1 Het was een perfecte bruiloft. Niet meer dan tien mensen in het stadhuis, geen liedjes, geen toespraken, geen gedoe; en daarna gingen we naar Alta in West Village voor de receptie. Ik zag de gezichten van mijn liefste vrienden in het flakkerende licht van de kaarsjes: Jenny, Vanessa, Erin, en Alex natuurlijk. Jemig, wat zag Alex er geweldig uit in dat pak. Ik nam me voor dat ik hem vaker in driedelig zwart zou hijsen. Bijvoorbeeld op onze trouwdag… stoute Angela, zover is het nog lang niet. Taa-‐dam-‐te-‐dam. ‘Vind je dit echt geen stomme zet van me?’ fluisterde Erin van achteren in mijn oor, zodat ik met een schok op aarde landde. ‘Ik bedoel, een halfjaar geleden beweerde ik nog dat ik nóóit meer zou trouwen.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Echt niet,’ antwoordde ik met een blik naar haar kersverse echtgenoot, in de wandelgangen Thomas geheten, of zoals Jenny hem noemde: die krankzinnig hete hunk. ‘Als je niet zo zeker had geweten dat hij de ware voor je was, had je deze stap nooit gezet.’ ‘Natuurlijk is hij de ware. Dag lieverd.’ Jenny Lopez had zich tussen ons in gewrongen en Erin een dikke zoen gegeven, waardoor het gezicht van de bruid onder de Mac Ruby Woo-‐lippenstift kwam te zitten. ‘Hij is een superrijke advocaat, superhot en superverliefd op je. Dat lijken me drie belangrijke overwegingen om in het huwelijksbootje te stappen. En, wauw, wat een chic bootje is dit! Volgens mij nog mooier dan dat van je vorige bruiloft en beslist véél mooier dan die daarvoor.’ ‘Wat ben je toch cru.’ Erin haalde speels uit naar Jenny’s bos donkerbruine krullen. ‘Maar je hebt gelijk. Hij is zo’n schat. Niet trouwen was gewoon geen optie.’ ‘Hmm, een schat of niet, ik trouw alleen met iemand die mijn favoriete restaurant een hele zaterdagavond kan afhuren.’ Met een zucht sloeg Jenny een glas champagne achterover. ‘Heeft Thomas nog loslopende vrienden? Ik bedoel rijke alleenstaande advocaten?’ Ik liep met een stralende glimlach rond. De vorige bruiloft die ik had meegemaakt, was op een ramp uitgelopen. Aan het begin van de dag was ik nog het verlegen bruidsmeisje geweest met haar toegewijde verloofde; aan het eind een met hoge hakken gewapende handenbreker die haar toegewijde verloofde had aangetroffen met een sletje op de achterbank van hun gezamenlijke Range Rover. Nadat ik het feest was ontvlucht, het hele gezelschap in tranen of in het ziekenhuis achterlatend, had ik halsoverkop het vliegtuig naar New York genomen. Daar had Jenny zich over me ontfermd. In haar eentje had ze de rollen van mijn beste vriendin, therapeut en familie vervuld. Het was niet makkelijk geweest, maar op den duur had ik mijn draai gevonden. Ik had werk gevonden als blogger voor het
1
tijdschrift The Look, fantastische vrienden gekregen en een rijk leven – wat ik al veel te lang had gemist. De hand die om mijn middel gleed, herinnerde me eraan dat ik nóg iemand in New York had gevonden: Alex Reid. ‘Dit is de leukste trouwpartij waar ik ooit ben geweest.’ Hij trok me tegen zich aan en legde zacht zijn lippen tegen mijn wang. ‘En jij bent de mooiste van iedereen.’ ‘Er zijn maar acht meiden om mee te vergelijken en bovendien is het niet waar.’ Ik draaide me naar hem toe om zijn lange zwarte haar uit zijn ogen te strijken. ‘Erin is een beeldige bruid, Jenny ziet er in die jurk weergaloos uit en Vanessa…’ ‘Neem dat compliment nou maar van me aan.’ Alex schudde zijn hoofd. ‘Het kan me niet schelen wat je zegt. Er is gewoon niemand in de hele stad die aan jou kan tippen.’ Met een bedenkelijk gezicht accepteerde ik zijn kus, al was ik in stilte dankbaar dat het lot mij zo gunstig gezind was. Toen ik nog maar net in New York was, hadden we elkaar voor het eerst ontmoet, maar het wfas veel te heftig en te snel gegaan. Alex had de rem erop gezet en ik had een halfjaar afgewacht, zogenaamd omdat ik niet wist of ik wel aan een relatie toe was, terwijl ik me intussen afvroeg wanneer ik hem met goed fatsoen zou kunnen bellen. Ten slotte had ik de telefoon gepakt – vertrouwend op mijn goede karma, alle mogelijke goden, Boeddha en Marc Jacobs – en Alex had hem zowaar aangenomen. Nu probeerde ik gewoon lol te hebben en geen aandacht te besteden aan het tintelende gevoel in mijn buik dat hij, Alex, de ware voor me was. Ik wilde in elk geval geen herhaling van mijn vorige relatie. Ik was tien jaar bij mijn ex geweest, maar ik was al die tijd nooit zo bang geweest hem te verliezen als nu bij Alex. Vaak lag ik ’s nachts met wijdopen ogen naar zijn slapende gestalte te kijken, bevreesd dat ik hem zou kwijtraken. Hij was de afgelopen twee maanden fantastisch geweest. Ik had me geen attentere, zorgzamer vriend kunnen wensen. Hij gaf me vaak cadeautjes. Vandaag had ik bijvoorbeeld een mooie zonnebloem van hem gekregen, mijn lievelingsbloem, om op mijn olijfgroene hemdjurk van Cynthia Rowley te spelden. Hij verraste me met lekkere hapjes als ik met een deadline worstelde. Hij haalde snel een ontbijtje voordat ik opstond. Toen Jenny en ik een keer ’s nachts om drie uur ons appartement niet in konden, was hij helemaal vanuit Brooklyn naar Manhattan gekomen met de tas en sleutels die ik bij hem had laten liggen, plus een grote, katerbestendige pizza. We hebben nooit kunnen achterhalen waar Jenny haar sleutels had verloren… Maar zijn grootste heldendaad is wel dat hij het haar uit mijn gezicht heeft gehouden toen ik tijdens een wijnproeverij voor The Look te veel had gedronken en overgaf. Vlak voor een peperduur restaurant. Terwijl iedereen naar ons keek. Op zijn schoenen. Niet alleen kon hij meedingen naar de titel van ’s Werelds Beste Minnaar, maar hij was ook nog een rockheld. Zijn band had in de periode dat wij uit elkaar waren, hun derde album geproduceerd, dat
2
redelijk werd verkocht en buitengewoon werd geprezen. Maar hij had totaal geen sterallures. Hoewel Jenny luidkeels verkondigde dat hij eigenlijk coke zou moeten snuiven uit de navels van zijn groupies, lag hij op de bank mee te kijken naar America’s Next Top Model en een Chinese afhaalmaaltijd naar binnen te werken. Toen we plaats hadden genomen aan tafel, keek ik de hele kring rond. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo gelukkig was geweest, zo in harmonie met mezelf. Wat gaf het dat dit niet de mensen waren met wie ik was opgegroeid, dat zij me niet hadden geleerd hoe ik moest fietsen? Deze mensen hadden me geleerd met de metro te reizen en op eigen benen te staan. Of in elk geval: hoe ik overeind kon krabbelen als ik in een dronken bui was omgevallen. Jenny stootte me aan. ‘Heb jij ook braakneigingen?’ vroeg ze. ‘Onvoorstelbaar dat Erin zo’n zeven keer is getrouwd, terwijl ik niet eens iemand voor in bed kan vinden.’ ‘Weet je, ik had net een vredig moment waarin ik bedacht dat ik een ongelofelijke geluksvogel ben met zulke geweldige vrienden.’ Ik gaf Jenny een tikje op haar hand. ‘En dat heb jij bedorven.’ ‘Au, ik weet dat je van me houdt.’ Jenny vlijde haar hoofd op mijn schouder en kriebelde me onder de kin. ‘En ik ook van jou, maar eerlijk, ik ga hier ontzettend van janken. Brooklyn en jij hebben hopelijk geen plannen om eerder te trouwen dan ik, want dat gebeurt mooi niet!’ ‘Jenny!’ Ik wierp een blik naar Alex, maar hij luisterde met zijn geduldigste gezicht naar een vriend van Thomas die bij een investeringsbank werkte. ‘Hou erover op. We zijn pas net weer bij elkaar. Al dat geklets brengt nog ongeluk.’ ‘Uitgesloten, schat.’ Jenny’s hand scheerde rakelings boven een kaars die voor haar op tafel stond. ‘Hoe vaak heb je alleen geslapen sinds het weer aan is tussen jullie? Drie keer, hoogstens vier. Hij is stapelgek op je. Ik weet dat je de bruidsmars in stilte al afdraait in je hoofd. Wedden dat je binnen een jaar een ring draagt. Zal ik hem helpen met het uitzoeken van een beetje klassiek exemplaar? Alex mag dan zo’n creatief type zijn, zo’n ring moet wel je hele leven mee kunnen.’ Van pure zenuwen plette ik mijn lange lichtbruine pony. ‘Alsjeblieft, hou op. We doen het rustig aan en dat weet je best.’ Jenny glimlachte. ‘Ja, dat is me wel duidelijk. Ik ben echt heel blij voor je. Jullie zijn een prachtig stel, maar je móét me aan een date helpen. Het is verdomme al een halfjaar geleden dat ik het voor het laatst met iemand gedaan heb. Goddank, daar komt het eten!’ ‘Zeg dat wel,’ mompelde ik. De maaltijd ging veel te snel voorbij. Het eten was heerlijk, maar niet substantieel genoeg om de werking van de champagne teniet te doen. Een saucijzenbroodje of een gebraden kippenpoot zou hebben geholpen, maar dit was een exclusief restaurant in New York, geen gezellig familierestaurant á la Clark. Toen er na het eten werd gespeecht en na de speeches werd gedronken, wist ik me los te scheuren van een interessante beleggingsanalist – hij kreeg een bijna een hartstilstand toen ik
3
vertelde dat ik geen pensioenregeling had – en zocht ik de mensen op die ik wél wilde spreken. Erin en Vanessa stonden bij de deur. Ze hadden het te druk met hun rol van bruid respectievelijk bruidsmeisje. Jenny sloofde zich uit door aanhoudend te knikken en te glimlachen naar vrienden van Thomas, terwijl Alex zich waarschijnlijk voor diezelfde vrienden schuilhield op de wc. Hij kon zich in een pak hijsen en zijn wilde bos zwart haar met een kam temmen, maar hij kon onmogelijk zijn glazige blik verbergen als Thomas en zijn vrienden over effecten en aandelen spraken. Nu er niemand was om me te beschermen tegen de dodelijke verveling van dat soort gesprekken, besloot ik naar het balkon te vluchten. ‘Ook zo’n zin in spioneren?’ vroeg Alex, zodra ik op het balkon was aangekomen. Hij leunde over de balustrade met een champagneglas in zijn hand; zijn das hing los en zijn bovenste knoopje stond open. ‘Aha, hier had jij je dus verstopt.’ Ik nam een slokje van zijn champagne. Dat beetje kon geen kwaad. ‘Ik dacht dat je met je nieuwe vriendje was vertrokken.’ ‘Ja, het klikte meteen tussen ons. Ik ben namelijk wezenloos geïnteresseerd in aandelen met een hoog rendement.’ ‘Zie je wel. Ik wist dat de band een dekmantel was. Wie was je aan het bespieden?’ Hij wees naar de provisorische bar achter in het restaurant. ‘Eerst jou, maar toen je wegliep, heb ik me op Jenny gefocust. Ik ben benieuwd wie ze vanavond op het oog heeft.’ Ik zag haar meteen. Ze leunde tegen de bar, met een rood pruilmondje en een waterval van glanzende krullen. Ze nipte aan een kleurloze cocktail, bestudeerde haar nagels en negeerde de man naast haar die onhandig haar aandacht probeerde te trekken met een bescheiden kuchje en een angstvallige glimlach. ‘Het lijkt of ze eindelijk over Jeff heen is.’ Alex knikte goedkeurend. ‘Dat lijkt zo, maar ik weet het niet,’ zei ik met een frons. ‘Het ene moment jammert ze dat ze nodig met iemand naar bed moet en even later zit ze avonden achter elkaar thuis naar Nanny 911 te kijken. Kijk maar, ze negeert die vent volkomen.’ ‘Misschien is ze te kieskeurig,’ opperde Alex, toen de onfortuinlijke bankemployé zijn pogingen opgaf en opschoof naar Vanessa. ‘Of misschien kijkt ze gewoon graag naar Nanny 911.’ ‘Dat klopt en ze heeft het recht om kieskeurig te zijn, want ze is een kanjer. Toch denk ik dat er meer aan de hand is,’ zei ik. ‘Ik weet het niet precies, maar ze gaat uit, komt leuke mannen tegen die haar hun nummer geven, maar ze belt nooit. Intussen klaagt ze steeds dat ze geen geluk heeft. Ik heb geen idee hoe ik haar kan helpen. Ik weet dat ze nog om Jeff treurt, maar daar wil ze nooit over praten. In nuchtere toestand dan.’ ‘Hoopt Jenny nog steeds dat het goed komt?’ vroeg Alex, terwijl hij met zijn hoofd tegen mijn hoofd
4
leunde. Ik haalde mijn schouders op en tuitte mijn lippen. Volgens de officiële versie was ze allang over haar ex heen, maar de onofficiële versie – dronken en om twee uur ’s nachts – luidde: Ik kan Jeff maar niet vergeten. We zijn voor elkaar bestemd. Ik had alleen zo’n vaag vermoeden dat Jenny niet zou willen dat Alex dat wist. ‘Dus ik kan haar beter niet vertellen dat er gisteren een blondine bij hem is ingetrokken?’ vroeg Alex. ‘Sorry dat ik dat nu pas zeg, maar ik was het glad vergeten.’ ‘Echt waar?’ Hij knikte. Het leek me inderdaad verstandig deze informatie voor Jenny te verzwijgen. Ze kon Alex nu al dagen negeren, domweg omdat hij in hetzelfde gebouw woonde als Jenny’s ex en weigerde zijn appartement te verkopen. ‘Nee, dat mag ze nooit te weten komen. Als ze het hoort, komt ze een maand haar bed niet uit.’ ‘Klinkt erg aantrekkelijk.’ Hij glimlachte en zijn ene hand kroop over mijn rug, terwijl hij zich met zijn andere hand aan de balustrade vasthield. ‘Kunnen wij dat niet doen?’ Ik keek in zijn ongelofelijk groene ogen. Het haar van zijn pony raakte mijn wimpers toen hij zich vooroverboog voor een lange zoen. Door de dunne zijde van mijn jurk kon ik zijn lichaamswarmte voelen. De rand van het balkon drukte tegen mijn onderrug. Mijn avondtasje glipte uit mijn hand. Misschien viel het wel over de balustrade, maar dat kon me niet schelen. ‘Ik moet eigenlijk op tijd naar huis,’ bracht ik moeizaam uit, terwijl Alex zijn hand omhoog liet glijden naar mijn nek en mijn krullen om zijn slanke vingers wond. ‘Om negen uur heb ik een afspraak met Mary.’ ‘Dan zijn we met de metro het snelst bij mij en met de taxi bij jou.’ Zijn ogen waren donker en dromerig, zijn ademhaling ging snel. ‘En ik denk dat ze in de metro niet blij zijn met wat wij van plan zijn.’ ‘Dat wordt een taxi.’ Ik streek mijn jurk glad en raapte mijn tasje op, dat goddank niet over de rand was gevallen en een van de gasten had geraakt. Als het om bruiloften ging, had ik al te veel gewonden veroorzaakt. ‘Ik had je nooit ingeschat als iemand die opgewonden zou raken van een trouwpartij.’ ‘Hoe had je me dan ingeschat?’ Alex glimlachte. ‘En dat ik opgewonden ben, komt niet door de trouwpartij, maar door jou. Dus spring maar in die taxi.’
5