Ορθόδοξος Τύπος φ. 1931, 15/6/2012 by anthologimata

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

ΣΕΒ. Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος εἰς ἐγκύκλιόν του πρός τόν ἱερόν Κλῆρον καί τόν λαόν τοῦ Θεοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του στρέφεται ἐναντίον τοῦ ἀποτυχημένου πολιτικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος μᾶς ὡδήγησεν εἰς τά τραγικά σημερινά ἀδιέξοδα καί ὁ ὁποῖος στερεῖται τόλμης, ἡρωϊσμοῦ, εὐφυΐας, πρωτοτυπίας, ποιότητος, πειστικότητος πνεύματος καί ζωῆς. Ὁμιλεῖ διά τάς ὑποσχέσεις τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, αἱ ὁποῖαι μετετράπησαν εἰς ἀνόητα ψεύδη, ἀκατανόητα ἐπιχειρήματα καί εἰς ἀδικαιολογήτους ἐπιλογάς.

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 Ἀμώς προφήτου, Ἱερωνύμου Ὁσίου, Αὐγουστίνου Ἐπισκόπου Ἱππῶνος

ΕΤΟΣ ΝΒ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1931

ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

Καταγγέλλει τόν «ψευτοθεό τῆς δημοκρατίας», τούς ἀνικάνους διαχειριστάς, οἱ ὁποῖοι μᾶς διέσυραν παγκοσμίως μέ ἀποτέλεσμα τάς συνεχεῖς ἀπειλάς ἐναντίον τῆς Χώρας μας καί τήν γέννησιν ἀδιεξόδων, ἀσυνεννοησίας καί ἀκυβερνησίας. Καταγγέλλει, ἐπίσης, τήν προδοσίαν τοῦ λαοῦ μας ἀπό τήν Εὐρώπην, περιγράφων ταυτοχρόνως τόν πνευματικόν τρόπον μέ

τόν ὁποῖον θά ἐξέλθωμεν ἐκ τῶν ἀδιεξόδων, ὑπογραμμίζων: «ἦλθε ἡ ὥρα

ρεωτικῆς κ. Νικολάου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Πέρασε ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου

Τριωδίου, γιορτάσαμε τὸ Πάσχα καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ ἤδη ὁλοκληρώνεται καὶ τὸ Πεντηκοστάριο. Γιορτὲς γεμάτες νόημα, εὐκαιρίες πλημμυρισμένες ἀπὸ ἐπαγγελίες χαρᾶς καὶ ἐλπίδας, χαραγμένες ἀπὸ ἀλήθεια καὶ προοπτικὴ πνευματικῆς

ἐλευθερίας. Ἀλήθειες ὅπως ἡ ψηλάφηση τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν Θωμᾶ, ἡ θέα τοῦ Ἀναστάντος ἀπὸ τὶς Μυροφόρες, ἡ συνάντησή Του μὲ τοὺς μαθητές, ἡ συνομιλία καὶ ἡ φανέρωσή Του μὲ τοὺς δύο πρὸς Ἐμμαούς, ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ γιορτάζουμε σήμερα, προσφέρονται ὄχι γιὰ νὰ τὶς ἀκούσουμε ὡς ἱστορικὲς περιγραφές, οὔτε γιὰ νὰ τὶς παραδεχθοῦμε ὡς θρησκευτικὰ ἰδεολογήματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς πιστεύσουμε καὶ νὰ διηθήσουν ὅλες τὶς

ΟΛΑΙ ΑΙ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΑΙ ΚΑΙ ΑΙ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ πού πρέπει νά ξυπνήσουμε».

Ἡ ἐγκύκλιος Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλίου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυ-

Ὡς καταγράφονται ὑπό τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς Συνάξεως κληρικῶν καί μοναχῶν

Καλεῖ τόν πιστόν λαόν εἰς δυναμικάς ἀντιδράσεις

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ: ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ Προδοτική ἡ ἐνέργεια τοῦ Σεβ. Γερμανίας νά χρισθῆ εἰς τό μέτωπον ὑπό παπικοῦ «ἱερέως»

ΡΟΔΟΣΙΑ τῆς πίστεως καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν τά συλλείτουργα μετά τῶν Παπικῶν καί ἡ μετάληψις τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων μετά αὐτῶν, ἐτόνισεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης καλεῖ τόν λαόν τοῦ Θεοῦ νά διαμαρτύρεται ἐντόνως, ὅταν ἀντιλαμβάνεται τοιαύτας παρεκτροπάς ὑπό Ὀρθοδόξων κληρικῶν καί Ἐπισκόπων. Διότι ὁ πιστός λαός εἶναι φρουρός καί φύλαξ τῆς πίστεώς μας, συμφώνως πρός τά ἱερά κείμενα. Θεωρεῖ προδοτικήν τήν συμπεριφοράν τοῦ Ἐπισκόπου Γερμανίας, ὁ ὁποῖος ἐχρίσθη εἰς τό μέτωπόν του ὑπό παπικοῦ «ἱερέως». Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας περιέλαβε ὅλα τά ἀνωτέρω εἰς γραπτόν μήνυμά του, ὑπό ἡμερομηνίαν 3ην Ἰουνίου, τό ὁποῖον ἀφεώρα τό Μυστήριον τῶν Μυστηρίων, τήν θείαν Λειτουργίαν.

Τό μήνυμα Τό γραπτόν μήνυμα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου πρός τόν ἱερόν κλῆρον καί τόν πιστόν λαόν ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Καί πάλι στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θέλω νά σᾶς μιλήσω γιά τήν θεία Λειτουργία. Ὅσα καί νά πεῖ κανείς γι᾽ αὐτό τό

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

ΤΟ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΝ ΑΙΤΗΜΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΝ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

Τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

Α ΚΟΜΜΑΤΑ, πού διεκδικοῦν τήν ψῆφο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Κομμουνιστικό Κόμμα Ἑλλάδος, ΔΗΜ.ΑΡ., Συνασπισμός Δημιουργία ξανά καί Δράση καί Οἰκολόγοι Πράσινοι στά προγράμματα πού παρουσιάζουν γιά τό πολιτικό σύστημα καί τήν δημοσία διοίκηση συμπεριλαμβάνουν καί τόν διαχωρισμό Κράτους καί Ἐκκλησίας. Τά κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς μέ τήν γνωστή φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία τοῦ κομμουνιστικοῦ κοσμοειδώλου, ὅπως γνώρισε τόν χωρισμό αὐτό ὁ καταρρεύσας ὑπαρκτός σοσιαλισμός στό ἀνατολικό μπλόκ, πού στήν οὐσία ἦταν διωγμός τῆς θρησκευτικῆς πίστεως, ἐλαύνονται ἀπό ἀποτυχημένα ἀθεϊστικά ἰδεολογήματα καί συναντῶνται μέ τά ὑπόλοιπα κόμματα κάτω ἀπό τίς ντιρεκτίβες τῆς νέας ἐποχῆς καί τῆς νέας τάξεως. Ποιός δέν θυμᾶται τήν δυναμική παράσταση τοῦ ἐν Ἀμερικῇ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ στόν τότε Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη γιά τήν διαγραφή τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ἀνέφερε τό ἀνακοινωθέν τοῦ Μεγάρου Μαξίμου; Μιλοῦν γιά χωρισμό Ἐκκλησίας καί Κράτους, διάβαζε Ἔθνους ἐπικαλούμενοι δῆθεν προοδευτικά συνθήματα. Οἱ ἀντιλήψεις ὅμως περί χωρισμοῦ εἶναι τοῦ περασμένου αἰώνα, πού γεννήθηκαν κάτω ἀπό μισαλλόδοξο ἀντιθρησκευτικό πνεῦμα, πού δέν συμβιβάζεται μέ τίς σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές καί θρησκευτικές ἀντιλήψεις καί πού ἀναπτύχθηκε σέ προτεσταντικές καί παπικές χῶρες, πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν πολιτισμό καί τήν χριστιανική πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους. Τό πρότυπο τῶν δυ-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Τώρα Πανορθόδοξος Σύνοδος διά νά ἀπαλλάξη τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀπό τά δεσμά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τά ὁποῖα εὐθύνεται τό Οἰκ. Πατριαρχεῖον καὶ οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς καί Θεολόγοι

Τεκμηριωμέναι ἀπαντήσεις μετά ἀναριθμήτων παραδειγμάτων εἰς τήν ἐπιστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον καί τήν ΔΙΣ, διά τῆς ὁποίας ἐζήτει τόν ἀποκεφαλισμόν καί τήν φίμωσιν τῶν ἀντιοικουμενιστῶν Ἀρχιερέων, Καθηγουμένων Ἱ. Μονῶν, θεολόγων καί κληρικῶν, ἐπειδὴ οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ὑπονομεύουν τόν θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, περιφρονοῦν καί καταπατοῦν τούς Ἱερούς Κανόνας καί ἀλλοιώνουν τήν Ὀρθοδοξίαν. ᾽Απάντησιν εἰς τήν ἐπιστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καί τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον, μέ τήν ὁποίαν ἐζήτει τόν ἀποκεφαλισμόν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἀλλά καί παντός ἄλλου Σεβ. Μητροπολίτου καί Ὀρθοδόξων θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἀντιτίθενται εἰς τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποίαν προωθεῖ τό Φανάρι καί οἱ περί αὐτό Οἰκουμενισταί Ἱεράρχαι, ἔδωσεν ἡ ἀντιοικουμενιστική Σύναξις κληρικῶν καί μοναχῶν. Τήν ἀπάντησιν ὑπογράφουν, ἐκ μέρους τῆς Συνάξεως ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Ἀναστασίου (Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου), ὁ Ἀρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος (Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου Ἀττικῆς), ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Χατζηνικολάου (Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἄνω Γατζέας Βόλου), ὁ Γέρων Εὐστράτιος ἱερομόναχος (τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους), ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός (Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν), ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης (Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Εἰς τήν ἀπάντησίν της ἡ Σύναξις κληρικῶν καί μοναχῶν, τήν ὁποίαν ὁ «Ο.Τ» παραθέτει ὁλόκληρον κατω-

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

Ὁ Ἀθηνῶν ἐζήτησεν ἀπό τόν Πατριαρχεῖον Μόσχας νά ἀναλάβη τήν διαχείρισιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας. Σελ. 8 Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά ὑλοποιήση τό «Τάμα τοῦ Ἔθνους». Σελ. 8 Πιστεύουν ἀκόμη εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί εἰς τούς Πατέρας; Σελ. 4 Ἡ βραδυφλεγής βόμβα διά τήν Ἑλλάδα. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου. Σελ. 5

τέρω ἐπισημαίνει ὅτι: 1ον) Ἡ ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον εἶναι προκλητική καί μετέωρος ἐκκλησιο-

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Ι ΑΓΙΟΙ εἶναι οἱ μόνιμοι βοηθοί τῶν ἀγωνιζόμενων χριστιανῶν. Ὅσο ζοῦν, εἶναι τό πρότυπό τους. Μετά τήν κοίμησή τους, εἶναι οἱ πρεσβευτές τους. Καί αὐτό πρέπει νά τό ἀξιοποιοῦν, χωρίς ὅμως νά φτάνουν στήν ὑπερβολή καί νά ἐξαρτοῦν τή σωτηρία τους ἀπό τούς Ἁγίους. Νά μή ξεχνοῦν ὅτι ὁ Κύριος σώζει, ἐνῶ οἱ Ἅγιοι ἁπλῶς βοηθοῦν, συμπαρίστανται, διδάσκουν καί ἐμπνέουν. Δόξα τῷ Θεῷ! Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει πολλούς Ἁγίους, παλαιούς καί νεώτερους, ἀλλά καί σύγχρονους, πού ζοῦν ἀνάμεσά μας καί ἔχουμε τήν δυνατότητα νά τούς δοῦμε, νά τούς ἀκούσουμε, νά τούς συμβουλευτοῦμε καί νά τούς νιώσουμε δίπλα μας. Συγχρόνως ὑπάρχουν καί πολλά βιβλία, πού ἀναφέρονται στούς Ἁγίους καί μᾶς βοηθοῦν νά γίνουμε μέτοχοι τῶν ἱερῶν τους ἐμπειριῶν καί κοινωνοί τῶν θείων καταστάσεων, πού βίωναν. Ἰδιαίτερη ὠφέλεια παίρνουμε ἀπό τά διάφορα περιστατικά τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων, γιατί βλέπουμε πῶς ἀντιμετώπιζαν εὐχάριστα καί δυσάρεστα γεγονότα στή ζωή τους. Ὅ,τι τούς συνέβαινε, τό συνέδεαν μέ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τους καί πάντα ἔβγαζαν χρήσιμα συμπεράσματα γιά τή ζωή τους. Εἶχαν ἀκόμα τή δυνατότητα νά τά ἀξιοποιοῦν πνευματικά καί νά βλέπουν παντοῦ τό στοργικό χέρι τοῦ Θεοῦ. Καί τό πετύχαιναν αὐτό, γιατί ὁ σύνδεσμός τους μέ τόν οὐράνιο Πατέρα ἦταν διαρκής. Ἡ προσευχή τούς διατηροῦσε συνδεδεμένους μέ τό Θεό καί κάθε ἐπιθυμία τους ἔφτανε πρῶτα στό Θεό καί μετά γινόταν ἀπό τούς ἴδιους πράξη ἤ τήν ἀπέρριπταν ὡς μή ὠφέλιμη. Ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶχε πολλά τέτοια περιστατικά, τά ὁποῖα διηγόταν στά πνευματικά του τέκνα καί τούς ἐπισκέπτες του στόν Τίμιο Σταυρό καί τήν Παναγούδα. Μεταφέρω ἐδῶ ἕνα τέτοιο περιστατικό, ὅπως ὁ ἴδιος τό διηγήθηκε καί τό κατέγραψε ὁ βιογράφος του ἱερομόναχος Ἰσαάκ. «Ὅταν ἤμουν στό Σινᾶ εἶχα δύο πέρδικες. Περνοῦσα ἐκείνη τήν περίοδο κάτι στενοχώριες καί ἔρχονταν τά πουλιά νά μοῦ κάνουν συντροφιά καί νά μέ παρηγορήσουν. Ὅπου πήγαινα, μόλις μέ ἄκουγαν ἔρχονταν κοντά μου. Ὅταν σκάλιζα εἰκόνες, ἀνέβαιναν στούς ὤμους μου. Μιά φορά ἀρρώστησα γιά μιά ἑβδομάδα. Ὅταν ἔγινα καλά, πῆγα στήν κορυφή τοῦ λόφου, ὅπου συνήθιζα, καί φώναξα τά πουλιά, γιά νά τά ταΐσω. Δέν παρουσιάστηκαν. Ἄφησα τό φαγητό καί ἔφυγα. Τήν ἄλλη ἡμέρα πού πῆγα, τά πουλιά μέ προϋπάντησαν στόν δρόμο φτεροκοπώντας γύρω μου. Δέν εἶχαν φάει τό φαγητό τους. Μόλις ὅμως μέ εἶδαν, ἔφαγαν». Ἐντυπωσιάζει αὐτή ἡ στενή ἐπικοινωνία τοῦ Γέροντα μέ τά δύο πουλιά. Τά ἔνιωθε δικά του καί τόν παρηγοροῦσαν στίς δύσκολες ὧρες, πού περνοῦσε. Γι᾽ αὐτό καί τά περιποιόταν μέ τό νά τούς ἐξασφαλίζει τροφή. Κι ἐκεῖνα ἦταν πάντα κοντά του καί ἀνησυχοῦσαν, ὅταν ἀπουσίαζε. Ἀπό τήν ἐπικοινωνία του μέ τίς δύο πέρδικες ὁ Γέροντας εἶχε καταλήξει στό συμπέρασμα ὅτι τά ἄγρια ζῶα εἶναι πολύ φιλότιμα. Ἔλεγε: «Συνάντησα περισσότερο φιλότιμο στά ἄγρια ζῶα, παρά σέ πολλούς ἀνθρώπους. Καλύτερα νά ἔχουμε φιλία μέ αὐτά παρά μέ τούς κοσμικούς ἀνθρώπους. Ἄν θέλεις φίλο μετά τόν Θεό, πιάσε φιλία μέ τούς Ἁγίους. Ἀλλιῶς μέ τά ἄγρια ζῶα».

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤOΣ Ἀγαπητοὶ Ἀναγνῶστες,

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

(8ον.—Τελευταῖον) Μνημονεύουμε ἀκόμη ἐνδεικτικῶς μερικά ἀντιπατερικά μέτρα πού ἐλήφθησαν καί ἰσχύουν στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἡ τέλεση τῶν μικτῶν γάμων, ἡ κατάργηση τῆς ἀναγνώσεως τῶν ἀναθεμάτων ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στούς ναούς, ἡ ἀφαίρεση ἀπό τά ἐγκώμια τοῦ ὄρθρου τοῦ Μ. Σαββάτου ὅσων τροπαρίων ἔχουν δυσμενεῖς χαρακτηρισμούς γιά τούς Ἑβραί-

λογικῶς. Ἡ Σύναξις τεκμηριώνει τούς ἰσχυρισμούς της λεπτομερῶς. 2ον) Ἡ Πατριαρχική ἐπιστολή ἀντλεῖ «στοιχεῖα» ἀπό τήν Βατικάνειον Ἐκκλησιολογίαν, διά νά κατα-

ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι λόγῳ τοῦ πολύ ὑψηλοῦ κόστους ἀποστολῆς τῆς ἐφημερίδος διά τῶν ΕΛ.ΤΑ καί γιὰ τὴν καλύτερη, ταχύτερη καὶ ἔγκαιρη ἀποστολὴ τῆς Ἐφημερίδος μας «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», ἀνέλαβε τὴν διακίνησί της ἰδιωτικὸ ταχυδρομικὸ γραφεῖο ἀπὸ 25.5.2012, τὸ ὁποῖο ἀνταποκρίνεται ἤδη συνεπέστερα καὶ ταχύτερα. Πρὸς ἐξυπηρέτησί σας, τὸ ἴδιο γραφεῖο ἀναλαμβάνει καὶ τὴν εἴσπραξι τῶν συνδρομῶν. Γιὰ ὁποιαδήποτε παράληψι, παράπονο ἢ κάθε ἄλλο πρόβλημα, σᾶς παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἐνημερώνετε στό τηλέφωνο 210-38.16.206. Εὐχαριστοῦμε ὅλους τούς ἀναγνῶστες μας γιὰ τὴν στήριξι, ἀνταπόκρισι καὶ διάδοσι τῆς Ἐφημερίδος μας «Ὀρθόδοξος Τύπος» πού, ἰδιαίτερα στὴν σημερινὴ δύσκολη περίοδο, ποὺ διάγουμε, πρέπει νὰ παραμείνη καὶ διατηρηθῆ «ὀρθὸς» καὶ μαχητικὸς γιὰ τὴν προάσπισι τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ τῶν ἰδανικῶν τῆς πατρίδος μας, ὅπως πάντα ἔπραττε ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του. Διά τό Διοικητικό Συμβούλιο Ὁ Πρόεδρος τῆς «Π.Ο.Ε.» Κωνσταντῖνος Σαμωνᾶς

λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας προτείνει γιὰ τὸν καθένα μας χωριστὰ καὶ γιὰ ὅλους μαζὶ ὡς κοινωνία καὶ ὡς οἰκουμένη. Δίπλα σὲ αὐτὴν τὴν πρόταση ζωῆς καὶ ἤθους στέκεται ἡ θλιβερὴ ἐμπειρία τῆς κοσμικῆς πραγματικότητος, ὅπως τὴ ζοῦμε στὶς ἡμέρες μας. Μιὰ κατάσταση χωρὶς ὅραμα, χωρὶς ἐλπίδα, χωρὶς φῶς. Ἡ ἀνθρώπινη ἀποτυχία σὲ ὅλη της τὴν ἔκταση. Τὸ οἰκονομικὸ σύστημα σὲ κατάρρευση. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ ὅραμα μετατράπηκε σὲ ἐφιαλτικὸ ὄνειρο. Οἱ πολιτικὲς ὑποσχέσεις μεταμφιέστηκαν σὲ ἀνόητα ψέματα, ἀκατανόητα ἐπιχειρήματα

ους, καί ἄλλες λειτουργικές καινοτομίες τῆς λεγομένης «Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης», ὅπως οἱ μεταφράσεις τῶν λειτουργικῶν κειμένων, στίς ὁποῖες ἀναφερθήκαμε. Ἀκόμη οἱ ἐπισκέψεις καί οἱ ὑποδοχές τοῦ πάπα, ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ρώμης στίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί στήν Ἑλλάδα, καί οἱ ὁλοένα διογκούμενες κατ’ ἔτος οἰκουμενιστικές συμπροσευχές, ἰδιαίτερα ἡ καθορισμένη γιά τήν τελευταία ἑβδομάδα τοῦ Ἰανουαρίου κάθε ἔτους οἰκουμενιστική συμπροσ-

ευχή, στήν ὁποία μετέχουν ἀκόμη καί ὀρθόδοξοι πατριάρχες. Ὡς πρός τό τελευταῖο ἀξίζει νά σημειώσουμε τήν πατερική καί ὁμολογιακή δήλωση τοῦ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, ὁ ὁποῖος ἐρωτηθείς γιατί δέν παρέστησαν ὀρθόδοξοι κληρικοί στήν συμπροσευχή πού ἔγινε στήν Θεσσαλονίκη στήν Ἐκκλησία τῶν Φράγκων, ὅπου κάθε χρόνο πρωτοστατεῖ ὁ καθηγητής τῆς Θεολ. Σχολῆς Μ. Κωνσταντίνου, ἐφέτος δέ ὡς ὁμιλητής παρέστη καί ὁ ἐπίκουρος καθηγητής Χαρ. Ἀτματζίδης, εἶπε: «Δέν εἶναι μέσα στήν τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νά συμμετέχη σέ θρησκευτικές τελετές ἤ συμπροσευχές μέ ἑτεροδόξους καί πολύ περισσσότερο μέ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν». Τό Μασονοκρατούμενο, τέλος, Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἐπί ἔτη προσ-

φερθῆ ἐναντίον τῶν ἀντιοικουμενιστῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν, θεολόγων, κληρικῶν καί ἱερομονάχων, ἐνῶ ἀντιμετωπίζει τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας μας ὡς ἕνα ὑπό τήν κανονικήν δικαιοδοΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

Προσοχή! Ἡ Μασωνία ἀνοίγει τά «φτερά» της εἰς τήν Ἑλλάδα

Ἡ Μασωνία εἰς τήν Ἑλλάδα φαίνεται πώς ἀκολουθεῖ «ἀμερικανικάς τεκτονικάς συνταγάς» καί ἐπιχειρεῖ νά ἐξωτερικεύση τάς ἐκδηλώσεις της, εἰς μίαν προσπάθειαν νά προσελκύση νέα μέλη εἰς τάς τάξεις της. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τάς δραστηριότητάς της εἰς τήν Κέρκυραν. Ἐκτός ἀπό τήν μουσικήν ἐκδήλωσιν καί τήν ὁμιλίαν ἀρχιμασώνου ἐντός Ἱ. Ναοῦ, ὠργάνωσεν ἀνοικτήν ἐκδήλωσιν εἰς τήν Ἰόνιον Ἀκαδημίαν (10ην Μαρτίου) μέ θέμα: «Ἐπιστήμη καί σύγχρονος πολιτισμός». Ὡς μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἐφημερίς «Καθημερινή Ἐνημέρωση» (10. 3.12) τῆς Κερκύρας ὁμιληταί εἰς τήν ἐκδήλωσιν ἦσαν οἱ καθηγηταί τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἐμμαν. Δανέζης καί Εὐστράτιος Θεοδοσίου. Τῶν ὁμιλητῶν προηγήθη προσφώνησις ὑπό τοῦ Προέδρου τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος κ. Νικ. Βουργίδη. Ἡ ἐκδήλωσις, ὡς ἐπισημαίνει ἡ ἐφημερίς, «ἔγινεν εἰς τά πλαίσια τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 200 ἐτῶν τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος». Ὁ «Ο.Τ.» ἀναμένει ἀπό τήν Ἱ. Σύνοδον νά ἐπαναβεβαιώση παλαιοτέρας θέσεις τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας συμφώνως πρός τάς ὁποίας ἡ Μασωνία εἶναι θρησκεία ὑπηρετοῦσα τόν Ἑωσφόρον καί ὅτι ἡ ἰδιότης τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ εἶναι ἀσυμβίβαστος μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Μασώνου. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὀφείλει νά ἐπαγρυπνῆ, διότι ἡ Μασωνία ἐξωτερικεύη τάς θέσεις της, ἐνῶ ἕως πρότινος ἡ «διδασκαλία» της ἦτο ἀποκλειστική ὑπόθεσις τῶν μελῶν της.

παθεῖ νά μειώσει τό κατηχητικό, ὁμολογιακό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, εἴτε μέ μείωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας εἴτε μέ μεταβολή του σέ προαιρετικό, ἀκόμη καί γιά τούς Ὀρθοδόξους μαθητάς. Τελικός καί ἐπιθυμητός στόχος του νά τό μεταβάλει σέ μάθημα Θρησκειολογίας, ὥστε νά μυοῦνται τά παιδιά ἀπό τό Δημοτικό Σχολεῖο ἀκόμη στήν σατανοκίνητη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Πανθρησκείας. Δυστυχῶς φαίνεται νά τό ἐπιτυγχάνει μέ τήν συνεργασία, τήν σύμφωνη γνώμη καί ἐνθάρρυνση τῶν Θεολόγων συμβούλων του, συνεργατῶν τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, φίλων καί ὁμοφρόνων τῆς «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν» τοῦ Βόλου, πρωτοστατοῦντος τοῦ θεολόγου Σταύρου Γιαγκάζογλου, τοποθετηθέντος ἐσχάτως ὡς διευθυντοῦ τοῦ ἐπισήμου περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Θεο-

Τὴν 19ην Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ μεγάλου.

Ἐπί τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ κορύφωση τῆς ἐλπίδας βρίσκεται στό τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος". Ἡ προσδοκία τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι τό πιό χαρούμενο καί ἐλπιδοφόρο γεγονός τοῦ ἀνθρώπινου βίου. Ἄλλωστε, τό ἐλπιδοφόρο εἶναι πάντα χαρούμενο, καθώς καί τό χαρούμενο εἶναι πάντα ἐλπιδοφόρο. "Πιστός ὁ Θεός". Εἶναι κατά πάντα ἀξιόπιστος. Οὔτε παραβαίνει, ἀλλ᾽ οὔτε ἀθετεῖ τίς ὑποσχέσεις Του. Κι ἀνάμεσα στίς ἐπαγγελίες Του, ἡ πιό θελκτική καί γλυκοπρόσμενη, εἶναι ἡ αἰώνια καί πανευφρόσυνη βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος, ὁ Παῦλος, μᾶς βεβαιώνει ὅτι, "ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει" (Φιλιπ. Γ´ 20). Ἡ δική μας πατρίδα καί τά δικά μας πολιτικά δικαιώματα, εἶναι στούς οὐρανούς. Οὔτε θά πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι, ἀπ᾽ τή στιγμή πού γίναμε χριστιανοί, δέν εἴμαστε "ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ" (Ἐφ. Β΄19). Κατά κάποιο τρόπο, δηλαδή, γίναμε ἀπό τώρα ἕνα σῶμα, μέ τούς ἀδελφούς μας, πού προηγήθηκαν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀληθινή καί μόνιμη πατρίδα μας, λοιπόν, εἶναι ὁ οὐρανός.

Ὅλοι τοῦ κόσμου οἱ θησαυροί εἶναι ἕνα ψεύτικο στολίδι μπροστά στ᾽ ἀτίμητο κι ἀφάνταστο κι ἀνέκφραστο χρυσάφι τοῦ παραδείσου. Ὅλα τά τοῦ κόσμου μοιάζουν σάν "νόθες δαχτυλιδόπετρες καί ψεύτικα διαμάντια", κατά τήν ἔκφραση τοῦ ποιητῆ. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀνταλλάξουμε τά προσωρινά μέ τά αἰώνια, τά φθαρτά μέ τ᾽ ἄφθαρτα, τά γήϊνα μέ τά αἰώνια, τά ὑλικά μέ τά πνευματικά, τά κίβδηλα μέ τ᾽ ἀληθινά καί γνήσια; Ἐδῶ ἡ ἀνάπαυση ἀκριβοπληρώνεται μέ κόπους καί ἱδρῶτα, καί κάποτε καί μέ αἷμα. Στή χώρα ὅμως τῶν ἀθανάτων, ἡ πνευματική ἀνάπαυση καί ἀπόλαυση, εἶναι αἰώνια. Ἐδῶ "βλέπομεν ἄρτι δι᾽ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δέ πρόσωπον πρός πρόσωπον" (Α´ Κορ. ΙΓ´ 12). Ἐδῶ, ἔγραψε κάποιος, «καί οἱ καλύτερές μας χαρές, φέρουν στό μέτωπό τους, τή λέξη "θνητές"»! Εἶναι προσωρινές, καί τίς πιό πολλές φορές, μάταιες. Μᾶς θυμίζουν τό ὡραιότατο τροπάριο τῆς Νεκρώσιμης Ἀκολουθίας: "Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον. Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα...". Ἐκεῖ, τί ἐκπλήξεις καί τί θεωρίες! Τί φῶς καί τί λαμπρότητα! Τί ἀγγελικές καί ἀρχαγγελικές

λογία». Εἶναι δυνατόν διευθυντικό στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας νά ὑπονομεύει τόν ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν; Τό ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι, ἐνῶ ὡς ὁμολογιακό καί κατηχητικό τελοῦσε ὑπό διωγμόν, τώρα ὡς θρησκειολογικό τό ἀναβαθμίζουν καί τοῦ δίνουν μόρια ἀκόμη καί γιά τίς εἰσαγωγικές ἐξετάσεις στά Πανεπιστήμια. Πολλά καί μεγάλα τά βαθέα τοῦ Σατανᾶ!

καί στήν ζωή τους δέν παλιώνουν οὔτε γερνοῦν, ὥστε νά χρειάζονται ὑπέρβαση καί ξεπέρασμα, κατά τήν καινοφανῆ διδασκαλία τῶν Μεταπατερικῶν Θεολόγων, παλαιῶν καί συγχρόνων. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μόνον Ἀποστολική, ἀλλά καί Πατερική. Ἄν ἐπιτρεπόταν νά γίνει κάποια προσθήκη στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, στό ἐκκλησιολογικό ἄρθρο «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολική καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», θά μπορούσαμε κάλλιστα νά προσθέσουμε «καί Πατερικήν»: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Πατερικήν Ἐκκλησίαν». Δέν χρειάζονται ὑπέρβαση καί ξεπέρασμα οἱ Πατέρες, ὅπως δέν ὑπερβαίνεται οὔτε τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, διότι, ὅπως λέγει ὁ α΄ κανών τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, «ἐξ ἑνός γάρ ἅπαντες καί τοῦ αὐτοῦ Πνεύ-

Ἐπίλογος Ἡ Ἐκκλησία κατά τή διαχρονική της συνείδηση, ἀπό τήν ἀποστολική ἐποχή μέχρι σήμερα, σέβεται καί τιμᾷ τούς Ἁγίους Πατέρες καί διδασκάλους, ὄχι γιά τήν ἀνθρώπινη σοφία τους, ἡ ὁποία ὡς κτιστή παλιώνει καί φθείρεται καί γερνᾷ, ἀλλά γιά τόν φωτισμό τους ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, οἱ ἐνέργειες τοῦ ὁποίου καί στήν διδασκαλία τους

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΙΣ 15 Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία Σ μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ προφήτου Ἀμώς. Τὸ βιβλίο τοῦ

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΜΩΣ

ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝ!

ΚΑΝΕΝΑΣ σώφρων ἄνθρωπος αὐτῆς τῆς χώρας δὲν πιστεύει ὅτι ἡ Πατρίδα μας δὲν εἶναι ἕνα πολιτικό, οἰκονομικὸ καὶ ἠθικὸ πτῶμα! Ἔτσι τὴν κατάντησαν οἱ φαῦλοι πολιτικοὶ καὶ οἱ λογὶς κομματάνθρωποι ἀπὸ τὴν ἐποχή τῆς μεταπολίτευσης ὡς τώρα. Καὶ ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ πολιτικοὶ κομματάνθρωποι μπροστὰ στὴν ἀλγεινὴ εἰκόνα τῆς Ἑλλάδος σήμερα νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ τραγικὰ ἐθελούσια σφάλματά τους καὶ νὰ πάψουν νὰ ἐπαναλαμβάνουν τὴν κατεδαφιστικὴ τους τακτική, ἐκεῖνοι συνεχίζουν ἀπτόητοι τὴν παλιά τους «τέχνη»: σκυλεύουν ἀδιάντροπα τὸ πτῶμα τῆς

Ἤρχισαν τά ὄργανα μέ τήν κ. Ρεπούση εἰς τήν Βουλήν

ΟΠΩΣ πολὺ εὔστοχα εἰπώθηκε ἀπὸ ὁρισμένους, οἱ μεγάλοι νικητὲς αὐτῶν τῶν ἐκλογῶν ἦταν τὰ «ἄκρα». Γιὰ τὴν ἀριστερὰ ἡ κατακόρυφη ἄνοδός της σὲ ποσοστὰ συνοδεύτηκε καὶ ἀπὸ τὴν εἴσοδο στὴν Βουλὴ ὁρισμένων προσώπων, ποὺ ἔχουν προκαλέσει μὲ τὶς ἀντιεπιστημονικὲς καὶ σφόδρα ἐθνομηδενιστικὲς θέσεις τους τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ὅπως εἶναι ἡ – γνωστὴ καὶ μὴ ἐξαιρετέα– κ. Μαρία Ρεπούση τῆς ΔΗΜΑΡ καὶ ὁ Πέτρος Τατσόπουλος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Μὲ τὸ «καλημέρα» ὅμως ἡ κυρία Ρεπούση ἔβγαλε στὴν ἐπιφάνεια τὰ ἐθνομηδενιστικὰ συμπλέγματά της, ὅταν στὴ συνεδρίαση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων (ἂν τὸ ἔχει πληροφορηθεῖ ὅτι ἐκεῖ βρίσκεται), τῆς 18ης Μαΐου, ὁ προεδρεύων τῆς Βουλῆς, Βύρων Πολύδωρας, ζήτησε ὡς ὄφειλε ἀπὸ ὅλους τούς βουλευτὲς νὰ τηρήσουν ἑνὸς λεπτοῦ σιγὴ γιὰ τὰ ἀδικοχαμένα θύματα τῆς Ποντιακῆς Γενοκτονίας. Μὲ τὴν ἀνακοίνωση, ἡ κυρία Ρεπούση ἐξαφανίστηκε ἀπὸ τὰ βουλευτικὰ ἕδρανα, ἀρνούμενη νὰ ἀποτίσει «φόρο τιμῆς» ἢ ἔστω τὸν προσήκοντα σεβασμὸ στὰ θύματα αὐτῆς τῆς τραγωδίας, ὅπως ἐπιβεβαίωσε καὶ στὸ ρεπορτάζ του, ὁ γνωστὸς δημοσιογράφος τοῦ Ἀντέννα, Δημήτρης Κοτταρίδης. Εἶναι γνωστὴ ἡ «ἀλλεργία», ποὺ πιάνει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἐθνομηδενιστὲς καὶ ἐθνομηδενίστριες, τοὺς γενίτσαρους τῆς Νέας Τάξης, σὲ κάθε τί πατριωτικὸ καὶ ἀξιακὸ ὑπάρχει σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Ἡ «ἐπιστημοσύνη» τους καὶ ἡ «ἀντικειμενικότητά» τους ἀρχίζει καὶ ἐξαντλεῖται στὸ «ἑβραϊκὸ ὁλοκαύτωμα», καὶ στὸ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἁπλὰ συνωστίστηκαν κάπου ἢ ἦταν… κλέφτες (κοινοί τοῦ ποινικοῦ κώδικα). Καὶ κάτι τελευταῖο, ὅλη αὐτὴ ἡ ἐθνομηδενιστικὴ φράξια, ποὺ χρηματοδοτεῖται ἀπὸ συγκεκριμένα κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ (ἔχουν δημοσιευθεῖ δεκάδες ἄρθρα, ποὺ τὸ ἀποδεικνύουν), συνεργάζεται μὲ πρόσωπα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ σειρὰ τους –ὅλως τυχαίως– ἀποτελοῦν βασικὰ στελέχη τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος. Καὶ τὰ ὁποῖα κατὰ καιροὺς συνεργάστηκαν στενὰ μεταξύ τους, ὅπως στὸ προδοτικὸ κείμενο, ποὺ συνέταξαν ὑπὲρ τοῦ «Σχεδίου Ἀνάν» γιὰ τὴν Κύπρο, καὶ στὸ ὁποῖο φιγουράρει τὸ ὄνομα τοῦ κ. Παντελῆ Καλαϊτζίδη, πλάϊ σʼ αὐτὰ τῆς Ρεπούση, τῆς Δραγώνα, τοῦ Λιάκου, τῆς Φραγκουδάκη κ.ἄ. Κάνοντας λοιπὸν κανεὶς τὸν παραλληλισμὸ καταλαβαίνει πολλά...

Ὁ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως στηρίζει τούς νεωτεριστάς θεολόγους

«ΠΛΗΡΗ στήριξη παρέχει ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως, Ἄνθιμος», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ πολὺ καλὸ καὶ ἔγκυρο ἱστολόγιο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ, «στοὺς θεολόγους - συντάκτες τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου. Υἱοθετεῖ ὄχι μόνο τὶς θέσεις τους γιὰ τὸ θρησκευτικὸ μάθημα, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐπιχειρήματά τους. Ὁ γνώστης τῶν θέσεων τοῦ Στ. Γιαγκάζογλου καὶ τοῦ “ΚΑΙΡΟΥ” γιὰ τὸ θρησκευτικὸ μάθημα μπορεῖ εὔκολα νὰ διακρίνει τὴν συμφωνία τοῦ Μητροπολίτου Ἀνθίμου μὲ τοὺς νεωτεριστὲς Θεολόγους». Νομίζουμε πὼς τὰ σχόλια ἐκ μέρους μας εἶναι περιττά. Ὅταν ὑπάρχουν Μητροπολίτες ποὺ σὲ ἕνα αὐτονόητο ἐρώτημα, γιὰ τὸ πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ διδάσκεται τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα, συμπλέουν μὲ τοὺς ἀποδομητὲς τοῦ μαθήματος, αὐτὸ σημαίνει πὼς τὰ πράγματα πλέον εἶναι πολὺ σοβαρά. Μήπως ἑπομένως πρέπει ὅλοι νὰ ἀναρωτηθοῦμε, ὅπως εὔστοχα σχολίασε κάποιος ἀνωνύμως στὸ ἴδιο ἱστολόγιο, τί εἴδους Ἱεράρχες ἔχουμε; Καὶ μετὰ νὰ συζητήσουμε ὅλα τὰ ἄλλα;

Οἱ Ὀρθόδοξοι εἰς τήν Ἀγγλίαν ἀντιτίθενται εἰς τόν «γάμον» τῶν κιναίδων

Η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων ἔχει πάρει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις. Τὴ σκυτάλη ἀπὸ τὶς Η.Π.Α. πῆρε ἡ Ἀγγλία, μὲ «παραδοσιακοὺς δεσμοὺς» μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία. Ἤδη ἀπὸ τὸ 2005 ἰσχύει στὴ χώρα αὐτὴ ἡ πολιτικὴ ἕνωση ὁμοφυλοφίλων. Τώρα ἡ ἀγγλικὴ κυβέρνηση ἄνοιξε δημόσια συζήτηση γιὰ τὸ θέμα τῆς γα-

Πατρίδος μας! Διαφορετικὰ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ τὸ ἀνατριχιαστικὸ φαινόμενο νὰ ἐρίζουν παιδιάστικα, ἀρνούμενοι νὰ δώσουν κυβέρνηση, ἔστω καὶ κακή, γιὰ τὴ χώρα; Τὰ κομματικά τους συμφέροντα δὲν τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ δοῦν τὴν ἄβυσσο, ποὺ βρίσκεται ἡ χώρα μας καὶ τὴν τραγικὴ κατάσταση, ποὺ βιώνει ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας. Οἱ προσωπικές τους φιλοδοξίες καὶ τὰ ἀτομικά τους συμφέροντα, τοὺς ἀποτρέπουν νὰ δώσουν λύσεις (οἱ ὁποῖες ὑπάρχουν), γιὰ τὴν ἀνάκαμψη τῆς Πατρίδος μας. Ἀλὶ καὶ τρισαλί, ὅπως λέει ὁ λαός μας…

μήλιας ἕνωσής τους! Στόχος της εἶναι νὰ ὁλοκληρωθεῖ ὁ διάλογος μέχρι τὸ 2015, ὁπότε θὰ ἀρχίσουν νὰ τελοῦνται τέτοιοι «γάμοι». Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ χλιαρότητα, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζει τὸ θέμα ἡ ἀγγλικανικὴ «ἐκκλησία».

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΕΝ ΔΙΔΟΝΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ πὼς στὶς 13 τοῦ μηνὸς Μαΐου ἐ.ἔ ἀπονεμήθηκε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, τὸ βραβεῖο ''Freedom of Worship Award'' (Βραβεῖο Ἐλευθερίας τῆς Πίστης) κατὰ τὴ διάρκεια ἀπονομῆς τῶν βραβείων Four Freedom Awards (Τέσσερα Βραβεῖα Ἐλευθερίας) τοῦ Ἱδρύματος Franklin D. Roosevelt, ποὺ ἔγινε στὴν Ὁλλανδία. Σύμφωνα μὲ ἀνακοίνωση, «ὁ Πατριάρχης τιμήθηκε γιὰ τὶς προσπάθειές του γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἐλευθερίας τῆς πίστης καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τὶς πρωτοβουλίες του γιὰ τὴν προώθηση τῆς θρησκευτικῆς ἀνεκτικότητας καθὼς καὶ γιὰ τὶς προσπάθειές του γιὰ διεθνῆ εἰρήνη». Ἐπίσης διὰ «τὰς ἐξαιρετικάς προσπαθείας του ὑπὲρ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ διὰ τὴν συμβολὴν του εἰς τὸν διάλογον συμφιλιώσεως μεταξὺ Χριστιανῶν, Μουσουλμάνων καὶ Ἰουδαίων», ὅπως ἀναφέρει ἡ ἀνακοίνωση τοῦ Πατριαρχείου! Τιμήθηκε ἐπίσης γιὰ τὴν «εὐαισθησία» του γιὰ τὴ διάσωση τοῦ περιβάλλοντος, ἀφοῦ ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς «πράσινος πατριάρχης»! Δὲ γνωρίζουμε βεβαίως κανέναν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἔλαβε παρόμοιο βραβεῖο γιὰ τὴν «προώθηση τῆς θρησκευτικῆς ἀνεκτικότητας» ἢ «διὰ τὰς ἐξαιρετικάς προσπαθείας του» νὰ «τὰ βροῦμε» μὲ τοὺς μουσουλμάνους καὶ τοὺς ἰουδαίους! Μὲ ἄλλα λόγια βραβεύτηκε ὁ «πρῶτος τῆς Ὀρθοδοξίας» ἀπὸ (ἄγνωστο ὀργανισμὸ) γιὰ τὴν προσπάθειά του νὰ σβήσει ἡ ὀρθόδοξη ἱεραποστολή, νὰ μὴ κηρυχτεῖ τὸ εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, στοὺς μουσουλμάνους καὶ ἰουδαίους, προφανῶς ἐπειδὴ θεωρεῖ ὁ ἴδιος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν οἰκουμενιστές, ὅτι οἱ ὀπαδοὶ αὐτῶν τῶν θρησκειῶν «ἔχουν ἐξασφαλισμένη τὴ σωτηρία τους», γιατί πῶς ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ ἐκλάβουμε τὴν ἐνέργειά του; Καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικό: τὰ βραβεῖα δὲ μοιράζονται δωρεάν!

Ἀντίθετα ἡ ὀρθόδοξη κοινότητα στὴν Ἀγγλία, τὴν ὁποία ἐκπροσωπεῖ ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρεττανίας, ἀντέταξε σθεναρὴ ἀντίδραση πρὸς τὴν κυβέρνηση, ἡ ὁποία σὲ ἀνακοίνωσή της, τονίζει: «Στὸ ὄνομα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν αὐτῆς τῆς χώρας, μαζὶ καὶ μὲ ἐκείνους ποὺ εἶναι μέλη ἄλλων θρησκειῶν ἢ καὶ καμίας, καὶ οἱ ὁποῖοι συμφωνοῦν μὲ τὸ ὅραμά μας αὐτό, καλοῦμε τὴν Κυβέρνηση νὰ ἐγκαταλείψει αὐτὸ τὸ ἄστοχο καὶ περιττὸ ἐγχείρημα καὶ νὰ δώσει ἐπείγουσα προσοχὴ σὲ πρακτικὰ μέτρα, ποὺ θὰ πρέπει νὰ σχεδιασθοῦν μὲ σκοπὸ τὴν ἐνίσχυση τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, τὰ ὁποῖα κατανοοῦμε ὡς ἀπαραίτητη βάση γιὰ μία ὑγιῆ καὶ δίκαιη κοινωνία». Ἀξίζουν συγχαρητήρια στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ καὶ προσωπικὰ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Γρηγόριο. Ἂν καὶ ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀδύναμη στὴ μεγάλη αὐτὴ ἀγγλικανικὴ χώρα, ἐν τούτοις τὴ θεωροῦμε ὡς θαρραλέα ὁμολογία πίστεως γιὰ τὸ μελετώμενο ἀνοσιούργημα, ποὺ προωθεῖται πυρετωδῶς!

Ἀρτοποιΐα διά σκύλους!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στὸ διαδίκτυο ὅτι στὴν Ἀμερικὴ ἕνα ζευγάρι «φιλόζωων» ἄνοιξαν ἀρτοποιεῖο γιὰ σκύλους, στὴ… μνήμη τῆς «ἀείμνηστης» σκυλίτσας τους, τῆς ὁποίας ἄρεσαν τόσο τὰ σκυλοκουλουράκια! Στὰ ἐγκαίνια μάλιστα τοῦ σκυλοκαταστήματος οἱ ἰδιόρρυθμοι ἰδιοκτῆτες τόνισαν πὼς «τώρα τὸ ὄνειρο κάθε σκύλου γίνεται πραγματικότητα»! Ἡ πραμάτεια τοῦ σκυλοκαταστήματος εἶναι τεράστια, ἀπὸ ἀρτολιχουδιὲς μέχρι τοῦρτες γιὰ σκυλογενέθλια καὶ μέχρι μπισκότα σὲ σχῆμα κόκκαλου! Ἡ εἴδηση ἀναφέρει πὼς οἱ πελάτες στέκονται μὲ τὶς ὧρες στὴ σειρὰ, γιὰ νὰ ψωνίσουν καὶ φεύγουν μὲ ἄδειες τὶς τσέπες! Καὶ καταλήγει πὼς θὰ τοὺς μιμηθοῦν καὶ ἄλλοι, ὥστε θὰ γεμίσουν οἱ γειτονιὲς ἀπὸ

φούρνους γιὰ σκύλους! Ὁ παραλογισμὸς τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου σὲ ὅλες του τὶς τραγικὲς διαστάσεις! Οἱ στατιστικὲς ἀναφέρουν πὼς κάθε λεπτὸ πεθαίνει καὶ ἕνα παιδὶ στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν πεῖνα. Ἑκατομμύρια παιδάκια στεροῦνται ἕνα ποτήρι γάλα ἢ μία φέτα ψωμὶ καὶ οἱ «πολιτισμένοι» δυτικοὶ ἐπινοοῦν «λιχουδιὲς» γιὰ τὰ σκυλιά τους! Διερωτώμεθα ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ προχωρήσει αὐτὸς ὁ κόσμος μὲ αὐτὴ τὴν ἀπόλυτα παρηκμασμένη μορφή του!

Ὁ Ἀχρίδος Ἰωάννης ἐκ νέου εἰς τήν φυλακήν

ΔΕΝ ἔχουν τέλος οἱ διώξεις τοῦ μαρτυρικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀχρίδος κ. Ἰωάννου. Πρόσφατο δικαστήριο τῆς πόλεως Βέλες τῶν Σκοπίων τὸν καταδίκασε σὲ φυλάκιση 2,5 ἐτῶν γιὰ δῆθεν ὑπεξαίρεση χρημάτων τῆς σχισματικῆς ἀποκαλούμενης «Μακεδονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»! Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης ἀποπέμφθηκε τὸ 2002 ἀπὸ τὶς τάξεις τῆς σχισματικῆς αὐτῆς «ἐκκλησίας», διότι εἶχε ὑποστηρίξει συμβιβαστικὴ πρόταση γιὰ τὴν ἐξεύρεση λύσης στὴ διαφορὰ μεταξύ τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀποσχισθείσας «Μακεδονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας». Ἡ συμβιβαστικὴ ἐκείνη πρόταση εἶχε ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς ΠΓΔΜ, ἡ ὁποία καὶ ἀπέπεμψε τὸν Ἰωάννη ἀπὸ τοὺς κόλπους της. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀποπομπή του, ὁ κ. Ἰωάννης προσχώρησε σὲ κοινωνία μὲ τὴ Σερβικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ προχώρησε στὴν ἐπανίδρυση τῆς «Ὀρθόδοξης Ἀρχιεπισκοπῆς τῆς Ἀχρίδος» στὴν ΠΓΔΜ (ἔτσι λεγόταν ἐπισήμως μέχρι τὸ 1967 ἡ μετέπειτα ἀποκαλούμενη «Μακεδονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία») καὶ ὁρίστηκε Ἀρχιεπίσκοπός της. Ἡ κυβέρνηση τῶν Σκοπίων κήρυξε τὸν κ. Ἰωάννη «ἐπικίνδυνο» καὶ τοῦ ἀπάγγειλε ψεύτικες κατηγορίες, στέλνοντάς τον πολλὲς φορὲς στὴ φυλακή. Φοβούμαστε γιὰ τὴ νέα περιπέτεια τοῦ ἡρωικοῦ Ἀρχιεπισκόπου, διότι οἱ ταλαιπωρίες θὰ εἶναι καὶ πάλι σκληρὲς καὶ ἡ ὑγεία του εἶναι σοβαρὰ κλονισμένη. Ἂς προσευχόμαστε νὰ δώσει ὁ Θεὸς φώτιση στοὺς ὁμόδοξους κατοίκους τῆς γείτονα χώρας, νὰ ἀφήσουν κατὰ μέρος τοὺς ἀνόητους ἐθνικισμοὺς καὶ νὰ ἐνταχθοῦν καὶ πάλι στοὺς κόλπους τῆς ἀδιαίρετης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ παύσουν φαινόμενα σὰν τὴν ἄδικη δίωξη τοῦ μαρτυρικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη.

Μία παλαιά ἐμπνευσμένη προσφώνησις εἰς τόν Πατριάρχη

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ μία παλιὰ προσφώνηση στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ἀπὸ τὸν μακαριστὸ ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς (ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμην του τήν 14ην Ἰουνίου), ὅταν ὁ πρῶτος εἶχε ἐπισκεφτεῖ τὴ Σερβία τὸ 1962, γιὰ νὰ δοῦμε πῶς οἱ σύγχρονοι ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελοῦν τὴν ἀδιάκοπη συνέχεια τῆς ὀρθόδοξης ὁμολογίας στοὺς αἰῶνες: «Παναγιώτατε… Σὲ τί συνίσταται ἡ Ὀρθοδοξία; Στὴν Οἰκουμενικὴ Ἀλήθεια τῶν ἁγίων Πατέρων, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, μὲ μία λέξη τῶν Ἁγίων. Αὐτὴ ἡ Οἰκουμενικὴ Ἀλήθεια ἰσχύει γιὰ τοὺς ἀγγέλους στὸν οὐρανό, καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους στὴ γῆ. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅ, τι κυρίως λείπει σήμερα ἀπὸ τὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος θανάσιμα βασανίζεται τρεφόμενος μὲ τὰ ξυλοκέρατα τοῦ ἀθέου εὐρωπαϊκοῦ οὐμανισμοῦ καὶ σχετικισμοῦ. Ὁ κόσμος σήμερα κουράστηκε ἀπὸ διεστραμμένα εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ. Περισσότερο παρὰ ποτὲ εἶναι ἀναγκαῖο στὸν κόσμο τὸ αἰώνιο Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο διαφυλάσσεται μόνο στὴν Ὀρθοδοξία. Χάριν αὐτοῦ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, αὐτῆς τῆς Αἰωνίου Ἀλήθειας τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει κανένας συμβιβασμός, καμία παραχώρησις, πουθενά, ποτὲ καὶ ἀπὸ κανέναν»! Θεωροῦμε ὅτι τὸ ὑπέροχο αὐτὸ κείμενο ἔχει μία καταπληκτικὴ ἐπικαιρότητα σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ἰδιαίτερα στὴν τωρινὴ «σκωλιὰ» ἐποχή μας, ὅπου ἐπιχειρεῖται βάναυση σχετικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας μας καὶ ἐξομοίωσή της μὲ τὶς παντοειδεῖς αἱρέσεις καὶ δαιμονοθρησκεῖες τοῦ κόσμου! Μακάρι καὶ σήμερα νὰ ἐγερθοῦν τέτοιες καθάριες καὶ εὐθαρσεῖς ὀρθόδοξες ὁμολογίες μήπως καὶ μπεῖ κάποιο φρένο στὸν μοιραῖο κατήφορο, ποὺ κατρακυλᾶμε ὁλοταχῶς γιὰ τὴν ἄβυσσο!

Ο προφήτου Ἀμώς ἂν καὶ εἶναι ἡ ΠΡ ἀρχαιότερη αὐτοτελὴς γραπτὴ συλλογὴ προφητειῶν, παρατίθεται δεύτερο στὴ σειρὰ τῶν βιβλίων τῶν «Μικρῶν Προφητῶν». Ἔδρασε ὡς προφήτης στὸ βόρειο βασίλειο τοῦ Ἰσραὴλ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἱεροβοὰμ Β΄ 787-747 π.Χ. Ἦταν κτηνοτρόφος καὶ καταγόταν ἀπὸ τὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα, ἀπὸ κάποιο χωριὸ μὲ τὸ ὄνομα Θεκοὰ Ν.Α. τῆς Βηθλεέμ. Ὅταν κλήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μετέβη στὶς περιοχὲς τοῦ βορείου βασιλείου. Ἡ δράση του συμπίπτει μὲ μία περίοδο ὅπου εἶχε ἐξασθενήσει ἡ ἀσσυριακὴ δύναμη καὶ ἡ εἰρήνη εἶχε ἐπικρατήσει στὰ δύο βασίλεια τοῦ Ἰσραήλ. Πράγμα τὸ ὁποῖο ἔδωσε τὴν δυνατότητα γιὰ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ποὺ συνοδεύτηκε ὅμως ἀπὸ μεγάλη κοινωνικὴ ἀνισότητα. Ἡ ὑψηλὴ φορολογία

εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν συγκέντρωση τῆς ἰδιοκτησίας στὰ χέρια μίας μικρῆς, ἰσχυρῆς τάΑ ξης γαιοκτημόνων, ἐνῶ ἡ μεγάΜ Ω λη μάζα πληθυσμοῦ τῆς ὑπαίΣ θρου ὑπέφερε ἀπὸ φτώχεια καὶ καταπίεση. Οἱ προφητεῖες του, οἱ ὁποῖες ἔγιναν διʼ ἀποκαλύψεων καὶ συμβολικῶν ὁραμάτων ἀπὸ τὸν Θεό, προανάγγελαν τὴν ἐπικείμενη καταστροφὴ τοῦ βορείου βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ, ἐξ αἰτίας τῆς ἐκτροπῆς σὲ ἁμαρτωλὲς καὶ φαῦλες διασκεδάσεις, κυρίως τῆς ἀνώτερης τάξης, σὲ ἀδικίες καὶ καταδυναστεύσεις τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, στὴ καταφρόνηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν λατρεία τῶν εἰδώλων. Κατακλείει τὶς προφητεῖες του μὲ μία λαμπρὴ εἰκόνα ἀνορθώσεως, ἀποκαταστάσεως, εὐημερίας, εἰρήνης ἀλλὰ καὶ δόξης τῆς ἔνδοξης βασιλείας τοῦ Δαυὶδ ἀλλὰ καὶ τὴν ἀναζήτηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ ἔθνη, τὴν ἐπίκληση καὶ τὴν πίστη στὸ ὄνομά Του.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΝ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΟΥ «Η ΑΓΚΑΛΙΑ»

Δραστηριοποιεῖται «κόντρα» εἰς τήν πολιτικήν τῶν ἐκτρώσεων καί τῆς παιδοκτονίας Εἰς μίαν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν τό δημογραφικόν πρόβλημα ἐξελίσσεται εἰς τό ὑπ᾽ ἀριθμόν ἕνα ἐθνικόν πρόβλημα, οἱ πολιτικοί (διακομματικῶς) ἀδιαφοροῦν διά τό πρόβλημα καί φορολογοῦν βαρέως τούς πολίτας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν δύο, τρία καί τέσσερα παιδιά, ὑπάρχει «κάποιος», ὁ ὁποῖος φροντίζει διά τό «ἀγέννητο παιδί». Πρόκειται διά τόν Σύλλογον Προστασίας ἀγεννήτου παιδιοῦ «Η ΑΓΚΑΛΙΑ», ἡ ὁποία βοηθᾶ τάς μελλούσας μητέρας, αἱ ὁποῖαι ἀμφιταλαντεύονται διά τήν συνέχισιν τῆς ἐγκυμοσύνης, νά «κρατήσουν τά παιδιά» καί νά τάς βοηθήσουν ὡς καί τά παιδιά των μετά τήν γένναν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι εἰς μίαν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν αἱ ἐκτρώσεις γίνονται μέ μεγάλην εὐκολίαν, χάρις εἰς τήν νομοθεσίαν, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει τάς δολοφονίας τῶν ἀγεννήτων παιδιῶν, ἔρχεται ὁ προαναφερόμενος Σύλλογος καί λέγει: Στόπ εἰς τάς ἐκτρώσεις, ναί εἰς τήν γέννησιν νέων παιδιῶν παρέχων πᾶσαν δυνατήν βοήθειαν τόσον εἰς αὐτά ὅσον καί εἰς τάς μητέρας των. Διά τούς σκοπούς καί τό ἔργον τοῦ Συλλόγου, σχετικόν εἶναι τό ἀκό-

λουθον ρεπορτάζ:

«Ὁ Σύλλογος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ – Ἡ Ἀγκαλιὰ λειτουργεῖ ἀπὸ τὸ 1998 καὶ εἶναι Σωματεῖο Φιλανθρωπικοῦ Μὴ Κερδοσκοπικοῦ Χαρακτήρα. Στὰ 14 χρόνια λειτουργίας της ἡ Ἀγκαλιὰ μὲ ἀνιδιοτέλεια, ἀγάπη καὶ πολὺ σεβασμὸ συμπαραστέκεται, παρηγορεῖ καὶ ἀνακουφίζει πολλὲς μέλλουσες μητέρες. Στὸ Σύλλογο στρέφονται γυναῖκες, ποὺ στὴ διαπίστωση μίας ἐγκυμοσύνης πιέζονται λόγῳ κοινωνικοοικονομικῶν συνθηκῶν, καὶ ἀμφιταλαντεύονται γιὰ τὴ συνέχεια ἢ ὄχι τῆς ἐγκυμοσύνης τους. Γυναῖκες ποὺ ἀγωνιοῦν καὶ διψοῦν γιὰ μητρότητα, ἀλλὰ λόγῳ κοινωνικῶν (ἐγκατάλειψη) καὶ οἰκονομικῶν λόγων χρειάζονται ἕνα στήριγμα, γιὰ νὰ μεγαλώσουν σὲ ὁμαλὸ περιβάλλον τὸ παιδί τους. Ἡ Ἀγκαλιὰ ἔρχεται νὰ καλύψει τὸ κενὸ αὐτὸ καὶ νὰ προσφέρει προστασία στὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν κύησή του καὶ μετὰ τὸν τοκετό, στὴ μητέρα δέ, ἠθικὴ καὶ ὑλικὴ ὑποστήριξη. Ἡ Ἀγκαλιὰ βέβαια καὶ μετὰ τὴ γέννηση τοῦ παιδιοῦ ἐνισχύει ψυχολογικά, πνευματικὰ καὶ ὑλικὰ τὶς μητέρες καὶ τὶς οἰκογένειες, ποὺ προστατεύει. Πέρα ἀπὸ τὴν “προίκα” τοῦ μωροῦ, φροντίζουμε νὰ

ἔχουμε ἐξασφαλίσει στὸ νεογέννητο τὰ βασικὰ ἀγαθὰ γιὰ τὸ μεγάλωμά του. Οἱ δωρεὲς τῶν φίλων τῆς Ἀγκαλιᾶς καὶ τῶν ἑταιρειῶν ποὺ μᾶς στηρίζουν, προσφέρουν τὴ δυνατότητα, σήμερα, σὲ περίπου 200 οἰκογένειες νὰ ἔχουν τρόφιμα, νὰ μένουν σὲ ἕνα ζεστὸ σπιτικὸ καὶ τὸ παιδὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὴ γνήσια ἀγάπη καὶ νὰ βιώνει τὸ ἐνδιαφέρον τῶν δικῶν του. Κατὰ τὴ διάρκεια λειτουργίας της ἡ Ἀγκαλιά ἔχει προσφέρει ἀνακούφιση καὶ χαρὰ σὲ περισσότερα ἀπὸ 1600 παιδιὰ. Ὁ Σύλλογος ἀγκαλιάζει καὶ στηρίζει τὸν ἀγώνα τῆς ἐγκύου νὰ κρατήσει τὸ παιδί της. Γιὰ τὸν καθένα μας ἡ ἀγκαλιὰ σημαίνει ὅτι ἀποδεχόμαστε τὸν σκοπὸ τοῦ Συλλόγου καὶ ἐμπράκτως βοηθοῦμε καὶ ὑποστηρίζουμε τὴν πραγματοποίησή του. Ἡ μεγαλύτερη, ἡ πιὸ τρυφερή, ἡ πιὸ ζεστή, ἡ πιὸ γλυκιὰ εἶναι ἡ ἀγκαλιὰ τῆς μάνας. Εἶναι ἐλπιδοφόρο ὅτι μέσα ἀπὸ τὸ Σύλλογο ἀναδεικνύονται γνήσιες μάνες καὶ οἰκογένειες καταφέρνουν νὰ προχωρήσουν δυναμικὰ στὴ ζωή. (Γραφεῖα συλλόγου: Ἠπείρου 28, Ἀθήνα 104 33, τηλ. 210.8828788)».

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΜΑΧΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤOΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ματος αὐγασθέντες ὥρισαν τά συμφέροντα». Τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα καί τῶν Πατέρων τά δόγματα ὑφαίνουν ἀπό κοινοῦ τόν χιτῶνα τῆς Ἀληθείας, κατά τό ὡραῖο κοντάκιο τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων. Κατά δέ τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἐπαναλαμβάνει τόν Ὅρο τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν». Λυπούμεθα, διότι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί ὁ Διαφωτισμός, πού ἐμείωσαν πρῶτοι τούς ῾Αγίους Πατέρες, ἀπέκτησαν καλούς μαθητάς καί ὀπαδούς καί ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, κυρίως μεταξύ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στούς ὁποίους ἀνήκει καί ἡ προκαλέσασα τήν συζήτηση «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου», μέ τό πατρομαχικό της συνέδριο γιά τήν «μεταπατερική» καί «συναφειακή» Θεολογία. Γιατί ἆραγε παραμερίζουν καί ὑπερβαίνουν τούς Πατέρες οἱ σύγχρονοι Πατρομάχοι; Γιά τόν ἴδιο λόγο πού ἀντέδρα-

σε καί ὁ παπικός θεολόγος Ἰωάννης τῆς Ραγκούσης λίγο πρίν ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες ἐδέσμευαν διά ἐπισήμων γραμμάτων τούς ἐκπροσώπους των, νά ἀκολουθήσουν ὅσα οἱ Πατέρες στίς οἰκουμενικές συνόδους καί στά συγγράμματά τους ὅριζαν. Ἄν εἶχε τηρηθῇ αὐτό, δέν θά φθάναμε στήν τελική προδοσία καί ἀποστασία τῆς πίστεως. Ἐπειδή λοιπόν καί τώρα μέ τόν Οἰκουμενισμό σχεδιάζεται παρόμοια καί χειρότερη ἀποστασία, θεωροῦν ὅτι μέγα ἐμπόδιο στά σχέδιά τους εἶναι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί θέλουν νά τούς ὑπερβοῦν. Ἀποτελεῖ πάντως καί αὐτό περιφανῆ νίκη τῶν Ἁγίων Πατέρων, διότι ἀποδεικνύει ὅτι οἱ «μεταπατερικοί» θεολόγοι δέν μποροῦν νά διαλεχθοῦν καί νά ἀντιμετωπίσουν τήν διδασκαλία τους καί ἀλλάζουν δρόμο ξεπερνώντας τους. Ἡ ἀντιπατερική πάντως στάση τοῦ μασωνικῆς ἐμπνεύσεως Οἰκουμενισμοῦ καί Συγκρητισμοῦ, εἶναι σαφής ἀπόδειξη τοῦ ἀντιχρίστου χαρακτῆρος των, ἐφ’ ὅσον κατά τό ἱερό κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος θά βλασφημή-

σει τούς Ἁγίους: «Καί ἤνοιξε τό στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρός τόν Θεόν, βλασφημῆσαι τό ὄνομα αὐτοῦ καί τήν σκηνήν αὐτοῦ, τούς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας»51. Οἱ τῆς Ἐκκλησίας θά ἐξακολουθήσουμε νά ἀκολουθοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες, «ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι», καί νά μή μετακινοῦμε ἤ ὑπερβαίνουμε τά ὅρια τά ὁποῖα ἐκεῖνοι ἔθεσαν· «μή μεταίρειν ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν». Πρός ὅλους δέ τούς μεταπατερικούς καί ἀντιπατερικούς τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ καί πανθρησκειακοῦ Συγκρητισμοῦ, πού ἐκτός τῶν ἄλλων διακατέχονται ἀπό ἐγωισμό καί φιλοσοφική ἔπαρση ἐπαναλαμβάνουμε τό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης: «Παυσώμεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωμεν τό λογομαχεῖν ἐπί καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωμεν ὡς οἱ Πατέρες ἡμῶν παραδεδώκασιν. Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσμέν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι»52.

Ὑποσημειώσεις:

51. Ἀποκ. 13, 6. 52. Εἰς τό Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, PG 46, 1112A.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μελωδίες! Ἄνθρωποι καί ἄγγελοι θά σμίξουν σέ μιά συμφωνία τῆς χαρᾶς χωρίς φινάλε! Ἐκεῖ ὅλα θά εἶναι ἀθάνατα. Ἡ λύρα δέ σκουριάζει καί τό στεφάνι μένει ἀμάραντο. «Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ᾽ ἄρτι» (Ἀποκ. ΙΔ´ 13). Ἐκεῖ ὁ Θεός "ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν". Ἐκεῖ "θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος. Ἐκεῖ ὁ λύχνος αὐτῆς τό ἀρνίον". Ἐκεῖ τό λαμπρότατο καί ἀπερίγραπτο φῶς, πού πλημμυρίζει τόν παράδεισο, τό ἀκτινοβολεῖ μέ τήν παρουσία του τό "ἀρνίο", δηλαδή ὁ Κύριος. Γιά νά ἐνισχύσει ἠθικά τόν "ἐκπεσόντα Θεόδωρον", ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τοῦ ὑπενθυμίζει καί τοῦ περιγράφει ὅλη τή δόξα τοῦ παραδείσου, πού τόν προορίζει γιά τούς ἁγίους. Ἀνάμεσα στ᾽ ἄλλα, τοῦ γράφει: «Ἀπό τόσα λοιπόν, καί τέτοια ἀγαθά θά στερήσουμε τούς ἑαυτούς μας, πές μου, γιά νά μή κακοπαθήσουμε λίγο χρόνο; Διότι, ἄν ἦταν ἀνάγκη νά ὑπομένουμε μύριους θανάτους κάθε ἡμέρα, ἀκόμη καί τήν ἴδια τήν κόλαση,

προκειμένου νά δοῦμε τόν Χριστό νά ἔρχεται μ᾽ ὅλη τή δόξα Του καί νά καταταχθοῦμε στό χορό τῶν ἁγίων, δέν θά ἔπρεπε νά ὑπομείνουμε ὅλα αὐτά»; Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος καταλήγει στό ἠθικό συμπέρασμα: "Τοσούτων οὖν ἀγαθῶν καί τηλικούτων ἀποστερήσομεν ἑαυτούς, εἰπέ μοι, ἵνα μή μικρόν κακοπαθήσωμεν χρόνον; Εἰ γάρ μυρίους καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν θανάτους ὑπομένειν ἐχρῆν, εἰ γάρ τήν γέενναν αὐτήν, ὑπέρ τοῦ τόν Χριστόν ἐρχόμενον ἰδεῖν ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί εἰς τήν τῶν ἁγίων καταλεγῆναι χορόν, οὐκ ἐχρῆν ἅπαντα ὑπομένειν ἐκεῖνα"; «Αὐτή ἡ ἐλπίδα τῆς ἀπολαύσεως τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τῆς ἄφθαρτης δόξας καί τῆς ἀνέκφραστης χαρᾶς τῆς οὐρανίου βασιλείας μᾶς στηρίζει στίς δοκιμασίες μας καί μᾶς ἐμπνέει στούς ἀγῶνες αὐτῆς τῆς μικρῆς καί πρόσκαιρης ζωῆς μας, πού δέν εἶναι παρά μιά ἀσήμαντη στιγμή στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. Μέ καμιά θλίψη, καμιά δοκιμασία καί ταλαιπωρία τοῦ παρόντος δέν ἀντισταθμίζεται ἡ χαρά καί ἡ δόξα τοῦ μέλλοντος: "Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι

εἰς ἡμᾶς" (Ρωμ. Η´ 18) (Ἀρχιμ. Ἀστερίου Σ. Χατζηνικολάου : "Μέλλουσα Κρίση καί Αἰωνιότητα"). "Καλό ᾽ναι τῆς παράδεισος νά μελετᾶς τά κάλλη", γράφει ὁ ἐθνικός μας ποιητής. Ὅλες τοῦ κόσμου οἱ ὀμορφιές ὠχριοῦν μπροστά στοῦ παραδείσου τ᾽ ἄρρητα κι ἀθώρητα κι ἀνέγγιχτα κάλλη πού προορίζει ὁ Θεός "πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ" (Β΄Τιμ. Δ´ 8). Κάθε ὄμορφο καί ὡραῖο καί γοητευτικό καί τερπνό καί μελωδικό τῆς ζωῆς αὐτῆς, δέν εἶναι παρά μιά μακρινή ἀνταύγεια τῆς ἀσύλληπτης γοητείας καί ὡραιότητας τοῦ παραδείσου. Ἡ διάσημη τυφλή καί κωφάλαλη συγγραφέας Ἕλεν Κέλλερ, γράφει χαρακτηριστικά: "Γιά τρία πράγματα εὐχαριστῶ τό Θεό κάθε μέρα. Γιατί μοῦ χάρισε τή γνώση τῶν ἔργων Του, γιατί ἄναψε μέσα μου τή φλόγα τῆς πίστης, καί Τόν εὐχαριστῶ πολύ, μά πάρα πολύ, γιατί μπορῶ νά προσμένω μιά ἄλλη ζωή χαρούμενη, γεμάτη φῶς καί θεῖο τραγούδι". Αὐτό τό οὐράνιο βραβεῖο εἶναι ἀκριβῶς ὁ ὁραματισμός τῶν Ἁγίων.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΡΑΔΗΜΟΥ, «Βίος καί Πολιτεία τοῦ ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου», Ἐκδόσεις «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος» Μήλεσι 2011. Τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα δημιουργεῖ πάντοτε ἁγίους. Καὶ στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ τῆς προφητευμένης ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό, δημιούργησε ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ὑπενθυμίζουν μεγάλους ἁγίους τῆς ἀρχαίας ᾿Εκκλησίας. Μεταξὺ τῶν διακεκριμένων ἁγίων τῶν ἡμερῶν μας εἶνε καὶ ὁ μακαριστὸς Γέροντας Πορφύριος (Μπαϊρακτάρης). ῞Αγιος μὲ πολὺ μεγάλο διορατικό, προορατικὸ καὶ ἰαματικὸ χάρισμα. Ἀλλ᾿ ὡς πρὸς τὸ διορατικὸ χάρισμα, γιὰ νὰ μὴ παρεξηγήσῃ κανεὶς τὸν Γέροντα, πρέπει νὰ ληφθῇ ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι ἔβλεπε μὲ τὸ χάρισμα ὅσα τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα τοῦ ἔδειχνε. ῞Οταν ὅμως μιλοῦσε χωρὶς τὸ χάρισμα, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, μποροῦσε νὰ εἰπῇ καὶ κάτι, ποὺ νὰ μὴ εἶνε σωστό. ῎Ετσι, ἀπὸ καλὴ διάθεσι καὶ ἀπονηρευσία, μποροῦσε νὰ ἔχῃ καλὴ γνώμη γιὰ ἕνα κακὸ ἐπίσκοπο. Τὸ διορατικὸ χάρισμα ἁγίων δὲν σημαίνει παντογνωσία. ῾Ο ἐκλεκτὸς θεολόγος καὶ φιλόλογος κ. Εὐάγγελος Καραδῆμος ἦταν πολὺ δύσπιστος σὲ φῆμες γιὰ Γέροντες μὲ καταπληκτικὰ χαρίσματα καὶ θαύματα. ᾿Αλλ᾿ ὅταν γνώρισε τὸν Γέροντα Πορφύριο συγκλονίστηκε καὶ ἄλλαξε ἄρδην ἀντιλήψεις. Συνδέθηκε στενὰ μὲ τὸν Γέροντα καὶ συνέδεσε καὶ ἐμένα. Καὶ ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Γέροντα διαπίστωσα τὴν ἁγιότητά του καὶ τὸ θαυματουργικὸ χάρισμά του. ῾Ο κ. Καραδῆμος, πολὺ θαυμαστὴς τοῦ πατρὸς Πορφυρίου καὶ πολὺ ὠφεληθεὶς πνευματικῶς ἀπὸ τὴ γνωριμία καὶ ἐπικοινωνία μαζί του, αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ γράψῃ γιὰ τὴν ἁγιωσύνη του, γιὰ νὰ θαυμάσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν καὶ ἄλλοι. Μεγάλος ἦταν ὁ πατὴρ Πορφύριος, μεγάλο εἶνε καὶ τὸ βιβλίο, ποὺ ἔγραψε ὁ κ. Καραδῆμος. ᾿Αποτελεῖται ἀπὸ σχεδὸν 700 σελίδες. Περιέχει πολλὰ κεφάλαια καὶ παραγράφους. Καὶ ἀναφέρεται στὸν Γέροντα ἀπὸ τὴν παιδικὴ μέχρι τὴ γεροντικὴ ἡλικία του καὶ τὴν κοίμησί του. ῾Ο κ. Καραδῆμος στὴν ἀρχὴ ὡρισμένων κεφαλαίων καὶ παραγράφων θέτει χαρακτηριστικὰ γνωμικὰ ἀπὸ τὴν ῾Αγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ θύραθεν σοφία. ᾿Επίσης γράφει, ὅπου κρίνει ἀναγκαῖο, καὶ εἰσαγωγικὰ σημειώματα καὶ σχόλια. Μερικὲς παράγραφοι τοῦ βιβλίου προξενοῦν ἰδιαίτερη ἐντύπωσι, ὅπως π.χ. οἱ ἑξῆς· «῾Αγιασμὸς σὲ οἶκο ἀνοχῆς». «Ψόφιος σκύλος ἀποχαιρετᾷ τὸν Γέροντα». «Μέσα στὸ ἄκτιστο φῶς προσευχόμε-

νος». «῾Αρπαγὴ κατὰ τὴν προσευχή». «Θαυμαστὴ μετάβαση σὲ ἀσθενῆ». «Θεωρὸς τῆς ᾿Αποκάλυψης τοῦ ᾿Ιωάννου». Αὐτὸ τὸ βιβλίο ἔχει ἰδιάζοντα χαρακτῆρα. Τὸ περιεχόμενό του εἶνε κυρίως μαγνητοφωνημένα λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ πατρὸς Πορφυρίου κατὰ συνομιλίες του μὲ διάφορα πρόσωπα, ποὺ ἔρχονταν σὲ ἐπικοινωνία μαζί του. ῾Ο κ. Καραδῆμος πολὺ κοπίασε νὰ συλλέξῃ πολλὲς κασσέτες μὲ συνομιλίες, ν᾿ ἀπομαγνητοφωνήσῃ τὶς συνομιλίες καὶ νὰ ταξινομήσῃ καὶ νὰ καταγράψῃ τὰ λόγια. Τὰ λόγια τοῦ πατρὸς Πορφυρίου εἶνε ἀκριβῶς ὅπως τὰ ἔλεγε, φυσικά, ἁπλά, χωρὶς καμμία ἐπιτήδευσι, γνήσια, αὐθεντικά. Καὶ τὰ νοήματα εἶνε πολὺ συγκινητικὰ καὶ διδακτικά. ῾Ο Γέροντας ἀπῆλθε στὴν αἰωνιότητα καὶ δὲν δυνάμεθα νὰ βλέπωμε καὶ ν᾿ ἀπολαμβάνωμε τὴν ὁσία μορφή του. Τὰ γραπτὰ ὅμως λόγια του μένουν καὶ δυνάμεθα νὰ τὰ διαβάζωμε στὸ βιβλίο καὶ νὰ τὰ ἀπολαμβάνωμε σὲ ὅλη τὴ φυσικότητα, ἁπλότητα καὶ γνησιότητα. ᾿Εγκαρδίως συγχαίρουμε τὸν κ. Καραδῆμο γιὰ τὸ βιβλίο καὶ ἐκθύμως συνιστοῦμε τὸ ὡραῖο πόνημά του γιὰ τὴν ὡραία ψυχὴ τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος. Στὴ μαρτυρία δὲ τοῦ κ. Καραδήμου γιὰ τὸν Γέροντα ταπεινῶς προσθέτω καὶ τὴ δική μου μαρτυρία. ῎Οντως ὁ π. Πορφύριος ἦταν ἅγιος καὶ θαυματουργός. Καὶ τὸ θαυμαστὸ πρόσωπό του εἶνε ὑπεραρκετὴ ἀπόδειξι τῆς ἀληθείας, ὅτι ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖο λάτρευε, εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός. Νικόλαος ᾿Ιω. Σωτηρόπουλος

ΓΙΩΤΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ – ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ: «Ἕνα νέο ἀστέρι στὸν οὐρανό» (Ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπος καὶ γιατρὸς Λουκᾶς Βόϊνο – Γιασενέτσκι), Ἐκδόσεις «Ἐν Πλῷ», Ἀθήνα 2010, σελίδες 303. "Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ" (Ψαλμ. 67, 36). Ὅπως οἱ ἀστρονόμοι συνεχῶς ἀνακαλύπτουν καὶ ἀποκαλύπτουν νέους ἀστέρες καὶ δορυφόρους στὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ Θεὸς σὲ κάθε ἐποχὴ -καὶ στὶς ἡμέρες μαςἀναδεικνύει νέα πνευματικὰ ἀστέρια στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δεκάδες εἶναι οἱ σύγχρονοι καὶ καινοφανεῖς Ἅγιοι τῆς ὀρθόδοξης Ἑλλάδος, κατὰ τὸν τελευταῖο, τὸν 20ό αἰώνα. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὶς μυριάδες τῶν μαρτύρων τοῦ νοητοῦ στερεώματος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἄλλων ὁμόδοξων χωρῶν, μὲ τ' ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ὁμολογητῶν, πού βαπτίστηκαν "ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου"; Μερικοὶ ἀπ᾽ τοὺς σύγχρονους ἁγίους ἔχουν μάλιστα, κατακτήσει τὶς καρδιὲς τῶν ἁπανταχοῦ ὀρθοδόξων, ἀπ᾽ τὴν Ἀνατολὴ μέχρι τὴ Δύση: Ὁ ἅγιος Νεκτάριος τῆς Ἑλλάδος ὁ θαυματουργός, καὶ ὁ ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς (χειρουργός) τῆς Συμφερούπολης καὶ Κριμαίας (Ρωσίας). Ἡ Γιώτα Παρασκευᾶ - Χατζηκώστα, φιλόλογος καὶ ἐξαίρετη ποιήτρια καὶ λογοτέχνις, μετὰ τὸ γνωστὸ καὶ περίφημο καὶ πολυδιαβασμένο βιβλίο γιὰ τὸν ἅγιο Λουκᾶ τὸν Ἰατρὸ τοῦ ἀρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνοπούλου στὸν ὁποῖο ὀφείλεται κατὰ κύριο λόγο ἢ εὐρύτατη φήμη τοῦ ἁγίου καὶ στὴν Ἑλλάδα- μᾶς κάνει μιὰ εὐχάριστη καὶ χαρούμενη ἔκπληξη, μέ τὸ νέο

της βιβλίο γιὰ τὸν ἅγιο Λουκᾶ τὸν ἰατρό, γραμμένο ἰδιαίτερα γιὰ μεγάλα παιδιὰ Γυμνασίου καὶ Λυκείου. (Παρενθετικά, δὲ θὰ 'λεγα πώς, δὲ μποροῦν νὰ τὸ μελετήσουν καὶ παιδιὰ τῶν τριῶν μεγάλων τάξεων τοῦ Δημοτικοῦ).... Τὸ βιβλίο εἶναι τόσο ὀμορφογραμμένο καὶ ἑλκυστικό, πού δὲ θὰ 'θελες νὰ διακόπτεις τὴ μελέτη του. Γίνεται, ὡστόσο, ἀκόμα πιὸ ἑλκυστικό, μὲ τὸ πλῆθος τῶν ὡραίων εἰκονογραφιῶν. Ἡ εἰκονογράφηση ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὸν Χαράλαμπο Ἐπαμεινώνδα. Τὸ βιβλίο τὸ θεματολογεῖ ἡ λογοτέχνιδα σὲ 33 κεφάλαια, ἀφοῦ προηγηθεῖ ὁ Πρόλογος ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο, ἕνα Προλογικὸ κείμενο ἀπὸ τὸν ἀρχιμ. π. Νεκτάριο Ἀντωνὸπουλο, καὶ μιὰ σύντομη Εἰσαγωγὴ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ συγγραφέα. Βαρυσήμαντος ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ βιβλίου ἀπὸ τὸν π. Νεκτάριο Ἀντωνόπουλο στὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου: "Μιὰ βιογραφία κατάλληλη γιὰ νέους καὶ ὄχι μόνο. Ἕνα θαυμάσιο κείμενο, προσιτὸ σὲ ὅλους. Μὲ τὴν παροῦσα ἔκδοση ὁ ἅγιος Λουκᾶς θὰ γίνει εὐρύτερα γνωστὸς καὶ θὰ ἀποτελέσει ἰσχυρὸ πρότυπο στὶς νέες γενιές". Συγχαίρουμε τὴ συγγραφέα καὶ εὐχόμαστε πολλὲς παρόμοιες ἐπιτυχίες. Μιχ. Μιχαηλίδης

Ἔτος Λ´, Ἀριθμ. 23/15 Ἰουνίου 2012

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΩΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ «Ἱερὰ μηνύματα ἀπὸ τὸ θεῖο πάθος καὶ τὸ Ἅγιον Πάσχα». Χίος 2012. Σχ. 24x17 σσ 32. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ (ΚΟΓΚΑΝ) «Ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία στὸ φῶς» ἐξομολόγηση ἑνὸς ἀνθρώπου. Ἐκδοτικὴ παραγωγὴ Ἑπτάλοφος. Ἀθήνα 2012. Σχ. 24x16,50 σσ 384. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Θ. ΜΙΛΙΤΣΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ «Θαύματα ἀπάντηση τοῦ οὐρανοῦ» [Φτερὰ ψυχῆς 3]. Τρίκαλα 2012. Σχ. 20,50x14 σσ 64. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Θ. ΜΙΛΙΤΣΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ «Ἡ Ὁσιοπαρθενομάρτυς Ἁγία Παρασκευή». Ἀφηγηματικὸ Συναξάρι – Ἱκετήριος κανών. [Μυρίπνοα Ἄνθη 17]. Τρίκαλα 2012. Σχ. 20,50x14 σσ 64.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, Μηνιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικόν, Ὄργανον Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος. Ἰαν. – Φεβρ.– Μάρτ., Ἀπρίλ. 2012. Ἀθῆναι. ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ, Διμηνιαία εἰκονογραφημενη ἐπιθεώρηση Οἰκονομία – Τουρισμός – Ἱστορία – Λαογραφία – Τέχναι –Γράμματα – Λογοτεχνία. Ὀκτ. – Δεκ. 2011. Ο ΣΤΥΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟ-

ΞΙΑΣ, Μηνιαία ἔκδοσις Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως Σωτῆρος, Τσουκαλάδων Παραβόλας Ἀγρινίου. Μάρτ., Ἀπρίλ., Μάϊος. 2012.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Κωνσταντῖνος Σωτ. Σωτηρόπουλος, Φασίδερη 9, ῾Εκάλη. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων.

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Σελὶς 3η

Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

Η ΘΕΣΙΣ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ (ΠΙΛΟΤΙΚΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ – ΕΤΟΣ 2011–2012)

Παρουσίαση ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων Ἠλία Χρ. Φραγκόπουλο. Παρασκευή 4 Μαΐου 2012. Παρουσιάζεται ἐδῶ μέ μικρές ἀναγκαῖες συντομεύσεις.

(1ον)

Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Συνοδικοί, Τό πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, πού προωθήθηκε ἤδη ἀπό τῆς ἐνάρξεως τοῦ τρέχοντος σχολ. ἔτους καί δημοσιεύθηκε στό Φύλλο Ἐφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως (τεῦχος Β´, ἀριθμ. φύλλου 2335/17-10-2011) παρά τά ὅσα θετικά στοιχεῖα εἶναι δυνατό νά περιλαμβάνει, καί πράγματι περιλαμβάνει, ἤγειρε ἤδη ἀπό τίς πρῶτες προσπάθειες ἐφαρμογῆς του, σοβαρές ἀντιρρήσεις καί οὐσιαστικές διαφωνίες. Ἡ ΠΕΘ καί τά μέλη της καί οἱ συνεργάτες μας ἔχουν ἤδη δημοσιεύσει - κυρίως στό Διαδίκτυοἐπιφυλάξεις καί ἀντιρρήσεις: α) γιά τό περιεχόμενο καί τίς στοχεύσεις τῶν πιλοτικῶν αὐτῶν προγραμμάτων β) γιά τή διαμόρφωση τῆς πορείας τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας, στήν ὁποία ὄντως γίνονται καί ὄμορφα βήματα τῆς πορείας αὐτῆς. Ἄλλωστε Προγράμματα Διαδικασίας τά ὀνομάζουν πολλοί. Ναί, ἀλλ᾽ ἀποκλίνουν συνήθως σέ πολλά σημαντικά στοιχεῖα τοῦ περιεχομένου τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας. γ) γιά παιδαγωγικές ἀστοχίες σέ κάποια -ὄχι λίγα- σημεῖα. Κυρίως γιά ἀγνόηση τοῦ ψυχολογικοῦ ὑπόβαθρου τῶν μαθητῶν στούς ὁποίους ἀπευθύνοντα… δ) ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως γιά τό περιεχόμενο, τό ἀντικείμενο, τό τί τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας, ἀπ᾽ τό ὁποῖο ἀποκλείεται ἐκεῖνο ἀκριβῶς πού χρειάζεται γιά νά εἶναι ἡ θρησκευτική διδασκαλία πράγματι θρησκευτική καί νά μή ἀπομένει θρησκειολογική καί ἁπλῶς γνωστική καί ἱστορική. Γιατί αὐτό ἐπιτυγχάνουν τά νέα προγράμματα σπουδῶν, ὅπως τά διαβάζουμε. *** Θά ἀναφερθῶ, μέ κάθε συντομία, κάποτε ἐνδεικτικά μόνο, στά παρακάτω. Α´ Γιά τό καθαρά παιδαγωγικό μέρος. Ὑπάρχει σημαντική ἀναντιστοιχία τῆς ἡλικίας καί τῆς πνευματικῆς ὡριμότητας τῶν παιδιῶν μέ πολλά στοιχεῖα, τά ὁποῖα περιλαμβάνουν τά Π.Σ. Τά ὁποῖα στήν προσπάθεια νά προσφέρουν ἀξιόλογες καί σημαντικές γνώσεις γιά τίς θρησκεῖες τοῦ μή Χριστιανικοῦ κόσμου, ὁδηγοῦν τόν διδάσκοντα νά προσφέρει στά παιδιά στοιχεῖα ὅπως τά παρακάτω: Στήν Γ´ τάξη Δημοτικοῦ (ἡλικία

8 ἐτῶν) καί στή θεμ. ἑνότητα “2. Κυριακή, μιά σημαντική ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας” καί σέ μιά ἐντελῶς ἀψυχολόγητη/ἐσφαλμένη ἐκτίμηση τῆς πνευματικῆς ὡριμότητας τοῦ παιδιοῦ προσφέρονται γιά τή διδασκαλία τά ἑξῆς στοιχεῖα: α) Γιά τήν Κυριακή τῶν Χριστιανῶν: ὁ ναός, ἡ καμπάνα, τά κεριά, οἱ εἰκόνες, ὁ Σταυρός β) Γιά τό Σάββατο τῶν Ἑβραίων: ἡ Συναγωγή, ραββῖνος, τορά, κεριά, μενορά, κιπά τεφιλίν γ) Γιά τήν Παρασκευή τῶν Μουσουλμάνων: Τζαμί/Τέμενος, Κοράνιο, μιναρές, μουεζίνης, χατίπης, ἰμάμης, νίψεις προσώπου-χεριῶνποδιῶν, βγάλσιμο παπουτσιῶν,

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

μάσμπαχ, κατεύθυνση προσευχῆς, κήρυγμα δ) Καί τά Σύμβολα ὅλων τῶν θρησκειῶν: Σταυρός, ἰχθύς, ἄμπελος, πέλεκυς, ἄστρο τοῦ Δαβίδ, Μενορά, ἡμισέληνος, ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, Σβάστικα, τό γίν καί τό γιάνγκ, τό ὤμ, ὁ τροχός τῆς διδασκαλίας τοῦ Βούδα (ντάρμα), ὁ λωτός, τό σύμβολο τῆς μή βίας (ἀχίμζα). Εὔκολα βλέπουμε ὅτι γιά τήν Κυριακή μένουμε σέ ἐντελῶς ἐξωτερικά -τυπικά πολιτιστικά στοιχεῖα. Καί λίγα. Γιά ὅλες τίς ἄλλες ἑορτές πολύ περισσότερα. Ὅμως ἄν ὁ δάσκαλος προσπαθήσει νά ἐξηγήσει συμβολισμούς, μποροῦμε νά φανταστοῦμε τί ἀνακάτωμα, χάος καί προπαντός ἐξίσωση τῶν πάντων θά προκληθεῖ στά μυαλά καί στίς ψυχές τῶν ὀχτάχρονων. Καί γιά ὁλοκλήρωση τῆς εἰκόνας πουθενά στό Διάγραμμα Διαδικασίας (τῆς θ.ἑ) δέν ἀναφέρεται ὅτι οἱ Χριστιανοί τήν ἡμέρα αὐτή γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας καί πᾶμε στήν Ἐκκλησία γιά νά βρεθοῦμε κοντά Του, ὅσο γίνεται. Νομίζω πώς μόνο αὐτά θά ἀρκοῦσαν γιά τά παιδιά τῆς ἡλικίας. Ἀναρωτιόμαστε λοιπόν τί ἐπιδιώκουν οἱ συντάκτες τῶν νέων Π.Σ. μέ τό σχεδιασμό τῆς ἑνότητας αὐτῆς; Εἶναι ἀνάγκη νά πῶ πώς τό ἴδιο γίνεται καί σέ ἄλλες (ὄχι λίγες) θεματικές ἑνότητες τοῦ Π.Σ. γιά τό Δημοτικό. Καί στό Γυμνάσιο σημειώνουμε τήν ἴδια ἀναντιστοιχία. Διότι οἱ συντάκτες στήν προσπάθεια νά καλύψουν θέματα πού ἀνήκουν στήν πνευματική ἡλικία τῶν παιδιῶν τοῦ Λυκείου τά μεταφέρουν στίς τάξεις τοῦ Γυμνασίου. Γιατί τό κάνουν; Γιατί κανείς δέν γνωρίζει τί θά συμβεῖ μέ τό ΜτΘ στό Νέο Λύκειο. Καί πόσο καί μέ ποιά μορφή θά ὑπάρχει τοῦτο στίς τάξεις του. Πιστεύω πώς οἱ συντάκτες τοῦ Π.Σ. τό ἴδιο φοβοῦνται. Δέν πιστεύω πώς ξέρουν ἤ πώς σχεδιάζουν. Ἡ ἐπιτροπή ἐμπειρογνωμόνων πάντως γιά τό σχεδιασμό τοῦ Νέου Λυκείου ἔχει κιόλας συγκροτηθεῖ. Χωρίς ἀναλύσεις θά ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα παιδαγωγικῆς

«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΕΝΘΟΥΝΤΕΣ». Αὐτός ὁ Μακαρισμός, πού βγῆκε ἀπό τό στόμα τοῦ Θεανθρώπου ἀναφέρεται στό πένθος γιά τίς ἁμαρτίες καί τά λάθη μας καί ὄχι γιά ἄλλους λόγους. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ( Ὁμιλία εἰς Ματθαῖον) ὅτι: «Εἶναι ἐντελῶς ἀπαγορευμένον, τό νά θρηνῆ κανείς γιά κάτι κοσμικό. Αὐτό δίδασκε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔλεγε ὅτι: “Ἡ λύπη, πού προκαλεῖ ὁ κόσμος μέ τήν ἁμαρτία, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τόν πνευματικόν θάνατον, ἐνῶ ἡ κατά Θεόν λύπη κατεργάζεται τήν εἰλικρινῆ μετάνοια, γιά τήν ὁποίαν ποτέ δέν θά μεταμεληθῆ ὁ λυπούμενος καί ἡ ὁποία λύπη φέρνει τήν σωτηρία”». ΠΟΙΟΥΣ ΒΛΑΠΤΕΙ Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ. Ὁ Μ. Βασίλειος σέ μιά Ἐπιστολή του (204) ἀναφέρει ὅτι: «Ὁ συκοφάντης προκαλεῖ βλάβη σέ τρία πρόσωπα συγχρόνως, γιατί καί τόν συκοφαντούμενον ἀδικεῖ καί αὐτούς πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνεται καί τόν ἴδιον τόν ἑαυτόν του». Ἡ συκοφαντία, ὅσους καί ἄν βλάπτη, πρωτίστως θανατώνει πνευματικά τόν συκοφάντην, γι᾽ αὐτό καί δέν ἐπιτρέπεται σέ κανέναν Χριστιανόν. ΠΩΣ ΑΦΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ. Στό ἔργον του «Περί Ἀγάπης» (Α´ Ἑκατοντάδα) ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μᾶς ἐξηγεῖ πῶς ἀφαιροῦνται τά πάθη καί γι᾽ αὐτό πρέπει νά προσέξουμε ἰδιαιτέρως τήν ἐξήγηση αὐτή καί προπαντός νά τήν ἐφαρμόσουμε ἄν θέλουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά πάθη. Λέγει λοιπόν ὁ Ἅγιος αὐτός: «Ἀπό τά πάθη ἄλλα εἶναι σωματικά καί ἄλλα ψυχικά. Τά σωματικά ἔχουν ἀφορμές ἀπό τό σῶμα, ἐνῶ τά ψυχικά πάθη ἀπό ἐξωτερικά πράγματα. Καί τά δύο εἴδη τῶν παθῶν τά ἀφαιρεῖ ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐγκράτεια. Ἡ ἀγάπη ἀφαιρεῖ τά ψυχικά, ἐνῶ ἡ ἐγκράτεια τά σωματικά». Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΙΚΗ. Τήν περιγράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στά «Θεολογικά ἔπη» του (Ποίημα Η´), ὅπου λέγει: «Τό νά λάβω ἤ νά μή λάβω κάτι γιά μένα εἶναι τό ἴδιο. Φθάνει νά εἶναι μαζί μου ὁ Θεός, ἔστω καί ἄν ὅλα τά ἄλλα τά πάρη ἄλλος. Τό νά εἶναι μαζί μου ὁ Θεός εἶναι γιά μένα ἡ μεγαλύτερη δόξα, αὐτό εἶναι γιά μένα ἡ μεγαλύτερη νίκη». Ἄς κάνουμε λοιπόν κι ἐμεῖς δόξα καί νίκη κορυφαία στήν ζωή μας, τό νά εἶναι μαζί μας ὁ Θεός. Καί πῶς μποροῦμε νά τό ἐπιτύχουμε αὐτό; Μέ τήν ἀκλόνητη πίστη καί τήν ἀπεριόριστη ἀγάπη. ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ. Ἀκοῦμε συχνά τήν ἔκφραση αὐτή, ὅτι «τά φαινόμενα ἀπατοῦν». Πολλές φορές καί μᾶς παραπλανοῦν. Τώρα ἔρχεται ἕνας Ἅγιος ὁ Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής καί μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει λέγοντας: «Ὑπάρχει πράξη, πού φαίνεται καλή, ἀλλά ὁ σκοπός ἐκείνου, πού τήν κάνει, δέν εἶναι καλός. Ὑπάρχει καί ἄλλη πράξη, πού φαίνεται κακή, καί ὁ σκοπός ἐκείνου, πού τήν κάνει εἶναι ἀγαθός. Καί αὐτό συμβαίνει ὄχι μόνον σέ ἔργα, ἀλλά καί σέ λόγια. Αὐτή ἡ ἀντίθεση ἄλλοτε ὀφείλεται σέ ἀπειρία ἤ ἄγνοια, ἄλλοτε σέ πονηρή πρόθεση, ἄλλοτε ὅμως σέ εὐσεβῆ σκοπό». Αὐτά τά λόγια τά βρήκαμε στό 35ον κεφάλαιον τοῦ «Πνευματικοῦ Νόμου», τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ, πού ἐκυκλοφόρησε ἀπό τίς ἐκδόσεις Ν.Δ. Παναγόπουλος καί ἀξίζει νά διαβαστῆ ἀπό τούς πιστούς, πού θέλουν νά μάθουν πῶς λειτουργεῖ ὁ «Πνευματικός Νόμος», κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Π. Μ. Σωτῆρχος

ἀναντιστοιχίας ἡλικίας παιδιῶν καί μαθήματος στό Π.Σ. τοῦ Γυμνασίου. Στήν Γ´ τάξη Γυμνασίου (ἡλικία 14 ἐτῶν, συμπληρωμένων) μεταξύ τῶν προσδοκωμένων Μαθησιακῶν Ἀποτελεσμάτων ὑπάρχουν στοιχεῖα, τά ὁποῖα θά ἀπαιτοῦσαν τήν πνευματική ὡριμότητα τῆς ὕστερης ἐφηβείας, ὅπως π.χ. «οἱ λόγοι πού ὁδηγοῦν τούς σύγχρονους νέους νά στρέφονται σέ συγκεκριμένες σέκτες» ἤ ἀπό τά περιλαμβανόμενα στά Βασικά θέματα γιά τίς «Θρησκεῖες, σέκτες, ῾῾νεανικές῾῾ θρησκεῖες» ἤ γιά τίς σχέσεις πού ἐκφράζονται στό θέμα « Ἀναβίωση τῆς θρησκευτικότητας: Συγκρητισμός καί ἐσωτερισμός». Καί ἕνα δεύτερο παράδειγμα ἀπό τά θέματα τῆς Γ´ Γυμνασίου πάλι (14 ἐτῶν). Εἶναι νομίζω ἄκρως ἐπιβαρυντική ἡ διαδικασία, ἡ πορεία γνώσης σέ θέματα ὅπως π.χ. (στά Προσδοκώμενα Μαθησιακά Ἀποτελέσματα) σέ «προσωπικούς προβληματισμούς καί ἰδέες γιά τό ζήτημα τοῦ κακοῦ» ἤ γιά τήν ἐξέταση καί ὁμαδοποίηση τῶν ὄψεων τοῦ «σημερινοῦ κακοῦ- μέ ἀνθρωπολογικά καί κοινωνιολογικά κριτήρια» ἤ τήν ἀξιολόγηση τῆς θεώρησης τοῦ κακοῦ καί σέ ἄλλες θρησκεῖες». Ἀλλ᾽ ὅλα αὐτά, καί ἄλλα ἐπίσης σημαντικά, πού ἀφοροῦν σέ μεθόδους, τρόπους διδασκαλίας, σχεδιασμούς, δραστηριότητες εἶναι κυρίως στοιχεῖα πού βελτιώνονται μέ καλή διάθεση, συνεργασία καί ἀγάπη στά παιδιά μας. Ἐμεῖς ναί μέν, τά ἐπισημαίνουμε, ἀλλ᾽ εἴμαστε πρόθυμοι νά συνεργαστοῦμε γιά τή βελτίωσή τους. Εἶναι ἄλλο ζήτημα, τό ὅτι δέν κληθήκαμε, καί δέν νομίζω ὅτι θά κληθοῦμε, σέ μιά τέτοια συνεργασία. Β.´Ὑπάρχει ὅμως ἕνα μεγάλο σημεῖο ἀντίρρησης, μιά μέγιστη διαφωνία μας, πού ἀφορᾶ στό περιεχόμενο καί στό τί διδάσκουμε μέ τά προγράμματα Σπουδῶν γιά τά ὁποῖα συζητοῦμε. Ὅποιος τά διαβάσει- τά ἴδια τά Π.Σ.- διαπιστώνει εὔκολα ὅτι δέν ἐπιδιώκουν παρά μόνο νά προσφέρουν στά παιδιά μας γνώσεις. Γνώσεις ἱστορικές, θρησκειολογικές, πολιτιστικές, βιβλικές μέ τήν ἔννοια τῆς ἀφήγησης καί ὄχι τῆς ἔμπνευσης καί ἀποδοχῆς κυρίως τῆς πίστεως πού αὐτές ἐκφράζουν. Γνώσεις φιλοσοφίας, ποικίλης θρησκευτικῆς διδαχῆς τοῦ περιεχομένου καί τοῦ τρόπου βιώσεως τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου. Κάποτε καί προβληματισμούς γιά τή ζωή τοῦ σύγχρονου κόσμου καί τά προβλήματά του. Ἄν θέλετε καί γιά τήν ἀντιμετώπισή τους ἀπό τίς ἰδέες τῶν θρησκειῶν, ἀκόμα καί ἀπό τήν κοινωνική διαδικασία τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἐγώ ἕνα δέν βρῆκα: τό ὅτι ὄχι μόνο ἡ γνώση αὐτῆς τῆς διδασκαλίας, ἀλλ᾽ ὅτι ἡ πίστη στό Χριστό μας καί ἡ ἀφοσίωση σ᾽αὐτήν ὁδηγεῖ στή λύση τους. Γιατί αὐτό ἀκριβῶς παραλείπουν τά νέα Π.Σ. Τό νά προσπαθήσουν νά ἐγκεντρίσουν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη στό Χριστό καί τήν ἀποδοχή τῆς διδασκαλίας Του στά παιδιά μας. Στά παιδιά τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας. Αὐτή ἡ ἔλλειψη εἶναι πού μᾶς ὁδηγεῖ ἀπέναντι στά νέα Π.Σ. Δέν εἴπαμε ποτέ, καί δέν εἶναι λογικό, οὔτε βέβαια παιδευτικά σωστό, νά ἀπορρίψουμε τήν προσφορά γνώσεων θρησκευτικῶν, ἱστορικῶν, πολιτιστικῶν κ.π.ἄ., ἀπό τό περιεχόμενο τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας. Ἰδιαιτέρως στό σημερινό κόσμο. Κατά συνέπεια καί ὁ γνωστικός καί ὁ θρησκειολογικός καί ὁ πολιτιστικός καί ὁ ἱστορικός κλπ. χαρακτήρας εἶναι ἀπολύτως ἐπιβαλλόμενος καί ἀποδεκτός ἀπό ὅλους μας. Ὅμως μαζί μ᾽ αὐτά ὅλα ὁ χαρακτήρας τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας, ὁ χαρακτήρας τοῦ ΜτΘ δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι καί ὀρθόδοξος θεολογικός μέ ὅ,τι αὐτό σημαίνει. Δέν φοβᾶμαι τούς ὅρους καί θά ἔλεγα ὁμολογιακός ἀφοῦ βέβαια ὁμολογία ἀποδοχῆς καί διδαχῆς θρησκευτικῆς πίστης ἐκφράζει τό ἐπίθετο. Ἄς δοῦμε ὅμως λίγο, τήν οὐσία τῶν πραγμάτων. Ὑποστηρίζουμε ὅτι τά νέα Π.Σ. ἀποκλείουν ἀπό τήν πορεία τῆς διδακτικῆς διαδικασίας, γιά τό μυαλό καί τήν καρδιά καί τοῦ δάσκαλου καί τοῦ μαθητῆ, τήν ἴδια τήν πίστη τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Η ΧΙΛΙΑΣΤΙΚΗ «ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 Ἀπόστολος: Ρωμ. ιγ´ 11 – ιδ´ 4 Εὐαγγέλιον: Λουκ. α´ 1–25, 57–68, 76, 80 Ἦχος β´ — Ἑωθινόν: Γ´ Γεν. Προδρόμου ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ

Α΄. Ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια χαρακτηριστικά τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, εἶναι καὶ ἡ μέριμνα πρὸς ἐξασφάλιση τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν ἀγαθῶν, ποὺ ἀπαιτοῦνται διὰ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἄνθρωπος μεριμνᾶ καὶ φροντίζει, μὲ ζῆλο καὶ πόθο καὶ προσπάθεια, γιὰ τὴν τροφή του, τὸ ποτό του, τὸ ἔνδυμά του, τὴν κατοικία του, τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες του γενικά. Καὶ βέβαια, μία λογικὴ φροντίδα καὶ μέριμνα, εἶναι κάτι τὸ φυσιολογικὸ καὶ δὲν τὸ ἀπαγορεύει ὁ Θεός. Ἐφʼ ὅσον ἔχουμε σῶμα μὲ ὑλικὲς ἀνάγκες καὶ μάλιστα ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἔτσι, ὥστε νὰ ἐξαρτώμεθα καὶ ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀπαιτεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ φροντίζει καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται διὰ τὰ πρὸς τὸ ζῆν. Β΄. Τὸ κακὸ ὅμως εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν φροντίζει ἁπλῶς, ἀλλὰ προσκολλᾶται στὰ βιωτικά, στρέφει ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του πρὸς αὐτά, καταβάλλει ἀγωνιώδη καὶ ἐξαντλητικὴ προσπάθεια, γιὰ νὰ τὰ ἐξασφαλίσει καὶ ἔτσι στὸ τέλος γίνεται δοῦλος τῶν ἀναγκῶν του. Δὲν τρώγει οὔτε πίνει οὔτε ντύνεται ἁπλῶς γιὰ νὰ ζεῖ, ἀλλὰ ζεῖ καὶ ὑπάρχει, γιὰ νὰ τρώγει, νὰ πίνει καὶ νὰ ντύνεται. Κατὰ βάθος, αὐτὴ ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει ἄτομα καὶ σύνολα, ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, ὀφείλεται στὴν ἀνασφάλεια καὶ τὸν φόβο ποὺ νοιώθει ὁ ἄνθρωπος μπροστὰ στὸν θάνατο, μπροστὰ στὸ σκοτεινὸ καὶ ἀβέβαιο μέλλον. Καὶ μάλιστα, τὸν φόβο αὐτὸ τὸν νοιώθει ὁ ἀποκομμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ ἄνθρωπος, ποὺ δὲν πιστεύει στὸν Θεό, δὲν ἐλπίζει στὴν πρόνοιά του, δὲν τὸν νοιώθει σὰν πατέρα του. Εἶναι λοιπὸν φυσικό, μὴ ἔχοντας ποῦ νὰ στηριχθεῖ, γιὰ νὰ ἀσφαλίσει τὴν ζωή του, νὰ συσσωρεύει ὑλικὰ ἀγαθά. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἄφρονα πλούσιο, ποὺ ἀφοῦ γκρέμισε τὶς ἀποθῆκες, ἔκτισε καινούργιες καὶ τὶς γέμισε ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ εἶπε ἐκεῖνο τὸ περίφημο· «ψυχή μου, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Λουκ. 12,19). Ἂς θυμηθοῦμε αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε στὶς ἐφημερίδες γιὰ «ζωτικὰ ἐδάφη», γιὰ «ζωτικὰ συμφέροντα», δηλαδὴ ὅτι ἡ ζωὴ μας ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἀπὸ τὰ πετρέλαια, ἀπὸ τὸ οὐράνιο, ἀπὸ τὰ διαμάντια καὶ ὅλα τὰ παρεμφερῆ. Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι οἱ ὑποσχέσεις τῶν πολιτικῶν μας καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τῶν συνδικαλιστῶν τῶν διαφόρων σωματείων, εἶναι κυρίως οἰκονομικὲς καὶ τότε θὰ καταλάβουμε πόσο εἰδωλολάτρες εἴμαστε καὶ πόσο ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀκόμη καὶ ὅσοι πᾶμε στὴν Ἐκκλησία, περισσότερο πιστεύουμε στὸ πορτοφόλι μας, στὶς καταθέσεις μας, στʼ ἀκίνητά μας καὶ ὄχι στὸν Θεό. Γ΄. Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Θεὸς γνωρίζει τὴν ἀπιστία μας ἢ τὴν κλονισμένη πίστη μας ἂν θέλετε, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ στρέφεται ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ μόνο σʼ αὐτά, προσπαθεῖ, στὴν ἁγία Γραφή, μὲ ὁρισμένες εἰκόνες καὶ ὁρισμένα λογικὰ ἐπιχειρήματα νὰ μᾶς μιλήσει γιὰ τὴ θεία πρόνοιά του. Ἔτσι μᾶς λέγει· «Μὴ ἔχετε ἄγχος τί θὰ φᾶτε, τί θὰ πιεῖτε οὔτε τί θὰ ντυθεῖτε. Κοιτάξτε τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ δὲν σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε συγκεντρώνουν στὶς ἀποθῆκες καὶ ὁ πατέρας σας ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά. Ἐσεῖς δὲν εἶσθε πολὺ ἀνώτεροι ἀπʼ αὐτά; Ποιὸς ἀπό σᾶς, ὅσο κι ἂν φροντίσει, μπορεῖ νὰ προσθέσει στὸ ἀνάστημά του ἕνα πῆχυ; Καὶ γιατί μεριμνᾶτε γιὰ ἐνδύματα; Παρατηρήσατε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνουν. Οὔτε κοπιάζουν οὔτε γνέθουν, ἀλλὰ σᾶς λέγω οὔτε ὁ Σολομών εἰς ὅλη του τὴν δόξα δὲν ντύθηκε σὰν ἕνα ἀπʼ αὐτά. Ἐὰν τὸ χορτάρι τοῦ ἀγροῦ, ποὺ σήμερα ὑπάρχει καὶ αὔριο τὸ ρίχνουν στὸ φοῦρνο, ὁ Θεὸς τὸ ντύνει τόσο ὡραῖα, πόσο περισσότερο ἐσᾶς ὀλιγόπιστοι; Μὴ μεριμνᾶτε λοιπὸν καὶ μὴ λέγετε, ʻΤί θὰ φᾶμε ἢ τί θὰ πιοῦμε ἢ τί θὰ ντυθοῦμεʼ; Διότι ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπιδιώκουν οἱ ἐθνικοί. Γνωρίζει ὁ πατέρας σας ὁ οὐράνιος ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπʼ ὅλα αὐτά. Ζητεῖτε πρῶτα τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνη του καὶ τότε ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς χορηγηθοῦν» (Ματθ. 6,25-33). Λέγει ἡ ἁγία Γραφή· «ὁ φυτεύσας τὸ οὖς οὐχὶ ἀκούει; ἢ ὁ πλάσας τὸν ὀφθαλμὸν οὐχὶ κατανοεῖ;» (Ψαλμ. 93,9). Δηλαδή, ἄνθρωπε ἐσὺ ποὺ λέγεις «οὐκ ὄψεται Κύριος, οὐδὲ συνήσει ὁ Θεὸς τοῦ Ἰακώβ», αὐτός, ποὺ ἔδωσε ὀφθαλμοὺς καὶ αὐτιὰ σὲ λογικὰ καὶ ἄλογα ὄντα, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἀκούει καὶ νὰ μὴ βλέπει; Γιὰ πάτε νὰ σκοτώσετε μία μυίγα, ἀμέσως θὰ σᾶς δεῖ καὶ θὰ φύγει, γιατί ἔχει πολλὰ μάτια καὶ γίνονται ἀντιληπτὲς οἱ κινήσεις μας ἀμέσως. Πόσες μυῖγες, πόσα κουνούπια, πόσες μέλισσες, ὑπάρχουν στὸν κόσμο; Πόσα ἑκατομμύρια μάτια; Ἔ λοιπὸν αὐτός, πού ἔφτιαξε αὐτὸ τὸ πλῆθος τῶν ματιῶν, δὲν ἔχει ὁ ἴδιος μάτια ἢ αὐτιά; Εἶναι δυνατόν; Στέκει λογικῶς αὐτό; Δ΄. Κι ὅμως παρʼ ὅλες τὶς λογικὲς ἐνδείξεις ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου στὴ θεία πρόνοια δοκιμάζεται. Κι αὐτὸ συμβαίνει πάντοτε σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας. Ἔτσι ἂν ἀνοίξουμε τὸν προφήτη Ἠσαΐα π.χ. θὰ δοῦμε ἐκεῖ νὰ γράφει ὁ προφήτης· «Μᾶς ἐγκατέλειπε ὁ Κύριος, μᾶς λησμόνησε» (Ἠσαΐας 49,14). Καὶ ἀπαντᾶ ὁ Θεὸς στὰ παράπονα τῶν Ἰσραηλιτῶν· «Μήπως εἶναι δυνατὸ ποτὲ ἡ μητέρα νὰ λησμονήσει τὸ παιδί της; Νὰ ξεχάσει τὸ σπλάχνο της; Ἀλλὰ κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει, ἐγὼ ὁ Θεὸς δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ξεχάσω». Καὶ γιὰ νὰ διδάξει ὁ Θεὸς ὅτι πράγματι δὲν ὑπάρχει πιθανότητα νὰ τοὺς λησμονήσει, ἀναφέρει τὴν ἑξῆς ἀνθρωπομορφικὴ εἰκόνα· «Ἱερουσαλὴμ σὲ ζωγράφισα στὰ χέρια μου· τὰ τείχη σου, τὶς πλατεῖες σου, τοὺς δρόμους σου, τὰ πάντα. Καὶ σὲ ἔχω μπροστά μου συνεχῶς». Τί ὡραία αὐτὴ ἡ ἀνθρωπομορφικὴ εἰκόνα τοῦ Ἠσαΐα! Μᾶς θυμίζει στιγμὲς τῆς μαθητικῆς μας ζωῆς. Ὅταν, κάποιο ὄνομα δύσκολο, κάποια ἡμερομηνία, κάποια χημικὴ ἐξίσωση, κάτι ποὺ τέλος πάντων ἦταν βασικὸ γιὰ τὸ μάθημά μας καὶ δὲν θέλαμε νὰ τὸ ξεχάσουμε στοὺς διαγωνισμούς, τὸ γράφαμε στὸ χέρι μας. Μᾶς βεβαιώνει ὁ Θεός, λοιπόν, πὼς δὲν εἶναι ἀναίσθητος, δὲν εἶναι ἄσπλαχνος, δὲν εἶναι κάπου μακριὰ ἀποτραβηγμένος, χωρὶς ἐνδιαφέρον καὶ φροντίδα γιὰ τὸν κόσμο μας. Τὸ ἀντίθετο μᾶλλον συμβαίνει. Μέσα στὶς μεγάλες παλάμες τοῦ Θεοῦ δὲν βρίσκεται μόνο ἡ Ἱερουσαλὴμ γραμμένη. Κατὰ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, βρίσκεται καὶ τὸ ὄνομά μας· καὶ δίπλα του ὅλες μας οἱ ὑλικὲς καὶ πνευματικές μας ἀνάγκες. Ἐκεῖ εἶναι σημειωμένες οἱ θλίψεις μας, οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς μας, τὰ δυσεπίλυτα προβλήματά μας. Τὰ βλέπει ὁ Θεός, τὰ μελετᾶ, καὶ ἐν καιρῷ δίδει ἢ θὰ δώσει τὶς ἀνάλογες λύσεις. Ἀρχιμ. π. Μελέτιος Ἀπ. Βαδραχάνης

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν «ΑΝΕΒΗ ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΟΣ ΚΑΤ’ ΙΔΙΑΝ ΠΡΟΣΕΥΞΑΣΘΑΙ»

σέ ὡραῖες τοποθεσίες καί διατηροῦν τήν παράδοση τῆς φιλοξενίας. Τούς πρώτους ὅμως αἰῶνες δέν ὑπῆρχαν μοναστήρια καί οἱ ἄνθρωποι ἀποσύρονταν σέ ἐρημικούς τόπους, γιά νά ἔρχονται σέ ἄμεση ἐπαφή μέ τή φύΕἶναι ἀναγκαῖο οἱ πνευματικοί ση. Ἐκεῖ ἔμεναν λίγες ὧρες ἤ μερικές ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά καί ἡμέρες, μέ μοναδικό ἔργο τήν προὅλοι οἱ χριστιανοί, κατά περιόδους νά σευχή καί τόν ἱερό στοχασμό. Ἀκοἀποσύρονται γιά λίγο ἀπό τίς δρα- λουθοῦσαν τό παράδειγμα τοῦ Χριστηριότητές τους, προκειμένου νά στοῦ, ὁ ὁποῖος συχνά ἀποσυρόταν ξεκουράζονται καί συγχρόνως νά στό ὄρος. Ὁ εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ἐπικοινωνοῦν μέ ἄλλους πιό ἔμπειρους ἀδελφούς. Νά ἔχουν ἀκόμα ὅτι ὁ Χριστός μετά τή βάπτισή του εὐκαιρίες γιά προσευχή, μελέτη καί ὁδηγήθηκε μέ ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ἔρημο «καί ἦν ἐκεῖ γενικά πνευματική τροφοδοσία. Στήν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι κα- ἐν τῇ ἐρήμῳ ἡμέρας τεσσαράκοντα ταφεύγουν γιά τό σκοπό αὐτό στά πειραζόμενος ὑπό τοῦ σατανᾶ, καί ἦν μοναστήρια, τά ὁποῖα εἶναι χτισμένα μετά τῶν θηρίων, καί οἱ ἄγγελοι διη-

κόνουν αὐτῷ». Δηλαδή «ἐκεῖ στήν ἔρημο ἔμεινε σαράντα ἡμέρες ὁ Χριστός καί ὁ σατανάς τόν πείραζε ἐπιζητώντας μάταια νά τόν ἀποσπάσει ἀπό τίς σκέψεις καί τίς μελέτες του, πού ἦταν ἀφοσιωμένες στό Θεό καί στήν ἀποστολή του. Καί ἦταν ἐκεῖ κατάμονος ἔχοντας ὡς μόνη συντροφιά τά θηρία τῆς ἐρήμου. Ἀοράτως ὅμως τόν συντρόφευαν οἱ ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι μετά τή νίκη του ἐναντίον τοῦ σατανᾶ παρουσιάστηκαν καί τόν ὑπηρετοῦσαν», ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Π. Ν. Τρεμπέλας. Στήν ἔρημο λοιπόν ὁ Χριστός εἶχε τρεῖς συγκλονιστικές ἐμπειρίες: Τήν ἐπίθεση τοῦ σατανᾶ μέ τούς τρεῖς πειρασμούς, τήν ἀγάπη τῶν θηρίων, πού τόν συντρόφευαν καί τήν διακονία τῶν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι τοῦ προσέφεραν ὅ,τι εἶχε ἀνάγκη, προφανῶς καί ὑλικά ἀγαθά.

Ἡ λεγόμενη «Μετάφραση Νέου Κόσμου» (The New World Translation of the Holy Scriptures) τῆς Ἁγ. Γραφῆς (ἐφεξῆς MNK), πού ἑτοίμασε καί ἐξέδωσε σέ πολλές γλῶσσες μέχρι σήμερα καί μέ ἀρκετές ἀναθεωρήσεις ἡ μετοχική ἑταιρεία «Σκοπιά», ἡ ὁποία αὐτοδιαφημίζεται ὡς ἡ μοναδική ὁρατή ὀργάνωση τοῦ Ἰεχωβᾶ πάνω στή γῆ, ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἀπόδειξη κατά τούς ἰσχυρισμούς της, τοῦ ὑποτιθέμενου συνεχοῦς ἐνδιαφέροντός της, νά προσφέρει μία ἔγκυρη καί κατανοητή μετάφραση τοῦ ἱεροῦ Κειμένου σέ σύγχρονη γλώσσα. Σχετικά μέ τήν «ΜΝΚ» ἡ ἑταιρεία «Σκοπιά» ἀναφέρει, ὅτι εἶναι: «Μία μετάφραση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, πού ἔγινε ἀπευθείας ἀπό τά ἑβραϊκά, ἀραμαϊκά καί ἑλληνικά στή σύγχρονη ἀγγλική ἀπό μιά ἐπιτροπή χρισμένων μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. (…) Ἡ μετάφραση αὐτή κυκλοφόρησε ἀρχικά σέ τμήματα, ἀπό τό 1950 ὡς τό 1960. Οἱ ἐκδόσεις σέ ἄλλες γλῶσσες βασίζονται στήν ἀγγλική μετάφραση»1. Ἐπιβεβαιώνεται ὅμως αὐτός ὁ ἰσχυρισμός περί ἔγκυρης καί κατανοητῆς μετάφρασης τῆς Ἁγ. Γραφῆς στήν πραγματικότητα; Χωρίς δυσκολία καί χωρίς ἴχνος ὑπερβολῆς ἡ λεγόμενη «ΜNK» πρέπει νά θεωρηθεῖ ὡς ἡ μεγαλύτερη κακοποίηση τοῦ ἱεροῦ κειμένου σέ ἐπίπεδο μεταφράσεως, καί ὄχι μόνο, μέχρι σήμερα παγκοσμίως. Ἡ θέση αὐτή δέν ἐπιβεβαιώνεται μόνο ἀπό τήν ἀξιολόγηση τῆς μετάφρασης μέ αὐστηρά ἐπιστημονικά κριτήρια διαφόρων εἰδικῶν (π.χ. K. Hutten, H. D. Reimer, R. Hauth, L. Gassmann, A. Hoekema, R. Η. Countes, Ε. Gruss, B. Metzger, π. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Βασ. Γιαννόπουλου, Στ. Σάκκου) ἀλλά καί ἀπό τίς μαρτυρίες καί τίς ἐπισημάνσεις πρώην μελῶν, ἀλλά καί ἐπιφανῶν στελεχῶν τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά», τήν ὁποία ἐγκατέλειψαν μετά ἀπό πολύχρονη παραμονή στούς κόλπους της, ἀφοῦ εἶχαν πρωτύτερα πιστέψει καί ὑπηρετήσει μέ συνέπεια τούς σκοπούς της. Οἱ μαρτυρίες αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ἔχουν ἰδιαίτερη βαρύτητα, γιατί ἔχοντας ζήσει ἐκ τῶν ἔνδον τήν ὀργάνωση, εἶναι οὐσιαστικές περιγραφές, καταθέσεις βιωμάτων, ἐρευνῶν, ἐπισημάνσεων καί γεγονότων, στόν ὄχι τόσο εὔκολο δρόμο τῆς ἀπεμπλοκῆς τους ἀπό τήν πλάνη. Μιά τέτοια περίπτωση ἰδιαίτερης βαρύτητας θεωρεῖται καί ἡ μαρτυρία τοῦ Γερμανοῦ Günther Pape. Ὁ G. Pape, ἔχοντας ζήσει μέσα στήν χιλιαστική ἰδεολογία καί πλάνη ἀπό μικρό παιδί, καθώς γεννήθηκε ἀπό γονεῖς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί ἀπό μικρό παιδί ἀκολουθοῦσε τοὺς γονεῖς του στό πόρτα – πόρτα προσ ηλυτιστικό ἔργο τους, ὑπῆρξε γιά πολλά χρόνια κορυφαῖο στέλεχος τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά» στή Γερμανία2. Τό γεγονός αὐτό, καθιστᾶ τή δική του μαρτυρία ἰδιαιτέρως σημαντική, σύν τοῖς ἄλλοις, καί γιά τά ὅσα ἐπισημαίνει, σχετικά μέ τή λεγόμενη «ΜNK». Οἱ ἐπισημάνσεις τοῦ G. Pape τόσο μεμονωμένα, ὅσο καί στό σύνολό τους, συνθέτουν μιά ἰσχυρή δέσμη ἐπιχειρημάτων, πού καταρρίπτουν διάφορους χιλιαστικούς

ἰσχυρισμούς, ἐπισημαίνουν συγκεκριμμένες σκοπιμότητες τῆς ἑταιρείας, ἀποδεικνύουν τήν ἀναξιοπιστία τῆς μετάφρασης σέ διάφορα ἐπίπεδα καί ὑπογραμμίζουν, ὅτι ὁ τελικός σκοπός τῆς λεγόμενης «ΜNK» σχετίζεται καί ἐξυπηρετεῖ μιά συγκεκριμμένη ἰδεολογική στόχευση τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά». Ἀπό τίς ἐπισημάνσεις τοῦ Günther Pape θά σταθοῦμε μόνο σέ δύο. Ἡ πρώτη σχετίζεται μέ τήν μεταφραστική ἐπιτροπή. Παραπέμποντας στήν γερμανική ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ «Σκοπιά» τῆς 15–3– 1975, σ.192 ἀναφέρει τήν ἐπίσημη θέση τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά», ὅτι τά μέλη τῆς μεταφραστικῆς ἐπιτροπῆς ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία νά μείνουν ἀνώνυμοι, γιατί προεῖχε ὁ ἱερός σκοπός γιά τόν ὁποῖο εἶχαν ἐργαστεῖ. (Πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι τόν ἴδιο ἰσχυρισμό ἐπαναλαμβάνει ἡ ἑταιρεία «Σκοπιά» καί πολύ ἀργότερα στό βιβλίο ὁδηγιῶν πρός τούς ὀπαδούς της: Πῶς νά Συζητᾶτε Λογικά ἀπό τίς Γραφές, σσ. 285–286) Ὁ G. Pape ἐπισημαίνει ὅτι πίσω ἀπ᾽ αὐτόν τόν ἰσχυρισμό ἡ ἑταιρεία «Σκοπιά» προσπαθοῦσε νά ἀποκρύψει ἕνα γεγονός ἐξαιρετικῆς σπουδαιότητας, πού ἀποδεικνύει καί αὐτό τό πόσο ἀναξιόπιστη εἶναι ἡ «ΜNK». Τό γεγονός αὐτό εἶναι, ὅτι ἀπό τά πέντε μέλη τῆς μεταφραστικῆς ἐπιτροπῆς τά τέσσερα ὄχι μόνο δέν εἶχαν καμμία εἰδική ἐπιστημονική θεολογική ἤ συναφῆ (π.χ. φιλολογική, γλωσσολογική) κατάρτιση σέ σχέση μέ τό μέγεθος, τίς ἀπαιτήσεις, ἀλλά καί τό εἶδος τῆς ἐργασίας πού ἀνέλαβαν, ἀλλά δέν εἶχαν οὔτε κἂν πτυχίο κάποιας πανεπιστημιακῆς σχολῆς3. Τό πέμπτο μέλος ἦταν ὁ Frederick William Franz (1893–1992), ὁ μετέπειτα πρόεδρος τῆς «Σκοπιᾶς» κατά τά ἔτη 1977–1992, ἡ ἀκαδημαϊκή παιδεία τοῦ ὁποίου ἐξαντλοῦνταν σέ μιά διετή φοίτηση, χωρίς τή λήψη πτυχίου, στό Πανεπιστήμιο τοῦ Cincinnaty. Ὁ ἴδιος μάλιστα ὁ F. W. Franz εἶχε ἰσχυριστεῖ ἐνώπιον ἀγγλικοῦ δικαστηρίου τό 1954, ὅτι εἶχε μελετήσει ἰδιωτικῶς τήν Ἑβραϊκή. Σέ ἐρώτηση ὅμως δικηγόρου κατά τή διάρκεια τῆς δίκης, ἐάν μποροῦσε νά μεταφράσει ἀπό τά Ἑβραϊκά τόν τέταρτο στίχο τοῦ Β΄ κεφ. τῆς Γενέσεως, ἀπάντησε ὄχι. Τίς παραπάνω πληροφορίες, πού ἀναφέρει ὁ G. Pape4 τίς ἀντλεῖ ἀπό ἀξιόπιστες πηγές. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ William Centar, ἑνός ὑψηλόβαθμου στελέχους τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά» στά κεντρικά γραφεῖα τῶν Η.Π.Α. μέχρι τό 1958 καί καθηγητῆ στή χιλιαστική «Βιβλική σχολή Γαλαάδ»5, πού ἀποκάλυψε τά ὀνόματα τῶν μελῶν τῆς ἐπιτροπῆς καί τήν παντελῆ ἔλλειψη προσόντων τοῦ καθενός. Καί ἡ δεύτερη εἶναι ἡ μαρτυρία καί τά πρακτικά τοῦ ἀγγλικοῦ δικαστηρίου6. Ἀποδεικνύεται ἀπό τά παραπάνω ὄχι μόνο ἡ ἀπόλυτη ἀνεπάρκεια, ἀπειρία καί ἀσχετοσύνη τῶν μελῶν τῆς μεταφραστικῆς ἐπιτροπῆς, ἀλλά ἐξηγεῖται καί τό γεγονός, λέγει ὁ G. Pape7, γιατί ἡ ἑταιρεία «Σκοπιά» κράτησε γιά πολλά χρόνια μυστικά τά ὀνόματα τῶν μελῶν τῆς μεταφραστικῆς ἐπιτροπῆς.

Ὁ Πατριάρχης Ἀβραὰμ τὴν ὥρα τῆς φιλοξενίας τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος μὲ πίστη καὶ ἁπλότητα ἐδέχθη τὴν ἐπαγγελία καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην. Ὁ προφήτης καὶ βασιλέας Δαυΐδ προεφήτευσε τὴν θείαν Ἐνανθρώπησιν, Σταύρωσιν, Ἀνάστασιν καὶ Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου καὶ Βασιλέως Χριστοῦ ἀπὸ Τὸν Ὁποῖον θὰ ἐρχόταν ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὁ Ἀρχιερέας Ζαχαρίας προεφήτευσε καὶ αὐτὸς τὸ προδρομικὸ ἔργο καὶ τὴν κλῆσιν παρὰ Θεοῦ, τοῦ υἱοῦ του Ἰωάννη. Καὶ πράγματι ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής ὁμολόγησε καὶ ὑπέδειξε στοὺς Ἑβραίους καὶ στὸν κόσμο τὸν Μεσσία Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας ἐξ Αὐτοῦ. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐπίστευσαν καὶ δέχθηκαν τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅτι δηλαδὴ ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθε καὶ ἀπεκάλυψε τὸ θέλημα τοῦ Πατρὸς εἰς τὸν κόσμον.

Οἱ Ἀποστολικοὶ Πατέρες καὶ οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν ὅσιοι καὶ μάρτυρες, παρέλαβαν καὶ παρέδωσαν ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ ἕως τὴν σήμερον ἡμέραν τὴν προφητευθεῖσαν

Παρόμοιες ἐμπειρίες εἶχαν καί οἱ ἀσκητές, πού γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶχαν ἐπιλέξει τήν ἔρημο ὡς μόνιμη κατοικία. Εἶναι πολλές οἱ καταγραφές στούς βίους τῶν Ἁγίων καί τά Γεροντικά. Ὁ Χριστός μετά τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί δύο ψαριῶν, «ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ᾽ ἰδίαν προσεύξασθαι». Ἀφοῦ διέλυσε τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, πού τόν εἶχαν ἀκολουθήσει «πεζῇ ἀπό τῶν πόλεων», αἰσθάνθηκε τήν ἀνάγκη νά προσευχηθεῖ μόνος του, μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί τούς μαθητές του. Ἄλλη μιά φορά, πού εἶχε διανυκτερεύσει στό σπίτι τοῦ Πέτρου καί εἶχε θεραπεύσει τήν ἄρρωστη πεθερά του, πρίν ἀκόμα ξημερώσει, βγῆκε ἔξω ἀπό τό σπίτι κάι πῆγε σέ ἐρημικό μέρος, γιά νά

προσευχηθεῖ. Ὑπάρχουν καί ἄλλες σχετικές μαρτυρίες. Ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά καταφύγουν σέ ἐρημικούς τόπους. Καί αὐτό ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι δέν προσεύχονται μέ θέρμη καί δέν θεωροῦν ἐμπόδιο τίς καθημερινές βιοτικές τους μέριμνες. Εἶναι συμβιβασμένοι μέ τίς συνήθειες τοῦ κόσμου καί ἀρνοῦνται τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τούς γνωστούς τόπους. Ἀλλά καί ἐκεῖνοι πού ἔχουν πνευματική ὡριμότητα, δυσκολεύονται νά ζήσουν σέ ἐρημικά μέρη, ἔστω καί λίγες ἡμέρες. Τήν ἴδια δυσκολία ἔχουν καί ἀρκετοί μονάζοντες, γι᾽ αὐτό καί προσπαθοῦν νά μετατρέψουν τήν ἔρημο σέ κοσμική πολιτεία! Ἐδῶ θέλω νά σταθῶ περισσόστερο στό θέμα αὐτό καί νά θυμίσω τί ἔλεγε ὁ Γέ-

Ἡ δεύτερη σχετίζεται μέ τήν ἀναξιοπιστία τῆς μετάφρασης. Ἡ ἀναξιοπιστία, ἐπισημαίνει ὁ G. Pape, ἐπιβεβαιώνεται ἀκόμα καί ἀπό τό γεγονός, ὅτι ὑπάρχει ἑρμηνευτική κακοποίηση καί διαστρέβλωση ἁγιογραφικῶν χωρίων, ἀλλοίωση σημείων στίξεως, πού σχετίζονται μέ συγκεκριμένες χιλιαστικές κακοδοξίες8. Ἔτσι ἡ ἑρμηνευτική διαστρέβλωση τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων λειτουργεῖ ὡς μέσο ἰδεολογικῆς χειραγώγησης τῶν ὀπαδῶν της, καθώς καί μέσα ἀπό τήν μελέτη τοῦ ἱεροῦ κειμένου, ἐπιδιώκεται νά ἐμπεδωθοῦν ἀπό τά μέλη της οἱ ψευδοδιδασκαλίες τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά». Ὁλοκληρώνοντας τήν ἀναφορά μας στίς θέσεις τοῦ G. Pape σχετικά μέ τήν λεγόμενη «Μετάφραση Νέου Κόσμου» (The New World Translation of the Holy Scriptures) τῆς Ἁγ. Γραφῆς τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, θά σταθοῦμε σέ δύο ἀκόμα ἐπισημάνσεις του. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ ἑξῆς: λόγω ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς κακοποίησης τοῦ ἱεροῦ κειμένου, τήν χαρακτηρίζει ὄχι ὡς χριστιανική μετάφραση τῆς Ἁγ. Γραφῆς, ἀλλά ὡς τή «Βίβλο τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ»9, θέλοντας ἐμφαντικά νά τονίσει τόν παραχριστιανικό και αἱρετικό χαρακτήρα τῆς ἑταιρείας «Σκοπιά». Ἡ δεύτερη εἶναι ἡ συμπερασματική – καταληκτική του πρόταση, γιά τόν ἀπολύτως ἀκατάλληλο χαρακτήρα τῆς λεγομένης «ΜΝΚ» γιά ὁποιαδήποτε γνωριμία, μελέτη ἤ σπουδή τῆς Βίβλου10.

Ὑποσημειώσεις:

1. Βλ. Πῶς νά Συζητᾶτε Λογικά ἀπό τίς Γραφές, ἐκδ. Μ.τ. Ἰ. , 1987, σσ. 285–286. 2. Ὁ ἴδιος ὁ Günther Pape ἀναφέρει χαρακτηριστικά στόν πρόλογο ἑνός ἐκ τῶν βιβλίων του, πού ἔγραψε μετά τήν ἀποχώρησή του: «Ich war Zeuge Jehovas, bis schon als Kind im Glauben dieser Gemeinschaft erzogen worden, wurde Missionar und bekleidete mehrere Ämter in der Organisation». Βλ. Günther Pape, Ιch war Zeuge Jehovas, Augsburg 199310. Πολλές πληροφορίες δίνονται γιά τή ζωή του ἀπό τόν ἴδιο κατά τίς διαλέξεις, πού ἔδωσε κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν Ἑλλάδα τό 1990, στά πλαίσια τοῦ ἀγώνα τοῦ τότε Μητροπολίτη Θηβῶν καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, νά μή ἐγκατασταθεῖ στή περιοχή Ἐλαιώνας Θηβῶν τό τεράστιο Μπέθελ, πού εἶχε προγραμματίσει ἡ μετοχική ἑταιρεία «Σκοπιά». Βλ. Μητρ. Θηβῶν καὶ Λεβαδείας (νῦν Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν), κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ, Οἱ Ἐγκαταστάσεις τῶν Χιλιαστῶν στήν Βοιωτία ἤ Πῶς ξεπουλιέται ἡ Ἑλλάδα, Ἀθῆναι 1992, σσ. 50 – 64. 3. Βλ. Günther Pape, Ιch war Zeuge Jehovas, ὅπ.π., σ.169. 4. Βλ. Günther Pape, Ιch war Zeuge Jehovas, ὅπ.π., σσ.168 – 169. 5. Ἡ Βιβλική σχολή Γαλαάδ ἱδρύθηκε ἀπό τήν ἑταιρεία «Σκοπιά» τό 1943 καί ἐκπαιδεύει στελέχη – ἱεραποστόλους τῆς ἑταιρείας. Βλ. Βιβλίον τοῦ Ἔτους 1982, ἐκδ. Μ.τ. Ἰ., σ. 21. 6. Πρβλ. Günther Pape, Ιch war Zeuge Jehovas, ὅπ.π., σ.169. 7. Βλ. Günther Pape, ὅπ.π.,σ.169. 8. Βλ. Günther Pape, Zeugen Jehovas, στό H.Gasper– J.Müller– Fr. Valentin, Lexikon der Sekten, Sondergruppen und Weltanschauungen, 20017, στ.1181–1182. 9. Βλ. Günther Pape, Ιch war Zeuge Jehovas, ὅπ.π., σ.168. 10. Βλ. Günther Pape, Ιch war Zeuge Jehovas ὅπ.π., σ. 172.

«ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΑΙ ΩΣ ΕΙΔΟΝ, ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΩΣ ΕΔΙΔΑΞΑΝ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΠΑΡΕΛΑΒΕΝ, ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΩΣ ΕΔΟΓΜΑΤΙΣΑΝ… Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΩΣ ΑΠΟΔΕΔΕΙΚΤΑΙ» Τοῦ Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου Μηνᾶ

καὶ ἀποκεκαλυμμένην ἐν Χριστῷ ἀλήθεια. Ἤτοι ὁ Θεὸς εἶναι Ἕνας καὶ Τριαδικός, Τριὰς ἐν Μονάδι καὶ Μονὰς ἐν Τριάδι. Αὐτός ὁ προσωπικός Τριαδικός Θεός ἐλευθέρωσε τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τοὺς Αἰγυπτίους καὶ τοὺς ἐξέθρεψε στὴν ἔρημο σαράντα χρόνια. Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, δημιούργησε τὴν ἀνθρωπίνη Του φύση ἀπὸ ἄκραν φιλανθρωπίαν, μὲ ψυχή ξέχωρη τῆς Θεότητος, ἀπὸ τὰ ἄχραντα αἵματα τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μα-

ρίας μὲ τὴν εὐδοκία τοῦ Πατρὸς καὶ τὴν συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἕνωσε τὰ διεστῶτα καὶ μὲ τὴν Θεία Ἀνάληψη ἀνέβασε τὴν καθόλου ἀνθρωπότητα στὰ δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, δίνοντας τὴν δυνατότητα σωτηρίας σὲ ὅσους μετὰ τὴν Σταύρωσιν, τὴν Ἀνάστασιν, τὴν Ἀνάληψιν καὶ τὴν Θείαν Πεντηκοστὴν θὰ Τὸν ἐδέχονταν ὡς Μοναδικὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου, Μοναδικὸ Μεσίτη μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὅπως ἐπίσης παρέδωσε τὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καί Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, ὡς μοναδικὴ κιβωτὸ σωτηρίας1. Μία ἡ Πίστις, ἕνα τὸ Βάπτισμα, μία ἡ δυνατότητα σωτηρίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός! Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη καὶ μοναδικὴ ἀλήθεια γιὰ τοὺς θέλοντας καὶ ἐπιζητοῦντας τὴν αἰώνια ζωή, τὸν Παράδεισο. Ὅσοι ἀποδέχονται αὐτὴν τὴν πίστη καθίστανται μέλη τίμια τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

ροντας Παΐσιος γιά τήν ἡσυχία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού σταδιακά καταστρέφονταν ἀπό ἀπερίσκεπτες παρεμβάσεις, ὅπως ἦταν ἡ διάνοιξη ἁμαξιτῶν δρόμων, ἡ χρήση αὐτοκινήτων καί ἄλλων μηχανημάτων κ.λπ. Δυστυχῶς οἱ ἁγιορεῖτες δέν εἶχαν ἐπηρεαστεῖ ἀπό τά λόγια του καί συνέχιζαν τόν ἐκσυγχρονισμό τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος στίς ἡμέρες μας ἔχει κορυφωθεῖ καθώς διατίθενται μεγάλα ποσά ἀπό τά εὐρωπαϊκά ταμεῖα. Ἔλεγε λοιπόν ὁ ἀείμνηστος Γέροντας: «Τό ἀνήσυχο κοσμικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας κατέστρεψε, δυστυχῶς, μέ τό δῆθεν πολιτισμό του ἀκόμη καί τά ἅγια ἐρημικά μέρη, πού γαληνεύουν καί ἁγιάζουν τίς ψυχές». «Δέν ὑπάρχει τόπος ἥσυχος στό Ἅγιον Ὄρος. Ἀνοίγουν συνέχεια δαΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 4ην ΣΕΛ.

Σελὶς 4η

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

«ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΚΟΡΑΝΙΑ» Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ (3ον)

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Τοῦ πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, Ἐφημερίου Ἱ. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιῶς

Ἀπὸ τὴν περίοδο (1353 – 1354) τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου στὴ Μ. Ἀσία προέκυψαν τρία αἰχμαλωσιακὰ κείμενα· δύο ἐπιστολὲς γραμμένες ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο Γρηγόριο (Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν καὶ ἐπιστολὴ πρὸς ἀνώνυμον ὅτε ἑάλω) καὶ μία διάλεξη μεταξὺ τοῦ ἰδίου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καὶ τῶν Χιόνων (ἐξισλαμισθέντων χριστιανῶν) (Διάλεξις πρὸς τοὺς ἀθέους Χιόνας), ἡ ὁποία καταγράφηκε ἀπὸ τὸν ἰατρὸ Ταρωνείτη. Τὰ κείμενα αὐτὰ περιέχουν μεταξὺ ἄλλων τρεῖς συζητήσεις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου: α) μὲ τὸν Ἰσμαήλ, ἐγγονὸ τοῦ ἐμίρη Ὀρχάν, β) μὲ τοὺς Χιόνες καὶ γ) μὲ ἕνα τασιμάνη, μουσουλμάνο θρησκευτικὸ λειτουργό23. Θὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας στὴ θεολογικὴ συζήτηση, ποὺ εἶχε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μὲ τὸν Ἰσμαήλ, τὸν ἐγγονὸ τοῦ ἐμίρη Ὀρχάν24, ἡ ὁποία σώζεται στὸ ἔργο του «Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν». Ἡ διάλεξη αὐτὴ διεξήχθη τρεῖς μῆνες (Ἰούνιος τοῦ 1354) μετὰ τὴ σύλληψή του στὴν Προῦσα στὴν ἔπαυλη τοῦ Ὀρχάν. «Ὁ Ἰσμαήλ, περιτριγυρισμένος ἀπὸ μερικοὺς ἄρχοντες, προσκάλεσε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο σ᾽ ἕνα χλοερὸ μέρος, ὅπου τοῦ προσεφέρθησαν φροῦτα. Ἡ ἀποχὴ τοῦ ἁγιορείτη Παλαμᾶ ἀπὸ τὸ κρέας ἀποτέλεσε καὶ τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν πρώτη ἐρώτηση, ποὺ τοῦ ἀπηύθυνε ὁ ὑψηλὸς συνομιλητής του, ὁ ὁποῖος ἐνδιαφερόταν νὰ πληροφορηθεῖ, ἐὰν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος δὲν ἔτρωγε ποτὲ κρέας καὶ γιὰ ποιὸν λόγο25. Τὸ ἐνδιαφέρον του ἀσφαλῶς προερχόταν ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία του νὰ διακριβώσει κατὰ πόσον ἡ νηστεία τῶν χριστιανῶν παρουσίαζε ὁμοιότητες μὲ τὴ νηστεία, ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ τὸ Κοράνιο νὰ τηρεῖται κατὰ τὸν μήνα τοῦ Ραμαζανίου καὶ συνιστᾶ ἕνα ἀπὸ τοὺς πέντε «στύλους τοῦ Ἰσλάμ». Στὸ κατὰ Ματθαῖον ἅγιο Εὐαγγέλιο μαρτυρεῖται ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πρὶν πειρασθεῖ ὑπὸ τοῦ διαβόλου μὲ τοὺς γνωστοὺς τρεῖς πειρασμούς, «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα, ὕστερον ἐπείνασε»26. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος τονίζει καὶ τὸ «νύκτας τεσσαράκοντα». Δὲν ἀρκοῦσε, δὲν ἔφθανε νὰ πεῖ μόνο «ἡμέρας τεσσαράκοντα»; Λέει καὶ «νύκτας τεσσαράκοντα» γιὰ ἀπολογητικὸ καὶ ἀντιαιρετικὸ σκοπό. Αὐτὴ ἡ φράση ξεχωρίζει καὶ διακρίνει τὴν Ὀρθοδοξία στὸ θέμα τῆς νηστείας ἀπὸ τὴ θρησκεία τοῦ Ἰσλαμισμοῦ, μὲ τὴν ὁποία κακῶς γίνονται διάλογοι καὶ συναντήσεις σὰν ἴσοι πρὸς ἴσους. Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι νηστεύουν ἐπὶ σαράντα ἡμέρες, μόνο ὅμως τὴν ἡμέρα, καὶ τὴ νύκτα, τὸ βράδυ καταλύουν τὴ νηστεία καὶ ὀργιάζουν. Τὴν ἡμέρα νηστεύουν καὶ τὸ βράδυ συμπόσια, ποτὰ καὶ φαγητά. Εἶναι ὅμως αὐτὴ νηστεία; Ὄχι βέβαια. Ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι νηστεύουμε, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ Κυρίου μας, σαράντα ἡμέρες καὶ σαράντα νύκτες, σαράντα νυχθήμερα ἢ ἡμερονύκτια καὶ μετά, «ὕστερον» καταλύουμε τὴ νηστεία. «Νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα, ὕστερον ἐπείνασε». Στὴ συνέχεια ὁ Ἰσμαὴλ τὸν ρωτᾶ ἂν οἱ Χριστιανοὶ δεχόμασθε καὶ ἀγαποῦμε τὸν προφήτη τους Μωάμεθ· «ἐκεῖνος ἤρετο πάλιν, εἰ δεχόμεθα καὶ ἀγαπῶμεν καὶ ἡμεῖς τὸν προφήτην αὐτῶν Μεχοῦμετ»27. «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀμέσως ἀπάντησε ὅτι οὔτε τὸν δεχόμασθε οὔτε τὸν ἀγαποῦμε τὸν Μωάμεθ. Ὅταν ὁ Ἰσμαὴλ τοῦ ζήτησε τὸν λόγο αὐτῆς τῆς ἀρνήσεως καὶ ἀπορρίψεως, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶπε ὅτι δὲν πιστεύουμε στὴ διδασκαλία του, ἀπορρίπτουμε τὴ διδασκαλία του, καὶ ἑπομένως γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν δεχθοῦμε καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσουμε ὡς διδάσκαλο καὶ προφήτη· «τῷ μὴ πιστεύοντι τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὐκ ἔνι τὸν διδάσκαλον ὡς διδάσκαλον ἀγαπᾶν»28»29. «Στὴ συνέχεια ὁ Ἅγιος μεταφέρεται στὴ Νίκαια. Κάποια μέρα ἐξῆλθε γιὰ περίπατο ἔξω ἀπὸ τὴ πόλη ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ πύλη. Συνέπεσε τότε νὰ κηδεύουν οἱ Μουσουλμάνοι κάποιον ὁμόπιστό τους. Ὁ Ἅγιος παρακολουθοῦσε τὰ τελούμενα ἐκ τοῦ μακρόθεν. Ὅταν ἐπέστρεφαν, κάθησαν μαζὶ μὲ ἕνα τασιμάνη, ἕνα μουσουλμάνο κληρικὸ δηλ., στὸ μέρος ὅπου καθόταν καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ζήτησε κάποιον, ποὺ νὰ γνωρίζει καὶ τὶς δύο γλῶσσες, μὲ δική του πρωτοβουλία ἄνοιξε συζήτηση μὲ τὸν τασιμάνη. Μὲ ἀφορμὴ τὰ τελεσθέντα κατὰ τὴν κηδεία ὁ διάλογος περιεστράφη γύρω ἀπὸ τὴν σχετικὴ τελετουργία καὶ τὴν μέλλουσα κρίση. Παρατήρησε ὁ Ἅγιος ὅτι θὰ ἔπρεπε οἱ εὐχές τους, νὰ ἀναπέμπονται πρὸς τὸν Χριστό, ἐφ᾽ ὅσον, ὅπως καὶ οἱ ἴδιοι πιστεύουν, κριτὴς ὅλων θὰ ἔλθει ὁ Χριστός. Σύμφωνα μάλιστα μὲ τὸν Πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ Θεὸς θὰ κρίνει τὴν οἰκουμένη, ὅπως καὶ σύμφωνα μὲ τὸν προφήτη Δανιήλ. Ἑπομένως ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς θὰ κρίνει τὴν οἰκουμένη, δὲν εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα κατὰ τὴν θεότητα, ὅπως δὲν εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν ἥλιο τὸ ἡλιακὸ ἀπαύγασμα. Ὁ τασιμάνης φάνηκε νὰ δυσανασχετεῖ. Ἀνέπτυξε καὶ τὶς δικές του θέσεις, ἐνῶ ἐν τῷ μεταξὺ συγκεντρώθηκαν πολλοὶ Χριστιανοὶ καὶ

Τοῦρκοι, γιὰ νὰ παρακολουθήσουν τὴ συζήτηση. Εἶπε λοιπὸν ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι δέχονται ὅλους τοὺς προφῆτες καὶ τὸν Χριστό, πιστεύουν δὲ ὅτι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεϊκὴ ἀποκάλυψη, κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ. Στραφεὶς δὲ πρὸς τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν ἐρώτησε: «Ὑμεῖς δὲ πῶς οὐ δέχεσθε τὸν ἡμέτερον προφήτην, οὐδὲ πιστεύετε τῷ τούτου βιβλίῳ, ἐξ οὐρανοῦ καὶ αὐτὸ καταβάντι»; 30 Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου εἶναι πλήρης, θαρραλέα καὶ ἀποφασιστική, ὅπως θὰ δοῦμε. Προϋποθέτει μάλιστα γνώση τῆς σχετικῆς διδασκαλίας τῶν πρὸ αὐτοῦ Ἁγίων, ἰδιαίτερα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Λέγει λοιπὸν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἀπαντώντας στὸν τασιμάνη, ὅτι εἶναι παλαιότατη συνήθεια νὰ μὴ δεχόμασθε τίποτε ὡς ἀληθές, ἂν δὲν ὑπάρχουν σχετικὲς μαρτυρίες. Οἱ μαρτυρίες εἶναι δύο εἰδῶν· τὸ ἕνα εἶδος μαρτυρίας εἶναι τὰ ἴδια τὰ ἔργα καὶ τὰ πράγματα, τὸ ἄλλο οἱ μαρτυρίες ἀπὸ ἀξιόπιστα πρόσωπα. Ἀναφέρεται στὸν προφήτη Μωυσῆ καὶ στὶς μαρτυρίες, ποὺ ὑπάρχουν γιʼ αὐτὸν μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ὅπως καὶ στὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος «μετὰ ἐξαισίων ὧν εἰργάσατο πολλῶν καὶ μεγάλων, καὶ παρ᾽ αὐτοῦ Μωσέως καὶ τῶν ἄλλων προφητῶν μαρτυρεῖται»31. Δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸν Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος οὔτε μαρτυρεῖται ἀπὸ τοὺς προφῆτες οὔτε ἔκανε κάποιο θαῦμα ἀξιόλογο· «Τὸν δὲ Μεχοῦμετ οὔτε παρὰ τῶν προφητῶν εὑρίσκομεν μαρτυρούμενον οὔτε τί ξένον εἰργασμένον καὶ ἀξιόλογον πρὸς πίστιν ἐνάγον. Διὰ τοῦτο οὐ πιστεύομεν αὐτῷ οὐδὲ τῷ παρʼ αὐτοῦ βιβλίῳ»32. Ὁ τασιμάνης δυσανασχέτησε· ἀπολογήθηκε, ὅμως, προβάλλοντας τὸ ἐπιχείρημα ὅτι στὸ Εὐαγγέλιο ὑπῆρχαν μαρτυρίες γιὰ τὸν Μωάμεθ, ἀλλὰ τὶς ἔσβησαν, τὶς ἐξαφάνισαν οἱ Χριστιανοί, καὶ ὅτι δεῖγμα θεϊκῆς εὐλογίας καὶ ἀποδοχῆς τοῦ Μωάμεθ εἶναι ὅτι διαρκῶς ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ μέχρι τὴ δύση, σὲ ὅλη δηλ. τὴν οἰκουμένη, ὁ Θεὸς τοὺς χαρίζει νίκες ἐναντίον τῶν ἄλλων ἐθνῶν· «Ἀλλὰ καὶ ἐξ ἄκρας ἀνατολῆς ἐξελθὼν ἡλίου, μέχρι καὶ τῆς αὐτοῦ δύσεως, ὡς ὁρᾶς, νικῶν κατήντησεν»33. Εἶναι συντριπτικὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου στὰ ἐπιχειρήματα αὐτὰ τοῦ τασιμάνη. Λέγει ἐν πρώτοις ὅτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀποκόπηκε οὔτε τροποποιήθηκε τὸ παραμικρό. Ὑπάρχουν γι᾽ αὐτὸ φρικτὲς ἐντολές· ὅποιος τολμήσει νὰ ἀποκόψει κάτι ἢ νὰ τὸ ἀλλάξει ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸν Χριστό. Κανεὶς Χριστιανὸς δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ ἀποκόψει ἢ νὰ ἀλλάξει τὰ θεοχάρακτα λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε καὶ οἱ πολλὲς μεταφράσεις τοῦ Εὐαγγελίου μαρτυροῦν γιʼ αὐτό· θὰ εἶχε γίνει ἀντιληπτὴ ἡ ὁποιαδήποτε παραχάραξη. Ἀκόμη καὶ πολλοὶ αἱρετικοί, ποὺ συμφωνοῦν σὲ μερικὰ μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, δὲν ἔχουν νὰ δείξουν τέτοιο παραλλαγμένο Εὐαγγέλιο. Στὸ Εὐαγγέλιο ἄλλωστε ὑπάρχουν ἐμφανῶς διδασκαλίες ἀντίθετες πρὸς τὴν διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ· πῶς λοιπὸν θὰ μαρτυροῦσε τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸν Μωάμεθ; Ἐπὶ πλέον δὲν ὑπάρχει στὸ Εὐαγγέλιο τίποτε σχεδόν, ποὺ νὰ μὴ ἔχει προλεχθῆ ἀπὸ τοὺς προφῆτες· ἂν λοιπὸν ὑπῆρχε γραμμένο κάτι γιὰ τὸν Μωάμεθ, θὰ τὸ εἶχαν πρoείπει καὶ οἱ προφῆτες. Ἀντίθετα μέσα στὸ Εὐαγγέλιο ὑπάρχει γραμμένο καὶ ὄχι σβησμένο ὅτι «ἐλεύσονται πολλοὶ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ πολλοὺς πλανήσουσι». Γι᾽ αὐτὸ καὶ παραγγέλλει: «Μὴ οὖν πλανηθῆτε ὀπίσω αὐτῶν»34. Εἶναι βέβαια σωστὸ ὅτι ὁ Μωάμεθ προχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ μέχρι τὴ Δύση νικώντας τοὺς ἄλλους λαούς. Πῶς τὸ κατόρθωσε ὅμως αὐτό; «Πολέμῳ καὶ μαχαίρᾳ καὶ λεηλασίαις καὶ ἀνδραποδισμοῖς καὶ ἀνδροκτασίαις ὧν οὐδὲν ἐκ Θεοῦ τοῦ ἀγαθοῦ προηγουμένως ἐστι, τοῦ ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου δὲ μᾶλλον προηγούμενον θέλημα»35. Καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ξεκίνησε ἀπὸ τὴ Δύση καὶ κατέκτησε τὴν Ἀνατολή. Καὶ πολλοὶ ἄλλοι σὲ διάφορες ἐποχὲς μὲ τὰ στρατεύματά τους κατέκτησαν μεγάλα τμήματα τῆς οἰκουμένης. Σὲ κανένα ὅμως ἀπʼ αὐτοὺς δὲν ἐμπιστεύθηκαν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὶς ψυχές τους, ὅπως ἐσεῖς στὸν Μωάμεθ. Ἄλλωστε μολονότι χρησιμοποίησε ὁ Μωάμεθ τὴ βία καὶ κολάκευε τὶς ἡδονές, ἐν τούτοις δὲν κατέκτησε καὶ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Ἀντίθετα ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, μολονότι ἀπομακρύνει ἀπʼ ὅλες τὶς ἡδονὲς τῆς ζωῆς, ἐξαπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει βία, ἀλλὰ μᾶλλον νικώντας τὴν βία, ποὺ ἄλλοι ἀσκοῦσαν ἐναντίον της, ὥστε πράγματι μόνον αὐτὴ νὰ μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ἡ νίκη, ποὺ νίκησε τὸν κόσμο36. Ἡ συντριπτικὴ καὶ θαραλλέα ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἐξόργισε τοὺς Τούρκους. Οἱ παρατυχόντες Χριστιανοὶ παρατήρησαν τὶς κακὲς διαθέσεις τους καὶ μὲ νοήματα προέτρεψαν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο νὰ μετριάσει τοὺς λόγους, ὁ ὁποῖος πράγματι χαμογελώντας μὲ ἱλαρότητα εἶπε ὅτι εἶναι φυσικὸ νὰ διαφωνοῦμε, γιατί διαφορετικὰ θὰ εἴχαμε τὴν ἴδια πίστη37. Ἀνταποκρινόμενος στὴν τελευταία αὐτὴ ἐξ ἀνάγκης προκληθεῖσα συναινετικὴ ἀτμόσφαιρα κάποιος ἀπὸ τοὺς Τούρκους εἶπε ὅτι θὰ ἔλθει κάποτε καιρός, ποὺ θὰ συμφωνήσουμε μεταξύ μας: «Ἔσται ποτὲ ὅτε συμφωνήσομεν ἀλλήλοις». Στὴ διαπίστωση αὐτὴ συνε-

φώνησε καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, δίνοντας κατ᾽ οἰκονομίαν τόπο στὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων, καὶ ἀσφαλῶς χωρὶς ποτὲ νὰ πιστεύσει ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ συμφωνήσουμε Χριστιανοὶ καὶ Μουσουλμάνοι. Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ διευκρινήσουμε, πράγμα τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψιν μας, ὅτι κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὅλοι θὰ δοῦν πρόσωπο πρὸς πρόσωπο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὅλοι θὰ Τὸν προσκυνήσουν, ἀλλὰ δὲν θὰ σωθοῦν ὅλοι. Ἄλλοι θὰ ἀναστηθοῦν «εἰς κρίσιν», δηλ. θὰ πᾶνε στὴ κόλαση καὶ ἄλλοι «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς», δηλ. θὰ πᾶνε στὸν Παράδεισο. Ἡ Ἀνάσταση θὰ εἶναι κοινὴ γιὰ ὅλους, θὰ εἶναι Καθολικὴ Ἀνάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὄχι, ὅμως, καὶ τῆς θελήσεως. Ὁ καθένας μας θὰ κριθεῖ σύμφωνα μὲ τὶς πράξεις, τοὺς λόγους καὶ τὶς σκέψεις του. Ἐὰν στὴν ἐπίγεια ζωὴ ὁ καθένας μας πιστεύει ὀρθόδοξα καὶ ζεῖ ὀρθόδοξα, τότε ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων καὶ τὸν Ἅγιο Συμεώνα τὸν Νέο Θεολόγο. Ἑπομένως, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εὐχόμενος ὅτι κάποτε θὰ συμφωνήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μὲ τοὺς Μουσουλμάνους εἶχε ὑπόψιν του τὰ πατερικὰ λόγια τῶν δύο παραπάνω Ἁγίων. Εὐχήθηκα, λέγει, πράγματι νὰ ἔλθει ὁ καιρὸς ἐκεῖνος: «Συνεθέμην γὰρ μνησθεὶς τῆς τοῦ ἀποστόλου φωνῆς, ὅτι ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρόςʼ· τοῦτο δ᾽ ἔσται πάντως ἐν τῇ Δευτέρᾳ Παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»38»39. Πράγματι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος συνεφώνησε ὅτι θὰ ἔλθει κάποτε καιρός, ποὺ θὰ συμφωνήσουμε μεταξύ μας οἱ Χριστιανοὶ καὶ οἱ Τοῦρκοι, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ εἶπε δίνοντας κατ᾽ οἰκονομίαν τόπο στὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων, ποὺ εἶχε ξεσπάσει ἐναντίον του καὶ ἀσφαλῶς χωρὶς ποτὲ νὰ πιστεύσει ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ συμφωνήσουμε Χριστιανοὶ καὶ Μουσουλμάνοι. Τὴν συμφωνία αὐτὴ τὴν βλέπει νὰ πραγματοποιεῖται ὄχι στὸ ἱστορικὸ ἐπίπεδο, σὲ κάποια μελλοντικὴ περίοδο τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ σὲ ὑπεριστορικὸ ἐπίπεδο, μετὰ τὴν Δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ40. Ἐπιμείναμε λίγο περισσότερο στὴν ἑρμηνευτικὴ ἀνάλυση τοῦ παραπάνω χωρίου, γιατί ἔχει παρερμηνευτεῖ κατάφορα καὶ διαστρεβλωθεῖ ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς θιασῶτες καὶ ὑπερμάχους τοῦ διαθρησκευτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὅπως π.χ. ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. Σὲ μήνυμά του στὴν ΣΤ΄ Ἀκαδημαϊκὴ Συνδιάσκεψη, ποὺ συνῆλθε στὴν Ἀθήνα 8/10–9–1994, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: «Ἐν συναντήσει, λοιπόν, ἣν ὁ μέγας Θεολόγος τοῦ ΙΔ΄ αἰῶνος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ἔσχε μετ᾽ ἐξεχουσῶν προσωπικοτήτων τοῦ Ἰσλάμ, εἷς τούτων ἐδήλωσεν αὐτῷ ὅτι ʻθὰ ἔλθη ποτὲ ὁ χρόνος καθ᾽ ὃν θὰ ἐπέλθη ἡ μεταξὺ αὐτῶν ἀλληλοκατανόησιςʼ, ὁ Ἅγιος δὲ συνεφώνησε καὶ ἐξέφρασε τὴν εὐχήν, ὅπως ὁ χρόνος οὗτος ἔλθη ταχέως. Τὴν εὐχὴν ἀκριβῶς ταύτην ἐπαναλαμβάνομεν καὶ ἡμεῖς σήμερον καὶ ἐν τῷ πνεύματι τούτω καταλλαγῆς, ὑπερβαίνοντι τὴν κατὰ τὸ παρελθὸν στεῖραν θρησκευτικήν– θεολογικὴν ἀντιπαράθεσιν, εὐλογοῦμεν τὴν καταβαλλομένην ἐκ νέου καὶ παρὰ τοὺς ὑφισταμένους πειρασμοὺς προσπάθειαν τῶν δύο μεγάλων ἀβρααμικῶν παραδόσεων»41.

Ὑποσημειώσεις:

23. Β. ΦΑΝΟΥΡΓΑΚΗΣ, «Αἱ περιπέτειαι καὶ ἡ δραστηριότης τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ κατὰ τὸ ἔτος τῆς αἰχμαλωσίας (1354–1355)», Κληρονομία 16 (1984) 249–272, σσ. 259 – 260. 24. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Κείμενα αἰχμαλωσίας, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ΕΠΕ, τ. 7, Θεσ/κη 1987, σσ. 160–225, Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν 13, 10 – 16, 5, σσ. 172–176. 25. Ὁ.π. 13, 17 – 18, σ. 172. 26. Ματθ. 4, 2. 27. Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν 14, 29 – 30, σ. 172. 28. Ὁ.π. 14, 32 – 1, σσ. 172 – 174. 29. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. Θ. ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακὲς συναντήσεις· ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ἔκδ. Τέρτιος, Θεσ/κη 2033, σσ. 80 – 81. 30. Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν 23, 35 – 37, σ. 184. 31. Ὁ.π. 24, 17 – 18, σ. 184. 32. Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν 24, 24 – 28, σ. 184. 33. Ὁ.π. 24, 31 – 33, σ. 186. 34. Ὁ.π. 24, 27 – 29, σ. 186. 35. Ὁ.π. 28, 31 – 34, σσ. 188 – 190. 36. Ὁ.π. 28, 34 – 15, σ. 190. 37. Ὁ.π. 29, 16 – 20, σ. 190. 38. Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν 29, 24 – 30, σ. 190. 39. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. Θ. ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές…, σσ. 84 – 90. 40. Ὁ.π. σσ. 89 – 90. 41. ΓΡ. ΖΙΑΚΑΣ, «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ὁ διάλογος μὲ τὸ Ἰσλάμ», Διαθρησκειακὸς Διάλογος, σημειώσεις γιὰ τοὺς φοιτητὲς τοῦ ΣΤ΄ ἑξαμήνου τοῦ τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, Θεσ/κη (2002) 1–87, σ. 59.

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΝΟΗΛ, ΣΑΒΕΛ, ΙΣΜΑΗΛ ΘΕΟ∆ΟΥΛΟΥ, ΛΕΟΝΤΙΟΥ, ΥΠΑΤΟΥ

ΝΕΑΝΙΚΑ «2012»: Τὸ τέλος τοῦ κόσμου; (1ον)

Τὴν 17ην Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Μανοήλ, Σαβὲλ καὶ Ἰσμαήλ καὶ τὴν 18ην Ἰουνίου τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων Θεοδούλου, Λεοντίου καὶ Ὑπάτου. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου (16ος αἰ.).

Πιστεύουν ἀκόμη εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί εἰς τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας;

Ἄλλος ἕνας Ἐπίσκοπος ἀνήκων εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καναδᾶ, παρέδωσε «μαθήματα» ἀναγνωρίσεως τῶν Κοπτῶν (Μονοφυσιτῶν) ὡς κανονικῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Συμφώνως πρός ὅσα μετέδωσε τό Ἐκκλησιαστικόν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων «Ρομφαία», ὑπό ἡμερομηνίαν 22αν Μαΐου: «Στὸ Τορόντο -προεξάρχοντος τῆς πανηγύρεως τοῦ Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Καναδᾶ κ. Σωτήριου- ἔγινε συναγελασμὸς Ὀρθόδοξων ἱεραρχῶν καὶ ἱερέων μετὰ ἑσμοῦ μονοφυσιτῶν. Προηγήθηκε ἡ “ἀπαραίτητη” συμπροσευχὴ (ὄρθρος στὴν Μητρόπολη Τορόντο) καὶ ἀκολούθησαν συνομιλίες γιὰ ποιμαντικὰ θέματα. Συνεχίζονται οἱ συμπροσευχὲς μὲ κοπτικὸ ἑσπερινὸ στὶς 30 Μαΐου παρακολουθούντων τῶν “ἡμετέρων”». Ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὁ Οἰκουμενισμός γνωρίζει ἡμέρας δόξης. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐξισώνεται μέ τήν πλάνην–αἵρεσιν. Κατά τά ἄλλα ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ ὑπό τόν ἔλεγχόν του Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς ὁμιλοῦν διά τούς Πατέρας

τῆς Ἐκκλησίας καί λέγουν ὅτι δέν θά προδώσουν τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὅταν ὅμως ἀναγνωρίζουν ὡς κανονικήν Ἐκκλησίαν τούς Μονοφυσίτας, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τήν διπλῆν φύσιν τοῦ Χριστοῦ τότε τί πράττουν; Δέν προδίδουν τήν Πίστιν καί τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας; Συμφώνως πρός τό Φανάριον καί τούς Οἰκουμενιστάς Ἐπισκόπους του ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Ἀποστολική, ἀλλά πολλαί. Ὅπως πολλαί εἶναι καί αἱ Πίστεις περί τοῦ Χριστοῦ. Ὅλαι των ἀναγνωρίζονται ὑπό τοῦ Φαναρίου καί τῶν Ἐπισκόπων του ὡς Μία. Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Ὅτι ἀπαγγέλλουν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως κατά τήν θείαν Λειτουργίαν ὑποκριτικῶς. Ἡ φράσις «τάς θύρας τάς θύρας» κατά τήν ἀπαγγελίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως ἔχει τήν ἔννοιαν τῆς διαταγῆς: «Προφυλάξατε τάς θύρας τῆς Ἐκκλησίας, διά νά μή εἰσέλθουν αἱρετικοί». Τάς αἱρετικάς, ὅμως, Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζουν τόσον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὅσον καί οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ὑπάγονται εἰς τήν δικαιοδοσίαν του ἤ ἐλέγχονται ὑπ᾽ αὐτοῦ. Ἄρα ἡ προδοσία τῆς Πίστεως ἔχει «καλπάζουσαν» μορφήν. Γ.Ζ.

ΟΡ ΘΟ ∆ΟΞΟΣ Π ΑΡ ΑΤ ΗΡΗΤ ΗΣ

ΣΤΗΝ στήλη τοῦ «Ο.Π.» στὸ προηγούμενο φύλλο τῆς ἐφημερίδος μας (8.6.12) ἀναφέραμε τὴν προώθηση ἀπὸ τὴν Γενικὴ Γραμματεία Νέας Γενιᾶς τῆς καμπάνιας “Ζοῦμε ὅπως ἐσύ”, ἡ ὁποία ἔχει σκοπὸ νὰ γίνει σεβαστὴ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες πολίτες ἡ σεξουαλικὴ διαφορετικότητα καὶ νὰ βελτιωθεῖ ἡ εἰκόνα τῶν ὁμοφυλοφίλων στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία. Ποιὰ εἶναι ἡ θέση, ὅσο ἀφορᾶ τὴν ὁμοφυλοφιλία, τῆς καινούριας ἀνατέλλουσας δύναμης στὸ πολιτικὸ σκηνικό τῆς Χώρας, δηλ. τοῦ κόμματος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ; Σὲ ἀνακοίνωση τοῦ κόμματος σχετικὰ μὲ τὴν παρέλαση τῶν ὁμοφυλοφίλων στὴν Ἀθήνα μὲ τὸ τίτλο «Athens Pride 2012» ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: «Ἡ Ἐπιτροπὴ Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει τὴ διοργάνωση τοῦ “Athens Pride 2012” στὴν ὁποία καὶ συμμετέχει, προκειμένου νὰ διατρανωθεῖ γιὰ ἄλλη μία χρονιὰ ἡ ἀνάγκη καταπολέμησης τῶν διακρίσεων καὶ προάσπισης τοῦ δικαιώματος στὴ διαφορετικότητα λόγῳ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ. Ἡ Ἐπιτροπὴ Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἔχει σταθεῖ στὸ πλευρὸ τῶν συμπολιτῶν καὶ συμπολιτισσῶν μας μὲ διαφορετικὸ σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ καὶ μάχεται ἀσυμβίβαστα γιὰ τὴν κατοχύρωση ὅλων τῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν ἐλευθεριῶν τους. Μὲ ἀφορμὴ τὴ διοργάνωση τῆς ἐτήσιας αὐτῆς σημαντικῆς ἐκδήλωσης, θεωροῦμε ὅτι πρέπει νὰ σταματήσει κάθε μορφὴ θεσμικῶν διακρίσεων ἀλλὰ καὶ ρατσιστικῆς βίας ἐνάντια στοὺς ὁμοφυλόφιλους, τὶς λεσβίες, τοὺς ἀμφιφυλόφιλους καὶ τὶς τράνς, καὶ ὅτι τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια ἔχουν δικαίωμα στὴν οἰκογενειακὴ ζωή, ὅπως κάθε ἄλλο ζευγάρι ποὺ ἀπαρτίζεται ἀπὸ ἑτερόφυλους συζύγους. Δυστυχῶς, ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀπὸ τὶς λίγες χῶρες πού, στὸ πλαίσιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, δὲν προσφέρουν κανένα εἶδος νομικῆς ἀναγνώρισης στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια. Ἐμεῖς δεσμευόμαστε ὅτι θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα μας, προκειμένου νὰ γίνει σεβαστὴ ἡ ἀρχὴ τῆς ἰσότητας καὶ τῆς ἰσονομίας σὲ ὅλες ἀνεξαιρέτως τὶς πτυχές της, ὥστε οἱ ΛΟΑΤ συμπολίτες καὶ συμπολίτισσές μας νὰ μὴ στερηθοῦν κανένα ἀνθρώπινο δικαίωμά τους, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναδειχτοῦν οἱ θετικὲς ὄψεις τῆς συνύπαρξης μέσα ἀπὸ τὴ διαφορετικότητα». Μάλιστα ὁ πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας σὲ συνέντευξή του εἶχε ἀναφέρει σὲ ἐρώτηση δημοσιογράφου, ὥστε νὰ σχολιάσει τὸ γάμο ὁμοφυλοφίλων, ὁ ὁποῖος εἶχε λάβει χώρα στὴν Τῆλο: «Θεωρῶ ὅτι ἦταν ἕνας ἰδανικὸς γάμος, σὲ ἕνα ἰδανικὸ τόπο μὲ ἕνα ἰδανικὸ τοπικὸ ἄρχοντα. Χωρὶς πρόθεση νὰ παραβλέψω ὅτι δὲν ἔγινε ἀπὸ ἐκλεγμένο δήμαρχο τοῦ κόμματός μας, ἐπιτρέψατέ μου νὰ θυμίσω ὅτι τὴν

διαδικασία ὑποστήριξαν μὲ τὴν παρουσία τους στὴν Τῆλο μέλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ δημοσιογράφος ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα ΕΠΟΧΗ». Στὴν ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου ὅσο ἀφορᾶ τὸ θέμα τῆς υἱοθεσίας παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια ὁ κ. Τσίπρας ἀπάντησε τὰ ἑξῆς: «Τὰ παιδιὰ χρειάζονται πάνω ἀπʼ ὅλα ἀγάπη, χρόνο καὶ φροντίδα. Αὐτὰ εἶναι τὰ κύρια κριτήρια τοῦ εὖ ζῆν. Ἡ κακοποίηση τοῦ παιδιοῦ στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἔχει λάβει πλέον τεράστιες διαστάσεις καὶ αὐτὸ διαφαίνεται στὶς ἐρευνητικὲς μελέτες ποὺ ἔχουν διενεργηθεῖ. Ἡ ἐνδο-οἰκογενειακὴ βία εἶναι περισσότερο δίπλα μας ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς πιστεύουμε. Καὶ αὐτὲς οἱ οἰκογένειες ἀποτελοῦνται ἀπὸ μία γυναίκα καὶ ἕνα ἄνδρα. Ἄρα δὲν εἶναι ὁ συνδυασμὸς τῶν φύλων, ποὺ ἐξασφαλίζει μία ἀσφαλῆ ζωὴ στὸ παιδὶ ἀλλὰ ἡ ποιότητα τῶν ἀνθρώπωνγονιῶν». Ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία περιλαμβάνεται στὰ λόγια του Ἀποστόλου Παύλου:«Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε κλέπται οὔτε πλεονέκται οὔτε μέθυσοι οὔτε λοίδοροι οὔτε ἅρπαγες θέλουσι κληρονομήσει τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοιοῦτοι ὑπήρχετέ τινες· ἀλλὰ ἀπελούσθητε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλ᾽ ἐδικαιώθητε διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ ἡμῶν» (Α΄ Κορ. στ΄ 9-11).

«ΑΝΕΒΗ ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΟΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

σικούς δρόμους! Αὐτοκίνητα ἀπό ἐδῶ, αὐτοκίνητα ἀπό ἐκεῖ! Ἀκόμη καί στά πιό ἐρημικά καί ἡσυχαστικά μέρη ἔχουν πάρει αὐτοκίνητο. Ἀπορῶ τί ζητᾶνε αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στήν ἔρημο!». «Πρέπει νά ἀγαπήσουμε τήν εὐλογημένη ἔρημο καί νά τήν σεβασθοῦμε, ἐάν θέλουμε νά μᾶς βοηθήσει καί αὐτή μέ τήν ἁγία της ἐρημία καί τήν γλυκιά της ἠρεμία, γιά νά ἡμερέψουμε, νά ἐρημωθοῦν τά πάθη μας καί νά πλησιάσουμε στόν Θεό. Χρειάζεται προσοχή μή τυχόν καί προσαρμόσει κανείς τήν ἁγία ἔρημο μέ τόν ἐμπαθῆ ἑαυτό του. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἀσέβεια». Μακάριοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, πού ἀθόρυβα ἀποσύρονται γιά λίγο σέ τόπους ἐρημικούς καί ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στό Θεό. Δέχονται παρηγοριά καί διαλύονται οἱ ἀγωνίες καί οἱ φόβοι τους. Τονώνουν ἐπίσης τήν ἐμπιστοσύνη τους στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί αἰσθάνονται ὅτι δέν εἶναι μόνοι στή ζωή. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Τὸ «2012» ἦταν κατʼ ἀρχὴν μία περιπέτεια δράσης καὶ φαντασίας, τοῦ γνωστοῦ σκηνοθέτη Ρόλαντ Ἔμμεριχ, ποὺ κατέκλυσε τὶς κινηματογραφικὲς αἴθουσες ὅλου τὸ κόσμου. Κατόρθωσε νὰ θρέψει πλῆθος ἀπὸ σενάρια περὶ καταστροφῆς τοῦ κόσμου (γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα τῆς ἐν λόγῳ ταινίας), μυθολογικά, ἀποκρυφιστικά, ὡς καὶ μὲ ἐπιστημονικὴ ἐπίφαση ἀκόμη, δημιουργώντας τρόμο στοὺς ἀφελεῖς καὶ ἄπειρες συζητήσεις. Τὸ διαδίκτυο ἔχει κυριολεκτικὰ κατακλυστεῖ μὲ ὅσα γράφονται γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ποὺ θὰ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει προηγούμενο. Ὡς καὶ ἡ NASA ἔχει ἀναγκαστεῖ νὰ διαψεύδει τὰ διάφορα «ἐπιστημονικὰ» σενάρια! Εἶναι ἀλήθεια πὼς κάθε φορά, ὅλα καὶ κάποια ἀφορμὴ δίνεται, γιὰ νὰ ἀνακινηθεῖ τὸ θέμα, νὰ ὁριστοῦν ἡμερομηνίες τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου, νὰ προκληθεῖ φόβος καὶ ἀνασφάλεια στοὺς πολλοὺς, ποὺ δὲν ἐλπίζουν στὸν Θεὸ καὶ δὲν γνωρίζουν τὸ νόμο Του, καὶ τελικὰ νὰ γίνονται θύματα ἐκμετάλλευσης τῶν ἐπιτηδείων. Ἐκείνων ποὺ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν κατέχουν τὴν ἀλήθεια κι ὅσων κατάφορα τὴν παραποιοῦν γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους. Σʼ αὐτοὺς περιλαμβάνονται κι ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους ὅτι εἶναι «μεγάλοι προφῆτες» καὶ «ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ»! Πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Ἀποκρυφιστὲς καὶ ὕποπτοι μελλοντολόγοι ὅλοι τους! Ἀλλʼ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρὰ… Λοιπόν, τί ἀκριβῶς συμβαίνει; Κατʼ ἀρχὴν νὰ ποῦμε πρῶτα δυὸ λόγια γιὰ τὴν ταινία… Δὲν εἶναι ἁπλὰ μία περιπέτεια δράσης καὶ φαντασίας, περισσότερο καὶ πάνω ἀπʼ ὅλα εἶναι μία ταινία καταστροφῆς! Καὶ ὁ σκηνοθέτης αὐτὸς δὲν κάνει τίποτʼ ἄλλο παρὰ νὰ ἐξειδικεύεται σʼ αὐτές, παρουσιάζοντας κάθε φορά ὅλο καὶ κάτι πιὸ καταστρεπτικὸ καὶ σαφῶς πιὸ τρομερό, κινδυνολογώντας ὅσο γίνεται. Τέτοιες ταινίες του εἶναι «Ἡμέρα Ἀνεξαρτησίας», «Γκοτζίλα», «Μετὰ τὴν Ἑπόμενη Ἡμέρα», «10.000 π.Χ.» κ.λπ. οἱ ὁποῖες –τί σύμπτωση(!)- εἶναι ὅλες τους ἐμπορικές! Μάλιστα οἱ εἰδικοί τοῦ σινεμὰ τὸν ἀποκαλοῦν «μέτρ στὸ εἶδος τοῦ ἐσχατολογικοῦ μπλοκμπάστερ»! Τὴν ταινία ἔχει ἐμπνευστεῖ ἀπʼ τὴν διαβόητη προφητεία τῶν Μάγια, ὅτι ὁ κόσμος θὰ καταστραφεῖ στὶς 21 Δεκεμβρίου 2012! Ἔτσι

ΖΗΤΗΜΑΤΑ

βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ δημιουργήσει σκηνὲς φυσικῶν καταστροφῶν τέτοιας κλίμακας πού, ὅπως λέγεται, δὲν ἔχουν ξαναγίνει στὸν κινηματογράφο! Ἀξίζει ἐδῶ νὰ σημειωθεῖ πὼς οἱ «ταινίες καταστροφῆς» εἶναι μία εἰδικὴ κατηγορία τῶν ταινιῶν τοῦ σινεμά, συνήθως δὲ ὑπερπαραγωγῶν ὅπως καὶ ἡ ἐξεταζόμενη, μέσῳ τῶν ὁποίων προκαλεῖται ἄγχος, φόβος, τρόμος, πανικὸς καὶ ἀπελπισία στὸν θεατή. Κι αὐτὸ δὲν γίνεται χωρὶς λόγο1. Ὁ Ἀμερικανὸς φυσικὸς καὶ συγγραφέας Λόρενς Τζόζεφ στὸ βιβλίο του «Ἀποκάλυψη 2012», ὁπότε καὶ θὰ ἔλθει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου, μιλᾶ γιὰ κατακλυσμιαῖες ἐκρήξεις ἡφαιστείων, μαγνητικὲς καταιγίδες, ἀκτινοβολία ἀπὸ τὸ διάστημα κ.λπ., δίνοντας μία ἐπιστημονικὴ ἐπίφαση στὸ θέμα. Οἱ πεποιθήσεις του βασίζονται κι αὐτὲς στοὺς Μάγια (λαὸς ποὺ ἤκμασε στὴν Κεντρικὴ Ἀμερικὴ ἀπὸ τὸ 1800 π.Χ. ὡς τὸ 150 μ.Χ.), οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν πὼς στὶς 20 Δεκεμβρίου 2012 ὁλοκληρώνεται ὁ κύκλος τῆς «Μεγάλης Μέτρησης»! Ἐπιπλέον τὴν ἑπομένη ἀρχίζει τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο καὶ ὁ ἥλιος θὰ εἶναι εὐθυγραμμισμένος μὲ τὸ κέντρο τοῦ Γαλαξία γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ ἀπὸ 26.000 χρόνια, ὁπότε ἐδῶ ἀρχίζει ὁ χορὸς τῶν ἀστρολογιῶν καὶ ἀποκρυφιστικῶν προβλέψεων! Λέγεται πὼς οἱ Μάγια χρησιμοποιοῦσαν τρία εἴδη ἡμερολογίων γιὰ νὰ μετροῦν τὸν χρόνο. Τὸ θρησκευτικὸ ἡμερολόγιο, τὸ ἀποκαλούμενο καὶ «τσόλκιν», μετροῦσε 260 ἡμέρες (ποὺ τὶς διαιροῦσαν σὲ 13 μῆνες τῶν 20 ἡμερῶν), τὸ ἡμερολόγιο τῶν ἐποχῶν, ποὺ διαρκοῦσε 365 ἡμέρες καὶ τὸ ἡμερολόγιο τῆς «μεγάλης μέτρησης», ποὺ περιελάμβανε 5.125 ἔτη! Ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες μετροῦσαν τὰ ἔτη ἀπʼ τοῦ πρώτους Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες καὶ οἱ Ρωμαῖοι ἀπʼ τὴν ἵδρυση τῆς Ρώμης, ἔτσι καὶ οἱ Μάγια μὲ τὴν «μεγάλη μέτρηση» μετροῦσαν ἀπʼ τὸ 3.113 π.Χ. μὲ βάση κάποιο ἄγνωστο σὲ μᾶς γεγονός. Ἡ «μεγάλη μέτρηση» λοιπὸν τῶν 5.125 ἐτῶν ὁλοκληρώνεται τὸ 2012 μ.Χ. καὶ εἶναι αὐτὸ τὸ γεγονὸς ποὺ δίνει τὴν ἀφορμὴ στὰ διάφορα καταστροφικὰ σενάρια. Ὅμως σὲ καμιὰ περίπτωση αὐτὸ δὲν εἶναι κακὸς οἰωνός, ὅπως καὶ δὲν εἶναι γιὰ μᾶς ἡ 31η Δεκεμβρίου κάθε χρόνου. Ἁπλῶς εἶναι τὸ τέλος ἑνὸς ἐτησίου κύκλου, ποὺ δίνει τὴν ἀρχή του στὴν 1η Ἰανουαρίου, τὴν ἀρχὴ δηλαδὴ τοῦ ἑπόμενου ἔτους. Ὡς καὶ οἱ μελετητὲς τῶν Μάγια ἰσχυρίζονται πὼς τὸ τέλος κάθε χρονικοῦ κύκλου γιʼ αὐτούς, ποὺ τὸ

ἑόρταζαν ὅπως κι ἐμεῖς σήμερα, ἦταν κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ ἀρχὴ τοῦ ἑπομένου. Μὲ τίποτα δὲν ἦταν συνδεδεμένο μὲ κάποιο κακό.

γήσουν στὸν Παράδεισο», ὅπως ἐπίσης ὅτι δῆθεν «ἀπὸ διαφορετικοὺς δρόμους μπορεῖ νὰ λατρεύεται ὁ Ἕνας Ἀληθινὸς Θεός», ὑβρίζοντες ἔτσι εὐθέως τὸν Σωτῆρα Χριστὸ, ὁ Ὁποῖος διεκήρυξε ὅτι: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδείς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ἐμοῦ» (Ἰω. ιδ΄, 6), «...ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω.ιε΄, 5), «...ἐγὼ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰω.η΄, 12),« ἀμήν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα». (Ἰω. η΄, 51). Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς μπερδεμένους, μὲ πόνο καὶ ἀγάπη, λέμε μακάρι νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπὸ αὐτὴν τὴν πλάνη. Στὴν ἀντίθετη περίπτωση, καλύτερα θὰ ἦταν νὰ μὴ εἶχαν γνωρίσει τὸν Χριστὸ ἢ μᾶλλον καλύτερα γι᾿ αὐτοὺς νὰ μὴ εἶχαν γεννηθεῖ. Τόσο μεγίστη εἶναι αὐτὴ ἡ ἁμαρτία! (Ἰω. η΄, 24: «εἶπον οὖν ὑμῖν ὅτι ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν· ἐάν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν».) Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σωτήρα καὶ Βασιλέα, γενοῦ ἵλεως καὶ ξεσκέπασε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ὅλα τὰ ψεύδη, τὶς πλάνες καὶ τὶς ἀπάτες

ποὺ ὁ σατανᾶς ἐφύτευσε στὸν κόσμο καὶ φώτισε τοὺς ὀρθοδόξους καὶ εἰ δυνατὸν ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα νὰ στραφοῦμε σὲ ἀληθινὴ μετάνοια καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν Ἁγία Σου Ποίμνη μὲ Ἕνα Ποιμένα, δηλαδὴ σὲ Σένα τὸν Κύριο, Βασιλέα καὶ Σωτήρα Ἰησοῦν Χριστόν πού σοῦ ἀνήκει ἡ Δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Γένοιτο Κύριε.

Ἡ ἀπόλυτη ἐκμετάλλευση!

Παρατηρεῖ, λοιπόν, κανεὶς ὅτι κάθε φορά ἡ «διεθνὴς τῶν πονηρῶν» ὅλο καὶ κάτι «ἐνδιαφέρον» φέρνει στὴν παγκόσμια ἐπιφάνεια, προκειμένου νὰ κερδίζουν τὰ μέγιστα οἱ γνωστὲς πολυεθνικές, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ γαλουχοῦν τοὺς λαοὺς καὶ ἰδιαίτερα τὴ νέα γενιὰ μὲ τὸ διεφθαρμένο δαιμονικό τους γάλα… Πράγματι αὐτὴ ἡ ταινία, τὸ «2012», ἔρχεται νὰ κρατήσει τὴ δυναμικὴ… • Τῶν ἀστραφτερῶν σοῦπερ ἡρώων, τύπου «Σπάϊντερμαν» καὶ «Χ-ΜΑΝ»! • Τῶν μικρῶν μάγων, τύπου Χάρι Πότερ! • Τῶν εὐφάνταστων animation τύπου «Ρατατούης» καὶ «Γουὸλ-Υ» ἢ • Τῶν βαμπιρικῶν «Λυκόφως» καὶ «Νέα Σελήνη»! Ταινίες ποὺ ὠθοῦν ἑκατομμύρια κόσμου στὶς κινηματογραφικὲς αἴθουσες, δίνοντας ταυτόχρονα καὶ τὰ δικά τους μηνύματα, ἀνεξάρτητα ἀπʼ τὶς πεποιθήσεις τοῦ καθενός. Ὡστόσο φαίνεται πὼς τελικὰ ὅλο καὶ κάτι πετυχαίνουν σὲ βάρος αὐτῶν μας τῶν πεποιθήσεων, διαμορφώνοντάς τις κάθε φορά, λίγο ὡς πολύ, πρὸς τὶς δικές τους. (Καὶ μακάρι νὰ μὴ εἶναι ἔτσι!) Καὶ τί σύμπτωση, ὅλες τους εἶναι πανάκριβες ὑπερπαραγωγές, μὲ ἐντυπωσιακὲς εἰκόνες, ἐφφὲ καὶ λοιπὰ τεχνικὰ χαρακτηριστικά!

Ἡ NASA διαψεύδει!

Ὅπως διαβάσαμε «ἐπιστήμονες τῆς NASA διαβεβαιώνουν ὅτι ὅσα διαδίδονται γιὰ τὸ ὑποτιθέμενο τέλος τοῦ κόσμου κατὰ τὸ 2012, δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν πραγματικότητα. Στὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα της ἔχει ἀναρτηθεῖ ἕνα ἄρθρο, στὸ ὁποῖο ἐπιστήμονές της, παραθέτουν ἀπαντήσεις σὲ διάφορα ἐρωτήματα…γιὰ καταστροφὴ ἀπὸ μετεωρίτες, γιγάντιες ἡλιακὲς καταιγίδες, ἀνύπαρκτους πλανῆτες κ.λπ. Ὁ λόγος τῆς δημοσίευσης τοῦ ἄρθρου φαίνεται νὰ εἶναι ἡ πλημμύρα τῶν ἐρωτημάτων, ποὺ τῆς ἀπευθύνονται ἀπʼ τὸ κοινό…». (Θὰ συνεχίσουμε καὶ στὸ ἑπόμενο)

Ὑποσημείωση

1. Περισσότερα βλέπετε στό βιβλίο μας «Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ» Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

«ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΑΙ ΩΣ ΕΙΔΟΝ, ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΩΣ ΕΔΙΔΑΞΑΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ κεφαλὴ τὸν Μεσσία Χριστό, τηροῦν ἀπαρέγκλιτα τὶς ἐντολές Του καὶ δέχονται τὴν Ἄκτιστον Τριαδικὴν Χάριν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐμπειρικὰ βιώνουν ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ οὐράνιες καὶ παραδείσιες καταστάσεις. Κατὰ σειράν, λοιπόν, ἔχουμε τὸν Ἀβραάμ, τὸν Δαυΐδ, τὸν Τίμιο Πρόδρομο, τὸν Μεσσία Χριστό, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς Ἀποστολικοὺς Πατέρες, τοὺς Ὁσίους, τοὺς Ἁγίους, τοὺς Ὁμολογητὲς καὶ Μάρτυρες, ποὺ συγκροτοῦν τὴν Ἄκτιστον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν θριαμβεύουσαν καὶ στρατευομένην, καί ὄχι ἀόρατον, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀπόλυτη συνέπεια κράτησαν καὶ κρατοῦν ἀνόθευτη τὴν ὀρθόδοξη παράδοση ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐν Χριστῷ ἀλήθεια, «λατρεύεται καὶ προσκυνεῖται σὰν θεός» ὁ σατανᾶς. Τὸ νὰ ἀκούγεται λοιπὸν στὶς ἡμέρες μας, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ἴδιες, ὅλες οἱ χριστιανικὲς ὁμολογίες κατέχουν ἀλήθειες καὶ ὅτι λίγο ἕως πολὺ ὅλοι προσκυνοῦν τὸν Ἕνα Θεόν, δὲν εἶναι μόνο πλάνη καὶ σατανικὸ ψέμα, ἀλλὰ μῖσος ποὺ ὁδηγεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος στὸν ἀπόλυτο καί αἰώνιο θάνατο. Δυστυχῶς οἱ βλασφημίες αὐτὲς ἀκούγονται καὶ ἀπὸ χείλη ὀρθοδόξων κληρικῶν οἱ ὁποῖοι δῆθεν προωθοῦν τὴν «εἰρήνη» καὶ τὴν «ἀγάπη», ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἀποδεικνύονται ἀπὸ τὰ ἔργα τους λύκοι βαρεῖς μὲ ἔνδυμα προβάτου2. Γι᾿αὐτὸ καὶ δέχονται βραβεῖα καί ἐπαίνους ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ὑπηρεσία μίσους, κακίας καὶ αὐτοκαταστροφῆς, ποὺ προσφέρουν στὴν ἀνθρωπότητα κατ᾿ ἐπιταγὴν τοῦ πατέρα τους ψεύτη καὶ ἀνθρωποκτόνου Σατανᾶ3, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ ὑπέστησαν μύριους ὅσους διωγμούς, φυλακίσεις καὶ μαρτύρια γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση. Αὐτοὶ οἱ παραπάνω κληρικοί ἀνήκουν στούς προδρόμους τοῦ ἀντιχρίστου, ὅπως τοὺς καταγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος4. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, στὶς ἡμέρες μας κατʼεὐφημισμὸν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἐκκλησιάζονται, ἐξομολογοῦνται, κοινωνοῦν καὶ μετέχουν στὰ Ἄχραντα Μυστήρια καὶ στὶς Ἁγιαστικὲς Τελετὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τοὺς λαοπλάνους καὶ ἀνθρωποκτόνους Νεοεποχίτες κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς θεολόγους, ἐν ἀγνοίᾳ τους, δέχονται ἀβασάνιστα ἀντίχριστες σατανικὲς θεωρίες, ὅπως π.χ. «καμμία θρησκεία καὶ κανένας δὲν κατέχει στὸν κόσμο ὅλη τὴν ἀλήθεια»,ἢ ἀκόμα ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ οἱ αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα ἔχουν καὶ κατέχουν “ἀλήθειες” ποὺ μποροῦν νὰ σώσουν καὶ νὰ ὁδη-

Ὑποσημειώσεις:

1. «Τήν ὑπέρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καί τά ἐπί γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος,ἀλλά μένων ἀδιάστατος, καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ’ὑμῶν, καί οὐδείς καθ’ἡμῶν.» (Κοντάκιον Ἀναλήψεως). 2. Πράξ., κ΄, στ.29-30: «ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο,ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδὀμενοι τοῦ ποιμνίου· καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν». 3. Ἰω. η΄ 44: «...ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ἀρχῆς καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν,ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ·ὅταν λαλῇ τό ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστί καί ὁ πατήρ αὐτοῦ». 4. Α΄Ἰω. β΄, 18: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν.»

Η ΘΕΣΙΣ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 3ης ΣΕΛ.

καί τήν ἀποδοχή της, καί τή χάραξη πορείας πρός αὐτήν, καί τήν ἐνίσχυση καί καθοδήγηση ὅλων μας, καί ἰδίως τῶν παιδιῶν μας, στή διαμόρφωση τῆς ζωῆς μας σύμφωνα μ᾽ αὐτήν. Θά πρόσθετα ὅτι κάνουν προσπάθεια (τά νέα Π.Σ. καί οἱ συντάκτες τους) νά ἀποκλείσουν τήν διαδικασία πού ὁδηγεῖ σ᾽ αὐτήν. Ἀκόμη καί σέ σημεῖα πού εὔκολα θά τήν προσέγγιζαν. Ἄν τό θέλαμε... Ἐπιτρέψετε ἐλάχιστα ἐνδεικτικά παραδείγματα: Ἐντυπωσιάζει ἡ περίπτωση τῆς θεματικῆς ἑνότητας 5 γιά τήν Γ´ τάξη τοῦ Δημοτικοῦ (παιδιά 8 ἐτῶν), πού ἔχει τόν τίτλο« Ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ». Στήν ἑνότητα αὐτή τά Προσδοκώμενα Μαθησιακά ᾽Αποτελέσματα ἀφοροῦν: στά προσωπικά χαρακτηριστικά τοῦ Ἰησοῦ, στήν προέλευση τῶν στοιχείων γιά τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, στίς «ἀντιφάσεις» γύρω ἀπ᾽ τό πρόσωπό του καί στήν παρουσία βιβλικῶν ἀφηγήσεων σέ ἔργα τέχνης. Γιά τά 2ο καί 4ο ἀπ᾽ αὐτά, τά «ἀποτελέσματα» πού θέλουν οἱ συντάκτες νά μείνουν στά παιδιά, σημειώνω ὅτι εἶναι καθαρά καί ἀπολύτως ἱστορικο-πολιτιστικά. Γιά τό

3ο θά ἔλεγα ὅτι ἡ λέξη «ἀντιφάσεις» εἶναι σαφῶς μακρυά ἀπ᾽ τό «οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν... καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον...» (Λουκ. β´ 34). Μόνο ἡ καρδιά τοῦ δάσκαλου μπορεῖ σωστά νά οἰκοδομήσει ἐπ᾽ αὐτοῦ. Ὅμως πόσοι δάσκαλοι τοῦ σημερινοῦ Δημοτικοῦ σχολείου θά ἀνταποκριθοῦν ἔτσι: Ἴσως καί πόσοι θεολόγοι... Οἱ πιό πολλοί θά μείνουν μᾶλλον στό «Jesus Christ super star» ἤ στό «Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα» ἤ σέ ὅποια ἄλλη προτεσταντική ἔμπνευση. Τά Προσδοκώμενα Ἀποτελέσματα ἀποκλείουν αὐτό πού πρῶταπρῶτα ἔπρεπε νά περιλαμβάνουν δηλ. -τήν ἀποδοχή τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καί - τήν ἀλήθεια τῆς ἀναστάσεώς Του. Αὐτά μόνο λόγῳ τῆς ἡλικίας τῶν παιδιῶν. Ἀργότερα θά ζητούσαμε καί ἄλλα στοιχεῖα. Ἀντ᾽ αὐτῶν οἱ συντάκτες ζητοῦν προβληματισμό καί ἀπαρτισμένη γνώση προσδοκώμενη γιά τά παιδιά αὐτά. Τίς ὅποιες «ἀντιφάσεις», πού γιά μεγάλους θά μποροῦσε νά συζητηθοῦν σοβαρά καί ἀποδοτικά, στά παιδάκια ὅμως τῶν 8 χρόνων, μόνο σύγχυση καί μπέρδεμα θά φέρνουν.

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΔΙΑ ΤΟ «ΧΡΥΣΟ ΜΟΣΧΑΡΙ» ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΣΜΙΚΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ (ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ) ΕΓΙΝΕ ΘΡΥΨΑΛΑ Μέ ἀφορμήν τήν γενικωτέραν πνευματικήν, κοινωνικήν, πολιτικήν καί οἰκονομικήν κρίσιν, πού βιώνει ἡ Ἑλλάς

Τοῦ κ. Ἰωάννου Ἐλ. Σιδηρᾶ, Θεολόγου – Ἐκκλησιαστικοῦ Ἱστορικοῦ – Νομικοῦ

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ἐκθέτει σέ πολλές γραπτές ἑρμηνευτικές ὁμιλίες καί λόγους του ἐπί τῶν χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τίς θεολογικές ἀπόψεις του γιά τούς πολιτικούς ἄρχοντες καί τήν κοσμική ἐξουσία. Στό παρόν ἄρθρο μας ἐπιλέξαμε ὁρισμένες περικοπές ἀπό τίς ὁμιλίες τοῦ ἱεροῦ πατρός σχετικές μέ τό θέμα μας καί τίς δημοσιεύουμε, καθώς εἶναι ἄκρως ἐπίκαιρες, λόγῳ τῆς κρίσεως τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος. 1. Γιατί εἶναι ἀναγκαῖοι οἱ ἄρχοντες; «Γι᾽ αὐτό λοιπόν, ὑπάρχει ἀρχηγός, γιά νά μή εἴμαστε ὅπως τά ἑρπετά. Γι᾽ αὐτό ὑπάρχουν ἄρχοντες, γιά νά μή κατατρώγουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον σάν τά ψάρια». 2. Σχέσεις ἀρχόντων-ἀρχομένων: «Ἄν λοιπόν ὁ καθένας προσφέρει τίς ὑπηρεσίες του στήν Πολιτεία, ὅλα τότε μένουν σταθερά. Γιατί, ὅταν ὁ ἄρχοντας ἀγαπάει τόν πολίτη, τότε ὅλα τακτοποιοῦνται. Δέν ζητοῦμε τόσο ἀγάπη ἀπό τόν πολίτη, ἀλλά ἀγάπη ἀπό τόν ἄρχοντα πρός τόν πολίτη, ἐπειδή ὁ πολίτης ὀφείλει ὑπακοή. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ βουλευτής, πού εἶναι καί νομοθέτης, πρέπει νά ἐμπνέει τόν σεβασμό, ἀλλά καί τόν φόβο καί νά τιμωρεῖ τούς παραβάτες καί παράνομους πολίτες». 3. Τό ἔργο-χρέος τῶν ἀρχόντων: «Οἱ ἄριστοι ἀπό τούς ἄρχοντες πρέπει νά τιμωροῦν καί νά ἀποκόπτουν ἀπό τό κοινωνικό σῶμα τούς κακούς καί τούς ἐπιζήμιους γιά τό καλό τῶν πολλῶν, ἐνῶ ἔχουν ὑψίστη ὑποχρέωση νά προωθοῦν τούς τίμιους καί ἀγαθούς. Ἔτσι πρέπει νά συμπεριφέρεται ὁ προϊστάμενος, νά μή ἐπιζητεῖ δηλαδή τήν δική του τιμή, ἀλλά προπαντός τό κοινό συμφέρον. Ἔχει καθιερωθεῖ στήν δημόσια πρακτική καί πολιτική οἱ ἄρχοντές μας νά τρέφονται ἀπό ἐμᾶς, ἐπειδή ἀκριβῶς φροντίζουν γιά τά κοινά ἀγαθά καί ξοδεύουν ὅλο τόν ἐλεύθερο χρόνο τους γι᾽ αὐτά, καί ἔτσι μαζί μέ τά κοινά σώζονται καί τά ἀτομικά ἀγαθά τοῦ καθενός μας. Καί γιά τό ὅτι ὑπάρχουν ἄρχοντες καί τό ὅτι ὑπάρχουν δικαστές, πρέπει νά ἀναπέμπουμε στό Θεό μεγάλες εὐχαριστίες. Γιατί ὁ Θεός, φροντίζοντας γιά τήν εὐταξία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί γιά νά μή συμπεριφέρονται οἱ πολλοί πιό παράλογα καί ἀπό τά ἄλογα καί ἄγρια θηρία, μᾶς χάρισε τίς πολιτικές ἐξουσίες καί τούς πολιτικούς, πού εἶναι παρόμοια μέ τήν τέχνη τοῦ ἡνίοχου καί τοῦ κυβερνήτη τοῦ πλοίου». 4. Ἡ εὐθύνη τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων: «Ἀναρωτιέμαι, ἄν εἶναι δυνατόν νά σωθεῖ ποτέ κάποιος ἀπό τούς ἄρχοντες καί ἐκπλήσσομαι βλέποντας μερικούς ἀκόμη καί νά σπεύδουν καί νά ρίχνονται στό μεγάλο καί δυσβάστακτο βάρος τῆς ἐξουσίας παρά τή μεγάλη ἀπειλή, εὐθύνη καί ἀδιαφορία πού ἐπικρατοῦν… Πράγματι πρέπει νά φοβούμεθα καί νά τρέμουμε καί ἐξαιτίας τῆς συνειδήσεώς μας καί ἐξαιτίας τοῦ βάρους τῆς ἐξουσίας, καί οὔτε νά παραιτούμεθα, ὅταν ἡ ἐξουσία κάποτε μᾶς ἀνατεθεῖ, οὔτε, ἐάν δέν μᾶς ἀνατεθεῖ, νά τήν ἐπιδιώκουμε. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὅταν οἱ ἄρχοντες στεροῦνται τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς καί δέν ἐλέγχονται, τότε καθίστανται οἱ ἴδιοι πρόξενοι ἀνωμαλίας καί κοινωνικῆς καταστροφῆς. Ὅταν οἱ ἄρχοντες εἶναι ἠθικά ἀσθενεῖς, τότε καί ὁ λαός τούς μιμεῖται στό κακό καί στό ἄδικο. Γιατί, ὅταν τό κεφάλι δέν εἶναι ὑγιές, πῶς εἶναι δυνατόν νά παραμένει εὔρωστο τό ὑπόλοιπο σῶμα; Πρόσεξε λοιπόν, ἄρχοντα, πόση ἀνωμαλία μπορεῖς νά προκαλέσεις μέ τήν ἀνεντιμότητα στήν κοινωνία. 5. Κίνδυνοι πού ἀπειλοῦν τούς ἄρχοντες: «Δέ θά μποροῦσε νά βρεῖ κανείς ἰδιωτικό σπίτι γεμάτο ἀπό τόσες συμφορές, ὅσο γεμάτα ἀπό δοκιμασίες εἶναι τά σπίτια τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων. Διότι πάνω σ᾽ αὐτή τήν ἐξουσία πέφτουν πρό πάντων καί ὀρφάνιες πρόωρες καί χηρεῖες καί θάνατοι βίαιοι, πολύ πιό παράνομοι καί πιό ὀδυνηροί ἀπό

ἐκείνους πού ἀναφέρονται στίς τραγωδίες. Εἶναι μεγάλη ἡ ἔπαρση καί ἡ ἀλαζονεία αὐτῶν πού βρίσκονται στήν πολιτική ἐξουσία, πού δέν ταπεινώνονται οὔτε καί μέ τίς μεγαλύτερες συμφορές τους. Ὅσο μεγαλύτερο εἶναι τό πολιτικό ἀξίωμα, τόσο μεγαλύτεροι εἶναι καί οἱ κίνδυνοι γιά τόν ἄρχοντα. Γιατί ἀρκεῖ καί ἕνα μόνο κατόρθωμα ν᾽ ἀνεβάσει τόν ἄρχοντα στόν οὐρανό τῆς ἀλαζονείας, ἀλλά καί μόνο ἕνα σφάλμα ἤ ἀτόπημα, γιά νά τόν ρίξει ἀκόμη καί μέσα στήν ἴδια τήν κόλαση. Πραγματικά καί ἡ κενοδοξία ἐπιτίθεται τότε σφοδρότερα καί ἡ φιλαργυρία καί ἡ αὐθάδεια, ἐπειδή ἡ ἐξουσία παρέχει τέτοια δυνατότητα, πού γεννᾶ δυσαρέσκειες στόν φτωχό λαό, ἀλαζονικές προσβολές καί χλευασμούς καί ἄπειρα ἄλλα». 6. Ἀρετές καί προσόντα τῶν καλῶν ἀρχόντων: «Δέν εἶναι μικρό εἶδος εὐεργεσίας τό νά ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ἀγαθούς ἄρχοντες. Ὁ ἄρχοντας δέν διακρίνεται ἀπό τήν χλαμύδα καί τήν ζώνη, οὔτε ἀπό τήν φωνή τοῦ κήρυκος, πού ἀναγγέλλει τήν ἄφιξή του, ἀλλά ἀπό τό ὅτι ἀναζωογονεῖ αὐτούς πού ἔχουν καταπονηθεῖ καί διορθώνει τά κακῶς ἔχοντα, τιμωρεῖ τήν ἀδικία, δέν ἐπιτρέπει τήν ἀλαζονική ἐξουσία. Ἄλλωστε, ὁ ἄριστος πολιτικός ἄρχοντας πρέπει νά διακρίνεται γιά τό θάρρος του, τήν παρρησία μέ τήν ὁποία πρέπει νά ὁμιλεῖ, τήν περιφρόνηση τῶν βιοτικῶν, τό μῖσος του κατά τῆς πονηρίας καί ὑποκρισίας, τήν ἠπιότητα καί τήν φιλανθρωπία πρός τόν λαό πού πάσχει. Ὁ πολιτικός ἄρχοντας ὀφείλει νά προνοεῖ γιά τούς ὑπηκόους του, νά ἐνδιαφέρεται καί νά φροντίζει γιά τήν εὐημερία τους. Γιατί, αὐτό ἀκριβῶς πού εἶναι ὁ γιατρός, αὐτό εἶναι καί ὁ ἄρχοντας, μᾶλλον δέ περισσότερο ἀπό τόν γιατρό. Ὁ γιατρός δηλαδή φροντίζει γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων μέ τήν ἐπιστήμη του, ἐνῶ ὁ πολιτικός ἄρχοντας κινδυνεύοντας καί ὁ ἴδιος γιά τόν λαό του. Ἐπιπλέον πρέπει νά διακρίνεται ὁ ἄρχοντας ὡς ἀδιάβλητος, ἐγκρατής, σεμνός, φιλόξενος, δάσκαλος καί καθοδηγητής τοῦ λαοῦ. Ὁ ἄρχοντας δέν πρέπει νά ὑπερέχει ἀπό τούς ἀρχομένους στίς τιμές, ἀλλά στίς ἀρετές. Ὁ ἄρχοντας σ᾽ αὐτό κυρίως πρέπει ν᾽ ἄρχει, νά νικᾶ δηλαδή μέ τήν ἀρετή του. Ἄν ὅμως νικᾶται δέν εἶναι πλέον ἄρχων. Νά εἶναι φιλόστοργος μέ τόν λαό μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά συζητεῖ καί νά διαπραγματεύεται μέ τρόπο περισσότερο ἤπιο καί φιλάνθρωπο. Ὅπως οἱ ὑπήκοοι ὀφείλουν νά εἶναι πειθαρχικοί καί ὑπάκουοι, ἔτσι καί οἱ ἄρχοντες ὀφείλουν νά εἶναι ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί ὑπέρ τοῦ λαοῦ. Ν᾽ ἀναγνωρίζει τήν κρίση τοῦ λαοῦ καί νά ἀποδέχεται τίς ἐπιλογές του.

Κρίσιμα ἐρωτήματα

Ἐκεῖνος λοιπόν πού ἔχει τήν δύναμη νά ρυθμίσει τήν ψυχή του καί τήν συμπεριφορά του καί εἶναι σέ θέση, νά ἄρχει καί νά ἄρχεται, αὐτός θά μπορέσει νά κυβερνήσει καί τήν οἰκογένειά του. Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά κυβερνήσει τό σπίτι του, θά μπορέσει νά κυβερνήσει καί πόλη καί κράτος καί ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἄν ὅμως δέν εἶναι σέ θέση νά ρυθμίσει τόν ψυχικό του κόσμο, πῶς θά μπορέσει νά κυβερνήσει τήν πολιτεία; Πές μου ποιό εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ ἄρχοντος; Δέν εἶναι τό νά ὠφελεῖ καί νά εὐεργετεῖ αὐτούς πού κυβερνᾶ; Πῶς ὅμως θά ὠφελήσει ἄλλους, αὐτός πού δέν μπόρεσε νά ὠφελήσει τόν ἑαυτό του; Ἐκεῖνος πού ἔχει στήν ψυχή του ἄπειρα τυραννικά πάθη, πῶς θά μπορέσει νά ἀποκόψει τά τυραννικά πάθη τῶν ἄλλων; Εἶναι ἀνάξιοι καί λίαν ὑποκριτές, ἐκεῖνοι οἱ πολιτικοί ἄρχοντες, πού ἀπό τό ἕνα μέρος ἀπαιτοῦν ἀπό τούς ἄλλους ἀκρίβεια βίου καί ἀπό τό ἄλλο μέρος ἐπιτρέπουν γιά τόν ἑαυτόν του τήν μεγαλύτερη ἐλευθερία, πού φθάνει μέχρι τήν ἀσυδοσία. Πράττουν δηλαδή τό ἀντίθετο ἀπό ἐκεῖνο πού πρέπει νά

ΤΕΡΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΙΚΙΑΝ

᾿Αξιότιμε κ. Διευθυντά, Χαίρετε καὶ ὑγιαίνετε. ῾Ο ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν κ. Παναγιώτης Μπούμης μὲ μακροσκελὲς ἄρθρο του στὸν «Ο.Τ.» τῆς 25ης Μαΐου μὲ τίτλο ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ἐπανέρχεται στὴν ἀντιδικία μαζί μου καὶ δυστυχῶς, δυστυχέστατα, ἰσχυρίζεται καὶ πάλι, ὅτι τὸ ἔναρθρον «ὁ Θεὸς» ἰσχύει μόνο γιὰ τὸν Πατέρα, ὄχι καὶ γιὰ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο, καὶ συνεπῶς δὲν δυνάμεθα νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ αἷμα «τοῦ Θεοῦ», καίτοι κατὰ τὴ Γραφὴ καὶ τὴν ᾿Εκκλησία ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος εἶνε «ὁ Θεός», ὅλη ἡ θεία οὐσία, ὅπως ὁ Πατήρ, μὲ τὴν ἐνσάρκωσί του ἀπέκτησε αἷμα, καὶ κατὰ τὸ δόγμα τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων ὁ Θεὸς ἔχει αἷμα ὡς ἄνθρωπος. ᾿Αλλὰ τὸ δόγμα τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων ὁ κ. καθηγητὴς δὲν ἀντιλαμβάνεται ὀρθῶς. Τὸν ἰσχυρισμὸ τοῦ κ. Μπούμη ἔχουμε ἀνατρέψει μὲ πολλὰ Γραφικὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ὁ κ. καθηγητὴς ἀντιπαρῆλθε. Στὸ νέο ἄρθρο του μασᾷ τὰ λόγια του, τὰ λέγει ἔτσι, τὰ λέγει καὶ ἀλλιῶς. Καὶ ἀντὶ τοῦ ἑαυτοῦ του παρουσιάζει ἐμένα ὡς ἀστοχήσαντα περὶ τὴν ἀλήθειαν, καὶ αὐτὸς δῆθεν μὲ βοήθησε νὰ καταλάβω τὰ ὀρθά! Τὸ νέο ἄρθρο του περιέχει πολλὲς παρανοήσεις, ἀντιφάσεις, σοφιστεῖες καὶ συγχύσεις, καὶ πολλὰ λόγια ἀκατανόητα, δημωδῶς «ἀκαταλαβίστικα». Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐπ᾿ αὐτοῦ πολλὰ θὰ μπορούσαμε νὰ παρατηρήσωμε καὶ ν᾿ ἀπαντήσωμε. ᾿Αλλὰ δὲν θ᾿ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ νέο ἄρθρο του. Περιττὴ ἡ ἀνασκευή του καὶ χαμένος κόπος. ᾿Αντιλαμβανόμεθα, ὅτι καθηγητὴς Πανεπιστημίου διαλεγόμενος μὲ μὴ καθηγητή, καὶ μάλιστα γραπτῶς καὶ δημοσίως, εἶνε πάρα πολὺ δύσκολο νὰ ὁμολογήσῃ σφάλμα του. Στὸ ἄρθρο μας «ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΘΕΟΣ Ο ΥΙΟΣ;» («Ο.Τ.» 27ης ᾿Απριλίου) δηλώσαμε, ὅτι, ἂν ὁ κ. Μπούμης δὲν παραδεχθῇ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε «ὁ Θεός», ἐνάρθρως, δὲν πρόκειται νὰ γράψωμε ἐκ νέου. Τηροῦμε τὸ λόγο μας. Καὶ τοῦτο μόνο γράφουμε, ὅτι σὲ «ὕβρεις καὶ συκοφαντίες» κατ᾿ αὐτοῦ δὲν ἐκτραπήκαμε, ὅπως ἰσχυρίζεται. ῎Αλλο ἔλεγχος ἐσφαλμένων ἀντιλήψεων, καὶ ἄλλο ὕβρεις καὶ συκοφαντίες. Εὐχαριστῶ γιὰ τὴ φιλοξενία Νικόλαος ᾿Ιω. Σωτηρόπουλος

ἐφαρμόζει ὁ ἄριστος ἄρχων, νά εἶναι δηλαδή ἀδυσώπητος καί αὐστηρός δικαστής γιά τόν ἑαυτόν του καί τίς πράξεις του, ἐνῶ συγχωρητικός καί ἥμερος γιά τίς πράξεις καί ἐνέργειες τῶν ἀρχομένων. Ὁ ἄρχων πρέπει νά εἶναι λαμπρότερος ἀπό κάθε λαμπτήρα καί νά ἔχει βίο ἀκηλίδωτο, ὥστε νά τόν ἔχουν ὅλοι ὡς παράδειγμα, γιά νά συγκρίνουν καί νά συμμορφώνουν τήν ζωή τους πρός τήν δική του ζωή. Οὔτε ἐκεῖνος πού ἀσκεῖ τήν πολιτική ἐξουσία, οὔτε ἐκεῖνος πού ἀσκεῖ τήν πνευματική, θά μπορέσουν νά τίς διαχειρισθοῦν δίκαια, ἐάν προηγουμένως δέν κυβερνήσουν τόν ἑαυτό τους, ὅπως πρέπει καί ἐάν δέν τηρήσουν μέ μεγάλη ἀκρίβεια καί τούς πολιτικούς καί τούς θρησκευτικούς νόμους τῆς πολιτείας».

Προτιμοτέρα ἡ ἀπουσία τοῦ ἄρχοντος ἀπό τόν ἀνάξιον ἄρχοντα

7. Οἱ κακοί καί ἀνάξιοι ἄρχοντες: «Οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀναλάβουν τήν ἐξουσία, χρησιμοποιοῦν αὐτή τήν δύναμή τους, γιά νά πράττουν ἀδικίες. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἀθλιότερο ἀπό τόν ἄρχοντα ἐκεῖνον, πού δέν ὠφελεῖ καθόλου καί σέ τίποτε αὐτούς πού κυβερνᾶ. Εἶναι σημάδι πάρα πολύ μεγάλης ἀρρώστιας καί δεῖγμα διαστροφῆς τό νά ἐνθαρρύνουν οἱ γιατροί τίς ἀρρώστιες. Γιατί ἔργο τῶν ἀρχόντων εἶναι νά ἀναχαιτίζουν τίς ἀταξίες τοῦ λαοῦ, νά τόν κατευθύνουν πρός τό ὀρθό καί νά κάνουν τούς πολίτες νά εἶναι ὑπάκουοι καί πειθαρχικοί στόν νόμο. Ὅταν ὅμως αὐτοί πρῶτοι (οἱ πολιτικοί ἄρχοντες) παραβαίνουν τόν νόμο, πῶς θά μποροῦσαν νά γίνουν δάσκαλοι στούς ἄλλους; Ἐάν λοιπόν ἡ ρίζα εἶναι σάπια, τί καλό εἶναι δυνατόν νά περιμένει κάποιος ἀπό τά κλαδιά; Ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν ἄρχοντα, τότε στεροῦνται ἁπλῶς ἐκεῖνον πού θά τούς ὁδηγήσει στό ὀρθό. Ἐκεῖνοι ὅμως πού ἔχουν κακό ἄρχοντα, ἔχουν ἐκεῖνον πού τούς ὁδηγεῖ στούς γκρεμούς καί στούς βούρκους. Ἴσως μοῦ πεῖ κάποιος ὅτι ὑπάρχει καί ἄλλο κακό, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό νά εἶναι κακός ὁ ἴδιος ὁ πολιτικός ἄρχων. Τό ξέρω καί ἐγώ. Δέν εἶναι μικρό τό κακό αὐτό, ἀλλά εἶναι πολύ χειρότερο καί ἀπό τήν ἀναρχία, ἐπειδή εἶναι προτιμότερο νά μή διοικεῖται ἕνας λαός ἀπό κανένα ἄρχοντα, παρά νά διοικεῖται ἀπό κακό καί τρισάθλιο πολιτικό ἡγέτη. Πολλοί ἀπό τούς πολιτικούς ἡγήτορες, ὅταν κλέβουν, εἶναι ἐπιεικεῖς καί μετριοπαθεῖς καί καταδεκτικοί καί ὄχι ἐπειδή τό θέλουν, ἀλλά ἐπειδή τούς ἀναγκάζει ἡ συνείδησή τους, ἀφοῦ τά κλεμμένα τούς ἀφαιροῦν τήν παρρησία. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά οἱ ἀδωροδόκητοι εἶναι φορτικοί καί κουραστικοί, ἐπειδή ὠθοῦνται ἀπό κάποια κενοδοξία καί ἀπό τήν ἀλαζονική ἰδέα ὅτι εἶναι καθαροί ἀπό παράνομα κέρδη.

Φαῦλοι καί πονηροί

Στούς πολιτικούς ἄρχοντες παρατηρεῖται καί ἡ ἑξῆς φοβερή διαστροφή καί ἀρρώστια. Συναντοῦμε δηλαδή τούς ἀπερχομένους πολιτικούς ἡγήτορες νά εὔχονται ὅσοι θά ἔλθουν μετά ἀπ᾽ αὐτούς στήν ἐξουσία νά εἶναι φαῦλοι καί πονηροί. Διότι, ἐάν τύχει νά εἶναι γενναῖοι, αὐτοί πού ἀπέρχονται, νομίζουν ὅτι θά δοξασθοῦν περισσότερο, ἐάν οἱ διάδοχοί τους στήν ἐξουσία δέν εἶναι καλοί καί ἱκανοί. Ἐάν πάλι εἶναι βάναυσοι καί διεφθαρμένοι, νομίζουν ὅτι ἡ κακία τοῦ ἑπόμενου πολιτικοῦ ἄρχοντος θά ἀποτελέσει τήν δικαιολογία τῆς δικῆς τους κακίας. Ὁ δέ λαός πρέπει νά ἐκλέγει ὡς ἄρχοντές του ὄχι τούς νεαρούς, ἀλλά τούς ἔμπειρους, οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν μέ βάση τόν νόμο καί γι᾽ αὐτό προτιμοῦν νά εἶναι νομοταγεῖς καί ὄχι ἀρεστοί στόν λαό. Καί ἐνῶ ὁ λαός τήν κρίσιμη στιγμή τῆς ἐκλογῆς ἔχει πάντοτε ὀρθή κρίση, ἐντούτοις δέν ἔχουν τήν ἀναγκαία γενναιότητα νά ἐκλέξουν τούς ἄξιους. Γιατί ἀναλόγως τοῦ ἐπιπέδου τοῦ λαοῦ ἐκλέγονται καί οἱ ἄξιοι ἤ ἀνάξιοι ἄρχοντες. Ἀλλά καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καί ἄν ἀκόμη εἶναι ὁ πολιτικός ἄρχων πάρα πολύ ἐνάρετος, μόνη ἡ δικαιοσύνη καί ἡ ἀρετή του δέν θά μπορέσει νά σκεπάσει τά ἀμέτρητα παραπτώματα τῶν ὑπηκόων». 8. Ἡ τιμή τοῦ λαοῦ πρός τούς ἄρχοντες: «Νά ὑπακούετε στούς πολιτικούς ἄρχοντες, ὥστε νά ἐκτελοῦν τό ἔργο τους μέ χαρά καί ὄχι μέ στεναχώρια. Διότι τό νά δυσφοροῦν καί νά στενάζουν οἱ προεστοί σας, εἶναι ἀσύμφορο γιά ἐσᾶς τούς ἴδιους (τόν λαό). Ἐάν περιφρονεῖται καί καταφρονεῖται ὁ πολιτικός, τότε ἀδρανεῖ καί ἀδιαφορεῖ γιά τό καθῆκον καί τήν ἀποστολή του. Συνεπῶς, ὁ λογικός λαός τιμώντας τούς ἄρχοντάς του, στό τέλος δέχεται τήν τιμή καί τό ὄφελος ἀπό τήν προσφορά καί τό ἔργο τῶν ἀρχόντων του. Ἡ σχέση εἶναι ἀμφίδρομη καί ὁ λαός ἔχει τήν ἀνάγκη τῆς διοικήσεως ἀπό τούς ἄρχοντές του, ἀλλά καί οἱ ἄρχοντες ὑφίστανται καί δικαιολογοῦν τήν ὕπαρξή τους χάριν τοῦ λαοῦ, πού ὀφείλουν νά διακονοῦν». Αὐτή εἶναι σέ γενικές γραμμές ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου γιά τήν πολιτική ἐξουσία καί τούς πολιτικούς. Εἶναι δέ ἄκρως ἐπίκαιρη λόγῳ καί τῆς ἰδιαίτερα κρισίμου περιόδου, πού διανύουμε.

ΚΑΙ ΤΟ «ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΙΣΜΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Τοῦ κ. Στυλιανοῦ Λαγουροῦ

«Καί ἐλάλησεν Κύριος πρὸς Μωϋσῆν λέγων… ἠνόμησε γὰρ ὁ λαός σου, ὃν ἐξήγαγες ἐκ τῆς Αἰγύπτου, παρέβησαν ταχὺ ἐκ τῆς ὁδοῦ, ἧς ἐνετείλω αὐτοῖς· ἐποίησαν ἑαυτοῖς μόσχον καὶ προσκεκυνήκασιν αὐτῷ… καὶ εἶπαν οὗτοι οἱ Θεοί σου Ἰσραήλ» (Ἐξ. ΛΒ´ 7, 8). Ἡ ἀπόλυτη σύγχυση συνειδήσεων καὶ ἡ ἀπώλεια ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας, ἔργο τῆς μεταπολιτεύσεως διεφθαρμένων πολιτικῶν, ὁδήγησαν τοὺς Ἕλληνες στὸ χάος, καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας καὶ τοῦ ἔθνους. Στὸν παγκόσμιο χάρτη ἡ Ἑλλάδα εἶναι γκρίζα περιοχὴ ὄχι τόσο γιὰ τὸ ἰλιγγιῶδες οἰκονομικὸ χρέος στοὺς δανειστὲς τοκογλύφους, ὅσο γιὰ τὸ ἀπροσμέτρητο ἔλλειμμα τῆς κατὰ κεφαλὴν ὀρθοφροσύνης. Χάσαμε τὴν ταυτότητά μας καὶ αὐτὴ τὴν ψυχή μας. Ἀρνηθήκαμε τὸν Θεό μας, γιὰ νὰ τὸν ἀντικαταστήσουμε μὲ οἰκονομικὰ εἴδωλα εὐμάρειας, ποὺ τὰ πλασάρησαν διεφθαρμένα ἀνθρωπάκια, ἄδεια τὰ ἴδια, χωρὶς «ψυχή». Εὔπιστοι οἱ Ἕλληνες στοὺς δημαγωγοὺς «σωτῆρες», οἱ ὁποῖοι μᾶς πῆραν τὰ μυαλά, ἐρημοποίησαν τὴν ρημαγμένη ψυχή μας, δίχως νὰ τὸ καλοσκεφτοῦμε σηκώσαμε εὔκολα τὸ «χρυσὸ μοσχάρι» τοῦ σοσιαλισμοῦ στὸ ὄνομα τῆς κλεπτοκρατίας, ποὺ ἔφερε τὴν χρεωκοπία. Δανειζόμασταν, γιὰ νὰ καλοτρῶμε ἐμεῖς καὶ νὰ πλουτίζουν οἱ λίγοι στέλνοντας τὸν λογαριασμὸ στοὺς φτωχούς. Σβήσαμε ἀπὸ τὴν ζωή μας ὑπέρτατες ἀξίες πνευματικῆς ποιότητας, γιὰ νὰ τὶς ἀντικαταστήσουμε μὲ τὴν διαφθορά, τὴν διαπλοκὴ καὶ τὴν ἀνηθικότητα. Κι ὅταν πιὰ ἦλθε ἡ λυπητερὴ τοῦ λογαριασμοῦ, τὸ «χρυσὸ μοσχάρι» ἔγινε θρύψαλα, ὁ Μωυσῆς ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπόν του, ἡ ἔρημος τῆς παγερῆς νύκτας ἔφερε τὴν ἀπώλεια τῆς αὐτοσυνειδησίας, τὴν ἀπιστία καὶ τὸ τέλος: τὶς βουτιὲς ἀπὸ τὰ μπαλκόνια. Αὐτοὶ οἱ καταστροφεῖς, ποὺ μᾶς διαβεβαίωναν «λεφτὰ ὑπάρχουν», γιὰ νὰ μᾶς σπρώξουν ἐνσυνείδητα στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, συνεχίζουν τὰ ὀλέθρια ψέματα, ὅτι δὲν γκρεμοτσακιστήκαμε ἀκόμη στὸ βάραθρο. Καὶ ὅμως εἴμαστε ἀπὸ πολλοῦ γκρεμοτσακισμένοι, ἡμιθανεῖς στὸ βάραθρο, μὲ τοὺς γῦπες Εὐρωπαίους ἀπὸ πάνω νὰ κατασπαράσσουν τὶς διαμελισμένες σάρκες μας. Κάποιοι ἀπελπισμένοι ἐπιζῶντες θρηνωδοὶ μέσα σʼ αὐτὸ τὸ σκοτεινὸ βάραθρο, περιμένουν τὸν… «διασώστη» Τσίπρα, ὦ τῆς μωρίας, νὰ τοὺς σώσει. Ἡ ἀπώλεια τῆς λογικῆς καὶ ἡ θεσμοθέτηση τῆς παραφροσύνης σὲ ὅλο τους τὸ μεγαλεῖο. «Μωραίνει Κύριος οὕς βούλεται ἀπολέσαι». Συνεπῶς τὸ μόνο πιθανὸν πρέπει νὰ εἶναι ἡ ὁλικὴ καταστροφὴ τῆς χώρας, γιὰ νὰ πληρώσουμε τὸ τίμημα τῆς ἀποστασίας… «τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (!) κάτι ποὺ δὲν ἀναιρεῖται ὅσο κι ἄν θέλουμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε… Ὅποιος λοιπὸν διαθέτει κάποια ὑπολείμματα λογικῆς καὶ διαβάσει τὶς προγραμματικὲς δηλώσεις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, μὲ ποιὸ τρόπο θὰ κυβερνήσει τὴν διαλυμένη καὶ αἱμορραγοῦσα χώρα, τὸν πιάνει τρόμος καὶ ἀπελπισία, γιὰ νὰ μὴ δεῖ τί θὰ ἐπακολουθήσει. «Ἀπʼ τὴν Σκύλα στὴν Χάρυβδη»… Λόγῳ οἰκονομίας χώρου, παραβλέπουμε τὴν φρίκη ποὺ προκαλοῦν οἱ σταλινικὲς ἀποφάσεις καὶ προθέσεις τῆς διακυβερνήσεως τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἄν ἡ μωρία μας δὲν κλείσει τὸ… ὅραμά του γιὰ νὰ γίνουμε τὸ μετασταλινικὸ σοβιὲτ ἤ ἡ Ἀργεντινή… Ὡστόσο εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ, τὸ ἄσβεστο μῖσος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἀπὸ χρόνια ζητεῖ νὰ μᾶς περιθωριοποιήσει καὶ καταργήσει. Παρὰ ταῦτα ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ «Ἕλληνες-Ἀνθέλληνες», ποὺ δίνουν «σταυρὸ» σʼ ἐκείνους ποὺ τὸν μάχονται καὶ ζητοῦν ἐπίμονα νὰ τὸν καταργήσουν ἀπὸ τὸν δημόσιο βίο…Ἡ ζωντανὴ Ὀρθοδοξία ἤδη ἀποστρέφει τὸ πρόσωπόν της ἀπὸ ἐμᾶς ἐδῶ… Μετακομίζει στὶς ἀφρικανικὲς καὶ ἀσιατικὲς χῶρες, ποὺ τὴν νοσταλγοῦν καὶ χιλιάδες ἐντάσσονται στὴν νεκρανάστασή τους! Ὅπως τότε ἀφήρεσε ὁ Γιαχβὲ ἀπὸ τὸν ἀχάριστο θεοκτόνο λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ τὰ προνόμιά του καὶ τὴν υἱοθεσία παρέδωσε στὰ ἔθνη, στοὺς Ἕλληνες, τὸ ἴδιο καὶ τώρα τὴν ἀφαιρεῖ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἀναξίους καὶ τὴν δίδει ἀλλοῦ, σὲ ἄλλα ἔθνη. Ἡ παραπάνω ἄποψη δὲν εἶναι ἀκραία. Στοιχειοθετεῖ μιὰ σύγχρονη πραγματικότητα ποὺ θέλει τὴν Ἑλλάδα στὸ περιθώριο. Χώρα ποὺ θὰ τῆς ἀφαιρεθοῦν ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ τὴν ἀνέδειξαν πρωτοπόρο στὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν πίστη. Οἱ προγραμματικὲς «συνιστῶσες» τοῦ Τσίπρα ἔχουν δεδηλωμένη προτεραιότητα τὸν ἐθνομηδενισμό, τὴν ἀπορθοδοξοποίηση καὶ τὴν υἱοθετημένη πολυπολιτισμικότητα τῆς νέας Ἐποχῆς. Καὶ αὐτὰ θὰ ἐπιτευχθοῦν μεταξὺ ὅλων τῶν ἄλλων, ὅταν θὰ νομιμοποιηθοῦν οἱ μετανάστες καὶ μέσα στὰ σπλάχνα τῆς πληγωμένης πατρίδας θὰ κυοφορηθοῦν ἑκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμανάκια-νεογενίτσαροι, καὶ θὰ ἀνεγερθοῦν ἑκατοντάδες τζαμιά…Τότε οἱ Ἕλληνες θὰ ἐκτοπισθοῦν καὶ οἱ «ἀριστερὲς» δυνάμεις θὰ ἔχουν ἱκανοποιήσει τὸ στόχο τους. Ἐμπιστευθεῖτε τὸν Ἀλέξη, γιὰ νὰ μᾶς στείλει ἡ καταστροφικὴ μανία του μετανάστες καὶ ἐξόριστους ἀνὰ τὰ ἔθνη. Παροίκους καὶ παρεπιδήμους. Μᾶς ἀξίζει…

Τρεῖς χιλιάδες φανατικοί ἰσλαμισταί ἐζήτησαν ἀπό τήν Τουρκικήν Κυβέρνησιν νά μετατραπῆ ἡ Ἁγια-Σοφιά εἰς τζαμί

Εἰς τήν Ἑλλάδα ὅμως οἱ ἐξουσιασταί, ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἱκανοποιοῦν ὅλα τά αἰτήματα τόσον τῶν γηγενῶν Μουσουλμάνων ὅσον καί τῶν παρανόμως εἰσελθόντων εἰς τήν Χώραν, ἀλλά καί οἱ πρῶτοι πλαστογραφοῦν τήν ἱστορίαν καί περιφρονοῦν τόν «ἑορτασμόν» τῆς Ἁλώσεως τῆς Κων/πόλεως ὑπό τῶν Τούρκων, εἰς τήν Τουρκίαν συμβαίνουν ἀκριβῶς τά ἀντίθετα. Ἤτοι τιμοῦν τήν ἅλωσιν ἀπό τά στρατεύματα τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητοῦ καί ἀξιώνουν νά μετατραπῆ ἡ Ἁγία Σοφία εἰς τζαμί. Συμφώνως πρός ἀνταπόκρισιν τῆς ἐφημερίδος «ΤΑ ΝΕΑ» ἐκ τῆς Κων/πόλεως:

«Τὴ μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφιᾶς σὲ τζαμὶ ἀπαίτησαν περίπου τρεῖς χιλιάδες φανατικοὶ ἰσλαμιστές, οἱ ὁποῖοι συγκεντρώθηκαν τὸ Σάββατο ἔξω ἀπὸ τὸν ναὸ καὶ προσευχήθηκαν διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὸν νόμο τοῦ 1934, ποὺ ἀπαγορεύει νὰ τελοῦνται ἐκεῖ θρησκευτικὲς τελετές. “Μακάρι ἡ Ἁγια-Σοφιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμά”, δήλωσε ὁ γενικὸς γραμματέας τοῦ ἰσλαμικοῦ Κόμματος Εὐδαιμονίας Μουσταφᾶ Καμαλάκ, ἐνῶ ὁ βουλευτὴς τοῦ Ρεπουμπλικανικοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος (CHP) Σινάν Ἀϊγκιούν εἶχε ἀναφέρει ὅτι πρόκειται νὰ θέσει τὸ θέμα στὴ Βουλή. Οἱ ἰσλαμιστὲς ἄρχισαν νὰ συγκεντρώνονται μπροστὰ ἀπὸ τὴν Ἅγια-Σοφιὰ τὸ μεσημέρι τοῦ Σαββάτου. “Ἡ Ἁγια-Σοφιὰ εἶναι τζαμὶ καὶ τζαμὶ θὰ παραμείνει”, “Νὰ κοποῦν οἱ ἁλυσίδες, νὰ ἀνοίξει ἡ Ἁγια-Σοφιά”, ἦταν μερικὰ ἀπὸ τὰ συνθήματά τους, ποὺ ἦταν γραμμένα καὶ σὲ πανό. Ἀνάμεσά τους βρίσκονταν καὶ γυναῖκες μὲ μαντίλες καθὼς καὶ γυναῖκες καλυμμένες μὲ μαῦρο τσαρσάφι (σεντόνι), τὸ ὁποῖο δηλώνει ἀκραῖο ἰσλαμισμό. Ἡ διαμαρτυρία πραγματοποιήθηκε στὸ πλαίσιο τῶν ἐκδηλώσεων γιὰ τὴν 559η ἐπέτειο τῆς Ἅλωσης τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητή. Στὴν πλατεῖα μπροστὰ ἀπὸ τὴν Ἁγια-Σοφιὰ πῆρε τὸν λόγο καὶ ὁ πρόεδρος τῆς ἰσλαμικῆς Ἕνωσης Νέων Ἀνατολῆς Σαλὶχ Τουρχάν, ὁ

ὁποῖος ἐπίσης ἐπέκρινε τὸ σημερινὸ καθεστὼς, ὑπὸ τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ ἡ Ἁγια-Σοφιά. Ὑπενθύμισε ἐπίσης πὼς εἶχε μετατραπεῖ σὲ τζαμὶ ἀμέσως μετὰ τὴν Ἅλωση καὶ πρόσθεσε ὅτι τὸ πρῶτο κήρυγμα στὴν προσευχὴ τῆς Παρασκευῆς στὴν Ἁγια-Σοφιὰ τότε τὸ εἶχε ἀναγνώσει ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητής. “Μὲ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου τὸ 1934 μετατράπηκε σὲ μουσεῖο καὶ σταμάτησε ἡ προσευχή”, εἶπε ὁ Τουρχάν. “Τὸ νὰ μὴ λειτουργεῖ σήμερα ὡς τζαμὶ ἀποτελεῖ προσβολὴ γιὰ τὰ 75 ἑκατομμύρια μουσουλμάνους Τούρκους”, πρόσθεσε, “καὶ συμβολίζει τὸν ἄθλιο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μᾶς συμπεριφέρεται ἡ Δύση”. Ἔπειτα ἀπὸ τὶς ὁμιλίες ἀκολούθησε προσευχή, ἐνῶ ἰσχυρὴ ἀστυνομικὴ δύναμη βρισκόταν συνεχῶς στὴν περιοχή. Τελικά, μόλις τελείωσε ἡ προσευχὴ οἱ διαμαρτυρόμενοι ἀποχώρησαν χωρὶς νὰ προκληθοῦν ἐπεισόδια. Πάντως πρὶν ἀκόμη κινητοποιηθοῦν οἱ ἀκραῖοι ἰσλαμιστές, ὁ βουλευτὴς τοῦ CHP Σινάν Ἀϊγκιούν εἶχε καλέσει πρὸ ἡμερῶν τὴν κυβέρνηση νὰ ἀνοίξει γιὰ προσευχὴ στοὺς μουσουλμάνους τὴν ἉγιαΣοφιά, ἡ ὁποία ἦταν τζαμὶ γιὰ 481 χρόνια, ὅπως τόνισε. Μάλιστα ὑπέβαλε σχετικὸ ἐρώτημα καὶ στὸν ὑπουργὸ Πολιτισμοῦ τῆς Τουρκίας Ἐρτουγροὺλ Γκιουνάι καλώντας τον νὰ ξεκαθαρίσει τὶς προθέσεις του, ἐνῶ ἀπὸ τηλεοπτικὸ πρόγραμμα ἀπευθύνθηκε καὶ στὸν Τοῦρκο Πρωθυπουργὸ Ταγὶπ Ἐρντογάν, λέγοντας: “Ἂν στὸ θέμα τῶν τζαμιῶν εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ἀνοίξει τὴν Ἁγια-Σοφιὰ γιὰ μουσουλμανικὴ προσευχὴ, θὰ τοῦ φιλήσω τὸ χέρι!”. Ὑπὸ τὴ διακυβέρνηση Ἐρντογάν, τονίζεται ἰδιαίτερα τὸ αὐτοκρατορικὸ ὀθωμανικὸ παρελθὸν τῆς χώρας καὶ ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἀμφισβητοῦνται ἔντονα οἱ μεταρρυθμίσεις τοῦ ἱδρυτῆ τοῦ σύγχρονου τουρκικοῦ κράτους Μουσταφᾶ Κεμάλ. Ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ συμπίπτει μὲ τὴν καθυστέρηση τῶν ἐνταξιακῶν συζητήσεων τῆς χώρας στὴν Εὐρ. Ἕνωση, προκαλώντας πολλὲς ἀντιδράσεις μέσα στὴν Τουρκία καὶ καταγγελίες κάποιων ἀκραίων ὅτι ἡ ΕΕ ἀποτελεῖ “χριστιανικὸ κλάμπ”».

Σελὶς 5η

Η ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΒΟΜΒΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τό πιό μεγάλο πρόβλημα πού ἀντιμετωπίζει ἡ χώρα μας σήμερα καί θά ἔχῃ πολλές συνέπειες γιά τό μέλλον, εἶναι δυστυχῶς τό μεταναστευτικό, τό ὁποῖο παρά τίς ὅποιες συζητήσεις καί προβληματισμούς, παραμένει ἄλυτο. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα τό ἀντιμετωπίζει, ἐξαιρέτως ὅμως κάποιες πόλεις πού λόγῳ τῆς γεωγραφικῆς τους θέσης εἶναι πύλες εἰσόδου ἤ ἐξόδου, ὅπως εἶναι ἡ δική μας πόλη, ἡ Πάτρα. Χρόνια τώρα ἀσχολοῦνται οἱ πάντες μέ τό φλέγον αὐτό θέμα, ἀλλʼ ὅμως παραμένει ἡ μεγάλη πυορροοῦσα πληγή παρά τά ὅποια πρόσκαιρα (καί ἀναποτελεσματικά) ἐπιθήματα. Μέ ἀφορμή τόν ἄδικο θάνατο ἑνός νέου συμπολίτου μας, γιά ἀσήμαντο λόγο, ἀπό χέρια λαθρομεταναστῶν, ἔγινε εἰρηνική διαμαρτυρία τῶν ἀνθρώπων τῆς περιοχῆς, ὅμως κάποιοι παρεισέφρησαν καί δημιούργησαν προβλήματα, τά ὁποῖα ἔγιναν πανελληνίως γνωστά. Κατʼ ἀρχάς ἐκφράζομε τήν βαθειά μας ὀδύνη γιά τόν θάνατο τοῦ Θανάση Λαζανᾶ καί εὐχόμεθα ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας ὁ Κύριος νά τόν ἀναπαύῃ ἐν χώρᾳ δικαίων καί ἁγίων καί νά στηρίζῃ καί παρηγορῇ τούς γονεῖς του καί τούς λοιπούς οἰκογενεῖς του. Τό δεύτερο τό ὁποῖο σημειώνομε εἶναι, ἡ καταδίκη τῆς βίας ἀπʼ ὅπου καί ἄν προέρχεται. Ἡ βία δέν ἀντιμετωπίζεται μέ βία. Ἡ ὅποια εἰρηνική διαμαρτυρία γιά ὁποιοδήποτε θέμα συνιστᾶ δικαίωμα τοῦ πολίτου καί μέσα ἀπό ἕνα πολιτισμένο κλῖμα δυνάμεθα νά ἐκφράσωμε τίς ὅποιες ἀπόψεις μας. Πιστεύομε ὅτι ὅλοι θά βοηθήσουν, ὥστε νά ἐκτονωθῇ ἡ ὅποια ἔνταση. Ὅσον ἀφορᾶ στήν πόλη μας, εἶναι γεγονός ὅτι ἐπί χρόνια, τόσον πρίν ἔλθη ἡ ἐλαχιστότητά μου σʼ αὐτήν ὡς Ἐπίσκοπος, ἀλλά καί ἐπί τῶν ἡμερῶν μου, ἡ πόλη ἀντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα μέ τήν παρουσία τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς βρέθηκαν χωρίς πατρίδα σέ ξένο τόπο, ἐμπερίστατοι καί κατατρεγμένοι.

Οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα

Ἡ χώρα μας εἶναι φιλόξενη καί ὁ λαός μας γνωρίζει ἀπό ξενητειά καί φτώχεια. Ἔδειξε καί δεικνύει ὅλες τίς καλές του διαθέσεις καί προσέφερε ἀλλά καί προσφέρει τήν ἀγάπη του καί τήν συμπαράστασή του στούς «ξένους». Κανείς δέν μπορεῖ νά κατηγορήσῃ τούς Ἕλληνες γιά αἰσθήματα ξενοφοβίας ἤ ρατσισμοῦ. Ἄν τυχόν ἐξεφράσθησαν ἀπό κάποιους, εἶναι καταδικαστέα. Ἐπιπλέον, κανείς δέν μπορεῖ καί οὔτε ἔχει τό δικαίωμα νά κατηγορήσῃ τόν Πατραϊκό Λαό, ὅτι ὅλα αὐτά τά χρόνια δέν ἔδειξε τήν δέουσα συμπεριφορά πρός τούς μετανάστες ἀπʼ ὅπου καί ἄν προέρχονται. Οὔτε γιά ρατσιμό, οὔτε γιά ἔλλειψη ἀγάπης νομιμοποιεῖται κάποιος, νά κατηγορήσῃ τόν κόσμο τῆς Πάτρας. Ἔδωσε καί δίνει καί τό ψωμί ἀπό τό στόμα του, ὁ Πατρινός, γι αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Ἐκτός τῶν ἄλλων προσπαθειῶν θά ἀναφέρω τήν προσφορά ἀγάπης ἀπό τίς ἐνορίες μας, οἱ ὁποῖες, ὅλα τά χρόνια πού εἶμαι στήν Πάτρα, μέ κυλιόμενο πρόγραμμα προσέφεραν ὑλικά ἀγαθά ἐπί καθημερινῆς βάσεως σέ χιλιάδες μεταναστῶν (βλέπε καταυλισμός ὁδοῦ Εὐρώτα μέ ὅλα τά συμπαρομαρτοῦντα). Αὐτή ἡ προσφορά ἀγάπης, πού ἐκφράζεται σέ τροφή, φάρμακα κ.λ.π. καί σέ ἠθική συμπαράσταση, συνεχίζεται καί βεβαίως στηρίζεται στόν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος Κύριός μας εἶναι ἡ σαρκωμένη ἀγάπη. Διακρίσεις στήν ἀγάπη δέν κάνομε.

Πόσους ἀντέχομεν;

Ὅμως τό θέμα δυστυχῶς μέ τούς μετανάστες ἔχει πολλές παραμέτρους. Θά θίξωμε κάποιες

ἀπʼ αὐτές. 1. Πόσους μετανάστες μπορεῖ νά ἀντέξῃ αὐτή ἡ χώρα; Ἕνα καράβι ἔχει συγκεκριμένη χωρητικότητα. Ἄν φορτωθῆ ὑπερβολικά θά βουλιάξῃ. 2. Πῶς φτάνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέχρις ἐδῶ καί ποιά κυκλώματα δροῦν ἀνεξέλγκτα, ὥστε τσουβαλιάζοντας στήν κυριολεξία

Τοῦ Σεβ. Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου

ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, νά τίς πετᾶνε ἄλλοτε στή θάλασσα καί ἄλλοτε στή στεριά χωρίς καμμιά προοπτική; 3. Τί θά ἀπογίνουν οἱ δυστυχισμένοι αὐτοί ἀδελφοί μας, ἀφοῦ δέν εἶναι δυνατόν νά περάσουν ἀπό τή χώρα μας στή Δύση; 4. Πῶς θά ἀντιμετωπισθῇ τό ὀξύτατο πρόβλημα τῆς συγκέντρωσης ἀνθρώπων σέ καταυλισμούς τῆς ντροπῆς μέ τά ὅποια ἐπακόλουθα; 5. Ποιά ἡ στάση τῆς πολιτείας ἔναντι ὅλου αὐτοῦ τοῦ ζητήματος καί ποιά ἡ ἀντιμετώπιση ὅλων τῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα εἶναι ἀποτελέσματα τῆς ἀνεξέλεγκτης παρουσίας τῶν λαθρομεταναστῶν στήν πατρίδα μας;

Αἱ διαμαρτυρίαι

Καί ἔρχομαι πλέον στίς διαμαρτυρίες τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων. Γιατί ἆραγε διαμαρτύρονται οἱ ἄνθρωποι; Πρῶτον γιατί ἀγαποῦν τούς μετανάστες. Ποιός ἀντέχει νά βλέπῃ ἀνθρώπους σέ αὐτή τήν κατάντια; Διαμαρτυρόμεθα ὅλοι γιά τόν ἐξευτελισμό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ποιός σώφρων ἄνθρωπος κλείνει τά μάτια του μπροστά στήν ἐκμετάλλευση τῶν συναθρώπων του καί στά ἐπακόλουθα, ἄν θέλετε, τῆς ὅποιας παραβατικῆς συμπεριφορᾶς τῶν φιλοξενουμένων στή χώρα μας; Αὐτός εἶναι ὁ πρῶτος λόγος τῆς διαμαρτυρίας τῶν Ἑλλήνων. Μέ παρρησία οἱ Ἕλληνες φωνάζουν: «Σταματῆστε τά σκλαβοπάζαρα». Δέν εἶναι δίκαιη αὐτή ἡ ἀγανάκτηση τοῦ Λαοῦ; Ποιός δέν πονάει, ὅταν βλέπῃ ἤ ἀκούῃ μικρά παιδιά νά κλαῖνε, νά πεθαίνουν μέσα σέ νταλίκες, νά πέφτουν ἀπό τά φορτηγά στίς ἐθνικές ὁδούς καί ἄλλα νά σκοτώνωνται ἤ νά μεταφέρωνται στά Νοσοκομεῖα μέ διαλυμμένα τά ὀστᾶ τους; (Βλέπε τήν περίπτωση τοῦ Ἀμίν. Ὁ Ἀμίν μαζί μέ συμπατριώτη του ἔπεσε ἀπό νταλίκα στήν ἐθνική ὁδό Πατρῶν Κορίνθου. Ὁ ἕνας ἀπέθανε. Ὁ Ἀμίν ἔτυχε τῆς περιθάλψεως τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἐξῆλθε ἀπό τό Νοσοκομεῖο μετά ἀπό πολύμηνη νοσηλεία, ἀνετέθη ἡ φροντίδα του σέ εὐσεβῆ οἰκογένεια, ἕως ὅτου μπόρεσε νά περπατήσῃ. Ἐπανῆλθε στήν πόλη μας γιά ἰατρική περίθαλψη καί προγραμματισμένες ἐξετάσεις, πάλι ὑπό τήν φροντίδα τῆς Ἐκκλησίας. Καθημερινῶς ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη του. Δέν εἶναι βεβαίως ἡ μοναδική περίπτωση). Δεύτερον. Οἱ ἄνθρωποι διαμαρτύρονται γιά τό γεγονός, ὅτι σέ πολλές πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί συνοικίες πόλεων, ὑπάρχει τεράστιο πρόβλημα ἐξ αἰτίας τῆς παρουσίας ἑκατοντάδων ἤ καί χιλιάδων λαθρομεταναστῶν, μέ τά ὅποια προβλήματα. Κατανοοῦμε πλήρως τήν διαμαρτυρία τῶν ἀνθρώπων, πού δέν προέρχεται, ἐπαναλαμβάνω ἀπό τήν ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλλά εἶναι κραυγή πρός τούς ὑπευθύνους, γιά ἐπίλυση τοῦ προβλήματος. Ἔχουν κατά καιρούς γίνει συσκέψεις ἐπί συσκέψεων. Ἔχομε ὅλοι μας συμμετάσχει σέ πολλές ἀπʼ αὐτές. Ὅμως τό ζήτημα βαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Τί ἆρα γε θά γίνῃ; διερωτᾶται ὁ καθείς. Εἶναι στά χέρια τῶν ὑπευθύνων μιᾶς τοπικῆς κοινωνίας ἡ

λύση τοῦ ζητήματος; Τί μπορεῖ νά γίνῃ σέ μιά πόλη, πού ἀντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα; Παρά τίς προσπάθειες τῶν τοπικῶν παραγόντων, τίς ὁποῖες ἐκτιμᾶμε, τό πρόβλημα δυστυχῶς δέν ἀντιμετωπίζεται στή ρίζα του καί στή βάση του, τοπικά.

Αἱ εὐθῦναι τῆς Πολιτείας

Τό θέμα εἶναι μεῖζον καί ἀφορᾶ τήν πολιτική καί τήν στάση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ὡς πρός τήν ἀντιμετώπισή του. Μετά λόγου γνώσεως στό σημεῖο αὐτό θά ποῦμε, ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἑλληνική Πολιτεία ἀντιμετώπισε μέ τήν δέουσα προσοχή καί εὐθύνη τό ζήτημα τῆς εἰσόδου καί παραμονῆς στή χώρα μας τῶν μεταναστῶν. Ποτέ δέν ὑπῆρξε συγκεκριμένο πρόγραμμα καί ποτέ δέν ἀντιμετωπίστηκε σωστά οὔτε ὡς πρός τίς ἐπιπτώσεις του σέ σχέση μέ τούς μετανάστες, ἀλλ΄ οὔτε καί πρός τίς ἐπιπτώσεις του σέ σχέση μέ τούς Ἕλληνες. Γνωρίζομε γιά τήν συνθήκη «Δουβλῖνο 2», γιά τίς προσπάθειες ἀναθεώρησής της, γιά τήν παρουσία στά σύνορα τῆς δύναμης τῆς Frontex, ἀκούσαμε γιά τόν περίφημο «φράκτη» στόν Ἕβρο, κ.λ.π. Ἀλλά διερωτώμεθα. Ποιά εἶναι ἡ στάση τῆς Εὐρώπης ἔναντι στό θέμα αὐτό; Εἶπαν ἆρα γε ποτέ, μέ τόλμη, οἱ δικοί μας, ὅτι δέν μπορεῖ αὐτός ὁ τόπος νά χωρέσῃ ἄλλους λαθρομετανάστες; Ποιά θά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἑλλάδος ἔναντι τῆς Εὐρώπης, ἤ τῆς Εὐρώπης ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἡ χώρα μας μετατραπῇ σέ μιά «ἀποθήκη» ἑνός μεγάλου ἀριθμοῦ Ἀσιατῶν μεταναστῶν; Πόσους λαθρομετανάστες «θέλει» ἤ μπορεῖ νά ἀντέξῃ ἡ Εὐρώπη. Ὅταν κλείσῃ τήν «καρδιά της» στούς ἀνθρώπους αὐτούς, ἐμεῖς τί θά ἀπογίνωμε; Δέν πρέπει νά ὑπάρξουν διακρατικές συμφωνίες; Ἡ Τουρκία εἶναι ἡ χώρα διακινήσεως τῶν λαθρομεταναστῶν καί γνωστόν τυγχάνει, ὅτι ἐμπαίζει τήν Ἑλλάδα καί κατʼ ἐπέκτασιν τήν Εὐρώπη. Ἀλλά καί ἡ Εὐρώπη ἐμπαίζει τήν Ἑλλάδα, μή λαμβάνουσα ὑπʼ ὄψιν ὅτι τά σύνορα τῆς Ἑλλάδος εἶναι καί σύνορα τῆς Εὐρώπης. Ποιά οἰκονομικά συμφέροντα «παίζονται» στίς πλάτες τῶν δύστυχων αὐτῶν ἀνθρώπων; Μήπως μετριοῦνται ὡς κατά κεφαλήν εἰσόδημα καί συμφέρει κάποιους ἡ ταλαιπωρία τους; Δέν γνωρίζω ἄν ποτέ αὐτά τά ἐρωτήματα τέθηκαν, καυτά ὅπως εἶναι, ἀπό τούς δικούς μας, στούς Εὐρωπαίους. Καί ἄν ἐτέθησαν, ἀμφιβάλλω, ἄν ὑποστηρίχτηκαν μέ σταθερότητα καί ἐπιμονή. Καί κάτι ἀκόμα. Δέν εἶμαι πεπεισμένος, ὅτι μέσα ἀπό τήν φαγωμάρα πού ἔχομε ἐμεῖς πάνω στό θέμα αὐτό, κάποιος μᾶς παίρνει στά σοβαρά. Μέχρι τώρα τά πράγματα εἶναι ἀπογοητευτικά. Ἡ διαφωνία ἀπόψεων, τά συμφέροντα, ἡ ἀδιαφορία καί ἡ τελευταία ἀκυβερνησία, μᾶς χαντάκωσαν. Μιά εὐχή θά κάνω. Ὅποια Κυβέρνηση καί ἄν προκύψῃ, νά σκύψῃ, ἄν θέλῃ νά προσφέρῃ ὑπηρεσία σʼ αὐτόν τόν τόπο, μέ συνείδηση εὐθύνης, ἔναντι τῆς ἱστορίας, ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ἔναντι αὐτοῦ τοῦ τόσο ταλαιπωρημένου Λαοῦ μας καί νά δώσῃ λύση στό πρόβλημα. Ἐμεῖς θά συνεχίσωμε νά ἀγαπᾶμε καί τούς «ξένους», οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἤ θά βρεθοῦν στήν πατρίδα μας, ἀλλά νά ἀγαπᾶμε καί τήν πατρίδα μας καί νά ἀκοῦμε καί τόν πόνο καί τήν ἀγωνία αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ. Αὐτό σᾶς μεταφέρομε κύριοι τῆς Κρατικῆς Ἐξουσίας καί σᾶς ἐπισημαίνομε μέ τήν συνείδηση τοῦ χρέους καί τῆς εὐθύνης ἔναντι τοῦ τόπου μας καί τῆς ἱστορίας. «Ὁ Λαός δέν ἀντέχει ἄλλο... Ὁ τόπος βουλιάζει....».

Η ΚΡΙΣΙΣ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Συμφώνως πρός ἔρευναν τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων

Ἀπό ἔρευναν τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων (ΑΠΕ), τήν ὁποίαν ἐδημοσιοποίησε τήν 2αν Ἰουνίου, προκύπτει ὅτι οἱ Ἕλληνες καί αἱ Ἑλληνίδες ἐναποθέτουν πλέον τάς ἐλπίδας των εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς τήν ἔρευναν ὁμιλοῦν ὁ Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννης Κουρεμπελές καί ὁ Καθηγητής Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ προαναφερομένου Πανεπιστημίου κ. Ἡρακλῆς Ρεράκης. Συμφώνως πρός τήν ἔρευναν τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων:

«Μὲ τὴν κρίση νὰ διαπερνᾶ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, τὸ μέλλον νὰ φαντάζει ζοφερὸ καὶ τὶς αὐτοκτονίες νὰ πολλαπλασιάζονται, οἱ Ἕλληνες φαίνεται ὅτι ἐναποθέτουν τὶς ἐλπίδες τους στὰ... θεῖα, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ τελευταῖο διάστημα νὰ αὐξάνεται αἰσθητὰ ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ προσέρχονται στὶς ἐκκλησίες. “Ὑπάρχει μία ἔντονη στροφὴ στὴ θρησκεία γιὰ τὸ λόγο ὅτι καὶ ἡ ἴδια ἡ κρίση προκαλεῖ τὴ θρησκευτικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀναζητήσει ἐλπίδα μέσα στὴν ὁριακότητα, μέσα στὴν ὁποία ζεῖ καθημερινὰ” ἐξηγεῖ στὸ Ἀθηναϊκὸ Πρακτορεῖο Εἰδήσεων ὁ ἀναπληρωτὴς καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Παν. Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Ἰωάννης Κουρεμπελές. Ὅπως ἐπισημαίνει, ὁ κόσμος στρέφεται πλέον στὸ χῶρο τῆς θρησκείας, ἕνα χῶρο ποὺ μπορεῖ νὰ τοῦ προσφέρει διεξόδους, ὥστε νὰ μὴ κλειστεῖ στὸν ἑαυτὸ του, ἀλλὰ νὰ προτάξει τὴν πραγματικὴ κοινωνία μὲ τὸν ἄνθρωπο.

Τὸ γεγονὸς ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ καθηγητὴς ποιμαντικῆς καὶ κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, Ἡρακλῆς Ρεράκης, τονίζοντας ὅτι πράγματι, ἰδιαίτερα τὸν τελευταῖο χρόνο, ἔχει αὐξηθεῖ ὁ πληθυσμὸς, ποὺ ἐπισκέπτεται τὴν Ἐκκλησία, ἀναζητώντας παρηγοριὰ καὶ ἀνάπαυση. Ὁ ἴδιος ἀποδίδει τὸ ἐνδιαφέρον αὐτὸ καὶ στὴν ἐνεργοποίηση τῆς ἐπίσημης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας στὸν τομέα τῆς κοινωνικῆς προσφορᾶς, κυρίως μὲ τὴν διοργάνωση συσσιτίων καὶ διανομῆς εἰδῶν πρώτης ἀνάγκης. Παράλληλα, διαπιστώνεται ὅτι ἔχει ἐνταθεῖ ἡ εὐαισθησία τῶν πολιτῶν πού, εἴτε ἔχουν πολλὰ εἴτε λιγότερα, προτίθενται νὰ προσφέρουν σὲ ἐκείνους ποὺ χρήζουν βοήθειας, οἰκονομικῆς ἢ ψυχολογικῆς. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἡ φιλανθρωπία ἀντιμετωπίζεται ὡς πρακτικὴ, ποὺ ἀπορροφᾶ τοὺς κραδασμοὺς τῆς οἰκονομικῆς κρίσης στὴν κοινωνικὴ ζωή. “Εἶναι κάτι ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιόλογο. Μπορεῖ, ὅμως, νὰ θεωρηθεῖ ὡς μία ἀρχὴ καθὼς ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα εἶναι ζήτημα τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας τὸ πῶς θὰ διαχειριστεῖ τὸ θέμα” ἀναφέρει ὁ κ. Ρεράκης καὶ δὲν παραλείπει νὰ ἀναφερθεῖ “σὲ περιπτώσεις ποὺ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας ἀπομάκρυναν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ κοντά τους”. Τὸ ζήτημα, σύμφωνα μὲ τὸν κ. Κουρεμπελέ, εἶναι ἂν ἐκεῖ ποὺ στρέφεται πλέον ὁ κόσμος ὑπάρχει προοπτικὴ ἢ ἂν ὑπάρχουν ἐλλείμματα, ποὺ θὰ ἦταν καλὸ νὰ συζητηθοῦν. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, τὸ ζητούμενο εἶναι ὁ διάλογος, προκειμένου νὰ καταφέρει ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία νὰ προτάξει τὴ δική της ὀντολογία, ἐκείνη τῆς πνευματικότητας καὶ τῆς ἀνοιχτῆς προσφορᾶς, μακριὰ ἀπὸ

ἀκρότητες καὶ σχετικοποιήσεις. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς διαστάσεις τῆς κρίσης, ὁ καθηγητὴς ποιμαντικῆς καὶ κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, κάνει λόγο γιὰ πνευματικὴ καὶ ὄχι οἰκονομικὴ κρίση καθώς, ὅπως ἐκτιμᾶ, ἐδῶ καὶ 40 χρόνια στὴν Ἑλλάδα ὑπῆρχε πρόβλημα στοὺς θεσμοὺς καὶ τὴν ἐξουσία, ποὺ ὁδήγησε τελικὰ στὴ σημερινὴ κατάσταση. Σὲ αὐτό, ἄλλωστε, τὸ γεγονὸς ἀποδίδει τὸν ἀποκαλούμενο “εὐρωπαϊκὸ χειμώνα”, ἕνα ὅρο ποὺ περιγράφει τὴν γενικότερη ἀπομάκρυνση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν θρησκεία ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Ἐνδεικτικὸ εἶναι, ἐξάλλου, ὅτι στὶς εὐρωπαϊκὲς καθολικὲς καὶ προτεσταντικὲς χῶρες ὅπου ἐπιβάλλεται ἐκκλησιαστικὸς φόρος, οἱ πολίτες “ἀποχρωματίζονται”, δηλαδὴ δηλώνουν ὅτι ἀποσύρονται ἀπὸ τὴ θρησκεία, γιὰ νὰ μὴ κληθοῦν παράλληλα νὰ καταβάλλουν τὸ ἀντίτιμο. Τὸ ποσοστὸ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ὑπολογίζεται σὲ 5 μὲ 7% τοῦ πληθυσμοῦ κάθε χρόνο. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν “εὐρωπαϊκὸ χειμώνα”, ὁ ὅρος “ἀραβικὴ ἄνοιξη” ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ σταθερότητα τοῦ ἰσλαμισμοῦ καὶ τοῦ μουσουλμανισμοῦ, δεδομένων τῶν χαρακτηριστικῶν τῆς θρησκείας καὶ τῆς αὐξημένης κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ πίστης τῶν ἀντίστοιχων πληθυσμῶν. Τὰ θέματα αὐτὰ τίθενται, μεταξὺ ἄλλων, στὸ διεθνὲς διεπιστημονικὸ συνέδριο μὲ θέμα τὶς “ἀβρααμικὲς θρησκεῖες καὶ τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὸν κόσμο”, ποὺ ὁλοκληρώθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, μὲ συμμετοχὲς ἀπὸ τὴν Ἰρλανδία, τὴ Γερμανία, τὴν Αὐστρία, τὴν Ἑλβετία, τὸ Ἰσραήλ, τὴν Τουρκία καὶ τὴν Ἑλλάδα».

Σελὶς 6η

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΟΛΑΙ ΑΙ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΑΙ ΚΑΙ ΑΙ ΑΥΘΕΡΕΣΙΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σίαν του ἁπλόν κληρικόν. 3ον) Ἐκ τῆς ἀναγνώσεως τῆς Πατριαρχικῆς Ἐπιστολῆς προκύπτει ἀβιάστως ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί οἱ περί αὐτό Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς διαλέγονται καί συμπροσεύχονται μετά τῶν ἑτεροδόξων, ἀλλά κλείνουν τό στόμα καί φιμώνουν τούς Ὀρθοδόξους. Ἀκολούθως παρατίθενται ὅλαι αἱ παρεκτροπαί καί ὁ ἐκτροχιασμός τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου ἐκ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί κατά συνέπειαν ἐκ τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεώς μας. Ἐν συνεχείᾳ τεκμηριώνουν μέ παραδείγματα ὅτι οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς, ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Φαναρίου, παραβιάζουν τάς ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων. Αὐταί ὑπόκεινται εἰς κριτικήν, ἐνῶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὄχι. Αἱ πανορθόδοξαι ἀποφάσεις ὁρίζουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἔχει θέσιν εἰς τά οἰκουμενιστικά φόρα. Αὐτάς τάς ἀποφάσεις ἐφαρμόζουν πολλαί Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι, ἀλλά ὄχι καί τό Οἰκ.Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον κατά τά ἄλλα κατηγορεῖ τούς ἀντιοικουμενιστάς ὅτι δέν πειθαρχοῦν εἰς τάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων. Ὁμοίως, αἱ Πανορθόδοξαι ἀποφάσεις ἔχουν καταδικάσει ἀπεριφράστως τήν Οὐνίαν, ἀλλά τό Οἰκ. Πατριαρχεῖον ἀνεγνώρισε διά πρώτην φοράν εἰς τήν ἱστορίαν τήν Οὐνίαν. Ἡ Σύναξις τῶν κληρικῶν καί μοναχῶν ἀπαριθμεῖ καί ἄλλας παραβιάσεις ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐνῶ ἰδιαίτερη μνεία γίνεται εἰς τήν καταφρόνησιν τῶν Ἱ. Κανόνων μέσῳ τῶν συμπροσευχῶν καί τῶν συλλειτουργιῶν τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων μέ τόν Πάπαν καί ἄλλους ἐκπροσώπους Χριστιανικῶν αἱρέσεων. Ἀναφέρουν ὅτι ἡ προδοσία τῶν Ἱ. Κανόνων ἔφθασεν ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ Φαναρίου ἕως τοῦ σημείου νά συμμετέχουν Παπικοί Ἐπίσκοποι εἰς Ἱ. Ναούς τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά λαμβάνουν μέρος εἰς τήν λιτάνευσιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων (ὤ τῆς συγχύσεως καί τῆς παραφροσύνης), ἐνῶ ὁ Ἐπίσκοπος Προύσης διεκήρυξε, κατά παράβασιν τῶν Ἱ. Κανόνων, ὅτι αἱ συμπροσευχαί μετά τῶν ἑτεροδόξων δέν συνιστοῦν πλέον Κανονικόν παράπτωμα. Ἀπαντοῦν, ἐπίσης, εἰς τήν κατηγορίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅτι οἱ ἀντιοικουμενισταί δέν ἐπιθυμοῦν τόν διάλογον καί ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ διάλογος πρέπει νά γίνεται «μέσα στά ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια», ὡς ἀπεφάσισε καί ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀκολούθως τεκμηριώνουν μέ παραδείγματα ὅτι τόν θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου δέν ὑπονομεύουν οἱ ἀντιοικουμενισταί, ἀλλά οἱ οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς (ἀναλυτικά ὅλα τά παραδείγματα). Ἀποδεικνύουν ὅτι δικαιολογοῦνται τά ἀναθέματα, τά ὁποῖα ἐξεφώνησεν ὁ Σεβ. Πειραιῶς καί ὅτι δέν ὑπάρχει κίνδυνος σχίσματος καί διατάραξις τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς δράσεως καί στάσεως, ἀλλά ἀπό τάς αὐθαιρεσίας περί τήν Πίστιν τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου καί τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων. Ἐν συνεχείᾳ παραθέτουν παραδείγματα μέ ἐνδεικτικάς παρεκκλίσεις εἰς θέματα Πίστεως, ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτει ὅτι ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν οἰκουμενιστικήν κίνησιν γίνεται μέ σωρεία ὑποχωρήσεων εἰς πολύ σημαντικά ζητήματα τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεως. Θεωροῦν τέλος ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἰς τήν ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον καί τήν ΔΙΣ ἀπειλεῖ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος πώς, ἐάν δέν τιμωρήσῃ τούς ἀντιοικουμενιστάς Ἀρχιερεῖς, θεολόγους, καθηγουμένους, ἱερομονάχους καί κληρικούς, θά συγκαλέση Πανορθόδοξον Σύνοδον, διά νά τούς καταδικάση. Ἡ Σύναξις τῶν κληρικῶν καί μοναχῶν εὔχεται καί προσεύχεται νά συγκληθῆ Πανορθόδοξος Σύνοδος, διά νά ἀπελευθερώση αὕτη τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀπό τά δεσμά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα μεθοδικῶς θέλουν κάποιοι νά τῆς ἐπιβάλλουν. Δημοσιεύομεν κατωτέρω ὁλόκληρον τήν ἀπάντησιν τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς Συνάξεως Κληρικῶν καί Μοναχῶν εἰς τήν Ἐπιστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον καί τήν ΔΙΣ, μέ τήν ὁποίαν ζητεῖ τόν ἀποκεφαλισμόν τῶν ἀντιοικουμενιστικῶν Ἀρχιερέων καί Θεολόγων μέ πρῶτον τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Ἡ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἀκολούθως: ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΕΩΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ Εἰσαγωγή Τό ὕφος καί τό ἦθος τῆς Πατριαρχικῆς Ἐπιστολῆς

Μεσούσης τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, στίς 16.3.2012, ὁ Οἰκουμενι-

κός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπέστειλε ἐπιστολή πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμο, ἡ ὁποία ἀναφέρεται σέ θέματα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως. Ἡ πατριαρχική ἐπιστολή μᾶς ὑπενθυμίζει ἄλλη παλαιότερη (τοῦ 2009), παρομοίου περιεχομένου, μέ τήν ὁποία ὁ Πατριάρχης κατήγγειλε τήν «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ὡς πρόξενο σχίσματος καί ζητοῦσε τήν ἐπιβολή αὐστηρῶν ποινῶν στούς πρωτεργάτες της. Ὅμως ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἄλλως τά οἰκονόμησε καί –δόξα τῷ Θεῷ– ἡ ἐπιστολή αὐτή ἔγινε ἀφορμή, ὥστε γιά πρώτη φορά νά συζητηθεῖ ἀναλυτικά ἐπί διήμερον (15– 16.10.09) στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας ἡ πορεία τοῦ Διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Στή συζήτηση στήν Ἱεραρχία ἀποκαλύφθηκαν πρακτικές καί στοιχεῖα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως τά ὁποῖα ἐπιμελῶς ἐκρατοῦντο κρυφά ἀπό τούς Ἱεράρχες μας. Ἡ Ἱεραρχία μας ὀρθῶς ἐνεργοῦσα δέν καταδίκασε τήν «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» οὔτε τούς πρωτεργάτες της, ὅπως φορτικά τῆς εἶχε ζητηθῆ ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εἶναι τῆς παρούσης ὁ σχολιασμός ἐκείνης τῆς ἀποφάσεως, πού εἶχε τότε γίνει ἀπό μέλη τῆς Συνάξεώς μας. Ὅμως διαβάζοντας τήν πρόσφατη ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί βλέποντας τό ὕφος μέ τό ὁποῖο εἶναι γραμμένη, δέν μποροῦμε νά μή ἐνθυμηθοῦμε τήν παρ. 6 τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱεραρχίας (16.10.2009), μέ τήν ὁποία ἀπευθύνεται στό πλήρωμα τῶν πιστῶν μέ τήν ἄκρως συγκινητική φράση: ἡ Ἱεραρχία «παρακαλεῖ τούς πιστούς νά ἐμπιστεύονται τούς ποιμένες». Εἶναι πρόδηλη ἡ διαφορά ἤθους καί ὕφους τῆς παλαιᾶς συνοδικῆς ἀποφάσεως καί τῆς παρούσης πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς: Ἡ Ἱεραρχία ἐκφράζουσα τήν Ἐκκλησία – μάνα ἀπευθύνεται στά παιδιά της. Ὁ ἐπίσκοπος, ὡς πατέρας καί ὄχι ὡς πατριός, ὁμιλεῖ στά παιδιά του. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπευθύνεται μέ ἰδιαίτερο σεβασμό στά πρόσωπα τῶν πιστῶν καί κατανοεῖ τήν εὔλογη ἀνησυχία τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά ὅσα τεκταίνονται στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως. Δυστυχῶς τέτοια ὑγιῆ ἐκκλησιολογικά στοιχεῖα δέν μποροῦμε νά βροῦμε στήν πατριαρχική ἐπιστολή. Ἀντίθετα μέ πολλή λύπη διαπιστώνουμε ἱεροκρατικές ἀντιλήψεις ἐπιβολῆς, φίμωσης καί πάταξης τῆς φωνῆς, τῆς ἀγωνίας καί τῆς ἀνησυχίας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἐξετάσουμε ὅμως τά βασικά σημεῖα τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς:

Α´. Βατικάνεια Ἐκκλησιολογία

Τό πατριαρχικό ἔγγραφο, δυστυχῶς, ἑδράζεται ἐπί στοιχείων βατικανείου ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἕνας ἐπίσκοπος, ὡς δῆθεν «πρῶτος τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας», μπορεῖ νά «ἀπολαμβάνει ἀνωτάτη, πλήρη, ἄμεση καί παγκόσμια κανονική ἐξουσία στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία μπορεῖ πάντα ἐλεύθερα νά ἀσκεῖ»! Διότι, πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ ἡ ἔμμεση, ἀλλά σαφής ἀπαίτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά ἐγκρίνει αὐτός σέ ποιά θεολογικά συνέδρια θά στέλνει ἐκπρόσωπο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί θά μποροῦν νά συμμετέχουν οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ τό ὕφος τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς, ὁ συντάκτης τῆς ὁποίας ἀπευθύνεται ὡσάν σέ ἕνα ὑπό τήν κανονική του δικαιοδοσία ἁπλό κληρικό; Εἶναι ὕφος αὐτό ἐπιστολῆς σέ ὁμότιμο «ἀδελφό», συνεπίσκοπο καί μάλιστα Ἀρχιεπίσκοπο Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας; Τό ταπεινό φρόνημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν παραβλέπει ἀσφαλῶς τήν πρός τό πρόσωπό του ἀπρεπῆ λεκτική συμπεριφορά, ὅμως τά θέματα κανονικῆς τάξεως στή διοίκηση τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπιβάλλουν τόν ἐνδεδειγμένο σεβασμό πρός τόν πρῶτον τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πῶς ἀλλιῶς νά ἑρμηνευθεῖ ἡ ἀπαίτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά ἀπορρίψει καί καταδικάσει ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὅ,τι αὐτός θεωρεῖ ἄξιο καταδίκης; Λυπούμαστε, ἀλλά προφανῶς διέλαθε τήν προσοχή τοῦ συντάκτου τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς, ὅτι μόνον ὅταν ὑπάρχει ἔκπτωση ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη ἤ σοβαρή παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, δικαιοῦται ἤ μᾶλλον ὑποχρεοῦται ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἐνεργεῖ ὑπερορίως καί νά ἐπισημαίνει τήν ἐκτροπή. Αὐτή ἡ ὑποχρέωση ὅμως δέν εἶναι ἀποκλειστικό δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀλλά ὑποχρέωση – δικαίωμα κάθε Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου. Τέτοια ὅμως περίπτωση ἐκτροπῆς ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί κανονική τάξη, πού νά θεμελιώνει ὑπερόρια δικαιοδοσία, δέν στοιχειοθετεῖται στό πατριαρχικό ἔγγραφο. Συνεπῶς, ἡ πατριαρχική ἐπιστολή ὄχι μόνο παραβιάζει τόν Τόμο Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί πάγιες κανονικές ἀρχές πού διέπουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἐκφράζει ἐκτροπή σέ παπικές ἐκκλησιολογικές θέσεις. Στήν περίπτωσή μας, ἄλλωστε, ὅπως καί σέ πληθώρα ἄλλων στίς ἡμέρες μας, οἱ ὅροι ἔχουν δυσ τυχῶς ἀντιστραφῆ, καθώς ὄχι λαϊκοί ἤ κληρικοί, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, καί ἄλλων δικαιοδοσιῶν, προβαίνουν μέ ἐνέργειές τους στήν παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί συμβάλλουν μέ τούς λόγους καί τίς ἐπιλογές τους στήν ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Ἀναγκάζονται, ἔτσι, ὁ πιστός λαός καί οἱ ἁπλοί κληρικοί καί μοναχοί νά ἐντοπίζουν καί νά ἐπισημαίνουν τίς παραβιάσεις αὐτές, ὡς ἐκφραστές

τό ζήτημα τῆς Οὐνίας δέν ἀποτελεῖ Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά πρακτικόν ἐρώτημα, τό ὁποῖον ὀφείλει νά ἀντιμετωπίσει κάθε Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καθ᾽ ἑαυτήν», σύμφωνα μέ ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ σέ μέλος τῆς Συνάξεώς μας; Σύμφωνα μέ τήν ἀπό 31.1.1952 ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου –πού ἐξέφραζε τήν πανορθόδοξη ὁμοφωνία μέσα στούς αἰῶνες– ἀπαγορεύονται ἀπερίφραστα οἱ συμπροσευχές ὡς «ἀντικείμεναι πρός τούς ἱερούς κανόνας καί Β´. Μέ τούς ἑτεροδόξους ἀμβλύνουσαι τήν ὁμολογιακήν εὐθιδιαλεγόμεθα. Τῶν Ὀρθοδόξων ξίαν τῶν Ὀρθοδόξων». Δυστυχῶς ὅμως αὐτοί πού δέν σέβονται τήν κλείνουμε τό στόμα. πανορθόδοξη παράδοση εἶναι οἱ Στό πατριαρχικό ἔγγραφο ἐκφράἐκπρόσωποι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόζεται ἡ λύπη καί ἡ ἀγωνία τοῦ Πανου· καί ἔχουν τήν ἄνεση, ἐλαφρᾷ τριαρχείου «ἐκ τῶν δηλώσεων, ἐκτῇ καρδίᾳ, νά καταγγέλουν ἐμᾶς ὡς δηλώσεων καί ἐν γένει κινήσεων ἐνπαραβάτες! Νά ὑπενθυμίσουμε μέ τός τῶν κόλπων τῆς Ὑμετέρας Ἐκσυνοχή καρδίας: κλησίας, καθ᾽ ἅς ἐκφράζονται θέσεις α) Ἐγκρίνεται τό 2002 ὁ κανονικαί ἐκτιμήσεις καί ἀπόψεις ἥκιστα σμός γιά τήν «ὁμολογιακή» συμβιβαζόμεναι πρός τό ἤ «διομολογιακή» κοινή Ὀρθόδοξον ἦθος καί ἔθος». προσευχή στίς συναντήΣτή συνέχεια προσδιορίζει ὅτι σεις τοῦ ΠΣΕ ἀπό τούς τό πρόβλημα ἔγκειται στήν ἐκπροσώπους τοῦ Πατριἀσκουμένην «κριτικήν… εἰς αρχείου! τούς διεξαγομένους μετά τῶν ἑτεροδόξων διμερεῖς καί β) Ὑμνεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς πολυμερεῖς Θεολογικούς Κωνσταντινουπόλεως τόν Διαλόγους καί τάς διαχριἐμμένοντα ἐν τῇ αἱρέσει στιανικάς συναντήσεις ἐν τῷ πάπα ὡς «σεπτό Ποιμένα Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ καί Πρόεδρο» καί μάλιστα Ἐκκλησιῶν, τῷ Συμβουλίῳ ἐντός τοῦ πατριαρχικοῦ Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν καί Ναοῦ καί παρουσίᾳ τοῦ ἄλλοις παρεμφερέσι διαχριὈρθοδόξου Πατριάρχου! στιανικοῖς ὀργανισμοῖς». γ) Ὑμνεῖται ἀπό τήν πρωΔιερωτώμαστε ὅμως μέ τόθρονη Ἐκκλησία τῆς ὅλο τό σεβασμό στό θεσμό Ὁ Σεβ. Μητροπ. Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος Κωνσταντινουπόλεως ἡ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου: τήν «Ἡμέραν τῆς Οἰκουμένης» (5.5.12) αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ὡς «Ἐκκλησία σεπτή, Καθέα) Ἀπό πότε καί βάσει ποιᾶς ἁγιογραφικῆς, πατερικῆς ἤ κανο- λαός! Ἀπαγορεύεται ἡ ὑπεύθυνη δρα τοῦ Πέτρου» καί μάλιστα ἐντός νικῆς διατάξεως ἡ ἀγωνία τοῦ λαοῦ ἐνημέρωσή του! Εἶναι στοιχεῖο πα- τοῦ πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί παρουτοῦ Θεοῦ γιά τήν Ἀλήθεια τῆς πί- ρακμῆς ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία νά σίᾳ τοῦ Πατριάρχου! στεως καί τήν ἐν Ἀληθείᾳ ἑνότητα δαιμονοποιεῖ τή γνώση, τήν παιδεία, δ) Ὁ ἐμμένων ἐν τῇ αἱρέσει Πάτῆς Ἐκκλησίας καί συνακόλουθα ἡ τήν ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ γιά τά πας, ἐνδεδυμένος ἄμφια, συμμετέἄσκηση εὐπρεποῦς καί τεκμηριωμέ- συμβαίνοντα στήν Οἰκουμενική Κί- χει ἐνεργῶς στή Θ. Εὐχαριστία στόν νης κριτικῆς σέ πράξεις ἤ λόγους νηση! Πατριαρχικό Ναό (30.11.2006) δίδονἐκκλησιαστικῶν φορέων ἀποτελεῖ τας καί λαμβάνοντας λειτουργικό Γ´. Ποιοί παραβαίνουν κανονικό ἐκκλησιαστικό ἀδίκημα, ἀσπασμό μέ τόν (...συλλειτουργό καί θά πρέπει νά ἐπιβληθοῦν ποινές τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις; του;) Πατριάρχη καί ἐκφωνώντας ἐκ στούς δῆθεν παρανομοῦντες; ΜήἘγκαλούμεθα ὅτι περιφρονοῦμε μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώμαπως ἀπέκτησε καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ - «πανορθόδοξες ἀποφάσεις». Εἶναι ἡ τος τήν Κυριακή Προσευχή! κλησία ἀλάθητο πάπα, κατά τῶν ἀπο- εὔκολη «καραμέλα» πού συχνά, ἀλε) Οἱ Παπικός καί Ἀρμένιος κληριφάσεων τοῦ ὁποίου δέν χωρεῖ οἱα- λά ἀναπόδεικτα, πιπιλίζουν οἱ κατήκοί, ἐνδεδυμένοι ἄμφια, διαβάζουν δήποτε κριτική; γοροί μας. Εἶναι ἀπαραίτητες στό τό Εὐαγγέλιο στόν Ἑσπερινό τῆς β) Δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι πρόξε- σημεῖο αὐτό τρεῖς ἐπισημάνσεις: Ἀγάπης στόν Πατριαρχικό Ναό νος χαρᾶς στούς ποιμένες ἡ ἐναγώα) Οἱ πανορθόδοξες ἀποφάσεις (2011, 2012) καί εἰσέρχονται στό νια ἐνασχόληση τῶν πιστῶν μέ θέ- δέν εἶναι ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Ἱερό Βῆμα ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης, ματα πίστεως; Ἤ μήπως αὐτή εἶναι Συνόδων, στίς ὁποῖες δέ χωρεῖ κρι- ὡσάν κανονικοί ὀρθόδοξοι κληρικοί! ἀποδεκτή καί ἐπιτρεπτή μόνον, ὅταν τική. Γι᾽ αὐτό καί συχνά, ὄχι μόνο στ) Ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας κ. ὁ λαός συμφωνεῖ καί ἐπικροτεῖ τά ἀσκεῖται σέ αὐτές κριτική, ἀλλά ἀκόλεχθέντα καί πραχθέντα τῆς ἡγε- μα καί δέν ἐφαρμόζονται ἀπό τίς το- Αὐγουστῖνος συμμετεῖχε στήν Trier σίας; Ὅμως μία τέτοια προσέγγιση πικές Ἐκκλησίες, χωρίς νά ἐπισύρε- τῆς Γερμανίας σέ ἐκδήλωση ἀφιεδέν εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ὑγιής, ται ἐναντίον τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ρωμένη στήν «ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος» κατά τήν «Ἡμέρα τῆς διότι ὑποδηλώνει ὑποβόσκουσα ὁποιαδήποτε κύρωση. Οἰκουμένης» (5 Μαΐου 2012)! Συμκληρικαλιστική καί παπίζουσα νοοπροσευχήθηκε ἀκόμα καί μέ ἱέρειες β) Σύμφωνα μέ ὅλες τίς πανορθότροπία! Καυχώμεθα γιά τό συνοδικό πολίτευμα διοικήσεως τῆς Ὀρθοδό- δοξες ἀποφάσεις ἡ συμμετοχή τῆς καί ἐπισκοπίνες καί δέχθηκε νά ρανξου Ἐκκλησίας ἐν συνόλῳ, ἀλλά καί Ὀρθοδοξίας στήν Οἰκουμενική Κί- τισθεῖ στό μέτωπο ἀπό παπικό Ἐπίτῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθο- νηση δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη· τίθεν- σκοπο σέ «ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσμαδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἀσφαλῶς στίς ται ὁρισμένες προϋποθέσεις, τίς τος»! Ἐξίσου τραγική γιά Ὀρθόδοσυνόδους συμμετέχουν ἐπίσκοποι, ὁποῖες ὑποχρεοῦνται ὅλοι νά σέ- ξο Ἐπίσκοπο ἦταν καί ἡ στιγμή στήν ἀλλά καθοριστικός εἶναι καί ὁ ρόλος βονται καί νά τηροῦν. Ἐν ἐναντίᾳ ὁποία ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας, τοῦ πληρώματος (κλήρου καί λαοῦ) περιπτώσει, ἡ παραμονή τῶν Ὀρθο- ὡς ἄλλος παπικός κληρικός, ραντίζει μέ τήν ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη τῶν δόξων σέ Οἰκουμενιστικά fora γίνε - στό μέτωπο λαϊκούς παπικούς καί συνόδων. Τά παραδείγματα ἀπό τήν ται κατά παράβαση αὐτῶν τῶν παν- προτεστάντες σέ «ἀνάμνηση τοῦ ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι πολλά: ορθοδόξων ἀποφάσεων. Ἐπειδή, Βαπτίσματος»! Θά μποροῦσε ἄραγε, οἱ σύνοδοι Ἐφέσου (449), Ἱερείας δυστυχῶς, δέν τηροῦνται οἱ πανορ- ἡ Ρώμη, νά ἐξασφαλίσει καλύτερη (754) καί Φεράρρας – Φλωρεντίας θοδόξως τεθεῖσες προϋποθέσεις, ἐκκλησιαστική νομιμοποίηση τοῦ διά (1439) ἀπορρίφθηκαν ἀρχικά ἀπό ὑπάρχουν τοπικές Ὀρθόδοξες ραντισμοῦ παπικοῦ «βαπτίσματος» τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση τοῦ Ἐκκλησίες πού ἔχουν ἀποχωρήσει ἀπό ἐπιφανῆ Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, λαοῦ τοῦ Θεοῦ (κλήρου – λαοῦ) ὡς ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τήν Οἰκουμενική ἐκπρόσωπο τοῦ Πατριαρχείου Κωνληστρικές, καί μετά ἦλθε ἡ συνοδική Κίνηση προσωρινά ἤ μόνιμα ἤ ἀπό σταντινουπόλεως; Στήν ἴδια τελετή ἔκφραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐτυ- ὁρισμένες μόνο πτυχές της: π.χ. ὁρι- ὁ ἴδιος Μητροπολίτης φωτογραφήστικά ἔχουν ἀποχωρήσει ἀπό τό ΠΣΕ θηκε νά περιμένει στή σειρά πίσω μηγορίας τοῦ πληρώματος. τό Πατριαρχεῖο Γεωργίας, τό Πατρι - ἀπό μία ἱέρεια ἤ ἐπισκοπίνα, ἡ ὁποία Πῶς λοιπόν ποινικοποιεῖται, ἐλα- αρχεῖο Βουλγαρίας, καί γιά μεγάλο ἁγιάζει (!) τόν παπικό ἐπίσκοπο στό φρᾶ τῇ καρδίᾳ, ἡ ἄσκηση κριτικῆς χρονικό διάστημα παλαιότερα τό μέτωπό του! Πραγματικά miserabile στίς ἀποφάσεις συνόδων ἤ προκα- Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων· στή δε- visu! θημένων; καετία τοῦ 1990 προσωρινά ἀποχώζ) Παπικοί ἐπίσκοποι συμμετεῖχαν Ἄς μή ξεχνοῦμε καί τήν πανορ- ρησαν ἀπό τό διμερῆ Θεολογικό σέ Ναούς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Παθόδοξη ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Πα- Διάλογο μέ τούς Παπικούς οἱ περισ- τριαρχείου στή λιτάνευση τῶν Εἰκότριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς (1848), πού σότερες Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες νων κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοσυμπυκνώνουν τήν ὀρθόδοξη – πα- Ἑκκλησίες καί τά Πατριαρχεῖα (Πα- ξίας! Ὤ τῆς συγχύσεως καί παρατερική ἐκκλησιολογία γιά τό ρόλο τριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, Πατριαρ- φροσύνης! τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ: «Παρ᾽ ἡμῖν οὔτε χεῖο Ρωσίας, Πατριαρχεῖο Σερβίας, η) Ὁ Μητροπολίτης Προύσης καί πατριάρχαι οὔτε σύνοδοι ἐδυνήθη- Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας, ΠατριαρΣχολάρχης τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς σαν ποτέ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑ- χεῖο Γεωργίας, Ἐκκλησία Ἑλλάδος, περασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν Τσεχίας καί Σλοβακίας). Σύμφωνα Χάλκης κ. Ἐλπιδοφόρος διδάσκει σέ αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι μέ τή συνεπῆ ἐφαρμογή τῆς πατρια - φοιτητές ὅτι ἐπιτρέπονται οἱ συμαὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρή- ρχικῆς ἐπιστολῆς θά ἔπρεπε οἱ προ- προσευχές μέ τούς ἑτεροδόξους σκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καθήμενοι καί οἱ σύνοδοι τῶν ἀνω- καί δέ συνιστοῦν πλέον κανονικό καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐ- τέρω τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νά τιμω- παράπτωμα, κατά παράβαση τῶν τοῦ». ρηθοῦν γιά ἀθέτηση, περιφρόνηση Ἱερῶν Κανόνων, τῆς ἀπό 31.1.1952 Πατριαρχικῆς ἐγκυκλίου καί τῆς ἀπό γ) Στό πατριαρχικό ἔγγραφο γίνε- καί ἀπείθεια στίς πανορθόδοξες 3.7.1999 Ἐπιστολῆς τοῦ Πατριάρχου ται μνεία τῆς ἀσκουμένης κριτικῆς ἀποφάσεις, πού προβλέπουν τή συμ- κ. Βαρθολομαίου στήν Ἱερά Κοινόστούς διαλόγους. Ποιά λοιπόν ἀπάν- μετοχή ὅλων στήν Οἰκουμενική Κί- τητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους1. τηση προτείνει ἡ πρωτόθρονη Ἐκ- νηση. Ἐγκαλούμεθα ἐμεῖς πού σέ Περιφρόνηση κλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελική ἀνάλυση ἁπλή κριτική κάνουστήν ἀσκούμενη κριτική; Δυστυχῶς, με στά συμβαίνοντα στόν οἰκουμεΤά ἀνωτέρω δέν ἀποτελοῦν πραμόνο φίμωση καί τιμωρία! Λυπούμα- νιστικό χῶρο, ἐνῶ οἱ ἀνωτέρω Ἐκ- γματική περιφρόνηση στίς πανορθόκλησίες προέβησαν σέ σημαντικές στε πού ἀναγκαζόμαστε νά φωνάδοξες ἀποφάσεις; Πότε ὁ Οἰκουμεξουμε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς ἐνέργειες καί ἀρνήθηκαν τή συμμε- νικός Θρόνος ἐγκάλεσε τούς ἀνωμας: Ἔτσι συμπεριφέρεται ὁ πατέ- τοχή τους παραβαίνοντας Πανορ- τέρω γιά παραβίασή τους; ρας στά παιδιά του; Αὐτό ἐπιβάλλει θόδοξες ἀποφάσεις. Ὅμως γι᾽ αὐΣυνάδει μέ τίς πανορθόδοξες ἡ ὑπεύθυνη ποιμαντική – ἐπισκοπική τούς δέν τολμᾶ νά πεῖ λέξη ἡ Παἀποφάσεις, πού ἐπιμένουν στή μαρσυνείδηση; Ἔτσι νομίζουν κάποιοι τριαρχική ἐπιστολή. ὅτι καλλιεργοῦν τό σεβασμό τοῦ γ) Ἄν μελετήσουμε προσεκτικά τυρία τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδηλαοῦ στήν ἐκκλησιαστική ἡγεσία; τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις, θά σίας στόν Οἰκουμενικό χῶρο, τό Μέ τέτοια νοοτροπία ὁδηγοῦν τό δοῦμε ὅτι δέν τίς περιφρονοῦν ὅσοι προκλητικό κείμενο πού ὑπέγραψαν λαό τοῦ Θεοῦ «πρός διατήρησιν ἀσκοῦν κριτική γιά τά οἰκουμενιστι- οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἀκλονήτου τῆς ἐμπιστοσύνης αὐτοῦ κά λεχθέντα καί πραχθέντα ἐνίων Πατριαρχείου στήν Θ´ Γεν. Συνέἔναντι τῶν ποιμένων αὐτοῦ» ἤ ἐπι- Ὀρθοδόξων, ἀλλά οἱ ἴδιοι οἱ πρωτο- λευση τοῦ ΠΣΕ στό Porto Alegre τυγχάνουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο; στατοῦντες Ὀρθόδοξοι στήν Οἰκου- (Φεβρουάριος 2006), σύμφωνα μέ τό Ὅμως, ἀλίμονο στόν πατέρα πού μενική Κίνηση, οἱ τά πρῶτα φέρον- ὁποῖο «κάθε ἐκκλησία (σημ. ἀπό τίς περιφρονεῖ τήν κραυγή ἀγωνίας τῶν τες τῶν διαλόγων. Ναί! οἱ Οἰκουμε- 340 προτεσταντικές ὁμάδες τοῦ παιδιῶν του. Ὁ ἴδιος κλονίζει στή νιστές περιφρονοῦν καί ἀσχημο- ΠΣΕ) εἶναι Ἐκκλησία καθολική καί συνείδησή τους τό πατρικό κῦρος. νοῦν ἐπί τῶν πανορθοδόξων ἀποφά- ὄχι ἁπλά ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία καθολική, Καί μή μᾶς διαφεύγει ὅτι ἡ πατρική σεων: ἀλλά ὄχι στήν ὁλότητά της. Κάθε αὐθεντία δέν ἐπιβάλλεται μέ τή φίΟἱ πανορθόδοξες ἀποφάσεις ἔ- ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικόμωση τῆς κριτικῆς, ἀλλά ἐμπνέεται χουν καταδικάσει ἀπερίφραστα τήν ἀκόμα καί στά «ἄτακτα» παιδιά. Ἄν Οὐνία. Συνάδει μέ τίς ἀποφάσεις τητά της, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία μέ αὐτό ἰσχύει στή βιολογική πατρότη- αὐτές, ἡ ὑπογραφή ἀπό ἐκπροσώ- τίς ἄλλες ἐκκλησίες (δηλ. τίς προτετα, πολλῷ μᾶλλον ἔχει ἐφαρμογή πους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχεί- σταντικές ὁμάδες!)»! Ἐπίσης στό στήν πνευματική. Ὁ λόγος μας εἶναι ου τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας Ba- ἴδιο κείμενο ἀναγνωρίστηκε ἐκκληκραυγή πόνου καί ἀνησυχίας γιά τήν lamand (1993), μέ τήν ὁποία γιά πρώ- σιαστική ὑπόσταση σέ ὅλες τίς προἀλλοίωση τοῦ ποιμαντικοῦ φρονή- τη φορά στήν ἱστορία ἀναγνωρίσθη- τεσταντικές αἱρετικές «ἐκκλησίες» τοῦ Π.Σ.Ε. καί ἔγινε ἀποδεκτό ὅτι ἡ ματος, τό ὁποῖο θά ἔπρεπε νά εἶναι κε ἡ Οὐνία; πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν καί τῶν ἰδιαίτερα αὐξημένο στό συντάκτη Δείχνει σεβασμό στίς Πανορθό- πλανῶν τους, εἶναι «διαφορετικοί τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς. δοξες ἀποφάσεις πού ἔχουν καταδι- τρόποι διατύπωσης τῆς ἴδιας ΠίΔέν ἔχουν ὑποχρέωση οἱ ποιμέ- κάσει τήν Οὐνία ἡ προσφορά τοῦ στης» καί «ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ νες νά ἔρθουν σέ διάλογο μέ τό ποί- Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρ- Ἁγίου Πνεύματος»! Ἐπί τέλους εἶναι μνιο, νά φροντίσουν νά γίνουν κα- θολομαίου ἑνός Ἁγίου Ποτηρίου ὡς δυνατόν νά ὑπάρχει πανορθόδοξη τανοητές οἱ ἀποφάσεις τους; Ἄλο- δώρου, μέ βαθύτατο συμβολισμό, ἔγκριση γιά τίς βλασφημίες αὐτές; γο εἶναι τό ποίμνιο, ὥστε νά ἄγεται στόν νεοεκλεγέντα Οὐνίτη ἘπίσκοΑὐτές οἱ λίγες περιπτώσεις γιά νά καί νά φέρεται κατά τίς ἐπιθυμίες πο Ἀθηνῶν; δοῦμε ποιός πραγματικά περιφρονεῖ τῶν ποιμένων, χωρίς τό ἴδιο νά μποΔείχνει σεβασμό στίς πανορθό- καί παραβιάζει τίς «πανορθόδοξες ρεῖ νά ἐκφράζει τόν παραμικρό προβληματισμό; Δυστυχῶς, παρατη- δοξες ἀποφάσεις πού ἔχουν καταδι- ἀποφάσεις»! Ὡς μέλη τῆς Ὀρθοδόρεῖται ἀπό πλευρᾶς τῶν Ὀρθοδόξων κάσει ρητῶς τήν Οὐνία, «ὁ θεωρού- ξου Ἐκκλησίας ἔχουμε τήν ἀπαίτηπού πρωτοστατοῦν στήν Οἰκουμενι- μενος πολύς τῆς Ὀρθοδόξου Θεο- ση ἀπό τούς ποιμένες μας νά σέκή Κίνηση νά διασαλπίζουν μέ τόν λογίας Μύστης (!) Μητροπολίτης βονται καί νά τηροῦν ὅλες τίς παΠεργάμου Ἰωάννης νά δηλώνει, ὅτι νορθόδοξες ἀποφάσεις. Ὅλες τίς τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογικῆς καί δογματικῆς συνειδήσεως (βλ. Ἀπόφαση Πατριαρχῶν Ἀνατολῆς, 1848), ὅταν μάλιστα ἀποφεύγουν, νά πράξουν τό ἴδιο, ἐκτός μεμονωμένων ἐξαιρέσεων, αὐτοί τῶν ὁποίων εἶναι πρώτιστο καθῆκον καί ὑποχρέωση, οἱ Ὀρθόδοξοι, δηλαδή, Ἐπίσκοποι, καί τά συνοδικά ὄργανα τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, λόγῳ τῆς κακῶς νοουμένης φιλαδελφίας, εὐγενείας, ὑπακοῆς, τοῦ δῆθεν σεβασμοῦ πρός θεσμούς ἤ καί τῆς ἐπικλήσεως εἰδικῶν συνθηκῶν.

πλέον ἔντονο τρόπο τό διάλογο μέ ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους ἀκόμα, ἀλλά νά ἀποφεύγουν προκλητικά, νά τρέμουν, κυριολεκτικά, τήν παραμικρή συζήτηση μέ τούς ὁμοδόξους ἀδελφούς, τά παιδιά τους καί συνδιακόνους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ! Μάλιστα στήν πατριαρχική ἐπιστολή εἶναι ἔκδηλη ἡ ἐντονότατη ἐνόχληση τοῦ συντάκτου ἀπό τή διοργανωθεῖσα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς Ἡμερίδα ἀναφορικά μέ τήν «Μεταπατερική Θεολογία» («λαϊκή σύναξις» χαρακτηρίζεται στήν ἐπιστολή). Εἶναι προφανέστατη ἡ ἐπιτυχία τῆς ἡμερίδος: τάραξε τά θολά νερά τῆς ἀντιπατερικότητας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐξύπνησε συνειδήσεις, ἐνόχλησε τούς ὑπευθύνους. Δόξα τῷ Θεῷ. Εἶναι πρόδηλο γιατί φοβοῦνται τό λαό καί τή σύναξή του: διότι δέν τόν θέλουν κατηχημένο καί ἐνημερωμένο, γιά νά κάνουν ὅ,τι θέλουν χωρίς ἀντίσταση! Δέν πρέπει νά γνωρίζει ὁ

ἀποφάσεις καί ὄχι μόνο ὅσες θέλουν κάποιοι. Διότι ποτέ καί καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δέν ἀλλοίωσε τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, δέν κατήργησε Ἱερούς Κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οὔτε καί ἔδωσε σέ κανένα τό δικαίωμα περιφρονήσεως καί ἀθετήσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί τάξεως, ὅπως συμβαίνει συχνά στόν οἰκουμενικό χῶρο. Ἄν ποτέ συνέβαινε αὐτό, τότε, ἡ ὁποιαδήποτε – ἀκόμη καί «Πανορθόδοξη»– Σύνοδος θά αὐτοαναιρεῖτο καί θά μετατρεπόταν σέ «συνέδριο ἀνόμων» καί «συναγωγή πονηρευομένων». Ἄλλωστε ἡ «οἰκουμενικότης» ἤ ἡ «ληστρικότης» μιᾶς συνόδου δέν προσδιορίζεται ἀπό τόν ἀριθμό καί τήν ἐκπροσώπηση τῶν συμμετεχόντων, ἀλλά πρωτίστως ἀπό τίς ἀποφάσεις της.

Δ´. Διάλογος μέσα στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια.

Μία ἄλλη μομφή πού εὐκαίρως ἀκαίρως ἐξαπολύεται ἐναντίον μας εἶναι ὅτι ἀρνούμαστε κάθε διάλογο μέ τούς ἑτεροδόξους. Οὐδέν ψευδέστερον αὐτοῦ. Καθαρή κατασυκοφάντηση τοῦ λόγου μας. Ἀποδεχόμαστε τό διάλογο, ὅπως ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες· ταυτόχρονα ὅμως τόν ἀρνούμαστε, ὅπως ὁ Κύριος ἀρνήθηκε ὁποιαδήποτε συζήτηση μέ τόν Πιλάτο, τόν Ἄννα καί τόν Καϊάφα. Συμφωνοῦμε καί ἐπικροτοῦμε τήν ἀπόφαση τῆς ἱεραρχίας μας (16.10.2009) σύμφωνα μέ τήν ὁποία «ὁ Διάλογος πρέπει νά συνεχισθεῖ, μέσα ὅμως στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια». Ἡ ἐπισήμανση «μέσα ὅμως στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια» ἐκρίθη ἀπαραίτητη, διότι, προφανῶς, κατά τήν Ἱεραρχία μας, δέν συνέβαινε αὐτό. Ἡ εὐγένεια καί ἡ λεπτότητα στή διατύπωση τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱεραρχίας θά ἔπρεπε νά ἐμβάλει σέ σκέψεις τούς οἰκουμενιστές γιά τήν μέχρι τώρα πορεία τους, ἄν θέλουν νά σέβονται τίς συνοδικές ἀπόψεις καί ἀποφάσεις. Συνεπῶς, δέν εἴμαστε μόνοι ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι ἐπισημαίνουμε τήν ἐκτροπή ἀπό τά «Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια». Καί δέν εἶναι μόνο ἡ Ἱεραρχία μας. Ἀκόμα καί Ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διατυπώνουν τήν βαθιά ἀνησυχία τους γιά τήν ἐκτροπή τοῦ Διαλόγου. Παραπέμπουμε μόνο σέ ἐπιφανῆ ἐξ αὐτῶν, λόγῳ τῆς θεολογικῆς καταρτίσεως καί τῆς 20ετοῦς συμμετοχῆς του στή θέση τοῦ συμπροέδρου στό Διμερῆ Θεολογικό Διάλογο μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας κ. Στυλιανό, ὁ ὁποῖος ἔχει καταγγείλει τήν ἔκπτωση τοῦ Διαλόγου μέ τούς Παπικούς σέ «ἀνόσιο παίγνιο», ἐνῶ σέ ἐπιστολή του σέ μέλος τῆς Συνάξεώς μας μεταξύ ἄλλων ὁμιλεῖ περί «ἐκτρόπων περί τήν δογματικήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου συμπεριφορᾶς», πού ἔχουν συντελεσθῆ στό διάλογο καί δηλώνει ὅτι ὅπως ἔχει ἐξελιχθῆ ὁ διμερής θεολογικός διάλογος «σήμερον, ἀτυχῶς, οὐδόλως διαφέρομεν τῶν Οὐνιτῶν»! Ὅταν λοιπόν, ἀκόμα καί τά μέχρι πρό τινος πλέον προβεβλημένα στελέχη τοῦ Διαλόγου καί τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, πού διακονοῦν σέ ὑπεύθυνες θέσεις στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁμιλοῦν γιά «ἐκτροπές στή δογματική διδασκαλία» καί γιά ἀνίερο παιχνίδι, πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Πατριάρχης νά ἐγκαλεῖ ἐμᾶς ὅτι ἀσκοῦμε κριτική στά συμβαίνοντα στούς διαλόγους καί ἐνημερώνουμε τό λαό τοῦ Θεοῦ;

Ε´. Τόν θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπονομεύουν οἱ Οἰκουμενισταί.

Στήν πατριαρχική ἐπιστολή διατυπώνεται ἡ μομφή ἐναντίον μας ὅτι στρεφόμεθα «κατά αὐτοῦ τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Μεγάλο λάθος καί συκοφαντία! α) Σεβόμεθα τό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι πράγματι, ὅπως ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή «ἡ Κωνσταντινουπολῖτις Ἐκκλησία, ἐγαλούχησεν εἰς τά νάματα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως, εἰς ἥν ἐτήρησε τοῦτον ἐν καιροῖς δισέκτοις καί χαλεποῖς διά τό ἡμέτερον εὐσεβές Γένος, ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς ἀληθείας». Καί πιό κάτω «διά τοῦ παραδείγματος καί τῆς θυσιαστικῆς μαρτυρίας καί τῶν ἀνά τούς αἰῶνας ἀγώνων αὐτοῦ ὑπάρξαντος... κήρυκος, προασπιστοῦ καί φύλακος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί μαρτυρίας καί τῆς κανονικῆς τάξεως ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ». Πραγματικά αὐτός ἦταν ὁ οἰκουμενικός θρόνος μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ. Μᾶς γαλούχησε μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Καί μόνο ἡ περίφημη Ἐγκύκλιος τοῦ 1848 συνταχθεῖσα ὑπό τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου Στ´, ἐπικυρωθεῖσα ὑπό τῶν Συνόδων τῶν τεσσάρων Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς καί ὑπογραφεῖσα καί ἐκδοθεῖσα ὑπό τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν (πραγματικά πανορθόδοξη ἀπόφαση), ἐπιβεβαιώνει τόν ἰσχυρισμό μας γιά τόν Οἰκουμενικό Θρόνο. Ὅμως μέ συνοχή καρδίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁμολογοῦμε ὅτι παρά τήν καλή μας διάθεση δέν μποροῦμε νά διακρίνουμε τά ἴδια στοιχεῖα καί σήμερα. Διότι ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ πανορθόδοξη Ἐγκύκλιος τῶν Πατριαρχῶν τοῦ 1848 μέ τίς πατριαρχικές ἐγκυκλίους τοῦ 1904, 1920, κ.ἄ. ἤ μέ τά ὅσα ἔλαβαν χώρα κατά τήν Θρονική Ἑορτή τοῦ 2006 στόν Πατριαρχικό Ναό τῆς Κωνσταντινουπόλεως; β) Γιά νά καταστεῖ σαφέστερο τό ἀβάσιμο τῆς μομφῆς ὅτι στρεφόμεθα «κατά αὐτοῦ τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου», ἀναγκαζόμαστε νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι οἱ ἐκ τῶν πρωτεργατῶν

τῆς Συνάξεώς μας Ὁμότιμοι Καθηγηταί πολλάκις πάλαι τε καί νῦν ἔχουν προσφέρει στήν ὑπηρεσία τοῦ Θρόνου τήν ἐπιστημονική καί ἀκαδημαϊκή τους διακονία. Πόσα πατριαρχικά καί συνοδικά ἔγγραφα δέν συνέταξαν ἤ πόσες χιλιάδες σελίδες δέν ἔγραψαν τά ἀνωτέρω μέλη τῆς Συνάξεώς μας διακονώντας καί στηρίζοντας καί προβάλλοντας τήν προσφορά τοῦ Θρόνου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό Γένος; Σέ πόσα ἐπιστημονικά, διορθόδοξα καί διαχριστιανικά συνέδρια καί συναντήσεις δέν ὑποστηρίχθηκαν οἱ ἀπόψεις καί ἐκπροσωπήθηκε ἐπαξίως –μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ– ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἀπό τά ἀκαδημαϊκά μέλη τῆς Συνάξεώς μας; Τόσο εὔκολα λησμονοῦνται καί διαγράφονται ὅλα αὐτά; Καί σήμερα ἀκόμα, παρά τή θλίψη πού μᾶς προκαλοῦν λόγοι καί πράξεις παραγόντων τοῦ Θρόνου εἴμαστε καί παραμένουμε ἐργάτες του. Ὅμως θά πρέπει νά καταστεῖ ἀπολύτως σαφές ὅτι πάνω ἀπό πρόσωπα καί θεσμούς βρίσκεται ἡ Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί ἡ Ἐκκλησία. Οἱ θεσμοί καί τά πρόσωπα λαμβάνουν ἀξία μόνον, ὅταν συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως διακονοῦν τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεως καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὑπάρχει κάποιος πού μπορεῖ νά διαφωνήσει μέ τόν πρῶτο μετά τήν ἅλωση Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καί ἐθνάρχη Γεννάδιο Β´ Σχολάριο, ὅτι χωρίς τήν συνέχιση καί ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας «οὔτε ἔσται ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐν λόγῳ τοῖς Ὀρθοδόξοις», ἤ μέ τήν γνωστή ἐπιστολή τοῦ ἀειμνήστου π. Ἐπιφανίου πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα; γ) Τότε, ποιός ὑπονομεύει τόν «πανίερο θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου»; Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι σαφής: Τό θεσμό ὑπονομεύουν ὅσοι τόν χρησιμοποιοῦν, γιά νά στηρίξουν τόν Οἰκουμενισμό. Αὐτό δέν συνέβη μετά τή σύνοδο Φεράρρας – Φλωρεντίας; Ἡ Μόσχα βρῆκε τότε τήν εὐκαιρία νά παρουσιασθεῖ ὡς Γ´ Ρώμη, ἐπειδή ἡ Κωνσταντινούπολη πρόδωσε τήν Ὀρθοδοξία συμπράττοντας μέ τούς Λατίνους. Δέν ὑπονόμευσαν τό θεσμό τοῦ θρόνου οἱ Οἰκουμενιστές τῆς ἐποχῆς τους, πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Βέκκος καί Καλέκας; Μήπως πρέπει καί αὐτούς νά τούς τιμοῦμε, σεβόμενοι τόν «πανίερο Θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου»; Μήπως δέν σεβάσθηκαν «τόν πανίερο Θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» ἡ Β´ καί Γ´ Οἰκουμενικές Σύνοδοι πού κατεδίκασαν τούς Κωνσταντινουπόλεως Μακεδόνιο καί Νεστόριο ἤ ἡ Στ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, καταδικάσασα τέσσερις Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (Σέργιο, Πύρρο, Παῦλο Β´ καί Πέτρο); Κατά τήν παράδοση τῶν Ἁγίων μας, πάνω καί πέρα ἀπό θεσμούς καί πρόσωπα ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό ἡ παράδοσή μας γνωρίζει νά διακρίνει τούς φορεῖς ἀπό τούς ἀχθοφόρους τῶν Θεσμῶν, καί τούς μέν πρώτους ὑπερβαλλόντως τιμᾶ, τούς δέ δευτέρους παραδίδει στήν ἀρά τῆς ἱστορίας, παρά τήν πρόσκαιρη δόξα πού ἀπολαμβάνουν. Ἐμεῖς δεόμεθα εἰλικρινῶς τοῦ Κυρίου νά φωτίζει καί νά χαριτώνει τούς τά πρῶτα φέροντες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά τούς καθιστᾶ «καί τρόπων μετόχους καί θρόνων διαδόχους τῶν Ἀποστόλων», γιά νά ποιμαίνουν τό λογικό ποίμνιο καί νά μᾶς ὁδηγοῦν στήν ὁδό τῆς Ἀληθείας. Ἔτσι θά ἐξαλειφθοῦν καί ἀπό τίς καρδιές μας οἱ σκιές καί ἡ πίκρα πού ἔχουν συσσωρευθῆ.

ΣΤ´. Δικαιολογοῦνται τά ἀναθέματα πού ἐξεφώνησε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς;

Στήν ἐπιστολή του ὁ Πατριάρχης σημειώνει ὅτι οἱ καταδικαστέες «κινήσεις καί ἐκδηλώσεις… ἔλαβον προσφάτως ἀπαραδέκτους διαστάσεις» καί ἀναφέρεται στήν ἐκφώνηση ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς «”ἀναθεματισμῶν” κατά ἑτεροδόξων καί ἀλλοθρήσκων, ὡς καί πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τήν λεγομένην Οἰκουμενικήν Κίνησιν». Κρίνουμε σκόπιμο νά ἐπισημάνουμε: α) Δέν διευκρινίζεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή ποῦ ἔγκειται τό «ἀπαράδεκτο» «τῆς ἐκφωνήσεως… “ἀναθεματισμῶν”». Στό ὅτι ἐκφωνήθηκαν οἱ ἀναθεματισμοί ἤ ὡς πρός τό περιεχόμενό τους; Μά ἡ ἀνάγνωση τῶν ἀναθεματισμῶν δέν προβλέπεται στό πρός χρῆσιν λειτουργικό βιβλίο τοῦ Τριωδίου; Τό ὅτι δέν ἀναγινώσκονται στούς περισσότερους Ναούς δέν σημαίνει ὅτι εἶναι λάθος ἡ ἐκφώνησή τους ἤ ὅτι δημιουργεῖται κίνδυνος πρόκλησης σχίσματος ἀπό τήν ἀνάγνωσή τους! β) Πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας καί γιά νά μή δημιουργοῦνται λανθασμένες ἐντυπώσεις σημειώνουμε ὅτι, ὅπως προκύπτει ἀπό τή μαγνητοσκόπηση, πού ἔχει ἀναρτηθῆ στό Διαδίκτυο, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς δέν ἐκφώνησε ἀναθεματισμό «κατά πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τήν λεγομένην Οἰκουμενικήν Κίνησιν», ὅπως ἐσφαλμένως ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ἀλλά μόνο ἐναντίον ὅσων κηρύττουν καί διδάσκουν τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό: «Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνάθεμα». Νομίζουμε ὅτι εἶναι πρόδηλος ἡ διαφορά τῶν δύο φράσεων· ἀπορία μᾶς προκαλεῖ πῶς αὐτό διέλαθε τήν προσοχή τοῦ συντάκτου τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς. Ἐπί πλέον δέ, μήπως ὑπάρχει ἔστω καί ἕνας συνειδητός Ὀρθόδοξος πού νά μή καταδικάζει τόν «διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό»; Γιατί λοιπόν τόση ταραχή ἀπό τήν ρητή καταδίκη του ἐν Ἐκκλησίᾳ; Πόθεν προκύπτει ὁ κίνδυνος σχίσματος ἤ ἀταξίας ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, πού ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή; Μήπως σκιαμαχοῦμε;

γ) Στά ἀναγνωσθέντα ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ἀναθέματα προστέθηκαν καί ἀναφορές στόν πάπα, στούς πρωτεργάτες τῆς Διαμαρτυρήσεως, στούς Μονοφυσίτες, στούς ὀπαδούς τῆς «Ἑταιρείας Σκοπιά», καί στούς Σιωνιστές καί Ἰσλαμιστές, πού δέν ἀναφέρονται στό ἐν χρήσει Τριώδιο. Τέθηκε τό ἐρώτημα: μά ὅλοι αὐτοί ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας· τί νόημα λοιπόν ἔχει ἡ ἐκφώνηση «ἀναθέματος» ἐναντίον τους; Θά πρέπει νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ σκοπιμότητα ἐκφωνήσεως τῶν ἀναθεμάτων στήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση ἔχει πρώτιστα ποιμαντική διάσταση. Ἡ ἐκκλησία μέ τά «ἀναθέματα» τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων κεντᾶ τήν εὐαισθησία τῶν πλανεμένων ἀδελφῶν καί κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου στά μέλη της ἐπισημαίνοντας τήν ἀλλοίωση καί διαστροφή τῆς Ἀληθείας. Γι᾽ αὐτό ἀκόμα καί στήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύν οδο ἐπαναλαμβάνονται οἱ καταδίκες τῶν αἱρετικῶν Ἀρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου, Διοσκόρου, Εὐτυχοῦς, κ.ἄ. αἱρεσιαρχῶν καί τῶν ὀπαδῶν τους, πού ἦσαν ἤδη ἀπό αἰῶνες ἐκτός Ἐκκλησίας. Τότε, γιατί ἡ Ἐκκλησία ἐπαναλαμβάνει τούς ἀναθεματισμούς; Διότι πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος οἱ αἱρετικές ἀπόψεις τους νά διαχυθοῦν στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δηλητηριάσουν τά μέλη Του. Ἡ Ἐκκλησία ἐκφωνώντας τά ἀναθέματα φωνάζει στεντορείᾳ τῇ φωνῇ: «Λαέ τοῦ Θεοῦ πρόσεχε· ὑπάρχει κίνδυνος γιά τή σωτηρία· ὑπάρχει ἀλλοίωση τῆς Ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου· δέν μπορεῖς νά εἶσαι μέλος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα νά πιστεύεις πλάνες καί ἀνακρίβειες· δέν εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἴδια μέ τήν πλάνη καί τήν αἵρεση». δ) Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει νά γίνει στά ἀναγνωσθέντα «ἀναθέματα» κατά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ. Ὡς γνωστόν, πρόκειται γιά ἐντελῶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τό Εὐαγγέλιο καί σέ τελική ἀνάλυση, θά μποροῦσε κάποιος νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι οὐδεμία περίπτωση συγχύσεως ἤ ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀπό τή δράση τους. Ποιά λοιπόν ἡ ποιμαντική ἀνάγκη ἐκφωνήσεως ἀναθεματισμῶν; Παλαιότερα αὐτά ἦταν τά δεδομένα· σήμερα ὅμως τά πράγματα εἶναι πολύ διαφορετικά: ὅποιος μελετᾶ μέ προσοχή τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τή γέννηση καί ἀνάπτυξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀντιλαμβάνεται τήν ἀναγκαιότητα αὐτῶν τῶν ἀναθεματισμῶν: Ὁ Γάλλος ἰσλαμολόγος καί μυστικιστής Louis Massignon (1883–1962), διατύπωσε τή θεωρία τῶν «ἀβρααμικῶν θρησκειῶν», ἡ ὁποία πρεσβεύει ὅτι ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμός καί τό Ἰσλάμ λατρεύουμε τόν ἴδιο ἕνα Θεό καί ἀνήκουμε στήν ἴδια οἰκογένεια τῶν μονοθεϊστικῶν ἀβρααμικῶν θρησκειῶν, εἴμαστε περίπου ἀδέλφια ἐν τῇ μιᾷ πίστει τοῦ Ἀβραάμ. Παρόμοιες ἀντιλήψεις ἔχουν διατυπωθῆ στή Διακήρυξη «Nostrae Aetate» (§ 3–4) τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Οἱ ἀντιλήψεις αὐτές ἔχουν βρῆ εὐήκοον οὖς στήν προτεσταντική Δύση καί δειλά–δειλά σερβίρονται ἀπό ὀρθοδόξους ταγούς καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους στήν Ἀνατολή. Δέν φτάσαμε βέβαια ἀκόμα στόν Ὀρθόδοξο χῶρο νά ὁμιλοῦμε περί CRISLAM (Cristus καί ISLAM), καί νά θέτουμε στόν ἄμβωνα ἤ στήν Ἁγ. Τράπεζα δίπλα–δίπλα Εὐαγγέλιο καί Κοράνιο, διδάσκοντας καί ἀπό τά δύο, ὅπως γίνεται σέ προτεσταντικές ἐκκλησίες τῶν ΗΠΑ2, ἀλλά δυστυχῶς πρός τά ἐκεῖ ὁδεύουμε, ἀφοῦ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς ὁμιλοῦν ὅλο καί πιό συχνά καί πιό ἔντονα περί «Ἱεροῦ Κορανίου» καί δέν διστάζουν νά τό δίνουν ὡς δῶρο. Ἐπίσης, τή διδασκαλία περί τῆς ἐκ τοῦ Ἀβραάμ πατρότητος Χριστιανῶν καί Ἰουδαίων τήν ἀκούσαμε καί ἀπό τά χείλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στή Συναγωγή Park East τῆς Ν. Ὑόρκης3. Μήπως θέλουν νά προετοιμάσουν τόν Ὀρθόδοξο λαό νά δεχθεῖ τά περί ἀβρααμικῆς θρησκευτικῆς οἰκογενείας καί ἑνότητος τῶν θρησκειῶν της; Ὁ διαθρησκειακός συγκρητιστικός Οἰκουμενισμός προχωρεῖ. Μπροστά σέ αὐτή τή νεοεποχίτικη ἀλλοίωση, διαστροφή καί καταστροφή τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, μπροστά σέ αὐτή τήν πραγματική βλασφημία τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού δόλια προσφέρεται στό λαό μας, βρέθηκε –ἐπιτέλους– ἕνας Μητροπολίτης μέ αὐξημένη ποιμαντική εὐθύνη καί μέ τόν προκλητικό γιά τόν ἐφησυχασμό τῶν ὑπνούντων τρόπο νά βροντοφωνάξει ἐν μέσῃ ᾽Εκκλησίᾳ «ἀνάθεμα», μήπως καί ξυπνήσουμε ἀπό τό βαρύ λήθαργο πού πασχίζουν νά μᾶς προκαλέσουν! Πιθανόν ὁρισμένοι νά ξαφνιάστηκαν ἤ ἄλλοι νά στενοχωρήθηκαν πού κάποιοι στέκονται ἐμπόδιο στίς μεθοδεύσεις τους. Γι᾽ αὐτό ταμπουρώθηκαν πίσω ἀπό τήν τυπική ἀλλοίωση τοῦ γράμματος τοῦ «Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας». Αὐτή ὅμως ἡ δῆθεν παράτυπη προσθήκη στό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας», διέσωσε ἀδιαμφισβήτητα τό πνεῦμα του. Ἄς σκεφτοῦμε: ἄν αὐτό γινόταν σέ ὅλες τίς Μητροπόλεις, θά μποροῦσαν νά βροῦν ἔδαφος στό λαό μας οἱ βλασφημίες περί ἀβρααμικῶν θρησκειῶν; Ἀναφερόμαστε σέ δῆθεν παράτυπη προσθήκη, διότι στόν ἀρχικό πυρήνα τοῦ «Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας», πού συνετάγη τό 843, ἡ Ἐκκλησία προσέθεσε καί νέες καταδίκες νεωτέρων πλανῶν καί αἱρέσεων τοῦ 14ου αἰ. γιά λόγους ποιμαντικῆς φροντίδας, γιά νά προφυλάξει τούς πιστούς ἀπό τίς νέες πλάνες καί γιά νά μή μένουν οἱ πιστοί ἀνενημέρωτοι. Τό ἴδιο ἔγινε καί στόν Πειραιᾶ. ε) Ὁλοκληρώνοντας τήν ἀναφορά στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, θά θέλαμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὅσοι ἐξέφρασαν τό θυμό τους γιά τήν προσθήκη νέων ἀναθεματισμῶν σιώπησαν προκλητικῶς – καί οἱ ἔΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Σελὶς 7η

ΠΑΛΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΟΤΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΘΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ: ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

Αἱ εὐθῦναι τῶν μεγαλοσχήμων τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τόν ἐπανευαγγελισμόν Εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου ἐδημοσιεύθη ἐπιστολή ἑνός Παλαιο-Καθολικοῦ ἱερέως (φίλου τῆς Ἱ. Μονῆς), ὁ ὁποῖος ἐπιθυμεῖ νά βαπτισθῆ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἀλλά δέν τό ἐπιτρέπει ὁ Οἰκουμενισμός. Τό γεγονός αὐτό ἀποδεικνύει τήν προδοσίαν τῆς Πίστεως ἐκ τῶν Μεγαλοσχήμων τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν τά «μυστήρια» τῶν πλανεμένων–αἱρετικῶν χριστιανῶν καί τάς «ἐκκλησίας» των ὡς σωζούσας καί ὡς ἰσοτίμους μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Παραθέτομεν ὁλόκληρον τήν ἐπιστολήν τοῦ κατηχομένου εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ΠαλαιοΚαθολικοῦ ἱερέως, ὡς καί τό σχετικόν σχόλιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος, ὡς ἀνηρτήθησαν εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱ. Μονῆς:

« “Τί με κωλύει βαπτισθῆναι;” - Τί με ἐμποδίζει νὰ βαπτισθῶ; Ὁ Οἰκουμενισμός, βέβαια! Τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ “ὀρθόδοξοι” ἐκκλησιαστικοὶ Ποιμένες ἐπιβεβαιώνουν μὲ τὸν πιὸ ἀπροκάλυπτο καὶ ἀ(θεό)φοβο τρόπο τὶς ἀνησυχίες τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὴν ἔκταση καὶ τὸ βάθος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Κύριος δὲν παύει νὰ ὁδηγεῖ τὰ ἀπομακρυσμένα ἐκεῖνα πρόβατά του “ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης” (Ἰωάν. 10, 16) πρὸς νομὰς τῆς σωτηρίας, παρακάμπτοντας ψευδο-ποιμένες, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ σωτηρία τους. Δυστυχῶς, ἴσως ἰσχύει γιὰ πολλοὺς οἰκουμενιστὲς Κληρικοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν ἑτεροδόξων καὶ προκρίνουν τὶς καλὲς “ἐπίσημες” διπλωματικὲς σχέσεις - ἐπειδὴ ἔχουν δεσμευθεῖ ἐγγράφως σὲ κείμενα τῶν “διαλόγων” νὰ ἀποφεύγουν τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν αἱρετικῶν - ὁ ταλανισμὸς ποὺ ἐκτόξευσε ὁ Κύριος ἐλέγχοντας τοὺς Φαρισαίους:

“τοὺς εἰσερχομένους (εἰς τὴν Βασιλείαν) ἐκωλύσατε” (Λουκ. 11, 52). Ἂς συγκρίνουμε τὸν πόθο τοῦ κατηχουμένου φίλου μας νὰ γίνει Ὀρθόδοξος καὶ τὰ ἐμπόδια, ποὺ συναντᾷ λόγῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὶς πρόσφατες εἰκόνες μεγαλοσχήμων “ὀρθοδόξων” Κληρικῶν τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων εἴτε νὰ “εὐλογοῦνται” ἀπὸ ἑτεροπίστους, εἴτε νὰ τοὺς ἐπαινοῦν μὲ λόγια καὶ μὲ πράξεις (βλ. ἐπίδοση Κορανίου), καθησυχάζοντάς τους στὴν πλάνη! Οἱ οἰκουμενιστές διαφημίζουν κάποτε-κάποτε τὸν πνευματικὸ γλυκασμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας στοὺς ἑτεροδόξους, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ τὸν γευθοῦν μέσῳ τῆς βαπτισματικῆς τους ἐντάξεως στὴν Ἐκκλησία... Κατὰ τὰ ἄλλα “οἱ διάλογοι συμβάλλουν εἰς τὸ νὰ γνωρίσουν οἱ ἑτερόδοξοι τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως” ... Ἀκολουθεῖ τὸ γράμμα τοῦ Παλαιο-καθολικοῦ ἱερέως καὶ φίλου μας. (γιὰ λόγους διακρίσεως ἔχουμε βάλει μόνο τὰ ἀρχικά του, τὸ πλῆρες ὄνομα διατηρεῖται παρ᾽ ἡμῖν)Χ. Μ. Σ. Κατηχούμενος Ὀρθόδοξος Semper ad potiora (σ.μ.=Πάντοτε πρὸς τὰ καλύτερα) Lucem quaerentibus – infirmis salutem (σ.μ.= Φῶς διὰ τοὺς αἰτοῦντας – διὰ τοὺς ἀσθενεῖς σωτηρίαν) Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με Πράξεις 8, 36.37 Ὡς δὲ ἐπορεύοντο κατὰ τὴν ὁδόν, ἦλθον ἐπί τι ὕδωρ καί φησιν ὁ εὐνοῦχος· ἰδοὺ ὕδωρ· τί κωλύει με βαπτισθῆναι; Εἶπε δὲ ὁ Φίλιππος· εἰ πιστεύεις ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἔξεστιν. Ἀποκριθεὶς δὲ εἶπε· πιστεύω τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Φίλτατοι ἐν Χριστῷ..., Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὸ εὐγενικό σας γράμμα! Καὶ σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ, ποὺ προσεύχεσθε γιὰ

μένα. Ναί, ἐν τῇ προσευχῇ εἴμαστε ἑνωμένοι. Ναί, ὁ Χριστὸς Ἀνέστη! Ἐδῶ καὶ δύο χρόνια προσεύχομαι νὰ γίνω Ὀρθόδοξος, ἀλλὰ φαίνεται ὅτι πρέπει νὰ εἶμαι ὑπομονετικός. Ἡ ἐπίσημη ὀρθόδοξη πολιτικὴ στὴ Γερμανία εἶναι νὰ μὴ βαπτίζουν καθολικοὺς καὶ νὰ καθιστοῦν βέβαιο ὅτι δὲν θὰ γίνουν καὶ πάλι Ἱερεῖς ἐντὸς τῆς Ὀρθοδοξίας. Κάποιος Ὀρθόδοξος Ἀρχιμανδρίτης, μάλιστα, μοῦ εἶπε πρόσφατα νὰ παραμείνω καθολικός ἱερεύς. Κι ὅμως, αἰσθάνομαι καὶ γνωρίζω ὅτι ἡ μόνη ἀληθὴς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος, ἀκόμη καὶ μέσα στὶς δικές της διαιρέσεις. Ἡ μόνη ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ποὺ θὰ μὲ βάπτιζε καὶ θὰ ἀποδεχόταν ὡς ἱερέα εἶναι μία μὴ κανονικὴ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου. Εἶμαι τώρα Παλαιο-καθολικὸς ἱερεὺς ἐπὶ δεκαπέντε ἔτη ἀκριβῶς καὶ ὑπηρετῶ τοὺς ἀνθρώπους ὑπʼ αὐτὴν τὴν ἰδιότητα ἐκ διανοίας καὶ ψυχῆς καὶ καρδίας – καὶ χωρὶς νὰ “κλωσάω” χρήματα, διότι κερδίζω ἀρκετὰ ἀπὸ τὸ ἄλλο ἐπάγγελμά μου… Ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο χρόνια τώρα μαθαίνω νέα ἑλληνικὰ καὶ θὰ ἤθελα νὰ τὰ ἐξασκήσω εὑρισκόμενος σὲ ὀρθόδοξο περιβάλλον. Ἐντὸς τῶν δύο αὐτῶν ἐτῶν ἔχω ἀγοράσει καὶ διαβάσει ἑβδομήντα ἑπτὰ ὀρθόδοξα βιβλία, κυρίως στὰ γερμανικά, γαλλικά (Jean-Claude Larchet), ἱσπανικὰ καὶ ἀγγλικά. Μάλιστα διαβάζω τὴ γερμανικὴ μετάφραση τοῦ Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη γιὰ τὸν Γέροντα Πορφύριο (470 σελίδες). Ἐλπίζω νὰ σᾶς δῶ τὸ 2013, ὅταν μοῦ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ πάω ἀκόμη μιὰ φορὰ στὸν ἱερὸ Ἄθωνα, τὸν Μάϊο τοῦ 2013. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς εὐλογεῖ. Τὴν ἀγάπη μου καὶ τὶς καλύτερες εὐχὲς στὸν Γέροντά σας καὶ ὅλους τοὺς ἐν Χριστῷ Ἀδελφούς σας. Χ. Μ Ἱερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου».

τοῦ Balamand (1993), στήν ὁποία γιά πρώτη φορά οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, κατά παράβαση πανορθοδόξων ἀποφάσεων, ἀναγνώρισαν τήν Οὐνία. Στό Balamand ὅμως ὑπῆρξε καί ἄλλη ἀπαράδεκτη ὑποχώρηση στίς Παπικές ἀξιώσεις. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ἀναγνώρισαν ὅτι κάτοχος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς καί διαδοχῆς δέν εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλλά καί ὁ Παπισμός. Ἐπί λέξει: «καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του –ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στά ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱερωσύνη πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δέν δύναται νά θεωρεῖται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνο ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας»! Διερωτώμαστε αὐτοί πού ὑπέγραψαν τό κείμενο αὐτό ἔχουν συναίσθηση τί ὑπέγραψαν; Ἀποδέχονται ὅτι ὁ Παπισμός διασώζει τήν ἀποστολική διδαχή, δηλαδή ὅτι τά δόγματα τοῦ filioque, τοῦ παπικοῦ πρωτείου, παπικοῦ ἀλαθήτου, ἡ κτιστή χάρη, οἱ ἀξιομισθίες τῶν ἁγίων, ἡ ἄσπιλη σύλληψη τῆς Θεοτόκου εἶναι μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς; Παράλληλα ὅμως καί οἱ ἐντελῶς ἀντίθετες διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καί αὐτές μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς! Ἡ ἀπόλυτη θεολογική παράκρουση ἤ ἡ σύγχρονη νεοεποχίτικη θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καί ἐδῶ καί ἐκεῖ ὑπάρχει ἀλήθεια. Κατά τά ἄλλα ἡ συμμετοχή μας στόν Οἰκουμενισμό γίνεται «ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως». Ἤ μήπως τά ἀνωτέρω «εἶναι μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικαί ἀναφοραί καί ἑρμηνεῖαι», ὅπως ἰσχυρίζεται ἡ πατριαρχική ἐπιστολή; Δικαίως λοιπόν ἀκόμα καί ὁ ἐκ τῶν προβεβλημένων ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας, ὁμιλεῖ περί «ἐκτρόπων περί τήν δογματικήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου συμπεριφορᾶς» καί ὅτι «σήμερον, ἀτυχῶς, οὐδόλως διαφέρομεν τῶν Οὐνιτῶν» καί χαρακτηρίζει τόν Οἰκουμενικό Διάλογο μέ τή φοβερή φράση «ἀνόσιο παίγνιο»!

ἔγκαιρον πρόληψιν ἐπαπειλουμένων ἀπευκταίων καταστάσεων». Ἄν κατανοοῦμε καλῶς, πρόκειται περί εὐθείας ἀπειλῆς κατά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: ἤ συμμορφώνεσθε μέ τίς ἀπαιτήσεις μου ἤ θά συγκαλέσω Πανορθόδοξη Σύνοδο, γιά νά καταδικάσω ἐγώ!

ΟΛΑΙ ΑΙ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΑΙ ΚΑΙ ΑΙ ΑΥΘΕΡΕΣΙΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 6ης ΣΕΛ.

χοντες εὐθύνην καί ἐνόχως– γιά τήν κακοποίηση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τή συμμετοχή καί παπικῶν καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων στή Λιτάνευση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων σέ Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Πραγματικά οἰκτρό θέαμα νά λιτανεύουν τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μαζί μέ Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους καί αὐτοί πού οὐσιαστικά ὑβρίζουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, θεωρώντας την «ἐλλειμματική», ἐπειδή δέν ἀναγνωρίζει τό παπικό πρωτεῖο καί ἀλάθητο. Λυπούμεθα πού διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος γιά τά συμβάντα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας προβαίνει σέ ὑπερόριες ἐνέργειες στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά σιωπᾶ γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς τάξεως σέ χῶρο τῆς δικαιοδοσίας του. Διερωτώμεθα τελικά ποιός ὑποσκάπτει τό κῦρος τοῦ Θρόνου καί διχάζει τό λαό τοῦ Θεοῦ;

Ζ´. Ἐνδεικτικές παρεκκλίσεις σέ θέματα πίστεως.

Στήν πατριαρχική ἐπιστολή σημειώνεται μέ ἔμφαση ὅτι ἡ συμμετοχή στήν Οἰκουμενική Κίνηση γίνεται «ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως» καί ἐκδηλώνεται ἡ ἔκπληξη, διότι ἡ κριτική μας ἐντοπίζεται σέ «μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικάς ἀναφοράς καί ἑρμηνείας». Θά εἴμασταν εὐτυχεῖς, ἄν μπορούσαμε νά συμφωνήσουμε μέ τήν πατριαρχική ἐπιστολή. Δυστυχῶς ὅμως φοβούμεθα ὅτι οἱ ὑποχωρήσεις καί οἱ ἀβαρίες στά θέματα τῆς πίστεως εἶναι πολλές καί σοβαρότατες. Ἡ Σύναξή μας ἐπιφυλάσσεται νά παρουσιάσει τόμο ὁλόκληρο ἀπό τά πραχθέντα καί λεχθέντα ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων ἰθυνόντων στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ δημοσίευσή τους θά ἐξεγείρει καί τήν πλέον νωθρή ὀρθόδοξη συνείδηση. Στήν παροῦσα περιοριζόμαστε μόνο σέ πολύ λίγα καί ὄχι ἀπό τά πλέον αἰχμηρά καί ἀπαράδεκτα πού ἔχουν γραφῆ καί λεχθῆ: α) Ἡ ἀναπτυχθεῖσα στό χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βαπτισματική θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καθορίζονται ἀπό τό Βάπτισμα. Δηλαδή ὅποιος ἔχει βαπτισθῆ στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνήκει στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀνεξάρτητα μέ τό τί πιστεύει σέ βασικά θέματα πίστεως. β) Ἀναφερθήκαμε ἤδη στήν Θ´ Γενική Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στό Πόρτο Ἀλέγκρε (2006), στήν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι οὐσιαστικά ἀρνήθηκαν τήν Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τήν ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ὑπέγραψαν ὅτι ἡ πληρότητα τῆς καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἄν κοινωνεῖ μέ τίς προτεσταντικές παραφυάδες τοῦ ΠΣΕ! γ) Στήν Κοινή Δήλωση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Μονοφυσίτες οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ὑπέγραψαν ὅτι οἱ Μονοφυσίτες «διατήρησαν αὐθεντικῶς τήν αὐτήν ὀρθόδοξον πίστιν». Μέ ἄλλα λόγια κακῶς οἱ Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμ. Συνόδου τούς ἀπέκοψαν ὡς αἱρετικούς. Καί προφανῶς πλανήθηκαν καί οἱ Πατέρες τῶν ὑπολοίπων Ε´, Στ´, Πενθέκτης καί Ζ´ Οἰκουμε νικῶν Συνόδων καί ἐπανέλαβαν τίς καταδίκες! δ) Ἀναφερθήκαμε στή συμφωνία

Η´. «Ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν»

Τέλος, ἡ πατριαρχική ἐπιστολή μέ ὕφος προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς δέν ζητεῖ ἀπό τή Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά μελετήσει τά καταγγελλόμενα καί νά λάβει θέση ἐπ᾽ αὐτῶν, ἀλλά ἐπιτάσσει καί ὁρίζει τήν ἀπόφαση πού ὀφείλει νά λάβει ἡ Σύνοδος: ἵνα «ἀπορρίψητε καί καταδικάσητε ταύτας ἐπισήμως ὡς ἀνεδαφικάς καί ἐπικινδύνους, λάβητε δέ καί ὡς ἐκκλησιαστικόν σῶμα τάς προσηκούσας ἀποφάσεις πρός εὐρυτέραν καταδίκην καί ἀπόρριψιν τῶν ἐνεργειῶν τούτων». Παρόμοιο αἴτημα εἶχε ὑποβληθῆ καί μέ τήν παλαιότερη ἐπιστολή, τοῦ 2009. Ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ καταληκτική παράγραφος τῆς ἐπιστολῆς, ἡ ὁποία καί τή διακρίνει ἀπό τήν παλαιότερη τοῦ 2009 παρομοία ἐπιστολή κατά τῆς «Ὁμολογίας πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Σημειώνεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ὅτι ἄν δέ συμμορφωθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τά κελεύσματά της, ὅπως περιγράφονται ἀνωτέρω, ἡ Κωνσταντινούπολις «ἐπιφυλάσσεται… ἵνα ὀφειλετικῶς προβῇ καί αὕτη εἰς τάς δεούσας πανορθοδόξους ἐνεργείας διά τήν

Ἐπίλογος. Μακάρι νά συγκληθεῖ γιά τό θέμα πανορθόδοξη σύνοδος.

Δέν ἀνησυχοῦμε ἀπό τέτοιες ἀπειλές. Ἀντιθέτως χαιρόμεθα γιά μία τέτοια ἐξέλιξη, διότι ὅ,τι καί ἄν ἀπεργάζονται οἱ ἄνθρωποι, τόν τελευταῖο λόγο ἔχει ὁ Θεός. Καί ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βοήθησε καί ἡ πρό τριετίας ἀπαίτηση τοῦ Πατριάρχου γιά καταδίκη τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» προκάλεσε, παρ᾽ ἐλπίδα, τήν ἀποκαλυπτική συζήτηση ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τήν ἔκδοση τοῦ περιφήμου ἀνακοινωθέντος τῆς 16.10.2009, ἔτσι καί τώρα ἡ παροῦσα πατριαρχική ἐπιστολή ἴσως γίνει πρόξενος συζητήσεως τοῦ θέματος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιά πρώτη φορά σέ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο! Καί ἐκεῖ πλέον ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς συνειδήσεώς των καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ θά πάρουν ὑπεύθυνη θέση. Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά διακρίνει τούς πραγματικούς ποιμένες ἀπό τούς ψευδοποιμένες; Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά ἐλευθερώσει τήν Ἐκκλησία Του ἀπό τά δεσμά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού μεθοδικά θέλουν κάποιοι νά τῆς ἐπιβάλουν; Βέβαια ἀπό μία ἄλλη πλευρά μιά τέτοια ἐξέλιξη θά ἔχει τραγικές συνέπειες γιά τό ἴδιο τό Πατριαρχεῖο καί συνακόλουθα γιά τήν Πανορθόδοξη ἑνότητα. Ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη μπορεῖ νά συντελέσει, ὥστε νά ἐγερθοῦμε ἀπό τή ραστώνη τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί νά ἀναλάβουμε ὅλοι μας, μικροί καί μεγάλοι, τίς εὐθύνες μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά προκληθεῖ πολύς πόνος καί θλίψη, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ γνωρίζει καί Αὐτή οἰκονομεῖ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας πρός τό συμφέρον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀμωμήτου πίστεως Του, τῆς ἀποστολικῆς καί πατερικῆς Ὀρθοδοξίας. Γιά τή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου. Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος, Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς. Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου. Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος, Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους. Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπ. Ἀθηνῶν. Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης.

Ὑποσημειώσεις 1. Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 1334/24.9. 1999. 2. www.nowtheendbegins.com/blog/ ?p= 5441. 3. www.youtube.com/ watch?=3RHTW gP4cbU χρόν. διάστημα: 6.45 κ.ἑξ. καί www.youtube com/watch?feature=endscreen&v=FrkxMnlSxiE&NR1 χρόν. διάστημα 4.45 κ.ἑξ.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

καὶ ἀδικαιολόγητες ἐπιλογές. Ἕνας κόσμος δίχως τόλμη καὶ ἡρωϊσμό, δίχως ἐξυπνάδα καὶ πρωτοτυπία, δίχως ποιότητα καὶ πειστικότητα, δίχως πνεῦμα καὶ ζωή. Ὁ ψευτοθεὸς τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἐκφυλίσθηκε σὲ δικαίωμα ἐκλογικῆς ἐπιλογῆς ἀνάμεσα σὲ καταστροφικὰ σενάρια καὶ σὲ ἀνίκανους διαχειριστὲς τῆς καθημερινότητάς μας. Τὴν ἱστορικὴ δόξα τοῦ παρελθόντος μας τὴ διαδέχθηκε ὁ παγκόσμιος διασυρμός μας καὶ οἱ συνεχεῖς ἀπειλές. Τὸ μόνο ποὺ πλέον γεννᾶ ἡ χώρα μας εἶναι ἀδιέξοδα καὶ ἀναξιοπιστία, ἀσυνεννοησία καὶ ἀκυβερνησία. Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπηκαν, τὰ ἐπιδόματα ἀφαιρέθηκαν, τὰ χρέη αὐξήθηκαν, τὰ σπίτια μας φορολογήθηκαν, τὰ συσσίτια πλήθυναν, ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀνέχεια περίσσεψαν, οἱ ἄνεργοι συναγωνίζονται σὲ ἀριθμοὺς τοὺς ἐργαζόμενους, οἱ γέροντες ἀγωνιοῦν, οἱ νέοι ξενητεύονται, οἱ ἀναπνοές μας περιορίσθηκαν, οἱ ἐλπίδες μας στέρεψαν, τὰ ὁράματα πέθαναν. “Τὰ γὰρ ἔθνη καὶ οἱ βασιλεῖς οἵτινες οὐ δουλεύσουσί σοι ἀπολοῦνται” (Ἠσ. ξ΄ 12) καὶ “φυλὴ ἀνόμων ἐρημωθήσεται” (Σοφ. Σειρὰχ ιστ΄ 4). Αὐτὸ πάθαμε. Ἐγκαταλείψαμε τὸν Θεὸ καὶ ζοῦμε τὴν ἐρήμωση καὶ τὴν ἀπώλειά μας. Ἡ παιδεία μας χωρὶς ἀγωγή, ἡ ἱστορία μας χωρίς δόξα, ἡ Ἐκκλησία μας χωρὶς ὀμορφιά, ἡ ζωή μας χωρὶς ἀλήθεια, ἡ πορεία μας χωρὶς ἀξία. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ σημερινοῦ μας καταντήματος. Καὶ δὲν τὸ ἔχουμε καταλάβει. Τὸ γκρέμισμα τῶν πνευματικῶν θεμελίων μας συνεχίζεται ἀπρόσκοπτα. Κάναμε τὸ λάθος νὰ ἐλπίσουμε ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔπρεπε. Κάναμε τὸν κόπο νὰ ψηφίσουμε αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀξίζουν. Κάνουμε τὸ ἔγκλημα νὰ μὴ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ λάθη μας. Τελικὰ οὔτε κυβέρνηση βλέπουμε οὔτε ἀληθινοὺς ἡγέτες καὶ ἄρχοντες διακρίνουμε οὔτε λύσεις διαφαίνονται. Ὅπως γράφει κάπου ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, “ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστός καθεύδει”, ἡ πορεία μας εἶναι στὸ σκοτάδι, φῶς πουθενά, καὶ ὁ Χριστός κοιμᾶται... Ὄχι, ὅμως ἀγαπητοί μου, ἀδελφοί·· ὁ Χριστὸς δὲν κοιμᾶται. Ἐμεῖς βυθισθήκαμε σὲ λησμοσύνη καὶ σὲ βαθὺ ὕπνο. Ἐμεῖς κοιμόμαστε. Γιʼ αὐτὸ “ὥρα ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου ἐγερθῆναι” (Ρωμ. ιγ΄ 11). Καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε. Ἡ μέρα δὲν θὰ ἔρθει ἀπὸ μόνη της. Αὐτὴ τὴ μέρα θὰ τὴν φέρουμε ἐμεῖς·· καὶ μάλιστα ὄχι τόσο μὲ τὰ σωστὰ ἔργα ἢ τὶς ὀρθὲς ἐπιλογές μας, ὅσο μὲ τὴν ὁμολογία τῆς πίστης καὶ τὴν προσευχή μας. Οἱ κοσμικὲς πολιτικὲς ἐπιλογές προσδοκοῦν “πότε θὰ κάνει ξαστεριά”·· δὲν μποροῦν νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὴ νύχτα, ἐλπίζουν σὲ ἀστεράκια. Ἐμεῖς προσδοκοῦμε ἡμέρα μὲ ἥλιο, τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Δὲν προσδοκοῦμε ἕνα θεὸ, ποὺ θὰ μᾶς λύσει τὰ ἐπίγεια προβλήματα, γιὰ νὰ Τὸν ξαναξεχάσουμε·· οὔτε θὰ ἀμνηστεύσει τὰ λάθη μας, γιὰ νὰ τὰ ἐπαναλάβουμε. Πιστεύουμε στὸν Χριστό, στὸν ἀληθινό Θεό, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὴ μετάνοιά μας καὶ τὴν πίστη μας, γιὰ νὰ τὶς ποτίσει μὲ τὴ χάρι Του καὶ ἔτσι νὰ φανερώσει τὴν παρουσία Του. Ναί! Εἶναι δυνατὸν μέσα ἀπὸ τὸ σημερινὸ κατάντημα νὰ προκύψει δόξα καὶ μεγάλη εὐλογία, διότι “Μακάριον ἔθνος οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ” (Ψαλμ. λβ΄ 12)·· μακάριο καὶ εὐλογημένο εἶναι τὸ ἔθνος ποὺ ἔχει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ὡς Κύριό Του. Αὐτὴ εἶναι μιὰ αἰώνια ἀλήθεια ποὺ δὲν ἑρμηνεύεται τόσο λογικά, ὅσο ἐπαληθεύεται ἱστορικὰ καὶ δικαιολογεῖται πνευματικά. Ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ παραμένει πάντα ἀνοιχτός. Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ πρέπει νὰ ξυπνήσουμε. Ἂς ἀρχίσουμε μὲ ἐκτενεῖς προσευχὲς καὶ λιτανεῖες. Ὄχι γιὰ νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὴν καταστροφή. Ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὰ μνημόνια. Ὄχι γιὰ νὰ μᾶς σβήσουν τὰ χρέη. Ὄχι γιὰ νὰ μειωθεῖ ἡ ἀνεργία. Ὄχι γιὰ νὰ ξεφύγουμε τὴν χρεωκοπία. Αὐτὰ ξέρει ὁ Θεὸς ἂν καὶ πῶς καὶ πότε θὰ τὰ φτιάξει. Αὐτὸ ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι πρῶτον·· ὅσοι ἀληθινὰ πιστεύουμε νὰ μετανοήσουμε. Νὰ μετανοήσουμε διότι Τὸν ξεχάσαμε, διότι Τὸν ἐγκαταλείψαμε, Τὸν περιφρονήσαμε, Τὸν πολεμήσαμε, ἀπορρίψαμε τὸν δρόμο καὶ τὶς ἐντολές Του. Ἀκόμη καὶ ὅσοι Τὸν ὁμολογοῦμε, δυστυχῶς ἐπιλέξαμε νὰ ζήσουμε χωρὶς τὴ δύναμή Του. Καλούμαστε νὰ Τὸν δοξάσουμε ὄχι γιὰ τὶς ἐπίγειες χαρές μας. Δὲν ὑπάρχουν πλέον τέτοιες. Νὰ Τὸν δοξάσουμε γιὰ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀλήθεια Του, γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη Του·· γιὰ τὴ μακροθυμία Του. Καλούμαστε νὰ Τὸν ὁμολογήσουμε σήμερα. Νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι “οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα” (Ψαλμ. ιθ΄ 8). Ἐλπίδα μας καὶ ἐπιστηριγμός μας εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ μόνον. Αὐτὸς εἶναι τὸ μέλλον μας καὶ ἡ προοπτική μας. Καὶ τέλος, καλούμαστε νὰ ζητήσουμε ὁ Κύριος νὰ ἀναδείξει ἄρχοντες ἱκανοὺς νὰ ἀναλάβουν τὶς εὐθύνες τοῦ τόπου μας, τὴν προστασία τῆς ἱστορίας μας, τὸν σεβασμὸ τῆς πίστης καὶ τῆς παράδοσής μας·· ἡγέτες μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ νοῦν Χριστοῦ, ἀνιδιοτελεῖς πατριῶτες μὲ ξεκάθαρη προαίρεση, πολιτικὴ σύνεση καὶ ἡρωικὴ βούληση, διότι τέτοιους χρειαζόμαστε, μόνο τέτοιους μποροῦμε νὰ ψηφίσουμε καὶ τέτοιους μόνο ἀξίζει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται Ἑλληνικὴ ταυτότητα καὶ Ὀρθόδοξη συνείδηση. Παράλληλα, ἡ δική μας γενιά, ποὺ καὶ αὐτὴ φαίνεται ἀνίκανη νὰ ὑλοποιήσει τὸ Τάμα τῶν προγόνων μας, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τὸ ἀνανεώσει μὲ ἕνα νέο Τάμα. Τώρα ποὺ πεινᾶμε, τώρα νὰ κτίσουμε τὸν ναὸ τοῦ Τάματός μας. Ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη Ἀλβανία στὸ κέντρο τῶν Τιράνων αὐτὲς τὶς μέρες ἐγκαινιάζει τὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς πίστης της, ὅπως οἱ Σέρβοι στὸ Βελιγράδι, οἱ Ρουμάνοι στὸ Βουκουρέστι καὶ οἱ Ρῶσοι στὴ Μόσχα, πρόσφατα μέσα στὴ φτώχεια τους ἔκτισαν τοὺς ναοὺς τοῦ Σωτῆρος καὶ τῶν Ἁγίων τους, κατὰ μείζονα λόγο ἐμεῖς τώρα πρέπει νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ παλιὸ καὶ τὸ σύγχρονο Τάμα μας. Αὐτὸ ἀξίζει περισσότερο καὶ ἀπὸ τὶς προσευχές μας. Γιατὶ τὶς συνοδεύει καὶ μὲ ἔργα. Σήμερα πρέπει νὰ δείξουμε ὅτι περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ συντηρήσουμε τὸ σῶμα μας ἔχουμε ἀνάγκη νὰ ζωογονήσουμε τὴν πίστη μας. Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει δὲν εἶναι ἡ ὑλικὴ τροφή, ἀλλὰ ἡ σχέση μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὴ δοκιμασία μας δὲν εἶναι ἡ φτώχεια καὶ ἡ πεῖνα μας, ἀλλὰ ἡ ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ στέρησή Του. Σᾶς καλῶ λοιπὸν ὅλους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅσοι συμμερίζεστε αὐτὴ τὴν ἀνάγκη, ὅσοι συντηροῦμε ψήγματα πίστης μέσα μας, νὰ ἐπιρρίψουμε τὴν ἐλπίδα μας “ἐπὶ τὸν Κύριον”, λιτανεύοντες καὶ προσευχόμενοι. Νὰ ὁμολογήσουμε μὲ συντριβὴ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ διάθεση τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν ἀδιάψευστη ἐλπίδα Του·· στὰ δωμάτιά μας μόνοι μὲ δάκρυα στὰ μάτια, στούς ναούς μας ὅλοι μαζὶ μὲ προσευχὲς καὶ ὁλονύκτιες δεήσεις, ἐνδεχομένως στούς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες μὲ κεριὰ καὶ λαμπάδες. Αὐτὰ δὲν εἶναι ἄγνωστα στὴν ἱστορία μας, εἶναι δοκιμασμένοι δρόμοι στὴ ζωὴ τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἐλπίδα μας, ἀδελφοί μου, δὲν βρίσκεται στὶς ἐκλογὲς τῆς 17ης Ἰουνίου -ἐκεῖ ἴσως βρίσκεται μέρος μόνον τῆς εὐθύνης μας. Τὸ σύνολο τῶν ἐλπίδων μας βρίσκεται στὴ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Γιατὶ στὰ αὐτιά μας ἠχεῖ ἡ προτροπὴ τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ: “Μὴ πεποίθατε ἐπʼ ἄρχοντας ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία” (Ψαλμ. ιμε΄ 3). Γιατὶ δὲν πιστεύουμε σὲ πολιτικοὺς, ποὺ ἀλλάζουν τὶς ὑποσχέσεις τους, ἀλλὰ στὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ ἀλλοιώνει τοὺς μαθητὲς καὶ “πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδεικνύει”. Ὄχι σὲ αὐτοὺς ποὺ διχασμένοι δὲν μποροῦν νὰ φτιάξουν μιὰ κυβέρνηση, ἀλλὰ σὲ Αὐτὸν ποὺ “εἰς ἑνότητα πάντας καλεῖ”. Ὄχι στὴν ἀλαζονικὴ σύγχυση τῆς σύγχρονης Βαβέλ, ἀλλὰ στὴν καθαρότητα τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι στὶς ἄκαρπες προσπάθειες τῶν ἡγετῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στὴν παγκαρπία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. “Ἀδελφοί, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε” (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13) “Εἰ ὁ Θεὸς μεθʼ ἡμῶν οὐδεὶς καθʼ ἡμῶν” Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ».

παμμέγιστο Μυστήριο, δέν θά μπορέσει νά ἐκφράσει ποτέ τό μεγαλεῖο Του. Ἄς πῶ λοιπόν καί στό κήρυγμά μου αὐτό μερικά ἐπεξηγηματικά τῶν ὅσων εἶπα στά προηγούμενα δύο κηρύγματα γιά τήν θεία Λειτουργία. 1. Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι Μυστήριο ἑνότητος. Εἶναι ἕνωση μέ τόν Θεό, ἀλλά καί ἕνωση μεταξύ μας. Γιατί, μέ τήν θεία Κοινωνία πού λαμβάνουμε στήν θεία Λειτουργία, ἔχουμε μέσα μας τό ἴδιο Αἷμα, τοῦ Χριστοῦ τό Αἷμα, καί εἴμαστε λοιπόν ἀδελφοί. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά εἴμαστε ἀγαπημένοι μεταξύ μας, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἱερέας, «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», γιά νά γευόμαστε τήν θεία Κοινωνία, πού εἶναι Μυστήριο ἑνότητος, ξαναλέω. Ἄς θυμηθοῦμε αὐτό πού μᾶς εἶπε ὁ Χριστός μας: Ἄν προσφέρουμε τό πρόσφορό μας στόν Θεό – μᾶς εἶπε – καί θυμηθοῦμε ὅτι κάποιος ἔχει κάτι ἐναντίον μας, ἄς ἀφήσουμε τό δῶρο μας, ἄς μή τό προσφέρουμε, προτοῦ πρῶτα συμφιλιωθοῦμε μέ τόν ἀντίδικό μας (Ματθ. 5,23-24). Θυμήθηκα αὐτόν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μας, ἀδελφοί, γιατί θέλω νά πῶ κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό γιά τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς. Μέ τούς αἱρετικούς, καί συγκεκριμένα μέ τούς Παπικούς, δέν εἴμαστε σέ συμφωνία καί διαφέρουμε σέ πολλά. Ἀφοῦ λοιπόν ἔχουμε διαφορές μ᾽ αὐτούς, καί μάλιστα δογματικές διαφορές, πῶς εἶναι δυνατόν νά προσφέρουμε μαζί τους τό Μυστήριο τῆς ἑνότητος, τήν θεία Λειτουργία; Ἄν γίνεται κάτι τέτοιο – ὅπως μετά λύπης ἀκοῦμε ὅτι γίνεται – αὐτό εἶναι προδοσία πίστεως, αὐτό εἶναι παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄς ἔχουμε τό νοῦ μας, χριστιανοί μου, καί ἐμεῖς οἱ κληρικοί καί ἐσεῖς οἱ λαϊκοί, πού τά ἱερά μας κείμενα σᾶς ὀνομάζουν “φρουρό” καί “φύλακα” τῆς πίστης μας, ἄς ἔχουμε τό νοῦ μας λέγω, μή συμβοῦν καί στήν πόρτα μας τέτοιες προδοσίες· καί ἄν ἀκούσουμε ἤ δοῦμε ὅτι συμβαίνουν νά μήν εἴμαστε ἀπαθεῖς, ἀλλά νά διαμαρτυρηθοῦμε γιά τέτοιες παραβάσεις τῶν ἱερῶν Κανόνων, πού εἶναι φοβερές. Αὐτήν τήν ὥρα πού σᾶς γράφω αὐτά μοῦ εἶπαν καί μοῦ ἔδειξαν ἀπό τό διαδίκτυο καί εἶδα μέ τά μάτια μου τήν ἑξῆς φοβερή εἰκόνα: Ἕνας καθολικός ἱερέας χρίει τόν Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνο στό μέτωπό του. Σημεῖο τῶν καιρῶν αὐτό! Καί νά γίνεται αὐτό τό προδοτικό ἀπό Ἐπίσκοπο!... Φύλαξέ μας, Χριστέ καί Παναγιά, ἀπό χειρότερα!...

Οἱ ἁπλοί χριστιανοί

2. Στό προηγούμενο κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, σᾶς εἶπα ὅτι ἡ θεία Λειτουργία γίνεται γιά τήν θεία Κοινωνία. Κανονικά, ὅπως τό ἔλεγε ὁ μακαριστός Γορτύνιος πατήρ Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, μαθητής τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ χριστιανός πρέπει νά εἶναι τόσο πολύ προσεκτικός στήν ζωή του, ὥστε νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ σέ κάθε θεία Λειτουργία. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί κοινωνοῦσαν συχνά. Ὁ ἅγιος Βασίλειος καυχᾶται ὅτι τά πνευματικά του τέκνα κοινωνοῦσαν τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα! Πρέπει νά ἔχουμε πόθο γιά τήν θεία Κοινωνία. Δέν ἐπιτρέπεται τό φαινόμενο νά γίνεται θεία Λειτουργία καί νά μή προσέρχεται κανείς στό θεῖο Ποτήρι. Ὁ ἅγιος

Χρυσόστομος λέγει γιά τόν χριστιανό πού μετέχει στήν θεία Λειτουργία καί δέν κοινωνάει: “Γιά σένα σφάχτηκε ὁ Ἀμνός καί ἐσύ τόν ἀφήνεις;” (“Διά σέ ἐσφάγη ὁ Ἀμνός καί σύ καταλιμπάνεις αὐτόν;”). Ἀλλά ὁμίλησα στό προηγούμενο κήρυγμα γιά ἁμαρτήματα κωλυτικά, πού δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά κοινωνοῦμε, ἄν βαρυνόμαστε μέ αὐτά. Καί ὡς τέτοιο ἁμάρτημα ἀνέφερα τό θέμα τῶν σαρκικῶν σχέσεων τῶν νέων παιδιῶν μας καί τῶν ἐκτός γάμου ἀνθρώπων. Εἶναι βέβαια πολλοί – τό γνωρίζω αὐτό – οἱ ὁποῖοι, ἄν καί βαρύνονται μέ τέτοια ἁμαρτήματα, ὅμως προσέρχονται καί κοινωνοῦν. Αὐτό, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι “κοινωνία” μέ τόν Θεό καί θέλω νά ἀποδείξω τό γιατί. Ὅταν λέμε “κοινωνία”, ὅπως τό λέει ἡ λέξη, σημαίνει ἕνωση μέ αὐτό πού παίρνουμε. Ἀλλά λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι ὁ Θεός, πού τά μπορεῖ ὅλα, ἕνα μόνο δέν τό μπορεῖ! Τί δέν μπορεῖ ὁ Θεός; Δέν μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μέ ἀκάθαρτο. Καί ἄν λοιπόν ἡ ψυχή μας βαρύνεται μέ ἁμαρτήματα καί εἶναι γι᾽ αὐτό ἀκάθαρτη, καί ἄν πήγαμε καί κοινωνήσαμε, στήν πραγματικότητα δέν κοινωνήσαμε. Γιατί δέν ἑνώθηκε ὁ Θεός μαζί μας. Καί δέν ἑνώθηκε μαζί μας ὁ Χριστός, γιατί, εἴπαμε, ὅτι εἶναι ἀδύνατον γιά τόν Θεό νά ἑνωθεῖ μέ ἀκάθαρτο. Γι᾽ αὐτό συγχρόνως μέ τήν θεία Κοινωνία πρέπει νά κάνουμε καί ἀγώνα, γιά νά καθαρίζεται ἡ ψυχή μας ἀπό τά πάθη. Διαφορετικά, ἄν, βεβαρυμένοι ἀπό ἁμαρτήματα, πηγαίνουμε ἀσυναίσθητα καί κοινωνᾶμε, χωρίς μετάνοια καί ἐξομολόγηση, αὐτό, ὄχι μόνο δέν μᾶς εἶναι κοινωνία μέ τόν Θεό, ἀλλά ἀποβαίνει καί γιά κακό μας. Ἀκοῦστε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά τό θέμα αὐτό: “Ὅποιος τρώγει αὐτόν τόν Ἄρτο ἤ πίνει τό Ποτήριο τοῦ Κυρίου ἀναξίως, θά εἶναι ἔνοχος γιά ἀσέβεια πρός τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου. Γι᾽ αὐτό ἄς ἐξετάζει ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του καί ἔπειτα ἄς τρώγει ἀπό τόν Ἄρτο καί ἄς πίνει ἀπό τό Ποτήριο. Διότι ἐκεῖνος πού τρώγει καί πίνει ἀναξίως, τρώγει καί πίνει καταδίκη γιά τόν ἑαυτό του, ἐπειδή δέν τιμᾶ τό Σῶμα τοῦ Κυρίου. Γι᾽ αὐτό μεταξύ σας πολλοί εἶναι ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί ἀρκετοί ἔχουν πεθάνει. Ἀλλ᾽ ἐάν ἐξετάζαμε τούς ἑαυτούς μας, δέν θά ὑποφέραμε τιμωρίες” (Α´ Κορ. 11,27-31).

Περί τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαάμ

3. Ὑπῆρχε, ἀδελφοί μου, στά χρόνια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ μία διπλῆ αἵρεση. Ἀπό τήν μιά πλευρά της ἡ αἵρεση αὐτή τόνιζε τά Μυστήρια ἄσχετα μέ τήν ἄσκηση. Δηλαδή, νά πηγαίνουμε νά κοινωνᾶμε καί ἄς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Αὐτό τό δεχόταν καί τό ὑποστήριζε ὁ αἱρετικός Βαρλαάμ. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ αἵρεση τόνιζε τήν ἄσκηση ἄσχετα μέ τήν θεία Κοινωνία. Μεταξύ τῶν δύο αὐτῶν αἱρετικῶν ἄκρων ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διά τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων, λέγει ὅτι σωζόμαστε μέ τό Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, μέ τήν προϋπόθεση ὅμως νά κάνουμε συγχρόνως καί ἄσκηση μέ ἐξομολόγηση καί μετάνοια γιά τόν καθαρμό τῆς ψυχῆς μας. Μέ πολλές εὐχές, † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας».

ΤΟ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΝ ΑΙΤΗΜΑ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τικῶν κοινωνιῶν, ἀλλά καί τοῦ ἀθεϊστικοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, πού κατέρρευσε παταγωδῶς, μέ τό θρησκευτικό συγκρητισμό καί μέ τόν χωρισμό παράγει μόνο διαλυτικά κοινωνικά φαινόμενα καί ἐπιτρέπει τήν ἅλωση τῶν κοινωνιῶν ἀπό τήν παραθρησκεία, τήν εἰδωλολατρία, τόν σατανισμό καί τά ἐγκληματικά φαινόμενα. Οἱ ἀντιλήψεις περί χωρισμοῦ δέν συμβιβάζονται μέ τά ἑλληνικά ἰδεώδη καί τήν χριστιανική πίστη, πού πότισε τίς ρίζες τοῦ Ἔθνους μας. Οἱ ἀντίθετοι, οἱ ἔξω τοῦ χριστιανισμοῦ, οἱ ἀντίχριστοι, ἡ ἀπιστία γενικῶς ἀντιπαρέρχονται μία παγκόσμια πραγματικότητα, τήν πραγματικότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου ἀπό τόν χριστιανισμό. Δέν μιλᾶμε γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μιλᾶμε γιά τήν κοινωνική πραγματικότητα, γιά τήν κοινωνική διάσταση τοῦ χριστιανισμοῦ, πού ἐκπολίτισε τόν κόσμο καί ἰδιαίτερα στήν χώρα μας μᾶς διαφύλαξε, διά νά μή εἴμαστε τό ὑπόλοιπο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας σήμερα. Ὁ Χριστιανισμός συνεπῶς κρινόμενος μόνο μέ κοσμικά κριτήρια εἶναι μιά παγκόσμια θρησκεία, πού δέν μπορεῖ νά τεθεῖ στό κοινωνικό περιθώριο οὔτε νά ἀγνοηθεῖ καί ἀσφαλῶς δέν εἶναι δυνατό νά καταπολεμηθεῖ, γιατί εἶναι θεοσύστατος ὀργανισμός, ὅπως ἀπέδειξαν τά δύο χιλιάδες χρόνια τῆς ἐπί γῆς παρουσίας του. Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι μιά ὁμόδοξη κοινωνία ζυμωμένη μέ τό χριστιανικό πνεῦμα. Τυχόν ἀλλαγή τῶν δομῶν τῆς κοινωνίας μας, διότι περί αὐτοῦ πρόκειται, θά ἔχει ὀλέθριες συνέπειες γιά τό Ἔθνος μας καί τήν ἐπιβίωσή του. ΠΡΟΤΑΣΗ τοῦ χωρισμοῦ, περνᾶ καί ἀπό τήν θύρα τῆς εἰδικῆς ἐπιστήμης τῆς κοινωνιολογίας. Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀρχῆς «ἡ θρησκεία εἶναι μία ἰδιωτική ὑπόθεση» κατέληξε πάντοτε στήν καταδίωξη καί καταπίεση τῆς θρησκευτικῆς πίστεως. Ἄμεσες συνέπειες τῆς τακτικῆς αὐτῆς εἶναι ὁ προοδευτικός ἐκφυλισμός τῆς προσωπικῆς καί κοινωνικῆς ἠθικῆς, ἡ σχετικοποίηση τῆς ἐθνικῆς παραδόσεως καί ἡ εἰσβολή ξένων ἰδεολογιῶν μέ ἐπικίνδυνο γιά τήν ἐθνική ἐπιβίωση περιεχόμενο. Ἡ συλλειτουργία τῶν θεσμῶν τοῦ ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας στήν ἱστορική πορεία μας ἔχει ὡς συνέπεια νά εἶναι ἀδύνατον νά αὐτονομηθοῦν οἱ θεσμοί αὐτοί καί νά παύσουν νά συλλειτουργοῦν χωρίς τό ἄμεσο ἐνδεχόμενο ἀρνητικῶν συνεπειῶν στήν ἐθνική πορεία καί ἐπιβίωση. Ὁ ὁμ. Καθηγητής Β. Γιούλτσης παρουσίασε ἐναργέστατα τήν θεωρία τοῦ φονξιοναλισμοῦ δηλ. τῆς συλλειτουργίας τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν. Ὅταν στήν ἀθεϊστική Γαλλία συνομολογήθηκαν «κονκορδάτα» ἀμοιβαιοτήτων, πού ὁδήγησαν προοδευτικά στά διατάγματα 91/1955, 654/1968 καί 1024/1983, μέ τά ὁποῖα οὐσιαστικά ἡ ἐθνική Ἐκκλησία τῆς Γαλλίας ἐπέστρεψε στά ἐπίπεδα συλλειτουργίας μέ τούς πολιτικούς θεσμούς καί ἐπίσης στήν ἄλλοτε κραταιά Σοβ. Ἕνωση τό διάταγμα τῆς 5/2/1918 μέ τό ὁποῖο ἐπεβλήθη ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας καί Κράτους ἀντικατεστάθη μέ μιά σειρά διαταγμάτων ὅπως 1102/1972, 69/1973, 85/1973 καί μέ τήν γνωστή ἡμισυνταγματική ἀναθεώρηση τοῦ 1972, μέ τά ὁποῖα ἀναγνωρίστηκε ὡς ἀνεπίσημη θρησκευτική ἐπισημότητα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ ἤ ὄχι ἀνεπίτρεπτο κρετινισμό ἡ συνθηματολογία γιά τόν χωρισμό στήν Ἑλλάδα, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν ψυχή τοῦ Ἔθνους. Τά παραπάνω κόμματα, πού μιλᾶνε γιά χωρισμό, στήν οὐσία στοχεύουν στόν θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τῶν Ἑλλήνων, θέλουν νά πάψουν οἱ πολίτες νά εἶναι θρησκεύοντα μέλη τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διότι εἶναι ἀντίθετοι πρός τήν χριστιανική πίστη. Τήν ἀπουσία ὅμως τοῦ θρησκευτικοῦ στοιχείου ἀπό τόν πολίτη θά τήν ὑποκαταστήσει ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τό ὁποῖο ἔχει καί αὐτό θρησκευτικό χαρακτῆρα, γιατί δέν μπορεῖ νά γίνει ἀλλιῶς, καί αὐτό τό στοιχεῖο ὀνομάζεται ἀντιχριστιανός ἤ ἀντιθρησκευτικός πολίτης ἤ ἄθεος πού στρατεύτεται στήν «θρησκεία» τῆς ἀθεΐας. Αὐτό εἶναι τό πρότυπο τοῦ πολίτου αὐτῶν πού θέλουν τόν λεγόμενο χωρισμό. Τόν ἀποκαλοῦν μέ πολλά ὀνόμα-

τα, φιλικό ἤ ἔντιμο χωρισμό, δέν ἔχει σημασία. Μέ αὐτόν τόν τρόπο λένε ὅτι τό κράτος θά εἶναι ἀνεξίθρησκο ἤ οὐδέτερο πρός τήν θρησκεία καί αὐτό θά εἶναι δῆθεν καλύτερο γιά τήν κοινωνία. Τεχνητός ὅμως χωρισμός τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας στήν κοινωνική της διάσταση καί λειτουργία μπορεῖ νά εἶναι ἀπό νομοθετικῆς πλευρᾶς δυνατός, θά ἀποτελεῖ ὅμως κατʼ οὐσίαν κατασκευή ἑνός ἀνθρωπίνου τέρατος, ἑνός κοινωνικοῦ θηρίου. Οἱ κοινωνίες δέν ὀργανώνονται μόνο μέ νόμους ἤ συντάγματα, ὀργανώνονται καί μέ ἐξωνομικούς κανόνες πού ἀπό πλευρᾶς ἀξίας καί πρακτικοῦ κοινωνικοῦ ἀποτελέσματος εἶναι οἱ σημαντικότεροι. Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι ὀργανωμένη μέ τέτοιους νομικούς κανόνες, πού εἶναι οἱ χριστιανικοί κανόνες καί ἑπομένως εἶναι ἔγκλημα ἡ πολιτική βούληση τῶν ἀνωτέρω κομμάτων, πού θέλει νά ὁδηγήσει σέ θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τήν ἑλληνική κοινωνία στό ὄνομα τῆς δῆθεν προόδου, γιατί στήν ἑλληνική κοινωνία οἱ θεσμοί συλλειτουργοῦν, ἐπειδή συλλειτουργοῦν οἱ ἀνθρώπινες προσωπικότητες. Βέβαια στίς κοινωνίες ὑπάρχουν πολίτες μέ θρησκευτική συνείδηση καί πολίτες χωρίς αὐτήν, ἀλλά αὐτό ἀποτελεῖ ἐπιλογή καί ἀνάγεται σέ ἀτομικό δικαίωμα προστατευόμενο συνταγματικά. Ἡ καθιέρωση ὅμως πολιτειακά τοῦ χωρισμοῦ τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν εἶναι τραγικά ἀγεφύρωτη ἔκπτωση. ΧΩΡΙΣΜΟΣ χωρίς νά ληφθοῦν ὑπʼ ὄψιν ἡ συλλειτουργία τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν, ἡ ἰδιομορφία τοῦ πολιτιστικοῦ καί ἐθνικοῦ παρελθόντος, οἱ ἀντιλήψεις καί ἡ ἰδιοσυγκρασία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι μία ἀφελής συνθηματολογία, πού περιέχει μόνο ἄγνοια καί προκατάληψη. Τό σύστημα τῆς συναλληλίας, πού ἰσχύει σήμερα μέ τό Σύνταγμα τοῦ 1975 καί τόν Καταστατικό Χάρτη, εἶναι καθεστώς χωρισμοῦ ἀφοῦ Ἐκκλησία καί Πολιτεία εἶναι κοινωνίες διάφορες, συναφεῖς ὅμως καί συνεχόμενες μέ συνεργασία κοινωνικά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη. Ἡ ἱστορική ἐμπειρία ἐφαρμογῆς τοῦ συστήματος τόσο στήν χιλιόχρονη βυζαντική περίοδο καί τήν ὀθωμανική κατοχή ὅσον καί στήν περίοδο τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ κράτους ἀποδεικνύει ὅτι ἡ νομική αὐτή κατάσταση δέν ἔβλαψε οὔτε τήν ἑλληνική κοιωνωνία, οὔτε τά δικαιώματα τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων καί ἐπί τέλους θέτει τό ἐρώτημα, ἡ ὑπαγωγή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν ὁποία πολυειδῶς ὀφείλει τό Ἔθνος ἀπό ΝΠΔΔ σέ ἁπλό Σωματεῖο ἤ Ἕνωση προσώπων θά συμπαρασύρει καί τό ὑφιστάμενο νομικό καθεστώς τῶν Μουφτειῶν τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς, πού προβλέπεται ἀπό τήν Συνθήκη τῆς Λωζάννης καί τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου, γιατί κάτι τέτοιο δέν προαναγγέλλεται ἀπό τά παραπάνω πολιτικά κόμματα. Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς ὅτι οἱ κομματικοί αὐτοί σχηματισμοί μέ τήν πρότασή τους αὐτή κηρύσσουν διωγμό κατά τῆς μάννας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μόνον. Τίθεται λοιπόν ἀναποδράστως σέ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως τό ἐρώτημα: ἐνεργοῦν μόνοι τους ἤ εἶναι διατάκτες, ὑπεργολάβοι καί ἐντολοδόχοι γνωστῶν ἀνθελληνικῶν κέντρων τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος καί τῆς νέας τάξεως πραγμάτων πού ἐπιδιώκουν καί τό γκρέμισμα τῆς εὐρωζώνης καί τήν κατάρρευση τοῦ κοινοῦ εὐρωπαϊκοῦ νομίσματος καί τήν ἠθική ἐξαχρείωση καί ἐξανδραποδισμό τῶν πολιτῶν τοῦ κόσμου. Ὠφείλω νά ἀναφερθῶ καί σέ ἕνα πράδειγμα. Στόν Πειραιᾶ ἔχομε ὡς βουλευτή τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐξαίρετο ἄνθρωπο, εὐγενῆ καί κόσμιο τόν κ. Θ. Δρίτσα, ὁ ὁποῖος ὅμως ποτέ δέν τίμησε τούς μάρτυρες, τούς ἥρωες καί τά θύματα πού ἔπεσαν στόν βωμό τῆς ἐλευθερίας τοῦ Γένους ἀπουσιάζοντας συστηματικά ἀπό τίς σχετικές ἐθνικές καί θρησκευτικές ἐκδηλώσεις. Περιφρονεῖ ὁποιαδήποτε ἐκδήλωση τῆς μητρός Ἐκκλησίας ἀκόμη καί στίς κοινωνικές της διαστάσεις καί διερωτᾶται κανείς αὐτό εἶναι τό πρότυπο πολιτικῆς συμπεριφορᾶς, πού θά ἐγκαινιάσει τό κόμμα του στήν ἑλληνική Κοινωνία καί γιʼ αὐτό προαναγγέλλει τήν διάλυση τοῦ θεσμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους;

Σελὶς 8η

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ;

Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ιω. Σωτηροπούλου

ΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΣ πολιτικὸς ἀγὼν ἔγινε πρὸ τῆς 6ης Μαΐου. ᾿Ακυβερνησία προέκυψε ἀπὸ τὶς ἐκλογές. Καὶ νέες ἐκλογὲς ὡρίσθηκαν γιὰ τὴν 17 ᾿Ιουνίου. Καὶ νέος προεκλογικὸς ἀγὼν διεξάγεται μεταξὺ τῶν πολιτικῶν κομμάτων. ᾿Αγὼν τῶν ἐραστῶν τῆς ἐξουσίας μὲ ὅλη τὴ δύναμι καὶ σὲ ὅλη τὴν ἔντασι. Σφοδρότατες ἀντιπαραθέσεις, μετωπικὲς συγκρούσεις! Καὶ γύρω ἀπὸ τί γίνεται ἡ μάχη τῶν ὑποψηφίων ἐθνοπατέρων καὶ ἐθνομητέρων; Γίνεται γύρω ἀπὸ τὰ ἰδανικὰ τοῦ ῎Εθνους; Γίνεται γύρω ἀπὸ ἕνα, ἔστω, ἰδανικό; ῎Οχι! Γιὰ κανένα ἰδανικὸ δὲν μάχονται οἱ μανικώτατοι ἐρασταὶ τῆς ἐξουσίας. Πολλοὶ εἶνε δεδηλωμένοι ἄθεοι. Καὶ κανεὶς δὲν θέτει θέμα πίστεως, καίτοι ἡ πίστι ἀνέστησε τὸ ῎Εθνος. Κανεὶς δὲν λέγει στοὺς ἀθέους, ὅτι ἀπ᾿ αὐτοὺς τὸ ῎Εθνος δὲν πρόκειται νὰ ἰδῇ προκοπή, ὅπως ἀπὸ τοὺς ἀθέους δὲν εἶδε προκοπὴ ἡ πρώην Σοβιετικὴ ῞Ενωσι. Πολλοὶ ἐπίσης εἶνε ἀμοραλισταί. Δὲν πιστεύουν σὲ καμμία ἠθική, οὔτε τὴ χριστιανικὴ οὔτε τὴ φυσικὴ ἠθική. ῾Υπάρχουν ἀνάμεσά τους καὶ ὑποστηρικταὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ὁμοφυλόφιλοι. ῾Υπάρχει καὶ ἕνας, ὄχι μόνο δεδηλωμένος ἄθεος, ἀλλὰ καὶ συζῶν καὶ τεκνοποιῶν μὲ γυναῖκα χωρὶς οὔτε θρησκευτικὸ οὔτε πολιτικὸ γάμο, ἀλλὰ μὲ «ἐλεύθερη συμβίωσι». Καὶ αὐτὸς φιλοδοξεῖ νὰ κυβερνήσῃ τὴν ῾Ελλάδα. Καὶ κανεὶς δὲν ἀντιπαρατίθεται σ᾿ αὐτὸν καὶ σ᾿ ἄλλους γιὰ ἀθεΐα καὶ ἀνηθικότητα. Κατὰ τὶς ἐκλογὲς τῆς 6ης Μαΐου ἐξελέγη καὶ συγγραφεὺς αἰσχροτάτου βιβλίου κατὰ τοῦ Χριστοῦ. ᾿Επίσης ἐξελέγη ἄλλοτε ὑπουργός, ποὺ ἀγόρασε καὶ ἀνήρτησε σὲ αἴθουσα πολιτιστικῆς ἐκθέσεως αἰσχρότατο ζωγραφικὸ πίνακα μὲ τὸ Σταυρό. Κατὰ τὴν πολιτικὴ δὲ μάχη κανεὶς δὲν ἔθιξε αὐτὰ τὰ πρόσωπα γιὰ τὶς αἰσχρότατες ἀσέβειές τους. ῾Η ὀξυτάτη πολιτικὴ μάχη προπάντων καὶ κυρίως γίνεται γιὰ τὴν οἰκονομία. Τὸ χρῆμα εἶνε σχεδὸν τὸ πᾶν! Βεβαίως οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ὑλικὲς ἀνάγκες καὶ ἡ οἰκονομία ἔχει σημασία, ἀφοῦ μάλιστα σήμερα ὑπάρχει οἰκονομικὴ κρίσι. Καὶ πολλοὶ πεινοῦν, καὶ χιλιάδες αὐτοκτονοῦν ἀπὸ ἀπελπισία. ᾿Αλλ᾿ οἱ πολιτικοὶ δὲν αἰσθάνονται πόνο γιὰ τὸ λαὸ καὶ δὲν διαχειρίσθηκαν τὰ οἰκονομικὰ ὡς καλοὶ οἰκονόμοι, μὲ δικαιοσύνη, ἀλλὰ γιὰ νὰ πλουτίσουν καὶ νὰ θησαυρίσουν οἱ ἴδιοι, παρατρεχάμενοί τους καὶ συγγενεῖς τους. Καὶ μὲ τὴν ἄδικη καὶ σπάταλη διαχείρισι καὶ κλοπὲς ὡδήγησαν τὴ χώρα σὲ χρεωκοπία καὶ ὑποδούλωσι στοὺς ξένους δανειστές. Καὶ βεβαίως οἱ πολιτικοὶ δὲν παρέχουν ἐχέγγυα, ὅτι δὲν θὰ πράξουν ὁμοίως καὶ στὸ μέλλον. ᾿Ολίγοι ἔχουν κάποια ἰδεολογία. Καὶ πρέπει ὁ λαὸς νὰ τοὺς ψηφίσῃ. ᾿Αλλ᾿ ἂν δὲν ἐπεμβῇ ὁ Θεός, οἱ πολλοί, οἱ ἄπιστοι καὶ ὑλισταί, οἱ φαῦλοι καὶ οἱ φαυλεπίφαυλοι, θὰ ὁδηγήσουν τὴ χώρα σὲ μεγαλύτερη καταστροφή. ῾Ο Θεὸς νὰ σώσῃ τὴν ῾Ελλάδα.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά ὑλοποιήση τό «Τάμα τοῦ Ἔθνους»

Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισεν, ἐπιτέλους, νά ἐκπληρώση τήν ὑπόσχεσιν τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 πρός τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν, ἐάν ἀπελευθερώνετο τό Ἔθνος ὑπό τῶν Τούρκων, θά προέβαιναν εἰς τήν ἀνέγερσιν μεγάλου Ἱ. Ναοῦ, ἀφιερωμένου εἰς τόν Σωτῆρα Χριστόν. Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά ἀνεγείρη τόν Ἱερόν Ναόν ἕως τό 2021. Διά τήν ἀνέγερσίν του ἔδιδε μάχην ἐπί σειράν ἐτῶν ὁ Σύλλογος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους. Ὁ ἐπί σειράν ἐτῶν Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου κ. Ἰ. Ἀναγνωστόπουλος ἀπηύθυνε, κατ᾽ ἐπανάληψιν, ὑπομνήματα πρός Ἀρχιερεῖς, τήν Ἱεράν Σύνοδον καί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον τονίζων ὅτι ὅλα τά ἔξοδα θά γίνουν ὑπό τοῦ Συλλόγου, ἀρκεῖ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία νά ἐξεύρη τόν κατάλληλον χῶρον, μέ τήν βοήθειαν τῆς Πολιτείας. Περισσότεροι ἀπό τριάκοντα Ἀρχιερεῖς

μέ ἐπιστολάς των πρός τόν Σύλλογον εἶχον ταχθῆ ὑπέρ τῆς ἐκπληρώσεως τοὺ Τάματος, ἐνῶ ὁ Σεβ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς εἶχε ζητήσει ὁ μεγαλοπρεπής Ναός τοῦ Σωτῆρος νά ἀνεγερθῆ κατά τά πρότυπα τοῦ μεγαλοπρεποῦς Ἱ. Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος εἰς τήν Ρωσίαν. Εἰς τάς ἀρχάς τοῦ ἔτους τό θέμα ἐξετάσθη ὑπό Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς εἰς τήν ὁποίαν συμμετεῖχον οἱ Σεβ. Πατρῶν, Κοζάνης καί Σερβίων, Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων ὡς καί ὁ Ζιχνῶν. Εἰς τήν Ἐπιτροπήν παρουσιάσθη καί ἀνέλυσε τό αἴτημα τῆς ἀνεγέρσεως ὁ Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου τῶν Φίλων τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους κ. Ἰωάννης Ἀναγνωστόπουλος μετά μελῶν τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί Φίλων τοῦ Τάματος. Τούς ἐκπροσώπους τοῦ Συλλόγου συνώδευεν ὁ Σεβ. Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός ὡς καί ὁ Διευθυντής Συντάξεως τοῦ «Ο.Τ.» κ. Γεώργιος Ζερβός. Ὑπογραμμίζεται ὅτι ὁ Σεβ. Μεσογαίας κ. Νικόλαος πιστεύει ὅτι, ἐάν κάθε Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός καταθέσει ἀπό ἕνα εὐρώ διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ μεγαλοπρεποῦς Ἱ. Ναοῦ θά ἀναγερθεῖ σέ πολύ σύντομον χρονικόν διάστημα. Ἐπίσης, ἐζήτησε νά ὁλοκληρωθῆ ἕως τό 2021, διά νά δυνηθῶμεν νά ἑορτάσωμεν τά 200 ἔτη ἀπό τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821.

Οἰκουμενιστική συμπροσευχή εἰς τήν Αὐστριακήν πρωτεύουσαν Νέαν οἰκουμενιστικήν συμπροσευχήν εἴχομεν τήν 1ην Ἰουνίου εἰς τήν Βιέννην, εἰς τήν ὁποίαν ὠργανώθησαν ἐκδηλώσεις ὑπό τόν τίτλον «Ἡ μεγάλη νύχτα τῶν Ἐκκλησιῶν». Συμφώνως πρός τό Ἀθηναϊκόν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων (ΑΠΕ) ὑπό ἡμερομηνίαν 2αν Ἰουνίου:

«Λαμπρή ἦταν ἡ συμμετοχὴ τῶν δύο παραδοσιακῶν ἑλληνορθόδοξων ναῶν στὴν ἱστορικὴ Συνοικία τῶν Ἑλλήνων στὸ κέντρο τῆς Βιέννης, τοῦ καθεδρικοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδας καὶ τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, μὲ ἱστορία 200 ἐτῶν, στὶς ἐκδηλώσεις γιά τὴ νύχτα τῆς Παρασκευῆς μὲ τίτλο “Ἡ μεγάλη νύχτα τῶν ἐκκλησιῶν”, ποὺ πραγματοποιήθηκε φέτος γιὰ ὄγδοη στὴ σειρὰ χρονιὰ στὴν αὐστριακὴ πρωτεύουσα. Ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς ἑλληνικῆς συμμετοχῆς φέτος, ἦταν τὸ γεγονὸς πὼς ἡ ἔναρξη τῶν ἐκδηλώσεων ἔγινε στὸν καθεδρικὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδας, μὲ μία Οἰκουμενικὴ Θεία Λειτουργία, παρουσία ἱεραρχῶν ὅλων τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Αὐστρία καὶ προεξάρχοντος τοῦ ἑλληνορθόδοξου Μητροπολίτη Αὐστρίας-Ἐξάρχου Οὐγγαρίας καὶ Μεσευρώπης, Ἀρσένιου. Περισσότεροι ἀπὸ 360.000 πολίτες ἐπισκέφθηκαν, τοὺς συνολικὰ 170 ναοὺς στὴν αὐστριακὴ πρωτεύουσα, περιλαμβανομένων καὶ τῶν δύο ἑλληνορθόδοξων, καὶ τοὺς 615 ναοὺς σὲ αὐστριακὲς πόλεις, ποὺ παρέμειναν ἀνοικτοὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ τὸ κοινό, ἀπὸ τὸ ἀπόγευμα καὶ σχεδὸν ὅλη τὴ διάρκεια τῆς νύχτας τῆς Παρασκευῆς, προσφέροντας περισσότερες ἀπὸ 2.600 ἐκδηλώσεις, κυρίως θρησκευτικοῦ περιεχομένου. Στὶς φετινὲς ἐκδηλώσεις παρουσιάστηκαν συναυλίες ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς καὶ χορωδιῶν, διαλέξεις, ἐκθέσεις, ξεναγήσεις, θεατρικὰ ἔργα καὶ εἰδικὲς παραστάσεις γιὰ παιδιὰ καὶ ἐφήβους. Ἔγινε ἐπίσης, παρουσίαση ἱστορικῶν ἐκθεμάτων (κειμήλια ποὺ ἐκτίθενται σπάνια) καὶ τελέστηκε μεγάλος ἑσπερινὸς ἀργὰ τὸ βράδυ

στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἐνῶ στὸν Καθεδρικό τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὅπου καὶ τὸ κτίριο τῆς Μητρόπολης -στὸ ὁποῖο στεγάζεται καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐθνικὴ Σχολὴ Βιέννης, τὸ ἀρχαιότερο ἑλληνικὸ σχολεῖο στὸ ἐξωτερικὸ- ἔγιναν ξεναγήσεις, πέραν τῆς ἐναρκτήριας οἰκουμενικῆς λειτουργίας καὶ τῆς συναυλίας, μὲ συμμετοχὴ ἑκατοντάδων ἐπισκεπτῶν. Οἱ δύο ἑλληνοορθόδοξοι ναοὶ ἀποτελοῦν τὴν κύρια μαρτυρία τῆς ἔνδοξης παρουσίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴ Βιέννη ἤδη ἀπὸ τὸ Μεσαίωνα. Ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἀνεγέρθηκε τὸ 1802 καὶ ἐκεῖνος τῆς Ἁγίας Τριάδας τὸ 1836, σὲ σχέδια τοῦ διάσημου ἀρχιτέκτονα Θεοφίλου Χάνσεν. Στὴν Αὐστρία, ὁ ἀριθμὸς τῶν Ὀρθοδόξων ἀνέρχεται σήμερα στὶς 500.000, καί, ἐκτός τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας ὑπάρχουν ἀναγνωρισμένες ὡς Νομικὰ Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου οἱ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας, τῆς Σερβίας, τῆς Ρουμανίας καὶ τῆς Βουλγαρίας, οἱ ὁποῖες, παρὰ τὴν ἐσωτερικὴ αὐτονομία ποὺ διαθέτουν, ἐκπροσωποῦνται ἀπέναντι στὸ αὐστριακὸ κράτος διὰ τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Μητροπολίτη καὶ Ἐξάρχου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Σημαντικὴ θεωρεῖται ἡ καθιέρωση μαθήματος Ὀρθόδοξων Θρησκευτικῶν στὰ αὐστριακὰ σχολεῖα, γιὰ τὸ ὁποῖο ὡς ἀναγνωρισμένη Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη, ἔχει δικαίωμα νὰ διορίζει δασκάλους τῶν Θρησκευτικῶν, ποὺ σήμερα φτάνουν τοὺς 100 καὶ διδάσκουν χιλιάδες μαθητὲς στὴν πρωτοβάθμια καὶ στὴ δευτεροβάθμια αὐστριακὴ ἐκπαίδευση. Ἐξάλλου τὰ τελευταῖα τέσσερα χρόνια ὑπάρχει καὶ τμῆμα Ὀρθόδοξης Θεολογίας στὴ νέα Παιδαγωγικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἀκαδημία τῆς Αὐστρίας, τὸ ὁποῖο παρακολουθοῦν δεκάδες φοιτητές, ποὺ μὲ τὴν ἀπόκτηση τοῦ πτυχίου τους θὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς ἀνάγκες τοῦ αὐστριακοῦ κράτους σὲ δασκάλους-καθηγητὲς τοῦ μαθήματος Ὀρθόδοξων Θρησκευτικῶν».

Ο ΑΘΗΝΩΝ ΕΖΗΤΗΣΕΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΜΟΣΧΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΗ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ κ. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ Ὡς προκύπτει ἀπό συνέντευξίν του εἰς τήν Ρωσικήν ἐφημερίδα «Tribuna»

Ἐνῶ ἀπό τόν ἡγέτην τῆς Ρωσίας κ. Βλ. Πούτιν ἐζήτησε νά βοηθήση παντοιοτρόπως τήν Ἑλλάδα

Εἰς τήν Ρωσικήν Ἐκκλησίαν προτίθεται νά ἀναθέση τήν διαχείρισιν καί ἀξιοποίησιν τῆς περιουσίας της ἡ Ἑλληνική Ἐκκλησία. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τήν συνέντευξιν, τήν ὁποίαν παρεχώρησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος εἰς τήν ἐφημερίδα «Tribuna» κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐπισκέψεώς του εἰς τήν Μόσχαν. Αἱ ἀπόψεις ἐκκλησιαστικῶν καί πολιτικῶν παραγόντων διΐστανται διά τήν συνέντευξιν αὐτήν, τήν ὁποίαν παραθέτομεν κατωτέρω. Ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν κάνει λόγο ἁπλῶς διά ἐξεύρεσιν Ρώσων ἐπενδυτῶν, ἀλλά διά τήν διαχείρισιν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μόσχας καί ἄλλοι ὅτι τό νόημά της εἶναι ἡ ἐξεύρεσις Ρώσων ἐπενδυτῶν διά τήν ἀξιοποίησίν της. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὅμως, ἔθεσε τό θέμα καί εἰς τόν ἡγέτην τῆς Ρωσίας κ. Πούτιν, ἀπό τόν ὁποῖον ἐζήτησεν ὅπως βοηθήση τήν Ἑλλάδα.

Ἡ συνέντευξις Τό πλῆρες κείμενον τῆς συνεντεύξεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου εἰς τήν Ρωσικήν ἐφημερίδα «Tribuna» ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«- Παρότι ἡ πνευματικὴ σχέση τῶν λαῶν καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν μας εἶναι βαθιὰ καὶ παλαιά, πρόκειται γιὰ τὴν πρώτη ἐπίσκεψή σας στὴ Ρωσία. Πραγματοποιεῖται μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως καὶ τῆς ἡμέρας μνήμης τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου. Ποιὸς εἶναι ὁ στόχος τῆς ἐπίσκεψης, τί θὰ θέλατε νὰ ἀποκτήσετε στὴ ρωσικὴ γῆ καὶ τί νὰ μοιραστεῖτε; Θὰ μπορούσατε νὰ μᾶς διηγηθεῖτε τὶς ἐντυπώσεις σας ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη; - Ἡ ὀρθόδοξη παράδοση προϋποθέτει τὴν ἀνταλλαγὴ ἐπίσημων καὶ ἀνεπίσημων ἐπισκέψεων μεταξὺ τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ τρέχουσα ἐπίσκεψη εἶναι ἡ πρώτη ποὺ πραγματοποιῶ ἐπισήμως στὴ Ρωσία καὶ εὐχαριστῶ τὸν Μακαριώτατο Πατριάρχη Κύριλλο, ὁ ὁποῖος μᾶς προσκάλεσε, μᾶς φιλοξένησε καὶ μᾶς περιποιήθηκε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο. Τέτοιες συναντήσεις, κατὰ τὴν ἄποψή μου, χρειάζονται στοὺς Προκαθημένους τῶν Ἐκκλησιῶν, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουμε καὶ νὰ συσφίξουμε τὶς μακραίωνες σχέσεις μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν μας, νὰ συνδεθοῦμε περισσότερο καὶ νὰ ἀνταλλάξουμε ἀπόψεις γιὰ διάφορα θέ-

ματα, τόσο ἐκκλησιαστικὰ ὅσο καὶ κοινωνικά.

Διά τόν κ. Πούτιν καί τόν Πατριάρχην

- Ποιὰ εἶναι ἡ ἐντύπωσή σας ἀπὸ τὶς συναντήσεις μὲ τὸν πρόεδρο τῆς Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν καὶ τὸν Ἁγιώτατο Πατριάρχη Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ρωσιῶν Κύριλλο; - Ἡ συνάντηση μὲ τὸν πρόεδρο Πούτιν ἦταν πολὺ σημαντικὴ γιά μᾶς. Διαπίστωσα ὅτι πρόκειται γιὰ σοβαρὸ ἡγέτη, ποὺ ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη καὶ ἀσφάλεια. Δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ μιλήσουμε ἀρκετὴ ὥρα μαζί του καὶ νὰ συζητήσουμε διάφορα θέματα. Μιλήσαμε καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ γιὰ τὰ προβλήματα, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ γενικώτερη πολιτικὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα. Τονίσαμε ἰδιαίτερα τὴν ἀναγκαιότητα συνεργασίας. Παρακάλεσα τὸν Βλαντίμιρ Πούτιν νὰ ἐξευρεθοῦν, στὸ πλαίσιο τῶν δυνατοτήτων ποὺ ὑπάρχουν, τρόποι γιὰ ἀνάπτυξη τῆς συνεργασίας μεταξὺ τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Ρωσίας. Ἡ χώρα μας ἔχει μεγάλη ἀνάγκη γιʼ αὐτό.

Αἱ σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας μετά τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους

- Ἡ Ἑλλάδα διανύει πολὺ δύσκολες ἐποχὲς καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μοιράζεται τὰ προβλήματα αὐτὰ μὲ τὸν ἑλληνικὸ λαό. Ὡς γνωστόν, ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἔπληξε ἐπώδυνα τούς ἀνθρώπους καὶ περίπου 3.000 ἄτομα δὲν ἄντεξαν τὶς δοκιμασίες καὶ αὐτοκτόνησαν, διαπράττοντας βαρὺ ἁμάρτημα. Ποιὰ εἶναι ἡ διάθεση τοῦ ποιμνίου τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Πῶς μετέχει ἡ Ἐκκλησία στὶς ταλαιπωρίες τοῦ λαοῦ; Ποιὲς εἶναι οἱ σχέσεις της μὲ τὶς Ἀρχὲς τῆς Ἑλλάδας ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες; - Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία βρίσκεται σὲ βαθιὰ οἰκονομικὴ κρίση. Φυσικὰ αὐτὴ ἡ οἰκονομικὴ κρίση δὲν εἶναι αὐτόνομη, ὀφείλεται σὲ γενικώτερη πνευματικὴ κρίση. Γιὰ μᾶς εἶναι σαφὲς ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείπει τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ζεῖ ἐγωιστικὰ καὶ ὁ καθένας ἀναζητᾶ τρόπους διευκόλυνσης τῆς δικῆς του ζωῆς ἀψηφώντας τοὺς ἄλλους, εἶναι φυσικό, ὅτι σʼ αὐτὴν τὴν περίπτωση μπορεῖ νὰ ξεσπάσει κρίση. Αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ μόνο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ οἱονδήποτε τόπο στὸν πλανήτη, ὅπου ἐνδέχεται νὰ συμβοῦν τέτοιες κρίσεις. Ἀληθεύει ὅτι σημειώθηκαν μερικὲς αὐτοκτονίες, κυρίως ἀνάμεσα στοὺς ἐπιχειρηματίες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἄντεξαν τὰ χρέη τῶν ἐπιχειρήσεών τους. Ὡστόσο ὁ ἀριθμὸς τῶν αὐτοκτονιῶν, ποὺ ἀναφέρατε εἶναι ὑπερβολικός. Αὐτὸ τὸ θέμα εἶναι ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἀρέσκονται πολὺ νὰ τὸ

ἐπαναλαμβάνουν.

Διά τό Βατοπαίδι

- Μαζὶ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία παρακολουθήσαμε μὲ ἀγωνία τὴν περιπέτεια τῶν Ἑλλήνων ἱερωμένων, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν διωγμούς. Τί πιστεύετε: μήπως αὐτὲς οἱ ἀπαιτήσεις πρὸς τὴν Ἐκκλησία ἀποτελοῦν μόνο ἀφορμὴ γιὰ ἄσκηση πιέσεων στὴν Ἐκκλησία; - Πάλι πρόκειται γιὰ ὑπερβολή. Πρόκειται γιὰ μία μόνο περίπτωση, ἂν καὶ σημαντική. Δὲν ἀσκήθηκαν πιέσεις ἐναντίον ὅλων τῶν ἱερέων, ἀλλὰ ἐναντίον τοῦ ἡγουμένου τῆς ἁγιορείτικης Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου Ἀρχιμανδρίτη Ἐφραίμ. Βέβαια, αὐτὸ στενοχώρησε ὅλους μας. Ὡστόσο, στὴν Ἑλλάδα ἡ δικαστικὴ ἀρχὴ εἶναι ἀνεξάρτητη καὶ στὴ συγκεκριμένη περίπτωση πρὸς τὸ παρὸν δὲ ἔχουν διαλευκανθεῖ οἱ εὐθύνες. Ἐμεῖς ὅμως θεωρήσαμε φρόνιμο νὰ συμπαρασταθοῦμε σʼ ἕναν ἀδελφὸ ἱερέα, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ σημαντικὴ προσωπικότητα καὶ βρέθηκε σὲ δύσκολη κατάσταση.

Διά τήν βοήθειαν

- Ὡς γνωστόν, ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία συγκέντρωσε καὶ παρέδωσε στὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία οἰκονομικὴ βοήθεια. Πῶς ἐκτιμᾶτε αὐτὴν τὴν πράξη; - Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα φαινόμενο ποὺ τώρα παρουσιάζεται στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν Καινὴ Διαθήκη γίνονται ἀναφορὲς σὲ περιπτώσεις ποὺ οἱ χριστιανοὶ μίας περιοχῆς συγκέντρωναν χρήματα γιὰ χριστιανοὺς μίας ἄλλης, εἶναι ἡ λεγομένη λογεία [ΣΗΜ.: εἰσφορὲς γιὰ φιλανθρωπικοὺς σκοπούς]. Βεβαίως μᾶς συγκίνησε πολὺ αὐτὴ ἡ χριστιανικὴ πράξη, ἡ ὁποία ἔγινε μὲ πρωτοβουλία τοῦ Μακαριώτατου Πατριάρχη καὶ τῶν ἱερέων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Εἴμαστε εἰλικρινὰ εὐγνώμονες γιὰ τὶς εἰσφορὲς αὐτές. Αὐτὰ τὰ χρήματα – 17 ἑκατομύρια ρούβλια – θὰ σταλοῦν ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, προκειμένου νὰ ἐνισχυθεῖ ἡ βοήθεια, τὴν ὁποία παρέχουμε στοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, ποὺ βρέθηκαν σὲ δύσκολη θέση. Ὅταν τελειώσει ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία, τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας θὰ ἐνημερωθεῖ λεπτομερῶς γιὰ τὴν ἀξιοποίηση αὐτῶν τῶν πόρων. Ὅμως δὲ μᾶς συγκινεῖ τόσο πολὺ ὁ ὄγκος τῶν εἰσφορῶν, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ καλὴ πράξη, ἡ κίνηση συμπαράστασης στοὺς Ἕλληνες ποὺ ταλαιπωροῦνται. Ὡς γνωστόν, οἱ Ἕλληνες μερικοὺς αἰῶνες πρὶν βοήθησαν καὶ αὐτοὶ τὸν ρωσικὸ λαό.

Ἡ διαχείρισις τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας

- Ποιοὶ τομεῖς συνεργασίας μὲ τὴ Ρωσία ἔχουν προτεραιότητα

γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία; Σὲ ποιὸν ἀπʼ αὐτοὺς σημειώθηκε ἡ μεγαλύτερη πρόοδος στὴ διάρκεια τῆς ἐπίσκεψης; - Σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς ὑπῆρχε ἀνάγκη ἐπικοινωνίας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Στὴν ἐποχή μας ὅμως, ἡ ἀνάγκη αὐτὴ εἶναι ἀκόμα πιὸ ἐπιτακτική. Αὐτὸ ἀφορᾶ ἰδιαίτερα τὴν ἐπικοινωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξων λαῶν. Συζητήσαμε πολλὰ θέματα μὲ τὸν Πατριάρχη Κύριλλο καὶ ὁδηγηθήκαμε στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἐπικοινωνία μας πρέπει νὰ εἶναι τακτικότερη καὶ οἱ προσπάθειές μας κοινές, ὥστε νὰ ἐνισχυθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία. Στὴν πρώτη βάση θέσαμε φυσικὰ τὴν πνευματικὴ ἐπικοινωνία καὶ τὶς προσωπικὲς σχέσεις, ἀλλὰ παράλληλα δὲν ἀποκλείσαμε καὶ τὶς οἰκονομικὲς πτυχές. Μιλήσαμε μὲ τὸν Πατριάρχη γιὰ ἐξεύρεση τρόπων οἰκονομο-τεχνικῆς ἀναβάθμισης τῆς περιουσίας τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τέτοιου εἴδους ἀνάπτυξη θὰ βοηθοῦσε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὰν θεσμὸ καὶ θὰ προσέφερε βοήθεια στὴ γενικώτερη καταπολέμηση τῆς κρίσης στὴν Ἑλλάδα. - Ἐξηγῆστε, σᾶς παρακαλῶ, Μακαριώτατε, γιὰ ποιὰ συνεργασία πρόκειται; - Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία βρίσκεται σήμερα σὲ πολὺ δύσκολη οἰκονομικὴ κατάσταση, ἀλλὰ ἔχει σημαντικὲς δυνατότητες καθὼς διαθέτει περιουσιακὰ στοιχεῖα, τόσο ἐκτάσεις γῆς ὅσο καὶ ἀστικὰ ἀκίνητα. Ἀναζητοῦμε ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀναλάβουν τὴν ἀξιοποίηση καὶ τὴν ἀναβάθμιση αὐτῆς τῆς περιουσίας. Χρειαζόμαστε ὅμως ἀνθρώπους, γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ ἔχουμε τὴν ἐγγύηση ὅτι μποροῦμε νὰ τοὺς ἐμπιστευόμαστε. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε εἰδικοὶ σʼ αὐτὸν τὸν τομέα καὶ γιὰ μᾶς θὰ ἦταν ἐγγύηση, ἐὰν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΝ ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι καὶ στὴν ἁρμοδιότητα τοῦ Πατριάρχη Κυρίλλου δὲν ἀνήκει τέτοιου εἴδους συν εργασία, ἀλλὰ μᾶς εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἀκόμα καὶ ἡ γνώμη του γιὰ τὰ πρόσωπα καὶ τὶς δυνατότητες, ποὺ ὑπάρχουν ἐδῶ. - Τί θὰ θέλατε νὰ εὐχηθεῖτε στοὺς ἀναγνῶστες τῆς ἐφημερίδας «Τριμπούνα» οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν σὲ διάφορα θρησκεύματα ἢ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἀθεϊστές; - Σὲ ὅλους τούς ἀναγνῶστες τῆς ἐφημερίδας “Τριμπούνα” καὶ στὸν καθένα ἀπʼ αὐτούς, θὰ ἤθελα νὰ εὐχηθῶ ὑγεία, δύναμη καὶ νὰ εἶναι ἐλεύθεροι στὶς ἀποφάσεις τους, ἀλλὰ καὶ ὑπεύθυνοι γιὰ τὶς ἐπιλογὲς ποὺ κάνουν».

Ὁμιλεῖ περί διηρημένων Ἐκκλησιῶν υἱοθετῶν τήν αἱρετικήν θεωρίαν τῶν κλάδων

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ Πανηγυρίζει διά τήν ἵδρυσιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἤ Αἱρέσεων Ἀπό οἰκουμενιστικόν παραλήρημα κατελείφθη, δυστυχῶς, καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καί Μεγάλης Βρεττανίας κ. Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος ὑπάγεται εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Μέ ἀφορμήν τήν συμπλήρωσιν ἑξήκοντα ἐτῶν ἀπό τήν ἄνοδον τῆς Βασιλίσσης τῆς Ἀγγλίας Ἐλισάβετ εἰς τόν θρόνον τῆς χώρας ἐξέδωσεν ἐγκύκλιον, εἰς τήν ὁποίαν ἀπαριθμεῖ τά ἐπιτεύγματά της εἰς ὅλους τούς τομεῖς. Πανηγυρίζει εἰς τήν ἐγκύκλιόν του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, διότι ἐπί παντοδυναμίας τῆς Ἐλισάβετ ἡ Κύπρος ἀπό Ἀγγλική ἀποικία ἔγινε δημοκρατία. Παραβλέπει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅτι τοῦτο ἔγινε χάρις εἰς τόν ἐθνικοαπελευθερωτικόν ἀγῶνα καί τό αἷμα τῶν Κυπρίων ἀγωνιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίσθησαν μέσῳ τῆς ΕΟΚΑ διά τήν ἀποτίναξιν τοῦ Ἀγγλικοῦ ζυγοῦ. Αὐτός ὁ ἀγών ἔγινε μέ αἴτημα τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς Κύπρου ἐκ τῆς Ἀγγλικῆς κατοχῆς καί τήν Ἕνωσιν τῆς Κύπρου μετά τῆς Ἑλλάδος (τό δεύτερον αἴτημα ἐπροδόθη ὑπό τῶν Κυπρίων κοτσαμπάσηδων καί τόν Μακάριον). Παραβλέπει, ἐπίσης, ὅτι οἱ Ἄγγλοι, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τό 4% τοῦ ἐδάφους τῆς Κύπρου (μέ τάς βάσεις, τάς ὁποίας ἔχουν εἰς τήν Κύπρον), διηυκόλυναν τούς Τούρκους, διά νά καταλάβουν τό 40% τοῦ Κυπριακοῦ ἐδάφους τόν Αὔγουστον τοῦ 1974. Παραβλέπει, τέλος, ὅτι ἡ ἐπίσημος Ἀγγλία, πολλάκις, ὑπερασπίζεται τά «δίκαια» τῆς Τουρκίας εἰς βάρος τῶν Κυπριακῶν δικαίων, ἐνῶ Ἄγγλοι ἐπιχειρηματίαι ἀγοράζουν τάς περιουσίας τῶν Ἑλληνοκυπρίων εἰς τήν Κατεχομένην Κύπρον. Περί ΠΣΕ καί διηρημένης Ἐκκλησίας Ἀλλά ὁ κατήφορος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Μεγάλης Βρεττανίας καί Θυατείρων δέν σταματᾶ ἐδῶ. Προεκτείνεται καί εἰς ἐκκλησιαστικά-θεολογικά ζητήματα. Εἰς τά ἐπιτεύγματα τῆς Βασιλίσσης περιλαμβάνει τήν ἵδρυσιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, τό ὁποῖον ὡς γνωστόν εἶναι τό προωθημένον ὄργανον τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί εἰς τό ὁποῖον, ὡς ἔχει εἴπει εἰς ἄρθρον του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης

Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ. πνίγεται ἡ Ἐκκλησιολογική φωνή τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καί Ἐκκλησίας. Ἐνῶ εἰς αὐτό, ὡς καταγγέλλουν Ὀρθόδοξοι Σεβ. Μητροπολῖται, Καθηγούμενοι Ἱ. Μονῶν, Καθηγηταί Πανεπιστημίου, Ὀρθόδοξοι θεολόγοι καί ὁ ἔντιμος κλῆρος, ἀναβιώνει διαρκῶς ἡ θεωρία τῶν κλάδων, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὑπό τῶν ὀρθοδόξων θεολόγων ὡς ἡ πλέον ἐπικίνδυνος αἵρεσις. Ἐκτός αὐτῶν ἀναπτύσσει τάς αἱρετικάς θέσεις ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη μέ τάς ἄλλας χριστιανικάς «ἐκκλησίας». Διά τόν Ἀρχιεπίσκοπον Θυατείρων, ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός κ.λπ δέν εἶναι χριστιανικαί αἱρέσεις, ἀλλά κανονικαί «Ἐκκλησίαι», αἱ ὁποῖαι διηρέθησαν. Εἶναι προφανές ὅτι ὑπακούει εἰς τήν θεωρίαν τῶν κλάδων, τήν ὁποίαν κατήγγειλε προσφάτως δι᾽ ἐγκυκλίου του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας. Εἰς αὐτήν τήν ἐγκύκλιον ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος διεκήρυσσε πώς ὅσοι ὁμιλοῦν διά «διηρημένην» Ἐκκλησίαν π.χ μετά τῶν Παπικῶν ἐκφράζουν αἱρετικάς θέσεις, διότι δέν ἔχομεν διαίρεσιν, ἀλλά σχίσμα. Ἀλλά ὅλα αὐτά εἶναι «ψιλά γράμματα» διά τόν Ἀρχιεπίσκοπον Θυατείρων. Τέλος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐξυμνεῖ τήν Βασίλισσαν διά τήν πίστιν της εἰς τόν Θεόν, τόν θεσμόν τῆς οἰκογενείας κ.λπ. Ἀλήθεια διά τά σκάνδαλα ἁπάσης τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν ἔχει ἀκούσει κάτι; Ἆραγε δέν μελετᾶ τόν Ἀγγλικόν τύπον διά τά σκάνδαλα ἁπάσης τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας; Ἡ ἐγκύκλιος Παραθέτομεν κατωτέρω ὁλόκληρον τήν ἐγκύκλιον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων, ὁ ὁποῖος διεμόρφωσε καί εἰδικήν εὐχήν διά τήν Βασίλισσαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πραγματική Ἀρχηγός τῆς Ἀγγλικανικῆς Προτεσταντικῆς «Ἐκκλησίας». Αὐτή ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Πρὸς τοὺς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καὶ Διακόνους. Τοὺς Ἀξιοτίμους Προέδρους καὶ τὰ Μέλη τῶν Ἐπιτροπῶν τῶν Κοινοτήτων καὶ τὸ Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς

Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρεττανίας Ἀγαπητοί μας ἐν Κυρίῳ, Ὅπως γνωρίζετε, ἡ Α.Μ. ἡ Βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας Ἐλισάβετ Β´ ἑορτάζει ἐφέτος ἑξῆντα χρόνια εὐκλεοῦς Βασιλείας (1952-2012). Τοῦτο εἶναι ἕνα γεγονὸς ἱστορικὸν, γιατί σʼ αὐτὰ τὰ ἑξῆντα χρόνια ἔγιναν κοσμοϊστορικὲς ἀλλαγὲς σ᾽ ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Ἔχει γίνει μεγάλη πρόοδος στὴν Παιδεία, τὴν ὑγεία, τὴν Δημοκρατία καὶ τὴν προστασία τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἔχουν δημιουργηθεῖ μεγάλοι διεθνεῖς Ὀργανισμοὶ, ὅπως τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, ὁ Ὀργανισμὸς τοῦ ΝΑΤΟ, ἡ ἵδρυση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἡ νομισματικὴ Ἕνωση τῆς Εὐρώπης μὲ κοινὸ νόμισμα, τὸ Εὐρώ. Ἐδημιουργήθησαν νέα καὶ πολλὰ κράτη σʼ ὅλη τὴν Ὑφήλιο. Ἡ Κύπρος ἀπὸ ἀποικία ἔγινε Δημοκρατία τὸ ἔτος 1960. Ἡ Βρεττανικὴ Πολιτεία, ὕστερα ἀπὸ τὴν διάλυση τῆς αὐτοκρατορίας της ἐδημιούργησε τὴν Κοινοπολιτεία τῆς ὁποίας μέλη εἶναι οἱ πρώην 56 ἀποικίες της, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Κύπρος. Ἀπὸ θρησκευτικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς, ἱδρύθηκε τὸ ἔτος 1948 τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν. Οἱ κατὰ τόπους διηρημένες Ἐκκλησίες ἄρχισαν θεολογικοὺς διαλόγους μεταξύ τους μὲ τελικὸ σκοπὸ νὰ συμφιλιωθοῦν καὶ νὰ ἐπανενωθοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτά εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ μεγάλα γεγονότα, ποὺ ἔλαβαν χώραν κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς τελευταίας ἑξηκονταετίας, ποὺ βρίσκεται στὸν Θρόνο τῆς Ἀγγλίας ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ. Θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ἐπισημάνουμε τὶς μεγάλες ἀλλαγὲς, ποὺ ἔλαβαν χώρα στὸ Ἡνωμένο Βασίλειο ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς Βασιλίσσης Ἐλισάβετ. Πρῶτον ἡ χώρα ἵδρυσε πρωτότυπο καὶ καλὸ σύστημα ὑγείας γιὰ τὴν προστασία τοῦ λαοῦ της. Ἀνάπτυξε τὴν Παιδεία καὶ ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στοὺς κατοίκους της, ἀλλὰ καὶ σὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες φοιτητῶν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς οἰκουμένης νὰ σπουδάζουν καὶ νὰ μετέχουν τῆς σύγχρονης προόδου στὶς τέχνες, τὶς ἐπιστῆμες, τὰ γράμματα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν της ἡ χώρα ἐδέχθη ἑκατομμύρια μετανάστες ἀπὸ ὅλες τὶς χῶρες τοῦ κόσμου. Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο εἶναι ὅτι ἔδωσε σὲ ὅλους τὴν εὐκαιρία νὰ γευθοῦν καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν δημοκρατία καὶ τὴν ἐλευθερία καὶ νὰ μετάσχουν

ποικιλότροπα εἰς τὴν εὐημερία, καὶ τὴν διοίκηση, καὶ νὰ γίνουν δημιουργικὰ στοιχεῖα τῆς χώρας. Οἱ νόμοι τῆς χώρας συνεχῶς βελτιώνονται, γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὴν δημοκρατία, τὴν ἐλευθερία, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὴν ἰσότητα ὅλων τῶν κατοίκων της. Δικαιολογημένα λοιπὸν ὁ Βρεττανικὸς Λαὸς καὶ ὅλες οἱ χῶρες τῆς Κοινοπολιτείας, γιορτάζουμε τὸ Γεγονός. Ἡ Α.Μ. ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ ὑπηρέτησε μὲ ἀφοσίωση καὶ συνέπεια τὸν Θεσμὸν τῆς Βασιλείας. Μὲ τὴν βαθεία πίστη της, στὸ Θεό, μὲ τὸν σεβασμὸ στὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν εὐλάβειά της πρὸς τὰ θεῖα, μὲ τὴν προσήλωσή της στὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας. Μὲ τὴν συνεχῆ ἐπαφή της μὲ τοὺς ὑπηκόους της, μὲ τὰ ἔντονα ἐνδιαφέροντά της για τὴν εἰρήνη, τὴν ἐλευθερία, τὴν Δημοκρατία, τὴν εὐημερία τοῦ Λαοῦ της καὶ τὴν προστασία τῶν Νόμων, ἡ Α.Μ. ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ μετὰ τοῦ συζύγου της Πρίγκηπος Φιλίππου καὶ ὅλης τῆς Βασιλικῆς Οἰκογενείας, συνέβαλε καταλυτικὰ εἰς τὴν εἰρήνην τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τὴν πρόοδο καὶ τὴν ἀσφάλεια ὄχι μόνον τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρης τῆς Ἀνθρωπότητος. Ἐμεῖς δὲ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅπως καὶ τόσες ἄλλες μειονότητες, ποὺ διαβιοῦμε σʼ αὐτὴν τὴν φιλόξενη χώρα, αἰσθανόμεθα μαζὶ μὲ ὅλους τούς ἄλλους λαοὺς, ποὺ κατοικοῦν στὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, τὴν στοργή, τὴν προστασία καὶ τὴν φροντίδα καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Βασίλισσας Ἐλισάβετ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Γιʼ αὐτὸ συμμετέχουμε μὲ χαρὰ στοὺς ἑορτασμοὺς τῆς 60τηρίδος τῆς Βασίλισσας Ἐλισάβετ Β΄ καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους λαοὺς αὐτῆς προσευχόμαστε γιὰ τὴν ὑγεία της καὶ τὴν εὐχαριστοῦμε ἀπὸ καρδίας διὰ τὴν στοργή της πρὸς τὸν Λαόν της. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Θεοτόκου καὶ τῆς Ἁγίας Ἐλισάβετ, τῆς ὁποίας φέρει τὸ σεβάσμιο ὄνομα, νὰ τὴν ἐνισχύει καὶ νὰ τὴν χαριτώνει κατὰ τὸ μέγα καὶ πλούσιον Αὐτοῦ ἔλεος. Μαζὶ μὲ τὴν προσευχομένην Ἐκκλησίαν ἐπαναλαμβάνομεν στὴν Βασίλισσα Ἐλισάβετ “Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν της ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα”. Σʼ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ Βασιλεία, ἡ δόξα καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεος εἰς τοὺς αἰῶνες. Ἀμήν».

Δὲν εἶναι ἡ δέουσα συμπεριφορὰ τῶν εἰς τὴν Ἱσπανίαν παπικῶν παρὰ τοὺς δεσμοὺς Φαναρίου – Βατικανοῦ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑΝ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ

Παραμένει ἄλυτος ἡ μεγάλη διαφορὰ διὰ τὸ πρωτεῖον. Εἶναι διαφορὰ θεολογική, δογματικὴ καὶ ἐκκλησιολογική. Κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὴν παράδοσιν δὲν νοεῖται πρῶτος ἄνευ Συνεπισκόπων. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Οἰκουμε- χεῖο μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ νισταὶ Ἀρχιερεῖς καὶ τὸ Οἰκουμε- τοὺς δύο προκαθημένους, τὸν νικὸν Πατριαρχεῖον συμπεριφέρον- Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τὸν Πάται ὡς ὑποτακτικοὶ τοῦ Πάπα καὶ πα Βενέδικτο τὸν Δέκατο ἕκτο, ἐνῶ τοῦ Βατικανοῦ, οἱ Παπικοὶ ἐκπρό- ἀπεναντίας παραδείγματος χάριν τοὺς Ρουμάνους τὰ πράγματα σωποι τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὴν Ἱσπα- γιὰ εἶναι πιὸ εὔκολα. νίαν δὲν ἔχουν τὴν δέουσαν συμπε— Σὲ ποιὸ στάδιο βρίσκεται ὁ ριφορὰν ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων. ἀνάμεσα τὴν Ὀρθόδοξη Τὴν ἀποκάλυψιν κάνει ὁ Σεβ. Μη- διάλογος καὶ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία τὴν πατροπολίτης Ἱσπανίας καὶ Πορτογα- ροῦσα στιγμή; λίας κ. Πολύκαρπος, ὁ ὁποῖος τονί— Τὴν παροῦσα στιγμὴ ὁ ἐπίσηζει ὅτι ἔστω καὶ μονομερῶς θὰ μος διάλογος βρίσκεται σὲ ἕνα κρίἐργασθῆ ὑπὲρ τῆς ἑνότητος μετὰ σιμο σημεῖο, διότι ἐξετάζει ἕνα ἀπὸ τῶν Παπικῶν. Ἐπίσης ἀποκαλύπτει τὰ κύρια σημεῖα, ποὺ διαιροῦν τὶς ὅτι οἱ Παπικοὶ «βλέπουν» τοὺς δύο Ἐκκλησίες. Ἀφορᾶ στὴν ἐκκληὈρθοδόξους ὡς «χωρισμένους Ἀ - σιολογία καὶ συγκεκριμένα στὸ πρωδελφούς». Ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψιν τεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης. Ὑπάραὐτὴν προκύπτει ὅτι τὸ ἀγαπημένον χει, πάντοτε, ἕνα πρωτεῖο στὴν τέκνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρ- Ἐκκλησία καὶ ἕνας πρῶτος σὲ τοχου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσση- πικὸ (Μητροπολίτης) καὶ σὲ ἐθνικὸ νίας κ. Χρυσόστομος ἔχει υἱοθετή- ἐπίπεδο (Πατριάρχης). Τὸ θέμα σει τὴν ὑπὸ τῶν Παπικῶν νέαν θεω- εἶναι, ἐὰν τὸ πρωτεῖο αὐτὸ εἶναι ρίαν περὶ τοῦ Σχίσματος, συμφώνως πρωτεῖο ἐξουσίας ἢ τιμῆς καὶ διακοπρὸς τὴν ὁποίαν ἡ Ὀρθόδοξος νίας. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἔχει ξεκαθαριστεῖ Ἐκκλησία εἶναι ἁπλῶς διηρημένη ὅτι στὴν Ἐκκλησία ὑφίσταται πρωμετὰ τῆς Παπικῆς. Ὁ Σεβ. Ἱσπανίας ὑφίσταται ἕνας πρῶτος, καὶ καὶ Πορτογαλίας καταθέτει εἰς συν- τεῖο, πρῶτος σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία εἶναι έντευξίν του εἰς Ἱσπανικὴν ἱστοσελί- ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης, πάντοτε ἐντὸς δα καὶ τὰς ἀπόψεις του διὰ τὸ πρω- τοῦ θεσμοῦ τῆς Πενταρχίας τῶν τεῖον τοῦ Πάπα ἀλλὰ καὶ τὰς ἐκτι- Πατριαρχῶν. Ἀλλὰ ἐξακολουθεῖ μήσεις του διὰ τὴν πορείαν τοῦ δια- πάντα νὰ παραμένει ἡ βασικὴ διαλόγου. φορὰ ὅτι κατὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Ἡ συνέντευξις Εἰς τὴν συνέντευξίν του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας κ. Πολύκαρπος ἀπήντησε μεταξὺ ἄλλων εἰς τὰς ἀκολούθους ἐρωτήσεις:

«— Κατὰ τὴ γνώμη σας, καὶ μὲ βάση τὴν ἐμπειρία σας σὲ Ἰταλία καὶ Ἱσπανία, πῶς μᾶς βλέπουν τοὺς Ὀρθόδοξους οἱ Καθολικοί; — Ἐπίσημα οἱ Καθολικοὶ μᾶς βλέπουν ὡς “Χωρισμένους Ἀδερφούς”. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπίσημη καθολικὴ ὁρολογία, ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων. — Ποιὲς εἶναι οἱ σχέσεις σας μὲ τὴν τοπικὴ Καθολικὴ Ἐκκλησία; — Σὲ γενικὲς γραμμὲς οἱ σχέσεις μας μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἰβηρίας εἶναι καλὲς καὶ ἀδελφικές. Ἐπαναλαμβάνω καὶ πάλι τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ ἰβηρικοῦ ἐδάφους καὶ τῶν δυσκολιῶν, ποὺ συναντοῦμε καθημερινά. Οἱ ἰσορροπίες εἶναι λεπτὲς καὶ ἔχουμε ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη χώρων λατρείας, ἐξαρτώμενοι ἀπὸ τὴν ἀδελφικὴ κατανόηση καὶ εὐγένεια τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἀδελφῶν μας. Προσωπικά, στὸν τομέα αὐτὸ ἀκολουθῶ τὴν ἀδελφικὴ “πολιτικὴ” τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ Πατριάρχου μας, καὶ ὅπως ὑποσχέθηκα στὸν Ἐνθρονιστήριο λόγο μου θὰ ἐργαστῶ, ἔστω καὶ μονομερῶς, ὑπὲρ τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, ἔχων ὡς ἔμβλημα τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μας ὀλίγον πρὸ τοῦ σωτηριώδους πάθους του: “ἵνα πάντες ὦσιν ἕν”. Πάντως, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο βλέπω, εἶναι ὅτι ἡ ἀντιμετώπιση τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐκ μέρους τῆς Ἰβηρικῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἱεραρχίας, τουλάχιστον σὲ θεσμικὸ ἐπίπεδο καὶ σὲ γενικὲς γραμμές, δὲν εἶναι ἡ δέουσα, ἐὰν ληφθοῦν ὑπ᾽ ὄψιν οἱ δεσμοί, ποὺ ἑνώνουν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρ-

αὐτὸ τὸ πρωτεῖο δὲν εἶναι πρωτεῖο ἐξουσίας, ἀλλὰ εἶναι πρωτεῖον τιμῆς, primusinterpares. Αὐτὴν τὴ στιγμὴ ὑπάρχουν διάφορες Ἐπιτροπές, θεολογικὲς κι ἱστορικές, ποὺ ἐξετάζουν τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία, ποὺ κατ᾽ οὐσίαν δὲν ὑφίσταται, γιὰ νὰ προχωρήσουν μετὰ στὴ δεύτερη χιλιετία, ὅπου διεμορφώθη καὶ ἐπικράτησε δογματικά. Τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικώτερα σημεῖα, ποὺ διαιροῦν τὶς Ἐκκλησίες, Ρωμαιοκαθολικὴ καὶ Ὀρθόδοξη, γιατί ἐνῶ σὲ ἐμᾶς τὸ πρωτεῖο θεωρεῖται πρωτεῖον τιμῆς καὶ ὁ πρῶτος εἶναι πρῶτος μεταξὺ ἴσων, κατὰ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησιολογία εἶναι πρωτεῖον ἐξουσίας, μάλιστα δὲ ὁ Πάπας εἶναι ἀνώτερος καὶ αὐτῆς τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατὰ τὰ ἄλλα ὁ διάλογος προχωρεῖ καὶ θὰ δοῦμε ποὺ θὰ καταλήξει ἡ ἐξέταση αὐτοῦ τοῦ συγκεκριμένου σημείου, τὸ ὁποῖο ἄρχισε ἀπὸ τὴ Συνεδρία τῆς Διεθνοῦς Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς Ὀρθοδόξων καὶ Καθολικῶν στὴ Ραβέννα καὶ συνεχίστηκε στὴν Κύπρο. Δὲν γνωρίζω πότε καὶ ποῦ θὰ γίνει ἡ ἑπόμενη συνεδρία τῆς Ἐπιτροπῆς. Τὸ κοινὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ὑπεγράφη, ἀναγνωρίζει ὅτι στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει πρωτεῖον καὶ πρῶτος. Παραμένει ἄλυτη ἡ μεγάλη διαφορὰ τί εἴδους εἶναι αὐτὸ τὸ πρωτεῖον, δηλαδὴ ἐξουσίας ἢ τιμῆς, καὶ δὲν ξέρω, ἂν ὁ θεολογικὸς διάλογος θὰ τὴ λύσει τελικά, δεδομένου ὅτι εἶναι σημαντικὴ διαφορὰ θεολογική, δογματικὴ καὶ ἐκκλησιολογική. Πάντως κατὰ τοὺς Θείους Κανόνες, τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας ὑφίσταται πρῶτος, ὁ ὁποῖος δὲν νοεῖται ἄνευ τῶν ὑπ᾽ αὐτοῦ συνεπισκόπων, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ τελευταῖοι ἄνευ τοῦ πρώτου αὐτῶν».

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Η ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Τά μέλη της εἰσῆλθον εἰς τήν Κυπριακήν Ἐπικράτειαν μέσῳ τῆς Τουρκοκρατουμένης Κύπρου

Μέ σκληράν γλῶσσαν (ὡς ἀπαιτεῖτο) ἀπήντησεν ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κύπρου εἰς τήν Βιβλικήν Ἀρχαιολογικήν Ἑταιρείαν τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ὁποία εἰσῆλθεν εἰς τήν Κυπριακήν Ἐπικράτειαν μέσῳ τῆς Κατεχομένης Κύπρου, προκαλοῦσα τά Ἐθνικά καί Πατριωτικά αἰσθήματα τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Εἰς ἀνακοίνωσίν της, ὑπό ἡμερομηνίαν 6ην Ἰουνίου, ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κύπρου ἐπισημαίνει τά ἀκόλουθα:

«Ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου, μὲ τὸν πιὸ σαφῆ, ἔντονο καὶ κατηγορηματικὸ τρόπο, καταδικάζει, μετὰ βδελυγμίας καὶ ἀποτροπιασμοῦ, τὴν ἄκρως ἀπαράδεκτη καὶ προσβλητικὴ ἐνέργεια Μελῶν τῆς Βιβλικῆς Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας Ἀμερικῆς, καὶ μάλιστα κάτω ἀπὸ τὸ θέμα “Στὰ βήματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου”, νὰ εἰσέλθουν στὴν Κυπριακὴ Ἐπικράτεια, μέσῳ τοῦ παράνομου ἀεροδρομίου τῆς Τύμπου, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ μέρος τοῦ παράνομου μορφώματος τῶν κατεχομένων. Ἡ πιὸ πάνω αἰσχρὴ καὶ ἐπαίσχυντη πράξη τῆς ἐν λόγῳ Ἑταιρείας, μόνο θλίψη, ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση δημιουργεῖ, ἀφοῦ προκαλεῖ, μὲ τὸν πιὸ βάναυσο τρόπο, τὰ ἐθνικὰ καὶ πατριωτικὰ αἰσθήματα τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ συνειδητὴ καὶ ἐσκεμμένη ἐνέργεια τῆς Ἑταιρείας, παρὰ τὶς ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ καιρὸ ἐπανειλημμένες ἐκκλήσεις, παραστάσεις, διαμαρτυρίες καὶ παρεμβάσεις τόσο τῆς νομίμου καὶ διε-

θνῶς ἀνεγνωρισμένης, Μέλους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, Κυπριακῆς Δημοκρατίας, μέσω τοῦ καθʼ ὕλην ἁρμοδίου Ὑπουργείου, ἤτοι τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, ὅσο καὶ Ἀκαδημαϊκῶν Ἱδρυμάτων, τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων Ἀποδήμων Ἀμερικῆς, καθὼς καὶ ἄλλων ὀργανωμένων συνόλων, παραβιάζει τὴ διεθνῆ ἔννομο τάξη καὶ νομιμότητα καὶ ἀγνοεῖ προκλητικὰ τὴν ἐκλελεγμένη Κυβέρνηση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ὡς τὴν κανονικὴ ἐκπροσωποῦσα Κυβέρνηση τῆς συνόλης Ἐπικράτειας τῆς Πατρίδος μας. Ἐπιπρόσθετα, ἡ τέτοια ἀπαίσια πρόθεση τῶν Μελῶν τῆς Βιβλικῆς Ἀρχαιολογικῆς Ἑταιρείας Ἀμερικῆς, τῆς εἰσόδου δηλαδὴ εἰς Κύπρο μέσω κατεχομένων, διαγράφει, οὐσιαστικά, τὸ ἀδιαμφισβήτητο ἐδῶ καὶ τριάντα ὀκτὼ χρόνια γεγονὸς τῆς ἐγκληματικῆς ἐπεμβάσεως τῆς Τουρκίας στὴ νῆσο μας τὸ 1974 καὶ τῆς συνεχιζόμενης κατοχῆς τοῦ 37% τῶν ἐδαφῶν μας, τῆς προσφυγιᾶς, τῆς ὑπάρξεως ἀγνοουμένων Ἑλλήνων χριστιανῶν ἀδελφῶν, ἀλλὰ καὶ ταυτίζεται μετὰ τῆς ἱεροσύλου καὶ ἀσεβοῦς συλήσεως καὶ ἐξαφανίσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς καὶ ἱστορίας χιλιάδων χρόνων τοῦ τόπου μας. Τέλος, ἡ προσεχῶς δηλουμένη ἀπαράδεκτη ἐνέργειά τους, προσβάλλει, παντοιοτρόπως, τὴ ζωή, “τὰ βήματα” καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, γιὰ δικαιοσύνη, εἰρήνη, ἐλευθερία, καὶ πρωτίστως γιὰ ἀγάπη».