Ταχυδρ. Διεύθυνσι: Τ.Θ. 3415, (Κ.Τ.Α.) 102 10 ΑΘΗΝΑ
Μ Η Ν ΙΑ ΙΟ Ν ΠΕΡΙ0ΔΙΚ0Ν 0 Ρ ΓΑ Ν 0 Ν Ο Ρ Θ Ο Δ Ο Ξ Ο Υ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦ ΟΤΗΤΟΣ
«ΜΕΤΑ ΑΙΔΟΥΣ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ»
Μ
έ λύπην μου μεγάλην κατά τάς Κυριακάς καί έορτάς, κατά τάς όποίας μέ ήλέησεν ό Κύριος νά λειτουργήσω μέχρι τοϋδε και νά ο μιλήσω εις ναούς τής Μητροπολιτικής μου περιφερείας, μεταξύ των άλλων παρετήρησα και το έξης θλιβερόν φαινόμενον, το όποιον χρήζει άμεσου έπεμβάσεως και διορθώσεως. Εις τούς ναούς προσέρχονται πρός εκκλησιασμόν γυ ναίκες, αί όποΐαι δεν είνε ένδεδυμέναι κοσμίως. Μέ χέρια γυμνά από τούς ώμους καί τις πλάτες, μέ στήθη ξεγυμνωμένα, μερικαί δέ καί μέ έμφάνισιν τελευταίου συρμού, μέ «μίνι-φούστα», τολμούν νά είσέρχωνται εις τούς ναούς, δπου ’Άγγελοι καί ’Α ρχάγγελοι καλύπτουν τά πρόσωπά των ενώπιον τής Θείας Μεγαλειότητος. Δέν λέγω ότι αί γυναίκες αί ούτω πως είσερχόμεναι εις τους ιερούς να ούς στερούνται ήθικής. Ό χι. Αί πλεΐσται έξ αότών, διά νά μη εϊπω τό σύνολον, κατά τό μάλλον καί ήττον θρησκεύουν. Άπόδειξις δέ τής θρησκευτικότητός των είνε καί ό πόθος των νά έκκλησιάζωνται, διότι έκεΐναι πού δέν θρησκεύουν, δέν εκκλησιάζονται. Καυχώνται μάλιστα διά τάς δήθεν προοδευτικάς των ιδέας, καί επιδεικνύουν την άσέβειαν καί την άπιστίαν των. Τοιαϋται δέ γυναίκες είνε όλίγαι έν Έλλάδι καί άποτελούν τερατώ δεις υπάρξεις, καθόσον άρνούνται τό βαθύτερον καί εύγενέστερον τών αι σθημάτων, ώς είνε τό θρησκευτικόν, διά τό όποιον διακρίνεται ανέκαθεν ή γυναικεία φύσις. Θρησκεύουν λοιπόν αί έκκλησιαζόμεναι γυναίκες, καί είνε άξιαι επαίνου διά τον πόθον τού εκκλησιασμού. Δέν είνε όμως άξιαι ΕΤΟΣ ΞΑ'
■
ΑΘΗΝΑ
■
ΙΟΥΝΙΟΣ
2013
ΑΡΙΘ. ΤΕΙΧΟΥΣ 590
επαίνου διά τον τρόπον μέ τον ό ποιον προσέρχονται νά έκκλησιασθοΰν. Ή ενδυμασία των δεν είνε ή ένδεδειγμένη διά τον εκκλησια σμόν. Δεν προσήρχοντο οϋτω πως ένδεδυμέναι πρός εκκλησιασμόν αί αείμνηστοι μητέρες και μάμαι των σημερινών γυναικών, αί όποΐαι καί κατά την έξωτερικήν έμφάνισιν παρουσίαζον ζώσαν την εικόνα τής Ύπεραγίας Θεοτόκου. Αί γυναίκες έκεϊναι είχον χάριν καί ευλογίαν, και πας τις έσέβετο αυτάς καί υπεκλίνετο προ τής άκτινοβολούσης σεμνότητός των. Άλλά δυστυχώς ή σεμνότης έκείνη τείνει νά έξαφανισθή προ τής αναισχυντίας τών βαρβαρικών καιρών μας, έψιμυθιωμένων μέ τό χρίσμα του ψευδοπολιτισμοϋ. Δυστυχώς αί ορθόδοξοι χριστιαναί έλληνίδες κατά τους τελευ ταίους καιρούς ώς άχυρα παρασύρονται από τό πανίσχυρον ρεϋμα τοϋ συρμοϋ, τής μόδας, τής νέας αύτής θεότητος, τής όποίας έκτελοϋν τάς πλέον εξωφρενικός ιδιο τροπίας. Έλεύθεραι αυταί έν Χ ρ ι στώ, κατήντησαν δούλαι μιάς άνοήτου καί αίσχράς θεότητος. Ό ,τι διατάσσει ή μόδα, αύτό καί έκτελεϊται ασυζητητί από τάς μοντέρ νας γυναίκας, που αδιαφορούν διά την ήθικήν καί τό Εόαγγέλιον. Ή Εκκλησία ήμών έξ αρχαιότα της έποχής άπήτει, όπως αί χριστιαναί γυναίκες προσέρχωνται εις τούς ιερούς τόπους μέ κοσμίαν στολήν. Σαφής εινε περί τούτου ή θεόπνευστος προτροπή τού κορυ φαίου τών Αποστόλων, τού Παύ λου, λέγοντος· «'Ωσαύτως (βούλο μαι) καί τάς γυναίκας έν καταστο λή κοσμίω, μετά αίδοΰς καί σωφρο σύνης κοσμεϊν έαυτάς, μη έν πλέ82
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
γμασιν η χρυσώ η μαργαρίταις η ίματισμώ πολυτελεϊ, άλλ δ πρέπει γυναιξίν έπαγγελλομέναις θεοσέ βειαν, δι’ έργων άγαθών» (Α' Τιμ. 2, 9-10). Άξιον δέ πολλής προσοχής είνε καί τό γεγονός τό όποιον ιστο ρεί ό εύαγγελιστής Λουκάς: Ένω τό πονηρόν καί ακάθαρτον πνεύμα παρεκίνει δυστυχισμένην ύπαρξιν, δαιμονιζόμενον, καί έξέσχιζε την ένδυμασίαν, την όποίαν έφόρει, καί, χωρίς έντροπήν, ένεφανίζετο ό δαιμονιζόμενος γυμνός εις τους δη μοσίους χώρους, μόλις, τή διαταγή τού Κυρίου, τό πονηρόν καί ακά θαρτον πνεύμα έξεδιώχθη, ό τέως δαιμονιζόμενος έθεάθη «σωφρονών καί [ματισμένος» παρά τούς πόδας τού ’Ιησού. Τί διδάσκει τού το; Ό τι ό Σατανάς ξεγυμνώνει, ό Χριστός ένδύει τον άνθρωπον μέ κοσμιότητα καί σωφροσύνην, πού έκδηλοΰνται καί έξωτερικώς. Δεν άρνούμεθα ότι καί κάτω από την πλέον σεμνήν καί κοσμίαν στολήν, καί κάτω άπ’ αύτό ακόμη τό τετιμημένον ράσον, ενδέχεται νά κρύ πτεται διαφθορά, άλλ’ εις την περίπτωσιν αύτήν πρόκειται περί υπο κρισίας, τήν όποίαν είνε γνωστόν μέ ποίαν γλώσσαν έκαυτηρίασεν ό Κύριος έν τώ προσώπω τών Φαρι σαίων. Κατά κανόνα όμως ή εξωτε ρική κοσμιότης περί τήν ένδυμασί αν είνε δείγμα καί εσωτερικής κοσμιότητος, χαλινός σωφροσύνης, φύλαξ τής αίδούς, τήν όποίαν, έάν άποβάλη ή γυναίκα, καταντά ρά κος ηθικής. Εις τούτο δέ τείνουν, δυστυχώς, οί εξωφρενισμοί τής ση μερινής μόδας. Έρωτώμεν: Πώς είνε δυνατόν νά έπιτραπή ή είσοδος γυναικών άκόσμως ένδεδυμένων εις τούς ιερούς
ναούς; Δέν είνε, αγαπητοί μας α δελφοί, δέν είνε οί ναοί μας κέντρα κοσμικής έπιδείξεως, δέν είνε α’ίθουσαι καλλιστείων, διά νά επιδει κνύουν τά γυμνά κρέατα των αί γυ ναίκες. Οί ναοί μας είνε κέντρα λα τρείας, καί ή Εκκλησία μας εύχεται όχι ύπέρ παντός εισερχομένου, άλλ’ «ύπέρ των μετά πίστεως, εύλαβείας καί φόβου Θεού είσιόντων». Όσοι καί όσαι έκ των Ελλήνων καί Έλληνίδων έχουν μεταβή εις την Δυτικήν Ευρώπην, καί έχουν έκκλησιασθή εις ναούς μεγαλουπόλεων τής Παπικής «Εκκλησίας», ώς των Παρισίων, Ρώμης, Μαδρίτης, Βρυξελλών καί εϊτινος άλλης μεγαλουπόλεως, έκπληκτοι παρετήρησαν, ότι ούδεμία γυναίκα άκόσμως ένδεδυμένη παρίστατο εις τον να όν, άλλ’ όλαι παρίσταντο σεμνώς ένδεδυμέναι, καί όχι μόνον αί γυ ναίκες, άλλά καί οί άνδρες. Έάν δέ κάποια, άπετόλμα νά είσέλθη άπρεπώς ένδεδυμένη, ό επί τής ευ ταξίας αρμόδιος την έπλησίαζε καί τής ύπεδείκνυε τό απρεπές τής άμφΐέσεώς της, καί την ύπεχρέωνε νά έξέλθη. Ταϋτα, παρακαλώ, έν τώ περιφήμω καθεδρικώ ναώ τών Παρισίων ΝΟΤΡ-ΝΤΑΜ. Αλλά καί εις τό Βατικανόν, όπου ή έδρα τού αρ χηγού τής Παπικής «Εκκλησίας», ούδεμία γυναίκα, έστω καί έάν είνε Βασίλισσα, δύναται νά έμφανισθή ένώπιον τού Πάπα, έάν δέν είνε σε μνώς ένδεδυμένη. Καί έάν ή Παπι κή «Εκκλησία», ή περί πολλά νεωτερίσασα εις δόγματα καί ήθικήν, τηρή άξιεπαίνως έν τώ σημείω τούτω την άποστολικήν παράδοσιν πε
ρί τής κοσμίας έμφανίσεως εις τούς ναούς άνδρών καί γυναικών, πώς η μείς, οί όποιοι καυχώμεθα διά την ’Ορθόδοξον πίστιν, πώς ημείς θά φανώμεν κατώτεροι τών έτεροδόξων τούτων; Πώς ημείς θά άφήσωμεν τούς ιερούς ναούς μας, τά κέν τρα τής πνευματικωτέρας λατρεί ας, νά παρουσιάζουν όψιν, ή όποία ουδόλως συμβιβάζεται μέ τήν ιερό τητα τού τόπου; Θά εϊμεθα άνάξια τέκνα τής ’Ορθοδοξίας, έάν άνεχθώμεν τοιαύτην έμφάνισιν. Διά ταύτα, προτρέπω πατρικώς δλας τάς γυναίκας νά προσέρχωνται εις τούς ιερούς ναούς μέ ένδυμασίαν κοσμίαν. Θέλω νά πιστεύω ότι καμμία γυναίκα δέν θά θυσιάση τον έκκλησιασμόν χάριν τής μόδας, άλλά θά θυσιάση τήν έκφυλον μό δαν χάριν τού εκκλησιασμού. ’Άς έχουν δλαι αί χριστιαναί γυ ναίκες ώς πρότυπον τήν σεμνότητα καί κοσμιότητα τής Ύπεραγέας Θε οτόκου εις όλας τάς εκδηλώσεις, ό χι μόνον έντός τού ναού, άλλά καί έκτος τού ναού, διότι πάς τόπος κατά τινα τρόπον είνε ναός, κατά τό Ψαλμικόν, «έν παντί τόπω τής δεσποτείας αυτού ευλογεί ή ψοχή μου τον Κύριον». Κοσμίως ένδεδυ μένη ή γυναίκα έντός τού ναού, θά μάθη νά είνε κοσμία καί έκτος τού ναού, εις πάντα χώρον καί τόπον. Ή προτροπή αύτη διά τάς γυναί κας άφορα καί τούς άνδρας έκείνους, οί όποιοι μέ κοντομάνικα καί ένδυμασίας σπόρτ άποτολμούν νά είσέρχωνται εις τούς ναούς. Ή κοσμιότης είνε ύποχρέωσις όχι μόνον τών γυναικών, άλλά καί τών άνδρών.
(Από τό βφλίον τού μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου «Πρός χλψον καί λαόν», σελ. 165-169). 0 ΣΤΑΥΡΟΣ
83
U9
ΠΡΑΪ61Σ T(DN ΑΠΟΣΤΟΛΟ)Ν Keijxevo jxe [le-rcL^goun κ α ί σ χ ο λ ια σ μ ό τ ο ΰ ■freoirveucrrou β ιβ λ ίο υ
cLirc>
τον
θεολόγο
Ν. Zui-rttgoirouXo
(σέ σ υ νέχειες)
vJ Κείμενο, ΚΑ' 7-9 7 Ή μεΐς δέ τον πλοΰν διανύσαντες άπ ό Τύρου κατηντήσαμεν είς Πτολεμαΐδα, καί άσπασάμενοι τούς αδελφούς εμείναμεν ημέραν μίαν παρ' αύτοΐς. 8 Tfj δέ επαύριον εξελθόντες ηλθομεν εις Καισαρείαν, και είσελθόντες els τον οίκον Φιλίππου τοΰ εύαγγελιστοΰ, δντος εκ τών επτά, εμείναμεν παρ’ αύτω. 9 Τούτω δέ ησαν θυγατέρες παρθένοι τέσσαρες προφητεύουσαι.
Μετάφρασι 7 Έμεϊς δέ, άφοΟ τελειώσαμε τό θαλάσσιο ταξίδι, άπό τήν Τύρο φθάσαμε στήν Πτολεμαΐδα. Καί χαιρετίσαμε τούς άδελφούς και μείναμε κοντά τους μία ήμερα. 8 Τήν άλλη δέ ήμέρα άναχωρήσαμε και πήγαμε στήν Καισάρεια. Και έπισκεφθήκαμε τό σπίτι τού Φιλίππου τοϋ εύαγγελιστοϋ (περιοδεύοντος κήρυκος τοϋ ευαγγελίου), πού ήταν ένας άπό τούς έπτά (διακόνους τρα πεζών), καί μείναμε κοντά του. 9 Αύτός δέ είχε τέσσερες θυγατέρες παρθέ νες, πού προφήτευαν (μιλούσαν δηλαδή μέ έμπνευσι τοϋ 'Αγίου Πνεύματος). Σχολ ιασμος πρός τούς έθνικούς, κηρύττοντας πόλι τής Φοινίκης, ό Παϋλος μέ τή τό Εύαγγέλιο στόν Κορνήλιο καί συνοδεία του έμειναν μιά ήμέρα. Τό τούς περί αύτόν. Τήν Καισάρεια καί πνεύμα τοϋ άποστόλου δεν άνα- ό Παϋλος κατά τό παρελθόν ειχεν παυόταν, χωρίς νά ίδή τούς χριστια έπισκεφθή έπανειλημμένως (Πράξ. νούς τής Πτολεμαΐδος έστω καί μιά θ' 30, ιη' 22). Δεν γνωρίζουμε, άν ήμέρα. Άλλ' ήταν λίγη εύτυχία γιά ζοϋσε άκόμη στήν Καισάρεια ό Κορτούς χριστιανούς τής Πτολεμαΐδος, νήλιος. Ά ν ζοϋσε, άσφαλώς θά έ ότι άπήλαυσαν τό πρόσωπο τοϋ ά δειξε θερμή διάθεσι νά φιλοξενήση ποστόλου μιά ήμέρα; Και μιά ώρα τόν άπόστολο καί τή συνοδεία του και μιά στιγμή άν άκούαμε ή μόνο καί ν’ άκούση άπ’ τό στόμα του λό βλέπαμε τόν Παϋλο, θά ήταν μεγά γους ζωής, όπως άκουσε άλλοτε άπ’ τό στόμα Τοϋ Πέτρου. Οΐ πιστοί δεν λη εύτυχία. Στίχ. 8-9: Ό Παϋλος καί ή συνο χορταίνουν ν’ άκούουν τούς άγιους δεία του φθάνουν στήν Καισάρεια καί νά βλέπουν τά πρόσωπά τους. Στήν Καισάρεια ό Παϋλος καί ή τής Παλαιστίνης. Είνε ή πόλις, όπου άλλοτε ό Πέτρος έκανε άνοιγμα συνοδεία του έμειναν στο σπίτι τοϋ Στίχ. 7: Στήν Πτολεμαΐδα, άλλη
84
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
εύαγγελιστοϋ Φιλίππου. Ό Φίλιππος ήταν ένας άπ' τούς έπτά διακόνους, πού είχαν έκλεγή για νά διακονοϋν στά τραπέζια στην πρώτη χριστιανι κή κοινότητα τής Ιερουσαλήμ. Άλ λά δέν περιωρίσθηκε στή διακονία τής ύλικής τραπέζης. Έπεκτάθηκε στή διακονία τής πνευματικής τρα πέζης. Προσέφερε τον ούράνιο άρ το, μέ τόν όποιο τρέφονται ψυχές. Περιώδευε καί κήρυττε τό Εύαγγέλιο. Γ ι’ αύτό λεγόταν «ευαγγελι στής», περιοδεύων κήρυξ τού Εύαγγελίου. Σπουδαίος ό Φίλιππος ώς χαρισματοϋχος, καί μάλιστα μέ χάρισμα νά κηρύττη τό Ευαγγέλιο. Τά χαρί σματα τού λόγου έρχονται πρώτα (απόστολοι, προφήτες, διδάσκαλοι, εύαγγελιστές). Άλλ’ όπως ήταν σπουδαίος ό Φίλιππος, ήταν σπου δαία και ή οίκογένειά του. Είχε τέσσαρες θυγατέρες χαρισματοϋχες καί αύτές, μέ διπλό χάρισμα' χάρι σμα παρθενίας καί χάρισμα προφη τείας. Ό Λουκάς γράφει: «Τούτω (τψ Φιλίππω) ήσαν θυγατέρες παρ θένοι τέσσαρες προφητεύουσαι».
Ό τρόπος, μέ τόν όποιον ό Λουκάς όμιλε! γιά τις θυγατέρες του Φιλίπ που, προφανώς άποβλέπει στό νά έξάρη τά χαρίσματά τους, τήν παρ θενία καί τήν προφητεία. "Οπως ή προφητεία, τό νά όμιλή κανείς κατ’ έμπνευσι του Αγίου Πνεύματος, εινε χάρισμα Θεοϋ, έτσι καί ή παρθε νία. Ό τρόπος, μέ τόν όποιον όμιλε! ό Λουκάς έδώ, δεικνύει, ότι ή πρώτη Εκκλησία είχε σέ μεγάλη τιμή τήν παρθενία. ’Ίσως μάλιστα οί θυγατέ ρες τοϋ Φιλίππου έλαβαν τό χάρι σμα τής προφητείας, έπειδή είχαν
τό χάρισμα τής παρθενίας. Οί άγνο'ι πάντως άνθρωποι έλκύουν περισ σότερη χάρι. Καλός ό γάμος, άλλ’ άνώτερη ή παρθενία, τό νά κρατήση κανείς τό σώμα του άγνό σάν τό λουλούδι και ν’ άφιερωθή ψυχή καί σώματι στόν Κύριο. Ό Χριστός εν σάρκωσε τό παρθενικό ιδεώδες. Ή Μητέρα του, ό Πρόδρομός του καί οί Απόστολοί του Παύλος και Ιωάν νης ήταν παρθένοι. Και μυριάδες δι ά μέσου τών αιώνων ήταν παρθένοι. ’Εν τούτοις στήν έποχή μας, κατ’ έξοχήν πεζή, ήδονοθηρική, σαρκολατρική, πανσεξουαλική, ή παρθενία χλευάζεται καί πολεμεϊται. Ά ν άναρίθμητοι κυλίωνται στόν βόρβορο όλων τών αισχρών παθών, καμμιά σπουδαία αϊσθησις. ’Άν κανείς άποφασίση νά ζήση τήν παρθενική ζωή, άναστατώνεται ό κόσμος! Τούτο εΐνε αϊρεσις. "Οπως τό νά πολεμη κα νείς τόν γάμο εινε αϊρεσις (Λ' Τιμ. δ' 3), έτσι καί τό νά πολεμή κανείς τήν παρθενία είνε αϊρεσις, μεγαλύτερη αϊρεσις, διότι ή παρθενία είνε άνώτερη άπό τόν γάμο (Α' Κορ. ζ' 1,7, 8, 32, 33, 34). Γέμισε ή λεγομένη χρι στιανική κοινωνία άπό αιρετικούς παρθενομάχους. ’Εμείς, άδελφοί, νά τιμάμε τόν γάμο ώς εύλογημένο άπ’ τόν Κύριο και ώς μυστήριο τής ’Εκκλησίας, νά θαυμάζωμε δέ καί νά ζηλεύωμε τήν παρθενία ώς άνώτερο ιδεώδες. «Τήν ώραιότητα τής παρθενίας καί τό ύπέρλαμπρον τό τής άγνείας» δέν ψάλλει ή ’Εκκλησία μας; "Ο,τι λοιπόν έγκωμιάζει ή ’Εκκλησία ώς ά νώτερο, αύτό νά έγκωμιάζωμε καί έμεϊς, γιά νά εϊμεθα πραγματικώς ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί. 0 ΣΤΑΥΡΟΣ
85
Ο ΑΔΗΣ ΚΑΙ 01 ΨΥΧΕΣ Μέρος ΕΓ (τελευταίο) Τού Νικ. Ίω. Σωτηροπούλου
δέ στόν άδη ύπάρχει κα’ι δυσ Ο"τιάρεστη και εύχάριστη κατάστασι, τοϋτο φαίνεται άπό τήν παραβολή του άσπλάγχνου πλουσίου καί του πτωχού, άρρώστου καί ύπομονητικοϋ Λαζάρου. “Οταν πέθανε ό Λάζαρος, πήγε στο άνω μέρος τοϋ φδου, «ε |ς τόν κόλπον τοϋ ’Αβραάμ», ένφ ό πλούσιος πήγε στό κάτω μέρος τοϋ άδου. «Καί έν τφ ρδη έπάρας (ύψώσας) τούς οφθαλμούς αύτοϋ, ύπάρχων έν βασάνοις, όρά τόν ’Αβραάμ ά πό μακρόθεν καί Λάζαρον έν τοΤς κόλποις αύτοϋ. Καί αύτός φωνήσας είπε- Πάτερ Αβραάμ, έλέησόν με καί πέμψον Λάζαρον, ΐνα βάψρ τό άκρον τοϋ δακτύλου αύτοϋ ϋδατος καί καταψύξη την γλώσσάν μου, ότι όδυνώμαι έν τη φλογΐ ταύτη- Είπε δέ ’Αβρα άμ- Τέκνον, μνήσθητι ότι άπέλαβες σύ τά άγαθά σου έν T fj ζωή σου, καί Λάζαρος ομοίως τά κακά' νϋν δέ ώδε παρακαλεϊται (έχει άπόλαυσι), σύ δέ όδυνάσαι (έχεις οδύνη)» (Λουκ. ιστ'
22, 23-25). "Οπως δέ ή εύχάριστη κατάστασι στόν άδη λέγεται «κόλπος ’Αβραάμ», έτσι λέγεται καί «παράδει σος». Στόν καλοπροαίρετο καί μετανοήσαντα ληστή, πού σταυρώθηκε μαζί μέ τό Χριστό, ό Χριστός είπε: «’Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ έμοϋ έσπ έν τφ παραδείσω» (Λουκ. κγ' 43).
’Επίσης ή εύχάριστη κατάστασι στόν άδη λέγεται καί «βασιλεία τών ουρα νών». Ό Χριστός είπε σέ άκολούθους του Ιουδαίους: «Λέγω ύμϊν ότι πολλοί άπό άνατολών καί δυσμών ήξουσι καί άνακλιθήσονται μετά ’Α βραάμ καί ’Ισαάκ καί ’Ιακώβ έν τη βα
86
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
σιλεία τών ούρανών» (Ματθ. η' 11). Ό ’Αβραάμ στόν άδη, ό όποιος είνε κάτω, στά κατώτατα της γής ή κατα χθόνια, ό ’Αβραάμ καί στή βασιλεία, ή όποία είνε άνω, στούς ούρανούς. Κα τά τό βιβλίο τής Άποκαλύψεως, ό πως εϊδαμε, οί νεκροί είνε στόν άδη. Άλλά κατά τό αύτό βιβλίο οί 24 πρεσβύτεροι, έκπρόσωποι τοϋ άνθρωπίνου γένους, είνε στόν ούρανό (δ' 4), στόν ούρανό δέ είνε καί οί ψυχές τών μαρτύρων (στ' 9-11) καί ένα άναρίθμητο πλήθος άνθρώπων (ζ' 9-17). Παράδοξοι λόγοι, άλλά λόγοι τής Γραφής, θεόπνευστοι καί άληθινοί. Τό «κάτω» γιά τόν άδη καί τό «ά νω» γιά τόν ούρανό είνε συμβατικά καί σχετικά. Στήν πραγματικότητα δέν ύπάρχει άνω καί κάτω. Ό άδης κάτω καί ό ουρανός άνω σημαίνουν άπερινόητες μεταφυσικές πραγματι κότητες. ’Επειδή οί μεταφυσικές πραγματικότητες είνε άσύλληπτες, ή Γραφή περί αύτών, γιά νά διδάξη (ο ρισμένα πράγματα, όμιλε! μέ εικό νες, παραστάσεις, παραδείγματα καί έννοιες άπό τό φυσικό κόσμο. Γιά νά διδάξη τήν ταπείνωσι, τήν όποία ό νεκρός ύφίσταται λόγφ τών άμαρτιών του, λέγει, ότι κατεβαίνει στόν ά δη (Γεν. λζ' 35, Ψαλμ. ριγ' 25. Πρβλ. Ματθ. ια' 23). ’Επίσης δύναται νά λέ γεται, ότι, όταν πεθαίνη ό άνθρωπος, τό πνεύμα του άνεβαίνει στόν ούρα νό μέ τήν' έννοια, ότι περιέρχεται στήν άπόλυτη δικαιοδοσία τοϋ Θεού, ό όποιος, γιά νά δειχθή τό μεγαλείο του, παρίσταται ώς κατοικών στόν ούρανό. Στό βιβλίο τοϋ ’Εκκλησια-
στοϋ, γ' 21, τίθεται τό έρώτημα, «Τίς οιδε τό πνεύμα υιών τοϋ ανθρώπου, εί άναβαίνει αύτό άνω;». Και στο αύ
τό βιβλίο, ιβ' 7, δίδεται ή άπάντησι, ότι «τό πνεϋμα επιστρέφει πρός τόν Θεόν, ός έδωκεν αύτό». Τό πνεϋμα λοιπόν «άναβαίνει άνω». Δύναται δέ νά λεχθη και ότι ό άνθρωπος ώς πνεϋμα άνεβαίνει στόν ούρανό μέ τήν έννοια, ότι, όταν εύαρεστή στόν Κύριο, έκδημώντας άπό τό σώμα πη γαίνει καί μένει κοντά στόν Κύριο (ΕΓ Κορ. ε' 6-9. Βλέπε και Φιλιπ. α' 23). Κατά δέ τήν ερμηνεία, τήν όποία δί νουμε στο Κολ. α' 19-20, μέ τήν έκεΐ φράσι «τά έν τοΐς ούρανοίς» έννοοϋνται οί άποθανόντες άνθρωποι, ό λοι οί άποθανόντες, όπως μέ τήν άλ λη φράσι «τά έπΐ της γης» έννοοϋνται οί ζώντες (Βλέπε ήμέτερο έργο «Ερμηνεία δύσκολων χωρίων τής Γραφής», τόμ. Γ', σελ. 338-341). Μέ πολλές λοιπόν έννοιες δυνάμεθα νά λέμε, ότι πεθαίνοντας οί άν θρωποι πηγαίνουν στόν ούρανό, όχι όμως μέ τήν έννοια τής άναβάσεως στόν ούρανό τών εύσεβών κατόπιν τής ένδοξου άναστάσεώς των κατά τή Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι τότε, όπως έδείχθη, γιά όλες τίς ψυχές ι σχύει ό αδης, δυσάρεστη μερικώς κατάστασι γιά τίς άσεβείς ψυχές, καί εύχάριστη μερικώς κατάστασι γιά τίς εύσεβείς ψυχές. Ή πλήρης τιμωρία καί ή πλήρης άπόλαυσι θά είνε μετά τήν κοινή άνάστασι καί τήν τελική κρίσι. ’Αλλά γενναται τό έρώτημα: Άφοϋ «χωρίς αίματεκχυαίας ού γίνεται άφεσις» (Έβρ. θ' 22), οί εύσεβείς τής
Παλαιάς Διαθήκης, όπως ό ’Αβραάμ καί άλλοι, ένώ καί αύτοί βαρύνονταν μέ άμαρτίες, πώς στόν φδη βρίσκον ταν σέ εύχάριστη κατάστασι, προτοϋ
ό Χριστός χύση τό αίμα του γιά τήν άφεσι τών άμαρτιών; Ή άπάντησι στό έρώτημα είνε αύτή: Ή θυσία τοϋ Χρι στού ϊσχυσε καί προκαταβολικώς, προτοϋ τελεσθη. Δυνάμει δηλαδή τής θυσίας τοϋ Χριστοϋ συγχωροϋνταν οί άμαρτίες τών καλοπροαίρετων καί μετανοούντων έκ τών προτέρων, προτοϋ γίνη ή θυσία. ’Έτσι ό Χριστός, προτοϋ άκόμη σταυρωθή, είπε στόν παράλυτο τής Καπερναούμ: «Θάρσει, τέκνον, άφέωνταί σοι αί άμαρτίαι σου» (Ματθ. θ' 2). Καί γιά τήν πόρνη,
ή όποία πήγε στό σπίτι τοϋ Φαρισαί ου Σίμωνος συντετριμμένη καί άλει ψε τά πόδια του μέ μύρο, είπε στό Σί μωνα: «Άφέωνταί αί άμαρτίαι αύτής αί πολλαί». Καί στήν ιδία τήν άμαρτωλή γυναίκα είπε: «Άφέωνταί σου αί άμαρτίαι» (Λουκ. ζ' 47, 48). Καί στόν Δαβίδ, πολλούς αιώνες πρίν, όταν εί πε, «Ήμάρτηκα τώ Κυρίω», ό προφή της Νάθαν είπε: «Καί Κύριος παρεβίβασε τό άμάρτημά σου. Ού μη άποθάνης» (Β' Βασ. ιβ' 13).
Πλάνη, λοιπόν, νά νομίζουν πολ λοί, ότι πρό τής σταυρικής θυσίας καί τής άναστάσεώς τοϋ Χριστοϋ κολά ζονταν στόν ςίδη καί οί εύσεβείς. Πλάνη επίσης, ότι μετά τή σταύρωσι καί τήν άνάστασι τοϋ Χριστοϋ οί ψυ χές τών εύσεβών τής Παλαιός Διαθή κης δέν έμειναν στόν άδη καί οί ψυ χές τών εύσεβών τής Καινής Διαθή κης δέν πηγαίνουν στόν άδη. Πρό τής ήμέρας τής Δευτέρας Παρουσί ας καί οί εύσεβείς ύφίστανται τήν ταπείνωσι τής καθόδου στόν αδη, ένφ τήν ήμέρα έκείνη θά ύψωθοϋν μέχρι τρίτου ούρανοϋ, όπως ό ούρανοβάμων Παϋλος, καί θά μένουν έκεί μονίμως, μαζί μέ τόν Κύριό τους καί Θεό τους, καί θ’ άπολαμβάνουν τή δόξα του στους άπεράντους αιώνες. 0 ΣΤΑΥΡΟΣ
87
ΠΟΛΥΩΝΥΜΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ Τοϋ Νικ. Ίω. Σωτηροπούλου οία άλήθεια είνε πολυώ νυμη; Ή έξ άποκαλύψεως άλήθεια. Ή άλήθεια, τήν όποί α άποκάλυψε εκείνος, ό όποι ος ήλθε άπό τήν ύψίστη σφαί ρα τού ούρανοϋ, όπου «ούδεϊς άναβέβηκεν», οϋτε άν θρωπος ούτε άγγελος, γιά νά γνωρίση καί νά μάς
Π
φανερώση «τά έττουράνια» (Ίωάν. Υ 12, 13). «Τά έπουράνια» κατέ βηκε στή γή καί μάς φανέρωσε «ό έπουράνιος» (Α' Κορ. ιε' 48, 49), ό "Υψιστος. Τήν ύ ψίστη άλήθεια μάς φανέρωσε ε κείνος, ό οποίος είνε καί ονομάζε ται «ό ’Αμήν» (Άποκ. γ' 14), «ή ’Αλήθεια» (Ίωάν. ιδ' 6), καί ό ταν κήρυττε καί διακήρυττε τήν άλήθεια ώς διδάσκαλος μέ άπόλυτη καί μοναδική έν νοια, ώς ύψίστη αύθεντία, έ λεγε, μόνον αύτός, «άμην άμήν λέγω ύμΐν» ( Ίωάν. α' 52, ε' 19 κ.ά.). Καί γιατί ή έξ άποκαλύψεως
88
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
άλήθεια είνε πολυώνυμη; Διό τι είνε πολυσήμαντη. Οί πολ λές ονομασίες της έκφράζουν τις πολλές σημασίες της. ’Α ναφέρουμε τις ονομασίες μέ τις σημασίες. Πρώτον, ό,τι άποκάλυψε ό Χριστός, ό ένανθρωπήσας Θεός, ονομάζεται «άλήθεια» έν άντιθέσει πρός τό ψεϋδος καί τήν πλάνη, καί διότι σημαίνει τήν πραγματικότητα. Πολλές δέ φορές ή άποκάλυψι τοϋ Χριστού ονομά ζεται «ή άλήθεια», μέ άρθρο καί άνευ προσδιορι σμού, διότι είνε ή κατ’ έξοχήν, ή ύψίστη καί μέ άπόλυτη έννοια άλήθεια. Ε νώπιον τοϋ Πιλάτου ό Ίησοϋς διακήρυξε: «Έγώ εις τούτο γεγέννημαι καί εις τοϋτο έλήλυθα εις τόν κόσμον, ϊνα μαρ τυρήσω τη όληθεία» (Ίωάν. ιη' 37). 'Η άλήθεια τοϋ Χριστού ο νομάζεται «εύαγγέλιον», διό
τι εινε ή καλή άγγελία, τό πιό σημαντικό και εύχάριστο νέο, δτι ό άμαρτωλός και ύπόδικος ενώπιον τοϋ Θεοϋ άνθρωπος σώζεται και κληρονομεί βασι λεία ούρανών, γιά νά χαίρη καί νά δοξάζεται στήν άπέραντη αιωνιότητα. «Τό εύαγγέλιον τής σωτηρίας» λέγει ό Παύλος (Έφ. α' 13). «Τό εύαγγέλιον τής βασιλείας» λέγει ό Ματθαίος και ό Χριστός (Ματθ. δ' 23, θ' 35, κδ' 14). Ή άλήθεια τοϋ Χριστοϋ ο νομάζεται «εντολή» μέ τήν έννοια «διδασκαλία». Ό Παϋ λος παραγγέλλει στόν επί σκοπο Τιμόθεο «τηρήσαι τήν εντολήν άσπιλον, άνεπίληπτον» (Α' Τιμ. στ' 14), νά κρατήσπ δηλαδή τή διδασκαλία τοϋ Χριστοϋ άκηλίδωτη, άψο γη. Ό Πέτρος γι’ αύτούς, πού γνώρισαν τήν άλήθεια και τήν έγκατέλειψαν κα'ι επανήλθαν στήν κοσμική ζωή, γράφει: «Κρείσσον ήν αύτοίς μή έττεγνωκέναι τήν όδόν τής δικαιο σύνης ή έπιγνοϋσιν έπιστρέψαι έκ τής παραδοθείσης αύτοϊς άγίας εντολής» (Β' Πέτρ. 6' 21). Ήταν δηλαδή καλλίτε ρα γι’ αύτούς νά μήν είχαν γνωρίσει τήν όδόν τής εύσεβείας παρά, άφοϋ τή γνώρι σαν, νά έγκαταλείψουν τήν ά
για διδασκαλία, πού παραδό θηκε σ’ αύτούς. Καί ό ’Ιωάν νης γράφει: «Αδελφοί, ούκ εντολήν καινήν γράφω ύμϊν, άλλ’ εντολήν παλαιάν, ήν εϊχετε άπ’ άρχής. Ή εντολή ή παλαιό έστιν ό λόγος, όν ήκούσατε άπ’ άρχής. Πάλιν εν τολήν καινήν γράφω ύμϊν» (Α' Ίωάν. 6' 7-8). Μεταφράζουμε: ’Αδελφοί, δέν σάς γράφω και νούργια διδασκαλία, άλλά δι δασκαλία παλαιά, πού είχατε άπό τήν άρχή. Ή διδασκαλία ή παλαιά εινε τό κήρυγμα, πού άκούσατε άπό τήν άρχή. Έ ν τούτοις ή διδασκαλία, πού σάς γράφω, εινε καινούργια. Ό άπόστολος θέλει νά είπή: Ή χριστιανική διδασκαλία πα ραμένει πάντοτε καινούργια, σύγχρονη καί εφαρμόσιμη. Ή άλήθεια τοϋ Χριστοϋ ο νομάζεται άπό τόν Παϋλο «ύγιαίνουσα διδασκαλία» (Α' Τιμ. α' 10, Β' Τιμ. δ' 3, Τίτ. α' 9, 6' 1). Στό Β' Τιμ. δ' 3 ό άπό στολος προφητεύει: «Έσται καιρός ότε τής ύγιαινούσης διδασκαλίας ούκ άνέξονται». Εινε ό καιρός τής άποστασίας. Καί στό Τίτ. 6' 1 παραγγέλλει: «Σύ δέ λάλει ά πρέπει τή ύγιαινούση διδασκαλία». Ή χριστιανική άλήθεια φέ ρει έπίσης τήν ονομασία «ή
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
89
καλή διδασκαλία» (Α' Τιμ. δ' 6). «Έ¥τρεφόμενος τοϊς λόγοις τής πίστεως και τής κα λής διδασκαλίας» γράφει ό άπόστολος στόν έπίσκοπο. Άνατρεφόμενος μέ τούς λό γους τής πίστεως και τής καλής διδασκαλίας. 01 λόγοι τής πίστεως συνιστοϋν τήν καλή, τήν ιδανική διδασκαλία. Καμμία άνθρωπίνη διδασκαλία δέν φθάνει τή χριστιανική δι δασκαλία. Καί καμμία άνατροφή δέν φθάνει τήν άνατροφή μέ τούς λόγους τής χριστιανι κής διδασκαλίας. Ή άλήθεια τοϋ Χριστοϋ ο νομάζεται «ή πίστις», διότι εί νε άντικείμενον πίστεως, πρέπει νά πιστεύεται, και πι στεύεται άπό τούς άκολούθους τοϋ Χριστοϋ. Λέγοντας ό Παϋλος «προ τοϋ έλθεϊν τήν ττίστιν» και «έλθούσης τής πίστεως» (Γαλ. γ' 23, 25), έννοεί τή διδασκαλία τής Και νής Διαθήκης- τή νέα Θρη σκεία, τή χριστιανική- τόν Χριστιανισμό. Αύτό έννοεί πολλές φορές ό Παϋλος. Αύ τό έννοεί ό άδελφόθεος Ιά κωβος, όταν λέγπ, «Μη έν προσωποληψίαις έχετε τήν πίστιν τοϋ Κυρίου ήμών Ι η σού Χριστού τής δόξης» (Ίακ. 6' 1). Αύτό έννοεί και ό άδελ" φόθεος Ιούδας, όταν λέγη,
Ι
90
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
«Έπαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείσπ τοϊς άγίοις πίστει» καί «τή άγιωτάτη ύμών πίστει έποικοδομούντες εαυτούς» (Ίούδ. 3 καί 20). Αύτό έννοεί καί ό Χριστός, όταν στόν άγγελο-έπίσκοπο τής έκκλησίας τής Περγάμου λέγει, «ούκ ήρνήσω τήν πίστιν μου» (Άποκ. β' 13), τουτέστι, δέν άρνήθηκες τή χριστιανική πίστι. Υ πάρχει πίστις μέ τήν έννοια τοϋ πιστεύειν, και πίστις μέ τήν έννοια τοϋ πιστευομένου, τής χριστιανικής διδασκαλί ας, τής χριστιανικής Θρησκεί ας. Εις τήν φράσιν τοϋ Παύ λου, «δικαιοσύνη Θεού έν αύτψ άποκαλύπτεται έκ πίστεως εις πίστιν» ('Ρωμ. γ' 17), ή λέξις «πίστις» χρησιμοποιείται καί μέ τίς δύο έννοιες, δηλα δή καί μέ τήν έννοια τοϋ πι στέ ύειν καί μέ τήν έννοια τοϋ πιστευομένου. Ή φράσις ση μαίνει, ότι στό εύαγγέλιο φα νερώνεται, ότι ό Θεός δικαιώ νει τόν άνθρωπο άπό πίστι στήν πίστι, μέ τό νά πιστεύη ό άνθρωπος στή χριστιανική πίστι, στό Χριστιανισμό. Ή χριστιανική άλήθεια ή, άλλως, ή χριστιανική πίστις ο νομάζεται καί «ομολογία» (Έβρ. γ' 1, δ' 14) καί «καλή ο μολογία» (Α' Τιμ. στ' 13), διότι πρέπει νά όμολογήται. «Καρ-
δία πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δέ όμολογεϊται εις σωτηρίαν», γράφει ό Παύ λος ('Ρωμ. l' 10). Μέ τήν καρ διά βιώνεται πίστις γιά δικαίωοι, καί μέ τό στόμα γίνεται ομολογία γιά σωτηρία. Δέν άρκεΐ νά πιστεύη κανείς, πρέ πει καϊ νά όμολογή. Ή χριστιανική άλήθεια ή πίστις ονομάζεται καί «παρακα ταθήκη», διότι είνε πολύτιμος θησαυρός. Φωνάζει ό άπόστολος πρός τόν επίσκοπο: «ΤΩ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, έκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί αν τιθέσεις τής ψευδωνύμου γνώσεως, ήν τινες έπαγγελλόμενο; περί τήν πίστιν ήοτόχησαν» (Α' Τιμ. στ' 20-21). ΤΩ Τιμόθεε! Τόν πολύτιμο θη σαυρό τής άληθείας, πού σοϋ έμπιστεύθηκε ό Κύριος, φύ λαξε, άποφεύγοντας τις βλά σφημες φλυαρίες καί άντιλογίες (ή, άντιφάσεις) τής «γνώ σεως», ή όποία ψευδώς ονο μάζεται έτσι. Μερικοί μέ τήν άξίωσι, ότι κατέχουν αύτή τή «γνώσι», άστόχησαν ώς πρός τήν πίστι (έξέπεσαν άπό τή χριστιανική πίστι). Επειδή αιρετικοί νόθευσαν τή χριστιανική άλήθεια, διέ στρεψαν τή χριστιανική πίστι, ή Εκκλησία, ή όποία εινε
«στύλος καί έδραίωμα τής ά ληθείας» (Α' Τιμ. γ' 15), πρός διάκρισι άπό τις αιρέσεις ώνόμασε τήν πίστι της ’Ορθο δοξία, όρθή πίστι. Καί προ ή μερων ή Εκκλησία μέ πολλή επισημότητα έώρτασε και πα νηγύρισε τήν ’Ορθοδοξία καί τόν θρίαμβό της κατά τών αι ρέσεων άναφωνώντας: «Οί προφήται ώς εϊδον, οί ’Από στολοι ώς έδίδαξαν, ή Εκκλη σία ώς παρέλαβεν, οί Διδά σκαλοι ώς έδογμάτισαν, ή Οι κουμένη ώς συμπεφώνηκεν, ή χάρις ώς έλαμψεν, ή άλήθεια ώς άποδέδεικται, τό ψεύδος ώς άπελήλαται, ή σοφία ώς έπαρρησιάσατο, ό Χριστός ώς έβράβευσεν, οΰτω φρονοϋμεν, οΰτω λαλοϋμεν, οΰτω κηρύσσομεν Χρίστον τόν άληθινόν Θεόν ήμών, καί τούς αύ τοϋ 'Αγίους... Αϋτη ή πίστις τών Αποστόλων, αϋτη ή πίστις τών Πατέρων, αϋτη ή πίστις τών ’Ορθοδόξων, αϋτη ή πίστις τήν Οικουμένην έστήριξεν». Μέ πολλές καί πολύ σημαν τικές ονομασίες καί παραθέ σεις άπό τήν Καινή Διαθήκη δείξαμε τί έφερε άπό τόν ού ρανό στή γη ώς θεία άποκάλυψι ό Κύριος καί Θεός καί Σωτήρ ’Ιησούς Χριστός. Καί πράξαμε τοϋτο, γιά νά φανή
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
91
(? ~
“ πόσο άπέχουν άπό τήν ’Ορ θοδοξία οί τελέσαντες τήν ε ορτή της 'Ιεράρχες κα'ι Πρω θιεράρχες, καθώς και θεολό γοι καί άλλοι λεγόμενοι ’Ορ θόδοξοι χριστιανοί, οί όποιοι φρονούν καί ενεργούν τά τής χειρότερης κακοδοξίας, τής παναιρέσεως καί πανθρησκείας τοϋ ΟίκουμενισμοΟ. Ό Χριστός, όπως άλλοτε κατά τών κακών ταγών καί οδηγών τοϋ ’Ισραήλ, έτσι καί σήμερα έξαπολύει μύδρους κατά τών «ήμετέρων» οίκουμενιστών: «Ούαί ύμϊν, γραμματείς καί Φαρισαίοι ύποκριταί, διότι έμφανίζεσθε ώς ’Ορθόδοξοι καί εισθε κακόδοξοι. Ούαί ύμϊν, γραμματείς καί Φαρισαίοι ύ-
ΩΦΕΛΙΜΑ ΒΙΒΛΙΑ ΊΩ Ν
ποκριταί, διότι όμιλειτε περί άγάπης καί σπεύδετε καί τι μάτε τούς κακοδόξους καί δι ώκετε τούς ’Ορθοδόξους. Ού αί ύμϊν, γραμματείς καί Φαρι σαίοι ύποκριταί, διότι μέ τά αιρετικά φρονήματά σας καί διαβήματά σας έγίνατε άρνηταί τής άγιωτάτης πίστεώς μου. ’Όφεις, γεννήματα έχιδνών, πώς φύγητε άπό τής κρίσεως τής γεέννης;». Κύριε καί Θεέ, κάνε έπέμβασι στήν Εκκλησία σου, τήν όποία άπέκτησες μέ τό ’ίδιο σου τό αίμα, καί άπομάκρυνε τούς κακούς άπό τίς εξουσίες καί στήριξε τούς πιστούς γιά τή δόξα τοϋ ονόματος σου. ’Αμήν.
J
ΐΚ άΟ Χ ΐΩ Ν «0 ίΤΑΥΡΟΣ»
• Μητρ. πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου, Ελεύθερα καί ζώσα Εκκλησία, σελ. 212............ 10 εύρώ • Μητρ. πρ. Φλωρίνης Αύγουστίνου, 'Ορθόδοξος ναός, σελ. 254......................................5 » • Μητρ. πρ. Φλωρίνης Αύγουστίνου, Ό έλεγχος, σελ. 318..................................................8 » • Μητρ. πρ. Φλωρίνης Αύγουστίνου, «Κυριακή», νέα έκδοσι, σελ. 413..........................10 » • Νικολάου Ί. Σωτηροπούλου, θεολόγου, «Ό "Ανθρωπος», σελ. 181 .............................. 7 » • Νικολάου Ί. Σωτηροπούλου, θεολόγου, «Θά ζήση ή Ελλάς», σελ. 56...........................3 » • Πνευματικό συμπόσιο, «Τό Θεανδρικό Πρόσωπο», σελ. 206........................................... 6 » • Πνευματικό συμπόσιο, Τό έργο τοϋ Χριστοϋ συνεχίζεται σελ. 413............................... 7 » • Πνευματικό συμπόσιο, Ή ευπρέπεια τοϋ οϊκου τοϋ Θεοϋ, σελ.240...............................8 » • Πνευματικό συμπόσιο, Μετάνοια, σελ. 223..................................................................... ...... 7..» • Άρχιμ. Χριστοφόρου Καλύβα, Ανορθώσατε τήν Εκκλησίαν, σελ. 153......................... 5 » • Άρχιμ. Χριστοφόρου Καλύβα, «ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ», σελ. 125.................................................... 4 » • Άρχιμ. Νήφωνος Άστυφίδου,«Μ ΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΗΓΉΣΙΣ»,σελ. 64.................. 3 »
92
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
Ανάστασι
Μέ τήν πίστι στόν Χριστό και
"σοι πιστεύουμε πραγματικώς
τήν δύναμι τοϋ Χριστοϋ γίνονται
στόν Χριστιανισμό, έωρτάσαμε τήν Άνάστασι τού Αρχηγού τής Πίστεώς μας, τοΰ Κυρίου κα'ι Θεού καί Σωτήρος Ιησ ού Χρι
καί στούς χαλεπούς καιρούς μας
0
στού. Ή Άνάστασι τοϋ Χριστού, αύτοανάστασι και ένδοξη άνάστασι, μετά τήν όποία δέν ύπάρχει έπιστροφή στόν θάνατο, καί διά τής όποίας έχει έξασφαλισθή ένδοξη άνάστασι όλων τών ευσε βών κατά τήν μεγάλη καί επιφανή ήμερα τής Δευτέρας Παρουσίας, εινε τό μεγαλύτερο και ενδοξό τερο γεγονός καί θαύμα στόν χώ ρο τής Χριστιανικής Πίστεως. Μετά τήν Άνάστασι του ό Ι η σούς έμεινε στή γή έπί σαράντα ήμέρες «και παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά τό παθεϊν αυτόν έν πολλοϊς τεκμηρίοις» (Πράξ. α' 3), καί άπέδειξε δηλαδή τόν έαυτό του ζωντανό, άναστημένο, μετά τόν θάνατό του μέ πολλά τεκμή ρια, μέ πολλές άποδείξεις. Ή πίστι στήν άνάστασι τοϋ Ίησοϋ δέν εινε τυφλή, στηρίζεται σέ πολλά τεκμήρια, σέ πολλές άποδείξεις. Τεκμήρια δέ, όχι μόνο «τφ καιρώ .έκείνιμ», άλλά καί διά μέσου όλων τών χριστιανικών αιώνων, και σή μερον.
θαύματα, καί δημιουργοϋνται άγι οι, μάρτυρες καί θαυματουργοί, τών όποιων καί τά όστά εύωδιάζουν καί θαυματουργούν. Ίσασιν οί μεμυημένοι. Γνωρίζουν οί έχοντες πνευματικά ενδιαφέροντα καί έρευνώντες τά τεκμήρια τής Πίστεως, πράγματα ύπερθαύμαστα καί πρόσωπα ύπερθαύμαστα. Ό σύρων τις γραμμές αύτές πι στεύει στόν Χριστό μετά λόγου γνώσεως. Καί θεολόγους καί άλ λους, οί όποιοι άπορρίπτουν τήν Απολογητική, ή όποία διαπρα γματεύεται τά τεκμήρια τής Πί στεως, θεωρεί, τό όλιγώτερο, έπιπολαίους. Ά νά ληψ ι
Α
’φοΰ παρήλθαν σαράντα ήμέ ρες μετά τήν Άνάστασι του, ό
Ίησοϋς άνελήφθη στόν ούρανό. Ποιον ούρανό; Τόν φυσικό ούρα νό; Δισεκατομμύρια έτη φωτός εινε τό ϋψος τοϋ φυσικού ούρανοϋ. Ά λλ’ ύπάρχει ούρανός ύψηλότερος τοϋ φυσικού ούρανοϋ. Εινε ό ούρανός τοϋ ούρανοϋ, ό ύ περφυσικός ούρανός, ή ύψίστη σφαίρα, ή σφαίρα τής Θεότητος. 0 ΣΤΑΥΡΟΣ
93
Σ’ αύτό τόν ούρανό, τήν ύψίστη σφαίρα, «ούδεις άναβέβηκεν» (Ί ωάν. γ' 13), ούτε άνθρωπος οϋτε άγγελος. Σ’ αύτό τόν ούρανό ή ταν ό Υίός τοϋ Θεοϋ ώς Ύψιστός, καί άπ’ αύτό τόν ούρανό κατέβη
στημόπλοια, ένώ ό Ίησοϋς ύψώθηκε μέ τήν ίδική του δύναμι. Καί άκόμη, αύτοί ύψώνονται ολίγον, ένψ ό Ίησοϋς ύψώθη άσυγκρίτως περισσότερο. ’Ασεβής άστροναύτης είχε πει, ότι κατά τήν πτήσι
άπό συγκατάβασι πρός τόν άν θρωπο, γενόμενος και αύτός άν θρωπος. Και μετά τήν περαίωσι τοϋ έργου του στήν γη, άνελήφθη καί επανήλθε σ’ αύτό τόν ού ρανό καί έκάθισεν έκ δεξιών τοϋ
του στό Διάστημα δέν είδε τόν Θεό. Προσφυώς δέ έλέχθη γιά τόν άθεο αύτό άστροναύτη, ότι δέν είδε τόν Θεό, διότι πέταξε πολύ χαμηλά, ένώ ό Θεός είνε πολύ ύψηλά!... Ή Άνάληψι τοϋ Χριστού εινε
Θεοϋ καί Πατρός. "Οπως δέ ό Ίησοϋς άνεστήθη αύτεξουσίως, αύτοδυνάμως, έτσι και άνελήφθη αύτεξουσίως, αύ τοδυνάμως. 01 άστροναϋτες άς μή ύπεραίρωνται καί άς μή καυχώνται γιά τήν άνάβασί τους στό Διάστημα. Διότι τής ΐδικής τους ύψώσεως στό Διάστημα προηγήθη ή ϋψωσι τοϋ Χριστού πρό δύο χιλιάδων ετών. Επίσης αύτοί ύψώνονται μέ τήν ώθησι τής επι στήμης, μέ πυραύλους καί δια
πολύ ένδοξο γεγονός καί θαϋμα, καί άποδεικνύει τήν ύψίστη προέλευσι τοϋ Χριστού. Ό Χριστός κή ρυττε στούς ’Ιουδαίους, ότι κατέ βη άπό τόν ούρανό. Αύτός δέ ό λόγος σκανδάλιζε τούς Ιουδαί ους. Δέν μπορούσαν νά παραδε χθούν, ότι ό ταπεινός Ναζωραίος κατέβη άπό τόν ούρανό. Καί τότε ό Χριστός είπε: «Τούτο ύμάς σκανδαλίζει; Έ ά ν ούν θεωρήτε τόν Υίόν τοϋ άνθρώπου άναβαί-
Α Ν Α Ζ Ω Π Υ Ρ Ω Σ / Σ Μ έ τή ν ϊδρ υσ ι τής ’Ε κκλησ ία ς του ό Κύριος ά να ψ ε πάνω στή γή μ ια φωτιά, πού δ έν Θά σβήση ποτέ. € ν τούτοις ή φ λ ό γα σ τις κ α ρ δ ιές κλή ρ ο υ κ α ί λ α ο ύ πολλές φορές μ ειώ νετα ι τρ ο μ α κ τικ ά . Μ έν ει δμως π άντα ή σπίθα. Τί χ ρ ε ιά ζ ε τα ι; Ν ά ΒρεΘή ή κρυμμένη σπίθα κ α ί ή φω τιά νά ξαναφουντώ ση. Α ύ τό λ έ γ ε τα ι άναζωπΰρωσις. Κ α ί αύτό ή τα ν τό Θέμα ένός ε ιδ ικ ο ύ ιερ α τικ ο ύ σ υνεδρίου τής ί. μητροπόλεω ς Φλωρίνης. Σ τό ν τόμο « Ά να ζω π ύ ρ ω σ ις» έχ ει σ υγκεντρω Θ ή ό λ ο τό σ χ ετικ ό ύλικό. Ά π ο τε λ ε ΐτα ι άπό 2 4 7 σελίδες. Τιμάται ό εύρώ. Γιά π αραγγελίες άπευΘύνεσΘε εις: Β ιβλιοπ ω λεϊον « Ό Σταυρός», Ζ. Π η γής 4 4, 10681 Ά Θ ήνα, τηλ. 2 1 0 / 3 8 0 5 5 3 9
94
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
νοντα όπου ήν τό πρότερον;» (Ίωάν. στ' 61-62). Μέ αύτό τόν λόγο είνε σάν νά έλεγε ό Χριστός. Δέν πιστεύετε, ότι κατέβηκα άπό τόν ούρανό, διότι, όταν κατέβαινα, δέν μέ είδατε. Ά λ λ όταν θά μέ iδήτε, τήν ήμέρα τής Άναλήψεως, ν’ άνεβαίνω όπου ήμουν πρωτύ τερα, τότε θά πιστεύσετε, ότι κα τέβηκα άπό τόν ούρανό, ότι είμαι τό αιώνιο πνεύμα, ή Θεότης; Μέ τήν Άνάληψί του ό Κύριος Ίησοϋς Χριστός έγινε πρόδρομός μας, άνοιξε δρόμο γιά μάς πρός τόν ύπερκόσμιο κόσμο. "Ολοι οί εύσεβείς κατά τήν ήμέρα τής Δευτέρας Παρουσίας θά έχουν ένδοξη άνάληψι. 'Αγία άρπαγή θά γίνη τότε. 'Αρπαγή πρός τά άνω. «Άρπαγησόμεθα έν νεφέλαις εις άπάντησιν τοϋ Κυρίου εις αέρα, καί οϋτω πάντοτε σύν Κυρίω έσό-
μοούσιο τοϋ Υίοϋ μέ τόν Πατέρα. Θεός άληθινός έκ Θεοϋ άληθινοϋ γεννώμενος ό Υιός, Θεός άληθινός έκ Θεοϋ άληθινοϋ έκπορευόμενο τό Πνεϋμα τό 'Άγιον. ΤΩδε τό μυστήριον τών μυστηρίων, ή Άγια Τριάς. Ό ένας Θεός όχι ένα πρόσωπο, άλλά τρία πρόσωπα! 'Έννοια άδιανόητη, άλήθεια έξ άποκαλύψεως. Κατά πόσον εινε θεολόγος ή άπλώς χριστιανός ό άρχιοικουμενιστής Πατριάρχης Κωνσταντινου πόλεως Βαρθολομαίος, ό όποιος κηρύττει, ότι σέ όλες τίς Θρη σκείες ό αύτός Θεός ύπάρχει, καί όλοι οί λαοί τόν αύτό Θεό λα τρεύουν μέ διαφορετικό τρόπο; Αϊρεσι, «Παναγιώτατε», μεγίστη αϊρεσι! Διότι μόνο στόν Χριστιανι σμό ύπάρχει καί λατρεύεται ό Τριαδικός καί μόνος άληθινός
μεθα» (Α' Θεσ. δ' 17).
«Ο ΣΤΑ ΥΡΟ Σ» Μηνιαίο 'Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό
Π εντηκοστή
*
Χριστός είχε πει, ότι θά έ
Ο
φευγε άπό τόν κόσμο, θά πή
*
*
Ιδρυτής: Επίσκοπος πρ. Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ’Ιδιοκτήτης: Όρθόδ. Ίεραποστ. Αδελφότης «Ό Σταυρός» Ζωοδόχου Πηγής 44 · 106 81 'Αθήνα, τηλ. 210 / 3805539 & 210 / 3826100
γαινε στόν Πατέρα καί θά έστελ
νε τόν Παράκλητο (Βοηθό), τό Πνεύμα τό Άγιο, τό όποιον «εκ πορεύεται» άπό τόν Πατέρα (Ίωάν. ιε' 26). Αύτό τό «εκπορεύε ται» δεικνύει, ότι τό Ά γιο Πνεύμα εινε τής αύτής φύσεως καί τής
Εκδότης: Παναγιώτης Ί. Πετρόπουλος Αιόλου 35 · 153 51 Κάντζα Δ ιευ θυ ν τή ς Συντάξεω ς: Νικόλαος Ί. Σωτηρόπουλος - τηλ. 210 / 6659056 Προϊστάμενος Τυπογραφείου Ά θαν. Κοκονός, Αιόλου 35 · 153 51 Κάντζα
αύτής ούσίας μέ τόν Πατέρα, ό
Σ υ ν δ ρ ο μ ή (έ τ η σ ία ) Ε σ ω τ ε ρ ικ ο ύ : 15 € Κύπρου 20 € . 'Ε ξ ω τ ε ρ ικ ο ύ : 30 € .
πως προκειμένου περί τοϋ Χρι
Επιταγές, έγγραφες, έπιστολές κ.λπ. στη διεύθυνσι: Π ε ρ ιο δ ικ ό « Ό Σ τ α υ ρ ό ς » Τ.Θ . 3415 (Κ .Τ .Α .) . 102 10 Α θή να .
στού τό «γεννάται» άπό τόν Πα τέρα δεικνύει τό όμοφυές καί ό-
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
95
Θεός. Γίνατε τελείως άνυπόφορος, κ. Βαρθολομαίε! Σύνελθετε, άλλάξετε μυαλά, γιά νά μή κοσμήσετε μέ τά διάσημά σας τήν Κόλασι. Δέκα ήμέρες μετά τήν Άνάληψί του ό Χριστός, τήν ήμέρα τής Πεντηκοστής, έξεπλήρωσε τήν ύπόσχεσί του, έστειλε στούς πιστούς τόν Παράκλητο, τό Πνεϋ μα τό "Αγιο. Άλλωστε γι’ αύτό θυσιάσθηκε ό Χριστός, γιά νά έλθη Πνεϋμα Άγιο. Τό Ά γιο Πνεϋμα έμψύχωσε τήν Εκκλησία καί τήν άνέδειξε «σ τϋλον καί έδραίωμα τής άληθείας» (Α' Τιμ. γ 15). Μετέβαλε τούς Αποστόλους κατά τρόπο ύπερθαύμαστο. Οί δειλοί έγιναν άτρόμητοι, λέοντες πϋρ πνέοντες. Οί άγράμματοι έγιναν σοφώτεροι όλων τών σοφών. Άπόδειξι τό χρυσό βιβλίο τους, τό Εύαγγέλιο. Επίσης ώμίλησαν όλες τίς γλώσσες καί τίς διαλέκτους τοϋ κόσμου. Πώς άλλωστε θά κήρυτταν σέ όλους τούς λαούς; Τά άγενή καί τά μωρά καί τά έξουθενημένα καί «τά μή όντα» (Α' Κορ. α' 28) έγιναν οί μεγαλύτεροι πνευματικοί κατακτητές τοϋ κόσμου. Τό Ά γιο Πνεϋμα μέ τήν παντοδυναμία του άνέδειξεν έκατομμύρια άγιους, μάρτυρες καί μεγαλομάρτυ ρες. Επίσης άνέδειξεν άναριθμήτους χαρισματούχους καί θαυματουργούς. Καί κάνει θαύματα άπ’ εύθείας καί διά μέσου πιστών άνθρώπων ών ούκ έστιν άριθμός. Οί έρευνώντες τά τεκμήρια τής Πίστεως πείθονται περί αύτοϋ. Τό Ά γιο Πνεϋμα μέ τήν έλευσί του καί τό έργο του στόν κόσμο δικαιώνει καί δοξάζει τόν ταπεινό Ναζωραίο, άποδεικνύοντας τήν μεσσιακή ιδιότητα καί τή θεότητά του. Μακάριοι οί άνθρωποι τής Πεντηκο στής, οί έχοντες Πνεϋμα "Αγιο. Αύτοί θά έχουν καί ένδοξη άνάστασι καί άνάληψί στόν ύπερκόσμιο κόσμο.
96
0 ΣΤΑΥΡΟΣ
