Memories of love
เขียน : อนันตกาล พิมพ์ครั้งที่ 1 เดือน ออกแบบปก : Snowcastel ออกแบบรูปเล่ม : อนันตกาล ติดต่อ anuntakan.kan@hotmail.co.th
จากใจนักเขียน
., ในทสี่ ดุ เรือ่ งราวความรกั ข องเบียร์ก บั ภ าคกไ็ ด้ป รากฏออกมาเป็น รูปเล่มสำเร็จจ นได้ ซึ่งกว่าจะมาถึงวันน ี้ได้ ต้องขอบอกว่าได้รับกำลังใจ จากผู้อ่านหลายๆ ท่านมากเหลือเกิน หลายครั้งที่เหนื่อย หลายครั้งที่ท้อ แต่พอเห็นว่ายังมคี นรอ กาลก็มแี รงฮึดท ี่จะลุกจึ้นมาเขียนต่ออ ีกครั้ง ขอขอบคุณทุกคนที่ร่วมมาเป็นส่วนหนึ่งในการอ่านเรื่องราว ความประทับใจในความรักร ะหว่างเบียร์ก ับภ าค ในฐานะผู้แต่งร ู้สึกย ินดี และดีใจเป็นอย่างยิ่งกับการสนับสนุนจากผอู้ ่าน
ด้วยรัก...จากใจ อนันตกาล
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลเหตุการณ์ใดๆ ทั้งสิ้น
ความรักคืออะไร ? สำหรับเขาทั้งสอง ความรักคืออากาศ แล้วถ้าขาดอากาศจะเป็นเช่นไร
1
= เมือ่ ป ระมาณหา้ ป กี อ่ นผมผมยงั เป็นเด็กอ ายุเพียงสบิ เจ็ดทีไ่ ม่มอี ะไร ดีหรือโดดเด่นเลยสักอย่าง ชีวิตผมคือเรียน กลับบ้าน อ่านหนังสือ อ่าน การ์ตนู แ ละนอน เป็นแ บบนไี้ ม่มที สี่ นิ้ ส ดุ ด้วยการทเี่ ป็นล กู ค นเดียว แน่นอน ว่าพ่อแม่ย่อมคาดหวัง ถามว่าผ มรักพ่อก ับแม่ไหมผมตอบได้เลยว่าร ัก ทั้งที่ ผมไม่รู้ว่ารักคืออ ะไรผมคิดว่าผมรักด ้วยหน้าที่ ชีวิตผมเปลี่ยนไปเมื่อผมจบ ชั้นม. 6 เพื่อนของผมชวนเล่นเกมออนไลน์ นั่นคือจุดเปลี่ยนชีวิตผม โลกที่ ผมไม่เคยรู้ โลกในจินตนาการที่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีข้อกำหนด ผมได้สัมผัส กับมัน จนทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป “ชีวิตกูทำไมมันน่าเบื่องี้วะ แม่กูก็โคตรขี้บ่น พ่อก็ขี้โมโห น้ากู ก็เอาแต่กดดันกู ทำไมทุกคนไม่เข้าใจกูเลย กูเบื่อ” ผมขณะนั้นอยู่ในวัย มัธยมศึกษาตอนปลายตะโกนลั่นห้อง ด้วยความหงุดหงิดกับชีวิตของตัว เอง “อยากหายเบื่อมั้ยละมาเล่นเกมกัน” เพื่อนผมอีกคนผมู้ ีใบหน้า 1
Memories of love
แ ละรูปร่างอวบอูม พูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าเพื่อนอีกคน “เกมอะไรวะ ไอ้จ อม” ผมขยับแว่นตาจ้องมองเพื่อนเขม็ง “เกมออนไลน์ เกมจริงในโลกของคนจริง” จอมขยิบต าให้ผม “มาเล่นดว้ ยกนั มามีไรเดี๋ยวกชู ว่ ยเก็บเวล หาของ เล่นขำๆ แต่ตอ้ ง เติมเวลานะ ไหวเปล่า ภาค สิบสี่วัน สองร้อยเก้าบาท” จอมบอกพร้อมหัน หน้าไปเปิดคอมพิวเตอร์ เมื่อค อมพิวเตอร์รันขึ้นมาจอมได้เปิดไอคอน K2 “เกมนี้เราจะอธิบายคร่าวๆ ในเกมแบ่งออกเป็น สามเผ่า มี มนุษย์ ออร์ค ดวอร์ฟ เอลฟ์ ดาร์คเอลฟ์แต่ละเผ่าจะมีจุดเด่นจุดด้อยต่างกันและ แบ่งออกเป็นสองสาย คือสายเวทย์มนต์กับสายนักรบ นักรบแบ่งแ ยกย่อย เป็นอีกหลายอาชีพ ส่วนสายเวทย์แบ่งหลักๆ เป็นพระกับวิ” จอมใช้เวลา ประมาณสิบห้านาทีในการอธิบายโครงสร้างของเกม ซึ่งผมกต็ ั้งใจพร้อมทั้ง ดูอินเตอร์เฟซในเกม “มึงจ ะลองสมัครไอดดี กู อ่ นกไ็ ด้เล่นไม่ย าก คนทเี่ ล่นเกมนสี้ ว่ นใหญ่ มีตังค์กับโตๆ กันแ ล้ว หาเพื่อนคุยเล่นแก้เหงาแก้เบื่อ” ผมพยักหน้าพร้อม กรอกรายละเอียดเพื่อสมัครไอดี ผมเลือกตัวละครที่จะเล่นเป็นเอลฟ์ชาย สายเวทย์ ครั้งแรกกับการเล่น ผมค่อนข้างงงกับระบบเกมที่ไม่เคยแตะมา ก่อน แรกๆ เล่นผิดเล่นถูกดีที่จอมคอยแนะนำอยู่ข้างๆ เมื่อทุกอย่างโอเค แล้ว จอมก็ให้แ ผ่นเกมไปลงกับเครื่องคอมที่บ้านของผม “ไหวนะ ออนละเรียกในช่องเพื่อน สงสัยไรมไีรบอกเดี๋ยวตอบ” ผมรีบก ลับจ ากบา้ นของจอมไปทีบ่ า้ นของตัวเอง พอถึงบ้านผมเปิดค อมและ โหลดเกมราว 5 ชั่วโมง ระหว่างนั้นผมใช้เวลาในการวาดรูปเพื่อเตรียมตัว สอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะชื่อดังของเมืองไทย ขณะนี้เข้าสู่การปิดเทอมๆ ที่สองของการเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ของผม ผมเริ่มรู้สึกว่าใครๆ ก็ไม่ เข้าใจในตัวเขา ผมเป็นเด็กเรียนกลางๆ มีนิสัยค่อนข้างเก็บตัวเงียบๆ ผม รู้ตัวว่าเพื่อนส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบผมนัก ผมเลยจะอยู่กับเพื่อนของผมสี่คน
m
2
อนันตกาล
คือ จอม หนุ่ย กาย ทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันแ ต่ไม่มีใครเลยที่เรียนห้อง เดียวกัน จอมกบั ผ มเรียนสายวชิ าเดียวกันค อื ศ ลิ ป์ค ำนวณแต่เราสองคนเรียน คนละห้อง หนุ่ยเรียนภาษาญี่ปุ่น ส่วนกายเรียนห้องเดียวกับจ อม ทุกๆ พัก กลางวันทั้งสคี่ นจะไปกินข้าวเที่ยงพร้อมกันพร้อมนั่งค ุยกันเรื่องต่างๆ หนุ่ย กับจ อมเป็นเด็กต ดิ เกม กายจะเป็นห นุม่ ก ฬี าทพี่ อทานขา้ วเสร็จก แ็ ยกไปออก กำลังก ายกับเพื่อน ทั้งสามคนเลยมักจะอยู่ด้วยกันเสมอ “ภาคเมื่อวานเป็นไงมั่ง ได้เข้าไปเล่นเกมยัง” จอมหันมาถามผม หลังจากทกี่ ายแยกตัวออกไป เล่นบาสกับเพื่อนๆ “ลองเข้าไปแล้ว เออแปลกดี เก็บเวลยากนิดพอเก็บคนเดียวไม่มี มึงนั่งอยู่ข้างๆ กูงงวะกดไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด แถมกูเล่นแล้วตายบ่อย ฉิบหาย” ผมบอกจอม “ก็มึงเสือกเลือกเล่นเป็นนักเวทย์นี่หว่า รีบเก็บเลเวลเข้าจะได้มา เล่นก ะกู จริงๆ มึงเติมวันไว้ก ็ได้ เดี๋ยวพอมึงไม่ออนกูจะได้เปิดบอท ให้ตัว มึงจะได้เวลไวๆ ดีไหม” จอมเสนอจะช่วยผมเก็บเลเวลให้ด้วยความกระตือ รื้อร้น “หรือมึงจะเอาบอทไปเปิดเองก็ตามใจ” “โห มึงน ี่ สนับสนุนก เู หลือเกิน อะไรจะอยากให้ก เู ล่นข นาดนนั้ ว ะ” ผมล้อม ันเสียงสูง “อ้าวก็มาเล่นด้วยกันสนุกๆ ไงมึง แล้วเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง” “ก็ด แี ต่ก ว่าจ ะโหลดเกมเสร็จก คู อยเหงือกแห้ง เดีย๋ วเย็นน ี้ กูก ลับไป จะเล่นอ กี ท ”ี พูดจ บออดเข้าเรียนดงั ข นึ้ ทุกค นแยกยา้ ยกนั เข้าห อ้ งเรียน ทุก วันน ผี้ มใช้ช วี ติ ในโรงเรียนอย่างเซ็งๆ ผมเบือ่ เหลือเกินโรงเรียน ผมตอ้ งทนอยู่ แบบไร้ตัวตน ไม่มีคนแกล้งผมแต่กไ็ม่มีใครสนใจผม ทุกๆ วันผมมาโรงเรียน มาเรียน กินข า้ ว คุยก บั เพือ่ นทเี่ รียนตา่ งหอ้ ง เวลาเรียนในหอ้ งสว่ นใหญ่ห มด ไปกับการอ่านการ์ตูน นิยาย และการวาดรูปเล่นไปเรื่อยๆ เสาร์ อาทิตย์ถ้า 3
m
Memories of love
มีง านพวกคอมมคิ ป าร์ตี้ หรือว า่ ค อสเพลย์ ผมกไ็ ป บางทีผ มกร็ สู้ กึ น ะวา่ ช วี ติ ผมโคตรน่าเบื่อ อยากหลุดไปจากตรงนี้จริงๆ เมื่อกลับถึงบ้านผมล้างหน้าล้างตาและเปิดเกมขึ้นมา โลกใน เกมที่ผมเพิ่งค้นพบ ผมได้เจอกับตัวละครต่างๆ ที่แตกต่างกัน โลกที่อยู่ใน คอมพิวเตอร์ หลังหน้าจอสี่เหลี่ยม แสดงภาพ สนุกสนาน ตื่นเต้นกว่าท ี่คิด ไว้ผมได้พบกับค นใหม่ๆ ได้เพื่อน ได้ห ัวเราะ จนวันหนึ่งผมนั่งเก็บเลเวล ล่า มอนสเตอร์ ก็ม ีออร์ค ชาย สายต่อสู้เข้ามา เขาหันก ลับไปมอง “เอลฟ์น ขี่ าวจงั เต้นให้ด หู น่อยสิ เต้นๆ” ออร์ค ชายน กั รบหนุ่ ล ำ่ ต วั นั้นพูด พร้อมกับต บมือ* “ไรวะ โรคจิตป ะวะเนีย่ กูผ ชู้ ายนะเว้ย” ผมพมิ พ์ต อบไปดว้ ยความ หงุดหงิด คิดในใจกูเจอโรคจิตในเกมซะแล้วเหรอวะ เป็นไปได้เว้ย “รูค้ รับ เอยากเห็นเต้นแพ้ความขาว ก้นน่าฟัดมาก เห็นละเสียว” ดูๆ มันย งั ไม่เลิกค รับ ขนาดผา่ นตวั อ กั ษรผมยงั ส มั ผัสได้ถ งึ ค วามหนื่ ซวยจริง กู จะเก็บเวลดีๆ เสือกเจอโรคจิตออนไลน์... กูล่ะเครียด “โหย ไปไกลๆ เดี๋ยวยิง*ไส้แตกเลย ผมวินะครับ ผมอยากเก็บเวล ตามลำพัง” ผมพิมพ์บ อกออร์คหื่นไป “ซาดิสม์ ขาว แบบนี้ เดย์ชอบ” อ้าวเวรแล้วกู เอาไงดวี ะนี่ขี้เกียจ ออกเกมหนีด้วย ไปไม่ถูกเลยกู ผมคิดอยู่นาน จนนึกถึง ไอ้จอม ว่าแล้วผม ก็จัดการกระซิบ*ไปหาไอ้จ อมทันทีที่นึกได้ “เฮ้ย ไอ้จ อม กูเจอโรคจิตว ะ” ผมรบี พ มิ พ์บ อกเพือ่ ร กั อ ย่างไอ้จ อม ทันทีๆ เห็นว่ามันอ อนไลน์อยู่ ตอนนี้ผมหยุดเก็บเลเวลละครับ ใจนึงผ มด่า มันว่าโรคจิต อีกใจผมกอ็ ยากรู้ว่ามันจะทำไงต่อไป .................................................................................................................... ตบมือ* หมายถึงในเกมจะมีอีโมชั่นแสดงท่าทางทำให้ออกอาการต่างๆ ได้ ไม่ว่าจ ะเป็นโค้ง คำนับ ตบมือ ยิง* หมายถึง อาชีพวิซาร์ดที่มีความสามารถในการใช้เวทย์มนต์สร้างความเสียหายให้กับตัวละครหรือ มอนสเตอร์ได้ กระซิบ* หมายถึง การสนทนาส่วนตัว หนึ่งต่อหนึ่งระหว่างผู้เล่นด้วยกัน
m
4
อนันตกาล
“อะไรของมึงวะ ไอ้ภ าค เจอที่ไหน” ไอ้จอมตอบกลับม า “เมืองเอลฟ์” ผมเล่าให้ไอ้จอมฟัง “๕๕๕๕๕๕๕๕ ไอ้ภ าค มึงจะกลัวไรวะ ห่านี่ พูดยังกับว่ามันจะทำ อะไรได้ นีแ่ ค่เกมนะเว้ย แต่มึงก็สุดยอดว่ะ เจออร์คตัวเขียวๆ ล่ำๆ ดีนะเป็น เกม ถ้าคนจริงๆ ละก็ ก๊าก กกกกกกกกกก” ดู๊ ดู มานพูดไอ้เพื่อนเวร ดูมัน ซ้ำเติม ผมเจอไซร์แ บบออร์คในเกมผมกโ็ กยอา้ วสคิ รับ แหม่ต วั เขียวๆ กล้าม โตๆ นักเพาะกล้ามดีๆ นี่เอง ถึง ล่ำ ใหญ่ซ ะขนาดนี้เป็นคนจริงๆ ละก็แค่ค ิด ก็...สยองแล้วววว “เต้นเถอะ เต้นเถอะ อยากเห็น นะนะ” ออร์คหนุ่มไม่เลิกยังคง ขอร้องหนุ่มเอลฟ์หน้าใสต่อไป หวังว่าหนุ่มเอลฟ์จะใจอ่อน และผมเองก็ อยากรู้อยากเห็นเหมือนกันเอาวะเต้นก็เต้น แค่เกมกลัวไรไม่มีใครรู้จักกูซะ หน่อย ไม่ใช่ตัวก ูเต้นเอง ว่าแล้วผมก็กด อีโมชั่นเต้น ไอ้ออร์คมันมองครับ เออมันกต็ ้องมองสิ มันอยู่หน้าจอคอมเหมือนกนู ี่หว่า กูจะบ่นทำเพื่อ นี่คือ โลกของเกม อยากทำก็ทำ อย่าไปสน “อะเต้นละ พอใจยัง ผมจะไปเวลต่อล ะ” ผมบอกไอ้ออร์คนั่น “เราชื่อเดย์ นายละชื่ออะไร ทาคามูระ” ออร์คหนุ่มถาม “ถามทำไม มีอะไรมิสเตอร์เดย์” ผมเรียกตามชื่อตัวละครของมัน “อยากรู้จัก อยากเป็นเพื่อนด้วย” เดย์บอก “เราชื่อภ าค อีกอย่างเราเป็นผู้ชายนะ เพศตรงกับตัวละคร” “รู้แล้วจ้า และภาคจะไปไหนต่อเหรอ” “เก็บเวลอยาก อัพ เพิ่งห ัดเล่นอ ยากเวลไวๆ จะได้ไปเล่นกับเพื่อน นะ” ผมตอบไปทั้งที่ในใจแอบคิดจะถามกูทำไมวะ แน่จริงพากูไปเวลดิขอ แบบไวๆ ด้วยนะ ฮ่าฮ่า เหี้_และกู คิดไปได้ค นเราผมหัวเราะกับตัวเองกับ ความคิดบ้า ๆ “ไปเวลกับเราไหม เราก็จะเวล เวลกับเราเวลไวนะ ไม่ต้องทำไร 5
m
Memories of love
คอยฮิล*เดย์อย่างเดียวก็พอ” มันบอกแบบนี้ มีหรือทผี่ ม จะไม่ตกลง ตกลง สิครับ จะหยิ่งไปทำไมเวลเองยากแสนยากดูดเปอร์มันนี่แหละ สะดวกดี “ได้ๆ เราเวลไม่สูงนะเพิ่งเวล สิบสองเอง” ผมบอกมันถึงเลเวลตัว เองครับ “^_^ เวลด้วยกัน ไปด้วยกันเดี๋ยวเดย์เชิญเพื่อนนะ ภาครับเพื่อน เดย์ด้วยนะครับ” มันพูดพร้อมกับกดเชิญเพื่อนผมมา ผมรับเพื่อนมันและ เราก็ไปเก็บเวลด้วยกัน
k
ผมตื่นเช้าม าอย่างมึนๆ โอยวันนี้มีเรียนพิเศษนี่นา วันแรกของการ ปิดเทอมของผม เรียนคณิตกับพี่กิ๊ฟ ลูกชายเพื่อนแม่ ตอนแรกผมแอบคิด นะ ผู้ชายไรวะชื่อกิ๊ฟ ชื่อยังกับผหู้ ญิง ลูกสาวเค้าสิ ชื่อไตรสงสัยค ุณพ่อคุณ แม่ทั้งคู่จะสับสนในเพศของลูกต อนเกิด ตั้งชื่อได้สับกันมากแค่ค ิดว่าต้องไป เรียนเลขก็เซ็งละ เฮ้อ..ง่วงโว้ย เมื่อวานเก็บเลเวลดึก ว่าแ ล้วผ มกล็ กุ ข นึ้ อ าบนำ้ เตรียมไปเรียนพเิ ศษทมี่ หาลยั ร ฐั ช อื่ ด งั ข อง เมืองไทยทพี่ ชี่ ายสดุ น า่ เบือ่ เป็นค นสอน เรียนเก่งน ะครับแ ต่พ ดู ต รงๆ พีแ่ กนา่ เบื่อมาก ใจดี แต่ไร้เสน่ห์ คงอยูใ่นประเภทแสนดีแต่อย่างว่าละครับ สาวๆ สมัยน ชี้ อบแบดบอย ผูช้ ายทแี่ สนดมี ไี ว้พ กั ใจ ฮ่าๆ โอยพอๆ คิดไปโน่น นัดส บิ เอ็ดโมง ตอนนี้เก้าค รึ่งเพิ่งตื่น เลทชัวร์ ช่างแม่ง เลทนิดเลทหน่อยไม่เป็นไร หรอกมั้ง “มาสายนะครับ ภาค” เสียงพกี่ ฟิ๊ ท กั ม าเมือ่ ผ มเดินม านงั่ ในมหาลยั พีเ่ ค้าเพือ่ ให้เค้าม าตวิ เลข เสด็จแ ม่ผ มจดั การให้อ กี ค รับ ผมตอ้ งเรียนกบั พ แี่ ก ทั้งทไี่ม่อยากเรียนเลย พีแ่ กก็สอนเข้าใจนะครับ แต่คนมันไม่อยากเรียนอะ .................................................................................................................... ฮิล* หมายถึง การเพิ่มค ่าพลังช ีวิตเมื่อได้รับการโจมตีจากมอนสเตอร์
m
6
อนันตกาล
“เออ ภาคพี่เอาตารางเรียนอ่านหนังสือมาให้เรา สำหรับเตรียม สอบนะ อ่านตั้งแต่ หกโมง ถึงสามทุ่มนะ โอไคไหม” โอ้... พระเจ้าจอร์จ หก โมงถึงสามทุ่มว ันละสี่ชั่วโมง ภาคคนนี้ก็ตายสิครับ อ่านนิยาย อ่านการ์ตูน ผมทำได้ แต่หนังสือเรียนนี่ จะไหวไหมนิ ผมรักในศิลปะนะครับ เฮียแกทำ อย่างกับว่าจะให้ผมไปเรียนบัญชี ผมจะเรียนศิลปะ เข้าใจไหมพี่ อยากจะ ร้องดังๆ เป็นเพลงของปาล์มมี่จริงๆ เลย ให้ต ายสิ แต่ก ็ได้แต่คิด “จ. กับ อ. อ่านอังกฤษกับแกรมม่า อังกฤษเราห่วยมากเท่าที่พี่ เห็น” รู้ครับว่าห่วยไม่ต้องย้ำ “พ. ไทย พฤ. สังคม ศ. เลข ส่วนเสาร์ อาทิตย์เราก็มีติววาดรูป นี่” พี่กิ๊ฟพูดอย่างจริงจังมากครับ แต่ขอโทษ ฟังโปรแกรมอ่านหนังสือนรก แล้วผมอยากผูกคอตายให้รแู้ ล้วรรู้ อด ตั้งแต่เกิดมาเคยอ่านหนังสือสอบกับ เค้าซะที่ไหน เรียนเอาในห้องตลอด เวลาสอบ ข้อไหนทำไม่ได้อาศัยเดาเอา คุ้นๆ ก็กาเลย เห็นตารางสอบแล้วเศร้า นี่ละนะชีวิตการสอบ รุ่นผมรสู้ ึกรุ่นเเรกของการสอบ O-Net A-NET ทำไมรุ่นกูเป็นร ุ่น แรกทกุ อ ย่างเลย ไม่ว า่ จ ะทดลองเรียนอะไร ตัง้ แต่ร ะบบ Child center สมัย ประถมละ เล่นเอาจดมือหงิก หนังสือเรียนไม่ต ้องมีจดเอาๆ ลายมือผมเลย เละเป็นไก่เขี่ยเช่นทุกวันนี้ “พี่กิ๊ฟ ภาคหิว ยังไม่ได้กินไรเลย” ผมบอกพี่กิ๊ฟครับ โอยเรียกทไี่ร รู้สึกแปลกๆ ทุกที ขอหาไรกินก่อนครับไม่ไหว หิวเหลือเกิน “ได้ เดี๋ยวพี่ไป ซื้อให้ เรานั่งทำโจทย์เลขรอพี่ก่อนเดี๋ยวพี่มา” ว่า แล้ว พีก่ ฟิ๊ ก็เดินไปซอื้ อ ะไรมาให้ผ มกนิ ทิง้ ผ มไว้ก บั โจทย์เลขสดุ อ นิ เทรนด์ ตัง้ ชื่อได้เข้ากับบทมากนั่นคือตรีโกณมิติ ซึ่งมันตีกันยุ่งมากมายในหัวผม เวลา ได้พบปะกับมัน ผมก็เรียนๆ ไปจนถึงเที่ยงกว่าๆ สองชั่วโมงกับการเรียน พิเศษครั้งนี้ ผมก็เตรียมตัวไปติวศิลปะกับบรรดารุ่นพี่ที่มาตั้งซุ้มสอนพิเศษ กันท ี่ลาน ทีม่ หาวิทยาลัยศิลปะชื่อด ังของเมืองไทย ณ ท้องสนามหลวง โอ้ว 7
m
Memories of love
ไม่อ ยากบอกจากแถวมาบุญครองไปสนามหลวง ไกลโคตรๆ แต่ด อี ยูอ่ ย่างที่ นี่ผมจะเจอผู้ชายมาดเซอร์ม ากมายระหว่างติว ผมชอบที่นี่นะครับ ทุกค นดู เป็นต ัวของตัวเองดี มีสไตล์และจุดเด่นของตัวเองที่สำคัญ ผมแพ้ผู้ชายมาด เซอร์ ไม่รู้ทำไมเห็นละชอบเหลือเกิน รู้สึกว ่าดูดีอะ ที่นี่ก็มีเยอะด้วยสิ เมือ่ ผ มกลับม าถงึ บ า้ น สิง่ แ รกทผี่ มทำคอื เปิดค อมพิวเตอร์แ ละเปิด เกมขนึ้ ม าผมออนเกมมาครับ ผมทกั ทายจอมกอ่ นเลย รูส้ กึ ว นั น หี้ นุย่ จ ะออน มาเล่นเหมือนกัน พวกเราก็แยกๆ กันเก็บเลเวลครับ มีคุยกันผ่านช่องเพื่อน บ้าง ผมเล่นไปสักพ ักค รับ “ทาคามูระครับ” มีเสียงเรียกผมครับ ผมหันกลับไปมองหลังจาก ซัดม อนสเตอร์ส ดุ เอ็กซ์ ตายคาทมี่ อนสเตอร์เกมนเี่ อ็กซ ไ์ ด้ใจ นมเป็นน ม เอว เป็นเอว แถมไม่ใส่เสื้อด้วยแต่ ตัวมันใสและสีเขียว สรุปไม่เห็นอะไร “ครับ” ผมตอบกลับไปครับ “เวล ด้ ว ย กั น ไ หม” หนุ่ ม เ อลฟ์ สู ง ย าวเข่ า ดี เช่ น เ ดี ย วกั บ ผ ม เข้ามาชวน “อื้อ เราเวล สิบห้าเองนะ” ผมบอกมันก่อนครับว่าเวลผมน้อย “ได้ๆ เวลคนเดียวเบื่อเวลกันไปคุยกันไป ดีกว่าค รับ ผมชื่อเฟย” “ผมชอื่ ภ าคครับ ยินดีท ไี่ ด้ร จู้ กั ” แนะนำตวั เยังไม่ทนั เสร็จเฟบก็กด เชิญเพื่อน*มาเลย “ภาคอายุเท่าไหร่ เฟยอายุ สิบแ ปด” เฟยเปิดบ ทสนทนาเรือ่ งอายุ มากอ่ นเลย น้อยครัง้ ค รับท ผี่ มจะเจอรุน่ ๆ เดียวกัน เล่นเกมนมี้ าพกั น งึ ผ มเจอ แต่รุ่น ยี่สิบ บวก สูงสุดที่เจอนี่ สี่สิบสองครับ “ใกล้ๆ ภาคเลย ภาคอายุ สิบเจ็ด” ผมตอบกลับไปด้วยความ อัธยาศัยดี .................................................................................................................... เชิญเพื่อน* หมายถึง ในเกมจะมีช่องแชทสำหรับสนทนากับบุคคลในเกมที่อยู่ในลิสรายชื่อเพื่อนคล้ายๆ กับMSN
m
8
อนันตกาล
“จริงดิเฟยไม่ค่อยเจอคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเลย นานๆ จะ เจอสักที ^Q^” เฟยบอกครับ เราผลัดกันเก็บเวลอย่างเมามัน เวลขึ้นไว มาก เพราะเราสองคนเป็นวิซาด*ทั้งคู่ ยิงมอนสองทตี ายตลอดแต่เอ็มพ ี*ก็ หมดไวเหลือเกิน ยิงก นั แ ป๊บๆ ก็น งั่ แ ชทกันระหว่างทนี่ งั่ พ กั ก นั ผ มคยุ กับเฟย หลายอย่างเราคุยกันไม่มากเพราะดูเฟยจะไม่ใช่คนช่างพูดนัก ระหว่างนั้น เดย์ กระซิบม า “สวัสดีครับ ภาค ทำอะไรอยู่ครับ” เดย์ถามผมครับ “เก็บเลเวล ครับ ใกล้อัพล ะ เดย์ละ” ผมคุยกับเดย์ “และเฟย ไม่ต ้องไปเรียนเหรอ” ผมถามเฟย “ไม่อะเฟยไม่ได้ไปเลยทั้งที่เฟยอยู่จังหวัดนี้แท้ๆ น้อยครั้งอะที่จะ ไป” เฟยตอบผม “แงะ อะไรกันรู้ปะ ภาคอะอยากไปสักครั้งเลย ทีน่ ี่ .........” ผมคุ ยกับเฟย “เดย์ละเวลไหน” ผมซิบคุยกับเดย์ในเวลาเดียวกันครับ ผมสนุก กับการคุยสับไปสับมาระหว่างสองคนนี้อยูพ่ ักนึง “ภาคเดี๋ยวเฟยต้องไปแล้วนะ” เฟยบอกผมครับ “อื้อ ไว้เล่นกันใหม่โชคดีนะ” ผมบอกเฟยเพราะไงเล่นเกมนี้ไงๆ เดี๋ยวก็ได้เจอ “ภาคจะว่าอ ะไรไหม ถ้าเฟยจะจีบภาค -////-” อยู่ๆ เฟยก็พิมพ์ ถามขึ้นมา “ทำไมเฟยคิดว่า ภาคจะชอบเฟยละ ภาคเป็นผู้ชายนะ” ผมถาม เขา นั่งคุยกันป ระมาณสองชั่วโมงกว่าๆ และอยู่ๆ มาบอกชอบผมละ .................................................................................................................... วิซาด* เก็บเวลโดยการยิงเวทย์ทำลายค่าพลังชีวิตของมอนสเตอร์ พลังทำลายร้างรุนแรง และกับการ ป้องกันทางทางกายภาพที่ต่ำ ต่างกับนักรบที่ป้องกันส ูงแต่โจมตีเบา เอ็มพี* หรือม านา คือขีดแสดงพลังค ล้ายๆ กับHPเลือด แต่เลือดจะลดในกรณี ทีโ่ดนโจมตีจากมอนสเตอร์ แต่เอ็มพ ีเมื่อใช้พลังโจมตีเอ็มพจี ะลดลงตามสกิลท ี่ใช้ ) 9
m
Memories of love
“คุยก นั แ ล้วเฟยรสู้ กึ ว า่ เฟยถกู ใจภาค เอาเบอร์ภ าคมา ได้ไหม เดีย๋ ว เฟยโทรหา” อึ้งส ิครับงานนี้ มาบอกชอบไม่ว่าบังคับขอเบอร์ด้วย ดีในเมื่อ กล้าขอผมก็กล้าให้ครับเมื่อเฟยไป ผมกห็ ันมาคุยกับเดย์ เดย์ชวนผมไปเวล ครับ ผมก็ไป เดย์บ อกมีเพื่อนเดย์อีกคนนะ “ได้ไม่มีปัญหา” และผมก็วาร์ปกลับเมือง และเทเลพอทไปสู่จุด หมายที่นัดก ันไว้ มาถึงผ มก็เห็นเดย์อยู่กับผู้ชายเผ่าดาร์คเอลฟ์อีกคน มาถึง เดย์ช วนผมเข้าร่วมปาร์ตี้ “ภาค นี่คิงเพื่อนเดย์” เดย์แนะนำหนุ่มดาคเอลฟ์ให้ผมรู้จัก ผม มองอาชีพในช่องปาร์ตี้เป็นดาร์ควิซาด “สวัสดีค รับค งิ ผ มภาคครับ” ผมแนะนำตวั ไปคงิ ใช้อ มี ชู นั่ โค้งค ำนับ ให้ผม “ยินดีท ี่ได้รู้จักค รับ ^ ู^” คิงทักทายผมครับ “เดี๋ยวคิงกับ ภาคคอยฮิลเดย์นะ มอนที่นี่โหดเดี๋ยวโดนตบตาย” เดย์บ อกผมครับ “ไม่ต้องห่วง ถ้ามอนจะตบภาค เดี๋ยวคิงชุบให้ ภาคจะได้ไม่ต้อง ไปเกิดเมืองและเดินกลับมา มันไกลคิงพกใบชุบ มาสิบใบ” คิงบอกผมครับ ท่าทางคิงจะเป็นค นอารมณ์ดีนะนี่ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมหันไปมอง เอ เบอร์ใครแปลกๆ แหะ “เดย์ คิง ภาครับโทรศัพท์ก่อนนะครับ” ผมหันไปบอกทั้งสองคน ทีเ่ ดย์ก ำลังล ากมอนส์เตอร์ม าเป็นส บิ ต วั ก บั ค งิ ท ตี่ งั้ ท า่ ย งิ เหลา่ ม อนสเ์ ตอร์ท งั้ หลายอยู่ “สวัสดีค รับ” ผมกรอกเสียงไปตามโทรศัพท์ “สวัสดี ภาคใช่ไหม” มีเสียงตอบมาสำเนียงแปร่งๆ แหะลักษณะ การพูดไม่น่าใช่คนภาคกลาง เพราะเสียงออกเหน่อๆ “ใช่ครับ นั่นใครพูดครับ” ผมตอบกลับไปอย่างสุภาพ
m
10
อนันตกาล
“เฟยเอง อะไรกันเพิ่งให้เบอร์เฟยตะกี้เอง แค่นี้ลืมละเหรอ” อีก ฝ่ายทำน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจกับผม ไรวะ คุยหน่อยเดียวมีหน้ามาน้อยใจ ใส่กอู ีก “จำได้ๆ ไม่ค ิดว่าจะโทรมาเลย” ตาผมก็มองจอเกมไป ผมลุกข ึ้น มาฮิลเดย์ซึ่งเลือดเดย์ใกล้หมดแล้ว กดแบทเทิลรัวๆ เลย เดย์เลือดเยอะ มากกว่าจ ะเต็มห ลอดฮลิ อ นั แ ผ่วเบาของผมแทบไม่ข ยับเน้นถ ๆี่ รัวๆ เลยขนึ้ มาได้กล้อมแกล้ม “และนี่ภาคทำไรอยู่ ยังไม่เลิกเล่นเกมเหรอ” เฟยถามผมมา “อือ้ ก ำลงั ม นั เวลกะเพือ่ นเปอร์ข นึ้ อ ย่างไว” ตัวผ มกน็ งั่ ร อเอ็มพ ร้อม ดูจอเกมไป ปากก็คุยกับเฟย “ภาคเฟยโทรมา ทำไมภาคไม่ค่อยสนใจเฟยเลย” น้ำเสียงมันเริ่ม หงุดหงิด “อ้าวกค็ ยุ อ ยูน่ ไี่ ง ถ้าไม่ส นใจภาควางสายไปแล้ว” ผมบอกไปแต่ใน ใจหงุดหงิดม าก อยากจะเล่นเกมมากกว่า “เฟยพูดจริงน ะเรื่องจีบภาค” “ตามใจ ถ้าคิดว่าจีบติดก็ลองดูภาคไม่ห้าม” ผมตอบไปผมไม่คิด ว่าเฟยจะจริงจังตามที่บอก คุยกันแค่สามชั่วโมง เล่นเกมกันแ ป๊บเดียวหน้า ก็ไม่เคยเจอ “เล่นเกมไปก่อนละกัน เฟยไปกินข ้าวแล้ว พรุ่งนี้เจอกันถ้าออน” “ครับ แล้วเจอกันครับ” ก่อนที่จะวางสาย เฟยถามผมมา “แล้วเฟยจะโทรหาภาคได้ไหม” “ได้ส ิ” ผมยิ้มเล็กๆ ให้กับคำถาม ผมรู้สึกดีที่ได้รับการสนใจ แม้ เพิ่งจะรู้จักกับเฟยก็ตามเท่าที่ผมคุย ผมรับรู้ได้เลยว่าเฟยเป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่ก ็นะแค่คุยหนุกๆ แก้เหงานี่จะเป็นไรไป ผมหันกลับไปสนใจในเกมต่อ “มาแล้วครับ โทษทีคุยธุระกับเพื่อนนะ” 11
m
Memories of love
“คุยกับเพื่อนหรือว ่า....................” คิงถามผมครับ “..............................” เดย์ “^๐^ เปล่าม ีซะหน่อย” ผมรู้ว่าทั้งคู่หมายถึงอ ะไร “คิงอายุเท่าไหร่อะ ตอบได้ไหม” “ยี่สิบสาม จ้า” คิง “อะจริงดิ มากกว่าภาคหกปี งี้ต้องเรียกลุงปะนี่” “บ้า ต้องเรียกน้องคิง” “โห ช่างกล้า ไม่อายตัวเองเลยยย” “................” เดย์ “เป็นอะไร เดย์” ผม “เปล่าเห็นคุยกันอยู่” เดย์ “งอนเหรอวะ” คิง “เปล่าๆ ภาคกินไรยัง” “ยังอ ะเดี๋ยวค่อยกินทีหลัง พรุ่งน ี้มีเรียนขเี้กียจแหะ” นึกถึงพรุ่งนี้ แล้วเซ็งจริงๆ ตารางเรียนนรก ผมยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยแต่ช่างมัน “ย้ายที่เวลกันไหมที่นี่ เริ่มเห็นมอนเป็นสีเขียวๆ ละ” เดย์ถาม ผม ครับ แต่ผมยังเห็นมอนเป็นสีขาวๆ อยู่ “ตามใจภาคยังไงก็ได้ แล้วแต่เดย์กับคิง” ผมบอกครับจะว่าไรได้ ผมนตี่ ัวดูดด ีๆ นี่เอง “อื้อ งั้นเราไปเวลแถวค่ายร้างไหม มอนเยอะ ลากมาเยอะจะได้ เวลไวๆ เดย์ลากไหวปะวะ” คิงถามเดย์ เดย์เงียบไปสักพ ัก “เออ ได้ๆ ปะวาร์ปไปกลูด ินและวาร์ปไปค่ายร้าง” เดย์บอกครับ ผมก็จัดการวาร์ปกลับเมือง และวาร์ปไปต่อจุดที่เดย์บอก เมื่อไปถึง สิ่งที่ เห็นคือ ค่ายขนาดใหญ่ม ีกำแพงไม้เป็นชั้นๆ ภายใต้กำแพง มีกระโจมคล้าย อินเดียแดง ออกแบบให้เก่าๆ ขาด มีมอนสเตอร์เป็น หัวหมาป่าไฮยีน่าลำ
m
12
อนันตกาล
ตัวเป็นคนมือเป็นมือคนแต่มีเล็บยาวสีขาว เท้าเป็นหมา สีส้มแดง บนหัว ของมันมีที่บอกชื่อ มีการบอกยศมันด้วย เช่น หัวหน้าโอเอมาฮุม นายสิบ รองหัวหน้า จ่า มีครบครับ เกมนี่สมจริงจ ริงๆ ครับ ผมนั่งพิจารณา กระโจม แต่ละกระโจม มีแสงเงา รอยขาดของผ้า กราฟฟิคสุดยอด ผมเดินเข้าไปดู หมาป่าใกล้ๆ ครับ มันวิ่งมาตบ เวรละสิ ผมวิ่งหนี และกดสกิลโจมตีมัน อ้าว เวรยงิ ไม่เข้า จะตายไหมนกี่ ู ไอ้ห มาเวรนนั่ ม นั ว งิ่ ไล่ม าตบผม ผมกดเลือดยกิ ๆ คิดว า่ ได้ต ายกลับไปเกิดเมืองแน่ ทันใดนนั้ ผ มเห็นพ ายุห มุนส ดี ำพงุ่ เข้าม าชน หมานั่น สองลูกรอดแล้วครับ หันก ลับดูคนที่ช่วยผม คิงนั่นเอง “๕๕๕๕๕ เกือบไปไหมละ ถ้าค งิ ม าไม่ทนั น ะ ภาคได้ต ายกลับเมือง วาร์ปมาใหม่แน่” คิงหัวเราะ ท่าหัวเราะของดาร์คเอลฟ์ฮาดีครับ สะบัดม ือ ไปข้างๆ และเคลื่อนมือม าเหมือนป้องปากและหัวเราะ “ภาคเป็นไรเห็นเลือดลดฮวบๆ” เดย์ถามมาครับ เดย์คงเห็นเลือด ผมลดจากช่องปาร์ตี้ “ไม่มีอะไร คงอยู่ว่างๆ เลยเอาตูดไปแหย่ปากหมา” นี่เป็นค ำพูด ของคิงครับ “คิงบ้า พูดดีๆ เลย ภาคไม่รู้นิว่ามันออโต้ ยิงแล้วแ ต่ยิงไม่เข้าอะ” “เดี๋ยวภาคก็ฮิวเดย์ละกันรอแป๊บเดย์ซื้อเลือดกับวาร์ปเตรียมตัว แป๊บ อยูก่ ะคิงไป” เดย์บอกผมเเละเงียบไป “ภาคถืออ ะไรอยู่” คิงถ ามผมพร้อมมานั่งข ้างๆ นั่งใกล้ม ากๆ แทบ จะสัมผัสกันได้ “กระดูกนักบุญ กับโล่” ผมตอบไปครับ “ลองเก็บเงินเปลี่ยนอาวุธดูสิ อาวุธมันแบาทำให้ยิงมอนไม่เข้า อี กกี่เวลจะเปลี่ยนอาชีพ และจะเล่นเป็นอะไร” คิงถ าม “อีก สองเวล ว่าจะเป็นวิเอลฟ์อะ” ผมตอบกลับไป “เหรอ” เราสองคนนั่งคู่กันท่ามกลางดงหมาที่เป็นมอนสเตอร์ คิง 13
m
Memories of love
แหย่โน่นแ หย่น ผี่ มเล่นร ะหว่างรอเดย์ บรรยากาศทา่ มกลางคา่ ยรา้ งพดู ได้ว า่ ดีมาก เราย้ายที่มานั่งอยู่บนเนินใหญ่ มีทุ่งหญ้าสีเขียวอยู่รอบๆ มีกระโจม อินเดียแดงสีขาวขาดๆ อยูใ่กล้ๆ และมีมอนสเตอร์ไฮยีน่ายักษ์ล ่ำบ ึกเดินถือ มีดทื่อๆ วนไปวนมารอบๆ ตัว “มาแล้วโทษทที ี่มาช้า” เดย์ว ิ่งมาในจุดที่ผมกับค ิงรออยู่ “ว้าว ....... เปลี่ยนชุดมาเหรอวะเดย์” คิงถามเดย์ครับเมื่อเห็น ว่าเดย์มาในชุดที่แปลกไปกว่าเดิม แต่ผมดูไม่ค่อยออกนะ ออร์คใส่อะไรก็ เหมือนกัน “ใช่ เกราะบรีกันดีน ใส่แล้วจะได้อึดขึ้น ที่หายไปนานนี่ไม่ใช่อะไร ไปกด*หัวมา” เดย์บ อกพร้อมหมุนรอบๆ ตัวให้ด ู “เป็นไงภาคหล่อไหม” เดย์หมุ นให้ด ูหลายรอบ “เดย์ก ดเองทั้งชุด ทุกชิ้นเลยหมดไปเยอะ นี่เดย์ซื้ออาวุธใหม่ด้วย ตีแรงขึ้นและไวขึ้น” เดย์บอกพร้อมเปลี่ยนอาวุธให้ดู เดย์พกอาวุธหลายอัน ครับ เอทำไมเดย์หาเงินไวจังผมเล่นยังหาไม่ค่อยได้เลย เออช่างมันเราเล่น เอามันส์ “โห อวดใหญ่เลยนะ” คิงแซว “คนมันมีดีให้อ วดนี่หว่า” เดย์หัวเราะ “เออ ไปลากมอนมาได้แล้ว เดี๋ยวคิงกะภาคนั่งรอดูดเปอร์ เนอะ ภาค -.< ” คิงขยิบตาให้ผม ผมมองคิงครับ “อ้าวไอ้เวรนี่ จะมาอู้ได้ไงเวรนี่ อู้ได้ไงวะ ทำหน้าท ี่ดิ กินแรงกูได้ ไง” เดย์ต บ*คิงให้ลุกขึ้นยืน เสียงคิงร้อง อ๊ะ อ๊าา ....................................................................................................................
กด* หมายถึงการผลิต คือก ารนำวัตถุดิบที่หามาจากการล่ามอนสเตอร์ หรือซื้อต่อจากผู้เล่นอื่นร วมทั้งซื้อ จาก NPC ทีก่ ำหนด มากดผลิตกับผู้เล่นท ี่สามารถผลิตไอเท็มได้ แลกกับค ่าตอบแทนเป็นเงิน ตบ* หมายถึง ตบให้ลุกย ืน ได้เพราะเกมมีระบบโจมตีผเู้ล่นด้วยกัน เสียงร้องเมื่อโดนโจมตีตัวละครจะส่ง เสียงร้องออกมา ไม่ว่าจะลุก นั่ง เต้นรำ หัวเราะ มีเสียงประกอบหมด
m
14
อนันตกาล
“แต่ภ าคไม่เป็นไร นั่งอยู่เฉยๆ ก็ได้ เดย์ไม่ว่า เดย์ยอมให้ภาคตาม ดูดเปอร์ตลอดเมื่อไหร่ก ็ได้ตามที่ภาคต้องการ” เดย์บอกผมครับไม่รู้ผมเล่น เกมมากไปหรือเปล่าแต่ทุกคำพูดทุกตัวอักษรที่พิมพ์มาผมจินตนาการเป็น เสียงแล้ว “แหวะ....... เน่าว ะมึง” คิงพูดค รับ “ทำเป็นพูด อิจฉาอะดิ” เดย์สวนทันทีคิงหัวเราะและต่อด้วย เต้นรำ “ทำไมต้องอิจฉาคนเรามีดีไม่ใช่ทชี่ ุดเว้ย” “พอๆ เลิกแหย่กันได้แ ล้วเวลเถอะอีก สามสิบเปอร์เองภาคจะอัพ และ คืนน ไี้ ม่อ พั ไม่เลิก ตัง้ เป้าไว้ว นั ล ะหนึง่ เวล วูว้ ว” ผมประกาศอย่างเอาแต่ ใจ “เอ้า ตามใจ เจ้าหญิงหน่อย ๕๕๕๕๕” คิงบอกกับเดย์ “เออ ภาคเป็นเจ้าห ญิง และกูกะมึงเป็นไรวะ” เดย์ถามคิงครับ “เอเป็นไรดีวะ กูเป็นราชา ส่วนมึงเป็น..............” คิงพูดแล้วเว้น ไว้ “แม่นม ไงคอยดูแลภาค” ผมรีบต่อประโยคกลัวคิงจะพูดอะไร แปลกๆ อีก “ก๊าก เดย์สงสัยภาคเห็นม ึงนมโตอ้วนแน่เลย ถึงให้เป็นแม่นม” “โห ภาคใจรา้ ยสดุ ๆ พูดม าได้เดย์เสียใจนะนี่ เป็นอ ศั วินก ย็ งั ด ”ี เดย์ ทำท่าร อ้ งไห้ค รับ ผมละฮาทา่ ข องออร์คจ ริงๆ คุณล องคดิ ด ผู ชู้ ายล่ำๆ ตัวโตๆ ตัวสีเขียวหน้าบาก มือนึงทำท่าขยีต้ า ส่วนอีกมือ ยกขึ้นตบขาตัวเอง “เเหย่กันเล่นแค่นี้ทำคิดมาก หัวล ้านปะนี่ขี้น้อยใจ” ผมสวนครับ ผมไม่อยากให้มันเข้าโหมดหวานอะ เลยกวนๆ กลับไป “เปล่าซะหน่อยภาค ภาคเต้นให้เดย์ดูหน่อยสิ นะนะ เดย์อยาก เห็น ถอดเสื้อด ้วยนะ *๐* พรีสส เติมพลังก ่อนไป เก็บเวล” แม่ง หื่นวะ 15
m
Memories of love
ไอ้เดย์ คนไรวะหื่นฉิบหาย นี่ขนาดในเกมนะตัวจริงมันสงสัยหื่นโคตรๆ ตัว ละครในเกมยังไม่เว้น แต่ผมหาสนใจไม่แค่ค ิด อยากเห็นนักกเ็ต้นให้ดูได้วะ ผมทำตามที่เดย์ขอร้อง สนใจไปใย ยังไงมันก็แค่เกม “ก๊ากก ภาคเต้นจ้ำบ๊ะโชว์” เสียงพูดจ ากปากหมาๆ ของคิง “คิงป ากหมา ปากประเภทเดียวกะหมารอบๆ นีเ้ ลย” ผมสวนกลับ ไปครับแอบฉุนคิงน ิดๆ “วาจาเราะร้าย คิงออกน่ารักม าว่าคิงได้ไง” คิงท ำท่าห ัวเราะ “ปะ ลากมอน” เดย์พ ดู ล ะวงิ่ อ อกไปลากมอนมาฝงู ห นึง่ คิงย งิ ม อน ไป ส่วนผมคอยดูเลือดเดย์และกดฮิล “คิงภาคเชิญเพื่อนนะเวลาคิงออนภาคจะได้รู้” ผมพิมพ์ใส่ช่อง กระซิบ*ไป “ได้ จ้า” คิงต อบกลับมา “คิงรู้จักเดย์นานยังอะ” ผมอยากรู้ดูสองคนสนิทก ัน “ไม่นานนะ สักพักนึงอะ รู้จักกันตอนทำเควส ทำไมสนใจเดย์เห รอ” คิงถามผมครับ “เปล่า อยากรู้เฉยๆ ไม่ส นเดย์หรอกเป็นเพื่อนอะได้ แต่แ บบ รู้สึก ว่าเดย์โรคจิตอ่าา” ผมตอบคิงไปตามความรู้สึก “๕๕๕๕ สนใจไรมากภาคเล่นเกมคอื ก ารปลดปล่อย ตัวจ ริงม นั อ าจ ไม่เหมือนทแี่ สดงออกในเกมก็ได้ เล่นกันหนุก ๆ” “จ้า..........ลุงค ิง” “หยาบคาย ปูภ่ าค ^ ^” “ชิชิ ตัวเองอายุน้อยตายมาเรียกเค้าปู่” “เรียกน้องคิงสิ คิงออกน่ารัก” .................................................................................................................... “น่าร ักน่ากระทืบละสิไม่ว่า” กระซิบ* คือก ารพิมพ์คุยก ันระหว่างผู้เล่น สองคน คนอื่นจะไม่เห็นข้อความ
m
16
อนันตกาล
“๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕” ผมหั นไ ปอีกที เดย์ นอนอืดตายครับ เนือ่ งจากผมมวั แ ต่ส นใจคงิ เลยไม่ได้ด วู า่ ต วั เองเอ็มห มด พอเดย์ต ายปปุ๊ เหล่า หมานอ้ ยไฮยนี า่ ก มู าหาผมกอ่ นเลย สิบก ว่าต วั ต บผมไม่ก ที่ ตี าย รายตอ่ ไปคงิ เราสามคนนอนตายกันเกลื่อน “๕๕๕๕๕๕๕๕๕ รวมกันตายหมู่ แยกกันอยู่เรารอด” คิงพูดขึ้น อย่างอารมณ์ด ี แล้วกดไปเกิดเมือง ผมและเดย์กดไปเกิดเมืองเช่นกัน “ขอโทษ ลากมาเยอะไป ไม่ทันดมู านา* ภาค เปอร์หายเลย” เดย์ ขอโทษพวกผม “คิดไรมาก เล่นกันขำๆ ตายก็เก็บใหม่” คิงบอก “อื้อไม่เป็นไร เล่นเรื่อยๆ เดี๋ยวกอ็ ัพ แต่ภาคต้องอัพ แค่นั้นเอง อัพ เมื่อไหร่ก็ได้ แต่อยากอัพวันนี้” ผมบอกไปครับ จริงนะผมอยากอัพวันนี้นิ อิอิ รู้ว่าเอาแต่ใจ แต่ผมก็รวู้ ่าเดย์ตามใจผมครับ “จ้าๆ เดีย๋ วไปใหม่ เดีย๋ วไงวนั น ภี้ าคได้อ พั แ น่ เดย์ไปหาซอื้ ก ระสุน* ก่อน” ผมวาร์ป ไปรอทหี่ น้าค า่ ยรา้ ง สักพ กั น งึ ค งิ ว าร์ป ต ามมา เราสองคนเดิน ไปนงั่ บ นเนินเขาทมี่ ที งุ้ ห ญ้าเขียวขจี เหนือค า่ ยรา้ ง มองลงไปมบี รรดามอนส เตอร์ไฮยีน่าเดินวนไปวนมา “เอ ภาคต้องเรียกคิงว่าพี่ไหมนี่”ผมถามเพื่อหาเรื่องคุยอยู่เงียบๆ และรู้สึกย ังไงไม่รู้ ผมคุยกับคิงในช่องธรรมดา* “ไม่ต ้องก็ได้ เรียกคิงเฉยๆ แหละ” คิงบ อกผม “อื้อ นี่คิงเล่นตอนไหนอะ” ผมถามคิง .................................................................................................................... มานาน* หมายถึง มานา= mp ค่าพลังเวลาใช้เวทย์ ถ้าหมดจะไม่สามารถใช้สกิลได้ เปอร์หาย เกมได้ กำหนดไว้ว่า ถ้าตายค่าประสบการณ์จะหายไปสิบ และลดลงเรื่อยตามเลเวล เรียกกันเป็นเปอร์เซ็นต์ เช่น เวล 39.15 หมายถึง เวลสามสิบเก้า สิบห ้าเปอร์ กระสุน* หมายถึงกระสุนเวทย์หรือว ิญญาณ เอาไว้ใช้เพิ่มพ ลังโจมตี วิญญาณใช้ส ำหรับเพิ่มพลังโจมตี ของ อาวุธ กระสุนเวทย์ เหมือนชื่อ คือเพิ่มพลังโจมตีทางเวทย์มนต์ ช่องธรรมดา* ภายในเกมมันจ ะมี ๑. ช่องธรรมดา ผู้เล่นในระยะทกี่ ำหนดจะเห็นก ารสนทนา ๒. ช่องตะโกน ผู้เล่นในเเมพนั้นๆ จะเห็นบทที่เราคุย เป็นการคุยร ะยะไกล ๓. ช่องค้าขาย เหมือนช่องตะโกนแต่จะมีไว้เพื่อตะโกนขายของ ๔. ช่องปาร์ตี้ ช่องนี้จะเป็นเฉพาะคนที่ร่วมปาร์ตี้กันเท่านั้น 17
m
Memories of love
“เล่นท ั้งวันแหละ ว่างก็เล่น” “เกมนี้ภาคเห็นล ะชอบกราฟฟิคเนอะ สวยจริงๆ” ผมบอกคิงตาม ที่ผมคิด “ช่าย เห็นด้วย นี่เป็นเกมแรกเลยนะที่คิงเล่น” “เหมือนกันเลย ภาคก็ไม่เคยเล่นเกมออนไลน์ นี่เกมแรกเหมือน กัน^ ^” “0.0 จริงสิ บังเอิญเนอะ” คิงบอกมา “นี่มาแล้ว อยู่ตรงไหนกัน” เดย์ส่งเสียงเรียกผมกับคิงในช่อง ปาร์ตี้ “อยูบ่ นเนินเขาหลบมอน เดี๋ยวลงไปเจอกันหน้าค่าย” “ไปเถอะเดย์มาแล้ว” คิงบอกผมนอกช่องปาร์ตี้ เหมือนเราคุยกัน สองคนตรงนี้ “สามีมาแล้วจะช้าอยู่ใย น้องนาง” ประโยคต่อมาทำเอาผมหมด มู้ด ผมตบพัวะเข้าให้ “ปากหมา พูดจาดๆี หน่อยส”ิ ผมบอกคงิ ค รับ ไม่ค อ่ ยชอบประโยค เมื่อกี้เลย “อ้าว เห็นแก้ผ้าเต้นให้กันดูอยู่นี่นา ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕” คิงยัง คงปากหมาแต่ก ส็ นุกด เี วลาอยูด่ ว้ ยกนั เราหยอกลอ้ ก นั ไปเรือ่ ยๆ ในทสี่ ดุ ผ มก็ อัพตามที่หวังเวลสิบเก้าล ะ เฮ้อ ถ้าไม่ได้สองคนนี้นี่กว่าจะอัพอีกนาน จริงๆ ผมกไ็ม่ได้ทำอะไรมากนะ ตัวดูดเปอร์ดีๆ นี่เอง “เดี๋ยวภาคจะไปนอนยัง” เดย์ถามผม “ไงก็ได้ไม่ง่วงเท่าไหร่อะ ” ผมตอบไปครับ จริงๆ ก็ง่วงนิดๆ นะแต่ อารมณ์แ บบ คนมันอยากเล่น “งั้นไปเวลก่อนแป๊บนึง” เดย์บอกผม “คิงไม่ไหวละง่วงมากเล่นมาทั้งวันละ นี่เล่นรอภาคอัพ”
m
18
อนันตกาล
“จ้า ไปนอนได้เลย ขอบใจมากนะ” ผมบอกคิง คิงก ดวาร์ป กลับ เมืองและออกปาร์ตี้ ผมกับเดย์เวลกันอยู่ทเี่ดิมแต่เดย์ตีมอนน้อยลง ไม่ลาก มาเยอะเหมือนตอนคิงอยู่ “ภาค มีแ ฟนยัง” เดย์เปิดบทสนทนาขึ้นมาซะงั้น “ยังจ๊ะ ภาคเพิ่งสิบเจ็ดเอง” ผมตอบไปครับจริงๆ ไม่ใช่ไม่มี แฟนหรอก ไม่มีใครคบต่างหาก ผมมันเป็นค นค่อนข้างมืดมน ที่โรงเรียนก็ ไม่มีใครอยากคบ จะหาแฟนได้จากไหน “อื้ออออ และนี่ปิดเทอมยัง” “ปิดแ ล้ว” “เรียนที่ไหนเหรอ” “เรียนที่..........” “งั้นก ็อยู่ กทม นะสิ” “ช่ายย ทำไมเหรอ” “ถามดู เดย์อยู่จังหวัดกาญ” “เหรอ เมืองสวยไหม” “ก็.....................” ผมคุยกับเดย์ไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องทั่วไป บางทีเดย์ก็จะถามเกี่ยวกันตัวผมบ้าง ผมก็ตอบไปตามความจริงกว่าจะได้ นอนตสี ามกว่า ผมก็นอนตื่นสายสิครับ ตื่นมาเกือบสิบโมง เวร ผมมีเรียน พิเศษด้วย ผมรีบโทรไปหาพี่กิ๊ฟเพื่อเลื่อนเรียนพิเศษออกไป ผมบอกไปว่า ผมไม่สบายปวดหัวมากๆ พี่กิ๊ฟก็ไม่ว่าอะไรบอกพักผ่อนให้หายละกัน โทร บอกเสร็จผมก็ล้างหน้า อาบน้ำ แปรงฟัน เดินลงมาเพื่อเปิดจอคอมเพื่อ เข้าไปเล่นเกม ออนเข้าไปเฟยก็ทักผมผ่านช่องเพื่อนมาทันที “เพิ่งอ อนเหรอ” นี่คือค ำแรกที่เฟยทักครับ “ใช่ เพิ่งตื่นอะ” ผมตอบไป “มาเวลด้วยกัน อยูท่ ี่ซากแห่งความเศร้า วาร์ปมาเลย” เฟยบอก 19
m
Memories of love
ผมกน็ ะใจง่ายชวนไปกไ็ปผมวาร์ปไปตามที่เฟยบอก เฟยชวนผมเข้าปาร์ตี้ “ไหวไหมนี่ สีแดงแจ๋*เลย ตายๆ” ผมคุยหลังจากเห็นเลือดมอน “นั่งไปเฉยๆ เฟยยิงเอง ไปนั่งตรงนี้ไม่ต้องขยับไปไหนมอนออโต้” เฟยบอกผมครับ หรือสั่งหว่า ช่างมัน ผมเปิดช่องเพื่อน เห็นคิงออนอยู่ “ทำไรคิง ตื่นแต่เช้าเลย” ผมทักไป “เวลกับเพื่อนจ้า ภาคละ” “เวลกับเพื่อนเหมือนกันแหละ” “เปอร์ขึ้นดีไหม” “ก็โอนะ” “งั้นเดี๋ยวคุยกันนะ คิงย ิงมอนแป๊บ” “จ้า” ผมตอบคงิ ไปและคงิ ก เ็ งียบไป ผมกด็ ชู อ่ งเพือ่ นวา่ ใครออนมัง่ นั่นไอ้จอมออนอยู่นี่หว่า “อยูป่ ะว่ะจอม”ผมทักมันไปครับ “อยู่ๆ เวลกับพนี่ ิค สุดที่รักกู”มันตอบกลับมา “โหมึง ไม่ค่อยเลย หน้ากไ็ม่เคยเห็นพูดซะ” “คิดไรมากมึงแฟนในเกม” มันต อบผมมา “อะนะ” “มึงเวลเท่าไหร่ล ะ” “สิบเก้า จะยี่สิบละ” “เออ ยี่สิบละบอก จะเปลี่ยนเป็นอะไรคิดยัง พระหรือวิ” “เป็นว ”ิ ผมตอบไปตอนนนั้ ผ มกไ็ ม่รหู้ รอกครับว า่ พ ระหรือว มิ นั แ ตก ต่างกันย ังไงแต่ผ มเลือกวิไว้ก่อน .................................................................................................................... สีแดงแจ๋* หมายถึง ทีช่ อื่ มอนสเตอรืเมือ่ คลิกไปจะเห็นแท่งสีแสดงค่าพลังชีวติ และสีท เี่ ห็นจะบอกถงึ ร ะดบั เลเวล สีน้ำเงินเวลน้อย กว่าเรา เก้าเวล สีม่วงเวลน้อยกว่าเรา หกเวล สีเขียว เวลน้อยกว่าเรา สามเวล สีขาว เท่ากันหรือม ากกว่าสองเวล สีส้ม มากกว่า ห้าเวล สีแ ดงมากกว่าเจ็ดเวล
m
20
อนันตกาล
“เออ เดีย๋ วตอนเย็นก ไู ปชว่ ยเปลีย่ นโอเคไหม ตอนนกี้ เู วลกะสดุ ท รี่ กั กูอยู่” “เออได้ๆ ขอบใจมาก แต่มึงพูดได้ไม่อ ายปาก” “ทำไมวะกูพูดความจริง พี่นิคคบกูอยู่ หึหึ” “คร๊าบบบ พ่อคนเสน่ห์แรง” ไอ้จอมมันเล่าเสมอว่าเล่นเกมมา หนุ่มๆ ในเกมจีบมันตรึม มันไปไหนมาไหนในเกมกับพี่นิคจนเป็นแ ฟนเกม ไอ้ผมกง็ งนะครับแฟนในเกม เออคนเราทำไปได้ “ทำไมเงียบไป คุยกับใครอยู่” เฟยถามผมครับ “เปล่าจ้า นั่งดูเฟยยิงมอน” “แล้วทำไมเงียบไปเลย ละ” “เห็นเฟยยิงมอนอยู่ เดี๋ยวกวนนะ” “ไม่ห รอก คุยได้ คิดถึงนะรไู้หม” “จ้า เฟยเล่นที่ไหนอะ” “ขอนแก่น เฟยมารอภาคอยูต่ ั้งแต่เช้า” “งะพูดจริงอะ ล้อเล่นเปล่าน ี่” “พูดจ ริง มารอตั้งกะ เก้าโมง สิบเอ็ดโมงภาคถึงมา” “และเฟยไม่มีเรียนพิเศษเหรอ” “ไม่อ ะ เฟยไม่ได้เรียนแล้วขเี้กียจ” “แป่ว ทำไมอ่า” “เฟย เรียนไม่เก่งไม่อยากเรียนด้วย” “อะนะ” ผมไม่อยากเซ้าซี้ครับเรื่องเรียนมันแล้วแต่คน บังคับกัน ไม่ได้หรอก ถ้าพูดให้ถูกก็คือผมไม่ได้สนใจเรื่องของเฟย “และนี่กินไรยัง” ผมถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “ยังเลย ตื่นมาก็ออกมาร้านเกมเลยมารอภาค” “เล่นร้านเหรอ” 21
m
Memories of love
“อื้อ ทีบ่ ้านไม่มีคอมนะ” “จ้า” “เวลเท่าไหร่แ ล้วภาค” “สิบเก้า จะยี่สิบจะเปลี่ยนอาชีพและ ไม่รู้จะเป็นไรดี พระหรือวิ” “วิก็ดี เก่ง แต่ก็แล้วแต่ภาคอยากเล่น” “อื้อ ภาคเล่นวิดีกว่าเนอะ” “ลุกม าคอยเก็บของ*ด้วยภาค” เฟยบอกผมก็ทำตาม “เดี๋ยวค่อยนั่งคุยกันเนอะ ยิงม อนแป๊บ” “จ้าา .....” สักพักน ึงช่องเพื่อนกระพริบผมเห็นชื่อคิง “พักเอ็มพี รอเอ็มเต็ม” คิงบอกผมมา “อื้อ... เวลแถวไหนเหรอ และคิงเวลเท่าไหร่ละ” “ยี่สิบสาม เวลแถว วิหารที่ถูกลืมกับเพื่อนจ๊ะ” “เดย์เหรอ ภาคไม่เห็นเดย์ออน” “เปล่าๆ คนอื่นนะ และภาคละเป็นไงมั่ง” “อีกไม่ก ี่เปอร์จะอัพล ะ เย็นนี้จะไปเปลี่ยนเป็นวิแหละ” “อื้อด ีแล้ว และนี่หาไรกินยัง” “ยังเลยกินนมไปกล่อง คิงละ” “กินแ ล้วห ละ เมื่อว านขอโทษนะที่เลิกไปก่อน ง่วงมาก” “อื้อไม่เป็นไร ง่วงก็นอนไม่ต้องฝืน” “คิงยังเด็กต้องนอนเยอะๆ” “ยี้เด็กต ายอะ แก่แ ล้วอะสิไม่ว่า” “๕๕๕๕ ทุกเย็นคิงจะไปเวลกับเดย์ เดย์มันมาตอนเย็น ไปด้วยกัน อี.................................................................................................................... กเปล่า” เก็บของ*ในที่นี้ หมายถึงไอเท็มที่มอนสเตอร์ดรอปมา เมื่อเราโจมตีมันจ นถึงตาย กดของ*ที่ว่าคือก ารผลิตชุด อาวุธเครื่องประดับในเกม
m
22
อนันตกาล
“ไปสิ และเพื่อนคิงอะ” “มันเลิกเย็นๆ นะ เลยไปกับเดย์ต่อเลย” “อื้อ” “เดี๋ยวคุยกันใหม่ เอ็มเต็มละ เวลต่อละ” “จ้าส ู้ ๆ” ผมปิดช่องสนทนาของคิงไป ผมหันมาดูเฟย เห็นว่าเฟย เรียกผมมาสักพ ักล ะ “มาละจ้า” “ไปไหนมา” “ไปเข้าห้องน้ำมาอะ ปวดท้อง” “อื้อ เดี๋ยวเฟยจะไปกินข้าวละนะ” “จ้า จะมาอีก ไหม” “มาตอนบ่าย มาเวลกับภาคไง รอด้วยละ” “เดี๋ยวภาคจะไปกินข้าวเหมือนกันอะถ้าเฟยไป” “อื้อ ถ้าเฟยมาก่อน เฟยเล่นร อ ภาคมาละมาหาเฟยละกัน ไปละ” พูดจ บเฟยออกเกมไปทนั ที ผมหนั ม าดเู วลา เทีย่ งกว่าแ ล้วค รับ ผมเลยมาลา้ ง จาน กวาดบ้านถบู ้าน บ้านผมอยู่กันห ้าคน มี ป๋า ม๊า กู๋ และแม่ (แม่ ทีว่ ่าคือ ยายครับ เนือ่ งจากตอนเด็กๆ ผมอยูก่ บั ย ายเลยเรียกวา่ แ ม่และเรียกแม่ว า่ ม า๊ ) เมื่อท ำอะไรเสร็จผ มก็กลับมาที่หน้าจอเกมต่อ เฟยยังไม่มาแต่เดย์ออนแล้ว “ว่าไงเดย์ทำไรอยู่ มานานยัง” “แวะเข้ามากดของ*” “จ้า ขยันจริงๆ” “ภาค ภาคยังจะเป็นเพื่อนกันเดย์ไหม” “เป็นสิมีไรก็ว่ามา คุยกันได้ เราเพื่อนกันนิ” “ถ้าภาครู้สิ่งทเี่ดย์คิด ภาคต้องไม่คบกับเดย์แน่ๆ” “ทำไมละ มีอะไรเหรอ” 23
m
Memories of love
“ภาครู้ไหมที่ผ่านมาหลายวันเดย์กลุ้มใจมาก” “เรื่อง อะไรเหรอ บอกได้ไหม” อะไรของมันวะ จะบอกกบ็ อกมา ร่ำไรอยู่ได้ กูร ู้ว่ามึงอยากบอกกู เอาวะ ทำตัวเสือกหน่อย อยากรู้เหมือนกัน แม่งเป็นอ ะไรของมัน “รู้ไหมทุกครั้งที่เดย์คุยกับภาค เดย์ไม่เคยใส่กางเกงเลย ของเดย์ มันแข็งตลอดเวลาที่ได้คุยกับภาค จนเดย์ต้อง ...........” อึ้งครับอึ้งสิ่งทเี่ดย์ พูดทำให้ผมอึ้ง แค่ค ุยกับผมในเกมมันยังแข็งได้ เอาไงดีวะกู เกิดมาไม่เคย คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แ บบนี้ “ล้อเล่นเปล่าเนี่ย....” ผมถามมันไปครับ “พูดจ ริง เดย์กลุ้มมากเลย เดย์เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เจอภาค ภาคจะ รังเกียจเดย์ไหมยังจะคบเดย์เป็นเพื่อนหรือเปล่า” ผมคิดอะไรไม่ออกครับ ผมงงๆ พร้อมคดิ ในใจวา่ ไอ้น มี่ นั บ า้ แ น่ๆ ไม่เคยเห็นห น้าผ มแท้ๆ แค่ต วั อ กั ษร ก็ทำให้ม ันแข็งได้ ผมคิดว่าม ันแข็งเพราะตัวละครในเกมรึเปล่านี่ ท่าทางมัน จะอินกับเกมจัดจนไม่สนใจ ถามว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน มันจะเป็นตัวเลือก แรกเลยครับที่ผมจะไม่คบเป็นแฟนเพราะมันโรคจิตเกิน ผมคิดดูแล้วนี่มัน เกมนิ มันจะเป็นไงก็ช่างมัน ไปกับมันเวลกข็ ึ้นไว มันก็ตามใจ “เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแหละ ยังไงเดย์ทำไรภาคไม่ได้อยู่แล้ว” “แม้เดย์จะคิดแบบนี้เหรอ ทุกครั้งที่เดย์คุยกับภาคเดย์คิดโน่นคิด นี่จนของเดย์แข็งตลอด ภาครับได้เหรอ รู้ไหมเวลาเล่นเกมกับภาค ระหว่าง ที่เราคุยกัน ของเดย์แข็งจนเดย์ต้องสัมผัสมันไม่งั้นมันจะร้อนมากๆ นึกถึง ภาคสักพักเดย์ก ็จะแตก ตอนนี้เดย์ย ังเป็นเลย ภาคไม่รังเกียจเดย์เหรอ” รัง เกียจดิ หยะแหยงเลย แม่งเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ ฟังแล้วแ อบกลัวนิดๆ อาการหนักเว้ย มันทำเอากูกลัว ดีใจจริงๆ ที่ไม่รจู้ ักมันตัวเป็นๆ และคิดว่า ผมจะตอบมันไปว่ายังไงเหรอครับ “ไม่หรอก เราเข้าใจเราก็ผู้ชาย เดย์กเ็ป็นเพื่อนเราเหมือนเดิม”
m
24
อนันตกาล
“แค่เพื่อนเหรอ มากกว่านั้นได้ไหม” “เพิ่งร ู้จักกันเอง เป็นเพื่อนกันไปก่อนแหละเนอะ” ผมพูดไปอย่าง งัน้ ผมไม่พ ดู ท ำร้ายจติ ใจใครครับ ผมอยากเป็นค นทแี่ สนดสี ำหรับค นอนื่ ถาม ว่าผมคิดไงไม่คิดไงก็อะ ลองเล่นดูเรื่อยๆ จะเป็นไรไป แต่ผมรู้เลยว่าไอ้เดย์ หื่นมากกกกกก “ขอบใจนะ ที่ไม่ท ิ้งเดย์ไป อยากกอดภาคจัง อ่าา จะเสร็จแล้ว” ผมฟังและรู้สึกหยึยๆ ยังไงไม่รู้ แต่ผ มก็ทำตามที่มันพูดครับ “เดย์ชอบภาครู้ไหม หนึ่งอาทิตย์ที่เราเวลด้วยกัน เดย์มีความสุข มากทไี่ด้เล่นกับ ภาค อยากกอด อยากจูบเบาๆทหี่ น้าผาก เปลือกตา แก้ม และริมฝีปาก อยากสอดลิ้นเข้าไปในปากภาค อยากลูบไล้ ผิวก ายใต้ร่มผ้า อยากสัมผัสเนื้อแ ท้ของภาค อยากให้ภาคอยูใ่นอ้อมแขนของเดย์อย่างอ่อน ระทวย อยากจูบภาคให้ทั่วตัว ให้ภาคได้ปลดปล่อยอยู่ข้างล่างตัวเดย์ แค่ จินตนาการก็ทนไม่ไหวแล้ว” ผมดันไปนึกภาพตาม ผมรู้สึกขนลุก ไปหมด “พอๆๆ เดย์ ถ้าจ ะเป็นเพือ่ นกนั เลิกพ ดู แ บบนไี้ ด้แ ล้ว ไม่ง นั้ ก ไ็ ม่ต อ้ ง มาคุยกันแ ล้วภาคไม่ชอบ” ผมรู้สึกวูบวาบแปลกๆ “อื้อ ถ้าภาคไม่ชอบเดย์จะไม่ทำ แต่ขอบอกนะว่าเดย์ชอบภาค จริงๆ” เดย์บ อกผมอีกครั้ง “และภาคละชอบเดย์ไหม หรือว ่าร ังเกียจ” “ไม่ห รอก เฉยๆ นะ” อีกค รั้งที่ผมพูดโกหก ผมไม่ได้ชอบเดย์ แต่ ถามวา่ ท ำไมผมถงึ ไม่ป ฏิเสธ ไม่รสู้ คิ รับ ผมอยากให้ม คี นมาเอาใจ เดย์ต ามใจ ผมมาก ผมจะทำอะไรกไ็ ม่ว า่ ไปเวลกบั เดย์เปอร์ผ มกข็ นึ้ ไว ผมไม่ต อ้ งทำอะไร เลย อีกอ ย่างผมอยากดเู ป็นพ อ่ พ ระทแี่ สนดี ผมอยากให้ค นในเกมนหี้ รือใครๆ ก็สนใจผม รักผม
k 25
m
2
=
26
“ภาค ไม่ไปเรียนพิเศษเหรอ” เสียงอากดู๋ ังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมามองเขาทแี่ ต่งตัวเตรียมจะ ออกไปทำงานตามปกติ “ขอพักผ่อนสักอาทิตย์เรียนหนักมา ทั้งเทอมละ กู๋กินข้าวไหมเดี๋ยวภาคตักให้” ผมถามไปอย่างนั้นทั้งที่รู้คำตอบเพราะตอนนี้ก็ สายมากแล้ว “ไม่ล ่ะจะไปทำงานละ ตามใจ แล้วม๊า กับป ๋า และ แม่ละ” กู๋บอกพลางผูกเนคไทค์ และมองหารองเท้าคัทช ูของ “ม๊า ไม่รู้ ป๊า ไปทำงาน แม่ไปเล่นไพ่ อะยงั ไม่ก ลับต งั้ ก ะเมือ่ ว าน” “อื้อ กูไ๋ปทำงานก่อนนะ วันนี้กวาดห้องถหู ้องให้กู๋ด้วย” กู๋สั่ง “ครับ” ขี้เกียจอ่ะไม่อยากทำเลย แต่
อนันตกาล
ทำไงได้อยู่กันห ้าคน ผมซึ่งอาวุโสน้อยสุดก็ต้องทำตามที่คนอื่นว่าอะนะ กิน ข้าวอิ่มผมก็เปิดเกมเลย หันมาเห็นเฟยออน ผมไปกับเฟยตามปกติ เราเว ลด้วยกันทั้งวัน ผมก็คุยกับคนโน้นทีแหย่คนนั้นทีกับบรรดาเพื่อนๆ ที่รู้จัก กันในเกม ผมมีความสุขรู้สึกว ่านี่แหละคือท ี่ของเรา ผมหันไปเห็นนาฬิกา ตายห่าละ บ่ายสามละ ผมรีบไปกวาดห้อง ตามทกี่ ู๋สั่ง และออกไปซื้อกับข้าวผมรีบๆ ซื้อและกลับมานั่งหน้าเกมอีกครั้ง เฟยเลิกเล่นไปแล้วผมกไ็ปหาปาร์ตี้เล่นก ะคนอื่นต ่อ จนพ่อกลับบ ้านมา “ป๊ากินข้าวเลยปะ” ผมถามครับ “อื้อ” ผมตักข้าวให้ป ๊ากิน ส่วนผมเหรอผมกินอย่างอื่นครับ บ้าน ผมใครหิวกิน อยากกินอะไรก็ซื้อมากินไม่ต้องกินพร้อมกันก็ได้ สักพักผ มได้ ยินเสียงป๊าไอ “ห่าเอ้ย แค่นี้ติดคอละ” ป๊าพูดอย่างโมโหพร้อมกับชกหน้าตัวเอง ถามว่าผมเห็นแล้วรู้สึกยังไงเฉยๆ ครับ เรื่องแค่นี้ต้องโมโหด้วย ถามว่ากลัว ไหม ไม่อ ะเวลาโมโหเค้าท ำลายตวั เองกบั บ างทีก พ็ งั ข อง แต่ไม่ท ำร้ายผม ตอน เด็กๆ ทีผ่ มกลับม าอยูก่ บั พ อ่ แ ม่ใหม่ๆ ผมกลัวป า๊ น ะครับ ตกใจมากทพี่ ออะไร นิดๆ หน่อยๆ หงุดหงิดไม่พอใจ เคยมีอยูค่ รั้งนึงนั่งรถไปด้วยกัน ป๊าสั่งงาน ลูกน้องคุยกันอ ีท่าไหนไม่รปู้ ๊าโมโห ชกกระจกรถแตกเลย กับอ ีกหลายอย่าง พอนานๆ เข้าจ นถึงป จั จุบนั ผ มกไ็ ม่ส นใจแล้วว า่ เขาจะทำอะไร อยากพงั อ ะไร ก็พังไป อยากชกกำแพง ทุบโต๊ะ พังข้าวของ เชิญต ามสบาย แค่บางทีร ู้สึก ว่ามันต ้องทำขนาดนี้เลยเหรอ หลายคนสงสัยและแม่ผมละไม่ห้ามพ่อเหรอ แม่ผ มก็คงเหมือนผม เฉยชากับพวกนี้ พ่อผมพังอะไร ชกตัวเอง แม่ผมก็ทำ หน้าประมาณอีกแล้ว ผมเคยเห็นแ ม่ร อ้ งเรียกพอ่ ต อนพอ่ พ งั ต หู้ นังสือก าร์ตนู ผ มเพราะแต่ ก่อน ผมชอบการ์ตูนมาก อ่านตลอด พอพ่อผมเห็นว่าผมติดการ์ตูน วันๆ เอาแต่อ่านการ์ตูน พ่อก พ็ ังชั้นหนังสือ และเอาหนังสือผมไปโยนลงบ่อปลา 27
m
Memories of love
ตอนแรกแม่ห้ามนะครับ แต่ก็นะ ห้ามไม่ได้ ตอนนั้นผมจำได้ผมเกลียดพ่อ พ่อมาทำลายสิ่งท ผี่ มรัก ความรู้สึกมันปนกันทั้งเสียใจ ตกใจ ทำไมพ่อต้อง ทำกับผมแบบนี้ เวลาผ่านไปผมก็เริ่มไม่รสู้ ึกอะไรกับก ารกระทำของเขา ผม ก็ใช้ชีวิตอยู่ในส่วนของผม สิ่งที่ทำให้ผ มหงุดหงิดที่สุดเวลาอยู่กับพ ่อ คือ ถ้า ผมทานข้าวหกนิดนึงผมจะโดนด่าว่ามารยาททราม ถ้าทำอะไรไม่ดีหรือไม่ ถูกใจก็โดนด่าสันดานไม่ดี เป็นแบบนี้เสมอ ส่วนแม่ผมนะเหรอเป็นผู้หญิงท ี่ จุกจิกจู้จี้ขี้บ่น ว่าผมทุกอย่างตั้งแต่กวาดบ้าน ถูบ้าน เรื่องอะไรว่าผมได้ว่า หมด ผมไม่มีอะไรดีสักอย่างเลยสำหรับเขา “ภาคเป็นแบบนี้ม๊าเป็นห่วงรไู้หม วันๆ ไม่เคยทำอะไรเลย มีอ ะไร ม๊าหาให้ทุกอ ย่างเกิดมาสบาย จะอยู่ด้วยตัวเองได้ไหม” นี่คือคำพูดทมี่ ๊าพูด ทุกครั้งที่ว่าผมเขาจะจบลงด้วยคำนี้ ผมกก็ ้มหน้ารับฟังไปมีกผู๋ มอีกคนนึ่ง กู๋ ผมอายุมากกว่าผมสิบสองปีเราค่อนข้างสนิทกัน กู๋เป็นคนเจ้าระเบียบ แต่ เป็นค นที่ผมกลัวเวลาผมทำอะไรผิด เขาชอบที่จะถามเหตุผล “บอกกู๋มา ว่าภาคคิดอะไรอยู่” เขาจะให้บอกสิ่งท ี่ผมคิดทำไมผม ทำแบบนั้น ทำไมผมทำแบบนี้ บางครั้งผมตอบไม่ได้ ผมไม่รู้ผมไม่มีคำตอบ เค้าก เ็ ค้นผ มจะถามให้ได้ บางครัง้ ผ มตอบไปแล้วแ ต่เป็นค ำตอบทเี่ ขาไม่พ อใจ เขาก็เค้นเอาอีก จนผมไม่รู้ ว่าผมจะทำไง น้ำตาผมก็ไหล พวกคุณเคยกัน ไหม เค้นความคิดทุกอ ย่างแล้ว ไม่รู้ด้วยว่าจะทำยังไง คิดยังไงก็ตอบไม่ได้ มีแต่น ้ำตาที่ไหล จนบางครั้งเขาหยิบไม่แขวนเสื้อมา “ตอบได้ไหม ไม่ตอบกู๋จะตีนะ” ความรู้สึกตอนนี้อยากตีผม ตีเลย ครับผ มยอมเจ็บต วั ดีก ว่าต อ้ งมาทนอยตู่ รงนคี้ อื ไม่รวู้ า่ จ ะทำยงั ไง ตอบไม่ได้ มีแต่ค วามรู้สึกหนักอึ้งอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก ทำอะไรไม่ได้ คิดอะไรไม่ ออก เหมือนคนจมน้ำ เหมือนจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ บาง ครั้งก็ชั่วโมง สองชั่วโมง จนทุกวันนี้ผ่านมาหลายปีผมกย็ ังไม่เคยให้คำตอบ เค้าได้ กูจ๋ งึ เป็นค นนงึ ท ผี่ มทำให้เวลาเขาใช้ผ มทำอะไรผมไม่อ ยากให้เค้าโมโห
m
28
อนันตกาล
เขาโกรธผม ผมกลัวเขาลกึ ๆ ในใจ เพราะแบบนีม้ งั้ เวลาผมจะทำอะไร ผมถงึ ได้คอยสังเกตสีหน้าคนอื่น ส่วนยายผม ด้วยความที่ยายเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก ผมเลยเรียกว่า แม่ ยายรักผมมาก ตามใจทุกอ ย่าง ท่านเป็นคนขี้เหงา อยากให้ใครเอาใจ เวลาผมโดนกูด๋ ุ ยายมักจะพยายามเข้าม าช่วยเสมอแต่กช็ ่วยไม่ได้ ยายกลับ โดนกู๋ดุไปด้วย ยายชอบดื่มเหล้า เล่นไพ่ หลังจากตาเสีย ยายเหมือนหมด กำลังใจท้อแท้ก ับชีวิต จากทเี่คยทำสวนกไ็ม่ได้ท ำ เล่นไพ่บ้าง ดื่มเหล้าบ้าง ยายชอบคนปากหวาน แต่ผมดันเหมือนพ่อพูดจาขวานผ่าซ าก บางครั้งผม ก็ดุยาย ตวาดยาย แต่ถ้าอ ยากได้อะไรยายจะให้ผมถ้ายายให้ได้ ตัวผมๆ ก็ ไม่รวู้ า่ ต วั เองตอ้ งการอะไร ผมอยากมเี พือ่ นทสี่ นิทก นั ม าก เข้าใจกนั เป็นห ว่ ง ผมเหมือนในที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยู่ด้วยกันลุยด้วยกันเสมอ ผมไม่รู้ว่าผม มีปัญหาอะไร ทำไมไม่มีใครเป็นเพื่อนผม คนส่วนใหญ่ในห้องเรียนไม่ชอบ ผมทำไมผมจะไม่รู้ ผมทำเหมือนไม่แคร์อ ยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ในใจผมเหงา อยากมีเพื่อนสักคนที่จะคุยเล่นกัน อยากให้สนใจผม ฟังผม ใครก็ได้ที่จะให้ เวลากับผมได้ แต่ไม่มีเลยอ่านการ์ตูนไป ผมพยายามแสวงหาแต่ผมก็ไม่ได้ หลายๆ คนสงสัยแล้วพ่อกับแ ม่ละ คุณเข้าใจความรู้สึกผ มไหม ผม รู้ว่าแม่กับพ่อรักผมมาก แต่ความรู้สึกโดยรวมคือเติมยังไงก็ไม่เต็มนะ ผม รักพ่อแม่นะแต่ผมรแู้ ค่ว่าเขาให้ยังไงผมกไ็ม่พอแล้ว ไม่รู้จะอธิบายยังไง ผม รู้แต่ว่าตอนเด็กๆ ผมอยู่กับยาย พอโตขึ้นมาหน่อยสัก ป.3 ผมกลับมาอยู่ กับแม่ เหมือนจะอยู่กับแม่นะแต่อยู่กับพี่เลี้ยงเด็กมากกว่า และโรงเรียน ประถมกร็ ู้ๆ กัน ทุกวันพ่อ วันแม่ วันอะไรก็ตามจะมีการเชิญผ ปู้ กครองเข้า ร่วมกิจกรรม วันเหล่านั้นมีแต่ผมทไี่ม่มีผู้ปกครองมา ผมอยู่ท่ามกลางเด็กๆ ที่คุยสนุกสนานกับพ่อแ ม่ แต่ผมยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางคนเหล่าน ั้น ตอน แรกๆ ผมมคี วามรสู้ กึ เหมือนจกุ อ ยูใ่ นอกแต่ผ มกไ็ ม่ได้ร อ้ งไห้ ผมนงั่ เฉยๆ ใคร ชวนคยุ ก ค็ ยุ ม บี า้ งความรสู้ กึ ท เี่ หมือนจะนำ้ ตาไหล ผมนำ้ ตาคลอแต่พ ยายาม 29
m
Memories of love
ทีจ่ ะเงียบท่ามกลางเด็กเหล่าน ั้น ผมอยากให้ใครสักค นก็ได้ม ากอดผมให้ผ ม ได้ซ กุ ใบหน้าล งกบั อ ก บอกวา่ ร กั ผ ม ผมสำคัญก บั เขา เป็นแ บบนที้ กุ ป ี จนวนั พ่อวันแม่ไม่ต้องเชิญผู้ปกครองแล้วผมก็ไม่ต้องทนรู้สึกแบบนั้นอีก จนชว่ งทเี่ ศรษฐกิจต กต่ำท สี่ ดุ ป ี 49 แม่ผ มไม่ต อ้ งทำงานหนักเหมือน เดิมเพราะพษิ เศรษฐกิจบ า้ นผมรบั จ ดั ส วนทำให้ไม่ค อ่ ยมงี านเข้าม า นัน่ แ หละ ถึงมีเวลาให้ผมมากขึ้นแต่ก็มาจู้จี้บ่นผมมากขึ้น ผมรู้สึกโมโหแม่มากเวลาที่ แม่ใช้ผมทำอะไรทั้งที่ผมทำอย่างอื่นอยู่ เราทะเลาะกันบ่อยมาก ตอนผมมา อยู่กับแ ม่ใหม่ๆ อาทิตย์นึงอย่างน้อยๆ ก็ สี่ครั้ง บางทีก็ทุกว ัน ความรู้สึกค ือ ผมไม่อยากอยูท่ ี่นอี่ ยู่บ้าน ผมฝันเสมอว่าผมจะได้ออกไปอยู่ข้างนอก ถ้าเข้า มหาวิทยาลัยผ มอยากอยูห่ อ อยากเป็นอ สิ ระ ไม่ต อ้ งโดนบงั คับ ผมได้แ ต่น บั วันรอทผี่ มจะได้พบกับอิสระ
k เสียงโทรศัพท์ด งั ข นึ้ ผมเห็นเบอร์ป รากฏวา่ เฟยโทรมาเราคยุ ก นั ส กั พัก อืมเท่าท ฟี่ งั ผ มไม่พ ศิ ว าสเฟยเท่าไหร่ เฟยเป็นเด็กต ดิ เกม ติดม าก ไม่เรียน ไม่ท ำงานเอาแต่เล่นเกม สังเกตจากเวลากลางวนั จ ะมาเล่นเกมกบั ผ มแต่ผ ม ก็คุยกับเฟยตามปกตินะ เอาไว้ค ุยเล่นเป็นเพื่อนได้ พอคุยกันบ่อยๆ เข้าผม เริ่มที่จะพูดจาหวานๆ กับเฟยบ้าง “ฝันดีนะเฟย ไว้คุยกันนะจ๊ะ” เราคุยกันแทบทุกวันแรกเฟยโทร มา หลังๆ ผมโทรไปคุยด้วย ออกแนวคุยกันแก้เบื่อแต่ก็ไม่คิดอะไร บางครั้ง เราคุยกันยันตสี าม ตีสี่ และวางสาย จนวันหนึ่งเฟย ถามผมว่าชอบเฟยไหม ผมนงิ่ ไปสกั พ กั แ ละตอบวา่ ช อบ น้ำเสียงเฟยดใี จมาก ถ้าถ ามผมผมเฉยๆ นะ ไม่ได้ช อบไม่ได้เกลียด แต่ไม่ได้อ ยากให้เค้าเสียใจ และผมกย็ งั อ ยากได้เพือ่ น
m
30
อนันตกาล
คุยด้วย กลางวันผมเล่นเกมกับเฟย ส่วนกลางคืนผมกไ็ปกับเดย์ เดย์กับผ ม ก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน มีแต่บอกให้เต้นๆ ผมก็ทำตามก็มีความสุข และสนุกไปตามประสา วันเวลาผ่านไป เมื่อครบอาทิตย์แล้ว ผมก็ยังคงไม่ ไปเรียนพิเศษ หมกหมุ่นอยู่กับเกม ผมเริ่มไม่สนใจจะทำความสะอาดบ้าน กินข้าว นอน คนที่บ้านเริ่มบ่นผมแล้วครับ กับจังหวะที่แม่ผมไปทำงานที่ ต่างจังหวัด ผมยิ่งไม่เอาใจใส่สิ่งรอบๆ ตัวหนักก ว่าเก่า บ้านที่เคยถูทุกว ันก็ ทำวันเว้นวันไม่ก็ สองสามวันทำที เริ่มเบี้ยวไม่ไปเรียนพิเศษ แต่ตอนนี้ผมก็ ไม่รู้สึกอะไรใจผมอยู่ที่เกมเพียงอย่างเดียว
k “ภาค ไปไหนดวี นั น ”ี้ เสียงคงิ ถ ามผมครับว นั น เี้ ดย์ม าชา้ ผมเลยมา เล่นก ับคิงรอเดย์ “นั่งค ิดอยู่ ว่าคิงหล๊อ หล่อ อยูใ่กล้ละมีความสุขจริงๆ เลย” “เเน่น อนอยูแ่ ล้วก็คิงน่าร ักนี่ ^_^” “0๐0 โหพูดได้ไม่อายปาก ทำไปได้คนเรา” “พูดค วามจริงต่างหากละ” “หลงตัวเอง ว่างๆ ตักน้ำใส่ขันแ ละชะโงกดูเงานะ” “ทำแล้ว ค้นพบว่าตัวเอง............. หล่อมากก” “แหวะ พูดไปได้ค นเรา” “ระหว่างรอเดย์เราไปเล่นที่ไหนกันดี ภาค” “แล้วแต่คิงดิ เค้าที่ไหนก็ได้” “ไปที่รอบๆ ครูม ่าไหม เวลง่าย” “โอเค เดี๋ยวเจอกัน ภาคไปซื้อกระสุนก่อน” 31
m
Memories of love
“จ้า เดี๋ยวเจอกัน” ผมไปซื้อกระสุนเวทย์และวาร์ปไปที่ครูม่า แวบแรกที่เห็นค ือแอ่งน้ำตื้นขนาดใหญ่ที่ดูเปียกแฉะ น้ำมีสีเขียว ตรงกลาง มีหอคอยเก่าๆ เป็นซากปรักหักพังตะไคร้ขึ้นเต็มไปหมด มีสิ่งก่อสร้างเป็น ซาก อยู่รอบๆ เมื่อเดิน มีมอนสเตอร์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นมดเทา เหมือน มดแดงแต่มีสีเทาตัวโตมาก มิสเฮอเรอ- ริปเปอร์ เป็นผีใส่ผ้าคลุมขาด ถือ เคียว ลอยไปลอยมา มีส ขี าวใสมองทะลุผ า่ นได้ ทากหมอกยกั ษ์ ตัวก ลมอวบ เป็นป ล้องขนาดใหญ่ ปลายหางเล็กไล่ข นาดมา ส่วนหวั ม ขี นาดใหญ่ท สี่ ดุ หัว เป็นด อกไม้ มีฟันแหลมคม ลิ้นเหมือนกลีบดอกไม้ เดินเข้าไปอีกนิดผมเห็น คิงยืนยิงมอนรออยู่ “มาแล้ว จ้าาาา” “ช้าเชียว มัวแต่วิ่งช้า อืดอาด อ้วน” “ปากเสีย ปากเหรอนี่” “ห้าห้า อย่างอนไปเลยน่าา ภาคน่ารักจะตาย” “จริงอ ่าา” “ไม่จริง โกหก” “อ้าว เวรกรรม พูดจาแบบนี้มันน่าตบ” “โหใจร้าย คิงน ่ารักอ อกขนาดนี้ภาคตบลงเหรอ” “ลง” “อยากตบก็ตบเลย ยอม ถ้าภาคตบคิงและภาคสบายใจ คิงยอม” “ฟังแบบนี้แล้วรู้สึก........” “อะไรจ๊ะ” “อยากอ้วกกก และอยากกระทืบคนพูด” “55555555555+ เวลไปได้แ ล้ว เดียวเอ็มห มดคอ่ ยพกั ค ยุ ก นั ”เรา สองคนผลัดก ันย ิงมอนรอบๆ ยิงกันคนละทีสองทีกต็ าย เรายิงกันไปสักพ ัก เอ็มพ ีก็หมด เราสองคนนั่งคุยกันไป
m
32
อนันตกาล
“ภาค” “จ๋าา ” “มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า วันนี้ดูแปลกๆ” “แงะ รูด้ ้วยเหรอ” “รู้สิ เล่นด้วยกันมาตั้งนานวันนี้ดูเครียดๆ” “เบื่อน ะทะเลาะกับแม่” “เรื่อง ?” “ภาคตั้งใจเรียนนะ ไม่เที่ยวไม่เกเร งานบ้านภาคก็ทำแต่แม่ภาค บ่นภาคเหลือเกิน ภาคไม่มีอะไรดีเลยสักอ ย่างสำหรับเค้า” “ไม่ใช่หรอก แม่ภ าคอะเป็นห่วงภาค” “เป็นห่วงหรือไม่ไว้ใจ” “ห่วง อย่าล มื ส ติ อนนภี้ าคอยูใ่ นชว่ งเตรียมสอบ หัวเลีย้ วหวั ต่อข อง ชีวิต เค้าย่อมเป็นห่วงธรรมดา ถ้าภาคเอ็นต ิดเค้ากจ็ ะสบายใจ เพราะภาคมี อะไรแน่นอนแล้ว ตราบใดที่ภาคยังดูแลตัวเองไม่ได้ คิงหมายถึง เรียนจบ ทำงาน มีเงินเดือน ชีวิตมีความแน่นอน เค้าก็ไม่ห มดห่วงหรอก ตอนนี้ภาค ต้องทำให้เค้าเห็นนะ ภาคจะมาแค่โวยวายว่า เค้าไม่เข้าใจไม่ได้” “ก็ร ู้ว่ารักว ่าห่วง แต่บ่นมากๆ ก็เบื่อ บ่นอยู่เรื่องเดิมๆ ภาคมันแย่ ภาคมันไม่ดี เป็นห่วงว่าต่อไปไม่มีเค้าภ าคจะอยู่ยังไง” “นีแ่ หละแม่ ต่อไปภาคจะเข้าใจเองตอนนภี้ าคยงั เด็กพ ดู ไรไป บางที ภาคก็ไม่เข้าใจ” “อะไรๆ ก็ว ่าภาคเด็ก” “เอาน่าเป็นเด็กกเ็ป็นเด็กน ่ารักนะ” “อันนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว เอ้า ยิ้มหน่อย” “ยิ้มอยู่” “จริงอ ะ” 33
m
Memories of love
“จริงส ิจ๊ะ ยิ้มจนหน้าบานเป็นจานเชิงละนี่” “คิกๆ ไปเวลกันต่อไปภาคเดี๋ยวเดย์ก ็มาแล้ว” “จ้าา ” เมื่อเดย์มาเราสามคนก็ไปเล่นกันที่ ค่ายร้างเหมือนเดิม เดย์ยังคง ลากมาเป็นฝ ูง ความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นแบบนี้ ทุกวันตอนเย็นเราสาม คนจะมาเวลด้วย กันบ างครัง้ ผ มรอคงิ ก บั เดย์ บางครัง้ ผ มคอยเดย์ก บั ค งิ บางที เรากร็ อทงั้ ส องคน เดย์ย งั ค งหยอกลอ้ ผ มเหมือนเดิม ผมกท็ ำเฉยซะ แค่ค ดิ ใน ใจเองว่ามันโรคจิต “ภาควันนี้เดย์ขอไปนอนก่อนนะ เหนื่อยมากๆ ไม่ไหวแล้ว” “จ้า ไปเถอะ ถ้าง ่วงก็อย่าฝ ืนเลย” “ขอบใจนะ ที่เป็นห่วง” “แหวะ” เสียงคิงขัดข ึ้น “โหไรวะคิง แค่นี้ทำอิจฉา” “ไม่ได้อิจฉาเว้ย แค่หมั่นไส้ คนอย่างกู ทำไมต้องอิจฉามึง” “พอๆ เลิกพูด ง่วงไม่ใช่เหรอเดย์ ไปนอนเถอะ” “จ้า ฝันด ีนะ ฝันถึงเดย์บ้าง” “อันน ั้นม ันฝันร้ายแล้วหละ” “จุ๊บ งั้นเดย์ไปนอนหละ” สักพักเดย์กระซิบม าหาผม “เดย์จ ะคิดถึงภาคในฝันนะ แต่ ในฝันเดย์ภาคไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แถม นอนหมดแรงอยูด่ ว้ ยนะ” และกอ็ อฟไลน์ไป สิง่ ท ผี่ มคดิ ค อื หืน่ ว ะ่ น่าก ลัวฉ บิ หลังจากนั้นผมก็ย้ายที่ไปเก็บเลเวลกับคิงสองคนเวลาอยู่กับคิงผมสบายใจ ไม่ต้องคิดมาก แถมมีอะไรผมก็ปรึกษาคิงได้ เราเก็บเลเวลกันอีก ชมนึง คิง ก็ง่วงนอน ตอนนี้ผมเวล ยี่สิบห้า คิงยี่สิบเก้า “ภาคคิงไปนอนละนะ ไม่ไหวแล้วง่วงมากเลย” “คิง พรุ่งนี้ไปไหนเปล่า”
m
34
อนันตกาล
“เปล่าจ้า ทำไมจ๊ะ” “ไปเวลด้วยกัน ขอแปะป้ายจองได้ไหม” “ได้ส ิ” “พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ คิงไปนอนละ” “แปะป้ายจองไว้ละนะ ห้ามเบี้ยวละ” “คร๊าบบบ พรุ่งน ี้คิงให้ภาคทั้งวันเลย ฝันดีนะจ๊ะ” “จ้า ฝันดี” เดย์ไปแล้ว คิงไปแล้ว ผมยังไม่ง่วง แต่ไม่อยากเล่นคน เดียวเลยแหะ ผมเลยตัดสินใจโทรไปหาเฟย ผมคุยกับเฟยทุกครั้งทผี่ มเบื่อ และไม่มใี ครกค็ ยุ ก นั ซ ำ้ ๆ วนไปวนมาเรือ่ งเดิมๆ แต่ก ด็ กี ว่าอ ยูค่ นเดียวอะนะ เราคุยกันไปเรื่อยๆ จนเฟยถามผมว่าผมชอบเฟยไหม “ชอบจ๊ะ” “ชอบจริงๆ เหรอ บอกความจริงมา เฟยต้องการความจริง” “เอาจริงเหรอ” “ใช่อยากรู้เรื่องจริง” “เฉยๆ อะไม่ได้ชอบเป็นพิเศษ แต่ก ็ไม่ได้เกลียด” “แล้วมาบอกชอบเฟยทำไม” น้ำเสียงของเฟยสั่นครับ “ภาคกลัวเฟยเสียใจ” “กลัวเฟยเสียใจเลยมาโกหกว่าชอบเฟยนะ” “เฟย ภาคขอโทษ” “ขอโทษ ขอโทษเรื่อง เฟยมันโง่เองที่ไปชอบภาค และโง่เองที่ไป หลงเชื่อคำพูดภาคที่บอกว่ารักเฟย ชอบเฟย” “เฟยใจเย็นๆ นะเรายังเป็นเพื่อนกันได้” “เพื่อนเหรอ ภาคคิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้เหรอ ในเมื่อภาคทำ กับเฟยขนาดนี้เเล้ว เรายังเป็นเพื่อนกันได้เหรอ” “ภาคขอโทษจริงๆ ภาคกลัวเฟยเสียใจ” 35
m
Memories of love
“และมาบอกความจริงเฟยทำไม” “ก็เฟยบอกขอให้ภาคพูด ความรสู้ ึกจริงๆ ของภาคนิ” “ภาคเลยมาบอกเฟย ทำร้ายเฟยแบบนใี้ช่ไหม” แล้วเฟยก็ต ัดส าย ไป เสียงเฟยร้องไห้ครับ ผมก็ร้องไห้ตาม ผมรู้สึกผิดจริงๆ ครับ ผมผิดท ี่ไป หลอกเฟย ผมไม่พูดความจริง ผมเอาแต่ค ิดสนุกๆ ไม่อยากเหงา แค่อยากมี คนคุยด้วย ผมนอนร้องไห้เงียบๆ ผมห่วงเฟยเหลือเกิน ผมไปหลอกเขา ผม ไม่รู้จะทำอะไรดี ผมเลยตัดสินใจโทรออกไปหาเฟยอีกครั้ง “ฮัลโหล เฟยใช่ไหม” ผมพยายามพดู โดยปรับน ำ้ เสียงให้ป กติท สี่ ดุ พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ใช่ มีอ ะไร ภาค” เฟยตอบมาเสียงเครือๆ “เป็นอะไรหรือเปล่า” “ยังไม่ตายหรอก หรือโทรมาย้ำให้แน่ใจเหรอว่าเฟย ตายยัง” “เปล่าภาคเป็นห่วง” “ห่วงเรอะ มาหลอกกันแบบนี้แล้วยังห่วงอีก” “ภาคขอโทษ” “ต้องให้เฟยตายใช่ไหม ภาคถึงจะพอใจ” “อย่าทำแบบนั้นนะ ให้อภัยภ าคเถอะ เราเป็นเพื่อนกันได้นะ” “อภัยเรอะให้ก ับคำโกหกหลอกลวง ของภาค มาทำให้เฟยรักและ ทิ้งเฟยนี่นะ” “ขอโทษจริงๆ” “ช่างมันเถอะจะเป็นเพื่อนเฟยเหรอ” “ได้ ขอเวลาเฟยสกั พ กั ล ะกนั ถ้าเฟยเป็นอะไรเดีย๋ วจะให้ค นโทรไป บอกเองแหละ” “เฟย ขอร้อง อย่าท ำบ้าๆ นะ” “แบบไหนละที่บ้า บ้าที่เฟยรักภ าคใช่ไหม แบบนี้สินะที่เรียกว่าบ ้า
m
36
อนันตกาล
ใช่เฟยมันบ้า” “เฟยเข้าใจผิดแล้ว ภาคเป็นห่วงเฟยจริงๆ” “อยากโกหกอะไรเฟยก็โกหกไป เฟยจะโง่เชื่อภาคอีกครั้งแล้วกัน ไม่ต้องห่วงแค่นี้ไม่ตายหรอก” พูดจบเฟยก็ตัดสายไป ผมกังวลใจมาก ผม เป็นห่วงความรู้สึกเฟยเหลือเกิน ผมกลัวเค้าคิดอะไรบ้าๆ รู้สึกผิดที่ตัวเอง เหมือนไปทำลายชีวิตคนอื่น ถ้าเฟยเป็นอะไรไปเท่ากับเป็นเพราะผม ผม นอนไม่ห ลับ ผมนอนรอ้ งไห้ กลุม้ ใจทำอะไรไม่ถ กู อยูเ่ ฉยๆ เหมือนจะบา้ ผม ออนเกมเข้าไปอีกค รั้ง เปิดลิสต์รายชื่อเพื่อนไม่มีใครออนเลย ผมก็นั่งโน่นดู นี่ วาร์ปไปวาร์ปมาพลางร้องไห้ไป สักพ ักเดย์ออนมา “ไม่น อนอีกเหรอ” “นอนไม่หลับอะ เดย์ ภาคกำลังจะบ้า” “เกิดอ ะไรขึ้นกลุ้มใจอะไรเครียดเรื่องอะไร” “ภาครู้สึกแย่สุดๆ เดย์ ภาคทำผิด ทำผิดมากๆ ด้วย ภาคไม่น่ามี ชีวิตอยู่เลย” ผมพิมพ์ไปร้องไห้ไป “ใครทำให้ภาคของเดย์ไม่สบายใจ” “ภาคทำผิดเองเดย์ ฮือๆ ภาคไม่รู้จะทำไงดีแล้ว ภาคอยากตาย” ผมพิมพ์ไปแบบนั้น ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมาก สับสน โกรธตัวเองที่ไปทำลาย ความรู้สึกค นๆ หนึ่งผมไม่อยากเป็นต้นเหตุท ำให้ใครเสียใจ “มีเบอร์ไหมเดี๋ยวเดย์โทรหา” “อื้อ 01-934xxxx” “เดี๋ยวเดย์โทรหานะ ปิดเกมได้เแล้ว และไปนอนรอบนเตียง” “ทำไมต้องบนเตียง นั่งอยู่ตรงนี้ก็ได้” “นั่งอ ยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้อะไร ไปนอนไปเดี๋ยวเดย์โทรหา คุยเสร็จภาค จะได้นอน” “อือ้ ” ผมทำตามทเี่ ดย์บ อก ปิดเกม และขนึ้ ไปนอน ระหว่างนนั้ ผ ม 37
m
Memories of love
ก็ยังร้องไห้อ ยู่สักพ ักเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “ฮัลโหล” “ภาคนเี่ดย์เองนะ” “อื้อ จ้า” “นีร่ ้องไห้เหรอ” “ใช่ รู้สึกแ ย่สุดๆ” “เกิดอ ะไรขึ้น” “ก็” ผมเล่าเรื่องเฟยให้เดย์ฟัง แต่ต ัดที่ผมไปบอกรักเฟยตอบ “ภาคอย่าคิดมาก ไอ้บ้านั่นไม่ทำอะไรโง่ๆ หรอก” เดย์ตอบกลับ มาครับ เสียงเดย์แ ตกๆ แปลกๆ และเหมือนพูดในลำคอ “นอนไม่หลับเหรอ” “ใช่ ปวดหัวไปหมดแล้ว อยากนอน อยากพัก” ผมตอบไปทั้ง น้ำตา “ภาคอยู่บนเตียงใช่ไหม” “ใช่” “ทำตามที่เดย์บอกนะ แล้วภาคจะหลับสนิท” เสียงเดย์แหบมาก “อื้อ ทำอะไรละ” “คิดต ามที่เดย์บอก” “แล้วเดย์จะบอกอะไรภาค” “เอานา่ ไม่ต อ้ งคดิ อ ะไร หลับตา” ผมทำตามทเี่ ดย์บ อกครับ เพราะ ผมเหนื่อยเต็มทแี่ ล้วอยากนอนเหลือเกิน “เดย์ก ำลังนึกถึงภาค อยู่รู้ไหม ตอนนี้เดย์นึกถึงภาคที่นอนอยู่บน เตียง” มันพ ูดเพื่ออะไรวะ “เดย์อ ยากสัมผัสภาคเหลือเกิน รู้ไหม อยากสัมผัสร ิมฝีปากภาค” “แล้วม าบอกภาคทำไม ไหนว่าจะช่วยให้หลับ”
m
38
อนันตกาล
“ทำตามที่เดย์บอกสิภาค” “อื้อๆ” “เอามือไล้เบาๆ ทีร่ ิมฝีปาก” ผมทำตามครับ “เดย์ก ำลังเอามอื ล บู ร มิ ฝ ปี ากภาคเบาๆ ลูบไล้ล งมา ผ่านลำคอและ หน้าอก สัมผัสเบาทยี่ อดอก บีบเบาๆจนหน้าอกภาคตงั้ ช นั น นู เด่นเหนือเสือ้ นอนเนื้อบาง รู้สึกร้อนไหม มืออีกข ้างไล้ผ่านหน้าท ้องเลื่อนลงไปที่ชายเสื้อ อ่าา แล้วล ูบขึ้น เสื้อของภาคกองอยูท่ ี่หน้าอก เดย์เห็นชัดเลย หัวนมภาค ตั้งชัน เดย์บ ีบเบาๆ” เสียงเดย์พูด แรกๆผมก็คิดว่ามันพูดอะไรของมัน ด้วย ความอยากรู้อยากเห็นผ มเลยทำตาม ผมร้อนไปทั้งตัวเลย เสียวแปลกๆ “ภาคเผยอปากขึ้นหน่อย เอานิ้วเข้าไป” เสียงเดย์ดังมาผมทำ ตาม “เอานิ้วเล่นกับปลายลิ้น เหมือนเดย์กำลังจ ูบปากอยู่” ผมทำตาม ครับ “ใช้ป ากดดู ห น่อย แบบนนั้ แ หละดี อีกข า้ งเลือ่ นลงไปตำ่ ล บู ไล้ผ า่ น กางเกงสิภาค ของภาคกำลังร้อนเดย์รู้ ใช่ไหม” “อื้อ” ผมร้อนไปหมดครับ ผมทำตามทเี่ดย์บอกทุกอย่าง “ลงน้ำหนักมือห น่อย ซี้ดดดดด ดูดน้ำแรงภาค” ผมทำตามที่เดย์ บอก ผมร้อนไปหมด ในหัวคิดอะไรไม่ออกเลย รู้แต่ว่าต้องทำตามที่เดย์ บอก “ถอดกางเกงออกภาค” “ถะ.. ถอดแล้ว” ผมตอบเสียงสั่น “เห็นของตัวเองไหมตอนนี้มันตั้งแล้วสินะ จับมันชักเบาๆ” ผม เอื้อมมือไปทำตาม ร้อนครับ ผมร้อนไปหมด เสียวสุดๆ “อ่าด มี ากเด็กด ี อ้าข ากว้างๆ หน่อย อีกม อื น งึ ค อ่ ยๆ ลูบไปทหี่ น้าอก 39
m
Memories of love
ตัวเองภาค เล่นก ับหน้าอกตัวเองสิ บีบหัวนมไป” “อึ๊ ซี๊ดด” ผมทำตามที่เดย์บอกเสียวสุดๆ คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว “นั้นแ หละ แบบนี้แหละ บีบแรงๆ สิ อ่า เดย์ใกล้ละ ภาคใกล้ยัง” “อ่าา ใกล้แ ล้ว” ไม่ไหวแล้วครับ ผมเอามือบีบห ัวนมผมแรงยิ่งแ รง ยิ่งเสียว มันเสียวไปหมด “เร่งจังหวะอีกภาค เร็วกว่านี้สิ รูดบีบตรงหัวเบาๆ และเน้น หนักๆ” “อึ๊ก อะ ซี๊ดด” “ภาคที่รัก เรียกชื่อเดย์หน่อยเดย์อยากได้ยินเสียง” “อาาาา เดย์ไม่ไหวแล้ว” ผมบอกเดย์ไปครับ ตอนนี้เดย์บอกอะไร ผมเชื่อทุกอ ย่าง “เดย์ก ็ไม่ไหวแล้วภาค เร่งจ ังหวะหน่อยคนเก่ง” “อ๊าา ...........” ผมทำตามที่เดย์บอก “เสร็จพ ร้อมกันนะ อ๊าา” เดย์ร ้องเสียงดังลั่นผ่านโทรศัพท์ “เสร็จแ ล้วล ะสิรู้สึกเป็นไง ง่วงหรือยัง” “ง่วงๆ ตาจะปิดแล้ว” ผมรู้สึกง่วงแทบจะลืมตาไม่ขึ้น คิดอะไรไม่ ออก ในใจอยากจะนอนอย่างเดียวเท่านั้น “ฝันด ีภาค” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน และทุกอ ย่างก็มืดลง
k ผมตื่นเช้ามาด้วยอาการมึนๆ ปวดหัวปวดตาไปหมดเมื่อคืนร ้องไห้ มากไปหน่อย ผมนึกถึงเฟย มันทำให้ผมเศร้าและห่อเหี่ยว และดันนึกได้ว่า
m
40
อนันตกาล
เมื่อค ืน “เวรและ ทำไปได้ไงวะน”ี่ ผมไปบา้ เล่นเซ็กส โ์ ฟนกะไอ้เดย์ ตายๆๆ เวรกรรมจริงๆ และตอนนี้เฟยจะเป็นไงบ้าง ผมตัดสินใจโทรกลับไปหาเฟย ไม่มคี นรบั ค รับ ผมไม่ส ามารถตดิ ต อ่ เฟยได้เลย ผมเครียด ผมรอ้ งไห้อ ยูเ่ งียบๆ สักพักม ีเสียงโทรศัพท์ด ังเข้ามา “สวัสดีครับ” “นั่นภ าคใช่ไหม” “ใช่ครับ ขอโทษนั่นใครพูดครับ” “เพื่อนเฟย” “ครับ เฟยเป็นไงบ้าง” “เฟยมันกรีดข ้อมือ แต่ตอนนี้ไม่ต ายอาการสาหัส” ผมรู้สึกจ ุกใน อกพูดอะไรไม่ออก “เฟยเป็นอะไรมากไหม ปลอดภัยหรือเปล่า” “ยัง ยังไม่ตาย มึงคงเสียใจละสิที่มันไม่ตาย” “เปล่า ผมไม่ได้เสียใจผมเป็นห่วงเฟยนะครับ” “ตอแหล มึงนะเหรอเสียใจที่มันไม่ตาย มึงหลอกเพื่อนกู แล้วยัง มีหน้ามาพูดอ ีก” “ผมไม่ได้ต ั้งใจ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” “ไม่ได้ตั้งใจเหรอ ขนาดมึงไม่ตั้งใจเพื่อนกูยังขนาดนี้ ถ้ามึงตั้งใจ เพื่อนกูไม่ตายห่าไปเลยเหรอ” “ผมขอโทษ เฟยเป็นไงบ้าง บอกผมหน่อย ผมเป็นห่วง” “ยังไม่ตายไงห่า มึงระวังตัวไว้ อย่าให้เจอไม่งั้นมึงตาย” “ถ้าเฟยพ้นขีดอ ันตรายแล้วโทรมาบอกผมได้ไหมครับ” “บอกเพือ่ ให้ม งึ ห าทางฆา่ เพือ่ นกอู กี เหรอ แค่น แี้ ม่ง ก็ป างตายละกู รูเ้ รือ่ งหมดละ ว่าม งึ ท ำอะไรไว้” และเขากว็ างสายไป โดยทีผ่ มรแู้ ค่ว า่ เฟยฆา่ 41
m
Memories of love
ตัวตาย ตอนนยี้ ังไม่ปลอดภัย นี่ผมทำลายชีวิตคนๆ นึงเหรอนี่ ผมกลัว ผม เกลียดตัวเอง ถ้าผมบอกความจริง ถ้าผมไม่โกหก ผมไม่น่าไปยุ่งกับเค้าเลย ผม คิดโน่นค ิดนมี่ ากมาย สุดท้ายผมโทรหาจอม “จอม ช่วยกูด้วย” ผมร้องไห้ท ั้งน้ำตา “มีไรวะ ร้องไห้ทำไม” ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้จอมฟังโดยไม่ ปิดบัง “มึงแน่ใจเหรอภาค ว่าที่มันพูดเป็นความจริง” “จริงก เ็พื่อนมันโทรมาด่าก ู กูท ำไงดีวะจอม กูเหมือนเป็นค นทำให้ มันคิดส ั้นกูไม่รู้จะทำไงดี ฮือๆๆ” “มึงคิดมากไปทำไม ไม่ต้องไปสนใจหรอกมันจะเป็นจะตายก็ไม่ เกี่ยวกับม ึง มันท ำตัวมันเอง แต่มึงกน็ ะ เสือกไปให้ความหวังมัน” “กูรู้ กูผิดไปแล้ว” “เออ บอกกูๆ ก็ทำไรไม่ได้ เลิกคิดได้แล้ว เดี๋ยวกไูปเล่นเกมต่อละ นัดพ นี่ คิ ไว้” จอมวางสายไป ผมได้แ ต่ค ดิ ว นเวียนอยูใ่ นหวั ว า่ เฟยจะเป็นอ ะไร มากไหม ผมกลัวเหลือเกินค รับว า่ เฟยจะตาย ความรสู้ กึ ผ มจกุ แ น่นในหน้าอก ไปหมด น้ำตาผมไหลไม่ห ยุด ผมปวดหวั ต บุ๊ ๆ คิดอ ะไรไม่อ อก ผมนอนรอ้ งไห้ จนหลับไป
k ตืน่ ม าอกี ค รัง้ ผ มรสู้ กึ ม นึ เหลือเกินท งั้ ป วดหวั ป วดตา ผมอาบนำ้ ล า้ ง หน้า ล้างตาทำอะไรเสร็จก อ็ อนเกม ซึง่ ก เ็ ป็นเวลา บ่าย2 แล้ว ออนเข้าไปผม เจอคิง ผมทักค ิงไปทันที “เป็นไงบ้าง คิง”
m
42
อนันตกาล
“ภาคละจ๊ะ ก้าวหน้าข ึ้นนิเมื่อวานโทรคุยกับเดย์แล้ว” “เปล่าซะหน่อยมีเรื่องเครียดๆ นะ ภาคออนเข้ามาเดย์ออนมา พอดี” ผมนั่งรอคิงตอบกลับมาอีกพักใหญ่ๆ “อื้อ และนี่กินไรยังจ๊ะ” “กินแ ล้ว ปวดหัว ปวดตา” “ไม่ไปนอนละ มานั่งเล่นเกมอยูท่ ำไม” “นอนไม่ค่อยหลับ เลยมานั่งเล่นเกมฆ่าเวลา” “มาหาคิงมา คิงเล่นอยูก่ ะเพื่อนคิงอ ีกค น” “ขอเก็บสิทธิ์จองตัวเวลได้ป ะ วันนี้ได้ไม่กี่ชมเอง” “โหภาคงกอะ” “คิง ภาคทำเรื่องแย่ๆ มาอะ ภาคไม่รู้จะทำยังไงดี รู้สึกแย่สุดๆ บางทีก็คิดน ะว่าไม่น่าเกิดมาเลย” “คิดมากไปแล้ว เรื่องที่เครียดเมื่อค ืนเหรอ” “อื้อ ใช่ นอนไม่หลับเลย” “มาหาคิงมา คิงอยู่ ที่ แดนประหาร ดีอ อน ดูแผนที่และวิ่งมา” “อื้อ ไม่ค่อยอยากเล่นเลย” “มาเล่นเถอะอยู่เฉยๆ ก็เครียด มาเล่นเป็นเพื่อนคิงนะจ๊ะ อยู่คน เดียวเหงาจัง อยากได้ว ิเอลฟ์ขาวๆ มาอยู่ข้างๆ เพราะแถวนี้บรรยากาศมืด มิด ตัวคิงก็ดำเห็นแล้ว เศร๊า เศร้า มาเป็นแสงสว่างให้คิงหน่อยเร็ว” “เน่าว ะ” “โห เค้าเรียกโรแมนติก ภาคนี้ไม่ไหวเลย แล้วตกลงว่าจะมาหาคิง ไหมจ๊ะ คิงจะได้รอ” “ไปจ๊ะ แป๊บนึงกำลังวิ่งไป” ผมไปหาคิงทันที ผมรู้สึกสบายใจทุก ครั้งที่คุยกับคิง ไม่รจู้ ะว่าไงดี คิงทำให้ผมยิ้มได้ เมื่อกผี้ มยังรู้สึกหนักอึ้ง เบื่อ หน่าย ท้อแท้ และสิ้นหวัง แค่คำพูดคิงไม่กี่คำทำให้ผมโล่งผมไปถึงแดน 43
m
Memories of love
ประหาร ผมเดินผ่านต้นไม้หน้าคนที่ชื่อว่าต้นอ่อนแมนเดรก มันวิ่งเข้ามา โจมตีผ ม ผมยงิ ไป 2 ทีต าย เป็นต้นไม้ท เี่ หมือนดอกไม้ม สี มี ว่ งออ่ น เคลือ่ นไหว ได้ด้วยรากที่มีหลายเส้น คล้ายๆ แมงมุม ผมเปิดแผนที่ดู ต้องเดินเข้าไปอีก หน่อยถึงจะเจอคิง “เข้าไหวไหมจ๊ะ ให้ค ิงไปรับไหม” “ไม่เป็นไรคิดว่าไหว อีกน ิดเดียวเอง” “จ้า ค่อยๆ เข้าม านะ ระวังตัวด้วย คิงเป็นห่วง” “ครับ ลุง” “พูดงีโ้ดนมอนตบตายไปเลย” “ใจร้าย อะ งอนเหรอ ขีง้ อนแบบนี้หัวล้านปะนี้” “โห ภาคนี่ คิงออกน่าร ัก อย่าห ยาบคายกับคิงสิ รีบม าสิจ ๊ะ คิงรอ อยู่” แค่ไดคุยกับคิงผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา “จ้าแ ป๊บน งึ ” ผมเดินเข้าไป เจอลานโล่งท มี่ รี วั้ ไม้ก นั้ เป็นส ว่ นๆ มอง ไปทางดา้ นขวา เป็นแ อ่งน ำ้ ข นาดใหญ่ มีม อนสเตอร์ช อื่ ผ กี ดุ ลักษณะเหมือน ซอมบี้คือเป็นคนตายที่ผิวหนังเริ่มเปื่อย มีสีเขียว เดินย่องแย่ง แขนห้อย แกว่งไปแกว่งมา และก็พันเชอร์ เป็นมนุษย์หิน มีอีกตัว คือ ค้างคาวหายนะ ลักษณะคล้ายคา้ งคาวแต่ม ขี นาดใหญ่ม าก บินอ ยู่ โจมตีด ว้ ยการดดู HP ของ เรา และมีต้นไม้ใหญ่ยักษ์ที่เคลื่อนไหวได้ ลักษณะเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ไม่มี ใบ เหมือนปีศาจต้นไม้ กิ่งโจมตีด้วยการหมุนกิ่งรอบๆ ตัว และมีสเทรน ลักษณะเหมือนคนใส่ชุดรัดรูป แต่หัวเป็นทรงสีเหลี่ยมเหมือนใส่หน้ากาก ไม้อยู่ บรรยากาศรอบๆ ขมุกขมัว มีแต่แอ่งน้ำ ผมมองแล้ว หูย อีกไกลเลย แหะกว่าจะถึงคิง “ทำไมเข้าลึกจ ัง เนี่ย ผมอดจะบ่นออกมาไม่ได้ เกือบตายก็หลาย ครั้งแต่ไม่ถึงสักที “คนมันเก่ง อิอิ ไหวไหมไม่ไหวคิงออกไปรับได้นะจ๊ะ”
m
44
อนันตกาล
“ลองดู จะค่อยๆ เข้าไป อันไหนออโต้มั่ง” “ต้นไม้ กับ สเทรนมั้ง ไม่แน่ใจ แต่ต ้นไม้อะออโต้ชัวร์ๆ” “จ้า รอรับด้วยนะ” “โอเคมาถึงวิ่งมากอดคิงได้เลย 555+” “อะ จริงดิ” “ล้อเล่นต่างหาก ภาคหนัก เดี๋ยวคิงแบน” “-*-” ผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาคิง เลือกบริเวณทมี่ อนน้อย มีต้นไม้ วิ่งเข้ามาโจมตีผ ม ผมรีบยิงมันอย่างแรง เวลค่อนข้างห่างกัน ผมยิง 3-4 ที กว่าจะตาย “คิงออกไปรับดีกว่า รออยูน่ ั่นแหละ” “ไม่ภ าคจะเข้าไปเอง อยากรู้ว่าไหวไหม” “โอเค งั้นเจอกันครึ่งทางนะ อย่าเถียง นะจ๊ะ”ผมไม่ได้เถียงคิง ผม ค่อยๆ เข้าไป จนเจอคิงวิ่งส่วนออกมา “เป็นไง มอนโหดไหม นั่งพักก ่อนเอ็มภาคจะหมดละ” เราสองคน หลบมอนสเตอร์แ ละนั่งรอเอ็มทั้งคู่ “สุดๆ นึกว่าจ ะไม่ร อดละ” “มาเล่นเกมแล้วเพลินละสิ” “ช่ายยย” “รู้สึกดีขึ้นยัง ยิ้มออกแล้วละสิ” “อื้อ คิงจะไม่ถามภาคเหรอ ว่าเกิดอะไรขึ้น” “อยากเล่าห รือเปล่าล ะ ถ้าไม่อ ยากเล่าก ไ็ม่ต ้องเล่า คิดล ะเครียดก็ อย่าไปคิด เรานั่งเล่นเกมกันสบายๆ ดีกว่า ถ้าภาคอยากเล่า คิงก็พร้อมรับ ฟัง แต่ถ ้าไม่อยากเล่า คิงจะเล่นอยู่เป็นเพื่อนดีไหมจ๊ะ ภาคจะได้ไม่เหงา” “งั้นย ังไม่เล่านะ” “จ้าไม่เล่าก็ไม่เล่า แต่ยิ้มหน่อยสิจ๊ะ รู้ไหม ยิ้มแล้วโลกจะสดใส 45
m
Memories of love
ความทุกข์จ ะโบยบินออกไป” “คิงเพี้ยน” “เพี้ยนแล้วน่ารักไหม” “น่าร ักก็ได้” “ฮั่นเเน่ แอบคิดไรปะนิ” เรื่องของเฟยกับผม ผมไม่ค่อยอยากให้ คิงรู้เลยครับ ผมไม่อยากให้คิงรับรเู้รื่องไม่ดีที่ผมทำ “และคิงรู้ได้ไง ว่าเดย์คุยกับภาค” “เดย์เล่าให้ฟัง” ได้ยินด ังนั้นผมรู้สึกร ้อนวูบวาบขึ้นมา ผมกลัวค ิงรู้ เรื่องผมกับเดย์เมื่อค ืน “เล่าว ่า” “ได้คุยกับภาคทางโทรศัพท์ ภาคไม่สบายใจเลยโทรไปคุยกัน จน ภาคหลับ” “แค่นั้น เล่าอะไรอีกเปล่า” “เปล่า จ้า กลัวอะไรจ๊ะ เดย์ไม่ได้เล่าอะไรหรอก อย่าค ิดมากเลย คนเก่ง หรือว่ามีความลับอะไรจ๊ะ” คำถามในตอนท้ายทำให้ผมสะดุ้ง “เปล่าถามดู อยากรู้เฉยๆ” “จ้า นีท่ านข้าวยังจ๊ะ” “ทานแล้ว คิงอะ “ “ทานแล้วเหมือนกันก่อนภาคมาสักพัก” “ว้า อดเลยกะทำอะไรให้ค ิงกินนะนี่” “ทำเป็นด ้วยเหรอเรา จะกินได้ไหมนี่” “ทำเป็นส ิ อร่อยด้วยนะ” “จริงเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ” “จริง แต่..........” “แต่อ ะไร”
m
46
อนันตกาล
“มันจ ะอร่อย 3 ใน 10 ครั้งน ะ” “โหยย รัสเซียรเูล็ตปะนี่ แบบนี้คิงไม่เสี่ยงหรอก” “อ้าว ภาคทำด้วยใจนะ” “ภาคทำด้วยใจ แต่คิงกินด ้วยลิ้นและกระเพาะ ถ้าคิงกินละเป็นไร ไปทำไงอะ” “T^T โหดรา้ ยยย” ผมลมื เรือ่ งเฟย และทกุ อ ย่างไปสนิทเมือ่ ผ มมา เล่นก บั ค งิ ผมมแี ต่ค วามสบายใจ โล่งใจ เราหยอกลอ้ ก นั ไปเรือ่ ยๆ ระหว่างที่ เล่นก ัน
k
47
m
Memories of love
m
48