κοκκινογράφημα Περιφερειακό Γυμνάσιο Κοκκινοτριμιθιάς
4ο τεύχος, Απρίλιος 2019
«Αντί καρδιογραφήματος…το Κοκκινογράφημα αποτελεί ένα γράφημα του καρδιακού παλμού, αλλά και των εκφάνσεων των ημερών μας, όπως εμείς τις κατα-γράφουμε στο Γυμνάσιο Κοκκινοτριμιθιάς».
‘Ανεβάζοντας’ απείρακτες γραμμές στο διαδίκτυο από-διογκώνοντας το «εγώ» μας. Ένα ακόμη άρθρο για το Facebook. Όχι, το δικό μου άρθρο δεν είναι τέτοιο. Είναι κατάθεση απόψεων από ένα κορίτσι που βρίσκεται στη μέση της δεκαετίας που διανύει. Οι μέρες μου και οι μέρες σας είναι γεμάτες με μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εξυπηρετούν πολλές από τις ανάγκες μας και κάποιες φορές γεμίζουν πολλά από τα κενά μας. Κρατάμε όλοι στο χέρι τα κινητά μας και φροντίζουμε να έχουμε σύνδεση με το διαδίκτυο κάθε στιγμή μήπως και μας ξεφύγει κάποια ανάρτηση. Τι γίνεται αν δεν έχεις Facebook ή Instagram; Μάλλον οπισδοδρομικός θα χαρακτηριστείς και παλιομοδίτης. Όλοι εμείς όμως που έχουμε Facebook και πολλά άλλα, φαίνεται να είμαστε στην άλλη πλευρά της ζωής αφού την ώρα που το χρησιμοποιούμε αισθανόμαστε πιο συνδεδεμένοι από ποτέ. Συνδεδεμένοι με τι; Με τον διαδικτυακό μας περίγυρο. Έναν περίγυρο που παίζει σημαντικό ρόλο για εμάς. Το Facebook μας παρέχει μια πλατφόρμα μέσα από την οποία είμαστε σε θέση να μοιραστούμε τις επιτυχίες και τα επιτεύγματά μας, τη διασκέδαση και τις περιπέτειές μας καθώς επίσης και τις όμορφες εικόνες από τη μέρα μας. Ανεβάζεις μια σκέψη, βλέπεις αμέσως LIKE. Σε ποιον δεν αρέσουν τα LIKE; Μέσα από το Feed του Facebook βλέπουμε πόσο μεγάλη είναι η ζωή των άλλων, ποιος ταξιδεύει, ποιος έχει φίλους, ποιος αγόρασε κάτι καινούριο…Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Η σύγκριση που πάει κάποιες φορές να σε τρελάνει. Αυτά που βλέπουμε μας κάνουν να νιώθουμε ανεπαρκείς και να πιστεύουμε ότι όλοι έχουν την τέλεια ζωή κι εμείς όχι. Θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Όσο δυνατοί χαρακτήρες και να είμαστε, δεν παύουμε να συγκρινόμαστε με την τέλεια ή τη σχεδόν τέλεια ζωή των άλλων, βάζοντας με το μυαλό μας χίλιες ιδέες. Το παράξενο όμως ποιο είναι; Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που θαυμάζουμε νιώθουν ακριβώς το ίδιο με εμάς όταν μετακινούνται στο δικό τους Feed, πράγμα που δύσκολα το συνειδητοποιούμε. Όπως εμείς προσπαθούμε να ανεβάζουμε μόνο ότι πιστεύουμε ότι θα αρέσει στους άλλους ωραιοποιώντας αυτά που μας συμβαίνουν, έτσι κάνουν και αυτοί. Είναι εθισμός; Μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε; Τι μπορούμε να πούμε για κάποιον που περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας του χαζεύοντας το Facebook; Αυτές οι ώρες που χάνονται, οι πολύτιμες στιγμές μακριά από τη ζωή μας; Αυτή η εικονική πλατφόρμα που μας ωθεί να μαζέψουμε όλο και περισσότερα like πότε μας ανεβάζει ψυχολογικά παρουσιάζοντας ένα «εγώ» που αρέσει σε πολλούς και κάποιες άλλες φορές μας ρίχνει, μας καταθλίβει.
Δεν άρεσαν αυτά που ανέβασα. Αλήθεια για ποιο λόγο σκέφτηκα να τα ανεβάσω; Έχω κάτι να μοιραστώ ή ψάχνω κάποιου είδους έγκριση από τους φίλους που με ακολουθούν; Το «Εγώ» μας ζει μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και μοιράζεται στην πλειονότητα τις πιο αξιοζήλευτες στιγμές μας - αξιοζήλευτες με την καλή ή την κακή έννοια. «Πειράζουμε» τις φωτογραφίες για να δείξουν καλύτερες, αφαιρούμε τις ατέλειες στο σώμα μας και ανεβάζουμε αψεγάδιαστες γραμμές που απέχουν από την πραγματικότητα. Τι είναι αυτά στο σύνολό τους; Αυτό που ίσως ποτέ δεν θα γίνουμε, αυτό που ευχόμαστε να γίνουμε και ό,τι πιστεύουμε ότι οι άλλοι θέλουν να δουν σε εμάς. Τι αγνοούμε; Μια τεράστια και σημαντική πτυχή του ζητήματος: τον ίδιο μας τον εαυτό, αυτό που πραγματικά είμαστε. Το Facebook δημιουργήθηκε για να φέρει τα εσώψυχά μας στο φως. Κάποιες όμως φορές μας βυθίζει στο σκοτάδι. Αγκαλιάζοντας το αληθινό κομμάτι του εαυτού μας, όχι μόνο είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε σε αυτό το σκοτάδι, αλλά με το να είμαστε ανοικτοί και αυθεντικοί, μπορούμε με τη σειρά μας να εμπνεύσουμε κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν κανόνες, γι’ αυτό μπορεί ο καθένας να το χρησιμοποιεί όπως του αρέσει. Το Facebook είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε πραγματικά να συνδεθούμε εκφράζοντας συναισθήματα συμπόνιας, ευαισθησίας και κατανόησης για τους διαδικτυακούς μας φίλους. Το να είσαι αληθινός σε απομακρύνει από το «παιχνίδι προσοχής» που τροφοδοτεί το «εγώ» μας. Λοιπόν, αυτό το παιχνίδι αρνούμαστε να το παίξουμε. Θέλουμε να δούμε πραγματικά ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι φίλοι μας. Είμαστε διαφορετικοί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο σκέψης. Άνθρωποι που μοιράζονται αλήθειες. Να μοιράζεστε τις επιτυχίες σας, αλλά να μοιράζεστε επίσης τον αγώνα που σας έφερε στο σημείο που βρίσκεστε τώρα. Μιλήστε από την καρδιά σας, χωρίς να ανησυχείτε τόσο πολύ για το τι μπορεί να σκεφτούν οι άλλοι όταν μάθουν για τον πραγματικό σας εαυτό, αφού οι πιθανότητες να συσχετιστούν μαζί σας με ένα τρόπο που ποτέ δεν θεωρήσατε πιθανό είναι μεγάλες. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάτε να βγαίνετε πραγματικά έξω και να ζείτε τη ζωή σας. Αφήστε για λίγο το «έξυπνο» κινητό σας και ζήστε έξυπνα απολαμβάνοντας τις στιγμές. Βγείτε έξω και κάντε κάτι χωρίς πρόθεση να το μοιραστείτε με τους φίλους σας στο Facebook. Κάντε το για εσάς, δεν το αξίζετε; Της Χρυστάλλας Γιαννακού
Επαναπροσδιορίζοντας την πίεση
ηλεκτρονικά παιχνίδια μεγαλώ νουν παιδιά-στρατιώτες; Ο εθελοντισμός είναι επιτΤααγή που δεν εξαργυρώνεται. Ανατολή ή Δύση; Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιού: Είναι δύσκολο να
είσαι κορίτσι No tr e Dr am e είο: κα σχολ ι το όχ η…σ ι No όρασ ίς tr Χωρ e ακό Dame μα:και στις μέρες μας μπαίνοντας στα παπούτσια Η Παναγία των Παρισίων στις στάχτες Ιωάννα Μπέλλα: Το κορίτσι που δίχασ ενός τυφλού.
Ζωγραφίζοντας τη Φρίντα…
ε την κοινή γνώμη.