Leandro Lamas
Clubs de Lectura PoesĂa e muller Marzo 2013
ROSALÍA DE CASTRO HELENA VILLAR JANEIRO ANISIA MIRANDA MARÍA MARIÑO ELVIRA RIVEIRO TOBIO ANA MARÍA FERNÁNDEZ GABRIELA MISTRAL GLORIA FUERTES CARMEN GIL JUANA DE IBARBOUROU
2
Naceu en Santiago de Compostela o 24 de febreiro de 1837 e morreu en Padrón o 15 de xullo de 1885. Rosalía é a máis grande escritora en lingua galega , unha muller culta, actriz, escritora, nai. Muller valente e comprometida coa súa terra e a súa lingua. O 17 de maio, Día das Letras Galegas, celébrase co gallo de ser a data de edición da súa obra Cantares gallegos. A súa obra poética en galego reúnese en dúas obras Cantares Gallegos e Follas Novas. Tamén escribiu prosa e poesía en castelán.
Maio longo… maio longo, todo cuberto de rosas, para algúns telas de morte, para outros, telas de vodas.
Maio longo, maio longo, fuches curto para min, veu contigo a miña dita, volveu contigo a fuxir.
3
Airiños, airiños aires, airiños da miña terra; airiños, airiños aires,
NEGRA SOMBRA
airiños, levaime a ela.
Sen ela vivir non podo, non podo vivir contenta,
Cando penso que te fuches, negra sombra que me asombras,
que adonde queira que vaia,
Ao pé dos meus cabezais
cúbreme unha sombra espesa.
tornas facéndome mofa.
Cúbreme unha espesa nube,
Cando imaxino que es ida,
tal preñada de tormentas, tal de soiddades preñada, que a miña vida envelena. Levaime, levaime, airiños,
no mesmo sol te me amostras, ti es a estrela que brilla, ti es o vento que zoa.
como unha folliña seca,
Se cantan, es ti que cantas,
que seca tamén me puxo
se choran, es ti que choras,
a quentura que queima.
ti es o murmurio do río
Ai!, se non me levades pronto, airiños da miña terra; si non me levades, airiños, quizais xa non me coñezan,
ti es a noite e es a aurora. En todo estás e ti es todo, para min e en min mesma moras,
que a febre que de min come,
nin me abandonarás nunca,
vaime consumindo lenta,
sombra que sempre me asombras.
e no meu corazonciño tamén traidora se ceiba.
4
PRA HABANA! Vendéronlle os bois
Tes , en cambio orfos e orfas
vendérenlle as vacas,
e campos de soidade,
o pote do caldo e a manta da cama.
e nais que non teñen fillos e fillos que non teñen pais. E tes corazóns que sufren
Vendéronlle o carro
longas ausencias mortais,
e as leiras que tiña,
viudas de vivos e mortos
deixárono só
que ninguén consolará.
coa roupa vestida.
- María, eu son mozo, pedir non me é dado, eu vou polo mundo para ver de gañalo.
- Galicia está probe, e á Habana me vou… “Adiós, adiós”, prendas do meu corazón!
Este vaise e aquel vaise, e todos, todos se van ; Galicia, sen homes quedas que te poidan traballar.
5
Eu ben vin estar o moucho enriba daquel penedo. Non che teño medo, moucho; moucho, non che teño medo!
I
e as follas secas que espallan
Unha noite, noite negra
os aires da noite inquietos,
como os pesares que eu teño,
en remuíños se xuntan
noite filla das sombras
con longo estremecemento,
as que estenden os medos;
indo camiño da igrexa,
hora en que cantan os galos,
soa cos meus pensamentos,
hora en que xemen os ventos;
cabo da fonte da Virxe,
en que as meigas bailan, bailan,
pertiño do cemiterio,
xuntas co demo primeiro,
despois de sentir un sopro
arrincando verdes carballos,
que me deixou sen alento,
portas e tellas fendendo,
eu ben vin estar o moucho
todas de branco vestidas,
enriba daquel penedo.
tendidos os brancos pelos contra quen os cans oubean agoirando triste enterro; cando relumbrar se miran entre os toxais espesos, cal encendidas candeas ollos de lobo famento; e os ramallaxes dos montes entre sí murmuran quedos,
6
Tecín soa a miña tea, sembrei soa o meu nabal, soa vou por leña ao monte,
- XVI-
soa a vexo arder no lar. Nin na fonte nin no prado, así morra coa carraxe, el non ha de virme a erguer, el xa non me pousará. Que tristeza! O vento soa, canta o grilo ao seu compás...
Cando era tempo de inverno pensaba en donde estarías, cando era tempo de sol pensaba en donde andarías. Agora... tan só penso, meu ben, si me olvidarías!
Ferve o pote... mais, meu caldo, soíña te hei de cear. Cala, rula, os teus arrulos
- XVII -
ganas de morrer me dan; cala, grilo, que si cantas,
Mais vé que o meu corazón
sinto negras soidades.
é unha rosa de cen follas,
O meu homiño perdeuse,
e é cada folla unha pena
ninguén sabe en onde vai...
que vive apegada noutra.
Anduriña que pasaches con el as ondas do mar;
Quitas unha, quitas dúas,
anduriña, voa, voa,
penas me quedan de sobra;
vén e dime en onde está.
hoxe dez, mañá corenta, desfolla que te desfolla...
O corazón me arrincaras desque as arrincares todas!
7
Naceu
en Becerreá o 28 de setembro
de 1940. Foi mestra de ensino primario e secundario. Escribe principalmente poesía e narración, dedicando unha atención moi especial
á
literatura
infantil
e
xuvenil.
Nalgunhas das súas obras escribe co seu home, Xesús Rábade Paredes, que tamén é escritor.
Foi
presidenta
da
Fundación
Rosalía de Castro. Na actualidade reside en Rianxo.
DONA DONICELA Dona Donicela ten medo a afogar; non fixo cursiño nin sabe nadar.
Dona Donicela métese no mar; non quita o mantelo, que o quere bañar.
Dona Donicela ve saír o sol e co seu anelo fai un frotador.
8
As flores vanse vestir
Na praia dos lagartos
ao taller da primavera,
non hai peixiños
e alí póñenlles as cores
que o que rebole nela
que máis poden lucir nelas.
son paxariños.
Rosa claro para as rosas, lila para as violetas, rubio para as amapoulas, amarelo para as xestas...
DON
PARAUGAS
E
DON
VENTO Preguntou don Parauguas
Cos seus dedais invisibles e os seus fíos perfumados, a señora primavera
a dona Chuvia por qué bulía tanto coa súa agulla.
bule facendo bordados, frunces, xaretas, alorzas, festóns vainicas, calados...
Contestoulle ela: “Porque non te descosas”. E el confesoulle que tiña cóxegas.
Como escoitara, don Vento Toleirón Na praia dos lagartos non hai area
ergueu a don Paraguas dun empuxón.
que os lagartos asollan en pedra chea.
“Calquera pensaría que me tes ciumes!”,
Na praia dos lagartos tampouco hai auga,
berroulle don Paraguas subindo aos cumes.
que eles nadan ao enxoito riba das laxas.
9
NO TRAPECIO DA LÚA
HABÍA UNHA VEZ
O esquío das pinetas
Había unha vez…
e o angazo de papel
un anano, unha fada,
escóndense da lúa
un rei e unha raíña.
cun paxel. - A neve estaba fóra O esquío trapecista
e os nenos na cociña.-
de pel escura lava de noite os dentes
Era un conto de nenos
na auga da lúa.
e noite larga, de avós de olliños doces
Cando apaña as pinetas
e cabeciñas brancas.
no seu mantelo transpórtaas luz arriba ao seu castelo.
- A orella ben aberta e a boca ben pechada.-
E salta saltarín
Era un conto estendido
baixo da chuvia
pola lareira
como o gran trapecista
con ogros, bruxas, elfos
colgado na lúa.
trasgos e meigas.
10
Naceu o 30 de decembro de 1932 en Ciego de Avila (Cuba) e finou en Vila de Cruces o 22 de outubro d0 2009. Era filla de emigrantes galegos. Estudiou Maxisterio e Xornalismo na Habana. Viviu en Bos Aires onde entrou en contacto con escritores e intelectuais galegos no exilio. Casou co escritor galego Xosé Neira Vilas. Foi xornalista, editora e escritora , prestando unha especial atención ao público infantil. Foi xefa de redacción de dúas revistas infantís publicadas en Cuba. En 1992 veu vivir a Galicia xunto co seu home.
CONTOS Vouche contar un conto de dous coellos, un deles aínda mozo e outro moi vello. O coelliño mozo día por día, asistía á escola onde aprendía. E o coello moi vello contaba estrelas para, noite tras noite, viaxar con elas.
11
A ARAÑA TECE Nos milleirais con moita maña, puntos de prata
CORRE, CORRE, MEU CABALO
tecía a araña. Corre, corre, meu cabalo. Trota, trota, fiel Luceiro. Tea de prata con nós moi roxos… uns apertados
Sube outeiros e montañas, camiña fraga e xesteira, baixa ao val, vai ás camposas,
e outros frouxos.
De noite e día crece a maraña,
galopa pola ribeira. Lévame ao vello carballo, cruza o piñeiral voando, escoita o canto do merlo
un longo encaixe
que o seu niño está coidando.
teceu a araña. Corre, corre, meu cabalo. Nos milleirais
Trota, trota, fiel Luceiro.
con moita maña puntos de prata tece a araña.
12
SUBIOTE Subiote meu chifrote de ameneiro, cantareiro, paxariño
O RÍO
querendón. Subiote meu chifrote
Foxe o río polo río, caladiño, sen dar chío.
sempre amigo, vas comigo espallando
Leva follas de ameneiro que esparexe no areeiro.
unha canción. Subiote, meu chifrote,
Escalos, troitas e anguías relocen nas aulas frías.
na camposa todo amosa o grileo
Nas polas das arboriñas chían melros e andoriñas.
do teu son. Subiote meu chifrote
Sen présa, coa auga a fío marcha día e noite o río.
recendente, pau ridente, birimbao do corazón.
13
Naceu en Noia en 1907 e finou en Parada do Courel en 1967. Comezou a traballar coma costureira sendo moi nova. Viviu varios anos en Escarabote (Boiro) cunha tía que traballaba como cociñeira no pazo de Goiáns. Foi na biblioteca do pazo onde entrou en contacto coa literatura escrita. Viviu no País Vasco e finalmente no Courel, onde o seu home foi mestre. No Courel comezou a escribir poesía. No ano 2007 dedicóuselle o Día das Letras galegas.
Eu non sei se xa pasou ou se aínda ten que pasar, ou se aquilo que eu sentín non foi sentir, foi soñar. Vivo no preto quedo dun lonxano latexar.
14
Palpas os tempos. Lambes as terras. Trillas os días e vas andando, sen parar andando. Coxeas no outono -meu arranque-. Alóngaste no estío -miña morte-. Á primaveira dáste, dáste a todos que logo de ti se chaman.
Tiven medo de vogar, tiven medo da auga clara. Aínda que fora cuns bos remos aínda que fora na mar calma,
Tolle o inverno o teu nome,
non vogaba!, non vogaba!
o teu nome -morno lume-, o teu nome farto e esquecido, esquecido
O medo xa non sei del.
entre muros lentos,
Xa secou aquel mar longo.
entre pozas, terras-miñocas,
E sin saber donde veu,
entre mundo de sapos
se é doutro ou é meu,
e calexas de lúa.
navego nun mar de fondo.
Farto! O teu nome leva e dá. Dá mareas de verbas feitas, dá cantiga que se escoita,
Ando por un camiño
dá á terra voz e fala, dá a cada un dos tempos seu dono,
que non vexo o seu sendeiro.
dá larganza -peito de bríos-. Vin vindo a luz aquela que ti
Dou topadas que me firen
encendiches e non se apaga. buscando o meu verdadeiro. Sol!
15
Naceu
en Cerponzóns, Pontevedra, en 1971.
Estudou Maxisterio e Filoloxía Galego-Portuguesa. É
profesora,
tradutora
fundamentalmente
poesía
e
poeta.
para
Escribiu
adult@s
pero
tamén ten unha obra para rapaces/zas que foi finalista do Premio Merlín de Literatura Infantil no ano 2007 : Palabras brancas.
MAR Vagas bravas. mans salgadas: mar para amar.
Nadar das algas, vagar das barcas: mar para amar.
Chalanas cargadas: Navallas, rabadas... mar para amar.
Barbadas nas nasas, ar da salga. Para amar? Mar, mar, mar.
16
CARTAS Cartas aladas van cara a mans afastadas…
BASTA Basta á paz maltratada, ás trampas canallas,
As cartas calcan
ás malvadas lacras:
a cara da alma,
basta!
falan na fala calada, apañan palabras das arcas pasadas, agachan fazañas,
Basta á fatal labazada, ás casas arrasadas,
trazan mapas,
ás falsas fazañas:
dan zancadas
basta!
cara á casa da paz, amalgaman andanzas, cabalgan cada mañá, plantan calma acá, alá…
Basta ás mans asañadas, ás fadas malfadadas ás malas
Cartas aladas van cara ás mans amadas…
Cartas amadas
malandanzas: basta!
Basta ás amargas palabras.
van cara ás mans aladas. Grazas! Ás palabras plantadas nas landas da paz.
17
Naceu en Palma de Mallorca en 1949, pero reside en A Coruña desde 1967. É mestra e ten publicado numerosas obras de literatura infantil tanto en prosa coma en verso. No 2001 recibiu o Premio Lazarillo polo seu libro de poemas Amar e outros verbos.
OS PEIXES DA FONTE Tres peixes de ollos negros miraban para min. Baixo a tona das augas da fonte do xardín. Os lombos de ouro e prata recollían o sol. E o aire a estrear risas nos nenos de arredor.
18
ENVELLECER Mira aos avós antes eran máis grandes máis altos máis anchos... Pero devecen coma as follas sen zume aseguran que o tempo é o único culpable, un furtivo que chega cos dentes afiados a cravárselles no rostro mentres dormen
DEIXÁDEME LIBRE Deixádeme libre
mentres botan farangullas
que quero ir ao mar:
ás pombas dos xardíns
camiño de ida,
ou xogan coma nenos.
non vou regresar. As ondas me leven
A miúdo falan de vidas que pasaron e argallan historias ao quentar as mans
onde haxa un cantar. Do barco dos soños, serei capitán. Arroaces mouros
sobre a seda dos lumes.
viranme escoltar.
Os avós envellecen devagar,
Seguirei da escuma
pero ninguén pode arrincarlles o sorriso
o louco bailar.
porque gardan
Dos portos que toque, ninguén saberá.
o segredo do futuro
Deixádeme libre,
máis alá dos seus pequenos ollos.
que quero ir ao mar.
19
Non quero ser principe que quero ser ra, patiñas lixeiras e a lama na man. Non quero ser principe de branco cabalo, nin ver á princesa, nin ter un criado. Non quero ser principe que ande ás batallas, que durma no cárcere das altas murallas. Eu quero o silencio
Batallas? ...de flores.
da lagoa escura
Fusís?...de papel
croar cada noite,
Canóns?... de mentira
soñar na espesura. Eu quero a lentura
Pantasmas?... sen pés Sustos?... de merengue.
da herba esquecida,
Beliscos? ... de mel.
o ulido das flores
Cadeas? ...de nubes.
nunha amañecida.
Monstros?...
Non quero ser principe de seda tapado
A correr,
nin levar espada nin usar calzado.
a correr!
Deixádeme libre que quero ser ra, que as augas me falen do que hai máis alá!
20
Naceu en Vicuña (Chile) o 7 de abril de 1889 e morreu en Nova Iorque o 10 de xaneiro de 1957. O seu verdadeiro nome era Lucila Godoy Alcayaga pero como escritora cambiouno polo de Grabiela Mistral.
Foi
unha
diplomática, pedagoga Nobel
destacada
feminista,
chilena.
Recibiu
poeta,
mestra o
e
Premio
de Literatura en 1945, sendo a
primeira persoa de América Latina en recibilo.
TODO ES RONDA Los astros son rondas de niños jugando la Tierra a espiar... Los trigos son talles de niñas jugando a ondular..., a ondular...
Los ríos son rondas de niños jugando a encontrarse en el mar... Las olas son rondas de niñas jugando la tierra a abrazar.
21
LA MANCA Que mi dedito lo cogió una almeja, y que la almeja se cayó en la arena, y que la arena se la tragó el mar. Y que del mar la pescó un ballenero y el ballenero llegó a Gibraltar; Y que en Gibraltar cantan pescadores: “Novedad de tierra sacamos del mar, novedad de un dedito de niña. La que está manca lo venga buscar.”
Que me den un barco para ir a traerlo, y para el barco me den capitán, para el capitán que me den soldada, y que por soldada pido la ciudad: Marsella con torres y plazas y barcos de todo el mundo la mejor ciudad , que no será hermosa con una niñita a la que robó su dedito el mar, y los balleneros en pregones cantan y están esperando sobre Gibraltar.
22
MIEDO Yo no quiero que a mi niña golondrina me la vuelvan. Se hunde volando en el cielo y no baja hasta mi estera: En el alero hace nido y mis manos no la peinan. Yo no quiero que a mi niña golondrina me la vuelvan. Yo no quiero que a mi niña la vayan a hacer princesa. Con zapatitos de oro ¿Cómo juega en las praderas? Y cuando llegue la noche a mi lado no se acuesta... Yo no quiero que a mi niña la vayan a hacer princesa. Y menos quiero que un día me la vayan a hacer reina. La pondrían en un trono adonde mis pies no llegan. Cuando viniese la noche yo no podría mecerla... ¡Yo no quiero que a mi niña me la vayan a hacer reina!
23
DOÑA PRIMAVERA Doña primavera viste que es primor viste en limonero y en naranjo en flor. De la tierra enferma Lleva por sandalias
en las pardas grietas
unas anchas hojas
enciende rosales
y por caravanas
de rojas piruetas.
unas fucsias rojas. Salid a encontrarla por esos caminos. ¡Va loca de soles y loca de trinos! Doña Primavera de aliento fecundo, se ríe de todas las penas del mundo. No cree al que le hable de vidas ruines. ¿Cómo va a toparlas entre los jazmines?
Pone sus encajes prende sus verduras, en la piedra triste de las sepulturas. Doña Primavera de manos gloriosas haz que por la vida derramemos rosas. Rosas de alegría, rosas de perdón, rosas de cariño, y de exultación.
¿Cómo va a encontrarlas junto de las fuentes de espejos dorados y cantos ardientes?
24
Naceu en Madrid o 28 de xullo de 1917 e morreu, tamén en Madrid, o 27 de novembro de 1998. Foi poeta, guionista de programas infantís de televisión e editora de revistas infantís. Organizou unha biblioteca infantil ambulante que ía polos pobos. Recibiu numerosos premios, entre eles o Lazarillo e un Diploma de honor do Premio Internacional Andersen para literatura infantil.
NIÑOS DE SOMALIA Yo como Tú comes El come Nosotros comemos Vosotros coméis ¡Ellos no!
LA POETA La poeta se casó con el poeto y en vez de tener un niño tuvieron un soneto.
25
DOÑA PITO PITURRA
PIENSO MESA Y DIGO SILLA
Doña Pito Piturra
Pienso mesa y digo silla,
tiene unos guantes,
compro pan y me lo dejo,
Doña Pito Piturra
lo que aprendo se me olvida,
muy elegantes.
lo que pasa es que te quiero.
Doña Pito Piturra
La trilla lo dice todo;
tiene un sombrero,
y el mendigo en el alero,
Doña Pito Piturra
el pez vuela por la sala
con un plumero.
el toro sopla en el ruedo.
Doña Pito Piturra
Entre Santander y Asturias
tiene un zapato,
pasa un río, pasa un ciervo,
Doña Pito Piturra
pasa un rebaño de santas,
le viene ancho.
pasa un peso.
Doña Pito Piturra
Entre mi sangre y el llanto
tiene toquillas,
hay un puente muy pequeño,
Doña Pito Piturra
y por él no pasa nada,
con tres polillas.
lo que pasa es que te quiero.
Doña Pito Piturra tiene unos guantes, Doña Pito Piturra le están muy grandes.
Doña Pito Piturra tiene unos guantes, Doña Pito Piturra ¡lo he dicho antes!
26
ESCRIBO Escribo sin modelo a lo que salga, escribo de memoria de repente, escribo sobre mí, sobre la gente, como un trágico juego sin cartas solitario, barajo los colores, los amores, las urbanas personas las violentas palabras y en vez de echarme al odio o a la calle, escribo a lo que salga.
LOS PAJAROS NO TIENEN DIENTES Los pájaros no tienen dientes, con el pico se apañan. Los pájaros pescan peces sin red ni caña. Los pájaros, como los ángeles, tienen alas. Los pájaros son artistas cuando cantan. Los pájaros colorean el aire por la mañana. Por la noche son músicos dormidos en las ramas. Da pena ver a un pájaro en la jaula.
27
Naceu en La Linea de la Concepción (Cádiz) en 1962
e vive en Aracena (Huelva) onde é
profesora de instituto. É unha
escritora polifacética
que escribe e
ilustra literatura infantil: conto, teatro e poesía para
nenos
e
nenas.
Ademais
imparte
múltiples actividades de animación: teatro, títeres,
contacontos,
recitais
poéticos...
É
fundadora da revista dixital de Poesía Infantil Cosicosas para todos os países de fala hispana.
BESOS Hay besos de caramelo, dulces como una sonrisa. Están los besos con prisa, que hay que cogerlos al vuelo.
Los besos de mariposa rozándote las mejillas ¡pueden hacerte cosquillas! y son de color de rosa.
28
ALEGRÍA Sal lleno de energía,
Hace tu cascabel,
con la sonrisa puesta,
en un mágico encuentro,
armado de alegría
caricias en la piel
y vestido de fiesta.
y cosquillas por dentro.
Al volver una esquina ─como con un hechizo─,
Tu alegría radiante
tu alegría ilumina
que vuelve ─ya lo ves─,
el cielo gris plomizo.
y sólo en un instante,
Cuelga en los corazones
la vida del revés.
risueñas campanillas y alfombra los rincones
Llénate de energía.
de flores amarillas.
Ten la sonrisa puesta.
Tu alegría que vuela
Derramando alegría,
igual que un gorrión
viste el día de fiesta.
y hace que el aire huela a menta y a limón. Consigue cualquier cosa, en menos de un segundo. Arma tan poderosa puede cambiar el mundo.
29
LEER...
Escuchar con atención
Es viajar, y no en avión,
esas historias aladas
coche, barco, tren ni moto,
que, con palabras calladas,
a cualquier lugar remoto,
vuelan hasta el corazón.
sin moverte del sillón. Conversar con Gloria un rato Navegar por el Mar Muerto,
del camello de Melchor,
escalar el Himalaya
de un pingüino con calor,
o una pirámide maya,
de Chundarata o don Pato…
ir en camello al desierto… Es refugio y es consuelo, Es trasladarte al futuro
como el cálido achuchón
o pasear de la mano
que, con sabor a canción,
por el pasado lejano,
te da una nube del cielo.
sin necesitar conjuro. Llamar al hado Parchís, Subir a un mamut lanudo,
que ayuda con su varita
ver a Cleopatra en su trono
a aquel que lo necesita
−¡cómo se da pisto y tono!−,
si el mundo se vuelve gris.
visitar Marte a menudo… La lectura es compañera, esa amiga singular con la que puedes contar, hogar que acoge y espera.
30
LA TROPA DE ZOMBIS Treinta zombis en hilera
¡Vaya enfado el de la tropa,
horripilan a cualquiera.
que terminó hecha una sopa
Caminan juntos, y el caso
y estornudando un montón
es que nadie pierde paso.
por culpa del remojón!
Si el primer zombi vacila,
Si el zombi que va en cabeza
vacila toda la fila.
bosteza y se despereza,
Si va bailando al compás,
hay veintinueve bostezos
bailan los demás detrás.
entre traspiés y tropiezos.
Si se da con un obstáculo,
Si el que dirige se pierde,
comienza el gran espectáculo,
el resto lo pone verde,
porque cada zombi errante
pues todos ─¡qué sofocón!─
se da con el de delante.
dan vueltas sin ton ni son.
Una noche de febrero
Esta tropa atolondrada
el zombi que iba el primero
no asusta nada de nada
se puso a mirar la luna
y es que allá por donde pisa,
y se cayó en la laguna.
más que dar miedo, da risa.
¡.
31
Coñecida
popularmente
como
Juana de
América, naceu o 8 de marzo de 1892 en Melo (Uruguai) de pai galego e nai uruguaia. Morreu o 15 de xullo de 1979 en Montevideo (Uruguai). Foi unha importante poeta en lingua
española,
enterrada
con
Estado.
Escribiu
premiada
honores
de
en
vida
Ministro
literatura
e de
infantil
fundamentalmente en prosa.
LA ENREDADERA Por el molino del huerto asciende una enredadera. El esqueleto de hierro va a tener un chal de seda ahora verde, azul más tarde cuando llegue el mes de enero y se abran las campanillas como puñados de cielo. Alma mía: ¡quién pudiera vestirte de enredadera!
32
LAS OLAS Si todas las gaviotas de esta orilla quisieran unir sus alas, y formar el avión o la barca que pudiesen llevarme hasta otras playas... Bajo la noche enigmática y espesa viajaríamos rasando las aguas. Con un grito de triunfo y de arribo mis gaviotas saludarían el alba. De pie sobre la tierra desconocida yo tendería al nuevo sol las manos como si fueran dos alas recién nacidas. ¡Dos alas con las que habría de ascender hasta una nueva vida!
33
LA HIGUERA Porque es áspera y fea, porque todas sus ramas son grises, yo le tengo piedad a la higuera. En mi quinta hay cien árboles bellos: ciruelos redondos, limoneros rectos y naranjos de brotes lustrosos. En las primaveras, todos ellos se cubren de flores en torno a la higuera. Y la pobre parece tan triste con sus gajos torcidos que nunca de apretados capullos se visten... Por eso, cada vez que yo paso a su lado, digo, procurando hacer dulce y alegre mi acento: -Es la higuera el más bello de los árboles en el huerto. Si ella escucha, si comprende el idioma en que hablo, ¡qué dulzura tan honda hará nido en su alma sensible de árbol! Y tal vez a la noche, cuando el viento abanique su copa, embriagada de gozo, le cuente: -Hoy a mi me dijeron hermosa.
34