1 Het was een perfecte bruiloft. Niet meer dan tien mensen in het stadhuis, geen liedjes, geen toespraken, geen gedoe; en daarna gingen we naar Alta in West Village voor de receptie. Ik zag de gezichten van mijn liefste vrienden in het flakkerende licht van de kaarsjes: Jenny, Vanessa, Erin, en Alex natuurlijk. Jemig, wat zag Alex er geweldig uit in dat pak. Ik nam me voor dat ik hem vaker in driedelig zwart zou hijsen. Bijvoorbeeld op onze trouwdag… stoute Angela, zover is het nog lang niet. Taa-‐dam-‐te-‐dam. ‘Vind je dit echt geen stomme zet van me?’ fluisterde Erin van achteren in mijn oor, zodat ik met een schok op aarde landde. ‘Ik bedoel, een halfjaar geleden beweerde ik nog dat ik nóóit meer zou trouwen.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Echt niet,’ antwoordde ik met een blik naar haar kersverse echtgenoot, in de wandelgangen Thomas geheten, of zoals Jenny hem noemde: die krankzinnig hete hunk. ‘Als je niet zo zeker had geweten dat hij de ware voor je was, had je deze stap nooit gezet.’ ‘Natuurlijk is hij de ware. Dag lieverd.’ Jenny Lopez had zich tussen ons in gewrongen en Erin een dikke zoen gegeven, waardoor het gezicht van de bruid onder de Mac Ruby Woo-‐lippenstift kwam te zitten. ‘Hij is een superrijke advocaat, superhot en superverliefd op je. Dat lijken me drie belangrijke overwegingen om in het huwelijksbootje te stappen. En, wauw, wat een chic bootje is dit! Volgens mij nog mooier dan dat van je vorige bruiloft en beslist véél mooier dan die daarvoor.’ ‘Wat ben je toch cru.’ Erin haalde speels uit naar Jenny’s bos donkerbruine krullen. ‘Maar je hebt gelijk. Hij is zo’n schat. Niet trouwen was gewoon geen optie.’ ‘Hmm, een schat of niet, ik trouw alleen met iemand die mijn favoriete restaurant een hele zaterdagavond kan afhuren.’ Met een zucht sloeg Jenny een glas champagne achterover. ‘Heeft Thomas nog loslopende vrienden? Ik bedoel rijke alleenstaande advocaten?’ Ik liep met een stralende glimlach rond. De vorige bruiloft die ik had meegemaakt, was op een ramp uitgelopen. Aan het begin van de dag was ik nog het verlegen bruidsmeisje geweest met haar toegewijde verloofde; aan het eind een met hoge hakken gewapende handenbreker die haar toegewijde verloofde had aangetroffen met een sletje op de achterbank van hun gezamenlijke Range Rover. Nadat ik het feest was ontvlucht, het hele gezelschap in tranen of in het ziekenhuis achterlatend, had ik halsoverkop het vliegtuig naar New York genomen. Daar had Jenny zich over me ontfermd. In haar eentje had ze de rollen van mijn beste vriendin, therapeut en familie vervuld. Het was niet makkelijk geweest, maar op den duur had ik mijn draai gevonden. Ik had werk gevonden als blogger voor het
1