HOOFDSTUK 1
Carina Jurgensen kneep keer op keer in de rubberen stressbal en keek uit het verduisterde raam, terwijl hun auto door de stad reed. De zwarte Mercedes van haar vader snelde in westelijke richting over Forty-Second Street, over putdeksels en langs taxi’s, strak en snel als de Batmobiel. Het leek erop dat ze recht op de Lincoln Tunnel af reden, en dat kon maar één ding betekenen: ze verlieten Manhattan. Terwijl ze langs de glinsterende stalletjes van Times Square raasden, kreeg Carina het gevoel dat ze voorgoed vertrok. Naast haar op de achterbank drukte haar vader, Karl Jurgensen, met zijn duimen op zijn BlackBerry, en zijn wenkbrauwen fronsten geconcentreerd. Vanaf het moment dat ze samen in de auto waren gestapt, had hij geen woord gezegd, zelfs niet tegen hun chauffeur Max. Ze wist dat dit een slecht teken was. Waar ze ook naartoe gingen, het was duidelijk dat haar vader alle voorbereidingen al had getroffen. En hij kon alles maken. Dat was zo als je miljarden dollars had – niets was onmogelijk. Als je je dochter uit New York wilde halen op een doodgewone novemberavond en ervoor wilde zorgen dat niemand haar ooit nog zou zien of spreken, dan kon je dat doen. Niemand zou je tegenhouden. Carina’s beste vriendinnen, Lizzie en Hudson, kwamen waarschijnlijk op dit moment bij haar thuis aan. Ze had hun tien minuten geleden een bericht gestuurd voor ze was vertrokken, en nu zou de portier hun vertellen dat ze naar buiten was gelopen met haar vader en een plunjezak en in een auto was gestapt, en ze zouden in paniek raken. Ze waarschuwden haar hier al weken voor. Carina stelde zich voor hoe ze in de lobby zaten. Hudson zou waanzinnig overstuur zijn en Lizzie zou in de verte staren, terwijl ze aan haar rode krullen plukte, en uit proberen te vogelen hoe ernstig het allemaal was. Ze zouden haar natuurlijk bombarderen met telefoontjes en berichten, maar ze kon ze niet beantwoorden. Haar iPhone zat in haar tas, die in de kofferbak was weggesloten, buiten haar bereik. Maar ze kon sowieso niet met hen praten, niet met haar vader zo dichtbij, terwijl hij een koude woede uitstraalde, die ze nog nooit eerder had meegemaakt. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze uiteindelijk. Ze durfde zich zelfs naar hem toe te draaien om hem aan te kijken. Karl bleef naar zijn BlackBerry kijken. Vanuit deze hoek, in het gedimde licht van de achterbank, vond Carina dat haar tweeënveertig jaar oude vader bijna op een student leek. Het hielp dat hij nog steeds een hoofd vol dik bruin haar had, met slechts een paar grijze plukjes hier en daar, en de sterke kaak van een filmster. Zijn dagen van roeisport op Harvard hadden hem een getraind uiterlijk met brede schouders gegeven, dat hij onderhield met behulp van een persoonlijke trainer en strenge instructies aan zijn kok. ‘Pap?’ vroeg ze opnieuw. ‘Kun je het niet gewoon zeggen?’ Zonder haar aan te kijken, schudde hij zijn hoofd. ‘Je bent het recht op meer informatie kwijt,’ zei hij vlak en hij typte gewoon verder. Carina voelde hoe haar keel zich dichtkneep van angst. Ze had genoeg ruzies met haar vader gehad de afgelopen jaren, maar dit was anders. Ze zat serieus in de problemen – het soort problemen dat haar leven voor altijd kon veranderen, en niet op een positieve manier. Het was allemaal begonnen in september, twee maanden geleden. Ze hadden midden