[Title will be auto-generated]

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‬ ‫اﺛﺮ ﺟﺎوﻳﺪان‬

‫آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ‪ :‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺗﺎﻳﭗ ‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﮔﻴﺮي و ﺑﺎزﺑﻴﻨﻲ ‪:‬‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ اوﺷﻨﻲ‬

‫‪-1-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫آﻧﺘﻮان دوﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي ‪ 1‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻮم ژان دوﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي ﺑﻪ ﺳـﺎل ‪ 1900‬در ﺷـﻬﺮ ﻟﻴـﻮن‬ ‫زاده ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر او اﺻﻼ اﻫﻞ ﻟﻴﻮن ﻧﺒﻮدﻧﺪ و در آن ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺰ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬و ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻮﻟـﺪ‬ ‫آﻧﺘﻮان در ﻟﻴﻮن اﻣﺮي ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻣﺮد ‪ ،‬و از آن ﭘـﺲ ﻧﮕﺎﻫـﺪاري و ﺗﺮﺑﻴـﺖ او ﺑـﻪ دوش ﻣـﺎدرش‬ ‫اﻓﺘـﺎد‪ .‬دوران ﻛــﻮدﻛﻲ او ﺑــﺎ ﻳــﻚ ﺑـﺮادر و ﺳــﻪ ﺧــﻮاﻫﺮش در ﺳــﻦ ﻣـﻮرﻳﺲ‪ 2‬و ﻣــﻮل ‪ 3‬ﻛــﻪ اﻣــﻼك‬ ‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺳﭙﺮي ﺷﺪ‪ .‬و او دوره دﺑﺴﺘﺎن را در ﻣﺎن‪ 4‬ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳـﺎﻧﻴﺪ‪ .‬در آﻏـﺎز دوره‬ ‫دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ از اﺳﺘﺎدان ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ وﻳﻠﻦ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮادرش ﻓﺮاﻧـﺴﻮا ﺑـﻪ ﺳـﺎل‬ ‫‪ 1917‬ﺑﺮ اﺛﺮ ﺑﻴﻤﺎري رﻣﺎﺗﻴﺴﻢ ﻗﻠﺒﻲ در ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﮔﺬران ﺧـﺎﻧﻮاده ﻳﻜﺒـﺎره ﺑـﻪ ﮔـﺮدن او‬ ‫اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫آﻧﺘﻮان ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزي ﺑﻪ ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ﭘﻴﻮﺳﺖ و در ﺳﻴﺮ دو ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ ؛ ﻓﻦ‬ ‫ﺧﻠﺒﺎﻧﻲ و ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻲ آن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ ؛ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در زﻣﺮه ﻫﻮاﻧﻮردان ﺧﻮب و زﺑﺮدﺳﺖ ارﺗﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑـﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎر ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬در ‪ 1923‬دوره ﺧﺪﻣﺖ وﻇﻴﻔﻪ را ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن رﺳـﺎﻧﻴﺪ و ﻣﻴﺨﻮاﺳـﺖ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ زﻧـﺪﮔﻲ‬ ‫ﻛﺸﻮري ﺑﺎزﮔﺮدد ‪ ،‬و ﺣﺘﻲ ﻣﺪﺗﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﭘﺮداﺧﺖ ؛ ﻟﻴﻜﻦ آﺧﺮ ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ و اﺻـﺮار‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ او ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ داﺋﻤﻲ ارﺗﺶ در آﻣﺪ‪.‬‬ ‫آﻧﺘﻮان در دوران ﺗﺤﺼﻴﻞ در دﺑﺴﺘﺎن و داﻧﺸﻜﺪه ﮔﺎﻫﻲ ﻗﺮﻳﺤﻪ ي ﺷـﺎﻋﺮي و ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪﮔﻲ ﺧـﻮد را ﺑـﺎ‬ ‫ﻧﮕﺎﺷﺘﻦ و ﺳﺮودن ﻣﻲآزﻣﻮد و اﻏﻠﺐ ﻧﻴﺰ ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﻘﺪﻳﺰ دﺑﻴـﺮان و اﺳـﺘﺎداﻧﺶ ﻗـﺮار ﻣﻴﮕﺮﻓـﺖ ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﻚ در ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ﺑﺎ ﭘﺮوازﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎرش ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻠﻴـﺖﻫـﺎي‬ ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ زﻳﺒﺎﺋﻴﻬﺎي ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﭼﺸﻢ اﻧﺪازﻫﺎي ﻣﺘﻨﻮع ﺟﻬﺎن و ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن آﺷـﻨﺎ ﻣﻴـﺸﺪ‪.‬و‬ ‫ﻃﺒﻊ ﺣﺴﺎس و ﻧﻜﺘﻪ ﺳﻨﺠﺶ ﭘﻴﺶ از ﭘﻴﺶ اﻟﻬﺎم ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ و از ﻫﺮ ﺧﺮﻣﻨﻲ ﺧﻮﺷﻪ اي ﻣﻴﺒﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫‪Antoine de saint Exupery 1‬‬ ‫‪Saint maurice 2‬‬ ‫‪Mole 3‬‬ ‫‪Mans 4‬‬

‫‪-2-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫در ‪ 1925‬داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ از او ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎﻧﻮن ‪ 5‬در ﻳﻜﻴﻚ از ﻣﺠﻠﻪﻫﺎي ﭘﺎرﻳﺲ اﻧﺘـﺸﺎر ﻳﺎﻓـﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻛﺴﻲ او را در زﻣﺮه ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻴﺎورده ‪ ،‬و ﺧﻮد او ﻧﻴﺰ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﮔﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﺑﺮد‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ اوان ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻳﻚ ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑـﻪ ﻣﻴـﺎن ﻗﺒﺎﺋـﻞ ﺻﺤﺮاﻧـﺸﻴﻦ ﻣـﻮر در‬ ‫ﺟﻨﻮب ﻣﺮاﻛﺶ ﻛﻪ ﺗﺒﻌﻪ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺖ ؛ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از ﻋﻬﺪه ي اﻳﻨﻜﺎر ﺑﺮ آﻣﺪ ﻣﻮرد ﺗـﺸﻮﻳﻖ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن و زﻣﺎﻣﺪاران وﻗﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﭘﻴﻚ ﺟﻨﻮب ‪ 6‬اﺛﺮ دﻳﮕﺮ اﮔﺰوﭘﺮي ﻳﺎدﮔﺎر زﻣﺎﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﻮاﻧﻮرد در ﻣﻴﺎن ﻗﺒﺎﺋﻞ ﺻﺤﺮاﻧﺸﻴﻦ در ﺟﻨﻮب ﻣﺮاﻛﺶ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﻣﻴﺒـﺮد‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎم ﺑﺎزﮔـﺸﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ره آوردي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد آورد ﻧﺴﺨﻪ دﺳﺖ ﻧﻮﻳﺲ ﻛﺘﺎب ﭘﻴﻚ ﺟﻨﻮب ﺑﻮد‪ .‬او اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ادﻳﺒﺎن و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻧﺸﺎن داد ‪ ،‬و آﻧـﺎن ﺑـﻴﺶ از ﺣـﺪ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ اوان ﻳﻜﻲ از ﻧﺎﺷﺮان ﺳﺮﺷﻨﺎس ﭘﺎرﻳﺲ ﻗﺮاردادي ﺑﺮاي اﻧﺘـﺸﺎر ﭘﻴـﻚ‬ ‫ﺟﻨﻮب و ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ او ﺑﺴﺖ و آﻧﮕﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺟﻮان ﺑﻪ ارزش ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺧـﻮد ﭘـﻲ‬ ‫ﺑﺮد‪.‬‬ ‫در ‪ 1927‬ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎي ﺟﻨﻮﺑﻲ رﻓﺖ و در آﻧﺠـﺎ وﻗـﺖ ﺑﻴـﺸﺘﺮي‬ ‫ﺑﺮاي ﭘﻴﮕﻴﺮي اﻓﻜﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬دو ﻛﺘﺎب ﺟﺎﻟﺐ او ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ‪ 7‬و ﭘﺮواز ﺷﺒﺎﻧﻪ ‪ 8‬ﻳﺎدﮔﺎر‬ ‫آن زﻣﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ‪ 1930‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺷﻬﺮ آﮔﻪ ‪ 9‬ﻛـﻪ ﻣـﺎدر و ﺧـﻮاﻫﺮش ﻫﻨـﻮز آﻧﺠـﺎ‬ ‫اﻗﺎﻣﺖ داﺷﺘﻨﺪ ازدواج ﻛﺮد ‪ .‬اﺛﺮ زﻳﺒﺎي او ) ﭘـﺮواز ﺷـﺒﺎﻧﻪ ( ﻛـﻪ ﻣـﻮرد ﺗﻘـﺪﻳﺮ و ﺗﺤـﺴﻴﻦ آﻧـﺪره ژﻳـﺪ‬ ‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻧﺴﻮي واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬و ﭼﻨﺪي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﭼﻨـﺪ زﺑـﺎن اروﭘـﺎﻳﻲ‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪ و ﻣﻘﺎم ادﺑﻲ و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﻨﺮي اﮔﺰوﭘﺮي را ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﺎﻧﻴﺪ ‪.‬‬ ‫در ‪ 1935‬ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي ﺧﻮد ﮔﺸﺘﻲ در اﻃـﺮاف ﻛـﺸﻮرﻫﺎي ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧـﻪ زد و ﭘـﻴﺶ از ﭘـﻴﺶ ﺑـﺎ‬ ‫زﻳﺒﺎﺋﻴﻬﺎي آن ﻣﺤﻴﻂ آﺷﻨﺎ ﺷﺪ ‪ .‬ﺳﭙﺲ در ﻛﺸﻮرﻫﺎي آﻟﻤﺎن ﻧﺎزي ‪ ،‬اﺗﺤﺎد ﺟﻤـﺎﻫﻴﺮ ﺷـﻮروي و اﻳـﺎﻻت‬ ‫ﻣﺘﺤﺪه آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﭘﺮداﺧﺖ و از ﻫﺮﻳﻜﻲ از آن ﻛﺸﻮرﻫﺎ و از اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻫﺎي ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ و ﺳﻴﺎﺳـﻲ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻲ اﻧﺪوﺧﺖ و ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آورد ﻛﻪ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎي ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﻣـﻲرﺳـﻴﺪ‪ .‬در‬ ‫‪ 1938‬از آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻳﻚ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﻫﻮاﻳﻲ در ﮔﻮاﺗﻤﺎﻻ ﻛﻪ ﺑـﺮاي ﻫﻮاﭘﻴﻤـﺎﻳﺶ ﭘـﻴﺶ‬ ‫آﻣﺪ ﺳﺨﺖ آﺳﻴﺐ دﻳﺪ و ﻣﺪﺗﻲ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در ‪ 1939‬اﺛﺮ ﻣﻌﺮوف او ﺑﻪ ﻧﺎم زﻣﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﻨﺘـﺸﺮ ﺷـﺪ و ﭼﻨـﺪان ﻣـﻮرد‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ واﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﻓﺮﻫﻨﮕﺸﺘﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎﻳﺰه ادﺑﻲ ﻧﺎﺋﻞ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪Manon 5‬‬ ‫‪Courrier sud 6‬‬ ‫‪Terre des Hommes 7‬‬ ‫‪Vol de Nuit 8‬‬ ‫‪Agay 9‬‬

‫‪-3-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﮔﺰوﭘﺮي در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آﻟﻤﺎن رﻓﺖ و ﺑﻪ رﻫﺒـﺮي اوﺗـﻮآﺑﺘﺰ‪ 10‬رﺟـﻞ ﺳﻴﺎﺳـﻲ آﻟﻤـﺎن‬ ‫ﻫﻴﺘﻠﺮي و ﻣﺪﻳﺮ اﻧﺠﻤﻦ رواﺑﻂ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ آﻟﻤﺎن و ﻓﺮاﻧﺴﻪ از ﻣﺪارس ﺑﺮﻟﻴﻦ و از داﻧﺸﮕﺎه دﻳﺪن ﻛﺮد ‪ .‬ﺑـﻪ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزدﻳﺪ از داﻧﺸﮕﺎه از اﺳﺘﺎدان ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻛﻨﻨـﺪ؟‬ ‫اﺳﺘﺎدان ﺟﻮاب دادﻧﺪ ﻛﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺑﺮاي ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﻛﺘـﺎﺑﻲ آزادﻧـﺪ وﻟـﻲ در ﺷـﻴﻮه ﺑﺮداﺷـﺖ و‬ ‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮي اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪارﻧﺪ! زﻳﺮا ﺟﻮاﻧﺎن آﻟﻤﺎن ﻧﺎزي ﺑﺠﺰ ﺷﻌﺎر»آﻟﻤﺎن ﺑﺎﻻي ﻫﻤﻪ « ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﻈﺮ و ﻋﻘﻴﺪه‬ ‫اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﮔﺰوﭘﺮي در ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ در داﻧﺸﮕﺎه و دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑـﻪ ﺑﺎزدﻳـﺪ ﮔﺬراﻧـﺪ از‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﺪاوم »زﻧﺪه ﺑﺎد ﻫﻴﺘﻠﺮ « و از ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﻜﻤﻪﻫﺎ و ﻣﻬﻤﻴﺰﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻨـﺰل‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﻮآﺑﺘﺰ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬ ‫ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺗﻴﭗ آدﻣﻬﺎ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺴﺎزﻳﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻳﺪ! در اﻳـﻦ ﺟﻮاﻧﻬـﺎ اﺻـﻼ روح ﻧﻴـﺴﺖ!‬‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﻚ ﻛﻮﻛﻲ ﻣﻴﻤﺎﻧﻨﺪ‪....‬‬ ‫اوﺗﻮآﺑﺘﺰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ آرا و ﻧﻈﺮات ﺣﺰب ﻧﺎزي ﻧﻈﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ي ﺟـﻮان را ﺑـﺎ ﺧـﻮد‬ ‫ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن ﻛﻨﺪ ‪ ،‬وﻟﻲ ﺳﻮدي ﻧﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺸﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﻗﻮاي آﻟﻤﺎن ‪ ،‬اﮔﺰوﭘـﺮي ﺑـﻪ آﻣﺮﻳﻜـﺎ ﺗﺒﻌﻴـﺪ ﺷـﺪ )ﮔﺮﻳﺨـﺖ! ( و‬ ‫ﻛﺘﺎبﻫﺎي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﭼﻮن »ﻗﻠﻌﻪ‪» ، «11‬ﺷـﺎﻫﺰده ﻛﻮﭼﻮﻟـﻮ‪ «12‬و »ﺧﻠﺒـﺎن ﺟﻨﮕـﻲ‪ «13‬را در ﺳـﺎﻟﻬﺎي ﺗﺒﻌﻴـﺪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺟﺒﻬﻪ ي دوم و ﭘﻴﺎده ﺷﺪن ﻗﻮاي ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ در ﺳـﻮاﺣﻞ ﻓﺮاﻧـﺴﻪ ‪ ،‬ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ‬ ‫زادﺑﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﺎ درﺟﻪ ﺳﺮﻫﻨﮕﻲ ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ ‪ ،‬دوﺷﻪ ﺑﻪ دوش ﺳﺮﺑﺎزان و اﻓﺴﺮان ﻣﺘﻔﻖ‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﻣﻴﻬﻦ از ﻳﻮغ ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ ﺟﺎن ﺑﺮ ﻛﻒ ﻧﻬﺎد‪ .‬در ‪ 21‬ژوﺋﻴﻪ ‪ 1944‬ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﺮواز اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﺑـﺮ‬ ‫ﻓﺮاز ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﺷﻐﺎل ﺷﺪه از ﺟﺰﻳﺮه »ﻛﺮس« ﺑﻪ ﭘﺮواز در آﻣﺪه ﺑﻮد ﺷﻜﺎر ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫﺎي ﺷﻜﺎري آﻟﻤﺎن ﺷﺪ‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﻮد ﺑﺎزﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻨﺪي ﺑﻌﺪ ‪ ،‬از ﮔﺰارش اﻓﺴﺮي آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺧﻮد ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ‬ ‫از اﻓﺴﺮان ﻣﻘﺘﻮل دﺷﻤﻦ ﻫﻤﺎن آﻧﺘﻮان دوﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي ﺑـﻮده اﺳـﺖ از ﺷـﮕﻔﺘﻴﻬﺎي ﺗـﺼﺎدف ‪ ،‬اﻓـﺴﺮ‬ ‫ﮔﺰارش دﻫﻨﺪه ‪ ،‬ﺧﻮد ﻳﻜﻲ از ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪان ﺑﻪ آﺛﺎر اﮔﺰوﭘﺮي و از ﻣﺘﺮﺟﻤﺎن آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻳﻜـﻲ دو ﻧﻮﺷـﺘﻪ او‬ ‫ﺑﻮد و آﻧﻘﺪر از آن ﺿﺎﻳﻌﻪ اﺳﻔﻨﺎك اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺰوﭘﺮي ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي اﺳﺖ اﻧﺴﺎن دوﺳﺖ ‪ ،‬ﻧﺎزك ﺧﻴﺎل ‪ ،‬ﺑﺎ ذوق و ﺗﻮاﻧﺎ ‪ ،‬ﺷﻴﻮه ﻧﮕﺎرﺷﺶ ﺑـﺴﻴﺎر‬ ‫ﺳﺎده و ﺷﻴﺮﻳﻦ و روان اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﺐ ژرف ﻓﻠﺴﻔﻲ را در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﺒﺎرﺗﻬﺎي ﺳﺎده و ﻛﻮﺗﺎه و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﭽـﻪ‬ ‫ﮔﺎﻧﻪ ﭼﻨﺎن اﺳﺘﺎداﻧﻪ ﻣﻴﺮﻳﺰد ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﻣﺠﺬوب و ﻣﺤﺴﻮر زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻼم و ﺑﻠﻨﺪي ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪Otto Abetz 10‬‬ ‫‪Citadelle 11‬‬ ‫‪Le Petit Prince 12‬‬ ‫‪Pilote de Guerre 13‬‬

‫‪-4-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﺎﻫﻜﺎرش ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اﺛﺮي اﺳﺖ ﺧﻴﺎل اﻧﮕﻴﺰ و زﻳﺒﺎ ﻛﻪ ﻓﻠـﺴﻔﻪ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻦ و ﻋﻮاﻃـﻒ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﺧﻼل ﺳﻄﺮﻫﺎي آن ﺑﻪ ﺳﺎده ﺗﺮﻳﻦ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴـﻞ ﺷـﺪه‬ ‫و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻛﺘﺎب ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻏﻮﻃﻪ ور ﺷﺪن و دل ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺎدﻳﺎت و ﭘﺎي ﺑﻨﺪ ﺑـﻮدن‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺒﻬﺎ و ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲﻫﺎ و اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﺧﺮاﻓﻲ ﺑﻴﺠﺎ از راﺳﺘﻲ و ﭘﺎﻛﻲ و ﺧـﻮي اﻧـﺴﺎﻧﻲ دور اﻓﺘـﺎده‬ ‫اﻧﺪ زﻳﺮ ﻧﺎم »آدم ﺑﺰرﮔﻬﺎ « ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺸﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﻮيِ ﻧﻜﺘﻪ ﺳﻨﺞ ﺑـﻪ »آدم ﺑﺰرﮔﻬـﺎي« آزﻣﻨـﺪ و ﺧـﻮدﺑﻴﻦ ﻣﻴﺰﻧـﺪ در‬ ‫ﺑﺴﻴﺎري ﻣﻮارد ﻳﺎدآور ﻧﻴﺶ ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ و ﻣﻮﻻي ﺑﺰرگ روم اﺳﺖ و ﺧﻮاﻧﻨـﺪه را ﺑـﻲ‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﻳﺎد ﺷﻌﺮﻫﺎي آن دو ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﻲاﻧﺪازد‪ .‬ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺷـﻌﺮي اﺳـﺖ ﻣﻨﺜـﻮر و ﻧﺜـﺮي‬ ‫اﺳﺖ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ﻛﻪ ﺟﺪا از ﺷﻴﻮه زﻳﺒﺎي ﻧﮕﺎرش آن ﺳﺮﺷﺎر از ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻓﻜﺮ ﻟﻄﻒ و ﻣﻌﻨﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻜﺘﻪ اي ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﻳﻦ اﺛﺮ اﻓﺰوده اﺳﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮔﺮي ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﺮاي اﻳـﻦ اﺛـﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻘﺎﺷﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﺴﻴﺎر و ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﻣﻴﺒﺮد و ﮔﺎه اﻧـﺴﺎن ﺑـﻲ آﻧﻜـﻪ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ دﻗﺎﻳﻖ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻴﺮه ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﻲﻫﺎي آﻧﺘﻮان ﺟﺰ ﺟﺪاﻳﻲ ﻧﺎﭘـﺬﻳﺮ ﻛﺘـﺎب ﺷـﺎزده‬ ‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون آﻧﻬﺎ اﻳﻦ اﺛﺮ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ‪.‬‬ ‫در ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺑﺎره اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ ذوق ﻛـﻪ ﻣـﺴﻠﻤﺎ ﺟﻨﺒـﻪ ادﺑـﻲ و ﺷﺨـﺼﻴﺖ ﻫﻨـﺮﻳﺶ ﺑـﺮ ﻣﻘـﺎم‬ ‫ﻧﻈﺎﻣﻴﺶ ﻣﻲﭼﺮﺑﺪ ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎ و ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ و ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲﻫﺎ داده اﻧـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣﺨﺘـﺼﺮ ﻛـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﻣﻘﺪﻣﻪ آورده ﺷﺪه ‪ ،‬اﻗﺘﺒﺎﺳﻲ اﺳﺖ از ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻧﻔﻴﺲ درﺑﺎره زﻧﺪﮔﻲ و وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ذوق و ﻫﻨﺮ او‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻠﻢ » ﭘﻲ ﻳﺮ ﺷﻮرﻳﻪ ‪ «14‬ﻛﻪ در ‪ 320‬ﺻﻔﺤﻪ در ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫آﻧﭽﻪ در ﭘﻴﺶ رو دارﻳﺪ ﺗﺮﺟﻤﻪ زﻳﺒﺎ و ﻧﻔﻴﺲ» اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ« از اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب رو ﺑﺎ زﺑﺎن ﻣﺮدم ﻛﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻓﻬﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﻳﻦ اﺛـﺮ‬ ‫ارزﺷﻤﻨﺪ ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪Pierre Chevrier 14‬‬

‫‪-5-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﻫﺪاﻧﺎمﭼﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺌﻮن ورث‬

‫‪15‬‬

‫از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻋﺬر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺑﺮاي اﻳـﻦ‬ ‫ﻛﺎر ﻳﻚ دﻟﻴﻞ ﺣﺴﺎﺑﻲ دارم‪ :‬اﻳﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﺑﻪﺗﺮﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﻤـﻪ دﻧﻴـﺎ اﺳـﺖ‪ .‬ﻳـﻚ دﻟﻴـﻞ‬ ‫دﻳﮕﺮم ﻫﻢ آن ﻛﻪ اﻳﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺣﺘﺎ ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﭽـﻪﻫـﺎ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻋﺬر ﺳﻮﻣﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و آنﺟﺎ ﮔﺸﻨﮕﻲ‬ ‫و ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ و ﺳﺨﺖ ﻣﺤﺘﺎج دﻟﺠﻮﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﻋﺬرﻫﺎ ﻛـﺎﻓﻲ ﻧﺒﺎﺷـﺪ اﺟـﺎزه‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﺗﻘﺪﻳﻢ آن ﺑﭽﻪاي ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ آدمﺑﺰرگ ﻳﻚ روزي ﺑﻮده‪ .‬آﺧـﺮ ﻫـﺮ آدم‬ ‫ﺑﺰرﮔﻲ ﻫﻢ روزي روزﮔﺎري ﺑﭽﻪاي ﺑﻮده )ﮔﻴﺮم ﻛﻢﺗﺮ ﻛﺴﻲ از آنﻫﺎ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآورد(‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ اﻫﺪاﻧﺎمﭼﻪام را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺌﻮن ورث‬ ‫ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﺑﻮد‬

‫آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوري‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدان ﻓﺎرﺳﻲ اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ دو ﺑﭽﻪي دوﺳﺖداﺷﺘﻨﻲ دﻳﮕﺮ ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ :‬دﻛﺘﺮ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ ﻛﺎزروﻧﻲ و دﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺟﻮاد ﮔﻠﺒﻦ‬ ‫اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫‪Leon Werth 15‬‬

‫‪-6-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫‪1‬‬ ‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻗﺼﻪﻫﺎي واﻗﻌﻲ ‪-‬ﻛﻪ درﺑﺎرهي ﺟﻨﮕـﻞ ﺑِﻜـﺮ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ -‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺤﺸﺮي دﻳﺪم از ﻳﻚ ﻣﺎر ﺑﻮآ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺣﻴﻮاﻧﻲ را ﻣﻲﺑﻠﻌﻴﺪ‪ .‬آن ﺗﺼﻮﻳﺮ‬ ‫ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﺗﻮ ﻛﺘﺎب آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‪» :‬ﻣﺎرﻫﺎي ﺑﻮآ ﺷﻜﺎرﺷﺎن را ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر درﺳﺘﻪ ﻗﻮرت ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻲ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺠﻮﻧﺪش‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺟﺎ ﺑﺠﻨﺒﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻲ را ﻛـﻪ ﻫـﻀﻤﺶ ﻃـﻮل‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻨﺪ«‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘـﺪ ﻛﻠـﻲ ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮدم و‬ ‫دﺳﺖ آﺧﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺪاد رﻧﮕﻲ اوﻟﻴﻦ ﻧﻘﺎﺷﻴﻢ را از ﻛﺎر درآرم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷﻤﺎرهي ﻳﻜـﻢ‬ ‫را ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد‪:‬‬

‫‪-7-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﺎﻫﻜﺎرم را ﻧﺸﺎن ﺑـﺰرگﺗـﺮﻫـﺎ دادم و ﭘﺮﺳـﻴﺪم از دﻳـﺪﻧﺶ ﺗـﺮسﺗـﺎن ﺑـﺮ ﻣـﻲدارد؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ دادﻧﺪ‪- :‬ﭼﺮا ﻛﻼه ﺑﺎﻳﺪ آدم را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ؟‬ ‫ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻦ ﻛﻼه ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺎر ﺑﻮآ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ ﻳﻚ ﻓﻴﻞ را ﻫﻀﻢ ﻣـﻲﻛـﺮد‪ .‬آن وﻗـﺖ‬ ‫ﺑﺮاي ﻓﻬﻢ ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺷﻜﻢ ﺑﻮآ را ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬آﺧﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت داد‪.‬‬ ‫ﻧﻘﺎﺷﻲ دوﻣﻢ اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪن ﻣﺎر ﺑﻮآي ﺑﺎز ﻳﺎ ﺑﺴﺘﻪ را ﺑﮕﺬارم ﻛﻨﺎر و ﻋﻮﺿﺶ ﺣﻮاﺳـﻢ را‬ ‫ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺟﻤﻊ ﺟﻐﺮاﻓﻲ و ﺗﺎرﻳﺦ و ﺣﺴﺎب و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬و اﻳﻦ ﺟﻮري ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﺷـﺶ‬ ‫ﺳﺎﻟﮕﻲ دور ﻛﺎر ﻇﺮﻳﻒ ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﻗﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷﻤﺎرهي ﻳﻚ و ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷـﻤﺎرهي‬ ‫دو ام ﻳﺦﺷﺎن ﻧﮕﺮﻓﺖ دﻟﺴﺮد ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ از‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺳﺮدرآرﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﻣﺪام ﻫﺮ ﭼﻴﺰي را ﺑـﻪ آنﻫـﺎ‬ ‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻓـﺘﻢ ﺧﻠﺒـﺎﻧﻲ ﻳـﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻧﮕﻮﻳﻲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎي دﻧﻴﺎ ﭘﺮواز ﻛـﺮده ام و راﺳـﺘﻲ راﺳـﺘﻲ ﺟﻐﺮاﻓـﻲ ﺧﻴﻠـﻲ ﺑـﻢ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﭼﻴﻦ و آرﻳﺰوﻧﺎ را از ﻫﻢ ﺗﻤﻴﺰ ﺑـﺪﻫﻢ‪ .‬اﮔـﺮ آدم ﺗـﻮ دل ﺷـﺐ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻐﺮاﻓﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ دادش ﻣﻲرﺳﺪ‪.‬‬ ‫از اﻳﻦ راه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﮔﺮوه آدمﻫﺎي ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻪام‪ .‬ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ از ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدهام و آنﻫﺎ را از ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ دﻳﺪهام ﮔﻴﺮم اﻳﻦ ﻣﻮﺿـﻮع ﺑﺎﻋـﺚ‬ ‫ﻧﺸﺪه در ﺑﺎرهي آنﻫﺎ ﻋﻘﻴﺪهي ﺑﻬﺘﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﻳﻜﻲﺷﺎن را ﮔﻴﺮ آوردهام ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺮده روﺷﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮم آﻣـﺪه ﺑـﺎ ﻧﻘﺎﺷـﻲ‬ ‫ﺷﻤﺎرهي ﻳﻜﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دارﻣﺶ ﻣﺤﻜﺶ زدهام ﺑﺒﻴﻨﻢ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﺎرش ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧـﻪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ او ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﺟﻮاﺑﻢ در آﻣﺪه ﻛﻪ‪» :‬اﻳﻦ ﻳﻚ ﻛﻼه اﺳﺖ«‪ .‬آن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻪ از‬

‫‪-8-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻣﺎرﻫﺎي ﺑﻮآ ﺑﺎش اﺧﺘﻼط ﻛﺮدهام ﻧﻪ از ﺟﻨﮕﻞﻫﺎي ﺑﻜﺮ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﻧﻪ از ﺳﺘﺎرهﻫﺎ‪ .‬ﺧﻮدم را ﺗـﺎ‬ ‫ﺣﺪ او آوردهام ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺑﺎش از ﺑﺮﻳﺞ و ﮔﻠﻒ و ﺳﻴﺎﺳﺖ و اﻧﻮاع ﻛﺮات ﺣـﺮف زدهام‪ .‬او ﻫـﻢ از‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻌﻘﻮﻟﻲ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ رﺳﺎﻧﺪه ﺳﺨﺖ ﺧﻮشوﻗﺖ ﺷﺪه‪.‬‬

‫‪2‬‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ روزﮔﺎرم ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ راﺳـﺘﻲ راﺳـﺘﻲ ﻳﻜـﻲ را‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﺎش دو ﻛﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎاﻳﻦ ﻛـﻪ زد و ﺷـﺶ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ در ﻛـﻮﻳﺮ ﺻـﺤﺮا‬ ‫ﺣﺎدﺛﻪﻳﻲ ﺑﺮاﻳﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؛ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻧﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮﻛﺎري ﻫﻤﺮاﻫﻢ‬ ‫ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮي ﻳﻜﻪ و ﺗﻨﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪم ﺗﺎ از ﭘﺲ ﭼﻨﺎن ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺮآﻳﻢ‪ .‬ﻣﺴﺎﻟﻪي ﻣﺮگ‬ ‫و زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻮد‪ .‬آﺑﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ زورﻛﻲ ﻫﺸﺖ روز را ﻛﻔﺎف ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫ﺷﺐ اول را ﻫﺰار ﻣﻴﻞ دورﺗﺮ از ﻫﺮ آﺑﺎدي ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ رو ﻣﺎﺳـﻪﻫـﺎ ﺑـﻪ روز آوردم ﭘـﺮت‬ ‫اﻓﺘﺎدهﺗﺮ از ﻫﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪﻳﻲ ﻛﻪ وﺳﻂ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎرهﻳـﻲ ﭼـﺴﺒﻴﺪه ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﻻﺑـﺪ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺟﻮرﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪم وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻪي آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺷـﻨﻴﺪن ﺻـﺪاي ﻇﺮﻳـﻒ‬ ‫ﻋﺠﻴﺒـــﻲ ﻛـــﻪ ﮔﻔـــﺖ‪» :‬ﺑـــﻲ زﺣﻤـــﺖ ﻳـــﻚ ﺑــﺮّه ﺑـــﺮام ﺑﻜـــﺶ!« از ﺧـــﻮاب ﭘﺮﻳـــﺪم‪.‬‬ ‫ﻫــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺎ؟‬‫ﻳﻚ ﺑﺮّه ﺑﺮام ﺑﻜﺶ‪...‬‬‫ﭼﻨﺎن از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺑﻢ زده‪ .‬ﺧﻮب ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﻣﺎﻟﻴﺪم و ﻧﮕﺎه ﻛـﺮدم‬ ‫آدم ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻴﺒﻲ را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ وﻗﺎر ﺗﻤﺎم ﺗﻮ ﻧﺦ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪﺗﺮﻳﻦ ﺷـﻜﻠﻲ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از او در آرم‪ ،‬ﮔﻴﺮم اﻟﺒﺘﻪ آنﭼﻪ ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪهام ﻛﺠﺎ و ﺧﻮد او ﻛﺠﺎ! ﺗﻘـﺼﻴﺮ ﻣـﻦ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺗﻮ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻲ از ﻧﻘﺎﺷﻲ دلﺳﺮدم ﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﺰ ﺑﻮآي ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﻳﺎد ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﻜﺸﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻀﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪ .‬ﻳﺎدﺗﺎن ﻧﺮود‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ آﺑﺎدي ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﻫﺰار ﻣﻴﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ و اﻳﻦ آدﻣﻲزاد ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻛﻪ راه ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از ﺧﺴﺘﮕﻲ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از ﮔﺸﻨﮕﻲ دم ﻣـﺮگ‬

‫‪-9-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از ﺗﺸﻨﮕﻲ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ از وﺣﺸﺖ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰش ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻳﻲ ﻧﻤﻲﺑ‪‬ﺮد ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺰار ﻣﻴﻞ دور از ﻫﺮ آﺑﺎدي ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺗﻮ دل ﺻﺤﺮا ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺪام در آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫آﺧﻪ‪ ...‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬‫و آن وﻗﺖ او ﺧﻴﻠﻲ آرام‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي‪ ،‬دوﺑﺎره در آﻣﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﺑﻲ زﺣﻤﺖ واﺳﻪي ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺮّه ﺑﻜﺶ‪.‬‬‫آدم وﻗﺘﻲ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺷﺪﻳﺪ رازي ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺮات ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨـﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼـﻪ ﺗـﻮ آن‬ ‫ﻧﻘﻄﻪي ﻫﺰار ﻣﻴﻞ دورﺗﺮ از ﻫﺮ آﺑﺎدي ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ و ﺑﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ اﻳـﻦ ﻧﻜﺘـﻪ‬ ‫در ﻧﻈﺮم ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺟﻠﻮه ﻛﺮد ﺑﺎز ﻛﺎﻏﺬ و ﺧﻮدﻧﻮﻳﺴﻲ از ﺟﻴﺒﻢ در آوردم اﻣﺎ ﺗﺎزه ﻳـﺎدم آﻣـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫آنﭼﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ و ﺗﺎرﻳﺦ و ﺣﺴﺎب و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑـﺎ ﻛـﺞ ﺧﻠﻘـﻲ‬ ‫ﻣﺨﺘــــﺼﺮي ﺑــــﻪ آن ﻣﻮﺟــــﻮد ﻛﻮﭼﻮﻟــــﻮ ﮔﻔــــﺘﻢ ﻧﻘﺎﺷــــﻲ ﺑﻠــــﺪ ﻧﻴــــﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻢ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻋﻴﺐ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻳﻚ ﺑ‪‬ﺮّه ﺑﺮام ﺑﻜﺶ‪.‬‬ ‫از آنﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ ﻋﻤﺮم ﺑ‪‬ﺮّه ﻧﻜﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﻳﻜﻲ از آن دو ﺗﺎ ﻧﻘﺎﺷﻲاي را ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬آن ﺑﻮآي ﺑﺴﺘﻪ را‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻪ ﻳﻜﻪاي ﺧﻮردم وﻗﺘﻲ آن ﻣﻮﺟﻮد ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ در‬ ‫آﻣﺪ ﻛﻪ‪- :‬ﻧﻪ! ﻧﻪ! ﻓﻴﻞِ ﺗﻮ ﺷﻜﻢ ﻳﻚ ﺑﻮآ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺑﻮآ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ﻓﻴﻞ ﺟﺎ ﺗﻨﮓ ﻛﻦ‪.‬‬

‫‪-10-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺮه ﻻزم دارم‪ .‬ﺑﺮام ﻳﻚ ﺑﺮه ﺑﻜﺶ‪.‬‬

‫ﺧﺐ‪ ،‬ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻧﻪ! اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻش ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻜﺶ‪.‬‬‫ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻤﻜﻲ زد و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻮدت ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ...‬اﻳﻦ ﺑﺮه ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻮچ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎخ دارد ﻧﻪ‪...‬‬‫ﺑﺎز ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﻋﻮض ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫آن را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻠﻲﻫﺎ رد ﻛﺮد‪:‬‬ ‫اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺮ اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺮه ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎ ﻋﻤﺮ ﻛﻨﺪ‪...‬‬‫ﺑﺎري ﭼﻮن ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺗﻮرم را ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻢ رو ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﮕﻲ ﺟﻌﺒﻪاي ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻪ دﻳﻮارهاش‬

‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﻮراخ داﺷﺖ‪ ،‬و از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﻳﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫اﻳﻦ ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮهاي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ اﻳﻦ ﺗﻮ اﺳﺖ‪.‬‬‫و ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم از اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﺪم داور ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﻗﻴﺎﻓﻪاش از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪-11-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫آﻫﺎ‪ ...‬اﻳﻦ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ اﻳﻦ ﺑﺮه ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻠﻒ ﺑﺨﻮاﻫﺪ؟‬‫ﭼﻄﻮر ﻣﮕﺮ؟‬‫آﺧﺮ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪...‬‬‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺴﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮهﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺖ دادهام ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ‪.‬‬‫آن ﻗﺪرﻫﺎﻫﻢ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬اِه! ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪...‬‬‫و اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪.‬‬

‫‪3‬‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﻣﺪام ﻣﺮا ﺳﻮال‬ ‫ﭘﻴﭻ ﻣﻲﻛﺮد ﺧﻮدش اﻧﮕﺎر ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺳﻮالﻫﺎي ﻣﺮا ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ‬ ‫از دﻫﻨﺶ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻣﻦ آﺷﻜﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼ اول ﺑﺎر ﻛﻪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي ﻣﺮا دﻳﺪ‬ ‫)راﺳﺘﻲ ﻣﻦ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺳﺨﺘﻢ اﺳﺖ‪ (.‬ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﭼﻴﻪ؟‬‫اﻳﻦ »ﭼﻴﺰ« ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬‫و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪاش ﻣﻲﻓﻬﻤﺎﻧﺪم ﻣﻦ ﻛﺴﻲام ﻛﻪ ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪم‪.‬‬ ‫ﺣﻴﺮت زده ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭼﻲ؟ ﺗﻮ از آﺳﻤﺎن اﻓﺘﺎدهاي؟‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬آره‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬اوه‪ ،‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ!‬ ‫و ﭼﻨﺎن ﻗﻬﻘﻬﻪي ﻣﻠﻮﺳﻲ ﺳﺮ داد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺣﺴﺎﺑﻲ از ﺟﺎ در ﺑﺮد‪ .‬راﺳﺘﺶ ﻣﻦ دﻟﻢ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ دﻳﮕﺮان ﮔﺮﻓﺘﺎريﻫﺎﻳﻢ را ﺟﺪي ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻨﺪهﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ از آﺳﻤﺎن ﻣﻲآﻳﻲ! اﻫﻞ ﻛﺪام‬ ‫ﺳﻴﺎرهاي؟‪...‬‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻧﻮر ﻣﺒﻬﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎي ﺣﻀﻮرش ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ .‬ﻳﻜﻬﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬ ‫ﭘﺲ ﺗﻮ از ﻳﻚ ﺳﻴﺎرهي دﻳﮕﺮ آﻣﺪهاي؟‬‫آرام ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ از ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫‪-12-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﻣﺎ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺦ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آرام آرام ﺳﺮ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﺟﺎي ﺧﻴﻠﻲ دوري آﻣﺪه ﺑﺎﺷﻲ‪...‬‬ ‫ﻣﺪت درازي ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮهاش را از ﺟﻴﺐ در آورد و ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎي آن ﮔﻨﺞ‬ ‫ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ از اﻳﻦ ﻧﻴﻤﭽﻪ اﻋﺘﺮاف »ﺳﻴﺎرهي دﻳﮕﺮِ» او ﭼﻪ ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد؟ زﻳﺮ ﭘﺎش‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﻴﺸﺘﺮي از زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻜﺸﻢ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲآﻳﻲ آﻗﺎ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ؟ ﺧﺎﻧﻪات ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﺮهي ﻣﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺠﺎ ﺑﺒﺮي؟‬‫ﻣﺪﺗﻲ در ﺳﻜﻮت ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ و ﺑﻌﺪ در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺣﺴﻦ ﺟﻌﺒﻪاي ﻛﻪ ﺑﻢ دادهاي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺸﻮد‪.‬‬‫ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﭽﻪي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﻚ رﻳﺴﻤﺎن ﻫﻢ ﺑِﺖ ﻣﻲدﻫﻢ ﻛﻪ روزﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪﻳﺶ‪ .‬ﻳﻚ‬‫رﻳﺴﻤﺎن ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻴﺦ ﻃﻮﻳﻠﻪ‪...‬‬ ‫اﻧﮕﺎر از ﭘﻴﺶﻧﻬﺎدم ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﻣﺶ؟ ﭼﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎ!‬‫‪-‬آﺧﺮ اﮔﺮ ﻧﺒﻨﺪﻳﺶ راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﻣﻲرود ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫‪-13-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫دوﺳﺖ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪه را ﺳﺮ داد‪:‬‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮود؟‬‫ﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬راﺳﺖِ ﺷﻜﻤﺶ را ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﻣﻲرود‪...‬‬‫ﺑﮕﺬار ﺑﺮود‪...‬اوه‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ آنﻗﺪر ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ!‬‫و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺮده اﻧﺪوه در آﻣﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫‪-‬ﻳﻚراﺳﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻴﺮد ﺑﺮود ﺟﺎي دوري ﻧﻤﻲرود‪...‬‬

‫‪4‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ از ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺳﺮ در آوردم‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻴﺎرهي او‬ ‫ﻛﻤﻲ از ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ آنﻗﺪرﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺗﻢ ﻧﻴﻨﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺳﻴﺎرهﻫﺎي ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﺜﻞ زﻣﻴﻦ و ﻛﻴﻮان و ﺗﻴﺮ و ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺪام ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﻤﻲ‬ ‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪﻫﺎ ﺳﻴﺎرهي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲﺷﺎن از ﺑﺲ ﻛﻮﭼﻜﻨﺪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ ﻧﺠﻮﻣﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺰار زﺣﻤﺖ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮﮔﺎه اﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺳﻲ ﻳﻜﻲﺷﺎن را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي اﺳﻢ ﺷﻤﺎرهاي‬ ‫ﺑﻪاش ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ اﺳﻤﺶ را ﻣﻲﮔﺬارد »اﺧﺘﺮك ‪.«3251‬‬ ‫دﻻﻳﻞ ﻗﺎﻃﻌﻲ دارم ﻛﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ از اﺧﺘﺮك ب‪ 612‬آﻣﺪهﺑﻮد‪.‬‬

‫‪-14-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﻳﻦ اﺧﺘﺮك را ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 1909‬ﻳﻚ اﺧﺘﺮﺷﻨﺎس ﺗﺮك ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺒﻴﻨﺪ‬

‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻛﻨﮕﺮهي ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﻧﺠﻮم ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﺸﻔﺶ ﻫﻴﺎﻫﻮي زﻳﺎدي ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ اﻣﺎ‬ ‫واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎور ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫‪-15-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫آدم ﺑﺰرگﻫﺎ اﻳﻦ ﺟﻮرياﻧﺪ!‬ ‫ﺑﺨﺖِ اﺧﺘﺮك ب‪ 612‬زد و‪ ،‬ﺗﺮك ﻣﺴﺘﺒﺪي ﻣﻠﺘﺶ را ﺑﻪ ﺿﺮب دﮔﻨﻚ وادار ﺑﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪن‬ ‫ﻟﺒﺎس اروﭘﺎﻳﻲﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬اﺧﺘﺮﺷﻨﺎس ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 1920‬دوﺑﺎره‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺳﺮ و وﺿﻊ آراﺳﺘﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﻛﺸﻔﺶ اراﺋﻪي دﻟﻴﻞ ﻛﺮد و اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺐ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آدم ﺑﺰرگﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺰﺋﻴﺎت را در ﺑﺎب اﺧﺘﺮكِ ب‪ 612‬ﺑﺮايﺗﺎن ﻧﻘـﻞ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺷﻤﺎرهاش را ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮن ﻛﻪ آنﻫﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺪد و رﻗﻢاﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺑـﺎ آنﻫـﺎ از ﻳـﻚ‬ ‫دوﺳﺖ ﺗﺎزهﺗﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ازﺗﺎن درﺑﺎرهي ﭼﻴﺰﻫﺎي اﺳﺎﺳﻲاش ﺳﻮال ﻧﻤـﻲﻛﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻫﻴﺞ وﻗﺖ ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻨﺪ »آﻫﻨﮓ ﺻﺪاش ﭼﻪﻃﻮر اﺳﺖ؟ ﭼـﻪ ﺑـﺎزيﻫـﺎﻳﻲ را ﺑﻴـﺸﺘﺮ دوﺳـﺖ دارد؟‬ ‫ﭘﺮواﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ‪-‬ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ‪» :‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺶ اﺳﺖ؟ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮادر دارد؟ وزﻧﺶ ﭼـﻪﻗـﺪر‬ ‫اﺳﺖ؟ ﭘﺪرش ﭼﻪﻗﺪر ﺣﻘﻮق ﻣﻲﮔﻴﺮد؟« و ﺗﺎزه ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺳﻮالﻫﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻃﺮف‬ ‫را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪-16-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪي ﻗﺸﻨﮓ دﻳﺪم از آﺟﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠـﺮهﻫـﺎش‬ ‫ﻏﺮقِ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ و ﺑﺎﻣﺶ ﭘﺮ از ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺠﺴﻤﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤـﺎً ﺑـﻪﺷـﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪي ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻨﻲ دﻳﺪم ﺗﺎ ﺻﺪاﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ‪- :‬واي ﭼﻪ ﻗﺸﻨﮓ!‬ ‫ﻳﺎ ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﺑﻪﺷﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ »دﻟﻴﻞ وﺟﻮدِ ﺷـﻬﺮﻳﺎرِ ﻛﻮﭼﻮﻟـﻮ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﺗـﻮدلﺑـﺮو ﺑـﻮد و‬ ‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و دﻟﺶ ﻳﻚ ﺑﺮه ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﺮه ﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ وﺟـﻮد داﺷـﺘﻦ ﻫـﺮ‬ ‫ﻛﺴﻲ اﺳﺖ« ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ و ﺑﺎﺗﺎن ﻣﺜﻞ ﺑﭻهﻫﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ! اﻣـﺎ اﮔـﺮ ﺑـﻪﺷـﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ‬ ‫»ﺳﻴﺎرهاي ﻛﻪ ازش آﻣﺪهﺑﻮد اﺧﺘﺮك ب‪ 612‬اﺳﺖ« ﺑﻲﻣﻌﻄﻠﻲ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و دﻳﮕـﺮ ﻫـﺰار ﺟـﻮر‬ ‫ﭼﻴﺰ ازﺗﺎن ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮرياﻧﺪ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ازﺷﺎن دلﺧﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ آدم‬ ‫ﺑﺰرگﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﻲ زﻧﺪﮔﻲ را درك ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﻢ ﺑﻪ رﻳﺶ ﻫﺮﭼﻪ ﻋﺪد و‬ ‫رﻗﻢ اﺳﺖ! ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﻣﺜﻞ ﻗﺼﻪي ﭘﺮﻳـﺎ ﻧﻘـﻞ ﻛـﻨﻢ‪.‬‬ ‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪» :‬ﻳﻜﻲ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬روزي روزﮔﺎري ﻳﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺗـﻮ‬ ‫اﺧﺘﺮﻛﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻪاش ﻳﻪ ﺧﻮرده از ﺧﻮدش ﺑﺰرگﺗﺮ و واﺳـﻪ ﺧـﻮدش ﭘـﻲِ دوﺳـﺖِ‬ ‫ﻫﻢزﺑﻮﻧﻲ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،«...‬آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﻲ زﻧﺪﮔﻲ را درك ﻛﺮدهاﻧﺪ واﻗﻌﻴﺖ ﻗـﻀﻴﻪ را ﺑـﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻛـﺴﻲ ﻛﺘـﺎﺑﻢ را ﺳﺮﺳـﺮي ﺑﺨﻮاﻧـﺪ‪ .‬ﺧـﺪا‬ ‫ﻣﻲداﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﭼﻪ ﺑﺎر ﻏﻤﻲ روي دﻟﻢ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ دوﺳﺘﻢ ﺑـﺎ‬ ‫ﺑ‪‬ﺮّهاش رﻓﺘﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻲﻛﻮﺷﻢ او را وﺻﻒ ﻛﻨﻢ ﺑـﺮاي آن اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﺧـﺎﻃﺮم ﻧـﺮود‪.‬‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدن ﻳﻚ دوﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﻛﻪ دوﺳﺘﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻢ‬ ‫ﻣﺜﻞ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺑﺸﻮم ﻛﻪ ﻓﻘﻂ اﻋﺪاد و ارﻗﺎم ﭼﺸﻢﺷﺎن را ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴـﻞ اﺳـﺖ‬ ‫ﻛﻪ رﻓﺘﻪام ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ رﻧﮓ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺪاد ﺧﺮﻳﺪهام‪ .‬ﺗﻮ ﺳﻦ و ﺳـﺎل ﻣـﻦ واﺳـﻪ ﻛـﺴﻲ ﻛـﻪ ﺟـﺰ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪنِ ﻳﻚ ﺑﻮآي ﺑﺎز ﻳﺎ ﻳﻚ ﺑﻮآي ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻛـﺎر دﻳﮕـﺮي ﻧﻜـﺮده ‪-‬و ﺗـﺎزه آن ﻫـﻢ در ﺷـﺶ‬ ‫ﺳﺎﻟﮕﻲ‪ -‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ رو ﻛﺮدن از آن ﺣﺮفﻫﺎﺳﺖ! اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺳـﻌﻲ ﻣـﻲﻛـﻨﻢ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻢ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻴﺮم ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺧﻮدم اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭼﻨـﺪاﻧﻲ ﻧـﺪارم‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻴﺶ ﺷﺒﻴﻪ از آب در ﻣﻲآﻳﺪ ﻳﻜﻴﺶ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﺮِ ﻗﺪ‪ ‬و ﻗﻮارهاش ﻫﻢ ﺣﺮف اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﺎ زﻳﺎدي ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫درش آوردهام ﻳﻚ ﺟﺎ زﻳﺎدي ﻛﻮﺗﺎه‪ .‬از رﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬رو ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن‬ ‫ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪام؛ ﻛﺎﭼﻲ ﺑﻪ زِ ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬و دﺳﺖ آﺧﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻌﺾِ ﺟﺰﺋﻴـﺎت ﻣﻬـﻢﺗـﺮش ﻫـﻢ‬

‫‪-17-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﺷﺪهام‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﻦ ﻣﻮرد دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ :‬دوﺳﺘﻢ زﻳـﺮ ﺑـﺎر ﻫـﻴﭻ ﺟـﻮر ﺷـﺮح و‬ ‫ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ از ﺑﺨﺖِ ﺑﺪ‪ ،‬دﻳﺪن ﺑﺮهﻫﺎ از ﭘـﺸﺖِ‬ ‫ﺟﻌﺒﻪ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺧﺮده ﺑﻪ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ رﻓﺘﻪام؟ »ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ«‪.‬‬

‫‪5‬‬ ‫ﻫﺮ روزي ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ از اﺧﺘﺮك و از ﻓﻜﺮِ ﻋﺰﻳﻤﺖ و از ﺳﻔﺮ و اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎي‬ ‫ﺗﺎزهاي دﺳﺖﮔﻴﺮم ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﻣﻌﻠﻮلِ ﺑﺎزﺗﺎبﻫﺎيِ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد‪ .‬و از ﻫﻤﻴﻦ راه ﺑﻮد ﻛﻪ روز‬ ‫ﺳﻮم از ﻣﺎﺟﺮايِ ﺗﻠﺦِ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ ﺳﺮدرآوردم‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑ‪‬ﺮّه ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺨﺖ دودل ﻣﺎﻧﺪهﺑﻮد‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﺑ‪‬ﺮّهﻫﺎ ﺑﺘﻪﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬‫آره‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر اﺳﺖ‪.‬‬‫آخ! ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم!‬‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻪ ﺑ‪‬ﺮّهﻫﺎ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ اﻫﻤﻴﺘﺶ ﻛﺠﺎﺳﺖ اﻣﺎ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ درآﻣﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫‪-‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ دﻳﮕﺮ؟‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﻛﻪ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﺑ‪‬ﺘّﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬درﺧﺖ‬ ‫اﺳﺖ و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻳﻚ ﻣﻌﺒﺪ ﻫﻢ ﮔﻨﺪهﺗﺮ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻳﻚ ﮔَﻠّﻪ ﻓﻴﻞ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد ﺣﺘﺎ ﻳﻚ‬

‫‪-18-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫درﺧﺖ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب را ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬ ‫از ﻓﻜﺮ ﻳﻚ ﮔَﻠّﻪ ﻓﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺪﺷﺎن روي ﻫﻢ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮزاﻧﮕﻲ ﺗﻤﺎم ﻣﺘﺬﻛﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ‪- :‬ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﻫﻢ از ﺑ‪‬ﺘﱢﮕﻲ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪن‪.‬‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﭼﺮا دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮهﻫﺎﻳﺖ ﻧﻬﺎلﻫﺎي ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب را ﺑﺨﻮرﻧﺪ؟‬‫ﮔﻔﺖ‪- :‬دِ! ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ!‬ ‫و اﻳﻦ را ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻮﺿﻮع از آﻓﺘﺎب ﻫﻢ روﺷﻦﺗﺮ اﺳﺖ؛ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي اﻳﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ از اﻳﻦ راز ﺳﺮ در آرم ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛَﻠّﻪ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻴﻨﺪازم‪.‬‬ ‫راﺳﺘﺶ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ اﺧﺘﺮكِ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺎرات دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﻴﺎهِ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻫﻢ ﮔﻴﺎهِ ﺑﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻢ ﺗﺨﻢِ ﺧﻮب ﮔﻴﺎهﻫﺎي ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﺨﻢِ ﺑﺪِ ﮔﻴﺎهﻫـﺎيِ‬ ‫ﺑﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺨﻢ ﮔﻴﺎهﻫﺎ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲاﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﺗﻮ ﺣﺮ ِم ﺗﺎرﻳﻚ ﺧﺎك ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲروﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﻲﺷـﺎن ﻫـﻮس‬ ‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻛﺶ و ﻗﻮﺳﻲ ﻣﻲآﻳﺪ و اول ﺑﺎ ﻛـﻢ روﻳـﻲ ﺷـﺎﺧﻚِ ﺑﺎرﻳـﻚِ‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﻲآزاري ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲدواﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻚ ﺷﺎﺧﻚِ ﺗﺮﺑﭽﻪاي ﮔﻞِ ﺳـﺮﺧﻲ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲﺷﻮد ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮدش رﺷﺪ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﮔﻴﺎهِ ﺑﺪي ﺑﺎﺷﺪ آدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮدي‬ ‫ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را ﺧﻮاﻧﺪ رﻳﺸﻪﻛﻨﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎري‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﻴﺎرهي ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻴﺎه ﺗﺨﻤﻪﻫﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣـﻲرﺳـﻴﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ‬ ‫ﺗﺨﻢ درﺧﺖِ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﻛﻪ ﺧﺎكِ ﺳﻴﺎره ﺣﺴﺎﺑﻲ ازﺷﺎن ﻟﻄﻤﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺋﻮﺑـﺎب ﻫـﻢ اﮔـﺮ دﻳـﺮ‬ ‫ﺑﻪاش ﺑﺮﺳﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺟﻮر ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺣﺮﻳﻔﺶ ﺷﺪ‪ :‬ﺗﻤﺎم ﺳﻴﺎره را ﻣﻲﮔﻴـﺮد و ﺑـﺎ رﻳـﺸﻪﻫـﺎﻳﺶ‬ ‫ﺳﻮراخ ﺳﻮراﺧﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﺳﻴﺎره ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘـﺎك‬ ‫از ﻫﻢ ﻣﺘﻼﺷﻴﺶ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪-19-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻳﻚ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻚ اﻣﺮ اﻧﻀﺒﺎﻃﻲ اﺳـﺖ‪ .‬ﺻـﺒﺢ ﺑـﻪ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ از ﻧﻈﺎﻓﺖِ ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﻓﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖِ اﺧﺘـﺮك ﭘﺮداﺧـﺖ‪ .‬آدم ﺑﺎﻳـﺪ ﺧـﻮدش را‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮدِ ﺗﺸﺨﻴﺺ دادن ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ از ﺑﺘﻪﻫﺎي ﮔﻞِ ﺳﺮخ ﻛﻪ ﺗـﺎ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮاَﻧـﺪ ﻋـﻴﻦ‬ ‫ﻫﻢاَﻧﺪ ﺑﺎ دﻗﺖ رﻳﺸﻪﻛﻦﺷﺎن ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎر ﻛﺴﻞﻛﻨﻨﺪهاي ﻫﺴﺖ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫ﻳﻚ روز ﻫﻢ ﺑﻢ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮد ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﺮ ﺟﻮر ﺷﺪه ﻳﻚ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺣـﺴﺎﺑﻲ از ﻛـﺎر درآرم‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺳﻴﺎرهي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻳﻚ روز ﺑﺮوﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﻣﻤﻜـﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ دردﺷﺎن ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﭘﺎرهاي وﻗﺖﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﮔﻮش اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻛﺎر اﻳﺮادي ﻧﺪارد اﻣـﺎ اﮔـﺮ ﭘـﺎي‬ ‫ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب در ﻣﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺎوِ آدم ﻣﻲزاﻳﺪ‪ .‬اﺧﺘﺮﻛﻲ را ﺳﺮاغ دارم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻨﺒﻞﺑﺎﺷﻲ ﺳﺎﻛﻨﺶ ﺑـﻮد و‬ ‫ﺑﺮاي ﻛﻨﺪن ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﻬﺎل ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﻛﺮد‪.«...‬‬ ‫آن وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﻜﻞ آن اﺧﺘﺮك را ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫‪-20-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻫﻴﭻ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﻧﺪرزﮔﻮﻳﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ آنﻗﺪر ﻛﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪه و ﺳـﺮ‬ ‫راهِ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن اﺧﺘﺮﻛﻲ ﺳﺮﮔﻴﺪان ﺑﺸﻮد آن ﻗﺪر ﺧﻄﺮ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒـﻪ را از‬ ‫روﻳﻪي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺧﻮدم دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻲدارم و ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﺑﭽﻪﻫﺎ! ﻫﻮاي ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ!«‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺳﺮِ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﻲ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺸﺎر آوردهام ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي آن ﺑﻮده ﻛﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﻢ‬ ‫را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻄﺮي ﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺦ ﮔﻮشﺷﺎن ﺑـﻮده و ﻣﺜـﻞِ ﺧـﻮدِ ﻣـﻦ ازش ﻏﺎﻓـﻞ‬ ‫ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬درﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﻲ دادهام ﺑﻪ زﺣﻤﺘﺶ ﻣﻲارزد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷـﻤﺎ از ﺧﻮدﺗـﺎن‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﺑﻘﻴﻪي ﻧﻘﺎﺷﻲﻫﺎي اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﻴﺒﺖِ ﺗﺼﻮﻳﺮِ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ را ﻧـﺪارد؟«‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده اﺳﺖ‪ :‬ﻣﻦ زور ﺧﻮدم را زدهام اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪام از ﻛﺎر درﺷـﺎن ﺑﻴـﺎورم‪.‬‬‫اﻣﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ را ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﻗﻀﻴﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻮرﻳﺖ دارد و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴـﻞ‬ ‫ﺷﻮر ﺑ‪‬ﺮَم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪6‬‬ ‫‪-21-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫آخ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ! اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛَﻢ ﻛَﻤ‪‬ﻚ از زﻧﺪﮔﻲِ ﻣﺤﺪود و دلﮔﻴﺮ ﺗﻮ ﺳﺮ‬ ‫درآوردم‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺪتﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲِ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎي زﻳﺒﺎﻳﻲِ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪي ﺗﺎزه‬ ‫ﺻﺒﺢ روز ﭼﻬﺎرم ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻲ ﺑﺮدم؛ ﻳﻌﻨﻲ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ‪:‬‬ ‫‪-‬ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺑﺮوﻳﻢ ﻓﺮورﻓﺘﻦ آﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪...‬‬

‫ﻫﻮم‪ ،‬ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻲ‪...‬‬‫واﺳﻪ ﭼﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ؟‬‫ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﻏﺮوب ﻛﻨﺪ‪.‬‬‫اول ﺳﺨﺖ ﺣﻴﺮت ﻛﺮدي ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدت ﺧﻨﺪهات ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ‪:‬‬ ‫ﻫﻤﻪاش ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﻮ اﺧﺘﺮكِ ﺧﻮدﻣﻢ!‬‫راﺳﺘﺶ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺎزه آﻓﺘﺎب دارد ﻏﺮوب‬‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ آدم ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺧﻮدش را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب‬ ‫را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻛﺠﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﻛﺠﺎ! اﻣﺎ رو اﺧﺘﺮك ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻛﻮﭼﻜﻲ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦﻗﺪر ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺻﻨﺪﻟﻴﺖ را ﺟﻠﻮ ﺑﻜﺸﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻫﺮﻗﺪر دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻏﺮوب ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ روز ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﺑﺎر ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدم!‬‫و ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻮدت ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ‪ ...‬وﻗﺘﻲ آدم ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻏﺮوب ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬‫ﭘﺲ ﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺪ آن روز ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﻏﺮوﺑﻪ ﭼﻪﻗﺪر دﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮده‪.‬‬‫اﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪.‬‬

‫‪-22-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫‪7‬‬ ‫روز ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺎز ﺳﺮِ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﻳﻚ راز دﻳﮕﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺳﺮ در آوردم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰي‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺪتها ﺗﻮ دﻟﺶ ﺑﻪاش ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻚﻫﻮ ﺑﻲ ﻣﻘﺪﻣﻪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي ﻛﻪ ﺑ‪‬ﺘّﻪﻫﺎ را ﺑﺨﻮرد ﮔﻞﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد؟‬‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻴﺮش ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬‫ﺣﺘﺎ ﮔﻞﻫﺎﻳﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺎر دارﻧﺪ؟‬‫آره‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﮔﻞﻫﺎﻳﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺎر دارﻧﺪ‪.‬‬‫ﭘﺲ ﺧﺎرﻫﺎ ﻓﺎﻳﺪهﺷﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟‬‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ؟ ﻳﻜﻲ از آن‪ :‬ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺎز ﻛﺮدن ﻳﻚ ﻣﻬﺮهي ﺳﻔﺖِ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻮاش ﻳﻮاش ﺑﻮ ﻣﻲﺑﺮدم ﺧﺮاﺑﻲِ ﻛﺎر ﺑﻪ آن ﺳﺎدﮔﻲﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮج‬ ‫زﻫﺮﻣﺎر ﺷﺪهﺑﻮدم و ذﺧﻴﺮهي آﺑﻢ ﻫﻢ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺗﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ وﺣﺸﺘﻢ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺧﺎرﻫﺎ ﻓﺎﻳﺪهﺷﺎن ﭼﺴﻴﺖ؟‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ وﻗﺘﻲ ﺳﻮاﻟﻲ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ وﺳﻂ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﺘﻲﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ‬ ‫ﻧﻤﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻣﻬﺮه ﭘﺎك ﻛﻼﻓﻪام ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﺳﺮﺳﺮي ﭘﺮاﻧﺪم ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﺧﺎرﻫﺎ ﺑﻪ درد ﻫﻴﭻ ﻛﻮﻓﺘﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺑﺪﺟﻨﺴﻲ ﮔﻞﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬‫دِ!‬‫و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪﻳﻲ ﺳﻜﻮت ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﻮر ﻛﻴﻨﻪ درآﻣﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﺣﺮﻓﺖ را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ! ﮔﻞﻫﺎ ﺿﻌﻴﻔﻨﺪ‪ .‬ﺑﻲ ﺷﻴﻠﻪﭘﻴﻠﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻳﻚ ﺟﻮري ﺗﻪِ دل‬‫ﺧﻮدﺷﺎن را ﻗﺮص ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ آن ﺧﺎرﻫﺎ ﭼﻴﺰِ ﺗﺮﺳﻨﺎكِ وﺣﺸﺖآوري‬ ‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪...‬‬ ‫ﻻم ﺗﺎ ﻛﺎم ﺑﻪاش ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪ .‬در آن ﻟﺤﻈﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻬﺮهي‬ ‫ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻟﺞ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪي ﭼﻜﺶ ﺣﺴﺎﺑﺶ را ﻣﻲرﺳﻢ‪ «.‬اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ دوﺑﺎره اﻓﻜﺎرم را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺖ‪:‬‬ ‫‪-‬ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﮔﻞﻫﺎ‪...‬‬

‫‪-23-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫اي داد ﺑﻴﺪاد! اي داد ﺑﻴﺪاد! ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﻮﻓﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ! آﺧﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﺰار ﻣﺴﺎﻟﻪي‬‫ﻣﻬﻢﺗﺮ از آﻧﻢ!‬ ‫ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪي ﻣﻬﻢ!‬‫ﻣﺮا ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻜﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ و ﺑﺎلِ ﺳﻴﺎه روي ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش‬ ‫زﺷﺖ ﻣﻲآﻣﺪ ﺧﻢ ﺷﺪهام‪.‬‬ ‫ﻣﺜﻞ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ!‬‫از ﺷﻨﻴﺪنِ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺧﺠﻞ ﺷﺪم اﻣﺎ او ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﺑﻲرﺣﻤﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺰي‪ ...‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻗﺎﺗﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ!‬‫ﺣﺴﺎﺑﻲ از ﻛﻮره در رﻓﺘﻪﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ ﻃﻼﺋﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺎد ﻣﻲﺟﻨﺒﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﺧﺘﺮﻛﻲ را ﺳﺮاغ دارم ﻛﻪ ﻳﻚ آﻗﺎ ﺳﺮخ روﺋﻪ ﺗﻮش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﻚ ﮔﻞ را ﺑﻮ‬‫ﻧﻜﺮده‪ ،‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﻚ ﺳﺘﺎرهرا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﻜﺮده ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻛﺴﻲ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺰ‬ ‫ﺟﻤﻊ زدن ﻋﺪدﻫﺎ ﻛﺎري ﻧﻜﺮده‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻛﺎرش ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻚ آدم ﻣﻬﻤﻢ! ﻳﻚ آدم ﻣﻬﻤﻢ!« اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﺪ و از ﻏﺮور ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎد ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻴﺎل ﻛﺮده‪ :‬او‬ ‫آدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﺎرچ اﺳﺖ!‬ ‫‪-‬ﻳﻚ ﭼﻲ؟‬

‫‪-24-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻳﻚ ﻗﺎرچ!‬‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ رﻧﮕﺶ از ﻓﺮط ﺧﺸﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﭻ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪهﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﻛﺮورﻫﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻞﻫﺎ ﺧﺎر ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﺮورﻫﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮّهﻫﺎ ﮔﻞﻫﺎ‬‫را ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻫﻴﭻ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ آدم ﺑﺪاﻧﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﮔﻞﻫﺎ واﺳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦِ ﺧﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬ ‫وﻗﺖِ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻴﭻ دردي ﻧﻤﻲﺧﻮرﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن زﺣﻤﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ؟ ﺟﻨﮓ ﻣﻴﺎن ﺑﺮّهﻫﺎ و‬ ‫ﮔﻞﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع از آن ﺟﻤﻊ زدنﻫﺎي آﻗﺎ ﺳﺮخروﺋﻪيِ ﺷﻜﻢﮔﻨﺪه ﻣﻬﻢﺗﺮ و‬ ‫ﺟﺪيﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻪي دﻧﻴﺎ ﺗﻚ اﺳﺖ و ﺟﺰ رو اﺧﺘﺮك ﺧﻮدم‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ و ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ ﻳﻚ ﺑﺮّه ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬ﻣﻔﺖ و ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬ﺑﻲ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﭼﻪﻛﺎر دارد ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮب ﭘﺎك از ﻣﻴﺎن ﺑﺒﺮدش ﭼﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ‬ ‫اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪارد؟ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﮔﻠﻲ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺮورﻫﺎ و ﻛﺮورﻫﺎ ﺳﺘﺎره ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬ ‫داﻧﻪ ازش ﻫﺴﺖ واﺳﻪ اﺣﺴﺎس وﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﺲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺳﺘﺎره‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازد و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﮔﻞ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻴﺎن آن ﺳﺘﺎرهﻫﺎﺳﺖ«‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺮّه ﮔﻞ را ﺑﺨﻮرد‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ﺗﻤﺎم آن ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﭘِﺘّﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ‬ ‫اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪارد؟‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫِﻖ ﻫِﻖ ﻛﻨﺎن زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺷﺐ ﺷﺪهﺑﻮد‪ .‬اﺳﺒﺎب و اﺑﺰارم را ﻛﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪﺑﻮدم‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭼﻜﺶ و ﻣﻬﺮه و‬ ‫ﺗﺸﻨﮕﻲ و ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻀﺤﻚ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬رو ﺳﺘﺎرهاي‪ ،‬رو ﺳﻴﺎرهاي‪ ،‬رو ﺳﻴﺎرهي ﻣﻦ‪ ،‬زﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎرِ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ دﻟﺪاري داﺷﺖ! ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﻬﻮاره ﺗﺎﺑﺶ دادم‬ ‫ﺑﻪاش ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﮔﻠﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ دوﺳﺖ داري ﺗﻮ ﺧﻄﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدم واﺳﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪت ﻳﻚ ﭘﻮزهﺑﻨﺪ‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ ...‬ﺧﻮدم واﺳﻪ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺗﺠﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ ...‬ﺧﻮدم‪ «...‬ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮدم را ﺳﺨﺖ ﭼ‪‬ﻠﻤ‪‬ﻦ و ﺑﻲ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪﻃﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪاش‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻳﺎ ﺑﻪاش ﺑﭙﻴﻮﻧﺪم‪ p...‬ﭼﻪ دﻳﺎر اﺳﺮارآﻣﻴﺰي اﺳﺖ دﻳﺎر اﺷﻚ!‬

‫‪8‬‬ ‫راه ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ آن ﮔﻞ را ﺧﻴﻠﻲ زود ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪:‬‬ ‫ﺗﻮ اﺧﺘﺮكِ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﮔﻞﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده در ﻣﻲآﻣﺪه‪ .‬ﮔﻞﻫﺎﻳﻲ‬

‫‪-25-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺑﺎ ﻳﻚ ردﻳﻒ ﮔﻠﺒﺮگ ﻛﻪ ﺟﺎي ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎﮔﻴﺮِ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺷﺪه‪ .‬ﺻﺒﺤﻲ‬ ‫ﺳﺮ و ﻛﻠﻪﺷﺎن ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪه ﺷﺐ از ﻣﻴﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻳﻚ روز‬ ‫از داﻧﻪاي ﺟﻮاﻧﻪ زده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺴﺖ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه رود و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ‬ ‫ﺟﺎن و دل از اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻚِ ﻧﺎزﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﺷﺎﺧﻚﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‬ ‫ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻛﺮدهﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻨﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻮعِ ﺗﺎزهاي از ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ زود‬ ‫از رﺷﺪ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪ و دﺳﺖﺑﻪﻛﺎرِ آوردن ﮔﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊِ ﻧﻴﺶ زدن آن‬ ‫ﻏﻨﭽﻪي ﺑﺰرگ ﺣﺎﺿﺮ و ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ دﻟﺶ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰ ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎﻳﻲ از آن ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻞ ﺗﻮ ﭘﻨﺎهِ ﺧﻮاﺑﮕﺎهِ ﺳﺒﺰش ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ دﺳﺖ اﻧﺪﻛﺎر ﺧﻮدآراﻳﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ‬ ‫زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺟﻠﻮهﻛﻨﺪ‪ .‬رﻧﮓﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ وﺳﻮاس ﺗﻤﺎم اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﺮد ﺳﺮ ﺻﺒﺮ ﻟﺒﺎس ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ‬ ‫و ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﻘﺎﻳﻖﻫﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪي ﻣﭽﺎﻟﻪ و ﭘﺮ ﭼﺮوك ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺰ در اوج درﺧﺸﻨﺪﮔﻲ زﻳﺒﺎﺋﻴﺶ رو ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ!‪...‬‬ ‫ﻫﻮه‪ ،‬ﺑﻠﻪ ﻋﺸﻮهﮔﺮي ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﻮد! آراﻳﺶِ ﭘﺮ راز و‬ ‫رﻣﺰش روزﻫﺎ و روزﻫﺎ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ آن ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم‬ ‫ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ درﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﺮ آﻣﺪن آﻓﺘﺎب ﻧﻘﺎب از ﭼﻬﺮه‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ دﻗﺖ و ﻇﺮاﻓﺖ روي‬ ‫آراﻳﺶ و ﭘﻴﺮاﻳﺶ ﺧﻮدش ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﻤﻴﺎزهﻛﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اوه‪ ،‬ﺗﺎزه ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﺷﺪهام‪ ...‬ﻋﺬر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎم اﻳﻦ ﺟﻮر آﺷﻔﺘﻪاﺳﺖ‪...‬‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮد و از ﺳﺘﺎﻳﺶ او ﺧﻮدداري ﻛﻨﺪ‪:‬‬ ‫واي ﭼﻪﻗﺪر زﻳﺒﺎﺋﻴﺪ!‬‫ﮔﻞ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪-‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ و آﻓﺘﺎب ﺗﻮ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪﻳﻢ‪...‬‬

‫‪-26-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺷﺴﺘﺶ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ ﻛﻪ ﻃﺮف آنﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ اﻫﻞ ﺷﻜﺴﺘﻪﻧﻔﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ راﺳﺘﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﭼﻪﻗﺪر ﻫﻴﺠﺎن اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد!‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮم وﻗﺖ ﺧﻮردن ﻧﺎﺷﺘﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻲ زﺣﻤﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﻓﻜﺮي ﺑﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬‫و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﺸﻮش و در ﻫﻢ ﻳﻚ آﺑﭙﺎش آب ﺧﻨﻚ آورده ﺑﻪ ﮔﻞ دادهﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻫﻨﻮزﻫﻴﭽﻲ ﻧﺸﺪه ﺑﺎ آن ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻲﻧﻔﻬﻤﻲ از ﺿﻌﻔﺶ آب‬ ‫ﻣﻲﺧﻮرد دل او را ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻳﻚ روز ﻛﻪ داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎرش ﺣﺮف ﻣﻲزد‬

‫ﻳﻚﻫﻮ در آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺒﺮﻫﺎ ﺑﺎ آن ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎي ﺗﻴﺰﺷﺎن ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺳﺮاﻏﻢ!‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ازش اﻳﺮاد ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ اﺧﺘﺮك ﻣﻦ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﺑﺒﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﻋﻠﻒﺧﻮار ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬‫ﮔﻞ ﺑﻪ ﮔﻼﻳﻪ ﺟﻮاب داده ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﻋﻠﻒ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬‫و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫ﻋﺬر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪...‬‬‫‪-‬ﻣﻦ از ﺑﺒﺮﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪارم اﻣﺎ از ﺟﺮﻳﺎن ﻫﻮا وﺣﺸﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ دﺳﺘﮕﺎهﺗﺎن ﺗﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ‬

‫‪-27-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻧﻤﻲرﺳﺪ؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﺣﺸﺖ از ﺟﺮﻳﺎن ﻫﻮا‪ ...‬اﻳﻦ ﻛﻪ واﺳﻪ ﻳﻚ ﮔﻴﺎه ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ ﻧﺪارد‪...‬‬ ‫ﭼﻪ ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻞ!«‬ ‫ﺷﺐ ﻣﺮا ﺑﮕﺬارﻳﺪ زﻳﺮ ﻳﻚ ﺳﺮﭘﻮش‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﻮاش ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﺎي ﺑﺪي اﻓﺘﺎدم!‬‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﻮدم‪...‬‬

‫اﻣﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬آﻣﺪﻧﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺷﻜﻞ داﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪﺑﺎﺷﺪ دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮي را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺷﺮمﺳﺎر از اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻦ دروﻏﻲ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ آﺷﻜﺎري ﻣﭽﺶ ﮔﻴﺮﺑﻴﻔﺘﺪ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ اﻫﻤﺎلِ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ را ﺑﻪاش‬ ‫ﻳﺎدآور ﺷﻮد‪:‬‬ ‫ﺗﺠﻴﺮ ﻛﻮ ﭘﺲ؟‬‫داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻴﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ!‬‫و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ زورﻛﻲ ﺑﻨﺎ ﻛﺮدهﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮدن ﺗﺎ او اﺣﺴﺎس ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪-28-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي ﺣﺴﻦ ﻧﻴ‪‬ﺘﻲ ﻛﻪ از ﻋﺸﻘﺶ آب ﻣﻲﺧﻮرد ﻫﻤﺎن‬ ‫اول ﻛﺎر ﺑﻪ او ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﺷﺪهﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮفﻫﺎي ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺗﻬﺶ را ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد و ﺳﺨﺖ اﺣﺴﺎس‬ ‫ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻳﻚ روز دردِدل ﻛﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺣﻘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎش ﮔﻮش ﻧﻤﻲدادم‪ .‬ﻫﻴﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﮔﻞﻫﺎ ﮔﻮش داد‪ .‬ﮔﻞ را ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺋﻴﺪ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻞِ ﻣﻦ ﺗﻤﺎمِ اﺧﺘﺮﻛﻢ‬ ‫را ﻣﻌﻄﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻴﺮم ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﭼﻪﺟﻮري از آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮم‪ .‬ﻗﻀﻴﻪي ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎي ﺑﺒﺮ ﻛﻪ آن‬ ‫ﺟﻮر د‪‬ﻣ‪‬ﻐﻢ ﻛﺮدهﺑﻮد ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ دﻟﻢ را ﻧﺮم ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪«...‬‬ ‫ﻳﻚ روز دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬آن روزﻫﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺖ روي ﻛﺮد‬ ‫و ﻛﺎرِ او در ﺑﺎرهاش ﻗﻀﺎوت ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻪ روي ﮔﻔﺘﺎرش‪ ...‬ﻋﻄﺮآﮔﻴﻨﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻟﻢ را روﺷﻦ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ازش ﺑﮕﺮﻳﺰم‪ .‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖِ آن ﻛﻠﻚﻫﺎي‬ ‫ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪاش ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮدم‪ .‬ﮔﻞﻫﺎ ﭘ‪‬ﺮَﻧﺪ از اﻳﻦ ﺟﻮر ﺗﻀﺎدﻫﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﺎمﺗﺮ‬ ‫از آن ﺑﻮدم ﻛﻪ راهِ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ را ﺑﺪاﻧﻢ!«‪.‬‬

‫‪9‬‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻛﻨﻢ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮاي ﻓﺮارش از ﻣﻬﺎﺟﺮت ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎي وﺣﺸﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺻﺒﺢ روز ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬اﺧﺘﺮﻛﺶ را آن ﺟﻮر ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد‪ ،‬آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎي ﻓﻌﺎﻟﺶ را ﺑﺎ دﻗﺖ‬ ‫ﭘﺎك و دودهﮔﻴﺮي ﻛﺮد‪ :‬دو ﺗﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﻓﻌﺎل داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮم ﻛﺮدن ﻧﺎﺷﺘﺎﻳﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب‬

‫‪-29-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش »آدم ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ ﺑﻮ ﻧﻜﺮده!«‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮش را ﻫﻢ ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬آﺗﺶﻓﺸﺎن ﻛﻪ ﭘﺎك ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺗﺐ و ﻳﻚ ﻫﻮا‬ ‫ﻣﻲﺳﻮزد و ﻳﻚﻫﻮ ﮔُﺮ ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪ .‬آﺗﺶﻓﺸﺎن ﻫﻢ ﻋﻴﻦﻫﻮ ﺑﺨﺎري ﻳﻚﻫﻮ اَﻟُﻮ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ رو‬ ‫ﺳﻴﺎرهﻣﺎن زﻣﻴﻦ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ از آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎﻣﺎن را ﭘﺎك و دودهﮔﻴﺮي ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮاي‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ آن ﺟﻮر اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖﻣﺎن ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ دلِﮔﺮﻓﺘﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻬﺎلﻫﺎي ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب را ﻫﻢ رﻳﺸﻪﻛﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺎ آن روز ﺻﺒﺢ ﮔﺮﭼﻪ از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲِ ﻫﺮ روزه ﻛُﻠّﻲ‬ ‫ﻟﺬت ﺑﺮد ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ آب را ﭘﺎي ﮔﻞ داد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﺬاردش زﻳﺮِ ﺳﺮﭘﻮش ﭼﻴﺰي‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪهﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻜﺶ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺪا ﻧﮕﻬﺪار!‬ ‫اﻣﺎ او ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺪا ﻧﮕﻬﺪار!‬ ‫ﮔﻞ ﺳﺮﻓﻪﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻴﺮم اﻳﻦ ﺳﺮﻓﻪ اﺛﺮ ﭼﺎﺋﻴﺪن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ زﺑﺎن آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﺒﻚ ﻣﻐﺰ ﺑﻮدم‪ .‬ازت ﻋﺬر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬‫از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ و ﺳﺮزﻧﺶﻫﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﺮﻧﺨﻮرد ﺣﻴﺮت ﻛﺮد و ﺳﺮﭘﻮش ﺑﻪ‬ ‫دﺳﺖﻫﺎجوواج ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖِ آرام ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآورد‪.‬‬

‫‪-30-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﮔﻞ ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ ،‬دوﺳﺘﺖ دارم‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ روﺣﺖ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮدار ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺎد ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻲﻋﻘﻞ ﺑﻮدي‪ ...‬ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‬ ‫ﺑﺸﻮي‪ ...‬اﻳﻦ ﺳﺮﭘﻮش را ﻫﻢ ﺑﮕﺬار ﻛﻨﺎر‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ دردم ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪.‬‬ ‫آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺎد‪...‬‬‫آن ﻗﺪرﻫﺎﻫﻢ ﺳ‪‬ﺮﻣﺎﺋﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬ﻫﻮاي ﺧﻨﻚ ﺷﺐ ﺑﺮاي ﺳﻼﻣﺘﻴﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاﻧﻜﺮده ﮔُﻠﻢ آﺧﺮ‪.‬‬‫آﺧﺮ ﺣﻴﻮاﻧﺎت‪...‬‬‫اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﺷﺐﭘﺮهﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻮم ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﺮمِ ﺣﺸﺮه را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ‬‫ﭼﺎرهاي ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﺐﭘﺮه ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﺰ آن ﻛﻲ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﻢ ﻣﻲآﻳﺪ؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲروي ﺑﻪ‬ ‫آن دور دورﻫﺎ‪ .‬از ﺑﺎﺑﺖِ درﻧﺪهﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻛَﻜَﻢ ﻧﻤﻲﮔﺰد‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﭼﻨﮓ و ﭘﻨﺠﻪاي‬ ‫دارم«‪.‬‬ ‫و ﺑﺎ ﺳﺎدﮔﻲ ﺗﻤﺎم ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎرش را ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫دﺳﺖدﺳﺖ ﻧﻜﻦ دﻳﮕﺮ! اﻳﻦ ﻛﺎرت ﺧﻠﻖ آدم را ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاي ﺑﺮوي‬‫ﺑﺮو!‬ ‫و اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﺮﻳﻪاش را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﮔﻠﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ‬ ‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ‪...‬‬

‫‪10‬‬ ‫ﺧﻮدش را در ﻣﻨﻄﻘﻪي اﺧﺘﺮكﻫﺎي ‪ 329 ،328 ،327 ،326 ،325‬و ‪ 330‬دﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ و ﻫﻢ ﺑﺮاي ﭼﻴﺰﻳﺎدﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻨﺎ ﻛﺮد ﻳﻜﻲﻳﻜﻲﺷﺎن را ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻛﺮدن‪.‬‬ ‫اﺧﺘﺮكِ اول ﻣﺴﻜﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻠﻲ از ﻣﺨﻤﻞ ارﻏﻮاﻧﻲ ﻗﺎﻗﻢ ﺑﺮ اورﻧﮕﻲ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺳﺎده و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﭘﺮﺷﻜﻮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اﻓﺘﺎد داد زد‪:‬‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ رﻋﻴﺖ!‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬او ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪه ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪم؟‬

‫‪-31-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﺶ را ﻧﺨﻮاﻧﺪهﺑﻮد ﻛﻪ دﻧﻴﺎﺑﺮاي ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺳﺎده ﺷﺪه و ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬ ‫ﻣﺸﺖ رﻋﻴﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺎهِ ﻛﺴﻲ ﺷﺪه و از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻛﺒﻜﺶ ﺧﺮوس ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﻴﻤﺖ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻲِ ﺟﺎﻳﻲ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ اﻣﺎ ﺷﻨﻞِ ﻗﺎﻗﻢِ‬ ‫ﺣﻀﺮتِ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺗﻤﺎم اﺧﺘﺮك را درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﭼﻮن ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ دﻫﻦدره اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﻴﺪن در ﺣﻀﺮتِ ﺳﻠﻄﺎن از ﻧﺰاﻛﺖ ﺑﻪ دور اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﺮاﻳﺖ‬ ‫ﻗﺪﻏﻦ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺧﺠﻞ ﺷﺪهﺑﻮد در آﻣﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮِ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬راه درازي ﻃﻲﻛﺮدهام و ﻫﻴﭻ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪهام‪...‬‬‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑِﺖ اﻣﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻤﻴﺎزه ﺑﻜﺸﻲ‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﺧﻤﻴﺎزهﻛﺸﻴﺪن ﻛﺴﻲ‬ ‫را ﻧﺪﻳﺪهام ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺎزﮔﻲ دارد‪ .‬ﻳﺎاﷲ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻤﻴﺎزه ﺑﻜﺶ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻚ اﻣﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬آﺧﺮ اﻳﻦ ﺟﻮري ﻣﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻢ را ﮔﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ...‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﻮم! ﻫﻮم! ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪات اﻣﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻤﻴﺎزه ﺑﻜﺸﻲ ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻪ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﺪ و ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺣﺮف ﻣﻲزد و اﻧﮕﺎر ﺧﻠﻘﺶ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪-32-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻓﻘﻂ درﺑﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻧﺮﻣﺸﻲ‬ ‫از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺎدﺷﺎهِ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﻮد ﮔﻴﺮم ﭼﻮن زﻳﺎدي ﺧﻮب ﺑﻮد اواﻣﺮي ﻛﻪ‬ ‫ﺻﺎدر ﻣﻲﻛﺮد اواﻣﺮي ﺑﻮد ﻣﻨﻄﻘﻲ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ در آﻣﺪ ﻛﻪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﺮداراﻧﻢ‬ ‫اﻣﺮ ﻛﻨﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﺮغﻫﺎي درﻳﺎﻳﻲ ﺑﺸﻮد و ﻳﺎرو اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﻘﺴﻴﺮ او ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‪،‬‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم اﺳﺖ«‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ادب ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬اﺟﺎزه ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ؟‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻪ در ﻧﻬﺎﻳﺖِ ﺷﻜﻮه و ﺟﻼل ﭼﻴﻨﻲ از ﺷﻨﻞ ﻗﺎﻗﻤﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻪات اﻣﺮ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﺎﻧﺪهﺑﻮد ﺣﻴﺮان‪ :‬آﺧﺮ آن اﺧﺘﺮك ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺼﻮرش را ﺑﺸﻮد ﻛﺮد‪ .‬واﻗﻌﺎ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ ﭼﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲﻛﺮد؟ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻗﺮﺑﺎن ﻋﻔﻮ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‬ ‫ﻛﻪ ازﺗﺎن ﺳﻮال ﻣﻲﻛﻨﻢ‪...‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻪات اﻣﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ از ﻣﺎ ﺳﻮال ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﭼﻲ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ؟‬‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﻲ؟‬‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻪ اﺧﺘﺮك ﺧﻮدش و اﺧﺘﺮكﻫﺎي دﻳﮕﺮ و ﺑﺎﻗﻲ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ؟‬ ‫ﺷﺎه ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪي اﻳﻦﻫﺎ‪.‬‬ ‫آﺧﺮ او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺎدﺷﺎهِ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آن وﻗﺖ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﺑﻪﻓﺮﻣﺎنﺗﺎﻧﻨﺪ؟‬‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺑﻲدرﻧﮓ ﻫﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ را‬ ‫ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪرﺗﻲ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮدش ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪرﺗﻲ‬ ‫ﻣﻲداﺷﺖ ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﺻﻨﺪﻟﻴﺶ را ﻳﻚ ذره ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﺪ روزي ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬ ‫روزي ﻫﻔﺘﺎد ﺑﺎر و ﺣﺘﺎ ﺻﺪﺑﺎر و دوﻳﺴﺖﺑﺎر ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮد! و ﭼﻮن ﺑﻔﻬﻤﻲ‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﻲ از ﻳﺎدآوريِ اﺧﺘﺮﻛﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا ولﻛﺮدهﺑﻮد ﻏﺼﻪاش ﺷﺪ ﺟﺮاﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش داد ﻛﻪ‬

‫‪-33-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫از ﭘﺎدﺷﺎه درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪:‬‬ ‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻚ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ‪ ...‬در ﺣﻘﻢ اﻟﺘﻔﺎت ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ اﻣﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬‫ﻏﺮوب ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺮدار اﻣﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺐﭘﺮه از اﻳﻦ ﮔﻞ ﺑﻪ آن ﮔﻞ ﺑﭙﺮد ﻳﺎ ﻗﺼﻪي ﺳﻮزﻧﺎﻛﻲ‬‫ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺮغ درﻳﺎﻳﻲ در آﻳﺪ و او اﻣﺮﻳﻪ را اﺟﺮا ﻧﻜﻨﺪ ﻛﺪام ﻳﻜﻲﻣﺎن ﻣﻘﺼﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻳﺎ او؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺷﻤﺎ‪.‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺣﺮف ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰي را ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺖ ﻛﻪ ازش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻗﺪرت ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺘﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻠﺘﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺧﻮدﺷﺎن‬ ‫را ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ ﺗﻮ درﻳﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﻖ دارﻳﻢ ﺗﻮﻗﻊ اﻃﺎﻋﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﭼﻮن اواﻣﺮﻣﺎن ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻲﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻲ؟‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎﺑﺖ ﻣﻲرﺳﻲ‪ .‬اﻣﺮﻳﻪاش را ﺻﺎدر ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﺷَﻢ‪ ‬ﺣﻜﻤﺮاﻧﻲﻣﺎن‬‫ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻢ زﻣﻴﻨﻪاش ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﻛِﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد؟‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻛَﺖ و ﻛﻠﻔﺘﻲ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺟﻮاب داد‪:‬‬ ‫ﻫﻮم! ﻫﻮم! ﺣﺪودِ‪ ...‬ﺣﺪودِ‪ ...‬ﻏﺮوب‪ .‬ﺣﺪودِ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و ﭼﻬﻞ دﻗﻴﻘﻪ‪ ...‬و آن وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ‬‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻮدت ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭼﻪﻃﻮر ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ اﺟﺮا ﻣﻲﺷﻮد!‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي آﻓﺘﺎب ﻏﺮوب از ﻛﻴﺴﻪاش رﻓﺘﻪﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎﺳﻒ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ دﻟﺶ ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻦ دﻳﮕﺮ اﻳﻦﺟﺎ ﻛﺎري ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم‪.‬‬‫ﺷﺎه ﻛﻪ دﻟﺶ ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ ﻳﻚ رﻋﻴﺖ ﻏﻨﺞ ﻣﻲزد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻧﺮو! ﻧﺮو! وزﻳﺮت ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬‫وزﻳﺮِ ﭼﻲ؟‬‫وزﻳﺮِ دادﮔﺴﺘﺮي!‬‫آﺧﺮ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﺸﻮد‪.‬‬‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﺸﺘﻲ دور ﻗﻠﻤﺮوﻣﺎن ﻧﺰدهاﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺮ ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي‬

‫‪-34-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﺟﺎ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﭘﻴﺎدهروي ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪﻣﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪهﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻃﺮف اﺧﺘﺮك ﺑﻴﻨﺪازد ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑ‪‬ﻪ! ﻣﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدهام‪ ،‬آن ﻃﺮف ﻫﻢ دﻳﺎراﻟﺒﺸﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮدت را ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺸﻜﻞﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﺮدن ﺧﻮد از ﻣﺤﺎﻛﻤﻪﻛﺮدن دﻳﮕﺮان ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ در ﻣﻮرد‬ ‫ﺧﻮدت ﻗﻀﺎوت درﺳﺘﻲ ﺑﻜﻨﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻚ ﻓﺮزاﻧﻪي ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎري‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻪ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟ ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﻮم! ﻫﻮم! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﺗﻮ اﺧﺘﺮك ﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﻮش ﭘﻴﺮ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ را ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ او را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﻜﺸﻲ و ﮔﺎهﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻋﺪام‬ ‫ﻣﺤﻜﻮﻣﺶ ﻛﻨﻲ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت زﻧﺪﮔﻲ او ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻴﺮم ﺗﻮ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ‬ ‫ﻋﻔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻳﺮ ﭼﺎق داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺶ‪ .‬آﺧﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻣﻦ از ﺣﻜﻢ اﻋﺪام ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪.‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻧﻪ!‬ ‫اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ آﻣﺎدهي ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺿﻤﻨﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ اﺳﺒﺎب‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺳﻠﻄﺎن ﭘﻴﺮ ﺑﺸﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﮔﺮ اﻋﻠﻲﺣﻀﺮت ﻣﺎﻳﻠﻨﺪ اواﻣﺮﺷﺎن دﻗﻴﻘﺎ اﺟﺮا ﺑﺸﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪاي در ﻣﻮرد ﺑﻨﺪه‬‫ﺻﺎدر ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪه اﻣﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻇﺮف ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ راه ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ زﻣﻴﻨﻪاش‬ ‫ﻫﻢ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اول دو دل ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫آنوﻗﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﻓﺮﻳﺎد زد‪- :‬ﺳﻔﻴﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻳﻤﺖ!‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪي داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ‬ ‫ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬

‫‪11‬‬

‫‪-35-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﺧﺘﺮك دوم ﻣﺴﻜﻦ آدم ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪي ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اﻓﺘﺎد از ﻫﻤﺎن دور داد زد‪- :‬ﺑﻪﺑﻪ! اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮ ﻛﻪ دارد ﻣﻲآﻳﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ!‬

‫آﺧﺮ ﺑﺮاي ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﻫﺎ دﻳﮕﺮان ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺳﺘﺎﻳﺶﮔﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم! ﭼﻪ ﻛﻼه ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺳﺮﺗﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ!‬ ‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻣﺎل اﻇﻬﺎر ﺗﺸﻜﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻮﻗﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻠﻬﻠﻪي ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮﻫﺎﻳﻢ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﮔﻴﺮم ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﻨﺎﺑﻨﺪهاي ﮔﺬارش ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮفﻫﺎ ﻧﻤﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﻲ؟‬‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪- :‬دﺳﺖﻫﺎﻳﺖ را ﺑﺰن ﺑﻪ ﻫﻢ دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ دﺳﺖ زد و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﻛﻼﻫﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ از او ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺪنِ اﻳﻦ ﺗﻔﺮﻳﺤﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ از دﻳﺪنِ ﭘﺎدﺷﺎهاﺳﺖ«‪ .‬و‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﻨﺎ ﻛﺮد دﺳﺖزدن و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻛﻼه ﺑﻨﺎ ﻛﺮد ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدن‪.‬‬ ‫‪-36-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﭘﺲ از ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪاي ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎزي ﻳﻚﻧﻮاﺧﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻼه از ﺳﺮت ﺑﻴﻔﺘﺪ؟‬ ‫اﻣﺎ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺸﻨﻴﺪ‪ .‬آﺧﺮ آنﻫﺎ ﺟﺰ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﻮدﺷﺎن ﭼﻴﺰي را ﻧﻤﻲﺷﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫از ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺗﻮ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬‫ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮشﻗﻴﺎﻓﻪﺗﺮﻳﻦ و ﺧﻮشﭘﻮشﺗﺮﻳﻦ و ﺛﺮوتﻣﻨﺪﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺎﻫﻮشﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮد‬‫اﻳﻦ اﺧﺘﺮﻛﻢ‪.‬‬ ‫آﺧﺮ روي اﻳﻦ اﺧﺘﺮك ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﺗﻲ و ﻛﻼﻫﺖ‪.‬‬‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺳﺘﺎﻳﺸﻢ ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﻟﻄﻒ را در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﻜﻦ‪.‬‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﻴﻢﭼﻪ ﺷﺎﻧﻪاي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺳﺘﺎﻳﺸﺖ ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ آﺧﺮ واﻗﻌﺎ ﭼﻲِ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﺖ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ آدم‬ ‫ﺑﺰرگﻫﺎ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬

‫‪12‬‬ ‫ﺗﻮ اﺧﺘﺮك ﺑﻌﺪي ﻣﻲﺧﻮارهاي ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﻳﺪار ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ را ﺑﻪ ﻏﻢ‬ ‫ﺑﺰرﮔﻲ ﻓﺮو ﺑﺮد‪.‬‬

‫‪-37-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺑﻪ ﻣﻲﺧﻮاره ﻛﻪ ﺻ‪‬ﻢﺑ‪‬ﻜﻢ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺑﻄﺮي ﺧﺎﻟﻲ و ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺑﻄﺮي ﭘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭼﻪ ﻛﺎر داري ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاره ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻢزدهاي ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻣﻲﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﻣﻲﻣﻲزﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻲ؟‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاره ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ دﻟﺶ ﺑﺮاي او ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﭼﻲ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاره ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﺮش را ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﺮ ﺷﻜﺴﺘﮕﻴﻢ را‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دردي از او دوا ﻛﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﮕﻲ از ﭼﻲ؟‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاره ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﮕﻲِ ﻣﻲﺧﻮاره ﺑﻮدﻧﻢ را‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﻗﺎل را ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت‬ ‫راﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ و ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ‬ ‫راﺳﺘﻲراﺳﺘﻲ ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬

‫‪13‬‬ ‫اﺧﺘﺮك ﭼﻬﺎرم اﺧﺘﺮك ﻣﺮد ﺗﺠﺎرتﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ‬ ‫ورود ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺣﺘﺎ ﺳﺮش را ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫‪-38-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪ .‬آﺗﺶﺳﻴﮕﺎرﺗﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه‪.‬‬ ‫ﺳﻪ و دو ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﻨﺞ‪ .‬ﭘﻨﺞ و ﻫﻔﺖ دوازده و ﺳﻪ ﭘﺎﻧﺰده‪ .‬ﺳﻼم‪ .‬ﭘﺎﻧﺰده و ﻫﻔﺖ ﺑﻴﺴﺖ و دو‪.‬‬‫ﺑﻴﺴﺖ و دو و ﺷﺶ ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ‪ .‬وﻗﺖ ﻧﺪارم روﺷﻨﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ و ﭘﻨﺞ ﺳﻲ و ﻳﻚ‪.‬‬ ‫اوف! ﭘﺲ ﺟﻤﻌﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﺎﻧﺼﺪوﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﺷﺸﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و دو ﻫﺰار ﻫﻔﺘﺼﺪ و ﺳﻲ و‬ ‫ﻳﻚ‪.‬‬ ‫ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭼﻲ؟‬‫ﻫﺎ؟ ﻫﻨﻮز اﻳﻦ ﺟﺎﻳﻲ ﺗﻮ؟ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭼﻴﺰ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﻛﺎر ﺳﺮم رﻳﺨﺘﻪ ﻛﻪ!‪...‬‬‫ﻣﻦ ﻳﻚ ﻣﺮد ﺟﺪي ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺣﺮفﻫﺎي ﻫﺸﺖﻣﻦﻧﻪﺷﺎﻫﻲ ﺳﺮ و ﻛﺎر ﻧﺪارم!‪ ...‬دو و ﭘﻨﺞ ﻫﻔﺖ‪...‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ دﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد‬ ‫دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭼﻲ؟‬‫ﺗﺎﺟﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺎه و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ اﻳﻦ اﺧﺘﺮﻛﻢ ﻫﻤﻪاش ﺳﻪ ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻮدﻣﺎغ ﺷﺪهام‪.‬‬‫اوﻟﻴﺶ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﺳﻮﺳﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺪ از ﻛﺪام ﺟﻬﻨﻢ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاي وﺣﺸﺖﻧﺎﻛﻲ از ﺧﻮدش در ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻮ ﻳﻚ ﺟﻤﻊ ﭼﻬﺎر ﺟﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫دﻓﻌﻪي دوم ﻳﺎزده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﺘﺨﻮان درد ﺑﻲﭼﺎرهام ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ورزش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬وﻗﺖ‬ ‫ﻳﻠﻠﻲﺗﻠﻠﻲ ﻫﻢ ﻧﺪارم‪ .‬آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﺟﺪي‪ ...‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺎر ﺳﻮﻣﺶ!‪ ...‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدم؟ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن‬ ‫و‪...‬‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭼﻲ؟‬‫ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻣﻴﺪ ﺧﻼﺻﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎي‬ ‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎرهاي وﻗﺖﻫﺎ ﺗﻮ ﻫﻮا دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﮕﺲ؟‬‫ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﺑﺮاق‪.‬‬‫زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ؟‬‫ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ وِﻟِﻨﮕﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﭙﺮوت ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﮔﻴﺮم ﻣﻦ‬‫ﺷﺨﺼﺎ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﺟﺪي ﻛﻪ وﻗﺘﻢ را ﺻﺮف ﺧﻴﺎلﺑﺎﻓﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫آﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺘﺎره؟‬‫ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ :‬ﺳﺘﺎره‪.‬‬‫‪-39-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺧﺐ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﻲﺧﻮرد؟‬‫ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﺷﺸﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و دو ﻫﺰار و ﻫﻔﺘﺼﺪ و ﺳﻲ و ﻳﻜﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺪﻳ‪‬ﻢ و دﻗﻴﻖ‪.‬‬‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ؟‬‫ﺑﻪ ﭼﻪ دردم ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ؟‬‫ﻫﺎ‪.‬‬‫ﻫﻴﭽﻲ ﺗﺼﺎﺣﺐﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را؟‬‫آره ﺧﺐ‪.‬‬‫آﺧﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮﺧﻮردم ﻛﻪ‪...‬‬‫ﭘﺎدﺷﺎهﻫﺎ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻞﻛﻪ ﺑﻪاش »ﺳﻠﻄﻨﺖ« ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮق دارد‪.‬‬‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ آنﻫﺎ را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﭼﻲ ﺑﺸﻮد؟‬‫ﻛﻪ دارا ﺑﺸﻮم‪.‬‬‫ﺧﺐ دارا ﺷﺪن ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎرت ﻣﻲﺧﻮرد؟‬‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﺘﺎرهاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﻣﻦ ازش ﺑﺨﺮم‪.‬‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﻄﻘﺶ ﻳﻚ ﺧﺮده ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ آن داﺋﻢاﻟﺨﻤﺮه‬ ‫ﻣﻲﺑ‪‬ﺮَد‪ «.‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﺎز ازش ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻚ ﺳﺘﺎره را ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪ؟‬‫ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ ﺑﻲ درﻧﮓ ﺑﺎ اَﺧﻢ و ﺗَﺨﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬اﻳﻦ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻣﺎل ﻛﻲاﻧﺪ؟‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ؟ ﻣﺎل ﻫﻴﭻ ﻛﺲ‪.‬‬‫ﭘﺲ ﻣﺎل ﻣﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ اول ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ؟‬‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻳﻚ ﺟﻮاﻫﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎل ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻲﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬اﮔﺮ‬‫ﺟﺰﻳﺮهاي ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎل ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻲﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﻛﻠﻪات ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ‬ ‫آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﺰده ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻮدت ﺛﺒﺘﺶ ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﻣﻲﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را‬ ‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪهام ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎده ﺑﻮد آنﻫﺎ را ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪاش درﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﺗﺎﺟﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﻔﺖ‪- :‬ادارهﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﻣﻲﺷﻤﺎرمﺷﺎن و ﻣﻲﺷﻤﺎرمﺷﺎن‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﺸﻜﻠﻲ اﺳﺖ وﻟﻲ ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻦ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺪي‪.‬‬ ‫‪-40-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﻳﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ ﻛَﺘَﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺷﺎل ﮔﺮدن اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭙﻴﭽﻢ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺶ‪ .‬اﮔﺮ‬‫ﻳﻚ ﮔﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭽﻴﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺶ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﺑﭽﻴﻨﻲ!‬ ‫ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﺬارمﺷﺎن ﺗﻮ ﺑﺎﻧﻚ‪.‬‬‫اﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬‫ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻌﺪاد ﺳﺘﺎرهﻫﺎﻳﻢ را رو ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﻣﻲﮔﺬارم ﺗﻮ ﻛﺸﻮ درش را ﻗﻔﻞ‬‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻪاش ﻫﻤﻴﻦ؟‬‫آره ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪.‬‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد »ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺧﺮده ﻫﻢ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺎري ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻪ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﺟﺪﻳﺶ ﺑﺸﻮد ﮔﺮﻓﺖ«‪ .‬آﺧﺮ ﺗﻌﺒﻴﺮ او از ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺟﺪي ﺑﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ آدمﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻓﺮق‬ ‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﮔﻞ دارم ﻛﻪ ﻫﺮ روز آﺑﺶ ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﻫﻢ آﺗﺶﻓﺸﺎن دارم ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻚ‬ ‫ﺑﺎر ﭘﺎك و دودهﮔﻴﺮيﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬آﺧﺮ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ را ﻫﻢ ﭘﺎك ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬آدم ﻛﻒِ دﺳﺘﺶ‬ ‫را ﻛﻪ ﺑﻮ ﻧﻜﺮده! رو اﻳﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮاي آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎ و ﻫﻢ ﺑﺮاي ﮔﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐﺷﺎن‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ﻓﺎﻳﺪه دارد‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪهاي ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺘﺎرهﻫﺎ داري؟‬ ‫ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ دﻫﻦ ﺑﺎز ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺪﻫﺪ اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮد‪ .‬و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ راﻫﺶ‬ ‫را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ و ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ‬ ‫ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﻴﺒﻨﺪ!‬

‫‪14‬‬ ‫اﺧﺘﺮكِ ﭘﻨﺠﻢ ﭼﻴﺰ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻤﻪي اﺧﺘﺮكﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازهي ﻳﻚ ﻓﺎﻧﻮس ﭘﺎﻳﻪدار و ﻳﻚ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﺟﺎ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪-41-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ از اﻳﻦ راز ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﺎ ﻣﻴﺎن آﺳﻤﺎن ﺧﺪا ﺗﻮ اﺧﺘﺮﻛﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪاي روش ﻫﺴﺖ ﻧﻪ آدﻣﻲ‪ ،‬ﺣﻜﻤﺖ وﺟﻮدي ﻳﻚ ﻓﺎﻧﻮس و ﻳﻚ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻘﻠﺶ ﭘﺎرهﺳﻨﮓ ﺑﺒﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ﭘﺎدﺷﺎه و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و‬‫ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ و ﻣﺴﺘﻪ ﻛﻢ ﻋﻘﻞﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ دارد‪ .‬ﻓﺎﻧﻮﺳﺶ را‬ ‫ﻛﻪ روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻋﻴﻦﻫﻮ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺘﺎرهي دﻳﮕﺮ ﻳﺎ ﻳﻚ ﮔﻞ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآورد و‬ ‫ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﻨﺪاري ﮔﻞ ﻳﺎ ﺳﺘﺎرهاي را ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﺳﺖ و ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬ ‫زﻳﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻲ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻣﻔﻴﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ رو اﺧﺘﺮك ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ ﺑﺎ ادب ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﺳﻼم ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﺳﻼم‪ .‬واﺳﻪ ﭼﻲ ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدي؟‬‫دﺳﺘﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ!‬‫دﺳﺘﻮر ﭼﻴﻪ؟‬‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺎﻧﻮﺳﻢ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﺧﻮش!‬‫و دوﺑﺎره ﻓﺎﻧﻮس را روﺷﻦ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﭼﺮا روﺷﻨﺶ ﻛﺮدي ﺑﺎز؟‬‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺧﺐ دﺳﺘﻮر اﺳﺖ دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﺻﻼ ﺳﺮ در ﻧﻤﻴﺎرم‪.‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭼﻴﺰ ﺳﺮ در آوردﻧﻲﻳﻲ ﺗﻮش ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‪ .‬دﺳﺘﻮر دﺳﺘﻮر اﺳﺖ‪ .‬روز ﺑﺨﻴﺮ!‬ ‫و ﺑﺎز ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪-42-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺷﻄﺮﻧﺠﻲ ﻗﺮﻣﺰي ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﺧﺸﻜﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻛﺎر ﺟﺎنﻓﺮﺳﺎﻳﻲ دارم‪ .‬ﭘﻴﺶﺗﺮﻫﺎ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻮد‪ :‬ﺻﺒﺢ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ‬‫روﺷﻨﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ روز را ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ و ﺑﺎﻗﻲ ﺷﺐ را ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪...‬‬ ‫ﺑﻌﺪش دﺳﺘﻮر ﻋﻮض ﺷﺪ؟‬‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬دﺳﺘﻮر ﻋﻮض ﻧﺸﺪ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ :‬ﺳﻴﺎره ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل‬ ‫ﮔﺮدﺷﺶ ﺗﻨﺪﺗﺮ و ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪه اﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﺑﻪ ﻗﻮت ﺧﻮدش ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺐ؟‬‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺳﻴﺎره دﻗﻴﻘﻪاي ﻳﻚ ﺑﺎر دور ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﺮدد دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬‫ﻧﺪارم‪ :‬دﻗﻴﻘﻪاي ﻳﻚ ﺑﺎر ﻓﺎﻧﻮس را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬ ‫ﭼﻪ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ! ﺗﻮ اﺧﺘﺮك ﺗﻮ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﻫﻤﻪاش ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﺪ!‬‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﻴﭻ ﻫﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻻن ﻳﻚ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼط‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺎه؟‬‫آره‪ .‬ﺳﻲ دﻗﻴﻘﻪ‪ .‬ﺳﻲ روز! ﺷﺐ ﺧﻮش!‬‫و دوﺑﺎره ﻓﺎﻧﻮس را روﺷﻦ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺣﺲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻣﺮد را ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر‬ ‫وﻓﺎدار اﺳﺖ دوﺳﺖ ﻣﻲدارد‪ .‬ﻳﺎدِ آﻓﺘﺎبﻏﺮوبﻫﺎﻳﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ آن وﻗﺖﻫﺎ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮدن‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﻴﺶ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ دﺳﺘﻲ زﻳﺮ ﺑﺎل دوﺳﺘﺶ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﻳﻚ راﻫﻲ ﺑﻠﺪم ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻲ‪.‬‬‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬آرزوش را دارم‪.‬‬ ‫آﺧﺮ آدم ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر وﻓﺎدار ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻫﻢ ﺗﻨﺒﻠﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ‪ ،‬اﺧﺘﺮﻛﺖ آنﻗﺪر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺷﻠﻨﮓ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر دور ﺑﺰﻧﻴﺶ‪.‬‬‫اﮔﺮ آن اﻧﺪازه ﻛﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﻳﻮاش راه ﺑﺮوي ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻛﺎري ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺪام ﺗﻮ آﻓﺘﺎب ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻲ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ راهرﻓﺘﻦ‪ ...‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ روز ﻫﺮﻗﺪر ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺮاﻳﺖ ﻛِﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬

‫‪-43-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﮔﺮﻫﻲ از ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻣﻦ وا ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ آرزوﻳﺶ‬ ‫را دارم ﻳﻚ ﭼﺮت ﺧﻮاب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬاري در ﻛﻮزه‪.‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬آره‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارﻣﺶ در ﻛﻮزه‪ ...‬ﺻﺒﺢ ﺑﺨﻴﺮ!‬ ‫و ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻴﺎن راه ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮﭼﻪ آنﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪه و‬ ‫ﺗﺎﺟﺮه اﮔﺮ اﻳﻦ را ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ دﺳﺘﺶ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺗﺤﻘﻴﺮش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﺎر اﻳﻦ‬ ‫ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻛﻢﺗﺮ از ﻛﺎر آنﻫﺎ ﺑﻲﻣﻌﻨﻲ و ﻣﻀﺤﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺣﺴﺮت آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎش دوﺳﺖ ﺑﺸﻮم‪ .‬ﮔﻴﺮم اﺧﺘﺮﻛﺶ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﺧﻴﻠﻲ‬‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اﺳﺖ و دو ﻧﻔﺮ روش ﺟﺎ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺟﺮات اﻋﺘﺮاﻓﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺴﺮت او ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ اﺧﺘﺮك ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻲ ﻛﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺼﻮص‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺰار و ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﭼﻬﻞ ﺑﺎر ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب در ﻫﺮ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﻛﺖ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪15‬‬ ‫اﺧﺘﺮك ﺷﺸﻢ اﺧﺘﺮﻛﻲ ﺑﻮد ده ﺑﺎر ﻓﺮاخﺗﺮ‪ ،‬و آﻗﺎﭘﻴﺮهاي ﺗﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻫﺎي‬ ‫ﻛَﺖوﻛﻠﻔﺖ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬

‫‪-44-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اﻓﺘﺎد ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻛﺎﺷﻒ!‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻟﺐ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زد‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ راه زﻳﺎدي ﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد؟‬ ‫آﻗﺎ ﭘﻴﺮه ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪- :‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻲآﻳﻲ؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﭼﻲ اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﭼﻪﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟‬ ‫آﻗﺎ ﭘﻴﺮه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ ﺟﻐﺮاﻓﻲداﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﺑﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪي ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎي درﻳﺎﻫﺎ و رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﻛﻮهﻫﺎ و ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ‬‫را ﻣﻲداﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻛﺎر درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﺑﻪ اﺧﺘﺮك ﺟﻐﺮاﻓﻲدان‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻮ و آنﺳﻮ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎ آن وﻗﺖ اﺧﺘﺮﻛﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ‬ ‫ﻧﺪﻳﺪهﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﺧﺘﺮكﺗﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬اﻗﻴﺎﻧﻮس ﻫﻢ دارد؟‬‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﮔﻔﺖ‪- :‬از ﻛﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻋﺠﺐ! )ﺑﺪ ﺟﻮري ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد( ﻛﻮه ﭼﻪﻃﻮر؟‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﮔﻔﺖ‪- :‬از ﻛﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ؟‬ ‫ﺷﻬﺮ‪ ،‬رودﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﺑﺎن؟‬‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫آﺧﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﻐﺮاﻓﻲداﻧﻴﺪ؟‬‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﮔﻔﺖ‪- :‬درﺳﺖ اﺳﺖ وﻟﻲ ﻛﺎﺷﻒ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻛﺎﺷﻒ ﻫﻢ ﻧﺪارم‪ .‬ﻛﺎر‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دورهﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﺮود ﺷﻬﺮﻫﺎ و رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻛﻮهﻫﺎ و درﻳﺎﻫﺎ و اﻗﻴﺎﻧﻮسﻫﺎ و‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ را ﺑﺸﻤﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎم ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﺑﺮﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ دوره ﺑﻴﻔﺘﺪ و ولﺑﮕﺮدد‪ .‬اﺻﻼ از اﺗﺎق‬ ‫ﻛﺎرش ﭘﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲﮔﺬارد ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﺷﻒﻫﺎ را آن ﺗﻮ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد ازﺷﺎن ﺳﻮاﻻت ﻣﻲﻛﻨﺪ و از‬ ‫ﺧﺎﻃﺮاتﺷﺎن ﻳﺎدداﺷﺖ ﺑﺮ ﻣﻲدارد و اﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮات ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﺟﺎﻟﺐ آﻣﺪ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﻣﻲدﻫﺪ روي ﺧُﻠﻘﻴﺎت آن ﻛﺎﺷﻒ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮاي ﭼﻪ؟‬‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺎﺷﻔﻲ ﮔﻨﺪهﮔﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺎر ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ را ﺑﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻜﺬا‬‫ﻛﺎﺷﻔﻲ ﻛﻪ اﻫﻞ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪-45-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫آن دﻳﮕﺮ ﭼﺮا؟‬‫‪-b‬ﭼﻮن آدمﻫﺎي داﺋﻢاﻟﺨﻤﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را دوﺗﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﺑﺮﻣﻲدارد ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﻛﻮه‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ دو ﻛﻮه‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎﺑﺎﻳﻲ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﻒ ﻫﺠﻮي از آب در ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﭘﺎﻻن ﻛﺎﺷﻒ ﻛﺞ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ ﻫﻢ روي‬‫ﻛﺸﻔﻲ ﻛﻪ ﻛﺮده اﻧﺠﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲروﻧﺪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ؟‬‫ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﺶ زﻳﺎد اﺳﺖ‪ .‬از ﺧﻮد ﻛﺎﺷﻒ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻟﻴﻞ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﭘﺎي ﻛﺸﻒ‬‫ﻳﻚ ﻛﻮه ﺑﺰرگ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد ازش ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﻨﮓﻫﺎي ﮔﻨﺪهاي از آن ﻛﻮه رو ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪- :‬راﺳﺘﻲ ﺗﻮ داري از راه دوري ﻣﻲآﻳﻲ! ﺗﻮ ﻛﺎﺷﻔﻲ!‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن اﺧﺘﺮﻛﺖ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ‪.‬‬ ‫و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﻜﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻣﺪادش را ﺗﺮاﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺧﺎﻃﺮات ﻛﺎﺷﻒﻫﺎ را‬ ‫اول ﺑﺎﻣﺪاد ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و دﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﻣﻲدارﻧﺪ ﺗﺎ دﻟﻴﻞ اﻗﺎﻣﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ‬ ‫ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﺧﺘﺮك ﻣﻦ ﭼﻴﺰ ﭼﻨﺪان ﺟﺎﻟﺒﻲ ﻧﺪارد‪ .‬آﺧﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ‬ ‫آﺗﺶﻓﺸﺎن دارم ﻛﻪ دوﺗﺎش ﻓﻌﺎل اﺳﺖ ﻳﻜﻴﺶ ﺧﺎﻣﻮش‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺐ دﻳﮕﺮ‪ ،‬آدم ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻮ ﻧﻜﺮده‪.‬‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪- :‬آدم ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺪ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﮔﻞ ﻫﻢ دارم‪.‬‬‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﮔﻞﻫﺎ را ﻳﺎدداﺷﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬‫ﭼﺮا؟ ﮔﻞ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻞﻫﺎ ﻓﺎﻧﻲاﻧﺪ‪.‬‬‫ﻓﺎﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟‬‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﮔﺮانﺑﻬﺎﺗﺮﺳﺖ و ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ از‬ ‫اﻋﺘﺒﺎر ﻧﻤﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﻚ ﻛﻮه ﺟﺎ ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﻤﻜﻦ‬ ‫اﺳﺖ آب ﻳﻚ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﭘﺎﻳﺪار را ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪-46-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ ﺣﺮف او دوﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻣﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎي ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻧﻮ ﺑﻴﺪار‬ ‫ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﻧﻲ را ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﮔﻔﺖ‪- :‬آﺗﺶﻓﺸﺎن ﭼﻪ روﺷﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬آنﭼﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺴﺎب ﻣﻲآﻳﺪ ﺧﻮد ﻛﻮه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮش وﻗﺘﻲ ﭼﻴﺰي از ﻛﺴﻲ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد‬ ‫دوﺑﺎره ﺳﻮال ﻛﺮد‪- :‬ﻓﺎﻧﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدي ﺷﻮد‪.‬‬‫ﮔﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ در آﻳﻨﺪه ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮد؟‬‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻞ ﻣﻦ ﻓﺎﻧﻲ اﺳﺖ و ﺟﻠﻮ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاي دﻓﺎع از ﺧﻮدش ﺟﺰ ﭼﻬﺎرﺗﺎ‬ ‫ﺧﺎر ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬و آن وﻗﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﻛﻪ او را ﺗﻮي اﺧﺘﺮﻛﻢ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﻛﺮدهام!«‬ ‫اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ دﭼﺎر ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ و اﻧﺪوه ﻣﻲﺷﺪ اﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻳﺪن ﻛﺠﺎ را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﺟﻐﺮاﻓﻲدان ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺳﻴﺎرهي زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺷﻬﺮت ﺧﻮﺑﻲ دارد‪...‬‬ ‫و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﺶ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫‪16‬‬ ‫ﻻﺟﺮم‪ ،‬زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻴﺎرهي ﻫﻔﺘﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن ﺳﻴﺎره ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬رو ﭘﻬﻨﻪي زﻣﻴﻦ ﻳﻚﺻﺪ و ﻳﺎزده ﭘﺎدﺷﺎه )اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﻣﺤﺎﺳﺒﻪي ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺳﻴﺎهﭘﻮﺳﺖ(‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﻫﺰار ﺟﻐﺮاﻓﻲدان‪ ،‬ﻧﻪﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﺎﺟﺮﭘﻴﺸﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻧﺰده ﻛﺮور‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاره و ﺷﺶﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و دو ﻛﺮور ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺣﺪود دو ﻣﻴﻠﻴﺎرد آدم‬ ‫ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي آنﻛﻪ از ﺣﺠﻢ زﻣﻴﻦ ﻣﻘﻴﺎﺳﻲ ﺑﻪ دﺳﺖﺗﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﻪﺗﺎن‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﺧﺘﺮاع ﺑﺮق ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺷﺶ ﻗﺎرهي زﻣﻴﻦ وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻲِ‬ ‫ﻟﺸﻜﺮي ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻜﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و دو ﻫﺰار و ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻳﺎزده ﻧﻔﺮ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪-47-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫روﺷﻦ ﺷﺪن ﻓﺎﻧﻮسﻫﺎ از دور ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮﻛﺎت اﻳﻦ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻛﺎت ﻳﻚ ﺑﺎﻟﻪي ﺗﻮ‬ ‫اﭘﺮا ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮد‪ .‬اول از ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎي زﻻﻧﺪﻧﻮ و اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﻫﺎﺷﺎن را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ آن وﻗﺖ ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎي ﭼﻴﻦ و ﺳﻴﺒﺮي ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ رﻗﺺ درآﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺮدﺳﺘﻲ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪﻧﺪ و ﺟﺎ را ﺑﺮاي ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎي ﺗﺮﻛﻴﻪ و ﻫﻔﺖ ﭘ‪‬ﺮﻛَﻨِﻪي ﻫﻨﺪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎي آﻣﺮﻳﻜﺎيﺟﻨﻮﺑﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎي اﻓﺮﻳﻘﺎ و‬ ‫اروﭘﺎ ﻣﻲرﺳﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎي آﻣﺮﻳﻜﺎي ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﻴﭻ وﻗﺖِ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻫﻴﭻﻛﺪام‬ ‫اﻳﻦﻫﺎ در ﺗﺮﺗﻴﺐ ورودﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﻜﻮﻫﻲ داﺷﺖ! ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﻪﺑﺎنِ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺎﻧﻮسِ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل و ﻫﻤﻜﺎرش ﻧﮕﻪﺑﺎنِ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺎﻧﻮسِ ﻗﻄﺐ ﺟﻨﻮب ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻋﻤﺮي ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ و ﺑﻲﻫﻮدﮔﻲ ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ :‬آﺧﺮ آنﻫﺎ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻤﻪاش دو ﺑﺎر ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪17‬‬ ‫آدﻣﻲ ﻛﻪ اﻫﻞ اﻇﻬﺎر ﻟﺤﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﺎﺧﺎن ﻛﺮدن‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻗﻀﻴﻪي ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ آنﻗﺪرﻫﺎروراﺳﺖ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﺎ‬ ‫را ﻧﻤﻲﺳﻨﺎﺳﻨﺪ ﺗﺼﻮر ﻧﺎدرﺳﺘﻲ داده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ رو ﭘﻬﻨﻪي زﻣﻴﻦ ﺟﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻤﻲ را اﺷﻐﺎل‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪي دو ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻧﻔﺮي ﻛﻪ رو ﻛﺮهي زﻣﻴﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮﻧﺪ و ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻣﻲروﻧﺪ ﻳﻚ ﺧﻮرده ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ راﺣﺖ و ﺑﻲدرﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻣﻴﺪاﻧﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻞ در ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻞ ﺟﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﺟﺎﻣﻌﻪي ﺑﺸﺮي را ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻚﺟﺎ‬ ‫روي ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺟﺰﻳﺮهي اﻗﻴﺎﻧﻮس آرام ﻛُﭙﻪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد ﻛﻪ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺣﺮفﺗﺎن را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﺗﺼﻮر آنﻫﺎ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻲ ﺟﺎ اﺷﻐﺎل ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻦﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ؟‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪﺷﺎن ﭘﻴﺶﻧﻬﺎد ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﺣﺴﺎب ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﻋﺪاد و ارﻗﺎﻣﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ اﻳﻦ ﭘﻴﺶﻧﻬﺎد ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻴﻔﻮرﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻲﺧﻮدي وﻗﺖ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺳﺮ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﺮﻳﻤﻪي ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻫﺪر ﻧﺪﻫﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر دو ﻗﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﻲارزد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﺪ‪.‬‬

‫‪-48-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺎش ﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﺎراﻟﺒﺸﺮي دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺳﺨﺖﻫﺎج و واج‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎزه داﺷﺖ از اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻴﺎره را ﻋﻮﺿﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮﺳﺶ ﺑﺮ ﻣﻲداﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﺒﺮهي‬ ‫ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ رﻧﮕﻲ رو ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪-49-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮري ﺳﻼم ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬رو ﭼﻪ ﺳﻴﺎرهاي ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪهام؟‬ ‫ﻣﺎر ﺟﻮاب داد‪- :‬رو زﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻗﺎرهي آﻓﺮﻳﻘﺎ‪.‬‬ ‫ﻋﺠﺐ! ﭘﺲ رو زﻣﻴﻦ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲرﺳﺪ؟‬‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦﺟﺎ ﻛﻮﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻮﻳﺮ ﻛﺴﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر وﺳﻴﻊ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ رو ﺳﻨﮕﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ‬ ‫واﺳﻪ اﻳﻦ روﺷﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﻚ روز ﻣﺎل ﺧﻮدش را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ!‪ ...‬اﺧﺘﺮك ﻣﺮا ﻧﮕﺎه!‬ ‫درﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﻣﺎن اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﭼﻪﻗﺪر دور اﺳﺖ!‬ ‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦﺟﺎ آﻣﺪهاي ﭼﻪ ﻛﺎر؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﻞ ﺑﮕﻮﻣﮕﻮﻳﻢ ﺷﺪه‪.‬‬ ‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻋﺠﺐ!‬ ‫و ﻫﺮ دوﺷﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺖ آﺧﺮ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ درآﻣﺪ ﻛﻪ‪- :‬آدمﻫﺎ ﻛﺠﺎﻧﺪ؟ آدم ﺗﻮ ﻛﻮﻳﺮ ﻳﻚ ﺧﺮده اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭘﻴﺶ آدمﻫﺎ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﺪت درازي ﺗﻮ ﻧﺦ او رﻓﺖ و آﺧﺮ ﺳﺮ ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﺎﻣﺰهاي‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ! ﻣﺜﻞ ﻳﻚ اﻧﮕﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎرﻳﻜﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻋﻮﺿﺶ از اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮم‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻟﺐﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻧﻪ ﭼﻨﺪان‪ ...‬ﭘﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺪاري‪ .‬ﺣﺘﺎ راه ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻲ‬ ‫ﺑﺮي‪...‬‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﭼﻨﺎن ﺟﺎي دوري ﺑﺒﺮم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺸﺘﻲﻳﻲ ﻫﻢ ﻧﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮي‪.‬‬‫ﻣﺎر اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و دور ﻗﻮزك ﭘﺎي ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻳﻚ ﺧﻠﺨﺎل ﻃﻼ‪ .‬و ﺑﺎز درآﻣﺪ‬ ‫ﻛﻪ‪- :‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ازش درآﻣﺪه ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮداﻧﻢ اﻣﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﻛﻲ و از ﻳﻚ‬ ‫ﺳﻴ‪‬ﺎرهي دﻳﮕﺮ آﻣﺪهاي‪...‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺶ ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫ﺗﻮ رو اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺧﺎراﻳﻲ آنﻗﺪر ﺿﻌﻴﻔﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ رﺣﻤﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬روزيروزﮔﺎري اﮔﺮ دﻟﺖ‬‫ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻮاي اﺧﺘﺮﻛﺖ را ﻛﺮد ﺑﻴﺎ ﻣﻦ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ‪...‬‬ ‫‪-50-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬آره ﺗﺎ ﺗﻬﺶ را ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬اﻣﺎ راﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻫﻤﻪي ﺣﺮفﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ‬ ‫ﺻﻮرت ﻣﻌﻤﺎ درﻣﻲآري؟‬ ‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺣﻠّﺎل ﻫﻤﻪي ﻣﻌﻤﺎﻫﺎم ﻣﻦ‪.‬‬ ‫و ﻫﺮ دوﺷﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪18‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻮﻳﺮ را از ﭘﺎﺷﻨﻪ درﻛﺮد و ﺟﺰ ﻳﻚ ﮔﻞ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﺑﺮﻧﺨﻮرد‪ :‬ﻳﻚ ﮔﻞ ﺳﻪ‬ ‫ﮔﻞﺑﺮﮔﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻞِ ﻧﺎﭼﻴﺰ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ادب ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬آدمﻫﺎ ﻛﺠﺎﻧﺪ؟‬ ‫ﮔﻞ روزي روزﮔﺎري ﻋﺒﻮر ﻛﺎرواﻧﻲ را دﻳﺪهﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪- :‬آدمﻫﺎ؟ ﮔﻤﺎن ﻛﻨﻢ ازﺷﺎن‬ ‫ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﺗﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ دﻳﺪمﺷﺎن‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺷﻮد ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎد‬ ‫اﻳﻦور و آنور ﻣﻲﺑ‪‬ﺮَدﺷﺎن؛ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ رﻳﺸﻪ ﻧﺪارﻧﺪ؟ ﺑﻲرﻳﺸﮕﻲ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﻲ اﺳﺒﺎب دردﺳﺮﺷﺎن‬ ‫ﺷﺪه‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬ ‫ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬

‫‪-51-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫‪19‬‬

‫از ﻛﻮه ﺑﻠﻨﺪي ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻮهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮش دﻳﺪه ﺑﻮد ﺳﻪ ﺗﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎي‬ ‫اﺧﺘﺮك ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﺮ زاﻧﻮﻳﺶ ﻣﻲرﺳﻴﺪ و از آن ﻳﻜﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ﺟﺎي ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺳﺮ ﻳﻚ ﻛﻮه ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪي ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪي‬ ‫ﺳﻴﺎره و ﻫﻤﻪي آدمﻫﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ «...‬اﻣﺎ ﺟﺰ ﻧﻮكِ ﺗﻴﺰِ ﺻﺨﺮهﻫﺎي‬ ‫ﻧﻮكﺗﻴﺰ ﭼﻴﺰي ﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﻃﻨﻴﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺳﻼم‪ ...‬ﺳﻼم‪ ...‬ﺳﻼم‪...‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ؟‬ ‫ﻃﻨﻴﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ‪...‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎم‪.‬‬ ‫ﻃﻨﻴﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪- :‬ﻣﻦ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎم‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎم‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎم‪...‬‬ ‫آنوﻗﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﺳﻴﺎرهي ﻋﺠﻴﺒﻲ! ﺧﺸﻚِﺧﺸﻚ و ﺗﻴﺰِﺗﻴﺰ و ﺷﻮرِﺷﻮر‪.‬‬ ‫اﻳﻦ آدمﻫﺎش ﻛﻪ ﻳﻚ ذره ﻗﻮهي ﺗﺨﻴﻞ ﻧﺪارﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻋﻴﻨﺎ ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ...‬ﺗﻮ‬ ‫اﺧﺘﺮك ﺧﻮدم ﮔﻠﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ اول او ﺣﺮف ﻣﻲزد‪«...‬‬

‫‪20‬‬ ‫اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪتﻫﺎ راه رﻓﺘﻦ از ﻣﻴﺎن رﻳﮓﻫﺎ و ﺻﺨﺮهﻫﺎ و ﺑﺮفﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎدهاي‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد‪ .‬و ﻫﺮ ﺟﺎدهاي ﻳﻚراﺳﺖ ﻣﻲرود ﺳﺮاغ آدمﻫﺎ‪.‬‬

‫‪-52-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫و ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﭘﺮﮔﻠﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﻞﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‬ ‫رﻓﺖ ﺗﻮ ﺑﺤﺮﺷﺎن‪ .‬ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻋﻴﻦ ﮔﻞ ﺧﻮدش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻴﺮتزده ازﺷﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺷﻤﺎﻫﺎ‬ ‫ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪- :‬ﻣﺎ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻴﻢ‪.‬‬ ‫آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺨﺖ اﺣﺴﺎس ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻠﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻧﻮع او ﺗﻮ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺖ و ﺣﺎﻻ ﭘﻨﺞﻫﺰارﺗﺎ ﮔﻞ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻳﻚ ﮔﻠﺴﺘﺎن! ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫»اﮔﺮ ﮔﻞ ﻣﻦ اﻳﻦ را ﻣﻲدﻳﺪ ﺑﺪﺟﻮر از رو ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺳﺮﻓﻪﻛﺮدن و‪ ،‬ﺑﺮاي‬ ‫اﻳﻦﻛﻪ از ﻫ‪‬ﻮﺷﺪن ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺮدن ﻣﻲزد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲﺷﺪم واﻧﻤﻮد‬ ‫ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻳﺶ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﻪ ﻛﺮدنِ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﻣﻲﻣﺮد‪ «...‬و ﺑﺎز‬ ‫ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺑﺎش ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﻚ داﻧﻪ ﮔﻞ ﺧﻮدم را دوﻟﺖﻣﻨﺪِ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم در‬ ‫ﺻﻮرﺗﻲﻛﻪ آنﭼﻪ دارم ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﮔﻞ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﮔﻞ و آن ﺳﻪ ﺗﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﺮِ‬ ‫زاﻧﻮﻣ‪‬ﻨﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺷﻬﺮﻳﺎرِ ﭼﻨﺪان ﭘ‪‬ﺮﺷﻮﻛﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآﻳﻢ‪«.‬‬

‫‪-53-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫رو ﺳﺒﺰهﻫﺎ دراز ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ ﻛﻲ ﮔﺮﻳﻪﻛﻦ‪.‬‬

‫‪21‬‬ ‫آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪي روﺑﺎه ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪.‬‬

‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮگﺷﺖ اﻣﺎ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﺎ ادب ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﺻﺪاﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ اﻳﻦﺟﺎم‪ ،‬زﻳﺮ درﺧﺖ ﺳﻴﺐ‪...‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﻮ؟ ﻋﺠﺐ‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ!‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻳﻚ روﺑﺎﻫﻢ ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزي ﻛﻦ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻲ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪...‬‬ ‫‪-54-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎت ﺑﺎزي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز اﻫﻠﻴﻢ ﻧﻜﺮدهاﻧﺪ آﺧﺮ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﻓﻜﺮي ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬اﻫﻠﻲ ﻛﺮدن ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺗﻮ اﻫﻞ اﻳﻦﺟﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﭘﻲ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدي؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭘﻲ آدمﻫﺎ ﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﻲ اﻫﻠﻲ ﻛﺮدن ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬آدمﻫﺎ ﺗﻔﻨﮓ دارﻧﺪ و ﺷﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺶ اﺳﺒﺎب دﻟﺨﻮري اﺳﺖ! اﻣﺎ ﻣﺮغ و‬ ‫ﻣﺎﻛﻴﺎن ﻫﻢ ﭘﺮورش ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﺧﻴﺮﺷﺎن ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﭘﻲ ﻣﺮغ ﻣﻲﻛﺮدي؟‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻧَﻪ‪ ،‬ﭘﻲِ دوﺳﺖ ﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬اﻫﻠﻲ ﻛﺮدن ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎك ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻌﻨﻴﺶ اﻳﺠﺎد ﻋﻼﻗﻪ ﻛﺮدن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﺠﺎد ﻋﻼﻗﻪ ﻛﺮدن؟‬‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ اﻻن واﺳﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪاي ﻣﺜﻞ ﺻﺪ ﻫﺰار ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ دارم ﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ واﺳﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ روﺑﺎﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺻﺪ‬ ‫ﻫﺰار روﺑﺎه دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻨﻮ اﻫﻠﻲ ﻛﺮدي ﻫﺮ دوﺗﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ اﺣﺘﻴﺎج ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ واﺳﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻪي ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻮﺟﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪاي ﻣﻲﺷﻮي ﻣﻦ واﺳﻪ ﺗﻮ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻛﻢﻛﻢ دارد دﺳﺘﮕﻴﺮم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻠﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻣﺮا اﻫﻠﻲ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬رو اﻳﻦ ﻛﺮهي زﻣﻴﻦ ﻫﺰار ﺟﻮر ﭼﻴﺰ ﻣﻲﺷﻮد دﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬اوه ﻧﻪ! آن رو ﻛﺮهي زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫روﺑﺎه ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺣﻴﺮت ﻛﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪- :‬رو ﻳﻚ ﺳﻴﺎرهي دﻳﮕﺮ اﺳﺖ؟‬ ‫آره‪.‬‬‫ﺗﻮ آن ﺳﻴﺎره ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟‬‫ﻧﻪ‪.‬‬‫ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ! ﻣﺮغ و ﻣﺎﻛﻴﺎن ﭼﻪﻃﻮر؟‬‫ﻧﻪ‪.‬‬‫روﺑﺎه آهﻛﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﻤﻴﺸﻪي ﺧﺪا ﻳﻚ ﭘﺎي ﺑﺴﺎط ﻟﻨﮓ اﺳﺖ!‬ ‫اﻣﺎ ﭘﻲ ﺣﺮﻓﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪- :‬زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻚﻧﻮاﺧﺘﻲ دارم‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮغﻫﺎ را ﺷﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ آدمﻫﺎ‬ ‫ﻣﺮا‪ .‬ﻫﻤﻪي ﻣﺮغﻫﺎ ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻨﺪ ﻫﻤﻪي آدمﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﻴﻦ ﻫﻤﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ وﺿﻊ ﻳﻚ ﺧﺮده ﺧﻠﻘﻢ را ﺗﻨﮓ‬

‫‪-55-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ اﻫﻠﻲ ﻛﻨﻲ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻴﻢ را ﭼﺮاﻏﺎن ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﻲ‬ ‫را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺮ ﺻﺪاي ﭘﺎي دﻳﮕﺮ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ :‬ﺻﺪاي ﭘﺎي دﻳﮕﺮان ﻣﺮا وادار ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﻮراخ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺸﻮم اﻣﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎي ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻧﻐﻤﻪاي ﻣﺮا از ﺳﻮراﺧﻢ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺗﺎزه‪،‬‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻛﻦ آنﺟﺎ آن ﮔﻨﺪمزار را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﺎن ﺑﺨﻮر ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮔﻨﺪم ﭼﻴﺰ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪهاي اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﮔﻨﺪمزار ﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲاﻧﺪازد‪ .‬اﺳﺒﺎب ﺗﺎﺳﻒ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎت رﻧﮓ ﻃﻼ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ وﻗﺘﻲ اﻫﻠﻴﻢ ﻛﺮدي ﻣﺤﺸﺮ ﻣﻲﺷﻮد! ﮔﻨﺪم ﻛﻪ ﻃﻼﻳﻲ رﻧﮓ اﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﺗﻮ ﻣﻲاﻧﺪازد‬ ‫و ﺻﺪاي ﺑﺎد را ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺪمزار ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪...‬‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﻣﺪت درازي ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬آن وﻗﺖ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﮔﺮ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬ ‫ﻣﻨﻮ اﻫﻠﻲ ﻛﻦ!‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاب داد‪- :‬دﻟﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺖِ ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و از ﻛﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺳﺮ در آرم‪.‬‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬آدم ﻓﻘﻂ از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻫﻠﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺮ در آرد‪ .‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﺳﺮ‬ ‫در آوردن از ﭼﻴﺰﻫﺎ وﻗﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﺣﺎﺿﺮ آﻣﺎده از دﻛﺎنﻫﺎ ﻣﻲﺧﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﭼﻮن دﻛﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻨﺪ آدمﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ ﺑﻲدوﺳﺖ‪ ...‬ﺗﻮ اﮔﺮ دوﺳﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ‬ ‫ﺧﺐ ﻣﻨﻮ اﻫﻠﻲ ﻛﻦ!‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬راﻫﺶ ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫روﺑﺎه ﺟﻮاب داد‪- :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻛﻨﻲ‪ .‬اوﻟﺶ ﻳﻚ ﺧﺮده دورﺗﺮ از ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻴﺮي اﻳﻦ‬ ‫ﺟﻮري ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺗﻮ ﻻمﺗﺎﻛﺎم ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻫﻤﻪي ﺳﺆِﺗﻔﺎﻫﻢﻫﺎ زﻳﺮ ﺳﺮ زﺑﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻫﺮ روز ﻳﻚ ﺧﺮده‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻲ‪.‬‬

‫‪-56-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻓﺮداي آن روز دوﺑﺎره ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ آﻣﺪ‪.‬‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻛﺎش ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ دﻳﺮوز آﻣﺪه ﺑﻮدي‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺜﻼ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﻨﺪ آب ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮود ﺑﻴﺶﺗﺮ اﺣﺴﺎس‬ ‫ﺷﺎدي و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﻛﻪ ﺷﺪ دﻟﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺷﻮر زدن و ﻧﮕﺮان ﺷﺪن‪ .‬آن‬ ‫وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺪرِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ! اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮ وﻗﺖ و ﺑﻲ وﻗﺖ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻣﻦ از ﻛﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ دﻟﻢ را ﺑﺮاي دﻳﺪارت آﻣﺎده ﻛﻨﻢ؟‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻗﺎﻋﺪهاي دارد‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻗﺎﻋﺪه ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﻫﻢ از آن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎك از ﺧﺎﻃﺮﻫﺎ رﻓﺘﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮد ﻓﻼن روز ﺑﺎ ﺑﺎﻗﻲ روزﻫﺎ و ﻓﻼن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻓﺮق ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ‬ ‫ﺷﻜﺎرﭼﻲﻫﺎي ﻣﺎ ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﺷﺎن رﺳﻤﻲ دارﻧﺪ و آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪﻫﺎ را ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎي ده‬ ‫ﻣﻲروﻧﺪ رﻗﺺ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﺑ‪‬ﺮّهﻛﺸﺎنِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﮔﺮدشﻛﻨﺎن ﻣﻲروم ﺗﺎ دم‬ ‫ﻣ‪‬ﻮِﺳﺘﺎن‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺷﻜﺎرﭼﻲﻫﺎ وﻗﺖ و ﺑﻲ وﻗﺖ ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪي روزﻫﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻦِ‬ ‫ﺑﻴﭽﺎره دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ و ﻓﺮاﻏﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ روﺑﺎه را اﻫﻠﻲ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫ﻟﺤﻈﻪي ﺟﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬آخ! ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮ اﺷﻜﻢ را ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺪت را ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﻲ‬ ‫اﻫﻠﻴﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬آﺧﺮ اﺷﻜﺖ دارد ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲﺷﻮد!‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻓﺎﻳﺪهاي ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪.‬‬‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭼﺮا‪ ،‬واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮِ رﻧﮓ ﮔﻨﺪم‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺮو ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﮔﻞﻫﺎ را ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﮔﻞِ ﺧﻮدت ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻚ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ وداع ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺪﻳﻪ رازي را ﺑﻪات ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪-57-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﮔﻞﻫﺎ رﻓﺖ و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺷﻤﺎ ﺳﺮِ ﺳﻮزﻧﻲ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﻴﺪ و ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ را اﻫﻠﻲ ﻛﺮده ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻲ را‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن‬ ‫ﺟﻮري ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ روﺑﺎه ﻣﻦ ﺑﻮد‪ :‬روﺑﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺻﺪﻫﺰار روﺑﺎه دﻳﮕﺮ‪ .‬او را دوﺳﺖ ﺧﻮدم ﻛﺮدم‬ ‫و ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻤﻪي ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻚ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﻞﻫﺎ ﺣﺴﺎﺑﻲ از رو رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ دوﺑﺎره درآﻣﺪ ﻛﻪ‪- :‬ﺧﻮﺷﮕﻠﻴﺪ اﻣﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮايﺗﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻣ‪‬ﺮد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﮔﻞِ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻓﻼن رهﮔﺬر ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ از ﻫﻤﻪي ﺷﻤﺎ ﺳﺮ‬ ‫اﺳﺖ ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﻛﻪ آﺑﺶ دادهام‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺣﺒﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪام‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ‬ ‫اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺠﻴﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﻔﺎظ درﺳﺖ ﻛﺮدهام‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺸﺮاﺗﺶ را ﻛﺸﺘﻪام )ﺟﺰ‬ ‫دو ﺳﻪﺗﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﺐﭘﺮه ﺑﺸﻮﻧﺪ(‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎي ﮔِﻠِﻪﮔﺰاريﻫﺎ ﻳﺎ‬ ‫ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲﻫﺎ و ﺣﺘﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺎي ﺑ‪‬ﻎ ﻛﺮدن و ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻔﺘﻦﻫﺎش ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ ،‬ﭼﻮن او ﮔﻞِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﻴﺶ روﺑﺎه‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺪاﻧﮕﻪدار!‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺪاﻧﮕﻪدار!‪ ...‬و اﻣﺎ رازي ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺟﺰ ﺑﺎ دل ﻫﻴﭽﻲ را ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻲﺷﻮد دﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎد و ﮔﻮﻫﺮ را ﭼﺸﻢِ ﺳ‪‬ﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪- :‬ﻧﻬﺎد و ﮔﻮﻫﺮ را ﭼﺸﻢِ ﺳ‪‬ﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ارزش ﮔﻞ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺪرِ ﻋﻤﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎش ﺻﺮف ﻛﺮدهاي‪.‬‬‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪- :‬ﺑﻪ ﻗﺪر ﻋﻤﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎش ﺻﺮف‬ ‫ﻛﺮدهام‪.‬‬ ‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎ زﻧﺪهاي‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﻫﻠﻲ ﻛﺮدهاي ﻣﺴﺌﻮﻟﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺴﺌﻮل ﮔُﻠِﺘﻲ‪...‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪- :‬ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﮔُﻠﻤ‪‬ﻢ‪.‬‬

‫‪22‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬

‫‪-58-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ اﻳﻦﺟﺎ؟‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺘﻪﻫﺎي ﻫﺰارﺗﺎﻳﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻗﻄﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮَدﺷﺎن‬ ‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻢ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‪ .‬و ﻫﻤﺎن دم ﺳﺮﻳﻊاﻟﺴﻴﺮي ﺑﺎ ﭼﺮاغﻫﺎي‬ ‫روﺷﻦ و ﻏﺮّﺷﻲ رﻋﺪوار اﺗﺎﻗﻚ ﺳﻮزنﺑﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺠﺐ ﻋﺠﻠﻪاي دارﻧﺪ! ﭘﻲِ ﭼﻲ ﻣﻲروﻧﺪ؟‬‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬از ﺧﻮدِ آﺗﺶﻛﺎرِ ﻟﻜﻮﻣﻮﺗﻴﻒ ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ!‬ ‫ﺳﺮﻳﻊاﻟﺴﻴﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﺎ ﭼﺮاغﻫﺎي روﺷﻦ ﻏﺮّﻳﺪ و در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ؟‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦﻫﺎ اوﻟﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؟‬‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬آدﻣﻲزاد ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮش ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫و رﻋﺪِ ﺳﺮﻳﻊاﻟﺴﻴﺮِ ﻧﻮراﻧﻲِ ﺛﺎﻟﺜﻲ ﻏﺮّﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬اﻳﻦﻫﺎ دارﻧﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎي اوﻟﻲ را دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي را دﻧﺒﺎل ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آن ﺗﻮ ﻳﺎ ﺧﻮابﺷﺎن ﻣﻲﺑ‪‬ﺮَد ﻳﺎ دﻫﻦدره‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ دﻣﺎغﺷﺎن را ﻓﺸﺎر ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﭘﻲِ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻛُﻠّﻲ وﻗﺖ‬ ‫ﺻﺮف ﻳﻚ ﻋﺮوﺳﻚ ﭘﺎرﭼﻪاي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻋﺮوﺳﻚ ﺑﺮايﺷﺎن آن ﻗﺪر اﻫﻤﻴﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﻳﻜﻲ آن را ازﺷﺎن ﻛِﺶ ﺑﺮود ﻣﻲزﻧﻨﺪ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪...‬‬ ‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﻳﺎرِ ﺑﭽﻪﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪23‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم!‬ ‫ﭘﻴﻠﻪور ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺳﻼم‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻓﺮوﺷﻨﺪهي ﺣ‪‬ﺐﻫﺎي ﺿﺪ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺮﻳﺪار ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻚ ﺣﺐ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎﻻ و دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻲ ﺗﺸﻨﮕﻲ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪- :‬اﻳﻦﻫﺎ را ﻣﻲﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻪ ﭼﻲ؟‬

‫‪-59-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﭘﻴﻠﻪور ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺎﻋﺚ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ ﻛُﻠّﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺎرﺷﻨﺎسﻫﺎي ﺧﺒﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ دﻗﻴﻘﺎ ﺣﺴﺎب‬ ‫ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮردن اﻳﻦ ﺣﺐﻫﺎ ﻫﻔﺘﻪاي ﭘﻨﺠﺎه و ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ وﻗﺖ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬آن وﻗﺖ آن ﭘﻨﺠﺎه و ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ را ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟‬‫ـ ﻫﺮ ﭼﻲ دلﺷﺎن ﺧﻮاﺳﺖ‪...‬‬

‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎه و ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ وﻗﺖِ زﻳﺎدي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﺧﻮشﺧﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﻃﺮفِ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲروم‪«...‬‬

‫‪24‬‬ ‫ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ روزِ ﺧﺮاﺑﻲ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎم ﺗﻮ ﻛﻮﻳﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ‪ ،‬در ﺣﺎل ﻧﻮﺷﻴﺪنِ آﺧﺮﻳﻦ ﭼﻚّهي ذﺧﻴﺮهي آﺑﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻀﻴﻪي ﭘﻴﻠﻪوره ﮔﻮش داده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻮ راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ زﻳﺒﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز از ﭘﺲِ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪهام‪ ،‬ﻳﻚ ﭼﻜﻪ آب‬‫ﻫﻢ ﻧﺪارم‪ .‬و راﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮشﺧﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﺸﻤﻪاي ﺑﺮوم ﺳﻌﺎدﺗﻲ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﮕﻮ!‬ ‫درآﻣﺪ ﻛﻪ‪- :‬دوﺳﺘﻢ روﺑﺎه‪...‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬آﻗﺎ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬دورِ روﺑﺎه را ﻗﻠﻢ ﺑﮕﻴﺮ!‬ ‫واﺳﻪ ﭼﻲ؟‬‫واﺳﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻛﺎرﻣﺎن را ﻣﻲﺳﺎزد‪ .‬واﺳﻪ اﻳﻦ!‬‫از اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻧﺸﺪ و در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺣﺘﺎ اﮔﺮ آدم د‪‬مِ ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻢ داﺷﺘﻦ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻋﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ از داﺷﺘﻦ ﻳﻚ دوﺳﺖِ‬‫‪-60-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫روﺑﺎه ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪...‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻴﺰان ﺧﻄﺮ را ﺗﺨﻤﻴﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪ :‬آﺧﺮ او ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻪ ﺗﺸﻨﻪاش ﻣﻲﺷﻮد ﻧﻪ‬ ‫ﮔﺸﻨﻪاش‪ .‬ﻳﻪ ذره آﻓﺘﺎب ﺑﺴﺶ اﺳﺖ‪...‬‬ ‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و در ﺟﻮاب ﻓﻜﺮم ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪم اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﮕﺮدﻳﻢ ﻳﻚ ﭼﺎه ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻛﻨﻴﻢ‪...‬‬ ‫از ﺳﺮِ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﺮدم‪- :‬اﻳﻦ ﺟﻮري ﺗﻮ ﻛﻮﻳﺮِ ﺑﺮﻫﻮت رو ﻫﻮا ﭘﻲِ ﭼﺎه ﮔﺸﺘﻦ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻛﻪ در ﺳﻜﻮت راه رﻓﺘﻴﻢ ﺷﺐ ﺷﺪ و ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ درآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ از‬ ‫زور ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺗﺐ ﻛﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر آنﻫﺎ را ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺣﺮفﻫﺎي ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ‬ ‫ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪.‬‬ ‫ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم‪- :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪات ﻫﺴﺖ‪،‬ﻫﺎ؟‬ ‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺳﻮآلِ ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻧﺪاد ﻓﻘﻂ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺎدﮔﻲ ﮔﻔﺖ‪- :‬آب ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاي دلِ ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬ ‫از ﺣﺮﻓﺶ ﭼﻴﺰي دﺳﺘﮕﻴﺮم ﻧﺸﺪ اﻣﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ از او ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﺮف ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﺳﻜﻮت ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻗﺸﻨﮕﻲِ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﮔﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻤﺶ‪...‬‬‫ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﺪون ﺣﺮف در ﻣﻬﺘﺎب ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎي ﭼﻴﻦ و ﺷﻜﻦﻫﺎي ﺷﻦ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻛﻮﻳﺮ زﻳﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻮﻳﺮ ﺑﻮدهام‪ .‬آدم ﺑﺎﻻي ﺗﻮدهاي ﺷﻦ ﻟﻐﺰان ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ و ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲﺷﻨﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺗﻮي ﺳﻜﻮت ﺑﺮقﺑﺮق ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻛﻮﻳﺮ را زﻳﺒﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﭼﺎه ﻗﺎﻳﻢ‬ ‫ﻛﺮده‪...‬‬ ‫از اﻳﻦﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ راز آن درﺧﺸﺶ اﺳﺮارآﻣﻴﺰِ ﺷﻦ ﭘﻲ ﺑﺮدم ﺣﻴﺮتزده ﺷﺪم‪ .‬ﺑﭽﮕﻲﻫﺎم ﺗﻮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪي ﻛﻬﻨﻪﺳﺎزي ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد ﺗﻮ آن ﮔﻨﺠﻲ ﭼﺎل ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫‪-61-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻛﺴﻲ آن را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺘﺎ اﺻﻼ ﻛﺴﻲ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﮕﺸﺖ اﻣﺎ ﻓﻜﺮش ﻫﻤﻪي اﻫﻞ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮدﻣﺎغ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ ﺗﻪِ دﻟﺶ رازي ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد‪«...‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬آره‪ .‬ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎره‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﻮﻳﺮ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﺳﺒﺎب زﻳﺒﺎﻳﻲاش ﻣﻲﺷﻮد ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ‬ ‫اﺳﺖ!‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ روﺑﺎه ﻣﻦ ﺗﻮاﻓﻖ داري‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮدم و راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬دﺳﺖ و دﻟﻢ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪.‬اﻧﮕﺎر ﭼﻴﺰ‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻨﻲِ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮانﺑﻬﺎﻳﻲ را روي دﺳﺖ ﻣﻲﺑﺮدم‪ .‬ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻴﺰي‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻨﻲﺗﺮ از آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺗﻮ روﺷﻨﻲ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ آن ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ رﻧﮓﭘﺮﻳﺪه و آن‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ و آن ﻃُﺮّهﻫﺎي ﻣﻮ ﻛﻪ ﺑﺎد ﻣﻲﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آن ﭼﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‬ ‫ﺻﻮرت ﻇﺎﻫﺮي ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢﺗﺮش را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮد دﻳﺪ‪«...‬‬ ‫ﺑﺎز‪ ،‬ﭼﻮن دﻫﺎن ﻧﻴﻤﻪﺑﺎزش ﻃﺮح ﻛﻢرﻧﮓِ ﻧﻴﻤﻪﻟﺒﺨﻨﺪي را داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺪت ﻣﺘﺎﺛﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ وﻓﺎداري اوﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻞ‪ :‬او ﺗﺼﻮﻳﺮِ‬ ‫ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪي ﭼﺮاﻏﻲ ﺣﺘﺎ در ﺧﻮابِ ﻧﺎز ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺗﻮ وﺟﻮدش‬ ‫ﻣﻲدرﺧﺸﺪ‪ «...‬و آن وﻗﺖ او را ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﻜﻨﻨﺪهﺗﺮ دﻳﺪم‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪ :‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻌﻠﻪي ﭼﺮاﻏﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ وزش ﺑﺎد ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر در ﺣﺎل راه رﻓﺘﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻣﺪﻣﻪي ﺳﺤﺮ ﭼﺎه را ﭘﻴﺪاﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪25‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ درآﻣﺪ ﻛﻪ‪- :‬آدمﻫﺎ!‪ ...‬ﻣﻲﭼﭙﻨﺪ ﺗﻮ ﻗﻄﺎرﻫﺎي ﺗﻨﺪرو اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﻣﻲﻛﻨﻨﺪ دور ﺧﻮدﺷﺎن ﭼﺮﺧﻚزدن‪.‬‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻧﺸﺪ‪...‬‬ ‫ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪاش رﺳﻴﺪهﺑﻮدﻳﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ ﭼﺎهﻫﺎي ﻛﻮﻳﺮي ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺴﺖ‪ .‬ﭼﺎه ﻛﻮﻳﺮي ﻳﻚ ﭼﺎﻟﻪي‬ ‫ﺳﺎده اﺳﺖ وﺳﻂ ﺷﻦﻫﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﭼﺎهﻫﺎي واﺣﻪاي ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ اﻣﺎ آن دوروﺑﺮ واﺣﻪاي ﻧﺒﻮد و‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دارم ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ! ﻗﺮﻗﺮه و ﺳﻄﻞ و ﺗﻨﺎب‪ ،‬ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ روﺑﻪراه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺗﻨﺎب را ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺮﻗﺮه را ﺑﻪ ﻛﺎر اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫‪-62-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫و ﻗﺮﻗﺮه ﻣﺜﻞ ﺑﺎدﻧﻤﺎي ﻛﻬﻨﻪاي ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﺲ از‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪنِ ﺑﺎد ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪدرآﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻲﺷﻨﻮي؟ ﻣﺎ دارﻳﻢ اﻳﻦ ﭼﺎه را از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و او دارد ﺑﺮايﻣﺎن آواز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪...‬‬ ‫دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ او ﺗﻼش و ﺗﻘﻼ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬‬ ‫ﺑﺪﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﺑﺮاي ﺗﻮ زﻳﺎدي ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻄﻞ را آرام ﺗﺎ ﻃﻮﻗﻪي ﭼﺎه آوردم ﺑﺎﻻ و آنﺟﺎ ﻛﺎﻣﻼ در ﺗﻌﺎدل ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ‪ .‬از ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎر‬ ‫ﺷﺎد ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و ﺷﺎد‪ .‬آواز ﻗﺮﻗﺮه را ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ داﺷﺘﻢ و ﺗﻮ آب ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‬ ‫ﻟﺮزش ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﻣﻲدﻳﺪم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺪه ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪي اﻳﻦ آﺑﻢ‪.‬‬ ‫وﻣﻦ ﺗﺎزه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭘﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲﮔﺸﺘﻪ!‬ ‫ﺳﻄﻞ را ﺗﺎ ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬آﺑﻲ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲِ ﻋﻴﺪي‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫آب ﺑﻪ ﻛُﻠّﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﺳﻮايِ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮردﻧﻲ‪ .‬زاﻳﻴﺪهي راه رﻓﺘﻦِ زﻳﺮ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ و ﺳﺮود ﻗﺮﻗﺮه و‬ ‫ﺗﻘﻼي ﺑﺎزوﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ روﺷﻨﻲ ﺑﺮاي دل ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم ﻫﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاغ درﺧﺖ ﻋﻴﺪ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲِ ﻧﻤﺎز ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﻛﺮﻳﺴﻤﺲ و ﻟﻄﻒ ﻟﺐﺧﻨﺪهﻫﺎ ﻋﻴﺪﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﻢ‬ ‫ﻣﻲدادﻧﺪ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻜﻞ آن ﻫﻤﻪ ﺟﻼ و ﺟﻠﻮه ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﺮدم ﺳﻴﺎرهي ﺗﻮ ور ﻣﻲدارﻧﺪ ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺗﺎ ﮔﻞ را ﺗﻮ ﻳﻚ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻣﻲﻛﺎرﻧﺪ‪ ،‬و آن ﻳﻚ‬ ‫داﻧﻪاي را ﻛﻪ ﭘِﻴ‪‬ﺶ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ آن وﺳﻂ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪...‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﭘﻴ‪‬ﺶ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻳﻚ ﮔﻞ ﻳﺎ ﺗﻮ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ آب ﭘﻴﺪا‬‫ﺑﺸﻮد‪...‬‬ ‫ﺟﻮاب دادم‪- :‬ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪- :‬ﮔﻴﺮم ﭼﺸﻢِ ﺳ‪‬ﺮ ﻛﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دل ﭘﻲاش ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫‪-63-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﻴﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬راﺣﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ آﻓﺘﺎب درﻣﻲآﻳﺪ ﺷﻦ ﺑﻪ رﻧﮓ‬ ‫ﻋﺴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ از اﻳﻦ رﻧﮓ ﻋﺴﻠﻲ ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮدم‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ در زﺣﻤﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﺑﺎز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫِﻲ! ﻗﻮﻟﺖ ﻗﻮل‬ ‫ﺑﺎﺷﺪﻫﺎ!‬ ‫ﻛﺪام ﻗﻮل؟‬‫ﻳﺎدت اﺳﺖ؟ ﻳﻚ ﭘﻮزهﺑﻨﺪ ﺑﺮاي ﺑ‪‬ﺮّهام‪ ...‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﮔﻠﻤ‪‬ﻢ!‬‫ﻃﺮحﻫﺎي اوﻟﻴﻪام را از ﺟﻴﺐ درآوردم‪ .‬ﻧﮕﺎهﺷﺎن ﻛﺮد و ﺧﻨﺪانﺧﻨﺪان ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎت ﻳﻚ‬ ‫ﺧﺮده ﺷﺒﻴﻪ ﻛﻠﻢ ﺷﺪه‪.‬‬ ‫اي واي! ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﻛﻪ آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎم ﻣﻲﻧﺎزﻳﺪم‪.‬‬ ‫روﺑﺎﻫﺖ‪ ...‬ﮔﻮشﻫﺎش ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﺷﺎخ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬زﻳﺎدي درازﻧﺪ!‬‫و ﺑﺎز زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬ ‫آﻗﺎ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ داري ﺑﻲاﻧﺼﺎﻓﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﻮآﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻮآﻫﺎي ﺑﺎز ﭼﻴﺰي ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم‬‫ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺳﺮﺷﺎن ﺗﻮ ﺣﺴﺎب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺪاد ﻳﻚ ﭘﻮزهﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪم دادم دﺳﺘﺶ و ﺑﺎ دلِ ﻓﺸﺮده ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ داري ﻛﻪ ﻣﻦ ازﺷﺎن ﺑﻲﺧﺒﺮم‪...‬‬‫اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻣﺮا ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﻓﺮدا ﺳﺎلِ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ آﻣﺪنِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪاي ﺳﻜﻮت دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪- :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪم‪.‬‬ ‫و ﺳﺮخ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ از ﻧﻮ ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﻏﻢ ﻋﺠﻴﺒﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺳﻮآﻟﻲ ﺑﻪ‬ ‫ذﻫﻨﻢ رﺳﻴﺪ‪- :‬ﭘﺲ ﻫﺸﺖ روز ﭘﻴﺶ‪ ،‬آن روز ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺰار ﻣﻴﻞ دورﺗﺮ از ﻫﺮ‬ ‫آﺑﺎدي وﺳﻂِ ﻛﻮﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮردي اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﺒﻮد‪ :‬داﺷﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﻦآﻣﺪي‪...‬‬ ‫دوﺑﺎره ﺳﺮخ ﺷﺪ‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﺎ دودﻟﻲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎلﮔﺮد؟‪...‬‬‫ﺑﺎز ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ .‬او ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﻮآلﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ازش ﻣﻲﺷﺪ ﺟﻮاب ﻧﻤﻲداد اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﺳﺮخ‬

‫‪-64-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻣﻲﺷﻮد ﻣﻌﻨﻴﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ »ﺑﻠﻪ«‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﻪاش ﮔﻔﺘﻢ‪- :‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪...‬‬ ‫اﻣﺎ او ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺮﻳﺪ‪:‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي ﺑﻪ ﻛﺎرت ﺑﺮﺳﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي ﺳﺮاغ ﻣﻮﺗﻮرت‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬‫ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮد‪...‬‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد روﺑﺎه اﻓﺘﺎدم‪ :‬اﮔﺮ آدم ﮔﺬاﺷﺖ اﻫﻠﻴﺶ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﺑﻔﻬﻤﻲﻧﻔﻬﻤﻲ ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﺎرش ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪﻛﺮدن ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬

‫‪26‬‬ ‫ﻛﻨﺎر ﭼﺎه دﻳﻮارِ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﺨﺮوﺑﻪاي ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﻛﻪ از ﺳﺮِ ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ از دور دﻳﺪم ﻛﻪ‬ ‫آن ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎﻫﺎ را آوﻳﺰان‬

‫و ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻛﺮده‪،‬‬ ‫‪-‬ﭘﺲ ﻳﺎدت ﻧﻤﻲآﻳﺪ؟ درﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺒﻮدﻫﺎ!‬

‫ﻻﺑﺪ ﺻﺪاي دﻳﮕﺮي ﺑﻪاش ﺟﻮاﺑﻲ داد‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ در ر‪‬د‪ ‬ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﭼﺮا ﭼﺮا! روزش ﻛﻪ درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز اﺳﺖ ﮔﻴﺮم ﻣﺤﻠﺶ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬‫‪-65-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫راﻫﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف دﻳﻮار اداﻣﻪ دادم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺻﺪاي ﻛﺴﻲ را ﺷﻨﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎز در ﺟﻮاب درآﻣﺪ ﻛﻪ‪:‬‬ ‫‪ ...‬آره‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺒﻴﻨﻲ ر‪‬د‪ ‬ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ روي ﺷﻦ از ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎش‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﻪ ﺷﺪ ﻣﻲآﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺘﺮي دﻳﻮار ﺑﻮدم و ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻣﻜﺜﻲ دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫زﻫﺮت ﺧﻮب ﻫﺴﺖ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ درد و زﺟﺮم را ﻛِﺶ ﻧﻤﻲدﻫﺪ؟‬‫ﺑﺎ دل ﻓﺸﺮده از راه ﻣﺎﻧﺪم اﻣﺎ ﻫﻨﻮز از ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺮو‪ .‬دِ ﺑﺮو‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ!‬ ‫آن وﻗﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎي دﻳﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻢ! ﻳﻜﻲ از آن‬ ‫ﻣﺎرﻫﺎي زردي ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﻲ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻛَﻠَﻚِ آدم را ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻗﺪ راﺳﺖ ﻛﺮده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﻣﻲﺑﺮدم ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ دو‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎره از ﺳﺮ و‬ ‫ﺻﺪاي ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻓﻮارهاي ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ آرام روي ﺷﻦ ﺟﺎري ﺷﺪ و ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﭼﻨﺪان ﻋﺠﻠﻪاي از‬ ‫ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﺑﺎﺻﺪاي ﺧﻔﻴﻒ ﻓﻠﺰي ﻻي ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺧﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ دﻳﻮار رﺳﻴﺪم و ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ را ﻛﻪ رﻧﮕﺶ ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﭘﺮﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻐﻞ ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ اﺳﺖ! ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎرﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ؟‬‫ﺷﺎل زردش را ﻛﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷﺖ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎﻳﺶ آب زدم و ﺟﺮﻋﻪاي‬ ‫ﺑﻪاش ﻧﻮﺷﺎﻧﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ اﺻﻼ ﺟﺮات ﻧﻤﻲﻛﺮدم ازش ﭼﻴﺰي ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﺎ وﻗﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‬ ‫و دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮدم ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺐ ﭘﺮﻧﺪهاي ﻣﻲزﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ‬ ‫ﺧﻮردهاﺳﺖ و دارد ﻣﻲﻣﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪- :‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﻢ و ﻛﺴﺮِ ﻟﻮازم ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي ﺧﻮشﺣﺎﻟﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺮﮔﺮدي‬ ‫ﺧﺎﻧﻪات‪...‬‬ ‫ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪي؟‬‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن دم ﻟﺐواﻛﺮدهﺑﻮدم ﺑﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻲرﻏﻢ ﻫﻤﻪي ﻧﻮﻣﻴﺪيﻫﺎ ﺗﻮ ﻛﺎرم‬ ‫ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪهام!‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻮآلﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪- :‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻣﺮوز ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدم ﺧﺎﻧﻪام‪...‬‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﻏﻢزده درآﻣﺪ ﻛﻪ‪- :‬ﮔﻴﺮم راه ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ دورﺗﺮ اﺳﺖ‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ‪...‬‬

‫‪-66-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم اﺗﻔﺎق ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهاي دارد ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻳﻚ ﺑﭽﻪي‬ ‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ او دارد ﺑﻪ ﮔﺮداﺑﻲ ﻓﺮو ﻣﻲرود و ﺑﺮاي ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺶ از‬ ‫ﻣﻦ ﻛﺎري ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻴﻨﺶ ﺑﻪ دوردﺳﺖﻫﺎي دور راه ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑ‪‬ﺮﱢهات را دارم‪ .‬ﺟﻌﺒﻪﻫﻪ را ﻫﻢ واﺳﻪ ﺑﺮهﻫﻪ دارم‪ .‬ﭘﻮزهﺑﻨﺪه را ﻫﻢ دارم‪.‬‬ ‫و ﺑﺎ دلِ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪.‬‬ ‫ﻣﺪت درازي ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮدم ﻛﻢﻛﻤ‪‬ﻚ ﺗﻨﺶ دوﺑﺎره دارد ﮔﺮم ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ‪ ،‬وﺣﺸﺖ ﻛﺮدي‪...‬‬‫اﻣﺸﺐ وﺣﺸﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮي ﭼﺸﻢ ﺑﻪراﻫﻢ اﺳﺖ‪.‬‬‫دوﺑﺎره از اﺣﺴﺎسِ واﻗﻌﻪاي ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻳﺦ زدم‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻏﺶﻏﺶ‬ ‫ﺧﻨﺪهي او را ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺤﻤﻞﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻨﺪهي او ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪاي در‬ ‫دلِ ﻛﻮﻳﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺋَﻚِ ﻣﻦ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻏﺶﻏﺶِ ﺧﻨﺪهات را ﺑﺸﻨﻮم‪.‬‬‫اﻣﺎ ﺑﻪام ﮔﻔﺖ‪- :‬اﻣﺸﺐ درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻚ ﺳﺎل و اﺧﺘﺮَﻛَﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﻻي ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪاي ﻣﻲرﺳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﭘﺎرﺳﺎل ﺑﻪ زﻣﻴﻦ آﻣﺪم‪.‬‬ ‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻚ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪي ﻣﺎر و ﻣﻴﻌﺎد و ﺳﺘﺎره ﻳﻚ ﺧﻮاب آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬‫ﺑﻪ ﺳﻮال ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪- :‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢِ ﺳ‪‬ﺮ دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ‪.‬‬‫در ﻣﻮرد ﮔﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﮔﻠﻲ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ ﺳﺘﺎرهي دﻳﮕﺮ‬‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺐ ﺗﻤﺎﺷﺎي آﺳﻤﺎن ﭼﻪ ﻟﻄﻔﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ :‬ﻫﻤﻪي ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻏﺮق ﮔﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ!‬ ‫ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ‪...‬‬‫در ﻣﻮرد آب ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪ .‬آﺑﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ دادي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺮﻗﺮه و رﻳﺴﻤﺎن درﺳﺖ ﺑﻪ‬‫ﻳﻚ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ...‬ﻳﺎدت ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ...‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ‪...‬‬‫ﺷﺐﺑﻪﺷﺐ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬اﺧﺘﺮك ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﺎﻳﺶ را‬‫ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ! آن ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻜﻲ از ﺳﺘﺎرهﻫﺎ؛ و آن وﻗﺖ ﺗﻮ دوﺳﺖ داري‬ ‫ﻫﻤﻪي ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻲ‪ ...‬ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ دوﺳﺖﻫﺎي ﺗﻮ‪ ...‬راﺳﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﺪﻳﻪاي‬ ‫ﺑﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪...‬‬

‫‪-67-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫و ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫آخ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻚ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻚ! ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖِ ﺷﻨﻴﺪنِ اﻳﻦ ﺧﻨﺪهام!‬‫ﻫﺪﻳﻪي ﻣﻦ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ ...‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻮرد آب‪.‬‬‫ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ؟‬‫ﻫﻤﻪي ﻣﺮدم ﺳﺘﺎره دارﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪي ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻳﻚﺟﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ :‬واﺳﻪ آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲروﻧﺪ‬‫ﺣﻜﻢ راﻫﻨﻤﺎ را دارﻧﺪ واﺳﻪ ﺑﻌﻀﻲ دﻳﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ روﺷﻨﺎﻳﻲِ ﺳﻮﺳﻮزناﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻪ‬ ‫اﻫﻞ داﻧﺸﻨﺪ ﻫﺮ ﺳﺘﺎره ﻳﻚ ﻣﻌﻤﺎ اﺳﺖ واﺳﻪ آن ﺑﺎﺑﺎي ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻼ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﻪﺷﺎن‬ ‫زﺑﺎن ﺑﻪ ﻛﺎم ﻛﺸﻴﺪه و ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﺳﺘﺎرهﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻫﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﺎﺑﻨﺪهاي ﻣِﺜﻠﺶ را‬ ‫ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ؟‬‫ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از ﺳﺘﺎرهﻫﺎم؟ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﻣﻲﺧﻨﺪم؟‪ ...‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﺮ‬‫ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻣﻲﺧﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻫﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ!‬ ‫و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫و ﺧﺎﻃﺮت ﻛﻪ ﺗﺴﻼ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد )ﺧﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮه آدﻣﻲزاد ﻳﻚ ﺟﻮري ﺗﺴﻼ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ دﻳﮕﺮ( از‬‫آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮشﺣﺎل ﻣﻲﺷﻮي‪ .‬دوﺳﺖ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ و دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺨﻨﺪي و ﭘﺎرهاي وﻗﺖﻫﺎم واﺳﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﭘﻨﺠﺮهي اﺗﺎﻗﺖ را وا ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ...‬دوﺳﺘﺎﻧﺖ از اﻳﻦﻛﻪ‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﻣﻲﺧﻨﺪي ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ آن وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﻪﺷﺎن‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪» :‬آره‪ ،‬ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮا ﺧﻨﺪه ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ!« و آنوﻗﺖ آنﻫﺎ ﻳﻘﻴﻦﺷﺎن ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﭘﺎك ﻋﻘﻠﺖ را از دﺳﺖ دادهاي‪ .‬ﺟﺎن! ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﭼﻪ ﻛَﻠَﻜﻲ ﺑﻪات زدهام‪...‬‬ ‫و ﺑﺎز زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬ ‫ﺑﻪ آن ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻮضِ ﺳﺘﺎره ﻳﻚ ﻣﺸﺖ زﻧﮕﻮﻟﻪ ﺑﺖ داده ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ‪...‬‬‫دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺟﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬ ‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﻲﮔﺬارم‪.‬‬

‫‪-68-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻇﺎﻫﺮ آدﻣﻲ را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ دارد درد ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ ...‬ﻳﻚ ﺧﺮده ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آدﻣﻲ ﻣﻲﺷﻮم ﻛﻪ دارد‬‫ﺟﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬رو ﻫﻢ رﻓﺘﻪ اﻳﻦ ﺟﻮريﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻴﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ را ﻧﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﭼﻪ زﺣﻤﺘﻲ اﺳﺖ ﺑﻲﺧﻮد؟‬ ‫ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﻲﮔﺬارم‪.‬‬‫اﻧﺪوهزده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﺑﻴﺶﺗﺮ از ﺑﺎﺑﺖ ﻣﺎره ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ‪ ،‬ﻧﻜﻨﺪ ﻳﻚﻫﻮ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﺑﮕﺰد‪ .‬ﻣﺎرﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺒﻴﺜﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﺎ‬‫واﺳﻪ ﺧﻨﺪه ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ آدم را ﻧﻴﺶ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﻲﮔﺬارم‪.‬‬‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻌﻴﺶ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫ﮔﺮ ﭼﻪ‪ ،‬ﺑﺎر دوم ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﮕﺰﻧﺪ دﻳﮕﺮ زﻫﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬‫ﺷﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺶ ﻧﺸﺪم‪ .‬ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺧﻮدم را ﺑﻪاش رﺳﺎﻧﺪم ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪي ﻣﺼﻤﻢ و ﻗﺪمﻫﺎي ﻣﺤﻜﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اِ! اﻳﻦﺟﺎﻳﻲ؟‬‫و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﻲﻗﺮار ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪- :‬اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدي آﻣﺪي‪ .‬رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮي‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮِ ﻳﻚ ﻣﺮده را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫‪-‬ﺧﻮدت درك ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬راه ﺧﻴﻠﻲ دور اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ‬

‫‪-69-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫ﮔﻴﺮم ﻋﻴﻦِ ﭘﻮﺳﺖِ ﻛﻬﻨﻪاي ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ دورش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪارد‪،‬ﻫﺎ؟‬‫ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫ﻛﻤﻲ دلﺳﺮد ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد‪:‬‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻣﺰه ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻢﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﺎهﻫﺎﻳﻲ در‬‫ﻣﻲآﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﻗﺮﻗﺮهﻫﺎي زﻧﮓ زده‪ .‬ﻫﻤﻪي ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﺑﻢ آب ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺑﺨﻮرم‪...‬‬ ‫ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻣﺰه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﻪ؟ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺰار ﻛﺮور زﻧﮕﻮﻟﻪ ﻣﻲﺷﻮي ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺰار ﻛﺮور‬‫ﻓﻮاره‪...‬‬ ‫او ﻫﻢ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ داﺷﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪...‬‬ ‫ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮوم‪.‬‬‫و ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻲ داﻧﻲ؟‪ ...‬ﮔﻠﻢ را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪ ...‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﺸﻢ‪ .‬ﺗﺎزه ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﻟﻄﻴﻒ اﺳـﺖ و ﭼـﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﻫﻢ ﺳﺎده و ﺑﻲﺷﻴﻠﻪﭘﻴﻠﻪ‪ .‬ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻤﻪي ﻋﺎﻟﻢ از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﻛﻨـﺪ ﻫﻤـﻪاش ﭼـﻲ‬ ‫دارد ﻣﮕﺮ؟ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎر ﭘِﺮﭘِﺮَك!‬ ‫‪-70-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫ﻣـــﻦ ﻫـــﻢ ﮔـــﺮﻓﺘﻢ ﻧﺸـــﺴﺘﻢ‪ .‬دﻳﮕـــﺮ ﻧﻤـــﻲﺗﻮاﻧـــﺴﺘﻢ ﺳـــﺮ ﭘـــﺎ ﺑﻨـــﺪ ﺑـــﺸﻮم‪.‬‬ ‫ﮔﻔـــــــــﺖ‪- :‬ﻫﻤـــــــــﻴﻦ‪ ...‬ﻫﻤـــــــــﻪاش ﻫﻤـــــــــﻴﻦ و ﺑـــــــــﺲ‪...‬‬ ‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻤﻲ دودﻟﻲ ﻧﺸﺎن داد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺎ ﺷﺪ و ﻗﺪﻣﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ رﻓـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﻗـﺎدر ﺑـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ‬ ‫ﻧﺒﻮدم‪.‬‬ ‫ﻛﻨﺎر ﻗﻮزكِ ﭘﺎﻳﺶ ﺟﺮﻗﻪي زردي ﺟﺴﺖ و‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ! ﻳﻚ دم ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎدي‬ ‫ﻧﺰد‪ .‬ﻣﺜﻞ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ آرام آرام ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺷﻦ از آن ﻫﻢ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫‪27‬‬ ‫ﺷﺶ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﺎﺑﺖ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻟﺐﺗﺮﻧﻜﺮدهام‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ از اﻳﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﺮا دوﺑﺎره زﻧﺪه ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ ﺳﺨﺖ ﺷﺎد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻏﻢزده ﺑﻮدم اﻣـﺎ ﺑـﻪ آنﻫـﺎ ﻣـﻲﮔﻔـﺘﻢ اﺛـﺮ‬ ‫ﺧـــــــــــــــــــــــــــــــﺴﺘﮕﻲ اﺳـــــــــــــــــــــــــــــــﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﺗﺴﻼي ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهام‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻪ ﻛﺎﻣﻼ‪ ...‬اﻣﺎ اﻳـﻦ را ﺧـﻮب ﻣـﻲداﻧـﻢ ﻛـﻪ او ﺑـﻪ‬ ‫اﺧﺘﺮﻛﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ .‬ﭼﻮن آﻓﺘﺎب ﻛﻪ زد ﭘﻴﻜﺮش را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﭘﻴﻜﺮي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻨـﺪان وزﻧـﻲ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬و ﺷﺐﻫـﺎ دوﺳـﺖ دارم ﺑـﻪ ﺳـﺘﺎرهﻫـﺎ ﮔـﻮش ﺑـﺪﻫﻢ‪ .‬ﻋـﻴﻦ ﻫـﺰار زﻧﮕﻮﻟـﻪاﻧـﺪ‪.‬‬

‫‪-71-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫اﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺎك ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﻮزهﺑﻨـﺪي ﻛـﻪ ﺑـﺮاي ﺷـﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﺸﻴﺪم ﺗﺴﻤﻪي ﭼﺮﻣﻲ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻢ و او ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن را ﺑﻪ ﭘﻮزهي ﺑ‪‬ـﺮّه ﺑﺒﻨـﺪد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﻮدم ﻣﻲﭘﺮﺳﻢ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ اﺧﺘﺮﻛﺶ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮهﻫﻪ ﮔﻞ را ﭼﺮﻳﺪه‬ ‫ﺑﺎﺷـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺪ؟‪«...‬‬ ‫ﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟـﻮ ﻫـﺮ ﺷـﺐ ﮔﻠـﺶ را زﻳـﺮ ﺣﺒـﺎب ﺷﻴـﺸﻪاي‬ ‫ﻣﻲﮔﺬارد و ﻫﻮاي ﺑﺮهاش را ﻫﻢ دارد‪ «...‬آن وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﻣﻲﺷﻮد و ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺑـــــــــــــــﻪ ﺷـــــــــــــــﻴﺮﻳﻨﻲ ﻣـــــــــــــــﻲﺧﻨﺪﻧـــــــــــــــﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﻳﻚ ﺑﺎر ﺣﻮاﺳﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ...‬آﻣﺪﻳﻢ و ﻳـﻚ ﺷـﺐ‬ ‫ﺣﺒﺎب ﻳﺎدش رﻓﺖ ﻳﺎ ﺑ‪‬ﺮّه ﺷﺐ ﻧﺼﻒﺷﺒﻲ ﺑﻲﺳﺮوﺻﺪا از ﺟﻌﺒﻪ زد ﺑﻴﺮون‪ «...‬آن وﻗﺖ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬ ‫زﻧﮕﻮﻟﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ اﺷﻚ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ!‪...‬‬ ‫ﻳﻚ راز ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ او را دوﺳﺖ دارﻳـﺪ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰِ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻬﻢﺗﺮ از داﻧﺴﺘﻦ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻓﻼن ﻧﻘﻄﻪاي ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻓﻼن ﺑﺮهاي ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻤﺎﺳﻴﻢ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻲ را ﭼﺮﻳﺪه ﻳﺎ ﻧﭽﺮﻳﺪه‪...‬‬ ‫ﺧﺐ‪ .‬آﺳﻤﺎن را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑ‪‬ﺮّه ﮔـﻞ را ﭼﺮﻳـﺪه ﻳـﺎ ﻧﭽﺮﻳـﺪه؟« و آن وﻗـﺖ ﺑـﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻮدﺗﺎن ﺗﻔﺎوﺗﺶ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪...‬‬ ‫و ﻣﺤﺎل اﺳﺖ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ روحﺷﺎن ﺧﺒﺮدار ﺑﺸﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ!‬ ‫در ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ و ﺣﺰناﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮهي ﻋﺎﻟﻢ اﺳـﺖ‪ .‬اﻳـﻦ ﻫﻤـﺎن ﻣﻨﻈـﺮهي دو‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﭘﻴﺶ اﺳﺖ ﮔﻴﺮم آن را دوﺑﺎره ﻛﺸﻴﺪهام ﻛﻪ ﺑﻪﺗﺮ ﻧﺸﺎنﺗﺎن ﺑﺪﻫﻢ‪» :‬ﻇﻬﻮر ﺷـﻬﺮﻳﺎر ﻛﻮﭼﻮﻟـﻮ‬ ‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد؛ و ﺑﻌﺪ در ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬

‫‪-72-‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻨﺖ اﮔﺰوﭘﺮي‬

‫آن ﻗﺪر ﺑﻪ دﻗﺖ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻮﻳﺪ اﮔﺮ روزي ﺗﻮ آﻓﺮﻳﻘـﺎ ﮔـﺬرﺗﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻮﻳﺮ ﺻﺤﺮا اﻓﺘﺎد ﺣﺘﻤﺎ آن را ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﭘﺎداد و ﮔـﺬارﺗﺎن ﺑـﻪ آن ﺟـﺎ اﻓﺘـﺎد ﺑـﻪ‬ ‫اﻟﺘﻤﺎس ازﺗﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪﻫﻴﺪ و درﺳﺖ زﻳﺮ ﺳﺘﺎره ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪاي ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ن وﻗﺖ اﮔﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ ﻃﺮفﺗﺎن آﻣﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻃﻼﻳـﻲ ﺑـﻮد‪ ،‬اﮔـﺮ وﻗﺘـﻲ ازش‬ ‫ﺳﻮاﻟﻲ ﻛﺮدﻳﺪ ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد‪ ،‬ﻻﺑﺪ ﺣﺪس ﻣﻲزﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬در آن ﺻﻮرت ﻟﻄﻒ ﻛﻨﻴﺪ و ﻧﮕﺬارﻳﺪ‬ ‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﻮر اﻓﺴﺮده ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪:‬‬ ‫ﺑﻲ درﻧﮓ ﺑﺮدارﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻛﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪.‬‬

‫‪-73-‬‬