ﻓــــــﺮ ا ﻧـــﺲ ﺻﺎدق ﻫﺪاﻳﺖ
ﻣﺴﺦ
ﺑﺮﮔﺮدان
ﻛـــــــﺎﻓﻜـــــﺎ
K A F K A
F R A N Z
The Metamorphosis
ﻣﺴﺦ 2
ﻓﺮﺍﻧﺲ ﮐﺎﻓﮑﺎ
The Metamorphosis (Die Verwandlung - 1916)
:ﺑﺮﮔﺮدان ﺻﺎدق ﻫﺪاﻳﺖ :ﺣﺮوﻓﭽﻴﻨﻲ و ﺻﻔﺤﻪ آراﻳﻲ http://bertrandrussell.mihanblog.com farhad_1984@ymail.com :ﺗﺼﺎوﻳﺮ از http://www.mygall.net/SylviaBurghold/
:ﭼﺎپ ﻧﺨﺴﺖ 1322 ﻣﺠﻠﻪ ﺳﺨﻦ :ﻧﺸﺮ اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻚ 1390 آذر ﻣﺎه
Ketabnak.com
http://
ﻣﺴﺦ 3
ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ ،ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻪ ﮔـﺮهﮔـﻮار ﺳﺎﻣﺴـﺎ از ﺧـﻮاب آﺷﻔﺘﻪاي ﭘﺮﻳﺪ ،در رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﺸﺮه ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﺒﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه و ﺗـﻨﺶ ،ﻣﺎﻧﻨـﺪ زره ،ﺳـﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺳﺮش را ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد ،ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﻗﻬـﻮهاي ﮔﻨﺒﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪي دارد ﻛﻪ روﻳﺶ را رﮔﻪ ﻫـﺎﻳﻲ ،ﺑـﻪ ﺷـﻜﻞ ﻛﻤـﺎن، ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪي ﻛﺮده اﺳﺖ .ﻟﺤﺎف ﻛﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑـﺎﻻي ﺷـﻜﻤﺶ ﺑﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﭘﺎﻫﺎي او ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃـﺮز رﻗﺖ آوري ﺑﺮاي ﺗﻨﻪاش ﻧﺎزك ﻣﻲﻧﻤﻮد ﺟﻠـﻮ ﭼﺸـﻤﺶ ﭘـﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد. ﮔﺮهﮔﻮار ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم آﻣﺪه؟« ﻣﻊﻫﺬا در ﻋـﺎﻟﻢ ﺧﻮاب ﻧﺒﻮد .اﺗﺎﻗﺶ ،درﺳﺖ ﻳﻚ اﺗﺎق ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﻮد .ﮔﺮﭼـﻪ ﻛﻤـﻲ ﻛﻮﭼﻚ ،وﻟﻲ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻴﻦ و ﺑﻴﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮار ﻣﻌﻤﻮﻟﻲاش اﺳﺘﻮار ﺑﻮد .روي ﻣﻴـﺰ ﻛﻠﻜﺴـﻴﻮن ،ﻧﻤﻮﻧـﻪﻫـﺎي ﭘﺎرﭼـﻪ ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد ﮔﺮه ﮔﻮار ﺷﺎﮔﺮد ﺗﺎﺟﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﻲ ﻛﺮد .ﮔﺮاوري ﻛﻪ اﺧﻴﺮاً از ﻣﺠﻠﻪ اي ﭼﻴﺪه و ﻗﺎب ﻃﻼﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ .اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﻲ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻛﻼه ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﻳﺨﻪ ﭘﻮﺳﺘﻲ داﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻖ و رق ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻧﻴﻢ آﺳﺘﻴﻦ ﭘﺮ ﭘﺸﻤﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎزوﻳﺶ ﺗﺎ آرﻧﺞ در آن ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ ،ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﺗﻤﺎﺷﺎي اﺷﺨﺎص ﺑﺎ ذوق ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﺮهﮔﻮار ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد .ﺻﺪاي ﭼﻜﻪﻫﺎي ﺑﺎران ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻠﺒﻲ ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮرد ،ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ؛ اﻳـﻦ ﻫﻮاي ﮔﺮﻓﺘﻪ او را ﻛﺎﻣﻼً ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :ﻛﺎش دوﺑﺎره ﻛﻤﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم ﺗـﺎ ﻫﻤـﻪ اﻳـﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓـﺎت را ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﻜﻨﻢ!« وﻟﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ،زﻳﺮا وي ﻋﺎدت داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠـﻮي راﺳـﺖ ﺑﺨﻮاﺑـﺪ و ﺑـﺎ وﺿﻊ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺎﻟﺘﻲ را ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮد .ﻫﺮﭼﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﺑـﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺧﻔﻴﻔﻲ ﻣﺜﻞ اﻻﻛﻠﻨﮓ ،ﻫﻲ ﭘﺸﺖ ﻣﻲاﻓﺘﺎد .ﺻﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ آزﻣﺎﻳﺶ ﻛﺮد و ﻫﺮ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺶ را ﻣﻲﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻟﺮزش ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺒﻴﻨﺪ .زﻣﺎﻧﻲ دﺳﺖ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻮع درد ﻣﺒﻬﻤﻲ در ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﺣﺲ ﻛﺮد ،ﻛﻪ ﺗﺎ آﻧﮕﺎه ﻣﺎﻧﻨﺪ آن را در ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :ﭼﻪ ﺷﻐﻠﻲ ،ﭼﻪ ﺷـﻐﻠﻲ را اﻧﺘﺨـﺎب ﻛـﺮدهام! ﻫـﺮ روز در ﻣﺴـﺎﻓﺮت! دردﺳـﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺪﺗﺮ از ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم اﺳﺖ! ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ،اﻳﻦ زﺟﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت ،ﻳﻌﻨﻲ :ﻋﻮض ﻛﺮدن ﺗﺮن ﻫﺎ ،ﺳﻮار ﺷﺪه ﺑﻪ ﺗـﺮن ﻫﺎي ﻓﺮﻋﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از دﺳﺖ ﺑﺮود ،ﺧﻮراﻛﻲﻫﺎي ﺑﺪي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ وﻗﺖ و ﺑﻲوﻗﺖ ﺧﻮرد! ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ دﻳـﺪن ﻗﻴﺎﻓﻪﻫﺎي ﺗﺎزه ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﻳﺪ و ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻃـﺮح دوﺳـﺘﻲ ﺑﺮﻳـﺰد! ﻛـﺎش اﻳـﻦ ﺳﻮراﺧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﺶ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ درك ﻣﻲ رﻓﺖ!« ﺑﺎﻻي ﺷـﻜﻤﺶ ﻛﻤـﻲ اﺣﺴـﺎس ﺧـﺎرش ﻛـﺮد .ﺑـﻪ ﭼـﻮب ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ،ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ .ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻲﺳﺮﻳﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ و در ﻣﺤﻠـﻲ
4ﻣﺴﺦ
ﻛﻪ ﻣﻲﺧﺎرﻳﺪ ﻳﻚ رﺷﺘﻪ ﻧﻘﺎط ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ از آن ﺳﺮ در ﻧﻤـﻲآورد .ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻳﻜـﻲ از ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ آن ﻣﺤﻞ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ وﻟﻲ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ،ﭼﻮن اﻳﻦ ﺗﻤﺎس ﻟﺮزش ﺳﺮدي در او اﻳﺠﺎد ﻣﻲﻛﺮد. ﺑﻪ وﺿﻊ ﻗﺒﻠﻲ ﺧﻮد درآﻣﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد» :ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ آن ﻗﺪر ﺧﺮف ﻛﻨﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑـﻪ اﻳـﻦ زودي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد .اﻧﺴﺎن اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﺧﻮاب دارد .راﺳﺘﻲ ،ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎور ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﺜـﻞ زنﻫـﺎي ﺣﺮم زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎنﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدم ﺗﺎ ﺳﻔﺎرشﻫﺎ را ﻳﺎدداﺷـﺖ ﺑﻜـﻨﻢ ،ﺗـﺎزه اﻳﻦ آﻗﺎﻳﺎن را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺻﺮف ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ اﮔﺮ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﺮدم ،رﺋﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ ﻓﻮراً ﻣﺮا ﺑﻴﺮون ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ؟ ﻛﻲ ﻣﻲداﻧﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻛـﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ. اﮔﺮ ﭘﺎيﺑﻨﺪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﻢ ﻧﺒﻮدم ،ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎي ﺧﻮدم را داده ﺑﻮدم ،ﻣﻲرﻓﺘﻢ رﺋﻴﺴﻤﺎن را ﮔﻴﺮ ﻣـﻲآوردم و ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶﻫﺎي او را ﻗﻮرت ﺑﺪﻫﻢ .در اﺛﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻻﺑﺪ از روي ﻣﻴﺰ دﻓﺘـﺮش ﻣـﻲاﻓﺘـﺎد .اﻳـﻦ ﻫـﻢ اﻃﻮار ﻏﺮﻳﺒﻲ اﺳﺖ :ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻛﺎرﻣﻨﺪاﻧﺶ روي ﻣﻴﺰ دﻓﺘﺮ ﺻﻌﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴـﺘﻪ؛ آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﻮش ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼً ﻧﺰدﻳﻜﺶ رﻓﺖ! در ﻫﺮ ﺣﺎل ،ﻫﻨﻮز اﻣﻴﺪي ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ .ﻫﺮ وﻗﺖ ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ اﻗﻮاﻣﻢ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻜﺎرﻧﺪ ﭘﺲاﻧﺪاز ﻛﺮدم اﻳﻦ ﻫﻢ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎل وﻗﺖ ﻻزم دارد ﺣﺘﻤﺎً اﻳﻦ ﺿﺮﺑﺖ را وارد ﻣﻲآورم. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ و ورق ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدد .در ﻫﺮ ﺣﺎل ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺗﺮن ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم«. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ ﻛﻪ روي دوﻻﺑﭽﻪ ﺗﻴﻚ و ﺗﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :ﺧﺪا ﺑﻪ داد ﺑﺮﺳﺪ!« ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد و ﻋﻘﺮﺑﻚﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ .از ﻧﻴﻢ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷـﺶ و ﺳـﻪ رﺑـﻊ ﺑﻮد .ﭘﺲ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮد؟ ﻣﻊ ﻫﺬا ،از ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﻋﻘﺮﺑﻚ ﻛﻮﭼﻚ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ روي ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺷﻤﺎﻃﻪ ﺣﺘﻤﺎً زﻧﮓ زده ﺑﻮد .ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ،ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺮو ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ را ﺑﻪ ﻟﺮزه در ﻣﻲآورد ﮔﺮهﮔﻮار ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻮده؟ ﺧﻮاب ﺧﻮش! ﻧﻪ ،او ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮش ﻧﺮﻓﺘﻪ ،وﻟﻲ ﻏﺮق ﺧﻮاب ﺑـﻮده. ﺑﻠﻪ :اﻣﺎ ﺣﺎﻻ؟ ﺗﺮن اول ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آن ﺗﺮن ﺑﺮﺳﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ دﻳﻮاﻧﻪوار ﻋﺠﻠـﻪ ﺑﻜﻨﺪ .از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎ ﻫﻢ در ﭘﺎﻛﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد .اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮهﮔﻮار ﻣـﻲ ﺷﺪ اﻳﻨﻜﻪ او ﻛﺎﻣﻼً ﺳﺮ دﻣﺎغ ﻧﺒﻮد .ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺗﺮن ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻴﺪ ،اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﻲ ارﺑﺎﺑﺶ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد. زﻳﺮا ﭘﺎدوي دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮار ،ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ دم ﺗﺮن اﻧﺘﻈﺎر ﮔﺮهﮔﻮار را ﻛﺸﻴﺪه و ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ او را ﺑـﻪ ﺗﺠـﺎرتﺧﺎﻧـﻪ اﻃﻼع داده ﺑﻮد .اﻳﻦ آدم ﻣﻄﻴﻊ و اﺣﻤﻖ ،ﻳﻚ ﻧﻮع ﻏﻼم ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش و ﺗﺤﺖاﻟﺤﻤﺎﻳـﻪ رﺋـﻴﺲ ﺑـﻮد اﻣـﺎ ...اﮔـﺮ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻣﻲزد؟ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺴﻞ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ او ﺑﺪﮔﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ؛ زﻳـﺮا ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﻣـﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺗﺠﺎرتﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﺎﻟﺘﻲ ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد .ﺣﺘﻤﺎً رﺋﻴﺲ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﻚ ﺑﻴﻤﻪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را از ﺗﻨﺒﻠﻲ ﭘﺴﺮﺷﺎن ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و اﻋﺘﺮاﺿﺎت را ﺑﻪ اﺗﻜـﺎي ﻗـﻮل ﭘﺰﺷـﻚ ﻛـﻪ ﺑﺮاي او ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎﺧﻮش وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﺗﻨﺒﻞ وﺟﻮد داﺷﺖ رد ﻣﻲﻛﺮد .آﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ،ﻃﺒﻴﺐ در اﻳﻦ ﻣـﻮرد
ﻣﺴﺦ 5
ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﺷﺘﺒﺎه ﻛﻨﺪ؟ ﮔﺮهﮔﻮار ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺠﺎﺳﺖ .ﻓﻘﻂ اﻳﻦ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪن، آن ﻫﻢ در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺐ ﻃﻮﻻﻧﻲ ،او را از ﻛﺎر ﺑﺎزداﺷﺘﻪ ﺑﻮد .اﺷﺘﻬﺎي ﻏﺮﻳﺒﻲ در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد. در ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در ﻣﻐﺰش زﻳﺮو رو ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد ،ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ در ﭘﻬﻠﻮي ﺑﺴﺘﺮش را ﻣﻲﻛﻮﺑﻨﺪ و در ﻫﻤﺎن دم ،ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﺳﻪ رﺑـﻊ را زد .ﻣـﺎدرش او را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد» :ﮔﺮهﮔﻮار ،ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و رﺑﻊ ﻛﻢ اﺳﺖ .آﻳﺎ ﺧﻴﺎل ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺗﺮن ﺑﺮﺳﻲ!؟« ﻃﻨﻴﻦ ﺻـﺪاﻳﺶ ﮔـﻮارا ﺑﻮد! ﮔﺮهﮔﻮار از آﻫﻨﮓ ﺟﻮاب ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد .در اﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﺷﻜﻲ در ﺑﻴﻦ ﻧﺒـﻮد .او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد؛ اﻣﺎ ﻳﻚ ﺟﻮر زق زق دردﻧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد از آن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ از ﺗﻪ وﺟﻮدش ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪ و در ﺻﺪاﻳﺶ داﺧﻞ ﻣﻲﺷﺪ و ﻛﻠﻤﺎت ،ﺻـﻮت ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﺧـﻮد را ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ؛ ﻣﮕـﺮ در ﻟﺤﻈﻪ اول و ﺳﭙﺲ ﺻﻮت ﻣﻐﺸﻮش ﻣﻲﺷﺪ؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ آدم از ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ،آﻳﺎ درﺳﺖ ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ ﻳـﺎ ﻧﻪ؟ ﮔﺮهﮔﻮار ﺧﻴﺎل داﺷﺖ ﺟﻮاب ﻣﻔﺼﻠﻲ ﺑﺪﻫﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻛﺘﻔﺎ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑﮕﻮﻳـﺪ» :ﺑﻠـﻪ ،ﺑﻠـﻪ، ﻣﺎدرﺟﺎن ﻣﺘﺸﻜﺮم ،ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮم «.ﺑﻲﺷﻚ ﺣﺎﺋﻞ ﺑﻮدن در ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑـﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮي ﻛـﻪ در ﺻـﺪاي ﮔـﺮهﮔـﻮار ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻲ ﺑﺒﺮﻧﺪ ،زﻳﺮا ﺗﻮﺿﻴﺢ او ﻣﺎدر را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﺮد و ﻣﺎدرش در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﭘﻮش را ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﻣـﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،دور ﺷﺪ ،اﻳﻦ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ﻣﺨﺘﺼﺮ ،ﺳﺎﻳﺮ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔـﺮهﮔـﻮار ﺑـﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈـﺎر ﻫﻨﻮز در رﺧﺘﺨﻮاب اﺳﺖ .ﭘﺪر ﻧﻴﺰ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﺘﻦ در ﭘﻬﻠﻮﻳﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﻓﺮﻳﺎد زد» :ﮔﺮهﮔﻮار! ﮔـﺮه ﮔﻮار« آﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ؟ ﭼﻴﺰي ﻻزم داري؟« ﮔﺮهﮔﻮار ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت را دﻗﻴﻖ ﺗﻠﻔﻆ ﺑﻜﻨﺪ و ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻟﻐﺎت را از ﻫﻢ ﻣﺠﺰا ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﺶ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﺸﻮد .ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻃﺮف ﺟﻮاب داد» :ﺣﺎﺿـﺮم« ﭘـﺪر رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﭼﺎﺷـﺖ ﺑﺨﻮرد ،وﻟﻲ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻨﻮز ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲﻛﺮد» :ﮔﺮهﮔﻮار ،ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ در را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﻲ «.ﮔﺮهﮔﻮار اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﺑـﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﻜﺮد .ﺑﺮﻋﻜﺲ ،ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺎدت در ﺑﺴﺘﻦ از ﺗﻮ را ﻣﺜﻞ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎنﺧﺎﻧﻪ ،ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮد. اول ،ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ ،ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺨﻞ او ﺑﺸﻮد ،ﻟﺒﺎس ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ وﻗﺖ داﺷﺖ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﺑﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺣﺲ ﻣﻲﻛـﺮد ﻛـﻪ رﺧﺘﺨـﻮاب ﺟـﺎي ﻳـﺎﻓﺘﻦ راه ﺣـﻞ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺑـﺪي وﺿـﻊ ﺧﻮاﺑﻴـﺪن ،از اﻳـﻦ ﻛﺴـﺎﻟﺖﻫـﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن رخ ﻣﻲدﻫﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺧﻮد ﺑﺨﻮد از ﺑﻴﻦ ﻣﻲرود و ﮔﺮهﮔﻮار ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻛـﻢ ﻛﻢ ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺎﻃﻞ او ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﺷﻮد .اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺻـﺪاﻳﺶ ،ﻛـﺎﻣﻼً ﻣﻌﺘﻘـﺪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ آن ﻣﻘﺪﻣـﻪ ﺳـﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﻲ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻣﺨﺘﺺ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت زﻳﺎد ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ. رد ﻛﺮدن ﻟﺤﺎف ﺑﺮاﻳﺶ ﻫﻴﭻ زﺣﻤﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﻛﻤﻲ ﺑﺎد ﻛﺮد و ﻟﺤﺎف ﺧﻮد ﺑﺨﻮد اﻓﺘﺎد .ﺑﻌـﺪ ،ﮔـﺮهﮔـﻮار از ﺟﺜﻪ ﻣﻬﻴﺐ ﺧﻮد دﭼﺎر زﺣﻤﺖ ﺷﺪ .ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد ،اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﺑﺎزو و ﺳﺎق ﭘﺎ داﺷﺖ و او ﺑـﻪ ﺟـﺰ ﭘﺎﻫـﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ داﺋﻤﺎً ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻧﺒﻮد ،ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺖ .ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ را ﺗﺎ ﺑﻜﻨـﺪ، ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛﻤﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻄﻠﻮب را اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﻫﻤﻪ ﭘﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ،ﺑﺪون ﻧﻈﻢ در ﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻃﺮز دردﻧﺎﻛﻲ او را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ» :ﺑﻲﺧﻮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﺎﻧﺪ«.
6ﻣﺴﺦ
ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﻗﺴﻤﺖ ﺳﻔﻠﻲ ﺑﺪن ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ .ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ،اﻳﻦ ﻗﺴـﻤﺖ ﭘـﺎﻳﻴﻦ را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد و ﺗﺼﻮر دﻗﻴﻘﻲ درﺑﺎره آن در ذﻫـﻦ ﻧﺪاﺷـﺖ ،ﻫﻨﮕـﺎم آزﻣـﺎﻳﺶ ،ﺣﺮﻛـﺖ دادن آن را ﺑﺴـﻴﺎر دﺷﻮار دﻳﺪ .ﻛﻨﺪي اﻳﻦ روش او را از ﺟﺎ در ﻛﺮد .ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻠـﻮ ﺑﻴﻨـﺪازد ،وﻟـﻲ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﻂ ﺳﻴﺮ ﺧﻮد را ﺑﺪ ﺣﺴﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲﻫﺎي ﺗﺨﺖ ﺧﻮرد و اﺣﺴـﺎس دردي ﺳﻮزان ﺑﻪ او ﻓﻬﻤﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺪﻧﺶ ،ﺑﻲﺷﻚ ،ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴﺎس اﺳﺖ. از اﻳﻦ رو ،ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻴﻮه را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪﻫﺪ و از ﺑﺎﻻي ﺑﺪن ﺷﺮوع ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻي ﺗﺨﺖ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ .ﺑﺪون زﺣﻤﺖ ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ و ﺑﺎﻗﻲ ﺟﺴﻤﺶ ﺑﺎ وﺟـﻮد وزن و ﺣﺠﻤـﻲ ﻛـﻪ داﺷـﺖ ﺑـﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮدﻳﺪ .اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺮش ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و در ﻣﻴﺎن ﻫﻮا آوﻳﺰان ﮔﺸﺖ ،ﮔﺮهﮔﻮار از اداﻣـﻪ دادن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﺮﺳﻴﺪ؛ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ وﺿﻊ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ،ﺳﺮش ﺧﺮد ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰه اي واﻗﻊ ﺷﻮد و اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ .ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ در رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﻣﻊﻫﺬا زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮارت آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و دوﺑﺎره ،ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺶ ،ﺧﻮد را در ﺣﺎﻟﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﻳﺎﻓﺖ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻳﺪ ﭘﺎﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ در ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب اﺳﺖ ،ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷـﺪ از اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ در اﻳـﻦ اﻋﻀﺎي ﺧﻮدﺳﺮ ﻧﻈﻤﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻜﻨﺪ .دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻓﻜﺮش آﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﻧﺒﺎﻳﺪ در رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃـﺮز ﻋﺎﻗﻼﻧـﻪ اي ،در راه ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﺧﺎرج ﺷﺪن از آن ،ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻓﺪاﻛﺎري درﻳﻎ ﻧﻜﻨﺪ .ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ آورد ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﻮﻣﻴﺪاﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ارزش ﺗﺄﻣﻞ ﻣﺘﻴﻦ و ﻣﻨﻄﻘﻲ را ﻧﺪارد .ﻋﻤﻮﻣﺎً در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاردي ﻧﮕﺎه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ دوﺧﺖ ﺗﺎ از آن درس ﺗﺸﻮﻳﻖ و اﻣﻴﺪواري ﺑﮕﻴﺮد .اﻣﺎ در اﻳﻦ روز ،ﻛﻮﭼﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﻪ او ﻧﻤﻲ داد .اﺑﺮ اﻧﺒﻮه ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﮋده اي در ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ اﺳﺖ و ﻣﻪ ﻛﻢ ﻧﺸﺪه!« ﻟﺤﻈﻪ اي دوﺑﺎره دراز ﻛﺸـﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻨﻔﺲ آرام و ﻗﻮاي ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد را دوﺑﺎره ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻴﺎورد .ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﺑﻮد آراﻣﺶ ﻛﺎﻣﻞ ،زﻧﺪﮔﻲ ﻋـﺎدي را ﺑﻪ او ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ» :ﻗﺒﻞ از ﻳﻚ رﺑﻊ ،ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﻛﺴﻲ را دﻧﺒـﺎل ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل ﻣـﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ؛ ﭼﻮن ﻣﻐﺎزه ﭘﻴﺶ از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد «.و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺨﺰد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺑﺪن و ﻳﻚ ﺟﺎ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ .از اﻳﻦ ﻗﺮار ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴـﺮد ﺗـﺎ ﺑـﻪ آن ﺻـﺪﻣﻪ اي ﻧﺮﺳـﺪ. ﭘﺸﺘﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد اﻟﺒﺘﻪ روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ آﺳﻴﺒﻲ ﻧﻤﻲ دﻳﺪ .ﻓﻘﻂ از ﺻﺪاﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣﻮﻗـﻊ ﺳﻘﻮﻃﺶ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ واﻫﻤﻪ داﺷﺖ .ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ اﻳـﻦ ﺻـﺪا ﻣـﻨﻌﻜﺲ ﺑﺸـﻮد و وﺣﺸـﺖ ﻳـﺎ اﺿﻄﺮاﺑﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ. روش ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻔﻨﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻛﺎر ﭘﺮ زﺣﻤﺖ؛ زﻳﺮا ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ ﺗﻜـﺎن ﻫـﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻠﻐﺰاﻧﺪ .ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻲ از ﺗﻨﺶ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ،ﺑﻪ ﻓﻜﺮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻤـﻲ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﻬﻮﻟﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد .دو ﻧﻔﺮ آدم ﻗﻮي ،ﻣﺜﻞ ﭘﺪرش و ﺧـﺪﻣﺘﻜﺎر ،ﻛـﺎﻓﻲ ﺑﻮد .آﻧﻬﺎ ﺑﺎزوﻳﺸﺎن را زﻳﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﺮد او ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ و از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آوردﻧﺪ .ﺳﭙﺲ ،ﺑﺎ ﺑﺎر ﺧﻮد ﺧﻢ ﻣـﻲ
ﻣﺴﺦ 7
ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ روي ﻣﻴﺰ اﺳﺘﻮار ﺑﺸﻮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ اﻣﻴـﺪوار ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ،ﺑﺎﻻﺧﺮه وﺳﻴﻠﻪ اﺳﺘﻌﻤﺎل ﺧﻮد را ﭘﻴﺪا ﺑﻜﻨﻨﺪ .اﻣﺎ ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ درﻫﺎ ﺑﺴـﺘﻪ ﻧﺒـﻮد ،آﻳـﺎ ﻛـﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫﺪ؟ از اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ،ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او روي آورده ﺑﻮد ،ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮدداري ﺑﻜﻨﺪ. ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻪ ﻗﺪري ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺣﺮﻛﺎت ﺗﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ داد ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺣﺲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ داده ،ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ ﺑﮕﻴﺮد؛ زﻳﺮا از ﻳﻚ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻬﻠﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛـﺮده ﺑﻮد ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي زﻧﮓ در را ﺷﻨﻴﺪ .ﺑﺎ ﺧـﻮدش ﮔﻔـﺖ» :ﻻﺑـﺪ ﻛﺴـﻲ از ﻣﻐﺎزه آﻣﺪه!« و ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮن در ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪ و ﭘﺎﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ رﻗﺺ ﭼﻮﺑﻲ ﺧﻮد را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮدﻧﺪ. ﻟﺤﻈﻪ اي در ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ و در ﭘﺮﺗﻮ اﻣﻴﺪ ﭘﻮﭼﻲ ﺗﺼﻮر ﻛﺮد ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ در را ﺑـﺎز ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﻛـﺮد ،وﻟـﻲ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ﻣﺜﻞ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﮔﺎم ﻫﺎي اﺳﺘﻮار ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ .اوﻟﻴﻦ ﻛﻠﻤﻪ اي ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺎزه وارد ادا ﻛﺮد ﻛـﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ او ﭘﻲ ﺑﺒﺮد .اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺧﻮد ﻣﻌﺎون ﺑﻮد .ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﮔﺮه ﮔـﻮار ﻣﺤﻜـﻮم ﺑـﻪ ﺧﺪﻣﺖ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳـﻮءﻇﻦ درﺑـﺎره او ﻣـﻲ ﺷﻮد؟ آﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﺑﻲ اﺳﺘﺜﻨﺎ دﻏﻞ ﺑﻮدﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از آن ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰاران ﻓﺪاﻛﺎر و ﺑﺎوﻓﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ،اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﺎﻣﺪي رخ ﻣﻲ داد ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ ﻳﻜـﻲ دو ﺳـﺎﻋﺖ ﻃﻔـﺮه ﺑﺮوﻧـﺪ ،ﺑـﻪ ﻗـﺪري از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺷﺎن ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ؟ آﻳﺎ ﺑﺠﺎي آﻧﻜﻪ ﻓﻮراً ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﻌـﺎون ﺑﺸﻮﻧﺪ ،ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﺎزه ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ اﻃﻼﻋﻲ ﺑﺪﺳـﺖ ﺑﻴـﺎورد آن ﻫـﻢ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ ﻟﺰوﻣﻲ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻮاده ،ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ روﺷﻦ ﻛﺮدن ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺸﻜﻮﻛﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻮش ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻣﺤﻮل ﺑﺸﻮد؟ اﻳـﻦ اﻓﻜـﺎر ﺑـﻪ ﻗﺪري ﮔﺮه ﮔﻮار را از ﺟﺎ در ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮا ﺧﻮدش را از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪ .اﻳﻦ اﻗﺪام ،ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﺛﺮ ﺧﺸـﻢ او ﺑﻮد ﺗﺎ در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻳﻚ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻨﻜﻪ :ﺗﺼﺎدم ﺷﺪﻳﺪي ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪ وﻟﻲ ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺑﺮوز آن ﻣـﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ،رخ ﻧﺪاد .ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ از ﺷﺪت ﺳﻘﻮط ﻛﺎﺳﺖ و ﭘﺸﺖ ﺟﻮاﻧﻚ ،ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﺑﺘﺪا ﺗﺼﻮرش را ﻣﻲ ﻛـﺮد ،ﻗﺎﺑـﻞ ارﺗﺠﺎع ﺑﻮد .دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ اي ﻛﻪ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ ،ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﮕﺮدﻳـﺪ ،ﻓﻘـﻂ ﺳـﺮش ﺻـﺪﻣﻪ دﻳـﺪ، ﭼﻮن ﮔﺮه ﮔﻮار ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻘﻮط ﺿﺮﺑﺖ دﻳﺪ .ﭘﺲ ﺳﺮ ﺧﻮد را از ﺷﺪت درد و اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ و آن را روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻣﺎﻟﻴﺪ. ﻣﻌﺎون در اﺗﺎق دﺳﺖ ﭼﭗ ﮔﻔﺖ» :ﮔﻮﻳﺎ ﭼﻴﺰي زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد «.ﮔﺮه ﮔﻮار از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳـﻴﺪ» :آﻳـﺎ ﻣﻤﻜـﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ روزي ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد روي ﺑﺪﻫﺪ؟« ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل اﺳـﺘﺒﻌﺎدي ﻧﺪاﺷـﺖ ،اﻣـﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺟـﻮاب ﺧﺸﻮﻧﺖ آﻣﻴﺰي ،ﺻﺪاي ﭘﺎ آﻣﺪ و ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ و در اﺗﺎق دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻛﻨـﺎن ﺧﺒﺮ داد» :ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻣﻌﺎون آﻣﺪه «.ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﻔﺖ» :ﻣﻲ داﻧﻢ «.اﻣﺎ ﺟﺮأت ﻧﻜﺮد آن ﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺣـﺮف ﺑﺰﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺸﻨﻮد .ﺣﺎﻻ ﭘﺪر در اﺗﺎق دﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﮔﺮه ﮔﻮار ،آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ﺗﺸﺮﻳﻒ آورده ﺗـﺎ ﺑﺎزﺧﻮاﺳـﺖ
8ﻣﺴﺦ
ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺗﺮن اول ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮدي .ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﺪﻫﻴﻢ .ﺑﻪ ﻋﻼوه ،ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺧـﻮدت ﺣـﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ .زود ﺑﺎش ﺑﺮاي ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه در را ﺑﺎز ﻛﻦ! ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻳﺸـﺎن ﺷـﻠﻮﻏﻲ اﺗﺎﻗـﺖ را ﺑـﺎ ﻧﻈـﺮ اﻏﻤﺎض ﺗﻠﻘﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد «.ﺻﺪاي ﻣﻌﺎون ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺮف او را ﺑﺮﻳﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺳﻼم ﻋﻠﻴﻜﻢ آﻗـﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ!« ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ» :ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ «.و ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻄﻖ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد» :ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺮن ﺧﻮد را از دﺳـﺖ ﺑﺪﻫـﺪ؟ اﻳـﻦ ﻃﻔﻠـﻚ ﻫﻤـﻪ ﻫـﻮش و ﺣﻮاﺳﺶ ﺗﻮي ﺗﺠﺎرت اﺳﺖ .ﺣﺘﻲ ﻣﻦ دﻟﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻧﻤﻲ ﺷﻮد .ﺑﺎور ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺸﺖ روز اﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﺪه .ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ، ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ،روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ دﻓﺘﺮ راﻫﻨﻤﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ او ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اره ﺑﺮش ﺧﻮد درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .اﺧﻴﺮاً ،در ﻳﻜﻲ دو ﺟﻠﺴﻪ ،ﻳﻚ ﻗﺎب ﻋﻜﺲ ﺧﻴﻠـﻲ ﻣﻠـﻮس درﺳﺖ ﻛﺮده ،آن ﻗﺪر ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ! اﻳﻦ ﻗﺎب را ﻛﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛﺮد .ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﮔـﺮه ﮔﻮار در را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ آن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش وﻗﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ آﻣﺪن اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺎد اﻳﻦ ﺟﻮان ﺑﻪ ﻗﺪري ﺧﻮدﺳﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون وﺟﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ او را وادار ﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ در اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ .ﮔﺮﭼﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اﻗﺮار ﺑﻜﻨﺪ وﻟﻲ ﺣﺘﻤﺎً ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ!« ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺎ درﻧـﮓ اﺣﺘﻴﺎط آﻣﻴﺰي اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻫﺠﻲ ﻛﺮد» :اﻻن ﻣﻲ آﻳﻢ!« وﻟﻲ ﺟﻨﺒﺸﻲ ﻧﻜﺮد ،از ﺗﺮس اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺒﺎدا ﻳﻚ ﻛﻠﻤـﻪ از ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ از ﻧﻈﺮ ﺑﻴﻨﺪازد .ﻣﻌﺎون اﻇﻬﺎر ﻛﺮد» :ﺧﺎﻧﻢ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻃﻮر دﻳﮕﺮي ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻜﻨﻢ ،اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ وﺧﻴﻤﻲ رخ ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺠـﺎر، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ،ﻫﺮ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺗﺼﻮر ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ اﻏﻠﺐ ،ﻗﺒﻞ از ﻧﻘﺎﻫﺖ ﻫﺎي ﺟﺰﺋـﻲ ﺧﻮدﻣـﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎر را از ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮﻳﻢ«. ﭘﺪر از روي ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ در زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﺧﻮب! ﺣﺎﻻ آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ وارد ﺑﺸﻮﻧﺪ؟« ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﻔـﺖ: »ﻧﻪ!« ﻃﺮف ﭼﭗ را ﺳﻜﻮت ﺳﺨﺘﻲ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد. ﭼﺮا ﺧﻮاﻫﺮش ﻧﻤﻲ رﻓﺖ ﺟﺰو ﺟﺮﮔﻪ آﻧﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺸﻮد؟ ﺑﻲ ﺷﻚ ﺗﺎزه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه و ﻟﺒﺎس ﻧﭙﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد .اﻣﺎ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ آﻳﺎ ﻋﻠﺖ ﮔﺮﻳﻪ اش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﺎون را داﺧﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻴﻢ آن ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻛﺎرش ﻣﻌﺰول ﺷﻮد و رﺋﻴﺲ ،ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻛﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ،دوﺑـﺎره اﺳـﺒﺎب زﺣﻤـﺖ ﭘـﺪر و ﻣﺎدرش را ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﻴﺎورد؟ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد! ﮔﺮه ﮔﻮار ﺣﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﺧﻴﺎل ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد را ﺗﺮك ﺑﻜﻨﺪ .در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ اﻟﺒﺘﻪ او روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛـﺲ او را در اﻳـﻦ ﺣـﺎل ﻣـﻲ دﻳـﺪ ،ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺪاً از او ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺎون را داﺧﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻜﻨﺪ .وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ،ﺑﻪ ﻋﻠـﺖ اﻳـﻦ ﺑـﻲ ادﺑـﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از ﻋﻬﺪه ﺟﺒﺮاﻧﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ او را ﻓﻮراً ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻬﺘﺮ از آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ ﻧﻄـﻖ ﻫـﺎ و ﮔﺮﻳـﻪ و زاري اذﻳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ .اﻣﺎ ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ ،دو دﻟﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﮕﺮاﻧﻲ آﻧﻬﺎ ﺷﺪه و ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﻗﺪاﻣﺎت آﻧﻬﺎ را ﺗﺒﺮﺋﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد.
ﻣﺴﺦ 9
در اﻳﻦ وﻗﺖ ﻣﻌﺎون ،ﺑﺎد ﺗﻮي ﺻﺪاﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد» :آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ،ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ در را ﺑﻪ روي ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻧﻪ و آره ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻮاب ﻣﻲ دﻫﻴﺪ و ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﺳـﺒﺐ ﭘﺮﻳﺸـﺎﻧﻲ ﺧـﺎﻃﺮ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺘﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲ آورﻳﺪ و از وﻇﺎﻳﻒ اداري ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ .ﻣﻦ ﺑﻄﻮر ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺘﺮﺿﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﻛﺮ ﻣﻲ دﻫﻢ! ﻣﻦ ﺣﺎﻻ از ﻃﺮف اﻗﻮام و رﺋﻴﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻄﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﺟﺪاً ،از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻛﻪ زود ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻗﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻴﺪ .ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ،ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻮان آراﺳـﺘﻪي ﻋـﺎﻗﻠﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ،ﻧﺎﮔﻬﺎن روش اﻓﺮاط آﻣﻴﺰي اﺗﺨﺎذ ﻛﺮده اﻳﺪ ﺗﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺑﺸـﻮد! اﻣـﺮوز ﺻﺒﺢ ،ﺣﻀﺮت آﻗﺎي رﺋﻴﺲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدي ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ورزﻳﺪم ،ﻳﻌﻨﻲ اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺪت ﻛﻤﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻮل ﺷﺪه ،ﻣﻦ ﻗﻮل ﺷﺮف دادم ﻛﻪ اﻳﻦ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪارد .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ،ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺳﻤﺎﺟﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ رأي اﻟﻌﻴﻦ ﻣﺸـﺎﻫﺪه ﻣـﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ روﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺑﻴﺰار ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ دﻓﺎع ﺑﻜﻨﻢ .ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳـﻦ ،ﻣﻮﻗﻌﻴـﺖ اداري ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺪان ﻣﺤﻜﻢ ﻧﻴﺴﺖ! اول ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را در ﺧﻠﻮت ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ ،اﻣﺎ ﺣـﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﻴﻬﻮده وﻗﺖ ﻣﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻠﻒ ﻛﺮده اﻳﺪ ،ﻋﻠﺘﻲ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ اﻗﻮاﻣﺘﺎن ﺳﻜﻮت اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻜﻨﻢ .ﭘﺲ ﻣﻄﻠـﻊ ﺑﺎﺷـﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺎت اﺧﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻮرد ﻗﺪر داﻧﻲ رؤﺳﺎ واﻗﻊ ﻧﺸﺪه .ﻣﺎ اذﻋﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻣﻌﺎﻣﻼت ﺑـﺰرگ ﺗﺠـﺎرﺗﻲ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ وﻟﻲ آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ،ﺿﻤﻨﺎً ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺼﻞ ﺳﺎل ﺑﺪون ﻣﻌﺎﻣﻼت ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺟـﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ«. ﮔﺮه ﮔﻮار از ﺟﺎ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .اﺧﺘﻼل ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ روﻳﻪ اﺣﺘﻴﺎط آﻣﻴﺰ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ و ﻓﺮﻳـﺎد زد» :وﻟﻲ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ،اﻟﺴﺎﻋﻪ در را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﻢ! ﻣﻦ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﻣﺨﺘﺼﺮي داﺷﺘﻢ ،ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم ،ﻫﻨﻮز در رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ اﻣﺎ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدي اﺳﺖ .ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺻـﺒﺮ ﺑﻜﻨﻴـﺪ ﺑﻠﻨـﺪ ﻣـﻲ ﺷـﻮم ،آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺸﺪه .ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ،ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ .ﭼﻄﻮر ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑـﻪ اﻳـﻦ زودي آدم را از ﭘﺎ در ﻣﻲ آورد! از ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ دﻳﺸﺐ ﺣﺎﻟﻢ ﭼﻨﺪان ﺑﺪ ﻧﺒﻮد .اﻣﺎ ﭼﺮا ،دﻳﺸﺐ ﻫـﻢ ﻋﻼﻣـﺖ ﻧﻘﺎﻫﺖ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم .ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺑﺪ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه اﻃﻼع ﻧﺪادم! اﻣﺎ ﻣﻄﻠﺐ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﺑﺴﺘﺮي ﻧﻤﻲ ﺷﻮد .ﺣﻀﺮت آﻗـﺎي ﻣﻌﺎون ،ﻣﺮاﻋﺎت ﺑﻨﺪه را ﺑﻜﻨﻴﺪ ،ﺳﺮزﻧﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻟﺴﺎﻋﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼً اﺳﺎس اﺳﺖ .ﺑـﻪ ﻋـﻼوه ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺬﻛﺮي ﻧﺪاده ﺑﻮد .ﺷﺎﻳﺪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﺳﻔﺎرش ﻫﺎي اﺧﻴﺮي را ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ام ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻜـﺮده ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺮن ﺳﺎﻋﺖ 8ﺣﺮﻛﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد .اﻳﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻔﻴﺪ واﻗﻊ ﺷﺪ .ﺣﻀﺮت آﻗـﺎي ﻣﻌﺎون ،ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﻠﻒ ﺑﺸﻮد؛ اﻟﺴﺎﻋﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ .ﺧﻮاﻫﺸـﻤﻨﺪم از روي ﻣﺮﺣﻤـﺖ ﺑـﻪ آﻗﺎي رﺋﻴﺲ اﻃﻼع ﺑﺪﻫﻴﺪ و ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ اﻳﺸﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪه ﺟﻠﺐ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ«. ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﻴﻞ ﺳﺨﻦ را ﺳﺮازﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧـﻮدش ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺖ ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ ،ﺑـﺎ ﺳﻬﻮﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻫﺎي ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﻮد ،ﺑﻪ دوﻻﺑﭽﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ آن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد .زﻳﺮا
10ﻣﺴﺦ
ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ در را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ و ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺎ ﻣﻌﺎون ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻜﻨﺪ .ﺿـﻤﻨﺎً ،ﻛﻨﺠﻜـﺎو ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑﺪاﻧﺪ اﻳﻦ اﺷﺨﺎص ﻛﻪ ﺣﻀﻮر او را ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ داﺷﺘﻨﺪ از دﻳﺪﻧﺶ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .اﮔﺮ از ﻣﻨﻈـﺮه اي ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ،ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ از او ﺳﻠﺐ ﻣﻲ ﺷﺪ و اﮔﺮ وﺿﻊ او را ﻋﺎدي ﺗﻠﻘﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ،دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد زﺣﻤﺖ ﺑﺪﻫﺪ! ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﺪري ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻨﺪ و ﺗﺮن ﺳﺎﻋﺖ 8را در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﮕﻴﺮد .ﺑﺪﻧﻪ دوﻻﺑﭽﻪ ﻟﻴﺰ ﺑـﻮد .ﮔـﺮه ﮔﻮار ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻟﻐﺰﻳﺪ ،ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ ﻓﺮاوان ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ .ﻫﻴﭻ ﺑﻪ درد ﺳﻮزاﻧﻲ ﻛﻪ در ﺷﻜﻤﺶ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮد و ﺧﻮدش را روي ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﺠﺎور اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ آن ﭼﺴﺒﻴﺪ .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ ،ﺳﻜﻮت ﻛﺮد ﺗﺎ ﺣﺮف ﻫﺎي ﻣﻌﺎون را ﺑﺸﻨﻮد. اﻳﻦ ﻣﺮد از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ» :آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ از ﺣﺮف ﻫﺎﻳﺶ را ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ؟ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻣﺎ را رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﺪ!« ﻣﺎدرش ﻛﻪ اﺷﻚ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :ﺧﺪاﻳﺎ! ﺧﺪاﻳﺎ! ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺎﺧﻮش ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و ﻣـﺎ وﻗﺖ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ اذﻳﺖ ﻛﺮدﻧﺶ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﻢ «.ﺑﻌﺪ ﺻﺪا زد» :ﮔﺮت ،ﮔﺮت!« دﺧﺘﺮ ﺟﻮان از ﭘﺸﺖ ﺟﺪار ﭼﻮﺑﻲ دﻳﮕﺮ ،ﺟﻮب داد» :ﺑﻠﻪ ﻣﺎدر ﺟﺎن!« زﻳﺮا اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار از آﻧﺠﺎ ﻣﺠﺰا ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ» :ﺑﺮو زود دﻛﺘﺮ را ﺑﻴﺎور ﮔﺮه ﮔﻮارﻣﺎن ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ! زود ﻳﻚ دﻛﺘﺮ ﺑﻴﺎور! ﺻﺪاﻳﺶ را ﺷﻨﻴﺪي؟« ﻣﻌﺎون ﮔﻔﺖ» :اﻳﻦ ﺻﺪاي ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻮد «.و ﺑﻌﺪ از داد و ﻓﺮﻳﺎد زﻧﻬﺎ ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻨﺪ .ﭘﺪرش رو ﺑﻪ داﻻن ﺻﺪا زد ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﺶ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺸﻮد» :آﻧﺎ! آﻧﺎ! ﺑﺮو ﻛﻠﻴﺪﺳﺎز ﺑﻴﺎور!« و ﻓﻮراً دو دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻄﻮر ﮔﺮت ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ در داﻻن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺶ و ﻓﺶ ﻟﺒﺎس ﺷﺎن دوﻳﺪﻧﺪ و ﺑـﺎ ﻫـﻢ در را ﺑـﺎز ﻛﺮدﻧـﺪ. ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻦ در ﺷﻨﻴﺪه ﻧﺸﺪ .ﺷﻚ ،ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﭘﻴﺸـﺎﻣﺪ ﻧـﺎﮔﻮاري در آﻧﻬـﺎ رخ ﻣـﻲ دﻫـﺪ ،در را ﺑـﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ،ﮔﺮه ﮔﻮار آرام ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺣﺘﻤﺎً ﺣﺮف ﻫﺎي او را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﺧـﻮدش ﻛﺎﻣﻼً آﺷﻜﺎر ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻠﻤﺎت آﺧﺮي از دﻓﻌﻪ اول ﻫﻢ آﺷﻜﺎرﺗﺮ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ آﻣـﺪ .اﻣـﺎ اﻗـﻼً داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ وﺿﻊ او ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻨﺪ .اﻃﻤﻴﻨﺎن و ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻛـﻪ در اوﻟﻴﻦ اﻗﺪاﻣﺎت ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺖ ،ﺑﻪ او ﻗﻮت ﻗﻠﺐ داد .ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ دوﺑﺎره در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸـﺮي داﺧـﻞ ﺷـﺪه و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه دﻛﺘﺮ و ﻛﻠﻴﺪ ﺳﺎز ﺑﻮد .ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﻗﻲ ﺑﮕﺬارد اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎر ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﺎ ﺷﻜﻮه و ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰي ﺟﻠﻮه ﻣﻲ ﻛﺮد .ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺻﺎف ﻛﺮدن ﺻﺪاي ﺧﻮد ﺑﺮاي ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت ﺑﻌﺪي ،ﺑﺴﻴﺎر آﻫﺴـﺘﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮد ،ﭼﻮن ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻓﻪ اش ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻓﻪ اﻧﺴﺎن ﺻﺪا ﻧﻜﻨﺪ و ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮه ادراك ﺧـﻮد ﻗﻀﺎوت ﻛﻨﺪ .در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ،ﺳﻜﻮت ﻛﺎﻣﻠﻲ در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﺷﺖ .ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑـﺮاي ﻛﻨﻜـﺎش ﻧﻬﺎﻳﻲ دور ﻣﻴﺰ ﮔﺮد آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ از ﻻي درز در ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﻲ دادﻧﺪ. ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ آﻫﺴﺘﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻃﺮف در ﻛﺸﺎﻧﻴﺪ .آﻧﺠﺎ ،ﺻﻨﺪﻟﻲ را رﻫﺎ ﻛﺮد ،ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻃﺮف در اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﭼﻮب اﻳﺴﺘﺎد .زﻳﺮا از ﻧﻮك ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﺎﻳﻊ ﭼﺴﺒﻨﺪه اي ﺗﺮاوش ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺗﻘﻼ آﺳﻮد ،ﺑﻌﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻗﻔﻞ در را ﺑﺎ دﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ .اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻛﻠﻴﺪ را ﺑﮕﻴﺮد؟ اﮔﺮ داراي دﻧﺪان ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﺒﻮد ،در
ﻣﺴﺦ 11
ﻋﻮض آرواره ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮي داﺷﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ دردي ﻛﻪ در اﺛﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ را ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﺪ .از ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺎﻳﻊ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﻲ روان ﺑﻮد ﻛﻪ روي ﻗﻔﻞ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ و ﺑﻌﺪ روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻣﻲ ﭼﻜﻴﺪ .ﻣﻌﺎون در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﮔﻔﺖ» :ﮔﻮش ﻛﻨﻴﺪ دارد ﻛﻠﻴﺪ را ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ «.اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮔﺮان ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻮد و دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دم ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ» :ﺑﺎرك اﷲ ﮔﺮه ﮔﻮار! ﻣﺎﺷﺎاﷲ زور ﺑﺪه!« و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﺮ ﺷﻮق و ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻃـﻮري ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم ﻗـﻮه آرواره و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻳﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ در آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﻢ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﻲ ﺣﺲ و ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ .ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺟﻬﺖ ﻛﻠﻴﺪ دور ﻗﻔﻞ ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﻫﻦ ﺧﻮدش را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺎه ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺎﻻي ﻛﻠﻴﺪ آوﻳﺰان ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وزن ﺑﺪﻧﺶ آن را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ .ﺻﺪاي ﺧﺸﻚ ﮔﺮدش زﺑﺎﻧﻪ ﻛﻠﻴﺪ ،ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﻪ ﺧـﻮد آورد و ﺑـﺎ آه ﻓﺮح ﺑﺨﺸﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ» :دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻠﻴﻨﮕﺮ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﻧﻴﺴﺖ!« و ﺳﺮش را روي دﺳﺘﻚ در ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ در را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ. اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﻛﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ،ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﭘﺲ از ﺑﺎز ﺷﺪن در ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرش ﺗـﺎ ﭼﻨـﺪ ﻟﺤﻈﻪ او را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ .ﻻزم ﺑﻮد ﻳﻜﻲ از ﻟﺖ ﻫﺎي در را ﺑﮕﺮداﻧﺪ ،آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮاﻋﺎت اﺣﺘﻴـﺎط ﻛﺎﻣـﻞ ﺗـﺎ ورود آن ﻫـﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ .ﻫﻨﻮز درﮔﻴﺮ و دار ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺼـﺮوف داﺷـﺖ ،ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺻﺪاي ﻣﺎﻓﻮﻗﺶ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ »اوه!« ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻞ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ وزش ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺎد ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺑﻜﻨﺪ و او را ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ در ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺑﻮد دﻳﺪ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را روي دﻫﺎن ﺑﺎزش ﻓﺸﺎر ﻣﻲ داد و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ رﻓﺖ ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺑﺎ ﻗﻮﺗﻲ ﺛﺎﺑﺖ او را از ﺟﺎي ﺧﻮد ﻋﻘﺐ ﻣﻲ راﻧﺪ .ﻣﺎدر ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺣﻀﻮر ﻣﻌﺎون ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ژوﻟﻴﺪه، اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ،دﺳﺘﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻛﺮده ﺑﻪ ﭘﺪر ﻧﮕﺎه ﻛﺮد؛ ﺑﻌﺪ دو ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻮي ﮔـﺮه ﮔـﻮار رﻓـﺖ و در ﻣﻴـﺎن ﺣﻠﻘﻪ ﺧﺎﻧﻮاده زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد ،داﻣﻦ ﻟﺒﺎس دورش ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ،در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑـﻴﻦ ﭘﺴـﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﻓـﺮو رﻓـﺖ و ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺨﻔﻲ ﮔﺮدﻳﺪ .ﭘﺪر ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ،ﻣﺸﺖ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﮔﺮه ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮه ﮔـﻮار را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻘﺐ ﺑﺮاﻧﺪ .ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﺸـﻤﺶ را ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ ﻫـﻖ و ﻫـﻖ ﺑﻠﻨﺪي ﭼﻨﺎن ﺑـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ اﻓﺘـﺎد ﻛـﻪ ﺳـﻴﻨﻪ ﭘﻬﻨﺶ ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد. ﮔــﺮه ﮔــﻮار از دﺧــﻮل ﺑــﻪ اﺗــﺎق ﺧﻮدداري ﻛﺮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ﻳﻠﻪ داد و از آن ﺟﺎ ﻧﻴﻤﻲ از ﺑﺪﻧﺶ ﭘﻴـﺪا ﺑـﻮد و از ﺑﺎﻻ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭘﻬﻠـﻮ ﺧـﻢ ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﺗـﺎ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻊ ﻫﺬا ﻫﻮا ﺧﻴﻠﻲ روﺷﻦ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﻪ ﻃـﻮر واﺿـﺢ آن ﻃﺮف ﻛﻮﭼﻪ ،ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از ﻋﻤﺎرت روﺑﺮو
12ﻣﺴﺦ
ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن دراز دود زده ،ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮز ﺧﺸﻨﻲ ﻧﻤﺎي ﻋﻤﺎرت را ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﻣﻲ ﻛﺮد دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻫﻨﻮز ﺑﺎران ﻣﻲ ﺑﺎرﻳﺪ ،اﻣﺎ ﻗﻄﺮات درﺷﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و ﺗﻚ ﺗﻚ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد .ﻇﺮوف ﭼﺎﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ ﻛﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ،زﻳﺮا ﭘﺪر اﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮراك را از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ و ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮاﻧﺪن روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﺪت آن را ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﺑﻪ ﺟﺪار دﻳﻮار ،ﻋﻜﺲ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎ ﻟﺒـﺎس ﺳـﺘﻮاﻧﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ .اﻳﻦ درﺟﻪ را در ﻧﻈﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دﺳﺘﺶ را روي ﻗﺒﻀﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و از زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺸﻨﻮد ﺑﻮد و از ﻫﻴﺒﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻣﺮاﻋﺎت اﺣﺘﺮام را ﻻزم ﻣﻲ ﺷﻤﺮد .در ﺑﺎز ﺑﻮد و از آﻧﺠﺎ ،در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ داﻻن و داﻻﻧﭽﻪ ،اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﭘﻠﻜﺎن دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ. ﮔﺮه ﮔﻮار داﻧﺴﺖ ﻛﻪ در آن ﻣﻴﺎن ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﺮده اﺳﺖ» .ﻣﻦ اﻻن ﻟﺒﺎس ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻢ ،ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ را ﺟﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و راه ﻣﻲ اﻓﺘﻢ .آﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴـﺪ؟ ﺣﻀـﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ،ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻟﺠﻮج ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﺑﻲ ﺷﻚ ﻣﺴﺎﻓﺮت دﺷﻮار اﺳﺖ ،اﻣﺎ ﻣـﻦ ﻧﻤـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ از آن ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ .ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ،ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ؟ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ؟ ﺑﻠﻪ؟ آﻳﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ واﻗﻊ ﮔـﺰارش ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد؟ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻛـﻪ در اﻧﺠـﺎم ﻣﻘـﺮرات اداري ﻏﻔﻠـﺖ ﺑﻜﻨـﺪ ،وﻟـﻲ اﻳـﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ؛ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺳﺎﺑﻖ او را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺲ از رﻓـﻊ ﻏﺎﺋﻠﻪ ،ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ،ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪي ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ .ﺷﻤﺎ ،اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﺘﺤﻀﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪه ﻣﺪﻳﻮن ﻣـﺮاﺣﻢ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي رﺋﻴﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ .ﮔﺬران ﻣﻌﺎش ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﻨﺪه اﺳﺖ .ﻣﻦ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴـﺖ دﺷﻮاري ﺷﺪه ام ،اﻣﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺟﺪﻳﺖ در ﻛﺎر ،ﺧﻮدم را از اﻳﻦ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻧﺠﺎت ﺧﻮاﻫﻢ داد .ﺧﻮاﻫﺸﻤﻨﺪم ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻨﺪه را دﺷﻮارﺗﺮ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! زﻳﺮا ﺑﻪ ﺣﺪ اﻋﻼ دﺷﻮار ﻫﺴﺖ .اﺳﺘﺪﻋﺎي ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ دارم ﻛﻪ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﺎن از ﺣﻘﻮق ﺑﻨﺪه دﻓﻌﺎت ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﺗـﺎﺟﺮ ،ﺣﺴـﻦ ﻧﻈـﺮ ﻧﺪارﻧـﺪ. ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺪاﺧﻞ ﺳﺮﺷﺎري دارد و زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺮﻳﺾ و ﻃﻮﻳﻠﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺑﻨﺪه ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ وﺿـﻊ ﻛﻨﻮﻧﻲ ،اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﺑﺎﻃﻞ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ .وﻟﻲ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ،ﺣﻀﺮت ﻋﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﺣـﻮال ﻛﺎرﻣﻨﺪان واﻗﻒ ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﺨﺺ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي رﺋﻴﺲ .ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﻣﺸـﺎراﻟﻴﻪ ﺑـﻪ ﻋﻠـﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪان را اﺳﺘﺨﺪام ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ واﻗـﻊ ﺷـﻮد اﻟﺒﺘـﻪ ﺣﻀـﺮت ﻋﺎﻟﻲ ﻣﻄﻠﻌﻴﺪ ،ﺷﺎﮔﺮدي ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ﺗﻤﺎم ﺳﺎل ﻫﻴﭻ وﻗﺖ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ،اﻏﻠـﺐ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﻓﻘـﻂ دﭼﺎر اراﺟﻴﻒ ﻳﺎ اﻧﻔﺎق و ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺎن ﺑﻲ اﺳﺎس ﺑﺸﻮد و ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪور اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﺑﻜﻨـﺪ؛ زﻳﺮا روﺣﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺗﻬﻤﺖ زده اﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺧﺴﺘﻪ و ﻛﻮﻓﺘﻪ از ﻣﺴـﺎﻓﺮت ﺑـﺮ ﻣـﻲ ﮔـﺮدد، اﻃﻼع ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﻣﻲ درﺑﺎره او ﺻﺎدر ﺷﺪه و دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮان از ﻋﻠﺖ ﻫﺎي آن ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﺮد و ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ آﺗﻴﻪ او ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲ ﮔﺮدد! ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ،اﺳﺘﺪﻋﺎي ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ دارم ،ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ اﻇﻬﺎر ﻟﻄـﻒ و ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮدﺗﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪه اﻋﻼم ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ،ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﺒﺮﻳﺪ!«
ﻣﺴﺦ 13
وﻟﻲ ﻣﻌﺎون ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن اوﻟﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﮔﺮه ﮔﻮار روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ و از ﺑـﺎﻻي ﺷـﺎﻧﻪ اي ﻛـﻪ ﻟـﺮزه ﺑـﺪان ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﺑﺎ روي ﺗﺮش او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد .در ﻃﻲ ﻧﻄﻖ ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ﺧﻮد را ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف در ،ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻴﺮوي ﻣﺮﻣﻮزي ﻣـﺎﻧﻊ از رﻓﺘﻨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ داﻻن ﻫﻢ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد .زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﺪم را از اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﻴﺮون ﮔﺬاﺷـﺖ ،ﺣﺮﻛـﺖ ﺗﻨﺪي ﻛﺮد؛ اﻧﮕﺎري ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻒ ﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﻴﺪ .ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف دﺳﺖ ﮔﻴـﺮه ﻧـﺮده دراز ﻛـﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ راه ﻧﺠﺎت ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻲ در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﻠﻜﺎن اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺖ. ﮔﺮه ﮔﻮار ﭘﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻐﻞ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ ،ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺷـﺪه ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑﮕـﺬارد ﻛـﻪ ﻣﻌﺎون در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮود .ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ،ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ را درﺳﺖ ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻤﻲ دادﻧﺪ .از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺷـﺎن در اﻳﻦ ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻓﻜﺮ در ﻣﻐﺰﺷﺎن ﺟﺎي ﮔﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗـﺄﻣﻴﻦ ﺷـﺪه و ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻗﺪري ﻓﻜﺮ آﻧﻬﺎ را ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ .اﻣﺎ ﻗﻠﺐ ﮔـﺮه ﮔـﻮار وﻗـﻮع ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎﻳﻲ را ﮔﻮاﻫﻲ ﻣﻲ داد .ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻦ ﻣﻌﺎون ﺷﺪ ،او را آرام و ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﻤﻮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه دﻟﺶ را ﺑﺪﺳـﺖ آورد .زﻳﺮا آﻳﻨﺪه ﮔﺮه ﮔﻮار و ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .آه اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺮش آﻧﺠﺎ ﺑﻮد! او ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ؛ از ﮔﺮﻳﻪ اش ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻀﺎﻳﺎ را درك ﻣﻲ ﻛﺮد ،در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮ آﺳﻮده ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد! ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻣﻌﺎون ،ﻛﻪ زن ﻫﺎ را دوﺳﺖ ﻣﻲ داﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺮف او ﺣﺘﻤﺎً ﮔﻮش ﻣﻲ داد و ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ او ﻣﻤﻜـﻦ ﺑـﻮد راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﺸﻮد .ﺧﻮاﻫﺮش در را ﻣﻲ ﺑﺴﺖ و در داﻻن ﺑﻪ او ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﺿﻄﺮاﺑﺶ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ اﺳـﺖ .وﻟـﻲ درﺳﺖ در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ او آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺮي ﻫﺎي ﺑﻪ ﮔﺮدن ﮔﺮه ﮔﻮار اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻗﺪام ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﺸﻮﻳﺸﻲ راه ﺑﺪﻫﺪ و ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻄﻖ او ﭘﻲ ﺑﺮده اﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ﭼﻴﺰي ﻛـﻪ ﭼﻨـﺪان ﻣﺤﻘـﻖ ﻧﺒﻮد در را ول ﻛﺮد و ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺎون ﺑﺮﺳﺪ ،از ﻻي آن ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻌﺎون ﺑﻪ ﻃﺮز ﺧﻨﺪه آوري ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑـﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮه ﻧﺮده ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد .ﺑﻴﻬﻮده ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﻲ را ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺑﺎﻻﺧﺮه روي ﭘﺎﻫﺎي ﻧـﺎزﻛﺶ اﻓﺘـﺎد و ﻧﺎﻟﻪ ﺿﻌﻴﻔﻲ ﻛﺮد .ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ،ﻃﻲ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﻚ ﻧﻮع اﺣﺴﺎس اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ ﻛـﺮد ،ﭘـﺎﻳﺶ روي زﻣﻴﻦ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ او را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ و از ﻫﻤﺎن دم ﮔﻤﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﻧﺞ ﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه .وﻟﻲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ از ﻟﺤﺎظ اﺣﺘﻴﺎﺟﺶ ﺑﻪ دوﻳﺪن در ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ ،ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺎدرش رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﭘﺨـﺶ زﻣﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻳﺪ ،ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻏﺶ ﻛﺮده اﺳﺖ ،از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ و دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را در ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﺶ را از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﻮد و زوزه ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ» :ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدم ﺑﺮﺳﻴﺪ! ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ! ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ!« و ﺳﺮش را ﺧﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ او را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر آﺷﻜﺎر ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣـﺪ ،دﻳﻮاﻧـﻪ وار ﭘـﺲ ﭘﺲ رﻓﺖ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﻫﻨﻮز ﭘﺮ از ﻇﺮف اﺳﺖ .ﺗﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ زد و ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ،ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﮔﻴﺞ رﻓﺖ روي ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺖ .ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ او ﻗﻬﻮه ﺟﻮش ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻗﻬﻮه روي ﻗﺎﻟﻲ ﺟﺎري ﺷﺪ.
14ﻣﺴﺦ
ﭘﺴﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد و ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ» :ﻣﺎدرﺟﺎن! ﻣﺎدرﺟﺎن!« ﻣﻌﺎون را ﻛﺎﻣﻼً ﻓﺮاﻣﻮش ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﻗﻬﻮه را ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ رﻳﺰد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدداري ﻛﻨﺪ ،از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر در ﻫـﻮا ﺑـﺎ آرواره ﻫـﺎﻳﺶ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺑﻜﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ .در آن وﻗﺖ ،ﻣﺎدر دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﻎ و داد ﮔﺬاﺷـﺖ ،از روي ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در آﻏﻮش ﭘﺪر اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ او آﻣﺪه ﺑﻮد .وﻟﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑﭙـﺮدازد. ﻣﻌﺎون در ﭘﻠﻜﺎن ﺑﻮد و ﭼﺎﻧﻪ اش را روي ﻧﺮده ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎه را ﺑﻪ ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮ اﻧـﺪاﺧﺖ .ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﻗﻮاﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ دوﺑﺎره او را ﺑﻴﺎورد .ﻣﻌﺎون ﻛﻪ ﺑﻲ ﺷﻚ ﻣﻈﻨﻮن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺴﺖ از ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭘﻠﻪ ﭘﺮﻳﺪ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ» :اوه! ...اوه! «...ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ در ﺗﻤﺎم راه ﭘﻠﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ .اﻳﻦ ﮔﺮﻳﺰ ،ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺎﮔﻮاري در ﭘﺪر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺣﻮاﺳﺶ ﺳﺮ ﺟﺎ ﺑﻮد ،ﺧﻮد را ﺑﺎﺧـﺖ و ﻋـﻮض اﻳﻨﻜـﻪ دﻧﺒـﺎل ﻣﻌﺎون ﺑﺪود و ﻳﺎ اﻗﻼً ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺸﻮد؛ ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻋﺼﺎي ﻣﻬﻤﺎن را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎده و ﻛﻼﻫـﺶ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ روزﻧﺎﻣﻪ اي را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد ،ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﻮد را ﻣﻮﻇﻒ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻜﻮﺑﺪ و روزﻧﺎﻣﻪ و ﻋﺼﺎ را در ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﺮه ﮔﻮار را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺧﻮدش ﺑﺮاﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﻟﺘﻤﺎﺳﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪ و ﺑﻪ ﻋﻼوه ،ﻫﻴﭻ ﺧﻮاﻫﺸﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﻬﻮده ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻀﺮع ،ﺟﻠﻮ او ﮔﺮﻓﺖ .ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش اﻇﻬﺎر ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد در او ﺗﺄﺛﻴﺮي ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑـﻪ ﻛﻮﺑﻴـﺪن ﭘـﺎي ﺧﻮد ﻣﻲ اﻓﺰود .در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ،ﻣﺎدر ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺮﻣﺎ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺣﺪي ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑـﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺻﻮرت را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﻲ داد .ﺟﺮﻳﺎن ﺷﺪﻳﺪي ﻫﻮاي اﺗﺎق و راﻫﺮو را ﻋﻮض ﻛﺮد. ﭘﺮده ﻫﺎ ﺑﺎد ﻛﺮد و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪ از آن روي ﻛﻒ اﺗﺎق اﻓﺘﺎد .وﻟﻲ ﭘﺪر ﺑﻲ ﻣﺮوت ﭘﺴﺮش را دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮز رام ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن اﺳﺐ وﺣﺸﻲ ﺳﻮت ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛـﻪ ﻋـﺎدت ﺑـﻪ ﻋﻘـﺐ رﻓـﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺗﺄﻧﻲ ﭘﺲ ﻣﻲ رﻓﺖ .اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮﮔﺮدد ،ﺑﻪ زودي ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲ رﻓـﺖ ،اﻣـﺎ ﺑﻴﻤﻨـﺎك ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻛﻨﺪي ﭼﺮخ زدن او ،ﭘﺪرش را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺟﺎ در ﺑﻜﻨﺪ و در ﻫﺮ آن ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺿﺮﺑﺖ ﻛﺸﻨﺪه اي ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻮب ﺗﻬﺪﻳﺪآﻣﻴﺰ روي ﺳﺮ و ﮔﺮده اش ﻓﺮود ﺑﻴﺎﻳﺪ .در اﻳﻦ ﺻﻮرت ،ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺘﺨﺎب در ﺑﻴﻦ ﻧﺒﻮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﺑﺎ وﺣﺸـﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺟﻬﺘﻲ را ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ آن ﻣﺴﻠﻂ ﻧﻤﻲ ﺷـﺪ و از ﻣﺸـﺎﻫﺪه ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﭘﺪرش ﻛﻪ داﻳﻤﺎً ﻧﮕﺎه وﺣﺸﺖ زده اي ﺑﻪ او ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﭘﻴﭻ ﺧﻮردن را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻤﻜﻦ، ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﺄﻧﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮد .ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ او ﺷـﺪ؛ زﻳـﺮا ﻋـﻮض اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﺎﻧﻊ اﻳـﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺸﻮد ،از دور راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺎ ﺳﺮ ﻋﺼﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻧﻤـﻮد ﻛـﺎش ﻓﻘـﻂ اﻳـﻦ ﺳﻮت ﻫﺎي ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ را ﺗﺮك ﻣﻲ ﻛﺮد! زﻳﺮا ﮔﺮه ﮔﻮار ﺧﻮدش را ﮔﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺣﺮﻛﺖ ﭘﻴﭻ ﺧـﻮردن را ﺗﻤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮد؛ اﻣﺎ از ﺻﺪاي اﻳﻦ ﺳﻮت ،در ﺣﺮﻛﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮد و از زاوﻳﻪ اي ﻛﻪ ﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﺎﺳﺖ .ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﻳﺪ ﺟﻠﻮ دﻫﻨﻪ دو اﺗﺎق واﻗﻊ ﺷﺪه ﺷﺎدي ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ داد .ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﻋﺮﻳﺾ ﺗـﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻲ اﺷﻜﺎل ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﮕﺬرد .ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﭘﺪرش ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ و ﺑﺪ ﺧﻠﻘﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ او دﺳـﺖ داده ﺑـﻮد ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ در دﻳﮕﺮ را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار اﺟﺎزه رد ﺷﺪن ﺑﺪﻫﺪ .ﻓﻜـﺮ ﺛـﺎﺑﺘﻲ ﻛـﻪ در ﻛﻠـﻪ اش ﺑـﻮد ،ﻛـﻪ
ﻣﺴﺦ 15
ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻓﻮراً ﮔﺮه ﮔﻮار داﺧﻞ اﺗﺎق ﺷﻮد .او ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻣﻔﺼﻠﻲ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻻزم داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد و ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬرد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺻﺪاي داد و ﺑﻲ داد را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﻲ ﺷـﻨﻴﺪ .ﺑـﻲ ﺷـﻚ ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜﻪ او را ﺑﺮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﺬرد ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ در ﺑﻴﻦ ﻧﺒﻮد! اﻳﻦ ﺟﻨﺠﺎل ،ﻣﺜـﻞ ﺻـﺪاي ﺻـﺪ ﻫـﺰار ﭘـﺪر ،در ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻣﻮﻗﻊ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﺒﻮد و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎداﺑﺎد ﺧﻮد را ﻻي ﮔﺬرﮔﺎه در ﻛﺮد و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻤﻴﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﺪﻧﺶ از ﻳﻚ ﻃﺮف ﺑﺎﻻ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ از ﭼﻬﺎر ﭼﻮﺑﻪ در ﻛﻪ رﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪ آن ،از ﻟﻜﻪ ﻫﺎي ﺑﺪ ﻧﻤﺎ ،ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺮاﺷﻴﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﺪ .از ﻳﻚ ﻃﺮف ،ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ در ﻫﻮا ﻣﻮج ﻣﻲ زد و در ﻣﻴﺎن ﻫﻮا ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲ ﺧﻮرد .از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ،ﺑـﻪ ﻃﺮز دردﻧﺎﻛﻲ ﭘﺎﻫﺎ زﻳﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد .در اﻳﻦ وﻗﺖ ،ﭘﺪر از ﻋﻘﺐ ﻳﻚ اردﻧﮓ ﻣﺤﻜﻢ زد و اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺷﺪ .او ﺧﻂ ﺳﻴﺮ ﻃﻮﻳﻠﻲ را ﻃﻲ ﻛﺮد و ﻣﻴﺎن اﺗـﺎق ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺧـﻮرد؛ ﺧـﻮن ازش رﻓﺖ .در ﺑﺎ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺖ ﻋﺼﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﻜﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﮔﺮدﻳﺪ. *** ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻃﺮف ﻏﺮوب از ﺧﻮاب ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮگ ﺑﻮد ﺑﻴﺪار ﺷﺪ .ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣـﺰاﺣﻢ او ﻧﻤـﻲ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺑﻲ ﺷﻚ دﻳﺮﺗﺮ از اﻳﻦ ﺑﻴﺪار ﻧﻤﻲ ﺷﺪ زﻳﺮا ﺑﻪ ﺣﺪ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣـﺪ ﻛـﻪ ﺧﻮاب او را از ﺻﺪاي ﭘﺎﻫﺎي ﺧﻔﻲ و ﺻﺪاي ﻣﺤﺘﺎط ﻛﻠﻴﺪ در ﻗﻔﻞ در داﻻن ﻣﻐﺸﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد .اﻧﻌﻜﺎس روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺗﺮاﻣﻮاي ﺑﺮﻗﻲ روي ﺳﻘﻒ و ﺑﺎﻻي اﺛﺎﺛﻪ ،ﻟﻜﻪ ﻫﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اي اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ .وﻟـﻲ آن ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻛـﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻮد ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﺷﺖ .ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ از ﺟﺮﻳﺎن وﻗﺎﻳﻊ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺸﻮد ،آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺴﻮي در رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﻴﺶ ﺧﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻓﺎﻳﺪه آن داﺷﺖ ﭘﻲ ﻣﻲ ﺑﺮد ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ اﻃﺮاف ﺧﻮد را ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻃﺮف ﭼﭙﺶ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻳﻚ زﺧﻢ ﻃﻮﻳﻞ و ﻣﻬﻴﺞ را داﺷﺖ و ﻳﻚ رج از ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ .ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ در ﻃـﻲ وﻗـﺎﻳﻊ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﺪﻳﺪي ﺻﺪﻣﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻳﻚ ﭘﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ،آن ﭘﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻋﻀﻮ ﻣﺮده دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ. وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ در رﺳﻴﺪ ،ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ او را ﺟﻠﺐ ﻛﺮده :ﺑﻮي ﺧﻮراك .آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﺷﻴﺮ ﺷـﻴﺮﻳﻦ ﺷﺪه ﻛﻪ روﻳﺶ ﺗﻜﻪ ﻫﺎي ﻧﺎن ﺷﻨﺎور ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .از ﺷﺪت وﺟﺪ ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺧﻨﺪﻳﺪ ﭼﻮن از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣـﺎﻻ ﺑـﻪ اﺷﺘﻬﺎﻳﺶ اﻓﺰوده ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺳﺮش را ﺗﺎ ﭼﺸﻢ در ﻛﺎﺳﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻓﺮو ﺑﺮد وﻟﻲ ﺑﻪ زودي ﻧﺎاﻣﻴﺪاﻧـﻪ ﺑﻴـﺮون ﻛﺸـﻴﺪ؛ اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮي ﺻﺪﻣﻪ دﻳﺪه ﺷﻮم ،اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺘﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ .زﻳﺮا ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد ،ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ،ﺷﻴﺮ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻧﻤﻲ ﻛﺮد؛ ﮔﺮﭼﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﺷـﻴﺪﻧﻲ ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ و ﺑـﻲ ﺷـﻚ ﺧﻮاﻫﺮش از راه ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺗﻨﻔﺮ از ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﻣﻴﺎن اﺗﺎق آﻣﺪ. از درز در دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ،ﭼﺮاغ ﮔﺎز ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ .در اﻳﻦ وﻗﺖ ،ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭘـﺪر ﺑـﺮاي ﺧﺎﻧﻮاده اش روزﻧﺎﻣﻪ ﻋﺼﺮ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ،ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫـﻴﭻ ﺻـﺪاﻳﻲ ﺑـﻪ ﮔﻮﺷـﺶ ﻧﻤـﻲ رﺳـﻴﺪ .ﺷـﺎﻳﺪ اﻳـﻦ ﻗﺮاﺋـﺖ
16ﻣﺴﺦ
ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ و ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮاي او ﺷﺮح ﻣﻲ داد اﺧﻴﺮاً از ﺳﺮ ﺧـﺎﻧﻮاده اﻓﺘـﺎده ﺑﻮد .وﻟﻲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﻜﻮت ﺑﻮد در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻛﺴﺎﻧﻲ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ،ﺧﻴﺮه ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :ﺧﺎﻧﻮاده ﭼﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲ دﻏﺪﻏﻪ اي ﻛﺮده اﺳﺖ!« و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎﻟﻴﺪ زﻳﺮا از دﺳﺖ رﻧﺞ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش ،ﭼﻨﻴﻦ زﻧﺪﮔﻲ آرام را در ﭼﻨﻴﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .آﻳﺎ ﺣﺎﻻ ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﺷﺪ ،اﮔﺮ اﻳﻦ آراﻣﺶ و اﻳﻦ رﺿﺎﻳﺖ و راﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺧﺴﺎرت و ﺟﺎر و ﺟﻨﺠﺎل ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ؟ ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اﻓﻜﺎر ﺷﻮم را دور ﻛﻨﺪ ،ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﻛﻤﻲ ورزش ﻛﻨﺪ و ﺻﺪ ﻗﺪﻣﻲ روي ﺷﻜﻢ راه رﻓﺖ. ﻃﺮف ﻏﺮوب دﻳﺪ ،ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ و ﻳﻚ دﻓﻌﻪ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻛﺴـﻲ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ وارد ﺑﺸﻮد ،اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ را ﺑﺴﻴﺎر اﷲ ﺑﺨﺘﻜﻲ ﺗﻠﻘﻲ ﻛﺮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري اﻳﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ و ﻋﺰﻣﺶ را ﺟﺰم ﻛﺮد ،ﺗﺎ ﺣﺪي ﻛﻪ ﻣﻘﺪور ﺑﻮد ،ﺑﺎزدﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺸﻜﻮك را در اﺗﺎق ﺑﻴﺎورد و ﻳـﺎ اﻗـﻼً ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ .اﻣﺎ دﻳﮕﺮ در ﺑﺎز ﻧﺸﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻮد .ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ درﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻫﻤﻪ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻫﺠﻮم ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ درﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﻮد ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ او را ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪﻫﺎ را از ﭘﺸـﺖ ﺑﻪ در ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ! ﺧﻴﻠﻲ از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ روﺷﻨﺎﻳﻲ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺑﻴﺪار ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﺻﺪاي ﭘﺎي ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ را ﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺎورﭼﻴﻦ راه ﻣـﻲ رﻓﺘﻨﺪ .ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﻧﻴﺎﻣﺪ؛ او ﻣﺪت ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮاي ﺗﻔﻜﺮ راﺟـﻊ ﺑـﻪ ﺳـﺎزﻣﺎن زﻧـﺪﮔﻲ ﻧـﻮﻳﻦ در ﺗﺤﺖ اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ ،اﻣﺎ اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد در آﻧﺠﺎ دﻣﺮ و روي زﻣﻴﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻋﻠﺘﺶ را ﺑﺪاﻧـﺪ او را ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ .زﻳﺮا ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﻣﺴﻜﻦ داﺷﺖ و ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤـﻞ ﻋﺼـﺒﺎﻧﻲ و ﺑـﻲ اﺧﺘﻴﺎر ،ﺑﺎ وﺟﻮدي ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ رﻓﺖ .ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﺸﺘﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻜﻨﺪ؛ وﻟﻲ ﻓﻮراً آﻧﺠﺎ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺗﺄﺳﻒ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺗﻨﺶ زﻳﺎد ﭘﻬﻦ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ زﻳﺮ ﻣﺒﻞ ﺟﺎي ﺑﮕﻴﺮد. ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را در آﻧﺠﺎ ﮔﺬراﻧﻴﺪ :ﮔﺎﻫﻲ ﭼﺮت ﻣﻲ زد و از وﺣﺸﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ از ﺧﻮاب ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ؛ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻀﻄﺮب و اﻣﻴﺪﻫﺎي ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎً وﻇﻴﻔﻪ اش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آرام ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ،وﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎﮔﻮاري را ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻴﻠﺶ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺧﻮﻳﺸـﺎﻧﺶ ﻗﺎﺑـﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. از ﺻﺒﺢ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﺳﺖ آورد ﺗﺎ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﺟﺪﻳﺪي را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﺑﮕﺬارد .ﻫﻨﻮز ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺷﺐ ﺑﻮد ،ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﻟﺒﺎس ﻧﭙﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد در داﻻن را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜـﺎوي ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮده ،ﻓـﻮراً ﻣﻠﺘﻔﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺸﺪ؛ اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ او را زﻳﺮ ﻧﻴﻤﻜﺖ دﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ» :ﻋﺠﺐ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ! در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﭘﺮ ﻛﻪ ﻧﺰده! «...اﺣﺴﺎس وﺣﺸﺘﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدداري ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺗﻚ ﭘﺎ وارد ﺷﺪ؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺨﺺ ﺧﺎرﺟﻲ و ﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮش رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ ﺳـﺮش را ﺗـﺎ
ﻣﺴﺦ 17
ﻟﺐ ﻧﻴﻤﻜﺖ آورده ﺑﻮد ،او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد آﻳﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ را ﻧﺨـﻮرده اﺳـﺖ و ﻋﻠـﺘﺶ ﻧﺪاﺷـﺘﻦ اﺷـﺘﻬﺎ ﻧﺒﻮد؟ آﻳﺎ ﺑﺮاي او ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑـﻪ ﻣـﺬاﻗﺶ ﺑﻴﺎﻳـﺪ، ﺧﻮاﻫﺪ آورد؟ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدي ﺧﻮد اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد و ﺑـﺎ وﺟﻮد ﻣﻴﻞ ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ او دﺳـﺖ داده ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن از ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺎن ﺷﺪه ﺑـﻮد ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﺎﻳـﺪ و ﺑـﻪ دﺳـﺖ و ﭘـﺎي ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻴﻔﺘﺪ و از او ﺧﻮراﻛﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ،ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ داد ﻛﻪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮد ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺟﻠﺐ ﻧﻜﻨﺪ ،وﻟـﻲ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﭘﺮ اﺳـﺖ و ﺗﻌﺠـﺐ ﻛـﺮد دور آن ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه ﺷﻴﺮ ﭼﻜﻴﺪه ﺑﻮد .ﻛﺎﺳﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﻲ آﻧﻜـﻪ آن را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛـﺮد و ﺑـﻪ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ،از روي ﻛﻨﺠﻜﺎوي اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻴﺰي را داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺠﺎي آن ﻣﻲ آورد و در درﻳﺎي ﻓﻜﺮ ﻏﻮﻃﻪ ور ﺑـﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﺑﻜﻨﺪ .اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺎ اﻳﻦ درﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺑﺮادرش را ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻴﺎورد ،ﺧﻮراﻛﻲ ﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن روي ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﭼﻴﺪ :روي آن آﺷـﻐﺎل ﺳـﺒﺰي ﻫـﺎي ﻧﻴﻤﻪ ﮔﻨﺪﻳﺪه ،اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎي ﻏﺬاي دﻳﺮوز ﻛﻪ ﺳﺲ ﺳﻔﻴﺪي ﺑﻪ آن ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ،اﻧﮕﻮر ﻛﻮرﻧﺖ ،ﺑـﺎدام ،ﻳـﻚ ﺗﻜﻪ ﻧﺎن ﻛﺮه ﻣﺎﻟﻴﺪه ﻧﻤﻚ زده و ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺑﻲ ﻧﻤﻚ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﺎﺳﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ، دﻳﺮوز ﻗﻄﻌﺎً ﺗﻮي ذوق ﮔﺮه ﮔﻮار زده ﺑﻮد ،ﭘﺮ از آب ﻛﺮده .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮر اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮادرش ﺟﻠﻮ او ﻏﺬا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد. ﻇﺮﻓﺖ را ﺑﻪ ﺣﺪي رﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺴﺖ ،ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑـﻪ او ﺑﻔﻬﻤﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻣﺨﺘـﺎر اﺳـﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺨﻮرد .ﺣﺎل ﻛﻪ ﻣﻴﺰ ﺧﻮراك او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ زﺧﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻬﺒﻮدي ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﭼﻮن ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ اﺣﺴﺎس درد ﻧﻤﻲ ﻛﺮد. اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع او را ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎد زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آدﻣﻲ زاده ﺑﻮد ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ،ﻳﻜﻲ از اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﻛﻤﻲ ﺑﺮﻳﺪ و ﺗﺎ دﻳﺮوز درد ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :آﻳﺎ ﺣﺲ ﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﺷـﺪه؟« اﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻃـﺮز ﻧﺎﮔﻬـﺎن و ﺿﺮوري ،ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎم ﻏﺬﻟﻬﺎي دﻳﮕﺮ او ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻜﻴﺪن ﭘﻨﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ آدم ﺷﻜﻤﻮ ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻨﻴﺮ و ﺳﺒﺰي ﻫﺎ و ﺳﺲ را ﺑﻠﻌﻴﺪ .وﻟﻲ ﺗﺮه ﺑـﺎر ﺑـﻪ ﻣـﺬاﻗﺶ ﺧـﻮش ﻧﻴﺎﻣـﺪ؛ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮي آن ﺗﻮي ذوﻗﺶ ﻣﻲ زد و در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮردن ،آﻧﻬﺎ را از ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرش را ﺗﻤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮد و در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﺒﻞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ .ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻠﻴﺪ را ﺑﻪ ﺗﺄﻧﻲ در ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻛﺮﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﻮد وﺣﺸﺖ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﺷﺪ و ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻛﺮد ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺑﺮود .در ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎك ﻛﺮدن اﺗﺎق ﺑﻮد ،ﺑﺎ وﺟﻮد ﻏﺬاي ﻣﻔﺼﻠﻲ ﻛﻪ ﺧﻮرده و ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ در ﻛـﻨﺞ ﻋـﺰﻟﺘﺶ ﺑـﻪ
18ﻣﺴﺦ
زﺣﻤﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻤﺖ ﻻزم داﺷﺖ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ آن زﻳﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﺑﻴﻦ دو ﻋﺎرﺿﻪ ﺧﻔﻘﺎن ﭼﺸﻢ ﻫـﺎي ورم ﻛﺮده ﺧﻮاﻫﺮش را از زور ﮔﺮﻳﻪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون ﻧﻴﺖ ﺑﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺧﻮراﻛﺶ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻫـﻢ ﻛـﻪ او دﺳـﺖ ﻧﺰده ﺑﻮد ،ﺟﺎرو ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد و ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را در ﺳﻄﻠﻲ رﻳﺨﺖ و در ﭼﻮﺑﻲ آن را ﮔﺬﺷﺖ و دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺮون رﻓـﺖ ،ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺧﻤﻴـﺎزه ﺑﻜﺸـﺪ و ﺷﻜﻤﺶ را ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ از ﮔﻮﺷﻪ اﻧﺰواي ﺧﻮد ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ،ﻫﺮ روز ﺑﻪ او ﻏﺬا ﻣﻲ دادﻧﺪ؛ ﺻﺒﺢ ﭘﻴﺶ از ﺑﻴﺪار ﺷﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻛﻠﻔﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻇﻬـﺮ، ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ؛ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﭼﺮت ﻣﻲ زدﻧﺪ و اﻣﺎ ﻛﻠﻔﺖ ،در اﻳﻦ اوﻗﺎت ﻫﻤﻴﺸـﻪ ،ﺧـﻮاﻫﺮش ﺑﺮاي او ﻛﺎري در ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺗﺮاﺷﻴﺪ .واﺿﺢ اﺳﺖ آﻧﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ او از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮد ،وﻟـﻲ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ دادﻧﺪ ﻛﻪ از اﻣﺮ ﺧﻮراك او ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﺴﺘﺤﻀﺮ ﺑﺸﻮﻧﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎ را ﻧﻤﻲ آوردﻧﺪ؛ ﺷﺎﻳﺪ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺰار ﻧﺒﻮدﻧﺪ؛ ﺷﺎﻳﺪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ از زﺣﻤﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺎﻫﺪ .ﺑﺎﻳـﺪ ﺗﺼـﺪﻳﻖ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺪ اﻋﻼ ﺑﻮد. ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ روز اول ﺑﻪ ﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي دﻛﺘﺮ و ﻗﻔﻞ ﺳﺎز را از ﺳﺮ ﺑـﺎز ﻛﺮدﻧـﺪ؛ زﻳـﺮا ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ راﺑﻄﻪ ﻓﻜﺮي ﺑﺎ او داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺧﻮاﻫﺮش را ﻣﺴـﺘﺜﻨﻲ ﺑﻜﻨـﺪ ﺗﺼـﻮر ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ او ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮان را درﻳﺎﺑﺪ .او ﻓﻘﻂ راﺿﻲ ﺑﻮد ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ در اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺻﺪاي او را ﺑﺸﻨﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دو آه ﻧﺎم ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﻲ آورد .اﻳﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ،آن ﻫﻢ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮت ﺑﻪ اﻳﻦ وﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺮ ﺗﻤﻜﻴﻦ ﻓﺮود آورده ﺑﻮد .ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ آن ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺎدت ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻌـﺪﻫﺎ ﮔـﺎﻫﻲ روي ﻟـﺐ ﻫﺎي دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺗﻔﻜﺮي ﻛﻪ ﻟﻄﻒ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ و ﻳﺎ اﺟﺎزه ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺪﺳﻲ را ﺑﺰﻧﺪ دﻳﺪه ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻏﺬاﻫﺎ را ﻣﻲ ﺧﻮرد ،دﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :اﻣﺮوز ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻛﺮده!« دﻓﻌﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ از ﺧﻮد اﺷﺘﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاده ﺑﻮد ،ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﻏﻠﺐ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻤﻨﺎﻛﻲ اﻇﻬﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد» :ﺑﺎز ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﻧﺰده!« اﻣﺎ اﮔﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً از اﺧﺒﺎر اﻃﻼﻋﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ،ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﮔﻮش ﻣﻲ داد .ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺪاي ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ،ﺑﻪ ﻃﺮف دري ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﻲ ﺷـﺘﺎﻓﺖ و ﺑـﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﺑﻪ آن ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪ .در اواﻳﻞ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺻﺤﺒﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً راﺟﻊ ﺑﻪ او ﺑﻮد. در ﻃﻲ دو روز ،ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬا ،ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ رﻓﺘﺎر ﺑﺎ او اﺧﺘﺼﺎص داﺷﺖ .اﻳﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻮراك ﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﺸﻮد؛ زﻳﺮا اﻛﻨﻮن ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻃﺮف دو ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺪون ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ .اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻛﻠﻔﺖ؛ درﺳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﭘﻲ ﺑﺮد؛ آﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن روز اول زاﻧـﻮ زد و ﻋﺠﺰ و ﻻﺑﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎدر ،ﻓﻮراً او را ﺑﻴﺮون ﺑﻜﻨﺪ .ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ اﺟﺎزه ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺧـﻮد را از ﺧـﺎﻧﻮاده ﺑﺪﺳـﺖ آورد و اﺷﻚ ﻫﺎﻳﻲ از روي ﻧﻤﻚ ﺷﻨﺎﺳﻲ رﻳﺨﺖ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ اﻇﻬﺎر ﻟﻄﻒ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺴـﺒﺖ
ﻣﺴﺦ 19
ﺑﻪ او ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؛ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ،ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد .ﺿﻤﻨﺎً ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻮﺣﺸﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را اﺑﺮاز ﻧﻜﻨﺪ .ﻧﻪ ،ﻧﻪ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮوز ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد .ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ،آﺷﭙﺰي را ﺑﻪ ﮔـﺮدن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪان ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد؛ زﻳﺮا اﺷﺘﻬﺎ از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﺮ دم ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛـﻪ ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﺑﻴﻬﻮده اﻧﺪرز ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ: »ﻣﺘﺸﻜﺮم! ﺳﻴﺮم «.ﻳﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻦ ﺟﻮاب را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﺮوب ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮردﻧﺪ! اﻏﻠﺐ ﺧـﻮاﻫﺮ از ﭘﺪر ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﺑﺠﻮ ﺑﺨﻮرد؟ و ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﻴﻞ داوﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﺮود و ﺑﺨﺮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻜﻮت ﭘﺪر ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ رودرﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﻮد ،ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ درﺑـﺎن را ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ؟ وﻟـﻲ ﭘﺪر ﺑﺎ ﻳﻚ »ﻧﻪ« ﺗﺰﻟﺰل ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺟﻮاب ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻨﺘﻔﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ. در ﻃﻲ روزﻫﺎي اول ،آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ زن و دﺧﺘﺮش وﺿﻌﻴﺖ و دورﻧﻤﺎي ﻣﺎﻟﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻮﺿﻴﺢ داد .ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻲ رﻓﺖ ﻛﺎﻏﺬ ﻳﺎ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﻗﺒﺾ ﻫﺎﻳﻲ را از ﺻﻨﺪوق ورت ﻫﺎﻳﻢ ) (Wertheimﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ آن را از ﻏﺮق ﺷﺪن ﻧﺠﺎت داده ﺑﻮد -ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻛﻪ ورﺷﻜﺴـﺖ ﺷـﺪ -ﺑـﺮ ﻣـﻲ داﺷـﺖ و ﻣـﻲ آورد. ﺻﺪاي ﺑﺎز ﻛﺮدن ﻗﻔﻞ ﭘﺮ ﭼﻢ و ﺧﻢ و ﺑﺴﺘﻦ آن ،ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺟﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ در اﻳﺎم اﺳﺎرت ﮔﺮه ﮔﻮار ﺟﺰ اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﻣﺎﻟﻲ و ﻳﺎ اﻗﻼً ﺑﻌﻀـﻲ از ﻧﻜـﺎت آن ﺑـﺮاﻳﺶ آن ﻗـﺪر ﻛﻴﻒ ﻧﺪاﺷﺖ .زﻳﺮا ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮد ،آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﭘﺲ از آن ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺘﻲ ﻳﻚ »ﻓﻨﻴﻚ« را ﻫﻢ ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﺪ .در ﻫﺮ ﺣﺎل ،ﭘﺪر ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ او را از اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻢ از او ﻧﭙﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را رو ﺑﻪ راه ﻛﻨﺪ؛ ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺧﻮﻳﺸـﺎﻧﺶ ،ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ ،اﻳـﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﻧﺎﮔﻮار را ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺷﺎﻳﺎﻧﻲ ﺗﻦ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻛـﺎر داد. اﺑﺘﺪا ،ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺑﻲ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﺑﻮد و در اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﮔﺮد ﺗﺎﺟﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﻨﻨﺪه -ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻨـﺎﻓﻌﻲ ﻛـﻪ اﻳﻦ ﺷﻐﻞ در ﺑﺮ داﺷﺖ -ﻧﺎﻣﺰد ﮔﺮدﻳﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ ﺳﺎﻋﺪه ﺗﺮﻗﻴﺎﺗﺶ ،ﺑﺰودي ﺑﻪ ﭘﻮل ﻧﻘﺪي ﻣﺒﺪل ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﻣﺴﺮور ،روي ﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارد .اﻳﺎم ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻮد ...ﺑﻌـﺪ، دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺗﻮ آن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ .ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﻣﻲ آورد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﻣﺴﺎ را ﻧﺎن ﺑﺪﻫﺪ و در ﺣﻘﻴﻘﺖ ،اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ و ﺧﻮد او ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧـﺎﻧﻮاده اش، ﺑﺎ ﺗﺸﻜﺮ ،ﭘﻮل را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و او ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ ﻣﻲ داد وﻟﻲ اﻳﻦ داد و ﺳـﺘﺪ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﺗﻈـﺎﻫﺮ اﺣﺴﺎﺳـﺎت ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺻﻮرت ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد؛ آن ﻫﻢ ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ در ﺧﻔﺎ ،ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎل آﻳﻨﺪه او را ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ،ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎرج ﻓـﻮق اﻟﻌـﺎده اﻳـﻦ اﻗﺪام ،ﻛﻪ ﺳﻌﻲ داﺷﺖ از راه دﻳﮕﺮي ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺑﻜﻨﺪ ،وﻗﻌﻲ ﺑﮕﺬارد .در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑـﻮد ﮔﺮت ﺑﺎ او اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ داﺷﺖ .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻲ آﻣﺪ ﭼﻨﺪ روز را ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ ﺑﮕﺬراﻧﺪ ،اﻏﻠﺐ ،ﻣﻮﺿـﻮع ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ در ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ رد و ﺑﺪل ﻣﻲ ﺷﺪ .آﻧﻬﺎ ﻃﻮري راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮔﻔـﺖ و ﮔـﻮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ آرزوﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن آن ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪور اﺳﺖ .ﭘﺪر و ﻣـﺎدر اﺷـﺎرات ﺑـﻲ رﻳـﺎي آﻧﻬـﺎ را در اﻳـﻦ
20ﻣﺴﺦ
ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻤﻲ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ،اﻣﺎ ﮔﺮه ﮔﻮار در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ،ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪي ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮد وﻋﺪه ﻣﻲ داد ﻛـﻪ ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﻧﻮﺋﻞ ﻋﻤﻠﻲ ﻛﺮدن آن را رﺳﻤﺎً اﻋﻼم ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻓﻜﺎر ،اﻓﻜﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻛﻨﻮﻧﻲ او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺳﺎزش ﻧﺪاﺷﺖ ،در ﻣﻐﺰش ﺟـﻮﻻن ﻣـﻲ داد در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ در ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮد .ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻗﺪري ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷـﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ اﺧﺘﻴﺎر از دﺳﺘﺶ در ﻣﻲ رﻓﺖ؛ ﺳﺮش ﺑﻪ در ﻣﻲ ﺧـﻮرد .ﻓـﻮراً آن را ﺑﻠﻨـﺪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد؛ زﻳـﺮا ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻲ درﻧﮓ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺳﻜﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪ .ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪ اي ﭘﺪرش ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :آﻳﺎ ﺑﺎز ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟« و ﺑﻲ ﺷﻚ روﻳﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻣﻲ ﻛﺮد ،و ﺻـﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ،آﻫﺴﺘﻪ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﺪر ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﺧﻮد را از ﺳﺮِ ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه را دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورد و ﻳﺎ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ .زﻳﺮا در اوﻟﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﭘﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺮد .ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻧﻄﻖ ﻫﺎي او ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش از داراﻳﻲ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد ﻣﻘـﺪار وﺟﻬـﻲ اﻧﺪوﺧﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ؛ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ ،اﻣﺎ از ﻣﻨﺎﻓﻌﻲ ﻛﻪ روي آن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺎدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .از ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻓﻠﻮرن ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺖ ،ﻫﻤﻪ را ﺧـﺮج ﻧﻤـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و اﻳـﻦ ﻣﻮﺿـﻮع ﺑـﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اﺟﺎزه داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﭘﺲ اﻧﺪاز ﺑﻜﻨﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺳﺮش را ﭘﺸﺖ در از روي ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻜـﺎن ﻣﻲ داد و از اﻳﻦ ﻣĤل اﻧﺪﻳﺸﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد .ﺑﻲ ﺷﻚ ،ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺲ اﻧﺪازﻫﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ،ﻗﺮﺿﻲ را ﻛـﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ رﺋﻴﺲ او داﺷﺖ ،ﺧﻴﻠﻲ زودﺗﺮ ﻣﺴﺘﻬﻠﻚ ﺑﻜﻨﺪ .و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺧﻴﻠﻲ زودﺗﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺠﺎت او را ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ ﻛﺮد .وﻟﻲ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪي ﻛﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮز ،رﻓﺘﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد. ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ وﺟﻪ ﻛﻔﺎف ﺧﺎﻧﻮاده اش را ﻧﻤﻲ داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ آن زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻜﻨﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﻳﻜـﻲ دو ﺳﺎل ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮔﺬران ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺑﺲ .اﻳﻦ ﭘﺲ اﻧﺪاز ،ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﺒﻠﻐﻲ ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺮاي اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻓﻮري دﻳﮕﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ .اﻣﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﺑـﺮاي اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﺑﻮد ،ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻓﻜﺮي ﺑﺮاي ﺑﺪﺳﺖ آوردن آن ﻛﺮد .ﭘﺪر ،ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺰاج ﺳﺎﻟﻤﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ،ﻣﺮد ﻣﺴﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ ﻫﺮﮔﻮﻧـﻪ ﻛﺎري را ﺗﺮك ﻧﻤﻮده ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ اﻣﻴـﺪﻫﺎي ﻣﻮﻫـﻮم ﺑـﻪ ﺧـﻮد راه ﺑﺪﻫﺪ .در ﻣﺪت اﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺳـﺎل اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ،ﻛـﻪ اوﻟـﻴﻦ ﺗﻌﻄﻴـﻞ ﻳـﻚ دوره زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻲ آﻣﺪ -ﻛﻪ ﺻﺮف زﺣﻤﺖ و ﻋﺪم ﻣﻮﻓﻘﻴـﺖ ﮔﺮدﻳـﺪه ﺑـﻮد- ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد .اﻣﺎ ﻣﺎدر ﭘﻴﺮ ﺑﺎ ﻣﺮض ﺗﻨـﮓ ﻧﻔﺴـﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﭼﻪ از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻓﻮق اﻟﻌـﺎده اي ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ راه ﺑـﺮود و ﻧﻴﻤـﻲ از وﻗـﺘﺶ را روي ﻧﻴﻤﻜـﺖ ﺑﮕﺬراﻧﺪ و ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﺑﮕﺬارد ﻛﻪ ﺧﻔﻪ ﻧﺸﻮد .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ؟ ﻳﻚ دﺧﺘـﺮ
ﻣﺴﺦ 21
ﺑﭽﻪ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲ دﻏﺪﻏﻪ اي ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻣﻲ ﻛﺮد ،آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﻳﻌﻨﻲ :ﻟﺒﺎس ﻗﺸﻨﮓ ﺑﭙﻮﺷﺪ .ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻤـﻚ ﺑﻜﻨـﺪ ،ﺿـﻤﻨﺎً ﺑﻌﻀـﻲ ﺗﻔﺮﻳﺤـﺎت ﻣﺨﺘﺼـﺮ ﻫـﻢ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً وﻳﻠﻮن ﺑﺰﻧﺪ -آﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ او ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻮل در ﺑﻴﺎورد؟ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻤﻴﺸﻪ در را ول ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻲ رﻓﺖ روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﭼﺮﻣﻲ-ﻛﻪ ﺧﻨﻜﻲ آن ﺑﻪ ﺗﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ از زﺟﺮ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ ،ﮔﻮارا ﻣﻲ آﻣﺪ -ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ. اﻏﻠﺐ ﺷﺐ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲ زد ،ﭼﺮم ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ را ﻣﺪت ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﺮاﺷﻴﺪ .ﺑﻌﻀﻲ اوﻗـﺎت، ﺑﻲ آﻧﻜﻪ از درد ﺧﻮد ﺷﺎﻛﻲ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠـﺮه ﻣـﻲ ﻟﻐﺰاﻧﻴـﺪ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ،ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ آورد و ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻳﻠﻪ ﻣﻲ داد .ﻧﻪ از ﻟﺤﺎظ ﺗﻔﺮﻳﺢ از ﻣﻨﻈﺮه ﺑﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘـﻂ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺣﺲ آزادي اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً از ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،زﻳﺮا ﺣـﺎﻻ روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺣﺘﻲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﻪ را -ﻛﻪ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آدﻣﻲ زاد ﺑـﻮد آن دوره را ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﻮن زﻳﺎد ﺧﻮب ﻣﻲ دﻳﺪ -ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ و اﮔـﺮ ﻳﻘـﻴﻦ ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ در ﺷـﺎرﻟﻮﺗﻦ اﺷﺘﺮاﺳﻪ در ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ آرام و ﺷﻬﺮي ﻣﻨﺰل دارد ،ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎور ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺮه او ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ و در آﻧﺠﺎ آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮأم ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧﻮاﻫﺮ دﻗﻴﻖ ﻛﻪ دوﺑﺎر ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘـﻲ را ﺟﻠـﻮ ﭘﻨﺠﺮه دﻳﺪ ،ﻓﻬﻤﻴﺪ و از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ اﺗﺎق را ﭘﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ ﻟﻐﺰاﻧﻴـﺪ و ﺣﺘـﻲ درﻳﭽﻪ زﻳﺮ ﭘﻨﺠﺮه را ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ. اﮔﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و از آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺸﻜﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ،ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺪﻣﺎت او را ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻜﻨﺪ ،وﻟﻲ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﺑﻮد و درد ﻣﻲ ﻛﺸـﻴﺪ .ﮔـﺮت ﻃﺒﻴﻌﺘـﺎً ﻣـﻲ ﻛﻮﺷـﻴﺪ ﺟﻨﺒﻪ دﺷﻮار وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮد را از ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،و ﻫﺮﭼﻪ زﻣﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ داد .وﻟﻲ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮادرش آﺷﻜﺎرا ﺑﻪ ﺑﺎزﻳﭽﻪ او ﭘﻲ ﺑﺒﺮد .ﺣﻀﻮر او ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﺪﻳﺪي ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﺗﺎ وارد ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺑﺎ وﺟﻮد دﻗﺘﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﻨﻈﺮه اﻳﻦ اﺗﺎق را از ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮان ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺴﺘﻦ در را ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ دوﻳﺪ ،دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﻛـﺖ آن را ﺑـﺎز ﻣـﻲ ﻛـﺮد؛ ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﺧﻔﻪ ﺷﺪن ﻗﻄﻌﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴـﻖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ .روزي دوﺑﺎر ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﺠﻮم و ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار در ﺗﻤﺎم ﻣـﺪﺗﻲ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ،زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ .او ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ،ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در اﺗﺎق او ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ و اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ را ﺑﻪ او ﻧﺪﻫﺪ. ﻳﻚ روز -ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻮد و ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻴﭻ ﻋﻠﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ از او ﺑﺘﺮﺳﺪ- ﻛﻤﻲ زودﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل وارد ﺷﺪ و او را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ و در وﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ وﺣﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد از ﭘﻨﺠﺮه ﺑـﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .اﮔﺮ وارد اﺗﺎق ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺑﺮاي ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﭼﻮن وﺿـﻊ او ﻣـﺎﻧﻊ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ ،اﻣﺎ از ورود ﺧﻮدش ﻧﺎراﺿﻲ ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺟﺴﺖ و در را ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺴﺖ .ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺧـﺎرﺟﻲ ﻣـﻲ
22ﻣﺴﺦ
ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺧﻮاﻫﺮش را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﺎز ﻧﮕﻴﺮد .ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ،ﺑﻪ زودي زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ،ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﮔﺮت ﻣﺎﻧﺪ .و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺮاﺳﺎن ﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮد .از آﻧﺠﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﻜﻠﺶ ،ﻫﻨﻮز ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻔﺮت در دﺧﺘﺮ ﺑﻴﭽﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳـﻦ ﻃـﻮر ﺧﻮاﻫـﺪ ﻣﺎﻧـﺪ- ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻘﺪر او ﺑﺎﻳﺪ دﻧﺪان روي ﺟﮕﺮ ﺑﮕﺬارد ﺗﺎ از ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻛﻪ از زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻓﺮار ﻧﻜﻨﺪ .ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه را از ﭼﺸﻢ او ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ،ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺷـﻤﺪ روي ﭘﺸـﺘﺶ ﮔﺮﻓـﺖ و روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ آورد .اﻳﻦ ﻛﺎر ،ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ و ﺷﻤﺪ را ﻃﻮري ﭘﻬﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش -اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧـﻢ ﻫﻢ ﺑﺸﻮد -زﻳﺮ ﻣﺒﻞ را ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﻫﺮﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺮ اﻳﻦ اﺣﺘﻴﺎط را ﺑﻴﻬﻮده ﻓﺮض ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﺷـﻤﺪ را ﺑﺒﺮد؛ زﻳﺮا ﭘﻲ ﻣﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻟﺬﺗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻜﻨﺪ .اﻣﺎ او ﺷﻤﺪ را ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ ﺳﺮش را ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده در آورد ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳـﻦ اﺻـﻼح ﺟﺪﻳـﺪ را در ﺧـﻮاﻫﺮش ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﺪ ،در ﭼﺸﻢ ﻫﺎي او ﻧﮕﺎه ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ اي را درﻳﺎﻓﺖ. در ﭘﺎﻧﺰده روز اول ،ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ دﻳﺪن او ﺑﻜﻨﻨﺪ و اﻏﻠﺐ ﻣﻲ ﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ از ﭘﺸﺘﻜﺎر ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ؛ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺮ اﻳﻦ از او دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﻧﺪ و او را دﺧﺘﺮ ﺑـﻲ ﻣﺼـﺮﻓﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ .ﺣﺎﻻ ،اﻏﻠﺐ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر دم اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲ ﻛﺸـﻴﺪﻧﺪ ﻛـﻪ دﺧﺘﺮﺷـﺎن اﺗﺎق را ﭘﺎك ﺑﻜﻨﺪ و در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮوج ﺑﻪ دﻗﺖ ﻧﻘﻞ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ اﺗﺎق در ﭼﻪ وﺿﻌﻲ ﺑـﻮده و ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﭼـﻪ ﭼﻴـﺰ را ﺧﻮرده ﺑﻮده و اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺗﺎزه اي ﻛﺮده؛ ﺑﻪ ﻋﻼوه از او ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ :آﻳﺎ در ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺒﻮدي ﺣﺎﺻﻞ ﺷـﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ .ﻣﺎدر ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺑﺮاي دﻳﺪار ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ،وﻟﻲ دﺧﺘﺮ و ﭘﺪر ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ .ﮔـﺮه ﮔـﻮار ،ﺑـﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎ دﻻﻳﻞ آﻧﻬﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد .ﻣﻊ ﻫﺬا ،ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑـﻪ زور از او ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮي ﻛـﺮد؛ ﻣﺜﻼً وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ» :ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺒﻴﻨﻢ!« ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘـﺎد ﺷـﺎﻳﺪ ﺧـﻮب ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻣﺎدرش اﮔﺮ ﺷﺪه در روز ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ او ﺑﻴﺎﻳﺪ .اﻳﻦ ﻛﺎر ﺟﻨﻮن آﻣﻴﺰ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﻣﺜﻼً ﻫﻔﺘﻪ اي ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ؛ زﻳـﺮا او ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﻮاﻫﺮش ،ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﺷﺠﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﺑﺮوز ﻣﻲ داد دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد ،ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﭘﻲ ﺑﺒﺮد -ﻛﻲ ﻣﻲ داﻧﺪ؟ -ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺳـﻨﮕﻴﻦ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻣﮕﺮ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ. آرزوي دﻳﺪن ﻣﺎدرش ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮآورده ﺷﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار در ﻣﺪت روز ،از ﻟﺤﺎظ رﻋﺎﻳﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ،از رﻓـﺘﻦ ﺟﻠـﻮ ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﮔﺮدش ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗـﻮي اﺗـﺎق ﻣـﻲ ﻛـﺮد ﺟﺒﺮان ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺒـﻮد .آﻳـﺎ داﻳﻤـﺎً دراز ﺑﻜﺸـﺪ؟ در ﻣﺪت ﺷﺐ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ .ﺑـﻪ زودي از ﺧﻮراك ﻫﻢ ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﺎدت ﻛﺮد در ﺗﻤﺎم ﺟﻬـﺎت، روي دﻳﻮار و ﺳـﻘﻒ ﻫـﻢ ،از ﻟﺤـﺎظ ﺳـﺮﮔﺮﻣﻲ ﮔـﺮدش ﺑﻜﻨـﺪ.
ﻣﺴﺦ 23
ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﮔﺮدش روي ﺳﻘﻒ را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ؛ ﻛﻪ آوﻳﺰان ﺑﺸﻮد .اﻳﻦ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ روي ﻛـﻒ اﺗﺎق راه ﺑﺮود ،ﭼﻮن ﻧﻔﺴﺶ آزادﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻮﺳﺎﻧﻲ ﺧﻔﻴﻔﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲ داد و از ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺮﺧﺘـﻲ ﻛـﻪ آن ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار دﺳﺖ ﻣﻲ داد ﺑﺮاﻳﺶ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ،ﺳﻘﻒ را ول ﺑﻜﻨـﺪ و روي زﻣـﻴﻦ ﻧﻘـﺶ ﺑﺒﻨﺪد .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺪن ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ ،ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻘﻮط را ﺑﻲ ﺧﻄﺮ ﺑﻜﻨﺪ .ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ زودي ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺟﺪﻳﺪ او ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ در ﻃـﻲ ﮔـﺬرﮔﺎه ﺧـﻮد ،روي دﻳـﻮار ،آﺛـﺎر ﭼﺴﺒﻲ ﻛﻪ از او ﺗﺮاوش ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﺮت ﺑﻪ ﻓﻜﺮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﺮدش ﻫﺎي او را آﺳﺎن ﺗـﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳـﺪ و اﺛﺎﺛﻴﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ دﺳﺖ و ﭘﺎ را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺨﺼﻮص دوﻻﺑﭽﻪ و ﻣﻴﺰ ،را ﺑﻴﺮون ﺑﺒﺮد .ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧـﻪ آن ﻗـﺪر ﻗـﻮي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ﺟﺮأت ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﭘﺪرش ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫﺪ .اﻣﺎ ﻛﻠﻔﺖ ،ﺣﺘﻤـﺎً اﻳـﻦ ﻛﺎر را ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲ ﻛﺮد؛ زﻳﺮا اﮔﺮ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ،ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ آﺷﭙﺰ ﻗﺪﻳﻢ ،ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ »اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ« ﻣـﻲ ﻧﻤﻮد؛ ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ داﻳﻤﺎً ﭘﺸﺖ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺳﻨﮕﺮﺑﻨﺪي ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﺎز ﻧﻜﻨﺪ ،ﻣﮕﺮ در اﺛﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﻋﺎﺟـﻞ، ﭘﺲ ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﺟﻮان راه دﻳﮕﺮي ﻧﻤﺎﻧﺪ ،ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ روزي ﻛﻪ ﭘﺪر ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ از ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ .ﻣـﺎدر در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻇﻬﺎر ﺷﺎدي ﻣﻲ ﻛﺮد -ﻛﻪ ﺟﻠﻮ در اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ را ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد -ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ .ﺧـﻮاﻫﺮ آﻣﺪ ،ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻗﺒﻠﻲ ﻛﺮد و ﻣﺎدر ﻧﮕﺬاﺷﺖ داﺧﻞ ﺷﻮد ،ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺗﻔﺘﻴﺶ او ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ .ﮔﺮه ﮔـﻮار دﺳـﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﻤﺪ را ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻴﺶ از ﻣﻌﻤﻮل ،ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و ﭼﻴﻦ زﻳﺎدي ﺑﻪ آن داد؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮع آن ﺣﺎﻟـﺖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻲ ﺟﺎن ﺳﺎده را داد .اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ از زﻳﺮ ﺷﻤﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎدرش را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻜﻨـﺪ، ﻓﻘﻂ از آﻣﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد .دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﮔﻔﺖ» :ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻴﺎﻳﻲ ،ﭼﻮن دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﻮد «.و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ دﺳﺖ ﻣﺎدرش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،او را وارد ﻛﺮد! اﻛﻨﻮن ،ﮔﺮه ﮔﻮار ﺻﺪاي دو زن ﻧﺎﺗﻮان را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺟﺎﺑﺠـﺎ ﻛﺮدن دوﻻﺑﭽﻪ ﻛﻬﻨﻪ ،ﺗﻘﻼ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .اﻳﻦ ﻣﺒﻞ وزن ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ داﺷﺖ .ﺧﻮاﻫﺮ ،ﺑﺎ وﺟﻮد ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣـﺎدر ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﺪ ،دﺷﻮارﺗﺮﻳﻦ وﻇﺎﻳﻒ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺻﺮف ﻛﺮد؛ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﺮ آن ﻋﺮق ﻣﻲ رﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺎدر اﻇﻬـﺎر داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ دوﻻﺑﭽﻪ ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ زﻳﺎد ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد و ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن ﭘـﺪر ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻣﻮﻓـﻖ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺒﻞ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن اﺗﺎق آﻣﺪه ﺑﻮد ،راه آﻣﺪ و ﺷﺪ را از ﻫﺮ ﻃﺮف ﻣﺴﺪود ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﺑﺎﻻﺧﺮه و ﺧﺼﻮﺻـﺎً، ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻧﺒﻮدن اﺛﺎﺛﻴﻪ اﺗﺎﻗﺶ راﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﺎدر ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ» :ﻧﻪ ﻣﻨﻈﺮه ﻟﺨﺖ دﻳﻮار ،ﻗﻠﺒﺶ را ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺸﺮد! ﭼﺮا ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻤﻴﻦ اﺣﺴﺎس را ﻧﻤﻲ ﻛﺮد؟ او ﻛﻪ دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ ﺧﻮد ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺣﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ او را در اﺗﺎق ﺧﺎﻟﻲ واﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ؟« ﻣﺎدر ،ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺴﻴﺎر آﻫﺴﺘﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: »اﻳﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؟« اول ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻛﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ،ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺸﻨﻮد -ﻣﻘﺼﻮد ،ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻠﻤﺎت ﻧﺒﻮد ،ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ،وﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺸﻨﻮد:
24ﻣﺴﺦ
»آﻳﺎ ﺑﺮﭼﻴﺪن اﺛﺎﺛﻴﻪ اش اﻳﻦ ﻃﻮر واﻧﻤﻮد ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ از اﻣﻴﺪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ اش ﺻـﺮف ﻧﻈـﺮ ﻛـﺮده اﻳـﻢ و از ﺑﺪﺟﻨﺴﻲ او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد وا ﻣﻲ ﮔﺬارﻳﻢ؟ ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺗـﺎق دﺳـﺖ ﻧﺨـﻮرده ،ﻣﺜـﻞ ﺳـﺎﺑﻖ، ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺣﺎﻟﺶ دوﺑﺎره ﺟﺎ آﻣﺪ ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻧﺒﻴﻨﺪ و زودﺗﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﻜﻨﺪ«. ﮔﺮه ﮔﻮار ،از ﺷﻨﻴﺪن ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺎدرش ﭘﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ در ﻃﻲ دو ﻣﺎه زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ ،ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ ﺑـﺎ او ﺣﺮف ﻧﺰده ،ﻣﺸﺎﻋﺮش ﻣﺨﺘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ،وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻃﻮري اﻳﻦ ﺗﻤﺎﻳﻞ را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻟﺨـﺖ، ﻣﻨﺰل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .اﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد اﻳﻦ اﺗﺎق ﮔﺮم ،ﻛﻪ از ﻟﺤﺎظ آﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎ اﺛﺎﺛﻴﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ آراﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻳﻚ ﻏﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮدد و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ و ﺳﺮﻳﻌﻲ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ او ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﺸﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ روي دﻳﻮارﻫـﺎ ﺧﻞ ﺧﻞ ﺑﺎزي در ﺑﻴﺎورد و ﺑﮕﺮدد .ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ،ﻛﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣـﻲ داد و ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ از ﺣﺎل ﻛﺮﺧﺘﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﻣﺎدرش -ﻛﻪ از دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮد -ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد» :ﻧﻪ ،ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﻧﺰﻧﻴﺪ ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ! او ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺛﺎﺛﻴﻪ ﻣﺤﺮوم ﺑﺸﻮد! و ﺑﺮ ﻓﺮض ﻛﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ او روي دﻳﻮار ﺑﺨﺰد ،اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ،ﻧﻪ ﺑﻪ زﻳﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻮد او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد«. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ،ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﻫﻤﺮاه ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﻣﺴﺘﺒﺪاﻟﺮأي ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻲ دﻟﻴﻞ ﻧﺒﻮد .اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ،ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﺎدرش ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴـﺮد ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﻣﻴﺰ و دوﻻﺑﭽﻪ -ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺎﺳﻲ او ﺑﻮد -ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺒـﺮد؛ ﺑـﻪ ﺟـﺰ ﻧـﻴﻢ ﺗﺨـﺖ ﻛـﻪ وﺟﻮدش ﻻزم ﺑﻮد .ﭘﺎﻓﺸﺎري او از ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ و ﻳﺎ ﺣﺲ ﺟﺪﻳﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﻮد ،ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز دﺷﻮاري ﺑﺪﺳـﺖ آورده ﺑﻮد ،ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﻧﻪ ،در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺮاي ﮔﺮدش ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻓﻀﺎي زﻳﺎدي اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﺛﺎﺛﻴﻪ را اﺳﺘﻌﻤﺎل ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ .اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ اﺣﺴﺎﺳـﺎﺗﻲ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻫﻢ ﺳﻦ او در ﺗﺼﻤﻴﻤﺶ ﺑﺪون دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺒﻮد ،ﻳﻌﻨﻲ اﺧﻼق ﻣﺘﻐﻴﺮي ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻣﻮرد ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﺷﻮد و در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ او را وادار ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ وﺿﻊ ﺑﺮادرش را ﺑﻪ ﻃﺮز ﻓﺠﻴﻌﻲ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺪﻫﺪ ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺪاﻛﺎري ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ .زﻳﺮا از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ،ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﮔﺮت ،ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻠـﻲ ﺑﻴﺎﻳـﺪ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ روي دﻳﻮارﻫﺎي ﻟﺨﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﺷﺖ. ﻟﺬا از ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد ،ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻣﺎدرش -ﻛﻪ ﻣﺤﻴﻂ اﻳﻦ اﺗﺎق را ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﺑـﻲ اراده ﻛـﺮده ﺑـﻮد -ﺑﺮﻧﮕﺸـﺖ و ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺣﻤﻞ دوﻻﺑﭽﻪ ،ﺑﻪ دﺷﻮاري ﺑﺎ او ﻛﻤﻚ ﻛﺮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ از دوﻻﺑﭽـﻪ ﭼﺸـﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ ،اﻣﺎ ﻣﻴﺰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ زن ﻫﺎ دوﻻﺑﭽﻪ را ،ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻧﺪ؛ ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺎ اﺣﺘﻴﺎط و زرﻧﮕﻲ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون آورد ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻨﺎﺳﺐ را ﺑﺮاي دﺧﺎﻟﺖ ﺑﺴﻨﺠﺪ .از ﻗﻀﺎ ،اول ﻣـﺎدر وارد ﺷـﺪ؛ زﻳﺮا ﮔﺮت ،در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ،ﺑﺎزوﻫﺎ را دور دوﻻﺑﭽﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و از ﭼﭗ ﺑﻪ راﺳﺖ آن را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ،ﺑﻲ آﻧﻜـﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﺎﺑﺠﺎﻳﺶ ﺑﻜﻨﺪ .ﻣﺎدر ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺒﻴﻨﺪ ،ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﺧﺘﻼل ﻓﻜﺮي ﺑﻪ او دﺳـﺖ داده؛ ﺗﺮﺳﻴﺪ و ﺗﺎ آن ﻃﺮف ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ،دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ،ﻋﻘﺐ رﻓﺖ وﻟﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﺮﻛـﺖ ﺧﻔﻴـﻒ ﺟﻠـﻮ ﺷـﻤﺪ
ﻣﺴﺦ 25
ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ زن ﻣﺴﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﺮد .ﺑﻲ درﻧﮓ ،اﻳﺴﺖ ﻧﻤﻮد؛ ﻟﺤﻆ اي ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺧﺸـﻚ ﺷـﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺴﻮي ﮔﺮت ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺧﻮدش دﻟﺪاري ﻣﻲ داد ﻛﻪ اﺗﻔﺎق ﻓﻮق اﻟﻌﺎده رخ ﻧﺪاده و ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺗﻜـﻪ ﭼـﻮب و ﺗﺨﺘـﻪ را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .از آﻣﺪ و ﺷﺪ زن ﻫﺎ و اﻇﻬﺎر ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺻﺪاي ﻟﻐﺰش اﺛﺎﺛﻴﻪ روي ﻛﻒ اﺗﺎق ،ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻫﻴﺎﻫﻮي ﻏﺮﻳﺒﻲ را ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﻫﺮ ﺳﻮ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮﭼﻪ ﺳـﺮش را ﺑـﻪ ﺷـﺪت ﺗـﻮ ﻣـﻲ ﻛﺸـﻴﺪ و ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪ .ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺤﻤـﻞ اﻳـﻦ ﺷـﻜﻨﺠﻪ ،در ﻣـﺪت ﻃـﻮﻳﻠﻲ، ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻘﺪور ﻧﺒﻮد .اﺗﺎق او را ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ دوﺳـﺖ ﻣـﻲ داﺷـﺖ ﻣـﻲ ﺑﺮدﻧـﺪ .ﺗـﺎﻛﻨﻮن دوﻻﺑﭽﻪ را ،ﻛﻪ اره ﺑﺮش ﭼﻮب و ﺗﻤﺎم اﻓﺰارش در آن ﺑﻮد ،ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﺮش را ﻛﻪ ،ﻛﻪ از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ روي زﻣﻴﻦ ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ،اﻳﻦ ﻣﻴﺰ ﻛﻪ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﺠـﺎرت و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻲ را روﻳﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ،ﻧﻪ .ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آﻧﻬـﺎ ﻣﻮاﻓـﻖ ﺑﺎﺷـﺪ .ﺑﻌـﺪ ﻫـﻢ ﺣﻀﻮرﺷﺎن را ﻛﺎﻣﻼً ،ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد ،زﻳﺮا آﻧﻬﺎ از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺻﺪا ﺳـﻨﮕﻴﻦ ﭘﺎﻳﺸـﺎن ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ،آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻔﺲ ﺗﺎزه ﻛﻨﻨﺪ ،ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺑﻴـﺮون دوﻳﺪ و ﺑﻪ ﻗﺪري ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺟﻬﺖ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد؛ زﻳﺮا ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ از ﭼﻪ راﻫﻲ ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺪام ﺑـﻪ ﻧﺠﺎت ﺧﻮد ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .ﻧﺎﮔﻬﺎن ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدش را در ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪه و روي دﻳﻮار ﻟﺨﺖ اﻫﻤﻴﺖ ﺑﻪ ﺳﺰاﻳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ از ﺟﺪار دﻳﻮار ﺑﺎﻻ رﻓﺖ؛ روي ﺷﻴﺸﻪ ﺗﻨﻪ داد و ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮز ﮔﻮراﻳﻲ او را ﺧﻨﻚ ﻛﺮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺧﻮد ،ﻛﺎﻣﻼً روي اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﻗﻼً ،ﻛﺴﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و آن را ﺑﺮدارد ،ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ زن ﻫﺎ را در ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﻫﻢ اﺟﺎزه اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪاده و ﺑﻪ اﺗﺎق او ﻣـﻲ آﻣﺪﻧـﺪ .ﮔـﺮت ،ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً ﻛﻤـﺮ ﻣـﺎدرش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ آورد .ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ» :ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻴﺴﺖ؟« ﭼﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ ﺗـﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮔﺮه ﮔﻮار اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ،اﮔﺮ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺧـﻮد را ﺣﻔـﻆ ﻛـﺮد ،ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮاي ﺧـﺎﻃﺮ ﻣﺎدرش ﺑﻮد .ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ او ﺧﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺒﻴﻨﺪ ،ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﻟﺮزه ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد ،ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ،اﻇﻬﺎر داﺷﺖ» :زود ﺑﺎش ﺑﺮوﻳﻢ ،ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ «.ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻗﻄﻌﻲ اﺳﺖ؛ زﻳﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اﺑﺘﺪا ،ﻣـﺎدر را در ﺟـﺎي اﻣـﻦ ﺑﮕﺬارد و ﺑﻌﺪ او را از روي ﻋﻜﺲ ﺑﺮاﻧﺪ .اﮔﺮ ﺟﺮأت ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨـﺪ و ﭼـﻮن ﮔـﺮه ﮔـﻮار روي ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ از آن دﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻴﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺠﻬﺪ. اﻣﺎ در اﺛﺮ ﺣﺮف ﮔﺮت ،ﻣﺎدرش ﻣﻀﻄﺮب ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻟﻜﻪ ﺑﺰرگ ﻗﻬﻮه اي را روي ﻛﺎﻏﺬ دﻳﻮار دﻳـﺪ؛ ﻗﺒـﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ،ﺑﺎ ﺻﺪاي دو رﮔﻪ ﺧﺮاﺷﻴﺪه اي ﻓﺮﻳﺎد زد» :آه ﺧﺪاﻳﺎ! ﺧﺪاﻳﺎ!« ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺎﻣﻞ ،دﺳﺖ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺻﻠﻴﺐ روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﻏﻠﺘﻴﺪ و از ﻫﻮش رﻓﺖ .ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺸﺘﺶ را
26ﻣﺴﺦ
ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮده ،ﻧﮕﺎه زﻫﺮ آﻟﻮدي ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ» :اوه ﮔﺮه ﮔﻮار!« اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻛﻠﻤﻪ اي ﺑﻮد ﻛـﻪ ﭘـﺲ از ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ،ﺑﻪ او ﺧﻄﺎب ﻛﺮد .ﺳﭙﺲ ،دوﻳﺪ از اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﻧﻤﻚ ﺑﻴﺎورد ﺗﺎ ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﻫـﻮش ﺑﻴـﺎورد .ﮔـﺮه ﮔﻮار ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﻜﺶ ﺑﻜﻨﺪ -اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰوم از ﺗﺼﻮﻳﺮ دﻓﺎع ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ -اﻓﺴﻮس! ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛﻮﺷﺶ دﺷﻮاري ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ از آن ﻛﻨﺪه ﺑﺸـﻮد .ﺑﻌـﺪ دوﻳـﺪ در اﺗـﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺆﺛﺮي ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻜﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ راﺿـﻲ ﺷـﺪ در ﻣـﺪﺗﻲ ﻛـﻪ او ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ زﻧﺪ ،ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ .زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮت ﺑﺮﮔﺸﺖ ،وﺣﺸﺖ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ داد ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ اﻓﺘﺎد و روي زﻣﻴﻦ ﺷﻜﺴﺖ؛ ﺧﺮده ﻫﺎي آن ،ﺻـﻮرت ﮔـﺮه ﮔـﻮار را ﺧﺮاﺷـﻴﺪ و دواي ﺗﻨـﺪي ﺑـﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺷﺘﻚ زد .ﮔﺮت ﻫﻢ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺗﺄﻣﻞ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﺑـﺮدارد ﺷـﺘﺎب زده ﺑـﻪ ﻃﺮف ﻣﺎدرش رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺖ ﭘﺎ در را ﺑﺴﺖ .ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ،ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻣﺎدرش -ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺧﻄﺎي او ﺷﺎﻳﺪ رو ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﻮد -ﺟﺪا ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻮد ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ وﻇﻴﻔﻪ او ﻣﺎﻧﺪن ﭘﻬﻠـﻮي ﻧـﺎﺧﻮش ﺑـﻮد ﺑﻴﺮون ﺑﺮود ،ﻧﺨﻮاﺳﺖ در را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ ﭘﺲ ،ﻛﺎر دﻳﮕﺮي از او ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد ،ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﺪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ ﺑﻮد ،ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﻮﻻن روي دﻳﻮارﻫﺎ و اﺛﺎﺛﻴﻪ و ﺳﻘﻒ ﻛﺮد .آن ﻗﺪر ﮔﺸﺖ زد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﻃﺮاﻓﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ،ﻣﻴﺎن ﻣﻴﺰ ﺑﺰرگ اﻓﺘﺎد. ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ ،ﮔﺮه ﮔﻮار ،از ﺧﺴﺘﮕﻲ در آﻧﺠﺎ دراز ﻛﺸﻴﺪ و اﻃﺮاﻓﺶ را ﺳﻜﻮت ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .اﻳـﻦ را ﺑﻪ ﻓﺎل ﻧﻴﻚ ﮔﺮﻓﺖ وﻟﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ زﻧـﮓ در را زدﻧـﺪ .ﻛﻠﻔـﺖ ﻃﺒﻴﻌﺘـﺎً در آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺟﻠـﻮ ﺧـﻮدش را ﺳﻨﮕﺮﺑﻨﺪي ﻛﺮده ﺑﻮد .ﮔﺮت رﻓﺖ و در را ﺑﺎز ﻛﺮد .ﭘﺪر وارد ﺷﺪ ،ﻓﻮراً ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳـﺖ؟« ﺑـﻲ ﺷـﻚ ،از ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮرﻳﺪه ﮔﺮت ﺑﻮ ﺑﺮد .دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ اي ﺟﻮاب داد -اﺣﺘﻤـﺎل داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺻـﻮرﺗﺶ را روي ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺪر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد» -از دﺳﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻣﺎدر ﺟﺎﻧﻢ ﻏﺶ ﻛﺮده ،ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ« ﭘـﺪر ﺟـﻮاب داد» :ﻣـﻦ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ،اﻣﺎ زن ﻫﺎ ﺣﺮف ﺳﺮﺷﺎن ﻧﻤﻲ ﺷﻮد «.ﮔﺮه ﮔﻮار از اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺣﺮف ﮔﺮت را ﺑﺪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮده و ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از ﭘﺴﺮش ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮ زده ،ﻣﻮﻗﻊ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺸﻮد ذﻫﻨﺶ را روﺷﻦ ﻛﺮد ،ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﺑﻜﻨﺪ ،ﻟﺬا ،ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻃﺮف در اﺗﺎﻗﺶ ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و ﻋﺠﻠﻪ ﻛﺮد ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪرش ،در ﻣﻮﻗﻊ ورود ،از ﺗﻮي داﻻن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ دارد و ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﻓـﻮراً ﺑـﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮدد .از اﻳﻦ ﻗﺮار ،ﻻزم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺪﻳﺪ او را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ؛ زﻳﺮا اﮔﺮ در را ﺑﻪ روﻳﺶ ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ زودي ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﭘﺪر ﺳﺮ دﻣﺎغ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ رﻳﺰه ﻛﺎري ﻫﺎ ﭘﻲ ﺑﺒﺮد .از دور ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﺷـﺎدي ﻓﺮﻳـﺎد زد» :آه! آه!« ﮔﺮه ﮔﻮار ﺳﺮش را از ﺑﻐﻞ در ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺴﻮي آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد .ﺑـﻪ وﺿـﻌﻲ ﻛـﻪ او را دﻳـﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮد؛ زﻳﺮا ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻨﺪ .درﺳﺖ ﻛﻪ اﺧﻴﺮاً ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣﺜـﻞ ﺳـﺎﺑﻖ ﻣﺮاﻗـﺐ وﻗﺎﻳﻊ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺠﺎي آن روش ﻧﻮﻳﻦ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار روي دﻳﻮارﻫﺎ را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،اﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ ﻧﺰد اﻗﻮاﻣﺶ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ .وﻟﻲ ...وﻟﻲ ...آﻳﺎ اﻳﻦ ﭘﺪرش ﺑﻮد؟ آﻳﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﺮدي ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﺮه ﮔـﻮار
ﻣﺴﺦ 27
ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﻲ رﻓﺖ او ﺧﺴﺘﻪ در رﺧﺘﺨﻮاب ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ؟ و در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮاﺟﻌﺖ او را ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﺎﻧﮕﻲ در ﻳﻚ راﺣﺘﻲ -ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از روي آن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد -ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﻳﻌﻨﻲ اﻛﺘﻔﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺎزوﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮي آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻜﻨﺪ و اﻇﻬﺎر ﺷﺎدي ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻪ در ﮔﺮدش ﻫﺎي ﻧﺎدر ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ،ﻳﻌﻨﻲ دو ﺳﻪ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ در ﺳﺎل و روز ﺟﺸﻦ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ،ﺑﻴﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار و ﻣﺎدر ﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ راه ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﺧﻮدش را ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ؟ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﻪ ﺧﻮدش را در ﻟﺒﺎده ﻛﻬﻨﻪ اي ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ،ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﻋﺼﺎ ﻣﻲ زد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮود و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺳﻪ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورد؟ از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻄﻮر ﻗﺪر ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮد! ﻟﺒﺎس ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﻜﻞ آﺑﻲ ﺑﺪون ﻳﻚ ﭼﻴﻦ ﺑﺎ دﮔﻤﻪ ﻫﺎي ﻃﻼﻳـﻲ ﺑـﻪ ﺑـﺮ داﺷـﺖ؛ ﻣﺜـﻞ ﻟﺒـﺎس اﻋﻀﺎي ﺑﺎﻧﻚ ،ﺑﺎﻻي ﻳﺨﻪ ﺑﻠﻨﺪ او ﻏﺒﻐﺒﺶ ﺑﺎ ﺧﻂ ﻫﺎي ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑـﻮد؛ زﻳـﺮا اﺑﺮوﻫـﺎي ﭘﺮﭘﺸـﺖ ،ﻧﮕـﺎه ﺳﺮزﻧﺪه ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻮاﻧﻲ ﺧﻴﺮه ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪش ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ژوﻟﻴﺪه ﺑﻮد ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮده و ﻋﻘﺐ زده و ﺑﺮاق ﺑﻮد .اﺑﺘﺪا ،ﻛﻼﻫﺶ را ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻃﻼﻳﻲ ﻳﻜﻲ از ﺑﻨﮕﺎه ﻫﺎي ﻣﺎﻟﻲ ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻮد ،ﺑﺮداﺷﺖ و داﻳـﺮه وار دور اﺗﺎق ﮔﺮداﻧﻴﺪ و روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨـﺖ اﻧـﺪاﺧﺖ؛ ﺑﻌـﺪ دﺳـﺖ ﻫـﺎ را در ﺟﻴـﺐ ﺷـﻠﻮارش ﻛـﺮد؛ ﭘﺸـﺖ ﻟﺒـﺎس ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﻜﻞ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﺪه ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﺮه ﮔﻮار آﻣﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮدش ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ .ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻫﻴﻜﻞ ﻧﺨﺮاﺷﻴﺪه ﺗﺨﺖ ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺣﻴﺮت اﻓﺘﺎد .از ﻣﺎﻧﺪن ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ اﺣﺘﺮاز ﻛﺮد .ﭼﻮن از روز اول ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر ﻣﻌﺘﻘـﺪ اﺳـﺖ: ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺷﺪﻳﺪ ،ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﺳﺖ .ﻟﺬا ،ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺲ رﻓﺘﻦ ﻛﺮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻣﻜﺚ ﻣﻲ ﻛﺮد ،او ﻫﻢ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻓﻮراً ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺨﺎﺻﻢ راه ﻣﻲ اﻓﺘﺎد .اﻳﻦ روش ﺛﺎﺑـﺖ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑﺪون ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻗﻄﻌﻲ ،ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر دور اﺗﺎق ﮔﺮدش ﻛﺮدﻧﺪ .ﻋﻤﻠﻴﺎت ،ﺟﻨﺒـﻪ ﺗﻌﺎﻗـﺐ را ﻫـﻢ ﻧﺪاﺷـﺖ؛ زﻳـﺮا آﻫﻨـﮓ ﺣﺮﻛﺎت ﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد .از اﻳﻦ ﻗﺮار ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻮﻗﺘﺎً روي زﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪ .ﺑﺨﺼﻮص ،ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﭘﺪرش او را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ از دﻳﻮار ﻳﺎ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رود؛ دﺳﻴﺴﻪ را ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺷﺮارت زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ اي ﺗﻠﻘﻲ ﺑﻜﻨﺪ .ﻣﻊ ﻫﺬا ،ﺑﻪ زودي اﻗﺮار ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺿﻊ ،ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻜﻨﺪ .در ﻣﺪت ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻳﻚ ﻗـﺪم ﺑـﺮ ﻣـﻲ داﺷﺖ ،ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻤﺎن ﻣﺪت را ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺮف ﻳﻚ رﺷﺘﻪ ورزش ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭼﻮن رﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻗﻮي ﻧﺒـﻮد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ،اﻓﺘﺎن و ﺧﻴﺰان ﺧﻮدش را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮاي ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺮش ﻓﺮﺟﺎﻣﻴﻦ ﻗﻮاﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮد. ﺑﻪ دﺷﻮاري ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ و آن ﻗﺪر ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻧﺠـﺎت ﺧـﻮد را در دوﻳـﺪن ﻣـﻲ داﻧﺴﺖ ،در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ دﻳﻮارﻫﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﻮد -ﺑﻠﻪ دﻳﻮارﻫﺎي اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺎ اﺛﺎﺛﻴﻪ اي ﻛﻪ روﻳﺶ ﺑﻪ دﻗـﺖ ﻛﻨﺪه ﻛﺎري ﺷﺪه ﺑﻮد و رﻳﺸﻪ و ﻣﻨﮕﻮﻟﻪ ﺑﻪ آن آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ،وﻟﻲ دﻳﻮارﻫﺎ ،ﻣﻊ ﻫﺬا دﻳﻮارﻫﺎ -ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎاﷲ! ﭼﻴـﺰي ﭘﻬﻠﻮي او ﭘﺮﻳﺪ؛ زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد و ﻏﻠﺘﻴﺪ و ﻛﻤﻲ دورﺗﺮ اﻳﺴﺘﺎد .اﻳﻦ ﺳﻴﺒﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺳﺮﺳـﺮﻛﻲ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ .ﺑـﻪ زودي ،ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ دﻧﺒﺎﻟﺶ آﻣﺪ؛ ﮔﺮه ﮔﻮار از وﺣﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ و ﻣﺎﻧﺪ .ﺣﺮﻛﺖ او ﺑﻴﻬﻮده ﺑـﻮد؛ زﻳـﺮا ﭘﺪرش ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ او را ﺑﻤﺒﺎران ﺑﻜﻨﺪ .ﻇﺮف ﻣﻴﻮه را از ﺗﻮي ﮔﻨﺠﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﺟﻴـﺐ ﻫـﺎﻳﺶ ﭘـﺮ از ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻮد ،ﺣﺎﻻ ﻳﻜﻲ ﺑﻌﺪ از دﻳﮕﺮي و آﻧﻜﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺸﺎن ﺑﮕﻴﺮد ،ﭘﺮت ﻣﻲ ﻛﺮد .اﻳﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ،ﻣﺜﻞ ﮔﻮي
28ﻣﺴﺦ
ﻫﺎي ﺑﺮﻓﻲ ،روي زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻏﻠﺘﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ .ﻳﻚ ﺳﻴﺐ ﻛﻪ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد ،روي ﭘﺸـﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻟﻐﺰﻳﺪ .ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ .وﻟﻲ ﺳﻴﺐ ﺑﻌﺪي ﺗﻤﺎﻣﺎً در ﭘﺸﺘﺶ ﻓﺮو رﻓﺖ .ﺧﻮاﺳـﺖ دورﺗـﺮ ﺑـﺮود ﺗـﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ از درد ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﺑﻜﺎﻫﺪ؛ وﻟﻲ ﺣﺲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺳـﺮ ﺟـﺎﻳﺶ ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪه و ﺧﻤﻴﺎزه اي ﻛﺸﻴﺪ ،ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .در آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﻛـﻪ اﻧـﺪاﺧﺖ ،دﻳـﺪ در اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎز ﺷﺪ؛ ﺧﻮاﻫﺮش ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد و ﻣﺎدر ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ دﻧﺒﺎل او ﻣﻲ آﻣﺪ .دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﺪون ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻮد ،زﻳﺮا ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻛﻨﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻲ ﻫﻮﺷﻲ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺪﻫﺪ .ﻣﺎدرش ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺪر ﻣﻲ دوﻳﺪ ،داﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺧﺮده ﺧﺮده ﺗـﻮي ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ ﻣـﻲ ﭘﻴﭽﻴـﺪ .ﺑـﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻫﺮش ﭘﺮش ﻛﺮد ،او را در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪ .دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ،ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺻﻠﻴﺐ ،روي ﮔﺮدن ﺷﻮﻫﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و از او ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﭽﻪ ﺷﺎن ﺳﻮءﻗﺼﺪي ﻧﻜﻨﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار دﻳﮕـﺮ ﭼﻴـﺰي ﻧﻤﻲ دﻳﺪ. ﺳﻴﺒﻲ را ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺮأت ﻧﻜﺮد از ﭘﺸﺖ ﮔﺮه ﮔـﻮار در ﺑﻴـﺎورد در ﮔﻮﺷـﺖ ﺗـﻨﺶ ﺑـﻪ ﻣﻨﺰﻟـﻪ ﻳـﺎدﺑﻮد ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ از آن ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ و زﺧﻢ ﺧﻄﺮﻧـﺎﻛﻲ ﻛـﻪ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﺎه ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﭘﺪر ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺴـﺮش ،ﺑـﺎ وﺟـﻮد ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺷــﻜﻞ ﻏﻤﻨــﺎك و ﺗﻨﻔــﺮ آﻣﻴــﺰش ،ﻳﻜــﻲ از اﻋﻀــﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮده و ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﺎ او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ دﺷﻤﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﻜﻨﺪ .ﺑﺮﻋﻜﺲ ،وﻇﻴﻔﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻨﻔﺮ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد و ﮔـﺮه ﮔـﻮار را ﻣﺘﺤﻤـﻞ ﺑﺸـﻮد ،ﻓﻘـﻂ او را ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻜﻨﺪ. زﺧﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﻃﻮر ﺣﺘﻤﻲ و ﻋﻼج ﻧﺎﭘﺬﻳﺮي از ﭼﺎﻻﻛﻲ او ﻛﺎﺳﺖ .ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﭘﻴﻤﻮدن اﺗﺎﻗﺶ، ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﻌﻴﻮب ،زﻣﺎن ﻃﻮﻳﻠﻲ را ﻻزم داﺷﺖ ،اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻫﺎي روي دﻳﻮار ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛـﻪ ﻓﺎﺗﺤـﻪ اش را ﺑﺨﻮاﻧﺪ .وﻟﻲ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ،ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه او اﻳﻦ وﺧﺎﻣﺖ ﺣﺎﻟﺶ ﺟﺒﺮان ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻛـﻪ ﺣـﺎﻻ ﻫـﺮ ﺷﺐ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ .اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ را دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻛﺰ ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺑﻮد اﻣﺎ او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﻫﻤـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده را، ﺟﻠﻮ روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻻﻣﭗ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻫﻤﻪ ﺣﻖ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي آﻧﻬـﺎ را ﺑﺸـﻨﻮد و اﻳـﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻳﻘﻴﻦ ،ﺣﺎﻻ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﺒـﻮد؛ زﻳـﺮا ﭘـﻴﺶ ﺗـﺮ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ در ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻧﻤﻨﺎك ﻳﻜﻲ از اﺗﺎق ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻠﻐﺰد ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﺑﻪ ﻳﺎد آن ﻣﻲ اﻓﺘﺎد .اﻏﻠﺐ ،ﺣﺘﻲ ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﻫﻢ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﭘﺪر ﺑﻪ زودي روي ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﭼﺮت ﻣﻲ زد .ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ ،در ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﻪ
ﻣﺴﺦ 29
ﻫﻢ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .ﻣﺎدر زﻳﺮ روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺧﻤﻴﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎي ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﻣﻐﺎزه ﻟﺒﺎس زﻳﺮ ﻓﺮوﺷﻲ ﻣـﻲ دوﺧﺖ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮوﺷﻨﺪه در ﻣﺤﻠﻲ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﺗﻨﺪﻧﻮﻳﺴﻲ و ﻳﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد؛ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ وﺿﻊ ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻨﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺪر از ﺧﻮاب ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﺧﻮاب ﺑﻮده، ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :اﻣﺮوز ﭼﻘﺪر ﭼﻴﺰ ﻣﻲ دوزي!« ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲ رﻓﺖ ،در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﺧﺴﺘﻪ اي ﺑﺎ ﻫﻢ رد و ﺑﺪل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ. ﭘﺪر ،ﺑﺎ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺑﻮاﻟﻬﻮﺳﺎﻧﻪ ،از ﻛﻨﺪن ﻟﺒﺎس رﺳﻤﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻟﺒﺎده ﺧﺎﻧﮕﻲ او ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﺑﻲ ﻣﺼﺮف، ﺑﻪ رﺧﺖ آوﻳﺰ ﺑﻮد .ﺣﺘﻲ در داﺧﻞ ﻣﻨﺰل ،ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﻜﻞ ﭼﺮت ﻣﻲ زد؛ ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﺮاي اﺟﺮاي ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﻓﻮق ،ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﻓﺮﻣﺎن رﺋﻴﺲ اﺳﺖ. از اﻳﻦ ﻗﺮار ،ﻟﺒﺎس رﺳﻤﻲ -ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻮ ﻧﺒﻮد -ﺑﺎ وﺟﻮد دﻗﺖ اﻳﻦ دو زن ﻫﺮ روز از ﺟﻼﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﺎﺳﺖ و ﮔﺮه ﮔﻮار اﻏﻠﺐ ﺷﺐ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ،ﻛﻪ ﭘﺮ از ﻟﻚ ﺑﻮد و دﻛﻤﻪ ﻫﺎي ﺑﺮق اﻧﺪاﺧﺘـﻪ اش ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ و زﻳﺮ آن ﻣﺮد ﻣﺴﻦ در ﺳﻜﻮت و ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ ،ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﺪ. ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري ﻛﻪ زﻧﮓ ده را ﻣﻲ زد ،ﻣﺎدر ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ اي ﭘﺪر را ﺑﻴﺪار ﻛﻨـﺪ و او را اﺟﺒﺎراً ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﺒﺮد و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاب در ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ ﺧـﻮاب ﻧﻴﺴـﺖ و ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺳـﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﭘﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮود ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .وﻟﻲ از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﺳﺘﻮرﻫﺎي اﻛﻴﺪ از ﻃﺮف ﺑﺎﻧﻚ ﺑﻪ او ﻣﻲ داﻧﺪﻧﺪ ،ﺳﺮﺳﺨﺘﻲ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد و ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑـﻪ ﺧـﻮاب ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺧﻴﻠﻲ دﺷﻮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ را ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﺑﻜﻨﻨﺪ .ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻴﻬـﻮده او را وادار ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و اﻧﺪرزﻫﺎي ﭘﻴﺎﭘﻲ ﻣﻲ دادﻧﺪ ،وﻟﻲ او رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﻳﻲ را در آﻧﺠﺎ ﻣـﻲ ﮔﺬراﻧﻴـﺪ و ﺳـﺮش را آﻫﺴـﺘﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد؛ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد .ﻣﺎدر آﺳـﺘﻴﻦ او را ﻣـﻲ ﻛﺸـﻴﺪ و در ﮔﻮﺷـﺶ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ .ﺧﻮاﻫﺮ ،ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﺪ .وﻟﻲ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻮد .ﻓﻘﻂ در ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ،ﻗﺪري ﺑﻴﺸﺘﺮ ،ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ زن ﻫﺎ زﻳﺮ ﺑـﺎزوﻳﺶ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﮋه ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎز ﺑﺸﻮﻧﺪ .آن وﻗﺖ آﻧﻬﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜـﻲ ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ ﻛـﺮد و ﻣﻌﻤـﻮﻻً ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ» :اﻳـﻦ ﻫـﻢ زﻧﺪﮔﻴﺴﺖ! ﻣﺜﻼً اﻳﻦ آﺳﺎﻳﺶ ﺳﺮ ﭘﻴﺮي ﻣﻦ اﺳﺖ؟« ﺑﻌﺪ ،ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ دو زن ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ زﺣﻤـﺖ ﺑﻠﻨـﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪ؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﻮد و ﺗﺎ دم در ،زن و دﺧﺘﺮش ،او را ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺎﻗﻲ راه را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﭘﻴﻤﻮد ،در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ،دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ،ﻳﻜﻲ ﻗﻠﻢ و دﻳﮕـﺮي ﺳﻮزﻧﺶ را زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و دﻧﺒﺎل او دوﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻤﻜﺶ ﺑﻜﻨﻨﺪ. در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ،ﻛﻪ اﻋﻀﺎي آن از ﻛﺎر و ﺧﺴﺘﮕﻲ درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ در ﻣـﻮارد ﺿـﺮوري ،ﻛـﻲ ﻓﺮﺻـﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻮدﺟﻪ ﻣﻨﺰل را ﻛﻢ ﻛﻢ ﺗﻘﻠﻴﻞ دادﻧﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﻠﻔﺖ را ﺟﻮاب ﻛﺮدﻧـﺪ .ﻳـﻚ زن ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﺑﺎ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻨﺪي درﺷﺖ و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﻛـﻪ دور ﺳـﺮش ﻣـﻮج ﻣـﻲ زد ،از اﻳـﻦ ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ، ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺑﻜﻨﺪ .ﺣﺎل ،ﺑﺎﻗﻲ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﺎدر ﺑﺎ وﺟﻮد وﺻﻠﻪ زدن ﺑﻪ ﺟﻮراب
30ﻣﺴﺦ
ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪﻧﺪ ﺟﻮاﻫﺮﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮاده را ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ و ﺟﺸﻦ ﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮاﻓﺮازي ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻮد ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار در ﻳﻜﻲ از ﺷﺐ زﻧﺪه داري ﻫﺎي ﺧﻮد ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ارزش آﻧﻬﺎ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .وﻟﻲ ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻤﺪه ،ﺑﺨﺼﻮص ﺷﻜﺎﻳﺖ از ﻛﺮاﻳﻪ اﻳـﻦ آﭘﺎرﺗﻤـﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑﺮاي ﻛﻴﺴﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ و اﺷﻜﺎل ﺳﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻮد؛ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﻠـﺶ ﻛـﺮد؛ زﻳـﺮا ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را ﺗﺮك ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ .ﻫﻴﻬﺎت! ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛـﻪ ﻣﻼﺣﻈـﻪ او ﻣـﺎﻧﻊ اﺳﺎﺳـﻲ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﻣﻨﺰل ﻧﺒﻮد ،زﻳﺮا ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را در ﺻﻨﺪوق ﭼﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﻫﻮاﺧـﻮر داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ﺑﮕﺬارﻧـﺪ و ﺣﻤﻠـﺶ ﺑﻜﻨﻨﺪ .ﻧﻪ ،ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺎﺳﻲ ،ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻮد؛ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑـﻲ ﺳـﺎﺑﻘﻪ اي در ﺗـﺎرﻳﺦ ﺧـﺎﻧﻮادﮔﻲ و ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ روي آورده ﺑﻮد و از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ روزﮔﺎر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺑﻜﻨﺪ .ﺣﺎﻻ ،ﻫـﻴﭻ ﻳﻚ را درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﻓﺮو ﮔﺬار ﻧﻜﺮده ﺑﻮد .ﭘﺪر ﻣﺄﻣﻮر ﺣﻤﻞ ﻧﺎﻫﺎر ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﺟﺰء ﺑﺎﻧﻚ ﺑـﻮد .ﻣـﺎدر ﺧـﻮدش را ﻣـﻲ ﻛﺸﺖ ﻛﻪ ﻟﺒﺎس زﻳﺮ ﺧﺎرﺟﻲ ﻫﺎ را ﺑﺸﻮﻳﺪ .ﺧﻮاﻫﺮ ،ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺴﺎﻃﻲ ،ﺳﻔﺎرش ﻣﺸﺘﺮي ﻫـﺎ را اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲ داد. ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﺑﻮد؛ زﻳﺮا ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ آﻧﻬﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲ داد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﭽﺎره ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ زﺧﻤﺶ ﺳﺮﺑﺎز ﻛﺮده ،وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش ،ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﭘﺪر را ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ،ﻛﺎر ﺧﻮد را ول ﻛﺮدﻧﺪ و ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺮده ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﭘﻬﻠﻮي ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎدر در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ،ﮔﻔﺖ» :ﮔـﺮت، در را ﺑﺒﻨﺪ!« ﮔﺮه ﮔﻮار در ﺳﺎﻳﻪ واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد .در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ در آن ﻃﺮف اﺷﻚ ﻫﺎي دو زن ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻳﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﺸﻚ ،ﺧﻴﺮه ﺧﻴﺮه ،ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺷﺐ ﻫﺎ و روزﻫﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲ ﺑـﺮد. ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ،ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ در ﺑﺎز ﺑﺸﻮد ،ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮد ،ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻫﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ،ﻳﻚ روز ،رﺋﻴﺲ ،ﻣﻌﺎون ،ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ،ﻣﺒﺎﺷﺮﻳﻦ ﺟﺰء ،ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰاران را ﺑﺎ اﻓﻜـﺎر ﻣﺤﺪودﺷﺎن و دو ﺳﻪ ﺗﺎ رﻓﻴﻖ ﻛﻪ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ،ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد .ﻳﻚ ﻛﻠﻔـﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎي اﻃﺮاف را ﻛﻪ ﻳﺎدﺑﻮد ﮔﺬرﻧﺪه و ﭘﺮ ﺧﺮﺟﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﻚ زن ﺻﻨﺪوق دار ﻛﻼه ﻓﺮوﺷﻲ را ﻛﻪ ﺟﺪاً ،وﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺗﺄﻧﻲ او را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺑﻪ ﻳﺎد آورد .آدم ﻫﺎ از ﺑﺮاﺑﺮش ،در ﻣﻴـﺎن اﺑـﺮ ،ﻣـﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺒﻬﻤﻲ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ ﻫﺎ و ﺻﻮرت ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑـﺎ آن ﻫﻤـﻪ ﻣﺨﻠـﻮط ﻣﻲ ﺷﺪ ،وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ او و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﺪ .آﻧﻬﺎ ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺧﻮش وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه ،ﻣﻴﻞ آن را ﻛﻪ در ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺑﺪﻫﺪ ،ﺳـﻠﺐ ﻛﺮد .ﺑﺮﻋﻜﺲ ،ﻓﻜﺮ ﺷﻮرش در او ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﻪ زﺧﻤﺶ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﺮﭼﻨـﺪ روزي ﻛـﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ اﺷﺘﻬﺎي او را ﺗﻬﻴﻴﺞ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺗﺼﻮر ﻛﺮد ،او ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﻏﺬﻳﻪ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻛﻨﺪ و ﺧﻮراك ﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺑﺎب دﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻮد -ﮔﺮﭼﻪ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ -از ﻧﻈﺮ ﺑﮕﺬراﻧﺪ .ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺮش دﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑـﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .روزي دو ﺑﺎر ﺻﺒﺢ و ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ،ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﺑﺮود ،ﻣﺜﻞ ﺑﺎد وارد ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑـﺎ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲ آورد از ﻻي در ،در ﺟﻠﻮ او ﻣﻲ ﺳﺮاﻧﻴﺪ و ﺷﺐ ،ﺑﻲ آﻧﻜﻪ اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ ﺧﻮراك ﺗﺼﺪق ﺳﺮي را ﺻﺮف ﻛﺮده ﻳﺎ ﻧﻪ ،ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪه را ﺑﺎ ﺗﻚ ﺟﺎرو ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ ،ﺣﺎﻻ ﭘﺎك ﻛـﺮدن
ﻣﺴﺦ 31
اﺗﺎق ﻫﻢ -ﻛﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ -ﺑﻪ ﻃﺮز ﺳﺮﺳﺮﻛﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﻗﺸﺮﻫﺎي ﻛﺜﺎﻓﺖ روي دﻳﻮار ﻣﻤﺘﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪ. ﺗﻮده ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺧﺎك و آﺷﻐﺎل در ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد .اﺑﺘﺪا ،ﻣﻮﻗﻊ ورود ﺧﻮاﻫﺮش ،ﮔﺮه ﮔﻮار در ﻛﺜﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻪ او ﺳﺮزﻧﺶ ﺑﺪﻫﺪ .اﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ،ﺑﻲ آﻧﻜـﻪ در رﻓﺘﺎر ﮔﺮت ﺗﻐﻴﻴﺮي ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺸﻮد .او ﻧﻴﺰ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﻛﺜﺎﻓﺖ را ﻣﻲ دﻳﺪ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ داﺷﺖ ﻛـﻪ آﻧﻬﺎ را ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارد. اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ،ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن اﺗﺎق ﺑﺮادرش ﻛﻪ اﻧﺤﺼـﺎر ﺧﻮد ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ،ﻧﺒﺎﺷﺪ .و دل ﻧﺎزﻛﻲ او در اﻳﻦ ﻣﻮرد ،ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻣﺴﺮي درآﻣﺪه ﺑﻮد زﻳﺮا ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻣﺎدر دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ و ﺷﻮي اﺗﺎق زد و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﻄﻞ آب ﺑﻪ ﻣﺼﺮف رﺳﺎﻧﻴﺪ -و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺧﻮد ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ و ﺗﻠﺦ ﻛﺎم ﺧﺸﻜﺶ زده ﺑﻮد -وﻟﻴﻜﻦ اﻧﺘﻘـﺎﻣﺶ ،ﺑـﻪ زودي ،ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺑﺘﻜﺎر ﺷـﺪ ﺳـﺨﺖ رﻧﺠﻴـﺪ .ﻓـﻮراً ،ﺑـﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري دوﻳﺪ و ﮔﺮﻳﻪ زاري ﺳﺮ داد؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺎدر اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد و دﺳﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻃـﺮف آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮد ،ﭘﺪر ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﺟﺎﻳﺶ ﺟﺴﺖ .اﺑﺘﺪا ،ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺷﺎﻫﺪ اﻳـﻦ ﻣـﺎﺗﻢ ﺷـﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ در اﺛﺮ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻲ ،ﭘﺪر ﻛﻪ ﻧﻌﺮه ﺳﺮ داده ﺑﻮد ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﻃﺮف راﺳﺘﺶ ﻛﺸﻴﺪ؛ ﭼﻮن ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن اﺗﺎق را ﺑـﻪ ﻋﻬﺪه دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻃﺮف ﭼﭗ ،ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﺗﺎق را ﭘﺎك ﻧﻜﻨﺪ .ﻣﺎدر ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد ﭘﺪر ﺧﺸﻤﻨﺎك را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ و دﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮدن ﺳﻔﺮه ﺑﻮد و ﮔﺮه ﮔﻮار از ﺷﺪت اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﻲ ﺳﻮت ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ ﺑﺴـﺘﻦ در ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه و ﺟﻨﺠﺎل را از او ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ. ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺴﻴﺎر دﺷﻮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻛﺎر ﻣﻐﺎزه ،ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ،ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار رﺳـﻴﺪﮔﻲ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .آﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻃﻮري ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ درﺑﺎره او ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﺸﻮد و ﺿﻤﻨﺎً اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﻳﻚ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺎر ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ،ﺑﻴﻮه ﭘﻴﺮي ،در اﺧﺘﻴﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻨﺪي درﺷﺘﻲ داﺷﺖ .او در ﻃـﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻃﻮﻳﻠﺶ از ﺑﻠﻴﻪ ﻫﺎي ﺳﺨﺘﻲ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً از ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﻣﺘﻨﻔـﺮ اﺳـﺖ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﻧﺒﻮد ،ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﻛﻪ در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺳـﺮ ﺟـﺎﻳﺶ ﺧﺸـﻚ ﺷـﺪ؛ دﺳـﺖ ﻫـﺎ را روي ﺷﻜﻤﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و از ﻣﻨﻈﺮه ﺟﺎﻧﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻲ ﺧﺮاﻣﻴﺪ ،ﻛﺎﻣﻼً ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﭼﻄـﻮر ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ ﺑـﻪ ﻓﻜﺮش ﻧﺮﺳﻴﺪه آن را ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻨﺪازد .از اﻳﻦ روز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ ﭘﻴﺮزن ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ از ﻻي در ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﺑﻜﻨﺪ .اﺑﺘﺪا ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را از ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ» :اﻳﻦ ﺳﻨﺪه ﮔﺮ ﭘﻴﺮ رو ﺑﺴﻪ« و ﻳﺎ »ﺧﺮﭘﺴﻮﻧﻪ ﺟﻮن ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ« در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﻴﻦ اﻇﻬﺎر ﻣﻼﻃﻔﺘﻲ ،ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺧـﺎﻣﻮش ﺑـﻮد و ﺳـﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد :ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﺬارﻧـﺪ اﻳﻦ زن ﺟﻴﺮه ﺧﻮار ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻛﻨﺪ و ﻣﺨﻞ آﺳﺎﻳﺸﺶ ﺑﺸﻮد ،ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر ﻣﻲ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ روز اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺮوﺑﺪ .ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺑﺎران ﭘﻴﺶ ﻗﺪم ﺑﻬﺎر ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ ﺧﻮرد ،ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺣﺪي از ﺷﻴﺮﻳﻦ
32ﻣﺴﺦ
زﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎي زن ﭘﻴﺮ ﺧﺸﻤﻨﺎك ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﭼﺮﺧﻴﺪ ،آن ﻫﻢ ﺑﺎ وﺿﻊ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻣﺸﻜﻮك ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻜﻨﺪ و ﻟﻴﻜﻦ آن زن از ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺻﻨﺪﻟﻴﻲ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ در ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺖ و در ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﻮري دﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ،ﺑﻪ ﻃﻮر واﺿﺢ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺿﺮﺑﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار وارد ﻧﻴﺎورد ،دﻫﻨﺶ را دوﺑﺎره ﻧﺒﻨﺪد .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ وﺿﻊ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ،زن ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ» :ﺑﻴـﺎ، ﻫﻤﻴﻦ!« ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﺑﻪ آراﻣﻲ در ﻛﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺖ. اﻛﻨﻮن ﮔﺮه ﮔﻮار ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ،ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎق از ﺟﻠﻮ ﻏﺬاي ﺗﺼﺪق ﺳﺮي ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ، ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از آن ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ در دﻫﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻌﻤﻮﻻً آن را ﺗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد .اﺑﺘﺪا ،ﺑﻲ اﺷﺘﻬﺎﻳﻲ ﺧـﻮد را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺰن آور اﺗﺎق ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲ داد .ﺑﻲ ﺷﻚ ،او اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ،زﻳﺮا ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻈﺮه ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻠﺒﻪ اش ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ،آن را ﺗﻮي اﺗﺎق او ﻣﻲ ﭼﭙﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺣـﺎﻻ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﺗﺎق ﻫﺎي آﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻗﺎ اﺟﺎزه داده ﺑﻮدﻧﺪ ،ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎﻗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻴﻠـﻲ زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن آدم ﻫﺎي ﻋﺒﻮﺳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ رﻳﺶ داﺷﺘﻨﺪ .زﻳﺮا ﮔﺮه ﮔﻮار ﻳﻚ روز ،از ﻻي درز در ،آﻧﻬﺎ را دﻳﺪه ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در اﺗﺎق ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮدﺷﺎن ،ﺑﻠﻜﻪ در ﺗﻤـﺎم ﺧﺎﻧـﻪ و ﺑﺨﺼـﻮص ،در آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻃﺮﻓـﺪار ﻧﻈـﻢ دﻗﻴﻘﻲ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﭼﻮن اﻳﻨﺠﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺎﻧﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج ﺧﻮد را ﻫﻤـﺮاه آورده ﺑﻮدﻧـﺪ و اﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ وﺟﻮد ﺑﺴﻴﺎري از اﺷﻴﺎ را ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻓﺮوﺧﺖ و ﻧﻪ دور اﻧﺪاﺧﺖ ،ﺑﻲ ﻣﺼﺮف ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤـﻪ آﻧﻬﺎ را اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار را ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .دﻧﺒﺎل اﻳﻦ اﺷﻴﺎ ﺑﻪ زودي ،ﺟﻌﺒﻪ ﺧﺎﻛﺮوﺑﻪ و زﻳﺮ ﺳـﻴﮕﺎري ﻫـﻢ آﻣـﺪ. آﻧﭽﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎً ﺑﻲ ﻣﺼﺮف ﺑﻮد زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺘﺎب زده ﺑﻮد آن را در اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﭽﺎره ﻣﻲ اﻧـﺪاﺧﺖ. ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻘﻂ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ دﺳﺘﻲ دراز ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻇﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﻃﺮف اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺒﻮد از در ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد و اﻳﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد .ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻘﺼﻮد ﭘﻴﺮزن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻴﺎي وازده را ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ،وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺎل داﺷﺖ ،ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺟﺴـﺖ و ﺟﻮ ﺑﻜﻨﺪ و ﻳﺎ ﻳﻜﺠﺎ ﻫﻤﻪ را دور ﺑﺮﻳﺰد؛ اﻣﺎ؛ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ روز اول در اﺗﺎق ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد، ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﺑﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎي درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ ﮔﺮدش ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﭘﻴـﺪا ﺑﻨﻤﺎﻳـﺪ و ﺑـﺎ وﺟﻮد ﺗﺄﺛﺮ و ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ از اﻳﻦ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬارﻫﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي دراز او را ﺑﻲ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر رﻏﺒﺖ روز اﻓﺰوﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮد. ﭼﻮن اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ در ﺧﺎﻧﻪ و در اﺗﺎق ﻣﺸﺘﺮك ،ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺐ ﻫـﺎ در اﺗـﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،او ﻫﻢ وﻗﻌﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ،در اﻳﻦ اواﺧﺮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاﻳﺶ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻦ در اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻜﻨﺪ و در ﺗﺎرﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻛﻨﺞ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺨﻮاﺑﺪ ،ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﻠﺘﻔـﺖ ﺑﺸـﻮد. اﻣﺎ ﻳﻚ روز ،زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري را ﺑﺒﻨﺪد و ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ اﺟﺎره ﻧﺸـﻴﻦ ﻫـﺎ آﻣﺪﻧﺪ و ﭼﺮاغ ﮔﺎز را روﺷﻦ ﻛﺮدﻧﺪ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ .آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ رﻓﺘﻨﺪ و در ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﮔـﺮه ﮔﻮار ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ،ﻗﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﺮه ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺎرد و ﭼﻨﮕﺎل را ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻓﻮراً ﻣـﺎدر، ﺑﺎ ﻳﻚ ﻇﺮف ﮔﻮﺷﺖ ،در ﭼﻬﺎر ﭼﻮﺑﻪ در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺮ ،ﭘﺸﺖ در ،ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب دﻳﮕﺮ ﭘﺮ از ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨـﻲ آورد.
ﻣﺴﺦ 33
از ﻏﺬاﻫﺎ ﺑﺨﺎر ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﺬا را ﺟﻠﻮ آﻧﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ،اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ روي ﻏﺬا ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻗﺒﻼً اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ آﻣـﺪ ﻣﻘـﺎم رﺳـﻤﻲ داﺷﺖ ،ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﮔﻮﺷﺖ را در ﻇﺮف ﺑﺮﻳﺪ؛ ﻇﺎﻫﺮاً ،ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻐﺰ ﭘﺨﺖ ﺷﺪه و ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ .اﻇﻬﺎر رﺿﺎﻳﺖ ﻛﺮد و دو زن را ﻛﻪ ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت او ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ زدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻮاده در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻏﺬا ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد .ﻣﻊ ﻫﺬا ﭘﺪر ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮود ،آﻣﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎر ﺳﺮﻛﺸـﻲ ﺑﻜﻨﺪ ،ﻛﻼه را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻛﺮﻧﺶ ﻛﺮد و ﻣﻴﺰ را دور زد .اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ از ﺗﻮي رﻳﺸﺸﺎن ﭼﻴﺰي زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ،ﺑـﺪون ﻛﻠﻤـﻪ اي ﺣـﺮف ﻣﺸـﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪﻧﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎي روي ﻣﻴﺰ ،ﺟﺮغ ﺟﺮغ آرواره ﻫﺎي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻲ ﻛﺮد ،ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ .ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ او ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧـﻮردن ،دﻧـﺪان ﻫـﺎي ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﻻزم اﺳﺖ و ﺷﺎﺧﻚ ﺣﺸﺮات ،ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮب و ﻗﻮي ﺑﺎﺷﺪ ،از ﻋﻬﺪه اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑـﺮ ﻧﻤـﻲ آﻳـﺪ .ﮔـﺮه ﮔـﻮار ،ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻏﻤﻨﺎك ﻓﻜﺮ ﻛﺮد» :ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام؛ اﻣﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮردن اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﺪارم ،ﭼﻘﺪر اﻳﻦ آﻗﺎﻳـﺎن ﭼﻴـﺰ ﻣـﻲ ﺧﻮردﻧﺪ! در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮم!« ﻳﺎدش ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از آﻣﺪن اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﺳﺎز زده ﺑﺎﺷﺪ .واي در اﻳﻦ ﺷﺐ ﺻﺪاي وﻳﻠﻮن از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ در آﻣﺪ .ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻗﺎ ﺷﺎﻣﺸﺎن را ﺻﺮف ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،روزﻧﺎﻣـﻪ اي درآورد و ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺻﻔﺤﺎﺗﺶ را ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ داده ﺑﻮد .ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻳﻠﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ .ﮔﻮش آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺪاي وﻳﻠـﻮن ﺗﻴـﺰ ﺷـﺪ ،ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻨﺪ و ﺗـﻚ ﭘـﺎ ﻧﺰدﻳﻚ داﻻن ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻬﻠﻮي ﻫﻢ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ .ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ اﺣﺘﻴﺎﻃﻲ ﻛﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ،در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺻـﺪاي آﻧﻬـﺎ ﺷﻨﻴﺪه ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﭘﺪر ،ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ» :اﮔﺮ وﻳﻠﻮن ﻣﺰاﺣﻢ آﻗﺎﻳﺎن اﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ زﻧﻨﺪ «.آﻗـﺎي وﺳـﻄﻲ ﺟـﻮاب داد: »ﺑﺮﻋﻜﺲ ،اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ،ﭘﻴﺶ ﻣﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد؛ ﭼـﻮن وﺳﺎﻳﻞ آﺳﺎﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎﺗﺮ اﺳﺖ .ﭘﺪر ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش ﻧﻮازﻧﺪه ﺑﻮد ،ﮔﻔﺖ» :اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ «.آﻗﺎﻳـﺎن وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ .ﭘﺪر ﺑﺎ ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪ آﻣﺪ و ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻧﺖ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ وﻳﻠﻮن ،ﺧﻮاﻫﺮ ،ﺑﻪ آراﻣﻲ ﻗﻄﻌﺎت ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ را آﻣﺎده ﻛﺮد .ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻛﻪ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﻣﺮﺗﺒـﻪ اﺗﺎﻗﺸـﺎن را اﺟـﺎره داده ﺑﻮدﻧـﺪ ،در ﺗﻮاﺿـﻊ و ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن زﻳﺎده روي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﻧﺸﺴـﺘﻨﺪ ،از ﺗـﺮس اﻳﻨﻜـﻪ ﻣﺒـﺎدا ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮﻧﺠﻨﺪ .ﭘﺪر ﺑﻪ در ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮد و ﻳﻚ دﺳﺘﺶ را ﺑﻴﻦ دﻛﻤﻪ ﻫـﺎي ﻟﺒـﺎس رﺳـﻤﻲ اش ﮔﺬاﺷـﺖ .ﻳﻜـﻲ از آﻗﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد وﻟﻲ او ﺟﺮأت ﻧﻜﺮد ﺟﺎﻳﺶ را ﻋـﻮض ﺑﻜﻨـﺪ و در ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪت ﺟﻠﺴـﻪ در ﮔﻮﺷـﻪ اي ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ.
34ﻣﺴﺦ
دﺧﺘﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻛﺮد؛ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣـﺎدر از دو ﻃﺮف ﻣﺨﺘﻠﻒ ،ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎت دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﺟﺮأت ﻛﺮد ،ﻛﻤﻲ ﺟﻠـﻮ آﻣﺪ و ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎم ﺳﺮش ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮد ،ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ در اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺗﺮس داﻳﻤﻲ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪن را ﻛـﻪ ﺳـﺎﺑﻖ ﺑـﻪ آن ﻣـﻲ ﺑﺎﻟﻴﺪ ،ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻜﻨﺪ ،زﻳﺮا ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮدآﻟـﻮد ﺑـﻮد و ﺗﻜـﻪ ﻧـﺦ و ﻣـﻮ و ﭘـﺲ ﻣﺎﻧـﺪه ﺧﻮراﻛﻲ ،روي ﭘﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و او آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣـﻲ ﻛﺸـﺎﻧﻴﺪ .ﺳﺴـﺘﻲ او ﺑـﻪ ﻗﺪري زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﺎد ،ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ،ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر در روز ﺧﻮدش را در روي ﻗﺎﻟﻲ ﺑﻤﺎﻟﺪ و ﭘﺎك ﻛﻨﺪ و ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﺪون رودرﺑﺎﻳﺴﺘﻲ روز زﻣﻴﻦ ﭘﺎك ﺟﻠﻮ ﺑﺮود. ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻏﺮق در آﻫﻨﮓ وﻳﻠﻮن ﺑﻮدﻧﺪ و اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا دﺳﺖ ﻫﺎ در ﺟﻴﺐ و ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻧﺖ وﻳﻠﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ -ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻧﺖ ،ﺗﺼﻮﻳﺮ آﻧﻬـﺎ را ﻛـﻪ در ﺣـﺎل رﻗـﺺ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﺒﻴﻨـﺪ -ﺑـﻪ زودي ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺧﻤﻴﺪه وراﺟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﮕﺎه ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭘﺪر آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﻗﺖ ﻣـﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ .آﺷﻜﺎرا دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻣﻴﺪ آﻧﻬﺎ از ﺷﻨﻴﺪن ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ وﻳﻠﻮن و ﻳﺎ اﻗﻼً ،ﻣﻠﻮدي ﻣﻔﺮح ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﻨﺠﺮ ﺑـﻪ ﻳﺄس ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ اﻳﺸﺎن را ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻓﻘﻂ از ﻟﺤﺎظ اﺣﺘـﺮام ﺑـﻪ آداب و رﺳـﻮم ،ﻣﺘﺤﻤـﻞ اﻳـﻦ دردﺳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .از اﻳﻨﻜﻪ دود ﺳﻴﮕﺎرﺷﺎن را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎ دﻣﺎغ و ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻘﻒ ﻣـﻲ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ ،ﺑـﻲ ﺗﺎﺑﻲ آﻧﻬﺎ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻣﻊ ﻫﺬا ﺧﻮاﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﻣﻲ زد! ﭼﻬﺮه اش را ﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧـﺖ ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ ﺑـﺎ ﻧﮕﺎه ﻋﻤﻴﻖ و ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻧﮕﺎه را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف زﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﻛﺮد آﻳﺎ او ﺟﺎﻧﻮري ﻧﺒﻮد؟ اﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ او را ﺑﻲ اﻧﺪازه ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻛﺮد .ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ راه ﺗﺎزه اي ﺟﻠﻮش ﺑﺎز ﺷﺪه و او را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮراك ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷـﺪت آرزوﻳـﺶ را داﺷـﺖ راﻫﻨﻤـﺎﻳﻲ ﻣـﻲ ﻧﻤـﻮد. ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ راﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺎز ﻛﻨﺪ؛ داﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﻪ او ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ او ﺑﻴﺎﻳـﺪ؛ زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎداﺷﻲ ﻛﻪ در ﺧﻮر ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ او ﺑﻮد ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ ،دﻳﮕﺮ او را ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﻛـﻪ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﺮود؛ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ زﻧﺪه ﺑﻮد .اﻗﻼً ،ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻬﻴﺐ او ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ دردي ﻣﻲ ﺧﻮرد .آن وﻗﺖ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺟﻠﻮ ﻫﻤﻪ درﻫﺎ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻲ داد و ﺑﺎ ﻧﻔﺲ دو رﮔﻪ اش ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ را ﻣﻲ ﺗﺎراﻧﻴﺪ .ﻣﻮﺿﻮع اﻳـﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮش را وادار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮي او ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ،ﭘﻴﺶ او ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ. ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻢ ،ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ روي ﺗﺨﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎزش ﮔﻮش ﻣﻲ داد .آن وﻗﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺤﺮﻣﺎﻧـﻪ اي ﺑـﻪ او ﺣﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ داﺷﺘﻪ او را ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ و ﺑـﻲ آﻧﻜـﻪ از اﻋﺘـﺮاض دﻳﮕـﺮان
ﻣﺴﺦ 35
واﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺟﻠﻮ ﻫﻤﻪ اﻗﺮار ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻣﻮﻋﺪش دﻳﺮﺗﺮ از ﻋﻴﺪ ﻧﻮﺋﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮد- .آﻳﺎ ﻧﻮﺋـﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟ -ﻛﺎش ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي روي ﻧﻤﻲ داد! ﺧﻮاﻫﺮ از اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﺣﺘﻤﺎً ﺑـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد و ﮔﺮه ﮔﻮار از روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ و روي ﮔﺮدﻧﺶ را ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ .اﻳـﻦ ﻛـﺎر آﺳـﺎن ﺑـﻮد؛ زﻳـﺮا ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﻪ ﻳﻘﻪ داﺷﺖ و ﻧﻪ روﺑﺎن از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﻣﻲ رﻓﺖ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎز ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ. آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ آﻣﺪ ،ﻧﺸـﺎن داد و ﻓﺮﻳـﺎد زد» :آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ!« وﻳﻠﻮن ﺧﻔﻪ ﺷﺪ .آﻗﺎي وﺳﻄﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ ﻃﺮف رﻓﻘﺎﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎه ﻫﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﻤﻮد .ﭘﺪر ﻻزم داﻧﺴﺖ ،اﺑﺘﺪا ﻛﺮاﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎﻳﺶ را ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮش را از اﺗﺎق ﺑﺮاﻧﺪ .ﮔﺮﭼﻪ آﻗﺎﻳﺎن از ﻣﻨﻈﺮه ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻀﻄﺮب ﻧﺸﺪﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔـﻮر از وﻳﻠـﻮن ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑﺎﻋـﺚ ﺗﻔﺮﻳﺢ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ آورده اﺳﺖ .ﭘﺪر ﺑﺎزوﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف آن ﺳﻪ دوﻳـﺪ و ﺳـﻌﻲ ﻛﺮد آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻨﻪ اش ﺟﻠﻮ ﻣﻨﻈﺮه ﮔﺮه ﮔﻮار را ﮔﺮﻓﺖ .آﻧﻬﺎ ﺟﺪاً ﺧﺸـﻤﻨﺎك ﺷـﺪﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اي ﻛﻪ ﺑﺪون اﻃﻼع ﻗﺒﻠﻲ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﺗﺤﻤﻴـﻞ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻧﺎﮔﻬﺎن از وﺟﻮدش آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ .آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزوﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻮﺿـﻴﺤﺎﺗﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ .ﺑـﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ،ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ،رﻳﺶ ﺧﻮد را ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف در اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻨﺪ .در اﻳـﻦ ﺑـﻴﻦ ،ﺗﺸـﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻫﺮ از ﻗﻄﻊ ،ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اش ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ -ﺑﺎ وﻳﻠﻮن و آرﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ آوﻳﺰان ﺑﻮد ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﻧﺖ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮاﺧﺘﻦ اﺳﺖ -ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑـﻪ ﺧـﻮد آﻣـﺪ، آﻟﺖ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ را در ﺑﻐﻞ ﻣﺎدرش ﮔﺬاﺷﺖ ،ﻛﻪ در روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﮓ ﻧﻔﺲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ،و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﭘﺮﻳﺪ ﻛﻪ اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ در ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ آن ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ. زﻳﺮ دﺳﺖ ﻫﺎي ﻛﺎر ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮت ﺑﺎﻟﺶ ﻫﺎ و ﻟﺤﺎف ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﺧﻮﺑﻲ روي ﺗﺨﺖ ﻫﺎ ﻣـﻲ اﻓﺘﺎد .ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻗﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻛﺎﻣﻼً ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ رﺧﺘﺨﻮاب آﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﺮت ﻧﺰد آﻧﻬﺎ ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﺪ .اﻣﺎ ﺑﺪﺧﻠﻘﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﮔﻴﺮ ﭘﺪر ﺷﺪ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً اﺣﺘﺮاﻣﻲ را ﻛﻪ در ﺧﻮر اﺟﺎره ﻧﺸـﻴﻦ ﻫـﺎﻳﺶ ﺑـﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد آﻧﻬﺎ را زور ﻣﻲ داد و ﺗﺎ در اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻋﻘﺐ ﻣﻲ زد .آﻧﺠﺎ آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ در وﺳﻂ ﺑـﻮد ،ﻧﺎﮔﻬـﺎن او را ﻧﮕﻪ داﺷﺖ .ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮق آﺳﺎﻳﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ .دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و زن ﻫﺎ را ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎه ﺟﺴـﺘﺠﻮ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ» :ﺑﻪ ﺳﺒﺐ وﺿﻊ ﻣﺘﻌﻔﻨﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻋﺚ رﺳﻮاﻳﻲ اﻳﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮار ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺗﻒ ﻛﺮد -ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻓﻮري ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺑﻼغ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ.ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ام ،ﻳﻚ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺒﺮان ﺧﺴﺎرت ﻫﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﻜﻨﻢ. ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺒﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ درﺑﺎره اش ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ «.ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و در ﻓﻀـﺎي ﺗﻬـﻲ ﻧﮕـﺎه ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد .در ﺣﻘﻴﻘﺖ ،دو رﻓﻴﻘﺶ ﻧﻴﺰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ» :ﻣـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻓﻮري ﺧﻮد را اﺑﻼغ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ «.آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن ﻣﻴﺎن ﺑﻮد .ﺑﻲ درﻧﮓ ،دﺳﺘﻚ در را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در را ﺑﻪ ﻫﻢ زد.
36ﻣﺴﺦ
ﭘﺪر اﻓﺘﺎن و ﺧﻴﺰان ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ رﻓﺖ و ﻣﺜﻞ ﺗﻮده ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ در آن اﻓﺘﺎد .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛـﻪ ﺑﺮاي ﭼﺮت ﺷﺒﺎﻧﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ،وﻟﻲ ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻛﻪ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎت ﺑﻠﻨﺪ ،ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮي ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي وراي ﺧﻮاب ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﻤﺎم اﻳـﻦ ﻣـﺪت را ﺑـﻲ ﺣﺮﻛﺖ در ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻨﺎن او را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد .از ﻧﺎاﻣﻴﺪﻳﻲ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﻧﻘﺸﻪ اش ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ روزه ﻫﺎي ﻃﻮﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻔﻠﻮج ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد. ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ روي ﺳﺮ او ﺧﺮاب ﺷﻮد و درﺳﺖ وﻗﻮع اﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ را در دﻗﻴﻘﻪ آﻳﻨﺪه ﺗﺼﻮر ﻣـﻲ ﻛﺮد و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﺑﻮد .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ وﻳﻠﻮن ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ روي زاﻧﻮي ﻣﺎردش ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟـﺎن ﮔـﺪازي از ﺑﻴﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎي ﻟﺮزاﻧﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد در او ﺗﻮﻟﻴﺪ وﺣﺸﺖ ﻧﻜﺮد. ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻤﻬﻴﺪ ﻣﻘﺪﻣﻪ دﺳﺘﺶ را روي ﻣﻴﺰ ﻛﻮﺑﻴﺪ و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ» :ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم ،اﻳﻦ وﺿـﻊ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ .اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻣﻦ آن را ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧـﺎم ﺑـﺮادرم را ﺑـﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪﻫﻢ ،ﭘﺲ ﺻﺎف و ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ :ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ وﺳـﻴﻠﻪ اي اﻳـﻦ را از ﺳﺮﻣﺎن ﺑﺎز ﺑﻜﻨﻴﻢ .ﻣﺎ آﻧﭽﻪ از ﻟﺤﺎظ ﺑﺸﺮ دوﺳﺘﻲ از دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑـﺮاي ﭘﺮﺳـﺘﺎري او ﺗﺤﻤـﻞ ﻛـﺮده اﻳـﻢ. ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻜﻨﺪ«. ﭘﺪر ﮔﻔﺖ» :ﻛﺎﻣﻼً ﺣﻖ داد .وﻟﻲ ﻣﺎدر ﻛﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ،ﺳﺮﻓﻪ ﺧﻔﻴﻔﻲ در دﺳـﺘﺶ ﻛـﺮد و ﭼﺸـﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ«. ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش را ﻧﮕﻪ دارد .ﭘﺪر ﻛﻪ اﻇﻬـﺎرات ﮔـﺮت ﻧﻘﺸـﻪ او را ﺗﺄﻳﻴـﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ،روي ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ و ﺑﻴﻦ ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎ ،ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻨﺎن ﻫﻨﻮز ﺟﻤﻊ ﻧﺸـﺪه ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﻛﻼه رﺳﻤﻲ ﺧﻮد روي ﻣﻴﺰ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻲ ﺣﺮﻛـﺖ ﺑـﻪ ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﻣـﻲ دوﺧﺖ. ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد» :ﺑﺎﻳﺪ او را از ﺳﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎز ﺑﻜﻨﻴﻢ« ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺧﻄﺎب ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﭼﻮن ﻣﺎدر ﻛﻪ از زور ﺳﺮﻓﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲ ﺧﻮرد ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ -ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ زودي در ﮔﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد .از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ،ﻣـﺎ ﻛـﻪ ﺗﻤﺎم روز ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﻢ ،در ﻣﻮﻗﻊ ورود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﻋﺬاب داﻳﻤﻲ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛـﻪ ﻃﺎﻗـﺖ ﻓﺮﺳﺎﺳﺖ «.و ﮔﺮﻳﻪ ﭘﺮ زوري ﺑﻪ او دﺳﺖ داد .ﺑﻪ ﻗﺪري ﮔﺮﻳﻪ اش ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻚ ﻫﺎﻳﺶ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣـﻲ ﭼﻜﻴﺪ و او ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد آﻧﻬﺎ را ﭘﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد. ﭘﺪر ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺣﻢ آﻣﻴﺰي ،ﺟﻮاب داد :اﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪﻣﺎن ﻛﺮد؟ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﮕﻔﺖ آوري ﻣﻄﺎﻟـﺐ دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ درك ﻣﻲ ﻛﺮد. ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺮدﻳﺪ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ -ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻳﻪ اﻳﻦ ﺗﺮدﻳﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒﻼً از ﺧﻮد ﺑﺮوز داده ﺑﻮد -ﺑﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺎﻧﻪ اﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮد.
ﻣﺴﺦ 37
ﭘﺪر ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺆال ﮔﻔﺖ» :ﺷﺎﻳﺪ او ﺣﺮف ﻫﺎي ﻣﺎ را ﻣﻲ ﻓﻬﻤﺪ «.واي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﮔﺮﻳﻪ اش ﻗﻄﻊ ﺑﺸﻮد ،ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺪﻳﺪي ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻛﺮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻗﻄـﻊ ﺑﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ ﻓﺮﺿـﻴﻪ را ﻛﻨـﺎر ﮔﺬاﺷﺖ. ﭘﺪر ﺗﻜﺮار ﻛﺮد» :ﻛﺎش او ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ!« و در ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺴﺖ .اﻧﮕﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ،راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻄﻼن ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺿﻲ ﺑﺎ دﺧﺘﺮش ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه اﺳﺖ» :اﮔﺮ درك ﻣﻲ ﻛـﺮد .ﺷـﺎﻳﺪ وﺳـﻴﻠﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ«... ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﻴﻎ زد» :ﭘﺪر ﺟﺎن! ﻳﮕﺎﻧﻪ راه ﺣﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ درك ﺑﺮود .و ﺑﺎﻳﺪ از ﻓﻜﺮت ﺑﻴـﺮون ﻛﻨـﻲ ﻛـﻪ اﻳﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار اﺳﺖ .ﻣﺪت ﻃﻮﻳﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر را ﻛﺮده اﻳﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺸﺄ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫـﺎي ﻣﺎﺳـﺖ. ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎﺷﺪ؟ اﮔﺮ او ﺑﻮد ،ﻣﺪت ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﺤﺎل ﺑﻮدن ﻫﻢ ﻣﻨﺰﻟﻲ آدم ﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺸﺮه ﻛﺮﻳﻬﻲ ﭘﻲ ﺑﺮده و ﺧﻮدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﺪون ﺗﺮدﻳﺪ ،ﻣﺎ ﺑﺮادر ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ .اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﺎدﺑﻮد او اﺣﺘﺮام ﻣﻲ ﮔﺬارﻳﻢ .ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮر را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﻤـﺎن ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ و اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎﻳﻤﺎن را ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻤﺎم آﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﻏﺼﺐ ﻛﻨﺪ و ﻣﺎ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ؟ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﺸﻴﺪ ،ﭘﺪر ﺟﺎن ﺑﺒﻴﻦ! ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد! و از ﺷﺪت وﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻋﻠﺘﺶ ﭘﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺮد ،ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺎدرش را ﺑﻐﺘﺘﺎً ول ﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻟﺮزﻳﺪ .ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻓﺪا ﻛﺮدن ﻣﺎدرش را ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ داد ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎﺷﺪ .ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘـﺪرش ﭘﻨـﺎه ﺑـﺮد و رﻓﺘـﺎرش ﺑﺎﻋـﺚ وﺣﺸﺖ او ﻧﻴﺰ ﮔﺮدﻳﺪ ﭘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ از او ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. اﻣﺎ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜـﺮ ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد ،ﭼـﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺴﻲ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ؛ آن ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮش را .ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ،ﺷﺮوع ﺑـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﺮده ﺑﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮود .ﺑﺎﻳﺪ اﻗـﺮار ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ زﻧﻨﺪه اي ﻣﻲ ﻧﻤﻮد؛ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧـﺎﺗﻮاﻧﻲ ،ﺳـﺮ ﭘﻴﭻ ﻫﺎي دﺷﻮار ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﺮش ﻧﻴﺰ ﻛﻤـﻚ ﺑﮕﻴﺮد و دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺷﺎﺧﻚ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻮﻓـﺖ .ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﺒﻴﻨﺪ ،اﻳﺴﺘﺎد .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ او ﭘﻲ ﺑﺮدﻧﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﺄﺛﺮ ﺳـﺎﻛﻨﻲ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .ﻣﺎدر در ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﭘﺎﻫﺎ را دراز ﻛﺮده و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﻫـﻢ رﻓﺘـﻪ ﺑﻮد .ﭘﺪر و ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﻬﻠﻮي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻮاﻫﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﭘﺪر اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد .ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮد: »ﺣﺎﻻ ﺑﻲ ﺷﻚ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدم «.و ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺷﺪ .ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ،از ﺧﺴﺘﮕﻲ ،ﺟﻠـﻮ ﻧﻔـﺲ زدن را
38ﻣﺴﺦ
ﺑﮕﻴﺮد و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺴﺘﮕﻲ در ﺑﻜﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻜﻨـﺪ؛ زﻳـﺮا ﺑﺮاﻳﺶ آزادي ﻛﺎﻣﻞ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﭻ ﺧﻮرد ﻓﻮراً ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻛـﺮد و ﻣﺴـﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ .از ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز او را از اﺗﺎﻗﺶ ﺟﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد و ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ -ﺑﺎ وﺿﻌﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ -ﻟﺤﻈﻪ اي ﭘﻴﺶ ،ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ را ﭘﻴﻤﻮده اﺳـﺖ .ﺧـﺎﻧﻮاده اش ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد و ﻳﺎ اﻇﻬﺎر ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻣﺰاﺣﻢ او ﻧﮕﺮدﻳﺪ .وﻟﻲ او ﺣﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ ،زﻳﺮا ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ ﮔﺮم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻛﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﺶ رﺳـﻴﺪ ،ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ اﻓﺘـﺎد ﻛـﻪ ﺳـﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ،آن ﻫﻢ ﻧﻪ ﻛﺎﻣﻼً -ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد -ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ آﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻧﻜﺮده اﺳﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد .آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﺎدر اﻓﺘـﺎد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻣﺴـﻠﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻛﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ،در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻛﻠﻴﺪ دو ﺑﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮدﻳﺪ ،ﺻﺪاي آن ﺑﻪ ﻗﺪري ﺷﺪﻳﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺗﺎ ﻛﺮد .ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ .زﻳﺮا ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ و درﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ،ﺑﻪ ﻗﺪري ﭼﺎﺑﻚ ،ﺑﻪ ﻃﺮف در ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪ .ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ را در ﻗﻔﻞ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ ،ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ» :آه ،ﺑﺎﻻﺧﺮه«!... ﮔﺮه ﮔﻮار در ﺗﺎرﻳﻜﻲ دور ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﺧﻮب ،ﺣﺎﻻ؟« ﺑﻪ زودي ﭘﻲ ﺑﺮد ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺪ. ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﻜﺮد؛ زﻳﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن روي ﭘﺎﻫﺎي ﻧﺎزﻛﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻜﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻳـﻚ ﻧﻮع آﺳﺎﻳﺶ ﻧﺴﺒﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ داد .دردﻫﺎﻳﻲ در ﺑﺪﻧﺶ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد .اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣﺪ اﻳـﻦ دردﻫـﺎ ﻓـﺮوﻛﺶ ﻛﺮده و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ .ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻧﻪ از ﺳﻴﺐ ﮔﻨﺪﻳﺪه اي ﻛﻪ در ﭘﺸﺘﺶ ﻓﺮو رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﻧـﻪ از ورم اﻃﺮاف آﻧﻜﻪ روﻳﺶ را ﻏﺒﺎر ﻧﺮﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮد ،درد ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻴﺪ .ﺑﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﺣـﺰن اﻧﮕﻴـﺰي دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ ﺧﺎﻧﻮاده اش اﻓﺘﺎد .ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﻮدش ﻫﻢ داﻧﺴﺖ و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺷﺪ ﻋﻘﻴﺪه ﺧﻮدش در اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺛﺎﺑﺖ ﺗﺮ از ﻋﻘﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد .او در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻔﻜﺮ آرام ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮج زﻧـﮓ ﺳـﻪ ﺻﺒﺢ را زد .ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮه ،ﻣﻨﻈﺮه ﺧﺎرج را ﻛﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ روﺷﻦ ﺷﺪن ﻛﺮده ﺑﻮد ،دﻳﺪ .ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺳﺮش ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻓﺘﺎد و آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ از ﺑﻴﻨﻲ او ﺧﺎرج ﺷﺪ. وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ زود ﻛﻠﻔﺖ وارد ﺷﺪ ،ﻫﺮﭼﻨﺪ اﻏﻠﺐ ﺑﻪ او ﮔﻮش زد ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻴﻜﻦ درﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﻋﺠﻠﻪ اي ﻛﻪ داﺷﺖ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ زد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ورود او ،ﻋﻤﻼً ﺧﻮاﺑﻴﺪن در اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﻏﻴـﺮﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد .اﺑﺘﺪا از ﺑﺎزدﻳﺪي ﻛﻪ ،ﻣﻌﻤﻮﻻً ،از ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻲ ﻛـﺮد ﭼﻴـﺰ ﻓـﻮق اﻟﻌـﺎده اي دﺳـﺘﮕﻴﺮش ﻧﺸـﺪ .ﺗﺼـﻮر ﻛـﺮد ﺑﺨﺼﻮص ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اداي آﻗﺎي رﻧﺠﻴﺪه ﺧﺎﻃﺮي را در ﺑﻴﺎورد ،زﻳـﺮا او را ﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ ﺑـﺮاي ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ رﻳﺰه ﻛﺎري ﻣﻲ داﻧﺴﺖ .اﻣﺎ ﭼﻮن اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺟﺎروي ﺑﺰرﮔﻲ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ،از ﺗﻮي در ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﻗﻠﻘﻠﻚ ﺑﺪﻫﺪ ،ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻮﺧﻲ اش اﺛﺮ ﻧﻜﺮد ،ﺧﺸﻤﻨﺎك ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻚ ﺟﺎرو او را ﻫﻮل داد؛ در اﺛﺮ اﻳـﻦ ﻛﺎر ﺟﺴﻢ او ﺑﺪون ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ،ﺑﻪ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﭘﻴﺮزن اﻓﺰود .ﺑﻪ زودي ،ﺣﻘﻴﻘﺖ را داﻧﺴﺖ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ
ﻣﺴﺦ 39
ﺧﻴﺮه ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ .ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ؛ اﻣﺎ در اﺗﺎق ﻧﻤﺎﻧﺪ .ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺧﻮاب دوﻳﺪ؛ در را ﻣﺜـﻞ ﻃﻮﻓـﺎن ﺑـﺎز ﻛـﺮد و اﻳـﻦ ﻛﻠﻤﺎت را در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ زﺑﺎن آورد» :ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ! ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻴﺪ! ﻳﺎرو ﺗﺮﻛﻴﺪه! آﻧﺠﺎﺳﺖ؛ روي زﻣﻴﻦ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﻣﺜﻞ ﻳـﻚ ﻣﻮش ﻣﺮده!« زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﻣﺴـﺎ روي ﺗﺨـﺖ ﺳـﺮ ﺟﺎﻳﺸـﺎن ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﭘﻴﺎم ﭘﻴﺮزن را درﻳﺎﺑﻨﺪ، ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ از وﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻨﺪ .ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ آﻗـﺎ ﻟﺤـﺎف را روي دوﺷﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﻴـﺮاﻫﻦ ﺧـﻮاب و ﺑـﻪ اﻳـﻦ رﻳﺨﺖ ،وارد اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺷـﺪﻧﺪ .در اﻳـﻦ ﺑـﻴﻦ ،در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮔﺮت ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ورود اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ در اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ ،ﺑﻴﺮون آﻣـﺪ .ﻛـﺎﻣﻼً ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه و ﭘﺮﻳﺪﮔﻲ رﻧﮕﺶ ﮔﻮاه ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻲ او ﺑﻮد .ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﻣﺮده؟! در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻜﻨـﺪ و ﺣﺘـﻲ ﺑـﺪون اﻣﺘﺤﺎن ،ﻣﺮده را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ در ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺑﻴﺎن ﺧﻮد ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟـﺎرو ﺟﺴـﺪ ﮔـﺮه ﮔـﻮار را ﻋﻘـﺐ زد و ﮔﻔﺖ» :ﭼﻪ ﺟﻮر ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮده!« ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﺮد ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺟﺎروي او را ﺑﮕﻴـﺮد، اﻣﺎ ﺣﺮﻛﺘﺶ را ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﮔﻔﺖ :ﺧﺐ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺷﻜﺮ ﺧﺪا را ﺑﻜﻨﻴﻢ «.ﻋﻼﻣﺖ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﻫﺮ ﺳﻪ زن از او ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ .ﮔﺮت ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ را از ﻣﺮده ﺑﺮ ﻧﻤﻲ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ» :ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻻﻏﺮ اﺳﺖ! آﺧﺮ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد .ﻏﺬا ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣـﺪ «.در ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﺟﺴﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻧﺎ رﻓﺘﻪ و ﺧﺸﻜﻴﺪه ﺑﻮد .ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ ﻗﺎﺑﻠﻴـﺖ ﺣﻤـﻞ ﺟﺜـﻪ او را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎﺷﺎي آن ﺧﻮش آﻳﻨﺪ ﻧﺒﻮد .ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻧﺪوﻫﻨﺎﻛﻲ ﮔﻔﺖ» :ﮔﺮت ،ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴـﺎ ﭘـﻴﺶ ﻣﺎ!« ﮔﺮت ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺮده را ﺑﺒﻴﻨﺪ و دﻧﺒﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺖ ،زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ در را ﺑﺴﺖ و دو ﻟﺖ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻛﺮد .ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﻮد ﻫﻮاي ﺗﺎزه ﮔﺮﻣﻲ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ. اواﺧﺮ ﻣﺎه ﻣﺎرس ﺑﻮد. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ از اﺗﺎﻗﺸﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ،ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮد را ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺸﺐ وﺳﻂ آﻧﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻮد زﻳﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻏﺮ ﻣـﻲ ﻛﺮد» :ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟« اﻣﺎ زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺎﻛﺖ و دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮوﻧﺪ .رﻓﺘﻨﺪ و دور ﺟﺴﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار ،وﺳﻂ اﺗﺎق ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ در آن ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ،دﺳـﺖ ﻫـﺎ را در ﺟﻴﺐ ﻛﺖ ﻫﺎي ﻧﻤﻴﺪار ﺧﻮد ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ.
40ﻣﺴﺦ
در اﺗﺎق زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﺷﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﻲ ،در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ زﻧﺶ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﺎزو و دﺧﺘﺮش را ﺑﺎ ﺑﺎزوي دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ .ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﮔـﺮت ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﻮرت را ﺑﻪ ﺑﺎزوي ﭘﺪرش ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ داد. آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ زن ﻫﺎ را از ﺑﺎزوﻳﺶ رﻫﺎ ﻛﻨﺪ ،در ﺧﺮوج را ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ» :ﻓـﻮراً از ﻣﻨـﺰل ﻣـﻦ ﺑﺮوﻳﺪ!« آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد ﻛﻤﻲ ﻳﻜﻪ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻼﻳﻤﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ؟« آن دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﻫﺎ را از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﻲ در ﭘﻲ ،ﻛﻒ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻣـﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪﻧـﺪ؛ ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻤﻜﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴـﺎ ،ﺑـﺎ ﻫـﺮ دو زن ،ﺑـﻪ ﻃﺮف اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و ﺟﻮاب داد» :ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ «.اﺟﺎره ﻧﺸـﻴﻦ وﺳـﻄﻲ اﺑﺘـﺪا ﺳـﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ دوﺧﺖ ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ راه ﺗﺎزه اي ﺑﺮاي ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن اﻓﻜـﺎرش ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﺑﻜﻨﺪ و ﮔﻔﺖ» :ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﺎ ﻣﻲ روﻳﻢ «.آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف او دراﻧﻴﺪ و ﻓﻘـﻂ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد .اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ وﺳﻄﻲ ﻓﻮراً ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻛﻔﺶ ﻛﻦ رﻓﺖ .دو رﻓﻴﻘﺶ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻮد دﺳﺖ ﻫﺎ را ﻛﻨﺪﺗﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻓﺸﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﻲ دادﻧﺪ در ﻋﻘﺐ ﻧﺸـﻴﻨﻲ از او ﭘﻴـﺮوي ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دﻧﺒﺎل او ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻬﺎ ﺑـﺮود و در رواﺑـﻂ ﺑـﻴﻦ آﻧﻬﺎ و رﺋﻴﺴﺸﺎن ﺧﻠﻠﻲ وارد ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺑﻪ داﻻن ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻼه ﺧـﻮد را از ﮔـﻞ ﻣـﻴﺦ ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ و از ﺟـﺎي ﭼﺘـﺮ، ﻋﺼﺎي ﺧﻮد را ﺧﺎرج ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺮﻧﺸﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و از آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ از روي ﺑـﺪﮔﻤﺎﻧﻲ ﺑﺴـﻴﺎر ﺑﻲ ﻣﻮرد ،ﻓﻮراً ﺑﺎ دو زﻧﺶ در داﻻﻧﭽﻪ رﻓﺖ روي ﻧﺮده ﺧﻢ ﺷﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ رﻓﺘﻦ آﻗﺎﻳﺎن را ﻛﻪ از ﭘﻠﻜﺎن ﺑﻲ اﻧﺘﻬـﺎ ﺑﻪ ﻃﺮز آرام و ﻣﻮﻗﺮي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ،ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ .ﺳﺮ ﻫﺮ اﺷﻜﻮب در ﻣﻮﻗﻊ ﭘﻴﭻ ﺧﻮردن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ و ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ .ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ از ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﻣﺴﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻛﺎﺳﺖ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻗﺼﺎﺑﻲ ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ -ﻛﻪ ﺑﻲ ﺑﺎﻛﺎﻧﻪ ﺑﺎ زﻧﺒﻴﻠﻲ ﻛﻪ روي ﺳﺮش ﺑـﻮد، از اﺷﻜﻮب ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪ -و از او ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﺎ زن ﻫﺎﻳﺶ از ﻧﺮده ﻋﻘـﺐ رﻓﺘﻨـﺪ و ﻫـﺮ ﺳـﻪ ﺑـﺎ ﺣﺎﻟـﺖ آﺳﻮده وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ. ﻓﻮراً ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ روز را ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ و ﮔﺮدش ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ ،ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺗﻔـﺮﻳﺢ ﺑﻮدﻧـﺪ. ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ :آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ،ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ ارﺑـﺎب ﮔـﺮت و ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻐﺎزه .زن ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ،در ﻃﻲ ﺟﻠﺴﻪ ،وارد ﺷﺪ ﺗﺎ اﻋﻼم ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﻣﻲ رود. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ اﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮدن ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ ،ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ ،اﻣـﺎ ﭼـﻮن ﭘﻴـﺮزن ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ،ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﻠﻢ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻧﮕﺎه ﺧﺸﻤﻨﺎﻛﻲ ﺑﻪ او ﻛﺮدﻧﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ» :ﺧـﻮب؟« زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺎن ﭼﻬﺎرﭼﻮﺑﻪ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺪﻫـﺪ .اﻣـﺎ ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﺳﺖ آن را ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺎزش را ﺑﻜﺸﻨﺪ .ﭘﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻤـﻮدي ﻛﻼﻫـﺶ را زﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد -از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ زن در اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﭘﺮ ،ﺗﻮي ذوق آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴـﺎ زده ﺑـﻮد-
ﻣﺴﺦ 41
آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ .ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺮزن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﺑﺮاﻳﺶ اﺣﺘﺮاﻣـﻲ ﻗﺎﺋـﻞ ﺑﻮد ،ﮔﻔﺖ» :ﺧﻮب ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟« ﭘﻴﺮزن ﻛﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﺤﺒﺖ آﻣﻴﺰي ﺗﻜﺎﻧﺶ ﻣﻲ داد ،ﮔﻔـﺖ» :آه! اﻳـﻦ ﭼﻴـﺰ«... ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﺪ »ﻫﻴﭻ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﺑﺮدن اﻳﻦ ﭼﻴـﺰ ﭘﻬﻠـﻮي اﺗﺎﻗﺘـﺎن ﺑـﻪ ﺧﻮدﺗـﺎن زﺣﻤـﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ .ﻛﺎر درﺳﺖ ﺷﺪ «.ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ و ﮔﺮت دوﺑﺎره روي ﻛﺎﻏﺬ ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ ،ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑـﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻦ اداﻣـﻪ ﻣـﻲ دﻫﻨﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ زن ﺑﻪ ﺷﺮح ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺮداﺧﺖ .ﺑﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺗـﻮي ﺣـﺮف او رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و اﺷﺎره ﻧﻤﻮد .ﭘﺲ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﻀﻴﻪ را ﻧﻘﻞ ﻛﻨﺪ ،ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎدش اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻠﻪ دارد .از روي رﻧﺠﺶ ﮔﻔـﺖ» :ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻫﻤﮕـﻲ« ﻣﺜـﻞ ﺑـﺎد ﺑـﻪ دور ﺧـﻮدش ﮔﺸـﺖ و وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ درﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد و رﻓﺖ. آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﮔﻔﺖ» :اﻣﺸﺐ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ «.وﻟﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮي در زﻧـﺶ و ﮔـﺮت ﻧﻜـﺮد .ﭘﻴـﺮزن ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺖ آراﻣﺸﻲ را ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد ﻣﻐﺸﻮش ﺑﻜﻨﺪ .زن ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ رﻓﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮه و در آﻧﺠﺎ در آﻏﻮش ﻫﻢ اﻓﺘﺎدﻧﺪ .آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ در ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﻬﺎ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻟﺤﻈﻪ اي در ﺳﻜﻮت ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ،ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳـﺎد زد» :ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ،ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻧﺸﺨﻮار ﻧﻜﻨﻴﺪ .ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷـﻴﺪ «.زن ﻫـﺎ ﻓﻮراً اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮ و ﻛﻮل او اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﻮازﺷﺶ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻏﺬﺷﺎن را ﺗﻤﺎم ﺑﻜﻨﻨﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ از آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺎه ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪي ﺑﺮاﻳﺸﺎن رخ ﻧﺪاده ﺑﻮد .ﺑﺮاي رﻓـﺘﻦ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺷﻬﺮ ﺗﺮاﻣﻮاي ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .در داﺧﻞ ﺗﺮن ﻛﻪ آﻓﺘﺎب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ،ﻣﺴﺎﻓﺮ دﻳﮕﺮي ﺟﺰ آﻧﻬـﺎ ﻳﺎﻓـﺖ ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ. ﮔﺮﻣﺎي ﭼﺴﺒﻨﺪه اي در آﻧﺠﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ .ﺑﻪ راﺣﺘﻲ روي ﭘﺸﺘﻲ ﻫﺎ ﻳﻠﻪ دادﻧﺪ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ - ﮔﻮش ﺷﻴﻄﺎن ﻛﺮد -ﭼﻨﺪان ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ،ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ .ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﺎرﻫﺎي ،ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺼﻮص ،در آﺗﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻣﻴﺪﺑﺨﺶ ﺑﻮد .وﺿﻊ ﻛﻨـﻮﻧﻲ ﺧـﻮد را ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻨﺪ ﺑـﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﺟﺎره ﻛﺮدن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ارزان ﺗﺮ و ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ اﻣﺎ ﻋﻤﻠﻲ ﺗﺮ ﻛﻪ در ﻣﺤﻞ ﺑﻬﺘﺮي واﻗﻊ ﺑﺎﺷـﺪ ،ﺟﺒـﺮان ﺑﻜﻨﻨـﺪ. آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻛﻨﻮﻧﻲ را ﮔﺮه ﮔﻮار اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد .آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ از ﻣﺸﺎﻫﺪه دﺧﺘﺮ ﺧﻮد ﻛﻪ ،ﺑﻴﺶ از ﭘـﻴﺶ ،ﺑـﺎ ﺣﺮارت ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮت ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺮم زﻳﺒﺎﻳﻲ ،رﻧﮓ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺮاﻧﻴﺪه ﺑﻮد ،در اﻳﻦ ﻣﺎه ﻫﺎي اﺧﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻜﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ دﺧﺘﺮ دﻟﺮﺑﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺪاﻣﺶ ﺟﺎ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ. ﺷﺎدي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد؛ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ رد و ﺑﺪل ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ آﺷﻜﺎر ﺑﻮد .ﻫﺮ دو آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ آن رﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮازﻧﺪه اي ﺑﺮاﻳﺶ زﻳﺮ ﺳﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﻴﺪﻧﺪ، دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺶ از آﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻤﻴﺎزه ﺑﻜﺸﺪ و ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺑﺪن ﺟـﻮاﻧﺶ را در ﺑﻜﻨـﺪ .ﺑـﻪ ﻧﻈﺮﺷـﺎن آﻣـﺪ ﻛـﻪ در ﺣﺮﻛﺖ دﺧﺘﺮﺷﺎن ،آرزوﻫﺎي ﺗﺎزه آﻧﻬﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻧﻴﺖ ﺧﻴﺮ اﻳﺸﺎن را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ***
ﻣﺴﺦ 42
1390 ﺗﺎ آذر1389 از آذر
Ketabnak.com
http://