Παραδοξότης και ακαταληψία Τοῦ κ. Νικ. Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου – Φιλόλογου Ο μέγας και πολύς, και εν πολλοίς ακατανόητος, δημωδώς «ακαταλαβίστικος», εν τη ασαφεία θέτων την σοφίαν, και αιρετικός Νικολαΐτης, μη εννοών έρωτα προς τον Θεόν χωρίς σαρκικόν έρωτα, έστω και παράνομον, ο κ. Χρήστος Γιανναράς, την 14ην Αυγούστου, παραμονή της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εδημοσίευσεν εις την «Καθημερινής» άρθρον δια την Παναγίαν με τον τίτλον «Η Μετά-φυσική ως αρρώστια και ως Γιορτή». Παράδοξος ο τίτλος και ακατάληπτος, αλλά και εντυπωσιακός λόγω της παραδοξότητος και ακαταληψίας του. Ο δε αρθρογράφος είνε γνωστόν, ότι θηρεύει εντυπώσεις και θαυμασμόν από αναγνώστας των κειμένων του. Και βεβαίως αναγνώσται χωρίς πνευματικότητα, αλλά με κοσμικότητα. χωρίς ικανότητανα κρίνουν ορθώς και υγιώς, αλλά με νοητικήν ανεπάρκεια και επιπολαιότητα, εντυπωσιάζονται από τα δήθεν βαθυστόχαστα και σοφά κείμενα του Γιανναρά και θαυμάζουν τον αρθρογράφον και συγγραφέα. Μήπως αδικούμεν αυτόν τον άνθρωπον; Όχι! Διότι εις βαθμόν ικανοποιητικόν εννοούμεν την σοφίαν των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας, ενώ την σοφίαν του Γιανναρά εν πολλοίς αδυνατούμεν να εννοήσωμεν. Και ερωτώμεν: Είνε σοφώτερος των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας ο Γιανναράς;
Ο Θεός απέκτησεν ελευθερίαν! Διά τό αληθές του ημετέρου λόγου περί του κ. Γιανναρά επισημαίνομεν καί σχολιάζομεν από τό άρθρον του ωρισμένα μόνον λόγια. Καί πρώτον παραθέτομεν τό εξής απόσπασμα από τό άρθρον του: «Όσοι καταλαβαίνουν ασυμβίβαστη τη διαφορά της Εκκλησίας από τη θρησκεία (κατανόηση που όριζε κάποτε την πολιτισμική ιδιαιτερότητα του Έλληνα), βλέπουν στο πρόσωπο της Παναγίας τη “Θεοτόκο”: τη γυναίκα που έδωσε σάρκα στην ελευθερία του Θεού από την ίδια τη θεότητά του, ελευθερία μανικού έρωτα για το πλάσμα του -να υπάρξει άνθρωπος ο Θεός χωρίς να καταλύεται το “όλως έτερον” της θεότητος. “Νενίκηνται της φύσεως οι όροι”, ψέλνει η Εκκλησία γι΄ αυτή τη γέννα του Θεού από άνθρωπο, πρώτη και μοναδική στην ιστορία ταύτιση της ελευθερίας με την Αιτιώδη Αρχή του υπαρκτικού γεγονότος». Ερωτώμεν: Τί εννοεί ο άρθρογράφος μέ τους λόγους αυτού του αποσπάσματος; Καί ιδίως τί εννοεί, όταν διά τήν Θεοτόκον λέγη, ότι «έδωσε σάρκα στην ελευθερία του Θεού από την ίδια τη θεότητά του»; Τί; Ήταν δούλος της θεότητός του ο Θεός, και ενανθρωπήσας απέκτησεν ελευθερίαν; Ομολογώ, ότι εγώ ο συντάκτης του σχολίου, αδυνατώ να καταλάβω τί εννοεί ο αρθρογράφος. Ηρώτησα καί άλλους, ευπαιδεύτους ανθρώπους καί εντριβείς περί τά θεολογικά, ηρώτησα καί διακεκριμένον Καθηγητήν τής Θεολογίας, καί όλοι εδήλωσαν αδυναμίαν νά καταλάβουν. Διηρωτήθην τότε: Άρα γε ο ίδιος ο Γιανναράς εννοεί τούς λόγους του; Ο απόστολος Παύλος δι΄ ανθρώπους τύπου Γιανναρά έγραψε: «Μή νοούντες μήτε ά λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται» (Α΄ Τιμ. 1:7). Εις τα πνεύματα των αιρετικών ο Διάβολος εμβάλλει ενέργειαν πλάνης καί φέρει σκοτισμόν, σύγχυσιν καί ασυναρτησίαν.