WILLEM - ALEXANDER STOND OOIT

Aan De Deur

MET EEN GOEDKOPE, NIET TE DRINKEN FLES

Rood Om Zich Namens De Kongsi Vooraf Te Verontschuldigen Voor De Herrie

Opeens bleken er ook gewone mensen te wonen. Een heuse kazerne met meisjes bijvoorbeeld. Hoewel… toen dáchten we dat het een meisjesinternaat was, later wisten we het zeker. Als we De Vonk eerder hadden ontdekt, zouden we niet als hitsige tieners voor Ozon of Poolstar Piccadilly hebben hoeven posten. We hebben het over het Westeinde, het voormalige Noordwijkerhoutse Westeinde, want er is elders in het dorp nóg een straat met die naam. Dat was eeuwenlang geen probleem, maar na de annexatie van Noordwijk Noord zorgt het voor verwarring. Overigens misschien niet eens bij de bekendste koordirigente of de beste fotografe van het dorp.

Het Westeinde is nu een volwaardige zijweg van de Northgodreef en wordt meer gebruikt dan vermoed. Dagelijks racen tientallen kinderen over het asfalt om op tijd op Leeuwenhorst te zijn om te worden volgepropt met allerlei interessante theorieën. Ze hebben ongetwijfeld weinig oog voor de opstallen naast de weg, ook al omdat ze weinig belangwekkend zijn. Aan de zeezijde heersen de bollenboeren en de enkele camping moet je eerst hebben opgezocht in de ANWB-gids, want op de bonnefooi is ie niet te vinden.

Dijk En Burg

Halverwege staat wel het illustere herenhuis Dijk en Burg, waar de historie van is af te scheppen en Harry Vink voldoende stof gaf voor een zelfbevredigend boek. Oorspronkelijk was het de woning van voorname families, maar het muteerde in de vorige eeuw tot achtereenvolgens het hoofdkwartier van de Duitse Wehrmacht, een huis voor paters en een opvangcentrum voor de mensen die het voormalige Nederlands-Indië waren uitgejaagd.

Het vroegere Dijkenburg, zoals het er na een verbouwing in 1903 uitzag. Over de geschiedenis van dit buiten is een mooi boek verschenen van Elizabeth den Hartog en Marca Bultink met als titel De historie van Dyckenburch.

De huiskamer van De Vonk. Het oorspronkelijke doel was om hier jonge vrouwen uit Leidse arbeidersgezinnen de kans te geven weekenden naar buiten te gaan en door middel van kennismaking met de natuur op een hoger moreel peil te komen.

Noordwijk kent Dijk en Burg echter vooral als de beruchte camping, die in de zomermaanden afgeladen was en vooral ellende veroorzaakte. Eens per jaar landde de Leidse studentenvereniging Minerva er voor de traditionele ontgroening. Soms met koninklijke deelname. Het was zaak de buurt te vriend te houden en dus stond Willem-Alexander ooit aan de deur met een goedkope, niet te drinken fles rood om zich namens de kongsi vooraf te verontschuldigen voor de herrie. Veel last hebben we er niet van gehad, afgezien van de enkele keer dat een lid van de voormalige Vereeniging van Vrouwelijke Studenten te Leiden in kennelijke staat uit de tuin diende te worden gevist.

De laatste bestemming van het gebouw was de dancing, die met een Noordwijkerhoutse vergunning tot in de nacht bleef schenken. Door de afgelegen locatie kon je daarna met een slok op best nog wel even naar huis rijden, al was de rijkspolitie toen ook al zo gis om gewoon een fuik aan te leggen op de drie toegangswegen.

HOOFDPRIJS

Het perceel tussen de Northgodreef en het bos is decennialang braakliggend geweest, hoewel eigenaar Albert Salman (inderdaad de broer van) er wat bloembollen op teelde. De dierenactivist handhaafde er zijn naam als ondernemer mee. Hij meldde overal dat hij van Noordwijkerhout geen bouwvergunning kreeg, maar het was natuurlijk gewoon wachten op het moment dat een projectontwikkelaar zich niet langer kon inhouden en de hoofdprijs bood.

De gepensioneerde dokter Hero Kruyt onderhield de tuin van zijn keurige witte huisje en verderop bewaakten twee klassieke rietgedekte Engels-aandoende landhuizen de entree tot het bos van het Zuid-Hollands landschap: Timnatsera en Duinwijck. Ze maakten deel uit van het sanatorium van dr. N. Oldenboom, dat verder bestond uit het voormalige Parkhotel (geëxploiteerd door de familie Oster) en een villa in het bos, die in de zestiger jaren van de vorige eeuw is afgebrand. De geneesheer-directeur had een eigen onderkomen aan de Gooweg, aan het andere eind van de Hoogweg.

MEILAND

De voormalige internist dr. Piet Vooren en zijn vrouw, schoolpedagoge Anja van der Meulen, woonden tientallen jaren in Timnatsera. Duinwijck heeft meer bewoners gekend. Na de oorlog verbleef Albert Verweij gedurende een groot aantal jaar in het huis. Robert Lette van Oostvoorne, familie van de Heinekens, verkocht het huis in 1982 toen hij voor zijn werkgever ABN Amrobank naar het buitenland moest verhuizen. Ik heb er zelf achttien jaar met geweldig veel plezier gewoond. En sinds 2001 was Duinwijck in handen van Cees Vermaas, voormalig CEO van de Amsterdamse Effectenbeurs. Nu is het een bedevaartsoord geworden, omdat de familie Meiland het huis heeft uitgekozen om hun sloopwoede op te botvieren. Opdracht één was ongetwijfeld de bovenverdieping aanpakken, want vijf slaapkamers (zoals in de persberichten is vermeld) op een kleine tachtig vierkante meter geeft nauwelijks ruimte om er een éénpersoonsbed in te zetten. Zelf kom ik overigens tot niet meer dan drie kamers boven. Wat er momenteel op het erf is gebeurd, heeft iedereen tot in detail kunnen aanschouwen. Inclusief de aanleg van het zwembad, een onnodige megaklus omdat er in de grond al een compleet zwembad met alle noodzakelijke aansluitingen ligt.

Thimnath Serah (links) en Duinwyk die vroeger bij het terrein van dokter Oldenbooms sanatorium hoorden. Thimnath Serah is gebouwd aan het Westeinde in 1910 in opdracht van Anna Theodora Knuttel, een kapitein van het Leger des Heils, die het in 1918 voor 10.000 gulden alweer verkocht en vertrok naar Egypte.

Het zal allemaal best prachtig zijn geworden, maar smaken verschillen en er valt door het hoge hek niets te controleren. De vorige eigenaar had de zaak in ieder geval met veel gevoel voor smaak opgepoetst, waardoor elke rigoureuze verandering per definitie zeker geen verbetering zal zijn.

De Gepensioneerde Dokter

Hero Kruyt Onderhield De Tuin