dichtbij PersoneelsMAGAZINE Broeders van Liefde
Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec 4de jaargang
JUNI 2013 | NR. 18
Ingrid Vanmontfort: «Ik doe mijn ‘hoed’ af voor Bloemenstad» Marcel Vanthilt: Een boterham met sokken DOSSIER
Gevonden voorwerpen WIN
een 3-daagse fietsreis of een Home Capsule KOFFIEToestel
Inhoud
26
r e v e o r p r o o v De
8
Els Nemegeer proefde deze r Dichtbij al voo
3 Edito 4
Kort - telex
7
Anders bekeken
Ingrid Vanmontfort
eet De kookploeg verg zichzelf een pluim te geven!
Els is algemeen directeur van de Emmaüs basisschool in Aalter. Als antenne is ze het lokale aanspreekpunt voor Dichtbij.
Steven Ellegiers: Dit is mijn droomjob Luchtje scheppen
12 Dubbelgangers Naamgenoten
13 Dossier
Gevonden voorwerpen
2 > dichtbij Juni 2013
Marcel Vanthilt Een boterham met sokken
Eén link Marcel Vanthilt: n Liefde met Broeders vae?! of zelfs meerder Verrassend…
26 Etcetera
Special Olympics
Special Olympics: Geen verliezers, aars! alleen maar winn 27 Wedstrijd 28
In beeld
Irena Delemanova
Liesbeth De Wilde
n de Dé werkgroep va grote kleine dingen (metoveral betekenis)… mag ! opgericht worden
8 Gespot
Aan het woord
17 De pionier
8 Vaste stek
22
18
In memoriam
20
Toch Dichtbij
Trip naar de toekomst
21 Van alle markten thuis
22
Edito
Colofon dichtbij PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE
> Wie is Stan De Lobel? Stan werkt als opvoeder in O.C. Sint-Idesbald in Roeselare, afdeling Ten Bunderen. Van 7 tot 22 juli geeft hij vrijwillig een stuk van zijn vakantie op om jongeren te begeleiden op inleefreis naar Tanzania. Hij en zijn vrouw zijn gebeten door de microbe die Afrika heet.
“Papa, wanneer gaan we naar Afrika?” Dat vroeg mijn 3-jarig zoontje me een aantal maanden terug. Hoe is het zover kunnen komen dat die vraag in zijn gedachten sprong? Vorig jaar moesten ze me thuis al een eerste keer missen tijdens de vakantie. Deze zomer zet ik een nieuwe stap in zuidelijke richting. Ik neem enkele jongeren uit het vijfde en zesde middelbaar op sleeptouw naar Tanzania. Toen men vroeg of ik mee wilde gaan op inleefreis, hapte ik meteen toe. De realiteit kreeg ik even later pas voor ogen: ‘Hoe bereid je zo’n project voor, hoeveel kost die trip, wat zal je daar doen en vooral… waarom wil je dit eigenlijk doen?’ Die vragen kreeg ik meermaals voorgeschoteld door mijn achterban. Wel, ik ga mee omdat ik graag energie stop in het steunen, stimuleren en sturen van andere mensen. Het is mijn werk en tegelijk mijn hobby. Daar geef ik met plezier een stuk van mijn vakantie voor op. Vrijwilligerswerk bezorgt me energie. Je zou het beslist zelf eens moeten proberen… Ik ben me ervan bewust dat het leven van de jongeren er na de reis een stuk anders zal uitzien. Sommige ex-reizigers worden zelfs beïnvloed in hun studiekeuze. De reis stimuleert hen in de overtuiging dat de innerlijke mens gepaard gaat met een portie spiritualiteit. Ze ontmoeten niet alleen leeftijdsgenoten in een andere cultuur, maar ook zichzelf. Ik kijk er sterk naar uit om daarin een steentje te kunnen bijdragen. Ook mijn eigen visie ‘leven met minder maar meer’ zal erdoor versterkt worden. Ik beschouw dit ondertussen ook als één van de waarden die ik wil doorgeven aan mensen die mijn pad kruisen. Ik pikte die levensgedachte op bij de broeders die ik op de zuidreis en in de voorbereiding van deze inleefreis ontmoette. En uiteraard is de reis ook voor mezelf een verrijking. Het project opent misschien denkwijzen of actieplannen voor mijn eigen toekomst. Ik heb op mijn huwelijksfeest immers beloofd aan mijn dierbare echtgenote Sarah dat ik met haar en de kinderen een tijd in Afrika zal doorbrengen. Wie weet vertrekken we binnenkort...
Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec 4de jaargang
JUNI 2013 | NR. 18
Ingrid Vanmontfort: «Ik doe mijn ‘hoed’ af voor Bloemenstad» Marcel Vanthilt: Een boterham met sokken DOSSIER
Gevonden voorwerpen WIN
E EEN 3-DAAGSE FIETSREIS OF EEN HOME CAPSULE KOFFIETOESTEL
Cover: Ingrid Vanmontfort, Bloemenstad Foto: Hannes Verstraete Alle medewerkers van de Broeders van Liefde in België ontvangen ‘Dichtbij’ (Vlaanderen) of ‘Approches’ (Wallonië). De Broeders van Liefde zijn een congregatie en organisatie die de begeleiding en de verzorging opneemt voor kinderen, jongeren en volwassenen, in de sectoren onderwijs, verzorgingsinstellingen (geestelijke gezondheidszorg en ouderenzorg), sociale economie, welzijn (orthopedagogische zorg en kinderdagverblijven) en buitengewoon onderwijs.
Redactieraad Lieven Claeys, Katrien Debreuck, Jan Decoene, Luc de Kezel, Mattias Devriendt, Filip D’Hooghe, Karen Godfrin, Br. Luc Lemmens, Raf Missorten, Annelies Naert (redactiesecretariaat), Jacques Van Daele, Edwin Vercruysse, Hugo Vermeren, Liesbet Werbrouck en Wim Wullaert.
Hoofdredacteur en verantwoordelijke uitgever Raf De Rycke - Stropstraat 119 - 9000 Gent. Dichtbij is een uitgave van de v.z.w. Provincialaat der Broeders van Liefde.
Abonnement Dichtbij verschijnt 5 keer per jaar en is gratis voor alle medewerkers van de Broeders van Liefde. Wilt u een abonnement? Neem dan contact op met het redactiesecretariaat. Oplage: 12.050 ex.
Redactiesecretariaat Wie wil meewerken aan Dichtbij neemt het best contact op met het redactiesecretariaat. Annelies Naert, Stropstraat 119, B-9000 Gent T 09 241 19 98, annelies.naert@fracarita.org
Vormgeving Kliek Creatieve Communicatie
Druk ProfPress
> Heb je zelf een gedachte die je via dit editoriaal wil delen met je collega’s? Neem dan zeker contact op met de redactie: annelies.naert@fracarita.org
www.dichtbijmagazine.be dichtbij Juni 2013 > 3
Kort
VIP’s in zorg!
Gevangen in een web Redactie > Annelies Naert fotografie > P.C. Br. Alexianen
P.C. Broeders Alexianen in Boechout heeft af te rekenen met een reuzengrote spin! Althans, zo lijkt het wel. Medewerkers en cliënten zijn massaal aan het breien geslagen, aangevoerd door Jan, Win, An en Kelly van het hobbyteam. Sindsdien prijkt aan de ingang een wollen spin in een kleurrijk web en hebben de banken een jasje gekregen. Georganiseerd wildbreien, het was een leuke invulling van de Dag van het Park. “We hopen de buitenwereld en ons centrum weer een stapje dichter bij elkaar te brengen”, zeggen initiatiefnemers Jan, Win, An en Kelly.
Redactie > Annelies Naert
Koepelorganisatie Zorgnet Vlaanderen wordt 75 en reikt in de loop van dit feestjaar 75 zorgballonnen uit aan evenveel zorg-VIP’s. Van de 19 ballonnen die al werden uitgedeeld, zijn er 2 voor collega’s uit de organisatie Broeders van Liefde. Eén ballon ging naar Inge Clerinx, afdelingshoofd P.Z. Asster in Sint-Truiden. “Alle medewerkers stellen de positieve instelling van Inge zo hard op prijs dat ze haar daarvoor een zorgballon willen aanreiken”, vertelt algemeen directeur Jaak Poncelet. “Haar nominatie staat bovendien symbool voor een nominatie voor alle medewerkers van Asster, voor hun dagelijkse inzet en motivatie.” Luc Vlassak, coördinator van beschut wonen De Vlier in Zelzate nomineerde woonbegeleidster Claudia Borgonjon. “De taak van Claudia is niet gemakkelijk. Een aantal medewerkers haakten af omdat de doelgroep té moeilijk was en herval geregeld voorkomt, maar Claudia bleef. Ze hield vol en pikte telkens opnieuw de draad op”, zegt Luc. > Is je voorziening of instelling lid van Zorgnet Vlaanderen en wil je ook een collega nomineren? Surf dan naar www.zorgnetvlaanderen75.be!
» > An, Jan en Win toverden een spin uit hun breinaalden.
Een veelkleurige vlinder
»
Zo omschrijft Nadine zichzelf en haar job als verpleegkundige op PVT-afdeling De Stek in P.C. Sint-Amandus, Beernem. Bron: Knack ‘Carrière Healthcare’
Veerle trekt oude schoenen aan Redactie > Liesbet Werbrouck fotografie > Veerle Dhondt
Op 9 augustus stapt Veerle Dhondt, psychiatrisch verpleegkundige in P.C. Sint-Amandus Beernem, op oude wandelschoenen de dodentocht in Bornem. Op die dag (en nacht) legt ze 100 km af ten voordele van het psychiatrisch ziekenhuis Caraes in Ndera in Rwanda, het ‘petekind’ van P.C. Sint-Amandus. Veerle was dit jaar één van de acht Zuidreizigers. Ze trok met Fracarita Belgium, de NGO van de congregatie Broeders van Liefde, naar Rwanda en Oost-Congo om daar Afrikaanse collega’s te bezoeken. Bij haar terugkeer zinderden vooral het enthousiasme en het positivisme van de mensen na, hun gastvrijheid ook en hun kracht om er het beste van te maken. Het zette haar meteen aan tot actie voor Ndera. 4 > dichtbij Juni 2013
> Veerle stapt de Dodent
ocht voor Ndera.
“Het ziekenhuis heeft onze steun hard nodig”, aldus Veerle. “Ik heb jullie steun hard nodig”, voegt ze eraan toe, “want voor Ndera wil ik me de ziel uit het lijf stappen.” > Je kan Veerle sponsoren op het rekeningnummer van Fracarita Belgium: IBAN BE 51 4459 6281 2162 met de mededeling ‘Ndera 2013’.
Luk De Staercke uitgewuifd Redactie en fotografie > Dienst Communicatie
Gerstenat
Stoelenwissels op de dienst gewoon onderwijs in het Provincialaat! Sectorverantwoordelijke Luk De Staercke gaat op 1 september met pensioen en wordt opgevolgd door Yves Demaertelaere. Wim Tratsaert wordt adjunct-sectorverantwoordelijke voor zowel basis- als secundair onderwijs. Basis en secundair onderwijs streven naar een geïntegreerd beleid en zullen hun werking in de toekomst nog meer op elkaar afstemmen.
Yves
Telex
Luk
Stijn Pollaris uit De Winning stelt, samen met zijn collega’s Gert Poelmans en Bert Torfs, een nieuw streekbiertje voor: 7PK. De opbrengst gaat naar het project Paardenkracht, waarbij trekpaarden worden ingezet in natuur- en landschapsbeheer. > Foto en meer info op onze facebookpagina.
Geen stress!
Mieke Van Hecke, leerkracht in Visitatie Mariakerke, laat collega’s en leerlingen proeven van mindfullness, een methode waarbij een beroep wordt gedaan op meditatie om tot rust te komen en in balans te geraken. Wat haar collega’s daarvan vinden, kan je lezen op onze website, www.dichtbijmagazine.be!
Jona sluit de deuren
> Yves volgt Luk op als sectorverantwoordelijke gewoon onderwijs.
Engelbewaarder ‘on the move’ Redactie en fotografie > Kimberley, Christa en Bart
O.C. Engelbewaarder uit Aartrijke goes sportief! Maar liefst 40 collega’s nemen op 21 juni deel aan De nacht van Vlaanderen, een wandel- en loopevenement in Torhout. Ze lopen 5, 10 of 42 km of kiezen voor één van de diverse wandeltochten. O.C. Engelbewaarder neemt ook deel aan de bedrijvenrun, waarin teams van 10 collega’s het in 10 km tegen elkaar opnemen voor de eer. Kimberley, Christa en Bart zijn de drijvende krachten achter de massale deelname. Er werd zelfs een logo gelanceerd met de slogan “O.C. Engelbewaarder Aartrijke ON THE MOVE” dat in de toekomst gebruikt zal worden bij elke sportieve actie in de voorziening. “Naast het feit dat de conditie van de gemiddelde medewerker het afgelopen jaar fel verbeterd is, stimuleert het samen trainen ook de groepsgeest”, vertellen Kimberley, Christa en Bart. “De sfeer in de voorziening is optimaal. Iedereen kijkt vol verwach> Onder impuls van Kim berley, Christa en Bar t nemen 40 collega’s uit O.C.En ting uit naar het moment gelbewaarder deel aan De nacht van Vlaanderen. waarop de wedstrijd op gang geschoten wordt.”
Bijna drie jaar geleden, in volle asielcrisis, ging de congregatie in op de acute hulpvraag om voor de doelgroep minderjarige vluchtelingen die zonder familie in België toekwamen opvang te ontwikkelen via het project Jona. Door de sterke daling van de toestroom van minderjarige vluchtelingen naar ons land, wat zich vertaalt in een lage bezettingsgraad van het project, zien de Broeders van Liefde zich genoodzaakt Jona volledig af te bouwen tegen uiterlijk eind augustus. In Jona, met twee locaties in Knesselare en Eeklo, konden 50 minderjarigen worden opgevangen. De resterende jongeren kunnen hun schooljaar verder afmaken zoals gepland. Ondertussen wordt, in samenspraak met de voogden en Fedasil, actief gezocht naar andere vormen van opvang voor de overblijvers. Ook voor de medewerkers, die op een buitengewone manier, in soms niet al te gemakkelijke omstandigheden, het beste van zichzelf hebben gegeven, wordt gezocht naar een oplossing.
Te gast
“Het project is voorbij gevlogen. De ideeën en de bijdrage van studenten zijn erg verfrissend.” De collega’s van het team verslavingszorg in P.C. Sint-JanBaptist zijn enthousiast over ‘werkplekleren’, een project in samenwerking met de Artevelde Hogeschool uit Gent. 8 studenten psychiatrische verpleegkunde liepen 7 weken stage op de afdeling en waren zelf verantwoordelijk voor hun leerproces. Een project dat ook door de medewerkers zelf als zinvol en positief werd beoordeeld: “Het zal wennen worden als de studenten er niet meer zijn.” > Foto op www.dichtbijmagazine.be
dichtbij Juni 2013 > 5
Intussen op
50
1
P.C. Zoete Nood Gods in Lede: Ergotherapeuten brachten buiten naar binnen en plantten een moestuinbak binnen in het centrum. Op facebook kan je volgen hoe dat eraan toe gaat.
2
Dichtbijmagazine: 16 tot en met 23 mei werd uitgeroepen tot Week van de Opvoeding. Dichtbij lanceerde elke dag een quote over opvoeding uit één van de afgelopen nummers.
3
P.C. Dr. Guislain in Gent: Hoofdgeneesheer Georges Otte wordt stil als hij denkt aan alle medewerkers die zich met hart en ziel dagelijks inzetten voor de patiënten. Een korte tribute.
4
Emmaüs secundair in Aalter: Een delegatie met leerlingen en collega’s maalde te voet maar liefst 70 kilometer af voor het goede doel. Mevrouw Van Biesen stond in voor de verzorging van de voeten. Een fotoverslag.
5
De Broeders van Liefde: Alle presentaties van de studienamiddag ‘sociale media’ staan online op de facebookpagina van de organisatie en op www.fracarita.org onder ‘nieuws’.
De facebookpagina van Dichtbij vind je door te zoeken op ‘dichtbijmagazine’. 6 > dichtbij Juni 2013
> Collega’s en hun partners en familieleden van de bewoners engageerden zich 2 dagen om 50 bewoners te verhuizen. Redactie > Inge Van der Burght fotografie > Lieven Claeys
Vijftig bewoners namen op maandag 6 mei hun intrek in de nieuwbouw van het woonzorgcentrum Mariatroon in Dendermonde. Heel ver moesten ze niet verhuizen, want de eerste afgewerkte vleugel van de vervangingsnieuwbouw ligt vlak naast het oude gebouw. De verhuizing werd nauwkeurig voorbereid en gepland, alles werd gelabeld en ingepakt. Op zaterdag en zondag werden de meubels en andere persoonlijke spullen van de bewoners al verhuisd. Twee vrachtwagens werden daarvoor ingezet, bijgestaan door 108 familieleden en ongeveer 60 eigen medewerkers (vrijwillig). Als welkom aan de nieuwe bewoners en dank voor de bereidwillige medewerking werd op vrijdag 10 mei een glas geheven met bewoners, familie, vrijwilligers en medewerkers. Ondertussen zijn de voorbereidingen voor de 2de bouwfase van start gegaan. Een 1ste vleugel van het oude gebouw wordt afgebroken om plaats te maken voor de 2de vleugel van de vervangingsnieuwbouw. Het bouw- en verhuisverhaal voor Mariatroon is nog niet ten einde…
Br. René neemt afscheid Redactie en fotografie > Dienst Communicatie
Br. René Van Tichelt gaat met pensioen als algemeen > Br. René Van Tichelt (tweede van links) blijft actief in directeur van O.C. De Winning. Sint-Ferdinand in Lummen. Daarmee verdwijnt meteen ook de laatste broeder aan het hoofd van een voorziening voor orthopedagogische zorg van de organisatie Broeders van Liefde. Hij wordt op 1 september opgevolgd door Stef Vercruysse. Het afscheid van Br. René is echter niet helemaal definitief, hij blijft immers actief in De Winning, de sociale economie-poot van Sint-Ferdinand.
Anders bekeken
Ingrid Vanmontfort Keukengeluk Het is puur toeval dat ik op de foto sta en niet één van mijn fantastische collega’s. Samen met Annelies, Annemie, Leen, Marjan en Natascha vorm ik een fijne kookploegvoor-een-week op een zomerkamp van Bloemenstad, ‘die van week 7’. Deze zomer gaan we al voor de vierde keer mee op vakantie met jongeren met een verstandelijke beperking en gedragsstoornissen. Ik heb er geleerd dat alle clichés over geluk kloppen. Je wordt echt gelukkiger door iets te doen voor een ander. Ik heb er ook geleerd dat er jongeren bestaan waar we met zijn allen alleen maar bewondering voor kunnen hebben. Hoe zij de kinderen van Bloemenstad begeleiden: echt knap! Daar doe ik mijn hoed voor af. De kinderen hebben een speciaal plaatsje veroverd in mijn hart. Daarom ga ik elk jaar met dezelfde collega’s koken tijdens dezelfde week en met dezelfde kinderen. Ik kijk er echt naar uit om hen terug te zien! Omdat het belangrijk is Redactie > Annelies Naert Fotografie > Pieter Morlion dat mijn eigen kinderen ervaren dat niet iedereen dezelfde
mogelijkheden heeft als zij, neem ik hen mee op kamp. Ik kan alleen maar hopen dat ze de smaak te pakken krijgen en later zelf meegaan als begeleider… Samen beleven we de mooiste momenten! De blik van herkenning als de kinderen ons terug zien na een jaar bezorgt me een heerlijk gevoel. Het is vertederend om te zien hoe fier ze zijn als ze mogen helpen met kleine taken zoals de afwas of het maken van ice-tea. Onwaarschijnlijk schoon was het waterfestijn dat ooit spontaan ontstond op een warme dag tijdens het kamp. De pret die toen beleefd is met kleine (en grote) waterstraaltjes, zal ik nooit vergeten. De kookploeg is geprivilegieerd. Dat beseffen we heel goed. Wij benaderen de kinderen op een andere manier dan de begeleiders. Wij hoeven hen niet te berispen of op te vangen in crisissituaties. Wij maken zelden de moeilijke momenten mee. Wij hebben vooral een enorm leuk contact met de kinderen. Daarom: een pluim voor de begeleiders!
I Ingrid Vanmontfort (40) is leerkracht geschiedenis, esthetica en plastische opvoeding in de secundaire school Sint-Eduardus in Merksem. Een goed theaterstuk, concert of tentoonstelling bezorgt haar energie en positieve prikkels. Ze gaat kritisch om met onze consumptiemaatschappij en koopt bewust vaak tweedehands. > Zin om ook te koken? www.bloemenstad.be dichtbij Juni 2013 > 7
Vaste stek
Steven Ellegiers
Dit is mijn droomjob De ene dag legt hij een terras aan rond een buitenverblijf in Watervliet, de andere dag snoeit hij de hagen van een bedrijfsterrein of ruimt hij zwerfvuil in de Gentse haven. Steven Ellegiers begeleidt cliënten van De Sleutel, op weg naar de reguliere arbeidsmarkt. “Dit is mijn droomjob!” Steven zal het een paar keer herhalen tijdens ons gesprek. “Waar anders kan ik twee van mijn passies combineren: mensen helpen én de handen uit de mouwen steken in de tuin?” RedactiE > Annelies Naert Fotografie > Filip Erkens
8 > dichtbij Juni 2013
W
eerwerk is de sociale werkplaats van De Sleutel. “Mensen die hun traject in De Sleutel of andere drughulpcentra beëindigd hebben, kunnen bij ons terecht om werkritme op te doen”, legt Steven uit. “Afhankelijk van welk contract ze krijgen, blijven ze een korte of langere periode bij ons, maar steeds met het oog op doorstroming naar de arbeidsmarkt.” In het landelijke Watervliet zijn Steven en zijn ploeg aan de slag om een terras in blauwsteen en hout aan te leggen rond een klein buitenverblijf, met een prachtig uitzicht. “Welke taken we de gasten laten uitvoeren, is afhankelijk van henzelf. Dit terras is een secuur werk, daarvoor moet je toch de nodige feeling hebben.” Per werf begeleidt Steven 1 tot 6 personen. “Bij bedrijven rijden we het gras af, scheren we de hagen of ruimen we zwerfvuil. Bij particulieren doen we bijvoorbeeld de aanplant in de tuin.” Normaal zit Steven elke dag op een andere werf. “Die afwisseling is bijzonder leuk. We hebben ook geen lange-termijn-planning. Ik weet bijvoorbeeld niet wat de volgende werf zal zijn als dit terras af is. Alleen voor het onderhoud van bedrijfssites kan je zelf je werk inplannen.”
Verkoper “Ik heb heel lang in de verkoop gestaan, met het idee om mensen te helpen. Maar dat viel wat tegen. Ik heb onder meer meubels en keukens verkocht in de veronderstelling dat ik mensen zou kunnen assisteren en begeleiden. Maar daar had ik toch een verkeerd beeld van, zo bleek. Dus ben ik in avondschool tuinaanneming gaan studeren, een andere passie van me. Sinds ik hier werk, heb ik meer voldoening van mijn job. Mensen helpen én werken in de tuin: die combinatie maakt dat dit mijn droomjob is. Bovendien ligt de doelgroep me wel.” “Veel mensen krijgen niet altijd de nodige kansen of worden verkeerd benaderd op basis van hun uiterlijk of status”, vertelt Steven. “Ik vind het leuk om op zoek te gaan naar de mens achter dat uiterlijk of die status. Het is boeiend om te zien hoe ook zij kunnen
WIE is
Steven Ellegiers? > Steven (32) heeft samen met zijn vriendin een dochtertje (1). In zijn vrije tijd kan je hem in het groen terugvinden, op wandel met zijn gezin. Elke week maakt hij zelf pizza, met groenten uit zijn eigen tuin. Gezondheid in voeding en beweging is zijn dada.
> Steven legt samen met cliënten van De Sleutel een terras aan in Watervliet.
»Ik vind het leuk om op zoek te gaan naar de mens achter diens uiterlijk of status.» openbloeien als je ze op de juiste manier weet aan te pakken. Ik zoek graag naar het beste in de mens en doe de gasten inzien welke hun positieve kanten zijn. Ik laat hen merken dat ze er mogen zijn. En zelfs al blijven ze maar een korte periode, bij sommigen zie je duidelijk resultaat.” Steven merkt ook bij zichzelf een verandering. “Vroeger was ik meer gesloten. Nu durf ik zelfs op vergaderingen het woord nemen. Ik ben dus zelf ook opengebloeid.”
Vallen en opstaan
bewaken en anderzijds contact maken met hen. Dat is niet altijd evident. Al die dingen leer je met vallen en opstaan.” “Ik werk hier intussen twee en een half jaar. Ik heb al veel bijgeleerd. Ik merk bijvoorbeeld dat ik veel sneller zie of er iets scheelt met de gasten. In het begin was ik vooral bezig met het werk zelf, maar nu kan ik het beter combineren met de psychologische kant van het werk. We moeten ervoor zorgen dat de gasten zich goed voelen, hun werk goed doen én het werk op tijd af krijgen.”
“Een band opbouwen met de gasten vind ik moeilijk. Ik hou werk en privé liever gescheiden. Soms is het spijtig, maar als begeleider moet je er echt voor zorgen dat je je grenzen afbakent en je privé-leven afschermt. Maar dat wil niet zeggen dat wij niet tot bij hen mogen komen. Het is een broos evenwicht: enerzijds je eigen barrière
“Ik voel me goed bij De Sleutel. Hier voel ik me gewaardeerd. We worden ook gehoord in alles. Er wordt geluisterd naar je ideeën en we krijgen voortdurend de mogelijkheid om ons bij te scholen. Alleen het contact met de collega’s mis ik soms. Tegen de gasten kan ik niet vertellen dat ik zonnepanelen laat installeren bijvoor-
beeld. De gasten mogen niet denken dat ik me zomaar alles kan permitteren terwijl zij in de miserie zitten. Daar moet je toch voor opletten, vind ik. Dat meer persoonlijke contact mis ik wel.”
Ventileren “Mijn vriendin werkt in een psychiatrisch ziekenhuis, Sint-Camillus in Sint-Denijs-Westrem op een afdeling voor drugverslaafden, net als mijn moeder. We praten thuis heel vaak over het werk. We leren van elkaars technieken en inzichten. Al moet zij meer ventileren dan ik, haar job is meer belastend.” Als we vragen wanneer zijn dag geslaagd is, moet Steven niet lang nadenken. “Als ik zie dat er op de werf iets veranderd is en als de gasten met een goed gevoel naar huis gaan. Op het einde van de werkdag wijs ik hen daarom telkens op het werk dat verzet is en op het mooie resultaat dat we behaald hebben. Het is belangrijk dat ze dat zien en zelf ook content zijn.” n Volgende keer: Luckas Moens van Fioretti, de afdeling kinderpsychiatrie van P.C. Dr. Guislain in Gent. dichtbij Juni 2013 > 9
Gespot
10 > dichtbij Juni 2013
Luchtje scheppen Fotografie > Ilse Prinsen
Daar komt de zomer, daar komt de zon (hopelijk). En dus trok onze fotografe naar campus De Liereman, een afdeling van P.C. Sint-Amedeus Mortsel in Oud-Turnhout. Ze vond er enkele collega’s op het terras, genietend van de buitenlucht en de eerste zonnestralen, van de koffiebabbels en de weldoende pauze. De boterhammen smaakten des te meer.
dichtbij Juni 2013 > 11
DuBBelgangers
Redactie > Annelies Naert en Mattias Devriendt Fotografie > Mattias Devriendt
Naamgenoten
“Ik probeer de spirit door te geven aan mijn kinderen. ”
“Mijn werk heeft mijn kijk op het leven gekleurd.”
Als boekhouder ben ik vooral bezig met getalletjes, maar een paar maanden geleden ging ik naar Kigoma, Tanzania om de broeders en medewerkers daar te begeleiden en te sturen in hun financiële administratie. Ik bezocht in Burundi ook een ziekenhuis en ontmoette de patiënten. Ik had het moeilijk om me weer aan te passen toen ik terugkwam. Als ik zie hoe eenvoudig men in Tanzania leeft, dan word ik stil. Als je op de werkvloer komt, besef je pas hoe ongelooflijk het is wat de organisatie en congregatie wereldwijd doen. Het was fijn om op die manier betrokken te zijn bij de projecten die ik als boekhouder begeleid. Het christelijk geïnspireerde is een belangrijke drijfveer om voor de Broeders van Liefde te werken. Ik probeer die spirit ook door te geven aan mijn kinderen. Communicatie is in ons leven niet weg te denken. In Tanzania was er een tijdje geen telefoon en internet beschikbaar. Zo afgesloten zijn van de buitenwereld geeft toch wel een apart gevoel, temeer ik de dagelijkse gewoonte heb om elke avond mijn mails te lezen.
Ik geloof heel erg in sociale psychiatrie. Goede diagnostiek, behandeling en medicijnen zijn belangrijk, maar daar stopt het niet. Dan begint de uitdaging om voor die mensen met een psychische kwetsbaarheid opnieuw een plaats te vinden in de maatschappij. Dat is de missie van De Vliering: de cliënten opnieuw een plaats geven, op zo’n manier dat ze een zinvol, betekenisvol leven kunnen leiden. Met beperkte middelen proberen we die grote nood te lenigen. Dat is soms frustrerend, omdat het traag gaat. Maar het leuke eraan is dat je heel creatief moet zijn: bij gebrek aan veel regelgeving moet je zelf nadenken hoe je aan geld kan geraken en hoe je dat geld optimaal kan gebruiken. Ik ben voortdurend met mijn job bezig, maar dat vind ik heel normaal. Gelukkig heb ik goede medewerkers die alles mee in goede banen helpen leiden. Het is goed om af en toe vakantie te kunnen nemen, maar werken geeft ook positieve energie. Het is iets van jezelf, het vormt je. Mijn werk heeft mijn kijk op het leven gekleurd. Ik koester bijvoorbeeld niet de illusie dat het leven blijft duren.
Jo Verstraeten (32) liep van kleins af school bij de Broeders van Liefde. Na zijn humaniora was hij al actief bij de organisatie. Vandaag werkt hij op het Vormingscentrum als boekhouder-programmeur.
Jo Verstraeten (55) is 32 jaar geleden begonnen bij P.C. Br. Alexianen Boechout. Zijn taak is om psychiatrische zorg in de samenleving uit te bouwen. Hij is algemeen coördinator van vzw De Vliering. Zijn doopnaam is Johan.
12 > dichtbij Juni 2013
DOSSIER
Gevonden voorwerpen
Gevonden
voorwerpen Met de vakantie in het vooruitzicht ruimen wij graag onze werkplek op. Noem het een late lenteschoonmaak. Naast het kopieerapparaat vonden we tijdens zo’n grote kuis een gipsen hand. Het kon er nog niet zo lang gelegen hebben, maar toch weet niemand hoe het daar kwam of wie de eigenaar is. Het werd prompt uitgeroepen tot ‘onschuldige hand’, die de winnaars van de Dichtbij-wedstrijden aanduidt. Zo heeft elke school of voorziening wel een uniek ‘gevonden voorwerp’ in huis. Een voorwerp met een verhaal. We gingen op zoek en vonden een paar mooie, leuke, ontroerende, grappige of ronduit interessante verhalen achter ogenschijnlijk ‘gewone’ voorwerpen. Raadsels worden opgelost, weetjes worden gedeeld, het collectieve geheugen opgefrist. Zo wordt opruimen toch ook leuk! O ja, wie het hand herkent en het graag terug wil, mag zich altijd melden… REDACTIE > Annelies Naert, Mattias Devriendt FOTOGRAFIE > Annelies Naert, Eliane Kiesekoms, De Cirkel, Museum Dr. Guislain, Joost Van Heesvelde, Leo Audenaert
dichtbij Juni 2013 > 13
DOSSIER Afvalkunst Marina begeleidt mensen in het arbeidszorgatelier van De Enter in Brecht. Samen maken ze Trashionata, kunst met spullen die normaal op de afvalberg terecht zouden gekomen zijn. “Ze doen dat met tweedehands materiaal dat particulieren in de kringloopwinkel komen afgeven”, vertelt Rob Vermeylen van De Cirkel. “Marina is heel erg creatief, ze maakt de meest gekke dingen en ziet overal iets in. Onlangs nog maakte ze een paar schoenen met kanten theelapjes.” Leuk om weten is ook dat je bij hen ook een uniek stuk kan laten maken, volledig naar je eigen zin. Kringloopwinkel De Cirkel, Brecht.
o.
deau uit Cong
nd masker ca
een stinke > Rudy kreeg
Masker met een geurtje. “Dit masker werd ooit gevonden op de zolder van het klooster van de Broeders van Liefde in Bukavu, Congo”, vertelt Jan Decoene. De broeders besloten het cadeau te doen aan Rudy Vaernewyck van Fracarita Belgium, de NGO voor ontwikkelingssamenwerking van de congregatie. “En dus kwam het mee in de reiskoffer van één van de zuidreizigers”, zegt Jan. “Eens in Gent, werd het uitgestald. Van toen af hing er een muffe geur in het lokaal. Bij een toevallige controle door Br. René Ooms ontdekten we de oorzaak van de stank: een nest dode ratten viel uit het masker!” Vandaag de dag kan je dit stukje Afrika bewonderen in het magazijn van Fracarita Belgium, proper en gedesinfecteerd weliswaar. Fracarita Belgium. 14 > dichtbij Juni 2013
Vader Triest wordt ‘betrapt’. Binnen de broedergemeenschap waren ooit geschriften opgedoken waarin dit schilderij van Henri De Coene vermeld stond, maar niemand wist waar het schilderij was. Tot het op een dag in een verslag over een veiling opdook. Het Museum Dr. Guislain heeft dit ‘verloren voorwerp’ bij de nieuwe eigenaar kunnen opsporen. Daar is het nog steeds, maar het is een periode uitgeleend voor een tentoonstelling over Triest in 2010. Op het schilderij zie je Vader Triest, de stichter van de Broeders van Liefde, die rond 1800 ondergedoken leefde in Ronse omdat hij de eed van trouw aan het Franse regime niet had willen afleggen. Brigadier Cotton vervolgde dergelijke priesters. De vrouw van Cotton was echter stervende en Triest, op gevaar van eigen leven, heeft haar de laatste sacramenten toegebracht. Hij werd betrapt door Cotton, maar Cotton was zo gegrepen door dit gebeuren dat hij nooit meer priesters heeft vervolgd. Museum Dr. Guislain, Gent.
Gevonden voorwerpen
elogistiek med lse s passeert als > Marie-Neige g aan deze trap in het Waa da ke el er rk we . artin in Dave P.C. Saint-M
> Ook in de Sint-Paulusschool in Gent is de trap te bewonderen.
> In O.C. Sint-Jozef in Gent staan er zelfs twee exemplaren. Receptioniste Kim De Decker wilde wel even dit stukje geschiedenis testen.
or ar geleden vo l poseerde 2 ja > Guido Eelen trap in Sint-Eduardusschoo de Dichtbij op . in Merksem
Pas op! Unieke trap!
iae in Brakel > Viso Cor Mar ch duidelijk zi e rd ee ir insp . ap op de tr
Iemand stuurde ons een foto van deze trap door. Op zich niets speciaals, ware het niet dat deze trap niet in één school, niet in twee scholen, maar in minstens 5 van onze scholen of voorzieningen staat (en het zijn er ongetwijfeld meer). Maar hoe komt het nu dat diezelfde trap, in fraaie art décostijl, blijkbaar zo populair is in de gebouwen van de Broeders van Liefde? Onze zoektocht startte op de dienst gebouwen bij Frank Bernaert die de plannen erbij haalde en zag dat de gebouwen allemaal in dezelfde periode zijn gebouwd. Br. Louis Verschueren, die lange tijd op de dienst gebouwen werkte, diepte uit zijn geheugen de naam van Alphonse De Vyvere op, die zowat de huisarchitect van de Broeders van Liefde was in de jaren 1920-1930. Vermoedelijk was hij de man die verschillende bouwwerven leidde en de trap overal kopieerde. Met alle gevolgen van dien… In O.C. Sint-Jozef staan er zelfs 2 exemplaren. “Merkwaardig dat de art déco trappen net voorkomen in delen die vernield zijn door een bombardement in 1944. Mogelijks heeft architect De Vyvere ook de wederopbouw geleid?”, vraagt orthopedagoog Leo Audenaert, die er al meer dan 35 jaar werkt, zich luidop af. “In onze voorziening zijn nog vele andere getuigenissen uit die periode, zoals gietijzeren droogkasten, lambrizeringen, de gevel, de watertoren”, weet hij nog. Christian Bodiaux, stafmedewerker voor de Waalse voorzieningen in Dave, benadrukte bovendien de esthetische waarde van de trap. Het gaat om een trap in art déco, een stijl die in de eerste helft van de 20ste eeuw veel werd toegepast. De trap is gemaakt uit smeedijzer, bewerkt met beitel en priem en met een verchroomde leuning. Als je je handen er nog eens op te rusten legt in het passeren, weet dan dat je over een stukje geschiedenis loopt.
Spullen kwijt? Ben je een kostbaar of emotioneel waardevol voorwerp kwijt? Dan kan je Sint-Antonius aanroepen. Antonius van Padua (1195-1231) was een minderbroeder, theoloog en kerkleraar. Hij wordt als een belangrijke heilige beschouwd. Hij is vooral bekend als patroonheilige van de verloren voorwerpen. Antonius wordt aangeroepen met volgende woorden: “Heilige Antonius, beste vriend, maak dat ik (m’n sleutels) vind.” Als je je voorwerp gevonden hebt, moet je Sint-Antonius passend bedanken. dichtbij Juni 2013 > 15
DOSSIER
Qué?
> Secretaresse Marina en directrice Eliane zijn een kunstwerk rijker. “Sleutel van ’t verleden” is gemaakt door Roger Croonenborghs, oud-medewerker in de school.
Sleutelbos. Toen Eliane Kiesekoms als directeur begon in basisschool Hartelust in Tessenderlo, vond ze honderden oude sleutels. “Die zijn jaren blijven ronddwalen in het secretariaat en mijn bureau. We hadden ze niet meer nodig, want wij ontwierpen een sleutelplan, zoals in alle grotere ‘bedrijven’. Op een dag vond Marina, de secretaresse, het welletjes geweest en ging zij uitzoeken of er nog iets bruikbaar bij was.” De sleutels vonden hun weg naar buiten, de school uit. “Een hele tijd hebben we er niets meer van gehoord… tot vorige week”, vertelt Eliane. “De sleutels zijn er weer, maar… in de vorm van een kunstwerk! Een kunstenaar, ex-medewerker van de school, heeft de sleutels verwerkt in een beeld dat sinds vandaag in ons secretariaat staat.” Basisschool Hartelust, Tessenderlo.
> Volg onze zoektocht naar verloren en gevonden voorwerpen op de facebookpagina van Dichtbij. Meer info over dit onderwerp kan je terugvinden op www.dichtbijmagazine.be. Heb je zelf ook een voorwerp op je werkplek staan waar een verhaal aan vast blijkt te zitten? Laat het ons weten, op annelies.naert@fracarita.org.
16 > dichtbij Juni 2013
Merkwaardige vondst als je via Google Maps de luchtbeelden bekijkt van O.C. Sint-Gregorius in Gentbrugge. “In één van de tuinen op de site ligt een vraagteken”, vertelt Filip D’Hooghe. “Het is 5.20 meter op 3.30 meter groot en is gemaakt uit snelbouwstenen op een bedje van stabilisé. Dat grote vraagteken ligt er al meer dan 15 jaar, tot grote frustratie van de collega’s van het tuinonderhoud die er altijd moeten rondrijden om het gras te maaien.” Bovendien weet zo goed als niemand nog wat het daar doet. “Wel, een jaar of 15 geleden groeide bij de pastorale dienst het idee om een vredesmuur te bouwen”, zegt Filip. “Leerlingen uit de lagere school zouden stenen bewerken die dan door leerlingen van de richting nijverheidstechnieken van de secundaire school gemetst zouden worden. Dit zou een muur, in de vorm van een vraagteken, worden. In de spouw was plaats voorzien voor bloemen. Het punt van het vraagteken , een staande rioleringsbuis van zo’n 4 meter hoog, deed dienst als aanplakzuil voor affiches, spreuken of andere ideeën. Bovendien planden we nog een tweede vraagteken in spiegelbeeld. De twee vraagtekens zouden zo een hartje vormen. Aan de plannen is echter door omstandigheden nooit verder gewerkt, waardoor er nu een verweesd stuk vraagteken achtergebleven is.” Een idee om dit weer op te starten? O.C. Sint-Gregorius, Gentbrugge.
De Pionier
S
oms is ons werk ‘heavy stuff’.
Voor bijzonder moeilijke doelgroepen moeten we in complexe omstandigheden met
hart en ziel zo professioneel en serieus mogelijk zorg dragen. Dat is niet eenvoudig. Ons mentaal welbevinden wordt op de proef gesteld. Ik stelde me de vraag: moeten we niet ook zorg dragen voor onszelf om zorg te kunnen dragen voor een ander?
Een paar maanden geleden richtten we in onze voorziening een werkgroep waardering op. We willen zeggen dat het de moeite waard is wat medewerkers doen. Onderhoudsmedewerkers poetsen niet zomaar, ze bieden ook een luisterend oor voor de gasten. Leerkrachten en opvoeders werken niet zomaar, ze doen het met hart en ziel. Mensen die komen en gaan mogen we niet zomaar vergeten, verjaardagen niet zomaar laten passeren. Daar willen we aandacht aan besteden.
Zomaar.
Hoe fijn zou het zijn mochten kleine dingen spontaan kunnen ontstaan die onze dag goed maken? Een mopje, een fijne tekst, een onverwachte paashaas, een extraatje, een complimentenbord. Schijnbaar leuke extraatjes, maar eigenlijk essentiële dingen. Iets wat je dag zomaar onderbreekt, maar dat nadien ook blijft nazinderen. Iets kleins waarmee we elkaar erkennen in ons zijn en elkaars werk de moeite waard noemen. Ik weet wat een compliment met je kan doen: het doet je groeien. Als jonge werkgroep moeten we ook nog groeien, maar mensen ontdekken stilaan waar we mee bezig zijn. Sommigen vinden het heel moeilijk om complimenten te geven of hun waardering te uiten. Via onze werkgroep willen we medewerkers toch inspireren om dat te durven. We moeten onze gasten elke dag positief bevestigen om ze te laten ‘groeien’, waarom zouden we dat dan niet met elkaar doen? Zonder voorspelbaar te worden. Spontaan. Verrassen. Zomaar.
De kist op de foto werd vroeger meegenomen door broeders die op missie gingen in het buitenland. Vandaag staat ze symbool voor hoe medewerkers die missie willen belichamen en uitdragen in hun dagdagelijkse werk.
Redactie > Mattias Devriendt Fotografie > Filip Erkens
Liesbeth De Wilde werkt in een buitencampus van O.C. Sint-Jozef als orthopedagoge en maatschappelijk werkster. Ze begeleidt in de eerste plaats jongeren met een (licht) verstandelijke beperking. Begin 2013 richtte ze een ‘werkgroep waardering’ op om medewerkers in de hele campus bewust te maken van het belang van elkaar te waarderen. Momenteel zijn ze met 14.
dichtbij Juni 2013 > 17
In memoriam » Achter tranen van verdriet, schuilt de glimlach van herinnering. » Broeder Wilfried Vandamme (1923-2013) Broeder Wilfried zal bij velen herinnerd worden als de ‘broeder-wasser van Mortsel’. In 1954 arriveerde Broeder Wilfried, die tot dan toe in de verpleging werkte in onder meer Mortsel, Gent, Sint-Truiden en Beernem, in het Sint-Amedeusziekenhuis om verantwoordelijke te worden van de wasserij en vanaf 1969 ook van de technische dienst. Hij bleef die opdrachten vervullen met grote toewijding, tot zijn pensioen in 1989. Ook daarna bleef hij op post en zorgde hij ervoor dat patiënten hun eigen was konden doen in
de wasserette. Pas vorig jaar ging hij naar het klooster-rusthuis in Zelzate omdat hij zelf zorgen nodig had. Broeder Wilfried vond het evenwicht in zijn communiteit en in zijn dagelijks gebed en was een gelukkige broeder. Bij iedere ontmoeting mocht men zich aan een aantal vragen verwachten, en als het antwoord hem niet bevredigde, gaf hij zelf het antwoord. Zijn antwoord. Daarmee bracht hij kleur in de gemeenschap. Broeder Wilfried is overleden op 16 februari.
Broeder Hermeland Heerwegh (1911-2013) Het is weinig mensen gegeven om 101 jaar te worden, in een behoorlijke gezondheid en helder van geest bovendien. Broeder Hermeland was dan ook de eerste in de geschiedenis van de congregatie die de kaap van 100 kon overschrijden. Broeder Kok, zoals hij genoemd werd sinds hij vanaf 1959 in de keuken stond in Aalter, was een wat teruggetrokken man, die heel trouw zijn opdracht vervulde. Vanaf 1973 zou hij zich nog uitsluitend wijden aan de tuin en werd zijn speciaal aandachtspunt de netheid van de scholen in Aalter. Hij was reeds ver in de 90 toen hij nog iedere dag zijn ronde deed om de vuilnisbakken te ledigen en om toe te zien dat geen zwerfvuil
de speelpleinen ontsierde. Broeder Hermeland verbleef de laatste jaren op zijn kamer in het kloosterrusthuis Sint-Arnold in Beernem, maar hij bleef zorgen voor zijn eigen potje en driemaal daags kwam hij langs een steile trap naar beneden om zelf zijn eten op te warmen. Hij had een eigen dieet samengesteld, volgens hemzelf het geheim van zijn ouderdom. Hij bleef de moeilijkste puzzels oplossen en op een groot scherm met aangepaste geluidsinstallatie volgde hij de sportevenementen. Br. Hermeland is overleden op 28 februari na een korte ziekte.
Broeder Armand Peers (1923-2013) Br. Armand was een ondernemende broeder. Zijn leven stond in het teken van de zorg, begeleiding en onderricht van kinderen en jongeren met een mentale handicap. Vele jaren was hij opvoeder in O.C. Sint-Ferdinand in Lummen, tot hij in 1967 juvenistenmeester werd in Gent en later roepingenanimator voor Oost-Vlaanderen. Ondertussen rijpte een droom om missionaris te worden en Br. Armand werd pionier in de stichting van de congregatie in Japan in 18 > dichtbij Juni 2013
1970 en tien jaar later ook op de Filippijnen. Daarna zou hij betrokken worden bij iedere nieuwe stap in Azië: India, Sri Lanka, Pakistan, tot hij in 1994 districtoverste werd van de verschillende landen in Azië, behalve Indonesië. In 2001 kwam hij terug naar België, omdat lichamelijke klachten hem verhinderden om zich verder totaal in te zetten. Br. Armand Peers overleed op 9 maart in Eindhoven.
Erik Hanssen (1955-2013) Op 25 april moesten de collega’s in Brecht plots en veel te vroeg afscheid nemen van Erik Hanssen. Erik werkte als weekend-opvoeder binnen het 1ste paviljoen van campus Kristus Koning in O.C. Clara Fey. Hij kwam in dienst in september 1976. “Erik was een zorgzame collega, positief ingesteld en iedereen kon rekenen op zijn hulp en goede raad. Vooral de kinderen met een moeilijke context en jongeren die het moeilijk hadden, konden extra op zijn aandacht rekenen.” “Het was opvallend dat Erik steeds met
goesting en blijgezind kwam werken. Hij werkte ook inspirerend voor collega’s: indien hij door de week iets had vernomen dat wel tof leek, werd dat even doorgebeld. Dat leidde meermaals tot onverwachte ontmoetingen en ervaringen. Erik kon gedreven en overtuigd zijn mening brengen, maar hij verstond ook de kunst om met een ander in discussie te gaan zonder de relatie te verbreken.“ We zijn dankbaar om met Erik een stuk weg te hebben mogen gaan.
Broeder Marcel Peene (1922-2013) Als 14-jarige trok Marcel Peene uit Leffinge naar het juvenaat in St.-Michiels-Brugge om er voor broeder te leren. Na zijn professie studeerde hij voor verpleegkundige. Zijn eerste stappen in de psychiatrie zette hij op de ziekenzaal in Dave. Daarna trok hij ook naar St.-Truiden en het bejaardentehuis in Brugge, om vervolgens directeur te worden van P.C. Dr. Guislain en St.-Alfons in Gent en de instellingen in Bierbeek, Beernem, Sint-Truiden en Mortsel. Broeder Marcel was een zeer toegewijde man, die zijn medewerkers wist aan te moedigen en die een grote liefde uitstraalde naar de zieken. Hij bleef in zijn hart een
verpleegkundige, en als directeur zag hij zijn functie vooral als een voorgaan in de goede zorg. Men hoorde Broeder Directeur van verre komen, met een lach, een korte opmerking, een bevestiging. In 1987 ging hij naar de communiteit in Manage, om twee jaar later overste te worden in Sint-Truiden. Sinds 1998 verbleef Broeder Marcel in het klooster-rusthuis Sint-Arnold, op de site van P.C. Sint-Amandus in Beernem. Broeder Marcel overleed op 14 mei in het ziekenhuis in Sijsele.
Carlos Van Hassel (1972-2013) Dinsdag 14 mei ontvingen de collega’s van het P.C. Dr. Guislain het trieste nieuws dat Carlos Van Hassel is overleden na een aanslepende ziekte. Hij laat een echtgenote en 2 jonge kinderen na. Woorden schieten te kort om deze gebeurtenis uit te drukken. Carlos werkte sedert 2000 in ons ziekenhuis op de afdelingen de Steiger en Fioretti. Een gedreven werknemer met een bijzondere gevoeligheid voor zeer kwetsbare doelgroepen. Onze gedachten zijn bij Carlos en zijn gezin.
“Je wilde liever bij ons blijven, Maar de dood was veel te sterk. Je kon de pijn niet meer verdrijven ondanks al jouw werk. Je hebt geploeterd en gestreden zoals geen mens ooit strijden wou. Ben niet droef, maar wees tevreden je bent weer samen met je pa. We hebben steeds van jou gehouden in jouw leven lag de kracht waarop wij steeds ons leven bouwden. Lieve schat, rust maar zacht” dichtbij Juni 2013 > 19
Toch dichtbij
Trip naar de toekomst Er is heel wat in beweging in de organisatie van zorg voor personen met een beperking. De financiering en de structuur van de zorg zijn op politiek vlak voorwerp van discussie en hervorming. De algemeen directeurs van de sector trokken daarom naar de collega’s in Noord-West-Engeland. Ze ondervonden hoe de Brothers of Charity (BOC) Services daar zorg en onderwijs organiseren en kregen een preview van wat hen ook hier bij ons te wachten staat. Redactie > Annelies Naert fotografie > Dienst communicatie
H
et was een leerrijke trip naar de toekomst, als het ware”, vertelt Katrien Debreuck, stafmedewerkster welzijn. “Engeland heeft er resoluut voor gekozen om de ondersteuning van de sector vorm te geven vanuit de principes inclusief leven, emancipatie, burgerschap, zelfbeschikking en vraaggestuurde zorg. Residentiële zorg wordt afgebouwd en er wordt meer en meer gewerkt met persoonlijke budgetten. Een proces dat ook bij ons op til is.” Personen met een beperking worden verondersteld zich op de reguliere woonmarkt te begeven (daarvoor krijgt men een toelage). Daarom heeft BOC Services het merendeel van het patrimonium verkocht en zet men volop in op de kerntaak, met name directe ondersteuning. Daarvoor wordt vooral personeel ingezet die die
20 > dichtbij Juni 2013
> In Engeland zet men volop in op inclusie, emancipatie en burgerschap.
»In Engeland zagen we hoe welzijn ook bij ons kan evolueren.» > Katrien Debr euck.
directe ondersteuning kan bieden (en bv. veel minder op middenkaderfuncties en logistiek). “Personen met een beperking krijgen er een persoonlijk budget toegewezen, afhankelijk van de zwaarte van hun zorgvraag”, vertelt Katrien. “Die bedragen kunnen ze zelf inzetten bij zorgverleners die van de regionale overheid een licentie gekregen hebben.” BOC Services probeert op verschillende vlakken in te spelen op die uitdagingen. “Door het aanbod te verbreden en sterk gepersonaliseerde diensten aan te bieden, bijvoorbeeld”, zegt Katrien. “Verder spelen ze sterk in op samenwerking met andere organisaties en profileert men zich heel duidelijk als merk ‘Brothers of Charity’. De missie wordt zeer expliciet als leidraad genomen bij alle beslissingen. De organisatie van de zorg in Engeland gaf een goed beeld van de mogelijkheden van een dergelijk zorgsysteem, maar gaf ons tegelijkertijd zicht op de knelpunten en valkuilen.” n
Uitgelicht 1. Zorg op maat: De zorg vertrekt vanuit de vragen van de persoon zelf. Persoonsgebonden financiering is daarvoor een krachtige motor. Inspraak en betrokkenheid zijn een absolute voorwaarde. 2. Community based: Duidelijke keuze voor inclusief werken en de-institutionalisering. Zoveel mogelijk zorg wordt door reguliere diensten of het netwerk opgenomen. 3. Commercialisering: Zorg en soms ook onderwijs worden vanuit een marktswerking georganiseerd waarin gebruikers maar ook overheden uit verschillende spelers kunnen kiezen om hun zorg in te kopen. Een duidelijke profilering en positionering van de organisatie is daarom noodzakelijk.
Van alle markten thuis
50% korting op koffie-initiatie (3,5u) met o.a. introductie in de koffiewereld, proeven, zetmethodes. De Belgisch Kampioen Cupping leidt je rond in de koffiebranderij. Hij leert je goede van minder goede koffies onderscheiden. Info en inschrijven via info@tjcc.be Prijs: € 25 incl. btw en gratis pakje koffie (ipv. € 50)
Prijs: €96,85 incl. btw (ipv €149) 20% korting op alle java giftpacks (6 specialty koffiepakjes (250 g), 1 mokka en 1 dessertpakje (250 g), cadeauverpakking Prijs: € 30,67 incl. btw (ipv € 38,34) Alle info over de producten en over bestellen op www.dichtbijmagazine.be
BROEDERS
N VA
LI
De hele zomer krijg je nog korting op knooppunterboxen (50%), verhuur trekkingfietsen (15%), fietsreizen (10-20%) en op het fietsmagazine Grinta (20%). Alle info op de website.
Meer warm water voor minder > Vorig jaar ging Dichtb ij met Jean-Pierre Dziergwa uit P.C. Sin t-Alexius in Grimbergen op koffie kennersinitiatie.
15% korting op alle 250 gr. pakjes en koffiepads 35% korting op het meest compacte toestel voor al jouw warme dranken. Belangrijk verschil met andere capsulesystemen is dat dit toestel niet alleen vele koffievarianten, maar ook chocolademelk of warme melk kan maken.
ac tie
EF
Goedkoop fietsplezier
Dichtbij lanceert een koffieactie met kortingen voor jou als personeelslid van de Broeders van Liefde. Het aanbod is uitgebreid en varieert van koffieapparaten, een initiatie koffiekenner, korting op koffiepads en 250g pakjes, tot het ultieme koffie-lover cadeaupakket.
DE
15 tot 50% korting op jouw ‘koffieklets’
HELIOTECHNIX biedt personeelsleden van de Broeders van Liefde een extra korting van 300500 euro bovenop de standaard zomerkorting van nog eens 500 euro voor een hoogrendement zonneboiler met vacuüm buiscollectoren. Maximaal warm watercomfort voor een gezin van 4 personen ? Heliotub 300/2 : 5.950 € – 500 € – 300 € = 5.150 € – premie t.w.v. 2.575 € (*) = 2.575 € netto excl. btw Je zoekt ook verwarmingsondersteuning ? Heliotub 500/3 : 6.750 € – 500 € – 500 € = 5.750 € – premie t.w.v. 2.750 € (*) = 3.000 € netto excl. btw (*) premie onderhevig aan voorwaarden, bijkomende premie van je gemeente mogelijk. De kortingen zijn geldig tot 1 september 2013. Voor meer info of een gepersonaliseerde offerte: info@heliotechnix.be of 050/71.32.85.
Zoo goedkoop naar de Zoo 20% korting bij VAB dichtbij Juni 2013 > 21
Aan het woord Marcel Vanthilt
Een boterham met sokken. 22 > dichtbij Juni 2013
Als we Marcel Vanthilt uitleggen waarom we in Dichtbij een interview met hem willen, vraagt hij wie ons vorige ‘slachtoffer’ was. John Crombez, de staatssecretaris voor fraudebestrijding die met zijn band optreedt op de Gentse Feesten, zeggen we. “Ah, interessant. Dan mag hij in mijn programma ook eens komen spelen”, antwoordt hij lachend. Redactie > Mattias Devriendt Fotografie > Marcel Vanthilt
Leopoldsburg dichtbij: Van waar kent u de Broeders van Liefde? “Ik herinner me de Stropstraat in Gent (waar het provincialaat ligt, nvdr) nog goed. Ik kwam er een drietal jaar geleden in het archief neuzen tijdens de voorbereiding van het boek over mijn vader. Ik zocht er naar gegevens over zijn schoolloopbaan. Mijn vader ging naar de Sint-Michielsschool van de Broeders van Liefde in Leopoldsburg en het is dat beeld van die school aan het station van Leopoldsburg dat bij mij opkomt als ik aan de Broeders van Liefde denk. Ik heb zelf school gelopen op het atheneum en ben ook atheïstisch opgevoed.” dichtbij: Waarom wilde u een boek schrijven over uw vader? “Omdat het een goed verhaal was met een goede plot over politieke complotten en een sterk einde, want op het einde sterft er iemand en zo horen goede boeken te eindigen (lacht). Bovendien schreef ik het boek omdat ik vond dat iemand het moest doen. Anders zou het hele leven van mijn vader vergeten raken. In jullie archief vond ik het fantastisch om klasfoto’s en oude herinneringen terug te vinden. Als je iemands biografie schrijft, stap je echt in het leven van die persoon. Dat is een geweldig gevoel.”
55
mij en de spannende dingen die ik heb meegemaakt. Het is wel interessant om al schrijvend naar jezelf te kijken. Je stapt als het ware binnen in je eigen leven. Ik heb er twee jaar aan geprutst, maar bon, op die manier bespaar ik mijn kinderen de moeite (lacht). Ik vind geschiedenis heel leuk.
»Ik vind gekken en neuroten geweldig interessant.» Mijn eerste foto in het boek dateert uit 1958. Toen was er geen televisie, iets wat je je nu nauwelijks nog kan voorstellen. Daaraan terugdenken maakt mij warm. Ik ga er vanuit dat het boek meer mensen kan boeien dan enkel diegene die het geschreven heeft.” dichtbij: Wat voor spannende dingen zitten er bijvoorbeeld in? “Ah, vanalles. Neem nu mijn legerdienst. Om die te ontwijken schreef ik me in op de filmschool zodat ik een vrijstelling kreeg, maar na 4 jaar had men door dat ik nooit naar de school kwam en moest ik uiteindelijk toch naar het leger. Als taak moest ik op een bureau rekruten ontvangen van 7u tot 16u. Na een paar uur was het werk gedaan en moest ik gewoon wachten, kaarten of pinten drinken tot 16u. Na een maand ben ik niet meer teruggegaan. Ik werd dus automatisch een deserteur en riskeerde een celstraf. Ik belde daarop een psycholoog die mij gek verklaarde en zo kwam ik terecht in een psychiatrische afdeling in Neder-Over-Heembeek. Na twee weken werd ik ontslagen en kreeg ik ‘tijdelijk onbeperkt verlof’. Ik mocht gewoon naar huis gaan en
verder doen met datgene waarmee ik voor mijn legerdienst bezig was. Zo zijn er 55 verhaaltjes.” dichtbij: Hoe was de ervaring in die psychiatrische afdeling? “In dat ziekenhuis zaten allerlei militairen die onder andere door oorlogsknallen volledig in de war geraakt zijn. Ook patiënten met alcoholmisbruik of mensen met een oorlogstrauma verbleven daar. Er werd toen heel veel medicatie voorgeschreven om de patiënten kalm te houden. Uiteindelijk was het een vrij somber bestaan. De patiënten zaten er opgesloten in een vleugel van het ziekenhuis en verder gebeurde er niet veel. In tegenstelling tot die periode (begin jaren ’80, nvdr) is er nu natuurlijk veel veranderd en is de beeldvorming rond psychiatrie toch aanzienlijk verbeterd. Ik herinner me nog dat een afdeling van een ziekenhuis vorig jaar aanklopte aan de studio van Villa Vanthilt met een vaas. Wij hebben die vaas spontaan op de tafel achter ons gezet en ’s avonds zagen zij die vaas op de televisie. Ongelooflijk. Vanaf dan stonden ze elke dag aan onze studio met een kunstwerkje of een voorwerp dat ze ’s avonds in groep konden bewonderen op de televisie.”
9 789491 301216
dichtbij: Je bent net klaar met een autobiografisch boek. Heb je iets geleerd over jezelf? “Het boek heet 55. Daarin probeer ik mijn eigen verhaal te vertellen. Het boek telt 55 foto’s met 55 verhalen van een mens die 55 jaar is. Tijdens het schrijven probeer ik afstand te nemen tussen mezelf en het verhaal, tussen
WIN
Dichtbij mag 5 exemplaren van het boek ‘Marcel Vanthilt 55’ weggeven! Interesse? Stuur een mailtje naar annelies.naert@fracarita.org. dichtbij Juni 2013 > 23
dichtbij: U zat even in een psychiatrische afdeling waar u eigenlijk niet thuis hoort. Of toch? U bent een excentriek persoon, draagt vreemde pakken, doet al eens een speciale uitspraak. Vindt u zichzelf een beetje gek? “Je kan niet van jezelf zeggen dat je normaal of abnormaal bent. Ik merk wel dat mensen mij soms wat vreemd vinden. Gisteren zei ik tegen de nieuwe medewerkers van Villa Vanthilt om te lachen: “De eerste die Marco Borsato of Regi durft voor te stellen voor Villa Vanthilt, vliegt buiten”. Die jongens waren er niet goed van. (lacht) Ah, ‘normaal’ en ‘niet normaal’ zijn relatieve begrippen. Uiteindelijk is niemand echt ‘normaal’. Ik plaats mezelf ergens op de rand van wat men ‘normaal’ noemt.
»Mijn zomerse talkshow mag niet enkel lichtvoetig entertainment zijn.» Ik vind gekken en neuroten trouwens geweldig interessant. Normale mensen zijn zo saai. Ik begrijp veel remmingen van mensen niet. Anderzijds vind ik racisme of de ander ‘vreemd’ noemen iets heel raars.”
Twitter dichtbij: Vindt u mensen oppervlakkig? “Door twitter en andere sociale media ontstaat heel snel een oppervlakkig groepsdenken. Ik doorzie die clichéideeën wel snel. Mensen zeggen bijvoorbeeld: “Oh Italië, daar zou ik wel willen wonen, in Toscane op een heuvel.” Maar daar stikt het van de Duitsers en de Engelsen die in te dure auto’s door de heuvels rijden. Ik dacht het niet dus. Een ander voorbeeld is de Sinksenfoor in Antwerpen waar zoveel om te doen is geweest. Er is al jaren een discussie over dat lelijk plein en over het feit dat de buurtbewoners een half jaar aan een stuk iets voor 24 > dichtbij Juni 2013
hun deur hebben staan: StudentKickOff, Antwerpen eet, Antwerpen proeft, Antwerpen zingt, Sinksenfoor. Dat plein is niet geschikt voor zo’n evenementen. De horeca moet de hele dag het toilet kuisen in plaats van koffies te serveren omdat er nergens toiletten zijn op het plein. Mensen zeggen dan: “Wat een onverdraagzame mensen leven daar dat ze zelfs de kermis niet dulden.” Dat is een mooie quote, maar mensen die dat zeggen, denken geen seconde na.” dichtbij: Je durft zelf wel eens snedig uit de hoek te komen, zoals in Eurosong een paar jaar geleden. Hoe ga jij om met kritiek? “Er wordt tegenwoordig heel veel gescholden en geroepen op de sociale media. Ik vraag mij af of we dat eigenlijk ‘kritiek’ moeten noemen. Een jaar of vijf geleden begon ik op Studio Brussel op zaterdagmorgen de show ’70-’80-’90 te presenteren. Ik kwam toe in de studio om 7u ’s morgens, deed mijn introductie en onmiddellijk liep mijn mailbox vol met scheldtirades zoals ‘oude zak, ga weg, wat doe jij hier’, enzoverder. Daar schrok ik echt van. Gelukkig was ik er twee weken later al aan gewend. Als die mensen op dat uur al op hun computer miserie zitten te verkopen, dan zeg ik: get a life. Maar goed, ik durf ook wel kritiek te geven. Tussen mij en K3 komt het sinds Eurosong nooit meer goed. Er is een periode geweest dat je nergens heen kon of je kwam K3 tegen. Ik wilde er niets mee te maken hebben, maar werd er toch telkens mee geconfronteerd. Dat maakte het een beetje lastig. (lacht) Ik vind die meisjes leuk, maar die muziek en tv-programma’s vind ik gewoon zeer slecht. Ze mogen bestaan, maar het is enkel en alleen product en geen inhoud.”
Plaatjes dichtbij: Is Villa Vanthilt puur entertainment of wil je er ook inhoud in stoppen? “Dat is een discussie die elke dag wordt gevoerd. We zijn niet zo serieus en op de actualiteit gericht als Reyers Laat, maar anderzijds willen we wel inspelen op de actualiteit of op maat-
schappelijke thema’s. Het mag dus niet alleen lichtvoetig entertainment zijn. Ik wil bijvoorbeeld minstens 1 auteur per week in mijn villa. Ik vind het namelijk jammer dat schrijvers niet uitgenodigd worden op televisie omdat er van een boek geen beeldmateriaal is. Je kan iemand toch gewoon uitnodigen omdat hij een goed boek geschreven heeft, niet? Daar hoeven toch geen plaatjes bij te zijn? Kookboeken, fotoboeken of biografieën: daarvoor wordt men gevraagd, maar romans zijn veel moeilijker. Ik lees graag én veel, maar het blijkt steeds weer een uitdaging om iets te doen met boeken op televisie.” dichtbij: Ben je zelf lichtvoetig in je persoonlijk bestaan? “Als de zon schijnt, maakt mij dat blij en fiets ik fluitend door de straat. Ik ben dus wel optimistisch, maar anderzijds ben ik ook een heel serieuze, tobbende, piekerende mens. Ik pieker heel vaak over de vraag of ‘wat ik nu heb, hetgeen is wat ik wil hebben’. Wat als ik mezelf zou opsluiten en alleen maar zou schilderen? Dan zou ik twintig doeken hebben die waarschijnlijk niet slecht zouden zijn omdat ik er veel tijd in gestopt heb.
»Ik moet nooit moeite doen om enthousiast te zijn.» Maar zo’n beslissing is een kwestie van durven… en van geld natuurlijk, want er lopen nog wat kleine mannen rond bij mij thuis die gevoed moeten worden.”
Een boterham met sokken dichtbij: Wat voor vader ben je? “’s Morgens moeten mijn kinderen me niet te veel vragen. Voor de rest wordt er veel gelachen en dus zal het wel leuk zijn bij ons thuis. (lacht) Mijn jongste heeft een moeilijk jaar gehad in de overgang naar het eerste leerjaar. Hij had wat faalangst en het was hem allemaal wat veel. De speeltijd
is gedaan en dat deed hem precies pijn. Ik maak daarom vaak grapjes. Er verdwijnt al eens een knuffel in de microgolf of een boterham met ‘choco’ wordt een boterham met ‘sokken’. Dat is natuurlijk lachen voor die jongen.” dichtbij: Dit jaar is het concept van Villa Vanthilt wat veranderd. Waarom? “Het programma heet vanaf dit jaar Vanthilt on Tour. Ik heb het altijd moeilijk gehad met het feit dat mijn naam ‘Vanthilt’, op de muur stond. Ik had liever gehad dat ze het Villa Trompet of Villa Cactus genoemd hadden. Maar ik ben er zeker van dat het goed is dat we dit jaar niet meer op een vaste plaats blijven staan. Ik merkte dat men na 3 weken zoiets had van: “Doe maar met uw televisie, wij gaan nu weer verder met ons leven.” Daarom staan we nu elke week in een andere middelgrote stad, waardoor het evenement iedere keer opnieuw herleeft. In die steden zijn er geen honderd evenementen in de zomer, dus de winkels en de horeca zien ons graag komen.” dichtbij: Is het soms moeilijk om je enthousiasme boven te halen elke avond? “Neen, ik moet daarvoor nooit moeite doen. Het is een prachtige job en als ik geen enthousiasme heb voor mijn gasten, dan kan ik ook in de fabriek gaan werken. Bovendien weet ik dat het eindigt en dat ik in september verlof heb terwijl iedereen moet werken (lacht). Ik zie het als een Tour de France. Elke vrijdag kom ik thuis en heb ik een rustdag. Dan ben ik niets waard en val ik in een zwart gat, wat voor mijn gezin niet bepaald aangenaam is. Het is dit jaar mijn zevende jaar. Met het gezin maken we een hele planning voor de zomer waarbij de kinderen ook periodes meegaan. Dat is wel fijn voor hen.” dichtbij: Waar droomt u nog van? “Die vraag is ook de reden waarom ik het boek over mezelf ben beginnen schrijven. Ik heb achterom gekeken naar 55 jaar Marcel Vanthilt om dan beter vooruit te kunnen kijken, maar ik weet het nog niet. Misschien ga ik mij toch maar eens een jaar opsluiten met een potkachel.” n
Wie is Marcel Vanthilt ? > Marcel Vanthilt (55) woont in Antwerpen. Hij was muzikant bij Arbeit Adelt!, presenteerde talloze programma’s op radio en televisie en schrijft nu en dan een boek. Hij las de afgelopen 6 maanden 8 boeken van Filip Roth. Momenteel ligt Saskia De Coster op zijn nachttafel. dichtbij Juni 2013 > 25
Etcetera Special Olympics in Gent
En trots dat we zijn! In de verschillende voorzieningen voor orthoagogische zorg is er maanden naar uitgekeken: de Special Olympics. Dit jaar mochten de atleten elkaar bekampen in Gent, op en rond de watersportbaan. Telkens stond een heel team van begeleiders, verzorgers en opvoeders achter hen, zodat ze goed voorbereid aan de start konden komen. Onder meer O.C. Sint-Jozef, O.C. Het Roerhuis, O.C. Sint-Ferdinand en O.C. Broeder Ebergiste vaardigden één of meerdere delegaties af. Redactie > Annelies Naert Fotografie > Bobo Wong, Ruth Wytinck
O
.C. Broeder Ebergiste uit Vurste was er al van het prille begin bij. “Dat is nu al meer dan 20 jaar geleden”, vertelt wooncoördinator Danny Vander Beken. Maar liefst 50 bewoners uit Vurste namen dit jaar deel aan de Special Olympics. Ze stonden aan de start van verschillende disciplines, van paardrijden over bowling, atletiek, fietsen en zwemmen tot netbal en AFA (aangepaste fysieke
26 > dichtbij Juni 2013
> Echte medailles!
activiteiten). “Voor alle disciplines behalve AFA moeten de deelnemers voldoen aan bepaalde tijden of andere voorwaarden. We besteedden dus voldoende aandacht aan de voorbereiding en alle bewoners werden bijgestaan door begeleiders, vrijwilligers en ouders.” Ook andere voorzieningen van de Broeders van Liefde traden aan in Gent. Zelfs als ze daarvoor van ver moesten komen. Zo werd de campus van O.C. Sint-Jozef in Gent omgeturnd tot een ‘atletendorp’, met gasten uit O.C. SintFerdinand in Lummen. “Voor ons als begeleiders is het een soort slotevenement van een jaarwerking. Wij leven er echt naar toe”, vertelt Ann Dryhoul van O.C. Sint-Jozef. Ann,
»De dagen waren gevuld met vele emoties en hier en daar werden grenzen verlegd.»
Wedstrijd
> Ann, Eva en Leen halen het beste uit hun atleten.
Henk en Eva nemen ook deel aan de torch run, samen met 6 atleten. “Op de andere dagen zijn wij de randfiguren; dan staan de atleten in het middelpunt van de belangstelling.” Nans Luyten, Wouter Gillis en Bobo Wong, begeleiders van O.C. Het Roerhuis uit Leuven, vonden voor hun team onderdak in het Vormingscentrum. “Een ontspannen sportieve sfeer en veel plezier”, genieten ze nog na. “Iedereen beleefde dit evenement op zijn manier. De dagen waren gevuld met vele emoties en hier en daar werden grenzen verlegd. Door hun prestaties willen de cliënten ons laten zien wat ze kunnen. En trots dat we zijn!” Moe, voldaan én met veel bling bling keerde de delegatie terug naar huis. Daar waar de Stella staat – letterlijk dan, in Leuven.
Je maakt nog tot in september kans op een gloednieuwe fietsendrager voor achter op de wagen! Daarvoor volstaat het om één van beide Broeders van Liefde-fietsroutes te volgen én een foto van jezelf aan één van de knooppunten op de routes door te sturen naar annelies. naert@fracarita.org. Je kan ook winnen door de exacte fietsafstand tussen P.C. Sint-Amandus Beernem (knooppunt 30) en P.C. Br. Alexianen Boechout (knooppunt 82) door te sturen. Bereken die afstand in een handomdraai met de ‘fietsnet routeplanner’ op www.knooppunter.com. Alle info over de routes vind je in het vorige nummer of op www.dichtbijmagazine.be.
Trek met de fiets de wereld in Ben je sportief én avontuurlijk? Dan kan je alvast je kans wagen voor een driedaagse fietsreis voor 2 personen van Menen in West-Vlaanderen naar de Franse kust (Les Deux Caps). Deze fietsreis is inclusief 3 dagen huur van een Santos trekkingfiets, 4 waterdichte fietstassen en vervoer terug. Voor overnachting en maaltijden dient u zelf te zorgen.
Koffiepauze!
> Heeft jouw voorziening ook deelgenomen aan de Special Olympics en heb je daar foto’s van? Stuur ze binnen en we maken een fotoverslagje op de website.
Van een espresso tot een latte machiatto en chococino met slechts 1 druk op de knop. Dichtbij schenkt 1 lezer het Home Capsule System, voor eindeloos koffieplezier!
Speel mee! Stuur het antwoord op de volgende drie vragen naar annelies.naert@fracarita.org én vermeld je voorkeurprijs. Deelnemen kan ook via het wedstrijdformulier op www.dichtbijmagazine.be. 1. Uit welk land komt de lachende Irena Delemanova? 2. Waar hebben Steven Ellegiers en zijn team een terras aangelegd? 3. Op welke school zat de vader van Marcel Vanthilt ooit? Veel succes! > De teams van Het Roerhuis, O.C. Sint-Jozef en O.C. Sint-Ferdinand (vlnr.).
Dichtbij mag ook 5 exemplaren weggeven van het boek ‘Marcel Vanthilt 55’. Kijk daarvoor op p. 23! dichtbij Juni 2013 > 27
Gulle lach FOTOGRAFIE > Lisa Van Damme
Irena Delemanova is afkomstig uit Slowakije. Al bijna 8 jaar woont ze in Gent. Kort na haar aankomst leerde ze samen met haar gezin Huize Triest-Gemeenschapshuis Tabor kennen. “Mijn gezin integreerde zich zeer vlot in de Gentse samenleving. Uit dank werd ik vrijwilliger en nam ik voor Huize Triest-Gemeenschapshuis Tabor het vertaalwerk naar het Romanes voor mijn rekening.” Sinds 1 april is Irena er als vaste medewerker aan de slag, de enige vrouw binnen het team. “Mijn dag is geslaagd als ik de mensen aan het lachen kan brengen. Daarom ben ik heel blij met de naam die ze me hier spontaan gaven: ‘De lachende dame van Triest’.”
www.kliek.be ¬ 13-2541
In beeld