Das Mag - Zomer 2023

HET ROMANDEBUUT VAN DE HOOGST ORIGINELE EN PRIJSWINNENDE DICHTER MAUD VANHAUWAERT

Opgelet: van Tosca zullen twee edities verschijnen! Eerst komt de speciale editie uit, dat vrij letterlijk een gesloten boek zal zijn. De lezer moet de pagina’s zelf opensnijden. Zodra deze op is, komt de reguliere editie uit. Wanneer dat precies is, hangt af van de vroege vraag naar het boek.

SPECIALE

Zij was

een gesloten

boek; beter dan ik kon niemand haar lezen.

In een brief aan haar uitgever legt vertaalster May uit hoe een treffend potloodportret het begin vormde van een verstikkende uitwisseling van woorden met Aline, een jonge vrouw die zich al lijkt te verzoenen met haar nakende dood. Hoe harder May deze Aline probeert te leren kennen, te begrijpen, te redden, hoe meer May met lege handen lijkt te staan. En lege pagina’s.

Tosca is een poëtische roman vol onderhuidse spanning over twee vrouwen die verstrengeld raken in een toxische relatie, waarbij de grens tussen feit en fictie flou wordt en waarin steeds twijfelachtiger wordt wie wie parasiteert.

Maud Vanhauwaert is schrijver, dichter en theatermaker. Ze publiceerde de gelauwerde bundels Ik ben mogelijk en Wij zijn evenwijdig. Uit haar Antwerps stadsdichterschap vloeide Het stad in mij, dat werd bekroond met de Jan Campertprijs en door De Morgen ‘een feest’ werd genoemd. Tosca is haar romandebuut.

Op het midden van het plein stond een meisje met een las wat verder in mijn boek, keek nog eens naar haar op, nog stond, wist ik plots met zekerheid dat zij het was. Ik kwam geen reactie. Ze hield haar handen in de zakken Ik rekende af en stapte naar haar toe. ‘Excuseer, bent dan twintig. Ze was tenger en had een bleke huid, dun bleef naar haar schoenen kijken. Ik stak mijn hand uit, ik me. Ik dacht het omdat…, laat maar, sorry voor de ‘Voelt u zich wel goed? Ik bedoel, ik zat op het terras helpen, zegt u het maar.’

Toen begon het beven. Het was geen korte siddering, heen, op zoek naar het baasje bij wie dit diertje hoorde, ‘Ben jij Aline Verstraeten?’, vroeg ik zachtjes, maar Als een gestraft kind bleef ze naar beneden kijken. Oh spreken. Misschien was ze doofstom en hoorde ze me een nieuwe notitie op mijn telefoon: ‘Ben jij Aline Ik hoopte dat er nu niemand zou passeren die ik kende. met een zwijgend meisje, en kijk, ik denk dat zij dat is’? zien. Ze keek er vluchtig naar, draaide zich toen om, beende toen plots snel van mij weg.

Daniël, ik kan mij amper voorstellen dat het nog maar bij BarBaar stond; er is intussen zoveel gebeurd. Ik zal mij je vertellen dat wat noodzakelijk is om aan te tonen mij is gaan wonen, ik in mijn herinnering aan haar, en eerder schreef.

Misschien zei ik je wel eens dat ik een slecht geheugen ontmoet, ja, soms heb ik het gevoel dat de mazen in mijn volledige mensen doorheen kunnen vallen. Maar mijn zoals het was. Ik zie die tijd als een sterk gesatureerde lange verstilde beelden en close-ups. Ik kan in mijn vertragen en de gebeurtenissen in slow motion voor mij betekenisvol zijn, maar dat wel worden als ik erop ze net voor ze van het plein verdween nog even naar

oranje muts. Ze leek haar blik van mij weg te draaien. Ik en weer keek ze van mij weg. Toen ze er na een halfuur probeerde nu voorzichtig naar haar te zwaaien, maar er van haar slobberige jas. u toevallig op zoek naar mij?’ Ik schatte haar niet ouder als Japans papier. Het meisje antwoordde niet, maar maar die nam ze niet. ‘Oh, excuseer, misschien vergis verwarring.’ Ik wilde alweer weggaan, maar aarzelde. van die bar daar en zag u al een tijdje staan. Als ik u kan maar ze trilde over haar hele lichaam. Ik keek om mij maar niemand op het plein leek iemand kwijt. luid genoeg opdat ze me kon verstaan. Geen reactie. ja, natuurlijk, ze had me geschreven dat ze niet kon ook niet. Ik had geen pen en papier bij en tikte dus in Verstraeten?’

Wat moest ik dan zeggen? ‘Ik heb vaagweg afgesproken Ik strekte mijn arm uit om haar het schermpje te laten en zij die hier zeker meer dan een halfuur had gestaan, een dik jaar geleden is dat ik daar met haar op dat plein je niet opzadelen met onnodige anekdotiek, maar laat hoe diep zij in mij geworteld is, hoe zij op korte tijd in waarom zij de reden is waarom ik je niet heb. Ik vergeet vaak dat ik mensen heb netten zo groot zijn dat er makkelijk tijd met haar is mij exact bijgebleven film aan mij voorbijtrekken, met veel gedachten zonder problemen de film zien. Ook beelden die op zich weinig inzoom, zoals van dat moment waarop mij omkeek en zag dat ik haar zag.

Een boek als 0xBlixa heb je niet eerder gelezen. Vincent Van Meenen ging kopje onder in de cryptowereld, kwam weer boven en schreef deze wonderbaarlijke roman. De schrijfstijl, vorm en taal sluiten aan bij het universum waar hij in verkeerde. Het is de eerste literaire roman over de cryptoverse, beschreven van binnenuit. Dus laat je meevoeren in de wereld van bitcoins, NFT’s en andere termen die je ongetwijfeld voorbij hebt zien komen, maar waar je weinig van begrijpt.

Paul – username Blixa, 31 jaar – heeft een investeringsfonds voor crypto en verdient daar grof geld mee. Het overgrote deel van de tijd brengt hij online door, hij zit er tot zijn vezels in, maar af en toe gaat hij offgrid in de wildernis met zijn beste cryptomaatje Matti.

Vincent Van Meenen (1989) is schrijver en onderzoeker. Hij doctoreert aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Hij maakte theater met vluchtelingen in Athene, won op 22-jarige leeftijd WriteNow!, schreef vier romans en een dichtbundel, en dook in de cryptowereld. Met 0xBlixa komt hij daar nu weer een beetje uit – het wordt zijn eerste roman bij Das Mag – hij kreeg zijn voorschot uitbetaald in bitcoins.

So far so good, totdat Matti iets opbiecht en van de radar verdwijnt. Ontworteld door de parallelle werkelijkheid waarin hij zich doorgaans begeeft raakt Paul verstrikt tussen de online en de fysieke wereld, tussen vriendschap en liefde, natuur en technologie. Hij wordt gedwongen om – ver weg van het digitale – te ervaren wat er nou daadwerkelijk toe doet in het leven.

© Alex Schuurbiers

dat is het spel dat is verslavend dat is wat de dopaminestroom in gang zet als je maar opmerkzaam genoeg bent om het te zien liggen het op te rapen het te verkopen

risicobeheer toe te passen er liggen mogelijkheden er wordt geld verdiend op dit eigenste moment en jouw taak is het om uit te vinden waar

als je weet dat er op dit eigenste moment ergens geld wordt verdiend wat doe jij dan hier en nu

er ligt altijd wel ergens on chain geld te wachten tot jij je bukt en het opraapt

‘Dit boek is meer dan een kritische analyse van de maatschappij. Het is vooral een oproep voor ons om te strijden voor een maatschappij waar huisvesting een onbetwistbaar recht is.’

RADIO 1, NON-FICTIEBOEK VAN DE MAAND

‘Een scherpe analyse van de wooncrisis.’

TROUW

‘Cody Hochstenbach analyseert in zijn boek de wooncrisis als resultaat van een “klassenstrijd” en lardeert zijn woede daarover met persoonlijke ervaringen.’

NRC HANDELSBLAD

‘Cody Hochstenbach verklaart scherp hoe het kan dat huizen in vijf jaar tijd gemiddeld 120.000 euro duurder zijn geworden en waarom dat niet vanzelfsprekend is, maar de uitkomst van een maatschappelijke ideologie waarbij woningbezit centraal staat.’

Toen Cody Hochstenbach zijn boek Uitgewoond publiceerde, belde zijn moeder hem boos op. Hij had over haar nijpende woonsituatie geschreven – het achterstallige onderhoud van haar sociale huurwoning in een bloemkoolwijk in Maastricht, de afbladderende kozijnen, de groter wordende schimmelvlekken in de douche; waarom moest hij zo nodig de vuile was buiten hangen? Het bracht Cody tot een inzicht: haar schaamte is cruciaal voor het begrijpen van de werking van ons woonbeleid.

Honderdduizenden gezinnen in Nederland leven al decennia in erbarmelijke omstandigheden, maar hebben zich niet kunnen laten horen door precies deze schaamte. En pas nu de middenklasse de wooncrisis aan den lijve ondervindt, nu de kinderen van dokters en journalisten niet aan een woning kunnen komen, staat het eindelijk op de politieke agenda. Maar de wooncrisis is geen middenklasseprobleem, het is een probleem voor de maatschappij als geheel en vraagt daarom om collectieve oplossingen.

In In schaamte kun je niet wonen laat Cody Hochstenbach met persoonlijke ervaringen van hemzelf en van anderen het ware gezicht van de wooncrisis zien. En belangrijker nog: hoe we daar iets aan kunnen veranderen.

Cody Hochstenbach (1989) is als stadsgeograaf verbonden aan de Universiteit van Amsterdam. Hij spreekt zich tegenover een breed publiek fel uit over de wooncrisis. In 2019 ontving hij de prestigieuze NWO Veni-beurs om onderzoek te doen naar beleggers op de Nederlandse woningmarkt. Uitgewoond werd genomineerd voor de PrinsjesBoekenprijs en als NPO Radio 1 non-fictieboek van het jaar.

en kinderen, en ik wilde ook schrijven,

en ik wilde nog heel veel meer –ik Ditlevsen, de biografie van Jens Andersen (vertaald door Lammie Post-Oostenbrink) verschijnt juli 2023.

wilde geen barst missen.’

Tove Ditlevsen, 1973 Tove

Over Tove Ditlevsen:

‘Een monumentale schrijver.’

PATTI SMITH ‘Hypnotiserend.’

THE NEW YORK TIMES

‘Groots.’

NRC

Tove Ditlevsen (1917–1976) werd jarenlang gezien als een schrijver die niet in de literaire kringen van haar tijd paste: ze was een huisvrouw uit de arbeidersklasse met vier gestrande huwelijken en een sluimerende drugsverslaving, waar ze ook nog eens openhartig over schreef. Ze bouwde tijdens haar leven een grote schare fans op, maar werd ook door menigeen neergesabeld. Nu wordt haar rauwe en springlevende oeuvre wereldwijd herontdekt: haar vermaarde, autobiografische Kopenhagen-trilogie wordt inmiddels in 34 landen uitgegeven.

Ditlevsen schreef autofictie, lang voordat dat woord werd uitgevonden, en gebruikte zichzelf en haar naasten genadeloos in haar schrijven. Ze schreef over psychische aandoeningen, misbruik en moederschap, over gender, verlangen en seks, waarmee ze haar tijd ver vooruit was.

In Tove Ditlevsen, de biografie tekent Jens Andersen met nieuwe bronnen het tot nu toe meest genuanceerde portret op van de flamboyante en compromisloze schrijver. Een onmisbare dwarsdoorsnede van het leven van het meest geliefde literaire buitenbeentje van Denemarken, die leest als een roman.

‘Een wonder.’

DE GROENE AMSTERDAMMER ‘Meedogenloos.’

TROUW

Jens Andersen (1955) publiceerde veelgeprezen en prijswinnende biografieën, waaronder die over Astrid Lindgren, Hans Christian Andersen en de lego-familie.

over de vertaler: Lammie Post-Oostenbrink vertaalt uit het Deens, Noors en Zweeds. Ze is de vaste vertaler van Tove Ditlevsen.

‘Biograaf Jens Andersen is erin geslaagd een diep en betekenisvol portret van Tove Ditlevsen te construeren, dat een nieuw licht werpt op de auteur, het fenomeen en de mens.’

★★★★★ KRISTELIGT DAGBLAD

‘Een familiememoir en een portret van Spanje ineen.’

LETRAS LIBRES

‘Een unieke literaire etnografie. Een getuigenis van wat Spanje is, wat wij zijn en hetgeen we bewust negeren.’

BRENDA NAVARRO AUTEUR VAN ‘LEGE HUIZEN’

‘Het meest eerlijke en authentieke boek dat ik in tijden heb gelezen.’

KARINA SAINZ BORGO AUTEUR VAN ‘NACHT IN CARACAS’

‘Een verdomd wonder.’

ELVIRA NAVARRO AUTEUR VAN ‘RABBIT ISLAND’

‘De stem van een verloren generatie.’

NZZ AM SONNTAG

Ana Iris Simón werd geboren in een klein plattelandsdorpje in La Mancha, ooit de achtergrond van Don Quichot. Ze bracht de zomers van haar jeugd door op rondreizende kermissen, waar haar grootouders met een kraampje stonden en verhalen over vroeger vertelden.

Toen Simón als eerste van haar familie in Madrid ging studeren, begon ze zich te schamen voor haar afkomst en besloot ze alles te omarmen wat de stad haar te bieden had. Maar haar leven als dertiger met een laag loon en een hoge huur, in een gedeelde flat vol ikea-meubilair, deed haar verlangen naar het ‘simpelere’ leven van haar ouders. Die hadden op haar leeftijd al twee kinderen en een huis. Ana daarentegen had niets − behalve een onzekere toekomst.

Het boek deed Spanje onverwacht op de grondvesten schudden: Feria werd omarmd door links én rechts. Er zijn meer dan 50.000 exemplaren verkocht en het won de Spaanse boekhandelsprijs.

Feria is een wilde ode aan een Spanje dat niet meer bestaat en een felle aanklacht tegen de hedendaagse kapitalistische samenleving. Simón brak een nieuwe ruimte open door niet naar de wereld te kijken vanuit het midden, links of rechts, maar van onderaf. Een kleurrijk en persoonlijk boek over klasse, identiteit, familie en het belang van de plek waar je vandaan komt.

Ana Iris Simón (1991) groeide op op het Spaanse platteland en zag de zee voor het eerst toen ze tien was. Haar ouders werkten bij de post en haar grootouders hadden een kermiskraam. Ze verhuisde naar Madrid om te studeren, waar ze voor de kost t-shirts vouwde bij Desigual en als reisleider werkte. Feria is haar eerste boek. Ze is ook columnist voor El País

over de vertaler: Trijne Vermunt vertaalt uit het Spaans, onder anderen María Gainza en Manuel Vilas.

‘Nog een pop-pie, nog een pop-pie; als u een pop-pie wil, krijgt u van ons nog een poppie!’ Mijn opa Gregorio haalde met een sigaret in zijn mond een doek over de poppen en dozen met plastic theeserviezen, en zei met de Bisonte tussen zijn lippen tegen een jochie: ‘Je moet wel een beetje janken, vent. Als je niet jankt kopen ze niks voor je.’

De verlichting van de attracties ging aan, ook al was dat niet nodig omdat de zon nog scheen, de aubergineverkopers uit Almagro zetten hun aardewerken kruiken klaar en bij de wagen uit Torre del Campo met kaasflips, snoep en stukken kokos werden de sproeiers aangezet die het kokosvlees nathielden. Op dat moment voelde ik, geurend naar Nenuco omdat mijn oma María Solo me niet met water maar met Nenuco-lotion had gekamd, dat ik van de kermis was, dat de kermis bij mij hoorde en ik bij de kermis, omdat ik wist hoe ze op gang kwam, hoe ze was als niemand haar zag. Waarschijnlijk is dat altijd zo: om het gevoel te krijgen dat je bij iets of iemand hoort, dat iets of iemand bij jou hoort, moet je het verborgen raderwerk kennen.

Omdat het nog niet druk was mocht ik in mijn eentje naar de stormbaan, mijn favoriete attractie, een soort klimparcours met aan de ene kant een ballenbak en aan de andere een glijpaal zoals bij de brandweer, en een polyester mat als ondergrond, die op dat tijdstip soms gloeiend heet was. Het rook er altijd een beetje naar stinkvoeten omdat je er niet met schoenen op mocht, en de zomer dat ik mijn plateauschoenen kreeg, blauwe fluwelen gympen met een extra dikke zool, die ik er heel volwassen uit vond zien, hield ik het hele kwartier lang, vanaf het moment dat ik de stormbaan betrad tot het fluitje ging omdat de tijd om was, vanuit mijn ooghoek mijn schoenen in de gaten voor het geval iemand ze probeerde te jatten, terwijl ik van de glijbanen af ging en in de touwen klom. Als ik nu op een kermis ben ga ik altijd op zoek naar de stormbaan, die minder bestaansrecht heeft dan ooit omdat er tegenwoordig in ieder dorp en iedere stad een speelparadijs staat, en dan denk ik: het is maar goed dat María Solo al dood was toen die als paddenstoelen uit de grond begonnen te schieten.

’s Middags vond ik de kermis het leukst. Als de kramen opengingen en, boven het gerammel van de metalen sloten uit, de eerste kreten van de baas van de lootjeskraam klonken

Misschien vond ik de kermis het leukst als ze net open was omdat ik altijd het gevoel heb gehad dat ik er te laat bij was, toen de glans er bijna af was, de Rups en de Gravitron al roestig werden en de mensen niet meer reikhalzend uitkeken naar patroonsfeesten als San Lorenzo en Virgen del Rosario om zich in het nieuw te steken en over de kermis te paraderen, maar om vakantie te vieren, eerst aan de Middellandse Zee en later op een citytrip in Europa.

Ik ben opgegroeid met verhalen over een kermis die niet meer bestond, over dorpen die uitliepen voor de intocht van het circus, de minidierentuinen en Bombero Torero, een gezelschap van dwergen dat een stierenvechtersact deed – er bestaat een foto van hen met Ana Mari die ik als klein meisje prachtig vond omdat ze allemaal een roze pakje droegen. Mijn oom en tantes vertelden dat ze toen ze jong waren hun eigen kraam kregen naast de grote kraam van oma María Solo en opa Gregorio: Arantxa verkocht slijm en Vanessa, Ana Mari’s jongste zus en mijn lievelingstante omdat we maar negen jaar scheelden en ze voor mij de oudere zus was

die ik niet had, kreeg een grabbelton onder haar hoede.

Toen Vanessa klein was hadden mijn oom José Mari en zijn neef Juanma haar eens op een bankje gezet en laten bedelen, want Vanessa miste en mist nog steeds een onderarm. Ze is zo geboren, maar als een kind haar vraagt waarom ze een arm mist, antwoordt ze dat een haai hem heeft opgegeten. Ze heeft nooit een prothese gewild, als volwassene niet en als kind niet, en mijn oom José Mari en Juanma dachten dat de mensen een klein, eenarmig meisje als zij heel veel geld zouden geven als ze haar lieten bedelen. Zo geschiedde, maar ze hadden dubbel pech, want Vanessa kreeg niet alleen geen cent, ze werden ook betrapt door mijn oma María Solo, die hun een flink pak rammel gaf, waarschuwde dat als ze dat nog eens flikten, ze nergens op de kermis meer veilig zouden zijn, en klaagde dat er geen land met ze te bezeilen viel; wat een bezoeking, alleen al door dat tweetal te verdragen had ze haar plaatsje in de hemel verdiend.

‘

‘Steekt boven het maaiveld uit, met scènes waarin tederheid en levenslust het halen op de dood, ook al weten alle betrokkenen dat het maar voor even is.’

★★★★ KNACK

Je bent jong en je rouwt wat is rauw, vol emotie en humor en misschien toch precies dat tot nu toe ontbrekende baken van herkenning voor de rouwende jongvolwassene.’

ATHENEAUM.NL

Wat hebben een soldaat die zijn been verloor, een gescheiden man, een moeder die haar zoon moest begraven, een meisje dat reuma kreeg en een vrouw die geen kinderen kon krijgen met elkaar gemeen?

Ze zijn er nog. Ze worden elke dag wakker, ademen, leven en kunnen soms misschien zelfs láchen – ondanks dat ze iets waardevols kwijt zijn.

Wat maakt de mens in staat om op te staan na verlies? Is de mens weerbaar van zichzelf, of worden we dat door wat het leven ons aandient? En: kan ieder mens tegenslag aan?

Die vragen had journalist Lisanne van Sadelhoff ook toen haar moeder doodging. Regelmatig (of zeg maar gerust: heel vaak) dacht ze: ik kan dit niet, ik kan dit niet. Hoe moet dit? Ze praatte met zoveel mogelijk mensen: de een had ervoor geleerd, de ander ervoor geleden. De antwoorden liggen, zo weet ze nu, niet bij één alwetend orakel. Maar gewoon, bij de mensen die hier op deze aardbol rondlopen.

Lisanne van Sadelhoff (1989) is Neerlandicus en journalist. Haar verhalen verschenen o.a. op De Correspondent, in het Algemeen Dagblad en Volkskrant Magazine. Ze is columnist bij RTL Nieuws. In 2020 debuteerde ze met Je bent jong en je rouwt wat, waarvan al bijna 10.000 exemplaren zijn verkocht.

‘Weinig boeken van jonge debutanten hakten er recent zo stevig in als Je bent jong en je rouwt wat.’

★★★★ HET LAATSTE NIEUWS

‘Met humor en vaart geschreven – taal is zeg maar Van Sadelhoffs ding en zelfs bij dit onderwerp spat het schrijfplezier ervan af.’

DE VOLKSKRANT

‘Een pijnlijk eerlijk relaas over het verlies van haar moeder. Een aangrijpend debuut.’

Ibe Rossel (1999) werd geboren in Gent en studeerde Engelse literatuur in Amsterdam. Noem haar gerust een wonderkind: op 11-jarige leeftijd was ze succesvol modeblogger, op 21-jarige leeftijd debuteerde ze als schrijver met Shakespeare kent me beter dan mijn lief. Ze heeft een column in De Standaard en werkt aan twee nieuwe boeken bij Das Mag.

Tijdens haar studie Engelse literatuur werd Ibe Rossel onverwacht verliefd op de klassiekers die ze daar verplicht moest lezen. Want wat bleek? Deze verhalen leken eigenlijk verdomd veel op de gebeurtenissen in haar eigen leven. Sterker nog: ze kon er nog iets van opsteken.

Zoals:

Jack Kerouac die je leert welke jongens je moet vermijden.

Jane Austen die je leert hoe je crush ook verliefd op jou wordt.

George Eliot die je leert hoe je je zin krijgt.

De levenslessen van deze dode auteurs bleken daadwerkelijk aan te slaan bij lezers: binnen korte tijd werden er in Vlaanderen 5.000 exemplaren verkocht, dus besloot Ibe een extra hoofdstuk te schrijven en de eerdere hoofdstukken te herzien. Shakespeare kent me beter dan mijn lief is een verrukkelijke moderne klassieker die je besmet met lees- en levenslust.

‘

Vrij, intelligent en bijzonder geestig geschreven. Tijdens het lezen krijg je zin om nog eens uit je leven te breken.’

EVA MOUTON

‘Een heel speciaal boek. Ibe Rossel is 21 jaar, verslaafd aan literatuur en nu al intelligenter dan heel veel mensen die ik ken tezamen. Ze laat zien dat je scènes uit literaire klassiekers klakkeloos kunt kopiëren naar deze tijd.’

RADIO 2 DE MADAMMEN

‘Ideaal om meer inzicht te krijgen in de roddels en achterklap uit je vriendenkring.’

KNACK

DE MAANDEN-REEKS

SCHRIJVERS, TWAALF BOEKJES,

Philip Huff (1984) publiceerde een essaybundel, een verhalenbundel en vier romans: Dagen van gras, Niemand in de stad, Boek van de doden en Wat je van bloed weet, dat in het voorjaar van 2022 verscheen en binnenkwam op de eerste plaats van de Bestseller 60. Ook schreef en regisseerde hij de korte films Bosrandgeluk en Het kamp

Aya Sabi (1995) is schrijver en columnist. In 2020 werd ze door nrc benoemd tot een van de literaire talenten van het jaar. Haar romandebuut Half leven verscheen in het najaar van 2022. Er werden 5.000 exemplaren van verkocht en De Morgen noemde het ‘een overweldigende familiekroniek’. Het werd dit jaar ook genomineerd voor de Confituurboekhandelsprijs.

Charlotte Van den Broeck (1991) maakte op overdonderende wijze haar entree in de Nederlandse literatuur. Haar eerste twee dichtbundels werden overladen met lof en bekroond met de Herman de Coninck Debuutprijs en de Paul Snoeckprijs. Haar prozadebuut Waagstukken, een bestseller met 15.000 verkochte exemplaren, viel eveneens in de prijzen.

© Claire Witteveen

© Annemiek Mommers

© Stefaan Temmerman

Charlotte Van den Broeck

Aya Sabi

Philip Huff

PHILIP HUFF - ‘JUNI’ AYA SABI - ‘JULI’

CHARLOTTE VAN DEN BROECK - ‘AUGUSTUS’

BOEKJES, TWAALF MAANDEN

‘Mensen willen alle boekjes en komen zelfs informeren in de boekhandel naar

“maanden” die ze gemist hebben.’

‘Bericht uit de boekhandel’ in DE MORGEN

Twaalf schrijvers, twaalf boekjes, twaalf maanden. Dat is in het kort het idee achter De Maanden, een boekenreeks van Das Mag. Elk boekje verschijnt vlak voor de desbetreffende maand en houdt de lezer in de weken erna gezelschap. Ieder boekje nodigt je uit om anders naar de tijd van het jaar te kijken.

EERDER VERSCHENEN:

‘Wakkert de verzameldrift aan. Spaar ze alle twaalf!’

DE VOLKSKRANT

‘Een mooi uitgegeven kleinood. Een reeks om te volgen.’ ★★★★ HET NIEUWSBLAD

‘Een serie die met zijn opvallende vormgeving uitdrukkelijk op de verzamelaar mikt.’

DE MORGEN

‘Een reeks mooi vormgegeven boekjes over de maanden van het jaar.’

HET PAROOL

PR Nederland

Bowi van Onna

hotline@dasmag.nl

+31 6 44 55 66 36

IN MEI VERSCHIJNT: W., DE DEBUUTROMAN VAN TIEMEN HIEMSTRA.

Verkoop Nederland

Mike van Holsteijn

verkoop@dasmag.nl

+31 6 44 55 66 36

Tiemen Hiemstra (1991) groeide op in Groningen. Hij studeerde Woordkunst in Antwerpen, waar hij, na een korte periode als postbode in Leipzig, nu ook weer woont. Eerder verschenen verhalen van hem in Tirade, nY en op Hard//hoofd.

PR Vlaanderen

Barbara Geenen

barbara@dewolken.nu

+32 494 65 68 69

Verkoop Vlaanderen

Alexandra Cousy

alexandra@dewolken.nu

+32 497 17 00 55

Luister ook naar onze podcast Boeken FM, waarin dichter Ellen Deckwitz, schrijver Joost de Vries en podcastmaker Charlotte Remarque elke twee weken vertellen welk boek je moet lezen.