Popi Tsapanidou

Πόπη Τσαπανίδου

Popi Tsapanidou

Άψογη επαγγελματίας, μητέρα-πρότυπο και -πρόσφατα- γιαγιά, η Πόπη Τσαπανίδου δε σταματά να μας εκπλήσσει ευχάριστα με την ποιότητα του χαρακτήρα της! Όπως λέει η δημοσιογράφος, που έχουμε συνδέσει με την εξέλιξη της ελληνικής τηλεόρασης: “Στα 16 μου, παιδάκι ακόμα, ξεκίνησα πρακτική στον 'Ελληνικό Βορρά', μια εποχή που δεν υπήρχαν σχολές δημοσιογραφίας. Μεγάλωσα μέσα στην τηλεόραση, με την οποία ασχολούμαι από τα 18 μου, σε ρόλους μάχιμους από την πρώτη στιγμή. Είναι συγκινητικό όταν το σκέφτομαι...” A consummate professional, a model mother and recently a grandmother, Popi Tsapanidou never ceases to pleasantly surprise us with the quality of her character. As the journalist, inextricably linked in our collective consciousness with the evolution of Greek television, says: “At the age of 16, still a child, I became an internet at ‘Ellinikos Voaras’ newspaper, at a time when there were no journalism schools. I grew up in television, where I have been working since I was 18 years old, in front-line roles from the beginning. It's moving when I think about it...”

Από την Ελένη Μιχαηλίδου / By Eleni Michailidou

The power of reinvention

Επέστρεψες φέτος στην καθημερινή, μάχιμη δημοσιογραφία, με την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του OPEN. Σου είχε λείψει; Δεν πρόλαβε να μου λείψει ουσιαστικά, γιατί είμαι στην τηλεόραση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οπότε, τα τελευταία 3-4 χρόνια, που είχα σταματήσει, δεν πρόλαβε να μου λείψει. Ξαφνικά άρχισα να ζω μια κανονική ζωή, να ασχολούμαι με τα παιδιά, με το σπίτι μου, όλα αυτά που δεν μπορούσα να κάνω τόσο εύκολα όσο δούλευα. Η επαναφορά ήταν ευχάριστη, αλλά και ριζική αλλαγή της καθημερινότητας, που είχα αρχίσει να χτίζω. This season, you are back to daily, front-line journalism, as the presenter of the evening news at OPEN TV station. Was this something you had missed doing? I didn't have time to truly miss it, because I have been on television for as long as I can remember. So, over the past 3-4 years when I stopped, I didn't have time to miss it. Suddenly I began to live a normal life, to be involved with my children, with my home, with all the things that I could not do so easily when I was working. Coming back has been pleasant, but it is also a radical change from the reality I had begun to build.

Δυστυχώς, οι ειδήσεις σπανίως είναι ευχάριστες. Πώς διαχειρίζεσαι τα προσωπικά σου συναισθήματα, όταν καλείσαι να μεταφέρεις μια δυσάρεστη είδηση; Δεν μπορείς να αφαιρέσεις το συναίσθημα από τον άνθρωπο! Όταν οι ειδήσεις είναι δυσάρεστες ή τραγικές, με αγγίζουν κι αυτό νομίζω φαίνεται στον τόνο της φωνής, στο βλέμμα μου. Δε γίνεται να κάνεις τον παρουσιαστή ρομπότ. Εγώ τουλάχιστον, δε θέλω να γίνω. Επαγγελματίας είμαι, έχω ακούσει κι έχω δει άπειρες τραγικές καταστάσεις. Επειδή, όμως, κάθε μία κρύβει ανθρώπους πίσω της, δεν μπορώ να πάθω ανοσία. Στενοχωριέμαι, ραγίζει κι η δική μου καρδιά. Ούτως ή άλλως, οι ειδήσεις επηρεάζουν τις ζωές όλων μας. Σίγουρα, αν νιώσω θυμό, δε θα αρχίσω να φωνάζω, ούτε αν είμαι στενοχωρημένη, θα βάλω τα κλάματα -αν και μου έχει συμβεί. Αλλά, προσπαθώ να παραμένω ψύχραιμη. Το συναίσθημα, όμως, περνάει, αλλιώς δεν είσαι άνθρωπος.

Πώς αποφορτίζεσαι από αυτές τις έντονες στιγμές; Τώρα, που είμαι στο OPEN και είναι γεμάτες οι μέρες με ταχύτητα και δημιουργία, δεν καταφέρνω να αποφορτιστώ, γιατί δεν έχω τον χρόνο. Για παράδειγμα, δεν προλαβαίνω να κάνω γυμναστική, που με βοηθάει. Το αντιμετωπίζω, όμως, με μία συγκέντρωση στον εαυτό μου, στο τέλος της μέρας, διαβάζοντας ένα βιβλίο, βλέποντας μια ταινία ή μιλώντας με τους ανθρώπους που αγαπάω. Μικρότερη σε διάρκεια η αποφόρτιση, απ' ό,τι θα ήθελα, παρ΄όλα αυτά ικανή να με κρατάει όρθια, λειτουργική και σε ισορροπία. Unfortunately, the news is rarely pleasant. How do you manage your personal feelings when you are called upon to convey an unpleasant news story? You can't take the emotion out of humans. When the news is unpleasant or tragic, it moves me and I think that is evident in my tone of tone, in my eyes. You can't turn the news presenter into a robot. I, for one, don't want to be. I am a professional, I have heard and I have witnessed countless tragic situations. But because there are real people behind each and every one, I can't become immune. I am saddened, my heart breaks too. After all, the news affects everyone's lives. Certainly, if I feel anger, I will not start shouting, and if I am sad, I will not start crying – although that has happened to me. I try to stay calm. But the emotion gets through, otherwise you are not human.

How do you wind down from such intense moments? Now that I am at OPEN TV and the days are full of speed and creation, I don’t wind down, because I don’t have the time. For example, I don’t have time to exercise, which usually helps me. But I deal with it by focusing on myself at the end of the day, reading a book, watching a movie or talking to my loved ones. Certainly less time to wind down than I would have liked, but still enough to keep me on my feet, functioning and balanced.

The power of reinvention

Ποια από τις εξελίξεις της τηλεόρασης σε χαροποιεί ιδιαίτερα και τι θα άλλαζες σε αυτήν; Είμαι άνθρωπος που αγαπώ πολύ την τεχνολογία και χαίρομαι με τη δυνατότητα που σου δίνει να είσαι παντού, πάντα και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Με ένα κλικ στο διαδίκτυο έχεις πρόσβαση στην πληροφορία, στη μεγαλύτερη πηγή γνώσεων, στα ξένα μέσα, βρίσκεις πολύ εύκολα τους ίδιους τους ανθρώπους, ενώ κάποτε έπρεπε να τους αναζητάς επί μέρες. Θυμάμαι πώς δουλεύαμε τότε και πραγματικά μας λυπάμαι! Τρέχαμε ακατάπαυστα, για να πετύχουμε ένα ελάχιστο αποτέλεσμα, ενώ σήμερα μπορείς να κάνεις θαύματα, χωρίς να κουνηθείς απ' την καρέκλα σου. Επίσης, βρίσκω γοητευτικό το γεγονός ότι, μέσα από τα social media, μπορείς να αντλήσεις θέματα, να πετύχεις ειδήσεις. Ωστόσο, υπάρχει και δεύτερη όψη σ' αυτό το νόμισμα. Όταν αυτό γίνεται ανεξέλεγκτα και χωρίς διασταύρωση από επαγγελματίες δημοσιογράφους, είναι από επικίνδυνο έως τρομακτικό. Θα άλλαζα λίγο και την προσέγγιση στη δημοσιογραφία. Όταν κάτι σου δίνεται υπό τη μορφή εικόνας, ενδεχομένως να το απορροφήσεις ως αληθινό, χωρίς να το διασταυρώσεις. Πολλές φορές μας εξαπατά η εικόνα και -ανθρώπινα- πέφτουμε σε λάθη. Ωστόσο, ο δημοσιογράφος πρέπει να διασταυρώνει πάρα πολλές φορές τα γεγονότα, που διαδίδονται μέσω του διαδικτύου και πολλές φορές δεν είναι καν αληθινά.

Μιας και αναφέρθηκες στο διαδίκτυο, φέτος το ipop.gr έκλεισε 10 χρόνια ζωής. Νιώθεις περήφανη για την εξέλιξή του; Ναι, είμαι πραγματικά περήφανη! Στο iPop ξεκινήσαμε από το απόλυτο μηδέν, μια μικρή ομάδα εξαιρετικών ανθρώπων. Ως λάτρης της τεχνολογίας, ήθελα να κάνω κάτι γυναικείο και όχι δημοσιογραφικό, γιατί ήμουν σε μια μοναχική πορεία. Το να χτίσεις κάτι δημοσιογραφικό, απαιτούσε χρήματα, που δεν είχα. Προτίμησα, λοιπόν, να κάνω κάτι για να ενδυναμωθεί η γυναίκα. Να διευρύνει τους ορίζοντές της, να βρει αποκούμπι και, παράλληλα, να ενημερωθεί για σοβαρά θέματα. Και ευχαριστώ ειλικρινά τους επισκέπτες του site, γιατί μας εμπιστεύονται, διαβάζουν τα θέματά μας και μοιράζονται τις ιστορίες τους μαζί μας. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η σχέση!

Τον τελευταίο χρόνο μπήκε στη ζωή σου και ο Μουσικός 98,6. Πώς προέκυψε αυτό το βήμα; Είναι άγνωστος Χ για μένα. Με είχαν προσεγγίσει και παλιότερα από τον Μουσικό, αλλά τους είχα απαντήσει ότι δεν ξέρω πώς να κάνω ραδιόφωνο. Επανήλθαν με την πρότασή τους πέρυσι. Είχα αποφασίσει να σταματήσω από τη δημοσιογραφία, για να μπορέσω να κάνω ταξίδια, να πάω στα παιδιά μου, που μένουν στο εξωτερικό, αλλά, λόγω της πανδημίας, θα έμενα μέσα. Έτσι, ξεκίνησα στον Μουσικό πολύ δειλά και χωρίς να ξέρω τι γίνεται. Σκέφτηκα, όμως, τι θα άρεσε σε μένα να ακούω κι άρχισα να το βρίσκω. Φέτος, κάθε πρωί κάνουμε πολύ ωραία παρέα με τους ακροατές. Το απολαμβάνω, γιατί είναι ένα πολύ όμορφο ξεκίνημα στη μέρα μου. Είναι και το έντεχνο ελληνικό τραγούδι, που λατρεύω! Which development in television makes you happy, and what would you change in it? I am a person who appreciates technology very much and I am excited with the ability it gives us to be everywhere, always, and in a split second. With one click on the internet you have access to information, to the biggest source of knowledge, to foreign media; it is so much easier to contact people, where once you had to seek them out for days. I remember how we worked back then and I feel really sorry for us! We were constantly on the go to accomplish minimal results, while today you can perform miracles without getting out of your chair. I also find it fascinating that you can draw interesting stories and newsworthy items from social media. However, there is another side to this coin. When it is done uncontrollably and without fact-checking by professional journalists, it becomes dangerous, even downright frightening. And I would also change the approach to journalism a little. When something is presented to you in the form of an image, you may absorb it as real, without doublechecking it. We are often deceived by images and we make mistakes, which is human. But a journalist must repeatedly fact-check and cross-reference stories that spread online, because too often they are completely false.

Since you brought up the internet, this year iPop.gr is celebrating its 10-year anniversary. Are you proud of how it has evolved? Yes, I am very proud. We started iPop from scratch, with a small band of exceptional people. As a big tech fan, I wanted to do something feminine and not journalistic, because I was on a lonely path. Building something journalistic required money, which I did not have. So I preferred to do something to empower women. To broaden their horizons, to find something they could rely on and, at the same time, to get news and information about serious issues. And I sincerely thank the website’s visitors because they trust us, they read what we write and publish, and they share their stories with us. I really enjoy this relationship.

This past year, Mousikos 98.6 radio station has entered your life. How did this come about? This is a complete unknown for me. I had been approached before by the Mousikos radio station, but I had replied that I don't know how to do radio. They came back with their proposal last year. I had decided to stop working as a journalist so that I could travel, visit my children who live abroad, but because of the pandemic, I had to stay inside. So, I started at Mousikos very timidly and without knowing what was going on. But I thought about what I would like to hear and I began to figure it out. This year, every morning my listeners and I keep great company. I enjoy it because it is a beautiful way to start my day. And the music is Greek artful pop, which I adore!

Έχεις μιλήσει πολλές φορές για την τεράστια αξία που έχει η ικανότητα ν' ανακαλύπτουμε ξανά τον εαυτό μας. Εσύ πώς κατορθώνεις να βρίσκεις τα “νέα πρόσωπα” της Πόπης; Απλά, είσαι σε επαφή με τον εαυτό σου και διαπιστώνεις ότι ο οργανισμός αυτός αναπτύσσεται, έχει διαφορετικές ανάγκες. Εξέλιξη είναι! Είναι παγίδα να κυνηγάς όσα επιβάλλει η κοινωνία και η ζωή σου. Ξεχνάς τις προσωπικές σου ανάγκες. Μπλέκεις σε μία δουλειά και, ενώ δε σε καλύπτει πια, δυσκολεύεσαι να φύγεις, γιατί θεωρείς ότι η αλλαγή δεν είναι απαραίτητα καλή. Εγώ αντιμετωπίζω τις αλλαγές ως ευκαιρία να δω τι καινούργιο ανοίγεται μπροστά μου. Πάντα το έβλεπα αυτό, ακόμα και σε τραγικές στιγμές της ζωής μου. Δεν με πήραν ποτέ από κάτω! Πέρασα το πένθος, την απώλεια κι έψαξα τι καινούργιο έχω να κάνω, ποια είμαι εγώ στο παρακάτω. Για παράδειγμα, αν αλλάξω μια δουλειά, έχω την αγωνία για το τι θα γίνει στην επόμενη. Μπορώ, όμως, να διαχωρίσω αυτήν την αγωνία στον φόβο, που είναι φυσικό να νιώθω, αλλά και στον ενθουσιασμό, που κρύβει μέσα της. Όταν το συνειδητοποιήσεις, αυτόματα πας παρακάτω. Δεν μπορείς να είσαι πάντα ο ίδιος!

Εσύ, μίλησες ανοιχτά για τη δική σου, τραγική απώλεια, τον θάνατο του συζύγου σου. Το έκανες, όμως, με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια και απίστευτη δύναμη... Πριν βγω να μιλήσω, το ήξεραν λίγοι, κοντινοί μου άνθρωποι. Αποφάσισα να το μοιραστώ ανοιχτά, όταν μεγάλωσαν τα παιδιά μου. Συζήτησα πρώτα μαζί τους -αν μπορούν να το αντέξουν- και τους εξήγησα για ποιον λόγο ήθελα να το κάνω. Εκείνη την εποχή, ο κόσμος ζούσε σε μία φούσκα, τα πάντα ήταν του έχω, αποκτώ και τότε αξίζω -και, αν δεν έχω, είμαι λίγος. Μίλησα τότε, γιατί ήξερα ότι το να μην έχεις είναι ένα είδος απώλειας. Το να χάσεις κάποιον είναι μια τρομακτικά δύσκολη εμπειρία, πολλοί δεν μπορούν να τη διαχειριστούν. Ήταν ένα θέμα ταμπού, δεν το συζητούσε κανείς! Με το προσωπικό μου παράδειγμα, ήθελα να δείξω ότι όλοι μπορούν να την ξεπεράσουν, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Το να χάσεις τη δουλειά ή το σπίτι σου, ένας χωρισμός, όλα είναι απώλειες, επώδυνες για τον άνθρωπο. Ήξερα εκ των προτέρων ότι θα βοηθηθούν πολλές γυναίκες. Μέχρι και σήμερα με ρωτούν “Πώς προχώρησες;”, “Πες μου, θα περάσει;”. Ήταν τόσο μεγάλος ο αντίκτυπος, που ήθελα να γνωριστούμε όλες μεταξύ μας, να ενδυναμώσουμε η μία την άλλη και γίνεται αυτό, μέσω του site. Δε μετάνιωσα ποτέ! Ενδεχομένως να έπρεπε να μιλήσω ακόμα πιο νωρίς και πιο ανοιχτά! Αυτό που ήθελα, όμως, να πάρουν δύναμη γυναίκες ή και άντρες, που περνάν

The power of reinvention

αυτό που πέρασα κι εγώ, νομίζω ότι το κατάφερα. Και ηρέμησε λίγο η ψυχή μου...

Με τις κόρες σου, είστε φίλες πια. Πώς κατάφερες να κάνεις πραγματικότητα το όνειρο πολλών μαμάδων; Αν έχεις κάτι ως στόχο, εκεί θα πας! Και θα απολαύσεις απίστευτες στιγμές! Μέχρι, όμως, το παιδί να γίνει ολοκληρωμένος άνθρωπος, ανεξάρτητος από την οικογένειά του, μέχρι να επιλέξει να γυρίσει σ' εσένα σε φιλικό επίπεδο, θέλει να περάσεις πάρα πολλά στάδια. Θέλει να είσαι εκεί κάθε στιγμή, να ακούς, να καταλαβαίνεις, να αγαπάς το παιδί σου και να του το δείχνεις! Νομίζω, όμως, ότι η αποδοχή είναι το “κλειδί” σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Πρέπει να αποδεχθείς το παιδί μέσα στη διαφορετικότητά του. Να έχεις την πίστη ότι έχει πάρει από σένα τις ρίζες που έπρεπε. Και να ξέρεις ότι η ζωή σου είναι ο καθρέφτης που θα δεις στο παιδί σου. Θα γίνει ό,τι είσαι, είναι απλό!

could do that was new, who I would be going forward. For example, if I change jobs, I worry about what will happen in the new one. But I can separate this worry into the fear, which is natural, and the excitement that also hides within. When you realize this, you immediately go further. You can't always be the same.

You spoke openly about your own tragic loss, the death of your husband. But you did it with admirable dignity and incredible strength. Before I spoke out, only a few people close to me knew about it. I decided to share it openly when my children grew up. First, I talked it over with them – to see if they felt they could handle it – and I explained to them why I wanted to do it. At the time, the world was living in a bubble, it was all about what you had, what you could get, and what that made you worth – and if you didn’t have anything, then you were worth almost nothing. I spoke out then because I knew that not having much is a kind of loss. Losing someone is a terrifyingly difficult experience, most people cannot handle it. It was also a taboo subject, no one would discuss it. By my personal example, I wanted to show how everyone can overcome it, at any level. Losing your job or your home, or a breakup, these are all losses, painful for people. I knew in advance that many women would be helped. To this day, they ask me, “How did you move forward?”, “Tell me, will it pass?” The impact was so great that I wanted us all to get to know each other, to empower each other, and we do this through the website. I have never regretted it. Perhaps I should have spoken up even sooner and more openly. But I think I achieved what I wanted: to offer women and even men going through what I went through some strength and encouragement. And this helped to calm my own soul.

You have spoken many times about the immense value of the ability to rediscover ourselves. How do you manage to find the “new faces” of Popi? Simply, you are in touch with yourself and you find that this organism is growing, it has different needs. It is all about evolution. Chasing after what society and life impose on you is a trap. You forget your personal needs. You get involved in a job and, while it doesn't meet your needs anymore, you find it hard to leave, because you fear that change is not necessarily good. I view change as an opportunity to see the new things on my horizon. I have always been able to see this, even in tragic moments of my life. They never got me down. I experienced the grief and the loss, and then I looked for what I You are now friends with your daughters. How did you manage to achieve every mother’s dream? If you set something as a goal, that's where you will go – and you will enjoy amazing moments along the way! But until the child becomes an accomplished person, independent of their family, until they choose to return to you at the friend level, you have to go through several stages. You need to be there every moment, to listen, to understand, to love your child and to show it. But I think acceptance is the key to every human relationship. You have to accept your child in its diversity. Have faith that you have provided the necessary roots. And know that your life is the mirror you will see in your child. It is simple: it will become what you are.

Το καλοκαίρι καλωσόρισες στην οικογένειά σου το εγγονάκι σου. Ούσα μια δραστήρια και γεμάτη ζωή γυναίκα, πώς δέχτηκες την προσφώνηση “γιαγιά”; Είναι συγκινητικό το πόσο συγκλονιστικά καλή μαμά είναι η κόρη μου! Είμαι σίγουρη ότι θα μεγαλώσει ένα πολύ καλό παιδί! Όσο για τον ρόλο της γιαγιάς, τον λατρεύω! Δεν το περίμενα. Πίστευα ότι θα απέχω κι έλεγα στην κόρη μου ότι δεν ξέρω αν θα μπορώ να κάνω babysitting. Με το που γεννήθηκε, όμως, αυτό το μικρούλικο πλασματάκι, το παιδί του παιδιού μου, έγινε αυτομάτως το κέντρο του κόσμου! Όλη μου η ζωή πια κινείται γύρω από τον Ettore! Αυτό το παιδί έδωσε τελείως διαφορετικό νόημα στη ζωή μου! Είναι επανορθωτική κίνηση, σαν να σου δίνει η ζωή μία ευκαιρία να διορθώσεις στο εγγόνι σου, τα όποια λάθη έχεις κάνει με τα παιδιά σου. Γι' αυτό είναι ωραία η ζωή, σου δίνει ευκαιρίες...

Τελικά, είναι ωραίο να μεγαλώνουμε; Είναι μαγικό! Αναρωτιέμαι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που δε θέλουν να μεγαλώσουν! Φοβούνται τον χρόνο, τη φθορά του σώματος... Δεν καταλαβαίνω τον λόγο! Για μένα, κάθε μέρα που περνά είναι ένα δώρο! Ευγνωμονώ τον Θεό που είμαι ζωντανή σήμερα, που είμαι εδώ! Και θέλω να το ζήσω, ακόμη κι όταν δεν κάνω τίποτα, όταν θα γυρίσω στο σπίτι μετά τη δουλειά, θα βάλω τις πιτζάμες μου, θα δω μια ταινία και θα κοιμηθώ. Για μένα είναι απόλαυση, γιατί επιλέγω να ζήσω με αυτόν τον τρόπο τις επόμενες ώρες. Έχω δει πώς είναι να τελειώνει η ζωή σ' ένα δευτερόλεπτο. Να φεύγουν νέοι άνθρωποι, παιδιά... Γι' αυτό δεν ξεχνάω ότι είναι δώρο το ότι μεγαλώνω!

Η Θεσσαλονίκη σου λείπει; Ανεβαίνω πολύ τακτικά, για να δω τη μαμά, την αδερφή και τα ανίψια μου. Πλέον, χαίρομαι πολύ να είμαι εδώ. Πέρασα δύσκολα στη σχέση μου με την πόλη, γιατί ήταν το καταφύγιό μου στα δύσκολα -την είχα ταυτίσει με τα δύσκολα. Ωριμάζοντας, όμως, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το χθες. Το σήμερα είναι τόσο διαφορετικό και ωραίο! Κάνουμε τις βόλτες μας στην παραλία, πίνουμε τα τσιπουράκια μας, τρώμε τα μεζεδάκια μας... Με την πανδημία λίγο τη στερήθηκα... Μέσα στις βόλτες σου, στις αναμνήσεις σου, είναι και το Makedonia Palace; Τι να πρωτοπώ τώρα; Για τις διαμονές μου εκεί; Για το ότι μένουν εδώ τα παιδιά μου, όταν έρχονται; Έμεινε κι ο εγγονός μου στο ξενοδοχείο -και η νέα γενιά επισκέπτεται το Makedonia Palace! (γέλια) Έχω κάνει άπειρες συνεντεύξεις στο ξενοδοχείο, γιατί εδώ έμεναν όσοι έρχονταν στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι πολύ έντονα την εποχή που ο Βενιζέλος ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος και έκανε breafing από εδώ. Επίσης, την τελευταία φορά που είδα τη Μελίνα Μερκούρη. Καθόταν, σχεδόν οκλαδόν, σ' ένα απ' τα ταμπουρέ του lobby, κρατούσε ένα τσιγάρο και μιλούσε στον κόσμο γύρω της. Μια υπέροχη γυναίκα, με μια αύρα που γέμιζε όλο το ξενοδοχείο! Θα σου πω κι ένα πρόσφατο περιστατικό. Πίναμε καφέ στο lobby με μία φίλη και πέσαμε πάνω στην ομάδα του ΠΑΟΚ. Έκανα σαν μικρό παιδί, βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες! (γέλια) Το Makedonia Palace είναι ορόσημο της πόλης κι ένα από τα ωραιότερα ξενοδοχεία της Ελλάδας. Η θέση του είναι μαγική, όπως και η ανακαίνισή του!

do-over, as if life is giving you an opportunity with your grandchild to correct any mistakes you made with your children. That is why life is so beautiful, it gives you opportunities.

When all is said and done, is it good to grow up? It is magical! I wonder why there are people who don't want to grow up. They are afraid of time, of the deterioration of the body... I don’t understand why. For me, every day that passes is a gift. I am grateful to God that I am alive today, that I am here. And I want to experience it, even when I don't do anything, when I go home after work, put on my pajamas, watch a movie and go to sleep. For me it is a pleasure, because I choose to live this way for the next few hours. I've seen what it's like when life ends in a split second. Young people gone; children gone… That is why I never lose sight of the fact that growing up is a gift.

Do you miss Thessaloniki? I visit very often, to see my mom, my sister and my nephews. Nowadays, I am happy when I am here. I’ve had a hard time in my relationship with the city because it was my refuge in difficult times – so I associated it with those times. But growing up, I realized that that was yesterday. Today is so different and beautiful. We take our walks along the waterfront, we drink our tsipouro, eat our meze... Because of the pandemic, I have been somewhat deprived of these visits.

In your walks, in your memories, is there a place for Makedonia Palace Hotel? Where do I start? With my stays at the hotel? With the fact that my children stay there when they visit? Even my grandson stayed there – the next generation visits Makedonia Palace! (laughs) I have done countless interviews at the hotel because everyone who came to Thessaloniki stayed there. I remember very vividly the time when Evaggelos Venizelos was the government spokesman and held briefings here. Also, the last time I saw Melina Mercouri. She sat cross-legged on an ottoman in the lobby, holding a cigarette and talking to the people around her. A wonderful woman, with an aura that filled the whole hotel. I will tell you a recent incident. We were drinking coffee in the lobby with a friend and the PAOK FC team came through. I was excited like a child, taking countless photos! (laughs) Makedonia Palace is a city landmark and one of the most beautiful hotels in Greece. Its location is magical, as is its recent renovation!

Popi Tsapanidou

This past summer you welcomed your grandchild into your family. As an active and vibrant woman, how did being called “grandma” sit with you? It's moving what an amazingly good mother my daughter is. I am certain that she will raise a wonderful child. As for the role of grandmother, I adore it! I didn't expect this. I thought I would keep away, and I told my daughter that I wasn’t sure I could babysit. But as soon as this tiny creature, my child's child, was born, it immediately became the center of the world. My whole life now revolves around Ettore. This child gave completely new meaning to my life. It is like a