Juf!

LEUKE JUF!

“ALS PUBER ZAT IK UREN AKKOORDJES TE TOKKELEN OP MIJN GITAAR, TERWIJL IK HIPPIELIEDJES ZONG VOOR MIJN LIEFJES.”

60 3016752_JUF_0211_60_BARBARA_SDP.indd Sec1:60

6/12/10 13:37

BARBARA:

“PROFITEER ERVAN. JE LEEFT MAAR EEN KEER.” Barbara Vlaeminck geeft les in jenaplanschool De Feniks in Gent, maar veel mensen kennen haar ook als singer-songwriter. Geef haar een podium en een gitaar en ze brengt breekbare liedjes over leven, liefde en verlangen. et is het negende jaar dat Barbara lesgeeft, maar het eerste jaar in De Feniks, een relatief nieuw basisschooltje aan de Brugse Poort, in een van de meest gekleurde buurten van Gent.

Om dat multiculturele was het haar te doen. “Die buurt bruist,” zegt ze. “En ik wilde eens een andere pedagogiek verkennen. Toen ik afstudeerde, nam ik me voor om de vijf jaar van baan te veranderen, maar ik kwam moeilijk los van mijn vorige school en mijn collega’s.”

H Jenaplan

“Een klas is voor mij een klein maatschappijtje: er gelden regels en je toont respect. In die zin ligt het jenaplan me wel. We werken met een onderbouw, middenbouw en bovenbouw. Zelf geef ik les in de bovenbouw. Dat is een groepje van twintig leerlingen uit het vierde, vijfde en zesde leerjaar dat ik drie jaar volg. De ouderen brengen de jongsten nieuwe dingen bij en de jongsten leren de ouderen te respecteren. We lezen, rekenen en schrijven, maar praten en spelen ook veel met elkaar en we staan vaak stil bij een speciaal moment, zoals een verjaardag, of een emotionele gebeurtenis dichtbij of in de wereld. Mensen leven te veel alleen met hun hoofd, en te weinig met hun hart en hun handen.”

Waarom lesgeven?

“Als leerkracht kun je het verschil maken. Vroeger heb ik vaak gemerkt hoe volwassenen kinderen opzadelden met angsten en onzekerheid. Sociale verwachtingen waren belangrijker dan wat je als persoon in je had. Toen al wilde ik het later anders aanpakken. Niet dat ik al vroeg wist dat ik voor de klas wilde gaan staan. Mijn vader geeft les, en het laatste dat je als puber wilt is in de voetsporen treden

van je ouders. Ik heb een jaar rechten gestudeerd, maar dat was niets voor mij. Pas toen ik de campus ‘Ledeganck’ binnenstapte, besefte ik wat mijn ding was. In de lerarenopleiding kon ik mijn enthousiaste zelf zijn.”

Gauthier “Ik heb zelf geen kinderen, maar het is geen geheim dat ik er graag wil. Tot voor kort had ik een pleegkind dat om de twee weken het weekend bij mij doorbracht. Via een kennis die in Oostduinkerke in een tehuis werkte, hoorde ik dat er een tekort aan opvang was en dat zette me aan het denken. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en me geëngageerd. Zo kwam Gauthier in mijn leven, een jongen uit een gezin met zes kinderen die allemaal geplaatst waren. Het vergde een aanpassing, maar het klikte tussen ons. Toen ik onlangs, vrij onverwacht, vernam dat er een permanent pleeggezin voor hem gevonden was, moest ik ook daaraan wennen. Al was ik natuurlijk blij dat hij die kans kreeg.”

Facebook “Ik voel altijd een drang om kinderen in bescherming te nemen, ook die uit mijn klas. De eerste jaren dat ik lesgaf, liet ik wel eens een leerling die het thuis moeilijk had, in overleg met de ouders, bij mij logeren. De school had daar geen problemen mee, maar verwittigde me er wel voor een opvangcentrum te worden. Nu houd ik meer afstand, maar mijn leerlingen mogen wel vriendjes met me zijn op Facebook. Het is misschien niet fair tegenover kinderen die thuis geen computer hebben, maar het is de beste manier om te weten waar ze mee bezig zijn. En als bijvoorbeeld blijkt dat iemand pest of gepest wordt, dan kan ik het daar in de klas op een gemoedelijke manier over hebben.”

Geduld Geduld werpt zeker vruchten af. Ik heb geleerd mijn tempo terug te schroeven en echt naar een kind te luisteren.

Als ik nu ook nog leer om in mijn eigen leven wat vertraging in te bouwen ... (lacht). Ik wil altijd te veel ineens.”

Lesgeven en zingen Muziek is altijd in mijn leven geweest, want mijn ouders hielden er ook veel van. Ze namen mijn broer en mij mee naar musicals en er werd thuis veel gezongen: Franse

JUF ● VOORJAAR 2011

3016752_JUF_0211_60_BARBARA_SDP.indd Sec1:61

61 6/12/10 13:37

LEUKE JUF!

“VERDRIET IS NIET MIJN THEMA, MAAR HET HEEFT ER WEL VOOR GEZORGD DAT IK HET LEVEN ANDERS BEN GAAN BEKIJKEN.”

Wie is Barbara Vlaeminck?

chansons door mijn moeder, opera door mijn vader.

Zingen, vooral dan in harmonie samen met anderen, is het meest ontspannende dat er is. Bijna magisch vind ik dat. Als puber zat ik uren basisakkoordjes te tokkelen op mijn gitaar, terwijl ik hippieliedjes zong voor mijn liefjes. Toen wilde ik al optreden. Ik schreef me in voor kleine wedstrijdjes, en toen ik wat ouder werd sloot ik me aan bij covergroepjes om op een podium te kunnen staan. Ik zong veel, maar altijd liedjes van anderen.”

Verdriet “Het keerpunt is er gekomen toen mijn vriend verongelukt is. Ik was 28 toen het gebeurde en daarna heb ik drie jaar niet kunnen zingen. Wat heb je nodig als je je partner verliest? Iemand die voor je zorgt, denk ik, iemand die je potje kookt en je helpt met dagelijkse klussen die je zelf niet aankunt. Mensen moeten je verdriet niet willen delen. De vriendin die het dichtst bij me stond, heb ik weggeduwd. Door mijn verlies zag zij ook af, en ik wist niet hoe ik daarmee moest omgaan. Ik voelde me verantwoordelijk en dat kon ik niet aan. Weinig mensen weten hoe ze moeten omgaan met de dood. In mijn huidige school spreken we uitgebreid over verlies en de emoties die het meebrengt. Samen met de leerlingen hebben we wel eens briefjes verbrand die we geschreven hadden voor iemand die gestorven was. Dat was een mooie viering.”

Het eerste liedje “Ik herinner me dat ik door een gang liep en dat iemand zei: ‘Je zingt weer’. Op dat moment besefte ik dat ik erdoor begon te komen. Kort daarna heb ik mijn eerste liedje ge-

Barbara Vlaeminck is 34 • heeft sinds kort een vriend • wil graag de wereld verbeteren • alle kinderen beschermen • en een cd maken met eigen liedjes. Barbara luistert graag naar Roisin Murphy, Feist en Ingrid Michaelson. Ze is nieuwsgierig • rebels • romantisch • idealistisch. In de klas is ze streng • maar ‘plezant’.

schreven. Het heet ‘Song for Sofie’ en ik heb pas beseft dat het over mijn vriendin ging toen het klaar was. Ik heb het haar opgestuurd en stilaan hebben we onze vriendschap opnieuw opgebouwd. Kort daarna kwamen er meer liedjes. ‘Picture on my Wall’ gaat over wat overblijft als iemand sterft, ‘Imaginary Friend’ over eenzaamheid. Ik zing over de liefde die komt en gaat, over eenzaamheid, over zoeken naar de ware. Ik geef me heel erg bloot op het podium. De dingen waarover ik zing heb ik zelf meegemaakt.

Het verdriet zelf is niet mijn thema, maar wel dat ik er het leven anders door ben gaan bekijken. Ik wind me minder snel op en probeer me niet te laten tegenhouden door wat anderen misschien zouden kunnen denken.

Ik weet dat je maar één keer leeft en dat het snel voorbij kan zijn. Je kunt er maar beter het beste van maken.”

Optredens “Stilaan zijn dan de optredens gekomen. Eerst alleen in de weekends dat Gauthier er niet was en nadat ik de halve finale van Dranouter had gehaald wat meer.

Maar professioneel ben ik nog lang niet. Daarvoor zou ik me moeten laten coachen en muziek moeten studeren. Ik hoor composities in mijn hoofd, maar kan ze niet op papier zetten. Ik schrijf teksten op het gevoel en vertrek voor de melodie van twee noten die ik uitbreid naar akkoorden. Maar so what? Ik heb deugd van mijn optredens en het publiek blijkbaar ook.”

62 3016752_JUF_0211_60_BARBARA_SDP.indd Sec1:62

6/12/10 13:37