Tijdschrift Engagement eerste editie - Bart Somers by Bart Somers

ENGAGEMENT Bart tussen Mechelen en Brussel

Viermaandelijks tijdschrift van Bart Somers, Vlaams Liberaal Democraat. - maart april mei juni 2015 - VU en afzendadres: Bart Somers, Leuvenseweg 86, 1011 Brussel - Afgiftekantoor: Mechelen

Eer s edi te t ie

3 lezingen in Thomas More

23/03/2015 om 20u

Bilal Benyaich & Rik Coolsaet Radicalisering 23/04/2015 om 20u

Paul De Grauwe Eurocrisis of niet?

20/05/2015 om 20u

Jan Balliauw & Luc Jacobs Wat met Oekra誰ne? Meer info: www. bartsomers.be

Mijn Boekenplank

Inhoud Empathie

Naar meer kleur in het jeugdwerk

House of Cards. Binge-watching

Boekenplank

Elk kind kansen geven

Me-place

Kan cultuur de rechtsstaat redden?

Bart tweet

Nieuwe technologieĂŤn: Utopie of revolutie?

Inspiratie: 3 ontmoetingen

Snapshots

Hoe woonbeleid de sociale draagkracht beĂŻnvloedt

Empathie

Vorig jaar werd ik vijftig. Net voor de parlementsverkiezingen. Twee klippen die je doen nadenken. Zou je niet iets anders gaan doen? Je zit al meer dan 15 jaar in het parlement, een hectisch leven. Ik heb er echt bij stilgestaan. Maar de band met het engagement van de beginjaren is te sterk, de goesting te groot. Bouwen aan de toekomst, vorm geven aan de samenleving. Bovendien zorgt ervaring voor slagkracht, impact. Ongemerkt ben ik bij de kleiner wordende club gaan behoren die over de Wetstraat uit de jaren '80 en '90 kan meepraten. La fonction crée l'homme. Ik weet het niet. Verontwaardigd ben ik nog dagelijks. En een louter beheerder word ik nooit. Daarvoor zit het geuzenbloed te diep, is de dadendrang te groot, de overtuiging dat we als samenleving beter kunnen te sterk. Ik koester ook mijn voluntarisme. Nooit naïef, maar Mechelen kan voor mij nooit een provincienest zijn maar steeds een grootstad-in-spe (zij het laboratoriumformaat). Vlaanderen mag niet grijs zijn maar ambitieus, de toekomst is steeds een avontuur en geen gevaar. De vrijheid is altijd de norm. Toch heeft 15 jaar burgemeesterschap mij beïnvloed, meer dan welke andere politieke functie. Niet alleen in mijn onlosmakelijke band met Mechelen. Het bracht mij dichter bij de mensen. In al hun verscheidenheid en kwetsbaarheid. Je staat als burgervader dicht bij hun angsten en hun dromen, hun vallen en recht krabbelen. De sjerp doet iets met jouw ziel. Het maakt je milder, verantwoordelijk, verbonden. Wat is het sterkste wapen van een goed politicus ? Een sterke overtuiging, zeker en vast. Dossierkennis en werkkracht: absoluut. Optimisme, want dat zorgt voor energie om beter te doen. Maar vooral dat ene woord: empathie. Inlevingsvermogen, zich verbonden kunnen voelen met de andere. Altijd de mens zien: uniek, onvervangbaar. Daar zit ook de warmte van het liberalisme: elke mens laten meetellen, kansen geven, ruimte en vrijheid. Niemand achterlaten, niemand uitsluiten. Dat is mijn engagement.

Bart Somers Burgemeester Mechelen Vlaams Volksvertegenwoordiger OpenVld-fractieleider

Naar meer kleur in het vlaamse jeugdwerk Elke mens is uniek. En elke mens heeft een gelaagde identiteit. Ikzelf bijvoorbeeld ben Mechelaar, Europeaan, man, liberaal, vader, echtgenoot, leesfanaat, jurist, … en al deze zaken maken mij tot wie ik ben. Er bestaat ook een wisselwerking tussen de verschillende onderdelen van wie ik ben en die is nooit helemaal afgebakend. Ze verschuiven doorheen de tijd en zijn ook situationeel. Als de Rode Duivels spelen, voel ik me vooral Belg en als het over de Sint-Romboutstoren gaat, dan ben ik Mechelaar. Deze van oorsprong liberale denkwijze staat haaks op die van bijvoorbeeld nationalisten, die identiteit slechts vanuit één dimensie bekijken, die van bijvoorbeeld Vlaming of Belg.

Een identiteit die een wij-gevoel creëert, is de basis voor solidariteit. Om een gemeenschap op te bouwen is het echter wel belangrijk dat er een gedeelde identiteit bestaat. Waar in de 19de en 20ste eeuw de natie (de staat, het volk) de drijvende kracht voor gemeenschapsvorming was, is dat vandaag heel anders. Onze identiteit is meer hybride. Bovendien is de toekomst aan de steden wat het belang van de stedelijke identiteit alleen maar zal doen toenemen. Mechelaar zijn, is een sterk verbindende factor. Een identiteit die een wij-gevoel creëert en die de basis is voor solidariteit. Je kunt immers makkelijker solidair zijn met iemand waarmee je je kunt identificeren. In een multiculturele samenleving komt een gedeelde identiteit tot stand door ontmoeting en door het afbreken van fysieke en mentale getto’s. Wanneer kinderen met een verschillende etnische achtergrond met elkaar spelen op school, leren zij elkaars leefwereld kennen, waardoor zij ook in hun latere leven een dieper begrip hebben voor elkaar. Mensen met een andere achtergrond ontmoeten, vind ik persoonlijk ook verrijkend. Je leert alternatieven kennen voor je eigen leven, je wordt extern bevraagd over wie je zelf bent en waar je zelf voor staat. Moet een stad dan verbieden dat mensen zich organiseren op basis van etnischculturele achtergrond?

Moeten we een probleem hebben met bijvoorbeeld een Armeense vzw? Nee, absoluut niet. Soms gaan senioren, vrouwen, ecologisten, moslims, koorzangers samen op stap. Want dat is één van hun identiteiten die maakt tot wie ze zijn. Het is iets wat van nature ontstaat en daar dient een bestuur zich niet in te mengen. Een bestuur dient wel te versterken waar er nood aan is en dat is het versterken van ontmoetingen. We moeten daarbij vooral inzetten op organisaties en evenementen die mensen samenbrengen.

‘onbekend maakt onbemind. We moeten de ouders mee op de kar trekken’ Gedeelde avonturen meemaken, vriendschappen bouwen voor het leven en herinneringen koesteren aan een onbezorgde tijd, werkt emancipatorisch. Eén van die organisaties met een sterke Vlaamse traditie, is het klassieke jeugdwerk, onze jeugdbewegingen. We zijn daarmee uniek in de wereld. Bijna nergens zijn deze organisaties zo sterk als in Vlaanderen. Ze vertegenwoordigen de Vlaamse, brede middenklasse. Hetgeen kinderen leren in een jeugdbeweging vind ik ontzettend waardevol. Ze leren in groep spelen, fair play, verantwoordelijkheid opnemen, zorg dragen voor elkaar, ambitie, creativiteit, discipline, solidariteit, winnen, verliezen en elkaars grote en kleine kantjes waarderen. Het is een belangrijk momentum in het opgroeien van mensen.

Jeugdbeweging overwegend wit

Allochtone middenklasse

Uit het antwoord op één van mijn schriftelijke vragen in het Vlaams Parlement blijkt dat onze jeugdbewegingen overwegend “wit” zijn. Het aandeel van kinderen met een allochtone achtergrond is bijzonder klein. Ik vind dat jammer. Want gedeelde avonturen meemaken, vriendschappen bouwen voor het leven en herinneringen koesteren aan een onbezorgde tijd, werkt emancipatorisch en verbindend. Het creëert die gedeelde identiteit, een wij-gevoel en dus een grotere kans op begrip en onderlinge solidariteit. We moeten ervoor zorgen dat er een generatie kinderen ontstaat die ook buiten de schoolbanken met elkaar spelen. Die elkaars gedragingen, ambities en dromen kennen en overnemen.

Trouwens, een groeiende groep kinderen met een allochtone achtergrond behoort effectief tot die middenklasse. We moeten af van het prototypische idee dat allochtonen uitsluitend kansarm zijn en daardoor altijd “anders” behandeld moeten worden. We mogen evident de ogen niet sluiten voor de onaanvaardbare achteruitstelling van een grote groep kinderen met allochtone roots en zeker niet blind zijn voor de onevenredig hoge kansarmoedecijfers. Maar hier moeten we de opkomende allochtone middenklasse aansluiting doen vinden bij het jeugdwerk. Zo maken we ze tot rolmodel en later tot mensen die aan het roer zullen staan van onze samenleving.

‘een generatie kinderen die ook buiten de schoolbanken met elkaar spelen’

Er zijn uiteraard hindernissen. In onze cultuur is de jeugdbeweging ingebakken, maar bij andere culturen is er geen vertrouwdheid mee. En onbekend maakt onbemind. We moeten de ouders overtuigen en mee op de kar trekken. En die ouders stellen zich vragen: wat met jongens en meisjes samen? Is de chiro niet katholiek en moeten de kinderen mee naar de kerk? Moeten de kinderen dingen eten die niet mogen van hun geloof? Zal mijn zoon wel vriendjes hebben? Stuk voor stuk terechte vragen.

Dat is ook de reden waarom wij het project “kleur in het jeugdwerk” hebben opgenomen in ons coalitieakkoord in Mechelen: een concreet actieplan om kinderen met een Van visie naar pragmatiek allochtone achtergrond naar de jeugdbeweging te leiden. Velen zeggen dat dat niet gaat, dat we het categoriaal Wat mij betreft, is het enkel de pragmatische aanpak die moeten aanpakken met een aparte jeugdbeweging voor hierbij echt werkt. We kunnen de ouders overtuigen door allochtone kinderen. Dat idee vind ik persoonlijk verwerin gesprek te gaan met gezagsfiguren en brugfiguren uit de pelijk. Alsof allochtone kinderen anders spelen dan verschillende etnische gemeenschappen in onze stad. Maar autochtone kinderen. Dat is toch pure nonsens? Er zijn ook door in gesprek te gaan met de leiding van onze andere redenen waarom dat nu misschien nog niet gaat. jeugdbewegingen. Breng die mensen samen om bij een Diezelfde redenen die maken dat we ook in onze samenaantal gezinnen, individueel, huisbezoeken te gaan doen. leving nog te ver naast elkaar leven. Maar die redenen Maak goede afspraken die ouders comfort geven. Zorg kunnen we overwinnen als we dat willen. En we moeten ervoor dat niet 1 kindje, maar een aantal kindjes met een beginnen bij de kinderen. Velen opperen dat het moeilijk allochtone achtergrond, tegelijkertijd, samen naar de scouts is net omdat de jeugdbewegingen vooral uit de middenof de chiro gaan. Praat met de moskee, zodat de imam het klasse bestaan en een middenklasse-cultuur delen die een doel ook steunt. Zodat er bijvoorbeeld geen koranlessen drempel is voor anderen die daar niet toe behoren. gegeven worden op zondag, de dag dat kinderen samen spelen. Middenklasse is een containerbegrip, maar als het betekent dat je jezelf de attitudes eigen maakt waarmee je Mijn ambitie is om tegen 2018 een 100-tal kinderen met sociaal en economisch meer succesvol kunt zijn, meer een allochtone achtergrond in diverse jeugd-bewegingen persoonlijke vrijheid verwerft, dan moeten we inderdaad te krijgen. En niet in aparte jeugd-bewegingen. Tien jaar zorgen dat zoveel mogelijk mensen tot die middenklasse later zijn deze kinderen misschien leider of leidster geworbehoren. den en effenen zij het pad voor anderen. En wie weet worden zij wel de toekomstige leidersfiguren in onze samenleving.

House of Cards Bingewatching

Mijn avonden zijn vaak gevuld met vergader-ingen. Veel tv-kijken is er dan ook niet bij. Daardoor gaan veel topseries aan mij voorbij. Breaking Bad, Game of Thrones, Mad Man, the Sopranos,... ik heb ze (tot mijn scha en schande) niet gezien. Gelukkig maar, want als ik sporadisch in de ban geraak van een tv-serie, dan bezondig ik mij nogal snel aan binge-watching. Twee jaar geleden was ik een Borgen-addict, nu verslind ik House of Cards. Ik ben er niet echt trots op, maar ik kan op één nacht wel drie of vier afleveringen na elkaar kijken. Ik laat er mijn slaap door. Opgeslorpt door de reeks. House of Cards is fascinerend; zo ook de gelijkenissen en verschillen met Borgen. De VS versus Europa.

Boekenplank

Beide reeksen zijn uitvergrotingen, gefocust op de strijd, het spel. Maar - daar kan je niet om heen - ook herkenbaar voor mensen die hun loopbaan in de cenakels van de Wetstraat hebben doorgebracht. Verslavend. Gelukkig heb ik weinig slaap nodig... En houdt onze kat Suzanne mij op zo'n nachten gezelschap.

In mijn eerste licentie rechten bezocht ik voor het eerst de boekenbeurs, nu bijna 30 jaar geleden. Ik kocht er boeken tot mijn geld op was. En ben beginnen te lezen en niet meer gestopt. Eerst vooral politiek, geschiedenis, economie. Daarna literatuur, want die leert je meer over het leven en de maatschappij. Daarom dit onvermijdelijke r ubriekje, ter inspiratie.

Kader abdolah

Maxim Leo

Rudolf Vbra

Peter D'hamecourt

Papegaai vloog over de Ijssel

Rode liefde

Ik ontsnapte uit Auschwitz

Rusland in oorlog

Een verhaal van politieke vluchtelingen in Nederlandse polderdorpen. Het vallen en opstaan, de culturele confrontaties, de goede wil en het onbegrip. ¨Geschreven in een toegankelijke, tedere, poëtische taal eigen aan de schrijver. aangename, optimistische maar ook wat brave literatuur.”

Bij beiden gaat het over de strijd om de macht: ongenadig en allesverterend. De verwevendheid tussen politiek en media: soms een tango, soms een boksmatch. Wie gebruikt wie? Een epos vol idealisme, naïviteit en list. Ego's en hun passies. Maar Borgen is toch meer zoals wij. Menselijker. House of Cards daarentegen een onverbiddelijk gevecht, politiek als totalkrieg waarbij alles is gelegitimeerd.

Twintig jaar na de val van de Muur beschrijft Maxim Leo de realiteit van de DDR door middel van drie generaties familie-geschiedenis. Ijzersterk en genuanceerd. De morele r uïne die de communisten van de "eerste arbeidersstaat op Duitse bodem" aanrichtten, zelfs bij hun sympathisanten, is confronterend. Een aanrader.

Eén van de slechts vijf ontsnapte Joden uit de hel van Auschwitz. Het boek beschrijft zijn tijd onder het nazi-regime en in de vernietigingskampen. Na zijn ontsnapping dicteerde hij zijn relaas in een document dat tot bij de Geallieerden werd gebracht. Zo redde Vbra naar schatting 200.000 mensen uit de gaskamers. Een indrukwekkende getuigenis.

De koude oorlog lijkt helemaal terug. Zonder scrupules start Poetin een openlijke oorlog met een vredelievend buurland. De Balten vrezen dat zij het volgende slachtoffer zijn van het imperialisme van de nieuwe tsaar Poetin. Een NOS-correspondent beschrijft helder hoe Poetin de oppositie in eigen land uitschakelde, de democratie uitholde, de mensenrechten met voeten trad en nu een gevaarlijke agressieve politiek voert.

Elk kind kansen geven

Een vernieuwend concept waarmee we echt wel boven het maaiveld uitsteken is het Mechels initiatief van de talentencheques. Een proeve van vernieuwd jeugdbeleid op maat van gezinnen met kinderen. Uniek in Vlaanderen. Kansengroepen duwtje in de rug Elke Mechelse jongere tussen 5 en 15 jaar kreeg sinds april 2014 een cheque ter waarde van 50 euro in zijn of haar brievenbus, waarmee ze een deel van het lidgeld van een sport-, jeugd- of cultuurvereniging konden betalen. Het idee is om meer jongeren, ook uit de kansengroepen, een duwtje in de r ug te geven en aan te sluiten bij een vereniging. Onze talentencheque wil in de eerste plaats emancipatorisch werken. Het is geen beloning, maar een teaser, een uitnodiging tot participatie aan een breder sociaal netwerk. Wij moeten ernaar streven dat onze jongeren niet enkel deel uitmaken van een digitale sociale community, maar ook in echte leven.

â&#x20AC;&#x2DC;een uitnodiging tot participatie aan een breder sociaal netwerkâ&#x20AC;&#x2122; Met het initiatief van de talentencheques was een investering gemoeid van 300.000 euro. Zelfs voor de jaarbegroting van een stad is dat zeker geen peanuts. Dat illustreert het soortelijk gewicht van dit initiatief in het globaal stedelijk beleid. 1 op de 3 Mechelse kinderen heeft zijn ticket effectief gebruikt. We hebben dit eerste jaar 4000 kinderen bereikt. 51% gebruikte zijn talententicket bij een sportvereniging. De andere helft ging naar jeugdverenigingen en cultuurverenigingen zoals de aca- demie en het conservatorium. We mogen spreken van een succes. Maar zoals elk innoverend initiatief moet ook dit project bijgestuurd worden.

Want motiveren vraagt soms dat je op mensen toestapt, ze letterlijk de hand reikt. Ervaring leert dat jongeren uit kansengroepen moeilijker bereikbaar zijn, voor wie het opstapje naar het verenigingsleven vaak toch nog te hoog blijkt. Maar in Mechelen moet iedereen kansen krijgen. Dat is immers de kwintessens van dit project. De komende maanden en jaren willen wij vernieuwend blijven denken om van Mechelen de enige kinderstad van Vlaanderen die naam waardig te maken.

Persoonlijk contact jeugddienst Dit jaar in de lente krijgen onze Mechelse kinderen en jongeren opnieuw een cheque in de bus, maar willen we ons nog meer richten op de jongeren uit de kansengroepen, zelfs met persoonlijk contact vanuit onze eigen jeugddienst.

Me-place Vlaanderen en de stad: het blijft een moeilijke relatie. Merkwaardig, want we zijn al sinds de middeleeuwen een van de meest verstedelijkte regio's van Europa.

In de jaren 70 en 80 bezaaiden we het platteland met culturele centra, zwembaden en baanwinkels. De troeven van de stad werden zo naar Suburbia gebracht. Met als gevolg: kaalslag en verpaupering in onze historische steden. Sinds de jaren '90 botst dit model op haar grenzen. De open ruimte geraakt opgesoupeerd, de files frustreren de verkavelingsvlaming. Omgekeerd kenden onze binnensteden een revival, met Mechelen als ongetwijfeld meest spectaculaire voorbeeld. Vanuit de grauwe miserie van eighties op amper vijftien jaar tijd een bruisende, dynamische stad.

Uplace is een nieuwe worsteling met de stedelijkheid. Dit project brengt geen stadsfuncties naar het dorp. Het gaat een stap verder. Het creëert een kunstmatige stad. Het ambieert een mega-shopping mall op te leuken met alle denkbare stedelijke functies: restaurants en cafés, bowling en cinema, wellness en theater. Het gevolg is onvermijdelijk. Mechelen en Leuven zullen de concurrentie keihard voelen. Met meer leegstand in hun winkelstraten en horecapleinen. Wat de aantrekkingskracht van deze steden zal aantasten. Terwijl de komende jaren tienduizenden nieuwe gezinnen moeten verleid worden om in de stad te wonen in plaats van de laatste open r uimte te verkavelen.

Principieel vertrekt Mechelen vanuit haar eigen sterkte. We investeren massaal in onze aantrekkingskracht. We weten dat concurrentie ons scherp houdt. Maar we vechten niet met gelijke wapens tegen zo een megaproject. Terwijl het busaanbod in Mechelen om besparings-redenen werd afgebouwd, krijgt Uplace een tramverbinding en treinstation. Het Vlaamse Gewest weigerde een parking met meer dan 400 plaatsen vlakbij de Bruul om mobiliteitsredenen, maar Machelen krijgt 1000’en parkeerplaatsen. Steden moeten dynamische knooppunten zijn waar mensen, cultuur, ondernemingen, horeca en winkelen elkaar ontmoeten in een belevingsomgeving van monumenten, groene verblijfplekken en gezellige pleintjes. Want als onze middenstand sterk staat, de middengroepen in de stad wonen en shoppen, hebben we de middelen voor een sterk sociaal beleid voor zorgbehoevenden. Onze regio heeft een dicht netwerk van historische steden. Er is daarbuiten geen ruimte voor nieuwe kunstmatige stads-winkelprojecten. Deze vaststelling heeft niets met conservatisme te maken, maar met een goed begrip van onze stedelijke realiteit. In de jaren ‘70 en ‘80 hebben we de bal al eens verkeerd geslagen. Laten we nu geen 15 jaar heropbouw weggooien. Laat Mechelen een bloeiende Me-place zijn.

Kan cultuur de rechtsstaat redden? Gedurende een drietal maanden bundelen we alle culturele energie, met als trekker een cultuurhistorische tentoonstelling met internationale ambities. Daarrond bouwen we een sterke programmatie met alles wat onze podium- en andere kunsten te bieden hebben. Tenslotte maximaliseren we met een breed sociaal-cultureel luik de participatie uit alle lagen van de samenleving. Het geheel bakenen we af met een wervend start- en slotspektakel. Onze ambitie is drievoudig: toeristen aantrekken, de gemeenschappelijke stadsidentiteit versterken en met cultuur het maatschappelijke debat voeden.

‘Stilaan krijgt het festival van 2017 vorm. De inzet is erg hoog’ "Stad in Vrouwenhanden" uit 2005 was een gesmaakt voorbeeld. De periode van Margaretha van Oostenrijk en die van York was onze absolute bloeiperiode. De landvoogdes bestuurde toen vanuit Mechelen de Nederlanden. Meer dan 100.000 mensen bezochten de stad en de tentoonstellingen. Het debat over gendergelijkheid en de positie van de vrouw in de samenleving kreeg een boeiend cultureel kader. Met "Stadsvisioenen" (2009) stonden we stil bij 450 jaar aartsbisschoppelijke stad. Minder toegankelijk - de tentoonstelling van het MUHKA op locatie was niet altijd even leesbaar - maar ook hier een oprecht aftasten van deze stadsdimensie. Met opnieuw heel wat volk in de stad. 10

We hebben in Mechelen een mooie traditie. Elke bestuursperiode organiseren we een groot cultureel festival, met als vertrekpunt een bijzonder moment uit de geschiedenis van onze stad.

Stilaan krijgt het festival van 2017 vorm. De inzet is erg hoog. We kiezen immers voor de meest confronterende spanningsboog die tastbaar aanwezig is in onze stad. En laten zo onze stadsgeschiedenis een brandend actueel thema in beeld brengen.

Startpunt situeert zich opnieuw in de rijke Mechelse geschiedenis. In het Hof van Savoie - het vroegere paleis van Margaretha - wordt 400 jaar onafgebroken recht gesproken. Een Europees unicum, volgens sommigen. De Grote Raad verhuisde er naar dat schitterende gebouw in 1616. Het hof was naar Brussel getrokken (snif) en Mechelen had geen geld om het nieuwe paleis op de Grote Markt te voltooien. Pas begin 20e eeuw werd dit voltooid en als raadszaal gebruikt. De Grote Raad was de hoogste rechtbank in het Bourgondische rijk. Een juridische vernieuwing en in zekere zin een van de eerste internationale rechtbanken. Het symbool van de rechtstaat in opbouw. Mensen vanuit tal van regio's in Europa konden hier hun gram halen, tot Amsterdam, Rijsel, Luxemburg, Dijon,.. De willekeur van lokale heersers werd aan banden gelegd. Tot op vandaag kent men in bepaalde delen van Frankrijk de staande uitdrukking

"Aller jusqu'à Malines" wanneer men tot het uiterste wil gaan, wil strijden voor een zaak tot de laatste snik. Op amper enkele honderden meters daar vandaan bevindt zich kazerne Dossin, het Holocaust- en mensenrechtenmuseum. Hier werden in W0II de joden samengedreven om met beestenwagens naar het vernietigingskamp Auschwitz te worden gesleept, waar ze werden vergast.

“Aller jusqu'à Malines" wanneer men wil strijden tot de laatste snik Een plaats waar de rechtstaat, samen met de menselijkheid en de eeuwenoude humanistische traditie vertrappeld werd. Een grotere morele spanningsboog vind je nergens: de wieg van de rechtstaat enerzijds, waar de mens toe in staat is als we die rechtstaat loslaten anderzijds.

En middenin - precies geografisch tussen deze twee geladen plekken: het hof van Hiëronymus van Busleyden, humanist, vriend van Erasmus en Thomas More. Die laatste heeft er het grootste deel van zijn wereldberoemd "Utopia" geschreven.

Treffender kan niet, want utopieën kunnen in de twee richtingen kantelen. Ze kunnen inspireren, het beste in ons bovenhalen. Maar de 20e eeuw leert ook dat ze ons in het verderf kunnen storten, vooral als de een absoluut karakter krijgen en zo de vrijheid verteren. Deze spanningsboog als inzet maken van een cultureel project is erg delicaat. Maar de actualiteit dwingt ons ertoe. We worden geconfronteerd met een nooit geziene barbarij; een gewelddadig radicalisme die rechtsstaat en humanisme verwerpt en wil vernietigen. Mechelen kan niet wegkijken, al was het maar omwille van Dossin. Maar ook vroeger in de geschiedenis vind je parallellen met vandaag. Van 2 tot 5 oktober 1572 onderging Mechelen de Spaanse furie, in volle - ja inderdaad - godsdienstoorlog. Alva liet zijn troepen los op Mechelen, omdat het de kant van de protestanten had gekozen. Drie dagen lang werd er geplunderd, gemoord en verkracht. Nil novi sub sole....

Kunnen we met de taal van de kunst de waarde, de oorsprong, de betekenis van die rechtstaat verduidelijken? Onze samenleving wapenen, de betrokkenheid vergroten? Kan een kunstfestival bijdragen tot een groter engagement, een kritische reflectie? Delicate vragen, maar we leven in geen vrijblijvende tijd. We willen die handschoen opnemen. Een kunsthistorische tentoonstelling met topwerken uit de belangrijkste Europese musea over de opvallend religieuze oorsprong van onze westerse juridische iconografie, een nieuwe podiumvertolking van "Het Proces" van Kafka, met wetenschappelijke congressen over de actuele uitdagingen van onze rechtsstaat (zoals de vraag bijvoorbeeld hoe ze beter kan omgaan diversiteit, hoe ze meer klantgericht en begrijpelijk kan functioneren),... Kan cultuur het IS verslaan? Waarschijnlijk niet, maar het is wel de kern van onze beschaving. U bent bij deze uitgenodigd. Wordt zonder fout vervolgd...

Bart tweet 1ste eenlegging met @JoVandeurzen van besloten jeugdinstelling in #Mechelen. Vernieuwend en integraal project. Nieuwe kans voor die jongeren Eindelijk een #twittertegel! Bedankt @DeIdealeWereld want nu ben ik terug de held van mijn 17-jarige dochter @happy @LiezeSomers Uniek maar intriest: jonge vos aangereden in Egmontstraat binnenstad van #Mechelen

Gisteren overval, nog geen 24 uur later de 3 daders opgepakt. Proficiat aan Mechelse politie: geen straffeloosheid Wie in de wij-zij vol trapt bezorgt extremisten hun grootste overwinning #JeSuisAhmed Danubia (Simon Winder) over Habsburgs Europa en Aan de Rand van de Wereld (Michael Pye): aanbevolen boeiende geschiedenisliteratuur

In #Mechelen gaan we het leger niet inzetten. Hier zorgt de politie voor de veiligheid en ze doen dat goed.

We leven in een tijd van grote veranderingen. Nieuwe technologische ontwikkelingen zullen onze samenleving fundamenteel veranderen. Meer dan welke wet ook die gestemd wordt in het parlement. Dat inzicht moet politici bescheiden maken, maar ook nieuwsgierig over wat er uit laboratoria komt. Want wie goed inschat wat er de komende jaren zal worden ‘uitgerold’ kan een voorsprong opbouwen. En daar wordt iedereen beter van. Zo denk ik dat twee uitvindingen ons leven wel eens even ingrijpend kunnen veranderen als bijvoorbeeld de gsm of het internet, met name de zelfrijdende auto en de 3D-printer. Twee zaken waarin Vlaanderen eigenlijk koploper zou kunnen zijn, maar waar we momenteel nog achterop lopen. Dit laatste blijkt ook uit mijn schriftelijke vraag aan Ben Weyts, minister van mobiliteit.

Nieuwe technologieën: utopie of revolutie Zelfrijdende wagen: sneller, veiliger, compacter De zelfrijdende wagen heeft het potentieel om een aantal problemen, die we vandaag de dag ervaren, op te lossen. Niet alleen zal het verkeer veiliger zijn, maar ook een stuk aangenamer. Een computergestuurde wagen die in contact staat met andere wagens, die files vermijdt en niet meer hoeft geparkeerd te worden. Ik denk daarbij aan een autodeelfirma waaruit wagens besteld kunnen worden en teruggaan. Als ik deze gedachtelijn doortrek kan het zelfs zo ver evolueren dat niemand nog een wagen bezit. Afhankelijk van het inkomen zal je je kunnen abonneren op een klasse 10, 8 of 5. Ik heb ’s ochtends een wagen nodig. Ik bestel via mijn app. een wagen om 8 uur. Ik geef de coördinaten van mijn bestemming in en lees r ustig mijn krant. Mijn vrouw roept een auto op voor de kinderen. Ze worden afgezet aan de muziekschool. Voordelig, want de auto hoeft niet te parkeren en kan onmiddellijk doorrijden naar zijn volgende opdracht. Het lijkt misschien op een ver-vanons-bed-schow, maar er zijn nu al experimenten bezig in Las Vegas. Google, Volvo, Audi, Mercedes, alle grote merken zijn volop in de weer met deze nieuwe ontwikkeling. In Singapore zijn er ook taxi’s die zo rond rijden. Het voordeel van zo’n computergestuurde auto is dat ze geen fouten maken. Momenteel is het grootste aandeel van de dodelijke ongevallen te wijten aan een menselijke fout. Met de zelfrijdende auto nemen we daarmee een veiligere richting.

En een avondje stappen kan terug zonder Bob. Fietsers zijn niet langer zwakke weggebruikers, verkeersborden verdwijnen en de lucht is een stuk zuiverder, want alles kan rijden op waterstof.

‘Waarom zouden wij niet in Mechelen onze shopping shuttle automatiseren’ In Nederland is men reeds met experimenten bezig, dus waarom zouden wij, als innovatieve stad, niets proberen? Ik denk daarbij onmiddellijk aan een heel concreet voorbeeld. Waarom zouden wij niet in Mechelen onze shopping shuttle automatiseren? De shopping shuttle is een gratis pendelbus van de randparkings naar het winkelcentrum van de stad. Het zou een ideaal experiment vormen. Momenteel volgt zo’n shuttle een vast traject van punt A naar B. Bovendien biedt het ook een oplossing voor het binnenstedelijk vervoer. De wagen wordt buiten de ring op een parking gezet en je komt met de shopping shuttle de stad binnen. We kunnen zo’n shuttle omvormen in een zelfrijdende, geautomatiseerde shopping shuttle. Het zou niet alleen innoverend zijn, maar ook een ongelofelijke aantrekkingspool zijn voor de stad Mechelen. Dergelijke projecten kunnen we op korte termijn verwezenlijken. Minister Weyts moet hier dringend een tandje bijsteken. En als hij een experiment zoekt, Mechelen is kandidaat!

3D-printing: marktmechanisme op zijn kop De tweede eyecatcher is de 3D-printer. Een on- gelofelijk fenomeen dat het hele economische proces kan keren. Het komt erop neer dat je heel veel van wat je wilt hebben, gewoon thuis zelf zal kunnen produceren. Beeld je een wereld in waar iedereen thuis een geavanceerde 3D-printer heeft. Ik zoek op het internet de printercode op voor het nieuwe servies dat ik wil en print het vervolgens uit op mijn 3D-printer. Producten die we nu nog vaak in Azië laten maken, zouden we gewoon thuis kunnen uitprinten. Uiteraard heeft zo’n technologische evolutie een enorme invloed op onze huidige samenleving. Het is een ongelofelijke verandering, waardoor transportkosten misschien volledig wegvallen. We zijn op dit moment grote havens aan het bouwen maar dat zal misschien met de opkomst van 3D-printers overbodig zijn. Ook in het Benelux-Parlement heeft men hierover gebrainstormd. Havenverantwoordelijken kwamen er vertellen dat er ernstig nagedacht wordt over de impact van 3D-printen op de logistieke keten. Zullen er nog zoveel megatransportschepen nodig zijn? Misschien leven we binnen 30 jaar in een wereld waar we dingen zelf maken in huis.

De trend van self-efficiency zet zich drastisch verder. In deze optiek zal ook intellectuele eigendom op de proef gesteld worden. Het hele marktmechanisme wordt daardoor drastisch veranderd. Er gaan zelfs stemmen op om de productie van eten met 3D-printers te fabriceren. Zal dat het wereldvoedseltekort kunnen inperken? Kunnen we ons eten dan enkel tot strikt noodzakelijke voedingsstoffen beperken? Zelfs in de geneeskunde werkt de nieuwe technologie door. Denk maar aan het reproduceren van organen. Wat met donors? Zullen meer mensen gered kunnen worden?

‘Misschien leven we binnen 30 jaar in een wereld waar we dingen zelf maken in huis’ Ook hier moet Vlaanderen ambitie tonen. Kunnen we met 3D-printen niet de regio zijn die Finland was met Nokia-gsm’s? Werk aan de winkel.

Inspiratie 3 ontmoetingen die mij bijblijven De job van een politicus is erg veelzijdig. Zo ontmoet je alle soorten mensen in uiteenlopende situaties. Een bron van inspiratie.. In elk nummer van "Engagement" pik er enkele uit die me bijbleven.

Khalid Benhaddou

Imam van 26 Maandag, 9 februari, 19 uur, Vlaams parlement. Als het op de strijd tegen radicalisme aankomt, heeft Vlaanderen een moelijker taak dan de federale overheid. In deze is kordaat politie-optreden en streng straffen vanuit het oogpunt van het beleid evident. En dat is de bevoegdheid van de federale overheid. Maar hoe voorkom je radicalisering? En net dat preventieve luik is de taak van het Vlaamse beleid. Daarom organiseerde het Vlaams parlement op mijn voorstel hoorzittingen. Specialisten en ervaringsdeskundigen gaven vier weken op rij input om een efficiënt beleid uit te stippelen. De ene bleef wat academisch, de andere was een beetje voorspelbaar, een derde wat eenzijdig. Maar over het algemeen was dit een zeer nuttige oefening. Het mechanisme van hoe mensen radicaliseren, werd helder, de noodzaak van een geïntegreerde aanpak duidelijk. Eén van de mensen die het meest indruk maakten, was toch een (amper) 26-jarige imam uit Gent. Khalid Benhaddou richtte met een aantal medestanders het platform van Vlaamse imams op.

Ze willen werk maken van het inkantelen van de islam in de actuele samenleving van vandaag. Zijn betoog maakte indruk, zelfs op de meest islamkritische onder de parlementsleden. Een verhaal van de moderniteit, een ontspannen kijk op de verhouding tussen geloof en moderniteit, de vaste wil een antwoord te bieden op het salafisme. Zijn verhaal was er één van hoop. Na zijn betoog, had je het gevoel: "het komt nog goed met onze samenleving". En dat is misschien wel het voordeel dat volgens een Nederlandse filosoof elk nadeel heeft: dat er een nieuwe generatie moslims opstaat, hier geboren, geschoold, mondig en verdedigers van ons samenlevingsmodel. Jonge mensen, die bruggen willen slaan en geschandaliseerd zijn door het misbruik dat het gewelddadige radicalisme van hun geloof maakt. Ze verdienen onze steun en ons respect. Ook in Mechelen is er vandaag een jonge imam - net als Khalid 26 jaar - geboren in Antwerpen, prekend in het Nederlands, verbindend, open. Het maakt een mens ook in moeilijke tijden optimistisch.

Inspiratie 3 ontmoetingen die mij bijblijven

Borys Gudziak

Een Amerikaan in Oekraïne Dinsdag 10 februari, 7.30 u. Ik ben uitgenodigd ten huize Ik vertelde Leon Lemmens dat ik als burgemeester iets hulpbisschop Leon Lemmens voor een ontbijtvergadering concreet wil doen voor het democratiseringsproces in dat met bisschop Gudzian, verantwoordelijk voor de land. Ik was op het Maidanplein bij de revolutie tegen één Oekraïnse Grieks-Katholieke kerk in Frankrijk en de van de laatste dictaturen op Europese bodem. En vandaag Benelux. Monseigneur Lemmens ken ik al langer. Een zijn ze het slachtoffer van de agressieve politiek van Poetin. boeiend en erudiet man met grote kennis van het Nabije Via onze ambassadeur Luc Jacobs (toevallig ook een Oosten. Ik ontmoet hem regelmatig in verband met de Mechelaar) zoek ik contact met de burgemeester van Lviv relatie tussen stad en kerk, maar onze gesprekken om concrete samenwerking op te zetten. Daarom waaieren gemakkelijk uit naar de actualiteit of onze wedernodigde Lemmens mij uit op een ontbijt bij hem thuis om zijdse interesse in geschiedenis. kennis te maken met bisschop Borys Gudziak. Op een avond hadden we het over Lviv, een grote stad in het westen van Oekraïne. Ik leerde de stad kennen via de literatuur van grote Midden-Europese schrijvers als Jozef Roth, Stefan Zweig en Gregor Von Rezzori. Ze was onder de naam Lemberg deel van Oostenrijk-Hongarije, werd het Manchester van het Oosten genoemd en heeft een schoonheid die de vergelijking met Praag of Boedapest zou doorstaan. Voor WOII was het een multiculturele stad, maar de 80.000 Joden werden vergast, de Duitsers verjaagd en de Polen verhuisden gedwongen naar het ontvolkte Breslau (nu Wroslaw in Polen). Stalin propte de stad vol met Oekraïners en vandaag telt ze 1 miljoen inwoners. De stad als symbool voor de etnische zuiveringen die de multiculturaliteit en zo een deel van de Europese ziel hebben verwoest. Vandaag is ze een bastion van het democratische en pro-Europese Oekraïne.

Gudziak is een zoon van de eerste generatie emigranten. Aan de thuistafel in Syracuse, New York, spraken ze Oekraïens, maar er zit ook heel wat yankee in de man. Gedurende twee uren vertelde hij mij over de rol van zijn kerk, die in tegenstelling tot de orthodoxe kerk, altijd afstand heeft gehouden van de communistische dictatuur. Een boeiend verhaal van een gedreven man, van een bloeiende geloofsgemeenschap die bij de val van de Berlijnse muur 300 en nu al 3000 priesters kent, die bij de revolutie op Maidan aan de kant stond van het volk en nu tracht bij te dragen tot de democratische maar ook morele heropbouw van dat prachtige land. Borys is trots op zijn volle kerken en zijn land, maar ook kritisch, maatschappelijk bewogen en heeft een brede geopolitieke kijk. Ik had nog uren willen discussiëren, maar de heren moesten een eredienst houden. Hoe een atheïst als ondergetekende inspiratie vindt in het engagement van twee bisschoppen. 15

Inspiratie 3 ontmoetingen die mij bijblijven Nog een paar leuke ontmoetingen

Snapshots Nicola Setari

Utopia in Mechelen Donderdag 12 februari, 18 uur, stadhuis Mechelen. Ik weet wel iets van de geschiedenis van mijn stad. Maar een mens kan altijd bijleren. En dat heeft de in Brussel wonende Amerikaanse Italiaan Nicola Setari ook gedaan. Deze briljante 30-er is aangesteld als curator van Contour7, de biënnale voor bewegend beeld in Mechelen. Hij studeerde Visuele Antropologie in Milaan, werkte mee aan Documenta in 2012, was co-curator van het Visionary Africa Platform in de Bozar en werkte mee aan "A new Narrative for Europe", het ambitieuze project van de Europese Commissie en Parlement om de Europese Unie dichter bij de burger te brengen. Nicola heeft mij gedurende een uur een boeiende update gegeven over de volgende editie van Contour. Dit tweejaarlijkse festival is steevast een hoogtepunt in onze cultuuragenda. Dat je als burgemeester daarbij gesolliciteerd wordt als lobbyist en fondsenwerver neem je er graag bij.

Het thema van deze biënnale - monsters, martyrs en media - heeft een heel grote actualiteitswaarde. De link naar IS is snel gelegd. Een thema dat in een stad met een Holocaustmuseum thuishoort en in de lijn ligt van dat andere cultuurfestival Newtopia van enkele jaren geleden. Thomas More en het hof van Busleyden worden één van de blikvangers van het festival. De humanist More was in 1515 als diplomaat van het Engelse hof naar Brugge gezonden om nieuwe akkoorden over de wolhandel te sluiten. Maar de onderhandelingen mislukten en teleurgesteld trok More naar zijn Mechelse vriend Busleyden. Hij verbleef verschillende maanden in zijn paleis en - wat nu komt wist ik niet - schreef daar het grootste deel van zijn wereldberoemd boek Utopia! Later wordt onze vriend More in opdracht van Hendrik VIII onthoofd omdat hij zijn katholiek geloof trouw bleef. Je merkt het: religieuze onthoofdingen zijn niet nieuw. Meer info: contour7.be

Verkozen tot ondervoorzitter van ALDE-CoR, de liberale fractie in het Comité der Regio's.

Topteam met goesting: de Mechelse kinderen tienerwerkers van J@M. Our finest !

Samen met een Mechelse schone: Elisabeth Dwomoh, miss Exclusive 2015. Het leukere burgemeesterswerk.

Receptie op het stadhuis voor de Armeense Mechelaars. Sinds 1994 deel van onze stad. Na Marokkanen en Assyriërs met 1200 de derde grootste migratiegroep.

Hoe woonbeleid de sociale draagkracht beïnvloedt

Stemmen met de voeten. Die uitdrukking ontstond in de koude oorlog, toen tussen 1949 en 1961 ongeveer 2.7 miljoen mensen de communistische DDR inruilden voor West-Duitsland. Maar ook bij ons wordt deze uitdrukking nog gebruikt. Want niet alleen in het stemhokje, maar ook aan verhuisbewegingen kan je het falen of het succes van een beleid afmeten. In de jaren ’80 en ’90 zat het beleid in Mechelen niet goed. De stadsvlucht was massaal, waardoor het bevolkingsaantal gevoelig slonk. En onder de waterlijn was de toestand zelfs ronduit desastreus, want de massale vlucht van de middenklasse werd nog enigszins versluierd door een grote instroom van migranten, die hier de goedkope, leegstaande en verloederde panden opkochten van de weggevallen gezinnen. Op zoek naar de middeninkomens Centraal in het beleid van de stad Mechelen van de voorbije 15 jaar staat het aantrekken van jongvolwassenen en jonge gezinnen met middeninkomens. Dat is logisch; het is een dynamische doelgroep die zuurstof geeft aan steden, zowel op sociaal als fysiek vlak. Van nature komen er andere groepen naar de stad: senioren, omdat alles makkelijk vlakbij is en er meer zorgvoorzieningen zijn. Maar ook kansarmen, omdat de stad een groter sociaal netwerk heeft. Tenslotte ook migranten; de stad is immers de plaats van aankomst. Je vindt er mensen die vaak in dezelfde situatie zitten, dus bouw je ook sneller een netwerk op. Uiteraard zijn deze groepen welkom in de stad, maar het is belangrijk om ook mensen met middeninkomens aan te trekken die niet van nature naar de stad komen.

En wel om twee redenen: Jonge middenklasse-gezinnen zorgen voor evenwicht in de stad en voor meer kansen. Ze zorgen voor een bepaalde dynamiek en maken een stad compleet. In een studie van het HIVA (Hoger Instituut Voor Arbeid van de KU Leuven) in 2011 werden 2 Mechelse wijken onderzocht. Het ging om 2 wijken die door het lokale beleid een instroom kregen van dertigers, tweeverdieners en jonge gezinnen.

‘een dynamische doelgroep die zuurstof geeft aan steden’ Het effect was geen verdringing van de kansarmen die er woonden, maar een ondersteuning van de wijk. Tweeverdieners en jonge gezinnen hebben vaak het sociale kapitaal om buurtcomités op te richten, weten hoe ze een aanvraag moeten doen voor een feestje en zijn mondig genoeg om de problemen in hun wijk op de politieke agenda te zetten en aan te klagen. Ze zorgen voor structuur in de wijk: ze knappen hun huizen op en verfraaien de buurt met bloemen en nette tuinen. Kinderen uit verschillende sociale klassen spelen met elkaar en maken samen huiswerk. De middenklasse wordt op die manier een netwerk van onbetaalde sociale werkers. Ze zorgt voor een opwaartse dynamiek in de wijk. De tweede reden is uiteraard een financiële reden. Middeninkomens zijn van cruciaal belang voor de stad; hoe meer sterke schouders, des te beter een stad een sociaal beleid kan voeren met aandacht voor iedereen.

Het is dan ook essentieel dat een stad hier voldoende op inspeelt, dat ze zorgt voor een nette en groene omgeving met genoeg speelruimte voor de kinderen. Ook een gevarieerd sociaal en cultureel aanbod, een bruisende horeca en een gezond winkelbeleid dragen daartoe bij.

‘De stad werd een sociale dumpingplaats en het platteland een oase voor de rijkere middenklasse’

Het verpauperde Mechelen van de jaren ‘90 In de jaren ‘90 daalde het nominale gemiddelde inkomen van Mechelen een paar jaar na elkaar, terwijl het inkomen elders steeg. Dat is dramatisch: door de index wordt je geld minder waard en je inkomen slinkt ook nog eens een keer. Zo’n daling is ook ongezien. Enkel in extreme omstandigheden daalt het nominale inkomen. Mechelen was letterlijk aan het verpauperen. De reden hiervoor was de stadsvlucht van de middeninkomens.

Van stadsvlucht naar “de vlucht vooruit” Vandaag stijgt het gemiddelde inkomen van Mechelen sneller dan in de andere Vlaamse centrumsteden doordat er een verschuiving plaatsvond in onze bevolking. Me- chelen voert al jaren een sterk investeringsbeleid. De openbare ruimte is er aanzienlijk op verbeterd; stadskankers werden weggewerkt en mooie, moderne stadsdelen kwamen in de plaats. Verschillende jonge tweeverdieners voelden zich reeds aangetrokken tot een aantal duurzame woonprojecten die de voorbije jaren tot stand kwamen. Maar wat betekenen zulke nieuwe projectontwikkelingen nu concreet voor de stadsfinanciën? En wat zijn de mogelijke opties bij nog te ontwikkelen gebieden? Meten is weten In 2007 deed Brussels parlementslid Carla Dejonghe (Open Vld) een studie naar wat het voor de stadsfinanciën betekent om door een aangepast huisvestingsbeleid de stad aantrekkelijker te maken voor middeninkomens. De cijfers toonden aan dat “een aangepast woonbeleid zowel voor de gemeente als voor het gewest voordelig kan zijn en een stevig financieel draagvlak kan creëren waarmee een degelijk en kwalitatief (sociaal) beleid kan gevoerd worden”.

In de jaren ‘70 tot ‘90 voerde Vlaanderen een anti-stedelijk beleid vanuit een soort wantrouwen voor de stad en een voorliefde voor het platteland. Het beleid heeft ook de natuurlijke “als ik geld heb, ga ik in het groen wonen”-beweging gefaciliteerd. In elk dorp kwam er een zwembad, een sporthal en een cultureel centrum, faciliteiten die historisch gezien de kracht zijn van de stad. Bovendien waren de belastingen in het platteland lager dan in de stad omdat er minder sociale noden waren. De stad werd een sociale dumpingplaats en het platteland een oase voor de rijkere middenklasse. Dit beleid had ook nog andere nefaste gevolgen: men offerde heel wat schaarse open ruimte op, onze wegen slibden langzaam maar zeker dicht en men verspilde heel wat geld aan extra kosten voor infrastructuur zoals rioleringen en andere © Render [Willemen Groep NV] - Papenhof nutsvoorzieningen.

Concreet voor Mechelen Ik liet de studie ietwat aangepast opnieuw doen voor een aantal woonprojecten in mijn eigen stad. De volledige studie vind je terug op mijn website (www.bartsomers.be, Bart in Mechelen). Ik licht hier enkel de hoofdlijnen toe. Voor 3 projecten (Clarenhof, ’t Spijker en Papenhof) liet ik berekenen wat ze voor de stadsfinanciën betekenen op vlak van gemeentebelasting en opcentiemen. De berekeningen zijn altijd provisoir en voor discussie vatbaar; elke situatie is immers uniek. In de studie op mijn website vind je de gehanteerde berekeningswijze in detail terug. Volgens mijn berekeningen brengt het Clarenhof de stadskas jaarlijks 184.000 euro op, ’t Spijker 64.000 euro en Papenhof 608.000 euro. Dat betekent een opbrengst van 856.000 euro op een totaal van nog geen 400 woningen.

We maken berekeningen op basis van een “range”: van 100% gemiddelde inkomens tot 100% bovengemiddelde inkomens en al wat daar tussen ligt. Afhankelijk van de keuze voor middeninkomens of lagere inkomens varieert de opbrengst voor de stad van het ene uiterste van 1.803.654 euro tot het andere uiterste 4.907.952 euro, dus een dikke 3 miljoen euro, wat ongeveer 1/4de is van de totale dotatie die de stad aan het OCMW toekende in 2014 ofwel het totale bedrag aan investeringen waarover wijk Nekkerspoel mag beslissen in een referendum. En dat jaar na jaar. Met 4 miljoen euro per jaar kan je 100 extra ambtenaren betalen, elk jaar 4 straten heraanleggen of de opcentiemen laten zakken van 1550 naar 1348.

‘Blijven investeren en toch belastingen kunnen verlagen door groeiend aantal nieuwe inwoners’ Deze cijfers tonen met andere woorden aan hoe het komt dat we in Mechelen erin slagen te blijven investeren en toch de belastingen te verlagen, wat we als één van de enige steden de komende jaren ook effectief zullen doen. Deze winst vloeit voort uit de groei van nieuwe inwoners die voor het financiële en sociale draagvlak zorgen om van Mechelen een nog aangenamere stad te maken. Meer info op www.bartsomers.be © stad Mechelen – foto [Layla Aerts] - Het Spijker

Nog interessanter wordt het wanneer we een nog te ontwikkelen gebied, het Arsenaal (achter het station) analyseren. Het betreft een zeer groot gebied waar mogelijk 2460 woningen kunnen komen.

Contact Grote Markt 21 - 2800 Mechelen Leuvenseweg 86 - 1011 Brussel www.bartsomers.be burgemeester@mechelen.be bart.somers@vlaamsparlement.be

Lid worden? www.openvldmechelen.be www.openvld.be