Een uitgestoken hand

Frits Deubel

Een uitgestoken hand Gedichten vol moed

De storm Door de wind gebogen, door de zon bestraald, door de Heer des oogstes veilig thuisgehaald.

Als de storm je teistert, denk dan aan de dag dat je na de oogsttijd bij God rusten mag.

Alle tranen Er zijn reeds vele tranen naar de verstilde zee gegaan, waar elk geluid zich neerlegt, van bange zorg en pijn ontdaan.

Maar vaak beweegt een trilling de rimpelloze hemelzee.

Dan voert de stroming zachtjes een golf van droeve lasten mee.

Wellicht zijn er ook dagen dat jouw verdriet de zee beweegt, wanneer je moegestreden de tranen van je wangen veegt.

Maar weet dan dat je Vader ze alle één voor één herkent en als de nood het hoogst is, Zijn vrede uit den hoge zendt.

Wees dus maar stil en luister naar wat Gods liefde tot je zegt.

Er wordt als door een wonder een troostwoord bij je neergelegd.

Laat dat je ziel verblijden en draag het als een kleinood mee.

Gods zegen reikt veel verder dan alle tranen van de zee.

Als een schip …

Heen en weer geslagen door de golven om je heen en voor het gevoel vaak angstig, moederziel alleen.

Als een schip dat dobb’rend in de nacht geen richting weet en volkomen stuurloos doolt in ’t onbegrepen leed.

Ach, mijn kind, ik weet wel hoe jij binnenin bestaat en gelijk dat scheepje haast in duisternis vergaat.

Maar het is echt anders, zo het lijkt, zo blijft het niet.

Golven gaan bedaren in jouw zeeën van verdriet.

Richt je op, er wachten veel bekenden op de kant, vrienden met hun aandacht en een uitgestoken hand.

Grijp ze en omhels ze, want ze huilen met je mee en hun kracht is sterker dan de golven van jouw zee.

Geef je maar gewillig, werp je in die vriendenschaar. ’t Is alleen niet moog’lijk, maar beslist wel met elkaar.

Maak je wereld ruimer met de liefde die je krijgt en ik kan je zeggen dat geen angst je meer bedreigt!

De aarde trilt!

De aarde trilt in haar voegen.

Geloven is niet meer in en velen vragen vertwijfeld: wat is van alles de zin?

Is er soms iets na dit leven, wacht ons een hemelse stad of hebben we na het sterven beslist wel alles gehad? ’t Zichtbare slechts is belangrijk.

Wat je niet ziet is er niet.

Je kunt het beste genieten van wat het leven je biedt.

Er is geen mens ooit verschenen uit hoog’re sferen vandaan.

Wie zal dus nog kunnen zeggen dat alles verder zal gaan?

De aarde trilt in haar voegen, maar ík volhard in de strijd, omdat ik vast blijf geloven dat God mijn levensweg leidt.

Hij die met mij is begonnen, blijft tot mijn einde nabij, Dat houdt mij sterk en standvastig, mijn hart gelukkig en blij!

Blindelings vertrouwen Toen golven rond zijn levensschip met brute krachten raasden; de lucht die dikwijls helder was in angstig grijs verwaasde, was het een troosteloze nacht, waar machten hem besprongen, de winden met een droeve klacht hun lied’ren klagend zongen.

Maar in die felle levensstorm stond hij fier en veerkrachtig.

Hij wist zich in zijn God gesterkt, zijn Helper, zo almachtig.

Geen woeste stormwind deerde hem met Jezus aan zijn zijde.

Die zou hem als zijn Vriend en Heer door alle angsten leiden.

Wat heerlijk als je dit bezit, zo’n blindelings vertrouwen, waarin je in de grootste nood op Jezus mag vertrouwen.

Dan deren storm, noch angst of leed.

Je bent in God geborgen.

In ieder uur, op elke dag zal Hij wel voor je zorgen!