WERK & MEANDER

Wesam Badlae vluchtte uit Syrië en werkt nu bij Meander in de zorg

“Hier in Nederland voel ik me voor het eerst mens”

Wesam Badlae en een bewoonster

Tekst: Carolien Beaujean Fotografie: Anne Jannes

Overvolle boten met vluchtelingen, urenlang lopen zonder eten of drinken en vastgezet worden in de gevangenis. De uit Syrië gevluchte Wesam Badlae heeft het allemaal meegemaakt. In Heerlen kon hij vier jaar geleden samen met zijn gezin eindelijk opnieuw beginnen na jarenlang een onzeker bestaan te hebben geleid. Twee dagen in de week studeert hij bij Arcus voor verpleegkundige en de andere dagen werkt hij in een woonvorm voor dementerenden in Wijkzorgcentrum Kling Nullet van MeanderGroep. “Hier in Nederland voel ik me voor het eerst in mijn leven mens.”

We nemen plaats aan de eettafel in de kleinschalige woongroep van Kling Nullet, waar Wesam samen met zijn collega’s voor 7 dementerende ouderen zorgt. Hij heeft zojuist zijn eerste intakegesprek geoefend en dat ging goed. Zijn Nederlands is van een goed niveau en hij praat in een snel tempo. De dingen die hij meemaakte in zijn leven, zijn voor een buitenstaander zoals ik ondenkbaar. “Ik wil ook helemaal niet dat jullie je er iets bij kunnen voorstellen” zegt hij. “Ik vertel mijn kinderen bewust niet wat er allemaal is gebeurd.”

Slapen onder een trap Wesam Badlae had in zijn thuisland Syrië een eigen fysiotherapiepraktijk. Hij was getrouwd en woonde samen met zijn vrouw, ouders en zussen onder één dak. Bombardementen waren aan de orde van de dag. “We leefden continu in onveiligheid. Er was vaak geen elektriciteit en schoon water. Daar raakte je min of meer aan gewend. De bombardementen onder het bewind van onze dictator hadden geen doel, het was doden om het doden.” Dat ze weg moesten, was een feit. Wesam en zijn vrouw belandden in Turkije waar ze in onmenselijke omstandigheden woonden. “Mijn vrouw was zwanger en we sliepen onder een trap.” Omdat ze in Turkije geen zorgverzekering hadden en een ziekenhuisopname niet konden betalen, moesten ze voor de bevalling terug naar Syrië. Daar was het ziekenhuis gebombardeerd en in woonhuizen waren noodvoorzieningen ingericht. “Terwijl mijn vrouw lag te bevallen, werden buiten de gewonden aangesleept. Ze lagen met bosjes bij elkaar. Dat beeld vergeet ik nooit meer.”

Baby in sporttas Wesam’s vrouw beviel van een gezonde zoon en ze deden een tweede poging Turkije weer binnen te komen. Met een geleend paspoort en de baby in een sporttas verstopt, wist zijn vrouw de grens weer over te komen. Wesam zelf nam een sluiproute door de bergen. “Eenmaal in Turkije kon ik aan de slag in een revalidatiecentrum om Syrische gewonden te behandelen. Met 300 euro per maand moesten we rondkomen. Ik vond het fijn om op die manier mijn landgenoten te kunnen >

WIJ ZOEKEN JOU

Meander Werk is op zoek naar enthousiaste collega’s in de thuiszorg op alle niveaus: helpenden, verzorgenden en verpleegkundigen. Wil jij werken in een organisatie waar oprechte aandacht is voor mensen? En waar je de regelruimte krijgt om mensen in hun eigen kracht te zetten? Waar je ook ruime opleidings- en ontwikkelingsmogelijkheden hebt? Dan zijn wij op zoek naar jou.

Kijk op onze website www.meandergroep.com voor actuele vacatures Kijk op onze website www.meandergroep.com voor actuele vacatures of bel met Meander Werk: 045 - 561 61 30. of bel met Meander Werk: 045 - 561 61 30.

helpen, maar het was een leven in armoede. Een verblijfsvergunning was ondenkbaar. We waren niet eens een nummer. Als we dood zouden gaan, zou niemand ons missen.”

“Mijn leven is nu hier en ik ben dankbaar voor alle mogelijkheden die ik krijg”

Vluchtpoging Wesam neemt nauwelijks de tijd om pauze te nemen. Het heftige verhaal moet worden verteld. In hetzelfde rappe tempo verliep ook zijn reis. Geen tijd om na te denken, maar dóór. En hij kent alle details. Of het nu gaat om het aantal uren of aantal kilometers. Via Google maps toont hij me zijn route. “Zweden, Duitsland, Nederland… ik had eigenlijk geen idee waar ik het beste naartoe kon. Omdat Nederland een goed voetbalteam heeft, heb ik daarvoor gekozen. Eigenlijk heel stom, maar meer wist ik ook niet.“ Maar ook dat werd een reis met veel omwegen. Wesam besloot alleen te gaan, zijn vrouw en zoontje zouden later volgen. Bij zijn eerste vluchtpoging, met vijftig mensen in een heel klein bootje, werd hij gepakt en vastgezet. Poging twee ging beter. Hij werd samen met een kleine groep andere vluchtelingen afgezet op een eiland in Griekenland waar nooit eerder vluchtelingen waren aangemeerd. Vijfduizend euro kostte deze illegale weg. “Daar werden we gedropt in the middle of nowhere. Uren niks te eten of drinken. Niemand van ons kon nog een stap verzetten. Daar dacht ik voor het eerst dat ik het niet zou redden.” Maar de groep werd ontdekt en opgevangen. Hij vervolgde zijn weg via Athene naar Rome om uiteindelijk voor nog eens vijfduizend euro op Schiphol te landen. “Slechts drie vluchtelingen konden een neppaspoort krijgen om te vliegen. Ik ben letterlijk uitgekozen vanwege mijn groene ogen. Ik kon doorgaan voor een Europeaan en dat was minder risicovol.” In Nederland meldde Wesam zich bij de politie en ging van het ene asielzoekerscentrum naar het andere voordat hij een verblijfsvergunning kreeg voor 5 jaar.

Werken in de zorg Omdat Wesam’s diploma als fysiotherapeut in Nederland niet erkend is, besloot hij voor een BBL-opleiding tot verpleegkundige te gaan. Over een jaar is hij klaar. “Ik ben hier erg graag” zegt hij en kijkt de tuin in. “De collega’s zijn heel lief en de bewoners leer je echt kennen omdat het een kleine groep is. Daarom heb ik ook bewust niet voor het ziekenhuis gekozen. Daar komen en gaan mensen aan de lopende band, maar hier bouw je meer een band op. En daardoor kan ik ook mijn taal beter oefenen.” Als ik vraag of hij veel last heeft van wat is gebeurd, haalt Wesam zijn schouders op. “Ik heb teveel aan mijn hoofd

om me daar mee bezig te houden. Mijn zoon is autistisch en verstandelijk beperkt. De eerste jaren na zijn geboorte was er niets aan de hand. Van de een op de andere dag stopte hij met praten en contact krijgen gaat heel moeilijk. Ik weet zeker dat hij door alles wat is gebeurd getraumatiseerd is.”

Maar er gebeuren ook mooie dingen. Wesam’s naaste familie is veilig, zijn ouders en zussen wonen in Duitsland. Inmiddels heeft hij ook twee dochtertjes en als gezin hebben ze een leuke eengezinswoning met een klein tuintje. Hoe Wesam de toekomst ziet? “In september hoor ik of ik een permanente verblijfsvergunning krijg. Tot die tijd is het nog erg spannend. Ik hoop Nederlands staatsburger te worden. Dat papiertje is heel belangrijk voor mij. Onze Syrische overheid heeft burgers nooit geaccepteerd. Ik wil nu eindelijk die erkenning. Ik houd van Nederland vanwege het hoge niveau van respect ten opzichte van buitenlanders. Mijn leven is nu hier en ik ben dankbaar voor alle mogelijkheden die ik krijg. •

Shirley Wagemakers kwam via de Werkleerlijn bij Meander

“Ik zag het meteen helemaal zitten!”

Tekst: Karin Burhenne Fotografie: Sanne Linssen

Aan de slag in de zorg dankzij de Werkleerlijn

Een nieuwe manier om via een kort werkleertraject in de zorg aan het werk te gaan: dat is wat de Werkleerlijn mensen biedt die geen diploma in de zorg hebben. Het gaat om een initiatief van MeanderGroep en WSP (WerkgeversServicepunt Parkstad). Het doel: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt de kans geven om zich te ontwikkelen als niet-gediplomeerde medewerker in de zorg.

MeanderGroep startte vorig jaar een proef met de Werkleerlijn in Wijkzorgcentrum Heereveld in Landgraaf. Inmiddels doet ook Wijkzorgcentrum Firenschat in Kerkrade mee. In beide centra lopen mensen één-op-één mee met een medewerker en worden zo getraind. Eerst kunnen zij zich de basisvaardigheden van werknemers eigen maken, zoals je aan afspraken houden. Verder kunnen ze kennismaken met drie functies. Op die manier ontdekken ze zelf wat het beste bij hen past. Het gaat om de functies: • Medewerker facilitaire dienst • Zorgassistent • Thuishulp Het werkleertraject duurt drie maanden en kan - als dat nodig is - nog eens verlengd worden. Het is vergelijkbaar met een soort stage met behoud van uitkering. Na het werkleertraject kunnen de meeste deelnemers meteen aan de slag in een betaalde baan. Het grote voordeel is dat goed gekeken kan worden naar wat bij iemand past en mensen bij de start in een baan al ingewerkt zijn. >

V.l.n.r.: Shirley Wagemakers, Willy van Heuveln en Elwina Simons

Ze heeft bijna vakantie en weet nu al dat ze haar werk echt gaat missen: de 35-jarige Shirley Wagemakers is dolenthousiast over haar baan in Wijkzorgcentrum Heereveld. Eerder dit jaar startte ze hier het traject in de Werkleerlijn en ze voelt zich thuis. “De sfeer is warm en iedereen is vriendelijk. Ik heb fijne collega’s die mij vertellen dat ze blij zijn met wat ik doe. En het werk is hartstikke leuk.”

Shirley Wagemakers is nu officieel medewerker facilitaire dienst (zie kader). In Heereveld is deze functie uitgebreid met een aantal zorgtaken, die overeenkomen met de functie van zorgassistent. Deze baan bleek het beste bij haar te passen en kan ze als alleenstaande moeder ook prima aan. “Het is een hele brede functie. Poetswerk en de afwas horen erbij, maar ik serveer ook maaltijden uit en heb tijd voor bewoners. Ik praat met mensen, of maak een wandelingetje met ze. Ik kan mensen echt aandacht geven en je merkt dat ze dat heel fijn vinden.” Het was de gemeente die haar op het spoor van de Werkleerlijn zette, vertelt ze. Als uitkeringsgerechtigde deed ze altijd al heel veel vrijwilligerswerk. “Ik kreeg de vraag of ik in de zorg aan de slag wilde gaan. Graag, zei ik. Twee weken later werd ik gebeld en kreeg ik een rondleiding in Heereveld. Ik zag het meteen helemaal zitten en kon een week later al aan dit traject beginnen.”

Begeleiding Elwina Simons is een van de medewerkers in Heereveld die de nieuwelingen begeleidt. “Alle werkbegeleiders hebben hiervoor een cursus gevolgd; we wisselen elkaar af. In het begin loopt een deelnemer één-op-één met iemand van ons mee. De volgende stap is dat je als deelnemer werkzaamheden zelf gaat uitvoeren. Bij Shirley ging dat overigens heel snel en vanzelf. Die houdt van aanpakken en voelde zich meteen op haar plek. Soms hebben mensen meer begeleiding nodig. Of lukt het niet zo goed met de werknemersvaardigheden, zoals op tijd te komen. In de cursus heb ik geleerd daar niet meteen kritisch op te reageren, maar door te vragen: waarom ben je te laat? Mensen moeten tijd krijgen om aan het werkproces te wennen.” Kansen krijgen In wekelijkse evaluatiegesprekjes nemen werkbegeleider en deelnemer door hoe het gaat. “Ook ik zit daar bij”, vertelt Willy van Heuveln, jobcoach in Heereveld. Zij volgt vooral de ontwikkelingen en vaardigheden van deelnemers. Indien nodig zoekt ze afstemming met anderen, waarbij ze de deelnemer ondersteunt, adviseert en stimuleert. Zij is meer dan enthousiast over de Werkleerlijn, omdat ze uit eigen ervaring weet hoe belangrijk het is om kansen te krijgen. Door ziekte belandde ze in het verleden zelf in de Ziektewet en werd zelfs volledig afgekeurd. Toch slaagde ze er in om weer aan het werk te gaan. “Ik houd van werken en wil niet thuiszitten. Ik vind het ook heel belangrijk dat we het samen leuk hebben en elkaar complimentjes geven.” Als jobcoach ondersteunt ze de werkbegeleiders en volgt ze het traject van de deelnemers; ze kijkt mee naar wat bij iemand past en wat mensen aankunnen. “Het is echt maatwerk”, zegt ze.

“Het gevoel van onafhankelijkheid, dat is heel prettig”

Onafhankelijk Zo is Shirley Wagemakers iemand die goed op meerdere afdelingen ingezet kan worden. “Ik kom bij alle mensen met een eigen woning in Heereveld. Mensen met lichamelijke klachten, maar lichte dementie komt ook wel voor. Daar kan ik goed mee omgaan”’, vertelt ze. Elwina Simons vult haar aan. “De zorg heeft echt baat bij deze mensen in de ondersteuning. We hebben ze hard nodig.” Mooi dus dat het de nieuwelingen zo goed bevalt in Heereveld. “De meesten willen in Heereveld blijven, omdat het vertrouwd is, maar dat lukt niet altijd: er moet wel een geschikte vacature zijn”, vertelt Willy van Heuveln. “Als dat niet het geval is, kijken we uiteraard binnen Meander of er een vacature is in een van de andere wijkzorgcentra. En ja, mensen kunnen ook elders aan de slag, al behouden we hen het liefst voor MeanderGroep.” Shirley Wagemakers kan het werkleertraject in ieder geval aan iedereen aanraden. Niet alleen omdat het werk zo leuk is. “Het is ook heel fijn om mijn eigen geld te verdienen. Het gevoel van onafhankelijkheid, dat is heel prettig.” •