CJP Magazine Oktober/December 2012 by Stichting CJP

16 okt - 21 dec 2012, NUMMER 5

The Opposites Marco Roelofs Polen Raymzter Jessica Villerius

colofon

CJP krijgt het warm van…

CJP Magazine 16 okt - 21 dec 2012 jaargang 21, nummer 5 CJP Magazine is hét magazine over cultuur. Heb je opmerkingen over het blad of wil je ideeën voor onderwerpen of interviews aandragen? Mail dan naar redactie@cjp.nl.

Hoofdredacteur Arne van Terphoven

Hoofdredacteur René van der Meer

Eindredacteur Sara Madou

Design Maslow

Bladmanager Hester Leeflang

Robbert Blokland

Julia de Boer

John den Braber

Titia Hahne

Hulya Kilicaslan

Marleen Kuipers

Arjen Lubach

Govrien Oldenburger

Jannemieke Oostra

Boris Postma

Alwin Slomp

Steven Stoffers

Martine Verbeek

Milan Vermeulen

Anne Wagemaker

James Worthy

Roep alles wat je wil (en volg ons voor extra kortingen en acties) cjp.nl Facebook/CJPnl Twitter: @CJPnl Redactieadres CJP Magazine, Postbus 3572 1001 AJ Amsterdam Persberichten kunnen naar redactie@cjp.nl. Hoofd media en marketing Suzan Damen Hoofdredactie Arne van Terphoven René van der Meer Coördinerend eindredacteur Sara Madou Design Maslow (hellow@maslow.nl) Coverfoto Alwin Slomp Medewerkers aan dit nummer Robbert Blokland, Julia de Boer, John den Braber, Titia Hahne, Hulya Kilicaslan, Marleen Kuipers, Arjen Lubach, Ilja Meefout, Britta Möller, Govrien Oldenburger, Jannemieke Oostra, Boris Postma, Alex Slagter, Alwin Slomp, Steven Stoffers, Lisa Anne Stuyfzand, Martine Verbeek, Milan Vermeulen, Anne Wagemaker, James Worthy, Erik van ‘t Woud Bladmanager Hester Leeflang Uitgever CJP Drukwerk Grafius, Nieuw Vennep Distributie Sandd Met dank aan sponsor TakeCareNow! ISSN 1871-6652 Adverteren in CJP Magazine? Bel voor informatie en tarieven met Apprentice Uitgevers: 020-8512647, y.devos@apprenticeuitgevers.nl Aanleveren advertentiemateriaal kirsten@cjp.nl Voor verdere vragen over CJP: cjp.nl facebook.com/CJPnl Erik van ‘t Woud

Wegwerpcamera Het moment pakken met zo eerlijk mogelijke foto’s. Daar is Robbie Baauw (1988) erg goed in, volgens zijn mentor Dennis Duijnhouwer. Via een gezamenlijke vriendin leerden ze elkaar kennen. Robbie kreeg de kans om een shoot te doen waar Dennis geen tijd voor had en maakte zich gelijk onsterfelijk. Hij werkt alleen maar met wegwerpcamera’s. Van de HEMA, want die hebben de beste flits. Analoge fotografie dus. Robbie wil geen dikke spiegelreflex, want misschien wordt hij dan gemakzuchtig. Per week gaan er twee wegwerpcamera’s doorheen, per stuk € 5,95. Op een rolletje staan 24 foto’s. Die worden netjes ontwikkeld. Waar hij nog meer foto’s van maakt? Het leven van zijn extravagante vrienden. Soms overdag, vaker ’s nachts op feestjes. Die foto’s vinden we toevallig ontzettend goed, ook al zijn ze 1.0. Robbie: ‘Mijn moeder weet bijna niks meer van haar jeugd, heel gek. Dat wil ik vermijden. Ik wil alles vastleggen om niets te vergeten. Op dit beeld staat een lief vriendinnetje van me. Ze had net gedraaid op 3,2,1, een feestje dat ik organiseer met Knuckle Duster Agency, mijn eigen bedrijf dat ik samen met Nick Verstand heb opgezet. Ik kon niet ophouden met kijken en zag haar hoofd niet meer omdat ze zo heftig danste en zwaaide met dat blonde haar. Daar maakte ik snel een foto van. Ze vindt ‘m zelf ook heel mooi.’ Lees alles over Robbie’s avonturen op zijn blog: knuckledusteragency.com/blog

Twee kapiteins Arne en René doen niet moeilijk over een gedeeld hoofdredacteurschap. Ze Whatsappen over belangrijke zaken, waaronder documentaires. René: Welke documentaire had jij willen maken? Arne: Onmenselijke vraag. Veel docu’s zijn mij dierbaarder dan ‘normale’ films. Laat ik niet flauw doen: bij een aantal momenten van Planet Earth had ik wel aanwezig willen zijn. Verder: Some Kind Of Monster over Metallica. Waar zou jij een documentaire over maken? Arno en Gradje. Een zangduo uit Eindhoven dat na wat bescheiden hits als Pappie ik zie tranen in uw ogen verscheurd werd door louche zaken. Arno is omgekomen bij een campingruzie, wat dat ook moge zijn. Gradje zit of zat in de gevangenis. Vanwege een schietpartij in Café Ontdek je Plekje. Dat wordt een hit! Ken jij de docu Man on Wire? Van gehoord. Over een gast die het leuk vond tussen de Twin Towers te koorddansen, toch? Herken jij je daar soms in? Nee, maar het bevestigt dat de realiteit altijd gestoorder is dan wat voor fictieverhaal dan ook. Daarom ben ik een docu-fan. Welke docu zou je tippen aan een mooie dame die je wil versieren? March of the Penguins. Baby pinguins en eeuwige liefde, honderd graden onder nul. Wat wil ze nog meer? Wordt een topavond. Nou ja, ik vind eigenlijk dat March of the Penguins duidelijk maakt dat het leven TOTAAL nutteloos is. We doen maar wat, weten niet waarom en dan doen we het weer opnieuw. Wel een goed thema voor een date ;-) Lekker samen nutteloos zijn. Ik denk dat het dan helemaal goed komt. Anders geef je haar een pinguin kado. Schijnt makkelijk in een rugzak te passen, zo bewees een scholier ooit. Die nam er een mee als souvenir na een schoolreis en stopte hem thuis in bad. Of heb je geen bad? Zeg René, veel plezier op het IDFA hè?

inhoud 3. Colofon 4. Fotocolumn 6. Voorwoord 8. Playlist 9. Service 10. In de wandelgangen 12. Paskrakers 16. Kortingen 20. Interview: The Opposites 26. Bios 28. Dvd 30. Vroeger, toen... : Christiane F. 32. James probeert het leuk te vinden:

James Bond

36. Voorpublicatie Gemma Venhuizen 40. Hoe gaat het eigenlijk met...?

Raymzter, Isabelle Brinkman,

Jochum ten Haaf

46. Reisverhaal: Polen 54. Theater: Hélène Devos tipt 56. Expo 58. Zien… en gezien worden 62. Serious Talent: The La La Lies 64. Dé nieuwe documentairemakers 70. Uitgaan: ECI Cultuurfabriek, Roermond 72. Boeken: Marco Roelofs 75. Topkortingen 76. De Lijst: Theaterbijgeloof 78. Winnen 82. Column Arjen Lubach

cjp.nl Facebook.com/CJPnl Twitter: @CJPnl redactie@cjp.nl

playlist

De muziek die we hoorden of waar we aan dachten bij het maken van dit magazine. Luister hem in Spotify via cjp.nl.

The Opposites Slapeloze Nachten

Bij dezen een oproep aan alle Nederlandse filmregisseurs: zouden jullie a.u.b. een Nederlandse remake van Drive kunnen maken? De score ligt er al. Ja, het stond in september al op nummer 1. Maar wij worden The Opposites nooit moe.

The La La Lies Memory Lane

‘Where young kids play on old guitars, pick up pretty girls in brand new cars.’ Vroeger wilden we naar Paradise City, nu willen we naar Memory Lane.

The Who La La La Lies

Aan dit nummer van The Who ontleent het Serious Talent van dit magazine zijn naam. Aan oud filmmateriaal van The Who te zien heeft de zanger van The La La Lies, Sander den Das, tevens zijn kapsel afgekeken van drummer Keith Moon.

The Kings Of Convenience Mrs. Cold

Lieve Gemma, alsjeblieft: een plaatje om warm van te worden. Dat heb je wel verdiend.

Arno en Gradje Pappie, ik zie tranen in uw ogen

Wij vermoeden dat pappie de bui al zag hangen. Als je zo’n wereldhit schrijft, kan het immers niet goed met je aflopen. Moraal van het verhaal: campings zijn gevaarlijk.

Ringo Deathstarr Kaleidoscope

Je zou denken dat dit nummer puur vanwege de geniale bandnaam in de playlist staat. Dat klopt, maar de muziek is minstens zo briljant en moet dus door jullie gehoord worden.

Blawan Why Farben Lehre They Hide Their Terrorystan Bodies Under My Je bent niet in een Poolse kelderbar geweest als je nog nooit Farben Lehre hebt gehoord. Althans, niet in die bar waar je met pullen bier naar elkaar Garage? ‘Ik ben heel blij man,’ riep een niet nader te specificeren redactielid tijdens Blawans set op Lowlands. Sindsdien staat de nieuwe plaat van de Tom Waits onder de techno-dj’s op repeat.

Raymzter Rayvolutie

Blader naar pagina 40 en zeg eens eerlijk: durf jij Raymzter nog een kut-Marokkaan te noemen?

mag gooien.

Benjamin Herman Sara, Sunbathing

‘Benjamin. Als ik jou nou eens op vakantie stuur naar Barcelona, maak jij dan een soundtrack voor mijn film?’ ‘Deal.’

service

DE CJP-PAS

Hoe kom ik eraan?

FIDLAR Cheap Beer

Een nieuw levensmotto om op je rug te laten tatoeëren. I! DRINK! CHEAP! BEER! SO! WHAT! FUCK! YOU!

Heideroosjes Ze Smelten De Paashaas

Een CJP-pas kost € 15,-. Iedereen tot dertig jaar kan een CJP-pas kopen of cadeau krijgen. Je kunt je pas aanvragen op cjp.nl.

Pas kwijt? Login bij Mijn CJP via cjp.nl en vraag een duplicaat aan. Een duplicaatpas kost € 5,-.

Verhuisd? Login bij Mijn CJP via cjp.nl en geef je adreswijziging door.

Opzeggen?

De redacteur van dienst was zeven jaar oud, toen de hele basisschool meebrulde met Marco Roelofs en de zijnen: ‘Wat heb jij een mooie strik om je eitjes?’

Je kunt je CJP-lidmaatschap opzeggen door in te loggen bij Mijn CJP via cjp.nl

Johnny Cash Hurt

Website: cjp.nl/vragen Email: informatie@cjp.nl

vragen/info

Marco kan ook best serieus zijn hoor. Zo reed hij duizenden kilometers over de bluestrail naar het huis waar Johnny Cash geboren is. Om te ontdekken dat het was afgebrand. Tsja, dat doet pijn.

The Kills Superstition

The Kills hebben een poezelig popplaatje geschreven over onze Lijst. Stevie Wonder heeft dat later heel slecht gecoverd.

David Bowie station to Station

Als iemand ‘Berlijn’, ‘heroïne’ en ‘jaren zeventig’ zegt, wat zijn dan de twee namen die meteen in je opkomen? Juist, Bowie en Christiane F.. Geen wonder dat de dunne witte hertog in de filmversie van dit klassieke boek een moppie mag zingen.

Paris Hilton Stars Are Blind

Beste Arjen, als tegenwicht voor je allesoverheersende intelligentie presenteren we jou het domste nummer allertijden. Hopelijk heeft het een negatief effect op je IQ en kunnen we nu eindelijk eens van je winnen in De Slimste App. Lieve groet, Schemerlamp87 en Kroepoekje1994.

Nick Waterhouse Some Place

Omdat dit anders een extreem blanke playlist zou worden, stoppen we er nog snel wat zwarte muziek in. Dat de oldschool R&B gezongen wordt door een vrij bleke jongeman, moet je maar voor lief nemen.

in de wandelgangen

Tekst martine verbeek

beeld claude vanheye

Supersterren voor de lens Chaka Khan in een bonte bikini fotograferen, met de toen negentienjarige Michael Jackson door de Jordaan struinen, bij The Rolling Stones blijven slapen in Zuid-Frankrijk én Koninginnedag vieren met Tom Waits. Dat deed de Nederlandse fotograaf Claude Vanheye allemaal in de jaren zeventig en tachtig. Plus: hij maakte er kiekjes van. Op de tentoonstelling Famous Popstars in Amsterdam krijgt het publiek een uitgebreide selectie te zien van de grote hoeveelheid foto’s die Vanheye heeft gemaakt. Met studio’s in Amsterdam en Hollywood kreeg de fotograaf zo ongeveer alle legendarische popartiesten over de vloer, zoals Pink Floyd (zie hiernaast). Hoe deed hij dat toch? Goed contact met de platenmaatschappijen, bevriend zijn met de managers en gewoon beleefd vragen of er een foto gemaakt mocht worden. Dat zijn de drie ingrediënten die Vanheye gebruikte om iedereen voor zijn camera te krijgen. Maar ook wat van zichzelf laten zien en vooral intensieve voorbereidingen bleken essentieel. Zo leende hij ooit een dolfijn van Artis voor een foto met Kate Bush. Volgen Vanheye was iedereen bereid om de tijd te nemen omdat hij interesse toonde. Zo zei hij in het NPS-programma Kunststof: ‘Je maakt pas een goede foto als je echt contact hebt met de ander en gelijkwaardig bent aan elkaar.’ Dat bleek: hij raakte zelfs bevriend met Chaka Khan en Tina Turner. Plezier maken was voor Vanheye belangrijk. ‘Ik ging vaak mee om er bij te zijn als artiesten uit het vliegtuig kwamen en nam ze dan meteen mee naar de studio. Het was bijna alleen maar lol. Dan ging ik bijvoorbeeld naar lp’s luisteren met Tina Turner. Het is natuurlijk feest als je foto’s van muzikanten mag maken waar je zelf de muziek van draait.’ De tentoonstelling Famous Popstars in Amsterdam is tot 4 november te zien in het Amsterdam Museum. Met CJP krijg je € 2,50 korting op de entree.

paskrakers

Met je CJP-pas krijg je korting op alles wat cultuur is of er enigszins op lijkt. In de paskrakers lichten we er een aantal uit. Meer kortingen, tips, acties en, belangrijk, alle actuele voorwaarden vind je op cjp.nl.

IDFA Ontroerend, hilarisch, openbarend, verdrietig, shockerend: een documentaire kan een heleboel effecten op je hebben. Geen Brad, George of Meryl, maar echte mensen, waardoor een docu vaak sterker bij jou als kijker binnenkomt. Bij CJP zijn we fan van IDFA, hét internationale documentairefestival. Iedereen die wat betekent in deze wereld, komt z’n nieuwe films hier showen. Op cjp.nl doen we verslag van het festival, lees nu onze verslagen van vorig jaar op de site om alvast in de stemming te komen. Met je pas krijg je een lekkere korting op iedere film. Maar da’s natuurlijk nog niet alles, mensen. We hebben ook

een mooie editie van CJP Serveert geregeld. Dit fijne concept schotelt je op één dag drie docu’s voor, met bitterballen en bier in de pauze. Handig! IDFA 14 t/m 25 november Amsterdam Prijs CJP Serveert: € 18,50 (kaartverkoop start half oktober) Prijs IDFA: € 10,- / Met CJP-pas: € 2,50 korting per kaartje (kaartverkoop start 8 november) idfa.nl/cjp

Eurosonic Noorderslag Groningen is in januari traditiegetrouw weer even het muzikale epicentrum van Europa. Op de festivals Eurosonic (nieuw Europees talent) en Noorderslag (Nederlandse artiesten) staan elk jaar dé acts op de planken die het dat jaar gaan maken. Maar echt, wie er naartoe gaat heeft bij een boel zomerfestivals opeens veel meer ruimte in zijn blokkenschema. Uit heel Europa worden namelijk de beste artiesten naar Groningen gestuurd om de muziekindustrie te laten zien wat ze kunnen. Je ziet dus de allernieuwste bands, die op het toppen van hun kunnen spelen om indruk te maken. Veel beter wordt het niet.

Eurosonic / Noorderslag 9 t/m 12 januari Groningen Prijs Eurosonic (10/11 januari): € 75,- / Met CJP-pas: € 70,Prijs Noorderslag (12 januari): € 75,- / Met CJP-pas: € 70,Hou cjp.nl en de nieuwsbrief in de gaten voor meer info over de voorverkoop eurosonic-noorderslag.nl

Hij Gelooft In Mij Als er over iemand een musical geschreven moest worden, was het wel volkszanger André Hazes. Hij Gelooft In Mij is een geestige, aangrijpende en vooral muzikale voorstelling over Dré. Zijn bekende en onbekendere nummers zitten vol teksten over het échte leven. De musical wordt verteld vanuit Rachel van Galen. Ze is een vijftienjarig meisje, wordt verliefd op de grote Hazes en trouwt met haar idool. Rollen zijn weggelegd voor o.a. Chantal Janzen, Hadewych Minis en Cees Geel. Martijn Fischer speelt Hazes himself. Hij Gelooft In Mij 2 november t/m 31 januari DeLaMar Theater, Amsterdam Prijs: vanaf € 19,- tot € 69,- (verschilt per rang) / Met CJP-pas koop je op de dag van de voorstelling kaarten met 50% korting. cjp.nl/musicals

paskrakers Audax Textielmuseum Tilburg Jan Taminiau is een held. Zo, dan is dat alvast duidelijk. Showen tijdens Fashion Week in Parijs, iconische outfits voor Máxima, Lady Gaga en Beyoncé ontwerpen en de ene prijs na de andere binnenslepen; Jan gaat als een trein. Niet zo gek ook, trouwens. Zijn jurken zijn namelijk oogverblindend, zeker in combinatie met de bizarre hakken die hij z’n modellen altijd aantrekt. Het Textielmuseum heeft nu een bijzondere expo samengesteld, van collecties die Jan in hun TextielLab. Daar werkt hij al jaren aan bijzondere stoffen, driedimensionale creaties en vernieuwende technieken. Op de tentoonstelling kun je ontwerpen bewonderen, workshops volgen in ambachtelijke technieken als broderie en kijken naar een speciaal voor deze expositie gemaakte film over onze favoriete Nederlandse ontwerper. Het ambacht van JANTAMINIAU Audax Textielmuseum Tilburg Tot en met 27 januari 2013 Prijs: € 7,- / Met CJP-pas: € 2,50 textielmuseum.nl

Jonge Harten Festival Groningen is een fikse concurrent voor de Randstad aan het worden, met alle mooie feestjes en festivals die er de laatste jaren van de grond komen. In november is het weer tijd voor Jonge Harten, hét theaterfestival in het noorden. Je kunt er een baanbrekende dansvoorstelling bezoeken, ontroerd worden door briljante performances, internationale topvoorstellingen zien én jong talent spotten. Ontzettend divers dus! Extra handig: de voorstellingen zijn ingedeeld in categorieën, zoals Inzicht, Verbeelding en Ontroering. Jonge Harten Festival 23 november t/m 1 december Groningen Prijs: verschilt per voorstelling, tussen de € 9,en € 15,- / Met CJP-pas: tot € 6,- korting jongeharten.nl

Leids Film Festival Ook Leiden heeft z’n eigen filmfestival, een bijzonder mooi exemplaar bovendien. Zes dagen lang komen er op tien locaties ongeveer 150 producties voorbij, tussen arthouse en mainstream in. Voorpremières, de internationale Iron Herring competitie, exposities en, altijd mooi, ook een paar goede feestjes. Maar nog even over die films: deze worden niet alleen in bioscopen, maar ook in een veilinghuis,

kerk en museum getoond, elk met een programma dat past bij die locatie. Leids Film Festival 23 t/m 28 oktober Leiden Prijs: € 8,- / Met CJP-pas: € 6,leidsfilmfestival.nl

Het Nationale Ballet Waarom één ballet bewonderen, als je er ook drie achter elkaar kunt zien? Het Nationale Ballet tovert op een avond Carmen, Paquita èn Bolero tevoorschijn. Alledrie in Spaanse sferen, maar toch compleet anders. Carmen is de bekendste naam en sowieso bijzonder, maar je krijgt ook een new & improved versie van Paquita te zien, met de focus op de extreem goede techniek van het gezelschap, en de wereldpremière van Bolero. Die laatste ken je trouwens vast ook wel, de muziek van Maurice Ravel wordt vaak gebruikt in films (zoals in 10, met Bo Derek, en Paradise Road). De dansers krijgen begeleiding van het Holland Symfonia, godzijdank nog niet helemaal wegbezuinigd. Gegarandeerd een indrukwekkende avond dus, die je laat zien waarom ballet dé inspiratiebron is voor zo’n beetje iedere danser, van hiphopper tot salsadanseres. Carmen, Paquita, Bolero - Het Nationale Ballet 18 oktober tot 4 november Muziektheater, Amsterdam Prijs: van € 15,- tot € 43,- (verschilt per rang) / Met CJP-pas: tot € 5,- korting het-ballet.nl

cjp-kortingen

De beste lifestyle-kortingen met je CJP-pas. Meer kortingen en de voorwaarden vind je op cjp.nl/kortingen.

€ 71,-

cjp-

kortin

CJP Duo Dagkaart Het leven is al duur genoeg, vinden we bij CJP. Dus helpen wij je aan zoveel mogelijk kortingen, óók on the road. Met de CJP Duo Dagkaart bijvoorbeeld, het exclusieve treinkaartje waarmee je met z’n tweeën een dag lang spotgoedkoop door Nederland reist. Of je nu naar die toffe expo in Maastricht gaat of liever wil shoppen in Groningen; voor € 25,- stap je samen met een reisgenoot in. Dat is een korting van € 71,-! Op maandag tot en met vrijdag reis je vanaf 9 uur, op zaterdag en zondag de hele dag. De CJP Duo Dagkaart is t/m 25 oktober te koop. Je kunt ermee reizen van 11 oktober t/m 11 december. Voor meer info én het bestellen van je kaarten, kun je terecht op de site. cjp.nl/ns

Perry Sport Bij Perry krijg je altijd 7,5% korting met je pas. Wat je daar precies kunt kopen? Nou… heb je even? Voetbalschoenen, sportsokken, sneakers, rugzakken, tenniskleding, fietsaccessoires, regenkleding, skates, zwembroeken, hockeysticks en nog veel (véél) meer. Schrijf je in voor de CJP nieuwsbrief om als eerste op de hoogte te zijn van extra kortingsacties, zoals een speciale koopavond met 25% korting. cjp.nl/perry

30%

cjp-korting

Skullcandy Wij gunnen je een perfecte koptelefoon en daarom ontvang je standaard 15% korting bij Skullcandy. Die deal wordt tijdelijk nog beter. Tot en met 20 december krijg je namelijk dubbel voordeel (30% korting dus!) op alle modellen van Skullcandy. Met namen als Aviator, Skullcrusher, Lowrider en Icon biedt Skullcandy een gevarieerd aanbod van koptelefoons. Ben je meer van de oordopjes? Ook die zijn er in allerlei soorten en maten. Allen natuurlijk met perfect geluid. Check de webshop en kies met dikke dubbele korting jouw favoriete Skullcandy. cjp.nl/skullcandy

cjp-kortingen

Lifestyle Accessorize

10% korting

America Today

10% korting

Cool Cat

10% korting

Front Runner

10% korting (winkels en online)

SIX

10% korting

Skullcandy 15% korting

nrc.next Nrc.next is de beste, creatiefste en modernste krant van Nederland. Zo, dat het maar even gezegd is. CJP’ers kunnen nu gebruik maken van een uniek aanbod: iedere werkdag nrc.next én op zaterdag een lekkere dikke weekendkrant voor slechts € 15,95 per maand. Dat is een vette korting van 39%! Daarbij kun je nrc.next gratis lezen op je iPad, iPhone of computer én krijg je het boek Fokke & Sukke aan de studie cadeau. Bestel je abonnement hier: cjp.nl/nrcnext

t/m 20 december 30% korting

Welikefashion.com

10% korting (winkel en online)

Wereldwinkels

10% korting

WAAR

10% korting

Lezen AKO

10% korting

De Slegte

10% korting

ISS Tijdschriften

tot 75% korting (via cjp.nl/iss)

nrc.next

Exclusief voor CJP’ers

nrc.next met 39% korting!

cjp.nl/nrcnext Reizen KILROY

€ 50,- korting bij combinatie

boeking vanaf € 500,-

CJP Duo Dagkaart

€ 71,- korting. Voor € 25,- een

hele dag reizen met z’n tweeën.

cjp.nl/ns Fun & sport Perry Sport

7,5% korting (winkels en online)

SnowWorld

€ 4,- korting

Fiets, scooter & auto

Studentenverzekering Wellicht heb je, zoals iedereen, bij verzekeren het gevoel dat je net zo goed iedere maand een bedrag in de gracht kunt kieperen. Snappen wij, maar het wordt nét ietsje anders als je nietsvermoedend aankomt bij je tot de grond afgefikte huis. Of als je complete inboedel ’s nachts door vreemden achterin een bestelbus is geladen. Dan ben je blíj dat je je hebt verzekerd. Met het CJP Studentenverzekeringspakket kan dat nu heel voordelig: vanaf € 2,75 per maand. Er is niet alleen een inboedelverzekering, maar ook eentje voor ongevallen of rechtsbijstand. cjp.nl/verzekeringen

CJP autoverhuur

cjp.nl/autoverhuur

Centralbikes

5% online korting op

kwaliteitsfietsen Verzekeringen Auto-, scooter-, reis-, studenten- en ongevallenverzekering

via cjp.nl/verzekeringen

Zorgverzekering TakeCareNow! de voordelige zorgverzekering

(korting op je basis- en

aanvullende zorgverzekering)

Zie pagina 2

Kijk altijd even bij de kortinggever op cjp.nl/kortingen voor de actuele acties en natuurlijk de voorwaarden.

interview

Tekst JOHN DEN BRABER

Beeld ALWIN SLOMP

The Opposites Het feestje voorbij

Na een hectische periode met succes, roem en feestjes, zijn The Opposites terug op aarde. Met hun nieuwe album wil het Amsterdamse rapduo zichzelf muzikaal overtreffen en het imago van partyband ontstijgen. De eerste single van Willy en Big2, Slapeloze Nachten, is alvast een dikke hit. Ongetwijfeld het mooiste moment uit de carrière van The Opposites. Rappers Willy (Willem de Bruin) en Big2 (Twan van Steenhoven) gaan in 2010 tijdens hun show op Lowlands in rubberbootjes over een kolkende mensenmassa. De beat van megahit Broodje Bakpao knalt door de Alpha-tent, terwijl de jeugdvrienden genieten van de sfeer, de intensiteit en het feit dat ze letterlijk op handen gedragen worden. Een hoogtepunt voor de ambitieuze Noord-Hollanders en het begin van een periode vol feestjes, premières en awardshows. ‘Eerst wilden we overal bij zijn’, zegt Willy op het terras van café Noorderlicht, in Amsterdam-Noord. ‘Het is een interessante scene vol leuke mensen, waarmee je zeven dagen per week kunt feesten en zuipen. Dat werkt verslavend. Maar na verloop van tijd wordt het gevoel van ‘erbij willen zijn’ minder en komt de focus langzaam terug. Nu gaan we eigenlijk alleen nog naar awardshows als we zelf voor een prijs genomineerd zijn.’ Volgens zijn collega Big2 zijn de afgelopen twee jaar vooral een les geweest: ‘Succes en aandacht wennen nooit, kan ik je verzekeren. Je moet proberen om het niet te belangrijk te maken. Hoofdzaken van bijzaken scheiden dus.

Daarom was het goed om even terug te gaan naar de basis en te bedenken wat de volgende stap in onze ontwikkeling moest worden.’ The Opposites zijn volwassen geworden en hebben duidelijke keuzes gemaakt. Want naast het skippen van borrels en partijen heeft de band het afgelopen jaar een stuk minder opgetreden. Dat was volgens het tweetal nodig om creatief te groeien en een Opposites overkill te voorkomen. Willy: ‘Als we wilden, hadden we de hele zomer kunnen toeren. Maar we hebben er bewust voor gekozen om gas terug te nemen en ons te concentreren op de muziek. We wilden liever een EP uitbrengen en de basis leggen voor het nieuwe album. Daarnaast mogen we onze fans geen ouwe shit voorschotelen, vind ik. We hebben in de loop der jaren een trouwe fanbase opgebouwd en zijn het aan hen verplicht om bij ieder optreden te verrassen. Dat doe je niet met een soort hap-slikweg-show vol hits uit het verleden.’ Opposites-moe Het woord ‘fans’ valt regelmatig als je met de succesvolle Nederlandse hiphopformatie spreekt. The Opposites nemen de mensen die hun muziek kopen of concerten bezoeken buitengewoon serieus. Willy: ‘Het kan niet zo zijn dat je ons de ene week in Schubbekutteveen ziet spelen en de volgende week in het dorpje ernaast. We willen niet dat Nederland genoeg van ons krijgt.’ Big2 is het met hem eens: ‘In de toekomst willen we minder shows doen, maar wel groter uitpakken. Een beetje

the opposites

zoals Anouk dat nu doet. Dat zal niet meevallen, want zelfs een buitenlandse A-artiest verkoopt zelden een tweede concert in een grote zaal volledig uit. Maar het is wel een mooi streven.’ Het verhaal van The Opposites leest als een jongensboek. Twee pubers uit de kop van Noord-Holland met een passie voor hiphop en talent voor beats en verrassende teksten. In alles elkaars tegenpolen, maar vooral zeer complementair. Halverwege het vorige decennium verhuist het duo naar Amsterdam, om daar aan de poldermentaliteit te ontsnappen en de eerste stappen in de bruisende hoofdstedelijke hiphop scene te zetten. Aanvankelijk rapt het duo in het Engels, maar dat blijkt geen succes. ‘Het klonk echt nergens naar’, lacht Big2 over hun eerste album Youngsters. ‘Ik had een aardappel in mijn keel, waardoor het accent echt tenenkrommend was. Ik kan je verzekeren dat niemand die cd voor zijn lol in de auto op zet.’ Willy: ‘We kwamen in het Engels gewoon niet uit de verf. Bijkomend voordeel van Nederlandstalig is dat je natuurlijk ook makkelijker je gevoelens kunt beschrijven en overbrengen.’

‘Succes went nooit’ Soloplaten De keuze voor hun moedertaal blijkt een gouden greep. Na een eerste hit (Slaap) betekent het album Begin Twintig in 2007 de definitieve doorbraak. Single Dom, Lomp En Famous wordt een flinke clubhit en brengt The Opposites in beeld bij de mannen van New Kids. Twee jaar later leidt dit tot Broodje Bakpao, het officieuze anthem van de Brabantse hangjongeren en de eerste nummer 1-notering voor het tweetal. De single is afkomstig van het dubbelalbum Succes/Ik Ben Twan, waarbij de rappers los van elkaar opereerden. ‘Dat was een hele belangrijke zet in onze ontwikkeling’, zegt Big2. ‘Ik kwam er achter dat ik samenwerken toch echt het allerleukste van een creatief proces vind. Tegelijk ontdekte Willem een andere kant van zichzelf, doordat hij nu de volledige controle had over het eindresultaat. Door die soloplaten is er nu meer balans en zijn we veel kritischer op elkaar.’ Deze zomer gingen The Opposites als een gelijkwaardig team de studio in, om te werken aan nieuw materiaal. Vooral voor Willy een fikse uitdaging, aangezien hij nu voor het eerst ook medezeggenschap kreeg over de productie van de nummers. ‘Vroeger concentreerde ik me puur op de teksten en deed Twan de rest. Het was dus best wennen, maar al snel voelde het heel goed om mee te denken over de beats en de technische kant van de tracks.’ Big2: ‘Ik was eerlijk gezegd een beetje uitgekeken op mijn eigen producties. Iedere ochtend als ik de studio in liep, had ik precies in mijn hoofd wat ik wilde maken die dag. Nu is dat anders. Door de input van Willem gaat het soms een hele andere kant op dan ik zelf had bedacht. Het materiaal gaat door twee kwaliteitsfilters heen en dat levert toffere dingen op.’ Willy: ‘Soms zijn we het niet eens, maar meestal vinden we elkaar wel ergens in het midden.’ Big2: ‘En als een van ons het ècht niet goed vindt, beginnen we gewoon opnieuw.’

the opposites

‘We willen niet dat Nederland ons moe wordt’

Jaren tachtig-invloeden Het eerste resultaat van de intensere samenwerking is Slapeloze Nachten. Een EP, waarvan de gelijknamige single op de bovenste plek van de Top 100 belandde. Willy: ‘We hadden natuurlijk vooraf nagedacht over wat we precies voor ogen hadden, maar toen we eenmaal in de studio zaten, veranderde alles weer. We wilden in ieder geval meer met synthesizers doen. Een beetje zoals we bij Licht Uit (single van Willems Succes, -red.) ook al deden. Een lekker filmisch sfeertje met jaren tachtig-invloeden. Daaruit is Slapeloze Nachten ontstaan.’ Big2: ‘Er komt wat minder rauwe hiphop op het album, we gaan nog meer de popkant op, iets waar wij heel erg van houden, maar in de rapscene is dat bijna een misdaad. Ik vind dat onzin. Pop is volgens mij de kunst van mooie melodieën verzamelen en deze hitgevoelig combineren. Dat kan ook met hiphopbeats.’ Big2 snijdt een gevoelig punt aan. Hij stoort zich al langer aan het beeld dat sommige collega’s hebben over de ‘hiphopregels’. Het verwijt dat The Opposites met hun toegankelijke nummers een knieval voor de charts maken, is een veelgehoorde aantijging. Big2: ‘Aan de ene kant snap ik het wel. Als je uit een subcultuur komt, zoals bijvoorbeeld underground hiphop, is het zuur als juist commerciële artiesten de meeste aandacht krijgen, puur omdat ze het best te verkopen zijn. Maar geloof me, we zijn absoluut geen sell-outs. Deze muziek vinden we tof en daarom maken we het. Mijn iPod staat vol met popliedjes. Van de Lambada tot Michael Jackson. En zo’n zomerhit als Call Me Baby is gewoon een topsong.’ Willy, lachend: ‘Als je die drie dus combineert, krijg je Slapeloze Nachten.’

Relevant Commercieel succes is volgens Big2 en Willy zeker bevredigend, maar absoluut niet de drijfveer achter hun muzikale avonturen. Willy: ‘Kwaliteit is het allerbelangrijkste. Dan komt de rest vanzelf. Natuurlijk balen we als ons album straks niet aanslaat, maar dat motiveert vooral om iets nóg beters te maken.’ Big2: ‘Uiteindelijk bepalen de fans of je relevant bent of niet. Ik heb liever een enthousiast publiek dan een goede recensie in een krant of blad.’ Willy: ‘Onze show tijdens Lowlands werd afgefikt door een journalist, terwijl de tent helemaal losging. Wat is nou belangrijker?’ Hoewel Big2 en Willy goed kunnen leven van hun inkomsten uit het artiestenbestaan, kijken ze soms met een schuin oog naar de andere kant van de oceaan. Daar bouwen rappers als Jay-Z en Kanye West aan een heus imperium, waar muziekverdiensten inmiddels bijzaak lijken. Big2: ‘Ik denk dat het in Nederland moeilijk is om als artiest een merk te worden, maar het kan zeker. Kijk naar wat Ali B. doet. Maar ook een jongen als Adje timmert met zijn Sloddervos gang flink aan de weg. Wij denken ook best zakelijk, maar dan vooral om ons eigen project verder te brengen. Muziek staat momenteel op de eerste plaats.’ Willy: ‘Natuurlijk is het leuk als je wat extra T-shirts kunt verkopen, maar het moet inderdaad wel iets toevoegen aan de muziek.’ Tweede EP De komende maand hopen The Opposites hun nog titelloze album af te maken, voor een release eind dit jaar. Maar eerst komt er nog een tweede EP. Ook gaan ze zich richten op een tour. Dat het met de live-reputatie van de rappers wel snor zit, is gezien de uitverkochte shows van de laatste jaren een feit. Daarbij valt het woord feestband regelmatig, maar dat is voor de jongens absoluut geen diskwalificatie. Big2 moet er zelfs hartelijk om lachen. ‘Feestband The Opposites. Dat is toch de allermooiste typering ooit?’ Ook Willy koestert de geuzennaam: ‘Het gaat erom dat mensen het naar hun zin hebben. Wij doen iedere show ons stinkende best om te zorgen dat iedereen na afloop een liter water moet drinken om bij te komen. Als je dan een feestband bent, vind ik dat prima.’ We geven 10 x de cd van The Opposites weg, zie pagina 78.

bios

Onze expert over de laatste stand van zaken in filmland.

CREATIEF MET CRISIS In tijden van crisis heeft het volk altijd behoefte aan brood en spelen. Daar varen uiteraard ook de Nederlandse bioscopen wel bij: de afgelopen jaren werden keer op keer bezoekersrecords verbroken. Toch betekent dit vreemd genoeg niet dat er dan meer geld vrijkomt voor het maken van films. Ook in de showbusiness wordt elk dubbeltje tegenwoordig minstens drie keer omgedraaid. Dat geldt niet alleen in ons eigen kikkerlandje, waar cultuur voor de overheid geen enkele prioriteit meer lijkt te hebben. Zelfs in het grote rijke Amerika spelen studioâ&#x20AC;&#x2122;s tegenwoordig op safe door vrijwel alleen te investeren in sequels en merknamen die hun succes in het verleden ruimschoots hebben bewezen.

Dan nog wordt er tegenwoordig meer dan vroeger alles aan gedaan om de kosten te drukken. Zo drinkt James Bond in Skyfall, de film waarmee de geheim agent in november zijn vijftigste verjaardag viert, een glas Heineken in plaats van de zo kenmerkende geschudde-niet-geroerde wodka-Martini. Met de enorme sponsordeal is naar verluidt een bedrag van 45 miljoen dollar gemoeid, pakweg een kwart van het volledige budget van de film. Puristen spraken er overigens al bij voorbaat schande van dat de classy Britse spion een ordinaire Tokkie was geworden. Van sommige dingen moet je nou eenmaal afblijven. Om diezelfde reden waren de protesten niet van de lucht toen Bond midden jaren negentig

Tekst Robbert Blokland

zijn blitse Aston Martin (tijdelijk) inruilde voor een Duitse BMW. Ook in eigen land stimuleert de crisis de financiële inventiviteit van filmmakers. Ruim een jaar geleden werd het platform cinecrowd.nl gelanceerd, dat publiek en bedrijven de kans biedt om met een kleine vergoeding het maken van films te steunen. De eerste resultaten hiervan zijn dit najaar in de bioscopen te zien: het charmante Deal van regisseur Eddy Terstall (waarin stamgast Teun Kuilboer barmeid Roberta Petzoldt € 2000,- biedt voor een nacht vol stomende seks) en Dark Blood, de laatste film die acteur River Phoenix maakte voordat hij eind 1993 overleed aan een overdosis. Vanuit alle hoeken van de wereld stroomden de donaties binnen toen regisseur George Sluizer (inmiddels 80) aankondigde van zijn ruwe, incomplete materiaal toch een speelfilm in elkaar te willen knutselen. De crisis blijkt trouwens ook een dankbaar onderwerp om op het witte doek verhalen aan te wijden. De thriller Killing Them Softly met Brad Pitt als humane moordenaar is bijvoorbeeld stiekem een metafoor voor de koelbloedige manier waarop grote bedrijven proberen deze barre tijden te overleven. Met The Domino Effect draagt ook Nederland zijn steentje bij aan dit thema. Regisseur Paula van der Oest (Black Butterflies) schetst in een lappendeken van vertellingen de verregaande gevolgen van de economische malaise op levens in alle lagen van de bevolking. Zoals altijd in een mozaïekfilm beklijven sommige verhalen beter dan andere. Maar netto geeft The Domino Effect (met rollen voor onder andere Theo Maassen, Jelka van Houten en Bracha van Doesburgh) een mooi en schrijnend beeld van de rare, onberekenbare tijden waar we ons nu met z’n allen in bevinden.

‘Het wrede volksvermaak wordt integraal uitgezonden’

Deal, Killing Them Softly en The Domino Effect draaien nu in de bioscopen. Skyfall en Dark Blood gaan in november in première.

Met je CJP-pas krijg je € 2,korting bij Pathé en tot € 2,- korting bij andere bioscopen.

ook in de bios Gesneuveld

Op vredesmissie in Afghanistan sneuvelden 25 Nederlandse militairen. Regisseur Robert Oey sprak voor zijn ontroerende documentaire Gesneuveld met ouders, echtgenoten, kinderen en vrienden die door een bermbom of aanslag zonder hun geliefde door het leven moesten. Draait nu.

Jagten

Regisseur Thomas Vinterberg maakt zijn beste film sinds het rauwe Festen met dit soortgelijke ontsporende drama over een docent (Mads Mikkelsen) die onterecht van seksueel misbruik wordt beticht. Binnen de kortste keren verandert zijn leven in een hel. Als kijker deel je zijn frustratie over de onmacht en het onrecht. 25 oktober.

House at the End of the Street Dat actrice Jennifer Lawrence zich na megahit The Hunger Games leende voor deze schijnbaar simpele horrorfilm geeft al aan dat House at the End of the Street méér is dan dat. Ze speelt een tienermeisje dat na een verhuizing contact legt met een stille klasgenoot, die een gruwelijk geheim met zich mee blijkt te dragen. 8 november.

Amour

Deze winnaar van de Gouden Palm is onbetwist een van de beste films van het jaar. Het schrijnende drama schetst een even intiem als hartverscheurend portret van de snelle aftakeling van de bejaarde Anne, nadat zij wordt getroffen door een herseninfarct. Haar echtgenoot Georges moet met lede ogen toezien hoe zijn geliefde verandert in een kasplantje. 15 november.

dvd

De mooiste, grappigste, indrukwekkendste en opvallendste nieuwe films op een schijfje.

Tijdloze thrillers Dankzij series als CSI, Criminal Minds en The Closer is de thriller de afgelopen jaren een bijna uitgestorven genre geworden in bioscopen. Want wie gaat er nou nog de deur uit voor een spannend moordmysterie als hij elke week gratis en voor niets een nieuwe lading binnen handbereik heeft? Juist daarom is het zo onmetelijk knap dat de meeste thrillers van regisseur Alfred Hitchcock soms na een halve eeuw (!) nog steeds het beoogde spanningseffect weten te bereiken. Natuurlijk, ze ogen wat gedateerd: vermoedelijk was het anders afgelopen met Marion Crane (het slachtoffer uit de wereldberoemde douchescène in Psycho) als er in 1960 al mobieltjes waren geweest. Maar wie die hobbel durft te nemen, wacht een aantal van de beste thrillers die pakweg honderd jaar filmge-

schiedenis hebben opgeleverd. Op de prachtige Masterpiece Collection zijn vijftien van de meest legendarische titels van de Master of Suspense te vinden, waaronder The Birds (kustdorpje wordt aangevallen door een troep wilde meeuwen), North by Northwest (onschuldige man belandt in heftig spionagecomplot) en Rear Window (bedlegerige fotograaf ziet per ongeluk moord bij de buren). ‘Hitch’ bewijst ruim dertig jaar na zijn overlijden dat je het verwende, moderne publiek nog steeds met minimale middelen (en zonder digitale effecten) op het puntje van de stoel kunt krijgen. Ook de vele extra’s van deze box, waaronder een boek met storyboards en vijftien uur aan documentaires en interviews, zijn trouwens dik in orde. Win deze box! Zie pagina 78.

Tekst Robbert Blokland

publieksfavoriet Er zijn niet veel films die wij dit jaar meer succes hadden gegund dan Intouchables, de Franse tragikomedie die dankzij ruim een miljoen bezoekers de grootste bioscoophit van het jaar werd. Maar het is wel sneu dat Monsieur Lazhar, een ander Franstalig juweeltje dat in dezelfde doelgroepvijver viste, door dat verpletterende succes vrijwel ongemerkt aan de Nederlandse theaters voorbij is gegaan. Dat terwijl de Canadese tragikomedie eerder dit jaar op het Filmfestival Rotterdam nog zeer overtuigend de publieksprijs in de wacht sleepte. Het titelpersonage is een Algerijnse immigrant die zich op een dag meldt als invalleerkracht op een lagere school. Zijn nieuwe klas blijkt opgeschrikt door de zelfmoord van hun juf Martine, die zich in haar eigen lokaal heeft opgehangen. In eerste instantie probeert de strenge doch rechtvaardige Lazhar de kids nog Honoré de Balzac bij te brengen. Maar al snel begrijpt hij dat zijn leerlingen heel andere dingen te verwerken hebben, net als hij trouwens. De film

weet door zijn bijzonder sympathieke hoofdpersonage op een toegankelijke, luchtige manier een aantal zware thema’s als dood, rouw en stigmatisering aan te snijden. Bovendien is Monsieur Lazhar een ontroerend pleidooi voor tolerantie jegens andere culturen: als we allemaal een klein beetje meer moeite doen om elkaar te begrijpen, ziet de wereld er opeens een stuk mooier uit. Deze films winnen? Zie pagina 80.

Ook nu op dvd Indiana Jones: The Complete Adventure

The Extraordinary Voyage

The Raid

Tot Altijd

Steven Spielberg bedoelde Raiders of the Lost Ark als lichtvoetig antwoord op de succesvolle Bondserie. Maar de briljante regisseur maakte van de avonturenfilm over archeoloog Indiana Jones een klassieker. Er volgden drie sequels, nu in een prachtige verzamelbox.

Ben je fan van actiefilms maar ken je The Raid nog niet? Shame on you, want het is stiekem de beste genretitel van het jaar. Bij het verhaal over een arrestatieteam dat een drugskoning probeert te overmeesteren, komen nul digitale trucjes kijken. De acteurs hebben alle actiescènes echt uitgevochten en dat zie je.

De eerste sf-film ooit was het geniale Le Voyage Dans la Lune, die regisseur George Méliès in 1902 maakte. Het meesterwerkje, dat vertelt over wetenschappers die een bezoekje brengen aan de maan, werd beeldje voor beeldje opgepoetst en door de Franse ambientformatie Air voorzien van een nieuwe soundtrack.

Na Nederland was België het tweede land waar euthanasie als recht in de grondwet werd vastgelegd. Het waargebeurde verhaal van de door MS verlamde Belgische politicus die het boegbeeld van deze strijd werd, weet juist te ontroeren door alle valse emoties en jengelende violen heel bewust uit de weg te gaan.

Vroeger, toen de SRV-wagen nog reed

CJP gaat voor jong, nieuw, fris en getalenteerd. Maar dat betekent niet dat we de klassiekers vergeten.

Groetjes uit Berlijn Het is een gekke tijd in Berlijn, eind jaren zeventig. Terwijl volwassenen hun weekend inluiden met schnapps grijpen veel jongeren naar iets stevigers. Alsof het peuken zijn, hebben harddrugs de Duitse jeugdcentra gevonden. Opeens wordt het daar vrij normaal om van hasj via LSD op te klimmen naar hero誰ne. De meeste pubers komen nog netjes op tijd thuis voor het avondeten, maar drijven stoned steeds verder af van een gezonde gezinssituatie. Zo ook Christiane Felscherinow, een meisje van net veertien jaar. Een scheiding, gewelddadige vader en het leven in een Berlijnse betonwijk hebben behoorlijke deuken in haar zelfvertrouwen geramd. Heel even lijkt ze weerstand te bieden tegen de verleidelijke drugs in haar jeugdhonk, maar de drang naar erkenning en een goed gevoel zijn te sterk. Al snel houdt ook Christiane haar kapotte armen buiten het zicht van haar moeder. Erg, maar het was niemand opgevallen als Christiane niet in aanraking was gekomen met de journalisten Kai Hermann en Horst Rieck. Zij interviewen het pubermeisje over haar leven en verwachten na twee uur praten wel klaar te zijn. Twee uur worden twee maanden, waarin de heren naar haar ervaringen in de Berlijnse drugsscene luisteren. Een scene die inmiddels meerdere tieners het leven heeft gekost.

Tekst rené van der meer

De interviews groeien uit tot een boek. Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo verschijnt in 1979 en verkoopt direct goed. Zonder omwegen legt Christiane hierin uit hoe dat gaat, overleven tussen de spuiten. Botte naalden slijpen met een luciferdoosje en teren op een dieet van pudding. Lezen in de krant dat je hartsvriendin is overleden aan een overdosis. Mannen aftrekken voor veertig Deutsche Mark, zodat je horse (heroïne) kunt scoren. Tevergeefs aankloppen bij hulpinstanties, die zich geen raad weten met minderjarige verslaafden. Klinkt misschien als de klaagzang van een zielige junk, maar dat is Christiane F. niet. Tussen het drama door begin je langzaam te begrijpen hoe de verslaving zich in haar puberbrein nestelt. Het klinkt niet eens onlogisch. Want als ze eenmaal heeft bewezen dat ze ook zonder de spuit kan leven, maakt één shotje toch niet uit? Verruil heroïne hier voor sigaretten, wijn of chocolade en wat leek op bizar gedrag, wordt opeens eng herkenbaar. Twee jaar na het boek verschijnt de verfilming. Ook heftig, maar deze mist de diepgang van het boek. Goed, David Bowie komt voorbij en de bleke Duitse smoeltjes in grauwe stationshallen hakken erin, maar veel meer dan junkie kijken is het niet. Hopelijk zet de gelijknamige theatervoorstelling die momenteel door Nederland toert je wèl aan het denken over drugsproblematiek. Met de inmiddels vijftigjarige Christiane gaat het overigens nog steeds niet zo best. Na haar tijd in Berlijn kickte ze af in Hamburg, maar de drugs bleven lonken. Ze is inmiddels moeder en verdween lange tijd uit beeld. Tot een paar jaar geleden, toen ze in Amsterdam opdook en opnieuw bleek te gebruiken. Van het boek dat haar wereldberoemd maakte, wil ze weinig weten. Het zou niet representatief zijn. Als het meezit, verschijnt ooit een boek met haar eigen verhaal. We wachten het af. Tot die tijd volstaat de klassieker uit 1979, al ruim dertig jaar een perfecte antidrugscampagne. Christiane F. koop je met 10% korting bij De Slegte. De theatervoorstelling toert tot en met 13 december langs theaters. Korting verschilt per locatie. vanengelenburgtheater.nl.

james probeert het leuk te vinden

James Worthy is een drukbezette schrijver, maar gelukkig maakt hij ook nog tijd om culturele dingen uit te proberen voor CJP.

007 De herfst is begonnen. Ondanks het feit dat alle ramen dicht zitten, laten de harde windstoten je gordijnen dansen en trotseert een dappere pizzabezorger de regen, omdat jij simpelweg niet met dit weer naar buiten wil. Terecht. De herfst is een prachtig seizoen om helemaal niets meer te ondernemen. Het is een verlammende periode, want wat je ook doet, het valt toch in het niet bij de weergaloze kleurverandering van de bomen. Dus pak een dekentje uit de kast, plof neer op de bank, laat je schoonmoeder een grote pan soep maken en kijk films tot je ogen net zo rood zijn als de herfstbladeren van sommige bomen waar ik de naam niet van weet. Welkom bij James Probeert James Leuk te Vinden, want deze keer zit ik gewoon op mijn eigen bank met appelgebak en tweeëntwintig James Bondfilms. Dit doe ik omdat de Bond-film, een speciaal soort film die in zijn geheel om foute oneliners, heerlijke vrouwen en nog mooiere auto’s draait, in 2012 vijftig jaar bestaat. HIEPERDEPIEP HOERA! Toch is mijn eigen Bond-girl, mijn vriendin, niet heel blij met de alle films bevattende Blu-ray box, want ik zit alleen nog maar op de bank met een geschudde Martini in de ene hand en een afstandsbediening in de andere. Het gaat misschien wat ver om te zeggen dat ik de grootste Bond-fan van Nederland ben, maar ik ben op z’n minst de grootste Bond-fan van AmsterdamOost en echt niet alleen omdat we dezelfde krachtige voornaam hebben. Bond snapt het leven gewoon. Alles draait om seksistische oneliners, piemelgrappen en mooie vrouwen, de rest is bijzaak. Piemelgrappen? De quote ‘Ik heb meer dan alleen mijn handen omhoog’ uit Diamonds Are Forever is absoluut mijn favoriet. Hij staat onder schot, zijn leven hangt aan een zijden draadje en Bond maakt gewoon even duidelijk dat hij een stijve plasser heeft. Het werkt, want hij haalt altijd het einde van de film. Zonder kleerscheuren. Dus ik weet niet wat

jij doet als iemand een pistool op je richt, maar ik weet dondersgoed wat ik moet doen in zo’n situatie: ‘Hallo meneer de overvaller, ik weet niet wat u van plan bent hoor, maar ik heb een erectie.’ Wat mij nog meer aantrekt in de Bond-films is dat alles zo lekker krukkig oogt. De films, en dan vooral de oudere, zijn knullig Engels i.p.v. gelikt Amerikaans. Neem bijvoorbeeld de special effects. Het vliegen met een jetpack in Thunderball, de opgeblazen schurk Kananga in Live And Let Die en het gegil en gestruikel van mensen die zojuist zijn doodgeschoten; het ziet er allemaal zo nep uit dat het bijna weer realistisch is. Dan ben ik nog niet eens begonnen over de kilometers lange autoritten in een duidelijk stilstaande auto. De auto staat stil, maar de beelden achter en naast de auto bewegen. Het is pure kunst. Helemaal als de dienstdoende acteur of actrice vergeet te sturen, terwijl de auto middenin een levensgevaarlijke haarspeldbocht zit. Juist deze onovertroffen knulligheid en romantische gebrekkigheid, die iedere andere film gehandicapt zou hebben gemaakt, zorgen ervoor dat James Bond een tijdloze kanjer is die nooit gaat vervelen. Ondanks alle gebreken worden de films, net als Indonesische vrouwen, heel mooi oud. Veel klassieke films ogen hopeloos gedateerd, maar deze films blijven vers. De vrouwen blijven adembenemend fraai en elegant gestileerd, de gedetailleerde interieurs van alle hotelkamers, kastelen en schurkengrotten horen in een museum te hangen en de piemelgrappen, man, die schaamteloze piemelgrappen gaan nooit vervelen. Maar het allerleukste aan Bond vind ik misschien nog wel alle krankzinnige uitvindingen die zijn verre van rustige leven net dat beetje makkelijker maken. De gadgets. De snuisterijen. Wat te denken van de raketsigaret uit You Only Live Twice, de pistoolpen uit Never Say Never Again en de skistokken uit The Spy Who Loved Me, waar je kogels mee kunt afvuren? Sommige gadgets zijn nog steeds baanbrekend en

Tekst james worthy

Beeld Ilja Meefout

james probeert het leuk te vinden

ingenieus, maar meer dan eens gaat het helemaal nergens over. Een motorbootje in de vorm van een krokodil? Een draagbare radio die raketten schiet? Een rolstoel die raketten schiet? Een doedelzakmitrailleur? Het zijn stuk voor stuk dingen die jointjes rokende nerds zouden verzinnen en daar ligt misschien wel de sleutel tot het succes van deze weergaloze filmreeks. Iedere zoon, vader of opa wil James Bond zijn. We willen slechte grappen maken, we willen alle mooie vrouwen op deze aardbol beminnen en tussendoor, maar dat is minder belangrijk, lijkt het ons ook best leuk om de wereld 22 keer te redden. James Bond is onverantwoordelijk, charmant, seksistisch, eloquent, humoristisch, goedgekleed en eigenlijk gewoon een jonge hond in een duur pak. Eerlijk is eerlijk, zo zouden we allemaal moeten zijn. James Bond is de standaard. Het hoogst haalbare voor een man. Zo abnormaal cool dat hij Martini, een walgelijk drankje, een soort vooroorlogse Flügel, hip heeft gemaakt. Mister Bond heeft zelfs het snowboarden populair gemaakt, doordat hij in 1985 van een heuvel zoefde op een zelfgemaakte board. De trendsetter. Wat kan ik nog meer zeggen? James Bond is mijn leermeester, mijn Dalai Lama en dankzij deze onmisbare boxset hoor en zie ik hem alleen maar nog helderder en scherper. Vraag deze box voor Sinterklaas, kerst of Vaderdag en als je achteraf toch niet helemaal tevreden bent, tja, dan ben je een meisje. Nee hoor. Hoe vrouwonvriendelijk onze James soms ook is, de films zijn zeker ook leuk als je een vrouw bent. Alleen al voor de Bond-girls. Het zijn veelal vrouwen die hem in het begin van de film dood willen maken, maar uiteindelijk vallen ze als een blok voor de heer Bond. Of misschien is het wel andersom. Misschien vallen wij mannen altijd op vrouwen die ons iets aan willen doen. Probeer het maar eens uit, vrienden en vriendinnen. Hoe dan ook: deze complete Bondyclopedie met weken vol extra’s en ditjes en datjes is voor mij het bewijs dat niet alle oude dingen saai hoeven te zijn. Omroep MAX is misschien saai en Sonja Barend ook, maar Bond blijft een hippe vogel. De koning. Een legende die die ellenlange herfstdagen draaglijk zal maken. Groetjes uit 007-heaven. James testte de 50th Bond Anniversary Blu-ray box en die houdt-ie lekker zelf. Maar we hebben ook een exemplaar van de ‘gewone’ dvdversie geregeld en die box geven we wél weg. Zie pagina 79.

‘zo zouden we allemaal moeten zijn’

exclusieve voorpublicatie

Soms krijgen we een boek binnen op de redactie, waar we even stil van zijn. Zoals het debuut van Gemma Venhuizen. Speciaal voor CJP een voorpublicatie van:

Alle bessen kun je eten alleen sommige maar één keer

De eerste keer dat ik hem zag stond ik met een dubbelloops geweer in handen. Ik had net met bevroren vingers twintig kogels afgeschoten op de ijsbeer tegenover me. Negentien kogels waren in het niets verdwenen, één had de rechtervoorpoot geraakt. Terwijl ik het resultaat bestudeerde, kwam hij naast me staan. Zijn kartonnen beer zag er heel wat doorzeefder uit dan de mijne. Hij lachte. Zei iets tegen me. Het zag eruit als ‘I love you too.’ ‘I love to shoot,’ herhaalde hij toen ik mijn oorbeschermers af had. ‘Dat komt goed uit,’ zei ik en liet mijn geweer zakken. ‘Als we worden aangevallen, mag jij ons verdedigen.’ Zijn bruine stoppelbaard was bevroren en zelfs op zijn wimpers zat een dun laagje ijs, als witte mascara. Ik probeerde er niet aan te denken hoe ik er zelf uitzag, met drupneus en sneeuwbril. Waar hij zo goed had leren schieten, wilde ik vragen. Toen riep de instructeur. Dat de schietbaan niet bedoeld was voor theekransjes. Die middag ging ik boodschappen doen in Longyearbyen. De lucht was strakblauw, de zon weerspiegelde oogverblindend fel op de bevroren weg. Ik zette mijn zonnebril op, deed mijn wanten aan en wandelde naar de supermarkt. Ter hoogte van de sportschool werd ik ingehaald. Halflang bruin haar, zwarte muts, handschoenen met afgeknipte vingertoppen. Een peuk in zijn mond. De jongen van de schietbaan. Hij heette Lars, was geoloog en kwam uit Oslo. De vorige avond was hij aangekomen op Spitsbergen om veldwerk te doen voor zijn promotie-onderzoek. Iets over de invloed van verschillende soorten sneeuw op de vorming van lawines. Sneeuwvlokken bestuderen. Daar kwam het op neer. ‘Ik ben hier vorig jaar ook al geweest. Maar ik wilde even kijken of ik het nog kon. Schieten.’ Met een bevroren grijns lachte ik om zijn verhaal over een vriend uit Longyearbyen die had gewed hoe lang hij zijn tong tegen een ver-

keersbord kon houden zonder eraan vast te vriezen. ‘We moesten hem met een thermoskan gloeiende koffie losweken.’ In stilte vervloekte ik mezelf. Ik was vergeten een thermolegging onder mijn spijkerbroek aan te trekken. Eenmaal in de supermarkt leek het zelfs in de nabijheid van het vriesvak warm. Ik loosde Lars bij het schap met bolognesechips en liep naar de non-food afdeling. Er waren alleen nog vrolijk gekleurde kinderleggings te krijgen. Toen ik uiteindelijk aankwam bij de kassa, stond Lars al te wachten. Ik probeerde tevergeefs mijn bovenbenen warm te stampen. ‘Hier, neem dit maar. Voor een extra laagje vet .’ Hij overhandigde me iets dat op KitKat leek. ‘Of mag je zoiets niet zeggen tegen een vrouw?’ Hij lachte. Zijn ogen waren net zo bruin als het reepje Kvikk Lunsj dat ik in mijn mond stak. ‘En jij?’ vroeg hij toen we weer buiten stonden. ‘Wat doe jij hier?’ Het was een idee van Van Asschen geweest. Natuurlijk was het Van Asschen – vermoedelijk was hij gewoon te lui om ons college te geven. Voor vijf studenten kwam hij zijn bed niet uit. Terwijl studenten van andere richtingen – beeldende kunst, mode, grafisch ontwerp – een fatsoenlijke opleiding kregen, werden wij in het diepe gegooid met een nieuw fotoproject van hem. Hij kwam het ons net voor de kerstvakantie vertellen. ‘Dan hebben jullie nog drie maanden om je voor te bereiden.’ Op zijn bureau lagen vijf enveloppen. Kyra schonk hem haar verleidelijkste glimlach en mocht als eerste kiezen. Als dank gunde ze hem bij het voorover bukken een inkijkje in haar décolleté. Hawaii, stond er op het briefje in haar envelop. Ronald had Kreta; Maartje moest zes weken naar Texel. De laatste twee enveloppen waren voor Jelle en mij. Hij koos de linker. Taiwan. Ik zag het al voor me: zijn gifgroene hanenkam te midden van een groep donkerharige Aziaten. Ik aarzelde even voor ik mijn envelop pakte. Vroeg me af welk eiland ik zou kunnen hebben. Tenerife. Jamaica. Of misschien wel Bali – ja, Bali zou prima zijn. Ik scheurde het plakrandje gretig open, haalde het briefje eruit en keek Van Asschen aan. ‘Wat is er Jasmijn? Niet tevreden?’ Ik wilde dat de anderen zouden weglopen, maar ze keken me vol verwachting aan. ‘Ik weet niet waar het ligt. Spitsbergen,’ zei ik uiteindelijk. Met een triomfantelijke lach haalde hij zijn laptop tevoorschijn en klikte Google Maps aan. ‘Hoog tijd om je topografische kennis eens bij te spijkeren.’ Toen hij inzoomde, op het noordelijkste gedeelte van de kaart, op een eiland ver ten noorden van Noorwegen, hoorde ik Kyra lachen. ‘Kom je toch nog goed terecht,’ zei mijn vader die avond, toen ik hem opbelde en vertelde dat ik zes weken lang in de ijskoude wildernis

zou moeten doorbrengen. Hij lachte er niet bij. Ik betwijfel of hij überhaupt nog heeft gelachen sinds ik mijn flora verwisselde voor een fototoestel. Sinds ik zijn droom inruilde voor de mijne.

2. De muren van de hotelkamer zijn geel. In een kleur die op het verfblik waarschijnlijk aangeprezen heeft gestaan als zonnegeel. Of zomergeel. In ieder geval iets opbeurends, waarbij de hoteleigenaar in de doe-het-zelfzaak dacht: daarmee maak ik mijn gasten blij, daarmee help ik ze vergeten dat ze een verregende vakantie in Noorwegen hebben verkozen boven zonnen in Zuid-Spanje. In de hoek van de kamer staat mijn backpack, half ingepakt. Volgesnoten propjes op het tapijt naast mijn bed. Op het nachtkastje twee lege wc-rolletjes. Ik duw de deken richting voeteneind, loop op blote voeten naar de badkamer. In de voegen tussen de tegels liggen de afgeknipte nagelschilfers van een anonieme voorganger. Vroeger verzamelde ik afgeknipte nagels. Die van mezelf dan. Wanneer mijn vader mijn nagels had geknipt raapte ik gauw de stukjes van de vloer, voordat ze in de stofzuiger zouden verdwijnen. In een luciferdoosje tussen de rand van mijn bed en mijn matras bewaarde ik ze. Ik verzamelde nagels om dezelfde reden dat ik nooit naar de kapper wilde, en voor het doortrekken van de wc altijd eerbiedig mijn drollen bekeek. Al mijn nagels, haren en uitwerpselen vormden een stukje van mijn geschiedenis – bij het indrukken van de spoelknop van de wc was het alsof ik een beetje van mezelf het riool in joeg. Mijn moeder wist ervan. Stond het oogluikend toe; uit schaamte over haar eigen verzameling, waarschijnlijk. Maar op een dag ontdekte de schoonmaakster het doosje, toen ze mijn matras eens wilde luchten. Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek erin. Mijn collectie van jaren verdween direct in de GFT-bak. Toen ben ik dromen gaan verzamelen. Want dromen kan niemand van je afpakken. Dacht ik. Pas nu besef ik dat dromen ook nooit veilig zijn met anderen in de buurt. Dan heb je ze niet meer onder controle, ontstaan er rouwrandjes. Beter kun je ze voortdurend bijvijlen. Afstompen voor er gemene nijnagels ontstaan. Naast de wc hangt de enige rol die over is, met nog een paar velletjes er aan. Net voldoende. Nog één keer hartverscheurend janken. Of ingetogen snikkend, met trillende mondhoeken en biggelende zoute tranen. Ik haal de rol van de wc-rolhouder, zet hem op het randje naast

exclusieve voorpublicatie

de wastafel, naast de tube tandpasta. Staar naar mijn tl-verlichte spiegelbeeld. Uitgerekend nu lukt het niet. Ik knipper. Knipper nog eens, trek een pruillip. Geen succes. In mijn leven heb ik duizenden keren moeten huilen, op de meest ongelegen momenten. In de supermarkt tussen de zuivelschappen, tijdens wiskundeles, na de seks - maar nu kijkt mijn spiegelbeeld me onbewogen aan. Ik had ervan willen genieten, die laatste huilbui. Zoals ik van elke laatste sigaret heb genoten. Of zoals de laatste nacht met Michiel, toen we allebei al wisten dat er niets meer te redden viel. Ik denk aan opa, hoe hij opgebaard lag in de kelder van het verzorgingshuis. Aan Julia en Puck met z’n tweeën op de bank, zonder mij. Mijn lievelingsbord dat ik kapot heb laten vallen. Hoe het voelde toen ik mijn pols had gebroken bij het schaatsen. Onbeantwoorde verliefdheden, ruzies met mijn moeder, Michiel, Lars; niets helpt. Te veel gehuild, de afgelopen dagen. Spijt is als het vertrappen van een slak. Het moment dat je je voet neerzet, het huisje hoort kraken en weet dat je niet meer terug kunt. Het liefst blijf je even staan, om niet direct de puinhoop te zien die je hebt veroorzaakt. Maar je weet dat het komt. De aanblik van een zielig hoopje slijm, te midden van een vergruisd huisje. De chaos, veroorzaakt door één ondoordachte stap. Ik heb het vroeger wel eens geprobeerd, een slakkenhuis lijmen. In de hoop dat de slak dan weer vrolijk verder zou kruipen. Maar terwijl ik met mijn Prittstift de stukjes gruis ineen probeerde te zetten, deed een merel zich tegoed doen aan het weke, weerloze slakkenlijf. Toen had ik al moeten leren dat het nutteloos is stil te staan bij verloren zaken.

De debuutroman Alle bessen kun je eten; alleen sommige maar één keer van Gemma Venhuizen verschijnt januari 2013 bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar.

Hoe gaat het eigenlijk met...? In de CJP Maga2ines (was dit maar een tikfout) van tien jaar geleden kwamen we drie parels van interviews tegen. We vroegen ons af: hoe zou het nu eigenlijk gaan met Raymzter, Isabelle Brinkman en Jochum ten Haaf?

Tekst steven stoffers

beeld milan vermeulen

Raymzter Toen: ‘Ik loop niet achter anderen aan, zoals veel rappers die alles nadoen wat er in Amerika gebeurt.’ Raymond Renssen is 22 als CJP hem in 2002 interviewt. Met de Grote Prijs van Nederland in zijn achterzak probeert hij een platencontract te versieren. Dat lukt en Raymzter scoort met Kutmarokkanen??! een dikke hit. Geen party hiphop over schuddende billen, maar een kritische tekst over hoe het echt is om Marokkaan te zijn in Nederland. Na een paar jaar in de schijnwerpers verdwijnt Raymzter rond 2007 van het toneel. Nu: Raymzter is hard bezig aan een comeback. De eerste single, Rayvolutie, is net uit. Het gelijknamige album moest oorspronkelijk in 2009 verschijnen, maar staat nu voor januari/februari 2013 gepland. Raymzter is fitter dan ooit en helemaal klaar voor de tweede ronde. Want hoe gek het ook klinkt, fitness heeft Raymzter uit zijn diepe dal getrokken. ‘De kern van mijn problemen was dat de relatie met de vrouw van mijn leven veranderde, omdat ik de rockster wilde uithangen. Ik verzweeg onder andere dat ik vreemdging en daardoor kwamen we in een ongezonde situatie terecht. Als je twijfelt aan je relatie wordt je onzeker, dat sijpelt door in alles wat je doet. Zeker als je privéleven zo verweven is met je werk als het bij mij was. We kwamen bijvoorbeeld net terug van vakantie en stonden te ruziën op Schiphol, toen er opeens een gast naast me stond: ‘Hey man, mag ik een handtekening?’ Ja, flikker op man! Dat wilde ik niet meer. Ik trok me terug en had nergens meer zin in, kreeg het gevoel dat ik niet meer nodig was. Dat alles, ik zal er niet langer omheen draaien, zorgde ervoor dat ik aan de drugs ging. Geen wiet of hasj, maar hardcore spul. Van 2007 tot 2010 heb ik een serieus drugsprobleem gehad. Uiteindelijk was het pure wilskracht waardoor ik dat achter me kon laten. Ik ging fitnessen en merkte dat ik controle kon hebben over mijn eigen situatie. Als ik wíl dat ik er over drie maanden ripped uitzie, dan kan dat. Ik kreeg weer ruimte in mijn hoofd. Tegelijkertijd hoorde ik al mijn generatiegenoten klagen. ‘Vroeger was alles beter.’ Ja, laat dan verdomme zelf wat horen! Ik ben het ook

zat dat alles maar hiphop is tegenwoordig, maar ik kies ervoor om er zelf wat aan te doen. ‘Spring maar achterop bij mij’, prima dat Gers dat doet, maar noem het geen hiphop. Hiphop moet je leven. Hij weet niet hoe het is om geweigerd te worden bij de deur of met een heel gezin te moeten leven van de uitkering van je moeder. Het is zo nep.’ Over tien jaar… ‘Woon ik sowieso niet meer in Nederland. Waarschijnlijk verkas ik naar Gambia. Ik ben nu al regelmatig in Serekunda, de grootste stad van Gambia, omdat een vriend van me daar de State of Mic-studio heeft opgericht. Jongeren kunnen er een audiovisuele opleiding volgen. Met lokale muzikanten heb ik daar een reggae-album opgenomen. Ziggi Recado en Joggo (Jürgen Seedorf, het broertje van Clarence, red.) doen ook mee. Dat moet in de zomer van 2013 uitkomen, samen met een docu en waarschijnlijk een korte tv-serie over Gambiaanse jongeren. Tsja, het gaat nu best lekker eigenlijk.’

hoe gaat het eigenlijk met...?

Isabelle Brinkman Toen: ‘Ik zag op mijn zestiende Adam Curry en dacht: dat kan ik ook! Het leek me geweldig om ooit in die snelle, hectische wereld terecht te komen.’ In 2002 heeft ex-TMF vj Isabelle al drie jaar een eigen radioprogramma op 3FM. Op de grens van 30 heeft ze nog absoluut niet de drang om het rustiger aan te doen. Radio, tv, muziek, mannen: van alles moet geproefd worden. Met CJP praat ze destijds over hoe het was om zestien te zijn: ‘Vriendjes had ik af en toe, maar meestal was ik ze snel weer zat. Te veel gezeur aan mijn hoofd.’ Nu: Isabelle, nu 40 jaar, heeft inmiddels een man en een dochter van bijna twee. Ze werkt nog steeds in de media, maar vaart nu onder haar eigen vlag: Isa Productions. Ze presenteert programma’s bij digitaal kanaal RTL Lounge, op de tv- en radiozenders van Omroep West en is veel te horen als voice-over, bijvoorbeeld in reclames van KPN. ‘Als ik nu wakker zou worden en weer 29 was? Lachen! Die tijd is me heel dierbaar. Alles ging zo snel, elke dag was weer een nieuw hoogtepunt. Ik kijk er met veel nostalgie op terug, vooral het wereldje eromheen mis ik wel eens. Maar: het is lang geleden en godzijdank ben ik veranderd. Eerlijk gezegd zou het pathetic zijn als ik nog steeds hetzelfde zou doen, want alles gaat vervelen. In grote lijnen doe ik nu wat ik tien jaar geleden verwacht had. Al dat proeven heeft gewerkt. Ik weet ondertussen wat ik goed kan en leuk vind om te doen. Een studioprogramma, zoals een quiz of iets dergelijks, zal ik bijvoorbeeld nooit kunnen maken. Ik heb prikkels nodig van mijn omgeving. Als je naar mijn carrière kijkt is de rode draad dat ik bij nieuwe dingen betrokken wil zijn. Dàt is, denk ik, wat ik toen eigenlijk bedoelde met het ‘snelle en hectische van het wereldje’. Als je in de media werkt, zit je natuurlijk bovenop het nieuws, trends en muziek. Maar het gaat me vooral om dat ik werk bij jonge omroepen of nieuwe programma’s. Dat maakt me enthousiast, omdat ik heel graag wil bepalen welke kant we op gaan met een productie. Ik vind het enorm irritant

namelijk als mensen me constant vertellen wat ik moet doen en ik hou niet van een keurslijf. Daarom is Omroep West zo leuk: we weten nog steeds niet helemaal hoe het nieuwe avondprogramma dat ik op de tv-zender presenteer eruit gaat zien.’ Hoogtepunt van de afgelopen tien jaar: ‘Hoe cliché ook: dat ik moeder werd. Ik heb nooit per se een kind gewild, maar op een gegeven moment kom je iemand tegen waarvan je denkt: nou, met jou misschien wel… Al vind ik nog steeds dat een partner hebben ook veel gedoe is. Ik ben heel blij met mijn relatie, maar het blijft verdorie hard werken.’

hoe gaat het eigenlijk met...?

Jochum Ten Haaf Toen: ‘Londen bevalt me erg goed! Ik denk er serieus over na hier ook in de toekomst aan de slag te gaan.’ Jochum Ten Haaf zou het gaan maken in Engeland. Als jonge (23 jaar) Nederlandse acteur krijgt hij de hoofdrol van Vincent van Gogh in Vincent in Brixton van het National Theatre. Hij verhuist voor vijf maanden naar Londen en werkt met grote theatersterren in een prestigieus theater. Het stuk is een enorm succes, waardoor de tournee verlengd wordt met een speelperiode op West End en later zelfs Broadway. Voor CJP hield Jochum tijdens de repetitieperiode vóór de eerste run een dagboek bij. Nu: De geboren Maastrichtenaar woont in Amsterdam en heeft in de tien jaar na zijn grote doorbraak bij Toneelgroep Amsterdam en het Nationale Toneel gespeeld. De meesten zullen hem nu vooral kennen van de tv-serie Vuurzee. Op het moment is Jochum freelance-acteur en speelt hij onder andere in de film Steekspel van Paul Verhoeven. ‘Na anderhalf jaar Vincent in Brixton was het wel klaar, ik wilde de volgende stap maken. Door al dat succes was in mijn hoofd de enige logische stap dat Spielberg me zou bellen. Maar dat gebeurde niet, dus ik ging terug. In Nederland werd ik echt onthaald als godenzoon. Maar als ik kijk waar ik na tien jaar ben, dan valt het tegen. Na Vincent dacht ik dat ik me nooit meer zorgen zou hoeven maken om werk. Dat het grote succes uitbleef, komt volgens mij doordat ik te nonchalant ben geweest wat betreft het zoeken van rollen. Daardoor verloor men mij uit het oog. Inmiddels is de geldingsdrang wat getemperd, dat is het fijne aan ouder worden. Katja Schuurman-beroemdheid wil ik niet meer. Ik liep een keer met Katja over straat en het leek me verschrikkelijk om zo zelfbewust te moeten zijn. Maar goed, dat is wel hoe het tegenwoordig werkt: bekendheid is de sleutel tot een toneel- of filmrol. Vorig jaar heb ik nee gezegd tegen Wie is de Mol, omdat ik het gevoel heb dat zoiets niks met mijn vak te maken heeft. Soms vraag ik me af of ik dat toch had moeten doen. Er is minder geld en minder werk, dus alles is commerciëler, harder en individualistischer dan tien jaar geleden. Tegelijkertijd merk je dat er een soort kameraadschap ontstaat.

Doordat gezelschappen verdwijnen zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Op een rare manier is dat gezellig.’ Het plan voor de volgende tien jaar: ‘Het liefst weer in het buitenland wonen. Ik kom nog steeds vaak in Londen, heb er veel vrienden, maar het is geen leuke stad om te wonen als je geen geld hebt. Het wordt eerder Los Angeles. Ik wil op zijn minst ooit één grote Hollywoodfilm maken. Niet als acteur, maar als schrijver of producer. Samen met Mischa Alexander (schreef ook All Stars en Volle Maan, -red.), hij woont al in LA, schrijf ik filmscenario’s en dat gaat erg goed. Dus wie weet. In tien jaar kan veel gebeuren.’ In tien jaar kan inderdaad veel gebeuren. Denk alleen al aan al die festivals, films, theaters en musea waar je met CJP-korting bent geweest en natuurlijk de stapel magazines die je gratis in de bus kreeg. Zie je het voor je? Wil je een vriend of vriendin wel eens een keer wat toffers geven dan een bioscoopbon? Check dan snel cjp.nl/doecadeau, het zou zo maar eens kunnen dat je er zelf ook iets aan over houdt.

Tekst René van der Meer

Beeld Erik van ‘t Woud

Niets is leuker dan af en toe in een vliegtuig stappen om een kijkje bij de (verre) buren te nemen. Vandaar dat je met je CJP-pas korting krijgt bij KILROY, de coolste reisorganisatie van het land. Maar liefst € 50,- korting bij een combinatieboeking vanaf € 500,-.

Door het hart van

polen Zoek een landkaart van Polen, trek een lijn tussen de drie grootste steden Warschau, Łódz en Krakau en zie daar een prachtige driehoek. Alsof het zo had moeten zijn, vormt dit trio het hart van het land. Een hart vol muziek, film en goedkoop bier.

Muziekstad Warschau De hete adem van Chopin Het staat er echt. ‘Hier rust het hart van Frédéric Chopin’. Meer dan deze tekst op een witte zuil is er niet te zien in de kerk waar zijn orgaan is opgeborgen, maar menig toerist komt toch even gluren. Je bent immers niet dagelijks in de stad waar Chopin uitgroeide tot een van de meest invloedrijke componisten van zijn tijd. Warschau is trots op zijn oud-bewoner en dat zul je weten ook. Goed, op Warsaw Chopin Airport is nog geen piano te horen, maar eenmaal in de binnenstad klinkt op de meest vreemde plaatsen getingel. Het zijn Chopinbankjes, sierlijk zwarte zitjes inclusief uitleg over de meester en een knop waarmee een deuntje Chopin wordt gestart. De bankjes staat slim gepositioneerd en zijn overdag vooral in trek bij kinderen. ‘s Nachts werkt de knop natuurlijk ook en hangt er regelmatig een bezopen Pool over een bankje om te kijken waar die muziek toch vandaan komt. Chopin echt leren kennen, kan in het Chopin Museum. Daar wordt duidelijk hoe hij van wonderkind groeide tot de pionier van de Romantiek. En dat hij donkerbruin haar had. Zijn lokken liggen er keurig achter glas. In het hier en nu klinkt er meer muziek in de stad. Elke straatmuzikant in Warschau lijkt viool te spelen. Net zo makkelijk staat er een bluesband te jammen op de versleten trappen van de Krasinscy bibliotheek, een pand dat op wonderbaarlijke wijze de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog heeft doorstaan. ‘In 1989 kwam er in Polen een einde aan het communistisch regime. De deuren van dit gebouw gingen toen op slot en zijn dat 23 jaar gebleven’, zegt Tomasz Kwiatkowski, organisator van muziekoptredens in de voormalige bibliotheek. Hij was erbij toen de deuren weer open gingen. ‘De tijd had hier echt stil gestaan’, zegt hij. De afgebladderde muren en ramen vol stof geven een goede indruk van dat wat hij toen aantrof.

polen

Filmstad Lódz Favoriet van David Lynch Helaas vormt dit sfeervolle gebouw een uitzondering. Na de oorlog lag vrijwel heel Warschau in puin en bij de wederopbouw stonden termen als ‘mooi’ en ‘authentiek’ niet bepaald op de agenda. Het resultaat is een wat zielloos stadsbeeld, dat je soms lelijk op het verkeerde been zet. Zo is de zogenaamde Oude Markt nog geen zeventig jaar jong. Met die kennis lijkt het opeens op het decor van een pretpark. Aan de andere kant van rivier de Wisla gloort hoop. Hier ligt Praga, een voormalig no-go area, maar nu hard op weg om een van de populaire wijken te worden. Steeds meer ondernemers beginnen een koffiebar of club langs deze rafelrand van de stad. Een aanrader. Er staat één gebouw in Warschau brutaal de aandacht op te eisen. Het Paleis van Cultuur en Wetenschap was een presentje van Stalin en is met 231 meter het hoogste gebouw van de stad. De Polen hebben weinig met dit symbool van Sovjetonderdrukking, maar dat kon The Rolling Stones weinig schelen toen ze er in 1967 als eerste Westerse band optraden. Kortom: een even omstreden als verplicht nummer dus hup, met de lift omhoog. Op de dertigste verdieping wacht een uitzicht over de stad die hier en daar wel wat bezieling kan gebruiken. Timide of niet; het ontbreken van scherpe randjes maakt Warschau een fijn laagdrempelige instapplaats voor Polen.

Kino Charlie is geen mooie bioscoop. Sterker nog: het is een gruizig pand in een hofje van beton, dat oogt als een kruising tussen een kinderdagverblijf en sociale werkplaats. Bij binnenkomst kijkt de portier met een schuin oog op van zijn krant. Via een trap belanden bezoekers in een van de summiere zalen. Toiletten lekken en de stoelen zijn hard. Toch is Charlie een bezoek waard, want een typisch Poolse bioscoop. In Łódz staat de Filmacademie, waar niemand minder dan Roman Polanski op school heeft gezeten. Zijn naam staat, samen met die van andere Poolse filmmakers, te pronken in de Łódz Walk of Fame. De rij sierlijke tegels doet niet onder voor de grote broer in Hollywood. Łódz is de filmstad van Polen en onderstreept dit jaarlijks met meerdere filmfestivals. Niet zo gek dus dat Łódz, dat je uitspreekt als Woetsj, ook bekend staat als Hollylódz. De Filmacademie bestaat uit een aantal weinig opvallende gebouwen naast een even bescheiden park. Jan Jarmui studeert er voor producer en bespreekt in de kantine met paar studiegenoten plannen voor een film. ‘In Polen zijn romantische komedies erg populair, maar ik maak liever experimentele films. Ook als dat betekent dat niet iedereen ze begrijpt’, legt hij uit. Jan komt uit Łódz, koestert de filmacademie, maar is niet heel positief over zijn stad. ‘Ik vind het hier nogal somber’, zegt hij.

polen

‘In lódz tref je om de zoveel meter een tafereel aan waarvan ze op Instagram uit hun dak gaan’

polen met KILROY KILROY travels is hét reisbureau voor jongeren die meer willen dan een simpele vakantie. Bij KILROY helpen ze je met het samenstellen van je complete (wereld)reis. Denk aan backpacken door Europa of een road trip door de VS. KILROY regelt je vlucht en verblijf. Op alle combinatiereizen (vanaf € 500,- per persoon) krijg je als CJP’er € 50,- korting. cjp.nl/kiloroy

polen

Ergens is dat te begrijpen. Kapotte ramen en donkere muren bepalen voor een deel het straatbeeld van Łódz. Toch schuilt hierin schoonheid, hoe vreemd dit ook mag klinken. Wandelend langs bakstenen en beton, afgewisseld met mosterdgele muren, zie je Polen op zijn minst voordelig. Juist dit maakt het bijzonder. In Łódz tref je om de zoveel meter een tafereel aan waarvan ze op Instagram uit hun dak gaan. Mooi grauw is niet lelijk. Niet grauw, maar wel geweldig is Hotel Grand in het centrum. Een imposant pand met ontelbaar veel kamers. Vloeren kraken, scharnieren piepen en het enige dat nog ontbreekt in de eindeloze gangen is een jongetje op een driewieler, net als in The Shining over de versleten vloerbedekking scheurend. Hotel Grand is de slaapplaats voor filmmakers wanneer zij de stad aandoen. David Lynch maakte er zelfs opnames voor zijn film Inland Empire (2006) en noemt Łódz een van zijn favoriete steden. De kamerjongen staat ongemakkelijk op de gang te wachten, nadat hij de deur van kamer 205 heeft geopend, de hotelkamer waar Lynch heeft gefilmd. Natuurlijk kent hij Inland Empire, maar wanneer hem gevraagd wordt welke scène er precies is opgenomen, lacht hij het antwoord weg. Het is hem vergeven, veel aanknopingspunten geeft de kamer niet. In plaats daarvan vinden we er een houten in-

terieur dat zo als decor kan dienen voor een Poolse versie van Mad Men. Vanzelfsprekend heeft Hollyłódz een filmmuseum. Het Muzeum Kinematografii staat vol memorabilia uit de Poolse filmgeschiedenis. Alle toelichting is echter in het Pools, waardoor je zelf mag uitvogelen waarom Beertje Colargol er een hoek heeft verdiend. Tip: ga op dinsdag, dan is de entree gratis. Gebruik de rest van je tijd om door de stad te sjokken, check de filmladder van Kino Charlie en boek een nacht in kamer 205.

Studentenstad Krakau Doorzakken in de kelder Op de bar staat een boterham met varkensvet. ‘Niespodzianka / Surprise’, zo stond het aangegeven op de menukaart van Pijalnia. Het is, net als de inrichting van de zaak, een knipoog naar het communisme dat tot 1989 in Polen heerste. De muren van Pijalnia zijn beplakt met kranten en het assortiment blinkt uit in eenvoud. Toch is het er ramvol. Terecht: Pijalnia lijkt op een Pools toneelstuk waar meisjes bier met een rietje drinken en jongens boven hun wodka luidruchtig het leven doornemen. De gezelligheid gonst via de open ramen door de straat. Ja, het leven is goed in Pijalnia.

polen

Eigenlijk in alle straten van de stad. Krakau huisvest de oudste universiteit van Polen en is mede daardoor dé studentenstad van het land. Dat is te merken zodra de dagjesmensen uit het prachtige, oude centrum zijn verdwenen. Kenmerkend zijn de kelderbars. Verstopt tussen winkels bevinden zich trappen naar een andere wereld. Een wereld waar de tafels uitpuilen van flessen bier en brandende kaarsen. Dorota Czyz zit met haar vrienden in Free Pub, een van de vele kelderbars. ‘We kwamen hier vroeger vaak, totdat vijftigers de tent overnamen. Onlangs is het hier opgeknapt en zijn de oudjes verdwenen’, zegt ze, rondkijkend in de ruimte vol boekenplanken en jonge gezichten. ‘Het ziet er nu weer goed uit.’ Na een nacht Krakau is het wel zo beleefd om iets meer van de stad te leren kennen. Een plek die het op zijn zachtst gezegd nogal voor de kiezen heeft gekregen. Een goede manier om hier wat op te steken is inhaken bij Free Guides, een rondleiding waarbij deelnemers na afloop vrijblijvend een bijdrage doneren. ‘We doen natuurlijk zó goed ons best, dat je wel wil betalen’, legt gids Tomak Darda uit. Daarna neemt hij de deelnemers mee langs synagogen, de fabriek van Schindler en voormalige ghetto’s, waar tijdens de oorlog Joden de dood in werden gedreven. Tussen de heftige geschiedenislessen door wijst Tomak bezoekers ook op minder dramatische plek-

Het is prima treinen tussen Warschau, Łódz en Krakau. Voor gemiddeld € 15,- per treinrit reis je van de ene naar de andere stad. Van tevoren boeken is mogelijk via polrail.com, maar het is makkelijker om een ticket op het station te kopen. Het personeel spreekt hier doorgaans geen Engels, maar na wat aandringen schuiven ze een tijdschema door het doorgeefluik. Cirkel hierop de trein aan waarvoor je kaartjes wil, knik beleefd en voor je weet kun je vertrekken.

ken. Zo is de oude Joodse Wijk geknipt voor een lunch van Pools bier en een zapiekanki, een soort pizzabrood van een halve meter. Nog een aanrader: Propaganda, een tent waar ze het communistische verleden letterlijk aan de muur hebben gespijkerd. Posters, vlaggen en vergeelde foto’s zetten hier de toon. Eerlijk is eerlijk, zelfs zonder tips van Tomak steelt Krakau je hart. Van het écht oude marktplein tot de sierlijke steegjes vol doorleefde cafés; in Krakau krijg je het straat na straat cadeau. En ‘s avonds? Gewoon weer de kroeg in, natuurlijk. In Jazz Rock is het happy hour en dus zeurt niemand over de slecht getapte halve liters. Ewalina Jedral drinkt haar bier met een rietje en ziet morgen wel weer hoe het met haar studie Russisch staat. Ze heeft een tip: ‘Als je wil beleven hoe studenten de stad overnemen, moet je in mei komen. Dan is het Juwenalia. In die week krijgen studenten de stadssleutel en is Krakau één groot studentenfeest.‘ Staat genoteerd. Wie haalt nog een rondje?

theater

Tekst Anne Wagemaker

Voor welke voorstellingen nemen theatermensen zelf graag plaats op het pluche? Ieder magazine tipt een ander talentvol iemand uit het wereldje zijn/haar favorieten van dat moment. Met je CJP-pas krijg je tot 50% korting in theaters.

Hélène Devos tipt Hélène Devos (1989) is een aanstormend talent binnen Toneelgroep Amsterdam. Geboren in Kortrijk (België) en sinds een paar jaar op ons toneel te zien, o.a. in Griekse Tragedies (oktober) en De Russen (januari).

‘Ik wil graag een Vlaamse voorstelling tippen. Ik ben héél erg fan van Het Toneelhuis, het grootste theatergezelschap van Vlaanderen. Toen ik nog student was, wilde ik óf hier stage lopen, of bij TGA. Olympique Dramatique maakt vaste producties voor Het Toneelhuis en is een collectief dat zonder regisseur werkt. Dat gebeurt vaak in Vlaanderen. Het is een andere manier van werken die ik, behalve tijdens mijn studie, nog nooit heb ervaren. Niets is onmogelijk is een samenwerking met LAZARUS, een ander Vlaams theatergezelschap. Ze bewerkten De Zelfmoordenaar van Nikolaj Erdman.’

Beeld: Frieke Janssens

Niets is onmogelijk

Niets is onmogelijk Olympique Dramatique/LAZARUS 8 november, Stadsschouwburg Amsterdam Toneelhuis.be

mightysociety10 ‘Vorig jaar zag ik mightysociety9 in Antwerpen. Wat was dát fantastisch. Een politiek geëngageerde voorstelling over een olielek aan de Afrikaanse kust, verweefd met de Griekse tragedie Medea. Modern theater met politieke teksten. Het spel en verhaal waren zo goed dat ik zeker mightysociety10 wil zien, het laatste deel van de reeks. Mightysociety wordt geregisseerd door Eric de Vroedt en begon in 2004 met de eerste voorstelling. Het tiende en laatste deel speelt zich af in Indonesië, waar men tegen het failliete Europa aankijkt. Alle eerdere delen van mightysociety komen hierin terug. Op basis van deel 9 kan ik zeggen dat het écht de moeite waard is om te gaan kijken.’ Mightysociety10 Vanaf 2 november in verschillende theaters Mighty-society.nl

expo

Beeldcultuur Herinner jij je nog het internethitje Human Birdwings, een online portret over de fictieve Jarno Smeets en zijn pogingen om te leren vliegen? Of recenter, de Spaanse opoe Cecilia die eigenhandig een fresco ‘restaureerde’? De beelden en vooral de variaties erop gingen viral en werden wereldwijde internetsensaties. Jarno deed het erom, maar de arme Cecilia ligt sindsdien met hartkloppingen in bed, overweldigd door alle aandacht en sensatie. We leven in een beeldcultuur; een samenleving waarin we steeds vaker met beeld in plaats van taal communiceren. De input van beelden via het internet is enorm. Iedereen, professional en amateur, kan op elk moment en vanaf iedere plek zijn gedachten en belevenissen via beeld delen.

Small Stories Bigger Picture laat zien hoe professionele beeldmakers vanuit verschillende perspectieven hun visuele verhalen met ons delen. Ze gebruiken fotografie, film, animatie en grafische vormgeving om belangrijke gebeurtenissen, informatie en meningen te vatten in een visueel verhaal. Persoonlijke fascinaties, registraties, analyses en provocaties creëren samen een tijdsbeeld van onze samenleving. Small Stories Bigger Picture MOTI, Breda T/m 30 november 2012 motimuseum.nl Toegang: € 7,50 / Met CJP-pas € 3,75

Tekst Jannemieke Oostra

Het rauwe en controversiële werk van Marc Bijl wordt meestal opgetrokken uit ruwe bouwmaterialen, golfplaat, spiegels en druipende zwarte verf. Hij combineert bekende culturele symbolen, (kunst)historische verwijzingen en slogans, om de onderliggende machtsstructuren van de massacultuur te onderzoeken. Zo refereert zijn werk Porn aan het als symbool van de jaren zestig bekend staande werk Love van Robert Indiana. Bijl paste de sculptuur aan en vertaalde hem naar deze tijd, waarin die naïviteit ver achter ons ligt. Een nieuw, somber symbool van onze eigen tijd. Bijl lijkt ook af te willen rekenen met het cliché rondom zijn eigen kunstenaarschap; het romantische beeld van de rebel. Zijn spel met beeldmerken en het gebruik van graffiti, gotische letters en beelden uit de gothic- en punkbeweging, maakt de laatste tijd plaats voor een verstilde, sobere beeldtaal. Zijn aandachtsgebied verschuift naar de kunstgeschiedenis en het modernisme; Mondriaan, Rietveld, Donald Judd, Beuys en Bas

Marc Bijl, PORN, 2010 ©Groninger Museum

Gothics in de stad

Jan Ader worden in zijn werk geciteerd. Hiermee lijkt zijn werk strenger en bedachtzamer geworden, maar ontregelend blijft het. Urban Gothic - Marc Bijl T/m 1 april 2013 Groninger Museum, Groningen groningermuseum.nl Toegang: € 13,- / Met CJP-pas € 10,-

Diplomaat wordt kunstenaar In een vorig leven was Jota Castro diplomaat bij de Europese Unie en de Verenigde Naties, maar sinds de jaren negentig is deze Brusselse kunstenaar een prominente activist/kunstenaar. Met zijn kunst legt hij, soms op bijtende, politiek incorrecte wijze, de mechanismen achter de hedendaagse consumptiemaatschappij bloot. Een pleidooi voor de bescherming van intellectuele vrijheid en democratie. Castro’s expositie in Het Domein houdt zich bezig met problemen, veroorzaakt door de wereldwijde economische crisis en de ontwikkelingen in de Europese politiek. Volgens Castro verandert onze wereld in rap tempo en poepen de huidige machthebbers hiervan behoorlijk in hun broek: ‘De samenleving ligt als een brok klei te wachten om opnieuw te worden gemodelleerd. Voor een kunstenaar, is dit een fantastische tijd om in te leven!’ Of het allemaal zo’n vaart zal lopen met dat omkneden valt te bezien, maar Castro’s kunstwerken

bieden in ieder geval interessante perspectieven. Hij reflecteert met tekeningen, sculpturen en installaties op uiteenlopende onderwerpen zoals de hypothekencrisis in de Verenigde Staten, genocides, migratie, onze afhankelijkheid van olie en de vernietiging van het regenwoud. Motherfuckers never die - Jota Castro T/m 2 december 2012 Museum Het Domein, Sittard hetdomein.nl Toegang: € 15,- / Met CJP-pas € 7,50

ZIEN...

Topstyliste Lisa Anne Stuyfzand trekt het land in om te zien hoe iedereen erbij loopt. En waar geeft je CJP-pas korting op de inhoud van je kledingkast?

LA PARADE

Ieder jaar bieden ze weer verse theatervoorstellingen en muziekoptredens. De Parade vulde afgelopen zomer voor de 22e keer wekenlang parken in Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam met haar tentjes, restaurantjes, kraampjes en alle andere festivalelementen. Een schattig gebeuren met een flinke opkomst, want een avond onder de gekleurde lichtjes bier en rosé drinken, wie wil dat nu niet? Gelukkig waren er naast de levensgenieters ook geïnteresseerden voor het theateraspect. De Parade had dit jaar een recordaantal van 267.000 bezoekers. Die konden genieten van zestig verschillende voorstellingen: een waanzinnige mix van muziek, humor, maatschappelijk verantwoorde stukken en hier en daar zelfs ontroering.

LISA ZAG…

Er paradeerden wat knappe meisjes, vooral in zwierige jurkjes en lange rokken. Een mix van Franse speelfilm-lovers en de ‘ik kies voor vintage’-hippie met een randje rock, voor een beetje extra pit. Outfits zonder tweedehands items waren moeilijk te vinden. Die marktpareltjes geven toch een karakterboost aan je look.

STYLING & Tekst Lisa Anne Stuyfzand

Beeld Boris Postma

Lieke Trienekens (26), stylist bij Scotch & Soda ‘Je kunt aan mijn kleding zien hoe ik me voel.’

Charmaine Noten (23), performer, installatiemaker ‘Ik haat het als jongens laarzen dragen.’

Laura Arkana (24), muzikant ‘Omdat ik veganist ben, heb ik besloten alleen nog maar tweedehands te kopen.’

Coockie Manella (23), student Fashion Design ‘Ik heb heel veel verschillende schoenen: Dr. Martens, plateauzolen, hakken...’

...en gezien worden

Naast alle culturele kortingen die je met je CJP-pas krijgt, geven we ook veel voordeel op het gebied van fashion. Onze styliste Lisa Anne laat zien hoe je er (met vette korting) geweldig uit kunt zien.

Kleding model Annabel: 10% korting met CJP-pas Jersey jurk, Just Female via Welikefashion.com € 67,50 > € 60,75 Gebreide trui, COOLCAT € 24,95 > € 22,45 Hoed, SIX € 16,95 > € 15,25 Leren gevlochten riem, America Today € 24,99 > € 22,50 Sjaal met panterprint, SIX € 12,95 > € 11,65 Vetergymp met leren details, Vans via Front Runner € 69,95 > € 62,95 Horloge met studs, SIX € 19,95 > € 17,95 Leren jack en tas, Mauerpark markt, Berlijn

Accessoires Tot 10% korting met CJP-pas Gestreepte sjaal, Ichi via Welikefashion.com € 25,95 > € 22,45 Sneaker, Nike via Front Runner € 89,95 > € 80,95 Leren riem, Accessorize € 13,90 > € 12,50 Speld met strik, Accessorize € 7,90 > € 7,10 Kettinkje, Jewel Rocks via Welikefashion.com € 49,95 > € 44,95 Regenponcho, Perry Sport € 7,99 > € 7,40 Voor alle lifestyle-kortingen en de voorwaarden, check cjp.nl/kortingen

Tekst RENĂ&#x2030; VAN DER MEER

Beeld ALWIN SLOMP

BIO The La La Lies laten zich niet gek maken. Zo namen de jongens uit Alkmaar eerst een album op en zochten ze daarna pas een platenlabel. Over elke aanbieding werd een nachtje geslapen en zodoende bleven de heren trouw aan hun gekozen koers: echte liedjes maken en daarbij het beste van vroeger verweven met het goede van nu. Eind september verscheen hun debuut Pretty Tales & Promises, een ambachtelijke gitaarplaat zoals ze nog maar zelden worden gemaakt.

3FM SERIOUS TALENT

CJP Magazine gelooft in nieuw talent. Van de bands en artiesten die 3FM Serious Talent bestempelt als veelbelovend, zetten wij er eentje extra in de spotlights.

The La La Lies Rocken met kop en staart vlnr: Louis Inghels (25) - gitaar/zang Jur Bruin (32) - drums Sander den Das (39) - zang/gitaar Chris Dekker (36) - bas

Hoe gaat het met Bill Tiet and The Rolling Tepels? -Hele band kijkt naar Jur.Jur: ‘Ha! Mijn oude band. Dat was niet echt serieus, zoals de naam misschien al doet vermoeden. Na drie nummers oefenen trokken we een krat bier tevoorschijn. Dat was de band. Bill Tiet bestaat niet meer. Nou ja, niet echt. Soms is er een reünie, zo hebben we vorige week nog een bruiloft afgebroken.’ The La La Lies: ‘Het fijne en rauwe van de jaren zeventig’, aldus jullie platenmaatschappij. Was vroeger alles beter? Chris: ‘Zeker niet. Al werden er toen wel meer echte liedjes geschreven. Wij zijn een liedjesband en die manier van muziek maken, nummers met een kop en een staart, inspireert ons.’ Sander: ‘Net zo goed luisteren we naar hedendaagse acts, zoals Jack White en The Black Keys. Dus nee, vroeger was niet alles beter. Vroeger werd er ook rotzooi gemaakt.’ Jullie krijgen geen fanmail van mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt? Chris: ‘Dat mogen ze doen, hoor. Te gek als we ook oudere mensen bereiken.’ Sander: ‘Maar we zijn geen retroband zoals The Kik. The La La Lies is geen formule waarmee we het verleden doen herleven.’

Chris: ‘Als we vinden dat een nummer opknapt van een beat, kiezen we voor een beat.’ Jur: ‘Het is een optelsom van eindeloos veel dingen die we goed vinden.’ Sander: ‘Van de directe teksten van Bruce Springsteen tot de stuwende gitaren van AC/DC.’ Chris: ‘En dat werkt, er staan genoeg jonge gasten in de zaal.’ Louis: ‘We zijn niet origineel, maar wel fris. Compromisloos. We spelen wat wij willen spelen.’ Een goed liedje duurt drie minuut en een beetje? Negen van de twaalf nummers op jullie plaat hebben die lengte. Chris: ‘We weten het, maar dat doen we niet met opzet. Vaak hebben we geen idee hoelang een nummer duurt, totdat we het opnemen. Blijkt het inderdaad weer rond de drie minuten te zitten.’ Sander: ‘Daar zit geen gedachte achter.’ Jur: ‘Als een liedje af is, is het af.’ Met alle respect, Jur, Sander en Chris: jullie zijn een dagje ouder. Welke wijze raad hebben jullie voor jonge collega’s? Chris: ‘Maak muziek die jij goed vindt en niet de muziek waarvan je denkt dat anderen het willen horen.’ Sander: ‘Verzamel mensen om je heen waarmee het klikt. Voor een optreden van een uur ben je soms twaalf uur met elkaar onderweg.’ Jur: ‘Geef niet teveel uit handen. Een boekingskantoor hebben is leuk, maar betekent niet dat je er helemaal niet meer over na hoeft te denken.’ Op 22 september verscheen Pretty Tales & Promises, de debuutplaat van The La La Lies. Winnen? Zie pagina 79.

documakers

Beelden zeggen meer dan 1000 woorden In aanloop naar de 25e editie van het International Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA), het grootste documentairefestival van de wereld, spreken we drie jonge, getalenteerde filmmakers. ‘Het moet absoluut oprecht zijn.’

‘Ik wil dat het spatzuiver blijft’ Jessica Villerius (31) is bekend vanwege haar indringende docu’s over controversiële onderwerpen. Zoals de spraakmakende film over kindermoordenaar Marc Dutroux (Wortels van het Kwaad, berichten van Dutroux), Vel over Probleem (hét document over anorexia) en Moordvrouwen. ‘Ik hou heel erg van echte verhalen, verhalen van echte mensen. Mensen vertellen me snel veel en ik wil alles weten. Door m’n nieuwsgierigheid, constante behoefte aan informatie en interesse kan ik die echte verhalen laten zien. Het mooie van documentaires is dat ze mensen slimmer kunnen maken en vooroordelen wegnemen. Want men vindt vaak op voorhand van alles over mijn onderwerpen, maar weten er in feite niets van.’ ‘Mijn eerste docu was in 2008 Wortels van het Kwaad, over Marc Dutroux. Ik ben die film gaan maken omdat ik enorm geïnteresseerd was in de achtergrond en psyche van een misdadiger. Is iemand zo geboren of is-ie zo geworden door z’n opvoeding? Die vraag wilde ik beantwoorden. Ik heb Dutroux zelf en zijn familie in beeld gebracht, als eerste en enige. Dat het lukte, was écht een kick. Shit, dacht ik, zoiets wil

ik nog veel vaker doen. Inmiddels zijn we bijna dertig documentaires en tv-afleveringen verder.’ Antwoorden ‘Mijn docu’s ontstaan puur vanuit mijn eigen interesses. Het moeten absoluut onderwerpen zijn die me intrigeren. Ik zal dus bijvoorbeeld niet zo snel een documentaire maken over een modeontwerper. Ja, tenzij die schizofreen is of iets anders eigenaardigs heeft. De charme van documentaires maken is juist dat je iets hebt met het onderwerp en oprecht nieuwsgierig bent naar dat verhaal. Want als je dingen niet echt wil weten, zul je ook geen antwoorden krijgen.’ ‘Mensen storten hun hele ziel en zaligheid bij me uit en hebben geen idee dat ik daar soms ‘s nachts van wakker lig. Ze vertellen mij dingen in vertrouwen. Dat vertel ik dan aan niemand, ook thuis niet. Maar op een gegeven moment gaat dat gisten. Bij de serie Moordvrouwen heb ik daar het meeste last van gehad. Ik heb toen psychologische begeleiding gehad, moest het gewoon kwijt. Daardoor ontstaat er ook weer lucht om de juiste creatieve beslissingen te nemen.’

Tekst en beeld Hulya Kilicaslan

Integer ‘Hele heftige dingen stop ik vaak niet eens in mijn films. Dan denk ik: het is goed dat iemand mij dat heeft verteld, om het gif eruit te krijgen. Maar het hoeft niet op tv. Mijn docu’s moeten echt zijn, maar niet ten koste van alles. Het moet absoluut spatzuiver en integer blijven. Ik ben erg van de confrontatie, dingen vooral laten zien. Alleen: als iemand daar niet mee geholpen is, ben ik de eerste die het eruit laat.’

‘Ik wil met mijn werk mensen helpen en verbinden, door iets te laten zien. Dat lukt alleen als het volledig oprecht is. Ze moeten het vertrouwen hebben dat er geen dubbele agenda is, dat ik niet voor effectbejag ga. Ik mag me nooit laten leiden door sensatiezucht. Als daarin iets mis zou gaan, zou ik het heel erg vinden. Dan kun je enorme schade aanrichten. Mocht ik dat gevoel voor nuance of zorgvuldigheid ooit verliezen, stop ik gelijk met dit werk.’

documakers

‘Elke dag hoor en zie ik inspirerende dingen’

Thijs Schreuder (29) studeerde in 2009 af aan de Amsterdamse Filmacademie als documentaireregisseur. Voor zijn afstudeerproject Brul Van De Leeuw kreeg hij de Wildcard van het Filmfonds voor beginnende filmmakers. Daarmee maakte hij When The War Ends, vorig jaar bekroond als beste regiedebuut tijdens het Nederlands Filmfestival. ‘De schrijver Joseph Campbell, een van mijn helden, zei ooit in een interview: ‘Als je de wereld werkelijk wil helpen, zal je mensen moeten leren hoe ze erin moeten leven.’ Ik ben zelf een zoeker en vind het leven soms ingewikkeld. Grote vragen die ik tegenkom, onderzoek ik met mijn documentaires.

IDFA Het International Documentary Film Festival Amsterdam is niet alleen het grootste, maar ook het meest veelzijdige documentairefestival in de wereld. IDFA is uniek vanwege de internationale programmering, de vele verschillende genres, het politiek geëngageerde aanbod en de talloze premières die er te zien zijn. Dit jaar van 14 t/m 25 november. Je krijgt er € 2,50 korting met je pas op alle films en op zaterdag 24 november is er een editie van CJP Serveert. Zie voor meer info cjp.nl/idfa.

Guinness ‘Onderwerpen benader ik vanuit herkenning. De hoofdpersoon in mijn laatste docu heeft zich veertig jaar lang als IRA-strijder ingezet voor de onafhankelijkheid van Noord-Ierland. Ik heb geen idee hoe zo’n strijd voelt, maar weet wel het een en ander van voetbal, waar hij heel graag naar keek. Dus heb ik in de researchfase veel Champions Leaguewedstrijden gekeken en Guinness gedronken, om een vertrouwensband met hem op te bouwen. Als ik eenmaal het juiste verhaal gevonden heb, is er geen stoppen meer aan. Dan zet ik alles op alles om dat verhaal zo goed mogelijk te vertellen.’

Hopelijk kan ik daarmee anderen helpen. De personages in mijn films zijn, net als ik, kwetsbare mensen op zoek naar hun plek in de wereld.’ ‘Elke dag hoor en zie ik inspirerende dingen. Mijn documentaires ontstaan uit meerdere inspiratiebronnen die samen een verhaal vormen. Voordat ik met When The War Ends in Belfast terecht kwam bijvoorbeeld, had ik al plannen om een film te maken over gelukzoekers in Bagdad, daarna om portretten van rusteloze mensen op hun bedrand te maken en tenslotte wilde ik een kerstverhaal vertellen. Al deze ingrediënten hebben uiteindelijk een plek in When The War Ends gekregen.’

‘Van nature ben ik vrij verlegen, dus om mensen te overtuigen dat ze met mij een film willen maken, moet ik een grens over. Dat kan ik alleen als ik volledig geloof in het verhaal. Mijn persoonlijke leven en m’n films zijn niet los van elkaar te zien. Wat ik maak staat bol van zaken waar ik op dat moment mee bezig ben. When The War Ends is een vrij sombere film, die ik maakte in een moeilijke periode. Nu is er veel meer lucht in m’n leven, dat zal vast terug te zien zijn in mijn volgende film.’ Bijzonder ‘Het is bijzonder dat er in dit land een grote bereidheid is om jonge makers verder te helpen. Ik leer veel van mensen als John Appel, Coco Schrijber en Simone de Vries. Het is ook heel bijzonder dat Amsterdam onderdak biedt aan een van de grootste documentairefestivals ter wereld, het IDFA. Ik kom er graag en heb er afgelopen jaar les gegeven aan studenten van de Filmacademie. Mijn eigen films hebben er tot dusver nog niet gedraaid, met de nadruk op ‘nog’…’

Documakers

‘ik ben heel sfeergevoelig’ Carine Bijlsma (29) is geselecteerd voor de IDFA Mediafonds Workshop, een traject waarin documakers werken aan een filmplan. Het beste plan wordt tijdens IDFA beloond met € 125.000, te besteden aan de uitvoering van die docu. Carine won met haar eindexamenfilm (bij Filmacademie Amsterdam) de Wildcard van het Filmfonds en de Prins Bernard Documentary Award. ‘Mijn films zijn kleine, intieme verhalen. Heerlijk, om helemaal in andermans wereld te kruipen. Ik ga op reis met iemand die een avontuur beleeft. In documentaires laat je een wereld zien die doorgaans niet zichtbaar is. Je vertelt een verhaal uit het echte leven, over mensen of over een situatie die gaande is. Een documentairemaker is een echte verhalenverteller.’ ‘Die verhalen liggen in principe voor het oprapen. Ik haal inspiratie uit de werkelijkheid. Uit kranten, muziek, concerten, mensen die ik ontmoet. Op elk moment kan ik verliefd worden op een onderwerp, m’n ogen en oren hou ik voortdurend open. Dan ontdek je op een gegeven moment zelf iets dat heel mooi is. Daar zoek ik het verhaal in en, vooral, de reden dat ik dat verhaal wil vertellen. Vervolgens werkt het ’t beste als je dat tijdens het filmen weer min of meer vergeet en je blanco overgeeft aan wat er gebeurt.’ Topsport ‘Elke filmmaker heeft een andere benadering. Ik draai zelf erg observerend en anticiperend: door iemand te bestuderen kan ik inspelen op dingen die gaan gebeuren. Ook ben ik heel sfeergevoelig. Je moet weten hoe de situatie is en wat die toelaat. Ik probeer op de goede momenten de juiste dingen te vragen, maar vooral ook stil te zijn wanneer dat nodig is. Onzichtbaar, maar wel altijd aanwezig. Het is heel intuïtief allemaal en daardoor enorm spannend.’ ‘Een groot onderdeel van mijn werk, is de boel los kunnen laten. Ik kan extreem betrokken raken bij mijn onderwerpen, helemaal opgaan in iemands wereld. Dan ben ik er voortdurend mee bezig, twentyfourseven. Inmiddels, na meerdere films, weet ik dat het cruciaal is om niet constant in die focus te

zitten en op tijd te zorgen voor ontspanning. Niet te laat naar bed, goed eten, regelmaat. In die zin is het gewoon topsport.’ Wereldreis ‘Documentaires zijn allang geen stoffige geschiedenislessen meer. Het zijn spannende, interessante, lieve of juist verdrietige verhalen uit de hele wereld. Indrukwekkende verhalen. Het zou ons allemaal bij wijze van spreken kunnen overkomen. Een goede docu of een mooie scène kan ontzettend inspireren en diep raken, juist omdat het over het echte leven gaat.’ ‘Er worden oneindig veel geweldige documentaires gedraaid, ook in dit land. Nederlandse docu’s behoren zelfs tot de top van de wereld. Filmmakers als Johan van der Keuken, Bert Haanstra of Heddy Honigmann, die kennen ze tot Japan aan toe. Ons eigen festival IDFA is het belangrijkste in de wereld. De beste films zie ik sowieso daar. Een week lang drie of vier docu’s per dag, één grote reis om de wereld.’

uitgaan

Gecontroleerd fabrieksbezoek

Het uitgaansleven van Roermond trekt geen massatoerisme, kunnen we rustig stellen. Er was een Azijnfabriek, maar ja, was is geen is. Zijn de Roermondenaren nu genoodzaakt lijm te snuiven in steegjes voor hun wekelijkse verzetje? Het antwoord is neen, want de ECI Cultuurfabriek is net geopend.

Muziek Vanavond is de openingsavond met onder andere dj Deepend, Kraak & Smaak en Sander Kleinenberg. Heel Roermond lijkt uitgerukt, waardoor de ene ongelukkige na de andere wordt teleurgesteld bij de kassa. De Limburgers snakten naar een nieuwe tent, zoveel is duidelijk. Dat de house vanavond weinig veelzijdig zijn, kan niemand wat schelen. Voorin dansen jongeren bij het podium, achterin bekijken veertigplussers deze gekke nieuwe fabriek (en elkaar).

Locatie Iedereen kan nu zijn zweet kwijt in een oude waterkrachtcentrale. In 1920 werd de centrale gebouwd voor de Elektro Chemische Industrie (ECI). Nu heet het complex de ECI Cultuurfabriek. De verantwoorde theater- en cultuursfeer vliegt je in de felverlichte hal meteen om de oren. Deze fabriek is â&#x20AC;&#x2DC;lekker oorspronkelijk en industrieelâ&#x20AC;&#x2122; met stalen buizen, kale muren en minimalistische (lees: geen) inrichting. Fijn voor theater, film en dans, maar of het wilde nachten gaat opleveren...

Sfeer Hoewel het natuurlijk fijn is dat Roermond weer kan uitgaan, gebeurt dat wel onder streng gecontroleerde omstandigheden: het checken van je tas, oogverblindende verlichting en biertjes die niet mee naar buiten mogen. Een kunstzinnig koppel staart beteuterd naar het glazen voetje dat de vrouw nog in haar hand heeft. De rest van het glas ligt op de grond. Wat eraan vooraf is gegaan meldt het verhaal helaas niet, maar qua wildheid zou het zomaar het hoogtepunt van de avond kunnen zijn.

Tekst Govrien Oldenburger

Beeld MARLEEN KUIPERS

Second opinion Esther (27, sociotherapeut in een psychiatrische kliniek): ‘Het is lekker druk maar wel erg groot en kaal en grauw. Ik ben meer van de kleurtjes. Vroeger ging ik altijd naar de Azijnfabriek. De vraag is of hier uiteindelijk ook een alternatief publiek op af komt. Het lijkt meer mainstream maar is natuurlijk nog maar de eerste avond. Alles is wel echt onder streng toezicht.’ Farid (27, MC bij Deepend, Sander Kleinenberg en Kraak & Smaak): ‘Dit is een speciale avond omdat het de opening is. Toen ik opkwam met Deepend stond mijn hele hometown in de zaal, bijzonder. Dit heeft Roermond echt nodig, want er zijn verder geen discotheken. Ik zou het wel tof vinden als het programma wat rauwer wordt. En niet dat ik rook, maar toch raar dat er geen rookhok is.’ Julia (16, vwo): ‘Toen ik aan kwam fietsen wilde ik meteen weg. Ik zag alleen maar oude mensen! Maar ik ben toch blij dat ik ben gebleven. De écht oude mensen zijn al weg. Nu zijn er nog jongeren en veertigers die dénken dat ze jong zijn. Ik vind het een moderne en hippe tent met relaxte muziek. Die controles had ik niet verwacht, maar ik vind het prima. Ik denk niet dat er veel misgaat zo.’

Sander Kleinenberg en Kraak & Smaak ECI Cultuurfabriek, ECI 13, Roermond Entree / korting verschilt per avond ecicultuurfabriek.nl

Tekst Steven Stoffers

Beeld Julia de Boer

Marco Roelofs

boeken

Ieder nummer mag iemand waarvan wij vinden dat hij/zij het verdient € 100,- stukslaan in boekenwinkel De Slegte. Daar krijg jij met je CJP-pas sowieso 10% korting. Check cjp.nl voor de voorwaarden.

Marco Roelofs was de afgelopen 23 jaar vooral bekend als zanger van onze meest succesvolle punkband, Heideroosjes. Eind september speelden ze hun allerlaatste show. Vanaf dit najaar mag je Marco als schrijver en theatermaker aanspreken. Op beide gebieden heet zijn debuut Kaal. CJP feliciteert hem van harte met deze nieuwe carrière en daar hoort een cadeautje bij. Hoe sms’t een Chinees? - 100 Alledaagse Mysteries ‘Ik hou van theater waar iemand je keihard laat lachen, maar ook tot nadenken dwingt. Theo Maassen is daar echt steengoed in. Wat ik zo mooi vind aan zijn shows, is dat hij vaak platte onzin vertelt over ‘wijven neuken’ en er dan opeens van die weetjes ingooit waarbij je denkt, huh?! Dat blijkt achteraf allemaal nog te kloppen ook. Dit boek is keihandig als inspiratie voor mijn eigen stuk.’ Maulanan Muhammad ‘Ali De Religie van de Islam en NBV / Bijbel ‘Ik heb steeds beter door dat als je het ergens niet mee eens bent, dit negen van de tien keer komt doordat je het niet begrijpt. Regelmatig word ik aangesproken op mijn mening, omdat ik die nu eenmaal in nummers, boeken, tijdschriften of op T-shirts verkondig. Dat is prima, als ik er tijd voor heb wil ik daar best over in discussie gaan. Maar ik wil dat nu beter gefundeerd doen. Dit zijn twee dikke pillen die me moeten voorbereiden op alle toekomstige discussies met christenen en moslims.’ Eric Corton - Wilde wereld: Afrikaanse Verhalen ‘De laatste show van de Heideroosjes hebben we opgenomen voor een afscheidsdvd. Dat is natuurlijk iets speciaals, dus er is een boekje bij gemaakt in plaats van alleen een simpele hoes. Een heel ander boek dan Kaal. Veel meer een biografie van de band, waar Kaal vooral gaat over mijn eigen geschiedenis, gedachten en visie. Al is de band natuurlijk nooit ver weg. Eric heeft het voorwoord geschreven voor het boekje bij de dvd, maar ik wist eigenlijk niet dat hij zelf ook schreef.’ Johnny Cash & Patrick Carr – Cash: The Autobiography ‘Mijn vader draaide vroeger eindeloos hetzelfde bandje in de auto, Johnny Cash At San Quentin. Ik

haatte het echt. Maar later ben ik de ziel in zijn stem en de eenvoud gaan waarderen. Ik herken mezelf in zijn underdog positie en houding: doorgaan tot je niet meer kan. Twee jaar geleden heb ik in m’n auto de bluestrail gereden, tot diep in de zuidelijke staten van Amerika. Ik wilde naar het huis waar Johnny Cash geboren is. De toeristische trekpleister die ik verwachtte, was echt een slaapdorpje. De mensen op straat wisten wel dat het in de buurt moest zijn, maar hadden geen idee waar precies. Ik ben zeker drie keer langs zijn huis gereden, het bleek een paar jaar eerder afgebrand te zijn. Vanaf de straat kon je nog op het landgoed kijken, maar de poort was dicht. Beetje jammer.’ Frans Pollux – Het Gelijk van Heisenberg ‘Frans Pollux werkt bij L1 (regionale omroep van Limburg, -red.) en was vroeger de zanger van het Venlose bandje Neet Oet Lottum. Ik ben nooit fan geweest van zijn muziek, maar de opiniestukken die hij iedere week voor Dagblad De Limburger schrijft zijn heel scherp en goed onderbouwd. Dit is zo’n boek dat al een tijd op mijn lijstje staat, maar nog nooit de kassa haalde.’

topkortingen

Alle voorwaarden en aanvullende informatie voor culturele en lifestyle-kortingen staan op cjp.nl/kortingen.

€ 2,50

50%

€ 2,-

40%

50%

10%

39%

Tot

CJP-korting

CJP-korting m.u.v. vrijen zaterdagavond

CJP-korting

Last minute CJP-korting cjp.nl/musicals

Last minute CJP-korting

CJP-korting

CJP-korting bij een abonnement op nrc.next

€ 5,50

CJP-korting

nrc.next

€ 50,-

Tot

25%

tot 25% CJP-korting op verschillende verzekeringen

10%

7,5%

€ 71,-

10%

15%

CJP-korting vanaf € 500,-

CJP-korting

korting op een CJP Duo Dagkaart (nu maar € 25,-)

CJP-korting

CJP-korting ook op acties en aanbiedingen

CJP-korting

CJP-korting bij Skullcandy

Beeld maslow

De lijst

Theatermensen zijn een raar volkje. Zo hebben ze een hele berg gekke gewoontes, om hun bijgelovige geest gerust te stellen. Al zijn ze niet allemaal zó gek. Wat is waarrrrrr?!

Theaterbijgeloof 1. De eerste stap van de hoofdrolspelers op het podium is cruciaal: begin altijd met rechts. Met links de planken op gaan, staat garant voor tenminste één vergeten zin in een dialoog. 2. Fluiten op het toneel of in het theater brengt ongeluk. 3. Eet nooit rood vlees voor de première avond van een stuk, dan maken de recensenten gehakt van je. 4. Een spiegel kapot laten vallen is sowieso niet echt slim als je bijgelovig bent, maar op het podium mag niet eens een spiegel onschuldig staan, hangen of liggen. 5. Als de hoofdrolspelers sex met elkaar hebben tijdens een tournee, kan je stuk de prullenbak in. Als echter een mannelijke hoofdrolspeler een vrouwelijke bijrolactrice schaakt, heb je goud in handen. 6. Inkt aan de handen, of die nu van acteurs, regisseurs of technici zijn, levert goede kritieken op. 7. Nieuwsgierigheid kan je lyrische recensies kosten, want door het doek spieken naar het publiek levert gegarandeerd een rampvoorstelling op. 8. Wil je een acteur/actrice écht blij maken? Het meeste geluk brengen bloemen die van een begraafplaats zijn gestolen.

10. Mocht je een kale tegenspeler hebben, wrijf dan even over zijn hoofd met een zakdoekje. Dit is niet alleen prettig voor je tegenspeler, het jaagt ook de zenuwen tijdens de voorstelling weg. 11. Blauw dragen brengt ongeluk, behálve als je er ook zilver bij draagt. 12. Schuif gerust wat etensresten onder het podium. Muizen onder de planken brengen namelijk geluk. 13. Klinkt een beetje vies, maar toch: tijdens een première moet je oude schmink dragen. Dus geen nieuwe familieverpakking foundation opentrekken voor die eerste show. 14. Over make-up gesproken: als je een beetje klunzig bent en poeder morst op de grond, móet je erop dansen. 15. En over klunzig gesproken: struikelen tijdens je eerste opkomst van een nieuw stuk is wél slim, want zorgt voor een succesvolle performance. 16. Nu we het toch over bruggetjes hebben: als het volle maan is tijdens de première avond, riskeer je een fiasco als je niet vanaf een brug, in volledig kostuum, het spiegelbeeld van de maan aankijkt. 17. Een kind weet: de deur van de kleedkamer open laten tijdens de voorstelling is vragen om gezeik.

9. Proost voor aanvang van de voorstelling altijd met de mannen van de techniek. Bij voorkeur met goedkope rode wijn in een koffiemok zonder oor.

7: waar. 8: waar. 9: niet waar. 10: niet waar. 11: waar. 12: niet waar. 13: waar. 14: waar. 15: waar. 16: niet waar. 17: niet waar. Wat is een ‘officieel’ geaccepteerd theaterbijgeloof? 1: niet waar. 2: waar. 3: niet waar. 4: waar. 5: niet waar. 6: niet waar.

winnen

Wij regelen mooie prijzen en jij kunt ze winnen op cjp.nl/winnen. Goede deal, toch?

The Opposites Heb jij al weken slapeloze nachten? Omdat je geen seconde meer kunt wachten? Zijn je gedachten niet te stoppen? Tot The Opposites hun album droppen? Wees gerust, geen gezucht, ze zijn weer terug en op je geld belust. Dus. Pakken wat je pakken kan, tien dikke albums vielen van de band. Oow. Pekken wat je snacken ken, met C-J-P maak je kèns op tièn. 10x het nieuwe album van The Opposites

Meesterwerken van Hitchcock The Master Of Suspense maakt zijn naam weer eens waar. Want iedereen die meedoet aan deze winactie, zit natuurlijk twee maanden nagelbijtend zijn of haar brievenbus te checken. Dit mag met recht de Ultieme Boxset genoemd worden: er

zitten onder andere veertien films van Hitchcock op Blu-ray in, maar ook bijzondere brieven, storyboards, meer dan vijftien uur bonusmateriaal en een nieuwe documentaire over The Birds. 1x Alfred Hitchcock – The Masterpiece Collection

SPEX winterjas Tenzij je een zeldzame hitte-allergie hebt, is dit niet de beste tijd om in de buitenlucht door te brengen. Op één ding na dan, want de nieuwe collectie winterjassen van SPEX is er weer. Of op drie dingen na eigenlijk, want we mogen van Perry Sport drie van deze jassen weggeven. Meedoen kan tot 1 december. 3x SPEX Winterjas t.w.v. € 119,99 / € 129,99

The La La Lies Hij is af: Pretty Tales & Promises, het debuut van The La La Lies die verderop in dit magazine terecht Serious Talent staan te wezen. Op hun album laat de band horen hoe je het beste uit de jaren zestig en zeventig vandaag de dag fris en oprecht laat klinken. Denk aan gruizige gitaren op een stapelbed van bas en drums, afgemaakt met meerstemmige zang. En dat allemaal binnen de drie minuten. Benieuwd hoe dat klinkt? We geven 10 gesigneerde exemplaren weg van deze solide groeiplaat . 10 x Pretty Tales & Promises van The La La Lies.

50th Bond Anniversary box James Worthy laat zijn box niet meer los, maar wij hebben een dvd-versie van dit Bond-festijn weten te bemachtigen. Die wil jij vast wel hebben! 1 x 50th Bond Anniversary dvd-box

winnen

Franse Filmpakket Het bioscoopbezoek in Frankrijk is vorig jaar met 45% gestegen en dat komt door een hele serie succesvolle films van eigen bodem. Dit jaar was Intouchables ook in Nederland een enorme bioscoophit; meer dan één miljoen mensen gingen erheen. Ook Monsieur Lazhar is goed bekeken èn won de Publieksprijs op het IFFR. Als je de films nog niet hebt gezien, moet je ze dus hebben. Als je ze al wel hebt gezien trouwens ook. 10x Franse filmpakket met de dvd’s van Intouchables en Monsieur Lazhar

Songbird Op normale popfestivals worden singer-songwriters meestal weggestopt op een intiem podium, waarmee eigenlijk gewoon klein bedoeld wordt. Maar gelukkig is er voor liefhebbers van de man/vrouwmet-gitaar-constructie sinds vorig jaar een nieuw festival: Songbird in Rotterdam. Een waar walhalla. Niet voor niets verkocht de eerste editie stijf uit. Dit jaar staan onder andere Michael Kiwanuka, Justin Nozuka, Bertolf, Lianne La Havas en Douwe Bob Posthuma op het podium. 5x2 kaarten voor Songbird

Sneakers van Front Runner Eerlijk zeggen, is er in jouw kast ruimte voor nóg een paar sneakers? Dat dachten we al, een paar extra sneakers is altijd fijn. We mogen van Front Runner twee paar weggeven: één voor heren en één voor dames. De winnaars mogen zelf een paar ter waarde van € 75,- gaan uitzoeken in de winkel, van een merk naar keuze. Lekker. 2x sneakers t.w.v. € 75,- uitzoeken bij Front Runner

arjen

Beeld Titia hahne

Arjen Lubach schrijft, speelt, zingt, rapt, denkt en deelt daarvan het nodige met ons.

De Slimste Afgelopen zomer werd ik de slimste mens ter wereld. Althans, dat staat op een oorkonde die mij op een avond werd overhandigd door Maarten van Rossem in een NCRV-studio in Hilversum. Ik had zojuist de finale van het spelprogramma met de bijbehorende titel gewonnen na een finale tegen Jan Rot. Buiten was het warm en niemand in de studio wist nog dat het televisieprogramma de kijkcijferhit van de zomer zou worden. Nu is het alweer even geleden, maar dat weerhoudt mensen er niet van om mij steeds dezelfde vragen te blijven stellen. Vandaar dat ik dit veelgelezen medium kies om de vragen naar aanleiding van De Slimste voor eens en voor altijd te beantwoorden. Ik zal deze column uit het CJP Magazine kopiëren en bij me dragen om uit te delen. Vraag 1. Hoe is Maarten van Rossem in het echt? Antwoord: Precies zoals op de televisie. Hoe geweldig het ook zou zijn wanneer Van Rossem na het uitschakelen van de camera’s naar zijn kleedkamer zou lopen, terug zou keren in een felroze blouse en breed lachend met een hoge zangerige stem een aantal keer hard zou lachen, dat is niet het geval. Tijdens de diners, repetities, voor- en nagesprekken was Van Rossem precies zoals je hem kent: droogkomisch, humeurig, erudiet, gevat en altijd gekleed in een zwarte coltrui. Vraag 2. Ik speel De Slimste App en er kwamen veel vragen in voor die ik ook in het tv-programma zag. Daar hadden jullie wel baat bij zeker? Antwoord: Nee. De Slimste werd opgenomen in juni. De app verscheen eind juli. Er was geen overlap en dus hadden we niets aan het terugkeren van de vragen in de app. Vraag 3. Hee Arjen, speel jij ook de De Slimste App? Zo ja, wat is je gebruikersnaam? Ik zou wel eens willen winnen van de Slimste. Antwoord: Wat denk je nou? Dat ik na het behalen van zo’n titel het risico neem te verliezen van Kroepoekje1994, die vervolgens een screenshot

maakt, dat op Facebook zet of via Twitter verspreidt en zo tot het eind der tijden kan beweren dat niet ik, maar hij aanspraak maakt op de titel? Vraag 4: Wist je trouwens dat er ook een Vlaamse variant van het tv-programma is? (Echt waar, dit wordt mij regelmatig gevraagd.) Lees dit antwoord op de ironische toon van Maarten van Rossem: Nee. Geen idee. Ten eerste ben ik wereldvreemd en heb ik al die acht seizoenen in Vlaanderen gemist, ondanks dat er regelmatig fragmenten van verschenen op de Nederlandse televisie. Ten tweede heeft niemand van de productie, redactie, medekandidaten, presentator of jury er tijdens de opnameperiode over gesproken of aan gerefereerd. Het is een complete verrassing voor me. Bedankt dat je me er van op de hoogte stelt. Vraag 5: Denk je nu echt dat je de slimste mens ter wereld bent? Antwoord: Ja. De wetenschappelijke en grondige methode waarop dit is vastgesteld voldoet aan alle eisen die er nodig zijn om een dergelijke titel als juist te beschouwen. Ik ben blij dat dit nu voor eens en voor altijd wereldwijd beslecht is.