Dienstbaar zijn

Ze schelen ruim zestig jaar, maar doen allebei met veel plezier vrijwilligerswerk bij AxionContinu. Celeste Peek moet nog 16 worden, mevrouw Gajadhar is 79. Voor wie mensen met dementie wil helpen, speelt leeftijd geen rol.

De twee vrijwilligers ontmoeten elkaar voor een gesprek in woonzorgcentrum De Bijnkershoek. Mevrouw Gajadhar wandelt hier wekelijks met enkele bewoners. Of ze gaat mee boodschappen doen. En als iemand liever niet naar buiten gaat, houdt ze het bij praten. “Een gesprek geeft stof tot nadenken, daar kan iemand op een later moment ook nog iets aan hebben.”

Vleestomaten

Vanochtend bezocht ze nog een bewoner die ze verraste met tomaten uit haar eigen tuin. “Meneer vertelde eens dat hij zo van tomaten houdt, nou dan neem ik die gewoon mee. Hij vond ze wel aan de grote kant. Maar ja, dat heb je nu eenmaal met vleestomaten.”

Klein gebaar, grote blijheid. En dat wordt mogelijk door goed te luisteren naar bewoners. Naar hun verhalen, hun wensen en behoeften. Ook Celeste doet dat graag als gastvrouw in woonzorgcentrum Isselwaerde. “Iedereen heeft verhalen, vaak gaan ze over familie of over het verleden. Bewoners zijn open tegen me, ze vinden het fijn om hun herinneringen te delen.”

Duidelijk stemmetje

Op de mavo van het IJsselsteinse Cals College specialiseert Celeste zich in Zorg en Welzijn. Ze is begonnen aan haar laatste jaar, maar heeft tijdens het gesprek nog vakantie. “Ik heb ook al stage gelopen in Isselwaerde en dat heeft me alleen maar bevestigd in mijn voornemen om de ouderenzorg in te gaan. Er is een duidelijk stemmetje in mij om anderen te helpen.”

Binnenkort viert ze haar zestiende verjaardag en vanaf dan mag ze als oproepkracht aan de slag. Dat is geen enkel probleem, zegt vrijwilligerscoördinator

Jane Grondstra, die de jonge Celeste een beetje onder haar hoede heeft.

Niet tegenspreken

“Ze is een pareltje, we halen haar graag naar binnen. Het voordeel is dat ze inmiddels, ondanks haar jonge leeftijd, al de nodige ervaring bij ons heeft opgedaan. En niet alleen als gastvrouw, bij welzijn heeft ze bewoners ook begeleid met uiteenlopende activiteiten, bijvoorbeeld zingen en dansen.”

Wat ze tot nu toe vooral heeft geleerd? Celeste lacht: “Ik zal een bewoner niet snel tegenspreken, geduld hebben is belangrijk. En ik probeer altijd bewoners op hun gemak te stellen, zodat ze zich vertrouwd voelen.”

Op de goede weg

Mevrouw Gajadhar, die in het onderwijs werkte, reageert direct. “Dat vind ik ontzettend knap van je, volgens mij zit je helemaal op de goede weg.” Zelf heeft ze die goede weg ook weer gevonden. Na het overlijden van haar man ging het een poos niet goed. De geboren Surinaamse vertrok voor een half jaar naar haar ‘wortels’ in India. “Ik wilde uitzoeken welke weg ik moest volgen. In India gaf ik kwetsbare vrouwen les die niet konden lezen en schrijven. En nog steeds ga ik regelmatig terug om mensen te helpen.”

Snauw van bewoonster

Dienstbaar zijn, mevrouw Gajadhar en Celeste voelen dat beiden als noodzaak. En het is natuurlijk mooi wanneer je daar waardering voor terugkrijgt, maar daar draait het uiteindelijk niet om. Celeste kreeg een keer een snauw van een bewoonster. “Ik wist dat ik niks verkeerds had gezegd, het lag niet aan mij maar aan de dementie van mevrouw. Dat onderscheid heb ik wel leren maken.”

Mevrouw Gajadhar knikt instemmend. Een bewoonster wilde een keer wandelen terwijl het hard regende. “We hadden maar één paraplu en ik werd dus nat, maar heb het toch gedaan. Ik dacht: deze mevrouw is ziek, anders zou ze hier niet zijn. Dit is haar wens.” ●

Erwin blijft vrijwilliger in Isselwaerde

Erwin van de Beek, chauffeur bij U-OV, blijft! Het bevalt hem zo in woonzorgcentrum Isselwaerde dat hij doorgaat als vrijwilliger. Erwin is op een bijzondere manier in het woonzorgcentrum terechtgekomen. Vanwege lichamelijke klachten kon hij een tijdje zijn werk niet doen. Re-integreren op de bus was geen optie. Maar dat kan wel bij AxionContinu.

Hij assisteerde als vrijwilliger bijvoorbeeld de gastvrouw in de woonkamer, hielp bij de lunch en had extra aandacht voor bewoners. Van beide kanten beviel dat heel goed. Geen wonder, want ook als buschauffeur ga je de hele dag met mensen om. Inmiddels zit het re-integratietraject erop en gaat Erwin weer aan de slag, nu als bestuurder van de sneltram. De ervaring die hij in Isselwaerde heeft opgedaan met mensen met dementie zijn waardevol voor zijn werk. En ondertussen blijft hij vrijwilliger in Isselwaerde.

Re-integreren bij AxionContinu Verschillende bedrijven laten medewerkers na een ziekteperiode re-integreren bij AxionContinu. Naast U-OV doet bijvoorbeeld ook KLM dat. Meer weten over de mogelijkheden? Neem dan contact op met vrijwilligerscoördinator Jane Grondstra, jdielessen@axioncontinu.nl.

Kijk op: werkenbij.axioncontinu.nl/vrijwilligers

Nicolien Brommersma en haar partner Floor Nefkens koken geregeld de warme maaltijd in de woning van Nicoliens moeder in Voorveldse Hof. “Het is fijn om zo weer samen te eten,” zegt Floor. Nicolien: “Aan tafel leren we ook haar huisgenoten goed kennen.”

Mevrouw Brommersma-Brouwer (92) is half mei verhuisd naar dit woonzorgcentrum. “We waren zo blij dat er hier voor haar een plekje was,” zegt dochter Nicolien. Haar vader en moeder woonden een aantal jaren redelijk zelfstandig in een appartement in De Drie Ringen, ook een locatie van AxionContinu. Nadat haar vader overleed, bleef haar moeder achter in deze woning. “Ze vereenzaamde. Er werd een paar keer per week iets georganiseerd en dan werd ze opgehaald. De zorgmedewerkers deden hun best. Maar ze zat het grootste deel van de dag alleen in het appartement en je zag dat ze niet gelukkig was.”

Voorkeur

Nicolien, die in Brabant woont, bezoekt haar moeder eens per week. Zij en haar zus maakten zich steeds meer zorgen toen hun moeder nog in De Drie Ringen woonde. Mevrouw Brommersma heeft dementie als gevolg van tia’s. “De Drie Ringen was niet meer de goede plek voor haar. We zochten een verpleeghuis waar zij met meer mensen samenwoont.”

Gelukkig kon zij verhuizen naar Voorveldse Hof, een locatie die de voorkeur had omdat het in de buurt is waar ze vijftig jaar heeft gewoond. Zo kunnen oude bekenden gemakkelijker eens langskomen.

In Voorveldse Hof is haar moeder erg opgeleefd. “Zij houdt van gezelligheid en hier heeft ze altijd mensen om zich heen. Dat vindt ze erg fijn. Als we weggaan, is ze niet meer verdrietig.” Mevrouw Brommersma vertelt bij de koffie buiten in het zonnetje dat ze een mooie kamer heeft en lacht.

Koken

Voor Nicolien en haar zus viel er een zorg weg. Het was wel even zoeken hoe het er precies aan toegaat bij kleinschalig wonen. Wat kan en mag familie doen?

Floor: “We kregen een brief met de vraag of we in de zomer af en toe wilden bijspringen. Een logische vraag als veel medewerkers op vakantie zijn. Zo zijn we gaan koken. Het mooie is dat je zo weer samen aan tafel eet, zoals je dat vroeger ook deed.” Dat daarmee medewerkers even worden ontlast is een mooie bijkomstigheid. Tot ze de brief kregen, wisten ze niet dat het mogelijk was om in de woning te helpen. “Mijn zus is eerste contactpersoon en had het kennismakingsgesprek. Misschien is het wel ter sprake gekomen, dat weet ik niet. Je aandacht gaat op dat moment uit naar andere zaken,” zegt Nicolien.

Bijspringen

Zij blijven zeker met enige regelmaat koken voor de bewoners in de woning. Floor kan zich voorstellen dat ook andere families niet weten dat je kunt bijspringen. “Het zou handig zijn als er een brief zou zijn die de eerste contactpersoon met de rest van de familie kan delen. Met wat voorbeelden van wat je zou kunnen doen. Die brief kun je op Familienet zetten.” ●

Meer over ervaringen mantelzorgers

Wat kunnen mantelzorgers nog meer doen? In een verhaal op de website van AxionContinu vertellen de dochters van mevrouw Van Leeuwen hierover. Scan de qr-code om het verhaal te lezen. Of ga naar www.axioncontinu.nl en zoek op ‘zorg in verhalen’

Mijn dag

Hoe verloopt een werkdag bij AxionContinu? ContACt vraagt het medewerkers van allerlei pluimage. Marcel Marquenie (63), werkbegeleider bij woonzorgcentrum Voorhoeve, bijt voor deze nieuwe serie het spits af. “Vanuit mijn ooghoeken zie ik alles.”