Ένα παραμύθι για μικρά παιδιά
Γραμμένο από τους μαθητές του τμήματος Ε1 του 33ου δημοτικού σχολείου Θεσσαλονίκης (Άσυλο του παιδιού) Άνοιξη 2007
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ελεφαντάκι που το έλεγαν ή μάλλον που το φώναζαν «μικρό ελεφαντάκι», γιατί ήταν πολύ μικρό, το πιο μικρό ελεφαντάκι της ζούγκλας. Αυτό όμως ήθελε να ονομάζεται «Τζον» ή καλύτερα «Τζον, ο τρομερός».
Λοιπόν, ο μικρός Τζον είχε πολλά όνειρα για τη ζωή του. Ήθελε να γυρίσει όλο τον κόσμο και να γίνει διάσημος. Είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Ήθελε να κάνει ένα μεγάλο κατόρθωμα, για να το υπολογίζουν οι άλλοι ελέφαντες. Ήταν φοβητσιάρης, αλλά ήθελε να μην το δείχνει…
Η μητέρα του, που τη φώναζαν «Νίνα» ή καλύτερα «Νίνα, γλυκιά ελεφαντίνα», κάθε βράδυ έλεγε στον Τζον να πάει να κοιμηθεί. Όμως αυτός δεν πήγαινε και έτσι η Νίνα τον κυνηγούσε για να πάει στο κρεβάτι του.
Ακούστε τώρα πώς ξεκινάει η ιστορία μας. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες. Η μεγάλη αγέλη των ελεφάντων πλατσούριζε στα νερά μιας υπέροχης λίμνης, όταν ο Τζον άκουσε έναν παράξενο ήχο. Ήταν το γάβγισμα ενός σκύλου: «γαβ, γαβ, γαβ!»
Όμως το ελεφαντάκι μας δεν είχε ακούσει ποτέ του σκύλο. Εκεί που έμενε, πού να βρεθεί σκύλος; Ήθελε να μάθει τι ήταν αυτό που άκουσε. Παρασύρθηκε τόσο πολύ, που βγήκε έξω από τη λίμνη.
Πλησίασε προς τα εκεί που άκουσε το γάβγισμα και είδε ένα ζώο πολύ παράξενο. Ήταν καφέ με μαύρο, με αυτιά κοντά σε σχέση με τα δικά του. Είχε περίπου το δικό του ύψος. Το ζώο αυτό ερχόταν τώρα κοντά του.
Ο Τζον φοβήθηκε κι άρχισε να κάνει βήματα προς τα πίσω… Άκουσε τότε το σκύλο να του μιλάει στη γλώσσα του και να του λέει: - Μη φοβάσαι! Δε θέλω να σου κάνω κακό.
Στην αρχή δίστασε λίγο. Μετά όμως γύρισε πίσω και ρώτησε με περιέργεια: - Πώς σε λένε; - Με λένε Ρούντι, του απάντησε ο σκύλος. Εσένα πώς σε λένε; - Το όνομά μου είναι Τζον. Τζον, ο τρομερός! - Και γιατί σε λένε έτσι; - Γιατί έχω κάνει πολλά σπουδαία κατορθώματα και όλοι οι ελέφαντες με θαυμάζουν για το θάρρος μου και τη γενναιότητά μου.
-Αχ, ποτέ δεν είχα ένα φίλο τόσο δυνατό και σπουδαίο, είπε ο Ρούντι. Η αυλή που ζούσα ήταν γεμάτη με τρομαγμένες κότες και πάπιες. Είχε και δυο γάτες που, ενώ έκαναν όλο φασαρίες, όταν άκουγαν ένα θόρυβο πεταγόντουσαν τρομαγμένες και έτρεχαν να κρυφτούν.
Και ο σκύλος συνέχισε: - Σε παρακαλώ, θα με βοηθήσεις να γίνω γενναίος σαν εσένα και θα μου μάθεις να επιβιώνω στην άγρια ζούγκλα; - Εντάξει, είπε το ελεφαντάκι, αλλά μέσα του έτρεμε για το άγνωστο. Κι έτσι ξεκίνησαν την περιπλάνησή τους στη ζούγκλα…
Η μέρα όμως πέρασε και άρχισε να βραδιάζει. Το ελεφαντάκι ένιωσε την καρδιά του να χτυπά σαν τρελή και σίγουρα δεν ήταν από το χοροπηδητό. Ήταν ο φόβος που ένιωθε. Νύχτα χαμένο μέσα στη ζούγκλα χωρίς τη μανούλα του, τη Νίνα. Θεέ μου! Τι θα έκανε; Ο Ρούντι, αν και κοιτούσε γύρω του με απορία, φαινόταν να είναι συνηθισμένος στο σκοτάδι.
Μετά από λίγη ώρα το ελεφαντάκι ρώτησε: - Πού θα κοιμηθούμε; - Α, ξέρεις εμείς οι σκύλοι δεν κοιμόμαστε τις νύχτες, απάντησε ο Ρούντι. Προσέχουμε να μην έρθει κανείς! - Ουφ, έκανε μέσα του το ελεφαντάκι. Θα έχω κάποιον να με προσέχει… και ξάπλωσε κοντά στο σκύλο, που τέντωσε τ’ αυτιά του σε κάποιον μακρινό θόρυβο.
Και δυστυχώς οι θόρυβοι ήταν πολλοί. Ύαινες που ούρλιαζαν, λιοντάρια που βρυχιόντουσαν. Νόμιζε πως θα πεθάνει από την τρομάρα του. Ζούσε έναν εφιάλτη.
Ευτυχώς η νύχτα πέρασε και τότε ο Τζον πήρε μια μεγάλη απόφαση. Να κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Να πει την αλήθεια. Πως είχε πει ψέματα. Πως δεν ήταν τόσο σπουδαίος. Πως δεν ήταν καθόλου γενναίος. Πως δεν ήταν ο ήρωας που πίστευε ο Ρούντι. Έτσι και έκανε. Ο σκύλος έδειξε κατανόηση και του είπε πως εξακολουθεί να τον θέλει για φίλο. Τον αγαπούσε γι’ αυτό που πραγματικά ήτανε.
Όταν επιτέλους γύρισαν πίσω, η Νίνα πήρε στην αγκαλιά της το μικρό της ελεφαντάκι και γνώρισε το φίλο του, το Ρούντι. Όλοι τους χάρηκαν που ήταν καλά και ο Τζον υποσχέθηκε στη μαμά του πως, μέχρι να μεγαλώσει και να μάθει τον κόσμο, δε θα φύγει ξανά από κοντά της. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! τέλος