2 minute read
De Begijnse column
Verlieservaringen, rouw en afscheid zijn eigen aan mensen. In onze cultuur mag afscheid niet te lang duren, mogen we niet teveel onze hartverscheurende gevoelens tonen en ‘treuren’ blijkt een onderwerp dat zo snel mogelijk van de baan moet. De begijnen kenden gelijkaardige gebeurtenissen: het overlijden van een medebegijn, ouder worden en een stuk zelfstandigheid verliezen, een functie verlaten en een andere opnemen,… Afscheid nemen is onlosmakend verbonden met leven.
Advertisement
Afscheid
Beste lezeres en lezer, Exact drie jaar geleden, in september 2020, verscheen de eerste ‘begijnse column’ in ‘Ons begijnhof’. Na wat zoeken, kreeg mijn column een vaste structuur: ik zou een alledaags thema koppelen aan het begijnse leven. Op één pagina kreeg u negen keer de versmelting van een snipper begijnengeschiedenis met een inkijk in mijn leven. Zoals het een column belieft, trachtte ik er een doordachte of spitsvondige noot in te steken. Bij deze hoop ik dat u eens glimlachte of uzelf enigszins herkende. Mogelijk sloeg u de bladzijde om met de gedachte ‘Geen levenslessen van dat mens.’ Het mag er allemaal zijn.
Het was keer op keer een traject om een column te schrijven. Op doordeweekse momenten schoot een thema me te binnen waarbij ik vervolgens pen en papier ter hand nam. Ideeën bleken vluchtig, als ik ze niet neerschreef zouden ze snel verdwijnen tussen alle andere gedachten. Terwijl de krabbels zich geduldig aan het papier hechtten, ontvouwde de inhoud van de column zich in mij. Met een gezonde spanning typte ik erna de eerste woorden… los, zonder nadenken. Na ze even te laten rusten, dirigeerde ik het woordencircus in volzinnen. Een belonende ontlading volgde als het geheel een verhaal begon te vormen. Eénmaal afgewerkt was het de kunst de column te verzenden en los te laten. Dat laatste ging de eerste keer moeilijk, erna steeds makkelijker.
Hierbij wens ik mijn waardering voor de Bewonersraad en ‘Ons begijnhof’ neer te schrijven. Initiatieven voor en door een groep mensen, opgebouwd vanuit solidariteit en gemeenschapszin, kunnen enkel op mijn respect rekenen. Ik heb graag geschreven voor ‘Ons begijnhof’. ’’t Boekske van ‘t begijnhof’ mag van mij nog lang blijven bestaan, gedragen door en voor bewoners van deze prachtige vrouwenstad, zodat jullie eervol kunnen zeggen ‘’t Is tof op ’t hof!’ Tot begijns, Vriendelijke groet, Debby.
Aan Debby,
Met de nu laatste column ‘Afscheid’ sluit je drie jaar schrijven voor onze begijnhofkrant af. Al die columns heb je graag aangeleverd en wij hebben ze allen graag gelezen, heel graag zelfs. Het was jouw manier om ons mee te nemen naar het verleden en ons wat meer wegwijs te maken in het dagelijkse begijnenleven met het reilen en zeilen aan het hof. Alles gekruid met een begijnse slag een glimlach waard. We weten dat het begijnhof je nauw aan het hart ligt en dat je onderweg hoopte op een woonst op het hof, dat er een huisje voor jou zou vrijkomen. Helaas en tot uw hartzeer is die wens (nog) niet vervuld. Dus een gepaste wens voor het nieuwe jaar aan jou: “never give up”. Iemand zoals jij zouden we zeker graag als buurvrouw verwelkomen.
In naam van BAR / Begijnenkriebels FV en de redactie een gemeende “dank u wel”!
Andrea
Debby Van Linden
draagt, als deskundige begijnengeschiedenis, bijna tien jaar het erfgoed van de begijnen uit in Vlaanderen.
