὶ μὲ τοὺς εὐρωπαίους ἑταίρους μας νὰ χειραγωγηθοῦμε οἱ Ἕλληνες πολίτες μὲ ἄλλοθι τὸν κίνδυνο μιᾶς πτώχευσης, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ τελικὰ ἡ κύρωση τοῦ πακέτου μέτρων ἀπὸ τὴν Βουλὴ ψηφίζοντας τὸ νέο μνημόνιο; Ἂν ὄχι, γιατί πίεζαν μὲ τέτοια ἐμμονή; Γιατί δάνειζαν μὲ τόσα ὑψηλὰ ἐπιτόκια; Γιατί ἆραγε ὅταν ψηφίστηκαν ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο ὅσα ἀφοροῦν τὸ νέο μνημόνιο ἔγινε ἡ ἀναβάθμισή μας ἀπὸ τοὺς οἰκονομικοὺς οἴκους ἀξιολόγησης; Τουλάχιστον αὐτὸ ἔπρεπε νὰ μᾶς προβληματίσει. Ὅλοι ὅσοι θέλησαν νὰ περάσουν τὰ νέα μέτρα προέβαλαν ὡς ἐπιχείρημα τὴν κρισιμότητα τῶν περιστάσεων, γιʼ αὐτὸ καὶ ἔκαναν λόγο γιὰ ἀναγκαιότητα ὁλοκληρώσεως τῆς ἀναδιάρθρωσης τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους. Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ προτάσσεται τὸ δίλημμα· ἢ προχωροῦμε σὲ διακρατικὴ συμφωνία ἔπειτα ἀπὸ τὴν κύρωση τοῦ μνημοΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

κρατορίας εἰς τὸν τότε γνωστὸν κόσμον ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄρθρα δημοσιευμένα εἰς τὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον» κατὰ τὸ 1986. Οἱ Πατρομάχοι τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου καὶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος, ἐὰν ἔχουν ἐλάχιστα ἴχνη Ἐθνικῆς καὶ Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ἀποσπασμάτων τῶν ἄρθρων τοῦ μακαριστοῦ Μοναχοῦ, νὰ ζητήσουν συγγνώμην, νὰ ἀνακαλέσουν τὰς θέσεις των, αἱ ὁποῖαι δὲν διαφέρουν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο ΕΝ Τῼ ∆ΟΜΒῼ ΟΡΕΙ

Μὲ ἀφορμὴν τὴν μήνυσιν τοῦ Σεβ. Πειραιῶς ἐναντίον τοῦ ἐν Ἀθήναις Παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» κ. Φωσκόλου, τὸν ὁποῖον ἐκάλεσεν ὁ πρῶτος Πταισματοδίκης Ἀθηνῶν (26 Ἀπριλίου), διὰ νὰ ἀπολογηθῇ ἐπὶ τῆς βασικῆς κατηγορίας ὅτι παπικοὶ κάνουν προσηλυτισμὸν Ὀρθοδόξων μαθητῶν ἐντὸς σχολείου.

Οἱ Παπικοὶ ἀποδίδουν εὔσημα ὄχι μόνον εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν θεολόγον κ. Ἀνδριόπουλον, ὁ ὁποῖος ἐστράφη πρῶτος ἐναντίον τοῦ Σεβ. Πειραιῶς διὰ τὰ ἀναθέματα ἐναντίον τοῦ Πάπα καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ἐν Ἀθήναις σύμβουλον τοῦ Φαναρίου κ. Ἀριστείδην Πανώτην, ὁ ὁποῖος ἐζήτησεν ἕως καὶ τὴν κατάργησιν τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Σεβ. Πειραιῶς εἰς ἀνακοίνωσίν του τονίζει πὼς ἀπὸ τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Παπικῆς «Ἱεραρχίας» καταδεικνύεται ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ, ἐνῷ καταγγέλλει τὴν Παπικὴν «Ἱεραρχίαν» ὅτι ἀποσιωπᾶ, ἀποκρύπτει καὶ διαστρεβλώνει τὰ πραγματικὰ γεγονότα. Πῶς ἀπαντᾶ εἰς τοὺς χαρακτηρισμούς, ποὺ τοῦ προσάπτουν οἱ Παπικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμμένουν εἰς τὰς κακοδοξίας των. Τὴν μήνυσιν τὴν ἀφιερώνει εἰς τοὺς Οἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι συμπλέουν μετὰ τῶν Παπικῶν. Δίδει εἰς τὴν δημοσιότητα τὴν ἐπιστολὴν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἀποστείλει εἰς τὸν ἐν Ἀθήναις Παπικὸν «Ἀρχιεπίσκοπον», μὲ τὴν ὁποίαν τὸν προειδοποιεῖ πώς, ἐὰν δὲν σταματήση ὁ προσηλυτισμός, θὰ κατέθετε μήνυσιν. Οἱ ἐν Ἑλλάδι ἐκπρόσωποι τῆς Παπικῆς «Ἱεραρχίας ἐπιδοκιμάζουν τὴν ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν ἀπέστειλεν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καὶ εἰς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διὰ τῆς ὁποίας ζητεῖ τὴν «κεφαλὴν» τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἐπειδὴ ἀνέγνωσε κατὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναθέματα ἐναντίον τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Βενεδίκτου ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν Πανθρησκείαν. Ἐπικροτοῦν, ἐπίσης, τὴν ἀρθρογραφίαν ἐναντίον τοῦ Πειραιῶς ὑπὸ τοῦ θεολόγου κ. Ἀνδριοπούλου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ συμβούλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ. Ἀριστείδου Πανώτου,

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

Ἀπό τόν πόλεμον τοῦ Φαναρίου ἐναντίον τοῦ μακαριστοῦ Ἀθηνῶν Χριστοδούλου εἰς τόν πόλεμον ἐναντίον τοῦ Πειραιῶς. Σελ. 8 Ἡ Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης μετατρέπεται εἰς ἐργαστήριον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σελ. 8 Πρός τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μου. Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη. Σελ. 4 Ὁλόκληρον τό ὑπόμνημα τῶν πατρομάχων-μεταπατερικῶν τῆς Ἀκαδημίας Βόλου. Σελ. 5 Προκλητικόν ἄρθρον τοῦ Σεβ. Χαλκηδόνος, ὁ ὁποῖος στρέφεται ἐναντίον τοῦ νεογεροντισμοῦ. Σελ. 5 Κυριακή τοῦ Παραλύτου. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη. Σελ. 6

ὁ ὁποῖος παρουσιάζει τὸν Σεβ. Πειραιῶς ὡς «νεαρὸν» καὶ «λοξία» πνευματικῶς – ἐκκλησιαστικῶς, θέ-

ΟΙ ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΛΛΟΙ ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦν τὴν ὑποκρισία προκειμένου νὰ καλύψουν τὶς ἀδυναμίες τους καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς καὶ ἀξιοκατάκριτες πράξεις τους. Σκοπός τους πάντα ἡ δημιουργία καλῶν ἐντυπώσεων γιὰ τὸ πρόσωπό τους. Ἐνῶ δὲν θέλουν νὰ ἀλλάξουν τὴν ἁμαρτωλή ζωή τους, τοὺς ἀρέσει νὰ ἐμφανίζονται διαφορετικοὶ καὶ ἀνώτεροι. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ εἶναι εὐρέως διαδεδομένο. Οἱ ὑποκριτὲς εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ ἐντυπώσεις ἐπίσης ποὺ δημιουργοῦν πολλές. Σὲ αὐτὸ βοηθάει καὶ ἡ τηλεόραση, ἡ ὁποία τοὺς προβάλλει προθύμως, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὴν προσωπική τους ζωή. Ὁ φακὸς πέφτει πάντα στὴν ὑποκριτική τους εἰκόνα, ποὺ φιλοτεχνεῖται μὲ ἐπιμέλεια. Οἱ ὑποκριτὲς εἶναι πρόσωπα ποὺ ἀπωθοῦν. Ὅπως ἦταν καὶ οἱ Φαρισαῖοι στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονταν ὡς σπουδαῖοι καὶ ἐνάρετοι, ἐνῶ ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Τοὺς ἐνδιέφερε ἡ δημόσια εἰκόνα καὶ ὄχι τὸ πραγματικὸ ἦθος. Ἕνας ἐπίσκοπος λέει ὅτι «ὁ φαρισαϊσμὸς στὴ θρησκεία καὶ τὴ ζωὴ εἶναι τὸ ἀσυμπαθέστατο πρᾶγμα, καὶ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ὑποκρισία τῶν τρόπων, ἡ σκληρότης τῶν αἰσθημάτων, ἡ αὐτοϊκανοποίησις καὶ πεποίθησις γιὰ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάστασί μας εἶναι οἱ κακίες, ποὺ συνθέτουν τὸ φαρισαϊσμό». Δυστυχῶς, ὁ λαὸς βλέπει τὰ ἐξωτερικὰ καὶ ἐπηρεάζεται. Μένει στὶς ψεύτικες συμπεριφορές, πιστεύει τὶς δηλώσεις καὶ ἐπιπόλαια χειροκροτεῖ τοὺς «χαρισματούχους». Αὐτὴ τὴν ἀδυναμία τοῦ λαοῦ γνωρίζουν οἱ ὑποκριτὲς καὶ ἐνεργοῦν ἀναλόγως. Ὁ λαὸς δὲν διακρίνει τὰ φαινόμενα ἀπὸ τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων, γι᾽ αὐτὸ γίνεται καὶ εὔκολο θῦμα. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀνεχόταν τὴν ὑποκριτικὴ συμπεριφορὰ τῶν Φαρισαίων καὶ συχνὰ χρησιμοποιοῦσε σκληροὺς λόγους, προκειμένου νὰ διορθωθοῦν οἰ ἴδιοι ἀλλὰ καὶ ὁ ἀνυποψίαστος λαὸς νὰ ἐνημερωθεῖ καὶ νὰ μὴ τοὺς ἐμπιστεύεται. Θεωροῦσε τὴν ὑποκρισία βεβήλωση τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων. Τὸ φαινόμενο τῆς ὑποκρισίας ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι τὸ φαρμακερὸ ἀγκάθι, ποὺ πληγώνει πολλοὺς πιστοὺς καὶ γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ κόβεται καὶ νὰ καίγεται. Δὲν εἶναι εὔκολο τὸ ἔργο αὐτό. Οἱ ἀντιδράσεις εἶναι μεγάλες καὶ κάποτε λυσσαλέες. Πρέπει ὅμως τὸ κακὸ νὰ περισταλεῖ καὶ κάποτε νὰ ἐκλείψει. Ἕνας πολύπειρος ἐπίσκοπος, ἀναφερόμενος στοὺς ὑποκριτές, ποὺ ἐμφανίζονται στὴν Ἐκκλησία, ἔγραφε: «Εἶναι δυστύχημα ποὺ φαρισαῖοι ὑπάρχουν πάντα κι ἡ ἀλήθεια τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας κακοποιεῖται καὶ σήμερα —ἀπὸ κείνους, ποὺ μονοπωλοῦν τὴν πίστι καὶ ἰδιοποιοῦνται στὴ σκέψι του τὸ Θεὸ καὶ ἐξουθενώνουν τοὺς ἄλλους καὶ ἐπιδεικνύουν τὴν ἁγιότητάς τους, ἀπὸ τοὺς ὑποκριτάς, τοὺς θεατρίνους τῆς θρησκείας καὶ τῆς ἠθικῆς. Αὐτοὶ εἶναι ἀσυμπαθεῖς καὶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ὅσων καταλαβαίνουν— καὶ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ».

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

(2ον)

Ἡ μέχρι τώρα ἀνάπτυξη ἀπέβλεπε νά δείξει ὅτι ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ κύρους τῶν Πατέρων ἄρχισε σταδιακά νά ἀναπτύσσεται ἀπό τόν 9ο αἰώνα συγχρόνως μέ τήν ἀνάπτυξη τῆς σχολαστικῆς θεολογίας καί τοῦ ἀνθρωποκεντρικοῦ Οὐμανισμοῦ τῆς Ἀναγεννήσεως. Ἡ σχολαστική Θεολογία τοῦ Παπισμοῦ εὐθύνεται γιά τόν παραμερισμό τῶν Πατέρων, ὄχι μόνο γιατί κατέστησε τήν λογική καί τήν διαλεκτική βασικά ὄργανα

των ἐκ παραλλήλου, θέμα καταργήσεως τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πάντα

θεολογήσεως καί περιφρόνησε τόν ἄνωθεν φωτισμό, τήν θεία σοφία, ἀλλά καί γιατί ἐδογματοποίησε τήν ὕψωση τοῦ πάπα ὑπεράνω καί τῶν συνόδων καί τῶν Πατέρων, ἀκόμη καί ὑπεράνω τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας. Κριτήριο ὀρθῆς θεολογήσεως πλέον δέν εἶναι ἡ συμφωνία μέ τούς Πατέρες, ἀλλά ἡ συμφωνία μέ τόν πάπα. Ἐνῶ ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας κινεῖται στή γραμμή ΧριστόςἈπόστολοι-Πατέρες, ἡ παπική μοναρχική ἀντίληψη κινεῖται στή γραμμή Χριστός-Πέτρος-Πάπας.

Αὐτή ἡ ἰσχυρή μεταπατερική θύελλα δέν ἐκλόνισε τήν πατερική παράδοση, τά πατερικά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας, διότι ὁ Θεός ἀνέδειξε κατά τήν μεσοβυζαντινή καί ὑστεροβυζαντινή περίοδο τοῦ ἐλευθέρου πολιτικοῦ βίου τῆς Ρωμανίας τρεῖς νέους μεγάλους ἱεράρχας καί οἰκουμενικούς διδασκάλους, τούς Τρεῖς Νέους Ἱεράρχας, ὅπως τόν τελευταῖο καιρό ὀρθῶς διακρίναμε· τόν Μ. Φώτιο, ὁ ὁποῖος τόν 9ο αἰώνα πρῶτος συστηματικά καί θεολογικώτατα ἀντιμετώπισε τήν ἀντιπατερική καί αἱρετική διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, καί στό θέμα τοῦ filioque καί στό θέμα τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα, κατοχυρώσας μέ ἀπόφαση τῆς συνόδου τοῦ 879 στήν Κωνσταντινούπολη, πού θεωρεῖται οἰκουμενική, τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία· τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος τόν 14ο αἰώνα ἀντιμετωπίζοντας τόν οὑμανιστή καί φι-

ταῦτα περιλαμβάνονται εἰς ἐπίσημον ἀνακοίνωσιν τῆς Παπικῆς «Ἱεραρχίας», τὴν ὁποίαν ἐξέδωσεν, μὲ ἀφορμὴν τὴν κλῆσιν εἰς ἀπολογίαν, ἐνώπιον τοῦ Πρώτου Πταισματοδίκου Ἀθηνῶν, τοῦ ἐν Ἀθήναις «Ἀρχιεπισκόπου» τῶν Ρωμαιοκαθο-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Ἀντιδράσεις διὰ τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου

Ἀρκετοὶ Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοποθετοῦνται, παρασκηνιακῶς, ἀρνητικῶς εἰς τὴν ἐνέργειαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου νὰ ζητήση τὴν «κεφαλὴν ἐπὶ πίνακι» τόσον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἀντιοικουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ θεολόγων. Ὑποστηρίζεται ὅτι τὴν ἀντίθεσίν των ἐκφράζουν καὶ ὡρισμένα μέλη τῆς παρούσης Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, τὰ ὁποῖα θεωροῦν τὴν σχετικὴν ἐπιστολὴν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου, μὲ τὸ προαναφερόμενον αἴτημα, ὡς ὠμὴν ἐπέμβασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἐπιστολή του, λέγουν, ἀποτελεῖ εἰσπήδησιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ποὺ καταλύει οὐσιαστικῶς τὸ Αὐτοκέφαλόν της. Θεωροῦν, τέλος, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὤφειλε νὰ ἐπιστρέψη τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου ὡς ἀπαράδεκτον καὶ διὰ τὴν ἀποφυγὴν κρίσεως νὰ ἐδίδοντο διευκρινήσεις τηλεφωνικῶς ἢ κατ᾽ ἰδίαν, μὲ ἐπίσκεψιν–ἀστραπὴν τοῦ Ἀρχιεσκόπου εἰς τὸ Φανάριον. Ἡ ἀπάντησις τῆς ΔΙΣ καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς τὸ Φανάριον θὰ δοθῆ τὰς ἀμέσως προσεχεῖς ἡμέρας.

λοσοφοῦντα Βαρλαάμ, κατά τήν περίοδο ἀκμῆς τοῦ Σχολαστικισμοῦ, προέβαλε τόν φωτισμό τῶν θεολόγων ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἔναντι τοῦ κτιστοῦ καί περιορισμένου φωτισμοῦ τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, μέ πλήρη κατοχύρωση τῆς διδασκαλίας του ἀπό τίς ἡσυχαστικές συνόδους τοῦ 1451, στήν Κωνσταντινούπολη καί πάλι, πού θεωροῦνται καί αὐτές ὡς μία καί οἰκουμενική· καί τόν Ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τόν Εὐγενικό, τόν γίγαντα καί ἄτλαντα αὐτόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν ὀρθῶς ἀποκληθέντα ἀντίπαπα καί παπομάστιγα, ὁ ὁποῖος μόνος ἀκύρωσε καί ἀχρήστευσε τίς ἀποφάσεις τῆς ψευτοενωτικῆς συνόδου τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, ἡ ὁποία ἐκβιαστικά καί καταπιεστικά στόν ὅρο της ἐδογμάτισε ἀντιπατερικές καί αἱρετικές διδασκαλίες καί ἀριθμεῖται μέχρι σήμερα ἀπό τούς πα-

Τὴν 6ην Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ ἐν τῷ Δομβῷ ὄρει ἀσκήσαντος. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

Εἰς τήν πρόκλησιν τῆς ἀνεργίας

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Στίς τελευταῖες δεκαετίες τῆς εὐημερίας καί τῆς "διασκέδασης" στή χώρα μας, κυκλοφοροῦσαν πολλά καί διάφορα συνθήματα ἀπό κάποιες κοινωνικές ὁμάδες. Ἄλλα μέν τραγικά, ἄλλα δέ διασκεδαστικά! Οἱ μέν γυναῖκες μέ μπροστάρισσα τή γυναίκα πρωθυπουργοῦ, διαδήλωναν ὑπέρ τῶν ἐκτρώσεων, μέ τό γελοῖο ἐπιχείρημα πώς,"δέν εἶναι κλωσσομηχανές", ὥστε νά κάνουν πολλά παιδιά! Ἀπ᾽ τίς ἀντρικές πορεῖες καί διαμαρτυρίες, ἦταν κι ἕνα σύνθημα, πού θύμιζε συβαριτισμό, δηλαδή, τρυφηλότητα καί καλοπέραση! Ἕνα σύνθημα ἀντιεργασιακό, ἐνάντια πρός τήν ἀρετή τῆς αὐτάρκειας καί τῆς οἰκονομίας. Καί ποιό ἦταν; «Ὄχι στή λιτότητα»! Ἀλλά, τό «ὄχι στή λιτότητα», σήμαινε στραγγαλισμό τῆς καλῆς διαχείρισης καί τῆς μετρημένης ζωῆς. Βλέπει κανείς, μέ τέτοια συνθήματα, τήν ἀντιστροφή τῶν ἠθικῶν κανόνων. Ὁ εὐδαιμονισμός εἶχε γίνει σκοπός ζωῆς γιά πολλούς Ἕλληνες. Ἡ σχιζοφρένια στήν κορύφωσή της. Ἡ ἀρετή τῆς λιτότητας μέ τήν τόση χρησιμότητα καί τήν ἠθική ὀμορφιά, πῆρε τήν ὄψη ἀποτρόπαιου μπαμπούλα! Οἱ Ἕλληνες αὐτοί κατάντησαν συβαρίτες καί ἀβδηρίτες. Φιλήδονοι καί φιλόδοξοι. Οὔτε οἱ ὀπαδοί τοῦ μαρξισμοῦ κατάφεραν τίποτε μέ τά πεπαλαιωμένα τους συνθήματα. Ὁ

γνωστός ἀρθρογράφος τῆς «Ἑστίας» Στέλιος Σταυρίδης ἔγραφε σέ σχετικό ἄρθρο του: «Δέν ὑπάρχει πιό ἄθλια θεωρία ἀπό τήν "πάλη τῶν τάξεων". Ἀντί νά προτρέψουν τό φτωχόπαιδο νά κοπιάσει, νά σπουδάσει, νά μορφωθεῖ καί νά προκόψει, τοῦ μιλᾶνε γιά τόν "ταξικό του ἐχθρό". Ἀντί νά ἐνθαρρύνουν τούς νέους νά πιστέψουν στόν ἑαυτό τους, στίς δυνατότητές τους, νά εἶναι ἐργατικοί, αἰσιόδοξοι καί δημιουργικοί, τούς καλλιεργοῦν μῖσος καί ἀπέχθεια γιά τούς ἐπιτυχημένους. Ἀντί νά προσπαθήσουν νά τούς πείσουν νά βάλουν ὑψηλούς στόχους, ὥστε νά γίνουν σπουδαῖοι, τούς θέλουν "τοσοδούληδες", γεμάτους δηλητήριο, ἄρνηση καί μηδενισμό». Καί προσθέτει: «Πρόσφατα σπουδαῖος Χιώτης εὐπατρίδης ἔλεγε: "Τή ναυτοσύνη δέν τή μάθαμε στά σχολειά. Τή διδαχθήκαμε στήν ἐκκλησία, στήν πλατεῖα τοῦ χωριοῦ, στά χωράφια. Ἀπό διηγήσεις πολυταξιδεμένων ναυτικῶν καί τήν ἐξασκήσαμε ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων στίς βάρκες καί τά καΐκια...». Ἡ Παναγία τούς φώτιζε, τούς καθοδηγοῦσε καί τούς ἐνέπνεε, καί ὡς πολυτιμότατα ἐφόδια εἶχαν τίς ἀρχές καί τίς ἀξίες ἁγνῶν γονιῶν, πού τό μεγάλο τους ὄνειρο ἦταν ἡ προκοπή τῶν παιδιῶν τους" (17/12/2011)». Ὁ θεσμός τῆς ἐργασίας εἶναι ἀπό τούς βασικότερους στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Ἀποτελεῖ

πικούς μεταξύ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων. β) Πατερικά καί μεταπατερικά στήν ψευτοσύνοδο ΦερράραςΦλωρεντίας Ὁ Σίλβεστρος Συρόπουλος, πού συνέγραψε τήν ἱστορία τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας–Φλωρεντίας (1438-1439), ὅπου σέ συνοδικό ἐπίπεδο ἦλθαν σέ σύγκρουση ἡ πατερική Ὀρθόδοξη Θεολογία μέ τήν «μεταπατερική» σχολαστική Θεολογία τοῦ Παπισμοῦ, μᾶς διασώζει γεγονότα καί πληροφορίες, οἱ ὁποῖες βοηθοῦν νά ἀντιληφθοῦμε τό πόσο ἡ Ἐκκλησία εἶναι πατερική καί πόσο ἡ Δύση, ἀπό τήν ἐποχή πού οἱ Φράγκοι τόν 9ο αἰώνα κατέλαβαν τό μέχρι τότε ὀρθόδοξο πατριαρχεῖο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, μετατράπηκε σέ ἀντιπατερική, μεταπατερική, καί ἐγέννησε τοῦ κόσμου τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα.

Γνωρίζοντας οἱ Ὀρθόδοξοι πατριάρχες ὅτι ὁ Παπισμός μέ τήν Σχολαστική Θεολογία εἶχε ὑπερβῆ, εἶχε παραμερίσει, τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί στή θέση τους εἶχε τοποθετήσει τούς δικούς του «Πατέρες», κορυφαῖος τῶν ὁποίων τόν 13ο αἰώνα εἶχε ἀναδειχθῆ ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης, μέσα εἰς τά γράμματα μέ τά ὁποῖα ὅριζαν τούς ἐκπροσώπους των, τούς τοποτηρητάς, ἔθεταν καί τά ὅρια τῶν συζητήσεων καί ἀποφάσεων τῆς συνόδου, εἴτε αὐτή ἐπρόκειτο νά γίνει στήν Βασιλεία τῆς Ἑλβετίας, ὅπου ἐπερίμεναν τόν πάπα οἱ μεταρρυθμιστές συνοδικοί, εἴτε σέ ἄλλο τόπο πού ἐπρόκειτο νά ὁρίσει ὁ πάπας. Ἡ ἕνωση ἔπρεπε νά γίνει «νομίμως καί κανονικῶς καί κατά τάς παραδόσεις τῶν ἁγίων οἰκουμενικῶν συνόδων καί τῶν ἁγίων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, καί μηδέν τι προστεθῇ τῇ πίστει ἤ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

4 ΜΑΪΟΥ 2012

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ… ΚΟΡΑΝΙΑ!

ΤΗΝ ἀρχή ἔκαμε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος πρὶν λίγους μῆνες στὶς Η.Π.Α. δώρισε στὸν μουσουλμάνο, τουρκικῆς καταγωγῆς, πρόεδρο τῆς πολυεθνικῆς ἑταιρείας «Κόκα-Κόλα», τὸ «ἅγιον Κοράνιον», ὅπως ἀνέφερε ὁ ἴδιος ἐνώπιον δεκάδων δημοσιογράφων καὶ τηλεοπτικῶν φακῶν! Τὴ σκυτάλη πῆρε ὁ ἐπίσκοπος Τούζλας (Βοσνίας – Ἐρζεγοβίνης) Βασίλειος. Θέλοντας νὰ βραβεύσει τὰ βοσνιακὰ στρατεύματα, ποὺ στὴν πλειοψηφία τους εἶναι μουσουλμανικῆς πίστεως, γιὰ τὴν προσφορά τους στοὺς πολίτες τῆς χώρας κατὰ τὶς καταστροφικὲς πλημμύρες τοῦ περασμένου φθινοπώρου, προσέφερε στὸ μουσουλμάνο διοικητὴ Sanad Masonic Κοράνιο μὲ ἀφιέρωση! Θεωροῦμε πὼς ὅσο καὶ ἂν οἱ δημόσιες σχέσεις τῶν ὑψηλὰ ἱσταμένων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν ἐπιτάσσουν ἀβρότητες, ὡστόσο δὲν ὑπάρχει καμιὰ δικαιολογία νὰ μοιράζουν «κοράνια», «Ταλμούδ», «Βέδες» καὶ ἄλλα «ἱερὰ βιβλία» ἄλλων θρησκειῶν! Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα ἄπειρα δῶρα νὰ προσφέ-

Σύγχρονος ἀστρολογικός οἶστρος

ΔΕΝ ὑπάρχει πρωινὴ ἐκπομπὴ στὴν τηλεόραση, στὰ λεγόμενα «πρωινάδικα», ποὺ νὰ μὴ ἔχει τὴν ἀστρολόγο της! Ἀπίθανες «κυράτσες» μὲ ἀπίστευτη ρητορικὴ κενότητα, «προφητεύουν» καὶ «συμβουλεύουν», ἀντλώντας τὴν «ἱκανότητά» τους ἀπὸ τὰ ἄστρα. Βεβαίως οἱ «προφητεῖες» τους, γιὰ κάθε σοβαρὸ ἄνθρωπο, μποροῦν νά προκαλοῦν γέλια, ἀλλὰ καὶ θλίψη γιὰ τὴν κατάντια τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἐξαρτᾶ τὴ ζωή του ἀπὸ τὰ ἄψυχα οὐράνια σώματα καὶ ἐμπιστεύεται ὡς συμβούλους καὶ καθοδηγητὲς του τὰ διάφορα γραΐδια τοῦ ἀποκρυφισμοῦ! Εἶναι γεγονὸς πὼς ἡ ἀποδεδειγμένη ἀγυρτεία τῆς ἀστρολογίας ἔχει μπεῖ γιὰ καλὰ στὴ ζωὴ ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Δυστυχῶς ἡ «Νέα Ἐποχή», τὸ σύγχρονο παγκόσμιο ἀποκρυφιστικὸ κίνημα, ἔκαμε πολὺ καλὰ τὴ δουλειὰ του παγιδεύοντας (κατʼ ἀρχὰς) διὰ τῆς ἀστρολογίας τὴν ἀνθρωπότητα. Εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν πνευματικὴ αἰχμαλωσία της στὰ δίχτυα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Οἱ νέοι μας εἶναι οἱ καλύτεροι θιασῶτες τῆς ἀστρολογίας. Ἡ πρώτη ἐρώτηση, ποὺ κάνουν πρὶν ἀπὸ κάθε σχέση τους, εἶναι: τὸ «ζώδιο» τοῦ ἄλλου, γιὰ νὰ «δοῦν» ἂν θὰ τελεσφορήσει ἡ σχέση τους! Φρονοῦμε ὅτι ὡς Ἐκκλησία, (θεσμὸς καὶ πρόσωπα), ἔχουμε τεράστια εὐθύνη γιʼ αὐτὴ τὴν κατάσταση στὴ χώρα μας, διότι δουλέψαμε πολὺ λιγότερο ἀπὸ τοὺς ἀποκρυφιστές! Ὅμως ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά!

Σκυλολειτουργίαι εἰς τήν Ἀγγλικανικήν «ἐκκλησίαν»!

Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ στὴ λεγόμενη Ἀγγλικανικὴ «ἐκκλησία» δὲν ἔχει τέρμα! Μετὰ τὶς χειροτονίες γυναικῶν (καὶ δεδηλωμένων λεσβιῶν), τὶς «εὐλογίες» «γάμων» ὁμοφυλοφίλων, κ.ἄ. βεβήλωσε καὶ τὴ Θεία Λειτουργία. Τελεῖ σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα «λειτουργίες» καὶ γιὰ τὰ κατοικίδια! Ἀπὸ πληροφορίες μας, τέτοιες «λειτουργίες» γίνονται καὶ στὴ χώρα μας, στὸν ἐν Ἑλλάδι ναὸ τῶν ἀγγλικανῶν στὸ Σύνταγμα! Φωτογραφίες μίας τέτοιας πρόσφατης ἀνίερης «λειτουργίας» δημοσιεύτηκαν στὸ διαδίκτυο. Ἀνάμεσα σὲ δύο «ἱερεῖς», ὁ ἕνας ἀγγλικανὸς καὶ ὁ ἄλλος παπικός, (προφανῶς σὲ οἰκουμενιστικὴ «λειτουργία»), πόζαραν δύο ὑπερμεγέθεις σκύλοι μπροστὰ τὴν ἁγία τράπεζα! Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι γελοιοποίηση τοῦ ὑπερτάτου μυστηρίου καὶ τοῦ σωστικοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν πεσόντα ἄνθρωπο, πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ! Ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἀγγλικανοὺς καὶ ἡ ὑποβίβασή Της σὲ ρόλο κοσμικοῦ τελετάρχη, εἶναι καταφανής! Ὡς ὀρθόδοξοι, πιστεύουμε ὅτι τὰ ζῶα εἶναι βεβαίως πλάσματα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν ἔχουν ἀνάγκη σωτηρίας, διότι αὐτὰ δὲν ἁμάρτησαν. Ἀνάγκη σωτηρίας ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔπεσε στὴν ἁμαρτία καὶ χρειάζεται ἀπολύτρωση. Τί λένε γιʼ αὐτὲς τὶς γελοιότητες οἱ θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀνάγουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ ἰσότιμους συνομιλητές τους καὶ τὸ χειρότερο σὲ συμπροσευχομένους τους! Δὲν εἶναι ἀπίθανο νὰ συμμετάσχουν καὶ σὲ κάποια σκυλολειτουργία, διότι γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ εἶναι ὅλα πιθανὰ καὶ ἀναμενόμενα!

Μνήμη Εὐαγόρα Παλληκαρίδη

ΕΦΕΤΟΣ συμπληρώνονται πενήντα πέντε χρόνια ἀπὸ τὸν τιμημένο θάνατο τοῦ ἥρωα τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγώνα Εὐαγόρα Παλληκαρίδη. Πρόκειται γιὰ τὸν ἡρωικὸ ἔφηβο μαθητὴ ἀπὸ τὴν Τσάδα τῆς Πάφου, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἀμούστακο παιδί, συνδύασε τὶς λαμπρὲς σπουδές του καὶ τὸ σπάνιο ποιητικό του ταλέντο, μὲ τὸν πατριωτικὸ ἀγώνα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους ἀποικιοκράτες κατακτητές, οἱ ὁποῖοι εἶχαν βαπτίσει τοὺς ἀγωνιστὲς, γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος τους «τρομοκράτες»! Μὲ ἡρωισμὸ γνησίου Ἕλληνα, κατέβασε τὴν ἀγγλικὴ σημαία ἀπὸ τὸ στάδιο τῆς Πάφου, ὡς ὕψιστη συμβολικὴ πράξη κατὰ τῶν νεοβαρβάρων κατακτητῶν. Συνελήφθη, φυλακίστηκε, τοῦ ἀπαγγέλθηκαν ψευ-

ρουν, ἀλλὰ ὄχι τέτοια, διότι ἡ προσφορὰ τους ἔχει τεράστια συμβολικὴ σημασία, τόσο γιὰ τοὺς παραλῆπτες, ὅσο καὶ γιὰ ὅσους βλέπουν τὰ ἀλγεινὸ αὐτὸ θέαμα. Οἱ ἐν λόγῳ ἐπίσκοποι δὲ γνωρίζουν τὰ ἀπίστευτα ὑβριστικά τοῦ Κορανίου κατὰ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων μας, τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν ὡς ἀπίστων καὶ ἄρα ἀξίων πρὸς ἐξόντωση, μὲ τὸν «ἱερὸ πόλεμο»; Δὲ γνωρίζουν ὅτι στὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Κορανίου θανατώθηκαν ἄπειρος ἀριθμὸς Χριστιανῶν καὶ συνεχίζεται ἡ ἐξόντωση (Τουρκία, Πακιστάν, Αἴγυπτο, Νιγηρία, κλπ); Δὲν ἔχουν ἀκούσει γιὰ τοὺς χιλιάδες Νεομάρτυρες (Ἕλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, κλπ), ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους Ὀθωμανοὺς στὰ χρόνια τῆς δουλείας; Ἐὰν τὰ γνωρίζουν αὐτὰ (ποὺ φυσικὰ τὰ γνωρίζουν), τότε ἀναγκαζόμαστε νὰ ὑποθέτουμε συνειδητὴ ἔκπτωση πίστεως καὶ πράξεως ἀπὸ μέρους τους! Νὰ εὐχηθοῦμε: καὶ μὴ χειρότερα!

δεῖς κατηγορίες γιὰ δῆθεν διακίνηση ὅπλων. Καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Μάταια ἐπιχείρησαν, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, ἀνθρωπιστικὲς ὀργανώσεις κλπ, γιὰ νὰ τὸν σώσουν. Αὐτὸ τὸ ἀπολίθωμα, ποὺ βασιλεύει ἀκόμα στὴ «Γηραιὰ Ἀλβιόνα», ἔβαλε τὴν ὑπογραφή της γιὰ τόν διὰ ἀγχόνης θάνατο τοῦ ἡρωικοῦ παλληκαριοῦ! Ὁ Εὐαγόρας στὸ τελευταῖο γράμμα του δηλώνει: «Θὰ ἀκολουθήσω μὲ θάρρος τὴ μοῖρα μου. Ἴσως αὐτὸ νὰ ᾽ναι τὸ τελευταῖο μου γράμμα. Μὰ πάλι δὲν πειράζει. Δὲν λυπᾶμαι γιὰ τίποτα. Ἂς χάσω τὸ κάθε τι. Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει. Θὰ βαδίσω χαρούμενος στὴν τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα τί αὔριο; Ὅλοι πεθαίνουν μία ἡμέρα. Εἶναι καλὸ πράγμα νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὥρα 7:30. Ἡ πιὸ ὄμορφη ἡμέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα. Μὴ ρωτᾶτε γιατί»! Ἀπαγχονίστηκε στὶς 14 Μαρτίου 1957, σὲ ἡλικία μόλις 18 ἐτῶν. Ἦταν ὁ νεαρότερος, ἀλλὰ εὐτυχῶς ὁ τελευταῖος ἀγωνιστὴς, ποὺ ἀπαγχονίστηκε ἀπὸ τοὺς

ΔΙΩΓΜΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑΝ!

ΜΗ ἀπορεῖτε δὲν κάναμε λάθος γιὰ τὴ χώρα, ποὺ γίνονται διωγμοὶ τῶν χριστιανῶν. Δὲν εἶναι ἡ Αἴγυπτος ἢ τὸ Πακιστάν ἢ ἡ Νιγηρία, ἀλλὰ ἡ Ἀγγλία! Διαβάζουμε στὴν καλὴ ἱστοσελίδα «ΑΚΤΙΝΕΣ»: Ἐπίσημη θέση τῆς βρετανικῆς κυβέρνησης εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοὶ δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ φοροῦν σταυρό, μὲ ἢ χωρὶς τὴ μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου, στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας τους, καὶ ὅτι εἶναι πρόθυμη νὰ τὸ ἀποδείξει σὲ ὁποιαδήποτε δικαστήρια. Ὅλα ξεκίνησαν ὅταν δύο Βρετανίδες, ἡ Nadia Eweida καὶ ἡ Shirley Chaplin, τιμωρήθηκαν γιὰ τὴν ἄρνησή τους νὰ πάψουν νὰ φέρουν τὰ θρησκευτικά τους σύμβολα. Ἡ Nadia Ewedia ἐργάζεται ὡς ὑπάλληλος τῆς ἀεροπορικῆς ἑταιρείας British Airways. Τῆς εἶχε γίνει ἡ σύσταση νὰ καλύψει τὸ σταυρό της, ὅσο βρισκόταν στὸν ἐργασιακό της χῶρο, καὶ ὅταν ἐκείνη ἀρνήθηκε νὰ ὑπακούσει, τέθηκε σὲ διαθεσιμότητα (μὲ τὸν κομψὸ ὅρο "ἄδεια ἄνευ ἀποδοχῶν"). Ἡ Shirley Chaplin, ἡ ὁποία μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγο διάστημα ἐργαζόταν ὡς νοσοκόμα, ἀπὸ τότε ποὺ ἀρνήθηκε νὰ βγάλει τὸν σταυρό της στὸν χῶρο τῆς δουλειᾶς της, ὑποβιβάστηκε σὲ μία κατώτερη θέση γραφείου» (www.aktines.blogspot.com). Ἀμφιβάλλει κανεὶς νοήμων ὅτι δὲν ἄρχισαν νὰ ἠχοῦν τὰ τύμπανα τοῦ πολέμου τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» κατὰ τῆς Ἐκκλησίας;

Ἄγγλους κατακτητές. Ὁ τάφος του βρίσκεται στὰ «Φυλακισμένα Μνήματα» στὴ Λευκωσία, γιὰ νὰ θυμίζει στοὺς αἰῶνες τὸν ἡρωισμὸ τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴ δίψα τους γιὰ ἐλευθερία. Νὰ θυμίζει ἐπίσης καὶ στοὺς σύγχρονους νεοβάρβαρους, ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν ἐξορμοῦν, ὅτι στὶς φλέβες μας ρέει αἷμα καὶ ἡρωισμὸς σὰν τοῦ Εὐαγόρα! Αἰώνια ἡ μνήμη σου παλληκάρι μας Εὐαγόρα Παλληκαρίδη!

Ἡ μετενσάρκωσις τοῦ Βισνοῦ

ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ στὸ διαδίκτυο τὸ ἑξῆς ἀπίστευτο περιστατικό. Στὶς Ἰνδίες γεννήθηκε πρόσφατα ἕνα κοριτσάκι μὲ πρωτοφανῆ γενετικὴ ἀνωμαλία: μὲ τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια καὶ κολλημένο στὸ σῶμα της τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ δίδυμου ἀδελφοῦ της. Οἱ γιατροὶ συμβούλεψαν τοὺς γονεῖς της νὰ προχωρήσουν ἄμεσα στὴ χειρουργικὴ ἀποκατάσταση τοῦ μικροῦ κοριτσιοῦ, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ζήσει, διαφορετικὰ θὰ πεθάνει πρὶν τὰ δέκα του χρόνια. Ὅμως οἱ ἰνδουιστὲς γονεῖς της μαζὶ μὲ τὸ ἰνδουιστικὸ ἱερατεῖο ἔχουν ἄλλη γνώμη, θεωροῦν τὸ ἄτυχο νεογέννητο ὡς μετενσάρκωση τοῦ «θεοῦ» Βισνοῦ, ὡς «θεόσταλτο σημάδι» καὶ ἀρνοῦνται νὰ χειρουργηθεῖ τὸ βρέφος! Διέδωσαν μάλιστα τὸ νέο στοὺς ἄλλους ἰνδουιστές, οἱ ὁποῖοι σπεύδουν στὸ σπίτι τοῦ βρέφους, γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν μετενσαρκωμένο «θεό»! Δὲν μᾶς παραξενεύει τὸ γεγονός, διότι ὁ παραλογισμὸς τῶν ψευτοθρησκειῶν τοῦ κόσμου εἶναι δεδομένος. Ὁ ψαλμωδὸς μᾶς βεβαι-

ώνει πὼς «οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5), καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ δαιμονικοὶ «θεοί» τους, ἐξωθοῦν τοὺς λατρευτές τους σὲ ἀπίστευτες πίστεις καὶ ἐνέργειες. Μᾶς ἐκπλήσσει ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ λογῆς νεοπαγανιστὲς ἐκτιμοῦν δεόντως τὸν ἰνδουιστικὸ παγανισμὸ καὶ τὸν συγκαταλέγουν στὶς «λαμπρὲς αὐτόχθονες θρησκεῖες, ποὺ γέννησαν καὶ συνεχίζουν νὰ γεννοῦν πολιτισμὸ» καὶ δέχονται τοὺς ἐκπροσώπους τους στὰ συνέδριά τους μὲ σεβασμὸ καὶ τιμή, ὅπως αὐτὸ πού ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὸ 2004! Ἐρωτοῦμε: τὸ γενετικὸ δράμα τοῦ ἄτυχου βρέφους εἶναι γιὰ τοὺς νεοπαγανιστὲς «γένεση πολιτισμοῦ»;

Περί κρίσεως

ΟΠΟΥ καί ἄν σταθεῖς σήμερα στόν τόπο μας θά ἀκούσεις ὅτι ὑπάρχει μία κρίση. Κυρίως οἰκονομική κρίση θά τήν ποῦν, ἀλλά πρόκειται γιά κρίση ἠθική καί πνευματική. Κρίση πού θίγει βαθειά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο. Κρίση, ἡ ὁποία σχετίζεται μέ τίς σχέσεις τους μέ τό Θεό. Καί κατά τόν βιβλικό λόγο «οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό τόν Θεόν ἀπωλοῦνται». Κάπου σέ αὐτή τήν καμπή εὑρισκόμεθα. Εὑρίσκεται ὁ ἑλληνικός λαός, ἡ ἑλληνική κοινωνία. Σέ κρίση πνευματική, τήν ὁποίαν περιορίζει στόν οἰκονομικό τομέα καί κάνουμε λόγο περί αὐτῆς. Στό Εὐαγγέλιο τῆς Μελλούσης Κρίσεως ἀναφέρεται: «Ὅταν ἔλθῃ ὁ Κριτής… ὅπου βίβλοι ἀνοιγήσονται καί τά κρυπτά δημοσιεύονται». Αὐτή ἡ κρίση ἀφορᾶ ὅλο τόν κόσμο, ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δυστυχῶς ὅμως αὐτή τήν κρίση ὁ σύγχρονος κόσμος δέν κατανοεῖ ἤ μᾶλλον τήν ἀγνοεῖ καί νομίζει ὅτι οἱ ἐπί μέρους κρίσεις εἶναι οἱ σημαντικές καί ἀλλοιώνουν τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων καί αὐτές φοβᾶται καί ὑπολογίζει. Τώρα δύο καί πλέον ἔτη γίνεται λόγος περί κρίσεως, ἡ ὁποία ἔχει δημιουργήσει στήν ἑλληνική κοινωνία μία ψυχολογία καί ἡ λέξη κρίση εἶναι πιά συνηθισμένη στίς ἡμέρες μας καί μέ τήν γνωστή αὐτή ἔννοια. Ἄς ἐλπίσουμε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη του δέν θά ἀφήσει τήν παράταση αὐτῆς καί θά ἀπαλλάξει τόν κόσμο ἀπό τόν φόβο αὐτῆς καί θά ἐπαναφέρει στίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων τήν γαλήνη, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά παύσουν νά ὑποφέρουν ἀπό αὐτά τά δεινά, τά ὁποῖα ἔχουν σχέση μέ τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι δικαία, ἀλλά φαίνεται σκληρή. Διά τοῦτο ὁ ἱερός συγγραφεύς τονίζει: «Ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε, τὶς ὑποστήσεται; ὅτι παρὰ σοὶ ὁ ἱλασμός ἐστιν».

Τί λείπει

ΜΕΤΑ τό ἔτος 1950, ὅπου οἱ πόλεμοι τελείωσαν, οἱ ἐξ αὐτῶν πληγές ἄρχισαν νά ἐπουλώνονται. Ἡ χώρα ἔκτοτε εἰσέρχεται σέ τροχιά ἀνασυγκρότησης. Καί παρά τίς δυσκολίες συνετελέσθησαν πολλά. Ἡ Ἑλλάδα εἰσῆλθε σέ τροχιά προόδου καί τό βιοτικό ἐπίπεδο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀναβαθμίσθηκε. Ἐχρειάσθησαν ἀγῶνες καί ἐργασία, διά νά συντελεσθεῖ αὐτό τό ἔργο. Ὅμως τίς τελευταῖες δεκαετίες παρατηρεῖται μιά ὑστέρηση στήν πρόοδο καί μία ὀπισθοδρόμηση. Οἱ διεκδικητές τῆς ἐξουσίας ἐπηρεασμένοι ἀπό ξένα ἤθη ἐμφανίζονται πλούσιοι σέ ἐλαττώματα ἀγνοοῦντες τίς παραδόσεις τοῦ Ἔθνους, γίνονται ξένων συνηθειῶν μιμητές καί ἐμφανίζονται ἐπιλήσμονες τῶν πατρώων παραδόσεων. Ἀποτέλεσμα τῆς καταστάσεως αὐτῆς εἶναι καί ἡ μαστίζουσα τίς ἡμέρες μας οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία ἔγινε τό θέμα τῶν ἡμερῶν καί ἔχει ἐπιδράσει στήν ψυχολογία καί τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων τῆς σήμερον, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦνται μέ στέρηση πολλῶν ἀγαθῶν, ἀλλά καί στέρηση τῆς χαρᾶς καί τῆς ζωῆς. Ἡ ἀνάσχεση τοῦ κλίματος δι᾽ ἀλλαγῆς τῆς ψυχολογίας τῆς κοινωνίας εἶναι ἐπιβεβλημένη καί χρειάζονται πρός τοῦτο προσπάθειες πολλές. Καί αὐτές οἱ προσπάθειες δέν εἶναι μόνο ὑλικές, ἀλλά κυρίως προσπάθειες πνευματικές. Ἡ κοινωνία μας πάσχει ἀπό ἔλλειψη ἰδανικῶν, διότι κάπου ἐκεῖ πρέπει νά δίδεται ἡ μάχη στήν ἐπάνοδο ζωῆς μέ ἰδανικά. Διότι στόν τόπο καί στόν λαό αὐτόν ὑπάρχουν ἰδανικά καί περιφρονήθηκαν καί ἀγνοήθηκαν καί τήν θέση τους κατέλαβαν ἄλλα πράγματα, τά ὁποῖα δέν βοηθοῦν στήν πρόοδο καί τήν προκοπή. Χωρίς ἰδανικά τίποτε δέν γίνεται.

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΠΕΛΑΓΙΑ

ΗΝ 4η Μαΐου ἑορτάζουμε τήν μνήμη τῆς ἁγίας Πελαγίας. Ἡ ἁγία μάρτυς Πελαγία ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας, κατοικοῦσε στὴ Ρώμη καὶ οἱ γονεῖς της ἦσαν πλούσιοι καὶ εἰδωλολάτρες. Τὴν περίοδο ἐκείνη ἐπίσκοπος στὴ Ρώμη ἦταν ὁ Λίνος, ὁ ὁποῖος ἐχρημάτησε καὶ πρῶτος ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης. Τόν Λίνο βλέπει στὸ ὄνειρό της νὰ τὴν παρακαλῆ νὰ τὴν βαπτίση. Ἡ ἁγία ὅταν ξύπνησε κατάλαβε τὴν σημασία, ποὺ εἶχε τὸ ὄνειρο, γι᾽ αὐτὸ ζήτησε ἀπὸ τὴν μητέρα της τὴν ἄδεια νὰ ἐπισκεφθῆ τὴν παραμάνα της μὲ σκοπὸ νὰ πάη στὸν ἐπίσκοπο Λίνο, γιὰ νὰ βαπτισθῆ. Πρά-γμα τὸ ὁποῖο καὶ πραγματοποιήθηκε. Κατόπιν ἡ ἁγία προσέφερε στὸν ἐπίσκοπο τὴν πολύτιμη ἐνδυμα-

σία της, γιὰ νὰ δοθῆ στοὺς πτωχοὺς ἐνῶ αὐτὴ φόρεσε ἕνα ταπεινὸ φόρεμα μὲ τὸ ὁποῖο παρουσιάσθηκε στὴν παραμάνα της. Αὐτὴ ὅμως βλέποντάς την τὴν ἀπεδείωξε. Ὅταν παρουσιάστηκε στὴν μητέρα της μὲ αὐτὴν τὴν ταπεινὴ ἐνδυμασία τῆς προξένησε μεγάλη λύπη καὶ τὴν παρακινοῦσε νὰ ἀρνηθῆ τὸν Κύριο καὶ νὰ ἐκδυθῆ τὰ ταπεινὰ φορέματα. Ἐπειδὴ δὲν ἐμπόρεσε νὰ τὴν πείση τὸ φανέρωσε στὸν υἱὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ὁ ὁποῖος τὴν εἶχε ἀρραβωνιασθῆ. Ἐκεῖνος, ἐπειδὴ λυπήθηκε ὑπερβολικὰ, αὐτοκτόνησε. Ὅταν ὁ Διοκλητιανὸς τὸ ἔμαθε, ὀργίσθηκε, συνέλαβε τὴν ἁγία Πελαγία καὶ τὴν ἔβαλε μέσα σὲ ἕνα πυρακτωμένο χάλκινο βόδι. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ ἁγία Πελαγία ἔλαβε τὸν ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀμειφθῇ ἤ καινοποιηθῇ»10. Διαφορετικά δέν ἐπρόκειτο νά δεχθοῦν τίς ἀντιπατερικές-μεταπατερικές ἀποφάσεις τῆς συνόδου. Μέ τήν τοποθέτησή τους αὐτή οἱ πατριάρχες ἐξέφραζαν τήν σταθερή, μόνιμη, ἀπαράβατη διά τῶν αἰώνων θέση τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ Πατέρες ἀποτελοῦν συστατικό, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, στοιχεῖο τῆς ταυτότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Θεολογίας της· δέν ὑπάρχει Θεολογία πού ὑπερβαίνει τούς Πατέρες, καί δέν εἶναι θεολόγοι ὅσοι ἤ μειώνουν τήν ἀξία τους ἤ τούς κατηγοροῦν ἤ τό χειρότερο τούς ξεπερνοῦν καί τούς ὑπερβαίνουν, ὅπως εἰσηγήθηκε στό γνωστό συνέδριό της τόν Ἰούνιο τοῦ 2010, «Ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, τό στόμα αὐτό ὅλων τῶν Πατέρων καί ἐκφραστή τῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅποιος δέν πιστεύει σύμφωνα μέ τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος: «Ὁ μή κατά τήν Παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων... ἄπιστός ἐστι»11. Ἐνωρίτερα ἐπίσης ὁ Μέγας ὄντως Ἀθανάσιος στήν γνωστή του Ἐπιστολή πρός τόν Σεραπίωνα διευκρινίζει θαυμάσια ποιά εἶναι αὐτή ἡ Παράδοση, πάνω στήν ὁποία θεμελιώνεται ἡ Ἐκκλησία· εἶναι αὐτά πού παρέδωσε ὁ Χριστός, ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἐφύλαξαν οἱ Πατέρες: «Ἴδωμεν καί αὐτήν τήν ἐξ ἀρχῆς παράδοσιν καί διδασκαλίαν καί πίστιν τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἥν ὁ μέν Κύριος ἔδωκεν, οἱ δέ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν καί οἱ Πατέρες ἐφύλαξαν. Ἐν ταύτῃ γάρ ἡ Ἐκκλησία τεθεμελίωται»12. Ἡ ἐκ μέρους τῶν ὀρθοδόξων πατριαρχῶν ὀρθοδοξότατη καί πατερικώτατη ὁριοθέτηση τῶν συζητήσεων καί ἀποφάσεων τῆς συνόδου προκάλεσε ἀμέσως τήν ἀντίδραση τοῦ ἀπεσταλμένου τῆς συνόδου τῆς Βασιλείας Ἰωάννου τῆς Ραγκούσης, ὁ ὁποῖος ἐκφράζοντας τό δυτικό-φράγκικο πλέον πνεῦμα τῆς ἐκεῖ Θεολογίας, πού δέν ἐχρειάζετο τώρα πλέον τούς Πατέρες, παρενέβη στόν αὐτοκράτορα

Ἰωάννη Η΄ Παλαιολόγο, ὁ ὁποῖος ἐζήτησε ἀπό τούς πατριάρχες καί ἐπέτυχε νά ἀλλάξουν τά γράμματα μέ ἀπάλειψη τῶν ὅρων καί ὁρίων τῆς συμφωνίας μέ τίς συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες. Ὑποχώρησε δυστυχῶς ὁ αὐτοκράτωρ πρό τῆς μεγάλης ἀνάγκης γιά οἰκονομική καί στρατιωτική βοήθεια, ἀλλά τό χειρότερο εἶναι πώς ὑποχώρησαν οἱ πατριάρχες, τῶν ὁποίων τά κριτήρια πρέπει νά εἶναι ἀναλλοίωτα καί σταθερά, μόνον πνευματικά καί οὐδέποτε πολιτικά, σέ θέματα πίστεως. Σημειώνει μέ λύπη ὁ Συρόπουλος ὅτι αὐτό ἦταν ἕνα κακό προοίμιο, γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά ἀκολουθήσουν, πού ἀπεδείκνυε ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ παρητεῖτο τοῦ ρόλου του νά εἶναι «δεφένσωρ», ὑπερασπιστής τῆς πίστεως: «Τοιαύτας προκαταστάσεις παρεῖχεν ἡμῖν ὁ δεφένσωρ τῶν τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας δογμάτων»13. Οἱ θεολόγοι βέβαια τῆς Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, καί ἰδιαίτερα ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, δέν εἶχαν ἀνάγκη τίς ὑποδείξεις τῶν πατριαρχῶν, γιά νά θεμελιώνουν πατερικά τίς τοποθετήσεις τους καί νά φέρνουν σέ δύσκολη θέση τούς Λατίνους θεολόγους14, οἱ ὁποῖοι μή ἔχοντας πατερικά ἐρείσματα προσπαθοῦσαν νά κατοχυρώσουν διαλεκτικά καί φιλοσοφικά τίς θέσεις τους, κατά τήν ἐπικρατήσασα στή Σχολαστική Θεολογία μέθοδο, πού στηριζόταν στίς λογικές κατηγορίες τοῦ Ἀριστοτέλη. Διασώζει μάλιστα ὁ Συρόπουλος χαριτωμένο περιστατικό, καί πολύ διδακτικό γιά ὅλους μας, καί ἰδιαίτερα γιά τούς μεταπατερικούς καινοτόμους τῶν καιρῶν μας, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας (Ἰβηρίας), ὅταν ἄκουσε σέ κάποια συνεδρία τόν Λατῖνο ὁμιλητή Ἰωάννη Τουρκουεμάδα, ἀπό τήν Ἱσπανία, νά ἐπικαλεῖται συχνά τόν Ἀριστοτέλη, στράφηκε ἐνοχλημένος πρός τόν Συρόπουλο καί εἶπε: «Τί Ἀριστότελ ᾽Αριστότελε· νέ καλό Ἀριστότελε». Ὅταν δέ ὁ Συρόπουλος τόν ἐρώτησε, τί τότε εἶναι τό καλό ἀπήντησε: «Ἅγιο Πέτρο, ἅγιο Παῦλο, ἅγιο Βασίλειο, θεολόγο

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μέγα προνόμιο γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ Δημιουργός τόν τοποθέτησε στόν παράδεισο τῆς τρυφῆς "ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν" (Γεν. Β´ 15). Κάθε νόμιμη ἐργασία ἔχει τέτοια ἱερότητα, ὥστε θά πρέπει "νά θεωρεῖται σάν συνεργασία μέ τόν ἴδιο τό Θεό", λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Αὐτό δέν λέγει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος; "Πᾶν ὅτι ἐάν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καί οὐκ ἀνθρώποις"(Κολ. Γ´ 23). Ἡ ἐργασία ἀποτελεῖ τίτλο τιμῆς γιά κάθε ἄνθρωπο. Εἶναι ὁ θρίαμβος καί τό στεφάνι τῆς δόξας του. «Ἔργον δ᾽ οὐδέν ὄνειδος, ἀεργίη δέ τ᾽ ὄνειδος», ἔλεγε ὁ Ἡσίοδος. Ἡ ἀθέλητη ἀνεργία δέν εἶναι ντροπή. Ντροπή καί καταισχύνη εἶναι ἡ ἀεργία, δηλαδή, ἡ θεληματική ἀεργία, ἡ ὀκνηρία. Ἡ οἰκονομική κρίση, πού πλήττει τά τελευταῖα χρόνια τή χώρα μας, τήν Εὐρώπη καί σχεδόν ὅλο τόν κόσμο, ἔχει δημιουργήσει τεράστια ἀνεργία μέ πολλά οἰκονομικο-κοινωνικά προβλήματα. Ἡ ἀνεργία, ὡστόσο, δέν εἶναι στό αἷμα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιά νά ἐργάζεται, ἐκτός ἄν δέν ἐπιτρέπει ἡ ὑγεία του. "Κι ἕνας βασιλιάς ἀκόμα, χωρίς ἀπασχόληση, εἶναι ἕνας ἄνθρωπος γεμάτος ἀθλιότητες", λέγει ὁ Πασκάλ. Ὁ διάσημος νομπελίστας Μάρτιν Λοῦθερ Κίνγκ ἔλεγε γιά τήν ἀξία καί τούς καρπούς τῆς ἐργασίας ὅτι, "καί ἄν ἀκόμα ἤξερα πώς αὔριο θά καταστραφεῖ ἡ γῆ, θά φύτευα σήμερα τή μηλιά μου". Καί ἄνεργοι καί ἄεργοι, ἄς μή λησμονοῦν, ὅτι, "καί σίδηρος κείμενος μέν διαφθείρεται, ἐργαζόμενος δέ λάμπει" (ἱερός Χρυσό-

στομος). Κι αὐτό τό σίδερο μέ τήν πολυκαιρία φθείρεται καί καταστρέφεται· ὅταν ὅμως δουλεύεται, λάμπει. Ἡ καλύτερη πληρωμή τῆς ἐργασίας εἶναι ἡ εἰρηνική συνείδηση. Τόν ἀκριβοπληρώνει, ὄχι μόνο ἡ ἀγάπη τῆς προσφορᾶς, ἀλλά καί ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης. Ἀγάπη καί προσφορά ἀλληλοσυμπληρώνονται σ᾽ ἕνα τέλειο βαθμό. Ἄν εἶσαι ράθυμος καί ὀκνηρός, κάνε σάν τόν ἀθλητή, πού κάμνει τή λεγόμενη "προθέρμανση", δηλαδή, τήν προπόνηση, γιά νά θερμανθεῖ. Προπόνησε καί σύ τόν ἑαυτό σου, κι ἀγάπησε τή δουλειά, τήν κίνηση, τήν ὅποια ἐργασία τοῦ καλοῦ. Ἄν εἶσαι πάλι, ἄνεργος καί ξαφνικά βρέθηκες μόνος, κατάμονος, ἐκτός ἐργασίας, ὑπάρχει ἐλπίδα. Ὁ Θεός καί στά ἀδιέξοδα, βρίσκει πολλές διεξόδους. Εἶναι ὁ μόνος Δυνατός. Κι ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος: "Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν" (Λουκ. ΙΗ´ 27). Προσευχήσου καί ὁ Κύριος δέ θά σ᾽ ἀφήσει. Σέ τελευταῖο κείμενό του ὁ Σαράντος Καργάκος εἶχε ἀκριβῶς τονίσει τό θεῖο παράγοντα καί τήν ἐπίδραση τῆς θρησκευτικότητας στήν ἀνθρώπινη ψυχή, ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες μας. Καί ἀνάμεσα στά ἄλλα, ἔγραψε καί τοῦτες τίς σκέψεις: «Παρατηρεῖται μιά ἐντονώτερη προσέλευση στίς ἐκκλησίες. Ὁ κοσμάκης ἀπελπισμένος μπαίνει στήν ἐκκλησία ν᾽ ἀνάψει ἕνα κεράκι. Ἄς μή θεωρηθεῖ βλασφημία. Μέ ἕνα κεράκι τῶν 20 λεπτῶν ἀγοράζεις ἐλπίδα. Οἱ μοντερνίζοντες ἄς μή ὑποτιμοῦν τόν θρησκευτικό παράγοντα· εἶναι δύναμη, εἶναι παρηγοριά».

Γρηγόριο, Χρυσόστομο, νέ Ἀριστότελ Ἀριστότελε». Εἰρωνευόταν δέ καί ἐταλάνιζε μέ σχήματα, νεύματα καί χειρονομίες τόν Λατῖνο σχολαστικό, ἀλλά ὅπως παρατηρεῖ ὁ Συρόπουλος μᾶλλον εἰρωνευόταν ἐμᾶς, πού ἀφήσαμε τήν παράταξη τῶν Πατέρων καί αὐτομολήσαμε σέ τέτοιους διδασκάλους· «μᾶλλον δέ ἡμᾶς τούς εἰς τοιούτους διδασκάλους αὐτομολήσαντας»15. Ἐνωρίτερα διηγεῖται καί ἄλλο περιστατικό μέ τόν ἴδιο Γεωργιανό ἀντιπρόσωπο νά ἀφήνει μέ τήν πατερική του ἀπάντηση ἄφωνο τόν πάπα καί νά τοῦ γίνεται διδάσκαλος. Λίγο πρίν ὁλοκληρωθῆ ἡ ἀποστασία, καί ὑπογραφῆ ὁ ἐπαίσχυντος ἑνωτικός ὅρος, ἐκάλεσε τόν ἐν λόγῳ ὀρθόδοξο κληρικό ὁ πάπας καί μέ γλυκύτατη προσήνεια, πού θυμίζει τήν ἀγαπολογία καί εὐγένεια τῶν συγχρόνων μας Οἰκουμενιστῶν, τοῦ συνέστησε νά ἀναγνωρίσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης εἶναι «ἡ μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν καί ὁ ταύτης προεστηκώς ἐστι διάδοχος τοῦ Ἁγίου Πέτρου καί τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ καί ποιμήν καί διδάσκαλος καθολικός πάντων τῶν Χριστιανῶν». Γιά νά βρῆτε λοιπόν ψυχική σωτηρία, προσέθεσε ὁ πάπας, πρέπει νά ἀκολουθῆτε τήν μητέρα Ἐκκλησία, νά δέχεσθε ὅ,τι δέχεται καί αὐτή, νά ὑποταγῆτε στόν ἐπίσκοπό της καί νά διδάσκεσθε καί νά ποιμαίνεσθε ἀπό αὐτόν. Ἡ ἀπάντηση τοῦ ὄντως ὀρθοδόξου ἐπισκόπου βρίσκεται στήν διαχρονική γραμμή τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς συμφωνίας τῶν Πατέρων καί μετά ἀπό χίλια χρόνια ἀποτελεῖ αὐτολεξεί ἐπανάληψη τῆς περί Παραδόσεως θέσεως τοῦ Μ. ᾽Αθανασίου, τήν ὁποία ἐμνημονεύσαμε, ἀλλά καί ὅλων τῶν μετά ταῦτα Ἁγίων Πατέρων καί συνόδων. Εἶπε: «Ἡμεῖς χάριτι Θεοῦ ἐσμέν Χριστιανοί καί στέργομεν καί ἑπόμεθα τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡμῶν· ἡ ἡμετέρα οὖν Ἐκκλησία κατέχει καλῶς ὅσα παρέλαβεν ἀπό τε τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς παραδόσεως τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων καί τῶν ἁγίων τῶν ἀνακεκηρυγμένων τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλων, καί οὐδόλως παρεξῆλθε ἀπό τῆς διδασκαλίας αὐτῶν καί οὔτε προσέθηκέ τι οὔτε ἀφείλετο τό τυχόν· ἡ δ’ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης προσέθηκε καί παρέβη τά ὅρια τῶν Ἁγίων Πατέρων. Διό καί ἀπεκόψαμεν αὐτήν ἤ καί ἀπέστημεν ἀπ’ αὐτῆς ὅσοι τηροῦμεν τά τῶν Πατέρων καθαρά». Ἄν λοιπόν ἐπιθυμεῖ ἡ μακαριότης σου νά εἰρηνεύσει ἡ Ἐκκλησία καί νά ἑνωθοῦμε ὅλοι, πρέπει νά ἐκβάλλεις ἀπό τό σύμβολο τῆς πίστεως τήν προσθήκη τοῦ filioque. Μπορεῖς νά τό ἐπιτύχεις εὔκολα, ἄν θελήσεις, γιατί τά γένη τῶν Λατίνων θά δεχθοῦν ὅσα τούς ὑποδείξεις, ἀφοῦ σέ θεωροῦν διάδοχο τοῦ Ἁγίου Πέτρου καί σέβονται τήν διδασκαλία σου. Τό συμπέρασμα τοῦ Συροπούλου: Ὁ πάπας περίμενε νά παρασύρει καί νά κερδίσει μέ τήν ὑποκριτική ἀγαπολογία του τόν Ἴβηρα, ὡς ἀλλόγλωσσο, ὡς ἰδιώτη, ὡς ἀμαθῆ καί ὡς βάρβαρο. Ὅταν ὅμως ἄκουσε τήν ἀπάντηση, ἔμεινε ἄφωνος: «Ἀκούσας δέ τά παρ’ αὐτοῦ ἄφωνος ἔμεινεν»16. 10. V. LAURENT, Les «Memoires» de Grand Ecclésiarque de l’Église de ConstantinopleSylvestreSyropoulossurleconcile de Florence (1438-1439), Paris 1971, Ἀπομνημονεύματα 3, 5, σελ. 166. 11. Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως PG 94, 1128. 12. Πρός Σεραπίωνα 1, 28. 13. Ἀπομνημονεύματα 3, 5, V. LAURENT, αὐτόθι. 14. Αὐτόθι 5, 29, σελ. 282: «Κατά δέ τήν ἀποτεταγμένην ἡμέραν πάλιν συνήλθομεν καί ἀπελογήσατο ὁ Ἐφέσου πρός τά παρά Ἰωάννου εἰρημένα ἀπολογίαν ἀρίστην, συνιστῶν τά παρ’ αὐτοῦ λεγόμενα ἀπό τε τῆς θείας Γραφῆς καί ἀπό μαρτυριῶν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλων». 15. Αὐτόθι 9, 28, V. LAURENT, σελ. 464. 16. Αὐτόθι 9, 27-28, V. LAURENT, σελ. 462-464.

Ὑποσημειώσεις:

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΔΕΣΣΗΣ – ΠΕΛΛΗΣ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΙΩΗΛ: "Ἡ Θεόπαις Μαριάμ", Ἔδεσσα, 2012, σελίδες 336. Μία "καλλιέλαιος" ὑπερφορτωμένη ἀπὸ καρπούς, μοιάζει ὁ Σεβασμιώτατος Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ. Ἔχουμε καὶ ἄλλοτε παρουσιάσει συγγραφικὰ καὶ ὑμνογραφικά του ἔργα. Τὸ νέο του ὅμως, καὶ πολυσέλιδο ἔργο (336 σελίδων), ἀποτελεῖ εὐχάριστη καὶ θαυμαστὴ ἔκπληξη. Καὶ ἡ ἀξία του, γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανούς, δὲν εἶναι μονάχα οἱ πολλὲς σελίδες, ἀλλὰ προπάντων τὸ ὅλο περιεχόμενο τοῦ βιβλίου, ποὺ μᾶς προσφέρεται, μὲ ἑβδομήντα καὶ μία ὁμιλίες στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Συγκεκριμένα: Στὸ Α´ Κεφάλαιο: Ὁμιλίες Ἀκινήτων Θεομητορικῶν ἑορτῶν (21) Στὸ Β´ Κεφάλαιο: Ὁμιλίες Ἀκαθίστου (41) Στὸ Γ´ Κεφάλαιο: Ὁμιλίες Παρακλήσεων (9), καὶ Στὸ Δ´ Κεφάλαιο: Τρεῖς "ἐκτενεῖς ὁμιλίες". Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος, ὁ ὁποῖος καὶ προλογίζει τὸ βιβλίο, γράφει μεταξὺ ἄλλων: "Τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου κατέχει κεντρικὴ θέση μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Δὲν ὑπάρχει ἀκολουθία, ποὺ νὰ μὴ ἐπικαλούμαστε πολλὲς φορὲς τὸ ὄνομά της καὶ νὰ μὴ ἐπιζητοῦμε τὶς πρεσβεῖες της...Ἡ μεγάλη τιμή, ποὺ ἀποδίδουμε πρὸς τὴν Θεοτόκο, ὀφείλεται στὴν τεράστια καὶ ἀπερινόητη εὐεργεσία της πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος. Χάρη στὴν τέλεια ἀγάπη της πρὸς τὸν ἐπουράνιο Θεὸ καὶ τὴν ἁγιότητά της, ἡ ὁποία ξεπέρασε τὴν οὐράνια δόξα τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὁ Θεὸς ἐνσαρκώθηκε στὴ μήτρα της, ἦλθε καὶ σκήνωσε ἀνάμεσά μας καὶ ἀπεργάσθηκε τὴν σωτηρία μας... Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὴν μακαρίζουμε ὅλες οἱ γενιὲς τῶν ἀνθρώπων, τῆς πλέκουμε ἐγκώμια καὶ συνεχῶς προφέρουμε στὰ χείλη μας μὲ πολλὴ εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη τὸ πάνσεπτο ὄνομά της... Οἱ ὁμιλίες αὐτὲς ἀποτελοῦν κηρύγματα, τὰ ὁποῖα ἔκανε κατὰ καιροὺς ὁ Σεβα-

σμιώτατος, πρῶτα ὡς ἱεροκήρυκας καὶ κατόπιν ὡς Ἐπίσκοπος, σὲ Ἱ. Ναούς... Ἀπὸ καρδίας συγχαίρω τὸν ἀγαπητό μου Μητροπολίτη Ἐδέσσης κ. Ἰωὴλ γιὰ τὸ ἀγαστὸ ἀποτέλεσμα τοῦ κόπου του. Πιστεύω ὅτι πολλὲς ψυχὲς θὰ ὠφεληθοῦν πνευματικά, ἀπὸ τὰ ὀρθόδοξα καὶ πατερικὰ διδάγματα γιὰ τὴν Θεοτόκο…". Ἂς γευτοῦμε, ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς, κάποιες σκέψεις τοῦ συγγραφέα ἱεροκήρυκα: "Πολλοὶ παραβιάζουν τὴν ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ...Ἡ πολιτικὴ ἐλευθερία ἐξαρτᾶται πρῶτα ἀπὸ τὴν ἠθική. Χωρὶς τὴ δεύτερη ἡ πρώτη εἶναι ἀνωφελής. Ἐλευθερία δὲν εἶναι νὰ πετάξουμε κάθε χαλινό. Δὲν εἶναι ἀσυδοσία... Σήμερα πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἀναρχικοί. Ἀρνοῦνται τοὺς γονεῖς τους, ἀρνοῦνται τὴν κοινωνία, τὸ κράτος... Ἐὰν ὅμως ὅλα αὐτὰ τὰ ἀρνοῦνται ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας, εἶναι ὑποδουλωμένοι στὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι σαρκολάτρες, εἶναι ἐγωϊστές, εἶναι ψευτοδιαμαρτυρόμενοι…". Συγχαίρομε τὸν Σεβασμιώτατο – συγγραφέα καὶ κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου. Μιχ. Μιχαηλίδης

Τὸ βιβλίο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, «ΕΝΟΡΙΑ» πραγματοποιεῖ σὺν Θεῷ τὴν Γ΄ἔκδοση, ποὺ ἀποδεικνύει τὴν εὐμενῆ ἀποδοχὴ του τόσο ἀπὸ τὸν κλῆρο ὅσο καί ἀπὸ τὸν λαὸ λόγῳ τοῦ πρακτικοῦ του χαρακτήρα. Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ βιβλίο βραβεύτηκε τό 1988 ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἑταιρεία Χριστιανικῶν Γραμμάτων. Τὸ πόνημα αὐτὸ ἀναδεικνύει τὴν σημασία τῆς Ἐνορίας, εἰδικὰ στὶς ἡμέρες μας, ἀφοῦ ὁποιαδήποτε προσπάθεια γιὰ ἀναγέννηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς πρέπει νὰ ἀρχίση ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὴν Ἐνορία. Ἡ Ἐκκλησία ὡς κιβωτὸς τοῦ Ἔθνους καὶ ὡς σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ ἡ Ἐνορία ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία» στὸ συγκεκριμένο τόπο καὶ χρόνο γίνεται γιὰ κάθε πιστὸ ὁ τόπος τῆς σωτηρίας του, γιατί μαθαίνει μέσα σὲ αὐτὴν νὰ ζῆ στὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καμμία πτυχὴ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ δὲν ἀφήνεται ἔξω ἀπὸ τὴν ἁγιαστικὴ καὶ ποιμαντικὴ μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία – Ἐνορία παρουσιάζεται ὡς Παν-δοχεῖο, ἀφοῦ δέχεται τοὺς πάντας δὲν ἀπορρίπτει κανέναν οὔτε ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ προβλήματα κανενός. Ἔτσι, ὅπως γράφει ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Σέ αὐτὸ τὸ ἔργο ἑστιάζεται ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τῆς Ἐνορίας, νὰ ἀναδείξει τοὺς πιστοὺς (τὰ μέλη της) μέλη τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καὶ συνεπῶς συνεργάσιμα καὶ ἀλληλέγγυα μεταξύ τους σὲ ἕνα τρόπο ζωῆς, ποὺ οἰκοδομεῖ τὴ θέωσή τους, τὴ σωτηρία τους μέσα στὸ ἕνα Σῶμα». Ἡ Ἐνορία καὶ ἡ ζωή της, ὅπως χαρακτηριστικὰ σημειώνει ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, προσδιορίζεται ὡς ΄εὐχαριστιακή΄, ἀφοῦ ἔχει ὡς βάση καὶ ἀφετηρία της

τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ποὺ ἐνεργεῖ τὴν θεανθρωποποίηση τῶν μελῶν της, ἀλλὰ καὶ τὴν συναγωγὴ τῶν διασκορπισμένων ἀδελφῶν στὴ μία ποίμνη, ὅπου σκοπὸς δὲν εἶναι ἡ ἐξασφάλιση ἐπάρκειας ὑλικῶν μέσων, ἀλλὰ μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἐνορίας ἡ οἰκοδομὴ τοῦ Σώματος. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐνορία ὀφείλει νὰ μένη «καινὴ κτίση», γιὰ νὰ προσφέρη τὴ ζωὴ τῆς χάριτος. Τὸ βιβλίο χωρίζεται στὰ ἑξῆς κεφάλαια: -Ἡ Ἐνορία σήμερα καὶ ὁ λόγος ὑπάρξεώς της -Ἡ Ἐνορία σήμερα ὡς «ἰατρεῖον πνευματικὸν» -Ἡ ἱστορικὴ διάσταση τῆς Ρωμαίϊκης Ἐνορίας -Ἡ Ἐνορία ὡς «Ἐν Χριστῷ» κοινωνία -Ἡ Ἐνορία σήμερα -Ἡ Ἐνορία στὴν (Εὐρωπαϊκὴ) διασπορὰ. Γ.Κ.Τ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ: «ΕΝΟΡΙΑ: Ὁ Χριστὸς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν», Ἐκδόσεις ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ , Ἔκδ. Γ΄ 2012, σελ. 199.

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 17/4 Μαΐου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ «Παιδί μου» Ἔκδοσις Ἱερ. Μητρ. Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης. Σπάρτη 2011 Σχ. 21x14 σσ 240. ΔΡ. ΜΑΡΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑΤΡΑΚΟΥ «Παῦλος Μελᾶς ὁ πρωτοπόρος καὶ πρωτομάρτυρας τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα». Ἀθήνα 2012. Σχ. 24x17 σσ 16.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ, Μηνιαῖον ὄργανον τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Ἑνώσεων. Δεκ. 2011. Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ. 2012. Ἀθῆναι. Η ΚΑΡΥΣΤΙΝΗ, Μηνιαία ἔκδοση. Ἀνεξάρτητος τοπικὴ ἐφημερίδα. Ἰαν. – Φεβρ., Μάρτ. 2012. ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, Μηνιαία ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξῶν καὶ Διαποντίων Νήσων. Ἰαν. – Φεβρ. 2012. ΚΙΜΩΛΙΑΚΑ ΝΕΑ. Δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῶν Κιμωλίων. Κίμωλος. Ὀκτ. – Νοέμ. – Δεκ. 2011. ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Δελτίον τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων». Ἰούλ. – Σεπτ. 2011. Ἀθῆναι. ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Μηνιαία Πολιτικὴ Ἐνημέρωση. Ἰδιοκτήτης – Ἐκδότης Πολιτικὴ Παράταξη «Κοινωνία». Ὀκτ. – Δεκ. 2011. Ἀθῆναι. ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ, οἰκογένεια – παιδεία – Πατρίδα. Ἐκπαιδευτήρια «Ἀπόστολος Παῦλος». Νοέμ. 2011. Κόρινθος.

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, Διμηνιαῖον φυλλάδιον παιδικῶν ἐνοριακῶν συνάξεων Ἱ. Μ. Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας. Ἰαν. – Φεβρ. 2012. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ, Μηνιαῖον περιοδικὸν Χριστιανικῆς Ἑνώσεως «Ἀκτῖνες». Ἰαν., Φεβρ., Μάρτ. 2012. Ἀθῆναι.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

4 ΜΑΪΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ (ΠΙΛΟΤΙΚΟΥ) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (ἔτους 2011) (4ον)

Στήν Στ΄ δημοτικοῦ, στήν 3η ἑνότητα μέ τίτλο «Ἅγιοι ἄνθρωποι» στή στήλη «προσδοκώμενα μαθησιακά ἀποτελέσματα» ἀναφέρεται ὡς προσδοκία τοῦ προγράμματος τό νά μποροῦν οἱ μαθητές νά «παρουσιάζουν τίς βασικές ἐκφράσεις τῆς χριστιανικῆς στάσης ζωῆς, ὅπως ἀναδεικνύονται ἀπό τή Βίβλο» Ὅπως θά δοῦμε καί παρακάτω, ὁ ὅρος «στάση ζωῆς» δέν εἶναι δόκιμος θεολογικός ὅρος, οἱ διδασκαλίες τῆς Βίβλου δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνθρώπινη στάση ζωῆς, ἀλλά ἀποκεκαλυμμένες θεῖες ἀλήθειες. Ὡς προσδοκώμενο μαθησιακό ἀποτέλεσμα περιγράφεται ἐπίσης καί τό νά μποροῦν οἱ μαθητές νά «πληροφοροῦνται γιά ἁγίους ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν». Στά δέ «βασικά θέματα» περιλαμβάνεται καί τό θέμα «ἅγιοι ἄνθρωποι στίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου: Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού (Κρίσνα), Δαλάι Λάμα, Γκάντι καί πολλά ἄλλα πρόσωπα ἱστορικά ἤ μυθικά». Θεωροῦμε μέγιστο σφάλμα τό νά ἀποδίδεται ἕνας καθαρά χριστιανικός θεολογικός ὅρος σέ μή χριστιανούς. Κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο ἐκχριστιανίζονται, ὅσοι ποτέ δέν εἶχαν ὑπ΄ ὄψη νά πιστεύσουν στόν Χριστό καί δίδεται στούς μαθητές ἡ ἐντύπωση ὅτι εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθεῖ ἡ ἁγιότητα καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης ἀποδίδεται ὁ ὅρος αὐτός καί σέ μυθικά πρόσωπα, πράγμα ἀδιανόητο γιά τή χριστιανική διδασκαλία, διότι ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι πρόσωπα ἱστορικά. Στήν 4η ἑνότητα μέ τίτλο «Ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς χώρας μας στοὺς Χριστιανοὺς τοῦ κόσμου» προσδοκᾶται ἀπό τούς μαθητές νά μποροῦν νά «ἀναγνωρίζουν τούς Ἕλληνες Χριστιανούς ἄλλων ὁμολογιῶν». Ὅπως ἔχουμε ἤδη ἐπισημάνει, δέν πρέπει ἡ Ὀρθόδοξη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία νά ὁρίζεται ἁπλῶς ὡς μία «ὁμολογία»24, διότι περιέχει τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ25. Στά «Βασικά θέματα» περιλαμβάνεται καί τό θέμα «Πολλές παραδόσεις, κοινή συνείδηση: Κοινή ταυτότητα: Βάπτισμα, Εὐχαριστία, Ἱερωσύνη» Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός δημιουργεῖ σοβαρά ἐρωτηματικά. Ἐννοεῖται ὡς «κοινή ταυτότητα», τό γεγονός ὅτι κάποιοι ἔχουν βάπτισμα, θεία εὐχαριστία, ἱερωσύνη, ὅπως καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Παραβλέπεται τό γεγονός ὅτι δέν ἔχουμε εὐχαριστιακή κοινωνία μέ ὅλους αὐτούς; Παραβλέπεται καί τό γεγονός, ὅτι ἀρκετές ἀπό τίς «ἐκκλησίες» αὐτές δέν ἔχουν ἀποστολική διαδοχή; Ἔχουμε εὐχαριστιακή κοινωνία μέ τούς ρωμαιοκαθολικούς στήν Ἑλλάδα καί ἐκτός αὐτῆς; Ἔχουν ἀποστολική διαδοχή οἱ Πεντηκοστιανοί στήν Ἑλλάδα καί ἐκτός αὐτῆς; Οἱ τυχόν κακοδοξίες δέν διαφοροποιοῦν τήν ταυτότητα; Ἡ 5η ἑνότητα μέ τίτλο «Θρησκεῖες στή χώρα μας» καταλαμβάνει 5 δίωρα, ὅπως καί ἡ ἀμέσως προηγουμένη. Οὐσιαστικά δηλαδή

ΣΑ Η Ε Ν ΤΟΛΟΓ Ι Α Μία ἀπόπειρα παραπλανήσεως τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Τοῦ κ. Εὐαγγέλου Στ. Πονηροῦ, Δρ Θ., Μ.Φ.

οἱ δύο αὐτές ἑνότητες καταλαμβάνουν τά 2/3 τῶν ὡρῶν τῆς σχολικῆς χρονιᾶς. Περιλαμβάνονται σέ αὐτήν στοιχεῖα γιά τίς Ἰσλαμικές καί τίς Ἰουδαϊκές κοινότητες τῆς Ἑλλάδας καθώς καί τά θέματα «Μαουλίντ (γενέθλια τοῦ Μωάμεθ), Πουρίμ τῶν Ἑβραίων, Diwali τῶν Ἰνδουιστῶν, Θρησκευτικές ἡμέρες Βουδισμοῦ, χορός τοῦ δράκου (Κίνα), ἡ λατρεία στίς θρησκεῖες» Κατόπιν ὅλων αὐτῶν περιλαμβάνεται καί ἡ διδασκαλία τῆς ἱστορίας τῆς Ρούθ καί τῆς παραβολῆς τοῦ σπλαγχνικοῦ Σαμαρείτη. Ἐρωτοῦμε: γιατί πρέπει νά διδαχθοῦν τά παιδιά γιά δεύτερη φορά τό Diwali τῶν Ἰνδουιστῶν, τό ὁποῖο περιλαμβάνεται καί στήν 4η ἑνότητα τῆς Δ΄ δημοτικοῦ, εἶναι τό-

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

σο σημαντικό γιά τή ζωή τους; Γιατί θά πρέπει νά ἐμβαθύνουν περισσότερο στήν γνώση τῶν ἑορτῶν τῶν ἄλλων θρησκειῶν; Δέν θά ἦταν ἀρκετά ὅσα θά ὑποχρεώνονταν νά φορτωθοῦν στήν Γ΄ καί στή Δ΄ δημοτικοῦ; Εἶναι ἡ γνώση ὅλων αὐτῶν τῶν ἑτεροθρήσκων ἑορτῶν ἀπαραίτητη, γιά νά κατανοήσουν τά παιδιά τήν ἀξία τῆς ἱστορίας τῆς Ρούθ καί τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη; Στήν 6η ἑνότητα μέ τίτλο «Μνημεῖα καί τόποι λατρείας: Ἀποτυπώσεις τῆς πίστης» ἐναλλάσσονται παλαιοχριστιανικά καί ὀρθόδοξα μνημεῖα μέ ρωμαιοκαθολικά. Ὑπό τόν ὡς ἄνω τίτλο περιλαμβάνεται καί τό θέμα «Ποίηση καί μουσική: Ρωμανός ὁ Μελωδός καί ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος». Θεωροῦμε ἀνεπιτυχῆ τήν σύζευξη τοῦ θέματος αὐτοῦ μέ ἕνα κύκλο θεμάτων ἐκκλησιαστικῆς ἀρχιτεκτονικῆς καί ἁγιογραφίας. Ὡς προτελευταῖο τοῦ κύκλου τίθεται τό θέμα «Ὁ ναός τοῦ Σολομώντα: Ἕνας ναός σύμβολο» καί δίδεται ἔτσι ἡ ἐντύπωση ὅτι χρονολογικῶς ἕπεται τῆς ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ἁγίου Μάρκου τῆς Βενετίας καί τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων, τά ὁποῖα προηγοῦνται στή σειρά τῶν θεμάτων. Στήν 7η ἑνότητα μέ τίτλο «Πῶς ἔφθασε ἡ Ἁγία Γραφή ἕως ἐμᾶς;» προτάσσεται τό θέμα «Ἡ εὕρεση τῶν χειρογράφων τοῦ Κουμράν: Τό συναρπαστικό ταξίδι τῆς Βίβλου στόν χρόνο». Τόσο ἡ θέση τοῦ θέματος αὐτοῦ ὡς πρώτου τῆς ἑνότητας ὅσο καί ἡ διατύπωση τοῦ τίτλου του εἶναι δυνατόν νά ὁδηγήσουν στή φοβερή παρεξήγηση ὅτι τά χειρόγραφα τοῦ Κουμράν εἶναι βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς! Καί δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι τό θέμα αὐτό καλοῦνται νά διδάξουν ὄχι θεολόγοι, ἀλλά δάσκαλοι τῆς πρωτοβάθμιας ἐκπαιδεύσεως, ὁρισμένοι ἀπό τούς ὁποίους κατά τή διάρκεια τῶν σπουδῶν τους δέν ἔλαβαν τήν σχετική μέ τό μάθημα θρησκευτικῶν παιδεία, διότι ἁπλούστατα στή σχολή ὅπου φοιτοῦσαν δέν εἶχε ἐκλεγεῖ εἰδικός καθηγητής. Τό ὅλο πρόγραμμα τῆς Γ΄ δημο-

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος μᾶς διδάσκει: «Μήπως μπορεῖ τὸ νησί, ποὺ βρίσκεται στὴ μέση τῆς θαλάσσης, νὰ ἐμποδίση τὰ κύματα νὰ χτυποῦν ἐπάνω του; Τὸ μόνον, ποὺ κατορθώνει εἶναι νὰ ἀποκρούη τὰ κύματα στὶς ἀκτές του καὶ νὰ ἀντιστέκεται καὶ νὰ ἀντιδέρη τὰ κύματα. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀποκόψουμε τὰ κύματα τῶν λογισμῶν, ὥστε νὰ μὴ μᾶς χτυποῦν, ἐφ᾽ ὅσον εἴμαστε καὶ ἐμπαθεῖς. Ὡστόσο ὅμως εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ ἀντικρούωμε τοὺς λογισμοὺς καὶ νὰ τοὺς ἐμποδίζουμε νὰ μποῦν στὴν ψυχή μας. Διότι ἂν τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μποῦν στὴν ψυχή, θὰ τὴν ἐξουσιάσουν γρήγορα καὶ πολὺ σύντομα θὰ τὴν καταστρέψουν». Ἀντίσταση λοιπὸν καὶ πάλι ἀντίσταση. ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ; Τὸν τρόπο μᾶς τὸν δείχνει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγοντας (Χριστοήθεια) τὰ ἑξῆς: «Ἐργάσου τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ θὰ τὶς ἀποκτήσης. Διότι διὰ μέσου τῶν ἐντολῶν ἀποκτῶνται οἱ ἀρετές, καθὼς καὶ ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος εἶπεν: «Ἡ ἐργασία τῆς ἀρετῆς ἡ φυλακὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ἐστιν» (Λόγος ΛΖ´). Καὶ αἱ μὲν ἐντολαὶ εἶναι ὡσὰν ὄργανα, αἱ δὲ ἀρεταὶ εἶναι ὡσὰν τὰ ὑπὸ τῶν ὀργάνων κατασευαζόμενα». ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ. Ὁ πολύτιμος καὶ ἀτίμητος θησαυρὸς τῆς Πίστεως εἶναι αὐτό, ποὺ πρέπει νὰ φυλάξουμε πρῶτον, γιατὶ χωρὶς αὐτὴν τὴν πίστη «μάτην κοπιῶμεν». Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ὀνομάζει τὴν Πίστη «φάρμακον σωτηρίας» καὶ μᾶς συμβουλεύει: «Φυλάξωμεν δὲ τὸ μέγα καὶ πρῶτον τῆς σωτηρίας ἡμῶν φάρμακον, τὴν καλὴν λέγω τῆς πίστεως κληρονομίαν». Αὐτὴ «ἡ Πίστις ἡμῶν ἡ νικήσασα τὸν κόσμον» εἶναι ἡ ἀληθινὴ προϋπόθεσις τῆς σωτηρίας κάθε ἀνθρώπου, γι᾽ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ τὴν φυλάξουμε ὅσον καὶ τὴν ψυχή μας. ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ. Διαβάζω στὸ «Γεροντικὸν» τὴν ἀκόλουθη σημαντικὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἀββᾶ Ἠσαΐα: «Πρέπει νὰ περιφρουρῆτε τὸν ἑαυτόν σας μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς καὶ ἀπὸ αὐτὰ ἀκόμη τὰ ἀδιόρατα καὶ ἐλάχιστα ἐλαττώματα, ἀπὸ τὶς ἀσήμαντες ἀπροσεξίες. Τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ λέγει: “Ὁ ἐξουθενῶν τὰ ὀλίγα κατὰ μικρὸν πεσεῖται” (Σ. Σειρὰχ ΙΘ´ Ι), δηλαδὴ ἐκεῖνος, ποὺ περιφρονεῖ τὰ παραμικρὰ ἐλαττώματα, σιγά–σιγά θὰ πέση σὲ μεγάλες ἁμαρτίες. Καὶ μὴ ρωτήσης, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κρημνισθῆ ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος. Βεβαίως ἐφ᾽ ὅσον διατηρηθῆ πνευματικὸς ὁ ἄνθρωπος, δὲν κρημνίζεται. Ὅταν ὅμως καλοδεχθῆ στὴν ψυχή του κάτι ἀσήμαντον ἀπὸ τὰ ἀντίθετα τῆς ἀρετῆς καὶ εὐχαριστηθῆ μὲ αὐτό, χωρὶς νὰ μετανοήση, τότε ἐκεῖνο τὸ μικρὸν καὶ ἀσήμαντον μὲ τὸν χρόνον αὐξάνεται καὶ δὲν ἀνέχεται πλέον νὰ βρίσκεται μόνον του ὡς ὀρφανόν, ἀλλὰ τραβᾶ μετὰ βιαιότητος τὸν ἄνθρωπον πρὸς τὴν οἰκογένειαν τῶν παθῶν, στὴν ὁποίαν ἀνήκει τὸ μικρὸν αὐτὸ ἐλάττωμα, μεταβάλλον τὴν μακροχρόνιον φιλίαν του σὲ σχοινὶ δουλείας, μὲ τὸ ὁποῖον σύρει τὸν ἄνθρωπον». Προσοχὴ στὰ μικρά, γιὰ νὰ μὴ φθάσουμε στὰ μεγάλα. ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑ. Ποιὸς εἶναι ὁ ἀργὸς λόγος, μᾶς τὸν ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Ν. Θεολόγος: «Ἀργὸς λόγος δὲν εἶναι μόνον, ὅπως θὰ ὑπονοοῦσε κανείς, ὁ ἀνωφελὴς λόγος, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος, ποὺ λέγεται ἀπὸ μᾶς πρὶν ἀπὸ τὴν πραγματοποίηση καὶ τὴν ἐφαρμογή του». Καὶ «ὁ νοῶν νοείτω». Π. Μ. Σωτῆρχος

τικοῦ περιλαμβάνει 56 διδακτικές ὧρες, ἐνῷ τό παλαιό πρόγραμμα περιλαμβάνει 47, τῆς Δ΄ δημοτικοῦ περιλαμβάνει 56 ὧρες, ἐνῷ τό παλαιό περιλαμβάνει 41, τῆς Ε΄ δημοτικοῦ 58 ὧρες, ἐνῷ τό παλαιό περιλαμβάνει 36, τῆς Στ΄ δημοτικοῦ 55 ὧρες, ἐνῷ τό παλαιό περιλαμβάνει 37. Οἱ ὧρες τίς ὁποῖες προβλέπει τό νέο πρόγραμμα εἶναι παντελῶς ἀδύνατον νά βρεθοῦν γιά δίωρο ἑβδομαδιαῖο μάθημα. Στήν πράξη, καί ἐφ΄ ὅσον θέλει ὁ διδάσκων νά τηρεῖ ἀπαρέκκλιτα τό πρόγραμμα, ποτέ δέν βρίσκονται περισσότερες ἀπό 35 ὧρες τό πολύ ἐτησίως. Στήν Α΄ γυμνασίου, ἡ 1η ἑνότητα ἐπιγράφεται «μεγαλώνοντας καί ἀναζητώντας» ἐκεῖ, μετά ἀπό μία εἰσαγωγή σχετική μέ τήν ἀλλαγή σχολικῆς βαθμίδας καί μέ τούς προβληματισμούς τῆς προεφηβικῆς ἡλικίας, περιέχονται μαθήματα γιά τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μετά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν, τήν σημερινή ὀργάνωσή της, ὅπως καί γιά τήν ὀργάνωση τῶν ρωμαιοκαθολικῶν καί προτεσταντῶν. Ὁ τίτλος ἑπομένως φαίνεται ἀνακόλουθος πρός τήν πλειοψηφία τῶν θεμάτων τῆς ἑνότητας. Οὐσιαστικά δέ ξεκινοῦν τά μαθήματα τοῦ γυμνασίου ἀπό τήν περίοδο μετά τούς διωγμούς. Θέματα τῆς προηγουμένης περιόδου θά διδαχθοῦν σέ μεγαλύτερες τάξεις, κατ΄ ἐπιλογήν καί χωρίς χρονολογική σειρά! Γιά τή 2η ἑνότητα μέ τίτλο «Ἡ συνάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό» ἀφιερώνει πέντε δίωρα, δηλαδή δέκα διδακτικές ὧρες. Σημαντικότατο στ΄ ἀλήθεια τό ζήτημα αὐτό26. Ὅμως ὁ προγραμματισμός τῆς διδασκαλίας του σέ δέκα ὧρες δημιουργεῖ δύο προβλήματα: α) θά εἰσχωρήσει ἀναγκαστικά σέ λεπτομέρειες, τίς ὁποῖες τό δωδεκάχρονο παιδί δέν θά εἶναι σέ θέση νά τίς συλλάβει, οὔτε νά τίς συγκρατήσει καί νά τίς ἀξιοποιήσει, β) οἱ δέκα αὐτές ὧρες οὐσιαστικά καλύπτουν τό 30% τῶν διδακτικῶν ὡρῶν τοῦ ἔτους. Ἐάν λοιπόν κάποιος ἐπιχειρήσει νά ἀφιερώσει τό προβλεπόμενο δεκάωρο στή διδασκαλία αὐτοῦ τοῦ ζητήματος, θά παραμερίσει πολλά ἄλλα ἐξ ἴσου σημαντικά ζητήματα. Στήν 3η καί 4η ἑνότητα κατεβαίνουν στήν πρώτη γυμνασίου θέματα τῆς δευτέρας καί τῆς τρίτης γυμνασίου καί τῆς δευτέρας λυκείου. Πράγμα τό ὁποῖο καθιστᾶ δυσχερῆ τήν κατά τόν ὁποιονδήποτε τρόπο ἀφομοίωση τῆς ὕλης ἀπό τούς μικρούς μαθητές. Ἡ δέ θεολογία τοῦ προγράμματος, καί ἐδῶ ὅπως καί σέ πολλά ἄλλα σημεῖα, δέν εἶναι ἐπιτυχής. Στά «προσδοκώμενα μαθησιακά ἀποτελέσματα» τῆς ἑνότητας 3 περιλαμβάνεται καί ἡ ἐπιδίωξη νά μποροῦν οἱ μαθητές νά «ἀναλύουν τίς διαστάσεις (προσωπικές καί κοινωνικές) τῆς εὐχαριστιακῆς στάσης ζωῆς χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα παραδείγματα» Ἡ φράση δέν εἶναι ὀρθή, θά ἀρκοῦσε ἄν ἀνέφερε «εὐχαριστιακή ζωή», διότι ἡ λέξη «στάση» εἶναι δυνατό νά παρεξηγηθεῖ καί νά θεωρηθεῖ ὅτι δηλώνει κάτι τό προσωρινό ἀπό τό ὁποῖο οὕτως ἤ ἄλλως ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἤ κάτι τό μόνιμο πλήν ὅμως μή ἐπιδεχόμενο ὁποιασδήποτε προόδου. Ἐπίσης προσδοκᾶται ὡς μαθησιακό ἀποτέλεσμα τό νά μποροῦν οἱ μαθητές νά «συγκρίνουν ἀπόψεις γιά τή θρησκευτική πίστη (δικές τους καί ἄλλων) μέ τή χριστιανική». Ἄρα θεωροῦν οἱ συντάκτες τοῦ προγράμματος τήν πίστη τῶν μαθητῶν ἐκ προοιμίου διάφορη ἀπό τήν χριστιανική; Τό 4ο θέμα τῆς 4ης ἑνότητας διέπεται ἐπίσης ἀπό ἐσφαλμένη θεολογία. Προβάλλει τό ἀνυπόστατο ἐρώτημα: «δέχονται ὅλοι οἱ χριστιανοί τά ἴδια δόγματα;» Ἐάν κάποιος θέλει νά πιστεύει καί νά ἀνήκει στόν Χριστό, πιστεύει σέ ὅλες τίς ἀλήθειες πίστεως (δόγματα), τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία δέχεται, ἄλλως εἶναι ἑτερόδοξος. Στίς δέ «δραστηριότητες» περιλαμβάνεται καί θέμα τό ὁποῖο ποτέ δέν θά ἦταν δυνατόν νά ἐπεξεργασθοῦν δωδεκάχρονα παιδιά: «ποιά θέματα θά ἀπασχολοῦσαν μία οἰκουμενική σύνοδο σήμερα;» Ὅπως περιλαμβάνεται καί ἕνα ἀνυπόστατο ἐρώτημα: «ἐφ΄ ὅσον ἡ πίστη εἶναι ἐλεύθερη, κανένας δέ χρειάζεται τά δόγματα». Θά ἦταν προτιμότερο νά μή ὑποβάλλονται στούς μαθητές τέτοιου εἴδους στρεβλοί προβληματισμοί, ἀλλά μέ κάποιο τρόπο νά καθίσταται σαφές, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 13 ΜΑΪΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Πράξ. ια´ 19 – 30 Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. δ´ 5 – 42 Ἦχος δ´ — Ἑωθινόν: Ζ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Τὴν Κυριακή τοῦ Παραλύτου ἔχουμε μία σωματικὴ ἀνάσταση, ποὺ κάνει ὁ Χριστὸς, γιὰ νὰ φανερώσει τὴ θεότητά του. Ὁ παράλυτος οὐσιαστικὰ ἦταν ἕνας ζωντανὸς νεκρός, γιʼ αὐτὸ ἡ σωματική του ἀνάσταση μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ καὶ νεκρανάσταση. Ὅμως στὴ σημερινὴ περικοπή, τὴν περικοπὴ τῆς Σαμαρείτισσας γίνεται κάτι πιὸ οὐσιαστικό• γίνεται μία ψυχανάσταση. Ἂς θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ πατέρα πρὸς τὸν πρεσβύτερο υἱὸ στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου «ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε» (Λκ. 15,32). Ὁ ἄσωτος ἦταν νεκρὸς πνευματικά, ἂν καὶ σωματικὰ ζοῦσε καὶ μὲ τὴν μετάνοια ἀναστήθηκε. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν θεραπεύει ὄχι μόνο παράλυτα σώματα, ἀλλὰ καὶ παράλυτες ψυχές. Ἀνασταίνει νεκροὺς σωματικὰ ἀλλὰ καὶ νεκροὺς πνευματικά. Τὸ δεύτερο εἶναι τὸ δυσκολώτερο, ἐμεῖς ὅμως δὲν τοῦ δίνουμε σημασία. Συνήθως θέλουμε τὸν Χριστὸ ἀναστηλωτὴ τοῦ σώματος καὶ ὄχι ἀναστηλωτὴ τῆς ψυχῆς. Ἐὰν κάποιος ἀναρχικός, τρομοκράτης, κλέφτης, ἀνήθικος κ.λ.π. μετανοήσει καὶ γίνει μοναχὸς κανεὶς δὲν θαυμάζει καὶ κανεὶς δὲν τοῦ δίνει σημασία. Ἂν ὅμως γίνει κάποιος καλὰ ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια ἢ ἀναστηθεῖ ἀπὸ νεκρὸς τότε θὰ γίνει πρῶτο θέμα. Κι ὅμως ἡ ἀνάσταση μίας ψυχῆς νεκρῆς εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο θαῦμα, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει. Εἶναι τὸ θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἀναδεικνύει κατʼ ἐξοχὴν τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεὸς, ὁ ὁποῖος προγνωρίζει τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀντιλαμβάνεται ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικός τους χαρακτήρας καὶ ὅτι ἔχουν ἄδολη καὶ εἰλικρινῆ διάθεση, προορίζει καὶ καλεῖ τοὺς ἁμαρτωλοὺς, ποὺ θέλουν νʼ ἀνανήψουν. Ἔτσι καλεῖ καὶ τὴν Σαμαρείτισσα, τὸν Ματθαῖο, τὸν Ζακχαῖο, τὸν ληστὴ καὶ τόσους ἄλλους. Λέγει ἡ ἁγία Γραφὴ ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θʼ ἀναστηθοῦν σωματικὰ κατὰ τὴν Β´ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνάσταση ὅμως τῶν ἀνθρώπων ποὺ πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεὸ πρέπει νὰ εἶναι διπλή• ψυχικὴ πρῶτα καὶ μετὰ σωματικὴ (πρβλ. Ἀποκ. 20,6). Γιατί διπλὸς ἦταν ὁ θάνατος• ψυχικὸς καὶ σωματικός. Πρῶτα πέθανε ὁ Ἀδὰμ ψυχικά, ὅταν παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια πέθανε καὶ σωματικά. Συνεπῶς καὶ ἐμεῖς πρέπει πρῶτα νʼ ἀναστηθοῦμε ψυχικὰ διὰ τῆς μετάνοιας, ὥστε νʼ ἀναστηθοῦμε μετὰ καὶ σωματικὰ εἰς «ἀνάσταση ζωῆς» καὶ ὄχι εἰς «ἀνάσταση κρίσεως» (Ἰω. 5,29). Στὸν Χριστὸ ἕνας θάνατος συνέβη• ὁ σωματικός. Γιατί δὲν ἁμάρτησε. Ἀλλὰ κι αὐτὸς ὁ ἕνας θάνατος ἔγινε γιά μᾶς. Γιὰ τὸ χατίρι μας. Ἐμεῖς ὅμως ποὺ ἁμαρτήσαμε διπλά, πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ διπλὴ ἀνάσταση. Ὅταν λέμε ὅτι πέθανε ὁ Ἀδὰμ ψυχικὰ ἢ ὅτι πεθαίνουμε ψυχικὰ ἐμεῖς, μὴ νομίσουμε ὅτι πεθαίνει ἡ ψυχή, γιατί αὐτὴ ἐπειδὴ τὸ θέλει ὁ Θεὸς εἶναι ἀθάνατη. Θάνατος τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ αἰώνια κόλαση. Γιʼ αὐτὸ λέγει ὁ Χριστός• «Μὴ φοβηθεῖτε ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θανατώνουν τὸ σῶμα, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ θανατώσουν τὴν ψυχή. Νὰ φοβηθεῖτε ὅμως περισσότερο ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ ρίξει στὴν κόλαση καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα» (Ματθ. 10,28). Καὶ αὐτὸ ποὺ χάνεται βέβαια (στὴν κόλαση) ὑπάρχει, ἀλλὰ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸ βλέμμα (τὴ χάρη) τοῦ Θεοῦ. Λέγει ἡ Γραφὴ γιὰ τὸν Κάϊν ὅτι μετὰ τὸ φόνο, ποὺ διέπραξε καὶ δὲν θέλησε νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τὸ Θεὸ «ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ὤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδὲμ (Γεν. 4,16). Ἔφυγε δηλαδὴ ὁ Κάϊν ἀπὸ τὴν χώρα, ποὺ ἐξουσίαζε ὁ Θεός, ποὺ ἀναμιγνυόταν στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων –ἀσχέτως ποὺ τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸν παράδεισο– καὶ ποὺ παρεῖχε τὴ χάρη καὶ τὴν εὐλογία του, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν πτώση. Πῆγε νὰ ζήσει μακριὰ ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ! Νὰ ἡ κόλαση. Ὁ Κάϊν δὲν χάνεται βιολογικά, ὑπαρξιακὰ, ἀλλὰ πνευματικά. Χάνει τὴ σύνδεση καὶ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ Θεό. Τὸ ἴδιο ἔγινε μὲ τὸν Ἠσαῦ, μὲ τὸν ἄσωτο υἱό• τὸ ἴδιο γίνεται μὲ τὸν κάθε ἁμαρτωλὸ καὶ ἡ κατάσταση αὐτὴ συνεχίζεται καὶ μετὰ θάνατον αἰωνίως. Ἀπὸ αὐτὸν τὸν πνευματικὸ θάνατο μᾶς ἀπομακρύνει μόνο ἡ μετάνοια. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰούδα. Καὶ οἱ δύο ἀπόστολοι• καὶ οἱ δύο προδώσανε τὸν Χριστό• ὁ ἕνας μετανόησε καὶ σώθηκε, ὁ ἄλλος ἔμεινε ἀμετανόητος καὶ αὐτοκτόνησε. Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς δύο ληστὲς δίπλα στὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ• ὁ ἕνας ὁμολογεῖ τὴν ἐνοχή του καὶ τὴ πίστη του στὴν ἀθωότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ τὸ θεανθρώπινο τῆς ὑποστάσεώς του καὶ σώζεται, ὁ ἄλλος παραμένει στὴν ἀπιστία καὶ στὴν κακία τῶν Ἰουδαίων καὶ χάνεται. Ἡ μετάνοια ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἄσχετα ποὺ δὲν τὴν ἀνακοίνωσε φανερὰ ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο. Ὅποιος διαβάζει προσεκτικὰ τὴν διήγηση τῆς Γενέσεως τὸ ἀντιλαμβάνεται αὐτό. Γιʼ αὐτὸ ρωτᾶ τὸν Ἀδὰμ μετὰ τὴν πτώση του «ποῦ εἶσαι;»• γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει νὰ ὁμολογήσει τὸ λάθος του καὶ νὰ ζητήσει συγγνώμη. Καὶ ᾽κεῖνος ἀπαντᾶ ὅτι κρύφτηκε, γιατί εἶναι γυμνὸς καὶ ντρέπεται. Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι εἶσαι γυμνός, ξαναρωτᾶ ὁ Θεός, συνεχίζοντας τὴν προσπάθειά του νὰ τὸν φέρει σὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας του καὶ σὲ ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους. Μήπως ἔφαγες ἀπὸ τὸ δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ; Καὶ τότε ὁ Ἀδὰμ ἀντὶ νὰ ὁμολογήσει τὴν ἐνοχή του καὶ νὰ ζητήσει συγγνώμη, ἐκεῖνος ἐπέρριψε τὴν εὐθύνη στὸ Θεό. Ἡ γυνὴ, πού μοῦ ἔδωσες, μὲ παρέσυρε εἶπε ὁ Ἀδάμ. Τότε ὁ Θεὸς ρώτησε τὴν Εὔα, γιατί ἐνήργησε ἔτσι καὶ ἡ Εὔα ἀπάντησε ὅτι τὴν παρέσυρε ὁ ὄφις, ποὺ ἐξυπακούεται δημιούργησε ὁ Θεὸς καὶ συνεπῶς ἡ εὐθύνη πέφτει σὲ Ἐκεῖνον. Ὁ Θεός, ὅταν εἶδε ὄχι μόνο νὰ μὴ παραδέχονται τὸ σφάλμα τους, ἀλλὰ ἐπιπλέον καὶ νὰ τὸν κατηγοροῦν γιʼ αὐτό, τοὺς ἐξόρισε ἀπὸ τὸν παράδεισο. Ἐξοριστήκαμε ἀπὸ τὸν παράδεισο, ὄχι ἁπλῶς γιατί δὲν ἀκούσαμε καὶ δὲν πιστέψαμε τὸ Θεό, ὄχι γιατί δὲν νηστέψαμε, ἀλλὰ γιατί δὲν μετανοήσαμε. Ἀρνηθήκαμε τὴν θεραπεία, ποὺ ἔδωσε ὁ μεγάλος γιατρός. Καὶ ἕνας ἄρρωστος, ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεραπεία ποὺ τοῦ προτείνουν, δὲν ὠφελεῖ νὰ κάθεται στὸ νοσοκομεῖο, ποὺ λέγεται Ἐκκλησία. Ἂς μὴ ἐπαναλάβουμε τὸ λάθος τῶν προπατόρων μας. Ἂς μετανοήσουμε, γιὰ νʼ ἀναστηθοῦμε εἰς «ἀνάσταση ζωῆς» καὶ ὄχι εἰς «ἀνάσταση κρίσεως».

Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

(3ον) Ὁ κατὰ Θεὸν ἀγωνιζόμενος δὲν πρέπει νὰ συμβιβάζεται μὲ τὰ τυπικὰ καὶ καθιερωμένα. Πάντα χρειάζεται νὰ ἔχει ἀνοιχτοὺς ὁρίζοντες, νὰ κατευθύνεται πρὸς τὰ ἄνω, μειώνοντας τὴν ἀπόσταση, ποὺ τὸν χωρίζει ἀπὸ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ. Ὅσοι εἶναι αἰχμαλωτισμένοι στὰ καθιερωμένα καὶ βρίσκουν ἀνάπαυση σὲ αὐτά, ἀκολουθοῦν λαθεμένη τακτική, ἡ ὁποία δὲν τοὺς ὠφελεῖ πνευματικά. Ὁ Γέροντας μιλοῦσε γιὰ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, ποὺ συχνὰ δὲν ὑπάρχουν σὲ πολλοὺς

ἀγωνιζόμενους καὶ μάλιστα μοναχούς: «Στὰ ἐρχόμενα χρόνια πολλοὶ ἄνθρωποι θὰ γίνονται μοναχοί, ἐπειδὴ θὰ βαριοῦνται τὰ μπουζούκια καὶ θὰ ὑποφέρουν ἀπὸ κενὸ στὴν ψυχή τους. Θὰ πηγαίνουν στὸ μοναστήρι καὶ θὰ κάνουν ἄσκηση, νηστεῖες ἀλλὰ δὲν θὰ βρίσκουν τίποτε, διότι θὰ τοὺς λείπουν οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. Διότι, γιὰ νὰ βρεῖς, πρέπει νὰ ἔχεις αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ εὐαισθησία. Ἂν δὲν ἔχεις εὐαισθησία, θὰ μείνεις σὲ μιὰ ξερὴ ἀσκητικότητα ὅ,τι κι ἂν κάνεις». Οἱ μοναχοὶ εἶναι ἐργάτες τοῦ πνεύματος καὶ ὄχι τῆς ὕλης. Ὅπως καὶ ὁ Ἡγούμενος εἶναι ὁ πνευματικὸς πατέρας τῶν μοναχῶν καὶ ὄχι ὁ διευθυντὴς μιᾶς βιοτεχνίας ἢ ἑνὸς

ἐργοστασίου μὲ μοναδικὸ σκοπὸ τὴν παραγωγὴ καὶ προώθηση τῶν παραγόμενων προϊόντων. Δυστυχῶς, σὲ πολλὰ μοναστήρια τὰ πράγματα ἔχουν ἀνατραπεῖ καὶ χάθηκε ὁ πνευματικὸς προσανατολισμὸς τῶν μοναζόντων. Εἶναι ἀποκαλυπτικὰ τὰ ὅσα ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος. «Εἶναι πολὺ λυπηρὸ τὸ ὅτι μερικοὶ Ἡγούμενοι κατάντησαν διευθυντὲς ἐργοστασίων. Ἔχουν ἄγχος καὶ ἀγωνία, γιὰ νὰ γίνουν οἱ δουλειές τους. Ἐδῶ δὲν ἤρθαμε γιὰ τέτοια πράγματα. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε τὸ σκοπό μας. Πῆγα καὶ ἐγὼ σὲ ἕνα μοναστήρι. Εἶδα τὸν Ἡγούμενο νὰ γυρίζει μέσα στὸ μοναστήρι νὰ δεῖ, ἂν γίνονται καλὰ τὰ διακονήματα. Ἀντὶ νὰ κάνει κομποσχοίνι στὸ κελί του γιὰ τὰ παιδιά του, χάνει τὸν καιρό του γιὰ ἀσήμαντα πράγματα». Ὁ Γέροντας καθημερινὰ εἶχε πολ-

Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ Σαηεντολογία διεθνῶς θεωρεῖται μία ἀπό τίς πλέον ἐπικίνδυνες παραθρησκευτικές ὀργανώσεις γιά τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, γεγονός πού ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ, κατά τρόπο ἀναντίρρητο, καί ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης. Παρʼ ὅλα αὐτά ἡ ἴδια ὀργάνωση προσπαθεῖ σήμερα νά πείσει ὅτι, δῆθεν, εἶναι θρησκεία. Σχετικά, ὅμως, μέ τόν σημερινό ἰσχυρισμό της ὑπάρχει κάτι πού δέν εἶναι τόσο εὐρύτερα γνωστό. Τό γεγονός, δηλαδή, ὅτι στό παρελθόν εἶχε ἐπιχειρήσει νά παραπλανήσει, τόσο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὅσο καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιά τόν πραγματικό χαρακτήρα της καθώς ἦταν γνωστή ὡς ΚΕΦΕ.

Ἔτσι, λοιπόν, μέ τήν ἀπό 23.6. 1994 ἐπιστολή της, ἡ τότε πρόεδρος τοῦ ΚΕΦΕ, ζητοῦσε ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη μεταξύ, τῶν ἄλλων, τά ἑξῆς: « ὡς Ἑλληνίδα χριστιανή καί ἐκπρόσωπος τῶν μελῶν τοῦ σωματείου, πού προεδρεύω, νά ἀσκήσετε τήν ἐπιρροή σας στήν ἡγεσία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὥστε νά σταματήσει αὐτή ἡ προπαγάνδα μίσους». Τί χαρακτήριζε ὡς προπαγάνδα μίσους τό τότε ΚΕΦΕ; Φυσικά τήν τεκμηριωμένη καί ὑπεύθυνη προσπάθεια ἐνημέρωσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τό ὅτι πίσω ἀπό τήν ἐπωνυμία ΚΕΦΕ ὑποκρύπτονταν μία ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνη ὀργάνωση, ἡ Σαηεντολογία.

Οἱ προσπάθειες, ὅμως, τῶν Σαηεντολόγων δέν σταμάτησαν ἐκεῖ. Στίς 8.6.1995 ἡ τότε πρόεδρος τοῦ ΚΕΦΕ μέ ἐπιστολή της στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διαβεβαίωνε τήν Ἱερά Σύνοδο ὅτι: «Δέν εἴμαστε θρησκεία, δέν εἴμαστε πολλῷ μᾶλλον αἵρεση» καί ὅτι τά μέλη τους «ἔχουν συνείδηση χριστιανική Ὀρθόδοξη». Καί ὅμως, τό τότε ΚΕΦΕ, μετά ἀπό μικρό χρονικό διάστημα, καί ἀφοῦ θά ἔχουν προηγηθεῖ οἱ καταδικαστικές ἀποφάσεις τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης, ἐναντίον του, θά ἀναγκαστεῖ νά ρίξει τό προσωπεῖο. Θά υἱοθετήσει τήν ὀνομασία «Ἑλληνική Ἐκκλησία τῆς Σαηεντολογίας», ἐπιβεβαιώνοντας γιά μία ἀκόμη φορά τό πόσο ἀδίστακτη εἶναι ἡ ἐν λόγῳ ὀργάνωση.

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ;

Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου-Φιλολόγου

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚωνσταντινουπόΟ λεως κ. Βαρθολομαῖος ἀπέστειλε μακροσκελῆ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν

᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν κ. ῾Ιερώνυμο καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Προκαθήμενο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος νὰ λάβῃ συνοδικῶς καταδικαστικὰ μέτρα κατὰ τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ καὶ ἄλλων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, «ὁμαδοποιημένων προσώπων», ὅπως χαρακτηρίζει τοὺς ᾿Ορθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ᾿Αφήνει δὲ ὁ κ. Βαρθολομαῖος σαφῶς νὰ νοηθῇ, ὅτι, ἂν ὁ κ. ῾Ιερώνυμος δὲν ἀνταποκριθῇ στὴν ἀπαίτησί του, θὰ ἐπέμβη αὐτὸς στὴν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος, καίτοι εἶνε αὐτοκέφαλη, καὶ θὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις. ῍Ας μὴ λησμονοῦμε δέ, ὅτι ἄλλοτε αὐτὸς ὁ Πάπας τῆς ᾿Ανατολῆς ἐπενέβη στὸ Πατριαρχεῖο ῾Ιεροσολύμων καὶ καταδίκασε τὸν ἀείμνηστο Πατριάρχη Διόδωρο καὶ κληρικούς του. Καὶ σὲ ἄλλες ἀπαράδεκτες ἐπεμβάσεις ἐκτὸς τῆς δικαιοδοσίας του προέβη, διεκδικώντας πρωτεῖο, ὄχι ἁπλῶς τιμῆς, ἀλλ᾿ ἐξουσίας σὲ ὅλη τὴν ᾿Εκκλησία. Πολλὲς φορὲς στὴν ἐπιστολή του ὁ κ. Βαρθολομαῖος λέγει, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶνε «ἡ Μήτηρ ᾿Εκκλησία». Καὶ ἔτσι τὴν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος παρουσιάζει ὡς «θυγατέρα» ᾿Εκκλησία. ᾿Αντιφάσκοντας δὲ πρὸς τὸν ἑαυτό του τὴν παρουσιάζει καὶ ὡς «ἀδελφὴν» ᾿Εκκλησία. Παναγιώτατε! Καμμία ᾿Εκκλησία δὲν εἶνε μητέρα ἄλλης ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ ὅλες οἱ ᾿Ορθόδοξες ᾿Εκκλησίες εἶνε μεταξύ τους ἀδελφὲς ᾿Εκκλησίες. Κατὰ τὴ Γραφὴ «μήτηρ» εἶνε ἡ Σιών, ἡ νέα ῾Ιερουσαλήμ, ἡ ᾿Εκκλησία ὡς σύνολον. Καὶ εἶνε «μήτηρ» ἑνὸς ἑκάστου πιστοῦ. ῍Ας ἐγκαταλειφθῇ λοιπὸν ὁ ἰσχυρισμός, ὅτι μία τοπικὴ ᾿Εκκλησία εἶνε «μήτηρ» τῶν ἄλλων τοπικῶν ᾿Εκκλησιῶν. ᾿Επανειλημμένως ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὁμιλεῖ περὶ «τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου». Σεβόμεθα τὸ θεσμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. ᾿Αλλὰ πρῶτοι πρέπει νὰ σέβωνται τὸ θεσμὸ οἱ ἐκπρόσωποί του. Δυστυχῶς ὅμως μεταξὺ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ θεσμοῦ ὑπάρχουν καὶ «ἄθεσμοι» (Β´ Πέτρ. γ´ 17). ΙΑΤΙ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ζητεῖ ἐπὶ πίνακι τὴν κεφαλὴν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλων; Στὴν πατριαρχικὴ ἐπιστολὴ ἀναφέρονται οἱ ἑξῆς κυρίως λόγοι. Πρῶτον, ὁ μαχητικὸς καὶ ἀτρόμητος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ὠργάνωσε τὴν ἡμερίδα τῆς 15ης Φεβρουαρίου ἐναντίον τῆς «Μεταπατερικῆς θεολογίας» καὶ γενικώτερα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ παρακολουθήσαντες τὴν ἡμερίδα δὲν ἦταν «λαϊκὴ σύναξις», ὅπως τὴ χαρακτηρίζει ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀλλ᾿ ἦταν σύναξι ἐπισκόπων καὶ πολλῶν ἄλλων κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, συνολικῶς δύο χιλιάδων περίπου πιστῶν. ῾Ωμίλησαν δὲ κατὰ τὴν ἡμερίδα διακεκριμένοι καὶ πεπαρρησιασμένοι ἄνδρες, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, καὶ καταδίκασαν ὀνομαστικῶς ἀντιπατερικοὺς θεολόγους καὶ οἰκουμενιστάς, πρῶτον δὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο. Καὶ δὲν τὸν καταδίκασαν ἀδίκως, ὅπως καταδικάζει αὐτός, ἀλλὰ δικαίως, δικαιότατα. Διότι ὕβρισε τοὺς Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπέσχισαν τοὺς αἱρετικοὺς

ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, καὶ τοὺς θεώρησε ὑποδίκους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! Συνετάχθη δὲ μὲ τὸν ὁμόφρονά του Μητροπολίτη Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε στὸ Βόλο τὴν περιβόητη ᾿Ακαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, ἡ ὁποία προωθεῖ τὴ Μεταπατερικὴ Θεολογία καὶ γενικώτερα τὸν Οἰκουμενισμό. Μέγας ἀντιπατερικὸς ὁ κ. Βαρθολομαῖος, καὶ μέγας Οἰκουμενιστής, ἀρχιοικουμενιστής. Δεύτερον, κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἐξεφώνησε ἀναθέματα «κατὰ ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων, ὡς καὶ πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν», ὅπως μὲ πικρία καὶ ὀξυχολία γράφει ὁ κ. Βαρθολομαῖος. ᾿Αλλὰ γιατί τὰ ἀναθέματα πίκραναν καὶ ἐξώργισαν τὸν Πατριάρχη; Κατὰ τὴν Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸν 9ον αἰῶνα ἡ ᾿Εκκλησία ἐξεφώνησε πλῆθος ἀναθέματα κατὰ ἐχθρῶν τῆς Πίστεως. ᾿Αλλὰ ἐχθροὶ τῆς Πίστεως ἐμφανίσθηκαν καὶ στοὺς ἔπειτα αἰῶνες μέχρι σήμερα. Καὶ δὲν ἔπρεπε λοιπὸν ἡ ᾿Εκκλησία στὰ παλαιὰ ἀναθέματα νὰ προσθέσῃ νέα; ῎Επαυσεν ἡ ᾿Εκκλησία μετὰ τὴν Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο νὰ εἶνε ζῶσα καὶ νὰ ἀρθρώνῃ λόγο κατὰ τῶν ἐχθρῶν της; ῾Ως νεκρὸ σῶμα θέλουν τὴν ᾿Εκκλησία μερικοί, ὡς μούμια Τουταγχαμών; Καλῶς ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἐξεφώνησε νέα ἀναθέματα κατὰ ἐχθρῶν τῆς Πίστεως. Καὶ κακῶς ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ εἴ τις ἕτερος τὸν κατακρίνει. ᾿Επειδὴ καὶ ἡ εἰρωνεία στηρίζεται στὴ Γραφή, ἂς μὴ θεωρηθῇ ἀσέβεια ὁ ἑπόμενος λόγος μας· Κύριε Βαρθολομαῖε! ῾Η Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης ὁ ᾿Απόστολος τῶν ἐθνῶν κ. κ. Παῦλος διαφωνεῖ πρὸς τὴ γνώμη σας καὶ ἐκφωνεῖ ἀναθέματα καὶ ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, καὶ ἐναντίον ὅσων δὲν ἀγαποῦν τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό. Καὶ δὲν πιστεύω σεῖς νὰ θεωρῆτε τὸν ἑαυτό σας ἀνώτερο τοῦ Παύλου. Γιὰ νὰ διαβάζουν καὶ νὰ λαμβάνουν ὑπ᾿ ὄψει των οἱ χριστιανοί, καὶ πρῶτοι βεβαίως οἱ θρησκευτικοὶ ταγοὶ καὶ ὁδηγοί, ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος γράφει· «᾿Εὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ῾Ως προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α´ 8-9). ῎Οχι μόνον ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ἄγγελος ἐὰν διδάξῃ κάτι, καὶ τὸ ἐλάχιστο δηλαδή, διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀναθεματίζεται. ΟΥΡΑΝΟΒΑΜΩΝ ᾿Απόστολος γράφει ἐπίσης· «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα. Μαρὰν ἀθᾶ» (Α´ Κορ. ιστ´ 22). ῞Οποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος. Καὶ βεβαίως πολὺ περισσότερο εἶνε ἄξιος ἀναθεματισμοῦ ὅποιος μισεῖ καὶ διώκει τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς χριστιανούς. ῾Ο Μητροπολίτης Πειραιῶς κατηγορεῖται, διότι ἀναθεμάτισε ἀλλοθρήσκους, τοὺς ᾿Ιουδαίους σιωνιστὰς καὶ τοὺς ᾿Ισλαμιστάς. ᾿Αλλὰ γιατί νὰ κατηγορῆται, ἀφοῦ οἱ ᾿Ιουδαῖοι σιωνισταὶ δὲν ἀγάπησαν, ἀλλὰ μίσησαν καὶ σταύρωσαν τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, καὶ διώκουν τὸ Χριστιανισμό, διαστρέφοντας τὴν ῾Αγία Γραφή, καὶ ἰδίως τὶς μεσσιακὲς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης; Δὲν εἶνε καὶ αὐτὴ ἡ διαστροφὴ εἶδος αἱρέσεως; Καὶ οἱ ᾿Ισλαμισταί,

καίτοι παρέλαβαν καὶ περιέλαβαν στὴ Θρησκεία τους διδασκαλίες καὶ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, διέστρεψαν καὶ αὐτοὶ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, παρουσιάζοντας τὸ Χριστὸ κατώτερο καὶ τοῦ προφήτου τους Μωάμεθ. Καὶ καταδιώκουν τὸ Χριστιανισμό, καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν σφαγίασαν ἑκατομμύρια χριστιανούς, καὶ μέχρι σήμερα ἐξακολουθοῦν σὲ διάφορες χῶρες νὰ σφαγιάζουν χριστιανούς. Τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν νεομαρτύρων τῆς Πίστεως ἀπὸ τὶς ἀντιλήψεις σας, κ. Βαρθολομαῖε! Πικράθηκε καὶ χολώθηκε ὁ Πατριάρχης, διότι ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἐξεφώνησεν ἀναθέματα «καὶ κατὰ πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν». ᾿Αλλὰ καλῶς ἔπραξεν ὁ κ. Σεραφείμ. Διότι ἡ λεγομένη Οἰκουμενικὴ Κίνησις δὲν εἶνε Οἰκουμενική, ἀλλ᾿ Οἰκουμενιστική. ῾Ο δὲ Οἰκουμενισμὸς εἶνε «παναίρεσις», ὅπως τὸν χαρακτήρισε ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς ἐποχῆς μας καὶ Πατὴρ τῆς ᾿Εκκλησίας ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς, τὸν ὁποῖον ἡ Σερβικὴ ᾿Εκκλησία ἀνακήρυξε ἅγιο. Μήπως ὁ κ. Βαρθολομαῖος φρονεῖ, ὅτι κακῶς ὁ ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς ἀνακηρύχθηκε ἅγιος; Τώρα δὲ πρέπει νὰ προχωρήσωμε καὶ νὰ εἰποῦμε, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶνε μόνο «παναίρεσις», εἶνε καὶ «πανθρησκεία», ὅπως θέλει ἡ Νέα ᾿Εποχὴ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, καὶ ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ διαθρησκειακὲς συναντήσεις καὶ συμπροσευχές. Τρίτον, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ζητεῖ τὴν καταδίκη τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς καὶ τῶν ἄλλων ἀντιοικουμενιστῶν, διότι ἔχουν ὡς στόχο «τὴν ἀμφισβήτησιν καὶ τὴν κριτικὴν ἀποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισῶν· περὶ συμμετοχῆς τῆς ὅλης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας εἰς τοὺς διεξαγομένους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων διμερεῖς καὶ πολυμερεῖς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τὰς διαχριστιανικὰς συναντήσεις ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ ᾿Εκκλησιῶν, τῷ Συμβουλίῳ Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν καὶ ἄλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοῖς ὀργανισμοῖς». ᾿Ερωτοῦμε τὸν Πατριάρχη· Γιατί τοὺς ἑτεροδόξους δὲν ὀνομάζετε ρητῶς αἱρετικούς; Οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάντες καὶ ἄλλοι ἑτερόδοξοι δὲν εἶνε πράγματι αἱρετικοί; Καὶ γιατί ὁμιλεῖτε γιὰ Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν καὶ Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν; ῞Ιδρυσε πολλὲς ᾿Εκκλησίες ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι μία, τὴν κάτοχο τῆς ὀρθῆς πίστεως; Δὲν παραδέχεσθε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ᾿Αποστόλων περὶ μιᾶς ᾿Εκκλησίας; Δὲν παραδέχεσθε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ πιστὸς ὁμολογεῖ πίστι «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν»; Πῶς ἐπίσης ὁμιλεῖτε περὶ «ἀποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισῶν περὶ συμμετοχῆς τῆς ὅλης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας» στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τὶς διαχριστιανικὲς συναντήσεις στὸ Παγκόσμιο Συμβού λιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν» κλπ.; ᾿Απαράδεκτος ὁ λόγος, ὅτι οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται «πανορθοδόξως». Λαμβάνονται ἀπὸ μερικοὺς μόνο Οἰκουμενιστὰς ἀρχιερεῖς. Καὶ συμμετέχουν στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ στὸ Παγκόσμιο Συμβού λιο «τῶν ᾿Εκκλησιῶν» πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ὑποδεικνύονται ἀπὸ ἀναξίους ταγοὺς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, δὲν συμμετέχει «ἡ ὅλη ᾿Ορθόδοξος

λοὺς ἐπισκέπτες στὸ κελί του, γεγονὸς ποὺ τοῦ στεροῦσε τὴν ἡσυχία ἀλλὰ καὶ τὸν ἀναγκαῖο χρόνο γιὰ νὰ κάνει τὰ πνευματικά του καθήκοντα καὶ κυρίως νὰ προσεύχεται γιὰ τοὺς πονεμένους καὶ πάσχοντες. Γι᾽ αὐτὸ κάποτε εἶπε: «Νὰ μποροῦσα νὰ ἔβρισκα καμιὰ τρύπα, καμιὰ σπηλιά, νὰ πάω νὰ χωθῶ ἐκεῖ μέσα, γιὰ νὰ χαρῶ τὴν καλογερική μου». Οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν συχνὰ μικρὲς καὶ μεγάλες δοκιμασίες καὶ ὑποφέρουν ἀνάλογα. Ὁ Γέροντας ὑποδείκνυε ἕνα πνευματικὸ τρόπο, γιὰ νὰ ὑποφέρει τὴ δοκιμασία του, χωρὶς νὰ πέφτει στὴν ὑπερβολὴ καὶ τὴν κατάθλιψη, καὶ αὐτὸς ἦταν ἡ σύγκριση τῆς δοκιμασίας του μὲ κάποια μεγαλύτερη τοῦ ἀδελφοῦ του, ποὺ ζεῖ στὸ διπλανὸ σπίτι ἢ στὸ ἄλλο διαμέρισμα τῆς πολυκατοικίας ἢ κάπου ἀλλοῦ. Ἔ-

λεγε συγκεκριμένα: «Ἡ μεγαλύτερη δοκιμασία τῶν ἄλλων εἶναι τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ μᾶς. Ἐγώ, ὅ,τι κι ἂν ἔχω, ὅταν σκέφτομαι πῶς ὑποφέρουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, λέω «δόξα τῷ Θεῷ». Θὰ μποροῦσα νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ ἕνας παράλυτος καὶ νὰ μὴ μπορῶ νὰ κουνηθῶ καθόλου. Τί θὰ ἔκανα τότε; Δόξα τῷ Θεῷ, τώρα εἶμαι σὰν βασιλιάς». Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ὅταν ὁ Θεὸς δώσει τὴν ἀγάπη του σὲ μία ψυχή, αὐτὴ δὲν ἀντέχει, πέφτει κάτω. Τότε δὲν ζητᾶ τίποτε ἄλλο. Θέλει νὰ ἀφήσει τὰ πάντα καὶ νὰ κλειστεῖ σὲ μία σπηλιά». Εἶπε ὁ Γέροντας: «Νὰ ζεῖς τὸν πόνο σου σὰν νὰ μὴ ὑπάρχει». Εἶπε ὁ Γέροντας: «Παλαιότερα ἔλεγα τὴν εὐχή, κοιμόμουν καὶ ἡ εὐχὴ συνέχιζε. Ξυπνοῦσα καὶ ἡ εὐχὴ δὲν σταματοῦσε. Τώρα ζῶ τὰ προ-

βλήματα τοῦ κόσμου». Εἶπε ὁ Γέροντας: « Εἶναι ἀνάγκη νὰ βάλει ὁ ἄνθρωπος Χριστό μέσα του, ἀλλιῶς εἶναι κολοκύθι». Ὅσοι ἐργάζονται στὴν Ἐκκλησία καὶ προσπαθοῦν νὰ βοηθήσουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοί, ἔχοντας πάντα ὑπόψη τους ὅτι δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴδιοι καὶ οἱ ἀνάγκες τους ποικίλλουν. Ὁ Γέροντας ἔλεγε σχετικά: «Γιὰ νὰ βοηθήσουμε σωστὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν πνευματικοὶ ἄνθρωποι, δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀδικοῦμε. Τοὺς ἀδικοῦμε, ὅταν θέλουμε νὰ τοὺς κάνουμε σὰν τὸν ἑαυτό μας· ὅταν τοὺ δίνουμε νὰ φᾶνε αὐτό, ποὺ τρῶμε κι ἐμεῖς. Δὲν ὑπολογίζουμε τὴ διάθεση τοῦ ἄλλου, τὴ δίψα, τὴν πεῖνα του».

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

4 ΜΑΪΟΥ 2012

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ

Ἡ ἱστοσελίδα «Κλασσικοπερίπτωση», ἡ ὁποία παρουσιάζεται ὡς ἔκφραση χριστιανῶν ἐκκλησιαζομένων, ἀνήρτησε προσφάτως ἕνα ἄκρως συκοφαντικό κείμενο γιά τό πρόσωπό μου καί δυσφημιστικό γιά τήν μοναδική πολιτική Παράταξη, πού ἀναπαύει μέχρι λεπτομερειῶν τίς Ὀρθόδοξες συνειδήσεις, τήν Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», ἀναμοχλεύουσα τή θεολογική μου τοποθέτηση στό Χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Θά εἶμαι, ὅσο γίνεται ἐπιγραμματικός καί γιʼ αὐτό κωδικοποιῶ τίς ἀπαντήσεις μου στό ἀντιχριστιανικό καί ἀφιλάδελφο δημοσίευμα: 1. Δέν εἶμαι ὁ ἐπίσημος Πνευματικός τῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Ἡ Παράταξη –δόξα τῷ Θεῷ– ἔχει ἑκατοντάδες στελέχη καί ὅλα τά στελέχη ἔχουν τούς Πνευματικούς τους. Ἐξ ἄλλου, ὁ γυιός μου ἀπό ἔτους καί πλέον δέν εἶναι Πρόεδρος τῆς Παρατάξεως, γιά νά μή διαιωνίζεται ἡ μικροψυχία τῶν ἐπικριτῶν μου. Ἀποτελῶ τόν ἐμπνευστή τῆς Παρατάξεως, καθʼ ὅτι ἔχω ἀσχοληθεῖ μέ τό θέμα Ἐκκλησία καί Πολιτική ὅσο κανείς ἐκ τῶν ἐπιζώντων, πλήν ἐκείνων πού ἀποφαίνονται ἐσφαλμένα ὅτι ὁ Χριστιανός δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τήν Πολιτική! Ἐδῶ περιορίζεται ἡ δική μου συμβολή! Ἡ Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ἐκφράζεται ἀπολύτως καί καθοριστικά μέ τόν Πρόεδρό της κ. Μιχαήλ Ἠλιάδη, ὁ ὁποῖος ποτέ μέχρι σήμερα δέν ἔχει ἐκφράσει ἀπόψεις ὑπέρ παραλαβῆς τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη. Ἀντιθέτως καί σέ γραπτές καί προφορικές παρεμβάσεις του τονίζει τήν ἀταλάντευτη θέση του κατά τῆς ὁποιασδήποτε ἠλεκτρονικῆς φυλακῆς καί κατά τῆς ἀποδοχῆς ὁποιωνδήποτε δαιμονικῶν ἤ δεισιδαιμονικῶν συμβόλων σέ κρατικά ἔγγραφα. Συνεπῶς εἶναι ἀνήθικος ὁ χαρακτηρισμός τῆς Παρατάξεως ὅτι τάχα ἔκαμε πολιτική «κολοτούμπα» καί ἄλλαξε τίς ἀπόψεις της ἐν ὄψει τῶν ἐκλογῶν. Οἱ δικές μου θεολογικές ἀπόψεις ἔχουν ἀναπτυχθεῖ πάλιν καί πολλάκις καί ἔχουν ἀναλυθεῖ. Ὅμως οἱ ἐπικριταί μου συνεχίζουν τή λασπολογία καί συρράπτουν τά κατʼ αὐτούς “ἐνοχοποιητικά” μου στοιχεῖα, ὥστε νά παραπλανοῦν ὅσους διαβάζουν τίς ἀπόψεις τους. Ἀρκοῦμαι νά ἐπαναλάβω ἐδῶ ὅτι ἀπό τοῦ 1997 ἔχω γράψει καί, μάλιστα, στόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου μου «Ὁ Ἀντίχριστος ὁ ἀριθμός 666 καί ἡ ἀνησυχία τῶν χριστιανῶν» ὅτι «θά πολεμήσω τίς νέες ταυτότητες καί θά παρακινήσω τούς χριστιανούς, πού θά μέ συμβουλευθοῦν νά ἀρνηθοῦν τήν παραλαβή τους, ἐάν ἔχουν δαιμονικά σύμβολα…». Συνεπῶς δέν πρόκειται γιά προεκλογική «κολοτούμπα», ἀφοῦ ἔχει γραφεῖ ἀπό τό 1997, δηλαδή 11 χρόνια πρό τῆς ἱδρύσεως τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» καί δέκα πέντε χρόνια πρό τῶν ἐκλογῶν! Οἱ θεολογικές ἀπόψεις μου σέ λεπτά θεολογικά ζητήματα, γιατί θα πρέπη νά δεσμεύουν τίς προσωπικότητες καί νά προσδιορίζουν τίς δραστηριότητες τῶν πνευμα-

τικῶν μου παιδιῶν καί πολύ περισσότερο τῆς Πολιτικῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», πού ἀπαρτίζεται ἀπό πλῆθος πνευματικῶν ἀνθρώπων ἑκατοντάδος καί πλέον Πνευματικῶν; Οὐδέποτε ἀντιμετώπισα τά πνευματικά μου παιδιά σάν δικά μου ἐξαρτήματα ἤ φερέφωνα. Γιά νά κάνη κάποιος παρόμοιους συσχετισμούς πρέπει νά ἔχη ἐμπειρία ἀπό ἄλλους ἐκκλησιαστικούς χώ-

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου

π. Βασιλείου Βολουδάκη

ρους καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά περιβάλλοντα. Τά στελέχη τῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» εἶναι ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες καί ὄχι τηλεκατευθυνόμενος ὅμιλος! Μέ συκοφαντοῦν ὅτι χαρακτήρισα ὅσους διαδήλωσαν κατά τῶν ταυτοτήτων «ὄχλο θρησκευομένων ἀνθρώπων»! Αὐτή ἡ αὐθαίρετη ἑρμηνεία τῆς φράσεώς μου εἶναι τοῦ π. Ἰωάννου Φωτοπούλου, ὄχι δική μου. Ἔκτοτε ἀναπαράγεται κατά καιρούς ἀπό διαφόρους, χωρίς νά ἐξετάζουν ἄν ἀληθεύη! Ἔγραψα γιά «ὅλα αὐτά πού τρομοκρατοῦν σήμερα τόν ὄχλο τῶν θρησκευομένων ἀνθρώπων», ἐννοῶντας ἐκείνους πού τρομοκρατοῦνται ὅτι ὁ Ἀντίχριστος εἶναι ἰσχυρότερος τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι αὐτούς πού διαδηλώνουν ἐναντίον κάθε ὁλοκληρωτικῆς φυλακῆς. Ὅσοι δήλωσαν ὅτι δέν τρομοκρατοῦνται ἀλλά ἁπλῶς ἀντιδροῦν, δέν βρῆκαν κανένα πρόβλημα στή φράση μου, οὔτε θεώρησαν ὅτι τούς ἀφορᾶ. Τρανό παράδειγμα ὁ π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, ἐκ τῶν διοργανωτῶν τοῦ Συλλαλητηρίου κατά τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο δέν ἐθίγη ἀλλά ἔχει συστρατευθεῖ στόν ἀγῶνα τῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Οὔτε ὁ κυρίως πολέμιος τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη, π. Σαράντης Σαράντος, μοῦ εἶπε ποτέ ὅτι ἡ φράση μου αὐτή τόν προσέβαλε, ἁπλούστατα γιατί κατάλαβε πολύ καλά τί ἐννοοῦσα. Ὅσο καί ἄν προσπαθοῦν, λοιπόν, οἱ ἐχθροί τῆς Ἀλήθειας δέν θά μπορέσουν οὔτε νά μέ σπιλώσουν οὔτε νά μέ χωρίσουν ἀπό τόν π. Σαράντη, οὔτε ἀπό τόν π. Νεκτάριο οὔτε ἀπό κανένα γνήσιο ἀγωνιστή καί συναγωνιστή στόν κοινό ἀγῶνα τῆς Πίστεως. Μέ συκοφαντοῦν ὅτι ἔγραψα πώς «ἄν ἐκδοθῆ ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη θά πρόκειται γιά ὀργανωτικό θαῦμα»(!) χωρίς νά αἰσθάνονται ντροπή γιά τήν οἰκτρή παραμόρφωση τοῦ νοήματος τοῦ κειμένου μου. Κάνουν πώς δέν καταλαβαίνουν τήν εἰρωνεία, πού ἐκφράζω σέ μιά παρενθετική πρόταση μέ θαυμαστικό στό τέλος της, γράφοντας πώς σέ ἕνα κράτος «μπάχαλο» δέν πρόκειται ποτέ νά ἐκδοθῆ τέτοια Κάρτα. Κάτι παρόμοιο μέ αὐτό τοῦ π. Ἐπιφανίου, πού ἔγραψε γιά σύμπτωση σέ Κρατικούς λειτουργούς «κρετινισμοῦ καί δαιμονολατρείας»! Οὔτε πτοήθηκαν στή συκοφαντία τους ἀπό τό ὅτι προχώρησα περισσότερο ἀπό τούς διαδηλωτές κατά τῆς Κάρτας. Εἶπα καί ἔγραψα ὅτι δέν πρέπει νά φθάνουμε διαμαρτυρόμενοι μόνο μέχρι τοῦ Μνημείου τοῦ Ἀγνώστου

Στρατιώτου, ἀλλά πρέπει να στείλουμε πιστούς ἀνθρώπους στή Βουλή. Διεκήρυξα ἐπίσης ὅτι ἐσεῖς πολεμᾶτε τίς Κάρτες, ἐγώ πολεμῶ καί καταδιώκω αὐτούς πού τίς ἐκδίδουν, γιατί οἱ Κάρτες δέν ἐκδίδονται μόνες τους! Κάθε καλοπροαίρετος ἄς βγάλη τά συμπεράσματά του. Ἄν θέλετε, ὅμως, νά μιλήσουμε γιά πολιτικές «κολοτοῦμπες», θά μιλήσουμε γιά τήν Παράταξη, πού ὑποστηρίζει πεντακάθαρα ἡ «Κλασσικοπερίπτωση». Τήν Παράταξη «ΟΧΙ» τοῦ κ. Καζάκη καί τῶν σύν αὐτῷ. Αὐτό προκύπτει ἀβίαστα ἀπό τό ὅτι ἡ «Κλασσικοπερίπτωση» ἀσκεῖ κριτική σέ ὅλα τά ὑπάρχοντα Κόμματα, κάνει βρώμικο πόλεμο στήν Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» καί ἀφήνει ἐκτός σχολιασμοῦ μόνο τόν κ. Καζάκη καί τούς συντρόφους του, γιά νά τηρηθοῦν καί κάποια προσχήματα καί νά μή δείξουν ξεκάθαρα τήν πολιτική προτίμησή τους. Οἱ πολιτικές «κολοτοῦμπες» τῶν εὐνοουμένων τους ἀπό ΠΑΣΟΚ σέ Ν.Δ. καί ἀπό Ν.Δ. σέ νέο συνονθύλευμα ἀθεϊστῶν, ἀρχαιοελληνιστῶν μέ «ἐσάνς» θρησκευτικό, ἀφήνουν τήν «Κλασσικοπερίπτωση» ἀδιάφορη καί οἱ προσωπικές πολιτικές «κολοτοῦμπες» τοῦ κ. Καζάκη, ἀπό τά videos πού διακηρύσσει ὅτι εἶναι «ἄθεος ἐκ πεποιθήσεως» σέ αὐτά πού δείχνει ἐθνικό ἀμοραλισμό, δεχόμενος σάν Ἕλληνες ἀπροϋπόθετα ὅλους τούς ἀλλοθρήσκους ἀλλοδαπούς, ἀρκεῖ νά ἐπενδύουν οἰκονομικά στήν Ἑλλάδα(!), μέ κατάληξη –λίγο πρό τῶν ἐκλογῶν– νά διεγείρη τήν… ἐπαναστατικότητα τῶν κληρικῶν (ἀντιγράφοντας κακόγουστα τήν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ») καί νά τούς καλῆ νά ἐνεργοποιήσουν στό πλευρό του τίς ἐνορίες(!), ἡ «Κλασσικοπερίπτωση» τά θεωρεῖ ὅλα καλῶς ἐναρμονισμένα μέ τό ἦθος καί τήν πολιτική τιμιότητα πού ζητοῦν οἱ ἐκκλησιαζόμενοι πιστοί μας ὡς ἐγγύηση, γιά νά ψηφίσουν! Τελικά ἄν δέν πρόκειται καί γιά ἀπροκάλυπτη ἐμπάθεια καί γιά ἀνομολόγητη πολιτική σκοπιμότητα, ποιά λογική ὑπάρχει στή συμπεριφορά αὐτῆς τῆς ἱστοσελίδος; Θέλει ἡ «Κλασσικοπερίπτωση» νά πιστέψουμε ὅτι κάνει τόσο λυσσαλέο πόλεμο ἐναντίον τῆς πνευματικῆς Πολιτικῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» (ἡ ὁποία μέχρι λεπτομερειῶν ταυτίζεται μέ τήν Πίστη καί τίς Πνευματικές καταβολές τοῦ Γένους μας, μιά Παράταξη, πού ἀποκηρύσσει δημόσια τήν Μασωνία καί κάθε μορφῆς ἀποκρυφισμό – κάτι πού δέν ἔχει κάνει δημόσια οὔτε κάθε Ἱεράρχης μας) μόνο καί μόνο γιατί θυμήθηκε τίς θεολογικές μου ἀπόψεις περί Ἀντιχρίστου; Δέν πιστεύω νά εἶναι κανένας μας τόσο ἀφελής! Ἡ προεκλογική λάσπη κατά τοῦ προσώπου μου καί, ἰδίως, κατά τῆς πνευματικῆς Πολιτικῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», ἀπό ὑποτιθεμένους πνευματικούς μας ἀδελφούς, φανερώνει γιά ἄλλη μιά φορά τό βάθος τῆς πνευματικῆς ἀφροσύνης, πού κυριαρχεῖ σέ κάποια ἐκκλησιαστικά περιβάλλοντα καί δίδει ἐξήγηση γιά τό ἀπερίγραπτο πνευματικό κατάντημα τῆς Πατρίδος μας!

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

᾿Εκκλησία», ἐκτὸς καὶ ἂν ἡ ὅλη ᾿Εκκλησία δὲν εἶνε τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, ἀλλ᾿ οἱ μεγαλόσχημοι ρασοφόροι. ῾Ομιλεῖτε, κ. Βαρθολομαῖε, «διὰ τὴν εὔρυθμον λειτουργίαν τῆς κανονικῆς τάξεως ἐν τῇ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ». ᾿Αλλὰ σεῖς δὲν ἔχετε καταργήσει καὶ θεωρητικῶς καὶ πρακτικῶς τοὺς ῾Ιεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τοὺς συγχρωτισμοὺς καὶ τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς; ᾿Ισχυρίζεσθε ἐπίσης, ὅτι ἡ πρωτόθρονος ᾿Εκκλησία, τὸ Πατριαρχεῖο, στὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἐνεργεῖ «ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν ᾿Ορθοδόξου Πίστεως». ᾿Αλλὰ στὴν πραγματικότητα σεῖς καὶ ὁμόφρονές σας σὲ πολλὰ καὶ «καίρια» τῆς ἁγιωτάτης Πίστεώς μας ὑποχωρήσατε, κάνατε προδοσίες. ᾿Αναφέρουμε τρία μόνο· Στὸ Μπάλαμαντ τὸ 1993 δεχθήκατε, ὅτι ἡ ᾿Ορθοδοξία δὲν ἔχει τὴν ἀποκλειστικότητα ὡς ᾿Εκκλησία. Μὲ τὴ βαπτισματικὴ θεολογία δέχεσθε, ὅτι καὶ τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἰσχύει καὶ οἱ ἑτερόδοξοι διὰ τοῦ βαπτίσματός των εἶνε μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας. Καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες, κηρύττετε, ἔχουν τὸν αὐτὸ μὲ τὸ Χριστιανισμὸ Θεὸ καὶ εἶνε σε-

βαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας. Καὶ γιατί ὁμιλεῖτε μόνο γιὰ «καίρια» τῆς Πίστεως; Καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα τῆς Πίστεως, ἐὰν κανεὶς ἀπορρίψῃ, κατὰ τὴ Γραφὴ, καταδικάζεται. Πόσο μᾶλλον ἐὰν ἀπορρίψῃ «καίρια» τῆς Πίστεως. Σὲ ζητήματα Πίστεως δὲν δύναται κανεὶς νὰ εἶνε ἐπιλεκτικός. Παραπέμποντες, Παναγιώτατε, στὸ ᾿Ιωάν. ιζ´ 11 τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ ἰσχυρίζεσθε, ὅτι οἱ ἐνέργειές σας ἔξω τοῦ ᾿Ορθοδόξου χώρου ἔχουν σκοπὸ τὴν ἐκπλήρωσι «τῆς ἐντολῆς τοῦ καλέσαντος τοὺς πάντας καὶ μάλιστα τοὺς Χριστιανοὺς εἰς ἑνότητα». Εἶνε λάθος νὰ χαρακτηρίζετε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀρχιερατική του προσευχὴ ὡς «ἐντολήν». Στὴν προσευχὴ διατυπώνονται αἰτήματα πρὸς τὸ Θεό, δὲν δίνονται ἐντολές. ᾿Επίσης εἶνε λάθος νὰ ἐκλαμβάνετε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ ὡς κλῆσι τῶν πάντων, χριστιανῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, νὰ ἑνωθοῦν. Βεβαίως ὁ Χριστὸς θέλει τὴν ἕνωσι τῶν πάντων, καὶ ἡ ᾿Εκκλησία προσεύχεται γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὴν ἔννοια νὰ ἐγκαταλείψουν οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι τὶς πλάνες τους καὶ νὰ ἑνωθοῦν στὸ ἔδαφος τῆς ἀληθείας. Στὸ χωρίο ὅμως ᾿Ιωάν. ιζ´ 11 ὁ Χριστὸς δὲν ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἕνωσι τῶν πάντων, ἀλλὰ γιὰ τὴ

Τὸ ξεσκέπασμα τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων ᾿Αρχιμ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

«Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ» (῎Εκδοσις ἐπηυξημένη)

῞Ενα βιβλίον, ποὺ ἀποκαλύπτει τὰ σκοτεινὰ σχέδια καὶ τὶς πράξεις τῶν ἐχθρῶν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Οἱ σφαγὲς τῶν ᾿Ορθοδόξων τῆς Σερβίας κατὰ τὰ χρόνια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς. ῾Ο ἀντίχριστος Οἰκουμενισμὸς καὶ τὸ καθῆκον τῶν ᾿Ορθοδόξων ῾Ελλήνων στὴν μεγάλην ἀναμέτρησιν τῶν ἀθέων μὲ τὴν ᾿Εκκλησίαν μας. ῞Ενα βιβλίον καταπέλτης, μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα καὶ πλουσία εἰκονογράφησι τῆς ἀληθείας τῶν γεγονότων, ποὺ ἔγιναν καὶ γίνονται στὶς ἡμέρες μας μὲ τὸν πιὸ σατανικὸν τρόπον.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»

῞Ενα βιβλίον, ποὺ πρέπει νὰ τὸ διαβάσουν ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι ῞Ελληνες καὶ νὰ μάθουν ὅλην τὴν ἀλήθειαν.

Τιμᾶται 8€

Βιβλιοπωλεῖον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10, α´ ὄρ. 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210–38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ 210–3828518

διατήρησι τῆς ἑνότητος τῶν μαθητῶν του, καὶ γενικώτερα βεβαίως ὅλων τῶν πιστῶν. Νὰ μὴ παρερμηνεύετε λοιπὸν τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ περὶ διατηρήσεως τῆς ἑνότητος τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ ὑποστηρίζετε τὴν περιβόητη Οἰκουμενιστικὴ ἕνωσι, ἤτοι τὴν ψευδοένωσι τῶν πάντων. Παρουσιάζεσθε, κ. Βαρθολομαῖε, ὡς διακατεχόμενος ἀπὸ ἀγωνία γιὰ τὴν ᾿Ορθοδοξία ἐξ αἰτίας τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Φοβεῖσθε ὀδυνηρὲς συνέπειες εἰς βάρος τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀπὸ τὸν ἀγῶνα πιστῶν ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῍Ω τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς διαστροφῆς τῶν ἐννοιῶν! Σεῖς μὲ τὶς ἀντορθόδοξες ἀντιλήψεις, ἐνέργειες καὶ πράξεις σας εἶσθε κίνδυνος γιὰ τὴν ᾿Ορθοδοξία, ὄχι οἱ ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Οἱ ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶνε φύλακες τῆς Πίστεως. ῾Υποτιμητικῶς ἐκφραζόμενος γιὰ τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Πίστεως ἐκτὸς ἄλλων λέγετε, ὅτι οἱ ἐνέργειές τους εἶνε «μικρᾶς ἐμβελείας». ᾿Αλλ᾿ ἂν εἶνε ἔτσι, γιατί φοβεῖσθε σεῖς, ὁ ὁποῖος εἶσθε πρόσωπο παγκοσμίου ἐμβελείας καὶ μεγάλης κοσμικῆς δυνάμεως; ῾Υπογραμμίζουμε τὸ «κοσμικῆς». Καὶ ὑπενθυμίζουμε τὸ ἀποστολικό, «῾Ο κόσμος ὅλος ἐν τῷ Πονηρῷ κεῖται» (Α´ ᾿Ιωάν. ε´ 19). ΥΣΤΥΧΩΣ, Παναγιώτατε, εἶσθε κοσμικὸς ἄνθρωπος. Καὶ ὅσοι πιστεύουμε στὸ Χριστό, θέλουμε σεῖς, προπάντων σεῖς, ἡ Κορυφὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, νὰ εἶσθε ᾿Ορθόδοξος καὶ πνευματικὸς ἄνθρωπος. Καὶ νὰ λαμβάνετε ὑπ᾿ ὄψει σας, ὅτι ἡ Γραφὴ βεβαιώνει καὶ ἡ ῾Ιστορία ἐπιβεβαιώνει, ὅτι τελικῶς νικᾷ πάντοτε ὄχι ὁ κόσμος, ἀλλὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο διὰ τῆς πίστεως. «Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη (ἡ δύναμις) ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α´ ᾿Ιωάν. ε´ 4). Ν᾿ ἀλλάξετε, Παναγιώτατε, ἀντιλήψεις καὶ τακτική, νὰ διορθώσετε λάθη, ἀντὶ νὰ καταδικάζετε, νὰ ἐπαινέσετε τὸν μαχητικὸ καὶ ἀτρόμητο ἀγωνιστὴ τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τοὺς συναγωνιστάς του, καὶ τότε τὸ μικρὸ ποίμνιο, γιὰ τὸ ὁποῖο προπάντων ὑπάρχετε ὡς Πατριάρχης, θὰ σᾶς βάλῃ μέσα στὴν καρδιά του, καί, ὅταν ἀπέλθετε ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ὁ πολυεύσπλαγχνος Θεὸς θὰ σᾶς βάλῃ μέσα στὸν Παράδεισό του. Δὲν εἶνε μῦθος ἡ Κόλασι καὶ ὁ Παράδεισος. Εἶνε μεταφυσικὲς πραγματικότητες, οἱ ὁποῖες βεβαιώνονται μὲ μεταφυσικὰ σημεῖα, θαύματα, ἀποδείξεις τῆς θεοπνευστίας τῆς Γραφῆς καὶ τῆς ἀληθείας τῆς Πίστεώς μας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

ΝΕΑΝΙΚΑ Ὄχι στὴν ἰδεολογία τῆς παρακμῆς!

Τὴν 8ην Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Μεγάλου. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΗΓΟΡΕΥΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΙΝ ΠΑΣΧΑΛΙΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΠΑΣΙΑΝ Καταδικάζει τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας

Συμφώνως πρὸς ἀνταποκρίσεις, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 23ην Ἀπριλίου:

«Ἔφθασαν οἱ πληροφορίες στὸ Τμῆμα Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ὅτι τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Πάσχα, στὶς 15 Ἀπριλίου 2012, ἀπαγορεύθηκε ἡ εἴσοδος στὴ χερσόνησο τῆς Καρπάσου τοῦ κατεχόμενου τμήματος τῆς Κύπρου, ὅπου κατοικεῖ ἐγκλωβισμένο τὸ ποίμνιό του, στὸν Ἐπίσκοπο Καρπασίας Χριστοφόρο, Ἱεράρχη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, γιὰ τὴν τέλεση πασχαλινῶν ἀκολουθιῶν. Στὶς 12 Μαρτίου 2012 οἱ κατοχικὲς ἀρχὲς ἔβαλαν τὸ ὄνομά του στὸ στὸπ-λιστ, πράγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει τὴν ἀπαγόρευση εἰσόδου στὴν Πράσινη Γραμμή, ἡ ὁποία χωρίζει τὴ Βόρεια Κύπρο ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο νησί. Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ Νοέμβριο

2008 στὸν Ἐπίσκοπο Χριστοφόρο ἀπαγορευόταν ἐπανειλημμένως ἡ τέλεση ἀκολουθιῶν καὶ οἱ ἐπισκέψεις τοῦ ποιμνίου του. Ἡ διαρκὴς διάκριση σὲ βάρος τῶν χριστιανῶν κατοίκων τοῦ θύλακα τῆς Καρπασίας εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τους ἀπὸ 20.000 τὸ ἔτος 1974 ἕως 477 σήμερα. Ἡ παραβίαση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας στὴν περιοχὴ ἀναφέρεται στὰ ἔγγραφα τῶν Εὐρωπαϊκῶν καὶ ἄλλων διεθνῶν ὀργανισμῶν. Βαθιὰ ἀνησυχία προκαλεῖ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἡ ἑπόμενη κατὰ σειρὰ καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων τῶν Ὀρθοδόξων κατοίκων τῆς Κύπρου. Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ ἐν λόγῳ ἐνέργειες δὲν ἀντιβαίνουν μόνο στὸ διεθνὲς δίκαιο ἀλλὰ καὶ δημιουργοῦν ἐπιπρόσθετες δυσκολίες στὴ διευθέτηση τοῦ κυπριακοῦ προβλήματος».

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ (ΠΙΛΟΤΙΚΟΥ) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

ὅτι εἶναι μέν κάποιος ἐλεύθερος νά πιστεύσει ἤ νά ἀπιστήσει, ἀλλά ἐάν δέν ὑπῆρχαν τά δόγματα, οἱ ἀποκεκαλυμμένες ἀλήθειες τῆς πίστεως, τότε ἡ πίστη δέν θά εἶχε νόημα, διότι δέν θά εἶχε περιεχόμενο. Στήν 5η ἑνότητα περιλαμβάνονται ἀρκετά παλαιοδιαθηκικά θέματα, τά ὁποῖα ὅμως, γιά πρώτη φορά στά χρονικά τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, παρουσιάζονται ὡς ἰουδαϊσμός, περιλαμβάνεται μάλιστα ὡς θέμα διδασκαλίας καί τό ταλμούδ27, ἀφ΄ ἑτέρου δέ συμπιέζονται σέ ἕξι μόλις διδακτικές ὧρες. Ἔτσι ἡ Παλαιά Διαθήκη δέν θά διδάσκεται πλέον ὡς «παιδαγωγός εἰς Χριστόν»28. Παρ΄ ὅλα αὐτά χαρακτηρίζεται ἡ Παλαιά Διαθήκη ὡς «ἕνα κοινό βιβλίο γιά Ἑβραίους καί χριστιανούς» ἐνῷ ἡ ἀκριβής ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ἡ ἑρμηνεία τοῦ βιβλίου αὐτοῦ δέν εἶναι κοινή. Οὔτε κἄν τό ὄνομα εἶναι κοινό, διότι τό ὄνομα «Παλαιά Διαθήκη», συνεπάγεται ὕπαρξη Καινῆς, τήν ὁποία οἱ Ἑβραῖοι δέν ἀποδέχονται. Τό ὑπόλοιπο μέρος τῆς 5ης καί ὅλη ἡ 6η ἑνότητα περιλαμβάνει γιά μιά ἀκόμη φορά πλεῖστα ὅσα θέματα ἀπό ἄλλες θρησκεῖες: ἰσλάμ, ἰνδουισμό, βουδισμό, ταοϊσμό, κομφουκιανισμό, χάριν τῶν ὁποίων περικόπτονται πολλά παλαιοδιαθηκικά θέματα ἀπό τήν ἐποχή τῶν πατριαρχῶν καί τή διδασκαλία τῶν προφητῶν, θέματα, τά ὁποῖα πρέπει νά γνωρίζει ὁ κάθε χριστιανός ἀντί νά πελαγοδρομεῖ ἀνάμεσα σέ «μάνταλα» καί «γίν-γιάνγκ». Ἄς μᾶς ἐξηγήσουν ἐν τέλει οἱ συντάκτες τοῦ προγράμματος, ποιά εἶναι τά «ἰουδαϊκά καί τά ἰσλαμικά στοιχεῖα», τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι προσδοκοῦν νά «ἐντοπίζουν» οἱ μαθητές νά «ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στόν ἑλληνικό καί εὐρωπαϊκό πολιτισμό». Ἐάν θεωροῦν ἰουδαϊκό στοιχεῖο τήν Παλαιά Διαθήκη, ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι ἡ ἑρμηνεία τήν ὁποία υἱοθετοῦμε εἶναι ἡ χριστιανική, ἡ ὁποία δέν ταυτίζεται μέ τήν ἰουδαϊκή. Ἰσλαμικά στοιχεῖα ἐνσω-

Γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου σὲ CD Βασίλειος Παπαδόπουλος Τ.Θ 40909, Μικροχώρι 19014 Καπανδρίτι Τηλ. 22950.56080, 6946.004 136

ματωμένα στόν ἑλληνικό πολιτισμό δέν βρήκαμε καί ζητοῦμε τή βοήθεια τῶν συντακτῶν τοῦ προγράμματος πρός ἐντοπισμό τους.

Ὑποσημειώσεις:

24. Βλ. στό διαδίκτυο μελέτη μας μέ τίτλο «Τό μέλλον τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας στά ἑλληνικά σχολεῖα», κεφάλαιο Στ΄ «Ὁμολογεῖν, ὁμολογία καί «ὁμολογιακό» μάθημα». 25. Τό 1961 ἡ ὀρθόδοξος ἀντιπροσωπεία στήν Γ΄ γενική συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν στό Νέο Δελχί δήλωσε ὅτι: «Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶναι μία Ὁμολογία, μία ἐκ τῶν πολλῶν, μία μεταξύ τῶν πολλῶν. Διά τούς Ὀρθοδόξους ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι «ἡ» (καθαυτό) Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τήν ἀντίληψιν καί συνείδησιν, ὅτι ἡ ἐσωτερική της δομή καί ἡ διδασκαλία της συμπίπτουσι πρός τό ἀποστολικόν κήρυγμα καί τήν παράδοσιν τῆς ἀρχαίας ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας. Βλ. Ἰωάννου Καρμίρη, Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα, τόμ. 2ος, σ. 1076. 26. Γιά τή σημασία τοῦ θέματος αὐτοῦ βλ. Εὐάγγελος Στ. Πονηρός, Ἑλληνισμός καί χριστιανισμός ἀπό τήν Καινή Διαθήκη ἕως καί τόν μέγα Βασίλειο, ἐκδ. Γεωργιάδης, Ἀθῆναι 2010, σ. 9-13. 27. Τό ὁποῖο κατά τόν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων διακρίνεται γιά τόν ἀντιχριστιανισμό του. Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Ἱστορία περί τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, ἄλλως καλουμένη Δωδεκάβιβλος, βιβλίον ΙΑ´, Κεφάλαιον Στ΄, Παράγραφον Ε΄, ἐκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1983, σ. 47, 48: «Εἰς δέ τό πέμπτον μέρος, πράξει πρώτῃ, κεφαλαίῳ δευτέρῳ λέγουσιν, Ὅστις τῶν Ῥαββίνων οὐ μισεῖ τόν ἐχθρόν αὐτοῦ μέχρι θανάτου, καί οὐ ζητεῖ ἐκδίκησιν, οὐκ ἔστιν ἄξιος τῆς κλήσεως τῶν Ῥαββίνων, νοοῦσι δέ ἐχθρόν τόν Χριστόν καί τούς Χριστιανούς. Εἰς δέ τό πρῶτον μέρος πράξει πρώτῃ, κεφαλαίῳ τετάρτῳ καί εἰς τό τέταρτον μέρος, κεφαλαίῳ ὀγδόῳ λέγουσιν, Ὅτι ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι εἰσί χρεῶσται τρίς τῆς ἡμέρας ἀναθεματίζειν τούς Χριστιανούς, καί δέεσθαι τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι αὐτούς τε καί τούς Βασιλεῖς, καί Ἡγεμόνας αὐτῶν. Ἔτι δέ φασί, καθ΄ ὅλους τούς τρόπους μή ἔχειν αὐτούς ἁμαρτίαν ἁρπάζειν τά τῶν Χριστιανῶν ἤ δυναστικῶς, ἤ μετά δόλου, ἤ διά τόκου, ἤ κρυφίως, ἤ φανερῶς, νομίζοντας πάντας τούς χριστιανούς ὡς ζῶα ἀκάθαρτα, καί ὡς ἔχουσι δυνάμεως σπεύδειν προξενεῖν αὐτοῖς θάνατον. 28. Γαλ. 3,24.

Ὅταν λέμε παρακμή, καλοί μου φίλοι, ἐννοοῦμε τὴ συνεχῆ ἐλάττωση τῆς ἀκμῆς ἑνὸς πράγματος, ἑνὸς προσώπου, μίας ἰδέας, ἑνὸς θεσμοῦ, μίας κατάστασης. Κι ἀκόμη ἐννοοῦμε τὸ πάλιωμα, τὸ γέρασμα, τὸ μαρασμό, ἀκόμη δὲ καὶ τὸν ξεπεσμὸ ἑνὸς ἀπʼ αὐτὰ ἢ καὶ ὅλων αὐτῶν! Ἀνέκαθεν, ἀλλὰ καὶ κατὰ πολὺ περισσότερο στὶς ἡμέρες μας, βλέπουμε νὰ ὑπάρχει ἢ καὶ νὰ καλλιεργεῖται μία τάση, αὐτὴ ἡ παρακμή, ὅπου ὑπάρχει, νὰ ἐξελίσσεται σὲ ἰδεολογία. Ἢ καλύτερα σὲ ἰδεολογικὴ ἀπελπισία! Γιατί ἡ παρακμὴ πάντοτε ὑπῆρχε, σὲ ὁ,τιδήποτε. Ὅπως ὑπῆρχε ἐπίσης καὶ ἡ ἀκμὴ σὲ ὁ,τιδήποτε. Ἡ τάση ὅμως νὰ βλέπουμε τὴν παρακμὴ μόνο, νὰ τὴν μεγαλοποιοῦμε σὰν νὰ ὑπάρχει αὐτὴ μόνο, νὰ τὴν ἀπολυτοποιοῦμε καὶ νὰ τὴν ἀναδεικνύουμε ἀκόμη καὶ σὲ ἰδεολογία, εἶναι ἀσφαλῶς τελείως ἀδικαιολόγητη. Κάποτε δὲ καὶ ἐπικίνδυνη! * * * Ἀλλʼ ἂς ἀναφέρουμε μερικὰ χαρακτηριστικὰ παραδείγματα, γιὰ νὰ γίνουμε περισσότερο κατανοητοί. Ἔχουμε, λένε, πολιτικὴ κρίση! Ὅμως γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία μας βαδίζουμε σταθερὰ καὶ ἀταλάντευτα τὴν 4η δεκαετία πλήρους δημοκρατίας, ποὺ ποτὲ ἄλλοτε δὲν γνώρισε ὁ τόπος! Ἔχουμε, λένε, κρίση στὴν Ἐκκλησία! Ἀλλὰ ποτὲ δὲν ὑπῆρξε μία τόσο μεγάλη καὶ συνειδητὴ μεταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν νέων, ὄχι μόνο πρὸς τὴ θρησκεία γενικά, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία εἰδικά. Δέστε τί γίνεται μὲ τὸν μοναχισμό, ποὺ κυριολεκτικὰ ἀναγεννᾶται ἐκ τῆς τέφρας. Νέοι, ὥριμοι ἄνθρωποι, μορφωμένοι, βγαλμένοι ἀκόμη καὶ ἀπʼ τὶς πολιτικὲς νεολαῖες, κάποτε δὲ καὶ τὰ κλάμπ, πλαισιώνουν αὐθόρμητα ὅσο ποτὲ τὰ μοναστήρια μας! Ἔχουμε, λένε, κρίση ἐθνική! Ἀλλὰ ἡ χώρα μας ὄχι μόνο εἶναι ἰσχυρὴ σὲ διεθνεῖς ὀργανισμούς, ὅπως ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κάθεται τὶς τελευταῖες δεκαετίες στὸ ἴδιο τραπέζι μὲ με-

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

γάλες καὶ πάντοτε ἰσχυρὲς δυνάμεις (π.χ. Ἀγγλία, Γαλλία, Γερμανία) μόλις 190 χρόνια ἀπʼ τὴν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἀλλʼ εἶναι καὶ ἡ πλέον ἰσχυρὴ καὶ σταθερὴ χώρα τῶν Βαλκανίων. Πότε ἄλλοτε συνέβαινε αὐτό; Ἔχουμε, λένε, οἰκονομικὴ κρίση! Παρὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν στὶς ἡμέρες μας, τελικὰ πότε τὸ βιοτικό μας ἐπίπεδο ἦταν ὑψηλότερο; Ἔχουμε, λένε, κρίση ταυτότητας! Ἀλλὰ σπάνια ἤμαστε τόσο συνειδητοποιημένοι ὡς Ἕλληνες, μὲ πίστη καὶ ἀγάπη στὴν πατρίδα μας, ὅσο κανένας ἄλλος Εὐρωπαῖος δὲν αἰσθάνεται γιὰ τὴ δική του, σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς ἔρευνες, ποὺ γίνονται σὲ πανευρωπαϊκὸ ἐπίπεδο. Ἔχουμε, λένε, κρίση πολιτισμοῦ! Ἀλλὰ ποτὲ οἱ ἐκδόσεις καὶ οἱ πωλήσεις τῶν βιβλίων, περιοδικῶν κ.λπ. δὲν ἦταν τόσο μεγάλες. Ἀρκεῖ δὲ νὰ κλείσει κανεὶς τὴν τηλεόραση, γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ πόσο ὡραῖες θεατρικὲς παραστάσεις παίζονται σήμερα, τί ἐκδηλώσεις γίνονται στὸ Μέγαρο Μουσικῆς, πόσο βελτιωμένες εἶναι οἱ ὀρχῆστρες, οἱ χορωδίες, οἱ ἐκθέσεις. Ἔχουμε, λένε, κρίση Παιδείας! Ἀλλὰ ποτὲ οἱ νέοι στὴ χώρα μας δὲν σπούδαζαν, τόσοι πολλοί, τόσο πολύ. Ποτὲ δὲν ὑπῆρχαν τόσα σχολεῖα, σχολὲς καὶ πανεπιστήμια. Ποτὲ δὲν γίνονταν τέτοιες δαπάνες, ποὺ γίνονται σήμερα. Ποτὲ δὲν εἴχαμε τόσους ἐγγράμματους, γλωσσομαθεῖς καὶ πτυχιούχους ὅσο σήμερα! * * * Κρίση… κρίση… κρίση… Δὲν θέλουμε νὰ ποῦμε πὼς δὲν ὑπάρχει. Δὲν θέλουμε νὰ ποῦμε πὼς δὲν θὰ μποροῦσαν τὰ πράγματα νὰ εἶναι καλύτερα στὸ ὁ,τιδήποτε. Δὲν θέλουμε νὰ ποῦμε πὼς ὅλα βαίνουν καλῶς καὶ συνεπῶς, πὼς δὲν πρέπει νὰ μοχθοῦμε ὅλα νὰ γίνουν καλύτερα. Ὄχι! Ὅμως, ἄλλο αὐτό, νʼ ἀναγνωρίζουμε δηλαδὴ τὴν κρίση ὅσο ὑπάρχει, ὅπου ὑπάρχει καὶ νὰ θέλουμε νὰ ξεφύγουμε ἀπʼ αὐτὴν βελτιώνοντας τὰ πράγματα κάθε στιγμὴ κι ἄλλο νὰ ἀπολυτοποιοῦμε τὴν κρίση. Νὰ ἐγκαθιδρύουμε τὴν πεσιμιστικὴ ἰδεολογία τῆς κατάπτωσης καὶ τῆς παρακμῆς.

Ναί, εἶναι λάθος αὐτό, τραγικότατο λάθος! Γιὰ πάρα πολλοὺς λόγους. Γιὰ παράδειγμα ὑπάρχουν πολλοὶ, ποὺ ἐμπορεύονται τὴν παρακμή. Κι ἄλλοι ποὺ τὴν ἐκμεταλλεύονται στὸ ἔπακρο! Ἀπʼ αὐτὴν τὴν ἐμπορία ἢ τὴν ἐκμετάλλευση τῆς παρακμῆς, γεννήθηκαν στυγνοὶ δικτάτορες, στυγνὲς ἰδεολογίες, στυγνοὶ ἐκμεταλλευτές. Ὅλοι τους σωτῆρες, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσαν τὰ πάντα στὴν ἀκμή, γιὰ νὰ τὰ ὁδηγήσουν, στὸ τέλος, ὅλα στὸν ὄλεθρο! Κι εἶναι εὔκολο, αὐτὸ νὰ γίνει! Γιατί ἡ ρητορική τῆς παρακμῆς θέλγει. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει διαφορετικά, ἀφοῦ ὑπόσχεται ἀποκατάσταση, δίνει τὴν ἐλπίδα πὼς θὰ ʻρθεῖ κάποια μέρα ἡ σωτηρία! Ἐμπεριέχει νοσταλγία… Στὴ Γαλλία κυκλοφόρησε ἀπʼ τὸ Ἵδρυμα Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν τὸ βιβλίο «Ἡ Αἰώνια Ἐπιστροφή: Ἡ ἰδεολογία τῆς παρακμῆς ἐναντίον τῆς δημοκρατίας». Ἀναφέρονται δὲ σʼ αὐτὸ μὲ ντοκουμέντα πὼς πάντα ἡ κατάλυση καὶ ἡ ἀποσύνθεση τῆς δημοκρατίας στηρίχτηκε στὴν ἰδεολογία τῆς παρακμῆς καὶ στὸ αἴτημα τῆς «ἀναγέννησης»! Νὰ ποῦμε καὶ κάτι τολμηρό; Ὅλη αὐτὴ ἡ θολούρα τῆς παρακμῆς, ὅλη τούτη ἡ φοβερὴ κατάσταση τῆς ἀπελπισίας, εἶναι δαιμονική! Ναί, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, Ἐκεῖνον ποὺ «χαρᾶς ἐπλήρωσε (= γέμισε) τὰ πάντα». * * * Λοιπόν, ἀκριβῶς σʼ αὐτὸ καταλήγουμε. Πώς ἡ ἰδεολογία τῆς παρακμῆς δὲν εἶναι τίποτʼ ἄλλο τελικά, παρὰ ἡ ἄλλη, ἡ πλέον φοβερὴ ὄψη τοῦ κακοῦ… Ἐσεῖς ἀγνοεῖστε ὅσους τὰ προβάλλουν αὐτά. Στρέψτε ἀλλοῦ τὸ βλέμμα. Πρὸς τὰ ἄνω. Σὲ Ἐκεῖνον ποὺ πάντοτε ἀλλάζει ὅλα τὰ «δεδομένα» καὶ φέρνει μοναδικὰ τὴν ἀκμὴ παντοῦ. Ναί! Συνεχίστε ἐνάρετα, αἰσιόδοξα, χαρούμενα, κεφάτα, δραστήρια, μαχητικά, ἔξυπνα, δημιουργικά. Καὶ τότε ὁλοκάθαρα θὰ διαπιστώσετε πόση ἀκμὴ μπορεῖ νὰ ἐπέλθει μέσα μας καὶ γύρω μας, διαψεύδοντας ἀκόμη καὶ τοὺς πλέον εἰδήμονες κι ὅλους τούς «εἰδικοὺς» ἀναλυτές… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΔΥΣΤΥΧΩΣ μέσα στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνδρώνεται μέ γοργούς ρυθμούς ἡ «Λερναία Ὕδρα» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλητηριάζοντας μέ τίς κακοδοξίες της ὅλο καί περισσότερες ψυχές Ὀρθοδόξων πιστῶν. Μέ τήν προσπάθεια σύγκλισης μέ τούς ἑτεροδόξους καί δή Παπικούς καί Προτεστάντες ἀπό τά ἀνώτερα καί ἀνώτατα κλιμάκια τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραρχίας ἐμβαπτίζεται ὑποσυνείδητα στή συνείδηση μέρους τοῦ πιστοῦ λαοῦ (κυρίως αὐτῶν πού ἔχουν ἄγνοια περί αἱρέσεων καί τῶν διαφορῶν μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν ἄλλων δογμάτων) ἡ λεγόμενη «θεωρία τῶν κλάδων», δηλαδή ὅτι ὅλα τά δόγματα ἔχουν ἕνα μέρος τῆς ἀλήθειας. Κατά πόσο ὅμως μποροῦν νά κατέχουν τήν ἀλήθεια «Ἐκκλησίες», πού μετατρέπουν τούς ναούς τους σέ «τσίρκο» κυριολεκτικά καί μεταφορικά. Στή στήλη τοῦ «Ὀρθοδόξου Παρατηρητῆ» (ἀρ. φύλλου 1916, 24. 2.12) εἴχαμε ἀναφερθεῖ στήν «νέα μόδα», πού ἐπικρατεῖ στίς τάξεις τῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, στό νά ἐπιτρέπουν σέ τετράποδα νά συμμετέχουν στήν κοινή προσευχή μέσα στούς ναούς τους. Τώρα μία ἄλλη εἴδηση ἔρχεται νά ἐπιβεβαιώσει ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι παντελῶς ἀποκομμένοι ἀπό τήν ἀλήθεια καί τή σωτηρία. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό ἱστολόγιο «aktines.blogspot.com»: «Στή φωτογραφία ντυμένος κλόουν ὁ Ρωμαιοκαθολικός “ἱερέας” Grzegorz Wita καί Καθηγητής τοῦ τμήματος Οἰκουμενικῆς Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σιλεσίας στό Κατοβίτσε (Katowicach) Πολωνίας. Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπό συνέδριο γιά τήν ἱεραποστολή στούς νέους». Μάλιστα ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό ἴδιο ἱστολόγιο στίς 19.12.2010 εἶχε πραγματοποιηθεῖ καί παπική λειτουργία, κατά τήν ὁποία οἱ συμμετέχοντες, ἀπό τόν «ἱερέα» μέχρι καί τόν τελευταῖο πιστό, ἦταν ντυμένοι σάν κλόουν, διακοσμώντας ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν ναό μέ μπαλόνια καί ἄλλα σύνεργα, τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦν οἱ κλόουν, γιά νά διασκεδάζουν τά μικρά παιδιά. (http://aktines.blogspot.com/2010/12/

blog-post_2188.html). Ἔχουν λοιπόν «ἱερωσύνη» αὐτοί, πού ντύνονται σάν καρνάβαλοι; Ἔχουν ἰσχύ τά «μυστήριά» τους, ὅπως θέλουν νά μᾶς πείσουν οἱ οἰκουμενιστικοί κύκλοι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Μποροῦμε νά ταυτιστοῦμε μέ αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μετατρέπουν τούς ναούς

τους σέ θέατρα μέ χορωδίες, τραγουδιστές, σκύλους καί τώρα καί κλόουν; Ὅπως ἀναφέρει καί ὁ Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης: «Ἡ ἱερωσύνη στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἱερωσύνη τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τελεῖ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Του διά τῶν Ἐπισκόπων καί Ἱερέων Του. Ἡ ἱερωσύνη, ὅπως ἄλλωστε καί ὅλα τά μυστήρια, ἀποτελεῖ λειτουργική φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας (ἡ Ἐκκλησία “σημαίνεται ἐν τοῖς μυστηρίοις”, κατά τόν Ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα). Τοῦτο σημαίνει, ὅτι γιά νά ὑπάρχουν μυστήρια, πρέπει προηγουμένως νά ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Τά μυστήρια εἶναι σάν τά κλαδιά ἑνός δένδρου. Ζωντανά κλαδιά, πού ἀνθοῦν καί καρποφοροῦν, μποροῦν νά ὑπάρχουν μόνον, ὅταν αὐτά εἶναι ὀργανική προέκταση τοῦ δένδρου, ὅταν δηλαδή εἶναι ὀντολογικά συνδεδεμένα μέ τόν κορμό τοῦ δένδρου». Ἀντιπροσωπεύουν λοιπόν οἱ κλόουν «ἱερεῖς» τῶν παπικῶν ἤ αὐτοί πού εἰσάγουν ζῶα στήν λατρεία τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας; Εἶναι συνδεδεμένα τά «μυστήριά» τους μέ τόν «κορμό τοῦ δένδρου», πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου σύμφωνα μέ τούς ἁγίους Κυπριανὸ Καρχηδόνος, Βασίλειο τὸν Μέγα, Φιρμιλιανὸ Καισαρείας, Κύριλλο Ἀλεξανδρείας κ.ἄ. «ἐκτὸς αὐτῆς

Ἀνεπίσημος ἐπίσκεψις τοῦ Ἀθηνῶν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας ὑπὸ ἡμερομηνίαν 25ην Ἀπριλίου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου «Ρομφαία», ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης:

«Ἀνεπίσημη ἐπίσκεψη στὴ Θεσσαλονίκη πραγματοποίησε χθὲς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος. Κατὰ τὴν παραμονή του στὴν πόλη μας συναντήθηκε μὲ τὸν Ἀντιπεριφερειάρχη Θεσσαλονίκης Ἀπόστολο Τζιτζικώστα, μὲ τὸν ὁποῖο διατηροῦν πολὺ καλὴ προσωπικὴ σχέση ἐδῶ καὶ χρόνια, παρουσίᾳ τοῦ Μητροπολίτη Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως Βαρνάβα. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐξῆρε τὴν στήριξη τῆς Περιφέρειας γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ κοινωνικοῦ παντοπωλείου τῆς Μητρόπολης Νεαπόλεως

καὶ ἄκουσε τὸν Ἀπόστολο Τζιτζικώστα νὰ τοῦ ἀνακοινώνει ὅτι τὴν προσεχῆ Παρασκευὴ θὰ ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴ Μητροπολιτικὴ Ἐπιτροπὴ ἡ Προγραμματικὴ Σύμβαση μὲ τὴ Μητρόπολη τῆς Νεάπολης γιὰ τὴν ἔνταξη στὸ ΕΣΠΑ καὶ τὴν κατασκευὴ Μονάδας Φροντίδας Ἡλικιωμένων στὸ Φίλυρο, σὲ ἔκταση ποὺ ἀνήκει στὴ Μητρόπολη Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως. Ὁ Μητροπολίτης Βαρνάβας τοῦ παρουσίασε τὸ σχέδιο κατασκευῆς τῆς Μονάδας, ἡ ὁποία θὰ μπορεῖ νὰ φιλοξενεῖ 99 ἡλικιωμένους καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη ἔργο τῆς Μητρόπολης μετὰ τὸ ξενώνα φιλοξενίας συγγενῶν καρκινοπαθῶν, ποὺ λειτουργεῖ στὸν Εὔοσμο, τὸ ὁποῖο θὰ φέρει τὴν προσωπικὴ ὑπογραφὴ τοῦ Μητροπολίτη Βαρνάβα».

οὐδεμία σωτηρία» (“extra Ecclesiam nulla salus”);

***

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ εἶναι οἱ ἀποκαλύψεις τῆς 36χρονης Ρεβέκκας Μοῦσερ, ἡ ὁποία κατάφερε νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ δίχτυα τῆς γνωστῆς αἵρεσης τῶν Μορμόνων ἢ ἀλλιῶς τῆς «Φονταμενταλιστικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων τῶν τελευταίων ἡμερῶν». Σὲ συνέντευξή της παραθέτει ἀνατριχιαστικὲς λεπτομέρειες γιὰ τὴν δράση τῆς αἵρεσης καὶ τῶν μελῶν της, ἡ ὁποία δράση ἐπικεντρώνετε κυρίως στὴ σεξουαλικὴ κακοποίηση νεαρῶν κοριτσιῶν καὶ στὴν ὑποβάθμιση τοῦ γυναικείου φύλου. Ἡ αἵρεση εἶχε διδάξει στὶς γυναῖκες ὅτι ἡ μόνη δίοδο πρὸς τὸ παράδεισο ἀποτελεῖ ἡ ὑπακοὴ στοὺς συζύγους καὶ ἡγέτες τους, οἱ ὁποῖοι – σύμφωνα πάντα μὲ τὴν ὀργάνωση – ἀποτελοῦν τοὺς θεόπνευστους προφῆτες. Ἡ Ρεβέκκα Μοῦσερ σὲ ἡλικία 19 ἐτῶν ἀναγκάστηκε, μὲ πρωτοβουλία τοῦ πατέρα της, νὰ παντρευτεῖ τὸν Ρουλὸν Τζέφς, τὸν 85χρονο ἡγέτη τῆς αἵρεσης τῶν Μορμόνων καὶ γιὰ ἑπτὰ χρόνια τὴν κακοποιοῦσε σεξουαλικά. Μάλιστα ὁ Τζὲφς ἦταν παντρεμένος μὲ ἄλλες 64 γυναῖκες! Ὅταν πέθανε ὁ ἄντρας της στὴν ἡλικία τῶν 92, ἡ Μοῦσερ καταδίωξε δικαστικῶς τὰ μέλη τῆς ὀργάνωσης καὶ κατάφερε νὰ στείλει στὴν φυλακὴ τὸν γιὸ τοῦ ἀποβιώσαντος συζύγου της, Γουόρεν Τζέφς, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀναλάβει τὰ ἡνία τῆς ὀργάνωσης μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του. «Ὁ πατέρας μου “πούλησε” τὴν ἀθωότητά μου. Σὲ ὅλη μου τὴ ζωὴ βρισκόμουν σὲ μία διαρκῆ κατάσταση φόβου, ἀγωνίας καὶ σιωπῆς… Προτιμῶ τὴ κόλαση ἀπὸ τὸν δικό σας παράδεισο», εἶχε δηλώσει χαρακτηριστικὰ ἡ Ρεβέκκα Μοῦσερ ἀπευθυνόμενη στούς ὀπαδούς τῶν Μορμόνων.

Συμβουλαὶ τοῦ Γέροντος Παϊσίου διὰ τὰς ἐκλογάς

Συμβουλὰς διὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ψηφίζωμεν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἰς τὰς Ἐθνικὰς Ἐκλογάς, εἶχε δώσει ὁ μακαριστὸς Ἁγιορείτης Μοναχὸς Γέροντας Παΐσιος. Τὰς συμβουλὰς αὐτὰς περιέλαβεν εἰς τὸ βιβλίον του «Ὑπαίθριο Ἀρχονταρίκι – Καταγραφὴ διδαχῶν τοῦ π. Παϊσίου» ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης καὶ ἀνεδημοσίευσεν ἡ Ἱστοσελὶς «Θρησκευτικά». Συμφώνως πρὸς αὐτάς: «Σὲ ἐρώτηση ποιὸ κόμμα πρέπει νὰ ψηφίζουν οἱ χριστιανοί, ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀπάντησε ἀλληγορικά: “Νὰ προτιμᾶτε τὶς ἐλιές, ποὺ δὲν ἔχουν δάκο. Ἂν δὲν ὑπάρχουν τέτοιες, νὰ προτιμᾶτε ἐκεῖνες, ποὺ ἔχουν λιγότερο δάκο. Φαίνονται αὐτὲς ποιὲς εἶναι”. Εἶπε ἄλλη φορὰ ὁ Γέροντας: “Τὸ κράτος πολλὲς φορὲς ἀπὸ ἀετός, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι, γίνεται κόρακας, ποὺ κατασπαράσσει τοὺς πολίτες του. Μπορεῖ μὲ τὰ λόγια νὰ κόβεται γι᾽ αὐτούς, ἀλλὰ δὲν κάνει τίποτε”».

4 ΜΑΪΟΥ 2012

Σελὶς 5η

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος καὶ ἡ Δ.Ι.Σ. δὲν ἀπεδέχθησαν ὅτι προκαλοῦν αἵρεσιν

ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΟΜΑΧΩΝ–ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ Ἔκαναν θεαματικὴν στροφήν, καταγγέλλοντες ὅλους ὅσους ἀνέδειξαν τὴν μεταπατερικὴν αἱρετικὴν θεωρίαν των ὅτι δῆθεν παρερμήνευσαν αὐτά τὰ ὁποῖα λέγουν καὶ πράττουν. Ποῖοι ἔχουν «παρελάσει» ἀπὸ τὸ συνέδριόν των διὰ τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν. Οἱ περισσότεροι ἂν καὶ Ὀρθόδοξοι συνδέονται μὲ τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Εἰς τὴν πρώτην σελίδα τοῦ προηγουμένου φύλλου (27-4-2012 ἀρ. φύλλου 1924) καὶ κάτω ἀπὸ τὸ λογότυπον τοῦ «Ο.Τ.» ἔχομεν ἄρθρον διὰ τὸ «κουκούλωμα» τῆς ὑποθέσεως τῶν Πατρομάχων τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν ἀπὸ τὸν Ἰούνιον τοῦ 2010 τὴν αἵρεσιν (προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως) τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας. Τὸ «κουκούλωμα» ἔγινεν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον εἰς τὰς πρώτας ἡμέρας τοῦ Ἀπριλίου καὶ ἐνῶ: 1ον) ἡ αἵρεσις τῶν Πατρομάχων εἶχε καταγγελθῆ εἰς ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς ὑπὸ Ἐπισκόπων, Καθηγητῶν Θεολογίας (Ρασοφόρων καὶ μή) τῶν Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης καὶ Ἀθηνῶν κ.λπ., Ἡγουμένων καὶ Προηγουμένων Ἱερῶν Μονῶν, Θεολόγων, Λαϊκῶν καὶ ἐντίμων κληρικῶν. 2ον) ἐκκρεμοῦσε γραπτὸν αἴτημα καὶ ξεχωριστὴ δήλωσις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Αἰγιαλείας καὶ Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου διὰ τὴν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας μὲ σκοπὸν νὰ ἀσχοληθῇ μὲ τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν, ἡ ὁποία εἶναι ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ Θεολογίαν. Εἰς τὸ ὑπόμνημα τῆς Ἀκαδημίας περιλαμβάνονται πολλὰ ὀνόματα συνέδρων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον μέρος εἰς τὸ συνέδριον διὰ τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ περισσότερα συνδέονται μὲ τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ μὲ θέματα, ποὺ ἔχουν σχέσιν μὲ τὴν «καινοτομίαν» καὶ τὴν ἔντονον ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὡρισμένα ἔχουν γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα. Διὰ λόγους δεοντολογίας παραθέτομεν τὸ ὑπόμνημα, ἐνῶ εἰς τὴν πρώτην σελίδα (ἐπιφυλλίδα) παραθέτομεν εἰς συνεχείας ἐργασίαν, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης «ξεσκεπάζει» τὴν αἵρεσιν τῶν Πατρομάχων τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος. Τὸ ὑπόμνημα Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ὑπομνήματος πρὸς τὸν πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Συνοδικοὶ Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ συνεχιζομένου θορύβου καὶ καταγγελιῶν γιὰ τὶς δῆθεν αἱρετικὲς ἢ ἀντιπατερικὲς ἀπόψεις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, προαγόμεθα νὰ θέσουμε ὑπόψιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὰ κάτωθι: 1. Ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν διοργάνωσε ἀπὸ τὶς 3 ἕως τὶς 6 Ἰουνίου 2010, μὲ τὴ συνεργασία τριῶν ἀκόμη Ὀρθοδόξων ἱδρυμάτων [Ἕδρα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Munster (Γερμανία), Πρόγραμμα Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σπουδῶν τοῦ Fordham University (Νέα Ὑόρκη) καὶ τὸ Ρουμανικὸ Ἰνστιτοῦτο Διορθοδόξων, Διαχριστιανικῶν, καὶ Διαθρησκειακῶν Σπουδῶν (Cluj–Napoca)] Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα “Νεοπατερικὴ σύνθεση ἢ μεταπατερικὴ θεολογία; Τὸ αἴτημα τῆς θεολογίας τῆς συνάφειας στὴν Ὀρθοδοξία”.

Στὸ συνέδριο αὐτὸ ἔλαβαν μέρος ὡς εἰσηγητὲς ἢ προεδρεύοντες διεθνῶς ἀνεγνωρισμένοι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι καθηγητὲς ἢ κοσμήτορες, ἀπὸ τὶς πλέον σημαντικὲς καὶ διεθνῶς καταξιωμένες Ὀρθόδοξες Θεολογικὲς Σχολές, θεολογικὰ Ἰνστιτοῦτα, Προγράμματα καὶ Ἕδρες Ὀρθόδοξων Θεολογικῶν Σπουδῶν μὲ ἐπίκεντρο τόσο τὴν Ἀνατολικὴ ὅσο καὶ τὴν Δυτικὴ Ὀρθοδοξία. Στὴ συνέχεια παρατίθεται ὁ κατάλογος μὲ τὰ ὀνόματα καὶ τὶς ἰδιότητες τῶν εἰσηγητῶν καὶ τῶν προέδρων τῶν ἐπιμέρους συνεδριῶν: 1. Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, Ἀκαδημαϊκὸς (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο): Ἡ ἐπικαιρότητα καὶ διαχρονικότητα τῆς Νέο-πατερικῆς σύνθεσης. 2. Ἀρχιεπίσκοπος Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων Alfeyev, Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας: Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ συναφειακὴ θεολογία (Ἡ εἰσήγηση ἀναγνώστηκε ἀπὸ τὸν π. Μιχαὴλ Asmoush λόγῳ τῆς ἐκτάκτου ἀπουσίας τοῦ εἰσηγητῆ). 3. Marcus Plested, Διευθυντὴς Σπου δῶν στὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Cambridge: Ἡ ἐμφάνιση τῆς νέο-πατερικῆς σύνθεσης: Περιεχόμενο, προκλήσεις καὶ ὅρια. 4. π. John Behr, Κοσμήτωρ τοῦ Ὀρθοδόξου Θεολογικοῦ Σεμιναρίου τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη: Ἐπέκεινα τῆς Νεο-πατερικῆς σύνθεσης. 5. Γεώργιος Μαρτζέλος, Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης: Ὁ ρόλος τῆς συναφειακῆς θεολογίας στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση. 6. Assaad Elias Kattan, Διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Θρησκευτικῶν Σπουδῶν καὶ Καθηγητὴς στὴν Ἕδρα Ὀρθόδοξης Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Munster: Ἡ ἐπανεξέταση τῆς Οὐσιοκρατίας. Ὁ μύθος μίας μὴ ἑρμηνευτικῆς προσέγγισης στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση. 7. π. Vladan Pericic, Καθηγητὴς Πατρολογίας,

Τὰ ὀνόματα τῶν εἰσηγητῶν

πρώην Κοσμήτωρ τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Βελιγραδίου: Λειτουργικὴ θεολογία καὶ συναφειακὴ θεολογία τὴν πατερικὴ ἐποχὴ καὶ σήμερα. 8. Διάκ. Pavel L. Gavrilyuk, Ἀν. Καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο S. Thomas, Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Harvard: Ὁ “Χριστιανικὸς Ἑλληνισμὸς” τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ: μία κριτικὴ ἀξιολόγηση. 9. John Fotopoulos, Ἀν. Καθηγητὴς στὸ Τμῆμα Θρησκευτικῶν Σπουδῶν στὸ Κολλέγιο Saint Mary τοῦ Πανεπιστημίου Notre Dame, Η.Π.Α: Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἡ ἱστορικο–κριτικὴ μέθοδος. 10. Daniel Ayuch, Ἀν. Καθηγητὴς στὸ Ἰνστιτοῦτο Ὀρθόδοξης Θεολογίας St. John of Damascus τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Balamand (Λίβανος): Ἡ σχέση μεταξὺ βιβλικῶν καὶ θεολογικῶν ἐπιστημῶν. 11. George Demacopoulos, Ἀν. Καθηγητής, Συνιδρυτὴς–Διευθυντὴς τοῦ Προγράμματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν στὸ Πανεπιστήμιο Fordham (Νέα Ὑόρκη): Ἱστορία, μετα–ἀποικιακὴ θεωρία καὶ κάποιες νέες δυνατότητες γιὰ τὴν ἀνάκτηση τοῦ παρελθόντος τῆς θεολογίας. 12. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, Δρ. Kingʼs College, Ἐπισκέπτης Λέκτωρ στὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Cambridge, Διδάσκων στὸ Ἑλληνικὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο, Μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν: Ἡ συστηματικὴ θεολογία ὡς μία νέα μορφὴ ὀρθόδοξης θεολογίας; 13. Radu Preda, Ἀν. Καθηγητὴς Κοινωνικῆς Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Babes-Bolyai, Διευθυντὴς τοῦ Ἰνστιτούτου Διορθοδόξων, Διαχριστιανικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν Σπουδῶν–INTER (Cluj–Napoca, Ρουμανία): Ὀρθόδοξη κοινωνικὴ θεολογία καὶ συναφειακὴ θεολογία. 14. Aristotle Papanikolaou, Ἀν. Καθηγητής, Συνιδρυτὴς – Διευθυντὴς τοῦ προγράμματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν στὸ Πανεπιστήμιο Fordham (Νέα Ὑόρκη): Ὀρθόδοξος φιλελευθερισμός: Ἡ πολιτικὴ θεολογία μετὰ τὴν αὐτοκρατορικὴ ἐποχή.15. Peter Bouteneff, Ἀν. Καθηγητὴς στὸ Ὀρθόδοξο Θεολογικὸ Σεμινάριο Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη: Θεολογίες τῆς ἀπελευθέρωσης: Προκλήσεις γιὰ τὴ σύγχρονη Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν θεολογιῶν τῆς συνάφειας.16. Ἑλένη Κασσελούρη – Χατζηβασιλειάδη, Διδάσκουσα στὸ Ἑλληνικὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο, Ἐπιστημονικὴ συνεργάτις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν: Ἡ Φεμινιστικὴ θεολογία καὶ ἡ συναφειακότητά της: Πρόκληση ἢ εὐκαιρία γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία; 17. Michail Neamtu, Διδάκτωρ Θεολογίας, Senior Fellow, CADI/Eleutheria (Ρουμανία): Ἡ ἐθνο – θεολογία ὡς μία ἰδιαίτερη περίπτωση τῆς συναφειακῆς θεολογίας. 18. Ἀρχιμ. John Panteleimon Manousakis, Ἐπ. Καθηγητὴς Φιλοσοφίας στὸ Κολλέγιο Τιμίου Σταυροῦ, Worcester (Η.Π.Α): Θεός: εἶναι καὶ γεγονός. Στὸ μεταίχμιο μεταξὺ θεολογίας καὶ ὀντολογίας. 19. Alexei V. Nesteruk, Ἐρευνητὴς – Λέκτορας στὸ Τμῆμα Μαθηματικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Portsmouth, Μ. Βρετανία, Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὸ St. Andrews Biblical Theological Institute, Μόσχα: Ἡ Ὀρθοδοξία στὸν αἰώνα τῆς ἐπιστήμης: Ἀπὸ τὴ Νέο-πατερικὴ σύνθεση στὴ ριζοσπαστικὴ θεολογικὴ δέσμευση (Ἡ εἰσήγηση ἀναγνώστηκε ἀπὸ ἄλλον λόγῳ τῆς ἀπουσίας τοῦ εἰσηγητῆ). 20. Tamara Grdzelidze, Ὑπεύθυνη Προγράμματος τοῦ Τμήματος “Πίστις καὶ Τάξις”, Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν: Ἡ συναφειακὴ διάσταση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας στὸ πλαίσιο τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης. 21. π. Ἐμμανουὴλ Κλάψης, Καθηγητὴς τῆς Ἑλληνορθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης: Εὐαγγέλιο καὶ πολιτισμοί. Πρὸς μία θεολογία τῶν θρησκειῶν. 22. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, Ἀρχισυντάκτης τοῦ περιοδικοῦ Σύναξη: Ἡ ἱεραποστολὴ ὡς πρόκληση γιὰ τὴν ὀρθόδοξη συναφειακὴ θεολογία. 23. Παντελὴς Καλαϊτζίδης, Δρ. Θεολογίας, Διευθυντὴς τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν: Πρὸς μία μετα–πατερικὴ θεολογία;

Ἀστήρικτοι λέγουν αἱ κρίσεις ἐναντίον των

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν εἰσηγητῶν παρατίθενται ἐπίσης στὴ συνέχεια καὶ τὰ ὀνόματα ἐκείνων, ποὺ χωρὶς νὰ εἶναι εἰσηγητὲς προήδρευσαν τῶν ἐπιμέρους συνεδριῶν: 1. Θεοφ. Ἐπίσκοπος Δυτικῆς Ἀμερικῆς κ. Μάξιμος (Ἐκκλησία τῆς Σερβίας), Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Βελιγραδίου. 2. Βασίλειος Μακρίδης, Καθηγητὴς Κοινωνιολογίας Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ Πανεπιστημίου Erfurt, Γερμανία. 3. Κωνσταντῖνος Δεληκωνσταντής, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. 4. Bruce Beck, Δρ. Θεολογίας, Διευθυντὴς τοῦ Ἰνστιτούτου Πατερικῶν Σπουδῶν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης (Pappas Patristic Institute, Η.Π.Α.). 2. Μικρὸ χρονικὸ διάστημα μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ συνεδρίου διατυπώθηκαν κρίσεις καὶ ἀστήρικτες κατηγορίες ἐναντίον τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν γιὰ δῆθεν αἱρετικὲς καὶ ἀντιπατερικὲς ἢ πατρομαχικὲς ἀπόψεις καὶ διδασκαλίες. Οἱ κατηγορίες αὐτὲς βασίστηκαν κυρίως σὲ ἐπιλεκτικὴ σταχυολόγηση καὶ ἀξιοποίηση μεμονωμένων φράσεων ἀπὸ τὴν προβολὴ τῶν εἰσηγήσεων τοῦ συνεδρίου στὸ διαδικτυακὸ τηλεοπτικὸ δίκτυο intv.gr. Οἱ ἀρνητικὲς αὐτὲς κρίσεις ἀφενὸς δὲν ἐκφράζουν σὲ καμία περί-

πτωση τὸ καθολικὸ νόημα τῶν εἰσηγήσεων καὶ ἀφετέρου, ὅπερ καὶ βασικότερο, δὲν στηρίζονται σὲ κάποια ἐπίσημη δημοσίευση τῶν Πρακτικῶν τοῦ συνεδρίου, ἡ ὁποία ἐπίκειται στὸ προσεχὲς μέλλον. Ἡ βιαστικὴ αὐτὴ ἀπόρριψη καὶ καταδίκη τόσο τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ πλαίσιο ἑνὸς ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου –τὸ ὁποῖο σὲ καμία περίπτωση δὲν διατύπωνε ἐκκλησιαστικὲς συνοδικὲς ἀποφάνσεις ἢ ἀποφάσεις δογματικοῦ χαρακτήρα σὲ τοπικὸ ἢ εὐρύτερο ἐπίπεδο–, ὅσο καὶ ἡ στοχοποίηση ὁρισμένων ἢ ὅλων τῶν ὁμιλητῶν τοῦ συνεδρίου ἐπὶ τῇ βάσει μεμονωμένων φράσεων, ὑποθέσεων ἢ ἐντυπώσεων, ὄχι μόνο προσκρούει στὸ πνεῦμα ἐλευθερίας καὶ σεβασμοῦ τοῦ ἀκαταπόνητου διαλόγου, ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία διαχρονικὰ διακονεῖ καὶ διακηρύσσει τόσο ad intra (στοὺς κόλπους καὶ στὰ θεσμικὰ ὄργανά της) ὅσο καὶ ad extra (μὲ τὸν κόσμο καὶ τὸν ἑκάστοτε πολιτισμό), ἀλλὰ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴν πατερικὴ παράδοση καθὼς καὶ μὲ τὸν τρόπο τοῦ θεολογεῖν, ποὺ οἱ ἐπικριτικὲς φωνὲς δηλώνουν ὅτι ὑπερασπίζονται.

Θεαματικὴ στροφὴ ὑπὲρ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας

3. Ἀναφορικὰ μὲ τὸν ἐπίμαχο ὅρο “μεταπατερικὴ” θεολογία, ποὺ προκάλεσε ἴσως σὲ πολλοὺς ἐρωτήματα, ἐνῶ σὲ κάποιους ἄλλους ἔδωσε ἀφορμὴ γιὰ παρερμηνεῖες καὶ ἐπιθέσεις, θὰ ἐπιθυμούσαμε νὰ διασαφηνίσουμε τὰ ἑξῆς: α) Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐμπνευσμένοι ἑρμηνευτὲς τῆς Γραφῆς, ἀκραιφνεῖς δογματικοὶ θεολόγοι, καὶ ἀξεπέραστοι διδάσκαλοι τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μελετοῦμε τὰ ἔργα τους μὲ ἀγάπη καὶ πνεῦμα μαθητείας, καί, φυσικά, θεωροῦμε ἀδιανόητη κάθε εἴδους ἀμφισβήτηση, ὑποτίμηση ἢ περιθωριοποίηση τῆς θεολογίας τους. β) Ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὴ θεολογία τῶν Πατέρων, προσπαθοῦμε μὲ τὶς ταπεινές μας δυνάμεις (καὶ δὲν εἴμαστε φυσικὰ οἱ μόνοι), μέσα ἀπὸ τὴν ὀργάνωση θεολογικῶν συνεδρίων καὶ ἄλλων σχετικῶν ἐκδηλώσεων, νὰ βροῦμε τρόπους ὅσο τὸ δυνατὸν προσφορότερης προβολῆς καὶ ἀξιοποίησης τῆς πατερικῆς θεολογίας, μέσα ἀπὸ τὸ δημιουργικὸ συσχετισμό της μὲ τὰ δεδομένα τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἡ θεματολογία τῶν συνεδρίων αὐτῶν καλεῖται κατὰ κύριο λόγο νὰ διερευνήσει ἐρωτήματα καὶ ὄχι νὰ προωθήσει συγκεκριμένες θέσεις, οἱ δὲ ποικίλες καὶ ἐνίοτε ἀντικρουόμενες ἀπόψεις, ποὺ διατυπώνονται ἀπὸ τοὺς εἰσηγητὲς δὲν ἐκφράζουν τὴν Ἀκαδημία ἀλλὰ τοὺς ἴδιους προσωπικά.

Διακηρύσσουν ὅτι δὲν εἶναι ἀντιπατερικοί

γ) Σὲ καμία περίπτωση ὁ ὅρος “μεταπατερικὴ” θεολογία δὲν σημαίνει ἀντιπατερικὴ θεολογία! Ὁ ὅρος αὐτὸς δὲν χρησιμοποιήθηκε στὸ ἐν λόγῳ συνέδριο, γιὰ νὰ δηλώσει τὴν ἄρνηση ἢ ἀπαξίωση τῆς πατερικῆς παράδοσης, ἀλλὰ τὴν ἀνάγκη γιὰ διαρκῆ καὶ ζωντανὴ πρόσληψή της. Ἐξάλλου ὁ ὅρος τέθηκε ὡς ἕνα ἀνοιχτὸ ἐρώτημα πρὸς συζήτηση καὶ διερεύνηση — ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐρωτηματικὸ στὸν τίτλο τοῦ συνεδρίου. Δὲν προβλήθηκε ἀπὸ καμία πλευρὰ ὡς πρόταση ἢ ὑπόδειγμα ποὺ ὄφειλαν ὅλοι νὰ ἀσπαστοῦν καὶ νὰ ἀκολουθήσουν. Σὲ κάθε περίπτωση, στὸ ὑπὸ κρίση συνέδριο δὲν θίχτηκε προφανῶς κανένα ἐκκλησιαστικὸ δόγμα ἢ Σύμβολο τῆς Πίστεως. δ) Ἐπίσης θὰ πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπόψιν ὅτι δὲν εἶναι ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, ποὺ χρησιμοποίησε πρώτη τὸν ὅρο “μεταπατερικὴ” θεολογία. Ὁ κορυφαῖος ὀρθόδοξος δογματολόγος καὶ καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἰωάννης Καρμίρης τὸν χρησιμοποιεῖ στὸ κλασικὸ ἔργο του: Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία (Δογματικῆς, Τμῆμα Ε΄, Ἀθῆναι, 1973, σ. 679 καὶ passim). Ὁ ἐπίσης κορυφαῖος ὀρθόδοξος θεολόγος Παναγιώτης Τρεμπέλας ρητῶς δηλώνει ὡς πρὸς τὴν ἀφορμὴ συντάξεως τοῦ συγγράμματός του: Μυστικισμός, Ἀποφατισμός, Καταφατικὴ Θεολογία (Ἀθῆναι, 1974, σ. 5), ὅτι: “Εἰς τὸ ἐσχάτως κυκλοφορῆσαν σπουδαῖον σύγγραμμα ʻἘκκλησιολογίαʼ τοῦ καθηγητοῦ Ἰ. Καρμίρη παρέχεται πολλαχοῦ ἡ προτροπή, ὅπως καταβληθῆ πᾶσα σπουδὴ ὑπὸ τῆς συγχρόνου ἑλληνικῆς ὀρθοδόξου θεολογικῆς γενεᾶς πρὸς ἀνάπτυξιν μεταπατερικῆς θεολογίας”, ἐνῶ γιὰ μεταπατερικὴ θεολογία κάνει λόγο καὶ ὁ κορυφαῖος ὀρθόδοξος θεολόγος καὶ λειτουργιολόγος τοῦ 20οῦ αἰώνα π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν (βλ. “Russian Theology: 1920– 1972. An Introductory Survey,” SVTQ, 16 [1972], σ. 178). Ἐν κατακλεῖδι, ἡ “νεοπατερικὴ σύνθεση”, στὴν ὁποία ἀναφερόταν ὁ μεγάλος Ρῶσος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ ἢ ἡ “μεταπατερικὴ θεολογία”, τὴν ἀνάγκη ἀνάπτυξης τῆς ὁποίας ἐπεσήμανε ὁ Ἰωάννης Καρμίρης, δὲν μποροῦν καὶ δὲν πρέπει νὰ σημαίνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν πιστὴ καὶ ταυτόχρονα δημιουργικὴ προσέγγιση καὶ ἀξιοποίηση τῆς πατερικῆς θεολογικῆς κληρονομιᾶς, μὲ στόχο τὴν ἐπιτυχέστερη ἀνταπόκριση στὶς ἀναζητήσεις, τὰ προβλήματα, τὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῆς σύγχρονης ἐποχῆς. Αὐτὸ θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἀπόλυτα σύμφωνο μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἴδιων τῶν Πατέρων, εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ἔκαναν καὶ ἐκεῖ νοι, ἐὰν ζοῦσαν στὴν ἐποχή μας, καὶ ποὺ μὲ τὸ ἔργο της προσπαθεῖ τα-

πεινὰ νὰ διακονεῖ ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου.

Τί ἀπαντοῦν διὰ τὴν προτεσταντικὴ συνάφεια

4. Ὅσο δὲ γιὰ τὴν ἔννοια τῆς “συνάφειας”, ποὺ κάποιοι ἔσπευσαν νὰ ἑρμηνεύσουν χρησιμοποιώντας ἄσχετα πρὸς τὸ ἐν λόγῳ συνέδριο ἀποσπάσματα ἀπὸ προτεσταντικὰ ἐγχειρίδια, ποὺ ἀνέσυραν, κατὰ δήλωσή τους, ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, θὰ μποροῦσε νὰ περιγραφεῖ μὲ λακωνικὸ τρόπο μὲ τὴ φράση “κάθε κείμενο ἔχει τὴ συνάφειά του”. Τοῦτο ἀποτελεῖ στὶς μέρες μας ἕνα εὐρέως διαδεδομένο μεθοδολογικὸ ἐργαλεῖο ἑρμηνείας κειμένων τῆς πολιτιστικῆς παράδοσης (τῆς φιλοσοφίας, τῆς λογοτεχνίας κ.λπ., ἀλλὰ καὶ τῆς θεολογίας). Αὐτὴ ἡ μέθοδος δὲν εἶναι ἄγνωστη ἢ πολλῷ μᾶλλον ἀντίθετη πρὸς τὸν πατερικὸ τρόπο τοῦ θεολογεῖν, οὔτε βέβαια ἀποτελεῖ ἀποκλειστικὸ κεκτημένο τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας, ἀλλὰ μάλιστα υἱοθετεῖται καὶ ἀπὸ ἀρκετοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης κρίνεται κατὰ περίπτωση θετικὰ ἀπὸ κορυφαίους ἐκπροσώπους τῆς σύγχρονης ὀρθόδοξης θεολογίας, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας), καὶ ὁ καθηγητὴς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γεώργιος Μαρτζέλος, ποὺ παρουσίασε καὶ σχετικὴ εἰσήγηση στὸ ἐν λόγῳ συνέδριο. 5. Ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν λειτουργεῖ ὡς ἕνα φόρουμ διαλόγου καὶ ἐπικοινωνίας τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας μὲ τὶς σύγχρονες, ἐπείγουσες, καὶ ποικίλες προκλήσεις, ποὺ θέτουν ριζικὰ πολλὲς φορὲς ἐρωτήματα γιὰ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο, καὶ ποὺ καλοῦν σὲ σοβαρή, βαθιά, καὶ ἐντατικὴ μελέτη τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης. Ποτὲ δὲν θεώρησε ὅτι μέσα ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις καὶ τὰ διεθνῆ συνέδρια, μὲ τὴν παρουσία πλήθους καταξιωμένων ἐκκλησιαστικῶν καὶ θεολογικῶν μορφῶν τόσο ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο χῶρο ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες χριστιανικὲς παραδόσεις, πρόκειται νὰ “δογματίσει” γιὰ κάποιο ζήτημα. Αὐτὴ ἡ ἁρμοδιότητα ἀνήκει στὴν συνοδικὴ ἔκφραση καὶ καθολικὴ ἀποδοχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος. Ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε μὲ ἐπίγνωση, καὶ θὰ ἐξακολουθήσει σὺν Θεῷ νὰ κάνει, εἶναι ὁ οὐσιαστικὸς καὶ ἔντιμος προβληματισμὸς ἀναφορικὰ μὲ ποικίλα ζητήματα, ποὺ ἀπασχολοῦν τόσο τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ ὅσο καὶ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ὁρισμένα ἀπὸ τὰ ὁποῖα προκύπτουν γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἐποχή μας. 6. Ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν μέχρι σήμερα ἔχει συνεργαστεῖ καὶ συνεχίζει νὰ συνεργάζεται μὲ διάφορα ἐγνωσμένης ἀξίας Ὀρθόδοξα θεολογικὰ κέντρα, ἰνστιτοῦτα καὶ Θεολογικὲς σχολές, ὅπως, μεταξὺ ἄλλων, τὸ Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, τὸ Μεταπτυχιακὸ σεμινάριο Μαθημάτων τῶν Τομέων: “Δίκαιο, Ὀργάνωση, Ζωὴ καὶ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας” καὶ “Λατρείας, Ἀρχαιολογίας καὶ Τέχνης” τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, τὴν Ἑλληνοορθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης τῶν Η.Π.Α., τὸ Ὀρθόδοξο Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου στὴν Νέα Ὑόρκη τῶν Η.Π.Α., τὸ Ἰνστιτοῦτο Ὀρθόδοξης Θεολογίας τοῦ Ἁγίου Σεργίου στὸ Παρίσι, τὸ Τμῆμα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου, τὴν Ἕδρα Ὀρθόδοξης Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Munster (Γερμανία), τὸ Πρόγραμμα Ὀρθόδοξων Χριστιανικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Fordham (Νέα Ὑόρκη, Η.Π.Α.), τὸ Ρουμανικὸ Ἰνστιτοῦτο Διορθόδοξων, Διομολογιακῶν, καὶ Διαθρησκευτικῶν Σπουδῶν (INTER, Cluj– Napoca, Ρουμανία), τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο Βελιγραδίου (Σερβία), τὸ Ὀρθόδοξο Βιβλικὸ Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα (Μόσχα, Ρωσία), τὴν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τοῦ Valamo (Φινλανδία), τὸ Εὐρωπαϊκὸ Φόρουμ τῶν Ὀρθόδοξων Θεολογικῶν Σχολῶν (EFOST, Βρυξέλλες), τὸν Σύνδεσμο Ὀρθοδόξων Γυναικῶν Εὐρώπης, τὸ θεολογικὸ περιοδικὸ Σύναξη, τὰ περιοδικὰ Ἀναλόγιον καὶ Λειμωνάριον τῆς Ἱ. Μητρ. Κοζάνης, κ.ἄ.

Ὁ ρόλος τῆς Ἀκαδημίας

Κατάλογος μὲ ὀνόματα ἄλλων εἰσηγητῶν

7. Εἶναι σημαντικὸ ἐπίσης νὰ σημειωθεῖ ὅτι πλειάδα κορυφαίων ἀναγνωρισμένων Ὀρθοδόξων θεολόγων, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, μίλησαν ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, σὲ συνέδρια, σεμινάρια, καὶ διαλέξεις γιὰ τὸ εὐρὺ κοινό. Παραθέτουμε ἐνδεικτικὸ κατάλογο ὅσων κατὰ καιροὺς ἔλαβαν μέρος ὡς εἰσηγητὲς στὶς ἐκδηλώσεις της: -Μητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας (νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν) Ἱερώνυμος, -Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, Ἀκαδημαϊκὸς (Οἰκ. Πατριαρχεῖο), -Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware (Οἰκ. Πατριαρχεῖο), -Μητροπολίτης Γέρων Ἐφέσου κυρὸς Χρυσόστομος Κωνταντινίδης (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο), -Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος (Οἰκ. Πατριαρχεῖο), -Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββάτος, Καθηγητὴς Παν. Ἀθηνῶν, -Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος Βλάχος, -Μητροπολίτης Νιγηρίας Ἀλέξανδρος (Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας), -Μητροπολίτης Ὄρους Λιβάνου Γεώργιος Χόντρ (Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας), -Ἐπίσκοπος Παζάρεβιτς Ἰγνάτιος Μίντιτς (Ἐκκλησία Σερβίας), -Ἐπίσκο-

πος Δυτικῆς Ἀμερικῆς Μάξιμος, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Βελιγραδίου (Ἐκκλησία τῆς Σερβίας), -Ἀρχιεπίσκοπος Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων Alfeyev, Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, -Ἐπίσκοπος Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, -Γέρων Ἐλισαῖος, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Σίμωνος Πέτρας Ἅγιον Ὄρος, -π. Γρηγόριος Παπαθωμᾶς, Καθηγητὴς Παν. Ἀθηνῶν καὶ Ἰνστιτούτου Ὀρθοδόξου Θεολογίας Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, Μέλος Δ.Σ. Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -π. Γεώργιος Τσέτσης, Μόνιμος Ἀντιπρόσωπος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου στὸ ΠΣΕ,-π. Ἐμμανουὴλ Κλάψης, Καθηγητὴς καὶ πρώην Κοσμήτωρ στὴν Ἑλληνορθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, Η.Π.Α., -π. Thomas FitzGerald, Καθηγητὴς καὶ Κοσμήτωρ στὴν Ἑλληνορθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, Η.Π.Α., -π. John Behr, Κοσμήτωρ τοῦ Ὀρθοδόξου Θεολογικοῦ Σεμιναρίου τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη, Η.Π.Α., -π. Thomas Hopko, Καθηγητὴς τοῦ Ὀρθοδόξου Θεολογικοῦ Σεμιναρίου τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη, Η.Π.Α., -π. Vladan Pericic, Καθηγητὴς Πατρολογίας, πρώην Κοσμήτωρ τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Βελιγραδίου (Σερβία), -π. Λάμπρος Καμπερίδης, Καθηγητὴς Concordia University, Καναδᾶς, -π. Δημήτριος Τζέρπος, Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, -π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Καθηγητὴς Ἀνώτατης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης καὶ Ὀρθόδοξου Ἰνστιτούτου τοῦ Cambridge, -π. Alexander Rentel, Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Ὀρθόδοξου Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη Η.Π.Α., -π. Nicolas Lossky, Καθηγητὴς Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, -π. Νικόλαος Ozoline, Καθηγητὴς Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, -π. Ioan Sauca, Διευθυντὴς Οἰκουμενικοῦ Ἰνστιτούτου Bossey Γενεύης (Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Ρουμανίας), -π. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., -π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, Δρ. Kingʼs College, Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Cambridge, Διδάσκων στὸ Ἑλληνικὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο, Μέλος Δ.Σ. Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -π. Εὐάγγελος Γκανᾶς, ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Μελετίου Σεπολίων, -π. Ἀντώνιος Πινακούλας, ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Χαλανδρίου, -π. Βασίλειος Θερμός, Δρ. Θεολογίας, Παιδοψυχίατρος, -π. Ἀντώνιος Καλλιγέρης, Διευθυντὴς Γραφείου Νεότητας Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, -π. Heikki Huttunen, Γ. Γραμματέας τοῦ Συμβουλίου Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν Φινλανδίας (Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Φινλανδίας), -π. George Massouh, Καθηγητὴς Ἰσλαμοχριστιανικῶν Σπουδῶν στὸ Ὀρθόδοξο Πανεπιστήμιο τοῦ Μπαλαμὰντ (Λίβανος), -Μ. Ἀρχιδιάκονος Μάξιμος, Δρ. Θεολογίας (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο), -Διάκονος Pavel L. Gavrilyuk, Ἀν. Καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο S. Thomas, Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Harvard (ΗΠΑ), -Μοναχὸς Μακάριος, Ἱ. Μονὴ Σίμωνος Πέτρας, Ἅγιον Ὄρος, -Μοναχὴ Θεοδέκτη, Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Ἀνατολὴ Ἀγιᾶς, -Μοναχὸς Σταῦρος Winner, Ἱ. Μ. Νέας Σκήτης Πολιτείας Νέας Ὑόρκης, -Γεώργιος Πατρῶνος, Ὁμότ. Καθηγητὴς Πανεπ. Ἀθηνῶν, -Εὐάγγελος Θεοδώρου, Ὁμότ. Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, -Ἰωάννης Φουντούλης, Ὁμότ. Καθηγητὴς Α.Π.Θ., Σάββας Ἀγουρίδης, Ὁμότ. Καθηγητὴς Παν. Ἀθηνῶν, -Γρηγόριος Ζιάκας, Ὁμότ. Καθηγητὴς Α.Π.Θ., -Ἰωάννης Καραβιδόπουλος, Ὁμότ. Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ, -Γεώργιος Γαλίτης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Παν. Ἀθηνῶν, -Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ὁμότ.Καθηγητὴς Παντείου Παν., -Σπύρος Τρωϊάνος, Ὁμότ. Καθηγητὴς Νομικῆς Σχολῆς Παν. Ἀθηνῶν, -Πέτρος Βασιλειάδης, Καθηγητὴς Α.Π.Θ, -Μάριος Μπέγζος, Κοσμήτωρ καὶ Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Χρυσόστομος Σταμούλης, Πρόεδρος καὶ Καθηγητὴς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ., -Γεώργιος Μαρτζέλος, Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Παν. Θεσσαλονίκης, Διευθυντὴς τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Κων. Δεληκωνσταντής, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν καὶ Ἰνστιτούτου Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, Σαμπεζύ, Γενεύη, -Assaad Elias Kattan, Διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Θρησκευτικῶν Σπουδῶν καὶ Καθηγητὴς στὴν Ἕδρα Ὀρθόδοξης Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Munster (Γερμανία), -John Fotopoulos, Ἀν. Καθηγητὴς στὸ Τμῆμα Θρησκευτικῶν Σπουδῶν στὸ Κολλέγιο Saint Mary τοῦ Πανεπιστημίου Notre Dame, Η.Π.Α., -George Demacopoulos, Ἀν. Καθηγητής, Συνιδρυτὴς–Διευθυντὴς τοῦ Προγράμματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν στὸ Πανεπιστήμιο Fordham, Νέα Ὑόρκη, -Aristotle Papanikolaou, Ἀν. Καθηγητής, Συνιδρυτὴς–Διευθυντὴς τοῦ προγράμματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν στὸ Πανεπ. Fordham, Νέα Ὑόρκη, -Peter Bouteneff, Ἀν. Καθηγητὴς στὸ Ὀρθόδοξο Θεολογικὸ Σεμινάριο Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη, -Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος, Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, -Ἰωάννης Πέτρου, Καθηγητὴς Α.Π.Θ, -Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Καθηγητὴς Α.Π.Θ., -Ἰωάννης Κονιδάρης, Καθηγητὴς Νομικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, -Γεώργιος Φίλιας, Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Paul Meyendorff, Καθηγητὴς Ὀρθόδοξου Θεολογικοῦ Σεμιναρίου Ἁγίου Βλαδιμήρου, Νέα Ὑόρκη, Η.Π.Α., -Γεώργιος Λαιμόπουλος, Ἀναπληρωτὴς Γεν. Γραμματέας ΠΣΕ, -Ἐλισάβετ Προδρόμου, Ἐπ. Καθηγήτρια Διεθνῶν Σχέσεων στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βοστώνης καὶ Μέλος τῆς Ἀμερικανικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὶς θρησκευτικὲς ἐλευθερίες στὴν ὑφήλιο, -Νικήτας Ἀλιπράντης, Καθηγητὴς Νομικῆς στὰ Πανεπιστήμια Θράκης καὶ Στα-

σβούργου, -Mariyan Bogoev Stojadinov, Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Βέλικο Τύρνοβο (Βουλγαρία), -Nenant Milocevic, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, -Ἀθανάσιος Βλέτσης, Καθηγητὴς Τμήματος Ὀρθοδόξου Θεολογίας Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου, -Michel Stavrou, Καθηγητὴς Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, -JeanFrancois Colosimo, Καθηγητὴς Ὀρθοδόξου θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, -Ἰωάννης Κουρουμπελές, Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Α.Π.Θ., -Κωνσταντῖνος Ἀγόρας, Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Ἑλληνικοῦ Ἀνοικτοῦ Πανεπιστημίου, -Χρῆστος Καρακόλης, Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Μέλος Δ.Σ. Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, Daniel Ayuch, Ἀν. Καθηγητὴς Ἰνστιτούτου Ὀρθόδοξης Θεολογίας “Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός”, Μπαλαμὰντ–Λίβανος, -Νίκη Παπαγεωργίου, Ἐπ. Καθηγήτρια Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., -Nicolas Abu–Mrad, Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Ἰνστιτούτου Ὀρθόδοξης Θεολογίας, “Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός”, Μπαλαμὰντ–Λίβανος, -Ἀγγελικὴ Ζιάκα, Ἐπ. Καθηγήτρια Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., Μέλος Δ.Σ. τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -Στέλιος Τσομπανίδης, Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., -Ἀρχιμ. John Panteleimon Manousakis, Ἐπ. Καθηγητὴς Φιλοσοφίας στὸ Κολλέγιο Τιμίου Σταυροῦ, Worcester, Η.Π.Α., -Alexei V. Nesteruk, Ἐρευνητὴς-Λέκτορας στὸ Τμῆμα Μαθηματικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Portsmouth, Μ. Βρετανία, Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὸ St. Andrews Biblical Theological Institute, Μόσχα, -Tamara Grdzelidze, Ὀρθόδοξη Ὑπεύθυνη Προγράμματος τοῦ Τμήματος “Πίστις καὶ Τάξις”, Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, -Ἠλίας Παπαγιαννόπουλος, Ἐπ. Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Πειραιῶς, -Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, Ἀρχισυντάκτης τοῦ περιοδικοῦ Σύναξη, -π. Jivko Panev, Διδάσκων στὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, -Αἰκατερίνη Τσαλαμπούνη, Λέκτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ, Μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -Δημήτριος Μόσχος, Λέκτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, -Κωνσταντῖνος Ζάρρας, Λέκτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, -Tarek Mitri, πρώην Ὑπουργὸς Κυβέρνησης τοῦ Λιβάνου, Καθηγητὴς τοῦ Ὀρθόδοξου Πανεπιστημίου τοῦ Balamand (Λίβανος), -Ἀλέξανδρος Παπαδερός, πρώην Γενικὸς Διευθυντὴς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης, Σταῦρος Ζουμπουλάκης, Διευθυντὴς τοῦ περιοδικοῦ “Νέα Ἑστία”, Πρόεδρος τοῦ Δ.Σ. τοῦ Ἱδρύματος “Ἄρτος Ζωῆς”, Μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -Σταῦρος Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, Διευθυντὴς Περιοδικοῦ “Θεολογία”, -Ἀλέξανδρος Καριώτογλου, Δρ. Θεολογίας–Θρησκειολόγος, -Κωνσταντῖνος Ζορμπάς, Δρ. θεολογίας–Κοινωνιολόγος, Ἐπιστημονικὸς Συνεργάτης Γραφείου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση (Βρυξέλλες), Ἑλένη Κασσελούρη–Χατζηβασιλειάδη, Διδάσκουσα στὸ Ἑλληνικὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο, Ἐπιστημονικὴ συνεργάτις Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -Michail Neamtu, Διδάκτωρ Θεολογίας, Senior Fellow, CADI/Eleutheria (Ρουμανία), -Γεώργιος Σκαλ τσᾶς, Δρ. Θεολογίας καὶ Θρησκευτικῶν Ἐπιστημῶν, -Elizabeth Theokritoff, Δρ. Θεολογίας, -Χαράλαμπος Βέντης, Δρ. Θεολογίας, Ἐπιστημονικὸς Συνεργάτης Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -Πηγὴ Καζλάρη, Θεολόγος, πρώην Σχολικὴ Σύμβουλος Θεολόγων, -Εὐανθία Ἀδαμτζίλογλου, Δρ. Θεολογίας, Ἐκπαιδευτικός, -Αἰκατερίνη Ζορμπά, Master Θεολογίας, Συνεργάτις Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, -Θεόφιλος Ἀμπατζίδης, Master Θεολογίας, πρώην Ἀρχισυντάκτης περιοδικοῦ “Ἀναλόγιον” Ἱ. Μητροπόλεως Κοζάνης, -Γεώργιος Βλαντής, Ἐπιστημονικὸς Βοηθὸς Τμήματος Ὀρθοδόξου Θεολογίας Παν. Μονάχου, πρώην Ἐπιστημονικὸς Συνεργάτης Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης, -Ἀθανάσιος Κοτταδάκης, συγγραφέας–Θεολόγος, κ.ἄ.

Θὰ δημοσιεύσουν τόμον μὲ πρακτικά

9. Ἐν κατακλεῖδι, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ ἀνακύψαν θέμα ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου προετοιμάζει τὴν ἔκδοση τοῦ σχετικοῦ τόμου τῶν πρακτικῶν. Γιὰ δὲ τὶς εἰσηγήσεις τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου (γιὰ τὶς ὁποῖες, ὅπως εἶναι εὐνόητο, ὁ κάθε εἰσηγητὴς φέρει τὴν εὐθύνη τῶν ἀπόψεών του), ἡ Ἀκαδημία θεωρεῖ ὅτι ἡ προσεχὴς ὁριστικὴ δημοσίευσή τους θὰ δώσει τὴν εὐκαιρία ἑνὸς καλόπιστου καὶ ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου. Ἐπικαλούμενοι τὶς εὐχές σας γιὰ εὐόδωση καὶ ἐν Χριστῷ καρποφορία τοῦ ἔργου τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, εὐσεβάστως διατελοῦμε, Τὰ μέλη τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου - Ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ Ἰγνάτιος, Προέδρος, Παντελὴς Καλαϊτζίδης, Δρ. Θ., Διευθυντής, - π. Γρηγόριος Παπαθωμᾶς, Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ Ὀρθοδόξου Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, Πρόεδρος Εὐρωπαϊκοῦ Φόρουμ Ὀρθοδόξων Θεολογικῶν Σχολῶν, Χρῆστος Καρακόλης, Ἐπ. Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, - Ἀγγελικὴ Ζιάκα, Ἐπ. Καθηγήτρια Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., Αἰκατερίνη Τσαλαμπούνη, Λέκτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., - π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, Ἐπισκέπτης Λέκτωρ Ὀρθοδόξου Ἰνστιτούτου τοῦ Cambridge, Διδάσκων στὸ Ἑλληνικὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο,- Σταῦρος Ζουμπουλάκης, Διευθυντὴς περιοδικοῦ “Νέα Ἑστία”, Πρόεδρος Δ. Σ. τοῦ Ἱδρύματος “Ἄρτος Ζωῆς”, -π. Χρίστος Χαχαμίδης, Δρ. Θ., κληρικὸς Ἱ. Μητροπ. Δημητριάδος».

Ἐνῶ ἀντιμετωπίζει τὸν Παπισμὸν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὡς ἰσότιμον μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΝ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΕΟΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΥ

Τοῦ παθολογικοῦ νεοσυντηρητισμοῦ καὶ τῆς θεολογικῆς ἀλητείας. Δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου καθυβρίζει τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐλέγχουν τὴν οἰκουμενιστικὴν πορείαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) συνέγραψεν ἕν ἄρθρον, μὲ τὸ ὁποῖον ἀντιμετωπίζει τὸν Παπισμὸν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ χρησιμοποιεῖ ἀπαραδέκτους χαρακτηρισμοὺς ἐναντίον τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐλέγχουν τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην διὰ τὰς αὐθαιρεσίας του εἰς θέματα πίστεως, ὡς πολὺ εὐφυῶς παρετήρησε προσφάτως ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αἰγιαλείας καὶ Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος. Ὁ Σεβ. Χαλκηδόνος ἐπιτίθεται ἐναντίον τοῦ νεογεροντισμοῦ, τοῦ παθολογικοῦ νεοσυντηρητισμοῦ καὶ τῆς θεολογικῆς ἀλητείας.

Τὸ προκλητικὸν ἄρθρον Παραθέτομεν τὸ προκλητικὸν ἄρθρον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου, εἰς τὸ ὁποῖον τονίζει: «Ἐγείρεσθε! Ἐὰν δὲν ἐπιθυμεῖτε ναοὺς ὡς μπάρ…

«Ὡς γνωστὸν καὶ σήμερον ὁμιλοῦν διὰ τὰ πολλὰ καὶ ἀκανθώδη προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ἁρμόδιοι καὶ μή. Διὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα συχνάκις προκαλοῦν "ἐπαναστάσεις" θεολόγων καὶ μεταρρυθμιστικὰς κινήσεις, αἱ ὁποῖαι ἐφ᾽ ὅσον μένουν ἀτελέσφοροι, ἠμποροῦν νὰ ὁδηγήσουν εἰς μεγάλα σχίσματα1. Οὕτω κατὰ τὸ 1972 Ρωμαιοκαθολικοὶ θεολόγοι ἐπεσήμανον κινδυνοκρουστικῶς, ὅτι ἡ Ἐκκλησία των εὑρίσκεται ἐντὸς μιᾶς πολυπλεύρου ποδηγετικῆς καὶ ἐμπιστοσυνιακῆς κρίσεως. Πολλοὶ "ὑποφέρουν" ἐξ αὐτῆς καὶ ἀπομακρύνονται. Τὰ αὐτὰ ἀπαντῶσιν καὶ εἰς τὴν "Διακήρυξιν" – "Ἐκκλησία 2011. Ἓν ἀναγκαῖον ξέσπασμα". Ἐνταῦθα σημαντικὸν ρόλον διεδραμάτισαν σεξουαλικὰ σκάνδαλα, ἕνεκα τῶν ὁποίων διαγράφονται μέχρι σήμερον πολλοὶ ὁμολογιακῶς, συνεπικουρούμενοι πρὸ τεσσαρακοντίας, κυρίως ὑπὸ δομικῶν προβλημάτων, ὡς ὁ μυστικὸς ἐξονομασμὸς ἐπισκόπων, ἡ ἀδιαφάνεια εἰς τὰς διαδικασιακὰς ἀποφάσεις, ἡ διαρκὴς ἀναφορὰ εἰς τὴν ἰδίαν αὐθεντίαν καὶ τὴν ὑπακοὴν καὶ ἡ κηδεμόνευσις τῶν λαϊκῶν. Ἔλειπον ὅμως καὶ τότε μεγάλοι μελλοντολογικοὶ ὁραματισμοὶ καὶ σαφεῖς προτεραιότητες. Ὡσὰν δὲ νὰ μὴ ἤρκουν αὐτά, καὶ εἰς τὴν καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν, ἔχομεν καὶ τὰς "ἐξωτικὰς ὀπώρας" τοῦ νέο-γεροντισμοῦ, τοῦ παθολογικοῦ νέο-συντηρητισμοῦ καὶ τῆς "θεολογικῆς ἀλητείας", αἱ ὁποῖαι μόνον εἰς τὴν ἀποπλάνησιν τῶν ἀδαῶν καὶ συχνάκις "θεουσῶν" ἀποσκοποῦν, μὲ ἀπροβλέπτους καὶ ὀλεθρίας συνεπείας. Τοιουτοτρόπως σήμερον ζητεῖται μία ἰσχυροτέρα συμμετοχὴ τῶν λαϊκῶν εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς –τῆς ὁποίας πικρὰν βεβαίως πεῖραν ἔχομεν ἔκ τε τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καὶ ἀσφαλῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος–, μία βελτιωμένη δομὴ δικαίου, ὁ σεβασμὸς τῆς συνειδήσεως τοῦ ἑτέρου, ἡ ἐπιστροφὴ ἐξ ἑνὸς ναρκισσιστικοῦ ριγκορισμοῦ, ὁ ἐμπλουτισμὸς τῶν λειτουργιῶν –μακρὰν πάντως συγκρητιστικῶν τάσεων– ἀντὶ τῆς "κεντρικῆς ἑνοποιήσεως", ἀλλὰ καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν κλῆρον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. Μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1972 καὶ 2011 ὑπῆρξαν θεαματικαὶ ἐνδοκαθολικαὶ διαμαρτυρίαι, ὡς ἡ κατὰ τῆς ἄρσε-

ως τῆς Venia legendi τοῦ H. Küng, τοῦ θεολόγου τῆς ἀπελευθερώσεως L. Boff κ.ἄ. Ἱδρύθη ἡ "Πρωτοβουλία διὰ μίαν Ἐκκλησίαν ἐκ τῶν κάτω" (Ikvu) ἀπὸ οἰκουμενικο-ελευθερο-θεολογικὰς προοπτικάς. Τὸ 1989 ἐκυκλοφόρησεν ἡ "Δήλωσις τῆς Κολωνίας" κατὰ τῆς ἀποκηδεμονεύσεως διὰ μίαν "ἀνοικτὴν καθολικότητα", ἡ ὁποία ἐντυπωσίασεν καὶ τὴν μὴ ἐκκλησιαστικὴν δημοσιότητα. Ὑπῆρχον καὶ πάλιν διαμαρτυρίαι θεολόγων διὰ τὸν ἐξονομασμὸν τῶν ἐπισκόπων δίχα τῆς γνώμης τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τὴν ἄρσιν τοῦ διδασκαλικοῦ ἀξιώματος, ἡ ὁποία ἐθεωρήθη ὡς "ἐπικίνδυνος παρέμβασις εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς ἐρεύνης καὶ τῆς διδασκαλίας, τὴν ὑπερβολικὴν διδασκαλικὴν ἁρμοδιότητα τοῦ Ποντίφηκος, τὴν ἀποκηδεμόνευσιν τῶν ἐπὶ μέρους Ἐκκλησιῶν" κ.ἄ. Σήμερον δὲ ἔχουν προστεθεῖ ὑπὸ τῆς κινήσεως "Εἴμεθα Ἐκκλησία" καὶ νέαι μεταρρυθμιστικαὶ ἀπαιτήσεις, ὅπως ἡ ἄρσις τῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου, ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν καὶ μία ἀλλαγὴ τῶν παρωχημένων θέσεων τῆς σεξουαλικῆς ἠθικῆς. Ἡ "Πρωτοβουλία τῶν Ἱερέων" ἐν Αὐστρίᾳ ἐνίσχυσε τὴν μεταρρυθμιστικὴν πίεσιν, διὰ τῆς "κλήσεως πρὸς ἀνυπακοὴν" – εὐτυχῶς, ποὺ διαθέτομεν καὶ ἡμεῖς "ἐπαναστάτας" ἱερεῖς, τοὺς παπαροκάδες, τὰς ἐπισκοπικὰς "ἐκλογὰς" κ.ἄ.! Ἐπιθυμοῦν τὴν μυστηριακὴν κοινωνίαν τῶν διγάμων, τὸ κήρυγμα τῶν λαϊκῶν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τὴν ἄνευ ἱερέων Θ. Λειτουργίαν. Μήπως ἠράσθησαν τὴν δόξαν τῶν Bespopovtsy Παλαιοπίστων τῶν Ρῶς, ἢ τὴν ἱερωσύνην τῶν πιστῶν Προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν; Πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἐρωτοῦν, ἐὰν ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ μεταρρυθμισθεῖ. Ἱκανοὶ ἐπίσκοποι ἐλπίζουν τοῦτο παρ᾽ ἐλπίδα. Ἕτεροι εἶναι ἀπογοητευμένοι καὶ εὑρίσκουν εἰς ἄλλους τόπους τὴν πνευματικὴν καὶ θρησκευτικήν των πατρίδα. Καὶ εἰς πάντα ταῦτα τίθεται τὸ ἐρώτημα, τοῦ πῶς ἑρμηνεύονται καὶ ὑλοποιοῦνται αἱ ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, κατὰ τὴν ὁποίαν προέβαλον δύο εἰκόνες: ἡ παλαιὰ αὐθεντικὴ – ἱερατικὴ καὶ ἡ νέα ἐξισωτική, ἐκ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν κοινὴν ὁδὸν ἐλευθέρας συναλληλίας. Ἐὰν δὲ μετὰ μίαν πεντηκονταετίαν, σήμερον οὐδὲν ἀλλάσσει, τότε προσχεδιάζεται ἡ ὁδὸς πρὸς ἓν μέγα σχίσμα. Καὶ τί πράττουν οὐχὶ ὀλίγοι ἐξ ἡμῶν; Εὑρισκόμενοι οἰωνεὶ εἰς χειμερίαν νάρκην ἐκ τοῦ "πνευματικοῦ καμάτου" διακατέχονται ὑπὸ νωχελικῆς ἀπραγίας ἐκτρεφόμενοι –μέχρι πότε;– ὑπὸ ἄλλων καὶ ὑπνώττοντες τὸν "ὕπνον τοῦ δικαίου"! Ἕτεροι, ἀκολουθοῦντες τὸ παράδειγμα ἐνδόξων τινῶν προγόνων ἡμῶν καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ "θεολογικοῦ λόγου" βαττολογοῦν ἐν χρόνῳ ἀλλ᾽ ἀχρόνως, συνήθως "περὶ ὄνου σκιᾶς", περιθωριοποιοῦντες φλέγοντα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ κοινωνίας ἡμῶν, προκαλοῦντες τὸν οἶκτον καὶ τὴν ἀπογοήτευσιν τῶν ἀκροατῶν των. Εὐτυχῶς δὲν ἔχομεν μέχρι τοῦδε βρυχηθμοὺς καὶ συριγμούς, ἀλλὰ μόνον ἀποχωρήσεις καὶ ἀναθέματα! Ἐγείρεσθε τοίνυν, γρηγορεῖτε, ἐργάζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε, διότι οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ἐὰν δὲν ἐπιθυμεῖτε ναοὺς ὡς μπάρ, ἑστιατόρια ἢ καὶ εὐκτηρίους οἴκους ἑτέρων θρησκευμάτων».

Ἀπάντησις εἰς τὸ προκλητικὸν ἄρθρον τοῦ Σεβ. Χαλκηδόνος

Τὰ πράγματα ἔχουν προχωρήσει πάρα πολύ. Τὰ ἄρθρα τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων καὶ θεολόγων διαδέχονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, καὶ μία ἐσωτερικὴ ἱερὰ ἀγανάκτηση δὲν φτάνει, γιὰ νὰ ἠρεμίσει τὴν ψυχή, ποὺ ὑποφέρει, καθὼς βλέπει νὰ μετατρέπεται ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ, σὲ οἶκο... αἱρετικῶν βλασφημιῶν. Χρειάζεται πλέον φραγγέλιον καὶ ποιὸς ἔχει τὸ σθένος καὶ εἶναι ἄξιος νὰ τὸ χρησιμοποιήσει; Δὲν προλάβαμε νὰ χωνέψωμεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Πατριάρχου κατὰ τῶν πιστῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ ἀντιστέκονται πρὸς τοὺς νεωτερισμοὺς τοῦ Φαναρίου, καὶ τὸν διεδέχθη ὁ Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι οἰκουμενισταὶ Ἐπίσκοποι τοῦ Φαναρίου, ὁμιλεῖ ὡς... ἐκπρόσωπος μίας ἤδη ἐν ἑνώσει εὑρισκομένης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν α) Δυτικὴν Ἐκκλησίαν (χωρὶς πλέον εἰσαγωγικά) τῆς ὁποίας τὰ ποιμαντικὰ κ.ἄ. προβλήματα ἐξετάζει, ὡς ἐὰν οἱ Παπικοὶ νὰ εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ β) τὴν Ἀνατολικὴν Ἐκκλησία (τὴν Ἐκκλησίαν μὲ ἐλλείψεις, κατὰ τὸν Πάπα Βενέδικτον) τὴν ὁποίαν, ὡς Ἐπίσκοπος ἄνευ ποιμνίου, βλέπει ἀφʼ ὑψηλοῦ, ἀπὸ κάποια Ὀλύμπια κορυφὴ κριτοῦ κατέχοντος πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν, τὴν ὁποίαν οἱ ἐπαρχιῶται ἑλλαδίτες κυρίως, ἀγνοοῦν. Διαβάστε τὸ νέον –πλήρη κενότητος καὶ κακοδοξίας– ἄρθρον τοῦ Χαλκηδόνος Ἀθανασίου ὑπὸ τὸν ἐπίτιτλο «ΕΓΕΙΡΕΣΘΕ! "Ἐὰν δὲν ἐπιθυμεῖτε ναοὺς ὡς μπάρ..."». Σ᾽ αὐτὸ ὁμιλεῖ Ι) διὰ τὸν Παπισμὸν καὶ

τὴν Μίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς νὰ εἶναι ἑνωμέναι. ΙΙ) Χρησιμοποιεῖ διὰ τοὺς πιστούς, ποὺ ἐλέγχουν τὸν Πατριάρχην καὶ τοὺς ἀκολούθους του, χαρακτηρισμοὺς ὑβριστικούς, χωρὶς νὰ καταθέτει στοιχεῖα αἱρετικῶν ἢ ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν των. «Ὡσὰν δὲ νὰ μὴ ἤρκουν αὐτά, (σημειώνει εἰς ἕν σημεῖον τοῦ ἄρθρου του) καὶ εἰς τὴν καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολήν, ἔχομεν καὶ τὰς "ἐξωτικὰς ὀπώρας" τοῦ νέο-γεροντισμοῦ, τοῦ παθολογικοῦ νέο-συντηρητισμοῦ καὶ τῆς "θεολογικῆς ἀλητείας", αἱ ὁποῖαι μόνον εἰς τὴν ἀποπλάνησιν τῶν ἀδαῶν καὶ συχνάκις "θεουσῶν" ἀποσκοποῦν, μὲ ἀπροβλέπτους καὶ ὀλεθρίας συνεπείας». Καὶ ὁ ὑπηρετῶν τὴν βδελυρὰν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος, ὁ ἔχων εἰς τὴν πλάτην του τὶς συμφωνίες τοῦ Μπάλαμαντ, τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τὶς πανθρησκειακὲς συμπροσευχὲς στὴν Ἀσσίζη, τὶς βαρύγδουπες καινοτομίες τῆς βαπτισματικῆ θεολογίας, τῆς θεολογίας τῶν κλάδων καὶ ἄλλες πολλὲς ἡμαρτημένες κακοδοξίες, κατακλείει τὸ ἄρθρο του ὡς ἑξῆς: «Ἐγείρεσθε τοίνυν, γρηγορεῖτε, ἐργάζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε, διότι οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ἐὰν δὲν ἐπιθυμεῖτε ναοὺς ὡς μπάρ, ἑστιατόρια ἢ καὶ εὐκτηρίους οἴκους ἑτέρων θρησκευμάτων». «Θοῦ Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου», Τρίτη ἑσπέρας, τῆς Ε´ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν.

Λεόντιος Διονυσίου

Σελὶς 6η

4 ΜΑΪΟΥ 2012

ΥΜΝΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΝ…

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ* «Μετὰ ταῦτα ἦν ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων» (ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φρονεῖ ὅτι εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς). Καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. Συνεχῶς εὑρίσκεται κατὰ τὰς ἑορτὰς εἰς τὴν πόλιν. Ἀπὸ τὴν μιὰ διὰ νὰ φανῇ ὅτι ἑορτάζει μαζί τους ἀπὸ τὴν ἄλλη, διὰ νὰ τραβήξῃ κοντά Του τὸν ἁπλὸν καὶ ἄδολον λαόν. Γιατὶ κατὰ αὐτὰς τὰς ἡμέρας ἐγίνετο περισσότερη συρροὴ τῶν πιὸ ἁπλῶν. «Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν» (Ἰωάν. ε´, 2). Ἐπρόκειτο νὰ παραδώση τὸ βάπτισμα, ποὺ ἔχει πολλὴν δύναμιν καὶ μεγάλην χάριν, τὸ βάπτισμα, ποὺ καθαρίζει ἀπὸ ὅλας τὰς ἁμαρτίας καὶ ποὺ νεκροὺς ἀνιστᾷ ζωντανούς. Ἡ κολυμβήθρα λοιπὸν εἶναι μία εἰκὼν τοῦ μελλοντικοῦ βαπτίσματος. Πρῶτον ἔδωκε ὕδωρ διὰ τὰς σωματικὰς κηλίδας. Ἔπειτα καὶ ἀρρωστήματα διάφορα θεραπεύει διὰ τοῦ ὕδατος. Θέλει ὁ Κύριος νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ καταλάβωμεν καλύτερα τὸ μυστήριον καὶ τὴν δωρεὰν τοῦ βαπτίσματος. Ὄχι μόνον μολυσμούς, ἀλλὰ καὶ νόσους θεραπεύει. Καὶ ὁ ἄγγελος καταβαίνων ἀνετάρασσε τὸ ὕδωρ καὶ τοῦ ἔδιδε θεραπευτικὴν δύναμιν, διὰ νὰ μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι πολὺ περισσότερον ὁ Δεσπότης τῶν ἀγγέλων δύναται νὰ θεραπεύῃ ὅλα τὰ νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ἀλλὰ ὅπως ἐδῶ δὲν ἐθεράπευε ἁπλῶς ἡ φύσις τῶν ὑδάτων (διότι τότε θὰ ἐθεράπευε συνεχῶς), ἀλλὰ μὲ τὴν ἐνέργειαν τοῦ ἀγγέλου, ἔτσι καὶ εἰς ἡμᾶς δὲν ἐνεργεῖ ἁπλᾶ τὸ νερό, ἀλλὰ ὅταν δεχθῆ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε διαλύει ὅλας τὰς ἁμαρτίας. Γύρω ἀπὸ αὐτὴν τὴν κολυμβήθραν «κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν». Ἀλλὰ τότε μὲν ἡ ἀσθένεια ἐγίνετο ἐμπόδιον εἰς ὅποιον ἤθελε νὰ θεραπευθῆ· τώρα ὅμως μπορεῖ ἐλεύθερα ὁ καθένας νὰ προσέλθη. Δὲν εἶναι πλέον ὁ ἄγγελος, ἀλλὰ ὁ Δεσπότης τῶν ἀγγέλων, ποὺ κάμνει τὸ πᾶν. Καὶ ἂν ἀκόμη ἡ οἰκουμένη ὁλόκληρος προσέλθη, ἡ χάρις δὲν ἐξοδεύεται, οὔτε ἡ ἐνέργεια δαπανᾶται ἀλλὰ ἡ ἰδία καὶ ἀπαράλλακτος μένει, ὅπως καὶ πρῶτα (π.χ. αἱ ἡλιακαὶ ἀκτῖνες). Διατὶ ὅμως ἄφησε ὅλους τοὺς ἄλλους ὁ Ἰησοῦς καὶ ἦλθε εἰς αὐτόν, ποὺ εἶχε 38 χρόνια καί, διατὶ τὸν ἐρώτησε ἂν θέλη νὰ γίνῃ ὑγιής. Ὄχι διὰ νὰ μάθῃ (αὐτὸ ἦτο περιττόν), ἀλλὰ διὰ νὰ δείξη τὴν ὑπομονὴ τοῦ παραλύτου καὶ νὰ καταλάβωμε ὅτι δι᾽ αὐτὸ ἄφησε τοὺς ἄλλους καὶ ἐπῆγε εἰς αὐτόν. Τί λοιπὸν εἶπε ὁ ἀσθενής: «Ἀπεκρίθη αὐτῷ καὶ εἶπε: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει». Διὰ τοῦτο ἠρώτησε ὁ Κύριος: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Διὰ νὰ μάθωμεν αὐτὰ τὰ πράγματα. Καὶ δὲν τοῦ εἶπε «Θέλεις νὰ σὲ θεραπεύσω»; (Γιατὶ δὲν ἐφαντάζετο τίποτε σπουδαῖον δι᾽ αὐτόν), ἀλλὰ «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Ἐκπληκτικὴ ἡ ὑπομονὴ τοῦ παραλύτου. Ἔχοντας 38 χρόνια τὴν ἀσθένεια καὶ κάθε χρόνον ἤλπιζε ὅτι θὰ ἀπηλλάσσετο ἀπὸ αὐτήν, ἔμενε μόνιμα ἐκεῖ καὶ δὲν ἀπεμακρύνετο. Ἂς ἐντραποῦμε, ἀγαπητοί μου, καὶ ἂς στενάξωμε διὰ τὴν πολλήν μας ραθυμία. Τριάντα ὀκτὼ χρόνια ἔμενε, εἰς τὸ ἴδιο σημεῖον ἐκεῖνος καὶ μολονότι δὲν ἐπετύγχανε ἐκεῖνο ποὺ ἤθελε, δὲν ἀπεμακρύνετο. Καὶ δὲν τὸ ἐπετύγχανε ὄχι ἀπὸ ἀμέλεια ἰδική του, ἀλλὰ διότι τὸν ἐμπόδιζαν καὶ τὸν παρεμέριζαν οἱ ἄλλοι. Καὶ ἐντούτοις δὲν ἀπεγοητεύετο. Ἐμεῖς δέ, ἐὰν δέκα ἡμέρες μείνωμε κάπου καὶ παρακαλέσωμε διὰ κάτι χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτύχωμεν, εἰς τὸ τέλος δὲν ἔχομεν τὸν ἴδιον ζῆλον. Πόσον ἄξια τιμωρίας ἡ στάσις μας. (Συνεχῶς νὰ ὁμιλῆ μὲ τὸν Θε-

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

όν, δῶρον. Κουραστικὸ ἡ συνεχὴς εὐχή; Ἀλλὰ καὶ τί δὲν εἶναι ἐπίπονον τῶν τῆς ἀρετῆς; Παράδεισος ἐλεύθερος φροντίδων καὶ ἀκόπως. Ἡ φύσις δὲν δέχεται τὴν ἀργίαν… Ἄλλωστε ποία χάρις ἄνευ κόπων; Παρθενία – Γάμος, Πόλεμος – Σφοδροὶ ἀγῶνες – λαμπρὰ τρόπαια). «Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Θέλεις, ὑγιὴς γενέσθαι; Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Ναί, Κύριε· ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν». «Παντοδαπῶν ἔστι φαρμάκων θησαυρὸς τὰ θεῖα λόγια». *** Ἄκουσε, τί λέγει καὶ μάθε τῆς τραγωδίας τὸ μέγεθος. Τί μποροῦσε νὰ γίνη ἐλεεινότερον ἀπὸ τὰ λόγια αὐτά; Τί περιπαθέστερον; Εἶδες καρδίαν συντετριμμένην ἀπὸ τῆς μακρᾶς ἀσθενείας; Εἶδες πᾶσαν φλεγμονὴν κατεσταλμένην; Δὲν εἶπε κάτι βλάσφημον, ὅπως λέγουν πολλοὶ σήμερον. Δὲν κατηράσθη τὴν ἡμέραν τῆς γεννήσεώς του, δὲν ἐδυστρόπησε πρὸς τὴν ἐρώτησιν. Δὲν εἶπε· Ἦλθες νὰ μᾶς διασύρης καὶ νὰ παίξης μαζί μας, ποὺ ἐρωτᾶς, ἐὰν θέλω νὰ γίνω καλά. Ἀλλὰ πράως καὶ μὲ πολλὴν ἐπιείκειαν. «Ναὶ Κύριε». Μολονότι δὲν ἐγνώριζε ποιὸς ἦτο ὁ ἐρωτῶν, οὔτε ὅτι ἐπρόκειτο νὰ τὸν θεραπεύση, ἀλλὰ μὲ πολλὴν ταπείνωσιν διηγεῖται ὅλα ὅσα τοῦ συμβαίνουν καὶ δὲν ζητεῖ τίποτε, σὰν νὰ ὡμίλει εἰς ἰατρὸν καὶ μόνον τὸ πάθος ἤθελε νὰ φανερώση. Ἤλπισε ὅτι ἴσως εἰς κάτι θὰ τὸν ἐβοηθοῦσε ὁ Χριστός. Νὰ τὸν βάλη στὸ νερό. Καὶ θέλει νὰ τὸν προσελκύση μὲ τὰ λόγια αὐτά. Τί λοιπὸν ὁ Χριστός; Φανερώνοντας ὅτι μὲ τὸν λόγον ὅλα δύναται νὰ τὰ πράξῃ «ἔγειραι» φησίν, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει». Μερικοί, νομίζουν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος, ποὺ ἀναφέρει ὁ Ματθαῖος ἀλλὰ δὲν εἶναι διότι 1) Δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι νὰ τὸν βοηθήσουν (Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω). 2) Ἡ ἀπόκρισις (Ὁ μὲν οὐδὲν λέγει, ὁ δὲ ὅλα τὰ διηγεῖται). 3) ἀπὸ τοῦ καιροῦ καὶ χρόνου. (Ἑορτὴ καὶ Σάββατον, ἐκεῖνος δὲ ἄλλην ἡμέραν. Τόπος διαφορετικὸς (Οἰκία ὁ μέν, ὁ δὲ παρὰ τὴν κολυμβήθραν). Καὶ τρόπος θεραπείας διαφορετικὸς (τέκνον, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι) ἐδῶ σῶμα συσφίγγει προηγουμένως καὶ τότε φροντίζει διὰ τὴν ψυχήν. Ἐκεῖ, μὲν συγχώρησις (ἀφέωνται γάρ σου αἱ ἁμαρτίαι). Ἐδῶ παραίνεσις καὶ ἀπειλὴ πρὸς τὸν μέλλον προφυλάσσουσα. «Μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ἰωάν. ε´ 14). Βλέπε τὴν πίστιν τοῦ παραλύτου. «Ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει» Δὲν ἐγέλασε, δὲν εἶπε. Ἠγέρθη καὶ ἀμέσως ὑπήκουσε εἰς διατάξαντα αὐτὸν «Ἔγειρα, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει». Θαυμαστὸν καὶ αὐτό, ἀλλὰ καὶ κατόπιν πλέον θαυμαστόν. Δὲν ἐπτοήθη τὰς ἀπειλὰς τῶν Ἰουδαίων. «Ἔγειραι, Σάββατόν ἐστιν, οὐκ ἔξεστίν σοι, ἆραι τὸν κράββατον». Ἄκουσε τί λέγει «ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει». (Λαμπρὰν τὴν φωνήν, τὴν εὐεργεσίαν ὡμολόγει καὶ ἐκήρυττε). Αὐτοὶ δὲ ἐπιμένουν «Τίς ἐστιν ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει; Ὁ δὲ ἰαθείς, οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν. Ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ». Διατί ἐκρύβη ὁ Χριστός; Νὰ ὁμιλήση μόνον του τὸ ἔργον. Ὑπερβαίνων τὸν νόμον. «Χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων». *** Πόσον κακὸν εἶναι ὁ φθόνος. *** «Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ. Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». Δεινὸν ἡ ἁμαρτία, δεινὸν καὶ ψυχῆς βλάβη. Ὅταν ἀσθενῆ ἡ ψυχή, μένομεν συνήθως ἀδιάφοροι. Ἐὰν ὅμως τὸ σῶμα, ὅλα τὰ κάμνομεν, διὰ νὰ θε-

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΚΛΕΚΤΑ ΔΩΡΑ Οἱ Ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» σᾶς προσφέρουν ὅλα τὰ βιβλία τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου καὶ μοναχοῦ π. Κωνσταντίνου Καβαρνοῦ ἐκδόσεώς μας στὴν τιμὴ προσφορᾶς τῶν 30€ ἀπό 52,70€, πού κοστίζουν. Τὰ βιβλία ὁμιλοῦν διὰ Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα.

1. 2. 3. 4. 5.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Π. ΚΑΒΑΡΝΟΥ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου – Μοναχοῦ

Ἑλλὰς καὶ Ὀρθοδοξία Παράδοσις καὶ συγχρονισμός Φιλοσοφικὰ Μελετήματα Τὰ ἑλληνικὰ Γράμματα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία Ἡ Μέλλουσα Ζωὴ κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον Διδασκαλίαν 6. Ἁφιέρωμα στὸ Μοναστήρι τῆς Εὐαγγελιστρίας Πλωμαρίου τῆς Λέσβου 7. Ὁδοὶ καὶ τρόποι πρὸς τὴν Ἁγιότητα 8. Ἡ περὶ Παιδείας θεωρία Βενιαμὶν Λεσβίου 9. Ἡ Ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Ἐθελοκακία τῶν Ἁνθρώπων 10. Τὸ Κάπνισμα καὶ ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανός 11. Νηστεία καὶ Ἐπιστήμη 12. Μελέτη περὶ τῶν Ἁγίων εἰκόνων 13. Μελέτη περὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ 14. Τὸ Ἅγιον Ὄρος 15. Ὁ Φώτης Κόντογλου περὶ Βυζαντινῆς Ἁγιογραφίας καὶ Μουσικῆς 16. Ψυχωφελεῖς διδαχαὶ τοῦ Φώτη Κόντογλου

6,00 2,50 2,50 2,50 2,50 2,50 3,00 3,00 3,00 1,20 5,00 4,00 3,00 6,00 3,00 3,00

ραπευθοῦμε. Διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς τοῦτο κολάζει πολλάκις ὑπὲρ τῶν ἐκείνῃ (πε)πλημμελημένων, ὥστε διὰ τῆς τοῦ ἐλάττονος μάστιγος καὶ τὸ κρεῖττον τυχεῖν θεραπείας τινός. «ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». Τί μανθάνομεν; 1) Ὅτι τοῦ συνέβη αὐτὸ ἐξ ἁμαρτιῶν. 2) Βέβαιος ὁ λόγος τῆς τιμωρίας. 3) Μεγάλη καὶ ἄπειρος ἡ τιμωρία. Τὰ ἐνταῦθα νουθεσίας, τὰ δὲ ἐκεῖ τιμωρίας. Ὅλα τὰ νοσήματα ἐξ ἁμαρτιῶν; Τὰ περισσότερα, ὄχι ὅλα. Μερικὰ δὲ ἀπὸ ραθυμία (γαστριμαργία – μέθη – ἀργία κ.λπ.). Γίνεται καὶ δι᾽ ἁμαρτήματα. Γίνεται καὶ δι᾽ εὐδοκίμησιν (Ἰώβ). «Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ἐν τῷ ἱερῷ ὁ Ἰησοῦς», τὸ ὁποῖον εἶναι σημεῖον μεγίστης εὐλαβείας. Δὲν ἐπῆγε εἰς ἀγορὰς καὶ περιπάτους, οὐδὲ ἔδωσε τὸν ἑαυτόν του εἰς διασκέδασιν καὶ ἄνεσιν ἀλλὰ ἔμενε εἰς τὸ ἱερόν. Μολονότι, ἐπρόκειτο νὰ ὑποστῆ τόσα ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους. Καμμιὰ παρατήρησι τοῦ Κυρίου. Μόνον προφυλάσσει διὰ τὸ μέλλον. Καὶ ἀπροσώπως λέγοντας διὰ τὸ ἀκόμπαστον γ´ πρόσωπον χάριτος ἔργον (ἐννοεῖ εἶναι ἡ ὑγεία ποὺ ξαναβρῆκες), ὄχι ἀξίας. Φιλανθρωπίᾳ ἐσώζετο. «Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀπήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ». Μένει εἰς τὴν ἰδίαν εὐγνωμοσύνην.

Περὶ βαπτίσματος (Μεγάλου Βασιλείου)

Τώρα ἐπάνω εἰς ζυγαριάν, νὰ νομίζης ὅτι στέκεται ἡ ψυχή σου, τὴν ὁποίαν ἀπὸ τὴν μιὰν ἄκρη τραβοῦν οἱ ἄγγελοι καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ δαίμονες. Εἰς ποίους λοιπὸν θὰ προσφέρης τὴν κλίσιν τῆς καρδίας σου; Τί θὰ νικήσῃ ἐντὸς σου; Ἡ σαρκικὴ ἡδονὴ ἢ ὁ ἁγιασμός; Ἡ ἀπόλαυσις τῶν παρόντων ἢ ὁ πόθος τῶν μελλόντων; Θὰ σὲ παραλάβουν οἱ ἄγγελοι ἢ θὰ σὲ κρατήσουν αὐτοὶ ποὺ σὲ κατέχουν; Ἄφησέ με νὰ χρησιμοποιήσω τὴν σάρκα διὰ τὴν ἀπόλαυσιν τῶν αἰσχρῶν ἡδονῶν, νὰ κυλισθῶ εἰς τὸν βόρβορον τῶν ἡδονῶν, νὰ ματώσω τὰ χέρια μου, νὰ κλέψω τὰ ξένα, νὰ ἐξαπατήσω, νὰ γίνω ἐπίορκος, νὰ ψευσθῶ καὶ τότε (νὰ μετανοήσω), ὅταν κάποτε σταματήσω ἀπὸ τὰ κακά. Ἐὰν ἡ ἁμαρτία εἶναι καλὸν πρᾶγμα νὰ τὴν κρατήσης εἰς τὸ τέλος, ἐὰν ὅμως εἶναι βλαβερὰ εἰς αὐτὸν ποὺ τὴν διαπράττει, τότε διατὶ ἐπιμένεις εἰς τὰ καταστρεπτικά; Κανεὶς ποὺ θέλει νὰ ἐμέσῃ χολὴν δὲν μαζεύει περισσοτέραν εἰς τὸν ἑαυτόν του μὲ κακὴν καὶ ἀχαλίνωτον δίαιταν… Τὸ πλοῖον φαίνεται μέχρι ποίου σημείου μπορεῖ νὰ σηκώση τὸ βάρος τῶν ἐμπορευμάτων. Τὸ παραπάνω ἀπὸ τὸ κανονικὸν τὸ καταβυθίζει. Νὰ φοβηθῆς μήπως καὶ ἐσὺ πάθης παρόμοια, καὶ ἀφοῦ κάμνης μεγαλύτερα ἀπὸ τὴν συγχώρησιν ἁμαρτήματα, ὑποστῆς τὸ ναυάγιον ἐμπρὸς εἰς τὰ λιμάνια. Ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται. Μὴ ἐμπορεύεσαι τὴν χάριν. Νὰ μὴ εἰπῆς καλὸς εἶναι ὁ νόμος, ἀλλὰ γλυκυτέρα ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἡδονὴ εἶναι τὸ ἀγκίστρι τοῦ Διαβόλου, ποὺ σύρει πρὸς τὴν καταστροφήν. Ἡ ἡδονὴ εἶναι ἡ μητέρα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ δὲ ἁμαρτία εἶναι τὸ κεντρὶ τοῦ θανάτου (Α´ Κορ. 15, 56). Ἡ ἡδονὴ τροφοδοτεῖ τὸν αἰώνιον σκώληκα. Ὅταν ἔχης ἀκμαίας τὰς δυνάμεις δι᾽ ἔργα, τὰ νειάτα σου τὰ ἐξοδεύεις εἰς τὰς ἁμαρτίας. Ὅταν τὰ ὄργανα κουρασθοῦν, τότε τὰ προσφέρεις εἰς τὸν Θεόν, ὁπότε εἰς τίποτε δὲν ἠμπορεῖς νὰ τὰ χρησιμοποιήσης, ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ κατάκεινται, διότι παρέλυσε ἡ δύναμις λόγῳ μαρασμοῦ ἀπὸ τὸν χρόνον. Ἡ σωφροσύνη τῶν γηρατειῶν δὲν εἶναι σωφροσύνη, ἀλλὰ ἀδυναμία ἀκολασίας. Ὁ νεκρὸς δὲν στεφανώνεται. Αὐτὸ σημαίνει ἀρετή: Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν. Ἡ ζωὴ δὲν ἔχει προθεσμίαν. Ἄνευ ἀναβολῆς. Τώρα. «Νὰ μάθης, νὰ διδαχθῆς τὴν εὐαγγελικὴν πολιτείαν, τὴν εὐθύτητα τῶν ματιῶν, τὴν ἐγκράτειαν τῆς γλώσσης, τὴν δουλαγώγησιν τοῦ σώματος, τὴν ταπεινοφροσύνην, τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ, τὴν ἐξαφάνισιν τῆς ὀργῆς». Ἀγγαρευόμενος προσπάθει, ἀποστερούμενος μὴ δικάζου, μισούμενος ἀγάπα, διωκόμενος ἀνέχου, βλασφημούμενος παρακάλει. Νὰ νεκρωθῆς διὰ τὴν ἁμαρτίαν, νὰ συσταυρωθῆς μὲ τὸν Χριστόν. Ὁλόκληρον τὴν ἀγάπην δῶσε την εἰς τὸν Κύριον. Εἶναι δύσκολα αὐτά; Καὶ ποῖον ἀπὸ τὰ καλὰ εἶναι εὔκολον; Ποιὸς ἔστησε τρόπαιον νίκης μὲ τὸ νὰ κοιμᾶται; Ποιὸς ἐστεφανώθη μὲ τὰ στεφάνια τῆς καρτερίας καὶ ὑπομονῆς, ζῶντας ἄσωτη ζωὴ καὶ διασκεδάζοντας: «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Ἀλλὰ τὰς θλίψεις αὐτάς, τὰς διαδέχεται ἡ μακαριότης εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν, τοὺς κόπους τῆς ἁμαρτίας τοὺς περιμένει ἡ κατήφεια καὶ ἡ δυσκολία τῆς γεένης. *** Ἀλλὰ οὔτε τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου ἐπιτελοῦνται χωρὶς κόπον ἀπὸ τοὺς ἐργάτας τῆς ἀδικίας. Ἄνθρωπε, ἢ νὰ φοβηθῆς τὴν κόλασιν ἢ νὰ ἐπιδιώξης τὴν βασιλείαν. Νὰ μὴ ἀτιμάσης τὴν πρόσκλησιν. * Ὁμιλία εἰς τὴν Π.Ο.Ε. (Δευτέρα 25.4.77).

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

λικῶν, ὕστερα ἀπὸ μήνυσιν, τὴν ὁποίαν εἶχε καταθέσει ἐναντίον τῶν Παπικῶν ὁ Σεβ. Πειραιῶς. Εἰς τὴν μήνυσιν ὁ τελευταῖος κατηγορεῖ τοὺς Παπικοὺς διὰ προσηλυτισμὸν μαθητῶν ἐντὸς σχολείου. Ἀφιέρωνε δὲ τὴν μήνυσίν του εἰς τοὺς «τραγικοὺς οἰκουμενιστὰς συνοδοιπόρους τοῦ ἐκπεσόντος Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ποὺ δὲν ὀρρωδοῦν νὰ συμφύρωνται καὶ νὰ συναγελάζωνται καὶ νὰ συνευδοκοῦν μετὰ τῶν θεηλάτων ἀπομειωτῶν τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως καὶ ἀληθείας». Εἰς γραπτὴν ἀπάντησίν του ὁ Σεβ. Πειραιῶς, ἀφοῦ καταδεικνύει ὅτι ἡ ἀνακοίνωσίς των ἀποτελεῖ ἀπόδειξιν «τῆς καταλυτικῆς δυνάμεως τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν συνεπειῶν τῆς σχάσεως ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας», ἐπισημαίνει ὅτι οἱ Παπικοὶ ἀποσιωποῦν σκοπίμως τὴν ἀλήθειαν. Ἀπαντᾶ δὲ καὶ εἰς τοὺς χαρακτηρισμοὺς τῶν Παπικῶν ὑπογραμμίζοντας ὅτι ἀποτελοῦν τίτλον τιμῆς ὅλοι οἱ χαρακτηρισμοὶ οἱ προερχόμενοι ἀπὸ τοὺς ἐμμένοντας εἰς τὰς αἱρετικὰς κακοδοξίας των.

Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας

Τὴν 9ην Μαΐου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου (8ος αἰών π.Χ).

Τοιχογραφία τοῦ Προφήτου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Στουντένιτσα,

Σερβία

(14ος αἰών).

ΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΔΙΑ ΤΑΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ – ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου του «Ἐμπειρικὴ Δογματική», εἰς τὸ ὁποῖον ἀναλύει τί σημαίνει αἵρεσις καὶ τεκμηριώνει, διατὶ δὲν θὰ γίνη ποτὲ ἡ ἕνωσις Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν. (2ον)

Τὰ προηγούμενα δείχνουν ὅτι, ὅπως ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ ἀληθείας καὶ αἱρέσεως, ἔτσι ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν. Ὅπως τὰ δόγματα διατυπώνονται ἀπὸ συγκεκριμένους ἀνθρώπους, τοὺς θεουμένους, ἔτσι καὶ οἱ αἱρέσεις διατυπώνονται ἀπὸ φιλοσοφοῦντες θεολόγους. Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατέρες γνωρίζουν τὴν ὁρολογία περὶ Θεοῦ, ἀλλὰ γνωρίζουν καὶ τὴν μέθοδο νὰ φθάσουν στὴν προσωπικὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. «Ὁ θεούμενος γνωρίζει πῶς χρησιμοποιεῖ τὴν ὁρολογία περὶ Θεοῦ καὶ δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἑαυτό του οὔτε στοὺς κατηχουμένους οὔτε στὰ πνευματικά του τέκνα νὰ πέσουν σὲ σφάλμα, νὰ νομίζουν δηλαδὴ ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ συλλάβουν τὸν Θεὸ διὰ τῆς λογικῆς». Ἡ διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν πρέπει νὰ ἐντοπισθῆ μὲ ὅρους ἰατρικούς. Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατέρες εἶναι πραγματικοὶ ἐπιστήμονες ἰατροί, ἐνῶ οἱ αἱρετικοί, ποὺ χρησιμοποιοῦν ἄλλη μέθοδο (στοχασμό), εἶναι κομπογιαννίτες (ψεύτικοι ἰατροί). «Στὸν Μεσαίωνα ἦταν πάρα πολὺ γνωστὸ στοὺς κυβερνῶντες ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως. Ποιὰ εἶναι ἡ διαφορά; Ἡ διαφορὰ εἶναι ἁπλούστατη· ὅτι στὴν αἵρεση δὲν ὑπάρχει θεραπεία τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Στὴν Ὀρθοδοξία, ὅμως, θεραπεύεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Στὴν Ὀρθοδοξία ὑπάρχει θεραπεία τῆς ἀνθρωπινῆς προσωπικότητος καὶ ἀπόδειξη εἶναι οἱ Ἅγιοι. Οἱ αἱρετικοὶ ἦταν κάτι ἀντίστοιχο μὲ τοὺς κομπογιαννίτες καὶ ὑπέσχοντο κάποια ζωὴ μετὰ θάνατον. Σὲ αὐτὴν ὅμως ἐδῶ τὴν ζωὴ δὲν ἔδιναν θεραπεία στοὺς πιστούς τους οὔτε προσέφεραν τίποτε παραπάνω ἀπὸ μία ἐπὶ πλέον δεισιδαιμονία. Οἱ αἱρέσεις ἦταν καὶ εἶναι θρησκεῖες μετὰ τὸν θάνατο. Αἱρετικὸς ἦταν ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου τὰ δόγματα δὲν ἦταν ὀρθόδοξα· ἔτσι δὲν τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ φθάση στὴν κάθαρση καὶ τὸν φωτισμό. Ἡ «Ὀρθοδοξία ὅμως προσφέρει αὐτὴν τὴν θεραπεία καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν κάθαρση καὶ στὸν φωτισμό». «Τί ἦταν ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν Ὀρθοδόξων; Οἱ μὲν εἶχαν θεραπεία τῆς νοερᾶς ἐνέργειας, κάθαρση, φωτισμὸ καὶ θέωση, καὶ οἱ ἄλλοι δὲν εἶχαν. Αὐτὴ ἦταν ἡ διαφορὰ μεταξύ τους. Στὴν αἵρεση δὲν ὑπάρχει σωστὴ θεραπεία». «Ἐὰν ἀποκτήσουμε τὰ πατερικὰ ἑρμηνευτικὰ κλειδιά, ἀπὸ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως εἶναι διαπιστευτὸ τὸ ὀρθόδοξο ἀπὸ τὸ αἱρετικὸ καὶ τὸ βασικὸ κριτήριο εἶναι ἡ ἐπιτυχία. Ἡ ἐπιτυχία τῆς πίστεως ἦταν ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδὴ ἡ ὀρθόδοξη παράδοση εἶχε μία πραγματικὴ θεραπεία, ἡ ἀπόδειξη αὐτῆς ἦταν ἡ ἴδια ἡ κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ, ἡ ὁποία κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ δὲν ὑπῆρχε στοὺς αἱρετικούς. Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόβλημα. Τὸ κριτήριο ἦταν ἐκεῖ ποὺ οἱ μὲν ἦσαν ἀθεράπευτοι καὶ οἱ ἄλλοι ἐθεραπεύοντο. Ὁπότε, ὅπως σήμερα θὰ κάναμε τὴν διάκριση μεταξὺ κομπογιαννιτῶν καὶ πραγματικῶν γιατρῶν, καὶ μὲ τὰ κριτήρια αὐτὰ τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν στοὺς αἱρετικούς, μὲ αὐτὰ τὰ κριτήρια τὸ

Κράτος ἀπεφάσιζε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ εἶναι κομπογιαννίτες». «Οἱ περισσότεροι αἱρετικοί, ἐὰν ἐξετάσετε τοὺς βίους τῶν αἱρετικῶν, θὰ δῆτε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ συνήθως ἦταν καλοὶ ἄνθρωποι. Ἐὰν δὲν ἦσαν καλοὶ ἄνθρωποι, δὲν θὰ εἶχαν ὀπαδούς. Καὶ δὲν θὰ ἦσαν, πῶς λέγονται αὐτοὶ ποὺ πλανοῦν τοὺς ἄλλους δηλαδή, δὲν θὰ ἦσαν λαοπλάνοι, διότι ὀ λαοπλάνος, συνήθως, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μιλάει ὡραῖα, πείθει ἐξασκώντας πίεση, λέει ὡραῖα πράγματα, ἀσχολεῖται μὲ τὶς ὡραιολογίες καὶ ὁ κόσμος δέχεται τὶς αἱρέσεις τους, διότι εἶναι καμουφλαρισμένες οἱ αἱρέσεις τους, συνήθως, μέσα σὲ ὡραῖα λόγια. Διότι ἅμα λέγει κανεὶς κακὰ πράγματα, πῶς θὰ μαζέψη ὀπαδοὺς δηλαδή; Θὰ μαζέψη ὀπαδούς, ἐπειδὴ λέει ὡραῖα πράγματα. Δὲν εἶναι ἔτσι; Ἔχει μιὰ ὡραιοφάνεια, ἔχει μιὰ ἀληθοφάνεια, ὅπως ὀ κομπογιαννίτης, δηλαδή». Οἱ αἱρετικοί, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἢ ἔχουν οἱ ἴδιοι ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, δὲν ἀνήκουν στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιατί δὲν συμπροσεύχονται οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τοὺς ἑτεροδόξους–αἱρετικούς. Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας συναθροίζονται, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὡς μέλη αὐτῆς. Ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται συγκεκριμένα γιὰ κάθε περίπτωση, ἤτοι προσεύχεται συλλογικὰ γιὰ τοὺς καθαιρομένους νὰ καθαρθοῦν καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν θέωση, καὶ γιὰ τοὺς θεουμένους νὰ ὁδηγοῦνται ἀπὸ δόξης εἰς δόξα. Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται καὶ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ὀρθόδοξη πίστη. Στὴν θεία Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου ὑπάρχει ἡ προσευχή: «τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου, καθολικῇ καὶ ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». «Ἐὰν ἔχουμε ἕνα Πνευματικὸ Πατέρα, ὁ ὁποῖος εἶναι στὴν κατάσταση τῆς φωτίσεως καὶ ἔχει τὴν νοερὰ προσευχή, μποροῦμε νὰ καθόμαστε καὶ νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὴν φώτισή του; Αὐτὸ ἀπαγορεύεται, εἶναι βλακεία δηλαδή. Γι᾽ αὐτὸ λέει ὅτι πρέπει νὰ προσευχόμαστε ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται ὁ καθένας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν τρόποι νὰ ξέρουμε ἀκριβῶς, ποῦ βρίσκεται ὁ καθένας καὶ ἀνάλογα νὰ προσευχόμαστε. Ὅταν ἔχη κανεὶς αὐτὰ ὑπ᾽ ὄψη, τότε βλέπει τί βλακεία κάνουν οἱ σημερινοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ὄχι ἐπειδὴ εἶναι κακοὶ ἄνθρωποι οἱ ἑτερόδοξοι, ὄχι, δὲν εἶναι κακοὶ ἄν θρωποι· χίλιες φορὲς νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους, αὐτὸ ναί. Προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους· αὐτὸ μᾶς ἐπιβάλλεται. Ἀλλὰ νὰ συμπροσευχόμαστε μαζί τους, τί νόημα ἔχει αὐτὸ τὸ πράγμα; Ἐφ᾽ ὅσον δὲν μποροῦμε νὰ συμπροσευχηθοῦμε, ἐὰν εἴμαστε στὴν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ, δὲν συμπροσευχόμαστε μὲ τοὺς κατηχουμένους ἀκόμα, δὲν συμπροσευχόμαστε μὲ τοὺς ἀφορισμένους, μὲ αὐτοὺς ποὺ εἶναι στὴν τάξη τῶν μετανοούντων δὲν συμπροσευχόμαστε, προσευχόμαστε γιὰ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ δὲν συμπροσευχόμαστε». Αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἡ Ἐκκλησία πάντοτε προσεύχεται στὴν λατρεία καὶ στὰ Μυστήρια ὡς Σῶμα.

Ἀρχιμ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

«Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ» ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (Τὸ κατὰ δύναµιν)

Τώρα, ποὺ ὁ τόπος μας ἀντιμετωπίζει καὶ πάλιν κρισίμους ὥρας, τὸ βιβλίον αὐτὸ εἶναι ὁ καλύτερος βοηθός μας εἰς τὴν κατανόησιν τῶν γεγονότων καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἀντιμετώπισίν των. Κυκλοφορεῖ εἰς πέντε τόμους χαρτόδετους καὶ εἰς ἕνα τόμον δερματόδετον. Διατίθεται ἀπὸ τὸ Βιβλιοπωλεῖον τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» Κάνιγγος 10 — (Α´ ὄροφος) Ἀθῆναι 106 77 Τηλ. 210–38.16.200

Τὸ ἀνακοινωθὲν τῶν Παπικῶν Παραθέτομεν τὸ ἀνακοινωθὲν τῶν Παπικῶν ἐναντίον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς, ἀπὸ τὸ ὁποῖον προκύπτει ἡ σύμπλευσίς των μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὸ θέμα τῆς διώξεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς, τὸ ὁποῖον θέτει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Τὸ ἀνακοινωθὲν τῶν Παπικῶν (23 Ἀπριλίου) ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ὁ ἱ. Κλῆρος, τὰ Μοναχικὰ Τάγματα καὶ τὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας στὴν Ἑλλάδα ἀποροῦμε γιὰ τὴν ἀψυχολόγητη ἐνέργεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος προχώρησε “μετὰ πολλῆς θλίψεως καὶ βαθυτάτου ἄλγους” σὲ μήνυση κατὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῶν ἐν Ἀθήναις Καθολικῶν κ. Νικολάου Φωσκόλου γιὰ προσηλυτισμό. Μαζὶ μὲ τὸν Καθολικὸ Ἀρχιεπίσκοπο μηνύονται ἀπὸ τὸν ἴδιο Μητροπολίτη γιὰ παράβαση τοῦ ἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν μεταξικῶν Α.Ν. 1363/38 ἄρθ. 4 καὶ 5 ὡς ἀντικατεστάθησαν ἀπὸ τὸ ἄρθρο 2 τοῦ Α.Ν. 1672/1939, ὁ ἐφημέριος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πειραιᾶ π. Ἰωάννης Πάτσης καὶ ἡ καθολικὴ μοναχὴ Ἀδ. Ἀλβέρτα Στεφάνου, Ἡγουμένη τῆς Μοναστικῆς Κοινότητας τοῦ Ἅγ. Ἰωσὴφ τῆς Ἐμφανίσεως καὶ Διευθύντρια τῆς Ἑλληνο – Γαλλικῆς Σχολῆς Jeanne dʼ Arc στὸν Πειραιά. Τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἀνέφερε χαρακτηριστικά: “Γνωστοποιοῦμε τὴν ἡμετέρα ποινικὴ ἔγκλησι, ποὺ ὑπεβλήθη εἰς τὸν Εἰσαγγελέα Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς κατὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς καὶ τῆς ἀνιέρου δράσεώς της. Ἀφιερώνουμε τὴν ἐν λόγῳ ἔγκλησιν εἰς τοὺς τραγικοὺς οἰκουμενιστὰς συνοδοιπόρους τοῦ ἐκπεσόντος Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ποὺ δὲν ὀρρωδοῦν νὰ συμφύρωνται καὶ νὰ συναγελάζωνται καὶ νὰ συνευδοκοῦν μετὰ τῶν θεηλάτων ἀπομειωτῶν τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως καὶ ἀληθείας”. Τὸ ἱστορικὸ ἔχει ὡς ἑξῆς: Στὸν Πειραιά, ὡς γνωστόν, λειτουργεῖ ἀπὸ τὸ 1859 ἡ Ἑλληνο–Γαλλικὴ Σχολὴ τοῦ Μοναχικοῦ Τάγματος τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ τῆς Ἐμφανίσεως, στὸ ὁποῖο φοιτοῦν τόσο καθολικὰ ὅσο καὶ ὀρθόδοξα παιδιά. Τὸ κῦρος τῆς ἐν λόγῳ Σχολῆς, ὅπως καὶ τῶν περισσοτέρων Ἐκπαιδευτικῶν Καθολικῶν Ἱδρυμάτων τῆς Πρωτεύουσας εἶναι ἐγνωσμένο καὶ γι᾽ αὐτὸ κάθε χρόνο ἀπευθύνονται σ᾽ αὐτὸ ἑκατοντάδες γονεῖς πρὸς ἐγγραφὴ τῶν παιδιῶν τους.

Ἀπολογία εἰς τὸν Πταισματοδίκην

Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ περασμένου σχολικοῦ ἔτους, ὅπως κάθε χρόνο, ὁ ἐφημέριος τῆς Καθολικῆς Ἐνορίας Πειραιᾶ τέλεσε τὸν ἁγιασμὸ στοὺς μαθητὲς τοῦ Δημοτικοῦ, ἐνῶ ἀντίστοιχα ἕνας ὀρθόδοξος ἱερωμένος τέλεσε τὸν ἁγιασμὸ γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ Γυμνασίου καὶ τοῦ Λυκείου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξόργισε τὸν Ἅγιο Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος προσέφυγε στὴν Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη καὶ σήμερα ἡ 1η Πταισματοδίκης Ἀθηνῶν καλεῖ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν ἐν Ἀθήναις Καθολικῶν στὶς 26 Ἀπριλίου 2012, γιὰ νὰ λάβει γνώση τῆς εἰς βάρους του μηνύσεως. Νὰ σημειωθεῖ πὼς ὁ τίτλος τοῦ Καθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἶναι “Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἐν Ἀθήναις Καθολικῶν” καὶ ὄχι “Ρωμαιοκαθολικῶν”, ὅπως ἐγγράφεται στὴν δικαστικὴ κλήση ἢ “Ἐπίσκοπός τῆς Παπικῆς παρασυναγωγῆς” ἢ ὅλα τὰ ἄλλα εὐφάνταστα, ποὺ κατὰ καιροὺς χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Πειραιῶς. Λίγο καιρὸ ἀργότερα καὶ συγκεκριμένα τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Καθεδρικὸ Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς, ὁ Σεβασμιώτατος κ. Σεραφεὶμ μὲ τὸν στόμφο, ποὺ τὸν διακρίνει, προχώρησε σὲ μία ἄνευ προηγουμένου ἐκδήλωση, αὐτὴ τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῶν ἐκπροσώπων τῶν λοιπῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, καθὼς καὶ αὐτῶν τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ τῶν Μωαμεθανῶν. Κι ἔτσι μετὰ τὸν ἀναθεματισμό: “Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτῳ καὶ ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχῃ Πάπᾳ καὶ Πατριάρχῃ Παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτῳ τῷ 16ῳ καὶ τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι, ποὺ “ἀποτελοῦν κατεγνωσμένους αἱρετικοὺς” ὁ Ἅγιος Πειραιῶς ἀναθεμάτισε: “τοῖς Μαρτίνῳ Λουθήρῳ, Ἰωάννη Καλβίνῳ, Οὐρλίχῳ Σβιγλίῳ καὶ Ἐρρίκῳ τῷ 8ῳ δυσσεβῇ βασιλεῖ καὶ τοῖς σὺν αὐτοῖς συγκροτήσασι τὰς αἱρε-

τικὰς παραφυάδας τῆς Διαμαρτυρήσεως”, ἀλλὰ καὶ “Τοῖς ἀρνουμένοις καὶ καθυβρίζουσι τὴν Παναγίαν, Ὁμοούσιον, Ἀδιαίρετον καὶ Ζωοποιὸν Τριάδαν, Ραββίνοις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλαμισταῖς ...”.

Σύμπλευσις μὲ τὸ Φανάριον

Δὲν θὰ θέλαμε ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ παρασυρθεῖ σὲ ἐπικίνδυνες ἀτραποὺς καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ χρόνια πίσω σὲ ἐποχές, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ μισαλλοδοξία, ἄγνοια καὶ θρησκευτικὸ φανατισμό. Καὶ ἂν ἀκόμη ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, συνηθισμένη σὲ τέτοιου εἴδους ταπεινώσεις καὶ ἀντιμετωπίσεις, μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τέτοια θλιβερὰ φαινόμενα, ἂς σκεφθεῖ κανεὶς σὲ τί περιπέτειες μπορεῖ νὰ ἐμπλακεῖ ἡ Χώρα μας, ὅταν ἕνας Μητροπολίτης προκαλεῖ μὲ τέτοιο ἄκομψο, ἀνιστόρητο καὶ ἀντιχριστιανικὸ τρόπο τοὺς ἐκπροσώπους τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἑβραίων. Μήπως ὁ Ἅγιος Πειραιῶς, ἀνάμεσα στὶς πολύμορφες συγγραφικές του δραστηριότητες ἔχει νὰ διαθέσει καὶ λίγο χρόνο καὶ νὰ σκεφτεῖ πιὸ χριστιανικὰ καὶ μὲ κάποια νηφαλιότητα; Ἂν καὶ τὰ ΜΜΕ σιώπησαν προκλητικά, ὅπως καὶ πρόσωπα καὶ θεσμοί, ποὺ ὄφειλαν νὰ ὑψώσουν κάποια φωνὴ διαμαρτυρίας, ἀποτελεῖ παρηγοριὰ ἡ Ἐπιστολὴ τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ἀλλὰ καὶ θεολόγων, ὅπως τῶν σεβαστῶν κ. Ἀριστείδη Πανώτη καὶ Παναγιώτη Ἀνδριόπουλου, ποὺ κι αὐτὲς πέρασαν, δυστυχῶς, στὰ ψιλὰ τῶν Μ.Μ.Ε. Ποτὲ δὲν θελήσαμε νὰ προκαλέσουμε ἢ νὰ ἀπαιτήσουμε κάτι, ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκει, αἰσθανόμαστε ὅμως τὴν ὑποχρέωση νὰ καταγγείλουμε στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θέλησης τέτοιες συμπεριφορές, μὲ μοναδικό μας στόχο νὰ προλάβουμε τὰ χειρότερα, ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλέσουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους ξεπερασμένες νοοτροπίες, ξεπερασμένα πνεύματα, ξεπερασμένες φυσιογνωμίες. Χριστὸς Ἀνέστη!»

Ἡ ἀπάντησις τοῦ Σεβ. Πειραιῶς Ἡ ἀπάντησις τὴν ὁποίαν ἔδωσεν εἰς τοὺς Παπικοὺς ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ (24ην Ἀπριλίου) ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἡ δημοσιοποιηθεῖσα ἀνακοίνωσις τῆς “Ἱ. Συνόδου τῶν Καθολικῶν Ἐπισκόπων” τῆς Ἑλλάδος ἀποτελεῖ κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς καταλυτικῆς δυνάμεως τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν συνεπειῶν τῆς σχάσεως ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποδεικνύει ἐναργέστατα διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὸ πατερικὸν γνωμικόν: “τὸ πίπτειν ἀνθρώπινον, τὸ μετανοεῖν θεῖον, τὸ ἐμμένειν σατανικόν!”. Ἡ αἵρεσις ὡς ἀλλοτρίωσις τῆς θεόθεν ἀποκαλυφθείσης ἀληθείας ἐμπεριέχει τὸ στοιχεῖον τῆς ἐμμονῆς καὶ τῆς κακοτρόπου στρεβλώσεως αὐτῆς, μὴ ὀρρωδοῦσα πρὸ οὐδενός. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ Θεοφόροι Πατέρες καὶ αἱ Ἁγίαι 9 Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἠγωνίσθησαν θεοειδῶς διὰ τὴν κατάγνωσιν τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν μετάνοιαν τῶν αἱρετιζόντων. Ἡ ἀνακοίνωσις τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν θρησκευτικῶς πρωτιστευόντων στοιχοῦσα στὴν αἱρετικὴ ψυχοσύνθεσιν τῶν συντακτῶν της, στρεβλώνει καὶ ἀποκρύπτει τὰ πράγματα μὴ φοβουμένη τὸν παντεπόπτην καὶ Πανάγιον Θεὸν καὶ μὴ ὑπολογίζουσα ὅτι ἐνώπιον τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ θὰ ἀποδώσωμεν λόγον καὶ ὅτι οἱ πράξεις καὶ οἱ λόγοι μας θὰ εἶναι ἡ βάσις τῆς κρίσεώς μας.

Ἐνώπιον Ἐκείνου δὲν θὰ δυνάμεθα νὰ παραποιῶμεν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν ἀποκρύπτωμε. Στὴν ἀνακοίνωσι ἀποσιωπᾶται πλήρως τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπέστειλα τρεῖς μῆνας πρὸς τῆς ἐγκλήσεώς μου ἐνώπιον τῆς Δικαιοσύνης τὴν ἐπισυναπτομένην “παρακλητικὴν” ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἐκλαμπρότατον Ἀρχιεπίσκοπον τῶν ἐν Ἀθήναις Ρωμαιοκαθολικῶν κ. Νικόλαον Φώσκολον, εἰς τὴν θρησκευτικὴν δικαιοδοσίαν τοῦ ὁποίου ἀνήκουν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ τοῦ Πειραιῶς καὶ τὸν παρακαλοῦσα νὰ δεσμευθῆ ὅτι δὲν θὰ ἐπαναληφθῆ εἰς τὸ μέλλον ἡ ἀπαράδεκτος προσηλυτιστικὴ ἐνέργεια τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ “Ἐφημερίου” Πειραιῶς καὶ τῆς “Ἡγουμένης τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Μοναστικῆς Κοινότητος” τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ τῆς Ἐμφανίσεως καὶ Διευθυντρίας τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Σχολῆς “Jeanne dʼ Arc” Πειραιῶς, διὰ τῆς τελέσεως “ἁγιαστικῆς πράξεως” εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους μαθητὰς τῆς εἰρημένης Σχολῆς, ἡ ὁποία καὶ ἔμεινεν εἰσέτι ἀναπάντητος. Ἑπομένως ἐξ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος προέκυψεν ἡ ἀμεταμέλητος ἐμμονὴ εἰς τὴν διάπραξιν τῆς ἀπαραδέκτου ἐνεργείας των, ἡ ὁποία καὶ ὡδήγησεν στὴν ὑπὸ τῶν Νόμων τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἐκπαιδεύσεως προβλεπομένην διαδικασίαν.

Ἀποκρύψεις

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ καθοριστικὸν γεγονὸς τῆς ἐνεργείας μου ἀπεσιωπήθη καὶ ἀπεκρύβη καὶ ἐπιχειρεῖται νὰ ἐμφανισθῶ ὡς δῆθεν κακότροπος, φανατικός, μισαλλόδοξος καὶ μάλιστα ἐμφορούμενος ἀπὸ τὴν “ξεπερασμένη” νοοτροπία τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἀποτελῶ “ξεπερασμένο πνεῦμα καὶ ξεπερασμένη φυσιογνωμία”. Βεβαίως οἱ “τίτλοι” αὐτοί, πού μοῦ ἀποδίδονται ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἐμμένουν στὶς κακοδοξίες, ποὺ ἐνδεικτικῶς σταχυολογοῦνται ἐκ τοῦ ἐπισήμου ἐγχειριδίου Δογμα-

Τίτλοι τιμῆς

τικῆς τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, “Κατήχηση Καθολικῆς Ἐκκλησίας”, Ἀθήνα 1996, ἔκδ. Κάκτος & Libreria Editrice Vaticana: σελ. 31/ §36 (Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ), σελ. 46/ §45-46 (Τὸ ἔγκυρο διδακτικὸ σῶμα), σελ. 91-93 /§245-248 (Filioque), σελ. 96 /§258-259 (Σύγχυσις οὐσίας-ἐνεργειῶν), σελ. 163 / §491492 (Ἀμόλυντη σύλληψις), σελ. 292/§881-887 (Ὁ σύλλογος τῶν Ἐπισκόπων καὶ ὁ ἀρχηγός του ὁ Πάπας), σελ. 295 / §891 (Παπικὸν ἀλάθητον), σελ. 206/ §616-617 (Ἱκανοποίηση θ. δικαιοσύνης), σελ. 311 / §956 (Ἀξιομισθίαι ἁγίων), σελ. 332 / §1030-1032 (Καθαρτήριον), σελ. 376/§1163 (Ἀξιομισθίαι Κυρίου), σελ. 422 / §1334 (Ἄζυμα), σελ. 464-466/§1471-1479 (Λυσίποινα), σελ. 569/§1850 (Ἡ ἁμαρτία ὡς προσβολὴ τοῦ Θεοῦ) ἀποτελοῦν γιὰ ἐμένα τίτλους τιμῆς, διὰ τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θὰ ἀποδώσουν λόγον ἐνώπιον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως, διότι ἠλλοίωσαν, διέστρεψαν, ἐστρέβλωσαν τὸ δόγμα, τὸ πολίτευμα καὶ τὸ ἦθος τῆς Ἀδιαιρέτου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἐμμένουν ἀμεταμελήτως καὶ σατανικῶς σὲ αὐτό.

Ἡ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν κ. Φώσκολον Ἀκολούθως ὁ Σεβ. Πειραιῶς δίδει εἰς τὴν δημοσιότητα τὴν ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἀποστείλει τὴν 27ην Σεπτεμβρίου 2011 εἰς τὸν ἐκλαμπρότατον ἐκπρόσωπον τῆς Παπικῆς «Ἱεραρχίας» εἰς τὴν Ἀθήνα, «Ἀρχιεπίσκοπον» τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν κ. Φώσκολον. Αὕτη ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ἐκλαμπρότατε, Μετὰ πολλῆς συνοχῆς καρδίας εὑρισκόμεθα εἰς τὴν ἀνάγκην νὰ ὀχλήσωμεν Ὑμᾶς, διὰ θέμα ἁπτόμενον τῆς ποιμαντικῆς ἡμῶν εὐθύνης καὶ τῆς ἐνώπιον τοῦ πανακηράτου καὶ αἰωνίου Θεοῦ δοθείσης φρικτῆς ὁρκοδοσίας ἡμῶν διὰ τὴν ἐπακριβῆ τήρησιν τῶν ὑπὸ τοῦ Παναγίου καὶ Ζωαρχικοῦ Πνεύματος τεθεσπεισμένων Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων τῆς ἀδιαιρέτου καὶ ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἀναφερόμεθα διὰ τοῦ παρόντος εἰς τὸ ἐντὸς τῆς ἡμετέρας Κανονικῆς δικαιοδοσίας λειτουργοῦν ἐκπαιδευτήριον τοῦ Ὑμετέρου μοναχικοῦ τάγματος τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ τῆς ἐμφανίσεως ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν “Jeanne dʼ Arc”, εἰς τὸ ὁποῖον φοιτοῦν τέκνα Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν γονέων καὶ ὑποβάλλομεν Ὑμῖν τὴν ἔντονον ἡμετέραν διαμαρτυρίαν, διότι κατὰ τὴν ἔναρξιν τοῦ εἰρημένου σχολείου τῆς πρωτοβαθμίου ἐκπαιδεύσεως τελεῖται ὁ καθιερωμένος ἁγιασμὸς διὰ τὴν εὐλογίαν τῆς νέας σχολικῆς περιόδου ὑπὸ τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἐφημερίου Πειραιῶς κ. Ἰωάννου Πάτση, καὶ διὰ τοὺς ὀρθοδόξους μαθητάς, γεγονὸς ποὺ ἀπάδει εἰς τὴν ἐκκλησιολογίαν καὶ ποιμαντικὴν τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἀμβλύνει τὴν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν τῶν μικρῶν εὐπλάστων μαθητῶν, ἐπιφέρει μίαν συγκρητιστικὴν οἰκουμενιστικὴν ἀντίληψιν καὶ ἐμπίπτει εἰς τὰς περὶ προσηλυτισμοῦ διατάξεις τοῦ δικαιϊκοῦ ἐν Ἑλλάδι συστήματος. Διεμαρτυρήθην καθηκόντως, διὰ τὸ γεγονὸς εἰς τὴν Ἡγουμένην τοῦ Ὑμετέρου Μοναχικοῦ Τάγματος ἀδ. Ἀλβέρταν, ἥτις καὶ μοῦ ἐπεβεβαίωσεν τὸ γεγονὸς καὶ ἐδήλωσεν ὅτι θὰ θέση τὴν ἡμετέραν Κανονικὴν διαμαρτυρίαν ὑπ᾽ ὄψιν τῆς Ὑμετέρας Ἐκλαμπρότητος. Ἐπειδὴ εἰλικρινῶς δὲν ἐπιθυμῶ νὰ καταφύγω εἰς τὴν ποινικὴν διαδικασίαν διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ ἐξόχως σοβαροῦ αὐτοῦ θέματος, ποὺ θὰ ἠδύνατο νὰ ἀντιμετωπισθῆ εὐχερῶς μὲ τὴν τέλεσιν κεχωρισμένως διὰ τοὺς ὀρθοδόξους καὶ ρωμαιοκαθολικοὺς μαθητὰς τῆς τελετῆς τοῦ ἁγιασμοῦ ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ, ἐκτιμῶν τὴν Ὑμετέραν Ἐκλαμπρότητα καὶ τὴν Ὑμετέραν θρησκευτικὴν κοινωνίαν ὡς Ἕλληνας συμπολίτας, παρακαλῶ ὅπως ἐγγράφως διαβεβαιώσητε ὅτι δὲν θὰ ἐπαναληφθῆ εἰς τὸ μέλλον, τηρουμένης ἐπ᾽ ἀκριβῶς τῆς ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως, τῶν ὑπὸ τοῦ Συντάγματος καὶ τοῦ Νόμου προβλεπομένων καὶ τῶν ἰσχυόντων παρ᾽ ἡμῖν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, οἵτινες σαφῶς καὶ πλήρως ἀπαγορεύουν τὴν ὑπὸ μελῶν τῆς Ἀδιαιρέτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀποδοχὴν ἀκοινωνήτου προσώπου ὡς Κληρικοῦ, ὡς καὶ τὴν συμμετοχὴν εἰς συμπροσευχὰς μετὰ προσώπων μεθ᾽ ὧν δὲν ὑφίσταται ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, οὔτε ταυτότης ἐν τῇ πίστει. Τυγχάνει ἀσφαλῶς ἐγνωσμένη εἰς Ὑμᾶς ἡ ἡμετέρα πίστις διὰ τὴν Ὑμετέραν θρησκευτικὴν κοινωνίαν, ἐρειδομένη ἐπὶ τῆς κοινῆς μεθ᾽ Ὑμῶν χιλιετοῦς πορείας, καὶ τῶν ὑπὸ τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ἥστινος ἱστορικὴ καὶ ἀκαινοτόμητος συνέχεια ἀποτελεῖ ἡ καθ᾽ ἡμᾶς ἁγιωτάτη Ἐκκλησία καὶ τῶν θεοκηρύκων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων Αὐτῆς, διακελευομένων καὶ ἑπομένως αἱ τυχὸν προσωπικαὶ πτώσεις πρωτιστευόντων διακόνων τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δι᾽ ἅς θὰ ἀποδώσουν φρικτὸν λόγον ἐνώπιον τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐντὸς τοῦ δαιμονικοῦ κλίματος τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὐδόλως δεσμεύουν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οὔτε δύνανται νὰ ἀποτελέσουν πρόσχημα διὰ τὴν ἀπομείωσιν τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας. Ἀναμένων τὴν Ὑμετέραν διαβεβαίωσιν διατελῶ μετὰ πλείστης τιμῆς. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»

4 ΜΑΪΟΥ 2012

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Σελὶς 7η

ΤΙ

νίου ἢ δηλώνουμε πτώχευση. Σὰν νὰ μὴ ἔχουμε συνειδητοποιήσει οἱ ταλαίπωροι ὅτι ἡ πτώχευση ἔχει γίνει, ἁπλῶς τώρα, μᾶς ξεγυμνώνουν ἀπὸ κάθε ἀξιοπρέπεια, ἀλλὰ καὶ δυνατότητα ἀνάπτυξης, καὶ αὐτὸ θεωρεῖται σωτηρία! Εἶναι βέβαια ἀλήθεια ὅτι οἱ περιστάσεις εἶναι πολὺ κρίσιμες, ὅμως αὐτὸ πού πρέπει νὰ προσέξουμε εἶναι ὅτι δὲν ἦρθαν ἔτσι τὰ πράγματα, ἀλλὰ μᾶς ὁδήγησαν στὶς συγκεκριμένες ἐπιλογές. Γιʼ αὐτὴ τὴν χειραγώγηση δὲν θέλουν νὰ ὁμιλοῦν! Ἑστιάζουν τόσο πολὺ τὸν φακὸ στὸ συγκεκριμένο τρέχον πρόβλημα (σκοπίμως) ἀποπροσανατολίζοντας τὴν κοινὴ γνώμη ἀπὸ τὴν γενεσιουργὸ αἰτία, τὰ μέσα μὲ τὰ ὁποῖα ὀργάνωσαν τὸ σκηνικό τῆς οἰκονομικῆς μας ἐξαθλίωσης καὶ τὴν διαπλοκὴ τῶν ὁμάδων τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὥστε νὰ συρθοῦμε τελικὰ ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ ΔΝΤ. Μιλοῦν τώρα γιὰ ἱστορικὴ εὐθύνη καὶ ἀδυναμία ἐπιλογῶν, σὰν μὴ εἶχαν εὐθύνη αὐτοὶ πού μᾶς ὁδήγησαν στὸ ἀποτέλεσμα αὐτό. Θέλουμε, δὲ θέλουμε δηλαδή, πρέπει νὰ κάνουμε πλέον ὅσα ἐντέλλονται οἱ «σωτῆρες» μας. Μὲ ἄλλα λόγια, μᾶς προτρέπουν νὰ παραδοθοῦμε στὶς ὀρέξεις τῶν οἰκονομικῶν ἀγορῶν, στὴν ἀποικιοκρατική τους προέλαση, γιὰ νὰ ἀφανισθοῦμε! Ὅλα αὐτὰ ὅμως γιὰ τοὺς Ἕλληνες εἶναι τὸ τίμημα τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν μᾶς ἄρεσε ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Θελήσαμε μιὰ Ἑλλάδα μὲ δυτικὴ νοοτροπία, μὲ εὐδαιμονία χωρὶς Χριστό. Τὴν Ὀρθόδοξη παρακαταθήκη καὶ τὸ Ρωμαίϊκο σταυροαναστάσιμο ἦθος τὰ ἀπεμπολήσαμε. Οἱ ἄρχοντές μας ψήφισαν νόμους, καὶ ὅλοι μας ἀκολουθήσαμε πρακτικὲς κρατῶν καὶ ἀνθρώπων, πού αὐτονομήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐνῶ πάντοτε ἤμασταν Χριστοκεντρικοί, ἄνθρωποι λειτουργημένοι, τελευταῖα ἀλλοτριωθήκαμε καὶ γίναμε οὑμανιστές, ἄνθρωποι τῆς «Νέας Ἐποχῆς»! Θελήσαμε νὰ ζήσουμε μέσα στὴν ἁμαρτία, δίχως μετάνοια, «ἐλεύθεροι» ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου δοκιμάζοντας τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας, καὶ τώρα, γευόμαστε τὰ ὀψόνια τῆς ἁμαρτίας. Στηριχθήκαμε σὲ ἀνθρώπινα δεκανίκια καὶ ὄχι στὸν Παντοκράτορα. Καθὼς ὅμως λέει ὁ προφήτης Ἰερεμίας· «Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπʼ ἄνθρωπον καὶ στηρίσει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπʼ αὐτόν, καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῆ ἡ καρδία αὐτοῦ». Παγιδευτήκαμε σὲ αὐτὸ πού δώσαμε τὶς καρδιές μας! ΕΣΑ στὴν πνιγηρὴ βέβαια αὐτὴ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, πού ἐγκλωβισθήκαμε παιδαγωγούμαστε πρὸς μετάνοια. Διότι, «κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τὴν ἀδυναμία του, ἂν δὲν τὸν ἀφήσει ὁ Θεὸς νὰ

ΠΡΕΠΕΙ

δοκιμαστεῖ λίγο ἢ μὲ ὅσα βασανίζουνε τὸ κορμὶ ἢ μὲ ὅσα βασανίζεται ἡ ψυχή», σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ κορυφαίου τῶν νηπτικῶν, Ἀββᾶ Ἰσαάκ. Θὰ ἔλεγα -ἐκ παραλλήλου καὶ μεταφορικὰ- ὅτι αὐτὸ συμβαίνει τώρα στὴν Ἑλλάδα. Θέλησαν οἱ Ἕλληνες νὰ δοκιμάσουν τὴν τύχη τους μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός. Καὶ ὁ Θεὸς, πού σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, μᾶς ἄφησε παιδαγωγικὰ νὰ δοκιμασθοῦμε. Τώρα τὸ κορμὶ τῆς πατρίδος μας, δηλαδὴ ἡ Ἑλληνικὴ γῆ μὲ τὸν ὅποιο φυσικό, τουριστικό, ἀναπτυξιακό της πλοῦτο δοκιμάζεται, καθὼς χάνουμε πλέον ὡς κράτος, τὴν ἐθνική μας κυριαρχία. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ψυχή μας, ἡ Ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας, δοκιμάζεται μέσα στὴ λαίλαπα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πρῶτα ἀλλοτριωθήκαμε πνευματικὰ καὶ ἔπειτα πολιτικά. Καὶ ἂν δὲν μετανοήσουμε ἐγκαίρως, γιὰ νὰ μᾶς προλάβει ὁ Θεός, στὸ ἑξῆς, ὁ ἐθνικός μας πλοῦτος θὰ κατατρώγεται ἀπὸ τὰ ἁρπακτικά τῆς Ε.Ε καὶ τοῦ Δ.Ν.Τ, ὅπως τὸ συκώτι τοῦ Προμηθέα δεσμώτη. Συνάμα θὰ βασανίζεται καὶ ἡ ψυχή μας, γιὰ τὴν ἀλλοτρίωση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας. Καὶ γιὰ μὲν τὸ πρῶτο, θὰ ἰσχύει τὸ ψαλμικὸ λόγιο τοῦ προφητάνακτα Δαυΐδ· «Ἀπέστρεψας ἡμᾶς εἰς τὰ ὀπίσω παρὰ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν, καὶ οἱ μισοῦντες ἡμᾶς διήρπαζον ἑαυτοῖς. Ἔδωκας ἡμᾶς ὡς πρόβατα βρώσεως, καὶ ἐν τοῖς ἔθνεσι διέσπειρας ἡμᾶς», ἀφοῦ ἤδη τὰ λιγοστὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος ἄρχισαν καὶ διασκορπίζονται στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον, ἀφήνοντας τὴν ταλαίπωρη Πατρίδα ἕνα γηροκομεῖο νὰ τὸ σκυλεύουν οἱ κεφαλαιοκράτες τοῦ Σιωνισμοῦ, ἐνῶ γιὰ τὴν ψυχή μας θὰ ἰσχύει ἐκεῖνο, πού λέει παρακάτω· «Ἀπέδου τὸν λαόν σου ἄνευ τιμῆς, καὶ οὐκ ἦν πλῆθος ἐν τοῖς ἀλαλάγμασιν αὐτῶν. Ἔθου ἡμᾶς ὄνειδος τοῖς γείτοσιν ἡμῶν, μυκτηρισμὸν καὶ χλευασμὸν τοῖς κύκλῳ ἡμῶν. Ἔθου ἡμᾶς εἰς παραβολὴν ἐν τοῖς ἔθνεσι, κίνησιν κεφαλῆς ἐν τοῖς λαοῖς» (Ψλμ. 43, 1115). Σὲ ἕνα τόπο ὅμως, πού σφραγίσθηκε μὲ τὶς θυσίες, πού προσφέρθηκαν αἰῶνες τώρα ἀπὸ τοὺς ἥρωες τοῦ γένους μας καὶ τοὺς παπποῦδες μας, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν, γιὰ νὰ μᾶς κληροδοτήσουν τὸ ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας, σὲ μιὰ πατρίδα πού καθαγιάσθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς φυλῆς μας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὰ αἵματα τῶν μαρτυρίων τους καὶ τοὺς ἱδρῶτες τῶν ἀσκητικῶν τους καμάτων μᾶς παρέδωσαν τὴν Ἑλληνορθόδοξη Παρακαταθήκη, ἔχουμε πνευματικὸ χρέος καὶ ἱστορικὴ εὐθύνη νὰ ἀντισταθοῦμε. Ὅλα ὅσα μηχανεύθηκαν οἱ πονηροί τῆς «Νέας Τάξεως», θέλοντας νὰ τσακίσουν τὴν ἐλπίδα

τοῦ λαοῦ μας, μποροῦν νʼ ἀξιοποιηθοῦν, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα θετικὸ κλίμα γιὰ ἀνάκαμψη καὶ ἐπιστροφὴ στὶς πατρογονικές μας ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικά. Πῶς; Εἴπαμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει σῶμα καὶ ψυχή. Γιὰ νὰ σωθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου, εἶναι ἀνάγκη νὰ θεραπευθεῖ πρῶτα ἡ ψυχή της. Ἐπειδὴ εἶναι ἄρρωστη ἡ ψυχή της, ἔχει παραλύσει καὶ τὸ κορμί της, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ, πού τοῦ εἶπε ὁ Χριστός· «μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρον σοὶ τι γένηται» (Ἰω. 5,14). Ἡ ψυχὴ ὅμως τῆς Ἑλλάδος εἴμαστε ἐμεῖς, τὰ παιδιά της, οἱ Ἕλληνες. Συνεπῶς, ἂν ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴν πνευματική μας πορεία, ἡ πατρίδα μας θὰ ζήσει. Γιὰ νὰ γίνει κάτι τέτοιο, πρῶτα χρειαζόμαστε ἕνα σταθερὸ σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ ἔπειτα ἰσχυρὴ θέληση, γιὰ νὰ τὸ κρατήσουμε. Τὸ διαχρονικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς μας ὑπάρχει. Μένει ἀπὸ τὴν δική μας πλευρὰ νὰ θελήσουμε. Ὁ Θεὸς ζητᾶ καρποὺς θελήσεως. Ἡ θέλησή μας βέβαια, ὡς λογικὴ ἐπιθυμία καὶ πόθος γιὰ κάτι συγκεκριμένο, ἐν προκειμένῳ γιὰ τὴν μετάνοιά μας, συνιστᾶ τὴν βούλησή μας. Ἡ βούληση ἀναφέρεται στὸν σκοπό, ὄχι ὅμως καὶ στὰ μέσα, πού ὁδηγοῦν στὸν σκοπό. ΥΤΟ πού θὰ ἰσχυροποιήσει τὴν θέληση, τὴν βούλησή μας, εἶναι μιὰ θεμελιώδης ἰδέα καὶ ἕνα ἰσχυρὸ αἴσθημα. Λέει ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος· «Ὅταν μιὰ σημαντικὴ καὶ θεμελιώδης ἰδέα ἔρχεται νὰ στηρίξει ἕνα αἴσθημα, τότε αὐτὸ ἰσχυροποιεῖται, γιὰ νὰ ἰσχυροποιήσει μὲ τὴν σειρά του καὶ τὴν ἰδέα. Καὶ ἔτσι τὰ δύο μαζὶ γίνονται σὰν ἕνα φρούριο». Ἐν προκειμένῳ, ἐμεῖς πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας τὴν ἰδέα τῆς Ἑλλάδος, πού ἔγινε τὸ φῶς τῆς οἰκουμένης μὲ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία της. Πάνω σʼ αὐτὴ τὴν βάση πρέπει νὰ δουλέψουμε ὅλοι· κατʼ ἐξοχὴν ὅμως, οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος. Στὴν οἰκογένεια οἱ γονεῖς, στὸ σχολεῖο οἱ δάσκαλοι, στὴν Ἐκκλησία οἱ κληρικοί, στὰ πανεπιστήμια οἱ καθηγητές, στὰ θέατρα οἱ καλλιτέχνες καὶ ὅπου ἀλλοῦ, θὰ πρέπει νὰ ἐργασθοῦμε ἐντατικά, ὥστε νὰ ἀναπτερωθεῖ ἡ ψυχὴ τῆς Ἑλλάδος στὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν της, νὰ ἐκφρασθεῖ διαχρονικὰ ἡ ἐθνική μας συνείδηση, καὶ νὰ συγκροτηθοῦμε ἑνωμένοι πρὸς ἕνα κοινὸ σκοπό, νὰ ἀναστηθεῖ ἡ Ρωμιοσύνη! Ὅπως γράφει ἡ Δέσποινα Δαμιανίδου σὲ βιβλίο της γιὰ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια· «Ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση μπορεῖ νὰ ἐκραγεῖ ἀπὸ μιὰ ἰδέα, ἀπὸ ἕνα στίχο ἢ ἀπὸ ἕνα ἐπίγραμμα. Οἱ μεγαλύτερες μάχες μποροῦν νὰ κερδηθοῦν ἀπὸ ἕνα ἐμβατήριο, μʼ ἕνα ἐλεγειακὸ στίχο. Καὶ ἡ ἱστορία τὸ ἐπιβεβαιώνει. Ὁ Τυρταῖος μὲ τὶς ἐλεγεῖες του κατόρθωσε νὰ μονιάσει τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ νὰ τοὺς

ΝΑ

ΚΑΝΩΜΕΝ

ἐμψυχώσει στὴν προσπάθεια νὰ ἀνακαταλάβουν τὰ χαμένα ἐδάφη τους. Οἱ στίχοι τοῦ Ρήγα καὶ τοῦ Σολωμοῦ ἐνέπνευσαν, ἐνθάρρυναν, ξεσήκωσαν τοὺς σκλάβους στὸν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας». Δὲν κερδίζονται δηλαδὴ ὅλοι οἱ ἀγῶνες στὰ πεδία τῶν μαχῶν μὲ μεγάλους στρατηλάτες, ἀλλὰ καὶ στὶς οἰκογένειες, καὶ στὰ σχολειά, καὶ στὶς ἐκκλησιές, καὶ στὰ μοναστήρια, καὶ στὸ χῶρο ἐργασίας, καὶ στὶς συναυλίες καὶ στὴ Σύνοδο μὲ τοὺς Ἱεράρχες· ἀκόμη δὲν τὸ καταλάβαμε; Ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ ἐπικοινωνία γίνονται οἱ ζυμώσεις, οἱ διεργασίες, ἐκεῖ δίδονται διὰ προσευχῆς οἱ

ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ὡς ἀγωνιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, ὡς θεηγόροι ὁπλίτες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ διακρίνουμε τὴν πονηρία καὶ συνάμα τὴν ἀδυναμία τους. Ὅταν πιστέψουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε, θὰ ἔχουν χάσει τὴν δύναμή τους. Ἄν, ὅμως, ὅλοι περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ κάνουμε τὸ ἀνθρώπινο, αὐτὸ πού μποροῦμε, ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἂς μὴ ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὰ κατευθυνόμενα καὶ καλοπληρωμένα μέσα ἐνημέρωσης, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀποχαυνώνουν. Ἂς ἀναλογιστοῦμε τί εὐθύνη καὶ συνάμα τί δυνατότητες

ἐμπνεύσεις, γίνονται οἱ προτάσεις, ἀναπτύσσονται οἱ ἰδέες. Αὐτὴ ἡ ἰδέα θὰ μᾶς ἐμπνεύσει ξανὰ τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας στοὺς Ἕλληνες. Ἂς θυμηθοῦμε λίγο τὸ κρυφὸ σχολειό, τὸν Πατροκοσμᾶ, τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, πού μελετοῦσε τὰ κατορθώματα τοῦ Ἀχιλλέα. Οἱ μάχες ὅμως κερδίζονται καὶ στὴν κάλπη. Ὤ, αὐτὴ ἡ κάλπη! Θὰ βροντήξει φέτος, ἂν βέβαια τὸ πάθημα μᾶς ἔγινε μάθημα! Οἱ καταρρακωμένοι καὶ ἐξευτελισμένοι Ἕλληνες, σὲ τοῦτες τὶς ἐκλογές, θὰ πυροβολοῦν μὲ τὴν ψῆφο τους. Ἂς ὀρέγονται ἐκλογὴ οἱ διαπλεκόμενοι στὴν προδοσία καὶ τὸ ξεπούλημα τῆς πατρίδος μας. Θὰ μείνουν μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό! Οἱ περισσότεροι φαίνεται νὰ συνειδητοποίησαν ὅτι ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ πόλεμο. Ἂν ἐρευνήσουμε τὰ πράγματα σὲ βάθος, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι στὴν πραγματικότητα χτυποῦν τὴν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπία, τὴν Ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ ἀγώνας διεξάγεται γιὰ τὰ ὅσια καὶ ἱερά τῆς πατρίδος μας. Ἂς μὴ ξεγελιόμαστε ἀπὸ τὴν ὑποκρισία καὶ τὶς ἁβροφροσύνες τους. Ἡ πραγματικότητα εἶναι σκληρὴ καὶ ἀδυσώπητη. Ὅπως σὲ μιὰ σύρραξη πρέπει νὰ γνωρίζουμε ποιὸς εἶναι ὁ ἐ χθρός, τί δύναμη φέρει, ποιὰ εἶναι τὰ ὅπλα του, τί τακτικὴ ἀκολουθεῖ,

ἔχουμε. Ἂς μὴ ἀφεθοῦμε μοιρολατρικὰ στὴν πανουργία τῶν ἐχθρῶν μας. Πρόβατα ψάχνουν! Γίναμε ὅλοι ἥρωες τῆς πολυθρόνας· στὰ καφενεῖα, στὶς παρέες παριστάνουμε τοὺς σοφούς. Συζητοῦμε, ἁπλῶς γιὰ νὰ σχολιάζουμε καὶ νὰ λέμε. Μέχρι ἐκεῖ φτάνει ἡ δράση μας. Μὲ μεμψιμοιρίες ὅμως τοῦ τύπου «δὲν γίνεται τίποτε», «εἴμαστε τελειωμένοι», δίχως ἀγῶνες καὶ παλληκαριά, ξεκοβόμαστε ἀπὸ τὰ φρονήματα καὶ τὴν νοοτροπία τῶν ἐσαεὶ ἀγωνιστῶν Ἑλλήνων. Τὸ νὰ βγάζουμε ὁ καθένας μας τὸν ἑαυτὸ του ἔξω ἀπὸ τὴν μάχη καὶ νὰ μένουμε θεατὲς δὲν εἶναι ἡ λύση. Δὲν εἶναι βέβαια λίγοι καὶ ἐκεῖνοι πού ἀπαξιοῦν πλέον νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ πολιτικά, πρόσωπα καὶ πράγματα, διότι ὁ λαὸς αἰσθάνεται πλέον προδομένος κάτω ἀπὸ τὸν προκλητικό τους χλευασμὸ καὶ νιώθει τέτοια ἀποστροφὴ, πού δὲν θέλει οὔτε στὰ κανάλια νὰ τοὺς ἀκούει, πολὺ περισσότερο νὰ προσέλθει στὶς κάλπες, γιὰ νὰ τοὺς ψηφίσει κατὰ τὶς ἐπικείμενες ἐκλογές, διότι ἀηδίασε. Δὲν ἔχει ἄδικο, ὅμως τὴν ἐπιλογὴ νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τὴν θεωρῶ προσωπικά, καὶ ἀνεύθυνη καὶ ἐπικίνδυνη. Φοβοῦμαι ὅτι θὰ ἐπαναληφθοῦν σκηνικά, νὰ ψηφίζουν ἄσχετοι καὶ θὰ βλέπουμε πάλι οἰκονομικοὺς μετανάστες μὲ τὶς κομματοσημαῖες στὰ χέρια νὰ ζητωκραυγάζουν, γιὰ προκαθορισμένο ἐκλογικὸ ἀποτέλε-

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΗΔΕΝΙΣΤΑΣ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΤΗΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ἀπὸ ἐκείνας τῶν μαρξιστῶν τῶν πρώτων χρόνων τῆς μεταπολιτεύσεως, καὶ νὰ διαλύσουν τὴν Ἀκαδημίαν των. Ἄλλως ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος ὀφείλει νὰ παραιτηθῆ.

Ἀποσπάσματα ἐκ τῶν ἄρθρων Τὰ ἄρθρα τοῦ μακαριστοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου ἐξεδόθησαν εἰς μικρὸν βιβλίον, ὑπὸ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» (1986) ὑπὸ τὸν τίτλον πρὸς τοὺς «πολιτευομένους». Γράφει ὁ μακαριστὸς Μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Ο ΤΙΤΛΟΣ ἀποτελεῖ παραλλαγὴ τοῦ Λόγου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: “Πρὸς τοὺς πολιτευομένους Ναζιανζοῦ”, μὲ τὸν ὁποῖον ἐκθέτει κανόνες καὶ τρόπους συμπεριφορᾶς πρὸς τοὺς διοικοῦντες καὶ τὸν λαόν. Ἂς μοῦ ἐπιτραπῆ νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ἕνα τόσο καίριο θέμα, ἀφοῦ σὰν δημοκράτες ἔχουμε καὶ δικαίωμα καὶ καθῆκον νὰ ἀσκήσουμε ἔλεγχο καὶ κριτική, ποὺ ἀφοροῦν στὴ μητέρα πατρίδα. Ἄλλωστε οἱ γνήσιοι δημοκράτες, ὄχι μονάχα δὲν ἀπαρέσκονται τὸν ἔλεγχον, ἀλλ᾽ ἀντίθετα τὸν ἐπιζητοῦν, γιὰ νὰ θεμελιώνουν τὶς πολιτικὲς πράξεις των ἐπάνω στὴν ἀλήθεια. Γιατὶ οἱ ἡγέτες τῆς παραδοσιακῆς δημοκρατικῆς Ἑλλάδος εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ προσέχουν στὴν πολιτική τους δραστηριότητα καὶ νὰ ἐναρμονίζονται πάντοτε πρὸς τὴν φυλετικὴ ἰδιομορφία τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας. Ἀπὸ χρόνια ἀκούονται ἐρωτήματα γιὰ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα: Ποιοὶ εἴμαστε καὶ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαζόμαστε; Στὴν οὐσία δὲν ὑπάρχει πρόβλημα, ἄλλα ἁπλῶς προβολὴ προσωπικῶν πεποιθήσεων, κάποιων ποὺ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν τὸ Βυζάντιο κι ἑπομένως τὴ «ρωμηοσύνη, ἡ ὁποία εἶναι συνδεδεμένη ἄρρηκτα, ἱστορικῶς καὶ κοσμοθεωρητικῶς, μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁ Ἑλληνισμὸς ἀνακράθηκε μὲ τὸν χριστιανισμόν, ἀπορροφήθηκε ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς ἀληθείας. Εἴμαστε Ἕλληνες φυλετικῶς καὶ Ὀρθόδοξοι πολιτιστικῶς καὶ θρησκευτικῶς καὶ μέσα στοὺς αἰῶνες ἔχει δημιουργηθεῖ μία πάγια παράδοση, ἕνα ἦθος ἑλληνορθόδοξο. Χίλια ἑκατὸ ὁλόκληρα χρόνια κρατήσαμε μία αὐτοκρατορία, στὸ χῶρο τῆς ὁποίας ἀναχωνεύτηκαν λαοί, φυλὲς καὶ γλῶσσες μὲ κυρίαρχο γνώρισμα καὶ ἑνωτικὸ στοιχεῖο τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ συμπυκνώνει ὅλες τὶς ἀλήθειες, ὅλες τὶς ἀρετές, ὅλες τὶς ἀξίες τοῦ κόσμου καὶ τῶν ὑπερκοσμίων. Μιὰ Ὀρθοδοξία ποὺ λάμπει ἐκθαμβωτικά, ποὺ λυτρώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν μεταμορφώνει σὲ γνήσιο τέκνο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ ἑνώνει μὲ τὸν Θεό, ποὺ τὸ θεώνει ἀπὸ τὴ γῆ. Μιὰ Ὀρθοδοξία, ποὺ ἐπιλύει ὅλα τὰ προβλήματα, ἡμερώνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάνει ὠφέλιμο πολίτη, εὐεργετικὸ στὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, προσφέροντα στὴν πατρίδα πολλὰ καὶ δαπανώντα ὀλίγα, οὐράνιο καὶ ἐπίγειο πολίτη. Μὲ τέτοιους πολίτες κατώρθωσε ἡ Βυζαντινὴ πολιτεία νὰ κρατήση δέκα αἰῶνες ἕνα ἐκτεταμένο κράτος χριστοκεντρικό, συνεχῶς ἐκπολιτίζοντας βαρβάρους καὶ συνεχῶς σώζοντας τὸν πολιτισμὸ ἀπὸ βαρ-

βάρους. Κι αὐτό, χάρις στὴν ἀρετὴ τῶν ἀνθρώπων, στὴν πίστη τὴν Ὀρθόδοξη καὶ στὴν ψηλαφητὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἄρχισε νὰ ἁμαρτάνει, λησμονώντας τὴν πνευματική του εὐγένεια, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ μὴ θέλοντας νὰ μετανοήση, ἐνῶ ἔβλεπε τὰ μηνύματα καὶ τὶς παιδαγωγικὲς τιμωρίες τοῦ Θεοῦ, τότε παρεδόθη στοὺς ἐχθρούς του, γιὰ νὰ ξυπνήση ἀπὸ τὴ νάρκη τῆς ἁμαρτίας. Καὶ τὸ χριστοκεντρικὸ βυζάντιο, μὲ τὴν οἰκουμενικὴν ἀκτινοβολία, ἔχασε τὴν ἐλευθερία του, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ δουλώθηκε σὲ βαρβάρους καὶ σκοτεινοὺς λαούς, ἄλλα κράτησε, σὰν πολύτιμο θησαυρό, στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του, τὴν Ὀρθοδοξία του κάτω ἀπὸ τὶς στοργικὲς πτέρυγες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

***

ΔΩ, στὸ σημεῖον αὐτό, θὰ ἤθελα νὰ σημειώσω, γιὰ νὰ μὴ παρασύρεται ὁ ἀγαθὸς λαός μας ἀπὸ τὰ ψυχρὰ ρεύματα τῆς ἀπιστίας, ποὺ ἑρμηνεύει τὴν ἱστορία αἰτιο-κρατικῶς, ὅτι ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁλοζώντανη στὸ Βυζάντιο, ἐκδηλουμένη μὲ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις, ὅπως στὸν προχριστιανικὸ λαό Του, τὸν ἀγνώμονα Ἰσραήλ. Καὶ ὅπως, ὅταν ἐκεῖνος μετανοοῦσε, ἀπὸ τὶς θεήλατες μάστιγες, αἰχμαλωσίες καὶ λιμούς, τὸν βοηθοῦσε, μὲ λευκοφόρους Ἀγγέλους ἐπάνω σὲ χρυσοχάλινα ἄλογα, νὰ τρέπουν σὲ ἄτακτη φυγὴ τοὺς κατακτητές του (βιβλία Μακκαβαίων), ἔτσι σήκωνε φουρτοῦνες καὶ καταπόντιζε αὔτανδρα τὰ πλοῖα τῶν πολιορκητῶν του. Πολλοὶ δὲν γνωρίζουν μία συνταρακτικὴ πτυχὴ τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλεως, κατὰ τὴν ὁποία συνέβη κάτι ὑπερφυσικό, γιὰ νὰ καταφανῆ, ὅτι ὁ Θεὸς ἦταν Ἐκεῖνος, ποὺ προστάτευε τὸ Βυζάντιον ἐπὶ χίλια ἔτη. Ὁ πορθητὴς Μωάμεθ, ἀπελπισθεὶς ἀπὸ τὴ δίμηνη σχεδὸν πολιορκία καὶ τὴν μεγάλη φθορὰ τῶν βαρβάρων ὀρδῶν του, ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψη τὸ κατακτητικό του ἐγχείρημα. Διέταξε τὸν στρατό του νὰ ἑτοιμασθῆ γιὰ ἀναχώρηση. Πράγματι, ἡ διαταγὴ γινόταν πράξη, μέχρι τότε, ποὺ ἕνας στρατηγὸς του τὸν ἐξορκίζει νὰ κάνη μία τελευταία ἐπίθεση, πείθοντάς τον, μὲ κοινὴ μαρτυρία τοῦ στρατοῦ του, ὅτι ἐνῶ σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς πολιορκίας ἔβλεπαν οἱ στρατιῶτες ἕνα λευκὸ σύννεφο νὰ καλύπτη τὴν βασιλίδα τῶν πόλεων, τὴν τελευταία νύκτα εἶδαν αὐτὴ τὴ φωτεινὴ νεφέλη νὰ ἀνυψώνεται πρὸς τὸν οὐρανό, δίνοντας τὴν ἑρμηνεία· ὁ Θεός τους τοὺς ἐγκαταλείπει. Ὁπότε πεισθεὶς ὁ Μωάμεθ, ἐπεχείρησε τὴν τελευταία καὶ μοιραία ἔφοδό του μὲ τὰ γνωστὰ δραματικὰ γεγονότα. Καὶ αὐτὸ τὸ ἀναφέρει ὁ χρονικογράφος τῆς Ἁλώσεως Δούκας. Τώρα, ἡ αἰτιοκρατικὴ ἑρμηνεία τῶν ἐπιφανειακῶν συμπτώσεων (τραυματισμὸς Ἰουστινιάνη, κερκόπορτα) δὲν πείθει. Αὐτὰ εἶναι ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ποὺ δὲν ἐξαντλοῦν τὴν ἐσωτερικὴ ἀλληλουχία τῶν αἰτίων, ποὺ εἶναι ἡ ἀνεξιχνίαστη βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Καί, “τὶς ἔγνω νοῦν Κυρίου;”. Ἄλλωστε, “μωραίνει Κύριος ὂν βούλεται ἀπολέσαι”. Ὕστερα ἀπὸ μακρὰ μετάνοια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ σκοτάδι τῆς δουλείας καὶ τῶν μαρτυρίων, ὁ Θεὸς ἐλεεῖ καὶ ἐλευθερώνει τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅλοι οἱ ὁπλαρχηγοὶ τῶν Ἑλλήνων, μὲ μιὰ καρδιὰ καὶ μιὰ φωνή, πῆραν τὰ ὅπλα, πρῶτα στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν

Ἁγίων καὶ κατὰ δεύτερο λόγο τῆς Πατρίδος. Ὁ Θεὸς ἦταν μαζί τους καὶ μὲ σειρὰ θαυμάτων ἀποκτήθηκε ἡ ἐθνικὴ ἐλευθερία. Καὶ τώρα κυβερνώμεθα, τάχα δημοκρατικῶς, περισσότερο ἀπὸ ἑκατὸν πενήντα χρόνια, μέσα σὲ περιπετειώδεις μεταβολές, πολέμους, αἵματα, ἐθνικὲς συμφορές, μέσα σὲ διαρκεῖς φόβους καὶ κινδύνους, λησμονώντας σταδιακῶς τὸν Θεὸν καὶ λυσσώντας νὰ Τὸν ἐκτοπίσουμε ἀπὸ τὴ ζωή μας. Καὶ ὁ μὲν λαός, σὰν ἀδύνατος καὶ ἐπιρρεπὴς στὴ λήθη καὶ στὴν ἁμαρτία, ἔχει τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς ἐλαφρότητάς του. Ἀλλὰ οἱ “πολιτευόμενοι τῶν Ἀθηνῶν”, ποὺ ζοῦν χάριν τοῦ λαοῦ, ποιὸ ἐλαφρυντικὸν ἔχουν, ποὺ τὸν ὠθοῦν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, στὸν ὑλισμὸ καὶ τὴ διαφθορά; Ναυαγισμένοι οἱ ἴδιοι “περὶ τὴν πίστιν”, χάσαντες τὸν δρόμο τῶν ἐθνικῶν πεπρωμένων, γυμνωμένοι ἀπὸ τὸν φωτεινὸ χιτῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας, πλέοντες στὰ θολὰ νερὰ τῶν παθῶν των, τῆς ἀγνωσίας των, τῆς φιληδονίας των, χωρὶς πυξίδα, χωρὶς Θεόν, κηρύττουν ἀντιχριστιανισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία “τὸ κατὰ δύναμιν” ἕκαστος.

***

ΑΙ τώρα, ἀρχίζουν νὰ διαβλέπουν τοὺς κινδύνους, ποὺ ἡ ἄφρων πολιτική τους προκαλεῖ. Καὶ ἐκβάλλουν ἀγωνιώδεις κραυγές, ὅτι κινδυνεύουμε οἰκονομικῶς! Καὶ δὲν ὑποπτεύονται ὅτι ἤδη εἴμαστε βυθισμένοι στὸ σκότος τῆς ἀθεΐας καὶ ὅτι ὁ κίνδυνος τοῦ Ἔθνους δὲν εἶναι οἰκονομικὸς ἄλλα ἠθικός! Καὶ ὅτι ὁ Θεός, ποὺ μᾶς ἀνέχεται ἀκόμα καὶ μακροθυμεῖ, γιὰ ν᾽ ἀλλάξουμε νοῦν, νὰ μετανοήσουμε, ἤδη μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν κίνδυνο νὰ μᾶς ἐγκαταλείψη στὸ ἔλεος τῶν ἐχθρῶν μας. Ἀλλὰ οἱ “πολιτευόμενοι τῶν Ἀθηνῶν” κοιμοῦνται βαθειά, φροντίζοντες νὰ ρίξουν τὸν πυρετὸ χωρὶς νὰ βλέπουν τὴ νόσο, ποὺ κατατρώγει τὸ σῶμα τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἐκτεταμένη διαφθορὰ ἀπὸ τὴν ἀθεΐα. Ἀφοῦ οἱ ἄρχοντές μας κηρύττουν ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, τί νὰ κάμη ὁ ταλαίπωρος λαός; Προσπαθεῖ νὰ φτιάση τὴ ζωή του χωρὶς Θεόν. Κι ἑπομένως ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, “ζώντας, ἐν πολλοῖς, σὰν τοὺς χοίρους”, ὅπως ἔγραφε ὁ Γαβριηλίδης τῆς “Ἀκροπόλεως”; “Ξύπνα γουρουνολαέ”! Καὶ πράγματι, βεβαιώνει τὸ λόγο τοῦ Ντοστογιέφσκυ: “Ἂν δὲν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται”. Ἐκεῖ εὑρισκόμεθα τώρα, στὴν ἐλευθερία νὰ τὰ κάνουμε “ὅλα”, ἕως ὅτου οἱ βάρβαροι γείτονες, σὰν ὄργανα τῆς θείας ὀργῆς, μᾶς πάρουν αὐτὴ τὴν ἐλευθερία τῆς αὐτοκαταστροφῆς, ἀφοῦ δὲν ἔχει ἀξία, ὅπως ἔλεγεν ὁ πιστὸς στρατηγὸς Μακρυγιάννης: “Ἂν ἠξέραμεν ὅτι θὰ εἴχαμεν τέτοιαν λευτεριάν, θὰ περικαλούσαμεν τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήση κάτω ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια νὰ μάθουμε τί θὰ πῆ θρησκεία, ἠθική, δικαιοσύνη καὶ τιμιότη...”. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθῆ καὶ νὰ μᾶς ἀνοίξη τὰ μάτια τῆς σκοτεινῆς ψυχῆς μας, κυρίως τῶν “πολιτευόμενων” νὰ ἰδοῦμε ἀπὸ ποῦ ἔρχεται ὁ ἐχθρός, ποῦ βρίσκεται ὁ κίνδυνος. Νὰ διώξουμε τὸν Γραικυλισμό μας καὶ νὰ ἐλευθερώσουμε τὴ ζωή μας ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς διαφθορᾶς, ποὺ ἔφτασε στὸ μὴ περαιτέρω, μὲ τὰ κηρύγματα στὰ πεζοδρόμια καὶ στὶς πόλεις κάποιων μεγάλων κυριῶν γιὰ τὰ ἀγαθὰ τῶν ἐκτρώσεων. Καὶ μόνον αὐτὸ δίνει τὸ μέτρο τῆς ἀποκτηνώσεως τῶν πάντων καὶ μόνον αὐτὸ εἶναι ἀρκετὸ

νὰ γίνουμε Σόδομα καὶ Γόμορρα στὴ διαφθορὰ καὶ στὴ συνέχεια νὰ καοῦμε μὲ φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανό. ΦΟΥ ἀπευθυνόμεθα πρὸς τοὺς πολιτευομένους, ποὺ ἐκπροσωποῦν συγκεκριμένα πολιτικὰ ρεύματα, προγράμματα, στόχους, κοσμοθεωρίες, βιοθεωρίες, οἰκονομικὰ συστήματα, κοινωνιστικὰ μοντέλα, μεθόδους, τύπους “δημοκρατίας”, ἂς κάνουμε μία συνοπτικὴ ἀνατομία τους. Μὲ τὴν πρώτη ματιὰ ἀπελπίζεται κανείς, ποὺ δὲν ἔχασε τὴν ἱστορικὴ μνήμη του, ποὺ διατηρεῖ καθαρὰ τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια του, καὶ ἔχει ἐνεργεῖς τὶς ἐμπειρίες τῆς ἑλληνορθόδοξης ἰδιομορφίας του. Πουθενὰ στοιχεῖον ἑλληνικό, ρωμαίϊκον, ὀρθόδοξο, παραδοσιακό, φυλετικῶς συγγενές. Μέσα στοὺς κομματικοὺς ὀργανισμούς, τίποτε δὲν ἀποπνέει ἀπὸ τὰ “πολιτικά” τοῦ Ἀριστοτέλους οὔτε ἀπὸ τὴν “πολιτεία” τοῦ Πλάτωνος οὔτε ἀπὸ τὴν χριστοκεντρικὴ πολιτεία τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου ρωμαιϊσμοῦ. Δηλαδὴ ἀπουσιάζει καὶ ἡ στοιχειώδης λογικὴ τῶν φιλοσόφων – κοινωνιολόγων – πολιτειολόγων, τοῦ πρώτου μὲ τὶς ἀρχὲς γιὰ τὸν ἐκπολιτισμὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ δευτέρου, μὲ τὶς μεταφυσικὲς ἐνοράσεις, γιὰ τὴν ἡμέρωση καὶ θεολογοποίηση τῶν πολιτῶν. Ὡς πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη ρωμηοσύνη τοῦ Βυζαντίου, ἂν ὄχι ἀπὸ ἐθνικὴ φιλοτιμία, τουλάχιστον ἀπὸ στοιχειώδη σύνεση, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγνοῆται ἀπὸ τὴν ὅλη πολιτικὴ φιλοσοφία τους τὸ πολίτευμα ἐκεῖνο, ποὺ συνώψιζεν ὅλα τ᾽ ἀγαθὰ μίας εὐνομουμένης, δικαίας, εἰρηνικῆς καί, καλῶς ἐννοουμένης, προοδευτικῆς πολιτείας, καὶ ποὺ χριστιανοποιοῦσε τοὺς λαούς. Καὶ ἐξηγοῦμαι: Α ΕΝ Ἑλλάδι μαρξιστικὰ κόμματα, ποὺ διαφέρουν μεταξύ τους μονάχα κατὰ τὶς ἐντυπωσιακὲς ἐτικέττες καὶ τὰ φαντασιώδη “οἰκόσημά” τους, στὸ βάθος, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνωνται, διέπονται καὶ διαπνέονται ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τῆς ἀδελφωσύνης, τῆς ἰσότητος καὶ τῆς εἰρήνης, πού, στὴν τελειότερα ἔκδοσή τους, σαρκώθηκαν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη ρωμηοσύνη ἐπὶ χίλια ἑκατὸ χρόνια. Τὸ ἀληθινὸ μοντέλο τους λοιπὸν βρίσκεται στὸν ἑλληνικὸν ρωμαιϊσμό, ποὺ οἱ μαρξιστὲς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων θέλουν νὰ ἀγνοοῦν, γιατί δὲν δέχονται τὴν Ὀρθοδοξία, τὴ γεννήτρια αὐτῶν τῶν ἰδανικῶν, ποὺ τὸ περιεχόμενό τους, ἡ οὐσία τους εἶναι ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη, ἀπ᾽ ὅπου ἀναβλύζει κάθε κοινωνικὸ ἀγαθό, ἀφοῦ “πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον”. Αὐτὰ τὰ ἰδεώδη συγκινοῦν τοὺς λαοὺς κι ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ στροφὴ πρὸς αὐτὰ ἑνὸς μεγάλου ἀριθμοῦ τοῦ ἀποχρωματισμένου ὀρθοδόξως λαοῦ μας, ποὺ λανθανόντως καὶ χωρὶς νὰ μπορῆ νὰ τὸ συνειδητοποίηση, ζητεῖ νὰ εὕρη τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνάπαυση στὸν “ἔνδοξον βυζαντινισμόν μας”. Ἀλλὰ ὁ λαὸς αὐτὸς ἔχει οἰκτρὰ ἀπατηθεῖ, ἀκολουθώντας ἕνα ἀποκρουστικὸ καὶ δαιμονικῆς ὑφῆς μοντέλο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κατάλυση τῆς προσωπικότητος, στὴ δουλεία τῆς σκέψεως, στὴν ἀστυνόμευση τῆς συνειδήσεως, στὴν ἀνθρωπολογικὴ διαστρέβλωση, μὲ τὴν κατάπνιξη κάθε ἀνατάσεως τῆς ψυχῆς, στὴν ἀγελοποίηση τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων, στὸ θάνατο τοῦ Θεοῦ καί, τελικά, στὴν εἰρήνη τοῦ νεκροταφείου, κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ κνούτου καὶ ἄλλων τινῶν μέσων ὑψηλοῦ πολιτισμοῦ!…

Τ Ω ΡΑ

σμα. Ὅταν ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ προσέλθουμε στὶς κάλπες, θὰ βροῦν οἱ ἐπιτήδειοι ψηφοφόρους, γιὰ νὰ κάνουν τὴν δουλειά τους. Θεωρῶ ὅτι ὅλοι πλέον γνωρίζουμε τί παίζεται. Ἂς ἔχουμε ἐγρήγορση καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα νὰ δραστηριοποιηθοῦμε ἑνωμένοι ἀντιμνημονιακά. ΥΤΟ πού πρωτίστως χρειάζεται, τὴν ὥρα πού ὁ πόλεμος μαίνεται, εἶναι νὰ δείξουμε αὐτοκυριαρχία. Νὰ μὴ τὰ χάσουμε πάνω στὴν ἀναμπουμπούλα, πού ὑπάρχει, ἀλλὰ νηφάλια καὶ μέσα ἀπὸ ἕνα κλίμα προσευχῆς, ἀφοῦ ἐκτιμήσουμε σωστὰ τὴ φάση, στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ ὅλη κατάσταση, νὰ κάνουμε αὐτὸ πού μποροῦμε καὶ ἀπαιτεῖ ἡ κρισιμότητα τῶν περιστάσεων. Νομίζω ὅτι ἡ ἄμεση κίνηση, πού ἐπιτακτικὰ πρέπει νὰ γίνει εἶναι νὰ μὴ ἐκλεγεῖ κυβέρνηση, πού ψήφισε τὸ μνημόνιο. Εἶναι ἀνάγκη, τούτη τὴν ὥρα, νὰ δοῦμε ποιοὶ εἴμαστε αὐτῆς τῆς θέσεως, μὲ τὶς ἴδιες ἀνησυχίες, τὴν αὐτὴ ἀγωνία καὶ τὸν ἴδιο πόνο γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν πατρίδα μας. Δὲν εἶναι καθόλου συνετό, σʼαὐτὴ τὴ καμπὴ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, νὰ χωριζόμαστε ἀπὸ κόμματα σὲ φατρίες, σὲ ὅποιο ἰδεολογικὸ καὶ κομματικὸ χῶρο καὶ ἂν ἀνήκουμε. Πρέπει νὰ συστρατευθοῦμε ἀντιμνημονιακά. Ὁπωσδήποτε, σʼ αὐτὴ τὴ φάση θὰ ὑπάρξει καὶ πολιτικὴ κίνηση, ἡ ὁποία θὰ μᾶς ἐκπροσωπήσει στὶς ἐπικείμενες ἐκλογὲς καὶ ἐντὸς ὀλίγου καὶ στὸ κοινοβούλιο, ὅμως εἶναι ἀνάγκη νὰ δράσουμε συλλογικὰ πρῶτα ἐμεῖς, καὶ γνωρίζετε γιατί. Πολὺ ἁπλά, διότι μέσα ἀπὸ τὸ στημένο παιχνίδι μὲ τοὺς χρηματοδότες τῶν καναλιῶν, τὰ πατροναρισμένα γκάλοπ καὶ τὴν τακτικὴ ἀφʼ ἑνὸς τῶν εὐρωπαίων ἑταίρων μας καὶ ἀφʼ ἑτέρου τῶν κεφαλαιοκρατῶν, δὲν εἶναι ἁπλὴ ὑπόθεση νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ κατευθυνόμενο ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα. Θὰ πετύχουμε ὅμως, ἐφʼ ὅσον δικτυωθοῦμε γρήγορα καὶ ἀποτελεσματικὰ μεταξύ μας, ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο, ὥστε τὰ γνωστὰ μεγάλα μέχρι τώρα κόμματα νὰ πάρουν τὸ πιὸ μικρὸ ποσοστό, γιὰ νὰ μὴ μπορέσουν οὔτε κἄν νὰ συγκυβερνήσουν. Ἡ ἀλλαγὴ στὸ πολιτικὸ σκηνικὸ δὲν εἶναι δυνατὴ χωρὶς τὸν ἐνεργὸ ρόλο ὅλων μας, δηλαδὴ ἂν δὲν πάρει ὁ ἀγώνας μας τὴν μορφὴ ἑνὸς κινήματος. Καὶ κίνημα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει, ἂν δὲν πάρουμε τὸ θέμα τῆς συνεννόησής μας στὰ σοβαρά. Σήμερα μὲ τὸ διαδίκτυο εἶναι εὔκολο νὰ ἐπικοινωνοῦμε. Χρειάζεται ὁ καθένας μας ὅμως νὰ μιλᾶ καὶ στὸν κύκλο του. Ὅπως μὲ μιὰ λαμπάδα ἀνάβουν πολλὲς καὶ στὴν συνέχεια ἡ κάθε μιὰ ἀνάβει ἄλλες, ἕνα τέτοιο σχῆμα συνεννόησης χρειάζεται. Θὰ πρέπει πλέον νὰ ἀνοίξουμε καλὰ τὰ μάτια μας καὶ νὰ ψηφίσουμε μὲ πνευματικὰ καὶ πατριωτικὰ κριτήρια. Ὄχι ἀνθρώπους τῆς Μασωνίας καὶ ὄχι ἀνθρώπους τοῦ μνημονίου. Ὄχι ἀθέους, οὔτε βέβαια ψευτοχριστιανοὺς, πού χρησιμοποιοῦν τὸ ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ χρησιμοθηρικοὺς μόνο λόγους καὶ βάζουν ὑπο-

ψηφίους στὸ κόμμα τους Δωδεκαθεϊστὲς ἢ ἄλλους αἱρετικούς. Δὲν εἶναι φρόνιμο νὰ περιμένουμε τὶς ἀλλαγὲς ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν πολιτική. Δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ ἐλαφρότητες. Θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς τύχης μας, ἂν ἀφεθοῦμε στὴν προδοτικὴ πολιτικὴ τῶν γνωστῶν μεγάλων μέχρι τώρα κομμάτων, τὰ ὁποῖα βέβαια θὰ εἰσάγουν τοὺς καμουφλαρισμένους εἰσβολεῖς στὴν αἱματοβαμμένη πατρίδα μας, γιὰ νὰ μᾶς καταδυναστεύσουν μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἐποπτείας καὶ τῆς βοήθειας. Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ στρατηγικὴ, πού πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε! Ε ΜΠΟΡΟΥΜΕ ὅμως νὰ λειτουργήσουμε ξεκομμένοι ἀπʼ τὸ ἱστορικό μας παρελθόν. Χρειάζεται, λοιπόν, ἡ ἱστορικὴ μνήμη ἀφʼ ἑνός τοῦ ἐνδόξου μας παρελθόντος κλασικὴ ἀρχαιότητα, Βυζάντιο, Ἐ πανάσταση τοῦ 1821, Μακεδονικὸς Ἀγώνας, Ἔπος τοῦ 1940, ὅ,τι ἄλλοκαὶ ἀφʼ ἑτέρου τῶν παθημάτων μας ἀπὸ τὴν διχόνοια. Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης ἀποτυπώνει μὲ πολὺ πόνο τὴν κατάντιά μας ἀπὸ τὶς φατρίες: «Θεέ, συγχώρεσε τοὺς παντίδους, πού θέλουν νὰ μᾶς πάρουν τὸν ἀγέρα, πού ἀναπνέουμε καὶ τὴν τιμὴν, πού μὲ τὸ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι πήραμε. Ἐμεῖς τὸ χρέος, τὸ κατὰ δύναμιν, ἐπράξαμεν. Καὶ αὐτοὶ βγῆκαν σήμερον νὰ προκόψουν τὴν Πατρίδα. Μᾶς γέμισαν φατρία καὶ διχόνοια. Καὶ τὴν Πατρίδα δὲν τὴν θέλουν Μητέρα κοινή. Ἀμορόζα εἰς τὰ κρεβάτια τους τὴν θέλουν. Γιʼ αὐτὸ περνοῦν καὶ ρεθίζουν τὸν κόσμον μὲ τέχνες καὶ καμώματα. Καὶ καζαντίσαν αὐτοὶ πουγγιὰ καὶ ἀγαθὰ καὶ ἀφῆκαν τοὺς ἀγωνιστές, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ εἰς τὴν ἄκρην. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι λύκοι, πού φέραν δυστυχήματα καὶ κίντυνον εἰς τὸν τόπον. Ἂς ὄψονται. Τότε πού ἡ Τουρκιὰ ἐκατέβαινε ἀπὸ τὰ ντερβένια καὶ ὀλίγοι ἔτρεχαν μὲ ὀλίγα ντουφέκια, μὲ τριχιὲς δεμένα, νὰ πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριὰν ἢ θάνατον, οἱ φρόνημοι ἀσφάλιζαν τὶς φαμελιὲς τους εἰς τὰ νησιὰ κιʼ αὐτοὶ τρέχαν εἰς ρεματιὲς καὶ βουνά, μὴ βλέποντας ποτὲ Τούρκου πρόσωπον. Κιʼ ὅταν ἀκοῦγαν τὰ ντισμπάρκα τῶν Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δική τους τὴν Πατρίδα καὶ κυνηγοῦν τοὺς ἀγωνιστές. Ἐγίναμε θηρία, πού θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ἀνθρωπινὰ νὰ χορτάσουν. Καὶ χωρίζουν τὸν κόσμον σὲ πατριῶτες καὶ ἀντιπατριῶ τες. Αὐτοὶ γίναν οἱ σημαντικοί τῆς Πατρίδος καὶ οἱ ἄλλοι νὰ χαθοῦν. Δὲν ξηγιῶνται γλυκότερα νὰ φυλάξωμεν πατρίδα καὶ δοῦμε λευτεριὰν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δὲν φτιάχνεται χωρὶς οὗλοι νὰ θυσιάσουν ἀρετὴν καὶ πατριωτισμόν. Καὶ χωρὶς νὰ πάψει ἡ μέσα, ἡ δική μας τυραγνία. Καὶ βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τῆς ἑβραιουργιᾶς, πού εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγία Πίστη, τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καὶ ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα διὰ τὰ νέα

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

στούς δανειστές τῆς χώρας μας ἔδαφος, ὑπέδαφος, ὀρυκτό πλοῦτο, ἐναέριο χῶρο, παραθαλάσσιο, δημόσια καί ἰδιωτική περιουσία, πολιτιστική κληρονομιά κ.τ.λ., κ.τ.λ., μποροῦν νά θεωροῦνται ὑποψήφιοι ἐκπρόσωποί μας στίς ἐπικείμενες ἐκλογές; Εἶναι δυνατόν; 2. Ὑπάρχουν κόμματα, τά ὁποῖα ἔχουν κάνει ἀναλυτική κριτική τῶν μεθοδεύσεων τοῦ πλαστοῦ χρέους, τῶν ἐπαχθῶν ὑποχρεώσεων τῆς πατρίδος μας πρός τό Δ.Ν.Τ., τήν Εὐρ. Ἕνωση, τούς δανειστές. Ἔχουν ἀποδείξει ὅτι ἡ μέχρι τώρα διετής οἰκονομική πολιτική δέν βοηθάει τή χώρα μας, ἀλλά ἀκόμα περισσότερο ὑποθηκεύει τό μέλλον γενιῶν καί γενιῶν μετά ἀπό μᾶς, ἀφήνοντας ἐρείπια στούς μεταγενεστέρους μας σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς. Ἀπό αὐτά τά ἀντιμνημονιακά κόμματα ὠφεληθήκαμε μέ τίς ἐμπεριστατωμένες ἀναλύσεις, πού ἔχουν κάνει γύρω ἀπό τό ἐπονείδιστο χρέος, ἀπό τούς δυσβάστακτους τόκους, γιά τήν ἀποπληρωμή τοῦ χρέους καί γύρω ἀπό τή γενικότερη φθίνουσα κατάσταση τῆς χώρας μας, πού εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν «ἀμετάκλητων» δανειακῶν συμβάσεων, πού τελικά ὑπέγραψαν οἱ διακόσιοι βουλευτές. Λυπούμαστε ὅμως ὑπερβολικά γιατί, ἐνῷ οἱ γνώσεις τους, ἡ δράση τους, ἡ μαχητικότητά τους ἔδειχναν τήν ἀγάπη τους γιά τήν πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα, ὡστόσο δειλά – δειλά ἤ μερικοί πιό φανερά, δηλώνουν ἄθεοι. Ἐνδεχομένως καί κάποιες ἄλλες σκοπιμότητες, συμβατές μέ τήν ἀθεΐα τους, νά ἔρθουν στό φῶς τότε πού θά καθήσουν στούς βουλευτικούς θώκους. Ἡ περίπτωσή τους μᾶς παραπέμπει στή νοοτροπία καί στή δράση τοῦ Ἀδαμάντιου Κοραῆ, ὁ ὁποῖος θαμπώθηκε ἀπό τόν εὐρωπαϊκό ἀθεϊστικό οὑμανισμό, ἀρνήθηκε τήν ἐκλεκτή ἑλληνορθόδοξη Παράδοση καί ἀγωνίστηκε νά ἐγκαθιδρύσει στήν πατρίδα μας τήν ἄψυχη εὐρωπαϊκή κουλτούρα, τῆς ὁποίας τά ἀποτελέσματα δυστυχῶς εἰσπράττουμε ὅλοι μας. 3. Ὅσους ἀπό τούς ἀντιμνημονιακούς δέν ἔχουν ξεκαθαρίσει τό θέμα τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη, πῶς μποροῦμε νά τούς ἐμπιστευθοῦμε; Ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη θά εἶναι τό δηλητηριῶδες κερασάκι πάνω στήν τούρτα τῆς ἠλεκτρονικῆς φυλακῆς, πού ἀπό δεκαετίες ἑτοιμάζει ἡ Νέα Ἐποχή σέ βάρος μας. Ἄν καί αὐτοί ἀδιαφοροῦν στήν καταδυνάστευση τῆς ἐλάχιστης ἐλευθερίας μιᾶς ἀναπνοῆς, μιᾶς ἀνάσας, πού ἀπέμεινε ἀκόμα στόν Ἕλληνα πολίτη, πῶς μποροῦμε νά τούς δώσουμε τήν ἐξουσιοδότηση νά προετοιμάσουν μιά πραγματική καί ὄχι εἰκονική σεισάχθεια; 4. Τίς ἡμέρες αὐτές, πού μέ διά-

παθήματα. Καὶ ἐπῆγα πάλιν εἰς τοὺς φίλους μου τοὺς Ἁγίους. Ἄναψα τὰ καντήλια καὶ ἐλιβάνισα λιβάνιν καλὸν ἁγιορείτικον. Καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυά μου τοὺς εἶπα: «Δὲν βλέπετε, πού θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθῆστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μὴ ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰ πού καταδέχτηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας». Ἕνας δικός μου ἀγωνιστής μοῦ ἔφερε καὶ μοῦ διάβασεν ἕνα παλαιὸν χαρτί, πού ἔγραψεν ὁ κοντομερίτης μου Ἅγιος παπάς, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τὸν ἐκρέμασαν εἰς ἕνα δέντρον Τοῦρκοι καὶ Ἑβραῖοι, διότι ἔτρεχεν ὁ εὐλογημένος παντοῦ καὶ ἐδίδασκεν Ἑλλάδα, Ὀρθοδοξία καὶ Γράμματα. Ἔγραφεν ὁ μακάριος ἐκεῖνος ὅτι: “Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίσει, νὰ φονεύσει τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλει, ἔχω χρέος σὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ νὰ ὑβρίσει τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγία μου, δὲ θέλω νὰ τὸν βλέπω”. Τὸ χαρτὶ τοῦ πατέρα Κοσμᾶ ἔβαλα καὶ μοῦ τὸ ἐκαθαρόγραψαν. Καὶ τὸ ἐκράτησα ὡς Ἅγιον Φυλαχτόν, πού λέγει μεγάλην ἀλήθειαν. Θὰ πῶ νὰ μοῦ γράψουν καλλιγραφικὰ καὶ τὸν ἄλλον ἀθάνατον λόγον του, “τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε ὡς αἴτιον”. Θέλω νὰ τὸ βλέπω κοντὰ στὰ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ἀνάξιοι λέγουν ὅτι ἂν τὰ φτιάξουμε μὲ τὸν δικέρατον Πάπαν, θὰ ὀλιγοστέψουν οἱ κίντυνοι, τὰ βάσανα καὶ ἡ φτώχειά μας, τρομάρα τους. Καὶ εἶπαν οἱ ἄθρησκοι, πού ἐβάλαμεν εἰς τὸν σβέρκο μας, νὰ μὴ μανθάνουν τὰ παιδιὰ μας Χριστὸν καὶ Παναγία, διότι θὰ μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἰσχυροί. Καὶ βγῆκαν ἀκόμη νὰ ποτάξουν τὴν Ἐκκλησίαν, διότι ἔχει πολλὴν δύναμη καὶ τὴν φοβοῦνται. Καὶ εἶπαν λόγια ἄπρεπα διὰ τοὺς παπάδες. Ἐμεῖς, μὲ σκιάν μας τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε, σὲ κάστρα, σὲ ντερβένια, σὲ μπογάζια καὶ σὲ ταμπούργια. Καὶ αὐτὸς ὁ Σταυρὸς μᾶς ἔσωσε. Μᾶς ἔδωσε τὴν νίκη καὶ ἔχασε (ὁδήγησε σὲ ἧττα) τὸν ἄπιστον Τοῦρκον. Τόση μικρότητα στὸν Σταυρό, τὸν σωτήρα μας! Καὶ βρίζουν οἱ πουλημένοι εἰς τοὺς ξένους καὶ τοὺς παπάδες μας, τοὺς ζυγίζουν ἄναντρους καὶ ἀπόλεμους. Ἐμεῖς τοὺς παπάδες τοὺς εἴχαμε μαζὶ εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καὶ δυστυχίαν. Ὄχι μόνον διὰ νὰ βλογᾶνε τὰ ὅπλα τὰ ἱερά, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ μὲ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι, πολεμώντας σὰν λεοντάρια. Ντροπὴ Ἕλληνες!» Χρειάζεται λοιπὸν πολὺ νὰ σκεφτοῦμε οἱ Νεοέλληνες τὸ κοινό μας χρέος ἀπέναντι στὴν Πατρίδα;

ΤΙ; ΠΩΣ; ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ;

ὄχι λίγοι, ἀλλά χιλιάδες ἀδύνατοι στήν πίστη καί ἀπελπισμένοι συνάνθρωποί μας. Ἦταν πανεύκολο στό Χριστό μας νά ἀποφύγει τό μαρτύριό Του καί πρώιμα καί στό τέλος. Στόν Πέτρο ὅμως εἶπε «βάλε τήν μάχαιραν σου εἰς τήν θήκην». Μήπως δέν μπορῶ νά πῶ στόν Οὐράνιο Πατέρα Μου νά στείλει λεγεῶνες ἀγγέλων ὑπερασπιστῶν τῆς ζωῆς μου; Ἐπίσης ὅταν οἱ σταυρωτές Του περιγελώντας Τον ἔλεγαν: «εἰ Υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, κατάβηθι ἀπό τοῦ Σταυροῦ ἵνα πιστεύσωμεν», ὅμως ὁ Παντοδύναμος, ὁ «δρακί κρατῶν τά σύμπαντα» δέν ξεκρεμάστηκε ἀπό τό σταυρικό ἰκρίωμα, ἐνῷ ἄνετα, θεϊκά μποροῦσε νά γλυτώσει. Δέν θά γλύτωνε ὅμως τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν αἰώνια καταδυναστεία τοῦ θανάτου. Ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἐπάτησε τόν θάνατον. Ἔτσι καί σήμερα ὁ Κύριος ἐπιτρέπει τή σταύρωσή μας ἀπό τούς συγχρόνους σταυρωτές, γιά νά σταυρώσουμε ὅλα τά βδελυκτά σαρκικά πάθη καί μίση καί νά βγοῦμε ἀπό τίς ἀπίστευτες καί «ἀμετάκλητες» δοκιμασίες κεκαθαρμένοι, ὅπως τό χρυσάφι μετά τή δοκιμασία, πού ὑφίσταται στή δυνατή πυρά τῆς καμίνου. Ὀφείλουμε πάντως ὡς δικά Του τέκνα, τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, νά ἀποβάλουμε κάθε ἀντιπάθεια ἐναντίον τῶν σταυρωτῶν μας καί νά μεταστρέψουμε τήν ἀγανάκτηση σέ προσευχή. Τά τελευταῖα ἐπίγεια λόγια τοῦ Κυρίου μας ἦταν: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Πράγματι δέν ξέρουν τί κάνουν, ἀφοῦ ἡ κομματική πειθαρχία εἶναι ἡ πρώτη καταστατική, ὅπως φαίνεται, ὑποχρέωση γιʼ αὐτούς, ὅπως καί ἡ ἄγνοια τοῦ περιεχομένου τῶν συμβάσεων πού ὑπέγραψαν καί… ἴσως κάποια bonus. Νά παρακαλέσουμε ἐπί πλέον νά τούς χαρίσει ὁ Σταυρωθείς Κύριος μετάνοια καί ἐν μετανοίᾳ ἀπολογία στή Μέλλουσα Κρίση. Αὐτή ἡ ἐν Χριστῷ ὑπέρβαση τοῦ ἀτομισμοῦ μας θά πλημμυρίσει τήν ψυχή μας μέ ὠκεανούς θείας ἀγάπης πού θά συμπαρασύρει ἑαυτούς καί ἀλλήλους σέ εὐχές καί ὄχι κατάρες καί σέ συναγωνισμό προσευχῶν ὑπέρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας καί σωτηρίας ὅλων μας, τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Τό θέμα μας ὅμως εἶναι οἱ ἐπικείμενες ἐκλογές. Τί θά κάνουμε; Ἡ ἀπάντηση εἶναι πάρα πολύ δύσκολη. Μποροῦμε ὅμως νά σκεφθοῦμε τά ἑξῆς: 1. Ὅσοι ὑπέγραψαν, οἱ διακόσιοι περίπου βουλευτές, τίς συμβάσεις, πού παραδίδουν «ἀμετάκλητα»

φορα παραπλανητικά διλήμματα προσπαθοῦν οἱ ἐπαγγελματίες πολιτικοί νά μᾶς ξεγελάσουν, ἄς κλείσουμε τά αὐτιά μας νά μή ξαναμολυνθοῦν ἀπό τίς πλάνες ὑποσχέσεις τους. Ἄς κλείσουμε τόν ἄμβωνα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τήν τηλεόραση, γιά νά μή ρυπαίνει μέ τό συστηματικό ψεῦδος τίς ψυχές μας. Μυθομανεῖς θά καταντήσουμε, ἄν ἐξακολουθοῦμε νά τείνουμε εὐήκοα ὦτα σʼ αὐτούς. 5. Ἄς ἐπιμεληθοῦμε τήν ἐν Χριστῷ πνευματική μας ζωή. Τό κομποσχοίνι, τήν εὐχή, τίς ἱερές Ἀκολουθίες, γιά νά μπορέσουμε νά ἀνακαλύψουμε ἔστω καί ἕνα Χριστιανό Ἕλληνα, πού πονάει γιά τήν κατάσταση τῆς Χώρας μας. Ἄν πραγματικά πονᾶμε γιά τήν πατρίδα μας, εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ Χριστός θά δείξει, θά ἀναδείξει ἄνδρα ἐν Χριστῷ πνευματικῶν ἐπιθυμιῶν, ἄνδρα θυσίας καί προσφορᾶς καί θά δώσει ἐλπίδα σωτηρίας. Εἴμαστε σίγουροι ὅτι ὄχι μόνο ἕνας, ἀλλά ἀρκετοί νέοι ὑποψήφιοι ἔχουν ὀρθόδοξη παιδεία, ἔμπνευση, πίστη Χριστοῦ καί ἀγάπη γιά τήν Πατρίδα. 6. Στήν περίοδο τῆς ἀρχεγόνου Ἐκκλησίας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τότε πού ὁ Ἰουδαϊκός λαός ἦταν σκλαβωμένος στούς εἰδωλολάτρες καί ἀναγκάζονταν ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι νά προσκυνήσουν τόν πανίσχυρο Ναβουχοδονόσορα, οἱ τρεῖς νέοι Ἀνανίας, Ἀζαρίας καί Μισαήλ δέν ἀρνήθηκαν τόν ἀληθινό Θεό καί δέν προσκύνησαν τά εἴδωλα. Ἐκβιάσθηκαν καί ρίχτηκαν στήν κάμινο τοῦ πυρός. Βάδιζαν ἀτρόμητοι μέσα στήν πυρακτωμένη κάμινο δοξολογοῦντες τόν ἀληθινό Θεό καί μετανοοῦντες γιά λογαριασμό ὅλης τῆς γενιᾶς τους, πού ἀπομακρύνθηκε πνευματικά ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Καταξιώθηκαν τοῦ πασίγνωστου θαύματος τῆς σωτηρίας τους ἀπό τήν καταστρεπτική δύναμη τοῦ πυρός. Οὔτε τρίχα τῆς κεφαλῆς τους δέν ἐνοχλήθηκε, δέν πειράχθηκε ἀπό τή φωτιά, ἀλλά μέσα στήν πυρένδροσο κάμινο ἀπεκαλύφθη ἡ μελλοντική σάρκωση καί ἐνανθρώπηση τοῦ ἀσάρκου Λόγου, φαινομένου ὡς λευχείμονος καί ἀστραφτεροῦ ἀγγέλου, πού τούς ἐνδυνάμωνε, τούς θεοεμψύχωνε καί τούς πλήρωνε μέ τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ μαρτυρήσαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου μας. Ἔγιναν μάρτυρες τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πρό Χριστοῦ. Εἶναι ἀδύνατο σήμερα καί μεῖς, οἱ κληρικοί καί λαϊκοί τῶν ἐσχάτων χρόνων, ζῶντες ἐν μετανοίᾳ τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά μή ἀποκτήσουμε ἐμπειρία Ἀναστάσεως καί σωτηρίας τῆς πατρίδος μας ἀπό τήν ἡτοιμασμένη νέα κάμινο πυρός ἀπό τούς ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τούς συνεργούς τους.

Σελὶς 8η

4 ΜΑΪΟΥ 2012

ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΛΛΑ ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΤΟΙ

Τοῦ κ. Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

ΠΛΗΡΗΣ ἐκκοσμίκευση τῆς ζωῆς τῆς μεγάλης πλειονότητας τῶν Ἑλλήνων ὁδηγεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ τραγικὲς γιὰ τὸ πνευματικό μας μέλλον συνέπειες. Ἡ Ἑλλάδα γέμισε χριστιανοὺς βαπτισμένους, ποὺ ἔχουν χρόνια ἀλειτούργητοι καὶ ἀκοινώνητοι. Ἡ σχέση τῶν περισσοτέρων μὲ τὴν ἐνοριακὴ ζωὴ ἐξαντλεῖται στὴ βάπτιση τῶν τέκνων καὶ τὸν ἀποχαιρετισμὸ ὅσων φτάνουν στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους μὲ τὴν ἀκολουθία τῆς κηδείας. Ὅσοι ἐπιλέγουν μάλιστα τὸν πολιτικὸ ἀντὶ τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου, ἐκτὸς ἀπὸ ἀλειτούργητοι, ζοῦνε γιὰ πολλὰ χρόνια, κάποιες φορὲς καὶ γιὰ ὅλη τους τὴ ζωή, καὶ ἀστεφάνωτοι. Τὸ πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο ὅσο κανεὶς πηγαίνει πρὸς τὶς μικρότερες ἡλικίες. Ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία» τῶν ἐνοριῶν γηράσκει καθὼς ἡ πλειοψηφία τῶν ἐκκλησιαζομένων ἔχει ἀρκετὲς δεκαετίες ζωῆς στὴν πλάτη της. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τῶν σχολείων δὲν ἐκκλησιάζονται παρὰ ἐλάχιστες φορὲς τὸ χρόνο, στὶς μεγάλες γιορτές, καὶ ἀρκετοί, ποὺ βρίσκονται στὶς τελευταῖες τάξεις τοῦ Λυκείου ἔχουν νὰ κοινωνήσουν ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν μαθητὲς τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου. Ἡ γενιὰ τῶν ἀνηλίκων τῆς ἐποχῆς μας εἶναι στὸ ζήτημα τῆς λατρευτικῆς ζωῆς «τυφλή», ἀφοῦ οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν αὐτῶν ἀπέχουν σχεδὸν ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς ἐνορίας. Οἱ εὐθύνες γιὰ τὸ κατάντημά μας ἀνήκουν σὲ πολλοὺς καὶ εἶναι βαριές. Δὲν θὰ ἀναφερθῶ στὴν ποιμαντικὴ ἀδιαφορία πολλῶν ἐπισκόπων καὶ κληρικῶν. Θὰ ἐπικεντρωθῶ στὴν βαρύτατη εὐθύνη ἡμῶν τῶν Θεολόγων, ποὺ διδάσκουμε στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα. Ἔχουμε ἕνα τεράστιο προνόμιο, ποὺ τὸ ἀφήνουμε ἀνεκμετάλλευτο. Ἀπὸ τὰ χέρια μας περνοῦν ὅλα τὰ νέα παιδιὰ τῆς Πατρίδας μας. Διψοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ δὲν τὴ βρίσκουν στὶς οἰκογένειές τους ἢ στὴ γειτονιά τους. Κι ἐμεῖς ἀντὶ νὰ τοὺς δώσουμε τὸ ὕδωρ τῆς Ζωῆς, ἀντὶ μὲ τρόπους ἔξυπνους νὰ τὰ μυήσουμε στὴ λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, κάνουμε τὸ πᾶν, γιὰ νὰ μετατρέψουμε τὴν ὥρα τῶν Θρησκευτικῶν σὲ μάθημα ξερῆς γνώσης ἢ ἀκόμη χειρότερα, σὲ μάθημα θρησκειολογικῆς σύγχυσης τοῦ νοῦ τῶν μαθητῶν. Ὁ Θεολόγος ποὺ ἔχει στοιχειώδη συνείδηση τῆς ἀποστολῆς του δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν πνευματικὴ πρόοδο τῶν μαθητῶν του. Δὲν περιορίζει τοὺς ὁρίζοντές του στὴν παροχὴ γνώσεων, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἀναζητᾶ μὲ διάκριση τρόπους ἐγκεντρισμοῦ τῶν μαθητῶν του στὴν ἐνοριακὴ λατρευτικὴ ζωή. Ἂν οἱ μαθητές του ἀποκτήσουν μόνο διανοητικὲς γνώσεις γιὰ τὸν Χριστὸ ἢ θρησκειολογικὴ ἐνημέρωση γιὰ τὸν Μωάμεθ καὶ τὸν Βούδα, ἀλλὰ μείνουν μακριὰ ἀπὸ τὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, ἔχει ἀποτύχει στὴν ἀποστολή του. Τέτοιες ἀποτυχίες εἶναι δυστυχῶς καθημερινὲς γιὰ τοὺς θεολόγους τῶν σχολείων. Τουλάχιστον ἂς μὴ ἐγκαταλείπουμε τὴν προσπάθεια κι ἂς μὴ θριαμβολογοῦμε κι ἀπὸ πάνω γιατί μὲ τὶς ἐνέργειές μας καταφέραμε νὰ προσαρμόσουμε τὸ θρησκευτικὸ μάθημα στὶς ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευμένης κοινωνίας. Μήπως λησμονοῦμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου «εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλʼ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος»(Ἰω. 15,19); Ἐκκοσμικευμένη παιδεία, θρησκευτικὸ μάθημα, ποὺ προσαρμόζεται στὶς ἀπαιτήσεις τῆς κοσμικῆς κοινωνίας, θεολόγοι καὶ δάσκαλοι, ποὺ δὲν μυρίζουν λιβάνι εἶναι ἀδύνατον νὰ μορφώσουν, νὰ διαπλάσουν τὴν προσωπικότητα τῆς νέας γενιᾶς. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀποφασίσουν νὰ κινηθοῦν κόντρα στὸ ρεῦμα παραμένοντας πιστοὶ στὴν ὁδὸ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων, ὅ,τι κι ἂν κάνουν, θὰ πρέπει πάντα νὰ ἔχουν κατὰ νοῦν τὸ λόγο τοῦ ψαλμωδοῦ: «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήση οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψάλμ. ΡΚΣΤ΄,1).

Ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος ἀρχὰς Ἰουνίου εἰς τὴν Κύπρον

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας, προερχομένας ἐκ τῆς ἱστοσελίδος «Sigmalive.gr» τῆς Κύπρου:

«Τὸ πρόγραμμα τῆς ἐπίσκεψης στὴν Κύπρο τοῦ Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου καὶ τὴν οἰκονομικὴ κατάσταση τῶν Θρόνων καὶ τῶν Ἱ. Μονῶν σὲ σχέση μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, συζήτησε τὴν 26ην Ἀπριλίου ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, στὴ δεύτερη τοῦ ἔτους τακτική της συνεδρία. Σὲ δηλώσεις του ὁ Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος εἶπε πὼς κατὰ τὴ συνεδρία, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος κατάρτισε τὸ πρόγραμμα τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πατριάρχη Μόσχας, ἡ ὁποία ἀρχίζει τὸ πρωῒ τῆς 8ης Ἰουνίου καὶ ὁλοκληρώνεται τὸ βράδυ τῆς 11ης Ἰουνίου. “Τὴν Κυριακὴ 10 Ἰουνίου θὰ γίνει τὸ ἐπίσημο συλλείτουργο τῶν δύο Προκαθημένων μὲ Ἀρχιερεῖς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ἐπίσης, συλλείτουργο θὰ γίνει τὴ Δευτέρα 11 Ἰουνίου μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς γιορτῆς τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, ἱδρυτοῦ καὶ προστάτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου”, εἶπε ὁ Μητροπολίτης. Ὁ Πάφου Γεώργιος εἶπε πὼς πρόκειται γιὰ τὴν πρώτη ἐπίσκεψη

τοῦ Πατριάρχη τῆς Μόσχας ἀπὸ τὴν ἐκλογή του. Ἐρωτηθεὶς σχετικὰ μὲ τὴν οἰκονομικὴ κατάσταση, ὁ Μητροπολίτης Πάφου εἶπε πὼς τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀντάλλαξαν ἀπόψεις ὡς πρὸς τὸ πῶς θὰ ἐξευρεθοῦν πόροι, γιὰ νὰ μπορέσει ἡ Ἐκκλησία νὰ συνεχίσει ἀπρόσκοπτα τὸ ἔργο της, καὶ τὴ μισθοδοσία τῶν ἱερέων ἀλλὰ καὶ τὴ φιλανθρωπία της. Ἀπαντώντας σὲ ἄλλη ἐρώτηση, ὁ Πάφου Γεώργιος εἶπε πὼς ἡ Ἐκκλησία ἔχει μεγάλες ἀπώλειες ἀπὸ τὴν κρίση, καὶ πὼς λόγῳ τῆς κρίσης πολλοὶ πιστοὶ ἀποτείνονται στὴν Ἐκκλησία, γιατί ἔχουν ἀνάγκες. Ἐρωτηθείς, ἂν ἀντιμετωπίζει προβλήματα ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθει στὸ φιλανθρωπικό της ἔργο καὶ στὸ νὰ καταβάλλει τὴν ἀντιμισθία τῶν ἱερέων, ὁ Πάφου Γεώργιος εἶπε: “Βεβαίως ἀντιμετωπίζει αὐτὰ τὰ προβλήματα, γιατί οἱ πόροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔπαιρνε, γιὰ νὰ δίνει ἔχουν περιοριστεῖ”. Πρόσθεσε ὡστόσο πὼς δὲν τίθεται θέμα μειώσεις μισθῶν γιὰ τοὺς ἱερεῖς. “Πρέπει νὰ κάνουμε τὰ ἀδύνατα δυνατὰ ὥστε αὐτὸ νὰ μὴ συμβεῖ”, κατέληξε».

Κατηργήθη ὁριστικῶς τὸ βιβλίον τῆς κ. Μ. Ρεπούση

Ἱστορικὴ ἡ ἀπόφασις τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτου καὶ τῆς ὑφυπουργοῦ κ. Εὔης Χριστοφιλοπούλου μὲ τὴν ὁποίαν καταργεῖται ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως τὸ βιβλίον τῆς Στ´ Δημοτικοῦ τῆς κ. Μαρίας Ρεπούση, τὸ ὁποῖον ἠμφισβήτει τὴν προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τοὺς ἐθνικοαπελευθερωτικοὺς ἀγῶνας τοῦ ὑποδούλου Γένους μας, ἐχαρακτήριζε «συνωστισμό» τὴν σφαγὴν τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν Σμύρνην

ὑπὸ τῶν Τούρκων κ.λπ. Συμφώνως πρὸς τὴν ἀπόφασιν τὸ προσεχὲς σχολικὸν ἔτος θὰ διδαχθῇ εἰς τὴν Στ´ Δημοτικοῦ τὸ νέον βιβλίον, τὸ ὁποῖον θὰ ἔχῃ τὸν τίτλον: «Ἱστορία τοῦ νεωτέρου καὶ συγχρόνου κόσμου» τῶν Καθηγητῶν τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰ. Κολιοπούλου, Ἰακ. Μιχαηλίδου καὶ τῶν ἐκπαιδευτικῶν Χαρ. Μηνάογλου καὶ Ἀθ. Καλιανώτη.

Ὁ Σεβ. Θηβῶν καὶ ἡ Μ.Κ.Ο. Ἀποστολὴ εἰς τὰς γυναικείας Φυλακὰς Ἐλαιώνα Θηβῶν Συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν ἐκδοθεῖσαν ὑπὸ τῆς Μὴ Κυβερνητικῆς Ὀργανώσεως «Ἀποστολή» τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν:

«Τὸ κατάστημα κράτησης γυναικῶν στὸν Ἐλαιώνα Θηβῶν ἐπισκέφθηκε μετὰ ἀπὸ πρωτοβουλία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου τὴν 26ην Ἀπριλίου ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας κ. Γεώργιος, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Γενικὸ Διευθυντὴ τῆς Μ.Κ.Ο “Ἀποστολὴ” τῆς

«Καραβάνι Ἀλληλεγγύης»

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος εἰς ἐγκύκλιόν του καλεῖ τοὺς Κυπρίους νὰ ἀνταποκριθοῦν εἰς τὸν ἔρανον, τὸν ὁποῖον θὰ διεξάγῃ ἡ Ἱερὰ Μητρόπολίς του ὑπὸ τὴν ὀνομασίαν «Καραβάνι Ἀλληλεγγύης» διὰ τὴν Ἑλλάδα μὲ σκοπὸν τὴν στήριξιν ἀναξιοπαθούντων Ἑλλήνων πολιτῶν.

Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν κ. Κωνσταντῖνο Δήμτσα. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἡ “Ἀποστολὴ” στηρίζει καὶ μεριμνᾶ γιὰ τὶς 250 κρατούμενες στὶς φυλακὲς τοῦ Ἐλαιώνα. Ἡ Διευθύντρια τοῦ Σωφρονιστικοῦ Καταστήματος κυρία Χαρὰ Κουτσομιχάλη ὑποδέχθηκε τὸν Σεβασμιώτατο καὶ τὸν Διευθυντὴ τῆς “Ἀποστολῆς” καὶ τοὺς ἐνημέρωσε γιὰ τὶς συνεχεῖς ἀνάγκες καὶ ἐλλείψεις, ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ Κατάστημα. Στὴ συνέχεια ἐπισκέφθηκαν ὅλες τὶς πτέρυγες καὶ διένειμαν περίπου 4.000 προϊόντα ἀτομικῆς ὑγιεινῆς καὶ φροντίδας, ποὺ ἐπιμελήθηκαν ἄνθρωποι τῆς “Ἀποστολῆς”. Ἡ Διεύθυνση τῶν φυλακῶν εὐχαρίστησε τὸν Σεβασμιώτατο κ. Γεώργιο καὶ τὸν κ. Δήμτσα γιὰ τὴ συνεχῆ μέριμνα καὶ ὑποστήριξη, ποὺ παρέχει ἡ Ἐκκλησία, διαθέτοντας χιλιάδες δῶρα ἀγάπης, ποὺ καλύπτουν σημαντικὲς ἀνάγκες τῆς καθημερινότητας τῶν κρατουμένων».

Χρησιμοποιεῖ δύο μέτρα καὶ δύο σταθμὰ διὰ τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοὺς Ἀρχιερεῖς τοῦ Θρόνου

Κραυγὴ ἀγωνίας ὑπὸ τοῦ Σεβ. Νεαπόλεως

Καίριαι ἐπισημάνσεις ὑπὸ τοῦ κ. Σωτ. Τζούμα ἐπικοινωνιολόγου τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τὸν ὁποῖον κατηγορεῖ διὰ παραδειγμάτων ὅτι συγκαλύπτει σκάνδαλα καὶ ἐκτροχιασμοὺς τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Φαναρίου, ποὺ ρεζιλεύουν διεθνῶς τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἐνῶ «ἐξεγείρεται» ἐναντίον τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἑλλάδος, ὡς εἶναι διὰ παράδειγμα ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος ὑπερασπίζεται τὴν Πίστιν, τὴν Παράδοσιν, τὴν Ἐκκλησίαν καὶ μὲ τὰς θέσεις του συμφωνεῖ ἡ πλειοψηφία τῶν πιστῶν. Ἐπικρίνει, ἐπίσης, τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ὅτι ἐπεμβαίνει εἰς τὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συμπεριφερόμενος ὡς «ἀφέντης».

Ἐνῶ παρέχει «κολατσιό» εἰς 200 μαθητάς, οἱ ὁποῖοι ὑποσιτίζονται

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΟΝΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΤ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΡΕΧΕΙ 4500 ΣΥΣΣΙΤΙΑ

Ὁ γνωστὸς ἐπικοινωνιολόγος καὶ στενὸς συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου κ. Σωτήριος Τζούμας ἵδρυσε τὴν ἱστοσελίδα «Σωτήριος λόγος» εἰς τὴν ὁποίαν καταχωρεῖ ρεπορτάζ, εἰδήσεις, σχόλια, θέσεις καὶ ἀπόψεις, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ἄμεσον σχέσιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν. Εἰς τὸ ἱστολόγιόν του ὁ κ. Σωτήριος Τζούμας καταχωρεῖ ἐκτενὲς ἄρθρον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπικρίνει τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον διὰ τὴν ἐπιστολήν του εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον, μὲ τὴν ὁποίαν ζητεῖ τὴν «κεφαλήν» τοῦ ἀντιοικουμενιστοῦ – ἀντιπαπικοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἐπειδὴ ὁ τελευταῖος ἀνεθεμάτισε τὸν Πάπαν ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς καὶ Θεολόγους, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ κ. Τζούμας εἰς τὸ ἄρθρον του ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης χρησιμοποιεῖ δύο μέτρα καὶ δύο σταθμὰ τηρεῖ –σχεδὸν σιγὴν– ὅταν εἰς τὸ ἐπίκεντρον τῆς ἐπικαιρότητος εὑρίσκονται Ἀρχιερεῖς τοῦ Φαναρίου, ἐνῶ «ἐξεγείρεται», ὅταν πρόκειται διὰ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ κ. Τζούμας καταθέτει παραδείγματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης συγκαλύπτει σκάνδαλα τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Φαναρίου, ποὺ ἐξευτελίζουν τὴν Ὀρθοδοξίαν διεθνῶς, ἐνῶ δὲν ἐκάλεσεν εἰς ἀπολογίαν Ἀρχιερεῖς τοῦ Θρόνου, οἱ ὁποῖοι τὸν «πέρασαν γενεὲς δεκατέσσερις». Ὁ ἐπικοινωνιολόγος τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, ἀφοῦ ὑπερασπίζεται τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὑπενθυμίζει τὴν στάσιν τοῦ Φαναρίου ἔναντι τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Χριστοδούλου καὶ γράφει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: Ἐπί… Χριστοδούλου

«Καὶ ἐπὶ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, μπορεῖ οἱ σκληρὲς Πατριαρχικὲς Ἐπιστολὲς —ποὺ ἀποτελοῦσαν ὠμὴ καὶ εὐθεῖα παρέμβαση στὰ ἐσωτερικὰ μίας ἄλλης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας– νὰ ἄρχισαν νὰ καταφθάνουν στὴν Σύνοδο, ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1998, ὀλίγον πρὸ τῆς πρώτης Ἱεραρχίας, ὅπου θὰ προήδρευε ὁ Μακαριστὸς Χριστόδουλος. Τὸ μεγάλο κακό, ὅμως, ἔγινε μερικὰ χρόνια μετά, ἐν μέσῳ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.Ἦταν τότε ποὺ πάγωσε τὸ αἷμα ὅλων μας, ἀκούγοντας τὸν Πρῶτο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο (σὲ μία κρίση, προφανῶς, πανικοῦ ἢ γιατί ἔτσι τὸν εἶχαν συμβουλεύσει οἱ γνωστοὶ κακόβουλοι καὶ κακόπιστοι, δῆθεν, Ἡρακλεῖς τοῦ θρόνου), νὰ ἐξαπολύει ἀπαράδεκτες ἀπειλὲς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ προσωπικὰ ἐναντίον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου! Ποιός, ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ ξεχάσει… "τὴν γεμάτη μὲ ὅπλα φαρέτρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη", ὅπως ὁ ἴδιος εἶχε πεῖ τότε, στὴ συνέντευξή του στὸν Γιάννη Πρετεντέρη; Τὰ χρόνια πέρασαν κι ἀκόμη μετρᾶμε ἀπώλειες! Καὶ σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο καὶ σὲ ἐπίπεδο φυσικῶν παρουσιῶν! Ὁ μεγάλος ἀπών, γιὰ πολλοὺς λόγους, Ἀρχιεπί-

σκοπος Χριστόδουλος, ποὺ ἔφυγε τόσο πικραμένος καὶ προδομένος, ἐπιβεβαιώνει τῶν λόγων μας τὸ ἀσφαλὲς καὶ ἀληθές! Ὁ λαός μας ἀπὸ τότε διχάσθηκε ἀνεπανόρθωτα! Πιστεύαμε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀφήσαμε πιὰ πίσω μας… Πλήν, ὅμως, φαίνεται ὅτι λογαριάζαμε χωρὶς τὸν ξενοδόχο, ἐν προκειμένῳ χωρὶς τὸν Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος μὲ κάθε εὐκαιρία δὲν παραλείπει νὰ μᾶς κάνει αἰσθητὸ καὶ ἕνα σκληρὸ μέρος τοῦ χαρακτήρα του, τὸ ὁποῖο ἐν κατακλεῖδι τὸν ἀδικεῖ!

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἔχει δικαίωμα νὰ γράφει καὶ νὰ ἀποστέλει ἐπιστολὲς πρὸς ἄλλες Ἐκκλησίες λαμβάνοντας ὅμως σοβαρὰ ὑπόψη ὅλες τὶς παραμέτρους, πολὺ περισσότερο ὅταν ἡ ἄλλη Ἐκκλησία δὲν ἀνήκει στὶς ἐπαρχίες τοῦ θρόνου Του, ἀλλὰ εἶναι Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία μὲ δική της Σύνοδο, δικό της σύστημα διοίκησης, μὲ δικούς της νόμους —ἐφόσον ὑπάγεται στὸ κράτος– δικούς της κανονισμούς, δικό της ξεχωριστὸ ποίμνιο, μὲ τὶς ἰδιαιτερότητές του, μὲ τὶς ἀπαιτήσεις του, μὲ τοὺς περιορισμούς του, μὲ τὰ δικά του θέλω! Ὅταν ὅμως γράφει τόσο αὐστηρὲς ἐπιστολὲς πρὸς μία Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία καὶ δίνει ἐντολὲς τιμωρίας, ὡσὰν εἰσαγγελέας τῶν ψυχῶν μας —ὅποιο κι ἂν εἶναι τὸ διακύβευμα– τότε πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι αὐτὸ εἶναι λάθος! Ἀσφαλῶς καὶ μπορεῖ νὰ διαφωνεῖ ὡς ὁ Πρῶτος τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ ἐπιμέρους χειρισμοὺς ἄλλων Ἐκκλησιῶν ἢ Ἱεραρχῶν καὶ νὰ τὸ ἐκφράζει.Ἔχει ὅμως μεγάλη σημασία, ὁ τρόπος ποὺ ἐπιλέγει νὰ τὸ πεῖ καὶ νὰ τὸ καταγγείλει. Καὶ οἱ πλέον ἄσχετοι μὲ τὰ Ἐκκλησιαστικά μας πράγματα γνωρίζουν ὅτι ἡ ἐπιστολὴ αὐτή, μπορεῖ νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἱερώνυμο, ὡς Πρόεδρο τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ τὸ περιχόμενό της φωτογραφίζει συγκεκριμένο παραλήπτη Μάλιστα ὁ Πατριάρχης δὲ μένει μόνο στὸ ἐπίπεδο τῆς διαφωνίας καὶ τῆς καταγγελίας τοῦ ἐν λόγῳ Ἱεράρχη στὴν προϊσταμένη του ἀρχή, ἀλλὰ συνιστᾶ καὶ παραδειγματικὴ τιμωρία γιατί, ἂν δὲ τὸ κάνει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, θὰ τὸ κάνει τὸ Πατριαρχεῖο! Ἂν αὐτὸ δὲ συνιστᾶ εὐθεῖα παρέμβαση στὰ ἐσωτερικὰ μίας ἄλλης, Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας, τότε τί... συνιστᾶ;

Τὸ λάθος τοῦ Οἰκουμενικοῦ

Καὶ τί μᾶς λέγει, μὲ δύο λόγια, ὁ Πατριάρχης; Ὅτι θὰ συστήσει δικαστήρια Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, γιὰ νὰ ἐξοστρακίζουν ὅσους ἔχουν φωνὴ συνειδήσεως καὶ ὅσους ἐκφράζουν μία διαφορετικὴ ἄποψη, ἀπὸ τὸ Σεπτὸ Κέντρο, ὅταν μάλιστα ἡ ἄποψη αὐτὴ εἶναι περισσότερον ἐναρμονισμένη μὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἒ, αὐτὸ εἶναι ἐπιεικῶς ἄδικο...! Ἄν ὅμως αὐτὸ ἐπιθυμεῖ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τότε θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἔχει κάνει ἀπὸ καιρὸ καὶ ὄχι μόνο γιὰ τοὺς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Περὶ Ἱερᾶς Ἐξετάσεως

Γιὰ παράδειγμα δὲν εἴδαμε τὴν ἴδια εὐαισθησία ἀπὸ τὸ Φανάρι γιὰ

Ὁ Αὐστραλίας Στυλιανός

ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας Στυλιανός ἔχει ἐκφράσει σὲ δημόσιες δηλώσεις του καὶ ἔχει ἐκστομίσει κατὰ τοῦ Πατριαρχείου καὶ προσωπικὰ κατὰ τοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, σὲ διαφορετικὰ διαστήματα, προκαλώντας σὸκ καί... δέος στὴν κοινὴ γνώμη; Δὲν εἴδαμε,δὲ διαβάσαμε παρόμοια ἐπιστολὴ νὰ κυκλοφορεῖ γιὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας, οὔτε νὰ ἐγκαλεῖται σὲ ἀπολογία ἢ νὰ ἀνακαλέσει τὰ ὅσα βαριὰ λόγια εἶπε... Ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς αὐτές, ὁ κ.Στυλιανὸς δὲ συμμετέχει μὲ τὸ ἔτσι θέλω, στὶς Ἱ. Συνόδους τοῦ Πατριαρχείου ὡς Συνοδικὸς Σύνεδρος... Καὶ δὲν τὸν ἐγκαλεῖ κανείς... Ὁποιοσδήποτε ἄλλος ποὺ θὰ τὸ ἀρνεῖτο θὰ εἶχε συνέπειες! Καὶ ὅλα αὐτά, ἐνῶ ὁ κ. Στυλιανὸς εἶναι Ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου! Οὔτε ὁ πρώην Ἀμερικῆς Σπυρίδων, ὑστέρησε σὲ κοσμητικὰ καὶ σὲ βαρύτατες κατηγορίες κατὰ τοῦ Πατριαρχείου, ὅταν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες ἔγινε... πρώην! Καὶ τί δὲν εἶπε... Μέχρι καὶ βιβλίο ἐξεδόθη τότε, ποὺ φώτισε πολλὲς ἄγνωστες πτυχὲς τῆς ἀρχιεπισκοπείας τοῦ Σπυρίδωνα. Τὸ περίεργο στὴν ὑπόθεση αὐτὴ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτοί, ποὺ κατὰ τὸν πρώην Ἀμερικῆς πρωταγωνίστησαν στὴν ἀποπομπή του, γιὰ συγκεκριμένους ὕποπτους λόγους, ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι παντοδύναμοι στὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς καὶ νὰ χαίρουν τῆς εὐνοίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ. Δὲν εἴδαμε ἐπίσης τὸν ἴδιο ἢ ἔστω παρόμοιο τρόπο ἀντίδρασης γιὰ τὰ καμώματα ἄλλων Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, ποὺ ἔγιναν πρωταγωνιστὲς σκανδάλων καὶ ρεζίλεψαν τὴν Ὀρθοδοξία, σὲ διάφορες γωνιὲς τοῦ κόσμου... Τί νὰ πρωτοθυμήσουμε χωρὶς νὰ ἐνοχλήσουμε; Μήπως τὸ μακρινὸ Χὸνγκ– Κόνγκ; Δὲν ἦταν λιγότερο ἐνοχλητικὰ γιὰ τὴ νοημοσύνη μας καὶ γιὰ τὸ κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὅσα τραγελαφικὰ ἔγιναν ἐκεῖ... Τί νομίζουν μερικοί, ποὺ ἔχουν ἐπιλεκτικὴ μνήμη, ὅτι μὲ μία μετάθεση Μητροπολίτη καὶ μὲ ἕνα ἁπλὸ ἀνακάτεμα τῆς τράπουλας ξεχνιοῦνται τὰ σκάνδαλα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀνακατεύτηκε ἀκόμη κι ἡ Ἀστυνομία;

Ἀλλὰ καὶ στὴν Νότια Ἀμερική, ἐκεῖ ποὺ ἄφησε τὴ σφραγίδα του ὁ Μητροπολίτης Μπουένος Ἄϋρες Γεννάδιος, αὐτὸς ὁ ἄρχοντας τῆς Ἀρχιερωσύνης, ποὺ ὑπηρέτησε μὲ ἀφοσίωση καὶ αὐταπάρνηση τὴν Ἐκκλησία σὲ δύσκολα χρόνια, ἔγιναν στὴ συνέχεια πράματα καὶ θάματα… Στὴ διάδοχη κατάσταση, ποὺ ἦταν καθαρὰ ἐπιλογὴ τοῦ Φαναρίου, μαζεύτηκαν πολλὰ μαῦρα σύννεφα, ποὺ δὲ θάπρεπε νὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώθουμε ὑπερήφανοι ὡς Ὀρθόδοξοι! Τί μέτρα τιμωρίας ἐλήφθησαν, ἆραγε, ποὺ δὲν τὰ γνωρίζουμε; Ἀπολύτως τίποτα…! Ἀλλὰ καὶ στὸ Μεξικὸ δὲν τὰ πήγαμε ἄσχημα… Κι ἐκεῖ κάναμε τά... θαύματά μας, γιὰ τὰ ὁποῖα οἱ ξένοι μᾶς ἔχουν ἀκόμη στὸ κόκκινο καὶ μᾶς συζητοῦν...

Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ἀργεντινήν

«Φρένο» ἀπὸ τὸν Ἀμερικῆς καὶ ὁ Βατοπαιδινὸς π. Ἐφραίμ

Ἢ μήπως ὑστερήσαμε στὴν ἄλλη πλευρὰ τῆς Ἀμερικῆς, τὴν πιὸ ἐξελιγμένη, ὅπου Ἱεράρχης τοῦ θρόνου ἦταν ἕτοιμος νὰ εὐλογήσει γάμους μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων, ἂν δὲν προλάβαινε νὰ βάλλει φρένο ὁ

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος; Ἀλλὰ καὶ ἡ πρόσφατη περιπέτεια τοῦ Ἡγουμένου Ἐφραίμ, ἀντιμετωπίσθηκε μὲ πολλὲς ἀναστολὲς ἀπὸ τὸ Φανάρι! Ἀσχέτως τοῦ ἂν θύμωσαν τοὺς Πατριαρχικοὺς (γιὰ ἐγωϊστικοὺς λόγους), οἱ πρωτοβουλίες συμπαράστασης πρὸς τὸν Ἐφραίμ, ποὺ ἀνέπτυξαν ἄλλες Ἐκκλησίες, ὁ Ἡγούμενος ἀντιμετωπίσθηκε ἀπὸ τὸ Φανάρι μὲ ὑποδειγματικὴ ἀνοχή! Ἄλλος Ἱερωμένος στὴ θέση του, ποὺ θὰ βαρύνονταν μὲ τέτοιες κατηγορίες θὰ εἶχε τιμωρηθεῖ, θὰ εἶχε τεθεῖ σὲ ἀργία, κάτι θὰ εἶχε γίνει…! Κι ὅμως μέχρι σήμερα, ποὺ ἀποφυλακίσθηκε, δὲν εἶχε συμβεῖ ἀπολύτως τίποτα! Καὶ ὀρθῶς...! Ἂς μὴ βιαστοῦν νὰ ἐπικαλεστοῦν μερικοὶ τὴ δαμόκλειο σπάθη, ποὺ ἔπεσε ἐπὶ τῶν κεφαλῶν τῶν δύο ἐξ Ἀμερικῆς Παϊσίου καὶ Βικεντίου, οἱ ὁποῖοι, ἀνεξαρτήτως τῶν παραπτωμάτων τους, καθαιρέθηκαν χωρὶς νὰ τοὺς δικάσει κανένα δικαστήριο, ἀλλὰ μὲ βάση τὶς κατηγορίες ποὺ ἀλληλοεκτοξεύτηκαν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς πρωταγωνιστές, μὲ ἕνα ἁπλὸ "ἔτσι θέλω" τοῦ Πατριάρχη! Ἆραγε, δὲν ἤξεραν ποιοὶ ἦταν, ὅταν τοὺς ἔπαιρναν στὶς τάξεις τοῦ Φαναρίου; Δὲν θέλουμε νὰ ἐπικαλεστοῦμε παλαιότερες ἱστορίες γιὰ γέλια καὶ γιὰ κλάματα, οὔτε τὶς παρ᾽ ὀλίγον αὐτοκτονίες στὸ Βόσπορο καὶ τὰ συναφῆ! Μπορεῖ νὰ σημάδεψαν ὅλα αὐτά, τὴν ἱστορία τοῦ Φαναρίου, ἀλλὰ ἔχει μπεῖ μία τεράστια ταφόπετρα —καὶ ὀρθῶς– ποὺ τὰ ἔχει καλύψει ὅλα! Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ἦταν σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοσή μας τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά! Ὅμως ἡ πολιτικὴ τῶν δύο μέτρων καὶ τῶν δύο σταθμῶν, ἀποτελοῦσε πάντα ἕνα ἰσχυρὸ ὅπλο στὰ χέρια τῶν ἰσχυρῶν, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν κατὰ τὸ δοκοῦν! Πρέπει, ὅμως, ὅσο ψηλὰ κι ἂν βρισκόμαστε, νὰ βάζουμε ἐνίοτε τὸν δάκτυλο ἐπὶ τὸν τύπο τῶν ἥλων καὶ νὰ ἀναλογιζόμαστε τὰ γεγονότα στὴν πραγματική τους διάσταση καὶ νὰ τὰ κρίνουμε μὲ ψυχραιμία!

Μεγαλύτερο κακὸ προκάλεσε στὴν Ὀρθοδοξία ὁ Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στὸ στόχαστρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἐπειδὴ σὲ μία ἐπίδειξη ὑπερβάλλοντος, ἔστω, ζήλου καὶ προσηλώσεώς του στὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες, ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, προέβη μέσα στὰ ὅρια τῆς Μητροπόλεώς του, σὲ μία σειρά... ἀφορισμῶν; Ξέρετε πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν τὶς ἴδιες ἀπόψεις; Ἄσχετα ἂν δὲν μποροῦν νὰ βγοῦν νὰ τὰ ποῦν.. Ἂς μὴ πᾶμε πολὺ μακριά. Ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεχάσει τὰ ὅσα ἔλεγε γιὰ αὐτὰ τὰ θέματα ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ; Δὲ νομίζω νὰ παρέλαβε ποτὲ κάποια ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸν Μακαριστὸ Πατριάρχη Δημήτριο ἢ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, γι᾽ αὐτὲς τὶς ἀπόψεις... Τί θέλουμε νὰ ποῦμε ἐν κατακλεῖδι; Ὅτι ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, "δὲν ἦταν ἔγκλημα, ἦταν λάθος," κατὰ τὸν Ταλευράνδο —καὶ ὄχι μόνον! "ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ"

Ὁ Πειραιῶς καὶ οἱ Πατέρες

Μάθημα διὰ τὴν συμπροσευχὴν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΕΙΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστοσελίδος «Θρησκευτικὰ» ὑπὸ ἡμερομηνίαν 24ην Ἀπριλίου:

«Στὸ χειμερινὸ ἑξάμηνο ὁ Μητροπολίτης Προύσης Ἐλπιδοφόρος (Λαμπρυνιάδης) δίδαξε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης τὸ μάθημα “ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ”. Στὸ ἐαρινὸ ἑξάμηνο θὰ

Σεβ. Καστορίας: Εὐθύνονται Ἐπίσκοποι καὶ κληρικοὶ διὰ τὴν κρίσιν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφεὶμ ὁμιλῶν εἰς τὸν πανηγυρίζοντα Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς πόλεως τῆς Καστορίας, ἀφοῦ ἐζήτησεν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς νὰ ζήσουν ἐν Χριστῷ, μιμούμενοι τὸν Βίον τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεώς μας, ἀνεφέρθη εἰς τὰ αἴτια τῆς κρίσεως, τὴν ὁποίαν διέρχεται ἡ Χώρα μας. Εἰς αὐτὴν τὴν κρίσιν εἶπεν εὐθύνην ἔχουν καὶ οἱ Ἐπίσκοποι ἀλλὰ καὶ οἱ κληρικοί. Διατί, ὡς ἐτόνισεν ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς πιστούς: «Δὲν σᾶς διδάξαμε τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, ἀλλὰ ἀρκεστήκαμε σὲ ἕνα εἶδος ἀγαπολογίας ξένης πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο».

διδάξει τὸ ὑποχρεωτικὸ μάθημα "ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ. ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ" καὶ τὸ ἐπιλεγόμενο μάθημα "Η ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ". Θὰ μπορούσαμε νὰ θέσουμε ὡς τίτλο τῆς ἀνάρτησης "Φαναριώτικη συμβολὴ στὴν προώθηση τῶν οἰκουμενιστικῶν σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης"... Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης μετατρέπεται μὲ γοργὸ ρυθμὸ ἀπὸ πυλώνα ἀνάδειξης τῆς πατερικῆς θεολογίας σὲ ἐργαστήρι οἰκουμενισμοῦ».

Ἀκολούθως ἡ ἱστοσελὶς παραθέτει παλαιότερον ρεπορτὰζ διὰ τὴν οἰκουμενιστικὴν δρᾶσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (17ην Ὀκτωβρίου 2011). Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁ Μητροπολίτης Προύσης Ἐλπιδοφόρος (Λαμπρυνιάδης) τὸν περασμένο Αὔγουστο μὲ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνέλαβε Ἡγούμενος τῆς Χάλκης. Εἶναι γνωστὴ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ ὅλων τῶν Φαναριωτῶν γιὰ τὸ ἄνοιγμα καὶ τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης καὶ ἡ ἐπιλογὴ τοῦ Μητροπολίτου Προύσης γιὰ τὴ θέση αὐτὴ καθόλου τυχαῖα δὲν ἔγινε. Ὡς καθηγητὴς

τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης ὁ Μητροπολίτης Ἐλπιδοφόρος πιστεύεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ βασικὸς ὀργανωτὴς τῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ἐφόσον τὸ Πατριαρχεῖο καταφέρει νὰ πετύχει τὴν πολυπόθητη ἐπαναλειτουργία τῆς Σχολῆς. Ὁ Μητροπολίτης Προύσης ὅμως σύμφωνα μὲ ἀνακοίνωση τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης ξεκινάει αὔριο Τρίτη, 18 Ὀκτωβρίου τὶς παραδόσεις ἐπιλεγόμενου μαθήματος στοὺς φοιτητὲς τῆς Σχολῆς... Τὸ μάθημα ἔχει τίτλο “ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙ-

ΩΝ” καὶ καθένας μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τί πραγματεύεται. Τὸ βασικὸ ἐρώτημα εἶναι, ἂν τέτοιου εἴδους “θεολογία” θὰ προσφέρεται καὶ ἀπὸ τὴν Σχολὴ τῆς Χάλκης στὴν περίπτωση, ποὺ οἱ Τοῦρκοι ἐπιτρέψουν τὴν ἐπαναλειτουργία της. Μήπως πρὶν ζητήσουμε ἐπιτακτικὰ τὸ ἄνοιγμα τῆς Σχολῆς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ βασικότερο πρόβλημα τῶν οἰκουμενιστικῶν δράσεων τῶν Φαναριωτῶν καὶ τὸ μεῖζον ζήτημα τῆς συμμετοχῆς τῆς Ἐκκλησίας μας στὸ ΠΣΕ; Μήπως ἡ Χάλκη μὲ τὴν ἐπαναλειτουργία της μετατραπεῖ σὲ φυτώριο οἰκουμενιστῶν θεολόγων καὶ κληρικῶν;».

Ἀναβάλλεται ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου εἰς τὴν Καστορίαν Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καστορίας ἐξεδόθη, τὴν 26ην Ἀπριλίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καστορίας ἀνακοινώνεται ὅτι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ στὴν Καστοριά, ἀναβάλλεται λόγῳ τῆς διεξαγωγῆς τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν τὴν Κυριακὴ 6 Μαΐου 2012, ἡμέρα μνήμης τῆς Ὁσίας Σοφίας τῆς ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Κλεισούρας ἀσκησάσης. Ἡ ἐπίσημη τελετὴ ἁγιοκατατάξε-

ως τῆς Ὁσίας Σοφίας, μετατίθεται στὸ τέλος Ἰουνίου ἢ ἀρχὲς Ἰουλίου 2012, ἡμερομηνία κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἐπισκεφτεῖ τὴν Καστοριὰ ἡ Α.Θ.Π. ὁ Πατριάρχης τοῦ γένους μας κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ. Τὸ διήμερο 5 καὶ 6 Μαΐου 2012, ἡμέρα μνήμης τῆς Ὁσίας, θὰ πραγματοποιηθοῦν οἱ πατροπαράδοτες Πανηγυρικὲς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Κλεισούρας, ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

Καθ᾽ ὅλην τὴν προεκλογικὴν περίοδον «πονηροὶ» πολιτευταὶ (παλαιότεροι καὶ νέοι) ἔθεταν εἰς ραδιοτηλεοπτικὰς καὶ ραδιοφωνικὰς συνεντεύξεις των θέμα φορολογήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ Ἐκκλησία φορολογεῖται διὰ τὰ εἰσοδήματα τὰ ὁποῖα ἔχει ἀπὸ ἀκίνητα ἢ ἀπὸ ἐκμεταλλεύσεις. Ἔθετον, ἐπίσης, θέμα διακοπῆς τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου. Ἴσως διότι ὁ λαὸς ἐμπιστεύεται τὸν Κληρικὸν καὶ ἀνταποκρίνεται θετικῶς εἰς τὰς ἐκκλήσεις του διὰ βοήθειαν μὲ σκοπὸν τὴν φιλανθρωπίαν, ἐνῶ ἀποστρέφεται τοὺς πολιτικούς. Ὀλίγα 24ωρα πρὸ τῶν ἐκλογῶν τῆς 6ης Μαΐου καὶ συγκεκριμένως τὴν 28ην Ἀπριλίου ἡ ἐφημερὶς «Μακεδονία» τῆς Θεσσαλονίκης προέβαλε ἔκκλησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα πρὸς τοὺς κοινωνικοὺς φορεῖς καὶ τὰς πολιτικὰς δυνάμεις, ὅπως ἐπιδείξουν ἐνδιαφέρον διὰ τὴν ραγδαίαν ἐπιδείνωσιν τῆς φτώχειας εἰς τὴν Δυτικὴν Θεσσαλονίκην. Ἀναφερόμενος ὁ Σεβ. Μητροπολίτης εἰς τὰς δυ-

τικὰς συνοικίας τῆς Θεσσαλονίκης, περιοχαὶ μὲ μεγάλα ποσοστὰ ἀνεργίας καὶ ὑποσιτισμοῦ μεταξὺ τῶν μαθητῶν, τόνισε ὅτι δοκιμάζονται σκληρὰ ἀπὸ τὴν κρίσιν, ἀφοῦ καθημερινῶς 4.500 ἄνθρωποι ζοῦν ἀπὸ τὰ συσσίτια τῆς Ἐκκλησίας, ἀριθμὸς ὁ ὁποῖος ηὐξήθη κατὰ 80% ἐντὸς τεσσάρων μηνῶν. Συμφώνως μὲ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἔδωσε εἰς τὴν δημοσιότητα ὁ Σεβ. Μητροπολίτης, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ συσσίτια, ἡ Ἱερὰ Μητρόπολίς του ἔχει ἐξασφαλίσει «κολατσιό» εἰς περισσότερα ἀπὸ 200 παιδιὰ ἀπόρων οἰκογενειῶν, τὰ ὁποῖα ὑποσιτίζοντο. «Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κοινωνικὴ ὑπηρεσία, ἀλλὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ξέρει ποιὲς οἰκογένειες ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ἐπιβίωσις, ἐπειδὴ οἱ γονεῖς ἔμειναν ἄνεργοι», τόνισε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης. Ἐπεσήμανε δὲ «πώς παρὰ τὴν φτώχεια οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι ἀξιοπρεπεῖς καὶ γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία φροντίζει νὰ δίνει προμήθειες στοὺς γονεῖς κάθε ἑβδομάδα, ὥστε τὰ παιδιὰ νὰ παίρνουν τὸ κολατσιὸ ἀπὸ τὸ σπίτι, γιὰ νὰ μή… ξεχωρίζουν στὸ κυλικεῖο».

ΚΡΙΣΙΜΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΣΚΕ Πρὸς τὴν Πολιτείαν, τὰ κόμματα καὶ τὴν ἡγεσίαν τῆς Ἐκκλησίας Κρισίμους ἀποφάσεις ἔλαβε κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς 26ης Ἀπριλίου, τὸ Διοικητικὸν Συμβούλιον τοῦ Ἱεροῦ Συνδέσμου Κληρικῶν Ἑλλάδος. Ἀπεφάσισε συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσίν του:

«Νὰ ἀποστείλει ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο στὴν ὁποία θὰ ἐκφράζει τὴν πικρία τῶν μελῶν τοῦ Δ.Σ. διά τὴν ἀπουσία ἐκπροσώπου τῶν ἄμεσα ἐνδιαφερομένων, ποὺ εἶναι οἱ Ἐφημέριοι, στὴν ψήφιση τοῦ νέου Κανονισμοῦ, περὶ Ἐφημερίων καὶ διακόνων. Νὰ ζητήσει, μετὰ ἀπὸ τὶς φῆμες γιὰ διακοπὴ τῆς μισθοδοσίας τῶν Κληρικῶν τῆς Πατρίδος μας, ἀπὸ τὰ πολιτικὰ κόμματα, νὰ τοποθετηθοῦν γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ νὰ γνωστοποιήσουν τὶς προθέσεις τους σὲ περίπτωση ἐκλογῆς τους στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο. Νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸ Ραδιοτηλεοπτικὸ Συμβούλιο καὶ νὰ ἐκφράσει τὴν ἀπορία του ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγανάκτησή του, γιὰ τὸ πῶς σὲ μία Ὀρθόδοξη χώρα ἐπιτρέπεται νὰ προβάλλονται παιδικὲς ἐκπομπές, μὲ ἀποκρυφιστικὸ και νεοεποχίτικο περιεχόμενο.

Νὰ ἀπευθυνθεῖ στὴν ΔΙΣ καὶ νὰ ἐκφράσει τὴν ἀπορία της γιὰ τὴν συνεργασία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸν ραδιοτηλεοπτικὸ σταθμὸ SKY, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν μία ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας συγκεντρώνοντας τρόφιμα γιὰ τοὺς ἐνδεεῖς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη στὴν πιὸ ἱερὴ περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, στὴν κορύφωση τοῦ Θείου Δράματος, παρουσίασε ἐκπομπές, οἱ ὁποῖες συγκρούονται μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ στὶς ὁποῖες ἐπιχειροῦσε τὴν ἀπομυθοποίηση τῆς Θεότητας τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδὴ οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ ΙΣΚΕ ἄγνωστο γιὰ ποιὸν λόγο δὲν ἐδημοσιεύοντο ἀπὸ μερίδα τοῦ ἠλεκτρονικοῦ καὶ ἔντυπου τύπου τὸ Δ.Σ. ἀπεφάσισε νὰ προβεῖ στὴν δημιουργία ἱστοχώρου, ὅπου θὰ δημοσιεύονται θέματα, ποὺ ἀφοροῦν τὸν Ι.Σ.Κ.Ἐ καθὼς καὶ θέματα Ἐκκλησιαστικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ περιεχομένου. Τὸ λογότυπο τοῦ ἱστοχώρου θὰ εἶναι ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (iersynklellados.blogspot.com) καὶ θὰ φέρει τὸ σῆμα τοῦ Ἱεροῦ Συνδέσμου».

Προκλήσεις ὑπὸ τῆς σχισματικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος

Ἡ σχισματικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων συμπλέει μὲ τὴν ἐπίσημον ἡγεσίαν τῆς χώρας εἰς προκλήσεις εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος, διὰ τὸ θέμα τῆς ὀνομασίας. Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τῆς ἐφημερίδος «Δημοκρατία»:

«Προκλητικότητα δίχως ὅρια συνεχίζουν νὰ ἐπιδεικνύουν οἱ κορυφαῖοι φορεῖς στὰ Σκόπια, τὴν ὥρα ποὺ ἡ διπλωματία τῆς χώρας δίνει ἀγῶνα, γιὰ νὰ ἀποσπάσει ἔστω ἕνα θετικὸ νεῦμα γιὰ μελλοντικὴ ἔνταξη στὸ ΝΑΤΟ κατὰ τὴν προσεχῆ σύνοδο τῆς Συμμαχίας στὶς 20 Μαΐου στὸ Σικάγο. Μετὰ τὶς διαρκεῖς προκλήσεις τοῦ πρωθυπουργοῦ Νίκολα Γκρούεφσκι, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας Στέφανος ἀκολούθησε κατὰ πόδας ἀπευθύνοντας τηλεοπτικὸ διάγγελμα μὲ φόντο τὸν ἥλιο τῆς Βεργίνας. Τὸ ἑλληνικὸ σύμβολο, ποὺ ἡ ΠΓΔΜ μὲ τὴν ἐνδιάμεση συμφωνία

τοῦ 1995 ἀναγκάστηκε νὰ σταματήση νὰ χρησιμοποιεῖ, ἐπανῆλθε στὸ προσκήνιο ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ἔχει χαράξει ἐδῶ καὶ καιρὸ τὴ δική του ἐθνικιστικὴ ἀτζέντα. “Ἅγιε Κύριλλε, σήμερα, στὴ δική σου καὶ τὴ δική μας Θεσσαλονικὴ ὅλα ὅσα ἔκανες εἶναι πέτρινα. Σήμερα, στὴ γενέτειρά σου πόλη ἔχουν γίνει ὅλα στάχτη καὶ σκόνη καὶ δὲν ἔμεινε οὔτε γράμμα ἀπὸ τὴ γλῶσσα τὴ δική σου καὶ τὴ δική μας» εἶχε πεῖ μὲ περισσὸ θράσος τὸ 2008 κατὰ τὴν ἐπίσκεψη ἐπίσημης ἀντιπροσωπίας τῆς ΠΓΔΜ στὸ Βατικανό. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς ΠΓΔΜ αὐτοαποκαλεῖται «Μακεδονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» καὶ εἶναι ἡ ἐπίσημη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴ χώρα. Θεωρεῖται σχισματικὴ καὶ δὲν ἀναγνωρίζεται ἐπίσημα λόγῳ τῆς διαμάχης της μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίσθηκε τὸ 1967”».

Λεηλασίαι Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν εἰς τὴν Βόρειον Ἤπειρον

Συμφώνως πρὸς ἀνταπόκρισιν τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων (ΑΠΕ – ΜΠΕ) ἐκ τῆς Ἀλβανίας:

«Τὴν ἀδιαφορία τῶν ἀλβανικῶν ἀρχῶν γιὰ τὴν προστασία τῶν ὀρθοδόξων Ἱ. Ναῶν σὲ περιοχὲς ὅπου ζεῖ ἡ ἑλληνικὴ ἐθνικὴ μειονότητα, καταδικάζει ἡ “Ὁμόνοια”. Ἡ ὀργάνωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Μειονότητας καταδικάζει, εἰδικότερα, τὴ “λεηλασία καὶ τὸν βανδαλισμὸ” τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῶν Ἁγίων Πάντων, χθὲς στὴ Χιμάρα. “Ἐγκληματικὰ στοιχεῖα λεηλάτησαν τὸν Ἱ. Ναὸ καὶ προκάλεσαν φθορὲς σὲ εἰκόνες ἀνεκτίμητης θρησκευτικῆς καὶ ἱστορικῆς ἀξίας”, ἀναφέρεται στὴν ἀνακοίνωση τῆς “Ὁμόνοιας”. Καὶ συνεχίζει: “Καὶ σὲ προηγούμενες ἀνακοινώσεις μας ἔχουμε καταγγείλει παρόμοια περιστατικά, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ ἁρμόδιες ἀρχὲς δὲν ἔλαβαν ποτὲ συγκεκριμένα μέτρα γιὰ τὴν προστασία καὶ τὴ σύλληψη τῶν δραστῶν. Οἱ περιπτώσεις κλοπῶν σὲ Ἱ. Ναοὺς καὶ ἐκκλησίες αὐξάνονται καθημερινά”. Ὁ Ἱ. Ναὸς τῶν Ἁγίων Πάντων, στὴ Χιμάρα ἔχει ριζικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἀναστηλωθεῖ ἀπʼ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀναστάσιο καὶ ἀποτελεῖ πνευματικὸ μνημεῖο μοναδικὸ λόγῳ τῶν διαστάσεων, ποὺ ἔχει, τῆς ἱστορίας ποὺ κουβαλάει, ἀλλὰ καὶ τῆς προσφορᾶς του σήμερα, καθὼς ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς

πνευματικῆς ζωῆς τῆς πολυάριθμης Ὀρθόδοξης κοινότητας τῆς Χιμάρας, ὅπως ἀναφέρει ἡ ἱστοσελίδα www.deropoli.com. Μαζὶ μὲ τὴν ἀναστήλωση τοῦ κτίσματος ἐπεμβάσεις εἶχαν γίνει καὶ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ εἰκονοστασίου, καθὼς καὶ τῆς μοναδικῆς τέχνης ξύλινης ὀροφῆς, χαρακτηριστικῆς γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τέχνη στὴν περιοχὴ τῶν παραλίων. Πρὶν ἀπὸ περίπου μία ἑβδομάδα στὸ χωριὸ Παλάσα, τῆς Χιμάρας, οἱ κάτοικοι κατήγγειλαν δημοσίως στὰ ΜΜΕ τὴ λεηλασία, γιὰ τρίτη φορά, τῶν δύο ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τοῦ χωριοῦ τους».

Ἱερόν Μνημόσυνον τοῦ Νεοεθνομάρτυρος Κων/νου Κουκίδου

Ἡ 71η ἐπέτειος τῆς πρωτοφανοῦς αὐτοθυσίας τοῦ Κωνσταντίνου Κουκίδου ἑωρτάσθη ἐφέτος, μέ ἱερόν μνημόσυνον, τήν 28ην Ἀπριλίου ἐ.ἔ. εἰς τον Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Νικολάου Ραγκαβᾶ (Πλάκας), δίπλα και δεξιά εἰς τόν ἱερόν χῶρον, ὅπου κατέπεσεν ἀπό τήν Ἀκρόπολιν, τήν 27ην Ἀπριλίου 1941, τυλιγμένος μέ τήν Ἑλληνικήν σημαίαν, πού ἐφρούρει, διά νά μή πέση εἰς τά χέρια τῶν κατακτητῶν Γερμανῶν.