Slurp! 2 door Ilja Gort by CarolineWerkt

002

De pers schreef over Gorts boeken: ‘Verrukkelijk boek. Ultiem cadeau voor wijndrinkers, levensgenieters en Frankrijkliefhebbers.’ – DAG magazine ‘Gorts boek leest als een trein.’ – Algemeen Dagblad

Nieuwe

‘Bij dit prachtig geïllustreerde boek loopt het water je constant in de mond en vormen je lippen veel vuldig een smakelijke grijns.’ – Het Parool

n! enverhale wijnboer

www.slurp.nu

Slurp!2

Ilja Gort, bekend van de La Tulipe-wijnen, schreef eerder Leven als Gort in Frankrijk en Overleven als Gort in Frankrijk, De nieuwe wijnsurvivalgids, Het Merlot Mysterie en Slurp! 01.

ilja gort

In deze nieuwe avonturenbundel van de Nederlandse wijnboer Ilja Gort onder andere de wijnoogst met 60 verbaasde Hollanders op zijn wijn chateau in Frankrijk, een bijzonder experiment om de mooiste wijn ter wereld te maken en wonderlijke capriolen op een dorpswijnfeest. Plus een aantal autenthieke Franse restaurantjes in de categorie ‘zó lekker, niet verder vertellen’, adressen van wijnboeren met mooie wijnen voor kleine prijsjes, leuke dorpsmarkten en watertandend lekkere recepten.

ilja gort

2 Slurp! Eten, drinken en zelf wijn kopen in Frankrijk

‘Geniaal boek, dat wij in één avond uitlazen, waarbij we regelmatig vreemd werden aangekeken van wege het gegrinnik.’ – Marketing Results ‘Lekker en meeslepend vakantie boek.’ – En Route ‘Gort schrijft op een manier waar veel Nederlandse literaire schrijvers een punt aan kunnen zuigen.’ – de Volkskrant

De wereld is van goud geworden. Regenvlagen blazen geelbruine blaadjes horizontaal door de lucht, kraaien wieken over de leeg足 geplukte wijngaarden. We hebben het overleefd. De oogst 2009 zit erop, de wijn zit veilig in de vaten. Met een troupe van vijftig Hollandse wijntijgers hebben we gewerkt als titanen. Afgelopen woensdag 14 oktober ging de zon voor de laatste keer op boven de druiven. Op die dag werden de laatste trossen geplukt. Het werd de beste oogst die we ooit gehad hebben.

Herfst

Deel van de natuur Een wijnoogst is zo oud als de weg naar Rome. Voor een wijnboer is het een oergevoel: nadat je vier seizoenen lang je druiven door weer en wind, zon en regen, hebt geloodst, mag je ze eindelijk bevrijden van de wijnstok. Een schier heilig moment, waarbij je een paar weken lang de indruk hebt dat je deel uitmaakt van Moeder Natuur zelve. ‘s Ochtends vroeg trek je met een ploeg gelijkstemden de wijngaarden in, voorzien van schaar en goede moed. Aan het eind van de dag ben je gesloopt, van top tot teen bedekt met kleverig druivensap en voelt het alsof er een kudde olifanten over je heen is gedraafd. Maar ‘s avonds volgt de herrijzenis: aan de oude plukkerstafel op de binnenplaats van het château wordt gegeten, gedronken gelachen en gefeest tot de maan gaat slapen. In het duister van de kelders ondertussen, gist het vers geoogste druivensap om wijn te worden. Een bloedrode millésime waarin vier seizoenen en een macht aan passie besloten liggen. Een wijn die over een paar jaar gedronken zal worden door vreemden en door vrienden, door burgers en buitenlui. Een wijn die wellicht honderd later nog steeds het bewijs vormt van je liefde en bezieling voor de mooiste drank op deze planeet en ver daarbuiten.

Die schillen zijn overigens de grootste leverancier van tannines, hard persen zou teveel van dat wrange goedje opleveren. De druivenjasjes worden dus uitgeperst met een omzichtigheid als waren zij tere rozenblaadjes; langzaam begint de wijnpers te bloeden. Maar hoe omzichtig we ook persen, deze Vin de presse is toch nog zeer tanninerijk, we bewaren hem daarom zorgvuldig gescheiden van de overige wijn. Pas volgend jaar, bij de assemblage, voegen we een klein gedeelte ervan toe aan de Château de la Garde 2009. Napoleons wet uit 1812 is nooit veranderd. Tot op de dag van vandaag storten wijnboeren in heel Frankrijk hun uitgeperste druiveschillen met een diabolische glimlach op een hoop voor hun kasteelpoort, alwaar ze worden opgehaald door een overheidsvrachtwagen. ‘Voilá, Republique Française, Santé! Met de complimenten van de wijnboer!’

PS De Franse regering destilleert uit de opgehaalde druivenschillen onder andere alcohol voor medicinale doeleinden. Niet ondenkbaar dat, mocht ik me de volgende oogst weer in m’n vinger knippen, de wond wordt gereinigd met alcohol uit eigen druiven. Een prettige gedachte.

Vreemdgaan Elke dag kaviaar wordt ook gewoon. Hetzelfde geldt voor Bordeauxwijn, dus opteerden we onlangs bij de Auchan in Bordeaux voor een rode wijn uit de Loirestreek. Daar, in het koele klimaat van midden-Frankrijk, worden uit de cabernet franc-druif rode wijnen gemaakt met de smaak van vuurs teen en bosaardbeitjes. Je moet ze koel drinken en door hun speelse, fruitige karakter passen ze perfect bij zowel vis als vlees.

Toen we ‘s avonds aan de kasteeltafel de fles opentrokken, stoof het fruit als een zomerbries de fles uit. De Saint-Nicolas-de-Bourgueil ‘Domaine Le Grollay’ kolkte karmozijnrood in de glazen en omhelsde de gegrilde dorade met wellustig enthousiasme; het was een volle, maar toch niet zware wijn, lekker sappig, met een mooie lange afslurp. Lekker licht, want nul eikenhout. Een onverwacht succes, voor 4 euro 46. Reden genoeg om op de terugweg naar Holland even een stopje bij de maker ervan in te roosteren. Ter hoogte van Tours verandert het landschap van groen naar roomwit. Kastelen, opgetrokken uit de kalksteenblokken uit de grond waarop ze staan, rijzen op uit de witte aarde. We steken de Loire over, een brede stroom koelwater voor de centrales nucleaires, op weg naar Domaine Le Grollay, even buiten Saint-Nicolas-de-Bourgueil.

De afgelopen maanden zijn er 98.734 druivenstokken gesnoeid en vervolgens hebben we hun twijgen opgebonden in de Bordeauxspagaat Guyot simple dan wel Guyot double. Maar van rust was nauwelijks sprake: toen we met trillende handen van al dat gesnoei naar de Grote Wijnstad stuurden voor een oestertje en een strak glas Entre Deux Mers op de zondag足 ochtendmarkt, reden we bijna dit bord omver.

Het leven is hart

Als indrinkertje een Grand Cru Classé. Château Carbonnieux 2007 Pessac Leognan, die wordt aangeboden voor een paar piek boven de inkoopprijs af boer. IJsgekoeld oestertje d’r bij, op een visworp afstand vers uit de oceaan geplukt en ach, wat kan het leven mooi zijn...

Het menu. Tja... een mens moet wat eten. Treurig blikt de verbrande vis naar ons op. Alsof zij zeggen wil: ‘Baasje, baasje, had mij toch lekker laten zwemmen...’ En ze heeft gelijk. Dat ware beter geweest.

Doch eens te meer werd bewezen dat de reddende engel op de meest onverwachte momenten kan neerstrijken op je schouder: de door ons bestelde sancerre bleek lippensmakkend lekker! Mineralig en fruitig, een tongzoenende zoetbalans met een heupwiegend zuurtje in de afdronk... Het liefst waren we meteen opgesprongen om naar dit verrukkelijke ‘Château de Maimbray’ af te reizen. Méér! Méér!

Sommelier Gregory was niet te beroerd om voor ons een introductie te schrijven: als we ‘t niet doorlulden, mochten we zeggen dat we via hem kwamen...

Dromerig ligt het oude wijnstadje op de top van de heuvel. De hellingen, ooit opgestuwd door de natte navelstreng van Frankrijk, de Loire, werden van oudsher beplant met pinot noir. Toen eind 19e eeuw de phylloxera dat ras tot de laatste druif uitroeide, herplantten de boeren hun vignes met sauvignon blanc. Momenteel zijn er, verdeeld over 2500 hectare wijngaard, 14 dorpjes die aoc Sancerre op hun etiket mogen schrijven.

Bij het passeren van de met vuursteen bedekte wijngaarden, lijkt het wel of we die mineralige sancerre van gisteravond opnieuw proeven. Hmm... HĂŠĂŠrlijk! In weerwil van de flitspalen voeren we de snelheid wat op.

Maar de sommelier wist ons weer onder de tafel vandaan te krijgen met een fikse scheut rode Menetou-Salon: ‘Celestin’ van Bertrand Minchin. De lekkerste rode Loirewijn die wij ooit proefden. 100% pinot noir met 3 maanden houtlagering. We zijn direct de volgende dag naar hem toegeaan, maar hij waakt over zijn wijn als een vader over zijn tienerdochter. Hij wil er niets van verkopen. Een enkele keer tref je deze wijn in een restaurant. Voor ons een reden om daar direct een tafel te boeken.

Geen vrachtwagens voor deze deur, maar wel een adresse! Restaurant La Tour 31 Nouvelle Place, 18300 Sancerre. Téléphone: +33 2 48 54 00 81 Kijkje nemen: www.la-tour-sancerre.fr