Waluacja instytucji

Waluacja instytucji

Metodologia badania wartości dóbr nierynkowych, w tym kultury, jest opracowywana od lat 60. aż do dziś, a szczególnie intensywnie w ostatnich latach, ze względu zwiększone zainteresowanie kwestiami klimatycznymi. Choć wycena usług kultury sama w sobie jest kontrowersyjna i obarczona ograniczeniami, może służyć jako jedno z narzędzi przy podejmowaniu decyzji o przeznaczeniu gruntów miejskich na funkcje kultury. Analiza kosztów i korzyści (cost benefit analysis, CBA) może być użyta do ewaluacji zarówno istniejących instytucji, jak i planów na przyszłość, pod warunkiem użycia założeń o możliwym przyszłym ich funkcjonowaniu. Aby takie założenia były realne, niezbędne jest oparcie ich na wynikach badań podobnych, istniejących przypadków. Wymaga to usystematyzowania zbioru danych dotyczących działania instytucji kultury oraz wprowadzenia nowych badań opartych na np. stated preference methods.

Metodologie takie jak CBA czy social return on investment starają się uwzględniać wszystkie kanały, nie tylko monetarne, przez które społeczeństwo czerpie korzyści z badanego zjawiska. W przypadku dóbr kultury wymaga to często przeprowadzenia badań ankietowych sprawdzających pewną formę indywidualnej waluacji usługi kultury lub instytucji. Taka forma badania może uchwycić nieużytkową wartość kultury, nie zaś jej wartość zewnętrzną.