Voorwoord FEM, de geboorte van een begrip! Op 12 juni 2012 kwamen Mariska Vos en ik bij elkaar om te brainstormen over een concept voor vrouwen. Te beginnen met een dagboek. Dit dagboek! ‘Omdat vrouwen het waard zijn, van elkaars talenten en gaven mogen genieten, en op die manier elkaar sterken... Met elkaar oplopen en elkaar een plek gunnen... kortom: elkaar nodig hebben.’ Vol vuur sprak Mariska en ik deelde haar enthousiasme. We vonden een naam: FEM. Staat voor vrouwelijk, LEEF en FEEST. We wisselden namen uit van schrijfsters die mee zouden werken. Ik ben heel blij dat het er van gekomen is en kondig vol trots de geboorte aan van FEM. Met dank aan Ark Media. Vrouwen van Nederland: proef en geniet! Elly Zuiderveld-Nieman
Mijn plan versus Gods plan Mijn plannen zijn niet jullie plannen, en jullie wegen en zijn niet mijn wegen – spreekt de HEER. Want zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo ver gaan mijn wegen jullie wegen te boven, en mijn plannen jullie plannen. (Jesaja 55:8-9) Lees: Matteüs 5:13-16
O
p oudjaarsavond vroeg een vriendin naar
mijn goede voornemens. Ik antwoordde: ‘Mag ik daar over twee dagen op terugkomen?’ Op oudejaarsavond kon ik het niet bedenken. Ik zat vast in mijn eigen leven. Zo vast dat ik even niet vooruit durfde te kijken. Nieuwjaarsdag. Dag één. Een dag vol tranen. Een slechte dag. Of misschien wel een heel goede. Mijn conclusie: Te druk, te veel. Het is tijd om ruimte te
6
maken en voor mezelf te gaan zorgen. De tranen schonen mijn gedachten, het zout dat over mijn gezicht stroomt geeft mij dorst. Dorst om weer terug te gaan naar God. Dag twee: Ik lees de tekst uit Jesaja die keihard binnenkomt. Mijn plannen, niet Gods plannen, mijn wegen, niet zijne. Ik wist het wel. Ik was het alleen vergeten. God is veel groter, mooier dan alles wat ik zelf kan bedenken. Mijn opdracht: Hem weer ruimte geven. Dingen uit mijn agenda schrappen. Ruimte voor mezelf creĂŤren. En dan krijgt Hij vanzelf weer de ruimte die Hij verdient. Mijn hoop nu: Dat het zout dat gister op mijn gezicht zat, weer snel het zout der aarde is. En wat Gods plannen dan zullen zijn? Ik wacht vol vertrouwen af.
Brigitte Makkinje
7
Seksualiteit. Je lichaam. Je hart Van alles waarover je waakt, waak vooral over je hart, het is de bron van je leven. (Spreuken 4:23)
Lees: 1 Tessalonicenzen 4:1-8
B
ij seksualiteit denk ik aan seks. Ik ben zelf sin-
gle en ik worstel eigenlijk niet zo met het missen van die seksualiteit. Wel met intimiteit. Hoe mannen en vrouwen seksualiteit beleven is verbazingwekkend anders. Een gesprek een jaar geleden met een vriend uit Amerika. Hij zit in een mannengroep; bijna iedereen uit zijn groep worstelt met porno. Elke keer als ik het hoor verbaast het me. Porno kijken is voor mij zo ver van mijn bed.
8
De behoefte aan intimiteit is er wel. Ik ben een vrouw, een mens die liefdevolle aanrakingen kan missen. En daarin waak ik niet altijd goed over mezelf. Ik wandel door het park met een vriend. Single. We zitten op een bankje in de zon te kletsen. Ik leg mijn hoofd op zijn schoot. Hij legt zijn arm om mij heen. Onze lichamen vinden elkaar. We zien er uit als een liefdeskoppel, en dat voelt best even lekker. Maar als ik thuiskom, ben ik in de war. Ik ben niet verliefd, wil het niet worden, maar mijn hart is aangeraakt, dwars door mijn lichaam heen. Ik besef ineens weer dat ik één ben. Mijn hart zorgt dat mijn lichaam werkt. En als ik niet goed voor mijn lichaam zorg, dan raakt mijn hart in de war. Dus ik ga waken, waken over mijn hart. Zoals God het zegt. Tenslotte is Hij de bron van míjn leven.
Brigitte Makkinje
9
Ik schaam mij het gebed niet En wanneer jullie bidden, doe dan niet als de huichelaars die graag in de synagoge en op elke straathoek staan te bidden, zodat iedereen hen ziet. Ik verzeker jullie: zij hebben hun loon al ontvangen. (Matteüs 6:5) Lees: Lucas 18:9-14
‘O
p een gegeven moment was ik er wel klaar mee, hoor,’ zei een vriendinnetje van mij terwijl ik heerlijk op de bank lag. Ze was een dagje naar Groningen geweest met een vriend. ‘Elke keer als we gingen eten ging hij hardop bidden.’ ‘Doe je dan je ogen dicht?’ vraag ik. ‘Nee,’ zegt ze, ‘ik staar dan naar de tafel of voor me uit.’ Het is dag ervoor. Ik zit aan tafel met een vriend van me, klaar om een lekker ontbijtje te verorberen in Amsterdam. Kort overleg: Wie bidt er?
10
Hij doet het en begint hardop te bidden. Het voelt ďŹ jn en eng tegelijk. Ik hou namelijk het liefst een oogje in het zeil, glurend door mijn wimpers om te kijken wie er ziet dat wij bidden. Best gek eigenlijk, dat ik tijdens dit gebed niet durf te focussen op God. Ik vind het dan ook wel lekker makkelijk dat mijn tafelgenoot het woord doet. Ik schaam mij het gebed dus duidelijk wel. Ik ken de bijbeltekst over bidden in het openbaar. Huichelaar zijn als je op hoeken van straten staat te pronken met je gebed. De huichelaar, ik denk dat ik dat nu ben, terwijl ik gluur. Volgende keer maar gewoon netjes mijn ogen dicht, of misschien beter nog: zelf hardop bidden.
Brigitte Makkinje
11
Tranen van… Laat in uw hart de vrede van Christus heersen, want daartoe bent u geroepen als de leden van één lichaam. Wees ook dankbaar. (Kolossenzen 3:15) Lees: Johannes 4:7-21
K
offie zetten, thee klaarzetten. Welke thee zal
ik kiezen? Afwasmachine uitruimen, inruimen, aanzetten, koekjes klaarzetten. Met tranen achter mijn netvlies zet ik spulletjes klaar voor veertig lieve vrijwilligers die straks terugkomen van een dagje vrijwilligerswerk tijdens een Serve the City-actie in Amsterdam. Zestig vrijwilligers hebben zich vandaag ingezet voor een ander. Een beautydag in een revalidatiecentrum, bloemschikken met ouderen, een huis van een depressieve mevrouw die gedwongen
12
moet verhuizen opruimen. Heel veel engeltjes die hun medemens helpen, verzorgen en blij maken. Vandaag zat ik niet zo lekker in mijn vel. Ik heb aardig wat tranen gelaten, maar nu ik hier sta te rommelen in de keuken besef ik hoe enorm gezegend ik ben. Het werk dat ik doe en het leven dat ik leid. Gezond, gelukkig en vrienden om me heen en God die me op een missie heeft gestuurd om mensen in Amsterdam te helpen. De verdrietige tranen veranderen in vreugdetranen. Ze veranderen door Gods liefde. God heeft mij en de mensen in Amsterdam lief. Ik ben dankbaar. Ik ben gezegend. Ik ken zijn liefde en mag zijn liefde aan anderen geven. Ik voel zijn vrede. Ik schenk een kopje thee voor mezelf, warm mijn handen aan de kop. Ik staar en kijk uit naar de liefdesverhalen van de engeltjes die hier zo binnen lopen.
Brigitte Makkinje
13
Open je ogen, kijk en durf Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit. (Johannes 20:21) Lees: Matteüs 4:18-22
‘A
ls ik echt naar God ga luisteren, dan moet ik vast naar Afrika,’ zei een vrouw in mijn
kring.
Ben jij daar soms ook bang voor, wat God voor missie in petto heeft voor jou? Het lijkt me duidelijk. We kunnen niet met zijn allen naar Afrika. Mijn leven lijkt soms één grote missie. Ik werk voor Serve the City. Vlak na mijn bekering zo rond mijn 25ste werd ik al actief bij het helpen van minderbedeelden in Amsterdam. Mijn doel: zo veel mogelijk mensen aanzetten tot het helpen van anderen.
14