“Varen op ervaring”

Mantelzorger Michiel Wennekers over de meerwaarde van contactverzorgende Francien Dekkers:

“Varen op ervaring”

Michiel Wennekers’ vader verbleef uiteindelijk vier weken in Archipel Kanidas.

Michiel: “In februari werd mijn vader geopereerd aan een hersentumor, een uitzaaiing van een longtumor. Er waren geen complicaties maar zijn herstel ging niet goed. De longoperatie zat er niet in. Hij werd als uitbehandeld ontslagen uit het ziekenhuis. Thuis was geen optie. Dat vertrek vonden wij niet erg, het uitbehandeld zijn wel. Zijn verblijf in het ziekenhuis was voor niemand leuk; niet voor hemzelf, voor zijn vriendin, twee zoons, schoondochters en kleinkinderen. Hij werd beroofd van zijn vrijheid met de gedachte dat hij veilig zou zijn. Mijn vader was niet toerekeningsvatbaar en fysiek niet bijster sterk. Hij zat achter in de gang op een kamer waar nauwelijks personeel kwam. Hij zat in de rolstoel, vast achter een blad, of lag in bed, in een dichtgeritste tent. Misschien zeg ik het negatief, maar zo was wel onze beleving. En we weten dat het anders kan, want mijn vrouw werkt bij Archipel. Dat wrong.”

Rust

Michiel en zijn broer kozen bewust voor Archipel: “Voor wat bij mijn vader past. Hij liep graag rond, moest lekker naar buiten kunnen en was wars van grote groepen. Samen met Francien hebben we rondgelopen in Kanidas en Nazareth. Mijn broer en ik keken elkaar aan en wisten eigenlijk meteen welke locatie het meest passend was. Kanidas straalt altijd rust uit, zodra je binnenkomt.”

Francien beaamt dat: “Gelukkig konden ze snel hier terecht. We zijn een klein huis. Het allerfijnst voor de bewoners is dat ze kunnen rondlopen. Ze staan nergens op een gesloten deur te kloppen, dat ze naar huis willen. Ze zoeken hun weg in huis, komen weer iets tegen en vergeten dat ze eigenlijk naar huis willen. Plus alles is begane grond. En de beleeftuin is ook fijn.”

Thuis

Michiel: “Niet alleen het praktische moet geregeld worden, ook moet je in je gedachten goed kunnen verwerken dat het de laatste keer is dat je je vader gaat verhuizen. Het mooie hier is, dat je de kamer kunt aankleden met eigen spullen, zodat hij zich thuis voelde. Dat is een belangrijk goed, zeker voor mensen in die levensfase. Voor sommigen duurt die vier jaar, voor mijn vader vier weken; dat maakt helemaal niets uit.” Francien: “Dat thuis voelen geldt ook voor jullie. Hier is toch een stukje thuis waar jullie komen.”

“Kanidas straalt altijd rust uit, zodra je binnenkomt”

Michiel: “Je komt een kamer binnengelopen met herkenningspunten, zoals foto’s en meubilair. Het kille van het ziekenhuis was ineens helemaal weg. Natuurlijk respecteer je afspraken over wanneer de zorg werd verleend en wanneer hij ging eten. Daarnaast heb je zoveel vrijheid om bijvoorbeeld te gaan wandelen, simpelweg een kop koffie te drinken of in de tuin te zitten.” Francien: “Ik ben samen met collega Els contactverzorgende op de groep en vanaf het begin bij de familie betrokken geweest. Ik liet hen huis, kamer en tuin zien. En dan groei je mee met de bewoner. Michiels’ vader ging weer wat lopen, zijn eigen weg zoeken. Dat is voor de familie ook fijn: hem niet achteruit zien gaan, zijn fijne momenten.” Michiel: “Dan zie je meteen het voordeel van hier. De risico’s van het zelfstandig rondlopen moesten we voor lief nemen. Dat hebben we continu met elkaar afgestemd. Intern konden we ook nadrukkelijk aangeven wat pa wel en niet wilde. Met Francien konden we het daar één op één over hebben en het mooie is dat dat binnen het hele team geventileerd wordt. Daar werden wij niet mee belast en wij hoefden het verhaal niet vier keer te vertellen. Dat is hier goed geregeld. Je ziet ook steeds dezelfde gezichten, da’s positief. Als familie word je ontzorgd zodat je bij je vader kunt zijn. We konden varen op de ervaring van Francien en haar collega’s. Elke keer als ik hier kwam, werd ik aangesproken, hoe het ging. Alles ging in overleg en werd gefaciliteerd, ook het afscheid nemen en ’s nachts hier kunnen blijven. Daarvoor wil ik Francien als aanvoerster en het hele team een compliment geven.”

Goed in gesprek blijven

Francien: “Dat vergt steeds aanpassen en invoelen, het beste door veel gesprekken. We weten ook dat dat voor iedereen anders is, dat sommigen dat moeilijker vinden, er last van hebben of het fijn vinden als we even meelopen. Dat is ook belangrijk; goede afspraken maken, weten wat de familie verwacht en wenst. Daarover gaan we in gesprek, daar maken we tijd voor. Lopen brengt ook het risico van vallen mee. Wat dan? Het is belangrijk om goed in gesprek te blijven, steeds weer.” Michiel: “Dat verwonderde me niet. Met de kennismaking en toen mijn vader hier al een paar dagen was, is ons herhaaldelijk gevraagd: ‘Wie is Geert Wennekers? Waar liggen zijn interesses?’ Dat gaf ons al een heel goed gevoel. Daarmee kom je terug op wie er centraal stond: ons pa. Dat heeft heel kort geduurd, ja, maar hem zijn veel pijn en aftakeling bespaard gebleven.”