Παράσταση στην Γαλλίας 88
Η ύπαρξη μπαλκονιού σε κάθε διαμέρισμα μιας ελληνικής πολυκατοικίας αποτελεί την χωροποίηση της επιθυμίας του κάθε κατοίκου για επαφή με το έξω. Όμως πέρα από τη δίψα για την κατοχή ενός ποσοστού εξωτερικού χώρου, το μπαλκόνι είναι κάτι παραπάνω από ένας ιδιωτικός ημιυπαίθριος. Είναι σε μεγαλο βαθμό ένα δείγμα του εσωτερικού της κάθε κατοικίας. Πρόκειται για τον μόνο ιδιωτικό χώρο που εκθέτει τον διαφορετικό τρόπο κατοίκησης του κάθε διαμερίσματος.Έχοντας σταθερή παράμετρο την τυποποιημένη μορφή και μεταβαλλόμενη το περιεχόμενο αυτης,συντίθεται η όψη κάθε πολυκατοικίας. Μία σύνθεση ετερογενειών που παρουσιάζει μικροσενάρια κατοίκησης. Το κάθε μπαλκόνι, θυμίζει έτσι μία θεατρική σκηνή όπου εκτυλίσσονται εφήμερα γεγονότα . με το στηθαίο να παίζει το ρόλο του τέταρτου τοίχου, οι κουρτίνες των παραθύρων να κρύβουν τα παρασκήνια, το ηχοτοπίο της πόλης να αποτελεί την ορχήστρα και οι περαστικοί στο δρόμο ή οι κάτοικοι της απέναντι πολυκατοικίας να αποτελουν τους θεατές. Μέσα σε αυτόν τον θεατρικό χώρο, την πολυκατοικία, πέρα από την λεκτική επαφή που μπορεί να υπάρχει μεταξύ των κατοίκων-ηθοποιών, όταν βρίσκονται ταυτόχρονα στα μπαλκόνια τους, υπάρχει και μια πιο έμμεση επικοινωνία. Σκηνικά αντικείμενα ανταλλάσσονται μεταξύ των σκηνών (πετσέτες, φυτά, εσώρουχα..) και έτσι ο εκάστοτε παραλήπτης λαμβάνει συχνά, ποικίλα ίχνη της προσωπικής ζωής των γειτόνων του.Πολλές φορές μάλιστα, δέχεται και κάποιους κομπάρσους στο θεατρικό του πλατό.. Όταν για παράδειγμα το κατοικίδιο του τετάρτου ορόφου επιλέγει να κάνει μία εισβολή στο διαμέρισμα του τρίτου. Στην περίπτωση που η όψη μιας πολυκατοικίας είναι στραμμένη απέναντι σε μία άλλη, δημιουργείται μία διαφορετική συνθήκη μεταξύ των κατοίκων της κάθε μιας, καθώς αυτοί αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην σκοποφιλία και στην ηδονοβλεψία. Ο καθένας απ' αυτούς δίνει τη δική του παράσταση στην προσωπική του σκηνή γνωρίζοντας όμως ότι βρίσκεται σε έκθεση. Γι'αυτό, όταν βρίσκεται εκεί, σκηνοθετεί τις κινήσεις του και σκηνογραφεί κατάλληλα, αφήνοντας τα ίχνη που αυτός επιλέγει. Ταυτόχρονα όμως κατέχει και ο ίδιος ενίοτε τον ρόλο του θεατή, καθώς μπαίνει στον πειρασμό να περιεργαστεί τις απέναντι θεατρικές σκηνές. Πολλές φορές μάλιστα, η αγωνία του για την επόμενη "πράξη" εκφράζεται με το να
προσπαθεί να εισχωρήσει την ηδονοβλεπτική του ματιά πίσω από τις κουρτίνες, στα παρασκήνια. Μέσα σε αυτόν τον θίασο, μια ιδιαίτερη περίπτωση θεωρείται η κατοίκηση του μπαλκονιού τη νύχτα, καθώς τότε υπάρχουν κάτοικοι που λειτουργούν κυρίως ως θεατές. Είναι αυτοί που προτιμούν να κάθονται στο μπαλκόνι τους έχοντας τα φώτα σβησμένα. Μπαίνουν στον ρόλο του παρατηρητή και παρακολουθούν κρυφά (;) τις απέναντι σκηνές, προσπαθώντας ίσως να πετύχουν πιο συγκεντρωμένα την μπρεχτική αποστασιοποίηση.. Όταν πραγματοποιείται αυτή η συνθήκη, όταν δηλαδή ο ηθοποιός δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία των θεατών (αλλα τους υποψιάζεται) ή απλά όταν οι θεατές απουσιάζουν,ο κάτοικος βρίσκεται σε μία κατάσταση ενδιάμεσης ελευθερίας. Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την θεατρική πρόβα. Ο ηθοποιός κατανοεί ότι έχει βγει από τα παρασκήνια και άρα εκτείθεται-αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε λιγότερη αμηχανία καθώς ο παρατηρητής δεν είναι τουλάχιστον εμφανής. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ένα διαμέρισμα δεν έχει μπαλκόνι ; Αν και η περίπτωση αυτή σπανίζει στην ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και τότε η έμφυτη σκοποφιλική διάθεση του κάθε κατοίκου εκτονώνεται με άλλον τρόπο: ο κάτοικος επιδιώκει τα βλέμματα τραβώντας την κουρτίνα του παραθύρου του, δίνοντας παράσταση μέσα στο διαμέρισμά του, και μετατρέποντας έτσι τα παρασκήνια, σε θεατρική σκηνή. Καθημερινά λοιπόν, παίζονται μικρά θεατρικά έργα καθ'ύψος του τοπίου της πόλης. Τα μπαλκόνια είναι κρεμαστές σκηνές, ηθοποιοί όλοι εμείς, οι κάτοικοι της πόλης,και το θεατρικό φεστιβάλ εξελίσσεται από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο.