ΕΡΩΤΩΜΕΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ Τοῦ κ. Ν. Σωτηροπούλου, θεολόγου – φιλολόγου Τὴν Κυριακὴν πρὸ τῶν Χριστουγέννων ὁ Μέγας ᾿Αρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἢ μᾶλλ ον Οἰκουμενιστικοῦ Πατριαρχείου κ.Μάξιμος ὡμίλησε παρουσίᾳ τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθ ολομαίου πρὸς τὸν λαὸν μὲ θέμα «Περὶ πλουτισμοῦ Θεολογίας· καὶ περὶ καυχωμένων ἢ συμπλεγματικῶν;». Τὴν ὁμιλίαν του ὁ Μέγας ᾿Αρχιδιάκονος ἤρχισε μὲ τὴν φράσιν ὕμνου τῶν Χριστουγέννων , «Διό Σοι προσφέρομεν καὶ ἡμεῖς ὑπὲρ τὴν χρηματικὴν φορολογίαν ᾿Ορθοδόξου πλουτισ μὸν Θεολογίας».῾Υπεστήριξε δὲ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του τοὺς οἰκουμενιστικοὺς διαλόγους, οἱ ὁποῖοι, κατ᾿ αὐτόν, πλουτίζουν τὴν ᾿Ορθόδοξον Θεολογί αν, ἐνῷ χωρὶς αὐτοὺς τοὺς διαλόγους ἡ ᾿Ορθόδοξος Θεολογία καθίσταται«γυμνὴ καὶ πτω χή». Γυμνὸς καὶ πτωχὸς θεολογικῶς εἶσθε σεῖς, Μεγάλε ᾿Αρχιδιάκονε, διότι στερεῖσθε σοβαρ ῶν ἐπιχειρημάτων ὑπὲρ τῶν οἰκουμενιστι κῶν θέσεών σας. ῾Η ᾿Ορθοδοξία δὲν εἶνε ἐλλειμματικὴ ᾿Εκκλησία, ὅπως εἶπεν ὁ σημερινὸς Πάπας, ὁ τόσον προσφιλὴς εἰς τοὺς οἰκουμενιστάς, ἀλλ᾿ εἶνε «ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ ᾿Εκκλη σία», ὅπω ς ὁμολογοῦμεν εἰς τὸΣύμβολον τῆς Πίστεως. Τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ὁμολογία; Δὲν σημαίνει πληρότητα; Δὲν σημαίνει ὁλόκληρον τὴν ἀναγκαίαν διὰ τὴν σωτηρίαν μας ἀλήθειαν; Δὲν σημαίνει θεολογικὸν πλοῦτον; Κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ὁ μέγα ς Παῦλος ἐκήρυξε καὶ διεκήρυξε· «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσ οφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀν θρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσ μου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν· ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς , καὶ ἐστέ ἐν αὐτῷ πεπληρωμένοι» (Κολ. β´ 810). Μεταφράζουμε· «Προσέχετε μήπως σᾶς ἐξαπατήσῃ καὶ σᾶς παρασύρῃ καν εὶς μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ καθαρὴ ἀπάτη, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι τῶν ἀνθρώπων, σύμ φωνα μὲ τὰ πτωχὰ στοιχεῖα τοῦ πλανωμένου κόσμου καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὸ Χριστό. Διό τι μέσα σ᾿ αὐτὸν κατοικεῖ ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς θεό τητος οὐσιωδῶς, καὶ ἔτσι δι᾿ αὐτοῦ εἶσ θε πάμπλουτοι». Συμφώνως πρὸς τὸν θεόπνευστον τοῦτον λόγον ἡ φιλοσοφία εἶνε «σκέ τη» ἀπάτη, καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμουεἶνε πτωχά. Καὶ πῶς λοιπὸν ἰσχυρίζονται οἱ οἰκουμενισταί, ὅτι ὁ διάλογος μὲ τὰς διαφόρους φιλοσοφ ίας καὶ τοὺς διαφόρους πολιτισμοὺς τοῦ κόσμου εἶνε δημιουργικὸς καὶ πλουτίζει τὴν ᾿Ορ θόδοξον Θεολογίαν; ῾Ο Χριστιανισμὸς εἰς τὴν γνησίαν καὶ αὐθεντικὴν μορφήν του οὐσια στικῶς δὲν ὑστερεῖ εἰς τίποτε, ὥστε νὰ ἔχῃ ἀνάγκην συμπληρώσεως. ῾Ο Χριστιανισμὸς ε ἶνε ὁ ἀληθὴς καὶ τέλειος πολιτισμός. Ἀπὸ τὸν ῾Ελληνισμὸν ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔλαβε τίποτε τὸ οὐσιαστικόν, ἔλαβε μόνον τὴν γλῶσσαν.Η σχέσις Χριστιανισμοῦ καὶ ῾Ελληνισμοῦ δὲν εἶνε ἰδεολογική, ἀλλ᾿ εἰδολογικὴ λόγῳ τῆς ἑλληνικῆς γλωσσικῆς ἐπενδύσεως τῶν οὐρα νίων ἀληθειῶν. Συμφώνως πρὸς τὸ παρατεθὲν ἀποστολικὸν χωρίον ἐντὸς τοῦ Χριστοῦ «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θε
ότητος σωματικῶς». Τὸ «πλήρωμα» ἐδῶ σημαίνει «πλοῦτος». ᾿Εντὸς τοῦ Χριστοῦ κατοικ εῖ ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς θεότητος οὐσιωδῶς. Καὶ διὰ τοῦτο, ὅσοι πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸ ν ὀρθῶς, ᾿Ορθοδόξως, εἶνε «πεπληρωμένοι», δηλαδὴ «πεπλουτισμένοι, πάμπλουτοι». Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας ἡρμήνευσαν καὶ ἀνέπτυξαν ὀρθῶς,᾿Ορθοδόξως, τὰς ἀληθείας τῆς Πίστεως, καὶ διὰ τοῦτο εἰς τὸν ὕμνον τῶν Χριστουγέννων γίνεται ἀναφορὰ εἰς τὸν πλ ουτισμὸν τῆς Ορθοδόξου Θεολογίας. ᾿Ερωτῶμεν τώρα τὸν Μέγαν Ἀρχιδιάκονον τοῦ Οἰκο υμενιστικοῦ Πατριαρχείου· ἀπὸ τοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰς ἡμ έρας μας ἔγιναν ἐπὶ δεκαετίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰς προσεγγίσεις εἰς τὰς ἄλλας Θρησκείας, τὰς ὁποίας ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐχαρακτήρισε «σεβαστὰς» καὶ «σεβασμίας», ποῖον ὄφελο ς προέκυψε διὰ τὴν ᾿Ορθόδοξον Θεολογίαν; Προσετέθη τίποτε εἰς τὸν πλοῦτον της; Νὰ μὴ ὁμιλῇ γενικῶς καὶ ἀορίστως ὁ Μέγας Ἀρχιδιάκονος, ἀλλὰ νὰ ἀναφέρῃ συγκεκριμένα στοιχεῖα ἀπὸ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπλουτίσθη ἡ ᾿Ορθόδοξος Θεολογία. Ἀναμένομεν. ῍Η μᾶλλον δὲν ἀναμένομεν. Διότι τοιαῦτα στοιχεῖα δὲν ὑπάρχουν. ῾Ο Μέγας Ἀρχιδιάκονος ὡμίλησεν ὅπ ως ὡμίλησε, διὰ νὰ εὐπροσωπήσῃ καὶ νὰ εὐαρεστήσῃ εἰς τὸν ἀρχιοικουμενιστὴν αὐθέντην καὶ δεσπότην του. Δι᾿ ἡμᾶς τοὺς παραδοσιακοὺς καὶ συντηρητικοὺς καὶ ἀντιοικουμενιστὰς ἔθεσε τὸ ἐρώτημα ὁ Ἀρχιδιάκονος· «Διατί προσκολλώμεθα εἰς τὸ παρελθόν;». Καὶ εἰς τὸ ἐρώτημα ἀπήντησε· «Μία κατὰ γράμμα προσκόλλησις “ἀποκτείνει” τὸ πνεῦμα καὶ τὴν οὐσίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεως». Λανθάνετε, κ. Μάξιμε. Ἀδικεῖτε τοὺς συνειδητοὺς Ορθοδόξους. Οἱ συνειδητοὶ ᾿Ορθόδοξοι καὶ εἰς τὸ γράμμα προσκολλῶνται καὶ εἰς τὸ πνεῦμα προσκολλῶνται ἀναλόγως τῶν περιπτώσεων. Τὸ «ἀποκτείνει», τὸ ὁποῖον εἴπατε, δὲν ἰσχύει διὰ τοὺς συνειδητοὺς ᾿Ορθοδόξους, ἀλλὰ διὰ σᾶς ἐν τῇ ἐννοίᾳ, ὅτι ἡ μὴ προσκόλλησίς σας εἰς τὰς νεωτεριστικὰς ἀντιλήψεις τοῦ Πατρι άρχου «ἀποκτείνει» τὴν ἐλπίδα σας νὰ ἐπισκοποποιηθῆτε, νὰ γίνετε καὶ σεῖς αὐθέντης καὶ δεσπότης. ῾Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τοὺς ἀντιοικουμενιστὰς ᾿Ορθοδόξους ἔχει ἀποκαλέσει «ἀκραίους» καὶ «φονταμενταλιστάς». Καὶ ὁ Ἀρχιδιάκονός του ἀπεκάλεσε «καθυστερημένους» καὶ «συμπλεγματικούς», κομπλεξικούς. Καὶ μὲ ἄλλους ὁμοίους χαρα κτηρισμοὺς στολίζονται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστάς, ὅπως «φανατικοί» καὶ «ταλιμπάν». Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Εποχῆς ἐγέμισαν τὰ στήθη τῶν πιστῶν μὲ πλῆθος παράσημα. Καὶ διὰ νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὸν Ἀρχιδιάκονον, ἐνῷ αὐτὸς τοὺς ἀντιοικουμενιστὰς ᾿Ορθοδόξους ὑβρίζει, διὰ τὸν Πατριάρχην του, καίτοι προέβη εἰς πολλὰς ἀντορθοδόξους δηλώσεις καὶ ἐνεργείας καὶ προσέφερεν ὡς δῶρον «τὸ ἅγιον Κοράνιον», δὲν εὑρίσκει οὔτε μίαν ἐλεγκτικὴν λέξιν, ἀλλ᾿ ἐκφράζεται λίαν ἐπαινετικῶς. Λέγει εἰς αὐτόν· «Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ὑπὸ τὴν ἐμπνευσμένην ἡγεσίαν τῆς Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος…». Λίαν ἐπαινετικῶς ἐκφράζεται ὁ Ἀρχιδιάκονος —ἢ μᾶλλον τὸ Πατριαρχεῖον διὰ τοῦ Ἀρχιδιακόνου— καὶ διὰ τὸ παν άθλιον καὶ κατάπτυστον Συνέδριον, τὸ ὁποῖον ἔγινεν εἰς τὸν Βόλον τῇ πρωτοβουλίᾳ τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος ᾿Ιγνατίου, ἐπιδόξου Ἀρχιεπισκόπου καὶ πιστοῦ ἀντιγράφου τοῦ κ. Βαρθολομαίου, εἰς τὸ
πλαίσιον τῆς περιβοήτου Ἀκαδημίας του Θεολογικῶν Σπουδῶν μὲ θέμα «Νεοπατερικὴ Σ ύνθεση ἢ Μεταπατερικὴ Θεολογία». Τὸ φερέφωνον τοῦ Πατριαρχείου ἐθεώρησεν εὐτύχη μα αὐτὸ τὸ Συνέδριον, τὸ ὁποῖον ἐκήρυξεν ἀπηρχαιωμένην, ἀνε πίκαιρον, ἐξωφλημένην τὴν Θεολογίαν τῶν Πατέρων. Οἱ Βασίλειοι, οἱ Γρηγόριοι, ὁ Χρυσόστομοι, οἱ Φώτιοι, οἱ Γρηγόριοι Παλαμᾶδες, οἱ Κοσμᾶδες οἱ Αἰτωλοὶ καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τοῦ παρελθόντος δὲν ἔχουν θέσιν εἰς τὴν νέαν ἐποχήν, «πᾶνε περίπατο»! Νέοι Πατέρες ἔχουν σημασίαν, οἱ οἰκουμενισταί! Λίαν ἐπαινετικῶς ὁ Ἀρχιδιάκονος ἐξεφράσθη καὶ διὰ τὸν Νικολαΐτην αἱρετικὸν Χρῆστον Γιανναρᾶν, ἐκλεκτὸν τοῦ Πατριάρχου. Εἶπε περὶ αὐτοῦ· «῾Ο διακρινόμενος ἐπὶ προφητικῇ ἐγρηγόρσει Ελλογιμότατος καθηγητὴς κ. Χρῆστος Γιανναρᾶς»! ῾Ως σύγχρονον μεγάλην θεολογικὴν μορφὴντὸ φερέφωνον τοῦ Πατριαρχείουπαρουσιάζει καὶ τὸν ΜητροπολίτηνΠεργάμου ᾿Ιωάννην Ζηζιούλαν. Κύριοι οἰκουμενισταί! ῾Η Πίστις, ἡ ᾿Ορθοδοξία, πολλάκις ἐπολεμήθη, ἢ μᾶλλον συνεχῶς πολεμεῖται, ἐξωτερικῶς καὶ ἐσωτερικῶς τῆς᾿Εκκλησίας, ἐμφανῶς καὶ ἀφανῶς, ὁρατῶς καὶ ἀοράτως. Καὶ πάντοτε εὑρέθησαν προδόται τῆς Πίστεως, τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ᾿Αλλ᾿ οἱ πολέμιοι καὶ οἱ προδόται δὲν κατώρθωσαν νὰ διαλύσουν καὶ ν᾿ ἀφανίσουν τὴν᾿Αλήθειαν. ᾿Αφοῦ ἡ ᾿Εκκλησία κατὰ τὴν θέλησιν καὶ τὸν λόγον τοῦ Δομήτορός της εἶνε ἀκατάλυτη(Ματθ. ιστ´ 18), καὶ ἡ ᾿Αλήθειά της εἶνε αἰωνία. Καὶ συνεπῶς ὅλοι οἱ Βαρθολομαῖοι, ὅλοι οἱ ᾿Ιγνάτιοι μὲ τὴν μεταπατερικὴν Θεολογίαν των, ὅλοι οἱ ᾿Αρχιδιάκονοι Μάξιμοι, ὅλοι οἱ Γιανναρᾶδες, ὅλοι οἱ Ζηζιούληδες καὶ ὅλοι οἱ Βεελζεβούληδες δὲν θὰ κατισχύσουν. Θὰ κατισχύσῃ τὸ μικρὸν ποίμνιον, ὁ πιστὸς καὶ καταφρονούμενος λαός, διότι αὐτὸς εἶνε ὁ φύλαξ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, αὐτὸς εἶνε τὸ κριτήριον τῆς ἀληθείας, αὐτὸς κρίνει καὶ ἐγκρίνει ἢ ἀπορρίπτει τὰς Συνόδους τῶν Επισκόπων. Καὶ ἤδη ὁ πιστὸς λαὸς ἀπορρίπτει τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τοὺς οἰκουμενιστάς, καὶ εὔχεται δι᾿ αὐτοὺς εἰς τὸν Θεὸν νὰ μετανοήσουν, καί, ἂν δὲν μετανοοῦν, νὰ τοὺς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὸνΟἶκον του ὡς δύσοσμα καὶ δηλητηριώδη ἀπορρίμματα. πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 21/1/2011
