uit

12

Uit

Vrijdag 23 mei 2008

Remake ‘Ketuk Tilu’ brengt culturen samen door Ilse van Haastrecht De Pasar Malam Besar viert dit jaar zijn vijftigste editie met een grote variatie op het gebied van Indische cultuur, kookkunsten en allerhande koopwaar. In de theaters van de karavaan op het Malieveld speelt zich het Tong Tong Festival af. Artiesten, auteurs en wetenschappers uit Oost en West geven hier ‘acte de présence’. Zo ook Gerard Mosterd, voormalig danser bij onder andere het Koninklijk Ballet van Vlaanderen en het London Festtival Ballet en nu freelancechoreograaf.

Mosterd kent, als kind van een Indonesische moeder en een Nederlandse vader, als geen ander de complexiteit en verschillen tussen Oost en West. In zijn choreografieën speelt hij met elementen uit beide werelden. Zijn dans bevat zowel extraverte, dynamische bewegingen uit de Westerse moderne dans, als de sierlijke, verstilde choreografie uit die van de traditionele Indonesische.

In 2005 creëerde Mosterd het groepsstuk ‘Kamu/Jij’, geïnspireerd op de roman ‘de stille kracht’ van Louis Couperus. Deze roman bespreekt de 19de eeuwse moraliteit

rondom erotiek op het eiland Java. In zijn choreografie verwees hij subtiel naar hoe taboes en dubbele moraal de natuur van mensen kunnen onderdrukken. Mosterd laat zich in het proces van een danscreatie vaker inspireren door literatuur en andere kunstvormen. Voor de remake van ‘Ketuk Tilu’ heeft hij met tekst van Alfred Birney en videoprojectie er een interdisciplinair geheel van gemaakt.

Mosterd liet zich voor ‘Ketuk Tilu’ inspireren door de Indonesische Jaipongan. Dit is een muziek- en dansvorm uit de provincie Bandung op het eiland Java en is ontstaan doordat de jongere generatie zich aan de traditie van het Zuid-Oost Aziatische poppentheater wilde ontworstelen. Deze vorm van theater is vanuit de traditie erg op de voorkant van het lichaam gericht en brengt op een tweedimensionale manier het verhaal naar het publiek. Vaak ook zijn de traditionele dansen en muziek uit Indonesië aan religie verbonden. In de Jaipongan is dit niet het geval. De muziek is polyritmisch en schept dus de gelegenheid om er zeer verschillend op te dansen.

Voor Mosterd was de Jaipongan een uit-

gangspunt om in de voorstelling op zoek te gaan naar de contrasten tussen het twee- en driedimensionale. Voor de theatervormen in Zuid-Oost Azië is het kenmerkend dat de achterkant van het lichaam afgeschermd wordt. Zo’n masker of façade aan de voorkant van het lichaam kan het perspectief van publiek en artiest vernauwen. Mosterd vindt het interessant te kijken hoe men vast kan komen te zitten in bepaalde denkbeelden en hoe je als mens en artiest je perspectief kunt vergroten.

Verbindingen leggen, niet alleen tussen Oost en West, maar ook tussen verschillende kunstvormen, doet Mosterd met als doel iets betekenisvols te brengen. Het belang van communicatie met andere culturen is voor zowel Nederland als Indonesië essentieel, ‘Ketuk Tilu’ probeert hierin een voorbeeld te zijn. In 1999 ging deze choreografie op de Pasar Malam Besar in première. Als een van de hoogtepunten van 50 jaar Pasar staat de remake van het stuk dit jaar in het Bintang theater.

‘Kituk Tilu’ is nog te zien op zaterdag 24 mei om 14.45 en donderdag 29 mei om 13.00

Tentoonstelling in Museon

Arita Baaijens is verliefd op de woestijn Alleen. Op een kameel. Met in de wijde omtrek alleen de plooien in het zand. Als Arita Baaijens iets heeft geleerd, dan is het wel dat niets zich kan verstoppen in de woestijn. Ook zij kan niks verbergen.

“De woestijn snijdt dwars door alle bullshit heen. Maskers vallen af. In de woestijn gaat het om extremen”. door Miranda Fieret Arita Baaijens nam in 1988 ontslag en ruilde Amsterdam in voor de woestijn van Egypte en Soedan. Dat is voor Baaijens de beste beslissing geweest die ze ooit heeft gemaakt.

Ze vertrok nogmaals. En nog een keer. Langer, met een karavaan of juist alleen. De erfenis van alles wat de voormalig milieubiologe daar in twintig jaar tijd zag, is nu gebundeld in een boek en te zien tijdens een expositie in het Museon. In ‘Desert Songs’ is haar liefde voor zand, kamelen en het nomadenvolk het refrein. “Ik heb meerdere boeken geschreven, maar deze is anders. Het is heel poëtisch en ik heb er echt geprobeerd om mijn fascinatie voor de woestijn over te dragen”.

De expositie bestaat uit een video-interview in een oosterse tent. Als een opengeslagen boek vormen twee videoschermen het middelpunt van de tent. Terwijl Baaijens vertelt over hoe ze aan haar bijnaam ‘de tasjesmevrouw’ komt, laat het andere scherm de vele gezichten van het woestijnlandschap zien.

Als een ware ontdekkingsreiziger legt ze de geheimen van de droge omgeving bloot.

Hoe die bezetenheid voor deze eenzame omgeving is ontstaan, vindt ze moeilijk te beschrijven. “Ik heb een keer met kamelen

gereisd, maar dat was meer een beetje ‘proeven’ aan de woestijn dan er echt een tocht maken. Maar sindsdien kon ik gewoon nergens anders meer aan denken. Zelfs op mijn werk zag ik in gedachten alleen zand en kamelen”. Baaijens krijgt vaak te horen dat ze dapper is. Zomaar de schepen achter zich verbranden. Alle zekerheden achterlaten en op de bonnefooi naar onbekend terrein afreizen. “Nu vind ik het heerlijk dat ik die beslissing heb gemaakt. Toch maakte ik me zeker een half jaar zorgen. Ik was 33 jaar.

Had een goede baan, een pensioensvoorziening. Maar toen mijn moeder overleed heb ik mijn gedachtenpatroon omgedraaid. Stel dat ik 65 jaar was en kon genieten van mijn pensioen. Waar keek ik dan op terug? Ik had dan niet gedaan wat ik écht wilde. Dat zou een verspild leven zijn”.

De woestijn voelde meteen als thuiskomen.

“Het zat als een oude jas. Het is niet een makkelijk bestaan, maar wel erg rijk. Ik heb extreme hoogtes en dieptes gekend. De woestijn snijdt dwars door alle bullshit heen. Maskers vallen af. In Nederland is er een groot grijs gebied waar mensen zich voor zichzelf kunnen verstoppen. Je zoekt afleiding, zet de televisie aan of gaat naar het theater. Daar is niks mis mee, maar in de woestijn kan dat niet. De omgeving is zo kaal. Je leeft op het scherpst van de snede”.

De avonturier heeft eigenschappen leren kennen, waarvan ze niet dacht ze die in zich had. Vooral wanneer ze met een geliefde de woestijn in trok, kwam het ‘beest’ wel eens los. “Vooral met mijn Duitse partner escaleerde het wel eens. We hadden pistolen mee om ons te beschermen tegen rovers, maar soms had ik de neiging om het wapen om andere redenen te trekken. We leken net Liz Taylor en Richard Burton. De zadels vlogen letterlijk door de woestijn”. Het valt Baaijens op dat de lokale bevolking juist hun emoties in bedwang kon houden. “Er heerst daar

een hoffelijkheid. Ze weten waar emoties toe kunnen leiden, het is een soort zelfbescherming geworden om ze alleen met mate te tonen”. Langzaam maar zeker heeft Baaijens meer redenen gekregen om terug te gaan naar de woestijn. “Eerst was ik een einzelgänger. Ik wilde mijn angsten ervaren. Hoe is het bijvoorbeeld om verdwaald te zijn?

Maar na verloop van tijd begon die eenzaamheid me tegen te staan. Ik kreeg meer belangstelling voor nomaden en hun cultuur. Ik hoefde niet persé in vechthouding.

Van een fysieke uitdaging ging ik naar een intellectuele”.

De laatste tocht die ze heeft ondernomen, is in februari van dit jaar geweest. Ze ging terug naar een gebied dat ze al lange tijd niet had betreden: Darfur. “In het begin van mijn tochten door de woestijn heb ik kennis gemaakt met Darfur. Toen in 2003 de oorlog uitbrak, kon ik er niet meer heen. Te gevaarlijk. Toch wilde ik weten wat er met de drie mannen is gebeurd waarmee ik heb gereisd.

Twee miljoen mensen zijn op de vlucht, veel zijn gedood, maar er blijven toch zo’n drie tot vier miljoen mensen over die in dorpen wonen of als nomade leven”. Haar tocht door Darfur in oorlog, gaf een ander beeld weer dan ze zelf had verwacht. “De oorlog heeft wonden geslagen, maar soms weet een dorp de dans te ontspringen omdat inwoners het op een akkoord gooien met de vijand. Dat is nodig om te overleven. Sommige mensen profiteren ook van de oorlog. Ik vind het belangrijk om ook die nuance te laten zien”. De drie mannen heeft ze gevonden. “Wonderlijk genoeg leefden ze alle drie”.

Desert Songs, met Arita Baaijens naar de woestijn van Egypte en Soedan. Museon, Stadhouderslaan 37. Dinsdag tot en met zondag van 11.00 tot 17.00 uur. Prijs boek: € 29,95. Voor meer informatie: www. museon.nl en www.arita.baaijens.com

Schrijfster en reiziger Arita Baaijens zou op een verspild leven terugkijken als ze niet naar de woestijn was gereisd. > Foto: PR

Beeld uit de productie ‘Villa Vivaldi’, waarin het werk van de Amerikaanse fotografe Nina Berman een be

Avant-gardistische muziek bij ‘Dag In De Branding’ door Theodore Pronk Vier maal per jaar is het feest voor liefhebbers van avant-gardistische muziek in Den Haag. Tijdens het twaalf uur durende festival ‘Dag In De Branding’ krijgen zij volop de kans om op verschillende locaties verspreid over de hofstad live naar ‘nieuwe muziek’ te luisteren. Aanstaande zaterdag zal om drie uur ’s middags de achtste editie met het thema “Expext the Unexpected’ bij KORZO5HOOG aanvangen.

“Dat vind ik wel een mooie titel, want als je alleen ‘nieuwe muziek festival’ zou zeggen, zegt dat eigenlijk niets.

Zo kietelen we de nieuwsgierigheid.

In het verleden organiseerde de Johan Wagenaar Stichting eens in de drie, vier jaar ook al een dergelijk festival, maar we vroegen ons af of dat niet een beetje te weinig was. We hebben toen samenwerking gezocht met mensen en instellingen die er toe doen en daar is dit festival het resultaat van”, aldus Cees van Zeeland initiator van Dag In De Branding en voorzitter van de Johan Wagenaar Stichting. Hoewel menigeen de opzet van het festival als onhandig beschouwt – festivalgangers moeten zich door de stad verplaatsen – denkt Van Zeeland toch dat ze erin geslaagd zijn om die ‘zwakte’ om te zetten in een kracht. “Die verplaatsing maakt het juist mogelijk dat je alle muziek verteert en het twaalf uur lang volhoudt”.

Yeah, Yeah, yeah is een compositie van de hand van de Amerikaanse Lois Vierk dat speciaal voor Dag In De Branding wordt uitgevoerd bij Korzo door het Belgische ensemble Champ d’Action en Slagwerkgroep Den Haag. Beide gezelschappen zijn gespecialiseerd in ‘nieuwe muziek’ en werken sinds 2005 geregeld samen. Zo ook voor Dag In De Branding waar ze naast werk van

Vierk, ook met elektronica en versterking stukken van Alvin Lucier, Claudio Baroni en Yannis Kyriakides ten gehore zullen brengen. Volgens Van Zeeland zorgt de contradictie tussen de twee groepen ervoor dat het optreden zeer spannend wordt, want zowel hun genres als speelstijlen verschillen sterk.

Voortzetting

Enthousiastelingen kunnen hun parcours door de stad voortzetten bij < TAG > op de Stille Veerkade. Om 17:30 zullen daar veertig verschillende werken van evenveel componisten door Ensemble Klang worden uitgevoerd.

“Klang heeft TAG als basis. Het feit dat ze zoveel muziekstukken doen, betekent dat het bondig zal zijn. Ook zullen bezoekers bij TAG op schermen naar het concert kunnen kijken en is Klang absoluut een prachtig voorbeeld van ‘nieuwe muziek’. Het belooft heel spannend te worden”, aldus Van Zeeland. In Theater Zwembad de Regentes zal om 20:30 de theatermonoloog “De Caracal” van Judith Herzberg met nieuw gecomponeerde muziek van Roderik de Man worden opgevoerd en ter afsluiting van het festival zal in de Haagse poptempel het Paard van Troje een optreden van de Sloveense groep Laibach plaatsvinden. Deze groep maakt ‘totalitaire pop art’ waarbij gebruik wordt gemaakt van elementen uit het nazisme en stalinisme. In het Paard zullen zij hun interpretatie geven van Kunst der Fuge van Bach. Van Zeeland: “We willen dat het publiek verschillende elementen meepakt en een act als Laibach spreekt een ander publiek aan die we zodoende ook hopen te bereiken”.

Dag In De Branding / zaterdag 24 mei / Passe-Partout € 30,- / Aanvang 15:00 KORZO5GHOOG / Meer informatie: www.dagindebranding.nl

Uit

Vrijdag 23 mei 2008

Vlaamse componist herschrijft Vivaldi door Aad van der Ven Zonder kleerscheuren komt Antonio Vivaldi er vast niet vanaf. Bij de nieuwe productie van Muziektheater Transparant worden een accordeon en een hammondorgel ingezet. Daarbij blijft het niet. De montere muziek van de Italiaanse barokcomponist is voor deze gelegenheid drastisch herschreven.

Nymfomane

‘Villa Vivaldi’ is de titel van de voorstelling waarmee het opmerkelijke Vlaamse gezelschap Den Haag aandoet. Uitgangspunt vormde ‘Orlando furioso’, de beroemde ridderroman in verzen van Ludovico Ariosto. Dit omvangrijke epos uit het begin van de zestiende eeuw, waarin tegen de tweehonderd personages voorkomen, geldt als een van de hoogtepunten van de Italiaanse Renaissance-literatuur.

Maar het onderwerp, de lotgevallen van een van de paladijnen van Karel de Grote en de strijd tussen christenen en moren, is al veel ouder. Al in de Middeleeuwen was het in de Lage Landen bekend als het ‘Rolandslied’.

Vivaldi was één van de vele barokcomponisten die het verhaal zo aantrekkelijk vonden dat zij er een opera op baseerden. Zijn hedendaagse Vlaamse collega Jan Van Outryve heeft Vivaldi’s compositie ‘herschreven’, terwijl Michel Vanderhaegen er een ‘soundscape’ aan toevoegde.

Wie barokdecors en pronkjurken verwacht is bij Muziektheater Transparant aan het verkeerde adres. Er wordt naar gestreefd de verwantschap van het oeroude verhaal met de realiteit van vandaag te tonen. Regisseur Wouter Van Looy werd in het bijzonder geïnspireerd door het werk van de Amerikaanse fotografe Nina Berman.

Het contrast tussen enerzijds oorlogsgeweld en aan de andere kant het verlangen naar liefde in een ontwrichte samenleving is het hoofdthema van dit muziektheaterstuk geworden.

Wrok

elangrijke rol speelt. > Foto: Muziektheater Transparant

geven vertakt zich in talrijke verhalen.

‘De ogenschijnlijk chaotisch lopende draden van de vertelstructuur dreigen zich telkens in elkaar te verstrikken, maar worden uiteindelijk door de meesterhand van de auteur steeds weer ontward’, aldus Frans van Dooren in zijn ‘Geschiedenis van de klassieke Italiaanse literatuur’.

‘Ik zing van dames, ridders, liefde en strijd, / van hoofs gedrag en van gedurfde daden, / en van de moren, die door wrok geleid / over de zee heen Frankrijk kwamen schaden’. Zo luiden de eerste regels van Ariosto’s inleiding tot zijn ‘Orlando furioso’, oftewel ‘Razende Roeland’, in de vertaling van Frans van Dooren. Ariosto begon er in 1503 aan en schaafde er aan tot kort voor zijn dood in 1533. Het onderwerp is ontleend aan de Karolingische verhalen. Hoofdthema is de belegering van Parijs door Agrimante, koning van Afrika. Karel de Grote en zijn medestanders verdedigen de stad. Dit ge-

De Eetrubriek van Coos Versteeg

Bali Breeze

Muziektheater Transparant lichtte uit al deze episodes het verhaal van de terugkeer van Orlando. Hij heeft de oorlog de rug toegekeerd en hunkert naar zijn geliefde Angelica. Maar het vergaat hem net als Odysseus. Ook Orlando vindt een tovenares op zijn pad, de nymfomane Alcina, die hem probeert in te palmen. Het feest dat zij in haar riante tuin organiseert, speelt een belangrijke rol in deze productie.

Door hedendaagse theaterkunst te koppelen aan een middeleeuws onderwerp, vorm gegeven door een Italiaanse Renaissance-dichter, overbrugt Transparant vele eeuwen. Dat gebeurde ook in 2003 met ‘Drift’, gebaseerd op muziek van Monteverdi. De kern van het ensemble, met zowel acteurs als musici, die deze opmerkelijke productie tot stand bracht, doet ook nu mee.

Muziektheater Transparant met ‘Villa Vivaldi’.

Muzikale leiding: Jan Van Outryve. Regie: Wouter Van Looy. Op zaterdag 24 mei, 20.15 uur, Lucent Danstheater.

9

door Alexandra Sweers

Hillary

Eline Driest, woordvoerster van Crossing Border (waar Border Kitchen deel van uitmaakt) is heel enthousiast over Power. “Ze is niet de allergrootste schrijver die we ooit in de salon hebben gehad, maar ze is wel de grootste non-fictie schrijfster en misschien wel de meest beroemde.” Samantha Power was adviseur voor de campagne van presidentskandidaat Barack Obama totdat

CATEGORIE Indisch Voorgerechten vanaf € 7 Bijgerechten vanaf € 6,50 Menu € 39,50 Mastercard, Visa en PIN.

Samantha Power.> Foto: PR ze haar taken neer moest leggen na een ongelukkige opmerking over Hillary Clinton.

Toch is Power het meest bekend geworden door haar pogingen om aandacht te creëren voor de situatie in Darfur.

Volgens Driest zal het een interessante avond worden waarbij het publiek uiteraard de kans krijgt om vragen te stellen. “Bij Border Kitchen hangt altijd een goede intieme sfeer waardoor mensen vaak vragen stellen over onderwerpen die hen na aan het hart liggen. Omdat het boek non-fictie is, zal het waarschijnlijk ook over het onderwerp mensenrechten in het algemeen gaan. ”Het boek van Power is net verschenen, dus men-

sen hebben nog ruim een week om het uit te lezen voordat de bijeenkomst plaatsvindt.

Die voorkennis is overigens niet noodzakelijk volgens Driest. “Het is ook mooi om eerst aan te horen wat Power te vertellen heeft. Dan kun je vervolgens met die achtergrondkennis het boek gaan lezen”.

Border Kitchen is een onderdeel van het Crossing Border Festival. De Borderkitchen van 29 mei begint om 20.00 uur, Weimarstraat 36. Kaarten kosten € 5,per stuk. Reserveren kan via 070-3462355 of info@ borderkitchen.nl. Wegens de beperkte capaciteit van de salon en de grote interesse wordt aangeraden snel te reserveren.

Natuurlijk eet ik deze dagen een paar keer op de Pasar Malam. Een avondje in De Soos, een keer naar warung Ventje, de satébar, pisang goreng en verder nog het een en ander uitproberen. Maar dat doe ik vooral vanwege de sfeer. Als het mij om de verfijnde smaken van de Indische keuken gaat, heb ik mijn vaste Haagse adressen.

Al een groot deel van mijn leven wordt mijn waardering van Indisch eten richting gegeven door Bobby Dessauvagie. Lang geleden stond hij als jong ventje in de keuken van Soeboer gevestigd in de Koningstraat, toen nog onder leiding van de Indonesiër Mas Kajat die in de jaren dertig als kinderverzorger naar Nederland was gekomen. Begin jaren tachtig maakte ik kennis met Bobby’s talenten in het toen splinternieuwe Kantjil. En na een tijd van wereldwijde omzwervingen streek hij twee jaar geleden opnieuw neer in Den Haag aan de Zeestraat, in de keuken gesteund door zijn schoonzus Toeti.

Bobby is al zijn hele leven op zoek naar pure smaaksensaties. En dat zit hem over het algemeen in schijnbaar onbelangrijke details. Hij voegt bijvoorbeeld net iets eigens toe aan zijn pindasaus, waardoor de nasmaak een speciaal tintje krijgt. Hij presenteert gerechtjes die je vrijwel nergens anders ziet; tenzij het om koks gaat die vroeger bij hem in Kantjil hebben gewerkt.

Neem de Dadar Isi (€ 7), een met gekruid gehakt gevulde omelet, die ik als voorgerecht geniet. Die gehakt leent zich natuurlijk voor combinaties van talloze boemboes en wat verder al niet meer (ui, prei, knoflook, selderij). Er zijn recepten met kemirie, met laos, kunjit, kurkuma, trassi en ketoembar.

In de variant van Bobby, en BEOORDELING dat deed hij Sterke punten al bij Kantjil, + verrassende is er een ietsje gerechten kerriepoeder toegevoegd. Na+ authentieke smaak genoeg hetzelfde proefde je jaren geleden bij Dua en nu Minpunten bij Didong: dat is allemaal de - rokende gasten Kantjil-school, waar naast Bobby diens jong overleden broer Armand en Toeti de keuken bepaalden. Mijn tafelgenoot Willem, minstens zo verslaafd aan het eten van Insulinde als ik, begint met Coba Coba, wat – uitgesproken als tsjoba tsjoba – feitelijk ‘uitproberen’ betekent. Het is een heel dunne saté-combinatie van gebakken rundvlees en kip (€ 7,50), een beetje pedis bereid in een zoetige saus.

Voordat we op het hoofdgerecht overgaan, wil ik de mihung (€ 5) proeven, een van de dagspecialiteiten. Bobby kijkt er bedenkelijk bij, want de ‘rijstvermicelli’ met gebakken garnalen laat zich moeilijk combineren met bijgerechten. Maar als kleine, aparte tussengang kan het wel.

Mijn tafelgenoot drink er witte wijn van Lindenhof (€ 3,75) bij, een lichte droge Chenin Blanc uit Zuid-Afrika die bij vrijwel alles past, ik hou het op een grote fles Spa € 5,75).

Dan wordt het tijd voor het echte werk: witte rijst (€ 3), saté van makreel ( € 9,50), saté van lam (€ 8), haricots met pecel – de dunne pindasaus, zoals bij gado gado – (€ 8,50).

Wat atjar ketimun (€ 5) ofwel zure komkommer, gebakken kip in zoete saus (€ 8) en oblok oblok (€ 7,50). Dat laatste is aan mij niet helemaal besteed, omdat ik niet zo’n liefhebber van tahoe ben, maar de saus die door de santen een beetje aan sajur doet denken, is goddelijk en ook de blaadjes van de emping-noot smaken aangenaam. Vriend Willem, wel een tahoe-fan, is er weg van.

De saté kambing nuttigen we uiteraard het eerst, want die wordt bij afkoelen taai. Heerlijk. Ook de gegrilde makreelfilet op stokjes in ketjap is absoluut verrukkelijk.

Dan wordt het tijd om wat witte rijst met de gebakken kip en de groentegerechten te proeven. Het is allemaal even heerlijk. We sluiten af met wat tropisch fruit, waarvan de ananas een streepje sambal heeft gekregen en kort op de gril heeft gelegen, terwijl de meloen een badje in amandelmarinade heeft gehad. Allemaal even subtiel. Die middag was ik juist topkok Henk Savelberg tegen het lijf gelopen, één van mijn absolute favorieten als het op klassiek Frans aankomt, en we waren het er al snel met elkaar over eens dat Bali Breeze een goddelijk adres is. Toch is het de vraag hoelang Bobby Dessauvagie nog op deze wijze doorgaat.

Want Bobby zit nooit stil. In de tijd van Kantjil opende hij – ver voor Japans eten een rage werd – het Japans georiënteerde De Tijger. Vervolgens ging hij in Amsterdam aan de slag met Pacific Century, een fusion-restaurant lang voordat we het begrip fusion in Nederland kenden (ofschoon Indisch eten natuurlijk de oudste vorm van fusion – immers Indonesisch en Hollands – is. En ook nu gaat de dromerij van Bobby weer verder. Maar wat het ook worden gaat, het zal altijd lekker zijn. Voor dit avondje genieten waren we € 90,65 kwijt.

Bobby is al zijn hele leven op zoek naar pure smaaksensaties.

Ex-adviseur Barack Obama komt voordracht houden Al aardig wat grote schrijvers hebben een voet over de drempel gezet van de kleine salon aan de Weimarstraat. Het hele jaar door worden daar, zij het onregelmatig, bijeenkomsten georganiseerd onder de noemer Border Kitchen. Onder meer Salman Rushdie, Houllebecq en Jonathan Safran Foer zorgden al voor bijzondere ontmoetingen in een intieme setting. Op 29 mei komt er een bijzondere schrijfster aan het woord: Samantha Power, Pulitzer Prize-winnares met een expertise in genocide en mensenrechtenschendingen en ex-adviseur van Barack Obama.

De Amerikaanse Power won in 2003 een Pulitzer voor haar book A Problem from Hell: America and the Age of Genocide.

Een boek over de grote genocides (van de Armeense tot de Rwandese) van de 20ste eeuw en over het falen van regeringen om genocide te herkennen, erkennen en daar effectief op te reageren. Bij Border Kitchen zal Power vertellen over haar nieuwste boek Chasing the Flame: Sergio Vieira de Mello and the Fight to Save the World, oftewel De Man die de wereld wilde redden.

Het nieuwe boek van Power gaat over VNtopman Sérgio Vieira de Mello die meer dan 34 jaar verbonden was aan verschillende humanitaire en politieke programma’s van de VN ten tijde van de brandhaarden in Cambodja, Libanon, Bosnië en Irak. In 2003 kwam de Braziliaan om het leven door een bomaanslag op het VN-hoofdkwartier in Bagdad. Het leven van Vieira de Mello is een rode draad door het boek dat de geschiedenis beschrijft van de VN en de grote dilemma’s waar de organisatie voor staat.

13

ADRES Zeestraat 58, Den Haag.

Telefoon: 070 3600650 GEOPEND Diner woe. t/m zo. van 17. tot 22.00 uur (keuken).

INTERNET www.balibreeze.nl