ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ… μονόλογοι για τα δικαιώματα του παιδιού
3Ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΡΑΜΑΣ
ΤΜΗΜΑ ΣΤ2’
Κωνσταντινίδης Διονύσης
Μελικίδης Γιώργος
Ξανθοπούλου Αλεξάνδρα
Παπαδοπούλου Στέλα
Παρασκευόπουλος Γιώργος Πουτούρη Παρθένα
Σαρηγιαννίδης Γιώργος
Στάθη Ελένη Στέρκος Γιώργος
Στρατηγέλης Γιώργος
Σφελινιώτης Βασίλης Τογανίδου Ιωάννα
Τουργαΐδου Κατερίνα
Φραγκούλης Δημήτρης
Υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Αγάπη Γκιούνα, θεατρολόγος, αναπληρώτρια
εκπαιδευτικός θεατρικής αγωγής.
1.
Το όνομα μου είναι Σάρα, κατάγομαι από τη Λιβύη και είμαι 12 χρονών. Η ζωή
μου στη Λιβύη ήταν φτωχική. Με τα λίγα χρήματα που έβγαζε η οικογένεια μου
μπορούσαμε να έχουμε τα απαραίτητα πράγματα.
Μια μέρα ξύπνησα για να πάω στο σχολείο. Οι γονείς μου ήταν πολύ
σκεπτικοί. Όταν γύρισα μου ανακοίνωσαν ότι φεύγουμε από την πατρίδα μας για να
έρθουμε εδώ στην Ελλάδα. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Αυτούς που κατάλαβα και πιστεύω πως ήτανε οι πιο σημαντικοί είναι ο πόλεμος που είχε ξεσπάσει και το να μην μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα. Το ίδιο κιόλας μεσημέρι φτάσαμε στο λιμάνι. Είχα πολύ άγχος και μεγάλη στεναχώρια γιατί θα έχανα τα πάντα, τους φίλους μου, τους συγγενείς μου. Το μόνο που θυμάμαι από το λιμάνι είναι οι πολλοί άνθρωποι που
ήτανε έτοιμοι να επιβιβαστούνε στα καράβια για να φύγουνε. Θυμάμαι ακόμα τους
ανθρώπους που έκλαιγαν με αναφιλητά και κουνούσαν τα μαντήλια στους συγγενείς τους. Ήταν τόσο έντονες αυτές οι στιγμές. Το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο και κουραστικό. Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Για μια στιγμή νόμιζα ότι θα βούλιαζε το πλοίο.
Όταν φτάσαμε στην Ελλάδα ένα φορτηγάκι που μετέφερε πρόσφυγες μας πήρε
και μας άφησε κάπου. Το μέρος ήτανε ένα καταφύγιο προσφύγων. Ήμαστε τυχεροί
γιατί μπόρεσαν και μας φιλοξένησαν. Εκεί ζούσαμε με τα απαραίτητα. Οι γονείς μου
έψαχναν συνέχεια για δουλειά ενώ εγώ έπαιζα με τα άλλα παιδιά που βρίσκονταν στο
καταφύγιο.
Τελικά οι γονείς μου βρήκαν δουλειά. Η μαμά μου σε μια καφετέρια σαν
σερβιτόρα και ο μπαμπάς μου σε ένα σούπερ μάρκετ σαν υπάλληλος. Μετά από πολύ καιρό και πολλές προσπάθειες αναγνωριστήκαμε ως πολιτικοί πρόσφυγες και πήραμε
πολιτικό άσυλο.
Την ίδια χρονιά πήγα σε ελληνικό σχολείο. Την πρώτη μέρα δεν ήξερα τίποτα.
Ο
δάσκαλος μου συμπεριφέρθηκε πολύ καλά. Μέχρι και λεξικό πήρε για να μιλάμε
όπως στη χώρα μου. Ευτυχώς μπόρεσα να μάθω την ελληνική γλώσσα. Τώρα μιλάω
αρκετά καλά και καθαρά.
Τα παιδιά στο σχολείο δεν μου συμπεριφέρονταν καθόλου καλά. Όλο με
κορόιδευαν επειδή ήμουν πολύ σκουρόχρωμη και ήμουν από μια άλλη χώρα. Στις
αρχές στεναχωριόμουν αλλά μετά δε με ένοιαζε γιατί είχα φίλους από το καταφύγιο. Και εκείνοι πρόσφυγες σαν κι εμένα. Τελικά τώρα δε στεναχωριέμαι καθόλου που φύγαμε από τη Λιβύη γιατί εδώ πέρα οι γονείς μου παίρνουν καλά χρήματα και εγώ η
ίδια περνάω πολύ καλά. Μου λείπουν αρκετά οι συγγενείς μου αλλά μιλάμε δια
αλληλογραφίας και ξέρω ότι είναι καλά. Μάλιστα όταν μεγαλώσω θα πάω να τους δω.
Σε λίγες μέρες θα βαπτιστώ Χριστιανή και θα με λένε Στέλα. Είμαι τόσο χαρούμενη.
Θα μπορώ να τους λέω έτσι τη θρησκεία μου ελεύθερα και θα με κάνουνε φίλη όλα τα
παιδιά.
Στέλα Παπαδοπούλου
2.
Το όνομα μου είναι Οσμάν. Κατάγομαι από το Αφγανιστάν. Η ζωή εκεί δεν
ήταν καθόλου εύκολη. Μια νύχτα καθώς κοιμόμουν άκουσα θορύβους. Τρόμαξα πολύ!
Πέρασαν λίγα λεπτά όταν μπήκαν οι γονείς μου στο δωμάτιο. Μου είπαν ότι πρέπει να
φύγουμε γρήγορα και πως έξω γινόταν πόλεμος. Δεν πρόλαβα να πάρω κάτι δικό μου.
Ξεκινήσαμε τρέχοντας...Μπροστά εγώ, πίσω οι γονείς μου. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι οι γονείς μου δεν ήταν πίσω μου. Άρχισα να κλαίω και να τους ψάχνω αλλά κάποιος άγνωστος, που έτρεχε κι αυτός όπως εμάς, με τράβηξε μαζί του. Υπέθεσα ότι σκοτώθηκαν και άρχισα να τρέχω πιο δυνατά. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα.
Παντού άνθρωποι έτρεχαν και το μόνο που έβλεπες στα μάτια τους ήτανε ο φόβος. Ξαφνικά βρήκαμε μπροστά μας ένα φορτηγάκι. Ανέβηκα κι εγώ. Μετά από πολλές μέρες ταξιδιού, με το φορτηγάκι και με το πλοίο, βρέθηκα μόνος εδώ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Άρχισε να βραδιάζει και κοιμήθηκα σε ένα παγκάκι. Μόλις ξύπνησα το πρωί βρισκόμουν σε ένα άλλο μέρος. Δεν ήξερα πού. Πάντως ήταν
σκοτεινά. Καθώς περπατούσα στον χώρο συνάντησα κι άλλα παιδιά. Αλλά ήταν
χτυπημένα στο πρόσωπο κι άλλα στο σώμα τους. Ήταν όλοι τους από την πατρίδα
μου. Κανείς μας δεν ήξερε πως είχε βρεθεί εκεί. Ακούστηκαν βήματα από τη σιδερένια
πόρτα που υπήρχε. Μπήκαν μέσα τρεις άντρες με κουκούλες. Τα παιδιά έπεσαν κάτω
ξαπλωμένα. Αμέσως τους μιμήθηκα κι εγώ. Άναψαν τα φώτα, περπάτησαν στο
δωμάτιο και μετά έφυγαν. Ακόμα ένα βράδυ κοιμήθηκα εκεί. Την επόμενη μέρα μας
άφησαν να φύγουμε. Ποτέ δεν καταλάβαμε τον λόγο.
Μετά από πολλές μέρες στους δρόμους, βρέθηκα σε ένα κέντρο για
ασυνόδευτους ανήλικους. Με τον καιρό γνώρισα κι άλλα παιδιά και γίναμε πολύ καλοί
φίλοι. Οι άνθρωποι που μας μάζευαν από τους δρόμους μας μάθαιναν ελληνικά.
Αργότερα υιοθετήθηκα από μια πολύ καλή οικογένεια. Η ζωή μου είναι καλύτερη
τώρα. Υπάρχουν πολλά ακόμη για τα οποία δεν μπορώ να σας μιλήσω. Φοβάμαι.
Παλιά σκεφτόμουν συνέχεια την πατρίδα μου, τους γονείς μου, τα χρώματα και τις
μυρωδιές της πόλης μου. Τώρα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα.
Αλεξάνδρα Ξανθοπούλου
3.
Το όνομα μου είναι Σαμούελ και κατάγομαι από το Μαρόκο στην Αφρική.
Είμαι μετανάστης στην Ελλάδα επειδή στην χώρα μού όλοι οι άνθρωποι ζούσαμε
φτωχικά και οι γονείς μου δεν έβρισκαν δουλειά. Δεν ήθελα να φύγω από τη πατρίδα
μου. Πίστευα πως εκεί θα ζούσα πολύ καλύτερα. Μόλις έφτασα στην Ελλάδα ξεκίνησα
το σχολείο. Τα παιδιά της τάξης μου δεν με συμπεριφέρονταν καλά και δε με
συμπαθούσαν καθόλου. Στα διαλλείματα όποτε δεν έκανα κάτι σωστό με χτυπούσαν.
Στη τάξη μου πετούσαν χαρτάκια με βρισιές. Όταν τους έλεγα να με βοηθήσουν στα
μαθήματα αυτοί μου τα έγραφαν όλα λάθος. Κάθε μέρα γυρνούσα δυστυχισμένος στο σπίτι. Μόλις ερχόταν το πρωί ξυπνούσα και σκεφτόμουν ότι θα πάθω πάλι τα ίδια. Τα έλεγα στον δάσκαλο κι αυτός τους φώναζε. Αυτοί συνεχίζανε .Όταν πέρασα το δημοτικό με πολλά ζόρια και πήγα στο γυμνάσιο τα πράγματα ησύχασαν και δεν με κορόιδευε κανείς πια. Με τον καιρό έκανα φίλους και βρήκα ανθρώπους να τους αγαπώ και να με αγαπάνε. Πλέον το σχολείο είναι από τα αγαπημένα μου μέρη.
Δημήτρης Φραγκούλης-Γιώργος Στέρκος
4.
Το όνομα μου είναι Κατερίνα και είμαι 12 χρονών. Γεννήθηκα και ζω στη
Δράμα. Ήμουν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Όχι πως τώρα δεν είμαι, αλλά έτσι με έκαναν να νιώθω τα υπόλοιπα παιδιά γιατί έχω ένα είδος αναπηρίας. Όταν ήμουν 6 χρονών πάθαμε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Από τότε δε μπορώ να περπατήσω. Έτσι
μετακινούμαι με αναπηρικό καροτσάκι.
Πηγαίνω σε κανονικό σχολείο και συμμετέχω κανονικά σε όλα τα μαθήματα.
Στην αρχή, τα διαλείμματα ήταν για εμένα το χειρότερο πράγμα. Για την πλειοψηφία
ήταν ώρα ξεκούρασης και διασκέδασης. Για μένα; Για μένα ήταν η ώρα της κοροϊδίας
και της ταπείνωσης. Λαχταρούσα να παίξω με τους συμμαθητές μου όμως δεν
μπορούσα λόγω της κατάστασης μου. Ούτε αυτοί με ήθελαν όμως. Με φώναζαν
διαρκώς ανάπηρη και μου υπενθύμιζαν πως δεν είχα το δικαίωμα να είμαι μαζί τους.
Μερικοί μάλιστα μου έλεγαν ότι ήμουν τυχερή που καθόμουνα συνέχεια. Δεν ήξεραν
όμως πως σαν παιδί κι εγώ επιθυμούσα να παίξω, να τρέξω. Κάποιοι με έβριζαν επειδή ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και όταν πήγαινα να το αναφέρω στη δασκάλα με
αποκαλούσαν «καρφί». Η δασκάλα μου ευτυχώς ήταν πολύ φιλική και βρισκόταν στο
πλευρό μου για ό, τι χρειαζόμουν.
Οι γονείς μου με υποστήριζαν και με ενθάρρυναν να είμαι καθημερινά ο εαυτός
μου. Η θεατρική αγωγή ήταν το αγαπημένο μου μάθημα και όταν η κυρία με έβαλε στη
θεατρική ομάδα της τάξης, με βοήθησε να ανακαλύψω το ταλέντο μου. Μου έδωσε
έναν πρωταγωνιστικό ρόλο παρά την αναπηρία μου. Χάρηκα τόσο πολύ! Από τότε
όλοι στην τάξη μου κατάλαβαν πως είμαι ίση με αυτούς αν και δεν μπορώ να κάνω
κάποια βασικά πράγματα. Σιγά σιγά απέκτησα τον σεβασμό όλων και τώρα συνεχίζω τη ζωή μου. Κατερίνα Τουργαΐδου
5.
Το όνομα μου είναι Ζάιρα. Κατάγομαι από το Ιράν. Όταν έκλεισα τα εφτά οι
γονείς μου ανακοίνωσαν ότι θα πηγαίναμε να μείνουμε στην Ελλάδα, γιατί πίστευαν
ότι εκεί θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μία νέα ζωή. Περπατήσαμε λίγο μέχρι να
φτάσουμε στο πιο κοντινό λιμάνι. Από ‘κει πήραμε το καράβι για τον Πειραιά. Οι
πρώτες εβδομάδες ήταν πολύ δύσκολες. Οι γονείς μου δεν έβρισκαν δουλειά και γι’
αυτό έπρεπε να δουλεύω εγώ. Πουλούσα χαρτομάντιλα στα φανάρια και για αυτό δεν
είχα χρόνο για παιχνίδι ποτέ. Ο πατέρας μου επιτέλους βρήκε δουλειά σε ένα σούπερ-
μάρκετ.
Τα χρήματα όμως δεν ήταν αρκετά, έτσι εγώ εξακολουθούσα να δουλεύω. Δεν
κατάφερνα όμως να βγάζω αρκετά χρήματα και έτσι μερικές φορές η δύσκολη οικονομική κατάσταση έκανε τη μητέρα μου να ξεσπάει πάνω μου και πολλές φορές με
χτυπούσε. Ο πατέρας μου πάντα προσπαθούσε να την σταματήσει. Η ζωή συνεχίστηκε
έτσι για ένα μήνα. Η μητέρα μου βρήκε επιτέλους δουλεία και η δική μου σταμάτησε.
Τη νέα χρονιά πήγα σχολείο. Δεν τα καταφέρνω πολύ καλά ακόμη αλλά
προσπαθώ να γίνω καλύτερη.
Ελένη Στάθη 6.
Το όνομα μου είναι Αστέρ και κατάγομαι από την Αίγυπτο. Όταν ήμουν 9 ετών
έπρεπε να φύγω από τη χώρα μου γιατί ο πατέρας μου βρήκε μια πολύ καλή δουλειά
στην Ελλάδα. Έτσι μαζέψαμε τα πράγματά μας και ήρθαμε. Από τη μια πλευρά δεν
ήθελα να φύγω γιατί θα άφηνα την πατρίδα μου και τους φίλους μου αλλά από την
άλλη ήθελα να αλλάξω περιβάλλον. Οι πρώτες μέρες ήταν τέλειες.
Τα δύσκολα άρχισαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Δεν ήξερα καθόλου τη
γλώσσα και η επικοινωνία γινόταν με μεγάλη δυσκολία. Τα παιδιά με έκαναν να
νοιώθω άσχημα. Με κορόιδευαν, μου πετούσαν τα πράγματα, μου τραβούσαν τα
μαλλιά και μου έγραφαν σημειώματα με βρισιές. Όλο το σχολείο ήταν εναντίον μου, Ακόμα και τα παιδιά της πρώτης δημοτικού με χτυπούσαν και με φώναζαν ανόητο. Με κορόιδευαν για την οικονομική μου κατάσταση και την καταγωγή μου. Κάποια μέρα
θυμάμαι, ο δάσκαλος τους μάλωσε. Όμως εκείνοι συνέχιζαν να με μειώνουν και να με κατηγορούν μπροστά σε όλους. Οι γονείς μου στενοχωριούνταν που με έβλεπαν σε
αυτή την κατάσταση, όμως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Κάποια μέρα γράψαμε το πιο δύσκολο τεστ στα Μαθηματικά. Πήρα τον πιο
υψηλό βαθμό. Η δασκάλα μου ήταν πολύ ευχαριστημένη. Οι γονείς μου χάρηκαν τόσο
πολύ όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Όλα τα παιδιά τότε με εκβίαζαν να τους
βοηθάω, αλλιώς θα με χτυπούσαν. Εγώ αναγκαζόμουν να τους βοηθάω γιατί
φοβόμουν. Ακόμα κι όταν τους βοηθούσα δε σταματούσαν να με κοροϊδεύουν. Όμως
αδιαφορούσα και προσπαθούσα να κάνω τη ζωή μου όσο πιο ευχάριστη γίνεται…
Ιωάννα Τογανίδου
7.
Το όνομα μου στην πατρίδα μου σημαίνει ακτίνα του ηλίου. Στην Ελλάδα δε σημαίνει τίποτα. Όταν ήμουν πέντε χρονών αναγκάστηκα να φύγω από τη χώρα μου
και να έρθω εδώ. Τη μέρα εκείνη τη θυμάμαι σαν να ήτανε χθες. Χόρευα με ένα τραγούδι που έπαιζε στην τηλεόραση και η μαμά μου κοιτούσε ανήσυχη έξω. Ξαφνικά δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα μου. Είπε να τα μαζέψουμε τα πράγματα μας και να φύγουμε χωρίς αυτόν. Τότε μέσα σε πέντε λεπτά μαζέψαμε τα απαραίτητα για το ταξίδι. Φτάσαμε σε μια στάση. Εκεί ανεβήκαμε σε ένα φορτηγό με προορισμό το λιμάνι. Από εκεί επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοίο με προορισμό τον Καναδά. Μόνο που ο Καναδάς έγινε Πειραιάς. Το πλοίο μας άφησε τελικά στην Ελλάδα.
Χωρίς χρήματα και χωρίς να γνωρίζουμε τη γλώσσα, η μητέρα μου κι εγώ τριγυρνούσαμε για μέρες. Μετά από καιρό βρεθήκαμε σε έναν ξενώνα για πρόσφυγες.
Εκεί είχε παροχές όπως βρύσες, στρώματα, κουβέρτες και φαγητό. Μετά από τέσσερα
χρόνια πήραμε άδεια παραμονής και η μητέρα βρήκε δουλειά ως καθαρίστρια. Στο
σχολείο γράφτηκα μετά από δυο χρόνια. Τη γλώσσα δεν την μιλούσα πολύ καλά και
δυσκολεύτηκα πολύ στην αρχή. Με τον πατέρα μου δεν ξαναμίλησα. Η μητέρα μου
μού απαγόρευσε να ρωτάω για αυτόν. Τώρα, έχουμε βρει τους ρυθμούς μας στην
καινούρια μας πατρίδα. Δε θέλω να σκέφτομαι το παρελθόν. Μόνο το μέλλον.
Ιωάννα Τογανίδου 8.
Το όνομα μου είναι Γιώργος…τώρα πλέον. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα
έζησα στην Αλβανία. Ήτανε όμορφα χρόνια. Λίγο πριν πάω σχολείο μεταναστεύσαμε
στην Ελλάδα. Το ταξίδι θυμάμαι ήτανε πολύ μεγάλο. Στην αρχή κοιμόμασταν σε ένα
δωμάτιο ο ένας πάνω στον άλλον. Με τον καιρό βρήκαν οι γονείς μου δουλειά στα
χωράφια κι έτσι μπορέσαμε και πιάσαμε δικό μας σπίτι. Στα διαλείμματα του σχολείου
καθόμουν μόνος. Τα άλλα παιδιά με κορόιδευαν. Επίσης, δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν ήξερα ελληνικά. Μετά από ενθάρρυνση των δασκάλων βρήκα φίλους και ήμουν
Σταματήστε τον πόλεμο, ειρήνη παντού… ασφάλεια και προστασία για τα παιδιά όλου του κόσμου…εξασφαλίστε τα δικαιώματα των παιδιών…ναι στα παιδιά μαθητές όχι στα παιδιά πολεμιστές,…όχι παιδιά στον πόλεμο, ναι στο σχολείο…όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα…όλα τα παιδιά έχουνε δικαιώματα όπως εσύ, σκέψου το καλά…πρέπει να υπάρχει υγεία και μάθηση παντού…τα παιδιά χρειάζονται ασφάλεια, υγεία και μάθηση μα όχι βία και πόλεμο…ζήσε μια ελεύθερη ζωή…
προτάσεις από δραστηριότητες δημιουργικής γραφής στο ΣΤ2’ του 3ου Δ.Σ. Δράμας