Chill Out (November-December 2010) by Φοιτητικό Περιοδικό CHILL OUT

Θέματα 14 20

22 24 26 28 30

Πόσο αγαπώ να μισώ τα Χριστούγεννα Γιατί για όλα υπάρχει η «άλλη» άποψη Christmas Gifts Μάζεψε ιδέες για το πιο ξεχωριστό δώρο Χωρίς δεκάρα πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου; Η αρχή του τέλους για τα εργασιακά δικαιώματα Το Νησί των Χανσενικών Μάθετε όλη την αλήθεια πίσω από το μύθο της Σπιναλόγκας Ζητείται ανθρωπιά Αγώνας για το πολιτικό άσυλο Χωρίς φωτογένεια Αθήνα, μια αδικημένη πόλη Roy Lichtenstein Ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης; Ορκωμοσία ώρα μηδέν Τελευταία μέρα στη σχολή

Περιεχόμενα 31 Σχολή τέλος: Πως νιώθεις; Αναπολώντας τα φοιτητικά χρόνια 32 Ελλάς το μεγαλείο σου! Όλα οδηγούν στο δημόσιο ή την ξενιτιά… 33 Μια κοινωνία γεμάτη Reality Η «μόδα» που κατέκλυσε τις τηλεοράσεις μας 34 Εγώ αδιαφορώ Δύο λόγια για τις «φίλες» που μας συνοδεύουν 44 Fashion Editorial Christmas in Greece 54 The x-factor Όταν ο «πρώην» γυρνάει 56 Ghost love score Τα πισωγυρίσματα πολλοί αγάπησαν… 58 Choices, choices, choices… Γιατί μας αρέσουν οι λάθος επιλογές; 59 Just a common Friday night Και όπου μας βγάλει…

Συνεντεύξεις 35 Ελένη Φουρέιρα 60 L.I.M.E.

Διμηνιαίο φοιτητικό περιοδικό (Free Press) website: www.chill-out.gr e-mail: sales@chill-out.gr

Εκδότες

Γιάννης Ντούπης Γιώργος Παρηγοράκης

Αρχισυνταξία

Χρύσα Πλιάτσικα

Επιμέλεια Ύλης

Νάντια Τουμπανιάρη Άλκηστη Φάρου Βύρωνας Ψαρράς

Συντακτική ομάδα

Νίκος Ανδρουλιδάκης Γιάννης Βασιλείου Χαρά Βασιλοπούλου Νάνσυ Γκότζαϋ Γωγώ Θωμά Γιάννης Κακόγιαννος Πένυ Καλογεροπούλου Στεφανία Καραζόλη Χάρης Κυριακίδης Αγγελίνα Ματζιαράκη Στέλλα Νούλα Σταύρος Ντούλης Ράνια Παπαγεωργίου Θύμιος Παπαγρηγορίου Λευτέρης Πολυταρίδης Παναγιώτης Πότσης Φωτεινή Πουταχίδου Ανδρονικος Σαρλάκης Φωτεινή Τάτση Ελένη Τσακιλτζή Γιώργος Τσαλίκης Αγνή Χιώτη Windseeker

Επιμέλεια κειμένων

Ελένη Παρηγοράκη

Γραφιστική επιμέλεια

Μόνιμες στήλες 6 8 10 40 55 62 63 64 65

Παρασκήνια Editorial Στάση Βύρωνα Chill Out Προτάσεις Dating in two cities: The Band Boy Music Corner The Life of a Legend: Michael Jackson Neolaia.gr @ Chill Out PC Maniac: Digsby

66 Cinema- DVD 68 X-treme sports: It is good to ride board! 69 Φτιάξ’ το μόνος σου! 70 Εύκολες συνταγές για φοιτητές 71 Βιβλίο 72 Ώρα χαλάρωσης 73 Ώρα Αυτοκριτικής 74 Ζώδια

Ideogram Graphics www.ideogram.gr

Φωτογραφίες

Νικόλας Λιάκος

Υπεύθυνος Διαφήμισης

Γιώργος Παρηγοράκης (6973-797.007) e-mail: sales@chill-out.gr

Ιδιοκτησία

ENTRUST Τηλ: 210 28 38 853 e-mail: sales@chill-out.gr

Τα κείμενα του περιοδικού εκφράζουν πάντα τις απόψεις των αρθρογράφων και σε καμία περίπτωση τις απόψεις της επιχείρησης ENTRUST και των εκδοτών. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση οποιουδήποτε μέρους του υλικού του περιοδικού αρκεί να είναι ακριβής και να αναφέρεται η πηγή. *Σε περίπτωση που δυσκολεύεστε να βρείτε το περιοδικό, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον υπεύθυνο διανομής στο 6970807739 για να το προμηθευτείτε.

Η ομάδα φτάνει από νωρίς στη τοποθεσία που θα γίνει η φωτογράφηση (κάπου στο Ντράφι). Έχουμε προμηθευτεί όλα τα απαραίτητα, γιατί γνωρίζουμε πλέον, ότι το «σκηνικό» θα κρατήσει κάποιες ώρες.

Σε κάθε λήψη, πάνω από τα μοντέλα βρίσκεται η Χριστίνα (μακιγιέρ) και ο Χρίστος (hair stylist), ώστε όλα να είναι στην εντέλεια.

Καιρός να φρεσκάρουμε λίγο το χτένισμα, όσο ετοιμάζονται οι υπόλοιποι για την επόμενη λήψη.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και ο φωτισμός είναι πλέον τέλειος! Γρήγορα να το εκμεταλλευτούμε όσο περισσότερο γίνεται!

Άρχισε να κάνει κρύο… Ο Νίκος (φωτογράφος) γυρνάει με τα μοντέλα από τη τελευταία λήψη! Ώρα να αρχίσουμε να τα μαζεύουμε σιγά σιγά…

Ο χειμώνας έχει μπει πλέον για τα καλά. Ωστόσο, σταθήκαμε τυχεροί και στις εξωτερικές φωτογραφήσεις που πραγματοποιήσαμε σ’ αυτό το τεύχος, ο ήλιος είχε τη τιμητική του. Ειδικότερα στη περίπτωση του Fashion Editorial, όπου η φωτογράφηση διήρκησε περισσότερο από 8 ώρες, το γεγονός αυτό ήταν καταλυτικό στο τελικό αποτέλεσμα. Μια από τα ίδια έγινε και στη φωτογράφηση που έγινε στην Ερμού για το αφιέρωμα στα Χριστουγεννιάτικα δώρα. Τι και αν έγινε Κυριακή, ο κόσμος που περνούσε ήταν πολύς και αρκετοί σταματούσαν να ρωτήσουν τι κάναμε. Τέλος, όσον αφορά τη φωτογράφηση της Ελένης Φουρέιρα, αποφασίσαμε να την κάνουμε στο στούντιο τελικά. Άλλωστε, έπρεπε να είμαστε σίγουροι ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι άπαιχτο!!!

Κουκλάρα η Ελένη! Όλοι οι άντρες στα πόδια της!!!

Πόσο το «έχει» όμως αυτή η κοπέλα! Σε κάθε λήψη έβγαινε και καλύτερη.

Βρήκαμε και μια κούκλα στο στούντιο που δεν την αφήσαμε σε ησυχία… Όλοι φωτογραφήθηκαν μαζί της. Ειδικά η Ελένη, τη λάτρεψε! Εδώ ποζάρει μαζί με τον Βύρωνα (που της πήρε και τη συνέντευξη). Να και μια «παπαρατσική» φωτογραφία… Σας τσάκωσα όλους πουλάκια μου!

Φωτογραφία στην Ερμού από τη φωτογράφηση που κάναμε για το αφιέρωμα μας. Ευχαριστούμε κορίτσια!!!

άθε μέρα είμαι έξω, ας σταματήσω λίγο, δεν παθαίνω τίποτα να μείνω μια μέρα μέσα, τι είναι αυτό στην τηλεόραση, μόνο τόσες μέρες έμειναν, έρχονται τα Χριστούγεννα, ωραία διαφήμιση. Έχω τη γιορτή μου, κάτι πρέπει να κανονίσω, πώς θα με τιμήσω. Κάθε φορά το ίδιο, τι είναι αυτή η θλίψη με αυτές τις γιορτές, μπορώ να μην σκέφτομαι αυτούς που έχουν φύγει, μπορώ να επικεντρωθώ σε αυτούς που είναι εδώ; Εγώ και το χαζό μυαλό μου... Τι έχει η τηλεόραση να χαζέψω, όλο τα ίδια και τα ίδια. Θα φτιάξω μια ζεστή σοκολάτα, ευτυχώς που μου έμαθε η Μαρία πώς να τη φτιάχνω, γιατί πάντα την έκανα χάλια. Ήταν 1 γάλα, 2 ζάχαρη ή ανάποδα; Μνήμη χρυσόψαρου έχω καταντήσει να έχω, φαίνεται έπηξε, λες όντως να συμβαίνει αυτό και να μην αστειεύομαι; Θα το σκεφτώ αύριο, τώρα βαριέμαι. Τελικά μπορεί να ήταν και ανάποδα η δοσολογία, έχει περίεργη γεύση αυτό το πράγμα. Αυτή η ησυχία μέσα στο σπίτι, πώς την αντέχουν, να παίζει τίποτα ο σταθμός στο ράδιο, πάλι έχει βγει το καλώδιο, αμάν! Α, είναι από αυτά τα λάτιν που χορεύουμε με τα παιδιά, τι θυμήθηκα τώρα, εκείνον τον αποκλεισμό στα Γιάννενα χωρίς θέρμανση, ευτυχώς ο χορός μας ζέστανε, ποιος να είναι τέτοια ώρα στο τηλέφωνο, ααα καλά δεν το σηκώνω, άλλη φορά. Μερικοί άνθρωποι τελικά αργούν να συνειδητοποιήσουν, λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση και αυτό είναι το χειρότερό μου, αργός άνθρωπος και εγώ, δε γίνεται, πώς με έλεγε ο μπαμπάς; Α ναι, βιασούρας, που χρόνος για καθυστερήσεις. Θα το κλείσω το κινητό, μα το Θεό, πάλι καλά σταμάτησε, πάλι μήνυμα, να πάμε αύριο για φαγητό μόνο κορίτσια; Τι να της απαντήσω, ναι γιατί όχι;! Καλά τίποτα δεν έχει στην τηλεόραση, αχ αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, τελικά όντως συνδέεις το τραγούδι με τη στιγμή. Κάθε τραγούδι και συναίσθημα, αν φυσικά ξέρεις να ξεχωρίζεις τι νιώθεις, γιατί από αυτά που ακούω τελευταία, βαδίζουμε σε επιφανειακές καταστάσεις με τάσεις ρηχότητας, να το σημειώσω αυτό για κανένα άρθρο, μη με αφήσεις με λίγο σκοτάδι, λίγη ησυχία, άντε και μία μέτρια σοκολάτα. Όλο αναλύω, χμ, τι σκεφτόμουν, α ναι, λογικό, αν δεν σε μάθουν να αγαπάς πώς θα γίνει, να ξυπνήσεις μια μέρα και να ξέρεις, δε γίνεται. Τους λυπάμαι αυτούς που δεν ξέρουν, συμφωνούσε και η άλλη μαζί μου, πάντα με αυτήν την κοπέλα είχαμε την ίδια άποψη, δεν είναι ευτυχισμένη και είναι κρίμα. Το να ξέρεις να αγαπάς πάντως είναι προσόν, πονάς βέβαια πιο εύκολα και απογοητεύεσαι από τους άλλους ακόμα πιο εύκολα, αλλά, αν ο άλλος είναι εντάξει, η εκτίμηση που του δείχνεις, περίσσια, από αυτές που ξεχειλίζουν, έτσι είναι αυτά, αμοιβαία πράγματα. Κατάθλιψη με έπιασε, δε μπορώ σαν φυσιολογικός άνθρωπος και εγώ να μην σκέφτομαι… πού είναι αυτή η επιφάνεια που έχουν ανέβει όλοι;; «Έλα, τελικά δεν μπορώ να μείνω μέσα, βρε πουλάκι μου δε γίνεται σου λέω, σκέφτομαι και κουράστηκα, κάνω μπάνιο και έρχομαι να σε πάρω, κουνήσου να ετοιμαστείς…»

Χρύσα

Καλά μωρή

κατακαημένη φιλενάδα, κάνεις που κάνεις post 189.241.239 τραγούδια το δευτερόλεπτο, μαζί με όλα τα applications σχετικά με το τί λέει η γαλότσα, ο ντοματοκιοφτές και όποια άλλη αηδία σκέφτεται κάποιος, για να το παίξει έξυπνος, τι του κάνεις και like από κάτω μονάχη σου; Το ξέρουμε ότι σου αρέσει, γιατί το ανέβασες, δε χρειαζόμαστε και την αυτοεπιβεβαίωση. Βρες γκόμενο, να τελειώνουμε επιτέλους.

Άλλη κατηγορία είναι οι κουλτουριάρηδες. Α καλά, αυτοί έχουν αρχίσει και σαλτάρουν μιλάμε. Τι σου φταίει κυρά μου, ο OscarWilde και ο οποιοσδήποτε διανοούμενος, να χρησιμοποιείς τα αποφθέγματά του κάθε τρεις και λίγο, γιατί σε παράτησε ο Μπάμπης ή σε φτύνει ο Τάκης; Θα έχουν φρικάρει με αυτά που βλέπουν και δεν ξέρω αν έχει και τζαμπέ wifi στο νησί που έχουν πάει και ζουν όλοι (έλα, παραδέξου το και εσύ, αυτοί δεν πεθαίνουν και όχι δεν εννοώ τη Σπιναλόγκα).

Άλλη κατηγοριάρα είναι τα partyanimals. Βγαίνεις που βγαίνεις στα club’s όλη την ώρα, βάφεσαι και στολίζεσαι ωσάν το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, δεν μπορείς που δεν μπορείς

να περπατήσεις το 15οντο τακούνι, φοράς που φοράς ζώνη αντί για φούστα, γιατί πρέπει μανίτσα μ’ να βγάζεις και 30 φωτογραφίες –μίνιμουμ- με «όποιον λάχει εμείς οι βλάχοι»; Και μετά να γράφεις κιόλας στο τοίχο σου βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ: «t cpacame kai xtec azapec mmmm :*». Έλα πες

αλήθεια, δε σε έπαιζαν τα άλλα παιδάκια, όταν ήσουν μικράκι ε; Ή

οι άλλοι, οι άντρακλες, που είναι πιο λιτοί στις δηλώσεις τους: «poooooo re file poso hpiame xtes;» Ε, πες μας βρε

παιδί μου, γιατί το είχα καημό και δε θα φάω κοντοσούβλι για μια βδομάδα από το άγχος.

αδέρφια, 125 μάνες, 2 μπατζανάκια, 3 νοικιασμένες γιαγιάδες και 8 παππούδες κατά τύχη. Αχ, είναι τόσο ευτυχισμένες οικογένειες, άσχετα αν έχουν μπλέξει τα μπούτια τους και οι μισοί είναι θύματα αιμομιξίας και οι άλλοι μισοί ατύχημα χιμπατζή με στρουθοκάμηλο (ε μα, συγνώμη δηλαδή, πού πας με όνομα “maraki kai ama c arecei” καλή μου;) θα μπορούσα να γράψω ακόμη κανά δισέλιδο, αλλά δε μ’ αφήνουν.

Πάω να ανεβάσω κανέναν Χατζηγιάννη μπας και με γλυκοκοιτάξει κανά 15χρονο. (ο Χατζηγιάννης είναι το καλύτερο καθαριστικό προσώπου για την εφηβική ακμή στις απανταχού κοπελούδες, όσων βέβαια δε το παίζουν ψαγμένες και κουλτουριάρες με χρέωση 1,98ευρώ/ δευτερόλεπτο).

Άσε με να μαντέψω, εσύ δεν είσαι ο ίδιος που ισχυρίζεται ότι σου την πέφτουν οι μισές μοντέλες, που σε έχουν κάνει P.S.: φίλο; Εύφημος μνεία στα group: Δε θέλω να σας τρομάξω, αλλά ξέρουμε ότι τις κάνετε εσείς add και τις χαλβαδιάζετε με τις ώρες, κάνοντας καλαίσθητα σχόλια στις ημίγυμνες φωτογραφίες τους : «popo ti k*lara exeis esy, pote 8a bgoume, na se po ti shmainei arapiko fystiki;» Σιγά Γκουσγκούνη, πρόσεχε που περπατάς, μην το πατήσεις κιόλας και μετά ούτε για κατούρημα δε θα σηκώνεται. Α, και η αγαπημένη μου κατηγορία είναι αυτή που ο καθείς έχει 17 εγγόνια, 32 πατεράδες, 29

«!!!!!!!!!ZHTEITAIPAPPOUSMEP ARKINSONGIANARIXNEITYRI STAMAKARONIA!!!» καθώς και «Εγώ στον τάφο μου δε θέλω καντηλάκι, θέλω ένα στέρεο ν’ ακούω ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ!!».

Φιλιά στις μουσούδες σας Βύρωνας

ι οι τάρανδοι παρέα!

γιατί θα σε κλάψει ο Ρούντολφ κι όλο

Νομίζω πως έκανα φανερό ότι τα Χριστούγεννα μου τη δίνουν... λιγουλάκι. Προσωπικά, τη θεωρώ μια γιορτή βουτηγμένη στην υπερβολή, η οποία δυστυχώς για μένα συνεχίζει να χαίρει μεγάλης αποδοχής. Παρ’ όλ’ αυτά είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που σε εκνευρίζουν στα Χριστούγεννα, τα οποία αγνοείς!

Να ξεκινήσω με τα κάλαντα. Ειλικρινά τώρα, πόσοι κ πόσοι δεν έχουμε σκεφτεί ότι ο Ηρώδης μπορεί και να είναι παρεξηγημένη προσωπικότητα, όταν τα... αξιαγάπητα παιδάκια χτυπάνε την πόρτα, για να τραγουδήσουν «καλήν ημέραν άρχοντες», αγνοώντας ότι είναι 7 το πρωί; «Να τα πούμε;», «ΌΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ» Επίσης, τα Χριστούγεννα είναι μέρες υπέρτατης καλοσύνης! Είμαστε καλοί και ευγενικοί με όλους. Μπορείς, συνε-

πώς, να βρίσεις πατόκορφα την κομμώτρια, που σε έκανε να θυμίζεις τον Μουφάσα, απ’ τον Βασιλιά των Λιονταριών, πρωτοχρονιάτικα; Όχι, γιατί είναι Χριστούγεννα!

Η περίοδος των Χριστουγέννων σηματοδοτεί και την αρχή της ανησυχίας των γονιών και λοιπών συγγενών για την ανάπτυξή σου. Καταλήγεις, λοιπόν, να μπουκώνεσαι με κουραμπιέδες και μελομακάρονα, με αποτέλεσμα να γίνεις 10 κιλά βαρύτερος, έχοντας τη θεία σου την Αγλαΐα να σε καθησυχάζει ότι θα το πάρεις σε μπόι!

Η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη είναι ένα από τα must των ημερών.

Και ερωτώ, πώς να μην πάθεις κατάθλιψη μετά το overdoze της πιο χιλιοτραγουδισμένης χυλόπιτας όλων των εποχών, του Last Christmas (άτιμο πράγμα ο ανδρικός εγωισμός);

Μία ακόμη τραγική κατάσταση είναι αυτή του double-dot. Ως φοιτητής, που σέβεται τον εαυτό του, θα κοιτάξεις να κλείσεις το πιο τέλειο μαγαζί, για να κάνεις Πρωτοχρονιά και, ως κλασικό βούρλο, που επίσης σέβεται τον εαυτό του, θα σκάσεις 250 ευρώ το μπουκάλι, για να βοηθήσεις τους αναξιοπαθούντες Βανδή, Βέρτη, Πλούταρχο και λοιπούς τροβαδούρους να σηκώσουν μεζονέτα με θερμαινόμενη πισίνα! Όλα αυτά, βέβαια, αν καταφέρεις και γλυτώσεις την αλλαγή του χρόνου μέσα στο αμάξι, μποτιλιαρισμένος για ώρες (είπαμε Christmas connecting people!)

Επίσης, άπαξ και περάσεις τα 18, τα Χριστούγεννα χάνουν την αίγλη τους. Μπορεί κατά καιρούς να σε πιάνουν κρίσεις παλιμπαιδισμού, παρ’ ολ’ αυτά,

πλέον είσαι ολόκληρος μαντράχαλος και συνεπώς δεν έχει ούτε Actionman, ούτε Barbie, ούτε τίποτα! (μην ανησυχείς κάποτε θα το ξεπεράσεις!)

Τέλος, για να μιλήσω και λίγο σοβαρά, καλύτερο θα ήταν να μη γίνεις και φέτος ένα με το κίτς και την καταναλωτική μανία των γιορτών. Αντί, λοιπόν, να περάσεις τα Χριστούγεννα τρέχοντας πανικόβλητος τελευταία στιγμή, να αγοράσεις δώρα, θυμήσου ότι η αγάπη δε φαίνεται στις ταμειακές αποδείξεις (τάδε έφη Τένια Μακρή!). Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν! Tρέχω, για να προλάβω τη χιλιοστή εξακοσιοστή όγδοη προβολή του «Μόνος στο σπίτι» (και εννοείται να διαβάσω για την εξεταστική του Ιανουαρίου)! Χαρά

Αφιέρωμα ουν, ήματα από τους φίλους μου για το τι δώρο να πάρ φων τηλε δύο ένα μαι δέχο τές γιορ ς μένε ηθισ Αν στις συν αμόρε», «τι . Βλέπετε είναι πολλά τα δώρα. «Τι να πάρω στο τα Χριστούγεννα η κατάσταση γίνεται απελπιστική δουλειές μου πεις τι δώρο να πάρω στη μαμά μου;; Τόσες «Θα ξαν. άνοι μου α γορί κατη νέα και ι μέχρ », στο φίλο είναι και το μπορώ να πω όχι σε κανέναν. Άλλωστε, αυτό δεν μου κάνει, κρίμα δεν είναι;» Το κακό είναι ότι δεν έχουν ανάγκη, ο καθένας με τον τρόπο του! νόημα τον εορτών, να βοηθάμε αυτούς που μας ούριο κυκλοβηκα με μία φίλη μου στα μαγαζιά, να δω τι καιν εσείς Επειδή οι παραγγελίες έχουν γίνει πολλές, κατέ χρειάζονται. Μιας και έκανα το κόπο, δείτε και μου α δώρ για ς ιδέε οιες κάπ , μένα σε και μα φορεί. Ακό σας δώρα. αυτά που βρήκα μήπως σας βοηθήσω με τα δικά PHOTOGRAPHY: ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΙΑΚΟΣ MAKE UP: ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΙΛΙΓΚΑΝΟΥ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΘΕΩΝΑ ΕΛΙΝΑ

Για την κοπέλα η επιλογή είναι ταυτοχρόνως δύσκολη και εύκολη. Δύσκολη, γιατί το δώρο πρέπει να το διαλέξουν τα αγόρια (κλασικό πρόβλημα), εύκολο, γιατί οι επιλογές είναι πάρα πολλές.

Αφιέρωμα

Τα αγόρια, ως γνωστόν, προτιμούν τα δώρα είδους (καταλαβαίνετε… δε θέλει και ανάλυση). Αλλά επειδή είναι Χριστούγεννα, ας τους πάρουμε κάτι χρηστικό, μιας και θα περπατάνε δίπλα μας σε όλες τις γιορτές.

www.baladeur.gr

Για το φιλαράκι σου, που σε στηρίζει τις δύσκολες στιγμές και κάθεται και ακούει την γκρίνια σου για το κάθε «αμόρε» σου, το δώρο πρέπει να είναι ιδιαίτερο και χαρούμενο.

Αφιέρωμα

Όταν ήμασταν μικρά, μαζεύαμε τα χρήματα από τα κάλαντα και παίρναμε μικρά δωράκια για τους γονείς μας. Τώρα που ως φοιτητές το «χαρτζιλίκι» μας έχει πάρει αύξηση, σίγουρα μπορούμε να αγοράσουμε κάτι καλύτερο γι’ αυτούς. Δείτε το σαν μια κίνηση προαγωγής!!!

Praktiker

Το περιοδικό μας σε συνεργασία με τη Levi’s κάνει δώρο σε 3 τυχερούς αναγνώστες μας ένα πλήρες outfit (που περιλαμβάνει παντελόνι και top) της επώνυμης μάρκας.

Στείλτε μας e-mail στο info@chill-out.gr με το όνομα σου, τη σχολή και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας και πάρε μέρος στο διαγωνισμό.

Αλλιώς, αν είσαι παιδί του facebook, μπες στη σελίδα μας (Φοιτητικό Περιοδικό Chill Out) και λάβε μέρος κάνοντας απλώς post το όνομα σου. Η κλήρωση θα γίνει τη Δευτέρα 27/12 και οι τυχεροί θα ανακοινωθούν από την ιστοσελίδα μας και στη σελίδα μας στο facebook

ο σημαντικό, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση (αλλά και σε κάθε περίπτωση, εφόσον και οι υπόλοιποι είμαστε μελλοντικοί εργαζόμενοι) είναι το γεγονός ότι εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν κοπιαστικά σε βάθος χρόνου παίρνονται πίσω, αβίαστα, μέσα σε μια νύχτα.

Το χειρότερο είναι πως δεν είναι γνωστή σε όλους η ιστορία του ανθρώπου σχετικά με την εργασία, η οποία παλαιότερα ήταν πολύ περισσότερο δεσμευτική, καθώς κάθε άνθρωπος λειτουργούσε μόνο ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου και με βάση το ρόλο που του προσέδιδε η εργασία του. Ο άνθρωπος ήταν υποταγμένος στο εκκλησιαστικό σύστημα και η εργασία οργανώθηκε με βάση το πρότυπο των μοναστηριών.

Οι εργαζόμενοι θύμιζαν περισσότερο «στρατιώτες» και ακόμα και τα παιδιά εργάζονταν από πολύ μικρές ηλικίες σε αντίξοες συνθήκες, γι’ αυτό υπήρχε μεγάλη θνησιμότητα και χαμηλός μέσος όρος ηλικίας θανάτων. Με την εκβιομηχάνιση των κοινωνιών, την παράλληλη ανάπτυξη συνδικαλιστικών κινημάτων και την ανάπτυξη

του φεμινιστικού κινήματος άρχισαν σιγά-σιγά να διεκδικούνται και μετά από μάχες να κατακτώνται τα εργασιακά αυτά δικαιώματα, που χάνουμε εμείς τώρα τόσο εύκολα. Τότε, λοιπόν, στις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, που αποτέλεσαν περίοδο σχετικής οικονομικής αφθονίας, άρχισαν να δημιουργούνται οι έννοιες του Εαυτού, της ατομικότητας και του ελεύθερου χρόνου με την παράλληλη ανάπτυξη του καταναλωτισμού και των καταναλωτικών προτύπων. Δημιουργήθηκε ένας προσωπικός, υπαρξιακός χρόνος, που ερμηνεύτηκε ως

«κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, άρα υπάρχω», αυξήθηκαν όλες οι ψυχαγωγικές δραστηριότητες (ταξίδια, διακοπές, αγορές) και γενικότερα το απολαυστικό κομμάτι της ζωής.

Σημαντικό είναι εδώ ν’ αναφέρω πως η πρώτη κοινωνία, που είχε σε περίοπτη θέση τον ελεύθερο χρόνο, ήταν αυτή της ελληνικής αρχαιότητας (τυχαίο;-δε νομίζω)! Και ενώ πριν οι άνθρωποι έβρισκαν τη δουλειά που έπρεπε να κάνουν, για να επιβιώσουν, άρχισαν έπειτα να ψάχνουν την δουλειά που τους εκφράζει και τους ευχαριστεί. Απελευθερώθηκαν από την έννοια του

κόπου και της προσπάθειας και όλοι επιζητούσαν μια εργασία όσο το δυνατόν πιο εύκολη και με μεγάλες οικονομικές απολαβές. Κυρίαρχος στόχος στη ζωή του ανθρώπου έγινε η ατομική ευτυχία και όχι τόσο η συλλογική ευημερία. Στην «αρχή της ευχαρίστησης» ο Φρόυντ μας λέει πως, «ενώ οι άνθρωποι αποφεύγουν σιγά-σιγά την εργασία, αυτή είναι η μόνη που τους δένει με την πραγματικότητα».

Η πορεία αυτή ανακόπτεται σήμερα και, ενώ η εργασία εννοιολογικά αποτελούσε για 30 περίπου χρόνια ευχαρίστηση, επιστρέφει ξανά ως αναγκαιότητα.

Η σχιζοφρένεια της εποχής, λοιπόν, είναι πως η νοοτροπία αυτή θα παραμείνει και θα έρθει σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, που παίρνει πίσω όλα όσα κατακτήθηκαν.

Η δικιά μου συμβουλή, όσον αφορά το μότο «...χωρίς δεκάρα πώς θα βάλουμε στεφάνι στον Αι Γιάννη», είναι μία... Κρατήστε τα λουλούδια απ’ το στεφάνι για την επόμενη έξοδο στα μπουζούκια, γιατί εγώ αυτό που παρατηρώ είναι ότι ο αθάνατος Έλλην μπορεί να μην σκάσει απ’ το φαγητό το μεσημέρι... θα σκάσει όμως, αν δεν βγει να τα σπάσει για όσα του χρέωσαν. Στεφανία

Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για το παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ’ ένα μικρό χωριό της Κρήτης, προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μία παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ’ αυτήν θα μάθει την αλήθεια. Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκας, την πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη. Το βιβλίο της Βικτώριας Χίσλοπ, «Το Νησί», μιλά για τη ζωή στη Σπιναλόγκα και τον τρόπο διαβίωσης των λεπρών, δίνοντας ένα τέλος στην προκατάληψη και προσπαθώντας ν’ αγγίξει την ανθρώπινη πλευρά των συγκεκριμένων καταστάσεων. Το βιβλίο της έγινε διεθνές bestseller, με 2.000.000 πωλήσεις, εκ των οποίων οι 300.000 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα. Εκδόθηκε το 2005 στην Αγγλία, το 2007 στην Ελλάδα και σε 23 ακόμη χώρες. Μέσα σε 4 χρόνια κατάφερε να εκτοξευθεί στις λίστες των πιο επιτυχημένων μυθιστορημάτων παγκοσμίως. Πόσοι όμως γνωρίζουμε την πραγματική ιστορία της Σπιναλόγκας;

«Τι ήταν η Σπιναλόγκα;» Η Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησάκι, το οποίο κλείνει από τα βόρεια τον κόλπο της Ελούντας στην επαρχία Μεραμπέλλου του νομού Λασιθίου Κρήτης. Το αρχαίο του όνομα ήταν Καλυδών, αλλά μετά την κατάληψή του από Ενετούς ονομάστηκε Σπιναλόγκα, που σημαίνει μακρύ αγκάθι (spina lunga). Οχυρώθηκε άριστα από τους Ενετούς, τόσο από κατασκευαστικής και αρχιτεκτονικής απόψεως όσο και από απόψεως αι-

σθητικής του όλου τοπίου, που και σήμερα ακόμη διατηρεί την ομορφιά του. Συγκεκριμένα, άρχισε να οχυρώνεται το 1574 από τους Ενετούς, όταν οι Τούρκοι είχαν καταλάβει την Κύπρο. Μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους, το 1649, η Σπιναλόγκα έμεινε ακόμη στα χέρια των Ενετών έως το 1715. Στα μέσα του 19ου αιώνα ο αριθμός των κατοίκων αυξήθηκε, καθώς το νησί αποτέλεσε κοιτίδα εμπορίου. Μετά το 1898 οι περισσότεροι κάτοικοι εγκατέλειψαν το νησί.

Από το 1903 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο, όπου μεταφέρθηκαν οι πρώτοι 251 λεπροί (κρητικής καταγωγής), που λόγω αφενός της αποκρουστικής όψης τους και αφετέρου της μεταδοτικότητας της ασθένειας κατοικούσαν αρχικά εξορισμένοι και απομονωμένοι από την τοπική κοινωνία, στις απόμακρες παρυφές των πόλεων, σε μέρη που ονομάζονταν «μεσκηνιές». Οι συνθήκες ήταν σκληρές, αν σκεφτείς πως δεν υπήρχε κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, ενώ η νόσος του Χάνσεν (μικρόβιο της λέπρας) μεταδιδόταν ραγδαία και δε θεραπευόταν.

Μετά το 1913 μεταφέρθηκαν, σταδιακά, ασθενείς προερχόμενοι από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από άλλες χώρες του εξωτερικού, αυξάνοντας τον αριθμό των ασθενών στους 1000. Η Σπιναλόγκα μετατράπηκε εκείνη την περίοδο σε «Διεθνές Λεπροκομείο». Αρχικά, οι συνθήκες διαβίωσής τους δεν ήταν καλές και η Σπιναλόγκα έμοιαζε με μία απέραντη τρώγλη. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν το 1936, όταν έφθασε στο νησί ο ασθενής Επαμεινών-

δας Ρεμουνδάκης, τριτοετής της Νομικής, ο οποίος ιδρύει την «Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας» και αγωνίζεται τα χρόνια που ακολούθησαν για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των ασθενών.

Το 1948 ανακαλύφθηκε στην Αμερική το φάρμακο που θεράπευσε το μικρόβιο της λέπρας και από το 1948 έως το 1957 ο αριθμός των ασθενών της Σπιναλόγκας μειώθηκε δραστικά. Πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν και επέστρεψαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Άλλοι μεταφέρθηκαν στην Αθήνα για παρακολούθηση στο ειδικό Νοσοκομείο, το Λοιμωδών νόσων, που βρίσκεται στο δήμο της Αγίας Βαρβάρας, ενώ κάποιοι δεν τα κατάφεραν. Το 1957 το νησί εγκαταλείφθηκε και πολλά από τα κτίρια του κατεδαφίστηκαν.

Σήμερα αποτελεί αρχαιολογικό χώρο και κάποια κτίρια αναστηλώνονται. Θεωρείται τουριστικός προορισμός για ημερήσιες εκδρομές και ο αριθμός των τουριστών που το επισκέπτονται αγγίζει τους 320.000. Παρ’ ολ’ αυτά, κάποια ερείπια, απομεινάρια άλλων εποχών, μένουν, για να θυμίζουν αυτούς τους ανθρώπους.

«Ο άνθρωπος που νίκησε τη λέπρα…» Ο Μανώλης Φουντουλάκης είναι ο άνθρωπος που βοήθησε τη Βικτώρια Χίσλοπ και αποτέλεσε πηγή έμπνευσής της για το ομώνυμο βιβλίο. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έζησε στη Σπιναλόγκα και θεραπεύτηκε από τη νόσο του Χάνσεν, αλλά έχασε τη μάχη με τη ζωή τον περασμένο Μάιο σε ηλικία 87 χρόνων. Αποτελούσε, ίσως, την ιστορική μορφή που είχε ζήσει στη Σπιναλόγκα και μπορούσε να διηγηθεί τις ιστορίες, τους πόνους, τους φόβους αλλά και τα γλέντια και τις χαρές που είχαν ζήσει εκεί όλοι οι νοσούντες. Ο ίδιος μεταφέρθηκε στο νησί στις 18 Φεβρουαρίου του 1949, σε ηλικία 26 ετών, όταν ήταν αστυφύλακας στον Πειραιά. Από το 1980, που αποθεραπεύτηκε, ζούσε στην Πάνω Ελούντα, απέναντι από το νησί της Σπιναλόγκας μέχρι και τα 87 του χρόνια. Τα πρώτα χρόνια της ασθένειας ήταν βασανιστικά, καθώς είχε να αντιμετωπίσει όχι μόνο τον πόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής, καθώς έπρεπε να είναι μόνος μακριά από την οικογένειά του και την αγαπημένη του Λενιώ και ταυτόχρονα, να αντιμετωπίσει την «ταμπέλα» του λεπρού, που θα του έβαζαν οι συγχωριανοί του.

Το 1951 πήρε μία άδεια 6 μηνών, καθώς οι κηλίδες είχαν εξαφανιστεί και οι εξετάσεις ήταν καθαρές. Βρήκε δουλειά ως φύλακας σε μία αποθήκη, του τότε Υπουργείου Δημοσίων Έργων, στο Κερατσίνι και το 1954 πήρε το Λενιώ του και στεφανώθηκαν στο Σεληνάρι. Έκαναν μία κόρη ένα χρόνο μετά και άρχιζαν να χτίζουν το σπίτι τους. Η αρρώστια, όμως, δεν είχε πει την τελευταία κουβέντα, καθώς το Νοέμβριο του 1973 υποτροπίασε. Χειροτέρευε μέρα με τη μέρα, αλλά δεν είχε πει τίποτα στην κόρη του, που ήθελε να μπει στη Νομική Σχολή. Αναγκάστηκε να μπει στο νοσοκομείο, αλλά η οικογένεια του ήταν πάντα εκεί. Το 1978, άρχισε να νικά την ασθένεια, αλλά έχασε τη γυναίκα του και έμεινε μόνος με την κόρη του.

Ο Φουντουλάκης ήταν τα μάτια και τα αυτιά της Χίσλοπ και αυτός που τη μύησε στα κρυφά μονοπάτια της ψυχής των ανθρώπων που είχαν ζήσει εκεί. Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του είχε πει: «Το Νησί» της Χίσλοπ θα βάλει τέλος στην προκατάληψη. Ας ελπίσουμε ότι η δήλωση του αυτή θα αποδειχτεί και προφητική. Σταύρος

Ζητείται ανθρωπιά συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, Φοιτητική ζωή σημαίνει, συνήθως, διασκέδαση, ανεμελιά και, σε. ν ασήμαντα μπροστά σε γεγομοιάζου αυτά όλα που στιγμές κάποιες διάβασμα! Όμως, υπάρχουν και κάποιων συνανθρώπων ιστορία τραγική νότα της πραγματικής ζωής. Ένα τέτοιο γεγονός αποτελεί και η . ανάγκες ίδιες με αλλά ας, μας. Διαφορετικού χρώματος και θρησκεί

ίναι Πέμπτη πρωί, όταν φτάνω στο camp των Ιρανών, έξω από τη στάση του μετρό Πανεπιστήμιο. Τριγύρω τους βρίσκονται πολλοί περαστικοί, άλλοι ανυπόμονοι να φτάσουν στη δουλειά τους, άλλοι εμφανώς περίεργοι από το πλήθος των αφισών που έχουν κατακλύσει το χώρο γύρω από τις σκηνές.

Οι αφίσες δείχνουν αποτρόπαιες εικόνες, με ανθρώπους τραυματισμένους, εξοργισμένους ή ακόμα και κρεμασμένους. Ρωτώ τους Ιρανούς, που δέχτηκαν να μιλήσουν για τα αιτήματά τους, για την κατάσταση στη χώρα τους. Μου εξηγούν ότι οι αφίσες είναι χαρακτηριστικές της καθημερινότητας στο Ιράν. Κάθε πολιτική ή θρησκευτική ομάδα, που δεν ακολουθεί το καθεστώς, διώκεται ποινικά. Μου περιγράφουν μια χαοτική κατάσταση, όπου κυριαρχεί ο θρησκευτικός φανατισμός και η αστυνομική αυθαιρεσία. Τονίζουν ιδιαίτερα τη θέση της γυναίκας στο μουσουλμανικό κόσμο, η οποία είναι ανύπαρκτη.

Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια τη μαζική φυγή Ιρανών από τη χώρα τους, με προορισμό άλλες, περισσότερο δημοκρατικές χώρες. Πολλοί από αυτούς κατέληξαν στην Ελλάδα, αλλά λίγοι είχαν το σθένος να

μια γυναίκα), να ράψουν τα στόματά τους. Την ημέρα που αριθμό, αντιμετωπίζουν τη θατο έκαναν οι τελευταίοι είνατική ποινή στο Ιράν χωρίς να έχουν δικαστεί, όπως και πολλοί παν ως εξήγηση για την πράξη συμπατριώτες τους. Παρατηρώ ότι τους : «Όταν δε μιλάς, ακούανάμεσά τους βρίσκονται πολλά μικρά γεσαι πιο πολύ». αναδείξουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Αυτοί οι λίγοι, 51 σε

παιδιά. «Οι ηλικίες μας κυμαίνονται από 1-57 ετών», μου λέει χαριτολογώντας ο Reza. Οι περισσότεροι είναι οικογενειάρχες, οι οποίοι εργάζονται (παράνομα) στη χώρα μας. Αρνούνται με μια δόση περηφάνιας την όποια οικονομική ενίσχυση, λέγοντας

«Δε θέλουμε χρήματα, δεν είμαστε οικονομικοί μετανάστες. Ζητάμε πολιτικό άσυλο». Η αγάπη και η φιλοξενία από τους Έλληνες πολίτες ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη, μου εξηγούν. Καθημερινά φοιτητές, εργαζόμενοι κάθε ηλικίας, προσέρχονται στο camp, για να τους συμπαρασταθούν. Όπως αναφέρουν, έχουν μαζέψει περίπου 10.000 υπογραφές υπέρ της νομιμοποίησής τους. Όλα αυτά όμως, δεν είναι αρκετά μπροστά στη γραφειοκρατία του Ελληνικού κράτους.

Αν και διαφωνούν οι υπόλοιποι με αυτή την κίνηση, οι άνθρωποι αυτοί είναι αποφασισμένοι να μείνουν έτσι, μέχρι να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες και να τους δοθεί πολιτικό άσυλο. «Και αν σας χορηγηθεί άσυλο, τότε τι θα κάνετε;», ρωτώ. «Θα παλέψουμε για την ελευθερία του Ιράν από εδώ. Εμείς μπορεί να κερδίσουμε λίγη ελευθερία, αλλά στο Ιράν χιλιάδες θα εκτελεστούν», λέει εμφανώς συγκινημένος ο Hamed ή αλλιώς Βαγγέλης, όπως τον ξέρουν οι Έλληνες φίλοι του. Όταν τελείωσε η συνέντευξη και αποχώρησα από τον καταυλισμό των Ιρανών, συνειδητοποίησα πόσο απομονωμένοι είμαστε ως άνθρωποι από τα προβλήματα και τη δυστυχία των συνανθρώπων μας. Μια φράση που ανέφεραν ομολογώ ότι μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό:

«Είμαστε λίγοι, αλλά ελπίζουμε η φωνή μας να φτάσει παντού». Να είστε σίγουροι γι’ Η απόγνωση τους οδήγησε να αυτό. κάνουν απεργία πείνας και 8 Ανδρόνικος από αυτούς (ανάμεσά τους και

αρατηρούσα τη ζωή αυτού του τμήματος της πόλης. Τα κτίρια, που κατασκευάστηκαν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, φαίνονταν λίγο πρόχειρα. Θα έλεγε κανείς ότι πρόδιδαν μια βιασύνη στην ολοκλήρωσή τους. Βιασύνη να στεγάσουν εταιρείες ή εσωτερικούς μετανάστες απ’ όλες τις πλευρές της Ελλάδας, που συνέρρεαν στην πρωτεύουσα, τη “γη της επαγγελίας”. Έλληνες που έζησαν στις γειτονιές του ιστορικού κέντρου και ύστερα παρέδωσαν τα διαμερίσματα - κελιά τους σε οικονομικούς μετανάστες, εγκαταλείποντας το κακοφτιαγμένο, χωρίς σχέδια, κέντρο για τα ελκυστικά, χωρίς σχέδια, προάστια.

Η εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου, χρόνια τώρα, βρίσκεται κρυμμένη πίσω από σκαλωσιές - φαντάσματα, τις οποίες κανείς εργάτης δε ζωντανεύει. Ποτέ, όσες φορές κι αν κοίταξα επίμονα τις ημέρες που τυχαία περνούσα από εκεί, δεν είδα κανέναν σκαρφαλωμένο να εργάζεται. Μοναδική παραφωνία το κτίριο του Εθνικού. Απ’ έξω φωταγωγημένο με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο να τονίζει επιτηδευμένα τις καμπύλες και την περίτεχνη αρχιτεκτονική του. Έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ. Δε θέλω να φανταστώ πώς θα ήταν η Αθήνα χωρίς την παρουσία του και την συμβολή του,

εκατόν πενήντα, περίπου, χρόνια πριν.

Περπατούσα κοιτώντας ψηλά, χαμηλά, παρατηρώντας τις λεπτομέρειες του περιβάλλοντός μου και των ανθρώπων που το ζωντανεύουν. Λίγο πιο

κάτω σε μια κάθετη οδό, σκοτεινά και απόμερα, ένας τύπος τοποθετούσε την φωτογραφική του μηχανή πάνω σε ένα τρίποδο. Στάθηκα από περιέργεια και τον παρατήρησα. Είχε στηθεί απέναντι από ένα ερειπωμένο νεοκλασικό, που ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Έβαζε και έβγαζε φίλτρα στο φακό, τον ρύθμιζε, τον ξαναρύθμιζε, γεγονός που με υποψίασε πως η φωτογραφική του ήταν αναλογική. Είπα να τον πλησιάσω, δε φαίνονταν και τόσο επικίνδυνα τα πράγματα. Άλλωστε, είναι πολλές φορές που με πιάνει το πείσμα μου για την “εγκληματικότητα” του κέντρου και περνώ από οδούς, τις οποίες οι ταξιδιωτικοί οδηγοί του εξωτερικού χαρακτηρίζουν ως “μέρη προς αποφυγή”. Πλησίασα και τον ρώτησα. Μου απάντησε ευχάριστα ξαφνιασμένος. Ήταν ένας φωτογράφος που απεικονίζει τα νεοκλασικά κτίρια του κέντρου, με σκοπό να τα παρουσιάσει σε μια έκθεση στο μέλλον. Κάναμε κουβέντα κάμποση ώρα. Προσπάθησα να αντιληφθώ την τέχνη του και στάθηκα μαζί του για λίγο μπρος από το μισογκρεμισμένο κτίριο. Από πίσω ήταν φανερό ότι είχε μια αυλή

και ένα δέντρο στη μέση της. Αμέσως μου ήρθε μια από τις σκηνές εκείνης της ταινίας της δεκαετίας του ΄60, “Η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα” με τη μεγάλη αυλή που μοιράζονταν οι διάφορες οικογένειες που έμεναν τριγύρω της. Ή εκείνη η αυλή στην οποία ο Ζίκος στην ταινία “Της κακομοίρας” κόλλαγε στο Νίκο Ρίζο, με την ατάκα “μαλώνεις ρε;”. Η εξής σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Η Αθήνα είναι μια πόλη που υπήρξε πολύ όμορφη στο παρελθόν.

Μπορεί πια να μην είναι και πολύ ελκυστική, ίσως λίγο απωθητική, όμως αυτό οφείλεται στην έλλειψη φωτογένειας. Συνεχίζει να είναι ζωντανή και απλόχερη σε ξενύχτια και εμπειρίες. Φιλοξενεί με διακριτικότητα τους έρωτές μας, τις αγκαλιές και τα “Σ’ αγαπώ” μας. Χαιρέτησα το φωτογράφο, έφτασα στη μηχανή κι επέστρεψα στο σπίτι. Άνοιξα την τηλεόραση, σχεδόν μηχανικά. Από το μόνιτορ εισέβαλαν στο χώρο μου φωνές από τους υποψηφίους δημάρχους - αφέντες της. Γιάννης gkakogiannos@gmail.com

» Ε

ίμαι στους υπολογιστές της σχολής και ενώ παλεύω αρκετές ώρες να συγκεντρώσω πληροφορίες για μια από τις εργασίες του εξαμήνου, ξαφνικά βλέπω μπροστά μου 8 Οκτωβρίου παγκόσμια ημέρα Αυγού. Ζαβλακωμένη και χαμένη τόσες ώρες στο διαδίκτυο άρχισα να γελώ.

Μα παγκόσμια ημέρα του Αυγού; Δηλαδή γιορτάζει το αυγό ή παρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το; Άρπαξα, λοιπόν, την ευκαιρία για ένα διάλλειμα και μπήκα στον πειρασμό να ψάξω τις παγκόσμιες ημέρες, οι οποίες είναι 195, παρακαλώ! Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι νόημα έχουν στη ζωή μας τόσες παγκόσμιες ημέρες. Είναι κάτι σαν μνημόσυνο, κάτι σαν επέτειος ή θέλουν, έστω και μια φορά το χρόνο, να μας υπενθυμίζουν τις μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες της ζωής τις οποίες ξεχνάμε στην καθημερινότητά μας;

Υπάρχει παγκόσμια ημέρα της Χελώνας, του Ανέμου, του Σκαραβαίου, του Φάρου, της Μετάφρασης, της Αρθρίτιδας, του Άρτου, των Ορθοπεδικών Νοσοκόμων, της Ανεκτικότητας, του Βουνού, της Σταθεράς π, της Σκέψης, της Γονιμότητας, κατά των Ναρκών, κατά της Δίαιτας, του Αριστερόχειρα, της Διαφθοράς, και… και… και… Η γκάμα μεγά-

λη και ξεχώρισα μερικές από τις πιο «κουλές».

14 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας. Τι συνδυασμός!!! Η συγκεκριμένη μέρα είναι μια ανδρική εναλλακτική και πιπεράτη εκδοχή του Αγίου Βαλεντίνου. Τι γίνεται; Η γυναίκα προσφέρει στον αγαπημένο της για ορεκτικό μια καλοψημένη μπριζόλα και στη συνέχεια για κυρίως πιάτο την υπέρτατη ηδονή.

Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Σιγά μην έλειπε ο Οργασμός από τις παγκόσμιες ημέρες. Ο οργασμός έχει την τιμητική του στις 8 Αυγούστου. Ο ιδρυτής αυτής της ημέρας πιστεύει ότι ήταν αναγκαία η καθιέρωσή της, όπου θα αποθεώνεται ο οργασμός ως το ανώτατο στάδιο της σεξουαλικότητας. Μεταξύ μας, ζήτω που καήκαμε αν περιμένουμε να τον γιορτάζουμε μόνο μια φορά το χρόνο!

21 Μαρτίου Παγκόσμια ημέρα Ύπνου. Αχ, αυτός ο ύπνος! Ένα από τα αγαπημένα sports των φοιτητών και ιδιαίτερα στις εξεταστικές περιόδους. Με το δίκιο μας βέβαια, αφού «ο ύπνος θρέφει τα μωρά και ο ήλιος τα μοσχάρια», έτσι δε λένε;

«Γελάτε, γιατί χανόμαστε», ήταν

ένα σύνθημα της δεκαετίας του ’80. Το γέλιο, διαχρονική αξία στη ζωή του ανθρώπου, έχει και αυτό την παγκόσμια ημέρα του, στις 2 Μαρτίου. Ο εμπνευστής της σημειώνει ότι «το γέλιο δεν

είναι μόνο διασκέδαση και χαβαλές, αλλά και έκφραση της ευτυχίας, που μπορεί να έλθει, μόνο αν κατανοήσουμε το σκοπό της ζωής». Ουάου…!!

Παγκόσμια ημέρα της Δημόσιας Τουαλέτας ξέρατε ότι υπάρχει; Και όμως! Είναι η 19η Νοεμβρίου. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε ένα «ξαλάφρωμα» σε καθαρές και περιποιημένες δημόσιες τουαλέτες. Ένα περιβάλλον γεμάτο ευρηματικά συνθήματα, όπως «40άρης (όχι σε ηλικία) σε ψάχνει…», «Κάνε το καλό και ρίχτο στην τουαλέτα, πάλι στο γιαλό θα βγει!», «Μη βάφετε τους τοίχους… είναι φρεσκογραμμένοι», «Φάτε σκ…, εκατομμύρια μύγες αποκλείεται να κάνουν λάθος».

Παγκόσμια ημέρα διαλείμματος όμως δεν υπάρχει… και το δικό μου μόλις τελείωσε. Εργασία και

χαρά, λοιπόν, μπας και πάρουμε και κάνα βαθμό…

Φωτεινή

Roy Lichtenstein «Η πρόθεσή μου είναι να δημιουργήσω μια τέχνη τόσο «απαράδεκτη», που κανείς να μην μπορεί να την κρεμάσει στους τοίχους» Με αυτή τη φράση, έκλεισε τη συνέντευξη του το 1963, ο Ρόι Λιχτενστάιν, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης εποχής, ως ένας από τους πατέρες και πρεσβευτές της “pop art”, της πιο αυθόρμητης και ταυτόχρονα προοδευτικής μορφής τέχνης μέχρι σήμερα.

«Ειρωνικός, καυστικός και κάθε άλλο παρά παραδοσιακός, ο Ρόι Λιχτενστάιν κατάφερε όχι μόνο οι πίνακες του να κρεμαστούν στους τοίχους των πιο μεγάλων γκαλερί και μουσείων, αλλά και να χαράξει μια διαπλανητική τρέλα σε ό,τι έχει σχέση με τα έργα του, τόσο ώστε η οπτική γωνία με την όποια έβλεπε τον κόσμο, να αποτελεί σήμερα ξεχωριστή σχολή για τους νέους καλλιτέχνες.

τούς θητείας του στο στρατό, μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ενώ επιστρέφοντας στο Οχάιο, για να συνεχίσει τις σπουδές του, μαθήτευσε δίπλα στον καθηγητή του Hoyt L. Sherman, o οποίος αποτέλεσε τον προσωπικό του μέντορα. Τελειώνοντας τις σπουδές του, ξεκίνησε να διδάσκει σχέδιο στο πανεπιστήμιο και άρχισε να διαμορφώνει το δικό του στυλ και χαρακτήρα μέσα από τα έργα του.

Γεννημένος το 1923, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ο Ρόι Λιχτενστάιν ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική από χόμπι, έως ότου πήρε την απόφαση να σπουδάσει Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Οι σπουδές του διακόπηκαν κατά τη διάρκεια της τριε-

Η έμπνευσή του ήρθε από τους ήρωες των κόμικς της εποχής, το Μίκυ Μάους, τον Κάπτεν Μάρβελ, το Σούπερμαν και τη Γουόντερ Γούμαν.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ο Ρόι άρχισε να βγαίνει από τα μονοπάτια του κυβισμού, κινήματος που επικρατούσε την εποχή εκείνη και διδασκόταν στις σχολές Καλών Τεχνών και ξεκίνησε να πειραματίζεται με την αφηρημένη τέχνη.

Αυτά τα απλοϊκά, αλλά τόσο αγαπημένα λαϊκά σύμβολα των Αμερικάνων αποτυπώθηκαν στους καμβάδες του Λιχτενστάιν ως υπερμεγενθυμένα σχέδια, με έντονα χρώματα και προσεκτικά σχεδιασμένα περιγράμματα, με μαύρο μολύβι και φυσικά τη χρήση των κουκκίδων Benday.

Την ίδια εποχή που η ποπ αρτ σκάει σαν βόμβα στην Βρετανία και οι πίνακες του ιμπρεσιονισμού αντικαθιστώνται από πολύχρωμα τελάρα, που απεικονίζουν κονσερβοκούτια, φθηνά σλόγκαν και μπανανόφλουδες, οι Times της Νέας Υόρκης απορούν εάν υπάρχει χειρότερος καλλιτέχνης σε ολόκληρη την Αμερική από τον Ρόι Λιχτενστάιν. Ο ίδιος φάνηκε να διασκεδάζει απίστευτα με τις αντιδράσεις των κριτικών του. Άλλωστε, είχε καταφέρει αυτό που κανένας καλλιτέχνης δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε: να φέρει την ανατροπή στη

Ορκωμοσία Ώρα μηδέν

FACTS : μέχρι τότε ελιτιστική και προορισμένη για λίγους υψηλή τέχνη, αξιοποιώντας με εύθυμο και ειρωνικό τρόπο στοιχεία της καθημερινότητας του κάθε αμερικανού, όπως για παράδειγμα τα περιτυλίγματα της τσιχλόφουσκας, τα περίφημα «χαρτάκια» .

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και έχοντας ήδη αρχίσει να γίνεται διάσημος για τα έργα του, ο Ρόι Λιχτενστάιν συνεχίζει να προκαλεί ξεχνώντας για λίγο τους ήρωες των κόμικς. Αυτή τη φορά βρήκε την έμπνευσή του στα έργα μεγάλων ζωγράφων, όπως του Μονέ, του Σεζάν και του Πικάσο. Το έργο του τελευταίου, «Η γυναίκα που κλαίει», αποτέλεσε για το Ρόι μια εμμονή για πολλά χρόνια. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αντιδράσεις από κριτικούς και συλλέκτες κάθε άλλο παρά θετικές ήταν. Τον κατηγόρησαν πως δημιουργούσε κιτς και φθηνές αντιγραφές των έργων των αυθεντικών καλλιτεχνών και για άλλη μια φορά ο ίδιος δε φάνηκε να πτοείται. «Δε νομίζω πως οι πίνακές

μου θυμίζουν σε τίποτα τον Πικάσο, αν μπορούσε ο Πικάσο να τους δει, σίγουρα θα έκανε εμετό», έλεγε χαρακτηριστικά στις συνεντεύξεις του. Ο Ρόι Λιχτενστάιν άφησε την τελευταία του πνοή, από πνευμονία, στις 29 Σεπτεμβρίου το 1997, έχοντας προλάβει να ολοκληρώσει το τελευταίο του έργο, «dream works records», αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά.

Ο μεγάλος αυτός πατέρας της pop art, του οποίου τα έργα αγαπήθηκαν όσο τίποτα, συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί έναν από τους πιο αυθεντικούς καλλιτέχνες και ταυτόχρονα έναν πανέξυπνο «σαμποτέρ» των μέχρι τότε στερεοτύπων. Στέλλα

Το πρώτο καρτούν που ζωγράφισε ο Ρόι ήταν ένας γιγάντιος Ντόναλντ, ως απάντηση στην ερώτηση του γιού του «Δηλαδή εσύ μπορείς να ζωγραφίσεις καλύτερα από αυτό;», δείχνοντάς του ένα βιβλίο με κόμικς του Ντόναλντ Ντακ. Έργα του Λιχτενστάιν και του Γουόρχολ χρησιμοποιήθηκαν στην περιοδεία των U2, PopMart Tour, το 1997-98 Το έργο του «H γυναίκα που κλαίει» ζωντάνεψε στην ταινία «Μια νύχτα στο μουσείο 2» Ο ίδιος πίστευε πως «στην Αμερική, όσο πιο μεγάλο είναι κάτι, τόσο το καλύτερο» και εκεί στηρίζεται το γεγονός πως όλα του τα έργα είναι υπερμεγέθη. Το έργο του «Torpedo…Los!», πουλήθηκε το 1989, σε δημοπρασία, έναντι του ποσού των 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

μεγάλη στιγμή έφτασε. Έχεις συμπληρώσει τα χαρτιά σου, έχεις ραφτεί (aka πήρες σβάρνα όλα τα μαγαζιά μέχρι να βρεις το κατάλληλο outfit για τη μεγάλη μέρα) και έχεις προετοιμαστεί ψυχολογικά για την ώρα της ένδοξης ορκωμοσίας. Τόσο καιρό μετρούσες τις μέρες αντίστροφα. Άραγε, σαν το παιδάκι που ανυπομονεί για τα Χριστούγεννα ή μήπως σαν κατάδικος που περιμένει την εκτέλεσή του;

Όπως και να έχει, ήρθε η στιγμή να φορέσεις τήβεννο και να αποχαιρετήσεις οριστικά τη μέχρι τώρα φοιτητική ζωή σου. Είτε είσαι από τους φοιτητές που τίμησαν το αμφιθέατρο, είτε όχι, η μέρα αυτή θα σε βρει με μια μικρή αγωνία, λίγο άγχος, ένα απροσδιόριστο σφίξιμο στο στομάχι τέλος πάντων. Ακόμα και για εκείνους που μοιάζουν αδιάφοροι, η μέρα αυτή σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, κι ας μην θέλουν να το παραδεχτούν δημόσια. Αν δεν έχεις ζήσει ορκωμοσία έως τώρα, δε θέλω να σου χαλάσω (τελείως) την έκπληξη. Γι’ αυτό θα σου πω συνοπτικά μόνο όσα συμβαίνουν τη μέρα εκείνη.

Ξυπνάς, λοιπόν, πρωί-πρωί για να ετοιμαστείς με την ησυχία σου και να είσαι στην ώρα σου, μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις ότι τσάμπα πήγες μια ώρα νωρίτερα. Άτιμη γραμματεία, σε παραπλάνησε μέχρι το τέλος! Σιχτιρίζεις, αλλά μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Μετά τη μάχη σώμα με σώμα για μια τήβεννο μεγέθους medium, δεν κάνω πλάκα, ακολουθεί η λαμπρή τελετουργία. Η τελετή περιλαμβάνει έναν όρκο που ανάθεμα κι αν καταλαβαίνεις (το «άγνωστο» σου φέρνει στο μυαλό ανατριχιαστικές αναμνήσεις, εξορισμένες για πάντα στο πιο σκοτεινό μέρος του μυαλού σου), παράδοση του πτυχίου και πολλές πολλές φωτογραφίες (οι πιεστικοί φωτογράφοι σε κάνουν να νιώθεις σαν celebrity). Αν έχεις καλούς φίλους, μπορεί να πάρεις και δώρα.

Το πανηγύρι όμως δεν κρατάει πολύ. Ξαφνικά, έχει φτάσει το επόμενο πρωί και εσύ καλείσαι να επιστρέψεις στη σκληρή καθημερινότητα. Ξανά! Θα έλεγα ότι η ορκωμοσία είναι σαν τα γενέθλια και τα Χριστούγεννα, γιατί όλοι σου δίνουν ευχές και σε φροντίζουν. Σε αντίθεση όμως με αυ-

τές τις γιορτές, που έρχονται κάθε χρόνο σταθερά την ίδια μέρα, η ορκωμοσία είναι μια μοναδική εμπειρία. Όχι τόσο για τη «λάμψη» της, αλλά για όλα αυτά που σηματοδοτεί. Μια εποχή, που ναι, ήταν η καλύτερη ως τώρα, γιατί είχε σχεδόν αποκλειστικά απολαύσεις και φυσικά φτηνά εισιτήρια για τους τζαμπατζήδες! Όσο “φυτό” ή “αιώνιος” κι αν είναι ένας φοιτητής, δε γίνεται να μη λησμονήσει εκείνα τα χρόνια που κανείς δεν τον πίεζε να βγάλει το μεροκάματο. Γιατί σε όποια σχολή κι αν σπουδάζει κανείς, υπάρχει μια αρχή που είναι ίδια για όλους όσους φέρουν σε αυτή τη χώρα την ταμπέλα “φοιτητής”:

“H φοιτητική ζωή είναι σαν Kinder έκπληξη, ακόμα κι αν δεν σου αρέσει το δώρο, δε γίνεται να μην απολαύσεις το σοκολατένιο αυγό”. Όπως όλα τα ωραία, όμως, κάποια στιγμή τελειώνει, αλλά τουλάχιστον τελειώνει πανηγυρικά!

Καλή ορκωμοσία, λοιπόν,

σε εσένα που πλησιάζεις στο τέλος και... χαμογέλα! Δε θες να βγεις κατσούφης στις φωτογραφίες σου, έτσι; Άλκηστη

; ;; ις ε θ ιώ ν ς ω Π : ς ο λ έ τ ή λ ο χ Σ

κόμα θυμάμαι, σαν χθες, την πρώτη μέρα μου στη σχολή... φοιτήτρια σε άλλη πόλη, μακριά από το σπίτι, καινούρια αρχή, καινούρια όλα!

Όχι απλώς ήμουν «ψάρι», κουτσομούρα μη σας πω...! Μου φαίνονταν όλα τέλεια! Ακόμα και το ερείπιο πανεπιστήμιό μου, εμένα τέλειο μου φαινόταν! Ακόμα και το ελάχιστα –υπερυψωμένο – επικίνδυνο - σκαλοπάτι στην είσοδο της σχολής, που με «ξεγέλασε» την πρώτη μέρα, ακόμα και αυτό μ’ άρεσε!

Η αλήθεια είναι πως με τη σχολή μου είχαμε μια σχέση εξ’ αποστάσεως! Συναντιόμασταν αραιά και που, (όταν ξεψάρωσα εννοείται) και συγκεκριμένα 2 φορές το χρόνο (κάθε εξεταστική!)... Όλο τον υπόλοιπο καιρό, συναντιόμουν με τις σχολές των φίλων μου σε όλα, σχεδόν, τα μέρη της Ελλάδας. Με τούτα και με κείνα, όμως, τα καταφέραμε! Η σχέση μας ολοκληρώθηκε, πέρασε στο επόμενο και τελευταίο στάδιο... το πτυχίο ήταν πια γεγονός! Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι... θα έπρεπε να αισθάνομαι αυτή την ικανοποίηση ότι «τα κατάφερα, ότι πλέον είμαι πτυχιούχος, έχω τα εφόδια, για να βγω στην αγορά εργασίας, να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο, να γίνω χρήσιμη...» και πολλά άλλα παρόμοια, που ακούστηκαν στο λόγο του πρύτανη κατά την ορκωμοσία! Έλα όμως που εγώ αυτά δεν τα νιώθω... Eντάξει, δε λέω... χαίρομαι και παραχαίρομαι που πήρα πτυχίο, αλλά όχι για μένα... για τη φουκαριάρα τη μάνα μου! Αλλά περισσότερο νιώθω μια τεράστια νοσταλγία, για όλα αυτά που πέρασαν και που δε θα έρθουν ξανά... Δεν έχω πια δι-

καιολογίες να ξυπνάω μεσημέρι κάθε μέρα, να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα απολύτως ή να περιφέρομαι από τη μια καφετέρια στην άλλη, για να βρίσκω τους φίλους μου για καφεδάκι και τάβλι...

Και σαν να μην έφτανε το αίσθημα νοσταλγίας, έχω και αυτό το άγχος του «τώρα τι κάνουμε;» Πρέπει να βρω δουλειά, έλα όμως που δε βρίσκω... Κρίση είναι αυτή και δεν περνάει! Και αυτές που βρίσκω αραιά και που, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό που σπούδασα... Κι αν είναι να δουλέψω σε κάτι παντελώς άσχετο με το αντικείμενό μου, τότε γιατί σπούδασα;

Αφήστε που και κάτι σχετικό να βρω, δε με παίρνουν γιατί είμαι – λέει overqualified!! Άκουσον, άκουσον... με ένα πτυχίο είσαι overqualified! Και εν τέλει, γιατί αγχωνόμουν να τελειώσω τη σχολή, αφού τώρα είναι όλα πολύ πιο δύσκολα;! Τουλάχιστον τότε, το μόνο μου πρόβλημα ήταν να βρω σημειώσεις, να περάσω τα μαθήματα και πού να βγω το βράδυ! Τώρα ούτε να βγω μπορώ, γιατί εκτός του ότι είμαι πτώμα, αφού όλη μέρα τρέχω να βρω δουλειά, τα οικονομικά μου είναι σε άθλια κατάσταση και απαγορεύεται και το κάπνισμα (άσχετο, αλλά με επηρεάζει)!!

Ενώ, λοιπόν, θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη, γιατί ανταμείφθηκαν οι κόποι μου, εγώ είμαι μπερδεμένη, αγχωμένη και μου λείπει η σχολή μου και τα φοιτητικά μου χρόνια! Γιατί είχε δίκιο ο ποιητής, όταν έλεγε τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα (εντάξει, μαθητικά έλεγε, αλλά...)! Όπως και να έχει όμως, το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα τελειώσουν, όπως τελειώνουν όλα τα ωραία πράγματα... Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα έρθουν άλλα ωραία πράγματα να πάρουν τη θέση αυτών που πέρασαν... Επειδή όμως όλα είναι διαφορετικά και το καθένα έχει τη δική του ομορφιά, χαρείτε τα φοιτητικά σας χρόνια και ζήστε τα όσο πιο έντονα μπορείτε... Γεμίστε τα με αναμνήσεις, ωραίες στιγμές και εικόνες! Γιατί, όπως μου είπε κάποιος, κάπου, κάποτε..., το πανεπιστήμιο και ο στρατός (για τους άντρες), είναι οι τελευταίες δικαιολογίες που έχει κάποιος, πριν βγει να κυνηγήσει τη ζωή... Πένυ

Το ότι η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο το ξέρεις, είναι παλιό και πάντα επίκαιρο. Το ότι το αδιέξοδο οφείλεται στην οικονομική κρίση το ξέρεις ακόμα καλύτερα, γιατί πολύ απλά το ζεις...

άν είσαι από τους τυχερούς, που δεν έχουν χάσει τη δουλειά τους και πληρώνεσαι για όσο ακριβώς δουλεύεις, συγχαρητήρια! Θα πρέπει να σε βάλουμε σε θυρίδα. Εάν, πάλι, ανήκεις στην κατηγορία των άτυχων, μη στεναχωριέσαι υπάρχει και ένα θετικό. Έχεις μεγάλη παρέα...

Το διάστημα που διανύουμε είναι, δυστυχώς, από τα χειρότερα, ειδικά για εμάς που βγαίνουμε τώρα στην αγορά εργασίας. Ακατόρθωτο να πιάσεις δουλειά σχετική με το αντικείμενό σου, δύσκολο να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά και να πληρώνεσαι γι’ αυτή. Τα καλά νέα; Εθελοντής μπορείς να γίνεις

στημένο μας επιβάλλει, τελικά, τα όνει-

Εάν δεν έχουμε πια άλλες επιλογές, εάν στόχος όλων έχει γίνει ο βασικός μισθός του δημοσίου, τότε χαθήκαμε.

ρά μας...

Προσπαθώντας να καταλάβω την ιλιγγιώδη αύξηση των μορίων αυτών των σχολών, ειδικά φέτος, αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να διαλέξει κανείς πώς θέλει να ζήσει. Γιατί αλλιώς είναι, βέβαια, να θες να γίνεις ψυχολόγος, μαθηματικός, γραφίστας και να σπουδάζεις 4-5 χρόνια άφραγκος και αλλιώς να παίρνεις από τον πρώτο χρόνο των σπουδών σου κανονικό μισθό. Δέλεαρ, δε λέω, γι’ αυτούς που το θέλουν πραγματικά, αλλά υπάρχουν και οι περιπτώσεις που η κοινωνία τους “αναγκάζει” να το κάνουν λόγω χρηματικών απολα-

Τα άσχημα νέα; Ο εθελοντισμός δεν πληρώνει για τα καινούργια σου all star...

Ενώ αυτοί που πραγματικά θέλουν να ασχοληθούν με κάτι, να μην έχουν μια ευκαιρία να το δοκιμάσουν;

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στις βάσεις των σχολών για τη φετινή χρονιά, θα καταλάβεις πόση ζήτηση έχουν οι σχολές με άμεση μισθοδοσία, κατά κύριο λόγο η Αστυνομία και οι στρατιωτικές σχολές. Και κάπου εδώ αναρωτιέμαι εάν όλα αυτά τα παιδιά είχαν στη ζωή τους το όνειρο να ντυθούν στα χακί σε όλη τους την καριέρα ή εάν το κατε-

Γι’ αυτό, βέβαια, η ιστορία επαναλαμβάνεται και, όπως πριν από αρκετά χρόνια οι τότε νέοι έφευγαν για Αμερική και Γερμανία ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον, έτσι και σήμερα παρατηρείται μαζική μετανάστευση.

πάντα και παντού...

βών.

Σύμφωνα με στοιχεία του καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Σάββα Ρομπόλη, όπως αυτά δημοσιεύονται στη REALNEWS, η Ελλάδα μοιάζει να διώχνει τα παιδιά της, αφού χιλιάδες Έλληνες υψηλής τεχνικής εξειδίκευσης, που σήμερα εργάζονται στο εξωτερικό, δε θα μπορούσαν να απορροφηθούν από την ελληνική κοινωνία. Επίσης, γεγονός είναι πως, όσο περισσότερα προσόντα έχει ένας νέος, τόσο πιο πιθανό είναι να στραφεί στο εξωτερικό για εύρεση εργασίας. Οι νέοι, λοιπόν, φεύγουν. Αφήνουν πίσω φίλους, οικογένεια και απλά φεύγουν. Άλλοι θα μείνουν για πάντα εκεί, άλλοι θα επιστρέψουν μετά από χρόνια. Αυτοί είναι οι γενναίοι...

Εγώ λέω να μείνω... Γιατί κάτι μου λέει πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... Εάν, όπως λένε, το μέλλον ενός τόπου είναι οι νέοι του άνθρωποι, τότε αυτός ο τόπος δεν έχει και πολύ μέλλον.

Γιατί νέος σημαίνει όνειρα. Και τα όνειρα είναι, για να πραγματοποιούνται... Γωγώ

Μια ωνία κοιν γεμάτη…

εκπομπή που έκανε πρώτη, σε γενικές γραμμές, την εμφάνισή της στη μικρή οθόνη ήταν το Κάντιντ Κάμερα γύρω στο 1948, το οποίο βασίστηκε στην ομώνυμη ραδιοφωνική εκπομπή.

πώς να γίνεις αγρότης, πώς να βρεις γυναίκα, αν είσαι αγρότης, πώς να σου βρει η μάνα σου γυναίκα, και, τέλος, πώς να γίνεις καλός τραγουδιστής, μάγειρας, μοντέλο… Τα μόνα σταθερά επαναλαμβανόμενα στοιχεία είναι, ότι μαντρώνεσαι σε ένα σπίτι και σε βλέπει όλος ο κόσμος.

Επομένως, δε θα ήταν παράξενο αν λέγαμε ότι τα «reality shows», αποτελούν φαινόμενο του 20ου με αρχές του 21ου αιώνα, αφού ο πρώτος τα εγκαινίασε, ενώ κατά τον δεύτερο έγιναν, για τις δυτικές κοινωνίες, στοιχείο διασκέδασης.

Ωστόσο, αναρωτιέμαι γιατί να πρέπει να γίνεσαι αντικείμενο συζητήσεων προκειμένου να πετύχεις τους στόχους σου, ενώ άνετα θα μπορούσες να πας στις αντίστοιχες σχολές και να τους πραγματοποιήσεις; Με τη δημόσια

Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση: η χώρα μας εί-

ναι συνηθισμένη να δέχεται κάθε αρνητική επιρροή από το εξωτερικό, αγνοώντας τα θετικά και τα επιστημονικά επιτεύγματα. Ακολουθώντας αυτή την τακτική, πήρε το συγκεκριμένο θεσμό και, ως εκ τούτου, τον προσάρμοσε στην ελληνική τηλεόραση. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο να απορούμε, ύστερα από την τόσο ευρύτατη υπερπροβολή τους, πώς ζούσαμε χωρίς αυτά!

Η θεματολογία των εκπομπών ριάλιτι είναι πολυποίκιλη και εξειδικευμένη:

πώς να επιβιώσεις στην άγρια φύση,

υπερπροβολή σου δίνεις, εκτός των άλλων, τη δυνατότητα να σε κρίνουν οι σοβαροφανείς κριτικοί με τα πικρόχολα σχόλιά τους και οι παντογνώστες «τηλεβαρόνοι».

Από την άλλη όμως και το «μάντρωμα» έχει την τρέλα του! Όλοι

θυμόμαστε την τριλογία και τώρα τετραλογία, του Μεγάλου Αδερφού, τον Τοίχο, όπου μια ομάδα ατόμων χωριζόταν από έναν τοίχο σε πλούσιους και φτωχούς και βλέπαμε πώς ζούσαν και το Bar, σκοπός του οποίου ήταν να γίνεις μπάρμαν. Οι παίκτες, αποβλέποντας στο χρηματικό έπαθλο, κλείνονταν σε ένα σπίτι και γίνονταν πειραματόζωα κάποιου που τους μιλούσε από το μυστηριώδες Δωμάτιο Επικοινωνίας…

Και όχι μόνο: οι χαρακτήρες βίωναν εντάσεις, ερωτικά δράματα και συζητούσαν για φιλοσοφικά θέματα. Αν καθόσουν και τους έβλεπες για πολύ ώρα, έμενες με το στόμα ανοιχτό… από την αποχαύνωση!

Καταλήξαμε, λοιπόν, να διασκεδάζουμε με ανθρώπους κλεισμένους σε τέσσερις τοίχους που μαγειρεύουν, τσακώνονται, κοντολογίς κάνουν ό, τι τους έρχεται στο κεφάλι… Πραγματική υποβάθμιση της προσωπικότητας, όχι αστεία! Μόνες πηγές αντίδρασης κάποιο «Νησί», κάποιες ταινίες και ντοκιμαντέρ. Αλλά δεν αρκεί. Έχουμε βυθιστεί πλέον στον φαντασμαγορικό κόσμο των ριάλιτι και δε μπορεί να μας ξεκουνήσει κανείς!

Μου είναι αδύνατον να φανταστώ τι θα έλεγε ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και άλλοι αρχαίοι διανοητές, αν έβλεπαν από εκεί που βρίσκονται πώς διαμορφώθηκε από τους απογόνούς τους η φωτισμένη χώρα που άφησαν πίσω τους… Νίκος

χω πέντε φίλες. Είμαστε πολύ αγαπημένες και συχνά συμπληρώνουμε η μία την άλλη, σαν ντόμινο.

Σε όλες τις δύσκολες στιγμές γινόμαστε ομάδα και πορευόμαστε σαν μια δύναμη, έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε εχθρό. Στις ευχάριστες στιγμές πιανόμαστε χέρι-χέρι και χορεύουμε ανέμελα στο καταπράσινο γρασίδι. Πιστεύουμε ότι ο καθένας καταφέρνει να γνωρίσει από κοντά τα όνειρά του, με την προϋπόθεση να πάρει τις σωστές αποφάσεις και να δημιουργήσει τις δικές του καταστάσεις, για να πετύχει. Τα λάθη των άλλων δε μας αφορούν και, όταν μας προσάπτουν ευθύνες, κατασκευάζουμε ξανά το δικό μας παιχνίδι. Εκτός, όμως, από τη μικρή μας ομάδα, όντας καλόκαρδες βοηθάμε και τους υπόλοιπους ανθρώπους δίπλα μας, που νιώθουν την ανάγκη μας. Θεωρούμε πως κάνουμε το καθήκον μας, καθώς δεν είναι ποτέ υποχρέωση ή «αναγκαστικό» έργο. Είναι μια πράξη ιερή, που πηγάζει από τα πιο λεπτά ανθρώπινα αισθήματα.

Τη μια μου φίλη τη λένε μίσος. Αυτή με στηρίζει πάντα, όταν με απογοητεύει κάποιος.

Τέλος, η Πέμπτη, είναι η πιο περίεργη φίλη που είχε ποτέ κανείς.

με γλιτώνει από παγίδες, χρησιμοποιώντας μια παράλληλη πραγματικότητα, μεταφρασμένη από τα δικά της μάτια.

Την άλλη την λένε εκλεκτισμός. Αυτή με βοηθά να ξεχωρίζω τους ανθρώπους και να βελτιώνω την ποιότητά μου.

Την επόμενη τη λένε ψέμα.

Σε συνδυασμό με τη συνεχή κριτική,

Η «ψέμα» είναι μοναδικός συμπαραστάτης. Μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση και

την τέταρτη φίλη μου, καταφέρνω να βελτιώνω και τους γύρω μου!

Έχει δύο ονόματα, γιατί οι γονείς της δεν κατέληξαν ποτέ σ’ ένα. Τη βάφτισαν κόμπλεξ και φόβο. Εμείς τη φωνάζουμε Πέμπτη, γιατί (μεταξύ μας πάντα) ποτέ δεν την αναγνωρίσαμε ως πραγματική κολλητή. Την κρατάμε μονάχα γιατί οι υπόλοιπες υποστηρίζουν ότι τη χρειάζονται.

Εγώ, όμως, απλώς αδιαφορώ. Εγώ πάντα αδιαφορώ. Μονάχα το βράδυ, πριν κοιμηθώ, σκέφτομαι γιατί την κρατάμε, χάνοντας τον ύπνο μου, αλλά μετά εγώ αδιαφορώ. Αγγελίνα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: PHOTOGRAPHER: FASHION DIRECTOR: MAKE UP: HAIR STYLING:

ΒΥΡΩΝΑΣ ΨΑΡΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΙΑΚΟΣ ΡΑΝΙΑ ΑΡΑΒΙΔΟΥ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΓΚΑΘΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΟΥΡΛΗΣ

Συνέντευξη

Τι να πει κανείς για την Ελένη Φουρέιρα; Ένα από τα πιο φρέσκα, χαμογελαστά και ταλαντούχα πρόσωπα που παρελαύνουν από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, και όχι μόνον, μίλησε, γέλασε, και διασκέδασε μαζί μας σε ένα «διάλλειμα», από το φόρτο εργασίας της. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια να πει κανείς για την Ελένη και εγώ το μόνο που έχω να προτείνω είναι:

Συνέντευξη

Ας ξεκινήσουμε από τα παιδικά σου χρόνια. Ήθελες να γίνεις τραγουδίστρια από μικρή; Δηλαδή, έπαιρνες τη χτένα και τραγουδούσες μπροστά στον καθρέφτη; (Γέλια). Ναι, η αλήθεια είναι ότι το έκανα για πολλά χρόνια αυτό που περιγράφεις. Ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το τραγούδι από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν όνειρο μου να γίνω τραγουδίστρια. Έτσι είμαι σαν άνθρωπος, έτσι εκφράζομαι και νομίζω ότι εκεί με οδήγησαν όλοι οι δρόμοι, στο να το πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο.

Χορός, μουσική… θα ήθελες κάποια στιγμή να ασχοληθείς και με το κομμάτι της υποκριτικής; Ναι, θα το ήθελα! Προσωπικά, μου αρέσει πάρα πολύ το θέατρο. Αλλά βασικά είμαι τραγουδίστρια και αυτό θα ήθελα να δηλώνω. Αν όμως μου προταθεί να παίξω σε κάποιο guest ρόλο, στη τηλεόραση ή στο θέατρο, ναι θα το κάνω! Δε θα άφηνα, όμως, σε καμία περίπτωση το τραγούδι για την υποκριτική.

Ξεκίνησες με τις «Mistique» σε ηλικία μόλις 19 χρονών! Παράλληλα, συνέχιζες τα μαθήματα σου, για να γίνεις σχεδιάστρια ρούχων. Πόσο εφικτό ήταν να αντεπεξέλθεις σε

ένα τόσο βαρύ πρόγραμμα σε μια τόσο μικρή ηλικία; Εκείνη ήταν η περίοδος που ουσιαστικά αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι. Να σου πω την αλήθεια, δεν μου ήταν δύσκολο να αντεπεξέλθω, γιατί πάντα δούλευα, από πολύ μικρή. Μάλιστα, μου φάνηκε ακόμα ευκολότερο, γιατί μόλις είχα αρχίσει να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Από την άλλη, υπήρχε και το modeling, το οποίο ήταν και το επάγγελμα της μητέρας μου, αλλά εγώ πάντα ήξερα ότι με το τραγούδι ήθελα να ασχοληθώ, και απλώς είχα την δουλειά αυτή σαν κάτι εναλλακτικό.

Ποιος είναι ο λόγος που δουλεύεις από μικρή; Ήθελες να είσαι αυτόνομη και ανεξάρτητη; Να «βγάζεις» το δικό σου χαρτζιλίκι, για να μη νιώθεις ότι γίνεσαι «βάρος» στους δικούς σου; Κατά κάποιο τρόπο. Δεν είναι ότι ήθελα να είμαι αυτόνομη ακριβώς, αλλά περισσότερο, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να έχω κάποια πράγματα που εκείνη τη στιγμή οι δικοί μου μπορεί να μην είχαν την οικονομική δυνατότητα να μου τα προσφέρουν. Δεν ήθελα να μου λείπουν πράγματα που κάποια άλλα παιδιά τα θεωρούσαν δεδομένα. Από την άλλη, μου άρεσε κιόλας που έβγαζα

τα δικά μου χρήματα, γιατί ένιωθα ότι συμβάλλω και εγώ καλύπτοντας τουλάχιστον τις δικές μου ανάγκες. Είμαστε και 4 παιδιά, εγώ είμαι η τρίτη, και καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν και τόσο εύκολα τα πράγματα.

Αυτό το διάστημα έχεις αποφασίσει να ακολουθήσεις μια σόλο καριέρα και με ιδιαίτερη επιτυχία μάλιστα. Πως λαμβάνεις το ενδιαφέρον του κόσμου, όταν σε προσεγγίζει; Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω καταλάβει ακόμη αυτό που λες. Ξέρεις, όταν δουλεύεις πάρα πολύ, δεν προλαβαίνεις καν να συνειδητοποιήσεις τις αλλαγές… Και εγώ, δεν έχω σταματήσει στιγμή να δουλεύω από το καλοκαίρι και μετά, που το πρόγραμμα μου έγινε πιο φορτωμένο. Από την άλλη όμως, δε με ενδιαφέρει κιόλας αυτό το πράγμα τόσο πολύ. Αυτό που με ικανοποιεί περισσότερο είναι να μπαίνω σε κάποιο club και να ακούω να παίζουν τα τραγούδια μου. Να βλέπω τον κόσμο να διασκεδάζει με αυτά. Θέλω να πω όμως, επίσης, ότι αυτό που με κάνει πολύ χαρούμενη είναι ότι έχω την αποδοχή των γυναικών και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα, γιατί οι γυναίκες είναι πιο ανταγωνιστικές και απαιτεί περισσότερο κόπο να σε αποδεχτούν.

Συνέντευξη

και σε βοηθάει να εκτιμήσεις το όμορφο που θα έρθει αργότερα στη ζωή σου» Όταν βγαίνεις με φίλους, για να διασκεδάσεις, τι μουσική σου αρέσει να ακούς; Ακούω γενικά πάρα πολύ r’n’b, hiphop, gospel, jazz και όπως καταλαβαίνεις μου αρέσει πάρα πολύ η «μαύρη» μουσική. Είμαι γενικά της ξένης μουσικής, αλλά ανάλογα με τη ψυχολογική μου κατάσταση μπορεί να ακούσω και ελληνικά τραγούδια, κυρίως Χατζηγιάννη.

Εμείς, αυτό που βλέπουμε είναι μια Ελένη, με πολλή ενέργεια και δυναμισμό στις εμφανίσεις της, με χαμόγελο και που δεν «κωλώνει» σε τίποτα. Πώς είναι όμως η Ελένη, όταν βρίσκεται με τους φίλους της ή όταν χαλαρώνει; Το ίδιο με αυτό που βλέπετε και στην τηλεόραση. Δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά. Δε νομίζω ότι το γεγονός ότι έχω μια κάμερα μπροστά μου αλλάζει κάτι. Φυσικά, είμαι πιο ήρεμη, όταν γυρίζω σπίτι. Γιατί όταν δίνεις τόση πολλή ενέργεια στη δουλειά σου, δεν έχεις δυνάμεις να κάνεις και πολλά πράγματα στο λίγο χρόνο που σου μένει. Έτσι, οι λίγες ώρες που μου μένουν είναι για να κοιμηθώ. Όποτε βρίσκω λίγο παραπάνω χρόνο όμως, μου αρέσει να πηγαίνω για καφέ με φίλους. Κυρίως τα πρωινά, ώστε να με «βαράει» ο ήλιος. Επίσης, λατρεύω το σινεμά, να βλέπω ξανά και ξανά τις συναυλίες του Michael Jackson (τις έχω δει άπειρες φορές) και να διαβάζω βιβλία.

Φέτος συμμετέχεις στο «Just The Two Of Us», το οποίο είναι εκ φύσεως ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι. Εσύ πως λειτουργείς γενικότερα κάτω

από πίεση; Είσαι τύπος που αγχώνεται; Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν το έχω δει καθόλου ανταγωνιστικά, γιατί δεν είναι κιόλας κάποιος άλλος στο στυλ της μουσικής μου, αλλά παρ’ όλα αυτά, αγχώνομαι λιγάκι. Δεν έχω το πολύ το άγχος, το κακό, που δε σε αφήνει να κάνεις τίποτα. Έχω αυτό που λέμε «υγιές» άγχος, αυτό που σε ευνοεί κιόλας. Είμαι τελειομανής, βέβαια, και θέλω όλα να πηγαίνουν καλά. Το θέμα, όμως, με το παιχνίδι αυτό είναι ότι θέλω κάθε φορά να βγαίνω και να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Γιατί, όπως και να έχει, κρίνομαι, και δε θέλω να βγω και να μη τραγουδήσω σωστά.

Μετανιώνεις περισσότερο για κάτι που έκανες ή που δεν έκανες; Μετανιώνω για αυτά που δεν κάνω. Είμαι της άποψης γενικότερα ότι για αυτά που έχω κάνει ήδη είμαι υπεύθυνη η ίδια. Είτε αυτά είναι σωστά είτε λάθος. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να μετανιώσω για κάτι που είναι δική μου επιλογή. Πάντα, κατηγορώ τον εαυτό μου, εάν γίνει κάτι κακό.

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι να κάνεις κάτι άλλο; Εκτός από το τραγούδι, δηλαδή κάποια άλλη εναλλακτική; Ξέρεις, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Κάνω αυτό που ήθελα να κάνω πάντα και ονειρευόμουν. Όμως, δε θα είχα πρόβλημα, λόγω συγκυριών, να κάνω σχεδόν οποιαδήποτε δουλειά, και αν χρειαστεί. Όσο όμως έχω την επιλογή, θα μείνω σε αυτό που αγαπώ. Για παράδειγμα, δε θα μου άρεσε να κάνω με τίποτα μια δουλειά γραφείου. Γενι-

κά, μου αρέσει να κάνω πράγματα που έχουν ενέργεια. Τέλος, δε σου κρύβω ό,τι αν κάποια στιγμή μου δοθεί η ευκαιρία, θα ήθελα να σχεδιάσω μια δική μου σειρά ρούχων.

Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου; Ευαίσθητη, επιφυλακτική, πολύ τρελή, κάποιες φορές είμαι λίγο κυκλοθυμική και γενικά θα έλεγα είμαι πολύ παθιασμένη με ό, τι καταπιάνομαι. Ότι κάνω, το κάνω γιατί το θέλω, γιατί το αγαπάω, όχι γιατί πρέπει και γι’ αυτό πιστεύω είμαι και τελειομανής. Νομίζω δεν είμαι καθόλου εγωίστρια και πάντα θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.

Εάν είναι να πεις κάτι στους φοιτητές, τι θα έλεγες; Θέλω να πω δύο πράγματα. Γενικά οι εποχές είναι δύσκολες και, ιδιαίτερα τα νέα παιδιά, δε θα πρέπει να διστάζουν να δίνουν και να παίρνουν συναισθήματα, να ερωτευθούν, να αγαπήσουν και γενικά να ζήσουν. Να είναι ανοιχτοί και αισιόδοξοι, και όπως δε πρέπει να τσιγκουνευόμαστε τα λεφτά, έτσι δεν πρέπει να τσιγκουνευόμαστε και τα συναισθήματα. Γιατί και το να πληγωθείς ωραίο είναι, και σε βοηθάει να εκτιμήσεις το όμορφο που θα έρθει αργότερα στη ζωή σου. Τέλος, θα ήθελα να τους πω ό, τι κάνουν στη ζωή τους, να το κάνουν πάντα με πολύ πάθος και αγάπη και, αν μπορούν, αυτό που έχουν ως χόμπι και σαν όνειρο ζωής να το κάνουν και επάγγελμα. Μόνο έτσι θα αφοσιωθούν σε αυτό και θα το κάνουν με αγάπη. Και ιδιαίτερα τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα, όλοι μας θα πρέπει να παλεύουμε περισσότερο γι’ αυτά που θέλουμε να πετύχουμε. Γιατί όποιος αντέξει αυτή την εποχή, είναι αυτός που θα ανέβει στην κορυφή αργότερα.

Εσείς μας το ζητήσατε και εμείς το κάναμε συνήθεια! Ψάξαμε, λοιπόν, και σας παρουσιάζουμε τις προτάσεις μας για ότι «κινείται» στη πόλη μας. Από τα καλύτερα «φοιτητικά στέκια», μέχρι τα πιο «ψαγμένα» νέα. Γι’ αυτό διαβάστε προσεκτικά και θα καταλάβετε γιατί σας τα προτείνουμε...

...ΣΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕIO

Περιπέτεια του Χάρη Χιώτη

Η ομάδα «Repente» επιστρέφει με ένα καινούριο έργο του Χάρη Χιώτη και προσπαθεί να ταρακανούσει τα θεατρικά νερά της Αθήνας. Μετά από τις «Ακρότητες» και τις «Δυο μεγάλες μύτες» παρουσιάζει την παράσταση «... ΣΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ». Τρία παιδιά χωρίς γονική μέριμνα βρίσκονται σε ένα ορφανοτροφείο και γίνονται ένα... Αντί να νιώθουν ασφαλείς νιώθουν εγκλωβισμένοι... Γιατί τους κρύβουν από τον υπόλοιπο κόσμο; Τι βρίσκεται πίσω από το φράχτη ενός ορφανοτροφείου και που είναι καλύτερα; Μέσα από το φράχτη ή έξω από αυτόν; Μία παράσταση για τη φιλία, τα όνειρα και τη ζωή... μετά τα όνειρα. Από τη μία το τέλειο σχέδιο διαφυγής της Ντον, του Λακ και της Φελ κι από την άλλη οι εχθροί-φύλακες που

δεν τους αφήνουν να διεκδικήσουν την αληθινή ζωή, στους αληθινούς δρόμους, στις αληθινές πλατείες με αληθινά λεφτά και μεγάλους ανθρώπους. Θα τα καταφέρουν τελικά τα παιδιά να αποδράσουν; Η παράσταση «...ΣΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ» αφορά όλους εμάς που συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε.

Συντελεστές Κείμενο-Σκηνοθεσία: Χάρης Χιώτης Σκηνικά-Κοστούμια: Ζένια Αγκιστριώτη Μουσική: Αναστασία Μανιάτη Φωτισμοί: Νίκος Διαμαντής Φωτογραφίες: Γιώργος Χρυσοχός Σχε/μός αφίσας, flyer: Μάνος Ανδρουλιδάκης Θεατρολόγος: Ελένη Καλογεροπούλου Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Νικολαΐδη Ηθοποιοί: Αγνή Χιώτη ,Ταρσία Ελευθερίου,Χάρης Χιώτης Υπ/νος διαφήμισης & προβολής: Μιχάλης Προβατάς Η παράσταση « ...ΣΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙO» αποτελεί συμπαραγωγή με το Θέατρο ΣΗΜΕΙΟ. Θέατρο Σημείο Χαριλάου Τρικούπη 10, Καλλιθέα (πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) 210- 9229579, 6983476184

To πιο ιταλικό Φοιτητικό Μενού Τέρμα τα σκονάκια! Αν είσαι από αυτούς που δεν το έχουν μάθει ακόμα, στη La Pasteria από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή θα βρεις το πιο ιταλικό Φοιτητικό Μενού της πόλης. Napoletana ή Primavera ή Amatriciana ή Con Pollo ή Carbonara μαζί με σαλάτα ή γλυκό και αναψυκτικό –ένα πλήρες γεύμα δηλαδή σε σούπερ φοιτητική τιμή– μόνο 12ευρώ!!! Φανταστικό; Για να διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές προφανώς είσαι φοιτητής, αλλά καλό είναι να ξέρεις ότι η παραπάνω προσφορά ισχύει για όλους τους φοιτητές και σπουδαστές με την επίδειξη της φοιτητικής ή σπουδαστικής τους ταυτότητας. Πάρε το πάσο σου, τους φίλους σου και τρέχα!

Από τις προτάσεις µας, δε θα µπορούσε να λείπει και η Πανόρµου! Ίσως η καλύτερη “φοιτητική αγορά” της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, έχει κάποια µαγαζιά που σίγουρα αξίζει να επισκεφτείτε! Πήγαµε σε αρκετά, αλλά αυτό που µας εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το “The Bubbles Bar”! Είναι ανοιχτό κάθε µέρα και αυτό που θα σας κάνει σίγουρα εντύπωση είναι το παρεϊστικο κλίµα που θα συναντήσετε.

Η µουσική θα µπορούσε να χαρακτηρίστει ως “mainstream”, ενώ οι µουσικές επιλογές θα σας κάνουν να αναφωνείτε συνέχεια “Φοβερό δεν είναι αυτό το κοµµάτι;” Τι κάθεστε λοιπόν; Φύγαµε για Αλέξη Παυλή και Πανόρµου, όπου βρίσκεται το “The Bubbles bar”! Και για τους πιο απαιτητικούς; Σας περιµένει και το bar στην ταράτσα του, µε θέα... απλά εντυπωσιακή, για να απολαύσετε το ποτάκι σας!

Ανακαλύψαμε μια καινούρια πρόταση στου Ζωγράφου, ιδανικό στέκι για “ψαγμένους”, το επισκεφτήκαμε και σας το παρουσιάζουμε!

ΧΩΡΟΣ:

Ξεχωριστός, όπως και ο Νίκος στο Bar, με πραγματικές αντίκες, εξώστης με ωραίες καβάντζες και η αυλή μες στο πράσινο, και με... τα πάσα της!

ΜΟΥΣΙΚΗ: Πλούσια

δισκοθήκη (60’s μέχρι και σήμερα), με ποικίλη Rock και έθνικ μουσική, New Wave, Soul, 80’s, Funk, Latin. Εδώ διασκεδάζουν όλες οι ηλικίες, ενώ ο Ηρακλής (Γίγαντας ο dj !) θα κανει τα πάντα για να ακούσεις το αγαπημένο σου κομμάτι, και... χωρίς κέρμα!

ΠΡΟΙΟΝΤΑ: Τέλεια σοκολάτα! (μετρήσαμε 32 γεύσεις και άλλες τόσες τσαγιού!) Ο freddo ιδανικός, από τα γλυκά, το brownies κορυφαίο, τα cocktails πλούσια, τα συνοδευτικά στα ποτά πλουσιότερα. ΤΙΜΕΣ: Στο ρυθμό της εποχής, με ειδικά πακέτα για φοιτητές: καφές + τοστ: 4,5€, καφές + ποτό: 7€ ΠΑΡΟΧΕΣ: Απεριόριστο σερφάρισμα, ταβλάκι, επιτραπέζια… όλα στο πρόγραμμα!

PARKING: Δύσκολο, αλλά με το αστικό, πανεύκολο: 6η στάση! SERVICE: Πολύ καλό, αυτό που μας έμεινε όμως ήταν η Κέλη... αστέρι !!!

Σε όλη την Αθήνα την ψάχναμε… στου Ζωγράφου την βρήκαμε! Επιτέλους μία μπυραρία που ξέρει τι σημαίνει καλή & ποιοτική μπύρα! Έχοντας περισσότερες από 60 ετικέτες, καλύπτοντας όλα τα γούστα (για ξαν-

Η πρόταση αυτή είναι σίγουρα διαφορετική από τις άλλες. Είναι κάτι το διαφορετικό και ιδανικό για εσάς που έχετε βαρεθεί να πηγαίνετε για καφέ και απλώς να κοιταζόσαστε για ώρες ολόκληρες. Στο PLAycE θα βρείτε πάνω από 400 επιτραπέζια παιχνίδια απ’ όλο τον κόσμο! Θα παίξετε, θα γελάσετε και σίγουρα θα ξαναπάτε, για να πάρετε «εκδίκηση» για τη προηγούμενη φορά («δεν μπορεί να έχασα, αφού είμαι καλύτερος!»)... Άλλωστε, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να «δεθείτε» με τη παρέα σας, να κοινωνικοποιηθείτε, αλλά και να βάλετε το μυαλό σας να «δουλέψει» λίγο.

θιές, μελαχρινές, κόκκινες, σταρένιες, σκούρες, αλλά και φρέσκες βαρελίσιες μπύρες) ακόμα και αυτοί που δεν πίνουν πολύ μπύρα, σίγουρα θα κολλήσουν! Ο χώρος της Deutsche Ecke περιλαμβάνει έντονα στοιχεία των γερμανικών μπυραριών και των βρετανικών pub, έχοντας δημιουργήσει ένα χώρο ιδανικό για εσένα και την παρέα σου. Και επειδή καμιά φορά η μπύρα ξεροσφύρι δε λέει, έχει συμπεριλάβει και στο μενού της παραδοσιακές γερμανικές απολαύσεις σε πολύ καλές τιμές! Θα την βρείτε Λ. Παπάγου 126. Κάθε μήνα, και με κάποιο special event…

Και μη νομίζετε ότι θα σας λείψει η σοκολάτα ή το φαγητό σας. Στο μενού θα βρείτε περισσότερες από 48 γεύσεις τσαγιού, 32 γεύσεις από σοκολάτα, αλλά και μια σειρά από άλλα ροφήματα, γλυκά ή σνακ. Τέλος, η εξυπηρέτηση που θα συναντήσετε είναι «άπαιχτη», ενώ το προσωπικό θα επιλύσει τυχόν απορίες όσον αφορά τους κανόνες... 400 παιχνίδια είναι αυτά!

Και επειδή, όσο και αν προσπαθήσαμε να σας περιγράψουμε τη «φάση», θα υπάρχουν απορίες, μπείτε στο www.playce.gr για περισσότερα... Διεύθυνση Λεωφ. Στρατάρχου Παπάγου 128, Ζωγράφου

Για εσάς που προτιμάτε να βγαίνετε στο Θησείο, πάνω στον ωραιότερο πεζόδρομο της πόλης εντοπίσαμε το νέο σας στέκι. Το «Αψέντι» μας αρέσει γιατί σκέφτεται τον φοιτητή και του προσφέρει τα πάντα. Καλή ξένη μουσική, καθαρά ποτά και δροσερά cocktails. Αν θέλετε να «τσιμπήσετε» και κάτι, μπορείτε να δοκιμάσετε τους «άπαιχτους» ελληνικούς μεζέδες, finger food ή και ποικιλίες που μπορείτε να συνοδεύονται από τσίπουρο, ρακόμελο και φυσικά το μυθικό Αψέντι!

All day cafe bar restaurant

Και επειδή το «Αψέντι» συμμετέχει στη «Συμμαχία κατά της Ακρίβειας» σαν φοιτητές κερδίζουμε και εμείς! Μέχρι και 15% λιγότερο σε κάθε λογαριασμό προσφέρει το «μαγικό» μας πάσο.

Miles Away (for those about to rock) Στο προηγούμενο τεύχος παρουσιάσαμε το Miles Away. Μιλήσαμε για φοιτητικές τιμές, αλλά δεν τις διευκρινίσαμε. Ψάξαμε όλες τις περιοχές, φέραμε τα μαγαζιά άνω κάτω, αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε πιο φθηνά… Frappe & Freddo με 2 €! Freddo Cappuccino με 2.50 € και όσο για τα drinks?? Κρασί & μπίρα (500 ml) μόνο με 4 €.

Θα το βρείτε Ηρακλειδών 19 στο Θησείο. (Τ: 210 34.24.224 / www.apsenticafe.gr) SPECIAL ABSINTHE EVENTS! • CLASSIC ROCK EVERY WEDNESDAY • 80’s + 90’s EVERY THURSDAY • ABSINTHE COCKTAIL NIGHTS

Σκεφτήκαμε ότι μάλλον έχει καλό προμηθευτή στα ροφήματα και τα ποτά και τη βγάζει… φθηνά! Είδαμε όμως και τα snack (γιάμι!) και τα απολαύσαμε… ακόμα πιο φθηνά! Και επειδή η οικονομική κρίση είναι πλέον πανδημία… 18.00-21.00 anything you drink, half-price, για να τα πιεις ακόμα περισσότερο με την παρέα σου! Γιατί αυτός που ξέρει από καλή ροκ μουσική, ξέρει ότι το στέκι του από τις 12 το πρωί είναι το Miles Away! Stay tuned @ Νηλέως 5, στο Θησείο.

Δευτ: dj Lina Raivotar (Inmostego, Metalhead.gr) Από τις 21.00 μέχρι… με μουσικές από rock n’ roll, nu metal, alternative, hard rock, death, atmospheric. Τριτ: “Jam Night”, Free Entrance-Free drink on Stage/ Mics open @ 22.30 Ελεύθερο πάλκο για όλους τους φίλους μουσικούς… just bring your instrument… Τετ: Ελληνικό Ροκ, από τις 21.00 μέχρι… Πεμ: dj Stelios & Lina “Vinyl Night”, από τις 21.00 μέχρι… Ξεθάψτε & ξεσκονίστε τους δίσκους σας και φέρτε τους να πάρουν ξανά ζωή στο Miles!!! Παρ: Live, Free entrance / ώρα έναρξης: 23.00 Σαβ: dj Stelios & Lina, από τις 21.00 μέχρι… Κυρ: “Unplugged Live”, Free entrance / ώρα έναρξης: 22.00 Βρείτε μας στο Facebook “Miles Away (for those about to rock)”

Christmas in Greece!

Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, είπαμε να φορέσουμε τα καλά μας! Και αν ο καιρός δε θυμίζει σε τίποτα πως ο χειμώνας έχει μπει πλέον για τα καλά… εμείς το έχουμε συνηθίσει… και μας αρέσει πολύ! Εμπρός, λοιπόν, στολίστε το σπίτι σας, ντυθείτε καλά, βγείτε με τους φίλους σας και απολαύστε την κάθε στιγμή. Το 2011 φτάνει και στο χέρι μας είναι να είναι μια χρονιά που θα πετύχουμε όλους τους προσωπικούς μας στόχους. Φτάνει να υπάρχει η κατάλληλη διάθεση… Και ο ήλιος πάντα θα βοηθάει σε αυτό!

Photographer: Νίκος Λιάκος STYLING: ΡΑΝΙΑ ΑΡΑΒΙΔΟΥ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ MAKE UP: Χριστίνα Αγκαθά Hair Styling: Χρήστος Βουρλής MODELS: MAYRIAM (ACE MODELS), NIKOLA (ACE MODELS), TAKIS (VN MODELS MANAGEMENT), ALEX (ACE MODELS) ALEX: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ LEVI’ S, ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ LEVI’ S, ΖΩΝΗ 3GUYS

MAYRIAM: ΦΟΡΕΜΑ BSB, ΚΟΛΑΝ CALZEDONIA, ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ

TAKIS: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ LEVI’ S, ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ 3GUYS, ΓΙΛΕΚΟ STAFF

NIKOLA: ΦΟΡΕΜΑ BSB, ΚΑΛΣΟΝ CALZEDONIA

ALEX: ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ LEVI’ S, ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ LEVI’ S, ΓΙΛΕΚΟ 3GUYS, ΖΩΝΗ 3GUYS, ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ MAYRIAM: ΦΟΡΕΜΑ ATTRATTIVO, ΚΟΛΑΝ BSB

TAKIS: ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ 3GUYS, ΤΖΑΚΕΤ 3GUYS, ΓΙΛΕΚΟ STAFF MAYRIAM: ΦΟΡΕΜΑ GANGSTA GENS, ΚΑΛΣΟΝ CALZEDONIA

NIKOLA: ΚΟΛΑΝ BSB, ΦΟΡΕΜΑ ATTRATTIVO

MAYRIAM: ΦΟΡΕΜΑ BSB, ΚΑΛΣΟΝ CALZEDONIA, ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ

ALEX: ΦΟΥΛΑΡΙ STAFF, ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ LEVI’ S, ΖΩΝΗ 3GUYS, ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ LEVI’ S MAYRIAM: ΦΟΡΕΜΑ GANGSTA GENS, ΚΑΛΣΟΝ CALZEDONIA NIKOLA: ΦΟΡΕΜΑ GANGSTA GENS, ΖΑΚΕΤΑΚΙ ATTRATTIVO

GANGSTA GENS ATTRATTIVO BSB CALZEDONIA DIESEL HELLAS LEVI’ S STAFF JEANS & CO ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ 3GUYS

2310 685 185 210 28 53 813 210 25 09 000 210 68 40 005 210 60 21 900 210 68 73 501 210 25 14 800 210 33 56 000 210 28 46 440

TAKIS: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ, ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΚΑΙ ΖΩΝΗ, ΟΛΑ 3GUYS NIKOLA: ΦΟΡΕΜΑ DIESEL, ΚΑΛΣΟΝ CALZEDONIA

TAKIS: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ LEVI’ S, ΦΟΥΛΑΡΙ, ΖΩΝΗ, ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΟΛΑ 3GUYS MAYRIAM: ΓΙΛΕΚΟ ΚΑΙ ΦΟΡΕΜΑ GANGSTA GENS, ΚΟΛΑΝ CALZEDONIA

ALEX: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ, ΦΟΥΛΑΡΙ, ΖΩΝΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΟΛΑ 3GUYS NIKOLA: ΦΟΡΕΜΑ BSB

Χαιρετώ τους/ τις απανταχού ρεαλιστές/ ριες, ερωτευμένους/ ες, απογοητευμένους/ ες.

εν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που ενώ μία σχέση έχει τελειώσει, ο/ η πρώην (τα άρθρα χάριν αντικειμενικότητας) γυρνάει με την ουρά στα σκέλια παρακαλώντας, για να μην πω ικετεύοντας, για μια δεύτερη ευκαιρία. Έλα

τώρα παραδέξου το. Έχεις βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση όπως όλοι μας άλλωστε. Τότε αρχίζει το θέατρο του παραλόγου με ατάκες του τύπου «Μωράκι μου θα είμαι όπως με θες...», «Δε θα ξανακάνω τα ίδια λάθη…» «Ας πάμε το εργάκι από την αρχή»…

Πόσο δελεαστική είναι, όμως, αυτή η παράσταση; Αξίζει να ξανανέβει, ενώ έχει ήδη ρίξει αυλαία; Γενικά πόσο εύκολα θα την ξαναπατούσες-ξαναπατούσαμε και θα έτρεχεςτρέχαμε στους ίδιους αγώνες δρόμου;

«Από τη στιγμή που μία σχέση έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της – είτε επιτυχώς είτε όχι - δεν υπάρχει λόγος επιστροφής». Το παρελθόν δεν πρέπει να σκαλίζεται, γιατί έτσι φθείρονται και τα δύο μέλη της σχέσης και χάνεται η πραγματική ουσία των συναισθημάτων. Σωστό, 10 points! Άλλωστε τέτοιες σχέσεις είναι συνήθως καταδικασμένες. Μοιραία, βλέπεις, και τα δύο μέλη μίας σχέσης ρέπουν προς τα ίδια λάθη. 12 points!

«Εξαρτάται από τη σχέση και τα συναισθήματα». Πράγματι αν η σχέση ήταν μακροχρόνια και θυελλώδης και όχι κάτι ανταγωνιστικό και επιπόλαιο, που ο ένας προσπαθούσε να «καπελώσει» τον άλλο – το έθεσα όσο πιο κομψά μπορούσα - τότε όντως ενδείκνυται μια δεύτερη ευκαιρία. Ως εκεί όμως. Μην πάρουμε πολύ θάρρος με τις ευκαιρίες και εθιστούμε. Λέγεται, βέβαια, πως, αν μία σχέση ξεπεράσει ένα εμπόδιο, τότε τίποτα δεν την κλονίζει. Και εγώ, ως γνήσιος υποστηρικτής του αντίλογου, δηλώνω ευθαρσώς : Αν ένα εμπόδιο κατάφερε και κλόνισε τη σχέση, τότε δεν είχε γερά θεμέλια και, επίσης, αν θεωρήσουμε ότι έχει ισχύ το αρχικό «αξίωμα» του «υπάρχοντος» εμποδίου, τότε γιατί λέμε πως, αν ραγίσει το γυαλί, δύσκολα ξανακολλάει;; Εδώ σε θέλω μάγκα να απαντήσεις.

«Και όμως, αν και η εμπιστοσύνη δύσκολα ξανακερδίζεται, το να έχεις τη δύναμη να συγχωρείς είναι προσόν σε μία σχέση». Κάπου εδώ θέλω να αναφερθώ σε ένα λειτουργικό τρικ, που προσωπικά το ονομάζω «περίοδο χάριτος». Απλά τα πράγματα. Ναι μεν υποστηρίζουμε την επανασύνδεση και –πιθανότατα - αναθεωρούμε τα λάθη του/ της συντρόφου μας, δε δίνουμε όμως οριστικά κι αμετάκλητα συγχωροχάρτι. Απλά χαρίζεις λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου σε μία θεωρητική δεύτερη ευκαιρία,

στη διάρκεια της οποίας «τεστάρεις» τον/ την σύντροφό σου για να διαπιστώσεις πόσο ρεαλιστικό είναι το νέο πακέτο. Στην ουσία τον πληγωμένο σου εγωισμό θες να ικανοποιήσεις. Ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Τελικά, όσο περισσότερο το ψάχνω με τις σχέσεις, τόσο διαπιστώνω, ότι οι σχέσεις είναι σαν τα προϊόντα στην αγορά. Τα αγοράζεις, τα δοκιμάζειςχρησιμοποιείς, δε σου κάνουν, τα επιστρέφεις ή στην τελική τα πετάς αν έχει παρέλθει η περίοδος επιστροφής. Τώρα, πόσο πρακτικό είναι το πέταμα, είναι άλλη πονεμένη ιστορία. Βέβαια, στη περίπτωση της επιστροφής, δεν έχεις πάντα και εγγύηση επιστροφής χρημάτων, όπως και στις σχέσεις δεν έχεις πάντα εγγύηση επιτυχίας. Γκαντεμιά το ξέρω. Ήθελα να ‘ξερα ποιος φτιάχνει τους κανόνες; Θεέ, ακούς; Υ.Γ: Ευνοϊκός όρος στις σχέσεις είναι η ίση μεταχείριση των συντρόφων. Μπορεί πολλοί να μην γυρνάγαμε εύκολα σε μία τελειωμένη σχέση. Όλοι μας όμως, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την πρώτη ευκαιρία μίας σχέσης με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φθάσουμε ποτέ σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη κ.λ.π… Δοκιμάστε το!

Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά, βασανιστείτε ελεύθερα. Με ή χωρίς σχέση. Σταύρος

Φιλενάδα,

Μην με παρεξηγήσετε, the «band boy» είναι ρομαντικός Όταν αλλάζεις χώρα δεν και εναλλακτικός και συνήθως φιλοσοφημένος, διαβααλλάζεις και γούστα! σμένος, ξέρει να μιλήσει από Όταν μετακομίζεις σε μια ξένη πολιτική και οικολογία μέχρι χώρα, σκέπτεσαι την αλλαγή στον φιλολογία και τεχνολογία. Είναι καιρό, την αλλαγή στο φαγητό, την αλλαγή στο ωράριο, αλλά ένα στοιχείο είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει σταθερό, το γούστο σου στους άνδρες, that’s it! Γιατί τα ρούχα είναι άλλο θέμα…

Και εκεί που ξέρεις ότι αυτό το ένα κομμάτι σου είναι μαζί σου ασφαλές στην βαλίτσα, πάνω από τα καινούργια σου Louboutin, τότε το σύμπαν θα στο πετάξει στα μούτρα. Χα, το γούστο σου είναι το ίδιο, οι άντρες όχι. Για παράδειγμα, εγώ έχω μια αδυναμία στους μουσικούς… όσο πιο ροκ τόσο πιο καλά, κατά προτίμηση σε «indipendent band», κλασσικά «band boys». Και το Λονδίνο έχει πολλά. Οι λόγοι που μου αρέσουν αυτού του είδους τα αγόρια είναι τόσοι πολλοί. Το στερεότυπο βρώμικο φλερτ, το γρήγορο παιχνίδι, τα φιλιά πίσω από σκηνές και μεγάφωνα… και φυσικά το γρήγορο και εύκολο sex. Αξιόπιστο και χωρίς πολύπλοκα μπερδέματα και περριτά ραντεβού του στυλ να γνωριστούμε.

πολλά άλλα πράγματα πέρα από καλό κρεβάτι, άλλα στην κορυφή της λίστας μου είναι η ευκολία, με την οποία ακολουθεί τις ορμές του και στο τέλος του πρώτου ραντεβού ξέρεις ότι είσαι τουλάχιστον ικανοποιημένη!

Μετά μπορεί να εξαφανιστεί από την ζωή σου το ίδιο εύκολα με τα bad boys που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε. Οπότε το αποτέλεσμα είναι η σπατάλη του χρόνου σου, χωρίς το πλεονέκτημα της ευχαρίστησης, που θα είχες, αν αντί να τον γνωρίσεις σε καφέδες και ποτάκια, τον γνώριζες οριζόντια σε κρεβάτια και αυτοκινητάκια. Μη σε ξεγελάει, είναι παγίδα. Μια πολύ ύπουλη μεταμφίεση και, πριν το καταλάβεις, ο τύπος που είχες για καλοπέραση, γίνεται ο τύπος για τον οποίο περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο.

Αυτά βέβαια μετά από την με- Πάντως το πρώτο μάθημα, αν τακόμιση έμαθα ότι ισχύουν σου αρέσουν τα «band boys», μόνο για τον Έλληνα. Οι μουσικοί είναι ότι πότε μα ποτέ δεν τους σε αυτή την πλευρά της Ευρώπης είναι φέρεσαι σαν να είναι η σχέση μάλλον άλλη ράτσα. Άγγλοι, Γερμανοί, σου, χαλάει τη διασκέδαση… Σουηδοί, Ελβετοί άλλο είδος... μόνο οι Ιταλοί μας μοιάζουν! Ο Έλληνας, βλέ- και γι’ αυτό είναι διαβόητοι… πεις, δε φοβάται ότι θα σε προσβάλει ή για τη διασκέδαση!!! ακόμα χειρότερα θα σε μηνύσει η γκόμενα, αν δεν ακολουθήσεις τον άγραφο κανόνα του 5ου ραντεβού. Και όταν λέω 5ου ραντεβού, εννοώ ότι τόσο θέλει μέχρι να σε ξαπλώσει σαν καλό παλληκάρι πάνω στα σεντόνια σου, άλλα αυτό δε σημαίνει ότι έχετε σχέση... Μην μπερδευτείς, το band boy δεν άλλαξε και έγινε ο τύπος που πας στην μαμά σου, ούτε σημαίνει ότι έχετε σχέση, απλά τόσο θέλει, για να είναι σωστός.

Ακόμα λύση δεν έχω βρει, αλλά γνώρισα έναν ρώσο σε ένα gig αυτή την εβδομάδα. Όποτε το five dates πρόγραμμα ξεκινάει... Φιλιά, Έλενα

Έρχονται ώρες & στιγμές στη ζωή, που όλα μοιάζουν να μας φταίνε. Δεν πάνε καλά τα πράγματα; Όλα πάνε πρίμα; Γιατί πάνε πρίμα; Δε μπορεί, κάτι θα στραβώσει, πάντα κάτι στραβώνει!

ροσωπικά, καταλαβαίνω ότι το παθαίνω αυτό, όταν με πιάνει μια ανεξήγητη όρεξη για νοικοκύρεμα.

Διότι όταν βγαίνεις έξω με τις φίλες σου, για ένα super ladies drink, στο αγαπημένο σας ροκ μπαράκι, με τον σερβιτόρο να φλερτάρει διακριτικά, το μισό μαγαζί να σας Είμαι σίγουρη πως, αν η μαμά μου δια- κοιτάει (και όχι επειδή ξεχάβάσει την προηγούμενη πρόταση, θα σατε να φορέσετε κάτι), ένα σκάσει στα γέλια, αφού πρώτα τρίψει παλληκάρι να σας κερνάει τα τα μάτια της 2-3 φορές. Κάτι απόλυτα λογικό, αφού, αν μου πεις να κάνω ποτά, και βλέπεις ξαφνικά το δουλειές που παραπέμπουν στο γνω- ex click σου να μπαίνει φοστό «δούλα και κυρά», προτιμώ να περ- ρώντας το κλασικό αντιανεπατήσω σε κάρβουνα, ευχαριστώ. Τόσο μικό μπουφανάκι που τον κάάρτια η σχέση μου με το τακτοποίημα. νει τόσο σέξι, αρχικά ψιλοκοΟπότε μπορείς να φανταστείς μπλάρεις. Ναι, έρχεται εκεί, μα όχι Για λίγο, μιας και δεν κοιτάτο σοκ της μάνας, όταν με είδε Σάββατα. ει, αφήνεις το βλέμμα σου να ταξιδέψει να σκουπίζω, να σφουγγαρίζω επάνω του. Μαλλιά, πρόσωπο, πλάτη, και καπάκι να σιδερώνω λες χέρια.και κάπου εκεί βλέπεις πως κάτι και ετοιμάζομαι για επίδειξη κρατάει. Και πιο συγκεκριμένα, κάποια. μόδας. Όλη τη γκαρνταρόμπα φρέσκαρε η δικιά σου. «Παιδί μου, είσαι Εκεί γυρνάς το κεφάλι απότοκαλά;», μια τόσο απλή και συνάμα τόσο μα, ενώ ταυτόχρονα προσπαπεριεκτική ερώτηση. Εχμ, όχι δεν είμαι. θείς να συντονιστείς με το πεΚαι όλα αυτά τα άριστα σιδερωμένα και ριβάλλον. Χαλάρωσε, το’ χεις, στοιβαγμένα με τάξη στο κρεβάτι ρού- εισπνοή, εκπνοή, σκέφτεσαι. χα (όλα και όλα, όταν κάνουμε κάτι το κάνουμε καλά!) δείχνουν πως κάνω ό,τι μπορώ, για να μη σκέφτομαι ότι κάτι με απασχολεί. Κάτι που έχει να κάνει με τις ιστορίες τρόμου και συγκεκριμένα με τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Έλα όμως που δεν το’ χεις. Γιατί στο μυαλό σου παίζουν 2 σενάρια: εκείνο της πρώην, που θέλει στη δεδομένη συνάντηση να τη δει και να πάθει πλάκα, και να έρθει προς το μέ-

ρος της, να την πάρει και να της δώσει το πιο ωραίο φιλί ever (ναι, ξέρω βλέπω πολλές ρομαντικές ταινίες) κι εκείνο της πρώην που θέλει απλώς ο πρώην να τη δει, να πάθει πλάκα, αλλά να το προσπεράσει και να πάει να πουν δυο κουβέντες, δε θα πω «φιλικά», γιατί το σιχαίνομαι αυτό το κλισέ, μα σαν άνθρωποι, σαν πολιτισμένοι ενήλικες. Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν παίζει στο μυαλό σου το σενάριο «πρώην με νυν κοπέλα του, χεράκι-χεράκι, με μεγάλη παρέα, σε βλέπει και σε αγνοεί. Ούτε ένα νεύμα, μια ματιά, τίποτα». Ε, και κάπου εκεί διαολίζεσαι, θες δε θες. Και με το δίκιο σου, συγκατανεύουν οι φίλες σου. Ανέφερα ότι εσύ εί-

ζεται με την - υπό άλλες συνθήκες - τέλεια οπτική επαφή: είσαι ευτυχισμένη;

τρέφουμε κάποια συναισθήματα γι’ αυτόν. Ούτε εγγυάται κάτι τέτοιο το γεγονός πως και οι 2 είμαστε πλέον σε άλλη σχέση. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο βαθιά ήταν τα συναισθήματα που υπήρχαν για τον καθένα.

Τρι τρι τρι... τώρα σιωπή, που λέει και το τραγούδι. Μίλα ντε, πες κάτι!!! Τι να πεις όμως... δε Πανέμορφα... φταις εσύ. Φταίει η προ 2 ωρών πυρηνική έκρηξη που έγινε μέσα σου, κάτι το οποίο αγνοεί το έτερον σου ήμισυ, το οποίο συνεχίζει να σε κοιτάει με ευλάβεια στα μάτια.

Αργότερα σπίτι, σκέφτεσαι... (επικίνδυνο σπορ, το ‘χω ξαναπεί πολλάκις!).

Οπότε τι κάνεις εσύ σ’ αυτή την περίπτωση και αφού αποδεχτείς τους όρους του ανωτέρω αξιώματος; Χωνεύ-

εις το γεγονός πως και σελίδα να αλλάξεις, ξεκινώντας νέο κεφάλαιο, μπορεί μερικές φορές το κεφάλαιο που μόλις τέλειωσε να ‘ταν τόσο δυνατό, που γράφοντας το επόμενο να σου έρχονται μνήμες αλώσεως. Δεν είναι κακό αυτό, συμβαίνει και στους καλύτερους σεναριογράφους (γιατί μιλάμε περί σεναρίου επιστημονικής φαντασίας εδώ, όχι αστεία!). Απλώς το θέμα είναι να μην σε κρατάει από το να γράψεις με επιτυχία το νέο κεφάλαιο. Ειδικά όταν έχεις γερές πιθανότητες, λόγω έμπνευσης και χαρακτήρων, να σου βγει 10 φορές καλύτερο από το προηγούμενο.

Αφού είσαι ευτυχισμένη, τότε σαι σε μια σχέση που περνάς γιατί είσαι έτσι τώρα; Τι φταίσούπερ; Όχι ε; Βάλτο και αυτό ει; Αφού και συ είσαι πλέστο λογαριασμό και κάνε μου ον αλλού, τι σε νοιάζει αν είτη σούμα. Βρες μου τώρα και ναι και εκείνος αλλού; Τι σκας που δεν ήρθε να χαιρετήσει; τα λάθη στην εικόνα... Ας πήγαινες εσύ. Όχι ήταν με Αργότερα, η βραδιά σας βρίσκει με την παρέα, σύμφωνοι. Ναι είναι κολλητή σου στο σπίτι του αγοριού σου, γαϊδούρι. Τεράστιο. Τιτανομέμαζί με τον κολλητό του. Μοιραία απο- γιστο. Τότε τι στο καλό σκας; μονώνεστε, για ν’ αφήσετε και τους νεΚαι σταμάτα να πηγαίνεις πάογνωρισθέντες να έρθουν πιο κοντά, να Άντε λοιπόν, τι περιμένεις; Στο ανέβει λίγο και το ηθικό και ανήθικο της νω-κάτω, με ζάλισες. Ουφ! πληκτρολόγιο γρήγορα! κολλητής.

Και εκεί που είστε όλο γουτσουγουτσουνιές με το αμόρε, σκάει η ερώτηση-παγίδα, που συνδυά-

Αξίωμα θεμελιώδες: Το ότι έχουμε χωρίσει με κάποιον, δε σημαίνει πως σταματάμε αυτόματα να

*Nightwish Νάντια

Χμμ… Λάθος επιλογές... Για- τα της ζωής μας και οποιαδήποτε στιγτί μας αρέσουν; Άκρως ενδι- μή μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή πορεία και να αλλάξουμε την κααφέρον ερώτημα, άκρως δι- την τεύθυνσή της, εάν δεν επιφέρει τα επιαχρονικό ζήτημα, που όμως θυμητά αποτελέσματα. Μία λάθος επιακόμη χρήζει μιας σαφούς λογή, θα ήταν να επιτρέψουμε στις λάκαι κατατοπιστικής απάντη- θος επιλογές μας να στιγματίσουν και σης. Ίσως γιατί δεν υπάρ- να καθορίσουν τη ζωή μας, σε σημείο να νιώθουμε εγκλωβισμένοι, χωρίς χει απάντηση… Ίσως γιατί η που κάποια διέξοδο. απάντηση για τον καθένα από εμάς είναι υποκειμενική και εξαρτάται από τις διάφορες Γιατί, όμως, προτιμάμε συκαι ξεχωριστές εμπειρίες μας. χνότερα τις λάθος επιλογές

ρακτηριστικά της υπέρμετρης φιλοδοξίας ή και της ματαιοδοξίας, της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της έλλειψης αισιοδοξίας, που μπορεί να διακατέχουν ένα άτομο, αποτελούν κάποια από τα στοιχεία που πιθανόν οδηγούν στις λάθος επιλογές και την επανάληψή τους.

Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από ευρεία ελευθερία και ελευθερία σημαίνει πολλές επιλογές! Προσωπικά,

Μας αρέσουν τα δύσκολα, γιατί μέσω αυτών φτάνουμε στην ουσιαστική επιτυχία και αυτοπραγμάτωση. Μας αρέσουν τα δύσκολα, γιατί στα πλαίσια αυτών ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας, τα όριά μας και τις δυνατότητές μας.

πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τί είναι αυτό που χαρακτηρίζει μια επιλογή, σωστή ή λάθος. Είναι τα κριτήρια και οι στόχοι που θέτουμε προτού επιλέξουμε; Είναι τα αποτελέσματα που αναμένουμε; Είναι οι συνέπειες των επιλογών μας σε μας τους ίδιους και στους αγαπημένους μας ανθρώπους; Το μόνο σίγουρο είναι, ότι είτε είναι σωστές είτε λανθασμένες, πάντα θα υπάρχει ένα κόστος, που θα πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν. Τίποτα στη ζωή δεν αποκτάται χωρίς κάποιο κόστος. Επομένως και οι επιλογές μας κοστίζουν! Απλώς, στην περίπτωση των σωστών επιλογών, το κόστος είναι μικρότερο και λιγότερο επώδυνο.

Πολλοί λένε πως “η ζωή μας είναι οι επιλογές μας”, πράγμα που σημαίνει ότι σύμφωνα με το τί επιλέγουμε να πράξουμε, διαμορφώνουμε ανάλογα την πορεία, την εξέλιξη και την ποιότη-

και μάλιστα καταλήγουμε να τις επαναλαμβάνουμε;

Ίσως γιατί, εάν εξαρχής γνωρίζαμε πιο είναι το σωστό, θα το πράτταμε απευθείας, θα αποκτούσαμε εκείνα που επιθυμούμε εύκολα και όλα θα κυλούσαν ομαλά μεν, βαρετά δε, και χωρίς να περικλείεται το στοιχείο της προσωπικής και ευρύτερης εξέλιξης, της ανάπτυξης, της προόδου, της βελτίωσης. Όλα θα ήταν γνώριμα, δεδομένα και δίχως την αξία της ανακάλυψης και της δημιουργίας. Η ιδέα του “αγνώστου”, εκείνου που δε μας είναι οικείο και γνώριμο και που ενστικτωδώς μας βάζει στη διαδικασία να το ανακαλύψουμε, μας παρακινεί στο να εξερευνούμε και να δοκιμάζουμε πράγματα που συχνά οδηγούν σε σωστές ή λάθος επιλογές. Η ιδέα του “απαγορευμένου”, επίσης, αποτελεί μία πρόκληση που θέλουμε να γευτούμε, ακριβώς επειδή δεν μας επιτρέπεται. Η αίσθηση του ότι δεν μπορούμε να έχουμε κάτι, επειδή απλά έτσι μας επιβάλλεται, μας ωθεί στην παραπάνω διεκδίκηση, χωρίς ενδοιασμούς, αψηφώντας κινδύνους και ανεπιθύμητες συνέπειες. Επιπλέον, τα χα-

Ωστόσο, ανεξάρτητα από την επιρροή των παραπάνω παραγόντων, οι λάθος επιλογές εξακολουθούν να μας έλκουν δυναμικά, ίσως γιατί τελικά είμαστε, λίγο έως πολύ, όλοι– αυτό που λέει ο λαός - “μαζόχες”.

Όποιο κι αν είναι το αρνητικό κόστος που επιφέρουν, σίγουρα αποκομίζουμε εμπειρίες και βιώματα, τα οποία μας διδάσκουν και μας καθοδηγούν στη μετέπειτα πορεία μας. Όσο κι αν μας παιδεύουν, όσο κι αν μας ταλαιπωρούν, οδηγώντας μας σε διαφορετικούς δρόμους από εκείνους που ονειρευτήκαμε, οι λάθος επιλογές αποτελούν κομμάτι της ζωή μας. Ένα κομμάτι που, αν το “πετάξουμε” χωρίς να το γευτούμε, δε θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τη γεύση των υπολοίπων. Αρκεί αυτό το κομμάτι να μην είναι το μεγαλύτερο, γιατί τότε θα μας “κάτσει” πολύ βαρύ και θα χρειαστούμε σίγουρα κάποιο “digestive”... Ράνια

ο μυαλό προτιμά να πατήσει το αυτόματο και φεύγει σ’ άλλα πράγματα, σκέψεις για οτιδήποτε άσχετο... σαν αγριοκάτσικο, πηδάει από βράχο σε βράχο, χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά ή αλληλουχία...

Απόψε, λοιπόν, και χάρη σε μια... συνήθη συζήτηση με την κολλητή μου, άρχισα να σκέφτομαι το διπλό δίλημμα του να είναι κανείς σε σχέση. Το οποίο πάνωκάτω, έχει ως εξής: Όταν είμαστε singles, μπακούρια, τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, γιατί δεν έχουμε κάποιον/αν να μας προκαλεί ανατριχίλες κι αυτό τον υπέροχο κόμπο στο στομάχι (εξού και το ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι). Και κάπου εκεί, πουφ, αυτός/ή ο κάποιος/α εμφανίζεται και ταράζει εντελώς τα νερά. Και μαζί την ταμπέλα «Νέος/α μόνος/η ψάχνει», που τόσο υπερήφανα φορούσαμε τόσο καιρό. Κι έτσι, αισίως περνάμε στην επόμενη φάση. Καλωσορίσατε στον κόσμο των «δεσμευμένων».

«Μα είμαι εγώ έτοιμη να “σοβαρευτώ” ρε Νάντια;», με ρωτάει η κολλητή μου. Δεν μπορώ να μη γελάσω μ’ αυτή την ερώτηση. Δεν μπορώ να τη φανταστώ σοβαρή. Όπως δεν μπορώ να φανταστώ και μένα σοβαρή. Στα 22 σου, το τελευταίο πράγμα που θες να κάνεις, είναι να το παίξεις

ενήλικας, τύπου «love and marriage». Λογικό μου ακούγεται. Αυτό όμως δε σημαίνει, πως, αν κάτι καλό έρθει και σου χτυπήσει την πόρτα, θα την κλείσεις κατάμουτρα, απλώς επειδή υπάρχει μία πιθανότητα κάπου στο μέλλον αυτή η γνωριμία να εξελιχθεί σε μια πιο σοβαρή σχέση.

Τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, όταν δεν έχουμε κάτι, τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, κι όταν έχουμε κάτι καλό, με προοπτικές. Κάτι που μας ανεβάζει, που μας κάνει να ξυπνάμε με χαμόγελο το πρωί. Βγάζετε άκρη; Εγώ πάντως όχι! Όχι πως κατακρίνω την κολλητή μου. Κι εγώ ίδια είμαι και χειρότερη μπορώ να πω. Όταν είμαι σε σχέση και βλέπω πως αρχίζω να ανοίγομαι και να δένομαι, τότε με πιάνουν τα Τοξοτικά μου και θέλω να τρέξω, να πετάξω, να χαθώ! Είναι το ρίσκο που όλοι μας

παίρνουμε όταν ξεκινάμε κάτι όμορφο. Είναι το ρίσκο της απογοήτευσης και της ανώμαλης προσγείωσης. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, είναι αυτό που μας κάνει να τρωγόμαστε με τα πάντα. Αυτό κι όχι το γεγονός πως δε θέλουμε να «σοβαρευτούμε». Μπορείς να είσαι με κάποιον για χρόνια και να “τρε

λοκομιάζετε” συνέχεια μαζί. Γιατί, πολύ απλά, όταν είστε μαζί, ξεχνάτε χρόνο και τόπο. Γίνεστε και οι 2 παιδιά, χωρίς τις έγνοιες της καθημερινότητας, χωρίς τα άγχη κι όλον αυτόν τον, συχνά ωμό και πεζό, ρεαλισμό. Όμως, όσο πιο πολύ χάνεστε στο δικό σας κόσμο, τόσο μεγαλώνει η απόσταση από το δικό μας. Κι εκεί ξεκινά το πολυπολιτισμικό σοκ. Η ανώμαλη προσγείωση πονά διαφορετικά, όταν είσαι σε 100 μέτρα υψόμετρο και διαφορετικά, όταν έχεις πιάσει στρατόσφαιρα.

Κάπου εκεί, λοιπόν, αρχίζεις κι αναρωτιέσαι: τι κάνω; Ώπα, μπάστα. Πού βαδίζουμε; Και κάπου εκεί με βρίσκεις, ξεμαλλιασμένη, μπροστά από μιαν οθόνη. Να σου λέω πως, ούτε εγώ ξέρω πού μπορούμε ή θα μπορούσαμε να πάμε. Και να μνημονεύω εκείνον τον ποιητή που κάπου, κάποτε, είπε πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Ας βαδίσουμε, λοιπόν, κι ας δούμε πού θα μας βγάλει ο δρόμος και τι θαυμαστά ή και τρομερά πράγματα θα συναντήσουμε στο διάβα μας... Νάντια

Καλησπέρα κυρίες και κύριοι και καλώς ήρθατε και στην αποψινή μας εκπομπή. Σήμερα έχουμε τη χαρά να έχουμε κοντά μας τους L.I.M.E.! Μια μπάντα δυναμική, που τα δίνει όλα στα live της, που όποιος τη βλέπει μια φορά, σίγουρα θα πάει και δεύτερη… και τρίτη… Ας τους απολαύσουμε λοιπόν! Καλησπέρα παιδιά. Αρχικά, θέλω να ρωτήσω για το όνομα, για το οποίο οι απόψεις διίστανται: Το όνομά σας από ποια αρχικά λέξεων προέρχεται και βγήκε αυτό το «έξυπνο» λογοπαίγνιο; Πως καταλήξατε σε αυτό; Καλησπέρα!! Λοιπόν... το L.i.m.e. σημαίνει Lost In My Ego... για το πώς βγήκε το όνομα αυτό του γκρούπ υπάρχουν 2 απαντήσεις… Η πρώτη είναι αυτή που λέμε κάθε φορά σε συνέντευξη, ότι ένα βράδυ, μετά από πολλές Κορόνες με λάιμ, μας έκατσε και μπλα μπλα μπλα... Η επίσημη απάντηση και η αληθινή όμως είναι ότι πλέον δε θυμόμαστε! Βγάλαμε ένα νόημα από τα γράμματα, που πιστεύουμε ότι μας εκφράζει, και το κρατήσαμε... και τελικά φαίνεται πως δεν εκφράζει μόνο εμάς!!

Οι live εμφανίσεις σας, που έχετε ήδη πάρα πολλές στο ενεργητικό σας, από το 2006 που ξεκινήσατε ως συγκρότημα, είναι πλέ-

ον το δυνατό σας σημείο. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Στην αγάπη του κόσμου, που σας ακολουθεί τόσο καιρό ή σε μια εσωτερική σας ανάγκη να «τα σπάτε» κάθε φορά που ανεβαίνετε στη σκηνή ανεξαρτήτως κοινού; Κοίταξε, η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι μας μας στήριξαν πολύ στο ξεκίνημά μας και μας έδιναν μια ώθηση να βελτιωνόμαστε... Αλλά πλέον πραγματικά το μόνο που έχει σημασία είναι να βγαίνουμε και να ξεσπάμε. Σημαντικό για εμάς είναι ο άλλος να παρασυρθεί από την ένταση και τον ήχο μας... Τώρα το αν τα σπάμε είναι καθαρά υποκειμενικό και θα πρέπει να το κρίνεις live ;)

Το είδος μουσικής που υπηρετείτε, αν δεν κάνω λάθος, είναι η ποπ-ροκ. Έχετε όμως, απ’ ότι είδα και άκουσα, και 3 δικά σας κομμάτια με ελληνικό στίχο. Για πείτε μου τώρα, προς τέρψιν των απανταχού φανς

σας, πότε θα ακούσουμε κάποιο καινούριο κομμάτι; Ετοιμάζετε κάτι; H αλήθεια είναι πως κυριαρχεί το ροκ στοιχείο… Αυτή τη στιγμή, ετοιμάζουμε το πρώτο μας προσωπικό δίσκο, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται θα αποτελείται από δέκα κομμάτια, τα οποία παίζουμε καιρό και τα πιστεύουμε πολύ. Ελπίζουμε να βγει το αποτέλεσμα που θέλουμε και να γίνει κατανοητή από τον κόσμο η πρώτη μας δουλειά!

Για πάμε τώρα σε πιο ευαίσθητα θέματα. Έχω ακούσει ότι στα live σας χαλάνε οικογένειες από τις φανατικές σας θαυμάστριες… Αληθεύει ή είναι απλά φήμες;; Χαχαχαχα… λυπάμαι αλλά ό, τι συμβαίνει, μένει πάντα εκεί... Ώς δημοσιογράφος θα έπρεπε να το είχες προβλέψει και να έχεις μάθει από αλλού, όχι από εμένα!

Τις προάλλες έγινε ένα μεγάλο event σε γνωστό μαγαζί, όπου εμφανίζεστε σε εβδομαδιαία βάση, με πολλές εκπλήξεις και τρομερή ανταπόκριση! Κλείσατε τα 4 χρόνια και το γιορτάσατε αναλόγως! Για μιλήστε μου για αυτό λίγο, πώς ήταν; Ναι, εμφανιστήκαμε στο BaRouge, στο Γκάζι και είναι αλήθεια ότι υπήρχε πολλή ενέργεια! 4 χρόνια για μια μπάντα, μη δισκογραφημένη, είναι πάρα πολλά! Και όταν παρουσιάζεις υλικό και κομμάτια τα οποία έχεις παίξει σε αυτό το διάστημα και συμμετέχουν άτομα τα οποία σε έχουν στηρίξει, είναι λογικό η ένταση να ανεβαίνει κατακόρυφα! Από ότι μας είπαν και οι φίλοι μας που βρέθηκαν εκεί, το απόλαυσαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά... Και η γνώμη τους μετράει πάρα πολύ για εμάς, αν σκεφτείς ότι μας τρώνε στη μάπα 4 χρόνια τώρα! χαχαχα

Ακούγεται συχνά στις ειδήσεις ότι διανύουμε κρίση. Πανικός απ’ όλους ότι δε θα τα βγάλουμε πέρα. Εσάς σας έχεις επηρεάσει όλο αυτό; Βλέπετε κάποια αλλαγή, ως μουσικοί αλλά και ως νεολαία; Κοίταξε, να σου πω την αλήθεια, εγώ απλώς βλέπω τον κόσμο φοβισμένο… Τα πράγματα είναι δύσκολα για τη μουσική βιομηχανία, αλλά, όταν είσαι λογικός σε αυτά που ζητάς από τον κόσμο σου, θα λάβεις και την ανάλογη ανταπόκριση. Δε νομίζω σκεφτόμενοι τα λεφτά να βάλουμε ποτέ 200 ευρώ το μπουκάλι... Το ροκ είναι μπύρα, τραγούδι και δυνατή έκφραση συναισθημάτων, τα υπόλοιπα περισσεύουν…

Battle of the Bands rock και metal συγκροτημάτων, Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, «MAD DAY LIVE», «2o YOUTH FESTIVAL» και άλλες πολλές εμφανίσεις σε σημαντικά events, καθώς και διαγωνισμούς. Βλέπω ο πήχης

είναι ψηλά και δε σας σταματάει τίποτα. Ποιός είναι ο τελικός σας στόχος; Πλέον ο πρώτος μας στόχος είναι ο δίσκος... από ‘κεί και πέρα, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που πάντα κάναμε, να παίζουμε και να γουστάρουμε! Όποια πρόταση δεχτούμε, θα την κοιτάξουμε, αλλά σημασία έχει να παραμείνουμε αληθινοί!

Εν κατακλείδι, τι πικάντικο μας ετοιμάζετε για το μέλλον; Κάποια καλή είδηση, αποκλειστική για το αναγνωστικό μας κοινό; Ετοιμάζουμε μια συνεργασία από Γενάρη, που ελπίζουμε ότι θα πάει πολύ δυνατά! Αλλά επειδή δεν έχει κλείσει ακόμα, δεν μπορούμε, δυστυχώς, να σας πούμε κάτι παραπάνω... Αλλά ευκαιρία να μας ξαναπάρετε συνέντευξη το Γενάρη! :P Βύρωνας

Artist: Rhythms del Mundo Album: Revival [2010] Πίσω από το όνομα «Rhythms del Mundo» βρίσκονται αρκετά από τα μέλη των «Buena Vista Social Club». Η ιστορία τους είναι ασυνήθιστη και η πορεία τους εξαιρετική. Γι’ αυτό θα κάνω μια μεγάλη εισαγωγή. Το «Buena Vista Social Club» ήταν ένα κλαμπ στην Αβάνα της Κούβας, που φιλοξενούσε διάφορα μουσικά γεγονότα. Οι μεγάλες του στιγμές ήταν κάπου στη δεκαετία του 1940, όταν σπουδαίοι μουσικοί συναντήθηκαν στους χώρους του. Λίγο αργότερα έκλεισε, αλλά φαίνεται πως ο μύθος του ζούσε για τα καλά, αφού 50 χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1990, ο αμερικανός κιθαρίστας Ry Cooder και ο κουβανός Juan de Marcos Gonzalez στην προσπάθειά τους να αναβιώσουν την κουβανική μουσική εκείνης της εποχής, ήρθαν σε επαφή με πολλούς μουσικούς, που είχαν παίξει στο κλαμπ. Μάλιστα, στον Ry Cooder επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 25.000 δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση, γιατί έσπασε το εμπάργκο εναντίον της Κούβας με την ενασχόλησή του αυτή. Έτσι, μέσα από ηχογραφήσεις, κυρίως συναυλιών, οι «Σούπερ Παππούδες» ή «Los Superabuelos» (αφού ο πιο νέος ήταν 40 και οι υπόλοιποι πάνω από 60 χρονών), κατάφεραν να κάνουν τεράστια επιτυχία παγκοσμίως κάτω από το όνομα «Buena Vista Social Club». Στις αρχές του 2000, τα μεγαλύτερα ονόματα αυτής της ομάδας, όπως ο κιθαρίστας Compay Segundo, ο βιρτουόζος πιανίστας Ruben Gonzalez και ο τραγουδιστής Ibrahim Ferrer, άφησαν το μάταιο

τούτο κόσμο. Τη θέση τους όμως πήραν νέοι, επίσης σπουδαίοι, κουβανοί μουσικοί, που μαζί με τους εναπομείναντες «Παππούδες» περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο (τους είδαμε και εδώ στις αρχές Νοέμβρη). Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2006, όταν με τη συνεργασία μεγάλων ονομάτων της παγκόσμιας μουσικής σκηνής κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της σειράς «Rhythms del Mundo», του οποίου όλα τα έσοδα πήγαν στους πληγέντες απ’ το τσουνάμι. Το δεύτερο μέρος, κυκλοφόρησε το 2009 και λίγους μήνες πριν το τρίτο, με τον τίτλο «revival», επίσης για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όπως και στα προηγούμενα, έτσι και εδώ υπάρχουν καλές και κακές στιγμές, αφού δεν ταιριάζει σε όλα τα τραγούδια το πάντρεμα με το λάτιν. Ανάμεσα σε αυτά που ξεχωρίζουν, η διασκευή της Bebe στο «Smells Like Teen Spirit» των Nirvana, το «A Hard Rain’s A Gonna Fall» του Bob Dylan (με προσθήκη πιάνου και απαλής τρομπέτας), το εκπληκτικό «I Fought The Law» των Green Day και το «Somebody To Love» από την K.T. Tunstall. Για να έχετε όμως μια πλήρη εικόνα για το τι σημαίνει «Buena Vista Social Club», πρέπει να δείτε το ομώνυμο φιλμ του Wim Wenders.

Music Corner’s favourite singles Trey Songz - So Much Swag ft. Jermaine Dupri Bow Incubus - Southern Girl Mose Allison - Ask Me Nice Wax Tailor - This Train (feat Voice & Ali Harter) Caro Emerald - Back It Up

Artist: Norah Jones Album: Featuring Norah Jones [2010] Αν σας αρέσει η Norah Jones, σίγουρα πρέπει να αποκτήσετε αυτό το δίσκο. Μπορεί τα τραγούδια να μην είναι δικά της, αλλά όπως και να το κάνουμε το σημαντικότερο προσόν της είναι η φωνή της. Και σε αυτό το δίσκο, που περιέχει μόνο συνεργασίες της με άλλους καλλιτέχνες, αλλάζει πολλά στυλ, οπότε γλυτώνουμε τη μονοτονία που συνήθως υπάρχει στις ολοκληρωμένες δουλειές της. Ακούστε πιο προσεκτικά τα «Baby It’s Cold Outside» με τον Willie Nelson, το «Take Off Your Cool» με τους Outcast, το «Ruler Of My Heart» με τα υπέροχα πνευστά των «Dirty Dozen Brass Band» και το αγαπησιάρικο «More Than This» με τη συνοδεία του Charlie Hunter. Παναγιώτης

New releases: Rihanna - Loud Caro Emerald - Deleted Scenes From The Cutting Room Floor Mark Ronson And The Business Intl Record Collection Lil Wayne – I’m Not A Human Being Shakira - Sale El Sol

The life of a legend

ο βασιλιάς των εκατομμυρίων

Michael Jackson γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1958 στο Γκάρι της Ιντιάνα και ήταν το έβδομο από τα εννέα παιδιά της οικογένειας Jackson. Ο πατέρας του, Τζόσεφ Τζάκσον, ανάγκασε τον Michael και τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά του να ασχοληθούν με τη μουσική, αφού ο ίδιος δεν τα κατάφερε. Έτσι, δημιούργησε το συγκρότημα Jackson 5 για να καλύψει τα δικά του απωθημένα. Όταν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους δεν ήταν αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε, ασκούσε πάνω τους βία και όπως και ο ίδιος έχει παραδεχθεί σε συνέντευξή του, χρησιμοποιούσε μέχρι και την ζώνη του για να τους επιβληθεί. Ήταν δε τόσο μεγάλο το απωθημένο του που δεν δίσταζε να τους κλείνει εμφανίσεις μέχρι και σε κακόφημα μπαρ και στριπτιτζάδικα.

Όλη αυτή η οδυνηρή κατάσταση, η οποία τον στιγμάτισε για όλη του την ζωή, στάθηκε η αιτία για την τεράστια καριέρα που έκανε. Ο ίδιος ο Michael παραδέχεται ότι ο πατέρας του είχε το ίδιο ποσοστό ευθύνης για τους εφιάλτες και τις χρόνιες κρίσεις αϋπνίας του, όσο και για την μεγάλη του επιτυχία. Η καριέρα του ξεκίνησε στα έξι του χρόνια και έκανε όσους τον συναντούσαν να μιλούν για το παιδί θαύμα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ξεχωρίζει από το συγκρότημα και αποκτά μεγαλύτερη φήμη από τα υπόλοιπα μέλη. Έχοντας δηλώσει το παρόν μαζί με τα αδέλφια του σε πολλά talent shows, κατάφερε να μαγέψει το κοινό με τις φωνητικές και χορευτικές ικανότητές του. Μόνος του εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1979 με τον δίσκο “of the wall” σε ηλικία μόλις 20 χρονών. Τυπικά όμως αποχώρισε από τους Jackons (όπως είχε μετονομαστεί το συγκρότημα Jackons 5) το 1987.

Γύρισε ολόκληρο τον κόσμο δίνοντας συναυλίες και κερδίζοντας δικαιωματικά τον τίτλο του βασιλιά της ποπ. Με το άλμπουμ “Thriller” κατακτά την πρώτη θέση στις πωλήσεις των μουσικών άλμπουμ ανά τον κόσμο και μέσα

στα επόμενα χρόνια χαρακτηρίζεται ως η ιδιοφυΐα της μουσικής και γίνεται ένας από τους αγαπημένους τραγουδιστές της ποπ μουσικής. Μετά από λίγο καθιερώνει το moon walk που θεωρείται η διασημότερη φιγούρα στο χώρο της μουσικής σκηνής. Κατακτά αμέτρητες φορές την πρώτη θέση στα charts και κερδίζει 197 βραβεία από τα οποία τα 19 είναι Grammy και ένα ακόμη για την προσφορά του στην μουσική αφού πέθανε.

Παρόλο που σαν μουσικός η αξία του ήταν καθολικά αναγνωρίσιμη, σαν προσωπικότητα η εκκεντρικότητά του ήταν ευρέως γνωστή. Το άλμπουμ του “ΒΑD” πουλάει 30 εκ. αντίτυπα και τη δεκαετία 70-80 τα έσοδά του φτάνουν τα 50 εκ. το χρόνο. Τότε είναι που αποφασίζει να αφήσει το πατρικό του και να χτίσει την Netherland. Η αρχή του τέλους του ξεκινάει όταν κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου και για ακόμα εννιά αδικήματα που σχετίζονται με την παιδοφιλία. Παρ’ όλο που η υπόθεση έκλεισε συμβιβαστικά, ο ίδιος είχε καταστραφεί οικονομικά και ψυχολογικά. Όλη αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με τις πολυάριθμες πλαστικές που είχε κάνει για να αλλάξει το χρώμα του, τον έκανε να χάσει την εκτίμηση του κόσμου. Έκανε δύο γάμους, ο πρώτος με την κόρη του Πρίσλεϊ. Από τον δεύτερο απέκτησε δυο παιδιά και ένα τρίτο με παρένθετη μητέρα. Πέθανε το 2009 κατά την διάρκεια της προετοιμασίας του για την επανεμφάνισή του. Το ιατρικό ανακοινωθέν μίλησε για καρδιακή προσβολή, όλοι όμως γνωρίζουν ότι πέθανε από την υπερβολική χρήση απαγορευμένων φαρμάκων, που του χορηγούσε παράνομα ο γιατρός του.

Όλος ο κόσμος συγκλονίστηκε από την είδηση του θανάτου του και πλέον όλοι τον θυμούνται σαν τον Πίτερ Παν που ζούσε μέσα στην δική του Netherland… Αγνή - Ελένη

Τι γίνεται όταν το Νο1 φοιτητικό περιοδικό, συναντά το Νο1 νεανικό διαδικτυακό στέκι; Αποφασίσαμε, να μην σας αφήσουμε με την απορία και με χαρά σας ανακοινώνουμε, πως το neolaia.gr, έχει πλέον τη δική του στήλη στο chillout! Τα πιο χαρακτηριστικά, αντιπροσωπευτικά και ενδιαφέροντα νέα του neolaia.gr, ευθύς αμέσως, σε έντυπη μορφή, για τα μάτια σας μόνο (πάντα ήθελα να κρατήσω κυριολεκτικά στα χέρια μου αυτά που γράφω και να η ευκαιρία!).

Ξεκινάμε, λοιπόν, με τα φετινά MTV Europe Music Awards. που αν και μόνο 20 χρονών έμοιαζε με σταρ δεκαετίας. Το δηλώνω, δε μου αρέσει με κοντό μαλλί, όπως υποθέτω και σε πολλούς φαν της. Η αλήθεια όμως είναι πως λάμπει, ειδικά με το συγκεκριμένο φόρεμα, κι ας τη μεγαλώνει. Εσείς τι νομίζετε; Κοντό ή μακρύ μαλλί; Νεανική ή diva;

πούλησε 2,6 εκατομμύρια αντίτυπα σε πέντε μόλις μέρες από την κυκλοφορία του. Εννοείται ότι το νούμερο αυτό συνεχίζει και μεγαλώνει θεαματικά!

Είναι γνωστό, η συνήθεια που έγινε λατρεία!

Για τους λάτρες του Android πάντως, έχουμε την εντύπωση πως μας μύριζε νέο Android. Αν και η έκδοση 2.2 «σπαρταράει», εν τούτοις αρκετοί μιλάνε και γράφουν για τη νέα version! Δώστε στο Google «android 2.3» και θα καταλάβετε τι εννοώ! Όπως θα έκανα κι εγώ, έτσι και η Google είναι πολύ φυσικό να μην έχει ανακοινώσει κάτι σχετικό, αλλά με το ρυθμό που τρέχει ο

Πάνε, πέρασαν και αυτά τα MTV Europe Music Awards και μπορώ να πω πως δεν εντυπωσιάστηκα. Εντάξει, μην τα

παραλέω, ήταν εντυπωσιακό το show, αλλά έχω δει και καλύτερα.

Μάλλον έχει αλλάξει και η μουσική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια και προωθούνται άλλοι τραγουδιστές, που τουλάχιστον εμένα δε με συγκινούν τόσο. Ε, πώς έπρεπε να αντιδράσω όταν Καλύτερος Άντρας Καλλιτέχνης ψηφίστηκε ο 16χρονος Justin Bieber; Που βραβεύτηκε για τα καλά η Katy Perry; Που είδα την Miley Cyrus και την Kesha; Μια χαρά είναι τα παιδιά, αλλά δεν κρατάνε ολόκληρο show. Ευτυχώς, είδαμε Shakira, είδαμε Linkin Park, είδαμε Bon Jovi, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Και η Eva Longoria, ως παρουσιάστρια, μια χαρά ήταν. Έκανε και πλάκα με την απουσία της Lady Gaga και εμφανίστηκε ντυμένη κρέας για να μην νιώσουμε ότι μας λείπει η τρελή τραγουδίστρια. Ναι, περιέργως μας έλειπε η τρέλα της πάντως!

Μιλώντας για ντίβες, μία τέτοια θα πρέπει να θεωρείτε (με τη μεταφορική έννοια φυσικά) η EA.

ανταγωνισμός τίποτα δεν αποκλείεται. H Nokia είναι έτοιμη με νέες ανακοινώσεις στη γωνία, η Apple δεν αρκείται σίγουρα στα έτοιμα και η Google δεν είναι δα και κορόιδο να μην έχει έτοιμη απάντηση! Επίσης, για σκεφτείτε πώς μερικοί κατασκευαστές κινητών Android έχουν μείνει πίσω στον ανταγωνισμό κι ετοιμάζουν νέα σχέδια, που για να πετύχουν πρέπει να μας λένε κάτι καινούριο!

Και μιας που μιλάμε για τρέλα. Στο Λονδίνο βρίσκονται οι πρωταγωνιστές του Harry Potter για την προώθηση της ταινίας “Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1” και εμφανίστηκαν στο Claridge’s Hotel.

Τα δυο αγόρια της παρέας Daniel Radcliffe και Rupert Grint απλά ντυμένα, νεανικά και δίπλα η Emma Watson

Ένα απίστευτο νούμερο κατάφερε να πετύχει η Electronic Arts με το παιχνίδι Fifa, μετά από 18 χρόνια κυκλοφορίας. Έφτασε τα 100 εκατομμύρια πωληθέντα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, ένα απίστευτο νούμερο, που το στέλνει στην πρώτη θέση των videogames με τις περισσότερες πωλήσεις! Δε μας εκπλήσσει, αφού μάθαμε ότι το Fifa 11

Neolaia.gr@chillout λοιπόν,

Vol:1, και να θυμάστε, πως στο στέκι των Νέων (neolaia.gr) ξέρουμε καλά, πόσο ωραίο είναι να είσαι φοιτητής! Εις το επανιδείν chilloutόπαιδα!

Pc Maniac

Facebook, msn, email…

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν κάνω και τίποτ’ άλλο στο Internet. Είναι όμως κάποιες φορές, που μου τη βαράει με τα τόσα παράθυρα που έχω ανοίξει και μέχρι να βρω σε ποιό παράθυρο μιλούσα και με ποιόν, είναι σαν να ψάχνω… φίλο στ’ άχυρα! Κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι κι εκείνον τον καραφλό να λέει «όλα σε ένα… νοικοκυρεμένα!» κι αναρωτιέμαι αν έχει λύση και για μένα.

Τελικά τη λύση δίνει το digsby!

To digsby, είναι ένα πολύ πρακτικό προγραμματάκι (μοιάζει με το msn messenger) που τα συνδυάζει όλα. Κι όταν λέμε όλα, εννοούμε ΟΛΑ! Δηλαδή, πλέον θα μπορείτε να κάνετε chat στο msn και chat στο facebook με το ίδιο πρόγραμμα. Για το chat του facebook δε χρειάζεται πλέον να ανοίγετε τον Firefox. Ακόμη μπορείτε να ελέγχετε τα e-mail σας (hotmail, yahoo, gmail κ.λ.π.) από το digsby, χωρίς να κάνετε login κάθε τρεις και λίγο. Επίσης, μπορείτε να το συνδέσετε ακόμα και με το twitter ή το myspace, ώστε να παρακολουθείτε τις εξελίξεις.

Τώρα, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δηλώσετε στο digsby τους λογαριασμούς σας σε facebook, msn, email, twitter… Για να γίνει αυτό, πηγαίνετε στο μενού του digsby και πατήστε στην ομώνυμη επιλογή. Στη συνέχεια, επιλέξτε το My Accounts. Απ’ αυτήν την οθόνη, μπορείτε να προσθέσετε τους λογαριασμούς σας. Στο IM Accounts προσθέτετε τους λογαριασμούς chat (msn, facebook chat). Στο E-mail Accounts βάζετε τους λογαριασμούς e-mail που έχετε. Τέλος, στο Social Networks προσθέτετε τα social networks στα οποία έχετε λογαριασμό (facebook, twitter, myspace), έτσι ώστε να ενημερώνεστε για κάθε νέα εξέλιξη.

Για να χρησιμοποιήσετε το digsby, θα πρέπει να φτιάξετε έναν λογαριασμό digsby, ώστε Αυτές είναι οι βασικές ρυθνα μπορείτε να κάνετε login μίσεις για το digsby, ένα στο πρόγραμμα. πρόγραμμα πραγματικά ποΑυτό μπορείτε να το κάνετε πολύ γρήγορα στο παραθυράκι που ανοίγει ακριβώς μετά την εγκατάσταση του προγράμματος. Εκεί απλά βάζετε το e-mail σας, το nickname που θέλετε και τον κωδικό σας. Πατήστε το register και πλέον είστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσετε το digsby! Στην τελευταία οθόνη που εμφανίζεται μπορείτε, αν θέλετε, να στείλετε ένα e-mail στις επαφές σας προσκαλώντας τους να χρησιμοποιήσουν και αυτοί το digsby.

λυεργαλείο! Καθώς το χρησιμοποιείτε, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν ακόμα περισσότερες λειτουργίες, αλλά αν σας τις αναλύσω τώρα θα γίνει τόσο μεγάλο το κείμενο που… θα με κυνηγάει η αρχισυντάκτρια! Θύμιος

Όνομα προγράμματος: Digsby Έκδοση: Build 84 Download: http://www.digsby.com/ Τιμή: Δωρεάν 65

Cinema και σίγουρα όχι ευκολοχώνευτο, θα ανταμείψει όμως τον υπομονετικό θεατή με μια συγκινητική κορύφωση. Σήκωσε και το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών (όoooλεεεε)

Machete

Το (από 25/11), είναι ακόμα ένα ερωτικό γράμμα του Robert Rodriguez, στο exploitation cinema των 70s. Ο Μεξικανός σκηνοθέτης

Η περίοδος αναμονής των απανταχού φαν του διοπτροφόρου μάγου

Θάνατος Που Ονειρεύτηκα

λαμβάνει τέλος με το άνοιγμα του

Harry Potter and the Deathly Hallows part 1 στις αίθουσες (από

18/11). Καλογυρισμένο, σκοτεινό, εντυπωσιακό, με «highlight» μια αριστουργηματική «animated σεκάνς», φαντάζει όμως περισσότερο σαν μια μακροσκελής εισαγωγή για το δεύτερο μέρος, παρά σαν ανεξάρτητο φιλμ με αρχή, μέση και τέλος. Υπομονή μέχρι τον Ιούλιο που βγαίνει το part 2…

Des Hommes et des Dieux

Στο (από 18/11), ο Xavier Beauvois, παρακολουθεί μια ομάδα μοναχών, που υπό το βάρος μιας τρομοκρατικής απειλής, καλούνται να αποφασίσουν αν θα εγκαταλείψουν το μοναστήρι. Λιτό, αργόσυρτο, ενίοτε επαναλαμβανόμενο

όμως επικεντρώνει την προσοχή του σε ένα επιφανειακό πολιτικό σχόλιο περί λαθρομετανάστευσης, περνώντας σε δεύτερη μοίρα την εκδικητική πορεία του ήρωα, παρεκκλίνοντας από τα στοιχεία που καθιστούν ελκυστικό το σινεμά στο οποίο αναφέρεται και μειώνοντας έτσι αρκετά το βαθμό διασκέδασης. Για μεταμεσονύχτια προβολή, πάντως, είναι ότι πρέπει – έχει και βυζιά…

The Eclipse

Το (από 25/11), είναι μια ταινία βαθιά επηρεασμένη από την ιρλανδική κουλτούρα, που συνδυάζει το εσωτερικό δράμα με την τρυφερή ρομαντζάδα και τον… τρόμο. Μπορεί οι «horror» σκηνές να φαντάζουν ελαφρώς παράταιρες, σε σχέση με το υπόλοιπο φιλμ, ωστόσο είναι άκρως λειτουργικές (παραλίγο να μας κάτσει το ποπκόρν στο λαιμό) και κάνουν κι αυτό το φιλμ μια καλή επιλογή για μεταμεσονύχτια προβολή – και ας μην έχει βυζιά…

O (από 25/11), είναι μια ρομαντική ταινία τρόμου βασισμένη σε γεγονότα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία των 90s. Η εξεζητημένη και υπερφορτωμένη σκηνοθετική προσέγγιση καταπνίγει την ιστορία, τους χαρακτήρες και τελικά ολόκληρο το φιλμ, που θα μπορούσε υπό διαφορετικές περιστάσεις να είναι ένα αξιοσημείωτο νεο-ρoμαντικό love story. Η ώρα πάντως περνάει, αν αντί να προσπαθείτε να βγάλετε νόημα από τα δρώμενα -χαμένος κόπος-, βρείτε μια παραπλήσια ασχολία. Εμείς, για παράδειγμα, μετρούσαμε σταυρούς επί της οθόνης. Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε το παιχνίδι καταγράψαμε 19, εκ των οποίων μόνο ο ένας ήταν ανάποδος. Του σατανά πράματα, όπως καταλαβαίνετε. Δεν κάνει ούτε για μεταμεσονύχτια προβολή – κι ας έχει βυζιά…

Les Amours Imaginaires

Στο (από 02/12), ο 21χρονος Xavier Dolan με όχημα το μοτίβο του ερωτικού τριγώνου -που συνιστά όπως καταλαβαίνετε θεματική πρωτοτυπία, ειδικά για το γαλλόφωνο σινεμά- πιάνει μια κάμερα και προσπαθεί να ανακαλύψει το σινεμά, αναπαράγοντας εικόνες και τρικ που έχει αποκομίσει από το έργο μεγάλων δημιουργών και δίνοντας εμφατική απάντηση στην ερώτηση «πόσες φορές μπορεί να παίξει σε μια ταινία το Bang Bang (My Baby Shot Me Down)». Το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ άνισο και αυστηρά προσανατολισμένο στο αισθητικό μέρος, αλλά για να μην είμαστε κακοί, ο Dolan δείχνει να έχει

Dvd

The Lovely Bones δυνατότητες και στην πορεία είναι βέβαιο πως θα τον βρει τον δρόμο του. Επίσης, τα περί θεματικής πρωτοτυπίας, που αναφέραμε πιο πάνω, ήταν σαρκασμός βρε κουτά!

Attenberg

(από 9/12), της ΑθηΤο νάς Τσαγγάρη, είναι προϊόν μιας παρέας κινηματογραφιστών που δουλεύει αρκετά χρόνια μαζί και αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά πέρυσι με τον Κυνόδοντα. Κοινό σημείο των 2 ταινιών, η παγκοσμιότητά τους, καθώς δεν ταυτίζονται αποκλειστικά με τον ελληνικό χώρο, αλλά φροντίζουν να θίγουν

θέματα καθολικού ενδιαφέροντος. Εδώ καυλίτσα που μισεί το ανθρώπινο γένος, αρχίζει να το μελετά διεξοδικότερα έπειτα από τις νουθεσίες του πατέρα της, που πάει για ψόφο. Όσοι δεν γουστάρατε Κυνόδοντα, εννοείται πως μένετε μακριά!

Σκηνοθεσία: Peter Jackson Παίζουν: Saoirse Ronan, Mark Wahlberg, Rachel Weisz, Stanley Tucci, Susan Sarandon 14χρονο κορίτσι, που ζει ευτυχισμένο σε προάστιο της Philadelphia, πέφτει θύμα «άγριας» δολοφονίας. Παγιδευμένη σε ένα κόσμο, μεταξύ ζωής και θανάτου, παρακολουθεί τις προσπάθειες της οικογένειάς της να αντιμετωπίσει την απώλειά της, αλλά και του δολοφόνου της να αποφύγει τον εντοπισμό του. Η τελευταία δουλειά ενός σκηνοθέτη, που σημάδεψε την περασμένη δεκαετία, φάνταζε στα χαρτιά σαν μια επιστροφή στα λημέρια του Heavenly Creatures, σαν ευκαιρία για ένα διάλειμμα από τα μεγαλειώδη, φαντασμαγορικά έπη. Ωστόσο, η σκηνοθετική ματιά του Peter Jackson, δείχνει να έχει αλλοιωθεί από τα «μεγαλεία» κι έτσι, εκεί που θα έπρεπε να ρίξει τους τόνους και να αφουγκραστεί το διακριτικό πνεύμα της ιστορίας, υιοθετεί μια παράταιρη «επικολυρική» και «υπερστυλιζαρισμένη» προσέγγιση. Σα να μην έφτανε αυτό, οι διαρκείς εναλλαγές στο ύφος, παράγουν ένα εξόφθαλμα ανομοιογενές αποτέλεσμα, ενώ το μήνυμα αγάπης και συγχώρεσης, που ήθελε να στείλει, επιστρέφει στον αποστολέα μαζί με το κατάπτυστο τελευταίο δίλεπτο, που το αναιρεί. Πάντως, μερικές επιμέρους «σεκάνς» είναι επιτυχημένες (μόνο όμως αν τις δούμε μεμονωμένα και όχι σαν κομμάτι του συνόλου), ενώ η «ζαχαρωμένη» ατμόσφαιρα, καθιστά το φιλμ μια ταιριαστή επιλογή για χριστουγεννιάτικη προβολή. Κατά τα άλλα μεγάλο κρίμα…

Katalin Varga

Σκηνοθεσία: Peter Strickland Παίζουν: Andrea Gavriliu, Roberto Giacomello, Melinda Kantor, Attila Kozma Εκδιωγμένοι, κακήν κακώς, από τον πάτερ φαμίλια της οικογένειας, μια γυναίκα κι ένα αγόρι διασχίζουν με κάρο πλαγιές της Transylvania. Η αιτία του διωγμού άγνωστη, ο προορισμός του ταξιδιού νεφελώδης και η φύση της απειλής που πλανάται στον αέρα αβέβαιη… Ξετυλίγοντας σιγά, σχεδόν τελετουργικά, την ιστορία του ο Peter Strickland πλάθει ένα αλαφροΐσκιωτο revenge movie, στο οποίο τα όρια, μεταξύ καλού και κακού, είναι δυσδιάκριτα και η θρησκεία λειτουργεί ως πρόφαση, ως μέσο αιτιολόγησης για τις πράξεις των ηρώων. Κάμερα στο χέρι, μεταφυσική ατμόσφαιρα κι ένα αλλόκοτο σάουντρακ στο background, βασισμένο, ως επί το πλείστον, σε φυσικούς ήχους . Σε συνομιλία μας μαζί του στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο σκηνοθέτης μας εκμυστηρεύτηκε ότι το σάουντρακ είναι βαθιά επηρεασμένο από το έργο του Ξενάκη. Μας εκμυστηρεύτηκε, επίσης, ότι αγαπημένες του ταινίες από την περασμένη δεκαετία, είναι το Irreversible και το White Ribbon. Άσχετο θα μας πείτε και θα έχετε και δίκιο, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον trivia. Το «Katalin Varga», είναι ιδανικό για όσους επιθυμούν να παρακολουθήσουν κάτι πιο σινεφίλ προσανατολισμού και όχι και τόσο ιδανικό για όσους αδυνατούν να παρακολουθήσουν οτιδήποτε έχει χαμηλότερο pace από το Transformers – και δεν έχουμε τίποτα με το Transformers, ίσα-ίσα, μια χαρά είχαμε περάσει όταν το είχαμε δει. Το αναφέραμε ενημερωτικά, για να μη μας βρίζετε μετά… Γιάννης cine_chillout@hotmail.com

Τρίγωνα κάλαντα μεσ’ τη γειτονιά... Αϊ Βασίλη φέρε μας χιόνια πιο πολλά. Σίγουρα κάθε

χρόνο οι καλύτερες γιορτές για μερικούς είναι τα Χριστούγεννα, γιατί αυτό σημαίνει για μαθητές και φοιτητές ξεκούραση, βόλτες, καταναλωτικό όργιο στα μαγαζιά λόγω του ότι θα θυμηθείς να πας στη γιαγιά σου ( που έχεις ξεχάσει προ πολλού) να της τραγουδήσεις τα κάλαντα κι αυτή με τη σειρά της να σε ανταμείψει μ’ ένα παχυλό χαρτζιλίκι (αλλά πρέπει να βιαστείς πριν θυμηθεί ότι της έχουν κάνει περικοπές στη σύνταξη).

Ένα ακόμη στοιχείο των Χριστουγέννων, είναι και το χιονισμένο τοπίο που έχουμε όλοι μέσα στο μυαλό μας. Οκ! Δεν έχουμε πάντα χιόνι, τουλάχιστον μέσα στην πόλη, αλλά υπάρχει μπόλικο στα βουνά τη συγκεκριμένη περίοδο. Τώρα θα μου πεις, τι με νοιάζει εμένα για τα βουνά, αφού μένω στη Γλυφάδα 500 μέτρα από τη θάλασσα. Κι όμως θα έπρεπε να σε νοιάζει, γιατί το χιόνι δεν είναι μόνο για να κάνεις χιονόμπαλες και να τις πετάς στους φίλους σου, ούτε να κάθεσαι στην απέναντι γωνία και να γελάς με όσους γλιστρούν και πέφτουν όταν το πατούν. Μπορείς να το εκμεταλλευτείς κάνοντας ένα χειμερινό σπορ, δίνοντας στον εαυτό σου την ευκαιρία να ανακαλύψει νέα τοπία, νέα ενδιαφέροντα, αλλά και να δεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις τα όριά σου.

Ένα από τα πολλά χειμερινά σπορ που μπορείς να κά-

νεις είναι το snowboard. Σίγου-

ρα το γνωρίζεις σαν άθλημα, μιας και την τελευταία δεκαετία είναι πολύ δημοφιλές. Μήπως όμως, ήρθε η ώρα να πράξεις κιόλας; Γι’ αυτό, λοιπόν, μην αργείς, κατέβασε τη βαλίτσα σου, πέτα μέσα μερικά χοντρά ρούχα (μην πεθάνεις κι απ’ το κρύο) και αφού ξεζουμίσεις οικονομικά κάθε δυνατό παράγοντα (γονείς, νονό, γιαγιά) ξεκίνα για ένα απολαυστικό weekend στο κοντινότερο χιονοδρομικό, για να κάνεις τα πρώτα σου απολαυστικά Χριστούγεννα. Εντάξει, φέτος μπορεί να μη φας γαλοπούλα, αλλά δε νομίζω να σε χαλάσει να τρως σουβλάκια σε μια χιονισμένη βουνοκορφή.

Το snowboard είναι ένα άθλημα που δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες γνώσεις ή οικονομικές ανέσεις. Μετά από

το weekend σου, αν δεις ότι σου αρέσει και σκοπεύεις να ασχοληθείς, τότε να ξέρεις ότι πρέπει να ξοδέψεις μερικά ευρώ παραπάνω για το δικό σου εξοπλισμό. Αν είσαι οικονομικά ευκατάστατος μπορείς να πάρεις καινούριο, αλλιώς μπορείς να βρεις κι ένα καλό μεταχειρισμένο, πράγμα που συμφέρει περισσότερο απ’ το να νοικιάζεις κάθε φορά.

Ο εξοπλισμός αποτελείται από μια καλή στολή (παντελόνι και μπουφάν ή ολόσωμη στολή) γάντια, μάσκα, ειδικές μπότες, σανίδα και δέστρες. Μερικές εταιρίες με αξιόλογα προϊόντα είναι οι : nitro, burton, billabong, horsfeathers, στις οποίες θα μπορείς

να τα βρεις και σε καλές τιμές για να μην “ξηλωθείς”. Πρέπει να γνωρίζεις πως οι σανίδες του snowboard χωρίζονται σε freestyle και freeride, δηλαδή σε μαλακές και σκληρές. Όλοι λίγο πολύ έχουμε έναν φίλο που ασχολείται με το συγκεκριμένο σπορ, οπότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις γνώσεις του για μια καλή αρχή, αλλά και για να απολαύσεις την παρέα του στο διήμερό σου και όχι να είσαι μόνος σου σαν την καλαμιά στον κάμπο.

Μερικά χιονοδρομικά που θα μπορούσες να επισκεφτείς είναι το Πισοδέρι στη Φλώρινα, οι Αγριόλευκες Πηλίου, τα 3-5 πηγάδια στη Νάουσα, το Σέλι στη Βέροια, το Βελούχι στο Καρπενήσι, τα οποία διαθέτουν πίστες για αρχάριους, όπως και δασκάλους που θα σε κατατοπίσουν στα πρώτα σου βήματα. Μην το σκέφτεσαι καθόλου, σήκω και ξεκίνα για νέες εμπειρίες και πού ξέρεις, ίσως να σε πετύχω σε καμία πίστα. Να δαμάσουμε παρέα τις πλαγιές με ταχύτητα και άλματα που κόβουν την ανάσα και την αδρεναλίνη να φτάνει στο 1000%.

Καλές γιορτές, λοιπόν, καλές και ασφαλείς καταβάσεις και τα λέμε του χρόνου στο επόμενο τεύχος.

Μέχρι τότε stay alert...!!

Χάρης Πληροφορίες-απορίες στο head_banger_x@windowslive.com

Φτιάξτο μόνος σου…

Ταξιδεύοντας στο κόσμο της Χιονόμπαλας Σταθμός, ίσως, κάθε χειμώνα αποτελούν οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές. Κι αυτό, γιατί με τόσα φώτα, στολισμούς, φασαρία και να θες δε μπορείς να μην προσέξεις την παρουσία τους. Όλα φαίνονται διαφορετικά αυτή την εποχή... για άλλους πιο χαρούμενα, για άλλους πιο μελαγχολικά. Και για να μελαγχολίσουμε ακόμη περισσότερο, λέω να σας γυρίσω λίγο πίσω… στα παιδικά σας χρόνια. Πιστεύω πως όλοι είχατε μια χιονόμπαλα, την οποία σας είχαν κάνει δώρο κάποιες γιορτές, ε; Και την οποία είχατε βάλει πείσμα να ταρακουνάτε συνέχεια, έτσι ώστε να αντικρίζετε, μονίμως, ένα χιονισμένο τοπίο. Λοιπόν, ένα τέτοιο flash back έπαθα και εγώ όταν ανακάλυψα την παρακάτω κατασκευή χιονόμπαλας, την οποία και θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

• Μια φιγούρα της επιλογής μας, που θα διακοσμεί το εσωτερικό • Γλυκερίνη (τη βρίσκουμε συνήθως στα φαρμακεία) • Χρυσόσκονη ή χαρτάκια ή ειδικό χιόνι για χιονόμπαλες • Κόλλα στιγμής ή καλύτερα σιλικόνι (υπάρχει στα χαρτοπωλεία) Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ανοίξουμε το βάζο και να κολλήσουμε με την κόλλα ή τη σιλικόνι στο καπάκι του τη φιγούρα που έχουμε επιλέξει. Η φιγούρα μπορεί να είναι ένα

δεντράκι, κάποιο ζωάκι, ένας άγιος Βασίλης, κάποιο cartoon ή οτιδήποτε άλλο, τέλοσπάντων, μας αρέσει (αφήστε τη φαντασία σας να οργιάσει). Επίσης, εκτός από την κεντρική φιγούρα, μπορούμε να κολλήσουμε και διάφορα άλλα πράγματα, τα οποία θα συνθέτουν το σκηνικό, όπως λουλουδάκια, σπιτάκια κ.τ.λ. Κατά την επιλογή όλων αυτών φροντίστε απλά το ύψος τους να χωράει μέσα στο βάζο όταν θα βιδώσετε το καπάκι.

Επόμενή μας κίνηση είναι να βάλουμε στο εσωτερικό του βάζου τα χαρτάκια ή το glitter ή το ειδικό χιόνι για χιονόμπαλες που μπορούμε να βρούμε στο εμπόριο. Στην ουσία χρειαζόμαστε κάτι το

Τα υλικά που θα χρειαστούμε είναι: • Ένα βαζάκι από μαρμελάδα, μέλι ή οτιδήποτε άλλο

οποίο θα είναι μικρό και ανάλαφρο, έτσι ώστε να πέφτει σιγά-σιγά και ομοιόμορφα μέσα στη χιονόμπαλά μας. Έπειτα, γεμίζουμε το βάζο με νερό και γλυκερίνη, αφήνοντας περίπου ένα δάχτυλο κενό. Η αναλογία που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε είναι 1 μέρος

γλυκερίνης σε 6 μέρη νερού. Η ιδιότητα της γλυκερίνης είναι να αυξάνει την πυκνότητα του νερού, έτσι ώστε να πέφτουν πιο αργά τα χαρτάκια ή το χιόνι μας και να δημιουργούν την αίσθηση του χιονισμένου τοπίου.

Τέλος, προσθέτουμε γύρωγύρω, στο εσωτερικό μέρος από το καπάκι, λίγη κόλλα ή σιλικόνι και βιδώνουμε το βάζο σφιχτά να σφραγίσει. Αν θέλουμε, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κορδέλες ή κάποιο άλλο υλικό, για να διασκοσμήσουμε τη βάση της χιονόμπαλας και στην ουσία να κρύψουμε το καπάκι του βάζου. Αναποδογυρίστε το βάζο, ανακινήστε το και απολαύστε τη χιονόμπαλα που μόλις δημιουργήσατε!!

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα πάντα με εντυπωσίαζαν αυτές οι χιονόμπαλες. Σου προξενούν μια περίεργη αίσθηση, ειδικά όταν συνηθίζεις να βλέπεις το χιόνι με τα κιάλια. Και σε περίπτωση που δε μας κάνει τη τιμή να χιονίσει και φέτος ξέρετε… φτιάξ’ τε καμιά χιονόμπαλα να παρηγορηθείτε.

Καλές Γιορτές σε όλους!! Φωτεινή

Συνταγές

Σουφλεδάκια Σοκολάτας Υλικά:

Αλμυρό Κέικ Υλικά:

1 πακέτο αλεύρι που φουσκώνει μόνο του 250 γραμμ. βούτυρο ή μαργαρίνη 4 αυγά 1 φλιτζάνι γάλα 1,5% λιπαρά 4-5 φέτες ζαμπόν κομμένες μικρά κομμάτια 1 φλ. τριμμένη κεφαλογραβιέρα, παρμεζάνα ή φέτα 1 πιπέρια (κόκκινη ή πράσινη) κομμένη σε λεπτές λωρίδες Λίγο αλάτι και λίγο πιπέρι

7 αυγά 1 φλιτζάνι ζάχαρη 1 ½ φλιτζάνι αλεύρι (για όλες τις χρήσεις) 3 κουβερτούρες (375 γραμμ.) 1 βιτάμ

Εκτέλεση: Χτυπάω τα αβγά με τη ζάχαρη. Στη συνέχεια, προσθέτω και το αλεύρι μέχρι να γίνουν ένα (πρώτο μίγμα). Λιώνω το βιτάμ και την κουβερτούρα σε ben mari (δεύτερο μίγμα). Ρίχνω το πρώτο μίγμα στο δεύτερο και ανακατεύω μέχρι να γίνουν ένα. Βουτυρώνω μικρά φορμάκια (περίπου 15) και μοιράζω το μίγμα. Προθερμαίνω το φούρνο στους 250ºC για 20’ και όταν βάζω τα φορμάκια κατεβάζω τη θερμοκρασία στους 200ºC και ψήνω για 10’ σε αντίσταση, ΟΧΙ αέρα.

Εκτέλεση: Χτυπάω στο μίξερ το βούτυρο, ώσπου να «αφρατέψει». Ρίχνω τα αυγά ένα-ένα. Προσθέτω το γάλα, το ζαμπόν και την πιπεριά, ανακατεμένα με λίγη από τη φαρίνα και το τυρί. Ρίχνω λίγη-λίγη τη φαρίνα στο μίγμα ανακατεύοντας καλά. Βουτυρώνω και αλευρώνω μια μακρόστενη φόρμα για κέικ. Αδειάζω το μίγμα στη φόρμα. Πασπαλίζω με λίγο τριμμένο τυρί και ψήνω σε προθερμασμένο μέτριο φούρνο για 1 ώρα.

Νάνσυ

Βιβλία

Καιρός για διακοπές!

Κάποιοι από εσάς, οι τυχεροί, θα έχετε την ευκαιρία να ταξιδέψετε στο πατρικό σας ή σε κάποιο προορισμό μαζί με το άλλο σας μισό (στην περίπτωσή μου ένα βιβλίο). Το μέσο μετακίνησης δεν έχει μεγάλη σημασία: τρένο, ΚΤΕΛ (της υπομονής), αεροπλάνο (με θέα), αυτοκίνητο, μηχανή (για τους τολμηρούς), οτοστόπ (για τους πολύ τολμηρούς και άφραγκους), λιμουζίνα (για τους σελέμπριτι). Οι υπόλοιποι, οι λιγότερο τυχεροί, απλά θα γυρίσουμε σπίτια μας με το μετρό και το λεωφορείο.

Το ταξίδι! Μια υπέροχη ευκαιρία για διάβασμα ενώ τα χιλιόμετρα κυλούν. Εκτός κι αν είστε ο οδηγός. Όταν ταξιδεύουμε τα πάντα γίνονται πιο εύκολα, εάν μεταφέρουμε λιγότερο βάρος. Καθώς, λοιπόν, δε θέλω να σας ταλαιπωρήσω και να σας πονέσει η πλάτη σας, με αποτέλεσμα να με καταριέστε, θα σας προτείνω μικρά και εύκολα στη μετακίνηση βιβλία!

Πρώτο έρχεται το «Ο μεγάλος ύπνος», του Ρέιμοντ Τσάντλερ, των εκδόσεων Κέδρος. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη και μάλιστα 2 φορές, πρώτα το 1946 και ξανά το 1978. Ένα πολύπλοκο, σκοτεινό μυθιστόρημα, όπου οι χαρακτήρες δε διστάζουν να προδώσουν ο ένας τον άλλον αποκαλύπτοντας πληθώρα από μυστικά. Η ιστορία ξεκινά με τον ιδιωτικό ντεντέκτιβ, Μάρλοου, να αναλαμβάνει μια υπόθεση εκβιασμού για λογαριασμό του πρώην στρατηγού Στέργουντ, χωρίς όμως να έχει υπολογίσει τον ατίθασο χαρακτήρα των δύο θυγατέρων του παραπληγικού στρατηγού.

Δεύτερο είναι το «Ερωτας μ’ένα κλίκ», του Ντάνιελ Γκλατάουερ, των εκδόσεων Ψυχογιός. Ένα βιβλίο του οποίου οι σελίδες με έκαναν να πιστέψω, ότι δε διαβάζω μυθιστόρημα, αλλά την αλληλογραφία μέσω e-mail δύο άγνωστων μεταξύ

τους ανθρώπων. Της Έμι και του Λέο, που γνωρίζονται από ένα λάθος e-mail της Έμι. Σύντομα, συμπαθούν ό ένας τον άλλον κι αρχίζουν να φλερτάρουν. Θα καταφέρουν όμως και να συναντηθούν, μιας και ένας από τους δύο δεν έχει αποκαλύψει ένα πολύ σημαντικό μυστικό…

Τέλος, το μικρότερο σε μέγεθος, όχι όμως σε περιεχόμενο βιβλίο με διηγήματα του Κώστα Μποστάντζογλου, «Σκυλίσιες μέρες», των εκδόσεων Κέδρος. Το βιβλίο αυτό περιέχει 17 διηγήματα του συγγραφέα βγαλμένα από προσωπικές εμπειρίες και εμποτισμένα με μεγάλες δόσεις από γλυκόπικρο χιούμορ και κυνισμό. Το διήγημα, «Κοντά στα ξημερώματα», ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα που διάβασα, στο οποίο καταγράφετε η πρώτη νύχτα της δικτατορίας όπως τη βίωσε μέσα από το σπίτι του την ώρα που έκαναν πλιάτσικο σε αυτό. Νάσος

Sudoku

Τρεις λογικολόγοι κάθονται σε μία σειρά, έτσι ώστε ο τελευταίος να βλέπει τους δύο μπροστινούς του, ο μεσαίος τον πρώτο και ο πρώτος κανέναν. Ένας κριτής φοράει στον καθένα τους από ένα άσπρο ή ένα κόκκινο καπέλο. Τους λέει, πως τουλάχιστον ένα καπέλο είναι κόκκινο, αλλά κανείς τους δεν μπορεί να δει το καπέλο που φοράει. Κερδίζει όποιος βρει το χρώμα του καπέλου του, ξεκινώντας από τον τρίτο στη σειρά. Αυτός, δηλώνει πως δεν ξέρει τι χρώμα καπέλο φοράει. Έρχεται η σειρά του δεύτερου, ο οποίος λέει το ίδιο. Όταν έρχεται η σειρά του πρώτου, παρόλο που δεν βλέπει κανέναν τους, δηλώνει με ικανοποίηση πως ξέρει τι χρώμα καπέλο φοράει. Πως το βρήκε και τι χρώμα είναι αυτό;

Ανέκδοτα

Ένας γύφτος αγοράζει οικόπεδο δίπλα από το σπίτι ενός γιατρού. Φωνάζει λοιπόν, ένα μηχανικό και τον βάζει να του κτίσει ένα ίδιο ακριβώς σπίτι. Όταν τελείωσε το σπίτι του ο γύφτος, βγαίνει στο μπαλκόνι και φωνάζει το γιατρό. - Γιατρέ - γιατρέ! - Τι είναι ρε παλιόγυφτε; του λέει ο γιατρός. - Να, του λέει ο γύφτος, εσύ μπορεί να μην με χωνεύεις, αλλά εγώ είμαι ίδιος με σένα, γιατί έχουμε το ίδιο σπίτι! - Αποκλείεται, του λέει ο γιατρός, γιατί δεν έχουμε τα ίδια έπιπλα... Σκυλιάζει ο γύφτος, παραγγέλνει τα ίδια ακριβώς έπιπλα με του γιατρού και ξαναβγαίνει στο μπαλκόνι. - Γιατρέ - γιατρέ ίδιο σπίτι έχουμε,

ίδια έπιπλα. Είμαι ίδιος με σένα! - Τι λες ρε παλιόγυφτε, του λέει ο γιατρός, έχουμε το ίδιο αυτοκίνητο; Και του δείχνει μια πολυτελή MERCEDES που είχε στο γκαράζ. Σκυλιάζει ο γύφτος, βάζει γραμμάτια, παίρνει δάνεια και αγοράζει μια ακριβώς ίδια MERCEDES και βγαίνει πάλι στο μπαλκόνι. - Γιατρέ - γιατρέ! - Τι θες ρε παλιόγυφτε, του λέει ο γιατρός - Είμαι καλύτερος από σένα! - Γιατί ρε; Του λέει ο γιατρός. - Να, του λέει ο γύφτος, έχουμε ίδιο σπίτι, ίδια έπιπλα και ίδιο αυτοκίνητο - Συμφωνώ, αλλά από που και ως που είσαι καλύτερος από μένα; - Γιατί εγώ έχω γείτονα γιατρό, ενώ εσύ έχεις γείτονα ΓΥΦΤΟ!!!

Λύση

Τα τρία καπέλα

Ο πρώτος σκέφτηκε τα εξής: Αν ο τρίτος έβλεπε δύο άσπρα καπέλα θα ήξερε πως το δικό του είναι κόκκινο και θα το έλεγε. Για να μην μιλήσει σημαίνει πως βλέπει τουλάχιστον ένα κόκκινο καπέλο. Αν ο δεύτερος έβλεπε ένα άσπρο καπέλο, θα συμπέραινε πως το δικό του είναι κόκκινο, βάσει του προηγούμενου συλλογισμού. Για να μην μιλήσει ούτε και αυτός, σημαίνει πως δεν βλέπει ένα άσπρο καπέλο και άρα ο πρώτος μπορεί να είναι σίγουρος πως φοράει ένα κόκκινο.

Γρίφος

Λέει ο παππούς στον εγγονό «Θέλω να μου βρεις Viagra. Για κάθε χάπι, εγώ θα σου αφήνω ένα πενηντάευρω κάτω από το μαξιλάρι σου.» Πάει, λοιπόν, ο εγγονός, βρίσκει ένα Viagra και το δίνει στον παππού. Την επόμενη μέρα, κοιτάει κάτω από το μαξιλάρι και βλέπει ότι ήταν τίγκα στα πενηντάευρα. Τα μετράει, βλέπει ότι είναι 300 ευρώ και σκέφτεται ότι ο παππούς τα ‘χασε από τη χαρά του και σκορπάει τη σύνταξη. Πάει λοιπόν, τον βρίσκει και του λέει: - «Αφού ρε παππού είπαμε ένα πενηντάευρω για κάθε χάπι, τι ήταν αυτό που έκανες;» - Κοίταξε, λέει ο παππούς, εγώ ένα πενηντάευρω σου άφησα. Τα υπόλοιπα είναι της γιαγιάς σου...

Ώρα Αυτοκριτικής Φτιάξ’ το μόνος σου…

THE X-FACTOR : THE RETURN «195… και που είσαι ακόμα!!!»

Χιονόμπαλες; Το΄χω. Παίρνεις μπόλικο χιόνι και σχηματίζεις μπάλα, κάνοντας απαλές κυκλικές κινήσεις με τα χέρια σου. Την πετάς στον πρώτο άνθρωπο που θα δεις μπροστά σου. Τρέχεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Tip: Φοράμε γάντια για να μην παγώσουν τα δάχτυλα.

Φτάνει πια με τους πρώην!!! Αφού μπορεί να μπει στη ζωή σας ένας νέος άνθρωπος για να του γκρινιάζετε, να τον πρήζετε, να του ζαλίζετε τον έρωτα ρε παιδί μου, τι θέλετε τέλος πάντων με τους πρώην;;; Α ναι. Για να τους λέτε πόσο μ...κας είναι ο νυν…

Σχολή τέλος: Πώς νιώθεις;;; Αγουροξυπνημένος… Αλλά είδα τρελό όνειρο…

ΟΡΚΟΜΩΣΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ Στις περισσότερες χώρες αγωνιούν για τη στιγμή που θα πετάξουν στον αέρα το καπέλο. Στην Ελλάδα αγωνιούν για τη στιγμή που θα πετάξουν την τήβεννο για να φανεί το φόρεμα. Αν κάνει πάταγο, θα το φορέσουν και στον Κιάμο.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ… REALITY Εγώ θεωρώ το κοινό των realities εξαιρετικά χαμηλού νοητικού επιπέδου και αυτός είναι ο λόγος που δεν τα παρακολουθώ. Μόνο αν είσαι ρηχός και αδαής, μπορείς να ψηφίσεις για αποχώρηση την Ελίνα (μπάρα) και αν πάμε και λίγο πίσω, τη Μαίρη Σκόρδου (κοτέτσι) και τη Στέλλα Μπεζεντάκου (τουαλέτα). Τουλάχιστον, συνεχίζει (από αυτά που ακούω, γιατί τονίζω πως δεν τα βλέπω!) η Νάρα μου.

THE LIFE OF A LEGEND (mjackson) Ένα στοιχείο για το «θρύλο» αυτού του τεύχους. Αγαπούσε τα παιδιά όσο κανένας άλλος καλλιτέχνης του βεληνεκούς του… Όσοι το βρήκατε χωρίς να διαβάσετε το άρθρο επικοινωνήστε μαζί μου (κι εγώ θα επικοινωνήσω με την αστυνομία).

Roy Lichtenstein Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι δε γνωρίζουν ότι το 1973, όταν η επαρχία του Vaduz αποσχίστηκε της Αυστρίας, διενεργήθηκε δημοψήφισμα για την ονομασία του νεοσύστατου κράτους. Το 68,7% του πληθυσμού επέλεξε το όνομα Lichtenstein προς τιμήν του ντόπιου καλλιτέχνη Roy Lichtenstein. Όσες το πιστέψατε, επικοινωνήστε μαζί μου.

14 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας 14 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας 14 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας 14 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας 14 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας Να δούμε τί θα πεις τώρα... Ας πεις ότι δεν το ήξερες… Και τη μπριζόλα μου καλοψημένη παρακαλώ.

Dating in two cities Στο επόμενο τεύχος Αθήνα vs Τρίκαλα. Θα σε πάρει με το cc για ποτό στη «Μαρίνα», γεύμα στο «Καβούρι» και έρωτα στο διαμέρισμά του. Θα σε πάρει με το αγροτικό για τσίπουρα στην πλατεία, φαγητό στο πόδι και ένα «γρήγορο» στην καρότσα του αγροτικού.

Le Pol 1982

ΕΓΩ αδιαφορώ! Έχω μια φίλη. Ψυχολόγο. Να σου τη γνωρίσω;;;

Είμαι στα χάι μου, ναι είμαι στα χάι μου! Όχι δεν έχω πιει whiskey και ακούω Αντύπα, αλλά σε χαρακτηρίζει αυτό το τραγουδάκι αυτό το διάστημα. Τα γκομενικά βαίνουν, γενικά, καλώς, αν και τα προβληματάκια πάντα υπάρχουν, θα έχεις απίστευτα κέφια και ένα πρόγραμμα φούλ. Πρόσεχε μόνον μη μου καταρρεύσεις από το βαρύ πρόγραμμα.

Ε, λοιπόν το παρελθόν όλους τους κυνηγά κάποια στιγμή και τώρα ήρθε η σειρά σου, μου φαίνεται. Κάποια λάθη του παρελθόντος, κάποιες λάθος επιλογές είτε από το άμεσο παρελθόν είτε από το μακρινό, θα σε κάνουν λίγο άνω κάτω. Το θέμα είναι εσύ πώς μπορείς να το διαχειριστείς αυτό. Προσωπική συμβουλή: Ψυχραιμία, τσιγάρα και άφθονο κόκκινο κρασί.

Είναι καιρός αλλαγής και το έχεις καταλάβει και εσύ. Όχι, δεν εννοώ ότι πρέπει - πάλι - να πας να ψωνίσεις ρούχα, αλλά εννοώ με τη γενικότερη κοσμοθεωρία σου. Ρε, μεγαλώνεις και εσύ και πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι πρέπει να κάνεις άλλες επιλογές γιατί με τις τωρινές...

Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι σε ζηλεύω λίγο αυτό το διάστημα. Δε ζηλεύω, βεβαίως, τους γρήγορους ρυθμούς που θα έχει η ζωή σου αυτό το διάστημα, αλλά ζηλεύω την τρελή κοινωνικότητα που θα αναπτύξεις το εγγύς μέλλον. Θα γνωρίσεις τόοοσο κόσμο, που θα βαρεθείς να κάνεις add στο facebook.

Μπορεί μέχρι πρότινος να ήσανε λίγο down, αλλά τί μας κόφτει εμάς το παρελθόν; Θα γυρίσει ο τροχός θα αδυνατίσει κ ο... εύσωμος. Τουτέστιν, το προσεχές χρονικό διάστημα θα είσαι μέσα στην καλή χαρά (σπάζοντας τα νεύρα των άλλων), θα έχεις όρεξη για να κάνεις τόοοοσα πράγματα, που οι παρέες σου θα βαρεθούν να λένε όχι.

Αυτά είναι ρε φίλε. Για σένα αγαπητέ/ ή αναγνώστρια, αυτό είναι το καλύτερο διάστημα που περνάς. Ο κόπος όλου του προηγούμενου διαστήματος θα δικαιωθεί αυτό το χρονικό διάστημα. Ηρεμία, χαλάρωση, καλοπέραση και ποιός τη χάρη σου.

Περίεργα τα πράγματα. Από τη μία νιώθεις μια ψυχική ικανοποίηση ότι όλα μπαίνουν σε μια σειρά, από την άλλη όμως έχεις 1000 πράγματα να κάνεις και δεν προλαβαίνεις ούτε το μαλλί να βάψεις. Προσωπικά, θα πρότεινα να πας σε κάποια να σου πει τον καφέ, για να έχεις μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Ή το χέρι. Διαλέεεχτεεεε.

Καλά δε βαρέθηκες ακόμα τις αναστολές σου και τα πρέπει και τα όχι και τα μη; Ε, πάρ’ το απόφαση πως τώρα ήγγικεν η ώρα να ξεμυτίσεις και εσύ λιγάκι βρε παιδί μου. Η κοινωνικότητά σου και η όρεξη για φλερτ είναι στο ζενίθ τους και κανόνισε κακομοίρα/η μου να μην το εκμεταλλευθείς ως πρέπει, θα σε δαγκάσω.

Ρε παιδάκι μου είπαμε. Και εμείς δεν έχουμε την καλύτερη εικόνα για τον εαυτό μας, αλλά εσύ και ο Βασιλάκης Καΐλας έχετε μείνει έτσι. Για να μην σε προτείνουν να παίξεις σε καμιά ταινία του Αγγελόπουλου, πάρε λιγάκι τα πάνω σου, γιατί πόσο να σε ανεχτούμε με τη μούρη μέχρι το πάτωμα;

Έτσι μπράβο. Χαίρομαι που πήρες την απόφαση και έστειλες εκεί που πρέπει το παρελθόν σου. Σε εμπόδιζε να ορθοποδήσεις βρε παιδάκι μου και δεν είναι τώρα καιρός για πισωγυρίσματα. Έχεις όνειρα και φιλοδοξίες να πραγματοποιήσεις και τώρα είναι ο καιρός. Go, go, go!

Ό, τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Ό, τι μπαίνει βγαίνει. Ό, τι λάχει εμείς οι βλάχοι. Όπως έγινε προφανές(;) αυτό το διάστημα όλα σου φαίνονται άνω κάτω και όλα θα είναι λιγάκι μπερδεμένα. Μην άγχεσαι λέμε, προβλέπεται καλοκαιρία και για σένα μετά από τη μπόρα, αρκεί τη μπόρα να τη δεχτείς με ψυχραιμία.

Η ζωή σου χαμογελά. Ο ήλιος σου κλείνει το μάτι. Ο καιρός θα είναι ηλιόλουστος με κανένα σύννεφο να σου σπάει τα νεύρα. Αν δεν κατάλαβες ακόμα, όλα θα είναι τέλεια γιατί έτσι πρέπει να είναι. Μην πάρεις πολλή φόρα, όμω,ς γιατί όλα έχουν και το μέτρο τους.