Dce 2010 2 web by Broeders van Liefde

Deus Caritas est Vol. 10 • 2 – juni 2010

Magazine Brothers of Charity Broeders van Liefde Frères de la Charité

Vader Triest en gevoeligheid vo de armen

Editorial Editoriaal Editorial

Bro. René Stockman Superior General

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Father Triest and his sensitivity towards the poor

There are many pages in Father Triest’s life that reveal to us his great sensitivity towards the poor. Still, the page that he wrote with the founding of the Sisters of Charity in Lovendegem remains unique. Perhaps we have not sufficiently understood what actually happened there and immediately saw the Sisters working very actively in the care for children, the sick and the poor. Following a conflict situation in Ronse – not exactly in the best of circumstances – Triest is appointed parish priest in Lovendegem. The date is 24 February 1803. He takes more than a month to arrive at his destination and utters the same sermon that he used in Ronse a few months earlier. Apparently, he lacks inspiration; Triest feels disappointed and needs time to catch his breath and get himself organised. Still, he tries to get to know his new parish: a beautiful, rural environment with castles and small, poor farms. It was a fairly large parish for that time, with 4,072 souls, and he had to run his parish without the help of a curate. It was striking for Triest to see how his first introduction to his parishioners confirmed the bishop’s pastoral letter: “Too many among you abandon yourselves to buying and selling on Sundays, giving great scandal to decent-minded people, as well as to pernicious drunkenness and debauchery, to foolish splendour in inns, with

shameless dancing, singing and playing.” It could not have been said more colourfully. Indeed, this is what he found in his new parish and, as a result of his first analysis, he will react to the situation in a sermon: “Drunkenness, blasphemy and lust are the three cardinal sins of my parish.” Let us take a moment to consider this trio; are these not the evils of all times? We could suppose that, in this context, drunkenness includes all other addictions in which man loses himself; that blasphemy entails the way in which God has disappeared, or even barred, from our lives and the reality of every day; that lust encompasses the hedonistic atmosphere in which sexuality is dehumanised and reduced to an erotic means of pleasure. As a parish priest, Triest tries to remedy the situation, which he indicated in his sermon: “If you prayed more to Our Lady, the three cardinal sins of the parish would diminish.” Concise and clear: more praying is required. It will be his first point of action: clearly showing the people where the problems lie and pointing them in the right direction so that they can solve them. For Triest, this is his instruction, which he stated as part of his mission. A year earlier, when he ascended the pulpit for the first time, he announced his mission, to which he would devote himself entirely, with three key words: “I am to give you my example, my instruction and

Er zijn vele bladzijden in het leven van Vader Triest die getuigen van zijn grote gevoeligheid voor de armen. Maar toch blijft de bladzijde die hij schreef in Lovendegem bij de stichting van de Zusters van Liefde uniek. Misschien hebben we tot nu toe te weinig stilgestaan bij wat er daar gebeurde en zagen we onmiddellijk de Zusters heel actief bezig met de zorg van kinderen, zieken, armen. Na een conflictsituatie in Ronse, dus niet in de beste omstandigheden, wordt Triest benoemd in Lovendegem. We schrijven 24 februari 1803. Hij doet er meer dan een maand over om ter bestemming te komen en gebruikt er dezelfde homilie die hij enige maanden tevoren in Ronse heeft uitgesproken. Blijkbaar is de inspiratie wat zoek en moet de teleurgestelde Triest op adem komen. Maar toch gaat hij zijn nieuwe parochie bezoeken: een mooi landelijke omgeving, met kastelen en daartussen kleine en arme boeren. Het was voor die tijd een vrij grote parochie met 4.072 zielen, zoals men het vroeger zo graag uitdrukte, en hij moest de parochie runnen zonder onderpastoor. Bij zijn eerste rondgang vond hij wat zijn bisschop het jaar voordien in een herderlijk schrijven had uitgedrukt: ”Al te velen onder u geven zich ’s zondags over aan kopen en verkopen, tot grote ontstichting van de weldenkenden, alsook aan verderfelijke dronkenschappen en uitspattingen, aan zottelijke pracht in de herbergen, met schaamteloze dansen, liedekens en spelen”. Het kon niet kleurrijker uitgedrukt worden. Ja, dat vond hij in zijn nieuwe parochie en in een homilie behandelde hij dan ook de situatie, als resultaat van zijn eerste analyse: “Dronkenschap, godslastering en onkuisheid zijn de drie hoofdzonden van mijn parochie”. Even nadenkend over dit trio: zijn dit niet de kwalen van alle tijden? Onder dronkenschap zouden we nu ook alle andere verslavingen plaatsen waarin mensen zichzelf verliezen; onder godslastering de wijze waarop God uit het leven en de realiteit van iedere dag verdwenen is en er zelfs geweerd wordt; onder onkuisheid de hedonistische levenssfeer waar de seksualiteit ontmenselijkt wordt tot een erotisch genotsmiddel.

Als parochiepriester laat Triest het daar niet bij, maar zoekt een remedie. En de remedie geeft hij in zijn sermoen: “Indien men meer tot Maria zou bidden, dan zouden de drie hoofdzonden van mijn parochie verminderen”. Kort en duidelijk: er moet meer gebeden worden. Dat wordt zijn eerste actiepunt: de mensen duidelijk aangeven waar de problemen zich bevinden en hen ook de weg wijzen hoe ze deze problemen kunnen oplossen. Voor Triest is dat zijn onderricht dat hij als deel van zijn missie heeft aangegeven toen hij het jaar voordien voor de eerste maal de kansel kon bestijgen en daar in drie woorden zijn missie aangaf waaraan hij zich voortaan volledig zou geven: “Ik moet u mijn voorbeeld, mijn onderricht en mijn dienst geven. Vreest niet mij te verontrusten”. Ook hier in Lovendegem begreep hij dat het daarop zou aankomen. Vooreerst zelf een voorbeeldig leven leiden, als het ware een stilzwijgend getuigenis geven van een alternatieve levensstijl. Ook dat is iets van alle tijden, en hoe pijnlijk is het niet wanneer priesters zelf door hun eenzaam bestaan verslaafd geraken of zich op seksueel gebied misdragen. We hebben er de laatste tijd te veel via de media over gehoord. En dan het onderricht: duidelijke taal willen en durven spreken, niet de taal die de mensen graag horen, maar de taal van het evangelie die opvorderend, veeleisend, maar ook aanmoedigend is voor hen die de weg van het evangelie willen bewandelen. Horen we ook vandaag niet dikwijls dat het juist ontbreekt aan duidelijke taal bij de herders, omdat ze denken dat ze omwille van de goede vrede iedereen maar het best naar de mond praten. Wanneer we de sermoenen en conferenties van Triest doornemen zullen we mogen vaststellen dat dit bij hem zeker niet het geval was. Zijn sermoenen zijn steeds geworteld in het Woord van God, theologisch goed onderbouwd, opgesteld in het gezelschap van spirituele leiders. We lichten nog even een tekst uit hetzelfde sermoen dat hij in Lovendegem hield: “Het is natuurlijk en redelijk dat een zieke zijn toevlucht zoekt bij een geneesheer, een leerling bij zijn meester, een kind

Le Père Triest et son attention privilégiée pour les pauvres Beaucoup de pages témoignent dans la vie du Père Triest de sa grande sensibilité à l’égard des pauvres. Mais pourtant, c’est cette page qu’il écrit à Lovendegem lors de la fondation des Sœurs de la Charité, qui demeure unique. Sans doute, nous sommes-nous trop peu arrêtés à ce qui s’y passait à cette époque pour nous pencher directement sur les nombreuses activités que les Sœurs y déployèrent au profit des enfants, des malades et des pauvres. Après une situation conflictuelle à Renaix, ce qui ne constituait donc pas les circonstances les meilleures, Triest est nommé à Lovendegem. Nous sommes le 24 février 1803. Il passera plus d’un mois avant d’arriver à destination, et utilisera la même homélie qu’il avait prononcée quelques mois auparavant à Renaix. Apparemment, l’inspiration faisait quelque peu défaut et un Triest, désarçonné, devait se remettre de sa déception. Mais pourtant, cela ne l’empêchera pas de visiter sa nouvelle paroisse: un joli décor rural, ponctué de châteaux, avec ci et là de petites fermes pauvres. Lovendegem était pour l’époque une grande commune qui comptait 4.072 âmes, comme on aimait l’exprimer alors, et il était appelé à gérer cette paroisse sans l’aide d’un vicaire. Lors de ses premières visites, il constata ce que son évêque avait écrit l’année précédente dans une lettre pastorale: ”Trop d’entre vous s’adonnent le dimanche aux achats et à la vente, au grand dam des bienpensants, ainsi qu’aux soûleries et débauches pernicieuses, aux sots pavanements dans les auberges, avec des danses dévergondées, des chansons et des jeux”. On ne pouvait l’exprimer d’une manière plus haute en couleur. Oui, c’est ce qu’il trouva en effet dans sa nouvelle paroisse et qui fit l’objet d’une homélie dans laquelle il exposa la situation, résultant de sa première analyse: “L’ivrognerie, le blasphème et l’impudicité sont les trois péchés capitaux de ma paroisse”. Réfléchissons quelque peu à cette trilogie: ces maux ne sont-ils pas de tous les temps? Nous pourrions placer aujourd’hui sous l’enseigne de l’ivrognerie également d’autres addictions, dans lesquelles se perdent nos concitoyens; sous blasphème, la manière dont Dieu a été dissipé de la vie et de la réalité de tous les jours, et en est même écarté; sous l’impudicité, l’ambiance hédoniste où la sexualité se trouve déshumanisée, pour ne devenir qu’un moyen de jouissance érotique. En tant que curé de paroisse, Triest ne s’y

résigne pas, mais recherche d’emblée un remède. Et c’est ce remède qu’il donne dans son sermon: “Si l’on priait davantage Marie, les trois péchés capitaux de ma paroisse diminueraient”. On ne peut plus concis, ni pertinent: il faut prier davantage. Ce sera son premier point d’action: indiquer clairement aux gens où se situent les problèmes, tout en leur montrant la voie pour y porter remède. Pour Triest, cela constitue son enseignement, qu’il a nommé comme faisant intégralement partie de sa mission lorsque, l’année précédente, il monta pour la première fois sur la chaire de vérité et y décrivit en trois mots la tâche à laquelle il se dévouerait complètement depuis lors: “Je dois vous offrir mon exemple, mon enseignement et mon service. Ne craignez pas de me déranger”. Il avait compris qu’ici à Lovendegem comme ailleurs, c’est bien cela qui importait. Mener d’abord soi-même une vie exemplaire et devenir ainsi le témoin tacite d’un style de vie alternatif. Là aussi, la chose est de tous les temps, et combien n’est-ce pas pénible de constater que des prêtres s’adonnent, suite à leur existence isolée, à des addictions ou se méconduisent sur le plan sexuel. Les médias nous en ont donné plusieurs exemples ce dernier temps. Et puis l’enseignement: vouloir et oser parler un langage clair, non pas le langage que les hommes aiment entendre, mais celui de l’évangile qui exige, exorde, mais est dès lors d’autant plus encourageant pour ceux qui acceptent d’en suivre la voie. N’entend-on pas aujourd’hui précisément souvent dire que c’est ce langage clair qui manque le plus à nos pasteurs d’aujourd’hui, convaincus qu’ils sont de vouloir préserver la paix et la bonne entente avec tous, en disant ce qu’ils veulent bien entendre. Lorsque nous parcourons les sermons et les conférences de Triest, nous constaterons que ce n’était certainement pas le cas chez lui. Ses sermons sont toujours ancrés dans la Parole divine, bien étayés théologiquement, rédigés de concert avec des meneurs spirituels. Nous mettrons ici en exergue un texte du même sermon qu’il tint à Lovendegem: “Il est naturel et raisonnable qu’un malade cherche secours auprès d’un médecin, un élève auprès de son maître, un enfant auprès de son père ou sa mère, et une personne en problèmes, auprès d’un homme de loi. Mais quand même je me demande quelle est encore la place de Jésus dans notre vie. Osons-nous encore Lui confier nos problèmes et osons-nous encore compter sur sa

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

n zijn oor

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

my service. Do not fear to disturb me.” Also in Lovendegem he understood that it would come to this. First of all, leading an exemplary life himself; silently bearing witness of an alternative lifestyle as it were. This is also something of all times, and therefore it is extremely painful when priests become addicted or engage in sexual abuse due to their solitary existence. We have heard too much about this in the media lately. And then, instruction: wanting and daring to speak clearly; not the language that the people like to hear but the language of the Gospel that is demanding and exigent yet encouraging to those who wish to walk the way of the Gospel. Nowadays, we often hear that the shepherds’ words are lacking clarity because they think that they should play up to everyone in order to keep the peace. When we go over Triest’s sermons and conferences, we will find that this was definitely not the case for him. His sermons are always rooted in God’s Word, well-structured on a theological level, formulated in the company of spiritual leaders. Let us extract another text from the same sermon that he held in Lovendegem: “It is natural and reasonable that a patient seeks relief with a physician, a pupil with his teacher, a child with his father or mother, a person in difficulty with a lawyer. And yet, I wonder what place Jesus takes in our life. Dare we bring our problems before Him, dare we still reckon on his grace? Do we still believe in Jesus’ real presence here on earth and that He is concerned about us, that He loves us? But where is our return of love, and what about our confidence? If we love the Lord genuinely, we shall go to Him regularly and commit our worries to Him.” In conclusion, there is service, which Triest will link with his sermon, his instruction: examining how he could solve these problems in a very concrete way. This will be the final part of his triad ‘example, instruction, service’. Still, it is striking that Triest started with prayer, bringing the situation before God, realising that prayer may be the most powerful spiritual work of mercy: praying for all, the living and the dead. Prayer does not alienate him from reality, on the contrary, he becomes more sensitive towards it, and in him the idea matures to actually do something about it. He introduces it during a meeting of the Church Fabric Committee and asks its members where they can find the means

necessary.They refer him to one of the castles where Miss Limnander resides, a lady who has shown herself willing to help the poor in the past. The Committee itself will contribute, as well.They start their search for the right location, and Triest is looking for people who can assist in a direct manner. It will be the start of the Sisters of Charity, a group of young women from Lovendegem whom he addresses to establish a small school and teach the poor children about religion. Another surprise: his plan of action is not directed towards those who lose themselves in drunkenness, blasphemy and lust but towards children, in order to keep them from going down the same, wrong path. This religious instruction, which he organises through the sisters, should be considered a way of introducing a new scale of values among young people, a scale of values based on the evangelical message. It is a precautionary measure, shaping the future, and later he will explore other ways for reaching adults: through sermons, house calls, encouragements in all sorts of ways, through his example and his instruction. Later, the sisters will dedicate themselves to the poor sick, so as to support the poor people of the parish in a more organised way. When they travel to Ghent two years later, they are immediately entrusted with the care for the poor and the incurably ill. Let us not forget Triest’s systematic approach: first of all establishing where the needs are and making a clear analysis of these needs, praying for it and urging people to join in, examining what the cause is and how it can be tackled, even preventatively, then finding means, both financially and with regard to manpower, setting up a concrete project, rather small-scale, in proportion to the means available but focused on prevention, in order to eventually offer very direct care and help and organise and structure the whole. We can still learn something from this approach and it is good to test our new initiatives against it and see whether or not something is missing. Again, it is certain: Father Triest continues to speak to us, we can still learn a great deal from him, and when we thoroughly examine the history of his life we will always find new things. We can only avail ourselves of it with gratitude.

bij zijn vader of moeder, iemand met problemen bij een jurist. Maar toch vraag ik mij af welke nog de plaats is van Jezus in ons leven. Durven we nog onze problemen aan Hem toevertrouwen, durven we nog rekenen op zijn genade? Geloven we nog dat Jezus werkelijk aanwezig is op deze aarde en dat Hij met ons begaan is, dat Hij ons liefheeft? Waar blijven we dan met onze wederliefde en hoe zit het met ons vertrouwen? Als we de Heer echt liefhebben zullen we regelmatig bij Hem gaan en onze zorgen aan Hem toevertrouwen”. Ten slotte is er de dienstbaarheid, en dat is wat Triest aan zijn homilie, zijn onderricht zal koppelen: kijken hoe hij heel concreet deze problemen zou kunnen aanpakken. Het wordt het sluitstuk van de triade “voorbeeld, onderricht, dienst”. Maar het is toch wel opvallend dat Triest start met het gebed, het voor God brengen van de situatie, beseffend dat het gebed misschien wel het krachtigste spirituele werk van barmhartigheid is: voor allen bidden, de levenden en de doden. Maar het gebed vervreemdt hem niet van de realiteit, integendeel, hij wordt er nog meer gevoelig voor en in hem rijpt de idee om er ook heel daadwerkelijk iets aan te doen. Hij brengt het in de vergadering van de kerkfabriek en vraagt aan de leden waar ze de middelen kunnen vinden. Ze verwijzen hem naar één van de kastelen waar Juffrouw Limnander woont, een dame die reeds vroeger getoond heeft de armen te willen helpen, en zelf doen ze ook een bijdrage. Men gaat op zoek naar een geschikte plaats en Triest zoekt de mensen die direct kunnen meewerken. Het wordt de start van de Zusters van Liefde, een groep jonge vrouwen uit Lovendegem die hij aanspreekt om een schooltje op te richten en aan de arme kinderen godsdienstonderricht te geven. Opnieuw een verrassing: zijn actieplan is niet direct gericht tot hen die zich overgeven aan dronkenschap, godslastering en onkuisheid, maar tot de kinderen, om hen als het ware te behoeden om dezelfde verkeerde weg op te gaan. Zijn godsdienstonderricht dat hij via de zusters organiseert dient gezien te worden als een weg om een nieuwe waardeschaal bij de jongeren aan te brengen, een waardeschaal gebaseerd op de evangelische boodschap. Het wordt een preventieve actie, bouwen aan de toekomst, en hij zal daarna nog wel andere wegen exploreren hoe hij ook de volwassenen kan bereiken: via de predicatie, via het huisbezoek, via aanmoedigingen langs verschillende wegen, via zijn voorbeeld en onderricht. Later zullen de zusters zich ook inzetten voor de arme zieken, om uiteindelijk meer georganiseerd de armen van de parochie te ondersteunen. Wanneer ze een tweetal jaar later naar Gent trekken, is het onmiddellijk in de volle zorg voor de armen en de ongeneeslijke zieken. Maar we willen die planmatige aanpak van Triest niet vergeten: eerst zien waar de noden zich bevinden en er een duidelijke analyse van maken, ervoor bidden en de mensen

grâce ? Croyons-nous encore que Jésus est réellement présent sur cette terre et qu’Il se soucie de nous, qu’Il nous aime ? Qu’en est-il alors de notre amour réciproque et de notre confiance ? Si nous aimons réellement le Seigneur, nous nous rendrons régulièrement auprès de Lui et nous Lui confierons nos soucis”. Enfin, il y a encore le service, et c’est précisément ce que Triest associera à son homélie, à son enseignement: voir comment il pourra entreprendre concrètement ces problèmes. Voilà ce qui constituera la clé de voûte de la triade “exemple, enseignement, service”. Mais il est quand même remarquable que Triest commence par la prière, le fait d’exposer la situation à Dieu, conscient que la prière est sans doute l’œuvre spirituelle la plus forte de toute la charité: prier pour tous, les vivants et les morts. Mais la prière ne l’aliène nullement de la réalité, au contraire, le rend d’autant plus sensible pour celle-ci, et fait jaillir en lui l’idée d’entreprendre concrètement des actions. Il porte la question dans la réunion de la fabrique d’église et demande aux membres où

ils pourront trouver des moyens. Ceux-ci lui indiquent l’adresse de l’un des châteaux où Mademoiselle Limnander habite, une dame qui s’est déjà montrée disposée auparavant à aider les pauvres, alors que ces mêmes membres y apporteront eux-mêmes leur écot. On recherche également un lieu approprié et Triest recherchera les gens qui pourront collaborer. C’est le point de départ des Sœurs de la Charité, un groupe de jeunes femmes de Lovendegem qu’il approche afin de créer une école et de prodiguer aux enfants pauvres une instruction religieuse. Et ce sera à nouveau une surprise: son plan d’action ne sera pas directement adressé à ceux qui s’adonnent à l’ivrognerie, au blasphème et à l’impudicité, mais aux enfants, pour éviter que ceuxci ne suivent le même chemin. Son instruction religieuse, qu’il organise par le truchement des sœurs, doit être considérée comme une manière d’apporter aux jeunes une nouvelle échelle de valeurs, des valeurs fondées sur le message évangélique. Son action se fera ainsi préventive, destinée à construire l’avenir, ce qui n’empêchera pas, pour autant, qu’il explorera plus tard d’autres manières d’atteindre également les adultes: par les prêches, par les visites à domicile, par les encouragements de différentes manières, par son exemple et son instruction. Plus tard, les sœurs s’appliqueront également dans les soins apportés aux malades pauvres, afin de soutenir progressivement, de manière plus organisée, les pauvres de la paroisse. Lorsqu’elles se rendent, deux années plus tard, à Gand, elles se dévoueront immédiatement pleinement aux soins des pauvres et des incurables. Mais nous ne pouvons oublier l’approche planifiée de Triest: définir d’abord où les besoins se situent, en faire une analyse claire, prier et appeler les gens à se joindre à cette prière, voir comment on peut en attaquer les causes - et même préventivement -, chercher des moyens tant sur le plan financier que sur le plan des disponibilités humaines, afin de mettre sur pied concrètement un projet, plutôt à petite échelle, en fonction des moyens disponibles, mais axé sur la prévention, afin de pouvoir prodiguer plus tard directement des soins et de l’assistance, et d’organiser et de structurer l’ensemble. Nous pouvons, aujourd’hui aussi, apprendre quelque chose de cette approche, et il est bon d’y confronter les nouvelles initiatives afin de définir ainsi les manques qui réclament l’attention. Voilà une chose en résulte en tout cas: le Père Triest continue à nous interpeller, et nous pouvons apprendre beaucoup de lui et découvrir, en le lisant de manière attentive, toujours de nouveaux éléments. Nous ne pouvons qu’en être reconnaissants pour en tirer pleinement profit.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

oproepen zich aan te sluiten bij dit gebed, zien hoe men het oorzakelijk kan aanpakken en zelfs preventief, dan zoeken naar middelen, zowel financieel als op het gebied van mankracht, een concreet project opzetten, eerder kleinschalig, in functie van de beschikbare middelen maar gericht op de preventie, om uiteindelijk ook heel directe zorg en hulp aan te bieden en het geheel ook organiseren en structureren.We kunnen ook vandaag iets leren van deze aanpak en het is goed onze nieuwe initiatieven daaraan te toetsen en te zien wat er al dan niet ontbreekt. Dat staat opnieuw vast: Vader Triest blijft ons aanspreken en we kunnen veel van hem leren en bij een grondige lectuur van zijn leven ontdekken we nog steeds nieuwe elementen. We kunnen er alleen maar dankbaar gebruik van maken.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Vietnam

After seven years in Na zeven jaren Après un septennat au

In 2003, we started the formation of the first candidates in Ho Chi Minh, Vietnam. After prospecting, which was initiated by Bro. Armand Peers, the then regional superior in the Philippines, and continued by Bro. Joel Ponsaran, the new regional superior, Bro. René Stockman journeyed to Vietnam for the first time in 2001. Thanks to the support of the Dominican Sisters of Saint Catherine of Siena, and particularly the general superior, Sr. Teresa, we were able to establish several good contacts and welcome our first candidates in 2003: Dominic, Ignatio and Peter. Today, we rejoice at the perseverance of the first two, who are gradually preparing to take their perpetual vows. What happened during these past seven years? Thanks to the support of Bro. Gabriel Subiyanto, Bro.Tony Rodano and

once again Bro. Joel Ponsaran, we were able to start the candidates’ formation. Almost every year we welcomed new candidates, mostly put on the way by the sisters who became true co-workers in formation. We were able to find an appropriate residence in Ho Chi Minh city, and the owners, who live on the lower floors, became really good friends and benefactors of the congregation. Our candidates are registered there as students, which they are in fact. In 2006, the first professions were made, and since then new brothers have been taking their vows every year. After their initial formation in Belgium they continue their formation in Vietnam. Bro. Ignatio is studying traditional medicine, following his formation at the International Institute Canon Triest in Kruibeke, Belgium. With him, we are hoping to open

In 2003 startten we met de vorming van de eerste kandidaten in Ho Chi Minh, Vietnam. Na een prospectie, ingezet door Br. Armand Peers, toenmalig regionale overste in de Filippijnen, en verder doorgezet door Br. Joel Ponsaran, nieuwe regionale overste, bezocht Br. René Stockman in 2001 voor de eerste maal Vietnam. Dankzij de steun van de Zusters Dominicanessen van Catharina van Siëna, in het bijzonder in de persoon van de generale overste Zr. Teresa, konden goede contacten worden gelegd, en konden we in 2003 de eerste kandidaten verwelkomen: Dominic, Ignatio en Peter.Vandaag verheugen we ons om de volharding van de eerste twee die zich geleidelijk voorbereiden om hun eeuwige geloften uit te spreken. Wat gebeurde er die voorbije zeven jaar? Dankzij de steun van Br. Gabriël Subiyanto, Br. Tony Rodano en uiteindelijk opnieuw Br. Joel Ponsaran, konden we met de vorming van de kandidaten starten. Quasi ieder jaar mochten we nieuwe kandidaten ontvangen, meestal op weg gezet door de zusters die echte medewerkers werden in de vorming. We konden een geschikte woning vinden in de stad Ho Chi Minh, waarvan de eigenaars, die de benedenverdiepingen betrekken, echte vrienden werden en weldoeners voor de congregatie. Onze kandidaten staan er geregistreerd als studenten, wat ze in feite ook zijn. In 2006 mochten we de eerste professies afnemen, en sindsdien leggen ieder jaar nieuwe broeders hun geloften af. Na

hun initiële vorming in België zetten ze hun vorming verder in Vietnam zelf. Zo studeert Br. Ignatio traditionele geneeskunde, in aansluiting bij zijn vorming aan het International Institute Canon Triest in Kruibeke. Met hem hopen we binnenkort een eigen “clinic” voor traditionele geneeskunde te kunnen openen, waaraan andere opvangsinitiatieven kunnen worden gekoppeld, helemaal in lijn met het charisma van de congregatie. Cruciaal moment was het moment waarop we besloten in samenwerking met de zusters een eigen huis op te richten. Dit kon op maandag 22 maart 2010 ingezegend worden. Het werd een multifunctioneel gebouw: op de benedenverdieping ruimten voor het apostolaat, op de eerste verdieping verblijf van de kandidaten en postulanten en klaslokalen, op de tweede verdieping kamers voor de broeders en op de bovenverdieping kapel, wasruimten en open recreatieruimte. Het werd een ruim gebouw, in de onmiddellijke nabijheid van het instituut voor de zusters en even buiten de stad. De volgende maanden zullen de postulanten reeds hun intrek nemen, want we besloten om praktische redenen ook een deel van het appartement in de binnenstad te behouden, omwille van de nabijheid van de universiteiten waar men les volgt. En later zal geleidelijk aan gestart worden met eigen apostolaatswerken. Na de inzegening wachtte ons een andere verrassing: meer dan 30 mensen, onder wie verschillende zusters,

C’est en 2003 que nous avons commencé la formation des premiers candidats à Ho Chi Minh-Ville, au Vietnam. Après une prospection, effectuée par le Fr. Armand Peers, qui était alors le supérieur régional aux Philippines, et continuée par le Fr. Joel Ponsaran, nouveau supérieur régional, le Fr. René Stockman a visité en 2001 pour la première fois le Vietnam. C’est grâce au soutien des Sœurs Dominicaines de Ste-Catherine de Sienne, et en particulier de sa supérieure générale, la Sr Teresa, que de bons contacts furent établis, et que nous avons pu accueillir en 2003 les premiers candidats: Dominic, Ignatio et Peter. Aujourd’hui, nous ne pouvons que nous réjouir de la persévérance de ces deux premières personnes qui se sont ainsi préparées progressivement à prononcer leurs vœux éternels. Que s’est-il passé au cours du précédent septennat? Grâce au soutien du Fr. Gabriël Subiyanto, du Fr. Tony Rodano et enfin, une nouvelle fois, du Fr. Joel Ponsaran, nous avons pu commencer la formation des candidats. Nous pouvions ainsi accueillir pratiquement chaque année de nouveaux candidats, souvent sous l’injonction des sœurs, qui sont ainsi devenues de véritables collaboratrices dans la formation. Nous avons pu trouver une habitation appropriée à Ho Chi Minh-Ville, dont les propriétaires, occupant l’étage inférieur, devinrent de véritables amis et bienfaiteurs pour la congrégation. Nos candidats y sont inscrits comme étudiants, ce qui correspond à leur état réel. En 2006, nous avons pu recevoir les premiers vœux, et depuis lors, de nouveaux frères en prononcent chaque année. Après leur formation initiale en Belgique, ils ont poursuivi leur formation au Vietnam. C’est ainsi que le Fr. Ignatio étudie la médecine traditionnelle, en complément de sa formation à l’Institut International Chanoine Triest de Kruibeke. Nous espérons pouvoir avec lui

commencer bientôt notre propre “clinique” de médecine traditionnelle, avec, à la clé, le projet de structures d’accueil qui s’inscriront parfaitement dans la lignée du charisme de notre congrégation. Le moment crucial était celui où nous avons décidé d’instituer notre propre maison en collaboration avec les sœurs, laquelle fut inaugurée le 22 mars 2010. Elle devint un bâtiment polyvalent, avec à l’étage inférieur des espaces pour l’apostolat, au premier étage un séjour pour les candidats, pour les postulants ainsi que des locaux de classe, et au deuxième étage des chambres pour les frères, alors que l’étage supérieur est réservé à la chapelle, à la buanderie et à un espace ouvert de récréation. Nous avons pu ainsi créer un bâtiment spacieux à proximité immédiate de l’institut des sœurs et aux abords de la ville. Les postulants pourront y être hébergés dans le courant des prochains mois, étant donné que nous avons décidé, pour des raisons pratiques, de garder une partie de l’appartement à l’intérieur de la ville, vu l’avantage de sa situation proche des universités, où les cours sont suivis. Plus tard, nous démarrerons nos propres œuvres apostoliques. Après l’inauguration, une autre surprise nous attendait: plus de 30 personnes, parmi lesquelles plusieurs sœurs, sont venues nous demander comment se rapprocher de notre congrégation. Ces personnes avaient entendu parler des membres associés et exprimaient à ce propos leur souhait de s’y associer. Toutes ces personnes sont impliquées de près dans l’activité de la congrégation et dans la formation des candidats, et soutiennent le développement de la congrégation. Ce fut une rencontre cordiale et nous espérons bien pouvoir, à l’avenir, accueillir un certain nombre de ces personnes comme membres associés. Nous comptons aujourd’hui six frères,

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Vietnam ★

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

our own clinic for traditional medicine with which other relief initiatives could be connected, entirely in the line of the congregation’s charism. Crucial was the moment during which we decided to establish our own house in cooperation with the sisters. It was consecrated on Monday 22 March 2010. The building is multifunctional: the ground floor has rooms for the apostolate; the first floor is where the candidates and postulants reside, and where the classrooms are; the second floor is for the rooms of the brothers and the top floor houses the chapel, the laundry rooms and an open recreation room. It is a spacious building, in the immediate vicinity of the institute of the sisters and just outside of the city. The postulants will start taking up residence there during the coming months because we decided to keep part of the apartment in the city centre for practical reasons, because of the closeness to the universities where lectures are attended. Gradually, they will start their own apostolic works. After the consecration, there was another surprise; more than 30 people, including several sisters, came and asked us how to get more closely involved with the congregation.They heard about the associate members and requested to join the congregation. These people are already involved in the activities of the congregation, in the formation of the candidates and in the support for the development of the congregation. It was a warm encounter, and we are definitely hoping to welcome a number of these people as associate members in the near future. Today, there are six brothers, three first-year novices, six postulants who will start the novitiate in September, three first-year postulants, and a newly formed group of candidates. It is a story of a slow yet steady growth, and the three brothers who are currently in Ho

Chi Minh bear evidence of a strong and tireless devotion to allow the congregation to grow in Vietnam. The story of Vietnam is a story of cooperation between several congregations, knowing that, as a new congregation, it is very difficult to officially exist in Vietnam, yet we believe and we have hope for the future. The Church is gradually given more space in Vietnam, although there are still forces present that want to put a stop to this evolution. When we met the archbishop of Ho Chi Minh, now Cardinal Jean-Baptiste Man, during our first visit, he welcomed us with the words:“Be sure that in seven years’ time things will be totally different in Vietnam, especially for the Church.” Things do change quickly; not quickly enough for the Church, however, because there is still no freedom of religion in Vietnam. Nevertheless, local religiousness is massive. It is impressive, and the people attest to a profound religiosity that cannot be eradicated. Communism has definitely not succeeded in doing so. They have not given in to the pressure from the government to establish a national church, after the example of China, but following the victory of the Communists in 1975, the Catholics, who fled towards the south of the country, have continued to encourage each other and apparently they emerged stronger from the battle. Today, we can honestly say that this is a flourishing Church, and it is a true blessing for the congregation to be able to prepare ourselves for that better future alongside the Vietnamese Catholics. It will be a joy when we, as a congregation, as religious brothers, with associate members, caring for those in distress, for the poorest of the poor who always deserve the first care of the Brothers of Charity, will be able to exist in Vietnam in an open way. It will be a joy when our charism will be known and will flourish throughout the brothers who dedicate themselves to charity. Today, it still is a

kwamen ons vragen hoe ze nauwer bij de congregatie konden betrokken worden. Ze hadden over het bestaan van de aangesloten leden gehoord en kwamen vragen of ze bij de congregatie konden aansluiten. Allen zijn het mensen die nauw bij de werking van de congregatie betrokken zijn, in de vorming van de kandidaten en in de ondersteuning van de uitbouw van de congregatie. Het werd een hartelijke ontmoeting en we rekenen erop in de toekomst zeker een

aantal van deze mensen als aangesloten lid te mogen verwelkomen. Vandaag tellen we zes broeders, drie eerste jaarsnovicen, zes postulanten die in september hun noviciaat zullen starten, drie eerstejaarspostulanten en een zich opnieuw vormende groep kandidaten. Het is een verhaal van trage maar gestage groei, en de drie broeders die momenteel terug in Ho Chi Minh zijn getuigen van een gedegen inzet en toewijding om de congregatie echt te laten uitgroeien in Vietnam. Het verhaal van Vietnam is een verhaal van samenwerking tussen verschillende congregaties, wetend dat het moeilijk is om officieel als nieuwe congregatie in Vietnam aanwezig te komen, maar gelovend en hopend in de toekomst. De Kerk krijgt steeds meer ruimte in Vietnam, hoewel er nog krachten aanwezig zijn die deze evolutie willen tegenhouden. Toen we bij ons eerste bezoek de aartsbisschop van Ho Chi Minh, nu Kardinaal Jean-Baptiste Man, ontmoetten,

vanuit de overheid om een naar het voorbeeld van China een nationale kerk op te richten, maar na de overwinning van de communisten in 1975 hebben de katholieken, ondertussen naar het zuiden gevlucht, mekaar aangemoedigd en ze zijn schijnbaar versterkt uit de strijd gekomen.Vandaag kunnen we echt spreken van een bloeiende Kerk, en is het dan ook een zegen voor de congregatie om ons samen met de Vietnamese katholieken te kunnen voorbereiden op die betere toekomst. Het zal een vreugde zijn om eenmaal openlijk als congregatie in Vietnam aanwezig te kunnen zijn, als religieuze broeders, met aangesloten leden, en zorgend voor hen in nood, voor de allerarmsten die steeds de eerste zorg verdienen van de Broeders van Liefde. Het zal een vreugde zijn wanneer ons charisma gekend mag worden en tot bloei zal mogen komen doorheen broeders die zich wijden aan de caritas. Het is een vreugde die vandaag nog ingehouden moet

★ trois novices de première année, six postulants qui commenceront leur noviciat en septembre, trois postulants de première année, et un nouveau groupe de candidats en voie de constitution. Le développement au Vietnam est celui d’une croissance lente mais poursuivie, et les trois frères qui sont aujourd’hui de retour à Ho Chi Minh-Ville, témoignent d’un engagement et d’un dévouement fondés pour le développement ultérieur de la congrégation au Vietnam. Le récit du Vietnam est le fruit d’une collaboration entre les différentes congrégations, sachant qu’il est difficile d’être officiellement présent au Vietnam en tant que nouvelle congrégation, mais confiant en un avenir prometteur. L’Église reçoit au Vietnam toujours plus d’espace, même si certaines forces présentes voudraient contrecarrer cette évolution. En rencontrant lors de notre première visite l’archevêque de Ho Chi Minh-Ville, qui est actuellement le Cardinal Jean-Baptiste Man, celui-ci nous avait accueilli par les paroles: “Préparez-vous à ce que les choses changent profondément au Vietnam au cours des sept prochaines années, et certainement pour ce qui est de l’Église”. La situation est en effet en rapide mutation, même si celle-ci n’évolue pas assez vite encore au goût de l’Église, étant donné que la

liberté de culte n’y est pas encore assurée. Cela n’empêche que la religiosité y est grande, même impressionnante, et que le peuple témoigne d’un profond sentiment religieux qui ne peut être forcé au silence. Le communisme n’aura certainement pas réussi. Il ne fut ainsi pas cédé aux pressions, exercées par les autorités, d’instaurer, à l’instar de la Chine, une église nationale, alors qu’après la victoire des communistes en 1975, les catholiques, qui entre-temps s’étaient réfugiés dans le Sud, n’ont cessé de soutenir pour finalement sortir renforcés de cette lutte. Nous pouvons aujourd’hui certainement parler d’une Église florissante, et c’est dès lors une bénédiction pour la congrégation de pouvoir préparer un avenir meilleur, en collaboration avec les catholiques du Vietnam. La joie sera grande d’être un jour présent au Vietnam en tant que congrégation, en tant que frères religieux, avec des membres associés, dévoués à assister les personnes nécessiteuses, ainsi que les plus pauvres, qui toujours méritent les meilleurs soins des Frères de la Charité. Ce sera une joie de pouvoir diffuser notre charisme et de le voir prospérer à travers les frères qui se consacreront à la charité. C’est une joie qui aujourd’hui doit encore être

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

verwelkomde hij ons met de woorden: “Bereid u voor dat binnen zeven jaar de zaken grondig zullen veranderd zijn in Vietnam, vooral voor de Kerk”. De zaken veranderen vlug, nog niet vlug genoeg voor de Kerk, want de godsdienstvrijheid is nog geen feit. Maar de godsdienstigheid is groot, is indrukwekkend, en het volk getuigt van een diepe religiositeit die niet uit te roeien is. Daarin is het communisme zeker niet geslaagd. Men heeft niet toegegeven aan de druk

★ subdued but no less intense joy. It is a joy that can overflow of gratitude for the past seven years and grow into hope for the coming years. Someone said that it was a small miracle of Father Triest, and during his jubilee year, no less. It is a conviction that we happily agreed to share. We are looking forward to the following seven years; may they be as prosperous as the previous seven.

worden, maar daarom niet minder intens is. Het is een vreugde die in dankbaarheid voor de voorbije zeven jaar mag overvloeien en tot hoop mag uitgroeien voor de volgende jaren. Iemand sprak tijdens deze dagen van een klein mirakel van Vader Triest, en dat ter gelegenheid van zijn jubeljaar. Het is een overtuiging die we graag delen. We zien uit naar die volgende zeven jaar, die hopelijk even voorspoedig mogen verlopen als de zeven voorbije jaren. Br. René Stockman

Bro. René Stockman

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

The blind regain their sight…

In the centre of Ho Chi Minh City, formerly known as Saigon, Joseph Pheng started an institute for the visually challenged in the early 90s. Nothing special, one might think, were it not that Joseph became blind himself through an accident. The former Salesian left the congregation in 1988, and three years later he had a terrible accident which left him completely blind. His life changed dramatically. His own experience and his years of dedication to children and adolescents as a Salesian made him decide to devote himself to visually challenged youngsters. With the help of a few Franciscan Sisters, he started his own little school, which became an independent, recognised private institute in 1999. It is not an easy task setting up an institute as a private person in Vietnam but after additional social science studies and using his blindness to his advantage, Joseph was able to realise it. In 2007, he could take up residence in a new building with classrooms and a boarding house for about 25 young people.

Today, 33 students are enrolled at the institute, 8 of which attend primary school, 16 of which take vocational training, while 6 students are guided in secondary education and 3 on a university level. With regard to vocational training, they opted for a classical music course, a massage course and physiotherapy. Joseph proudly tells us that they have about 50 graduates and that all of them have found suitable work and are doing quite well in society. In order the raise funds, they set up a small Braille printing shop as well as a workshop where white canes are manufactured. These canes are even sold outside of Vietnam. With a staff of only 6, but with a larger group of volunteer workers, and the support of friends worldwide, they manage to run the centre properly. This concludes the business side of the initiative, which we visited during our

Blinden zien In het hartje van Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon, startte Joseph Pheng begin de jaren ’90 met een instituut voor visueel gehandicapten. Dat is op zich niets bijzonders, ware het niet dat Joseph door een ongeval zelf blind is. Deze gewezen Salesiaan verliet de congregatie in 1988 en drie jaar later had hij een zwaar ongeval met totale blindheid tot gevolg. Het veranderde zijn leven grondig. De eigen ervaring en zijn jarenlange inzet bij de jongeren als Salesiaan deed hem besluiten zich voortaan in te zetten voor jongeren met een visuele handicap. Hij startte samen met een aantal zusters Franciscanessen een eigen schooltje, en in 1999 werd dit een zelfstandig erkend privaat instituut. In Vietnam is het geen gemakkelijke klus om als private persoon een instituut op te starten, maar na bijkomende studies in de sociologie en zijn eigen blindheid inroepend kon Joseph dit toch realiseren. In 2007 kon hij zijn intrek nemen in een nieuwbouw met klaslokalen en een internaat voor een goede 25 jongeren. Vandaag zijn er 33 leerlingen in het instituut ingeschreven, waarvan er 8 de eigen lagere school volgen en 16 de eigen beroepsopleiding, terwijl er 6 leerlingen

retenue, mais n’en est pas moins intense. C’est une joie qui, en guise de remerciement pour les sept dernières années passées, pourra se muer en espérance et se démultiplier au cours des années à venir. Quelqu’un a prononcé, pendant ces jours, qu’il s’agit-là d’un petit miracle du Père Triest, et ce, à l’occasion de son année jubilaire. Voilà une conviction que nous aimons partager. Nous nous tournons vers les sept années à venir, qui, espérons-le, pourront être aussi prospères que celles qui viennent d’être accomplies. Fr. René Stockman

begeleid worden binnen het secundair onderwijs en 3 op universitair niveau. Voor de beroepsopleiding werd gekozen voor de klassieke opleiding muziek, massage en fysiotherapie. Joseph vertelt met enige fierheid dat er momenteel een 50-tal afgestudeerden zijn en dat allen een aangepast werk vonden en zich zo goed kunnen handhaven in de maatschappij. Om de nodige fondsen te verwerven werd een kleine brailledrukkerij uitgebouwd en een atelier waar blindenstokken worden gemaakt, die zelfs buiten Vietnam wo rd e n uitgevoerd. Met een staf van amper 6 m e d e w e rkers maar een grotere groep

Au cœur d’Ho Chi Minh-Ville, l’ancienne Saigon, Joseph Pheng commença au début des années ’90 un institut destiné aux personnes visuellement handicapées. Ceci n’a rien de particulier en soi, si ce n’est que Joseph avait luimême perdu la vue à la suite d’un accident. Cet ex-Salésien quitta la congrégation en 1988 et eut, trois ans plus tard, à subir un grave accident qui entraîna sa cécité. Sa vie changea du tout au tout. Son propre vécu et son engagement en tant que Salésien, dévoué aux jeunes pendant plusieurs années, le poussèrent à s’engager pour les jeunes handicapés visuels. Il démarra avec quelques sœurs Franciscaines sa propre école, laquelle fut reconnue en 1999 comme un institut privé. Au Vietnam, il n’est pas facile de dé-

marrer un institut en tant que particulier, mais après avoir effectué des études complémentaires en sociologie et faisant valoir son propre état d’aveugle, Joseph y parvint. En 2007, il put ainsi inaugurer le nouveau bâtiment, avec ses locaux de classe ainsi qu’un internat pour quelque 25 jeunes. Aujourd’hui, 33 élèves sont inscrits à l’institut, dont 8 suivent la propre école fondamentale et 16 autres la propre formation professionnelle, alors que 6 élèves sont encadrés dans l’enseignement secondaire et que 3 suivent un enseignement au niveau universitaire. Pour l’enseignement professionnel, il fut opté en faveur d’une formation classique de musique, de massage et de physiothérapie. Joseph raconte non sans fierté qu’une cinquantaine d’élèves y ont actuellement été diplômés et ont tous pu trouver un travail adapté, afin de pouvoir ainsi faire leur chemin valablement et dignement dans la société. Afin de recueillir les fonds nécessaires, une petite imprimerie braille fut développée, ainsi qu’un atelier où l’on confectionne des cannes d’aveugles, qui sont même exportées, hors du Vietnam. Avec une équipe de 6 collaborateurs

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

n…

Et les aveugles virent…

Vietnam D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

last stay in Vietnam. The brothers in Vietnam got to know Joseph, and during their pastoral work placement, novices Dominic and Francis went to help out at the centre. They were truly touched by this small-scale initiative. The way in which a man with limited means and starting from a very hard situation can change the lives of a group of blind people and offer them new perspectives in life, is entirely in line with what our own Father Triest has said: “creating a new world for them, letting the sun shine, pulling them from the shadows of death, allowing them to open to the perspective of the resurrection”. At the end of his life, Father Triest took the initiative to open two institutes for the blind in Brussels, his native city: one for girls with the help of the Sisters of Charity, and one for boys with the Brothers of Charity. We told this story to Joseph, who has been looking for a larger group to work with. He is even considering passing on the initiative if he can find a group of like-minded souls. It is an unexpected invitation here in Vietnam, where we were just looking for an opportunity to start an apostolate within the boundaries set by the government. We cannot give a positive answer just yet but we can prepare ourselves by helping out first of all, and gradually getting ready to continue this wonderful work, while developing our young brothers’ professionalism.

There is a sculpture of Don Bosco near the entrance. In his heart, Joseph still is a Salesian and he continues to apply Don Bosco’s proven educational method. He lives among the residents, in a small room that is both his bedroom and his office. He wanders through the institute, stops by the little chapel where our brothers spontaneously burst into song. Later, we were treated to a concert, performed by the students.The youngest is 10, a girl who played the xylophone quite skilfully, and the eldest 35 years of age, he just arrived at the institute one week ago and has been blind for nearly 3 years following an accident. They concluded their performance with a beautiful song, which, apparently, was the song of the institute: “Together we are strong, because we share everything together: joys and sorrows, food and knowledge, our rooms and our classrooms.” Visiting an initiative such as this one is like a breath of fresh air. Here, there is no bureaucracy or strict management, but very involved humanity that translates itself into professionalism. An elderly man is sitting next to a computer and goes through an English course with a university student. The university is not equipped for visually challenged students like her, and so a group of volunteers help her with her classes every day. The elderly man is a former teacher. He comes to the institute every day to guide a number of students. The

vrijwillige medewerkers, en met de steun van vrienden wereldwijd, kan het centrum gerund worden. Tot daar de zakelijke informatie over het initiatief, waaraan een bezoek op onze agenda stond bij ons laatste bezoek aan Vietnam. De broeders in Vietnam leerden Joseph kennen, en tijdens hun pastorale stage gingen novicen Dominic en Francis helpen in het centrum, waarbij ze echt onder de indruk raakten van dit kleinschalige initiatief. Hoe een man met beperkte middelen vanuit een doorleefde situatie het leven van een groep blinden kan veranderen en hen nieuwe perspectieven geven, helemaal in de lijn met wat onze eigen Vader Triest zou zeggen: “een nieuwe wereld, een zonne scheppen voor deze mensen, hen trekken uit de schaduw van de dood, hen laten opengaan voor het perspectief van de verrijzenis”. Op het einde van zijn leven nam Vader Triest het initiatief om in Brussel, zijn geboortestad, twee instituten voor blinden te openen: één voor de meisjes met de Zusters van Liefde en één voor de jongens met de Broeders van Liefde. We vertelden erover aan Joseph, die al een tijd op zoek is om met een grotere groep samen te werken en zelfs overweegt om het initiatief door te geven indien hij gelijkgezinden zou vinden. Het is een onverwachte uitnodiging hier in Vietnam, waar we juist op zoek zijn naar een kans om binnen de beperkingen die het regime ons oplegt, een eigen apostolaat op te starten. Wat we vandaag nog niet positief kunnen beantwoorden, kunnen we wel voorbereiden,

seulement, mais un plus grand groupe de volontaires, et avec l’appui des amis dans le monde entier, le centre peut ainsi être géré. Voilà pour ce qui est des informations pratiques à propos de cette initiative, qui faisait l’objet d’une visite inscrite à notre agenda au cours de notre dernière visite au Vietnam. Les frères du Vietnam ont appris à connaître Joseph, et pendant leur stage pastoral, les novices Dominic et Francis prêtèrent leur assistance dans le centre et revinrent profondément impressionnés par cette micro-initiative. Comment un homme, ne disposant que de moyens limités et partant d’une situation vécue, avait-il pu changer la vie des aveugles, en leur donnant de nouvelles perspectives, ce qui s’inscrit d’autant plus dans la lignée de ce que notre propre Père Triest a dit: “donner un nouvel univers et du soleil à ces gens, les tirer du giron de la mort, les ouvrir à la perspective de la résurrection”. À la fin de sa vie, le Père Triest prit l’initiative de fonder à Bruxelles, sa ville natale, deux instituts pour aveugles: l’un pour les filles avec les Sœurs de la Charité, et l’autre pour les garçons avec les Frères de la Charité. Nous en parlions à Joseph, qui depuis un certain temps s’était mis à la recherche d’un groupe avec lequel il pourrait collaborer et serait prêt à partager son expérience s’il trouvait des gens comme

lui, intéressés en la matière. Ce fut une invitation inattendue, ici au Vietnam, où nous sommes précisément à la recherche d’opportunités qui, dans le cadre des restrictions imposées par le régime, nous permettraient de démarrer notre propre apostolat. Ce que nous ne pouvons encore aujourd’hui répondre positivement, peut toutefois être préparé en collaborant dans un premier temps et en nous préparant, par la voie de la progressivité, développant le professionnalisme de nos jeunes frères, à poursuivre cette belle œuvre. À l’entrée, l’on remarque la statue de Don Bosco. Joseph est resté Salésien dans le cœur et y poursuit la méthode d’éducation de Don Bosco qui a bien fait ses preuves. Il y vit parmi ses gens dans une petite chambre qui lui sert à la fois de chambre à coucher et de bureau. Il déambule dans l’institut, s’arrête près de la petite chapelle, où nos frères entonnent spontanément un chant. Plus tard, nous serons gratifiés d’un concert, exécuté par les étudiants, dont le plus jeune n’a que 10 ans, une petite fille qui joue de manière très habile le xylophone, alors que l’aîné de 35 ans n’est arrivé que depuis une semaine à l’institut, en étant aveugle depuis 3 ans après un accident. Ils terminent par un magnifique chant, qui s’avère être celui de l’institut: “Ensemble nous sommes forts, parce que nous partageons tout: nos joies, nos peines, la nourriture et la connaissance, notre chambre et la classe”. Une initiative comme celle-ci a tout pour élever le cœur. Faisant fi de toute bureaucratie ou de lourde gestion, elle reflète un intense engagement humain qui se traduit en termes d’expertise. Un homme plus âgé est assis à côté de l’ordinateur et parcourt le cours d’anglais avec une étudiante universitaire. Elle ne reçoit, tout en étant visuellement handicapée, aucune facilité à l’université, ce qui fait que chaque jour les leçons sont reprises avec elle par un groupe de volontaires. L’homme âgé est un ex-enseignant, qui vient désormais chaque jour d’offrir gracieusement sa guidance à un certain nombre d’étudiants dans l’institut. C’est ainsi que l’institut travaille avec les étudiants inscrits dans l’enseignement secondaire et supérieur. L’école primaire a été rassemblée en un seul

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

door eerst mee te werken en via de weg van de geleidelijkheid, en bouwend aan eigen professionaliteit bij onze jonge broeders, ons erop voor te bereiden om dit mooie werk verder te zetten. Bij de ingang prijkt het beeld van Don Bosco. Joseph is in het hart Salesiaan gebleven en zet er de beproefde opvoedingsmethode van Don Bosco verder. Hij leeft er tussen zijn mensen, in een klein kamertje dat tegelijk slaapkamer en kantoor is. Hij wandelt door het instituut, stopt bij de kleine kapel waar onze broeders spontaan een lied aanzetten. Naderhand worden we vergast met een concert, gebracht door de studenten, waarvan de jongste 10 jaar oud is, een meisje dat heel handig de xylofoon bespeelt, en de oudste 35 jaar, pas een week in het instituut en sinds 3 jaar blind na een ongeval. Ze eindigen met een prachtig lied, dat het lied van het instituut blijkt te zijn: “Samen zijn we sterk, omdat we samen alles delen: lief en leed, voedsel en kennis, onze kamer en de klas”. Een initiatief als dit bezoeken is een verademing. Hier is geen bureaucratie of zwaar management, maar heel betrokken menselijkheid die zich in deskundigheid weet te vertalen. Een oudere man zit naast de computer en overloopt de cursus Engels met een universiteitsstudente. Ze ontvangt als visueel gehandicapte geen enkele faciliteit aan de universiteit, maar iedere dag worden de lessen door een groep vrijwilligers met haar opnieuw doorgenomen. De

institute works with students who attend secondary and higher education. The primary school is set up in one space and the pupils are guided almost individually. The same scenario occurs once again: one teacher, who is blind and studies pedagogy at the university through the institute, works there with a number of volunteers, and guides the children throughout the different levels. The vocational department is also managed by a very limited number of people. However, a few volunteers do help out with certain tasks. In addition to the simplicity that Joseph sends out, he tells us about his scientific research and everything that he is planning on doing to improve the fate of the blind in Vietnam. Last week, he was in the United States where he attended a conference. By the entrance, there is the card of ‘Misereor’. He knows where to find his people. This unexpected visit can certainly influence our future in Vietnam for the better. Is this ‘walking with Providence’, as Saint Vincent said it so well? In his jubilee year, during which we commemorate his passing 350 years ago, and with the jubilee year of our own founder, who was born 250 years ago, this offer to take on the care for the blind in Ho Chi Minh might be more than a coincidence. Perhaps, this is a gentle invitation by Father Triest not to neglect this group of people, a group for whom he had special concern during the final years of his life and for whom he established two institutes in his capital and birthplace. Let us walk with Providence then, ‘not too fast and not too slow’, to quote Saint Vincent de Paul once more, and let it happen. Joseph, you have given us inspiration in a wonderful way.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Bro. René Stockman

oudere man is een gewezen leraar, die nu als vrijwilliger iedere dag een aantal studenten komt begeleiden in het instituut. Zo werkt dit instituut met de leerlingen die secundair en hoger onderwijs volgen. De lagere school is in één ruimte samengebracht en de leerlingen worden er quasi individueel begeleid. Opnieuw hetzelfde scenario: één leraar die zelf blind is en via het instituut pedagogie studeerde aan de universiteit, werkt er met een aantal vrijwilligers, en begeleidt de kinderen doorheen de verschillende graden. Ook de beroepsafdeling wordt met een heel beperkt aantal mensen gerund, maar aangevuld met vrijwilligers die beperkte opdrachten opnemen. Naast de eenvoud die Joseph uitstraalt, vertelt hij over zijn wetenschappelijk onderzoek en wat hij allemaal nog van plan is om het lot van de blinden in Vietnam te verbeteren. Vorige week was hij nog in de Verenigde Staten, waar hij een congres bijwoonde. Aan de ingang prijkt het kaartje van “Misereor”. Hij weet dus zijn mensen te vinden. Dit onverwachte bezoek kan onze toekomst in Vietnam positief beïnvloeden. Is dat het “wandelen met de Voorzienigheid”, zo krachtig uitgedrukt door Vincent de Paul? In zijn jubeljaar, waarin we herdenken dat hij 350 jaar geleden overleed, met het jubeljaar van onze eigen stichter, die 250 jaar geleden werd geboren, is dit aanbod voor de zorg voor blinden in Ho Chi Minh misschien meer dan toevallig. Is het geen zachte uitnodiging vanwege Vader Triest om toch ook deze groep niet te vergeten, die groep waarvoor hij de laatste jaren van zijn leven speciale aandacht had en in zijn hoofdstad, tevens geboorteplaats, twee instituten als herinnering wou achterlaten. We zullen maar wandelen met de Voorzienigheid, “niet te vlug en niet te traag”, om opnieuw Vincent de Paul aan te halen, en het laten gebeuren. Joseph, u hebt ons een bijzondere inspiratie gegeven. Br. René Stockman

espace et les élèves y sont suivis de manière quasi individuelle. On y remarque une nouvelle fois le même scénario: un enseignant qui, lui-même, est aveugle et a étudié la pédagogie à l’université par le biais de l’institut, y travaille avec un certain nombre de volontaires, et encadre les enfants dans les différents degrés. La section professionnelle est également gérée par un nombre réduit de personnes, mais étoffée par des volontaires qui assument des missions bien définies. Dans toute l’humilité que Joseph rayonne, il nous parle à propos de ses recherches scientifiques et de tout ce qu’il envisage encore pour améliorer le sort des aveugles au Vietnam. Il s’était, la semaine précédente, encore rendu aux États-Unis pour y assister à un congrès. On trouve à l’entrée la plaquette de “Misereor”. Il sait donc où trouver les personnes pour l’aider. Cette visite imprévue a tout pour influencer positivement notre avenir au Vietnam. Est-ce là, encore une fois, ce que Vincent de Paul exprima de manière si frappante par “cheminer avec la Providence”? Dans son année jubilaire, nous commémorons sa mort il y a 350 ans, et avec l’anniversaire de notre propre fondateur, né il y a 250 ans, l’offre présentée dans le cadre des soins apportés aux aveugles à Ho Chi Minh-Ville, n’est sans doute pas le seul fait du hasard. N’estce pas une discrète invitation, lancée par le Père Triest, pour ne quand même pas oublier ce groupe auquel il avait lui-même consacré, au cours de ces dernières années, une attention toute particulière, et auquel il voulait laisser dans sa capitale, qui était également son lieu de naissance, deux instituts sous la forme d’un legs? Nous cheminerons donc avec la Providence, “sans trop de lenteur, ni trop de hâte”, pour citer à nouveau saint Vincent de Paul, et laisserons les choses mûrir. Joseph, vous nous avez donné une inspiration peu commune. Fr. René Stockman

In memoriam

Brother Broeder Frère

Gabriel Subiyanto Tijdens de vergadering van de provinciale en regionale oversten in Rome overleed Br. Gabriël Subiyanto, de provinciale overste van Azië. Na het avondmaal op 14 april ging hij een wandeling maken met de regionale overste van Indonesië en zakte hij in mekaar in een zijstraat nabij ons generalaat. De aangesnelde hulp kon slechts de dood vaststellen. Op zondag 18 april werd het lichaam van Br. Gabriël naar het generalaat gebracht, waar de Indonesische gemeenschap van Rome afscheid konden nemen, en na de eucharistieviering van maandagmorgen, waarbij de broeders afscheid namen van hun medebroeder, werd de kist naar de luchthaven gebracht om naar Indonesië gevlogen te worden, waar Br. Gabriël zijn laatste rustplaats zal hebben. Dit plotse overlijden heeft echt commotie gebracht bij de broeders aanwezig in Rome, maar tegelijk werd het een sterk bezinningsmoment over de zin van het leven en onze uiteindelijke bestemming bij God. Broeder Gabriël, die nabij Yogyakarta werd geboren in 1942, kwam na een kort verblijf in het seminarie bij de Broeders van Liefde terecht in 1966 en na zijn initiële vorming legde hij professie af in 1969. Hij volgde de opleiding aan het Hoger Catechetisch Instituut in Yogyakarta en startte dan ook als catechist

(1942 – 2010)

Lors de la réunion des supérieurs provinciaux et régionaux à Rome, le supérieur provincial d’Asie, le Fr. Gabriel Subiyanto, décéda. Après le dîner du 14 avril, il s’en était allé faire une promenade avec le supérieur régional de l’Indonésie et s’écroula subitement dans une rue latérale près de notre généralat. Les secours appelés d’urgence ne purent malheureusement que constater son décès. En date du dimanche 18 avril, le corps du Fr. Gabriel fut amené au généralat, où la communauté indonésienne de Rome put faire ses adieux, et après la célébration eucharistique de lundi matin, au cours de laquelle les frères rendirent un dernier hommage à leur confrère, le cercueil fut amené à l’aéroport afin d’être ainsi porté, par les airs, jusqu’en Indonésie, où le Fr. Gabriel aura sa dernière demeure. Ce décès inopiné a entraîné beaucoup d’émotion auprès des frères présents à Rome, mais devint également l’occasion d’organiser un moment d’intense réflexion sur le sens de la vie et sur notre destination finale et eschatologique auprès de Dieu. Le Frère Gabriel, qui naquit près de Yogyakarta en 1942, arriva après un court séjour au séminaire chez les Frères de la Charité en 1966, et c’est après sa formation initiale qu’il fit sa profession en

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

During the meeting of the provincial and regional superiors in Rome, Brother Gabriel Subiyanto, our provincial superior of Asia, passed away. Following supper on 14 April, he went to take a walk with the regional superior of Indonesia and suddenly collapsed in a road off the Generalate. Those who rushed to his aid could only find that he was already dead. On Sunday 18 April, Bro. Gabriel’s body was brought to the Generalate, where the Indonesian community of Rome came to pay their last respects.After the Monday morning Eucharist, during which the brothers paid their last respects to their deceased confrere, the coffin was brought to the airport and flown over to Indonesia where Bro. Gabriel will be laid to rest. This unexpected death caused a great commotion with the brothers in Rome. However, it was also an intense moment of contemplation about the meaning of life and our ultimate destination with God. Brother Gabriel, who was born near Yogyakarta in 1942, joined the Brothers of Charity in 1966 following a short stay at the seminary. After his initial formation, he made his profession in 1969. He attended the Higher Catechetical Institute in Yogyakarta and started working as a catechist in our schools in Jakarta. In his heyday, he went to Purwokerto in 1974 to teach and become the director of the local school. He also became the superior and was appointed provincial superior later on. Education remained dear to him, and he understood the value of the presence of a brother in education as a guide and an educator for the young people. Counselling was one of his favourite subjects, and until 1987, when he was appointed general assistant, he put a lot of time into guiding young people who were having difficulties as well as the further formation of teachers. When he arrived in Rome, a new world opened up to Bro. Gabriel. He was involved in the congregation’s international evolution and was given tasks to

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

look after new foundations: in Tanzania, where he established a convent; in Pakistan, where he helped the local brothers on their way; in India, where he went regularly to replace Bro. Max for six months. As a general assistant, Bro. Gabriel was prepared to do anything and he understood that one must serve in order to lead. During the General Chapter of 2000, Bro. Gabriel was not re-elected general assistant and he was able to go back to Indonesia. He said goodbye to the Indonesian community in Rome, with whom he had had an intense relationship, and returned to his beloved Purwokerto. He became the administrator to the bishop of Purwokerto and regional councillor. However, he made himself available to the General Administration, and was sent to India and Vietnam, where he helped set up the new communities. He even went to Papua to support the community that experienced difficulties. In 2006, he was again called to serve the congregation as a leader; as a provincial superior of the Asian province. He settled in Lahore, Pakistan and regularly visited the other regions. He had

recently visited China to encourage the local growing community. Brother Gabriel had his own lifestyle, which was determinedly aimed at simplicity. In line with Saint Vincent de Paul, he considered simplicity to be the basic virtue of all other virtues. Along with simplicity, he attached great importance to joy. Everyone who met Bro. Gabriel immediately experienced that he was a happy man who radiated deep joy. He added to this by singing a song or playing the guitar. That simplicity and that joy were not purely humane virtues with Bro. Gabriel; they found their origin in a profound relationship with God. He was a religiously inspired man, who enjoyed expressing his devotion to the Blessed Virgin by building a beautiful grotto, such as the one at the Purwokerto primary school, or by writing about it in his letters to his confreres. The loss of a provincial superior in a congregation is hard to take, especially when it happens so unexpectedly. However, Bro. Gabriel left behind a beautiful testament for all brothers. These are the examples which we need to develop our religious life, and young people today, more than ever, are in need of examples in their lives. This is what Bro. Gabriel was, and his memory will live on in our congregation. But above all, we now find consola consolation in the fact that he arrived at his destination. He always gave testimony, in his words as well as in his actions, of his life for God and God alone. His passing is a testimony of our common destination: the sole place where we shall experience pure and eternal joy. Bro. Gabriel, thank you for broth your life, for your brotherhood, for your dedifriend cation, for your friendship, for your example in faith: simple and joyful. Bro. René Stockman

in onze scholen van Jakarta. Het was zijn glorietijd in Indonesië toen hij vanaf 1974 naar Purwokerto ging om er les te geven en directeur te worden van de school. Hij werd er ook overste en later provinciale overste. Het onderwijs was hem dierbaar en hij begreep de waarde van de aanwezigheid van een broeder in het onderwijs als begeleider en opvoeder van jongeren. Counseling werd één van zijn stokpaardjes, en tot 1987, toen hij gekozen werd als generale assistent, besteedde hij veel tijd aan de begeleiding van jongeren in moeilijkheden en de verdere vorming van leerkrachten. Eenmaal in Rome ging voor Br. Gabriël een nieuwe wereld open. Hij werd bij de internationale evolutie van de congregatie betrokken en kreeg opdrachten om nieuwe stichtingen te behartigen: in Tanzania, waar hij een klooster bouwde; in Pakistan, waar hij meehielp aan de start met de lokale broeders; in India, waar hij geregeld naartoe ging om Br. Max voor zes maanden te vervangen. Als generale assistent toonde Br. Gabriël zich echt tot alles bereid en hij begreep dat leidinggeven met dienstbaarheid te maken heeft. Tijdens het generaal kapittel van 2000 werd Br. Gabriël niet herkozen tot generale assistent en mocht hij naar Indonesië terugkeren. Hij nam afscheid van de Indonesische gemeenschap in Rome, met wie hij een intense relatie had aangeknoopt, en keerde terug naar zijn geliefd Purwokerto. Daar werd hij administrator van de bisschop van Purwokerto en ook regionaal raadslid. Maar hij bleef beschikbaar voor het generaal bestuur om naar India te gaan en naar Vietnam, waar hij meehielp met de start van de nieuwe communiteit. Zelfs naar Papoea ging hij om er de communiteit in moeilijkheden te ondersteunen. In 2006 werd hij opnieuw geroepen om de congregatie als leider te dienen, ditmaal als provinciale overste van de Aziatische provincie. Hij vestigde zich in Lahore in Pakistan, van waaruit hij geregeld de andere regio’s bezocht. Nog onlangs had hij China bezocht om ook daar de groeiende communiteit aan te moedigen.

Het verlies van een provinciale overste in een congregatie is zwaar, zeker wanneer dit zo onverwacht gebeurt. Maar de persoon van Br. Gabriël laat een mooi testament na voor alle broeders. Het zijn deze voorbeelden die we nodig hebben om ons religieus leven uit te bouwen, en ook de jongeren hebben meer dan ooit nood aan voorbeelden in hun leven. Daar heeft Br. Gabriël voor gezorgd en zijn herinnering zal levend blijven in de congregatie. Maar bovenal weten we ons nu getroost door de zekerheid dat hij op bestemming is gekomen. Hij heeft zoveel getuigenis gegeven, in woord en daad, dat hij echt leefde voor God en God alleen. Met zijn dood geeft hij een woordeloze getuigenis van ons aller bestemming: de enige plaats waar we de echt vreugde zullen mogen ondervinden voor eeuwig. Br. Gabriël, dank voor uw leven, voor uw medebroeder-zijn, voor uw toewijding, voor uw vriendschap, voor uw voorgaan in geloof: eenvoudig en vreugdevol. Br. René Stockman

Le Frère Gabriel avait son propre style de vie, qui était fortement axé sur la simplicité. Dans la lignée de saint Vincent de Paul, il voyait en la simplicité la vertu fondamentale de toutes autres vertus. Mais avec cette simplicité, il attachait beaucoup d’importance à la joie. Chacun qui pouvait rencontrer le Fr. Gabriel, expérimentait directement qu’il était un homme heureux et rayonnait une profonde joie. Très souvent, il accentua encore celle-ci en entonnant une chanson ou en accompagnant à la guitare. Cette simplicité et cette joie n’étaient chez le Fr. Gabriel pas des vertus purement humaines, mais trouvèrent leur origine dans une profonde relation avec Dieu. Il était un homme religieux, animé, qui aimait exprimer sa dévotion à la sainte Vierge en construisant une belle grotte, comme nous la trouvons maintenant dans l’école primaire de Purwokerto, mais au sujet de laquelle il s’exprimait en toute simplicité dans ses lettres à ses confrères. La perte d’un supérieur provincial dans une congrégation est lourde, et certainement lorsqu’elle se fait de manière aussi imprévue. Mais la personne du Fr. Gabriel nous laisse un beau testament pour l’ensemble des frères. Ce sont ces exemples dont nous avons besoin pour fonder notre vie religieuse, et d’autre part, les jeunes ont, eux aussi, plus que jamais besoin d’exemples dans leur vie. On peut dire que le Fr. Gabriel aura tout fait pour qu’il en soit ainsi, et sa mémoire demeurera vive dans la congrégation. Mais avant tout, nous nous sentons maintenant consolés par la certitude qu’il est arrivé à destination. Il a donné tellement de témoignages, en actes et en paroles, de ne vivre que pour Dieu et pour Dieu seul. Par sa mort, il nous donne un exemple sans paroles de notre destination à tous : le seul lieu où nous éprouverons l’authentique joie pour l’éternité. Frère Gabriel, merci de votre vie, d’avoir été notre confrère, de votre dévouement, de votre amitié, de votre exemple dans la foi: en toute simplicité et dans la joie. Fr. René Stockman

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Broeder Gabriël had een eigen levensstijl die heel sterk gericht was op de eenvoud. In lijn met Vincent de Paul vond hij de eenvoud als de basisdeugd van alle andere deugden. Maar met de eenvoud hechtte hij veel belang aan de vreugde. Iedereen die Br. Gabriël mocht ontmoeten ervaarde direct dat hij een gelukkig man was, die een diepe vreugde uitstraalde. En heel graag gaf hij daar nog extra aandacht aan door een lied te zingen of op de gitaar te begeleiden. Die eenvoud en die vreugde waren bij Br. Gabriël geen louter humane deugden, maar vonden hun oorsprong in een diepe Godsrelatie. Hij was een religieus bezield man, die zijn devotie tot de Heilige Maagd graag uitdrukte in het bouwen van een mooie grot, zoals we deze nu vinden in de lagere school van Purwokerto, maar waarover hij ook heel eenvoudig kon schrijven in zijn brieven aan de medebroeders.

1969. Il suivit la formation à notre Institut supérieur catéchétique à Yogyakarta et commença dès lors sa mission en tant que catéchiste dans nos écoles de Jakarta. Ce fut sa période de gloire en Indonésie, lorsqu’à partir de 1974 il se rendit à Purwokerto afin d’y enseigner et d’y devenir directeur de l’école. Il y devint également le supérieur et plus tard le supérieur provincial. Il était très attaché à l’enseignement et comprit la valeur de la présence d’un frère dans l’enseignement en tant que guide et éducateur pour les jeunes. Donner des consultances devint l’un de ses passe-temps favoris, et jusqu’en 1987, lorsqu’il fut élu assistant général, il consacra beaucoup de temps à l’encadrement des jeunes en difficultés et à la formation continue des enseignants. À Rome, un nouveau monde s’ouvrit pour le Fr. Gabriel. Il fut impliqué dans l’évolution internationale de la congrégation et reçut des missions afin d’encourager de nouvelles fondations: en Tanzanie, où il construisit un couvent; au Pakistan, où il contribua au démarrage avec les frères locaux; en Inde, où il se rendit régulièrement afin de remplacer le Fr. Max pour six mois. En tant qu’assistant général, le Fr. Gabriel se montrait disposé à tout et comprit qu’il n’est pas de guidance sans serviabilité. Pendant le chapitre général de l’an 2000, le Fr. Gabriel ne fut pas réélu assistant général et put rentrer en Indonésie. Il prit congé de la communauté indonésienne à Rome, avec laquelle il avait établi une intense relation, et s’en retourna vers son cher Purwokerto. Il y devint administrateur de l’évêque de Purwokerto, ainsi que membre du conseil régional. Mais il demeura disponible pour l’administration générale afin d’aller en Inde et au Vietnam, où il aida au démarrage de la nouvelle communauté. Il se rendit même en Papouasie afin d’y soutenir la communauté en difficultés. En 2006, il fut une nouvelle fois appelé à servir la congrégation en tant que directeur, cette fois comme supérieur provincial de la province asiatique. Il se fixa à Lahore au Pakistan, d’où il visitait régulièrement les autres régions. Dernièrement encore, il avait visité la Chine afin d’encourager, là aussi, la communauté en développement.

Belgium - België - Belgique

P.J. Triest’s festive year inaugurated Feestjaar P.J. Triest plechtig geopend Ouverture solennelle de l’année jubilaire P.J. Triest

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Along with the Sisters of Charity of Jesus and Mary and the Sisters of the Childhood of Jesus, our congregation is celebrating the 250th anniversary of the birth of our founder, Canon Peter Joseph Triest. The fact that the International Institute Canon Triest is celebrating its 10th anniversary this year is of course another excellent occasion to have all eyes on our founder. On 19 March, the festive year was inaugurated with an academic session, themed ‘Charity: the connecting thread of the Social Doctrine of the Church’. After all, Triest was someone who put the social doctrine into practice before the term existed, which was clearly shown in the course of the afternoon. It was no accident that these events took place in Ghent, the place where it all started for our congregation.

IICT: internationalisation and professional training The session was opened with an opening address by Mr. Guido Declercq, IICT’s coordinator. He tersely summarised the Institute’s tasks: it wants to put the idea of internationalisation into practice and offer professional training

to brothers and staff members from all over the world. Next, Mr. Patrick De Pooter, head of IICT’s Social Doctrine department, took the floor. He sought to explain the activities of the Institute in the field of research on the Church’s social doctrine on the one hand, and the interaction between philosophy of life, government and society on the other. Love as the foundation of the Catholic social doctrine Subsequently, the Very Rev. David O’Connell, C.M., president of the Catholic University of America in Washington, D.C., held a lecture on love as the foundation the Catholic social doctrine. He began his lecture with a reference to the Postsynodal Apostolic Exhortation ‘Familiaris Consortio’ of Pope John Paul II. The Holy Father considered love to be inherent in mankind, as we are created in God’s image. The word ‘love’ can be found 610 times in the Bible, he stated. Therefore, love lies at the basis of everything that we preach, proclaim, and profess as Christians in the Church. In his most recent encyclical, ‘Caritas in Veritate’, the Holy Father Pope Benedict

Onze congregatie viert dit jaar samen met de Zusters van Liefde van Jezus en Maria en de Zusters Kindsheid Jesu de tweehonderdvijftigste geboortedag van onze stichter Kanunnik Petrus Jozef Triest. Dat het International Institute Canon Triest dit jaar precies 10 jaar bestaat vormt natuurlijk een extra gelegenheid om onze stichter in de kijker te zetten. Op 19 maart werd het feestjaar plechtig geopend met een academische zitting met als thema “Caritas: de rode draad van de sociale leer van de Kerk”. Triest is immers iemand die de sociale leer avant-la-lettre in de praktijk omzette, zo bleek duidelijk in het verloop van de namiddag. De plechtigheden vonden niet toevallig plaats in Gent, waar het voor onze congregatie allemaal begon. IICT: internationalisatie en professionele vorming De zitting werd geopend met een voorwoord van de heer Guido Declercq, coördinator van het IICT. Hij vatte de taken van het Instituut kernachtig samen: het wil het idee van internationalisatie in de praktijk omzetten en een professionele training bieden aan broeders en medewerkers van over de hele wereld. Daarna ging het woord naar dhr. Patrick De Pooter, departementshoofd van het departement Sociale Leer van het IICT. Hij poogde de aanwezigen een beeld geven van de werkzaamheden van het In-

Liefde als de grondslag van de katholieke sociale leer Daarna hield Z.E.H. David O’Connell, voorzitter van The Catholic University of America (Washington) een referaat over de Liefde als de grondslag van de katholieke sociale leer. Hij startte zijn lezing met een verwijzing naar de Postsynodale Apostolische Exhortatie “Familiaris Consortio” van Paus Johannes Paulus II. De Heilige Vader zag liefde als intrinsiek aan de mensheid, gezien we zijn geschapen naar Gods beeld en gelijkenis. Het woord ‘liefde’ komt ongeveer 610 keer voor in de Bijbel, zo stelde hij. De liefde ligt dan ook aan de basis van alles wat we prediken, verkondigen, belijden als Christenen in de Kerk. In zijn recentste encycliek, ‘Caritas in Veritate’, drukt de Heilige Vader Paus Benedictus XVI deze overtuiging uit als hij schrijft “Liefde is de rode draad die door de sociale leer van de Kerk loopt”, aldus David O’Connell. Via tal van verwijzingen naar andere pauselijke encyclieken en naar de Bijbel, vat David O’Connell zijn kernboodschap als volgt samen: “De liefde begrijpen is God begrijpen, in de mate waarin onze beperkte geesten ooit echt Zijn bestaan kunnen bevatten.” Betekenis van Petrus Jozef Triest als realisator van de sociale leer Na deze gesmaakte bijdrage van David O’Connell ging Br. René Stockman, Generale Overste, dieper in op de betekenis van Petrus Jozef Triest als realisator van de sociale leer. Zijn centrale vraag was: hoe werden die principes van de sociale leer voorgeleefd nog vóór Paus Leo XIII in 1897 zijn encycliek “Rerum novarum” uitbracht? Triest leefde in een zeer turbulente tijd. Het Verlichtingsdenken was niet nieuw, maar vond toch een bijzondere doorbraak met de Franse Revolutie en deed alle maatschappelijke geledingen kantelen. Verschillende opeenvolgende regimes waarbij het toenmalige Vlaanderen behoorde probeerden de Kerk ondergeschikt te maken aan de wereldlijke macht. Als priester probeerde Petrus

Notre congrégation fête cette année avec les Sœurs de la Charité de Jésus et de Marie, ainsi qu’avec les Sœurs de l’Enfance de Jésus le deuxcent-cinquantième anniversaire de l’année de naissance de notre fondateur, le Chanoine Pierre-Joseph Triest. Le fait que l’Institut International Chanoine Triest existe cette année précisément 10 ans, est une occasion supplémentaire pour mettre notre fondateur à l’honneur. C’est le 19 mars que fut ouverte solennellement l’année festive avec une session académique, portant le thème “La Charité: le fil rouge qui traverse la doctrine sociale de l’Église”.Triest est en effet quelqu’un qui, avant la lettre, a mis la doctrine sociale en pratique, comme il est apparu clairement au cours de cet après-midi. Ce n’est pas un hasard non plus que les cérémonies eurent place à Gand, où notre congrégation prit le départ. Institut International Chanoine Triest (IICT): l’internationalisation et la formation professionnelle La session fut ouverte par une introduction de M. Guido Declercq, coordinateur de l’IICT. Il résuma les missions de l’Institut de manière concise: l’Institut veut mettre en pratique l’idée d’internationalisation et offrir une formation professionnelle aux frères et collaborateurs dans le monde entier. La parole fut ensuite passée à M. Patrick De Pooter, chef du département de la Doctrine sociale de l’IICT. Il essayait d’esquisser ainsi aux personnes présentes un tableau des activités assurées par l’Institut en matière de recherche sur la doctrine sociale de l’Église, d’une part, et l’orchestration des aspects liés à l’idéologie, aux autorités et à la société, d’autre part. L’amour: fondement de la doctrine sociale catholique Après cela, le Très Révérend Monsieur David O’Connell, président de l’Université Catholique d’Amérique (Washington), donna une lecture sur l’amour, la charité comme fondement de la doctrine sociale catholique. Il commença

sa lecture en se référant à l’Exhortation apostolique postsynodale “Familiaris Consortio” du Pape Jean Paul II. Le Saint Père voyait l’amour comme un élément intrinsèque de l’humanité, étant donné que nous avons été créés à l’image et à la ressemblance de Dieu. L’’amour, charité’ apparaît environ 610 fois dans la Bible, ainsi affirma-t-il. L’amour est dès lors à la base de tout ce que nous prêchons, annonçons, confessons en tant que Chrétiens dans l’Église. Dans son encyclique la plus récente, ‘Caritas in Veritate’, le Saint Père Benoît XVI exprime cette conviction en écrivant: “La charité est la voie maîtresse de la doctrine sociale de l’Église”, nous cite David O’Connell. Par de nombreuses références à d’autres encycliques papales et à la Bible, David O’Connell synthétise son message comme suit: “Comprendre l’amour, c’est comprendre Dieu dans la mesure où nos esprits limités pourront un jour saisir véritablement Son existence.” La signification de Pierre-Joseph Triest en tant que réalisateur de la doctrine sociale Après cette contribution appréciée de David O’Connell, le Fr. René Stockman, Supérieur général, examina plus en profondeur le sens de ce que Pierre-Joseph Triest représente en tant que réalisateur de la doctrine sociale. La question centrale était: comment les principes de la doctrine sociale ont-ils été pré-vécus avant même que le Pape Léon XIII ne sorte en 1897 son encyclique “Rerum novarum”? Triest vivait à une époque de grande turbulence. La pensée éclairée n’était pas neuve, mais la Révolution française représentait quand même un événement qui fit trembler sur les fondations toutes les articulations de la société. Plusieurs régimes successifs que la Flandre a connus à l’époque, tentaient de subjuguer l’Église au pouvoir séculier. En tant que prêtre, Pierre-Joseph Triest essayait de vivre de manière conséquente: dans le monde mais non du monde. Il se montrait socialement très concerné, d’abord en opposition avec les autorités légales et puis, conformément à celles-ci.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

stituut op het vlak van onderzoek rond de sociale leer van de Kerk enerzijds en het samenspel tussen levensbeschouwing, overheid en samenleving anderzijds.

Jozef Triest consequent te leven: in de wereld maar niet van de wereld. Hij stelde zich maatschappelijk heel betrokken op, eerst in oppositie met de wettelijke overheid en daarna in lijn ermee. Hij vond dat het juist via de sociale betrokkenheid was dat de Kerk in dat nieuwe staatsbestel nog een rol kon spelen, zelfs opnieuw een hoofdrol. Eenmaal in Lovendegem werd dit zijn eerste aandachtspunt: via godsdienstonderricht aan arme kinderen de sociale problemen oplossen door deze te voorkomen: dronkenschap, godslastering en

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

XVI expresses this conviction when he writes: “Charity is at the heart of the Church’s social doctrine”, according to David O’Connell. Through several references to other papal encyclicals and to the Bible, David O’Connell summarised the key of his message as follows: “To understand love is to understand God, to the extent to which our limited minds can ever truly grasp His existence.”

The meaning of Peter Joseph Triest as a man who put the social doctrine into practice After David O’Connell’s contribution, which was enjoyed by all, Bro. René Stockman, Superior General, dilated upon the meaning of Peter Joseph Triest as a man who put the social doctrine into practice. His key question was: how were these principles of the social doctrine lived as an example even before Pope Leo XIII published his encyclical letter ‘Rerum novarum‘ in 1897? Triest lived in very turbulent times. Enlightened thinking was not new, yet it made a special breakthrough during the French Revolution and turned all sections of society upside down. Several successive regimes, all of which Flanders was part, sought to subordinate the Church to secular power. As a priest, Peter Joseph Triest tried to lead a consistent life: in the world but not of the world. He adopted a very socially conscious attitude; at first, in opposition to the civil authorities and afterwards in line with them. He found that

it was through social commitment that the Church could still play a role in the new form of government; a leading role, even. Once he arrived in Lovendegem, it became his first point of attention: solving social issues – drunkenness, blasphemy and lust; the great social problems of his parish, as he listed them after a thorough analysis – by preventing them through religious instruction to poor children. Faithful to the Gospel and the Church as well as socially conscious: this was the new balance which he had found within himself. To Triest, it meant that he had entered the new structures, and he started developing new structures himself in order to help the poor in a better way. Within this framework, he developed his ‘social doctrine’, right at the heart of the world. This is the ‘social doctrine’ that we remained faithful to, in a dynamic way, adaptive to new circumstances, responsive to new emergency situations. That which Triest started more than 200 years ago, lives on in a dynamic way, because it was built on a solid base: the evangelical message, nothing more, nothing less. Presentation of ‘Peter Joseph Triest Today’ (Petrus Jozef Triest Vandaag) Following the Superior General’s lecture, of which we could only repeat a fraction, Mr. Toon Osaer from Halewijn Press presented Bro. Stockman’s new book: ‘Peter Joseph Triest Today. Life,

onkuisheid, de grote maatschappelijke problemen van zijn parochie zoals hij ze na een grondige analyse opsomde. Trouw aan het evangelie en de Kerk en tegelijk maatschappelijk betrokken: dat was het nieuwe evenwicht dat hij in zichzelf had gevonden.Voor Triest betekende dit dat hij intrad in de nieuwe structuren en zelf ook nieuwe structuren ging uitwerken om de armen beter te kunnen helpen. Het is in dat kader dat hij zijn “sociale leer” zou ontwikkelen, midden in de wereld. En het is deze “sociale leer” die wij trouw zijn gebleven op een dynamische wijze, zich aanpassend aan nieuwe omstandigheden, inspelend op nieuwe

Voorstelling “Petrus Jozef Triest Vandaag” Na de uiteenzetting door de Generale Overste, waarvan we hier maar een fractie konden weergeven, stelde de heer Toon Osaer van Uitgeverij Halewijn het nieuwe boek van Br. Stockman voor: “Petrus Jozef Triest Vandaag. Leven, spiritualiteit en inspiratiebron.” Voor wie de figuur van Triest niet kent, biedt het in de eerste plaats een boeiende biografische benadering van “de goede mijnheer Triest”. Maar Broeder Stockman gaat verder dan de beschrijving daarvan, zo zei Toon Osaer. In het tweede deel van dit boek kunnen we uitgebreid kennis maken met de spiritualiteit van Vader Triest. Triest was een charismatische figuur, een verstandig man, een puike organisator, een moedig en volhardend man met een bijzondere gevoeligheid voor de armen, begiftigd met een groot aanpassingsvermogen en dito zin voor realiteit en dit in volstrekte nederigheid. Dit alles is echter gegrondvest op zijn diepe overtuiging dat “de liefde van God, de basis is van alles” en zijn hele leven door betracht hij dieper door te dringen in dat grote mysterie. Hoe die zich concreet vertaalt in het engagement van de religieuzen die zich in zijn traditie stellen, vernemen we ook in dit tweede deel. Het nieuwe en meest originele van dit boek situeert zich voor

Il trouvait que c’était précisément par cet engagement social que l’Église pouvait encore jouer un rôle dans le régime de l’époque, et même un premier rôle. Arrivé à Lovendegem, ce fut son premier point d’attention: par l’enseignement de la religion aux enfants pauvres, il essayait de résoudre les problèmes sociaux et de les éviter: ivrognerie, blasphème et impudeur, les grands problèmes sociaux de sa paroisse, comme il les nommait après une analyse approfondie. La fidélité à l’évangile et à l’Église, et en même temps son engagement social: voilà le nouvel équilibre qu’il avait trouvé en lui. Pour Triest, cela signifiait qu’il entrait dans les nouvelles structures et développerait même de nouvelles structures pour mieux assister les pauvres. C’est dans ce cadre qu’il développerait sa “doctrine sociale”, au cœur du monde. Et c’est à cette “doctrine sociale”que nous sommes restés fidèles d’une manière dynamique, en nous adaptant aux nouvelles circonstances et répondant aux nouveaux besoins et situations de précarité. Ce que Triest mit en route il y a plus de 200 ans, continue à vivre de manière dynamique, parce que le tout reposait sur une base solide: le message évangélique, sans plus ni moins. Représentation “Pierre-Joseph Triest Aujourd’hui” Après l’exposé du Supérieur général, dont nous ne pouvions que rendre une fraction, M. Toon Osaer des Éditions Halewijn présentait le nouveau livre du Fr. Stockman: “Pierre-Joseph Triest Aujourd’hui. Vie, spiritualité et source d’inspiration”. Pour qui ne connaît pas le personnage de Triest, il s’agit en premier lieu d’une approche biographique captivante du “bon monsieur Triest”. Mais, le Frère Stockman va plus loin que la simple description, ainsi disait Toon Osaer. Dans la deuxième partie du livre, nous pouvons apprendre à connaître de manière fouillée la spiritualité du Père Triest.Triest était une figure charismatique, un homme intelligent, un excellent organisateur et un homme persévérant et courageux avec une sensibilité particulière pour les pauvres, doté d’une grande faculté d’adaptation et d’un sens de la réalité, et

le tout dans la plus grande humilité.Tout ceci se repose sur la conviction profonde que “l’amour de Dieu est à la base de tout”, et c’est pendant toute sa vie qu’il essaiera de pénétrer davantage ce grand mystère. Comment cela peut s’exprimer concrètement dans l’engagement des religieux qui s’inscrivent dans cette tradition, nous est montré également au cours de cette deuxième partie. La part la plus novatrice de ce livre se situe pour M. Osaer dans la troisième partie. C’est ici que le frère Stockman traduit la spiritualité dans des termes d’aujourd’hui et c’est là que nous remarquons combien est contemporaine cette vision. Le livre doit maintenant trouver le chemin du lecteur. Sans doute, peut-il aider à ce qu’en ce vingt-et-unième siècle, qui est aussi bouleversant et confondant que ne l’était celui de Triest, des personnes s’engagent pour les “humbles indigents, les marginaux et les rejetés”, en s’inspirant du message de l’évangile. C’est ainsi aussi que nos contemporains pourront éprouver combien Dieu est amour et est synonyme de l’amour auquel tant aspirent et pour lequel il existe un si grand besoin. Pierre-Joseph Triest: un homme de tous les temps Le promoteur du droit à la cause de la canonisation de Pierre-Joseph Triest, Jürgen François, prit le livre “Pierre-Joseph Triest Aujourd’hui” comme point de départ d’une considération sur les retombées de la personne et de la spiritualité du Chanoine Triest dans les contextes culturels actuels et futurs. Triest se rendit vite compte que l’Église n’avait plus une position religieuse et culturelle de monopole et ne pouvait acquérir davantage dans ce qui appartenait à l’une de ses grandes missions apostoliques, c.-à-d. le soin des orphelins et des veuves, des pauvres et des malades. Il est remarquable qu’il s’engageait, dès ce moment, dans ce nouveau contexte où la collaboration et le support de l’Église étaient demandés. Il fonda ses propres congrégations, mais les engageait à lénifier les nombreux besoins par des maisons qui étaient le plus souvent la propriété des instances civiles. De cette manière, il apportait la

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

noodsituaties. Wat Triest in gang stak, meer dan 200 jaar geleden, leeft op een dynamische manier verder, omdat het gestoeld was op een solide basis: de evangelische boodschap, niet meer en niet minder.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

spirituality and source of inspiration.’ (Petrus Jozef Triest Vandaag. Leven, spiritualiteit en inspiratiebron). For those who do not know the man that was Triest, it offers a captivating biographical approach to the ‘Good Father Triest’. However, Brother Stockman digs a little deeper, said Toon Osaer. The second part of the book tells us more about Father Triest’s spirituality. Triest was a charismatic figure, a wise man, an excellent organiser, a brave and persevering man who cultivated a remarkable sensitivity towards the poor, gifted with a great adaptability and ditto sense of reality, in absolute humility. All of this is based on his profound conviction that “the love of God is the basis of all things” and throughout his entire life he practised penetrating ever deeper into that great mystery. We also learn in the second part of the book how it all specifically translates into the commitment of religious who place themselves in his tradition. The new and most original aspect of this book is situated in the third part, according to Mr. Osaer. This is where Brother Stockman translates this spirituality to today and proves how contemporary it actually is. The book should now find its way to the reader. Hopefully, it might help people from the twenty-first century, which is as turbulent and confusing as Father Triest’s time, to commit themselves to “the indigent and humble, the marginal and the outcasts”, inspired by the message of the Gospel. May it allow our contemporaries to experience that God is love; love, which so many long for and which so many need.

Peter Joseph Triest: a man of all ages Promoter of the law in the cause for the canonisation of Peter Joseph Tries, Jürgen François used the book ‘Peter Joseph Triest Today’ as the starting point for a consideration of the continued effect of the person and the spirituality of Canon Triest within the current and future cultural contexts. Triest sensed quite soon that the Church no longer had, nor could regain, a religious and cultural monopoly position in what was part of its great apostolic key

tasks, i.e. the care for orphans and widows, for the poor and the sick. It is striking that he got involved in a new context that asked for the Church’s cooperation and support. He founded his own congregations, and used them to alleviate many needs through homes that were mostly owned by the civil authorities. As such, he introduced Christian charity at the heart of secular institutions. Triest’s answer to the needs was original in two ways. First of all, he fully dedicated himself to the care as it was intended by the civil authorities, instead of just opening and seeing to his own institutions. Secondly, Triest was original in the way in which he tried to alleviate all of these needs. His answer was charity, in the most profound Christian sense of the word. As a result, he provided a private answer to a universal need. This Christian, evangelically conscious attitude was focused on the well-being of all, yet it also encompassed an overall view of man himself; the way that Jesus looks at a man. ‘250 years of Canon Peter Joseph Triest’ Exhibition After the academic session, the ‘250 years of Canon Peter Joseph Triest’ exhibition was opened at the Museum Dr. Guislain. It reveals several aspects of the canon’s many-sided life. There are objects that are tangible memories of his life, his many accomplishments and his fascinating personality. Moreover, the exhibition places a few historical events in the light of his vocation and his spirituality. Crucial moments in Triest’s life are connected to everything that marked him as a religious leader. The fact that Triest still remains a source of inspiration to the several congregations that he founded is reflected in the series of photographs made especially for this exhibition. Photographer Jacques Sonck does not focus on background, origin, nature or social status; he shows portraits of patients, psychiatrists, novices, students, etc. Man takes centre stage. Joke Verbeke We are grateful to all of the speakers for providing their texts.

de heer Osaer in het derde deel. Hier vertaalt broeder Stockman die spiritualiteit naar vandaag en dan blijkt hoe hedendaags die eigenlijk wel is. Het boek moet nu zijn weg vinden naar de lezer. Hopelijk kan het helpen om mensen uit de eenentwintigste eeuw, die minstens even woelig en verwarrend is als de tijd van Vader Triest, zich te laten engageren voor “onvermogende geringen, marginalen en verschoppelingen”, geïnspireerd door de boodschap van het evangelie. Zodat ook onze tijdgenoten mogen ervaren dat God Liefde is, liefde waarnaar zovelen hunkeren en waaraan zo veel behoefte is. Petrus Jozef Triest: een man van alle tijden Promotor van het recht in de causa voor de heiligverklaring van Petrus Jozef Triest Jürgen François nam het boek “Petrus Jozef Triest Vandaag” als uitgangspunt voor een overweging over de doorwerking van de persoon en de spiritualiteit van Kanunnik Triest binnen de huidige en toekomstige cultuurcontexten. Triest ervoer al vroeg dat de Kerk geen godsdienstige en culturele monopoliepositie meer bezat en ook niet meer kon verwerven in wat behoorde tot één van haar grote apostolische kerntaken, nl. de zorg voor de wezen en weduwen, voor de armen en de zieken. Opvallend is dat hij zich van dan af inschakelde in de nieuwe context waarin van de Kerk medewerking en ondersteuning werden gevraagd. Hij stichtte eigen congregaties maar zette hen in om de vele noden te lenigen via de tehuizen die meestal eigendom waren van de burgerlijke overheid. Op deze wijze bracht hij de christelijke caritas in het hart van seculiere instellingen. Het antwoord van Triest op de behoeften was in die zin tweevoudig origineel. Hij schakelde zich ten eerste volop in

Tentoonstelling “250 jaar Kanunnik Petrus Jozef Triest” Na de academische zitting werd de tentoonstelling “250 jaar Kanunnik Petrus Jozef Triest” geopend in het Museum Dr. Guislain. Deze toont verschillende aspecten van het veelzijdige leven van de kanunnik. Zo zijn er objecten als tastbare herinneringen aan zijn leven, zijn vele verwezenlijkingen en zijn boeiende persoonlijkheid. Daarenboven plaatst de tentoonstelling enkele historische gebeurtenissen in het licht van zijn roeping en spiritualiteit. Cruciale momenten uit het leven van Triest worden verbonden aan alles wat hem als religieus leider kenmerkt. Dat Triest ook vandaag een inspiratiebron is voor de verschillende congregaties waarvan hij stichter is, toont de fotoreeks die speciaal voor deze tentoonstelling gemaakt is. De fotograaf Jacques Sonck focust niet op achtergrond, afkomst, geaardheid of maatschappelijke positie, maar toont portretten van patiënten, psychiaters, novicen, leerlingen, … De mens staat centraal. Joke Verbeke Met dank aan de sprekers om hun tekst ter beschikking te stellen.

charité chrétienne au cœur des institutions séculières. La réponse de Triest aux nécessités était en ce sens doublement originale. D’abord, il s’engageait pleinement dans l’assistance comme elle était prévue par les autorités civiles, mais ce, plutôt qu’en ouvrant exclusivement ses propres institutions et infrastructures. Triest était deuxièmement aussi original dans la manière dont il lénifiait ces besoins et y répondait. Sa réponse était la charité dans le sens profondément chrétien du terme. Ainsi, il offrait également une réponse particulière à un besoin universel. Cette attitude, chrétiennement et évangéliquement fondée, était axée sur le bien-être de tous, mais comprenait également une vision intégrale de l’homme, la manière dont Jésus regarde l’homme. Exposition “250 ans Chanoine Pierre-Joseph Triest” Après la session académique, l’exposition “250 ans Chanoine Pierre-Joseph Triest” fut ouverte au Musée Dr Guislain. Celle-ci montre les différents aspects

de la vie variée de ce chanoine. C’est ainsi qu’on y trouve des objets comme les souvenirs tangibles de sa vie, de ses nombreuses réalisations et de sa captivante personnalité. En plus, l’exposition met quelques événements historiques dans la lumière de sa vocation et de sa spiritualité. Des moments cruciaux de la vie de Triest sont reliés à tout ce qui fit de lui un meneur religieux. Que Triest soit aujourd’hui aussi une source d’inspiration pour les différentes congrégations dont il est le fondateur, est nous montré par une série de photos, spécialement réalisées pour l’exposition. Le photographe Jacques Sonck ne focalise pas l’arrière-plan, l’origine, la nature ou la position sociale, mais nous montre des portraits de patients, de psychiatres, de novices et d’étudiants,… L’homme est au cœur de l’événement. Joke Verbeke Avec tous nos remerciements aux orateurs qui ont bien voulu mettre leur texte à disposition.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

de zorg in zoals die ook door de burgerlijke overheden was bedoeld, in plaats van uitsluitend eigen instellingen te openen en te voorzien.Triest was ten tweede ook origineel in de invulling die hij aan de leniging van al deze noden gaf. Zijn antwoord was caritas in de diepe christelijke zin van het woord. Hiermee leverde hij eveneens een particulier antwoord op een universele nood. Deze christelijke, evangelisch bewogen houding was gericht op het welzijn van allen, maar omvatte ook een totaalblik op de mens zelf, de blik waarmee Jezus naar een mens kijkt.

Belgium - België - Belgique

Triest Home - Tabor Community House

At the heart of the congregation

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

1986. Homeless and poor people frequently come knocking on the door of the Holy Angels Community in Ghent. They ask for money and food. Perhaps they might be looking for something more? A chair, so they can sit down for a bit and put their feet up, or someone who lends them an ear? The Brothers of Charity, and Bro. René Stockman, Bro. Godfried Bekaert and Bro. Clariet Lippens in particular, are struck by these new needs and founded Triest Home in September of the same year. After all, many people in distress do not qualify for a structured care system. For them, the road to an institution is too long and the barrier is too high… however, they are missing a place where they can find refuge every once in a while.

A true home The social dining area and the meeting area at Triest Home become a home for those who have none. The brothers and volunteers are not just friends to the people they receive; they are family. For those who are most destitute, we have got rooms for acute night time relief where they can come and stay

for a few nights. In December 2004, we founded Tabor Community House. Refugees with or without papers can stay here under supervision for a short or a longer period of time. The project is funded by the congregation and by means of contributions. After all, Triest Home - Tabor Community House operates without government grants. As a result, the initiative can determine for itself who today’s poor are and who requires most support. No records are kept, and visitors are not questioned. As such, the initiative remains easily accessible. More new poor and refugees In the early days of Triest Home - Tabor Community House, people who were born into generational poverty were our most regular visitors: their parents were also poor and they do not succeed in escaping the vicious circle. Over the years, our group of visitors has become more diverse and there are more ‘new’ poor. These are people who were doing quite well but lost everything due to certain circumstances, over which they often had little control.

Huize Triest - Gemeens

In het hart van de c 1986. Aan de deur van de communiteit Heilige Engelen in Gent komen regelmatig daklozen en armen kloppen. Ze vragen geld en eten. Maar misschien zoeken ze iets meer? Een stoel om even op te rusten, een luisterend oor? De Broeders van Liefde, in het bijzonder Br. René Stockman, Br. Godfried Bekaert en Br. Clariet Lippens, zijn getroffen door deze nieuwe noden en richten daarom in september Huize Triest op. Velen in nood komen immers niet aan bod in de gestructureerde zorgverlening. Voor hen is de weg naar een instelling te lang en de drempel te hoog… maar ze missen een veilige haven waar ze nu en dan terecht kunnen. Een echte thuis Het sociaal eethuis en de ontmoetingsruimte van Huize Triest worden een thuis voor wie er geen heeft. De broeders en vrijwilligers zijn voor de mensen die ze opvangen niet zomaar vrienden, maar een echte familie. De kamers van de acute nachtopvang helpen hen die het meest in nood zitten een paar nachten verder. In december 2004 wordt ook Gemeenschapshuis Tabor opgericht. Vluchtelingen met of zonder papieren kunnen er onder begeleiding kunnen wonen voor korte of langere tijd.

Maison Triest - Maison Communautaire Tabor

congregatie Het project wordt bekostigd door de congregatie en dankzij giften. Huize Triest - Gemeenschapshuis Tabor werkt immers zonder subsidies. Daardoor kan het intitiatief zelf blijven bepalen wie de armen van vandaag zijn en wie ondersteuning het meeste nodig heeft. Er worden geen dossiers opgemaakt en bezoekers worden niet ondervraagd. Dat houdt het initiatief laagdrempelig. Meer nieuwe armen en vluchtelingen In het begin kwamen in Huize Triest Gemeenschapshuis Tabor vooral generatiearmen over de vloer: mensen wiens ouders ook al arm waren en die er niet in slagen te ontsnappen uit die vicieuze cirkel. Door de jaren heen is het publiek diverser geworden en zijn er meer ‘nieuwe’ armen bijgekomen. Het gaat om mensen die het goed hadden maar die alles zijn kwijtgeraakt door omstandigheden die ze vaak zelf niet in de hand hebben. Een ongeluk, een echtscheiding, een opname in de psychiatrie of een drugsverslaving… allemaal kunnen het oorzaken zijn van armoede. Vaak slagen ze er goed in hun dakloos-zijn te verbergen; je ziet het niet aan hen. Meer en meer komen ook vluchtelingen

Au cœur de la congrégation 1986. À la porte de la communauté des Saints Anges à Gand, des pauvres et des sans-abri viennent frapper régulièrement. Ils nous demandent de l’argent et de la nourriture. Mais peut-être cherchent-ils quelque chose d’autre en plus? Une chaise sur laquelle s’asseoir, quelqu’un pour les écouter? Les Frères de la Charité, et en particulier les Frs René Stockman, Godfried Bekaert et Clariet Lippens, sont frappés par ces nouveaux besoins et fondent pour cette raison en septembre la Maison Triest. Beaucoup de personnes qui sont dans le besoin ne trouvent pas leur chemin dans les circuits structurés de prestations de soins. Pour eux, l’accès à un établissement est trop long et le seuil trop haut… mais ce qu’il leur manque, c’est un port d’attache où ils peuvent de temps à autre se sentir chez eux. Un vrai chez-soi Le bistrot social et l’espace de rencontre de la Maison Triest deviennent une maison pour qui n’en a pas. Les frères et les volontaires constituent pour ceux qu’ils accueillent non seulement des amis, mais aussi une véritable famille. Les chambres réservées à l’accueil d’urgence de nuit, aident ceux qui se trouvent le plus dans le besoin à poursuivre leur recherche

pendant quelques nuits. En décembre 2004, la Maison Communautaire Tabor est fondée. Des réfugiés avec ou sans papiers peuvent y habiter encadrés pour une période plus ou moins longue. Le projet est alimenté par la congrégation et par des dons. La Maison Triest - Maison Communautaire Tabor travaille sans subventions. Ainsi, elle peut déterminer elle-même qui sont les véritables pauvres d’aujourd’hui et qui a le plus besoin de soutien. On y établit pas de dossiers et les visiteurs ne sont pas interrogés. Ceci donne ainsi à l’initiative son caractère d’accessibilité au seuil bas. Davantage de nouveaux pauvres et de réfugiés Au début, on accueillit à la Maison Triest - Maison Communautaire Tabor surtout des pauvres de génération: des gens dont les parents étaient eux-mêmes pauvres et n’avaient pas réussi à s’échapper du cercle vicieux. À travers les années, le public est devenu plus diversifié et de ‘nouveaux’ pauvres sont venus s’y ajouter. Ils s’agit de personnes qui, jusqu’alors, avaient un certain bien-être, mais l’ont perdu à la suite de circonstances qu’elles n’ont elles-mêmes pas en main. Un accident,

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

schapshuis Tabor

An accident, a divorce, an admission into a psychiatric facility or a drug dependence, etc. All of these issues can be causes of poverty.They often succeed in hiding their being homeless; you cannot tell when you see them. More and more refugees come knocking on the door of Triest Home - Tabor Community House. They generally hail from Slovakia, Czech Republic, Poland, etc. In Belgium, they have no right to general aid and they cannot work. They are left to their own devices. The poorest of the poor today…

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Changing needs The number of people calling on Triest Home - Tabor Community House every week has increased tenfold in the past five years. Moreover, the needs of the homeless have changed. The wrong image surrounding poverty often renders aid more difficult. For example, the misconception that homeless people can go to several food distribution points is widespread. Homeless people cannot do anything with spaghetti, flower, sugar or frozen foods; after all, they do not own a kitchen. People who live in poverty lack thousands of things but they do retain the right to humanity, to dignity. Because of the wrong image affecting the dignity

of people living in poverty, Triest Home is calling on everyone to help create a new image. Poverty alleviation services should not become dumps where everyone can come to leave behind their useless rubbish. And people who are living in poverty are also entitled to professional care; not everyone is suited for volunteer work. Inspiration and professionalism must go hand in hand. Triest Home demands a policy that shows consideration for all homeless people and that invests in a structural approach. In Father Triest’s footsteps We can conclude that Triest Home – Tabor Community House wishes to be a home for those who do not have one; a modern-day beacon of light that shines in our darkened world. It is quite obvious: here, the spirituality of our founder, Father Triest, is experienced and lived in a unique and fresh way. Just like Peter Joseph Triest, our attention is for those who are weakest, we try to radically respond to new emergency situations, and our sole concern is to bring more quality into the lives of all, particularly of those who are weakest, those who are most destitute. Joke Verbeke

Gezondheidstraat 2, 9000 Gent www.huizetriest.be Opendeur + academische zitting: 27 november 2010, 14 u.

aankloppen bij Huize Triest - Gemeenschapshuis Tabor. Meestal komen zij uit Slovakije, Tsjechië, Polen,… Zij hebben in ons land geen recht op hulp en mogen niet werken. Ze zijn totaal aan hun lot overgelaten. De armsten der armsten vandaag… Veranderende noden In 5 jaar tijd is het aantal mensen dat wekelijks een beroep doet op Huize Triest - Gemeenschapshuis Tabor maar liefst vertienvoudigd. Bovendien zijn de noden van daklozen veranderd. Maar de verkeerde beeldvorming rond armoede maakt hulp vaak moeilijk. De misvatting dat daklozen terechtkunnen in verschillende voedselpunten is bijvoorbeeld wijdverbreid. Maar met spaghetti, bloem, suiker of diepvriesproducten kunnen daklozen niets doen: ze hebben immers geen keuken. Mensen in armoede hebben 1.001 dingen niet, maar blijven wel het recht behouden op mens-zijn, op waardigheid. Omdat de verkeerde beeldvorming mensen in armoede treft in hun waardigheid, roept Huize Triest vandaag op om mee te werken aan een nieuwe beeldvorming. Armoedediensten mogen

In de voetsporen van Vader Triest We kunnen besluiten dat Huize Triest – Gemeenschapshuis Tabor een thuis wil zijn voor zij die er één missen, een hedendaags signaal tegen verzuring. Het is wel duidelijk: de spiritualiteit van onze stichter Vader Triest wordt hier uniek en fris beleefd. Net als Petrus Jozef Triest heeft men hier aandacht voor de zwaksten, probeert men radicaal in te spelen op nieuwe noodsituaties en heerst er slecht één bekommernis: meer kwaliteit aan het leven van eenieder geven, vooral aan dat van de allerzwaksten, zij die het meest in nood zijn. Joke Verbeke

Des besoins en mutation En 5 années de temps, le nombre de personnes faisant appel à l’aide de la Maison Triest - Maison Communautaire Tabor a décuplé. En outre, les besoins éprouvés par les sans-abri ont également changé. Mais c’est la conception erronée de la pauvreté qui entrave souvent le travail. Cette fausse conception, qui veut que les sans-abri puissent par exemple s’adresser à différents lieux de ravitaillement, en est l’exemple. Car, même si l’on reçoit des pâtes, de la farine, du sucre ou des produits surgelés, on ne peut en faire grand-chose quand on est sansabri: les sans-abri n’ont pas de cuisine. Les personnes qui se trouvent dans un état nécessiteux, manquent 1.001 choses, mais gardent leur droit à leur dignité humaine. Parce que cette fausse

conception des personnes pauvres les touche dans leur dignité, la Maison Triest en appelle aujourd’hui à contribuer à un nouveau profil de la pauvreté. Les services de lutte contre la pauvreté ne peuvent pas devenir des parcs à conteneurs, où chacun déverse les victuailles et choses qui l’encombrent. Et les gens qui se trouvent dans la précarité, ont également droit à des soins professionnels; car tout le monde ne peut pas se permettre de faire du volontariat. L’inspiration et l’expertise doivent aller de pair. La Maison Triest demande une politique qui tient compte de l’ensemble des sans-abri et investit davantage dans une approche structurelle. Dans les traces du Père Triest Nous pouvons conclure que la Maison Triest – Maison Communautaire Tabor veut être avant tout une maison pour ceux qui n’en ont pas, un signal contemporain contre la dureté toujours plus acerbe de notre société. Il est clair: la spiritualité de notre fondateur le Père Triest est ici vécue de manière unique et revisitée. Tout comme Pierre-Joseph Triest, on y accorde l’attention aux plus faibles et on essaie de remédier radicalement aux nouvelles situations de besoin, dans le seul souci de donner à chacun une plus grande qualité de vie, et surtout aux plus faibles, à ceux qui se trouvent le plus dans le besoin. Joke Verbeke

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

geen containerparken worden waar eenieder zijn niet-bruikbare spullen komt dumpen. En ook mensen in armoede hebben recht op professionele zorg; niet iedereen kan vrijwilligerswerk aan. Inspiratie en deskundigheid moeten hand in hand gaan. Huize Triest vraagt een beleid dat rekening houdt met álle daklozen en dat meer investeert in een structurele aanpak.

un divorce, une admission en psychiatrie ou une toxicomanie… autant de causes possibles de pauvreté. Souvent, ces personnes réussissent à dissimuler assez bien le fait d’être sans abri; on ne le remarque pas. Régulièrement nous avons également des réfugiés qui viennent à la Maison Triest - Maison Communautaire Tabor. La plupart d’entre eux viennent de Slovaquie, de Tchéquie, de Pologne,… Ils n’ont pas de droit à l’assistance dans notre pays et ne peuvent y travailler. Ils sont complètement relégués à leur sort. Les plus pauvres des pauvres aujourd’hui…

News from the General Administration Nieuws uit het Generaal Bestuur Nouvelles de l’Administration générale ■ From 12 until 21 April 2010, the provincial and regional superiors met with the General Administration in Rome. All were struck by the sudden death of Bro. Gabriel Subiyanto, provincial superior of the Saint Thomas province (Asia). On Sunday 18 April and Monday 19 April, everyone paid their last respects to Bro. Gabriel, and on Tuesday 20 April, his mortal remains, accompanied by Bro. Adrian and Bro. Lukas, were flown to Indonesia, where he was put to rest. Bro. Joel Ponsaran, general assistant, was asked to temporarily act as the province coordinator. ■ During the meeting, a great deal of time was spent on the Social Doctrine of the Church and its translation within our congregation and already with our Founder. On Friday 16 April, the assembly listened to messages from the three general superiors (Brothers of Charity, Sisters of Charity of Jesus and Mary, and Sisters of the Childhood of Jesus) on the occasion the Father Triest’s birthday. The Eucharist was celebrated by Archbishop Celata, and a small exhibition was opened, as well.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

■ Another theme was ‘Peace, Justice and the Integrity of Creation’, put forward by board members of Pax Christi International. It was decided to develop additional concern for ecology within the congregation on a personal level, in the communities and in the apostolic works. During the month of September (1 September until 4 October is annually proclaimed a time for God’s Creation), the General Administration will present a number of initiatives.

■ In reference to the cases of abuse in the Church, a day was dedicated to the reflection of how we, as a congregation and as an organisation, could take preventative measures in order to prevent abuse. In our view, abuse does not solely consist of sexual abuse; it also includes the use of violence, both verbal and physical. All members of the Administration wish to express their concern for everyone who was victimised by any kind of abuse and want to make every effort to prevent abuse.

■ The meeting was attended by a delegation of associate members. There was a request to consider associate members as people called by God to share in the charism of the congregation, and to look after their further formation and integration in the congregation. ■ During the General Council, the Superior General accepted the following brothers for perpetual profession: - from India: Bro. Ambrose Tirkey, Bro. Yashwant Lakra, and Bro. Dominic Kujur (student in Washington); - from Indonesia: Bro. Oktavianus Hadikusuma, Bro. Patricius Kurniawan, and Bro. Apolonaris Setara; - from Tanzania: Bro. Gerard Simpamagay (staying in Nairobi) and Bro. Constantino Kaunda; - from Rwanda: Bro. Simon Bizimana; - from Congo: Bro. Rodrigue Sadiki. We bid these brothers a warm welcome to our congregation, and we hope that they may become true pillars in their respective regions. ■ On 24 May 2010, Bro. Jude Rajakumaran and Bro. Angelo Isuru, both from Sri Lanka, were released from their temporary vows.

■ Van 12 tot 21 april 2010 vergaderden de provinciale en regionale overste met het generaal bestuur in Rome. Allen waren getroffen door het plotse overlijden van Br. Gabriël Subiyanto, provinciale overste van de St.-Thomasprovincie (Azië). Op zondag 18 en maandag 19 april werd afscheid genomen van Br. Gabriël en op dinsdag 20 april vertrok het stoffelijk overschot met Br. Adrian en Br. Lukas naar Indonesië, waar hij werd begraven. Aan Br. Joel Ponsaran, generale assistent, werd gevraagd om tijdelijk de coördinatie van de provincie waar te nemen. ■ Tijdens de vergadering werd ruim aandacht besteed aan de sociale leer van de Kerk en de vertaling ervan in onze congregatie en reeds bij de Stichter. Op vrijdag 16 april werd geluisterd naar de boodschappen van de drie generale oversten (Broeders van Liefde, Zusters van Liefde van Jezus en Maria en Zusters Kindsheid Jesu) naar aanleiding van de verjaardag van Vader Triest, werd een eucharistieviering opgedragen door Aartsbisschop Celata en werd een kleine tentoonstelling geopend. ■ Een ander thema was ‘Vrede, gerechtigheid en heelheid van de schepping’, gebracht door bestuursleden van Pax Christi International. Besloten werd om in de congregatie een extra aandacht te ontwikkelen voor de ecologie en dit zowel op persoonlijk vlak, binnen de gemeenschappen en in de apostolaatswerken. Tijdens de maand september (1 september tot

Short announcements on decisions and points of action taken by the General Administration during the gatherings of the General Council and concerning the entire Congregation. Korte mededelingen over besluiten en actiepunten die door het Generaal Bestuur werden genomen tijdens de samenkomsten van de Generale Raad en die van belang zijn voor de gehele Congregatie. Brèves communications portant sur les décisions et les points d'action pris par l'Administration générale pendant les réunions du Conseil général et qui sont importantes pour l'ensemble de la Congrégation.

■ Naar aanleiding van de misbruiken in de Kerk werd een dag gewijd aan de reflectie rond hoe we als congregatie en organisatie preventief kunnen werken om misbruiken te voorkomen. Onder misbruiken zien we niet alleen seksueel misbruik, maar ook gebruik van geweld, zowel verbaal als lichamelijk. Alle bestuursleden van de congregatie wensen hun zorg uit te drukken naar allen die op één of andere wijze het slachtoffer zijn geworden van misbruik en willen alles in het werk stellen om misbruiken te voorkomen. ■ Tijdens de vergadering was een delegatie van aangesloten leden aanwezig. Er werd gevraagd om aangesloten leden steeds te zien als geroepenen door God om te delen in het charisma van de congregatie, en om zorg te dragen voor hun verdere vorming en de integratie in de congregatie. ■ Tijdens de generale raad heeft de generale overste volgende broeders aanvaard om hun eeuwige professie uit te spreken: - uit India: Br. Ambrose Tirkey, Br. Yashwant Lakra en Br. Dominic Kujur (student in Washington); - uit Indonesië: Br. Oktavianus Hadikusuma, Br. Patricius Kurniawan en Br. Apolonaris Setara; - uit Tanzania: Br. Gerard Simpamagay (verblijvend in Nairobi) en Br. Constantino Kaunda; - uit Rwanda: Br. Simon Bizimana; - uit Congo: Br. Rodrigue Sadiki. We heten deze broeders hartelijk welkom in onze congregatie en hopen dat ze echte steunpilaren mogen worden in de respectievelijke regio’s. ■ Op 24 mei 2010 ontvingen Br. Jude Rajakumaran en Br. Angelo Isuru, beiden uit Sri Lanka, ontslag van hun tijdelijke geloften.

■ Du 12 au 21 avril 2010, les supérieurs provinciaux et régionaux se sont réunis à Rome avec l’administration générale. Tous furent frappés par le décès inopiné du Fr. Gabriel Subiyanto, supérieur provincial de la province de St-Thomas (Asie). Le dimanche 18 et le lundi 19 avril, on fit les adieux au Fr. Gabriel et c’est le mardi 20 avril que sa dépouille partit avec le Fr. Adrian et le Fr. Lukas en Indonésie, où il fut enterré. Nous avons demandé au Fr. Joel Ponsaran, assistant général, d’assurer temporairement la coordination de la province. ■ Pendant la réunion, une attention particulière a été consacrée à la doctrine sociale de l’Église, ainsi qu’à son application dans notre congrégation et dès le départ chez son Fondateur. Nous avons écouté, le vendredi 16 avril, les messages des trois supérieurs généraux (Frères de la Charité, Sœurs de la Charité de Jésus et de Marie, et Sœurs de l’Enfance de Jésus). Suite à l’anniversaire du Père Triest, une eucharistie fut célébrée par l’Archevêque Celata et une petite exposition fut inaugurée. ■ Un autre thème était celui de la “Paix, de la Justice et de l’Intégrité de la création”, organisé par les membres d’administration de “Pax Christi International”. Il fut décidé de développer dans la congrégation une attention particulière à l’écologie et ce, tant sur le plan personnel, dans les communautés, que dans les œuvres apostoliques. Pendant le mois de septembre (du 1er septembre au 4 octobre une période est chaque année consacrée comme une réflexion à la création de Dieu), un certain nombre d’actions seront présentées par l’administration générale. ■ Suite aux abus dans l’Église, une journée est consacrée à la réflexion sur le fait de définir comment nous pouvons en tant que congrégation et organisation travailler de manière préventive pour éviter ces abus. Parmi ces abus, nous ne voyons pas seulement ceux d’ordre sexuel, mais

également l’utilisation de violence, tant verbale que corporelle. Tous les membres de l’administration de la congrégation souhaitent exprimer leur souci vers tous ceux et celles qui ont été d’une manière ou d’autre la victime de ces abus et veulent mettre tout en œuvre pour que ceux-ci soient évités. ■ Pendant la réunion, une délégation de membres associés était présente. Il fut demandé de considérer les membres associés comme appelés par Dieu afin de partager le charisme dans la congrégation, et de veiller à leur formation continue et à leur intégration dans la congrégation. ■ Pendant le conseil général, le supérieur général a accepté que les frères ci-après prononcent leurs vœux éternels : Nous accueillons chaleureusement ces frères dans notre congrégation et espérons qu’ils deviendront de véritables piliers dans leurs régions respectives. ■ En date du 24 mai 2010, les Frs Jude Rajakumaran et Angelo Isuru, tous deux de Sri Lanka, ont obtenu la dispense de leurs vœux temporaires.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

4 oktober wordt jaarlijks uitgeroepen als een tijd voor Gods schepping), zullen vanuit het generaal bestuur een aantal acties worden voorgesteld.

N ews from the C ommuNities N ieuws uit de h uizeN N ouvelles des C ommuNautés Renewed hospice ‘De Regenboog’ (The Rainbow) in Eindhoven On Thursday 25 February, the renewed hospice ‘De Regenboog’ was opened in Eindhoven, the Netherlands. At the hospice, people bid farewell to life in a dignified manner, supported by a team of experts and particularly closely-involved staff members and volunteer workers. The hospice is part of the Saint Anne’s Convent Foundation. The good works of the Brothers of Charity and of the Sisters of Charity of Jesus and Mary will be continued there. With ‘Deus Caritas Est’ – God is love – as their motto, both congregations have focused on charitable activities for people in distress since the beginning of the 19th century. “This distress does not only refer to the

people of that time; it undoubtedly also refers to today’s people,” Bro. Ton van Heugten said aptly during the inauguration of the hospice. Vernieuwd hospice 'De Regenboog' geopend in Eindhoven In Eindhoven werd op donderdag 25 februari het vernieuwde hospice De Regenboog geopend. In het hospice kunnen mensen op waardige wijze afscheid nemen van het leven, gesteund door een team van deskundige en vooral ook betrokken medewerkers en vrijwilligers. Het hospice is een onderdeel van de stichting St. Annaklooster. De goede werken van de Broeders van Liefde en de Zusters van Liefde van Jezus en Maria worden er voortgezet. Onder het motto Deus Caritas Est, God is liefde, hebben beide congregaties zich sinds het begin van de negentiende eeuw gericht op menslievende activiteiten voor mensen die in nood verkeren. “Die nood heeft niet alleen betrekking op de mensen van toen maar zeker ook op de mensen van deze tijd”, drukte broeder Ton van Heugten treffend uit tijdens de officiële ingebruikname van het hospice.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Ouverture de l’hospice rénové 'De Regenboog' (L’Arc-en-ciel) à Eindhoven En date du jeudi 25 février, l’hospice rénové De Regenboog a été ouvert à Eindhoven. Dans cet hospice, des hommes et des femmes arrivés au terme de leur vie, peuvent prendre leur départ de ce monde avec l’assistance d’une équipe d’experts et surtout aussi de collaborateurs et de volontaires engagés. L’hospice fait partie intégrante de la fondation du couvent Ste Anne. Les bonnes œuvres des Frères de la Charité et des Sœurs de la Charité de Jésus et de Marie y sont ainsi poursuivies. Sous la devise Deus Caritas Est, Dieu est amour, les deux congrégations se sont dès le début du dix-neuvième siècle engagées à déployer des activités pour venir en aide à ceux qui sont dans le besoin. “Ce besoin a non seulement un rapport avec la situation de l’époque, mais est également plus que jamais d’actualité”, comme l’exprimait le frère Ton van Heugten lors de l’inauguration officielle de l’hospice.

Evening celebrating the life of the missionary At the end of February, Caraes, the Brothers of Charity’s NGO for development aid, organised a much-enjoyed gathering with reference to the play ‘Missie’ (Mission). Guests were relatives of brother-missionaries, brothers, former travellers of the South Campaign, and former travellers of immersion journeys. The event was a celebration the life of the missionary. In ‘Missie’, a White Father, portrayed by actor Bruno Vanden Broecke, takes the audience on a journey to Congo. The monologue is a spirited rendering of experiences of several missionaries. Vanden Broecke talks about the Eucharist and about God but also about being stuck in the mud, war, foul-smelling wounds and gun barrels pressed against your head. “And then you choose, you reaffirm your choice; it’s like booking a flight, you have to confirm that, too.” After the performance, Caraes’ 150 guests could have a chat with Bruno Vanden Broecke. It was an evening of contemplation, astonishment and emotion. This gathering of family and friends was an occasion for us, as a congregation, to share and give shape to our appreciation of our brother-missionaries. After all, they reveal our specific mission as brothers to the people in a very personal way.

Avond in het teken van leven van missionarissen Eind februari organiseerde Caraes, de ngo voor ontwikkelingssamenwerking van de Broeders van Liefde, in Gent een gesmaakte ontmoeting rond het theaterstuk 'Missie'. Genodigden waren familieleden van broeders-missionarissen, broeders, oud-Zuidreizigers en oud-Inleefreizigers. Het werd een avond in het teken van het leven van de missionarissen. In 'Missie' neemt een Witte Pater, gespeeld door acteur Bruno Vanden Broecke, het publiek mee naar Congo. De monoloog is een sterke vertolking van ervaringen van verschillende missionarissen. Vanden Broecke praat over eucharistie en over God, maar ook over vastzitten in de modder, oorlogen, stinkende wonden en geweerlopen tegen je hoofd. “En dan opnieuw kiezen, uw keuze herbevestigen, gelijk ne vlucht met de vlieger, die moet ge ook herconfirmeren”. Na de voorstelling konden de 150 gasten van Caraes nog even napraten met Bruno Vanden Broecke. Het werd een avond van bezinning, verwondering en ontroering. Op deze familie- en vriendenontmoeting konden we als congregatie onze waardering voor de broedersmissionarissen delen en verder gestalte geven. Zij tonen immers op een heel eigen wijze onze speci-

fieke zending als broeders voor de mensen. Une soirée sous le signe de la vie missionnaire C’est à la fin du mois de février que Caraes, l’ong de coopération au développement des Frères de la Charité, a organisé à Gand une rencontre réussie

Escuela de Vida: un nouveau dortoir C’est en date du 28 février que dans l’Escuela de Vida (en espagnol pour ‘École de la vie’), au Pérou, un nouveau dortoir a été inauguré. Les jeunes ont réagi avec enthousiasme à l’occupation de cette nouvelle infrastructure au grand air, leur apportant fraîcheur, quiétude et espace… ainsi qu’un bon lit. Les premières réactions étaient très positives en ce qui concerne le bâtiment.

sur la pièce de théâtre 'Mission'. Les invités étaient des membres de famille des frères missionnaires, des frères, d’ex-participants à l’Action Sud et d’Empathie. Ce fut une soirée placée sous le signe de la vie des missionnaires. Dans 'Mission', le Père blanc, interprété par l’acteur Bruno Vanden Broecke, entraîne le public au Congo. Le monologue est une expression forte d’expériences de différents missionnaires. Vanden Broecke parle de l’eucharistie et de Dieu, mais également du fait d’avoir été bloqué par les boues, les guerres, et confronté à des blessures malodorantes ou en se faisant pointer des canons de fusil. “Et alors, à chaque fois il s’agit de choisir à nouveau, de reconfirmer son choix, comme on doit reconfirmer sa place dans un avion qu’on veut prendre”. Après la présentation, les 150 invités de Caraes pouvaient encore y aller de leur commentaire avec Bruno Vanden Broecke. Ce fut une soirée de réflexion, de découverte et d’émotion. Lors de cette réunion familiale et amicale, nous pouvions en tant que congrégation partager notre appréciation pour les frères missionnaires et la célébrer. Ils formalisent en effet de la manière qui leur est propre, notre mission spécifique de frères pour l’humanité.

In april, op de bijeenkomst van het Generaal Bestuur met de provinciale en regionale oversten in Rome, was ook een delegatie van aangesloten leden uitgenodigd voor de viering 250 jaar P.J. Triest en het agendapunt rond de aangesloten leden. Nancy Smith (Amerika), Christine Changa Changa (Afrika) en Joseph Guo Jianqiang (Azië) namen actief deel aan de besprekingen en gaven een overzicht van de aanpak rond aangesloten leden in hun eigen land. Lieven Claeys (Europa) kon Rome niet bereiken wegens de aswolk van de IJslandse vulkaan die boven het Europese luchtruim hing. Op de bijeenkomst werd de rekrutering en selectie van aangesloten leden besproken. De vergadering riep op om de roeping van het aangesloten lid verder te promoten in alle landen waar de Broeders van Liefde actief zijn. Een zekere bedachtzaamheid bij de aanvaarding van kandidaat-aangesloten leden is geboden. De periode van de initiële vorming moet optimaal gebruikt worden om de beweegredenen van de kandidaat-aangesloten leden verder uit te zuiveren. De thema's voor de initiële vorming werden herbevestigd. Er wordt wel werk gemaakt van de actualisatie van de vormingsmap. In de loop der jaren is er in verschillende talen nieuw materiaal ontwikkeld (teksten, beeldmateriaal, DVD's,...). Dit is zeer bruikbaar en nog te weinig gekend en gebruikt. De permanente vorming van de aangesloten leden moet verder worden uitgebouwd. Er komt een uitwisseling van programma's en vormingspakketten tussen de verschillende groepen aangesloten leden. De verdere integratie van de aangesloten leden in de congregatie moet bevorderd worden, weliswaar aangepast aan de lokale realiteit en gebruiken. Er wordt ook een congregationeel document ontwikkeld waarin alle belangrijke teksten en documenten omtrent het aangesloten lidmaatschap worden samengebracht. En avril, lors de la réunion de l’Administration générale avec les supérieurs provinciaux et régionaux à Rome, il y avait également une délégation de membres associés, invités pour célébrer le 250ième anniversaire de P.J. Triest ainsi qu’une discussion du point de l’agenda à propos des membres associés. Nancy Smith (Amérique), Christine Changa Changa (Afrique) et Joseph Guo Jianqiang (Asie) ont pris activement part aux commentaires et ont donné un aperçu de l’approche des membres associés dans leur propre pays. Lieven Claeys (Europe) n’a pu atteindre Rome suite au nuage de cendres du volcan islandais au-dessus de l’espace aérien européen. Lors de la réunion, on examina le recrutement et la sélection des membres associés. L’assemblée avait pour but de promouvoir l’affiliation de membres associés dans les pays où les Frères de la Charité sont actifs. Une certaine réflexion dans l’acceptation d’un candidat s’impose. La période de formation initiale doit être utilisée optimalement pour épurer les motivations des candidats membres associés. Les thèmes de la formation initiale ont ici été réaffirmés. On travaille également à l’actualisation d’un dossier de formation. Au cours des années, un nouveau matériau a été développé en différentes langues (textes, matériau visuel, DVD,...). Ce dossier est encore trop peu connu et utilisé. La formation permanente des membres associés doit être davantage élaborée. Un échange se fera entre les programmes et les packages de formation entre les différents groupes de membres associés. L’intégration plus poussée des membres associés dans la congrégation doit être promue et adaptée aux réalités et aux us et coutumes locaux. Un document congrégationnel sera également élaboré. On y trouvera tous les textes et documents concernant les membres associés.

Membres Associés - Associate Members

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

Escuela de Visa heeft nieuwe slaapzaal Op 28 februari werd in de Escuela de Vida (Spaans voor ‘School voor het Leven’) in Peru een nieuwe slaapzaal ingehuldigd. De jongeren reageerden enthousiast op hun nieuwe domein met verse lucht, koelte, rust en ruimte… en een goed bed. De eerste reacties op het gebouw waren ook erg positief.

In April, at the gathering of the General Administration with the provincial and regional superiors in Rome, a delegation of associate members was invited to attend the celebration of 250th anniversary of the birth of P.J. Triest and the item on the agenda concerning the associate members. Nancy Smith (USA), Christine Changa Changa (Africa), and Joseph Guo Jianqiang (Asia) actively took part in the talks and provided an outline of the approach of associate membership in their own country. Lieven Claeys (Europe) was not able to reach Rome because of a cloud of Icelandic volcanic ash grounding all flights across Europe. Recruitment and selection of associate members were discussed during the meeting. The assembly called to continue to promote associate membership in all countries where the Brothers of Charity are active. Certain caution when accepting a candidate for associate membership is in order. The period of the initial formation should be used optimally to fathom the candidates’ motives. The themes for the initial formation were reaffirmed. The formation file will be updated. Over the years, new material has been developed in several languages (texts, visual material, DVDs…). This is very useful yet relatively unknown and insufficiently used. Permanent formation of associate members needs further developing. Programmes and formation packages will be exchanged between the different groups of associate members. Further integration of associate members into the congregation will be encouraged, adapted of course to the local reality and customs. A congregational document will be drawn up, which will compile all important texts and documents on the subject of associate membership.

Escuela de Vida has got a new dormitory On 28 February, the Escuela de Vida (School of Life) in Peru inaugurated a new dormitory. The youngsters reacted with great enthusiasm to their new sleeping quarters with fresh air, coolness, peace and space… and a good bed. The first reactions to the building were very positive.

Associate Members - Aangesloten Leden - M

In memoriam Brother - Broeder - Frère

Dius Broos

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

(1917-2010)

Brother Dius has epitomised our mission in South Africa for many years. He left for South Africa in 1951 to teach at Pax College in Pietersburg and only returned to Belgium in 2003. In 1985, he was called to return to Europe for a brief period to be the Generalate’s superior and secretary-general in Rome. In 1991, however, he was able to go back to his beloved Transvaal. During his life as a missionary, which lasted about 50 years, Brother Dius revealed himself a very diligent student, and received a Doctor of Arts degree at the University of Pretoria without interrupting his teaching assignment. He taught at our college for the black population in Pietersburg and then at the college for the white population, also in Pietersburg, still in the time of the apartheid. In 1974, he cofounded the new college in Klerksdorp. After his Roman period, he loved to return there and be of great service to all. His translation work, which he enjoyed doing, excelled in reliability; we knew that he was able to always find the right tone. Brother Dius was a charming confrere, he had a distinguished manner, and he was pleasant to live with, always obliging to everyone’s needs. He was greatly loved. His religious animation was the true source in his life, and his community life was the framework within which he could give shape to his religious life. With his teaching and his educational work, he has hugely contributed to the mission taken on by the congregation in South Africa. In 2003, Brother Dius went back to Belgium and experienced a few wonderful years in Lummen, where he found his fellow missionary Brother Michael. Brother Michael was also there to help him when some things proved difficult due to his slowly deteriorating health. In June 2008, he was transferred to the rest home in Zelzate, where he eventually passed away. We thank the Lord for the gift of a confrere like Dius and we hope that his example and his support from above may be a blessing for our community in South Africa.

Voor vele jaren was Broeder Dius een boegbeeld in onze missie in Zuid-Afrika. Hij vertrok naar Zuid-Afrika in 1951 om les te geven in het Pax-college in Pietersburg en zou definitief terugkeren naar België in 2003. In 1985 werd hij even teruggeroepen naar Europa om in Rome overste te worden van het generalaat en tegelijk secretaris-generaal. Maar in 1991 mocht hij terugkeren naar zijn geliefd Transvaal. Gedurende dit missieleven van bijna 50 jaar ontpopte Br. Dius zich als een studax die aan de Universiteit van Pretoria een doctoraat in de letteren behaalde zonder zijn lesopdrachten te onderbreken: in ons college voor de zwarte bevolking in Pietersburg en daarna in het college voor de blanken, nog ten tijde van de apartheid, eveneens in Pietersburg. In 1974 was hij mede de grondlegger van een nieuw college in Klerksdorp, waarnaar hij na zijn Romeinse periode graag terugging om nog heel veel dienst te bewijzen. Zijn vertaalwerk, dat hij graag aanvaardde, muntte uit in degelijkheid en we mochten gerust zijn dat de juiste nuance was gevonden. Broeder Dius was een charmante medebroeder, voornaam in zijn omgang, aangenaam om mee samen te leven, steeds voorkomend om aan iedereen te geven wat hem toekwam. Hij was dan ook een graag geziene figuur. Zijn religieuze bezieling was de echte bron van zijn leven, en het leven in gemeenschap was het kader waarin hij zijn religieus leven gestalte kon geven. Door zijn lesgeven en opvoedend werk in Zuid-Afrika heeft hij een fundamentele bijdrage gegeven aan de opdracht die de congregatie aldaar heeft opgenomen. In 2003 kwam Br. Dius definitief naar België en hij mocht nog mooie jaren beleven in Lummen, waar hij zijn medemissionaris Br. Michael vond die er ook was om voor hem te zorgen wanneer er heel wat zaken wat moeilijk werden omwille van een traag verlopend aftakelingsproces. Tot hij in juni 2008 naar het rusthuis in Zelzate werd overgebracht, waar hij overleed. We danken de Heer voor de gave van een medebroeder als Dius en mogen hopen dat zijn voorbeeld en zijn steun van hierboven een zegen mag zijn voor onze gemeenschap in Zuid-Afrika.

Pendant de longues années, le Frère Dius était une figure de proue dans notre mission en Afrique du Sud. Il prit le départ pour l’Afrique du Sud en 1951 afin d’y enseigner au collège Pax à Pietersburg et revint définitivement en Belgique en 2003. En 1985, il fut rappelé brièvement en Europe afin de devenir à Rome supérieur du généralat et y assumait en même temps la fonction de secrétaire général. Mais c’est en 1991 qu’il put enfin retourner dans son Transvaal chéri. Pendant cette vie de missionnaire de près de 50 ans, le Fr. Dius s’affirma comme un studax, qui à l’Université de Pretoria obtiendra un doctorat en lettres sans interrompre pour autant ses tâches d’enseignant: dans notre collège réservé à la population noire de Pietersburg, et ensuite au collège des blancs, toujours à l’époque de l’apartheid et également à Pietersburg. En 1974, il fut également le fondateur d’un nouveau collège à Klerksdorp, où il revint après son séjour à Rome afin d’y rendre encore de bien nombreux services. Ses travaux de traduction, qu’il acceptait avec plaisir, excellaient par leur qualité et nous pouvions être sûrs qu’il y trouvait et y mettait chaque fois la juste nuance. Le Frère Dius était un confrère charmant, distingué dans son comportement, agréable à avoir comme compagnon, et toujours soucieux de donner à chacun ce qui lui revenait. Il était dès lors un personnage très aimé. Son animation religieuse constituait la véritable source de sa vie, et c’est dans cette vie communautaire qu’il put concrétiser au mieux son inspiration religieuse. Par son travail d’enseignant et d’éducateur en Afrique du Sud, il aura apporté une contribution fondamentale à la mission que la congrégation s’y était assumée. En 2003, le Fr. Dius revint définitivement en Belgique et connut encore de nombreuses et agréables années à Lummen, où il retrouva son co-missionnaire le Fr. Michael, qui s’occupait également de lui lorsque la qualité de sa vie quotidienne se trouvait gravement entamée par le processus de vieillissement lancinant. Jusqu’en juin 2008, où il fut transféré dans la maison de repos de Zelzate, où il décéda. Nous remercions le Seigneur pour de nous avoir donné une personne comme notre confrère Dius et espérons que son exemple et l’appui du ciel puissent être une bénédiction pour notre communauté en Afrique du Sud.

In memoriam Brother - Broeder - Frère

André Raymond

Brother André Raymond went to the juvenate of Sorel in 1944 and started both postulancy and novitiate in 1948. On 15 August 1949, he professed his first vows in Beauport, and three years later to the day he made his perpetual profession in Sorel. In 1949, he became an assistant chef at the CollègeSt-Bernard, and as of 1952 he continued this apostolate at the Retraite St-Benoît until 1956 when he became head chef. From 1957 until 1960, he took up this position in Drummondville and from 1960 until 1963, he returned to the Retraite St-Benoît, where he was in charge of maintenance from 1963 until 1966, of the auxiliary services from 1966 until 1971, and he became the auxiliary services director in 1971. In 1971, he was also in charge of the auxiliary services at our newly built Résidence St-François. In 1983, he resided at our Résidence St-Antoine as the Director of Auxiliary Services at the Centre d’Accueil Pierre-Joseph Triest, a position which he held until 23 February 1989, after the move of the centre in 1988, which took place under his supervision. From 1989 until 1994, he was in charge of the buildings of the Collège-St-Bernard, where he was also undersuperior as of 1992. In 1994, he resided at Saint Vincent House in Montreal, where he acted as an account for the provincial administration in addition to his tasks at the Collège-St-Bernard. As of 1995, he was a local counsellor at Saint Vincent House. During his professional life, Brother André became skilled in cooking, woodworking, mechanics, electrics, electronics, administration and economic management. His confreres relied on him for the solution of many of their ‘problems’. He was good with numbers, and facts, and data, which he often determinedly put forward to the group, although he had to accept rectification at times. He kept close contact with his friends and relatives. Everywhere he went, he established bonds of exceptional cordiality with those who crossed his path regularly or those who were under his supervision. Following his retirement, he spent part of his free time solving crossword puzzles and he was a volunteer driver for the elderly retirement home residents for a few years. We knew that he loved the outdoors because he regularly stayed at our chalet in Lancaster. He always seized this opportunity to indulge in his ‘maintenance skills’. On 4 November 2009, he was admitted to the nursing ward due to a poor health condition. He passed away at our Résidence St-Laurent of St-Sulpice on 11 February 2010. We had just celebrated his 60 years of religious life in 2009. André, we will honour your memory as you helped us do for our deceased confreres. In turn, do not forget about us.

Broeder André Raymond trok in 1944 naar het juvenaat van Sorel en begon er in 1948 zowel zijn postulaat als noviciaat. Op 15 augustus 1949 legde hij te Beauport zijn eerste geloften af, en dag op dag 3 jaar later zijn eeuwige te Sorel. Vanaf 1949 was hij assistent-kok op het CollègeSt-Bernard en vanaf 1952 zette hij dit apostolaat voort op de Retraite St-Benoît, tot hij er in 1956 chef-kok werd. Van 1957 tot 1960 vervulde hij die functie te Drummondville en van 1960 tot 1963 was hij terug op de Retraite St-Benoît, waar hij van 1963 tot 1966 verantwoordelijk was voor het onderhoud, van 1966 tot 1971 voor de hulpdiensten en vanaf 1971 directeur van deze diensten. In 1971 stond hij ook in voor de hulpdiensten van onze nieuwe Résidence St-François. In 1983 woonde hij in onze Résidence St-Antoine als Directeur van de Hulpdiensten van het Centre d’Accueil Pierre-Joseph Triest, een taak die hij na de verhuizing van dit Onthaalcentrum in 1988 - die onder zijn toezicht plaatsvond - bleef uitoefenen tot 23 februari 1989. Van 1989 tot 1994 was hij verantwoordelijke voor de gebouwen van het Collège-St-Bernard, waar hij vanaf 1992 eveneens onderoverste was. In 1994 verbleef hij in het St.-Vincentiushuis van Montreal, waar hij naast zijn taken op het Collège-St-Bernard ook boekhouder was bij de provinciale administratie. Vanaf 1995 was hij lokaal raadgever voor het St.-Vincentiushuis. Tijdens zijn beroepsleven bekwaamde Broeder André zich in het koken, houtbewerking, mechanica, elektriciteit, elektronica, administratie en economiebeheer. Zijn medebroeders vertrouwden hem de oplossing van veel van hun "problemen" toe. Hij was "sterk in wiskunde"… en in feiten en data, die hij vaak op zeer besliste wijze in ons midden gooide, ook al moest hij soms een rectificatie aanvaarden. Hij onderhield heel nauw contact met zijn verwanten en vrienden. Overal waar hij heeft verbleven, knoopte hij met diegenen die zijn pad regelmatig kruisten of die onder zijn toezicht stonden, banden van uitzonderlijke hartelijkheid aan. Na zijn pensionering bracht hij een deel van zijn vrije tijd door met het oplossen van kruiswoordraadsels en gedurende enkele jaren zorgde hij als chauffeur op vrijwillige basis voor het transport van bejaarde homebewoners. Uit zijn regelmatige verblijven in onze chalet te Lancaster blijkt hoeveel hij van de natuur hield. Hij maakte dan van de gelegenheid gebruik om zijn ‘onderhoudstalenten’ de vrije loop te geven. Op 4 november 2009 kwam hij door zijn slechte gezondheidstoestand op onze verpleegafdeling terecht. Hij overleed in onze Résidence St-Laurent van St-Sulpice op 11 februari 2010. We hadden hem in 2009 nog in de bloemetjes gezet voor 60 jaar religieus leven. André, we zullen de herinnering aan jou bewaren zoals jij ons ook die van al onze overleden medebroeders hebt helpen in ere houden. Vergeet ons op jouw beurt ook niet.

Entré au juvénat de Sorel en 1944, Frère André Raymond y a commencé son postulat en 1948 et son noviciat la même année. Il prononça ses premiers vœux à Beauport le 15 août 1949 et ses vœux perpétuels à Sorel le 15 août 1952. Dès 1949, il fut assistant-cuisinier au Mont-St-Bernard. Il continua cet apostolat à la Retraite St-Benoît à partir de 1952 avant d'y devenir chef-cuisinier en 1956. De 1957 à 1960, il le fut à Drummondville puis, de 1960 à 1963, de nouveau à la Retraite-StBenoît où, de 1963 à 1966, il devint responsable de la maintenance, puis, de 1966 à 1971, responsable des services auxiliaires et à partir de 1971, Directeur des services auxiliaires. 1971 le vit aussi en charge des services auxiliaires à notre nouvelle Résidence St-François. En 1983, il vit à notre Résidence St-Antoine, étant Directeur des Services auxiliaires au Centre d'Accueil Pierre-Joseph Triest, tâche qu'il poursuivra après le déménagement de ce Centre d'Accueil en 1988, jusqu'au février 1989, déménagement qu'il supervisa. De 1989 à 1994, il sera responsable des immeubles au Collège-St-Bernard où il sera aussi sous-supérieur à partir de 1992. Il vivra à la maison St-Vincent de Montréal en 1994 où il sera teneur de livres à l'administration provinciale en plus de ses tâches au Collège-St-Bernard. Il sera conseiller local à la Maison St-Vincent à partir de 1995. Durant sa vie professionnelle, Frère André se qualifia en cuisine, menuiserie, mécanique, électricité, électronique, administration et gestion économique. Ses confrères lui confiaient la solution de bon nombre de leurs "problèmes". Il était "fort en maths"… et en faits et dates qu'il avançait souvent de façon péremptoire, quitte à accepter un correctif. Il a su rester proche de sa parenté et de ses amis. Partout où il a passé, il a noué des liens d'une extraordinaire cordialité avec toutes les personnes qu'il a côtoyées ou supervisées. À sa retraite, les mots croisés occuperont une partie de ses loisirs. Comme bénévolat, il sera quelques années conducteur de véhicules de transport adapté pour résidents de Homes pour aînés. Ses séjours à notre chalet de Lancaster montrent bien qu'il aimait la nature. Il en profitait pour y exercer ses talents en maintenance et entretien. Le 4 novembre 2009, son état de santé l'amena à notre infirmerie. Il est décédé à notre Résidence St-Laurent de St-Sulpice le 11 février 2010. Nous venions de souligner en 2009 ses 60 ans de vie religieuse. André, nous garderons ton souvenir comme tu as su nous aider à garder celui de tous nos confrères défunts. De ton côté, ne nous oublie pas.

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

(1931-2010)

In memoriam Brother - Broeder - Frère

Andreas Delleman

D E U S C A R I T A S E S T - M A G 2 0 1 0 -2

(1921-2010)

Bro. Andreas was born on 29 May 1921 in Oisterwijk, the Netherlands. He entered the Congregation of the Brothers of Charity and made his profession in Oostrum on 2 February 1940. Following his profession, Bro. Andreas attended the Eindhoven teacher training college. He became a teacher and taught at schools of the Brothers of Charity in Tilburg, Nijmegen, Eindhoven, Kaatsheuvel, and Roermond. He was headmaster in Kaatsheuvel and in Roermond. The work in Winkelsteegh in Nijmegen was very dear to him. The brothers started the care for young convicts, boys who were under the supervision of child welfare. Bro. Andreas wished that he could continue doing this task throughout his life, however the congregation decided that it did not fit in with the original objective and closed the house in June 1946. In addition, he gave his all to the youth of the Peter Donders School in Roermond. In the convent of the brothers, he taught an evening course, which was a follow-up course in which children were taught certain skills such as woodworking techniques. Following his retirement, he and a few other brothers started a day centre for both young and elderly people. One of his favourite phrases was: “It’s not about someone nailing two pieces of wood together but about the fact that this person isn’t home alone, wasting away. When a person feels good here we have reached our goal.” Right until his eightieth birthday he dedicated himself to these people and their families. He was glad to see that this work was continued in professional care. Even though Bro. Andreas was no longer in charge, he was still closely involved and showed his interest to all; he made people see what they meant to him. Bro. Andreas did many things, for many, many people. He was not just a teacher; he learned and lived with and for the children. Andreas fully dedicated himself in particular to people who had certain limitations. He wanted these people to have a future that they could be proud of. It was about their happiness. This originated from the aforementioned boys in Winkelsteegh in Nijmegen. Among the many who knew him was Math Hansen. Br. Andreas, along with his confreres, welcomed him and his music water bed, which is a therapy to alleviate pain. Coincidence? No, rather a concurrence of circumstances guided by the Virgin Mary with whom he took refuge. As a result, Bro. Andreas was there to listen to these people, advise and assist them, and take care of them. Unfortunately, he was forced to move to Eindhoven, where they took good care of him, after being hospitalised and receiving expert care in Maastricht and at the convent in Roermond. We would like to thank everyone at Eikenburg Brothers’ House for this. On Sunday, 28 February 2010, Bro. Andreas received extreme unction, surrounded by his friends and confreres. On 7 March 2010, he gave his soul to the Lord, who will welcome him with open arms as a good and diligent servant. He was a member of the Congregation of the Brothers of Charity for 70 years. Brother Andreas, may you rest in peace.

Br. Andreas werd 29 mei 1921 geboren te Oisterwijk, trad in de Congregatie van de Broeders van Liefde en werd geprofest op 2 februari 1940 te Oostrum. Na zijn professie ging br. Andreas naar de kweekschool in Eindhoven. Hij werd onderwijzer en gaf les op scholen van de Broeders van Liefde in Tilburg, Nijmegen, Eindhoven, Kaatsheuvel en Roermond. In Kaatsheuvel en Roermond was hij hoofd van de school. Het werk in Winkelsteegh in Nijmegen lag hem enorm aan het hart. De broeders begonnen er met zorg voor jonge veroordeelden, jongens die onder toezicht stonden van de Kinderbescherming. Br. Andreas had het werk zijn hele leven willen doen, maar de Congregatie besliste dat het niet paste binnen de oorspronkelijke doelstelling en het huis werd in juni 1946 gesloten. Daarnaast heeft hij zijn beste krachten gegeven aan de jeugd van de Petrus Dondersschool te Roermond. Hij gaf er in het klooster van de broeders de ‘avondverzorging’, een vervolgopleiding waar kinderen een zekere vakbekwaamheid leerden o.a. technieken in houtbewerking. Vlak na zijn pensionering startte hij met enkele andere broeders een dagopvang voor jongere en oudere mensen. Eén van zijn vaste uitspraken was: “En dan gaat het niet zozeer om dat iemand twee latjes op elkaar spijkert, maar dat diegene niet thuis zit te verpieteren. Als iemand zich hier prettig voelt, hebben we ons doel bereikt.” Tot op zijn tachtigste verjaardag gaf hij zich voor deze mensen en hun familie. Hij was blij dat dit werk door professionele zorg kon worden voortgezet. Ook al had Br. Andreas niet meer de verantwoordelijkheid, hij bleef betrokken en liet aan ieder zijn interesse blijken, liet merken wat mensen voor hem betekenden. Br. Andreas heeft veel mogen doen, voor zeer veel mensen. Hij was niet alleen onderwijzer, hij leerde en leefde met en voor de jeugd. Vooral voor mensen met een beperking gaf Andreas zich vanuit heel zijn kunnen. Juist voor deze mensen wilde hij dat ze een toekomst hadden waar ze trots op konden zijn. Het ging hem om hun geluk. Dat vond zijn oorsprong bij de eerder genoemde jongens in Nijmegen op Winkelsteegh. Onder de velen die hem kenden was ook Math Hansen die hij – met zijn medebroeders – meer dan hartelijk verwelkomde met het muziekwaterbed, een therapie voor pijnbestrijding. Toeval? Nee, een samenloop van omstandigheden. Maar wel geleid door Maria bij wie hij zijn toevlucht zocht. Op deze wijze kon ook Br. Andreas met een luisterend oor, raad en daad, mede zorg dragen voor deze mensen. Helaas heeft hij na heel kundige zorg in het ziekenhuis in Maastricht en in het klooster in Roermond toch de keuze moeten maken om naar Eindhoven te verhuizen, waar zeer goed voor hem gezorgd is. Hiervoor danken we allen in het Broederhuis Eikenburg. Op zondag 28 februari 2010 is br. Andreas voorzien van het sacrament van de zieken, omringd door zijn vrienden en medebroeders. Op 7 maart 2010 gaf hij zijn ziel aan de Heer, “die hem zeker met open armen zal ontvangen als een goede en vlijtige knecht”. Hij was 70 jaar lid van de Congregatie van de Broeders van Liefde. Br. Andreas, rust in vrede.

Le Fr. Andreas est né le 29 mai 1921 à Oisterwijk, entra dans la Congrégation des Frères de la Charité et professa ses vœux le 2 février 1940 à Oostrum. Après avoir prononcé ses vœux, le Fr. Andreas se rendit à l’école normale à Eindhoven. Il y devint instituteur et enseigna dans les écoles des Frères de la Charité à Tilbourg, Nimègue, Eindhoven, Kaatsheuvel et Roermond. Il était directeur d’école à Kaatsheuvel et à Roermond. Le travail à Winkelsteegh, à Nimègue, lui tenait fortement à cœur. Les frères y commencèrent les soins aux jeunes condamnés, des garçons placés sous l’autorité du juge dans le cadre de la Protection de la jeunesse. Alors que le Fr. Andreas aurait bien voulu consacrer toute sa vie à cette mission, la Congrégation décida que celle-ci ne correspondait pas à l’objectif initial de l’établissement, et celui-ci fut fermé au cours du mois de juin 1946. Ensuite, il donnera le meilleur de lui-même à la jeunesse de l’école Petrus Donders à Roermond. Il y assurait dans le couvent des frères la ‘formation vespérale’, qui était pour les jeunes une sorte de formation continue, leur permettant d’acquérir des compétences professionnelles, et, e.a., les techniques du travail du bois. Dès sa retraite, il démarra avec quelques autres frères l’accueil de jour pour les jeunes et les aînés. L’une des expressions souvent entendues de sa bouche n’était-elle pas: “L’important dans ce cas n’est pas que quelqu’un arrive à clouer deux lattes, mais plutôt que celui qui le fait ne soit pas occupé à glander chez lui. Lorsque quelqu’un se sent à l’aise ici, nous avons atteint notre but.” Jusqu’à son quatre-vingtième anniversaire, il se sera donné à ceux-là et à leur famille. Aussi se réjouissait-il que cette œuvre puisse être poursuivie par les soins professionnels. Même si le Fr. Andreas n’en avait plus la responsabilité, il demeurait lié de près à ce qui s’y passait, et montrait à chacun l’intérêt et tout ce que ces personnes signifiaient pour lui. Le Fr. Andreas a pu faire beaucoup de choses, pour le plus grand nombre. Il était non seulement instituteur, il apprenait et vivait avec et pour les jeunes. Le Fr. Andreas se dévoua corps et âme particulièrement envers les personnes limitées dans leurs facultés. C’est justement pour elles qu’il voulait donner la perspective d’un avenir dont elles pourraient être fières. C’est leur bonheur qui lui importait. Il faut, pour en trouver la source, remonter aux jeunes du Winkelsteegh à Nimègue. Parmi les nombreux qui le connaissaient, il y avait aussi Math Hansen qu’il accueillait – avec ses confrères – cordialement, en développant une thérapie de réduction de la douleur par l’utilisation du lit à eau musique. Un hasard? Non, plutôt un heureux concours de circonstances, guidé par la sainte Vierge, auprès de qui il recherchait refuge. C’est de cette manière que le Fr. Andreas pouvait, par une écoute attentive, par ses conseils et ses actions, contribuer au bien-être de ce groupe. Hélas dut-il, après avoir été si bien soigné à l’hôpital de Maastricht et dans le couvent de Roermond, quand même opter pour son déménagement à Eindhoven, où les meilleurs soins lui furent également prodigués. Nous ne manquerons pas de remercier à ce propos toutes les personnes qui l’ont accompagné à la Maison des Frères d’Eikenburg. En date du 28 février 2010, le Fr. Andreas reçut le sacrement des malades, entouré de ses amis et de ses confrères. En date du 7 mars 2010, il remit son âme au Seigneur, “qui le recevra certainement les bras ouverts, comme il sied à un bon serviteur tellement appliqué”. Il fut pendant 70 ans membre de la Congrégation des Frères de la Charité. Fr. Andreas, reposez en paix.

Brothers of Charity - Broeders van Liefde - Frères de la Charité

WORLDWIDE AFRICA ITALIA Brothers of Charity Casa Generalizia dei Fratelli della Carità Via Giambattista Pagano, 35 I - 00167 Roma Italia Tel. *39-06.66.04.901 Fax: *39-06.66.31.466 E-mail: casa.generalizia@fracarita.org

AMERICA Brasil Los Hermanos de la Caridad Aldeia Infantil “Estrêla de Manha” Rua Papa João XXIII 540 86240 São Sebastião Da Amoreira Parana - Brasil Tel.: *55-43-265.11.77 Fax: *55-43-265.17.08 Email: eric.verdegem@hotmail.com Canada Frères de la Charité 4950, rue Coronet Montréal, PQ - H3V 1E1 - Canada Tel.: *1-514-739.86.35 Fax: *1-514-739.62.00 Email: gillesrivardfc@yahoo.ca Nicaragua Los Hermanos de la Caridad Carretera Granada - Nandaime, Km 51 Apartado Postal 251 Granada - Nicaragua Tel.: *505 2552-7497 Email: bernhoulefc@yahoo.com Perú Los Hermanos de la Caridad Av. Alejandro Bertello 402 Cercado de Lima, Lima 1 - PERÚ Tel.: *511 337.57.70 Email: vihugo81@hotmail.com U.S.A. Brothers of Charity 1359 Monroe Street, NE Washington, DC 20017 Tel.: *1-202-636.43.06 Fax: *1-202-636.43.07 Email: donald.joyal.fc@fracarita.org

EUROPE Belgium Broeders van Liefde Stropstraat, 119 - B-9000 Gent België Tel.: *32-9-221.45.45 Fax: *32-9-221.98.89 Email: veron.raes.fc@fracarita.org Ireland Brothers of Charity Kilcornan House Clarinbridge - Co. Galway - Ireland Tel.: *353-91-79.63.89 *353-91-79.64.13 Fax: *353-91-79.63.52 Email: ncfc06@gmail.com

Burundi Frères de la Charité B.P. 666 - Bujumbura - Burundi Tel.: *257-23.21.57 (Comm.) *257-23.21.18 (Centre) Fax: *257-23.21.18 Email: abwampamye@yahoo.fr Central African Republic Frères de la Charité B.P. 2516 BEGOUA - BANGUI Tel. : *236-75264701 Email : anto_kbg@yahoo.fr Côte d’Ivoire Frères de la Charité Sainte-Bakhita B.P. 2473, Yamoussoukro Côte d’Ivoire Tel.: *225-30-64.73.08 *225-05-30.61.09 (Cellulaire) Fax: *225-30-64.73.06 Email: ngendahimanafeli@yahoo.fr

Netherlands Broeders van Liefde Aalsterweg, 289 NL-5644 RE Eindhoven - Nederland Tel.: *31-40-21.41.602 Fax: *31-40-21.41.604 provincialaat@broedersvanliefde.com

Kenya Brothers of Charity P.O. Box 24080 00502 Karen Nairobi Tel.: *254-20.33.78 GSM: *254-726.39.99.81 Email: paulkindambu@yahoo.fr

Romania Fratii Caritatii Padre Pio - Iasi Strada Brandusa, 16 RO-700374 Iasi Romania Tel.: *40-722-260.888 Email: carmen_teacu@hotmail.com

Rép. Dém. Du Congo Frères de la Charité Av. Pumbu n° 9 B.P. 406 Kinshasa - Gombe 1 RD Congo Tel.: *243-998.99.63.14 Email: floribertkabindu@yahoo.fr

Ukraine Brothers of Charity Berzhany Brate Mylocerdia c. Ray Rayon Berezhany Oblost Ternopil 47501 Ukraïne Email: ivan.brat@gmail.com United Kingdom Brothers of Charity Saint Theresa - Chorley Lisieux Hall - Whittle-le-woods Chorley PR6 7DX - Lancashire - England Tel.: *44-125-726.63.11 Fax: *44-125-726.56.71 Email: brothersofcharity@lisieuxhall.f9.co.uk

Tanzania Brothers of Charity P.O. Box 612 Kigoma Tanzania Tel: *255-26-280.41.82 Email: regional.superior@boc-tz.org Zambia Brothers of Charity Mwalule Road 1 Tel.: *260-01-239269 Email : lusakafc@boc-tz.org

ASIA India Brothers of Charity 182, Kanke Road Ranchi 834008 Jharkhand - India Tel.: *91-651.22.32.511 Fax: *91-651-25.62.291 Email: bekaertgodfried@hotmail.com Indonesia Bruder Karitas Jl.K.Wahid Hasyim 4 - Purworejo 54111 Indonesia Tel.: *62-275-32.12.05 GSM: *62-813.28.00.58.61 Fax: *62-275-32.26.34 Email: regindofc@yahoo.co.id Japan Brothers of Charity Fushino, 1656 689-0201 - Tottori-Shi - Japan Tel./Fax: *81-857-59.00.82 Email: brsjapan@crux.ocn.ne.jp

Pakistan Brothers of Charity Rwanda P.O. Box 10352 - Ferozepur Road, P.O. Frères de la Charité Hôpital Neuro-Psychiatrique Caraes Ndera Lahore 54600 - Pakistan Tel. : *92-42-841.20.77 B.P. 423 - Kigali - RWANDA Fax: *92-42-527.55.15 Tel./fax. *250 788 82 73 64 GSM: *92-300-49.27.962 GSM: *250 788 30 78 84 Email: biyan26@yahoo.com Email:rwadeorwa@yahoo.fr South Africa Brothers of Charity Rose Street 59 P.O. Box 2296 1710 Florida - South Africa Tel.: *27-11-672.31.53 Fax : *27-11-672.31.78 Email: stpaulregion@mweb.co.za

Philippines Brothers of Charity Jesus Street, 2002 Pandacan 1011, Manila - Philippines Tel.: *63-2-564.01.97 Fax: *63-2-33.85.499 Email: aureliovaldrez2006@yahoo.com.ph Sri Lanka Brothers of Charity 565, Gohagoda Road 20800 Katugastota - Sri Lanka Tel.: *94-81-249.22.38 Fax: *94-81-249.22.39 Email: linusfc@gmail.com

Fratelli della Carità Via Giambattista Pagano nr. 35 I-00167 ROMA 00-39-06-66.04.901 00-39-06-663.14.66 www.brothersofcharity.org E-mail: deus.caritas.est.editor@fracarita.org

Editor: Bro. Dr. René Stockman, Superior General Editorial office: Lieven Claeys, Joke Verbeke Norbert Niyonzima (translations) Mathias Van Steenberghe (translations) Jean-Marie Demulier (translations)

Correspondents: Belgium: Bro. Veron Raes Brasil: Bro. Eric Verdegem Burundi: Bro. Augustin Bwampamye Central African Republic Bro. Antoine Kabengele Canada: Bro. Gilles Rivard Dem. Rep. Congo: Bro. Floribert Kabindu India: Bro. Godfried Bekaert Indonesia: Bro. Lukas Subiyatno Ireland: Bro. Noel Corcoran Italy: Bro. Aimé Peirsman Ivory Coast: Bro. Félicien Ngendahimana Japan: Bro. Jozef Hontelé Kenya: Bro. Paulin Kindambu Netherlands: Bro. Ton Van Heugten

Nicaragua Pakistan: Peru: Philippines: Representation U.N.O.: Romania: Rwanda: South Africa: Sri Lanka: Tanzania: Ukraine: United Kingdom: U.S.A.: Zambia

Fr. Bernard Houle Bro. Saleem Paschal Bro. Victor Hugo Merino-Condé Bro. Gary Echane Prakash Goossens Fr. Sebastian Teacu Bro. Deogratias Rwabudandi Bro. Jos Mathijssen Bro. Linus Pakiyanathar Bro. Stan Goetschalckx Bro. Yvan De Roeck Bro. Noel Corcoran Bro. John Fitzgerald Bro. Brighton Mutali

Contents • Inhoud • Sommaire

Magazine Brothers of Charity Broeders van Liefde Frères de la Charité

Editorial Editoriaal Editorial

After seven years in Vietnam Na zeven jaren Vietnam Après un septennat au Vietnam

The blind regain their sight... Blinden zien... Et les aveugles virent...

In memoriam Brother Gabriel Subiyanto In memoriam Broeder Gabriel Subiyanto In memoriam Frère Gabriel Subiyanto

P.J. Triest’s festive year inaugurated Feestjaar P.J. Triest plechtig geopend Ouverture solennelle de l’année jubilaire P.J. Triest

Triest Home - Tabor Community House Huize Triest - Gemeenschapshuis Tabor Maison Triest - Maison Communautaire Tabor

News from the General Administration Nieuws uit het Generaal Bestuur Nouvelles de l’Administration générale

News from the Communities Nieuws uit de Huizen Nouvelles des Communautés

Associate Members Aangesloten Leden Membres Associés

Personalia

Graphic realisation: VM Graphics - 0032-9-321 99 95 - Print: Drukkerij Sintjoris - 0032-9-321 99 99