Schielands Hoge Zeedijk omstreeks 1270 - 1702
In de elfde en twaalfde eeuw lieten de graven van Holland de woeste veengronden van het Maas- en Merwedegebied ontginnen. Door ontwatering van de veenbodem daalde het bodempeil, waardoor de rivieren vaker overstroomden. De dijken die in de tweede helft van de dertiende eeuw werden aangelegd, moesten overstromingen voorkomen. Door afdamming van de Rotte en de Schie waren de dijken langs de Maas en Merwede omstreeks 1270 geconsolideerd. De Schielands Hoge Zeedijk maakt sindsdien deel uit van de waterkering tussen 's-Gravenzande en Gouda. Tussen de dijk en de rivier lag een omvangrijk buitendijks gebied. De Schielands Hoge Zeedijk is een schaardijk, dat wil zeggen dat er geen zomerdijk of uiterwaarden zijn. Het buitendijks gebied bestond uit rietgorzen en grote stukken aangeslibde grond. Dit drassige gebied stond regelmatig onder water, maar won terrein op de rivier door aanslibbing. Het buitendijks gebied werd lange tijd uitsluitend als weiland gebruikt. De Schielands Hoge Zeedijk fungeerde in de eerste plaats als waterkering, maar ook als uitvalsweg naar Schiedam of Gouda voldeed de dijk uitstekend. Ter hoogte van de Schiedamsesingel stond sinds het midden van de veertiende eeuw de Schiedamse Poort. Ter hoogte van de huidige Kievitslaan stond het tolhuis "Bontepaal".
Boven: Waterkering tussen 's-Gravenzande en Rotterdam. Op deze kaart is het buitendijks gebied goed zichtbaar (ca. 1500) Linksonder: Rotterdam en omgeving door Cornelis Cornelisz. . De dijk fungeert ook als uitvalsweg naar Delfshaven (1540) Middenonder: Schiedamse Poort (1785) Rechtsonder: Tolhuis "Bontepaal" (1887)