3 minute read
Henriette & Roman Reisinger: creatieve coproductie
Henriëtte en Roman Reisinger zijn een schildersduo. Zij bedenkt het concept en arrangeert de composities, hij tovert met chirurgische precisie de olieverf op paneel. Daarom zijn de razendpopulaire werken gesigneerd met hun beider namen. Henriëtte: ‘Ik visualiseer wat Roman schildert.’ De internationaal vermaarde stilleven-schilder is in Lisse te zien vanaf 15 juli tot eind dit jaar.
Het bescheiden Gorssel in Gelderland heeft Museum More, een geweldig mooi onderkomen voor modern realisme. Nog geen tweehonderd meter daarvandaan zetelt het schildersduo Roman en Henriëtte Reisinger in een eigen galerie annex winkel. Het museum en de galerie lijken niet veel te delen, behalve dan dat beide instituten een nationaal maar ook internationaal publiek trekken en het dorp in die zin op de kaart wordt gezet door kunst van niveau.
Roman en Henriëtte Reisinger leven van hun kunst. Door collega’s worden ze soms wat scheef aangekeken omdat ze te commercieel zouden zijn, maar volgens het duo is het van kunst kunnen leven een bedrijf op zich. Zo zakelijk als dat mag klinken, zo vol liefde voor details en de onderwerpen tonen zich de werken. Steevast gekleed in blauwe tuinbroek -‘Ik heb geen tijd en zin om me steeds om te kleden’- vult Roman de dagen voor een eenvoudige schildersezel achter de toonbank in de galerie. Gevoed door discipline, regelmaat en de rotsvaste overtuiging dat hij de beste is in zijn soort. Die ambitie kost tijd: ‘Met één schilderij ben ik omgerekend zeven maanden achter elkaar, tien uur per dag, zeven dagen per week bezig. Het kiezen van het juiste licht voor de compositie kost ons soms al een week, net als de voorbewerking en het gronden van het paneel.’
Voor de serie van vijf die straks in museum De Zwarte Tulp te zien is, ging een gedachtegang af die begon aan de keukentafel. Henriëtte: ‘Ik bepaal min of meer wat Roman gaat schilderen. Dat klinkt solistisch maar ik weet inmiddels wat hij wil. Hoewel het idee met de serie iconische tulpenvazen van Royal Delft wel wat weerstand opriep bij ‘em. Vooral de eerste met de piramidevaas. Hij verklaarde me voor gek. Het was allemaal niet haalbaar. Maar uiteindelijk kreeg hij het toch op het paneel. Voor deze serie bedachten we dat het iets groots moet zijn, iets nieuws ook voor ons. Iets monumentaals. Een stilleven is leuk, maar we willen opvallen, iets doen wat we niet eerder gedaan hebben. We hebben vijf jaar gedaan over deze serie, één schilderij per jaar en de verkoop loopt inmiddels zeer voorspoedig.’
Roman: ‘Ik leer elke dag met de penseel in de hand. Mijn techniek is mijn signatuur. Het gaat over toetsen, toetsrichting, kleurnuances, trefzekerheid. De definitie van een stilleven is telkens een proeve van bekwaamheid. Kun je glas glas laten zijn. Kun je tin tin laten zijn. Een stilleven is alleen maar een bewijs dat je kunt schilderen. Maar in elk schilderij een stukje van het hoogst haalbare toevoegen, dan pas daag je jezelf uit. Kijk dit blaadje op deze paar vierkante millimeter. Het was op een ochtend, ik zat goed in m’n vel, en ineens schilder ik dit. Dit is zoo goed. Je voelt hier schaduw, dit deeltje heeft een vrij subtiele overgang naar het licht. De schaduw van de bloem over het blaadje. Het ontstond gewoon. Eigenlijk schilder ik alleen maar problemen. Elke bloem is een karakter, met een eigen structuur. Dat moet ik zien over te brengen, en daarin wil ik steeds beter worden. Zo’n klein stukje waarmee je alles en iedereen overstijgt, man, man.’
