ทดลองอ่าน - อนันตนิวาส - ปองวุฒิ

อนันตนิวำส

ปองวุฒิ : เขียน ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๗๗๓๕-??-? พิมพ์ครัง้ ที่ ๑ : ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง มีนำคม พ.ศ.๒๕๖๐ สงวนลิขสิทธิ์ตำมพระรำชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘ หมวดนวนิยำย ล�ำดับที่ ๗๕

จัดท�ำโดย ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริษัท กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้ำ อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสำยไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสำร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็บไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing

บรรณำธิกำรที่ปรึกษำ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ บรรณำธิกำรส�ำนักพิมพ์ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ ประสำนงำนกำรผลิต : สุลวัณ จันทรวริ นทร์ พิสูจน์ อักษร : กฤษดำ ศิริกิจพำณิชย์กลู และ เนตรนภำ ณ ถลำง ออกแบบปก : กัญจน์สภุ กั ค์ ยุกตำนนท์ ประสำนงำนกำรออกแบบปก : จำรุนนั ทน์ ศรี รัตนตรัย รู ปเล่ ม : พฤจิกำ ประสำนงำนกำรผลิตรู ปเล่ ม : Aim Graphic House โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสำร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑ พิมพ์ที่ : บริษัท เอ.พี. กรำฟิ คดีไซน์ และกำรพิมพ์ ๑/๘ หมูท่ ี่ ๔ ต.บำงขนุน อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๐-๓ โทรสำร ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๔ จัดจ�ำหน่ำยโดย : บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด ๑๐๘ หมูท่ ี่ ๒ ถ.บำงกรวย-จงถนอม ต.มหำสวัสดิ ์ อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๓-๙๙๙๙ โทรสำร ๐-๒๔๔๙-๙๒๒๒, ๐-๒๔๔๙-๙๕๐๐-๖ Homepage: http://www.naiin.com รำคำ ??? บำท

ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์

ในตอนแรกที่ปองวุฒิเล่าพล็อตเรื่ อง ‘อนันตนิวาส’ ให้ ฟัง เราถึงกับต้ องเอ่ยถามออกไปทันทีว่า “หา ชื่อนิยายเรื่ องนี ้แปลว่า อะไรนะ”

พอปองวุฒิอธิ บายและเล่าเนือ้ หาของเรื่ องให้ ฟังต่อ เราจึง ถึงบางอ้ อ...แต่สิ่งที่คิดต่อในใจตัวเองคือ แล้ วนักเขียนหนุ่มคนนี ้ จะเขียนเรื่ องที่ดเู หมือนจะเข้ าใจยาก ให้ อ่านสนุกและเข้ าใจง่ายได้ อย่างไร

แต่พอปองวุฒสิ ง่ ต้ นฉบับมาจนจบเรื่ อง เมือ่ เราพลิกอ่านหน้ า ต่อหน้ า เราก็พบว่านอกจากความคิดอันเฉี ยบคมแล้ ว นักเขียน หนุ่มคนนี ้ยังมีความสามารถในการเล่าและการล�ำดับเรื่ องที่แยบยล อีกด้ วย ใครจะคิดว่านิยายชื่ออ่านยาก จะกลายเป็ นนิยายรักแนว เหนือจริ ง ที่ผสมผสานความลึกลับและความตื่นเต้ นได้ อย่างลงตัว

ถ้ าอยากรู้ ว่า อนันตนิวาส จะเปิ ดโลกแห่งจินตนาการให้ เรา ได้ มากเพียงใด เชิญพลิกไปอ่านกันได้ เลยครับ แด่ความรักมากมายนับอนันต์ อรรถรั ตน์ จันทรวรินทร์ บรรณาธิการที่ปรึกษา ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริ ษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด

ค�ำน�ำนักเขียน

สวัสดีครับนักอ่านทุกคน หลายคนเห็นชื่อเรื่ องอนันตนิวาส คงรู้สกึ ว่าแปลกหูแปลกตา แต่ถ้าได้ อา่ นแล้ วจะค้ นพบและเข้ าใจความ หมายของมันได้ ไม่ยาก

หนังสือเล่มนีเ้ ป็ นนิยายรักผสมระทึกขวัญหักมุมตามสไตล์ ของปองวุฒิ อ ย่ า งที่ ห ลายท่ า นเคยอ่ า นกั น มา ในอนัน ตนิ ว าส นักอ่านจะได้ ผจญภัยไปพร้ อมกับนางเอกทีห่ ลุดเข้ าไปในโลกคูข่ นาน โลกที่เธอได้ เป็ นคู่หมันของผู ้ ้ ชายในฝั นที่เธอหลงรัก ซึ่งมันคงเป็ น เรื่ องดี ถ้ าไม่เป็ นเพราะคูแ่ ฝดในอีกโลกนันได้ ้ ตายไปแล้ ว ท�ำให้ เธอ กลายเป็ นแค่เพียงคนหน้ าเหมือนหรื อวิญญาณส�ำหรับเขาคนนัน้ ทังยั ้ งไม่ร้ ูวา่ เหตุการณ์ทงหมดเกิ ั้ ดขึ ้นได้ อย่างไร

ขอบคุณทุกคนที่มาร่ วมผจญภัยกับนางเอกไปด้ วยกันครับ เชื่อว่าเมื่อถึงปลายทาง นอกจากค�ำถามที่มีในตอนแรกว่าปริ ศนา ทังหมดเกิ ้ ดขึ ้นจากสิ่งใด อนันตนิวาสน่าจะกระตุ้นให้ ทกุ คนค้ นพบ ค�ำตอบเกี่ยวกับทางเลือกแห่งชีวิตในตอนท้ ายด้ วย ด้ วยความขอบคุณ ปองวุฒิ

บทน�ำ

คุ ณ เคยสงสั ย บ้ า งไหมว่ า ชี วิ ต คุ ณ จะเปลี่ ย นแปลงไป อย่างไร ถ้ าคุณเปลี่ยนการตัดสินใจในบางจังหวะของชีวิตไปอีก ทาง แตกต่างจากเดิม

ไม่จ�ำเป็ นต้ องเป็ นการตัดสินใจอันยิ่งใหญ่ แม้ กระทั่งเรื่ อง เล็กจ้ อย ในสิง่ ที่คณ ุ คิดว่าไม่มีความหมาย ปราศจากความส�ำคัญ

อย่างเช่นการเลือกเลี ้ยวซ้ ายในเช้ าวันหนึง่ แทนการเลี ้ยวขวา

คุณไม่มีทางรู้ เลยว่าทางเลือกเล็กน้ อยเหล่านี จ้ ะน� ำพาไป สู่สิ่งใดได้ บ้าง คุณอาจจะพบโอกาสใหม่ พบโชคดี เผชิญเคราะห์ ร้ าย รวมไปถึงการพบใครบางคน ที่คณ ุ ไม่มีโอกาสพบภายใต้ การ ตัดสินใจครัง้ แรก

ความเป็ นไปได้ เหล่านี ้ช่างน่าทึง่ และตื่นเต้ นไม่น้อย

ดังนัน้ จึงมีความเป็ นไปได้ ว่าชีวิตที่เราใช้ อยู่ อาจเป็ นเพียง ส่วนหนึง่ ของชีวิตมากมายนับอนันต์

อนันตนิวาส 7

๑

ความมืดนั น้ แฝงเร้ นความน่ าพรั่ นพรึ งเอาไว้ เปี่ ยมล้ น ระอุร้อนราวตะวันฉายสาด หากกลับหนาวเหน็บในคราวเดียว

วิ ง เวี ย น...คลื่ น ไส้ คล้ า ยจะเป็ นลมทุก ขณะ ทว่า สติ สัม - ปชัญญะกลับตื่นตัวเสียอย่างนัน้

สองมือปั ดป่ ายทุลกั ทุเลไปตามพื ้นขรุ ขระอย่างยากล�ำบาก ไม่ร้ ูวา่ ตนอยูท่ ี่แห่งใด ไม่นานอาการร้ อนหนาวก็พลันหายวับ เหลือ เพียงความวูบไหวในช่องท้ องอีกครู่ ก่อนจะกลับสูภ่ าวะปกติ

ไม่สิ...จะเรี ยกว่า ‘ปกติ’ ได้ อย่างไร ในเมื่อยังไม่ร้ ู ด้วยซ� ้ำว่า ตัวเองเป็ นอะไร อยูท่ ี่ไหน กระทัง่ ยังมีชีวิตอยูห่ รื อไม่!

นัฏฐ์ นรีสดู ลมหายใจลึก เพ่งมองผ่านความมืด หากไม่เป็ นผล เธอยังคงไม่ร้ ูอยูน่ นั่ เองว่าตนอยูท่ ี่ใด และมาที่นี่ได้ อย่างไร

พยายามตังสติ ้ ย้อนคิด เผื่อจะระลึกได้ ว่าก่อนหน้ าท�ำอะไร อยู ่ แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ซ� ้ำยังปวดศีรษะจี๊ดจนน� ้ำตาคลอ ราว กับสมองสัง่ การว่าห้ ามคิดอะไรทังสิ ้ ้น ไม่ต้องการให้ จดจ�ำอะไรเพื่อ ไขเฉลยความข้ องใจของตัวเอง 8 ปองวุฒิ

ทันใดภาพบางอย่างก็ปรากฏฉายในความทรงจ�ำ แสงไฟ สว่างไสว...เสียงคนพูดคุยรื่ นเริ ง...เงาสะท้ อนวาววับจากแก้ วไวน์ หญิงสาวเบิกตาอย่างนึกได้ ใช่แล้ ว...เธออยูใ่ นงานเลี ้ยง!

ทว่างานเลี ้ยงอะไร เธอยังมืดแปดด้ าน ทัง้ ไม่ตอบค�ำถาม ค้ างใจว่าเหตุใดจึงลงเอยในสถานที่มืดมิดขนาดมองไม่เห็นกระทัง่ ฝ่ ามือเช่นนี ้ ซึง่ เหลียวมองอย่างไรก็ไม่มีทางเป็ นงานเลี ้ยงไปได้

ระเบิด เปลวไฟ นัน่ คืออีกภาพที่ผดุ พรายขึ ้นในหัว

ใช่แล้ ว เธอจ�ำได้ วา่ เห็นเปลวเพลิงสีแดงพุง่ เข้ าหา หลังเสียง ระเบิดดังสนัน่

นิ ้วไล่ไปตามพื ้นด้ วยความระมัดระวัง สัมผัสขรุ ขระก็จริ งอยู ่ ทว่าค่อนข้ างชื ้นและนิ่ม ไม่แข็งกระด้ างอย่างเศษซากคอนกรี ตหรื อ อิฐหินใดๆ ท�ำให้ พอคะเนว่าต่อให้ เกิดเหตุการณ์ ร้ายขึน้ จริ ง เธอ ก็คงไม่ได้ ก�ำลังคล�ำทางอยู่ในสถานที่เกิดเหตุ ไม่นานนัฏฐ์ นรี ก็นึก ได้ ว่าสัมผัสของพืน้ เหมือนกับ...ดิน พอตัง้ ใจสูดลมก็ได้ กลิ่นของ ดินและหญ้ าแตะจมูก ส�ำนึกว่าเธอก�ำลังอยู่นอกอาคาร ที่ไหนสัก แห่งซึง่ มืดสนิทไร้ แสงดาวและดวงจันทร์ เห็นท่าคงเป็ นคืนเดือนดับ คาดได้ ถูกต้ องแค่ไหนไม่อาจรู้ ได้ เพราะจนใจจะระลึกเหตุการณ์ ก่อนหน้ า

ร่ างบอบบางชนิดกึ่งปลิวลมยันตัวลุกยืน ขยับแข้ งขาเบาๆ ส�ำรวจว่ายังมีอวัยวะครบสมบูรณ์ ไม่แตกหักเสียหาย จากนัน้ จึง พยายามคล�ำทางว่าจะไปทิศใดดี ด้ วยไม่อยากอยูเ่ ฉยตรงทีไ่ ม่ค้ นุ เคย ซ� ้ำยังมืดสนิทให้ นานกว่านี ้ เพราะชวนให้ ใจคอไม่ดีมากขึ ้นทุกนาที

แต่ไปทางไหนดี...ซ้ าย...หรื อขวา หญิงสาวตริ ตรอง

ยังไม่ทนั เลือก ก็ได้ ยินเสียงสวบสาบดังมาจากทางด้ านหนึง่ หัวใจพลันตกวูบ ยามนีจ้ ิตใจเธอทังสั ้ บสนและไม่มนั่ คง ไม่แน่ใจ อนันตนิวาส 9

ว่าสิง่ ใดก�ำลังเคลื่อนเข้ ามาใกล้ มนุษย์หรื อสัตว์

เสียงนันยิ ้ ่งดังขึ ้นเรื่ อยๆ ทันใดแสงจ้ าก็สาดเข้ าใบหน้ า ท�ำ เอาต้ องหรี่ตากะทันหัน แต่ยงั พออุน่ ใจได้ บ้างว่าคงไม่ใช่สตั ว์ป่าดุร้าย เพราะพวกมันคงไม่พกพาไฟฉายมาเป็ นแน่ สิ่งที่ก�ำลังตรงมาทาง เธอคือมนุษย์อย่างแน่นอน ทว่าจะมาดีหรื อร้ ายนันยั ้ งไม่แน่ใจ

ได้ ยินเสียงอุทาน พร้ อมกับแสงไฟหักเหไปทางอื่น ท�ำให้ พอเขม้ นตามองไปทางต้ นแสงได้ บ้าง เห็นเป็ นเงาสูงใหญ่ยืนจังก้ า ราวรู ป ปั น้ ร่ า งนัน้ อุท านอี ก รอบ น� ำ้ เสี ย งติ ด คล้ า ยหัว เสี ย แกม ประหลาดใจ ด้ วยถ้ อยค�ำที่ฟังไม่ถนัดนัก จับใจความท�ำนองว่า

“...เป็ นไปไม่ได้ ...ไม่นา่ ...”

นัฏฐ์ นรีขมวดคิ ้ว เธอควรเป็ นฝ่ ายตกใจและขวัญเสียมากกว่า เพราะล้ มอยูใ่ นความมืดในสถานที่ไหนก็ไม่ร้ ู หากทว่าเพราะเหตุใด คนพบตัวถึงได้ พูดซ� ้ำวนเวียนไปมาราวกับขาดสติไปเสียอย่างนัน้ คงไม่ได้ เข้ าใจไปว่าเธอเป็ นผีสางนางไม้ หรอกนะ

“ช่วยฉันด้ วยค่ะ ฉันหลงทาง ไม่ร้ ูวา่ มาทีน่ ไี่ ด้ ยงั ไง” หญิงสาว เอ่ยปาก หวังว่าอีกฝ่ ายจะสงบใจ และได้ เห็นว่าเธอไม่ใช่ภตู ผีอะไร อย่างที่คิด หากนั่นกลับท�ำให้ คนอีกฟากชะงักงัน สาดแสงไฟมา อีกรอบยาวนาน ทังยั ้ งขยับขึ ้นลงราวกับต้ องการส�ำรวจทัว่ ร่ างกาย ให้ เห็นทุกสัดส่วนอย่างนันละ ้

“คุณ...ชื่ออะไร” ใครคนนันถามด้ ้ วยเสียงทุ้มอย่างเคร่งเครียด ชัดถ้ อยชัดค�ำจนมัน่ ใจว่าเขาเป็ นผู้ชาย

“ฉันชื่อนัฏฐ์ นรี ” เธอตอบ สิ ้นค�ำแสงไฟก็เหไปทางอื่น หาก แต่ใกล้ เข้ ามา

ระยะห่างน้ อยลงท� ำให้ เห็นได้ ถนัดว่าคนที่ ยืนประจันหน้ า หญิ งสาวอยู่คือชายร่ างสูง เสียดายที่ความสลัวรางท�ำให้ ไม่อาจ 10 ปองวุฒิ

เห็นใบหน้ าเขาได้ ชดั รวมถึงดวงตาที่จบั จ้ องมองมาด้ วย ตรงข้ าม กับอีกฝ่ ายผู้เป็ นฝ่ ายครอบครองแสงไฟสร้ างความสว่างที่สามารถ มองเห็นเธอได้ อย่างชัดเจน

ถ้ าหากนัฏฐ์ นรีมโี อกาสเห็น คงงงงันไม่น้อยเมือ่ พบว่า ดวงตา สีเข้ มคูน่ นเต็ ั ้ มเปี่ ยมด้ วยความประหลาดใจระคนยินดี!

นานจนเกือบอึดอัด เขาก็เอ่ยค�ำพูด

“นิด...คุณตายไปแล้ วไม่ใช่เหรอ”

หญิงสาวมองหน้ าคนพูดด้ วยความงงงัน หากทีท่ ำ� ให้ ตกตะลึง มากกว่าคือเมื่อเขาเข้ ามาใกล้ และเธอเห็นใบหน้ าเขาถนัดชัด

“พี่วตั ...”

สามชั่วโมงก่ อนหน้ านี.้ ..

งานเลี ้ยงประจ�ำปี ของบริ ษัทแอคทีฟ ฟาร์ มาซูติคอล จัดขึ ้น อย่างหรู หรา ผู้บริ หารจ้ างออร์ แกไนเซอร์ เจ้ าดังเนรมิตห้ องจัดเลี ้ยง ชันบนของบริ ้ ษทั ให้ กลายเป็ นสถานทีร่ องรับทังพนั ้ กงานและแขกเหรื่อ ตกแต่งด้ วยดอกไม้ สดหอมกรุ่ นไปทัง้ งาน พรั่ งพร้ อมด้ วยอาหาร และเครื่ องดื่มไม่ได้ ขาด ชนิดที่ถกู ค่อนขอดว่า ‘ทุม่ ทุน’ มากเกินไป เสียด้ วยซ� ้ำ

แขกที่ ม าในงานวัน นี ล้ ้ ว นแล้ ว แต่เ ป็ นคนส� ำ คัญ ในแวดวง สาธารณสุขทังสิ ้ ้น รัฐมนตรี ว่าการกระทรวงฯ ยังให้ เกียรติมาร่ วม งาน สมกับเป็ นงานที่จดั โดยบริ ษัทผลิตยายักษ์ ใหญ่ของประเทศ

นัฏฐ์ นรี เดินเข้ ามาในงานอย่างประหม่า หญิ งสาวไม่ใคร่ ชอบงานจ�ำพวกนีน้ ัก ยิ่งต้ องพบปะคนเยอะด้ วยแล้ ว พานท�ำให้ ใจหวิวได้ ง่ายดาย จึงหาทางหลีกเลี่ยงร�่ ำไป งานนี ้เองเธอก็อยาก ท�ำเช่นนัน ้ หากไม่ติดว่าหัวหน้ าก�ำชับนักหนาว่าพนักงานฝ่ ายวิจยั อนันตนิวาส 11

ทุกคนต้ องมาร่วมงานพร้ อมหน้ า

เธอเหลียวมองซ้ ายขวาเพื่ อหาเพื่ อน ก่อนผ่อนลมหายใจ อย่างโล่งอกเมื่อเห็นใบหน้ าคุ้นเคยของเมษยา เพื่อนรั กที่ท�ำงาน แผนกเดียวกัน อีกฝ่ ายเห็นเธอเข้ าก็โบกมือหย็อยๆ เรี ยกให้ เข้ า ไปใกล้

“ขอโทษที่มาสาย” เธอโน้ มใบหน้ าไปกระซิบบอกเพื่อน

“ฉันรู้ นิ ดรอให้ งานเริ่ มไปนานๆ ก่อนแล้ วค่อยเข้ ามาสิท่า ไม่ต้องห่วงหรอก คนเยอะจนไม่มีใครสนใจใคร แม้ แต่เพื่อนร่ วม แผนกเดียวกันยังแยกไปคนละทิศละทาง ฉันยังหาตัวคะนิ ้งไม่เจอ เลย” เมษยากระซิบตอบอย่างรู้ ทันนิ สัยเพื่ อน เอ่ยอ้ างถึงเพื่ อน สนิทร่วมกลุม่ อีกคนที่ยงั ไม่เห็นตัว

“งานอย่างนี ้น่าเบือ่ จะตาย ไม่ร้ ูหวั หน้ าสัง่ ให้ พวกเรามาท�ำไม ใช่วา่ จะมีใครใส่ใจนักวิจยั ชันล่ ้ างๆ ท�ำงานงกๆ เสียเมื่อไร” นัฏฐ์ นรี บ่น มองไปรอบงานอย่างอึดอัด ต่อให้ ไม่มีใครมอง เธอก็ยังอด ประหม่าไม่ได้ อยูด่ ี

“คงอยากให้ สแตนด์ บาย เผื่อท่านประธานดลชัยเรี ยกหา ละมัง” ้ เมษยาคาดเดา พลางสอดมือม้ วนปอยผมระข้ างแก้ มทัดหู ด้ วยกิริยาน่าดู

นัฏฐ์ นรี มองเพือ่ นสาวอย่างนึกทึง่ เมษยาเป็ นสาวร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนผุดผาด ใบหน้ าจิ ้มลิ ้มปากนิดจมูกหน่อย มองคล้ าย ตุ๊กตากระเบื ้องสวยราคาแพงที่จบั มาเปลี่ยนรู ปลักษณ์ ใหม่ให้ ทนั สมัย แต่ยงั คงความมีระดับเอาไว้

ตรงข้ ามกับตัวเธอ นัฏฐ์ นรี มีรูปร่ างเล็ก สูงเพียงหนึ่งร้ อย ห้ าสิบแปดเซนติเมตร สวมแว่นกรอบด�ำขนาดใหญ่พรางใบหน้ าไป กว่าครึ่ ง ซ� ้ำยังมีนิสยั ไม่ใคร่ ชอบออกสังคมมากนัก ยามเจอใครก็ 12 ปองวุฒิ

มักประหม่าเอาง่ายๆ ท�ำให้ มองดูเงอะงะอย่างบอกไม่ถกู หากให้ นิยามก็คงต้ องบอกว่าเธอนัน้ ไม่ใช่กลุ่มคนที่จัดว่า ‘น่ามอง’ เลย สักนิด

‘ไม่จริ งสักหน่อย นิดแค่ขี ้อายต่างหาก’ เมษยาเคยแก้ ต่าง เอาไว้

‘ฉันเห็นด้ วย ยายนิดของเราหน้ าตาดีจะตาย แค่จบั มาเมก- โอเวอร์ แต่งองค์ทรงเครื่ องเข้ าหน่อย ขี ้คร้ านหนุ่มๆ เหลียวมองจน คอหัก’ คะนิ ้งเสริ ม

‘คอเคล็ดก็พอมัง้ ขืนมองแล้ วคอหัก คงได้ โสดตลอดชีวิต’ เธอท�ำหน้ าม่อย

แต่ถ้าเป็ นไปได้ ...เธอก็อยากให้ คนมองดังทีเ่ พือ่ นสนิทว่าสักหน เผื่อว่า...ใครคนนันจะหั ้ นมามองบ้ าง

“เฮลโหล สาวๆ รอนางเอกของงานอยูใ่ ช่ไหม โทษทีมาช้ าไป หน่อย มัวแต่ติดอยูข่ ้ างล่าง ธุระยุง่ น่ะ” เสียงโผงผางดังมาก่อนตัว

คะนิ ้งปราดเข้ ามาหาสองสาว ใช้ แขนอวบใหญ่โอบร่ างเล็ก กว่าทังสองรวบเข้ ้ ามาหาตัว คนถูกกอดรัดดิ ้นแต่พองามก็หลุดจาก เกาะกุมมาได้ เมษยานิ่วหน้ า เอ่ยเสียงเข้ ม

“ท�ำตัวเหมือนเด็กไปได้ คะนิ ้ง”

“แหม คุณเมษยา ตีหน้ าขรึ มเบอร์ นน ั ้ ระวังรอยย่นถามหา นะจ๊ ะ” อีกฝ่ ายหาได้ ใส่ใจ ฉี กยิม้ กว้ าง “มาช้ าหน่อยเดียวถึงกับ โกรธ เหงาหรื อไง”

“ฉันก็เพิ่งมาเหมือนกัน” นัฏฐ์ นรี เอ่ย “รู้ อย่างนี ้รอขึ ้นมางาน พร้ อมกันดีกว่า”

“ฉันมาถึงตังนานแล้ ้ วย่ะ” สาวประเภทสองร่ างใหญ่ท�ำหน้ า มีเลศนัย “บังเอิญติดธุระด่วนอยูแ่ ถวห้ องควบคุม ธุระส�ำคัญเสียด้ วย” อนันตนิวาส 13

“รอปอภอคนใหม่สนิ ะ” เมษยาหรี่ ตา

“ว้ าย! หน่ายคนรู้ ทัน” คะนิง้ แกล้ งค้ อน “แหม นานๆ เจอ ของดีให้ กระชุ่มกระชวยทังที ้ เรื่ องอะไรจะรี บขึ ้นมางาน น่าเบื่อจะ ตาย พวกเราไม่ใช่คนส�ำคัญของงานสักหน่อย อยู่หรื อไม่อยู่ก็มีค่า เท่ากัน”

ทัง้ สามท�ำงานอยู่แผนกวิจัยยา ดังที่นัฏฐ์ นรี เปรยแกมบ่น เอาไว้ งานเลี ้ยงนี ้ถึงได้ ชื่อว่าเป็ นงานประจ�ำปี ของบริ ษัท หากแท้ ที่จริ งแล้ วมีวตั ถุประสงค์อื่น แน่นอนคนส�ำคัญของงานย่อมไม่ใช่ พนักงานตัวเล็กๆ ที่เพิ่งเข้ าท�ำงานได้ ไม่ครบขวบปี อย่างพวกเธอ

“อุ๊ย ดูนั่นสิ ท่านประธานก� ำลังคุยกับท่านรั ฐมนตรี นิพนธ์ สงสัยว่าจะหาทางให้ อนุมตั ิโปรเจกต์ใหม่แน่เลย” เมษยาพยักพเยิด ไปทางชายวัยกลางคนในสูทภูมิฐานสองคนที่รายล้ อมด้ วยผู้ตดิ ตาม อีกจ�ำนวนหนึ่ง “ได้ ข่าวว่าฐานของท่านประธานก�ำลังง่อนแง่นอยู ่ นะ อาจจะต้ องการรักษาต�ำแหน่งเอาไว้ เลยรีบหาทางเจรจาให้ ตวั เอง มีผลงาน”

“ง่อนแง่น...หมายความว่ายังไงเหรอ” นัฏฐ์ นรี ถามด้ วยความ สงสัย

“ยายนิด มัวแต่ก้มหน้ าก้ มตาวิจยั ยาตัวใหม่อย่างเดียวเลย หรื อจ๊ ะ เขาลือกันให้ แซ่ดว่ายอดขายบริ ษัทเราช่วงหลังหดเอาๆ จน บอร์ ดบริ หารไม่ปลื ้ม เลยร�่ ำๆ กดดันให้ ทา่ นประธานดลชัยท�ำอะไร สักอย่างให้ กระเตื ้อง ไม่อย่างนันอาจจะเปลี ้ ย่ นผู้บริหารใหม่” คะนิ ้ง เป็ นฝ่ ายอธิบาย

“แล้ วจะเปลี่ยนเป็ นใครล่ะ” เธอสงสัย

“ก็...” เมษยาท�ำท่าลับลมคมใน “ดอกเตอร์ ธรานนท์ไง”

นัฏฐ์ นรี เลิกคิ ้วน้ อยๆ ด้ วยทังประหลาดใจและไม่ ้ อยากเชื่อ 14 ปองวุฒิ

ในคราวเดียว เพราะมันช่างไม่นา่ เป็ นไปได้ เอาเสียเลย

ดอกเตอร์ ธรานนท์เคยด�ำรงต�ำแหน่งประธานบริษทั ตังแต่ ้ สมัย เธอยังไม่เข้ ามาท�ำงานในบริ ษัท เรื่ องราวของอดีตผู้บริ หารเป็ นข่าว ใหญ่โตจนใครต่อใครต่างพากันหยิบมาพูดคุยกันได้ บอ่ ย ความจริ ง ในโลกภายนอกก็ไม่ถือว่าเป็ นเรื่ องใหญ่อะไรนักหนาหรอก ทว่าโลก ในบริษทั น่ะเล็กกว่ากันมาก หัวข้ อสนทนาจึงจ�ำกัดอยูไ่ ม่กอี่ ย่าง บาง เรื่ องจึงเวียนมาบ่อยจนเรี ยกได้ วา่ ซ� ้ำซาก ดังเช่นเรื่ องของดอกเตอร์ ธรานนท์

เขาคืออัจฉริ ยะอย่างแท้ จริ ง เรี ยนจบปริ ญญาเอกตังแต่ ้ อายุ ยี่สิบสอง เริ่ มต้ นตังธุ ้ รกิจตอนอายุยี่สิบห้ า เพียงแค่ปีเดียวก็น�ำพา บริ ษัทแอคทีฟ ฟาร์ มาซูติคอลให้ กลายเป็ นอันดับหนึ่งทางด้ านนี ้ ส�ำเร็ จโดยทิ ้งห่างคูแ่ ข่งไม่เห็นฝุ่ น และอีกเพียงปี ถัดมา บริ ษัทก็เข้ า สูต่ ลาดหุ้น

ทว่าความส�ำเร็ จย่อมต้ องมีอปุ สรรคเข้ ามาขวางกัน ้ ไม่มีใคร รู้ สาเหตุแน่ชดั ว่าเพราะเหตุใด บอร์ ดบริ หารจึงร่ วมมือกันผลักดัน ดอกเตอร์ ธรานนท์ ออกจากต�ำแหน่งประธาน และแต่งตัง้ ดลชัย ประธานคนปั จจุบันขึน้ ด�ำรงต�ำแหน่งแทน เรื่ องนี ท้ � ำให้ อัจฉริ ยะ หนุ่มคับแค้ นมากจนถึงกับก่นด่าออกสื่ออยู่ร่วมสัปดาห์ ก่อนค่อยๆ เลือนหายไปเมื่อมีขา่ วใหม่เข้ ามาแทนที่

ถ้ าหากตอนนี ้ประธานดลชัยท�ำผลงานไม่ถกู ใจบอร์ ดบริ หาร ก็ไม่แปลกที่เจ้ าตัวจะร้ อนใจ เกรงว่าจะถูกปลดออกดังที่ประธาน คนก่อนเคยถูกกระท�ำมาแล้ ว จึงดิ ้นรนหาหนทางรอดให้ ตวั เอง

“ไม่ว่าใครจะเป็ นประธานก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราหรอก ขอแค่ ไม่ยบุ บริ ษัทก็พอ” นัฏฐ์ นรี ยกั ไหล่

“จ้ ะ แม่คนมักน้ อย” เมษยาค้ อน “แต่ฉนั ก็อยากร่วมงานกับ อนันตนิวาส 15

ดอกเตอร์ ธรานนท์ดสู กั ครัง้ นะ เห็นว่าเขาเป็ นสายวิจยั ไม่ใช่สาย การตลาดอย่างคุณดลชัย น่าจะเข้ าใจแผนกเรามากกว่า เผื่อจะได้ งบเพิ่มมาท�ำห้ องพักพนักงานหรูๆ อย่างฝ่ ายการตลาดบ้ าง”

“อย่าหวังอะไรนักเลย เขาคงเห็นว่าพวกเราอยูไ่ ด้ ไม่ต้องท�ำ อะไรมาก” คะนิ ้งชักสีหน้ าไปทางประธานบริ ษัท

“แหม ทังที ้ ่แผนกเราเป็ นตัวท�ำเงินให้ บริ ษัทแท้ ๆ บริ ษัทยา ...ถ้ าไม่มียาขายแล้ วเซลส์จะท�ำงานอะไร จริ งไหม” เมษยาบ่นอุบ ดวงหน้ าตุ๊กตาหงิกคว�่ำ ทว่าเพียงครู่เดียว ก่อนจะเบิกตา ร้ องเบาๆ “อุ๊ย! นัน่ คุณวัต”

นัฏฐ์ นรี หนั มองตามสายตาเพื่อนโดยไม่ทนั ห้ ามตัวเอง หัวใจ เต้ นรัวตึกตักเมื่อเห็นชายหนุ่มสูงสมาร์ ตใบหน้ าคมเข้ มมาแต่ไกล หากที่ส�ำคัญคือเขาก�ำลังเดินตรงมาทางพวกเธอ

“คุยอะไรกันอยู่หรื อครั บ ขอพี่ร่วมวงด้ วยได้ ไหม” เขาเอ่ย ทันทีที่เดินมาถึงพร้ อมรอยยิ ้มกว้ าง

หญิงสาวหัวใจเต้ นแรงยิ่งกว่าเดิม เลือดสูบฉีดทัว่ ร่างจนร้ อน ผ่าวไปหมดทังตั ้ ว กริ่ งเกรงว่ามันอาจทรยศร่ างกายด้ วยการปรากฏ หลักฐานบนใบหน้ าเข้ าในอีกไม่ช้านี ้ ด้ วยไม่คาดคิดว่าจะได้ ใกล้ ชิด กับเขา

กฤตวัต...ผู้ชายคนที่เธออยากให้ หนั มามองสักครัง้

16 ปองวุฒิ

๒

นัฏฐ์ นรี ก้มหน้ างุดขณะคุยกับชายหนุ่มผู้มาใหม่ ผิดกับ เมษยาและคะนิ ้งที่ยิ ้มแย้ ม คุยจ้ อราวกับคนสนิทสนม แม้ อยูแ่ ผนก เดียวกันกับกฤตวัตก็จริ ง ทว่าแทบไม่คอ่ ยเห็นหน้ า ซ� ้ำเธอยังมีนิสยั ประหม่าง่าย จึงคุยกับเขานับครัง้ ได้

“งานเลี ้ยงใหญ่โตมากเลยนะคะคุณวัต ตอนเดินเข้ างานมา นะ มิ ้นถึงกับร้ องโอ้ โฮเลย ไม่นึกว่าท่านประธานจะลงทุนขนาดนี ้ อาหารเครื่ องดื่มงี ้ไม่อน ั ้ ลาภปากพนักงานจริ งๆ”

“คงเพราะเชิญท่านรัฐมนตรี มาน่ะครับ เลยต้ องจัดงานให้ ดี ไม่ให้ เสียชื่ อบริ ษัท” กฤตวัตตอบกลับ รอยยิม้ มี เสน่ห์ยังเกลื่อน ใบหน้ าตลอดเวลา “ก� ำลังจะถามว่าทานอะไรกันหรื อยัง แต่ฟัง จากน้ องมิ ้นแล้ ว ท่าจะเอ็นจอยนะครับ”

“แหม คุณวัตพูดอย่างกับมิ ้นเห็นแก่กนิ ” เมษยาหัวเราะคิกคัก “มาทังที ้ ต้องให้ ค้ มุ ค่ะ ไม่เหมือนยายนิดหรอก งุบๆ งิบๆ ไม่กล้ าไป โน่นมานี่ เขินน่ะค่ะ”

“ไม่เห็นต้ องเขินเลยครับ คนกันเองทังนั ้ น” ้ ชายหนุม่ ว่า อนันตนิวาส 17

นัฏฐ์ นรี เงยหน้ าขึ ้นสบตาเขาแวบเดียว ก่อนเบนหลบไปด้ วย ความประหม่า เขาก็ พูด ได้ สิ ในเมื่ อ ไม่ใ ช่คนประเภทเข้ าสัง คม ล�ำบากอย่างเธอสักหน่อย หน�ำซ� ้ำยังเป็ นดาวเด่นของแผนกอีกด้ วย ถ้ าหากหัวหน้ าจะเกรงใจใคร ก็คงเป็ นกฤตวัตนี่ละ ด้ วยผลงานดี... บุคลิกเด่น...เขาจึงเหนือกว่าใครในทุกด้ าน จนคนทะเยอทะยาน ขนาดไหนก็ไม่กล้ าเทียบ

“คุณวัตมาคุยด้ วยก็ดเี หมือนกันนะคะ ยายนิดจะได้ หายเขิน” คะนิ ้งเอ่ยหวังเปิ ดทางให้ เพื่อน แถมยังลอบขยิบตาให้ อีกด้ วย ไม่ เฉลียวใจเลยว่าเพื่อนสนิทก�ำลังแช่งชักอยูใ่ นใจ

หายเขินอะไรกัน...เธอยิ่งท�ำตัวไม่ถกู เสียไม่วา่

“น้ องนิดเงียบจังเลยนะครับ หรื อว่ากลัวพี่” กฤตวัตเย้ าอย่าง สนิทสนม ชายหนุม่ เป็ นคนง่ายๆ สบายๆ เช่นนี ้เอง เขาให้ ความเป็ น กันเองกับทุกคนอย่างง่ายดาย จึงมีคนรักมากมายพอๆ กับคนชัง เพราะอิจฉาความเด่นของเขา ซึง่ เจ้ าตัวไม่เคยใส่ใจ “ความจริ งเรา ก็ร้ ู จักกันมาตังนานแล้ ้ ว น้ องนิดก็รุ่ นน้ องคณะ เคยเจอกันบ่อยๆ นี่นา น่าจะรู้วา่ พี่ไม่กดั หรอก”

ยิ่งถูกเย้ า หญิงสาวก็ยิ่งตกประหม่า ใบหน้ าแดงซ่านจนต้ อง ก้ มหน้ างุดกว่าเดิม ชายหนุม่ เห็นเข้ าก็ท�ำหน้ าเหลอ หัวเราะเบาๆ

“อ้ าวแล้ วกัน พี่เลยท�ำให้ น้องนิดตกใจซะอย่างนัน” ้

“ปะ...เปล่าค่ะ นิดไม่ได้ เป็ นอะไร” เธอตอบเสียงเบา แต่ก็ ยังหลบตาเขาอยูด่ ี

“ดีแล้ วครับ พี่จะได้ สบายใจ เราพี่น้องกัน มีอะไรปรึกษากัน ได้ ตลอดนะ”

ค�ำว่า ‘พี่น้อง’ แสลงลึก เขาคิดกับทุกคนเช่นนี ้ หากใคร อยากคิดเกินเลยมากกว่านันก็ ้ คงไม่มีสทิ ธิ์เป็ นไปได้ แล้ วเธอยังหวัง 18 ปองวุฒิ

ลมๆ แล้ งๆ ไปเพื่ออะไร

นัฏฐ์ นรี แอบหลงรักกฤตวัตมาตังแต่ ้ สมัยเรี ยนมหาวิทยาลัย เขาเป็ นรุ่นพีแ่ สนป็ อปปูลาร์ ส่วนเธอก็แค่รุ่นน้ องเงียบๆ ติม๋ ๆ กระนัน ้ เขายังอุตส่าห์จดจ�ำเธอได้ ตอนเข้ างานใหม่ๆ พอเห็นหน้ าเข้ า เขา ก็ทกั

‘อ้ าว น้ อง...นิดใช่ไหมครั บ มาท�ำงานที่เดียวกันเหรอเนี่ย สงสัยต้ องพาไปฉลองหน่อยแล้ ว’

ความเป็ นมิตรที่ชายหนุ่มหยิบยื่นให้ ท�ำเอาใจพองโต ก่อน เหี่ยวแฟบลงไปในชัว่ เวลาไม่นาน เหตุเพราะ...

“รอแพรนานไหมคะ วัต” เสียงหวานรื่ นเอ่ยแทรก พร้ อมการ ปรากฏตัวของสาวสวยชวนตะลึง

หล่อนสวมชุดราตรี สัน้ สีเขี ยวมรกตปั กเลื่อมระยับสะท้ อน แสงไฟวาววาม ด้ านหน้ าคว้ านลึกมองเห็นเนินเนื ้อร� ำไร ส่วนด้ าน หลังแทบเปิ ดเปลือยถึงช่วงเอวคอด ส่งให้ เจ้ าตัวน่ามองจนยากจะ หาสาวๆ ในงานเทียบเทียม นัฏฐ์ นรี เผลอก้ มมองชุดกระโปรงผ้ า ลูกไม้ สีขาวปิ ดคอของตัวเองอย่างน้ อยเนื ้อต�่ำใจ

“ไม่นานหรอกครับ ก�ำลังคุยกับน้ องๆ ในแผนกสนุกอยู่เลย” กฤตวัตตอบผู้มาใหม่ ซึง่ วางมือบนไหล่เขาในลักษณะแสดงความ เป็ นเจ้ าของ

“แพรขอคุยด้ วยคนได้ ไหมคะ หรื อว่าเราจะไปทักทายท่าน ประธานกันดี เห็นท่านบ่นถึงคุณตังแต่ ้ งานยังไม่เริ่ มแล้ ว”

“งัน้ เราไม่ควรให้ ผ้ ูใหญ่รอ” ชายหนุ่มตัดสินใจ หันมาทาง สองสาวกับอีกหนึง่ สาวในร่างชาย “ขอตัวก่อนนะครับ น้ องนิด น้ อง มิ ้น น้ องคะนิ ้ง แล้ วค่อยคุยกันใหม่”

กฤตวัตเดินตรงไปทางดลชัย โดยมีสาวสวยควงแขนไปอย่าง อนันตนิวาส 19

สนิทสนม ด้ วยท่วงท่าสง่างามสมกันทังชายและหญิ ้ ง จนคนมอง ตามถึงกับถอนหายใจเบาๆ

“แหม ถึงกับถอนใจเลยเหรอ อกหักนิดๆ หน่อยๆ แค่เนีย้ ” คะนิ ้งเย้ า

“บ้ า!” เธอตีแขนเพือ่ น หน้ าแดงก�ำ่ “ฉันไม่ได้ อกหักสักหน่อย”

“เห็นเขาควงกับคู่หมัน้ อกไม่หกั ก็แข็งเกินทนแล้ วละ เป็ น ฉันนะ เลิกชอบตังแต่ ้ เขาประกาศหมันแล้ ้ ว” เพื่อนว่า หากเมื่อเห็น สีหน้ าเผือดสีของนัฏฐ์ นรี ก็รีบแก้ “ขอโทษ ฉันไม่นา่ พูดให้ นิดเสียใจ เลย”

“ไม่เป็ นไร” หญิงสาวส่ายศีรษะ “เธอพูดถูก ฉันไม่น่าชอบ เขาแต่แรกแล้ ว ไม่เหมาะกันเลยสักนิดเดียว”

“แต่ฉันว่านิดเหมาะกับคุณวัตมากกว่ายายคุณแพรพิไลคน สวยเสียอีกนะ คนอะไรก็ไม่ร้ ู ทงนิ ั ้ ่งทังหยิ ้ ่ง เวลาคุยกับพวกเราๆ ก็ ปรายตามองอย่างกับเราอยู่ระดับล่างกว่าอย่างนันแหละ ้ เห็นเมื่อ กีไ้ หม จะทักทายพวกเราสักนิดก็ไม่มี ทังที ้ ่ยืนหัวโด่อยู่นี่ตงหลาย ั้ คน ต่างกับคุณวัต...เขาออกจะติดดิน” เมษยาเอ่ยฉุนๆ สาวหน้ า ตุ๊กตาเคืองคนยาก ถึงขัน้ โกรธแทบไม่มี แต่ก็ใช่ว่าจะชอบใจกับ พฤติกรรมของ ‘คนข้ างกาย’ ชายหนุม่ นัก

“อย่ า พู ด เลย” เธอตัด บท เพราะไม่ ว่ า เพื่ อ นทัง้ สองจะ พยายามปลอบโยนแค่ไหน หากไม่ได้ เปลี่ยนความจริ งที่วา่ กฤตวัต มีคนรักแล้ ว ซ� ้ำยังเป็ นคู่หมันคู ้ ่หมาย ในไม่ช้าก็คงแต่งงานกัน ถึง ตอนนันไม่ ้ ว่าต้ องใช้ ความพยายามแค่ไหนเธอก็ต้องตัดใจจากเขา จนได้

เขาเป็ นได้ แค่เพียงชายในฝั นเท่านัน้ ....ฝั นดีแสนสวยงามที่ ไม่มีโอกาสกลายเป็ นจริ ง 20 ปองวุฒิ

ยังไม่ ทนั ที่กฤตวัตและแพรพิไลจะเดินไปทักทายประธาน บริ ษัทดังตังใจ ้ ก็ถกู ชายวัยกลางคนร่างท้ วมดึงตัวไว้ ก่อน

“วัต แวะคุยกันก่อนสิ” ฝ่ ายนันเอ่ ้ ย

“แต่เราสองคนก�ำลังจะไปหาท่านประธานนะคะ คุณเมธี ” แพรพิไลค้ าน ทว่าอีกฝ่ ายโบกมือ

“เขาก�ำลังคุยกับท่านรัฐมนตรี อยู่ไม่เห็นรึ เข้ าไปก็ขดั จังหวะ ผู้ใหญ่เปล่าๆ”

“นัน่ สิครับ แพร” กฤตวัตเห็นด้ วย

“ดื่มฆ่าเวลากันสักแก้ วก่อนดีกว่า ผมก� ำลังคุยกับคุณชัย- วัฒน์เรื่ องคนเก่งของแผนกเราอยูพ่ อดี จะได้ แนะน�ำตัวกันไว้ วัต นี่ คุณชัยวัฒน์กรรมการบริ หารบริ ษัทของเรา”

“สวัสดีครับ” ชายหนุม่ ยกมือไหว้

“เนี่ยเหรอพนักงานดีเด่นที่คณ ุ เมธีคยุ ไว้ เยอะ หน้ าตาท่าทาง หน่วยก้ านดีเชียวครับ” ชัยวัฒน์เอ่ยอย่างชื่นชม “ความจริ งบริ ษัท เรามีพนักงานเก่งๆ อยูต่ งแยะ ั้ คุณดลชัยน่าจะหันมาใส่ใจบ้ าง เอา แต่ให้ ความส�ำคัญกับแผนกการตลาดอย่างเดียว แผนกอืน่ ๆ ไม่พอใจ ขึ ้นมา เป็ นได้ ร้อนกันทังบริ ้ ษัท”

“ไอ้ แผนกผมก็ไม่เท่าไรหรอกครับ คุณชัยวัฒน์” เมธีพดู แบ่ง รั บแบ่งสู้ ไม่กล้ าแสดงออกมากมายนัก “อันที่ จริ งนโยบายของ ท่านประธานก็สร้ างก�ำไรให้ บริ ษัทไม่น้อย”

“ก�ำไร...หดลงละสิไม่วา่ ” กรรมการบริ ษัทแค่นเสียง “ตอนนี ้ ผู้ถื อ หุ้น หลายคนเริ่ ม คิ ด กัน แล้ ว ว่า ที่ บ ริ ษั ท ยัง รุ่ ง อยู่ไ ด้ เ พราะกิ น บุญเก่า พอบุญหมดเมื่อไร คราวนี ้ละล�ำบากกันหมด ว่ากันตาม ตรงไม่ต้องรอให้ ขาดทุนหรอก ล�ำพังแค่ข่าวลือกันไปมากๆ หุ้นก็ ตกกราวรูดแล้ ว” อนันตนิวาส 21

“แพรว่าประธานดลชัยคงหาทางแก้ ไขไว้ แล้ วละค่ะ” แพร- พิไลพูดพลางยิ ้มน้ อยๆ

“แน่ละ คงกลัวเก้ าอี ้โดนสุมไฟจนร้ อน” ชัยวัฒน์บ้ ยุ ใบ้ ไปทาง คนที่ถกู พูดถึง ซึง่ ก�ำลังคุยกับรัฐมนตรี ว่าการกระทรวงสาธารณสุข “บางทีพวกผมก็อดคิดไม่ได้ ว่า...ถ้ าหากดอกเตอร์ ธรานนท์ยงั เป็ น ประธานอยู ่ บริษัทจะเจริญกว่านี ้หรื อเปล่า” เขาร� ำพึงอ้ างถึงผู้กอ่ ตัง ้ บริ ษัทขึ ้นมา

เงียบไปครู่ คล้ ายไม่มีใครท�ำตัวถูก กระทัง่ คนเปิ ดประเด็นยัง หัวเราะแก้ เก้ อในล�ำคอ พลางว่า

“ผมมันก็พูดไร้ สาระ อย่าใส่ใจเลย ขอโทษด้ วยนะหนูแพร ฟั งแล้ วอาจสะกิดใจ”

“ไม่หรอกค่ะ” แพรพิไลยังคงยิม้ ในหน้ า ต่อให้ ขัดเคืองใจ หญิงสาวก็ไม่ได้ แสดงมันออกมา “เรื่ องของคุณลุงน่ะเป็ นเรื่ องเก่า เมื่อนานมาแล้ ว ก่อนแพรเข้ าท�ำงานเสียอีก และถ้ าคุณลุงจะโกรธ ใคร เห็นทีจะโกรธแพรนี่แหละค่ะที่เลือกมาท�ำงานในบริ ษัทนี ้”

“แล้ วหนูได้ เจอ...เอ่อ...ดอกเตอร์ บ้างไหม”

“ไม่เจอเลยค่ะ” หล่อนสัน่ ศีรษะ “คุณลุงท่านเก็บตัวอยู่ต่าง จังหวัดเป็ นส่วนใหญ่ ไม่คอ่ ยยอมเจอใครแม้ แต่วนั รวมญาติ”

ชัยวัฒน์ ไม่ถามอะไรต่อ เนื่องด้ วยบุคลิกนิ่งเรี ยบของแพร- พิไลท�ำเอาไม่กล้ าซักไซ้ แม้ อีกฝ่ ายจะอายุออ่ นกว่าเกือบรอบก็ตาม เมธีเห็นดังนันจึ ้ งเป็ นฝ่ ายเปลี่ยนเรื่ อง

“นัน่ ท่านประธานก�ำลังจะแถลงวิสยั ทัศน์แล้ วนี่ครับ เราเดิน ไปด้ านหน้ ากันดีกว่า”

“ตามสบายเถอะครับคุณเมธี ผมขอตัวดีกว่า” ชัยวัฒน์ว่า แล้ วปลีกตัวไปอีกทาง 22 ปองวุฒิ

“คุณไม่สบายใจหรื อเปล่า” กฤตวัตถามคูห่ มันอย่ ้ างเป็ นห่วง

“อย่าคิดว่าแพรบอบบางอย่างนัน้ สิคะ” แพรพิไลยิม้ ตอบ “แค่มีคนพูดถึงคุณลุงนิดหน่อย แพรไม่สะเทือนใจอะไรหรอก”

ชายหนุม่ โอบไหล่คหู่ มันเอาไว้ ้ หลวมๆ ภาพทีแ่ สดงออกเหมือน คนรักใคร่ลกึ ซึ ้ง พอให้ คนแอบมองเช่นนัฏฐ์ นรี วบู โหวงในอกไม่น้อย

ประธานดลชัยเดินขึน้ ไปยืนหน้ าโพเดียมด้ วยท่ าทาง มาดมัน่ กวาดตามองผู้ร่วมงานเลี ้ยงด้ วยใบหน้ าฉาบรอยยิ ้ม ก่อน เอ่ยเสียงดังฟั งชัด

“ขอบคุณทุกท่านที่ให้ เกี ยรติมาร่ วมงานเลีย้ งประจ�ำปี ของ บริ ษั ท แอคที ฟ ฟาร์ ม าซูติ ค อลในคื น นี น้ ะครั บ ผมรู้ สึก ยิ น ดี เป็ น อย่างมากที่ได้ เห็นผู้มีส่วนร่ วมในความส�ำเร็ จของบริ ษัททังหมดมา ้ รวมอยูใ่ นสถานที่แห่งเดียวกัน ทุกท่านคือส่วนส�ำคัญส�ำหรับบริ ษัท ครับ”

เสียงปรบมือดังสนัน่ ยากจะบอกว่าเป็ นเพียงการแสดงออก ตามมารยาท หรื อแฝงความจริ งใจสักเท่าใด หากก็ท�ำให้ ผ้ ูด�ำรง ต�ำแหน่งสูงสุดของบริ ษัทพึงพอใจ

“บริ ษัทของเราถือเป็ นที่หนึง่ ด้ านการผลิตและคิดค้ นยารักษา โรคในประเทศไทยและอาเซียนมาโดยตลอด และในอีกไม่นานนี ้ ผมยินดีจะประกาศให้ ทุกท่านทราบว่าบริ ษัทเราตังเป ้ ้ าหมายเพื่อ เข้ าสูร่ ะดับโลก โดยการสนับสนุนจากท่านรัฐมนตรี นิพนธ์ครับ”

ผู้ร่วมงานพากันปรบมืออีกรอบ เสียงดังไม่ตา่ งจากคราวก่อน หน้ า ขณะท่านรัฐมนตรี ยิ ้มกว้ างรับค�ำสรรเสริ ญ

“ขนาดยอดขายในบ้ านยังปาดเหงื่อ นี่คิดการณ์ไกลไปเมือง นอกเลยเชี ยว” เมษยากระซิบ “สงสัยประธานดลชัยคงคิดแผน อนันตนิวาส 23

ไม่ออกแล้ วละมังเนี ้ ่ย เราสามคนจะต้ องเตรี ยมหางานใหม่ไหม”

“นักธุรกิจก็คงมีวิสยั ทัศน์ละ” นัฏฐ์ นรี ตอบแกนๆ ไม่อยาก แสดงความคิดเห็นทังทางดี ้ ใจหรื อตื่นตูมเกินเหตุ

สายตาเหลือบมองไปเห็นกฤตวัตยืนคุยกับแพรพิไล หญิงสาว รี บหันหน้ าหนีภาพแสลงใจ ทัง้ ที่บอกตัวเองเสมอว่าไม่มีสิทธิ์ คิด อะไรเกินเลยกับชายหนุม่ ทว่าเมื่อส่งหัวใจยื่นให้ เขาไปแล้ วก็ยากจะ ถอนคืน แม้ ว่าเจ้ าตัวจะไม่เคยเห็นเลยก็ตามตลอดหลายปี ที่ผ่าน มา ท�ำให้ เธอโหวงไหวในอกทุกครัง้ ที่เห็นเขาเอาใจใส่ดแู ลคูห่ มัน้

ไม่นานนักเธอก็พมึ พ�ำขอตัวไปเข้ าห้ องน� ้ำ หากเหตุผลแท้ จริง คือออกไปนอกงานหลบหนีความวุ่นวาย...และภาพบาดตาบาดใจ ไม่นกึ เลยว่าจะบังเอิญเจอกับกฤตวัตเข้ าที่นอกห้ องจัดงาน

“อ้ าว น้ องนิด ออกมาสูดอากาศเหมือนกันหรื อครับ” เขา เอ่ยทักก่อน

หญิงสาววางหน้ าไม่ถกู กลัวเสียมารยาท และไม่ทนั ตังตั ้ วไป พร้ อมกัน เลยตอบไปเสียงแผ่วว่า

“เอ่อ ค่ะ”

“ในงานอึด อัด ไปหน่ อ ย คงเพราะคนเยอะ แต่ค วามจริ ง ตรงนี ้ก็ไม่ตา่ งกันนัก” เขาหัวเราะในล�ำคอ “อากาศในอาคารก็ระบบ เดียวกันทังนั ้ น ้ เราลงไปชันล่ ้ างกันเถอะ ออกไปข้ างนอกสักหน่อย น่าจะดี”

กฤตวัตไม่รอค�ำตอบ เขาเดินน�ำอย่างมัน่ ใจไปทางลิฟต์โดยสาร ท�ำให้ นฏั ฐ์ นรี ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินตามเขาไป

ระหว่างอยูใ่ นลิฟต์ด้วยกัน เธอคันปากอยากถามเขาว่าคูห่ มัน ้ คนสวยอยู่ที่ไหน ทังที ้ ่ก่อนหน้ าในงานทังสองตั ้ วติดกันแทบตลอด มีชว่ งเวลาห่างกันน้ อยมาก จนท�ำให้ คนหวังลมๆ แล้ งๆ ทีย่ นื อยูต่ รงนี ้ 24 ปองวุฒิ

ต้ องเป็ นฝ่ ายปลีกตัวหนีภาพนัน้ ทว่าตอนนีเ้ ธอกลับได้ เป็ นคนอยู ่ ข้ างๆ เขาแทน โดยปราศจากเงาของแพรพิไล

อย่างกับฝั น...จนไม่อยากตื่น แม้ ร้ ู ว่าเป็ นเวลาเพียงชัว่ คราว ก็ตาม

“ท�ำงานในบริ ษัทมาเกือบปี แล้ ว น้ องนิดคงชินมากขึ ้นแล้ ว ใช่ไหมครับ” เขาชวนคุย

“ค่ะ เพื่อนร่วมงานดีทกุ คน” เธอตอบไปตามสูตร

“เสียดายทีพ่ ไี่ ม่คอ่ ยมีเวลาเท่าไร เลยยังไม่ได้ ทำ� ตามสัญญา”

“สัญญา” เธอถามกลับด้ วยหัวใจเต้ นแรง จะใช่สญ ั ญาเดียว กับที่เธอก�ำลังนึกถึงหรื อเปล่าหนอ

“ครับ พี่เคยบอกว่าจะพาน้ องนิดไปฉลองงานใหม่ไง แต่ไม่ เคยว่างได้ เจอกันเลย”

หัวใจที่ก�ำลังพองโตแทบหลุดจากอก เขายังจ�ำได้ ! แค่ค�ำพูด ประโยคสันๆ ้ ซึง่ ผ่านมาหลายเดือนแล้ ว ทว่าเขายังคงจดจ�ำ เพียง เท่านี ้ก็ท�ำให้ นฏั ฐ์ นรี ปลื ้มปี ติอย่างบอกไม่ถกู

“มะ...ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ คุณวัต นิดไม่อยากรบกวน”

“คุณเคินอะไรกัน ฟั งแล้ วห่างเหินเหมือนไม่ใช่รุ่ นพี่รุ่ นน้ อง” เขาแกล้ งท�ำหน้ าขึงดุ หากพอเห็นคนถูกแกล้ งเบิกตาอย่างตกใจ ชายหนุ่มก็หัวเราะ “เรี ยกพี่จะดีกว่านะ ฟั งดูสนิทกว่ามาก พี่ยัง เรี ยกน้ องนิดว่าน้ องเลย”

นัฏฐ์ นรี ไม่กล้ าแย้ งเขาว่าทังสองไม่ ้ ได้ สนิทกันมากนัก แล้ ว เธอจะกล้ าถือวิสาสะเรี ยกเขาเช่นนันได้ ้ ยงั ไงกัน

“คุณ...เอ่อ พีว่ ตั ” เธอพูดไม่ชนิ ปาก “นิดพูดจริงๆ นะคะ เรื่อง เลี ้ยงฉลองคงไม่ต้องหรอกค่ะ นิดจะท�ำงานได้ ตลอดรอดฝั่ งหรือเปล่า ก็ยงั ไม่ร้ ูเลย” อนันตนิวาส 25

“ท�ำไม มีปัญหาอะไรหรื อ ไหนบอกว่าดีไง ถ้ าหากน้ องนิด ไม่สบายใจเรื่ องไหน ปรึกษาพี่ได้ ตลอด อย่างน้ อยๆ พี่ก็ถือเป็ นคน เก่า ถ้ ามีเรื่ องไม่เหลือบ่ากว่าแรง พี่ก็พอช่วยได้ ”

“เปล่าค่ะ ไม่ใช่เรื่ องใหญ่” เธอรี บส่ายศีรษะ “แค่...นิดไม่ร้ ูวา่ ตัวเองจะท�ำผลงานอะไรให้ บริ ษัทได้ สกั แค่ไหน”

“โธ่! เรื่ องแค่นี ้เอง” เขาว่า “การท�ำงานก็อย่างนี ้แหละครับ ใช่วา่ ทุกคนจะมีโอกาสสร้ างผลงานตังแต่ ้ เริ่ มแรก ต้ องค่อยๆ ฝึ กฝน เก็บประสบการณ์ มองหาโอกาสกันทังนั ้ น ้ น้ องนิดอย่าเพิ่งรี บร้ อน สิครับ เก่งๆ อย่างน้ องนิด อีกไม่นานคงได้ รับมอบหมายงานใหญ่ พี่ได้ ยินหัวหน้ าพูดชมอยูบ่ อ่ ยๆ เลยนะ”

“จริ งหรื อคะ” นัฏฐ์ นรี เบิกตาอย่างตื่นเต้ น ลืมความประหม่า ไปชัว่ ขณะ “แบบนี ้นิดจะมีสทิ ธิ์ได้ วิจยั ยาเหมือนกับพี่วตั ใช่ไหมคะ”

“แน่นอนสิครับ หัวหน้ าต้ องการคนเก่งมาร่ วมทีมเสมอ ถึง ยังไงบริ ษัทเราก็ต้องให้ ความส�ำคัญกับแผนกวิจยั เป็ นอันดับหนึ่ง” เขายกริ มฝี ปากเป็ นรอยยิ ้มอ่อนบาง

นัฏฐ์ นรี นึกถึงค�ำค่อนขอดของเมษยาว่าประธานคนปั จจุบนั ใส่ใจแต่แผนกการตลาดจนละเลยแผนกวิจยั ซึ่งเป็ นเส้ นเลือดหลัก สายหนึ่งของแอคทีฟ ฟาร์ มาซูติคอล เธอเองเอาแต่ท�ำงานไม่ค่อย ติดตามความเป็ นไปด้ านนโยบายของฝ่ ายบริหารบริษัทเท่าไรนัก จึง ไม่อาจบอกได้ วา่ เป็ นจริ งสักแค่ไหน

“นิดได้ ยนิ ข่าวว่าอาจมีการเปลีย่ นแปลงทางฝ่ ายบริ หาร” เธอ เอ่ย

“หรือครับ” กฤตวัตเลิกคิ ้ว “ไม่นกึ ว่าข่าวลือจะกระจายไปไกล ความจริ งผู้ถือหุ้นบางคนก็เริ่ มพูดคุยกันเองแล้ ว แต่ก็เป็ นแค่ค�ำพูด นัน่ แหละน้ องนิด ในทางปฏิบตั อิ าจไม่มีอะไรเลยก็เป็ นได้ ” 26 ปองวุฒิ

“นิดเองก็ไม่ได้ สนใจนักหรอกค่ะ”

“ไม่ว่าผู้บริ หารจะเปลี่ยนฝ่ ายหรื อเปล่า ยังไงแผนกวิจยั ของ เราก็คงได้ รับผลกระทบน้ อยทีส่ ดุ น้ องนิดไม่ต้องห่วงไปนะ”ชายหนุม่ สรุ ปด้ วยน� ้ำเสียงนุ่มนวล “ข่าวลือก็ยงั เป็ นข่าวลืออยู่วนั ยังค�่ำ ไหน จะพวกที่ลือกันว่าดอกเตอร์ ธรานนท์จะกลับมาบริ หารนัน่ อีก แพร บอกพี่วา่ ลุงของเธอไม่แสดงความเคลือ่ นไหวอะไรเลยขนาดงานแต่ง หลานสาวยังไม่ตอบรับว่าจะมาหรื อเปล่าด้ วยซ� ้ำ”

หญิ งสาวชะงักค้ าง หันขวับมองหน้ าเขาทันที ไม่ได้ สนใจ เรื่ องของดอกเตอร์ ธรานนท์ ที่แทงใจคือเนือ้ หาท่อนท้ ายต่างหาก กฤตวัตเพิ่งรู้ ตัวว่าหลุดปากพูดออกมา จึงยกมือขึน้ ลูบท้ ายทอย หัวเราะเก้ อๆ ก่อนขยายความ

“พี่กับแพรวางแผนว่าจะแต่งงานกันปลายปี นี ้ คุณแม่แพร ก็ได้ ฤกษ์ มาเรี ยบร้ อยแล้ ว แต่ยังไม่ได้ บอกใครในบริ ษัทเลย เขา อยากให้ เซอร์ ไพรส์นะ่ น้ องนิดเป็ นคนแรกที่ร้ ู”

นัฏฐ์ นรี ไม่แน่ใจว่าเธออยากได้ รับสิทธิพิเศษเช่นนี ้หรื อเปล่า ได้ รับรู้ ว่าคนที่ตนแอบหลงรักก�ำลังจะแต่งงานกับหญิงอื่นก่อนใคร มันเจ็บปวดกว่ารู้ เป็ นข่าวผ่านปากคนอื่นเสียอีก ท�ำเอาเธอใจสัน่ โหวงเหวงไปหมดแม้ พยายามสะกดอารมณ์แค่ไหนก็ตาม

ทว่าเธอไม่มีทางโวยวาย อาละวาดใส่เขาฐานท�ำร้ ายจิตใจ เธอได้ ทังหมดที ้ ่ท�ำก็เพียงแค่ฝืนยิ ้ม

“ยินดีด้วยนะคะพี่วตั ”

ค�ำพูดนันช่ ้ างมีรสชาติฝืดเฝื่ อน กระด้ างเสียจนไม่อยากสัมผัส ไม่ตา่ งจากความรู้สกึ ของคนพูดเลยแม้ แต่น้อย

อนันตนิวาส 27

๓

หญิงสาวก้ าวเท้ าไปตามทางเดินแคบๆ ซึ่งน�ำสู่ห้องวิจยั ของบริ ษัทด้ วยความหนักอึ ้ง หน่วงในอกราวกับผูกหินไว้ กองใหญ่ ...มากเกินกว่าทีร่ ่างบางจะรับไหว กระนันเท้ ้ าก็ยงั มีแรงก้ าวไปเรื่อยๆ เหมือนไร้ อารมณ์ แยกจากความรู้สกึ อื่นของร่างกายอย่างสิ ้นเชิง

พอมาหยุดหน้ าห้ องแผนกวิจยั นัฏฐ์ นรีถงึ เพิง่ รู้ตวั ว่าเธอมาทีน่ ี่ ท�ำไมกัน

อยากลาออก...ไม่หรอก...เธอไม่คิดสันขนาดนั ้ น้ สาเหตุที่ เข้ าท�ำงานในบริ ษัทหาใช่เพราะกฤตวัต เธออยากเป็ นส่วนหนึ่งใน การช่วยเหลือชีวิตมนุษย์จากโรคภัยร้ ายแรงต่างหาก ต่อให้ ไม่มีเขา อยู ่ เธอก็ยงั อยากท�ำงานในบริ ษัทยาชันน� ้ ำแห่งนี ้อยูด่ ี

ทว่าความรู้สกึ บาดใจส่งให้ ต้องหาทางออกห่างจากชายหนุม่ ให้ มากที่สดุ หนีมายังจุดที่ไม่ต้องพบเจอใคร อย่างน้ อยก็เพื่อให้ ใจ สบายขึ ้นบ้ าง

น� ำ้ ตารื น้ โดยไม่ร้ ู ตัว ร้ อนผ่าวที่ปลายตาอย่างไม่อาจห้ าม ปล่อยให้ มนั ร่วงเผาะ จากนันค่ ้ อยซับออกทีเดียว 28 ปองวุฒิ

พอสงบใจได้ บ้างแล้ ว นัฏฐ์ นรี ก็หนั หลังกลับ มุง่ ตรงไปที่งาน เลี ้ยง เพื่อไม่ให้ เมษยากับคะนิง้ สงสัยว่าหายไปไหนเสียนาน ไม่ เช่นนันคาดได้ ้ เลยว่าต้ องถูกซักไซ้ ไม่หยุดจนกว่าจะได้ ค�ำตอบอย่าง แน่นอน ซึง่ เธอไม่อยากบอกใครในเวลานี ้

ภาวะตังสติ ้ ได้ ส่งผลให้ เธอเพิ่งสังเกตว่าบรรยากาศรอบตัว ออกจะวังเวงไม่น้อย แม้ ปกติจะท�ำงานอยู่แถวนี ้เป็ นประจ�ำ แต่ใน จังหวะที่ทกุ คนไปรวมตัวกันอยูใ่ นงานเลี ้ยง จุดนี ้ก็ไม่ตา่ งจากป่ าช้ า ดีๆ นี่เอง ชวนให้ คดิ ถึงพวกหนังเขย่าขวัญทังหลายที ้ ่เคยผ่านตา

เธอนึกได้ ว่าช่วงหลังเคยได้ ยินข่าวคนหายสาบสูญไปบ่อย ครัง้ ทังคนที ้ ่ท�ำงานอยู่ในบริ ษัทนี ้รวมไปถึงคนนอก แผนกเดียวกับ เธอก็ยงั มีกรณีเช่นนี ้เกิดขึ ้นเลย วันหนึง่ มาท�ำงานตามปกติ รู้ตวั อีกที ก็ไม่เหลือร่องรอย คะนิ ้งยังเคยออกความคิดเห็นท�ำนองว่าสงสัยจะ โดนผีลกั ซ่อน

จากความคิดหนึ่งสานต่อไปอีกอย่าง โยนผสมกับจินตนา- การก็ยิ่งขยายความหวาดกลัวให้ มากขึ ้นทุกที

ไม่เอาแล้ ว ขืนอยู่คนเดียวแบบนีค้ งไม่เข้ าท่าแน่ รี บไปให้ พ้ นจากจุดนี ้ดีกว่า กลับไปหาแสงสีและความคึกคักใหม่อีกครัง้

ทว่าระหว่างเดินออกจากลิฟต์โดยสาร หญิ งสาวก็เห็นเงา ใครบางคนลับล่ออยูใ่ นมุมมืด...

ลิฟต์ตวั ทีเ่ ธอใช้ นนซ่ ั ้ อนอยูใ่ นทางเดินแคบๆ เอาไว้ ใช้ กนั ภายใน ระหว่างพนักงานแค่แผนกที่ตงอยู ั ้ ่ทางส่วนด้ านนัน้ เมื่อพนักงาน ส่วนใหญ่รวมตัวกันในห้ องจัดเลี ้ยง บริ เวณนี ้จึงร้ างไร้ ผ้ คู น

ใครคนนันมองดู ้ แปลกอย่างที่สดุ ไม่ใช่เพียงผิดที่ผิดทางเท่า นัน ้ การแต่งตัวนัน่ ละ...ถือว่า ‘ประหลาด’ นัก

ร่างสูงปานกลางอยูใ่ นชุดหมีสขี าวคลุมทังตั ้ วเหมือนชุดปฏิบตั ิ อนันตนิวาส 29

การปลอดเชื ้อที่พวกเธอใช้ กนั ในห้ องวิจยั ซึ่งเห็นกันจนชินตา ทว่า เมื่อมาอยู่ตามทางเดินจึงถือว่าแปลกประหลาด เพราะไม่มีใครใส่ มันออกมาจากห้ องเด็ดขาด ยิ่งในเวลาเช่นนี ้ นัฏฐ์ นรี ขมวดคิ ้วมุ่น สัญชาตญาณชวนให้ สงสัยเต็มเปี่ ยม ดังนันเมื ้ ่อเห็นท่าว่าคนนันจะ ้ เดินกลับมาทางที่เธอยืนอยู่ หญิงสาวรี บหาที่แอบทันที รอจนฝ่ าย นันพ้ ้ นไปแล้ วถึงค่อยออกมา

นักวิจยั สาวมองส�ำรวจจนแน่ใจว่าไม่มใี ครอยูแ่ ล้ วก็คอ่ ยๆ เดิน ไปตรงจุดที่บุคคลปริ ศนาท�ำท่าลับล่อ นึกสงสัยว่าตนควรไปตาม เพื่อนสนิทมาด้ วยกันหรื อไม่ หากแล้ วก็เปลี่ยนใจ กว่าจะตาม...ก็ คงเสียเวลาไปมาก

เดินยังไม่ทนั ถึง เท้ าก็เหยียบอะไรบางอย่าง ก้ มลงมองเห็น ของเล็กๆ ส่องประกายวับ นัฏฐ์ นรี ก้มหยิบ มันคือเข็มกลัดขนาด เล็กเท่าปลายนิ ้ว พลอยสีแดงหลายเม็ดเรี ยงกันตวัดเป็ นรูปก้ นหอย สัญลักษณ์ ของแอคทีฟ ฟาร์ มาซูติคอล ทว่าเธอไม่เคยเห็นใครใส่ มาก่อน ทังยั ้ งดูหรู หรามีราคาไม่น้อย ย่อมหมายความว่าเข็มกลัด ชิ ้นนี ้ไม่นา่ ใช่ของท�ำแจก แต่สงั่ ท�ำขึ ้นเป็ นพิเศษ

หัวใจเต้ นรัวเร็วจังหวะแปลก ราวกับรับรู้วา่ เกิดเหตุไม่ชอบมา พากลขึ ้น นัฏฐ์ นรี รีบสาวเท้ าตรงไปยังจุดหมาย ก่อนเบิกตาโตเมื่อ เห็นชัดว่าในมุมมืดที่บุคคลปริ ศนาได้ ท�ำลับล่อเอาไว้ นัน้ มี ‘อะไร’ วางซุกไว้ อยู่

ระเบิด!

วัตถุสเี งินคล้ ายโลหะ มีหน้ าปั ดตัวเลขสีแดงฉานนับถอยหลัง ส่งเสียงดังคล้ ายนาฬิกาเดินดังแผ่วเบาแทบไม่ได้ ยิน ด้ วยว่าเสียง หัวใจของเธอเต้ นแรงกว่าหลายเท่า หากร้ ายกว่านัน...มั ้ นบอกตัวเลข ย้ อนหลังอีกไม่ถงึ ห้ านาที!

30 ปองวุฒิ

ต้ องเตือนทุกคน...สัญชาตญาณท�ำงานรวดเร็ว หญิงสาวหยิบ โทรศัพท์มือถือกดหมายเลขเมษยา ทว่าโทร.ไม่ติด เธอชักร้ อนรน หมายจะวิ่งเข้ าไปเตือนเพื่ อนด้ วยตัวเอง หากแล้ วความคิดบาง อย่างก็แวบเข้ ามา

เดี๋ยวก่อน...เธอจะปล่อยให้ คนร้ ายหนีลอยนวลไปไม่ได้

เธอรู้ ว่าคนปริ ศนานัน้ เดินหนีไปทางไหน ทางเดินนัน้ น�ำไป สู่ห้องท�ำงานของแผนกการตลาด เป็ นทางปิ ด ไม่สามารถออกไป นอกบริ ษัทได้ เท่ากับว่าใครคนนันต้ ้ องยังอยู่ในนี ้แน่ๆ ถ้ าจับตัวได้ ก็จะเอาตัวคนผิดมาลงโทษได้ อย่างแน่นอน

ไวเท่าความคิด สองเท้ ากึ่งวิ่งไปตามทางที่ เห็นว่าคนร้ าย หลบหนีทันที ขณะเดียวกันก็พยายามโทรศัพท์ หาเมษยาไปด้ วย ทว่าโทร.อย่างไรก็ยงั ไม่ติดอยู่นนั่ เอง หญิงสาวชะงักเล็กน้ อย ก่อน เปลี่ยนเป้าหมายไปโทร.หาหมายเลขที่เธอไม่เคยกล้ าโทร.มาก่อน แม้ จะมีติดเครื่ องไว้ นานเท่าเวลาเริ่ มท�ำงานในบริ ษัท เพราะเจ้ าตัว เป็ นมิตรพอจะมอบไว้ ให้ ก็ตาม

ก่อนนันเธอไม่ ้ มีเหตุผลให้ รวบรวมความกล้ าโทร.ติดต่อเขา ทว่าคราวนี ้เป็ นเรื่ องคอขาดบาดตาย

ใช้ เวลาไม่นานสัญญาณก็ติด แต่ก็ต้องรอสายอีกสักพักกว่า ปลายทางจะกดรั บ เสียงทุ้มดังมาตามสาย เรี ยกให้ หวั ใจเต้ นรั ว แรงขึ ้นมาเองโดยไม่ร้ ูตวั ทังที ้ ่บอกตัวเองว่าก�ำลังมีเรื่ องคอขาดบาด ตาย ไม่ใช่เวลาส�ำหรับความรู้สกึ เช่นนี ้สักหน่อย

“กฤตวัตพูดครับ”

“พี่วตั ” เธอเรี ยกชื่อ “นิดเองนะคะ”

“อ๋อ น้ องนิด” เขาตอบกลับ “เมื่อกี ้เป็ นอะไรหรื อเปล่าครับ อยูด่ ีๆ ก็ขอตัว ไม่สบายหรื อเปล่า” อนันตนิวาส 31

“ไม่มอี ะไรค่ะ” เธอตอบ “พีว่ ตั คะ เรื่องทีน่ ดิ ก�ำลังจะบอกพีว่ ตั อาจดูไม่นา่ เชื่อ แต่นิดพูดจริ งนะคะ”

“อะไรหรื อครับ”

“มี...ระเบิด” พูดไปก็หอบไปด้ วยเพราะเร่ งรี บเดินไปให้ ทนั คนร้ าย พลางกวาดตามองหาประตูห้องแผนกการตลาด “มีคนร้ าย วางระเบิดใกล้ ห้องจัดเลี ้ยงค่ะ มันก�ำลังจะระเบิดแล้ ว พี่วตั รี บเตือน คนอื่นให้ ออกจากห้ องนัน่ โดยเร็ วเลยค่ะ”

“หา...น้ องนิด...แน่ใจหรื อครับ” เขาถามกลับ น� ้ำเสียงเคร่ ง เครี ยด

“ค่ะ นิดเห็นกับตา” เธอยืนยัน ใจนึกภาวนาให้ เขาเชื่อ อย่า หาว่าเธอเป็ นบ้ าเลย “มันอยู่ตรงมุมทางเดินด้ านนอก ตรงที่เป็ น ทางตันน่ะค่ะ นิดพยายามโทรหามิ ้นแต่ไม่ตดิ เลยโทรหาพี่วตั ”

“เอาละครับ พี่เข้ าใจแล้ ว” กฤตวัตตอบด้ วยน�ำ้ เสียงอย่าง คนควบคุมอารมณ์ได้ “พี่จะท�ำตามที่น้องนิดบอก”

“ขอบคุณค่ะ” เธอโล่งใจ อย่างน้ อยคนที่เธอห่วงใยก็ยงั ได้ รับรู้วา่ จะเกิดเหตุร้าย เขาคงหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์แย่ๆ ได้ แน่ “แล้ วมิ ้นกับคะนิ ้ง...”

“พี่จะตามหาตัวทัง้ สองคนแล้ วพาออกไปด้ วยกัน น้ องนิด ไม่ต้องห่วงนะครับ รับรองว่าปลอดภัยแน่ พี่สญ ั ญา” เขาว่า “แล้ ว ตอนนี ้น้ องนิดอยูไ่ หนครับ ออกจากอาคารไปหรื อยัง”

“ยังค่ะ นิดตามคนร้ ายมา มันเข้ ามาทางแผนกการตลาด”

“นั่นอันตรายนะครับ อย่าไปเลย รี บออกไปเถอะ น้ องนิด บอกเองว่ามีระเบิด”

“คนร้ ายหนีไปทางตันอย่างนัน ้ นิดเดาว่าระเบิดคงแรงแค่พอ ท�ำความเสียหายให้ ห้องจัดเลี ้ยง นิดไม่เป็ นไรหรอกค่ะ” 32 ปองวุฒิ

“นัน่ มันประมาทเกินไป แล้ วถ้ ามันคิดจะพลีชีพไปพร้ อมกับ ระเบิดล่ะครับ”

นัฏฐ์ นรี ลงั เล เธอไม่เคยคิดด้ านนี ้มาก่อน ช่างประมาทจริ งๆ ขาดความเฉลียวรอบด้ านไปเสียอย่างนัน ้ แต่ในเมื่อมาถึงขันนี ้ ้แล้ ว ก็คงต้ องตามไปให้ สดุ ทางนัน่ ละ

ปลายสาย...แว่วได้ ยินเสียงกฤตวัตร้ องบอกหลายคนให้ รีบ อพยพออกจากห้ องประชุม เธอไม่รอโต้ ตอบกับเขาต่อเพราะไม่ อยากให้ ชายหนุ่มต้ องพะวงหลายด้ าน จึงตัดสินใจวางสายไปเอง ก่อนก้ าวเดินไปยังห้ องแผนกการตลาด

มาถึงขันนี ้ ้แล้ ว ยังไงก็ต้องตามให้ ถงึ ที่สดุ

เวลางวดเข้ ามาทุกทีแล้ ว ท�ำให้ เธอยิ่งร้ อนรน กะเกณฑ์ด้วย ความรู้ สึกไม่น่าเหลือเกินหนึ่งนาที เธอได้ แต่หวังว่าทุกคนจะหนี ออกจากห้ องนันได้ ้ ทนั หรื อให้ มากที่สดุ ก็ยงั ดี

หญิงสาวหยุดยืนหน้ าประตูบานคู่ติดกระจกฝ้า มองไม่เห็น ด้ านในถนัดชัด เห็นเพียงแสงสลัวจากดวงไฟสีขาวหม่นพอให้ อนุมาน ว่าอาจมีคนอยู่ข้างใน เธอค่อยๆ เดินไปอย่างเชื่องช้ าและแผ่วเบา ผลักประตูบานนันเข้ ้ าไป

ภายในห้ องท�ำงานฝ่ ายการตลาดเงียบสนิท ไร้ ว่ แี ววของ มนุษย์คนใดในห้ อง นัฏฐ์ นรี ทงประหลาดใจระคนผิ ั้ ดหวัง เธอคาด ผิดหรื อนี่ ทังที ้ ่มนั่ ใจว่าคนร้ ายต้ องมาทางนี ้แน่แล้ วแท้ ๆ ทว่ากลับ ตามไม่เจอตัว

ทันใดเธอก็สงั เกตเห็นแสงเรื องผิดปกติมาจากด้ านหลังฉาก กันด้ ้ านในสุดของห้ อง

บริ เวณนันน่ ้ าจะเป็ นส่วนแพนทรี เล็กๆ ที่พนักงานใช้ เตรียมชา อนันตนิวาส 33

กาแฟ ถัดมาด้ านหน้ าเป็ นชุดโซฟาตัวใหญ่ซงึ่ ลือกันว่าท่านประธาน บริ ษัทยอมอนุมตั งิ บประมาณให้ มากกว่าแผนกอื่นเพื่อความสะดวก สบาย นัฏฐ์ นรี ไม่มีเวลาส�ำรวจว่าจริ งดังที่ทกุ คนว่ากันหรื อไม่ เธอ รี บเดินไปที่ต้นก� ำเนิดแสง หักเลี ้ยวตรงฉากกัน้ แล้ วก็ต้องอุทาน ด้ วยความตกใจ

มันคือสิง่ แปลกประหลาดที่สดุ เท่าที่เธอเคยเห็น แสงวาบนัน ้ ออกฟ้านวลสบายตามองคล้ ายหลอดไฟเรื องแสงในห้ องปฏิบตั ิการ หากแต่มีทรงรี ขนาดใหญ่เท่าตัวคน พื ้นที่ตรงกลางมีสเี ข้ มกว่า และ เมื่อมองพินิจดูจะเห็นว่ามันขยับเป็ นจังหวะเหมือนคลื่น

หญิงสาวงุนงง ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นคืออะไรกันแน่ เหตุใดถึง มาปรากฏขึน้ ในนีไ้ ด้ เพราะไม่เห็นต้ นก�ำเนิดของมันเลย ราวกับ ล�ำแสงแปลกล่องลอยอยูก่ ลางอากาศ

หรื อมันจะเกี่ยวข้ องกับการหายตัวไปของคนร้ าย

หลุมวาร์ ปอย่างนันเหรอ ้ ค�ำถามผุดในความคิด ก่อนสลัด ศีรษะไล่ข้อสงสัยเลอะเทอะ ของพรรค์นนจะมี ั้ อยู่ในโลกได้ อย่างไร กัน จะเห็นก็แต่ในภาพยนตร์ เท่านันละ ้

แต่หากไม่ใช่...แล้ วจะเรี ยกสิง่ ประหลาดที่อยูต่ รงหน้ าว่าอะไร

ใกล้ กนั นันมี ้ กองผ้ ายับย่น แลมองเห็นว่าน่าจะเป็ นชุดหมีของ คนร้ ายที่เธอเพิ่งเห็นนัน่ เอง ฝ่ ายนันคงถอดไว้ ้ ตรงนี ้ ก่อนหายตัวไป ...ที่ไหนก็ไม่ร้ ู

อย่าบอกนะว่าคนร้ ายหนีเข้ าไปในหลุมตรงหน้ านี ้...

นัฏฐ์ นรีบอกไม่ถกู ว่าตัวเองควรรู้สกึ อย่างไร เริ่มจากเจอคนร้ าย วางระเบิดในบริ ษัท ตามมาด้ วยการพบเจอว่าใครคนนัน้ หลบหนี ด้ วยการหายเข้ าไปในหลุมประหลาดที่หลุดมาจากภาพยนตร์ นี่เธอ ก�ำลังฝั นอยูห่ รื ออย่างไรกัน 34 ปองวุฒิ

ความคิดยังไม่ทนั กระจ่าง เธอก็ได้ ยินเสียงดังสนัน่ ตามมา ด้ วยพื ้นที่ตวั เองก�ำลังยืนอยูส่ นั่ สะเทือนจนทรงตัวไม่อยู ่ ระเบิดเวลา ที่เธอเห็นคงท�ำงานเข้ าแล้ ว รุนแรงกว่าที่คาดคิดเสียอีก

ไม่ทนั จะได้ คดิ ว่าควรท�ำอย่างไรต่อไป จะหนีออกจากอาคาร ได้ ทนั หรื อไม่ แรงดึงดูดมหาศาลก็พลันตีระลอกเข้ าหาร่ างกาย ส่ง ให้ ร่างบางปานกระดาษสะดุดคว�่ำหน้ า...เข้ าหาหลุมสีฟ้าเรื องแสง นัน่ !

หลังจากนันนั ้ ฏฐ์ นรี ก็ไม่ร้ ูสกึ ตัวอีกเลย

และนั่นคือเรื่ องราวทัง้ หมด ก่ อนหญิงสาวฟื ้ นคืนสติขนึ ้ มาอีกครัง้ อาการปวดศีรษะและคลื่นเหียนจู่โจมจนสมองไม่อาจ ประมวลผลให้ ถกู ว่าตนอยู่ที่ไหน ท�ำอะไร และเหตุใดจึงมาอยู่ใน สถานทีแ่ ห่งนี ้ได้ หญิงสาวคล�ำทางในความมืดได้ เพียงครู่เดียว แสง ไฟฉายก็สาดเข้ าใบหน้ า มองไม่เห็นว่าคนต้ นก�ำเนิดแสงนันคื ้ อใคร

เธอร้ องขอความช่ ว ยเหลื อ ทว่า สิ่ ง ที่ อี ก ฝ่ ายตอบกลับ น่ า ประหลาดอย่างเหลือเชื่อ และท�ำให้ โลกของเธอเหมือนจะหมุนคว้ าง อีกหน

ใครคนนันคื ้ อกฤตวัต ทว่าเขากลับบอกว่าเธอตายไปแล้ ว!

อนันตนิวาส 35

๔

กฤตวัตพินิจใบหน้ าเนียนด้ วยแววตายากหยั่ง จับจ้ อง อยู่เ นิ่ น นานโดยไม่เ อ่ย ค� ำ ใดราวกับ ต้ อ งการจับ ผิ ด ภาพตรงหน้ า ทว่าไม่ว่ามองอย่างไรก็ยงั เห็นร่ างบอบบางราวกับตุ๊กตาตัวจ้ อยยืน อยู่ตรงนัน ้ ยิ่งท�ำให้ ภายในใจของชายหนุ่มสัน่ ไหวด้ วยอารมณ์ยาก บรรยายยิ่งนัก

ดวงหน้ าของเธอเปรอะมอมเล็กน้ อยด้ วยคราบดิน แว่นตา ขนาดใหญ่บดบังใบหน้ าไปกว่าครึ่ งท�ำให้ แปลกตา ทว่าตากลมโต หลังกรอบแว่นนันเขาคุ ้ ้ นเคยเป็ นอย่างดี

หน้ าตา...น� ้ำเสียง...ลักษณะท่าทาง มองมุมไหนก็คือนัฏฐ์ นรี แน่แท้ !

หญิ งสาวตรงหน้ ายังคงมองเขาด้ วยแววตาประหม่า เรี ยก ชื่อเขาเสียงแผ่ว ยิ่งท�ำให้ เกิดแรงกระเพื่อมไหวในอก

หรื อว่านัน่ คือเธอจริ งๆ

แต่จะเป็ นไปได้ อย่างไร ในเมือ่ นัฏฐ์ นรีทเี่ ขารู้จกั ตายจากโลกนี ้ ไปได้ เกือบครึ่งปี แล้ ว 36 ปองวุฒิ

“พี่วตั ...นิดเองนะคะ” เธอเอ่ยย� ้ำ ราวกับต้ องการให้ เขาเชื่อ ว่ามีตวั ตนจริ ง

ร่างสูงใหญ่ยงั คงลังเล ไฟฉายกวาดทัว่ ร่างอีกฝ่ ายคล้ ายอยาก ประเมินให้ แน่ใจอีกหนว่าไม่ใช่ภตู ผีเล่นกล หากทางเดียวที่จะรู้ แน่ ได้ มีเพียงต้ องเข้ าไปถึงตัวเท่านัน้

เขาสาวเท้ าอย่างไม่เร่ งร้ อน พริ บตาเดียวก็ถึงตัว คว้ าข้ อมือ หญิงสาวดึงเข้ าหา อาจจะเผลอออกแรงมากไปหน่อย จึงท�ำให้ ร่าง บางหลุดเสียงร้ องอุทาน ถลาคล้ ายจะล้ ม ท�ำให้ เขาต้ องสอดมือ คว้ าเอวพยุงเอาไว้

สัมผัสอุ่นของผิวเนื ้อแผ่ซ่านใต้ ฝ่ามือ เขามองเธอราวไม่เชื่อ สายตา

แน่แล้ ว...เธอเป็ นมนุษย์ ไม่ใช่สงิ่ เหนือธรรมชาติใด อย่างน้ อย ผิวกายก็บอกเช่นนัน้

แต่ท�ำไมคนตายจึงกลับมีชีวิตอีกหน เขายังไม่เข้ าใจ

“นิด...” เขาเอ่ย “คุณจริ งๆ หรื อ”

“ใช่สิคะ แต่...เอ่อ พี่วตั ปล่อยนิดก่อนได้ ไหมคะ นิดยืนไม่ ถนัด” เธอตอบกลับเสียงเบาหวิว ผินหน้ าหนีราวกับเขินอาย ใจเต้ น ที่อยู่ดีๆ ถูกเขาสัมผัสเช่นนี ้ ตลอดหลายปี ที่ผ่านมาทัง้ สองรักษา ระยะห่างต่อกันมาตลอด

กฤตวัตขมวดคิว้ กิ ริยาเช่นนี เ้ ขาไม่เคยเห็นนัฏฐ์ นรี ท�ำมา ก่อน มีบางสิง่ แตกต่างออกไป

มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล...หากเขาบอกไม่ได้ วา่ คืออะไร

ฉับพลันโดยไม่ทนั ตังตั ้ ว อยู่ดีๆ โดยไม่เปิ ดโอกาสให้ ตงตั ั ้ ว เตรี ยมใจแม้ แต่น้อย ชายหนุม่ โน้ มใบหน้ าลงไปแนบชิดกับหญิงสาว ในอ้ อมแขน ก่อนช่วงชิงจูบของเธออย่างจงใจ! อนันตนิวาส 37

ชายหนุ่มรู้สกึ ได้ วา่ ร่ างบอบบางแข็งขืนขึ ้นมาทันตา เพียงชัว่ แวบเดียวเธอก็ดิ ้นรนผลักไสเขาออกห่าง กฤตวัตไม่รัง้ ไว้ ถอนอ้ อม แขนทันควัน ถอยออกมาเพ่งพินิจหญิงสาว

“พะ...พี่วตั ท�ำอะไรคะ...”

เธอพูดเสียงสัน่ ตะกุกตะกัก เบิกตาโต หายใจหอบถี่ ตกใจ กับเรื่ องที่เพิ่งเกิดขึ ้น

เสียดายที่เขาไม่อยากเสียมารยาทถึงขนาดส่องไฟเข้ าหน้ า เธอโดยตรง หากแต่พอเดาได้ วา่ ใบหน้ าเนียนคงแดงก�่ำไปเรี ยบร้ อย แล้ ว

กฤตวัตบอกตัวเองว่าแน่แล้ ว...เขาคิดไม่ผิดที่สงั หรณ์ใจ

หญิงสาวตรงหน้ าไม่ใช่นฏั ฐ์ นรี ที่เขารู้จกั

ผู้หญิงคนนี ้ไม่ใช่คนรักของเขาที่ตายจากไปแล้ ว...

นัฏฐ์ นรียกมือขึน้ แตะริมฝี ปากด้ วยความรู้สกึ ตกใจระคน เขินอาย ไม่เข้ าใจว่าเหตุใดเขาจึงท�ำเช่นนี ้ หากอึ ้งเสียจนไม่สามารถ เอ่ยปากพูดอะไรได้ มากกว่านัน้

รอบด้ านมืดเกินไป ซ� ้ำแหล่งก�ำเนิดแสงเพียงอย่างเดียวก็ชี ้ ปลายกระบอกลงกับพื ้น ท�ำให้ มองไม่เห็นว่าตอนนี ้ชายหนุ่มตีหน้ า อย่างไร หลังจากเพิ่ง...ขโมยจูบเธอไปหมาดๆ

แรกเริ่ มเขาบอกว่าเธอตายไปแล้ ว จากนัน้ อยู่ๆ ก็ท�ำสิ่งไม่ คาดฝั นเข้ าอีกอย่าง หญิงสาวไม่อาจคาดได้ เลยว่ากฤตวัตก�ำลังคิด อะไรอยูก่ นั แน่

ล้ อเล่นอย่างนันหรื ้ อ

ส�ำนึกสัง่ ให้ ปฏิเสธ กฤตวัตเป็ นกันเองก็จริ ง ทว่าไม่ใช่คน เหลาะแหละชอบล้ อเล่นไปทัว่ ยิ่งถึงเนื ้อถึงตัวอย่างเมื่อครู่ เขาไม่มี 38 ปองวุฒิ

ทางท�ำเด็ดขาด

แต่...เขาได้ ท�ำไปเรี ยบร้ อยแล้ ว เธอจะหาข้ อแก้ ตวั ให้ เขาได้ อย่างไรกัน

“คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่า” ในที่สดุ เสียงทุ้มก็เป็ นฝ่ ายท�ำลาย ความเงี ย บ นัฏ ฐ์ น รี ไ พล่มื อ ไว้ ด้ า นหลัง เชิ ด หน้ า อย่า งไม่พ อใจ ปรับน� ้ำเสียงให้ แข็งกร้ าวมากที่สดุ เท่าที่จะท�ำได้ เพื่อบอกให้ อีกฝ่ าย รู้วา่ ก�ำลังโกรธ

“นิดควรจะต้ องถามพี่วตั มากกว่า ท�ำไมถึงท�ำอย่างนี ้”

ความมื ดท� ำให้ ม องไม่เห็นว่าชายหนุ่มเลิกคิว้ ดกหนา ฟั ง น� ้ำเสียงหวานคุ้นเคยพยายามปรับเปลี่ยนให้ กร้ าวแล้ วก็อดขันไม่ได้ มุมปากยกยิ ้มเพียงครู่ ก่อนย้ อนถาม

“ท�ำอะไร”

“ก็...” เธอพูดไม่ออก

จะให้ พูดออกมาได้ อย่างไร แค่นึกถึงใบหน้ าก็ร้อนผะผ่าว ราวกับเป็ นไข้ เสียแล้ ว

“ก็อะไรล่ะ” เขาย้ อนถาม “ถ้ าคุณไม่ตอบ ผมจะไปแล้ วนะ”

“เดี๋ยวก่อน” เธอร้ องเรี ยก “พี่วตั อย่าเพิ่งไป นิดมีเรื่ องต้ อง ถามพี่”

คิ ้วดกหนาโก่งราวคันศร ย้ อนตอบในใจว่าเขาต่างหากมีเรื่ อง ต้ องถามเธอมากมาย ทว่าไม่ได้ เอ่ยออกไป เลือกยืนรอฟั งท่าทีว่า หญิงสาวตรงหน้ าจะว่าอย่างไรแทน ในที่สดุ เธอก็เอ่ยว่า

“ทุกคนเป็ นยังไงบ้ างคะ ระเบิดท�ำอันตรายมากแค่ไหน” ถาม ออกไปแล้ วก็รอคอยค�ำตอบ ทว่าเขากลับไม่พูดอะไรสักค�ำ เธอ จึงพูดสรุ ปความเอาเสียเอง “ถ้ าพี่ วัตยื นอยู่ตรงนี ไ้ ด้ ทัง้ มิน้ และ คะนิ ้งคงปลอดภัยดีใช่ไหมคะ พี่วตั ได้ บอกให้ สองคนนันรี ้ บออกจาก อนันตนิวาส 39

งานเลี ้ยงอย่างที่นิดขอหรื อเปล่า”

เขายังคงไม่ตอบ ท�ำให้ นัฏฐ์ นรี ชักเคือง ล้ อเธอเล่นก็เรื่ อง หนึ่ง แต่สิ่งที่เธอถามเกี่ยวกับความเป็ นความตายเชียวนะ เหตุใด เขาถึงได้ ยงั นิ่งเฉยราวกับไม่ร้ ูสกึ รู้สาเช่นนี ้

กฤตวัตต้ องกินยาผิดแน่ ถึงได้ เล่นไม่เข้ าท่าอย่างนี ้

“พี่วตั คะ” เธอเอ่ยอย่างพยายามอดกลัน ้ “ตอบหน่อยได้ ไหม คะ นิดร้ อนใจจริ งๆ”

เงียบไปครู่ ใหญ่ จนเธอคิดว่าเขาจะไม่ตอบเสียแล้ ว หาก ชายหนุ่มก็หลุดปากออกมาจนได้ แต่กลับเป็ นค�ำตอบที่ท�ำให้ เธอ ต้ องขุน่ เคืองอีกรอบ

“ระเบิดอะไรกัน”

ความอดทนของนัฏฐ์ นรี ขาดผึง พอกันที! เธอไม่ร้ ูวา่ กฤตวัต เกิดล้ มหกคะเมนตีลงั กาอีท่าไหนถึงได้ สมองกระทบกระเทือนจน นิสยั เปลี่ยนเช่นนี ้ แต่เธอไม่ทนอีกแล้ ว

“ถ้ าพี่วตั ไม่อยากตอบ นิดไม่ถามแล้ วก็ได้ ค่ะ งันลานะคะ” ้ เธอกระแทกเสียง สะบัดหน้ าไปทางอื่น แล้ วตังหน้ ้ าออกเดินหวัง จะหนี จากเขา คาดไม่ถึงว่าชายหนุ่มกลับปราดมายืนขวางหน้ า จนคนเดินไม่ทนั ระวังตัวชนเข้ ากับแผงอกของร่างสูงใหญ่เต็มรัก ถึง กับหลุดร้ องอุทานออกมา

“คุณ...จะไปไหน” เขาถามเสียงเข้ ม

“ไปดูให้ ร้ ู ว่าตัวเองอยู่ท่ีไหน และสถานการณ์ เป็ นยังไงบ้ าง ในเมื่อพี่วตั ไม่อยากบอกนิด ก็คงต้ องไปดูเองนัน่ แหละค่ะ”

“ไม่ร้ ูหรื อว่าอยูท่ ี่ไหน” เขาย้ อนถาม

“ถ้ ารู้ก็คงไม่ต้องดู” เธอตอบกวนๆ

“ที่นี่คือป่ าหลังบริ ษัทแอคทีฟ ปกติไม่ค่อยมีใครเข้ ามาในนี ้ 40 ปองวุฒิ

กันหรอก งูเงี ้ยวเขี ้ยวขอมันเยอะเพราะเป็ นที่รก แถมไม่มีไฟด้ วย คุณ น่ า จะบอกผมเสี ย ก่ อ นว่า มาท� ำ อะไรในที่ อ ย่า งนี ้ หรื อ ว่า จ� ำ ไม่ได้ ”

หญิงสาวเบิกตา ป่ าหลังบริ ษัท? เคยมีสถานที่อย่างนันอยู ้ ่ ด้ วยหรื อ เธอจ� ำไม่ได้ เลยสักนิ ด เท่าที่ เธอจ� ำได้ มาตลอด พื น้ ที่ ด้ านหลังอาคารโอ่อ่าของบริ ษัทแอคทีฟ ฟาร์ มาซูติคอลคือหมู่บ้าน จัดสรรนี่นา มันจะกลายเป็ นป่ าในชัว่ ข้ ามคืนได้ อย่างไร

“นิดไม่เข้ าใจสักนิดว่าพี่วตั พูดถึงอะไร” เธอบอกไปตามตรง “นิดว่าเราสองคนพูดกันไม่ร้ ูเรื่ องแล้ วละค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

เธอเดินเบี่ยงจากร่ างสูงไปทางขวา ทว่าถูกคว้ าข้ อมือเอาไว้ ทันควัน ขยับปากจะร้ องท้ วง เขาก็เอ่ยเสียงเรี ยบว่า

“ไปทางซ้ ายจะออกหน้ าบริ ษัทได้ รถผมจอดอยู่ที่นนั่ ” พูด จบเขาก็ออกเดินคล้ ายจะน�ำทาง หากไม่หนั กลับมามองสักนิดว่า เธอเดินตามเขาหรื อเปล่า

นัฏฐ์ นรี ไม่มีทางเลือก รอบด้ านมืดสนิทเสียจนน่าใจหาย ถึง เธอจะไม่ไว้ วางใจกฤตวัตในยามนี ้เลยสักนิด แต่ก็คงต้ องตามเขา ไปก่อน อย่างน้ อยๆ ก็จนกว่าจะถึงหน้ าบริ ษัท แล้ วค่อยโบกแท็กซี่ กลับบ้ าน

เธอมองตามแผ่นหลังกว้ างไปเงียบๆ อย่างระแวดระวัง ทว่า นอกจากเดินดุม่ น�ำหน้ าแล้ ว เขาไม่มีทีทา่ จะคุกคามแต่อย่างใด จะ มีก็แต่ฝีเท้ าที่ค่อยเร่ งขึ ้นเรื่ อยๆ นัน่ ละ ท�ำให้ ต้องรี บเดินตามให้ ทนั จนกึง่ ๆ จะกลายเป็ นวิ่งอยูร่ อมร่อ ในที่สดุ เขาก็หยุด

หญิ งสาวสังเกตว่ารอบข้ างเริ่ มมีแสงไฟ ท�ำให้ พอมองเห็น ได้ มากขึ ้นเยอะ ไม่น่ากลัวอย่างเมื่อครู่ อีกต่อไปแล้ ว ความกล้ าที่ หดหายเริ่ มคืนกลับ เธอเห็นว่าตรงที่เขาหยุดมีรถยนต์สีขาวคันหนึง่ อนันตนิวาส 41

จอดอยู ่ อนุมานว่าคงเป็ นรถของเขา

“ขึ ้นสิ จะไปส่ง” เขาเอ่ยห้ วนๆ

นัฏฐ์ นรีสา่ ยหน้ าทันควัน แม้ จะหลงรักกฤตวัตมาเนิน่ นาน เคย นึกหวังอยากมีโอกาสใกล้ ชิดเขาสองต่อสอง นึกอิจฉาเสมอยาม เห็นเขาควงคู่กบั แพรพิไล ทว่าบางอย่างในตัวของรุ่ นพี่หนุ่มยามนี ้ ท�ำให้ เธอรู้ สึกไม่อยากเข้ าใกล้ ให้ มากเกินความจ�ำเป็ น เรื่ องจะนัง่ รถไปกับเขาน่ะหรื อ ลืมไปได้ เลย

“นิดไม่รบกวนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเรี ยกแท็กซี่กลับเองดีกว่า”

“เที่ยงคืนแล้ ว แถวนี ้หาแท็กซี่ยาก” เขาว่า

“ถ้ าเข้ าตาจนจริ งๆ นิดนอนค้ างบริ ษัทก็ได้ คะ่ หรื อไม่ก็เรี ยก มิ ้นหรื อคะนิง้ มารับ” เธอเอ่ยถึงเพื่อน ในเมื่อกฤตวัตไม่ยอมบอก ข่าว เธอจึงเดาเอาเองว่าเพื่อนปลอดภัย

ชายหนุม่ เลิกคิ ้ว ก่อนเอ่ยช้ าๆ

“มิ ้นที่วา่ ...หมายถึงเมษยา แผนกวิจยั ยาหรื อเปล่า”

“ก็ใช่นะ่ สิคะ” เธอขมวดคิ ้ว สงสัยว่าเขาลืมชื่อเมษยาไปแล้ ว หรื ออย่างไรในเมื่อตอนงานเลี ้ยงยังคุยกันอยู่เลย อย่าบอกนะว่า เขาไม่เคยจ�ำได้ แต่แรกแล้ ว หากแสร้ งท�ำเป็ นสนิทสนมไปอย่างนัน ้ เอง

หญิงสาวงุนงงไปหมดแล้ ว กฤตวัตที่เธอรู้ จกั กับคนตรงหน้ า ดูแตกต่างกันไปหมดทุกอย่าง

หรื อว่านี่คือตัวตนที่แท้ ของเขา...

“ผมไม่คิดว่าเมษยาหรื อคะนิ ้งจะมารับคุณหรอก ขึ ้นรถเถอะ ผมไปส่งเอง”

“เอ่อ...” เธอลังเล “นิดเข้ าใจว่ามันดึกแล้ ว แต่ไม่ต้องห่วง หรอกค่ะ ดึกแค่ไหนก็ต้องมารับได้ สกั คน สองคนนี ้นอนดึกอยูแ่ ล้ ว” 42 ปองวุฒิ

กฤตวัต ไม่โ ต้ เ ถี ย ง หากมองเธอด้ ว ยแววตาแปลก...คลับ คล้ ายกับว่าจะมีความประหลาดใจแกมขบขัน หากมันจางหายไป อย่างรวดเร็ วพอๆ กับที่ปรากฏ ท�ำให้ เธอไม่แน่ใจว่าตาฝาดไปเอง หรื อเปล่า

“ถ้ าคุณยืนกรานอย่างนันก็ ้ ตามใจ แต่ผมขอถามสักข้ อ” เขา เอ่ย “คุณชื่ออะไร บ้ านอยูท่ ี่ไหน และตอนนี ้ท�ำงานอะไร”

หญิ งสาวขมวดคิว้ มุ่น นึกฉุนเขาขึน้ มาอีกครั ง้ เมื่อกี เ้ ขาก็ ถามไปแล้ ว ท�ำไมถึงต้ องถามซ� ้ำซากอีก ท�ำอย่างกับเธอจ�ำตัวเอง ไม่ได้ อย่างนันละ ้ หรื อไม่เขาก็ลืมเลือน คิดว่าเธอเป็ นคนอื่น ถึงได้ แกล้ งหลอกถามเอาข้ อมูล

ทีผ่ า่ นมาเธอเคยคิดว่าเขาจดจ�ำได้ อย่างน้ อยก็ในฐานะรุ่นน้ อง และเพื่อนร่ วมงาน ถึงกับดีใจที่เขาจ�ำสัญญาได้ แต่เห็นได้ ชัดว่า เป็ นแค่มารยาทของคนปากหวานเท่านัน้

“ฉัน ชื่ อ นัฏ ฐ์ น รี ” เธอเปลี่ ย นสรรพนามแทนตัว ตามความ ขุ่นเคือง “บ้ านอยู่บางซื่อ ท�ำงานแผนกวิจัยยาในบริ ษัทแอคทีฟ ฟาร์ มาซูตคิ อล ตอบค�ำถามแค่นี ้พอใจหรื อยังคะ”

นึกหวังว่าเขาจะปล่อยเธอไปเสียที ทว่ากฤตวัตกลับปราด เข้ ามาถึงตัว คว้ าข้ อมือหมับด้ วยแววตาวาวโรจน์ ถามเสียงเค้ น ขณะจ้ องหน้ าเธอไม่วางตา

“ใครใช้ ให้ เธอมาล้ อเล่นกับฉัน ไม่ตลกเลยนะ เธอเป็ นใคร แล้ วท�ำไมถึงหน้ าเหมือนนิดนัก”

“โอ๊ ย!” เธอหน้ าเหยเก “ปล่อยนิดนะคะ นิดเจ็บ”

“อย่าเรี ยกตัวเองด้ วยชื่อนี ้เด็ดขาด” เขาค�ำราม “จะเล่นอะไร ให้ มีขอบเขตเสียบ้ าง ไอ้ คนจัดแจง sick joke พวกนี ้มันไม่ได้ บอก เธอไว้ หรอกหรื อ” อนันตนิวาส 43

“ซิก...อะไรนะคะ” หญิงสาวเบิกตา “พีว่ ตั พูดอะไร นิดไม่เห็น รู้เรื่ องเลย”

“ฉันเตือนเธอแล้ วนะ หยุดแทนตัวเองว่านิดสักที เธอไม่ใช่ นิด!” เขาตะคอกใส่หน้ า

นัฏฐ์ นรี จ้องตาเขา ก่อนตัวเย็นวาบเมื่อมองเห็นแววตาของ ชายหนุ่ม ภายในนัน้ อัด แน่ น ด้ ว ยความแข็ ง กร้ าวราวกับ มี เ พลิง โทสะแผ่ซ่าน เขาก�ำลังโกรธมาก ทว่าโกรธอะไรกัน...เธออย่างนัน ้ หรื อ

แล้ วที่เขาว่าเธอไม่ใช่นฏั ฐ์ นรี หมายความว่าอย่างไร ในเมื่อ เธอก็ยงั เป็ นตัวเธออยูช่ ดั ๆ

ประกายกร้ าวในดวงตาของกฤตวัตจางลง เหลือเพียงความ เย็นชา หากก่อนนัน้ มันเจือความเจ็บปวดแวบหนึ่ง มือที่เกาะกุม ข้ อมือบางไว้ ก�ำแน่นกว่าเดิม ส่งผลให้ รอบข้ อมือแดงก�่ำ

“ปล่อยนะคะ เจ็บ” เธอร้ องอุทธรณ์เสียงหลง ใช้ มืออีกข้ าง กระหน�่ำทุบสะเปะสะปะไปทัว่ ตรงไหนก็ได้ ที่ถึงตัวเขา หวังจะให้ ชายหนุ่มสะเทือนบ้ าง หากแต่ร่างใหญ่กลับนิ่งราวหินผา ไม่สะทก สะท้ านเลยแม้ แต่น้อย

ท้ ายที่สดุ นัฏฐ์ นรี ก็เป็ นฝ่ ายเพลี่ยงพล� ้ำเสียเอง เธอดิ ้นรนจน สะดุดข้ อเท้ าพลิก ถ้ าหากเขาไม่ได้ จับข้ อมือเอาไว้ ก็คงลงไปกอง กับพื ้นแล้ ว หากสภาพเช่นนี ้ก็ใช่วา่ ดีกว่ากันนัก เพราะข้ างล่างเสีย หลัก ข้ างบนถูกยึดไว้ ท�ำให้ เธอเจ็บทังขึ ้ ้นทังล่ ้ อง จนดวงตากลม รื น้ น� ้ำตา

กฤตวัตเป็ นอะไร เขาไม่อ่อนโยนเหมือนที่เธอเคยเจอเลย สักนิด กลับท�ำเหมือนเธอเป็ นศัตรูคอู่ าฆาตอย่างนันละ ้ ซ� ้ำยังพูดจา ไม่ร้ ูเรื่ องอีกด้ วย 44 ปองวุฒิ

นี่เธอฟื น้ มาในโลกที่กลับตาลปั ตรหรื ออย่างไรกัน

พลัน หญิ ง สาวก็ นึ ก ถึ ง เจ้ า หลุม กลางอากาศ เหตุก ารณ์ ประหลาดในห้ องแผนกการตลาด ก่อนที่เธอจะหมดสติและฟื น้ มา ในป่ าหลังบริ ษัท...ซึง่ ไม่เคยมีมาก่อน

อาการคลื่นเหียนและปวดศีรษะอย่างหนักย้ อนกลับมาเล่น งานอี ก ครั ง้ ส่ง ผลให้ ยื น ทรงตัว ไม่ อ ยู่ ร่ า งบางทรุ ด ฮวบและคง กระแทกพื ้นไปแล้ วถ้ าหากไม่ได้ แขนแข็งแรงตวัดคว้ าไว้ ได้ ทนั

กฤตวัตประเมินร่ างบอบบางในอ้ อมแขนอย่างชั่งใจ ลอง แตะแก้ มเบาๆ พลางเรี ยก

“คุณ...คุณ...”

เธอไม่ตอบ ราวกับไม่ได้ สติไปเรี ยบร้ อยแล้ ว หยั่งดูท่าอีก ระยะจนแน่ใจว่าอีกฝ่ ายไม่ได้ แกล้ งท�ำเพื่อหลบหนีความผิด เขาก็ ถอนหายใจ

จะท�ำอย่างไรกับหญิงสาวคนนี ้ดี...

ถ้ า หากเป็ นไปได้ เขาไม่อ ยากข้ อ งเกี่ ย วกับเธอเลยแม้ แ ต่ น้ อย

แต่จะให้ เมินเฉย ทิ ้งไว้ ตรงหน้ าบริ ษัทในยามวิกาลเช่นนี ้ เขา ก็หกั ใจไม่ลงเช่นกัน ถึงอย่างไรเธอก็มีใบหน้ าละม้ ายคล้ ายคลึงกับ ผู้ห ญิ ง ที่ เ ขารั ก ทุก กระเบี ย ดนิ ว้ ชนิ ด ยิ่ ง พิ จ ารณาก็ ยิ่ ง ตอกย� ำ้ ว่า เหมือนราวฝาแฝด

กฤตวัตช้ อนร่ างเธออย่างง่ายดาย ก่อนเดินไปที่รถตัวเอง วางหญิ งสาวไว้ บนเบาะหลัง สายตาเหลือบมองเห็นเรี ยวขาขาว เนียนเหนือหัวเข่าโผล่มาจากชายกระโปรงลูกไม้ สีขาวที่เลิกขึ ้นเล็ก น้ อย ชายหนุ่มรี บเบือนสายตา คว้ าผ้ าคลุมที่ติดรถไว้ หม่ ร่างมิดชิด ถึงคอ แล้ วเดินกลับมาที่นงั่ คนขับ อนันตนิวาส 45

ราตรี นนไม่ ั ้ มีแสงดาว ทว่าภายในใจของกฤตวัตกลับพราว ระยับด้ วยความรู้สกึ ที่แม้ แต่เจ้ าตัวยังยากจะอธิบาย

ดวงตาปิ ดสนิทค่ อยๆ ลืมขึน้ ก่ อนหรี่ ตาลงใหม่ เมื่อโดน แสงสีทองทักทายโดยไม่ทนั ตังตั ้ ว ขนตางอนยาวกระพือถี่ๆ กระทัง่ เริ่ ม ปรั บ สายตาได้ จึง ค่อ ยลื ม ใหม่อี ก ครั ง้ ครานี ม้ องเห็ น เพดาน สีขาวสะอาดโล่งตาเป็ นอันดับแรก

ศีรษะหันไปทางซ้ าย จึงมองเห็นต้ นก� ำเนิดแสงจนแสบตา เมื่ อ ครู่ ผ้ า ม่ า นสี ข าวโปร่ ง รู ด พับ จนสุด เปิ ดรั บ แสงแดดยามเช้ า ผ่านหน้ าต่างแบบฝรั่งเศสบานใหญ่จรดฝ้าเต็มที่ ส่งให้ ภายในห้ อง สว่างไสว

ที่ไหนกัน...

นัฏฐ์ นรี มึนงง เธอไม่ค้ นุ เคยกับห้ องนี ้เลยสักนิด แน่นอนว่า ไม่ใช่ห้องนอนในบ้ านหลังเล็กที่เธออาศัยกับพ่อเพียงสองคน ทัง้ ไม่ใช่ห้องในคอนโดมิเนียมของเมษยา รวมถึงทาวน์โฮมใกล้ ออฟฟิ ศ ของคะนิ ้งด้ วย

หญิ งสาวผุดลุก คว้ าแว่นสายตาที่วางอยู่ข้างหมอนมาใส่ ให้ มองเห็นชัดขึ ้น กวาดสายตามองรอบตัว ภายในห้ องนีต้ กแต่ง อย่า งเรี ย บง่า ย เฟอร์ นิ เ จอร์ ล้ ว นแล้ ว แต่เ ป็ นสี ด� ำ ชนิ ด มัน เงาทัง้ สิ ้น ของประดับตกแต่งมีน้อยชิ ้น เพียงแค่แจกันเซรามิกสีขาวบน ตู้ลิ ้นชักฝั่ งตรงข้ ามเตียงนอนหลังใหญ่ ผนังด้ านหลังมีภาพวาดแบบ อิมเพรสชันนิสม์สีสนั สดใสแขวนประดับ มุมหนึง่ ของห้ องเป็ นประตู กระจกฝ้าสีเทาด�ำบานใหญ่ รวมกับโต๊ ะลิ ้นชักข้ างเตียงสองฝั่ งแล้ ว ทังห้ ้ องมีเฟอร์ นิเจอร์ เพียงน้ อยชิ ้น อย่างกับห้ องตัวอย่างก็ไม่ปาน ไม่ให้ ความรู้สกึ ว่ามีคนอาศัยอยูจ่ ริ งเลยแม้ แต่น้อย 46 ปองวุฒิ

ส�ำรวจห้ องคร่ าวๆ จนพอใจแล้ ว ส�ำนึกต่อมาคือรี บก้ มมอง ตัว เอง เมื่ อ เห็ น ว่ า ใส่เ สื อ้ ผ้ า อยู่ค รบก็ ถ อนหายใจโล่ง อก อย่ า ง น้ อยๆ เมื่อคืนก็ไม่ได้ เกิดอะไรขึ ้น

ความทรงจ�ำตอนถูกกฤตวัตฉกชิงจูบแรกแทรกเข้ ามาในสมอง ส่งให้ ใบหน้ าร้ อนผ่าวขึ ้นมาอีกหน นัฏฐ์ นรี รีบสะบัดหัวไล่ภาพนัน้ ออกไป แล้ วก็ต้องขมวดคิ ้วเมื่อนึกถึงเรื่ องราวอื่นๆ เมื่อคืนขึ ้นมาได้

ตกลงแล้ วกฤตวัตเป็ นอะไรกันแน่ เขายืนกรานว่าเธอไม่ใช่ นัฏฐ์ นรี ซ� ้ำยังแสดงท่าแข็งกร้ าวจนน่าหวัน่ เกรง ไม่เหลือเค้ าของ ชายหนุ่มอ่อนโยนคนเดิมเลยสักนิด เธอจ�ำได้ ว่านึกกลัวเขาขึ ้นมา จริ งๆ ก่อนอาการปวดศีรษะจะถาโถมเข้ าใส่จนถึงกับหมดสติ

อย่างน้ อยเขาก็ใจดีพอจะไม่ดดู ายทิ ้งเธอไว้ ข้างถนน ห้ องที่ เธอนอนอยู่คงเป็ นห้ องของเขา หรื อไม่...ก็คงเป็ นโรงแรมสักแห่ง กระมัง เธอสันนิษฐานเช่นนี ้เพราะค่าที่มนั ช่างดูแห้ งแล้ งเกินกว่าจะ เป็ นห้ องที่ถกู ใช้ งานส่วนตัว

นัฏฐ์ นรี ลกุ จากเตียง บิดเนื ้อตัวคลายความเมื่อยล้ า เหลียว มองซ้ ายขวาไม่เห็นเจ้ าของห้ อง จึงเดินเอื่อยไปเปิ ดประตูกระจกฝ้า สีเทาก่อนเป็ นอันดับแรก ด้ านในมีเสื ้อเชิต้ หลากสีแขวนเรี ยงราย เป็ นระเบียบอยู่ทางด้ านหนึ่ง ส่วนอีกด้ านเป็ นกางเกงสีด�ำ และ กางเกงยีนส์อีกไม่กี่ตวั

“จัดเป็ นระเบียบจนผู้หญิงยังอายเลยแฮะ ไม่นึกว่าพี่วตั จะ ระเบียบจัดขนาดนี ้ แต่ส่วนใหญ่ เสือ้ ผ้ าหนักไปทางสีฟ้าเยอะจัง สงสัยจะเป็ นสีโปรด” เธอเอ่ยเบาๆ กับตัวเอง รู้ ตวั ว่าเสียมารยาท แต่เมื่อได้ มาอยู่ในห้ องของคนที่ตวั เองแอบหลงรักทังที ้ ก็อดส�ำรวจ ไม่ได้

หญิ งสาวแปลกใจนิดๆ เธอลอบสังเกตเขาห่างๆ มาตลอด อนันตนิวาส 47

คอยจดจ� ำทุกรายละเอียดจนคะนิ ง้ ยังแขวะว่าเป็ นพวก ‘สตอล- เกอร์ ’ จึงพอจ� ำได้ ว่าส่วนใหญ่ แล้ วกฤตวัตมักสวมเสือ้ เชิ ต้ สีขาว เรี ยบๆ ไม่นึกว่าในตู้เสื ้อผ้ าเขากลับมีเสื ้อสีฟ้ามากกว่า หาสีขาว แทบไม่เจอ

ถ้ าชอบ...แล้ วท�ำไมไม่ใส่ไปท�ำงาน ซื ้อมาเก็บไว้ เฉยๆ อย่าง นันหรื ้ อ

เธอปิ ดตู้ ไม่อยากให้ เจ้ าตัวมาเห็นแล้ วจับได้ คาหนังคาเขา ว่าผิดมารยาท หากก็อดเปิ ดโต๊ ะลิ ้นชักหัวเตียงไม่ได้ ข้ างในมีของ จิปาถะจ�ำพวกกระดาษโน้ ต ปากกา ทว่าสัมผัสแข็งยามสอดมือ เข้ าไปลึกในลิน้ ชักท� ำให้ สงสัย เธอดึงมันออกมาและเห็นว่าเป็ น กรอบรูป

พอสายตาเห็นภาพในกรอบ ก็พลันเบิกกว้ างราวกับไม่เคย พบเห็นสิง่ น่าตกใจเท่านี ้มาก่อน

ภาพนัน้ เป็ นภาพของชายหญิ ง ฝ่ ายหญิ งอิงศีรษะบนไหล่ ของชายหนุ่ม เธอยิ ้มร่ าอย่างมีความสุข ส่วนฝ่ ายชายก้ มหน้ ามอง หญิงสาวด้ วยสายตาเปี่ ยมล้ นด้ วยความรัก มองอย่างไรสองคนนี ้ก็ เป็ นคูร่ ักกันไม่ผิดแน่

ในเมื่อภาพนี ้อยูใ่ นห้ องของกฤตวัต ฝ่ ายชายย่อมเป็ นเขา

ที่ท�ำให้ นฏั ฐ์ นรี ตกใจก็เพราะ...ผู้หญิงในภาพไม่ใช่แพรพิไล แต่กลับเป็ นตัวเธอเอง!

48 ปองวุฒิ

๕

มือหนากระชากกรอบรู ปจากมือของนัฏฐ์ นรี โดยไม่ ทัน ตังตั ้ ว หญิงสาวหลุดเสียงร้ องอุทาน ยกมือหมายจะไขว่คว้ าภาพ นันกลั ้ บมาตามสัญชาตญาณ หากเมื่อเห็นแน่ชดั ว่าใครเป็ นคนเสีย มารยาทก็ต้องชะงักมือฉับพลัน

กฤตวัตมองเธอด้ วยแววตาราวพยัคฆ์กริ ว้ จ้ องตะครุ บเหยื่อ ชวนให้ สะท้ านวาบอย่างไม่อาจห้ ามได้ ในมือของเขาถือกรอบรู ปที่ เพิ่งชิงจากเธอ ก�ำมันแน่นจนน่ากลัวว่าจะแตกหักคามือเสียก่อน

“ใครให้ คณ ุ ยุ่มย่ามกับข้ าวของของผม” ชายหนุ่มเอ่ยเสียง เย็น ไม่ใช่ค�ำถาม ทว่าเป็ นค�ำต�ำหนิ

“ฉัน...” เธอพูดไม่ออก ด้ วยผิดจริ ง ซ� ้ำยังถูกจับได้ คาหนัง คาเขาอีกด้ วย

“เมื่อคืนคุณสลบไป นึกว่าป่ วยเป็ นอะไร แต่เช้ านีย้ งั สร้ าง เรื่ องได้ คงไม่เป็ นอะไรมาก ในเมื่อตื่นแล้ วก็ออกไปได้ แล้ วละมัง้ ” เขาเลิกคิ ้ว ริ มฝี ปากยกยิ ้มคล้ ายจะเหยียดหยัน ส่งให้ คนถูกต่อว่า ชักเลือดขึ ้นหน้ าเอาบ้ าง อนันตนิวาส 49

เขาเป็ นบ้ าอะไรกันนะ คิดจะข่มเหงหาเรื่ องเธอไปถึงไหน

“ฉัน ไม่ไ ด้ อ ยากมากับ คุณ สัก หน่อ ย คุณ ต่า งหากที่ พ าฉัน กลับมาเอง”

“ว่าผมจุ้นจ้ านงันสิ ้ ” เขาหัวเราะในล�ำคอ หากดวงตายังกร้ าว “ท�ำคุณบูชาโทษแท้ ๆ”

ใบหน้ าอ่อนเผยสีเรื่ อ ท�ำไมในชัว่ เวลาไม่กี่ชวั่ โมงหลังมานี ้ กฤตวัตถึงท�ำให้ เธอทังโกรธและอั ้ บอายได้ ทุกครัง้ ที่เจอหน้ ากันนะ ท�ำราวกับเขาและเธอเป็ นศัตรูคอู่ าฆาตมาแต่หนไหน

จากชายในฝั นกลายเป็ นปี ศาจในฝั นร้ ายไปในชัว่ พริ บตา

ชายหนุม่ รุ่นพีน่ สิ ยั ดีแสนอ่อนโยนกับทุกคนหายไปไหน เหตุใด จึงถูกแทนที่ด้วยผู้ชายหยาบคาย ปากคอเราะรายคนนี ้!

“คุณไม่ปล่อยฉันไว้ ข้างถนน ข้ อนันฉั ้ นขอบคุณ” เธอว่า “แล้ ว ก็ขอโทษที่ยงุ่ กับข้ าวของของคุณด้ วย”

“รู้จกั สองค�ำนี ้เหมือนกันเหรอ”

นัฏฐ์ นรี เม้ มริ มฝี ปาก พยายามข่มอารมณ์ไปกับค�ำพูดยียวน ของอีกฝ่ าย หากก็อดโพล่งสิง่ ที่นกึ สงสัยไม่ได้

“นัน่ รูปใครคะ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” เขาตอบทันควัน

“ท�ำไมถึงว่าไม่เกีย่ วคะ ก็ผ้ หู ญิงในรูป...” เธอไม่ร้ ูจะพูดอย่างไร ให้ ฟังเข้ าท่า

จะให้ ถามว่าผู้หญิงในรู ปคือเธอก็ช่างน่าขัน เธอย่อมรู้ ตวั ดี ว่าเคยถ่ายภาพในลักษณะใกล้ ชิดราวคนรักกับกฤตวัตหรื อไม่ อย่า ว่าแต่มีภาพเป็ นหลักฐานเลย แค่พดู คุยกับเขายังนับครัง้ ได้ ไม่กล้ า ใช้ ค�ำว่าสนิทด้ วยซ� ้ำ

ถ้ าภาพนี ้คือการตัดต่อ เหตุผลอะไรทีช่ ายหนุม่ จะต้ องท�ำภาพ 50 ปองวุฒิ

เช่นนี ้ออกมา เธอไม่กล้ าสรุ ปความเอาเองว่าเขามีใจให้ หรอก ใน เมื่อเขามีคหู่ มันเพี ้ ยบพร้ อมอยูแ่ ล้ วทังคน ้

ไม่ว่ามองมุมไหน คนอย่างเธอไม่มีทางเทียบแพรพิไลได้ อยู ่ แล้ ว

“คนในรูปไม่ใช่คณ ุ ” ราวกับรู้วา่ ข้ อกังขาของหญิงสาวคืออะไร กฤตวัตเอ่ยเสียงเย็นชาโดยไม่รอให้ เธอพูดจบ

“แล้ วใครกันคะ” เธอถาม “ผู้หญิงในภาพคือใคร ท�ำไมถึง หน้ าตาเหมือนกับฉัน”

“ผมควรเป็ นฝ่ ายถามมากกว่า” เขาค�ำราม ดวงตากร้ าววาว โรจน์ขึ ้นอีกหน โยนกรอบรู ปลงบนเตียง ปราดเข้ ามากระชากต้ น แขนของร่ างบอบบางจนเซถลา “คุณมาจากไหน ใครเป็ นคนจ้ าง ให้ มาล้ อเล่นบ้ าๆ แบบนี ้”

“ฉันเจ็บนะ” น� ้ำตารื น้ ขณะร้ องอุทธรณ์ “ไม่มีใครจ้ างฉันทัง ้ นัน ้ ปล่อยฉันสักที”

“ไม่มีทางที่คนหน้ าตาเหมือนนิดจะโผล่มาให้ ผมเห็นตัวอย่าง บังเอิญแน่ บอกมาเดี๋ยวนี ้ว่าใครจ้ างคุณ”

กฤตวัต ข่ม ใจให้ เ มิ น เฉยต่อ ดวงตากลมโตที่ ม องเขาอย่ าง วิงวอน พลางบีบต้ นแขนหญิ งสาวแน่นขึน้ เธอร้ องโอดอย่างน่า สงสาร ทว่าเขาต้ องไม่ใจอ่อนกับใบหน้ านี ้ เค้ นถามให้ ได้ ว่าใครส่ง เธอมา

“ฉันบอกคุณแล้ วไงว่าชื่อนัฏฐ์ นรี ส่วนท�ำไมถึงฟื น้ มาเจอคุณ บอกตรงๆ ว่าฉันก็ไม่อยากเจอหรอก”

นัน่ คือค�ำโกหก ถ้ าหากมีใครที่เธออยากเจออยูท่ กุ เมื่อเชื่อวัน มากที่สดุ ย่อมเป็ นกฤตวัต หากแต่เป็ นกฤตวัตคนก่อน ไม่ใช่คนตรง หน้ า อนันตนิวาส 51

ชายหนุ่มคลายมือออก ปล่อยให้ เธอเป็ นอิสระ ทว่าสีหน้ า และแววตายังคงกราดเกรี ย้ ว เขากัดริ มฝี ปากจนห้ อเลือด จ้ องมอง นิ่งนานจนคนถูกมองชักร้ อนๆ หนาวๆ ก่อนที่เขาจะเอ่ยช้ าชัดถ้ อย ชัดค�ำ

“ผู้หญิ งคนนี ”้ เขาบุ้ยใบ้ ไปทางรู ปถ่ าย “ชื่ อนัฏฐ์ นรี เป็ น คู่หมัน้ ของผม คราวนี ค้ ุณจะบอกได้ หรื อยังว่าคุณเป็ นใครกันแน่ ถึงคุณจะหน้ าตาเหมือนเธอ แต่ไม่มีทางใช่นิดแน่ เพราะผมไม่มี ทางจ�ำคูห่ มันตั ้ วเองผิด”

ถ้ าหากก่อนหน้ ามีแต่เรื่ องให้ ประหลาดใจ สิ่งที่เพิ่งออกจาก ปากของกฤตวัตก็ท�ำให้ เธอรู้ สกึ ราวกับถูกจับให้ นงั่ รถไฟเหาะ แล้ ว ดิง่ ลงเป็ นเส้ นขนานลงสูพ่ ื ้นโลกเลยทีเดียว

คู่หมัน้ ?

เธอกับกฤตวัตเป็ นคูห่ มันกั ้ น...นี่เธอหลุดเข้ ามาอยูใ่ นมิตพิ ศิ วง หรื ออย่างไร

หรื อว่า...จะฝั นไป

นัฏฐ์ นรี รีบหยิกแขนตัวเอง ก่อนหน้ าเหยเกเพราะความเจ็บ แล่นเป็ นริว้ เข้ าหา บ่งบอกว่าเธอไม่ได้ ฝันไป นี่คอื ความจริง กฤตวัต เพิ่งบอกว่าเธอเป็ นคูห่ มันของเขา ้

ไม่สิ เขาบอกว่า ‘นัฏฐ์ นรี ’ คือคนรั ก และยืนกรานว่าเธอ ไม่ใช่ใครคนนัน้

หญิงสาวชักจับต้ นชนปลายไม่ถกู ถ้ าผู้หญิงคนนันคื ้ อนัฏฐ์ - นรี เธอก็คือนัฏฐ์ นรี แล้ วเหตุใดจึงไม่ใช่คนเดียวกัน ระหว่างเธอกับ กฤตวัตใครกันแน่ที่สมองกระทบกระเทือนจนจ�ำเรื่ องราวสับสน

“หมายความว่า...คุณกับฉัน...” เธอพูดอย่างยากล�ำบาก ทัง ้ 52 ปองวุฒิ

กระดากอายอย่างไรชอบกล

“ไม่ใช่คณ ุ !” เขาสวนกลับทันควัน ตวัดสายตามองไม่พอใจ “นิดตายไปได้ ครึ่ งปี แล้ ว ไม่ว่าคุณจะเป็ นใครก็ตาม ก็แค่คนหน้ า เหมือน หรื อไม่ก็พวกตลกร้ ายส่งมาล้ อเล่นกับความรู้สกึ คนอื่น”

นัฏฐ์ นรี อ้าปากค้ าง ก่ อนหรี่ ตาลงอย่างนึกฉุน หลายครั ง้ แล้ วนะที่เขากล่าวหาเธอ ทังที ้ ่ไม่เป็ นความจริ งสักนิด

หากแต่...เธอจะอธิบายเรื่ องรูปถ่ายนี่อย่างไร

ชื่อเดียวกัน หน้ าตาเหมือนกัน แต่ไม่ใช่คนเดียวกัน...

นี่มนั เรื่ องเหลือเชื่ออะไร เธอโดนผีหลอก หลงอยู่ในรายการ ประเภท ‘ล้ อกันเล่น’ หรื อหลุดมาต่างมิตจิ ริ งๆ

พลัน ดวงตาก็ เ บิ ก กว้ า ง หัน มองหน้ า ชายหนุ่ม ที่ ยัง ตี ห น้ า ยักษ์ ใส่ เขาเองก็มีใบหน้ าเหมือนกับกฤตวัตที่เธอรู้ จกั ทุกประการ เช่นกัน ทว่านิสยั ต่างกันลิบลับ ซ� ้ำหลายสิง่ หลายอย่างที่เขากระท�ำ และบอกกับเธอก็ล้วนแล้ วแต่เป็ นสิ่งที่รุ่ นพี่ไม่น่าจะท�ำทังนั ้ น้ เธอ ไม่เ ชื่ อ สัก นิ ด ว่า กฤตวัต จะเป็ นผู้ช ายประเภทปากว่ามื อถึง ฉวย โอกาสกับผู้หญิ งแล้ วสร้ างเรื่ องโกหกพกลมมาแก้ ตวั แถมยังปาก ร้ ายอีกต่างหาก

ก่อนจะฟื ้นขึน้ ในป่ ามืดสนิท เธอจ� ำได้ ว่าตัวเองอยู่ในงาน เลี ้ยง จากนันก็ ้ เดินตามคนในชุดปลอดเชื ้อจนเจอระเบิดวางไว้ ด้าน นอกห้ อง แล้ วยังตามใครคนนันไปจนเจอหลุ ้ มประหลาดลอยวนอยู ่ ในอากาศด้ วย

เรื่ องราวหลังจากนันนั ้ น่ ละที่เธอจ�ำไม่ได้ ...

แต่หากให้ คาดเดา เธอคงหลุดเข้ าไปในหลุมนั่น และมัน คือโพรงมิติพามาสูแ่ ดนสนธยา ถึงแม้ จะเหลือเชื่อแค่ไหนก็ตามแต่ ส�ำหรับวินาทีนี ้ มันคือความเป็ นไปได้ เพียงหนึง่ เดียว อนันตนิวาส 53

“คุณวัต” เธอตังใจว่ ้ าต้ องถามให้ ร้ ู เรื่ อง “ระเบิดในงานเลี ้ยง บริ ษัท มันเกิดขึ ้นหรื อเปล่า มีใครเป็ นอะไรบ้ างไหม”

กฤตวัตหรี่ ตา คิ ้วดกหนาขมวดเข้ าหากัน สงสัยว่าหญิงสาว จะมาไม้ ไหน ก่อนตอบ

“ไม่มีระเบิดอะไรทังนั ้ น ้ และเมื่อคืนก็ไม่มีงานเลี ้ยงด้ วย”

เธอลอบกลืนน� ้ำลายอย่างยากล�ำบาก เอ่ยถามต่อ

“คืนก่อนๆ ล่ะคะ งานเลี ้ยงที่ทา่ นประธานจัดแสดงวิสยั ทัศน์ ใหม่ และเชิญท่านรัฐมนตรี มาด้ วยน่ะ”

“ประธานบริ ษัทของเราไม่จ�ำเป็ นต้ องเอาใจรัฐมนตรี หรอก”

“ไม่มีจริ งๆ หรื อ” เธอพูดเบาคล้ ายร� ำพึง “เหตุการณ์นี ้ไม่ได้ เกิดขึ ้น แล้ วมีอะไรเกิดขึ ้นบ้ างเนี่ย”

“คุณพูดจาให้ ร้ ูเรื่องหน่อยได้ ไหม ตอบค�ำถามผมมาได้ แล้ วว่า คุณเป็ นใครมาจากไหน” เขาอดรนทนไม่ไหว

นัฏฐ์ นรี สบตาเขาด้ วยแววหวาดหวัน่ ไม่ร้ ู จะเริ่ มต้ นอย่างไร ดี ข้ อสรุ ปที่เธอเพิ่งตระหนักได้ นนแทบไม่ ั้ น่าเชื่อว่าจะเป็ นไปได้ ใน ความจริ งด้ วยซ� ้ำ ทว่าหาค�ำอธิบายอื่นไม่ได้ แล้ ว

กฤตวัตเป็ นคนเดียวที่เธอพบเจอในตอนนี ้ เธอจ�ำเป็ นต้ อง พึง่ พาเขา

“คุณวัตคะ ฉันคิดว่ามีเรื่ องต้ องบอกคุณค่ะ” เธอเอ่ยออกมา ในที่สดุ

นัฏฐ์ นรีเล่ าเหตุการณ์ ทกุ อย่ างที่เกิดขึน้ ในคืนก่ อนให้ เขา ฟั งจนหมดสิน้ อย่างละเอี ยด ตลอดเวลาชายหนุ่มกอดอกฟั งนิ่ ง เงียบ ไม่พดู ขัดเลยสักครัง้ เดียว เมื่อไรที่เธอหยุดเพื่อพยายามหา ถ้ อยค�ำมาเรียงร้ อยให้ เหมาะกับสถานการณ์มากทีส่ ดุ เขาก็ยงั รอคอย 54 ปองวุฒิ

อย่างอดทน จนเมื่อเธอเล่าจบ ระบายลมหายใจอย่างโล่งอกนัน่ ละ เขาถึงได้ พดู ด้ วยเสียงเรี ยบ

“คุณก�ำลังบอกผมว่า...คุณมาจากโลกอื่น”

“ค่ะ” เธอพยักหน้ า “ไม่มีค�ำอธิ บายอย่างอื่นแล้ ว ในโลก ของฉันเมื่อคืนมีงานเลี ้ยงที่บริ ษัท แต่ฉันบังเอิญเห็นคนน่าสงสัยที่ นอกห้ องจัดเลี ้ยงเลยตามไปจนเจอระเบิด”

“ระหว่างนันคุ ้ ณก็โทรศัพท์บอกผม” เขาชี ้แผงอกตัวเอง “ให้ อพยพคนออก ส่ว นตัว คุณ เองก็ ท� ำ ตัว เป็ นฮี โ ร่ รนหาที่ ด้ ว ยการ ติดตามคนร้ ายไปอย่างไม่คดิ หน้ าคิดหลัง”

หญิงสาวตวัดสายตาขุ่นมองเขา ที่สรุ ปมามันก็ใช่หรอก แต่ ท�ำไมต้ องแอบกัดเธอด้ วย

“ยอมรั บละว่าฉันขาดความรอบคอบ แต่ตอนนัน้ ทุกอย่าง คับ ขัน ไปหมดนี่ ค ะ และฉัน ก็ อ ยู่ใ กล้ ค นร้ ายแค่นัน้ เอง” เธอพูด จริ งจังพยายามไม่หงุดหงิดเดี๋ยวพานเสียเรื่ องไปหมด

“แล้ วถ้ าคุณเจอคนร้ ายดักรออยู่ในห้ องการตลาดล่ะ จะท�ำ ยังไง”

“ไม่ร้ ูคะ่ ” เธอยอมรับตามตรง

กฤตวัตมองหญิงสาวอย่างใช้ ความคิด ผ่อนลมหายใจยาว

“คุณขาดความระมัดระวังมากเลย รู้ตวั ไหม”

“ฉันรู้คะ่ ”

“แล้ วจากนัน้ คุณก็เห็น...อะไรนะ...หลุมวาร์ ปแถวแพนทรี แต่ไม่เห็นตัวคนร้ าย”

“ค่ะ ฉันพยายามจะหาตัวนะคะ ตอนนัน้ น่าจะเกิดระเบิด ขึ ้นพอดี อาคารเลยสะเทือน ฉันเสียหลักตกเข้ าไปในหลุมนัน” ้

“ยังไงต่อ เดินทางข้ ามมิตินี่ตื่นเต้ นหรื อเปล่า” เขาถามด้ วย อนันตนิวาส 55

ใบหน้ านิ่งเฉย

เธอก�ำลังจะเล่าต่อ หากแล้ วก็ชะงัก เงยหน้ ามองจ้ องคนตัว สูงกว่า พลันก็ร้ ูทนั ทีวา่ ถูกเขาแกล้ งเข้ าให้ แล้ ว

กฤตวัตไม่เชื่อที่เธอเล่าเลยสักนิด

“คุณไม่เชื่อฉัน” เธอต่อว่า

ริมฝี ปากของชายหนุม่ ขยับเป็ นรอยยิ ้มตรงมุมปาก เขายักไหล่ เอ่ยเสียงเยาะ

“เรื่ องที่คณ ุ เล่าน่าสนใจมาก แต่น่าเสียดายที่หาสาระไม่ได้ เลยแม้ แต่สกั นิดเดียว”

“ฉันพูดความจริ งนะ” เธอร้ อง

“จะให้ ผมเชือ่ ว่าคุณข้ ามมิตมิ าจากโลกอืน่ ผ่านทางหลุมวาร์ ป? ถามจริ งๆ นะคุณ...” เขาชะงักไปเพียงครู่ ก่อนเอ่ยต่อ “เอาเถอะ ไม่ว่าคุณจะชื่ออะไรก็ตาม คุณคิดว่าผมอายุเท่าไรถึงจะเชื่อเรื่ อง พรรค์นน” ั้

“ไม่ว่าคุณจะเชื่ อหรื อไม่ ฉันยื นยันว่าที่ พูดมาทัง้ หมดเป็ น เรื่ องจริ ง” เธอเชิดหน้ า

ความอดทนของกฤตวัตขาดผึง เขาปรี่ เข้ าไปคว้ าแขนของ หญิงสาว ทังผลั ้ กทังลากมาถึ ้ งประตูห้อง ขณะนัฏฐ์ นรี ร้อง

“คุณจะท�ำอะไร”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ฆ่าแกงคุณหรอก” เขาค�ำราม ดวงตา วาวโรจน์ราวกับมีเปลวเพลิงคุกรุ่น “ถึงเวลาทีค่ ณ ุ จะออกไปจากบ้ าน ผมแล้ ว ลาก่อน และหวังว่าจะไม่ต้องเจอกันอีก!”

“เดีย๋ วสิคะ” เธอรี บร้ อง ถ้ าหากกฤตวัตไล่เธอออกไป เท่ากับ เธอหมดที่พงึ่ อยูต่ วั คนเดียวในมิตทิ ี่ไม่ค้ นุ เคย

“แค่ผมทนฟั งเรื่ องเพ้ อเจ้ อของคุณมานานขนาดนี ้ก็ถือว่าใจดี 56 ปองวุฒิ

มากแล้ ว ผมขอเตือนว่าอย่าทดสอบความอดทนของผมให้ มากไป กว่านี ้ ไม่อย่างนันคุ ้ ณจะต้ องเสียใจ”

“คุณหาว่าฉันโกหก หาว่าฉันหลอกลวง ถามหน่อยเถอะค่ะ ฉันจะหลอกคุณได้ ยงั ไง” เธอย้ อน

ชายหนุ่มนิ่งไปครู่ แรงดึงชะงักชัว่ ขณะ นัฏฐ์ นรี ได้ โอกาสจึง รี บสะบัดหลุด ขยับตัวห่างจากเขา

“ผมยังหาค�ำตอบไม่ได้ ” เขายอมรับ

“คุณดูหน้ าฉันให้ ดีนะคะ มีส่วนไหนของหน้ าฉันที่มีร่องรอย ท�ำศัลยกรรมมาหรื อเปล่า ฉันก็หน้ าตาอย่างนี ้มานานแล้ ว และขอ ยืนยันว่าฉันชื่อนัฏฐ์ นรี จริ งๆ ฉันคงไม่ลงทุนเปลี่ยนแปลงใบหน้ า ตัวเองขนาดนัน ้ หลอกคุณแล้ วฉันจะได้ ประโยชน์อะไรกัน”

ไม่พดู เปล่า หากยังหันหน้ าให้ ดใู กล้ ๆ อีกด้ วย ชายหนุ่มก้ าว ขาถอยหนี ขยับมายืนกอดอกห่างๆ

ใช่วา่ เขาไม่ได้ ส�ำรวจใบหน้ าของหญิงสาวอย่างใกล้ ชิดตังแต่ ้ ตอนเธอสลบอยู ่ หากไม่วา่ มองหาอย่างไรก็ไม่เห็นรอยแผล ตรงกัน ข้ ามผิวหน้ าของเธอเรี ยบเนียน ไม่มีต�ำหนิใดๆ เลย

เหมือนกับ...คนรักของเขาทุกประการ

เพราะอย่างนีย้ ามมองหน้ าหล่อนในทุกวินาทีจึงตอกย�ำ้ ถึง ความสูญเสีย ความเจ็บปวดจากการที่นฏั ฐ์ นรี จากไปอย่างไม่มีวนั กลับ ทรมานสักเท่าใดจากการมองเห็นเงาร่างของคนรักเคลื่อนไหว ...พูดคุย หากรู้ดีวา่ ไม่ใช่ตวั จริ ง

เขาต้ องย� ้ำตัวเองตลอดเวลาว่าผู้หญิงคนนี ้ไม่ใช่นิดของเขา นัฏฐ์ นรี ตายจากไปแล้ ว

กฤตวัต ไม่ อ าจเชื่ อ ได้ ว่า คนตายจะฟื ้น คื น ชี พ กลับ มาใหม่ เขาไม่ได้ หลงเข้ ามาในหนังลึกลับระทึกขวัญสักหน่อย เรื่ องใดที่ไม่ อนันตนิวาส 57

สามารถอธิบายได้ ด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์ เขาไม่มีวนั เชื่อว่า เป็ นความจริ ง

แล้ วเรื่ องหลุมวาร์ ปจากโลกในมิตอิ ื่นนัน่ ละ...

ไม่น่าเป็ นไปได้ เช่นกัน ถึงแม้ จะมีคนคิดทฤษฎีเกี่ยวกับเรื่ อง นี ้อยู่บ้าง แต่มนั ก็เป็ นเพียงแค่หลักการความคิดในกระดาษเท่านัน ้ ไม่ตา่ งจากนิยายเพ้ อฝั น ไม่มีหลักการรองรับเลยแม้ แต่น้อย ใครก็ร้ ู ว่าโลกใบนี ้ยังไม่มีเทคโนโลยีขนสู ั ้ งขนาดผลิตเครื่ องข้ ามมิตไิ ด้

ดังนันจึ ้ งมีทางเดียว คือผู้หญิงคนนี ้จะต้ องเป็ นใครสักคนที่ หน้ าตาเหมือนนัฏฐ์ นรี ราวพิมพ์ เดียว จะแตกต่างกันก็ตรงบุคลิก ลักษณะเล็กน้ อย ทว่ารายละเอียดโดยรวมไม่ต่าง และเธอถูกส่ง มาโดยใครบางคนอย่างจงใจ นัน่ เป็ นค�ำตอบที่เรี ยบง่ายและเป็ นไป ได้ ที่สดุ

“ผมไม่เชื่อคุณ” เขาส่ายหน้ า ปฏิเสธเรื่ องราวทังปวงที ้ ่เธอ เล่ามาเสียยืดยาว

“อ้ าวแล้ วกัน” นัฏฐ์ นรี ถอนหายใจยาว ให้ ตายเถอะ เธอเพิ่ง รู้ เดี๋ยวนี เ้ องว่าชายที่ ตนแอบรั กเป็ นคนดือ้ ดึงเหลือเกิ น “หน้ าฉัน ไม่ได้ ท�ำศัลยกรรม เกิดมาก็ชื่อนี ้ ถึงจะไม่ใช่คนรักของคุณ แต่ฉนั ไม่ได้ ถกู ใครส่งมาหลอกคุณแน่ๆ”

“คุณไม่มีหลักฐานอะไรเลย ไหนล่ะหลุมวาร์ ป ไหนล่ะสิ่งที่ บ่งบอกว่าคุณมาจากโลกอื่น”

หญิงสาวชักอับจนหนทาง ไม่นึกเลยว่าการอธิบายเรื่ องราว จะยากเย็นถึงเพียงนี ้ แต่จะโทษเขาฝ่ ายเดียวก็คงไม่ได้ เพราะหาก เป็ นเธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะยอมเชื่อเรื่ องราวพิสดารเช่นนี ้ หรื อเปล่า

เธอเผลอกัดเล็บตัวเอง อันเป็ นกิ ริยาที่มักท�ำเวลาครุ่ นคิด 58 ปองวุฒิ

หากแล้ วก็ชะงักงัน รอยยิ ้มกว้ างผุดบนใบหน้ าอ่อนบาง ราวกับเธอ ได้ กมุ ชัยชนะบางอย่าง

“ฉันมีหลักฐานแล้ ว” เธอเอ่ย มองสบตาเขา

กฤตวัตเลิกคิ ้ว นึกสงสัยว่าหญิงสาวคิดจะแต่งเรื่ องอะไรมา เกลี ้ยกล่อมเขาอีก หวังว่ามันจะไม่พสิ ดารพันลึกไปมากกว่านี ้อีกนะ

“มีอะไร” เขาถาม

“หลัก ฐานที่ บ อกว่ า ฉัน คื อ นัฏ ฐ์ น รี และคุณ ก็ ห าว่ า ฉัน ท� ำ ปลอมขึ ้นมาไม่ได้ ด้วย” เธอยื่นมือแบออกให้ เขาดู “ตรวจลายนิว้ มือ ฉันยอมให้ คณ ุ พิมพ์ลายนิ ้วมือฉันเดี๋ยวนี ้เลยแล้ วน�ำไปเทียบกับ ฐานข้ อมูลพนักงาน พนันได้ เลยว่าตรงกันแน่นอน”

เจรจากันอยู่นานทีเดียวกว่ ากฤตวัตจะยินยอมท�ำตาม ขันตอนตรวจสอบที ้ ่หญิงสาวเสนอไป ในที่สดุ เมื่อเขาจ�ำยอมติดต่อ กับเจ้ าหน้ าที่ ฝ่ายบุคคลที่ ตนรู้ จักเป็ นอย่างดี ให้ ช่วยเหลือ เธอก็ แทบจะผ่อนลมหายใจยาวอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ผู้ชายอะไร ดื ้อดึง เหลือเกิน!

เสียแรงท�ำงานด้ านวิทยาศาสตร์ แทนที่จะมองสมมุติฐาน หลายด้ านแล้ วพิสจู น์หาความเป็ นไปได้ เขากลับเลือกตังธงไว้ ้ แค่ ข้ อเดียว กว่าจะกล่อมให้ ยอมรับข้ ออื่นๆ ก็ยากเย็นแสนเข็ญ

ไม่นึกเลยว่าเขาจะเป็ นคนเดียวกับกฤตวัต รุ่ นพี่ที่เธอมอง ว่าสมบูรณ์ แบบทัง้ นิสยั ใจคอและหน้ าตา ทว่าคนร่ างสูงตรงหน้ า เหมือนจะมีดีแค่ใบหน้ าอย่างเดียว

กระนันตั ้ วเธอในโลกอีกใบก็ยงั หมันหมายกั ้ บเขา กลายเป็ น คูร่ ักกันถึงขันวาดหวั ้ งแต่งงาน แสดงว่าเขาคงมีดีอยูบ่ ้ าง...

คิดมาถึงตรงนี ้ นัฏฐ์ นรี ก็ใบหน้ าร้ อนผ่าว โชคดีที่จงั หวะนัน ้ อนันตนิวาส 59

กฤตวัตมัวแต่งว่ นโทรศัพท์ติดต่อกับฝ่ ายบุคคล จึงไม่ทนั เห็นว่าดวง หน้ านวลเนียนเผยสีเรื่ อเสียแล้ ว

อีกครู่ ใหญ่ต่อมานัน่ ละ เขาถึงได้ วางสาย แล้ วหันมาเผชิญ หน้ า กับ หญิ ง สาวที่ นั่ง อย่า งสงบรออยู่บ นเก้ าอี ใ้ นชุดรั บแขกของ คอนโดมิเนียมขนาดสองห้ องนอนของเขา

“ผลออกมาแล้ ว” เขาเอ่ยเสียงเรี ยบ

“เป็ นยังไงบ้ างคะ” เธอถามอย่างมัน่ ใจ แค่เห็นสีหน้ าเขาก็ร้ ู แล้ วว่าตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกใช้ วิธีนี ้

“ลายนิ ้วมือของคุณ...” ชายหนุ่มวางหน้ าไม่ถกู “เหมือนกับ ของนิด”

กฤตวัตไม่อยากเชื่อเลยสักนิด ทว่าหลังจากพูดคุยกับปลาย สายอยูน่ าน ถามซ� ้ำหลายรอบจนแน่ใจว่าไม่ได้ มคี วามผิดพลาดใดๆ เกิดขึ ้น ที่สดุ เขาก็จ�ำเป็ นต้ องยอมรับผลการตรวจสอบ

ลายนิว้ มือที่เขาได้ จากหญิ งสาวตรงกันกับของนัฏฐ์ นรี ทุก ประการ เข้ ากันถึง ๑๐๐% ทุกจุด

ขัน้ ตอนการตรวจลายนิ ว้ มื อ นัน้ ง่า ยดาย แค่ส่ง ภาพลาย นิ ้วมือของเธอเพื่อตรวจสอบความเข้ ากันกับฐานข้ อมูลซึง่ พนักงาน บริ ษั ท แอคที ฟ ฟาร์ ม าซู ติ ค อลทุก คนต้ อ งบัน ทึก เอาไว้ ก่ อ นเริ่ ม ท�ำงาน ข้ อมูลนี ้ไม่มีทางปลอมแปลงได้ ง่ายๆ แน่ ต่อให้ มีคนอยาก แกล้ งเขาสักแค่ไหน ก็ไม่น่าลงทุนถึงขันแฮกฐานข้ ้ อมูลบริ ษัท อีก ทังเขาไม่ ้ คดิ ว่าใครคนนันจะท� ้ ำไปเพื่ออะไร

แค่ให้ เขาเจ็บปวดซ� ้ำแผลเดิม มันคุ้มค่าการลงทุนที่ไหนกัน

เมือ่ จ�ำนนด้ วยหลักฐาน แม้ ไม่อยากยอมรับเลยสักนิด กฤตวัต ก็จ�ำต้ องยอมเชื่อ...ว่าเธอคือนัฏฐ์ นรี จริ งๆ

ทว่าจะเป็ นไปได้ หรื อว่าเธอมาจากโลกในมิตอิ ื่น 60 ปองวุฒิ

๖

แนวคิดเกี่ยวกับเอกภพคู่ขนาน หรื อที่เรี ยกในภาษา อังกฤษว่า Parallel Universe มีอยู่มากมาย นักวิทยาศาสตร์ พยายามเสนอทฤษฎีว่าเอกภพของเราอาจมีขนาดเป็ นอนันต์ นัน่ หมายความว่าในภพอันกว้ างใหญ่ อาจมีสงิ่ ต่างๆ เกิดขึ ้นได้ มากมาย ปรากฏอยู่ในต�ำแหน่งใดก็ตาม บางแนวคิดน�ำเสนอว่าอาจมีเอก ภพใหม่ๆ เกิดขึ ้นอย่างไม่มีสิ ้นสุด...ในมิติอื่นที่ตา่ งไปอย่างสิ ้นเชิงก็ เป็ นได้

จักรวาลอันกว้ างใหญ่ที่เราใช้ ชีวิตกันอยู่และไม่มีโอกาสเดิน ทางไปเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ แม้ จะใช้ เวลาทัง้ ชีวิต แท้ จริ งอาจจะ เป็ นเพียงแค่เสี ้ยวเดียวของจักรวาลที่ซ้อนทับกันอยู่มากมายหรื อ เรี ยกว่า Multiverse แต่ละจักรวาลอาจมีความแตกต่างตังแต่ ้ เล็ก น้ อยไปจนถึงความแตกต่างอันมหาศาล

ตัวอย่างง่ายๆ เช่น ถ้ าหากเราตัดสินใจว่าในตอนเช้ าจะเดิน ทางไปท�ำงานด้ วยการขับรถหรื อนัง่ ขนส่งสาธารณะ ตัวเลือกอีกทาง หนึ่งที่เราไม่ได้ เลือกนัน้ ใช่ว่าจะหายไปอย่างสิ ้นเชิง แต่อาจก่อให้ อนันตนิวาส 61

เกิดมิตคิ ขู่ นานทับซ้ อนต่อเนื่องกันไปไม่ร้ ูจบสิ ้น

เท่ากับว่ามีตวั เราทังคนที ้ ่ขบั รถไปท�ำงาน และอีกมุมหนึง่ ของ ภพคู่ขนาน...หนึ่งในจ�ำนวนพหุภพ อาจก�ำลังนัง่ รถไฟใต้ ดินอยู่ได้ เช่นกัน

นัฏ ฐ์ น รี ไ ม่อ ยากเชื่ อ ว่า จะประสบกับ เหตุก ารณ์ นี เ้ ข้ า ด้ ว ย ตัวเอง เธอค้ นพบทางเข้ าสูโ่ ลกคูข่ นาน จับพลัดจับผลูมาอยูใ่ นโลก ที่แตกต่างจากโลกของเธออย่างสิ ้นเชิง

แต่ก็เป็ นไปแล้ ว...

หญิ งสาวปิ ดนิตยสารที่มีบทความเกี่ยวกับทฤษฎีควอนตัม และจักรวาลคูข่ นานตรงหน้ า พลางถอนหายใจหนักหน่วง กวาดตา มองชันหนั ้ งสือสูงจรดเพดานในห้ องรับแขกของกฤตวัตด้ วยสายตา เบื่อหน่าย หนังสือบนชันล้ ้ วนแล้ วแต่เป็ นหนังสือทางวิทยาศาสตร์ ทังสิ ้ ้น ไม่มีจ�ำพวกบันเทิงหลงมาเลยแม้ แต่น้อย

ใช่ว่าเธอเกลียดบทความวิทยาศาสตร์ ร�่ ำเรี ยนทางนี ้มาตัง ้ หลายปี ย่อมไม่มีทางเมินหน้ าหนีอยู่แล้ ว ทว่ายามว่างเธอมักเลือก ผ่อนคลายในทางอื่นออกห่างจากงานบ้ าง ไม่เลือกจมอยู่กับมัน ทุกลมหายใจ แต่ภายในบ้ านของกฤตวัตกลับห่างไกลจากค�ำนัน้ ราวกับทังชี ้ วิตของเขาอุทิศให้ กบั งาน

นับแต่เธอฟื น้ มาในห้ องของเขาก็ผา่ นมาสามวันแล้ ว ชายหนุม่ ยินยอมให้ เธออาศัยอยู่ด้วยเพราะเห็นแล้ วว่าคนหลงมิติอย่างเธอ ย่อมไม่มีที่ไป นับว่าเขายังใจดีอยูบ่ ้ าง

อย่างไรก็ตาม กฤตวัตห้ ามเด็ดขาดไม่ให้ เธอออกไปไหน โดย ให้ เหตุผลว่าใบหน้ าของเธอเหมือนกับคนรักของเขามากเกินไป ถ้ า หากใครเห็นเข้ าคงตกใจหรื อจ�ำเป็ นต้ องอธิ บายกันล�ำบาก ล�ำพัง แค่พนักงานรั กษาความปลอดภัยในคอนโดมิเนี ยมยังพอท� ำเนา 62 ปองวุฒิ

เพราะคนในอาคารพักอาศัยไม่ร้ ู เรื่ องส่วนตัวของชายหนุ่ม แต่ถ้า ออกไปข้ างนอกโอกาสเจอคนรู้ จกั ของนัฏฐ์ นรี ในโลกนี ้มีสงู ทีเดียว ถ้ าเป็ นเรื่ องราวขึ ้นมาผลเสียจะตกอยูก่ บั เธอเอง

หญิ งสาวยอมรับเหตุผล ทว่าการต้ องขลุกอยู่ในห้ องเดิมๆ นานเกินสองวันท�ำให้ เบื่อแสนเบื่อ

แรกๆ ก็ยงั พออยู่ได้ หรอก เธอแอบใช้ เวลาที่เจ้ าของห้ องไม่ อยู่ส�ำรวจจนหน� ำใจ หากเพียงครึ่ งวันก็หมดความสนใจ เพราะ คอนโดมิเนียมขนาดสองห้ องนอนของเขาเรี ยบร้ อยจนเกินไป

ค�ำว่า ‘เรี ยบร้ อย’ ในที่นี ้ หมายถึงไม่มีอะไรเลย นอกจาก สิง่ ของเครื่ องใช้ จ�ำเป็ น

ห้ องของเขาไม่มแี ผ่นภาพยนตร์ มีแผ่นเสียงอยูไ่ ม่กี่แผ่น ดูทา่ แล้ วเครื่ องเล่นที่วางอยู่บนชัน้ ไม่น่าถูกแตะต้ องบ่อยนัก ข้ าวของ กระจุกกระจิกแสดงรสนิยมไม่มีอยู่เลย มันช่างแห้ งแล้ งจนชวนให้ คิดว่าเธอก�ำลังอยู่ในห้ องตัวอย่างที่โครงการตกแต่งไว้ ให้ ลกู ค้ าชม จะมีก็แต่ชัน้ วางอัดแน่นด้ วยหนังสือเท่านัน้ ที่พอบอกให้ ร้ ู ว่ามีคน อาศัยอยูจ่ ริ งๆ บ้ าง แต่ก็มีเพียงหนังสือแนววิชาการอีกนัน่ ละ

กฤตวัตในโลกของเธอเป็ นแบบนี ้ไหมหนอ ถ้ าใช่...เขาก็ช่าง นิสยั ต่างจากแพรพิไลราวกับคนละขัวเลยที ้ เดียว

นึกถึงคนที่ตนแอบชอบเข้ านัฏฐ์ นรี ก็หม่นหมอง ป่ านนีเ้ ขา จะเป็ นอย่างไรบ้ าง ชายหนุ่มไม่ใช่คนเขลา ฟั งค�ำเตือนเธอแล้ วคง หนีออกไปได้ ทนั เวลา ไม่แน่อาจก�ำลังอยูก่ บั แพรพิไล บอกข่าวงาน แต่งงานก็เป็ นได้

หัวใจปวดหนึบ รีบสะบัดศีรษะไล่ความรู้สกึ ทังปวงให้ ้ จางหาย อย่างน้ อยก็สะกดลึกลงข้ างในลิ ้นชักใจ จะได้ เลิกเจ็บในสิ่งที่ไม่มี สิทธิ์คดิ ฝั นได้ แต่แรกแล้ ว อนันตนิวาส 63

เมื่อไม่มีอะไรท�ำ หญิ งสาวก็พาตัวเองเข้ าห้ องนอน ห้ องนี ้ กฤตวัตยกให้ เธอไว้ เป็ นห้ องส่วนตัว แยกต่างหากจากห้ องของเขา ตอนแรกภายในห้ องไม่มีเฟอร์ นิเจอร์ อะไรเลย เช้ าวันต่อมาเขาใจดี พอจะจัดหาฟูกนอนมาให้ พร้ อมกับเครื่ องนอนชุดใหม่เอี่ยม

‘คุณพักห้ องนี ้ก็แล้ วกัน’ เขาว่า ‘อาจไม่สะดวกสบายเหมือน ห้ องโรงแรม แต่ก็เป็ นสัดส่วน’

‘แปลกนะคะ’ อดพูดขึ ้นไม่ได้ หากพอเห็นสายตาคมกริบของ เขาเข้ าก็รีบยกมือปิ ดปาก

‘มีอะไรแปลกนัก’ เขาถามจนได้

‘เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่สงสัยว่าท�ำไมคุณทิ ้งห้ องไว้ โล่งๆ ไม่ตกแต่งอะไรเลย’

ใบหน้ าของชายหนุ่มตึงขึ ้นมาทันที นอกจากจะไม่ตอบแล้ ว ยังเดินดุม่ ออกจากห้ องไปโดยไม่พดู ไม่จาอีกด้ วย

ครู่ตอ่ มานัฏฐ์ นรีกน็ กึ ขึ ้นได้ เขาอาศัยอยูค่ นเดียวไม่จำ� เป็ นต้ อง เลือกคอนโดมิเนียมสองห้ องนอนแต่แรกแล้ ว ถึงวางแผนแต่งงาน เอาไว้ ก็ไม่เห็นต้ องมีอีกห้ องแต่อย่างใด หมายความว่าอีกห้ องเขา เตรี ยมไว้ ...ให้ อีกชีวิตที่อาจเกิดหลังสร้ างครอบครัวแล้ ว

ชีวิตที่ไม่มีวนั ก�ำเนิดขึ ้น เพราะหนึง่ ชีวิตที่ควรเป็ นผู้ให้ ก�ำเนิด ได้ จากไปเสียแล้ ว

‘บ้ าจริ ง!’ เธอสบถกับความปากไวของตัวเอง

เธอเผลอท�ำให้ เขาโกรธโดยไม่ตงใจอี ั ้ กแล้ วสินะ

นับแต่ นัน้ เธอก็ไม่ กล้ าพูดมากอะไรอีกด้ วยรู้ สึกผิด ท�ำ ให้ ยอมตกปากรับค�ำสัญญากับเขาว่าจะไม่ออกจากห้ อง ซึง่ ส่งผล ให้ ต้องมานัง่ เบื่อหน่ายอยูใ่ นเวลานี ้ 64 ปองวุฒิ

ยังดีที่บ้านของเขามีโทรทัศน์ แต่เนื่องจากเธอไม่ได้ ชื่นชอบ ดูร ายการต่า งๆ มากนัก จึง เพี ย งเปิ ดไว้ บ างครั ง้ พอมี เ สี ย งไม่ใ ห้ ห้ องเงียบเหงาเกินไปนักในบางคราวเท่านัน ้ ทว่าก็ไม่ได้ ช่วยอะไร มากมายนัก

ขณะนี ้โทรทัศน์ก�ำลังเสนอรายการข่าว ผู้ประกาศสาวสวย รายงานสถานการณ์ โทรศัพท์ มือถื อรุ่ นใหม่ที่คิดค้ นโดยบริ ษัทใน ประเทศไทยเอง ล่า สุด ว่า ตี ต ลาดโลกได้ สูสี กับ บริ ษั ท ยัก ษ์ ใ หญ่ เจ้ าตลาดที่เพิ่งออกโทรศัพท์ รุ่ นล่าไปเมื่อไม่นานมานี เ้ ช่นกัน ถื อ เป็ นผลส�ำเร็ จอย่างใหญ่หลวง ยอดขายเพิ่มขึ ้นกว่าเดิมถึงแปดสิบ เปอร์ เซ็นต์

ข่ า วเหล่า นี ต้ อนแรกที่ ไ ด้ ฟั ง ท� ำ ให้ นัฏ ฐ์ น รี ต่ื น ตะลึง ไปเสี ย ทุกอย่าง เหตุว่ามันช่างแตกต่างจากโลกของเธอราวพลิกหน้ ามือ หลังมือ

เธอค้ นพบว่าในโลกคู่ขนานนี ้ ช่วงยี่สิบปี หลังประเทศไทย เจริ ญก้ าวหน้ าแบบก้ าวกระโดด เริ่ มต้ นด้ วยการเป็ นประเทศผู้น�ำ ด้ านกสิกรรม ส่งออกสินค้ าเกษตรทั่วโลก ผลิตผลล้ วนแล้ วแต่มี คุณภาพจนกลายเป็ นมาตรฐานการผลิตของโลก ก่อนพัฒนาไปสู ่ ภาคอุตสาหกรรม แปรรูปสินค้ าจากผลิตผลเหล่านัน ้ ใส่ไอเดียใหม่ ลงไป ขายต่อในราคาสูงได้ อีกทอด

ประเทศเล็กๆ ในเอเชียตะวันออกเฉี ยงใต้ ได้ กลายเป็ นครั ว โลกอย่างแท้ จริ ง

ไหนจะความเจริ ญทางด้ านเทคโนโลยีที่รุดหน้ าไม่แพ้ ภาค เกษตรในช่ ว งหลัง เข้ า สหัส วรรษใหม่ ค.ศ.๒๐๐๐ รั ฐ บาลมอง การณ์ ไกลร่ างแผนพัฒนาเศรษฐกิจ ส่งเสริ มการศึกษา ท�ำให้ คน รุ่ นใหม่มีความรู้ สงู กว่าคนรุ่ นก่อนไปอีกขันและช่ ้ วยกันสร้ างความ อนันตนิวาส 65

โดดเด่นในเวทีระดับโลก มีบริ ษัทสินค้ าเทคโนโลยีใหม่ๆ ถูกก่อตัง ้ ขึน้ มากมาย ทัง้ ยังรุ่ งเป็ นผู้น�ำตลาดทัง้ นัน้ เช่น เครื่ องใช้ ไฟฟ้า โทรศัพท์เคลื่อนที่ ซึ่งติดตราสินค้ าไทยส่งขายทัว่ โลก ได้ รับความ นิยมติดอันดับ ดังเช่นโทรศัพท์มอื ถือในหัวข้ อข่าวทีผ่ ้ ปู ระกาศรายงาน นัน่ ปะไร

เธอได้ อ่านหนังสือพิมพ์ที่กฤตวัตซื ้อติดมือมาในเย็นวันหนึ่ง ประหลาดใจที่ เ ห็ น ว่า พาดหัว ข่า วล้ ว นแล้ ว แต่เ ป็ นการวิ เ คราะห์ สถานการณ์ทงการเมื ั้ องและเศรษฐกิจอย่างถึงพริ กถึงขิง เปิ ดกว้ าง เสรี ยิ่ง กว่า ประเทศตะวัน ตก จนต้ อ งพลิก หน้ าแรกใหม่เพื่ อดูชื่ อ หัวหนังสือพิมพ์ ให้ แน่ใจว่าไม่ได้ เผลออ่านหนังสือพิมพ์ขา่ วเศรษฐกิจ โดยเฉพาะ

ทว่าไม่ใช่ มันคือหนังสือพิมพ์ยอดขายอันดับหนึง่ ของประเทศ ที่เธอมักคุ้นว่าเลือกน�ำเสนอข่าวที่อยู่ในความสนใจของประชาชน ซึง่ มักวนเวียนอยู่กบั ข่าวอาชญากรรม สลับสถานการณ์บ้านเมือง วุ่นวายและข่าวประเภท ‘ของแปลก’ หรื อชาวบ้ านขอหวยขูดเลข เด็ดตามต้ นไม้

‘ปกติหนังสือพิมพ์มีแต่ขา่ วแบบนี ้หรื อคะ’ เธออดถามไม่ได้

‘ก็ใช่น่ะสิ ถ้ าไม่เสนอข่าวพวกนี ้แล้ วจะเสนอข่าวอะไร’ เขา เลิกคิ ้ว ย้ อนถามอย่างไม่เข้ าใจ

‘อย่าง...ภาพถ่ายติดวิญญาณ หรื อชาวบ้ านแห่บูชาผลไม้ ออกผลเป็ นรูปสัตว์เพื่อขอหวย อะไรท�ำนองนันน่ ้ ะค่ะ’

ชายหนุ่ม มองหน้ าเธอราวกับ เห็นผี ก่ อนสะบัดเสียงตอบ กระแทกกระทัน้

‘คุณบ้ าหรื อเปล่า ใครจะไปสนใจเรื่ องไร้ สาระพรรค์นน ั ้ ไม่มี ค่าพอให้ ลงอินเทอร์ เน็ตอ่านฟรี ด้วยซ� ้ำ’ 66 ปองวุฒิ

เธอไม่อยากบอกเขาว่ามีส.ิ ..อย่างน้ อยในโลกของเธอก็สนใจ มากพอที่นักข่าวจะน� ำมาเป็ นพาดหัวตัวใหญ่ เป้งก็แล้ วกัน แถม หลายครัง้ หลายเรื่ องยังเป็ นกระแสแพร่กระจายไปทัว่ ด้ วย

นัฏฐ์ นรี ได้ ร้ ู จากเขาในเวลาต่อมาว่า ณ เวลานี ้ประเทศไทย ได้ รับการจัดอยู่ในกลุ่มประเทศพัฒนาแล้ ว ทัดเทียมกับญี่ปนหรื ุ่ อ เกาหลีใต้ จัดเป็ นเสือเศรษฐกิจเขีย้ วเล็บคมกริ บในภูมิภาคนีเ้ ลย ที เ ดี ย ว ทุก วงการต่า งร่ ว มมื อ กัน เป็ นอย่า งดี แถมยัง แข่ง ขัน กัน แสดงศักยภาพในระดับโลกเป็ นประจ�ำ

หญิ งสาวทัง้ ตกใจและตื่นเต้ น ซักถามเขาถึงรายละเอี ยด ส่วนกฤตวัตน่ะหรื อ เขาท� ำหน้ าเหมื อนกิ นยาผิดอีกรอบเมื่ อรั บรู้ จากเธอว่าประเทศในมิตคิ ขู่ นานเป็ นอย่างไร

‘ประเทศเราไม่ได้ เลวร้ ายหรอกนะคะ แค่ไม่เจริ ญเท่านี ้’ เธอ ออกตัว แต่ไม่ได้ ชว่ ยให้ คนฟั งรู้สกึ ดีขึ ้นแต่อย่างใด

‘เท่าที่ฟัง ผมว่าคุณพูดในแง่ดีเกินไปต่างหาก’ เขาว่า ‘ประ- เทศไทยในมิติคณ ุ ท�ำไมถึงได้ มีแต่ปัญหาอย่างนัน ้ ทังคนแบ่ ้ งแยก เป็ นฝั กฝ่ าย แถมรัฐประหารต่อเนื่องอีก ในมิตินี ้เราเรี ยนรู้ความผิด พลาดที่เกิดขึ ้นจากประวัติศาสตร์ ตงแต่ ั ้ ๔๐-๕๐ ปี ก่อนและเอามา พัฒนาตัวเอง’

แม้ นัฏฐ์ นรี จะไม่เห็นด้ วย แต่ก็เข้ าใจอี กฝ่ าย ถ้ าหากเกิ ด และเติบโตมาในโลกที่เจริ ญขนาดนี ้แล้ ว ย่อมมองว่าสถานการณ์ ปั จจุบนั ในโลกของเธอเหมือนมองดูบ้านเมืองย้ อนถอยหลังไปอีก ยี่สบิ สามสิบปี นัน่ ละ

นอกจากภายในห้ องของกฤตวัตจะเรี ยบร้ อยมากแล้ ว สิ่งหนึ่งที่หญิ งสาวสังเกตเห็นได้ ชัดเจนคือไม่มีร่องรอยว่าเขาเคย อนันตนิวาส 67

อาศัยอยูก่ บั คูห่ มันเลยแม้ ้ แต่น้อย นอกเหนือไปจากกรอบรูปนัน้

ไม่มีเสื ้อผ้ า ของใช้ ส่วนตัว ทังที ้ ่เป็ นอันรู้ กนั ว่าผู้หญิงย่อมมี ของประเภทนี ้มากกว่าผู้ชายหลายเท่า แต่กลับไม่เหลือสิ่งใดหลุด รอดมาเลยแม้ แต่ชิ ้นเดียว

ราวกับเขาต้ องการลบเลือนความทรงจ�ำว่าเคยมีหญิ งสาว คนหนึง่ อาศัยอยูร่ ่วมชายคาเดียวกัน

เธอเคยสูญเสียมารดาไป ทว่าหาใช่การจากตาย ผู้เป็ นแม่ หย่าขาดจากบิดาแล้ วย้ ายไปอยูต่ า่ งประเทศ นานๆ จะกลับมาเยี่ยม สัก ครั ง้ ทว่า อย่า งน้ อ ยถ้ า หากคิ ด ถึ ง เธอก็ ยัง โทรศัพ ท์ ไ ปหา ส่ง อีเมล กระทัง่ ใช้ โปรแกรมพูดคุยกันทางออนไลน์ได้ แค่คลิกปลายนิ ้ว จึงไม่ร้ ู สกึ โหยหาแต่อย่างใด ดังนันจะบอกว่ ้ าเข้ าใจความรู้ สกึ ของ คนต้ องพรากจากกันตลอดชีวิตย่อมไม่ได้ แน่

กระนันเธอก็ ้ ยงั อดรู้ สึกวูบโหวงในช่องอกไม่ได้ อาการคลับ คล้ ายน้ อยใจแทนคนรักของเขา

เขาใช้ เวลานานสักแค่ไหนกันหนอในการตัดใจน�ำข้ าวของ ทังหมดของนั ้ ฏฐ์ นรี ออกไปจากห้ อง เนิ่นนานหลายเดือนหรื อเพียง ชัว่ ข้ ามวัน

แล้ วความรักที่เขามีให้ กบั เธอล่ะ...ตัดได้ ง่ายเหมือนกับของใช้ พวกนันหรื ้ อเปล่า

ชายหนุ่มไม่เคยเล่าเรื่ องส่วนตัว คุยกับเธอเพียงนับค�ำได้ เฉพาะเท่าที่จ�ำเป็ น ดังนันเธอจึ ้ งไม่ร้ ูเลยว่าปั จจุบนั ชีวิตของเขาเป็ น อย่างไรบ้ าง ยังคงท�ำใจไม่ลง หรื อเดินหน้ าเริ่ มต้ นความรักครัง้ ใหม่ แล้ วกันแน่

แล้ วถ้ าเขาจะสานต่อความสัมพันธ์ กบั คนอื่น คนนันจะเป็ ้ น ใครกันเล่า 68 ปองวุฒิ

แพรพิไล...ชื่อนี ้ผุดขึ ้นในใจของนัฏฐ์ นรี

ในโลกของเธอ กฤตวัตลงเอยกับหลานสาวดอกเตอร์ ธรา- นนท์ ถึงขัน้ ก� ำหนดวันแต่งงานไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว ไม่มีใครสามารถ แทรกกลางระหว่างความรั กของคนทัง้ คู่ได้ แล้ วในโลกนีล้ ่ะ เมื่อ ขาดเธอไปเสียคน อาจหมายถึงการเริ่ มต้ นครัง้ ใหม่ของเขากับฝ่ าย นันใช่ ้ หรื อไม่

ความรู้สกึ บางอย่างวาบเข้ ามาในอก ยากปฏิเสธว่าเป็ นสิง่ ใด ...นอกจากความหึงหวง

หญิงสาวรี บปั ดอารมณ์ข่นุ มัวนันทิ ้ ้ง เธอไม่มีสิทธิ์หวงเขาสัก หน่อย แม้ ว่าในโลกคู่ขนานนีท้ งั ้ สองจะได้ ชื่อว่าเป็ นคนเคยรักกัน ก็ตาม ทว่าในความเป็ นจริ งนัฏฐ์ นรี คนนันไม่ ้ มีชีวิตอยูบ่ นโลกนี ้แล้ ว เธอไม่ใช่คนรักของเขา ดังนันหากเขาจะคบใคร ้ ก็ไม่เกี่ยวข้ องกับ เธอเลยแม้ แต่น้อย

หวนนึกถึงภาพของนัฏฐ์ นรี ในกรอบรู ปที่ เขาซ่อนเร้ นไว้ ใต้ ลิ ้นชัก จะว่าไปแล้ วผู้หญิงในภาพก็หาใช่คนเดียวกับเธอเสียเมื่อไร นัฏฐ์ นรีในโลกนี ้มีใบหน้ ายิ ้มแย้ ม ดวงตาประกายบ่งบอกความมัน่ ใจ ต่างจากเธอที่แม้ จะสบตาคนเยอะๆ ยังไม่กล้ า แล้ วจะเหมือนกันได้ อย่างไร

ทว่ามีสกั ครัง้ เหมือนกันที่เธออยากเป็ นคนแบบนันดู ้ บ้าง

กฤตวัตกลับห้ องพักของตัวเองในตอนหัวค�่ำ เมื่อเปิ ด ประตูเข้ ามาในคอนโดมิเนียมสองห้ องนอนเขาก็ต้องชะงักงัน นิ่ง ค้ างอยูห่ น้ าประตู เพราะมีกลิน่ อะไรสักอย่างลอยมาแตะจมูก

มันหาใช่กลิ่นเหม็น ตรงกันข้ ามด้ วยซ� ้ำ ทว่ามันช่างไม่ชวน คุ้นเคยเอาเสียเลย อนันตนิวาส 69

กลิน่ อาหาร...

พอตังตั ้ วได้ เขาค่อยๆ ก้ าวเข้ าไปในที่พกั มองเห็นต้ นเหตุ ก�ำลังง่วนอยู่บริ เวณครัวเล็กๆ เชื่อมกับส่วนโต๊ ะรับประทานอาหาร ซึ่งไม่เคยใช้ งานเลยนับแต่ติดตังมา ้ จนเจ้ าของบ้ านยังลืมไปแล้ ว ด้ วยซ� ้ำว่ามันใช้ การได้

หน้ าเตามีหม้ อวางอยู่ ควันกรุ่ นลอยอวลขึน้ ไปบนอากาศ กระทบแสงไฟมองเห็นเป็ นแพควันสีจาง ส่งกลิ่นหอมยัว่ น� ้ำลายได้ อย่างไม่นา่ เชื่อ

“กลับมาแล้ วเหรอคะ” หญิงสาวทัก หันหน้ ามาเห็นเขาเข้ า ก็ยิ ้มกว้ าง ผมที่รวบเป็ นมวยบางส่วนตกระข้ างแก้ มอย่างยุ่งเหยิง ไม่เป็ นระเบียบ แต่กลับน่ามอง

บ้ าแล้ ว...ท�ำไมเขาถึงคิดว่าผู้หญิงตรงหน้ าดึงดูดใจไปได้ นะ

คิดดังนันแล้ ้ วใบหน้ าของกฤตวัตก็ตงึ ขึ ้นทันตา เขากระแอม ไล่ความคิด ‘ไม่เข้ าท่า’ ก่อนถามเสียงเข้ ม

“คุณท�ำอะไรน่ะ”

“ท�ำอาหารไงคะ” เธอตอบท�ำหน้ างุนงง “ฉันเห็นว่าคุณกลับ บ้ านค�่ำทุกวัน พอกลับมาทีไรก็อุ่นอาหารแช่แข็งกินทุกที เลยคิด ว่าท�ำอาหารสดๆ ใหม่ๆ ให้ ดีกว่า แต่บ้านคุณไม่มีของสดเลยนะคะ ฉันเลยต้ องออกไปซื ้อข้ างนอก”

“คุณออกไปข้ างนอกมา” เขาขมวดคิ ้ว

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันออกไปแค่เดีย๋ วเดียว ยังไม่ทนั มีคนสังเกต เห็นหรอก” นัฏฐ์ นรี ออกตัว “อ้ อ ฉันใช้ เงินที่คณ ุ วางไว้ ในถาด...ไม่ กี่บาทหรอกค่ะ คงไม่ว่ากันนะคะ ถือเสียว่าฉันเอาเงินไปแปรรู ป เป็ นอาหารก็แล้ วกัน”

เขาจ้ องมองเธอนิ่ง ราวกับหญิงสาวพูดภาษาต่างดาวออก 70 ปองวุฒิ

มาอย่างไรอย่างนัน้

“คุณท�ำอาหาร” เขาทวนซ� ้ำอีกครัง้ ท่าทางอึ ้งๆ

“ก็ใช่นะ่ สิคะ” เธอตอบ “เสร็ จพอดีเลยค่ะ คุณอยากจะทาน เลย หรื อว่าล้ างหน้ าล้ างตาให้ หายเหนื่อยก่อนดีคะ”

เจ้ าของบ้ านหนุม่ เงียบไปอีกครู่ ก่อนตอบอ้ อมแอ้ ม

“กินเลยก็ได้ ”

“งันนี ้ ่เลยคะ ช่วยฉันตังโต๊ ้ ะหน่อย” เธอชี ้ไปที่ต้ เู ก็บจานชาม “สองชุดนะคะ ฉันก็หิวเหมือนกัน”

ขณะกฤตวัตน�ำจานและช้ อนส้ อมไปตังโต๊ ้ ะรอไว้ นัฏฐ์ นรี ก็ ง่วนกับการคดข้ าวใส่ชามฝาปิ ด และตักอาหารใส่จาน น�ำมาวาง ไว้ กลางโต๊ ะ เนื่องจากโต๊ ะอาหารมีขนาดถึงหกที่นงั่ จึงดูโหวงเหวง ไปถนัด

ทังสองนั ้ ง่ ตรงข้ ามกัน ตอนแรกหญิงสาวตังท่ ้ าจะตักข้ าวใส่ จานให้ เขา ทว่ากฤตวัตแย่งชามจากมือไปตักเอง ก่อนยื่นส่งกลับ คืนให้

“ฉันท�ำกุ้งอบวุ้นเส้ นกับซุปไก่มนั ฝรั่ง ไม่ร้ ูวา่ คุณชอบกินอะไร ก็เลยท�ำอาหารง่ายๆ รสชาติกลางๆ ไว้ ก่อน”

“ผมกิ นอะไรก็ได้ ทัง้ นัน้ ” เขาตอบ หากยังลังเลไม่ยอมตัก อาหาร เห็นดังนันนั ้ ฏฐ์ นรี จงึ เป็ นคนตักกุ้งและวุ้นเส้ นใส่จานเขาเอง พลางว่า

“กินสิคะ ฉันตังใจท� ้ ำเลยนะ” เธอชวนคุย “ไม่ร้ ู ว่าฉัน...เอ่อ หมายถึงคุณนิดน่ะปรุงรสแบบไหน หวังว่าคุณคงพอทานได้ นะคะ”

ชายหนุม่ ตักข้ าวเข้ าปาก รสชาติดีทีเดียว ไม่ตา่ งจากอาหาร ตามร้ านดังที่เขาเคยทาน จัดว่าผู้หญิ งคนนี ้ท�ำอาหารอยู่ในระดับ ดีกว่าที่ถ่อมตัวไว้ มาก อนันตนิวาส 71

หากพอคิดอย่างนันแล้ ้ ว รสข้ าวในปากกลับแปร่งปร่าอย่างไร ชอบกล

“นิดไม่เคยท�ำอาหาร เธอท�ำกับข้ าวไม่เป็ น” เขาเอ่ยเสียงเบา เมื่อคิดถึงความจริ งข้ อนี ้

“อ้ าว แล้ วพวกคุณทานอาหารกันยังไงคะ”

“ปกติถ้าไม่สงั่ มา ก็มกั จะออกไปทานข้ างนอก นิดไม่ชอบ ความยุ่งยาก เธอว่าท�ำครัวเสียเวลา ไหนจะต้ องท�ำ ต้ องล้ าง สู้ ออกไปให้ คนอื่นท�ำให้ ไม่ได้ ”

“งัน้ ฉันคงต่างจากนิดในโลกนีอ้ ีกแล้ วสินะ” เธอยิม้ กร่ อยๆ ก่อนปรับสีหน้ าร่ าเริ ง “แต่ไหนๆ ฉันก็ท�ำมาแล้ ว คุณกินให้ หมดเลย นะคะ พ่อฉันก็ชมออกบ่อยว่าท�ำอาหารถูกปากท่าน”

“คุณเข้ าครัวเป็ นประจ�ำหรื อ”

“ไม่หรอกค่ะ ส่วนใหญ่หน้ าที่นี ้เป็ นของพ่อค่ะ พ่อท�ำอาหาร เก่งมากถึงขนาดสู้เชฟกะทะเหล็กได้ สบาย เสียดายที่เอาดีทางบัญชี ไม่อย่างนันฉั ้ นจะเชียร์ ให้ เปิ ดร้ าน รับรองลูกค้ าติดรสมือเยอะแน่”

“ราคาคุยหรื อเปล่า” เขาว่า

“คุณไม่เคยกินข้ าวฝี มือพ่อฉัน อย่าดูถกู กันนะ” เธอย่นจมูก ก่อนชะงัก ถามกลับ “หรื อว่าเคยคะ”

กฤตวัตส่ายหน้ า “พ่อของนิดเสียไปตังแต่ ้ เธอยังเด็ก นิดโต มากับป้า ซึ่งก็เสียไปตอนเธอเข้ ามหาวิทยาลัย หลังจากนัน้ ก็อยู ่ ตัวคนเดียวมาตลอด ผมไม่เคยเจอญาติของนิดคนไหนเลย”

ใบหน้ าของนัฏฐ์ นรี หม่นลงไปเล็กน้ อย โลกของเธอกับที่นี่ ต่างกันในรายละเอียดมากมายเหลือเกิน บิดาที่เธอรักใคร่และสนิท สนมยิ่งกว่าใครกลับจากไปโดยไม่ทนั ได้ มีโอกาสใช้ เวลาร่วมกับบุตร สาวในตอนโต หน�ำซ� ้ำยังต้ องมาขาดคนเลี ้ยงดูไปอีกคน สิ่งเหล่านี ้ 72 ปองวุฒิ

อาจหล่อหลอมให้ นฏั ฐ์ นรี ของโลกนี ้เติบโตมาต่างจากเธอก็เป็ นได้

“แล้ วแม่ละ่ คะ แม่ของคุณนิดอยูท่ ี่ไหน”

“ไม่มีใครรู้ นิดแทบไม่พดู ถึง เคยบอกครัง้ เดียวว่าแม่ทิ ้งพ่อ ไป แล้ วไม่เคยติดต่อกลับมาอีกเลย” เขาตอบ “โลกของคุณไม่ใช่ แบบนี ้สินะ”

“ค่ะ” เธอพยักหน้ า “แม่แยกทางกับพ่อก็จริ ง แต่ท่านยังคง โทรมาหาฉันอยู่บ่อยๆ เวลามีงานส�ำคัญอย่างฉันเรี ยนจบ ท่านก็ บินมาร่วมแสดงความยินดี”

“คุณโชคดี” ชายหนุม่ ตอบเสียงขรึม

“กินข้ าวต่อดีกว่าค่ะ คุณเพิง่ กินไปแค่คำ� เดียวเอง” เธอเปลีย่ น เรื่ อง

การคิดถึงชีวิตวัยเยาว์อนั ไม่น่าอภิรมย์นกั ของนัฏฐ์ นรี ในโลก คู่ขนานไม่ใช่หัวข้ อสนทนาที่สมควรนัก ขณะเดียวกันก็ท�ำให้ เธอ หวนนึกถึงโลกของตัวเองมากเกิ นไปด้ วย เธอคิดถึงบิดา คิดถึง เพื่อนฝูง ป่ านนี พ้ วกเขาจะวุ่นวายใจกันขนาดไหนเมื่อพบว่าเธอ หายตัวไปโดยไม่มีร่องรอย

ซ� ้ำร้ ายทุกคนอาจคิดว่าเธอตายไปในระเบิดคืนนันแล้ ้ วก็เป็ น ได้

เธอไม่อยากให้ พอ่ กับแม่ต้องเศร้ าใจ แต่ไม่ร้ ูจะท�ำอย่างไรได้ ในเมื่อตัวเองมาติดอยูใ่ นมิติสนธยาเสียแล้ ว

มัวแต่จ่อมจมอยู่ในภวังค์ความคิด รู้ ตัวอีกทีบนจานข้ าวก็ มีก้ งุ ตัวใหญ่วางอยู่ เธอรี บเงยหน้ ามอง เห็นชายหนุ่มยกช้ อนค้ าง เขาท�ำหน้ าเก้ อๆ ก่อนตอบเสียงเบา

“ผมเห็นคุณท�ำหน้ าไม่ค่อยสบายนัก กินข้ าวเสียสิ มัวแต่ บอกคนอื่นให้ กิน ตัวเองยังไม่ได้ กินสักค�ำเลย” อนันตนิวาส 73

“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ ้มบาง เขาก็มีมมุ อ่อนโยนเหมือนกัน นึก ว่าท�ำเป็ นแต่หน้ าเคร่ งเครี ยดเสียอีก อย่างนี ้ค่อยเหมือนกฤตวัตใน โลกของเธอหน่อย “อาหารฝี มือฉันรสชาติเป็ นยังไงคะ คุณยังไม่ได้ ตอบเลย”

“ก็...พอกินได้ ”

“แค่นนเองเหรอ” ั้ เธอร้ องอย่างผิดหวัง “งันคราวหลั ้ งฉันท�ำ เหมือนคุณนิด ปล่อยให้ คณ ุ สัง่ เดลิเวอรี ดีกว่า”

พูดออกไปเล่นๆ นึกไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบกลับจะให้ ผลใน ทางร้ าย ชายหนุม่ นิ่งขึง วางช้ อนลงทันใด ก่อนผุดลุกยืนตระหง่าน จ้ องมองเธอด้ วยสายตาแข็งกร้ าว จากนันก็ ้ เดินดุม่ เข้ าห้ องนอนของ ตัวเอง

ทิ ้งให้ นฏั ฐ์ นรีงงเป็ นไก่ตาแตกว่าเธอพูดอะไรผิดหูเขาหนักหนา กันแน่

กฤตวัตทิง้ ตัวลงนั่งบนเตียงกว้ าง ปลดกระดุมเสือ้ เชิต้ พลางถอนหายใจหนักหน่วงอย่างขัดเคือง เขาโยนกองเสื ้อทิง้ ไป อย่างไม่ไยดี ลุกเข้ าห้ องน�ำ้ หยุดยืนหน้ าอ่างล้ างหน้ า วักน�ำ้ ราด ใบหน้ าคมเข้ มจนเปี ยกชุ่ม หยดน�ำ้ พราวเกาะไรผมส่งให้ คนที่มกั ดูเนีย้ บเรี ยบกริ บตลอดเวลาแปลกตาไปมาก กระนัน้ เสน่ห์ดึงดูด ไม่ได้ ลดน้ อยถอยลงไปเลยสักนิด

เขาคว้ าผ้ ามาเช็ดหน้ าอย่างลวกๆ เดินกลับมาที่เตียง หย่อน ตัวลงนัง่ อีกหน ยกมือขึ ้นลูบใบหน้ าแรงๆ หวังว่าการกระท�ำเช่นนี ้ จะช่วยขับไล่ความวุน่ วายในจิตใจออกไปได้

เมื่อครู่ เขาไม่เข้ าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดจะต้ องลุกเดิน หนีจากโต๊ ะอาหารมาด้ วย จะว่าโกรธก็ไม่เชิง เพราะหญิงสาวไม่ได้ 74 ปองวุฒิ

ท�ำตัวเลวร้ ายอะไร ก็แค่...พูดจาไม่เข้ าหู

เธอเอ่ยว่าตัวเองควรท�ำตัวเหมือนนิด สัง่ อาหารมาส่งให้ เขา กินแทนที่จะท�ำเองอย่างคืนนี ้

ประโยคนี ้เองท�ำให้ ชายหนุม่ ห้ ามตัวเองไม่อยู ่ ผุดลุกหนีอย่าง รวดเร็ วเพราะเกรงว่าหากอยู่ต่อจะเผลอพูดจารุ นแรงตามอารมณ์ ที่ก�ำลังก่อตัวราวน� ้ำใกล้ เดือด

มีเรื่ องให้ พูดตังมากมาย ้ ท�ำไมต้ องเอ่ยว่าจะท�ำตัวเหมือน คนรักของเขาด้ วย

แน่ละ ตามหลักแล้ วหญิงสาวย่อมมีสทิ ธิ์ เพราะเธอคือนัฏฐ์ - นรี จริ งๆ แม้ จะมาจากอีกโลกก็ตาม ทว่าในโลกนี ้นัฏฐ์ นรี ของเขาได้ จากไปแล้ ว ดังนันเขาจึ ้ งไม่อาจท�ำใจได้ เมื่อมีใครสักคนเอ่ยอ้ างว่า จะท�ำสิง่ ใดก็ตามเหมือนอย่างที่คนรักของเขาเคยท�ำมาก่อน

นัน่ ท�ำให้ เขาเกิดผิดหูขึ ้นมา...

หญิงสาวมีใบหน้ าเหมือนกับคูห่ มันของเขาทุ ้ กประการ ไม่วา่ มองกี่ ค รั ง้ ก็ แ ยกไม่ อ อก มี อ ยู่ห ลายคราที่ ก ฤตวัต เกื อ บเผลอใจ หลงลืมว่านัฏฐ์ นรี จากไปแล้ ว จนต้ องย� ้ำเตือนตัวเองซ� ้ำซาก สุดท้ าย จึงเลือกกลับบ้ านค�่ำมืด หวังให้ เส้ นทางของทัง้ สองบรรจบกันให้ น้ อยที่สดุ ระลอกคลื่นความรู้สกึ จะได้ ไม่กระเทือนไปมากกว่านี ้

แต่แล้ วก็พลาดจนได้

รสชาติอาหารยังติดปาก เขาท�ำปากแข็งไปอย่างนันด้ ้ วยไม่ อยากชม และไม่อยากยอมรั บว่าเผลอนึกอยากให้ เธอท�ำอาหาร เตรี ยมรอท่าไว้ บอ่ ยๆ และทังไม่ ้ อยากให้ ความคิดบางอย่างผุดพราย ขึ ้นมาด้ วย

ถ้ าหากคู่หมัน้ ของเขามีด้านอ่อนหวานอย่างหญิ งสาวด้ าน นอกบ้ างสักนิดก็คงดี... อนันตนิวาส 75

“บ้ าไปแล้ ว” เขาสบถ

กฤตวัตรักคู่หมัน้ เพราะความโดดเด่นของเธอ นัฏฐ์ นรี เป็ น สาวสวย จัดว่าสมบูรณ์แบบ เธอฉลาดหลักแหลม ไม่ยอมให้ ใคร เอาเปรี ย บง่ า ยๆ ทัง้ ยัง ทะเยอทะยาน ด้ ว ยคุณ สมบัติ ทัง้ หมดนี ้ ท�ำให้ ต�ำแหน่งหน้ าที่ในบริ ษัทของเธอก้ าวกระโดดอย่างรวดเร็ ว

ทัง้ สองเจอกันครั ง้ แรกในฐานะรุ่ นพี่ รุ่ นน้ องแผนกเดียวกัน หากพอหลังผ่านไปสามเดือน เธอก็ยื่นเรื่ องขอย้ ายไปแผนกการ ตลาด ด้ วยเหตุผลว่าตัวเองถนัดทางด้ านการขายมากกว่าโดยใช้ ทักษะความรู้ ในฐานะนักวิจยั มาผสมผสาน และเธอก็ท�ำได้ ดีจริ งๆ เสียด้ วย ไม่มีเซลส์คนไหนท�ำยอดขายได้ ดีเท่ากับเธออีกแล้ ว ขนาด ประธานบริ ษัทยังจดจ�ำชื่อได้ และเอ่ยชมบ่อยๆ ใครๆ ก็คาดการณ์ กันว่าไม่เกินสิ ้นปี นัฏฐ์ นรี คงได้ เลื่อนขันเป็ ้ นผู้จดั การฝ่ ายตลาด

แต่แล้ วก็เกิดเหตุนา่ เศร้ าสลดขึ ้นเสียก่อน...

คิดมาถึงตรงนี ้ ใบหน้ าเข้ มก็หม่นแสงลง ดวงตาอ่อนระโหย ลงอย่างไม่มีใครคาดว่าจะได้ เห็น นับแต่นฏั ฐ์ นรี จากไป เขาแสร้ ง ท�ำเป็ นแข็งแกร่ งเพื่อกันไม่ให้ ทกุ คนเข้ ามาแสดงความเสียใจ เที่ยว บอกทัง้ ใครต่อใครและตัวเองว่าท� ำใจได้ แล้ ว ทว่านั่นไม่จริ งเลย เขายังคิดถึงเธออยู่ทกุ เมื่อเชื่อวัน จนคิดไปว่าอาจไม่มีทางลืมเลือน นัฏฐ์ นรี ได้ ตลอดกาลด้ วยซ� ้ำ

แล้ วผู้หญิงคนนัน...คนที ้ ่หน้ าตาเหมือนเธอราวกับฝาแฝดก็ โผล่มาจากฟากฟ้า

โชคชะตาหัวเราะเยาะใส่หน้ าเขาหรื ออย่างไรกัน

เขาเอือ้ มมือไปเปิ ดลิ ้นชักข้ างเตียง หยิบกรอบรู ปที่ซ่อนไว้ ออกมา นิว้ มือหนาลูบไล้ แผ่นกระจก อ้ อยอิ่งตรงบริ เวณใบหน้ า เนียนของอดีตคูห่ มัน้ 76 ปองวุฒิ

ไม่มีอีกแล้ วรอยยิ ้มสดใสที่ท�ำให้ โลกสว่างไสว...

“นิด ผมคิดถึงคุณ” เขาร� ำพึงแผ่วเบา

อยู่ๆ ภาพใบหน้ าอ่อนเยาว์สวมแว่นหนาเตอะ เกล้ าผมเป็ น มวยรุ่ ยๆ ก็ผดุ ขึ ้นมาซ้ อนทับกับดวงหน้ างาม กฤตวัตเผลอสบถ รี บ ขับไล่ภาพนันออกจากสมองทั ้ นควัน

นัฏฐ์ นรี ของเขาคือผู้หญิ งในภาพนีต้ ่างหาก ไม่ใช่ยายเปิ่ น คนนัน้

กฤตวัตบอกตัวเองซ�ำ้ ๆ ต้ องการตอกย� ำ้ กับตัวเองราวกับ กลัวจะเผลอไผลไปอีกหน

อนันตนิวาส 77