“Neem nou zo iets alledaags als een boodschappentas. Die zal er over 20 jaar heel anders uitzien, hoop ik. Niet meer gemaakt van verdrietig plastic, maar van eenvoudige, aaibare materialen. Je hebt ze nu al van maïskolven. De boodschappentas wordt toegepaste kunst. Net als de huishoudelijke voorwerpen van Alessi. Het ene ontwerp nog frisser, mooier, smakelijker, leuker dan het andere. Dus wordt het ook leuk om met een supermarktboodschappentas te lopen. Eentje die bijvoorbeeld past bij wat je aan hebt. Of iets vertelt over je smaak, je stemming. Er is zoveel moois te bedenken, als je er maar oog voor hebt. Albert Heijn moet veel meer op dit soort kleine details letten om het boodschappen doen spannend te maken.”
“Ik ben niet zo van eten koken en boodschappen doen. Ik ga liever sporten. En al dat gezellige, lange aan tafel zitten hoeft voor mij ook niet. Ik kijk liever naar en goeie film. Eten is voor mij brandstof tanken. Ik eet allerlei soorten pillen en voedingssupplementen. Soms denk ik wel eens: waarom gaan we niet met z’n allen alleen maar pillen slikken. Dan hoeven we tenminste ook niet meer na te denken over al die kunstmest en gif en gm in ons eten. En misschien blijkt het over 20 jaar nog wel gezonder ook.”
“ Het woord cultuur komt van het Latijnse cultura en betekent
zowel landbouw als beschaving. In Nederland heb je nog steeds
landbouw. En Nederlanders zijn over ‘t algemeen toch redelijk
beschaafd. Dus hoezo: Nederland heeft geen eetcultuur?
Cultuur wordt trouwens gevoed door het vertellen van verhalen.
De Grote Larousse van de gastronomie is voor mij een soort
Bijbel. Het is een boek met recepten, met een verhaal erbij
over hoe de schrijver tot de gerechten is gekomen.
Samen eten is een vorm van verhalen vertellen. Over 20 jaar
zal er veel meer eten met een verhaal erachter worden
aangeboden. Ook nuchtere Nederlanders houden daar van. Kijk
maar naar het sukses van Ben en Jerry en hun wereldberoemde
Jerry Garcia ijsje.”
“ Ik zie twee cultuurbewegingen in elkaar schuiven. Ten eerste telt Nederland ieder jaar minder Nederlanders van Nederlandse afkomst, dus zal de Nederlandse keuken ook steeds minder Nederlands worden. Ten tweede ontwikkelt ons collectief bewustzijn zich naar een nieuwe Aquariusfase in de geschiedenis. Daarom gaan steeds grotere groepen mensen steeds bewuster leven. Je ziet het ook in de wetenschap. Er is steeds meer sprake van een paradigmawisseling, van een soort fusion van westerse en oosterse wetenschappelijke grondslagen. Ook dat verandert onze kook- en eetgewoonten. Die zijn altijd Calvinistisch geweest, met een gepaste hoeveelheid roomse sausjes erover. Over 20 jaar eten we waarschijnlijk meer Mohammed, Boeddha of Tao met een licht Calvinistisch of rooms sausje ertegenaan.” “ De gemiddelde picnick in het Vondelpark wordt steeds culinairder. En zeg nou niet dat Amsterdam niet representatief is voor Nederland. Want dat is het uiteindelijk wel. Mijn ouders wonen in de Achterhoek. Ze reizen veel. Mijn vader kookt tegenwoordig Thais. En mijn moeder Italiaans. Amsterdam zet de trend en de rest van Nederland pikt er de duurzame dingen uit en neemt die langzaam maar zeker over. Zo is het met wijn gegaan, met kiwi’s, pasta, noem maar op. Ik hoop daarom dat ze bij Albert Heijn niet tot het jaar 2020 wachten voor ze in de Achterhoek goeie olijven gaan verkopen. Anders moet ik ze nog 20 jaar voor m’n moeder meenemen uit Amsterdam.”
“Japans eten is geen modegril. Ik denk dat het over 20 jaar de standaard wordt. Het symboliseert een minder-is-meergevoel dat bij een heleboel mensen leeft. Bij Albert Heijn op het Gelderlandplein in Amsterdam zie je al drie meter Japans. Maar waarom nemen ze daar niet de moeite om me te vertellen wat ik er allemaal mee kan doen?”
“Ik denk dat we over twintig jaar onze buik vol hebben van alsmaar meer, meer, meer. We gaan nu al minder werken. Er is dan ook minder onechte reclame over eten. Want de mensen prikken er toch doorheen. Het aanbod in onze supermarkten zal ook minder worden, omdat er anders voor de derde wereld helemaal niets meer overblijft. Er zullen minder soorten verpakte aardappelsalades te koop zijn. Maar misschien wel weer meer soorten oud hollandse aardappelrassen. Want omdat we in 2020 minder met onze carrière bezig zullen zijn, wordt het automatisch weer leuk om zelf aardappelen te schillen, te stampen, te poffen, te frituren of te gratineren.”
” Op m’n elfde mocht ik kiezen tussen koken of de afwas doen, ik koos voor koken. Ik ben uiteindelijk kok geworden. Volgens mij was mijn moeder een begnadigd pedagoog. Zij paste het woord opvoeding letterlijk toe. Albert Heijn zou dat ook veel meer moeten doen.” ” Misschien is Albert Heijn over 20 jaar wel het eerste bedrijf dat geen reclame meer maakt. Het is er gewoon. Net als universiteiten, parken en ziekenhuizen. Misschien is de reclame van Albert Heijn tegen die tijd wel geëvolueerd tot wat je participerende communicatie zou kunnen noemen. Misschien zijn Albert Heijnwinkels dan veranderd in Albert Heijn-workshops. Als onderdeel van continue, landelijke opvoedings-programma’s over koken en eten. Zo’n gekke gedachte is dat toch niet? In 2020 worden er nog steeds miljoenen mensen geboren die ook weer dood gaan en daartussen door eten moeten kopen. Als je, zoals Albert Heijn, zoveel miljoenen mensen iedere dag van voedsel voorziet, dan is dat een enorme verantwoordelijkheid. Dan ben je meer dan een winkelketen die winst wil en moet maken.
Trouwens: waarom zou je op de lange termijn minder winst maken als je meer investeert in opvoeding. En dus in de kwaliteit van het leven. Daar plukken we uiteindelijk allemaal de gezonde vruchten van. Ook Albert Heijn. Je kunt natuurlijk wachten tot de overheid voedingsleer op scholen verplicht gaat stellen, omdat we er uiteindelijk achterkomen dat dat net zo goed de gezondheid bevordert als bijvoorbeeld sport. Maar dan kun je wachten tot je een ons weegt. Albert Heijn wil zo graag King of Food zijn. De Fransen voegen daar nog iets aan toe: