6 minute read
Traumateam
MAAIKE VAN EEDEN WERKT ALS HELICOPTER CREW MEMBER OP VLIEGEN DE TRAUMAHELIKOPTER EN ALS AMBULANCEVERPLEEGKUNDIGE. OP ROEL WEGGEN, EERDER WERKZAAM ALS PILOOT BIJ DEFENSIE, VLIEGT DE DE TRAUMAHELIKOPTER VANAF ROTTERDAM NAAR CALAMITEITEN EN TRAUMA ONGELUKKEN. SAMEN MET DE ARTS VORMEN ZIJ EEN HECHT TEAM. HELI NEX INTERVIEWT ZE OVER HUN BIJZONDERE WERK.
Roel: ‘Een logische stap voor veel defensiepiloten is om hun loopbaan na defensie voort te zetten als verkeersvlieger, bijvoorbeeld bij KLM. Een heel mooie baan natuurlijk, maar ik wist dat ik helikopter wilde blijven vliegen. Ik wilde graag een baan in een hoog dynamische omgeving met maatschappelijke betekenis. Ik hou ontzettend van de afwisseling van mijn werk.’
Advertisement
Maaike: ‘Ik wist al vanaf mijn achtste jaar dat ik wilde werken in de ambulancedienst. Mijn vader had vroeger een bloembollenbedrijf, waar om 10.00 uur standaard koffie werd gedronken. Mensen uit de buurt wisten dat en kwamen bij ons een bakkie doen. Zo ook Meeuwenoord uit Noordwijkerhout met een ambulance of een rouwauto; dat was de combinatie in die tijd. Hij vertelde verhalen over wat hij had meegemaakt en ik hing als klein meisje aan zijn lippen. Ik vond het prachtig. Ik leerde vroeger niet makkelijk, want ik was een dromer. Maar ik was ontzettend gemotiveerd. Ik rondde de studie hbo-V af en was erg ambitieus; dit werk is een van de hoogst haalbare functies in de pre-hospitale zorg. Het is echt een andere tak van sport. Ik werk nu alweer dertien jaar op de ambulance en zes jaar op de traumaheli. Ik zou niet willen zeggen dat ik een thrillseeker ben; ik vind het vooral leuk dat iedere dag op mijn werk er anders uitziet.’
ROTTERDAM/NOORDWIJK Maaike: ‘We zijn gestationeerd in Rotterdam, waar we onze eigen basis op het vliegveld hebben. Er zijn vier traumahelikopters in Nederland en iedere heli dekt een groot gebied, oftewel een kwadrant. Ons gebied beslaat onder andere Zeeland, Midden/West-Brabant en Zuid-Holland. Als er in dat gebied iets gebeurt wat zo specialistisch en acuut is, dan komen wij. Wij zijn overigens aanvullend op de ambulancezorg en kunnen niet zonder hen. We werken altijd samen, maar omdat wij een gespecialiseerde arts bij ons hebben met extra spullen en medicatie, kunnen we extra zorg verlenen.’
Roel: ‘Er komt dan een melding binnen in de meldkamer, waar wordt bepaald wie en wat er nodig is en dan wordt de zorg eraan gekoppeld. Wij worden vaak ingeschakeld na ongelukken die door hoge snelheid tot stand zijn gekomen, of als mensen zijn gevallen van grote hoogten. Ook worden we ingezet als mensen bekneld zijn geraakt, als er sprake is van kinderletsel of van kinderreanimaties. Het gaat dan natuurlijk om de snelheid waarmee wij ter plaatse kunnen zijn.’
Roel: ‘Het is wel grappig dat Maaike en ik allebei in Noordwijk wonen en dit werk doen. Toen ik aan het solliciteren was, hoorde ik in het dorp al over een stoere dame die op de traumaheli vloog. We hadden elkaar nog nooit gezien in het dorp en ontmoetten elkaar pas voor het eerst in Rotterdam. Nu vliegen we regelmatig samen en zijn we echt een team.’
HET TEAM Roel: ‘Binnen 24 uur wordt de traumahelikopter zo’n tien tot vijftien keer ingezet. Bij ongeveer de helft van deze vluchten komen we niet aan op de plaats van bestemming. Als mensen 112 bellen, zijn ze vaak emotioneel. Soms blijkt de hulp niet nodig, soms is de ambulance eerder ter plaatse. Maar als we te laat worden ingezet, verliest de traumahelikopter zijn waarde. Elke seconde telt. Waar we vaak voor worden ingezet, zijn neurologische kwesties. Dat zijn incidenten waarbij zo snel mogelijk een arts moet zijn. Het gaat dus om de acute zorg die je normaal in het ziekenhuis krijgt. Die ontvang je dan ter plekke. Dus ja, bijvoorbeeld ook amputaties.’
Maaike: ‘Stel je voor, iemand valt met de fiets en komt op z’n hoofd terecht en raakt buiten bewustzijn. Dan kan
happy new home
het zijn dat er een bloeding in het hoofd is en dan gaan wij al vliegen. Het kan ook zijn dat de persoon na twee minuten weer bijkomt. In het laatste geval, neemt de ambulance het over en vliegen we terug. In het eerste geval moeten we natuurlijk wel snel gaan handelen.’
Roel: ‘We zijn een heel klein, hecht team van artsen, piloten en helicopter crew members. En natuurlijk praat je vaak met elkaar over heftige gebeurtenissen. Na elke inzet debriefen we met elkaar en bespreken we wat er goed ging en wat er beter of sneller kan. Het werk brengt zeker emotionele belasting met zich mee. Daarom is het goed dat we fungeren als een kleine familie binnen ons team. Als één van ons afwijkend gedrag vertoont, bijvoorbeeld als iemand stiller is dan normaal, dan hebben we dat meteen door en praten we erover.’
Maaike: ‘De gevoelens gaan van hoogtepunt naar dieptepunt, van euforisch als we iemand hebben kunnen helpen, naar verdrietig na verlies. Gelukkig is er altijd hulp voor ons als het niet goed gaat of je behoefte hebt om te praten, bijvoorbeeld met een psycholoog. Maar vooral je maatjes op je werk zijn belangrijk. Wij zijn normale mensen die abnormale dingen meemaken en dat is wellicht voor een psycholoog lastig voor te stellen. Daarom vind ik zelf het contact dat ik heb met mijn collega’s het voornaamste. Zij begrijpen écht wat ik doormaak.’
AFGESTOMPT? Roel: ‘Alles wat je kunt spiegelen, is het moeilijkst, dus zaken waarin je jezelf kunt herkennen. Bijvoorbeeld als je moet werken met kinderen. Veel van ons hebben zelf kinderen en dan tref je soms scènes aan die heel hard binnenkomen. Het beeld dat mensen daarvan hebben, klopt helaas wel een beetje. Maar ik wil vooral benadrukken dat ons werk plezierig is en niet alleen maar ellendig. Anders houd je het niet vol. Ik denk niet dat ik snel afgestompt zal raken door dit werk. Wel denk ik dat je de emoties binnen moet laten en goed moet verwerken. Ik heb nog nooit een dag gehad dat ik niet naar mijn werk wilde of geen zin had. Ik haal er heel veel voldoening uit. Natuurlijk, die ongelukken zijn verschrikkelijk, maar ze zijn al gebeurd. Vaak kunnen we het alleen maar beter maken.’
Maaike: ‘Ik heb zelf altijd gezegd dat ik dit werk niet tot mijn pensioen zal doen. Er zit toch een bepaald randje aan en je ziet veel leed. Ik vind het nu nog heel leuk en kan gebeurtenissen goed verwerken en thuis naast me neerleggen. Het heeft me ook geleerd te relativeren. Als ik niet meer met plezier naar mijn werk ga, maar met een rotgevoel, dan wordt het tijd iets anders te zoeken. Dat is nu absoluut nog niet het geval. Of ik een heldencomplex heb? Nee, zeker niet! Ik wil gewoon mijn beroep zo goed mogelijk uitoefenen. Je kunt niet tegen de dood vliegen met een helikopter, je kunt niet tegen de dood rijden met een ambulance, maar je kunt wel altijd je uiterste best doen anderen te helpen.’
