Love tri@ngle, hoofdstuk 11-15

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 80

Hoofdstuk 11

Een vrijdagavond in maart Vol inspiratie komt hij thuis. Hij heeft zin om te schrijven. Vlug zet Alex zijn computer aan om zich op zijn roman te storten. Julian en Nadia wachten op hem in Achter de muur. Seksscène? Misschien.

Morgen gaat hij zijn plan uitvoeren. Hij hoopt dat Agustín alles snel klaar heeft. Die man bewijst hem echt een grote dienst! Al weet hij absoluut nog niet wat eruit komt, het is een absurd idee, maar zijn intuïtie zegt hem dat het goed kan uitpakken. Hij heeft niets te verliezen.

Voor hij Word opent, checkt hij nog even de berichten op msn.

Een onbekende wil hem toevoegen. Hij accepteert.

Het is een meisje. Haar msn-naam, Luna, staat er in duizend kleuren. En verder: ‘Vlinders dansen in mijn buik. hvj. Bedankt voor alles.’

Zou het het meisje uit de Starbucks zijn? Ze is aangemeld. Zal hij haar schrijven? Maar zij is hem voor.

Hallo, wil je met me chatten?

Alex denkt even na. Hij heeft echt veel zin om te schrijven. Maar zijn nieuwsgierigheid wint het. Ja hoor, al weet ik niet precies wie

je bent.

Herken je me niet?

Ik heb een flauw vermoeden, maar ik weet het niet zeker. Ga je me niet vertellen wie je bent?

80

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 81

Ik ben Luna, dat zie je toch wel?;-) Dat had ik ook wel gezien, maar ik ken geen Luna.

Ik weet lekker wel wie jij bent.

Ja, duh, jij hebt me toegevoegd.

Omdat jij me je adres gaf. Of eigenlijk heb je het voor me opgeschreven.

Zij is het! Ah, dan ben je het meisje uit het cafĂŠ. Ik wist niet meer dat ik je mijn adres had gegeven. liegt hij.

Ja hoor.;-) Nou, ik ben Alex.

Ik Luna.

En nu? Hoe moet het gesprek nu verder? Beiden zijn ze even stil.

Ten slotte besluit Alex de makkelijkste weg te kiezen. Heb je het

boek al uit?

Het spijt me dat ik je mijn liefje noem? Nee. Ik was net aan het lezen voor ik je toevoegde.

Ah. Een, eh, leuk gebaar van je, trouwens. Ik bedoel dat je je adres in het boek schreef en het omruilde.

Alex wordt rood. Lacht ze hem nu uit? Nee. Ze heeft hem immers toegevoegd. Dat was niet zomaar, toch? Zo ben ik nou een-

maal.

LOL Waarom lach je nou?

Om jou. Omdat je zo bent.

Ik herinner me dat jij degene was die een schuimsnor boven je lip en op je neus had van wat je ook maar aan het drinken was. En degene die haar hoofd tegen de tafel stootte bij het opstaan.

Daar herinner ik me niks meer van.

Dan heb je een slecht geheugen.

Ik heb het heel druk gehad.

Met het lezen van het boek?

Eerder met het beleven ervan.

81

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 82

Dat laatste begrijpt Alex niet, maar hij vraagt niet wat ze ermee bedoelt. Wat vind je ervan?

Dat vroeg je me gisteren toch ook al?

Ja, maar jij ging telefoneren.

Ja, maar toen ik terugkwam was jij degene die wegging.

Ik moest naar les.

Wat voor les?

Saxofoon.

Speel je saxofoon? Wat gaaf!

Ik hou gewoon van muziek. Over muziek gesproken, check dit eens: es.youtube.com/watch?v=4w7ShnVt3dE

Luna opent hem. Het is een montage van Het spijt me dat ik je mijn liefje noem met een supermooi Italiaans lied op de achtergrond. Gedurende vier minuten en eenentwintig seconden genieten ze allebei van de video.

Geweldig! schrijft Luna, terwijl ze hem opnieuw afspeelt. Heb jij die clip gemaakt?

Ja, al heeft de muziek niks met het boek en de film te maken.

O, is het boek ook verfilmd?

Zeker, dat zijn de beelden die je ziet. Maar het nummer is van Massimo Di Cataldo en het heet ‘Scusa ma ti chiamo amore’.

Luna schrijft niets, maar bekijkt de video nog een keer. De muziek is prachtig. Het is gewoon geweldig. Ze wil het nog een keer aanklikken als haar oog op het klokje van haar computer valt. Het is heel laat en Angel heeft haar nog steeds niet gebeld.

Zonder iets aan Alex te schrijven pakt ze haar mobiel en belt Angel. Niks. Zijn telefoon staat uit. Waar zou hij zijn?

Ze voelt zich slap en haar armen voelen zwaar. Haar ogen prikken en ze krijgt het gevoel dat haar keel wordt dichtgeknepen. Wat zou hij aan het doen zijn?

Hallo, ben je er nog? is de zin die ze leest als ze een paar minuten later weer achter haar computer gaat zitten. Opeens heeft ze nergens zin meer in. Ze mist Angel, ze wil zijn stem horen. Nu ze hem

82

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 83

op geen enkele manier te pakken kan krijgen, voelt ze zich totaal machteloos.

Ja, ik ben er nog. Sorry, ik werd gebeld. liegt Luna. Ik moet trouwens stoppen.

Ja, ik ook. Het is al laat en ik moet morgen vroeg op.

Op zaterdag? Heb je dan ook les?

Nee, maar ik moet iets ophalen.

Nou, dan zal ik je niet langer vervelen. Slaap lekker.

Dat is jammer. Ze gaat stoppen. Niemand weet hoelang het duurt voor ze weer contact hebben. Wat voor indruk zou Luna van hem hebben? Hij wil haar graag beter leren kennen. Dan krijgt Alex een idee. Zou hij het Luna durven vragen? Hij twijfelt even voor hij het besluit neemt.

Luna, voor je weg bent... heb jij morgenochtend iets te doen?

Verrast leest ze de vraag van die jongen. Ze vindt hem wel leuk.

Hij is niet alleen superknap, hij is ook aardig en ze vindt zijn manier van chatten grappig. Maar die laatste vraag brengt haar van haar stuk. Waarom vraag je dat?

Ik heb iemand nodig die me morgenochtend ergens mee kan helpen.

Waarmee dan?

Spreek met me af en je zult het zien.

Dus je wil dat ik op een zaterdagochtend met je meega, terwijl ik je amper ken, en je vertelt me niet wat we gaan doen? Vind je dat niet een beetje raar?

Als je het zo bekijkt is het wel raar... Maar ik wil toch dat je meegaat.;-)

Luna is helemaal verbouwereerd. Hij durft! Maar eigenlijk is ze heel nieuwsgierig. Hij is absoluut geen slecht gezelschap. Bovendien heeft ze morgenochtend niets te doen. Ze had met Angel willen afspreken, maar het is al zo laat, dat gaat niet meer lukken. Het is geen slecht idee om een vriend te helpen, toch? Maar is die jongen wel een vriend? En wat voor soort hulp dan? Wat een raadselachtig gedoe.

83

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 84

Ik weet niet, Alex, kun je me echt niet zeggen waar het om gaat?

Nee, je zult me moeten vertrouwen.

Luna zucht. Ze staat op, pakt haar telefoon en probeert Angel nog een keer te bellen. Weer die stem die zegt dat het nummer dat ze probeert te bellen uit staat of geen bereik heeft. Boos en verdrietig smijt ze het toestel op haar kussen.

Oké dan. Waar spreken we af en hoe laat?

Doet ze het? Alex kan het niet geloven. Ze doet het! Vlug typt hij het adres van de plek waar ze elkaar morgenochtend om tien uur zullen ontmoeten, en hij legt uit hoe ze daar kan komen.

Opeens is hij superblij, al weet hij zelf niet waarom.

Ik hoop dat het geen grap is. voegt Luna nog toe.

Dat is het niet. Ik vind het echt fijn dat je me komt helpen.

Je gaat me tot morgen in spanning houden, hè?

Ja. Nou, ik zal niet langer aandringen. Ik heb eindelijk iemand gevonden die nog koppiger is dan ik.

Ik ben niet koppig.

Welles.

Nietes.

Zie je wel?

Nou, misschien een beetje.

Ze glimlachen tegelijkertijd, allebei op hun eigen kamer, zonder te weten dat de ander ook glimlacht. Een paar seconden lang denkt Luna niet aan Angel en alles wat er de afgelopen twee dagen gebeurd is.

Oké, Alex, ik zie je morgen.

Geweldig. Ik zal op je wachten. Slaap lekker.

Slaap lekker. xxx. xxx.

Luna zet msn uit. Dan luistert ze nog een keer naar het nummer van Massimo Di Cataldo. Ze gaat op haar bed liggen en valt in slaap met haar mobieltje onder haar kussen.

84

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 85

Alex blijft achter zijn computer zitten. Door dit chatgesprek heeft hij nog meer inspiratie gekregen. Onder het schrijven kan hij aan niets anders denken dan aan de volgende ochtend. Ja, morgen zou best wel eens een geweldige dag kunnen worden.

Dezelfde vrijdagavond Katia rijdt in haar roze Audi cabrio door de straten van de stad.

Naast haar zit Angel. Ze hebben nog bijna geen woord gewisseld.

Af en toe kijkt ze hem zijdelings aan. Hij lijkt niet blij, eerder verontrust.

Ze zijn op weg naar de redactie. Het verkeerslicht staat op rood.

De auto komt tot stilstand. Nu kijkt Katia niet meer naar de weg, maar naar hem.

‘Ben je boos?’

Angel zwijgt. Hij kijkt haar niet aan.

‘Nou dat is dan duidelijk, je bent boos,’ moppert Katia. Ze grijpt het stuur met haar beide handen stevig beet.

Het licht springt op groen en met gierende banden trekt de roze Audi op.

‘Ik ben niet boos,’ zegt Angel ten slotte.

‘Het lijkt er anders wel op.’

‘Het is gewoon...’

Katia gaat plotseling op de rem staan. Ergens waar ze niet mag parkeren zet ze de auto dubbel neer. Angel kijkt onthutst op. ‘We gaan niet verder voor je me hebt verteld wat er aan de hand is.’

‘Nou... het slaat waarschijnlijk nergens op...’

‘Zeg het nou maar.’

‘Waarom gaf je me een zoen?’

De uitdrukking op haar gezicht verandert. Er verschijnt een geruststellende glimlach. ‘Is dat het? Je snapt niet dat ik je op je mond zoende.’

‘Dat is toch niet raar? Niet alle meisjes die je net hebt leren kennen geven je zomaar een kus op je lippen.’

85

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 86

‘Ik had je van tevoren moeten waarschuwen. Zal ik de volgende keer eerst een aankondiging sturen?’ grapt ze.

‘Ik vond het niet leuk.’ Angel fronst zijn wenkbrauwen.

‘Niet boos worden. Het was gewoon een aardig bedoeld kusje, verder niks.’

‘Doe je dat altijd, mensen aardig bedoelde kusjes geven?’

Katia kijkt naar boven en doet alsof ze moet nadenken. ‘Nou... met jou erbij zit ik op... vierenzestig,’ antwoordt ze en ze giechelt even. Als ze zijn verwijtende blik ziet, wordt ze weer serieus. ‘Angel, pieker er nou niet meer over, ik deed het in een opwelling, een lief gebaar, meer niet.’

Angel is er niet zo zeker van. Het kan best zijn dat Katia nu net doet of het iets onbeduidends was waar ze niet over na had gedacht. Maar ze heeft hem mooi wel op zijn mond gekust. En hij dan? Wat voelde hij toen haar lippen de zijne beroerden? Die vraag verwart hem zo mogelijk nog meer. ‘Goed dan. Als jij zegt dat het gewoon iets aardigs was, een opwelling, dan geloof ik je. Maar van nu af aan geven we elkaar alleen nog maar een hand, hè?’

Katia glimlacht, en Angel ten slotte ook. De roze Audi wordt weer gestart.

De nacht is een samenraapsel van licht en donker. Van ruis. Van ondefinieerbare geluiden. Onder het rijden zingt Katia zachtjes voor zich uit. Angel is wat gekalmeerd, alhoewel hij nog altijd een zekere onrust voelt vanbinnen.

Weer een bruuske trap op de rem. De auto staat stil.

‘Wat is er nou? Je moet wel rustiger remmen, hoor. Zo heb je binnen twee maanden geen remschijven meer over.’

‘Heb je zin om daar wat te gaan drinken? Ik ben uitgedroogd.’

Katia wijst naar een klein café met de neonletters ‘Rounders’.

‘Katia, ik moet nog wat ophalen bij de redactie en morgen moet ik vroeg op.’

‘Ah, toe... toe...’ smeekt ze. Nu lijkt ze meer dan ooit op een klein meisje.

86

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 87

‘Ik kan niet, Katia, ik moet echt...’

‘Laat me je een drankje aanbieden, eentje maar. Om je te bedanken dat je bent gekomen en als verontschuldiging voor de zoen.

Alsjeblieft, toe...’

Angel weigert een keer of acht. Katia dringt evenzoveel keer aan.

‘Alsjeblieft, toe...’

Uiteindelijk zwicht hij. ‘Oké dan. Eén drankje en dan gaan we.’

Katia klapt in haar handen en wil hem een zoen geven. Ze bedenkt zich net op tijd en steekt haar hand naar voren. Angel glimlacht en schudt haar de hand. Hij voelt haar zachte huid. Haar kleine slanke vingers.

Ze parkeert de auto en samen gaan ze de kroeg binnen. Er zijn geen klanten, alleen twee in het zwart geklede barmeisjes die achter de bar staan te kletsen. Het licht is gedempt en de dancemuziek staat niet al te hard.

Luna, schiet het door zijn hoofd als hij een blik op zijn horloge werpt. Hij heeft haar niet gebeld. Hij slaat zijn handen voor zijn gezicht. Misschien slaapt ze zelfs al. Weer haalt hij zijn telefoon uit zijn zak en probeert hem aan te zetten. Niks. De batterij is echt leeg.

‘Je mag de mijne wel even gebruiken,’ zegt Katia als ze ziet dat die van hem het niet doet.

‘Dank je, maar ik weet het nummer niet uit mijn hoofd.’

‘Wil je je meisje bellen?’

‘Ja.’ ‘Als je wilt dan gaan we nu meteen.’

‘Het is oké, we drinken één glaasje en dan bel ik zo op de redactie. Daar ligt nog wel een oplader.’

‘Goed. Wat zal ik voor je bestellen?’

De dancemuziek heeft plaatsgemaakt voor een Braziliaans nummer. Langzaam, lekker, zoet. ‘Miedo de amar’, bang om lief te hebben, van Ivete Sangalo en Ed Motta. Alsof degene die over de muziek gaat wil dat ze wat dichter bij elkaar gaan zitten. Angel brengt

87

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 88

zijn lippen naar Katia’s gezicht. Hij doet het onbewust, zonder enige bijbedoeling, alleen om te zeggen wat hij wil drinken: een biertje. Maar hij is zo dicht bij haar, hij kan haar geur helemaal opsnuiven...

De jongste van de barmeisjes, met twee vlechten, geeft Katia twee flesjes Heineken. Katia betaalt en geeft er een aan Angel.

‘Laten we proosten,’ stelt ze voor.

‘Waarop wil je proosten?’

‘Op het beste interview dat ze ooit bij me hebben afgenomen.’

‘Nummer één in de top veertig zeker,’ grapt hij.

‘Precies. En je hoeft niet jaloers te zijn op de rest.’ Ze gaat nog wat dichter bij hem zitten.

‘Laten we dan maar proosten.’

Ze stoten de flesjes tegen elkaar en nemen tegelijkertijd een slokje. In het schaarse licht zijn Katia’s lichte ogen helemaal betoverend. Dan denkt hij weer aan Luna en zijn gezicht betrekt. Nu zit hij in de kroeg wat te drinken met een superknappe vrouw van twintig, die beroemd is en hem ook nog heeft gezoend... Hij heeft haar niet gebeld. Oké, het ging echt niet, maar dat is nog geen excuus. Wat zou ze denken? Zou ze ongerust zijn? Boos? Hij zal haar morgen op een of andere manier verrassen. De afgelopen twee dagen waren net een kleine eeuwigheid. Een mooie geschiedenis, een verhaal dat echt is gebeurd. Maar zou ze nu boos op hem zijn?

Waarom heeft hij haar niet over de fotosessie verteld?

‘Hallo.’ Katia’s gezicht is nu vlak voor het zijne. ‘Ben je er nog?’

‘Ja. Ik probeerde de tekst van het lied te vertalen,’ liegt Angel.

‘Leugenaar... Jij kunt ook niet goed liegen. Misschien word je hier wakker van.’

Met de onderkant van haar bier stoot ze tegen de hals van zijn flesje. Het schuim stijgt snel en het bier begint eruit te stromen.

Angel houdt het flesje aan zijn mond om te voorkomen dat het bier op de grond terechtkomt.

Katia staat te springen en moedigt hem om aan sneller te drin-

88

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 89

ken. Ze lacht, net als de twee barmeisjes. Die hebben zojuist ontdekt dat dat kleine meisje met het roze haar de beroemde Katia is.

Angels T-shirt en broek zitten vol spetters en er is een plas bier ontstaan op de grond. Beschaamd vraagt hij het barmeisje met de vlechten of ze een dweil voor hem heeft. Ze komt achter de bar vandaan en maakt de grond weer droog.

‘Sorry, ik...’

‘Geeft niks, hoor.’ Met een glimlach gaat ze weer achter de bar staan.

Katia komt dichterbij. ‘Ze vindt je leuk,’ fluistert ze hem in het oor.

‘Ja hoor, het bier is je naar het hoofd gestegen...’ antwoordt Angel lachend. Hij voelt zijn wangen een beetje gloeien van het snelle drinken.

‘Wij vrouwen voelen dat soort dingen aan. We merken het wanneer een meisje een jongen leuk vindt. En andersom. Bovendien, het is echt niet raar dat meisjes jou leuk vinden. Je bent een leuke jongen.’

De Braziliaanse muziek is afgelopen. Nu klinkt ‘Where ever you will go’ van The Calling. Het barmeisje komt weer op hen af. Ze zet twee glaasjes op de bar en schenkt ze vol met een blauw goedje.

‘Rondje van het huis. Ik hoop dat jullie het lekker vinden.’

Katia bedankt haar. Ze pakt het glas en drinkt het in één teug leeg. Het is sterk. Ze sluit haar ogen en er verschijnen rimpels boven haar neus. Ze wiegt met haar hoofd heen en weer.

‘Lekker!’ Ze slaakt een gilletje. ‘Wauw! Nu jij!’

Angel twijfelt. Hij gelooft niet dat het een goed idee is om dat glaasje leeg te drinken. Het barmeisje kijkt hem afwachtend aan.

Hij zal wel moeten. Met een grimas pakt hij het op en drinkt het zonder met zijn ogen te knipperen leeg.

Het is echt sterk. Het brandt niet alleen in zijn keel, maar ook

89

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 90

in zijn maag. Hij probeert het niet te laten merken. Het barmeisje glimlacht. Angel lacht terug.

Zonder iets te zeggen schenkt ze de glaasjes weer vol, nu ook een voor zichzelf. Deze keer drinken ze met z’n drieën tegelijk, in één slok, en ze voelen de warme alcohol in hun slokdarm branden.

Na deze tweede ronde volgt er meteen een derde.

‘Jij bent toch Katia?’ Een in het zwart geklede, knappe, grijzende veertiger met een vlot kapsel is achter ze komen staan. Hij is niet alleen, naast hem staat een mooie vrouw van in de twintig.

‘Ja, dat ben ik. En ben jij een fan?’ vraagt ze, een beetje overmoedig geworden door dat laatste glaasje.

‘Jazeker. Maar ik ben ook de eigenaar van deze kroeg,’ zegt de man glimlachend.

‘Ah, wat een eer. Het is hier heel gezellig.’

‘Dank je. Ik hoop dat jullie je hier vermaken en dat mijn meiden jullie perfect bedienen. Ik wil jou en je vriend een drankje aanbieden.’

‘Bedankt, maar we wilden net weggaan, hè, Angel?’

Angel lijkt wat duf. Afwezig. Misschien was dat derde glaasje toch... ‘Sorry, wat zei je? Ik verstond je niet door de muziek.’ ‘Starlight’ van Muse.

‘Ik zei dat we net weg wilden gaan.’

‘Blijf nou nog even,’ komt de baas van Rounders tussenbeide.

‘Laat me nou een rondje aanbieden. Ik heb niet elke dag een popster in mijn café.’

Katia vindt het niet leuk meer. Het barmeisje staat met Angel te flirten, ze heeft hem een rum-cola ingeschonken.

Katia zucht en bestelt een sinas. Ze moet nog rijden. Misschien helpt het om die sterke drank wat te verdunnen.

De eigenaar praat maar door, de jonge vrouw naast hem negeert hij volkomen. Die zwijgt, ze lacht alleen af en toe om wat hij zegt.

Katia luistert niet echt, maar glimlacht beleefd. Zo nu en dan probeert ze Angel in beweging te krijgen.

90

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 91

Maar Angel hoort haar niet. Hij luistert naar het barmeisje, dat tijdens het praten met haar vlechten speelt.

Alles in zijn hoofd is vaag. Hij is vrolijk, maar hij weet niet waarom. Hij heeft het gevoel dat hij iets vergeet, maar hij kan zich echt niet herinneren wat. Hij is daar met Luna. Nee, het is Luna niet.

Dat meisje is Katia. Natuurlijk. Dezelfde Katia die hem heeft gezoend. Die met het roze haar. Nee, niet die met de vlechten. Wat zat er in hemelsnaam in dat blauwe goedje? En Luna?

De muziek wordt harder gezet. De lichten zijn gedempt en ze zijn niet meer alleen. Er zijn wat vriendengroepjes binnengedruppeld, en nog een stelletje. Een typische vrijdagavond.

De eigenaar van de kroeg wijkt geen seconde van Katia’s zijde.

Die heeft er ondertussen echt genoeg van. Ze moet even rust. Ze staat op en gaat naar het toilet.

Angel zit al aan zijn tweede rum-cola. Tussendoor heeft hij nog twee glaasjes van dat blauwe spul gedronken. Alles is heel verwarrend, hij begrijpt niet eens meer wat zijn nieuwe vriendin hem allemaal vertelt.

Als Katia terugkomt draaien ze ‘In my eyes’ van Milk Inc. Ze heeft wat water in haar gezicht geplensd om zich op te frissen. Ze wil zo snel mogelijk Angel bij de kladden grijpen en wegwezen.

Maar wat is dat nou? Staat dat barmeisje niet veel te dicht bij hem? Ze heeft zelfs haar hoofd op zijn schouder gelegd. Ze is hem toch niet...?

Haastig beent ze tussen de mensen door. Hier en daar wordt ze herkend. Maar dat kan haar op dit moment niets schelen. Het nummer is net op zijn hoogtepunt. Katia komt bij Angel en het meisje met de vlechten. Met beide handen duwt ze het barmeisje opzij en ze kijkt Angel aan. ‘Kom, liefje, we gaan.’ Tot grote verbazing van het barmeisje geeft ze hem een vette zoen op zijn mond.

Angel sluit zijn ogen en beantwoordt de kus. Hij beseft niet wat hij doet, maar laat zich meeslepen. Het volgende ogenblik helpt

91

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 92

Katia hem zo goed en zo kwaad als het gaat van de barkruk af en met veel moeite weet ze hem het café uit te werken. Een paar jongens, die alles hebben gezien, helpen haar.

‘Daar staat mijn auto,’ zegt Katia en ze wijst naar de roze Audi aan de andere kant van de straat.

‘Jij bent toch Katia?’ vraagt de langste van de twee.

‘Jaaa! Dit is de grote zangeres Katia!’ schreeuwt Angel plotseling en hij rukt zich los uit hun greep.

Angel kucht, schraapt zijn keel en begint ontzettend hard en vals ‘Ilusionas mi corazón’ te zingen. De twee jongens zijn eerst stomverbaasd, maar dan zingen ze Katia’s beroemdste nummer luidkeels mee, de een nog valser dan de ander. Katia weet niet of ze moet lachen of huilen. Ten slotte kiest ze voor het eerste, al is het maar van korte duur: Angel begint allerlei symptomen te vertonen die je wel ziet als iemand te veel soorten drank door elkaar heeft gedronken. Ze letten even niet op en hij valt plompverloren achterover op de grond. Katia en de twee jongens helpen hem onmiddellijk weer overeind. Hij lijkt zich niet bezeerd te hebben. Als hij staat, flikkert hij bijna weer om, maar gelukkig weten ze met z’n drieën een tweede val te voorkomen.

‘Naar de auto!’ gebiedt Katia.

Angel lijkt er nu nog slechter aan toe. In de korte afstand die ze naar de roze Audi afleggen moet hij zelfs twee keer overgeven. Met de grootst mogelijke moeite lukt het hun uiteindelijk om hem op de passagiersstoel van de auto te hijsen.

Katia bedankt de twee jongens, die onmiddellijk haar telefoonnummer vragen. Katia glimlacht en start de motor. Verbouwereerd blijven de twee achter en kijken toe hoe de opvallende auto wegrijdt.

‘Angel, Angel!’ gilt Katia, wanneer ze merkt dat hij in slaap dreigt te vallen. ‘Wakker blijven!’ Katia, die haar ogen zowel op de weg als op hem gericht houdt, begint hem door elkaar te schudden en hij doet zijn ogen open.

92

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 93

‘Luna?’ murmelt hij terwijl hij met vertroebelde blik naar een meisje achter het stuur kijkt.

‘Wat nou, Luna, ik ben Katia. Niet in slaap vallen!’ gilt ze opnieuw als ze ziet dat hij zijn ogen weer dicht heeft gedaan.

De jongen laat zich naar opzij vallen, met zijn hoofd tegen het raampje. Katia stort zich op hem en probeert hem weer rechtop te krijgen. De auto slingert en rijdt bijna van de weg af. Ternauwernood weet ze een botsing te voorkomen en ze ademt diep in. Ze is gestrest.

‘Wat is er gebeurd?’ vraagt Angel, die even wakker is geworden door het schokken van de auto.

‘Wat er is gebeurd? Verdomme, we hadden wel dood kunnen zijn!’ Met een zakdoekje veegt ze het zweet van haar voorhoofd en ze probeert wat te kalmeren. ‘Nou, waar woon je?’

Deze vraag lijkt een onoplosbaar raadsel voor Angel.

‘Ehmmm... In mijn huis?’

‘En? Waar is dat dan?’

‘Ehmmm.’

‘Je gaat me toch niet vertellen dat je het niet meer weet?’

Angel moet lachen. Nee, hij weet niet meer waar hij woont.

‘Nou... dan zul je vanavond bij mij moeten slapen.’ Katia lijkt dat helemaal niet erg te vinden.

‘Oké,’ antwoordt Angel met een grijns op zijn gezicht.

De roze Audi doorkruist de stad. Er is haast geen verkeer. Katia opent Angels raampje, zodat de frisse avondlucht in zijn gezicht waait. Hij sluit zijn ogen en heeft het gevoel dat hij op een wolk drijft. Maar eigenlijk weet hij niet precies hoe hij zich voelt.

Dan staat de auto eindelijk stil. Op een paar kleine lichtjes na is alles donker.

‘Waar zijn we?’ vraagt Angel, zonder aanstalten te maken om uit te stappen.

‘In de garage van mijn huis. Nu moet je braaf zijn en goed meewerken.’

93

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 94

Hij zegt ja, al weet hij niet waarom of waarop. Katia stapt als eerste uit en helpt daarna Angel. Langzaam lopen ze naar de lift. Angel weet niet waar hij is, maar het lijkt erop dat hij weer bijna zelf kan lopen.

‘We moeten naar de bovenste verdieping,’ zegt Katia wanneer ze in de lift staan.

Beiden zwijgen. Zelfs als hij dronken is, is hij nog een lekker ding, denkt Katia.

De lift is er. Gearmd lopen ze over het rode tapijt op de bovenste etage van het huis. Katia is verrassend sterk voor iemand van haar kleine postuur. Ze voelt Angels spieren onder zijn T-shirt. Ja, hij is superaantrekkelijk.

Ten slotte bereiken ze de deur van Katia’s woning. Angel leunt tegen de muur maar weet zich met moeite staande te houden. Katia zoekt ondertussen in haar tas naar haar sleutels.

‘Hier heb ik ze...’ zegt ze. ‘Steun maar op mij.’

Ze opent de deur en samen waggelen ze het gezellige appartement binnen., Katia doet het licht aan, eerst in de gang en daarna in de huiskamer. Het is geen groot huis, maar het is er opvallend netjes. De donkere designmeubels steken mooi af tegen de pastelkleurige muren. Ze heeft een goede smaak.

Angel staat wankel op zijn benen en hij heeft zowel Katia’s steun als de muren nodig om niet te vallen. Hij is weer draaierig en een beetje misselijk.

‘Kom, ga hier maar zitten.’ Katia leidt hem naar een van de drie makkelijke stoelen die de huiskamer sieren.

Angel gehoorzaamt. Hij probeert rechtop te gaan zitten, maar dat lukt niet. Hij zakt helemaal scheef. Katia moet lachen als ze het ziet. ‘Misschien kun je toch maar beter op de bank gaan liggen.’ Ze slaat op het kussen van de driezitsbank waarop ze zelf is gaan zitten.

Herhaling van de handelingen. Elke kleine beweging is een hele

94

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 95

toer. Uiteindelijk is het gelukt, Angel ligt op zijn rug op de bank.

Hij slaat zijn handen voor zijn ogen.

‘Het... het licht,’ kermt hij zacht.

‘Heb je er last van? Wacht, ik doe de kleine lamp wel aan, die is wat minder fel.’

Met het gedempte licht is de kamer nog gezelliger, intiemer, precies goed voor een verliefd stelletje. Angel haalt zijn handen voor zijn gezicht weg en legt ze op zijn borst. Hij is wat rustiger.

‘Ik ga me even omkleden, niet weglopen, hè?’ grapt Katia.

Angel hoort niet wat ze zegt. Hij begrijpt niet wat er om hem heen gebeurt. Het is net of alles tolt. Hij is ontzettend moe, zijn hele lichaam voelt zwaar en hij heeft scherpe steken in zijn maag.

Luna! Hij moet haar bellen. Maar niet nu. Als die pijn in zijn hoofd is verdwenen. Als hij heeft geslapen zal hij haar bellen. Ja. Hoe laat zou het zijn?

In de andere kamer kleedt Katia zich uit. Wat een avond. Toen ze Angel uitnodigde voor een drankje, had ze nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Ze had niet verwacht dat Angel iemand was die zo dronken kon worden dat hij niet meer wist wat hij deed. Hij was altijd zo attent, zo goed gekleed. Toch ligt hij nu in haar huiskamer op de bank, bezopen en wel. En zelfs nu vindt ze hem nog leuk. Wat moet ze doen?

Ze trekt een korte witte nachtpon zonder mouwen aan. Verder draagt ze alleen een witte hipster. Op haar blote voeten gaat ze nog langs de badkamer en keert dan terug naar de huiskamer.

Angel ligt nog in dezelfde houding. Hij ademt diep. Het lijkt erop dat hij slaapt.

‘Hallo. Ik ben er weer. Hoor je me?’

Angel heeft het gevoel dat er iemand tegen hem praat, en hij gromt wat terug.

‘Het ziet ernaar uit dat je me inderdaad hoort,’ zegt Katia. ‘Daar kun je niet slapen. Eén nacht in zo’n houding en je kunt je morgen helemaal niet meer bewegen...’

95

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 96

Angel reageert niet.

Katia zucht. Ze kan hem daar niet zo laten liggen. Heel voorzichtig tilt ze eerst zijn voeten van de bank. Angel protesteert, maar uiteindelijk zit hij rechtop. Dan pakt ze zijn hand en vraagt hem te gaan staan. ‘Kom nou, nog één keer.’

Hij doet een poging, en met wat gesjor en getrek van haar kant lukt het hem om op te staan. Weer moet ze hele toeren uithalen, maar hij loopt mee, met zijn arm om haar schouders. Samen strompelen ze de andere kamer binnen en gaan op het bed zitten.

Katia bekijkt hem. Nu is ze alleen met hem in haar slaapkamer.

Misschien verlangde ze al vanaf de eerste keer dat ze hem zag naar dit moment.

‘Doe je armen eens omhoog,’ zegt ze.

Hij werkt niet mee, maar ze speelt het toch klaar hem zijn Tshirt uit te trekken. De aanblik van zijn blote bovenlichaam windt haar nog meer op.

Katia streelt Angels borst. Ze geeft er een kusje op. Het lijkt erop dat hij zich langzaam maar zeker wat beter voelt. Hij heeft wel overal pijn en weet niet precies waar hij is, maar de misselijkheid is over. Hij heeft het idee dat iemand hem zoent. Eerst kusjes op zijn borst en nu wordt hij op zijn mond gekust. Luna?

Katia trekt haar nachthemd uit. Op haar witte slipje na is ze helemaal naakt. Weer beroert ze met haar lippen de zijne. De begeerte die ze op dat ogenblik voelt is bijna onhoudbaar.

Ze legt Angels voeten op het bed, trekt zijn schoenen uit, legt hem op het laken en gaat dan boven op hem zitten. Zijn broek heeft hij nog aan. Voorovergebogen begint ze hem weer te zoenen.

Ze pakt zijn handen en legt ze op haar kleine borsten.

Maar als ze hem aankijkt, beseft Katia dat het verkeerd is wat ze doet. Ze heeft ontzettend veel zin om te vrijen, maar dit is gewoon niet het juiste moment. Ze maakt misbruik van hem en van de situatie, en dat vreet aan haar. Bovendien heeft hij een vriendin. Als hij nou nuchter zou zijn en voor haar zou gaan, dan was het wat anders. Angel beweegt amper.

96

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 97

‘Het is jammer dat je niet in de juiste toestand bent. Wie weet, een van de komende dagen... Slaap lekker.’ Katia geeft hem een kus op zijn voorhoofd, gaat de slaapkamer uit en doet de deur achter zich dicht. Weg van de verleiding.

Angel slaapt, zich onbewust van het feit dat hij die nacht op het punt heeft gestaan Luna ontrouw te zijn.

97

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 98

Hoofdstuk 12

De volgende morgen, heel vroeg Een frisse ochtendbries waait door het openstaande raam de kamer binnen. Angel wordt wakker. Het is koud zonder T-shirt. Hij doet zijn ogen open en kijkt om zich heen. Het is vrijwel helemaal donker. Dan realiseert hij zich dat hij niet in zijn eigen bed ligt. Hij veert op en meteen daarna grijpt hij naar zijn hoofd. Dat doet pijn.

Waar is hij?

Het laatste wat hij zich kan herinneren is die kroeg waar hij met Katia naar binnen ging, het bier, de blauwe drankjes, het barmeisje met de vlechten... Oef, daarna is alles wazig. Gaten in zijn geheugen. Heeft hij gedroomd dat iemand hem zoende? Hij gaat op het bed zitten en probeert zich meer te herinneren, maar dat blijkt onmogelijk. Hij heeft zo’n knallende koppijn dat hij niet kan nadenken.

Hij besluit dat hij er eerst achter moet komen waar hij is. Traag trekt hij zijn T-shirt en zijn schoenen aan. Hij kijkt in de spiegel aan de muur. Zijn ogen zijn rood en dik. Met een diepe zucht verlaat hij de kamer.

Hij hoort niets en ziet niemand. Van wie zou dit appartement zijn? Angel loopt de huiskamer in waar hij de vorige nacht op de bank heeft gelegen. Een vage herinnering komt boven. Ja, hij weet weer dat hij werd verblind door een fel licht en dat hij naar de slaapkamer is gegaan, maar verder blijft zijn geheugen troebel.

98

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 99

‘Goedemorgen, gentleman, ik zie dat je alweer zelf kunt lopen,’ zegt een stem achter hem.

Hij draait zich om en staart naar het meisje met het roze haar dat daar mooi staat te wezen. Ze draagt een wit nachthemd dat alleen het hoognodige bedekt. Ze is verleidelijk. Blootsvoets komt ze op hem af en geeft hem een kus op zijn wang.

‘Ka... Katia? Hoe ben ik hier terechtgekomen?’

Ze kijkt hem recht aan en glimlacht. ‘Herinner je je helemaal niks meer?’

‘Nee,’ antwoordt hij heel serieus.

‘Dat is jammer, we hebben nog wel zo’n lol gehad.’

‘Hebben we lol gehad?’ Angel weet niet goed hoe hij dat moet opvatten. Maar wat hebben ze in godsnaam gedaan? Die zoen in het park... de drankjes... de slaapkamer... zijn ontblote bovenlijf...

Ze zullen toch niet?

‘Superveel lol! Ik snap niet dat je onze hartstochtelijke nacht bent vergeten.’ Katia doet alsof ze een dramatische scène speelt in een toneelstuk. Theatraal brengt ze haar hand naar haar voorhoofd. ‘Dat heb ik weer!’ jammert ze pruilend als een klein meisje.

Angel begrijpt niets van de komedie die Katia opvoert. Hij kijkt zorgelijk. Dan denkt hij aan Luna. Hij heeft haar niet gebeld, toch?

Hij hoopt bijna van niet, want dat zou vast geen geruststellend gesprek zijn geweest.

‘Ik moet gaan.’

‘Wacht even, Angel. Ik kleed me aan en dan breng ik je thuis.’

‘Laat maar. Je hebt de afgelopen nacht al genoeg voor me gedaan.’

Ze hoort iets vijandigs in zijn stem. ‘Je bent toch niet boos, hè?’

‘Nee, maar ik weet niet wat ik hier doe en ook niet hoe ik hier ben gekomen. Ik herinner me niet eens meer of er iets is gebeurd tussen ons. Bovendien heb ik Luna niet gebeld, en die haat me nu vast. Ze zal in ieder geval ongerust zijn.’

99

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 100

Katia weet niet zeker of ze hem moet vertellen dat er bijna iets was gebeurd tussen hen. Ze schaamt zich en ze besluit het te verzwijgen. ‘Nou moet je niet mij gaan aanvallen. Ik heb je alleen maar geholpen. Je had te veel gedronken en dat viel niet goed.’ Katia gaat naar hem toe om hem een knuffel te geven, maar wanneer ze dichterbij komt doet Angel een stap opzij.

‘Ik moet gaan. Ik bel je later.’ Beschaamd opent hij de deur en zo snel als hij kan verlaat hij het appartement.

Diezelfde morgen in maart, aan de andere kant van de stad Hij heeft haar niet gebeld. Niet eens een simpel sms’je.

Luna is boos. En ook ongerust. Ze begrijpt niet waarom Angel zijn mobieltje niet aan heeft staan. Zou hij die expres hebben uitgezet? En als hij bang is geworden? Misschien realiseerde hij zich opeens dat ze nog heel jong is. Of vond hij dat alles te snel ging en wilde hij niet verder? De afgelopen twee dagen waren zo intens, zo geweldig... Maar waarom dan zo’n raar eind? Het zou ook kunnen dat ze zich aanstelde. Ja, waarschijnlijk was dat het. Er was vast een goede reden, en die wilde ze dolgraag weten. En als ze hem nou nooit meer zou zien? Wat een gedoe!

Ze heeft geen zin om haar bed uit te komen. Het is zaterdag en nog veel te vroeg. Haar keel zit dicht, ze kan wel janken, maar ze heeft Alex beloofd dat ze hem zou helpen, al weet ze niet eens waarmee.

Ik ook altijd met mijn grote mond... Waarom moest ik zo nodig ‘ja’ zeggen, denkt ze van onder de dekens. Ze weet het niet. Ten slotte staat ze morrend op. Ze haalt haar neus op en kijkt op haar mobiel: nog altijd geen teken van leven van Angel.

Ze rekt zich uit, loopt naar het raam en ziet dat het een prachtige zonnige dag is. Dat geeft haar weer een beetje moed.

Terwijl ze zich aankleedt, zoekt ze nog altijd naar het antwoord op haar vragen. Er moet een reden zijn die haar ontgaat. Na een tijdje geeft ze zich gewonnen, het is beter er niet meer aan te den-

100

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 101

ken, het te vergeten en te genieten van de ochtend, wat die ook voor haar in petto mag hebben.

Nu ze eraan denkt: wat zou Alex van plan zijn? Wel een mysterieuze jongen. Bij toeval leert ze hem kennen in een café, hun eerste ontmoeting was net een scène uit een romantische film. Ze moet denken aan Meet Joe Black, aan de scène waarin Brad Pitt dat café binnenkomt en die eindigt aan het ontbijt met de hoofdpersoon van het verhaal. ‘Ik vind je heel erg leuk,’ zegt hij op een gegeven moment in die scène. Zij antwoordt: ‘Ik vind jou ook heel erg leuk,’ Zou Alex haar leuk vinden? Nee, dat is belachelijk. Hij kent haar niet eens... Maar liefde op het eerste gezicht bestaat. En zij dan, wat ziet zij in hem? Hij lijkt aardig. Op msn had hij ook een goede indruk achtergelaten: gevat, slim, vriendelijk, dromerig. Maar eigenlijk weet ze helemaal niks van hem.

Ze kleedt zich verder aan, borstelt haar haren en gaat de trap af.

Weer zal ze tegen haar ouders moeten liegen. Haar moeder kijkt verrast op als ze Luna aangekleed en wel in de keuken ziet verschijnen. Luna groet haar met een kus, loopt naar de ijskast om er een pak melk uit te halen en schenkt een glas vol. Dan gaat ze aan tafel zitten.

‘Ga je weg?’ vraagt Mercedes, die nog niet van haar verbazing is bekomen.

‘Ja, ik ga naar Miriam. Vrijdag hebben we een wiskundeproefwerk.’

‘En jij gaat zaterdagochtend vroeg studeren?’

Dat klinkt natuurlijk wel een beetje vreemd. Toch besluit Luna door te gaan met de smoes. Na een slok te hebben genomen van haar melk, zegt ze rustig: ‘Ja, Mario gaat ons helpen. Die ken je wel, toch? De broer van Miriam.’

‘Ik weet wie het is. Jullie speelden vaak samen toen jullie klein waren. Ik heb hem al lang niet meer gezien.’

‘Ik neem hem binnenkort wel weer eens mee naar huis. Het is een aardige jongen en een kei in wiskunde.’

101

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 102

Mee naar huis nemen? Zou haar dochter Mario leuk vinden? vraagt haar moeder zich af. Luna praat nooit met haar over jongens. Zou ze er binnenkort wel over beginnen? ‘Ik blijf het gek vinden dat jullie op zaterdagmorgen met z’n drieën afspreken om te leren.’

‘Nou, daar is niks geks aan. We hebben een proefwerk en Mario gaat ons helpen.’

‘Oké, ik bel je straks wel even bij Miriam om te kijken hoe het gaat,’ zegt haar moeder, die haar niet helemaal gelooft.

Luna schrikt op bij die laatste woorden van haar moeder. Zou ze echt naar Miriams huis bellen? Vast niet. Maar stel dat ze het toch zou doen?

‘Ik ga,’ zegt ze en ze zet haar lege glas op tafel. Luna geeft haar moeder een kus en loopt naar de huiskamer. Daar zit haar zusje tekenfilms te kijken. Haar gezicht zit onder de chocola.

‘Ga je weg?’ vraagt het blonde meisje wanneer ze ziet dat haar zus naar de deur loopt.

‘Ja, ik heb met iemand afgesproken,’ antwoordt Luna. ‘Niet te veel koekjes eten, Erica.’

‘Eentje nog?’

‘Eentje nog.’ Luna veegt het gezicht van haar jongere zusje schoon en pakt het pak koekjes af.

‘Luna, ga jij segs hebben?’ vraagt het meisje onschuldig.

Haar oudere zus kijkt haar met open mond aan. Ze weet niet dat het juist Erica is geweest die haar ouders aan het denken heeft gezet. ‘Jij bent ook niet achterlijk, hè?’ zegt ze en ze kroelt door haar blonde haren. Dan geeft ze haar een kus en gaat ervandoor.

Nu zit Erica nog altijd met haar vraag. Waarom trekt iedereen toch zo’n raar gezicht als zij het woord ‘segs’ uitspreekt? Ze staat op en pakt nog een koekje.

Luna trekt de huisdeur achter zich dicht. Zodra ze het gevoel heeft dat ze ver genoeg van huis is, haalt ze haar telefoon uit haar tas. Ze moet zich voor de zekerheid maar wel indekken.

102

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 103

Ze toetst Miriams nummer in en wacht een paar tellen. Niks, die neemt niet op. Ze probeert het nog een keer, maar tevergeefs.

Zal ze haar later nog een keer bellen? Ze weet niet zeker of haar vriendin op zaterdag wel voor tweeën wakker wordt. Wat nu? Na lang twijfelen belt ze iemand anders. Dit keer heeft ze meer succes.

‘Luna?’ vraagt een slaperige stem aan de andere kant van de lijn.

‘Hé, Mario, sorry dat ik je zo vroeg bel op zaterdag, maar ik moet even met je praten.’

De jongen antwoordt niet. Hij is net wakker. Of droomt hij?

‘Mario, ben je er nog?’

‘Ja, ja. Zeg het maar, Luna, waar wil je met me over praten?’ Hij voelt zich nogal vreemd. Een verwarrende mix van geluk dat ze hem belt, blij om haar stem te horen, onzekerheid over het waarom, verbijstering... En dat alles wordt nog versterkt door het feit dat hij net wakker is.

‘Nou, weet je...’ stamelt Luna. Ze weet niet goed hoe ze het uit moet leggen. ‘Ik moet namelijk weg vanmorgen, ik ben eigenlijk al weg. En ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik met jullie wiskunde zou leren voor het proefwerk van vrijdag. Ik heb geprobeerd je zus te bellen om me in te dekken, voor het geval dat mijn moeder naar jullie huis belt. Dat zal vast niet gebeuren, maar je weet nooit.

Nu neemt Miriam haar telefoon niet op, dus jij bent mijn laatste hoop.’

Ah, dat is het. Die laatste woorden breken Mario’s versplinterde hart nog een beetje meer. ‘Je laatste hoop...’

Luna hoort aan de toon waarop de jongen haar woorden herhaalt dat ze zich niet goed heeft uitgedrukt.

‘Nou, eh... ik bedoelde het niet...’

‘Het is wel goed, ik ga zo naar Miriam toe en vertel het haar.’

Zijn stem klinkt verdrietig, dof van de slaap of van vermoeidheid.

Hij is moe van het gedoe. Van de hoop. Van haar liefhebben. Van het lijden in stilte. Van dezelfde popgroep leuk vinden. Mario is

103

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 104

overal moe van, en dat klinkt door in zijn stem. Ik ben haar laatste hoop, denkt hij. De laagste op de ranglijst.

Luna herinnert zich Mario’s msn-naam de dag ervoor. Ze heeft hem niet eens gevraagd hoe het met hem ging en waarom hij dat schreef. Leven is kut. Liefde is kut. Wiskunde is kut. ‘Zeg, Mario, gaat het wel goed met je?’

‘Ja hoor, waarom zou het niet goed gaan?’ antwoordt hij koeltjes.

‘Nou, ik had het nogal druk gisteren, maar ik zag toevallig je msn-naam.’

Ze heeft het wel gezien, maar ze had het nogal druk. Lekker excuus. ‘Gewoon een kutdag. Maak je geen zorgen.’ Zijn stem klinkt nu nog killer.

‘Is er iets met een meisje?’

Die vraag verrast Mario. Luna heeft niks door. Of zou ze het over zichzelf hebben? Ze zeggen dat vrouwen een zesde zintuig hebben voor dat soort dingen. Zou Luna weten dat hij verliefd op haar is? ‘Geen zorgen, gewoon een moeilijk moment. Het gaat goed.’

‘Kom op, Mario. Je kunt het me best vertellen. We zijn toch vrienden?’ Ze heeft het nu wel over vriendschap, maar toch heeft ze het gevoel dat ze hem op een of andere manier in de steek heeft gelaten. Ze kennen elkaar al zo lang, ze speelden altijd samen. Maar de laatste tijd is er een soort afstand tussen hen ontstaan. Misschien komt dat wel door haar. Ja. Als ze nu bij hem thuis komt, is het om Miriam op te zoeken. Luna beseft dat ze maar weinig van hem weet.

Op dat ogenblik is ze Alex en Angel even helemaal vergeten. Ze maakt zich werkelijk zorgen om die jongen. Hij klinkt zo depri...

En ze weet niet waarom, maar ze heeft niet het idee dat hij haar gaat vertellen wat er aan de hand is. Ze moet iets doen om zijn vertrouwen terug te winnen, ze moet weer wat aardiger tegen hem doen.

104

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 105

‘Het gaat goed, echt waar. Ik ben gewoon net wakker.’

‘Heb je de komende week iets te doen?’ vraagt Luna opeens.

‘De komende week?’ Mario begrijpt er helemaal niets meer van.

Droomt hij echt niet? ‘Nou, ik geloof het niet. Over welke dag heb je het?’

‘Over maandag tot en met donderdag. Moet je ’s middags iets doen?’

‘Huiswerk maken en leren, vermoed ik.’

‘Oké, dan gaan we samen leren. Zoals je waarschijnlijk wel weet ben ik nogal slecht in wiskunde... Ik heb hulp nodig voor het proefwerk van vrijdag. Als ik een onvoldoende haal vermoorden mijn ouders me. Misschien zou je me bijles kunnen geven. Als het je uitkomt en als je dat wilt, natuurlijk.’

Hij moet echt dromen. Hij slaapt gewoon nog. Of is het een grap? Luna en hij samen leren. Met z’n tweeën. Gebeurt dit echt?

Zou het wel een goed idee zijn?

‘Mario, je zegt niets... Het geeft niet, hoor, als je niet kunt.’

‘Ik kan wel.’

‘Top,’ zegt Luna glimlachend. ‘Dan zien we elkaar maandag op school en dan spreken we wat af, is dat goed?’

‘Zeker.’

Ze kijkt op haar horloge. Het is al laat. ‘Mario, ik moet ophangen.

Kop op, hè? Ik zie je maandag.’

‘Veel plezier, Luna. Later.’

Mario’s kamer stroomt vol met tegenstrijdige gevoelens. De vermoeidheid is nog niet verdwenen, maar hij kan weer een klein beetje glimlachen. Zijn hart klopt weer met dat unieke ritme van verliefdheid. Het is nog altijd donker, maar voor Mario schijnt er een piepklein lichtstraaltje.

Mario loopt naar zijn computer. ‘Clavado en un bar’. Play. De muziek van Maná schalt weer door de kamer.

105

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 106

Hoofdstuk 13

Diezelfde morgen, aan de andere kant van de stad Angel weet niet wat hij moet doen. Hij is er al een tijdje over aan het piekeren. Wat moet hij tegen Luna zeggen?

Zijn hoofd en buik doen nog altijd zeer. Hij schaamt zich dood.

Hoe heeft hij zich zo kunnen misdragen? Hij is zo dronken geworden dat hij niet meer wist wat hij deed. Hij weet niet eens of er iets tussen hem en Katia is gebeurd. Twee dagen met Luna en nu al ontrouw?

Hij is helemaal uit zijn doen. Het liefst zou hij van de aardbodem verdwijnen.

Toen hij thuiskwam heeft hij meteen zijn telefoon aan de oplader gehangen. Op zijn scherm verschenen een heleboel gemiste oproepen, ook een aantal van Luna. Hij heeft zich flink in de nesten gewerkt.

En nu komen de smoesjes, de leugens, de excuses. Want Luna mag niet weten wat er is gebeurd. Als ze daarachter komt...

Die kusjes, heeft hij die nou gedroomd of waren ze echt? Zou Katia misschien misbruik hebben gemaakt van de situatie, toen hij niet wist wat hij deed? Hoe dan ook, de enige schuldige is hijzelf.

Wat moet hij doen? Wat moet hij zeggen? ‘Luna, ik ging naar de redactie en de schoonmaakster heeft me op het toilet opgesloten, ze had niet door dat er nog iemand aanwezig was en de batterij van mijn mobiel was leeg.’ Dat klinkt als een fabeltje. ‘Mijn telefoon

106

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 107

is in een emmer water gevallen en als door een wonder doet hij het nu weer.’ Ook niet echt overtuigend.

Tegen haar liegen vindt hij verschrikkelijk, maar haar verliezen is nog erger. En als hij de waarheid zegt zal ze hem misschien wel vergeven, maar nooit meer helemaal vertrouwen.

Waarom heeft hij dat drankje nou niet afgeslagen? Waarom heeft hij zo veel gedronken? Katia... Waarschijnlijk is dat het antwoord dat hij niet wil weten of geloven. Voor Katia?

Maar hij heeft al wat met Luna. Hij houdt van haar. Ze zullen het geweldig krijgen samen. Maar eerst moet hij zich hieruit redden.

Hij kijkt op zijn horloge. Het is nog erg vroeg. Hij wil zo graag haar stem horen, maar het is geen goed idee om haar wakker te maken, nadat hij haar al een rotavond heeft bezorgd door niks te laten horen. Bovendien weet hij niet wat hij moet zeggen.

Angels telefoon gaat. Het is Luna niet, het is Katia. Hij twijfelt of hij zal opnemen. Hij besluit het niet te doen, en drukt haar weg.

Een paar tellen later gaat de telefoon weer.

‘Hoi Katia,’ zegt hij ten slotte ernstig.

‘Hoi Angel. Hoe voel je je?’ Katia’s stem klinkt dof, verdrietig.

Hij kan het niet zien, maar terwijl ze met hem praat speelt ze met een lichtknopje. De lamp in de huiskamer gaat aan, uit, aan, uit.

Ze is zenuwachtig, onrustig. Sinds hij weg is kan ze alleen nog maar aan hem denken.

‘Nou, ik heb hoofdpijn. Dat komt vast door de kater. Je zou kunnen zeggen dat ik me wel eens beter heb gevoeld.’

‘Het spijt me. Ik hoop dat het snel overgaat.’

‘Dank je.’

Er valt een pijnlijke stilte. Angel wil net gedag zeggen en ophangen, maar Katia is hem voor: ‘Angel, ik wil dat je weet dat er niets is gebeurd.’

‘Kijk, Katia...’

‘Echt waar, geloof me. Het had kunnen gebeuren. We hadden

107

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 108

allebei gedronken, we waren samen bij mij thuis... Maar er is niks gebeurd.’

Angel zou wel willen weten of die zoenen die hij heeft gedroomd echt waren, maar hij vraagt het toch maar niet. ‘Oké, goed dan.

Maar ik ben sowieso niet blij met mijn gedrag.’

‘Kom op, kwel jezelf niet zo. Het is een beetje uit de hand gelopen, verder niets. Je moet het niet zo groot maken.’

‘Oké.’

Katia speelt nog altijd met het lichtknopje. Ze is gespannen. Ze ziet Angel op een andere manier. Even denkt ze het ergste. Ze wil hem niet verliezen. ‘Angel, ik zou je zo graag nog een keer willen zien.’

Angel zegt niets. Zijn hoofd loopt over. Hij heeft geen zin meer om te praten, maar aan de andere kant wil hij haar ook niet kwijt.

‘Katia, ik weet niet wat ik moet zeggen. Laat me maar even met rust. Ik bel je vanmiddag of morgen, goed?’

‘Goed,’ antwoordt ze niet helemaal overtuigd. Ze moet het wel goedvinden, ze heeft geen keus. ‘Ik wacht op je telefoontje. Doei!’

‘Doei.’

Katia doet het lichtknopje naar beneden, het licht in de huiskamer gaat uit.

Ondertussen maakt Angel zich grote zorgen. Hij probeert een smoes te verzinnen waarom hij Luna de avond ervoor niet heeft gebeld.

Iets over tienen ’s morgens, die zaterdag in maart, ergens anders in de stad Alex voert een geanimeerd gesprek met Agustín. Die heeft alles in orde gemaakt. Alex is nerveus. Niet vanwege zijn plan, maar omdat hij niet weet of Luna wel zal komen. Misschien ziet ze ervan af.

Al zijn twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon wanneer Luna even later voor de glazen deur verschijnt. Ze kijkt een beetje gedesoriënteerd om zich heen, tot Alex haar komt begroeten. ‘Hoi, blij je te zien,’ zegt hij terwijl hij op haar af loopt.

108

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 109

Wat is ze knap. Ze draagt haar haar in een paardenstaart, dat geeft haar iets kinderlijks.

Twee zoenen.

‘Hoi. Ik jou ook! Sorry dat ik laat ben.’

Wat is hij knap. Hij heeft nog altijd die geweldige glimlach die ze zich herinnert van de dag dat ze elkaar in het café ontmoetten.

Hoewel het fris is draagt hij een T-shirt.

‘Geeft niets. Terwijl ik op je wachtte heb ik alles voorbereid, zodat we zo snel mogelijk kunnen gaan.’

‘Je maakt me vreselijk nieuwsgierig. Ga je me nu nog niet vertellen waarmee ik je ga helpen?’

‘Je zult het zo weten, Luna.’ Alex houdt de deur voor haar open.

Ze zijn in een copyshop. Het lawaai van de apparaten vult de ruimte. Een man van een jaar of zestig komt op hen af.

‘Agustín, ik wil je graag voorstellen aan Luna, Luna, dit is Agustín Mendizábal.’

Ze werpen elkaar een vriendelijke, nieuwsgierige blik toe.

‘Aangenaam, meneer Mendizábal.’

‘Insgelijks, jongedame. Deze jongen heeft een goede smaak. Het ziet ernaar uit dat hij net zo goed muziek kan maken als meisjes versieren.’ De man schatert en Luna wordt helemaal rood.

Ook Alex lijkt wat verlegen. ‘Niet overdrijven, Agustín. Binnen de kortste keren speel je beter dan ik.’

‘De leerling wordt nooit beter dan de meester.’

Leerling? Meester? Wie is wie? Luna snapt het niet helemaal. Ze weet dat Alex saxofoon speelt, maar... ‘Geeft u Alex les?’ vraagt ze wat ontredderd. Ze wil graag aardig overkomen.

‘Maak je een grapje?’ roept Agustín verbaasd uit. ‘Deze jongen is de beste muzikant die ik ooit heb ontmoet. Daarom heb ik hem gevraagd of hij mij en mijn oude knarren van vrienden wil lesgeven.’

‘Je overdrijft weer. Jij en je vrienden spelen hartstikke goed, en we zijn pas begonnen. En ik heb zo veel lol tijdens de lessen...’

Luna is verrast. Die mooie jongen met zijn perfecte glimlach heeft geen les, hij geeft les. Ongelooflijk.

109

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 110

‘Jongedame, ik neem aan dat Alex al indruk op je heeft gemaakt met zijn saxofoon,’ zegt Agustín met een plagerig lachje.

‘Nou... eigenlijk niet. Ik heb hem nog nooit horen spelen,’ antwoordt Luna, die nog altijd een blos op haar wangen heeft. ‘We kennen elkaar nog maar net. Maar zoals u het beschrijft moet hij wel supergoed zijn.’ Ze kijkt de jongen vol bewondering aan.

‘Nu is het wel genoeg, zo meteen ga ik nog blozen.’

‘Zo is dat. Genoeg complimentjes. Straks gelooft hij het zelf nog en gaat hij twee keer zo veel voor zijn lessen vragen.’ Weer lacht de man. Dan bukt hij zich om iets te pakken achter de toonbank en even verdwijnt hij uit het zicht.

‘Kijk, hier heb je wat je me gevraagd hebt.’ Agustín legt twee rugzakken vol geplastificeerde pakketjes papier op de toonbank. Luna kan niet zien hoeveel het er zijn. Misschien een stuk of dertig, misschien meer. Op het eerste gezicht lijken ze allemaal hetzelfde.

‘Geweldig, heel erg bedankt, Agustín! Hoeveel krijg je van me?’

Alex pakt zijn portemonnee om te betalen.

‘Ben je gek geworden? Deze krijg je van mij.’

Alex dringt aan om de fotokopieën die voor hem gemaakt zijn te betalen, maar het lukt hem niet de man te overtuigen.

‘Voor al die keren dat je langer bij ons bent gebleven, dat je het met ons uit hebt gehouden en omdat je ons zo goed behandelt. Ik peins er niet over om ook maar één euro van je aan te nemen.’

‘Ontzettend bedankt, Agustín,’ zegt Alex ten slotte, en hij stopt zijn portemonnee in zijn kontzak. Dan pakt hij de twee rugzakken met de boekjes en hangt ze over zijn schouders, aan elke kant een.

‘Veel plezier ermee. Ik hoop je nog eens te zien, jongedame. Jou verwacht ik maandag, Alex, zoals gewoonlijk.’

Luna is stomverbaasd. Waarom zou hij zo veel kopieën van hetzelfde willen? Waar zijn ze voor?

Ze staan weer op straat en Alex wijst naar een bankje waar Luna en hij op kunnen gaan zitten. ‘Ik ga je alles uitleggen. Je vindt het

110

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 111

vast een heel stom idee, maar het kwam in mijn hoofd op en ik moet en zal erachter komen of het werkt.’

Het bankje staat in de zon. Luna lijkt nog blonder en het licht accentueert de gebruinde teint van Alex’ armen. Hij zet de rugzakken naast zich op de grond en haalt er twee pakketjes uit. Een geeft hij aan Luna, het andere houdt hij zelf.

‘Achter de muur,’ leest ze met zachte stem.

‘Ja. Achter de muur is de titel van het boek dat ik aan het schrijven ben.’

‘Ben je schrijver?’ vraagt ze verrast.

‘Laten we het erop houden dat ik iemand ben die schrijft. Of iemand die dat probeert. Het zal nog wel even duren voor ik een echte schrijver ben.’

Nieuwsgierig opent Luna het dunne boekwerkje. Het zijn de eerste veertien bladzijden van de roman waar Alex op dit moment mee bezig is. ‘Waar gaat het over?’

‘Over een jongen die geobsedeerd raakt door een meisje dat veel jonger is dan hij.’

‘Hoeveel jonger?’

‘Hij is eenentwintig en zij veertien.’

Luna trekt haar wenkbrauwen op. Angel is tweeëntwintig en zij zestien. Bijna zeventien. ‘En jij? Hoe oud ben jij?’ vraagt ze zonder haar ogen van de kopieën af te wenden.

‘Ik? O... tweeëntwintig.’

Net als Angel, wat een toeval. Al lijkt Alex een jaar of twee, drie jonger.

‘Ik ben zestien. Volgende week zaterdag word ik zeventien.’ Dat is waar ook. Nu ze het zegt, realiseert ze zich dat ze volgende week al jarig is. Moet ze het vieren? Ze heeft er nog niet eens over nagedacht.

‘Ik dacht al dat je ongeveer zo oud was,’ zegt Alex glimlachend.

Telkens als hij glimlacht voelt Luna iets kriebelen vanbinnen. Ze kan niet uitleggen waarom, en ze wil het eigenlijk ook niet weten.

111

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 112

Ze vindt zijn glimlach gewoon leuk, al vanaf het eerste moment dat ze hem in de Starbucks zag. ‘Nou, waarom heb je zo veel kopieën laten maken van het begin van je boek? Ga je ze naar uitgeverijen sturen?’

‘Nee. Tenminste, nu nog niet.’

‘Waarom dan?’

‘Je zal wel denken dat ik raar ben... of gewoon gek. Of misschien ben ik te romantisch...’

‘Misschien dacht ik dat al,’ zegt ze lachend.

Alex wordt rood. Misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest om Luna mee te vragen. Een ogenblik lang heeft hij het gevoel dat hij zich belachelijk maakt, maar hij kan niet meer terug.

Zij gaat hem helpen met het uitvoeren van zijn plan.

‘Dat zou heel goed kunnen.’ Hij doet zijn best rustig over te komen. ‘Lees de eerste bladzijde eens.’

Luna gehoorzaamt, en terwijl ze leest hoort ze Alex’ stem in haar hoofd: Hallo lieve lezeres, of lieve lezer. Ik hoop dat u een fijne dag hebt. Bent u verbaasd?

Dat zou ik ook zijn. Ik zal het kort houden en niet te veel van uw tijd in beslag nemen.

Wat u nu in handen hebt, is het begin van Achter de muur, de roman die ik op dit moment aan het schrijven ben. Elke dag zal ik een stukje posten op www.fotolog.com/tras_la_pared. Het is het verhaal van Julian, een schrijver in wiens leven een veertienjarig meisje opduikt.

Wat ik met de volgende veertien bladzijden wil? Dat u ze leest. En als u het leuk vindt, kunt u het verhaal verder volgen op de bovengenoemde link. Ook vraag ik u deze

112

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 113

kopiee ¨n, als u ze hebt gelezen, ergens neer te leggen waar anderen ze kunnen vinden. Als een soort mond-tot-mondreclame.

Of het een succes wordt weet ik niet, maar het was een idee dat in mijn hoofd opkwam en waar ik hoe dan ook iets mee moest doen. Het enige wat ik wil weten is of ik werkelijk goed genoeg ben als schrijver. Hoe meer mensen hun mening geven, hoe beter.

Daarom smeek ik u Achter de muur niet in uw bezit te houden. Nadat u het gelezen hebt en eventueel de URL hebt genoteerd, kunt u het weer op een plek achterlaten waar andere mensen het kunnen vinden.

Dit is geen spel. Of eigenlijk is het dat wel. Maar meer nog dan een spel is het een poging om mijn droom uit te laten komen: mijn droom om schrijver te worden. En u speelt mee, u kunt mijn leven veranderen.

Ik bied u ook de mogelijkheid om met mij te corresponderen via traslapared@hotmail.com.

Op die manier kan ik erachter komen of dit gekkenwerk goed uitpakt.

Dat was het, lieve lezeres, lieve lezer. Ik hoop dat ik u niet teleurstel met de volgende bladzijden, en dat dit project op een of andere manier zijn doel bereikt.

Hartelijk dank voor uw respect, vriendelijkheid en vooral voor uw tijd.

Met vriendelijke groet, De auteur

113

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 114

Luna is stomverbaasd. Dat idee is... ‘Dus als ik het goed begrijp, wil je deze pagina’s op straat verspreiden zodat mensen ze kunnen vinden.’

‘Precies, maar niet zomaar op straat. We moeten op zoek naar plekken waar mensen komen die hier aan mee willen doen. Om het lot een handje te helpen. Alsof het verhaal de juiste persoon vindt in plaats van andersom.’ Alex’ ogen glimmen helemaal.

Luna kijkt hem verrukt aan. Nog nooit heeft ze zo’n fantasisch idee gehoord. Misschien slaat het nergens op, maar wat een geweldige manier om een droom te laten uitkomen. ‘En je wil dat ik je help om die plekken te vinden?’

‘Ja. Tenminste, als jij dat ook wil.’

‘Tuurlijk! Ik geloof dat je niet helemaal goed bij je hoofd bent...’ ze giechelt even, ‘...maar ik vind het een fantastisch idee. Het wordt echt leuk.’

Alex glimlacht verlegen. Ze gelooft in ieder geval dat het leuk gaat worden. Niet slecht. Gek, maar leuk. Dat moet wel lukken, zeker met haar erbij.

Uit een van de twee rugzakken haalt hij een stuk of tien exemplaren en doet ze in de andere. Dan doet hij deze op zijn rug. ‘Hier,’ zegt hij en hij geeft Luna de lichtste rugzak.

‘Hé, je hoeft er voor mij niks uit te halen... Ik ben sterk, hoor.’

Ze stroopt de mouw van haar rechterarm op en toont hem haar biceps.

De jongen kijkt haar geamuseerd aan en helpt haar de rugzak op haar rug te doen. Met een klein sprongetje zorgt ze ervoor dat hij goed zit.

‘Kom, we gaan.’

‘Wacht even,’ Alex houdt haar tegen. ‘Hier is het allemaal begonnen, dus de eerste moeten we hier achterlaten.’

Ze wachten tot er niemand meer in de buurt is en leggen dan het eerste exemplaar op de bank waarop ze hebben gezeten.

‘Mag niemand ons zien?’ vraagt Luna als ze Alex’ strategie doorkrijgt.

114

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 115

‘Liever niet. Dan zou de magie er op een of andere manier af gaan. Of misschien geven ze de kopieën terug omdat ze denken dat we ze zijn vergeten of hebben laten vallen.’

‘Oké. Ik geloof nog steeds dat je niet goed bij je hoofd bent... maar ik vind het superleuk. Nu is het mijn beurt.’

‘Is goed.’

Luna weet niet waarom, maar ze wordt hier helemaal blij van. Ze voelt zich weer een kind. Het is net alsof ze aan het schatzoeken zijn, alleen zoeken ze niet, zij zijn degenen die de schat verstoppen.

Rustig wandelen ze naast elkaar. Ze kijken steeds om zich heen, op zoek naar een goede plek waar zij het tweede exemplaar van Achter de muur kan neerleggen en het lot zijn werk verder kan doen. Nog altijd schijnt de zon op deze mooie ochtend in maart.

Plotseling begint Luna te rennen. Alex loopt met grote passen achter haar aan.

‘Wat vind je ervan?’ Ze wijst naar een grote oude boom die zijn schaduw werpt op een klein plein.

Alex kijkt eens goed. Het is een oude, robuuste boom. Hij is getekend door de tijd, maar hij heeft ook nog iets statigs. Het lijkt net of hij daar niet hoort, omringd door dunne jonge boompjes die over hem waken. Ze krijgen het gevoel dat hij zich niet op de juiste plek geworteld heeft.

‘Ik vind het gaaf,’ antwoordt hij blij.

Luna is tevreden met haar vondst. Ze wachten tot een paar voorbijgangers in de verte zijn verdwenen, en als ze denken dat niemand hen ziet, bukt ze zenuwachtig om de kopieën aan de voet van de boom neer te leggen. Vlug pakt ze Alex bij de arm en samen lopen ze verder alsof er niets is gebeurd. Ze straalt helemaal.

Dan gaan ze naar de bibliotheek, de beste plek om een boek in wording achter te laten. Luna houdt de wacht, terwijl Angel een paar kopieën onder de mat bij de ingang neerlegt. Hij stopt ze niet helemaal weg, de helft steekt er zichtbaar onderuit. Niemand heeft hen gezien.

115

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 116

Nu zijn ze in een speelgoedwinkel. Alex leidt de vrouw bij de kassa af met een praatje en ondertussen legt Luna een pakketje achter een gigantische knuffelpinguïn.

Ze gaan een tweedehands-platenwinkel binnen. Op aanwijzingen van Alex stopt Luna een exemplaar in de hoes van de elpee Abbey Road van The Beatles.

De volgende plekken waar Alex en Luna het begin van Achter de muur achterlaten, zijn: onder een hartvormig koffertje in een cadeauwinkel, op de schommel in een speeltuin, naast een emmer rozen voor een bloemenwinkel, bij de deur van een school en in het portiek van een mooi oud huis. Ook leggen ze kopieën neer bij de roltrappen van een paar grote warenhuizen, in een snoepwinkel, op het voetstuk van een standbeeld en op de stoel van een geparkeerde auto met open dak waar Luna nogal van onder de indruk is.

Dan pakken ze de metro. Ze laten er wat op het station achter en ook een stuk of twee, drie onder de banken van de treinstellen...

Zelfs bij een frisdrankmachine. En in een fotohokje.

Het begint wat warmer te worden. Het is al over twaalven. Ze zijn al bijna twee uur onderweg.

‘Zullen we wat drinken bij Starbucks?’ vraagt Alex.

Luna knikt. Ze moet opeens denken aan de eerste keer dat ze elkaar zagen. Wat een toeval! Zij was daar van de weeromstuit naar binnen gegaan omdat Angel niet kwam opdagen. Hij wachtte er tot zijn les begon. Ze ontmoetten elkaar onder de tafel, waar hij haar een zakdoek aanbood omdat haar gezicht onder de karamel zat. Wat had ze zich geschaamd... Daarna... Het spijt me dat ik je mijn liefje noem. Wat is het lot toch grillig. Twee mensen die hetzelfde boek aan het lezen zijn. Op dezelfde plek, om dezelfde tijd...

Luna en Alex bestellen wat te drinken. Dit keer iets fris om de dorst te lessen. Ze gaan naar de bovenverdieping van het café. Enthousiast praten ze over wat ze zojuist allemaal hebben meegemaakt. Dat die man hen had aangekeken alsof hij wist dat ze iets gingen verstoppen, die vrouw die maar niet wegging, dat het op

116

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 117

die ene plek wel gevonden móést worden door iemand die het zou lezen.

Luna heeft het gevoel dat ze deel uitmaakt van Alex’ verhaal, een verhaal dat niet is geschreven maar dat wordt beleefd. Wat is hij knap. Superknap. En dan die glimlach...

‘Wacht je even op me?’

‘Waar ga je heen? Ga je een exemplaar verstoppen?’

‘Nee, ik ga naar het toilet... Je weet wel... de tijd van de maand, meisjes en zo...’ Luna zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar Alex bloost ervan.

Uit haar tas haalt ze wat ze nodig heeft en stopt het weg in haar mouw. Per ongeluk vergeet ze haar tas dicht te doen.

‘Ik wacht hier op je,’ zegt Alex, die zichzelf vervloekt om zijn vraag.

Luna glimlacht en gaat naar het toilet.

Alex drinkt met een plastic rietje. Hij is zo gelukkig. Wat wil hij nog meer? Hij probeert zijn droom uit te laten komen en zij helpt hem daarbij. Maar wat voelt hij eigenlijk voor haar? Dit is niet het moment om daarover na te denken. Nu moet hij van deze dag genieten, van dit spel. Deze waanzin zou het begin kunnen zijn van iets moois. Wie zal het zeggen?

Onverwacht klinkt er muziek uit Luna’s openstaande tas. Het schrille geluid gaat vergezeld van een brommend getril. Het klinkt ontzettend hard. Iedereen in het café staart hem aan. De telefoon trilt de tas uit. Het nummer van The Corrs klinkt nu nog luider.

Alex weet niet wat hij moet doen. Van sommige tafels klinkt er zelfs een geërgerd ‘ssst!’ Hij moet wel opnemen, al wil hij dat helemaal niet.

‘Hallo...?’

‘Luna?’ vraagt de persoon aan de andere kant van de lijn, die ongetwijfeld niet verwacht een mannenstem te horen.

‘Nee, ik ben een vriend van haar. Ze is naar... Ze is er niet. Met wie spreek ik?’

117

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 118

‘Een andere vriend. Ik bel haar nog wel.’

‘Maar ze komt zo...’

Hij krijgt de kans niet om zijn zin af te maken, Angel heeft al opgehangen.

Alex denkt even na voor hij de telefoon weer in de tas terugstopt.

Hij heeft de naam van de man gezien die haar net belde. Wie was die Angel? Misschien dé vriend van Luna. Misschien ook niet, hij stelde zich voor als ‘een’ vriend. Maar waarom hing hij dan op deze manier op?

Luna komt terug van het toilet. Alex bestudeert haar manier van lopen: vastberaden, vrolijk en jong. Wat een geweldig meisje.

Vroeg of laat moet hij toch eens uitzoeken wat hij voor haar voelt.

Glimlachend gaat ze tegenover hem zitten.

‘Je telefoon ging. Ik wilde hem niet opnemen, maar je hebt het geluid zo hard staan en iedereen keek naar me. Ik moest wel, het kon niet anders... het spijt me.’

Luna schrikt. Haar ouders! Ze bidt dat zij het niet waren. Zo snel als ze kan haalt ze haar telefoon uit haar tas en zoekt bij ‘Ontvangen oproepen’.

‘Ik hoop niet dat ik iets verkeerds heb gedaan...’ begint Alex weer als hij haar zo bezorgd ziet kijken.

Luna zucht diep. Het waren haar ouders niet, Angel heeft gebeld.

Dan realiseert ze zich dat ze de afgelopen uren helemaal niet aan hem heeft gedacht. Eindelijk heeft hij een teken van leven gegeven.

De verleiding om hem meteen terug te bellen is groot, maar dit is niet het juiste moment. Misschien is het ook beter om even te wachten nadat hij haar gisteren zo heeft laten stikken. Ze weet niet of ze nou boos moet zijn of opgelucht, geïrriteerd of blij. Nee, het is echt beter dat ze hem nu nog niet terugbelt. Hij belt later wel weer.

Rustig bergt ze haar mobiel weer op in haar tas.

‘Alles goed?’ wil Alex weten.

‘Helemaal goed,’ antwoordt ze.

118

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 119

Alex gelooft haar niet. Hij merkt dat haar iets dwarszit, al heeft dat waarschijnlijk niks met hem te maken, eerder met de man die net gebeld heeft.

‘Ik heb het bijna op, zullen we verdergaan?’ stelt Luna voor. Ze probeert van onderwerp te veranderen, want ze heeft geen zin om aan Angel te denken.

‘Ja, ik heb het ook op.’

Zij neemt de laatste slok en veegt haar lippen af aan een servetje.

‘Zullen we er hier ook een achterlaten?’

‘Ja, dat is een goed idee!’

Ze staan op en laten een exemplaar van Achter de muur op de tafel liggen waaraan ze net gezeten hebben.

Op datzelfde moment, die dag in maart, ergens anders in de stad Door het huis schalt het refrein van ‘She will be loved’ van Maroon 5.

Angel is in de war. Zenuwachtig ijsbeert hij door zijn appartement. Echt, hij weet niet wat hij ervan moet denken. Wie was die vent die haar telefoon net opnam? Hij zei dat hij een vriend van Luna was. Maar sinds wanneer nemen vrienden de telefoon van een vriendin op? Het leek een jonge man. Hij had zelfs wel een mooie stem.

Angel is nerveus. Jaloers? Nee, hij schijnt niet jaloers te worden.

Bovendien heeft hij geen enkele reden om jaloers te zijn. Zijn hoofd doet zeer. Hij heeft nog steeds een kater, daarom kan hij niet helder denken.

Eigenlijk heeft hij het wel verdiend, dat Luna hem verlaat voor een ander. Maar wat denkt hij nou weer? Dat kan echt niet. Hij zat zelf fout de afgelopen nacht en ze zijn nog maar twee dagen samen...

Misschien heeft Luna al die tijd iets voor hem verborgen gehouden. Een vriend, een scharrel, een minnaar. Wellicht is hij slechts een van velen.

119

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 120

Hij moet rustig worden. Dit slaat nergens op. Een minnaar? Hij heeft het hier wel over een meisje van zestien... Sinds wanneer hebben jonge meisjes minnaars?

Angel gaat zitten, doet zijn benen over elkaar, houdt zijn rechterhand onder zijn kin, zet zijn benen weer naast elkaar... Hij pakt een tijdschrift en bladert het vluchtig door. Dan laat hij het vallen.

Wie was die jongen?

Hij moet het niet zo opblazen. Het was vast een klasgenootje van haar. Ze hebben afgesproken om te leren. Op zaterdag? Het is zaterdag! En op zaterdagochtend leer je niet.

Er gaan een paar minuten voorbij. Waarom belt Luna hem niet?

Zou ze boos zijn? Na gisteravond heeft ze er alle reden toe. Maar wie was die jongen? Ze heeft niet lang gewacht met iemand zoeken die haar kon troosten...

Weer een paar minuten later.

Luna laat niets van zich horen. Belt ze hem niet terug? Angel pakt zijn mobiel. Hij zoekt het nummer van Luna op. Nee, hij moet haar niet bellen. Nu is het haar beurt. En bovendien, als hij nou weer die man aan de lijn krijgt? Zij zal hem wel bellen. Ja, dat zal ze doen.

120

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 121

Hoofdstuk 14

Die dag in maart, ergens in de stad Alex en Luna vervolgen hun missie. Tussen de middag strijken ze neer in een Rodilla-broodjeszaak. Daar eten ze ieder een paar sandwiches. Ze hebben al meer dan vijftig exemplaren van Achter de muur verspreid en hun rugzakken worden steeds lichter.

Sinds ze de Starbucks uit liepen is Luna minder spraakzaam. Ze lacht niet meer zo veel en is wat afwezig. Het valt Alex op en hij heeft het idee dat het door het telefoontje komt. Tegen hem is ze nog altijd aardig en ze doet haar best om niet te laten merken dat er iets aan de hand is. Luna probeert zich weer in het avontuur te storten, maar als Alex niet naar haar kijkt, raakt ze in gedachten verzonken. Hij voelt het wel, maar wil zich niet met haar zaken bemoeien.

Zo nu en dan opent Luna haar tas om te kijken of Angel teruggebeld heeft. Ze weet best dat dat niet zo is, ze heeft immers de beltoon van The Corrs niet gehoord, ze kan het alleen niet laten om even te checken. Moet zij hem bellen? Nee, dat heeft ze de afgelopen nacht al vaak genoeg gedaan. Het is niet uit trots, ze vindt gewoon dat hij degene is die de volgende stap moet zetten.

‘Laten we hier naar binnen gaan.’ Alex wijst naar een groot gebouw.

Ze lopen een grote zaak in waar vooral boeken, cd’s en dvd’s worden verkocht. Alex stelt voor dat ze op elke verdieping kopieën

121

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 122

achterlaten. Het zal moeilijk worden om dat onopgemerkt te doen, want er lopen overal medewerkers rond, maar daar laten ze zich niet door weerhouden.

Bij de muziekafdeling zet Luna een koptelefoon op om naar een plaatje te luisteren dat in de aanbieding is. Het is een verzamel-cd met filmmuziek. Ze slaat verscheidene nummers over, maar bij ‘Philadelphia’ van Bruce Springsteen blijft ze hangen. Alex, die naast haar staat, probeert zonder dat iemand het ziet een van de kopieën te verstoppen. Zij gaat voor hem staan en hij doet net of hij een cd aan het zoeken is. Nadat hij om zich heen heeft gekeken of niemand hem ziet, legt hij het pakketje in een stellingkast. Gelukt! Alex geeft Luna een knipoog en ze glimlachen samenzweerderig naar elkaar.

Op een gegeven moment zal er iemand zijn die tussen de cd’s gaat snuffelen en de kopieën vindt. Diegene zal de instructies van de auteur lezen en deze al dan niet opvolgen. Hij of zij kan ze naar de papierbak om de hoek brengen, of ze in een of andere prullenbak op straat gooien. Alleen het lot weet wie dit exemplaar zal vinden en wat ermee gaat gebeuren.

Het tweetal komt bij de dvd-afdeling. Hier is het een stuk drukker dan bij de muziek.

Alex weet al waar hij het volgende pakketje wil achterlaten.

Zacht legt hij Luna uit wat hij bedacht heeft, en ze gaan allebei een andere kant op om de juiste plek te vinden.

Weer kijkt Luna in haar tas: niets nieuws op haar mobiel. Het lijkt wel een gewoonte te worden, wachten op een telefoontje van Angel dat niet komt. Ze doet haar tas weer dicht en ze concentreert zich op het zoeken naar de plaats die Alex heeft bedacht.

Het is Alex zelf die de plek vindt waar hij de volgende kopieën wil neerleggen. Hij pakt de dvd The Thomas Crown affair, een van zijn favoriete films. Die scène waarin de hoofdpersoon het schilderij terugbrengt vindt hij subliem. Hij herinnert zich de mannen in pakken, met hoed en koffer. De regisseur had geen betere me-

122

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 123

lodie kunnen verzinnen dan ‘Sinnerman’. Wat zij daar in die winkel met het eerste hoofdstuk van zijn boek doen, lijkt in zekere zin op wat Pierce Brosnan daar uithaalt: voor de ogen van een heleboel mensen iets neerleggen zonder dat iemand het doorheeft.

Luna komt weer bij Alex, die nog altijd aan het mijmeren is over fragmenten van die film. Hij toont haar het doosje.

‘Ken je deze?’ Ondertussen haalt hij onopvallend een exemplaar uit zijn rugzak.

‘Nee, maar als jij zegt dat-ie goed is, wil ik hem graag zien.’

Alex glimlacht. Deze dag zal hij nooit vergeten. Wat zal er gebeuren als ze klaar zijn met het verspreiden van exemplaren van Achter de muur? Hoe zullen ze daarna met elkaar omgaan? Hij zou haar heel graag beter willen leren kennen, alles wil hij van haar weten. Maar daar moet hij nu niet over nadenken. Er is nog een hoop werk te doen.

Alex en Luna herhalen de tactiek die ze op de muziekafdeling gebruikten. Nu is hij degene die voor haar gaat staan. Luna kijkt om zich heen of niemand haar ziet en stopt dan de dvd terug in het schap, samen met Alex’ verhaal. Weer gelukt!

‘Oké dan, weer één minder,’ zegt Alex wanneer ze op weg zijn naar de roltrappen. Ze gaan omhoog, naar de boeken.

Ook hier heeft hij zijn plan al klaar, onderweg naar boven legt hij het Luna uit.

Dit keer gaan ze samen op zoek. Ze lopen langs verscheidene boekenkasten. Het is er niet druk. Verreweg de meeste mensen staan bij het gedeelte dat is gereserveerd voor buitenlandse literatuur. Eindelijk bereiken ze de plek waar ze moeten zijn. Samen kijken ze de hele kast door, tot Luna het boek ziet waarin ze de volgende kopieën willen achterlaten.

‘Daar, helemaal bovenaan.’ Glimlachend wijst ze naar boven.

Alex heeft het al gezien. Hij gaat op zijn tenen staan om het te pakken. Eerst raakt hij het aan met zijn vingers, dan lukt het hem de rug een klein stukje naar achter te trekken. Hij heeft het bijna, maar als hij het boek beet wil pakken, valt het.

123

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 124

Luna houdt haar handen op om te voorkomen dat het de grond raakt. Dan zijn hun gezichten plotseling heel dicht bij elkaar. Hun ogen slechts een paar centimeter van elkaar verwijderd. Net als hun lippen. Ze kunnen bijna elkaars onrustige ademhaling voelen.

Haar haren strijken langs zijn T-shirt. Eén moment lang staat de tijd stil.

‘Sorry, ik liet het boek bijna op je hoofd vallen,’ zegt Alex, en hij doet onhandig een stapje opzij.

‘Daar zou het boek meer last van hebben dan ik, ik heb nogal een hard hoofd, volgens mijn moeder.’

Ze glimlachen. Er is een zekere spanning tussen hen ontstaan.

Hun handen raken elkaar ook nog wanneer Luna Alex Het spijt me dat ik je mijn liefje noem aangeeft om daarin een exemplaar te verbergen. Huid tegen huid. Nog meer ingehouden spanning.

Alex zet het boek van Moccia weer terug op zijn plaats. ‘Ik hoop dat niemand ons heeft gezien.’

‘Ik weet zeker van niet,’ zegt Luna stellig.

De twee rugzakken worden steeds leger, maar er zijn andere dingen die steeds zwaarder wegen. Luna en Alex gaan naar alle verdiepingen en laten overal een exemplaar achter. Ze zeggen niet veel meer. Eigenlijk wisselen ze helemaal geen woord meer, en wanneer hun ogen elkaar ontmoeten wenden ze vlug hun blik af.

Als ze hun doel hebben bereikt, gaan ze weer de straat op. De zon schijnt niet meer zo fel. De schaduwen op straat worden langer.

Het is zelfs een beetje fris geworden. De middag is voorbij. Het avontuur met de kopieën is ten einde, in ieder geval voorlopig.

‘Ik moet weg. Als ik niet snel naar huis ga, zullen mijn ouders...’

‘Ik begrijp het. Zal ik je thuisbrengen?’

‘Nee hoor, dat hoeft echt niet. Er moeten nog wat exemplaren worden verspreid. Ik pak gewoon de metro.’

‘Het was superleuk,’ zegt hij in de hoop een glimlach van haar te krijgen.

Die krijgt hij.

124

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 125

Het moment van afscheid is ongemakkelijk. Ze weten geen van beiden wat ze moeten doen en wanneer ze elkaar weer zullen zien.

‘Nou, ik ga. Ik neem aan dat we elkaar nog wel spreken.’

‘Ik hoop van wel. Bedankt voor je hulp... Doei.’

Alex gaat naar Luna toe en wil haar twee zoenen op haar wang geven. Hij is nerveus. Zij ook.

Ze doen allebei zo onhandig dat Alex’ zoen bijna op Luna’s mond terechtkomt.

Dan is het voorbij. Luna draait zich om en loopt rechtsaf de straat in. De jongen kijkt haar na tot ze uit het zicht is verdwenen en gaat dan de andere kant op.

Wat nu? Alex wil niet piekeren. Hij wil nagenieten van deze dag, hij wil glimlachen. Maar het lukt hem niet. Hij wil meer. Zijn hart klopt te snel en dat is een probleem. Een groot probleem.

Is hij verliefd op haar? Dat kan toch niet? Ze kennen elkaar nog maar net. Hij weet niet eens of hij haar ooit nog zal zien.

Alex moet even ontsnappen. Hij denkt aan zijn sax en het enige wat hij nog wil is naar huis om troost te zoeken in de muziek.

Luna wil net de metro in stappen als ‘Don’t stop the music’ uit haar tas opklinkt. Het is Miriam. In de tijd die ze nodig heeft om op te nemen, vreest ze dat haar ouders naar het huis van haar vriendin hebben gebeld.

‘Hé, Mir.’ Haar stem trilt.

‘Liefie, waar ben je nou?’

‘Eh...’

‘Mijn broer heeft me al gewaarschuwd. Geen zorgen, je ouders hebben niet gebeld.’

‘O, gelukkig. Anders was ik echt de lul.’

‘Ik zou heus wel een smoesje hebben verzonnen waarom je niet aan de telefoon kon komen. Dan zou ik je meteen gebeld hebben zodat jij ze gauw terug kon bellen. Geen probleem, hoor.’

125

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 126

‘Jij denkt ook aan alles. Dank je voor het indekken.’

‘Geen dank. Ik hoop dat je het leuk hebt gehad met Angel.’

Oeps, Angel. Zal ze het vertellen? Zal ze haar vriendin vertellen dat ze de hele dag met Alex heeft doorgebracht? ‘Eigenlijk heb ik –’ ‘Je moet ons echt alles vertellen. Wat een geweldig verhaal... Ik wou dat ik zoiets meemaakte.’

‘Weet je, Miriam, eigenlijk ben ik niet –’ Op de achtergrond klinkt geschreeuw. Het is Miriams moeder die naar haar dochter roept dat ze iets op moet ruimen wat ze ergens heeft laten slingeren.

‘Liefie, ik moet ophangen. Ik hoop dat je vanavond met ons uitgaat en ons jaloers maakt met je romance. Doeiiii.’ En met die langgerekte doei hangt Miriam op.

Dat is waar ook. Het is zaterdag, dat betekent ’s avonds uitgaan met de Fruittella’s. Maar na alle kilometers die ze heeft gelopen met de kopieën, heeft ze niet zo veel zin in feesten. Daar moet ze even over nadenken, zoals ze over wel meer dingen moet nadenken. Haar vriendin heeft Angels naam een paar keer genoemd.

Voelt ze zich schuldig, nu ze de hele dag met Alex heeft doorgebracht? Hij is niet meer dan een vriend, toch?

Voor ze de metro in stapt kijkt Luna op haar mobiel. Misschien wordt het tijd om Angel te bellen. Ze zoekt zijn nummer op in de contactenlijst, het nummer dat ze nog maar twee dagen heeft. God, het is nog maar twee dagen geleden dat ze elkaar voor het eerst gezien hebben. En moet ze hem nu al achter de vodden zitten? Hoe vaak heeft ze hem gisteren geprobeerd te bellen?

Luna vindt Angels nummer vrijwel meteen. Ze wil zo graag met hem praten, zijn stem horen, maar wat als hij weer niet bereikbaar is? En als hij nou niet opneemt? Dan is ze behalve bezitterig ook nog irritant. Ze aarzelt nog even, maar dan stopt ze de telefoon definitief weg in haar tas.

Ja, hij moet haar maar bellen.

126

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 127

Omstreeks dezelfde tijd, diezelfde dag in maart, elders in de stad Het is alweer een paar uur later. Luna heeft niet gebeld.

Angel kan de stem van die jongen die de telefoon opnam toen hij haar belde maar niet uit zijn hoofd zetten.

Hij kan nog altijd niet geloven dat het allemaal echt gebeurd is: dronken worden met Katia, de nacht niet thuis doorbrengen, het telefoontje... Hij zou er heel wat voor geven om de tijd een dag terug te zetten en weer met Luna in Huize Relax te zitten. Of misschien liever nog twee dagen: weer terug naar de avond waarop ze elkaar voor het eerst zoenden. En dan telkens op repeat klikken, zoals in die film met Bill Murray en Andie MacDowell, Groundhog Day, waarin de hoofdrolspeler elke ochtend op 2 februari om zes uur ’s morgens wakker wordt. Angel zou het verhaal laten beginnen op het moment dat hij de Starbucks binnenholt en eindigen bij het afscheid na dat relaxte bad, en dat zou zich de rest van zijn leven herhalen, elke dag weer.

Maar dit soort dingen gebeuren alleen in films en in dromen.

En misschien in sommige boeken.

Het wordt al bijna donker. Hij is al de hele dag aan het piekeren en heeft niks aan zijn werk gedaan.

En als ze hem nou niet heeft gebeld omdat ze de hele dag met die jongen op stap was? Nee, dat kan niet waar zijn. Er is vast een goede reden voor. Ze belt hem nog wel.

Bijna donker, die dag in maart, ergens anders in de stad Luna komt thuis. Ze kan zich wel voor het hoofd slaan: ze heeft niet eens gebeld om te zeggen dat ze niet thuis kwam lunchen! Ze had het zo druk met het verspreiden van de kopieën en het piekeren over Angel, dat het haar totaal ontschoten is. Ze is bang voor de preek die haar te wachten staat, net zoals gisteren. Of zo’n ruzie als afgelopen donderdag.

Maar niets van dat alles. Dat is vreemd. Haar ouders onderwerpen haar niet aan een kruisverhoor en houden geen preek. Het eni-

127

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 128

ge wat ze doen is naar haar glimlachen en haar vragen hoe het gaat met het voorbereiden van het wiskundeproefwerk van aanstaande vrijdag. Luna geeft verbaasd antwoord en gaat naar haar kamer.

Zij was niet bij het gesprek tussen haar ouders een paar minuten eerder: Paco: ‘Waar blijft Luna nou? Ze heeft niet eens gebeld om te zeggen dat ze niet kwam lunchen.’

Mercedes: ‘Ze is aan het leren met Miriam en haar broertje, Mario.

Maak je geen zorgen.’

Paco: ‘Mario? Is er een jongen in het spel? Denk jij dat hij degene kan zijn die –’ Mercedes: ‘Ik weet het niet. Misschien. Ze zal het ons nog wel vertellen.’

Paco: ‘Oef.’ Mercedes: ‘Maak je geen zorgen, ze zal zo wel komen. Ik ben er de hele dag al over aan het piekeren, en ik heb het idee dat we haar misschien te veel onder druk zetten.’

Paco: ‘Te veel onder druk zetten? Maar ze is nog maar zestien... Ze is nog zo jong!’

Mercedes: ‘Zo jong is ze ook weer niet meer, volgende week wordt ze zeventien. Weet je nog wat jij en ik allemaal deden op die leeftijd?’

Paco denkt even na en brengt vervolgens wanhopig zijn handen naar zijn hoofd: ‘Ik ga haar nu onmiddellijk bellen!’

Mercedes: ‘Nee, niet doen. Dan wordt het alleen maar erger. Dan krijgt ze het gevoel dat we haar in de gaten houden.’

Paco: ‘We moeten haar ook in de gaten houden. Ze is een meisje.

Ze kan niet doen en laten wat ze wil, wanneer ze maar wil. Ze moet ook haar verantwoordelijkheden nemen...’

Mercedes: ‘Luna is niet dom. Ze is een lief meisje. Maar als we de hele dag roepen wat ze wel en wat ze niet mag, zal ze zich alleen maar meer tegen ons verzetten.’

128

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 129

Paco: ‘En wat vind jij dan dat we moeten doen? Helemaal niks meer zeggen?’

Mercedes: ‘Nee, dat is ook niet goed. Maar ze moet haar eigen keuzes kunnen maken... Als er iets echt fout gaat kunnen we altijd nog ingrijpen. Misschien vertelt ze ons ook meer als ze merkt dat we haar vertrouwen.’

Paco is even stil. Hij hoopt vooral dat zijn dochter op dat moment niet aan het doen is wat hij op die leeftijd deed. ‘Oké. Ik vind het geen fijn idee, maar ik zal doen wat je zegt.’

Mercedes gaat glimlachend naar hem toe en geeft hem een zoen op zijn mondhoek. ‘Dat lijkt me het beste.’ En na nog een kus loopt ze de trap op, nagekeken door haar echtgenoot.

Luna gaat haar kamer in en het eerste wat ze doet is haar schoenen uittrekken. Ze is kapot. Ik geloof dat deze Fruittella frambozensmaak vanavond lekker thuisblijft, denkt ze terwijl ze naar haar opgezette voeten kijkt.

Nog altijd geen nieuws van Angel. Zucht. Ze wil hem niet bellen, maar ze kan zich bijna niet meer beheersen. Ze zet haar computer aan in de hoop dat hij online is, op msn, zoals de afgelopen twee maanden. Nee. Alleen haar vriendinnen. Al snel wordt ze uitgenodigd om deel te nemen aan een groeps-chat. Ze accepteert. Het is het begin van een interessante avond biechten.

129

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 130

Hoofdstuk 15

Die dag in maart, ’s avonds, ergens in de stad Mario blijft maar piekeren over dat telefoongesprek die ochtend.

Soms denkt hij zelfs dat hij het heeft gedroomd. Nee. Luna heeft hem echt gebeld. Dat is gewoon zo, al was hij net wakker. Toch weet Mario niet zeker of hij wel goed begrepen heeft wat ze aan het einde van het gesprek heeft voorgesteld.

Gaan ze de komende week werkelijk elke middag afspreken om samen wiskunde te maken? Dat heeft ze gezegd, of niet? Dat bedoelde ze toch? Maar waarom twijfelt hij dan? Misschien omdat hij zo onzeker is, omdat hij zichzelf niet vertrouwt. Misschien omdat hij verliefd is op Luna en nooit had durven dromen dat er zoiets kon gebeuren... Misschien omdat hij gek aan het worden is.

Hij kan zijn hoofd niet rustig krijgen, zijn gedachten suizen met een duizelingwekkende snelheid rond: beelden, woorden, veronderstellingen, vermoedens.

Het lukt hem niet zijn gedachten te ordenen, al doet hij nog zo zijn best. Oké, Luna komt bij hem thuis, en dat is goed. Ze gaan vier dagen met z’n tweeën doorbrengen. Vier middagen. Zij en hij.

Zoals hij zo vaak gedroomd heeft. Dat is ook goed. Maar het is om huiswerk te maken. En dat is minder. Zal hij zich wel kunnen concentreren? Als zij naar hem toe komt omdat hij haar moet helpen bij het halen van een proefwerk, dan mag hij niet falen. Dus moet

130

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 131

hij ervoor zorgen dat hij zowel zijn zenuwen als zijn emoties in bedwang kan houden terwijl zij zo dicht bij hem is. En zijn eigen gevoelens dan?

Dan moet Mario weer denken aan wat hij voor school heeft gezien. Die zoen. Hij herinnert zich ook de bloemen die Luna in de klas kreeg. Hij voelt zich intens verdrietig. Totaal verslagen. Maar hij weet ook niet of de relatie met die jongen serieus is of slechts een bevlieging. En wie zegt dat Luna de komende week niet verliefd op hém kan worden? Nee, hij moet geen waanbeelden krijgen.

Hoe kan een meisje als Luna nou vallen op iemand als hij? Dat is onmogelijk.

Het is net of hij in een draaimolen zit, zijn gevoelens gaan op en neer als de paardjes van zo’n caroussel. Steeds een andere gedachte en elke emotie is een belevenis op zich. Zijn hart bonkt veel te hard en zijn hoofd staat op ontploffen.

Is er hoop? Heeft het zin om nog langer verliefd te blijven op Luna of kan hij haar maar beter vergeten? Nee, hij houdt zichzelf voor de gek. Hij kan haar helemaal niet vergeten. Dat gaat gewoon niet. En bovendien, hoe kan hij dat überhaupt proberen als ze volgende week elke middag samen zijn?

Waarom is alles zo moeilijk?

Hij ligt op zijn rug op bed te spelen met een schuimrubberen balletje. Terwijl hij het omhooggooit en weer uit de lucht probeert te grissen, wordt er op de deur geklopt.

‘Ben je toonbaar?’ vraagt zijn zus.

‘Kom maar binnen,’ zegt Mario niet erg enthousiast.

Met een tas op haar rug komt Miriam zijn kamer binnen. Ze heeft geen zaterdagavond-outfit aan.

‘Ik ga, ik slaap vannacht niet thuis.’

Mario komt overeind en kijkt zijn zus bevreemd aan. ‘Waar ga je heen?’

‘Nou, we hebben met z’n allen bij Luna thuis afgesproken. We blijven daar slapen. We gaan niet uit, maar we houden een mei-

131

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 132

denavond. Roddelen, snoepen, romantisch filmpje, van die dingen.’

Bij Luna thuis? Hij zou er alles voor overhebben om mee te gaan.

‘Brr. Mij krijg je echt niet naar zo’n pyjamafeestje met jullie erbij, voor geen goud,’ liegt hij.

‘Zou je wel willen hè, dat we je uit gingen nodigen, al was het maar voor tien minuten. Als je die pyjama van Diana eens zag...’

‘Diana interesseert me geen moer.’

‘Mario, al ben je dan mijn broertje, je bent en blijft een jongen,’ zegt Miriam met een grijns van oor tot oor. ‘Ik moet gaan, het is al laat. Mis me niet al te veel.’

‘Geen zorgen. Veel plezier.’

‘Dat zal wel lukken.’ Grijnzend verlaat zijn oudere zus zijn kamer.

Mario gaat weer liggen. Hij pakt het schuimrubberen balletje en gooit het weer naar het plafond. Hij denkt na. Hij vraagt zich af of zijn naam genoemd zal worden op die bijeenkomst van macadamia-ijsverslaafde, roddelende meiden. Wie zal het zeggen...

Diezelfde dag in maart, ’s avonds, ergens buiten de stad Zijn lippen omklemmen het mondstuk van de saxofoon. Zijn borst gaat op en neer bij de inspanning die het hem kost om tonen uit het instrument te krijgen. De melodie die uit de sax komt klinkt melancholisch, betoverend. Verleidelijk.

Alex laat zich meeslepen door de muziek die hij zelf tevoorschijn tovert. Elke noot is geïnspireerd op Luna, omdat hij haar niet uit zijn gedachten kan bannen, hoe hij het ook probeert. Hij begrijpt niet hoe het zover heeft kunnen komen, maar hij kan er niet meer omheen. En het is niet onwaarschijnlijk dat deze geschiedenis een staartje gaat krijgen.

De nacht valt en Alex speelt door. Hij gaat zo op in de muziek dat hij niet merkt dat er iemand het appartement is binnengekomen. Die hoort het geluid van de sax. De jongen heeft nog steeds

132

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 133

niet door dat hij niet meer alleen is. Voetstappen in de smalle gang naar de trap.

Het luik gaat open en de muziek stopt. Voor Alex staat een mooie, zongebruinde jonge vrouw met golvend haar.

‘Ga door, ga door, je hoeft voor mij niet op te houden. Ik vind het heerlijk om naar je te luisteren.’

Hij zet de saxofoon weer aan zijn lippen en de muziek weerklinkt door de nacht. Als hij klaar is applaudisseert de vrouw. Er verschijnt een ondeugend glimlachje op haar gezicht.

‘Je bent nog altijd even goed, broertje.’

‘Je bent er eerder dan ik dacht. Had je niet gezegd dat je maandag zou komen?’

‘Ja, maar ik heb mijn plannen veranderd. Nu kan ik hier tenminste van het weekend genieten. Bovendien verveel ik me dood thuis. O, voor ik het vergeet, je moet wel de buitendeur dichtdoen, hoor.’

‘We zijn hier ver van de stad. Hier komen maar weinig mensen.’

‘Ik ben er nu.’

Alex perst zijn lippen op elkaar en kijkt naar de grond. Hij is niet echt gelukkig met de situatie. ‘Heb je nog koffers in de auto?’

‘Ja. Zullen we ze halen?’

Alex knikt. Hij voelt zich ongemakkelijk bij de aanwezigheid van Irene. Nog altijd vraagt hij zich af waarom hij heeft gezegd dat ze tot juni bij hem kon logeren. Hij vindt het juist zo fijn om een eigen plek te hebben. Maar hoe had hij kunnen weigeren?

‘Hoe gaat het met je moeder?’ vraagt hij op weg naar de auto.

‘Het is ook jouw moeder,’ helpt Irene hem herinneren.

‘Alleen op papier.’

Alex’ biologische moeder is gestorven toen hij nog klein was.

Een jaar of tien geleden hertrouwde zijn vader met Irenes moeder.

Tot het overlijden van zijn vader hebben ze met z’n vieren in één huis gewoond. De relatie tussen Alex en zijn stiefmoeder was van

133

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 134

het begin af aan niet goed. Na de dood van zijn vader heeft hij dan ook geen moment geaarzeld om een eigen plek te zoeken.

Wat Irene betreft: het is Alex nooit helemaal duidelijk geworden wat zij voor hem voelt. Zijn vrienden maakten er vaak grappen over dat hun relatie leek op die van Sarah Michelle Gellar en Ryan Philippe in Cruel intentions.

‘Het gaat wel goed met mama,’ zegt Irene. ‘Maar ze is emotioneel absoluut labiel. Ze is zo onvolwassen... Of misschien wil ze veel jonger overkomen dan ze is. Ze is bang om oud te worden. Je krijgt de groeten van haar.’

Ze zijn bij de auto aangekomen. De kofferbak van de zwarte Ford Focus puilt uit: verscheidene handtassen en vijf koffers, waarvan drie grote. Alex slikt.

‘Je hebt ook niets thuis laten liggen.’

‘Hoe kom je erbij. Ik heb niet meer dan de helft meegenomen,’ antwoordt Irene verbaasd. ‘Ik blijf hier drie maanden en ik moet me wel op mijn gemak voelen, of niet soms?’

Alex luistert niet naar zijn stiefzus. Hij pakt een van de koffers, de zwaarste, en loopt het huis in. Irene volgt hem met de lichtste.

‘Ik had koffers met wieltjes moeten kopen,’ zegt ze.

‘Dat zou wel zo aardig zijn geweest,’ antwoordt hij puffend.

Irene grinnikt gemeen als ze ziet hoeveel moeite het hem kost het gewicht te torsen.

Toen ze een paar weken geleden hoorde dat ze een cursus strategisch leiderschap mocht volgen in de stad, aarzelde ze geen moment haar stiefbroer te vragen of ze bij hem kon logeren. Ze wist dat hij geen nee zou kunnen zeggen. Het volgen van de cursus opent voor haar nieuwe perspectieven binnen het bedrijf waar ze werkt, en bovendien was er geen betere smoes te bedenken om bij hem in de buurt te zijn. Net als vroeger. Hij is nog altijd even knap.

Ze is gek op zijn glimlach, al glimlacht hij bijna nooit naar haar.

Dat is niet altijd zo geweest. Als pubers waren ze veel closer,

134

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 135

soms zelfs op het flirterige af. Maar toen ze ouder werden ging Alex afstandelijker en stugger tegen haar doen. Af en toe was er een duidelijke spanning tussen hen te merken die voortkwam uit het feit dat twee jonge, aantrekkelijke mensen samen in één huis woonden. Ze waren stiefbroer en stiefzus, ze hadden niet dezelfde genen. Irene vond de dingen die mensen achter hun rug over hen zeiden wel grappig, maar Alex ergerde zich er mateloos aan. Het was ingewikkeld om met dat geroddel te moeten leven.

‘Even doorzetten, dit is de laatste,’ zegt Irene spottend. Alex werpt haar een woedende blik toe. Hij heeft de vier zwaarste koffers moeten tillen, terwijl zij alleen wat tassen en een beautycase heeft gedragen. Eindelijk is het zware werk gedaan.

Irene doet net of ze uitgeput is en laat zich in de makkelijke stoel vallen. Algauw merkt ze dat ze ergens op is gaan zitten. Het is een van de kopieën van Achter de muur. Nieuwsgierig bladert ze erin.

‘Heb jij dat geschreven?’ vraagt ze.

Alex had nog niet door dat ze zijn verhaal had gevonden. ‘Ja,’ antwoordt hij een beetje gegeneerd.

‘Mag ik het lezen?’

‘Dat doe je toch al?’ Het is duidelijk dat Alex zich opgelaten voelt.

Irene doet het boekje dicht en glimlacht. ‘Maar niet nu. Voor ik naar bed ga. Er is wel een bed voor me, toch?’

‘Er is een bed voor je.’

‘Mooi. Maar anders had ik het ook niet erg gevonden om bij jou in bed te kruipen, hoor, gewoon als broer en zus.’

‘Irene...’

‘Grapje.’ Er verschijnt een brede grijns op haar gezicht. Ze maakt aanstalten om op te staan. ‘Ik ga even onder de douche.’

‘Ik zal je zo een paar schone handdoeken brengen.’

‘Dank je, broertje.’ En met grappige pasjes verdwijnt ze uit het zicht.

135

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 136

Alex staat ook op om de handdoeken te pakken. Hij kan het idee dat dit een paar zware maanden zullen worden maar niet van zich afschudden. En hij was net zo gelukkig, alleen in zijn eigen huisje.

Die avond, in de stad Vier meiden zitten op een roze deken op het enige bed dat zich in de kamer bevindt. Op dit moment wordt er gekibbeld over wie waar gaat slapen.

‘Maar het maakt mij echt niet uit of ik in een slaapzak slaap of in een bed,’ dringt Luna aan.

‘Nee, nee en nog eens nee. Wij gaan met z’n drieën aftellen om te zien wie er bij jou in bed mag slapen en wie in een slaapzak op de grond. Jouw bed is jouw bed.’

Met een diepe zucht geeft Luna zich gewonnen.

‘Cris, jij bent de liefste van ons allemaal, dus jij mag de dobbelstenen gooien. Met het aantal ogen dat je gooit gaan we aftellen, te beginnen bij mij, wie hem is, mag het dekbed met Luna delen.’

‘Hè, Diana, jij altijd met je aftellen,’ protesteert Miriam.

Cris pakt de beker, doet de dobbelstenen erin en gooit ze vervolgens op de roze deken. Een drie en een vier.

‘Zeven.’

‘Goed zo, meisje. Ik snap niet waarom je zo veel onvoldoendes voor wiskunde haalt,’ grapt Miriam.

‘Ha ha, wat ben je weer leuk,’ antwoordt Cris en ze steekt haar middelvinger op.

‘Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven. Ik!’ roept Diana triomfantelijk uit. ‘Nou, losers, naar jullie plaatsen!’

Cris en Miriam proberen de winnares een klap in haar nek te geven, maar deze duikt behendig onder de dekens. Over en weer vliegen kussens door de lucht. Af en toe komt er zelfs een tegen de muur van de slaapkamer. Soms klinkt er gejammer of een scheld-

136

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 137

woord. Hijgend en uitgeput geven ze de strijd op. De pyjamaoorlog is voorbij.

Nadat ze alle vier hun haren hebben geborsteld en hebben gekeken of ze er nog wel goed uitzien, gaan ze ieder op de plek liggen die het lot en de dobbelstenen voor hen hebben bepaald.

Ze hebben nog niet zo veel gekletst die avond. Ze hadden het te druk met de romantische film, pizza Hawaï, macadamia-ijs, kinderachtige grappen, vriendschappelijke scheldpartijen... Maar ze moeten het nog wel ergens over hebben: het belangrijkste thema van de avond, het absolute hoogtepunt om de dag mee af te sluiten.

‘Nou, Lun, vertel eens, je hebt ons al zo lang in spanning gehouden. Die beschermengel van je, hoe gaat het daarmee? Heeft hij je zijn vleugels al laten zien?’

De twee meiden in de slaapzakken glimlachen als ze Diana horen. Niemand heeft er nog naar gevraagd, maar ze zijn allemaal verschrikkelijk nieuwsgierig.

‘Welke vleugels? Je hoofd slaat weer op hol.’

‘Kom op, hoe was je date gisteren? En wat is er vandaag gebeurd?

We zijn je vriendinnen, de Fruittella’s. En als iemand de frambozensmaak opeet dan moet de rest het wel weten, toch?’

Het lukt Luna wel om haar vriendin naast haar een tik in haar nek te geven. Ze weet niet waar ze moet beginnen, en ook niet of ze wel alles wil vertellen. Ze denkt aan Angel, dat ze hem de hele dag nog niet heeft gesproken. Hij kon het niet eens opbrengen haar nog een keer te bellen. En zij, uit pure koppigheid, heeft het ook niet gedaan. Wie had dat gedacht, na gisteren, die superspeciale dag...! De bloemen, de gilkamer, het zwembad, het ijsje, de zoenen... Ook denkt ze aan Alex en aan de bijzondere uren die ze met hem heeft doorgebracht, met het spel van de kopieën. Wat zou er gebeurd zijn als hun lippen elkaar echt hadden aangeraakt?

‘Eh... weten jullie... eigenlijk...’ Luna’s ogen worden rood. Opeens voelt ze zich heel verdrietig.

137

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 138

‘O, o,’ fluistert Miriam bezorgd, en met een snelle beweging gaat ze rechtop zitten in haar slaapzak. ‘Wat is er gebeurd? Hebben jullie ruzie gehad?’

De andere twee vriendinnen komen ook overeind.

‘Ik weet het niet.’

Diana slaat haar armen om haar vriendin heen. ‘Vertel ons nou wat er gebeurd is, hup,’ zegt ze terwijl ze haar haren uit haar gezicht strijkt.

In een kwartier vertelt Luna haar vriendinnen alles wat er gebeurd is. Ze luisteren aandachtig en vallen haar amper in de rede.

Het einde van haar verhaal gaat gepaard met een diepe zucht.

Een ogenblik lang zwijgen ze alle vier, tot Diana de stilte verbreekt.

‘Dus jij slaat niet alleen een leuke gast aan de haak die journalist is, maar je ontmoet ook nog een andere gast in een café die schrijver is en ook leuk... Kunnen jullie me vertellen waarom mij dat nooit overkomt? Wat heeft zij dat ik niet heb?’

‘Ze is knapper,’ zegt Cris gevat.

‘En ze heeft een mooier kontje,’ vult Miriam aan.

‘Ze is aardiger,’ voegt Cris eraan toe.

‘Grotere borsten, betere cijfers...’

‘Oké, oké, zo kan-ie wel weer. Het is me duidelijk,’ roept Diana.

Ze is rood geworden. ‘Het gaat er nu om dat we Luna helpen, niet dat jullie mij dissen. Zo meteen moet ik nog meer ijs gaan halen.’

De twee meisjes op de grond lachen om Diana’s reactie. Ondanks alles moet ook Luna glimlachen.

‘En nu? Wat ga je doen?’ vraagt Cris.

Luna strijkt haar haar naar achteren. ‘Ik weet het niet.

‘Het eerste wat je moet doen is het weer goedmaken met Angel.

Lekker stel koppige ezels zijn jullie...’ zegt Miriam.

Cris knikt instemmend bij dit voorstel van haar vriendin.

‘We gaan hem bellen,’ zegt Diana, die onverwachts opstaat en een poging doet om Luna’s mobieltje te pakken.

138

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 139

‘Nee, niet nu! Het is al veel te laat.’ Luna probeert haar vriendin tegen te houden door haar been te grijpen. Die trekt echter zo hard dat ze los moet laten.

‘Wat nou, veel te laat. Voor de liefde is het nooit te laat.’

Diana heeft het toestel van het bureau gegrist en begint door de contactenlijst te bladeren.

‘Diana, alsjeblieft, leg mijn telefoon terug.’

Luna staat op en in een wirwar van dekens en lakens probeert ze bij haar vriendin te komen, die nog altijd fanatiek aan het zoeken is.

‘Andrea, Andy, Andrés Gómez... Hier, Ange... Angeliefje?’

Diana grinnikt en Luna begint te blozen. Miriam en Cris moeten ook lachen.

‘Niet bellen. Het is onwijs laat. Hij slaapt vast al.’

‘Op zaterdag? Kom nou. Hij is gewoon uit. Of hij zit zich thuis te bezatten.’

‘Leg die telefoon terug,’ gilt Luna wanhopig.

‘Die groene toets is bellen, hè? Even proberen...’ Diana drukt de toets in en brengt de telefoon naar haar oor.

‘Diana! Nee!’ Luna werpt zich vanaf het bed boven op haar vriendin. Diana kan haar niet meer ontwijken en keihard stoten hun hoofden tegen elkaar. De telefoon valt uit Diana’s handen en voor de eerste ‘piep’ kan klinken ligt het toestel op de grond met de batterij ernaast.

Geschrokken staan Miriam en Cris op en gaan snel naar de andere twee.

‘Mijn god, wat een kopstoot. Gaat het?’

‘Au, dat doet echt zeer, maar wat... Denk je dat je Catwoman bent, of zo?’ roept Diana uit en ze wrijft met haar hand over haar rechterslaap, waar de klap terechtkwam. Luna ligt op de grond, ook zij jammert. Met haar hand voelt ze een paar keer of het bloedt.

‘Het is jouw schuld, jij deed iets wat je echt niet kon maken. Wat ben jij lomp, zeg.’

139

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 140

‘“Lomp”, moet jij nodig zeggen. Moet je opletten wat een bult hier komt, net een hoorn...’

‘Om hoorns te krijgen moet je eerst een koe worden,’ zegt Cris met een lachje. Ze heeft al gezien dat er niks ernstigs aan de hand is.

‘Dat is voor Diana niet zo moeilijk,’ schertst Miriam.

Ze lachen allemaal, behalve Diana, die weer is opgestaan. Ook Luna is overeind gekrabbeld. Ze voelt nog altijd aan haar hoofd.

‘Wat zijn jullie weer grappig vandaag,’ zegt Diana. ‘En zij probeert me met kopstootjes te vermoorden... En dan te bedenken dat ik nog de hele nacht met haar in één bed moet liggen! Ik zal voor de zekerheid maar één oog openhouden.’

Luna zegt niets, maar ze moet wel lachen om die overdreven jammerklacht van haar vriendin. Diana gaat verder met mopperen, en zij raapt de onderdelen van haar mobieltje van de grond.

Ze zucht.

‘Is-ie stuk?’ vraagt Cris.

‘Ik weet het niet,’ antwoordt Luna terwijl ze het toestel weer in elkaar zet.

Ze zet hem aan, maar er gebeurt niets. Ze probeert het nog een keer, maar hij doet het niet. ‘Het ziet ernaar uit dat-ie kapot is,’ zegt ze wanhopig.

De telefoon gaat van hand tot hand, maar geen van de vriendinnen krijgt hem aan de praat.

‘Laat maar, hij werkt niet meer. Je zal tot maandag moeten wachten, dan kunnen ze hem misschien repareren,’ zegt Miriam.

‘Het spijt me, Catwoman. Het is mijn schuld.’ Diana kijkt schuldbewust.

Luna gaat naar haar toe en geeft haar een kus op de zere plek op haar hoofd. Diana beantwoordt dit gebaar met een knuffel.

‘Liefies, we moeten gaan slapen. Morgen is er weer een dag.’

Hier zijn ze het alle vier mee eens. Ze geven elkaar allemaal een nachtkus, wensen elkaar welterusten en zoeken ieder hun eigen slaapplek op. Het licht gaat uit.

140

13292_13292 11-3-13 10:23 Pagina 141

Luna voelt zich een beetje moedeloos. Ze heeft niet eens met Angel gesproken, en nu heeft ze het idee dat ze hem had moeten bellen. Ze voelt zich leeg vanbinnen. Ze is bang, bang om hem te verliezen.

Misschien is het feit dat haar telefoon nu stuk is wel een voorteken dat deze geschiedenis, die nog maar net begonnen is, alweer ten einde is. Wie weet. De dag van morgen zal het zeggen.

141