Sloane Sisters

Oost west…

In de limo keek Stella Childs geïrriteerd naar haar twaalfjarige zusje Lola die haar Burberrykattendraagtas overeind hield op de zwartleren stoel en naar binnen gluurde.

‘Niet bang zijn, Heath Bar,’ fluisterde Lola. ‘We zijn er! New York Sitt-iiee!’

Een paar snorharen staken door het gaas aan de voorkant en de enorme rode kat miauwde.

Stella trok een verveeld gezicht en draaide zich weer om naar het raampje.

‘Stella, liefje, gaat het goed?’ Emma wierp een blik op haar oudste dochter, die aan de andere kant van de draagtas zat en met haar vinger langs een rode streep op de Burberry-plaid ging.

‘Ja hoor.’ Supergoed. Stella draaide het raampje omlaag en liet de warme wind door haar schouderlange blonde krullen blazen. Buiten flitste Times Square voorbij, met zijn torenhoge reclameborden. Een metershoog Rolex-horloge gaf de tijd aan: het was zeven minuten over vier. Dan was het in Londen dus iets na negenen. Robin Lawrence gaf een feest in zijn flat in South Kensington, dat deed hij elk jaar op de vrijdag voordat de school weer begon. Hij had grote, donkerbruine ogen en woest zwart haar dat eruitzag alsof het met een kapmes was geknipt. Hij was superleuk. Stella had erbij moeten zijn.

Emma hield haar groene ogen op Stella gericht en maakte de bovenste knoop van haar beige regenjasje los. ‘Ik verheug me op dit weekend samen met jullie, lekker even bijkomen voordat de school begint. Ik heb jullie allebei zo gemist deze zomer.’

Stella en Lola hadden de zomervakantie in Toscane doorgebracht, bij hun oma, die daar tien jaar geleden was gaan wonen om druiven te kweken en haar eigen azijnwijn te maken. Maar alles was beter geweest dan in Londen blijven, waar de roddelbladen de scheiding van hun ouders tot in detail uitplozen.

‘Mam, kom jij ook op de reclameborden voor Ralph Lauren te staan?’ vroeg Lola opgewonden, terwijl ze omhoog staarde naar een reclame voor Calvin Klein-slips.

‘Ik denk het wel,’ antwoordde Emma. ‘Maar we zijn nog niet met de shoots begonnen, dus voorlopig niet.’

Stella zuchtte. Emma, zo Engels als thee-met-toast en cricket, was nu het gezicht van het meest Amerikaanse merk ter wereld. Binnenkort zou ze hotdogs eten en barbecues geven voor de viering van the Fourth of July, de nationale Amerikaanse feestdag.

‘Zit je op de eerste rij bij hun show tijdens de Fashion Week?’ ging Lola opgewonden verder.

‘Waarschijnlijk wel,’ zei Emma met een glimlach.

‘Als je daar zit, bedank Ralph dan maar dat hij mijn leven heeft verwoest,’ mompelde Stella, haar blik gericht op de mosterdgele taxi die naast hen kwam rijden.

‘Ik weet dat het moeilijk voor je is, Stella, maar New York zal ons goeddoen. Winston vindt het ook zo geweldig dat jullie nu hier zijn,’ zei haar moeder zachtjes. ‘Ik ben blij dat jullie eindelijk kunnen kennismaken.’

Stella krulde haar tenen in haar Juicy-espadrilles. Daar had je die naam weer: Winston. De eerste keer dat Stella over hem hoorde was in de lente, toen Emma terugkwam uit New York na het tekenen van het Ralph Lauren-contract. Stella en Lola wandelden met hun moeder door Kensington Gardens toen Emma het nieuws bracht. Stella had maar een paar woorden opgepikt – sterke band, New York, geweldig, bankier, twee dochters – maar dat was al genoeg om te weten dat haar moeder een vriend had. En Emma die een ‘sterke band’ had met iemand… Stella moest er niet aan denken.

Vijf maanden later was het duidelijk dat Winston niet zou verdwijnen, maar Stella was van plan zover mogelijk bij hem uit de buurt te blijven. New York was tenslotte een stad met acht miljoen inwoners. Hoe moeilijk kon het zijn?

Haar moeder hield haar blik op haar oudste dochter gericht terwijl ze haar hand door Lola’s verwaaide lokken haalde. ‘Ik weet dat je boos op me bent,’ zei ze terwijl de limo door Central Park slingerde. ‘Maar het is goed voor ons allemaal, om hier te gaan wonen. Ik kon jullie geen seconde langer in Londen houden. Ik heb deze baan niet alleen voor mezelf aangenomen – het zal ons allemaal goeddoen. Het is gewoon…’ Haar moeders stem brak.

Stella wachtte tot ze verderging en zou beginnen over haar vader en zijn verhouding die ervoor had gezorgd dat ze naar New York waren gegaan, maar dat deed ze niet.

Lola wierp Stella een waarom-moet-je-zo-afschuwelijk-doen-blik toe, maar Stella grijnsde terug. Ze was niet afschuwelijk, ze was eerlijk.

Het was inderdaad vreselijk geweest in Londen het afgelopen jaar, maar Stella zou deze herfst naar de Millshire Preparatory School gaan, de meest elitaire school van Londen. Ze was al gaan shoppen met haar vriendinnen Pippa en Bridget, op jacht naar outfits voor het eerste halfjaar. Maar nu zou ze naar Ashton Prep gaan, een ‘school voor meisjes’ waar ze iedere dag uniformen droegen. Het was zo zonde om weg te gaan uit Londen, met een nieuwe garderobe die nu alleen in de weekends nog maar uit de kast kwam.

Stella beet op haar nagelriem. Ze vond New York verschrikkelijk. Ze vond het verschrikkelijk dat ze haar vrienden, haar school, haar kleren, haar léven moest achterlaten. Maar het allerverschrikkelijkst vond ze Cloud McClean, die catsuit-dragende, popliedjes-zingende trut die haar vader, hertog Theodore ‘Toddy’ Childs, had afgepikt van haar moeder, van hen allemaal.

Toen ze erachter was gekomen dat haar vader een verhouding had met de Britney Spears van Groot-Brittannië, wilde ze er niet aan denken of over praten. Zelfs nu waren Pippa en Bridget de enige twee mensen buiten haar familie die wisten waarom haar ouders waren gescheiden.

‘Sorry, mam,’ zei Stella uiteindelijk, zo zachtjes dat ze betwijfelde of Emma haar kon horen.

Haar moeder drukte haar vinger tegen haar slaap en zuchtte. Zelfs als Emma nerveus of boos was, bleef ze mooi. Haar lichtblonde haar viel tot net op haar schouders, en haar wekelijkse gezichtsmaskers gaven haar huid een permanente glans.

‘Kijk!’ riep Lola.

De limo reed over een brede avenue, en Stella zag de shops één voor één voorbijtrekken – Armani, Versace, Donna Karan – het voelde alsof ze een paar oude vriendinnen had gespot.

Stella schoof naar de middelste stoel om over Lola’s schouder te kijken. Een meisje met een enorme zwarte Gucci-zonnebril stapte bij Donna Karan naar buiten, met tasjes van Searle en Prada in haar handen.

Een paar blokken verder sloegen ze een straat in met aan weerszijden bomen. Ze stopten bij een victoriaans huis met vijf verdiepingen, dat bedekt was met glanzende, groene klimop. Aan één kant van het huis stak een stenen torentje omhoog, waardoor het op een kasteel leek. Voor het huis stond een klein smeedijzeren hek, de voordeur was glimmend zwart met een groot boograam erboven.

‘Dit is het,’ zei Emma tegen de meisjes, terwijl ze hun gezicht bestudeerde.

‘Bloody hell,’ hijgde Stella, terwijl ze naar het huis staarde.

‘Stella, let op je taalgebruik,’ zei haar moeder zachtjes.

‘Het is geweldig!’ riep Lola uit terwijl ze het portier openduwde, de kattendraagtas in haar hand. ‘Kijk, Heath Bar!’ Haar dunne armen spanden zich om de canvas tas op te tillen en de tien kilo wegende kat goed zicht te gunnen. ‘Het is net een kasteel!’

Heath Bar drukte zijn neus tegen het gaas en miauwde.

‘Is dit… ons nieuwe huis?’ vroeg Stella, terwijl ze over de zachte stoel gleed en uitstapte. Ze hield van haar huis in West-Londen, een beige gebouw van drie verdiepingen met twee pilaren aan elke kant van de rode voordeur. Maar dít was briljant, een huis voor een prinses – een zojuist ingevlogen Upper East Side-prinses.

‘Mam?’ Stella gluurde de auto in. Emma zat met haar handen op haar schoot, haar gezicht een beetje bleek. ‘Mam?’ ‘Oké,’ zei Emma terwijl ze eindelijk ook uitstapte.

De chauffeur liep om de limo heen en deed de kofferbak open. Emma ging met haar vingers naar het platina kettinkje om haar nek en speelde er zenuwachtig mee. ‘Ik moet jullie iets vertellen.’

Lola draaide zich om en zette de draagtas op de stoep. ‘Krijgen we ieder onze eigen verdieping?’ vroeg ze, haar ogen wijd opengesperd.

‘Nee…’ antwoordde Emma langzaam. ‘Het was lastig om een huis te vinden in de zomer, dus ik wilde iets… tíjdelijkers proberen.’

‘Dit is geweldig, mam, echt waar.’ Stella vroeg zich af of er een tuin aan de achterkant was of zo’n grappig zwembad waarin je eindeloos kon zwemmen en je steeds op dezelfde plaats bleef. Misschien viel het toch mee, hier wonen.

De chauffeur zette de vier Louis Vuitton-koffers op de stoep. Stella pakte het handvat van een van de kleinere koffers, klaar om naar binnen te stormen.

‘Stella…’ Haar moeder legde haar hand op Stella’s schouder om haar tegen te houden. ‘Dit is het huis van Winston. We gaan een tijdje bij hem wonen, hier, met zijn dochters.’

‘Wát?’ Stella draaide zich om.

‘Het is een proeftijd,’ ging Emma verder. ‘We doen rustig aan en zien wel hoe het uitpakt, samen. Dan kunnen jullie maandag met de meisjes op de nieuwe school beginnen.’

Stella kneep in het handvat van de koffer, het leer plakte tegen haar huid.

‘Ik denk dat je hen aardig zult vinden, Stella. Ze zijn echt lief.’

Een man deed de deur open en liep naar de stoep. ‘Emma!’ riep hij. Hij was achter in de veertig, had peper-en-zoutkleurig haar en een zongebruind gezicht met scherpe trekken. Hij droeg een helblauw buttondown shirt en bordeauxrode instappers.

‘Jij bent vast Stella,’ zei Winston, terwijl hij zijn hand uitstak.

Stella hield haar armen strak tegen zich aangedrukt. No way. Ze ging deze man echt geen hand geven, laat staan bij hem in huis wonen.

Ze draaide zich om en wilde weer in de limo stappen, maar die reed al weg.