Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 7
Proloog
Dat getailleerde pakje van Prada waar je zo’n spijt van hebt? Geloof me: laat de zoom vijf centimeter innemen en draag het met mijn rode maryjanes van Marc Jacobs. Die met dat blauwe biesje. Die stonden jou toch altijd al beter dan mij. Dan zie je er super uit… icci schroefde de dop weer op de vulpen en liet hem op het dekbed vallen, waarna ze haar hoofd terug op het dikke kussen vleide. Het was inmiddels een vertrouwd, en niet bepaald prettig gevoel. Drieënhalve regel geschreven.Vijf zinnen, negenenveertig woorden. Hoe was het mogelijk dat zo’n lullig beetje tekst tot stand brengen zo uitputtend kon zijn? De echt belangrijke woorden moesten nog komen. Dit was alleen maar een aanloopje, de huishoudelijke mededelingen. Nicci probeerde haar ogen te openen en de kamer kwam op haar afgestormd. Verdomme, dacht ze, en ze liet haar oogleden weer dichtvallen, waarna het draaierige gevoel langzaam wegtrok. Ze was zichzelf niet meer. Ziek zijn was niks voor haar. Nicci Morrison deed niet aan ziek zijn, zoals ze zich ook nooit overgaf aan thuis rondhangen in het weekend, of aan chillen of aan zich lekker ontspannen. In bed liggen, midden op de dag nog wel, was niets voor haar. De laatste keer was geweest toen ze eenentwintig was en net samen was met David.Toen hingen ze steeds de hele middag in bed, terwijl zij eigenlijk aan haar scriptie van tienduizend woorden moest werken, en lagen ze te klet-
N
7
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 8
sen over hoe kleding symboliseert welke positie een vrouw inneemt in de samenleving, althans, in de literatuur van de negentiende eeuw. Enfin, ze lagen niet zozeer in dat bed, maar dat bed speelde wel een prominente rol in hun bestaan. Het bed, de vloer, het bad… Nicci glimlachte bij de herinnering. Half bedroefd, en half blij dat ze dat toen hadden gedeeld, en de rest. Kom op, spoorde ze zichzelf aan. Je kunt het best. Nog maar drie brieven te gaan. De truc was om het juiste moment af te wachten, terwijl de morfine zijn werk deed: lang genoeg zodat de pijn was weggeëbd, maar ook weer niet té lang, want dan kon ze niet meer helder nadenken. Nicci hees zichzelf omhoog en zocht de pen terwijl ze probeerde haar gedachten op een rijtje te krijgen. Er straalde licht aan de rand van haar blikveld en dat was feller dan ze aankon. Jo zou niet weigeren, dat wist Nicci zeker. Vooral niet als ze het pakje met de rode mary-janes zou openen, dat David haar samen met de brief zou brengen. Dat zou ze niet kunnen – niemand zou zoiets weigeren – want Jo wist maar al te goed wat Nicci het afgelopen jaar allemaal had doorgemaakt: puncties, borstamputatie, chemo en bestraling. Wat uiteindelijk allemaal niet had gewerkt. Dan was het aantrekken van een donkerblauw pakje toch wel het minste dat je voor je beste vriendin kon doen? Nicci keek naar het dikke vel crèmekleurig papier dat op een tijdschrift op haar schoot lag en glimlachte. Zij zou het laatst lachen. En daar zou haar zakenpartner haar dankbaar voor zijn. In de weken die nog zouden volgen, was dat wel het laatste waar ze zich druk om wilde maken: wat ze moest aantrekken. En dat gold ook voor de rest van Nicci’s vriendinnen. Zo, dat was de outfit. En niet tegenstribbelen, Jo. Want je weet, als het om kleding gaat, weet Nicci het altijd beter!!! Zie het maar als een zorg minder. Je krijgt nog genoeg op je bord met Capsule Wardrobe als ik er niet meer ben. Maar dat is niet het doel van deze brief. Eigenlijk wil ik je schrijven over mijn lieve kleine meisjes, Charlie en Harrie, jouw petetweeling. En wat ben je toch een goede petemoei, Jo, echt, beter kan niet. Daarom wil ik ook dat je meer wordt dan dat… 8
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 9
1
r was weinig wat Nicci Morrison niet naar haar hand kon zetten, maar begraven worden op een miezerige, sombere dag in februari was een van de dingen waar ze niets over te zeggen had. Het was nog geen twee uur. Een donkere grauwsluier hing boven de kerk en onttrok de torenspits aan het zicht, waardoor het wel leek of de avondschemering inviel. ‘Daar ben je!’ riep Jo Clarke. Een lange, magere vrouw met springerig haar dat in een lage knot bijeengehouden werd, liep behoedzaam over het modderige pad. Ze was van top tot teen in het zwart gekleed – wat niet zo vreemd was op een begrafenis – maar haar torenhoge enkellaarsjes hoorden eerder thuis in een bar. ‘Laat me raden.’ Jo lachte, met een blik op de Jimmy Choo-laarsjes. ‘Degene die jou heeft gedwongen om die laarsjes te kopen is ook degene die je heeft opgedragen om ze nu te dragen?’ Mona Thomas trok haar wenkbrauwen op en keek veelbetekenend naar de rode mary-janes aan Jo’s voeten. ‘Dan kunnen we elkaar de hand geven, zo te zien,’ zei ze. ‘Typisch Nicci, hè?’ Jo knuffelde Mona stevig, in de hoop dat de afleiding haar tranen zou stoppen. Nicci wist dat kleding wel het laatste was waar mensen zich nu mee bezig wilden houden, en dus had zij outfits voor hen uitgekozen, zoals ze dat haar hele leven al had gedaan. ‘Hoi, Si.’ Mona reikte over Jo’s schouder om hem een klopje op zijn wang te geven. ‘Ben ik de laatste?’
E
9
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 10
Si schudde zijn hoofd en deed een stap opzij om plaats te maken voor een groepje onbekende gezichten dat ongeduldig in de motregen stond te wachten achter zijn vrouw en haar vriendin. ‘Lizzie en Gerry zijn al binnen. Tenminste, Lizzie is binnen. Gerry heeft haar afgezet en ging een parkeerplek zoeken. Ben jij alleen?’ ‘Yep. Ik dacht dat ik dit Dan maar moest besparen. Hij was dol op Nicci – en David vindt hij helemaal geweldig – maar, nou ja, kinderen en begrafenissen…’ Mona’s stem stierf weg. Jo en Si knikten. Ze begrepen het.Volwassenen en begrafenissen was al erg genoeg. ‘Gaan jullie maar vast naar binnen,’ zei Si. ‘Dan wacht ik op Gerry. De, eh, de kist… nou ja… die komt zo.’ Jo knikte dankbaar en nam Mona bij de arm. Si wist dat ze er niet bij wilde zijn als haar vriendin in haar kist zou aankomen. ‘Heb je het Si nu al verteld?’ ‘Wat moet ik hem verteld hebben?’ fluisterde Jo. Ze leunde voorover in de kerkbank, zodat Lizzie en Mona haar konden verstaan, maar het bonte gezelschap van familie, klanten en kennissen die waren gekomen om afscheid te nemen niet. ‘Over de brief, natuurlijk,’ siste Mona. Jo keek moedeloos. ‘Natuurlijk heb ik dat verdomme…’ ze hield zich in, omdat ze wist dat ze in deze omgeving moeilijk kon vloeken. ‘Natuurlijk heb ik dat niet gedaan! Wat had ik dan moeten zeggen: Hé, Si, weet je, na al dat geld dat we er de afgelopen drie jaar door hebben gejaagd, en alle…’ Ze slikte en bestudeerde haar handen totdat Lizzies sproeterige hand in beeld kwam om haar even te knijpen. ‘… teleurstelling, raad eens wat? Het maakt helemaal niet uit dat we zelf geen kinderen kunnen krijgen, want ik heb aandelen in andermans kinderen geërfd.’ Je snapt toch wel wat hij daarvan zou vinden.’ Maar nu Jo er zo eens over nadacht, had ze eigenlijk absoluut geen idee wat Si ervan zou denken. Het was maanden geleden, zo niet langer, dat ze het er voor het laatst over hadden gehad. ‘Zo hoef je het toch ook niet te brengen,’ fluisterde Lizzie. ‘Zo simpel ligt het niet.’ 10
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 11
Jo sloot haar ogen en leunde achterover in het kerkbankje. Eeuwenoud eikenhout drukte oncomfortabel tegen haar ruggengraat en de orgelmuziek bezorgde haar hoofdpijn. Wat Nicci’s instructies voor de begrafenis ook geweest mochten zijn – en Nicci kennende was het een hele waslijst: de bloemen, om maar eens iets te noemen; de kerk was een zee van blauw en geel, en nergens een lelie te bekennen – Jo wist heel zeker dat een hijgerig en houterig gespeeld ‘Dido’s Lament’ van Purcell daar niet toe behoorde. Überhaupt geen enkele rouwklacht, trouwens. ‘Ik heb het wel aan Gerry verteld.’ Lizzie kleurde toen ze het er snel uitgooide. Ze kon er niets aan doen; ze was altijd al zo geweest. Als Lizzie één karakterfout had dan was het wel dat ze elke stilte – ongemakkelijk of niet – meteen moest opvullen. Jo deed haar ogen weer open. ‘Over onze erfenis, hè,’ vroeg ze met dichtgeknepen keel. ‘Hadden we niet afgesproken om dat voorlopig voor ons te houden, totdat we hebben verzonnen hoe we dat gaan aanpakken? Of we Nicci’s wensen wel echt, nou ja, kunnen inwilligen?’ ‘Niet over die van jou en Mona, alleen over die van mij.’ ‘Nou,’ snoof Mona. ‘Het lijkt me niet bepaald met elkaar te vergelijken. Aan jou heeft Nicci tenminste iets normaals nagelaten…’ ‘Even tussendoor,’ viel Jo haar in de rede, omdat ze Mona’s stem hoorde aanzwellen en ze Lizzies lip zag trillen, ‘wat zei Gerry eigenlijk – over je erfenis, bedoel ik?’ Lizzies mond vertrok. ‘Wat denk je?’ ‘Laat me raden,’ zei Mona. ‘Vast iets over goedkope arbeidskracht.’ Lizzies lach schalde uit boven het zachte geroezemoes van stemmen en het amechtige orgelspel. Ze sloeg haar hand voor haar mond, een oudere dame aan de andere kant van het gangpad wierp haar een woedende blik toe. ‘Daar kwam het wel op neer, ja. Gerry zei…’ Ze zette zijn stem op. Hij had een chic accent uit NoordYorkshire. Hij gebruikte dit feit als het hem zo uitkwam en hield het verborgen als dat hem verstandiger leek. ‘“Moet je daar normaal niet iemand voor inhuren?”’ Jo en Mona wisselden een blik. Ze waren dol op Lizzie, maar zelfs na al die jaren waren ze nog steeds niet helemaal aan Gerry gewend. Als hij niet met een van hun beste vriendinnen getrouwd 11
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 12
was, zouden hun wegen elkaar nooit hebben gekruist. Nicci kon hem nog net verdragen, maar zei wel altijd dat ze hem wel erg zelfingenomen en materialistisch vond, en absoluut niet goed genoeg voor Lizzie. Maar zodra Lizzie een huwelijksdatum had geprikt en hun een steen had laten zien die – zoals Nicci later mompelde – een fortuin moest hebben gekost en er toch uitzag of hij hem in de uitverkoop bij Argos had gekocht, bond ze in. Als Lizzie Gerry wilde, dan wilden zij dat ook voor haar, wat ze verder ook van hem vonden. Terwijl Dido slordig overging in Albinoni’s ‘Adagio’, deed Mona alsof ze haar vingers in haar oren wilde steken. ‘Er zijn dingen waar zelfs de geest van Nicci niets over te zeggen heeft, dat lijkt me duidelijk. Zijn ze soms een top tien van vreselijke begrafenismuziek aan het afwerken, of lijkt dat maar zo?’ ‘Wat wil je dan?’ vroeg Lizzie. ‘Westlife? Celine Dion? Bette Midler?’ ‘Ja, en dan al die mensen die hier zo maar komen opdagen,’ zei Jo. ‘Dat heb je als je zo populair bent.’ ‘Inderdaad,’ beaamde Mona. ‘Dat zou wat zijn. Je gaat trouwen en er duiken ineens allerlei mensen op die je nauwelijks kent.’ ‘Toen ik trouwde was dat zo,’ zei Lizzie. ‘Weet je dat niet meer? Mijn moeder wilde per se dat er een hele kudde tantes en achterachternichtjes werd uitgenodigd.’ ‘Bij Nicci ook,’ zei Jo. ‘Maar waren dat niet allemaal verre familieleden van David, die hij al sinds zijn doop niet meer had gezien?’ Een plotselinge stilte van de menigte legde hun het zwijgen op. De orgelmuziek stierf weg en alle mensen om hen heen stonden op toen de baardragers de kerk in kwamen. Si glipte in het bankje naast Jo, en Gerry kwam achter hem aan. ‘Daar gaan we, liefje,’ zei Si, en hij sloeg zijn arm om Jo’s schouder. ‘Ja, of we er klaar voor zijn of niet,’ zei ze, en ze greep Lizzies hand vast. ‘Niet dus,’ fluisterde Lizzie, en ze kneep op haar beurt in Mona’s hand. ‘Nooit,’ antwoordde Mona, die terugkneep. 12
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 13
‘Nicci moest ook altijd overal de eerste in zijn,’ zei Jo, en ze deed haar best om haar haperende stem wat krachtiger te laten klinken, zodat de mensen achterin haar ook konden horen. De bloemen leken haar stem te smoren; elk bloemblad dempte het geluid. Ze had nooit geweten dat bloemen de akoestiek zo konden verpesten. En kennelijk wist zelfs Nicci dat niet. Doe maar net alsof het een zakelijke presentatie is, had Jo zich voorgehouden. Stel je maar voor dat die mensen met hun rode ogen en betraande gezichten financiers zijn, en geen mederouwenden op de begrafenis van je beste vriendin. De begrafenis van haar beste vriendin. Waar had ze die positie eigenlijk aan te danken? Ze kende Nicci niet langer dan de anderen.Wel langer dan Lizzie, een dag, of hooguit een week, maar meer niet.Waarom moest Jo ook altijd zo nodig zo volwassen doen? Ze greep het spreekgestoelte vast om zich staande te houden en haalde diep adem. ‘Je kunt het zo gek niet verzinnen,’ ging Jo verder, ‘of Nicci liet ons allemaal achter zich. Zij was de eerste die De Ware vond – haar lieve David.’ Jo probeerde te glimlachen naar de plek waar Nicci’s weduwnaar zat, op de voorste rij, met twee piepkleine blonde meisjes in jasjes zoals hun moeder die ook had gedragen dicht tegen zich aan. Hun gezichtjes stonden perplex. Davids ouders flankeerden het gezin en wierpen zo een beschermende barrière op rond hun zoon en kleindochters. ‘De eerste die ging trouwen, de eerste die kinderen kreeg…’ Jo slikte. Dat laatste was strikt genomen niet waar. Lang voordat de anderen aan kinderen begonnen te denken, had Mona al een zoon, maar ze hadden het er de avond ervoor over gehad en besloten dat hij niet gold. Mona was weggegaan en toen ze weer terugkwam, was Dan er. Dat was anders. Waarom wisten ze niet precies, maar het was nu eenmaal zo. ‘… haar lieve, en zeer geliefde Harriet en Charlotte, of Harry en Charlie, zoals Mona, Lizzie en ik onze petekinderen altijd noemen.’ Wist David eigenlijk van de nalatenschap? vroeg Jo zich af. Hij wist natuurlijk wel van de brieven; hij was ze zelf komen brengen. Maar wist hij ook wat erin stond? Dat hij een bom in hun midden 13
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 14
gooide? Dat moest haast wel, toch? Nicci zou dit nooit hebben gedaan zonder het hem te vertellen… of wel? Ze zag de honderd gezichten die naar haar opkeken en dwong zichzelf om door te praten. ‘Ze was de eerste met alles. Ze wist een balans te vinden tussen haar gezin, haar geliefde man en ons bedrijfje: haar andere kindje, Capsule Wardrobe. En nu…’ Jo probeerde zich te concentreren op de keurige hoofdletters die ze op haar spiekkaartjes had uitgeprint. Niet dat ze de woorden niet uit haar hoofd kende – die arme Si had de speech de afgelopen dagen al tientallen keren moeten aanhoren – maar haar ogen vulden zich met tranen en de keurige letters verdubbelden en verdrievoudigden zich tot ze helemaal geen woord meer zag, laat staan dat ze zich hen nog kon herinneren. ‘En nu maakt onze prachtige Nicci…’ hoorde ze Lizzie souffleren op de eerste rij. ‘En nu maakt onze prachtige Nicci,’ herhaalde Jo, ‘onze beste vriendin, de liefde van Davids leven – hij vindt het vast niet erg dat ik dat zo zeg…’ Ze keek op en glimlachte dapper. ‘Nu maakt ze het toch wel een beetje te bont met altijd de eerste te willen zijn, vind ik.’ Er werd gelachen in de kleine kerk, en Jo keek David even aan. Verdriet, uitputting en ongeloof dat hij hier nu zat, om deze ondenkbare, onvoorstelbare reden… al haar eigen emoties stonden in zijn ogen te lezen, maar dan nog rauwer. Hij drukte zijn dochters nog dichter tegen zich aan. Verbeeldde zij zich dat nou, of gaf hij daarmee een signaal af? Doe normaal, zei Jo tegen zichzelf. Concentreer je. ‘Ik heb Nicci leren kennen op mijn eerste dag als student. Zij nam me onder haar in vintage kleding gestoken vleugels, en dat was dat. Vlak daarna duikelde ze Lizzie op, die ze, ik kan het niet anders formuleren, ook adopteerde. En samen vonden we David. Die arme jongen had geen idee waar hij zich mee inliet…’ Alweer werd er gelachen. ‘Al snel beheerste Nicci Davids leven – en zijn garderobe!’ Meer gelach, nog harder dit keer. ‘En datzelfde gold voor zovelen onder ons.’ Jo liet haar blik over de voorste rijen glijden, waar Nicci’s invloed 14
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 15
duidelijk aanwezig was. Hoe had Nicci geweten dat ze allemaal zo gehoorzaam zouden zijn? Of waren ze allemaal gewoon zo uitgeput, zo verdrietig dat ze Nicci’s instructies voor wat ze moesten dragen naar de begrafenis van hun vriendin met niets dan dankbaarheid hadden aanvaard? Lizzies taupekleurige vestje zat met een los riempje om een schitterende jurk van Paul Smith die evenveel kostte als de helft van de maandelijkse hypotheeklasten, wist Jo toevallig. De Burberry trenchcoat die over het bankje achter haar lag, was goed voor de andere helft. Mona droeg een sluik, zwart broekpak van Helmut Lang, dat bijna evenveel had gekost als de twaalf centimeter hoge enkellaarsjes die volgens Nicci gegeven de ‘draagkosten per keer’ een koopje waren.Volgens de laatste stand bedroeg de ‘draagkosten per keer’ evenveel als een half jaar gemeentebelastingen. Davids sleetse brogues van Church, precies dezelfde als die Nicci hem voor hun allereerste Kerstmis samen had gegeven, vertoonden nu al tekenen dat ze het zonder de goede zorgen van Nicci moesten stellen. En Jo’s eigen donkerblauwe pakje was absoluut niet meer zo tuttig nu het korter was gemaakt, zoals Nicci had verordonneerd. Zoals altijd had Nicci gelijk. Het was dan wel haar begrafenis, maar haar vriendinnen zagen er allemaal uit als om door een ringetje te halen. Beschaafd en subtiel, zoals het hoort op een begrafenis. ‘Ik weet dat dit een beetje ongepast is,’ zei Jo, ook al stond dit niet in haar script, ‘maar ik zou toch graag even een peiling willen houden.’ Er klonk een verwonderd gemompel. Lizzie keek Mona aan. Dit was niet gepland. ‘Hoeveel van jullie hebben vandaag kleding aan die Nicci voor jullie heeft uitgekozen?’ Jo stak haar eigen hand in de lucht. Ze voelde ze zich zo dom. En te oordelen naar de manier waarop de mensen haar aanstaarden, was dat de algemene opinie. Ze maande Lizzie en Mona met haar ogen om met haar mee te doen. Mona stak haar hand in de lucht, en Lizzie volgde. Een seconde later deed ook David mee. Opa en oma staken de armpjes van Harrie en Charlie omhoog, en toen, als in een wave, gingen overal armen de lucht in, tot helemaal achterin, waar, zo zag Jo nu, de be15
Nicci's wil 1-384:Opmaak 1
18-07-2011
12:15
Pagina 16
langrijkste clientèle van Capsule Wardrobe stond, omdat de bankjes allemaal vol waren. Ze barstte in lachen uit. Ze kon het niet helpen, en deed ook maar geen moeite zich in te houden. Het was de eerste oprechte lach die ze sinds Nicci’s dood produceerde, en hij klonk door tot in het koor van de kerk. ‘Wat zou Nicci dit fantastisch vinden,’ zei Jo. ‘Kleding was haar leven, want ze geloofde vurig dat wat wij dragen meer zegt dan wat we zeggen; dat een T-shirt of een jurk of een paar schoenen letterlijk een statement zijn. Op de een of andere manier heeft ze invloed gehad op de outfits van ons allemaal, en we zijn hier met meer dan honderd mensen. ‘Beste vrienden… Net als ik hielden jullie allemaal van Nicci, en ik kan me geen mooiere bekrachtiging voorstellen van haar leven dan dit. Want als er één ding is dat Nicci absoluut niet had gewild op haar begrafenis, dan is het wel een stel slonzen. ‘Nicci, we houden van je, we missen je, en we weten nog niet zo goed wat wij zonder je moeten – we hebben echt nog geen idee. Maar je zit voor eeuwig in onze harten…’ Jo zweeg, en keek met betraande ogen naar Lizzie en Mona, en voelde zich gesterkt door hun bange glimlach. ‘… en in onze kledingkasten.’
16