Love tri@ngle - hoofdstuk 1 t/m 5

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 5

Hoofdstuk 1

Zes uur ’s avonds, een dag in maart Ze kijkt alweer op haar horloge en blaast haar pony uit haar gezicht. Een blik naar links, een blik naar rechts. Geen spoor van de rode bloem.

Twee dagen eerder

Ik zal een rode roos bij me dragen zodat je weet dat ik het ben.

Een rode roos? Zó ouderwets!

Zo ben ik, dat weet je toch?

Ik heb een knalroze Powerpuff Girls-rugzak bij me.

Zó kinderachtig!

Zo ben ik, dat weet je toch?

Kwart over zes ’s avonds, een dag in maart Wat een eikel. Zouden ze dan toch nog gelijk krijgen? Luna kijkt weer op haar horloge. Ze zucht. Ze strijkt het rokje glad dat ze speciaal voor deze date heeft gekocht. Ook draagt ze een nieuw lingeriesetje, al weet ze donders goed dat het zover niet zal komen.

Zacht tikt ze met haar hak op de grond. Nu begint ze echt kwaad te worden.

Een dag eerder

Weet je zeker dat dit een goed idee is? vraagt Luna.

5

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 6

Nee. Maar we moeten het gewoon doen.

Als je niet komt...

Ik kom wel.

Halfzeven ’s avonds, een dag in maart Luna weet het ook niet meer. Had hij zijn mobiele nummer maar gegeven... Ze legt haar hand op haar voorhoofd. Dat voelt warm aan, en dat terwijl het buiten stervenskoud is. Ze kan maar niet geloven dat hij niet is gekomen. Weer kijkt ze om zich heen, op zoek naar een rode roos.

Niets.

‘Vuile klootzak,’ zegt ze hardop, maar niet zo hard dat iemand haar kan horen.

De avond ervoor Ik ben gek op je. typt hij.

Ik ook op jou.

Zes over halfzeven, een dag in maart Luna heeft er genoeg van. Ze heeft het warm en koud tegelijkertijd.

Ze haalt een elastiekje uit een van de voorvakjes van haar Powerpuff Girls-rugzak en maakt een paardenstaart. Ze had haar haar juist gestraight, maar dat kan haar niks meer schelen. De eikel is niet komen opdagen. Klootzak.

Wat nu? Het is veel te vroeg om naar huis te gaan, en voor geen goud wil ze op dit moment achter de computer zitten. Ze heeft een lekkere kop koffie nodig, om de pijn te verzachten.

Aan de overkant van de straat ziet ze een Starbucks. Geërgerd loopt ze naar het zebrapad om over te steken. Terwijl ze bij het stoplicht staat te wachten, denkt ze aan het gesprek met haar vriendinnen die ochtend op school:

6

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 7

Luna: ‘Om halfzes.’

Cris: ‘Liefie, ik kan het niet geloven. Heb je echt met die gast afgesproken?’

Diana: ‘Wauw, heftig!’

Luna: ‘Ik denk dat het tijd wordt dat we elkaar eindelijk ontmoeten.’

Miriam: ‘Maar jullie hebben elkaars foto niet eens...’

Luna: ‘Dat weet ik wel, maar ik vind hem leuk en hij vindt mij leuk.

We hebben geen foto’s nodig.’

Diana: ‘En als hij nou gestoord is, of zo’n seksueel gefrustreerde sukkel...?’

Miriam: ‘Dat zou jij wel lekker vinden, hè, Diana? Een gek die de hele dag aan niks anders dan seks denkt.’

Iedereen lacht, behalve Diana. Ze probeert Miriam een klap te geven, maar die is haar te vlug af.

Cris: ‘En als hij nou niet komt?’

Luna: ‘Hij komt wel.’

Miriam: ‘Misschien komt hij niet.’

Diana: ‘Nee, misschien komt hij niet.’

Luna: ‘Ik zeg toch dat hij wel komt.’

Wiskundeleraar: ‘Luna, ik weet dat je gek bent op afgeleiden, dus doe ons een plezier: klets niet zo en kom naar voren om je enthousiasme over de sommen met ons te delen.’

Iedereen lacht, behalve Luna, die met tegenzin opstaat en naar het bord toe loopt.

Tien over halfzeven, een dag in maart Luna opent de deur van de Starbucks. Er staat geen rij. Een slanke, kaalgeschoren jongen met een baardje en een mooie glimlach helpt haar. Ze bestelt een caramel macchiato, betaalt en zoekt een plekje op de eerste verdieping om daar de chaos in haar hoofd een beetje te ordenen.

De ruimte is nagenoeg leeg. Bij de grote ramen die uitzicht geven

7

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 8

op straat zit een stelletje klef te doen. Luna werpt ze een zijdelingse blik toe.

Damn! Ze hebben de beste plek...

Niet ver van het stel is nog een stoel waar ze wel zou willen zitten, maar ze doet het niet, het is te dichtbij. Ten slotte besluit ze in de hoek bij een ander raam te gaan zitten, al is daar minder licht en het uitzicht niet super.

Luna staart naar het stadsverkeer. Ze is somber en verdrietig: ze moet toegeven dat ze erop vertrouwde dat hij zou komen. Nadat ze twee maanden lang elke dag met elkaar hebben gechat en gelachen, nadat ze bijna verliefd was geworden... blijkt hij nu gewoon een lafaard. Of misschien is hij niet wie hij zei dat hij was, en heeft hij nu een einde gemaakt aan hun relatie.

Nee, dat kan niet. Dat kan niet waar zijn.

Ze neemt een slok. Natuurlijk blijft er een schuimsnor onder haar neus zitten, en tevergeefs probeert ze hem weg te likken. De karamel laat zich van zijn plakkerigste kant zien. Shit, geen servet meegenomen, en ik ga echt niet weer langs dat stel.

Ze kijkt in haar rugzak, maar vindt geen zakdoekjes. Ze zucht diep, haalt er een boek uit, en zoekt verder. Niets. Opnieuw een zucht.

Terwijl zij in haar rugzak graait, is er een jongen binnengekomen en een tafel verderop gaan zitten. Wanneer Luna bij haar derde zucht opkijkt, ziet ze hem. Hij glimlacht naar haar. Hij is echt knap.

Luna realiseert zich dat ze nog altijd een snor heeft en zo onopvallend mogelijk schuift ze het boek van de tafel. Ze bukt om het op te rapen en ondertussen veegt ze met de rug van haar hand haar mond, lippen en voor de zekerheid ook haar neus schoon. Gered.

Maar dan ziet ze onder de tafel ook het gezicht van de knappe jongen, die zich naar Luna toe heeft gebogen. Zonder iets te zeggen haalt hij een zakdoekje uit een pakje.

‘Hier,’ zegt hij terwijl hij die overhandigt. Wat een superleuke glimlach! ‘Al is-ie misschien niet meer nodig.’

8

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 9

Luna kan wel door de grond zakken als de woorden van de jongen tot haar doordringen. Ze schaamt zich dood. Haar wangen worden rood en als ze met het boek in haar hand overeind komt stoot ze haar hoofd tegen de tafel.

‘Au!’ ‘Doet het pijn?’

‘Nee.’ Luna kijkt naar de jongen, die is opgestaan. Hij is best lang. Hij draagt een zwarte sweater en een vale spijkerbroek. Hij heeft grote bruine ogen en zijn haar is net iets te lang naar haar smaak. Maar hij is echt superknap. ‘Die zakdoek heb ik niet nodig, hoor.’

De jongen glimlacht en stopt het zakdoekje in zijn zak. ‘Oké. Ik ga wel weer naar mijn plek.’

Luna slaat haar blik neer. Even later checkt ze of hij weer zit. Dat is zo.

Wat is hij knap... Hou op! Waar ben je mee bezig, Luna?

Een lichte pijnscheut in haar hoofd, precies waar ze zich gestoten heeft, brengt haar weer terug naar de werkelijkheid. Ze voelt aan haar hoofd, maar er zit geen bult. Gelukkig maar, dat zou helemaal het toppunt zijn.

Luna neemt nog een slok van haar koffie, voorzichtig nu, zodat haar gezicht niet vies wordt. Dan opent ze haar boek op de bladzijde waar ze een paar uur eerder was gebleven. Het is Perdona si te llamo amor – Vergeef me dat ik je mijn liefje noem – van Federico Moccia. Het gaat over een jonge studente van zeventien en een zesendertigjarige reclamemaker die verliefd op elkaar worden.

Luna houdt niet erg van lezen, maar Miriam had zo aan haar hoofd gezeurd over dit boek dat ze toch besloot het op te pakken. En het is leuk. Ze vindt de volwassenheid van Niki helemaal geweldig.

Dat is de hoofdpersoon die slechts één jaar ouder is dan zij, en die in staat is het hart van de veel oudere Alessandro te veroveren. Als zij nou eens zo’n intens liefdesavontuur zou beleven... Hoewel ze natuurlijk liever iemand zou tegenkomen die niet zo oud was.

9

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 10

Dan denkt ze weer aan de mislukte date. Die eikel heeft haar laten stikken. Oef! Haast onwillekeurig kijkt ze naar de plek waar de jongen met de superleuke glimlach zit. Dit keer kijkt hij niet terug.

‘Dat is toch niet te geloven,’ flapt Luna eruit.

De jongen is een boek aan het lezen. Hij heeft het al bijna uit.

Luna buigt een stukje naar voren om de titel beter te kunnen lezen en zich ervan te verzekeren dat het echt waar is: Vergeef me dat ik je mijn liefje noem.

Op dat ogenblik voelt de jongen Luna’s blik op zich rusten. Hij kijkt haar onderzoekend aan, werpt even een blik op het boekomslag en dan weer naar haar, en glimlacht dan.

‘Vind je het leuk?’ vraagt hij met luide stem.

Natuurlijk vind ik het leuk, man. Hoe zou ik die glimlach nou niet leuk kunnen vinden, het is de leukste die ik ooit heb gezien... denkt ze voor ze hem antwoord geeft.

‘Wat bedoel je?’ Luna trekt een verbaasd gezicht, alsof hij door haar heen zou kunnen kijken.

‘Ik zag toen je je boek liet vallen... eh, eigenlijk al toen je iets aan het zoeken was in je rugzak, dat we hetzelfde boek aan het lezen zijn. En ik vroeg me af of je het leuk vindt.’

‘O, op die manier. Ja, ik vind het leuk.’

‘Het is een mooi verhaal. Wacht...’

De jongen staat op van zijn stoel, pakt zijn drankje en komt naar haar toe. Luna, verbaasd, wordt weer rood. Hij is niet gewoon knap.

Hij is superknap!

‘Is het oké dat ik...? Anders moeten we zo schreeuwen.’

‘Ja, tuurlijk. Ga zitten.’

Maar net op dat moment knalt ‘Don’t stop the music’ van Rihanna uit haar Powerpuff Girls-rugzak.

Luna veert op en gaat snel op zoek naar haar mobiele telefoon.

Het duurt even voor ze hem vindt. Miriam.

‘Sorry, het is een vriendin van me,’ legt ze met zachte stem aan

10

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 11

de megaknappe jongen uit. Hij glimlacht weer en maakt een ‘is wel goed, neem maar op’-gebaar. Ze staat op en loopt naar de andere kant van de ruimte. Het verliefde stel is weg.

‘Ja...?’

‘Schatje, hoe staan de zaken ervoor?’ vraagt Miriam als ze de stem van haar vriendin hoort. ‘We storen toch niet?’

‘Storen? De zaken?’

‘Ja. Diana, Cris en ik, we zijn hier allemaal. Wacht... zeg eens iets, meiden...’ Aan de andere kant van de lijn klinkt een vriendschappelijk ‘hé, sloerie’. ‘Zie je wel dat we van je houden, en dat we met je meeleven? Hoe gaat het met je date?’

O ja, de date. Het kwartje is gevallen. Maar op dit moment heeft ze geen zin om het haar vriendinnen uit te leggen en al helemaal niet om toe te geven dat ze gelijk hadden, dat die eikel niet is gekomen.

‘Goed, de zaken gaan goed, maar ik kan nu niet veel zeggen. Ik heb het heel druk en...’

‘Ja hoor. Heel druk... Hmmm. Smak, smak, smak. Oké, we laten je wel met rust. Maar je moet ons morgen wel alles vertellen. Kom, we gaan ophangen. Zeg eens doei...’

En met een welluidend ‘later, we love you!’, gevolgd door nog een grof woord, wordt het gesprek beëindigd.

Luna sluit haar ogen. Ze zucht. Die zijn gek. En ze gaat weer terug naar haar stoel. De megaknappe jongen staat met zijn boek onder zijn arm.

‘Ik moet weg. Het is al superlaat. Mijn les begint over tien minuten.’

Les? Wat voor les? Om deze tijd?

‘Leuk je ontmoet te hebben. Ik hoop dat je het einde van het boek ook mooi vindt.’

En zonder nog wat te zeggen haast de superknappe jongen zich met zijn superleuke glimlach het café uit.

Luna gaat weer zitten en besluit dat het tijd wordt om naar huis

11

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 12

te gaan, een relaxed bad te nemen en haar computer maar een tijdje links te laten liggen. Ze wil haar boek wegstoppen, maar merkt dan iets vreemds op. Er zit een andere boekenlegger in, en bovendien zit die bij de laatste bladzijde.

Die jongen heeft zich vergist, hij heeft mijn boek meegenomen.

Ze opent het boek bij de laatste bladzijde. Bovenaan staat met blauwe pen geschreven: alexescritor@hotmail.com. Voor het geval je zin hebt om het einde van het boek met me te bespreken.

Luna moet grinniken om die woorden. Ze stopt het boek in haar rugzak en gaat de trap van de Starbucks af, zonder dat ze erin slaagt die domme grijns van haar gezicht te halen.

En die jongen gaat weg en zegt me dat hij hoopt dat ik het einde van het verhaal leuk vind. Wat een sukkel...

Op dat moment komt er een andere lange, knappe jongen gehaast de trap op rennen. Hij loopt zo snel dat hij Luna pas opmerkt als hij tegen haar opbotst. Ze komt met haar kont op de grond terecht en hij valt bijna boven op haar, maar kan net haar schoot ontwijken en eindigt op zijn knieĂŤn. Een rode roos rolt uit zijn handen.

Verbaasd kijken ze elkaar aan. Als hij de Powerpuff Girls-rugzak ziet, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.

12

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 13

Hoofdstuk 2

Ongeveer dezelfde tijd, ergens anders in de stad Ook hij werpt een blik op zijn horloge. Ook hij zucht. Mario zit op een kleed op de grond en maakt zijn wiskundehuiswerk. Op de achtergrond klinkt een liedje van Manรก.

Hoe zou een vis kunnen leven zonder water?

Hoe zou een vogel kunnen vliegen zonder vleugels?

Hoe zou de bloem kunnen bloeien zonder aarde?

Wat zou ik graag kunnen leven zonder jou.

Onwillekeurig herhaalt hij de laatste zin. En zijn hart krimpt ineen.

Hij zucht weer. Ja, dat is wat hij zou willen: kunnen leven zonder aan haar te denken.

Concentreer je nou, Mario. Je huiswerk, je wiskunde, je eindcijfers... Maar zo lukt het me nooit!

Hij staat op en zet het geluid van zijn computer uit. Het voelt als heiligschennis om Manรก, zijn favoriete groep, en ook de hare, midden in een nummer uit te zetten. Maar hij kan zich zo echt niet concentreren.

Hij gaat terug naar het kleed. Naar dat stomme wiskunde. Afgeleiden.

Concentratie. Hij legt zijn rechterbeen over zijn linker. Met zijn nek doet hij een paar ontspanningsoefeningen. Hij legt zijn wis-

13

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 14

kundeschrift op zijn hoofd. Zonder dat het valt gaat hij verzitten.

Daarna houdt hij zijn handen aan weerszijden van zijn gezicht. Hij sluit zijn ogen en uit zijn mond klinkt een ‘ohmmmmm’ die vijf tellen duurt. Daarna nog een ‘ohmmmmm’, deze keer iets langer.

Dan hoort hij gekuch bij de deur van zijn kamer.

‘Ahum. Nu snap ik waarom je nog geen vriendinnetje hebt...’

Zijn zus grijnst, en haar vriendinnen die achter haar staan kunnen hun lachen niet inhouden.

Mario doet zijn ogen open, haalt zijn benen uit de knoop en pakt het schrift. Hij wordt zo rood als een tomaat. Zenuwachtig checkt hij of ze erbij is. Het lijkt erop van niet. Alleen zijn zus en twee van die irritante klasgenoten.

‘Wat moet je?’

‘Zeggen dat we weggaan. Papa en mama zijn er niet, dus jij blijft alleen thuis. En, wat ga je nu doen, hè?’ Zijn zus kijkt hem plagerig aan en fluit met haar blik op het plafond gericht.

‘Wat ik ga doen? Dit stomme gedoe afmaken...’

‘Afgeleiden? Die wil ik zo van je overschrijven.’

‘En wij ook,’ klinkt het uit de gang.

Mario kijkt zijn zus kwaad aan. ‘Waarom doe je nooit iets zelf?

Het zou me niets verbazen als je weer blijft zitten. Het kan je niets schelen dat je nu bij me in de klas zit, het maakt je zelfs niet uit dat ik je ga inhalen... Je zou je moeten schamen, Miriam.’

‘Doe niet zo stom, Mario. Ik bleef expres zitten om bij deze etters in de klas te kunnen komen,’ schertst Miriam terwijl ze naar Diana en Cristina wijst. Dan laat ze zich boven op haar kleine broertje vallen.

‘Wat doe je? Hou op!’

Miriam bedekt Mario met kusjes. ‘Wie is het mooiste en liefste broertje van de wereldse wereld en het universele universum?’

De twee vriendinnen op de gang gaan bijna stuk van het lachen bij het zien van die komische scène.

‘Stop, hou op. Ik geef je mijn huiswerk, maar laat me nu met rust. Je bent... je bent...’

14

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 15

‘Onweerstaanbaar, toch?’ Miriam geeft Mario een dikke kus op zijn wang. ‘Schatje!’ Dan gaat ze staan, trekt haar truitje en haar broek recht, loopt de kamer uit en doet de deur achter zich dicht.

Wat een nachtmerrie om bij haar in de klas te zitten. Dit is nu al het tweede jaar dat hij haar niet alleen thuis moet verdragen, maar haar ook de hele tijd op school ziet. Mario vindt het maar niets. En het ergste is dat zijn zus ook nog de beste vriendin is geworden van...

Dan klinkt ‘Clavado en un bar’, verlaten in een kroeg, uit zijn mobieltje, dat op het bureau ligt. Zij? Dat kan niet. Ze belt hem nooit. Maar als zij het nou wel is?

Onhandig staat Mario op, verliest bijna zijn evenwicht, stoot zich tegen de muur, maar dan is hij bij het bureau. Teleurstelling: het is zijn moeder.

‘Hoi mam.’

‘Ha, jongen. We komen pas laat thuis. Jullie moeten zelf wat te eten maken. Er ligt van alles in de koelkast.’

‘Ja, mam.’

‘En zeg tegen je zus dat ze goed eet, dat gedoe met dat lijnen de hele tijd...’

‘Ja, mam.’

‘En maak je huiswerk.’

‘Ja, mam.’

‘En als er iets is, dan bel je ons op mijn mobiel.’

‘Ja, mam.’

‘En –’ ‘Mam,’ valt Mario haar in de rede, ‘kun je dat niet beter tegen Miriam zeggen, zij is toch de oudste?’

Aan de andere kant van de lijn blijft zijn moeder even stil.

‘Nee,’ antwoordt ze dan resoluut. ‘Als er iets gebeurt, je weet het, hè... Dag lieverd. Ik hou van je.’

Mario schudt zijn hoofd en legt zijn telefoon terug op het bureau. Hij loopt naar de computer en zet het geluid weer aan.

15

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 16

‘Cuando los angeles lloran’, wanneer de engelen huilen. Even blijft hij staan luisteren en hij neuriet een stuk van het nummer mee.

Dan bukt hij zich en raapt de spullen op die hij op het kleed heeft neergelegd. Uit zijn wiskundeschrift valt de foto die hij die ochtend op school heeft gemaakt en die hij meteen toen hij thuiskwam heeft geprint. Ze is zo mooi. Oké, misschien is ‘mooi’ niet het juiste woord, want ze steekt haar tong uit en knipoogt. Maar voor hem is ze altijd mooi. Hij heeft zijn arm om haar heen geslagen, hij omhelst haar. Mario zou haar altijd wel willen omhelzen, elk uur, elke minuut, elke seconde, elke dag... Haar omhelzen en haar zoenen.

Hij zou nooit meer stoppen haar lippen te proeven, haar mond...

Hij houdt gewoon van haar. Met heel zijn hart en ziel houdt hij van haar. Hoe is het toch mogelijk dat er mensen zijn die beweren dat je op je zestiende nog niet weet wat liefde is? Als dit geen echte liefde is, wat is het dan? Als het alleen al pijn doet wanneer hij aan haar denkt...

Hij kijkt op zijn horloge. Wat zou ze nu aan het doen zijn? Zou hij haar bellen? Nee, hij wil haar niet lastigvallen. Bovendien, wat zou hij haar moeten zeggen? Ze zien elkaar al elke dag in de klas...

Nee, hij mag niet vervelend worden. Een sms? Nog stommer. Stel dat ze hem niet antwoordt, zoals wel vaker gebeurt? Hij wordt onrustig, gespannen. Hij gelooft dat hij echt niks voor haar betekent.

Het is zo moeilijk om in stilte lief te hebben.

De computer. Internet. Ze zal vast wel op msn zijn. Ze zit er de laatste tijd zo vaak, vaker dan anders. Alhoewel het soms lang duurt voor ze reageert. Lange stiltes. Eeuwigdurende stiltes.

Hij meldt zich aan en typt het wachtwoord: Lunahvj. Ze is niet online.

Hij logt weer uit, en voert dan toch zijn password weer in. Tien keer in een halfuur. Ze is er niet.

Ten slotte gaat hij verslagen op zijn bed liggen en trekt het kussen over zijn hoofd. Uit zijn speakers klinkt het nummer ‘Labios compartidos’. Gedeelde lippen.

16

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 17

Hoofdstuk 3

Diezelfde dag in maart, in dezelfde stad, een paar uur voor de spectaculaire botsing tussen Luna en Angel Er is niemand op de redactie. Alleen zijn baas, die zoals gewoonlijk in zijn kantoortje zit, en hijzelf. Angel is bijna klaar met een artikel over een Schotse band die helemaal in is in Engeland. Heel zachtjes klinkt uit zijn computer ‘All you need is love’. Niet het origineel van The Beatles, maar een versie uit de film Love Actually.

Angel leest wat hij net heeft geschreven. Eigenlijk leest hij na elke nieuwe zin de hele tekst nog eens door. Het is nu bijna af.

Schrijven, muziek... dat is waar hij het meest van houdt. Oké, het magazine is niet geweldig, en zijn loon ook niet, maar het is zijn eerste echte baan, en hij is pas tweeëntwintig. Hij heeft vast nog wel een kans om verder te komen. Bij Rolling Stone bijvoorbeeld. Maar nu is hij tevreden met wat hij heeft. Sommigen van zijn studiegenoten hebben niet eens werk, en hij kan schrijven over dingen die hij leuk vindt.

Het lied is afgelopen en nu zingen Brian Adams en Barbra Streisand ‘I finally found someone’. Angel glimlacht. Hij herinnert zich dat hij op msn een link doorstuurde naar Luna. De titel van het nummer kende ze niet, maar toen ze het hoorde schreef ze: ‘O ja, duh!!! Dat zat in X Factor!’

Hij kon een glimlach niet bedwingen toen hij het antwoord las

17

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 18

van het meisje dat de afgelopen weken een stukje van zijn hart had gestolen. Zou hij verliefd zijn?

Vanmiddag gaan ze een stapje verder. Na twee maanden elke dag te hebben gechat, zullen ze elkaar eindelijk zien, aanraken, ruiken... Dan weet hij of-ie haar echt leuk vindt.

Op dat moment gaat de deur van het kantoor van zijn baas open.

Met grote passen beent Jaime Suárez triomfantelijk naar Angels bureau. ‘Het is ons gelukt: we hebben een deal. Vanmiddag komt Katia hier voor een interview.’

‘Katia? Dé Katia?’

‘Hoeveel zangeressen die Katia heten ken jij, Angel?’

Katia was de afgelopen weken een hype geworden. Alle jonge meiden hadden de hit ‘Ilusionas mi corazón’, jij maakt me blij, op hun iPod staan. ‘Ilusionas mi corazón’ was de afgelopen maand het bestverkochte nummer. De jonge zangeres had met haar eerste single de muziekwereld op overweldigende wijze veroverd.

‘Wat een mazzel! Neem jij het interview af?’

‘Nee, Angel, dat ga jij doen. Maite en Valeria zijn de stad uit. En ik ben veel te oud voor dit soort interviews. Dat is meer jouw pakkie-an. Jij begrijpt haar beter: jullie zijn ongeveer even oud.’

Angel glimlacht flauwtjes. Natuurlijk, net vanmiddag! Zijn vrije namiddag, de middag dat hij met Luna heeft afgesproken... ‘Een journalist heeft geen vaste werktijden, Angel, we moeten altijd klaarstaan,’ zei zijn baas vaak als hij hem aan het einde van de werkdag op zijn horloge zag kijken.

‘Hoe laat komt ze?’ vraagt hij bezorgd.

‘Nou, haar manager zei dat ze hier rond vier uur vanmiddag zouden zijn.’

Angel rekent vlug uit hoelang het ongeveer zou duren en hoeveel tijd het hem zou kosten om bij zijn date te komen. Met een beetje geluk is hij om halfvijf, kwart voor vijf klaar. In veertig minuten kan hij makkelijk met de metro naar waar hij met Luna heeft afgesproken. Tijd om naar huis te gaan en zich om te kleden heeft

18

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 19

hij niet, maar dat maakt niet uit. Hij gaat altijd goed gekleed: elegant en casual tegelijk. Zo is hij nu eenmaal.

‘Oké, prima. Ik ga de vragen voorbereiden.’

‘Perfect, Angel. Hier.’ Een map vol foto’s, oude interviews en artikelen over Katia en haar nieuwste cd belandt op zijn bureau.

‘Googel haar ook even. Maar laat je niet afleiden door msn, hè?’

Angel glimlacht. Zou Jaime weten dat hij, op momenten dat er weinig werk was, op de computer van de redactie met Luna zat te chatten?

‘Ik ga meteen aan de slag.’

Bijna twee uur lang vergeet Angel de rest van de wereld en bekijkt hij alles wat hij maar over de zangeres kan vinden. Ook beluistert hij de cd een paar keer. De minuten verstrijken en het interview nadert. En de date met Luna. Om kwart voor vier is hij klaar met de voorbereidingen.

Hij gaat het kantoor van Jaime binnen en overhandigt hem zijn werk. Persoonlijk maar niet intiem. Vragen over de muziek, maar dan met een andere benadering. Een zorgvuldig samengesteld interview, maar wel met een charmant trekje. Hoe dan ook, Angel weet dat dit slechts de helft van het werk is; hoe het in werkelijkheid uitpakt hangt af van het gesprek zelf. De beste interviews worden vooral geïmproviseerd, als twee personen op een relaxte manier met elkaar kunnen praten. Het voorwerk is er alleen voor de zekerheid, om op terug te vallen als hij niets meer weet te zeggen.

Zijn baas glimlacht tevreden. ‘Heel goed gedaan. Je zult ongetwijfeld een groot journalist worden. Binnen de kortste keren ga je deze redactie verlaten.’

Bij het horen van Jaimes compliment grijnst Angel, hoewel hij het niet kan laten om bezorgd op zijn horloge te kijken.

‘Het is kwart over vier, ze zal zo wel komen,’ merkt Jaime op.

Om halfvijf is Katia nog altijd niet verschenen. Noch om kwart voor vijf. Ook om vijf uur geen Katia. Angel bijt op zijn nagels.

Waarom moet hem dit nou weer overkomen? Hij wordt steeds nerveuzer en kijkt elke minuut op zijn horloge.

19

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 20

Het is duidelijk dat hij te laat zal komen voor zijn date met Luna.

In een wanhopige poging haar te bereiken meldt hij zich aan op msn. Maar ze is er niet.

Spanning. Zenuwen. Kwart over vijf. Shit! Halfzes! Waarschijnlijk staat Luna daar al op hem te wachten met haar Powerpuff Girls-rugzak. De roos!

De hele middag heeft hij er niet meer aan gedacht. De vorige dag heeft hij zijn moeder een bos rozen gegeven. Niemand zou merken dat er een miste. Eén, zodat zij hem zou herkennen.

‘Zó ouderwets’, had ze geantwoord. Hij zou zichzelf eerder als klassiek omschrijven, maar dan van deze tijd. Hij luistert net zo lief naar Metallica als naar Rihanna, naar romantische Italiaanse nummers als naar flamenco. Hij leest zowel thrillers als literaire romans. Hij loopt net zo makkelijk in een colbert als in een kapotte spijkerbroek. Hij weet overal raad mee en kan zich aan alle omstandigheden aanpassen, is moeilijk in een hokje te plaatsen. Op de faculteit hadden ze het hem steeds op het hart gedrukt: wat je vandaag de dag nodig hebt om het te kunnen maken is veelzijdigheid en flexibiliteit, en hij heeft het allebei in zich.

‘Ze is er!’ schreeuwt Jaime vanuit de deuropening van zijn kantoor, en hij haast zich naar de balie om zijn gasten te begroeten.

Angel zucht en gaat naar de ingang van de redactie. Vriendelijk keuvelend komt Jaime binnen met de manager van het meisje. Die draagt een pak en een stropdas. Katia loopt zwijgend achter hen aan.

‘Sorry dat we zo laat zijn. We hadden een radio-interview aan de andere kant van de stad en dat liep ontzettend uit. We hadden nauwelijks tijd om een broodje naar binnen te werken.’

‘Maakt niet uit. We weten hoe het gaat bij de media. We hebben niet eens op de tijd gelet.’

Angel komt net bij het drietal aan en trekt zijn wenkbrauwen op, al doet hij zijn best om zijn ergernis te verbergen.

‘Ah, Angel, daar ben je.’ Jaime neemt zijn leerling bij de arm. ‘Dit is Angel Quevedo, de journalist die Katia gaat interviewen.’

20

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 21

Angel steekt zijn hand uit naar Mauricio Torres, de manager, en geeft Katia twee zoenen. Hij is een beetje van zijn stuk gebracht; hij had zich voorgenomen om haar alleen de hand te schudden.

Katia is in het echt nog mooier dan op de foto’s die Angel die middag heeft bekeken. Het lijkt wel of haar verschijning warmte uitstraalt, en haar gezicht rust. Ze heeft een brede glimlach en er bestaan geen lichtere ogen dan de hare. Ze draagt vast gekleurde lenzen. Ze is klein, zo iemand van wie ze zeggen ‘klein maar fijn’.

Het enige wat uit de toon valt zijn haar roze haren, maar bij haar is het net of het gewoon zo hoort. Bij haar optredens draagt ze vaak excentrieke kleding, maar ze is naar de redactie gekomen in een ruimvallend zwart-rood T-shirt en een donkere strakke spijkerbroek. Over haar arm hangt een matchend spijkerjack.

‘Oké, jongens, we laten jullie alleen, zodat jullie je meer op je gemak voelen tijdens het interview.’ Jaime neemt de manager mee naar zijn kantoor, want hij weet dat Angel een op een beter kan werken.

Zodra ze alleen zijn, nodigt Angel Katia uit om plaats te nemen op een makkelijke stoel aan de andere kant van de redactie. Hij schuift er nog een stoel bij en gaat tegenover haar zitten.

‘Voor je begint wil ik je mijn excuses aanbieden dat we zo laat zijn,’ zegt Katia. ‘Het spijt me, echt waar. Ik zag je gezicht toen je baas zei dat het niet uitmaakte. Je moet zeker ergens heen...’

‘Maak je geen zorgen, ik was gewoon het interview aan het voorbereiden,’ liegt Angel.

Het meisje kijkt hem recht aan en er verschijnt een sympathieke glimlach op haar gezicht. ‘Oké, ik zal er niet over doorzeuren. Hoe eerder we beginnen hoe eerder we klaar zijn.’

Angel knikt en zet de recorder aan.

Het interview verloopt precies zoals hij had gehoopt. Onderhoudend, grappig, persoonlijk zonder al te diep het privéleven van Katia in te duiken. Het is zelfs een beetje gewaagd. In ieder geval lukt het de twintigjarige zangeres, die eerder zestien lijkt, om Angel

21

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 22

bijna een uur lang te laten vergeten dat hij een afspraak met Luna heeft. De date waar hij al twee maanden naar heeft uitgekeken. Het is een bijzonder gesprek.

‘Oké, dat is het dan. We zijn klaar,’ zegt Angel, en hij klapt zijn notitieblok dicht. Dan zet hij de recorder uit.

‘Het was me een genoegen,’ zegt ze, terwijl ze opstaat. ‘Ben je met de auto?’

Hij kijkt haar verbaasd aan. ‘Nee.’ ‘Goed, zeg maar waar ik je naartoe kan brengen.’

Angels gezicht is nu een en al vraagteken. ‘Wat bedoel je?’

‘Kom nou, laten we geen tijd meer verliezen. Ik ben wel met de auto. Schiet op, ik haal Mauricio later wel op.’

Katia grijpt Angels hand en samen rennen ze de redactie uit. Op straat stoppen ze een paar tellen om op adem te komen en dan hollen ze naar de eigenaardigste auto van de hele stad. Angels mond valt open bij het zien van die roze Audi cabrio.

‘Die past goed bij je haar,’ grapt hij.

Zij zegt niets, maar ze moet wel lachen.

Onderweg vertelt hij haar, zonder in details te treden, over zijn date. Hij zegt er niet bij dat hij Luna nog nooit heeft gezien. Katia luistert aandachtig en rijdt zo snel als ze kan naar de plek waar Angel ruim een uur en een kwartier geleden al had moeten zijn.

‘Wacht! Stop hier even,’ roept hij plotseling.

Katia doet wat hij zegt en vlug parkeert ze de auto dubbel. Haastig stapt Angel uit. Twee minuten later komt hij terug met een rode roos in zijn hand.

‘Wat romantisch!’ zegt ze lachend. En alsof de duivel hen op de hielen zit rijdt ze naar de afgesproken plaats.

Eindelijk, ze zijn er.

‘Hier moet ik wezen. Heel erg bedankt, Katia,’ zegt Angel terwijl hij uitstapt.

‘Dat is toch het minste wat ik voor je kon doen. Veel succes, Angel. En als ze je het niet vergeeft, mag je mij best als excuus gebrui-

22

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 23

ken, hoor.’ Het meisje met het roze haar, de nummer één op alle hitlijsten van het land, geeft hem een knipoog, trekt op en rijdt weg.

Angel rent naar de plek waar ze hebben afgesproken. Hij kijkt om zich heen, dichtbij en in de verte. Hij bestudeert de mensen op de bankjes in de buurt. Maar Luna is er niet. Dat was te verwachten...

Ze zal me wel een enorme eikel vinden, en denken dat ik ervan af heb gezien.

Een blik op zijn horloge. Hij is echt onwijs laat. Hij snuift en kijkt nogmaals goed om zich heen. Niets. Het is te laat.

‘Jongeman...’ Een broze stem achter hem en een hand op zijn schouder.

Verrast draait Angel zich om en ziet een oude vrouw met een draaiorgeltje en een bak vol wafels.

‘Wat is er, mevrouw?’ vraagt hij een beetje verrast.

‘Je zoekt iemand, hè?’

‘Ja! Hebt u een meisje met donkerblond haar en een rugzak gezien?’

‘Het stikt hier van dat soort meisjes... maar iets meer dan een uur geleden kwam er een langs die de hele tijd op haar horloge keek. Ze is dat café daar binnengegaan.’ De oude dame wijst naar de Starbucks. ‘Wat ik niet weet is of ze daar nu nog steeds is.’

‘Hartstikke bedankt, mevrouw!’

Angel rent zo snel als hij kan. Het licht staat op rood maar hij steekt toch over, onder luid gevloek en getoeter van de automobilisten. Hij stormt de Starbucks binnen alsof hij de honderd meter moet winnen. Drie jonge meisjes die in de rij staan om wat te bestellen, kijken hem verwonderd aan. Hij gaat naar de trap en rent met twee treden tegelijk naar boven, tot hij tegen iemand opbotst.

Die kan hem niet meer ontwijken en belandt met haar kont op de grond. Het lukt Angel om niet boven op haar te vallen en hij komt op zijn knieën naast haar terecht. De roos rolt uit zijn hand.

23

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 24

Bij het zien van de Powerpuff Girls-rugzak begrijpt hij dat zijn date met Luna zojuist is begonnen. Hij kijkt haar aan en glimlacht.

‘Sorry dat ik zo laat ben. Hoi. Ik ben Angel.’

Het duurt even voor Luna reageert. Daar is de jongen met wie ze twee maanden heeft gechat. Twee maanden vol lol, smileys, liedjes, woorden. Heel veel woorden. En dat terwijl ze elkaar nog nooit hadden gezien. Niet eens op een foto. Niets. Toch was ze ervan overtuigd dat ze hem leuk zou vinden. En nu zat hij op zijn knieën naast haar. Het was net een droom. Onwerkelijk.

Angel staat op en steekt zijn hand uit om haar overeind te helpen.

Luna kijkt hem recht aan. Hij is echt knap. Misschien nog wel knapper dan ze had gedacht. ‘Laat maar, ik kan het zelf wel,’ zegt ze ernstig.

Angel kan zijn ogen niet van haar afhouden. Ze is echt knap.

Misschien nog wel knapper dan hij had gedacht.

Zo goed en zo kwaad als het gaat komt ze overeind met behulp van haar beide handen. Ze trekt haar rokje en haar T-shirt recht, doet haar paardenstaart goed en loopt zonder een woord te zeggen de trap af.

‘Het spijt me!’ Angel loopt achter haar aan en pakt ondertussen de roos op. ‘Het komt allemaal door –’ ‘Ssst, niks zeggen,’ onderbreekt ze hem. Ze draait zich om en kijkt hem glimlachend aan. ‘Je bent er. Te laat, maar je bent er. Dat is het belangrijkste.’

Angel laat haar blik niet meer los. Hij heeft zin om haar te zoenen.

‘Die is voor mij, toch?’ Ze wijst naar de roos in zijn hand.

Angel knikt en geeft haar de bloem. Ze ruikt eraan en doet haar ogen dicht. Wanneer ze ze weer opent, pakt ze zijn hand. Verrast knijpt hij zachtjes in de hare en glimlacht. En zo lopen ze hand in hand het café uit.

Het is al helemaal donker. Samen lopen ze door de stad. Ver-

24

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 25

bonden, als een stelletje. In het licht van de lantaarns en de maan en met het geronk van auto’s en brommers op de achtergrond. De geluiden van de avond kunnen niet verhinderen dat ze zich alleen op de wereld voelen. Alleen zij tweeën. In perfecte harmonie. Alsof er verder niets bestaat. Luna en Angel. Angel en Luna. Alsof ze hun leven lang al verkering hebben.

‘Dus jij moest Katia interviewen.’ Ze loopt achterwaarts voor hem uit, zodat ze hem recht in de ogen kan kijken. Hij is echt knap.

‘Klopt. Ze is enorm aardig.’

‘Ik vind haar nummer echt super.’ Met zachte stem begint ze ‘Ilusionas mi corazón’ te zingen. Angel glimlacht, zacht neuriet hij de melodie mee.

‘Bovendien heeft ze me in haar auto hierheen gebracht.’

‘Echt? Heb je bij Katia in de auto gezeten?’

‘Ja, je had erbij moeten zijn.’

‘Was ze cool?’

‘Ontzettend cool. Een roze Audi cabrio. Ik heb nog nooit zoiets gezien.’

‘Nee, suffie, ik bedoelde haar... is ze net zo knap als op de foto’s en op tv?’

Angel zegt niets en denkt na over het antwoord. Eigenlijk vindt hij Katia in het echt veel leuker dan op de foto’s en video’s die hij heeft bekeken. Eerlijk gezegd is die kleine zangeres superknap.

‘Gewoon. Ze is een gewoon meisje,’ antwoordt hij uiteindelijk.

‘Leugenaar,’ zegt Luna knorrig, maar ze lacht er wel bij. ‘Ze is vast en zeker veel knapper dan ik.’

Angel wrijft met zijn hand langs zijn kin. ‘Nu je het zegt... eigenlijk wel, ja. Toen we bij de plek waren aangekomen waar wij hadden afgesproken, heb ik haar gezegd dat ik met haar wilde eten vanavond, maar ze moest nog naar een ander interview...’

‘Eikel!’ schreeuwt Luna, die net doet of ze woest is en hem wil gaan slaan.

Angel ontwijkt haar lachend en rent weg. Hij laat Luna dichterbij

25

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 26

komen en ontsnapt dan weer. Dit houden ze vol tot hij zich laat vangen en ze elkaar omhelzen.

‘Ik ben zó moe. Je hebt me veel te lang laten rennen. Eerst laat je me wachten en dan laat je me hollen.’

‘Kom, gaan we daar zitten.’

Op een klein plein staat een leeg bankje met een verlichte fontein erachter. Op de achtergrond klinkt het geklater van waterstralen die op een bodem vol munten spatten. Luna ploft op de bank neer.

Angel wil naast haar gaan zitten, maar ze houdt hem tegen met haar hand.

‘Wacht even.’

Angel snapt er niets van. Is ze boos op hem? ‘Mag ik niet naast je zitten?’

‘Doe eens net of je op de catwalk loopt.’

Angel weet niet wat-ie ermee aan moet. ‘Meen je dat serieus?’

‘Zie ik eruit of ik een grapje maak? Doe het nou. Ik wil weten of de beschrijvingen kloppen die je van jezelf op msn hebt gegeven.’

‘Oké. Maar daarna jij, zweer het.’

Luna neemt de uitdaging aan, maar houdt haar vingers gekruist achter haar rug.

Angel gaat voor haar staan en begint in een rechte lijn te lopen.

Hij doet het niet slecht. Luna slaat haar benen over elkaar en bekijkt hem aandachtig. ‘Jas uit,’ zegt ze.

Angel trekt zijn jas uit, gooit hem over zijn schouder en gaat door met paraderen. Het plein op en neer. Naar haar toe en van haar af. Verlicht door de lampen van de fontein. Luna laat hem geen moment los met haar blik. Ten slotte blijft hij voor haar staan en wacht op het oordeel.

‘Was het oké?’

‘Hmmm... In ieder geval heb je brede schouders. Ik denk dat je inderdaad één meter tachtig bent, zoals je schreef. Waarschijnlijk heb je ook niet gelogen over je gewicht. Maar er is één ding waar ik het absoluut niet mee eens ben.’

26

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 27

‘Wat dan?’ vraagt hij nieuwsgierig.

‘Je hebt een lekker kontje. Niet “gewoon”, zoals je schreef. Ik vind hem mooi.’

Angel kan zijn lachen niet inhouden en hij loopt naar Luna toe.

‘Nu jij. Je hebt het beloofd.’

‘Wacht even, ik ben nog niet klaar. Buk eens.’

Hij zucht. Al begrijpt hij niet wat ze wil, toch gehoorzaamt hij haar. Zijn gezicht is vlak bij het hare.

‘Kijk me recht in de ogen.’

Een paar seconden lang laten hun ogen elkaar niet los. Eeuwigdurende seconden.

‘Ja, ze zijn blauw,’ zegt ze ten slotte.

Maar ze kijken allebei niet weg. Ze blijven elkaar strak aankijken. De hemelsblauwe ogen van Angel. De honingbruine ogen van Luna.

‘Mag ik je wat vragen?’

Luna glimlacht. ‘Dat hoeft niet, hoor. Je mag me best zoenen.’

Luna brengt haar lippen naar die van Angel. Een lichte aanraking eindigt in een vluchtige zoen. Daarna volgt er een die wat langer duurt en iets verder gaat. De derde wint het van de tweede.

En zo gebeurt het dat Luna en Angel elkaar voor het eerst zoenen.

In het maanlicht, met de klaterende fontein op de achtergrond.

27

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 28

Hoofdstuk 4

Diezelfde avond, zomaar een dag in maart Luna draait de sleutel om in het slot. Het is laat. Heel erg laat. Ze weet dat haar een flinke ruzie te wachten staat, maar het kan haar niets schelen. Wat haar ouders ook zullen zeggen, een avond als deze is het dubbel en dwars waard.

Een paar minuten eerder, naast Angel in de taxi naar huis. Haar mobiel gaat voor de vijfde keer. Deze keer neemt ze op, en ze gebaart naar Angel dat er wat voor haar zwaait. Hij vouwt zijn handen samen en vraagt haar om vergiffenis.

‘Ik ben er al, mam. Ik heb veel te lang over mijn huiswerk gedaan bij Miriam.’

‘Weet je wel hoe laat het is? Waarom nam je je telefoon niet op?’

‘Ik heb hem niet gehoord. Sorry.’

‘Ik probeer je al een uur te bereiken! We stonden op het punt om de politie te bellen. Je bent pas zestien... Om deze tijd mag je niet over straat. En morgen moet je naar school!’

‘Doe niet zo overdreven, ik ben bijna zeventien, weet je nog?’

‘Overdreven?’

‘Mam, ik kan nu niet praten, ik ben er zo.’

‘Hoezo kun je nu niet praten? Waar ben je in godsnaam?’

‘Ik kom eraan, mam, doei.’ Ze hangt op.

28

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 29

Behoedzaam gaat ze haar huis binnen, maar het gehoor van wachtende ouders is minstens zo goed als dat van een vleermuis. Tegelijkertijd komen ze de huiskamer uit. Met gelijke tred. Beiden met dezelfde kwade uitdrukking op hun gezicht.

‘Een hele maand straf,’ is het eerste wat haar moeder kan uitbrengen.

‘Eén maand maar? Je bent veel te goed, Mercedes. Twee maanden, minstens!’

‘Goed, Paco. Twee maanden huisarrest.’

Luna kan maar beter niets zeggen. Morgen zal ze haar verontschuldigingen aanbieden en beloven dat het niet meer zal gebeuren. Dan zullen haar ouders de straf wel vergeten.

‘Onmiddellijk naar je kamer! En geen computer of tv meer. Over vijf minuten zijn alle lichten uit.’

Luna zegt niets. Ze stampt de trap op naar haar kamer en zet op elke tree haar laars zo hard mogelijk neer. Ze weet best dat haar ouders dit keer gelijk hebben, maar ze doet net of ze het er niet mee eens is. Vanbinnen klopt haar hart echter van geluk. Ze moet steeds aan Angels lippen denken. Aan zijn mond. Aan zijn strelingen. Hoe hij haar in innige omhelzing over haar hoofd streelde. Ze huivert even. Zou ze verliefd aan het worden zijn?

Luna gaat haar kamer binnen en laat zich op haar bed vallen.

Ze pakt haar kleine leeuwenknuffel en drukt hem aan haar borst.

‘Tusi!’ roept ze en ze drukt haar bedgenoot bijna plat. De getuige van al haar dromen, dromen die nu werkelijkheid worden.

Luna legt Tusi naast zich op het kussen. Ze draait zich om, vouwt haar handen onder haar nek en staart naar het plafond. Alles is donker. Alleen de maan verlicht haar kamer een beetje. Wat een heerlijk gevoel vanbinnen.

Er klinkt een zacht geklop op haar deur. Luna komt overeind en gaat op haar bed zitten. Oef, vast haar ouders weer.

‘Binnen.’

Langzaam gaat de deur open. Het zijn haar ouders niet. Een

29

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 30

klein meisje met lange blonde haren en een Hello Kitty-pyjama aan komt de kamer in en doet het licht aan.

‘Erica. Waarom ben je nog wakker?’

‘Ik wil alleen maar welterusten zeggen.’ Haar zusje loopt naar haar bed, slaat haar armen om haar heen en geeft haar een kus.

‘Slaap lekker, prinsesje.’

‘Waarom schreeuwden papa en mama tegen je? Heb je iets stouts gedaan?’

‘Nou...’ Luna weet niet wat ze haar zusje van vijf moet antwoorden, ‘...Ja.’ ‘Heb je straf?’

‘Ja.’ ‘Waarom kijk je dan zo blij?’

Luna grinnikt. ‘Als je wat groter bent dan zul je het wel begrijpen. En nu... naar bed!’

Erica geeft haar nog een kusje en rent de kamer uit. Ze snapt niet wat haar oudere zus bedoelt, maar ze hoopt dat ze dezelfde straf krijgt als ze stout is. Erica wil dan net zo blij zijn als haar zus.

Ergens aan de rand van de stad, de nacht van zomaar een dag in maart Het boek is uit.

Spannend. Geweldig. Betoverend. Er bestaan voor Alex niet genoeg woorden om de roman te omschrijven die hij net heeft gelezen: Vergeef me dat ik je mijn liefje noem. Hij slaat zijn boek met een zucht dicht en proeft de bitterzoete nasmaak van het einde van een verhaal. Aan de ene kant is hij blij dat hij zo’n roman heeft gevonden. Aan de andere kant wordt hij verdrietig van het feit dat er niet meer bladzijden zijn. Niki en Alessandro bestaan niet meer.

Hij moet denken aan het meisje uit het café. Ze blijft zijn gedachten binnendringen sinds hij haar zag rommelen in die grappige Powerpuff Girls-rugzak. Ze is echt mooi. Bijzonder. Hij denkt aan het moment dat ze haar hoofd stootte en kan een glimlach niet

30

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 31

onderdrukken. Hun blikken ontmoetten elkaar toen ze bukte om het boek op te rapen. Het boek dat hij ook aan het lezen was. Zou dat het lot zijn geweest? Zoals in die film Serendipity, waarin het lot de weg van John Cusack en Kate Beckinsale bepaalt.

Alex loopt naar zijn computer en zet hem aan. Vlug meldt hij zich aan bij msn, op zoek naar het e-mailadres van het onbekende meisje uit de Starbucks, maar niemand heeft hem een verzoek gestuurd. Dan checkt hij zijn e-mail. Spam, spam en nog eens spam, geen enkel bericht.

Wat had hij dan verwacht? Dat ze hem wilde toevoegen? Misschien vond ze de verwisselde boeken juist irritant. Misschien lachte ze hem wel uit toen ze zag wat hij op de laatste bladzijde van het boek had geschreven. Ze vond hem natuurlijk een sukkel. Een loser met te veel fantasie.

Alex schaamt zich. Voor wat hij gedaan heeft, omdat hij zo hopeloos romantisch is... Maar zo is hij nu eenmaal, hij kan er niets aan doen.

Hij m贸茅t even stoom afblazen. Hij pakt de koffer waarin hij zijn waardevolste bezit bewaart en gaat zijn kamer uit. Hij loopt door een smalle gang die eindigt bij een trap naar een klein luik. Hij opent het en klimt het dak op. De nacht is vol sterren, onbewolkt, met een heldere maan. De stad ligt er prachtig bij vanaf de berghelling waar hij nu een paar maanden woont. Ver weg, maar toch dichtbij. Hij voelt hoe de kilte zijn lichaam binnendringt, maar het kan hem niks schelen, het is het waard.

Alex leunt met zijn rug tegen de muur en voorzichtig legt hij zijn lippen om het mondstuk. Hij beroert kort de zilveren kleppen en begint dan te spelen. Even gaat Alex helemaal op in de muziek.

Dichter bij het centrum van de stad, ongeveer dezelfde tijd dat Alex op zijn saxofoon speelt Angel betaalt de taxichauffeur en stapt met grote passen het gebouw binnen. Hij neemt de lift naar zijn verdieping en gaat het

31

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 32

kleine appartement in waar hij sinds een paar weken op zichzelf woont. Hij grijnst de hele tijd. Af en toe fluit hij zelfs vrolijk dat liedje: ‘Ilusionas mi corazón’.

Angel trekt zijn jas uit en hangt hem aan een haakje bij de deur.

Hij is opgetogen. Alles is perfect gegaan. Helemaal goed. Ze is nog leuker dan hij had gedacht. Hij vond haar al leuk, maar nu... Zijn hart gaat sneller kloppen als hij aan die betoverende date terugdenkt.

Hij werpt een blik op zijn horloge. Het is al heel laat en morgen moet hij vroeg op. De realiteit wekt hem uit zijn dromen. Maar dit is geen droom! Dit is echt... Luna is echt. Ze is niet meer dat onzichtbare meisje dat een stukje van zijn hart heeft gestolen. Nu maakt ze deel uit van zijn leven. Hij weet hoe ze ruikt. Hoe ze voelt.

Hoe ze zoent. Hij zal vannacht zeker over haar dromen.

Hij moet om zeven uur op, als hij nu niet gaat slapen is hij morgen op zijn werk niets waard. Hij wil zijn telefoon pakken om zijn wekker te zetten. Waar is-ie? O ja, in zijn jas. Hij loopt naar de kapstok en vindt hem in een van zijn zakken. Hij staat uit. Dat moet gebeurd zijn tijdens zijn avond met Luna. Een paar seconden nadat hij hem heeft aangezet, kondigt een pieptoon aan dat hij gemiste oproepen heeft. Drie in totaal, en drie keer hetzelfde nummer. Een nummer dat hij niet kent.

Weer kijkt hij op zijn horloge: te laat om nog terug te bellen. Hij belt morgen vanaf zijn werk wel even.

Wat Angel niet weet is dat degene die hem heeft gebeld de komende dagen een belangrijke rol in zijn leven zal spelen.

32

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 33

Hoofdstuk 5

De volgende ochtend Drie meiden zitten giechelend op de tafels in een lokaal. Ze hebben de slappe lach, gillen, fluisteren, kletsen honderduit over zichzelf, maar liever nog over anderen. Zo gaat het gerucht dat die jongen uit de klas naast hen homo zou zijn. Er wordt gefluisterd dat een stelletje het op de wc heeft gedaan. Kwade tongen beweren dat die blonde verliefd is op de scheikundeleraar. En die donkere vriendin van haar, die had toch veel kleinere tieten? Ze heeft zich zeker laten opereren...

De bel kondigt het begin van de les aan. Eerste uur, wiskunde.

‘En Luna?’ vraagt Cris wanneer ze zich realiseert dat haar vriendin er nog niet is.

‘Die heeft zich zeker verslapen. Ik denk niet dat ze een oog heeft dichtgedaan vannacht. Ze heeft natuurlijk niets anders gedaan dan...’ Diana houdt net op tijd haar mond.

De wiskundeleraar verschijnt in de deuropening. De meiden zitten nog altijd op tafel, niet eens op hun eigen plek in de klas. ‘Goedemorgen, Fruittella’s. Zouden jullie de stoelen willen gebruiken waarvoor ze bedoeld zijn. De stoel is niet voor niets uitgevonden.

En wees zo vriendelijk om op je eigen plaats te gaan zitten.’

‘Meneer, waarom noemt u ons Fruittella’s?’ vroeg Cris toen ze hun nieuwe bijnaam voor het eerst hoorde.

‘Omdat ik het te vermoeiend vind om, elke keer dat ik jullie aan-

33

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 34

dacht wil, jullie een voor een bij de naam te noemen. Dit scheelt me een hoop tijd,’ antwoordde de man met een stalen gezicht.

‘Ahá. Maar waarom Fruittella’s? Zijn we net zo lekker als die snoepjes, meneer?’ Diana gaf haar leraar een knipoog.

‘Dat zul je aan je vriendje moeten vragen. Jullie zijn de Fruittella’s omdat jullie altijd kleurige kleding dragen, en omdat jullie af en toe net zo plakkerig zijn als die snoepjes, en net zo moeilijk te verteren.’

De rest van de klas barstte in lachen uit en de vier meiden werden rood, maar lachten uiteindelijk toch mee. Ze zagen de humor wel in van de nieuwe naam die de wiskundeleraar voor hen had verzonnen.

Eindelijk komen Cris, Diana en Miriam van de tafel af en zoeken hun plaatsen op. De wiskundeleraar wil net de deur dichtdoen om de les te beginnen, als Luna naar binnen glipt en de klas in holt.

‘Luna García, de gymles is het vierde uur,’ zegt de man droog.

‘Nu is het tijd voor wiskunde, weet je nog? Met in de hoofdrol je geliefde afgeleiden.’

‘Het spijt me, meneer. Ik stond in de file.’

In werkelijkheid heeft ze zich verslapen en de bus gemist. Haar vader moest haar met de auto naar school brengen en onderweg hebben ze nauwelijks een woord gewisseld. De ruzie van de avond ervoor lag nog vers in zijn geheugen. Komt wel weer goed, denkt Luna.

De vierde Fruittella maakt het groepje weer compleet. De andere drie kijken Luna zo nieuwsgierig aan dat ze zich afvraagt of er iets is.

‘Wat?’ Ze kijkt naar haar gulp, maar de rits van haar broek is gewoon dicht. ‘Waarom kijken jullie zo naar me?’

Miriam neemt het woord. ‘Liefies, wat denken jullie, heeft ze het gedaan?’

‘Heb ik wat gedaan?’ vraagt Luna. Ze begrijpt er niets van.

‘Of je je onzichtbare vriend hebt besprongen,’ flapt Diana eruit.

34

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 35

De jongen die voor Diana zit draait zich met een verbaasd gezicht om. Dan verschijnt er een lachje om zijn mond.

‘Kijk voor je!’ Om haar woorden kracht bij te zetten steekt Diana haar middelvinger op.

De jongen draait zich om en de vriendinnen kletsen verder, dwars door de uitleg van de wiskundeleraar heen.

‘Neehee,’ zegt Luna haast onhoorbaar.

‘Heb-ie jou dan besprongen?’ zegt Diana. Ze is duidelijk geïnteresseerd in dit onderwerp.

‘Volgens mij zeg je dat niet zo, Diana,’ merkt Cris op.

‘Als dat onze taalexpert niet is... Wat maakt het nou uit hoe ik het zeg. Heeft-ie je gegrepen?’

‘Ik zei toch nee.’

Miriam kijkt naar haar vriendin en ziet dat die zich opgelaten voelt. Ze probeert het gesprek een andere wending te geven. ‘Laat haar nou, Diana! Lun, je hebt het leuk gehad, of niet soms?’

Luna knikt met een brede grijns. Zacht vertelt ze in het kort hoe haar date met Angel is verlopen.

‘Wat romantisch,’ zegt Cris enthousiast. Ze hangt aan Luna’s lippen.

‘Ik ben blij dat je zo’n leuke jongen gevonden hebt,’ voegt Miriam eraan toe.

‘En hij heeft ook nog een lekker kontje. Sommige mensen hebben altijd geluk.’ Typisch een Diana-opmerking. ‘En, hebben jullie nu verkering?’ Ze haalt een lolly uit zijn papiertje en stopt hem in haar mond.

De wiskundeleraar roept Martin naar voren, de jongen die net een sneer van Diana kreeg.

‘Ik denk het wel, of toch niet?’ Luna twijfelt.

‘Wat maakt het nou uit hoe je het noemt?’ zegt Miriam.

‘Het belangrijkste is dat jullie elkaar leuk vinden, dat jullie samen uitgaan, dat jullie samen lol –’ ‘En seks hebben,’ valt Diana Cris in de rede. Ze is weer harder gaan praten en smakt luidruchtig aan haar lolly.

35

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 36

‘Ssst!’ sissen de andere Fruittella’s als ze horen wat Diana nu weer uitkraamt.

‘Wat zeg ik verkeerd? Het is toch overduidelijk dat die twee... Of niet soms, Luna?’

‘Laat haar nou met rust, mens. Pest haar niet zo.’

‘Ik ken hem net, Diana. Vind je dat niet een beetje te snel?’

‘Jullie chatten al twee maanden! Dan zien jullie elkaar, jullie kunnen niet meer stoppen met zoenen... en hij heeft een lekker kontje. Wat wil je nog meer?’

‘Nou, misschien wil ze inderdaad meer, Diana. Het leven bestaat niet alleen uit seks, seks en nog eens seks.’

‘Nee, tuurlijk niet, Mir, maar we zijn jong en we moeten genieten. Als we het nu niet doen, wanneer dan wel?’

‘Laat haar het doen wanneer ze zelf wil, wanneer zij er klaar voor is,’ zegt Cris zacht.

Luna zucht diep. Soms wordt ze gek van haar vriendinnen, die zich er zorgen om maken dat ze nog maagd is. Ze is de enige van de vier. Niet dat ze niet wil, ze heeft gewoon nog niet de juiste jongen ontmoet. Is ze te veeleisend? Is ze er wel aan toe? Zou Angel de eerste worden?

‘Laat maar, joh, we zien wel...’ zegt ze dan met een gekke grimas, maar de gedachte laat haar niet los.

‘Oké, schatje, je hoeft je niet te haasten...’ merkt Miriam op. Ze kijkt haar vriendin recht aan en glimlacht.

Voor het eerst sinds het begin van de les zijn de Fruittella’s stil.

Martin heeft de som niet kunnen oplossen en hij loopt met gebogen hoofd terug naar zijn plaats. Bij zijn stoel aangekomen gluurt hij naar Diana, die van haar lolly aan het genieten is. Ze merkt dat Martin naar haar kijkt en geeft hem een knipoog. Dan haalt ze het snoepgoed uit haar mond en werpt hem een luchtkus toe. Zijn glimlach verdwijnt als Diana het gebaar met haar middelvinger herhaalt. Martin gaat zitten en staart voor zich uit.

‘Goed, aangezien Martin geen oplossing heeft voor een som die

36

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 37

mijn neefje van zevenenhalf zelfs kan oplossen, vestigen we onze hoop op de heer Parra. Mario, kom maar naar voren en deel je kennis met ons.’

Mario hoort niet eens wat de leraar zegt. Vanaf de andere kant van de klas heeft hij zijn blik op háár gericht. Als hij het gevoel heeft dat ze terugkijkt, wendt hij vlug zijn hoofd af om haar ogen te vermijden. Wanhopig is hij. Er gaan zo veel gevoelens door hem heen als hij haar ziet lachen, praten, lopen. Hij weet echt niet wat hij ermee aan moet. Steken vanbinnen en een dichtgeknepen keel, zo erg dat hij nauwelijks kan ademen.

‘Mario, kun je uit je mijmeringen ontwaken en naar het bord komen...’

Mario ziet dat zijn zus gebaart dat hij op moet letten, dat hij op moet staan en de som moet oplossen. Eindelijk dringt het tot hem door. Onhandig loopt hij naar het schoolbord.

Onderweg besluit hij dat hij zo niet langer door kan gaan, hij moet iets doen. Al tijden wil hij vertellen wat er is, en hij gelooft dat het moment is aangebroken. Ja, hij moet Luna vertellen dat hij haar leuk vindt. Dat er niemand op deze wereld is die hij zo ontzettend leuk vindt als zij. Het besluit voelt goed.

Maar Mario’s verliefde hart zal binnen enkele uren in duizend stukken breken.

Diezelfde ochtend op de redactie van een muziektijdschrift Angel is vroeg naar zijn werk gegaan, precies zoals hij in zijn hoofd had. Hij wilde zo snel mogelijk beginnen met het uitwerken van het interview met Katia. Al sinds negen uur luistert hij het gesprek van de vorige dag af. Op de recorder klinkt haar stem ook mooi.

Ja, Katia heeft echt iets bijzonders. Of je nou van haar muziek houdt of niet, ze straalt iets speciaals uit.

‘Heb je een hoge prijs moeten betalen voor de roem? Is je leven veranderd sinds je zo populair bent?’

Angel herinnert zich dat Katia even goed over het antwoord moest nadenken.

37

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 38

‘Ja, het is veranderd,’ zei ze toen beslist. ‘Ik heb anderen in soortgelijke situaties horen beweren dat ze precies hetzelfde doen als ervoor, dat ze met dezelfde mensen omgaan als ervoor, dat ze nog steeds van dezelfde dingen houden... met als enig verschil dat ze nu bekend zijn. Maar dat kan ik niet zeggen. Mijn leven is totaal veranderd. Mijn vrienden bekijken me met andere ogen. Ze denken dat ik anders ben omdat ik op tv kom en cd’s verkoop. Ze behandelen me met meer respect dan me lief is. Ik ben echt niet beter dan zij.’ Even volgt er een stilte, maar niet zo’n stilte die moet worden doorbroken door de interviewer. Ze denkt even na over wat ze gezegd heeft. ‘En ik flirt minder dan vroeger,’ concludeert ze ten slotte. Er verschijnt een brede grijns op haar gezicht.

‘Je flirt minder?’

‘Ja, veel minder. Beroemd zijn dwingt respect af. En dat vind ik maar niks, want ik ben voor niemand een voorbeeld, zo geweldig ben ik niet. Ik rook, ik drink soms, ik schrijf niet eens mijn eigen liedjes... En toch ben ik in een soort popidool veranderd. Ze denken dat ik nooit iets verkeerd heb gedaan in mijn leven, maar ik heb zo mijn tekortkomingen...’

Angel bewondert de eerlijkheid van zijn gesprekspartner. In zijn korte loopbaan als journalist heeft hij geleerd dat iedereen die geïnterviewd wordt altijd dezelfde dingen zegt, die typische propagandapraatjes om meer cd’s te verkopen. Zo is Katia niet, ze draait nergens omheen en geeft ook niet alleen politiek correcte antwoorden. Hij ziet haar niet als een van die mensen die zeggen dat ze eerlijk zijn omdat ze zeggen wat ze denken. Wat iemand denkt hoeft niet per se echt te zijn en ook niet waar. Ja, zij is gewoon anders dan de rest.

‘En jij dan? Is jouw leven veranderd?’ vraagt Katia.

Dit deel van het gesprek kan hij zich nog goed herinneren. Hij was verbaasd dat hij nu ineens de ondervraagde was. Alhoewel het Angels gewoonte is om interviews in gespreksvorm te houden in plaats van dat typische vraag en antwoord gedoe, had hij er geen

38

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 39

rekening mee gehouden dat Katia iets van hem zou willen weten.

‘Eigenlijk wel, ja, het is zeker veranderd.’

‘Sinds je journalist bent?’

‘Ja. Ik ben pasgeleden verhuisd. Nu woon ik op mezelf en ik verdien mijn eigen geld. Maar ik ben vooral zelf veranderd. Journalist worden was mijn roeping, en het voelt heel goed dat het gelukt is.

Ik voel me goed.’

Hij herinnert zich dat zijn ogen Katia’s heldere irissen ontmoetten. Er volgde een onrustige stilte, die toch vertrouwd voelde. Het figuurlijke ijs was gebroken. De afstand tussen hen was niet langer professioneel, maar dat vond hij niet erg en zij leek er ook geen problemen mee te hebben.

Op het opnameapparaat is niets te horen. Het is een ogenblik van wederzijdse stilte. Ze zeggen dat wanneer twee mensen kunnen zwijgen zonder zich ongemakkelijk te voelen, er echt een bepaalde chemie tussen hen is. En het leek erop dat dat bij Angel en Katia het geval was.

Angel drukt op de stopknop van de recorder. Nu moet hij aan Luna denken. Is er chemie tussen hen? Hij dacht van wel. De vorige avond was net een droom geweest. Net een film met Julia Roberts of Hugh Grant. Als ze een film zouden maken van zijn date gisteravond, van de afgelopen twee maanden, zou het een romantische komedie worden. De botsing, de roos op de grond, de fontein, de catwalk... de kus. Die eerste kus. Waarschijnlijk zou de regisseur daar ‘Cut!’ roepen. Waarschijnlijk zou de film van Luna en Angel eindigen bij de eerste aanraking van hun lippen, met een romantisch muziekje op de achtergrond, iets met een vleugje pop. ‘Ilusionas mi corazón’ bijvoorbeeld.

Plotseling wil hij haar ontzettend graag zien.

‘Aarde aan Angel.’

Angel heeft Jaime niet horen aankomen.

‘Ik ben er hoor, ik sta met beide benen op de grond.’ Om zijn woorden kracht bij te zetten stampt hij met zijn voeten op de vloer.

‘Wat is er?’

39

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 40

‘Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.’

Dat is wel heel erg ‘net als in de film’, denkt Angel.

‘Begin dan maar met het goede nieuws.’

‘Ik geef je vanmiddag vrij.’

‘O, relaxed... Dankjewel! En het slechte nieuws?’

‘Ik heb je vanavond nodig.’

Verbaasd trekt Angel zijn wenkbrauwen op. ‘Hoezo?’

‘Katia’s manager heeft gebeld. Gisteren hebben we uiteindelijk geen foto’s meer gemaakt. Ik weet niet waar jullie opeens gebleven waren, en ik wil het ook niet weten, maar het werk was nog lang niet klaar.’

‘Maar ik heb toch niets te zoeken bij de fotosessie? Dat doet Hector toch?’

‘Ja, hij maakt de foto’s. Ze willen alleen dat jij erbij bent.’

‘Hector wil dat ik erbij ben?’

‘Hector heeft toegestemd, al was het niet van harte. Katia wil dat je erbij bent.’

Dat had hij totaal niet verwacht. Ze wil dat hij bij de fotosessie aanwezig is. Waarom?

‘Oké, maar moet dat echt ’s avonds?’

‘Dat heeft Hector zo gepland en ik ga zijn werkschema niet in de war schoppen. Ze hebben ermee ingestemd, dus jullie zien elkaar vanavond.’

Angels telefoon gaat. Op het scherm verschijnt hetzelfde onbekende nummer als gisteravond. Hij kijkt Jaime vragend aan. Die knikt hem toe en trekt zich terug in zijn kantoortje. Dan neemt Angel op.

‘Hallo...?’

‘Hoi Angel, met mij.’

‘Katia?’

‘Ja. Je herkent me dus.’

Hoe kan ik je nou niet herkennen als ik al de hele ochtend naar je aan het luisteren ben op de recorder? ‘Tuurlijk, we hebben elkaar

40

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 41

nog geen 24 uur geleden gezien. Mijn geheugen gaat wel achteruit, maar zo erg is het nu ook weer niet. Hoe kom je aan mijn nummer?’

‘Ik heb gisteren de redactie van je werk gebeld en ze hebben het me gegeven.’

‘O, gaat dat zo makkelijk?’

‘Nee hoor, ik heb al mijn charme in de strijd moeten gooien. Ik heb zelfs voor de receptioniste moeten zingen voor ze geloofde dat ik echt Katia was.’

‘En ze geloofde je.’

‘Ja,’ gaf ze zonder veel enthousiasme toe. Er volgde een van die stiltes waar Angel aan gewend begon te raken. ‘Ik heb je gisteren gebeld...’ vervolgde ze een tijdje later.

‘Sorry. Toen ik de gemiste oproepen zag was het al heel laat en ik wilde niemand storen.’

‘Je zou me niet hebben gestoord.’

‘Ik wist toch niet dat jij het was.’

‘Nee, duh, je had mijn nummer niet. Ik had het je moeten geven voor we afscheid namen...’ Weer een stilte. ‘Ik belde om te vragen of je afspraak met dat meisje goed was gegaan.’

Dus dat was de reden. Nieuwsgierigheid? Beleefdheid?

‘Ja hoor. Ik hoefde me uiteindelijk niet te verantwoorden. Maar nog bedankt dat je me gebracht hebt. Zonder jou was ik nooit op tijd gekomen.’

‘Eigenlijk was het mijn schuld dat je zo laat was. Ik ben blij dat het goed is gekomen.’

‘Dank je.’

‘Maar ik bel ook voor iets anders,’ vervolgde ze. ‘Ik wilde je vragen of je naar de fotosessie zou willen komen, maar dat zal je baas inmiddels wel gevraagd hebben?’

‘Ja, dat klopt. Ik weet niet goed wat ik daar te zoeken heb, maar ik zal er zijn.’

‘Het is heel simpel: het gesprek van gisteren was waarschijnlijk

41

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 42

het beste interview van de afgelopen maanden. Het was heel fijn.

Ik zou graag willen dat jij jouw stempel ook op de foto’s drukte.’

Het beste interview van de laatste maanden? Ja, er was ongetwijfeld een zekere chemie tussen hen. Het was meer een gesprek tussen twee vrienden dan een interview. Angel weet nog altijd niet goed wat hij bij de fotosessie te zoeken heeft, wat hij daar zou kunnen betekenen, maar hij wil Katia niet teleurstellen.

‘Als jij denkt dat het helpt, dan kom ik.’

‘Dank je, Angel. Ik weet zeker dat het eenvoudiger zal zijn als jij erbij bent. Ik hou helemaal niet van die toestanden, ik voel me altijd belachelijk als ik moet poseren. Zo zal ik me beter op mijn gemak voelen.’

‘Dan zien we elkaar vanavond, Katia.’

‘Geweldig, Angel. Tot vanavond.’

De zangeres hangt als eerste op. Angel heeft de telefoon nog in zijn hand. Hij denkt na. Katia is echt aardig en hij voelt zich heel erg bij haar op zijn gemak. Maar hij heeft al een vriendin. En een leuke ook. Hij wil heel graag bij Luna zijn. Wat zou hij haar nu graag zoenen. Hij zucht.

Opeens heeft hij een idee. Hij belt de informatielijn en informeert naar een telefoonnummer. Hij noteert het op een Post-it, hangt op en belt het nummer. Na twee keer overgaan neemt een vrouw op. Het gesprek duurt nog geen vijf minuten.

Nu moet hij nog één ding regelen. Hij gaat Jaimes kantoor binnen.

‘Jaime, mag ik je om een gunst vragen?’

‘Sure, zeg het maar.’

‘Vanavond heb ik die fotosessie en vanmiddag heb ik vrij. Is het goed als ik om één uur al wegga? Er is niet zo veel werk.’

‘Tuurlijk, geen probleem.’

‘Bedankt, Jaime.’

Angel loopt glimlachend naar zijn bureau en stort zich weer op het interview.

42