Cinéma

Dertigers en de liefde

De zoveelste film over liefdesperikelen? Ja, maar regisseur Emmanuel Mouret bewees al eerder dat hij aan uitgekauwde formules een frisse draai kan geven. Zo gaf hij met ‘Mademoiselle de Jonquières’ (2018) het traditionele kostuumdrama een vrolijk-feministische push. In ‘Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait’ draait het om wat we in de liefde tegen elkaar zeggen en wat we doen. Daartussen ligt in deze lichtvoetige zedenschets nogal een kloof. De film volgt zes dertigers, die zonder dat ze het weten in de liefde veel met elkaar te maken hebben. Ze bedriegen hun partners, van wie sommigen dat niet door hebben en anderen net doen alsof ze het niet weten. Actrice Émilie Dequenne heeft de meest intrigerende rol als een vrouw die weet dat haar man haar bedriegt, maar hem er niet mee confronteert om hem geen schuldgevoel te bezorgen. Wijsheid of struisvogelpolitiek? Dit jaar bekroond met de César – het Franse Gouden Kalf – voor beste vrouwelijke bijrol. ‘Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait’, vanaf 12 augustus in de bioscoop

Boerenstress

Fransen verloochenen de agrarische traditie van hun land nooit, ook niet in de film. ’Le milieu de l’horizon’ is een drama dat in 1976 speelt. Geteisterd door een gortdroge zomer stapelen de problemen op de boerderij zich op. Kippen bezwijken door de hitte, de maïs staat te verdrogen op het land en er is nauwelijks nog voer voor de koeien en kalveren. De relatie tussen het boerenechtpaar, die door alle stress onder zware druk staat, mondt uit in een (gezins)crisis als de vrouw verliefd wordt op een gescheiden vrouw in het dorp. We kijken naar de onttakeling van het gezin door de ogen van de dertienjarige zoon. De sobere film vermijdt melodrama en is daardoor des te aangrijpender. ‘Le milieu de l’horizon’, vanaf 24 juni in de bioscoop

Digitale ellende

Het Franse filmduo Benoît Delépine en Gustave Kervern maakt al bijna twintig jaar anarchistische satirische films. In ‘Effacer l’historique’ verkeren drie bewoners van een nieuwbouwwijkje in een digitale wurggreep. Een vrouw wordt achtervolgd door een sekstape, een man wordt verleid door een pornostem op zijn telefoon om een verre reis te maken, en een vrouw is door haar verslaving aan Netflix en andere streamingplatforms zwaar in de problemen geraakt. Erg grappig: als de vrouw snikkend uitlegt dat ze door haar serieverslaving haar baan verloor, doordat ze stiekem ook op haar werk naar series keek. ‘Effacer l’historique’ is meer een verzameling korte sketches dan een verhaal met een kop en een staart, maar de boodschap is duidelijk: hoe meer digitale communicatiemiddelen, hoe meer misbruik en misverstanden. Of de oplossing het in zee gooien van je telefoon is, zoals een personage doet, kan worden betwijfeld, maar het bij vlagen hilarische ‘Effacer l’historique’ maakt die daad wel begrijpelijk. ‘Effacer l’historique’, vanaf 22 juli in de bioscoop

OOK TE ZIEN IN DE BIOSCOOP

Petite fille

Liefdevolle documentaire over een als jongetje geboren achtjarig kind dat zich een meisje voelt. De ouders accepteren het verlangen als een feit, maar de buitenwereld, waaronder de school, biedt weerstand. Vanaf 17 juni

Envole-moi

Feelgoodfilm over een ‘leve de lol’zoon van een arts. De jongen leert dat er meer is in het leven dan uitgaan als hij zich ontfermt over een twaalfjarig patiëntje van zijn vader. Vanaf 22 juli

La haine

Heruitbreng na vijfentwintig jaar van de legendarische film die als eerste het politiegeweld in de banlieues aanklaagde. Als een jongen na een politieverhoor in het ziekenhuis belandt, slaat de vlam in de pan. Vanaf 24 juni

Petit pays

Verfilming van ‘Petit pays’, een semiautobiografische roman van het in België wonende multitalent (schrijver en muzikant) Gaël Faye. Faye leidde als kind een zorgeloos leven in Burundi totdat daar begin jaren negentig de spanningen tussen Hutu’s en Tutsi’s explodeerden, net als in buurland Rwanda. Vanaf 15 juli

Les crevettes pailletées

Komisch drama over een Olympische waterpolokampioen die na een homofobe uitspraak voor straf een gay amateurwaterpoloteam moet gaan trainen. Kwalificatie voor de Olympische Gay Games is het doel. En passant steekt de homofobe trainer veel op over de diversiteit van de menselijke soort. Vanaf 29 juli

NETFLIX

Caïd

Serie over twee videoclipmakers die te maken krijgen met de leider van een drugsbende die met een carrière in de hiphopscene zijn criminele verleden achter zich wil laten. De film wil achter misdaadclichés kijken en levert sociale kritiek op de situatie in de banlieues.

Cinéma

Filmjournalist Jos van der Burg attendeert ons elke editie op de mooiste nieuwe Franse films die nu of binnenkort ook in Nederland te zien zijn.

Émilie Dequenne Acteren als een zaak van leven en dood

Van je tante moet je het hebben. Dat geldt zeker voor actrice Émilie Dequenne. Haar leven zou anders zijn gelopen als haar tante haar in 1998 op haar zeventiende niet had opgegeven voor de auditie van de film ‘Rosetta’. In dit veelbekroonde sociale drama leeft de tiener Rosetta met haar alcoholistische en depressieve moeder een uitzichtloos bestaan. Omdat Rosetta une vie normale wil leiden, is ze wanhopig op zoek naar werk. Ze gaat daarin ver, héél ver. Dequenne werd uit driehonderd tieners gekozen voor de rol. Wie de film ziet, begrijpt waarom, want ze speelt Rosetta met aangrijpende wanhoop en radeloosheid. Haar debuut leverde haar op het filmfestival in Cannes meteen de prijs op voor beste actrice. Zoiets kan op jonge leeftijd een loden last zijn – hoe dit nog te overtreffen? – maar de nuchtere Dequenne heeft zich zonder sterallures, divagedrag en glamourverslaving in twintig jaar met een scala aan personages bewezen als een veelzijdig actrice. Het klinkt als een cliché, maar de droom die Dequenne als klein meisje had, is uitgekomen. Omdat de in 1981 in het Waalse dorp Beloeil geboren dochter van een timmerman dol was op toneelspelen, deden haar ouders haar op haar achtste op toneelles. Maar van een leven als professioneel actrice kon Dequenne hooguit dromen. Na de middelbare school studeerde ze politicologie. Een toekomst als docent lag in het verschiet, maar dankzij haar tante liep het anders.

Veertig films verder

Na ‘Rosetta’ nam Dequenne de wijze beslissing om in een totaal ander soort film te spelen. Niet weer een arthousedrama, maar de Franse historische avonturenfilm ‘Le pacte des loups’ (2001), waarin een monster in de 18de eeuw dodelijk huishoudt op het platteland. Op de achtergrond spelen echter duistere politieke en religieuze zaken. Dequenne speelt de rol van adellijke dochter. Ze doet dat prima, maar in de veertig (!), bijna allemaal Franse films en series waarin ze sindsdien heeft gespeeld, maakt ze toch de meeste indruk met dramatische en tragische personages. Zoals in het op een ware gebeurtenis gebaseerde ‘La fille du RER’ (2009). Daarin speelt ze een verwarde twintiger die beweert dat racistische jongeren in de metro een hakenkruis in haar lichaam hebben gekerfd, waarna blijkt dat ze het zelf heeft gedaan. Overtuigend is ook haar optreden in ‘Chez nous’ (2015) als een in het politieke bestel gedesillusioneerde wijkverpleegster die uit frustratie haar heil zoekt bij een extreemrechtse partij. Van een totaal andere orde is haar nieuwe film ‘Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait’. In de ensemblefilm over liefdesperikelen van dertigers speelt Dequenne een vrouw die weigert verbitterd en cynisch te worden door het overspel van haar man. Zoals altijd bij Dequenne straalt de rol intensiteit uit. Het tekent haar benadering: “Als ik een rol accepteer is dat bijna een zaak van leven en dood voor mij.”