“Mensen moeten niet schrikken als ze geïnterviewd worden door …een pop”

hij bestuurde ooit de batmobiel, woonde een tijdlang in een kazerne, is dol op magie en heeft grootste plannen met poppentelevisie. het gesprek met emilio wagtman (38) neemt voortdurend verrassende wendingen. emilio wagtman : “ werken met poppen heeft een ongelooflijk voordeel: je komt veel makkelijker weg met dingen. Althans, dat hoop ik toch…in de VS zijn er heuse “poppenreporters” die brutaal uit de hoek durven komen. dat zou ik ook wel willen, al weet ik niet zeker of het hier ook werkt. (Dirk BLIJWEERT)

- Emilio, je bent geboren en opgegroeid in Spanje en verhuisde op 17-jarige leeftijd naar Nederland. Ondertussen woon je al vier jaar in de Lange Van Ruusbroecstraat. Hoe heb je Antwerpen leren kennen?

Emilio Wagtman: “Dat is een lang verhaal, heb je even? Eerst snel terugspoelen naar 1995. Toen volgde ik in Antwerpen een opleiding special effects, aan de ondertussen ter ziele gegane Art Academy in de Lange Beeldekensstraat. Ik leerde er grime, maakte er maskers, toverde mensen om tot zombies en vampiers, dat soort dingen. Ik zat hier op kot en beleefde een geweldige tijd. Af en toe werkte ik mee aan projecten. Een van de meest spectaculaire evenementen was een Halloweenparty in de toenmalige stadsfeestzaal, toen het nog geen winkelcentrum was. We hebben een kerkhof gemaakt met grafzerken en een enorme piramide met enge gezichten. Griezelig realistisch allemaal.”

-Ben je na je opleiding in Antwerpen “blijven plakken”, zoals dat dan heet?

Emilio Wagtman: “Neen. Ik ben in 1996 opnieuw naar Nederland vertrokken, meer bepaald naar Almere. Dat beviel me niet al te zeer, Almere is een wat troosteloze voorstad van Amsterdam. Ik schreef me in aan de kunstacademie van Utrecht. Officieel mag ik me scenograaf of theatervormgever noemen. Dat wil zeggen dat ik decors ontwerp, kostuums en rekwisieten maak en belichting regel. Laat ons zeggen dat ik beelden verzin bij theaterstukken. Ik zorg ervoor dat alles netjes op elkaar is afgestemd: tekst, sfeer,muziek...”

-Dan lijkt het erop alsof je in de wieg bent gelegd voor een theaterloopbaan?

Emilio Wagtman: “Niet noodzakelijk. Als theatervormgever kan je ook aan de slag voor televisie, in de reclamewereld of zelfs pretparken. Daar ben ik helemaal gek van, trouwens, van pretparken.”

-Wat spreekt je zo aan in pretparken?

Emilio Wagtman: “De magie die zo een plek uitstraalt. Natuurlijk weet je dat zo een park

kikker & ko

het bete re speelgoed

Gitsschotellei 139 - 2600 Be rchem tel. 03/383 59 56 openingsuren: di-zat. 10 -12.30u. 13.30-18u. zondag en maandag gesloten opgebouwd is uit illusies, maar toch ben je ermee weg, ook als volwassene. Dat vind ik ongelooflijk straf. Neem bijvoorbeeld Disney: alles is daar tot in de kleinste details uitgekiend: geniaal gewoon! De sensationele attracties zoals achtbanen zijn spectaculair, maar ik heb het meer voor de zogeheten darkrides, zoals spookhuizen. Dat sluit meer aan op mijn belevingswereld van illusies. De vakantie van mijn leven beleefde ik in Orlando, Florida. Ik bezocht er negen pretparken in tien dagen! Als student heb ik een tijdlang gewerkt in Six Flags Holland. Voor de opening van het park draaide ik snel een paar rondjes in de achtbaan. Mijn job? Chauffeur van de Batmobiel in een stuntshow!”

-“Vooraleer je definitief naar Antwerpen kwam, verbleef je een tijdje in Brasschaat. Meer bepaald in een leegstaande legerkazerne…

Emilio Wagtman: “Klopt. Na de kunstacademie besloot ik te freelancen. Ik wou absoluut weg uit Almere en besloot naar Antwerpen terug te keren. Ik beschikte over weinig middelen en ging aankloppen bij Lancelot, een bedrijf dat conciërges zoekt voor leegstaande gebouwen. Dat werkt prima: je betaalt weinig en komt terecht op originele plekken. In mijn geval was dat de oude kazerne van Brasschaat. De voormalige officiersmess was mijn woonkamer! In 2008 moest ik op zoek naar een nieuwe locatie. Via het internet kwam ik uit bij een interessant appartement in de Lange Van Ruusbroecstraat.”

Vandaag ben je aan de slag als freelancer. Ik heb begrepen dat je ooit “stuntworkshops” hebt gegeven. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Emilio Wagtman: “In Nederland bestaat er een lange traditie van bedrijfsevenementen met als doel teambuilding. Zo konden bedrijven bij ons terecht voor een cursus “Stuntman voor een dag”. Ik liet deelnemers zien hoe ze bij elkaar realistisch uitziende wonden kunnen aanbrengen. Mensen leerden ook hoe ze door een brandend raam moesten springen. Stonden ook op het programma: schijngevechten en geschept worden door een auto. Dat was heel leuk, hoe gekker en hoe origineler, hoe beter zelfs.”

-Je hebt ook iets met poppen

Emilio Wagtman: “Zoals ik al zei zijn illusies en special effects helemaal mijn ding. Poppen zijn daarvan misschien wel de ultieme vorm. Eigenlijk is een pop een object dat bestaat uit schuim en rubber. Als poppenspeler breng je dat voorwerp letterlijk tot leven. Het is bijna goochelen. Het mooie is dat het poppenspel onder je ogen gebeurt. Dat treft mij nog het meest: dat de magie zichtbaar en tastbaar wordt.”

-Ondertussen heb je een eigen televisiezender: Popteve. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Emilio Wagtman: “Je kan nu al enkele zelfgemaakte filmpjes bekijken op www.popteve. be. Het gaat om dingen die ik helemaal zelf in elkaar steek. De poppen maak ik uiteraard zelf, mijn iPad gebruik ik om te filmen en te monteren. Op dit moment ben ik volop aan het experimenteren. Ik heb plannen om binnenkort op de Dageraadplaats te gaan filmen. Mensen moeten dus niet schrikken als ze geïnterviewd worden door een pop. Werken met poppen heeft een ongelooflijk voordeel: je komt veel makkelijker weg met dingen. Althans, dat hoop ik toch…In de VS zijn er heuse “poppenreporters” die brutaal uit de hoek durven komen. Dat zou ik ook wel willen, al weet ik niet zeker of het hier ook werkt. Misschien moet ik verschillende poppen maken die elk een eigen karakter hebben.” emilio wagtman: “de magie wordt tastbaar en zichtbaar”

-Praktisch vraagje: hoe run je een eigen televisiezender vanuit je woonkamer?

Emilio Wagtman: “Voorlopig trek ik me aardig uit de slag, maar eigenlijk ben ik op zoek naar een extra ruimte, liefst in Zurenborg. Ik heb weinig plaats nodig: ik moet er alleen wat spullen kwijt kunnen en aan poppen knutselen. Uiteraard heb ik water en elektriciteit nodig. In principe heb ik genoeg aan een garage of een kleine studio. Mochten er lezers zijn die iets in gedachten hebben: ik betaal graag een bescheiden vergoeding”.

-De filmpjes zijn leuk, maar zit er ook een commercieel model achter?

Emilio Wagtman: “Je wil dus weten hoe ik er geld mee verdien? (lacht). Op de website staan niet alleen filmpjes, je vindt er ook informatie over mijn workshops. Ik geef o.a. theatervormgeving, stunten, speciale effecten en vooral zelf poppenfilmpjes maken. Deelnemers leren hun eigen handpoppen in elkaar knutselen om er vervolgens een leuk filmpje mee op te nemen. Voor alle duidelijkheid: het zijn geen vakopleidingen of cursussen voor professionals. Maar veeleer originele, creatieve activiteiten waarbij je kennis kunt maken met diverse vormen van multimedia, zoals ‘greenscreen’ effecten. Verder geef ik les aan theatergezelschappen via Opendoek vzw. Ik zie ook mogelijkheden voor poppentheaters. Die maken nu voorstellingen waar ze achteraf weinig mee doen. Het zou leuk zijn om voorstellingen te filmen om ze daarna online te zetten. Ook bedrijven kloppen wel eens bij me aan voor een evenement. Op die manier slaan ze twee vliegen in één klap. Ze halen een poppenspeler in huis die de mensen entertaint en achteraf krijgen ze een video van het gebeuren.”

-Na 17 jaar Spanje en 17 jaar Nederland woon je al 4 jaar in Antwerpen. Hoe bevalt het je hier?

Emilio Wagtman: “Uitstekend, dankjewel! Antwerpen is een geweldige stad, ik ben dankbaar dat ik hier kan wonen. Ik voel me hier veilig en de mensen zijn erg vriendelijk. De stad is helemaal op mensenmaat: niet te klein maar ook niet te groot en er valt van alles te beleven. Voor mij is België het beste van twee werelden. In Spanje was de levenskwaliteit erg hoog: je kan er heerlijk eten en drinken en feesten, maar je krijgt er weinig gedaan. Het is een dijk van een cliché, maar de mañanamentaliteit bestaat daar nog altijd. In Nederland gaat het er helemaal anders aan toe. Daar heb je een uitstekende infrastructuur en alles is tot in de puntjes geregeld, maar er is weinig ruimte voor genieten. België is wat mij betreft de gulden middenweg. Het eten is hier lekker, maar je kan ook dingen opzetten. Als ik met Belgen afspreek, dan komen ze misschien vijf minuutjes te laat, maar komen doen ze wel. Zurenborg is een heel charmante wijk met prachtige architectuur en leuke cafés en restaurantjes. Wat ik ook zo mooi vind: verschillende culturen leven hier zonder problemen naast elkaar. Er zijn plaatsen zijn waar dat min-