Mijn Geheim Special: Spannend leesverhaal

SPECIAAL VOOR ABONNEES

DOORGESTOKEN KAART

Betoverend mooi. Ik kon geen andere woorden bedenken voor het groene eiland dat in al haar pracht baadde in het zonlicht. In het kalme water spiegelde Kenning zich als een ijdele koningin, terwijl de vele ronddobberende zeilboten als aanbiddende onderdanen aan haar voeten lagen.

Mijn camera klikte geluidloos terwijl ik tientallen foto’s maakte van het eiland waar mijn moeder zo gelukkig was geweest. Kenning, gelegen in de baai van Aarhus, net boven het grotere eiland Samsø. Op mijn borst drukte de beklemmende heimwee, het verlangen naar de tijd toen er nog gelegenheid was om mijn moeder hier op te zoeken. Om mezelf onder controle te krijgen focuste ik me op het toestel. Het was mama’s fotocamera, die ze in een opwelling tijdens haar langdurige ziekbed had aangeschaft. Ze had hem amper gebruikt.

Langzaam bewoog ik de camera naar links voor een panoramashot tot twee hoogblonde vrouwen in mijn zicht verschenen. Inwendig vloekte ik en stopte de opname. Eén van de twee vrouwen droeg het haar hoog opgestoken. Het zag eruit als een suikerspin. Ze wierp me een verontwaardigde blik toe en hield haar hand omhoog, zodat ze niet herkenbaar in beeld kon komen. ‘Hé, stop daarmee!’

‘Sorry!’ Ik deed een stap naar voren zodat ik dichter bij de reling stond, maakte opnieuw een panoramafoto en bekeek toen voldaan het resultaat op het kleine scherm.

‘Tevreden?’ vroeg een donkere stem achter me.

Verschrikt draaide ik me om. Ik had niet gemerkt dat iemand dichterbij was gekomen. Ik keek in het aantrekkelijke gezicht van een lange blonde man. Zijn ogen vernauwden zich tegen het zonlicht, toen hij me aandachtig bestudeerde.

‘Marisca!’ zei hij, zowel verheugd als verrast.

‘Eddie?’ Ik begon te lachen. ‘Wat leuk!’

‘Ik dacht al dat jij het was!’ Hij omhelsde me en gaf me twee zoenen. ‘Je bent geen spat veranderd.’

‘Jij ook niet’, antwoordde ik en ik keek hem aan. Eddie van Rijn kende ik nog uit Groningen. Net als onze wederzijdse vriendin Nina was hij jaren geleden ook naar Denemarken vertrokken en woonde hij net als zij op Kenning. Hoe lang was het geleden dat ik hem voor het laatst gesproken had? Zo te zien deed het eilandleven hem goed. Hij zag er relaxed uit en… opvallend aantrekkelijk. Zijn huid was gebruind, zijn altijd ietwat te lange warrige haar was opgelicht door de zon. Ik wist dat hij op Kenning bij een aannemersbedrijf was gaan werken. Het lichamelijke werk had hem een sterke, gespierde bouw opgeleverd.

‘Je ziet er goed uit.’ Eddie liet zijn ogen waarderend over me heen gaan. ‘Hoe is het met je?’

‘Eh, redelijk.’ Ik slikte. Zodra iemand me vroeg hoe het was, ging het mis. Het was niet alleen de dood van mijn moeder, maar ook het verdriet om een verbroken relatie en het drama dat daaraan vooraf was gegaan.

‘Ach ja, gecondoleerd met het verlies van je moeder’, zei Eddie plots ernstig en hij legde een hand op mijn schouder.

‘Dank je.’ Ik sloeg mijn ogen neer.

Alsof hij mijn ongemak bemerkte, tikte Eddie met een vinger tegen de cameratas die schuin over mijn borst hing. ‘Professioneel fotograaf geworden of een uit de hand gelopen hobby?’

‘Dat laatste, nog maar sinds kort.’ Een beetje verlegen klikte ik de camera uit. ‘Ik weet eigenlijk niet wat ik met al die foto’s zal doen.’

‘Proberen te verkopen natuurlijk.’ Hij grijnsde en leunde naast me over de reling. Beneden ons stonden tientallen passagiers bepakt en bezakt bijeen. ‘Heb je al een foto gemaakt van deze krioelende mierenhoop?’

‘Nee, ik maak liever geen foto’s van mensen zonder dat ze me er toestemming voor verlenen.’

Eddie keek over zijn schouder. ‘En die twee dan?’

‘Per ongeluk.’ Ik zag dat de vrouwen elk een kant uitgingen over het bovendek, maar niet voordat de suikerspin me nog een boze blik had toegeworpen.

Eddie draaide zich een kwartslag zodat hij me beter kon aankijken. ‘Nina is er niet, weet je dat?’

Ik knikte. ‘Ze vertelde dat ze halsoverkop naar Kopenhagen moest met haar gezin. Iets met haar schoonmoeder?’

‘Klopt. Ze zijn gistermiddag vertrokken’, zei Eddie. ‘Ik pas zolang op de villa.’

Nina bewoonde Villa Sandmarken, het huis dat van mijn moeder en stiefvader was geweest. Toen mama ziek was geworden en naar Nederland was teruggekeerd voor behandelingen, had ik Nina gevraagd op het huis en de bed and breakfast te passen. Als mama’s enige erfgenaam was het oude huis nu op mij overgaan.

‘Ga je het verkopen?’ vroeg Eddie met een lichte aarzeling in zijn stem.

‘Ik-ik moet nog kijken wat ik ermee wil. Wat de mogelijkheden zijn.’ Ik keek weg van hem. Ik was er nog niet uit. Het enige wat ik wilde was op het eiland zijn waar mama zo gelukkig was geweest. Ik wist dat ik haar op Kenning bij me zou voelen. Nu ik haar zo nodig had. In Nederland had ik alles verloren wat er maar te verliezen was.

Ik kon vanzelfsprekend terecht in Villa Sandmarken, had Nina haastig gezegd toen ik haar belde. Maar ik wilde er niet bivakkeren terwijl zij er niet was en er gasten verbleven in het pension en in de bijbehorende chalets. Het zomerhuis dat ik op het laatste nippertje had kunnen huren stond op een steenworp afstand van de villa, lag vrijwel direct aan zee en had zelfs een eigen steiger. Dat de woning kortgeleden door een overgelopen jacuzzi ernstige waterschade had opgelopen was mijn geluk. Er was vrijwel geen enkele caravan, woning of chalet beschikbaar geweest toen ik pas eergisteren impulsief had besloten mijn schepen achter me te verbranden en naar Kenning te vertrekken.

‘Wat is het druk overal’, zei ik om de aandacht af te leiden van mezelf.

‘Vanwege het havenfeest.’ Eddie knikte naar een groepje meiden dat opgewonden stond te kletsen. ‘Vanavond is de missverkiezing, wordt bepaald wie Kennings Havnfrue mag worden.’

‘Spannend.’

‘Kom je kijken?’ Eddie keek me verwachtingsvol aan. ‘Ik mag als dj de muzikale omlijsting verzorgen vanavond. Compleet met lichtshow.’

‘Jij?’ zei ik lachend. Ik had Eddie altijd wat stuntelig en verlegen gevonden, maar blijkbaar haalde Kenning het beste in hem naar boven. Zoals ik hoopte dat het bij mij zou doen.

‘Weet je niet meer dat ik dat ooit deed in Groningen?’ reageerde Eddie zogenaamd beledigd. ‘Ik mocht er hier allerlei apparatuur voor inhuren.’

‘Is het zo officieel allemaal?’ Ik staarde naar een meisje dat verderop eenzaam en triest over het water stond uit te kijken.

‘De winnares krijgt een contract bij een gerenommeerd modellenbureau in Kopenhagen.’

‘Werkelijk?’ Het verbaasde me dat een klein eiland als Kenning zich zo’n publiciteitsstunt kon veroorloven. Achter Eddie zag ik de suikerspin opduiken. Zodra ze mij in het vizier kreeg, wierp ze me wederom een donkere blik toe. Vlug wendde ik mijn ogen af en besefte ineens met een schok dat ik, gefascineerd door het eiland, mijn rugtas met mama’s urn uit het zicht had gelaten.

‘Zeg, we zoeken eigenlijk nog een fotograaf voor vanavond’, ging Eddie achter mij verder, terwijl ik haastig op mijn spullen toeliep. ‘Er was iemand ingehuurd, maar die moest afzeggen wegens ziekte.’

‘O eh…’ Ik dacht aan de hevige emoties die me zo dicht bij Kenning dreigden te overweldigen. Een beetje afleiding in leuk gezelschap zou me wellicht goed doen. Ik liet mijn adem ontsnappen, terwijl ik voorzichtig de rugtas oppakte. ‘Waarom niet?’

De boot voer om de punt van het eiland en de haven kwam in zicht. Overal lagen hagelwitte zeiljachten en -boten te dobberen, de een nog groter en majestueuzer dan de andere. Motorboten laveerden soepel tussen de stilliggende vaartuigen door, op zoek naar vertier.

Hulpvaardig droeg Eddie mijn weekendtas toen we de steile trap afdaalden. Op het overvolle benedendek zocht ik mijn koffers bijeen tussen de geparkeerde fietsen en samen schuifelden we in de richting van de uitgang. Voor ons bevond zich het groepje giebelende meiden in een wolk van sigarettenrook en parfum. Op het lager gelegen autodek zag ik het somber kijkende meisje staan. Onwillekeurig vroeg ik me even af wat er in haar omging tot ze leek te wuiven naar iemand in de haven. Gelukkig, ze zou blijkbaar niet langer alleen zijn.

Nerveus tuurde ik naar de wachtende mensen op de kade. Het was meer dan vijf jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. Zouden de eilanders zich mij herinneren? Mama had hier zoveel vrienden gehad. Wat had me toch bezield om haar niet vaker op te zoeken? Kenning was haar wereld geweest, en vanuit gemakzucht en egoïsme had ik verstek laten gaan.

Tien minuten later werd ik verwelkomd met een innige omhelzing van Babette. Ze veegde een traan weg toen ik me losmaakte van haar omvangrijke boezem. ‘Natuurlijk herinneren wij jou ons nog. Och, lieve kind, ik heb vaak aan je gedacht!’ Babette,

eigenaresse van een café op het eiland, nam mijn gezicht in haar handen. ‘Ik ben blij dat je er bent. En wat lijk je ontzettend veel op je moeder.’

‘Hé, Rasmus, ben jij dat?’ zei ik verrast, toen ik over Babettes schouder nog iemand opmerkte die ik kende.

‘In hoogsteigen persoon!’ Hij omhelsde me en fluisterde bij mijn oor: ‘Wat zie je er waanzinnig goed uit! Je kunt nog meedoen met de missverkiezing. Als festivalorganisator kan ik je er gemakkelijk tussen plaatsen.’

‘Alsjeblieft niet!’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik moet er niet aan denken.’

‘Bovendien heb ík Marisca al meegevraagd voor vanavond’, kwam Eddie tussenbeide.

‘Voor een date?’ riep Rasmus uit. ‘Wauw, Eddie, jij laat er ook geen gras over groeien.’

‘Je weet toch dat die fotograaf had afgezegd?’ reageerde Eddie snel, terwijl ik naast hem stond te blozen als een overrijpe tomaat. ‘Marisca gaat dat overnemen.’

‘Uh-huh, dat zal!’ Rasmus gaf Eddie een veelbetekenende knipoog, voordat hij hem haastig opzijduwde. ‘Ik moet gaan, lieve schatten. Ik zie dat de meisjes al ongeduldig op mij staan te wachten!’

Hoofdschuddend keek Babette ons weer aan. ‘Rasmus heeft het er maar druk mee. Zeg Eddie, volgens mij word jij in de feesttent verwacht om de apparatuur te testen.’

‘Nu al? Ik had Marisca naar haar zomerhuis willen brengen.’

‘Geen zorgen!’ Babette maakte een wegwuifgebaar met haar hand. ‘Dat doe ik wel. Kan ze tenminste even op adem komen.’

Direct na binnenkomst pakte ik mijn koffers uit en in een halfslachtige poging me het zomerhuis eigen te maken verdeelde ik mijn spullen over de drie kamers. De urn met mama’s as zette ik pontificaal midden op de eettafel.

Zuchtend staarde ik naar de zware pot. Mama had me een schouder willen bieden toen mijn wereld uiteenviel. Ze had zo hard gevochten om bij me te blijven, maar die vreselijke k-ziekte was tussen ons gekomen. Sinds haar sterven was er geen dag voorbijgegaan dat ik niet dacht aan het moment dat ze, moegestreden, zich uiteindelijk had moeten overgeven.

‘Je bent weer thuis, mama’, zei ik zacht en ik veegde mijn tranen weg. Eddie zou me dadelijk op de scooter komen halen, tot die tijd moest ik voorkomen dat ik wederom in tranen uitbarstte. In de badkamer waste ik mijn gezicht en bracht wat mascara aan. Babette had boodschappen laten bezorgen en een maaltijd uit het café. Zo deden de eilanders dat, had ze mijn bezwaren weggewimpeld. Ik had me verplicht gevoeld wat van de lasagne te eten, maar met lange tanden: al maanden had ik geen trek. Een tijdje keek ik naar mijn slanke spiegelbeeld en legde even een hand op mijn platte buik, voordat ik mijn zomerjurkje verwisselde voor een witte bloes en een jeansshort. Het was nog broeierig warm, maar als ik foto’s moest maken in de tent, zou dit een comfortabelere outfit zijn.

Terug in de woonkamer scrolde ik door de foto’s die ik op de ferry had gemaakt, terwijl ik wachtte op Eddie. In de rij afbeeldingen stopte ik bij de mislukte panoramafoto.

6 • Zomer lezen

Wat deden die vrouwen daar eigenlijk, zo half verstopt in een hoekje van het bovendek? Ik vergrootte de afbeelding. De suikerspin leek iets te overhandigen aan die andere, wat oudere vrouw. Aandachtig probeerde ik te zien wat het was, het leek een klein pakketje, maar uitvergroot was het beeld niet scherp genoeg. Door de boze reactie van de suikerspin vroeg ik me ineens af of ik onwillekeurig getuige was geweest van iets wat ik misschien niet had mogen zien.

Eddie liet de scooter tot stilstand komen en zette een voet op het asfalt. In de berm bij de afrit herkende ik het houten bordje dat verwees naar het huis: SANDMARKEN BED & BREAKFAST. Verderop, maar vanaf de weg uit het zicht, lag het statige huis waarop mijn moeder na slechts één blik smoorverliefd was geworden. Ik was er vlakbij. Een onverwachte huivering gleed over mijn ruggengraat.

‘Wil je eventjes kijken?’ vroeg Eddie over zijn schouder.

‘Liever morgen’, antwoordde ik gespannen. Vermoeid als ik was, zou ik nu mijn tranen helemaal niet kunnen bedwingen.

‘Je hebt gelijk.’ Eddie gaf gas. ‘Kom je morgen bij me op de koffie? Dan heb je alle tijd om rond te kijken.’

In gestaag tempo reden we door het donkere Vikingbos. Door het dichte bladerdek boven ons was het er aangenaam koel en met mijn ogen dicht snoof ik de frisse lucht op. Het was net of ik me van binnen lichter voelde nu ik op het eiland was.

‘De Vikinggraven dan?’ vroeg Eddie en hij ging langzamer rijden bij de volgende afrit.

‘Rijd nou maar door.’ Ik porde hem in zijn zij. ‘Straks kom je nog te laat.’

Na een schouderophalen reed hij verder en even later kwamen we via de Dorpsstraat bij de jachthaven, waar een grote witte feesttent stond opgesteld. Eddie parkeerde de scooter en samen gingen we de tent binnen, waar de laatste klapstoelen werden geplaatst voor de verwachte gasten. Ik zag Babette aan het werk achter de bar naast het podium en zodra Eddie naar zijn mengtafels was vertrokken, besloot ik, zolang er voor mij nog niets te fotograferen viel, haar een handje te helpen.

‘Meer dan de helft van het volk in de tent is familie van een van die meiden’, zei Babette toen een halfuur later de eerste gasten binnendruppelden. ‘Dit is niets voor de eilanders.’

‘Echt waar?’

‘Jarenlang hadden we de wedstrijd paalzitten tijdens het havenfestival.’ Ze zuchtte diep. ‘Dat waren nog eens tijden. Drie dagen achtereen stond ik zo’n beetje 24/7 achter de bar. Tot het een keer misging, iemand van de paal viel en zich ernstig verwondde.’

‘Waarom dan ineens een missverkiezing?’ Dorstig nam ik een paar slokken van het glas water dat ik mezelf had ingeschonken. Het was tropisch warm in de tent.

‘Sinds zíj invloed hebben op ons gemeentebestuur.’ Ze knikte naar het elitaire gezelschap dat gewapend met champagneflessen pal achter de jurytafel had plaatsgenomen. De wat oudere vrouw die ik per abuis op de boot had gefotografeerd, bleek voorzitter te zijn van de jury. Dat was Anita Bergmann, wist Babette te vertellen, een

dame die ooit succesvol een modellenagency had geleid, maar zich had teruggetrokken uit de jetset om in de zomermaanden te jureren bij dit soort activiteiten in heel Scandinavië. De hautaine, maar gedistingeerde Bergmann stond met een clubje dames te praten. De vrouwen hingen aan haar lippen.

‘Stroopsmeerders’, zei Babette honend, terwijl ze een biertje tapte. ‘Het zijn namelijk hun dochters die zich hier laten zien. Moeders geven hun kroost op, maar vooral ter meerdere eer en glorie van zichzelf.’

‘Is er dan geen enkel meisje van Kenning dat meedoet?’

‘Welnee. Wij eilanders zijn niet gek, liefje.’

Ik bestudeerde de meiden die vanuit de kleedruimte waren binnengekomen. Achter het podium stonden ze giechelend bijeen. Stuk voor stuk waren ze mooi. Maar het verschil zat in het zelfvertrouwen dat ze uitstraalden. Bij de een was het naturel en aangeboren, bij de ander een geforceerde houding die nog niet eigen was en misschien nooit zou worden. Tot mijn verbazing merkte ik het trieste meisje op in hun midden. Ze stond wat achteraf en bekeek de andere kandidates met een haast bedremmelde blik.

Zodra alle gasten op hun plek zaten, kwam Rasmus, gekleed in een zuurstokroze kostuum het podium op en kondigde op eigen theatrale wijze een voor een de meisjes aan. Gedurende de eerste en tweede ronde deed ik niets anders dan rond het podium rennen en de rondparaderende meiden zo voordelig mogelijk portretteren. Het zweet liep in straaltjes over mijn rug, maar ik ging zo op in het werk dat ik de knoop in mijn maag niet langer voelde. Voor mij was overduidelijk wie de winnaar zou zijn, zei ik tegen Babette toen ik kort voor de pauze bij haar op adem kwam.

‘Wie dan?’ vroeg Babette en ze schonk me een glas ijskoud water in.

‘Nummer 18, ze is mooi en flirt als een professional met de camera.’

‘Dat is Kaja’, zei Babette, die blijkbaar iedereen kende. ‘Die gaat niet winnen.’

‘Waarom niet?’

‘Te weinig connecties.’ Na een veelbetekenende knipoog haastte Babette zich naar de bar die werd bestormd zodra de jury zich voor beraad terugtrok. Het licht boven het podium werd gedempt en de meisjes verlieten de tent via de achteruitgang om zich een laatste keer om te kleden. Ik maakte een paar foto’s van Babette en haar zoon terwijl ze ijverig drankjes serveerden en portretteerde Rasmus op diens verzoek in zijn roze kostuum voor het podium. Eddies lome loungemuziek vulde de feesttent, hij bewoog mee op het trage ritme van de nummers. Vanuit verschillende hoeken maakte ik foto’s van hem. Hij zag er echt goed uit. Sexy en knap, dacht ik, terwijl ik bleef klikken. Zo had ik hem eerder nooit bekeken. Betrapt begon ik te blozen, toen hij in de gaten kreeg dat ik hem fotografeerde. Met een ontwapenende glimlach wenkte hij me.

‘Heb je foto’s van me gemaakt?’ Eddies ogen glinsterden, zodra ik bij hem achter de mengtafels stond.

‘Ja, wil je ze zien?’ Ineens werd ik zenuwachtig onder de indringende blik waarmee hij me voortdurend gadesloeg.

‘Zeker.’ Hij legde zijn koptelefoon weg en kwam dicht achter me staan.

De nieuwe Marijke Verhoeven!

Een heerlijk swingend ABBAverhaal!

Tess moet een benefietconcert organiseren maar wordt tegengewerkt door de knappe chef-kok…

VOOR MEER MISDADIG GOEDE BOEKEN EN DE CRÈME DE LA CRIME: CRIMECOMPAGNIE.NL

Ik scrolde door de opnames, terwijl ik zijn warme adem tegen mijn hals voelde. Mijn huid reageerde en de haartjes op mijn arm gingen overeind staan. ‘Het licht valt hier achter je. Kijk, wat een mooi silhouet dit is geworden. En hier zie je de beweging terug in de foto.’

‘Knap werk! Je bent goed, Marisca.’ Eddie legde een hand tegen mijn onderrug.

‘Dank je.’ Ik draaide me om zodat ik hem kon aankijken. Hij stond zo dichtbij dat ik zijn adem op mijn lippen voelde. Mijn ogen gleden over zijn gezicht, van de fraai getekende lijn van zijn bovenlip en de rossige baardstoppels naar zijn heldere, fonkelende ogen. Ik voelde mijn hartslag razendsnel omhooggaan, terwijl een plots verlangen de eenzaamheid en het verdriet van de afgelopen maanden verdrong.

Zwijgend keken we elkaar aan, tot Eddie een vinger langs mijn lippen liet glijden. Hij slikte en zei schor: ‘Hé eh, zullen we even naar buiten gaan?’

Te verbijsterd om iets uit te brengen knikte ik ademloos. Vlug liepen we het podiumtrapje af en schoten door een opening in de tentwand naar buiten, waar het schemerig was geworden. Voor een garagebox naast het havenkantoor stonden een paar met zeil afgedekte boten. Eddie nam me mee naar een verborgen plekje tussen de boten, waar we niet gezien konden worden. Met een hunkerende blik trok hij me naar zich toe en vlug duwde ik de cameratas op mijn rug.

‘Dit gevoel, dit is-is bizar, Marisca’, fluisterde hij. Zijn warme geopende mond streek langs mijn wang en verlangend deed ik mijn lippen uiteen. Eddies handen omvatten mijn gezicht, zijn duimen gingen zacht over mijn slapen, terwijl hij met zijn tong teder en voorzichtig mijn mond verkende. Onder mijn vingers voelde ik zijn hart opgewonden kloppen in zijn borstkas. De kus werd harder en heet. Hongerig naar meer greep ik me aan hem vast en voelde zijn spieren zich aanspannen. Met zijn mond op de mijne drukte hij me tegen de boot. De cameratas porde pijnlijk in mijn rug.

‘Dit is niet volgens afspraak!’

‘Je hebt me gehoord. Ik kan het dubbele krijgen.’

Eddie en ik verstijfden in onze houding, zodra we dichtbij plots snauwende vrouwenstemmen hoorden.

‘Dit kun je niet maken!’

‘Waarom niet? Het is maar net wat je ervoor overhebt.’

We luisterden en Eddies lippen maakten zich met tegenzin los van de mijne. Zijn handen gleden over mijn armen naar beneden, terwijl ik voorzichtig mijn camera pakte en ineengedoken langs de boten tuurde.

‘Stil! In godsnaam, je weet wat ervan afhangt.’

‘Dus?’

Ik herkende de voorzitter van de jury, Anita Bergmann. Ze keek strak naar iemand voor zich en hield haar hand op. Behoedzaam richtte ik de cameralens op haar en klikte een paar keer af, toen magere vingers met donkerrood gelakte nagels een envelop in de geopende handpalm legden. Bergmann knikte tevreden en stopte de envelop in de zak van haar tuniek. Met opgeheven hoofd draaide ze zich om en liep weg.

‘Wat was dat?’ zei Eddie verbaasd toen de andere vrouw eveneens was verdwenen. Tot mijn spijt had ik niet kunnen zien wie het was. Eddies mobiel piepte in zijn broekzak.

‘Volgens mij werd er hier iets bekonkeld.’ Ik bekeek de gemaakte foto’s, ze waren niet zo scherp als de panoramafoto op de boot, maar Bergmann was zeker herkenbaar.

‘Ik moet terug’, zei Eddie na een blik op zijn telefoon. ‘Ze zoeken me. Kom je?’

‘Dadelijk.’ Ik bleef staan nadat Eddie de tent was binnengeglipt. Ik had nog iets gehoord. Een ander geluid. Andere fluisterende stemmen.

Het duurde even voordat ik het sombere meisje tevoorschijn zag komen vanachter de kleedruimte. Ze oogde nerveus. Moest ze niet terug naar de tent, naar die andere meisjes? Achter haar verscheen nog iemand, een lange jongen met donker haar. In zijn handen zag ik gereedschap. Ze kusten elkaar vluchtig voordat ze samen verdwenen in de schemering achter het havenkantoor. Verbaasd over wat ik had gehoord en gezien, liep ik via de hoofdentree terug de feesttent in.

‘Waar zat je, schat?’ vroeg Babette zodra ik me bij haar had gevoegd. ‘We konden zowel jou als Eddie niet vinden.’

‘Even een luchtje scheppen’, antwoordde ik nonchalant. De jury liep langs het podium om vooraan weer plaats te nemen. Bergmanns zelfgenoegzame blik gleed over de menigte tot ze stilhield bij de suikerspin met wie ik haar op de boot had zien smoezen. Het was een seconde, maar in die ene tel zag ik de waarschuwing in de ogen van de suikerspin. Onwillekeurig keek ik naar haar magere vingers. De nagels waren rood gelakt.

Met een ongemakkelijk gevoel verliet ik de bar en liep met mijn camera in de aanslag terug naar het podium. De muziek dreunde door de tent en de zaal begon te applaudisseren toen de kandidaat-missen zich onder leiding van Rasmus op de bühne begaven. Ik richtte mijn camera op de groep meisjes. In een rij pasten ze nauwelijks naast elkaar en het lukte me niet ze tegelijk op één foto te krijgen. Nadat Rasmus iedereen die een bijdrage aan de avond had geleverd had bedankt, nodigde hij Anita Bergmann uit op te komen. De voorzitter leek met moeite de paar traptreden te beklimmen. Op het podium wuifde ze zich lucht toe met een verzegeld document, dat blijkbaar de indruk moest wekken dat er notarieel toezicht werd gehouden. Rasmus overhandigde de microfoon en verliet als een gevierd ster het toneel. De meisjes giechelden nerveus toen Bergmann hen begroette. Verwachtingsvol stond Kaja in het midden van de rij. Haar zelfverzekerde houding deed de rest van de meiden verbleken. Het kon niet anders dan dat zij gewonnen had. Mijn camera klikte en klikte, tot ik met de lens zocht naar het trieste meisje. Was ze er inderdaad tussenuit geglipt?

‘And the winner is…’ Anita Bergmann hijgde, alsof ze buiten adem was. Haar hese stemgeluid doorsneed de neergedaalde stilte. Met een uitgestreken, bijna verveeld gezicht scheurde Bergmann de envelop open. ‘Elin Brenfelt!’ Triomfantelijk draaide de voorzitter zich om naar de meisjes.

Op het podium bevroor de glimlach van Kaja, voordat ze aarzelend begon te klappen. Enkele andere meisjes trokken zichtbaar teleurgestelde grimassen.

‘Dat kan niet, die is lelijk’, hoorde ik iemand zeggen.

‘Elin Brenfelt, waar ben je?’ riep Anita Bergmann ongeduldig. Met de microfoon in haar hand liep ze heen en weer. ‘Elin?’

‘Kennings Havnfrue heeft de boot genomen naar betere oorden’, riep iemand luidkeels. Voor in de zaal was het publiek opgestaan, luid applaudisserend. Boven het geklap uit, klonk ineens een luid gezoem, als elektriciteit die knetterde. De muziek viel uit en gealarmeerd keek ik naar Eddie, die verbaasd aan de knoppen op de mengtafels draaide. Bergmann tikte driftig en gefrustreerd op de microfoon. Vlug ging ik op een stoel staan en richtte mijn camera op het podium. De meisjes keken nerveus zoekend om zich heen. Elins naam werd geroepen. Met een boze blik stapte Anita Bergmann naar de zwarte kast waarop haar microfoon stond aangesloten. Ze strekte haar hand uit en het moment dat ze de versterker aanraakte begon haar lichaam hevig te schokken. De meisjes gilden van angst en schrik. Er klonk een luide knal, de belichting viel uit en in het resterende licht zag ik de juryvoorzitter op het podium ineenzakken.

Een aantal opgetrommelde eilanders zorgde ervoor dat de tent razendsnel leegliep zodat de ambulancemedewerkers van Kenning hun werk konden doen. Eddie had alle apparatuur uitgeschakeld en was bij me komen staan. Verslagen zagen we hoe aan Anita Bergmann eerste hulp werd verleend. De hautaine voorzitter was plots verschrompeld tot een zielig, angstig hoopje mens. Achter het tafereel bestudeerde een politieagent de microfoon en versterker die Bergmann blijkbaar hadden geëlektrocuteerd.

‘Ik begrijp er niets van.’ Eddie vouwde zijn armen over elkaar. ‘Alle apparatuur is geaard en beveiligd. Hoe kon dit?’

‘De vrouw heeft een hartkwaal’, kwam Babette ons ontdaan vertellen. ‘Daardoor kon haar lichaam de schok niet opvangen. Lieve help, wat een bizar ongeval.’

Hoofdschuddend ging Eddie het podium op en liep naar de agent bij de kast met apparatuur.

‘Mensen, het winnende meisje is verdwenen’, bracht Rasmus puffend uit, zodra hij naast me stond.

‘Elin Brenfelt?’ vroeg ik.

‘Precies, die. Ze kunnen haar niet vinden.’ Rasmus wees naar de bar waar een vrouw een felle woordenwisseling leek te hebben met de man tegenover haar. ‘Dat zijn haar ouders.’

Ik keek naar de opgewonden vrouw aan de overkant van de ruimte. Het was de suikerspin. Het mens met de dunne vingers én de rode nagels. ‘Is dat de moeder van Elin?’ vroeg ik Rasmus, terwijl de vrouw plots kwaad de tent uitbeende.

‘Rosamund Brenfelt. Kreng van een wijf’, zuchtte Rasmus. ‘Ze had haar dochter zelf ingeschreven voor deze verkiezing.’

Ik scrolde door de foto’s op mijn toestel. ‘Wie van deze meisjes is het?’

Rasmus keek met me mee, tot we bij de foto’s kwamen van de eerste voorstelronde. ‘Dit is ze.’

Het trieste meisje. O, god.

‘Het is sneu, maar sommige meisjes moeten meedoen van hun ouders.’ Hoofdschuddend haalde Rasmus zijn schouders op. ‘Er zit een kliekje bij dat elkaar in alles de loef wil afsteken.’

‘Ook met een missverkiezing?’

‘O ja’, vulde Babette Rasmus aan. ‘De dochters worden grootgebracht als het verlengstuk van hun moeder. Zij moeten het leven leiden waar moeder niet aan toekwam, of waar moeder inmiddels zelf te oud voor is.’

Peinzend staarde ik naar Anita Bergmann die op een brancard werd gelegd. … ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Had de moeder van Elin de verkiezing voor haar kind afgekocht? En had ik dat op de boot per abuis op de foto gezet?

‘Elin staat niet op deze foto’s, toch?’ Ik liet Rasmus de opnames zien die ik had gemaakt kort voordat de uitslag werd bekendgemaakt. ‘Was ze nog in de kleedruimte?’

Vertwijfeld haalde Rasmus een hand door zijn haar. ‘Ik ben geen babysitter. Ik zou het niet weten. Er waren te veel meisjes.’

‘Het lijkt erop dat er met de apparatuur is geknoeid. Mogelijk in de pauze, of al voordat ik hier vanavond was’, zei Eddie geschokt, terwijl hij van het podium afstapte. ‘Die microfoon en versterker zijn buiten op een andere kast aangesloten. Ik snap er niets van.’

Babette sloeg een hand voor haar mond. ‘Mijn god, denk je dat dit met opzet is gebeurd?’

‘Jij had toch al de indruk dat deze verkiezing doorgestoken kaart is?’ merkte ik op.

‘Dat zijn geruchten’, antwoordde Babette schouderophalend.

‘Waar hebben jullie het over?’ vroeg Eddie nieuwsgierig.

‘Dat de jury mogelijk beïnvloed is.’ Ik opende mijn camera en zocht naar de mislukte panoramafoto op de boot. ‘Ik heb iets gezien, bij toeval. Kijk, wat gebeurt hier? Dit was vanmiddag op de boot. Hier zie je de voorzitter, met die moeder van Elin.’

‘Fuck! Natuurlijk!’ Eddie nam de camera over en bestudeerde het kleine scherm. ‘Ik heb dat ook gezien! En met wat wij vanavond hebben gehoord…’

‘Maar waarom komt Elin de prijs niet in ontvangst nemen, als haar moeder dit voor haar geregeld zou hebben?’ zei Babette terwijl ze verbaasd naar de camera keek.

‘Misschien had ze er geen zin in’, zei ik terwijl ik dacht aan het somber kijkende meisje op de boot. ‘Misschien was het alleen haar moeder die wilde dat ze zou winnen.’ Kennings Havnfrue is op tijd gevlucht…

‘Ze heeft geweten dat ze ging winnen’, zei Eddie beslist.

‘Ik denk dat de politie dit moet zien.’ Babette pakte de camera uit Eddies handen. ‘Dit lijkt je reinste omkoperij.’

‘Een ongelijke strijd, waarin geld altijd wint!’ riep Rasmus dramatisch uit.

Ik greep Eddies arm. ‘Eddie, ik denk dat als we weten waar Elin is, we weten wat er gebeurd is. Ik heb haar buiten gezien, toen jij terug was in de tent. Met een jongen.’

Het liep tegen elven toen Eddie en ik ons naar buiten haastten. De zon was al een uur onder, maar nog steeds was het niet donker. Na de bedompte lucht in de tent ademde ik

diep de frisse avondlucht in. ‘Waar moeten we beginnen?’ zei ik gefrustreerd. Had dit zin? Dat meisje kon al weg zijn, of zich ergens verstopt hebben. ‘Ik zie haar moeder ook niet meer.’

Eddie ging de scooter halen, terwijl Anita Bergmann op de brancard naar buiten werd gereden. Een zuurstofmasker bedekte deels haar gezicht. Zonder mij te bedenken stapte ik op haar af.

‘Nu niet, mevrouw!’ zei de ambulancebroeder geërgerd.

‘Ik moet iets vragen. Het is belangrijk.’

Anita Bergmann trok zelf het masker weg. Ze leek bang en was akelig wit onder haar make-up.

‘Mevrouw Bergmann,’ vroeg ik direct, ‘heeft u geld aangenomen om Elin te laten winnen?’

‘Mevrouw!’ siste de broeder boos.

‘Het is goed’, fluisterde Bergmann vermoeid. ‘Het klopt, ik kreeg geld om het meisje te laten winnen. Ik-ik had nooit vermoed dat me dat…’ Ze begon te hijgen, de broeder drukte het masker op zijn plaats en duwde de brancard verder.

‘We gaan eerst naar het strand’, zei Eddie, zodra hij met de scooter weer voor mijn neus stond. ‘Wanneer je ongezien het eiland zou willen verlaten, gaat dat het gemakkelijkst vanaf daar.’

‘Met een bootje? Dat lijkt me nogal gevaarlijk!’ zei ik gealarmeerd en ik stapte bij hem achterop. ‘Elins moeder is vast ook op zoek naar haar dochter. Het arme kind.’

Op hoge snelheid verlieten we de haven en reden via de Dorpsstraat in de richting van het strand. Ik hield me stevig aan Eddie vast toen hij een scherpe bocht maakte en we over de hobbelige weg stuiterden.

Het duurde maar even voor we het verlaten badstrand bereikten en we tot stilstand kwamen bij een lage muur die het strand als een halvemaan omringde.

‘Bingo! Daar zijn ze!’ Aan de rechterzijde van de kleine baai, dicht bij de opeengestapelde stenen die het strand beschermden tegen de stroming, stonden drie personen tegenover elkaar. Verderop lag een roeiboot aangemeerd. Had Elin daarmee het eiland willen verlaten? In het schemerige licht herkende ik het suikerspinkapsel van de moeder. Tegenover haar stond een jongen, zijn armen opzij om het meisje achter hem te beschermen. Dat moest Elin zijn. Vlug renden Eddie en ik over het zand naar het drietal.

‘Je gaat mee naar huis!’ hoorde ik de vrouw gillen. In een wilde poging probeerde ze de arm van haar dochter te grijpen. ‘Ondankbaar kind!’

‘Ik ga niet mee.’ Het leek een krankzinnige dans die ze opvoerden, Elin die telkens opzijsprong en de jongen die steeds tussen hen in stapte.

‘Elin gaat met mij mee!’ Ferm duwde de jongen de moeder achteruit.

‘Blijf van me af!’ riep Rosamund Brenfelt woest. ‘Het is mijn dochter. Ze doet wat ik zeg!’

‘Nee! Ik ga niet het leven leiden dat jij voor me bedacht hebt! En ik heb niet gewonnen! Lukas, help!’

Rosamund Brenfelt sloeg de jongen in het gezicht. ‘Blijf van mijn kind af! Schorem!’ Ze sprong achteruit en ik gilde toen ik plots het wapen in haar hand zag.

‘Bent u gek geworden?’ schreeuwde Eddie toen we vlakbij waren. ‘Het is klaar, mevrouw Brenfelt.’

‘Bemoei je er niet mee!’ krijste ze, zodra ze ons in het vizier kreeg. Ze leek buiten zinnen toen ze het wapen op ons richtte. ‘Staan blijven.’

‘Stop!’ Eddie hief zijn handen op. ‘Mevrouw, dit is niet nodig.’

‘Die vreselijke Bergmann, tot op het laatste moment dreef ze de prijs omhoog’, biechtte de vrouw briesend op. ‘Beweerde dat ik overboden werd.’

‘Mevrouw Brenfelt, ik heb u gezien op de boot. En ik heb u gefotografeerd samen met Anita Bergmann’, begon ik, kalmer dan ik me werkelijk voelde met dat wapen in de hand van die hysterische vrouw. Ik stapte naar voren.

‘Jij! Ik had je die camera meteen afhandig moeten maken.’ Rosamund Brenfelt kneep haar ogen toe en richtte het pistool op me. ‘Die foto zegt niets.’

‘Anita Bergmann heeft bekend dat ze geld van u heeft aangenomen.’

‘Wat?’ bracht ze geschokt uit.

‘Ik heb de foto’s aan de politie overhandigd.’ Ik deed nog een stap in haar richting. Links van me sloop Eddie op haar af. ‘En met dit maakt u het er niet beter op, mevrouw.’

Rosamund Brenfelts hand begon te beven en zakte even naar beneden. Vanuit mijn ooghoek zag ik ook de jongen op haar af lopen.

‘Ik geloof je niet!’ brieste ze plots en ze hief het wapen naar me op. ‘Bergmann doet dit overal. Ze verdient er goud mee. Ze zou nooit bekennen.’

‘Wel nu ze aangevallen is.’

In een flits zag ik Lukas naar voren stappen. Hij strekte zijn arm om het vuurwapen af te pakken, maar de vrouw keerde sneller dan verwacht. Ze probeerde op hem te richten, maar de jongen sloeg haar arm weg. Het wapen ging af voordat het door de terugslag uit haar hand viel. Elin gilde en even dacht ik dat zij geraakt was, toen ik links van me Eddie op het zand ineen zag zakken.

‘Nee!’ In paniek stormde ik naar hem toe en viel naast hem neer. ‘Eddie! Nee!’

Kermend van pijn lag hij op het zand. Zijn hand greep naar zijn bloedende bovenbeen. ‘Mijn been, Marisca. De kogel ging erlangs.’

‘O, mijn god.’ Met bevende vingers haalde ik mijn mobiel tevoorschijn en belde het alarmnummer. Over mijn schouder zag ik Rosamund Brenfelt over het strand wegrennen. Van een afstandje stonden Elin en Lukas verschrikt toe te kijken. Hijgend wist ik de hulpdiensten te informeren, waarna ik Eddie in mijn armen trok.

‘We wilden Bergmann laten schrikken, dat inhalige mens’, zei Elin snikkend, terwijl ze het kleine wapen oppakte. ‘Met een stroomstoot. Ik wist niet dat ze een slechte gezondheid had.’

‘Misschien had je gewoon weg moeten gaan.’ Vol medelijden keek ik naar het bleke meisje. Een kind was het nog.

‘We dachten dat we tijd konden rekken, als er wat gebeurde in de tent.’

Angstig keek Elin in de richting waar haar moeder was verdwenen. ‘Mijn moeder is een narcist. Ik wilde weg, ver weg van haar. Waar is ze nu naartoe?’

‘Ze kan het eiland niet af’, gromde Eddie met een gepijnigd gezicht. ‘Ze vinden haar wel.’

Ik verstrengelde mijn trillende vingers met die van Eddie.

‘Knap dat je zo kalm op dat mens afstapte’, zei Eddie terwijl hij bewonderend naar me opkeek.

‘Het was een turbulent welkom op Kenning’, reageerde ik ontdaan en ik kneep zachtjes in zijn vingers. Mama moest eens weten.

‘Inderdaad. Maar het is een incident, hoor. Meestal gebeurt hier helemaal niets’, grinnikte Eddie. Er fonkelde iets in zijn ogen, wat een aangename tinteling door mijn lijf liet gaan.

Glimlachend keek ik weg over het zacht kabbelende water. ‘Helemaal niets?’

De boeken van Marijke Verhoeven kenmerken zich door een vernieuwende combinatie van spanning, sensuele romantiek en een vleugje humor. Ze schreef o.a. de Kenning-trilogie en de heerlijke zomerthrillers Onder mijn huid , Onder invloed en Onderschat. Haar nieuwste thriller De regels van het spel is net verschenen en daarin heeft Marijke haar liefde voor de nummers van ABBA verwerkt.

Een ABBA-tributeconcert dreigt in het water te vallen… Tess is een drukbezet eventmanager en ook een alleenstaande moeder. Lotta is kunstenares en worstelt met een intens verdriet. Mia was zangeres, tot één foute beslissing alles voor haar veranderde. De levens van de drie vrouwen raken met elkaar verstrengeld tijdens de voorbereidingen van een liefdadigheidsconcert. Lukt het ze om boven zichzelf uit te stijgen, of wordt het concert van het jaar hun Waterloo? De regels van het spel € 19,95 De Crime Compagnie www.crimecompagnie.nl

DEZE SPECIAL IS EEN DIGITALE UITGAVE VAN AUDAX PUBLISHING I.S.M. DE CRIME COMPAGNIE

Uitgever: Nadine van de Luijtgaarden

Coördinator: Tessa Klösters

Artdirector: Sylvia van Voornveld

Eindredactie: Ellen Leijser

Webredactie: Iris te Voert

Fotografie: Unsplash

Marketing:

Harriët Bouman-Walther (Brand Manager), Natascha Klene (Marketeer), Marjolein Otte (Oplage Manager), Sanne Wenteler (Online Marketeer), Britt Hillaert, Sacha Renkema (E-mail Marketeer), Daniëlle Woudstra (Marketing Assistent)

Auteursrecht

Alle rechten worden nadrukkelijk voorbehouden. Niets uit de uitgave mag worden gereproduceerd en/of worden verveelvoudigd, op welke wijze dan ook (waaronder mechanische, fotografische en/of elektronische), of worden opgeslagen in een database, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Redactieadres

Redactie Vriendin

Herikerbergweg 98e 1101 CM Amsterdam