มีในเมษายน ซอลในกรกฎาคม (sample)

ความเรียบนิ่งที่ซ่อนความคิดมากของคนในสังคมเอาไว้ ความคิดมากที่บางทีก็สนุก บรรเจิด ตลก และสลด -ณัฐกานต์ อมาตยกุล บรรณาธิการต้นฉบับ ความทรงจ�ำที่ย้อนกลับมาให้นึกถึง เหมือนช่วง time-lapse ที่ถูกแช่กล้องไว้ในต�ำแหน่งเดิม ภาพค่อยๆ เคลื่อนไหว เป็นภาพเลือนรางสีฟ้าหม่นในวันฝนตก -มานิตา ส่งเสริม ออกแบบปก / รูปเล่ม นี่คือเรื่องสั้น 7 รสชาติของเกาหลีที่รามย็อนและบอนชอนก็ให้คุณไม่ได้ -ธนาคาร จันทิมา บรรณาธิการบริหาร ทิพย์ ทิพย์ ทิพย์ อ่านแล้วก็รู้สึกเศร้าไปกับบางตัวละครที่เพ้อพรรณนาเป็นตุเป็นตะ อาจเพราะรีเลตกับชีวิต... ทัช -สุภัทริณี ศรประดิษฐ์ พิสูจน์อักษร เรื่องส่วนตัวที่ถูกกระท�ำจากส่วนรวม ความเศร้าที่งดงามโดยไม่ต้องฟูมฟาย -อิสริยา พาที แปล

1

5

사월의 미, 칠월의 솔

มี ในเมษายน ซอล ในกรกฎาคม และเรื่องสั้นคัดสรรจากนิตยสาร Koreana จัดพิมพ์โดยได้รับการสนับสนุนจาก Korea Foundation Thai Translation Copyright © 2019 by the Korea Foundation ALL RIGHTS RESERVED. The short stories in this collection were originally published in Korean in various literary magazines and books in the Republic of Korea. Their English translations were published in lightly edited forms in Koreana magazine (www.koreana.or.kr) by the Korea Foundation, Seoul, the Republic of Korea.

คิมย็อนซู และคนอื่นๆ เขียน อิสริยา พาที แปล สงวนลิขสิทธิ์หนังสือเล่มนี้ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ. 2537 พิมพ์ครั้งแรก พฤศจิกายน 2562 ราคา 250 บาท ข้อมูลทางบรรณานุกรมของส�ำนักหอสมุดแห่งชาติ คิม, ยอนซู. มี ในเมษายน, ซอล ในกรกฎาคม.-- สมุทรสงคราม : : ไจไจบุ๊คส์, 2562. 256 หน้า.

1. เรื่องสั้นเกาหลี--รวมเรื่อง. I. อิสริยา พาที, ผู้แปล. II. ชื่อเรื่อง.

895.7301 ISBN 978-616-92412-7-0 วรรณกรรมแปล ล�ำดับที่ 6 ธนาคาร จันทิมา บรรณาธิการบริหาร ณัฐกานต์ อมาตยกุล บรรณาธิการเล่ม มานิตา ส่งเสริม ออกแบบปก / รูปเล่ม สุภัทริณี ศรประดิษฐ์ พิสูจน์อักษร จัดท�ำโดย ห้างหุ้นส่วนสามัญ ส�ำนักพิมพ์ ไจไจบุ๊คส์ 69/60 หมู่ 12 ต�ำบลลาดใหญ่ อ�ำเภอเมืองฯ จังหวัดสมุทรสงคราม 75000 ติดตาม ไจไจbooks Facebook | Instagram | Twitter : chaichaibooks LINE: @chaichaibooks

แนะน�ำติชม: chaichaibooks@gmail.com สั่งซื้อ: chaichaiquick@gmail.com โทรศัพท์: 089 9252 969

พิมพ์ที่ ห้างหุ้นส่วนจ�ำกัด ภาพพิมพ์ จัดจ�ำหน่าย บริษัท เคล็ดไทย จ�ำกัด 45/14 หมู่ 4 ถนนบางกรวย-จงถนอม นนทบุรี 11130 117-119 ถนนเฟื่องนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์: 02 879 9154, 02 433 8586 l โทรสาร: 02 879 9153 โทรศัพท์ 02 225 9536-40 l โทรสาร 02 222 5188 6

7

Copyright Notices เมื่อเคียวเห่า 낫이 짖을 때 เขียนโดย คิมด็อกฮี 김덕희 ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร วรรณกรรมร่วมสมัย (현대문학) ฉบับที่ 713 เดือนพฤษภาคม ปี 2014 และตีพิมพ์ในหนังสือรวมเรื่องสั้น คึบโซ (급소) ปี 2017 ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์โดย Moonji Publishing Company (문학과 지성사) ลิขสิทธิ์ ©2017 โดย คิมด็อกฮี สงวนสิทธิ์ทุกประการ ตีพิมพ์ในนิตยสาร Koreana ฉบับฤดูไม้ใบผลิ ปี 2019 มุม 모서리 เขียนโดย ยุนซ็องฮี 윤성희 ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร ชาอึมกวาโมอึม (자음과 모음) ฉบับฤดูใบไม้ผลิ ปี 2013 และตีพิมพ์ในหนังสือรวมเรื่องสั้น เพแกรึล เพดา (베개를 베다) ปี 2016 ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์โดย Munhakdongne Publishing Group (문학동네) ลิขสิทธิ์ ©2016 โดย ยุนซ็องฮี สงวนสิทธิ์ทุกประการ ตีพิมพ์ในนิตยสาร Koreana ฉบับฤดูไม้ใบผลิ ปี 2018 ฉันไปร้านสะดวกซื้อ 나는 편의점에 간다 เขียนโดย คิมแอรัน 김애란 ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร Literature & Society (문학과 사회) ฉบับฤดูใบไม้ร่วง ปี 2003 และตีพิมพ์ในหนังสือรวมเรื่องสั้น ทัลรยอรา อาบี (달려라 아비) ปี 2005 ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์โดย Changbi Publishers (창비) ลิขสิทธิ์ ©2005 โดย คิมแอรัน สงวนสิทธิ์ทุกประการ ตีพิมพ์ในนิตยสาร Koreana ฉบับฤดูหนาว ปี 2017 ทุกคนชอบเกิลส์เจเนอเรชั่น 모두가 소녀시대를 좋아해 เขียนโดย อีย็องฮุน 이영훈 ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร Munhakdongne (문학동네) ฉบับฤดูใบไม้ผลิ ปี 2011 (เลขที่ 66) และตีพิมพ์ในหนังสือ รวมผลงานที่ได้รับรางวัลนักเขียนรุ่นใหม่ Munhakdongne ครั้งที่ 3 (제 3회 문학동네 젊은 작가상 수상작품집) ปี 2012 ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์โดย Munhakdongne Publishing Group (문학동네) ลิขสิทธิ์ ©2012 โดย อีย็องฮุน สงวนสิทธิ์ทุกประการ ตีพิมพ์ในนิตยสาร Koreana ฉบับฤดูร้อน ปี 2016 โรงแรมพลาซ่า 프라자 호텔 เขียนโดย คิมมีว็อล 김미월 ตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือรวมเรื่องสั้น ซออุล พาเม ซันแช็กจาดึล (서울, 밤의 산책자들) ปี 2011 และตีพิมพ์ในหนังสือรวมเรื่องสั้น อามูโด พย็อลชยอโบจี อันนึน แช็ก (아무도 펼쳐보지 않는 책) ปี 2011 ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์โดย Changbi Publishers (창비) ลิขสิทธิ์ ©2011 โดย คิมมีว็อล สงวนสิทธิ์ทุกประการ ตีพิมพ์ในนิตยสาร Koreana ฉบับฤดูใบไม้ร่วง ปี 2016 อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งของฮารูโอะ 절반 이상의 하루오 เขียนโดย อีจังอุก 이장욱 ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร Literature & Thought (문학사상) ฉบับเดือนมีนาคม ปี 2012 และตีพิมพ์ในหนังสือรวมเรื่องสั้น คีรีนี อานิน โมดึน ก็อด (기린이 아닌 모든 것) ปี 2015 ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์โดย Moonji Publishing Company (문학과 지성사) ลิขสิทธิ์ ©2015 โดย อีจังอุก สงวนสิทธิ์ทุกประการ ตีพิมพ์ในนิตยสาร Koreana ฉบับฤดูร้อน ปี 2017 8

มี ในเมษายน ซอล ในกรกฎาคม 사월의 미, 칠월의 솔 เขียนโดย คิมย็อนซู 김연수 ตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือรวมเรื่องสั้น ‘มี’ ในเมษายน ‘ซอล’ ในกรกฎาคม (사월의 미, 칠월의 솔) ปี 2010 และตีพิมพ์ในหนังสือรวมเรื่องสั้น ‘มี’ ในเมษายน ‘ซอล’ ในกรกฎาคม (사월의 미, 칠월의 솔) ปี 2013 ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์โดย Munhakdongne Publishing Group (문학동네) ลิขสิทธิ์ ©2013 โดย คิมย็อนซู สงวนสิทธิ์ทุกประการ ตีพิมพ์ในนิตยสาร Koreana ฉบับฤดูไม้ร่วง ปี 2017

9

14 เมื่อเคียวเห่า 54 มุม

모서리

낫이 짖을 때

⌊

ยุนซ็องฮี

84 ฉันไปร้านสะดวกซื้อ

김덕희

윤성희

나는 편의점에 간다

116 ทุกคนชอบเกิลส์เจเนอเรชั่น 152 โรงแรมพลาซ่า

คิมด็อกฮี

⌊

프라자 호텔

⌊

คิมแอรัน

모두가 소녀시대를 좋아해

⌊

186 อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งของฮารูโอะ

คิมมีว็อล

⌊

อีย็องฮุน

이영훈

김미월

절반 이상의 하루오

224 ‘มี’ ในเมษายน ‘ซอล’ ในกรกฎาคม

김애란

⌊

อีจังอุก

사월의 미, 칠월의 솔

11

⌊

이장욱

คิมย็อนซู

김연수

13

เมื่อเคียวเห่า 낫이 짖을 때 คิมด็อกฮี 김덕희

หนูน้อยไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาตั้งใจเขียนตามที่ข้าสั่งในฐานะผู้บังคับ บัญชา ช่างน่ารักนักที่เขาเฉลียวฉลาดพอจะแยกแยะว่า ความรู้ใด ที่อนุญาตให้รับรู้และความรู้ใดเป็นเรื่องต้องห้าม

14

“ข้าอ่านหนังสือไม่ออก”

เจ้าหนูจบั พูก่ นั ท�ำท่าจะเขียนตามทีข่ า้ บอกแต่ชะงัก ไปแล้วเงยหน้าขึ้น ข้ามองดวงตาเขาแล้วยิ้มมุมปาก ดวงตา สดใสเหมือนเม็ดหมากล้อมที่ได้รับการขัดถูเป็นอย่างดี เป็น แววตาใสซื่อ ไม่หลอกลวง

“มีอะไรรึ”

“ท่านอาจารย์ นีเ่ ป็นงานเขียนประเภทไหนหรือขอรับ”

“เดี๋ยวก็รู้”

ตั้งแต่นี้เจ้าหนูจะบันทึกชีวิตที่ผ่านมาของข้า ชีวิต ซึ่งใช้ไปกับการคัดลอกตัวอักษรที่คนอื่นเขียนมา แต่ข้าไม่รู้ ความหมายเลยสักค�ำ และก็คงอ่านบันทึกนี้ไม่ออกไปชั่วชีวิต หนูน้อยไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาตั้งใจเขียนตามที่ข้าสั่งในฐานะ

15

ผู้บังคับบัญชา ช่างน่ารักนักที่เขาเฉลียวฉลาดพอจะแยกแยะ ว่า ความรูใ้ ดทีอ่ นุญาตให้รบั รูแ้ ละความรูใ้ ดเป็นเรือ่ งต้องห้าม หนูน้อยหยุดเขียนแล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อส่งสัญญาณว่า เขียนเสร็จแล้ว ข้าเพ่งมองตัวอักษรบนกระดาษอย่างละเอียด ตัวอักษรเหล่านัน้ ดูคนุ้ ตา แต่ขา้ ไม่รคู้ วามหมายหรือเสียงอ่าน เรือ่ งราวของข้าเริม่ ขึน้ แบบนัน้ จริงหรือ ข้าหยิบกระดาษจากมือ เจ้าหนูแล้วพินิจดูใกล้ๆ พักหนึ่ง ตัวอักษรแต่ละตัวมีน�้ำหนัก จากการอมน�้ำ กระดาษแซมกลิ่นอ่อนของน�้ำหมึกชั้นดีเอาไว้

เจ้าน�ำ้ ตาลซึง่ ก่อนหน้านีเ้ ดินเอ้อระเหยตรงลานบ้าน เข้ามานอนหมอบแถวก้อนหินทีป่ ูไว้นอกชาน ถึงจะเป็นเพียง สัตว์ แต่การมีอีกชีวิตมาร่วมรับฟังก็ท�ำให้ข้าผ่อนคลายลง จะเริ่มเล่าเรื่องจากตรงไหนกันก่อนหนา ถึงจะเคยลองนึกถึง ตอนต้นและตอนจบเป็นร้อยครั้งพันครั้ง แต่พอเอาเข้าจริง เมือ่ ได้เผชิญกับตัวอักษรทัง้ หลายทีไ่ หลซึมออกจากปลายพูก่ นั ในหัวก็พลันว่างเปล่า ข้าเติบโตมาในฐานะทาสที่การร�่ำเรียนเขียนอ่านเป็นเรื่อง ต้องห้าม แต่เมื่ออายุมากขึ้น ก็พลอยได้รู้จักคุณค่าของตัว อักษรโดยปริยาย ได้ยินมาว่าเราสามารถคัดลอกทุกสรรพสิ่ง บนโลกมาเก็บไว้ได้ เอือ้ มคว้าค�ำพูดทีฟ่ งุ้ กระจายทัว่ ท้องฟ้ามา

16

ทัง้ หมด ช่วยโกยบรรดาความคิดทีโ่ ปรยปรายลงมาและทับถม กันเหมือนหิมะให้เป็นกลุม่ ก้อนเพือ่ เก็บรักษา ก่อนทีค่ วามคิด เหล่านั้นจะละลายกลายเป็นความว่างเปล่า หากการเขียน เป็นเช่นนั้น ข้าเองก็อยากจะเรียนรู้บ้าง แต่ท่านพ่อไม่ปล่อย ให้ข้าเข้าใกล้ตัวหนังสือเลยแม้แต่ชั่วขณะ หากเห็นข้าหยิบ ไม้ยาวมาวาดเล่นเป็นตัวอักษรบนพื้นดิน ท่านจะคว้าต้นคอ บีบให้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับดุด่ารุนแรง ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ท่ า นพ่ อ จะอ้ า งว่ า โชคชะตาและฐานะอย่ า งเรานั้ น ห้ า มรู ้ หนังสือ ข้าไม่เข้าใจท่านพ่อเลย แถมยังรู้สึกขุ่นข้องหมองใจ ตัวอักษรไม่ได้มีเจ้าของสักหน่อย แต่ท่านพูดเหมือนว่าข้าโลภ อยากได้สมบัติของขุนนาง ข้ า ยั ง ไม่ ล ดละและคอยเฝ้ า หา โอกาส แต่ไม่มีใครสักคนช่วยสอนหนังสือให้ข้า ผู้ใหญ่ที่ข้า ได้รับอนุญาตให้พูดด้วยไม่มีใครรู้หนังสือเลยสักคน ส่วน เหล่าคนทีข่ า้ ไม่อาจเข้าหาได้งา่ ยๆ ก็คงขับไล่ไสส่งข้า เหมือน ไล่หมาที่มาแอบด้อมๆ มองๆ แถวห้องครัว

ข้าจ�ำต้องยอมล้มเลิกความคิดเกี่ยวกับการเรียน เขียนอ่านตัวอักษร แต่ความปรารถนาคัดลอกทุกอย่างในโลก ด้วยมือข้าเองนั้นไม่เคยลดน้อยลง ข้าเริ่มวาดรูปบนพื้นดิน วาดรูปนกกับต้นไม้ วัวกับคันไถ หมากับแมว หนูกับตะขาบ ดอกไม้กับผึ้ง ผีเสื้อกับต้นหญ้า

17

มุม 모서리 ยุนซ็องฮี 윤성희

“โช หิมะมันกองรวมกัน หรือซ้อนทับกัน หรือเกยกันอยู่นะ”

54

1 ผมไปงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอายุครบแปดสิบปีของลุง พี่ชาย คนโตของแม่ บรรดาญาติเอาแต่ทักว่าผมหน้าตาแจ่มใสขึ้น ผมตอบเหมือนเดิมว่าผมเลิกบุหรี่ไปเมื่อปีที่แล้ว ตั้งใจไว้ตั้งแต่ ตอนปีใหม่และเลิกมาได้ถงึ ตอนนี้ ไม่มใี ครถามถึงแม่สกั คน ถ้า พวกลุงถามว่าแม่สบายดีไหม ผมจะตอบไปว่า “สบายดีครับ แม่ดูเด็กลงไปสิบปี ร่องแก้มก็หายไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ไป ตลอด อี ก หน่ อ ยก็ ค งจะดู เ ด็ ก กว่ า พ่ อ เลี้ ย งของผมแน่ ๆ ” แม่ฝากบอกว่าตัวเองเป็นไข้หวัดใหญ่ แต่ผมไม่ได้บอกไป ส่วนพวกลุงก็ไม่กล้าถามผมว่า น้องคนสุดท้องที่แต่ก่อน พวกเขาเคยทะนุถนอม ตอนนี้สบายดีหรือไม่ เพราะคนที่ คว�่ำโต๊ะอาหารในตอนนั้นคือพวกลุงเอง น�้ำแกงซีฟู้ดหม้อไฟ กระเด็นไปรอบทิศ พ่อเลีย้ งต้องเป็นคนมาเช็ดผนังวอลเปเปอร์

55

อยู่ทั้งวัน เขาถึงกับไปตั้งกระทู้ถามในอินเทอร์เน็ตว่า ‘ช่วย บอกวิธีขจัดคราบน�้ำซุปกิมจิออกจากผนังด้วยครับ’ มีค�ำตอบ กลับมาว่า ติดกระดาษวอลเปเปอร์ใหม่เลย มีค�ำตอบที่ตลก กว่านั้นอีกคือ เอากรอบรูปไปแขวนบังรอยเปื้อนไว้สิ ตลก ใช่ไหมล่ะ หรือว่าจะเอากรอบรูปไปปิดบังความเลอะเทอะ นั้นให้หมดจริงๆ ดีนะ น่าจะมองแล้วสบายตากว่า พ่อเลี้ยง หัวเราะ ส่วนแม่ไม่ข�ำด้วย ผมข�ำ ถึงจะไม่ได้ฟังดูตลกแต่ผม ก็ข�ำ รอยเปื้อนบนผนังถูกเช็ดออกจนสะอาด แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังซื้อกรอบรูปมาเป็นของขวัญให้พวกเขาสิบชิ้น แม่ บอกว่าไม่มีรูปจะเอาไปใส่กรอบจึงเริ่มออกเดินทางไปเที่ยว กับพ่อเลี้ยง เมื่อรูปจากการท่องเที่ยวมากขึ้น พวกเขาก็เริ่มซื้อ กรอบรูปสวยๆ มาสะสม ในที่สุดห้องนั่งเล่นก็ถูกห้อมล้อม ด้วยบรรดากรอบรูปเต็มผนัง พวกลุงคงไม่รู้ว่าการคว�่ำโต๊ะ วันนั้นจะท�ำให้น้องสาวคนสุดท้องกับสามีต้องไปเที่ยวกัน เดือนละสิบกว่าวัน พวกลุงไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมมากนัก เมือ่ เจอกันเลยได้แต่เอ่ยปากบอกว่าสีหน้าผมดูดขี นึ้ ทันใดนัน้ ป้าสะใภ้กพ็ ดู ตามบ้าง “มีขา่ วดีหรือเปล่า” “สีหน้าแจ่มใสเชียว” แล้วลูกพี่ลูกน้องทั้งชายทั้งหญิง พี่สะใภ้ พี่เขย ทุกคนต่าง พูดเหมือนพวกลุงไม่ผิดเพี้ยน “สบายดีใช่ไหม” “สีหน้าแจ่มใส จัง” ผมตอบเหมือนเดิมว่า “สบายดีครับ เลิกบุหรีต่ งั้ แต่ปกี อ่ น”

56

ผมยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน�้ำ จ้องมองตัวเองอยู่นาน สีหน้า ไม่ได้แจ่มใสสักนิด

ลูกพี่ลูกน้องผู้ชายที่นั่งโต๊ะเดียวกันกับผมตักซี่โครง มาเต็มจาน พี่ซังฮย็อนเป็นลูกชายคนสุดท้องของลุงล�ำดับ สาม เขาลาออกจากบริษัทที่ให้ค่าแรงมากกว่า 70 ล้านวอน ต่อปี มาท�ำกิจการขายปลากระบอกที่ต่างจังหวัด ผมสงสัย ว่าปลากระบอกหน้าตาเป็นอย่างไรแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป พี่ดื่มโซจูไปหนึ่งขวด กินซี่โครงเป็นกับแกล้มจนในจานเหลือ แต่กระดูก ผมกินสลัดแซลมอน พอมีคนบอกว่าสีหน้าแจ่มใส ก็เลยไม่กล้ากินเนื้อ “คนที่ชวนผมกินเหล้าครั้งแรกคือใคร รู้ไหม” ผมถามพี่ พี่ถามว่าใคร ผมชี้ไปที่พี่ “ฉันเหรอ ไม่เห็น จ�ำได้” พี่พูดแล้วลุกจากตรงนั้น น่าจะสักประมาณสิบขวบ ไม่ก็สิบเอ็ดขวบ จ�ำไม่ได้ว่าที่ไหน แต่จ�ำได้ชัดเจนว่าพี่เป็น คนป้อนเบียร์ ทุกครั้งที่กลืนเบียร์ไปแต่ละอึก พี่จะป้อนถั่วลิสง เข้าปากให้ ไม่นานพี่ซังฮย็อนถือย�ำเนื้อดิบเข้ามา พวกเรากิน ย�ำเนื้อดิบแกล้มโซจูกัน “มาเที่ยวสิ ปลากระบอกอร่อยกว่า แซลมอนอีกนะ มากินให้หน�ำใจได้เลย” พีซ่ งั ฮย็อนให้นามบัตร ผมเก็บมันใส่ในเคสโทรศัพท์มือถือ

ลุงล�ำดับสีเ่ ป็นครูใหญ่โรงเรียนประถม เขาลุกขึน้ มา ร้องเพลง เพลงชื่อว่า ‘ความทรงจ�ำทุกช่วงเวลา’ ลุงน�้ำตาไหล

57

ฉันไปร้านสะดวกซื้อ คิมแอรัน 김애란

나는 편의점에 간다

อาจมีคนตกงาน สายลับ หรือแม้กระทั่งพระเยซูที่ปลอมตัวเป็นขอทาน แต่ร้านสะดวกซื้อไม่เคยถาม ช่างเป็นการต้อนรับอย่างอบอุ่นและ ใจกว้างเสียจริง

84

ฉันไปร้านสะดวกซื้ออย่างมากก็วันละสองสามหน อย่างน้อย ก็สัปดาห์ละครั้ง แน่นอน เมื่อไหร่ที่ไป ฉันจะลงเอยได้เจอกับ อะไรที่จ�ำเป็นต้องซื้ออยู่เสมอ

โซล ปี 2003 คือช่วงเวลาที่การนัดหมาย การพบปะ โดยบังเอิญ และภัยพิบตั หิ ายวับไปเหมือนกล่องลังใส่ของตอน ย้ายบ้าน และขณะพวกเราก�ำลังมัวเหม่อมองที่มือเปล่าของ ตัวเอง กลับมีร้านสะดวกซื้อโผล่มา ถือก�ำเนิดอย่างไม่รู้ที่มา ที่ไป เหมือนกับเมียน้อยของสามีที่จู่ๆ ก็มานั่งท�ำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อยู่ในห้องนั่งเล่นของครอบครัว หรือไม่ก็เหมือนกาลเวลาได้ ถูกผนึกสุญญากาศในกระป๋องอาหาร ไม่มีอะไรกระตุ้นให้เรา เอะใจมาก่อนเลย

85

ส�ำหรับชาวโซลในปี 2003 สิ่งที่พวกเราท�ำจนติด เป็นนิสัยกลายเป็นเรื่องใหญ่พอๆ กับการหาทางดับทุกข์ เหล่าคนขาวที่เฝ้าครุ่นคิดมาตลอดว่าอะไรคือปัญหาส�ำคัญ ของคนโซลในปี 2003 จึงได้มอบร้านสะดวกซื้อให้พวกเรา พวกมันผุดขึ้นมามากมาย และโผล่มาทันทีทันใด

ที่ร้านสะดวกซื้อมีคนเข้า-ออกมากมายนับไม่ถ้วน คนพวกนั้นคือใครกัน เราไม่มีทางรู้แน่ชัด แต่ทุกคนต้องมี อัลบั้มภาพถ่ า ยของตั ว เองอย่ า งน้ อ ยหนึ่ ง เล่ ม เป็ น แน่ แ ท้ เป็ น คนประเภทที่ขณะก�ำลังวิ่งแข่งอยู่ในอันดับสองในงาน กีฬาสีของโรงเรียนจะหวาดผวาไม่กล้าสบตากับนักวิ่งอันดับ หนึ่งที่หันหลังกลับมามอง หรือไม่ก็เป็นพวกที่ยืมเงินพี่น้อง เพื่อออกไปเจอผูห้ ญิง คนทีอ่ า่ นแค่คำ� ถามหน้าแรกในหนังสือ รวมแบบฝึกหัดที่ได้มา คนที่เคยเปิดหาค�ำศัพท์อย่าง ‘อวัยวะ เพศ’ หรื อ ‘การร่ ว มเพศ’ ในพจนานุ ก รมทั้ ง ที่ ตั ว เองก็ รู ้ ความหมายดี หรือไม่ก็คนที่สักวันหนึ่งจะท�ำอะไรแบบนั้น แต่พวกเราจ�ำหน้ากันและกันไม่ได้ เรื่องนั้นยังไม่ได้กลาย เป็นความเคยชินของเรา ยังก่อน

คนทีแ่ วะร้านสะดวกซือ้ มากกว่าหนึง่ หนในแต่ละวัน อาจเป็นคนที่ฉันเคยเจอมาก่อนสักครั้งหรือไม่เคยเจอเลย ในบรรดาคนเหล่านั้น มีคู่รักวัยรุ่นที่เข้ามาแบ่งกันกินบะหมี่ ถ้วยหลังจากมีเซ็กซ์กันในร้านดูวิดีโอ อาจมีผู้หญิงที่คอแห้ง 86

หลังจากเพิ่งท�ำแท้งเสร็จที่โรงพยาบาลแถวนั้น เลยแวะมา ซื้อนมดื่ม อาจมีชายโสดว่างงานออกมาซื้อบุหรี่หลังจากถูก พ่อบ่น อาจมีศิลปินที่ไม่เคยเปิดเผยตัว อาจมีคนตกงาน สายลับ หรือแม้กระทั่งพระเยซูที่ปลอมตัวเป็นขอทาน แต่ ร้านสะดวกซื้อไม่เคยถาม ช่างเป็นการต้อนรับอย่างอบอุ่น และใจกว้างเสียจริง

ที่นี่เ ป็น ย่านที่พัก อาศัย ใกล้ม หาวิท ยาลัย มีร้าน สะดวกซื้อทั้งหมดสามร้าน ทั้งสามร้านวางตัวล้อมย่านที่พัก อาศัยในต�ำแหน่งรูปสามเหลี่ยมห่างกันไม่เกินสามสิบเมตร ร้าน LG25 อยูใ่ กล้แหล่งทีพ่ กั ถัดไปฝัง่ ตรงข้ามเป็นร้าน Family Mart และที่อยู่ถัดออกไปจากร้าน Family Mart นิดหน่อยคือ ร้าน 7-Eleven หากวาดเส้นตรงจากแหล่งทีพ่ กั ไปยังร้าน LG25 แล้วลากต่อไปยังร้าน Family Mart จะวาดได้เป็นรูปตัวแอล เมื่อลากต่อไปที่ร้าน 7-Eleven ก็จะกลายเป็นรูปเกือกม้า

ฉันจ�ำไม่ได้วา่ ร้านสะดวกซือ้ ทัง้ สามร้านโผล่มาตัง้ แต่ ตอนไหน ที่นี่เดี๋ยวก็มีการสร้างอะไร สักพักก็หายไป เคย สร้างแล้ว แล้วเดี๋ยวก็สร้างใหม่อีก เป็นอย่างนี้ไม่หยุดหย่อน ในขณะที่มีพวกโรงแรมจิ้งหรีด ร้านคอมพิวเตอร์ ร้านกาแฟ ส�ำหรับสั่งกลับบ้าน ร้านเบียร์สด โบสถ์ และอืน่ ๆ ก็ปรากฏว่า มีร้านสะดวกซื้อมานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว เหมือนนักเรียนแต่งตัว สะอาดสะอ้านเพิ่งย้ายโรงเรียนมา 87

ทุกคนชอบเกิลส์เจเนอเรชั่น อีย็องฮุน 이영훈

모두가 소녀시대를 좋아해

“เราไม่สามารถท�ำเรื่องนั้นเรื่องนี้ได้เต็มไปหมด แต่ว่าการชอบใครนั้น ท�ำได้ฟรีๆ เพราะฉะนั้นเราจึงได้ชอบเกิลส์เจเนอเรชั่นไม่ใช่เหรอครับ”

116

ขาทั้งเจ็ดข้างเตะเหยียดชี้ขึ้นท้องฟ้าเดือนพฤศจิกายนที่มี ฝนพร�ำไม่ลดละ ขาทั้งเจ็ดอยู่บนป้ายโฆษณาขนาดมหึมาของ ร้านรองเท้าซึ่งติดไว้ตรงทางเข้าศูนย์การค้า ท่อนขาที่สวม รองเท้าแบบต่างๆ ยิ่งโดดเด่นเมื่อตัดกับสีเทาของท้องฟ้า ซึ่งเป็นฉากหลัง ด้านล่างมีข้อความที่ใช้ฟอนต์ใหญ่โตสีสัน ฉูดฉาดเขี ย นเอาไว้ ผมอ่ า นออกเสี ย งประโยคนั้ น ออกมา เบาๆ “วี อาร์ เดอะ ชูส์”

หมายถึง พวกเธอคือรองเท้าอย่างนั้นหรือ

เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เจ้าของขาเหล่านั้นคือเกิลส์ เจเนอเรชั่น ผมนึกถึงเรื่องที่เพื่อนร่วมงานในบริษัทเคยเล่าว่า “เดี๋ยวนี้ถ้าใครไม่รู้จักเกิลส์เจเนอเรชั่นถือเป็นเรื่องน่าอาย นะเว้ย” เพือ่ นพรรณนาชืน่ ชมเกิลส์เจเนอเรชัน่ ไปพลางน�ำ้ ลาย

117

สาดกระเด็นไป “พูดแต่เรื่องงานอย่างเดียวน่าเบื่อจะตาย แค่พู ด เรื่ อ งเกิ ล ส์ เ จเนอเรชั่ น ขึ้ น มาระหว่ า งคุ ย กั น ไปด้ ว ย ก็ ช ่ ว ยท�ำให้บทสนทนาสนุกขึ้น” ผมยิ้มแล้วเฉยไป แต่นั่นก็ เป็นเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ทุกครั้งที่อยู่ในวงเหล้ากับกลุ่ม เพื่อนผู้ชายวัยเดียวกัน จะต้องมีเรื่องเกิลส์เจเนอเรชั่นโผล่มา ตลอด เมื่อมีใครพูดเรื่องเกิลส์เจเนอเรชั่นขึ้นมา บรรยากาศ พลันแช่มชื่นทันที

ผมมองปราดไปทีเ่ รียวน่องราบเรียบนัน้ และพยายาม นึกชื่อเจ้าของเรียวขาทีละคน จุน อาย็อง วีนี เซรี มินฮี ซ็องอา แล้วก็…

มีชอื่ ของคนหนึง่ ทีน่ กึ ไม่ออก ใครนะ ผมดูปา้ ยโฆษณา อี ก ครั้ ง สาวๆ ที่ ยื ด เหยี ย ดขายื น เรี ย งแถวกั น ตามล� ำ ดั บ ความนิยม จุนยืนอยู่ด้านหน้าขวาสุด ก�ำลังยิ้มกว้างจนเห็น เต็มตา ส่วนเซรี วีนี อาย็อง มินฮี ซ็องอา ยืนอยู่ด้านหลัง ตามล�ำดับ รอยยิ้มของสาวๆ ค่อยๆ ดูเล็กลงตามระยะใกล้ไกลในแนวเฉียง เมมเบอร์ที่ผมนึกชื่อไม่ออกยืนอยู่ล�ำดับ สุ ด ท้ า ย ดวงตาเรี ย วเล็ ก เมื่ อ เงยหน้ า มองก็ แ ทบไม่ เ ห็ น ใบหน้าเล็กๆ ที่อยู่ไกลสุดนั้น ชื่อที่จะนึกขึ้นมาได้จากใบหน้า ที่เล็กจนแทบเป็นจุดนั้น เป็นเพียงกลุ่มพยางค์ที่ไม่คุ้นเคย ผมยอมแพ้กับการนึกชื่อแล้วลองมองไปรอบๆ มีคนเดินผ่าน

118

ไปมาบ้างตามถนนที่เชื่อมกับสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินซัมซ็อง ส่วนทางเข้าศูนย์การค้าเงียบสงบ ผมดูเวลาผ่านโทรศัพท์ มือถือ เห็นว่าเลยหนึ่งทุ่มมานิดหน่อย ผมลองโทรไปหาเธอ เสียงรอสายดังอยู่หลายครั้งแล้วหยุดไป สักพักก็มีข้อความ ส่งมาว่าอีกสักพักจะโทรกลับ สงสัยจะยังไม่เลิกงาน เป็น ข้อความเย็นชา แต่ผมก็คงต้องคิดว่ายังดีที่เธอไม่ได้ตั้งใจ ไม่รับสาย

ผมกับเธอรู้จักกันผ่านบริษัทจัดหาคู่ แม้ไม่มีกฎ ตายตัว แต่ก็มีข้อแนะน�ำว่าต้องเดตกันสามครั้งหลังบริษัท จับคู่ให้ หลังจากครบสามครั้ง แล้วจึง ค่อ ยตัดสิน ใจว่าจะ สานความสัมพันธ์ตอ่ กับคนเดิมหรือจะลองไปเดตกับคนใหม่ หากตัดสินใจคบต่อ จะถือว่าสิ้นสุดสัญญากับบริษัทหาคู่ นับแต่นั้น หากจะลองไปพบคนใหม่ จะต้องเสียค่าใช้จ่าย เพิ่มเติม ผมลองพบผู้หญิงมาประมาณห้าหกคนผ่านบริษัท แต่ก็ยังไม่เป็นผล ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงที่ผมถูกใจ แต่เพราะ ผู้หญิงที่ผมอยากคบดันปฏิเสธ หรือบางครั้งเมื่อมีผู้หญิง มาชอบแต่ผมกลับไม่ได้ชอบเธอ เมือ่ ต้องเจอคนใหม่ไปเรือ่ ยๆ เงินค่าใช้จา่ ยเพิม่ เติมก็ทำ� ให้ยอดเงินในสมุดบัญชีลดฮวบฮาบ

ผมพบเธอในช่วงที่เริ่มหมดหวังกับการเจอคนที่ใช่ ผ่านบริษัทหาคู่ ความรู้สึกเมื่อแรกเจอไม่ได้พิเศษอะไร แต่

119

โรงแรมพลาซ่า 프라자 호텔 คิมมีว็อล 김미월

“ถ้าพวกเราอายุมากขึน้ เราจะเป็นเหมือนคนพวกนัน้ ไหมนะ คนทีส่ ดุ ท้าย ลงเอยกลายเป็นเพียงผู้ชมที่ได้แต่มองมาอย่างนิ่งๆ แล้วพูดว่า ฉันเอง ก็เคยเข้าร่วมประท้วงเมื่อสมัยก่อน ตอนที่ยังไม่รู้ประสีประสา”

152

การก�ำหนดจุดหมายปลายทางเป็นหน้าที่ของภรรยา เธอ บอกว่าครั้งนี้ไปพลาซ่ากัน ผมเปิดคอมพิวเตอร์ทันที เพราะ การจองจุดหมายนั้นเป็นหน้าที่ของผม

ภรรยาเป็นคนเริม่ พูดถึงการไปนอนโรงแรมครัง้ แรก เมื่อประมาณสี่ห้าปีก่อน ผมหัวเราะหึๆ เมื่อเธอพูดว่าอยาก ลองใช้เวลาช่วงลาพักร้อนที่โรงแรมในตัวเมือง ท�ำแบบนั้น จะเรียกว่าลาพักร้อนได้เหรอ ชวนไปโรงแรมใจกลางเมืองที่ ตั้งอยู่ระหว่างเส้นทางไป-กลับที่ท�ำงานทุกเช้าเย็นแทนที่จะ เป็นรีสอร์ตดีๆ ส�ำหรับพักผ่อนหย่อนใจ เธอชวนผมไปท�ำ อะไรที่นั่นกันแน่นะ

แต่สุดท้ายผมก็ท�ำตามข้อเสนอของเธอ เมื่อลอง คิดดูแล้วก็ไม่ใช่เรื่องน่าขันอะไร เพราะผมเองก็เชื่อในการ

153

นอนกลางวั น หรื อ ชมบั น ทึ ก การแข่ ง ขั น พรี เ มี ย ร์ ลี ก ที่ เ คย พลาดย้อนหลังติดๆ กันอย่างเต็มเหนี่ยวคือการลาพักผ่อน ที่ยอดเยี่ยมที่สุด การไปนอนโรงแรมใกล้ๆ จึงดูยุ่งยากน้อย กว่าการไปหย่อนใจในที่ห่างไกลเป็นไหนๆ

การเที่ ย วโรงแรมของสองเราเริ่ ม ต้ น ขึ้ น เช่ น นั้ น จนกลายเป็นกิจกรรมประจ�ำปีที่ท�ำอย่างต่อเนื่อง ภรรยา จะไม่ไปโรงแรมที่เคยไปมาแล้ว อย่างเชอราตัน วอล์กเกอร์ฮิลล์ ล็อตเต้ ย่ า นโซกงดง ชิ ล ล่ า มิ ล เลนเนี ย ม ฮิ ล ตั น … กลั บ กลายเป็ น ว่าเธอสนุกสนานกับขั้นตอนการเลือกว่าจะ ไปไหนในวันลาพั ก ร้ อ น ส่ ว นผมที่ ม องดู อ ยู ่ ข ้ า งๆ จึ ง นึ ก สงสัยขึ้นว่า สิ่งที่เธอต้องการอาจไม่ใช่แค่การได้ไปพักผ่อนใน โรงแรม แต่เป็นการได้เข้าพักโรงแรมนั้นโรงแรมนี้ให้ถ้วนทั่ว จนกว่าจะไม่เหลือที่ใดให้พิชิต ประหนึ่งท่องยุทธจักรเพื่อ เอาชนะการประลองให้ครบทุกแห่งหน

ค่าที่พักห้องซูพีเรียร์ซึ่งเป็นระดับต�่ำที่สุดกับห้อง ดีลักซ์ซึ่งอยู่สูงขึ้นไปหนึ่งระดับต่างกัน 40,000 วอน ผม ลากเมาส์ไปที่ปุ่มจองห้องดีลักซ์อย่างเป็นธรรมชาติ ภรรยา ที่ยืนอยู่ข้างหลังวางมือไว้บนไหล่ขวาของผม

“รู้ไหมว่าตัวเองเปลี่ยนไปนะ”

“ผมเปลี่ยนไปตรงไหน”

154

ผมยังไม่ละสายตาออกจากหน้าจอ

“แต่กอ่ นนะ เอาแต่บน่ ตลอดว่าไปท�ำอะไรทีโ่ รงแรม”

คืนละ 320,000 วอน ถ้ารวมภาษีกับค่าบริการ เพิ่มเติมแล้วต้องจ่ายเกือบ 400,000 วอน

“จ�ำไม่ได้เหรอ ที่เคยบอกว่าสิ่งที่รู้สึกเสียดายที่สุด ในโลกคือค่าที่พักโรงแรม”

ผมเคยเป็นอย่างนัน้ เหรอ น่าจะใช่ ไม่วา่ โรงแรมแต่ละ แห่งจะมีสิ่งอ�ำนวยความสะดวกหรือการบริการเป็นอย่างไร สุดท้ายเราก็แค่ไปนอนหลับทีน่ นั่ ไม่ใช่เหรอ ไม่วา่ จะเป็นทีไ่ หน ก็นอนได้เหมือนกัน เมื่อสี่ห้าปีก่อน ผมจึงเคยทัดทานด้วย เหตุผลว่าไม่อยากสิ้นเปลืองเงินมากมายโดยเปล่าประโยชน์

“ใช่แล้ว ตอนนั้นผมเป็นอย่างนั้น”

ผมผงกหัวช้าๆ

“ที่เสียดาย… จริงๆ แล้วไม่ใช่ค่าโรงแรมหรอก”

ทันใดนั้น ผมก็รู้สึกแก่ลงไปมาก

สมั ย อายุ ยี่ สิ บ สิ่ ง ที่ ผ มเสี ย ดายที่ สุ ด ในโลกคื อ ค่ า แท็กซี่ ก่อนเข้ามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยในกรุงโซล ผม อยู่แต่ในบ้านเกิดซึ่งเป็นกิ่งอ�ำเภอเล็กจ้อยเท่าฝ่ามือ เพียง จ่ายค่าแท็กซี่ในราคาเริ่มต้นก็สามารถเดินทางไปที่ไหนก็ได้ แล้ว ผมเลยสะดุง้ ตกใจเมือ่ เห็นค่าแท็กซี่ 20,000-30,000 วอน

155

อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งของฮารูโอะ อีจังอุก 이장욱

절반 이상의 하루오

อาจไม่ใช่คนทีต่ อ้ งการจุดหมาย แต่เป็นจุดหมายต่างหากทีต่ อ้ งการคน อาจไม่ใช่คนหรอกทีอ่ อกเดินทางไปแล้วกลับมา แต่เป็นสถานทีต่ น้ ทางและปลายทางต่างหาก ทีก่ ำ� ลังแลกเปลีย่ นผูค้ นระหว่างกัน

186

1 เพือ่ นชาวญีป่ นุ่ ของผมชือ่ ว่า ทาคาฮาชิ ฮารูโอะ เขาไม่เหมือน คนญี่ ปุ ่ น ชอบท่ อ งเที่ ย วเป็ น ชี วิ ต จิ ต ใจ จึ ง มี เ พื่ อ นฝู ง ไป ทั่ ว โลก ฮารู โ อะยั ง เคยบอกเองว่ า “ผมคนนี้ ที่ ชื่ อ ฮารู โ อะ มีเพื่อนต่างชาติมากกว่าเพื่อนชาวญี่ปุ่นเสียอีก”

ถึงจะไม่เคยลองนับดูสักครั้งแต่ผมคิดว่าคงจริง ตลอดทั้งปี ฮารูโอะใช้เวลาอยู่ต่างประเทศมากกว่าอยู่ที่ญี่ปุ่น เขาบอกว่ า ตอนอยู ่ ญี่ ปุ ่ น เขาอยู ่ อ ย่ า ง ‘ร่ า งไร้ วิ ญ ญาณ’ ทั้งไม่ไปเจอใครและไม่ท�ำอะไรเลย เขาไม่ได้ตั้งใจจะท�ำอย่าง นัน้ แต่มันเป็นอย่างนั้นไปเอง เมื่อใช้ชีวิตราวกับปลาใต้ทะเล ลึกหรื อ ไม่ ก็ เ ต่ า ทะเลอยู ่ พั ก ใหญ่ เขาก็ จ ะขึ้ น เครื่ อ งออก โบยบินไปยังดินแดนอื่นอีกหน นั่นคือวิถีการใช้ชีวิตของผม ทาคาฮาชิ ฮารูโอะ บอกอย่างนั้น 187

“แล้วเอาเงินที่ไหนใช้ เอาเงินที่ไหนไปเที่ยว”

ผมถามไปแบบนัน้ แต่แล้วจึงได้รวู้ า่ เป็นค�ำถามโง่ๆ เมือ่ เขาตอบว่า การท่องเทีย่ วเป็นอาชีพของเขา เขาหาเลีย้ งชีพ ด้วยการท่องเที่ยว

ทีฮ่ ารูโอะพูดนัน้ เป็นความจริง ถ้าลองเข้าไปดูโฮมเพจ ของเขา จะเห็นว่ามีแบนเนอร์บริษัทดังๆ จากหลายประเทศ ตรงมุมหนึ่งมีโฆษณาของบริษัทต่างชาติที่ผมท�ำงานอยู่ด้วย ผมเพิ่งท�ำงานที่นั่นได้ไม่นาน ในทีมที่เรียกว่าทีมประสานงาน แผนกการตลาด ซึ่งที่จริงแล้วแค่ช่วยดูแลเรื่องโปรโมชั่นให้ บรรดาตัวแทนจ�ำหน่ายทีม่ อี ยูไ่ ม่กสี่ าขาในประเทศ แต่กห็ วังว่า ในอนาคตผมอาจมีโอกาสได้ย้ายไปท�ำงานต่างประเทศบ้าง

โฮมเพจของฮารูโอะเป็นภาษาอังกฤษ เขาเขียน เรือ่ งราวการท่องเทีย่ วของตัวเองลงไปในนัน้ เรือ่ งของเขาได้รบั ความนิยมมากและมีผู้อ่านจากทั่วทุกมุมโลก ยอดเข้าชม หนึ่งหมื่นครั้งถือเป็นเรื่องปกติ บางโพสต์มียอดเข้าชมสูง ถึ ง หนึ่ ง แสนครั้ ง เป็ น เพราะผลงานของเขาเคยตี พิ ม พ์ ล ง นิตยสารมากมายในหลายประเทศ และยั ง เขี ย นหนั ง สื อ ออกมาอี ก หลายเล่ม จนวันหนึ่ง การท่องเที่ยวก็ไม่ใช่งาน อดิเรก แต่กลายเป็นอาชีพของเขาไปแล้ว

ผมเข้าไปโฮมเพจของฮารูโอะเพื่อฝึกอ่านภาษา อังกฤษ ฮารูโอะใช้ประโยคสั้นๆ แทบไม่มีศัพท์ยาก ภาษา 188

อั ง กฤษเป็ น ภาษาต่ า งประเทศทั้ ง ส� ำ หรั บ ผมและฮารู โ อะ นั่นคงท�ำให้บทความของเขาอ่านง่าย

เรื่ อ งที่ เ ขาเขี ย นไม่ ใ ช่ ก ารบอกข้ อ มู ล ท่ อ งเที่ ย ว ประเภททีว่ า่ ถ้าไปปารีสต้องลองกินอาหารจ�ำพวกหอยแมลงภู่ ที่ร้านบาร์กลางแจ้ง หอศิล ป์รัส เซียที่เซนต์ปีเตอร์ส เบิร์ก ดีกว่าพิพิธภัณฑ์แอร์มิทาช หรือถ้าไปเมืองนิวออร์ลีนส์ต้อง ไปถนนเบอร์เบิน ไม่มีแม้แต่เนื้อหาที่เปรียบเทียบลักษณะ ของที่นั่นที่นี่กับประเทศญี่ปุ่น เขาไม่แนะน�ำแหล่งท่องเที่ยว และไม่ได้เขียนบทความในมุมมองคนญี่ปุ่น ไม่ใช่ทั้งความ เรียงแบบออกรสหรือบทความรีวิวท่องเที่ยวที่แสดงอารมณ์ ความรู้สึก ส�ำหรับผม บทความของเขานั้นไร้สีไร้กลิ่นจนไม่ อาจเข้าใจได้ว่าท�ำไมคนถึงนิยมอ่านกัน แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ผมเองกลั บ อ่ า นบทความเขาจนครบทุ ก โพสต์ ราวกั บ ว่ า ถ้อยค�ำเหล่านั้นมีมนตรายุคกลางสะกดใจเอาไว้

ทีจ่ ริงแล้วเขาเพียงแสดงให้เห็นสถานทีท่ ตี่ นไปเยือน ผ่านตัวอักษรและรูปถ่าย ทีว่ า่ ‘แสดงให้เห็น’ ไม่ได้หมายความ ว่าเปิดเปลือยชีวิตส่วนตัวทุกซอกทุกมุม แต่เป็นการเขียนถึง การใช้ชวี ติ ในทีท่ ตี่ วั เองอยูต่ อนนัน้ ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยน�้ำเสียงการเล่าเรื่องที่ไม่สนใจว่าจะเป็นป่าคอนกรีตที่ ไทม์สแควร์ในนครนิวยอร์ก หรือถนนชนบทร่มรื่นในอ�ำเภอ เชียงของ ฮารูโอะใช้ชีวิตที่ไทม์สแควร์ราวกับเป็นคนนิวยอร์ก 189

มี ในเมษายน ซอล ในกรกฎาคม คิมย็อนซู 김연수

사월의 미, 칠월의 솔

“ใบหน้าแรกทีเ่ ธอเห็นอาจเป็นใบหน้าทีเ่ ธอชอบหรือไม่ชอบก็ได้ เขาคือ ใครน่ะเหรอ คือแม่ของเธอเอง และแม่คนเดียวกันนี้คงได้เห็นใบหน้า ของเธอเป็นใบหน้าสุดท้ายก่อนตาย ชีวติ ยุตธิ รรมตามวิถเี ช่นนัน้ ”

224

ฤดูใบไม้ผลิปนี นั้ ชินกย็องเดินทางไปเรียนต่อทีน่ วิ ยอร์ก เธอถึง ขนาดเตรียมใจว่าอาจต้องเลิกรากับผม เธอเพิ่งบอกว่าจะไป เรียนต่อต่างประเทศก็หลังจากมหาวิทยาลัยประกาศผลรับ เข้าเรียนแล้ว ผมจึงไม่รู้จะห้ามเธออย่างไร "ดีจังเลย เธอเองก็ ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร ไปเรียนหนังสือเยอะๆ น่ะดีแล้ว" ผม กล่าวหยอกกึ่งเล่นกึ่งจริงกับเธอด้วยความยินดี แต่เมื่อถึง คราวทีช่ นิ กย็องเดินเข้าไปในด่านตรวจของสนามบิน ผมก็รสู้ กึ ได้ว่า หากขาดเธอไป ชีวิตผมคงไม่มีความหมายอะไรเลย

ผมอดทนมาได้อยู่หลายเดือน จนกระทั่งมีอีเมล ส่งมาหาหลังจากเงียบหายไปนาน ในอีเมลพูดถึงบรรดา ผู้ชายเกาหลีหลายสไตล์ที่เธอพบในโบสถ์และโรงเรียน ผมจึง อดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว หนึ่งสัปดาห์ให้หลัง ทันทีที่ชินกย็อง

225

เห็ น ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในครัวของบ้านพักสไตล์เกาหลี ในเมืองฟลัชชิง ก�ำลังคุยกับคุณป้าเจ้าของบ้านเรื่องการฟ้อง ถอดถอนประธานาธิบดี เธอกรีดร้องเสียงหลงลมแทบจับ เป็นการกรีดร้องที่มีความสุขที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา ได้ ฟั ง อย่ า งนั้ น ผมก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอคนนี้คือภรรยาของผมใน อนาคต ชินกย็องใช้ชีวิตในนิวยอร์กมาได้สามเดือนแล้ว จาก ผู้หญิงเย็นชาและทะเยอทะยานกลายเป็นผู้หญิงอ่อนโยนที่ โหยหาอ้อมกอด วันพักร้อนที่แสนงดงามที่สุดของผมได้เริ่ม ต้นขึ้นเช่นนั้น เราสองคนขับรถเช่า ออกเดินทางจากนิวยอร์ก มุ่งลงใต้ลูกเดียว ลงใต้!

เมื่อขับไปถึงบ้านของน้าแพมในเมืองเซบาสเตียน ซึ่งเป็นเมืองชายทะเลเล็กๆ ในฟลอริดา สภาพของพวกเรา ตอนนั้นไม่คอ่ ยปกตินกั จะอธิบายอย่างไรดี เราตกอยูใ่ นสภาวะ ลุม่ หลงกันและกัน ชนิดทีไ่ ม่วา่ โลกนีจ้ ะเกิดอะไร เราก็สามารถ เห็นแง่งามของมันได้หมด หากไม่เช่นนั้น เราก็คงไม่คิดจะ ขับรถเช่าลงมาถึงฟลอริดาในช่วงวันหยุดอันแสนสั้น เราขับ รถกันแทบไม่ได้พักเลยตลอดสองวัน ยกเว้นช่วงกลางคืน ที่นอนพักในโมเทล ขับมาบนทางหลวงหมายเลข 95 ดิง่ ลงมา ตามชายฝัง่ ทะเลตะวันออกของอเมริกา ระหว่างขับรถยีส่ บิ กว่า ชัว่ โมง เราได้คยุ กันหลายเรือ่ ง หากไม่มเี วลาแบบนัน้ ก็อาจไม่มี

226

เราที่เป็นอยูท่ กุ วันนี้ ตลอดการขับรถ ผมนึกขอบคุณน้าแพมที่ ใช้ชวี ติ อยูท่ ี่ฟลอริดา ดินแดนที่ไม่ได้อยู่ใกล้นิวยอร์กเหมือน นิวเจอร์ซียห์ รือแมรี่แลนด์ พอลบอกว่าผมเป็นคนบ้าที่เดินทาง จากนิวยอร์กมาตัง้ สองวัน แต่นา้ แพมกลับหัวเราะชอบใจ "ตอน นี้ทั้งคู่หลงรักกันถึงขั้นขับรถคุยกันไปจนถึงปาตาโกเนียยังได้ เลย ท�ำไมจะมาฟลอริดาไม่ได้ล่ะ" น้าแพมขัดพอล ก่อนมา อเมริกา แม่บอกผมว่า เป็นเรือ่ งยากทีจ่ ะได้ไปอเมริกาสักครัง้ เมื่อไปแล้วก็ขอให้ผมช่วยแวะไปเยี่ยมน้าพาเมล่าที่ฟลอริดา หน่อย ตอนนั้นผมไม่ได้คิดจะไปเยี่ยมน้า จึงพูดเหน็บๆ ไปว่า แม่คดิ ว่าอเมริกาขนาดเท่าจังหวัดคย็องซังเหรอไงครับ แม่ด่า ผมจนหูชา แต่หลังจากผมกลับจากอเมริกา มีอยู่พักหนึ่งที่ แม่เห็นผมทีไรก็เอาแต่ล้อเลียนว่า "ช่วยพาแม่ไปเที่ยวบ้าง ไม่ต้องไปถึงฟลอริดาหรอก แค่จังหวัดคย็องซังก็ยังดี"

ผมอยากเอาคืน จึงยกให้นา้ แพมซึง่ เป็นลูกสาวคน สุดท้องจากพีน่ อ้ งทัง้ เจ็ดคนมาอยูเ่ สมอกันกับแม่ แม่เคยเล่าว่า น้าแพมเป็นเด็กแปลก เพราะแม้เธอจะมีชอื่ จริงว่าชาจ็องชิน แต่กลับตัง้ ชือ่ ตัวเองใหม่วา่ พาเมล่ามาตัง้ แต่สมัยเรียน ม.ปลาย ในโรงเรียนสตรี แม่ซึ่งเป็นพี่สาวคนที่สองและเป็นคู่กัดกับน้า แพมเคยพูดพลางเดาะลิน้ ไม่พอใจว่า “คุณคิมย็องซัม1เคยเขียน ข้อความว่า ‘ความใฝ่ฝนั คือประธานาธิบดี’ ไว้บนโต๊ะตัง้ แต่สมัย

227

ประวัติผู้แปล อิสริยา พาที อาจารย์ประจ�ำสาขาวิชาภาษาเกาหลี ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะ อักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป็นผู้แปล โบลโน้ต (Blonote) ของ แดเนียล อาร์มันด์ ลี หรือ ทาโบล โดยส�ำนักพิมพ์ไจไจบุ๊คส์เมื่อปี 2018 อิสริยาจบการศึกษาระดับปริญญาตรี เอกภาษาไทย โทภาษาเกาหลี จากคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และปริญญาโท เอกการสอนภาษาเกาหลีในฐานะ ภาษาต่างประเทศ จากบัณฑิตวิทยาลัยการศึกษานานาชาติ มหาวิทยาลัยสตรีอีฮวา ขณะนี้ก�ำลังศึกษาต่อระดับปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยสตรีอีฮวาในสาขาเดิม นอกจากงานพัฒนาการเรียนการสอนและเขียนต�ำราเรียน เธอยังเพลิดเพลินกับการ อ่านและแปลวรรณกรรม ดูซีรีส์สยองขวัญในเน็ตฟลิกซ์ ถ่ายรูป และเล่นกับแมว

256