Violet, hoofdstuk 4

4 Kaspar ‘Violet! Wakker worden, verdorie!’ zei Fabian, terwijl hij zich over haar slappe lichaam boog en tegen haar wang sloeg. Hij bracht zijn hand omhoog om haar weer een klap te geven, toen haar ogen openschoten en er water uit haar mond spoot. Ik ving een glimp op van haar vlezige gehemelte en haar puntloze tanden. Fabian schoot naar achteren en trok zijn hand weg. Maar ik stapte naar voren en maakte het klusje voor hem af. Met een bevredigende pets maakte mijn hand contact met haar huid en haar wang kleurde bloedrood.

Fabian keerde zich met donkere ogen naar me toe. Kaspar, gromde hij in mijn gedachten.

Ik haalde mijn schouders op en streek mijn druipende pony van mijn voorhoofd.

‘Gewoon voor de zekerheid,’ antwoordde ik hardop. Haar jurkje was doorzichtig geworden en mijn ogen dwaalden over haar lichaam, terwijl ik me afvroeg waar ik het aan verdiend had dat zo’n prachtexemplaar mijn pad had gekruist. Fabian trok zijn jasje uit en sloeg het om haar schouders toen ze rechtop ging zitten, waarbij zijn bewustzijn aan de rand van het mijne bleef hangen.

Maar haar ontging mijn blik ook niet. ‘O, Kaspar, mijn held,’ zei ze tussen twee ademteugen door; het sarcasme droop ervanaf.

‘Ja, en jij bent de jonkvrouwe in nood,’ antwoordde ik al even sarcastisch, en ik trok mijn doorweekte T-shirt omhoog en over mijn hoofd.

‘Meer dank krijg je niet, dus stel ik voor dat je die maar aanvaardt,’ mompelde ze, terwijl ze kennelijk dacht dat ik niet in de gaten had dat ze tersluiks naar mijn borstkas keek. Ik negeerde haar en riep naar Cain en de anderen dat ze terug moesten gaan. Met z’n tweeën moesten we een halfverzopen mensenmeisje toch wel de baas kunnen, ook al had ze dan een nogal kort lontje.

Fabian stak haar een hand toe en ze kwam overeind, maar zakte meteen weer in elkaar, terwijl haar ogen, die voor een mens een heel ongewone kleur hadden, wazig werden. Fabian ving haar op en ik stapte met een zucht naar voren, want ik zag al aankomen dat ik haar zou moeten dragen. Haar blik werd scherp en vervolgens weer onscherp terwijl ze zich jammerend dieper in Fabians armen begroef.

‘Neem jij haar maar,’ zei ik tegen hem, met het idee dat de kans dan kleiner was dat ze een scène zou schoppen. Hij fluisterde een paar woorden in haar oor en tilde haar

op. Ze reageerde voorbeeldig. Ik trok een wenkbrauw naar hem op en hij knipoogde terwijl hij zijn hand om haar blote knieholte sloeg. Ik wendde me af en stapte de schaduw van de bomen in.

Achter me hoorde ik dat ze hem naar de inktvis vroeg. Hij gaf een vaag antwoord en vertelde kort iets over waar die vandaan kwam en wie hem aan ons had gegeven.

Om ons heen trok de mist op en het terrein rondom het huis kwam weer in zicht.

Nieuwsgierig tastte ik met mijn geest de hare af. Meteen werd ik getroffen door een stortvloed van emoties, waarvan de eerste angst was en de tweede woede. Beelden van het water en haar zwemfobie liepen over in die van Trafalgar Square, die zich telkens weer, als een vastgelopen langspeelplaat, in haar geest op de voorgrond drongen. Er kwamen ook kiekjes van haar vrienden en familie voorbij, en heel even werd mijn aandacht getrokken door een man van in de vijftig. Ik concentreerde me erop en trok me toen van haar geest terug alsof ik een klap had gekregen.

Ik bleef staan en draaide me met een ruk om. ‘Meisje, wat is je achternaam?’

‘Lee,’ zei ze. ‘Ik zei al –’ ‘Wie is je vader?’ wilde ik weten.

‘Hij is een heel machtig man,’ zei ze prompt.

‘Hou maar op met die jonkvrouwenact; die past niet bij je,’ grauwde ik. ‘En trouwens, ik wil er mijn erfenis onder verwedden dat mijn vader stukken sterker is dan de jouwe. Maar hoe heet hij? Wat doet hij?’

Triomfantelijk hief ze haar kin. ‘Michael Lee, en hij is staatssecretaris van Defensie.’

Ik wisselde een blik met Fabian, die eruitzag alsof hij op het punt stond haar te laten vallen.

‘Shit,’ zei ik.

‘Dat heb je deze keer dan mooi voor elkaar, Kaspar,’ kreunde Fabian in mijn richting, en zijn ogen werden kleurloos, net als de mijne, en verraadden zijn zorg. Het meisje staarde me openlijk aan; zodra ik haar blik ontmoette keek ze weg, en ik was blij dat ik, ondanks haar scherpe tong, macht over haar hield. ‘De Koning gaat dit niet leuk vinden,’ voegde hij eraan toe.

Nee, natuurlijk gaat hij dit niet leuk vinden. En de raad ook niet. Maar ik zei niets en draafde verder naar het landhuis, met Fabian op een afstandje achter me aan, die een hoop drukte om haar maakte en zijn best deed haar lichaam zo in zijn armen te nemen dat hij haar geen pijn zou doen.

Onderweg was er tijd genoeg om in paniek te raken. Met de raad stond ik toch al op gespannen voet; als ik me ook maar even misdroeg, kwam mijn positie als erfgenaam meteen op de tocht te staan. Als ik de dochter van een man die zo’n hoge positie in de regering bekleedde onze wereld binnenbracht, zou dat zonder meer onder het hoofdstuk wandaad vallen.

Waarom heb ik haar niet gewoon gedood?

Toen Fabian me inhaalde, pakte ik meteen haar pols beet en sleurde haar het bordes op. Ze kermde en zette een paar lichte stappen, en ik wierp een korte blik op haar kapotte voeten. Met een berustende zucht trok ik nog wat harder.

‘Wat doe je?’ wilde ze weten, terwijl ze zich ondanks de pijn die ze duidelijk leed schrap zette.

‘Zorgen dat deze ellende zo snel mogelijk achter de rug is,’ antwoordde ik, opgelucht dat ik binnen onder aan de trap mijn zus Lyla zag staan wachten.

‘Denk je dat dat gaat lukken zonder mijn pols aan flarden te scheuren?’

Ik dreigde even uit mijn doen te raken door de bewondering die ik opeens voelde voor het gemak waarmee ze ons bestaan aanvaardde, maar ergerde me tegelijk aan haar onverschrokkenheid. Die meid weet gewoon niet van opgeven.

Lyla, die nog irritanter was dan welk zeiknat mensenmeisje ook ooit zou kunnen zijn, plooide haar gelaatstrekken tot een frons, die op haar meestal zo popperige gezichtje groot effect had. Zonder een woord tegen Violet te zeggen pakte ze haar pols en richtte zich tot mij, in plaats van tot haar.

‘Dit keer heb je er echt een zootje van gemaakt, broertje,’ bromde ze. Vol ontzag staarde Violet omhoog naar de andere vrouw, die bijna een kop groter was en een heel stuk slanker dan zij. Lyla besteedde er geen aandacht aan. Ze was zich bewust van de uitwerking die ze had, op beide seksen. Veel plezier met die stomme mensenoorlog van je, besloot ze in mijn geest, en met een zwierig gebaar ging ze de trap op met Michael Lees dochter in haar kielzog.

Ik maakte me helemaal niet druk over wat voor oorlog dan ook. De kans was bijzonder klein dat ik lang genoeg zou blijven leven om die mee te maken, nu de vertoornde Koning door de hal naderbij kwam.

Fabian zakte op zijn knieën om een diepe buiging te maken, kneep zijn ogen dicht.

‘Majesteit.’

Ik rechtte mijn rug, vouwde mijn handen achter me en keek alle kanten op behalve naar de holle grijze ogen die me doordringend aanstaarden. Doen alsof ik niet wist

wie ze was zou niet gaan werken, dus liet ik de storm die dreigde op te steken zo gelaten als ik maar kon over me heen komen. ‘Goedemorgen, vader. Ik heb een ontbijtje meegebracht.’