Van Londen naar Singapore Vrijdag: Vertrek Londen Heathrow 21:15 Zaterdag: Aankomst Singapore 17:50 Duur: 12 uur 45 minuten Dames en heren, wilt u uw riemen vastmaken, uw tafeltjes omhoog doen en uw stoel rechtop zetten. Alle elektronische apparatuur moet tijdens het opstijgen en landen uitgeschakeld zijn en mobiele telefoons moeten uitgeschakeld blijven tot u bent aangekomen op Singapore International Airport, omdat ze de navigatiesystemen kunnen verstoren...’ O verdorie, ik heb mijn telefoon aan laten staan. Shit! Volgens mij ligt hij bovenin. Ik bekijk de mogelijkheden: die dikke vent naast me vragen op te staan of misschien een vliegtuigongeluk veroorzaken? Dikke vent? Ongeluk? Ik kan maar beter geen risico nemen. ’Neemt u me niet kwalijk...’ Hij kijkt verstoord. ‘Ik heb mijn mobiel aangelaten.’ Met een grom van ongenoegen geeft hij zijn magere vrouw een por dat ze moet opstaan. Vervolgens werkt hij zich hijgend en steunend uit zijn stoel overeind. Nu hoeft hij alleen maar even opzij te bewegen en dan zijn we zover. O, dit duurt een eeuwigheid! Zou hij in een noodsituatie sneller zijn? Ik krijg steeds meer spijt dat ik een stoel aan het raam wilde. Als ik er eindelijk uit kan, zoek ik snel mijn mobiel in mijn tas en zie dat ik een berichtje heb ontvangen. Mijn vinger draalt boven de rode knop, maar dat kleine knipperende envelopje is veel te uitnodigend. Helaas, ik kan de verleiding niet weerstaan. Ha, het is van James: hi lucy! heb HET gedaan met JOUW vriendje )-‐; 4 X !!!! mooie lakens trouwens XXXX Het dringt niet tot me door. Ik snap het niet. Het is van James. Wat bedoelt hij, heb het gedaan... O, nee. Het lijkt wel alsof mijn maag een kilometer naar beneden schiet, maar het vliegtuig is nog niet eens opgestegen. Er komt een stewardess aan in het gangpad. ‘Mevrouw, wilt u alstublieft gaan zitten? We gaan zo vertrekken.’ Het lukt niet, ik sta aan de grond genageld. Ik kijk haar verschrikt aan en grijp mijn mobiel stevig vast. ‘Die moet u uitzetten.’ Haar stem klinkt ijzig als ze een knikje naar het oplichtende schermpje geeft. ‘Alstublieft. Ik moet een...’ Ze schudt haar hoofd, langzaam, nadrukkelijk en Dikzak slaakt een zware zucht. Ik voel de druk van tientallen paren ogen die me aanstaren als ik me moeizaam, aangeslagen, in mijn stoel laat vallen. De hele rij schokt en beeft als mijn zware buurman zichzelf terug manoeuvreert in zijn stoel naast me.