Magisch Paradijs Wendy Schneiderberg
Dag 1 Tweelingen: Je gaat een nieuw avontuur aan. Soms plant je een zaadje zonder het zelf te weten. Boogschutter: Venus is jouw teken voor vandaag. Wat op een toevallige ontmoeting lijkt, kan voorbestemd zijn. Er is iets magisch aan het ontmoeten van een bekende op een plek ver weg van je thuis. Alsof de wereld je speeltuin is. Ik hou van dat gevoel. 'Hééé Juul, welkom in Australië.' Ze pakt me bij de schouders en plant kussen op mijn wangen. 'Je bent netjes op tijd gearriveerd zeg. Ben je moe? Heb je honger? Kom, ik laat je ons appartement zien. Zoooo gaaf.' Dat is Berber ten voeten uit, die kleine roodharige wervelwind. Qua karakter compleet tegenovergesteld van mij. Ik moet om haar lachen en loop achter haar aan door de weelderige gemeenschappelijke tuin naar ons appartement. Ik knik vriendelijk naar een aantal andere gasten dat aan de lange houten tafel zit te kletsen. Wat een heerlijke plek is dit. Ontspannen, groen en vredig. Ons appartement bevindt zich achter in de tuin. Berber opent trots de deur. 'Wat mooi!' roep ik uit. De eigenaren hebben het ultieme strandgevoel goed weten te vertalen. Veel wit en licht eikenhout met hier en daar wat koraalrode accenten. Aan de muren zie ik etnische schilderijen hangen van, naar ik aanneem, Aboriginals. Het geheel oogt licht en fris. 'Kom.' Berber rent voor me uit de trap op en laat me mijn kamer zien. Ik tuur door de withouten luxaflex naar buiten en een tevreden gevoel maakt zich van me meester. Ja, hier kan ik wel aan wennen. Ik laat me achterover vallen op het bed en voel hoe de vermoeidheid over me heen komt. 'Geen wijn?' Ze zet haar handen in haar zij en trekt een pruillip. 'Ja, tuurlijk wel.' Ik ga rechtop zitten en knipper flink met mijn ogen. 'We moeten toch vieren dat we nu allebei in Sydney zijn?! Ik ga even douchen en dan kom ik naar beneden, ok?' Wat later zitten we beiden opgekruld op de bank. Berber vertelt over haar reis door Indonesië en hoe ze door voedselvergiftiging bijna het loodje heeft gelegd. 'Je hebt je roeping gemist,' onderbreek ik haar. 'Huh?' Ik grinnik. 'Je had actrice moeten worden, my little drama queen.' Ze gooit een kussen naar mijn hoofd en gaat verder met haar verhaal. Ondertussen voel ik mijn oogleden zwaarder en zwaarder worden. Jetlag en wijn is geen goede combi. 'En toen ben ik verliefd geworden op die man van het voedselstalletje en nu denk ik erover om me te vestigen op Lombok.' Ik knik bevestigend en dan dringt de betekenis van haar woorden door. 'Hè, wat zei je nou?' 'Haha, geintje, effe testen of je nog in het hier en nu bent.' Ik rek me uit en gaap ongegeneerd. 'Met moeite.' Berber veert op. 'Weet je wat, we gaan een uurtje wandelen. Jij moet sowieso nog een paar uur wakker blijven om meteen in het juiste ritme te komen. Frisse lucht en zonlicht zullen je goed doen.'
Buiten zijn doet me inderdaad goed. De zon schijnt uitbundig terwijl we richting het strand lopen. We gaan de hoek om en daar zie ik mijn eerste highlight van Sydney: Bondi Beach. Het vakantiegevoel is er nu helemaal. We besluiten langs de vloedlijn te lopen en kletsen ondertussen honderduit over van alles en nog wat. Het is druk op het strand, maar niet overvol. In het water laat een paar mannen met door de zon geblondeerd haar zien wat ze kunnen. Alsof het geen enkele moeite kost, laten ze hun plank door het water glijden. Nice! Bij de gedachte dat Berber en ik morgen aan onze eerste surfles gaan beginnen, moet ik grinniken. Ideetje van Berber. Die denkt dat ze een natuurtalent zal zijn op de plank zoals ze in alles op voorhand een natuurtalent denk te zijn. Ach, ze benadert het in ieder geval positief. Dan staat Berber stil en zegt met een serieus gezicht: 'Ik moet je iets vertellen.' 'Vertel.' Voordat ze verder kan gaan, horen we een luid gekrijs. Een mollige, door de zon roodverbrande vrouw komt uit het water strompelen. Ze laat zich nogal abrupt voorover op het zand vallen en houdt met beide handen haar buik vast. Berber en ik kijken elkaar geschrokken aan en weten even niet goed wat we moeten doen. Zonder overleg stappen we op de vrouw en knielen we naast haar neer. Ze spreekt Engels met een duidelijk Iers accent. Ze geeft aan ineens een stekende pijn rechtsonder in de buik te hebben gekregen. Jeetje, wat nu? Ik kijk op en vraag één van de omstanders hulp te gaan halen, maar dat blijkt niet meer nodig. Twee mannen gekleed in diep hemelsblauwe shirts en donkerblauwe shorts lijken vanuit het niets naast ons te staan. Lifeguards. Opgelucht stappen we opzij en laten de kermende dame aan hen over. Eén van de jongens bedankt ons en bekommert zich dan weer over het slachtoffer. Onze taak zit erop. Nog een beetje hyper van dit voorval vervolgen we onze wandeling. 'Een memorabel begin van de vakantie zo,' zeg ik. 'Typisch Bondi,' zegt Berber alsof ze hier al jaren woont. Ik kijk haar spottend aan en we schieten beiden in de lach. 'Nou ja, ik ben hier toch ook al een week?!' 'Dat is waar,' antwoord ik. 'Wat heb je de afgelopen week eigenlijk allemaal gedaan?' Ze gooit haar hoofd in haar nek, spreidt haar armen en draait een rondje. 'Genoten, Juul. Genoten van dit alles.' Het komt over alsof ze niet verder is gekomen dan dit strand. Ik ken haar langer dan vandaag. 'Hoe bedoel je precies?' 'Ik bedoel, lieve Julia, genoten van de warme gouden zandkorrels tussen mijn tenen, de zonnestralen op mijn huid, de ruisende golven, de zonsondergang. Dat werk.' Ik kan mijn oren niet geloven. 'Serieus, ben je alleen op Bondi Beach geweest?' 'Nou nee. Ook op het strand van Tamarama, Bronte, Coogee en Maroubra.' Ja hoor, Berber een week alleen maar op het strand?! Dat is niet haar stijl, tenzij... Ik stop, zet mijn handen in mijn zij en kijk haar vragend aan. 'Je moest me toch nog iets vertellen?' Een gelukzalige glimlach verschijnt op haar gezicht. 'Ik ben verliefd.' 'Wat leuk voor je! Waarom heb je dat niet meteen gezegd?' Ik sla mijn arm om haar schouder en we lopen verder door de branding. 'Wie is het? Waar heb je hem ontmoet? Hoe ziet hij eruit? Ik wil alles weten.'
Dag 2 Tweelingen: Een duik in het diepe. Houd ogen en oren open. Zodra het moment daar is, valt alles op zijn plek. Boogschutter: Help anderen waar je kunt. Jij staat in je kracht. Af en toe de regels breken, kan geen kwaad. Vandaag kom jij met alles weg. Ik schiet overeind. Ineens klaarwakker. Waar ben ik? Dan dringt het langzaam tot me door: DownUnder. De klok geeft 05.00 uur 's ochtends aan. Dat valt reuze mee. Geef het nog een dag en ik zit aardig in het Australische dagritme. Met mijn armen boven mijn hoofd rek ik me uit. Hoewel ik heerlijk heb geslapen, ben ik niet uitgerust. En dan moeten we straks ook nog die plank op. Argh! De gedachte aan de surfles doet me denken aan Berbers vriendje. Riley heet hij. Ik denk terug aan ons gesprek. 'Wat doet hij in het dagelijks leven?' 'Hij is een pro.' 'Pro wat? Professioneel huurmoordenaar?' Ik schiet in de lach. Het is een slechte eigenschap, ik weet het, maar ik moet meestal erg hard om mijn eigen grapjes lachen. Berber trekt haar doe-‐niet-‐zo-‐idioot gezicht en antwoordt: 'Een pro surfer.' Mijn ogen worden groot. Wow, now we're talking! 'Nice catch, Ber. Nu begrijp ik waarom je zoveel op het strand te vinden was. Gaat hij ons ook surfles geven?' 'Gelukkig niet zeg. Je weet wat ze zeggen: je moet nooit je geliefde als leraar hebben. Niet goed voor de relatie.' Ze knipoogt. 'Wanneer krijg ik hem dan te zien?' 'Morgenavond. Hij is momenteel in Perth voor een wedstrijd en vliegt morgenmiddag terug. Mee eens?' 'Oh yes!' 'Peddelen, peddelen, peddelen en dan hup, staan.' We liggen op onze planken op het zand het surfen droog te oefenen. Dat valt op een niet-‐ bewegende ondergrond al tegen, laat staan straks op de golven. Ik kan gelukkig altijd nog de jetlag de schuld geven. Onze instructeur is niet die woest aantrekkelijke surfgod die ik voor ogen had. Hij is klein, heeft een grote neus en noemt zich Bonzo. 'Is een bijnaam,' fluistert Berber me toe. Ik knik begrijpend. 'Oké dames, zijn jullie klaar voor het echte werk?' Bonzo's enthousiasme werkt aanstekelijk en hij geeft je het gevoel dat het allemaal wel goed zal komen daar in die oceaan. 'Denk eraan: als ik HAAI roep, dan is het ieder voor zich en moeten we allemaal zo snel mogelijk het water uit.' Hij schatert van het lachen als hij onze verschrikte gezichten ziet. 'Let's go surfing!' Door de branding komen is al een hele toer. Het is dat ik alle aandacht en energie hierbij nodig heb, want anders zou ik werkelijk dubbel liggen om Berber. Die lijkt in gevecht met haar board en komt geen meter vooruit. Een hilarisch gezicht. Als we uiteindelijk allemaal op de wachten-‐op-‐de-‐juiste-‐golf plek liggen, kan ik het niet helpen aan haaien te denken. Zien die beesten de benen van surfers niet aan voor zeehonden? Bonzo legt nog één keer uit hoe het moet en doet het daarna voor. Het oogt vrij simpel. Dan zijn wij aan de beurt. De eerste keer gaat het er vooral om de golf te pakken te krijgen en moeten we al bodyboardend de kustlijn bereiken. Dat gaat meteen goed en het verbaast me hoe lekker het voelt zo door het water te glijden. Hello freedom! Het is tijd voor het echte werk, we moeten gaan staan. Berber mag eerst. Bonzo ligt naast haar in het water en geeft op militairistische wijze aanwijzingen.
'Denk aan de dierentuin,' zegt hij refererend aan de poses die we moeten aannemen om überhaupt omhoog te komen. 'Daar gaan we. Peddelen, peddelen, peddelen.' Om vervolgens als een malle te gillen: 'Zeehond, hond, aap, kikker. Opstaan, NU!' Nog geen nanoseconde gestaan en ze ligt al in het water. Ik kom niet meer bij. 'Ja, echt een natuurtalent,' roep ik haar toe als ze eenmaal weer boven water is. Ze schreeuwt iets terug. Ik versta de woorden niet, maar heb wel enig idee wat het zou kunnen zijn. 'Jouw beurt, blondie.' Ik haal diep adem, kijk achterom en begin te peddelen. Ik heb de golf te pakken, probeer alle dierenstandjes aan te nemen, maar de kikker wil de eerste keer nog niet lukken. 'Aan één les hebben we niet genoeg hoor,' zeg ik nahijgend van de inspanning tegen Berber. 'Weet ik, daarom heb ik ook 5 dagen geboekt.' Ik kreun. 'Niet daar!' We liggen ieder op een massagetafel, maar zijn gescheiden door een katoenen gordijn. Behendige Thaise handen masseren ons op nogal spartaanse wijze. Door het doek heen hoor ik Berber kreetjes uitslaan, kreunen en opvallend vaak nee uitroepen. Ik schud van het lachen en mijn masseuse lacht vrolijk met me mee. 'Dit kan toch niet gezond zijn joh.' 'Ook dit was jouw idee, Ber.' 'Ik had het niet tegen jou.' 'Oh, oké. Wat gingen we hierna ook alweer doen?' 'Dat zie je zo wel.' Ik plaag verder. 'Je hoort hier van te genieten hoor. Je klinkt zo, ehm, geïrriteerd?' Met een iets te hoge stem hoor ik haar zeggen: 'Ik ben niet geïrriteerd, ik heb pijn! Roodharigen ervaren meer pijn dan anderen, wist je dat?' 'Dat weet ik omdat je me dat al honderd keer hebt verteld. Ikzelf daarentegen ervaar nauwel..' 'Haal die vingers van je daar weg, jij kleine sadist.' Ik hoor wat gestommel en vraag voorzichtig: 'Berber?' 'Ik heb er genoeg van.' Ze rukt ruw het lapje stof opzij en steekt haar roodaangelopen hoofd er doorheen. 'Geniet jij nog maar lekker, ik kleed me vast aan.' 'Ik dacht dat je wel wat massage gewend was na al die maanden Azië?' We zitten in dezelfde salon te wachten op onze volgende behandeling. Ik kijk Berber vragend aan. 'Hou op, schei uit. Nooit meer.' Ik haal mijn schouders op. 'We gaan nu trouwens vissen,' meldt ze even terloops. Ik moet wel een heel raar gezicht trekken want Berber schiet ervan in de lach. 'Vissen?' 'Ik durf niet!' 'Jij gaat als eerste hoor. Het was jouw idee.' Vol afschuw tuur ik naar beneden. Voorzichtig steekt Berber haar grote teen in de met water gevulde bak. 'Ik kan het, ik kan het,' prevelt Berber met haar gezicht naar de hemel gewend. 'Ahhhhh.' En dan verdwijnt haar hele voet in het water. Met een razendsnelle reflex is hij er ook zo weer uit. Wat moeten die mensen hier wel niet van ons denken? Na veel oeh's en ah's zitten beide voetjes in het water. 'Valt eigenlijk best mee, Juul.' 'Het is goed met je.' 'Meid, ik zeg maar zo: denk aan je eelt.' Ze lacht enigszins hysterisch. 'Jij hebt teveel prikkels gehad vandaag. Door eigen toedoen notabene. En trouwens, ik heb geen eelt.'
Om ons nog meer beschaming te besparen, zet ik mijn kiezen op elkaar en ga ik in één keer door. Berber polst nauwlettend mijn reactie, maar hoewel de rillingen over mijn rug lopen als de visjes aan mijn tenen beginnen te knabbelen, geef ik geen kik. 'Eitje,' zeg ik met uitgestreken gezicht. We zitten op ons paasbest aan een hoge tafel op het terras van The Bucket List en kijken uit over de mooie baai van Bondi Beach. Er hangt een gemoedelijke sfeer. Iedereen lijkt vrolijk en ontspannen, de bediening is vriendelijk, de aankleding verdient een pluim en er zijn veel, heel veel mooie mensen. Like! 'Proost dan maar weer.' Ik hef mijn glas. 'Op een te gekke week samen.' 'Non-‐backpacker style,' proesten we tegelijk uit. We nippen van een glas Whitehaven Sauvignon Blanc, gewoon omdat die naam ons op de kaart aansprak. Dat hebben we van tevoren afgesproken: zolang we samen in Sydney zijn, nemen we het er goed van. Luxe etentjes, excursies, wat dan ook, we letten niet op de prijs. Zowel Berber als ik zijn daar van nature al heel goed in, dus er is niet bepaald sprake van concessies doen. Na een glas of drie vraag ik: 'Hoe laat heb je met Riley afgesproken?' Het is inmiddels acht uur en mijn maag begint grommende geluiden te maken. 'Ik verwacht hem ieder ogenblik,' antwoordt ze, terwijl ze met haar ogen de boulevard afspeurt. Een fles witte wijn en een om-‐je-‐vingers-‐bij-‐af-‐te-‐likken-‐zo-‐ heerlijk fruits de mer plateau later is er echter nog altijd geen Riley. Geen berichtje, geen telefoontje, niks. Ik probeer Berber op te vrolijken, maar dat lukt niet al te best. 'Waarom bel je niet even?' Ze toetst het nummer in en wordt direct doorverbonden naar de voicemail. Vertwijfeld kijkt ze naar de telefoon in haar hand en slaakt een diepe zucht. 'Misschien is er wel vertraging met het vliegtuig? Of een andere legitieme reden waarom hij er niet is?' Ik buig voorover, pak haar pols vast en kijk haar indringend aan. 'Denk je dat echt of hoop je dat het zo is?' Ze geeft geen antwoord maar haar gezicht spreekt boekdelen. Tijd voor een peptalk. 'Lieverd, luister: het is heel vervelend om een blauwtje te lopen, maar kom op. We zitten in Sydney aan het strand. Kijk om je heen,' ik maak een wat dramatisch zwaaiend gebaar, 'er zijn hier zoveel aantrekkelijke mannen. Laat je vakantie niet verzieken door één eikel.' Wonderbaarlijk genoeg lijkt mijn dr. Phil aanpak te werken. Ze schuift op haar kruk heen en weer, gooit haar haar naar achteren, recht haar rug en zegt: 'Je hebt helemaal gelijk. Let's party!' Het is weliswaar niet helemaal gemeend, maar de juiste instelling is er gelukkig weer. Alsof het zo heeft moeten zijn, komen er twee mannen aan onze tafel staan. 'Hallo meiden, drinken jullie een glaasje met ons mee?' Er wordt een champagnefles omhooggehouden. Hallelujah. Terug in ons appartement ga ik bij Berber op bed zitten. 'Gaat het een beetje?' vraag ik. Ze heeft zich de hele avond groot gehouden, maar oogt nu wel erg verdrietig. Ze haalt haar schouders op en zucht: 'Mwah. Laat mij maar even. Morgen voel ik me vast een stuk beter. Mannen! Pfff.' Zoals een goede vriendin betaamt, pfff ik met haar mee. Ze tovert
zowaar een flauw glimlachje op haar gezicht. Ik verlaat haar kamer, sluit de deur, blijf even staan en hoor haar zachtjes snikken. Met een wat somber gevoel loop ik naar boven. Ik gooi mijn kleren in een hoek en ga dan in het heerlijk zachte bed liggen. Wat ben ik moe. Ik val in een rusteloze slaap en heb een nachtmerrie over donker water, allesverslindende golven, verdrinking en hysterisch gillende mensen. Badend in het zweet en met een kloppend hart word ik weer wakker en hoor dat het buiten pijpenstelen giet. Een lichtflits verlicht de kamer en een zware donderslag volgt snel. Tussen het natuurgeweld door meen ik geroep te horen. Ik sta op en tuur naar buiten. In de binnentuin is niks te zien. Dan begint het opnieuw. Hoor ik iemand daar nou Berber roepen? Ik blijf staan en luister geconcentreerd of ik het nogmaals hoor, maar nee. Ik wrijf over mijn armen en een rilling loopt over mijn rug. Ik zoek de warmte van mijn bed weer op en val in een diepe slaap.